ACTA APOSTOLICAE S E D I S COMMENTARIUM OFFICIALE AN. ET VOL. X C I I I TYPIS VATICANIS MMI An. et vol. XCIII 4 Ianuarii 2001 N. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS P A U L I P P . I I L I T T E R A E DECRETALES quibus beato Benedicto Menni Sanctorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM « Et circumibat Iesus omnes civitates et castella docens in synagogis eorum et praedicans evangelium regni et curans omnem languorem et omnem infirmitatem » (Mt 9, 35). Cum germanus esset Iesu discipulus, qui humanitatis est bonus Samaritanus, beatus Benedictus Menni summa caritate misericordiae in languentes opera gessit, peculiari quadam sollicitudine senes, pueros poliomyeliticos, mente captos iuvando atque hac de causa novam Congregationem religiosam condidit. Sacerdos hic evangelicus, qui in baptismo appellatus est Angelus Hercules, die x i mensis Martii anno MDCCCXLI Mediolani Aloisio Menni et Aloisia Figini pientissimis parentibus ortus est, qui ei religiosam doctrinam, precationis momentum, probandos mores atque christianis officiis fidelitatem tradiderunt. Gymnasii absolutis studiis, apud argentariam opus fecit, quam paulo post reliquit, ne iustitiae integritatisque principiis deesset. Anno MDCCCLix bello sauciatos sua sponte in valetudinarium Mediolanense Ordinis Hospitalarii S. Ioannis de Deo deduxit. Huius Ordinis sodalium caritate pellectus, religiosam vocationem detexit; sic hunc Ordinem Mediolani ingressus est, sibi nomen Benedictum sumens. Anno MDCCCLXI vota temporalia et anno MDCCCLXIV vota sollemnia nuncupavit. Cum apud Laúdense seminarium studia expleret, illius loci in valetudinario medicam 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale et chirurgiam artem adeptus est. Romae suam theologicam institutionem absolvit atque die xiv mensis Octobris anno MDCCCLXVI sacro ordine auctus est. Insequenti anno ad Hospitalarium Ordinem in Hispania instaurandum missus est, qui propter leges adversus Ecclesiam fere deletum erat. Antequam profìcisceretur a Pio IX receptus est, qui benedicendo ad hanc gravem laboriosamque missionem eundem incitavit. Mense Aprili eiusdem anni ad Barcinonensem urbem pervenit, ubi Ordinis restituendi opus suscepit. Haud paucis superatis difficultatibus incommoditatibusque, mense Decembri parvum nosocomium ad indigentes pueros rachite ac scrophola affectos instituit. Politicas Hispaniae ob condiciones difficiles anni insecuti sunt, quos Beatus sustinuit, divinae Providentiae permagna fiducia suffultus. Anno MDCCCLXXIV suum inter belli sauciatos opus praestitit idemque anno MDCCCLXXV Escoriazae (Guipuzcoae) valetudinarium mente captis suscipiendis condidit, quod gravissimas propter difficultates claudere debuit. Anno MDCCCLXXVII in oppido quod Ciempozuelos appellant (Matriti) nosocomium ad mente insanos recipiendos constituit, quod Domus renati in Hispania Ordinis principalis evasit. Obtinuit deinceps ut nova religiosa Hispaniae Provincia canonice erigeretur, quae iam religiosis viris, qui vota nuncuparunt, iuvenibus noviciis necnon V valetudinariis locupletata erat. Beatus hic xix annos superioris Provincialis sollerter sustinuit officium. Caritate inchoatus, sui apostolatus provinciam ampliavit, cum in suo munere curandorum aegrotorum, praesertim mente laborantium, etiam mulieres complecteretur. Anno exeunte MDCCCLXXXI, opem ferente Dei Serva Maria Iosepha Recio Martin itemque Maria Angustias Giménez Vera, in oppido Ciempozuelos Congregationem sororum Hospitalariarum de S. Corde Iesu condidit, quae repente increbruit atque anno MCMI a Sancta Sede tandem comprobata est. Opera Ordinis in Hispania, Lusitania et Mexico redintegrandi feliciter absoluta, anno MCMIII munus Provincialis reliquit seseque religiosis Hospitalariis instituendis penitus addixit. Perseveranter ac studiose in sanctitatis semita ambulavit, fideliter Dei voluntatem adimplens Christique caritatem testificans. Liturgia, precatio, Regulae observantia, Providentiae fiducia, humilitas eundem in Dei, Ecclesiae, Infirmorum conditique Instituti famulatu sustinuerunt. Sancta Sedes anno MCMIX eius Ordinis visitatorem apostolicum et anno MCMXI Superiorem Generalem eum nominavit, at tot fuerunt difficultates ut sese a munere abdicare re coactus sit. Perquam fortiter ac patienter improbationes adversitatesque toleravit, quae perspicuas eius virtutes effecerunt. In Gallia domicilium postquam collocavit, in oppido Dinari die xxiv mensis Aprilis anno MCMXIV pie de hoc mundo demigravit, magnam sanctitatis opinionem relinquens. Acta Ioannis Pauli Pp. II 7 Episcopus Matritensis anno MCMXLV beatificationis canonizationisque Causam incohavit. His igitur cunctis perfectis rebus, quas praecipiunt leges Congregationis de Causis Sanctorum, die xxni mensis Iunii anno MCMLXXXV in Beatorum Catalogum eum rettulimus. Postea eius intercessioni miraculum adscriptum est, de quo dioecesana inquisitio constituta est Palentinae Curiae. Eventus felici cum exitu a Congregatione de Causis Sanctorum est vestigatus, atque die XXVI mensis Martii anno MCMXCIX Nobis coram Decretum super miro prodiit. Patribus Cardinalibus et Episcopis consentientibus, qui in Consistorio die II mensis Iulii anno MCMXCIX rogati sunt sententiam, statuimus ut Canonizationis ritus die xxi mensis Novembris eiusdem anni Romae celebraretur. Hodie igitur in Basilica Petriana, inter sacra hanc elocuti sumus Canonizationis formulam: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Cyrillum Bertrandum et VIII Socios necnon Innocentium ab Immaculata, Benedictum Menni et Thomam a Cori Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime officientibus rebus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die vicesimo primo mensis Novembris anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo nono, Pontificatus Nostri altero et vicesimo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret, Status tab., n. 469.196 8 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale L I T T E R A E APOSTOLICAE I Venerabili Dei Servo Mariano ab Arce Casali Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Nonne Deus elegit, qui pauperes sunt mundo, divites in fide et heredes regni, quod repromisit diligentibus se? » (Iac 2, 5). Pauper quidem et humilis, at fidei caritatisque locuples frater Marianus ab Arce Casali vixit et ad Evangelii monita operatus est. Christi germanus discipulus fratres pauperes indigentesque iuvit eosque est solatus atque per ipsum panem lucem eorum animabus eorumque cordibus solacium dedit, verba Christi illa re tenens: «mihi fecistis» (Mt 25, 40). Sic agendo, pauper ipse repromissum Regnum adeptus est. Spectabilis hic sancti Francisci Asisiensis assecla, die xiv mensis Ianuarii anno MDCCLXXVIII Arce Casali, in Sulmonensi dioecesi, Gabriele Di Nicolantonio ac Sancta D'Arcangelo parentibus, pauperibus agricolis pastoribusque, ortus est eique apud baptismatis fontem nomen Dominicum indiderunt. Puer et adulescens rusticam rem ac potissimum pastoris opus Morronensi in monte exercuit. In rerum natura et solitudine vitam exigens, suam cum Deo coniunctionem roboravit atque animum ad meditandum silendumque conformavit. Cum se ad vitam consecratam vocari animadvertit, penitus Christum sequi statuit, xxiv annos natus ut frater laicus vestimentum Fratrum Minorum in claustro Aurischiae induit eique nomen Marianum dederunt Anno MDCCCIII, postquam novitiatum explevit, Christo per Vota religiosa se consecravit. Precando et operando vitam duxit. Fideliter et accurate complura gessit munera videlicet fabri lignarii, hortulani, coqui, ianuarii, sibi demandata. Cum autem perfectiorem vitam concupisceret, xii post annos licentiam Recessum sancti Francisci Bellegrae petendi obtinuit, qui regulari severaque vita enitebat, quem alii Franciscales collustrarunt. Paulo post quam advenit, ianitoris obtinuit officium, quod, ut esset locus ille frequentissimus, prudentiae caritatisque spectabiles secum ferebat dotes. Clavem de Franciscali funículo pendentem frater Marianus XL annos gestavit ipsaque instrumentum fuit sanctitatis. Sic ille diutinam reliquam vitam transegit in austeritate, in producta nocturnaque precatione, in Regulae fideli observantia atque erga fratres Acta Ioannis Pauli Pp. II 9 eosque cunctos qui claustri ianuam pulsabant, prompte, quiete humaniterque inserviendo. Omnibus ianuam reseravit, amicis scilicet, benefactoribus, peregrinis, pauperibus. Iis universis eius erat Franciscalis locutio « Pax et Bonum », atque in pauperibus, esurientibus, sitientibus, patientibus adesse Christum cum sciret, omnes suscipiebat eosque fidei veritatem docebat, quibuscum orabat et eorum corpus deinceps curabat, ea praebendo quae postulabatur. Singulorum aerumnas audiebat et communicabat, quas exinde Domino eucharisticae adorationis diuturno tempore exhibebat. Multa quoque passus est, quia in eum maledicta minaeque haud semel ingessa sunt, at fidelis sancti Francisci sectatur minaces homines et vastos mansuefecit. Haec omnia ipse per fidem, caritatem prolixamque precem sustinebat. Peculiarem in modum Iesu Passionem, Virginem Mariam ac potissimum sacram Eucharistiam coluit, quibus virtutibus omnibus fuit exemplo. Multos per annos una cum venerabili Servo Dei Francisco a Ghisone vixit, cum eodem sanctitatis desiderio, eadem deditione ac sacrificio, eadem paenitentia tenerentur. Gravi morbo correptus, aequo quietoque animo mortem sororem oppertus est, quae die xxxi mensis Maii anno MDCCCLXVI occurrit, ipsa obveniente Sanctissimi Corporis et Sanguinis Christi sollemnitate. Sanctitatis eius opinio, quae eum vivum affecit, progrediente tempore crevit. Beatificationis canonizationisque Causa incohata est, quae apud S. Congregationem Rituum anno MDCCCXCV inducta est. Die III mensis Maii anno MCMXXIII Decessor Noster Pius XI declaravit Dei Servum virtutes heroum in modum exercuisse. Exinde Nobis coram die vi mensis Aprilis anno MCMXCVIII, Decretum super miro, eius intercessioni adscripto, prodiit. Statuimus ideo ut sollemnis Beatificationis ritus Romae una simul cum Fratre Didaco Oddi, qui Franciscalis sodalis in eodem recessu Beilegrae fuit, ageretur. Hodie igitur in Petriano Foro, inter sacra hanc elocuti sumus formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Iacobi Cardinalis Biffi, Archiepiscopi Bononiensis, Arturi Luysterman, Episcopi Gandavensis, Iulii Sanguineti, Episcopi Brixiensis, Mauri Meacci, Abbatis Ordinarii Sublacensis, et Ottorini Petri Alberti, Archiepiscopi Calaritani, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Ferdinandus Maria Baccilieri, Eduardus Ioannes Maria Poppe, Archangelus Tadini, Marianus ab Arce Casali, Didacus Oddi et Nicolaus a Gesturi Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Ferdinandi Mariae Baccilieri die prima Iulii, Eduardi 10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ioannis Mariae Poppe die decima Iunii, Archangeli Tadini die vicesima prima Maii, Mariani ab Arce Casali die trigesima Maii, Didaci Oddi die sexta Iunii et Nicolai a Gesturi die octava Iunii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime efficientibus rebus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die tertio mensis Octobris anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo nono, Pontificatus Nostri altero et vicesimo. De mandato Summi Pontificis £8 ANGELUS card. SODANO Loco 8B Sigilli In Secret. Status tab., n. 465.827 II Venerabili Dei Servae Annae Rosae Gattorno Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Ego, si exaltatus fuero a terra, omnes traham ad meipsum » (Io 12, 32). Sic Ioannes suo in Evangelio Iesu mysterium significat qui se penitus ad Patrem obtulit. Quae res funditus adimpletur si quis plane amore implicatur. Anna Rosa Gattorno Patris rationem agendi per gratiam detexit eidemque sese omnino accommodavit. « Mi Bone, quomodo agere possum, ut mundus totus te diligat? ». Id factum est cum se ipsa totam Domino offerret: «Mea dilectio! adhibe me veluti miserum instrumentum, ut fides refoveatur ac peccatores ad conversionem incitentur». Studiosus hic eius animae impetus in dies factus est praestabilior status eius vitae, quae, succedentibus annis, rebus humanis affecta, verticem plenae immolationis in Patris gloriam ac delectamentum attigit, peccatores se converterent omnesque homines sanctificarentur. Rosa Gattorno die xiv mensis Octobris anno MDCCCXXXI Ianuae, Francisco et Adelaide Campanella parentibus, orta est ex familia scilicet altioris ordinis solidaeque christianae disciplinae. Eodem die Baptismi fonte expiata est atque anno MDCCCXLIII confirmationis sacramentum suscepit. Intra familiae fines ad illius temporis consuetudinem institu- Acta Ioannis Pauli Pp II 11 ta, indolem sensibilem, amabilem, ad caritatem pietatemque patentem, sed firmam mox ostendit, ut principiis difficilis illius aetatis, clericatui adversis, obsisteret. xxi annos nata, die v mensis Novembris anno MDCCCLII consobrino Hieronymo Custo nupsit, ex quo tres liberi nati sunt, sed sex post annis vidua facta est. Maxima nata, infans, surda mutaque est facta et minimus natu, continuo postquam pater mortuus est et ipse interiit. Complures gravesque difficultates, quae in eam coniugem et matrem irruerunt, graviter ipsam affecerunt. Sed dolens Rosa Gattorno spiritus vim reciperavit; sic precatione ac sacra Eucharistia quotidie recepta, sustentata, Iesum cruci affixum contemplans, animadvertit se singulari fidei amorisque impulsu ad eum persequendum vocari, cum se totam Eo offerret atque aegritudines et aerumnas multorum fratrum participaret, pro quibus eximia caritate usque elaboravit, minime filiolorum neglectis officiis. Cum praesideret « Piae Consociationi Filiarum Mariae Immaculatae, novarum Ursulinarum », quam ei tradidit Iosephus Frassinetti sacerdos, archiepiscopo Charvaz plane consentiente, varias nimirum caritatis Consociationes coluit, a quibus propter sui donationem et interiores divitias quaerebatur. A confessario directa, sustentata ab Archiepiscopi impellenti cohortatione, ac potissimum Venerabili Pio IX, praestabiliter suadenti, studiose obtemperans, Placentiae die VIII mensis Decembris anno MDCCCLXVI Congregationem Filiarum a Sancta Anna condidit, impulsum adimplens receptum. Die xxvi mensis Iulii anno MDCCCLXVII religiosum vestimentum induit, civilibus quaestionibus solutis, atque vota religiosa anno MDCCCLXX nuncupavit. Compluribus aegritudinibus spiritalibusque vicissitudinibus superatis, iacturam simul faciens naturalium vinculorum matrisque usque amabilis, perstudiose sese « Dei Operae » addixit, cum se Providentiae devoveret atque animoso caritatis impulsu concitaretur, exoptans usque ut Iesu in dolentibus membris hominumque vulneribus dumtaxat inserviret atque Amoris nuntium quovis gentium exhibens qui salvat ac omnium cordium curat vulnera. Sensu illo ac materna sollicitudine, quibus peculiariter locupletabatur, ad omne genus paupertatis humanaeque aegritudinis accessit, cum se parvulis, pauperibus, infirmis, senibus, inermibus, iuvenibus ad pericula proiectis, penitus devoveret. Ipsius animarum salutis Evangelii diffundendi studium finibus quibusdam coerceri non potuit, sic eius Institutum mox idemque in totam Italiam, in Boliviani, Brasiliam, Chiliam, Peruviam, Erythraeam, Galliam et Hispaniam, productum est. Ea monente tria milia et quingentae sorores numerabantur. Anna Rosa Gattorno Romae die vi mensis Maii anno MCM supremum vitae diem 12 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale egit, spectabili sanctitatis fama perfulsa, quam complura eius intercessioni adscripta confirmaverunt beneficia. Beatificationis Causa anno MCMXII apud Vicariatum Urbis incollata est. Cunctis absolutis rite rebus, die xxi mensis Decembris anno MCMXCVIII N O S declaravimus Ipsi Dei Servam virtutes heroum in modum exercuisse. Postea Congregatio de Causis Sanctorum felici cum exitu sanationem prodigiosam vestigavit, quae intercessioni Matris Rosae Gattorno adscripta est. Decretum super miraculo die xxvni mensis Iunii anno MCMXCIX coram Nobis prodiit. Statuimus igitur ut Beatificationis ritus die IX mensis Aprilis iubilaris anni bismillesimi celebraretur. Hodie igitur in foro Petriano, inter Missarum sollemnia formulam hanc protulimus: Nos, vota Fratrum Nostrorum Iairi Jaramillo Monsalve, Episcopi Sanctae Rosae de Osos, Francisci Bible Schulte, Archiepiscopi Novae Aureliae, Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Romana dioecesi, et Iacobi Pazhayattil, Episcopi Irinialakudensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Marianus a Iesu Euse Hoyos, Franciscus Xaverius Seelos, Anna Rosa Gattorno, Maria Elisabeth Hesselblad et Maria Teresia Chiramel Mankidiyan Beatorum nomine ih posterum appellentur eorumque festum: Mariani a Iesu Euse Hoyos die decima tertia Iulii, Francisci Xaverii Seelos die quinta Octobris, Annae Rosae Gattorno die sexta Maii, Mariae Elisabeth Hesselblad die quarta Iunii et Mariae Teresiae Chiramel Mankidiyan die sexta Iunii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Placet omnino caritatem ac liberalitatem insignis huius mulieris extollere, quae sua opera luculenter in familiam atque in pauperes humiliorisque ordinis homines contulit, ob oculos Evangelii usque monitionibus habitis. Exoptamus igitur ut huius caelitis testificationibus incitati homines qui nunc sunt idem patrare contendant. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et posthac rata et firma volumus esse, contrariis rebus minime obstantibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die ix mensis Aprilis, anno MM, Pontificatus Nostri altero et vicesimo. De mandato Summi Pontificis SS ANGELUS Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 480.669 card. SODANO Acta Ioannis Pauli Pp. II 13 III Venerabili Dei Servo Mariano a Iesu Euse Hoyos Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP II Ad perpetuam rei memoriam. — « Quod perierat, requiram, quod eiectum erat, reducam (Ez 34, 16). In Christo Iesu quae antiquitus sunt repromissa adimplentur. Ipse namque bonus est pastor, quem Deus misit ut deperditos homines ad Patris domum referret (cfr Lc 15, 4-7). Divini Redemptoris missio in apostolorum opera producitur, qui missi sunt mundum ad evangelizandum. Venerabilis Dei Servus Marianus a Iesu Euse Hoyos, humiliter ac studiose simul ipsam Christi missionem in se recepit atque apostolorum exempla sectans, animosus atque pastorali caritate incitatus, ministerium suum sacerdotale absolvit. In oppido Yuramal Antioquiensis dioecesis in Columbia die xiv mensis Octobris anno MDCCCXLV Petro Iosepho Euse Bustamante et Rosalia de Hoyos Echeverri parentibus natus est, ex quibus pientissimis primam humanam christianamque institutionem necnon operis amorem recepit. Familia ipsa agrestis et christiana effecit ut ad sacerdotium is alliceretur. Sollicitudini commissus est avunculi Firmini Hoyos, parochi scilicet Girardotae, quo duce se ad presbyteratum comparavit. Anno MDCCCLXIX in Medellense seminarium ingressus est, ubi acriter ac studiose se ad sacerdotium paravit, quo die xiv mensis Iulii anno MDCCCLXXII auctus est. Primum adiutor fuit avunculi in paroecia Sancti Petri Girardotae, anno vero MDCCCLXXVI, coadiutor Angosturae, ubi anno MDCCCLXXXII parochus renuntiatus est. Cotidie homines conveniens pauperes et indigentes, eosdem evangelizare ac in corporis spiritusque profectum iuvare studuit (cfr Me 6, 34). Non sine incommodis et aerumnis L fere annos paroeciae huic humili se devovit, ad Dei gloriam animarumque bonum impigre operando. Evangelium verbo nuntiavit itemque Christum per continuatum fratrum famulatum est testatus. Eandem quam ceteri homines egit vitam: familias invisebat, dum singulorum angores laetitiasque participabat. Peculiarem in modum aegrotos pauperesque adamavit, quos « Christi nobiles » vocare solebat. Pueros iuvenesque praestabiliter docuit et instituit. Agrícolas potissimum dilexit, quorum operam adulescens communicavit. Multum temporis ad reconciliationis spiritalisque moderationis ministerium sacerdos et parochus contulit, quod ministerium 14 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale precatio vitaeque rigor sustentabant. Solida fides, quae in vita proximo addicta innitebatur, usque eum duxit. Dei iuvantis, providentis, miserentisque fidens operatus est. In Christo caritatem agens, suam ipsius sanctificationem affectavit, qui in proximo, potissimum patiente, agnoscitur atque humiliter amabiliterque iuvatur. Maxime sacram Eucharistiam et Virginem Mariam coluit. « Agrestis » voluit esse sacerdos, humilis usque et simplex. Pauper castusque Ecclesiae eiusque Magisterio oboediens fuit. Pie die xn mensis Iulii anno MCMXXVI morte occubuit. Sanctitatis opinio, quam vivus obtinuit, magis in dies increbruit. Sanctae Rosae de Osos Episcopus anno MCMLXXXII beatificationis canonizationis Causam incohavit. Die III mensis Martii anno MCMXC N O S declaravimus Ipsi Dei Servum virtutes heroum in modum exercuisse. Exinde Nobis coram die xxvi mensis Martii anno MCMXCIX Decretum super miraculo, eiusdem intercessioni adscripto, prodiit. Statuimus igitur ut sollemnis beatificationis ritus die ix mensis Aprilis iubilaris anni MM Romae celebraretur. Hodie igitur in foro Petriano, inter Missarum sollemnia formulam hanc protulimus: Nos, vota Fratrum Nostrorum Iairi Jamarillo Monsalve, Episcopi Sanctae Rosae de Osos, Francisci Bible Schulte, Archiepiscopi Novae Aureliae, Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Romana dioecesi, et Iacobi Pazhayattil, Episcopi Irinialakudensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem opportunam facimus ut Venerabiles Servi Dei Marianus a Iesu Euse Hoyos, Franciscus Xaverius Seelos, Anna Rosa Gattorno, Maria Elisabeth Hesselblad et Maria Teresia Chiramel Mankidiyan Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Mariani a Iesu Euse Hoyos die decima tertia Iulii, Francisci Xaverii Seelos die quinta Octobris, Annae Rosae Gattorno die sexta Maii, Mariae Elisabeth Hesselblad die quarta Iunii et Mariae Teresiae Chiramel Mankidiyan die sexta Iunii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Coram omnibus hominibus fulgens habetur exemplar praeclarus hic vir sacerque minister, qui totam suam exegit vitam ad Dei hominumque profectum naviter operando, quique humilioris ordinis potissimum dilexit cives atque inter ipsos continenter amabiliterque versatus est, salutifera Domini dona et Evangelii monitiones exhibens cunctis. Acta Ioannis Pauli Pp. II 15 Quae autem his Litteris decrevimus nunc et posthac rata et firma volumus esse, contrariis rebus minime obstantibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die ix mensis Aprilis, anno MM, Pontificatus Nostri altero et vicesimo. De mandato Summi Pontificis 83 ANGELUS card. SODANO Loco ES Sigilli In Secret.. Status tab., n.. 480,882 PACTIO cooperationis inter Sanctam Sedem et Unitatis Africanae Institutionem. COOPERATION AGREEMENT BETWEEN THE ORGANIZATION OF AFRICAN UNITY (OAU) AND THE HOLY SEE The Organization of African Unity (the "OAU") and the Holy See, hereinafter referred to as the "two Parties". Whereas the OAU was established with a view to, inter alia, coordinating and intensifying coopération among its Member States, fostering international coopération in conformity with its own Charter, the UN Charter and the Universal Déclaration on Human Rights, and to that end, to coordinate and harmonize the policies of Member States in certain specific fields; Whereas the Treaty establishing the African Economie Community stipulâtes that the objectives of the Community, which constitutes an integral part of the OAU, shall be, inter alia, to promote coopération in ali fields of human endeavour in order to raise the standard of living of African peoples, and maintain and enhance economie stability, foster close and peaceful relations among Member States and contribute to the progress, development and the economie integration of the continent. Considering that the Holy See has been making significant contributions to the cause of peace, liberty and justice in Africa and that it wishes to improve and strengthen its coopération with the OAU in these areas; Hereby agrée as follows: Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 16 Article I Cooperation and Consultations In order to facilitate the actual realization of the objectives outlined in the basic legal instruments of their respective entities, the OAU and the Holy See shall agree to cooperate closely and to engage in regular consultations on matters of mutual interest such as éducation, health, human rights and social affairs. Artide II Attendance of Meetings/Conferences 1. Subject to procédures in force at the OAU, the Holy See may be invited as observer at meetings organised by the OAU on matters of interest to the Holy See. 2. Subject to procédures in force at the Holy See, the OAU may be invited to participate as observer at meetings organised by the Holy See on matters of interest to the OAU. Article III Organization of Meeting/Conferences 1. The OAU and the Holy See may, if need be, agree to organise joint meetings on matters of mutuai interest under their auspices and in conformity with modalities stipulated for each specific case. 2. The modalities of such coopération and participation shall be subject to agreement between the two Parties. Article IV Joint Activities On the basis of modalities jointly agreed upon, the OAU and the Holy See may undertake to carry out joint activities with a view to achieving their common objectives. The said modalities shall specify the type of participation in such joint activities as well as the financial commitments, if any, that might be entered into by each of the two Parties. Acta Ioannis Pauli Pp. II 17 Article V Technical Cooperation Within the framework of their coopération and regular consultations, the OAU and the Holy See shall extend mutuai assistance to each other through, inter alia, the exchange of views and technical studies on matters of mutuai interest. Such coopération may also include material and fìnancial assistance. Artide VI Exchange of Information and Documents Subject to any agreement or arrangement which may subsequently be adopted with a view to safeguarding the confidentiality of certain documents and information, the OAU and the Holy See may exchange information and documents on matters of mutual interest. Artide VII Consultation on Programmes When one of the two Parties embarks on a programme or activity in an area of interest to the other Party, information may be exchanged on the matter and consultations undertaken with a view to ensuring maximum harmonization of their efforts and avoiding duplication. Artide VIII Entry into Force - Amendment - Termination 1. This Agreement shall come into force on the date it is signed by the duly authorized représentatives of the two Parties. Each Party shall take the necessary administrative measures required for the implementation of the Agreement. 2. This Agreement may be amended by mutuai consent of the two Parties, provided the Party seeking the amendment notifies the other in writing of the proposed amendment,. The amendment shall come into force once it is approved by the two Parties. 3. This Agreement may be terminated by either Party which shall then notify the other Party of its décision in writing. The Agreement shall cease to exist ninety (90) days following the date of the notification. However, 18 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale after the termination of the Agreement, both Parties shall still be bound to honour any outstanding obligations incumbent on them as provided in the Agreement. In witness whereof, the duly authorized représentatives of the General Secrétariat of the OAU and of the Holy See have hereby signed the présent Agreement in two copies, in French and English, both texts being equally authentic. Done at Addis Ababa this Nineteenth day of October Two Thousand. For the Organization of African Unity Salim AHMED SALIM For the Holy See Archbishop SILVANO TOMASI, Apostolic Secretary General Quemadmodum ibidem in art. es. Nuncio VIII n. 1 praecipitur, haec Pactio eodem die quo subsignata est vigere coepit, quod Neanihopolitana in urbe die XIX mensis Octobris anno M M contigit. ALLOCUTIONES I Ad oratores populares legibus ferendis ex Europa congregatos.* Madame la Présidente du Parlement européen, Mesdames et Messieurs les Présidents des Parlements de l'Union européenne, 1. Je suis heureux de vous souhaiter la bienvenue ici au Vatican, en ce lieu qui a été associé depuis les origines aux grandes étapes de la vie du continent européen. Je salue avec déférence monsieur le sénateur Nicolas Mancino, Président du Sénat italien, qui s'est fait votre interprète, et je le remercie des aimables paroles qu'il a prononcées en votre nom. Votre Conférence est une manifestation hautement significative du processus d'union européenne qui, ces dernières années, a connu de nouvelles avancées. En ce siècle qui s'achève, nous n'avons pas manqué, mes prédécesseurs et moi-même, de donner notre appui à la réalisation du grand projet de rapprochement et de coopération des Etats et des peuples de l'Europe. * Die 23 Septembris 2000.. Acta Ioannis Pauli Pp. II 19 2. Vous-mêmes qui présidez aux instances législatives représentatives de vos peuples, vous êtes témoins de la convergence étroite qui se manifeste entre les intérêts de vos pays respectifs et ceux de l'unité plus vaste que forme l'Europe. J'observe avec satisfaction que l'Union souhaite accueillir de nouveaux Etats membres et qu'elle adopte une attitude d'ouverture et de flexibilité face à l'avenir. L'union européenne demeure un chantier créatif, et c'est la meilleure garantie de sa réussite pour le plus grand bien de ses citoyens, dont elle s'engage à préserver la diversité culturelle, et en même temps à garantir les valeurs et les principes auxquels les pères fondateurs étaient attachés et qui constituent leur patrimoine commun. Selon le génie qui lui est propre, l'Union européenne a déjà développé des institutions communes, en particulier un système de contrepoids des pouvoirs de contrôle qui sont une garantie pour la démocratie. L'heure est probablement venue maintenant de faire la synthèse de ces acquis en une construction à la fois simplifiée et plus vigoureuse. L'Union européenne saura certainement trouver la formule juste pour satisfaire les aspirations de ses citoyens et assurer le service du bien commun. 3. Dans l'enseignement social de l'Eglise catholique, puisé dans la révélation biblique et le droit naturel, la notion de bien commun s'étend à tous les niveaux où la société humaine s'organise. Il y a un bien commun national, au service duquel les institutions des Etats sont placées. Mais il y a aussi — qui pourrait le nier à l'heure de la compénétration des économies et des échanges en Europe et plus largement dans le monde? — un bien commun continental et même universel. L'Europe est en train de prendre de mieux en mieux conscience des dimensions du bien commun européen, c'est-à-dire de l'ensemble des initiatives et des valeurs que les pays européens doivent poursuivre et défendre conjointement s'ils veulent répondre de manière appropriée aux besoins de leurs concitoyens. Si l'Union européenne devait passer au stade d'une constitution formelle, elle sera amenée à faire un choix sur le type de système qu'elle entend privilégier. Entre les différents systèmes, des aménagements sont possibles. L'Eglise pense que les systèmes de gouvernement relèvent du génie des peuples, de leur histoire et de leurs projets. Elle souligne toutefois que tous les systèmes doivent avoir pour objectif le service du bien commun. En outre, tout système, résistant à la tentation de se renfermer égoïstement sur soi, doit être ouvert aussi à d'autres Etats du continent qui dé- 20 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sirent collaborer avec cette union européenne, de façon qu'elle soit le plus large possible. Je ne peux que me réjouir de voir invoqué, de plus en plus, le fécond principe de subsidiante. Lancé par mon prédécesseur Pie XI dans sa célèbre encyclique Quadragesimo anno en 1931, ce principe est l'un des piliers de toute la doctrine sociale de l'Eglise. Il est une invitation à répartir les compétences entre les différents niveaux d'organisation politique d'une communauté donnée, par exemple régional, national, européen, en ne transférant aux niveaux supérieurs que celles auxquelles les niveaux inférieurs ne sont pas en mesure de faire face pour le service du bien commun. 4. La sauvegarde des droits de l'homme fait partie des exigences imprescriptibles du bien commun. L'Union européenne s'est engagée dans la rude tâche de rédiger une « Charte des droits fondamentaux », dans un esprit d'ouverture et d'attention aux suggestions des associations et des citoyens. Déjà en 1950, les pays fondateurs du Conseil de l'Europe avaient adopté la Convention de sauvegarde des droits de l'homme et des libertés fondamentales, suivie en 1961 de la Charte sociale européenne. Les déclarations de droits délimitent en quelque sorte le domaine intouchable dont la société a conscience qu'il ne peut être soumis aux jeux des pouvoirs humains. Bien plus, le pouvoir reconnaît qu'il est constitué pour sauvegarder ce domaine, qui a pour centre de gravité la personne humaine. Ainsi, la société reconnaît qu'elle est au service de la personne dans ses aspirations naturelles à se réaliser comme être personnel et social à la fois. Ces aspirations inscrites dans sa nature constituent autant de droits inhérents à la personne, comme le droit à la vie, à l'intégrité physique et psychique, à la liberté de conscience, de pensée et de religion. En adoptant cette nouvelle Charte — quelle que soit sa future qualification —, l'Union européenne ne devra pas oublier qu'elle est le berceau des idées de personne et de liberté, et que ces idées lui sont venues de sa longue imprégnation par le christianisme. Selon la pensée de l'Eglise, la personne est inséparable de la société humaine dans laquelle elle se développe. En créant l'homme, Dieu l'a inséré dans un ordre de relations qui lui permettent de réaliser son être. Cet ordre, nous l'appelons l'ordre naturel, qu'il appartient à la raison d'explorer de manière toujours plus explicite. Les droits de l'homme ne peuvent être des revendications contre la nature même de l'homme. Ils ne peuvent qu'en découler. Acta Ioannis Pauli Pp. II 21 5. Puisse l'Union européenne connaître comme un nouveau sursaut d'humanité! Qu'elle sache dégager le consensus nécessaire pour inscrire parmi ses plus hauts idéaux la protection de la vie, le respect de l'autre, le service mutuel et une fraternité sans exclusion. Chaque fois que l'Europe puise dans ses racines chrétiennes les grands principes de sa vision du monde, elle sait qu'elle peut aborder son avenir avec sérénité. Sur vous-mêmes, sur vos familles, sur les peuples et sur les Nations que vous représentez, j'invoque de grand cœur la Bénédiction du Tout-Puissant. II Ad eos qui conventui mariologico-mariano interfuerunt.* Carissimi fratelli e sorelle! 1 1. «Preso un bambino, lo pose in mezzo». Questo singolare gesto di Gesù, ricordato dal Vangelo or ora proclamato, viene subito dopo il monito col quale il Maestro aveva esortato i discepoli a desiderare non il primato del potere, ma quello del servizio. Un insegnamento che dovette pungere sul vivo i Dodici, che avevano appena « discusso tra loro chi fosse il più grande ». Si direbbe che il Maestro sentisse il bisogno di illustrare un insegnamento così impegnativo con l'eloquenza di un gesto ricco di tenerezza. A un bambino, che — secondo i parametri dell'epoca — non contava nulla, egli donò il suo abbraccio e quasi si identificò con lui: « Chi accoglie uno di questi bambini nel mio nome, accoglie me ». In questa Eucaristia, che conclude il XX Congresso internazionale mariologico-mariano ed il Giubileo mondiale dei santuari mariani, mi piace assumere come prospettiva di riflessione proprio questa singolare icona evangelica. In essa emerge, prima ancora che un insegnamento morale, un'indicazione cristologica e, indirettamente, un'indicazione mariana. Nell'abbraccio al bambino, Cristo rivela innanzitutto la delicatezza del suo cuore, capace di tutte le vibrazioni della sensibilità e dell'affetto. C'è innanzitutto la tenerezza del Padre, che dall'eterno, nello Spirito Santo, lo 2 3 * Die 24 Septembris 2000 Me 9, 36. 1 2 3 Ibid., 9, 34, Ibid., 9, 37, 22 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ama e nel suo volto umano vede il « Figlio prediletto » in cui si compiace/ C'è poi la tenerezza tutta femminile e materna di cui lo ha circondato Maria nei lunghi anni trascorsi nella casa di Nazaret. La tradizione cristiana, soprattutto nel Medio Evo, si è soffermata spesso a contemplare la Vergine che abbraccia il bambino Gesù. Aelredo di Rievaulx, ad esempio, si rivolge affettuosamente a Maria invitandola ad abbracciare il Figlio che, dopo tre giorni, ha ritrovato nel tempio: « Stringi, dolcissima Signora, stringi Colui che tu ami, gettati al suo collo, abbraccialo e bacialo e compensa i tre giorni della sua assenza con moltiplicate delizie ». 5 6 2. « Se uno vuol essere il primo, sia l'ultimo di tutti e il servo di tutti ». Nell'icona dell'abbraccio al bimbo emerge tutto il vigore di questo principio, che nella persona di Gesù, e poi anche in Maria, trova la sua realizzazione esemplare. Nessuno può dire come Gesù di essere il « primo ». Egli infatti è il « primo e l'ultimo », « l'alfa e l'omega », l'irradiazione della gloria del Padre. A lui, nella risurrezione, è stato dato « il nome che è al di sopra di ogni altro nome ». Ma egli si è mostrato anche, nella Passione, « l'ultimo di tutti », e quale « servo di tutti » non ha esitato a lavare i piedi ai suoi discepoli. Quanto da vicino, in questo abbassamento, lo segue Maria! Ella, che ha avuto la missione della divina maternità e gli eccezionali privilegi che la pongono al di sopra di ogni altra creatura, si sente innanzitutto, l'Ancella del Signore, e si dedica totalmente al servizio del Figlio divino. E si fa anche, con pronta disponibilità, « serva » dei fratelli, come alcuni episodi evangelici — dalla Visitazione alle nozze di Cana — ci fanno ben intravedere. 7 8 9 10 11 12 3. Per questo, il principio enunciato da Gesù nel Vangelo, illumina anche la grandezza di Maria. Il suo « primato » è radicato nella sua « umiltà ». Proprio in questa umiltà è stata raggiunta da Dio che l'ha colmata dei suoi favori facendone la « kecharitomene », la piena di grazia. Ella stessa confes13 4 5 Cfr Me 1, 11; 9, 7. Cfr Lc 2, 40-50. 6 De Iesu puero duodenni, 8: SCh 60, p,. 64. Me 1, 35. Cfr Ap 22, 13, Cfr Ebl,3. Fil 2, 9„ " Cfr Qv 13, 14. 7 8 9 10 12 Lc 1, 38.48. 13 Ibid , 1, 28. Acta Ioannis Pauli Pp. II 23 sa nel Magnificat: « Ha guardato all'umiltà della sua serva... Grandi cose ha fatto in me l'Onnipotente». Nel Congresso mariologico che si è appena svolto, voi avete fissato lo sguardo sulle « grandi cose » operate in Maria, considerandone la dimensione più interiore e profonda, quella del suo specialissimo rapporto con la Trinità. Se Maria è la Theotokos, la madre dell'Unigenito di Dio, come stupirsi che goda di un rapporto del tutto unico anche con il Padre e lo Spirito Santo? Questo rapporto certo non la sottrasse, nella sua vita terrena, alla fatica della condizione umana: Maria visse in pieno la realtà quotidiana di tante umili famiglie del suo tempo, conobbe la povertà, il dolore, la fuga, l'esilio, l'incomprensione. La sua grandezza spirituale non ce la rende dunque « lontana »: Ella ha percorso la nostra strada ed è stata solidale con noi nella «peregrinazione della fede». Ma in questo cammino interiore, Maria coltivò una fedeltà assoluta al disegno di Dio. Proprio nell'abisso di tale fedeltà si radica anche l'abisso di grandezza che la fa «umile e alta più che creatura». 14 15 16 4. Maria si staglia al nostro sguardo innanzitutto come « figlia prediletta » del Padre. Se tutti siamo stati chiamati da Dio « ad essere suoi figli adottivi per opera di Gesù Cristo », « figli nel Figlio », ciò vale a titolo singolare per lei, che ha il privilegio di poter ripetere con piena verità umana la parola pronunciata da Dio Padre su Gesù: «Tu sei il mio Figlio». Per questo suo compito materno, è stata dotata di una eccezionale santità, nella quale lo sguardo del Padre riposa. Con la seconda Persona della Trinità, il Verbo fatto carne, Maria ha un rapporto unico, essendo direttamente coinvolta nel mistero dell'Incarnazione. Ella è la Madre, e come tale Cristo la onora e la ama. Al tempo stesso, Ella lo riconosce come suo Dio e Signore, facendosi discepola dal cuore attento e fedele e sua compagna generosa nell'opera della Redenzione. Nel Verbo incarnato e in Maria l'infinita distanza tra il Creatore e la creatura è divenuta somma vicinanza; essi sono lo spazio santo delle misteriose nozze della natura divina con l'umana, il luogo dove la Trinità si manifesta per la 17 18 19 20 u 15 16 17 18 19 20 21 Lc 1, 48-49. Lumen gentium, 58. Dante, Par. XXXIII, 2. Lumen gentium, 53. Cfr Ef 1, 5. Cfr Lc 3, 22; 2, 48. Cfr ibid., 2, 19.51. Lumen gentium, 61. 21 24 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale prima volta e dove Maria rappresenta l'umanità nuova, pronta a riprendere, in obbediente amore, il dialogo dell'alleanza. 5. Che dire poi del suo rapporto con lo Spirito Santo? Maria è il « sacrario » purissimo, in cui Egli inabita. La tradizione cristiana ravvisa in Maria il prototipo della risposta docile alla mozione interiore dello Spirito, il modello dell'accoglienza piena dei suoi doni. Lo Spirito sostiene la sua fede, ne rinsalda la speranza, ne ravviva la fiamma dell'amore. Lo Spirito rende feconda la sua verginità e ispira il suo cantico di gioia. Lo Spirito illumina la sua meditazione sulla Parola, aprendole progressivamente l'intelligenza alla comprensione della missione del Figlio. E ancora lo Spirito a sorreggere il suo animo affranto sul Calvario e a prepararla, nell'attesa orante del Cenacolo, a ricevere la piena effusione dei doni della Pentecoste. 6. Carissimi fratelli e sorelle! Di fronte a questo mistero di grazia, si vede bene quanto siano stati appropriati all'anno giubilare i due eventi che in questa celebrazione eucaristica si concludono: il Congresso internazionale mariologico-mariano e il Giubileo mondiale dei santuari mariani. Non celebriamo forse i duemila anni della nascita di Cristo? E dunque naturale che il Giubileo del Figlio sia anche il Giubileo della Madre! C'è perciò da augurarsi che, tra i frutti di questo anno di grazia, accanto a quello di un più forte amore per Cristo, ci sia anche quello di una rinnovata pietà mariana. Sì, Maria deve essere molto amata e onorata, ma con una devozione che, per essere autentica: dev'essere ben fondata sulla Scrittura e sulla Tradizione, valorizzando innanzitutto la liturgia e traendo da essa sicuro orientamento per le manifestazioni più spontanee della religiosità popolare; deve esprimersi nello sforzo di imitare la Tuttasanta in un cammino di perfezione personale; dev'essere lontana da ogni forma di superstizione e vana credulità, accogliendo nel giusto senso, in sintonia con il discernimento ecclesiale, le manifestazioni straordinarie con cui la Beata Vergine ama non di rado concedersi per il bene del popolo di Dio; dev'essere capace di risalire sempre alla sorgente della grandezza di Maria, facendosi incessante Magnificat di lode al Padre, al Figlio e allo Spirito Santo. 7. Carissimi fratelli e sorelle! « Chi accoglie uno di questi piccoli nel mio nome, accoglie me », ci ha detto Gesù nel Vangelo. A maggior ragione po- Acta Ioannis Pauli Pp, II 25 trebbe dirci: « Chi accoglie mia Madre, accoglie me ». E Maria, da parte sua, accolta con amore filiale, ancora una volta ci addita il Figlio come fece alle nozze di Cana: « Fate quello che vi dirà ». Sia questa, carissimi, la consegna dell'odierna celebrazione giubilare, che unisce in un'unica lode Cristo e la sua Madre santissima. Auspico che ciascuno di voi ne riceva abbondanti frutti spirituali e sia incoraggiato a un autentico rinnovamento di vita. Ad Iesum per Mariam! Amen. 22 III Ad episcopos Romae congregatos.* 1 1. «Donaci, o Dio, la sapienza del cuore». Oggi Piazza San Pietro è simile a un grande cenacolo: essa ospita, infatti, Vescovi di ogni parte del mondo, venuti a Roma per celebrare il loro Giubileo. La memoria dell'apostolo Pietro, evocata dalla sua tomba sotto l'altare della grande Basilica Vaticana, invita a tornare spiritualmente alla prima sede del Collegio apostolico, a quel Cenacolo di Gerusalemme, dove ho avuto recentemente la gioia di celebrare l'Eucaristia, durante il mio pellegrinaggio in Terra Santa. Un ponte ideale, che valica secoli e continenti, congiunge oggi il Cenacolo a questa Piazza, nella quale si sono dati appuntamento coloro che, nell'Anno Santo 2000, sono i successori di quei primi Apostoli di Cristo. A tutti voi, carissimi e venerati fratelli, giunga il mio abbraccio cordiale, che estendo con pari affetto a quanti non hanno potuto venire ma sono spiritualmente uniti a noi dalle loro sedi. Insieme facciamo nostra l'invocazione del Salmo: « Donaci, o Dio, la sapienza del cuore ». In questa « sapientia cordis », che è dono di Dio, possiamo riassumere il frutto della nostra convocazione giubilare. Essa consiste nell'interiore conformazione a Cristo, Sapienza del Padre, mediante l'azione dello Spirito Santo. Per ottenere tale dono, indispensabile per il buon governo della Chiesa, noi, i Pastori, dobbiamo passare per 22 Gv 2, 5. * Die 8 Octobris 2000. 1 Sal. resp. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 26 2 primi attraverso di Lui, « porta delle pecore ». Dobbiamo imitare Lui, « buon Pastore », perché ascoltando noi i fedeli ascoltino Lui, e seguendo noi seguano Lui, unico Salvatore, ieri, oggi e sempre. 3 2. Dio dona la sapienza del cuore mediante la sua Parola, viva, efficace, capace di mettere a nudo l'intimo dell'uomo — come ci ha detto l'Autore della Lettera agli Ebrei, nel brano appena proclamato. La divina Parola, dopo essere stata rivolta « nei tempi antichi molte volte e in diversi modi ai padri per mezzo dei profeti », negli ultimi tempi è stata inviata agli uomini nella persona stessa del Figlio. 4 5 6 Noi pastori, in forza del munus docendi, siamo chiamati ad essere annunciatori qualificati di questa Parola. « Chi ascolta voi, ascolta me! ». Compito esaltante, ma anche grande responsabilità! Ci è stata affidata una parola viva: dobbiamo dunque annunciarla con la vita, prima che con la bocca. E parola che coincide con la persona di Cristo stesso, il « Verbo fatto carne »: è dunque il volto di Cristo che dobbiamo mostrare agli uomini; la sua croce che dobbiamo annunciare, facendolo con il vigore di Paolo: « Io ritenni di non sapere altro in mezzo a voi, se non Gesù Cristo, e questi crocifisso ». 7 8 9 10 3. « Ecco, noi abbiamo lasciato tutto e ti abbiamo seguito ». Questa affermazione di Pietro esprime la radicalità della scelta che è richiesta all'apostolo. Una radicalità che si chiarisce alla luce del dialogo esigente, fatto da Gesù con il giovane ricco. Quale condizione per la vita eterna, il Maestro gli aveva additato l'osservanza dei comandamenti. Di fronte al suo desiderio di maggiore perfezione, aveva risposto con uno sguardo di amore e una proposta totalitaria: « Va, vendi quello che hai e dallo ai poveri e avrai un tesoro in cielo; poi vieni e seguimi ». Su questa parola di Cristo calò, come un oscurarsi improvviso del cielo, la tristezza del rifiuto. Fu allora che Gesù pronunciò una delle sue sentenze più severe: « Com'è difficile entrare nel reu 2 3 4 5 Gv 10, 7. Ibid., 10, 11.14 Cfr Eb 4, 12. Ibid., 1,1. 6 Cfr 7 Lc 10, 16 Gv 1, 14. 1 Cor 2, 2. Me 10, 28. Ibid , 10, 21 8 9 10 11 ibid , 1, 2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 27 12 gno di Dio! ». Sentenza che egli stesso, di fronte allo sbigottimento degli apostoli, mitigò, facendo leva sulla potenza di Dio: « Tutto è possibile presso Dio ». L'intervento di Pietro diventa espressione della grazia con cui Dio trasforma l'uomo e lo rende capace di un dono totale. « Abbiamo lasciato tutto e ti abbiamo seguito». E così che si diventa apostoli. Ed è così che si sperimenta anche l'avverarsi della promessa di Cristo circa il « centuplo »: l'apostolo che ha lasciato tutto per seguire Cristo vive già su questa terra, nonostante le immancabili prove, un'esistenza realizzata e gioiosa. Come non esprimere in questo momento, venerati Fratelli, la nostra riconoscenza al Signore per il dono della vocazione, dapprima al sacerdozio e poi alla sua pienezza nell'episcopato? Volgendo indietro lo sguardo alle vicende della nostra vita, la commozione ci invade il cuore nel costatare in quanti modi il Signore ci ha dimostrato il suo amore e la sua misericordia. Davvero, «misericordias Domini in aeternum cantabo! ». 13 14 15 4. Il Vescovo, successore degli Apostoli, è uno per il quale Cristo è tutto. Con Paolo egli può ripetere ogni giorno: «Per me vivere è Cristo...». Questo egli deve testimoniare con tutto il suo comportamento. Il Concilio Vaticano II insegna: «I Vescovi devono compiere il loro dovere apostolico come testimoni di Cristo davanti a tutti gli uomini ». Parlando dei Vescovi come testimoni, non posso non fare memoria, in questa solenne celebrazione giubilare, dei tanti Vescovi che, nell'arco di due millenni, hanno reso a Cristo la suprema testimonianza del martirio, conformandosi al modello apostolico e fecondando la Chiesa con l'effusione del proprio sangue. 11 secolo ventesimo, in modo particolare, è stato ricco di tali testimoni, alcuni dei quali ho avuto la gioia di elevare io stesso agli onori degli altari. Una settimana fa ho iscritto nell'Albo dei Santi quattro Vescovi martiri in Cina: Gregorio Grassi, Antonino Fantosati, Francesco Fogolla e Luigi Versiglia. Tra i Beati, veneriamo Michael Kozal, Antoni Julian Nowowiejski, Leon Wetmañski e Wladuslaw Goral, morti nei campi di concentramento nazisti. Ad essi si aggiungono Diego Ventaja Milán, Manuel Medina Olmos, 16 17 12 13 14 15 16 17 Me 10, 24. Ibid., 10, 27. Ibid , 10, 28 Sal 89/88, 2. Fil 1, 21, Decr. Christus Dominus, 11. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 28 Anselmo Polanco e Florentino Asensio Barroso, uccisi durante la guerra civile spagnola. Nel lungo inverno del totalitarismo comunista, poi, sono fioriti, nell'Europa Orientale, i Beati martiri Guglielmo Apor, ungherese, Vincenzo Eugenio Bossilkov, bulgaro, e Alojzije Stepinac, croato. Al tempo stesso, è bello e doveroso rendere grazie a Dio per tutti i Pastori saggi e generosi, che nel corso dei secoli hanno illustrato la Chiesa con i loro insegnamenti ed i loro esempi. Quanti santi e beati Confessori vi sono fra i Vescovi! Penso ad esempio, alle luminose figure di Carlo Borromeo e di François de Sales; penso anche ai Papi Pio IX e Giovanni XXIII, che ho avuto recentemente la gioia di proclamare Beati. Carissimi confratelli, « circondati da un così gran numero di testimoni», rinnoviamo la nostra risposta al dono di Dio, ricevuto con l'Ordinazione episcopale. « Deposto tutto ciò che è di peso e il peccato che ci intralcia, corriamo con perseveranza nella corsa, tenendo fisso lo sguardo su Gesù», Pastore dei pastori. 18 19 5. Considerando il mistero della Chiesa e la sua missione nel mondo contemporaneo, il Concilio Ecumenico Vaticano II ha sentito il bisogno di dedicare speciale attenzione all'ufficio pastorale dei Vescovi. Oggi, alle soglie del terzo millennio, la sfida della nuova evangelizzazione pone in ulteriore risalto il ministero episcopale: il Pastore è il primo responsabile e animatore della comunità ecclesiale sia nell'esigenza di comunione che nella proiezione missionaria. Di fronte al relativismo e al soggettivismo che inquinano tanta parte della cultura contemporanea, i Vescovi sono chiamati a difendere e promuovere l'unità dottrinale dei loro fedeli. Solleciti per ogni situazione in cui la fede è smarrita o ignorata, essi si adoperano con tutte le forze in favore dell'evangelizzazione, preparando a tal fine sacerdoti, religiosi e laici e mettendo a disposizione le necessarie risorse. 20 21 Memori dell'insegnamento conciliare, oggi vogliamo esprimere da questa Piazza la nostra fraterna solidarietà ai Vescovi che sono fatti oggetto di persecuzione, si trovano in carcere o sono impediti nell'esercizio del loro ministero. E in nome del vincolo sacramentale, estendiamo con affetto il ricordo e la preghiera ai fratelli sacerdoti che patiscono le medesime prove. La 18 19 20 21 Eh 12, 1. Ibid , 12, 1-2 Cfr Decr. Christus Dominus, 6 Cfr ibid . 7. Acta Ioannis Pauli Pp. II 29 Chiesa è loro riconoscente per il bene inestimabile che con la loro preghiera e con il loro sacrifìcio recano al Corpo mistico. 6 « Sia su di noi la bontà del Signore, nostro Dio: rafforza per noi l'opera delle nostre mani, l'opera delle nostre mani rafforza ». In questo nostro Giubileo, carissimi Fratelli nell'episcopato, la bontà del Signore si è posata con abbondanza su di noi. La luce e la forza che da essa promanano non mancheranno di rafforzare 1'« opera delle nostre mani », cioè il lavoro a noi affidato nel campo di Dio che è la Chiesa. A nostro sostegno e conforto abbiamo voluto sottolineare, in queste giornate giubilari, la presenza in mezzo a noi di Maria Santissima, nostra Madre. Lo abbiamo fatto ieri sera, con la recita comunitaria del Rosario; lo facciamo oggi, con l'Atto di affidamento, che compiremo al termine della Messa. E un atto che vivremo con spirito collegiale, sentendo vicini a noi i numerosi Vescovi che, dalle rispettive Sedi, si uniscono alla nostra celebrazione compiendo insieme con i loro fedeli questo medesimo Atto. La venerata immagine della Madonna di Fatima, che abbiamo la gioia di ospitare in mezzo a noi, ci aiuta a rivivere l'esperienza del primo Collegio apostolico, radunato in preghiera nel Cenacolo con Maria, la Madre di Gesù. Regina degli Apostoli, prega con noi e per noi, affinché lo Spirito Santo discenda con abbondanza sulla Chiesa, ed essa risplenda nel mondo sempre più unita, santa, cattolica e apostolica. Amen. 22 Sai 89/88, 17 30 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM GUADALAIARENSI Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Guadalupe (in saec.: Anastasiae García Zavala), confundatricis Ancillarum Sanctae Margaritae Mariae et Pauperum (1878-1963) DECRETUM S U P E R VIRTUTIBUS «Infirmus et visitastis me» (Mt 25, 36). Profecto amor in Dominum Iesum Mariam Guadalupe impulit ut omnia relinqueret et Deo se traderet atque pauperum et aegrotorum famulatui, vitam suam et suam actionem conformans huic sententiae: « Caritas usque ad sacrificium, constantia usque ad mortem ». Serva Dei orta est in pago patrio sermone appellato Zapopan in regione Jalisco in Mexico, die 27 mensis Aprilis anno 1878, a Fortino García et a Refugio Zavala, coniugibus locupletibus, piis ac honestis, qui effecerunt ut postero die ipsius natalis baptizaretur nominibus inditis Anastasia Guadalupe; calendis Iuliis eiusdem anni Confirmationem suscepit et novem annos nata primum Pane eucharistico est nutrita, praeparata ab amita, Serva Dei Maria Liberata a S. Corde Iesu Orozco Santa Cruz (f a. 1926), Conditrice Congregationis Sororum Dominae Nostrae a Refugio. Guadalaiarae, duo cum familia commigraverat, Serva Dei facta est socia Conferentiae S. Vincentii de Paul et cum aliis puellis se tradidit, magna cum caritate, aegrotis curandis valetudinario quodam receptis S. Margaritae Mariae Alacoque denominato; eodem tempore praeposita est puellarum consociationi quae se parabant ut Mariae Filiae evaderent. Cupiens se omnino devovere Deo, consilium exquisivit a sacerdote Cypriano Iñiguez Martín del Campo (t a. 1931), suo confessario necnon quod supra memoravimus nosocomii moderatore, qui ei suasit ut sociam operam sibi praeberet in nova Congregatione Congregatio de Causis Sanctorum 31 condenda ad aegrotos pauperes curandos. Serva Dei, magno cum animo, consilio adhaesit, superata parentum dissensione, die 13 mensis Octobris anno 1901 in praedicto valetudinario constitit, magna tantum affluente paupertate., Statim regimen assumpsit domus et puellarum institutionem quae eius propositum essent secuturae. Die 8 mensis Decembris eiusdem anni privatim paupertatis, oboedientiae castitatisque nuncupavit vota itaque fundamenta iecit futurae Congregationis Ancillarum Sanctae Margaritae Mariae et Pauperum, quae suum habet conditorem sacerdotem Cyprianum Iñiguez Martín del Campo atque confundatricem Servam Dei, quae ad mortem usque munere Antistitae generalis, nulla interposita intermissione, iuncta est. Anno 1924 privatim perpetuam fecit professionem et, post canonicam Instituti approbationem ab Archiepiscopo Guadalaiarensi die 24 mensis Maii anno 1935 concessam, vota perpetua una cum numerosis sodalibus professa est. Mater Maria Guadalupe suum Institutum rexit annis difficillimis pro patria sua. Namque rei publicae discriminibus indigentia populi gravatis, persecutio in Ecclesiam est addita. Attamen Serva Dei novas domus et nosocomia aperire potuit necnon aegrotis, pauperibus, pueris, sacerdotibus et inimicis ipsis Ecclesiae intensam operam navare miram ostendens caritatem et ad omnes tum corporis tum animae necessitates intentam. Spiritalem et apostolicam sedule curavit institutionem suarum Sororum, quas firmiter sapienterque in via perfectionis duxit. Omnibus veniam dedit qui offenderant eam et oravit pro peccatorum conversione. Hic sese gerendi modus impulsum et vigorem in dilectione erga Deum inveniebat et quia Dominus in fastigio eius cogitationum et affectuum fuit, prompte eius oboedivit voluntati, peccatum effugit, sine intermissione ad eius Regni aedificationem contulit. Lumen suae fortis firmaeque fidei in mundo diffudit. Coniunctionem suae animae cum Deo nutrivit liturgia, oratione, veritatum aeternarum meditatione, pietatis studio erga Eucharistiam et Passionem Domini filiali que in Beatam Virginem Mariam dilectione. Spem suam in Deo inque Providentia reposuit et, a rebus terrenis seiuncta, appetì vit praemium aeternum quod mereri est nisa iustitia et amore suis officiis fungendo erga Deum, erga Ecclesiam, erga suam Congregationem, erga suas Sorores, erga aegrotos et pauperes. Fortis fuit, patiens, perseverans in fidelitate erga suam consecrationem atque proximorum indigentium servitium et, etiam in senectute, onus regiminis sui Instituti sustinere perrexit, quod numquam duce tam prudenti tamque virtutibus ornata se privare voluit. Ecclesiae auctoritatibus obnoxia fuit ac diligenter vota 32 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale adimplevit et Regulam, sorores docens ut similia facerent. Temperantiam, moderationem sui ipsius, simplicitatem et humilitatem excoluit. Serva Dei bona fuit valetudine, donec propter lapsum anno 1957 variis infirmitatibus laborare incepit, quibus postremo vitae anno, est immobilis facta. Ad mortem se paravit orando et Deo dolores offerendo, quos patienter tulit. Supremam horam clausit die 24 mensis Augusti anno 1963, venerata ac dilecta ab omnibus, qui eam cognoverunt. Sanctitatis fama qua vivens fruebatur, post mortem increbuit, quapropter Archiepiscopus Guadalaiarensis, beatificationis et canonizationis Causam inchoavit et Processum Ordinarium Informativum instruxit annis 19841986, cuius vis iuridica agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum idibus Marths anno 1991 promulgatum. Praeparata Positione super virtutibus, rite disputatum est an Serva Dei heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas excoluisset. Secundo cum exitu, die 7 mensis Ianuarii anno 2000 actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 21 insequentis mensis Martii habita est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Excellentissimo Domino Mario Rizzi, Archiepiscopo titulari Balneoregiensi. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Guadalupae (in saec.: Anastasiae García Zavala), Confundatricis Ancillarum Sanctae Margaritae Mariae et Pauperum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. £8 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 33 GUADALAIARENSI Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Aloisiae Iosephae a SS. Sacramento (in saec.: Mariae Aloisiae de la Peña Navarro, vid. Rojas), fundatricis Congregationis Sororum Carmelitarum a S. Corde et Congregationis Sororum Carmelitarum a Sacratissimo Corde Angelorum in California (1866-1937) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Qui diligit me, diligat et fratrem suum » (1 Io 4, 21 ). Caritatis praeceptum a iuventute secuta est Serva Dei Maria Aloisia Iosepha a Sanctissimo Sacramento, quae ad amorem Domini et proximorum cor suum aperuit, praesertim pauperum, aegrotorum ac puerorum indigentium, ita divini Magistri doctrinam exsequens: « Mandatum novum do vobis, ut diligatis invicem; sicut dilexi vos, ut et vos diligatis invicem » {Io 13, 34). Haec Christi testis in Mexicano oppido orta est, patrio sermone Atotonilco ei Alto denominato, intra fines posito provinciae Jalisco dictae, die 21 mensis Iunii anno 1866, ab Epigmenio de la Peña et Maria Aloisia Navarro, coniugibus solida fide christiana exornatis et locupletibus, qui eam secundum Dei et Ecclesiae leges educaverunt atque eius indolem formando, puellam fecerunt amabilem, simplicem, modestam et officiosam. Huic prospero exitui obtinendo praeceptrix profuit Agapita Flores, mulier fide dives et cultura, quae ad primam Communionem eam praeparavit. Anno 1876 Confirmationis sacramentum ei collatum est, et anno 1882 Paschali Rojas Santoscoy, medico triginta annos nato, nupsit, quocum mira concordia vixit. Filios non peperit et una cum marito pauperibus se dedidit atque aegrotis, pro quibus ii duo coniuges parvum valetudinarium aperuerunt Sacro Cordi Iesu consecratum. Serva Dei praefuit etiam Coetibus Vincentianis oppidi sui. Fere ex improviso anno 1896 in viduitate relicta, statim votum castitatis privatim fecit. Ad domum paternam reversa magis in precationem incubuit et in opera caritatis, divitias suas pro egenis impendens. Animadvertens se ad vitam consecratam vocari, monasterium est ingressa, sed intellexit clausuram vocationi suae non respondere; quocirca rursus se tradidit assiduitati aegrotis praebendae valetudinarii loci Atotonilco, ubi anno 1904 coepit cum aliquibus sociis vivere, fundamenta sic iaciens Congregationis Sororum Carmelitarum a S. Corde. Archiepiscopo Guadalaiarensi 34 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale atque parocho oppidi patrii approbantibus, Serva Dei Instituto suo propositum dedit curationem aegrotorum atque pauperum puellarum educationem. Ordinarii dioecesani iussu, cui semper humiliter obnoxia fuit, alteri Instituto religioso Opus suum adiunxit et, cum hoc experimentum intermisit, ne aliam quidem coniunctionem recusavit, quae tamen anno 1917 cessavit, cum Servae Dei Opus denuo liberum omnino factum est potestateque praeditum viam suam persequendi. Anno 1920 Congregatio Tertio Ordini Carmelitano aggregata est; subsequenti anno Conditrix professionem religiosam fecit et est Antistita electa; anno 1925 vota perpetua est professa. Contra Ecclesiam persecutione exorta, Serva Dei cum nonnullis Sororibus, Mexico relicto, in Foederatas Civitates Americae Septemtrionalis confugit, ubi postea provinciam religiosam constituit, quae anno 1983 facta est Congregatio Sororum Carmelitarum a Sacratissimo Corde Angelorum in California. Guadalaiaram reversa, auctum rexit et propagationem Instituti sui in terra Mexicana ac pluries Sorores sodales quas Angelopoli reliquerat visitavit. Anno 1936, cum magnam sibi propter religiosas virtutes aestimationem conciliavisset, munus Antistitae generalis ei continuatum est. Omnes enim eius animi bonitatem, comitatem, moderationem, aequabilitatem, obsequium erga voluntatem Dei, prudentiam in administratione, in sanctitatis via perseverantiam admirabantur. Fide ducta, coram Deo vixit, in divinam credidit revelationem atque in Ecclesiae magisterium, in precationis efficacitatem, quam sine intermissione Caelo adhibebat. Propter fidem vocationem Dei ad vitam consecratam est secuta et propter fidem prompte superioribus ecclesiasticis oboedivit, tum etiam, cum ab ea incommoda peculiariter gravia postulaverunt, sicut primis annis Operis, quod condiderat. Singularem aluit erga Sacrum Iesu Cor pietatem, erga Eucharistiam, Domini Passionem et Redemptoris Matrem. Deum toto corde dilexit, eius leges servavit eique servivit cum gaudio, fidelitate ac perseverantia inde a iuventute. Alacrem operam dedit Regno Christi aedificando in societate Mexicana animarumque saluti. Diligenter vota religiosa et Regulam est exsecuta, peccatum fugit et pro peccatorum conversione est precata. Pauperes adiuvit, aegrotos, orphanos, puellas egenas, et ignovit quotquot Ecclesiam persequebantur eiusque Instituto atque apostolatui difficultates parebant. Plena fiduciae divinae Providentiae, vel acerbioribus et periculosioribus temporibus, pacem interiorem tenuit Sororesque suas adhortata est ut in Deo sperarent. Bonorum terrestrium contemptrix fuit, pauper, temperans, iusta erga Deum et proximos, sincera, humilis, casta, amabilis in omnes, vera caritatis christianae testis in aetatis suae societate. Congregatio de Causis Sanctorum 35 Patienter morbum tulit, qui eam paulatim extenuavit. In paupertate inque vitae aeternae desiderio mortem obiit die 11 mensis Februarii anno 1937, Ecclesiae sacramentis recreata atque filiarum suarum spiritualium precatione et benevolentia affecta, quae in sepulcri lapide inscripserunt suam Conditricem « pro Christo vixisse, eius exemplum esse secutam, in silentio omnia esse perpessam ». Fama sanctitatis perdurante, Archiepiscopus Guadalaiarensis Sanctae Sedis obtento permissu ad normam M. P. « Sanctitas clarior » beatificationis et canonizationis Causam introduxit atque annis 1981-1984 Processum cognitionalem instruxit, qui est rite probatus a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 25 mensis Iulii anno 1986 promulgatum. Positione apparata, inquisitum est ex norma an Serva Dei heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas coluisset. Exitu cum felici, die 8 mensis Februarii anno 2000, Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus et postridie subsecutas idus Maias Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Eminentissimo Cardinali Pio Laghi. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Aloisiae Iosephae a SS. Sacramento (in saec.: Mariae Aloisiae de la Peña Navarro, vid. Rojas), Fundatricis Congregationis Sororum Carmelitarum a S. Corde et Congregationis Sororum Carmelitarum a Sacratissimo Corde Angelorum in California, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 36 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IANUENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Eugeniae Ravasco, fundatricis Congregationis Filiarum SS. Cordium Iesu et Mariae (1845-1900) DECRETUM S U P E R VIRTUTIBUS «Caritas Christi urget nos» (2 Cor 5, 14). Principium supernaturale et fulcrum identitatis spiritalis Servae Dei Eugeniae Ravasco est sine dubio caritas, quam plene concorditer cum ceteris virtutibus theologalibus atque moralibus explicavit et ex qua vis Auxit Operis eius fautrix. Dei enim caritas et proximi, dono sapientiae fulta, miro modo eius permeavit vitam, simul ad Deum dirigens et ad eius res ea omnia quae fuit quaeque fecit: « Tota vita nostra amor sit. Si uno temporis momento nos mortales Domini amorem erga suam creaturam perspicere possemus, aut non iam vivere possemus, aut rerum terrestrium fastidiosi viveremus, nihil aliud appetentes, nisi solum Deum ». Haec Servae Dei verba, quae nuntii christiani summam resonant, eius optationum, eius apostolatus et totius vitae eius compendium possunt haberi. Haec caritatis testis Mediolani in lucem suscepta est pridie nonas Ianuarias anno 1845, a Francisco Matthaeo et nobili muliere Carola Mozzoni Frasconi, piissimis ambobus atque certis christianis. Eodem die baptizata, Serva Dei nomina cepit Eugeniam Mariam. Mature experta est dolorem. Pusa duorum annorum matre orbata, est amitae assignata, dominae Mariae Anselmi, quae eam cum amore educavit et firmitudine. Postquam Ianuam cum familia commigra ver at, die 21 mensis Iunii anno 1855 Eucharistiae sacramentum accepit et, probabiliter, Confirmationis. Patre quoque orbata, in tutelam pervenit patrui Aloisii Ravasco, qui eius educationem humanam atque religiosam curavit per aptam praeceptricem eique magnum pauperum et miserorum amorem iniecit. A magistris privatis est bona institutione culturali imbuta. Sponte compromisso matrimonii abrupto quod propinqui volebant, Serva Dei, sub certa et illuminata sacerdotis Salvatoris Magnasco moderatione, postea Archiepiscopi Ianuensis, operibus caritatis totam se dedidit, assiduitati aegrotis praebendae in valetudinariis, pauperum curae etiam in eorum Congregatio de Causis Sanctorum 37 domibus, christianae doctrinae institutioni, largiter omnes bonis suis afficiens beneficiis; ipsa, in impensam incubuit vitam spiritalem, ex ascesi generosa constantem, sacramentorum frequentia, ardenti Eucharistiae Virginisque Immaculatae amore. Duodeviginti annos nata, die mensis Maii 31, in ecclesia Ianuensi Sanctae Sabinae, vocationem accepit ad se consecrandam « bono pro amore Cordis Iesu faciendo»; quod quidem eius factum est charisma. Exinde totam se resque suas Deo ac bono suppeditavit, ad quodlibet incommodum parata. Postridie nonas Décembres anno 1868 Congregationem Filiarum SS. Cordium Iesu et Mariae condidit, eo consilio, ut iuventutem educaret atque ad vitae christianum sensum formaret, amorem Dei erga genus humanum ei aperiendo necnon quam pulchrum sit ad eum pertinere secundum uniuscuiusque vocationem. Cultui Sacri Iesu Cordis, Sanctissimi Sacramenti, Sacri Cordis Mariae propagando consuluit; consociationes fovit religiosas pro iuventute matribusque familias, exercitationum spiritualium cursus, sacras missiones populares; scholas inchoavit suendi atque acu pingendi artis pro populi puellulis. Actio apostolica iuvenilis, catechesis, oratoria operaque caritatis spiritalis et materialis campus fuerunt in quo Servae Dei charisma fructum edidit, quod ipsa his significantibus verbis breviter astrinxit; « Boni alieni studio ardere, praesertim iuventutis ». Anno 1878, quo tempore apertae erant inimicitiae adversus Ecclesiam et conatus multitudines a Christo abducendi, Ianuae in suo Instituto non solum ludos litterarius, verum etiam Scholam Magistralem Femininam aperuit, quae definite atque expresse statueret ut iuventus institutione christiana imbueretur, unde magistrae christianae praepararentur pro societatis subolumque futurarum bono. Ad hoc Opus defendendum, quod ei cordi vehementer erat, fortiter impetus obiit librorum et commentariorum adversariorum. Pridie idus Ianuarias anno 1882, Servae Dei Congregatio est canonice constituta in Institutum Iuris Dioecesani ab Excellentissimo Domino Salvatore Magnasco, Archiepiscopo Ianuensi, qui mense Decembri anno 1887 eius Constitutionum textum definitivum approbavit. Post priorem professionem religiosam (die 18 mensis Ianuarii anno 1874) Serva Dei, una cum decem et septem Sororibus sodalibus vota fecit perpetua pridie idus Octobres anno 1884, atque Operis confirmationem et auctum est prosecuta. Communitatem suam rexit considerate et prudenter, semper ad gloriam Dei spectans et ad bonum cuiusque Sororis. Plures aperuit domus minores cum scholis 38 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale municipalibus atque operibus paroecialibus. Zelum caritatemque suam ad familias, ad inclusos in carceribus, ad moribundos, ad longinquos a Catholica Ecclesia et a Deo extendit; largiter pauperes beneficiis affecit, cultus operas, missiones necnon Instituta adiutabilia atque ecclesiastica, inter quae Seminarium Ianuense et Opera Propagandae Fidei. In extrema vita, pro bono iuventutis femininae operariae, exstruxit aedificium in platea C augnano denominata Ianuae (anno 1892) et anno 1898 in suo Instituto Sodalicium a Sancta Zita pro puellis operariis aperuit. Corpore dolens et morbo laborans per longos viginti annos, ultimis temporibus purificata est etiam inclementiae discrimine, exclusione et separatione; sed hoc eam non impedivit, quominus zelo et caritate in animarum suique Instituti bonum curas conferret, usque ad extremam vitam Sacro Iesu Cordi placere volens. Tota enim Servae Dei exsistentia ad Deum propensa fuit atque constanti voluntate impulsa ad ei per omnia placendum, ad eius faciendam voluntatem per eventus cognitam perque oboedientiam superioribus. « Unus Deus » suprema fuit eius appetitio. Inde a pueritia ultroneam ostendit apertionem ad divinum. Prima Communione recepta, diligenter propriam curavit vitam spiritalem, vel levissimum fugit peccatum, parata, propter hoc, ad omittenda etiam licita oblectamenta. Dei vocatione accepta ad vitam pro Deo consumendam proque animis, ei se commisit nec difficultates timuit. Cor Iesu amando, magis magisque infiammata est proximorum caritate; ab Eo praecipuas traxit suae pietatis rationes atque familiae religiosae speciem. Ex fide luctuum familiarium aegritudinem est passa, morbi crucem. Fides viva eam sustinuit in condenda regendaque Congregatione, in rebus apostolicis seligendis inque consiliis capiendis constitutivis. Fides eius aluit sitim animarum, studium Regnum Dei propagandi, indefatigabilem eius industriam. Deo credita, in eo omnem collocavit spem, semper quaesitione Dei eiusque gloriae cuilibet humanae causae anteposita. Generosa in sui ipsiusque sui Operis neglectione bonorumque terrestrium, constanter vixit intenta tota cum anima ad sola bona aeterna consequenda. Cum generositate et ardore Deum dilexit, coniunctionem cum eo colens precatione continua, verbi Dei meditatione, in virtutibus progredi nisa, de Corde Iesu deque Corde Virginis Mariae ardorem hauriens caritatis, impulsum ad magis magisque Dominum diligendum et proximum. Caritas eam movit ad cultum Iesu in Eucharistia suadendum, pietatem erga Virginem Mariam, amorem erga Ecclesiam. Bonum Congregatio de Causis Sanctorum 39 alienum semper quaesivit generoso cum sui sacrificio, omnibusque inculcavit amorem grati animi et laudis in « Deum Creatorem, Patrem bonum et amantem ». Sororibus sodalibus moderata est in viis Dei, earum suscipiendo labores atque testimonio, paenitentia, verbo easdem sustinendo, in eis accendere nitendo sensum supernaturalem in accipienda Gratia, et ardens boni studium. Spiritu precationis et consilii ducta est Serva Dei, quae prudenter atque humiliter id in gravium personarum sententiis quaerebat, quod coram Deo esset utilius, iuxta normam semper caritate subiectam. Modo exemplari iustitiam explicavit, in suis muneribus observandis inque bonis administrandis cum despectione ac magnanimitate perattenta. Fortitudine eminuit in sua indole ardenti cohibenda; perseverantia in suo officio exercendo, patientia immutabili in languifico morbo et in regiminis laboribus; temperantia et vivissimo mortificationis spiritu atque humilitate erga omnes. Cum fidelitate et gaudio suam coluit Deo consecrationem; sancte amoris sui sponsalis studiosa, propter illum cor suum indivisum servavit in oboedientia, castitate et paupertate, quas omnino ex Evangelio est exsecuta. Serva Dei extremos dies vixit vitae solummodo attenta ad occursum cum Domino, prorsus ei commissa. Pridie quam est mortua, Sororibus sic valedixit: « Omnes relinquo vos in Corde Iesu », multaque cum fide Sacramenta recepit. Die 30 mensis Decembris, mane, anno 1900, « Te Deum » recitato et Litaniis Lauretanis initis, Serva Dei in beatam ingressa est aeternitatem. Serva Dei in vita et post mortem fama fruita est sanctitatis tum in Instituto suo, tum extra, inter personas in quas beneficia contulerat et apud populum. Anno 1948 Archiepiscopus Ianuensis Processus Ordinarii Informativi initium fecit, qui conclusus est anno 1954. Die 26 mensis Ianuarii anno 1981 Decretum proditum est super Causae Introductione et die 18 mensis Aprilis anno 1986 Decretum de Processus auctoritate et vi. Positione confecta, disceptatum est an Serva Dei heroum in modum virtutes coluisset. Pridie idus Martias anno 2000, felici cum exitu, Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus. Subsequentibus nonis Iuniis in Sessione Ordinaria Patres Cardinales et Episcopi, Causae Ponente Eminentissimo Cardinali Henrico Schwery, fassi sunt Servam Dei Eugeniam Ravasco virtutes théologales, cardinales iisque adnexas sicut heroas addecet observavisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congre- 40 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Eugeniae Ravasco, Fundatricis Congregationis Filiarum SS. Cordium Iesu et Mariae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. 83 S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis IANUENSIS Canonizationis Beati Augustini Roscelli, sacerdotis dioecesani, fundatoris Instituti Sororum ab Immaculata Conceptione B.M.V. (1818-1902) DECRETUM S U P E R MIRACULO Beatus Augustinus Roscelli die 27 mensis Iulii ortus est anno 1818 in pago Bargone di Casarza vernáculo sermone denominato, hodie in dioecesi Clavarensi collocato, ab agricolarum familia. Sacerdos ordinatus die 19 mensis Septembris anno 1846, aliquot annos vicarius parochi fuit. Deinde iuvenum apostolatui se tradidit, Conditorem Instituti Parvorum Artificum adiuvando in assiduitate praebenda pueris pauperibus atque derelictis. Ut eiusmodi auxilium puellis quoque ferret, nonnullas aperuit domus et Congregationem instituit Sororum ab Immaculata Conceptione Beatae Mariae Virginis, quae eo regente celeriter crevit. Fama sanctitatis insignis nonis Maiis anno 1902 e vita decessit. Congregatio de Causis Sanctorum 41 Beatificationis et canonizationis Causa inchoata est apud Curiam Ianuensem et Summus Pontifex Ioannes Paulus II eum in Beatorum numerum rettulit nonis Maiis anno 1995. Nuper Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum coniectam miram sanationem permisit Salvatoris Casciaro qui, quadraginta annos natus, postridie nonas Februarias anno 1995 est infarctu myoeardii correptus acuto. In valetudinarium Ianuense deductus Sancti Martini est coronarographiae subiectus, quae in lucem protulit arteriae coronariae sinistrae stenosim serratam. Apta adhibita therapia, crisis stenocardica est superata, sed paulo post altera apparuit, quam ob rem altera est coronarographia effecta. Statim post aegrotus est cornate affectus atque subsecutae inspectiones signa ostenderunt emboliae gasiosae. Quamvis curationes essent exercitae, aegri condiciones ingravescere perrexerunt et, comatis altitudine animadversa, prognosis infausta dicta est « quoad vitam » atque secundo loco « quoad valetudinem », gravissimis consecutiones neurologicis praevisis. Amissa iam omni sanationis spe, Sorores Congregationis ab Immaculata Conceptione Beatae Mariae Virginis, die 9 mensis Februarii poscere inceperunt divinum auxilium per intercessionem Beati Augustini Roscelli. Praeter omnem medicorum exspectationem, a die 11 subsecuto aegroti condiciones sunt in melius inclinatae usque ad sanationem. Eventus est anno 1996 consideratus apud Curiam Ianuensem haecque dioecesana Inquisitio est a Congregatione de Causis Sanctorum probata per decretum die 21 mensis Decembris anno 1998 proditum. Dicasterii Collegium Medicorum, in sessione die 18 mensis Martii habita anno 1999, consentiente voce affirmavit sanationem rapidam fuisse, fere completam, duraturam, et celerem aegroti recuperationem ex scientia inexplicabilem. Die 3 mensis Martii anno 2000 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris atque postridie calendas Maias subsecutas Patrum Cardinalium et Episcoporum Sessio Ordinaria, Causae Ponente Excellentissimo Domino Fiorino Tagliaferri, Episcopo emerito Viterbiensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congre- 42 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, per intercessionem Beati Augustini Roscelli, Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Instituti Sororum ab Immaculata Conceptione B. M. V., videlicet de rapidissima, fere completa, duratura sanatione Salvatoris Casciaro ab « embolia cerebrale gassosa con vasto danno neurologico e coma profondo di 3° grado della scala Pium e Posner, in soggetto con pregresso infarto miocardico acuto ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. 68 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. 68 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MEXICANA Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Felicis a Iesu Rougier (in saec.: Felicis Benedicti), sacerdotis fundatoris Congregationum Missionariorum a Spiritu Sancto, Filiarum a Spiritu Sancto, Missionariarum Guadalupensium a Spiritu Sancto, Oblatarum a Iesu sacerdote (1859-1938) DECRETUM S U P E R VIRTUTIBUS Servus Dei Felix a Iesu Rougier, vehementi studio motus faciendi voluntatem Dei atque eius opus perficiendi (cf. Io 4, 34), patria relicta, firmus mansit, ac si Invisibilem videret prius in Gallia, deinde in Hispania, in Columbia et in Mexico, ubique Christi bono odore prodito (cf. 2 Cor 2, 15). In parvo vico Gallico Meilhaud ortus die 17 mensis Decembris anno 1859, est postridie baptizatus in paroeciali ecclesia, quam parentes eius Benedictus Rougier et Aloisia Olanier ex more frequentabant. In eadem ecclesia primam accepit Communionem decem annos natus. Diversis in Auver- Congregatio de Causis Sanctorum 43 niae locis studiis confectis, anno 1874 intravit in ephebeum-seminarium Aniciense, ut studia iniret humanitatis. Ibi, cum undeviginti esset annorum, per acroasim de Missionibus vocatione animadversa, vitam elegit missionariam, eodem anno, parentibus prorsus consentientibus, Societatem Mariae (Patrum Maristarum) ingressus (anno 1878). Religiosa eius atque intellectualis formatio, in Gallia et in Hispania effecta, sacerdotali ordinatione conclusa est die 24 mensis Septembris anno 1887. Missionum appetitione in eo crescente, oboedientia professor factus est Divinarum Litterarum per octo annos in studiorum sede Maristarum Barcinonensi. Mensis Iulii die 12 anno 1895 optatum totius vitae suae ad effectum adduxit; in Columbiam enim missus est ubi fecundam per sex annos actionem missionalem explicavit in dioecesi Tolimensi tamquam Maristarum communitatis superior, professor, indefatigatus concionator, pauperum apostolus, militum cappellanus atque vicarius generalis succedaneus. Bello civili Columbiano exorto, Maristarum superiores religiosos suos in Mexicum mittere statuerunt, in cuius urbe principe Servus Dei parochus nominatus est ecclesiae Dominae Nostrae Lapurdensis (anno 1901). Quadraginta quattuor annorum aetatem habens, inter impensum apostolatum pro communitate Gallica in capite Mexicano praesenti, maioris perfectionis votum expertus est atque Spiritum Sanctum precatus, ut sibi viam significare dignaretur. Occursus cum Venerabili Serva Dei Maria Concepta Cabrera de Armida, qui anno contigit 1903, propositum in eo confirmavit perfecti religiosi Maristae vitam agendi. Hoc tempore nomen cepit Felicem a Iesu, ut ostenderet se totum Domini esse, seque actuoso ac diligenti ministerio dedidit Religiosarum a Cruce Sacri Cordis necnon Apostolatus Crucis ab eadem Dei Serva conditorum. Sentiens se a Domino vocari ad novam religiosam Congregationem instituendam, longum graveque consilium molitus est, per quod pluribus ecclesiasticis personis tum Mexicanis tum Europaeis animum suum aperuit. Sanctus Pius X, Episcoporum Mexicanorum rogatu, die 16 mensis Decembris anno 1913, illi institutioni assensus est atque a superioribus Maristis petivit ut Felix a Iesu opus illud posset inire. Postea, id tempus commemorans, filiis suis haec scripsit: « Mense Iulio anno 1914 cum pretiosa margarita reversus sum cumque omnibus Christi Vicarii permissionibus ut Opus conderem ». Missionariorum a Spiritu Sancto institutionem iniit, moderante Excellentissimo Domino Raimundo Ibarra y Gonzalez, die 25 mensis Decembris 44 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale anno 1914. Vota perpetua fecit tamquam Missionarius a Spiritu Sancto die 28 mensis Martii anno 1926. Optimas impendit vires in quaerendas primas vocationes, in solida fundamenta iacienda formationis religiosae ac sacerdotalis, schola apostolica, novitiatu, alumnorum studiorumque sedibus Romae apertis ad hoc propositum assequendum. Constitutiones conscripsit, primas ministerii aedes in Mexico extruxit atque in exteris nationibus, duoque Capitula Generalia rite celebravit, in quibus est a filiis suis uno animo et una voce Superior generalis electus. Pridie idus Décembres anno 1931 laetanter ab Apostolica Sede Decretum Laudis accepit et Constitutionum Missionariorum a Spiritu Sancto approbationem ad experimentum. Apostolico fervore impulsus est ad tres Congregationes religiosas femininas instituendas, id est: Filias a Spiritu Sancto (anno 1924), Missionarias Guadalupenses a Spiritu Sancto (anno 1930) atque Oblatas a Iesu Sacerdote (anno 1937). Cum Sancti Spiritus regnum in mundum universum extendere exoptaret, consociationem pro laicis constituit, Familiam a Spiritu Sancto denominatam, Mexici consecrationem Spiritui Sancto obtinuit et idcirco officinam librariam condidit tresque spiritualitatis ephemerides. Sacerdotii amans, et a filiis suis presse adiutus, cum acerrime persecutio Mexicana desaeviret, seminarium interdioecesanum fovit in Foederatis Civitatibus Americae Septemtrionalis et Mexicopoli domum sacerdotalem aedificandam curavit. Maximam adhibuit diligentiam de Operibus Crucis, de quibus, ad filios suos scribens dixit: « Ad nos, Missionarios a Spiritu Sancto, magis quam ad alium quemquam iis studere, favere, ea propagare spectat ». Omnia opera haec, coniuncta et eadem spiritualitate fota, in Conditoris corde magnam efficiebant familiam « anima una et corde uno » praeditam. Ardenti fide adductus, attenta verbi Dei auditione nisa, vehementi vita precationis nutrita necnon cotidiano cum Iesu Eucharistico occursu, Deum intellexit Patrem amantem in historia praesentem. Patienter, a Spiritu motus, eius voluntatem didicit in Ecclesiae voce cognoscere, vitam suam apostolicam super oboedientiae petram aedificans. Theologica eius spes purificata est atque confirmata in difficultatibus apostolicis, in quibus versatus est per civile bellum Columbianum, per persecutionem religiosam in Mexico et per viginti duos annos quibus exspectavit, donec Missionarius esset, donec, Spiritus Sancti virtute, in patienti atque excruciata oboedientia germinaret. Sanctissimam Trinitatem diligebat multa cum pietate et unamquamque Divinam eius Personam. Ex magno proposito vivebat illudque praedicabat: « Grande munus, divinum munus quod nobis Deus unicuique no- Congregatio de Causis Sanctorum 45 strum concredidit nostra est commutatio in Eum »; « coniunctio cum Iesu ut ad Patrem eamus a Spiritu Sancto moti, cardo est totius nostrae vitae spiritalis ». Hoc incitatus amore totum se tradidit proximorum servitio atque Ecclesiae veluti missionarium, apostolum Verbi, pauperum ministrum, spiritus moderatorem et fecundum Conditorem, nitens exemplar exprimere quod familiae suae proposuerat, nempe « in primis contemplativos esse et deinde viros ac mulieres actionis ». Eius prudentia posita fuit in continuo discrimine et in filiali Summi Pontificis, Episcoporum superiorumque religiosorum fiducia. Proximorum boni studiosus, iustitiam absolvit, quam amore perfecit. Eius fortitudo in fide duriter spectata collocata est. Dei et proximi salutis percupidus, temperantiae virtutem coluit Spiritu incitante. Anno 1937 quinquagesimum sacerdotii sui natalem diem celebravit, a filiis filiabusque suis dilectus. Antequam mortuus est dixit in sua ipsius vita « Iesum omnia fecisse », et « Cum Maria omnia, sine ea nihil ». Mexicopoli est vita defunctus die 10 mensis Ianuarii anno 1938. Fama sanctitatis, qua in vita Pater Felix a Iesu claruerat, in morte aucta est. Quam ob rem Servus Dei Aloisius Maria Martínez Rodríguez (f a. 1956), Archiepiscopus Primas Mexicanus, Causam iniit beatificationis ac Processum Ordinarium Mexicopoli, cui additi sunt Rogatoriales Ibaguensis (in Columbia), Lugdunensis (in Gallia) et Crossensis (in Foederatis Civitatibus Americae Septemtrionalis), inter annum 1955 et annum 1958. Die 15 mensis Novembris anno 1981 promulgatum est decretum Introductionis Causae. Processus Apostolicus in Archidioecesi Mexicana instructus est annis 1982-1984. Horum Processuum auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 27 mensis Februarii anno 1986 prodito. Positione confecta, disceptatum est an Servus Dei heroum in modum virtutes coluisset. Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum actus est die 28 mensis Ianuarii anno 1997. Studiis additiciis effectis a Consultoribus expostulatis, Causa subiecta est Patrum Cardinalium et Episcoporum considerationi in Sessione Ordinaria die 15 mensis Februarii anno 2000 habita, Causae Ponente Excellentissimo Domino Mario Rizzi, Archiepiscopo titulari Balneoregiensi, qui declaraverunt Servum Dei Felicem a Iesu Rougier virtutes théologales, cardinales iisque adnexas heroum more explicavisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. 46 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Felicis a Iesu Rougier (in saec.: Felicis Benedicti), Sacerdotis, Fundatoris Congregationum Missionariorum a Spiritu Sancto, Filiarum a Spiritu Sancto, Missionariarum Guadalupensium a Spiritu Sancto, Oblatarum a Iesu Sacerdote, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die i mensis Iulii A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. & S. Ei Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MONASTERIENSIS Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Euthymiae (in saec.: Emmae Üffing), sororis professae Congregationis a Compassione (1914-1955) DECRETUM S U P E R MIRACULO Venerabilis Serva Dei Maria Euthymia (in saeculo: Emma Üffing) in oppido Halverde orta est, intra fines posito dioecesis Monasteriensis, die 8 mensis Aprilis anno 1914. In Congregatione a Compassione ingressa, infirmorum ministra fuit in valetudinario, ubi in sede laboravit morborum contagiosorum, captivos curavit et munere iuncta est praepositae fullonicae; anno 1948 in domum principem missa est idem munus expletura. Exemplo fuit propter zelum, quo munia exsequebatur, vel humillima, Regulae observantiam atque fervorem in deprecationibus. Die 9 mensis Septembris anno 1955 mortem obiit fama sanctitatis clara. Beatificationis et canonizationis Causa inita est anno 1955. Calendis Septembribus anno 1988 Summus Pontifex Ioannes Paulus II edixit Ser- Congregatio de Causis Sanctorum 47 vam Dei virtutes théologales, cardinales et his adnexas sicut heroas addecet coluisse. Nuper Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum coniectam miram sanationem permisit, Monasterii patratam, Sororis Mariae Avellinae Koenen, quae postridie nonas Augustas anno 1955 est adustionibus affecta in dorso quattuor digitorum dexterae manus. Pars ussa curata incepit liquorem elicere sero abundantem; quocirca vulnera curari debebant etiam bis in die, cum tamen nihil curationes proficerent. Aegrota igitur, die 10 subsecuti mensis Septembris, corpus visitans Servae Dei Mariae Euthymiae, eius invocavit interventum ut sanationem obtineret. Repentino vulnera in melius verti coeperunt et aliquot post diebus omnino clausa sunt atque manus est prorsus valida refecta. Casus hic anno 1979 est apud Curiam Monasteriensem consideratus per dioecesanam Inquisitionem, quae est a Congregatione de Causis Sanctorum probata die 29 mensis Ianuarii anno 1988 prodito decreto. Dicasterii Collegium Medicorum, in sessione die 4 mensis Martii anno 1999 habita, confessum est sanationem celerrimam fuisse, completam, duraturam et ex praesentibus scientiae cognitionibus inexplicabilem. Die 22 mensis Octobris eiusdem anni, Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus et nonis Marths anno 2000 Sessio Ordinaria facta est Patrum Cardinalium atque Episcoporum, Causae Ponente Eminentissimo Cardinali Henrico Schwery. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente, meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more con vocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, per intercessionem Venerabilis Servae Dei Mariae Euthymiae (in saec.: Emmae Üffing), Sororis professae Congregationis a Compassione, videlicet de celérrima, completa ac duratura sanatione Sororis Mariae Avellinae Koenen a « pressoustione di 3° grado del lato dorsale della mano destra, con interessamento del 2°, 3°, 4°, 5° dito e della parte distale della regione metacarpale, con esposizione tendinea; successivamente complicata da un processo suppurativo ». 48 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. « S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MONTIS REGALIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae a Iesu Santocanale (in saec.: Carolinae), fundatricis Congregationis Sororum Capuccinarum ab Imm. Conc. Lapurdensi (1852-1923) DECRETUM S U P E R VIRTUTIBUS Iesus Christus « ad se continenter arcessit discipulos, viros ac mulieres, quibuscum per Spiritus effusionem (cf. Rom 5, 5) agapem divinam communicet suamque rationem amandi, quosque ita compellat ut per humilem sui ipsorum donationem ab omnibus propriis commoditatibus alienam ipsi ceteris famulentur » (IOANNES PAULUS II, Adhort. Apost, postsynod. Vita consecrata, 7 5 : AAS LXXXVIII [ 1 9 9 6 ] , 4 5 1 ) . Fertile agapis divinae solum fuit cor Mariae a Iesu Santocanale, quae diligenter exemplum secuta atque doctrinam Redemptoris, in humilitate et in paupertate vitam suam impendit in Dei ac pauperum ministerium, praesertim puerorum, orphanorum, aegrotorum et senum. Fervens haec Evangelii testis Panormi est in lucem edita postridie calendas Octobres anno 1 8 5 2 ab advocato Iosepho Santocanale et Catharina Stagno, nobilibus necnon divitibus coniugibus, qui ad Baptismatis fontem nomen ei Carolinam indiderunt. Mater, pia atque bene morata mulier, quae meditationem cotidianam exercebat, eam vias Domini docuit. A puellula, Serva Dei peculiarem ostendit religiosum sensum atque indolem apertam, ingenuam et fortem. Nullam scholam publicam frequentavit, sed a privatis praeceptoribus solida est imbuta culturali formatione. Decem annos nata, primum sanctam Communionem accepit et anno 1 8 6 9 , magno cum fervore, Confirmationis sacramentum. In suo memoriali libello scripsit illo die ani- Congregatio de Causis Sanctorum 49 mam suam a Spiritu Sancto esse possessam et exinde se non iam sponte peccavisse. Aliquot post annos eius parochus Filiarum Mariae eam esse voluit moderatricem; quod munus per quindecim annos explevit cum sui neglegentia, se puellarum educationi christianae tradens. Interea propositum animo volvebat se Domino consecrandi; quapropter plures respuit matrimonii condiciones. Relicto consilio Ordinem claustralem ingrediendi, apostolatui caritatis se tradidit in pago sermone vernáculo Cinisi denominato, intra fines posito archidioecesis Montis Regalis, ubi diu habitaverat ut benigne avo materno ante mortem assiderei. Parocho Mario Venuti moderante, qui etiam eius confessarius erat, catechismum docere incepit, femininis consociationibus nascentibus interfuit atque infirmis assiduitatem praebendam in eorundem domibus curavit. Idibus Iuniis anno 1887 vestem induit tertiariae capuccinae nomine capto Sorore Maria a Iesu. Archiepiscopo Montis Regalis consentiente, anno 1891 in nova communitate cum nonnullis sociis vivere incepit, quae eius proposita et munera communicabant. Anno 1892 vota annua nuncupavit. Pater capuccinus Ioannes Maria Schiavo communitatis Regulam conscripsit, quae anno 1909 ad Ordinem Fratrum Minorum Capuccinorum aggregata est, et die 8 mensis Decembris eodem anno constituta est ab Archiepiscopo Dominico Gaspare Lancia di Brolo tamquam Institutum iuris dioecesani. Idibus Iuniis anno 1910, coram Vicario Generali archidioecesis Serva Dei vestem religiosam induit et subsequenti anno vota simplicia suscepit. Die 24 mensis Ianuarii anno 1923, Venerabilis Servus Dei Antonius Augustus Intrecciargli, illius Ecclesiae particularis Pastor, ei permisit ut denuo novitiatum aperiret ante aliquot annos clausum, et novam sumpsit instituendam canonice Congregationem Sororum Capuccinarum ab Immaculata Conceptione Lapurdensi, cuius munus erat operum misericordiae exercitium ac praecipue puerorum iuvenumque educatio christiana, aegrorum et senum cura. Serva Dei inde ab initio suam rexit communitatem cum diligentia, prudentia atque matris spiritu, calumniis, indignitatibus, incommodis superatis, e paupertate praesertim ortis per prius bellum pancosmium, aliisque multiplicibus difficultatibus internis et externis, unde pia Conditrix est afflicta. In Sororibus verum fovit spiritum religiosum, cordium concordiam, Regulae observantiam atque votorum, zelum apostolicum; formationem curavit candidatarum vitae consecratae, quae ad Institutum conveniebant praecipue ex orphanotrophio et femineo paedagogio, in domo principe aper- 50 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tis Serva Dei cum alacritate, perseverantia et spiritali gaudio ex sua vixit Deo consecratione et est constanter progressa in Christi imitatione pro animarum salute laborando et christianas exercendo virtutes. A pueritia firmiter in Deum credidit, in eius verbum in eius amorem in eius providentiam. Ob fidem iuvenis laica actionibus pastoralibus paroeciae suae operam dedit; ob fidem, familiae renisu superato, se omnino Domino consecravit; ob fidem novam condidit religiosam familiam et labores obiit, incommoda atque aegrimonias ad Dei gloriam. Auctoritatibus ecclesiasticis morem gessit tum etiam, cum eius oboedientiae spiritum probaverunt. Deum corde indiviso dilexit et coniunctionem cum eo coluit per liturgiam, Sacrarum Litterarum meditationem, fervidam erga Eucharistiam religionem, filialem in Virginem Mariam amorem, doctrinae christianae studium et institutionem. Dei voluntatem prompte fecit, divina praecepta et Ecclesiae leges servavit, peccatum fugit et mediocritatem necnon in Domini proximorumque servitio segnitiam. Semper bonum spiritale et materiale Sororum sodalium quaesivit, familiarium, iustorum et iniustorum, amicorum et inimicorum, pauperum atque divitum, incultorum et doctorum. Omnes eius bonitatem experti sunt. Ad communitatem et parentibus orbatas sustentandas ostiatim mendicare non erubuit. Aegrotos visitabat in eorum domibus, lavabat, iisque cum amore medebatur, contagionis periculo neglecto. Iis ignovit, quotquot ipsi difficultatum et aegritudinum causa fuerunt eosdemque in necessitatibus adiuvit. A iuventute bona caelestia terrestribus anteposuit et prudenter ac simpliciter vias elegit efficaciores pro sua aliorumque sanctificatione. A personis auctoritate gravibus consilia petebat ipsaque dux fuit filiis suis spiritalibus et iis, quibus obviam fiebat in apostolatu suo. Rectissime iustitiam explicuit erga Deum et erga proximos, fortitudinem in indole sua cohibenda, in munere explendo sibi a Providentia concredito, in rebus adversis oppetendis; patientiam in morbis, temperantiam, castitatem, oboedientiam, paupertatem et humilitatem. Serva Dei praesensit sororem mortem esse propinquam; quae eam repentino visitavit die 27 mensis Ianuarii anno 1923. Cum sanctitatis fama perduraret, qua in vita claruit, Archiepiscopus Montis Regalis Causam iniit beatificationis et canonizationis per celebratum Processum Ordinarium Informativum (annis 1964-1967), cui additi sunt Rogatorialis Drepanensis et Cognitionalis Montis Regalis (annis 1983-1984). Horum Processuum auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 19 mensis Septembris anno 1991 prodito. Positione Congregatio de Causis Sanctorum 51 confecta, disceptatum est an Serva Dei heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas coluisset. Exitu cum prospero, die 21 mensis Ianuarii anno 2000 Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus et die 11 subsecuti mensis Aprilis Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium atque Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Aloisio Barbarito, Archiepiscopo titulari Florentinensi. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae a Iesu Santocanale (in saec.: Carolinae), Fundatricis Congregationis Sororum Capuccinarum ab Immaculata Conceptione Lapurdensi, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. & S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 52 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 14 Novembris 2000. — Cathedrali Ecclesiae Sanctissimae Conceptionis in Argentina Coadiutorem R.P. Iosephum Mariam Rossi, O.P., hactenus in dioecesi Novoraniensi curionem atque Vicarium episcopalem pro opere pastorali cum aboriginibus. die 17 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Thalensi R.D. Stephanum Escudero Torres, praepositum Instituti Scientiarum Religiosarum in archidioecesi Valentina, quem constituit eiusdem Ecclesiae Auxiliarem. die 22 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Ludovici in Argentina Coadiutorem R.D. Georgium Aloisium Lona, hactenus cathedralis Ecclesiae Sancti Ioannis de Cuyo curionem atque episcopalem pro educatione Vicarium. die 25 Novembris. — Ordinariatui Militari Lituaniae, noviter erecto, Exc.mum P.D. Eugenium Bartulis, Episcopum Sialiensem. — Archiepiscopali Ecclesiae Lancianensi-Ortonensi, R.D. Carolum Ghidelli, e clero dioecesis Cremensis, hactenus in Studiorum Universitate Catholica Sacri Cordis sacerdotem consiliarium generalem. — Cathedrali Ecclesiae Gregorii de Laferrere noviter erectae, R.D. Ioannem Horatium Suárez, hactenus Vicarium generalem Sancti Iusti. — Cathedrali Ecclesiae Posadensi Exc.mum P.D. Ioannem Rubén Martínez, hactenus Episcopum Reconquistensem. — Cathedrali Ecclesiae Avellanediensi Exc.mum P.D. Rubén Ansgarium Frassia, hactenus Episcopum Sancti Caroli Vurilocensis. Congregatio pro Episcopis 53 die 30 Novembris 2000. — Cathedrali Ecclesiae Helsinkiensi R.P. Iosephum Wróbel, Congregationis Sacerdotum a Sacro Corde Iesu sodalem, hactenus in Facultate Theologica Universitatis Catholicae Lublinensis professorem. — Cathedrali Ecclesiae Pontisarensi R.D. Hervinum Renaudin, e clero Parisiensi, hactenus paroeciae Sancti Philippi curionem. — Archiepiscopum Coadiutorem Adelaidensem, Exc.mum P.D. Philippum Eduardum Wilson, hactenus Episcopum Wollongongensem. die 4 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Sancti Ioannis Terrae Novae, Exc.mum P.D. Brendan Michaelem 0'Brien, hactenus Episcopum Pembrokensem. die 9 Decembris. — Episcopum Coadiutorem Lismorensem, R.D. Godefridum H. Jarrett, e clero archidioecesis Hobartensis, ibique curionem paroeciae vulgo New Town. die 2 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Catanensi, noviter erectae, Exc.mum P.D. Aloisium Bommarito, hactenus Archiepiscopum eiusdem sedis. — Metropolitanae Ecclesiae Agrigentinae, noviter erectae, Exc.mum P.D. Carmelum Ferraro, hactenus Episcopum eiusdem sedis. — Cathedrali Ecclesiae Huaiuapanensi R.D. Theodorum Henricum Pino Miranda, hactenus parochum templi cathedralis Hermosillensis. die 5 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Tylerensi, Exc.mum P.D. Alvarum Corrada del Río, S.I., hactenus Episcopum titularem Rusticianensem et Auxiliarem archidioecesis Vashingtonensis. die 7 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Cameracensi Exc.mum P.D. Franciscum Garnier, hactenus Episcopum Lucionensem. — Cathedrali Ecclesiae Laoagensi Exc.mum P.D. Ernestum Salgado, hactenus Episcopum titularem Burunitanum et Vicarium Apostolicum Baghiopolitanum. die 9 Decembris. — Episcopali Ecclesiae Liburnensi, R.D. Didacum Coletti, e clero archidioecesis Mediolanensis, hactenus rectorem Pontifìcii Seminarii Langobardorum Ss. Ambrosii et Caroli in Urbe. — Episcopali Ecclesiae Aquensi, Exc.mum P.D. Petrum Georgium Micchiardi, hactenus Episcopum titularem Macrianensem maiorem atque Auxiliarem archidioecesis Taurinensis. 54 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 9 Decembris 2000. — Episcopali Ecclesiae Bellunensi-Feltrensi Exc.mum P.D. Vincentium Savio, S.D.B., hactenus Episcopum titularem Garrianensem atque Auxiliarem dioecesis Liburnensis. die 12 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Lacus Carolini, Exc.mum P.D. Eduardum K. Braxton, hactenus Episcopum titularem Macomadensem Rusticianae et Auxiliarem archidioecesis Sancti Ludovici. — Titulari episcopali Ecclesiae Flumenzeritanae, R.D. Villelmum Franciscum Malooly, e clero archidioecesis Baltimorensis, ibique Vicarium generalem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Caguanse, R.P. Ruben Antonium Gonzalez Medina, C.M.F., hactenus Provincialem Congregationis Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V, in Antillis. — Cathedrali Ecclesiae Grandicataractensi, R.D. Martinum Villelmum Currie, e clero archidioecesis Halifaxiensis ibique Vicarium generalem et curionem paroeciae Immaculatae Conceptionis Beatae Virginis Mariae in civitate Truro. die 13 Decembris. — Episcopali Ecclesiae Segusiensi, R.D. Alphonsum Badini Confalonieri e clero eiusdem dioecesis, hactenus Administrationis Patrimonii Sedis Apostolicae, Sectionis Ordinariae, curatorem. — Episcopali Ecclesiae Melphictensi-Rubensi-Iuvenacensi-Terlitiensi, R. D. Aloisium Martella, e clero archidioecesis Hydruntinae, hactenus in Pontificio Seminario Appulo directorem spiritus atque Theologiae Moralis Fundamentalis docentem. die 14 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Aquaealbensi in Mauretania R.D. Benedictum Rivière, hactenus Vicarium episcopalem Massiliensem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 16 Decembris. — Praelaturae territoriali Mixepolitanae R.D. Aloisium Philippum Gallardo Martín del Campo, S.D.B., hactenus Inspectorem generalem Provinciae « de Nuestra Señora de Guadalupe » in Republica Mexicana. Diarium Romanae Curiae 55 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Lunedì, 1 1 Dicembre 2 0 0 0 , S.E. il Signor VICTOR HIDALGO JUSTO, Ambasciatore della Repubblica Dominicana presso la Santa Sede. Giovedì, 14 Dicembre 2000, le LL.EE. i Signori: Ambasciatore di Nigeria, Ambasciatore del Malawi, BOAZ KIDIGA MBAYA, Ambasciatore del Kenya, CHRISTOS PSILOGENIS, Ambasciatore di Cipro, NIRANJAN NATVERLAL DESAI, Ambasciatore dell'India, BERAKY GEBRESLASSIE, Ambasciatore dell'Eritrea, MAHMOUD HISSEIN NAHMOUD, Ambasciatore del Ciad, presso la Santa Sede. SAMUEL OTUYELU, SILAS SAMUEL NCOZANO, Venerdì, 1 5 Dicembre 2 0 0 0 , S.E. il Signor basciatore di Croazia presso la Santa Sede. FRANJO ZENKO, Am- Ha altresì, ricevuto in Udienza: Venerdì, 2 4 Novembre 2 0 0 0 , S.E. il Signor Primo Ministro della Repubblica Slovacca. Martedì, 2 8 Novembre Spagna e la Regina Sofia. Giovedì, 30 2000, Sua Maestà MIKULÁS DZURINDA, JUAN CARLOS I, Re di Novembre 2 0 0 0 , S.E. il Signor TEODORO OBIANG Presidente della Repubblica della Guinea Equa- NGUEMA MBASOGO, toriale. Lunedì, 1 1 Dicembre 2 0 0 0 , S.E. il Signor VOJISLAV Presidente della Repubblica Federativa di Jugoslavia. Lunedì, 1 8 Dicembre 2 0 0 0 , S.E. il Signor Presidente della Repubblica Slovacca. KOSTUNICA, RUDOLF SCHUSTER, Lunedì 18 dicembre 2000, si è riunita alla presenza del Santo Padre la Con gregazione delle Cause dei Santi. 56 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 16 novembre 2000. Il rev. Nabih Mouawad, Promotore di Giustizia aggiunto presso il Tribunale della Rota Romana « ad quinquennium ». 25 » » S.B. Ignace Moussa I Daoud, Patriarca di Antiochia dei Si- 30 » » Gli Em.mi Signori Cardinali Edmund Casimir Szoka; Jan Pieter Schotte; e S.E. mons. Bernard Agre, Arci- ri, Prefetto della Congregazione per le Chiese Orientali. vescovo di Abidjan, Membri della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli « in aliud quinquennio ». 1 dicembre » S.E. mons. Jean-Louis Tauran, Arcivescovo tit. di Telepte, Segretario per i Rapporti con gli Stati « in aliud quinquennium ». 2 » » 7 » » 11 » » S.E. mons. Paul Josef Cordes, Arcivescovo tit. di Naisso, Presidente del Pontificio Consiglio « Cor Unum » « in aliud quinquennium ». Mons. Tommaso Stenico, Capo Ufficio nella Congregazione per il Clero. S.E. mons. Jean-Louis Tauran, Arcivescovo tit. di Telepte, Membro della Pontificia Commissione per l'America Latina « in aliud quinquennium ». 16 » » S.E. mons. Claudio Maria Celli, Arcivescovo tit. di Civitanova, Segretario dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica « in aliud quinquennium ». Protonotari 15 ottobre 1999. 22 » » » » » 26 » » » » » » » » » » » 21 novembre » » » » » » » 30 » » 7 dicembre » 14 gennaio 2000. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Apostolici soprannumerari Jam Peziol (Lublin) Janusz Marian Bielanski (Krakow) Jan Zaja_c (Krakow) Bruno Barbieri (Tivoli) Giuseppe Coppi (Napoli) Carlo Papa (Amalfi-Cava de' Tirreni) Riccardo Arpiño (Amalfi-Cava de' Tirreni) Ralph G. Kutz (Jefferson City) Armando Magro (Acireale) James A. O'Callaghan (Los Angeles) Marian Borzyszkowski (Warmia) Maurice Bouvier (Valence) Zenon Janyszek (Czestochowa) Diarium Romanae Curiae 14 gennaio » » » » » 16 28 » 16 febbraio » » 18 marzo » » » » » » » » » 5 aprile » » » » » » » » 23 25 8 » » » 11 25 » 10 maggio » » 15 giugno 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons, Mons, Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons, Mons. Mons Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons, Mons, Mons. Mons. Ireneusz Skubis (Czestochowa) Marian Mikolajczyk (Czestochowa) Vincenzo Scancamarra (Napoli) Angelo Lopes (Velletri-Segni) Mario Costanzo Sansoni (Velletri-Segni) Imre Gonda (Eger) Vincent M. Rizzotto (Galveston-Houston) David F.. Budney (Camden) Richard Callahan (Camden) Marian Fajsa (Poznan) Antoni Wazbiñski (Poznan) Alfredo Volpetti (Roma) Virginio De Marco (Vallo della Lucania) Mario Sibilo (Vallo della Lucania) Saverio Farina (Monreale) Teodoro David Perez (Antipolo) Nestor Chacón Vivas (San Cristóbal) Luis A. Buitrago Medina (San Cristóbal) Gaetano Daidone (Nicosia) Celestino Vaiani (Città di Castello) Domingo G. Dolleton (San Pablo) Jan Sobczak (Lódz) Bogdan Z Dziwosz (Lódz) Stanislaw Czerwik (Kielce) Josip Delie (Split-Makarska) John Meare (Kingston in Jamaica) Prelati d'onore di Sua Santità 15 ottobre » » » » » » 26 » » » 12 novembre » » » » » » » » » » » » » » » » » 21 » » 5 - A.A.S. 1999. » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons Piotr Kimak (Lublin) Mons. Grzegorz Pawlowski (Lublin) Mons. Alfred Kurek (Tarnów) Mons. Eusebio Marsilla Luego (Barcelona) Mons. Marcilio E,. Quinamot (Dumaguete) Mons. Candelario 0. Catubig (Dumaguete) Mons. Roberto A.. Bangoyan (Dumaguete) Mons. Robert G. Barcio (Erie) Mons. Edmund J. Donovan (Erie) Mons. Gerald J. Koos (Erie) Mons. Conrad L. Kraus (Erie) Mons Walter H. Lohse (Erie) Mons. Charles S. Murcko (Erie) Mons. Richard J. Sullivan (Erie) Mons John W. Swoger (Erie) Mons. Roch Page (Chicoutimi) Mons,. Jerome O. Sommer (Jefferson City) Mons.. Michael J, Wilbers (Jefferson City) 57 58 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 21 novembre 1999. Mons. Francis G. Gillgannon (Jefferson City) » » » Mons. Michael T. Flanagan (Jefferson City) » » » Mons., James J, Wenting (Jefferson City) » » » Mons. Louis Wimecorkle (Jefferson City) » » » Mons. Thomas McDonald (Perth) » » » Mons. Werner Katherein (Fulda) » » » Mons. Alois Winter (Fulda) » » » Mons. Gerhard Stanke (Fulda) » » » Mons. Herman Mühl (Fulda) » » » Mons. Roque A. Nino Castillo (Duitama-Soganoso) » » » Mons. Adolfo Corredor Puerto (Duitama-Soganoso) » » » Mons. Rodrigo Sepúlveda Diaz (Duitama-Soganoso) 25 » » Mons. Michael Joseph Alessandro (New York) » » » Mons. Terence Attridge (New York) » » » Mons. Edwuard M. Barry (New York) » » » Mons. Friderick J. Becker (New York) » » » Mons. Gerard L. Colacicco (New York) » » » Mons. Michael C. Crimmins (New York) » » » Mons. Thomas B. Derivam (New York) » » » Mons. Rodolph J. Eisler (New York) » » » Mons. Lamont R. Hamilton (New York) » » » Mons. Josu Iriondo (New York) » » » Mons. Kevin W. Irwin (New York) » » » Mons. Dennis P. Keane (New York) » » » Mons. Charles S. Kelly (New York) » » » Mons. Gabriel La Paz (New York) » » » Mons. Thomas Martin McGarry (New York) » » » Mons. Charles R. Klein (New York) » » » Mons,, Anthony D. Marchitelli (New York) » » » Mons. Gregory A. Mustaciuolo (New York) » » » Mons. John Thomam Mulligan (New York) » » » Mons. Emmet R. Nevin (New York) » » » Mons. Thomas Aquinas Nielson (New York) » » » Mons. Desmond G. O'Connor (New York) » » » Mons. Jeremiah P. O'Neill (New York) » » » Mons. Charles Sansarico (New York) » » » Mons. Thomas Joseph Shelley (New York) » » » Mons. Edward F. Straub (New York) » » » Mons. Dennis Sullivan (New York) » » » Mons. Kevin L. Sullivan (New York) » » » Mons,, Edmund J. Whalen (New York) » » » Mons. James F. Coyne (New York) 30 » » Mons. Osvaldo Cura (Avellaneda) » » » Mons. Luis Alberto Giani (Avellaneda) » » » Mons. Stanislaw Rawski (Warszawa-Praga) » » » Mons. Robert Gager (Eisenstadt) » » » Mons. Umberto Fiacco (Frosinone-Veroli-Ferentino) Diarium Romanae Curiae 30 novembre » » » » » » » » » » » » » » 7 » » » 17 » » » » » » » » » 21 26 » » » » » 28 14 » » » » 16 14 16 » » » » » » » » » » » » » » » » dicembre » » » » » » » » » » » » » » » » » » gennaio » » » » » febbraio » » 1999. Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons 2000. Mons » Mons » Mons » Mons » Mons » Mons. » Mons. » Mons » Mons. Giampaolo Scampini (Campo Grande) Joseph Punderson (Trenton) Antoni Filipeçzyk (Grodno) Romano Morini (Pesaro) John E. Patrick (Marquette) Julián Gutiérrez Tejerino (León-Spagna) Jerome C. Eider (Los Angeles) Sean B. Flanagan (Los Angeles) James C. Gehl (Los Angeles) Alexander C. George (Los Angeles) Emigdio Herrera (Los Angeles) Liam J. Kidney (Los Angeles) David O'Connell (Los Angeles) William J. O'Keefe (Los Angeles) John Segaric (Los Angeles) Patrick-J. Staunton (Los Angeles) Josep Devcic (Pozega) Wilfredo Epino Andrey (Gumaca) Felicito Matriano Ferreras (Gumaca) Ramon Comea-Tiama (Gumaca) Dennis J. Mahon (Newark) Robert T. Sheeran (Newark) Francis R. Seymour (Newark) Lawrence W. Culi (Newark) Robert H. Slipe (Newark) Neil J. Mahoney (Newark) Frederick M. Eid (Newark) Joseph S. Chiang (Newark) Jerome R. Rebañal (Newark) Augustin C. Park (Newark) Francesco Rosso (Iglesias) Angelo Bertuletti (Bergamo) Giovanni Cazzaniga (Bergamo) Lino Casati (Bergamo) Maurizio Gervasoni (Bergamo) László Gyürki (Szombathely) József Horváth (Szombathely) Tamas Szabó (Györ) Vito Filippi (Trapani) Balthasar Gareis (Bamberg) Nicolas Sanz Martínez (Madrid) Guillermo Gesta de Piquer (Madrid) J. Antonio Lara García (Madrid) Adrian Arrowsmith (Westminster) Francesco Di Paola (Napoli) Pietro Parolin (Vicenza) Giovanni D'Aniello (Aversa) 59 60 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 16 febbraio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2 marzo » » » » » » » » » » » » » » » » » » 7 9 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Vincent M. Rizzotto (Galveston-Houston) Mons. Lawrence Lee (Galveston-Houston) Mons. George A. Sheltz (Galveston-Houston) Mons., Adam McClosky (Galveston-Houston) Mons. James B. Anderson (Galveston-Houston) Mons.. Paul Procella (Galveston-Houston) Mons. William L. Young (Galveston-Houston) Mons. Frank H. Rossi (Galveston-Houston) Mons. Thomas J. Devany (Salford) Mons. István Csizmadia (Eger) Mons., Gyula Gyenes (Eger) Mons. José Lozano Guillen (Ponce) Mons. Reinaldo Donghi (Bergamo) Mons. Antonio Battimo (Napoli) Mons. Józef Grygotowicz (Bialystok) Mons. Kazimierz Wilczewski (Bialystok) Mons. Kazimierz Karpienia (Bialystok) Mons. Mirko Grbec (Lomas de Zamora) Mons. Miguel Mangini (Lomas de Zamora) Mons. Carlos Alberto Puledri (Lomas de Zamora) Mons. José A. Garbvid (Lomas de Zamora) Mons. Rudolf Brom (Katowice) Mons. Léon Kalenga Badikebele (Luebo) Mons. Luigi Mabrito (Ivrea) Mons. Frantisek Skoda (Banská Bystrica) Mons. Donald MacKinnon (Argill and The Isles) Mons. Pedro Travesset-Portavella (Nueve de Julio) Mons. Luis E. Diehl (Nueve de Julio) Mons. Carlos L. Arive (Nueve de Julio) Mons. José Iglesias (Nueve de Julio) Mons. Theodore John Baumann (Belleville) Mons. James Anthony Blazine (Belleville) Mons. Donald W. Eichenseer (Belleville) Mons. James Augustine Buerster (Belleville) Mons. Thomas Dean Flach (Belleville) Mons. Jerome Denis Hartlein (Belleville) Mons. Vincent August Haselhorst (Belleville) Mons. William J. Hitpas (Belleville) Mons. James H. Jansen (Belleville) Mons. Albert Leo Jerome (Belleville) Mons. Joseph A. Lawler (Belleville) Mons. James Edward Margason (Belleville) Mons. George A. Mauck (Belleville) Mons. Hyacinth Stanley Mazuchowski (Belleville) Mons. William Peter McGhee (Belleville) Mons. Thomas William Miller (Belleville) Mons. Dennis Raymond Schaefer (Belleville) Diarium Romanae Curiae 9 13 18 marzo 2000. Mons. Kenneth J.. Schaefer (Belleville) Mons. Carl Emmett Scherrer (Belleville) Mons.. John E. Stallings (Belleville) Mons. Melvin B. Vandeloo (Belleville) Mons. Marvin C. Volk (Belleville) Mons. Bernard Lawrence Voss (Belleville) Mons. Henri Galand (Tours) Mons. Graham Leonard (Westminster) Mons. Charles J. Klyberg (Westminster) Mons. Engelbert Bucher (Vaduz) Mons. Joseph Herweg (Köln) Mons. George M. Hastrick (Madison) Mons. Kenneth J. Fiedler (Madison) Mons. Thomas F. Campion (Madison) Mons. Edward J. Erbe (Madison) Mons. Elmer J. Dietzel (Madison) Mons. James G. Kramer (Madison) Mons. Ambrose W. Holzer (Madison) Mons, Raymond N. Kertz (Madison) Mons. James Uppena (Madison) Mons. William E. Stack (Madison) Mons. Joseph C. Niglis (Madison) Mons. James L. Gunn (Madison) Mons. Michael L. Burke (Madison) Mons., Thomas F. Baxter (Madison) Mons. Duane R. Moellenberndt (Madison) Mons. Joseph L. Henry (Madison) Mons. John H. Hebl (Madison) Mons. Michael Hippe (Madison) Mons. Fidel M. Menorca (San Pablo) Mons. Renato C. Cósico (San Pablo) Mons. Bernardino Cortez (San Pablo) Mons. Jerry V. Bitoon (San Pablo) Mons. Karl-Heinz Zerrle (Augsburg) Mons. Karl Justen (Köln) Mons. Michele Canavosio (Pinerolo) Mons. Earl Alfred Boyea (Detroit) Mons. Patrick Collins (Sandhurst) Mons. Francis Marriott (Sandhurst) Mons. Peter Jeffrey (Sandhurst) Mons. Wladyslaw Janowski (Rzeszów) Mons. Bogdan Czesz (Poznan) Mons. Boleslaw Exler (Poznan) Mons. Czelaw Grzelak (Poznan) Mons. Kazimierz Królak (Poznan) Mons. Michal Maciolka (Poznan) Mons. Romuald Nieparko (Poznan) 61 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 62 18 marzo 20 21 » » 25 » 31 4 5 » aprile » 2000. Mons. Aleksander Rawecki (Poznan) Mons. Stefan Schudy (Poznan) Mons. Jan Stanislawski (Poznan) Mons. William P. Brennan (Camden) Mons. John T. Frey (Camden) Mons. Harry J. Jordan (Camden) Mons. Andrew E. Martin (Camden) Mons. Russell L. Rock (Camden) Mons. Tommaso Valentinetti (Lanciano-Ortona) Mons. Günter Grimme (Augsburg) Mons. Elmar Mayer (Vienna) » Mons. Patrick Kilgarriff (Birmingham) » Mons. Wilfors S. Brasheard (Amarillo) Mons. Mario Stortz (Amarillo) » Mons. Giuseppe Bellamaria (Civita Castellana) Mons. Francis J. Dunleavy (Miami) Mons. Carmine Troccoli (Vallo della Lucania) Mons. Aniello Scavarelli (Vallo della Lucania) Mons. Guglielmo Manna (Vallo della Lucania) Mons. Antonio Mainenti (Vallo della Lucania) Mons. Luigi Orlotti (Vallo della Lucania) Mons. Jan Mycek (Legnica) Mons. Julian Zralko (Legnica) Mons. Augusto Gonzalez Ramírez (Bogotá) Mons. Sebastian Bonjorn Sales (Bogotá) Mons. Julio Sánchez González (Bogotá) Mons. Patrick R. Wells (Galveston-Houston) » Mons. Battista Ricca (Brescia) » Mons. Andrzej Czerniak (Poznan) » Mons. John J. Daum (Youngstown) Mons. Lawrence C. Fye (Youngstown) Mons. Timothy E. Kenney (Youngstown) Mons. James R. Kolp (Youngstown) Mons. Edward J. Kowaleski (Youngstown) Mons. Michael E. Ronik (Youngstown) Mons. Robert A. Sabatino (Youngstown) Mons. Dezso Torok (Youngstown) Mons. George F. Winca (Youngstown) Mons. Ryszard Kierzlowski (Koszalin-Kokobrzeg) Mons. Andrzej Dajbrowski (Lódz) Mons. Abelardo Cabillan (Cagayan de Oro) Mons. Columbus E. Villamil (Cagayan de Oro) Mons. Vincenzo Noto (Monreale) Mons. Hojciech G. Kruk (Elblaj?) Mons. Juri Mikulasek (Brno) Mons. Richard J. Bowles (Pensacola-Tallahassee) Mons. Michael A. Cherup (Pensacola-Tallahassee) Diarium Romanae Curiae 8 aprile » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 10 maggio » » » » » » » » » 25 » » » » » » » » » » » » 27 28 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 3 giugno » » » » » » » » » » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons, Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. James J. Flaherty (Pensacola-Tallahassee) Michael P. Mooney (Pensacola-Tallahassee) John V. O'Sullivan (Pensacola-Tallahassee) Michael V. Reed (Pensacola-Tallahassee) Francis Szczykutowicz (Pensacola-Tallahassee) Michael W Tugwell (Pensacola-Tallahassee) Santo A. Proto (Nicosia) Floro Arcano (San Francisco) Bruce Dreier (San Francisco) Michael Harriman (San Francisco) Maurice McCormick (San Francisco) José Rodríguez (San Francisco) Harry Schutt (San Francisco) Luigi Raponi (Civitavecchia-Tarquinia) Rinaldo Copponi (Civitavecchia-Tarquinia) Giuseppe Papacchini (Civitavecchia-Tarquinia) Patrick A. Brady (Wilmington) John J. Masterson (Wilmington) James Conrad (Peterborough) Josep Marendic (Split-Makarska) Eladio González Flores (Chitré) Marcellino García Martínez (Chitré) Viktor Omelko (Gurk) Michael Kristof (Gurk) Aurelio Lurati (Chur) Vitus Huonder (Chur) Salvador Artes Signes (Valencia) Vicente Ferrando Alberola (Valencia) Juan Pérez Navarro (Valencia) Ignatius McQuillan (Derry) Joseph D. Harring (Helena) Paolo Urso (Acireale) Anton Wilhelm (Regensburg) Peter Hubbanci (Regensburg) Francesco Follo (Cremona) Alois Brandl (Eichstätt) Ernst Rupprecht (Eichstätt) Ernst Reiter (Eichstätt) Luigi Di Massa (Frosinone-Veroli-Ferentino) Celso Laolao (Tagbilaran) Gabino Lerin (Tagbilaran) Jesús Ligason (Tagbilaran) Feliciano Nalzaro (Tagbilaran) Vicente Matthias Nunag III (Tagbilaran) Avelino Onyot (Tagbilaran) Bernard Goit (Bayonne) Gerald Sullivan (Cheyenne) 63 64 3 » » » » » » » » » » » » » » » » 8 » » » » » » 10 14 » » 18 » 21 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale giugno » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » luglio 2000.. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Eugene Sullivan (Cheyenne) Mons. William Oliver O'Neill (Savannah) Mons.. Ludvic M. Andre (San José in California) Mons., John P. Browne (San José in California) Mons. Alexander C Larkin (San José in California) Mons. Joseph J. Milani (San José in California) Mons, Matthew E. Sheedy (San José in California) Mons. John J. Sweeny (San José in California) Mons. Eugene J. Boyle (San José in California) Mons. Dominio J. Do Van Dinh (San José in California) Mons. Francis X. Cottrell (San José in California) Mons. William M, Lenane (San José in California) Mons. John G. Sandersfeld (San José in California) Mons. Terence J. Sullivan (San José in California) Mons. James Walsh (San José in California) Mons. John R. Coleman (San José in California) Mons. Jean Baptiste Luu Van khuât (Thanh Hoa) Mons. Thomas P. Hadden (Raleigh) Mons. James P. Keaney (Raleigh) Mons. Gerald L. Lewis (Raleigh) Mons. John F. 0'Connor (Raleigh) Mons. Michael P. Shugrue (Raleigh) Mons, John A. Wall (Raleigh) Mons. John J. William (Raleigh) Mons Vicente Juan Segura (Valencia-Spagna) Mons. Herbert Haines (Westminster) Mons Coronato Grima (Gibraltar) Mons Cesare Scarpa (Caserta) Mons Gerhard Fahrnberger (St. Pölten) Mons. Franz Schrittwieser (St. Pölten) Mons. Nicola Girasoli (Molfetta-Ruvo-Giovinazzo-Terlizzi) Cappellani di Sua Santità 26 » » » » » » » » » » » » ottobre » » » » » » » » » » » » 1999. » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. Giuseppe Imperato (Amalfi-Cava de' Tirreni) sac. Gennaro Fuser (Amalfi-Cava de' Tirreni) sac. Wolfgang Günzel (Aachen) sac. Andrea Cipolletta (Napoli) sac. Raffaele Galdiero (Napoli) sac. Guglielmo Marino (Napoli) sac. Hansjörg Falier (Freiburg im Breisgau) sac. Emilio Pastormerlo (Vigevano) sac. Salvatore di Pizzo (Tursi-Lagonegro) sac. Antonio Golia (Tursi-Lagonegro) sac. Cesare R. Lauria (Tursi-Lagonegro) sac. Vincenzo C. Orofino (Tursi-Lagonegro) sac. Giuseppe Labanca (Tursi-Lagonegro) Diarium Romanae Curiae 26 29 » » ottobre » » 2 novembre » » 3 » » » » » 12 » » » » » » » » » 16 20 21 » » » » » » » » » » » » » » » » » 25 30 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 1999. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac Il sac. Il sac. Nicola Romano (Tursi-Lagonegro) José F. Pérez (S. Cristóbal de la Habana) Ramón Suarez Polcari (S., Cristóbal de la Habana) Rodolfo Lois Morales (S. Cristóbal de la Habana) David Bennett (Hamilton) Michael Browne (Hamilton) Patrick Holland (Hamilton) Paul Pallath (Palai) Giovanni Cappelli (Città di Castello) Olimpo Cangi (Città di Castello) Fernando Barzotti (Città di Castello) Sergio Polenzani (Città di Castello) Angelo Santucci (Città di Castello) Jan Mraz (Brno) Rafael Biernaski (Curitiba) Mark L Bartchak (Erie) Michael T.. Gaines (Erie) John J. Herbein (Erie) James J. McCullough (Erie) Joseph J. Riccardo (Erie) Gerald T. Ritchie (Erie) Richard R. Sief er (Erie) L. Thomas Snyderwine (Erie) Giovanni Ottaviani (Verona) Johannes Reißmeier (Salzburg) Lewis Zeigler (Gbarnga) Alfonso de Jesus Vasquez Benjumea (Medellin) Gonzalo Restrepo-Restrepo (Medellin) Ivan Dario Geraldo Restrepo (Medellin) Benedito José da Silva (Guaxupé) Manuel Azeredo Brito (Taubaté) Reiner Woelki (Köln) Luciano Lepore (Velletri-Segni) Luigi Brioni (Reggio Emilia-Guastalla) Walter Schlichting (Passau) Ludwig Zitzelsberger (Passau) Günther Mandl (Passau) Antonio Musto (Cerignola-Ascoli Satriano) Vincenzo Vino (Cerignola-Ascoli Satriano) Michelle Ventrilla (Cerignola-Ascoli Satriano) Franco Dimunno (Cerignola-Ascoli Satriano) Vincenzo D'Ercole (Cerignola-Ascoli Satriano) Frangóus Attobba (Grand Bassam) Gabriel Kasoné a Kund (Luiza) Robert E. Zappel (Buffalo) Ägidius Zsifkovics (Eisenstadt) Damian Waslo (Saint Josaphat in Parma) 65 66 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 novembre » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 7 » » » » » » 12 » 13 20 26 » » » » » » » » » dicembre » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 1999. II sac. Krzysztof Zielski (Warmia) » II sac. Gennaro Barbieri (Cerreto Sannita-Telese-Sant'Agata de' Goti) » II sac. Alfredo De Lucia (Cerreto Sannita-Telese-Sant'Agata de' Goti) » II sac. Antonio Di Meo (Cerreto Sannita-Telese-Sant'Agata de' Goti) » II sac.. Giuseppe Lando (Cerreto Sannita-Telese-Sant'Agata de' Goti) II sac. Vittorio Maffei (Cerreto Sannita-Telese-Sant'Agata » de' Goti) » II sac. Teófilo Mastrocola (Cerreto Sannita-Telese-Sant'Agata de' Goti) » II sac . Angelo Protaro (Cerreto Sannita-Telese-Sant'Agata de' Goti) » II sac. Obtorra Francis Ike (Enugu) » II sac. Anthony C. Anijiello (Enugu) » II sac. Luke Ifeany Chukwu Adike (Enugu) » II sac. Tobias 0. Ugwu (Enugu) II sac. Peter Mies (Hamburg) » II sac. Horst Eberlein (Hamburg) » II sac. Hermam Haneklaus (Hamburg) » II sac. Karl-Joseph Rudolph (Hamburg) » II sac. Adam J. Frankowski (Warszawa) » II sac. Ryszard F. Mon (Warszawa) » II sac. Andrzej Filaber (Warszawa) » II sac. Janusz A. Strojny (Warszawa) » II sac. Emilio Messina (Camerino-S. Severino Marche) » II sac. Ordelo Requina Lontoc (Gumaca) » II sac. Pedro Veratigue Urtola (Gumaca) » II sac. Manuel A. Cruz (Newark) » II sac. William J Fadrowski (Newark) » II sac. Paul D Schetelick (Newark) » II sac. Alberto Turco (Verona) » II sac. Wiekoslau Marie (Pozega) » II sac. Ignacije Fostac (Pozega) » II sac. Luigi Bardotti (Rieti) » II sac. José Amarai de Oliveira (Aracaju) II sac. Jözsef Nagy (Szombathely) » II sac. László Pem (Szombathely) II sac. Gyula Takács (Szombathely) II sac. Herminio Vázquez Pérez (Puebla de los Angeles) » II sac. Giovanni Ancona (Taranto) II sac. Alessandro Greco (Taranto) » » II sac. Paolo Oliva (Taranto) » II sac. Luigi Romanazzi (Taranto) II sac. Andrzej Krinski (Bertoua) Diarium Romanae Curiae 26 » » » » » »> » » » » » gennaio Ol 4 dicembre 10 » » » » » » 14 » » » » » » » » 16 » » » » » » » 18 » » » 28 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 1999 II sac II sac II sac II sac II sac II sac II sac 2000. II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac » II sac. » II sac II sac. » II sac, » II sac. II sac, » II sac. » II sac. » II sac. » II sac. » II sac. » II sac. » » » » » » José Fernandes de Araújo (Uberaba) Mario Benigni (Bergamo) Mansueto Callioni (Bergamo) Giuseppe Cappelli (Bergamo) Giuseppe Ferrari (Bergamo) Luigi Gritti (Bergamo) Costantino Scarpellini (Bergamo) Luigi Ginami (Bergamo) Andrzej Józwowicz (Lowicz) Wieslaw Augustyn (Rzeszów) Jan Bylinowski (Rzeszów) Wladyslaw Zima (Rzeszów) Feliks Flejszar (Rzeszów) Eugeniusz Glówacki (Rzeszów) Tadeusz Kulig (Rzeszów) Henryk Wojtylo (Rzeszów) Thomas J. Mcsweeney (Erie) Jan Niezgoda (Czestochowa) Stanislaw Ilczyk (Czestochowa) Kazimierz Najman (Czçstochowa) Josef Kania (Czestochowa) Franciszek Dylus (Czestochowa) Marian Szczepañski (Czestochowa) Marian Krzysztof Szczerba (Czestochowa) Stanislaw Urbañski (Czestochowa) Zbigniew Wit (Czestochowa) Jan Wa_troba (Czestochowa) Antoni Tronina (Czestochowa) Luis G. de Andrade (Cajazeiras) José S. de Assisfilho (Cajazeiras) Josef Navrkal (Brno) Kazimierz Szklarczyk (Warszawa) Friedhelm Keuser (Köln) Sebastian Cüppers (Köln) Michael Stewart (Kingstown) Thomas Koji Manudente (Conongo-Manpone) Klement Moder (Graz-Seckau) Manfred Schuster (Graz-Seckau) Marcel Bashaka (Rulenge) Andreas Risch (Eichstätt) Heinrich Füracker (Eichstätt) Oscar C„ Alonso (Ordinariato Militare d'Argentina) Márton Györgydeak (Esztergom-Budapest) Silvano Francola (Civita Castellana) Pietro Ruzzi (Civita Castellana) Giuseppe Della Piana (Civita Castellana) Giovanni Deiana (Lanusei) 67 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 68 28 » 10 14 » » » 16 » » » » » » » » » » » » » » » » » 2 » » » » » » » » » » » » » » » » 9 » » » » gennaio » febbraio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » marzo » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il sac. Edmund Koland (Pelplin) Il sac. Eugeniusz Stencel (Pelplin) Il sac. Bernard A. Hebba (Pittsburgh) Il sac. Stefano De Munzio (Napoli) Il sac. Joseph Ballong (Kara) Il sac. Paolo Dell'Aversana (Aversa) Il sac. Alfonso D'Errico (Aversa) Il sac. Gabriel Richi y Alberti (Madrid) Il sac. Mario Pangallo (Reggio Calabria-Bova) Il sac. José Aparecido Gonçalves de Almeida (Santo Amaro) Il sac. Bernard A. Hebda (Pittsburgh) Il sac. Carlo Ciattini (San Miniato) Il sac. Henryk Baszczyk (Wloclawek) Il sac. Grzegorz A. Karolak (Wloclawek) Il sac. Józeph S. Osicki (Wloclawek) Il sac. Marek Sobociñski (Wloclawek) Il sac. Zizlaw Sochacki (Krakow) Il sac. Andrzej Fryzlewicz (Krakow) Il sac. Amedeo Ferrari (Cremona) Il sac. Denis Feudatari (Cremona) Il sac. Floriano Danini (Cremona) Il sac. Giansante Fusar Imperatore (Cremona) Il sac. Elias S. Morales Rodríguez (Ponce) Il sac. Miklós Kormos (Kalocsa-Kecskemét) Il sac. Paulo P. Serodio Garcia (Campos) Il sac. Roman Kempny (Katowice) Il sac. Engelbert Ramola (Katowice) Il sac. Franciszek Relsiak (Katowice) Il sac. Franciszek Skórkiewicz (Katowice) Il sac. Jan Szewczyk (Katowice) Il sac. Giovanni Gallo (Napoli) Il sac. Vincenzo Lettieri (Napoli) Il sac. Efrem Tomasini (Udine) Il sac. Diego Armellini (Voline) Il sac. Stjepan Karalic (Djakovo) Il sac. Luka Marijanovic (Djakovo) Il sac. Nikola Skalabrini (Djakovo) Il sac. Nikola Dogan (Djakovo) Il sac. Ivan Matijevic (Djakovo) Il sac. Ivan Seso (Djakovo) Il sac. Bosko Radielovic (Djakovo) Il sac. Tadija Pranjic (Djakovo) Il sac. Massimo Magaguinì (Vittorio Veneto) Il sac. Sergio Favillini (Ivrea) Il sac. Giovanni Minelli (Ivrea) Il sac. Antonio Gamerro (Ivrea) Il sac. Pietro Balma Marchis (Ivrea) Diarium Romanae Curiae 9 marzo » » » » » » » » » » » » » » 13 » » » 18 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 25 » » » » » » » 5 aprile » » » » » » » » » » » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac, Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac Il sac. Il sac Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac. Il sac Il sac. Il sac. Jacob Kanjirathinkal (Vijayawada) Zygmunt Zieliñski (Gniezno) Roman Schoepe (Gniezno) Tadeusz Pawlak (Gniezno) Zenon Niemczyk (Gniezno) Leszek Kaczmarek (Gniezno) Janusz Grajek (Gniezno) Peter Misik (Banská Bystrica) Vojtech Nepsinky (Banská Bystrica) German Fischer (Augsburg) Norbert Bosbach (Köln) Pawel Czyz (Poznan) Szymon Daszkiewicz (Poznan) Ireneusz Dosz (Poznan) Konrad Kaczmarek (Poznan) Czeslaw Wojciechowski (Poznan) Mateusz Zarnowiecki (Poznan) Francesco Cavina (Imola) Alex C. Amante (San Pablo) Reynaldo F. Agramon (San Pablo) José D. Barrien (San Pablo) Ramoncito E. Carrillo (San Pablo) Mario M. Castillo (San Pablo) James A. Contreras (San Pablo) Licerio S. Taguilaso (San Pablo) James F. Checchio (Camden) Louis A. Marucci (Camden) Romualdo Baidissera (Vittorio Veneto) Benedykt Cierzniak (Vienna) Fridrich Koren (Vienna) Heinrich Plank (Vienna) Joào Humberto Tinnemans (Campanha) Nelson Leite Lemes (Campanha) Victor Arantes (Campanha) Ivo de Souza Bustamante (Campanha) José Nunes Senador (Campanha) Felice Ambrosio (Nola) Luigi De Maid (Napoli) Giovanni Di Napoli (Vallo della Lucania) Salvatore Della Pepa (Vallo della Lucania) Cornelio Carlin (Trento) Stanislaw Wieteska (Lódz) Piotr Rycerski (Lódz) Stanislaw Kaniewski (Lódz) Zdzislaw Banul (Lódz) Bartlomiej Rurarz (Lódz) Franciszek Ostafin (Krakow) 69 Oi 70 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale aprile » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 8 » » » » » » » » » » » 25 » » » » » » » » » » » » » » » 2000. II » II » II » II » II II » II » » II II » » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II sac. Stanislaw Szamota (Krakow) sac. József Brzezniak (Krakow) sac. Andrzej Sapeta (Krakow) sac. Stefen Misiniec (Krakow) sac. Franciszek Motyka (Krakow) sac. Rigoberto Santo De Guzman (Antipolo) sac. Pedro Cabarang Canoniero (Antipolo) sac. Cirilo Isnani (Cagayan de Oro) sac. Elmer Abacahin (Cagayan de Oro) sac. Emilio Paternoster (Trento) sac. Romuald Jankiewicz (Koszalin-Kolobrzeg) sac. Andrzej Choroba (Koszalin-Kolobrzeg) sac. Mateusz Krzywicki (Koszalin-Kolobrzeg) sac. Kazmierz Klawczynski (Koszalin-Kolobrzeg) sac. Rvszard Ryngwelski (Koszalin-Kolobrzeg) sac. Jan Giriatowicz (Koszalin-Kolobrzeg) sac. Michele Paschetta (Mondovì) sac. Bohuslev Brabel (Brno) sac. Vaelaw Fiser (Brno) sac. Josef Hladik (Brno) sac. Frantisek Hrvda (Brno) sac. Alois Krchnak (Brno) sac. Karel On vea (Brno) sac. Karel Pavlicek (Brno) sac. Vladmir Petru (Brno) sac. Josef Sik (Brno) sac. Josef Sindar (Brno) sac. Ladislev Tichi (Brno) sac. Joseph Valerian (Brno) sac. Gejza Vesely (Brno) sac Stanisav Vidensky (Brno) sac. Stanislaw Józef Blaszkowski (Elbla_g) sac. Jan Wisniewski (Elbla_g) sac. Francis Coyle (Montréal) sac. Pierre Blanchard (Montréal) sac. Pawel Stobrawa (Opole) sac Albert Glaeser (Opole) sac. Giancarlo Lepri (Città di Castello) sac. Adolfo Vichi (Città di Castello) sac. José H. Galves y Santos (Mololos) sac. Francisco Mauricio Cárdenas Colmenare (San Cristóbal) sac. Joäo A. Dantas (Caico) sac. ônio Caldas de Amorin (Caico) sac. Thomas Merson (San Francisco) sac. Osvaldo Raineri (Imola) sac. Robert Kristman (Legnica) sac. Wladyslaw Karwacki (Legnica) Diarium Romanae Curiae aprile ygio 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il sac. Ryszard Kukulski (Legnica) Il sac. Andrzej Bokiej (Legnica) Il sac. Józef Stec (Legnica) Il sac. Marian Kopko (Legnica) Il sac. Stefan Swidroñ (Legnica) Il sac. Leopold Rzodkiewicz (Legnica) Il sac. Zbigniew Michalewicz (Legnica) Il Sac. Andrzej Raszpla (Legnica) Il sac. Piotr Sliwka (Legnica) Il sac. Kazimierz Marchaj (Legnica) Il sac. Wieslaw Kusnierz (Legnica) Il sac. Bogdan Kaczorowski (Legnica) Il sac. Luis M. Rodrigo Ewart (San Justo) Il sac. Charles J. Brown (New York) Il sac. Georg Gänswein (Freiburg im Breisgau) Il sac. Timothy Galligan (Southwark) Il sac. Giovanni Felici (Civitavecchia-Tarquinia) Il sac. John Oliver Barres (Wilmington) Il sac. Desmond Dalton (Cardiff) Il sac. Joäo Magalhäes Cavalcante (Porto Nacional) Il sac. Gerardo Torres (Porto Nacional) Il sac. Jacinto C. Pereira Sardinha (Porto Nacional) Il sac. Juracy Cavalcante Barbosa (Porto Nacional) Il sac. Alfonso M. Lacsamana (San Fernando de la Unión) Il sac. Gregorio Q. Millo (San Fernando de la Unión) Il sac. Josip Loncar (Split-Makarska) Il sac. Ante Mateljan (Split-Makarska) Il sac. Bozo Renjic (Split-Makarska) Il sac. Bozo Delie (Split-Makarska) Il sac. Iure Vrdoljak (Split-Makarska) Il sac. Ivan Banic (Split-Makarska) Il sac. Ludovico Uccellatori (Ravenna-Cervia) Il sac, Mario Coatti (Ravenna-Cervia) Il sac. Paul Healy (Toronto) Il sac. Alfio Scuto (Acireale) Il sac. Alfio Donzuso (Acireale) Il sac. Giuseppe Licciardello (Acireale) Il sac. Stefano Sciuto (Acireale) Il sac. Alfio Coco (Acireale) Il sac. Gaetano Sciacca (Acireale) Il sac Maurizio Dominici (Acireale) Il sac. Giovanni Paturso (Acireale) Il sac. Leo Meiß (Köln) Il sac. Francisco C. García Magan (Toledo) Il sac. Celio J. Bruel (Manila) Il sac. Thomas Halim Habib (Alessandria dei Copti) Il sac, Santiago De Wit Guzmán (Valencia) 71 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 72 25 » » » » 28 » » 30 maggio » » » » » » » » 2000. » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il 3 giugno » Il » » » 8 » » » » » » » » Il Il Il Il 14 » 15 » » » » » » 30 10 » » » » » » » » » » luglio » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Jaroslav Pecha (Banská Bystrica) Joseph Schlemmer (Köln) Reinhard Pappenberger (Regensburg) Franz Frühmorgen (Regensburg) Robert Thummerer (Regensburg) Willibrordus W.H.G.. van Rens (Roermond) Wihelmus H. van Kempen (Roermond) Wilhelmus A. van der Valk (Roermond) Julio César Alvarez Bastos (Villarrica del Espíritu Santo) sac. José Guillermo Hernández Peña (San Juan de Puerto Rico) sac. Giuseppe Milillo (Molfetta-Ruvo-Giovinazzo-Terlizzi) sac. Fulgencio Liwanag y Parafína (Lucena) sac. Jan Krajcik (Banská Bystrica) sac. Francisco Escalante Molina (San Cristóbal de Venezuela) sac. Antonio Iacovett (Trivento) sac. Raffaele Mudili (Trivento) sac. Gian Mario Morandini (Brescia) sac. Antonio Bertazzi (Brescia) sac. Francesco Beschi (Brescia) sac. Mauro Orsatti (Brescia) sac. Giovanni Paolo Ferretti (Brescia) sac. Luigi Corrini (Brescia) sac. Giuseppe Piozzi (Brescia) sac. Raphaël Kusiele Dabiré (Diébougou) sac. Gian Paolo Montini (Brescia) Si rende noto che mons. Giacomo Incitti è stato nominato Giudice « esterno » del Tribunale d'Appello, eretto presso il Vicariato di Roma, « ad quinquennium ». NECROLOGIO 20 22 25 novembre » » 30 » 2000. Mons. Eduard Schick, Vescovo em. di Fulda (Germania). » Mons. Heinrich Pachowiak, Vescovo tit. di Fitea. » Mons. Godofredo P. Pedernal, Vescovo em. di Borongan (Filippine). » Mons. Macario Tinti, Vescovo em. di Fabriano e Matelica (Italia). An. et vol. XCIII 5 Februarii 2001 ACTA A P O S T O L I C A ! COMMENTARIUM OFFIC Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I L I T T E R A E DECRETALES quibus Beato Iosepho Mariae de Yermo y Parres Sanctorum caelitum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — Spiritus Domini Dei super me, ... ad annuntiandum laeta mansuetis misit me (Is 61, 1). Verba Isaiae Prophetae plene adimplentur in Christo Iesu (cfr Lc 4, 21), qui ad Evangelium nuntiandum venit et hominem a peccati mortisque tenebris redimendum. Munus divini Redemptoris prosequitur in Ecclesia, quae per filios suos curare debet integram hominis vitam etiam terrenam quatenus cum vocatione caelesti connexam (Conc. Oecum. Vatic. II, Gravissimum educationis, intr.). Quam ob rem beatus Iosephus Maria de Yermo y Parres, authenticus Christi discipulus, illius vestigia secutus est erga pauperes exercens caritatem, quae regula vitae eius et ad suum sacerdotium praecipuum exstitit incitamentum. Beatus in oppido vulgo Jalmolonga, in Mexico, die x mensis Novembris anno MDCCCLI natus est ab Emmanuele de Yermo et a Maria Iosepha Parres, parentibus christiana ornatis pietate. Rudimenta litterarum privatim didicit, deinde catholicum ludum frequentavi^ Confestim percepit se ad vitam consecratam vocari, quapropter anno MDCCCLXVII Congregationem Missionis ingressus est, ubi duos post annos professionem emisit. Philosophicis studiis expletis, Lutetiam Parisiorum se contulit ut theologicis vacaret studiis. In patriam reversus, variis in missionibus apostolatum explicavit. Attamen, anno MDCCCLXXVII, adversa valetudine, religiosam Congregationem reliquit. Ad prosequendam sacerdotalem 6 - A.A.S. 74 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale institutionem, cum quinque et viginti aetatis annos ageret, dioecesi Leonensi est incardinatus. In Seminario dioecesano ecclesiasticum curriculum explevit et anno MDCCCLXXIX presbyteratus ordine est insignitus. Iam ab exordiis tum apostolica alacritate tum dotibus oratoris et moderatoris spiritus praecelluit, quibus ditatus peculiari modo catechesim puerorum curavit et iuvenum. Episcopus eum arcessivit in Curiam, ubi varia magni ponderis munia obivit, quae tamen, graviter aegrotans, anno MDCCCCLXXXIV relinquere debuit. Insequenti anno duae commissae sunt illi ecclesiolae, quas summa suscepit humilitate. Illius gentis humana tactus egestate, vehementer incitatum se sensit ad afflictis et pauperibus auxilium ferendum. Apostolicam dilatavit strenuitatem vitam christianam, cultum eucharisticum ac praesertim caritatis opera promovendo. Die xin mensis Decembris anno MDCCCLXXXV domum caritatis exstruxit, quam appellavit « Asylum Sacri Cordis Iesu », sociatam praestantibus operam quattuor puellis, quae primae fuerunt sorores « Congregationis Ancillarum Sacri Cordis Iesu et Pauperum ». Institutum hoc fructum exstitit Caritatis cuiusdam iuvenis presbyteri, ac pauperibus potissimum destinatum. Huius operis huiusque Instituti eausa, beatus plurima pati debuit. Cum in urbem vulgo Puebla de Los Angeles transiit, misericordiae opera exercere perrexit, Institutum quod condiderat solidandum curavit, opus fundavit mulieribus in difficultate versantibus restituendis, clerum instituendum et sanctificandum peculiariter studuit. Apostolatum suum altissima vita spiritali et constanti virtutum exercitio nutrivit, firma scilicet fide, placida spe, enixa caritate erga Deum et pauperes, senes et pueros, orphanos et vitae segreges. Sacro Cordi Iesu, Eucharistiae et Beatissimae Virgini Mariae ardenter cultum tribuit. Quin viribus parceret, fidem suam maxime pauperibus per laetum nuntium constanter transmisit. Prudentia in adversis emicuit ac constanti in missione fortitudine; virtutibus pariter claruit iustitiae, austeritatis et temperantiae. Oboediens et alta praeditus humilitate, arte coniunctus mansit cum Ecclesia eiusque magisterio; probitatis morum exemplum omnibus praebuit. Brevi correptus morbo, laetabundo tamen suffultus animo, die xx mensis Septembris anno MCMIV, dum hymnus Ave Maris Stella cantu agebatur, in urbe Puebla de Los Angeles piissime in Domino obdormivit. Fama sanctitatis post obitum increbrescente, Archiepiscopus Tlascaiensis Angelorum anno MCMLXXXIII processum canonicum instruxit. Servatis quidem de Causis Sanctorum praescriptis, Nosmet Ipsi Mexicopoli, die vi mensis Maii anno MCMXC Nostro in itinere pastorali Beatorum caelitum honores illi decrevimus. Ada Ioannis Pauli Pp II 75 Deinde mirum patratum est eiusdem beati intercessioni adscriptum, de quo canonica instructa est pervestigatio in Curia Tlascalensi. Casus apud Congregationem de Causis Sanctorum suetis inquisitionibus est subiectus et felici quidem cum exitu. Die xx mensis Decembris anno MCMXCIX, Nobis coram de miro Decretum prodiit. Excipientes igitur faventes sententias Patrum Cardinalium et Episcoporum a Nobis in Consistorio die x mensis Martii anno MM convoeatorum, statuimus ut canonizationis ritus die xxi mensis Maii hoc ipso anno iubilari Romae perageretur. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, intra Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Christophorum Magallanes et viginti quattuor Socios, Iosephum Mariam de Yermo y Parres et Mariam a Iesu Sacramentato Venegas de la Torre, Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quae autem decrevimus, et nunc et in posterum tempus vim sortiri volumus, contrariis rebus minime officientibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vicesimo primo mensis Maii, anno Domini bismillesimo, Pontificatus Nostri vicesimo secundo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. In Secret. Status tab., n. 480.813 76 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale L I T T E R A E APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE quibus sanctus Thomas Moras Guberaatorum, politicorum Virorum ac Mulierum proclamatur Patronus IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — 1. E sancti Thomae Mori vita martyrioque quidam oritur nuntius qui saecula transilit atque omnium temporum hominibus de non alienabili conscientiae dignitate dicit, in qua, quemadmodum memorat Concilium Oecumenicum Vaticanum II, inest « nucleus secretissimus atque sacrarium hominis, in quo solus est cum Deo, cuius vox resonat in intimo eius t ) . Cum vir mulierque veritatem vocantem audiunt, tum conscientia omnes eorum actus ad bonum absque dubitatione dirigit. Ex eo quod usque ad sanguinis effusionem sanctus Thomas Morus testatus est plus posse veritatem quam imperium, ipse perenne morum constantiae habetur exemplar. Etiam extra Ecclesiam, inter illos potissimum qui ad populorum sortes moderandas eliguntur, tamquam consilii fons eius prostat imago ut in re politica gerenda veluti supremum propositum habeatur humanam personam iuvare. 1 Recens, quidam Civitatum Moderatores atque viri qui in re politica versantur, nonnullae Episcoporum Conferentiae singulique Episcopi a Nobis flagitarunt ut Patronus Rerum publicarum Moderatorum ac Virorum Mulierumque politicorum renuntiaretur sanctus Thomas Morus. Inter illos qui hoc poposcerunt annumerantur homines qui rem politicam, culturalem ac religiosam dissimiliter agunt, ex qua re colligi potest dari huius politici viri mentis cogitata et agendi rationem late diffundi. 2. Thomas Morus insignem cursum honorum sua in patria egit. Londinii anno MCDLXXVIII spectabili familia ortus, adulescens Archiepiscopo Cantuariensi, Ioanni scilicet Morton qui Cancellarii Regni sustinebat partes, inservivit. Oxonii dein ac Londinii iuridiciali disciplinae operam dedit studia sua in ampliorem humani cultus provinciam proferendo, speciatim in theologiam inque aetatis classicae litteras. Graecum sermonem edidicit atque 1 Gaudium et spes, 16. Acta Ioannis Pauli Pp, II 77 commercium habuit ac necessitudinem cum praeclaris artium renascentium fautoribus, in quibus Erasmus Desiderius Roterodamus recensetur. Assiduam per asceticam exercitationem, cum religionis sensu moveretur, virtutem coluit: amicitiam cum sodalibus Franciscalibus Observantiae Grenvicensis claustri habuit atque aliquandiu apud Londiniense Carthusianum coenobium est commoratus: quae duo religiosi fervoris illius Regni praeclarae sedes ducebantur. Cum ad coniugium, ad familiae vitam et laicorum officia vocari se perciperet, anno MDV Ioannam Colt in matrimonium duxit, ex qua quattuor liberos genuit. Ioanna anno MDXI e vita excessit: tunc Thomas Alexiam Middleton, viduam, filiam habentem, uxorem duxit. Maritus fuit usque fidelis ac amabilis pater, filiis in religione, moribus ac doctrina instituendis perquam intentus. In eius domum generi, nurus nepotesque confluebant, eaque compluribus iuvenibus amicis patebat veritatem propriamque vocationem conquirentibus. Familiaris vita amplam dabat facultatem communiter precandi, « lectionem divinam » agendi, sicut et laxandi animos quibusdam domesticis modis. In paroeciali templo cotidie missae interesse solebat, at intimi dumtaxat familiares graves eius paenitentias noverant. 3. Anno MDV, Henrico VII imperante, primum ad oratorum popularium coetum electus est. Henricus VIII anno MDX munus confirmavit, quem insuper apud principem urbem Coronae procuratorem constituit, eidem ad publica negotia gerenda insignem patefaciens honorum cursum. Decem subsequentibus annis ei commisit rex ut varia munia sicut legatus et mercator sustineret in Flandria et in regionibus quae nunc pertinent ad Francogalliam. Consilii Coronae particeps factus, iudex renuntiatus qui tribunali insigni praesideret, alter a thesaurario atque eques, anno MDXXIII locutor electus est, scilicet Camerae Communium, ut aiunt, praeses. Ab omnibus aestimatione affectus propter morum integritatem, aere ingenium, indolem liberam iocosamque, eximiam doctrinam, anno MDXXIX, quodam in discrimine rei politicae et oeconomicae versante Natione, regni Cancellarius a rege est nominatus. Primus laicus huic officio destinatus, Thomas perdifficile hoc temporis spatium exegit, Regi Nationique ut inserviret operam suam sedulo impendens. Sua principia fideliter servando, iustitiam tuitus est itemque illos coercuit qui, sua persequentes negotia, debiles proculcabant. Anno MDXXXII, cum Henrici VIII propositum in potestate Ecclesiam Anglicam habere cupientis sustinere nollet, sese a munere abdica- 78 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vit. Publicas causas deseruit atque cum suis paupertatem nec non defectionem passus est multorum, qui in periculo falsos amicos se ostenderunt. Cum ille a proposito suae conscientiae nullo pacto demoveri posset, iussit rex, anno MDXXXIV, ut in Londiniensi turri in vincula coniceretur, ubi varias animi sollicitationes passus est. Thomas haud mentem mutavit atque iuramentum respuit quod ab eo postulabatur, quandoquidem idem politicam ecclesiasticamque institutionem suscipiendam secum ferebat quae immoderatum in dominatum inducebat. In ius vocatus, strenue tuitus est rationes suas de coniugii indissolubilitate, de iuris patrimonio christianis principiis imbuto, de Ecclesiae coram Civitate libertate. Iudicio damnatus, obtruncata est. Progredientibus saeculis, adversus Ecclesiam discrimen extenuatum est. Anno MDCCCL in Anglia hierarchia catholica redintegrata est. Complurium sic martyrum canonizationis causae incipere potuerunt. Thomae Moro aliisque LUI martyribus, inter quos annumeratur Ioannes Fisher Episcopus, a Leone XIII Pontifice anno MDCCCLXXXVI Beatorum honores sunt decreti. Una deinde cum eodem Episcopo in Sanctorum catalogum a Pio XI anno MCMXXXV Thomas est relatus, quarta obveniente martyrii saeculari memoria. 4. Proclamandi Thomam Morum Gubernatorum, politicorum Virorum ac Mulierum Patronum multae prostant rationes. Ex iis, necessitas quaedam exemplarium credibilium, quam percipiunt politici viri et Rerum publicarum administratores, ut veritatis via hoc tempore demonstretur, cum difficiles provocationes gravesque responsalitates multiplicentur. Hodie namque oeconomici eventus innovatorii sociales structuras commutant; ceterum scientifica inventa in biotechnologiarum provincia pressius postulant, ut hominum vita omnibus suis in significationibus servetur, dum ea quae de nova societate promittuntur quaeque attonitis vulgi mentibus prospere proponuntur, secum ferunt ut sine mora quaedam politica consilia eaque perspicua pro familia, iuvenibus, senibus, derelictis, capiantur. Hoc in prospectu recolere iuvat exemplum sancti Thomae Mori qui constanti fidelitate erga auctoritatem legitimaque instituta eminuit, propterea quod in iis ipse non potestati, sed perfectae iustitiae se inservire putabat. Regimen esse prae ceteris virtutis exercitium eius vita nos docet. Solido in hoc morali fundamento innitens, vir civilis ille Anglicus publicam operam suam contulit in personam iuvandam, praesertim debilem ac pauperem; sociales contentiones magno aequitatis sensu exsolvit; familiam tuitus est eamque strenue studioseque defendit, integram iuvenum institutionem pro- Acta Ioannis Pauli Pp. II 79 movit. Alta ab honoribus divitiisque distractio, lenis humilitas et iucunda, aequa humanae naturae vanitatisque rerum secundarum cognitio, iudicii fidentia in fide fundata, securam illam eidem subministrarunt interiorem fortitudinem, quae ipsum in rebus adversis et coram morte sustentavit. Eius sanctitas in martyrio effulsit, at comparata est totam per operis vitam in Deo et proximo deditione actam. Similia breviter attingentes exempla quibus plane significatur congruentia fidem inter et opera, scripsimus in Adhortatione Apostolica postsynodali Christifideles laici: « Unitas vitae fidelium laicorum maximi momenti est; ipsi enim ordinaria vita professionali et sociali sanctificari debent. Ut suae ergo vocationi respondeant, fideles laici activitates quotidianas videre debent ut occasionem sese coniungendi cum Deo eiusque voluntatem adimplendi necnon serviendi ceteris hominibus ». Congruentia haec inter naturalia et supernaturalia constituit forsitan illud principium, quod quolibet alio rectius describit mentem civilis illius viri Anglici: studiosam quidem vitam publicam suam gessit sincera in humilitate, illo hilari animo suo instructam etiam morte instante. 2 Eius veritatis studium hanc ad metam eum evexit. Homo a Deo seiungi non potest nec res politica a re morali: hoc fuit lumen quod eius conscientiam illustravit. Occasionem iam nacti sumus dicendi ea quae sequuntur: « Homo creatura Dei est, qua de re iura hominis a Deo initium capiunt, in consilio creationis quiescunt et in propositum redemptionis redeunt. Forsitan affirmare licet, audenti quidem voce, quod iura hominis sunt quoque iura Dei ». 3 Thomae Mori exemplum clarissimo refulsit lumine proprie cum iura conscientiae tuitus est. Ille dici potest peculiari vixisse modo bonum conscientiae moralis, quae « est testimonium ipsius Dei, cuius vox ac iudicium insinuatur in intimum hominis, usque ad eius animi radices », quamvis, ad actionem adversus haereticos quod spectat, angustias culturae sui temporis pertulerit. 4 Concilium Oecumenicum Vaticanum II, in Constitutione Gaudium et spes, illustrat quomodo in mundo huius temporis crescat « conscientia eximiae dignitatis quae personae humanae competit, cum ipsa rebus omnibus 2 3 4 N.. 17. Sermo, 7.4.1998. Litt. Encycl. Veritatis Splendor, 58. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 80 s praestet, et eius iura officiaque universalia sint atque inviolabilia ». Sancti Thomae Mori vicissitudo unam ex praecipuis ethicae politicae veritatibus perspicue collustrat. Etenim, libertatis Ecclesiae defensio ab iniustis Status interventibus, efficitur simul defensio, vigore primatus conscientiae, libertatis personae coram publica potestate. Quod quidem ponitur fundamentum cuiuslibet ordinis civilis qui cum hominis natura convenit. 5. Speramus, itaque, fore ut clarissimae figurae sancti Thomae Mori exaltatio ad Patronum Moderatorum Nationum Virorumque rei politicae addictorum, ad bonum conferat societatis. Ceterum hoc inceptum plene congruit cum Magni Iubilaei mente, nosque in tertium millennium christianum immittit. Itaque, re mature perpensa, libenter excipientes petitiones ad Nos missas, constituimus et declaramus sanctum Thomam Morum caelestem Patronum Moderatorum Civitatum atque Virorum Mulierumque rei politicae intentorum, facultatem facientes ut ipsi omnes tribuantur honores et liturgica privilegia quae, ad normam iuris, cum patronis diversi ordinis personarum cohaerent. Iesus Christus, hominis Redemptor, heri, hodie et semper benedicatur et glorificetur. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xxxi mensis Octobris, anno MM, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. IOANNES PAULUS P P . II 5 N.. 26. 81 Acta Ioannis Pauli Pp. II CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I LIKUALENSIS Nova in Congo Praefectura Apostolica conditur Likualensis appellanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. De universa catholica familia solliciti, cuncta disponere solemus ut Evangelii nuntius et Domini salutaria beneficia omnia loca contingant et quam efficacissime vel ad longinquos populos perveniant. Nunc gentes versantur ob oculos Nostros quae in Congo commorantur: iis omnibus ex partibus opportuna subsidia commodare properamus. Quapropter Congregationis pro Gentium Evangelizatione de sententia, audito favorabili quorum interest suffragio, adsentiente Venerabili Fratre Mario Roberto Cassari, Archiepiscopo titulo Truentino atque in Congo Apostolico Nuntio, Praefecturam Apostolicam Likualensem condimus, quae in regione civili « Likouala » locatur eaque a dioecesi Uessitana distrahenda, et eam curis demandamus Congregationis S. Spiritus sub tutela Immaculati Cordis Beatissimae Virginis Mariae. Haec omnia ad expedienda Venerabilem Fratrem, quem supra memoravimus, legamus, facta videlicet facultate quempiam alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re tandem ad exitum perducta, documenta apparentur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione diligenter mittantur, contrariis rebus minime efficientibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die tricesimo mensis Octobris, anno Domini bis millesimo, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 486.802 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 82 II GAMBELLENSIS In Aethiopia constituitur nova Praefectura Apostolica Gambellensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Cum esset petitum ut, divisa Praefectura Apostolica Gimmaënsi-Bongana in Aethiopia, nova constitueretur Apostolica Praefectura, Venerabiles Fratres Nostri S.R.E. Cardinales atque Praesules, qui Congregationi pro Gentium Evangelizatione sunt praepositi, re mature perpensa auditisque pariter eorum quorum interest votis, censuerunt nuper ibidem novam Praefecturam Apostolicam esse condendam pro maiore bono Christifidelium. Nos igitur, Qui gravissimum gerimus officium supremi Pastoris totius gregis Dominici, talem sententiam ratam habentes, summa, qua fungimur, potestate sequentia decernimus. A Praefectura Apostolica Gimmaënsi-Bongana distrahimus districtum civilem, qui patrio sermone Gambella nuncupatur, et partem territorii districtus civilis Ilubabor; atque ex iis locis constituimus novam Praefecturam Apostolicam Gambellensem, quam metropolitanae Ecclesiae Neanthopolitanae aggregamus ac sollicitis curis sodalium Societatis Sancti Francisci Salesii committimus. Quae praescripsimus perducet ad exitum Venerabilis Frater Silvanus Marius Tornasi, Archiepiscopus titulo Acellensis eademque in Natione Apostolicus Nuntius; qui, re acta, curabit documenta exaranda sincerisque exemplis ad memoratam Congregationem mittenda. Hanc denique Nostram Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo sexto mensis Novembris, anno Magni Iubilaei bis millesimo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. 88 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret, Status tab., n. 486.728 Acta Ioannis Pauli Pp. II 83 III LAFIENSIS In Nigeria nova conditur dioecesis Lafiensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Petitum est nuper ut e divisis Makurdensi et Iosensi Ecclesiis nova in Nigeria constitueretur dioecesis ad aptius consulendum aeternae spirituali saluti atque regimini Christifidelium ibidem commorantium. Quapropter Venerabiles Fratres Nostri S.R.E. Cardinales atque Praesules, qui Congregationi pro Gentium Evangelizatione sunt praepositi, re mature perpensa auditisque eorum, quorum interest, votis, admotae postulationi concedendum esse putarunt. Nos igitur de universi Dominici gregis bono solliciti talem sententiam ratam habentes, summa Apostolica potestate haec decernimus. A dioecesi Makurdensi separamus territorium regionis civilis, quae patrio sermone nuncupatur Nasarawa, cum decem locis « Local Government Areas », videlicet Karu, Keffi, Lafia, Obi, Awe, Doma, Nasarawa, Toto, Keana et Kokana; ab archidioecesi autem Iosensi seiungimus tres « Local Government Areas », videlicet Akwanga, Nasarawa Eggon, Wamba; ex iisque novam condimus dioecesim Lafiensem, quam metropolitanae Sedi Abugensi suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus. Praeterea iubemus Episcopi sedem poni in urbe Lafia atque templum ibidem situm, Deo in honorem sancti Villelmi dicatum, ad dignitatem cathedralis ecclesiae evehimus; cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perficienda committimus Venerabili Fratri Osvaldo Padilla, Archiepiscopo titulo Piensi et in Nigeria Apostolico Nuntio, onere imposito authenticum exemplar actus peractae exsecutionis ad memoratam Congregationem remittendi. Hanc denique Apostolicam Nostram Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. 84 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die quinto mensis Decembris, anno Magni Iubilaei bis millesimo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. SB ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco © Plumbi In Secret. Status tab., n. 487.103 L I T T E R A E APOSTOLICAE Templum paroeciale et abbatiale sancti Dominici de Silos, quod in urbe Hispanica Burgo exstat, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — Inter sacras aedes metropolitanae Sedis et urbis Burgensis in nobili ac dilectissima Hispanica Natione merito celebratur templum paroeciale et abbatiale sancti Dominici de Silos, artis operibus clarum, ubi pie servantur reliquiae ipsius Dei viri et beati Roderici Yenénguez de Guzman, ad quod plurimi pii peregrinatores etiam exterarum gentium conveniunt. Constat quoque idem templum, a sancti Benedicti sodalibus custoditum, notum esse centrum vitae liturgicae et pastoralis. Cum quidem, haec omnia considerans et maxime quod a die xx mensis Decembris hoc anno usque ad proximum ibidem sollemnia celebrabuntur ob expletum millennium a nativitate eiusdem sancti Dominici de Silos, Venerabilis Frater Iacobus Martínez Acebes, Archiepiscopus Metropolita Burgensis, litteris die xvin superioris mensis Octobris datis, cleri populique sui nomine postulaverit ut memoratum templum titulo ac dignitate Basilicae Minoris honestaremus, Nos eius Praesulis precibus perquam libenter obsecundandum esse putamus. Ratis igitur plane habitis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, tributis a Nobis facultatibus, hac in re egit, summa Apostolica potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum templum paroeciale et abbatiale, quod diximus, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehimus, cunctis factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae sacris aedibus hoc nomine insignitis rite competunt, iis tamen servatis, quae secundum Decretum « De titulo Basilicae 85 Acta Ioannis Pauli Pp. II Minoris » die ix mensis Novembris anno MCMLXXXIX editum, servanda sunt. Minime vero dubitamus quin concessus honor in spirituale vertat bonum fidelium templi omniumque simul eorum qui praesertim per Annum Iubilarem sancti Dominici de Silos illud visitabunt. Has denique Litteras nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxiv mensis Novembris, anno Domini MM, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis £6 ANGELUS card. SODANO Loco ffi Sigilli In Secret, Status tab., n. 487.140 NOTIFICATIO CONIUNCTA * His Holiness Pope John Paul II, Bishop of Rome, and His Holiness Karekin II, Supreme Patriarch and Catholicos of All Armenians, give thanks to the Lord and Saviour Jesus Christ, for enabling them to meet together on the occasion of the Jubilee of the Year 2000 and on the threshold of the 1700th anniversary of the proclamation of Christianity as the state religion of Armenia. They also give thanks in the Holy Spirit that the fraternal relations between the See of Rome and the See of Etchmiadzin have further developed and deepened in recent years. This progress finds its expression in their présent personal meeting and particularly in the gift of a relie of Saint Gregory the Illuminator, the holy missionary who con verted the king of Armenia (301 A.D.) and established the line of Catholicoi of the Armenian Church. The présent meeting builds upon the previous encounters between Pope Paul VI and Catholicos Vasken I (1970) and upon the two meetings between Pope John Paul II and Catholicos Karekin I (1996 and 1999). Pope John Paul II and Catholicos Karekin II now continue to look forward to a possible meeting in Armenia. On the présent occasion, they wish to state together the following. Together we confess our faith in the Triune God and in one Lord Jesus Christ, the only Son of God, who became man for our salvation. We also believe in One, Catholic, Apostolic and Holy Church. The Church, as the * Die 9 Novembris 2000. 86 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Body of Christ, indeed, is one and unique. This is our common faith, based on the teachings of the Apostles and the Fathers of the Church. We acknowledge furthermore that both the Catholic Church and the Armenian Church have true sacraments, above all — by apostolic succession of bishops — the priesthood and the Eucharist. We continue to pray for full and visible communion between us. The liturgical célébration we preside over together, the sign of peace we exchange and the blessing we give together in the name of our Lord Jesus Christ, testify that we are brothers in the episcopacy. Together we are jointly responsible for what is our common mission: to teach the apostolic faith and to witness to the love of Christ for all human beings, especially those living in difficult circumstances. The Catholic Church and the Armenian Church share a long history of mutuai respect, considering their various theologicae liturgical and canonicai traditions as complementary, rather than conflicting. Today, too, we have much to receive from one another. Por the Armenian Church, the vast resources of Catholic learning can become a treasure and source of inspiration, through the exchange of scholars and students, through common translations and académie initiatives, through différent forms of theological dialogue. Likewise, for the Catholic Church, the steadfast, patient faith of a martyred nation like Armenia can become a source of spiritual strength, particularly through common prayer. It is our firm desire to see these many forms of mutual exchange and rapprochement between us improved and intensifíed. As we embark upon the third millennium, we look back on the past and forward to the future. As to the past, we thank God for the many blessings we have received from his infinite bounty, for the holy witness given by so many saints and martyrs, for the spiritual and cultural héritage bequeathed by our ancestors. Many times, however, both the Catholic Church and the Armenian Church have lived through dark and difficult periods. Christian faith was contested by atheistic and materialistic idéologies; Christian witness was opposed by totalitarian and violent régimes; Christian love was suffocated by individualism and the pursuit of personal interest. Leaders of nations no longer feared God, nor did they feel ashamed before humankind. For both of us, the 20th C e n t u r y was marked by extreme violence. The Armenian génocide, which began the Century, was a prologue to horrors that would follow. Two world wars, countless regional confliets and deliberately organized campaigns of extermination took Acta Ioannis Pauli Pp II 87 the li ves of millions of faithfuL Nevertheless, without diminishing the horror of thèse events and their conséquences, there may be a kind of divine challenge in them, if in response Christians are persuaded to join together in deeper friendship in the cause of Christian truth and love. We now look to the future with hope and confidence. At this juncture in history, we see new horizons for us Christians and for the world. Both in the East and in the West, after having experienced the deadly conséquences of godless régimes and lifestyles, many people are yearning for the knowledge of truth and the way of salvation. Together, guided by charity and respect for freedom, we seek to answer their desire, so as to bring them to the sources of authentic life and true happiness. We seek the intercession of the Apostles Peter and Paul, Thaddeus and Bartholomew, of Saint Gregory the Illuminator and all Saintly Pastors of the Catholic Church and the Armenian Church, and pray the Lord to guide our communities so that, with one voice, we may give witness to the Lord and proclami the truth of salvation. We also pray that around the world, wherever members of the Armenian and the Catholic Church live side by side, all ordained ministers, religious and faithful will "help to carry one another's burdens, and in this way obey the law of Christ". May they mutually sustain and assist one another, in full respect of their particular identities and ecclesiastical traditions, avoiding to prevail one over another: "so then, as often as we have the chance, we should do good to everyone, and especially to those who belong to our family in the faith". Finally, we seek the intercession of the Holy Mother of God for the sake of peace. May the Lord grant wisdom to the leaders of nations, so that justice and peace may prevail throughout the world. In these day s in particular, we pray for peace in the Middle East. May all the children of Abraham grow in mutual respect and find appropriate ways for living peacefully together in this sacred part of the world. 1 2 IOANNES PAULUS PP. II 1 2 Gal 6:2. Ibid. 6:10. KAREKIN II Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 88 ALLOCUTIONES I Occasione oblata Iubilaei familiarum.* 1. «Ci benedica il Signore, fonte della vita». L'invocazione che abbiamo ripetuto nel Salmo responsoriale, carissimi fratelli e sorelle, ben sintetizza la preghiera quotidiana di ogni famiglia cristiana, ed oggi, in questa celebrazione eucaristica giubilare, efficacemente esprime il senso del nostro incontro. Voi siete qui convenuti non solo come singoli, ma come famiglie. Siete giunti a Roma da ogni parte del mondo, portando con voi la profonda convinzione che la famiglia è un grande dono di Dio, un dono originario, segnato dalla sua benedizione. Così è, infatti. Fin dall'alba della creazione sulla famiglia si posò lo sguardo benedicente di Dio. Dio creò l'uomo e la donna a sua immagine, e diede loro un compito specifico per lo sviluppo della famiglia umana: « ...li benedisse e disse loro: siate fecondi e moltiplicatevi, riempite la terra ».* Il vostro Giubileo, carissime famiglie, è canto di lode per questa benedizione originaria. Essa si è posata su di voi, coniugi cristiani, quando, celebrando il vostro matrimonio, vi siete giurati amore perenne davanti a Dio. La riceveranno oggi le otto coppie di varie parti del mondo, venute a celebrare il loro matrimonio nella cornice solenne di questo rito giubilare. Si, vi benedica il Signore, fonte della vita! Apritevi al flusso sempre nuovo di questa benedizione. Essa porta in sé una forza creatrice, rigenerante, capace di eliminare ogni stanchezza e di assicurare perenne freschezza al vostro dono. 2. Questa benedizione originaria è legata a un preciso disegno di Dio, che la sua parola ci ha or ora ricordato: « Non è bene che l'uomo sia solo: gli voglio fare un aiuto che gli sia simile ». E così che, nel libro della Genesi, l'autore sacro delinea l'esigenza fondamentale su cui poggia l'unione sponsale di un uomo e di una donna, e con essa la vita della famiglia che ne scaturisce. Si tratta di un'esigenza di comunione. L'essere umano non è 2 * Die 15 Octobris 2000. ' 28., 2 Ibid., 2, 18. Acta Ioannis Pauli Pp, II 89 fatto per la solitudine, porta in sé una vocazione relazionale, radicata nella sua stessa natura spirituale. In forza di tale vocazione, egli cresce nella misura in cui entra in relazione con gli altri, ritrovandosi pienamente « nel dono sincero di sé ». All'essere umano non bastano rapporti puramente funzionali. Ha bisogno di rapporti interpersonali ricchi di interiorità, di gratuità, di oblati vita. Tra questi, fondamentale è quello che si realizza nella famiglia: nei rapporti tra i coniugi, come tra questi ed i figli. Tutta la grande rete delle relazioni umane scaturisce e continuamente si rigenera a partire da quel rapporto con cui un uomo e una donna si riconoscono fatti l'uno per l'altra, e decidono di fondere le proprie esistenze in un unico progetto di vita: « Per questo l'uomo lascerà suo padre e sua madre e si unirà a sua moglie e i due saranno una sola carne ». 3 4 3. Una sola carne! Come non cogliere la forza di questa espressione? Il termine biblico « carne » non evoca soltanto la fisicità dell'uomo, ma la sua identità globale di spirito e di corpo. Ciò che i coniugi realizzano non è soltanto un incontro corporeo, ma una vera unità delle loro persone. Un'unità così profonda, da renderli in qualche modo nella storia un riflesso del « Noi » delle Tre Persone divine. Si comprende, allora, la grande posta in gioco che emerge dal dibattito di Gesù con i farisei nel Vangelo di Marco, poc'anzi proclamato. Per gli interlocutori di Gesù, si trattava di un problema di interpretazione della legge mosaica, la quale consentiva il ripudio, provocando dibattiti sulle ragioni che potevano legittimarlo. Gesù supera totalmente questa visione legalista, andando al cuore del disegno di Dio. Nella norma mosaica egli vede una concessione alla « sclerocardia », alla « durezza del cuore ». Ma proprio a questa durezza Gesù non si rassegna. E come potrebbe, Lui che è venuto appunto per scioglierla ed offrire all'uomo, con la redenzione, la forza di vincere le resistenze dovute al peccato? Egli non teme di riadditare il disegno originario: « All'inizio della creazione Dio li creò maschio e femmina ». 5 6 4. All'inizio! Solo Lui, Gesù, conosce il Padre « dall'inizio », e conosce anche l'uomo « dall'inizio ». Egli è insieme il rivelatore del Padre e il rivelatore 3 4 5 6 Gaudium et spes, 24. Gn 2, 24 Cf Lettera alle famiglie, 8 Me 10, 6. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 90 7 dell'uomo all'uomo. Per questo, sulle sue orme, la Chiesa ha il compito di testimoniare nella storia questo disegno originario, manifestandone la verità e la praticabilità. Facendo ciò, la Chiesa non si nasconde le difficoltà e i drammi, che la concreta esperienza storica registra nella vita delle famiglie. Ma essa sa anche che il volere di Dio, accolto e realizzato con tutto il cuore, non è una catena che rende schiavi, ma la condizione di una libertà vera che ha nell'amore la sua pienezza. La Chiesa sa anche — e l'esperienza quotidiana glielo conferma — che quando questo disegno originario si oscura nelle coscienze, la società ne riceve un danno incalcolabile. Certo, le difficoltà ci sono. Ma Gesù ha provveduto a fornire gli sposi di mezzi di grazia adeguati per superarle. Per sua volontà il matrimonio ha acquistato, nei battezzati, il valore e la forza di un segno sacramentale, che ne consolida i caratteri e le prerogative. Nel matrimonio sacramentale, infatti, i coniugi — come faranno tra poco le giovani coppie di cui benedirò le nozze — si impegnano a esprimersi vicendevolmente e a testimoniare al mondo l'amore forte e indissolubile con cui Cristo ama la Chiesa. E il « grande mistero », come lo chiama l'apostolo Paolo. 8 5. « Vi benedica Dio, sorgente della vita! ». La benedizione di Dio è all'origine non solo della comunione coniugale, ma anche della responsabile e generosa apertura alla vita. I figli sono davvero la « primavera della famiglia e della società », come recita il motto del vostro Giubileo. Nei figli il matrimonio trova la sua fioritura: in essi si realizza il coronamento di quella totale condivisione di vita, che fa degli sposi « una sola carne »; e ciò tanto nei figli nati dal naturale rapporto tra i coniugi, quanto in quelli voluti mediante l'adozione. I figli non sono un « accessorio » nel progetto di una vita coniugale. Non sono un « optional », ma un « dono preziosissimo », iscritto nella struttura stessa dell'unione coniugale. La Chiesa, com'è noto, insegna l'etica del rispetto di questa struttura fondamentale nel suo significato insieme unitivo e procreativo. In tutto ciò, essa esprime il doveroso ossequio al disegno di Dio, delineando un quadro di rapporti tra i coniugi improntati all'accettazione reciproca senza riserve. Ciò, oltre tutto, viene incontro al diritto dei figli di nascere e di crescere in 9 10 7 Cf Gaudium et spes, 22. 8 Cf Ef 5, 32. 9 « Totius vitae consortium»: C.I.C., can.. 1055 § 1. Gaudium et spes, 50. 10 Acta Ioannis Pauli Pp, II 91 un contesto di amore pienamente umano. Conformandosi alla parola di Dio, la famiglia si fa così laboratorio di umanizzazione e di vera solidarietà. 6. A questo compito sono chiamati genitori e figli, ma, come già scrivevo nel 1994, in occasione dell'Anno della Famiglia, « il "noi" dei genitori, del marito e della moglie, si sviluppa, per mezzo della generazione e dell'educazione, nel "noi" della famiglia, che s'innesta sulle generazioni precedenti e si apre ad un graduale allargamento ». Quando i ruoli vengono rispettati, in modo che il rapporto tra i coniugi e quello tra genitori e figli si svolga in modo compiuto e sereno, è naturale che per la famiglia acquistino significato ed importanza anche gli altri parenti, quali i nonni, gli zii, i cugini. Spesso, in questi rapporti improntati a sincero affetto e aiuto scambievole, la famiglia svolge un ruolo davvero insostituibile, perché le persone in difficoltà, le persone non sposate, le vedove e i vedovi, gli orfani, possano trovare un luogo di calore e di accoglienza. La famiglia non può chiudersi in se stessa. Il rapporto affettuoso con i parenti è un primo ambito di quella necessaria apertura, che proietta la famiglia verso l'intera società. u 7. Accogliete, dunque, con fiducia, care famiglie cristiane, la grazia giubilare, che in questa Eucaristia viene abbondantemente effusa. Accoglietela prendendo come modello la famiglia di Nazareth che, pur chiamata a una missione incomparabile, fece il vostro stesso cammino, tra gioie e dolori, tra preghiera e lavoro, tra speranze e prove angustianti, sempre radicata nell'adesione alla volontà di Dio. Siano le vostre famiglie, sempre più, vere « chiese domestiche », da cui salga ogni giorno la lode a Dio e si irradi sulla società un flusso benefico e rigenerante di amore. « Ci benedica il Signore, fonte della vita! ». Possa questo Giubileo delle famiglie costituire per tutti voi che lo state vivendo un grande momento di grazia. Sia anche per la società un invito a riflettere sul significato e il valore di questo grande dono che è la famiglia, costruita secondo il cuore di Dio. Maria, « Regina della famiglia », vi accompagni sempre con la sua mano materna. 11 Lettera alle famiglie, 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 92 II Ad sodales Ordinis Melitensis.* Carissimi fratelli e sorelle! 1. Desidero rivolgere il mio cordiale benvenuto a ciascuno di Voi, Cavalieri e Dame del Sovrano Militare Ordine di Malta, giunti a Roma da ogni parte del mondo per celebrare il Grande Giubileo. Saluto, in particolare, il Gran Maestro, Fra' Andrew W. N. Bertie, ringraziandolo per le cortesi e nobili parole, che ha voluto indirizzarmi a nome dei convenuti. Il mio affettuoso pensiero va al Signor Cardinale Pio Laghi, Patrono di codesto Sovrano Ordine Militare, che ha voluto partecipare all'odierno appuntamento. Con Lui saluto Monsignor Donato de Bonis, vostro Prelato. Questo incontro riveste uno speciale significato, perché avviene nel contesto dell'Anno Santo Duemila e testimonia la profonda comunione che unisce i membri del vostro Ordine al Successore di Pietro. In questa circostanza, mi è gradito esprimere al Governo dell'Ordine, come pure a quanti generosamente si prodigano nei servizi di pronto soccorso nelle Basiliche romane e nelle altre iniziative giubilari, il mio vivo apprezzamento e la mia riconoscenza per il prezioso e costante contributo che essi stanno offrendo alla buona riuscita dell'evento giubilare. 2. Il Grande Giubileo, con il quale la Chiesa ricorda il secondo millenario dell'incarnazione del Verbo, è un « anno di grazia »: anno della remissione dei peccati e delle pene per i peccati, anno della riconciliazione tra i contendenti, anno di molteplici conversioni e di penitenza sacramentale ed extra sacramentale. In particolare si tratta di un anno legato « alla concessione di indulgenze in modo più largo che in altri periodi » ed al ristabilimento della giustizia di Dio, espressione concreta del comandamento dell'amore. Scrivevo nella Bolla d'indizione del Giubileo: « Un segno della misericordia di Dio, oggi particolarmente necessario, è quello della carità, che apre i nostri occhi ai bisogni di quanti vivono nella povertà e nell'emarginazione. Sono queste situazioni che si estendono oggi su vaste aree sociali e coprono con la loro ombra di morte interi popoli ». 1 2 * Die 19 Octobris 2000. 1 2 Tertio millennio adveniente, 14 Incarnationis mysterium, 12 Acta Ioannis Pauli Pp II 93 Al riguardo, vorrei qui far riferimento alle benemerite iniziative che il vostro Ordine porta avanti in diversi contesti di indigenza morale e spirituale. Esse sono animate da una grande disponibilità verso i bisognosi, rendendo loro visibile e concreto l'amore del Signore e della Chiesa. Sono iniziative che talora costituiscono un valido incoraggiamento e quasi un modello per quanti desiderano contribuire con i loro sforzi a realizzare un mondo nuovo, capace di restituire dignità e donare speranza a chi vive oppresso da moderne forme di schiavitù ed è ferito nel corpo e nello spirito. 3. Mi riferisco in modo speciale al profetico servizio a favore di emarginati ed esclusi, che voi adempite con l'ardore di un'autentica battaglia per la promozione integrale dell'essere umano. Grazie a tale nobile battaglia per la difesa e la valorizzazione dell'uomo, missione cui da diversi secoli si dedica il vostro Ordine, avete potuto innalzare il vessillo dell'amore in molte parti dei cinque continenti, dove malattia e povertà umiliano la persona e ne insidiano, purtroppo, il futuro. E una vera strategia dell'amore, che vi vede impegnati negli ospedali, nei lebbrosari, nei gruppi di soccorso, asili per bambini e case di riposo per anziani. Dappertutto vi preoccupate di portare avanti le primarie finalità del vostro secolare Ordine: la « tuitio fidei » e 1'« obsequium pauperum », me- mori sempre di quanto affermava il Fondatore, il Beato Gerardo: « La nostra Istituzione durerà finché a Dio piacerà far nascere uomini desiderosi di rendere la sofferenza più leggera e la miseria più sopportabile ». 4. Fratelli e sorelle carissimi, in tale positivo contesto, la speciale effusione di grazia dell'Anno giubilare costituisce per ciascuno di voi e per l'intera vostra Famiglia spirituale una rinnovata occasione di fedeltà a Cristo ed ai fratelli. Il Giubileo vi esorta a fissare lo sguardo su Cristo, Redentore dell'uomo, e ad accoglierlo con amore e consapevolezza sempre più intensi. Durante questo vostro pellegrinaggio giubilare, in maniera tutta speciale, avete avuto modo di dedicarvi all'ascolto del Vangelo e alla preghiera e, accostandovi ai Sacramenti, avete voluto rinnovare la vostra fedeltà a Cristo. E solo da Lui, sorgente di vita immortale, che potete attingere nuova forza e nuove energie per andare incontro con lo spirito del buon Samaritano verso le necessità dei poveri, sempre più evidenti e tragiche nel mondo contemporaneo. E soltanto con il suo aiuto che potrete offrire in ogni circostanza alle attese dei poveri risposte non soltanto competenti, ma profondamente ispirate dall'amore evangelico. L'evento giubilare vi stimola, inoltre, ad essere nei contesti nei quali operate testimoni incessanti di autentica comunione fraterna. Vi chiama a Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 94 proclamare con le parole e la vita la verità di Cristo, perché la vostra presenza costituisca, per quanti incontrate, un modello di nuova convivenza umana e civile. Possano le vostre attività costituire occasioni privilegiate di evangelizzazione e rappresentare un punto di riferimento sicuro per tutti coloro che con cuore sincero cercano il Regno di Dio e la sua giustizia. Da questa celebrazione giubilare scaturisca, infine, per ciascuno di voi un più intenso entusiasmo per testimoniare il vangelo della carità in un mondo dominato dall'egoismo e dal peccato. Le vostre strutture costituiscano dei luminosi avamposti della civiltà dell'amore e realizzazioni efficaci della dottrina sociale della Chiesa. Con questi sentimenti, mentre affido ciascuno di voi, pellegrini del Sovrano Ordine Militare di Malta, alla celeste protezione della Vergine « Consolatrice degli afflitti » e di San Giovanni Battista, di cuore vi imparto una speciale Benedizione Apostolica, in pegno di copiosi doni e grazie giubilari. Auguro a tutto l'Ordine di Malta una buona continuazione. Il Signore benedica tutti. Grazie per la vostra visita a Roma e in Vaticano. III Ad palaestritas et gymnicos habita.* 1. « Non sapete che nelle corse allo stadio tutti corrono, ma uno solo conquista il premio? Correte anche voi in modo da conquistarlo! ». A Corinto, dove Paolo aveva portato l'annuncio del Vangelo, vi era uno stadio molto importante, in cui si disputavano i « giochi istmici ». Opportunamente, pertanto, l'Apostolo, per spronare i cristiani di quella città ad impegnarsi a fondo nella « corsa » della vita, fa riferimento alle gare di atletica. Nelle corse allo stadio — egli dice — tutti corrono, anche se uno solo è il vincitore: correte anche voi... Attraverso la metafora del sano agonismo sportivo, egli mette in luce il valore della vita, paragonandola ad una corsa verso una meta non solo terrena e passeggera, ma eterna. Una corsa in cui non uno soltanto, ma tutti possono essere vincitori. Ascoltiamo oggi queste parole dell'Apostolo, raccolti in questo Stadio Olimpico di Roma, che ancora una volta si trasforma in un grande tempio a cielo aperto, come in occasione del Giubileo internazionale degli sportivi, nel 1984, Anno Santo della Redenzione. Allora, come oggi, è Cristo, unico x * Die 29 Octobris 2000. 1 Cor 9, 24. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 95 Redentore dell'uomo, che ci accoglie e con la sua parola di salvezza illumina il nostro cammino. A tutti voi, carissimi atleti e sportivi di ogni parte del mondo, che celebrate il vostro Giubileo, rivolgo il mio caloroso saluto! Il mio « grazie » più cordiale ai Responsabili delle Istituzioni sportive internazionali e italiane, e a tutti coloro che hanno collaborato ad organizzare quest'appuntamento singolare con il mondo dello sport e con le sue varie articolazioni. Ringrazio per le parole rivoltemi il Presidente del Comitato Olimpico Internazionale, Signor Juan Antonio Samaranch, e il Presidente del CONI, Signor Giovanni Petrucci, come pure il Signor Antonio Rossi, medaglia d'oro a Sydney ed Atlanta, che ha interpretato i sentimenti di tutti voi, carissimi atleti. Mentre vi contemplo raccolti in bell'ordine in questo stadio, mi tornano alla mente molti ricordi della mia vita, legati ad esperienze sportive. Cari amici, grazie per la vostra presenza e grazie soprattutto per l'entusiasmo con cui state vivendo questo appuntamento giubilare. 2. Con questa celebrazione il mondo dello sport si unisce, come un grandioso coro, per esprimere attraverso la preghiera, il canto, il gioco, il movimento, un inno di lode e di ringraziamento al Signore. È l'occasione propizia per rendere grazie a Dio per il dono dello sport, in cui l'uomo esercita il corpo, l'intelligenza, la volontà, riconoscendo in queste sue capacità altrettanti doni del suo Creatore. Grande importanza assume oggi la pratica sportiva, perché può favorire l'affermarsi nei giovani di valori importanti quali la lealtà, la perseveranza, l'amicizia, la condivisione, la solidarietà. E proprio per tale motivo, in questi ultimi anni essa è andata sempre più sviluppandosi come uno dei fenomeni tipici della modernità, quasi un « segno dei tempi » capace di interpretare nuove esigenze e nuove attese dell'umanità. Lo sport si è diffuso in ogni angolo del mondo, superando diversità di culture e di nazioni. Per il profilo planetario assunto da questa attività, è grande la responsabilità degli sportivi nel mondo. Essi sono chiamati a fare dello sport un'occasione di incontro e di dialogo, al di là di ogni barriera di lingua, di razza, di cultura. Lo sport può, infatti, recare un valido apporto alla pacifica intesa fra i popoli e contribuire all'affermarsi nel mondo della nuova civiltà dell'amore. 3. Il Grande Giubileo dell'Anno 2000 invita tutti e ciascuno ad un serio cammino di riflessione e di conversione. Può il mondo dello sport esimersi da questo provvidenziale dinamismo spirituale? No! Anzi proprio l'importanza che lo sport oggi riveste invita quanti vi partecipano a cogliere questa opportunità per un esame di coscienza. È importante rilevare e pro- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 96 muovere i tanti aspetti positivi dello sport, ma è doveroso anche cogliere le situazioni in vario modo trasgressive a cui esso può cedere. Le potenzialità educative e spirituali dello sport devono rendere i credenti e gli uomini di buona volontà uniti e decisi nel contrastare ogni aspetto déviante che vi si potesse insinuare, riconoscendovi un fenomeno contrario allo sviluppo pieno della persona e alla sua gioia di vivere. E necessaria ogni cura per la salvaguardia del corpo umano da ogni attentato alla sua integrità, da ogni sfruttamento, da ogni idolatria. Occorre essere disposti a chiedere perdono per quanto nel mondo dello sport si è fatto o si è omesso, in contrasto con gli impegni assunti nel precedente Giubileo. Essi saranno ribaditi nel « Manifesto dello Sport », che tra poco sarà presentato. Possa questa verifica offrire a tutti — dirigenti, tecnici ed atleti — l'occasione per ritrovare un nuovo slancio creativo e propulsivo, così che lo sport risponda, senza snaturarsi, alle esigenze dei nostri tempi: uno sport che tuteli i deboli e non escluda nessuno, che liberi i giovani dalle insidie dell'apatia e dell'indifferenza, e susciti in loro un sano agonismo; uno sport che sia fattore di emancipazione dei Paesi più poveri ed aiuto a cancellare l'intolleranza e a costruire un mondo più fraterno e solidale; uno sport che contribuisca a far amare la vita, educhi al sacrificio, al rispetto ed alla responsabilità, portando alla piena valorizzazione di ogni persona umana. 2 4. « Chi semina nelle lacrime, mieterà con giubilo ». Il Salmo responsoriale ci ha ricordato che per riuscire nella vita bisogna perseverare nella fatica. Chi pratica lo sport questo lo sa bene: è solo a prezzo di faticosi allenamenti che si ottengono risultati significativi. Per questo lo sportivo è d'accordo col Salmista quando afferma che la fatica spesa nella semina trova ricompensa nella gioia della mietitura: « Nell'andare se ne va e piange, portando la semente da gettare, ma nel tornare viene con giubilo, portando i suoi covoni ». Nelle recenti Olimpiadi di Sidney abbiamo ammirato le imprese di grandi atleti, che per giungere a quei risultati si sono sacrificati per anni, ogni giorno. Questa è la logica dello sport, specialmente dello sport olimpico; ed è anche la logica della vita: senza sacrifici non si ottengono risultati importanti, e nemmeno autentiche soddisfazioni. Ce lo ha ricordato ancora una volta l'apostolo Paolo: « Ogni atleta è temperante in tutto; essi lo fanno per ottenere una corona corruttibile, noi 3 125, 5. 2 Sol 3 Ibid, 6 Acta Ioannis Pauli Pp. II 97 4 invece una incorruttibile ». Ogni cristiano è chiamato a diventare un valido atleta di Cristo, cioè un testimone fedele e coraggioso del suo Vangelo. Ma per riuscire in ciò è necessario che egli perseveri nella preghiera, si alleni nella virtù, segua in tutto il divino Maestro. In effetti, è Lui il vero atleta di Dio; Cristo è l'Uomo « più forte », che per noi ha affrontato e sconfìtto 1'« avversario », satana, con la potenza dello Spirito Santo, inaugurando il Regno di Dio. Egli ci insegna che per entrare nella gloria bisogna passare attraverso la passione, e ci ha preceduto in questa via, perché ne seguiamo le orme. Ci aiuti il Grande Giubileo a rafforzarci e ad irrobustirci per affrontare le sfide che ci attendono in quest'alba del terzo millennio. 5 6 7 5. « Figlio di Davide, Gesù, abbi pietà di me! ». Sono le parole del cieco di Gerico nella vicenda narrata nella pagina evangelica proclamata poc'anzi. Possono diventare anche parole nostre: « Figlio di Davide, Gesù, abbi pietà di me! ». Fissiamo, o Cristo, lo sguardo su di Te, che offri ad ogni uomo la pienezza della vita. Signore, Tu guarisci e fortifichi chi, fidandosi di Te, accoglie la tua volontà. Oggi, nell'ambito del Grande Giubileo dell'Anno 2000, sono qui radunati idealmente gli sportivi di tutto il mondo, anzitutto per rinnovare la propria fede in Te, unico Salvatore dell'uomo. Anche chi, come l'atleta, è nel pieno delle sue forze, riconosce che senza di Te, o Cristo, è interiormente come cieco, incapace cioè di conoscere la piena verità, di comprendere il senso profondo della vita, specialmente di fronte alle tenebre del male e della morte. Anche il più grande campione, davanti alle domande fondamentali dell'esistenza, si scopre indifeso ed ha bisogno della tua luce per vincere le sfide impegnative che un essere umano è chiamato ad affrontare. Signore Gesù Cristo, aiuta questi atleti ad essere tuoi amici e testimoni del tuo amore. Aiutali a porre nell'ascesi personale lo stesso impegno che mettono nello sport; aiutali a realizzare un'armonica e coerente unità di corpo e di anima. Possano essere, per quanti li ammirano, validi modelli da imitare. Aiutali ad essere sempre atleti dello spirito, per ottenere il tuo inestimabile premio: una corona che non appassisce e che dura in eterno. Amen! 4 5 B 7 1 Cor 9, 25 Cfr Me 1, 7. Cfr Lc 24, 26.46. Me 10, 47. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 98 NUNTIUS Ob diem « vocationibus » dicatum. Venerati Fratelli nell'episcopato, carissimi fratelli e sorelle di tutto il mondo! 1. La prossima « Giornata Mondiale di Preghiera per le Vocazioni », che si svolgerà il 6 maggio 2001, a pochi mesi quindi dalla conclusione del Grande Giubileo, avrà come tema « La vita come vocazione ». Con questo mio Messaggio desidero soffermarmi a riflettere con voi su di un argomento che riveste un'indubbia importanza nella vita cristiana. La parola « vocazione » qualifica molto bene i rapporti di Dio con ogni essere umano nella libertà dell'amore, perché « ogni vita è vocazione »- Dio, al termine della creazione, contempla l'uomo e vede che è « cosa molto buona! »: lo ha fatto « a sua immagine e somiglianza », ha affidato alle sue mani operose l'universo e lo ha chiamato ad un'intima relazione di amore. Vocazione è la parola che introduce alla comprensione dei dinamismi della rivelazione di Dio e svela così all'uomo la verità sulla sua esistenza. « La ragione più alta della dignità dell'uomo — leggiamo nel documento conciliare Gaudium et spes — consiste nella sua vocazione alla comunione con Dio. Fin dal suo nascere l'uomo è invitato al dialogo con Dio: non esiste, infatti, se non perché, creato per amore da Dio, da lui sempre per amore è conservato, né vive pienamente secondo verità se non lo riconosce liberamente e se non si affida al suo Creatore ». E in questo dialogo di amore con Dio che si fonda la possibilità per ciascuno di crescere secondo linee e caratteristiche proprie, ricevute in dono, e capaci di « dare senso » alla storia e alle relazioni fondamentali del suo esistere quotidiano, mentre è in cammino verso la pienezza della vita. 1 2 3 2. Considerare la vita come vocazione favorisce la libertà interiore, stimolando nel soggetto la voglia di futuro, insieme con il rifiuto d'una concezione dell'esistenza passiva, noiosa e banale. La vita assume così il valore di « dono ricevuto, che tende per natura sua a divenire bene donato ». L'uomo mostra di essere rinato nello Spirito quando impara a seguire la 4 5 1 2 3 Paolo VI, Lett. enc. Populorum progressio, 15. Cfr Gn I, 31 N. 19. 4 Doc. Nuove vocazioni per una nuova Europa, 1998, 16, b. 5 Cfr Gv 3, 3-5. Acta Ioannis Pauli Pp II 99 via del comandamento nuovo: « che vi amiate gli uni gli altri, come io ho amato voi ». Si può affermare che, in un certo senso, l'amore è il DNA dei figli di Dio; è « la vocazione santa » con cui siamo stati chiamati « secondo il suo proposito e la sua grazia, grazia che ci è stata data in Cristo Gesù fin dall'eternità, ma che è stata rivelata solo ora con l'apparizione del Salvatore nostro Gesù Cristo ». All'origine di ogni cammino vocazionale c'è l'Emmanuele, il Dio-con-noi. Egli ci rivela che non siamo soli a costruire la nostra vita, perché Dio cammina con noi in mezzo alle nostre alterne vicende, e, se noi lo vogliamo, intesse con ciascuno una meravigliosa storia d'amore, unica ed irripetibile e, al tempo stesso, in armonia con l'umanità e il cosmo intero. Scoprire la presenza di Dio nella propria storia, non sentirsi più orfani, ma sapere di avere un Padre a cui ci si può totalmente affidare: questa è la grande svolta che trasforma l'orizzonte semplicemente umano e porta l'uomo a capire, come afferma la Gaudium et spes, che egli non può «ritrovarsi pienamente se non attraverso un dono sincero di sé ». In queste parole del Concilio Vaticano II è racchiuso il segreto dell'esistenza cristiana, e di ogni autentica realizzazione umana. 6 7 8 3. Oggi però questa lettura cristiana dell'esistenza deve fare i conti con alcuni tratti caratteristici della cultura occidentale in cui Dio è praticamente emarginato dal vivere quotidiano. Ecco perché è necessario un impegno concorde dell'intera comunità cristiana per « rievangelizzare la vita ». Occorre per questo fondamentale impegno pastorale la testimonianza di uomini e di donne che mostrino la fecondità di un'esistenza che ha in Dio la sua sorgente, nella docilità all'azione dello Spirito la sua forza, nella comunione con Cristo e con la Chiesa la garanzia del senso autentico della fatica quotidiana. Occorre che nella Comunità cristiana ciascuno scopra la sua personale vocazione e vi risponda con generosità. Ogni vita è vocazione ed ogni credente è invitato a cooperare all'edificazione della Chiesa. Nella « Giornata Mondiale di Preghiera per le Vocazioni », però, la nostra attenzione è rivolta specialmente alla necessità e all'urgenza di ministri ordinati e di persone disposte a seguire Cristo sulla via esigente della vita consacrata nella professione dei consigli evangelici. C'è bisogno di ministri ordinati che siano « garanzia permanente della presenza sacramentale di Cristo Redentore nei diversi tempi e luoghi » e, 9 6 7 Ov 15, 12. 2 Tm 1, 9-10. 8 N. 24. 9 Christifideles laici, 55. 100 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale con la predicazione della Parola e la celebrazione dell'Eucaristia e degli altri Sacramenti, guidino le Comunità cristiane sui sentieri della vita eterna. C'è bisogno di uomini e donne che con la loro testimonianza tengano « viva nei battezzati la consapevolezza dei valori fondamentali del Vangelo » e facciano «emergere nella coscienza del Popolo di Dio l'esigenza di rispondere con la santità della vita all'amore di Dio riversato nei cuori dello Spirito Santo, rispecchiando nella condotta la consacrazione sacramentale avvenuta per opera di Dio nel Battesimo, nella Cresima o nell'Ordine». Possa lo Spirito Santo suscitare abbondanti vocazioni di speciale consacrazione, perché favoriscano nel popolo cristiano un'adesione sempre più generosa al Vangelo e rendano più facile a tutti la comprensione del senso dell'esistenza come trasparenza della bellezza e della santità di Dio. 10 4. Il mio pensiero va ora ai tanti giovani assetati di valori e spesso incapaci di trovare la strada che ad essi conduce. Sì, solo Cristo è la Via, la Verità e la Vita. Ed è per questo necessario far loro incontrare il Signore ed aiutarli a stabilire con Lui una relazione profonda. Gesù deve entrare nel loro mondo, assumere la loro storia e aprire il loro cuore, perché imparino a conoscerlo sempre di più, man mano che seguono le tracce del suo amore. Penso, al riguardo, al ruolo importante dei Pastori del Popolo di Dio. Ad essi ricordo le parole del Concilio Vaticano II: « I presbiteri in primo luogo, abbiano gran cura di far conoscere ai fedeli, con il ministero della Parola e con la propria testimonianza di una vita in cui si rifletta chiaramente lo spirito di servizio e la vera gioia pasquale, l'eccellenza e la necessità del sacerdozio... A questo scopo è oltremodo utile un'attenta e prudente direzione spirituale... Si badi però che questa voce del Signore che chiama non va affatto attesa come se dovesse giungere all'orecchio del futuro presbitero in qualche maniera straordinaria. Essa va piuttosto riconosciuta ed esaminata attraverso quei segni di cui ogni giorno il Signore si serve per far capire la sua volontà ai cristiani prudenti; e ai presbiteri spetta di studiare attentamente questi segni». Penso poi ai consacrati ed alle consacrate, chiamati a testimoniare che in Cristo è l'unica nostra speranza; solo da Lui è possibile trarre l'energia per vivere le sue stesse scelte di vita; solo con Lui si può andare incontro ai profondi bisogni di salvezza dell'umanità. Possa la presenza ed il servizio delle persone consacrate aprire il cuore e la mente dei giovani verso orizzonti di speranza pieni di Dio e li educhi all'umiltà e alla gratuità dell'amare e del servire. La significatività ecclesiale e culturale della loro vita consa11 10 11 Vita consecrata, 33 Presbyterorum ordinis, 11. Acta Ioannis Pauli Pp II 101 crata si traduca sempre meglio in proposte pastorali specifiche, atte ad educare e formare i giovani e le giovani all'ascolto della chiamata del Signore e alla libertà dello spirito per rispondervi con generosità e slancio. 5. Mi rivolgo adesso a voi, cari genitori cristiani, per esortarvi ad essere vicini ai vostri figli. Non lasciateli soli di fronte alle grandi scelte dell'adolescenza e della gioventù. Aiutateli a non lasciarsi sopraffare dalla ricerca affannosa del benessere e guidateli verso la gioia autentica, quella dello spirito. Fate risuonare nel loro cuore, talora preso da paure per il futuro, la gioia liberante della fede. Educateli, come scriveva il mio venerato predecessore, il Servo di Dio Paolo VI, « a gustare semplicemente le molteplici gioie umane che il Creatore mette già sul loro cammino: gioia esaltante dell'esistenza e della vita; gioia dell'amore casto e santificato; gioia pacificante della natura e del silenzio; gioia talvolta austera del lavoro accurato; gioia e soddisfazione del dovere compiuto; gioia trasparente della purezza, del servizio, della partecipazione; gioia esigente del sacrificio ». 12 All'azione della famiglia faccia da supporto quella dei catechisti e degli insegnanti cristiani, chiamati in modo particolare a promuovere il senso della vocazione nei giovani. Loro compito è guidare le nuove generazioni verso la scoperta del progetto di Dio su di loro, coltivando in esse la disponibilità a fare della propria vita, quando Dio chiama, un dono per la missione. Questo avverrà attraverso scelte progressive che preparano al « sì » pieno, in forza del quale l'intera esistenza è posta a servizio del Vangelo. Cari catechisti ed insegnanti, per ottenere questo, aiutate i ragazzi a voi affidati a guardare in alto, ad uscire dalla tentazione costante del compromesso. Educateli alla fiducia in quel Dio che è Padre e mostra la straordinaria grandezza del suo amore affidando a ciascuno un compito personale al servizio della grande missione di « rinnovare la faccia della terra ». 6. Leggiamo nel libro degli Atti degli Apostoli che i primi cristiani « erano assidui nell'ascoltare l'insegnamento degli apostoli e nell'unione fraterna, nella frazione del pane e nelle preghiere ». Ogni incontro con la Parola di Dio è un momento felice per la proposta vocazionale. La frequentazione delle Sacre Scritture aiuta a capire lo stile e i gesti con cui Dio sceglie, chiama, educa e rende partecipi del suo amore. La celebrazione dell'Eucaristia e la preghiera fanno meglio capire le parole di Gesù: « La messe è molta, ma gli operai sono pochi! Pregate dunque 13 12 Gaudete in Domino, I. 13 2, 42. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 102 14 il Padrone della messe perché mandi operai nella sua messe!». Pregando per le vocazioni si impara a guardare con sapienza evangelica al mondo ed ai bisogni di vita e di salvezza d'ogni essere umano; si vive inoltre la carità e la compassione di Cristo verso l'umanità e si ha la grazia di poter dire, seguendo l'esempio della Vergine: « Eccomi, sono la serva del Signore, avvenga di me quello che hai detto ». Invito tutti ad implorare con me il Signore, perché non manchino operai nella sua messe: Padre santo, fonte perenne dell'esistenza e dell'amore, che nell'uomo vivente mostri lo splendore della tua gloria, e metti nel suo cuore il seme della tua chiamata, fa che nessuno, per nostra negligenza, ignori questo dono o lo perda, ma tutti, con piena generosità, possano camminare verso la realizzazione del tuo Amore. Signore Gesù, che nel tuo pellegrinare per le strade della Palestina, hai scelto e chiamato gli apostoli e hai affidato loro il compito di predicare il Vangelo, pascere i fedeli, celebrare il culto divino, fa' che anche oggi non manchino alla tua Chiesa numerosi e santi Sacerdoti, che portino a tutti i frutti della tua morte e della tua risurrezione. Spirito Santo, che santifichi la Chiesa con la costante effusione dei tuoi doni, immetti nel cuore dei chiamati alla vita consacrata un'intima e forte passione per il Regno, affinché con un sì generoso e incondizionato, pongano la loro esistenza al servizio del Vangelo. Vergine Santissima, che senza esitare hai offerto te stessa all'Onnipotente per l'attuazione del suo disegno di salvezza, infondi fiducia nel cuore dei giovani perché vi siano sempre pastori zelanti, che guidino il popolo cristiano sulla via della vita, e anime consacrate che sappiano testimoniare nella castità, nella povertà e nell'obbedienza, la presenza liberatrice del tuo Figlio risorto. Amen. 15 IOANNES PAULUS PP. II 14 Mt 9, 37-38; cfr Lc 10, 2. 15 Lc 1, 38. Congregatio de Causis Sanctorum 103 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM NUCERINA PAGANORUM-SARNENSIS Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Alfonsi Mariae Fusco sacerdotis dioecesani fundatoris instituti sororum a S. Ioanne Baptista (1839-1910) DECRETUM S U P E R MIRACULO Venerabilis Servus Dei Alfonsus Maria Fusco in vitam venit die 23 mensis Martii anno 1839 in oppido vernáculo sermone Angri denominato, intra fines sito dioecesis Nucerinae Paganorum-Sarnensis. Anno 1850 est Seminarium ingressus, ubi consilium vol vit in animo infantiae pauperi atque derelictae se dedendi. Presbyter ordinatus anno 1863, omnibus viribus in pastorale ministerium incubuit, praesertim in verbi Dei praedicationem, in peccatorum confessiones audiendas, in puerorum iuvenumque catholicam institutionem, in missiones rurales. Pueris parentibus orbatis et indigentibus educandis anno 1878 Institutum Sororum a Sancto Ioanne Baptista condidit, cui paterne adfuit. Fama sanctitatis insignis, de vita decessit postridie nonas Februarias anno 1910. Beatificationis et canonizationis Causa inita est apud Curiam Nucerinam Paganorum-Sarnensem anno 1939. Summus Pontifex Paulus VI pridie idus Februarias anno 1976 edixit Servum Dei virtutes théologales, cardinales iisque adnexas sicut heroas addecet coluisse. Nuper Causae Postulatio Congregationi de Causis Sanctorum coniectam miram sanationem iudicandam permisit in Zambia patratam. Casus pertinet ad puerum Gershom Chizuma, qui die 18 mensis Ianuarii anno 1998, quattuor circiter annos natus, alta febri in morbum incidit, quae ex origine palustri esse est habita atque therapia propria curata. Die 21 eiusdem mensis, cum convulsionibus esset correptus et animo defecisset, puer in valetudinarium centrale urbis Kitwe deductus est, ubi coma in eo repertum est atque mali epileptici condicio. Diagnosi facta morbi palustris cerebrum affi- 104 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dentis et exclusa meningite bactérica, aucta est therapia contra morbum palustrem, sed hoc nihil profuit. Peripneumonia et septicemia opporuerunt. Curationum inefficacia animadversa curantes, postridie calendas Februarias anno 1998, familiares certiores fecerunt puerum in imminentis mortis periculo versari. Vesperi eiusdem diei Sorores a Sancto Ioanne Baptista et aegroti mater divinum postulaverunt auxilium per Servi Dei Alfonsi Mariae Fusco precationem eiusque reliquias sub caput pueri posuerunt. Ex improviso, iam inde a sequenti mane, omnia indicia morbi exstincta sunt, sicut curantes quoque agnoverunt. Die 6 mensis Februarii Gershom, perfecte sanatus, est a valetudinario dimissus. De sanatione, mira ducta et precibus ascripta eiusdem Servi Dei, instructa est Inquisitio dioecesana apud Curiam Ndolensem, quae est a Congregatione de Causis Sanctorum probata decreto die 24 mensis Septembris anno 1999 per vulgato. Dicasterii Collegium Medicorum, in sessione die 20 mensis Octobris habita anno 1999, uno ore affirmavit sanationem repentinam fuisse, completam, duraturam et ex scientia inexplicabilem. Die 3 mensis Martii anno 2000 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris et, die 11 subsequentis mensis Aprilis, Sessio Ordinaria facta Cardinalium atque Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Andrea Maria Erba, Episcopo Veliterno-Signino. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, per intercessionem Venerabilis Servi Dei Alfonsi Mariae Fusco, Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Instituti Sororum a S. Ioanne Baptista, videlicet de repentina, completa ac duratura sanatione pueri Gershom Chizuma a « malaria cerebrale infantile, con coma prolungato e stato di male epilettico, con polmonite e setticemia; con grave parassitemia malarica ematica, persistente nonostante le terapie mediche ». Congregatio de Causis Sanctorum 105 Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. £8 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. SB Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis PANORMITANA Canonizationis Beati Bernardi a Corleone (in saec.: Philippi Latino) laici professi ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum (1605-1667) DECRETUM S U P E R MIRACULO Beatus Bernardus a Corleone (in saec.: Philippus Latino), in urbe eodem nomine est in lucem susceptus, intra fines posita archidioecesis Montis Regalis, postridie nonas Februarias anno 1605, a familia piissima atque erga pauperes studiosa. Invitus est singulari certamine implicatus, in quo graviter hominem quendam vulneravit. Hoc eventu vehementer commotus, propositum secum volvit Ordinem Franciscanum Capuccinorum ingrediendi. Professionem religiosam fecit tamquam frater laicus estque ad munus coqui destinatus, quod cum alacritate, sacrificii spiritu et summa cum caritate est exsecutus. Paenitentia eminuit, humilitate et precatione. Fama sanctitatis clarus, de vita decessit pridie idus Februarias anno 1667. Beatificationis et canonizationis Causa inchoata est anno 1675. Summus Pontifex Clemens XIII eum in Beatorum numerum rettulit idibus Maiis anno 1768. Nuper Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum miram coniectam sanationem permisit, ad Dominicum Podestà pertinentem, qui Segestae Tigulliorum domicilium habebat quique nocte inter diem 14 et diem 15 mensis Februarii est anno 1768 in pectore sauciatus ferro ad caedendum idoneo inter tertiam et quartam costam sinistras. Postquam est curationibus medicis subiectus, eius condiciones in deterius versae sunt febris interventu, dyspnoeae, tussis et excreationis. Mensibus secutis, quam- 8 - AAS. 106 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vis curationes adhibitae essent et aegrotus in valetudinarium esset deductus, constans in peius mutatio facta est; quapropter est prognosis infausta dicta. Die 3 mensis Novembris anno 1768 sunt ei sacramenta ministrata isque ad mortem christianam praeparatus. Omnium remediorum humanorum spe amissa, P. Moderator domus religiosae Segestae Tigulliorum aegrotum est adhortatus ad sanationem petendam per intercessionem beati Bernardi a Corleone. Repente, post brevem precationem atque reliquiarum Beati collocationem in parte vulnere affecta, facta est plena a plaga sanatio et ab omnibus signis cum ea coniunctis. Postero die sanatus se solus contulit ad capuccinorum domum, supplicationis trium dierum causa ad gratias agendas. De sanatione, mira putata, instructus est anno 1774 apud Curiam Brugnatensem Processus Apostolicus, qui est a Congregatione de Causis Sanctorum probatus per decretum die 22 mensis Maii anno 1998 promulgatum. Dicasterii Collegium Medicorum, in sessione diei 12 mensis Maii anni 1999, affirmavit sanationem subitam fuisse, completam, stabilem ex parte et ex toto, pro scientia inexplicabilem. Die 24 secuti mensis Septembris actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris et die 21 mensis Martii anno 2000 Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium atque Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Aloisio Barbarito, Archiepiscopo titulari Florentinensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, per intercessionem Beati Bernardi a Corleone (in saec.: Philippi Latino), Laici professi Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, videlicet de subitanea, completa ac stabili sanatione Dominici Podestà ab « ascesso pleuropolmonare fistolizzato, da infezione di ferita toracica a a penetrante in cavità, da arma da taglio, localizzata tra 3 e 4 costola sinistra; con stato settico e conseguente cachessia ». Congregatio de Causis Sanctorum 107 Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. © IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. © Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis REGIENSIS IN AEMILIA Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Rosae Pellesi (in saec.: Brunae) sororis professae congregationis Sororum Franciscalium Missionariarum Christi (1917-1972) DECRETUM S U P E R VIRTUTIBUS «Oportet illum crescere, me autem minui» (Io 3, 30). Praecursoris verba spiritali experientiae Servae Dei Mariae Rosae Pellesi bene conveniunt, cum eius spiritualitatis fundamentum significent, nempe totam eius exinanitionem, ut a Christo eiusque amore omnino possideretur. Serva Dei per totam vitam, morbo signatam, ex constanti amoris actu vivere didicit, continuo voluntati Dei obsequendo per plenam sui amantem ac laetam neglegentiam. In suis enim epistulis munus patefacit suum, id est, « Parvum esse Iesum Christum crucifixum », ut in ipsa et per ipsam Christus vivere atque salvare pergere possit. Serva Dei in pago sermone patrio appellato Morano di Pugnano, in dioecesi Regiensi in Aemilia et in provincia Mutinensi sito, die 10 mensis Novembris anno 1917 in lucem edita est, novem filiorum ultima ex matrimonio Atilii Pellesi et Rosae Ternelli, pauperum quidem et humilium agricolarum, sed piissimorum. Biduo post baptizata est ac nomina cepit Brunam, Aldinam et Mariam. Ab anno 1923 ad annum 1927 primas quattuor ludi classes frequentavit. Novem annos nata primum Sanctam Communionem accepit et duodecim Confirmationem. Pueritiae anni sereni transierunt. Sicut omnes fratres Serva Dei domi laborabat et in campis. Admodum industria erat, iucunda et alacris. 108 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nonnullis calamitatibus familiaribus comprobata, adulescens crebrius incepit sacramenta frequentare. Cuiusdam sacerdotis moderationi se subiecit atque paulatim vocationem religiosam maturavit. Confessarii monitionem secuta, die 27 mensis Augusti anno 1940 Arimini ad Domum Principem Tertiariarum Franciscalium Missionariarum Christi adiit, ut in earum ingrederetur Congregationem. Veram intentionem sola mater sciebat, quae eam salutans dixit: «Vade et sancta fito, cum modo ut sancta fias, possis relinquere matrem ». In sedem probationis admissa, haud difficulter inserta est in novam vitam. Postquam statuit Soror fieri, die 24 mensis Septembris anno 1941 vestitionem religiosam fecit, nomine capto Maria Rosa a Iesu. Per annum novitiatus in ludo materno Domui Principi haerenti se exercuit. Die 25 mensis Septembris anno 1942 priorem fecit professionem religiosam. Sorores sodales iam tum in ea signa videbant sanctitatis et admirabilitatis per omnia. Annis 1942-1945 asyli magistra fuit in ludo materno Sanctae Annae Saxulensis. Legitima ludo praeposita erat antistita, severa et acris Soror. Serva Dei cum fide ei obsecuta est, numquam conquerens. Illo temporis spatio multum passa est, sed nemini hoc aperuit. Eius animum cognoscere nitenti se Saxuli optime habere respondebat. Die 19 mensis Maii anno 1945 Ferrariam est missa, ubi in eius sinistro pulmone est vulneratio reperta atque de phthisi diagnosis facta. Morbo detecto, Serva Dei non animo defecit, immo quoad illum dixit: « Inde a puellula praesentiebam me esse in vita passuram: volventibus annis haec praesensio non me reliquerat. Intus in me animadvertebam hoc munus meum esse futurum ». Primum in valetudinarium Sanctae Annae Ferrariense deducta, est deinde in nosocomium traducta "Pineta di Gaiato" denominatum, quo die 15 mensis Novembris pervenit anno 1945. Ibi, sicut ipsa commemorat, lugens vitam iniit nosocomii, sed Deum misericordem rogavit, ut posset eam consummare eius admiranda canens, sensitque se exauditum iri. Cum eius condiciones in deterius verterentur et mutarentur, professionem perpetuam ante tempus fecit die 31 mensis Augusti anno 1947. Die 7 mensis Decembris anno 1948, tribus post aegrotationis annis, nosocomium "Pineta di Gaiato" reliquit ut se ad nosocomium Bononiense "Pizzardi" conferret, in quo viginti quattuor mansit annos, id est usque ad mensem ante mortem. Congregatio de Causis Sanctorum 109 Duo eventus eius aegrotationem Bononiensem notaverunt: occursus cum Patre Franciscano quodam, qui eius pater spiritalis erat futurus usque ad mortem; et acus abruptio per cotidianam thoracentesim, quae fixa mansit in pariete thoracico apud cor, quamque ad sepulcrum usque secum gessit. Ex quo, viginti tres annos nata, Serva Dei in domum religiosam est ingressa, totam egit vitam in nosocomio aut in infirmorum sede, semper in morbo haerens et in dolore, quos per gradus in historiam mutavit miram gaudii plenique effectus humani. Morbum accepit tamquam munus, quem "singularissimum Dei donum" vocabat. Anno 1956 scripsit: « Benedictus Deus, ei gratiae agantur, qui me dignam facit, quae patiar ». Dolorem cum fide, patientia, aequo animo et uti Dei donum acceptum sanctificavit. Contingebat ut Sorores sodales, quae eam visitabant, privatim cum ea sermonem naturae spiritalis conferrent, in vices, sicut ad confessarium irent vel ad spiritus moderatorem. Eius conclave centrum factum erat spiritualitatis. Serva Dei fidem coluit miro modo verbis, operibus omnique gestu. Fortis eius fides praesertim ex precationis spiritu apparebat, ex amore erga Eucharistiam, ex amore erga crucem Christi, ex amore in Virginem Mariam, ex amore Ecclesiae ex que obsequio erga Magisterium. Mulier fuit impensae spei, quae maxime prodiit ex magna Dei fiducia etiam in aegritudine, ex semper Divina Providentia confidendo, ex eo, quod totam vitam suam ad aeternam vitam direxerat. Amorem suum erga Deum ostendit vocationi eius respondendo seque ei per omnem vitam consecrando, amanter eius voluntatem accipiendo. Scripsit: « In continuo vivere amoris actu, continuo Dei voluntatem asciscendo per mei plenam, amantem, laetam abdicationem ». Toleranter, placide, suaviter, continentem actum amoris erga Deum perfecit. Dei Servae erga proximos amor patet ex tota eius se gerendi ratione in familia, in Instituto et in nosocomio. In familia, inde a pueritia est nisa indefensos tueri atque pauperes, quibus studebat servire; in communitate, bonas personarum dotes in lucem protulit, omnes semper excusavit, placate indignitates accipiebat et molestias, graviores suscipiebat labores. In nosocomio generose pro omnibus sibi non parcebat; in aegrotos attenta erat et officiosa, tum etiam, cum valetudo eam impediebat. Auxilium quoque spiritale praebebat, ut dubiorum fidem sustineret atque distractorum et longinquorum spem redintegraret. Signum erat, ad quod omnes se referrent. Paucis verbis sobriisque, sed ex magno animo proficiscentibus efficiebat ut in- 110 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tellegeretur ab audientibus. Eius abdita facultas fuerunt precatio et donum sui. Virtutes cardinales et status Serva Dei singulari atque exemplari modo coluit. Potissimum christiana fortitudo eminuit, quam Serva Dei ostendit tranquille accipiendo offensiones et obiurgationes immeritas, laetanter viginti septem annos infirmitatis tolerando, una cum omnibus sectionum chirurgicarum incommodis, quae inanes evaserunt; suum sanctificationis propositum persequendo. Eius christianarum virtutum heroica ratio consistit in alacritate, gaudio, aequabilitate et constantia, quibus eas exercuit in condicione difficili, qualis erat condicio eius, per multos annos et praeter communem bonorum christianorum gradum. Calendis Septembribus anno 1970, in Bononiensi nosocomio "Pizzardi", vigesimum quintum annum nuptiarum cum cruce commemoravit: « Hodie meos viginti quinque annos aegrotae memoravi. Cum Iesu et in Iesu eos memoravi ». Mense Novembri anno 1972, cum eius valetudinis condiciones ingravescerent, Saxulum est translata, ubi e vita decessit calendis subsecuti mensis Decembris, ultimis diebus in precatione inque sui donatione transactis. Eius exsequiae praeconium fuerunt. Sanctitatis fama, qua in vita claruerat, praesertim annis quos in nosocomio egit, in morte et post mortem, Institutum Sororum Franciscalium Missionariarum Christi ad petendum adduxit ut Causa beatificationis et canonizationis aperiretur. Permissu obtento Congregationis de Causis Sanctorum pridie nonas Martias anno 1981, Episcopus Regiensis in Aemilia Causae introductioni consuluit atque Processus Cognitionalis celebrationi, qui instructus est ab anno 1982 ad annum 1987. Decretum, quo hic Processus probatur, prodiit postridie calendas Décembres anno 1988. Positione confecta, ex more inquisitum est an Dei Serva heroum in modum virtutes exercuisset. Die 21 mensis Decembris anno 1999, exitu cum prospero, actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 4 praeteriti mensis Aprilis, habita, Causae Ponente Excellentissimo Domino Fiorino Tagliaferri, Episcopo emerito Viterbiensi, affirmaverunt Sororem Mariam Rosam Pellesi virtutes théologales, cardinales iisque adnexas heroum more observavisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Congregatio pro Episcopis 111 Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Rosae Pellesi (in saec.: Brunae), Sororis Professae Congregationis Sororum Franciscanum Missionariarum Christi, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. ffi IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. ffi S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 16 Decembris 2000. — Cathedrali Ecclesiae Cervi Lusci R.D. Gustavum Arturum Help, hactenus in dioecesi Clivi Zamorensis curionem. die 18 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Themisonensi R.D. Christianum Kratz, e clero Argentoratensi, hactenus paroeciae Sancti Symphronii curionem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 20 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Burunitanae R.D. Ismaëlem Rueda Sierra, e clero dioecesis Girardotensis, ibique Seminarii moderatorem, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Carthaginensis in Columbia. 112 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 20 Decembris 2000. — Cathedrali Ecclesiae Barretensi Exc.mum P.D. Antonium Gaspar, hactenus Episcopum titularem Cozylensem et Auxiliarem Sancti Pauli in Brasilia. -— Ordinariatui Militari Venetiolae R.D. Iosephum Ferdinandum Sánchez Porras, e clero dioecesis Sancti Christophori in Venetiola, hactenus Conferentiae episcopalis Venetiolae secretarium generalem. die 21 Decembris. — Titulari, episcopali Ecclesiae Tigimmensi R.P. Stanislaum Dowlaszewicz, O.F.M. Conv., hactenus Vicarium episcopalem et parochum in archidioecesi Sanctae Crucis de Sierra, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 22 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Suacinensi R.D. Richardum Edmundum Pates, e clero archidioecesis Paulopolitanae et Minneapolitanae, hactenus curionem paroeciae Sancto Ambrosio dicatae, in oppido vulgo Woodbury, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 23 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Biltensi R.D. Salvatorem Di Cristina, e clero Panormitano, hactenus ibidem Vicarium generalem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis die 27 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Gabinae R.D. Augustinum Petry, e clero archidioecesis Florianopolitanae, quem constituit Auxiliarem Ordinariatus Militaris in Republica Brasiliensi. — Titulari, episcopali ecclesiae Tloënsi R.D. Franciscum Ramírez Navarro, e clero archidioecesis Tlalnepantlanae, ibique Vicarium episcopalem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 3 Ianuarii 2001. — Cathedrali Ecclesiae Auratopolitanae Coadiutorem R.P. Redo vinum Rizzardo, Congregationis Missionariorum a S. Carolo sodalem, hactenus domus spiritualitatis eiusdem Congregationis in dioecesi Passofundensi rectorem. — Titulari episcopali Ecclesiae Itensi R.D. Petrum Aloisium Stringhini, e clero Sancti Pauli in Brasilia, hactenus Sacrae Scripturae professorem atque Theologicae Facultatis archidioecesis Sancti Pauli in Brasilia pro rectorem, quem deputavit Auxiliarem Sancti Pauli in Brasilia. — Titulari episcopali Ecclesiae Iuncensi in Byzacena R.D. Emmanuelem Parrado Carral, e clero Sancti Andreae in Brasilia, hactenus Seminarii Teologici rectorem, quem deputavit Auxiliarem Sancti Pauli in Brasilia. Congregatio pro Episcopis 113 die 8 Ianuarii 2001. — Episcopum Coadiutorem dioecesis Sancti Iosephi de Antiquonia, Exc.mum P.D. Romulum de la Cruz, hactenus Episcopum Praelaturae territorialis Isabellapolitanae. die 9 Ianuarii. — Metropolitanae Ecclesiae Potentinae-Muranae-Marsicensi, Exc.mum P.D. Augustinum Superbo, hactenus Episcopum emeritum Altamurensem-Gravinensem-Aquavivensem, necnon Curatorem ecclesiasticum generalem sodalitatis ab Actione Catholica Italica. die 10 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Lorenensi Exc.mum P.D. Eduardum Benes de Sales Rodrigues, hactenus Episcopum titularem Casamedianensem et Auxiliarem Portalegrensem in Brasilia. die 11 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Versaliensi Exc.mum P.D. Ericum Aumonier, hactenus Episcopum titularem Mallianensem itemque Auxiliarem Parisiensem. die 16 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Macontanae, R.D. Dionysium P. Oneil, e clero archidioecesis Angelorum in California, hactenus curionem paroeciae « Saint Emydius » appellatae, in pago vulgo Lynwood, quem deputavit Auxiliarem dioecesis Bernardinopolitanae. — Titulari episcopali Ecclesiae Gardensi R.D. Eduardum Villelmum Clark, e clero archidioecesis Angelorum in California, rectorem Seminarii minoris « Saint Johns Seminary College » in oppido vulgo Camarillo, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Angelorum in California. die 17 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Tocantinopolitanae R.D. Michaelem Angelum Freitas Ribeiro, hactenus paroeciae « Nossa Senhora Aparecida » dicatae in dioecesi Oliveirensi curionem. die 18 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Duluthensi R.D. Dionysium Marion Schnurr, e clero dioecesis Siopolitanae, a Secretis Conferentiae Episcoporum Foederatarum Civitatum Americae Septemtrionalis. die 19 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Buguensi Exc.mum P.D. Ferdinandum Giraido Jaramillo, hactenus Episcopum Malagensem-Soatensem. — Cathedrali Ecclesiae Neivensi Exc.mum P.D. Raimundum Darium Molina Jaramillo, O.F.M., hactenus Episcopum Monteriensem. — Ordinariatui Militari in Republica Columbiana Exc.mum P.D. Fabium Seuscun Mutis, hactenus Episcopum Pereiranum. 114 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 22 Ianuarii 2001. — Titulari episcopali Ecclesiae Belalitanae R.D. Iosephum Gomez, e clero Praelaturae personalis Sanctae Crucis et Operis Dei, hactenus Vicarium delegatum eiusdem Praelaturae in regione Texiae, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Denveriensis. — Cathedrali Ecclesiae Tutelensi R.D. Bernardum Charrier, hactenus Vicarium generalem Nannetensem. die 23 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Bridgeportensi Exc.mum P.D. Villelmum Eduardum Lori, hactenus Episcopum titularem Bullensem et Auxiliarem archidioecesis Vashingtonensis. die 24 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Tovnsvillensi Exc.mum P.D. Michaelem Ernestum Putney, hactenus Episcopum titularem Mizigitanum et Auxiliarem archidioecesis Brisbanensis. die 25 Ianuarii. — Praelaturae territoriali Chuquibambensi R. D. Marium Busquets Jordá, e clero dioecesis Gerundensis, hactenus in archidioecesi Arequipensi missionarium. die 26 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Beverlacensi R.D. Ioannem Hine, hactenus Vicarium generalem archidioecesis Southvarcensis. COLLATIO DIGNITATIS ARCHIEPISCOPALIS Lato decreto a Congregatione pro Episcopis die 17 Ianuarii 2001. — Exc.mo P.D. Diarmuid Martin, Episcopo titulari Glendalacensi, nuper nominato Observatori Permanenti Sanctae Sedis apud Officium Europaeum Nationum Unitarum et apud Instituta Specialibus in Rebus Versantia, quae sunt Genavae, necnon apud Mundiale Commercii Consilium, dignitas archiepiscopalis collata est. Congregatio pro Gentiun Evangelizatione 115 CONGREGATIO P R O G E N T I U M EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, latis decretis a Congregatione pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 7 Septembris 2000. — Metropolitanae Ecclesiae Delhiensi Exc.mum P.D. Vincentium Michaelem Concessao, hactenus Archiepiscopum Agraënsem. — Metropolitanae Ecclesiae Agraënsi Exc.mum P.D. Osvaldum Gracias, hactenus Episcopum titularem Bladiensem et Auxiliarem archidioecesis Bombayensis. — Cathedrali Ecclesiae Dedzaënsi Exc.mum P.D. Remigium Iosephum Gustavum Sainte-Marie, M.Afr., hactenus Episcopum titularem Molicunzensem et Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 11 Octobris. — R.P. Danielem Pravda, S.D.B., eiusdem Societatis Slovachae provinciae sodalem, primum Superiorem ecclesiasticum Missionis sui iuris Bacuënsis in Azerbaijan. die 23 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Baturiensi R.D. Samuel Kleda, e clero Yaguano, in praesens directorem spiritus Seminarii maioris vulgo Saint Augustin apud civitatem Maruanam. — Cathedrali Ecclesiae Ngaunderensi R.P. Iosephum Djida, O.M.I., eiusdem Congregationis provinciae Cammaruniensis necnon Ciadianae Superiorem. — Cathedrali Ecclesiae Palayamkottaiensi R.D. Iudam Paulraj, e clero dioecesis Tiruchirapolitanae, in urbe Madhuraiensi Seminarii maioris regionalis vulgo « Christ Hall Seminary » rectorem. — Cathedrali Ecclesiae Mpandensi noviter erectae in Tanzania atque suffraganeae metropolitanae Ecclesiae Taboraënsi R.D. Paschalem Kikoti, e clero Iringaënsi, hactenus Seminarii maioris apud civitatem vulgo Peramiho Theologiae Dogmaticae necnon Patrologiae professorem. 116 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 23 Octobris 2000. — Cathedrali Ecclesiae Masanensi Episcopum Coadiutorem R.D. Franciscum Xavier Ahn Myong-ok, Seminarii maioris Pusanensis professorem. — Titulari episcopali Ecclesiae Ceramensi R.P. Hectorem Xavier Pizarro Acevedo, O.A.R., Seminarii Theologici in urbe vulgo Suba siti in Columbia eiusdem Instituti religiosi magistrum alumnorum, quem ibi constituit primum Vicarium Apostolicum Trinitensem. die 30 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Mananiariensi R.P. Iosephum Alfredum Caires De Nobrega, S.C.I., eiusdem Congregationis in urbe Antsirabensi Domus novitiatus superiorem. — Cathedrali Ecclesiae Fenoarivensi Atsinananensi noviter conditae in Madagascaria atque suffraganeae metropolitanae Ecclesiae Antsirananensi R.D. Desideratum Tsarahazana, e clero eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Subbaritanae R.D. Cherubinum Dambui, e clero dioecesano Ueuakensi, in praesens alumnorum archidioecesis Portus Moresbiensis pro renovationis spiritualis institutione responsabilem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem sedis metropolitanae. — Titulari episcopali Ecclesiae Macrianensi minori R.P. Ioannem Ribat, M.S.C., eiusdem Congregationis apud civitatem Su vanam sitam in Insulis Fisiensibus magistrum novitiorum, quem deputavit Auxiliarem Bereinitanum. — R.P. Ioannem Gardin, C.S.Sp., hactenus eiusdem Congregationis in republica Gallica regionis occidentalis Rhedonensis Superiorem regionalem, primum Praefectum Praefecturae Apostolicae Likualensis noviter constitutae in Republica Congensi. die 10 Novembris. — Praefecturae Apostolicae Karafutoënsi Administratorem Apostolicum « ad nutum Sanctae Sedis » Exc.mum P.D. Georgium Mazur, S.V.D., Episcopum titularem Tabuniensem, in praesens Administratorem Apostolicum Siberiae Orientalis Latinorum. die 16 Novembris. — Metropolitanae Ecclesiae Nampulensi Exc.mum P.D. Tomam Makhweliha, S.C.I., hactenus Episcopum Pembanum. — Cathedrali Ecclesiae Koluezensi Exc.mum P.D. Nestorem Ngoy Katahwa, hactenus Episcopum Manonensem. Congregatio pro Gentiun Evangelizatione 117 die 16 Novembris 2000.— Cathedrali Ecclesiae Tiruchirapolitanae R.D. Antonium Devotta, Vicarium generalem necnon templi cathedralis Madraspolitani et Meliaporensis curionem. — Cathedrali Ecclesiae Yopalensi noviter constitutae in civitate Columbiana atque suffraganeae metropolitanae Ecclesiae Tunquensi Exc.mum P.D. Fabium Salvatorem Morales Grisales, C.SS.R., hactenus Episcopum Mocoensem-Sibundoyensem. — Episcopum Coadiutorem Alleppeyensem R.D. Stephanum Athipozhiyil, Seminarii minoris eiusdem dioecesis rectorem. — Titulari episcopali Ecclesiae Tacaratensi R.D. Vincentium Marium Iosephum Peiris, e clero archidioecesis Columbensis in Ceylon, in praesens Seminarii maioris nationalis in urbe dioecesis Kandiensis vulgo Ampitiya rectorem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem sedis metropolitanae. — R.D. Angelum Moreschi, S.D.B., hactenus in oppido regionis australis Aethiopiae vulgo Dilla parochum, in praesens eiusdem Societatis consultorem, primum Praefectum Praefecturae Apostolicae Garabellensis noviter constitutae in Aethiopia. die 5 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Bobodiulassensi in Burkina Fasana noviter erectae Exc.mum P.D. Anselmum Titianma Sanon, hactenus Episcopum eiusdem sedis episcopalis. — Metropolitanae Ecclesiae Kupelaënsi noviter constitutae in Burkina Fasana R.D. Seraphinum Rouamba, hactenus Episcopum eiusdem sedis episcopalis. — Cathedrali Ecclesiae Ialingoënsi R.P. Iacobum Naanman Daman, O.S.A., eiusdem Ordinis viceprovinciae Nigerianae vices gerens Provincialis. — Cathedrali Ecclesiae Pembanae R.P. Franciscum Chimoio, O.F.M. Cap., viceprovinciae Mozambicanae eiusdem Ordinis novitiorum magister. — Cathedrali Ecclesiae Lafiensi noviter conditae in India R.D. Matthaeum Ishaya Audu, « St. Thomas Aquinas' Major Seminary » dioecesis Makurdensis « pro-tempore » rectorem. — Cathedrali Ecclesiae Zaiensi noviter constitutae in civitate Indica R.D. Georgium Dodo, archidioecesis Kadunaënsis « Our Lady's Parish » curionem. 118 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle lettere Credenziali: Venerdì, 1 2 Gennaio 2 0 0 1 , S.E. il Signor ALBERTO LEONCINI BARTOLI, Ambasciatore del Sovrano Militare Ordine di Malta presso la Santa Sede. Lunedì, 2 2 Gennaio 2 0 0 1 , S.E. il Signor MOSTAFA BORUJERDI, Ambasciatore della Repubblica Islamica dell'Iran presso la Santa Sede. Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Giovedì, 4 Gennaio 2 0 0 1 , S.E. il Signor ADALBERTO RODRÍGUEZ GIAVARINI, Ministro degli Affari Esteri della Repubblica di Argentina. Lunedì, 1 5 Gennaio 2 0 0 1 , S.E. il Signor IGOR SERGHEEVICH, Ministro degli Affari Esteri della Federazione Russa. Venerdì, 1 9 Gennaio 2 0 0 1 , S.E. il Signor ALWI SHIHAB, Ministro degli Affari Esteri della Repubblica di Indonesia. Martedì, 2 4 Gennaio 2 0 0 1 , S.E. il Signor CONSTANTINOS STEPHANOPOULOS, Presidente della Repubblica di Grecia. Lunedì 18 dicembre 2000 si è riunita alla presenza del Santo Padre la Congregazione delle Cause dei Santi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: dicembre 2000. S.E. mons. Silvano Tornasi, Arcivescovo tit. di Asolo, Nunzio Apostolico in Etiopia ed Eritrea, Nunzio Apostolico in Gibuti. 27 » » S.E. mons. Giuseppe Bertello, Arcivescovo tit. di Urbisaglia, Nunzio Apostolico in Messico. 23 Diarium Romanae Curiae 17 gennaio 20 » 119 2001. Mons. Fernando Filoni, Arcivescovo tit. el. di Volturno, Nunzio Apostolico in Giordania e in Iraq. » S.E. mons. Emil Paul Tscherrig, Arcivescovo tit. di Voli, Nunzio Apostolico in Trinidad e Tobago, Nunzio Apostolico in Antigua e Barbuda, Barbados e nella Repubblica di Suriname. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 30 novembre 2000. Le LL.EE. i monsignori: Lajos Kada, Arcivescovo tit. di Tibica; Walter Kasper, Vescovo em. di RottenburgStuttgart; p. Archim. Emiliano Fabbricatore, O.S.B.I.; mons. Hanna G. Alwan; p. Cyril Vasil, S.I.; sac. Natale Loda; p. David Maria Jaeger, O.F.M.; sac. Antonio Zani; sac. Boris Gudziak; p. Thom Sicking, S.I.; p. Macie j Bielawski, O.S.B.; sac. Johannes Hoffmann; mons. Osvaldo Raineri; prof. Herman Teule, Consultori della Congregazione per le Chiese Orientali « ad quinquennium ». » » » Le LL.EE. i monsignori: Slawoj Leszek Glódz; Joseph Khoury; p. Ivan Zuzek, S.I.; mons. Pio Abresch; mons. Basilio Petra; sac. Dimitrios Salachas; p. Velasio De Paolis, C.S.; p. Jannis Spiteris, O.F.M. Cap., Consultori della Congregazione per le Chiese Orientali « in aliud quinquennium ». 14 dicembre » S.B. Ignace Moussa I Daoud, Patriarca di Antiochia dei Siri; le LL.EE. i monsignori: Varkey Vithayathil, Arcivescovo maggiore di Ernakulam-Angamaly dei Siro Malabaresi; Zenon Grocholewski, Arcivescovo tit. di Agropoli; Mario Francesco Pompedda, Arcivescovo tit. di Bisarcio, Membri del Pontificio Consiglio per i Testi Legislativi « ad quinquennium ». » » » L'Em.mo Sig. Card. Gilberto Agustoni, Membro del Pontificio Consiglio per i Testi Legislativi « usque ad 80 ». 21 » » Mons. Celestino Migliore, Sotto-Segretario della Sezione per Rapporti con gli Stati della Segreteria di Stato « in aliud quinquennium ». 11 gennaio 2001. Le LL. EE. i Monsignori: Jan Chrapek, Vescovo di Radom; Joseph Anthony Galante, Vescovo Coadiutore di Dallas; Jean-Michel di Falco, Vescovo tit. di Vallis; i Reverendi: p. Robert Astorino, M.M.; sac. Joseph Befe Ateba; sac. Franco Lever, S.D.B.; sac. Dermod McCarthy; p. Robert A. White; diacono William Kokesch; i Signori: prof. Mario um Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 120 11 gennaio 17 » 20 » 29 » Agnes; Patricia Bustamante Marin; dott.ssa Daniela Frank; prof. Norberto Gonzalez Gaitano; dott. Emilio Rossi; Russell Shaw, Consultori del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « ad quinquennium ». 2001. I Reverendi: sac. Valerio Crivelli; p Pasquale Borgomeo, S.I.; p. Franz Josef Eilers, S.V.D.; p. László Lukács, Sch. P.; suor Giovannamaria Carrara, F.S.P.; i Signori: dott. Jerry O'Sullivan-Ryan; dott. Gian Maria Fara; Virgil C. Dechant; dott. James McDonnell; dott. Reinhold Jacobi; Thomas Lorsung; Raphael Chainarong Monthienvichienchai; dott. Helmut Steindl, Consultori del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « in aliud quinquennium ». » S.E. mons. Diarmuid Martin, Arcivescovo tit. di Glenndálocha, Osservatore permanente della Santa Sede presso l'Ufficio delle Nazioni Unite ed Istituzioni Specializzate a Ginevra e presso l'Organizzazione Mondiale del Commercio. » Mons. Carlo Liberati, Delegato della Sezione Ordinaria dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica. » Gli Em.mi Signori Cardinali Joseph Ratzinger, Franciszek Macharski, Jozef Tomko ed Edmund Casimir Szoka, Membri della Congregazione per i Vescovi « in aliud quinquennium » seu « usque ad 80 ». um NECROLOGIO 5 7 8 dicembre » » 10 » 13 14 » » 20 » 21 » 2000. Mons. Johannes B. Nienhaus, Vescovo tit. di Benda. » Mons. Fidelis U. Orgah, Vescovo di Otukpo (Nigeria). » Mons. Robert R. Bamrungtrakul, Vescovo em. di Chiang Mai (Thailandia). » Mons. James T. McHugh, Vescovo di Rockville Centre (Stati Uniti d'America). » Mons. Benedict D. Sekey, Vescovo di Gbarnga (Liberia). » Card. Myroslav I. Lubachivsky, del titolo di Santa Sofia a via Boccea, Arcivescovo Magg. di Lviv degli Ucraini (Ucraina). » Mons. Luis Reynoso Cervantes, Vescovo di Cuernavaca (Messico). >> Mons. Antoine M. Maanicus, Vescovo di Bangassou, (Rep. C entroafricana). Recens nuntiatum est Antonium Hofmann, ep. em. Passaviensem die 11 m. Martii a. 2000 et Gustavum Olombe Atelumbu Musilamu, ep. em. Vambaënsem die 5 m. Iunii a. 2000, de vita decessisse. An. et vol. XCIII 3 Martii 2001 ACTA APOSTOLICAE C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I L I T T E R A E DECRETALES quibus Beatae Mariae a Iesu Sacramentato Venegas de la Torre Sanctorum ho' nores decernuntur IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. «Omnes male habentes curavit» (Mt 8, 16). Per saeculorum decursum discipuli misericordem Iesu amorem in homines corpore spirituque patientes secuti sunt et imitati. Ii enim Evangelii monitiones sectantes, fratres dilexerunt, iis, pauperibus aegrotisque potissimum, inservientes. Ita se quoque gessit beata Maria a Iesu Sacramentato, quae in Deum amore incitata, se egenis languentibusque ipsa devovit. Beata haec, in baptismo Maria Nativitas vocata, in oppido Zapotlanejo, quod in Civitate Mexici Jalisco locatur, die VIII mensis Septembris anno MDCCCLXVIII, Dorotheo Venegas Ñuño et Maria Nieves de la Torre pientissimis parentibus, orta est, qui eam docuerunt christianam fidem principalem obtinere locum. A pueritia inde pia, verecunda et oboediens fuit. Studiose religionis muneribus, precationi, eucharisticae pietati operam dedit, cum Deo coniunctionem simpliciter constanterque colendo. Anno MDCCCXC inter Mariae Filias annumerata est atque, quibusdam perfectis exercitationibus spiritalibus, animadvertit se ad vitam consecratam a Domino vocari. Anno MCMV se cum piarum mulierum communitate sociavit, quae Guadalaiarensi in urbe parvum veletudinarium pauperibus curandis ministrabant. Anno MCMX privatim vota nuncupavit atque anno MCMXXI Antistita illius commu- 9 - AAS 122 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nitatis electa est. Praestantium ecclesiasticorum virorum de consilio Constitutiones scripsit, ut Operam illam in Congregationem Sororum Filiarum Sacri Cordis Iesu converteret, quae a Guadalaiarensi Archiepiscopo anno MCMXXX comprobata est. Una cum novem sororibus perpetua vota nuncupavit, nomen sibi imponens Mariam a Iesu Sacramentato atque xxxin annos Generalis Antistita fuit. Usque operata est ut ipsa et sorores sanctificarentur, caritatem erga Christum exercendo, qui in patientibus membris humiliter amabiliterque agnoscebatur et iuvabatur. Eucharistica fervens pietas eius spiritalem vitam designabat. Cum Domino coniunctionem persécuta est, Eum requirens, adorans et in eucharistico mysterio amans, ex quo eius anima in aegritudinibus ac persecutionum in Mexico illius aetatis religiosarum mobilitatibus pacem ac tranquillitatem hauriebat. Multum adlaboravit ut Christi amor omnes homines, pauperes praesertim, aegrotos, senes, peccatores, pervaderet. Sacri Cordis virginisque Mariae pietatem coluit. Suis sororibus cunctisque ad se venientibus exemplum exhibuit ipsaque in fidei, spei, caritatis, oboedientiae, paupertatis, humilitatis virtutibus exercendis se moderatricem praebuit. Summa cum fidelitate constitutiones cum observaret, Summi Pontificis, Episcoporum, sacerdotum auctoritatem veneratione cum prosequeretur, Seminarii tirones cum curaret, spectabilem fidelis consecrationis in Dei perdolentisque humanitatis deditionem testificationem praebuit. Antistitae Generalis relicto officio, precans ac meditans postremos vitae annos exegit. Strenue ac patienter novissimas aerumnas toleravit. Die xxx mensis Iulii anno MCMLIX de hoc mundo demigravit, claram sanctitatis opinionem relinquens. Guadalaiarensis Archiepiscopus anno MCMLXXXI beatificationis canonizationisque Causam incohavit. His igitur cunctis rebus a Congregatione de Causis Sanctorum praescriptis absolutis, die xxn mensis Novembris anno MCMXCII ei Beatorum honores decrevimus. Eius posthac intercessioni mira sanatio adscripta est, de qua inquisitio apud Curiam Guadalaiarensem facta est. Eventus felici cum exitu a Congregatione de Causis Sanctorum pervestigatus est atque die xxvi mensis Martii anno MCMXCIX coram Nobis Decretum super miraculo prodiit. Patrum Cardinalium Episcoporumque in Consistorio die II mensis Iulii anno MCMXCIX coadunatorum faventibus suffragiis auditis, statuimus ut canonizationis ritus Romae die xxi mensis Maii iubilaris anni MM celebraretur. Hodie igitur in foro Petriano inter sacra haec protulimus verba: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, bea- Acta Ioannis Pauli Pp. II 123 torum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Christophorum Magallanes et viginti quattuor Socios, Iosephum Mariam de Yermo y Parres et Mariam a Iesu Sacramentato Venegas de la Torre Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime efficientibus rebus quibuslibet. Datum apud Sanctum Petrum, die vicesimo primo mensis Maii anno Domini bis millesimo, Pontificatus Nostri vicesimo secundo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco 68 Plumbi In Secret. Status tab., n. 480.814 124 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I IANAUBENSIS In Brasilia nova conditur dioecesis Ianaubensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Maiori bono Christifidelium studentes consulere Venerabiles Fratres Gerardus Maiella de Castro, Episcopus Montisclarensis, et Anselmus Müller, Episcopus Ianuariensis, audita Conferentia Episcopali Brasiliae, ab hac Apostolica Sede petiverunt ut, quibusdam seiunctis locis a circumscriptionibus ecclesiasticis suis, nova conderetur dioecesis. Nos vero, praehabito faventi voto Venerabilis Fratris Alfii Rapisarda, Archiepiscopi titulo Cannensis et in eadem Natione Apostolici Nuntii, de consilio Congregationis pro Episcopis admotae postulationi libenter concedendum esse putavimus. Summa igitur Nostra potestate quae sequuntur decernimus atque iubemus. A dioecesi Montisclarensi separamus territorium, prout nunc civili lege circumscribitur, municipiorum patrio sermone nuncupatorum: Janauba, Porteirinha, Pai Pedro, Serranópolis, Nova Porteirinha, Riacho dos Machados, Varzelândia, Ibiracatu, Verdelândia, Rio Pardo de Minas, Montezuma, Indaiabira, Santo Antonio do Retiro, Vargem Grande, Sâo Joào do Paraíso et Ninheira; a dioecesi autem Ianuariensi seiungimus territorium, prout nunc civili lege circumscribitur, municipiorum nuncupatorum: Espinosa, Mamonas, Monte Azul, Gameleira, Catuti, Mato Verde, Jaiba et Matos Cardoso atque ex ita distractis locis novam constituimus dioecesim Ianaubensem, quae iisdem limitabitur finibus, quibus praedicta municipia simul sumpta, prout in civili lege exstant, ad praesens terminantur. Sic conditae Ecclesiae sedem in urbe Janaúba ponimus, ibique situm paroeciale templum Sacro Cordi Iesu dicatum, ad gradum et dignitatem ecclesiae cathedralis evehimus, mandantes ut in eo, ad normam iuris, Canonicorum Capitulum instituatur. Praeterea dioecesim Ianaubensem suffraganeam facimus metropolitanae Sedi Adamantinae eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi Adamantini pro tempore subicimus. Cetera vero secundum canonicas le- 125 Acta Ioannis Pauli Pp. II ges temperentur. Quae praescripsimus, perficienda committimus Venerabili Fratri Alfio Rapisarda, quem diximus, vel, absente eo, illi, qui ibidem curat negotia Apostolicae Nuntiaturae, eisdem tribuentes necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram iugiter ratam esse volumus, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die quinto mensis Iulii, anno bis millesimo, Pontificatus Nostri vicesimo secundo. £8 ANGELUS card. SODANO IOANNES Secretarius Status B. card. RE Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 480.373 II LITUANIA Ordinariatus Militaris in Lituania conditur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Christi discipuli nos, « in carne ambulantes, non secundum carnem militamus — nam arma militiae nostrae non carnalia sed potentia Deo » (2 Cor 10, 3-4). Verumtamen magni aestimamus, qui patriam suam aliaque bona secundum iustitiam defendunt, eisque necessaria spiritalia iuvamina providere curamus. Nunc igitur, cum inter Apostolicam Sedem et Lituaniam inita sit pactio hunc in finem ut catholicis christifidelibus ad copias terrestres, maritimas et aërias pertinentibus, stabili firmioreque ratione spiritualia praestentur adiumenta, Nos Ordinariatum Militarem in Lituania constituimus, sollicito animo cupientes ut ibidem milites iisdem bonis frui possint Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 126 quibus ceteris in nationibus christiani gaudent eiusmodi munus exercentes. Ordinariatus militaris praedictae Dicionis regetur normis generalibus Constitutionis Apostolicae « Spirituali militum curae », Statutibus ab Apostolica Sede editis, legibus ecclesiasticis universalibus. Ad haec omnia perficienda delegamus Venerabilem Fratrem Hervinum Iosephum Ender, Archiepiscopum titulo Germaniensem in Numidia et Nuntium Apostolicum in Lituania, vel, ipso absente, negotiorum Sanctae Sedis in eadem Republica gestorem, necessarias et opportunas eidem tribuendo facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito remittendi ad Congregationem pro Episcopis, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Has Litteras Nostras firmas esse nunc et in posterum tempus volumus, quibuslibet rebus nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vicesimo quinto mensis Novembris, anno Domini bismillesimo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. £8 ANGELUS card. SODANO IOANNES Secretarius Status Congr. pro B. card. RE Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret, Status tab., n. 487.129 III GREGORII DE L A F E R R E R E In Argentina nova conditur dioecesis Gregorii de Laferrere. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Haud parva laetitia afficimur quoties Nobis datur occasio novae erigendae dioecesis in animarum salutem. Quam ob rem, cum Venerabilis Frater Georgius Arturus Meinvielle, S.D.B., Episcopus Sancti Iusti, audita Confe- Acta Ioannis Pauli Pp II 127 rentia Episcopali Argentina, ab hac Apostolica Sede petivisset ut, distractis territoriis a circumscriptione ecclesiastica sua, nova dioecesis conderetur, Nos, habito faventi voto Venerabilis Fratris Ubaldi Calabresi, Archiepiscopi titulo Fundani et in eadem Natione tunc Apostolici Nuntii, re mature diligenterque perpensa, admotae postulationi perquam libenter concedendum esse putavimus. De consilio igitur Congregationis pro Episcopis, summa Nostra potestate haec decernimus. A dioecesi Sancti Iusti separamus integrum territorium civilis regionis patrio sermone nuncupatae Cañuelas atque e regione La Matanza seiungimus territorium illud quod ad meridiem exstat lineae designatae a subsequentibus viis: a via Cristiania usque ad coniunctionem cum via Juan Manuel de Rosas; a via Juan Manuel de Rosas usque ad coniunctionem cum ferrivia « Gral. Manuel Belgranó »; a ferrivia « Gral. Manuel Belgrano » usque ad coniunctionem cum via Bartolomé de las Casas; a via Bartolomé de las Casas usque ad coniunctionem cum via Bruselas; a via Bruselas usque ad coniunctionem cum via Perito Moreno; a via Perito Moreno usque ad coniunctionem cum via Cristiania; a via Cristiania usque ad coniunctionem cum via Don Bosco; atque ex ita distractis territoriis novam constituimus dioecesim Gregorii de Laferrere, quae iisdem limitabitur finibus praedictis. Sic conditae Ecclesiae episcopalem sedem in urbe « Gregorio de Laferrere » ponimus, ibique situm templum, Deo in honorem Christi Regis dicatum, ad gradum et dignitatem cathedralis ecclesiae evehimus, mandantes ut in eo, ad normam iuris, Canonicorum Capitulum instituatur. Praeterea dioecesim Gregorii de Laferrere suffraganeam facimus metropolitanae Sedi Bonaerensi eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi Bonaërensis pro tempore subicimus. Cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perficienda committimus Venerabili Fratri Sancti Abril y Castellò, Archiepiscopo titulo Tamadensi et in Argentina Apostolico Nuntio, vel, absente eo, illi, qui ibidem curat negotia Apostolicae Nuntiaturae, eisdem tribuentes necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis, cum primum fas erit, remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 128 Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vicesimo quinto mensis Novembris, anno Magni Iubilaei bis millesimo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. 83 ANGELUS card. SODANO IOANNES B . Secretarius Status Congr. pro card. Episcopis RE Praef, Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret, Status tab., n. 487406 IV AGRIGENTINAE C ATAÑEN. MESSANEN. PANORMITANAE SYRACUSANAE et ALIARUM Ecclesiasticarum provinciarum Siciliae nova fit ordinatio. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Ad maiori consulendum spirituali bono Christifidelium Ecclesiarum particularium Siciliae, Nos, qui gravissimo fungimur munere supremi Pastoris totius gregis Dominici, normis Decreti Sacrosancti Concilii Oecumenici Vaticani II « Christus Dominus », n. 40, obsequentes ac prae oculis habentes can. 431, 1-2 Codicis Iuris Canonici, audito Praeside Conferentiae Episcoporum Italiae, de consilio Congregationis pro Episcopis, summa Apostolica potestate sequentia decernimus. Archiepiscopalem Ecclesiam Catanensem, hucusque Sanctae Sedi immediate subiectam, et episcopalem Ecclesiam Agrigentinam, ob magna ac laeta incrementa quae iam a plurimis annis coeperunt, ad gradum Ecclesiarum metropolitanarum attollimus iisque iura ac privilegia cuncta conferimus, quibus ceterae metropolitanae Ecclesiae ad normam communis iuris fruuntur; simulque ex integro ecclesiasticas Provincias utriusque servato nomine constituimus. Catanensem et Agrigentinum nunc ipsos Episcopos, Venerabiles Fratres Aloisium Bommarito et Carmelum Ferraro, ad gradum Archiepiscoporum metropolitarum promovemus, quos iuribus privilegiisque exornamus, quibus potiuntur alii metropolitae Archiepiscopi, at oneribus similiter nectimus et officiis quibus illi itidem su- Acta Ioannis Pauli Pp II 129 biacent. Nova proinde Provincia ecclesiastica Catanensis constabit quidem ex metropolitana Ecclesia Catanensi atque ex suffraganeis Ecclesiis Iaciensi, usque nunc immediate subiecta, et Calatayeronensi, hactenus archidioecesi Syracusanae suffraganea. Simili modo, nova erecta ecclesiastica Provincia Agrigentina constabit ex metropolitana Ecclesia Agrigentina, exque suffraganeis Ecclesiis Calatanisiadensi, hucusque metropolitanae Ecclesiae Montis Regalis suffraganea, et Platiensi, hactenus archidioecesi Syracusanae suffraganea. Praeterea ecclesiastica Provincia Panormitana constabit ex metropolitana Ecclesia Panormitana atque ex suffraganeis Ecclesiis Cephaludensi, Mazariensi, Drepanensi et Montis Regalis, usque nunc metropolitana, quae prorsus archiepiscopalem dignitatem retinebit. Ecclesiasticam autem Provinciam Syracusanam component Ecclesiae eiusdem nominis et suffraganeae dioeceses Ragusiensis ac Netensis. Denique ecclesiasticam Provinciam Messanensem-Liparensem-Sanctae Luciae efformabunt Ecclesia eiusdem nominis, cui manebunt suffraganeae dioeceses Herbitensis et Pactensis. Quae praescripsimus committimus perficienda Venerabili Fratri Andreae Cordero Lanza di Montezemolo, Archiepiscopo titulo Tuscanensi et in Italia Apostolico Nuntio, eidem tribuentes necessarias atque opportunas facultates quem libet alium delegandi, virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito, cum primum fas erit, sincerum exemplar actus effectae exsecutionis ad Congregationem pro Episcopis remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram iugiter ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die altero mensis Decembris, anno Magni Iubilaei bis millesimo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. £8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOANNES B . Congr, pro card. Episcopis RE Praef Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco & Plumbi In Secret. Status tab., n, 486 900 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 130 V ZARIENSIS In Nigeria nova conditur dioecesis Zariensis appellanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Totius dominici gregis spiritale curantes summa diligentia bonum, studiose contendimus ut Christi Evangelium ubique terrarum nuntietur Tectaque ratione explanetur. Nunc vero de Christifidelibus deque cunctis hominibus bonae voluntatis in Nigeria cogitamus atque res disponere properamus ut salutiferae ibi veritatis praedicatio facilius commodiusque eveniat. Accepta igitur sententia Congregationis pro Gentium Evangelizatione, ab archidioecesi Kadunaënsi regionem, vulgo dictam « Kaduna », decem « Local Government Areas », scilicet « Zaria, Sabon Gari, Soba, Ikara, Makarfi, Kubau, Kudun, Giwa, Bernin Gwari et Igabi », cum exceptione districtuum civilium vulgo « Rigasa » nec non « Rigachukun », abstrahimus quibus nova dioecesis constituitur Zariensis appellanda. Novae ecclesialis communitatis sedem in urbe vulgo dicta « Zaria » locamus templumque ibidem in honorem Christi Regis dicatum ad gradum evehimus Ecclesiae Cathedralis, cunctis consentaneis concessis iuribus et privilegiis. Dioecesim Zariensem metropolitanae sedi Kadunaënsi suffraganeam efficimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione obnoxiam. Cetera cuncta ad Iuris Canonici normas exsolvantur. Ad explenda quae per has Litteras statuimus Venerabilem Fratrem Osvaldum Padilla, Archiepiscopum titulo Piensem atque in Nigeria Apostolicum Nuntium, legamus. Re denique ad exitum perducta, documenta apparentur, quorum sincera exempla ad Congregationem quam diximus diligenter mittantur, contrariis rebus minime obsistentibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die quinto mensis Decembris, anno Domini bismillesimo, Pontificatus Nostri tertio et vigesimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr, pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco £B Plumbi In Secret, Status tab., n, 487.102 Acta Ioannis Pauli Pp II 131 L I T T E R A E APOSTOLICAE I Venerabili Dei Servo Eduardo Ioanni Mariae Poppe Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Qui manet in me, et ego in eo fert fructum multum, quia sine me nihil potestis facere» (Io 15, 5). Arta cum Iesu coniunctio vitae exstitit gaudium et apostolici operis animatio Eduardi Ioannis Mariae Poppe, qui in semetipso imaginem fínxit vividam Christi boni Pastoris ipseque multum ad eius regnum aedificandum contulit, frugiferum ministerium pro pueris potissimum, sacerdotibus opificibusque sustinendo. Dei hic vir apud Belgas in pago Temse vocitato Gandavensis dioecesis die xvin mensis Decembris anno MDCCCXC, Desiderio Aloisio Poppe pistore et Iosepha Ogiers parentibus, a quibus in christiana disciplina est institutus, ortus est. A puero cum Deo inambulavit. Studiorum apud Universitatem Lovaniensem lauream in philosophicis rebus est consecutus atque apud Seminarium Gandavense sua studia produxit. Popularis sui S. Ioannis Berchmans exempla tenens, quam celerrime se voluit sanctum fieri ideoque ad sacerdotium perquam studiose se comparavit, quod suscepit die i mensis Maii anno MCMXVI. Paulo post vicarius cooperator paroeciae sanctae Colettae, in vico quodam Gandavi sitae, nominatus est. Pauper inter pauperes, salutis animarum amator, illius plebis saluti ac praesertim pueris in christiana disciplina erudiendis ipsisque ad sacram synaxim primum accedentibus operam animose dedit. Hac de re manipulum catechesis magistrarum instituit, rationem viamque ad eucharistiam accedendi iniit atque Communionis frequentis consociationem condidit. Eius ex apostolico studio quaedam dissensiones ortae sunt, quae, una cum haud firma valetudine, effecerunt ut in sanctitatis via expeditius incederet. Anno MCMxviii ad parvum pagum Moerzeke, non longe a Temse, intra Flandriae Orientalis fines, missus est, ut communitatem aliquam Sororum veluti rector temperaret, quae hospitium senum pupillorumque moderabantur. In solitudine ac silentio ad precationem, doctrinam adipiscendam ac ministerium exercendum se contulit, etsi infirma valetudo effecit ut multum temporis in lecto iacens exigeret. Ut potuit proximae paroeciae sacerdotes iuvit atque domum suam compluribus laicis, religiosis ac presbyteris reclusit, qui eius 132 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ministerium consiliaque requirebant. Ecclesiam adamavit itemque liberaliter periteque societatis sanctificationi studuit. Corporis rebus saecularibusque moribus praeter modum affectatis per efficacem evangelizationem, cuius initium ac finis Eucharistia fuit, obstitit. Sacerdotum coniunctionem, catechesis operam, liturgiae renovationem, laicorum apostolatum, socialem Flandriae motum promovit. Die xv mensis Septembris anno MCMXX Lexovii sepulcrum S. Teresiae a Iesu Infante invisit atque ex illo tempore in se ipse recepit eius parvam viam. Per innumeras epistulas scriptaque varia suum is gessit magno cum spiritali profectu apostolatum. Anno MCMXXII Leopoldsburg petiit, ut clericos religiososque totius nationis coleret, qui stipendia apud castra dicta Beverlo merebant. Laetanter iis thesauros tradidit sui infiammati cordis, quod in Dominum, Ecclesiam, Virginem Mariam amore flagrabat, cui ipse, exemplo S. Ludovici Mariae Grignion de Montfort compulsus, se addixit. Sub fidei, humilitatis, abnegationis lumine summa alacritate ac perseverantia quamlibet virtutem coluit ac fidelis evasit Evangelii testis, vitae exemplar ac prudens christianae perfectionis magister. Caritate incitatus, Deo pro sacerdotum sanctificatione se vovit. Cum Moerzeke pervenisset ut Natalis Domini sollemnia celebraret, gravi morbo correptus est eoque consumptus. Dominus die x mensis Iunii anno MCMXXIV ad se eum vocavit. Sanctitatis fama, quem vivum comitata est, increbruit post eius mortem. Eiusdem vitae scripta ipsiusque opera ubique terrarum evulgata sunt, in Africa etiam et Asia. Compluribus postulantibus fidelibus, Episcopus Gandavensis Beatificationis et Canonizazionis Causam incohavit. Nos Ipsi die XXX mensis Iunii anno MCMLXXXVI declaravimus Dei Servum heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas exercuisse. Die III mensis Iulii anno MCMXCVIII Nobis coram decretum super miraculo prodiit, Venerabilis Dei Servi intercessioni adscripto. Statuimus exinde ut beatificationis ritus die III mensis Octobris anno MCMXCIX Romae celebraretur. Hodie igitur, in foro ad Vaticanam Basilicam Sancti Petri spectante, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Iacobi Cardinalis Biffi, Archiepiscopi Bononiensis, Arturi Luysterman, Episcopi Gandavensis, Iulii Sanguineti, Episcopi Brixiensis, Mauri Meacci, Abbatis Ordinarii Sublacensis, et Ottorini Petri Alberti, Archiepiscopi Calaritani, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Ferdinandus Maria Baccilieri, Eduardus Ioannes Maria Poppe, Acta Ioannis Pauli Pp II 133 Archangelus Tadini, Marianus ab Arce Casali, Didacus Oddi et Nicolaus a Gesturi Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Ferdinandi Mariae Baccilieri die prima Iulii, Eduardi Ioannis Mariae Poppe die decima Iunii, Archangeli Tadini die vicesima prima Maii, Mariani ab Arce Casali die trigesima Maii, Didaci Oddi die sexta Iunii et Nicolai a Gesturi die octava Iunii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime officientibus rebus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die tertio mensis Octobris anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo nono, Pontificatus Nostri vicesimo primo. De mandato Summi Pontificis £8 ANGELUS card. SODANO Loco 68 Sigilli In Secret. Status tab., n. 471.330 II Venerabili Servo Dei Nicolao Bunkerd Kitbamrung Beatorum caelitum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Libenter hanc patior acerbitatem, quoniam Deus permittit ut ego patratos luam errores et peccata pro mundi pace et pro dilecti mei populi utilitate... Iesum, meum supremum Magistrum vestigiis sequens. Deum semper precatus sum pro illis tribus falsis testibus qui me mendacii reum accusaverunt... ». Haec verba Nicolaus Bunkerd Kitbamrung ad episcopum suum scripsit e carcere, dum per tres novissimus vitae suae annos propter sacerdotium et assiduam Evangelii sollicitudinem ingentes patiebatur dolores. Pater Nicolaus in Thailandia die x x x i mensis Ianuarii anno MDCCCXCV natus est, in Provincia vulgo Nakhon Pathon prope Bangkokium. Ecclesiasticis studiis expletis, die x x i v mensis Ianuarii anno MCMXXVI sacro presbyteratus ordine est insignitus in cathedrali ecclesia Bangkokiensi, Beatae Mariae Virgini in caelum Assumptae dicata. Ab inito sacerdotio alacrem se praebuit ad Evangelium gentibus nondum 134 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale christianis ferendum et ad catholicos in plenam fidei firmitudinem revocandos. Catechistas diligenter instituit, conversionem textuum liturgicorum in Thailandicam linguam summo curavit studio, eiusque nomen ob auxilium pauperibus assidue praestitum quandam favoris popularis auram obtinuit. Ad incepta contulit pro suis fratribus sacerdotibus iuvandis, et adiumentum praebuit ad vitam suorum civium digniorem reddendam. Omnibus adiutor, amicus, magister ac potius sacerdos exstitit. Anno MCMXXXIII, simul cum alio presbytero, missionale iter arripuit per montes in Thailandia septemtrionali, vicos peragrans nondum christiana fide signatos. Usque ad vicum vulgo Burma pervenit intuitu missionalis ministerii. Attamen diversis ex adiunctis custodia est detentus eo ipso tempore quo Deus vocaturus erat eum ad aliud reddendum testimonium. Ad annum MCMXL exortus est nationalismus politicus et socialis clamitans: « Una civitas: Thailandia! Una religio: Buddhismus! » Ad res nimias perventum erat! Associationes, « Coetus stirpis Thailandicae » appellatae, ex omni civitatis parte sunt exortae, quae statim in christianos Thailandicos irruerunt. Hi quidem discrimina passi sunt et persecutiones; tempia et scholae clausa sunt, quaedam etiam igne consumpta. Eminentes sacerdotes, quos inter P. Nicolaus, sunt oppugnati. Quamvis adiuncta instarent pericula, Servus Dei ministerium palam exercere non cessavit, sive gregem suum invisendo, sive animum illius in difficultatibus firmando, sive sacramenta administrando. Quidam ex presbyteris in tutiores partes nationis sese receperunt; Nicolaus suo populo adesse maluit. Die xn mensis Ianuarii anno MCMXLI, dum in sollemnitate Epiphaniae Domini populum ad Eucharisticam celebrationem congregaret, Pater Nicolaus simul cum octo fidelibus comprehensus est; alii coacti sunt ad falsum testimonium reddendum; omnes in carcerem Bangkokiensem sunt deportati. Specie processus peracta, ex qua ne ulla quidem vera erui poterat probatio, ad vincula unus quisque damnatus est per aliquot annos. P. Nicolaus longiore poena limitatus est, quindecim scilicet annorum. In carcere sociis catholicis solamen ferebat eosque statis horis congregabat ad orandum. Exiguum cibum cum indigentibus participabat; intra muros carceris docere et baptizare potuit duodeseptuaginta inclusos. Hac de causa, asperius tractatus est et in partem carceris phthisicis destinatam consulto est translatus: hoc quidem illi exstitit veluti poena capitis. Brevi enim tempore illa vitiatus est contagione, quae eum die xn mensis Ianuarii anno MCMXLIV ad mortem duxit. Corpus eius, semitectum ac feretro privatum, in fovea quadam prope templum 135 Acta Ioannis Pauli Pp. II Buddhistarum est conditum, sed aliquantum post erutum est et in Cathedrali templo Bangkokiensi debita dignitate sepultum. Sepulcrum eius sedes factum est quo fidelis populus se confert memoriam veneraturus Servi Dei qui pro Deo et pro Ecclesia animam posuit. Beatificationis et canonizationis causa incohata est anno MCMXCV et decretum prodiit super martyrio die xxvn mensis Ianuarii anno MM. Deinde statuimus ut beatificationis ritus Romae eodem anno, die v mensis Martii, Romae perageretur. Hoc igitur die in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Hectoris de Araújo Sales, Archiepiscopi Natalensis, Michaelis Cardinalis Michai Kitbunchu, Archiepiscopi Bangkokiensis, Alexandri Kaszkiewicz, Episcopi Grodnensis Latinorum, Richardi Cardinalis Vidal, Archiepiscopi Caebuani, et Pauli Iosephi Pham Dinh Tung Archiepiscopi Hanoiensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et viginti octo Socii, Nicolaus Bunkerd Kitbamrung, Maria Stella Adelaidis Mardosewicz et decem Sociae, Petrus Calungsod et Andreas a Phu Yen Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Andreae de Soveral, Ambrosii Francisci Ferro et viginti octo Sociorum die tertia Octobris; Nicolai Bunkerd Kitbamrung die decima secunda Ianuarii; Mariae Stellae Adelaidis Mardosewicz et decem Sociarum die quarta Septembris; Petri Calungsod die secunda Aprilis; et Andreae a Phú Yen die vicesima sexta Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quae autem decrevimus et fecimus, volumus nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus minime officientibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die v mensis Martii, anno MM, Pontificatus Nostri vicesimo secundo. De mandato Summi & ANGELUS Loco EB Sigilli In Secret. Status tab., n. 471.577 card. Pontificis SODANO 136 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONVENTIO INTER SANCTAM SEDEM ET SLOVACHIAE REM PUBLICAM ACCORDO BASE TRA LA SANTA SEDE E LA REPUBBLICA SLOVACCA La Santa Sede e la Repubblica Slovacca, facendo riferimento, la Santa Sede ai documenti del Concilio Vaticano II ed al Diritto Canonico e la Repubblica Slovacca alle norme della Costituzione, richiamandosi ai principi internazionalmente riconosciuti sulla libertà religiosa, alla missione autorevole della Chiesa Cattolica nella storia della Slovacchia, nonché al suo ruolo attuale in campo sociale, morale e culturale, riferendosi all'eredità spirituale C i r i l l o - m e t o d i a n a , riconoscendo il contributo dei cittadini della Repubblica Slovacca alla Chiesa Cattolica, manifestando la volontà di contribuire al bene spirituale e materiale della persona umana ed al bene comune, hanno concordato quanto segue: Articolo 1 1. La Santa Sede e la Repubblica Slovacca (in seguito solo « le Alte Parti ») si considerano reciprocamente soggetti indipendenti ed autonomi di diritto internazionale e si ispireranno a questi principi nei loro mutui rapporti. 2. Le Alte Parti riconoscono la loro rispettiva personalità giuridica, ed anche quella di tutte le persone giuridiche e fisiche che ne godono secondo l'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca o secondo il Diritto Canonico. Articolo 2 1. La Repubblica Slovacca riconosce il diritto della Chiesa Cattolica nella Repubblica Slovacca (in seguito solo « la Chiesa Cattolica ») e dei suoi membri alla libera ed indipendente attività, che comprende soprattutto la professione pubblica, l'annunzio e la pratica della fede cattolica, la libertà nell'esercizio della missione della Chiesa Cattolica, l'esercizio delle sue com- Acta Ioannis Pauli Pp. II 137 petenze definite dal Diritto Canonico, l'esercizio dei diritti di proprietà relativi ai suoi mezzi finanziari e materiali e di gestione dei propri affari interni. 2. La Santa Sede garantisce che la Chiesa Cattolica utilizzerà tutti i mezzi adeguati per la formazione morale dei cittadini della Repubblica Slovacca, per il bene comune, secondo i principi della dottrina cattolica, in conformità con l'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca. Articolo 3 1. La Chiesa Cattolica ha il diritto esclusivo di decidere e modificare il suo ordinamento giuridico, erigere, modificare e sopprimere le strutture ecclesiastiche proprie, soprattutto province, arcidiocesi, diocesi, eparchie, esarcati ed amministrazioni apostoliche. 2. La Santa Sede informerà in via riservata la Repubblica Slovacca circa l'erezione, la modifica o la soppressione di una provincia ecclesiastica, di una archidiocesi, di una diocesi, di un'eparchia, di un'esarcato o di un'amministrazione apostolica, prima della loro pubblicazione. 3. La Santa Sede assicurerà la coincidenza dei confini delle diocesi e amministrazioni apostoliche slovacche romano-cattoliche, come anche delle eparchie e degli esarcati greco-cattolici con i confini statali della Repubblica Slovacca. 4. La Chiesa Cattolica ha il diritto di costituire persone giuridiche. La Repubblica Slovacca garantisce la protezione della loro proprietà e la libertà delle loro attività. Le attività di queste persone giuridiche devono essere in conformità con l'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca. Articolo 4 La Chiesa Cattolica ha il diritto di mantenere contatti con la Santa Sede e con la Chiesa universale, specialmente con le Conferenze Episcopali di altri Paesi, e con le altre Chiese e confessioni religiose come anche con altre persone giuridiche e fisiche nella Repubblica Slovacca ed all'estero. 10-AAS 138 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Articolo 5 1. La Chiesa Cattolica ha il diritto di svolgere la sua missione apostolica, in particolare di compiere riti liturgici e atti religiosi, di annunciare e di insegnare la dottrina cattolica. 2. La Repubblica Slovacca garantisce l'inviolabilità dei luoghi sacri che, conformemente al Diritto Canonico, sono destinati allo svolgimento delle funzioni religiose. Con l'inviolabilità dei luoghi sacri, le Alte Parti intendono la protezione di questi luoghi, che consiste nell'impedire di farne uso per altri scopi che non siano conformi al Diritto Canonico, e nell'impedirne la violazione della propria dignità. 3. Per gravi motivi, e con il consenso della Chiesa Cattolica, un luogo sacro può eccezionalmente essere utilizzato anche per altri scopi, che non siano in contrasto con la sacralità degli stessi luoghi. 4. L'eccezione alla regola dell'inviolabilità dei luoghi sacri è ammessa, se si rende necessaria in vista di un immediato pericolo per la vita o la salute, la sicurezza o la proprietà, anche se non è stato possibile avere in anticipo il consenso della Chiesa Cattolica. In questi casi, la Repubblica Slovacca può prendere le misure necessarie e adeguate per tali luoghi salvaguardando sempre il loro carattere sacro. Articolo 6 1. La Santa Sede ha il diritto esclusivo di provvedere agli uffici ecclesiastici secondo il Diritto Canonico, in particolare decidere indipendentemente ed esclusivamente nella scelta dei candidati per il ministero episcopale, nonché circa la nomina, il trasferimento, la rinuncia e la rimozione dei Vescovi. 2. La Santa Sede comunica al Governo slovacco, in via riservata e prima della pubblicazione, nome e cognome della persona che sarà nominata Vescovo, ed anche il trasferimento, la rinuncia o la rimozione di un Vescovo. La confidenzialità della comunicazione comprende l'obbligo da parte della Repubblica Slovacca di non esprimere opinioni circa la persona dell'interessato e neanche di prendere posizioni sulla decisione della Santa Sede. 3. La Chiesa Cattolica ha il diritto esclusivo di decidere circa la nomina, il trasferimento, la rinuncia e la rimozione di una persona con riferimento agli altri uffici ecclesiastici o i ministeri relativi alla missione apostolica. Acta Ioannis Pauli Pp. II 139 Articolo 7 La Repubblica Slovacca riconosce ä tutti il diritto dell'obiezione di coscienza secondo i principi dottrinali e morali della Chiesa Cattolica. La misura e le condizioni dell'applicazione di questo diritto saranno definite in una intesa particolare tra le Alte Parti. Articolo 8 1. Il segreto confessionale è inviolabile. L'inviolabilità del segreto confessionale comprende il diritto di rifiutare la deposizione davanti agli organi statali della Repubblica Slovacca. 2. La Repubblica Slovacca garantisce anche l'inviolabilità del segreto d'informazione, affidato oralmente o per iscritto sotto la condizione di riservatezza alla persona incaricata della cura pastorale. Articolo 9 La Repubblica Slovacca rispetterà come giorni di riposo tutte le domeniche e i seguenti giorni: o a) I gennaio, Solennità di Maria Ss.ma, della Circoncisione del Signore, e di San Basilio il Grande, b) 6 gennaio, Epifania del Signore, c) Venerdì Santo, d) Lunedì di Pasqua, e) 5 luglio, Solennità dei santi Cirillo e Metodio, f) 15 settembre, Solennità della Madonna Addolorata, Patrona della Slovacchia, o g) I novembre, Solennità di Tutti i Santi, h) 24 dicembre, Vigilia di Natale, i) 25 dicembre, Solennità del Natale del Signore, j) 26 dicembre, Festa di Santo Stefano protomartire e del Coro della Santa Madre di Dio. 140 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Articolo 10 1. Il matrimonio contratto secondo il Diritto Canonico, che adempie anche le condizioni stabilite dal diritto della Repubblica Slovacca per contrarre il matrimonio, ha nel territorio della Repubblica Slovacca identica validità e identiche conseguenze giuridiche come il matrimonio contratto secondo la forma civile. La registrazione statale dei matrimoni celebrati secondo il Diritto Canonico e la loro iscrizione nel registro matrimoniale è definita nell'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca. 2. Le decisioni della Chiesa Cattolica circa la nullità del matrimonio e lo scioglimento del vincolo matrimoniale sono comunicate a richiesta di una delle parti interessate alla Repubblica Slovacca. La Repubblica Slovacca procederà nel caso secondo il suo ordinamento giuridico. Articolo 11 Le Alte Parti collaboreranno alla difesa e alla promozione del matrimonio nonché della famiglia che proviene dal matrimonio. Articolo 12 1. La cura e l'educazione dei figli è diritto e dovere dei genitori. Se, per motivi gravi, i genitori non possono esercitare questo diritto, in base alla decisione del tribunale competente della Repubblica Slovacca, questo diritto passa ad altre persone o alle istituzioni per la realizzazione dell'educazione istituzionale o protettiva. 2. I genitori e altre persone e istituzioni menzionate nel paragrafo (1), hanno il diritto di educare i figli secondo i principi dottrinali e morali della Chiesa Cattolica. Articolo 13 1. La Chiesa Cattolica ha il diritto di costituire, gestire ed utilizzare per l'educazione e l'istruzione, scuole elementari, scuole medie, università e altre istituzioni scolastiche, secondo le condizioni stabilite dall'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca. Acta Ioannis Pauli Pp. II 141 2. Le scuole e le istituzioni scolastiche, di cui al paragrafo (1), hanno uguale condizione come le scuole e le istituzioni scolastiche statali e fanno parte inseparabile ed equivalente del sistema educativo-formativo della Repubblica Slovacca. Il contributo finanziario per dette scuole e istituzioni scolastiche da parte del bilancio statale della Repubblica Slovacca sarà stabilito con una Intesa speciale, secondo l'articolo 20 del presente Accordo. 3. I genitori ed altre persone menzionate nell'Articolo 12 paragrafo (1) hanno il diritto di scegliere liberamente la scuola e l'istituzione scolastica. 4. La Repubblica Slovacca riconosce la validità dei certificati degli studi compiuti nelle scuole e nelle istituzioni scolastiche di cui al paragrafo (1), nei limiti dei criteri di validità dei documenti di studi delle scuole statali e delle istituzioni scolastiche dello stesso o equivalente ordine e grado, secondo le condizioni stabilite dall'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca per la validità dei certificati di studi compiuti in tutte le scuole e le istituzioni scolastiche che fanno parte del sistema educativo e istruttivo della Repubblica Slovacca. La Repubblica Slovacca riconosce l'equipollenza di questi certificati. Le regole menzionate in questa disposizione riguardano anche i certificati dei titoli e gradi accademici e scientifici. 5. La Repubblica Slovacca si impegna a creare le condizioni per l'educazione cattolica degli alunni nelle scuole e nelle istituzioni scolastiche in conformità con la convinzione religiosa dei loro genitori. Tale impegno comporta il dovere di adempiere le richieste dei genitori di avvalersi dell'educazione religiosa cattolica in tutti i gradi delle scuole elementari, in tutti gli ordini ed in tutti i tipi delle istituzioni scolastiche, e di sussidiare le organizzazioni cattoliche educative ed i movimenti giovanili. 6. La Chiesa Cattolica ha il diritto di insegnare la religione in tutte le scuole ed istituzioni scolastiche, che fanno parte del sistema educativo e formativo della Repubblica Slovacca secondo le condizioni stabilite nel paragrafo (9). L'insegnante di religione gode, nelle relazioni giuridiche di lavoro, uguale posizione come gli insegnanti di altre materie, se il medesimo adempie le condizioni dell'insegnante per le scuole del rispettivo ordine e grado stabiliti nell'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca. L'autorizzazione della Chiesa Cattolica è condizione necessaria per lo svolgimento dell'attività pedagogica dell'insegnante di religione in tutte le scuole. 7. Le persone di confessione cattolica hanno il diritto di far valere nel processo educativo e formativo la propria convinzione per quanto riguarda 142 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale l'educazione alla famiglia, conformemente ai principi dell'etica cristiana. Ciò non tocca i doveri di queste persone, stabiliti conformemente all'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca nell'ambito dell'educazione e della formazione. 8. La Santa Sede, nel processo educativo e formativo, rispetterà i principi della tolleranza religiosa, dell'ecumenismo e della collaborazione come anche i sentimenti delle persone di diversa convinzione religiosa e i sentimenti delle persone non credenti. 9. Le Alte Parti definiranno in particolari Intese internazionali altre norme relative alle scuole ed alle istituzioni scolastiche considerate nel paragrafo (1), all'insegnamento della religione cattolica e all'educazione cattolica degli alunni, all'università cattolica, alle facoltà teologiche, ai seminari ed alle istituzioni formative religiose. Articolo 14 1. La Chiesa Cattolica ha il diritto di esercitare la cura pastorale per i membri delle Forze Armate e dei Corpi di Polizia. 2. I sacerdoti, i diaconi, i religiosi, i seminaristi ed i novizi hanno il diritto di svolgere il servizio militare obbligatorio con un servizio spirituale nelle Forze Armate. 3. I membri delle Forze Armate e i membri dei Corpi di Polizia hanno il diritto di partecipare alla Santa Messa, la domenica e nei giorni festivi di precetto, se ciò non è in conflitto con l'adempimento di gravi compiti di servizio. Ad altri riti religiosi partecipano, durante gli orari d'impiego, con il consenso del responsabile di servizio. 4. Le Alte Parti definiranno i particolari relativi all'assistenza pastorale alle Forze Armate e ai Corpi di Polizia, al servizio militare obbligatorio e al servizio civile alternativo dei sacerdoti, dei diaconi, dei religiosi, dei seminaristi e dei novizi con una apposita Intesa internazionale. Articolo 15 La Chiesa Cattolica ha il diritto di svolgere la cura pastorale per i fedeli che soggiornano negli istituti penitenziari e in quelli di detenzione e di rieducazione. Acta Ioannis Pauli Pp II 143 Articolo 16 1. La Chiesa Cattolica ha il diritto di svolgere attività pastorale, spirituale, formativa ed educativa in tutte le istituzioni statali formative, educative e sanitarie, nelle istituzioni statali di servizi sociali, comprese quelle adibite all'educazione istituzionale obbligatoria, alla cura e al reinserimento sociale dei tossicodipendenti, in conformità con le condizioni concordate tra la Chiesa Cattolica e la rispettiva istituzione. La Repubblica Slovacca assicurerà le condizioni adatte per l'esecuzione di questo diritto. Le persone che sono sotto la cura di queste istituzioni hanno il diritto di partecipare alla Messa nella domenica e nei gorni di precetto e la libertà di adempiere tutti gli atti religiosi. 2. Le Alte Parti collaboreranno alla realizzazione dei progetti comuni nei settori della cura sanitaria, della formazione e dell'educazione, e in quella dell'assistenza degli anziani e dei malati. Questi progetti riguarderanno scuole, istituzioni educative e sanitarie, istituzioni di servizi sociali, di terapia e di reinserimento dei tossicodipendenti. La Santa Sede garantisce che la Chiesa Cattolica promuoverà questi progetti soprattutto con il personale; la Repubblica Slovacca vi provvederà, in misura proporzionale, soprattutto materialmente e finanziariamente. Articolo 17 1. La Chiesa Cattolica ha il diritto di svolgere attività formative, educative, scientifico-sperimentali, missionarie, caritative, sanitarie e sociali. Questo diritto comprende anche la costituzione, la proprietà e la gestione di istituzioni di questo genere conformemente con le condizioni stabilite nell'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca. 2. Per quanto riguarda i rimborsi per le prestazioni sanitarie, da parte dell'ente dell'assicurazione obbligatoria, le istituzioni di cui al paragrafo (1) hanno gli stessi diritti e doveri delle istituzioni statali dello stesso genere. 3. La Santa Sede garantisce che la Chiesa Cattolica parteciperà all'assicurazione finanziaria di queste istituzioni. Il contributo finanziario per le istituzioni ecclesiastiche da parte del bilancio statale della Repubblica Slo- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 144 vacca sarà stabilito con un'Intesa speciale secondo l'articolo 20 del presente Accordo. Articolo 18 1. Le Alte Parti riconoscono che i mass-media sono un mezzo importante per la protezione della libertà di pensiero e di coscienza come anche della convinzione religiosa e della fede. 2. Le Alte Parti hanno il diritto alla libertà di espressione compresa la libertà di divulgare le proprie opinioni e di trasmettere le informazioni con la parola, lo scritto, la stampa, le immagini o in altro modo. 3. La Chiesa Cattolica ha il diritto di possedere i mezzi per l'attività editoriale, ed i mezzi e gli impianti trasmittenti radiofonici e televisivi ed altri mezzi ed impianti informatici sociali, e di utilizzare questi mezzi ed impianti conformemente all'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca. 4. La Chiesa Cattolica ha il diritto di partecipare, in misura proporzionale, nelle trasmissioni dei mezzi pubblici d'informazione. Articolo 19 La Chiesa Cattolica può acquistare i diritti di proprietà su beni mobili ed immobili nonché i diritti d'autore e ha il diritto di alienarli. Questi diritti si possono esercitare solo in conformità con le condizioni stabilite nell'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca. Articolo 20 1. Le Alte Parti stabiliranno un'Intesa particolare sull'assicurazione finanziaria della Chiesa Cattolica. 2. La Chiesa Cattolica ha il diritto di organizzare collette nelle chiese. I redditi dall'amministrazione delle risorse acquisite in questo modo non sono soggetti alla tassazione né all'obbligo della contabilità pubblica. Acta Ioannis Pauli Pp, II 145 Articolo 21 1. Le Alte Parti contribuiranno alle spese per il mantenimento e la rinnovazione dei beni immobili siti sul territorio della Repubblica Slovacca ai quali la Chiesa Cattolica ha il diritto di proprietà e che sono, ai sensi dell'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca, monumenti culturali. La misura dell'assicurazione finanziaria per il loro mantenimento e rinnovamento con i mezzi del bilancio statale della Repubblica Slovacca sarà stabilita con un'Intesa speciale secondo l'articolo 20 del presente Accordo. 2. La Chiesa Cattolica ha il diritto di costruire e ristrutturare le chiese e gli edifici religiosi, in conformità con le condizioni stabilite nell'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca. Articolo 22 Le Alte Parti confermano la rappresentanza diplomatica della Santa Sede presso la Repubblica Slovacca, a livello di Nunziatura Apostolica, e la rappresentanza diplomatica della Repubblica Slovacca presso la Santa Sede, a livello di Ambasciata. Articolo 23 Le Alte Parti risolveranno per via diplomatica le questioni che potrebbero sorgere nell'interpretazione o nell'applicazione del presente Accordo. Articolo 24 1. Il presente Accordo è soggetto alla ratifica della Santa Sede secondo le sue norme procedurali, ed alla ratifica da parte della Repubblica Slovacca conformemente all'ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca. 2. L'Accordo entrerà in vigore il giorno dello scambio degli strumenti di ratifica. Articolo 25 Il presente Accordo si può modificare e completare in base al reciproco consenso delle Alte Parti. Le modifiche e le aggiunte devono essere comunicate per iscritto. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 146 Fatto il 24 novembre 2000, in Vaticano, in due originali identici nel contenuto, ognuno in lingua italiana e slovacca, avendo le due versioni la stessa validità. *ì* per la Santa Sede Cardinale SODANO per la Repubblica Slovacca Sig. MIKULÀS DZURINDA ANGELO Segretario di Stato Primo Ministro di Sua Santità della Repubblica Slovacca ZÁKLADNÁ ZMLUVA MEDZI SVÄTOU STOLICOU A SLOVENSKOU REPUBLIKOU Svätá stolica a Slovenská republika, vychádzajúc, Svätá stolica z dokumentov Druhého vatikánskeho koncilu a kanonického práva a Slovenská republika z ústavných noriem, odvolávajúc sa na medzinárodne uznávané princípy náboženskej slobody, na významné poslanie Katolíckej cirkvi v dejinách Slovenska, ako aj na jej aktuálnu úlohu v sociálnej, morálnej a kultúrnej oblasti, hlásiac sa k cyrilo-metodskému duchovnému dedičstvu, uznávajúc prínos občanov Slovenskej republiky pre Katolícku cirkev, deklarujúc vôľu prispievať k celkovému duchovnému a materiálnemu dobru človeka a spoločnému dobru, dohodli sa takto: Článok 1 1. Svätá stolica a Slovenská republika (ďalej len «zmluvné strany») sa vzájomne považujú za nezávislé a autonómne subjekty medzinárodného práva a budú tieto princípy uplatňovať vo svojich vzájomných vzťahoch. 2. Zmluvné strany vzájomne uznávajú právnu subjektivitu druhej stra­ ny, ako aj všetkých právnických a fyzických osôb, ktoré ju majú podľa právneho poriadku Slovenskej republiky alebo podľa kanonického práva. Článok 2 1. Slovenská republika uznáva právo Katolíckej cirkvi v Slovenskej re­ publike (ďalej len «Katolícka cirkev») a jej členov na slobodné a nezávislé Acta Ioannis Pauli Pp. II 147 pôsobenie, ktoré zahrňuje najmä verejné vyznávanie, hlásanie a uskutočňo­ vanie katolíckej viery, slobodu pri plnení poslania Katolíckej cirkvi, vyko­ návanie jej kompetencií ustanovených kanonickým právom, vykonávanie vlastníckeho práva k jej finančným a materiálnym prostriedkom a spravo­ vanie jej vnútorných vecí. 2. Svätá stolica garantuje, že Katolícka cirkev využije všetky vhodné prostriedky na mravné formovanie obyvateľov Slovenskej republiky v pro­ spech spoločného dobra podľa princípov katolíckej náuky v súlade s práv­ nym poriadkom Slovenskej republiky. Článok 3 1. Katolícka cirkev má výlučné právo stanovovať a meniť svoj právny poriadok, zriaďovať, meniť a rušiť vlastné cirkevné štruktúry, najmä pro­ vincie, arcidiecézy, diecézy, eparchie, exarcháty a apoštolské administratúry. 2. Svätá stolica dá Slovenskej republike dôverným spôsobom na vedo­ mie informáciu o zriadení, zmene alebo zrušení provincie, arcidiecézy, diecé­ zy, eparchie, exarchátu alebo apoštolskej administratúry pred jej zverejnením. 3. Svätá stolica zabezpečí zhodu hraníc slovenských cirkevných rímsko­ katolíckych diecéz a apoštolských administratur, ako aj slovenských cirkev­ ných gréckokatolíckych eparchií a exarchátov, so štátnymi hranicami Slo­ venskej republiky. 4. Katolícka cirkev má právo zriaďovať právnické osoby. Slovenská re­ publika garantuje ochranu ich majetku a slobodu ich pôsobenia. Činnosť týchto právnických osôb musí byť v súlade s právnym poriadkom Sloven­ skej republiky. Článok 4 Katolícka cirkev má právo udržiavať kontakty so Svätou stolicou a s univerzálnou cirkvou, osobitne s konferenciami biskupov iných štátov, ako aj s inými cirkvami a náboženskými spoločnosťami a s ďalšími právnickými a fyzickými osobami v Slovenskej republike i v zahraničí. 148 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Článok 5 1. Katolícka cirkev má právo vykonávať apoštolské poslanie, najmä li­ turgické obrady a náboženské úkony, hlásať a vyučovať katolícku náuku. 2. Slovenská republika garantuje nedotknuteľnosť posvätných miest, ktoré sú v súlade s kanonickým právom určené na vykonávanie nábožen­ ských úkonov. Pod nedotknuteľnosťou posvätného miesta rozumejú zmluv­ né strany ochranu tohto miesta, spočívajúcu v zamedzení jeho použitia na iné účely, než ktorým slúži v súlade s kanonickým právom a v zamedzení narušenia jeho dôstojnosti. 3. Zo závažných dôvodov, so súhlasom Katolíckej cirkvi, možno posvät­ né miesta výnimočne využiť aj na iné účely, ktoré nie sú v rozpore s po­ svätnosťou týchto miest. 4. Výnimka z pravidla nedotknuteľnosti posvätných miest sa pripúšťa, ak je to nevyhnutné v súvislosti s bezprostredným ohrozením života a zdravia, bezpečnosti alebo majetku, a ak nie je možné vopred získať súhlas Katolíckej cirkvi. V týchto prípadoch môže Slovenská republika na posvät­ ných miestach zabezpečiť vykonanie nevyhnutných a primeraných opatrení tak, aby sa v najvyššej možnej miere zachoval ich posvätný charakter. Článok 6 1. Svätá stolica má výlučné právo obsadzovať úrady podľa kanonického práva, najmä nezávisle a výlučne rozhodovať pri výbere kandidátov do biskupskej služby a rozhodovať o vymenovaní, preložení, vzdaní sa služby a odvolaní biskupa. 2. Informáciu o mene a priezvisku osoby, ktorá má byť vymenovaná za biskupa, alebo informáciu o preložení a odvolaní biskupa dá Svätá stolica na vedomie pred jej zverejnením dôverným spôsobom Slovenskej republike. Dôvernosť tejto informácie zahrňuje záväzok Slovenskej republiky nevyjad­ rovať mienku o osobe kandidáta ani stanovisko k rozhodnutiam Svätej stolice. 3. Katolícka cirkev má výlučné právo rozhodovať o vymenovaní, prelo­ žení, vzdaní sa služby a odvolaní osoby aj v súvislosti s ktorýmkoľvek ďal­ ším cirkevným úradom alebo úlohou týkajúcou sa apoštolského poslania. Acta Ioannis Pauli Pp. II 149 Článok 7 Slovenská republika uznáva každému právo uplatňovať výhrady vo svedomí podľa vieroučných a mravoučných zásad Katolíckej cirkvi. Rozsah a podmienky uplatnenia tohto práva ustanoví osobitná medzinárodná zmluva uzavretá medzi zmluvnými stranami. Článok 8 1. Spovedné tajomstvo je nedotknuteľné. Nedotknuteľnosť spovedného tajomstva zahŕňa právo odmietnuť vypovedať pred štátnymi orgánmi Slo­ venskej republiky. 2. Slovenská republika garantuje aj nedotknuteľnosť tajomstva informá­ cie, ktorá bola ústne alebo písomne zverená pod podmienkou mlčanlivosti osobe poverenej pastoračnou starostlivosťou. Článok 9 Slovenská republika bude rešpektovať ako dni pracovného pokoja nede­ le a tieto dni: a) 1. január, slávnosť Bohorodičky Panny Márie, Obrezanie Pána a Bazila Veľkého, b) 6. január, Zjavenie Pána, Bohozjavenie, c) Veľký piatok, d) Veľkonočný pondelok, e) 5. júl, slávnosť svätých Cyrila a Metoda, f) 15. september, slávnosť Sedembolestnej Panny Márie, Patrónky Slo­ venska, g) 1. november, slávnosť Všetkých svätých, h) 24. december, Štedrý deň, i) 25. december, slávnosť Narodenia Pána, j) 26. december, sviatok svätého Štefana, prvého mučeníka, Zbor pre­ svätej Bohorodičky. 150 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Článok 10 1. Manželstvo uzavreté podľa kanonického práva, ktoré splna aj pod­ mienky uzavretia manželstva ustanovené právnym poriadkom Slovenskej republiky má na území Slovenskej republiky rovnaké právne postavenie a účinky ako manželstvo uzavreté občianskou formou. Štátnu evidenciu man­ želstiev uzavretých podľa kanonického práva a ich zápis v matrike do knihy manželstiev upravuje právny poriadok Slovenskej republiky. 2. Rozhodnutie Katolíckej cirkvi o nulite manželstva alebo o rozviazaní manželstva sa oznámi na žiadosť jednej zo stránok Slovenskej republike. Slovenská republika bude ďalej konať v tejto veci podľa svojho právneho poriadku. Článok 11 Zmluvné strany budú spolupracovať na ochrane a podpore manželstva, ako aj rodiny, ktorá z manželstva pochádza. Článok 12 1. Starostlivosť o deti a ich výchova je právom a povinnosťou rodičov. Ak toto právo nemôžu zo závažných dôvodov uplatňovať rodičia, prechád­ za na základe rozhodnutia príslušného súdu Slovenskej republiky na iné osoby, alebo zariadenia na výkon ústavnej alebo ochrannej výchovy. 2. Rodičia a iné osoby a zariadenia uvedené v ods. (1) majú právo vychovávať deti v súlade s vieroučnými a mravoučnými zásadami Katolíc­ kej cirkvi. Článok 13 1. Katolícka cirkev má právo zriaďovať, spravovať a užívať na výchovu a vzdelávanie základné a stredné školy, vysoké školy a školské zariadenia v súlade s podmienkami ustanovenými právnym poriadkom Slovenskej re­ publiky. 2. Školy a školské zariadenia uvedené v ods. (1) majú rovnaké postave­ nie ako štátne školy a školské zariadenia a sú neoddeliteľnou a rovnocen- Acta Ioannis Pauli Pp II 151 nou súčasťou výchovno-vzdelávacej sústavy Slovenskej republiky. Rozsah finančného zabezpečenia škôl a školských zariadení z prostriedkov štátneho rozpočtu Slovenskej republiky upraví osobitná zmluva podľa čl. 20 tejto zmluvy. 3. Rodičia a iné osoby uvedené v čl. 12 ods. (1) majú právo na slobod­ ný výber školy a školského zariadenia. 4. Slovenská republika uznáva platnosť dokladov o absolvovaní štúdia na školách a školských zariadeniach uvedených v ods. (1) v rozsahu platnosti dokladov o absolvovaní štúdia rovnakého alebo rovnocenného od­ boru, druhu a stupňa na štátnych školách a školských zariadeniach za pod­ mienok ustanovených právnym poriadkom Slovenskej republiky pre plat­ nosť dokladov o absolvovaní štúdia na všetkých školách a školských zariade­ niach, ktoré sú súčasťou výchovno-vzdelávacej sústavy v Slovenskej repu­ blike. Slovenská republika uznáva rovnocennosť týchto dokladov. Pravidlá uvedené v tomto ustanovení sa týkajú aj dokladov o akademických a ve­ deckých tituloch a hodnostiach. 5. Slovenská republika vytvára podmienky pre katolícku výchovu detí v školách a v školských zariadeniach v súlade s náboženským presvedče­ ním ich rodičov. Tento záväzok zahrňuje povinnosť plniť požiadavky rodi­ čov na umožnenie katolíckej náboženskej výchovy na všetkých stupňoch základných škôl a na všetkých druhoch a typoch stredných škôl a škol­ ských zariadení a podporu katolíckych výchovných organizácií a hnutí mladých. 6. Katolícka cirkev má právo vyučovať náboženstvo na všetkých školách a školských zariadeniach, ktoré sú súčasťou výchovno-vzdelávacej sústavy Slovenskej republiky v súlade s podmienkami, ktoré ustanoví zmluva podľa ods. (9). Učiteľ náboženstva má v pracovno-právnom vzťahu rovnaké postavenie ako učitelia ďalších vyučovacích predmetov, ak splna predpokla­ dy ustanovené v právnom poriadku Slovenskej republiky pre učiteľov prí­ slušného druhu a typu škôl. Nevyhnutnou podmienkou pre výkon pedago­ gickej činnosti učiteľa katolíckeho náboženstva vo všetkých školách je jeho poverenie Katolíckou cirkvou. 7. Osoby s katolíckym vierovyznaním majú vo výchovno-vzdelávacom procese právo uplatňovať svoje presvedčenie, pokiaľ ide o výchovu k rodi­ čovstvu, v súlade so zásadami kresťanskej etiky. Tým nie sú dotknuté po- 152 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vinnosti týchto osôb ustanovené právnym poriadkom Slovenskej republiky v oblasti výchovy a vzdelávania. 8. Svätá stolica bude uplatňovať vo vzdelávacom a výchovnom procese zásady náboženskej znášanlivosti, ekumenizmu a spolupráce a rešpektovať presvedčenie osôb iného náboženského vyznania a osôb bez náboženského vyznania. 9. Ďalšie pravidlá, týkajúce sa škôl a školských zariadení uvedených v ods. (1), vyučovania katolíckeho náboženstva a katolíckej výchovy detí, katolíckej univerzity, bohosloveckých fakúlt, kňazských seminárov a rehoľných formačných ustanovizní ustanovia zmluvné strany osobitnými medzinárodnými zmluvami. Článok 14 1. Katolícka cirkev má právo vykonávať pastoračnú službu v ozbroje­ ných silách a policajných zboroch. 2. Kňazi, diakoni, rehoľníci, seminaristi a novici majú právo vykonávať povinnú vojenskú službu formou duchovnej služby v ozbrojených silách. 3. Príslušníci ozbrojených síl a príslušníci policajných zborov majú prá­ vo zúčastňovať sa na bohoslužbách v nedeľu a v dňoch prikázaných cir­ kevných sviatkov, ak to nie je v rozpore s plnením závažných služobných povinností. Ďalších náboženských obradov v čase zamestnania sa môžu zú­ častňovať so súhlasom príslušného služobného orgánu. 4. Podrobnosti o výkone pastoračnej služby v ozbrojených silách a poli­ cajných zboroch a podrobnosti o výkone povinnej vojenskej služby, ako aj civilnej služby kňazov, diakonov, rehoľníkov, seminaristov a novicov, upra­ via zmluvné strany osobitnou medzinárodnou zmluvou. Článok 15 Katolícka cirkev má právo vykonávať pastoračnú starostlivosť o veria­ cich v ústavoch na výkon väzby a v nápravnovýchovných ústavoch na výkon trestu odňatia slobody. Acta Ioannis Pauli Pp, 153 II Článok 1 6 1. Katolícka cirkev má právo vykonávať pastoračnú, duchovnú, vzdelá­ vaciu a výchovnú činnosť vo všetkých štátnych vzdelávacích, výchovných a zdravotníckych zariadeniach, štátnych zariadeniach sociálnych služieb, vrátane zariadení pre osoby s nariadenou ústavnou výchovou a v štátnych zariadeniach vykonávajúcich liečbu a resocializáciu drogovo a inak závislých osôb v súlade s podmienkami dohodnutými medzi Katolíckou cir­ kvou a týmito zariadeniami. Slovenská republika zabezpečí primerané pod­ mienky na výkon tohto práva. Osoby, ktoré sú v starostlivosti týchto za­ riadení majú právo zúčastňovať sa bohoslužieb v nedeľu a v dňoch priká­ zaných cirkevných sviatkov a slobodne vykonávať všetky náboženské úkony. 2. Zmluvné strany budú spolupracovať na uskutočňovaní spoločných projektov v oblasti zdravotnej starostlivosti, vzdelávania a výchovy a v oblasti starostlivosti o starých a chorých ľudí. Tieto projekty sa budú týkať škôl, výchovných a zdravotníckych zariadení, zariadení sociálnych služieb, zariadení vykonávajúcich liečbu a resocializáciu drogovo a inak zá­ vislých osôb. Svätá stolica garantuje, že Katolícka cirkev bude podporovať tieto projekty najmä personálne a Slovenská republika bude podporovať tieto projekty v primeranom rozsahu najmä materiálne a finančne. Článok 17 1. Katolícka cirkev má právo vykonávať vzdelávaciu, výchovnú, vedecko-výskumnú, misijnú, charitatívnu, zdravotnícku a sociálnu činnosť. Toto právo zahŕňa aj zriaďovanie, vlastníctvo a prevádzkovanie zariadení tohto charakteru v súlade s podmienkami ustanovenými právnym poriadkom Slovenskej republiky. 2. Na zariadenia uvedené v ods. ( 1 ) sa vzťahujú rovnaké práva a povin­ nosti ako na štátne zariadenia rovnakého druhu v oblasti úhrad výkonov za zdravotnícku starostlivosť z povinného poistenia. 3. Svätá Stolica garantuje, že Katolícka cirkev sa bude podieľať na fi­ nančnom zabezpečení týchto zariadení. Rozsah finančného zabezpečenia cir­ kevných zariadení z prostriedkov štátneho rozpočtu upraví osobitná zmlu­ va podľa čl. 20 tejto zmluvy. 11 - A..A..S. 154 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Článok 18 1. Zmluvné strany uznávajú, že spoločenské informačné prostriedky sú dôležitým prostriedkom ochrany slobody myslenia a svedomia, ako aj ná­ boženského presvedčenia a viery. 2. Zmluvné strany majú právo na slobodu prejavu, vrátane práva rozši­ rovať svoje názory a podávať informácie slovom, písmom, tlačou, obrazom alebo iným spôsobom. 3. Katolícka cirkev má právo vlastniť prostriedky na vydavateľskú čin­ nosť, rozhlasové, televízne a iné spoločenské informačné prostriedky a zaria­ denia, a užívať tieto prostriedky a zariadenia v súlade s právnym poriad­ kom Slovenskej republiky. 4. Katolícka cirkev má právo vstupovať v primeranom rozsahu do vysielania verejnoprávnych spoločenských informačných prostriedkov. Článok 19 Katolícka cirkev môže nadobúdať vlastnícke právo k hnuteľným i nehnuteľným hmotným veciam, ako aj k nehmotným veciam, a má právo tieto veci scudzovať. Tieto práva sa môžu uplatňovať len v súlade s pod­ mienkami ustanovenými právnym poriadkom Slovenskej republiky. Článok 20 1. Zmluvné strany uzavrú osobitnú medzinárodnú zmluvu o finančnom zabezpečení Katolíckej cirkvi. 2. Katolícka cirkev má právo organizovať kostolné zbierky. Príjmy z hospodárenia s takto získanými prostriedkami nepodliehajú zdaneniu, ani povinnosti verejného vyúčtovania. Článok 21 1. Zmluvné strany sa budú podieľať na udržiavaní a obnove nehnu­ teľností nachádzajúcich sa na území Slovenskej republiky, ku ktorým má vlastnícke právo Katolícka cirkev a ktoré sú podľa právneho poriadku Slo­ venskej republiky kultúrnymi pamiatkami. Rozsah finančného zabezpeče­ nia pri ich udržiavaní a obnove z prostriedkov štátneho rozpočtu Sloven­ skej republiky upraví osobitná zmluva podľa čl. 20 tejto zmluvy. 155 Acta Ioannis Pauli Pp. II 2. Katolícka cirkev má právo stavať a upravovať kostoly a cirkevné budovy v súlade s podmienkami ustanovenými právnym poriadkom Slo­ venskej republiky. Článok 22 Zmluvné strany potvrdzujú diplomatické zastúpenie Svätej stolice v Slovenskej republike na úrovni apoštolskej nunciatúry a diplomatické za­ stúpenie Slovenskej republiky pri Svätej stolici na úrovni veľvyslanectva. Článok 23 Sporné otázky týkajúce sa výkladu alebo vykonávania tejto zmluvy budú zmluvné strany riešiť diplomatickou cestou. Článok 24 1. Táto zmluva podlieha ratifikácii zo strany Svätej stolice v súlade s jej vlastnými procesnými pravidlami a ratifikácii zo strany Slovenskej re­ publiky v súlade s právnym poriadkom Slovenskej republiky. 2. Zmluva nadobudne platnosť dňom výmeny ratifikačných listín. Článok 25 Táto zmluva sa môže meniť a doplňať na základe vzájomnej dohody zmluvných strán. Zmeny a doplnky sa musia vykonať písomnou formou. Dané dňa 24. novembra 2000, vo Vatikáne, v dvoch pôvodných vyho­ toveniach, každé v talianskom jazyku a slovenskom jazyku, pričom obidve znenia majú rovnakú platnosť. •3« Za Svätú stolicu Kardinál ANGELO Za Slovenskú republiku SODANO MIKULÁŠ DZURINDA Štátny tajomník predseda vlády Jeho Svätosti Slovenskej republiky Conventione inter Apostolicam Sedem et Slovachiae Rem Publicam rata ha­ bita, die XVIII mensis Decembris anno M M ratihabitionis instrumenta accep­ ta et reddita mutuo fuerunt in Civitate Vaticana; a quo die Conventio vigere coepit ad normam articuli XXIV eiusdem Pactionis. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 156 ALLOCUTIONES I Occasione oblata diei ad Missiones fovendas.* 1. «Il figlio dell'uomo non è venuto per essere servito, ma per servire e dare la vita in riscatto per molti ».* Queste parole del Signore, carissimi fratelli e sorelle, risuonano oggi, Giornata Missionaria Mondiale, come lieta notizia per tutta l'umanità e come programma di vita per la Chiesa e per ciascun cristiano. Lo ha ricordato all'inizio della Celebrazione il Cardinale Jozef Tomko, Prefetto della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli, informando della presenza stamane in questa Piazza dei Delegati di 127 Nazioni, che hanno partecipato al Congresso Missionario Mondiale, e degli studiosi di varie Confessioni convenuti per il Congresso Missiologico Internazionale. Ringrazio il Cardinale Tomko per l'indirizzo augurale rivoltomi e per tutto il lavoro che, insieme con i Membri della Congregazione da lui presieduta, svolge a servizio dell'annuncio del Vangelo nel mondo. « Il figlio dell'uomo non è venuto per essere servito, ma per servire e dare la vita in riscatto per molti ». Queste parole costituiscono l'auto-presentazione del Maestro divino. Gesù definisce se stesso come colui che è venuto per servire e che proprio nel servizio e nel dono totale di sé fino alla croce rivela l'amore del Padre. Il suo volto di « servo » non diminuisce la sua grandezza divina, ma la illumina di una luce nuova. Gesù è il « grande e sommo sacerdote », è il Verbo che « era in principio presso Dio: tutto è stato fatto per mezzo di lui, e senza di lui niente è stato fatto di tutto ciò che esiste ». Gesù è il Signore, che « pur essendo di natura divina non considerò un tesoro geloso la sua uguaglianza con Dio, ma spogliò se stesso, assumendo la condizione di servo »; Gesù è il Salvatore, al quale « possiamo accostarci con piena fiducia ». Gesù è la Via, la Verità e 2 3 4 * Die 22 Octobris 2000, Me 10, 45 Eb 4, 14 Gv 1, 2. 1 2 3 * Fili, 6-7. Acta Ioannis Pauli Pp. II 5 157 6 la Vita, il pastore che ha dato la vita per le pecore, il capo che conduce alla vita. 7 2. L'impegno missionario scaturisce come fuoco d'amore dalla contemplazione di Gesù e dal fascino che egli emana. Il cristiano che ha contemplato Gesù Cristo non può che sentirsi rapito dal suo fulgore e testimoniare la sua fede in Cristo unico Salvatore dell'uomo. Quale grande grazia è questa fede che abbiamo ricevuto come dono dall'alto, senza alcun nostro merito! Questa grazia diventa a sua volta fonte di responsabilità. E grazia che ci rende annunciatori e apostoli: ecco perché dicevo nell'Enciclica Redemptoris missio che « la missione è problema di fede, è l'indice esatto della nostra fede in Cristo e del suo amore per noi ». E ancora: « Se il missionario non è un contemplativo, non può annunciare Cristo in modo credibile». È fissando lo sguardo in Gesù, il missionario del Padre e il sommo sacerdote, l'autore e il perfezionatore della fede, che impariamo il senso e lo stile della missione. 8 9 10 11 12 3. Egli non è venuto per essere servito, ma per servire e dare la propria vita per tutti. Sulle orme di Cristo, il dono di sé a tutti gli uomini costituisce un imperativo fondamentale per la Chiesa ed è insieme un'indicazione di metodo per la sua missione. Donarsi significa innanzitutto riconoscere l'altro nel suo valore e nei suoi bisogni. «L'atteggiamento missionario inizia sempre con un sentimento di profonda stima di fronte a ciò che c'è in ogni uomo, per ciò che egli stesso, nell'intimo del suo spirito ha elaborato riguardo ai problemi più profondi e importanti; si tratta di rispetto di tutto ciò che in lui ha operato lo Spirito, che soffia dove vuole ». Come Gesù ha rivelato la solidarietà di Dio per la persona umana assumendone totalmente la condizione, eccetto il peccato, così la Chiesa vuole essere solidale con « le gioie e le speranze, le tristezze e le angosce degli uo13 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Gv 14, 6. Ibid., 10, 11. At 3, 15. Cfr Vita consecrata, 14. Cfr Redemptoris missio, 11. N,. 11 N, 91. Cfr Eb 3, 1: 12, 2. Redemptor hominis, 12 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 158 14 mini d'oggi, dei poveri soprattutto e di tutti coloro che soffrono». Essa si avvicina alla persona umana con la discrezione e il rispetto di chi ha un servizio da compiere e crede che il primo e più grande servizio è quello di annunciare il Vangelo di Gesù, far conoscere il Salvatore, colui che ha rivelato il Padre ed insieme ha rivelato l'uomo all'uomo. 4. La Chiesa vuole annunciare Gesù, il Cristo, figlio di Maria, seguendo la via che Cristo stesso ha preso: il servizio, la povertà, l'umiltà, la croce. Essa deve, pertanto, resistere con forza alle tentazioni che l'odierno Vangelo ci lascia intravedere nel comportamento dei due fratelli, che volevano sedere « uno alla destra e uno alla sinistra » del Maestro, ma anche degli altri discepoli che si mostrarono non insensibili allo spirito della rivalità e della competizione. La parola di Cristo traccia una linea netta di divisione tra lo spirito del dominio e quello del servizio. Per un discepolo di Cristo essere il primo significa essere « servo di tutti ». È un capovolgimento di valori che si comprende solo volgendo lo sguardo al Figlio dell'uomo « disprezzato e reietto dagli uomini, uomo dei dolori che ben conosce il patire ». Sono le parole che lo Spirito Santo farà comprendere alla sua Chiesa in rapporto al mistero di Cristo. Solo a Pentecoste gli Apostoli riceveranno la capacità di credere nella « forza della debolezza », che si manifesta nella Croce. E qui il mio pensiero va ai tanti missionari che, giorno dopo giorno, nel silenzio e senza l'appoggio di alcuna potenza umana, annunciano e prima ancora testimoniano il loro amore per Gesù, spesse volte fino al dono della vita, come è accaduto anche recentemente. Quale spettacolo si apre di fronte all'occhio del cuore! Quanti fratelli e sorelle spendono generosamente le loro energie sulle frontiere avanzate del Regno di Dio! Sono Vescovi, sacerdoti, religiosi, religiose, laici, che ci rappresentano Cristo al vivo, lo mostrano concretamente come Signore che è venuto non per essere servito, ma per servire e dare la vita per amore del Padre e dei fratelli. A tutti va il mio grato apprezzamento insieme con un caloroso incoraggiamento a perseverare con fiducia. Coraggio, fratelli e sorelle! Cristo è con voi. Ma accanto a coloro che s'affaticano in prima linea nella missione « ad gentes », deve essere l'intero popolo di Dio, ciascuno con il suo contributo, come hanno bene intuito e sottolineato i fondatori delle Pontificie Opere Missionarie: 15 14 15 Gaudium et spes, 1 Is 53, 3 Acta Ioannis Pauli Pp II 159 tutti possono e debbono partecipare all'evangelizzazione, anche i piccoli, anche gli ammalati, anche i poveri con il loro obolo, proprio come quello della vedova additata ad esempio da Gesù. La missione è opera di tutto il popolo di Dio, ognuno nella vocazione alla quale è stato chiamato dalla Provvidenza. 16 5. Le parole di Gesù sul servizio sono anche profezia di un nuovo stile di rapporti da promuovere non solo nella comunità cristiana, ma anche nella società. Non dobbiamo mai perdere la speranza di far nascere un mondo più fraterno. La competizione senza regole, il desiderio di dominio sugli altri ad ogni costo, la discriminazione operata da alcuni che si credono superiori agli altri, la sfrenata ricerca della ricchezza, sono all'origine di ingiustizie, violenze e guerre. Le parole di Gesù diventano allora invito ad invocare la pace. La missione è annuncio di Dio che è Padre, di Gesù che è nostro fratello maggiore, dello Spirito che è amore. La missione è collaborazione, umile ma appassionata, al disegno di Dio che vuole un'umanità salvata e riconciliata. Al vertice della storia dell'uomo secondo Dio vi è un progetto di comunione. Verso questo progetto deve portare la missione. Alla Regina della Pace, Regina delle Missioni e Stella dell'evangelizzazione chiediamo il dono della pace. Invochiamo la sua materna protezione su tutti coloro che generosamente collaborano alla diffusione del nome e del messaggio di Gesù. Ella ci ottenga una fede tanto viva e ardente da far risuonare con forza rinnovata agli uomini del nostro tempo la proclamazione della verità di Cristo, unico Salvatore del mondo. Alla fine desidero ricordare le parole che ho pronunciato ventidue anni fa in questa Piazza: « Non abbiate paura! Aprite le porte a Cristo! ». II Expleto L anno a definitione dogmatis Assumptionis B. Mariae Virginis.* 1. «Lode, gloria, sapienza, azione di grazie, onore, potenza e forza al nostro Dio nei secoli dei secoli ».' In atteggiamento di profonda adorazione della Santissima Trinità, ci uniamo a tutti i Santi che celebrano perennemente la liturgia celeste per ri16 Cfr Lc 21, 1-4. * Die 1 Novembris 2000. Ap 7, 12 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 160 petere con loro il ringraziamento al nostro Dio per le meraviglie da lui operate nella storia della salvezza. Lode e azione di grazie a Dio per aver suscitato nella Chiesa una moltitudine immensa di Santi, che nessuno può contare. Una moltitudine immensa: non solo i Santi e i Beati che festeggiamo durante l'anno liturgico, ma anche i Santi anonimi, conosciuti solo da Lui. Madri e padri di famiglia, che nella quotidiana dedizione ai figli hanno contribuito efficacemente alla crescita della Chiesa e all'edificazione della società; sacerdoti, suore e laici che, come candele accese dinanzi all'altare del Signore, si sono consumati nel servizio al prossimo bisognoso di aiuto materiale e spirituale; missionari e missionarie, che hanno lasciato tutto per portare l'annuncio evangelico in ogni parte del mondo. E l'elenco potrebbe continuare. 2 2. Lode e azione di grazie a Dio, in modo particolare, per la più santa tra le creature, Maria, amata dal Padre, benedetta a motivo di Gesù, frutto del suo grembo, santificata e resa nuova creatura dallo Spirito Santo. Modello di santità per aver messo la propria vita a disposizione dell'Altissimo, Ella « brilla ora innanzi al peregrinante popolo di Dio quale segno di sicura speranza e di consolazione ». Proprio oggi ricorre il cinquantesimo anniversario dell'atto solenne con cui il mio venerato predecessore Papa Pio XII, in questa stessa piazza, definì il dogma dell'Assunzione di Maria al cielo in anima e corpo. Lodiamo il Signore per aver glorificato la Madre sua, associandola alla sua vittoria sul peccato e sulla morte. Alla nostra lode hanno voluto unirsi oggi, in modo speciale, i fedeli di Pompei, che sono venuti numerosi in pellegrinaggio, guidati dall'Arcivescovo Prelato del Santuario, Mons. Francesco Saverio Toppi, e accompagnati dal Sindaco della città. La loro presenza ricorda che fu proprio il Beato Bartolo Longo, fondatore della nuova Pompei, ad avviare, nel 1900, il movimento promotore della definizione del dogma dell'Assunzione. 3 3. L'odierna liturgia parla tutta di santità. Per sapere però quale sia la strada della santità, dobbiamo salire con gli Apostoli sul monte delle Beatitudini, avvicinarci a Gesù e metterci in ascolto delle parole di vita che escono dalle sue labbra. Anche oggi Egli ripete per noi: 2 3 Cfr Ap 7, 9. Lumen gentium, 68 Acta Ioannis Pauli Pp, II 161 Beati i poveri in spirito, perché di essi è il regno dei cieli! Il divin Maestro proclama « beati » e, potremmo dire, « canonizza » innanzitutto i poveri in spirito, cioè coloro che hanno il cuore sgombro da pregiudizi e condizionamenti, e sono perciò totalmente disponibili al volere divino. L'adesione totale e fiduciosa a Dio suppone lo spogliamento ed il coerente distacco da se stessi. Beati gli afflitti! E la beatitudine non solo di coloro che soffrono per le tante miserie insite nella condizione umana mortale, ma anche di quanti accettano con coraggio le sofferenze derivanti dalla professione sincera della morale evangelica. Beati i puri di cuore! Sono proclamati beati coloro che non si contentano di purezza esteriore o rituale, ma cercano quell'assoluta rettitudine interiore che esclude ogni menzogna e doppiezza. Beati gli affamati e assetati di giustizia! La giustizia umana è già una meta altissima, che nobilita l'animo di chi la persegue, ma il pensiero di Gesù va a quella giustizia più grande che sta nella ricerca della volontà salvifica di Dio: beato è soprattutto chi ha fame e sete di questa giustizia. Dice infatti Gesù: « Entrerà nel regno dei cieli chi fa la volontà del Padre mio che è nei cieli ». Beati i misericordiosi! Felici sono quanti vincono la durezza di cuore e l'indifferenza, per riconoscere in concreto il primato dell'amore compassionevole, sull'esempio del buon Samaritano e, in ultima analisi, del Padre « ricco di misericordia ». Beati gli operatori di pace! La pace, sintesi dei beni messianici, è un compito esigente. In un mondo, che presenta tremendi antagonismi e preclusioni, occorre promuovere una convivenza fraterna ispirata all'amore e alla condivisione, superando inimicizie e contrasti. Beati coloro che si impegnano in questa nobilissima impresa! i 5 4. I Santi hanno preso sul serio queste parole di Gesù. Hanno creduto che la « felicità » sarebbe venuta loro dal tradurle nel concreto della loro esistenza. E ne hanno sperimentato la verità nel confronto quotidiano con l'esperienza: nonostante le prove, le oscurità, gli insuccessi, hanno gustato già quaggiù la gioia profonda della comunione con Cristo. In Lui hanno scoperto, presente nel tempo, il germe iniziale della futura gloria del Regno di Dio. Questo scoprì, in particolare, Maria Santissima che col Verbo incarnato visse una comunione unica, affidandosi senza riserve al suo disegno salvifi4 5 Mt 7, 21. Ef 2, 4.. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 162 eo. Per questo le fu dato di ascoltare, in anticipo rispetto al « discorso della montagna », la beatitudine che riassume tutte le altre: « Beata colei che ha creduto nell'adempimento delle parole del Signore ». 6 5. Quanto profonda sia stata la fede della Vergine nella parola di Dio traspare con nitidezza dal cantico del Magnificat: « L'anima mia magnifica il Signore, e il mio spirito esulta in Dio, mio salvatore, perché ha guardato l'umiltà della sua serva ». Con questo canto Maria mostra ciò che ha costituito il fondamento della sua santità: la profonda umiltà. Ci si può domandare in che cosa consistesse questa sua umiltà. Molto dice al riguardo il « turbamento » suscitato in Lei dal saluto dell'Angelo: « Ti saluto, o piena di grazia, il Signore è con te ». Di fronte al mistero della grazia, all'esperienza di una particolare presenza di Dio che ha posato su di Lei il suo sguardo, Maria prova un naturale impulso di umiltà (letteralmente di « abbassamento »). E la reazione della persona che ha la piena consapevolezza della propria piccolezza di fronte alla grandezza di Dio. Maria contempla nella verità se stessa, gli altri, il mondo. Non fu forse segno di umiltà la domanda: «Come avverrà questo? Non conosco uomo! ». Aveva appena udito di dover concepire e dare alla luce un Bimbo, che avrebbe regnato sul trono di Davide come Figlio dell'Altissimo. Certamente non comprese pienamente il mistero di quella divina disposizione, ma capì che essa significava un totale cambiamento nella realtà della sua vita. Tuttavia non domandò: sarà davvero così? deve accadere questo? Disse semplicemente: Come avverrà? Senza dubbi e senza riserve accettò l'intervento divino che cambiava la sua esistenza. La sua domanda esprimeva l'umiltà della fede, la disponibilità a porre la propria vita al servizio del mistero divino, pur nella incapacità di comprendere il come del suo avverarsi. Questa umiltà dello spirito, questa piena sottomissione nella fede si espresse in modo particolare nel suo « fiat »: « Eccomi, sono la serva del Signore, avvenga di me quello che hai detto». Grazie all'umiltà di Maria poté compiersi quello che Ella avrebbe in seguito cantato nel Magnificat: « D'ora in poi tutte le generazioni mi chiameranno beata. Grandi cose ha fatto in me l'Onnipotente e Santo è il suo nome ». 7 8 9 10 n 6 7 8 9 10 11 Le 1, 45, Ibid., 1, 46-48, Ibid., 1, 28. Ibid., 1, 34, Ibid., 1, 38. Ibid., 1, 48-49, 163 Acta Ioannis Pauli Pp. II Alla profondità dell'umiltà corrisponde la grandezza del dono. L'Onnipotente operò per Lei « grandi cose » ed Ella seppe accettarle con gratitudine e trasmetterle a tutte le generazioni dei credenti. Ecco il cammino verso il cielo che ha seguito Maria, Madre del Salvatore, precedendo su questa via tutti i Santi e i Beati della Chiesa. 12 6. Beata sei tu, Maria, assunta in cielo in anima e corpo! Pio XII definì questa verità «a gloria di Dio onnipotente..., a onore del suo Figlio, re immortale dei secoli e vincitore del peccato e della morte, a maggior gloria della Madre sua, a gioia ed esultanza di tutta la Chiesa». E noi esultiamo, o Maria Assunta, nella contemplazione della tua persona glorificata e resa, in Cristo risorto, collaboratrice con lo Spirito per la comunicazione della vita divina agli uomini. In Te vediamo il traguardo della santità cui Dio chiama tutti i membri della Chiesa. Nella tua vita di fede scorgiamo la chiara indicazione della strada verso la maturità spirituale e la santità cristiana. Con Te e con tutti i Santi glorifichiamo Dio Trinità, che sostiene il nostro pellegrinaggio terreno e vive e regna nei secoli dei secoli. Amen. 13 III Ad sodales Consilii Europae.* Ladies and Gentlemen:, 1. I am pleased to welcome you today on the occasion of the Ministerial Conference being held under the Presidency of Italy to commemorate the Fiftieth Anniversary of the signing in Rome on 4 November 1950 of the European Convention on Human Rights. I greet the Italian Minister of Foreign Affairs and President of the Ministerial Conference, Mr Lamberto Dini, the Secretary General of the Council of Europe, Mr Walter Schwimmer, the President of the Parliamentary Assembly, Lord Johnston, and its Secretary General, Mr Bruno Haller. 2. After the Second World War, the Council of Europe adopted a new politicai vision and embodied a new juridical order, enshrining the principie 12 Cfr Lc 1, 49. 13 Cost,. Ap. Munificentissimus Deus, AAS 42 [1950], 770. * Die 3 Novembris 2000. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 164 that respect for human rights transcends national sovereignty and cannot be subordinated to politicai aims or compromised by national interests. In doing so, the Council helped to lay the foundation for the moral recovery needed after the ravages of the War, and the European Convention on Human Rights pro ved a vital élément of that process. The Convention was a truly historie document, and it remains a unique legal instrument, seeking to proclaim and safeguard the fundamental rights of every citizen of the signatory States. It was a concrete and creative response to the Universal Déclaration of Human Rights which in 1948 had emerged from the tragic expérience of the War and was deeply rooted in the twofold conviction of the centrality of the human person and the unity of the human family. As such, the Convention represented an important moment in the maturing of the sense of the innate dignity of the human person and the awareness of the rights and duties which flow from this. It is significant too that, after their libération from an alien ideology and totalitarian forms of government, the new democracies of Eastern Europe turned to the Council of Europe as the focus of unity for all the peopies of the continent, a unity which cannot be conceived without the religious and moral values which are the common héritage of ali the European nations. Their desire to become parties to the European Convention on Human Rights reflects the will to safeguard the fundamental liberties which had for so long been denied them. In this respect, my conviction has always been that the peoples of Europe, East and West, deeply united by history and culture, share a common destiny. At the heart of our common European héritage — religious, cultural and juridical — is the notion of the inviolable dignity of the human person, which implies inalienable rights conferred not by governments or institutions but by the Creator alone, in whose image human beings have been made. 1 3. Through the years, the Holy See has been in vol ved in the Council of Europe, seeking in its own distinctive way to accompany and aid the Council's ever more extensive work in the fìeld of human rights. Conscious of the unique role which the European Court of Human Rights plays in the affairs of Europe, the Holy See has been especially interested in the jurisprudence of the Court. The Judges are the guardians of the Convention and its vision of human rights, and I am happy to have the occasion to1 Cf Gen 1:26, Acta Ioannis Pauli Pp. II 165 day to welcome the President of the Court, Lucius Wildhaber, with the other honourable Judges, and to wish y ou well in y our noble and demanding task. The Fiftieth Anniversary of the Convention is a time to give thanks for what has been achieved and to renew our commitment to making human rights ever more fully and widely respected in Europe. It is therefore a time to recognize clearly the problems that must be addressed if this is to happen. Fundamental among these is the tendency to separate human rights from their anthropological foundation — that is, from the vision of the human person that is native to European culture. There is also a tendency to interpret rights solely from an individualistic perspective, with little considération of the role of the family as "the fundamental unit of society". And there is the paradox that, on the one hand, the need to respect human rights is vigorously affirmed while, on the other, the most basic of them ali — the right to life — is denied. The Council of Europe has succeeded in having the death penalty removed from the législation of the large majority of its member States. While rejoicing in this noble achievement and looking forward to its extension to the rest of the world, it is my fervent hope that the moment will soon come when it will be equally understood that an enormous injustice is committed when innocent life in the womb of the mother is not safeguarded. This radical contradiction is possible only when freedom is sundered from the truth inhérent in the reality of things, and democracy divorced from transcendent values. 2 4. For all the problems now evident and the challenges which lie ahead, we must be confident that the true genius of Europe will emerge in a rediscovery of the human and spiritual wisdom intrinsic to the European héritage of respect for human dignity and the rights which stem from it. As we move into the third millennium, the Council of Europe is called to consolidate the sense of a common European good. Only on this condition will the continent, East and West, make its specific and uniquely important contribution to the goöd of the entire human family. Praying fervently that this will be so, I invoke upon you, y our families and your efforts in the service of the peoples of Europe the abundant blessings of Almighty God. Universal Déclaration of Human Rights, art. 16 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 166 IV Ad oratores populares legibus ferendis.* 1. Sono lieto di accogliervi in questa speciale Udienza, illustri Governanti, Parlamentari e Amministratori della cosa pubblica, venuti a Roma per il Giubileo. Nel rivolgervi il mio deferente saluto, ringrazio cordialmente il Presidente del Senato della Polonia, Signora Grzeskowiak, per gli auguri fatti a nome dell'Assemblea; il Presidente del Senato dell'Argentina, Mario Losada, e il Presidente del Senato Italiano, Senatore Nicola Mancino, che si sono fatti interpreti dei comuni sentimenti. Estendo il mio grato pensiero al Senatore Francesco Cossiga, attivo promotore della richiesta della proclamazione di san Tommaso Moro Patrono dei Governanti e dei Politici. Saluto pure le altre Personalità, tra cui il Signor Michail Gorbachov, che hanno preso la parola. Uno speciale benvenuto rivolgo ai Capi di Stato presenti. L'incontro mi è propizio per riflettere insieme con voi — alla luce anche delle mozioni poc'anzi presentate — sulla natura e sulla responsabilità che comporta la missione a cui, nella sua amorosa provvidenza, Dio Vi ha chiamati. La vostra, infatti, può ben essere considerata come una vera e propria vocazione all'azione politica: in pratica, al governo delle nazioni, alla formazione delle leggi e all'amministrazione della cosa pubblica, a vari livelli. E necessario allora interrogarsi sulla natura, sulle esigenze e sugli scopi della politica, per viverla da cristiani e da uomini consapevoli della sua nobiltà e, insieme, delle difficoltà e dei rischi che essa comporta. 2. La politica è l'uso del potere legittimo per il raggiungimento del bene comune della società: bene comune che, come afferma il Concilio Vaticano II, « si concreta nell'insieme di quelle condizioni sociali che consentono e favoriscono negli esseri umani, nelle famiglie e nelle associazioni il conseguimento più pieno e più spedito della propria perfezione». L'attività politica deve perciò svolgersi in spirito di servizio. Giustamente il mio predecessore Paolo VI ha affermato che « la politica è una maniera esigente ... di vivere l'impegno cristiano a servizio degli altri ». Perciò, il cristiano che fa politica — e vuole farla « da cristiano » — deve agire con disinteresse, cercando non l'utilità propria, né del proprio 1 2 * Die 4 Novembris 2000. 1 2 Gaudium et spes, 74. Octogésima adveniens, 46. Acta Ioannis Pauli Pp. II 167 gruppo o partito, ma il bene di tutti e di ciascuno, e quindi, in primo luogo, di coloro che nella società sono i più s vantaggiati. Nella lotta per l'esistenza, che talvolta assume forme spietate e crudeli, non sono pochi i « vinti », che vengono messi inesorabilmente da parte. Tra questi non posso non ricordare i detenuti nelle carceri: tra loro mi sono recato il 9 luglio scorso, in occasione del loro Giubileo. In quella circostanza, richiamandomi alla consuetudine dei precedenti Anni giubilari, invocavo dai Responsabili degli Stati « un segno di clemenza a vantaggio di tutti i detenuti », che costituisse « un chiaro segno di sensibilità verso la loro condizione ». Mosso dalle molte suppliche che mi giungono da ogni parte, rinnovo anche oggi quell'appello, nella convinzione che un simile gesto li incoraggerebbe nel cammino del personale ravvedimento e li stimolerebbe ad una più convinta adesione ai valori della giustizia. Questa deve essere, appunto, la preoccupazione essenziale dell'uomo politico, la giustizia: una giustizia che non si contenti di dare a ciascuno il suo, ma tenda a creare tra i cittadini condizioni di uguaglianza nelle opportunità, e dunque a favorire quelli che per condizione sociale, per cultura, per salute rischiano di restare indietro o di essere sempre agli ultimi posti nella società, senza possibilità di personale riscatto. È lo scandalo delle società opulente del mondo di oggi, nelle quali i ricchi diventano sempre più ricchi, perché la ricchezza produce ricchezza, e i poveri diventano sempre più poveri, perché la povertà tende a creare altra povertà. Questo scandalo non si verifica solo all'interno delle singole nazioni, ma ha dimensioni che ne travalicano ampiamente i confini. Oggi soprattutto, con il fenomeno della globalizzazione dei mercati, i Paesi ricchi e sviluppati tendono a migliorare ulteriormente la loro condizione economica, mentre i Paesi poveri — se si eccettuano alcuni in via di promettente sviluppo — tendono a sprofondare in forme di povertà sempre più penose. 3. Penso con angoscia a quelle regioni del mondo che sono afflitte da guerre e guerriglie senza fine, dalla fame endemica e da tremende malattie. Molti di Voi sono preoccupati al pari di me per questo stato di cose che, da un punto di vista cristiano e umano, costituisce il più grave peccato d'ingiustizia del mondo moderno e deve quindi scuotere profondamente la coscienza dei cristiani di oggi, in primo luogo di coloro che, avendo in mano le leve politiche, economiche e finanziarie del mondo, possono determinare — in bene o in male — i destini dei popoli. In realtà, è lo spirito di solidarietà che deve crescere nel mondo, per vincere l'egoismo delle persone e delle nazioni. Solo così si potrà porre un Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 168 freno alla ricerca della potenza politica e della ricchezza economica al di fuori di ogni riferimento ad altri valori. In un mondo ormai globalizzato, in cui il mercato, che per sé ha un ruolo positivo per la libera creatività umana nel settore dell'economia, tende però a svincolarsi da ogni considerazione morale, assumendo come unica norma la legge del massimo profìtto, quei cristiani che si sentono chiamati da Dio alla vita politica hanno il compito — certamente assai difficile, e tuttavia necessario — di piegare le leggi del mercato « selvaggio » alle leggi della giustizia e della solidarietà. E questa la sola via per assicurare al nostro mondo un avvenire pacifico, distruggendo alla radice le cause di conflitti e di guerre: la pace è frutto della giustizia. 3 4. Una parola particolare vorrei ora rivolgere a coloro, tra voi, che hanno il delicatissimo compito di formulare ed approvare le leggi: un compito che avvicina l'uomo a Dio, Legislatore supremo, dalla cui Legge eterna ogni legge attinge, in ultima analisi, la sua validità e la sua forza obbligante. Proprio a questo si intende alludere quando si afferma che la legge positiva non può contraddire la legge naturale, null'altro essendo quest'ultima se non l'indicazione delle norme prime ed essenziali che regolano la vita morale, e quindi di quelli che sono i caratteri, le esigenze profonde e i valori più alti della persona umana. Come già ho avuto modo di affermare anche nell'Enciclica Evangelium vitae, « alla base di questi valori non possono esservi provvisorie e mutevoli "maggioranze" di opinione, ma solo il riconoscimento di una legge morale obiettiva che, in quanto "legge naturale" iscritta nel cuore dell'uomo, è punto di riferimento normativo della stessa legge civile ». Questo significa che le leggi, quali che siano i campi in cui il legislatore interviene o è obbligato ad intervenire, devono sempre rispettare e promuovere — nella varietà delle loro esigenze spirituali e materiali, personali, familiari e sociali — le persone umane. Perciò una legge che non rispetti il diritto alla vita — dalla concezione alla morte naturale — dell'essere umano, quale che sia la condizione in cui si trova — sia esso sano o malato, ancora allo stato embrionale, vecchio o in stadio terminale — non è una legge conforme al disegno divino: perciò, un legislatore cristiano non può né contribuire a formularla né approvarla in sede parlamentare, anche se, là dove già esiste, gli è lecito proporre emendamenti che ne attenuino la dannosità in sede di discussione parlamentare. Lo stesso deve dirsi di ogni legge che danneggi la famiglia e attenti alla sua unità e alla sua indissolubilità oppure dia validità legale a unioni tra persone, anche dello stesso sesso, che pre4 3 Cfr Centesimus annus, 42 4 N.. 70. Acta Ioannis Pauli Pp. II 169 tendano di surrogare con gli stessi diritti la famiglia fondata sul matrimonio tra un uomo e una donna. Indubbiamente, nell'attuale società pluralistica, il legislatore cristiano si trova di fronte a concezioni di vita, a leggi e a richieste di legalizzazione che sono in contrasto con la propria coscienza. Sarà allora la prudenza cristiana, che è la virtù propria del politico cristiano, ad indicargli come comportarsi per non venir meno, da una parte, al richiamo della sua coscienza rettamente formata, e non mancare, dall'altra, al suo compito di legislatore. Non si tratta, per il cristiano di oggi, di uscire dal mondo in cui la chiamata di Dio l'ha posto, ma piuttosto di dare testimonianza della propria fede e di essere coerente con i propri principi, nelle diffìcili e sempre nuove circostanze che caratterizzano l'ambito della politica. 5. Illustri Signori e gentili Signore, i tempi che Dio ci dà da vivere sono per tanta parte oscuri e diffìcili, poiché sono tempi in cui è messo in gioco il futuro stesso dell'umanità nel millennio che si apre dinanzi a noi. In molti uomini del nostro tempo dominano la paura e l'incertezza: dove stiamo andando? quale sarà nel prossimo secolo il destino dell'umanità? dove ci porteranno le straordinarie scoperte scientifiche, soprattutto in campo biologico e genetico, fatte in questi ultimi anni? Siamo infatti consapevoli di essere solo all'inizio di un cammino che non si sa dove potrà sboccare e se sarà a vantaggio o a danno degli uomini del XXI secolo. Noi cristiani di questo tempo, formidabile insieme e meraviglioso, pur partecipando alle paure, alle incertezze e agli interrogativi degli uomini di oggi, non siamo pessimisti riguardo al futuro, poiché abbiamo la certezza che Gesù Cristo è il Signore della storia, e perché abbiamo nel Vangelo la luce che illumina il nostro cammino, anche nei momenti difficili e oscuri. L'incontro con Cristo ha trasformato un giorno la vostra vita e oggi Voi avete voluto rinnovarne lo splendore con questo pellegrinaggio alle memorie degli apostoli Pietro e Paolo. Nella misura in cui persevererete in questo stretto legame con Lui, attraverso la preghiera personale e la partecipazione convinta alla vita della Chiesa, Egli, il Vivente, continuerà ad effondere su di Voi lo Spirito Santo, lo Spirito della verità e dell'amore, la forza e la luce di cui tutti noi abbiamo bisogno. Con un atto di fede sincera e convinta, rinnovate la vostra adesione a Gesù Cristo, Salvatore del mondo, e fate del suo Vangelo la guida del vostro pensiero e della vostra vita. Sarete allora nella società odierna quel fermento di vita nuova di cui l'umanità ha bisogno per costruire un futuro più giusto e più solidale, un futuro aperto alla civiltà dell'amore. 12-AAS Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 170 V Ad docentes et alumnos Catholicae Universitatis a Sacro Corde Iesu.* Magnifico Illustri Rettore, Presidi, Chiarissimi Professori, Signori medici ed ausiliari, Carissimi studenti! 1. E per me una grande gioia potervi di nuovo incontrare, quasi restituendovi la visita che mi avete fatto il 13 aprile scorso nella Basilica di San Pietro, quando l'Università Cattolica ha voluto celebrare il suo Giubileo in forma solenne. Incontro, in questa occasione solenne, tutta la realtà dell'Università Cattolica. Saluto perciò di cuore non soltanto voi qui presenti, ma anche coloro che dalle altre sedi dell'Ateneo — a Milano, Brescia e Piacenza — sono collegati con noi. Un saluto speciale rivolgo al Cardinale Camillo Ruini, mio Vicario generale per la diocesi di Roma e Presidente della Conferenza episcopale Italiana, nonché alle altre illustri personalità ed autorità civili e religiose che ci fanno dono della loro presenza. Ringrazio di cuore l'onorevole Emilio Colombo, Presidente dell'Istituto Toniolo, e il professor Sergio Zaninelli, Rettore Magnifico dell'Università, per le nobili parole che mi hanno rivolto. 2. Vengo a gioire con voi per due significativi ottantesimi: quello dell'Università Cattolica del Sacro Cuore e quello dell'Istituto « Giuseppe Toniolo » di Studi Superiori, a cui il Padre Gemelli, l'ardente francescano che sta alle vostre origini, affidò la fondazione della stessa Università Cattolica e il compito di farsene nel tempo sostenitore e garante. A giudicare dalla vitalità che l'Università ha dimostrato in questi ottant'anni, quel compito è stato efficacemente assolto. La stessa intitolazione dell'Istituto al Venerabile Toniolo, che preparò i tempi e il terreno dell'Università con una vita interamente spesa alla causa della « cultura cristiana », è stata come un'indicazione programmatica posta nel codice genetico di questo Ateneo. Consacrato con santa audacia al Sacro Cuore, esso vive da allora per mostrare l'intima * Die 9 Novembris 2000, 171 Acta Ioannis Pauli Pp. II armonia di fede e ragione e formare al tempo stesso professionisti e scienziati che sappiano attuare una sintesi tra Vangelo e cultura, sforzandosi di fare dell'impegno culturale una via di santità. 3. Cultura e santità! Non dobbiamo temere, nel pronunciare questo binomio, di operare un accostamento indebito. Queste due dimensioni, al contrario, se ben comprese, si incontrano in radice, si alleano con naturalezza nel cammino, si ritrovano congiunte nella meta finale. Si incontrano in radice! Non è forse Dio, il tre volte Santo, la sorgente di ogni luce per la nostra intelligenza? Dietro ogni nostra conquista culturale, se andiamo al fondo delle cose, fa capolino il mistero. Ogni realtà creata, infatti, rinvia al di là di se stessa a Colui che ne è la scaturigine ultima e il fondamento. L'uomo, poi, proprio mentre indaga ed impara, riconosce il suo statuto di creatura, sperimenta uno stupore sempre nuovo di fronte agli inesauribili doni del Creatore, si proietta con l'intelligenza e la volontà verso l'infinito e l'assoluto. Una cultura autentica non può non portare il segno della salutare inquietudine stupendamente scolpita da Sant'Agostino nell'esordio delle sue Confessioni: « Ci hai fatti per Te, e il nostro cuore è inquieto, finché non riposa in Te ». 1 2 4. Pertanto, l'impegno culturale e l'impegno spirituale, lungi dall'escludersi o dall'essere in tensione tra loro, si sostengono a vicenda. L'intelligenza ha certo le sue leggi e i suoi percorsi, ma ha tutto da guadagnare dalla santità della persona in ricerca. La santità, infatti, pone lo studioso in una condizione di maggiore libertà interiore, ne arricchisce di senso lo sforzo, ne sostiene la fatica con il contributo di quelle virtù morali che plasmano uomini autentici e maturi. L'uomo non si può dividere! Se ha un valore l'antico motto « mens sana in corpore sano », a maggior ragione si può dire: « mens sana in vita sancta ». L'amore di Dio, con la coerente adesione ai suoi comandamenti, non mortifica, ma esalta il vigore dell'intelligenza, favorendo il cammino verso la verità. Cultura e santità è perciò il binomio « vincente » per la costruzione di quell'umanesimo plenario di cui Cristo, rivelatore di Dio e rivelatore dell'uomo all'uomo, è il modello supremo. Di questo umanesimo le aule di un'Università Cattolica devono essere come un laboratorio qualificato. 3 1 2 3 Cfr Is 6, 3, Conf., I, 1 Gaudium et Spes 22. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 172 5. È provvidenziale, a tal proposito, che questo mio incontro con voi coincida col decimo anniversario della Costituzione Apostolica « Ex corde Ecclesiae », da me firmata il 15 agosto 1990. In essa, com'è a voi ben noto, ho delineato le caratteristiche imprescindibili di un'Università Cattolica, definendola « luogo primario e privilegiato per un fruttuoso dialogo tra Vangelo e cultura ». Permettete che io vi riconsegni questo documento, affidandolo ad una vostra rilettura attenta e operosa, perché la vostra Università, onorando pienamente l'intuizione del suo Fondatore, incarni sempre meglio questo ideale. Esso non vi separa dal tessuto delle altre Università, ed ancor meno dal dialogo costruttivo con la società civile, ma vi chiede di essere presenti con uno specifico contributo, tenendovi ancorati alle esigenze cristiane ed ecclesiali inscritte nella vostra identità. Siate fino in fondo discepoli della verità, anche quando questo dovesse costare incomprensione e solitudine. La parola di Gesù è perentoria: « La verità vi farà liberi ». 4 5 6. Proprio in quest'ottica, trovo di grande significato quanto oggi avete voluto porre in atto con due iniziative che suscitano in me vivo compiacimento. Penso innanzitutto al nuovo «Istituto Scientifico Internazionale "Paolo VI" di ricerca sulla fertilità e infertilità umana », che la vostra Università ha deciso di costituire proprio in questo Policlinico, come il Magnifico Rettore ha poc'anzi annunciato. L'Istituto intende far convergere qualificati ricercatori operanti nel settore di questa delicata problematica, perché essa possa trovare soluzioni sempre più efficaci, nella linea dell'etica sessuale e procreativa costantemente ribadita dal Magistero. In questo stesso spirito apprezzo vivamente la testimonianza che oggi l'Università Cattolica ha inteso dare con il documento firmato da alcuni illustri vostri docenti sul tema « Sviluppo scientifico e rispetto dell'uomo », con specifico riferimento al problema dell'utilizzo degli embrioni umani nella ricerca sulle cellule staminali. Su temi come questi, è in gioco non qualche aspetto peregrino della cultura, ma un complesso di valori, di ricerche e di comportamenti da cui molto dipende del futuro dell'umanità e della civiltà. 7. Continuate, carissimi docenti ed alunni, in questo appassionante cammino di una ricerca sempre rigorosa sotto il profilo scientifico, ma al tempo stesso attenta alle dimensioni dell'etica, alle esigenze della fede, alla promozione dell'uomo. 4 5 N. 43.. Gv 8, 32. Acta Ioannis Pauli Pp II 173 In particolare, desidero augurarvi che questo impegno si traduca anche in un clima di vita accademica, che sappia sempre coniugare l'impegno dell'intelligenza con quello di un'autentica esperienza cristiana. L'Università è destinata non solo a far crescere la conoscenza, ma anche a formare le persone. Questo compito educativo non può essere mai sottovalutato. Del resto, la stessa trasmissione della verità ha tutto da guadagnare da un clima di rapporti umani improntato a valori di sincerità, amicizia, gratuità, rispetto reciproco. Sono convinto che, se i docenti ambiscono ad essere veri « formatori », debbono esserlo non solo come maestri di dottrina, ma anche come « maestri di vita». Per tutto questo avete alle spalle una tradizione ricchissima di testimoni da imitare. Mi ha colpito in questo senso un proposito del Venerabile Toniolo, consegnato al suo Diario spirituale: « Aver massima sollecitudine dei miei discepoli, trattandoli come sacro deposito, come amici del mio cuore, da dirigere nelle vie del Signore ». E a simili testimoni che dovete ispirarvi. Gioisco, perciò, al pensiero che, fra qualche giorno, in questo vostro Policlinico, a me particolarmente caro anche per ciò che ha rappresentato in momenti difficili della mia vita, la nuova cappella sarà dedicata al santo medico Giuseppe Moscati. La sua figura sia per voi un continuo monito, un concreto ideale di vita: dalle aule dell'Università Cattolica dovrebbero uscire tanti medici come lui! 6 8. A voi, ora, carissimi studenti, mi rivolgo con speciale affetto. L'inizio dell'anno accademico vi offre l'occasione per riflettere sul senso del vostro studio al fine di consolidarne la prospettiva cristiana a vantaggio del vostro futuro servizio alla società. Voi sarete i dirigenti di domani, gli operatori culturali, sociali, sanitari dei prossimi decenni. Applicatevi con amore alla fatica dello studio e della ricerca, non limitandovi a sognare il pur legittimo successo professionale, ma guardando alla bellezza del servizio che potrete rendere per l'edificazione di una società più giusta e solidale. In particolare voi, futuri medici, dotatevi non soltanto della più rigorosa competenza scientifica, ma anche di uno stile umano che sappia incontrare le attese profonde del malato e della sua famiglia; uno stile che faccia percepire al sofferente la dimensione misteriosa e redentiva del dolore. Imparate fin d'ora a trattare i malati come Cristo stesso! Anche io ho sperimentato un tale trattamento qui al Gemelli. E non posso non ricordare il compianto Professor Crucitti e tanti altri Professori, come anche la compianta Suor Ausilia. « Requiescant in pace ». 6 G. Toniolo, Voglio farmi santo, Roma, 1995, p 60. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 174 9. Carissima famiglia dell'Università Cattolica del Sacro Cuore! Ottant'anni sono passati da quando il sogno del Padre Gemelli cominciò a diventare realtà. Questa realtà si è gradatamente consolidata, così da presentarsi oggi imponente non solo nelle sue dimensioni, ma anche nella varietà e nella qualità dei suoi servizi. L'Italia cattolica può andare orgogliosa di voi. Ma so che l'intero Paese vi guarda con rispetto e apprezzamento. Grande è la vostra tradizione, grande è anche il compito che vi aspetta! Oggi state affrontando le sfide di una fase storica di cambiamenti, nella quale si impongono adattamenti e innovazioni anche delle strutture universitarie. Sappiate realizzarle con coraggio e intelligenza, senza mai tradire lo spirito che da sempre vi anima. Ancora una volta vi affido in questo cammino alla Vergine Santissima Sedes Sapientiae, implorandone la materna protezione su voi, sui vostri cari e sul vostro lavoro. Con questi sentimenti a tutti imparto di cuore l'Apostolica Benedizione. NUNTIUS Die Nativitatis Domini.* 1. « Il primo uomo, Adamo, divenne un essere vivente, ma l'ultimo Adamo divenne spirito datore di vita». Questo afferma l'apostolo Paolo, riassumendo il mistero dell'umanità redenta da Cristo. Mistero nascosto nel disegno eterno di Dio, mistero che si è fatto, in certo modo, storia con l'incarnazione del Verbo eterno del Padre; mistero che la Chiesa rivive con intensa emozione, in questo Natale dell'Anno Duemila, Anno del Grande Giubileo. Adamo, il primo « uomo vivente », Cristo l'ultimo Adamo, « spirito datore di vita »: le parole dell'Apostolo ci aiutano a guardare in profondità, a riconoscere nel Bambino nato a Betlemme l'Agnello immolato che svela il senso della storia. Nel suo Natale si sono incontrati il tempo e l'eternità: Dio nell'uomo e l'uomo in Dio. 1 2 2. « Il primo uomo, Adamo, divenne un essere vivente ». Il genio immortale di Michelangelo ha rappresentato sulla volta della Cappella Sistina l'i* Die 25 Decembris 2000 1 Cor 15, 45, Cfr Ap 5, 7-9. 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp. II 175 stante in cui Dio Padre comunica l'energia vitale al primo uomo, facendo di lui « un essere vivente ». Tra il dito di Dio e quello dell'uomo, protesi l'uno verso l'altro fino quasi a toccarsi, sembra scoccare un'invisibile scintilla: Dio pone nell'uomo un palpito della sua stessa vita, lo crea a propria immagine e somiglianza. In quel soffio divino sta l'origine della singolare dignità dell'essere umano, della sua inesauribile nostalgia di infinito. È a quell'attimo d'insondabile mistero, in cui la vita umana ha inizio sulla terra, che torna il pensiero quest'oggi contemplando il Figlio di Dio farsi figlio dell'uomo, il volto eterno di Dio brillare nel volto di un Bambino. 3. « Il primo uomo, Adamo, divenne un essere vivente ». Per la scintilla divina riposta in lui, l'uomo è un essere intelligente e libero, e perciò capace di decidere responsabilmente di sé e del proprio destino. Il grande affresco della Sistina continua con la scena del peccato originale: il serpente, arrotolato intorno all'albero, induce i progenitori a mangiarne il frutto proibito. Il genio dell'arte e l'intensità del simbolo biblico si sposano perfettamente per evocare il momento drammatico, che inaugura per l'umanità una storia di ribellione, di peccato e di dolore. Ma poteva Iddio dimenticare l'opera delle sue mani, il capolavoro della creazione? Conosciamo la risposta della fede: « Quando venne la pienezza del tempo, Dio mandò il suo Figlio, nato da donna, nato sotto la legge, per riscattare coloro che erano sotto la legge, perché ricevessimo l'adozione a figli ». Risuonano con singolare eloquenza queste parole dell'apostolo Paolo, mentre contempliamo l'evento stupendo del Natale, nell'anno del Grande Giubileo. Nel Neonato deposto nella mangiatoia noi salutiamo il « nuovo Adamo » divenuto per noi « spirito datore di vita ». L'intera storia del mondo è protesa verso di Lui, nato a Betlemme per ridare speranza ad ogni uomo sulla faccia della terra. 3 4. Dal presepe lo sguardo si allarga oggi all'intera umanità, destinataria della grazia del « secondo Adamo », ma pur sempre erede del peccato del « primo Adamo ». E non è forse quel primo « no » a Dio, ribadito nel peccato di ogni uomo, che continua a sfigurare il volto dell'umanità? Bambini percossi, umiliati e abbandonati, donne violentate e sfruttate, giovani, adulti, anziani emarginati, interminabili teorie di esuli e di profughi, violenza e guerriglia in tanti angoli del pianeta. 3 Gal 4, 4-5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 176 Penso con apprensione alla Terra Santa, dove la violenza continua ad insanguinare il faticoso cammino della pace. E che dire di vari Paesi — penso in questo momento in particolare all'Indonesia — dove nostri fratelli nella fede, persino in questo giorno di Natale, vivono ore drammatiche di dolore e di sofferenza? Non possiamo non ricordare quest'oggi che tenebre di morte minacciano la vita dell'uomo in ogni sua fase e specialmente ne insidiano il primo inizio ed il naturale tramonto. Si fa sempre più forte la tentazione di impadronirsi della morte procurandola in anticipo, quasi si fosse arbitri della vita propria o altrui. Siamo di fronte a sintomi allarmanti della « cultura della morte », che costituiscono una seria minaccia per il futuro. 5. Ma per quanto fìtte appaiano le tenebre, più forte è la speranza del trionfo della Luce apparsa nella Notte Santa a Betlemme. C'è tanto bene che si compie nel silenzio da uomini e donne che vivono quotidianamente la loro fede, il loro lavoro, la loro dedizione alla famiglia e al bene della società. Incoraggiante è poi l'impegno di quanti, anche nell'ambito pubblico, operano perché siano rispettati i diritti umani di ciascuno e cresca la solidarietà tra popoli di culture diverse, perché sia condonato il debito dei Paesi più poveri, perché si giunga ad onorevoli accordi di pace tra Nazioni coinvolte in rovinosi conflitti. 6. Ai popoli che in ogni parte del mondo si orientano con coraggio verso i valori della democrazia, della libertà, del rispetto e dell'accoglienza reciproca, ad ogni persona di buona volontà, a qualunque cultura appartenga, oggi si rivolge il gioioso annuncio di Natale: « Pace in terra agli uomini che Dio ama All'umanità che s'affaccia sul nuovo millennio, Tu, Signore Gesù, nato per noi a Betlemme, chiedi il rispetto di ogni persona, soprattutto se piccola e debole; chiedi la rinuncia ad ogni forma di violenza, alle guerre, alle sopraffazioni, ad ogni attentato alla vita! Tu, o Cristo, che contempliamo oggi tra le braccia di Maria, sei il fondamento della nostra speranza! Ce lo ricorda l'apostolo Paolo: « Le cose vecchie sono passate, ecco, ne sono nate di nuove! ». In Te, solo in Te è offerta all'uomo la possibilità di essere una « creatura nuova ». Grazie per questo tuo dono, Bambino Gesù! Buon Natale a tutti! 5 4 5 Cfr Lc 2, 14 2 Cor 5, 17. Congregatio de Causis Sanctorum III ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM TAURINENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Marci Antonii Durando sacerdotis Congregationis Missionis S. Vincentii De Paul fundatoris instituti Sororum a Iesu Nazareno (1801-1880) DECRETUM S U P E R VIRTUTIBUS «Veritatem autem facientes in caritate crescamus in illum per omnia, qui est caput Christus » » (Eph 4, 15). Haec Apostoli Pauli verba vitae apostolicae Sancti Vincentii de Paul (1581-1660) norma fuerunt, actionis viri, qui non verbis umquam contentus fuit, et potissimam hanc regulam filiis suis spiritalibus reliquit iisque, quotquot in eius Instituti opera incumbunt. Mos, quem Sanctus ille Missionariis suis suggerebat hic erat, ut « Carthusiani essent domi, apostoli extra », cui addebat: « Se sanctificare caritatis exercitio oportere ». Dignus filius Sancti Vincentii de Paul fuit Marcus Antonius Durando, qui longam vitam impendit totam in Dei servitium, Ecclesiae, suarum Communitatum et pauperum, humilem ostendens, constantem, serenam cordis apertionem; « si quid boni facere possum — dicere solebat — id facio; si non, manibus Providentiae res defero ». Egregius hic Christi discipulus Monte Vici, in Pedemontio, in lucem est susceptus die 22 mensis Maii anno 1801, ab insigni religiosaque familia. Claris cum vocationis signis ad statum sacerdotalem, decem et septem annos natus, studiis philosophicis peractis in seminario dioecesano illius urbis atque tonsura accepta Ordinibusque minoribus, Congregationem Missionis est ingressus. Secreto sperabat se ad Sinarum missiones missum iri. Post studia theologica in studiorum sede Sarzanensi confecta, est presbyter ordinatus Fossani pridie idus Iunias anno 1824. 13 - A.A.S. 178 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Eius missionum exterarum petitio, pluries iterata, non est a Superioribus accepta, et contra missionibus popularibus in patria est destinatus, tamquam missionarius ruralis atque exercitationum spiritalium ad clerum praedicator. Zelo suo moderato et indefatigabili, praeparatione sua, vita interiore et eloquentia, horum duorum principalium Congregationis Missionis ministeriorum instaurationi in Pedemontio profuit. Augustam Taurinorum missus, nominatus est illius domus Superior (anno 1831) et postea Superior Provincialis (anno 1837) necnon Filiarum Caritatis Rector provinciae septemtrionalis Italiae. Per duos et quadraginta annos, usque ad mortem, cum firmitate cumque lenitudine provinciam Vincentianam Pedemontanam-Langobardam rexit, eius opera multiplicans, a legibus eversoriis protegens anni 1866 atque disciplinam renovans religiosam. Anno 1833 Filias Caritatis a Gallia in Italiam arcessiverat, mirum fovens vocationum atque operum florem ardore suo. Anno 1835 Sodalitium Matronarum a Caritate restituit, quod suis ordinibus ditissimas nobilissimasque dominas Taurinenses annoveravit. Earum atque Filiarum Caritatis auxilio verum creavit aedium intextum assiduitati pauperibus praebendae, quae dictae sunt "Misericordiae", quarum fautor fuit indefatigatus. Cum missiones exteras adipisci non potuisset, singulari cum fervore diffundendae Operae Propagationis Fidei interfuit, et in domo Genuensi ephebeum aedificavit Brignole-Sale denominatum, futuris apostolis missionum toto orbe terrarum formandis (anno 1856). Augustae Taurinorum, praecipua laboris sui provincia, consiliator prudens fuit atque conscientiarum moderator magni aestimatus, ad omnes questiones paratus etiam ad rem politicam attinentes. Urbis Archiepiscopus, viri politici et personae eminentes eum in consilium adhibuerunt. Carolus Albertus rex episcopum eum esse exoptabat, sed Servus Dei semper ex humilitate hunc vitavit honorem. Anno 1865, Serva Dei Aloisia Borgiotti adiuvante, Institutum condidit Sororum a Iesu Nazareno pro illis puellis, quae ab aliis Congregationibus ob natalium vitium non excipiebantur. Eius mentis atque cordis aperitio magis etiam apparuit cum Sororibus uti propositum praecipuum concredidit aegrotorum curam in eorundem domibus diu noctuque atque iuventutis derelictae. Eius vita industriosa mentisque locuples ad finem venit Augustae Taurinorum die 10 mensis Decembris anno 1880. Servus Dei alacrem immensamque actionem apostolicam et beneficam explicavit difficillimis temporibus, idque magna cum fide; cotidie Domini Congregatio de Causis Sanctorum 179 auxilio confisus et Virginis Mariae, atque invicta cum animi fortitudine et singulari prudentia. Omnem eius actum fides permeavit. Coram Eucharistia vim hauriebat, quae centrum fuit eius vitae sacerdotalis. Impense pietatem sensit erga Christi Passionem, Eucharistiae mysterii continuationem, memoriale mortis Domini. Religionem coluit filialem ac simplicem in Matrem Redemptoris. Praecipue meditari studebat eius Immaculatae Conceptionis mysterium, ac diffusionis Consociationis Filiarum Mariae in domibus Filiarum Caritatis patrocinium suscepit. Eius spes, Dei fiducia et fortitudo praesertim apparuerunt in abolitione communitatum religiosarum anno 1866. In eiusmodi casibus cum serenitate sequi solebat quae Providentia statuerat: « In intimis cordibus nostris, dicere erat solitus, Dei adoremus consilia, qui tantam permittit eventuum rerumque commutationem, e qua, suo tempore, suam promet gloriam, quamvis hoc tempus providere non possimus ». Eius in Deum amor purus erat et ab omni humano studio immunis amoreque proximorum se expressit et potissimum Ecclesiae ac Summi Pontificis. Servus Dei pater bonus fuit, qui omnes excipiebat, divites et pauperes, magnos et parvos, multa cum caritate, benignitate et G o m i t a t e . Papam dilexit et magnum cepit dolorem ex his, quae Summo Pontifici perferenda fuerunt aetate e resurgente Italia nuncupata. « Ex animo cupio pacem inter Potestates et Ecclesiam — fratri suo Iacobo scripsit, Reipublicae ministro — cupio contra Ecclesiam, contra eius Instituta pugnare desinatur. Pontificia auctoritas semper sol fuit Italiae. Sine Summis Pontificibus Roma sicut Babylonia esset et Ninive ». In rebus ad politicam pertinentibus maxima egit cum prudentia ac suos missionarios nullam aliam rem politicam praedicare docuit, nisi Evangelii. In sua gubernandi ratione fortitudinem cum clementia temperavit, multumque dolebat cum aliquod inordinatum praevertere non poterat. Simplici sinceraque humilitate impulsus est ad postulandum semel atque iterum, usque ad extremos vitae annos, ut vacatio sibi daretur a munere Superioris Provincialis et Rectoris Filiarum Caritatis. Numquam autem est a Superioribus Maioribus exauditus, qui bene eius moderationis praestantiam cognoscebant. Industrius fuit, temperans, castus, iustus et consideratus administrator ac privatim ipse artissimam dilexit paupertatem illamque explicavit. Renovatio observantiae religiosae in provinciis Vincentianis eius attribuenda est exemplo et plus etiam eius adhortationibus atque animadversionibus. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 180 Eius virtutum fama post mortem non decrevit, sed potius est aucta; quocirca Archiepiscopus Taurinensis Causam iniit beatificationis et canonizationis atque annis 1928-1930 Processum Ordinarium Informativum instruxit. Decreto promulgato super Causae Introductione (anno 1941), apud eandem Curiam Taurinensem celebratus est Processus Apostolicus super virtutibus in specie. Horum canonicorum Processuum auctoritas et vis probata est anno 1951. Apparata Positione, inquisitum est an Servus Dei virtutes coluisset théologales, cardinales et iis adnexas heroum in modum. Consultores Theologi sua tulerunt suffragia in Congressu Peculiari pridie idus Ianuarias anno 1971. Summario historico Additionali confecto, actus est, exitu cum felici, alter Congressus Peculiaris die 21 mensis Septembris anno 1978. Patres Cardinales atque Episcopi Positionem exquisiverunt die 27 mensis Martii anno 1979. Peractis deinde aliis studiis peculiaribus, die 20 mensis Iunii anno 2000, Causae Ponente Excellentissimo Domino Ottorino Petro Alberti, Archiepiscopo Calaritano, acta est altera Cardinalium et Episcoporum Sessio Ordinaria, qui professi sunt Servum Dei Marcum Antonium Durando sicut heroas decet virtutes coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite essel factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Marci Antonii Durando, Sacerdotis Congregationis Missionis S. Vincentii de Paul, Fundatoris Sororum a Iesu Nazareno, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. & IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 181 UTINENSIS Canonizationis beati Aloisii Scrosoppi sacerdotis Oratorii Sancti Philippi Neri fundatoris congregationis Sororum a Providentia (1804-1884) DECRETUM S U P E R MIRACULO Beatus Aloisius Scrosoppi Utini in vitam venit pridie nonas Augustas anno 1804. Presbyter dioecesanus ordinatus anno 1827, Institutum condidit Sororum a Providentia. Anno 1842 sodalis factus est Oratorii Sancti Philippi Neri. Instituti quod condiderat confirmationem rexit, scholas aperuit et hospitium pro mulieribus surdis mutisque atque multis aliis operibus caritatis se dedidit pro pauperibus et egenis. Fama sanctitatis clarus, mortus est die 3 mensis Aprilis anno 1884. Beatificationis et canonizationis Causa inchoata est anno 1932. Summus Pontifex Ioannes Paulus II eum in Beatorum numerum rettulit anno 1981, die 4 mensis Octobris. Anno 1996 in Zambia coniectus mirus eventus factus est, quem Causae Postulatio iudicio permisit Congregationis de Causis Sanctorum. Casus pertinet ad Petrum Chungu Shitima qui, mense Aprili anno 1996, cum in Africa erat Meridiana, doloribus diffusis coepit laborare cum asthenia praevalenti artuum inferiorum atque cibi appetentiae amissione. Condicio continuo in peiorem partem vertebatur et mutabatur; quapropter in valetudinarium est deductus mense Iunio subsecuto. Diagnosi facta de gravi polyneurite artus inferiores afficiente coniuncta cum contagione ab HIV (humanae immunodeficientiae viro), aegrotus dimissus est, cum curantes morbi momentum terminale esse iudicavissent. Scientiae medicae animadversis inefficacibus remediis, communitas catholica urbis Oudtshoorn, a medio mense Iunio divinum petivit auxilium per intercessionem beati Aloisii Scrosoppi. Repente, nocte inter diem 9 et diem 10 mensis Octobris, anno 1996, sanatio facta est et sanatus ab insequenti mane affirmavit se non iam doloribus affici, ac rursus sine difficultatibus gradi incepit atque manducare. Mirus casus inspectus est apud Curiam Oudtshoornensem anno 1998 per Inquisitionem dioecesanam, cuius auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto prodito die 29 mensis Ianuarii anno 1999. Collegium Medicorum Dicasterii, in sessione habita postridie nonas Iulias anno 1999 uno ore affirmavit sanationem a polyneurite et a cachexia rapi- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 182 dissimam fuisse, completam, duraturam ex scientia inexplicabilem "quoad modum" et efficacitatem HIV permanere. Die 16 mensis Novembris eodem anno actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris ac die 15 mensis Februarii anno 2000 Sessio Ordinaria est facta Patrum Cardinalium atque Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Aloisio Barbarito, Archiepiscopo titulari Florentinensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, per intercessionem beati Aloisii Scrosoppi, sacerdotis Oratorii Sancti Philippi Neri, Fundatoris Congregationis Sororum a Providentia, videlicet de rapidissima, completa, duratura sanatione Petri Chungu Shitima a polyneurite et a cachexia in subiecto cum efficacitate HIV. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. & S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis VALENTINA seu CASALENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Casimiri Barello Morello christifidelis laici (1857-1884) DECRETUM S U P E R VIRTUTIBUS « Dum vivam peregrinabor. Pedibus intectis incedam et nudo capite. Itinera mea semper pedibus confìciam. Sub divo vel in aliquo deversabor tugurio. Dona a nullo accipiam. Panis frustum emendicatum mihi sat erit. Congregatio de Causis Sanctorum 183 Ante Iesum eucharisticum stationem habebo, coram quo integros consumami dies. Me mundus irridebit, percutiet, depellet, in custodiam coniciet. Has indignitates sitio, quas patienter excipiendo Deo meo ostendam totum eius esse cor meum ». Novum hoc vitae propositum statutum Servus Dei Casimirus Barello Morello perfecte ad effectum adduxit, Deo in maxima serviendo paupertate et imitari nitendo Dominum Iesum, qui dixit: « Vulpes foveas habent et volucres caeli tabernacula, Filius autem hominis non habet, ubi caput rechnet » (Mt 8, 20). Familia igitur ceterisque rebus relictis, sine intermissione de urbe ad urbem peregrinatus est, gravia oppetens incommoda et non raro etiam indecoras vexationes. Soli divino fisus auxilio, laeto promptoque cum animo conatus est praeceptum perficere Evangelii: « Nolite ergo solliciti esse dicentes: "Quid manducabimus", aut "Quid bibemus", aut "Quo operiemur?". Haec enim omnia gentes inquirunt: scit enim Pater vester caelestis quia his omnibus indigetis. Quaerite autem primum regnum Dei et iustitiam eius, et haec omnia adicientur vobis » (Mt 6, 31-33). Dum equidem vias mundi obibat pieque diversorum locorum visebat ecclesias, potissimum vita sua Deum laudare cupiebat, fidei lumen inicere iis, in quos incidebat, et caelestem denique civitatem adipisci, nullas alias divitias efferens, quam virtutum, quae ob Dei oculos pulchram reddunt animam et aptam ad gloriam Domini participandam a mortuis suscitati. Hic Christi discipulus, legitimorum coniugum Iosephi Barello et Angelae Morello primo loco natus, in vico lingua vernacula Cavagnolo appellato, intra dioecesis Casalensis fines, est ortus pridie Calendas Februarias anno 1857, eodemque die est aquis Baptismatis ad gratiam regeneratus; undecim annis post sacramentum accepit Confirmationis. Pueritiam in simplicitate egit, sed iam tum indolis bonitate eminuit, intellegentiae alacritate, deprecationis et solitudinis studio, lusuum moderatione. In schola exemplar fuit docilitatis et discendi diligentiae, in familia vero industrias in domus officiis exsequendis. Per longum matris morbum, cui filii cum cura assedit, religiosorum librorum et sanctorum vitarum lectione est multa pietate incensus quae, propinquis obstupescentibus, crescebat in dies. Sed constans non fuit; nam, matre immature mortua (anno 1869), ardens ille precationis et solitudinis amor deferbuit. Annis 1872-1873 gravi morbo aegrotavit, quo liberatus est Virgine Maria impetrante, ut ipse affirmabat. Cum corpore anima quoque refloruit. Hinc qualibet oblectatione neglecta, in agris colendis tempus insumebat et magis etiam in precatione atque in sui castigatione. Animadvertens deinde se non 184 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale posse in familia operibus pietatis vacare, sic ut voluisset, autumno anni 1875 de domo paterna decessit et alibi modestis laboribus se sustentavit. At, cum plus plusque exoptaret vires suas Domino soli consecrare, confessario probante statuit peregrinus fieri seseque maxime Providentiae concredere. Italiam peragravit et ad Hispaniam pervenit. In patriam reversus ut stipendia mereret, primo erga Dominum fidelem Se servavit, commilitonum sollicitationibus restitit omnesque vicit illecebras; postea autem vanitatibus indulsit, sed non diu. Etiam tum miles erat, cum, gratia adiutus, opera caritatis resumpsit et paenitentiam agere, commilitum risum ferens. Militiae stipendia emeritus (anno 1880), litteras ad patrem misit, in quibus praeter alia haec scripsit: « Scias me non esse creatum ad terrena, sed ad caelestia, neque genitum ut panis temporalis frustum reservem, sed ut panis caelestis frustum acquiram et provideam: nec destinatum ad hominem amandum eique ad serviendum, sed ad Deum amandum et ad ei serviendum ». Puellae etiam scripsit illi quae — magis fortasse patris appetitane quam eius — in matrimonium ei ducenda fuisset: « Dominus — inquit — me illuminavit traxitque ad se, mihique eius monita sequenda sunt ». Et addidit: « Ego quidem tibi tam bene volebam, ut ad monendum potius paratus essem, quam ut te desererem. Sed Iesu amor et gaudium quo fruor in eo amando, milies maiora sunt, et, si propter amorem tui semel mori paratus eram, nunc propter amorem Dei mei milies potius mori paratus sum, quam ut eum ob mulierem relinquam ». Iam clara erat eius peregrini paenitentis vocatio, quam ad mortem usque singulari cum fidelitate erat secuturas. Italiae urbes lustravit, Galliae, Hispaniae, bonum diffundens virtutum suarum odorem. Quot chilometra pedibus emetitus sit, quot loca quotque ecclesias viserit, quot occurrent personis suaque caritate servierit, ad amussim dicere est difficile dictu. Certum est tamen eum, cum Deo coniunctum, continenter in ardua perfectionis christianae via esse progressum eiusque exemplum homines ad bona spiritus immortalia revocavisse. Nihilo minus quidam, saltem aliquamdiu, non verum eum habuerunt Christi imitatorem et austerum sectatorem Evangelii, sed iuvenem insolitum. Mendicus esse putatus et erro, pluribus in locis est contumeliam expertus ludibriorum et carceris, sed potius quam molestiam, magnam ostendit patientiam, maturam fortitudinem et imperturbatam interiorem pacem. Ignominiarum memor quas Christus in passione subiit, laetitia afficiebatur quod falso insimularetur, divexaretur et nihil hominis duceretur esse. Vere ei omnia Deus erat; qua re nec praesentibus afflictabatur difficultatibus nec erat de futuris sollicitus. Nihil ei cordi esse terrena videbantur: prudens, contra, erat et indefatigabilis in thesauris pro Congregatio de Causis Sanctorum 185 regno caelorum cumulandis. Ex hoc spiritu paternam fratri cessit hereditatem, et cum stipes accipere obstringebatur, has statim pauperibus erogabat. Durissimae paupertatis amans, se a qualibet bonorum terrestrium et commodorum cupiditate alienum retinuit. Miseras sibi vestes induebat, a cibo saepe se abstinebat, asperis se exercebat paenitentiis. Hortantibus ut tam acerbam et incertam vitam desineret, respondebat: « Maxima, quam in mundo optare possim, fortuna, haec est vita quam ago, et in perpetuum infelix essem, si ab ea discederem ». Affectuum humanorum expers servavit cor, et egregie virtutem castitatis coluit; cum vero temptationes vehementiores factae sunt, non dubitavit aliquot menses anachoreta exsistere et crebriora reddere preces, ieiunia et castigationes, quae iam multa erant. Laudanda haec se gerendi ratio, quam nonnulli cum ratione comparaverunt sancti Benedicti Iosephi Labre, virtutibus theologalibus firmiter nitebatur. Casimirus namque non solum sine dubitationibus divinae revelationi assensus est et Ecclesiae magisterio, sed Deo se credidit humili cum spe et ardenti cum amore, nec aliud exoptavit, quam cum eo vivere eiusque fideliter facere voluntatem. Quam ob rem quodlibet peccati genus vitabat semperque paratus erat ad ea omnia perficienda, quae Deo gloriae essent et proximo animaeque suae utilitati. Deprecationis, contemplationis, paenitentiae avidissimus fuit. Maiorem diei partem in ecclesia degebat, fervidam ostendens erga Christum Crucifixum et Eucharistiam pietatem. Novimus quo modo plerumque tempus consumeret cum in urbibus erat: « Mane, hora ferme quarta, ad ostium se conferebat alicuius ecclesiae, ibique genibus nixus meditabatur et precabatur donec, ecclesia reclusa, ingressus, quot posset Missis interesset, sanctam Communionem acciperet et, post longam et ardentem gratiarum actionem, ecclesiam adiret, ubi eo die Quadraginta Horae celebrarentur: ibi provolutus in pavimento et, fere ieiunus, usque ad vesperam manebat ore tam suavis et pius, ut etiam incuriosiores et pii id demirarentur ». Tenera et filii pietate Dei Matrem coluit, a qua affirmabat se gratias accepisse magni momenti, eamque multimodis veritus est, praesertim ad eius templa peregrinationibus et Rosarii recitatione. Ex fide vixit (cfr Rom 1, 17), quam, officiis baptismalibus suaeque vocationi congruenter, ceteris inicere nisus est verbo et vitae testimonio. De animarum salute sollicitus, affirmabat: « Magis precari expeto, non mihi soli, sed etiam tot aliis, qui non precantur et Dei immemores vivunt, ut illuminentur et convertantur. Dominum rogo ut mihi omnia mundi imponat peccata utque omnes homines salvi fiant ». Per suas peregrinationes prudenter et dulciter verum explicabat apostolatum et, propter eum, non pauci ad 186 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Deum redierunt. Non solum spiritale bonum proximi curavit; sed, quantum potuit, operas fecit misericordiae ad corpora pertinentes. Laetus erat egentioribus se paulum illud donare, quod habebat, adeo ut se vel calceamentis et subuculis privaret. Effecit ut caritatis suae fructus in carcere inclusi, aegroti, moniales degustarent. Eius vagae vitae ultima statio urbs fuit Alcoy, in archidioecesi Valentina sita. Ibi a populo aestimatus et veneratus, pie obiit, Viatico confirmatus et Infirmorum Unctione, die 9 mensis Martii anno 1884. Eius corpus, tunica indutum Tertiariorum Sancti Francisci Asisinatis, ingens hominum numerus, etiam e vicinis convenientium, viserunt. Exsequiae eius sollemnissimae fuerunt et sunt ad finem adductae per sepulturam in loci illius coemeterio. Postea corpus translatum est in ecclesiam Sancti Georgii urbis Alcoy. Paucis mensibus post mortem Servi Dei, cogitatum est de ineunda Canonizationis Causa, sed ob rationes ad eandem non pertinentes, Processus Informativus solummodo annis 1947-1948 Valentiae celebratus est. Apud Curiam episcopalem Casalensem actus est Processus canonicus Additicius anno 1952. Causa est introducta die 16 mensis Iulii anno 1963. Antea edita erant Decreta super scriptis Servi Dei (anno 1951) et super non cultu (anno 1952). Concessa venia celebrationis Processus Apostolici, Causa credita est Officio Historico Sacrae id temporis Rituum Congregationis, quod instrumentorum ad eundem Servum Dei spectantium collationem curavit et studium criticum. Hunc laborem Consultores Historici probaverunt in sessione diei 13 mensis Decembris anni 1972. Deinde inspectae sunt virtutes. Die 13 mensis Decembris anno 1989 secundo cum exitu actus est Congressus Peculiaris super virtutibus. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria diei 22 mensis Maii, anni 1990, coacti, Causae Ponente Exc.mo Domino Paulino Limongi, Archiepiscopo titulari Nicaeensi in Haemimonto, professi sunt Casimirum Barello Morello heroum in modum virtutes théologales, cardinales et adnexas exercuisse. Deinceps novae pertractationes peractae sunt. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata fideli que relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus Decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Casimiri Barello Morello, Christifidelis laici, in casu et ad effectum de quo agitur. Congregatio pro Episcopis 187 Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum idem Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. ES IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. ES Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S QUICENSIS de nominis in lingua vernacula dioecesis mutatione DECRETUM Cum Quicensis episcopalis sedes vulgari nomine Santa Cruz del Quiche sit denominata, Exc.mus P.D. Iulius Edgarius Cabrera Ovalle, prsedictae dioecesis Episcopus preces porrexit ut dioecesis Quicensis vulgo « Quiché » in posterum nominetur. Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P.D. Ramiri Moliner Inglés, Archiepiscopi titularis Sardanensis et in Guatemala Apostolici Nuntii, porrectis precibus benigne annuendum censuit. Quapropter, eadem Congregatio, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia Pp. II, tributarum, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, statuit ut dioecesis Quicensis vulgo « Quiché » in posterum designetur. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex aedibus Congregationis pro Episcopis, die 11 mensis Iulii anno 2000. ES Franciscus Monterisi, a Secretis. L. Ferdinandus Ramos, Off. a s. In Congr. pro Episcopis tab., n. 189/2000 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: 188 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 30 Ianuarii 2001. — Metropolitanae Ecclesiae Catacensi-Squillacensi, noviter erectae, Exc.mum P.D. Antonium Cantisani, hactenus Archiepiscopum eiusdem sedis. — Metropolitanae Ecclesiae Cosentinae-Bisinianensi, noviter erectae, Exc.mum P.D. Iosephum Agostino, hactenus Archiepiscopum eiusdem sedis. — Cathedrali Ecclesiae Nemausensi R.D. Robertum Wattebled, hactenus Vicarium generalem Atrebatensem. die 2 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Zamorensi R.D. Casimirum Lopez Llórente, hactenus Vicarium generalem dioecesis Oxomensis-Sorianae. die 3 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Urbis Orientalis, Exc.mum P.D. Ignatium Gogorza Izaguirre, S . d . di Béth., hactenus Episcopum Oviedopolitanum. die 7 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Ioannis in Brasilia Exc.mum P.D. Davidem Dias Pimentel, hactenus Episcopum titularem Marazanensem et Auxiliarem Bellohorizontinum. die 8 Februarii. — Titulari Ecclesiae Bleranae, cum dignitate archiepiscopali, R.D. Henricum Iosephum Nowacki, nunc in Secretaria Status Consiliarium Nuntiaturae, quem constituit Nuntium Apostolicum in Slovacchia. die 16 Februarii. — Coadiutorem archidioecesis Novae Aureliae, Exc.mum P.D. Alfredum Clifton Hughes, hactenus Episcopum Rubribaculensem. die 23 Februarii. —- Cathedrali Ecclesiae Budovicensi Episcopum Coadiutorem Exc.mum P.D. Georgium Padour, hactenus Episcopum titularem Ausuccurensem et Auxiliarem archidioecesis Pragensis. CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, latis decretis a Congregatione pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 23 Octobris 2000. — Titulari episcopali Ecclesiae Chimaerensi P.D. Iosephum a Iesu Quintero Díaz, hactenus Episcopum Tibuensem in civitate Columbiensi, quem ibi constituit primum Vicarium Apostolicum Laetitiae. die 30 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Aquaenovensi in Proconsulari R.D. Aloisium Mariam Ling Mangkhanekhoun, in praesens Vicariatus Apostolici Vientianensis Vicarium delegatum, quem constituit Vicarium Apostolicum Paksensem. Congregatio pro Episcopis 189 die 5 Decembris 2000. — Titulari episcopali Ecclesiae Tatiltensi R.D. Ulixem Gonzalez Sánchez, templi cathedralis Girardotensis in Columbia curionem, quem constituit primum Vicarium Apostolicum Sancti Andreae et Providentiae. die 22 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Cenculianensi R.D. Anil Couto, Seminarii minoris archidioecesis Delhiensis « Vinay Gurkul » nuncupati rectorem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem sedis metropolitanae. — Titulari episcopali Ecclesiae Sabratensi R.D. Salomonem Ainanchukwu Ainatu, curiae dioecesanae Avkaënsis cancellarium, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Sitifensi R.D. Ioannem Choi Young-su, stationis radiophonicae archidioecesis Taeguensis nuncupatae « La radio de la paix » directorem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem sedis metropolitanae. NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione ad suum beneplacitum renuntiavit: die 5 Februarii 2000. — R.P. Octavium Vitale, Congregationis Rogationistarum a Corde Iesu sodalem, Administratorem Apostolicum dioecesis Alexiensis. — R.P. Prelë Gjurashaj, Ordinis Fratrum Minorum sodalem, Administratorem Apostolicum dioecesis Pulatensis. — R.D. Christophorum Palmieri, Congregationis Missionis sodalem, Administratorem Apostolicum dioecesis Rrësheniensis. — R.D. Dodë Gjergji, e clero dioecesis Scopiensis-Prisrianensis, Administratorem Apostolicum dioecesis Sappensis. die 1 Aprilis. — R.P. Henricum Figaredo, Societatis Iesu sodalem, Praefectum Apostolicum Battambangensem. die 27 Maii. — R.P. Antonysamy Susairaj, M.E.P., hactenus Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » Praefecturae Apostolicae Kompongchamensis, Praefectum Apostolicum eiusdem circumscriptionis ecclesiasticae. die 5 Iulii. — R.P. Rolandum Trevisan, Piae Societatis S. Francisci Xaverii pro exteris missionibus sodalem, Administratorem Apostolicum « sede plena et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Uviraënsis. die 14 Iulii. — Em.mum Adamum Iosephum Cardinalem Maida, Archiepiscopum Detroitensem, primum Superiorem Ecclesiasticum — pro tempore — Missionis « sui iuris » Insularum Caimanensium, noviter erectae necnon provinciae ecclesiasticae Regiopolitanae in Iamaica aggregatae. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 190 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Martedì, 1 3 Febbraio 2 0 0 1 , S.E. il signor WALTER GREINERT, Ambasciatore d'Austria presso la Santa Sede. Venerdì, 1 6 Febbraio 2 0 0 1 , S.E. il Signor ALBERTO MONTAGNE VIDAL, Ambasciatore del Perú presso la Santa Sede. Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Giovedì, 8 Febbraio 2 0 0 1 , S.E. il Signor JERZY BUZEK, Presidente del Consiglio dei Ministri della Repubblica Polacca. Mercoledì 21 febbraio 2001 il Santo Padre Giovanni Paolo II ha tenuto Concistoro ordinario pubblico nel quale ha creato cardinali di Santa Romana Chiesa: Ignace Moussa I Daoud, Patriarca em. di Antiochia dei Siri; Stephanus II Ghattas, Patriarca di Alessandria dei Copti; Marian Jaworski, Prete di S. Sisto; Janis Pujats, Prete di S. Silvia*; Giovanni Battista Re, Prete dei Ss. XII Apostoli; Johannes J. Degenhardt, Prete di S. Liborio*; Antonio J. Gonzalez Zumárraga, Prete di S. Maria in Via; Ivan Dias, Prete dello Spirito Santo alla Ferratella; Geraldo Majella Agnelo, Prete di S. Gregorio Magno alla Magliana nuova*; Pedro Rubiano Sàenz, Prete della Trasfigurazione di Nostro Signore Gesù Cristo*; Theodore E. McCarrick, Prete dei Ss. Nereo e Achilleo; Desmond Connell, Prete di S. Silvestro in Capite; Audrys J. Backis, Prete della Natività di Nostro Signore Gesù Cristo a via Gallia; Francisco Javier Errázuriz Ossa, Prete di S. Maria della Pace; Julio Terrazas Sandoval, Prete di S. Giovanni Battista de' Rossi in via Latina*; Wilfrid Fox Napier, Prete di S. Francesco d'Assisi ad Acilia*; Oscar Andrés Rodríguez Maradiaga, Prete di S. Maria della Speranza*; Bernard Agre, 1 * di nuova erezione Riservato « in pectore » il 21 febbraio 1998. 1 Diarium Romanae Curiae 191 Prete di S. Giovanni Crisostomo a Monte Sacro Alto; Louis-Marie Bilie, Prete di S. Pietro in Vincoli; Ignacio A. Velasco García, Prete di S. Maria Domenica Mazzarello*; Juan L. Cipriani Thorne, Prete di S. Camillo de Lellis; Francisco Alvarez Martínez, Prete di S. Maria « Regina Pacis » a Monte Verde; Claudio Hümmes, Prete di Sant'Antonio da Padova in via Merulana; Varkey Vithayathil, Prete di S. Bernardo alle Terme; Jorge M. Bergoglio, Prete di S. Roberto Bellarmino; José da Cruz Policarpo, Prete di Sant'Antonio in Campo Marzio*; Severino Poletto, Prete di S. Giuseppe a via Trionfale ; Cormac Murphy-O'Connor, Prete di S. Maria sopra Minerva; Edward M. Egan, Prete dei Ss. Giovanni e Paolo; Lubomyr Husar, Prete di S. Sofìa a via Boccea; Karl Lehmann, Prete di S. Leone I; Jean Honoré, Prete di S. Maria della Salute a Primavalle; François Xavier Nguyên Van Thuân, Diacono di S. Maria della Scala; Agostino Cacciavillan, Diacono dei Ss. Angeli Custodi a Città Giardino; Sergio Sebastiani, Diacono di Sant'Eustachio; Zenon Grocholewski, Diacono di S. Nicola in Carcere; José Saraiva Martins, Diacono di Nostra Signora del Sacro Cuore; Crescenzio Sepe, Diacono di Dio Padre Misericordioso*; Jorge M. Mejía, Diacono di S. Girolamo della Carità; Mario F. Pompedda, Diacono dell'Annunciazione della B.V.M, in via Ardeatina; Walter Kasper, Diacono di Ognissanti in via Appia Nuova; Roberto Tucci, Diacono di Sant'Ignazio di Loyola a Campo Marzio; Leo Scheffczyk, Diacono di S. Francesco Saverio alla Garbatella*; Avery Dulles, Diacono dei SS. Nomi di Gesù e Maria in via Lata. 2 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 23 gennaio 2001. Le LL.EE. i mons. Marian Golebiewski, Vescovo di Koszalin-Kolobrzeg; Leo Cornelio, Vescovo di Khandwa, Membri del Pontifìcio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti « ad quinquennium ». » » » S.E. mons. Alfredo Maria Garsia, Vescovo di Caltanissetta, Consultore del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti « in aliud quinquennium ». * di nuova erezione pro hac vice Titolo presbiterale 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 192 1 febbraio 2001. Mons. Renato Boccardo, Capo del Protocollo con incarichi speciali nella Segreteria di Stato. 5 » » S.E. mons. Francesco Lambiasi, Vescovo di Anagni-Alatri, Assistente Ecclesiastico Generale dellAzione Cattolica Italiana « ad triennium ».. 5 » » Gli Emmi Signori Cardinali, Joseph Ratzinger; Jorge Arturo Medina Estévez; le LL.EE. i mons. Julián Herranz, Arcivescovo tit. di Vertara; Louis-Marie Bille, Arcivescovo di Lyon, Membri della Pontificia Commissione «Ecclesia Dei ». » » » Le LL.EE. i mons. Buti Joseph Tlhagale, Arcivescovo di Bloemfontein; Jean Khamsé Vithavong, Vescovo tit. di Moglena, Vicario Apostolico di Vientiane; Gabriel Piroird, Vescovo di Costantine; Albert Ayinde Fasina, Vescovo di Ijebu-Ode; Tod David Brown, Vescovo di Orange in California; Charles Maung Bo, Vescovo di Pathein; Vincent Coulibaly, Vescovo di Kankan; Paul Yoshinao Otsuka, Vescovo di Kyoto; Andrew Francis, Vescovo di Multan; Patrick O'Donoghue, Vescovo tit. di Tulane; Everard Johannes de Jong, Vescovo tit. di Cariana, Membri del Pontificio Consiglio per il Dialogo Inter-Religioso « ad quinquennium ». 8 » » L'Eni.mo Signor Card. Darío Castrillón Hoyos, Membro della Congregazione per i Vescovi « ad quinquennium ». NECROLOGIO 10 19 28 gennaio » » 2001. Mons. Matthias Tuan In-Min, Vescovo di Wanhsien (Cina). » Mons. Jean François Motte, Vescovo tit. di Sufes. » Mons. Ivan Prasko, Vescovo em. di Saints Peter and Paul of Melbourne degli Ucraini (Australia). Recens nuntiatum est Marcellum Bam'ba Gongoa, ep. em. Bondoënsem, die 17 m. Septembris a. 2000 de vita decessisse. An. et vol. XCIII 4 Aprilis 2001 ACTA APOSTOLICAE SE COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio:: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I COSTITUTIONES APOSTOLICAE I PARVAURATANA In Brasilia nova conditur dioecesis Parvauratana. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Ad aptius consulendum spirituali bono Christifidelium, Venerabiles Fratres Antonius Maria Mucciolo, Archiepiscopus Metropolita Botucatuensis, Iosephus Moreira de Melo, Episcopus Itapevensis, et Antonius de Sousa, Episcopus Assisensis, audita Conferentia Episcoporum Brasiliae, ab hac Apostolica Sede antea petiverunt ut, quodam distracto territorio a circumscriptionibus ecclesiasticis suis, nova dioecesis conderetur. Nos, praehabito faventi voto Venerabilis Fratris Alfii Rapisarda, Archiepiscopi titulo Cannensis et in eadem Natione Apostolici Nuntii, de consilio Congregationis pro Episcopis admotae postulationi libenter concedendum esse putavimus. Summa igitur Nostra potestate quae sequuntur decernimus. Ab archidioecesi Botucatuensi et a dioecesibus Itapevensi et Assisensi separamus integrum territorium, prout nunc lege civili circumscribitur, municipiorum quae patrio sermone nuncupantur: Ourinhos, Santa Cruz do Rio Pardo, Espirito Santo do Turvo, Camitar, Chavantes, Ipaussu, Timburi, Sarutaiá, Tejupá, Piraju, Bernardino do Campo, Manduri, Oleo, Ibirarema, Salto Grande, Ribeiräo do Sul, Säo Pedro do Turvo, Ocauçu, Lupércio, Alvinlândia, Ubira- 14 - A.A.S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 194 jara, Fartura et Taguai; atque ex ita seiuncto territorio novam constituimus dioecesim Parvauratanam, quae iisdem limitabitur finibus, quibus praedicta municipia, simul sumpta, prout in civili lege exstant, nunc terminantur. Sic conditae dioecesis sedem in urbe "Ourinhos" ponimus, ibique situm templum, Domino Bono Iesu dicatum, ad gradum ac dignitatem ecclesiae Cathedralis evehimus. Praeterea dioecesim Parvauratanam suffraganeam efficimus metropolitanae Sedi Botucatuensi eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi pro tempore eiusdem metropolitanae Ecclesiae subicimus. Cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae statuimus, perficienda committimus memorato Apostolico Nuntio vel, absente eo, illi, qui curat negotia Sanctae Sedis in Brasilia, eisdem tribuentes necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis, cum primum fas erit, remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die tricesimo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo nonagésimo octavo, Pontificatus Nostri vicesimo primo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status 83 LUCAS card. MOREIRA NEVES Congr. pro Episcopis Praef. Eugenius Sevi, Protonot Apost. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 446 003 Acta Ioannis Pauli Pp,, II 195 II BOBODIULÀSSENSIS Nova in Burkina Faso Provincia ecclesiastica conditur, Bobodiulassensis appellanda, quae ad dignitatem archiepiscopalem et metropolitanam evehitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Afrorum ecclesiales communitates vigere iam laetantes cernimus atque ut eae usque volumus floreant et Christi salutem omnibus exhibeant. Nunc fideles, qui in Burkina Faso sunt, ob oculos versantur, ad quorum salubriorem prosperitatem ecclesiastica instituta aptare properamus. Itaque quorum interest cognitis suffragiis, de consilio Congregationis pro Gentium Evangelizatione, Apostolica Nostra usi potestate, distractis dioecesibus Bobodiulassensi, Banforensi, Deduguensi, Diebuguensi et Nunensi a Sede metropolitana Uagaduguensi, novam Provinciam ecclesiasticam condimus Robodiulassensem appellandam eamque in principali Sede Bobodiulassensi locandam. Ipsa denique ad Archidioecesis metropolitanae dignitatem evehetur, cui nectentur dioeceses Banforensis, Deduguensis, Diebuguensis et Nunensis, veluti suffraganeae Sedes. Renuntiamus exinde Venerabilem Fratrem Anselmum Titianma Sanon, hactenus Episcopum Bobodiulassensem, Archiepiscopum Metropolitam Bobodiulassensem. Ad haec omnia exsolvenda Venerabilem Fratrem Marium Zenari deputamus, Archiepiscopum titulo Iuliensem, atque in Burkina Faso Apostolicum Nuntium, facta videlicet facultate quempiam virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re tandem ad exitum perducta, documenta conficiantur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittantur, contrariis rebus minime officientibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die quinto mensis Decembris anno Domini bis millesimo, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. ES ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret, Status tab., n, 487.472 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 196 III KUPELAËNSIS In Burkina Faso nova conditur Provincia ecclesiastica, Kupelaënsis appellanda, quae ad dignitatem archiepiscopalem et metropolitanam attollitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. In omnes Ecclesias pastorali permoti studio curam continenter adhibemus, ut salutifera Domini beneficia quam amplissimam multitudinem attingant. Ideo Nos aptare festinamus ecclesiastica instituta ad proposita haec commodius assequenda et aptius explenda. Quapropter, cum in Burkina Faso catholicum nomen feliciter amplificari videamus, iis quorum interest rogatis sententiam, de consilio Congregationis pro Gentium Evangelizatione, Apostolica Nostra potestate suffulti, haec quae sequuntur decernimus et statuimus. Seclusis dioecesibus Kupelaënsi, Fada Ngurmaënsi et Kayana a metropolitana Sede Uagaduguensi, novam ex iis Provinciam ecclesiasticam condimus Kupelaënsem appellandam, eiusdem vocabuli obtinentem Sedem, quam ad archidioecesis metropolitanae gradum attollimus, cuique dioeceses Fada Ngurmaënsis et Kayana erunt suffraganeae. Kupelaënsem Episcopum, in praesentiarum Venerabilem Fratrem Seraphinum Rouamba, dignitate Archiepiscopi Metropolitae honestamus secundum sacrorum canonum praescripta. Haec omnia ad expedienda Venerabilem Fratrem Marium Zenari, Archiepiscopum titulo Iuliensem, atque in Burkina Faso Apostolicum Nuntium, legamus, facta videlicet facultate quempiam alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re demum ad exitum perducta, documenta conficiantur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittantur, contrariis rebus minime quibuslibet obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die quinto mensis Decembris, anno Domini bis millesimo, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr, pro Gentium Evang Praef, Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Antonius Macculi, Protonot. Apost. s.n. Loco 83 Plumbi In Secret, Status tab., n, 487,473 Acta Ioannis Pauli Pp. II 197 IV SANCTI ANDREAE et PROVIDENTIAE Praefectura Apostolica Sancti Andreae et Providentiae, in Columbiae finibus, ad dignitatem evehitur Vicariatus Apostolici. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. De Evangelii proclamatione totum per orbem solliciti, fideles Columbianam terram incolentes nunc quidem cogitamus, eos omnes precibus Nostris usque prosequentes. Quia vero animadvertimus Praefecturam Apostolicam Sancti Andreae et Providentiae in evangelica doctrina adipiscenda feliciter prosperare, re mature perpensa, communitatem illam ecclesialem ad gradum dignitatemque Vicariatus Apostolici provehere existimamus. Itaque de consilio Venerabilium Fratrum Congregationis pro Gentium Evangelizatione negotiis praepositorum, Apostolicae Nostrae auctoritatis plenitudine, Praefecturam supra dictam, iisdem finibus constantem, ad statum attollimus Vicariatus Apostolici Sancti Andreae et Providentiae, additis iuribus officiisque secundum Iuris Canonici normas. Quibusvis rebus minime obsistentibus. Haec omnia ad expedienda Venerabilem Fratrem Beniaminum Stella, Archiepiscopum titulo Midilensem atque in Columbia Apostolicum Nuntium, legamus. Diligentibus denique curis Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum novam communitatem ecclesialem committentes, clerum omnesque fideles eiusdem Vicariatus optimis ominibus Nostris prosequimur: summa enim tenemur fiducia eos omnes in humana christianaque provincia altum adepturos esse progressum. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die quinto mensis Decembris, anno bismillesimo, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOSEPHUS card. TOMKO Congr, pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n, 491,547 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 198 ALLOCUTIONES I Ad agrícolas habita.* Illustri Signori! Carissimi fratelli e sorelle! 1. Sono lieto di potervi incontrare, in occasione del Giubileo del mondo agricolo, per questo momento di «festa» e insieme di riflessione sullo stato attuale di questo importante settore della vita e dell'economia e sulle prospettive etiche e sociali che lo riguardano. Ringrazio il Signor Cardinale Angelo Sodano, Segretario di Stato, per le gentili parole che mi ha rivolto, facendosi portavoce dei sentimenti e delle attese che animano tutti i presenti. Saluto con deferenza le illustri personalità, anche di diversa ispirazione religiosa, che in rappresentanza di varie Organizzazioni sono questa sera qui presenti per offrirci il contributo della loro testimonianza. 2. Il Giubileo dei lavoratori della terra coincide con la tradizionale « Giornata del ringraziamento », promossa in Italia dalla benemerita Confederazione dei Coltivatori Diretti, alla quale va il saluto più cordiale. Tale « Giornata » è un forte richiamo ai valori perenni custoditi dal mondo agricolo e, tra questi, soprattutto al suo spiccato senso religioso. Ringraziare è dare gloria a Dio che ha creato la terra e quanto essa produce, a Dio che si è compiaciuto di essa come di «cosa buona», e l'ha affidata all'uomo per una saggia e operosa custodia. A voi, carissimi uomini del mondo agricolo, è affidato il compito di far fruttificare la terra. Compito importantissimo, di cui oggi si va riscoprendo sempre più l'urgenza. Il vostro ambito di lavoro è abitualmente indicato, dalla scienza economica, come « settore primario ». Nello scenario dell'economia mondiale, al confronto con gli altri settori, il suo spazio si presenta molto differenziato, a seconda dei continenti e delle nazioni. Ma quale che ne sia il peso in termini economici, il semplice buon senso basta a porne in rilievo il reale « primato » rispetto alle esigenze vitali dell'uomo. Quando 1 * Die 11 Novembris 2000 Gn 1, 12 1 Acta Ioannis Pauli Pp II 199 questo settore è sottovalutato o bistrattato, le conseguenze che ne derivano per la vita, la salute, l'equilibrio ecologico, sono sempre gravi e, in genere, difficilmente rimediabili, almeno in tempi brevi. 3. La Chiesa ha avuto sempre, per questo ambito di lavoro, uno sguardo speciale, che si è espresso anche in importanti documenti magisteriali. Come dimenticare, a tal proposito, la Mater et magistra del beato Giovanni XXIII? Egli pose per tempo, per così dire, «il dito sulla piaga», denunciando i problemi che purtroppo già in quegli anni facevano dell'agricoltura un « settore depresso », e ciò sia in rapporto « all'indice di produttività delle forze di lavoro » sia « al tenore di vita delle popolazioni agricolo-rurali ». Nell'arco di tempo che va dalla Mater et magistra ai nostri giorni, non si può certo dire che i problemi siano stati risolti. Si deve, piuttosto, costatare che altri se ne sono aggiunti, nel quadro delle nuove problematiche derivanti dalla globalizzazione dell'economia e dall'inasprirsi della « questione ecologica ». 4. La Chiesa ovviamente non ha soluzioni « tecniche » da proporre. Il suo contributo si pone al livello della testimonianza evangelica, e s'esprime attraverso la proposta di quei valori spirituali che danno senso alla vita e orientano le scelte concrete anche sul piano dell'economia e del lavoro. Il primo valore in gioco, quando si guarda alla terra e a quelli che la lavorano, è senza dubbio il principio che riconduce la terra al suo Creatore: la terra è di Dio! E, dunque, secondo la sua legge che deve essere trattata. Se, rispetto alle risorse naturali, si è affermata, specie sotto la spinta dell'industrializzazione, un'irresponsabile cultura del « dominio » con conseguenze ecologiche devastanti, questo non risponde certo al disegno di Dio. « Riempite la terra, soggiogatela e dominate sui pesci del mare e sugli uccelli del cielo ». Queste note parole della Genesi consegnano la terra all'uso, non all'abuso dell'uomo. Esse fanno dell'uomo non l'arbitro assoluto del governo della terra, ma il « collaboratore » del Creatore: missione stupenda, ma anche segnata da precisi confini, che non possono essere impunemente valicati. E un principio da ricordare nella stessa produzione agricola, quando si tratta di promuoverla con l'applicazione di biotecnologie, che non possono essere valutate solo sulla base di immediati interessi economici. È necessario sottoporle previamente ad un rigoroso controllo scientifico ed 2 3 2 Cfr ivi, nn 111-112. 3 Gn 1, 28. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 200 etico, per evitare che si risolvano in disastri per la salute dell'uomo e l'avvenire della terra. 5. La costitutiva appartenenza della terra a Dio fonda anche il principio, tanto caro alla dottrina sociale della Chiesa, della destinazione universale dei beni della terra. Ciò che Dio ha donato all'uomo, lo ha donato con cuore di Padre, che si prende cura dei suoi figli, nessuno escluso. La terra di Dio è dunque anche la terra dell'uomo, e di tutti gli uomini! Questo non implica certo l'illegittimità del diritto di proprietà, ma ne esige una concezione, e una conseguente regolazione, che ne salvaguardino e ne promuovano l'intrinseca « funzione sociale ». Ogni uomo, ogni popolo, ha diritto a vivere dei frutti della terra. E uno scandalo intollerabile, all'inizio del nuovo Millennio, che moltissime persone siano ancora ridotte alla fame e vivano in condizioni indegne dell'uomo. Non possiamo più limitarci a riflessioni accademiche: occorre rimuovere questa vergogna dall'umanità con appropriate scelte politiche ed economiche di respiro planetario. Come ho scritto nel Messaggio al Direttore Generale della FAO in occasione della Giornata Mondiale dell'Alimentazione, occorre « estirpare alla radice le male piante che producono fame e denutrizione ». Le cause di tale situazione, com'è noto, sono molteplici. Tra le più assurde vi sono i frequenti conflitti interni agli Stati, spesso vere guerre dei poveri. Resta poi la pesante eredità di una spesso iniqua distribuzione della ricchezza, all'interno delle singole nazioni e a livello mondiale. 4 5 6 6. Si tratta di un aspetto, al quale proprio la celebrazione del Giubileo ci fa portare speciale attenzione. L'istituzione originaria del Giubileo, infatti, nel suo disegno biblico, era orientata a ristabilire l'uguaglianza tra i figli d'Israele anche attraverso la restituzione dei beni, perché i più poveri potessero risollevarsi, e tutti potessero sperimentare, anche sul piano di una vita dignitosa, la gioia di appartenere all'unico popolo di Dio. Il nostro Giubileo, a duemila anni dalla nascita di Cristo, non può non portare anche questo segno di fraternità universale. Esso costituisce un messaggio rivolto non solo ai credenti, ma anche a tutti gli uomini di buona volontà, perché ci si risolva ad abbandonare, nelle scelte economiche, la logica del puro tornaconto per coniugare il legittimo « profitto » con il valo4 5 6 Cfr Centesimus annus, n. 6. Cfr Mater et magistra, n. 106; Populorum progressio, n Cfr L'Osservatore Romano, 18 ottobre 2000, p 5. 23 Acta Ioannis Pauli Pp II 201 re e la pratica della solidarietà. Occorre, come ho detto in altre occasioni, una globalizzazione della solidarietà, la quale suppone a sua volta una « cultura della solidarietà», che deve fiorire nell'animo di ciascuno. 7. Mentre dunque non cessiamo di sollecitare in questa direzione i pubblici poteri, le grandi forze economiche, e le istituzioni più influenti, dobbiamo essere convinti che c'è una « conversione » che ci riguarda tutti personalmente. E da noi stessi che dobbiamo cominciare. Per questo, nell'Enciclica Centesimus annus, accanto ai temi dibattuti dalla problematica ecologica, ho additato l'urgenza di una « ecologia umana ». Con questo concetto si vuol ricordare che « non solo la terra è stata data da Dio all'uomo, che deve usarla rispettando l'intenzione originaria di bene, secondo la quale gli è stata donata; ma l'uomo è donato a se stesso da Dio e deve, perciò, rispettare la struttura naturale e morale, di cui è stato dotato ». Se l'uomo perde il senso della vita e la sicurezza degli orientamenti morali smarrendosi nelle nebbie dell'indifferentismo, nessuna politica potrà essere efficace nel salvaguardare congiuntamente le ragioni della natura e quelle della società. E l'uomo, infatti, che può costruire e distruggere, può rispettare e disprezzare, può condividere o rifiutare. Anche i grandi problemi posti dal settore agricolo, in cui voi siete direttamente impegnati, vanno affrontati non solo come problemi « tecnici » o « politici », ma, in radice, come « problemi morali ». 7 8. E, pertanto, responsabilità ineludibile di quanti operano col nome di cristiani, dare anche in questo ambito una testimonianza credibile. Purtroppo nei Paesi del mondo cosiddetto « sviluppato » si va espandendo un consumismo irrazionale, una sorta di « cultura dello spreco », che diventa un diffuso stile di vita. Occorre contrastare questa tendenza. Educare ad un uso dei beni che non dimentichi mai né i limiti delle risorse disponibili, né la condizione di penuria di tanti esseri umani, e che conseguentemente pieghi lo stile di vita al dovere della condivisione fraterna, è una vera sfida pedagogica e una scelta di grande lungimiranza. Il mondo dei lavoratori della terra, con la sua tradizione di sobrietà, con il patrimonio di saggezza accumulato anche tra tante sofferenze, può dare in questo un contributo impareggiabile. 9. Vi sono perciò vivamente grato per questa testimonianza « giubilare », che addita all'attenzione di tutta la comunità cristiana e dell'intera società 7 Centesimus annus, n. 38. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 202 i grandi valori di cui il mondo agricolo è portatore. Camminate nel solco della vostra migliore tradizione, aprendovi a tutti gli sviluppi significativi dell'era tecnologica, ma conservando gelosamente i valori perenni che vi contraddistinguono. E questa la via per dare anche al mondo agricolo un futuro di speranza. Una speranza fondata sull'opera di Dio, che il Salmista canta così: « Tu visiti la terra e la disseti, la ricolmi delle tue ricchezze ». Nell'in vocare questa visita di Dio, sorgente di prosperità e di pace per le innumerevoli famiglie operanti nel mondo rurale, voglio offrire a tutti una Benedizione Apostolica a conclusione di questo incontro. 8 Prima di congedarsi il Papa ha cosi salutato i presenti: Vorrei ringraziarvi per questa bella serata, per l'invito e per la bella connessione tra mondo rurale, mondo agricolo e musica moderna. Grazie a tutti per la partecipazione di rappresentanti di tutti i Paesi e così tutta la Chiesa universale vive e celebra il Giubileo. Vi auguro un buon riposo. Domani vi aspetta ancora una grande celebrazione. Speriamo che il tempo sia buono. II Ad sodales Pontificiae Academiae Scientiarum.* Signor Presidente, Illustri Signori e Signore! 1. Con gioia vi porgo il mio cordiale saluto in occasione della Sessione Plenaria della vostra Accademia, che, dal contesto giubilare in cui si svolge, assume un significato ed un valore speciale. Ringrazio, innanzitutto, il vostro Presidente, il professor Nicola Cabibbo, per le gentili parole che ha voluto rivolgermi a nome di tutti. Estendo il mio vivo ringraziamento a tutti voi per questo incontro e per il competente ed apprezzato contributo che offrite al progresso del sapere scientifico per il bene dell'umanità. Proseguendo e quasi completando le riflessioni dello scorso anno, voi vi siete soffermati in questi giorni sullo stimolante tema « La scienza ed il futuro dell'umanità ». Sono lieto di constatare che in questi ultimi anni le 8 Sai 65, 10. * Die 13 Novembris 2000. Acta Ioannis Pauli Pp II 203 Settimane di Studio e le Assemblee Plenarie sono state dedicate in modo sempre più esplicito all'approfondimento di quella dimensione della scienza che potremmo qualificare come antropologica o umanistica. Tale importante aspetto della ricerca scientifica è stato anche affrontato in occasione del Giubileo degli Scienziati, celebrato nel maggio scorso, e, più recentemente, durante il Giubileo dei Docenti Universitari. Mi auguro che la riflessione sul rapporto tra i contenuti antropologici del sapere e il necessario rigore della ricerca scientifica possa svilupparsi in modo significativo, offrendo indicazioni illuminanti per il progresso integrale dell'uomo e della società. 2. Quando si parla della dimensione umanistica della scienza, il pensiero corre per lo più alla responsabilità etica della ricerca scientifica a motivo dei riflessi che ne derivano per l'uomo. Il problema è reale e ha suscitato una preoccupazione costante nel Magistero della Chiesa, specie nella seconda parte del ventesimo secolo. Ma è chiaro che sarebbe riduttivo limitare la riflessione sulla dimensione umanistica della scienza ad un semplice richiamo a questa preoccupazione. Ciò potrebbe perfino condurre qualcuno a temere che si prospetti una sorta di « controllo umanistico sulla scienza », quasi che, sul presupposto di una tensione dialettica tra questi due ambiti del sapere, fosse compito delle discipline umanistiche dirigere ed orientare in modo estrinseco le aspirazioni e i risultati delle scienze naturali, protese verso la progettazione di sempre nuove ricerche e l'allargamento dei loro orizzonti applicativi. Da un altro punto di vista, il discorso sulla dimensione antropologica della scienza evoca soprattutto una precisa problematica epistemologica. Si vuole cioè sottolineare che l'osservatore è sempre parte in causa nello studio dell'oggetto osservato. Ciò vale non solo per le ricerche sull'estremamente piccolo, ove i limiti conoscitivi dovuti a questo stretto coinvolgimento sono stati già da molto tempo evidenziati e filosoficamente discussi, ma anche per le più recenti ricerche sull'estremamente grande, ove la particolare prospettiva filosofica adottata dallo scienziato può influire in modo significativo sulla descrizione del cosmo, quando si sfiorano le domande sul tutto, sull'origine e sul senso dell'universo stesso. In linea più generale, come ci mostra assai bene la storia della scienza, tanto la formulazione di una teoria come l'intuizione che ha guidato molte scoperte, si rivelano spesso condizionate da precomprensioni filosofiche, estetiche, e talvolta perfino religiose o esistenziali, già presenti nel soggetto. Ma anche in relazione a questa tematica, il discorso sulla dimensione antro- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 204 pologica o il valore umanistico della scienza non riguarderebbe che un aspetto peculiare, all'interno del più generale problema epistemologico del rapporto fra soggetto e oggetto. Infine, si parla di « umanesimo nella scienza » o « umanesimo scientifico », per sottolineare l'importanza di una cultura integrata e completa, capace di superare la frattura fra le discipline umanistiche e le discipline scientifico-sperimentali. Se tale separazione è certamente vantaggiosa nel momento analitico e metodologico di una qualunque ricerca, essa è assai meno giustificata e non priva di pericoli nel momento sintetico, quando il soggetto si interroga sulle motivazioni più profonde del suo « fare scienza » e sulle ricadute « umane » delle nuove conoscenze acquisite, sia a livello personale che a livello collettivo e sociale. 3. Ma, al di là di queste problematiche, parlare della dimensione umanistica della scienza ci porta a mettere a fuoco un aspetto, per così dire, « interiore » ed « esistenziale » che coinvolge profondamente il ricercatore e merita particolare attenzione. Come ebbi modo di ricordare, parlando anni or sono all'U.N.E.S.C.O, la cultura, e quindi anche la cultura scientifica, possiede in primo luogo un valore «immanente al soggetto». Ogni scienziato, attraverso lo studio e la ricerca personali, perfeziona se stesso e la propria umanità. Voi siete testimoni autorevoli di ciò. Ciascuno di voi, infatti, pensando alla propria vita ed alla propria esperienza di scienziato, potrebbe dire che la ricerca ha costruito e in qualche modo segnato la sua personalità. La ricerca scientifica costituisce per voi, come lo è per molti, la via per il personale incontro con la verità e, forse, il luogo privilegiato per lo stesso incontro con Dio, Creatore del cielo e della terra. Colta in questa chiave, la scienza risplende in tutto il suo valore, come un bene capace di motivare un'esistenza, come una grande esperienza di libertà per la verità, come una fondamentale opera di servizio. Attraverso di essa, ogni ricercatore sente di poter crescere lui stesso ed aiutare gli altri a crescere in umanità. 1 Verità, libertà e responsabilità sono collegate nell'esperienza dello scienziato. Egli, infatti, nell'intraprendere il suo cammino di ricerca, comprende che deve attuarlo non solo con l'imparzialità richiesta dall'oggettività del suo metodo, ma anche con l'onestà intellettuale, la responsabilità e direi con una sorta di « riverenza » quali si addicono allo spirito umano nel suo accostarsi alla verità. Per lo scienziato comprendere sempre meglio la realtà 1 Cfr Insegnamenti, III/l [1980] 1639-1640. Acta Ioannis Pauli Pp II 205 singolare dell'uomo rispetto ai processi fisico-biologici della natura, scoprire sempre nuovi aspetti del cosmo, sapere di più sull'ubicazione e la distribuzione delle risorse, sulle dinamiche sociali e ambientali, sulle logiche del progresso e dello sviluppo, si traduce nel dovere di servire di più l'intera umanità cui egli appartiene. Le responsabilità etiche e morali collegate alla ricerca scientifica possono essere colte, perciò, come un'esigenza interna alla scienza in quanto attività pienamente umana, non come un controllo, o peggio un'imposizione, che giunga dal di fuori. L'uomo di scienza sa perfettamente, dal punto di vista delle sue conoscenze, che la verità non può essere negoziata, oscurata o abbandonata alle libere convenzioni o agli accordi fra i gruppi di potere, le società o gli Stati. Egli, dunque, a motivo del suo ideale di servizio alla verità, avverte una speciale responsabilità nella promozione dell'umanità, non genericamente o idealmente intesa, ma come promozione di tutto l'uomo e di tutto ciò che è autenticamente umano. 4. Una scienza così concepita può incontrarsi senza difficoltà con la Chiesa ed aprire con lei un dialogo fecondo, perché proprio l'uomo è « la prima e fondamentale via della Chiesa ». La scienza può allora guardare con interesse alla Rivelazione biblica, che svela il senso ultimo della dignità dell'uomo, creato a immagine di Dio. Essa può, infine, soprattutto incontrarsi con Cristo, il Figlio di Dio, Verbo incarnato, l'Uomo perfetto; Colui, seguendo il quale, l'uomo diventa anch'egli più uomo. Non è forse questa centralità di Cristo che la Chiesa celebra nel Grande Giubileo dell'Anno 2000? Nell'affermare l'unicità e la centralità del Dio fatto Uomo, la Chiesa si sente investita di una grande responsabilità: quella di proporre la Rivelazione divina che, senza nulla rigettare « di quanto è vero e santo » nelle varie religioni dell'umanità, addita Cristo, « Via, Verità e Vita» (Gv 14, 6), come mistero in cui tutto trova pienezza e compimento. In Cristo, centro e culmine della storia, è contenuta anche la norma del futuro dell'umanità. In Lui la Chiesa riconosce le condizioni ultime, affinché il progresso scientifico sia anche vero progresso umano. Sono le condizioni della carità e del servizio, quelle che assicurano a tutti gli uomini una vita autenticamente umana, capace di elevarsi fino all'Assoluto, aprendosi non solo alle meraviglie della natura, ma anche al mistero di Dio. 2 3 4 5 2 3 4 5 Redemptor hominis, 14. Cfr Gaudium et spes, 41. Cfr Nostra aetate, 2. Cfr Tertio millennio adveniente, 9-10. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 206 5. Illustri Signori e Signore! Nel consegnarvi queste riflessioni sul contenuto antropologico e sulla dimensione umanistica dell'attività scientifica, auspico di cuore che i colloqui e gli approfondimenti di questi giorni siano fruttuosi per il vostro impegno accademico e scientifico. Il mio augurio è che voi possiate contribuire, con saggezza ed amore, alla crescita culturale e spirituale dei popoli. A tal fine, invoco su di voi la luce e la forza del Signore Gesù, vero Dio e vero Uomo, nel quale si unificano il rigore della verità e le ragioni della vita. Assicuro volentieri un ricordo nella preghiera per voi e per il vostro lavoro ed imparto a ciascuno di voi la Benedizione Apostolica, che estendo volentieri a tutte le persone a voi care. III Ad militares et publicae securitati curae addictos.* 1. « Allora vedranno il Figlio dell'uomo venire sulle nubi con grande potenza e gloria ».' In questa penultima domenica del tempo ordinario, la Liturgia ci parla della seconda venuta di Cristo. Il Signore apparirà sulle nubi rivestito di gloria e di potenza. È lo stesso Figlio dell'uomo, misericordioso e compassionevole, che i discepoli hanno conosciuto nel suo itinerario terreno. Quando sarà il momento della sua manifestazione gloriosa, Egli verrà a dare compimento definitivo alla storia umana. Attraverso il simbolismo di sconvolgimenti cosmologici, l'evangelista Marco ricorda che Dio pronuncerà, nel Figlio, il suo giudizio sulle vicende degli uomini, ponendo fine ad un universo corrotto dalla menzogna e dilaniato dalla violenza e dall'ingiustizia. 2. Chi meglio di voi, carissimi militari e membri delle Forze di Polizia, ragazzi e ragazze, può rendere testimonianza circa la violenza e le forze disgregatrici del male presenti nel mondo? Voi lottate ogni giorno contro di esse: siete infatti chiamati a difendere i deboli, a tutelare gli onesti, a favorire la pacifica convivenza dei popoli. A ciascuno di voi si addice il ruolo di sentinella, che guarda lontano per scongiurare il pericolo e promuovere dappertutto la giustizia e la pace. * Die 19 Novembris 2000, Me 13, 26 1 Acta Ioannis Pauli Pp II 207 Vi saluto tutti con grande affetto, carissimi fratelli e sorelle, giunti a Roma da tante parti della terra per celebrare il vostro speciale Giubileo. Siete i rappresentanti di eserciti che si sono fronteggiati lungo il corso della storia. Oggi vi date appuntamento presso la Tomba dell'apostolo Pietro per celebrare Cristo « nostra pace, colui che ha fatto dei due un popolo solo, abbattendo il muro di separazione che era frammezzo, cioè l'inimicizia ». A Lui, misteriosamente e realmente presente nell'Eucaristia, siete venuti ad offrire i vostri propositi ed il vostro quotidiano impegno di costruttori di pace. A ciascuno di voi esprimo il più vivo apprezzamento per la dedizione e il generoso impegno. Rivolgo con fraterna stima il mio pensiero anzitutto a Mons. José Manuel Estepa Llaurens, che si è fatto interprete dei vostri comuni sentimenti. Il mio saluto s'estende ai carissimi Arcivescovi e Vescovi Ordinari Militari, con i quali mi congratulo per la dedizione con cui provvedono alla vostra cura pastorale. Insieme con loro, saluto i Cappellani Militari, che generosamente condividono gli ideali e la fatica della vostra ardua attività quotidiana. Il mio rispettoso pensiero va, altresì, agli Ufficiali delle Forze Armate, ai Dirigenti delle Forze di Polizia, ai Responsabili dei vari Organismi di sicurezza, come pure alle Autorità civili, che hanno voluto condividere la gioia e la grazia di questa solenne celebrazione giubilare. 2 3. La vostra quotidiana esperienza vi porta ad affrontare situazioni difficili e talora drammatiche, che pongono a repentaglio le sicurezze umane. Il Vangelo, però, ci conforta presentando la figura vittoriosa di Cristo giudice della storia. Egli con la sua presenza illumina il buio e persino la disperazione dell'uomo, ed offre a chi confida in Lui la consolante certezza della sua costante assistenza. Nel Vangelo, poc'anzi proclamato, abbiamo ascoltato un significativo riferimento all'albero del fico, i cui rami, con lo spuntare delle prime gemme, annunciano il tempo primaverile ormai vicino. Con queste sue parole, Gesù incoraggia gli apostoli a non arrendersi di fronte alle difficoltà ed alle incertezze del tempo presente. Li esorta piuttosto a saper attendere e a prepararsi ad accoglierlo quando tornerà. Anche voi quest'oggi, carissimi fratelli e sorelle, siete invitati dalla Liturgia a saper scrutare i « segni dei tempi », secondo un'espressione cara al mio venerato predecessore, il Papa Giovanni XXIII, recentemente proclamato Beato. Per quanto le situazioni siano complesse e problematiche, non perdete la fiducia. Nel cuore dell'uomo non deve mai morire il germe della speranza. 2 Ef2, 14, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 208 Anzi, siate sempre attenti a scorgere e ad incoraggiare ogni segno positivo di rinnovamento personale e sociale. Siate pronti a favorire con ogni mezzo la coraggiosa costruzione della giustizia e della pace. 4. La pace è un fondamentale diritto di ogni uomo, che va continuamente promosso, tenendo conto che « gli uomini in quanto peccatori sono e saranno sempre sotto la minaccia della guerra fino alla venuta del Cristo». Talora questo compito, come l'esperienza anche recente ha dimostrato, comporta iniziative concrete per disarmare l'aggressore. Intendo qui riferirmi alla cosiddetta « ingerenza umanitaria », che rappresenta, dopo il fallimento degli sforzi della politica e degli strumenti di difesa non violenti, l'estremo tentativo a cui ricorrere per arrestare la mano dell'ingiusto aggressore. Grazie, carissimi, per la vostra coraggiosa opera di pacificazione in Paesi devastati da guerre assurde; grazie per il soccorso che prestate, incuranti dei rischi, a popolazioni colpite da calamità naturali. Quanto numerose sono le missioni umanitarie nelle quali vi siete impegnati in questi ultimi anni! Espletando il vostro difficile dovere, non di rado vi trovate esposti a pericoli ed a gravosi sacrifici. Fate in modo che ogni vostro intervento ponga sempre in luce la vostra autentica vocazione di « ministri della sicurezza e della libertà dei popoli », che « concorrono... alla stabilità della pace », secondo la felice espressione del Concilio Vaticano IL* Siate uomini e donne di pace. E per poterlo essere pienamente, accogliete nel vostro cuore Cristo, autore e garante della pace vera. Egli vi renderà capaci di quella fortezza evangelica che fa vincere le fascinose tentazioni della violenza. Vi aiuterà a porre la forza a servizio dei grandi valori della vita, della giustizia, del perdono e della libertà. 3 5. Vorrei qui rendere omaggio a tanti vostri amici che hanno pagato con la vita la fedeltà alla loro missione. Dimenticando se stessi, sprezzanti del pericolo, hanno reso alla comunità un impagabile servizio. Ed oggi, nel corso della celebrazione eucaristica, li affidiamo al Signore con gratitudine e ammirazione. Ma dove essi hanno attinto il vigore necessario per espletare sino in fondo il loro compito, se non nella totale adesione agli ideali professati? Molti tra loro hanno creduto in Cristo e la sua parola ha illuminato la loro esistenza e ha dato valore esemplare al loro sacrificio. Essi hanno fatto del 3 4 Gaudium et spes, 78. Ibid., 79. Acta Ioannis Pauli Pp. II 209 Vangelo il codice dei loro comportamenti. Vi sia di incoraggiamento l'esempio di questi vostri colleghi che, compiendo fedelmente il loro dovere, hanno raggiunto le vette dell'eroismo e talora della santità. Come loro, anche voi guardate a Cristo che chiama pure voi « alla pienezza della vita cristiana e alla perfezione della carità ». Vi chiama ad essere santi. E per poter realizzare questa vostra vocazione, secondo la nota espressione dell'apostolo Paolo, «Prendete... l'armatura di Dio... State ben fermi, cinti i fianchi con la verità, rivestiti con la corazza della giustizia, e avendo come calzatura ai piedi lo zelo per propagare il vangelo della pace. Tenete sempre in mano lo scudo della fede... prendete anche l'elmo della salvezza e la spada dello Spirito, cioè la parola di Dio». Soprattutto «pregate incessantemente ». Vi sostenga e vi aiuti nella vostra non facile attività Maria, la Virgo Fidelis. Non si turbi mai il vostro cuore; resti piuttosto pronto, vigilante e saldamente ancorato alla promessa di Gesù, che nel Vangelo di oggi ci ha assicurato del suo aiuto e della sua protezione: « il cielo e la terra passeranno, ma le mie parole non passeranno ». Invocando Cristo, continuate a svolgere con generosità il vostro dovere. Innumerevoli persone guardano a voi e in voi confidano nella speranza di poter godere di un'esistenza nella serenità, nell'ordine, nella pace. 5 6 7 IV Ad peregrinantes Syros Catholicos.* Béatitude, Chers Frères dans Vëpiscopat et dans le sacerdoce, Chers pèlerins, 1. Je suis heureux de vous accueillir et de vous souhaiter la bienvenue. Je salue tout d'abord Sa Béatitude Ignace Moussa I , Patriarche d'Antioche des Syriens, les évêques, les prêtres, les religieux et religieuses, ainsi que tous les fidèles qui les accompagnent. e1 5 6 7 Ef 6, 13-17 Ibid., 6, 18, Me 13, 31. * Die 23 Novembris 2000. 15 - A A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 210 Depuis les origines du christianisme, les Apôtres Pierre et Paul sont intimement liés à Antioche. C'est d'ailleurs « à Antioche que, pour la première fois, les disciples reçurent le nom de "chrétiens" »- Comment ne pas rappeler la figure de saint Ignace, évoque d'Antioche, qui a souffert le martyre à Rome et qui, dans sa Lettre aux Romains, affirmait que l'Eglise de Rome présidait à la charité? Il avait aussi le souci de l'unité de l'Eglise, invitant les fidèles à ne former qu'un seul cœur et qu'un seul corps autour du Christ. Je suis donc heureux de vous accueillir au moment où vous accomplissez votre pèlerinage jubilaire. 1 2 2. L'Eglise d'Antioche a une vénération particulière pour son saint évoque Ignace, qui fait que tous les patriarches portent ce nom comme premier titre patriarcal, manifestant ainsi le même attachement au Siège de Pierre et souhaitant suivre l'exemple de leur illustre prédécesseur. Un pèlerinage jubilaire est une occasion pour affermir son amour du Christ, l'unique Sauveur, et de l'Église. Je vous invite donc à puiser dans les sacrements, notamment dans la Pénitence et dans la divine Liturgie, « sommet et source » de la vie chrétienne, la force spirituelle pour être toujours fidèles à l'enseignement des Apôtres et pour demeurer des témoins de la Bonne Nouvelle, par votre parole et par une vie quotidienne conforme au Christ. En effet, lorsque nous recevons son Corps, le Seigneur nous entraîne dans l'intimité de la relation trinitaire, pour que nous vivions de l'amour qu'il nous communique grâce à la force de l'Esprit Saint. Je vous confie à l'intercession de la Mère de Dieu, la Theotokos, afin que, comme elle, vous soyez toujours dociles à la parole du Seigneur et que vous vous mettiez sans cesse en route pour servir vos frères, car servir Dieu et servir les hommes est le service unique de la charité. Lorsque vous rentrerez chez vous, dites à tous vos frères chrétiens dans vos diocèses que je suis proche d'eux par la prière et que je les encourage, sachant qu'ils ont parfois de dures épreuves à porter. Que l'espérance du Christ habite le cœur de chacun! A tous, j'accorde une affectueuse Bénédiction apostolique. 3 1 2 3 Ac 11, 26. Cf. Lettre aux Magnésiens, 1, 6-7; Lettre aux Epkésiens, 4. Cf. constitution Sacrosanctum Concilium, n. 10. Acta Ioannis Pauli Pp II 211 V Ad iuris peritos habita.* Monsieur le Président, Chers Amis, 1. Je suis heureux de vous accueillir, vous les membres de rUnion internationale des Juristes catholiques, au moment où vous réalisez votre jubilé et où vous êtes réunis pour votre assemblée pleniore; je remercie votre Président, Monsieur le Professeur Joël-Benoît d'Onorio. Je me réjouis de ce que l'Union internationale des Juristes catholiques mette en relation des juristes catholiques du monde entier, liés à des réalités non seulement politiques mais aussi traditionnelles et historiques très diverses; elle répond ainsi à sa vocation profonde et rappelle le caractère universel du droit. Ce n'est pas un hasard si votre revue porte le titre significatif de Juristes du monde entier. Le caractère catholique n'est cependant pas un signe de séparation et de fermeture, mais bien plutôt un signe d'ouverture et une manifestation du service que les juristes veulent rendre à la communauté humaine tout entière. 2. Il faut cependant reconnaître que le danger du particularisme pèse sur le droit. Si, d'une part, le particularisme agit légitimement pour sauvegarder le génie spécifique de chaque peuple et de chaque culture, bien souvent par ailleurs, dans la mesure où est perdue de vue l'unité essentielle du genre humain, il entraîne non seulement des séparations mais aussi des situations de fracture et de conflit injustifiées. Il est certain que l'approche même de l'étude et de la théorie du droit peut être légitimement différenciée, bien que la grande tradition scientifique du droit romain, à laquelle l'Eglise catholique elle-même a été extrêmement sensible au cours de son histoire, ait laissé une empreinte à laquelle aucun juriste, à quelque école qu'il appartienne, ne peut rester insensible. Mais avant même toute distinction entre les systèmes, les écoles et les traditions juridiques, un principe d'unité s'impose. Le droit naît d'une profonde exigence humaine, qui est présente en tous les hommes et qui ne peut se révéler étrangère ou marginale à aucun d'entre eux: il s'agit de l'exigence de justice qui est la réalisa* Die 24 Novembris 2000. 212 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tion d'un ordre équilibré des relations interpersonnelles et sociales, aptes à garantir qu'à chacun soit donné ce qui lui revient et qu'à personne ne soit ôté ce qui lui appartient. 3. L'antique et toujours inégalé principe de justice « unicuique suum » suppose en premier lieu que tout homme ait ce qui lui revient en propre et auquel il ne saurait renoncer: reconnaître le bien de chacun et le promouvoir constitue un devoir spécifique pour tout homme. L'ordre de la justice n'est pas un ordre statique mais dynamique, précisément parce que la vie des individus et des communautés est elle-même dynamique; comme le disait saint Bonaventure, non pas un ordo factus mais un ordo f activus, qui exige l'exercice continuel et passionné de la sagesse, que les Latins appelaient iurisprudentia, sagesse qui peut engager toutes les énergies de la personne et dont l'exercice constitue l'une des pratiques vertueuses les plus élevées chez l'homme. La possibilité de donner son dû non seulement au parent, à l'ami, au concitoyen, au coreligionnaire, mais aussi à tout être humain, simplement parce qu'il est une personne, simplement parce que la justice l'exige, cela est l'honneur du droit et des juristes. S'il existe une manifestation de l'unité du genre humain et de l'égalité entre tous les êtres humains, cette manifestation est justement donnée par le droit, qui ne peut exclure personne de son horizon sous peine d'altération de son identité spécifique. Dans cette perspective, les efforts de la communauté internationale depuis quelques décennies pour proclamer, défendre et promouvoir les droits humains fondamentaux constituent la meilleure manière pour le droit de réaliser sa vocation profonde. C'est pourquoi les juristes doivent toujours se sentir les premiers engagés dans la défense des droits de l'homme car, à travers eux, c'est l'identité même de la personne humaine qui est défendue. 4. Notre monde a besoin d'hommes et de femmes qui, avec courage, s'opposent publiquement aux innombrables violations des droits, qui continuent malheureusement à bafouer des personnes et l'humanité. Pour leur part, les juristes sont appelés — et c'est là une des tâches de l'Union internationale des Juristes catholiques — à dénoncer toutes les situations où la dignité de la personne est méconnue ou les situations qui, bien que paraissant agir pour sa défense, l'offensent en réalité profondément. Trop fréquemment aujourd'hui, on ne reconnaît pas à la liberté de pensée et à la liberté de religion le statut juridique de droits fondamentaux qui est le leur; dans de nombreuses parties du monde, même à nos portes, les droits des Acta Ioannis Pauli Pp II 213 femmes et des enfants sont bafoués de manière injustifiable. On note de plus en plus de cas où le législateur et le magistrat perdent la conscience de la valeur juridique et sociale spécifique de la famille, et où ils se montrent prêts à mettre sur le même plan légal d'autres formes de vie commune, qui engendrent de nombreuses confusions dans le domaine des relations conjugales, familiales et sociales, niant d'une certaine manière la valeur de l'engagement spécifique d'un homme et d'une femme, et la valeur sociale fondatrice d'un tel engagement. Pour bon nombre de nos contemporains, le droit à la vie, droit primordial et absolu qui ne dépend pas du droit positif mais du droit naturel et de la dignité de tout homme, est méconnu ou sous-estimé, comme s'il s'agissait d'un droit disponible et non essentiel; il suffit de penser à la reconnaissance juridique de l'avortement, qui supprime un être humain fragile dans sa vie prénatale au nom de l'autonomie de décision du plus fort sur le plus faible; à l'insistance avec laquelle certains cherchent aujourd'hui à faire reconnaître un prétendu droit à l'euthanasie, un droit de vie et de mort, pour soi-même ou pour un autre. Il est même des cas où le magistrat et le législateur prennent des décisions indépendamment de toute valeur morale, comme si le droit positif pouvait être à lui-même son propre fondement et faire abstraction des valeurs transcendantes. Un droit qui se détache des fondements anthropologiques et moraux porte en lui de nombreux dangers, car il soumet les décisions au pur arbitraire des personnes qui l'édictent, ne tenant pas compte de la dignité insigne d'autrui. Pour le monde juridique, il importe de poursuivre une démarche herméneutique et de rappeler constamment les fondements du droit à la mémoire et à la conscience de tous, législateurs, magistrats, simples citoyens, car ce qui est en jeu, ce n'est pas seulement le bien de tel individu ou de telle communauté humaine, mais le bien commun, qui dépasse la somme des biens particuliers. 5. Le champ d'action des juristes est donc vaste et, en même temps, semé d'embûches. Pour leur part, les juristes catholiques ne sont pas dépositaires d'une forme particulière du savoir: leur identité catholique et la foi qui les anime ne leur fournissent pas de connaissances spécifiques d'où seraient exclus ceux qui ne sont pas catholiques. Ce que possèdent les juristes catholiques et ceux qui partagent la même foi, c'est la conscience que leur travail passionné en faveur de la justice, de l'équité et du bien commun s'inscrit dans le projet de Dieu, qui invite tous les hommes à se reconnaître Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 214 comme frères, comme fils d'un Père unique et miséricordieux, et qui donne mission aux hommes de défendre tout individu, en particulier les plus faibles, et de construire la société terrestre, en conformité avec les exigences évangéliques. L'établissement de la fraternité universelle ne saurait certes être le résultat des seuls efforts des juristes; mais la contribution de ces derniers à la réalisation de cette tâche est spécifique et indispensable. Elle fait partie de leur responsabilité et de leur mission. C'est dans cet esprit de service de vos frères que vous accomplissez votre pèlerinage jubilaire. Puisse l'Esprit saint vous assister dans votre tâche! Je vous confie à l'intercession de la Vierge Marie et de saint Isidore de Séville, qui fut un eminent juriste, et, de grand cœur, je vous accorde la Bénédiction apostolique, étendue à vos familles et à tous les membres de votre union internationale. VI Ad eos qui conventui laicorum catholicorum interfuerunt.* 1 1. « Tu lo dici: io sono re »Così rispose Gesù a Pilato in un drammatico dialogo, che il Vangelo ci fa riascoltare nell'odierna solennità di Cristo Re dell'Universo. In questa ricorrenza, posta alla conclusione dell'anno liturgico, Gesù, Verbo eterno del Padre, è presentato come principio e fine di tutto il creato, come Redentore dell'uomo e Signore della storia. Nella prima Lettura il profeta Daniele afferma: « Il suo potere è un potere eterno, che non tramonta mai, e il suo regno è tale che non sarà mai distrutto ». Sì, o Cristo, tu sei Re! La tua regalità si manifesta paradossalmente sulla croce, nell'obbedienza al disegno del Padre, « che — come scrive l'apostolo Paolo — ci ha liberati dal potere delle tenebre e ci ha trasferiti nel regno del suo Figlio diletto, per opera del quale abbiamo la redenzione, la remissione dei peccati ». Primogenito di coloro che risuscitano dai morti, Tu, Gesù, sei il Re dell'umanità nuova, restituita alla sua dignità originaria. 2 3 * Die 26 Novembris 2000. Gv 18, 37. 7, 14. Col 1, 13-14 1 2 3 215 Acta Ioannis Pauli Pp,, II 4 Tu sei Re! Il tuo regno però non è di questo mondo; non è il frutto di conquiste belliche, di dominazioni politiche, di imperi economici, di egemonie culturali. Il tuo è un «regno di verità e di vita, di santità e di grazia, di giustizia, di amore e di pace », che si manifesterà nella sua pienezza alla fine dei tempi, quando Dio sarà tutto in tutti. La Chiesa, che già sulla terra può gustare le primizie del futuro compimento, non cessa di ripetere: 5 6 7 « Venga il tuo regno », « Adveniat regnum tuum ». 2. Venga il tuo regno! Pregano così, in ogni parte del mondo, i fedeli che si raccolgono quest'oggi attorno ai loro Pastori per il Giubileo dell'Apostolato dei Laici. Ed io mi unisco con gioia a questo universale coro di lode e di preghiera, celebrando insieme con voi, cari fedeli, la Santa Messa presso la Tomba dell'apostolo Pietro. Ringrazio il Cardinale James Francis Stafford, Presidente del Pontifìcio Consiglio per i Laici, e i due vostri rappresentanti, che all'inizio della Santa Messa si sono fatti interpreti dei comuni sentimenti. Saluto i venerati fratelli nell'episcopato, come pure i sacerdoti, i religiosi e le religiose presenti. Estendo il mio saluto in particolare a voi, fratelli e sorelle, laici « christifideles laici », attivamente dediti alla causa del Vangelo: guardando a voi, penso anche a tutti i membri di comunità, associazioni e movimenti di azione apostolica; penso ai padri ed alle madri che con generosità e spirito di sacrificio attendono all'educazione dei loro figli nella pratica delle virtù umane e cristiane; penso a quanti offrono all'evangelizzazione il contributo delle loro sofferenze, accolte e vissute in unione con Cristo. 3. Saluto in modo speciale voi, cari partecipanti al Congresso del laicato cattolico, che ben si inserisce nel contesto del Giubileo dell'apostolato dei laici. Il vostro incontro ha come tema « Testimoni di Cristo nel nuovo millennio ». Esso riprende la tradizione dei convegni mondiali dell'Apostolato dei laici, iniziata cinquant'anni fa sotto l'impulso fecondo della più viva consapevolezza che la Chiesa aveva acquisito sia della propria natura di mistero di comunione che della propria intrinseca responsabilità missionaria nel mondo. Nella maturazione di questa consapevolezza, il Concilio Ecumenico Vaticano II ha segnato una svolta decisiva. Con il Concilio, nella Chiesa è vera4 Cfr Gv 18, 36. 5 Cfr Prefazio di Cristo Re, Cfr 1 Cor 15, 28 Mt 6, 10. 6 7 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 216 mente scoccata l'ora del laicato e tanti fedeli laici, uomini e donne, hanno compreso con maggior chiarezza la propria vocazione cristiana, che, per sua stessa natura, è vocazione all'apostolato. A 35 anni dalla sua conclusione, io dico: bisogna ritornare al Concilio. Bisogna riprendere in mano i documenti del Vaticano II per riscoprirne la grande ricchezza di stimoli dottrinali e pastorali. In particolare, dovete riprendere in mano quei documenti voi laici, ai quali il Concilio ha aperto straordinarie prospettive di coinvolgimento e di impegno nella missione della Chiesa. Non vi ha forse ricordato il Concilio la vostra partecipazione alla funzione sacerdotale, profetica e regale di Cristo? A voi i Padri conciliari hanno affidato, in special modo, la missione di « cercare il regno di Dio trattando le cose temporali e orientandole secondo Dio ». Da allora è fiorita una vivace stagione aggregativa, nella quale accanto all'associazionismo tradizionale sono sorti nuovi movimenti, sodalizi e comunità. Oggi più che mai, carissimi fratelli e sorelle, il vostro apostolato è indispensabile perché il Vangelo sia luce, sale e lievito di una nuova umanità. 8 9 10 4. Ma cosa comporta questa missione? Che significa essere cristiani oggi, qui, ora? Essere cristiani non è mai stato facile e non lo è neppure oggi. Seguire Cristo esige il coraggio di scelte radicali, spesso controcorrente. « Noi siamo Cristo! », esclamava sant'Agostino. I martiri e i testimoni della fede di ieri e di oggi, tra i quali tanti fedeli laici, dimostrano che, se è necessario, non si deve esitare per Gesù Cristo neppure a dare la vita. A questo proposito, il Giubileo invita tutti a un serio esame di coscienza e ad un perdurante rinnovamento spirituale per una sempre più incisiva azione missionaria. Vorrei qui riprendere quanto, 25 anni or sono, quasi a conclusione dell'Anno Santo del 1975, il mio venerato predecessore, il Papa Paolo VI, scriveva nell'Esortazione Apostolica Evangelii nuntiandi: « L'uomo contemporaneo ascolta più volentieri i testimoni che i maestri... o se ascolta i maestri lo fa perché sono dei testimoni». Sono parole ancor valide quest'oggi dinanzi ad una umanità ricca di potenzialità e di attese, minacciata però da molteplici insidie e pericoli. Basti pensare, tra l'altro, alle conquiste sociali e alla rivoluzione in campo geneti11 8 9 10 11 Cfr Apostolicam actuositatem, 2. Lumen gentium, 31. Cfr Christifideles laici, 29. N. 41. Acta Ioannis Pauli Pp II 217 co; al progresso economico e al sottosviluppo esistente in vaste aree del pianeta; al dramma della fame nel mondo ed alle difficoltà esistenti per tutelare la pace; alla rete capillare delle comunicazioni ed ai drammi della solitudine e della violenza che registra la cronaca quotidiana. Carissimi fratelli e sorelle, quali testimoni di Cristo, siete chiamati specialmente voi a recare la luce del Vangelo nei gangli vitali della società. Siete chiamati ad essere profeti della speranza cristiana e apostoli di « Colui che è, che era e che viene, l'Onnipotente! ». 12 13 5. «La santità si addice alla tua casa! ». Con queste parole ci siamo rivolti a Dio nel Salmo responsoriale. La santità continua a essere per i credenti la sfida più grande. Dobbiamo essere grati al Concilio Vaticano II, che ci ha ricordato come tutti i cristiani siano chiamati alla pienezza della vita cristiana e alla perfezione della carità. Carissimi, non abbiate paura di accettare questa sfida: essere uomini e donne santi! Non dimenticate che i frutti dell'apostolato dipendono dalla profondità della vita spirituale, dall'intensità della preghiera, da una formazione costante e da un'adesione sincera alle direttive della Chiesa. A voi ripeto quest'oggi, come ai giovani durante la recente Giornata Mondiale della Gioventù, che se sarete quello che dovete essere — se vivrete cioè il cristianesimo senza compromessi — potrete incendiare il mondo. Vi attendono compiti e traguardi che possono apparire sproporzionati alle forze umane. Non scoraggiatevi! « Colui che ha iniziato in voi quest'opera buona, la porterà a compimento Conservate sempre fisso lo sguardo su Gesù. Fate di Lui il cuore del mondo. E Tu, Maria, Madre del Redentore, sua prima e perfetta discepola, aiutaci a essere i suoi testimoni nel nuovo millennio. Fa' che il tuo Figlio, Re dell'universo e della storia, regni nella nostra vita, nelle nostre comunità e nel mondo intero! « Lode e onore a Te, o Cristo! ». Con la tua Croce hai redento il mondo. A Te affidiamo, all'inizio di un nuovo millennio, il nostro impegno a servizio di questo mondo che Tu ami e che noi pure amiamo. Sostienici con la forza della tua grazia! Amen. 12 13 14 Ap 1, 4, Sal 92, 5. Fil 1, 6. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 218 VII Ad episcopos Ucrainos byzantini ritus.* Дорогі Брати у Єгхископстві Католицької Церкви візаитійсько-українського обряду! 1. Я дуже радий Вас прийняти і привітати Шлю особливе вітання Кардиналові Мирославові Івайові Лїбачівському, Верховному Архиєпископові Львівському для українців. Через Вас вітаю також вірних українців усіх хркстиянських Церков країни. Моє вітання простягається також і до українців, що прожи­ вають за кордоном і які зберігають живими релігійні традиції своєї Ба­ тьківщини. 2. Ви прибули до Риму з України та з кран діасцбри, щоб відсвя­ ткувати Великий Ьвілей 2000 року. Із зворупгенням згадую день, коли десять років тому, післямайже половини сторіччя Ващі єпископи з України, ісповідники віри, зустрі­ чались з українськими Владиками з діаспорм. Це було символом, сильнішим за будь-які слова. При тій нагоді ми дякували Господеві за те, що Тисячоріччя Хрищення Вашого народу, яке відзначалось 1988 року, сталопочатком нової епохи, приносячи Вам важливі змий у суспільному і моральному житті, спрямовані на признання права на релітійну свободу для католиків схі­ дного обряду і ддя їхньої Церкви, яка перебуває у єдності з Петровою Столицею ось уже 400 років. Таким чином, з катакомб вийшла спільнота ьожого Люду, яка 1946 року була поставлена поза законом. Ваша. Церква, вірно йдучи за Своїм Нареченим Христом, зазнала страждань, і хреста тоді, коли жор­ стокий атеїстичний режим ухвалив її скасування. 3. Аде тепер треба дивитись вперед: Вожа благодагть сцонукуе до того, щоб лобре використовувати наш час, бо це час спасіння. Завдавня будувати Церкву зобов'язує і захоплює. Перще завдання належить Вам, Єпископам Сикоду української греко-католицької Церкви. Йдеться про структуру великої цінності тавідповідальності: так, як апостоли, Ви по* Die 1 Decembris 2000 Acta Ioannis Pauli Pp. II 219 кликані дбати про всю Перкву: досвід Ваших окремих Єпархій повинен буги спрямований до спільного плану, до загального проекту. Я впе­ внений, що ці роки стали для Вас важливою ьііколою: вона навчила Вас спільно працювати, нести тягарі одні одних, почуна'гисебе сліввідповідальними у проводі Ваших спільнот. Лрагнення заБогом зростає; народ має нагальну по'гребу в тому щоб його вестихристовими шл­ яхами. Я впевнений, що Ви з великою силою відчуваєте це зобов язаиия разом жити, проектувати, здтйсновати. Спільне зобов'язання e та­ кож і спільною відповідальністю: Церква ввірена у Ваші руки і від Вас очікується багато. 4. Приходимо з болючого випробування катакомб, звгчайно, що періші зусилля, спрямовані на відновлення, розгортались: лд спонукою того часу і тому можуть виявляти певаий брак координації. Тепер, однак, ми повинні подолати цю першу: фазу реорганізації і трудитись в напрямку створення пасторальдого проекту для вашої Церкви, зро­ бленого з першочергових завдаяї, засобів та часів здійснення. 5. Він повинен мати на увазі головну вимогу катеххзя і богословсь­ кої формадії, згідно з Вашою східною церкоВною традицією. Знаю, що освітні інституції високого рівяя вже трудяться з щєю метою. Звіщення Євангелії повинхго бути: осцовою кожного церковного проекту: Торе мені, якщо б я не звііцав Євангелії!' пригадуз апостол. 6. У цьому проекті не слід забувати про активну роль миряп які от­ римали відповідку духовну й культурну формацію та включені у відпо­ відальність Церкви. 7. Особливе місце повиані зайняти богопосвячені особи: дерпг усьо­ го монашество, яке надає Церкві завжди живого смаку і силнсвого ко­ ріння та знаходить у молитві впевненість у "единопотрібному". Споді­ ваюсь, що воно зростатиме і зоргавіаується згідно із славними трад­ иціями християнського Сходу. Також і чернечі спільноти, які посвя­ чуються апостолятом, покликані виконати фундаментальну роль у цьо­ му пасторальному проекті, посвячуючись звіщеаню Божого Слова і за­ певненню присутності любові, щоб також і вона стала засобом евангелізації серед тих, у кого атеїзм залиіпив знак у серці і в душі: зустрі­ чаючись з відкритою і люблячою поведінкою та сильними й ніжним и словами братів і сестер, які в радикальїхий сцосіб живуть своїмхресним зобов'язанням, до них доторкнеться благодпгь, в той час, коли їхні очі 220 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale нанчаться бачити те, що невндхще, одкак, найреальніше: таїнство Божої любові, що діє в історії. У післякомуністичному суспільстві потрібно, щоб ця Вожа любов пронизувала богословське і катехитичне погл­ иблення та пасторальне зобов'язання вірних. Ви, Єпископи, будете цьо­ му першими свідками. Я впевнений, що також і римо-католицькі черне­ чі Згромадження співпрацюватимуть у ділі євангелізації і харитативній діяльності. Тільки таким чином можиа буде дати непомильне і достові­ рне свідчення щасливого взаемодоповнення, яке Господь викликав у Церкві. 8. У цьому пасторальному проекті для греко-католицької Церкви в Україні упривілейоване місце повинен займати дух миру та християнсь­ кого братерства, який повинен відзначати кожного віруточого в Ісуса Христа. Так, як була спільною спадщина десятьох сторіч та натхнення Ваших Єпископів, що бажали єдності з Римом, Ви покликані жити ім­ пульсом зростання та неликодушності, що буде на служінні також і православним братам і сестрам, маючи на увазі привернення повної єдності, як цього бажаз Ісус Хрнстос; разом з їхніми Пастирями будетешукпги нових іпляхів спільаого свідчення, уникаючи безплідних протистаізлень, добре усвідомлюючи, що Отець кзтиче усіх долтобові, щоб УВІТ увірував. Нехай цей дух продиктує Вам нові та небувалі кроки й шляхи, через які нехай перейде фермент любові і спільиоі готовності допомогти зростанню Вашого народу. Дуже наліюсь, що Господь дозволить мені незабаром бути серед Вас, на українській землі, щоб звістити рааом з усіма християнами спі­ льне бажання знайти в Христі відповідь на тривоги людини і єдине справжнє світло, яке ніколи не заходить. Очікую того дия, як спра­ вжнього духовного дару. У сподіванні, що я це зможу зробити особисто, прошу Вас передати вашим вірним ніжне і схвильоване благословення Папи. Acta Ioannis Pauli Pp. II 221 VIII Ad catechistas et catholicae religionis docentes.* 1 1. « Preparate la via del Signore, raddrizzate i suoi sentieri!». Con queste parole si rivolge a noi oggi Giovanni il Battista. La sua ascetica figura incarna, in un certo senso, il significato di questo tempo di attesa e di preparazione della venuta del Signore. Nel deserto di Giuda, egli proclama che è giunto ormai il compimento delle promesse ed il Regno di Dio è vicino: occorre per questo con urgenza abbandonare le vie del peccato e credere al Vangelo. Quale figura poteva essere più adatta di Giovanni Battista per questo vostro Giubileo, carissimi catechisti e insegnanti di religione cattolica? A tutti voi, qui convenuti da diversi Paesi, in rappresentanza di numerose Chiese particolari, rivolgo il mio affettuoso saluto. Ringrazio il Signor Cardinale Darío Castrillón Hoyos, Prefetto della Congregazione per il Clero, ed i vostri due rappresentanti, per le gentili parole che, all'inizio di questa celebrazione, mi hanno rivolto a nome di tutti voi. 2 2. Nel Battista, voi ritrovate oggi i tratti fondamentali del vostro servizio ecclesiale. Confrontandovi con lui, siete incoraggiati a compiere una verifica della missione che la Chiesa vi affida. Chi è Giovanni Battista? E anzitutto un credente impegnato in prima persona in un esigente cammino spirituale, fatto di ascolto attento e costante della Parola di salvezza. Egli, inoltre, testimonia uno stile di vita distaccato e povero; dimostra grande coraggio nel proclamare a tutti la volontà di Dio, fino alle estreme conseguenze. Non cede alla facile tentazione di assumere un ruolo di primo piano, ma con umiltà abbassa se stesso per esaltare Gesù. Come Giovanni Battista, anche il catechista è chiamato ad indicare in Gesù il Messia atteso, il Cristo. Suo compito è di invitare a fissare lo sguardo su Gesù e a seguirLo, perché solo Lui è il Maestro, il Signore, il Salvatore. Come il Precursore, il catechista non deve porre in risalto se stesso, ma Cristo. Tutto va orientato a Lui: alla sua venuta, alla sua presenza, al suo mistero. * Die 10 Decembris 2000 Lc 3, 4. Cfr Me 1, 15 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 222 Il catechista deve essere voce che rimanda alla Parola, amico che conduce allo Sposo. E tuttavia, come Giovanni, anch'egli è in un certo senso indispensabile, perché l'esperienza della fede ha sempre bisogno di un mediatore, che sia al tempo stesso testimone. Chi di noi non ringrazia il Signore per un valido catechista — sacerdote, religioso, religiosa, laico — al quale si sente debitore della prima esposizione organica e coinvolgente del mistero cristiano? 3. La vostra opera, cari catechisti ed insegnanti di religione, è quanto mai necessaria e richiede da parte vostra costante fedeltà a Cristo ed alla Chiesa. Tutti i fedeli, infatti, hanno diritto di ricevere da coloro che, per ufficio o per mandato, sono responsabili della catechesi e della predicazione, risposte non soggettive, ma rispondenti al Magistero costante della Chiesa, alla fede da sempre insegnata autorevolmente da quanti sono costituiti Maestri e vissuta in modo esemplare dai Santi. A questo proposito, vorrei qui ricordare l'importante Esortazione Apostolica Quinque iam anni, che il Servo di Dio Papa Paolo VI indirizzò all'Episcopato cattolico cinque anni dopo il Concilio Vaticano II, vale a dire trent'anni fa, esattamente l'8 dicembre del 1970. Egli, il Papa, denunciava la pericolosa tendenza a ricostruire, su basi psicologiche e sociologiche, un cristianesimo avulso dalla Tradizione ininterrotta che si ricollega alla fede degli Apostoli. Anche a voi, carissimi, spetta collaborare con i Vescovi affinché il necessario sforzo per far comprendere il messaggio agli uomini e alle donne del nostro tempo non tradisca mai la verità e la continuità della dottrina della fede. Ma non basta la conoscenza intellettuale di Cristo e del suo Vangelo. Credere in Lui, infatti, significa seguirLo. Per questo dobbiamo andare alla scuola degli Apostoli, dei Confessori della fede, dei Santi e delle Sante di ogni tempo, che hanno contribuito a diffondere e a fare amare il nome di Cristo, mediante la testimonianza di una vita spesa generosamente e gioiosamente per Lui e per i fratelli. 3 4 4. A questo riguardo, l'odierna pagina evangelica ci invita ad un accurato esame di coscienza. San Luca parla di « sentieri da raddrizzare », di « burroni da riempire », di « monti » e di « colli da abbassare », perché ogni uomo 3 Cfr Insegnamenti di Paolo VI, VIII [1970], 1420. 4 Cfr ivi, 1422, Acta Ioannis Pauli Pp. II 223 5 possa vedere la salvezza di Dio. Questi « burroni da riempire » fanno pensare al distacco, che si constata in alcuni, tra la fede che professano e la vita quotidiana che conducono: il Concilio ha annoverato questo distacco « tra i più gravi errori del nostro tempo ». I « sentieri da raddrizzare » richiamano, inoltre, la condizione di taluni credenti che, dal patrimonio integrale ed immutabile della fede, ritagliano elementi soggettivamente scelti, magari alla luce della mentalità dominante, e si allontanano dalla strada diritta della spiritualità evangelica per far riferimento a vaghi valori ispirati ad un moralismo convenzionale e irenistico. In realtà, pur vivendo in una società multietnica e multireligiosa, il cristiano non può non avvertire l'urgenza del mandato missionario che induceva san Paolo ad esclamare: « Guai a me se non predicassi il Vangelo! ». In ogni circostanza, in ogni ambiente, favorevole o meno, va proposto con coraggio il Vangelo di Cristo, annuncio di felicità per ogni persona di qualunque età, categoria, cultura e nazione. 6 7 5. Consapevole di ciò, la Chiesa ha posto, negli ultimi decenni, un impegno ancora più grande nel rinnovamento della catechesi secondo gli insegnamenti e lo spirito del Concilio Vaticano II. Basti qui far cenno ad alcune importanti iniziative ecclesiali, tra cui le Assemblee del Sinodo dei Vescovi, in particolare quella del 1974 dedicata all'evangelizzazione; come pure ai vari documenti della Santa Sede e degli Episcopati, editi in questi decenni. Un posto speciale occupa, naturalmente, il Catechismo della Chiesa Cattolica, pubblicato nel 1992, cui ha fatto seguito, tre anni fa, una nuova redazione del Direttorio Generale per la Catechesi. Quest'abbondanza di eventi e di documenti sta a testimoniare la sollecitudine della Chiesa che, introducendosi nel terzo millennio, si sente spinta dal Signore ad impegnarsi con slancio rinnovato nell'annuncio del messaggio evangelico. 6. La missione catechistica della Chiesa ha davanti a sé importanti traguardi. Gli Episcopati stanno approntando i catechismi nazionali, che, alla luce del Catechismo della Chiesa Cattolica, presenteranno la sintesi organica della fede in modo adeguato alle « differenze di cultura, di età, di vita spirituale e di situazione ecclesiale di coloro cui la catechesi è rivolta». Un augurio sale dal cuore e diventa preghiera: possa il messaggio cristiano, inte8 5 Cfr Lc 3, 4-6. 6 Gaudium et spes, 43. 1 Cor 9, 16 CCC, n. 24. 7 8 224 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale grò e universale, permeare tutti gli ambiti e i livelli di cultura e di responsabilità sociale! Possa, in particolare, secondo una gloriosa tradizione, tradursi nel linguaggio dell'arte e della comunicazione sociale, così da raggiungere i più diversi ambienti umani! Con grande affetto, in questo momento solenne, incoraggio voi, impegnati nelle diverse modalità catechistiche: dalla catechesi parrocchiale, che in un certo senso è fermento di tutte le altre, alla catechesi familiare, a quella nelle scuole cattoliche, nelle associazioni, nei movimenti, nelle nuove comunità ecclesiali. L'esperienza insegna che la qualità dell'azione catechistica dipende in larga misura dalla presenza pastoralmente sollecita e affettuosa dei sacerdoti. Cari presbiteri, in particolare voi, cari parroci, non fate mancare la vostra diligente laboriosità negli itinerari di iniziazione cristiana e nella formazione dei catechisti. Siate loro vicini, accompagnateli. E un importante servizio che la Chiesa vi domanda. 7. « Prego sempre con gioia per voi in ogni mia preghiera, a motivo della vostra cooperazione alla diffusione del Vangelo ». Carissimi fratelli e sorelle, faccio volentieri mie le parole dell'apostolo Paolo, riproposte dall'odierna liturgia, e vi dico: voi, catechisti di ogni età e condizione, siete sempre presenti nelle mie preghiere, e il pensiero di voi, impegnati a diffondere il Vangelo in ogni parte del mondo e in ogni situazione sociale, è per me motivo di conforto e di speranza. Con voi, desidero oggi rendere omaggio ai numerosi vostri colleghi che hanno pagato con ogni genere di sofferenze e spesso anche con la vita la loro fedeltà al Vangelo e alle comunità cui erano inviati. Il loro esempio sia stimolo e incoraggiamento per ciascuno di voi. « Ogni uomo vedrà la salvezza di Dio! », così diceva nel deserto Giovanni il Battista, preannunciando la pienezza dei tempi. Facciamo nostro questo grido di speranza, celebrando il Giubileo bimillenario dell'Incarnazione. Ogni uomo possa, in Cristo, vedere la salvezza di Dio! Per questo egli deve incontrarLo, conoscerLo, seguirLo. Questa, carissimi, è la missione della Chiesa; questa è la vostra missione! Il Papa vi dice: Andate! Come il Battista, preparate la via al Signore che viene. Vi guidi e vi assista Maria Santissima, la Vergine dell'Avvento, la Stella della nuova evangelizzazione. Siate docili come Lei alla divina Parola ed il suo Magnificat vi sproni alla lode e al coraggio profetico. Così, anche grazie a voi, si realizzeranno le parole del Vangelo: ogni uomo vedrà la salvezza di Dio! Sia lodato Gesù Cristo! 9 10 0 10 Fil 1, 4-5., Le 3, 6 Acta Ioannis Pauli Pp. II 225 IX Ad actores scaenicos habita.* 1. «Rallegratevi ... il Signore è vicino! ».' L'odierna terza domenica di Avvento è caratterizzata dalla gioia: la gioia di chi attende Colui che « è vicino », il Dio-con-noi, preannunciato dai profeti. E la « grande gioia » del Natale che oggi pregustiamo; una gioia che « sarà di tutto il popolo », perché il Salvatore è venuto e verrà di nuovo a visitarci dall'alto, come sole che sorge. E la gioia dei cristiani, pellegrini nel mondo, che attendono con speranza il ritorno glorioso di Colui che, per venire in nostro aiuto, si è spogliato della sua gloria divina. E la gioia di questo Anno Santo, che commemora i due millenni da quando il Figlio di Dio, Luce da Luce, ha rischiarato con il fulgore della sua presenza la storia dell'umanità. Assumono pertanto singolare eloquenza, in tale prospettiva, le parole del profeta Sofonia, che abbiamo ascoltato nella prima Lettura: « Gioisci, figlia di Sion, esulta, Israele, e rallegrati con tutto il cuore, figlia di Gerusalemme! Il Signore ha revocato la tua condanna, ha disperso il tuo nemico »: ecco l'« anno di grazia del Signore », che ci risana dal peccato e dalle sue ferite! 2 3 2. Risuona con forte intensità nella nostra assemblea questo consolante annuncio profetico: « Il Signore tuo Dio in mezzo a te è un salvatore potente. Esulterà di gioia per te, ti rinnoverà con il suo amore ». E Lui che è venuto ed è Lui che attendiamo. Su di Lui ci invita a tenere fìsso lo sguardo l'Anno giubilare, soprattutto in questo avvento del Duemila. Il « Salvatore potente » viene oggi additato anche a voi, carissimi fratelli e sorelle, che in vari modi operate nel mondo dello spettacolo. In suo nome vi accolgo e cordialmente vi saluto. Ringrazio con affetto per le parole gentili che mi sono state rivolte da Mons. John Patrick Foley, Presidente del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali, e da due vostri rappresentanti. Estendo il mio saluto ai vostri colleghi ed amici che non hanno potuto essere presenti. 4 * Die 17 Decembris 2000 FU 4, 4.5, Cfr Lc 1, 78. Sof 3, 14-15. 1 2 3 4 Ibid, 3, 17 16 - A.A.S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 226 3. Il Vangelo di Luca, domenica scorsa, ci ha presentato Giovanni Battista, che sulle rive del Giordano proclamava l'imminente venuta del Messia. Oggi la liturgia ci fa ascoltare la continuazione di quel testo evangelico: il Battista indica alle folle come preparare concretamente la via del Signore. Alle diverse categorie di persone, che gli domandano: « E noi, che cosa dobbiamo fare? », Egli indica quel che è necessario compiere per prepararsi ad accogliere il Messia. Questa pagina evangelica fa pensare, in un certo senso, agli incontri giubilari per le svariate categorie sociali o professionali. Fa pensare pure a voi, cari fratelli e sorelle: con il vostro pellegrinaggio giubilare è come se foste venuti anche voi a chiedere: « Che cosa dobbiamo fare? ». La prima risposta che vi offre la parola di Dio è un invito a ritrovare la gioia. Il Giubileo — termine che si collega con « giubilo » — non è forse l'esortazione ad essere pieni di gioia, perché il Signore è venuto ad abitare in mezzo a noi e ci ha donato il suo amore? Questa gioia che scaturisce dalla grazia divina, però, non è un'allegria superficiale ed effimera. E una gioia profonda, radicata nel cuore e capace di pervadere l'intera esistenza del credente. Una gioia che può convivere con le difficoltà, con le prove, addirittura — per quanto ciò possa sembrare paradossale — con il dolore e la morte. E la gioia del Natale e della Pasqua, dono del Figlio di Dio incarnato, morto e risorto; una gioia che nessuno può togliere a quanti sono uniti a Lui nella fede e nelle opere. Molti di voi, carissimi, lavorano per l'intrattenimento del pubblico, nell'ideazione e nella realizzazione di spettacoli, che intendono offrire occasione di sana distensione e di svago. Se la gioia cristiana si pone in senso proprio su di un piano più direttamente spirituale, essa abbraccia però anche il sano divertimento che fa bene al corpo e allo spirito. La società, pertanto, dev'essere grata a chi produce e realizza trasmissioni e programmi intelligenti e distensivi, divertenti senza essere alienanti, umoristici ma non volgari. Diffondere autentica allegria può essere una forma genuina di carità sociale. 5 6 4. La Chiesa, poi, come Giovanni Battista, ha oggi un messaggio specifico per voi, cari operatori del mondo dello spettacolo. Un messaggio che si potrebbe articolare in questi termini: nel vostro lavoro, abbiate sempre pre5 6 Le 3, 10.12.14. Cfr Gv 16, 22-23. Acta Ioannis Pauli Pp II 227 senti le persone dei vostri destinatari, i loro diritti e le loro legittime attese, tanto più quando si tratta di soggetti in formazione. Non lasciatevi condizionare dal mero interesse economico o ideologico. E questo il principio fondamentale dell'etica delle comunicazioni sociali, che ciascuno di voi è chiamato ad applicare nel proprio ambito di attività. Su ciò il Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali ha pubblicato nel giugno scorso uno specifico documento: Etica nelle Comunicazioni Sociali, sul quale vi invito a riflettere. Soprattutto coloro, tra voi, che sono maggiormente noti al pubblico, devono essere costantemente consapevoli della loro responsabilità. A voi, cari amici, guarda con simpatia ed interesse la gente. Siate sempre per loro modelli positivi e coerenti, capaci di infondere fiducia, ottimismo e speranza. Per poter realizzare quest'impegnativa vostra missione, vi viene in aiuto il Signore, al quale potete ricorrere mediante l'ascolto della sua parola e la preghiera. Sì, carissimi, voi che lavorate con le immagini, i gesti, i suoni; in altre parole, lavorate con l'esteriorità. Proprio per questo, voi dovete essere uomini e donne di forte interiorità, capaci di raccoglimento. In noi abita Dio, più intimo a noi di noi stessi, come rilevava Agostino. Se saprete dialogare con Lui, potrete meglio comunicare con il prossimo. Se avrete viva sensibilità per il bene, il vero e il bello, i prodotti della vostra creatività, anche i più semplici, saranno di buona qualità estetica e morale. 5. La Chiesa vi è vicina e conta su di voi! Essa attende che nel cinema, nella televisione, nella radio, nel teatro, nel circo e in ogni forma di intrattenimento trasfondiate quel « lievito » evangelico grazie al quale ogni realtà umana sviluppa al massimo le sue potenzialità positive. Non è pensabile una nuova evangelizzazione che non coinvolga il vostro mondo, il mondo dello spettacolo, così importante per la formazione delle mentalità e dei costumi. Penso qui alle tante iniziative che ripropongono il messaggio biblico e il ricchissimo patrimonio della tradizione cristiana nel linguaggio delle forme, dei suoni, delle immagini mediante il teatro, il cinema, la televisione. Penso pure a quelle opere e a quei programmi non esplicitamente religiosi, che sono, tuttavia, capaci di parlare al cuore delle persone, suscitando in esse stupore, domande, riflessioni. 6. Carissimi fratelli e sorelle! La Provvidenza ha voluto che questo vostro Giubileo si celebrasse a pochi giorni dal Natale, la festa senza dubbio più rappresentata nel vostro campo di lavoro, a tutti i livelli, dai mass-media ai presepi viventi. L'odierno incontro ci aiuta così ad entrare in sinto- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 228 nia con l'autentico spirito natalizio, ben diverso da quello mondano che ne fa un'occasione di commercio. Lasciate che a guidarvi nell'itinerario di preparazione a questa solennità sia Maria, la Madre del Verbo incarnato. Ella attende in silenzio il compimento delle promesse divine e ci insegna che per portare al mondo la pace e la gioia occorre prima accogliere nel cuore il Principe della Pace e la sorgente della gioia, Gesù Cristo. Perché questo avvenga, è necessario convertirsi al suo amore, essere disponibili a compiere la sua volontà. Il mio augurio è che possiate pure voi, carissimi amici del mondo dello spettacolo, fare questa consolante esperienza. Con i linguaggi più diversi, sarete allora portatori di gioia, di quella gioia che Cristo nel Natale dona all'intera umanità. X Ad Patres cardinales et praelatos curiae et familiae domni Papae.* 1. Pater misit Filium suum Salvatorem mundi: gaudeamus! Particolarmente viva è la gioia che sperimentiamo in questo Natale del Grande Giubileo, nel quale con maggior emozione contempliamo il volto di Cristo, a duemila anni dalla sua nascita. Gaudeamus! E sull'onda di questo gaudio profondo dell'animo che vi porgo il mio cordiale saluto, carissimi Signori Cardinali e collaboratori della Curia Romana, convenuti per questo tradizionale appuntamento di famiglia. Sono grato a Lei, Signor Cardinale Decano, per aver voluto esprimere, con gli auguri che di cuore ricambio, i sentimenti di affetto e devozione della Curia Romana. Essi scaturiscono non soltanto da umana finezza d'animo, ma dalla fede che insieme condividiamo, e che ci assicura la speciale presenza di Cristo, dove « due o tre sono riuniti nel suo nome ».* Pater misit Filium suum Salvatorem mundi! Questa verità centrale della fede cristiana ci offre anche il criterio di un bilancio, per così dire, « spirituale », di questo anno laborioso, e soprattutto addita la strada che si apre davanti a noi. La Porta Santa sta per essere chiusa, ma il Cristo che essa * Die 21 Decembris 2000 Cfr Mt 18, 20. 1 Acta Ioannis Pauli Pp II 229 2 3 rappresenta è « lo stesso ieri, oggi e sempre ». È Lui la « porta »! È Lui la « via »! Se voi siete qui, come speciale comunità radunata intorno al Successore di Pietro, lo siete perché chiamati da Cristo a servizio della Chiesa, che Egli si è acquistato col suo Sangue. 4 5 2. E nel suo nome che abbiamo vissuto quest'anno di grazia, durante il quale sono state mobilitate tante energie all'interno del popolo cristiano, sia a livello universale che nelle Chiese particolari. Abbiamo visto affluire qui, al centro della cristianità, alle varie basiliche e in particolare presso la tomba del Principe degli Apostoli, un grandissimo numero di pellegrini. Essi hanno offerto, giorno dopo giorno, nello stupendo scenario di Piazza San Pietro, testimonianze sempre nuove di fede e di devozione o partecipando a solenni celebrazioni pubbliche o avanzando in ordinato raccoglimento verso la Porta Santa. Piazza San Pietro è stata quest'anno più che mai un « micro-cosmo » in cui le più varie situazioni dell'umanità si sono avvicendate. Attraverso i pellegrini dei diversi continenti, il mondo in qualche modo è venuto a Roma. Dai bambini agli anziani, dagli artisti agli sportivi, dai disabili alle famiglie, dai politici ai giornalisti, dai Vescovi ai presbiteri e consacrati, tante persone si sono qui ritrovate col desiderio di portare a Cristo non soltanto se stesse, ma anche il loro lavoro, i loro ambienti professionali e culturali, la loro storia quotidiana. A ciascuno di questi gruppi, generalmente molto numerosi, ho potuto annunciare ancora una volta Cristo, il Salvatore del mondo, il Redentore dell'uomo. Nel comune ricordo è rimasto particolarmente vivo il Giubileo dei giovani, e non solo per le dimensioni che lo hanno contraddistinto, ma soprattutto per l'impegno che i « ragazzi del Papa » — come sono stati chiamati — hanno saputo dimostrare. A loro chiesi: « che cosa, anzi chi siete venuti a cercare? ». E con l'avallo del loro applauso ho interpretato i loro sentimenti dicendo: « Siete venuti a cercare Gesù Cristo! ». 6 3. Al buon esito di tutto questo movimento — vero pellegrinaggio del Popolo di Dio — anche voi, carissimi collaboratori della Curia Romana, avete contribuito, adoperandovi, in collaborazione col Comitato del Grande Giubileo e con gli enti di volta in volta implicati, per assicurare la riuscita 2 3 4 5 6 Eb 13, 8. Cfr Ov 10, 9. Cfr ibid,,, 14, 6 Cfr At 20, 28 Discorso in Piazza San Pietro, 15 agosto 2000, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 230 delle celebrazioni di vostra competenza. Approfitto di questa circostanza per esprimere il mio grato apprezzamento ai Dicasteri ed alle Amministrazioni della Santa Sede, come pure agli Uffici del Governatorato. Essi si sono generosamente impegnati, negli ambiti delle rispettive competenze, per la conveniente attuazione delle diverse Giornate Giubilari. E come dimenticare il diuturno lavoro del Cardinale Arciprete della Basilica Vaticana, nonché la dedizione della Segreteria di Stato, della Prefettura della Casa Pontificia e dell'Ufficio delle Celebrazioni Liturgiche Pontifìcie? Né posso tralasciare una speciale menzione per la costante disponibilità mostrata dagli Organismi preposti alla comunicazione sociale, da L'Osservatore Romano alla Sala Stampa, alla Radio Vaticana, al Centro Televisivo Vaticano. E potrei non ricordare il ministero nascosto, ma così importante, dei Penitenzieri e dei Confessori delle varie Basiliche? Un grato riconoscimento va poi al Vicariato di Roma per il grande contributo offerto in varie manifestazioni dell'Anno giubilare, specialmente per il Congresso Eucaristico e la Giornata Mondiale della Gioventù. Penso, inoltre, ai tanti volontari, giovani ed adulti provenienti da varie nazioni. Troppo lungo sarebbe l'elenco di quanti hanno speso le loro energie per la buona riuscita del Giubileo. Tutto è sotto lo sguardo di Dio e, secondo la parola di Gesù, sarà lo stesso Padre « che vede nel segreto » a ricompensare quanti hanno lavorato nel suo nome e per l'avvento del suo Regno. 7 4. Mi pare significativo, tuttavia, in questa circostanza, che ci vede riuniti per esprimere la nostra comunione, fare specifica memoria del Giubileo che la Curia Romana ha vissuto in prima persona lo scorso 22 febbraio, quasi per gustarne ancora una volta i frutti spirituali. Il Giubileo della Curia è stato un momento di intensa esperienza di fede, modulata sulle parole di Pietro: « Tu sei il Cristo, il Figlio del Dio vivente ». Su queste parole si misura la fede di tutta la Chiesa. In modo speciale poggia su questa confessione del Principe degli Apostoli il « ministerium petrinum » e, con esso, il compito riservato alla speciale comunità che noi formiamo. Ciò che noi siamo, infatti, lo siamo in funzione del ministero che Cristo ha affidato a Pietro: «Pasci i miei agnelli, pasci le mie pecorelle». 8 9 Mistero di grazia e di condiscendenza, questo, che si può comprendere solo nell'ottica della fede. Proprio in occasione del vostro Giubileo, vi dice1 8 9 Mt 6, 6. Ibid., 16, 16. Cfr Gv 21, 15-17. Acta Ioannis Pauli Pp II 231 vo che « il ministero petrino non si fonda sulle capacità e sulle forze umane, ma sulla preghiera di Cristo, che implora il Padre perché la fede di Simone "non venga meno" ». E un'esperienza che faccio ogni giorno. L'Anno giubilare è stato anche per me un momento in cui ho avvertito più forte la presenza di Cristo. Il lavoro è stato — com'era prevedibile — più gravoso del solito, ma con l'aiuto di Dio tutto è andato per il meglio. Alla fine ormai di quest'anno singolare desidero dare lode al Signore che mi ha concesso di annunciare così largamente il suo nome, facendo pienamente mio il programma dell'apostolo Paolo: « Noi infatti non predichiamo noi stessi, ma Cristo Gesù Signore; quanto a noi, siamo i vostri servitori per amore di Gesù ». 10 u 5. Questa prospettiva di fede segni costantemente anche il vostro speciale servizio carissimi confratelli. Se Cristo sostiene colui che Egli ha scelto come Successore di Pietro, non mancherà certamente di concedere la sua grazia anche a voi, che avete l'impegnativo compito di coadiuvarlo. Ma se grande è il dono, elevata è anche la responsabilità di corrispondervi in modo adeguato. La Curia Romana dev'essere, pertanto, un luogo in cui si respira santità. Un luogo a cui devono essere profondamente estranei la competizione e il carrierismo, in cui deve vigere solo l'amore per Cristo, manifestato nella gioia della comunione e del servizio, ad imitazione di Colui che è « venuto non per essere servito, ma per servire ». 12 6. Ho voluto sottolineare questo essenziale riferimento a Cristo con il pellegrinaggio in Terra Santa, preceduto dalla commemorazione di Abramo « nostro padre nella fede » nell'Aula Paolo VI e dalla visita ad alcuni luoghi veterotestamentari della storia della salvezza soprattutto sul Sinai. Come dimenticare l'emozione di quei giorni di marzo in cui mi è stato dato di rivivere la vicenda storica di Gesù nei suoi momenti fondamentali, dalla nascita a Betlemme alla morte sul Golgotha? In modo speciale nel Cenacolo ho pensato a voi, miei carissimi collaboratori della Curia Romana. Vi ho portati tutti con me nel ricordo e nella preghiera. E stata una vera « immersione » nel mistero di Cristo. Al tempo stesso, è stata un'occasione d'incontro non soltanto con la comunità cristiana, ma anche con quella ebraica e con quella islamica. Nella stima che ho manifestato a quelle comunità, e Le 22, 32. " 2 Cor 4, 5. Me 10, 45, 10 12 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 232 che mi è stata da loro pienamente ricambiata, ho potuto pregustare la gioia che tutti sperimenteranno, quale riflesso della gioia di Dio stesso, quando quella terra così santa e purtroppo così straziata troverà finalmente la pace. Noi vogliamo oggi dire la nostra vicinanza a quanti stanno soffrendo in quell'estenuante conflitto, ed invochiamo Dio perché plachi la violenza dei sentimenti e delle armi, e orienti gli animi a soluzioni adeguate per una pace giusta e duratura. 7. Una stupenda icona dell'Anno giubilare rimane sicuramente il momento di preghiera ecumenica che lo ha caratterizzato fin dalle prime battute. Ricordo, ricordiamo tutti con commozione l'apertura della Porta Santa a San Paolo fuori le mura, il 18 gennaio. A spingere quella porta c'erano non solo le mie mani, ma anche quelle del Metropolita Athanasius in rappresentanza del Patriarca Ecumenico di Costantinopoli e quelle del Primate Anglicano George Carey. Nelle nostre persone era rappresentata l'intera cristianità, addolorata per le divisioni storiche che la feriscono, ma in ascolto al tempo stesso dello Spirito di Dio che la spinge verso la piena comunione. Di fronte alle persistenti fatiche del cammino ecumenico occorre non perdersi d'animo. Dobbiamo credere che il traguardo della piena unità di tutti i cristiani è realmente possibile, con la forza di Cristo che ci sostiene. Da parte nostra, accanto alla preghiera e al dialogo teologico, dobbiamo coltivare quell'atteggiamento spirituale che, proprio in quella suggestiva circostanza, ho indicato come il « sacrificio dell'unità ». Con quelle parole volevo evocare la capacità di « mutare il nostro sguardo, dilatare il nostro orizzonte, saper riconoscere l'azione dello Spirito Santo che opera nei nostri fratelli, scoprire volti nuovi di santità, aprirci ad aspetti inediti dell'impegno cristiano ». 13 8. Con analoga apertura d'animo il Giubileo si è posto nel solco del dialogo inter-religioso che, inaugurato dal Concilio Vaticano II con la Dichiarazione Nostra aetate, ha registrato in questi decenni significativi passi avanti. Ricordo, in particolare, la preghiera di Assisi del 1986 e quella in Piazza San Pietro dello scorso anno. Si tratta ovviamente di un dialogo che non intende in alcun modo sminuire il doveroso annuncio di Cristo quale unico Salvatore del mondo, come ha recentemente ribadito la Dichiarazione Dominus Iesus. Il dialogo non pone in discussione questa verità essenziale per la fede cristiana, ma poggia sul presupposto che, proprio alla luce del mi13 Omelia durante la solenne celebrazione ecumenica, 18 gennaio 2000. Acta Ioannis Pauli Pp. II 233 stero di Dio rivelato in Cristo, possiamo cogliere tanti semi di luce sparsi dallo Spirito nelle varie culture e religioni. Pertanto, nella coltivazione dialogica di tali semi, è possibile crescere insieme, anche con i credenti di altre religioni, nell'amore di Dio, nel servizio all'umanità, nel cammino verso la pienezza di verità, a cui misteriosamente ci conduce lo Spirito di Dio. * 1 9. Il Grande Giubileo, ispirandosi alle sue lontane ma sempre vive origini bibliche, è stato anche un anno di più intensa presa di coscienza dell'urgenza della carità, specie nella dimensione dell'aiuto che va prestato ai Paesi più poveri. Solo nel contesto di un impegno ispirato ad una solidarietà « globale » può trovarsi il rimedio ai rischi insiti in un'economia mondiale tendenzialmente priva di regole a tutela dei soggetti più deboli. Grande significato ha avuto, in questo senso, l'impegno della Chiesa per la riduzione del debito internazionale dei Paesi poveri. Ciò che non pochi Parlamenti hanno deliberato è senza dubbio incoraggiante, ma molto resta da fare. Ugualmente vorrei qui ringraziare i responsabili delle Nazioni che hanno accolto il mio ripetuto appello a compiere un « segno di clemenza a vantaggio di tutti i detenuti ». Auspico che il cammino iniziato sia portato a compimento. Al di là di questi problemi specifici, poi, è l'intero spazio della carità che la riflessione giubilare ha posto davanti ai nostri occhi, sollecitando tutti i cristiani ad un atteggiamento di generosa condivisione. La carità rimane la grande consegna per il cammino che ci attende. E attraverso di essa che risplende pienamente la verità di Dio-Amore, di quel Dio che « ha tanto amato il mondo, da dare il suo Figlio unigenito ». 15 10. Pater misit Filium suum Salvatorem mundi: gaudeamus! Questa cer- tezza ha guidato i duemila anni della storia cristiana. Ancora da essa dobbiamo ricominciare in questo inizio di millennio. Ripartire da Cristo! È questa la parola d'ordine che deve accompagnare la Chiesa nel suo introdursi entro il terzo millennio. Tra qualche giorno la Porta Santa si chiude, ma più che mai resta spalancata la Porta viva che è Cristo stesso. Sono sicuro che in questa ripresa del cammino, ancora una volta voi, carissimi collaboratori della Curia Romana, sarete disponibili e pronti. Nel mondo dello spirito non si danno pause! Il segreto di questo slancio inesausto è Cristo stesso, che tra qualche giorno la liturgia ci farà contemplare Bambino nel Pre14 Cfr Gv 16, 13. 15 Ibid., 3, 16 234 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sepe. A Lui, per intercessione di Maria, Madre della Speranza, chiederemo di avvolgerci con la sua luce e di sostenerci nel nuovo cammino. Nel suo nome vi abbraccio tutti con affetto e, nel porgervi i più cordiali auguri, vi imparto volentieri la Benedizione Apostolica. Buon Natale! NUNTII I Ob diem paci dicatum. Dialogo entre las culturas para una civilización del amor y la paz 1. Al inicio de un nuevo milenio se hace más viva la esperanza de que las relaciones entre los hombres se inspiren cada vez más en el ideal de una fraternidad verdaderamente universal. Sin compartir este ideal no podrá asegurarse de modo estable la paz. Muchos indicios llevan a pensar que esta convicción está emergiendo con mayor fuerza en la conciencia de la humanidad. El valor de la fraternidad está proclamado por las grandes « cartas » de los derechos humanos; ha sido puesto de manifiesto concretamente por grandes instituciones internacionales y, en particular, por la Organización de las Naciones Unidas; y es requerido, ahora más que nunca, por el proceso de globalización que une de modo creciente los destinos de la economía, de la cultura y de la sociedad. La misma reflexión de los creyentes, en las diversas religiones, tiende a subrayar cómo la relación con el único Dios, Padre común de todos los hombres, favorece el sentirse y vivir como hermanos. En la revelación de Dios en Cristo, este principio está expresado con extrema radicalidad: « Quien no ama no ha conocido a Dios, porque Dios es amor » (1 Jn 4, 8). 2. Al mismo tiempo, sin embargo, no se puede ocultar que las señales apenas evocadas han sido oscurecidas por vastas y densas sombras. La humanidad empieza esta nueva etapa de su historia con heridas todavía abiertas; está marcada en muchas regiones por duros y sangrientos conflictos; conoce la dificultad de una solidaridad más difícil en las relaciones entre los hombres de diferentes culturas y civilizaciones, cada vez más cercanas e interactivas sobre los mismos territorios. Todos conocen cuan difícil es conciliar las razones de los contendientes cuando los ánimos están encendidos y exasperados a causa de antiguos odios y de graves problemas que di- Acta Ioannis Pauli Pp II 235 fìcultan el encontrar solución. Pero no menos peligrosa para el futuro de la paz sería la incapacidad de afrontar con sabiduría los problemas suscitados por la nueva organización que la humanidad, en muchos Países, va asumiendo debido a la aceleración de los procesos migratorios y de la convivencia nueva que surge entre personas de diversas culturas y civilizaciones. 3. Por eso, me ha parecido urgente invitar a los creyentes en Cristo, y con ellos a todos los hombres de buena voluntad, a reflexionar sobre el diálogo entre las diferentes culturas y tradiciones de los pueblos, indicando así el camino necesario para la construcción de un mundo reconciliado, capaz de mirar con serenidad al propio futuro. Se trata de un tema decisivo para las perspectivas de la paz. Me complace que también la Organización de las Naciones Unidas haya acogido y propuesto esta urgencia, declarando el año 2001 « Año internacional del diálogo entre las civilizaciones ». Naturalmente no pienso que, sobre un problema como éste, se puedan ofrecer soluciones fáciles, de inmediata aplicación. Es complicado el mero análisis de la situación, que evoluciona continuamente, ya que escapa a esquemas prefijados. A esto hay que añadir la dificultad de conjugar principios y valores que, siendo incluso idealmente compatibles, pueden manifestar concretamente elementos de tensión que no facilitan la síntesis. Está además, en la base, la dificultad que deriva del compromiso ético de cada ser humano llevado a enfrentarse con el propio egoísmo y los propios límites. Pero precisamente por esto considero útil una reflexión común sobre esta problemática. Para este objetivo me limito aquí a ofrecer algunos principios orientadores en la escucha de lo que el Espíritu de Dios dice a las Iglesias (cf. Ap 2, 7) y a toda la humanidad en este decisivo período de su historia. El hombre y sus diferentes culturas 4. Considerando todas las vicisitudes de la humanidad, uno se queda asombrado frente a las manifestaciones complejas y varias de las culturas humanas. Cada una de ellas se diferencia de las otras por su específico itinerario histórico y por los consiguientes rasgos característicos que la hacen única, original y orgánica en su propia estructura. La cultura es expresión cualificada del hombre y de sus vicisitudes históricas, tanto a nivel individual como colectivo. En efecto, la inteligencia y la voluntad le mueven incesan- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 236 temente a « cultivar los bienes y los valores de la naturaleza plasmando en unas síntesis culturales cada vez más altas y sistemáticas los conocimientos fundamentales que se refieren a todos los aspectos de la vida y, en particular, los que atañen a su convivencia social y política, a la seguridad y al desarrollo económico, a la elaboración de los valores y significados existenciales, sobre todo de naturaleza religiosa, que permiten a su situación individual y comunitaria desarrollarse según modalidades auténticamente humanas. 2 5. Las culturas se caracterizan siempre por algunos elementos estables y duraderos y por otros dinámicos y contingentes. En un primer momento, la consideración de una cultura ofrece sobre todo los aspectos característicos que la diferencian de la cultura del observador, asegurándole un carácter típico en el cual convergen elementos de la más diversa naturaleza. En la mayor parte de los casos las culturas se desarrollan sobre territorios concretos, cuyos elementos geográficos, históricos y étnicos se entrelazan de modo original e irrepetible. Este « carácter típico » de cada cultura se refleja, de modo más o menos relevante, en las personas que la tienen, en un dinamismo continuo de influjos en cada uno de los sujetos humanos y de las aportaciones que éstos, según su capacidad y su genio, dan a la propia cultura. En cualquier caso, ser hombre significa necesariamente existir en una determi- nada cultura. Cada persona está marcada por la cultura que respira a través de la familia y los grupos humanos con los que entra en contacto, por medio de los procesos educativos y las influencias ambientales más diversas y de la misma relación fundamental que tiene con el territorio en el que vive. En todo esto no hay ningún determinismo, sino una constante dialéctica entre la fuerza de los condicionamientos y el dinamismo de la libertad. Formación humana y pertenencia cultural 6. La acogida de la propia cultura como elemento configurador de la personalidad, especialmente en la primera fase del crecimiento, es un dato de experiencia universal, cuya importancia no se debe infravalorar. Sin este enraizamiento en un humus definido, la persona misma correría el riesgo de verse expuesta, en edad aún temprana, a un exceso de estímulos contrastantes que no ayudarían el desarrollo sereno y equilibrado. Sobre la base de 1 2 Cf Cf Const. past Gaudium et spes, 5 3 . Discurso a las Naciones Unidas, 1 5 de octubre de Conc. Ecum. Vat. II, Juan P a b l o II, 1995. Acta Ioannis Pauli Pp. II 237 esta relación fundamental con los propios « orígenes » —a nivel familiar, pero también territorial, social y cultural— es donde se desarrolla en las personas el sentido de la «patria», y la cultura tiende a asumir, unas veces más y otras menos, una configuración « nacional ». El mismo Hijo de Dios, haciéndose hombre, recibió, con una familia humana, también una « patria ». El es para siempre Jesús de Nazaret, el Nazareno (cf. Me 10, 47; Le 18, 37; Jn 1, 45; 19, 19). Se trata de un proceso natural en el cual las instancias sociológicas y psicológicas actúan entre sí, con efectos normalmente positivos y constructivos. El amor patriótico es, por eso, un valor a cultivar, pero sin restricciones de espíritu, amando juntos a toda la familia humana y evitando las manifestaciones patológicas que se dan cuando el sentido de pertenencia asume tonos de autoexaltación y de exclusión de la diversidad, desarrollándose en formas nacionalistas, racistas y xenófobas. 3 7. Si por esto es importante, por un lado, saber apreciar los valores de la propia cultura, por otro es preciso tomar conciencia de que cada cultura, siendo un producto típicamente humano e históricamente condicionado, también implica necesariamente unos límites. Para que el sentido de pertenencia cultural no se transforme en cerrazón, un antídoto eficaz es el conocimiento sereno, no condicionado por prejuicios negativos, de las otras culturas. Por lo demás, en un análisis atento y riguroso, frecuentemente las culturas muestran, por encima de sus manifestaciones más externas, elementos comunes significativos. Esto se puede ver también en la sucesión histórica de culturas y civilizaciones. La Iglesia, mirando a Cristo, que revela el hombre al hombre, y apoyada en la experiencia alcanzada en dos mil años de historia, está convencida de que « por encima de todos los cambios, hay muchas cosas que no cambian ». Esta continuidad está basada en características esenciales y universales del proyecto de Dios sobre el hombre. 4 5 Las diferencias culturales han de ser comprendidas desde la perspectiva fundamental de la unidad del género humano, dato histórico y ontològico primario, a la luz del cual es posible entender el significado profundo de las mismas diferencias. En realidad, sólo la visión de conjunto tanto de los elementos de unidad como de las diferencias hace posible la comprensión y la interpretación de la verdad plena de toda cultura humana. 6 3 Cf, 4 Cf. ibid, 22 Ibid., 10. 5 6 Cf. CONC. ECUM. VAT. I I , JUAN PABLO I I , Const. past. Gaudium et spes, 75, Discurso a la UNESCO, 2 de junio de 1980, 6. 238 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Diversidad de culturas y respeto recíproco 8. En el pasado las diferencias entre las culturas han sido a menudo fuente de incomprensiones entre los pueblos y motivo de conflictos y guerras. Pero todavía hoy, por desgracia, en diversas partes del mundo constatamos, con creciente aprensión, la polémica consolidación de algunas identi- dades culturales contra otras culturas. Este fenómeno puede, a largo plazo, desembocar en tensiones y choques funestos, y por lo menos hace difícil la condición de algunas minorías étnicas y culturales, que viven en un contexto de mayorías culturalmente diversas, propensas a actitudes y comportamientos hostiles y racistas. Ante esta situación, todo hombre de buena voluntad debe interrogarse sobre las orientaciones éticas fundamentales que caracterizan la experiencia cultural de una determinada comunidad. En efecto, las culturas, igual que el hombre que es su autor, están marcadas por el « misterio de iniquidad » que actúa en la historia humana (cf. 2 Ts 2, 7) y tienen también necesidad de purificación y salvación. La autenticidad de cada cultura humana, el valor del ethos que lleva consigo, o sea, la solidez de su orientación moral, se pueden medir de alguna manera por su razón de ser en favor del hombre y en la promoción de su dignidad a cualquier nivel y en cualquier contexto. 9. Si tan preocupante es la radicalización de las identidades culturales que se vuelven impermeables a cualquier influjo externo beneficioso, no es menos arriesgada la servil aceptación de las culturas, o de algunos de sus importantes aspectos, como modelos culturales del mundo occidental que, ya desconectados de su ambiente cristiano, se inspiran en una concepción secularizada y prácticamente atea de la vida y en formas de individualismo radical. Se trata de un fenómeno de vastas proporciones, sostenido por poderosas campañas de los medios de comunicación social, que tienden a proponer estilos de vida, proyectos sociales y económicos y, en definitiva, una visión general de la realidad, que erosiona internamente organizaciones culturales distintas y civilizaciones nobilísimas. Por su destacado carácter científico y técnico, los modelos culturales de Occidente son fascinantes y atrayentes, pero muestran, por desgracia y siempre con mayor evidencia, un progresivo empobrecimiento humanístico, espiritual y moral. La cultura que los produce está marcada por la dramática pretensión de querer realizar el bien del hombre prescindiendo de Dios, supremo Bien. Pero « sin el Acta Ioannis Pauli Pp II 239 7 Creador —ha advertido el Concilio Vaticano II— la criatura se diluye ». Una cultura que rechaza referirse a Dios pierde la propia alma y se desorienta transformándose en una cultura de muerte, como atestiguan los trágicos acontecimientos del siglo XX y como demuestran los efectos nihilistas actualmente presentes en importantes ámbitos del mundo occidental. Diálogo entre las culturas 10. De manera análoga a lo que sucede en la persona, que se realiza a través de la apertura acogedora al otro y la generosa donación de sí misma, las culturas, elaboradas por los hombres y al servicio de los hombres, se modelan también con los dinamismos típicos del diálogo y de la comunión, sobre la base de la originaria y fundamental unidad de la familia humana, salida de las manos de Dios, que « creó, de un solo principio todo el linaje humano » (Hch 17, 26). Desde este punto de vista, el diálogo entre las culturas, tema del presente Mensaje para la Jornada Mundial de la Paz, surge como una exigencia intrínseca de la naturaleza misma del hombre y de la cultura. Como expresiones históricas diversas y geniales de la unidad originaria de la familia humana, las culturas encuentran en el diálogo la salvaguardia de su carácter peculiar y de la recíproca comprensión y comunión. El concepto de comunión, que en la revelación cristiana tiene su origen y modelo sublime en Dios uno y trino (cf. Jn 17, 11.21), no supone un anularse en la uniformidad o una forzada homologación o asimilación; es más bien expresión de la convergencia de una multiforme variedad, y por ello se convierte en signo de riqueza y promesa de desarrollo. El diálogo lleva a reconocer la riqueza de la diversidad y dispone los ánimos a la recíproca aceptación, en la perspectiva de una auténtica colaboración, que responde a la originaria vocación a la unidad de toda la familia humana. Como tal, el diálogo es un instrumento eminente para realizar la civilización del amor y de la paz, que mi venerado predecesor, el Papa Pablo VI, indicó como el ideal en el que había que inspirar la vida cultural, social, política y económica de nuestro tiempo. Al inicio del tercer milenio es urgente proponer de nuevo la vía del diálogo a un mundo marcado por tantos conflictos y violencias, desalentado a veces e incapaz de escrutar los horizontes de la esperanza y de la paz. 7 CONC. ECUM. VAT. II, Const. past Gaudium et spes, 36 240 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Potencialidades y riesgos de la comunicación global 11. El diálogo entre las culturas se ve hoy particularmente necesario si se considera el impacto de las nuevas tecnologías de la comunicación en la vi- da de las personas y de los pueblos. Vivimos en la era de la comunicación global, que está plasmando la sociedad según nuevos modelos culturales, más o menos extraños a los modelos del pasado. La información precisa y actualizada es, al menos en línea de principio, prácticamente accesible a todos, en cualquier parte del mundo. El libre aluvión de imágenes y palabras a escala mundial está transformando no sólo las relaciones entre los pueblos a nivel político y económico, sino también la misma comprensión del mundo. Este fenómeno ofrece múltiples potencialidades en otro tiempo impensables, pero presenta también algunos aspectos negativos y peligrosos. El hecho de que un número reducido de Países detente el monopolio de las « industrias » culturales, distribuyendo sus productos en cualquier lugar de la tierra a un público cada vez mayor, puede ser un potente factor de erosión de las características culturales. Son productos que contienen y transmiten sistemas implícitos de valor y por tanto pueden provocar en los receptores unos efectos de expropiación y pérdida de identidad. Desafío de las migraciones 12. El estilo y la cultura del diálogo son particularmente significativos respecto a la compleja problemática de las migraciones, importante fenómeno social de nuestro tiempo. El éxodo de grandes masas de una región a otra del planeta, que es a menudo una dramática odisea humana para quienes se ven implicados, tiene como consecuencia la mezcla de tradiciones y costumbres diferentes, con notables repercusiones en los Países de origen y en los de llegada. La acogida reservada a los migrantes por parte de los Países que los reciben y su capacidad de integrarse en el nuevo ambiente humano representan otras tantas medidas para valorar la calidad del diálogo entre las diferentes culturas. En realidad, sobre el tema de la integración cultural, tan debatido actualmente, no es fácil encontrar organizaciones y ordenamientos que garanticen, de manera equilibrada y ecuánime, los derechos y deberes, tanto de quien acoge como de quien es acogido. Históricamente, los procesos migratorios han tenido lugar de maneras muy distintas y con resultados diversos. Acta Ioannis Pauli Pp. II 241 Son muchas las civilizaciones que se han desarrollado y enriquecido precisamente por las aportaciones de la inmigración. En otros casos, las diferencias culturales de autóctonos e inmigrados no se han integrado, sino que han mostrado la capacidad de convivir, a través del respeto recíproco de las personas y de la aceptación o tolerancia de las diferentes costumbres. Lamentablemente perduran también situaciones en las que las dificultades de encuentro entre las diversas culturas no se han solucionado nunca y las tensiones han sido causa de conflictos periódicos. 13. En una materia tan compleja, no hay fórmulas « mágicas »; no obstante, es preciso indicar algunos principios éticos de fondo a los que hacer referencia. Como primero entre todos se ha de recordar el principio según el cual los emigrantes han de ser tratados siempre con el respeto debido a la dig- nidad de toda persona humana. A este principio ha de supeditarse incluso la debida consideración al bien común cuando se trata de regular los flujos inmigratorios. Se trata, pues, de conjugar la acogida que se debe a todos los seres humanos, en especial si son indigentes, con la consideración sobre las condiciones indispensables para una vida decorosa y pacífica, tanto para los habitantes originarios como para los nuevos llegados. Por lo que se refiere a las características culturales que los emigrantes llevan consigo, han de ser respetadas y acogidas, en la medida en que no se contraponen a los valores éticos universales, ínsitos en la ley natural, y a los derechos humanos fundamentales. Respeto de las culturas y « fisonomía cultural » del territorio 14. Más difícil es determinar hasta dónde llega el derecho de los emigrantes al reconocimiento jurídico público de sus manifestaciones culturales específicas, cuando éstas no se acomodan fácilmente a las costumbres de la mayoría de los ciudadanos. La solución de este problema, en el marco de una sustancial apertura, está vinculada a la valoración concreta del bien co- mún en un determinado momento histórico y en una situación territorial y social concreta. Mucho depende de que arraigue en todos una cultura de la acogida que, sin caer en la indiferencia sobre los valores, sepa conjugar las razones en favor de la identidad y del diálogo. Por otro lado, como he indicado antes, se ha de valorar la importancia que tiene la cultura característica de un territorio para el crecimiento equilibrado de los que pertenecen a él por nacimiento, especialmente en sus fa17-A AS. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 242 ses evolutivas más delicadas. Desde este punto de vista, puede considerarse plausible una orientación que tienda a garantizar en un determinado territorio un cierto « equilibrio cultural », en correspondencia con la cultura predominante que lo ha caracterizado; un equilibrio que, aunque siempre abierto a las minorías y al respeto de sus derechos fundamentales, permita la permanencia y el desarrollo de una determinada « fisonomía cultural », o sea, del patrimonio fundamental de lengua, tradiciones y valores que generalmente se asocian a la experiencia de la nación y al sentido de la « patria ». 15. Es evidente que esta exigencia de « equilibrio », respecto a la « fisonomía cultural » de un territorio, no se puede lograr satisfactoriamente sólo con instrumentos legislativos, puesto que éstos carecerían de eficacia si no estuvieran fundados en el ethos de la población y, sobre todo, estarían destinados a cambiar naturalmente, cuando una cultura perdiera de hecho su capacidad de animar un pueblo y un territorio, convirtiéndose en una simple herencia guardada en museos o monumentos artísticos y literarios. En realidad, una cultura, en la medida en que es realmente vital, no tiene motivos para temer ser dominada, de igual manera que ninguna ley podrá mantenerla viva si ha muerto en el alma de un pueblo. Por lo demás, en el plano del diálogo entre las culturas, no se puede impedir a uno que proponga a otro los valores en que cree, con tal de que se haga de manera respetuosa de la libertad y de la conciencia de las personas. « La verdad no se impone sino por la fuerza de la misma verdad, que penetra, con suavidad y firmeza a la vez, en las almas ». 8 Conciencia de los valores comunes 16. El diálogo entre las culturas, instrumento privilegiado para construir la civilización del amor, se apoya en la certeza de que hay valores comunes a todas las culturas, porque están arraigados en la naturaleza de la persona. En tales valores la humanidad expresa sus rasgos más auténticos e importantes. Hace falta cultivar en las almas la conciencia de estos valores, dejando de lado prejuicios ideológicos y egoísmos partidarios, para alimentar ese humus cultural, universal por naturaleza, que hace posible el desarrollo fecundo de un diálogo constructivo. También las diferentes religiones pueden y deben dar una contribución decisiva en este sentido. La experiencia que he 8 CONC. ECUM. VAT. II, Decl. Dignitatis humanae, sobre la libertad religiosa, 1, Acta Ioannis Pauli Pp, II 243 tenido tantas veces en el encuentro con representantes de otras religiones —recuerdo en particular el encuentro de Asís de 1986 y el de la plaza San Pedro de 1999— me confirma en la confianza de que la recíproca apertura de los seguidores de las diversas religiones puede aportar muchos beneficios para la causa de la paz y del bien común de la humanidad. El valor de la solidaridad 17. Ante las crecientes desigualdades existentes en el mundo, el primer valor que se debe promover y difundir cada vez más en las conciencias es ciertamente el de la solidaridad. Toda sociedad se apoya sobre la base del vínculo originario de las personas entre sí, conformado por ámbitos relaciónales cada vez más amplios —desde la familia y los demás grupos sociales intermedios— hasta los de la sociedad civil entera y de la comunidad estatal. A su vez, los Estados no pueden prescindir de entrar en relación unos con otros. La actual situación de interdependencia planetaria ayuda a percibir mejor el destino común de toda la familia humana, favoreciendo en toda persona reflexiva el aprecio por la virtud de la solidaridad. A este respecto, sin embargo, se debe notar que la progresiva interdependencia ha contribuido a poner al descubierto múltiples desigualdades, como el desequilibrio entre Países ricos y Países pobres; la distancia social, dentro de cada País, entre quien vive en la opulencia y quien ve ofendida su dignidad, porque le falta incluso lo necesario; el deterioro ambiental y humano, provocado y acelerado por el empleo irresponsable de los recursos naturales. Tales desigualdades y diferencias sociales han ido aumentando en algunos casos, hasta llevar a los Países más pobres hacia una deriva imparable. Una auténtica cultura de la solidaridad ha de tener, pues, como principal objetivo la promoción de la justicia. No se trata sólo de dar lo superfluo a quien está necesitado, sino de « ayudar a pueblos enteros —que están excluidos o marginados— a que entren en el círculo del desarrollo económico y humano. Esto será posible no sólo utilizando lo superfluo que nuestro mundo produce en abundancia, sino cambiando sobre todo los estilos de vida, los modelos de producción y de consumo, las estructuras consolidadas de poder que rigen hoy la sociedad ». 9 9 JUAN PABLO I I , Carta Enc, Centesimus annus, 58. 244 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale EI valor de la paz 18. La cultura de la solidaridad está estrechamente unida al valor de la paz, objetivo primordial de toda sociedad y de la convivencia nacional e internacional. Sin embargo, en el camino hacia un mejor acuerdo entre los pueblos son aún numerosos los desafíos que debe afrontar el mundo y que ponen a todos ante opciones inderogables. El preocupante aumento de los armamentos, mientras no acaba de consolidarse el compromiso por la no proliferación de las armas nucleares, tiene el riesgo de alimentar y difundir una cultura de la competencia y de la conflictividad, que no implica solamente a los Estados, sino también a entidades no institucionales, como grupos paramilitares y organizaciones terroristas. El mundo sigue sufriendo aún las consecuencias de guerras pasadas y presentes, las tragedias provocadas por el uso de minas antipersonales y por el recurso a las horribles armas químicas y biológicas. ¿Y cómo olvidar el riesgo permanente de conflictos entre las naciones, de guerras civiles dentro de algunos Estados y de una violencia extendida, que las organizaciones internacionales y los gobiernos nacionales se ven casi impotentes para afrontar? Ante tales amenazas, todos tienen que sentir el deber moral de adoptar medidas concretas y apropiadas para promover la causa de la paz y la comprensión entre los hombres. El valor de la vida 19. Un auténtico diálogo entre las culturas, además del sentimiento del mutuo respeto, no puede más que alimentar una viva sensibilidad por el valor de la vida. La vida humana no puede ser considerada como un objeto del cual disponer arbitrariamente, sino como la realidad más sagrada e intangible que está presente en el escenario del mundo. No puede haber paz cuando falta la defensa de este bien fundamental. No se puede invocar la paz y despreciar la vida. Nuestro tiempo es testigo de excelentes ejemplos de generosidad y entrega al servicio de la vida, pero también del triste escenario de millones de hombres entregados a la crueldad o a la indiferencia de un destino doloroso y brutal. Se trata de una trágica espiral de muerte que abarca homicidios, suicidios, abortos, eutanasia, como también mutilaciones, torturas físicas y psicológicas, formas de coacción injusta, encarcelamiento arbitrario, recurso absolutamente innecesario a la pena de muerte, deportaciones, esclavitud, prostitución, compra-venta de mujeres y niños. A Acta Ioannis Pauli Pp. II 245 esta relación se han de añadir prácticas irresponsables de ingeniería genética, como la clonación y la utilización de embriones humanos para la investigación, las cuales se quieren justificar con una ilegítima referencia a la libertad, al progreso de la cultura y a la promoción del desarrollo humano. Cuando los sujetos más frágiles e indefensos de la sociedad sufren tales atrocidades, la misma noción de familia humana, basada en los valores de la persona, de la confianza y del mutuo respeto y ayuda, es gravemente cercenada. Una civilización basada en el amor y la paz debe oponerse a estos experimentos indignos del hombre. El valor de la educación 20. Para construir la civilización del amor, el diálogo entre las culturas debe tender a superar todo egoísmo etnocèntrico para conjugar la atención a la propia identidad con la comprensión de los demás y el respeto de la diversidad. Es fundamental, a este respecto, la responsabilidad de la educación. Ésta debe transmitir a los sujetos la conciencia de las propias raíces y ofrecerles puntos de referencia que les permitan encontrar su situación personal en el mundo. Al mismo tiempo debe esforzarse por enseñar el respeto a las otras culturas. Es necesario mirar más allá de la experiencia individual inmediata y aceptar las diferencias, descubriendo la riqueza de la historia de los demás y de sus valores. El conocimiento de las otras culturas, llevado a cabo con el debido sentido crítico y con sólidos puntos de referencia ética, lleva a un mayor conocimiento de los valores y de los límites inherentes a la propia cultura y revela, a la vez, la existencia de una herencia común a todo el género humano. Precisamente por esta amplitud de miras, la educación tiene una función particular en la construcción de un mundo más solidario y pacífico. La educa- ción puede contribuir a la consolidación del humanismo integral, abierto a la dimensión ética y religiosa, que atribuye la debida importancia al conocimiento y a la estima de las culturas y de los valores espirituales de las diversas civilizaciones. El perdón y la reconciliación 21. Durante el Gran Jubileo, dos mil años después del nacimiento de Jesús, la Iglesia ha vivido con particular intensidad la llamada exigente de la reconciliación. Es también una invitación significativa en el marco de la 246 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale compleja temática del diálogo entre las culturas. En efecto, el diálogo es a menudo difícil, porque sobre él pesa la hipoteca de trágicas herencias de guerras, conflictos, violencias y odios, que la memoria sigue fomentando. Para superar las barreras de la incomunicabilidad, el camino a recorrer es el del perdón y la reconciliación. Muchos, en nombre de un realismo desengañado, consideran este camino utópico e ingenuo. En cambio, en la perspectiva cristiana, ésta es la única vía para alcanzar la meta de la paz. La mirada de los creyentes se detiene a contemplar el icono del Crucificado. Poco antes de morir Jesús exclama: « Padre perdónales, porque no saben lo que hacen » (Le 23, 34). El malhechor crucificado a su derecha, oyendo estas últimas palabras del Redentor moribundo, se abre a la gracia de la conversión, acoge el Evangelio del perdón y recibe la promesa de la felicidad eterna. El ejemplo de Cristo nos confirma que realmente se pueden derribar tantos muros que bloquean la comunicación y el diálogo entre los hombres. La mirada al Crucificado nos infunde la confianza de que el perdón y la reconciliación pueden ser una praxis normal de la vida cotidiana y de toda cultura y, por tanto, una oportunidad concreta para construir la paz y el futuro de la humanidad. Recordando la significativa experiencia jubilar de la purificación de la memoria, deseo dirigir a los cristianos una invitación particular, a fin de que sean testigos y misioneros de perdón y reconciliación, apresurando, con la incesante invocación al Dios de la paz, la realización de la espléndida profecía de Isaías, que se puede extender a todos los pueblos de la tierra: « Aquel día habrá una calzada desde Egipto a Asiría. Vendrá Asur a Egipto y Egipto a Asiría, y Egipto servirá a Asur. Aquel día será Israel tercero con Egipto y Asur, objeto de bendición en medio de la tierra, pues la bendecirá el Señor de los ejércitos diciendo: "Bendito sea mi pueblo Egipto, la obra de mis manos Asur, y mi heredad Israel" » (Is 19, 23-25). Una llamada a los jóvenes 22. Deseo concluir este Mensaje de paz con una invitación especial a vosotros, jóvenes de todo el mundo, que sois el futuro de la humanidad y las piedras vivas para construir la civilización del amor. Conservo en el corazón el recuerdo de los encuentros llenos de emoción y de esperanza que he tenido con vosotros durante la reciente Jornada Mundial de la Juventud en Roma. Vuestra adhesión ha sido gozosa, convencida y prometedora. En Acta Ioannis Pauli Pp. II 247 vuestra energía y vitalidad, y en vuestro amor a Cristo, he vislumbrado un porvenir más sereno y humano para el mundo. Al sentiros cerca, percibía dentro de mí un sentimiento profundo de gratitud al Señor, que me concedía la gracia de contemplar, a través del variopinto mosaico de vuestras diversas lenguas, culturas, costumbres y mentalidades, el milagro de la universalidad de la Iglesia, de su catolicidad y de su unidad. Por medio de vosotros he admirado la maravillosa conjunción de la diversidad en la unidad de la misma fe, de la misma esperanza y de la misma caridad, como expresión elocuente de la espléndida realidad de la Iglesia, signo e instrumento de Cristo para la salvación del mundo y para la unidad del género humano. El Evangelio os llama a reconstruir aquella originaria unidad de la familia humana, que tiene su fuente en Dios Padre, Hijo y Espíritu Santo. Queridos jóvenes de cualquier lengua y cultura, os espera una tarea ardua y apasionante: ser hombres y mujeres capaces de solidaridad, de paz y de amor a la vida, en el respeto a todos. ¡Sed artífices de una nueva humanidad, donde hermanos y hermanas, miembros todos de una misma familia, puedan vivir finalmente en la paz! 10 Vaticano, 8 de diciembre de 2000. IOANNES PAULUS PP. II Cf. CONC. ECUM. VAT. II, Const, dogm Lumen gentium, 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 248 II Occasione oblata Quadragesimae anni 2001.* 1 « La carità non tiene conto del male ricevuto ». 2 1. «Ecco, noi saliamo a Gerusalemme». Con queste parole il Signore invita i discepoli a percorrere con Lui il cammino che dalla Galilea conduce al luogo dove si consumerà la sua missione redentrice. Questo cammino verso Gerusalemme, che gli Evangelisti presentano come il coronamento dell'itinerario terreno di Gesù, costituisce il modello della vita del cristiano, impegnato a seguire il Maestro sulla via della Croce. Anche agli uomini e alle donne di oggi Cristo rivolge l'invito a « salire a Gerusalemme ». Lo rivolge con forza particolare in Quaresima, tempo favorevole per convertirsi e ritrovare la piena comunione con Lui, partecipando intimamente al mistero della sua morte e risurrezione. La Quaresima, pertanto, rappresenta per i credenti l'occasione propizia di una profonda revisione di vita. Nel mondo contemporaneo, accanto a generosi testimoni del Vangelo, non mancano battezzati che, dinanzi all'esigente appello ad intraprendere la « salita verso Gerusalemme », assumono un atteggiamento di sorda resistenza ed a volte anche di aperta ribellione. Sono situazioni in cui l'esperienza della preghiera è vissuta in modo piuttosto superficiale, così che la parola di Dio non incide nell'esistenza. Lo stesso Sacramento della Penitenza è ritenuto da molti insignificante e la Celebrazione eucaristica domenicale soltanto un dovere da assolvere. Come accogliere l'invito alla conversione che Gesù ci rivolge anche in questa Quaresima? Come realizzare un serio cambiamento di vita? Occorre innanzitutto aprire il cuore ai toccanti messaggi della liturgia. Il periodo che prepara alla Pasqua rappresenta un provvidenziale dono del Signore ed una preziosa possibilità per avvicinarsi a Lui, rientrando in se stessi e mettendosi in ascolto dei suoi interiori suggerimenti. 2. Ci sono cristiani che pensano di poter fare a meno di tale costante sforzo spirituale, perché non avvertono l'urgenza di confrontarsi con la verità del Vangelo. Essi tentano di svuotare e rendere innocue, perché non tur* Die 7 Ianuarii 2001 1 Cor 13, 5, Me 10, 33. 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp. II 249 bino il loro modo di vivere, parole come: « Amate i vostri nemici, fate del bene a coloro che vi odiano ». Tali parole, per queste persone, risuonano quanto mai difficili da accettare e da tradurre in coerenti comportamenti di vita. Sono infatti parole che, se prese sul serio, obbligano ad una radicale conversione. Invece, quando si è offesi e feriti, si è tentati di cedere ai meccanismi psicologici dell'autocompassione e della rivalsa, ignorando l'invito di Gesù ad amare il proprio nemico. Eppure le vicende umane d'ogni giorno mettono in luce, con grande evidenza, quanto il perdono e la riconciliazione siano irrinunciabili per porre in essere un reale rinnovamento personale e sociale. Questo vale nelle relazioni interpersonali, ma anche nei rapporti fra comunità e fra nazioni. 3 3. I numerosi e tragici conflitti che dilaniano l'umanità, scaturiti talvolta anche da malintesi motivi religiosi, hanno scavato solchi di odio e di violenza tra popoli e popoli. A volte, questo avviene anche tra gruppi e fazioni all'interno di una stessa nazione. Si assiste infatti talora, con un doloroso senso di impotenza, al riaffiorare di lotte che si credevano definitivamente sopite e si ha l'impressione che alcuni popoli siano coinvolti in una spirale di violenza inarrestabile, che continuerà a mietere vittime e vittime, senza una concreta prospettiva di soluzione. E gli auspici di pace, che si levano da ogni parte del mondo, risultano inefficaci: l'impegno necessario per avviare verso la desiderata concordia non riesce ad affermarsi. Di fronte a questo inquietante scenario, i cristiani non possono restare indifferenti. E per questo che, nell'Anno giubilare appena concluso, mi sono fatto voce della richiesta di perdono della Chiesa a Dio per i peccati dei suoi figli. Siamo ben consapevoli che le colpe dei cristiani ne hanno purtroppo offuscato il volto immacolato, ma, confidando nell'amore misericordioso di Dio che non tiene conto del male in vista del pentimento, sappiamo anche di poter continuamente riprendere fiduciosi il cammino. L'amore di Dio trova la sua espressione più alta proprio quando l'uomo, peccatore e ingrato, viene riammesso alla piena comunione con Lui. In quest'ottica, la « purificazione della memoria » costituisce soprattutto la rinnovata confessione della misericordia divina, una confessione che la Chiesa, ai suoi diversi livelli, è chiamata ogni volta a fare propria con rinnovata convinzione. 4. L'unica via della pace è il perdono. Accettare e donare il perdono rende possibile una nuova qualità di rapporti tra gli uomini, interrompe la 3 Le 6, 27 18 - A.A.S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 250 spirale dell'odio e della vendetta e spezza le catene del male, che avvincono il cuore dei contendenti. Per le nazioni in cerca di riconciliazione e per quanti auspicano una coesistenza pacifica tra individui e popoli, non c'è altra via che questa: il perdono ricevuto ed offerto. Quanto ricche di salutari insegnamenti risuonano le parole del Signore: « Amate i vostri nemici e pregate per i vostri persecutori, perché siate figli del Padre vostro celeste, che fa sorgere il suo sole sopra i malvagi e sopra i buoni e fa piovere sopra i giusti e sopra gli ingiusti »! Amare chi ci ha offesi disarma l'avversario e può trasformare in un luogo di solidale cooperazione anche un campo di battaglia. E una sfida, questa, che concerne le singole persone, ma anche le comunità, i popoli e l'intera umanità. Interessa, in modo speciale, le famiglie. Non è facile convertirsi al perdono ed alla riconciliazione. Riconciliarsi può già apparire problematico quando all'origine c'è una propria colpa. Se poi la colpa è dell'altro, riconciliarsi può essere visto addirittura come irragionevole umiliazione. Per fare un simile passo è necessario un cammino di interiore conversione; occorre il coraggio dell'umile obbedienza al comando di Gesù. La sua parola non lascia dubbi: non solo chi provoca l'inimicizia, ma anche chi la subisce deve cercare la riconciliazione. Il cristiano deve fare la pace anche quando si sente vittima di chi l'ha ingiustamente offeso e percosso. Il Signore stesso ha agito così. Egli attende che il discepolo lo segua, cooperando in tal modo alla redenzione del fratello. 4 5 In questo nostro tempo, il perdono appare sempre più come dimensione necessaria per un autentico rinnovamento sociale e per il consolidarsi della pace nel mondo. La Chiesa, annunciando il perdono e l'amore per i nemici, è consapevole di immettere nel patrimonio spirituale dell'intera umanità un modo nuovo di rapportarsi agli altri; un modo certo faticoso, ma ricco di speranza. In questo essa sa di poter contare sull'aiuto del Signore, che mai abbandona chi a Lui ricorre nelle difficoltà. 6 5. « La carità non tiene conto del male ricevuto ». In questa espressione della prima Lettera ai Corinti, l'apostolo Paolo ricorda che il perdono è una delle forme più elevate dell'esercizio della carità. Il periodo quaresimale rappresenta un tempo propizio per meglio approfondire la portata di questa verità. Mediante il Sacramento della riconciliazione, il Padre ci dona in Cri4 5 6 Mt 5, 44-45.. Cfr ibid.,, 5, 23-24. 1 Cor 13, 5. Acta Ioannis Pauli Pp, II 251 sto il suo perdono e questo ci spinge a vivere nella carità, considerando l'altro non come un nemico, ma Come un fratello. Possa questo tempo di penitenza e di riconciliazione incoraggiare i credenti a pensare e ad operare nel segno di una carità autentica, aperta a tutte le dimensioni dell'uomo. Questo atteggiamento interiore li condurrà a portare i frutti dello Spirito e ad offrire con cuore nuovo l'aiuto materiale a chi è nel bisogno. 7 Un cuore riconciliato con Dio e con il prossimo è un cuore generoso. Nei giorni sacri della Quaresima la « colletta » assume un significativo valore, perché non si tratta di donare qualcosa del superfluo per tranquillizzare la propria coscienza, ma di farsi carico con sollecitudine solidale della miseria presente nel mondo. Considerare il volto dolorante e le condizioni di sofferenza di tanti fratelli e sorelle non può non spingere a condividere almeno parte dei propri beni con chi è in difficoltà. E l'offerta quaresimale risulta ancor più ricca di valore, se chi la compie si è liberato dal risentimento e dall'indifferenza, ostacoli che tengono lontani dalla comunione con Dio e con i fratelli. Il mondo attende dai cristiani una coerente testimonianza di comunione e di solidarietà. Sono al riguardo quanto mai illuminanti le parole dell'apostolo Giovanni: « Ma se uno ha ricchezze di questo mondo e vedendo il suo fratello in necessità gli chiude il proprio cuore, come dimora in lui l'amore di Dio? ». 8 Fratelli e sorelle! San Giovanni Crisostomo, commentando l'insegnamento del Signore sul cammino verso Gerusalemme, ricorda che Cristo non lascia i discepoli ignari delle lotte e dei sacrifici che li attendono. Egli sottolinea che rinunciare al proprio « io » è difficile, ma non impossibile quando si può contare sull'aiuto di Dio a noi concesso « mediante la comunione con la persona di Cristo ». 9 Ecco perché, in questa Quaresima, desidero invitare tutti i credenti ad un'ardente e fiduciosa preghiera al Signore, perché conceda a ciascuno di fare una rinnovata esperienza della sua misericordia. Solo questo dono ci aiuterà ad accogliere e vivere in modo sempre più gioioso e generoso la ca- 7 8 9 Cfr Gal 5, 22 1 Gv 3, 17 PG 58, 619 s Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 252 rità di Cristo, che « non si adira, non tiene conto del male ricevuto, non gode dell'ingiustizia, ma si compiace della verità ». Con questi sentimenti invoco la protezione della Madre della Misericordia sul cammino quaresimale dell'intera Comunità dei credenti e di cuore imparto a ciascuno la Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, 7 Gennaio 2001 10 IOANNES PAULUS PP. II 10 1 Cor 13, 5-6. Congregatio de Causis Sanctorum 253 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM VICENTINA Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Hadriani Osmolowski (in saec.: Petri) sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum (1838-1924) DECRETUM S U P E R VIRTUTIBUS « Bonum facientes infatigabiles, tempore enim suo metemus non deficientes » (Gal 6, 9). Vere infatigabilis in bono faciendo atque in laborando pro Dei gloria et animarum salute fuit sacerdos Hadrianus Osmolowski, qui a iuventute Christum pauperem, oboedientem et castum secutus est inque humilitate sua est cotidiana munera diligenter exsecutus erga Ecclesiam ergaque Ordinem Fratrum Minorum, altissima perfectionis evangelicae adeptus culmina. Fidelis hic Sancti Francisci Asisinatis discipulus natus est Idibus Decembribus anno 1838 in loco Antoniowa, intra fines sito archidioecesis Mohiloviensis Latinorum, in Bielorussia, a nobili familia Polonica solida catholica consuetudine ornata. Eodem die, quo natus, est etiam baptizatus eique nomen est inditum Petrus. Primam accepit scholasticam educationem domi atque nonnisi postea scholas publicas frequentavit in urbe Cerikov, ubi fructuose studia perfecit. Iam tum fide eminuit viva, quam tamen solum ostendere potuit magna cum difficultate, propter oppressionem, qua Polonia id temporis distringebatur a Russia. Mense Septembri anno 1861 Minisci Provinciam religiosam Sancti Casimiri Ordinis Fratrum Minorum ingressus est, nomine capto Hadriano, ac novitiatum iniit, quem ad finem adduxit anno 1864 per votorum Professionem. Difficiles patriae sociales condiciones eum induxerunt ad studia prosequenda in Seminario dioecesano et deinde ad quaerendam sibi alibi domum aliam, in qua ex sua vocatione Franciscana vivere posset. Ad hoc propositum assequendum, rebus omnibus relictis, in Terrae Sanctae Custodiam in- 254 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale troivit. Hierosolymis studia confecit atque formationem, professionem perpetuam anno 1867 fecit et die 28 mensis Martii subsecuti anni est presbyter ordinatus. Impensum explicavit apostolatum in templis atque in paroeciis ac peregrinatoribus spiritaliter astitit, praesertim Polonicis. Plura confecit itinera ut populares suos visitaret, qui in Orientis terras immigraverant. Aliquamdiu in domo Tripolitana, intra Syriae fines, mansit et Harissae in Libano. Anno 1876 obtinuit ut in Europam se conferret incommodam valetudinem curaturus. Cum Provincia Veneta Sancti Antonii se coniunxit, in qua ad mortem usque est moratus, variis in domibus considens variaque munera explens, inter quae antistitis ac novitiorum magistri. Sed praecipue suam exercuit operam in sede confessionali atque in spiritali moderatione; quapropter diutius mansit in templo Antoniano Glemonensi Regionis Foroiuliensis et in domo oppidi sermone vernáculo denominati Lonigo, quo ad Paenitentiae tribunal multi conveniebant laici, sacerdotes ac religiosae. Servus Dei eos cum humilitate et pastorali caritate excipiebat, omnesque eius sapientibus consiliis exsistebant atque propter virtutes eius admiratione obstupefacti. Vita cotidiana Fratris Hadriani, semper in cogitatione defixi, versata est tum in precatione continua, tum in communitatis servitio, tum in apostolatu et in perfecta votorum, Regulae, Constitutionum eiusque Provinciae consuetudinum observantia. Homo fidei, in Deum credidit et in eius verbum menteque et corde eius adhaesit voluntati. Peculiarem nutrivit pietatem erga Eucharistiam, erga Redemptoris Matrem ac Domini Passionem, pluries que in die pium Viae Crucis exercitium iterabat. Loca quae malebat, cella, quam esse dicebat paradisi vestibulum, et ecclesia erant: ambae eius spiritus precationis, contemplationis ac paenitentiae testes. Ardenter Deum dilexit et proximos, atque in animarum salutem assequendam incubuit. Semper cum Domino ambulavit et fervide vitam appetivit aeternam. Prudens fuit in rationibus seligendis ad suam sanctificationem adque ministerium pastorale aptioribus. Iustitiam in Deum et in proximos diligenter coluit, fortitudinem in Christo sequendo, in difficultatibus et in morbis, in frugalitate, in sobrietate, in mundi rerum et vanitatum neglectione. Numquam est labores, aliena vitia, praecepta superiorum, quibus prompte oboediebat, lamentatus. Se continuit, castigationem sui observavit, paenitentiam corporalem, disciplinam; obtrectationes vitavit; temperatus fuit in loquendo, iis laetus, quae Divina Providentia ei largita erat aut abstulerat per vitae cursum. Paulo ante quam moreretur, sodalibus fratribus interrogantibus cur fieret, respondit: « Propter consolationem íleo; iam haud Congregatio de Causis Sanctorum 255 multum mihi superest vitae, sed perlaetus sum praeterita mea respiciens, quia Dominus mihi gratiam concessit numquam illum graviter offendendi. Perseverate in vocatione et felices eritis». Sedulus etiam in minimis muneribus exsequendis, suos fratres sodales praecessit vitae sanctitate idque cum modestia fecit, humilitate et singulari cum simplicitate. Aequo animo « sororem mortem » obiit, quae eum die 9 mensis Aprilis anno 1924 visitavit. Fama sanctitatis qua in vita claruit, post eius mortem perduravit; quocirca Episcopus Vicentinus Causam iniit beatificationis et canonizationis per celebratum Processum canonicum (annis 1970-1974), qui est a Congregatione de Causis Sanctorum probatus decreto die 16 mensis Novembris anno 1991 pervúlgate Positione praeparata, disceptatum est ex more an Servus Dei virtutes théologales, cardinales et iis adnexas heroum in modum coluisset. Exitu cum prospero die 17 mensis Decembris anno 1999 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris ac Nonis Marths anno 2000 Sessio Ordinaria est facta Patrum Cardinalium atque Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Fiorino Tagliaferri, Episcopo emerito Viterbiensi. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Hadriani Osmolowski (in saec.: Petri), Sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. 83 S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 256 ZAMORENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Bonifatiae Rodríguez Castro fundatricis Congregationis Sororum Servarum a S. Ioseph (1837-1905) DECRETUM S U P E R V I R T U T I B U S « Super omnia autem haec caritatem, quod est vinculum perfectionis » (Col 3, 14). Perfecta praecepti caritatis cultrix Serva Dei fuit Bonifatia Rodríguez Castro, quae pro puellarum operariarum humana christianaque progressione nisa est atque in munere perseveravit, sibi a Providentia concredito, animo forti ac misericordi iniustitias ferens atque aegritudines, quas quidem intimo in corde custodivit. Possunt de ea verba adhiberi Sacrarum Litterarum: « Datum Dei est mulier sensata et tacita» (Eccli 26, 17-18). Proba haec mulier Salmanticae in vitam venit postridie Nonas Iunias anno 1837 a Ioanne Rodríguez Gutiérrez et Maria Castro Jiménez. Paucis post diebus Sacramentum accepit Baptismi atque anno 1842 Confirmationem. In familia solida est imbuta christiana educatione et in scholis urbis doctrina elementaría. A prima aetate aerumnis est affecta et dolore; etenim anno 1843 frater et soror minores natu ei mortui sunt, anno 1853 est optimo patre orbata, quem paulo post alia filia est in morte secuta; anno 1858 tertiam amisit sororem; unica soror superstes Augustina domum reliquit matrimonium initura. Serva Dei eiusque mater, solae relictae, ut necessaria ad vivendum sibi compararent, parvam aperuerunt segmentariam tabernam; eodem autem tempore suas auxerunt religiones, assidue proximam ecclesiam Societatis Iesu frequentando. Illarum mulierum mores exemplares nonnullarum puellarum gratiam eis conciliaverunt, quae cum iisdem diebus festis eongregatae sunt ut precarentur atque doctrinam discerent christianam. Ex hac experientia, per Dei Servam perque P. Franciscum Xaverium Butina Hospital, S. I. (1834-1899), eius confessarium, primum exorta est Consociatio Iosephina et deinde Congregatio Sororum Servarum a Sancto Ioseph, eo consilio, ut christiane iuvenes parentibus orbatas atque derelictas educarent easdemque artem aliquam docerent qua honeste se cotidiane sustentarent. Novum Institutum, cuius primae sodales ipsa Bonifatia, eius mater et quinque sociae fuerunt, est ab Episcopo Salmanticensi ex iure constitutum die 7 mensis Ianuarii anno 1874. Post aliquot dies vita com- Congregatio de Causis Sanctorum 257 munis est inita et prima Instituti domus aperta, quae est appellata "Taller (officina) de Nazareth", idque ex proposito ut «domus Congregationis Talleres de Nazareth denominarentur, cum earum modus et exemplar pauper sedes esset, in qua Iesus, Maria et Ioseph labore et frontis suae sudore victum sibi quaeritabant ». Industria manuum Sororum et puellarum quae adiuvabantur in arte suendi consistebat et in textura. Die 19 mensis Martii anno 1874, una cum sodalibus Serva Dei vestem sibi induit religiosam et communitatis Antistita nominata est. Mense secuto Conditor pro civilibus illius temporis legibus est ex Hispania expulsus. Novi rectores ecclesiastici Communitatis perturbationem attulerunt et divisiones inter Sorores. Factio facta est adversus Servam Dei quae, anno 1882 — cum Gerundae domum visitaret Servarum a Sancto Ioseph anno 1875 conditam a P. Butiñá Hospital, qui in Hispaniam erat reversus — est ex improviso et nescia de munere Antistitae deiecta et in eius locum novitiarum magistra est substituta. Mater Bonifatia gravem indignitatem tacita accepit novaeque Antistitae potestati se permisit. Attamen eius praesentia Salmanticae minus usque tolerabatur: quapropter, Episcopo consentiente, Zamoram se contulit, ut Instituti domum conderet (anno 1883). Exinde nulla Sororum Salmanticensium cum Sororibus Zamorensibus consuetudo fuit, etsi Serva Dei complures cepisset conatus. Solummodo, ea mortua, illa restituta est unitas, quam tantum exoptaverat. Hi omnes eventus, patienter suscepti, Matri Bonifatiae excellens fuerunt purificationis et sanctificationis ratio. Constanter enim ac sine intermissione in via christianae perfectionis progredi appetivit, omni condicione usa, aut laeta aut adversa, ut cognitione et imitatione Christi proficeret inque arta coniunctione cum Deo. Per totam vitam eam lumen fidei rexit ac peculiari cum fulgore in acerbitatis casibus nituit, quos in familia obiit et in difficultatibus in Congregatione subitis, quam instituerat. In Deum firmiter credidit et in eius Providentiam; Ecclesiae filia fuit oboediens, et cum assiduitate precationem coluit atque pietatem erga Christum crucifixum, Sacrum Cor Iesu, Eucharistiam, Immaculatam Conceptionem, Sanctum Ioseph. Propter Dei amorem summa cum generositate ex sua vixit consecratione, peccatum fugit, divina servavit mandata, Ecclesiae leges votaque religiosa, alacriter pro Christi Regno laboravit, pro salute animarum ac pro christiana iuventutis femininae operariae formatione. Proximorum caritate redundavit et praesertim Sororum, parentibus orbatorum, puellarum, pauperum, infirmorum. Sorores suas monebat: « Duae coniunctiones nobis tenendae 258 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sunt, si hic esse volumus felices et paradisum consequi: altera cum Deo per recessum, precationem et sacrificii studium, et altera inter nos ipsas per caritatem, qua pari modo nos diligimus ». Eos est amore prosecuta, a quibus est ex Antistitae munere submota atque moraliter inducta ad domum Salmanticensem relinquendam, segregata et ignominia notata, iisdemque ignovit. Nemo cordis eius pacem turbare potuit, quandoquidem in Domino et in eius auxilio spem suam collocaverat. In Sancta Nazarena Familia mente defixa, orationem et industriam, silentium et paupertatem evangelicam cum simplicitate cordis coluit et vitam consecravit puellis pauperioribus gratuito adiuvandis, humano labori auctoritatem attribuens. Dum cum Sororibus Zamorae vivebat, saepe dicebat: « Nobis Sancta Familia imitanda est », et addebat: « Beatus Ioseph praecipuum exemplum ad imitandum atque custos nostrae Congregationis est ». Mater Bonifatia sic Beato Ioseph se tradidit et commendavit ut vestigia Iesu orantis et laborantis Nazareth, mentis contemplatio habitu, sit secuta. Temperans fuit, demissa, casta, iusta erga Deum et proximos, fortis in acerbitatibus, in bono perseverans, in regimine vitae suae consecratae suique Instituti moderatione prudens, erga omnes humilis. Serva Dei ad mortem se praeparavit eadem qua vixerat simplicitate. Mense Augusto anni 1905 ineunte coepit non bene se habere. Eius valetudinis condiciones sunt in peius mutatae. Magna cum fide acceptis sacramentis, precans obviam Domino se dedit, qui eam vespere diei 8 mensis Augusti anno 1905 in aeternitatem introduxit. Serva Dei tum in vita, tum in morte et post mortem fama claruit sanctitatis praecipue apud Sorores et populum Zamorensem. Multum temporis contra processit prius quam Salmanticae eius vitae et operum sanctitas agnosceretur, et nonnisi anno 1941 est totius Congregationis Conditrix habita, quae anno 1907 erat rursus in unum corpus coniuncta. Beatificationis et canonizationis Causa inchoata est apud Curiam Zamorensem, quae annis 1954-1962 Processum Ordinarium informativum celebravit, quem est Inquisitio dioecesana historica secuta, anno 1995 instructa. Decretum de Processus auctoritate et vi deque Inquisitione a Congregatione de Causis Sanctorum promulgatum est postridie Calendas Februarias anno 1996. Confecta Positione, die 26 mensis Ianuarii anno 1999 Consultorum Historicorum sessio est facta. Deinceps disceptatum est an Serva Dei virtutes théologales, cardinales, iisque adnexas sicut heroas addecet observavisset. Exitu cum prospero die 17 mensis Martii anno 2000 Congressus Peculiaris est actus 259 Congregatio de Causis Sanctorum Consultorum Theologorum et mensis Iunii insequentis die 20 Sessio Ordinaria est habita Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Iosepho Sebastiano Laboa, Archiepiscopo titulari Zaraïteno. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Bonifatiae Rodríguez Castro, Fundatricis Congregationis Sororum Servarum a S. Ioseph, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 1 mensis Iulii A. D. 2000. 88 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. & S. 88 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 260 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominns Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 16 Februarii 2001. — Titulari episcopali Ecclesiae Stagnensi Exc.mum P.D. Georgium Ivanum Castaño Rubio, CM.F., hactenus Episcopum Quibduanum, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Medellensis. die 17 Februarii. — Praelaturae territoriali Pompeianae, cum dignitate archiepiscopali, R.D. Dominicum Sorrentino, e clero dioecesis Nolanae, hactenus in Pontificia Facultate Italiae Meridionalis docentem, quem constituit Delegatum Pontificium Sanctuarii Beatissimae Virginis Mariae a Sanctissimo Rosario in Valle Pompeia. die 18 Februarii. -— Titulari episcopali Ecclesiae Casamedianensi R.D. Vidonem de Kérimel, e clero Aquensi in Gallia, quem deputavit Auxilarem dioecesis Nicensis. die 21 Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae Teresianae Exc.mum P.D. Celsum Iosephum Pinto da Silva, hactenus Episcopum Victoriensem de Conquista. die 22 Februarii. -— Titulari episcopali Ecclesiae Cellae Sancti Auxilii R.D. Donai McKeown, hactenus Collegii Sancti Malachiae dioecesis Dunensis et Connorensis praesidem, quem constituit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 23 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Foronovanae R.D. Marcellum Sánchez Sorondo, nunc e clero Romanae dioecesis, Pontificiae Academiae Scientiarum et Pontificiae Academiae Scientiarum Socialium cancellarium. die 24 Februarii. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Gradensi Exc.mum P.D. Didacum Causerò, in Syria Apostolicus Nuntius, hactenus Archiepiscopum titularem Metensem. Congregatio pro Episcopis 261 die 27 Februarii 2001. — Metropolitanae Ecclesiae Portus Montt, Exc.mum P.D. Christianum Caro Cordero, hactenus Episcopum titularem Arcavicensem et Auxiliarem archidioecesis Sancti Iacobi in Chile. — Cathedrali Ecclesiae Cliftoniensi R.D. Declanum Lang, hactenus Vicarium Generalem Portus magni. — Titulari episcopali Ecclesiae Amiterninae, cum dignitate archiepiscopali, R.D. Timotheum Broglio, e clero dioecesis Clevelandensis, quem deputavit Apostolicum Nuntium in Republica Dominiciana et Delegatum Apostolicum in Portu Divite. die 1 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Minoricensi R.D. Ioannem Piris Frigola, hactenus in archidioecesi Valentina curionem. die S Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Acropolitanae R.P. Marcum Ouellet, Societatis Presbyterorum a S. Sulpitio sodalem, quem constituit Pontificii Consilii ad Unitatem Christianorum fovendam a Secretis. — Titulari episcopali Ecclesiae Bisarchiensi R.D. Ioannem Paulum Crepaldi, e clero dioecesis Adriensis-Rhodigiensis, quem constituit Pontifìcii Consilii de Iustitia et Pace a Secretis. die 8 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Sandhurstensi, Exc.mum P.D. Iosephum Angelum Grech, hactenus Episcopum titularem Belesasensem et Auxiliarem archidioecesis Melburnensis. — Cathedrali Ecclesiae Riviascianensi, Exc.mum P.D. Armandum Larios Jiménez, hactenus Episcopum Maganguensem. die 14 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Graecensi-Seccoviensi Exc.mum P.D. Eginonem Kapellari, hactenus Episcopum Gurcensem. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 262 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Martedì, 2 0 Febbraio 2 0 0 1 , S.E. il Signor MOHAMED BARAK Presidente della Repubblica Araba d'Egitto. Lunedì, KASIANOV, HOSNI MU- 2 6 Febbraio 2 0 0 1 , S.E. il Signor MIKHAÏL MIKHAILOVICH Presidente del Consiglio dei Ministri della Federazione Russa. Lunedì, 2 6 Febbraio 2 0 0 1 , S.E il Signor WLADISLAW WSKI, Ministro degli Affari Esteri della Polonia. BARTOSZE- Venerdì, 2 Marzo 2 0 0 1 , S.E. il Signor della Repubblica del Libano. Presidente EMILE LAHOUD, Venerdì, 1 6 Marzo 2 0 0 1 , S.E. il Signor stro degli Affari Esteri dell'Ungheria. JÁNOS MARTONYI, Mini- Martedì 13 marzo 2001 il Santo Padre ha tenuto Concistoro ordinario pubblico. Giovedì 22 marzo 2001 il Santo Padre ha presieduto una riunione degli Em.mi Signori Cardinali Capi dei Dicasteri della Curia Romana. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 8 febbraio 2001. Ill.mo e rev.mo mons. Renzo Civili, Protonotario Apostolico « de numero participantium ». 27 » » S.E. mons. François Bacqué, Arcivescovo tit. di Gradisca, Nunzio Apostolico nei Paesi Bassi. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 21 febbraio 2001. S.E, mons. Francesco Marchisano, Arcivescovo tit. di Populonia, Membro della Congregazione per l'Educazione Cattolica « in aliud quinquennium ». Diarium Romanae Curiae 22 febbraio 263 2001. Gli Em.mi Signori Cardinali Thomas Stafford Williams; Ivan Dias; Cormac Murphy-O'Connor; Edward Michael Egan, Membri del Consiglio di Cardinali per lo studio dei problemi organizzativi ed economici della Santa Sede « ad quinquennium ». » » » Gli Em.mi Signori Cardinali, Joachim Meisner; José Freiré Falcäo; Frédéric Etsou-Nzabi-Bamungwadi; Roger Michael Mahony; Camillo Ruini; Jean-Claude Turcotte; Ricardo Maria Caries Gordó; Juan Sandoval Iñiguez, Membri del Consiglio di Cardinali per lo studio dei problemi organizzativi ed economici della Santa Sede « in aliud quinquennium ». » » » L'Em.mo Signor Cardinale Edmund Casimir Szoka, Presidente della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano e Presidente del Governatorato « usque ad expirationem praecedentis mandati ». 1 » » » Gli Em.mi Signori Cardinali Andrzej Maria Deskur, Carlo Fumo, Lorenzo Antonetti, Membri della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano « usque ad expirationem praecedentis mandati ».' » » » Gli Em.mi Signori Cardinali Angelo Sodano, Giovanni Battista Re e Agostino Cacciavillan, Membri della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano « ad quinquennium » » » S.E. mons. Gianni Danzi, Vescovo tit. di Castello, Segretario Generale del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano « ad quinquennium »\ mons. Giorgio Corbellini, Vice Segretario Generale del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano « ad quinquennium ».' » » » S.E. il Marchese Don Giulio Sacchetti, Consigliere Generale dello Stato della Città del Vaticano; S.E. il Principe Don Alessandro Torlonia; prof. avv. Gian Carlo Perone; prof. dott. Alberto Quadrio Curzio; dott. ing. Gaetano Rebecchini; dott. Francesco Silvano; » 3 » marzo » » sig. Virgil Dechant Consiglieri dello Stato della Città del Vaticano « usque ad expirationem praecedentis mandati Prof. dott. Angelo Caloia, Consigliere dello Stato della Città del Vaticano « ad quinquennium »} L'Em.mo Signor Cardinale Walter Kasper, Presidente del Pontificio Consiglio per la promozione dei Cristiani « ad quinquennium ». 5 » » dell'Unità L'Em.mo Signor Cardinale Camillo Ruini, Presidente della Conferenza episcopale Italiana « in aliud quinquennium ». 1 Cf AAS Supplemento Leggi e Disposizioni Stato della Città del Vaticano, anno 71, n. 18, 26 novembre 2000: Legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 264' NECROLOGIO 25 5 dicembre febbraio 2000. Mons. Robert F. Garner, Vescovo tit. di Blera. 2001. Mons. Mark J. Hurley, Vescovo em. di Santa Rosa (Stati Uniti d'America). 8 » » » » » Card. Giuseppe Casoria del Titolo 'pro hac vice' di S. Giuseppe al Trionfale. Mons. John J. Sullivan, Vescovo em. di Kansas City-Saint 15 » 17 21 26 » » » » » » » » » » Mons. Wolfgang Grosse, Vescovo tit. di Lamasba. Mons. Benito E. Rodríguez, Vescovo tit. di Aricanda. Mons. Heinrich Machens, Vescovo tit. di Bida. Card. José A. Lebrun Moratinos, del Titolo di S. Pancrazio. Mons. Roberto Cannello, Vescovo em. di Volterra (Italia). Joseph (Stati Uniti d'America). An. et vol. XCIII 3 Maii 2001 •N. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I CONSISTORIA CONSISTORIUM ORDINARIUM PUBLICUM Feria III die XIII Martii MMI, in Palatio Apostolico Vaticano vocatis praesentibusque patribus cardinalibus, sacris praesulibus et Romanae Curiae praelatis quibus intimari solet, fuit Consistorium ordinarium publicum ad novem Canonizationis causas perpendendas, scilicet Beatorum Iosephi Narello, Aloisii Scrosoppi, Augustini Roscelli, Bernardi a Corleone, Teresiae Eustochii, Paulae a Sancto Iosepho Calasanctio, Franciscae Salesiae Aviat, Mariae Crescentiae Höss, Rebeccae. Dicta hora sexta cardinalis Iosephus Sarai va Martins, Congregationis de Causis Sanctorum praefectus, brevem excursum habuit de vita et miraculis Beatorum et singulas causas apud Summum Pontificem peroravit. Hisce auditis, Sanctissimus, nemine ex patribus iure suffragii praeditis contradicente, ex cathedra sententiam Suam sic protulit: Auctoritate Dei Omnipotentis, Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, decernimus ut Beatus Aloisius Scrosoppi, Beatus Augustinus Roscelli, Beatus Bernardus a Corleone, Beata Teresia Eustochium, et Beata Rebecca die decima Iunii anno bismillesimo primo; Beatus Iosephus Marello, Beata Paula a Sancto Iosepho Calasanctio, Beata Francisca Salesia Aviat et Beata Maria Crescentia Höss die vicesima quinta Novembris anno bismillesimo primo in Sanctorum album referantur. Post Domini Papae benedictionem, protonotarii apostolici participantes, de more rogati, instrumentum publicum se confecturos esse promiserunt et sic Consistorium absolutum est. 19 - A.A.S.. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 266 EPISTULA APOSTOLICA Episcopis clero fidelibus Magni Iubilaei anni MM sub exitum. Fratribus in episcopatu, presbyteris et diaconis, religiosis viris et mulieribus, laicis fidelibus universis. 1. Novo millennio ineunte, dum Magno Iubilaeo finis imponitur, quo a Christo nato duo milia celebravimus annorum dumque novum itineris spatium patet Ecclesiae, eadem in corde nostro referuntur verba quibus, postquam in Simonis navicula turbae locutus erat, Apostolum invitavit quondam Iesus ut piscaturus altum peteret: Due in altum (Lc 5, 4). Petrus sociique primi Christi verbis fidem tribuerunt, atque rete laxarunt. « Et cum hoc fecissent, concluserunt piscium multitudinem copiosam» (Lc 5, 6). Due in-altum] Verba haec nobis hodie personant nosque simul compellunt ut praeterita teneamus grata memoria, praesentia studiose experiamur, ad futura fidenter nos expediamus: « Iesus Christus heri et hodie idem, et in saecula» (Heb 13, 8). Magna fuit hoc anno Ecclesiae laetitia, quae ad suum Sponsum Dominumque contemplandum sese applicavit. Plus quam umquam ipsa facta est peregrinans populus, quem is ducit qui est pastor magnus ovium (cfr Heb 13, 20). Praestabili quidem alacritate, quae omnia membra complexa est, Dei Populus simul hic Romae, simul Hierosolymis et in unaquaque Ecclesia locali, « Portam Sanctam » transivit, quae est Christus. Ad eum, qui est historiae fastigium unusque mundi Salvator, Ecclesia Spiritusque clamaverunt: Maraña tha — Veni, Domine Iesu (cfr Apc 22, 17.20; 1 Cor 16, 22). Gratiae eventus perpendi non potest, qui anno vertente hominum conscientias attigit. At procul dubio « fluvium aquae vivae », perpetuo « procedentem de throno Dei et Agni » (cfr Apc 22, 1) large effuseque recepit Ecclesia. Aqua est Spiritus quae sitim depellit ac renovat (cfr Io 4, 14). Misericors Patris est amor, qui in Christo denuo revelatur et donatur. Huius anni sub exitum pristinum grati animi verbum renovato cum gaudio iterare possumus: « Confitemini Domino, quoniam bonus, quoniam in saeculum misericordia eius» (Ps 118 [117], 1). Acta Ioannis Pauli Pp. II 267 2. Quaedam Nos tenet necessitas ad vos, carissimi, Nos convertendi ut laudis canticum communicemus. Sancto de hoc anno Bismillesimo, singulari quadam scilicet de meta, inde a Nostri Pontificatus principio cogitavimus. In celebratione illa quandam provide constitutam opportunitatem percepimus, in qua Ecclesia, Concilii Vaticani II triginta quinque exactis annis, sua de renovatione interrogatura erat, ut novo impetu suam evangelizationis missionem susciperet. Estne Iubilaeum hoc propositum consecutum? Munus nostrum, alacribus illatis virium contentionibus atque simul haud dubiis exstantibus debilitatibus, Dei in conspectu positum est. At grati animi officium ob « mirabilia », quae Deus pro nobis patravit, posthabere non possumus. « Misericordias Domini in aeternum cantabo! » (Ps 89 [88], 2). Eodem tempore id quod nostros ante oculos obversabatur considerari et, aliquo sensu, enodari vult, ut quod Spiritus hunc sic plenum per annum Ecclesiae dixit audiatur (cfr Apc 2, 7.11.17 et cet.). 3. Cumprimis, carissimi fratres carissimaeque sorores, oportet ut in futurum aevum, quod pro nobis est, nos protendamus. Compluries his mensibus novum adveniens millennium respeximus, Iubilaeum experientes non modo veluti praeteriti temporis memoriam, verum etiam futuri prophetiam. Necesse nunc est perceptam gratiam thesaurizare, quae in ferventia proposita et certos inceptorum ordines convertetur. Ad munus hoc omnes locales invitare cupimus Ecclesias. In unaquaque earum, quae circum Episcopum congregantur, in verbi auditione, in fraterna communione et in « fractione panis » (cfr Act 2, 42), « vere inest et operatur Una Sancta Catholica et Apostolica Christi Ecclesia ». In definitis ipsis cuiusque Ecclesiae condicionibus potissimum unius Dei Populi mysterium illam peculiarem consequitur effigiem, quae efficit ut singulis statibus et culturis is adhaereat. ] Eo quod in tempus spatium que radices agit Ecclesia, id ad extremum Incarnationis ipsum motum prae se fert. Tempus idcirco est ut unaquaeque Ecclesia, dum id cogitat quod Dei Populo hoc peculiari gratiae anno, immo longiore temporis intervallo quod inter Concilium Vaticanum II et Magnum Iubilaeum intercedit, dixit Spiritus, suum fervorem periclitetur novumque in spiritalem pastoralemque operam impetum suscipiat. Hanc propter cau1 CONC. OECUM. VAT. minus, 11. II, Decr.. de pastorali episcoporum munere in Ecclesia Christus Do- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 268 sam hisce Nostris Litteris, iubilari Anno finem imponentes, Nostri ministerii Petrini adiumentum praebere cupimus, ut Ecclesia in suorum donorum varietate itinerisque unitate magis magisque fulgeat. I CUM CHRISTO CONGRESSIO: MAGNI IUBILAEI HEREDITAS 4. «Gratias agimus tibi, Domine Deus omnipotens» (Apc 11, 17). In Bulla qua Iubilaeum indiximus exoptavimus ut bismillesimam Incarnationis mysterii celebrationem veluti « Laudis canticum perpetuum adversus Trinitatem » haberemus ac simul ipsa teneatur tamquam « reconciliationis semita nec non verae spei documenta iis omnibus qui Christum respiciunt eiusque Ecclesiam ». Huius gratiae anni experientia vitales ad has rationes explicata est, quae quaedam attigit graviora, ut Dei praesentiam quasi manu tangeremus a quo descendit « omne datum optimum et omne donum perfectum» (Iac 1, 17). 2 3 Prae omnibus de laudis ratione cogitamus. Hinc nempe omnis fidei vera responsio oritur ad Dei in Christo revelationem. Christiana religio gratia est, est inopinatum Dei quiddam, qui, haud satis habens mundum condere, una cum sua creatura iter facit, atque postquam multifariam ac multis modis effatus est, «in novissimis his diebus locutus est nobis in Filio» (Heb 1, 12). His diebusl Sane quidem, Iubilaeum effecit ut duo milia historiae transiisse annorum animadverteremus, haud illius « hodie » extenuata viriditate, quo pastoribus mirum Iesu Bethléem nati eventum nuntiarunt angeli: « Natus est vobis hodie Salvator, qui est Christus Dominus, in civitate David » (Lc 2, 11). Duo milia annorum transierunt, at plus quam umquam vivida perstant ea quae Iesus de sua missione coram suis stupentibus concivibus in Nazarethana synagoga dixit, Isaiae ad se referens prophetiam: « Hodie impleta est haec Scriptura in auribus vestris» (Lc 4, 21). Transierunt duo milia annorum, sed peccatores, misericordia indigentes — quis ea non indiget? — salutis illud « hodie » usque solatur, quod in Cruce Dei Regnum latroni paenitenti ianuam reseravit: « Amen dico tibi: Hodie mecum eris in paradiso » (Lc 23, 43). 2 Cfr Bulla Incarnationis mysterium (29 Novembris 1998), 3: AAS 91 (1999), 132. 3 Ibid., 4, l.m., 133. Acta Ioannis Pauli Pp. II Plenitudo 269 temporis 5. Eo quod Magnum hoc Iubilaeum tempore contigit eodem quo novum millennium incohavit, id procul dubio iuvit ut, nullis mille annorum doctrinis admissis, Christi mysterium in magno historiae salutis prospectu perciperetur. Christiana disciplina religio est quae in historia innititur] In histo- riae namque provincia foedus cum Israel facere et sic Filii in Mariae gremio nativitatem parare voluit Deus, «ubi venit plenitudo temporis» (Gal 4, 4). Suo in humano divinoque mysterio perceptus, Christus fundamentum est historiae eiusque medium obtinet locum, cuius sensus ac postrema meta est. Etenim per eum, Verbum Patrisque imaginem « omnia facta sunt » (Io 1, 3; cfr Col 1, 15). Eius incarnatio, quae in paschali mysterio atque in Spiritu donato ad summum pervenit, temporis est quasi micans cor, hora arcana, qua « appropinquavi t regnum Dei» (cfr Me 1, 15), immo radices egit, tamquam semen in magnam arborem evasurum (cfr Me 4, 30-32), nostra in historia. «Gloria tibi, Christe Iesu, hodie ac semper regnabis ». Hoc cantico sexcenties iterato contemplati hoc anno sumus Christum, qualem ostendit Apocalypsis: « Ego Alpha et Omega, primus et novissimus, principium et finis » (Apc 22, 13). Et cum Christum contemplaremur, Patrem simul et Spiritum, unam individuamque Trinitatem, ineffabile mysterium in quo omnia principium suamque consummationem habent, adoravimus. Memoriae purificatio 6. Ut mysterii contemplandi causa purior esset oculus noster, Annus hic iubilaris insigniter expetita venia distinctus est. Quae res non modo ad singulos attinuit, qui propria de vita se interrogaverunt ut misericordiam implorarent atque peculiare indulgentiae donum consequerentur, verum et ad totam Ecclesiam, quae noxas in memoriam revocare voluit, quibus tot ipsius filii Christi Sponsae vultui caliginem induxerunt. Iam diu ad hoc conscientiae examen nos comparavimus, cum hoc sciremus: « Ecclesia in proprio sinu peccatores complectens, sancta simul et semper purificanda » est. Scientiae congressus nos ad has facies definiendas iuverunt, in quibus Evangelii sensus, duorum milium annorum exactorum decursu, haud semper eminuit. Permovens sacra Liturgia, die XII mensis 4 4 CONC. OECUM. VAT. I I , Const.. dogm, de Ecclesia Lumen gentium, 8. 270 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Martii anno MM acta, non est obliviscendi, qua sancti Pauli in Basilica, Christum cruci affìxum contuentes, vox facti sumus Ecclesiae, pro peccatis eiusdem filiorum veniam petentes. Haec « memoriae purificatio » gressus nostros in futurum tempus reddidit firmiores, humiliores nos dum facit nosque Evangelio adhaerentes vigilantiores. Fidei testes 7. Paenitentialis tamen viva conscientia non obstitit quominus Domino gloriam redderemus de his quae omnia per saecula patravit, atque potissimum de saeculo nuper exacto, cum Ecclesiae magnam sanctorum martyrumque multitudinem praeberet. Nonnullis ex iis iubilaris Annus beatificationis canonizationisque fuit annus. Cum ad Pontifices spectet, qui in annalibus praeclare fulserunt, vel humilioris ordinis laicos ac religiosos religiosasque, per omnes continentes sanctitas plus quam umquam facies illa visa est quae Ecclesiae mysterium aptius patefacit. Cum conspicue sine verbis nuntiet, vivum Christi vultum ipsa prae se fert. Anni Sancti oblata occasione, multum adlaboratum est ut XX saeculi fidei Testium memoriae colligerentur. Die VII mensis Maii anno MM una cum aliarum Ecclesiarum Communitatumque ecclesialium procuratoribus, Amphitheatro Flaviano permoventes exhibente scaenas, quod antiquarum persecutionum est signum, eosdem commemoravimus. Hereditas est quaedam quae non est dissipanda, eademque est usque grati animi officio committenda atque imitationis renovato proposito demandanda. Peregrinans Ecclesia 8. Semitas Sanctorum fere calcantes, complures Romam advenerunt, apud Apostolorum sepulcra, Ecclesiae filii, suam fidem profiteri, propria peccata confiteri atque salutiferam misericordiam recipere studentes. Mirantes non modo Nos peregrinatorum turbas, quae Forum Petrianum complerunt, compluribus celebrationibus exstantibus, hoc anno contuiti sumus. Longa saepenumero peregrinatorum agmina sistentes adspiciebamus, qui aequo animo exspectabant usque dum Portam Sanctam transirent. In unoquoque eorum vitae historiam fingebamus, quae gaudiis, sollicitudinibus, doloribus distinguebatur; hanc historiam Christus convenerat, quae, cum eo instituto dialogo, spei denuo iter suscipiebat. Acta Ioannis Pauli Pp. II 271 Cum exinde hominum manipulos progredientes conspiceremus, expressam peregrinantis Ecclesiae imaginem fingebamus, illius scilicet Ecclesiae, quae — ut ait sanctus Augustinus — « inter persecutiones mundi et consortiones Dei » ponitur. Nobis tantum concessum est ut huius singularis eventus faciem manifestiorem inspiceremus. Quis gratiae mirabilia, quae in cordibus facta sunt, metiri potest? Ut sileamus et adoremus convenit, dum humiliter in Dei arcana opera fiduciam habemus atque eiusdem dilectionem 5 sine fine cantamus: « Misericordias Domini in aeternum cantabo! ». Adulescentes 9. Innumeri iubilares conventus perquam varios hominum ordines complexi sunt, cum vere mirabilem participationem recensèrent, quae interdum auctorum suasorumque, sive ecclesiasticorum sive civilium, operam exercuit. Has Nostras per Litteras cunctis gratias easque ex corde persolvere cupimus. At praeter numerum, saepe permoti sumus eo quod seriam precationis, meditationis, communionis voluntatem animadvertimus, quam conventus hi plerumque ostenderunt. In memoriam potissimum est revocanda tam laeta quam animum permo- vens adulescentium coadunatio. Si quidem aliqua superest Iubilaei imago Anni MM, quae prae ceteris vivida in memoria manet, procul dubio ea est imago celeberrimorum adulescentium, quibuscum quendam singularem dialogum instituere potuimus, mutua dirigente benevolentia et magna animorum consensione. Id quidem factum est ubi primum in Platea sancti Ioannis Lateranensis ac in Foro Petriano eos salutavimus. Deinde eos vidimus per Urbem discurrentes, laetos, quemadmodum adulescentes decet, at cogitabundos, precationibus, « sensui », verae amicitiae studentes. Neque ipsi, neque quoquot eosdem conspexerunt hebdomadam illam, cum Roma « adulescens cum adulescentibus » facta est, e memoria facile deponunt. Eucharistica celebratio apud Turrim Virgatam obliterari non potest. Adulescentes Romae Ecclesiaeque rursus peculiare Dei Spiritus fuerunt donum. Cum adulescentes considerantur, difficultatibus inspectis et debilitatibus quibuscum huius temporis in societate iidem implicantur, quaedam ad pessimismum exsistit inclinatio. Adulescentium Iubilaeum nos quasi « de gradu deiecit », cum nobis significaret, etsi quaedam esse possent ambigua, 5 clesia De civ. Dei, X V I I I , Lumen gentium, 8. 5 1 , 2: PL 4 1 , 614; cfr CONC.. OECUM. VAT. Il, Const. dogm. de Ec- 272 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale adulescentes insigne in germana bona studium demonstrare, quae in Christo suam consequuntur plenitudinem. Nonne Christus verae libertatis altaeque cordis laetitiae est arcanum? Nonne supremus amicus simulque omnis verae amicitiae institutor est Christus? Si quidem adulescentibus ostenditur Christus suum verum manifestans vultum, eum animadvertunt ipsi veluti persuadentem responsionem iique nuntium recipere valent, quamvis severum et Cruce signatum. Quocirca eorum concussi animorum fervore, ab eis quaerere non dubitavimus, ut fidem vitamque penitus eligerent, mirum exhibentes munus: quod est « custodis matutini temporis» (cfr Is 21, 11-12) hoc novi millennii diluculo. Variorum ordinum peregrini 10. Singulos iubilares eventus ut patet nominatim recensere non possumus. Unusquisque eorum suam habuit peculiaritatem, qui non modo cunctis iis qui praesentes interfuerunt suum nuntium reliquerunt, verum etiam et iis qui eos cognoverunt vel eosdem per communicationum socialium instrumenta absentes participarunt. Memorandus est festivus animus primae ac magnae congressionis parvulorum. Quod cum illis incepimus, hoc sibi vult Iesu monitum servare: «Sinite parvulos venire ad me» (Me 10, 14). Magis etiam id significavit eandem agi rem quam ipse fecit, cum parvulum « statuit in medio » atque illius mentis ipsam finxit speciem, quam habere debet, si quis intrare vult in Regnum caelorum (cfr Mt 18, 2-4). Sic, ut ita dicamus, parvulorum vestigia persequentes iubilarem misericordiam il agitarunt adulta aetate hominum admodum varii ordines: ii sunt senes, aegroti et dishabiles, fabricarum camporumque operarii et athleticam exercentes, artifices et studiorum universitatum doctores, Episcopi, presbyteri ac personae consecratae, rem politicam agentes, diurnarii et milites, qui sui servitii sensum confirmaverunt, in pacem servandam collati. Multum eminuit opificum coadunatio, quae die I mensis Maii, tradito contingente operum festo, evenit. Ab iis poposcimus ut operis tenerent spiritalitatem, sanctum Ioseph imitantes et ipsum Iesum. Eorum praeterea iubilaeum Nobis dedit copiam gravem pronuntiandi invitationem ut oeconomica socialisque inaequabilitas in operum provincia sanaretur, atque oeconomiae cunctum orbem complectentis processus sine mora ordinarentur ob oculos habita solidarietate necnon in unamquamque humanam personam observantia. Parvuli, festivo sensu redundantes, in Familiarum Iubilaeo redierunt, in quo mundo sunt demonstrati veluti « ver familiae societatis- 273 Acta Ioannis Pauli Pp. II que ». Insignis fuit iubilaris haec congressio, in qua tot familiae, undique gentium oriundae, renovato fervore ad Christi lucem pro se de primigenio Dei proposito hauriendam (cfr Me 10, 6-8; Mt 19, 4-6) venerunt. Operam dare studuerunt ut eadem culturam illuminaret, quae in periculo versatur matrimonii familiarisque instituti sensum ipsum in modum usque graviorem amittendi. Inter maxime exinde permoventes conventus congressio Nobis fuit illa cum captivis in Regina Coeli. In eorum oculis dolorem inspeximus, sed etiam paenitentiam ac spem. Iis Iubilaeum peculiari nomine « annus misericordiae » fuit. Iucunda tandem, postremis anni diebus, cum iis congressio fuit qui artem scaenicam agunt, unde tanta in populi animum oritur attractiva vis. Iis qui in hac provincia versantur grave memoravimus officium probandos nuntios una cum laeto oblectamento proferendi, qui, quod ad mores attinet, salubres habentur aptique ad fiduciam inferendam et vitae amorem. Congressus Eucharisticus Internationalis 11. Anni iubilaris habita ratione, magnum pondus habere debebat Congressus Eucharisticus Internationalis. Quod habuit! Si quidem Eucharistia sacrificium est Christi inter nos praesentis, nonne eius praesentia realis Anno Sancto vertente, Verbi incarnationi dicato, principalem obtinere locum debuit? Hac de causa ille veluti annus « penitus eucharisticus » prospectatus est atque hoc modo illum experiri studuimus. Eodem tempore, Filii nativitate memorata, deesse non poterat Matris memoria. Iubilari in celebratione non modo per opportunas praestantesque congressiones adfuit Maria, verum et potissimum per magnum dicationis Actum, quo, magna universalis Episcopatus parte comitante, eiusdem maternae sollicitudini virorum mulierumque novi millennii vitam commisimus. 6 Oecumenica ratio 12. Illud quidem intellegitur, Nos praesertim de Iubilaeo sponte et ultro loqui, quod in Petri sede consideratur. Attamen non obliviscimur Nos voluisse ut celebratio etiam in Ecclesiis particularibus pleno iure ageretur, at6 Cfr IOANNES PAULUS AAS 87 (1995), 38. II, Litt. Ap. Tertio millennio adveniente (10 Novembris 1994), 55: Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 274 que inibi videlicet fidelium maior pars peculiares gratias consequi potuit et nominatim Anni iubilaris indulgentiam. Praeclarum tamen est complures Dioeceses voluisse ut etiam hic magnas per fidelium turmas Romae adessent. Iterum suum providum illius loci officium aeterna Urbs ostendit, in quo divitiae donaque cuiusque Ecclesiae, immo cuiusque nationis et culturae, in « catholica religione » componuntur, ut una Christi Ecclesia sacramenti unitatis mysterium magis ac magis perspicue demonstret. Peculiarem diligentiam etiam poposcimus, peculiaribus ex Anni iubilaris consiliis, in rationem oecumenicam conferendam. Quae fuit opportunior occasio, ut in plenam communionem iter foveretur, quam Christi nati communis celebratio? Multum ob eam causam adlaboratum est, atque oecumenica apud Sancti Pauli Basilica congressio diei XVIII mensis Ianuarii anni MM exstat praeclara, cum primum in historiae annalibus Porta Sancta coniunc7 tim reclusa est a Petri Successore, Primate Anglico et Metropolita Patriarcha- tus Oecumenici Constantinopolitani, coram Ecclesiarum Communitatumque totius mundi participibus. Hac ratione fuerunt quoque nonnullae magni momenti cum Patriarchis orthodoxis et aliarum christianarum confessionum rectoribus congressiones. Recordamur peculiarem in modum Nos proxime S.S. Karekin II, qui est Patriarcha Supremus et Catholicos Armenorum. Aliarum Ecclesiarum Communitatumque ecclesialium singularium coetuum iubilares congressiones participarunt. Iter certe laboriosum perstat, forsan longum, at nos tenet spes a Resuscitato praesenti ipsiusque Spiritus inexhausta vi nos actum iri, qui miras res usque novas praebere valet. In Terram Sanctam peregrinatio 13. Nostrum proprium Iubilaeum Terrae Sanctae in viis oblivisci haud- quaquam possumus. Suscipere idem ab Ur Chaldaeorum voluissemus ut Nostris quasi pedibus Abrahae, nostri patris in fide (cfr Rom 4, 11-16) semitas calcaremus. Satis necessario habuimus spirituale tantum suscipere iter, permoventem verbi liturgiam die XXIII mensis Februarii in aula Pauli VI celebrantes. Continuo post ipsam fecimus peregrinationem, historiae salutis iter persequentes. Laetantes itaque in Monte Sina constitimus, in scaena veluti quadam ubi Decalogus datus est ac primum Foedus ictum. Mense post iter rursus suscepimus, Montem Nebo primum ac post ipsa loca petentes, quae habitavit sanctificavitque Redemptor. Animi commotionem osten7 Cfr CONC. OECUM. VAT. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 1. Acta Ioannis Pauli Pp. II 275 dere difficile est, qua affecti sumus ipsius nativitatis Christique vitae loca, Bethléem ac Nazareth, venerantes, in Cenáculo sacram Eucharistiam celebrantes, in eodem scilicet loco in quo instituta est, Crucis mysterium apud Calvariae locum meditantes, ubi Christus suam pro nobis tradidit vitam. His in locis adhuc graviter vexatis atque proxime etiam vi afflictis, hospitium liberalissimum non ab Ecclesiae filiis, verum etiam a communitate Israelitica ac Palaestinensi experti sumus. Vehementer insuper permoti sumus apud Fletus Murum precantes et Mausoleum Yad Vashem invisentes, cum necatos homines in campis captivis custodiendis Nazistarum in horrificam memoriam revocaremus. Iter illud occasio fuit fraternitatis pacisque, quod unum ex pulcherrimis iubilaris eventus donis capere placet. Illorum dierum cogitantes sensum, facere non possumus quin fervidis votis expetamus ut quaestiones, quae adhuc illis sanctis in locis, quae cara habentur ab Hebraeis, Christianis et Muslimis, haud solutae manent, sollicite iureque expediantur. Debita Nationum 14. Iubilaeum eventus magnus fuit caritatis — et aliter fieri non potuit. Ab annis inde praeparationis maiorem actuosioremque animorum intentionem in paupertatis difficultates, quibus adhuc terrarum orbis implicatur, concitare studuimus. Hac in re debiti internationalis pauperum Nationum quaestio peculiarem obtinet locum. Pro his liberalitatis aliquod documentum prae se ferebat Iubilaeum, quod sua in primigena sacrorum Bibliorum forma tempus erat cum communitas obstringebatur ut iustitia solidarietasque inter homines restituerentur, bona quoque naturae erepta reddendo. Laetanter animadvertimus nuper oratorum popularium coetus complurium Nationum, creditam pecuniam vindicantium, magna ex parte debiti synallagmatici pro pauperioribus Nationibus iisque aere alieno magis gravatis remissionem decrevisse. Vota facimus ut cuiusque Nationis regimina brevi haec quae oratorum popularium coetus decreverunt exsequantur. Implicatior autem exstitit debiti multilateri quaestio, quod indigentiores Nationes cum nummariis Institutis internationalibus conflarunt. Exoptatur ut Nationes quae haec Instituta complectuntur, illae potissimum quibus maius est decretorium pondus, necessarias consensiones reperiant, ut quaestio haec celeriter dissolvatur, ex qua multarum Nationum progressus iter pendet, gravibus exstantibus consecutionibus, quae ad oeconomicam exsistentialemque condicionem plurimorum hominum spectant. 276 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nova vis dynamica 15. Haec sunt quaedam lineamenta, quae ex iubilari experientia depromuntur. Tot recordationes in nobis ipsa infìgit. At si magnam hereditatem, quam eadem nobis ministrat, summatim exponere volumus, absque dubitatione eam deprehendimus in Christi vultu contemplatione: is sua in historica effìgie ac mysterio consideratur, in sua multiplici in Ecclesia Mundoque praesentia suscipitur, tamquam historiae sensus nostrique itineris lux agnoscitur. Nunc futurum tempus spectare debemus, « ducere in altum » debemus, Christi verbo fisi: « Duc in altum »! Quod hoc anno patravimus comprobare non potest satisfactionis sensum atque etiam minus in nos inducere quandam exemptionis voluntatem. Sed contra ea quae experti sumus novam vim in nobis concitare debent, dum compellunt nos ut in certa opera conceptum animi ardorem conferamus. Iesus ipse nos monet: « Nemo mittens manum suam in aratrum et aspiciens retro, aptus est regno Dei» (Lc 9, 62). In Regni domo tempus non datur retro aspiciendi, multo minus in ignavia sistendi. Multum nos manet, et hanc propter causam efficacia rerum exsequendarum consilia, quae spectant ad pastoralem rem post-iubilarem, capere debemus. Operae tamen pretium omnino est ea quae facturi sumus, Deo iuvante, funditus alteque in contemplatione precationeque locare. Tempus nostrum usque movetur quod saepe animi perturbationem gignit, dum periculum adest « efficiendi ut efficiatur ». Huic temptationi obsistere debemus, « esse » studentes priusquam « faciamus ». Hac de re monitum memoramus Iesu ad Martham: « Sollicita es et turbaris erga plurima, porro unum est necessarium » (Lc 10, 41-42). Hac mente, antequam vestris considerationibus quaedam operis lineamenta proponamus, vobiscum quasdam meditationis particulas de Christi mysterio communicare volumus, qui est fundamentum omnis nostrae pastoralis actionis absolutum. II VULTUS CONTEMPLANDUS 16. «Volumus Iesum videre» (Io 12, 21). Quod rogaverunt Philippum nonnulli Graeci, qui paschalem ob peregrinationem Ierusalem venerant, hoc spiritaliter in auribus quoque nostris hoc iubilari Anno personuit. Quemadmodum peregrinatores illi, qui abhinc duo milia annorum exstiterunt, no- Acta Ioannis Pauli Pp II 277 strae aetatis homines, quamvis haud semper conscii, ab hodiernis fidelibus quaerunt ut non modo de Christo « loquantur », sed aliquo modo ut efficiant ut « videatur ». Nonne Ecclesiae est officium Christi in unoquoque historiae aevo lucem referre, efficere ut ipsius vultus etiam coram novi millennii generationibus splendeat? Nostra tamen testificatio esset intoleranter inanis, nisi nos primi contemplatores eius vultus essemus. Magnum Iubilaeum nos procul dubio iuvit ut altius id experiremur. Finem Iubilaeo imponentes, dum suetum iter denuo suscipimus, rerum actarum divitias singularissimo hoc tempore in animo gestantes, contuitum plus quam umquam in Domini vultu figimus. Evangeliorum testimonium 17. Christi vultus contemplatio necessario in eo innititur quod sacrae Litterae de Ipso tradunt, quae omnibus ex partibus eiusdem mysterio perfunduntur, quod latenter in Antiquo Foedere significatur, palam autem in Novo Testamento revelatur, ita ut sanctus Hieronymus elate edicit: « Ignoratio enim Scripturarum ignoratio Christi est ». Sacrae Scripturae adhaerentes, Spiritus testimonio recludimur (cfr Io 15, 26), qui horum scriptorum initium affert, ac simul Apostolorum testimonio (cfr ibidem, 27), qui praesentes Christum experti sunt, vitae Verbum, eum suis oculis viderunt, suis auribus audierunt, manibus tetigerunt (cfr 1 Io 1, 1). 8 Quae per illos ad nos pervenit, ea fidei est visio, quae certa historica testificatione roboratur. Vera est testificatio, quam Evangelia, etsi perplexa est eorum compositio eorundemque primarium propositum est catecheticum, nobis fidei prorsus dignam tradunt. 9 18. Evangelia reapse totius Iesu vitae narrationem ad recentiores historicae scientiae rationes exhibere nolunt. Ex ipsis tamen Nazareni vultus historico certo fundamento suffultus oritur, quandoquidem evangelistae eundem figurare student, certa colligentes testimonia (cfr Lc 1, 3) atque per documenta operantes considerate ecclesiali iudicio perpensa. Ex his primigeniis testimoniis illud quod humanam exturbat mentem, per Spiritus Sancti illuminantem virtutem, didicerunt ii, Iesum virginali modo e Maria, Ioseph sponsa, natum. Ex illis qui triginta fere per annos Nazareth (cfr Lc 3, 23) exactos eum cognoverunt, vitae eius, qui fuit « fabri filius » (Mt 13, 55) et 8 Comm. in Is., Prot: PL 2 4 , 17. 9 Cfr CONC. OECUM. VAT. I I , Const, dogm. de Divina Revelatione Dei Verbum, 19. 278 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « f aber » ipse, res gestas colligerunt, qui inter suos necessarios probe numerabatur (cfr Me 6, 3). Ipsius recensuerunt pietatem, quae una cum familiaribus ad Hierosolymitanum templum petendum per annuum iter eum pellebat (cfr Lc 2, 41) atque potissimum efficiebat ut sui oppidi synagogam adire soleret (cfr Lc 4, 16). Nuntii deinceps latiores fiunt, etiamsi de ordinatis narrationibus singillatimque traditis non agitur, ministerii publici tempore, initio sumpto ex quo iuvenis Galilaeus in lordano flumine a Ioanne Baptista baptizatus est, atque testimonio roboratus ex alto, conscius se esse filium dilectum (cfr Lc 3, 22), praedicare incipit Dei Regnum adveniens, dum eiusdem postulata atque per verba ac gratiae misericordiaeque signa vim demonstrat. Eum sic Evangelia per oppida vicosque peregrinantem, duodecim Apostolis (cfr Me 3, 13-19), mulierum manipulo, quae eum colunt (cfr Lc 8, 2-3), turbis quae eum quaerunt vel sequuntur, aegrotis qui eius sanantem vim requirunt, collocutoribus, qui ipsius vario cum proventu audiunt verba, comitatum, ostendunt. Evangeliorum exinde narratio eodem spectat, augescentem ostendendo animorum intentionem, quae inter Iesum et eminentes societatis religiosae illius temporis globos intercedit, usque ad extremum discrimen, quod apud Calvariae locum suum habet gravem exitum. Hora est tenebrarum, quam novum, fulgidum, absolutum diluculum sequitur. Evangelicae namque narrationes finem faciunt Nazarenum ostendentes mortis victorem, ipsius vacuum sepulcrum demonstrant, eumque in manifestationum serie sequuntur, in quibus discipuli primum dubii atque stupentes, deinde ineffabili laetitia repleti, eum viventem et fulgentem experiuntur, atque ab eo Spiritus donum (cfr Io 22, 22) accipiunt simulque Evangelii nuntiandi ad « omnes gentes » (Mt 28, 19) mandatum. Fidei semita 19. « Gavisi sunt ergo discipuli, viso Domino» (Io 20, 20). Vultus, quem Apostoli post resurrectionem sunt contemplati, idem erat illius Iesu quocum tres fere annos vixerant, atque de mirabili novae suae vitae veritate nunc eis persuadet, « manus et latus » (ibidem) ostendens. Certe haud facile credere fuit. Discipuli Emmaus post spiritale ac laboriosum iter confectum dumtaxat crediderunt (cfr Lc 24, 13-35). Thomas apostolus solummodo credidit postquam prodigium cognovit (cfr Io 20, 24-29). Reapse, ut eius corpus videretur ac tangeretur, fides sola illius vultus mysterium plene ingredi Acta Ioannis Pauli Pp II 279 poterat. Id iam in historica Iesu vita experti sunt discipuli, in interrogationibus scilicet, quae illorum mentibus occurrebant, quotiescumque ipsius verbis ipsiusque factis interrogabantur. Iesus revera adiri non potest nisi per fidem, quandam per semitam, cuius Evangelium ipsum in illa pernota Caesareae Philippi scaena (cfr Mt 16, 13-20) itinera demostrare videtur. Primam quodammodo rationem ducens suae missionis, ex discipulis quaerit Iesus quid « homines » de se sentiant. Hoc ii responderunt: « Alii Ioannem Baptistam, alii autem Eliam, alii vero Ieremiam, aut unum ex prophetis » (Mt 16, 14). Responsio haec procul dubio excelsa est, sed adhuc longe abest — et quantum! — a veritate. Populus religiosam faciem, prorsus singularem illius rabbi vix perspicit, qui allicienti sic modo loquitur, sed ultra illos Dei homines eum locare non valet, qui Israelis annales designarunt. Iesus reapse prorsus aliud est! Hic nimirum est ulterior cognitionis gressus, quae eius personae profundum statum attingit, quem ipse a « suis » requirit. « Vos autem quem me esse dicitis? » (Mt 16, 15). Fides tantum, quam Petrus professus est, et cum eo omnium aetatum Ecclesia, ad cor pervenit, mysterii attingens altitudinem: «Tu es Christus, Filius Dei vivi» (Mt 16, 16). 20. Quomodo ad fidem hanc pervenit Petrus? Quid a nobis postulatur, si eius vestigia modo magis magisque certo tenere volumus? Matthaeus per verba illa quibus Petri confessionem recipit hac de re insigniter nos certiores facit: « Caro et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus, qui in caelis est» (16, 17). Vocabula «caro et sanguis» hominem rationemque communem cognoscendi exprimunt. Communis haec ratio, quod ad Iesum spectat, non sufficit. «Revelatione» quae a Patre procedit opus est (cfr ibidem). Lucas quaedam nobis ministrat indicia quae eodem spectant, cum dicit hunc dialogum cum discipulis esse institutum, « cum solus esset orans » Iesus (Lc 9, 18). Utrumque indicium aequabiliter nos conscios reddunt Domini vultus ad contemplationem nos pervenire non nostris viribus, sed cum nos paene manu a gratia duci sinimus. Silentii precationisque experientia dumtaxat aptam fert condicionem, in qua absolvi et evolvi verissima potest cognitio, adhaerens congruensque, illius mysterii, quod in sollemni illa Ioannis evangelistae proclamatione suum attingit fastigium: « Et Verbum caro factum est et habitavit in nobis, et vidimus gloriam eius, gloriam quasi Unigeniti a Patre, plenum gratiae et veritatis » (Io 1, 14). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 280 Mysterii altitudo 21. Verbum atque caro, divina gloria eiusque inter homines tabernaculum! In harum rerum extremarum intima et insolubili coniunctione consistit peculiaris Christi natura secundum celebrem sententiam Concilii Chalcedonensis (anno CCCCLI): «In duabus naturis... in unam personam». Illa persona est eademque sola Verbi aeterni Patrisque Filii. Divina nempe et humana sunt hae duae naturae sine ulla confusione verum etiam sine ulla qualibet separatione. 10 Conscii nobis sumus quibus finibus notiones nostrae ac voces circumscribantur. Formula illa, licet semper humana, nihilominus accurate aequatur ipsi suae doctrinae interiori nosque sinit obviam quodammodo ire etiam trépidos altitudini mysterii. Ita est: Iesus verus Deus est verusque simul homo! Haud secus atque apostolus Thomas continenter a Christo invitatur Ecclesia ut ipsius plagas contrectet, nempe ut plenam humanitatem agnoscat ex Maria sumptam et morti traditam ac resurrectione transformatam: « Infer digitum tuum huc et vide manus meas et affer manum tuam et mitte in latus meum » (Io 20, 27). Et sicut idem Thomas se prosternit adorans Ecclesia coram Resuscitato Domino eius in splendoris divini amplitudine ac perpetuo exclamat: «Dominus meus et Deus meus! » (Io 20, 28). 22. «Et Verbum caro factum est» (Io 1, 14). Haec Ioannis fulminea propositio Christi mysterii universo confirmatur Testamento Novo. Ad eandem sententiam etiam Paulus apostolus dirigitur affirmans de Filio: « Factus est ex semine David secundum carnem» (Rom 1, 3; cfr 9, 5). Si vero hodie, cum rationalismus viget pervaditque tot culturae recentioris partes, fides in primis de Christi divinitate difficultates gignit, aliis in condicionibus historiae et culturae proclivitas potius fuit ad minuendam vel humanitatis Iesu historicam soliditatem solvendam. Verumtamen Ecclesiae fides necessarium habet et inevitabile officium nempe adseverare: « Verbum caro factum est », quod sibi omnes humani generis partes praeter peccatum assumpsit (cfr Heb 4, 15). Hac in re, incarnatio kenosis revera est, videlicet 10 « Sequentes igitur sanctos Patres, unum eundemque confiteri Filium Dominum nostrum Iesum Christum consonanter omnes docemus, eundem perfectum in deitate, eundem perfectum in humanitate, Deum vere et hominem vere [.,] unum eundemque Christum Filium Dominum unigenitum, in duabus naturis inconfuse, immutabiliter, indivise, inseparabiliter [ ] non in duas personas partitum sive divisum, sed unum et eundem Filium unigenitum Deum Verbum Dominum Iesum Christum »: DS 301-302. Acta Ioannis Pauli Pp II 281 « spoliatio » a Filio Dei illius gloriae quam aeterno iam possidet ab aevo (cfr Philp 2, 6-8; 1 Pe 3, 18). Finis per se non est aliunde haec Filii Dei exinanitio, quae potius ad Christi tendit glorificationem etiam humana in illius natura: « Propter quod et Deus illum exaltavit et donavit illi nomen, quod est super omne nomen, ut in nomine Iesu omne genu flectatur, caelestium et terrestrium et infernorum, et omnis lingua confiteatur: Dominus Iesus Christus! in gloriam Dei Patris» (Philp 2, 9-11). 23. «Faciem tuam, Domine, exquiram » (Ps 27 [26], 8). Nullibi potuit hoc antiquum Psalmistae desiderium plenius aut mirabilius quam in Christi vultus contemplatione impleri. Reapse in illo nobis Deus benedicit ac facit ut «illuminet vultum suum super nos» (Ps 67 [66], 3). Simul autem Deus et homo, sicuti est, nobis verum etiam hominis recludit vultum; « Hominem ipsi homini plene manifestat». Est quidem Iesus « novus homo » (cfr Eph 4, 24; Col 3, 10) qui redemptus vocat homines ut suae ipsius participes fiant vitae. Iaciuntur enim in Incarnationis mysterio cuiusdam anthropologiae fundamenta quae proprios excedere potest terminos ac suas ipsius repugnantias, dum ad Deum versus se dirigit, quin immo ad « divinizationis » finem, per hominis redempti in Christum insertionem qui ad vitae trinitariae interiora perducitur. Hanc ipsam soteriologicam Incarnationis mysterii rationem extulerunt tantopere Patres: idcirco solum, quod Dei Filius vere est homo factus, potest homo in Ipso ac per Ipsum revera filius fieri Dei. 11 12 Filii facies 24. Species haec divina et humana ex Evangeliis ipsis vehementer elucet, novis quae copiam suppetunt rerum quarum adiutorio inserere nos possumus in extremum illum mysterii locum quem efficit Christi conscientia sui ipsius. Haud dubitat Ecclesia quin divinitus adflati Evangelistae sua in narratione recte omnino ex verbis a Iesu prolatis veritatem perceperint de illius persona atque conscientia quam ipse eiusdem habebat personae. Non11 CONC. OECUM. VAT. I I , Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 22„ 12 Hac de re admonet sanctus Athanasius: « Homo cum re creata coniunctus non potuisset divinus effici, nisi Filius verus Deus esset », Oratio II contra Arianos 70: PG 26, 425 B 426 G. 20 - A..A..S. 282 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ne hoc fortasse illud est quod colligens primas Iesu voces duodecim nati annos in templo Hierosolymitano prodere cupit Lucas? Iam enim tunc temporis sibi conscius esse videtur se peculiari ratione cum Deo coniungi, ea nempe quae propria « filii est ». Etenim Matri suae nuntianti quanta animi sollicitudine ipsamet atque Iosephus eum conquisiverint respondet Iesus sine dubitatione: « Quid est quod me quaerebatis? Nesciebatis quia in his, quae Patris mei sunt, oportet me esse? » (Lc 2, 49). Admirationem propterea non movet quod ille iam maturus suo sermone firmiter altitudinem mysterii sui expromit, prout affatim synopticis in Evangeliis effertur (cfr Mt 11, 27; Lc 10, 22), at praesertim ab evangelista Ioanne. Propria in sui conscientia Christus nihil omnino haesitat: « In me est Pater, et ego in Patre» (Io 10, 38). Quantumvis credere liceat propter humanam condicionem quae faciebat ut Iesus cresceret «sapientia, aetate et gratia» (Lc 2, 52), humanam etiam mysterii illius conscientiam progressam usque esse ad plenam humanitatis glorificatae declarationem, dubitari non licet iam habuisse sua in historica vita Christum conscientiam suae veritatis, se nempe esse Dei Filium. Adeo hoc extollit Ioannes ut affirmet ea tandem de causa repudiatum eum esse ac damnatum: namque « quaerebant eum Iudaei interficere, quia non solum solvebat sabbatum, sed et Patrem suum dicebat Deum, aequalem se faciens Deo » (Io 5, 18). Intra eventa horti Gethsemani atque Calvariae examinabitur durissime humana Iesu conscientia. Verumtamen ne passionis quidem mortisque tragoedia afficere poterit tranquillam ipsius conscientiam: caelestis se esse Patris Filium. Dolens vultus 25. Adducimur itaque nos vultus Christi contemplatione ut partem maxime admirabilem ipsius mysterii adeamus, quae postremo quidem tempore crucis videlicet hora effulget. Mysterium intra ipsum mysterium est, ante quod facere homo non potest quin adorans se prosternât. Nostro in conspectu transit vehementia ipsa illius eventus in hortu Olivarum, nempe Christi agoniae. Cum opprimitur Iesus praevidens dolorem, qui illum manet, coram Deo solo, consueta sua et tenera voce fiduciae advocat eum: « Abba, Pater ». Petit enim ut si fieri possit a se ille doloris submoveat calicem (cfr Me 14, 36). Videtur tamen Filii nolle Pater audire vocem. Ut vero Patris vultum hominibus referret, debuit Iesus non modo hominis induere vultum, verum etiam sibi peccati sumere « vultum ». « Eum, Acta Ioannis Pauli Pp. II 283 qui non noverat peccatum, pro nobis peccatum fecit, ut nos efficeremur iustitia Dei in ipso » (2 Cor 5, 21). Satis numquam huius mysterii perserutabimur altitudinem. Omnis enim acerbitas huius paradoxi exoritur ex illo doloris clamore, qui videtur desperatus quemque Iesus profert in Cruce: « Heloi, Heloi, lema sabacthani? quod est interpretatum: Deus meus, Deus meus, ut quid dereliquisti me? » (Me 15, 34). Num mente fingi potest maior animi cruciatus, densior obscuritas? Revera istud angoris plenum «ut quid» ad Patrem directum primis Psalmi 22 verbis, etiamsi veritatem ineffabilis in se continet doloris, adfectu illustratur totius precationis, ubi dolorem ac fiduciam simul coniungit Psalmista acerbo quodam affectionum contextu. Pergit enim Psalmus: « In te speraverunt Patres nostri, speraverunt et liberasti eos... Ne longe fias a me, quoniam tribulatio proxima est, quoniam non est qui adiuvet » (Ps 22 [21], 5.12). 26. Christi clamor in cruce, carissimi fratres ac sorores carissimae, non angorem prodit desperantis, sed Filii precem qui Patri per amorem suam offert in omnium salutem vitam. Dum Ipse cum nostro peccato parem se reddit, a Patre derelictus, in Patris manus se « derelinquit ». In Patrem eius intenduntur semper oculi. Omnino propter cognitionem atque experientiam, quam Dei Ille habet solus, etiam hoc obscuritatis tempore liquido percipit peccati gravitatem et ob eam causam patitur. Is solus, qui Patrem cernit indeque plane gaudet, usque ad extremum aestimat quid sibi velit per peccatum proprio resistere amore. Primum iam, et antequam in corpore, passio eius atrox est animae dolor. Theologorum traditio non recusavit etiam interrogare quomodo Iesus vivere potuerit altissimam suam coniunctionem cum Patre, fonte nempe laetitiae ac beatitudinis suapte natura, ac simul hanc agoniam usque ad derelictionis gemitum. Harum rationum duarum coëxsistentia, quae inter se non conciliari posse videntur, reapse inseritur in unionis hypostaticae altitudinem investigabilem. 27. Hoc coram mysterio, post theologicam investigationem, dari nobis validum potest adiumentum amplissimo ex illo patrimonio quod theologia quam sancti vixerunt constituit. Indicia nobis magni pretii illi praebent, quae facilius nos percipere sinunt fidei intuitum, atque hoc quidem accidit peculiarem propter illam lucem, quam eorum nonnulli a Sancto Spiritu receperant, aut etiam illud per experimentum quod ii habuerunt statuum illorum terrificorum probationis quos mystica describit traditio tamquam « noctem obscuram ». Crebrius quidem sunt sancti aliquid experti quod si- 284 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale mile est Iesu experientiae in cruce in mirabili illa beatitatis dolorisque commixtione. In « Divinae Providentiae Dialogo » ostendit Deus Pater sanctae Catharinae Senensi quo modo in animabus sanctis simul adesse possint gaudium et supplicium: « Inde beatur quidem anima atque cruciatur: ob proximorum nempe torquetur delicta, exhilaratur autem propter coniunctionem affectionemque caritatis quam in semet illa recepit. Imitantur enim hi Agnum immaculatum, Unigenitum meum Filium, qui cruci adfixus gaudebat tum etiam dolebat ». Item pariter sancta Teresia Lexoviensis suum vivit cruciatum coniuncta nempe cum Iesu dolore, in semet scilicet paradoxum Iesu comprobans beati simul et solliciti: « In Olivarum horto omnibus fruebatur Dominus noster Trinitatis gaudiis, nec vero minus erat ipsius agonia crudelis. Mysterium quamvis sit, tibi tamen confirmo ex iis quae ipsamet patiar, aliquid me illius intellegere». Quam lucida testificatio! Ceterum eadem Evangelistarum narratio hanc confirmat sustentatque ecclesialem perceptionem Christi conscientiae, cum eum docet, altissimo etiam in dolore, mori indulgentiam suis carnificibus efflagitantem (cfr Lc 23, 34) Patrique eodem tempore extremam suam profitentem Filii deditionem: « Pater, in manus tuas commendo spiritum meum » (Lc 23, 46). 13 14 Resuscitati vultus 28. Quem ad modum Feria Sexta in Parasceve ac Sabbato Sancto, etiamnunc pergit Ecclesia faciem hanc cruentatam contemplari, ubi et Dei absconditur vita et mundi offertur salus. Attamen sistere haud potest eius Christi vultus contemplatio ad Ipsius cruci adfixi imaginem. Etenim est Ille Resuscitatus! Quod nisi ita esset, inanis nostra esset praedicatio vanaque nostra fides (cfr 1 Cor 15, 14). Patris enim responsio fuit resurrectio eius oboedientiae, prout commeminit Epistula ad Hebraeos: « In diebus carnis suae, preces supplicationesque ad eum, qui possit salvum illum a morte facere, cum clamore valido et lacrimis offerens et exaudi tus pro sua reverentia, et quidem cum esset Filius, didicit ex his, quae passus est, oboedientiam; et, consummatus, factus est omnibus oboedientibus sibi auctor salutis aeternae » (5, 7-9). Ad Christum iam respicit Ecclesia resuscitatum. Quod quidem facit vestigiis Petri ingressa qui lacrimas suas profudit propter proditionem atque 13 14 1003 N. 78. Ultimi Colloqui. Quaderno giallo, 6 Iulii 1897: Opere complete, Città del Vaticano 1997, Acta Ioannis Pauli Pp II 285 iter repetivit Christo suum amorem, licet manifesta cum trepidatione, testans: «Etiam, Domine, tu scis quia amo te» (Io 21, 15-17). Id similiter efficit Ecclesia Paulum comitata qui illum in via Damascum versus offendit ab eoque est fulmine tactus: « Mihi enim vivere Christus est et mori lucrum » (Philp 1, 21). Duobus annorum milibus hos post eventus, experitur eos Ecclesia veluti si hodie contigerint. In Iesu namque vultu suum ipsa, sponsa nempe, thesaurum contemplatur, suam laetitiam: « Iesu dulcis memoria, dans vera cordis gaudia »: quam suavis est Iesu recordatio, verae cordis fons laetitiae! Hoc corroborata experimento suscipit iterum Ecclesia hodie suum iter ut mundo Christum nuntiet, ineunte tertio millennio: Ipse « heri et hodie idem, et in saecula» (Heb 13, 8). III PROFICISCENDUM A CHRISTO 29. « Ecce ego vobiscum sum omnibus diebus usque ad cosummationem saeculi » (Mt 28, 20). Duo iam annorum milia comitatur Ecclesiam, carissimi fratres sororesque, haec certitudo quam nostris in animis Iubilaei renovavit celebratio. Hinc hauriamus novum christiana in vita invitum oportet, quin immo inspirantem inde itineris nostri vim efficiamus. Conscii nobis huius inter nos praesentis Resuscitati, nobismet interrogationem ponimus quam Petrus aliquando in foro Hierosolymitano posuit continuo post sermonem de Pentecoste: «Quid faciemus, viri fratres? » (Act 2, 37). Nos ipsi percontamur fidentes omnia in optimam partem interpretantes, tametsi difficultates non minoris existimamus. Fallax certissime nos non seducit iudicium, videlicet inveniri posse formulam veluti « magicam » pro magnis nostri temporis provocationibus. Nullo modo: servabit nos nulla formula, verum Persona una atque certitudo illa quam nobis Ipsa infundit: Ego vobiscum sumi Non itaque agitur de hinc excogitando « novo consilio ». Iam enim praesto est consilium seu « programma »: illud nempe quod de Evangelio derivatur semper vivaque Traditione. Tandem in Christo ipso deprehenditur istud, qui sane cognoscendus est, diligendus atque imitandus, ut vita in eo trinitaria ducatur et cum eo historia ipsa transfiguretur ad suam usque in Hierosolymis caelestibus consummationem. Institutum enim hoc, variantibus quidem temporibus ipsis atque culturae formis, non mutatur quamvis 286 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rationem quidem habeat temporis et culturae, ut verum instituat diverbium efficacemque communicationem. Constans vero institutum illud per tertium millennium pariter est nostrum. Hoc omne tamen necesse est in directorias normas pastorales cuiusque communitatis condicionibus idoneas convertatur. Singularem profecto nobis opportunitatem obtulit Iubilaeum nosmet ipsos devovendi itineri cuidam coniuncto totius Ecclesiae plures annos, itineri videlicet catechesis bene ordinatae de argumento trinitario, quod etiam propria comitata sunt pastoralia incepta quorum finis fecunda fuit iubilaris experientia. Gratias quidem habemus quod tanto studio atque tam late receperint sententiam a Nobis in Litteris Apostolicis « Tertio millennio adveniente » expositam. Nunc vero non iam proximus ante nos describitur finis, sed meta multo maior nec minus exigens alicuius ordinariae operae pastoralis. Intra universales necessariosque limites oportet unica Evangelii institutio, quem ad modum continenter accidit, in historiam cuiusque ecclesialis regionis ingrediatur. Particulares apud Ecclesias rationes illae operis concretae et obiectivae decerni possunt — sicut agendi viae, tum formatio atque aestimatio ipsorum actorum, necnon instrumentorum necessariorum inquisitio — quae Christi nuntiationem homines singulos attingere sinunt, communitates conformare, alte res afficere per bonorum evangelicorum testificationem intra societatem atque humanitatis cultum. Vehementer propterea Ecclesiarum particularium exhortamur Pastores ut, a diversis Populi Dei partibus simul agentibus ipsi adiuti, magna cum fiducia passus definiant instantis illius itineris ac dioecesanae cuiusque Communitatis voluntates componant cum Ecclesiarum finitimarum decretis tum etiam universalis Ecclesiae. Facilior certe haec concordia reddetur per industriam collegialem, iam pridem passim vigentem, quae ab Episcopis in Conferentiis episcopalibus necnon Synodis procuratur. Nonne haec fortasse vis fuit sessionum continentalium Synodorum Episcoporum, qui Iubilaei praeparationem persecuti sunt, dum normas enucleabant ad hodiernam Evangelii nuntiationem diversis in locorum statibus variisque in cultus humani formis? Copiosum hoc deliberationum patrimonium non licet ad nihilum recidere, sed decet illud re ipsa aliquid operari. Excitans ergo actuositas renovationis pastoralis nos manet, quae omnes quidem complectitur. Communem tamen ad utilitatem ac directionem volumus hic potiores partes operis pastoralis indicare, quas ipsa Magni Iubilaei experientia manifestius Nostros obiecit ante oculos. Acta Ioannis Pauli Pp. II 287 Sanctitas 30. Nihil dubitamus ante omnia adfirmare visionem rerum illam, in qua collocari debet totum pastorale iter, esse sanctitatem. Haec nonne suprema erat indulgentiae iubilaris significatio, tamquam peculiaris gratiae quam offerebat Christus ut singulorum baptizatorum vita purificari posset penitusque renovari? Inter eos ideo, qui Iubilaei fuerunt participes, exoptamus ut plurimi perfrui valuerint hac gratia, conscii nempe sibi indolis eius exigentis. Absoluto itaque Iubilaeo, communis iam repetitur semita; at necessitas restat pastoralis magis quam antehac sanctitatem efferre. Iterum idcirco detegendum est caput V Constitutionis dogmaticae de Ecclesia « Lumen gentium », ubi « de universali vocatione ad sanctitatem in Ecclesia » agitur, omne secundum suum directorium pondus. Huic argumento si conciliares Patres tantum adsignaverunt momentum, non sane addere voluerunt ipsi ecclesiologiae solummodo spiritalem quendam afflatum, verum interiorem eius ac propriam extollere dynamicam vim. Si rursus reperta Ecclesia est veluti « mysterium » sive « de unitate Patris et Filii et Spiritus Sancti plebs adunata », necessario simul evenit ut eius denuo recluderetur « sanctitas », quae praecipuo suo intellegitur sensu, nempe ut adhaerens ad illum qui nominatim ac praecipue est Sanctus, immo, « Ter Sanctus » (cfr Is 6, 3). Ecclesiam ergo appellare sanctam idem profecto est atque ipsius demonstrare faciem uti Christi Sponsae pro qua sese dedidit ipse, « ut illam sanctificaret» (Eph 5, 25-26). Hoc munus sanctitatis obiectivae, ut ita loquamur, cuique praebetur baptizato. In officium aliquod rursus se hoc donum transfert quod totam christianam temperare debet exsistentiam: « Haec est enim voluntas Dei, sanctificatio vestra» (1 Thess 4, 3). Quae obligatio non aliquot dumtaxat respicit christianos: « Perspicuum est, omnes christifideles cuiuscumque status vel ordinis ad vitae christianae plenitudinem et caritatis perfectionem vocari ». 15 16 31. Primariam hanc commemorare veritatem eamque sicut fundamentum iacere pastoralis totius ordinationis, quae ineunte novo millennio nos obstringit, forsitan videatur primo intuitu quiddam parum efficiens. Num forte sanctitatem « ordinare » possumus? Quid haec sibi vult locutio in alicuius institutionis pastoralis disciplina? S . CYPRIANUS, De Orat. Dom., Ecclesia Lumen gentium, 4, 1 6 16 CONC. OECUM. VAT. I I , 23: PL 4, 553; cfr CONC. OECUM. VAT. I I , Const. dogm, de Ecclesia Lumen gentium, 40. Const. dogm. de 288 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Re quidem vera, si pastoralis ordinatio sub signo sanctitatis statuitur, aliquid compluribus cum consectariis decernitur. Inde enim in primis firma aperitur sententia: si vera est Baptismus ingressio in Dei sanctitatem per insertionem in Christum ipsum necnon Spiritus eius per inhabitationem, quaedam repugnantia est contentum esse mediocri vita, quae ad normam transigitur ethnicae doctrinae minimum solum poscentis ac religionis superficiem tantum tangentis. Ex catechumeno quaerere: « Vis baptizari? » eodem tempore est petere: « Vis sanctificari? ». Idem valet ac deponere eius in via extremum Sermonis Montani principium: « Estote ergo vos perfecti, sicut Pater vester caelestis perfectus est» (Mt 5, 48). Quem ad modum explicavit Concilium ipsum, optima haec perfectionis species non ita est iudicanda quasi si genus quoddam secum importet vitae extraordinariae quam soli aliqui sanctitatis « gigantes » traducere possint. Multiplices enim sanctitatis exsistunt viae atque cuiusque congruunt cum vocatione. Grates Domino referimus Nobis quod concessit his proximis annis tot christianos et christianas inter beatos adnumerare ac sanctos, ex quibus plures laici sanctimoniam sunt communissimis in vitae condicionibus adsecuti. Omnibus ergo tempus est iterum firmiter hunc proponere « superior em modum » ordinariae vitae christianae: ad hanc namque metam conducere debet omnis vita ecclesialis communitatis ac familiarum christianarum. Patet nihilominus sanctitatis semitas unius cuiusque esse proprias veramque ideo ac peculiarem postulare sanctitatis paedagogiam, quae motibus ac fluctibus singulorum hominum vere noverit se accommodare; divitias itaque adsumere debebit illius invitationis omnibus exhibitae una cum traslaticiis adiumenti singularis et communis formis, quas solidior ecclesiastica traditio suadere potest, tum etiam recentioribus cum modis qui praesto sunt in consociationibus et coetibus ab Ecclesia agnitis. Oratio 32. Haec tamen indiget sanctitatis paedagogia affectu christiano qui cum primis arte precationis praecellit. Fuit scilicet iubilaris Annus tempus intentions precis tam in singulis quam in tota communitate. At nec precationem novimus dari veluti rem continuo concessam. Discere namque quemlibet precari oportet, sicut ipsis de labris divini Magistri perceperunt primi discipuli: « Domine, doce nos orare! » (Lc 11, 1). In precatione enim ille cum Christo perficitur dialogus qui nos ipsius reddit amicos intimos: «Manete in me, et ego in vobis» (Io 15, 4). Reciprocans haec necessitudo Acta Ioannis Pauli Pp II 289 ipsa substantia est, vitae christianae anima necnon omnis verae pastoralis vitae condicio. A Spiritu Sancto in nobis instituta recludit rursus nos, per Christum et in Christo, ad Patris vultus contemplationem. Trinitariam hanc precationis christianae discere logicam rationem, dum plene in primis vivitur in liturgia sacra, cacumine et ecclesialis vitae fonte, tum in singulorum etiam experimentis, exstat secretum fidei christianae reapse vitalis, quae nihil quidem habet quod in posterum metuat, quoniam ad fontes continenter revolvitur in iisque regeneratur. 17 33. Nonne fortassis « signum temporum » est, hodie quod per orbem, licet ipsa illa saecularizatio longe lateque progrediatur, universalis percipitur spiritualitatis postulatio, quae maximam partem renovata in precationis ne- cessitate declaratur? Aliae aequabiliter religiones, quae iam disseminatae vigent in antiquae christianizationis regionibus, sua eidem huic necessitati reddunt responsa idque nonnumquam notabilibus omnino modis. Qui gratiam accepimus, ut in Christum Patris revelatorem credamus hominumque Salvatorem, officio obstringimur ut commonstremus quam alte coniunctio cum eo nos provehere valeat. Plurimum hac de re mystica Ecclesiae prodere valet traditio, tum in Orientali orbe tum in Occidentali. Quo enim pacto progredi possit oratio, veluti verus ac proprius amoris dialogus, ostendit, eo etiam usque ut ab Amato divino humana persona tota possideatur, quae Spiritus movetur factu et instar filii in Patris deseritur corde. Tunc quidem vivo modo Christi vivitur promissio: « Qui autem diligit me, diligetur a Patre meo, et ego diligam eum et manifestabo ei meipsum» (Io 14, 21). De itinere hic agitur quod totum gratia sustentatur, quod tamen magnum flagitat spiritalem ardorem atque acerbas subit purificationes — « noctem obscuram » videlicet —, sed variis sub formis ad illud accedit ineffabile gaudium quod mystici tamquam « sponsalem unionem » vixerunt. Quis non hoc loco tenet memoria, ex tot claris testificationibus, sancti Ioannis a Cruce magisterium et sanctae Teresiae Abulensis? Ita est, fratres sororesque carissimae. Fiant christianae nostrae communitates oportet germanae « scholae » orationis, ubi cum Christo congressus non una postulatione auxiliorum declaratur, verum gratiarum etiam actione et laude, adoratione et contemplatione, auditu et aestu affectuum usque ad « amationem » cordis. Haec igitur precatio impensa erit, quae tamen ab offi17 Cfr CONC. OECUM. VAT. I I , Const.. de sacra liturgia Sacrosanctum Concilium, 10. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 290 ciis historiae non abstrahit: dum enim Dei amori reserat illa animum, fratrum ac sororum -pariter recludit amori hominibusque historiam construere secundum Dei consilium permittit. 18 34. Ad precem vocantur nominatim christifideles illi qui vocationis receperunt donum ad peculiaris consecrationis vitam, quae suapte natura paratiores eos efficit ad contemplativam experientiam; unde permagni interest ut magnanimo illam studio excolant. At valde quis erraverit qui communes christianos putaverit acquiescere posse in oratione quadam levi ac transeunte, quae eorum nequeat vitam complere. Praesertim pluribus coram probationibus, quibus fidem hodie obicit mundus, erunt illi non tantum christiani mediocres, verum christiani « in periculo ». Etenim « periculum » ipsi facient ne suam paulatim defervescere videant fidem ac forsitan etiam illecebris cedent « surrogatuum », complectentes scilicet aliena religionis proposita, quin immo etiam aberrantibus indulgentes superstitionis formis. Necesse ideo est ipsa educatio ad orationem quadamtenus elementum quoddam proprium evadat cuiusvis pastoralis ordinationis. Nosmet proin ipsi destinaturi próximas institutiones catecheticas diebus Mercurii sumus meditationibus super Psalmos, initio facto a Laudibus, quibus publica nos Ecclesiae oratio hortatur ut devoveamus ac dirigamus dies nostros. Quantum nimirum iuvabit si non in religiosis modo communitatibus, verum paroecialibus etiam, maior navabitur opera ut totus pervadatur precatione ambitus! Recte aestimari decebit congruoque iudicio populares orationis formas et in primis populum ad liturgicas institui. Dies enim christianae communitatis, ubi plura pastoralia officia necnon testificationis opera in mundo cum eucharistica celebratione coniunguntur ac fortassis cum Laudum et Vesperarum exsecutione, facilius « fingi animo » potest quam communiter censetur. Hoc tot manipuli comprobant hominum christiana fide permotorum, ubi etiam complures laici numerantur. Eucharistia Dominici diei 35. Propterea studium maximum et momentum sacra est in liturgia reponendum quae « est culmen ad quod actio Ecclesiae tendit et simul fons unde omnis eius virtus emanat ». Vicesimo hoc saeculo, maxime inde a 19 18 Cfr CONGR. PRO tionis Orationis formas 19 Epistula de quibusdam rationibus christianae meditaOctobris 1 9 8 9 ) : AAS 8 2 ( 1 9 9 0 ) , 3 6 2 - 3 7 9 I I , Const. de sacra liturgia Sacrosanctum Concilium, 10. DOCTRINA FIDEI, (15 CONC. OECUM. VAT. Acta Ioannis Pauli Pp. II 291 Concilio Oecumenico Vaticano Secundo, multum profecit christiana communitas in ratione ipsa Sacramentorum celebrandorum potissimumque Eucharistiae. In hanc partem omnino progredi oportet, peculiari in adsignando pondere Eucharistiae diei Dominici atque ipsi diei Dominico, qui percipi de- bet veluti praecipuus fidei dies, dies resuscitati Domini ac Spiritus Sancti doni, verum hebdomadae totius Pascha. Iam duo annorum milia transigitur christianum tempus per memoriam illius diei qui fuit « prima sabbatorum... prima sabbati» (Me 16, 2.9; Lc 24, 1; Io 20, 1), quo resuscitatus Christus Apostolis pacis Spiritusque munus adtulit (cfr Io 20, 19-23). Christi resurrectionis veritas res illa primaria est qua christiana nititur fides (cfr 1 20 Cor 15, 14), eventus qui in medio ponitur temporis mysterio quique novissi- mum praefigurat diem, cum gloriosus Christus redibit. Haud novimus nunc quae nos maneant eventa hoc in millennio iamiamque inituro; at certo saltem scimus: firmiter Christi manibus tractabitur qui « Rex regum et Dominus dominorum » exsistit (Apc 19, 16). Et suum celebrans Ecclesia Pascha, non semel solum in anno sed quoque Dominico die perget cuique aetati sive saeculo designare « in quod historiae constituit fulcrum, ad quod originum reducitur mysterium atque etiam extremae sortis orbis totius ». 21 36. Quapropter persequentes cogitationem in litteris Dies Domini insistere volumus ac poscere ut omni baptizato participatio Eucharistiae sit revera Dominici diei cor et quasi centrum: quod indeclinabile quoddam officium est, non idcirco tantum persolvendum ut alicui satis fiat praecepto, sed tamquam vitae christianae necessitas quae vere conscia est sibique constat. Illud iam intramus millennium quod indolem videtur prae se ferre culturarum ac religionum inter se concurrentium, etiam in antiquae christianizationis nationibus. Multis enim iam locis sunt christiani, vel celeriter fiunt, « pusillus grex » (Lc 12, 32). Hoc ipsum illos provocat ad impensius testificandas proprias partes ac rationes suae peculiaris naturae, saepius quidem inter difficultates ac solitudinem. In illis partibus invenitur obligatio eucharisticae omni die Dominico celebrationis. Dominicalis ceterum Eucharistia, cum singulis hebdomadibus christianos circum Verbi vitaeque Panis mensam conglobet uti Dei familiam, remedium est maxime naturae adversus omnem dispersionem. Locus insuper praeoptatus illa est, ubi annuntiatur communio atque constanter frequentatur. Plane per eucharisticam partici20 Cfr 21 Ibid., 2: Im., 7 1 4 , IOANNES PAULUS I I , Litt. Ap. Dies Domini (31 Maii 1998), 19: AAS 9 0 (1998), 724. 292 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 22 pationem dies Domini etiam Ecclesiae dies evadit, quae sic tam efficaciter potest suum munus uti sacramenti unitatis explere. Reconciliationis sacramentum 37. Renovatam deinde pastoralem audaciam postulare cupimus, ut cotidiana christianarum communitatum paedagogia consuetudinem sacramenti Reconciliationis modo apto ad persuadendum efficientique simul exhibere sciat. Prout bene meministis, anno MCMLXXXIV hoc de argumento sumus Nos interlocuti in adhortatione post-synodali, cui titulus Reconciliatio et paenitentia, quae fructus deliberationum collegii sessionis Synodi Episcoporum eidem huic quaestioni dicatae contrahebat. Omnes tunc ut vires impenderentur hortabamur, unde occurreretur magno illi discrimini « sensus peccati » quod hodiernam culturam ac societatem permeat; multo autem admonebamus magis ut Christus ipse denuo velut mysterium pietatis detegeretur, in quo videlicet misericordem suum nobis Deus ostentat affectum nosque secum plene conciliat. Hic nempe Christi vultus est quem oportet etiam per sacramentum paenitentiae revelari, quod « Christifideli via est communis, qua veniam consequatur ac remissionem gravium, quae post Baptismum commisit, peccatorum ». Cum superius memorata Synodus hanc agitaret difficultatem, ob omnium oculos huius sacramenti discrimen obversabatur, in quibusdam praesertim orbis provinciis. Causae vero quae suberant hoc interea temporis intervallo perbrevi nequaquam evanuerunt. Iubilaris tamen Annus, quem sacramentalis paenitentiae signavit usus, nuntium nobis magnae obtulit fiduciae quem excidere nolumus: si permulti enim, inter quos et tot adulescentes, fructuose ad hoc adierunt sacramentum, necesse forte est sese Pastores ipsi maiore spe communicent et rerum excogitandarum facultate necnon perseverantia in illud sacramentum demonstrando plurisque aestimando. Carissimi in sacerdotio fratres: dedecet nos dedere ante temporaria rerum discrimina! Domini namque munera — inter quae maximi pretii sunt sacramenta — ab eo proficiscuntur qui hominum probe introspexit animum estque ipse historiae Dominus. 23 24 22 Cfr ibid., 35: l.m., 734. 23 Cfr 18: AAS 77 (1985), 224. 24 Ibid., 31: l.m., 258. Acta Ioannis Pauli Pp Gratiae II 293 principatus 38. Res itaque posthac ordinantes, sicut erit quidem faciendum, fíducius obligare nos debemus ad pastoralem operam, quae precationi communi et singulari proprium concedat spatium; hinc honorabitur necessarium quoddam christianae visionis principium vitae: gratiae principatus. Invitamentum illud semper adest, quod omni etiam semper insidiatur spiritali itineri ipsique pastorali industriae: ut videlicet arbitremur effectus nostra pendere de agendi peritia atque consilia capiendi. Adiutricem certe nostram operam Deus expetit suam ad gratiam proindeque nos monet ut in ministerio nostro pro Regno omnes nostras intellegentiae atque navitatis opes collocemus. Vae nobis si obliti erimus: « Sine Christo nihil possumus facere » (cfr Io 15, 5). Hac in veritate sinit nos oratio prorsus vivere. Primatum quippe Christi usque reducit in memoriam, primatum pariter interioris vitae ac sanctitatis. Quotiens vero non illud observatur principium, quid est mirandum, si ad nihilum proposita pastoralia nostra recidunt in animoque deceptae spei sensum relinquunt? Idem ergo experimur nos quod in evangelica narratione prodigiosae piscium capturae sunt discipuli experti: « Per totam noctem laborantes nihil cepimus » (Lc 5, 5). Fidei hoc tempus est et precationis et cum Deo dialogi ut recludantur corda nostra fluctibus gratiae utque ipsi Christi verbo permittatur nos omni cum propria potentia transire: « Due in altum! » Et ea in captura piscium vocem fidei profert Petrus: « In verbo autem tuo laxabo retia » (ibidem). Petri ideo Successorem sub millennii principium hoc patimini universam concitare Ecclesiam hunc ad fidei actum qui novato exprimitur in precandi studio. Auditio verbi 39. Nihil vero dubitari licet quin sanctitatis hic precationisque principatus concipi non possit nisi post renovatam verbi Dei auditionem. Ex quo namque tempore praecipuas partes verbi Dei Ecclesiae in vita extulit Concilium Oecumenicum Vaticanum II, magni nimirum facti sunt ulteriores progressus in audienda sedulo ac legenda diligenter Scriptura Sacra. Ei sic praestatur honor quem publica in Ecclesiae oratione meretur. Ad eam iam fideles singuli ac communitates ipsae crebro decurrunt, in quibus plurimi laici ipsi sese Scripturis devovent utiliter quoque theologicis adiuti studiis ac biblicis. Exinde evangelizationis imprimis opus atque catechesis vivificatur attento verbi Dei auditu. Carissimi fratres ac sorores, corroboretur hic 294 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale motus necesse est altiorque efficiatur etiam inter familias et domos libro disseminando Bibliorum. Convenit ante omnia ut verbi auditio fiat vitalis « congressio », secundum vetustam semperque validam lectionis divinae traditionem, quae biblicis ex sententiis sinit vivam colligere vocem quae nos appellat, ordinat, in tota exsistentia conformat. Verbi praedicatio 40. Sese alere verbo, ut inde quis « servus verbi » sit, in evangelizationis officio: hoc sine dubio praecipuum quoddam Ecclesiae exsistit munus, dum novum ingreditur millennium. Pridem enim iam occidit, in civitatibus quoque antiquae evangelizationis, status ille « societatis christianae » quae, quamvis tot inter débilitâtes quibus humana signatur natura, manifesto sese evangelica ad bona referebat. Hodie contra magno est animo obviam alicui condicioni procedendum, quae magis usque variatur ac difficilior redditur propter rerum complexionem totum iam orbem in unum veluti globum includentium ac propter novum mutabilemque populorum et culturarum contextum quo illa distinguitur. Totiens hisce iam superioribus annis adhortationem repetivimus ad novam evangelizationem. Iterum nunc eam inculcamus, praesertim ut persuadeatur in nobis impulsionem originum ipsarum denuo esse accendendam, unde ardore invicem ipsi apostolicae praedicationis post Pentecosten perfundamur. Incensa illa Pauli affectio in nobis est rursus sentienda olim exclamantis: « Vae enim mihi est, si non evangelizavero! » (1 Cor 9, 16). Non poterit in Ecclesia non suscitare hic fervor novam veluti qualitatem missionalem quam haud uni soli manipulo committi licebit « peritorum », verum obstringere debebit omnium Populi Dei membrorum officium. Quicumque enim Christum vere cognovit, non sibi soli eum reservare potest; quem potius annuntiet foris oportet. Necesse est ut novus impetus apostolicus teneatur tamquam cotidianum communitatum consociationumque christia- narum officium. Verumtamen id complebitur, congrua habita ratione itineris semper diversi singulorum hominum ac reverentia pariter habita erga varias humani cultus condiciones, in quas est christianus inserendus nuntius, ita quidem ut propria omnis populi bona non negentur sed purificentur ad plenitudinemque suam provehantur. Tertii millennii christiana religio melius in dies huic respondere debebit postulato inculturationis. Sua dein semper perseverans esse fidelisque nuntio evangelico ac traditioni Ecclesiae gestabit faciem etiam tot humanitatis for- Acta Ioannis Pauli Pp II 295 marum totque populorum, ubi suscepta est atque inserta. Hac multiplicis Ecclesiae vultus venustate perfrui Nobis potissimum hunc per Iubilarem Annum licuit. Et initium dumtaxat hoc fortassis est, imago modo adumbrata venturae aetatis quam Dei Spiritus nobis praeparat. Christi propositum universis fidenter aperiri decebit. Adultis praebebitur et familiis, adulescentibus ostendetur et pueris nec tamen interea extremae obtegentur postulationes evangelici nuntii; sed necessitatibus singulorum occurratur, quod spectat ad sensum sermonemque omnium, secundum Pauli ipsius specimen adseverantis: « Omnibus omnia factus sum, ut aliquos utique facerem salvos» (1 Cor 9, 22). Haec cuncta vobis commendantes cogitamus Nos nominatim pastoralem operam pro iuvenibus. Quod omnino attinet ad adulescentes, — quem ad modum superius meminimus — testificationem nobis Iubilaeum obtulit magnanimae alacritatis. Responsionem hanc valde quidem consolantem aestimare congruenter scire nos debemus illudque studium velut novum talentum collocare (cfr Mt 25, 15), quod nostris Dominus reposuit in manibus ut lucrum inde trahamus. 41. In hac autem fidenti et audenti et creanti « qualitate missionali » utinam splendido sustineamur ac dirigamur exemplo tot fidei testium quos Iubilaeum effecit ut revocaremus. Suis namque in martyribus semper repperit Ecclesia vitae semen. Sanguis martyrum — semen christianorum: praeclara haec « lex » a Tertulliano pronuntiata semper, comprobantibus historiae annalibus, vera exstitit. Nonne pariter per illud fiet saeculum, illud immo millennium quod sumus incohaturi? Fortasse consueveramus nimis iudicare martyres ex regulis antiquitatis, quasi si de genere ageretur praeteriti temporis quod maxime primis coniungeretur cum christianae aetatis saeculis. Recordatio tamen iubilaris scaenam nobis illuminavit obstupefacientem, cum nostrum similiter tempus demonstraret testibus testimoniisque uberrimum, qui uno aliove modo Evangelium vivere in oppugnationis ac vexationis adiunctis potuerant, saepius etiam ut summam darent sanguinis confirmationem. In illis nimirum Dei verbum, bonam seminatum in terram, centuplum protulit (cfr Mt 13, 8.23). Etenim suis exemplis venturae aetatis viam commonstraverunt ac veluti nobis complanaverunt. Nihil propterea nobis superest aliud quam ut opitulante Dei gratia eorum nos progrediamur in vestigiis. 25 2 5 TERTULLIANUS, Apol.., 5 0 , 1 3 : PL 1, 5 3 4 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 296 IV CARITATIS TESTES 42. « In hoc cognoscent omnes quia mei discipuli estis: si dilectionem habueritis ad invicem » (Io 13, 35). Vultum Christi se reapse, carissimi fratres et sorores, intuiti sumus, facere non poterit ordinatio nostra pastoralis quin se moveat ad « mandatum novum » quod nobis tradidit: « Sicut dilexi vos, ut et vos diligatis invicem » (Io 13, 34). Alius hic est latissimus campus, in quo necesse erit solidum capiatur operum consilium, tam pro universali quam pro particulari quaque Ecclesia: videlicet de communione (koinonia) quae in se concorporat simulque essentiam ipsam Ecclesiae mysterii demonstrat. Fructus enim communio est ac patefactio illius amoris qui, ex aeterni Patris exortus corde, per Spiritum in nos effunditur quem nobis tribuit Iesus (cfr Rom 5, 5) ut ex nobis efficiatur « cor et anima una » (Act 4, 32). Hanc proinde amoris communionem in actum deducens Ecclesia sese exhibebit « sacramentum » seu « signum et instrumentum intimae cum Deo unionis totiusque generis humani unitatis». 26 Domini dicta hac de re clariora sunt quam ut eorum vis imminui possit. Tot namque res, novo etiam saeculo, necessariae erunt ad historicum Ecclesiae cursum; verumtamen si deerit caritas (agape), totum erit supervacaneum reliquum. Idem quidem ipse apostolus Paulus huius nos rei commonefacit in hymno caritatis: si linguis hominum loquemur et angelorum ac fidem habuerimus ut « montes transferamus », caritatem autem non habuerimus, «nihil» nobis proderit (cfr 1 Cor 13, 2). Ecclesiae «cor» reapse est caritas, perinde ac probe sancta Teresia Lexoviensis introspexerat, quam idcirco Ecclesiae Doctorem constituere voluimus quod peritissima fuit scientiae amoris: « Ecclesiae cor esse intellexi quod et Amore accensum. Solum Amorem percepi efficere ut Ecclesiae membra agerent... Amorem in se intellexi universas complecti vocationes, Amorem nempe esse omnia ». 27 Communionis spiritualitas 43. Ex Ecclesia domum scholamque communionis exstruere: ecce permagna quae sistit ante nos provocatio in millennio hoc iam incipiente, si fide2 6 27 CONC. OECUM. VAT. I I , Const, dogm, de Ecclesia Lumen gentium, 1. MsB 3v°, Opere complete, Città del Vaticano, 1997, 223. Acta Ioannis Pauli Pp II 297 les quidem esse Dei consilio voluerimus ac mundi simul respondere intimis exspectationibus. Quid vero haec in re significant? Sermo etiam hic statim in opus et factum transire forsitan possit; at error certe sit simili obsequi impulsui. Ante enim oportet spiritualitatem communionis promoveri quam certa ineantur incepta. Illa namque spiritualitas extollenda est uti educandi principium omnibus iis locis, ubi homo efformatur et christianus, ubi altaris comparantur ministri, consecrati homines ac pastorales operarii, ubi familiae instituuntur et communitates. Communionis spiritualitas in primis significat animum in mysterium Trinitatis intra nos habitantis intentum, cuius praeterea lux percipiatur necesse est in fratrum sororumque vultibus nos circumsistentium. Significat insuper communionis spiritualitas facultatem persentiendi fratrem in fide intra profundam Corporis mystici unitatem veluti « unum ad me quoque pertinentem », ut cum eo partiri sciamus propria gaudia ac dolores, ut eius capere valeamus optata eiusque curam gerere necessitatum, ut veram illi offerre possimus et intimam amicitiam. Communionis pariter spiritualitas secum infert potestatem discernendi ante omnia id quod positivum est in proximo, ut suscipiatur illud et tamquam Dei donum aestimetur: « donum pro me » non solummodo pro fratre qui recta via id accepit. Communionis denique spiritualitas scire significat fratri « spatium concedere », dum « alter alterius onera portamus » (cfr Gal 6, 2) atque invitationes omnes repudiare quae nobis insidiantur ac pariunt competitionem, cupiditatem proprii curriculi, diffidentiam, invidiam. Ne nos fallamus! Sine hoc spiritali itinere perpaulum proficient exteriora communionis instrumenta. Apparatus enim évadent sine anima, larvae et personae communionis potius quam eius viae sese exprimendi atque crescendi. 44. His super fundamentis novum videre nos saeculum debebit magis quam umquam deditos aestimandis et enucleandis illis locis instrumentisque quibus secundum magnas Concilii Vaticani II directorias normas communio ipsa in tuto collocetur ac protegatur. Atque primum cogitandum est de propriis ministeriis communionis quae sunt ministerium ipsum Petrinum atque cum eo arcte coniuncta episcoporum collegialitas. Ea namque hic aguntur quae fundamentum suum ac firmamentum in consilio Christi de Ecclesia reperiunt, at ea de causa omnino sunt continenter comprobanda, unde eorum possit vera servari evangelica animatio. 28 28 Cfr 21 - A A S CONC. OECUM. VAT. I I , Const. dogm,, de Ecclesia Lumen gentium, c, III, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 298 Plurimum a Concilio Vaticano II ac deinceps est effectum, quod ad Curiae Romanae pertinet reformationem, ad Synodorum constitutionem, ad Conferentiarum Episcopalium temperationem. Sed multum aequabiliter restat perficiendum, quo melius opportunitas horum necessariorum communionis instrumentorum exprimatur, hodie praesertim cum respondere necesse sit cito difficultatibus quibus occurrere debet Ecclesia intra tam veloces nostri temporis mutationes ac conversiones. 45. Communionis spatia cotidie colenda sunt necnon amplificanda, in omni vitae ordine, in vitae contextu cuiusque Ecclesiae. Effulgeat communio oportet in necessitudinibus inter Episcopos presbyteros diaconos, inter Pastores universumque Dei Populum, inter clericos ac religiosos, inter consociationes et motus ecclesiales. Hunc ad finem melius usque adhibeantur est necesse illa participationis instituta quae iam Ius Canonicum praevidet, qualia sunt Consilia presbyteralia et pastoralia. Uti patet, non diriguntur ea normis popularis regiminis, quandoquidem per viam consulendi operantur non autem decernendi; non tamen idcirco vim suam amittunt aut significationem. Theologia communionis et spiritualitas videlicet mutuam provehunt efficientemque audientiam inter Pastores ac fideles, dum ex una parte eos retinent coniunctos a priori in omnibus quae sunt necessaria et ex altera pellunt illos ut plerumque consentiant in rebus opinabilibus ad optiones bene ponderatas ac participatas. Quapropter opus est nostram facere antiquam illam sapientiam quae, nihil sane detrimenti afferens auctoritati ipsorum Pastorum, incitabat eosdem ad saepius et amplius Populum Dei audiendum. Multum hac in re docte id quod sanctus Benedictus admonitum vult caenobii Abbatem, quem hortatur plus ut iuniores auscultet: « Saepe iuniori Dominus revelat quod melius est ». Item admonet Paulinus Nolanus: « De omnium fidelium ore pendeamus, quia in omnem fidelem Spiritus Dei spirat ». Si igitur iuridicialis prudentia, qua certae circumscribuntur participationis regulae, compagem Ecclesiae hierarchicam ostendit repellitque invitamenta ad proprium arbitrium aut iniustas postulationes, communionis aliunde spiritualitas suam confert animam corpori institutionis indicatque 29 30 31 29 Cfr CONGR. DE CLERICIS ET ALIAE, Instr, de quibusdam quaestionibus circa fidelium laicorum cooperationem sacerdotum ministerium spectantem Ecclesiae de mysterio ( 1 5 Augusti 1 9 9 7 ) : AAS 8 9 ( 1 9 9 7 ) , 8 5 2 - 8 7 7 , praesertim art, 5 : De cooperationis compagibus in Ecclesia particulari. 30 Reg. 31 Epist.. 2 3 , 36 ad Sulpicium Severam: CSEL 2 9 , 1 9 3 . 111,3. Acta Ioannis Pauli Pp. II 299 fiduciam illam ac mentem apertam quae dignitati prorsus respondet ac responsalitati cuiusque sodalis Dei apud Populum. Vocationum diversitas 46. Hic communionis prospectus arte sociatur cum christianae communitatis facultate aperiendi omnibus « donis » Spiritus spatium. Unitas Ecclesiae dicere non vult uniformitatem, sed solidum inter iustas varietates complementum. Res est quae datur pluribus membris in uno corpore, solo Christi Corpore coniunctis (cfr 1 Cor 12, 12). Oportet igitur ut Ecclesia tertii millennii omnes baptizatos et confirmatus excitet ad mentem propriae actuosaeque conscientiae in vita ecclesiali sumendam. Simul cum ministerio ordinis, alia ministeria, sive sint instituta, sive simpliciter recognita, florescere possunt in bonum totius communitatis, eamque in pluribus eius necessitatibus roborare, nempe a catechesi ad animationem liturgicam, ab institutione iuvenum ad multiplicia caritatis signa. Revera officium munificum sumatur oportet — praesertim impensas fundendo preces ad Dominum messis (cfr Mt 9, 38) — ad promovendas vocationes ad sacerdotium et eas quae singularem requirunt consecrationem. Et hoc problema magnae gravitatis est pro Ecclesiae vita ubique terrarum. Deinde, quibusdam in nationibus vetere evangelizatione signatis, luctuosum factum est propter socialem contextum et religiosam ariditatem inductam ob immoderatam rerum consumptionem nimiumque morum profanorum affectum. Necessarium ducitur et urgens instituere amplam et subtilem rationem pastoralem vocationum, quae paroecias, instituta educationis, familias amplectatur, attentiorem promovendo mentem de bonis essentialibus vitae, quae synthesim suam decretoriam obtineant in responsionibus quas unusquisque rogatur ut Dei vocationi ferat, praesertim cum haec ad absolutam sui ipsius viriumque deditionem propter Regnum. His in adiunctis, magnum quoque pondus assumit quaelibet alia vocatio quae omnino nititur divitiis vitae novae, in Baptismatis sacramento assumptae. Peculiari modo melius in dies detegenda est propria laicorum vocatio, qui qua tales vocantur ut possint « res temporales gerendo et secundum Deum ordinando, regnum Dei quaerere » nec non ut expleant 32 3 2 CONC. OECUM. VAT. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 31. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 300 «suas partes... in Ecclesia et in mundo... ad evangelizationem et sanctificationem hominum ». Hoc sub eodem aspectu magnae utilitatis ad communionem munus est promovendi varia genera aggregationis, quae, sive in traditis sive in recentioribus formis motuum ecclesialium, Ecclesiae ferre pergunt vitalitatem quae donum Dei est atque authenticum « vernum Spiritus tempus » constituit. Opus est quidem ut associationes et motus, tum in Ecclesia universali, tum in Ecclesiis particularibus, artissima ecclesiali concordia operentur et gravibus Patrum praescriptis obtempèrent. Attamen ad omnes vertitur quoque severam ac peremptorium Apostoli monitum: « Spiritum nolite exstinguere, prophetias nolite spernere; omnia autem probate, quod bonum est tenete» (1 Thess 5, 19-21). 33 47. Praeterea ad pastoralem familiae operam, peculiaris intendatur consideratio, quae historica nostra aetate utilior efficitur, cum in hanc potissimam institutionem diffusum absolutumque discrimen irrumpit. In christiana matrimonii visione, habitudo inter virum et mulierem — quae mutua, absoluta, unica et indissolubilis est — primigenio congruit Dei consilio, in temporum cursu « duritia cordis » inquinato, quod vero Christus venit ad eius pristinum splendorem redigendum, revelando quod « ab initio » Deus voluit (Mt 19, 8). In matrimonio ad sacramenti dignitatem sublato exprimitur deinde « magnum mysterium » amoris sponsalis Christi erga Ecclesiam suam (cfr Eph 5, 32). Ad rem quod attinet, Ecclesia indulgere nequit coërcitioni cuiusdam culturae quamvis sit satis diffusa et aliquando acerba. Ita potius agendum est ut, per evangelicam institutionem semper renovandam, christianae familiae solidum offerant exemplum, eo sensu quod matrimonium agi possit ratione Dei consilio et exigentiis humanae personae omnino congruenti: personae scilicet coniugum ac praesertim debilioris personae filiorum. Familiae ipsae magis in dies conscias se praebeant de sollicitudine erga filios et actuosae personae fiant quatenus ad praesentiam ecclesialem et socialem ad illorum iura tuenda. Oecumenicum officium 48. Et quid dicendum de instantia communionem promovendi in difficili ambitu oecumenicae navitatis? Luctuosum ecclesialium laborum legatum 3 3 CONC. OECUM. VAT. I I , Decr de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, 2. Acta Ioannis Pauli Pp II 301 temporis acti adhuc prosequitur limina transgrediendo novi millennii. Iubilaris celebratio recensuit quoddam revera propheticum et commovens signum; multum tamen itineris adhuc deest percurrendum. Reapse, dum nos coegit ad oculos in Christum vertendos, Magnum Iubilaeum nos assumere fecit vividiorem conscientiam de Ecclesia uti mysterio unitatis. « Credo unam Ecclesiam »: quod in fidei professione affirmamus, ultimum habet fundamentum in Christo, in quo Ecclesia non est divisa (cfr 1 Cor 1, 11-13). Ad eius Corpus quod attinet, in unitate a dono Spiritus proveniente, Ecclesia manet indivisibilis. Factum divisionis in ambitu historico generatur, in habitudine inter filios Ecclesiae, uti consectarium humanae infirmitatis in excipiendo dono quod a Christo-Capite ad Corpus Mysticum continenter profluit. Oratio Iesu in Cenáculo — « sicut tu, Pater, in me et ego in te, ut et ipsi in nobis unum sint » (Io 17, 21) — revelatio simul est et invocatio. Illa revelat nobis Christi unitatem cum Patre, veluti fontem unitatis Ecclesiae ac perenne donum quod ipsa usque ad consummationem saeculi mystice recipiet. Unitas haec, quae expleri non desinit in Ecclesia Catholica, non obstantibus humanis limitationibus, etiam diversimode operatur in tot elementis sanctificationis et veritatis quae in interioribus partibus aliarum Ecclesiarum et Communitatum ecclesialium inveniuntur; quae elementa, ut dona Ecclesiae Christi propria, impellunt eas ad plenam unitatem. 34 Oratio Christi nobis memorat hoc donum necessario in dies altiore ratione excipiendum et explicandum esse. Invocatio « ut unum sint » simul est admonitio quae nos urget, fortitudo quae nos confirmat, salutaris reprehensio ob cordis pigritias et angustias. Oratione Iesu, non vero dotibus nostris, innititur fiducia qua in historia quoque plenam et visibilem communionem cum omnibus christianis assequi possumus. In hoc prospectu renovati itineris postiubilaris, magna cum spe de Ecclesiis Orientalibus cogitamus, optantes ut illa donorum commutatio quibus Ecclesia primi millennii est ditata in plenitudine resumatur. Memoria temporis illius quo Ecclesia « duobus pulmonibus » respirabat christianos excitet Orientis et Occidentis ad viam iunctim suscipiendam, unitatem fidei servando ac iustas diversitates venerando, in mutua acceptatione et auxilio, ut membra unius Corporis Christi decet. Simili studio oecumenicum interserendum est colloquium cum fratribus et sororibus Communionis Anglicanae necnon ecclesialium Communitatum ex 34 Cfr CONC. OECUM. VAT. I I , Const,, dogm de Ecclesia Lumen gentium, 8, 302 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Reformatione ortarum. Theologica comparatio de essentialibus fidei et christianae legis moralis aspectibus, cooperatio in caritate ac praesertim magnus sanctitatis oecumenismus, Deo praestite, tempore futuro facere non poterunt quin suos fructus ferant. Interea iter fidenter pergamus, momentum exoptantes quo, nemine excepto, cum omnibus Christi discipulis elatissima voce canere poterimus: « Ecce quam bonum et quam iucundum habitare fratres in unum» (Ps 133 [132], 1). Pignus de caritate ponendum 49. Ex communione intra-ecclesiali, caritas suapte natura ad universale expanditur ministerium, sese diffundens in munus operosi et specifici amoris erga quemlibet hominem. Ambitus est hic, qui decretorio pariter modo christianam vitam, ecclesialem stilum et pastoralem rationem describit. Ineuntibus saeculo et millennio, omnes videant oportet, immo in votis est ut maiore ratione intellegant quemnam ad gradum deditionis evehi possit caritas erga pauperiores. Si revera a Christi contemplatione denuo viam incepimus, nostrum erit id advertere in vultu eorum cum quibus ille similis esse voluit: « Esurivi enim, et dedistis mihi manducare; sitivi, et dedistis mihi bibere; hospes eram, et collegistis me; nudus, et operuistis me; infirmus, et visitastis me; in carcere eram, et venistis ad me » (Mt 25, 35-36). Pagina haec non est mera adhortatio ad caritatem; agitur de pagina christologica, quae luminis radios effundit in Christi mysterium. Hac pagina, non minus quam aspectu orthodoxiae, Ecclesia nititur ad suam fidelitatem mensurandam uti Sponsa Christi. Minime quidem est obliviscendum neminem amore nostro privari posse, quandoquidem Filius Dei « incarnatione sua cum omni homine quodammodo Se univit ». Si standum est certissimis Evangelii verbis, in persona pauperum peculiaris eius praesentia invenitur, quae Ecclesiae inicit praeferendam optionem pro ipsis. Per,talem optionem testimonium redditur de genere amoris Dei, de eius providentia, de misericordia, et quodammodo adhuc in historiae campo seminantur illa Regni Dei semina quae Ipse Iesus posuit in sua vita terrestri cum obviam veniret omnibus eum adeuntibus propter spiritales et corporales necessitates. 35 3 5 CONC. OECUM. VAT. I I , spes, 22. Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et Acta Ioannis Pauli Pp. II 303 50. Iam vero plurimae sunt necessitates quae temporibus nostris christianum sensum inquirunt. Hodierna societas novum incipit millennium onerata contradictionibus ob incrementum oeconomicum, culturale, technologicum, quod paucis fortuna praeditis offert summas facultates, dum mille milleque homines derelinquit non tantum progressione exclusos, verum obnoxios vitae condicionibus infra quid minimum sortis quae decet humanae dignitati. Potestne fieri ut nostra aetate sit adhuc ille qui fame pereat? qui damnatus relinquatur analphabetismo? qui curis medicis essentialibus privetur? qui tecto careat quo confugere possit? Conspectus paupertatis sine fine dilatari potest, si veteribus nova addimus genera paupertatis, quae saepe quoque afficiunt illos ambitus et ordines qui, quamvis pecuniariis copiis ditatos, adducuntur ad desperationem contra rationem, ad medicamentorum stupefactivorum insidias, ad relictionem eorum qui in aetate provecta vel in morbo versantur, ad segregationem vel discriminationem socialem. Christifidelis qui huic scaenae se profert, actum fidei in Christum facere discat, interpretando monitum quod ex hoc mundo paupertatis ille proclamat. Agitur enim de prosequenda illa tradita caritate quae duobus millenniis iam elapsis plurima habuit signa et hodie forsitan maius requirit inceptum. Hora est novae « inventionis caritatis », quae non tantum explicari possit secundum efficacitatem auxilii iam praestiti, verum etiam secundum facultatem adeundi proximum et solidarietatem exprimendi cum dolentibus, ita ut gestus auxilii non uti nummus indecorus, sed uti fraterna participatio censeatur. Hac de causa ita agendum est nobis ut pauperes, in singulis christianis communitatibus, persentiant se « in domo propria » esse. Hic modus agendi nonne erit suprema et efficax manifestatio boni nuntii Regni? Sine hac forma evangelizationis, quae per caritatem et testimonium christianae paupertatis expletur, nuntius Evangelii, qui etiam primaria est caritas, periculum patitur incomprehensionis aut suffocationis propter affluentiam verborum, cui hodierna societas communicationis cotidie subicitur. Caritas ex operibus certissima vi confirmat caritatem ex verbis. Huius temporis provocationes 51. Et quomodo fieri potest ut detrahamur ante conspectum eversionis oecologicae quae ingentes orbis áreas inhóspitas et homini hostiles reddit? aut ante difficultates pacis, quae saepe minationibus afficitur sub exitialium bellorum inquietudine? aut ante ludibrium fundamentalium iurium tot per- 304 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sonarum, praesertim puerorum? Tot sunt instantiae, de quibus christianus animus detrahi nequit. Peculiare munus afficere debet quosdam exigentiae evangelicae aspectus, qui saepe parum intelleguntur, ita ut Ecclesiae interventus reddantur impopulares, qui tamen hanc ob causam nequeunt minus praesentes esse in ecclesialibus rebus agendis de caritate. Dicimus de munere assumendo ad vitam cuiusque hominis tuendam inde ab eius conceptu usque ad naturalem transitum. Ministerium homini praestandum pariter instat nos ad opportune et importune clamorem edendum eos, qui novis scientiae progressionibus utuntur praesertim in campo biotechnologico, fundamentalia ethicae postulata nullo tempore neglegere posse, recurrentes forsitan ad dubiam solidarietatem, quae sibi proponit vitam et vitam discernere, propriam cuiusque hominis dignitatem spernendo. Per efficientiam christiani testimonii, maxime in his delicatis dubiisque campis, summopere interest ut causae doctrinae Ecclesiae convenienter dilucidentur, aperte praesertim affirmando quod non agitur de fidei prospectu non credentibus imponendo, sed de donis propriis ipsius naturae cuiusque hominis interpretandis ac tuendis. Caritas igitur necessario erit famulatus culturae, rei politicae, oeconomicae, familiae praestitus, ut ubique veneratione cumulentur fundamentalia principia, ex quibus humana condicio futurumque culturae pendent. 52. Omnia haec, ut patet, specifica christiana ratione sunt peragenda: maxime laici erunt qui praesentes se reddant his in muneribus ad vocationem sibi propriam exsequendam, quin umquam aviditati indulgeant christianas communitates ad socialem tabernam redigendi. Peculiarem in modum, necessitudo cum civili societate ita instituatur ut omnes autonomiam et huius munera revereantur, secundum postulata doctrinae socialis Ecclesiae. Notatu digna est navitas quam Ecclesiae Magisterium adhibuit, praesertim saeculo XX, ad rem socialem sub lumine Evangelii legendam nec non ad offerendam, definite quidem et ordinate, propriam cooperationem ad quaestionem socialem solvendam, quae in hodierna aetate universalis facta est quaestio. Haec pars ethico-socialis uti indefectibilis mensura christiani testimonii proponitur; tentatio respuenda est spiritalitatis indolis intimae et individualis, quae cum requisitis caritatis haud bene componitur, nec cum logica Incarnationis, nec tandem cum eschatologica christianismi intentione. Si haec ultima conscios nos facit de relativa historiae indole, hoc nobis non permit- Acta Ioannis Pauli Pp. II 305 tit ut quodammodo officium neglegamus eam aedificandi. Ut cum maxime viget huiusmodi doctrina Concilii Oecumenici Vaticani II: « Unde apparet christiano nuntio homines ab exstruendo mundo non averti, nec ad bonum sui similium negligendum impelli, sed potius officio haec operandi artius obstringi ». 36 Solidum signum 53. Ut signum feramus huius sensus caritatis et humanae promotionis, quae radices emittit in intimas Evangelii exigentias, voluimus ut ipse Annus Iubilaris, inter innumeros caritatis fructus quos in eius cursu iam tulit — cogitamus in primis subsidium oblatum tot indigentioribus fratribus ut Iubilaei partes habere possent — opus crearet quod quodam modo constitueret fructum et sigillum iubilaris caritatis. Plurimi quidem peregrinantes diversimode stipem dederunt et, una cum illis, etiam multi praecipui curatores oeconomicae actionis munifica tribuerunt subsidia, quae ad dignam iubilaris eventus exsecutionem contulerunt. Solutis nummariis rationibus sumptuum quos opus fuit oppetere huius anni decursu, pecunia parsimoniae ad effectus caritatis destinabitur. Etenim magni est ponderis ut ex hoc religioso praeclaro eventu quaelibet removeatur parvitas quaestus oeconomici. Quod supererit conferet ad renovandam, hodiernis quoque in adiunctis, experientiam multoties habitam in historiae decursu, a tempore quo, in exordiis Ecclesiae, communitas Hierosolymitana obtulit non-christianis commovens spectaculum spontaneae munerum permutationis, usque ad bonorum communionem inter paupérrimos homines (cfr Act 2, 44-45). Opus quod efficietur parvus tantummodo erit rivulus qui confluet in magnum flumen christianae caritatis historiam percurrens. Parvus, significans tamen rivulus: Iubilaeum coegit terrarum orbem ad Romam, ad Ecclesiam contuendam, quae « praesidet in caritate », et ad propriam stipem Petro offerendam. Nunc caritas expressa in corde catholicitatis quodam modo denuo vertitur in mundum per hoc signum, quod maneat volumus uti fructus et vivens memoria communionis habitae occasione Iubilaei. 37 3 6 CONC. OECUM. VAT. I I , Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 3 4 . 37 Cfr S . IGNATIUS ANTIOCHENUS, Epistula ad Romanos, Praef., ed. Funk, 1,252. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 306 Dialogus ac missio 54. Novum saeculum, novum millennium patent sub Christi lumine. Attamen non omnes hoc lumen contuentur. Mirum nos decet officium ut « repercussus » huius luminis efficiamur. Est mysterium lunae valde addictum contemplationi Patrum, qui per hanc imaginem dependentiam docebant a Christo, Sole, cuius lumen illa replicat. Genus erat exprimendi quidquid Ipse Christus dixerat cum exhibebatur uti « lux mundi » (Io 8, 12) et cum pariter suos hortabatur discipulos ut essent «lux mundi» (Mt 5, 14). Munus est hoc, quod contremiscere nos facit, si ad infirmitatem attendimus quae saepe opacos nos efficit et umbris confertos. Est tamen possibile munus, si nos ostendimus luci Christi et nos aperimus gratiae quae novos nos reddit homines. 38 55. Hac in visione exponitur magna provocatio colloquii interreligiosi, cui novum saeculum intentos nos videbit secundum lineamenta Concilii Oecumenici Vaticani II. Annis quibus Magnum Iubilaeum apparabatur, Ecclesia per conventus dignos symbolica gravitate curavit describendam rela39 tionem aperturae et dialogi erga praepositos aliis religionibus. Dialogus prose- qui debet. Condicione praehabita perspicui pluralismi culturalis et religiosi, prout in societate novi millennii ostenditur, dialogus hic magni erit ponderis ad parandam quoque solidam pacis condicionem, et ad spectrum bellorum inter religiones repellendum, quae plures historiae hominis periodos sanguine consperserunt. Nomen unici Dei magis magisque sit oportet, sicuti est, nomen pacis et monitum ad pacem. 56. Dialogus tamen religioso indifferentismo inniti nequit, et ad nos christianos officium attinet dialogum explicandi dum testimonium offerimus plenum spe quae in nobis est (cfr 1 Pt 3, 15). Ne timeamus quominus identitatem aliorum laedat id quod secus est laetus nuntius doni omnibus concessi et omnibus propositi maxima cum libertatis reverentia: donum dicimus revelationis Dei-Amoris qui « sic dilexit mundum, ut Filium suum unigenitum daret » (Io 3, 16). Hoc quidem, prout in Declaratione Dominus Iesus recenter in luce est positum, subici nequit cuidam speciei dialogicae 38 Ita, v. gr., S. AUGUSTINUS: «Luna intelligitur Ecclesia, quod suum lumen non habeat, sed ab Unigenito Filio Dei, qui multis locis in Sanctis Scripturis allegorice sol est appellatus »: Enarr. in Ps. 1 0 , 3. 39 Cfr CONC. OECUM. VAT. stianas Nostra aetate. II, Declaratio de Ecclesiae habitudine ad religiones non-chri- Acta Ioannis Pauli Pp. II 307 pactionis, ac si esset pro nobis simplex opinio; est nobis autem gratia quae gaudio nos replet; est nuntius, quem nuntiare tenemur. Ecclesia igitur detrahi nequit ab actione missionali inter populos, et uti munus primarium missionis ad gentes permanet nuntius qui est in Christo, «Via et Veritate et Vita» (cfr Io 14, 6), in quo homines salutem inveniunt. Dialogus interreligiosus « nuntium simpliciter substituere nequit, ad nuntium tamen usque convertitur ». Missionale tamen munus non impedit nos quin dialogum suscipiamus penitus prompti ad audiendum. Novimus enim, coram gratiae mysterio dimensionibus et consectariis infinite ditato pro vita et historia hominis, Ecclesiam ipsam nullo tempore investigationes esse intermissuram, quoniam auxilio se committit Paracliti, Spiritus veritatis (Io 14, 17), cui competit eam deducere «in omnem veritatem» (Io 16, 13). 40 Hoc principium fundamentum est non tantum inexhausti perscrutationis theologicae de christiana veritate, verum etiam de christiano colloquio cum philosophiis, culturis, religionibus. Haud raro Spiritus Dei, qui « ubi vult, spirat » (Io 3, 8), in universali hominis experientia, non obstantibus omnibus humanis limitationibus, signa concitat suae praesentiae, quae ipsos Christi discipulos movent ad nuntium penitius percipiendum, cuius sunt praecones. Nonne accidit forsitan ut hac humili ac fidenti apertura Concilium Oecumenicum Vaticanum II « signa temporum » legere studeret? Ecclesia, quamvis operosum ac sedulum agens discrimen ad discernenda « vera signa praesentiae vel consilii Dei », agnoscit se non tantum dedisse, verum etiam accepisse « ex humani generis historia et evolutione ». Hunc gestum aperturae et pariter diligentis discriminis Concilium inauguravit respiciens quoque alias religiones. Ad nos pertinet doctrinam excipere et magna cum fidelitate vestigium persequi. 41 42 43 Sub Concilii lumine 57. Quot divitiae, dilectissimi fratres et sorores, inveniuntur in normis quas nobis proposuit Concilium Oecumenicum Vaticanum II! Hanc ob causam, tempore praeparationis Magni Iubilaei, ab Ecclesia quaesivimus ut se40 Instr, RELIGIONES, 41 Cfr CONGR. PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE CONC. OECUM. VAT. et spes, 4. Ibid, 1 1 . Ibid , 44., 42 43 et PONTIFICII CONSILII PRO DIALOGO INTER ( 1 9 Maii 1 9 9 1 ) , 8 2 : AAS 8 4 ( 1 9 9 2 ) , 4 4 4 . II, Const.. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium Dialogo e annuncio: riflessioni e orientamenti Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 308 44 se interrogaret de acceptatione Concilii. Estne hoc factum? Congressio in hac Vaticana Civitate habita punctum temporis huius considerationis exstitit, et ominamur ut in omnibus Ecclesiis particularibus, etsi diversimode, hoc similiter evenerit. Per annorum decursum, hi textus pretium non amittunt nec fulgorem. Necesse est ut congruenter legantur et noscantur et appropriente uti textus idonei et directorii Magisterii, in ambitu Ecclesiasticae Traditionis. Iubilaeo concluso, ut quam maxime assumimus officium ostendendi Concilium uti summam gratiam qua Ecclesia saeculo XX est ditata: in eo nobis tutissimus offertur index ad iter hoc ineunte saeculo detegendum. CONCLUSIO Due in altum! 58. Progrediamur oportet in spe! Coram Ecclesia novum patet millennium veluti apertum mare, in quod, Christo auxilium ferente, est committendum. Filius Dei, qui abhinc duo milia annorum propter hominis dilectionem est incarnatus, opus suum hodie quoque explet: argutos oculos habeamus oportet ad id contuendum et praesertim validum cor ut nosmet ipsi illius efficiamur instrumenta. Nonne fuit forsitan nostra Anni Iubilaris celebratio ad restaurandum colloquium cum hoc vivido fonte spei nostrae? Nunc autem Christus, spectatus et amatus, iterum iterumque nos invitat ut iter suscipiamus: « Euntes ergo docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti » (Mt 28, 19). Missionale praeceptum in tertium millennium nos inducit ad eundem hortando fervorem quo praediti erant christifideles primae horae: confidere possumus fortitudini eiusdem Spiritus qui Pentecostes die effusus est, et in praesens urget nos ad instaurandam viam illa suffulti spe «quae non decipit» (Rom 5, 5). Gressus noster, hoc novo ineunte saeculo, necesse est speditior fiat ad orbis terrarum vias denuo percurrendas. Viae, per quas unusquisque nostrum et singulae Ecclesiae incedimus, plurimae sunt, sed distantia dari nequit inter illos qui unica communione sociantur, communione nempe quae cotidie alitur ad mensam Panis Eucharistici et Verbi Vitae. Singulis diebus dominicis Christus resuscitatus admissionem nobis concedit in Cenáculo, ubi « sero die illa prima sabbatorum » (Io 20, 19) coram suis stetit ut insufflaret 44 Cfr Litt. Ap.. Tertio millennio adveniente (10 Novembris 1994), 36: AAS 87 (1995), 28. Acta Ioannis Pauli Pp II 309 in eos vivificans donum Spiritus eosque duceret in magnam evangelizationis audaciam. Hoc in itinere nos comitatur Virgo beatissima, cui, aliquot elapsis mensibus, una cum plurimis Episcopis, qui Romam venerunt ex omnibus mundi partibus, tertium commendavimus millennium. Pluries his annis eam monstravimus et invocavimus ut « Stellam novae evangelizationis ». Nunc eam indicamus ut fulgentem auroram et certissimam nostro in itinere ductricem. « Mulier, ecce filii tui! », eidem rursus dicimus, eandem resonantes vocem Iesu (cfr Io 19, 26), et sumentes apud eam vocem filialis dilectionis totius Ecclesiae. 59. Carissimi fratres et sorores! Symbolum Portae Sanctae post terga nostra clauditur, sed ut relinquatur quam maxime aperta Porta vivens quae Christus est. Post iubilarem fervorem ad cotidianam consuetudinem non regredimur. Secus enim, peregrinatio nostra, si authentica fuit, crura nostra protendit per viam quae nos praestolatur. Apostoli Pauli audaciam sequamur: « Ad ea vero, quae ante sunt, extendens me ad destinatum persequor, ad bravium supernae vocationis Dei in Christo Iesu » (Philp 3, 1314). Imitemur insimul contemplationem Mariae, quae, post peregrinationem in sanctam civitatem Ierusalem, in domum Nazarethanam regrediebatur mysterium Filii conservans in corde suo (cfr Lc 2, 51). Iesus resuscitatus, qui nostris in viis comitem se praebet et notum nobis se facit sicut olim discipulis Emmaus «in fractione panis» (Lc 24, 35), vigiles nos inveniat et promptos ad vultum eius noscendum et nostros fratres adeundos ut magnum iis perferamus nuntium: « Vidimus Dominum! » (Io 20, 25). Hic est enim optatissimus fructus Iubilaei anni bismillesimi, Iubilaei videlicet quod vivida ratione iterum nostros ante oculos proposuit mysterium Iesu Nazarethani, Filii Dei hominisque Redemptoris. Dum Iubilaeum concluditur et futurum spei nobis reseratur, laus gratiarumque actiones totius Ecclesiae ad Patrem effundantur, per Christum, in Spiritu Sancto. Haec ominantes omnibus vobis imo ex pectore Nostram impertimus Benedictionem. Ex Aedibus Vaticanis, die VI mensis Ianuarii, in Sollemnitate Epiphaniae Domini, anno bismillesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. IOANNES PAULUS PP. II 310 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ALLOCUTIONES I In foro Sancti Petri Magno Iubilaeo exeunte.* 1. «Ti adoreranno, Signore, tutti i popoli della terra! ». Questa acclamazione, or ora ripetuta nel Salmo responsoriale, esprime molto bene il significato della Solennità dell'Epifania che oggi celebriamo. Insieme essa getta luce anche sull'odierno rito di chiusura della Porta Santa. «Ti adoreranno, Signore...»: è una visione che ci parla di futuro, ci fa guardare lontano. Viene evocata l'antica profezia messianica, che si realizzerà pienamente quando Cristo Signore tornerà glorioso alla fine della storia. Essa tuttavia ha avuto una prima realizzazione, storica e insieme profetica, quando i Magi vennero a Betlemme portando i loro doni. Fu l'inizio della manifestazione di Cristo — appunto la sua « epifania » — ai rappresentanti dei popoli del mondo. E una profezia che si va gradatamente attuando nel corso del tempo, a mano a mano che l'annuncio evangelico si espande nei cuori degli uomini e si radica in tutte le regioni della terra. Il Grande Giubileo non è stato forse una sorta di « epifania »? Venendo qui a Roma, o recandosi in pellegrinaggio anche altrove nelle tante Chiese giubilari, innumerevoli persone si sono poste in qualche modo sulle orme dei Magi, alla ricerca di Cristo. La Porta Santa non è che il simbolo di questo incontro con Lui. E Cristo la vera « Porta Santa », che ci apre l'accesso alla casa del Padre e ci introduce nell'intimità della vita divina. 2. «Ti adoreranno, Signore, tutti i popoli della terra!». Qui soprattutto, nel centro della cattolicità, l'imponente afflusso di pellegrini provenienti da tutti i continenti ha offerto quest'anno un'immagine eloquente del cammino dei popoli verso Cristo. Si è trattato di persone delle più svariate categorie, venute col desiderio di contemplare il volto di Cristo e di ottenerne la misericordia. « Il Cristo ieri e oggi, Principio e Fine, Alfa e Omega. A Lui appartengono il tempo e i secoli. A Lui la gloria e il potere per tutti i secoli in eter* Die 6 Ianuarii 2001 Acta Ioannis Pauli Pp II 311 no Sì, è quest'inno che il Giubileo, nell'orizzonte suggestivo del passaggio ad un nuovo millennio, ha voluto innalzare a Cristo, Signore della storia, a duemila anni dalla sua nascita. Oggi si conclude ufficialmente quest'anno straordinario, ma restano i doni spirituali che in esso sono stati effusi; continua quel grande « anno di grazia » che Cristo inaugurò nella sinagoga di Nazareth e che durerà fino alla fine dei tempi. Mentre oggi si chiude, con la Porta Santa, un « simbolo » di Cristo, resta più che mai aperto il Cuore di Cristo. Egli continua a dire all'umanità bisognosa di speranza e di senso: « Venite a me, voi tutti che siete affaticati e oppressi, ed io vi ristorerò ». Al di là delle numerose celebrazioni ed iniziative che lo hanno contraddistinto, è l'esperienza viva e consolante dell'« incontro con Cristo » la grande eredità che il Giubileo ci lascia. 2 3 3. Desideriamo quest'oggi farci voce del grazie e della lode di tutta la Chiesa. Per questo, al termine di questa celebrazione, canteremo un solenne Te Deum di ringraziamento. Il Signore ha compiuto meraviglie per noi, ci ha colmati di misericordia. Dobbiamo oggi far nostro il sentimento di letizia provato dai Magi, nel loro cammino verso Cristo: « Al vedere la stella, essi provarono una grandissima gioia ». Soprattutto dobbiamo imitarli mentre depongono ai piedi del Bimbo divino non solo i loro doni, ma la loro vita. In quest'Anno giubilare la Chiesa ha cercato di svolgere con più grande impegno, per i suoi figli e per l'umanità, la funzione della stella che orientò i passi dei Magi. La Chiesa non vive per se stessa, ma per Cristo. Intende essere la « stella » che fa da punto di riferimento, aiutando a trovare il cammino che porta a Lui. Nella teologia patristica si amava parlare della Chiesa come del « mysterium lunae », per sottolineare che essa, come la luna, non brilla di luce propria, ma riflette Cristo, il suo Sole. Mi piace ricordare che proprio con questo pensiero si apre la Costituzione dogmatica sulla Chiesa del Concilio Vaticano II: « Cristo è la luce delle genti », « lumen gentium »! E i Padri conciliari continuavano esprimendo il loro ardente desiderio di « illuminare tutti gli uomini con la luce di Cristo che si riflette sul volto della Chiesa ». Mysterium lunae: il Grande Giubileo ha fatto vivere alla Chiesa un'esperienza intensa di questa sua vocazione. E Cristo che essa ha additato in 4 1 Liturgia della Veglia pasquale. 2 Cfr Lc 4, 18-19. i f i 11, 28. N. 1. 3 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 312 quest'anno di grazia, riecheggiando ancora una volta le parole di Pietro: « Signore, da chi andremo? Tu hai parole di vita eterna! ». 5 4. « Ti adoreranno, Signore, tutti i popoli della terra! ». Questa universalità della chiamata dei popoli a Cristo si è quest'anno manifestata in modo più vistoso. Persone di ogni continente e di ogni lingua si sono date convegno in questa Piazza. Tante voci si sono qui levate nel canto, come sinfonia di lode e annuncio di fraternità. Non potrei certo in questo momento ricordare gli svariati incontri che abbiamo vissuto. Mi vengono in mente i bambini che hanno inaugurato il Giubileo con la loro irrefrenabile festosità, e i giovani che hanno conquistato Roma con il loro entusiasmo e la serietà della loro testimonianza. Penso alle famiglie, che hanno proposto un messaggio di fedeltà e di comunione così necessario al nostro mondo, e agli anziani, agli ammalati e ai disabili, che hanno saputo offrire un'eloquente testimonianza della speranza cristiana. Ho davanti agli occhi il Giubileo di coloro che, nel mondo della cultura e della scienza, con dedizione quotidiana attendono alla ricerca della verità. Il pellegrinaggio che duemila anni fa vide i Magi venire dall'Oriente fino a Betlemme, alla ricerca di Cristo appena nato, è stato quest'anno ripetuto da milioni e milioni di discepoli di Cristo, qui venuti non con « oro, incenso e mirra », ma portando il proprio cuore ricco di fede e bisognoso di misericordia. 5. Per questo la Chiesa oggi gode, vibrando all'appello di Isaia: « Alzati, rivestiti di luce, perché viene la tua luce... Cammineranno i popoli alla tua luce ». Non v'è, in questo sentimento di gioia, nessun vuoto trionfalismo. E come potremmo cadere in questa tentazione, proprio al temine di un anno così intensamente penitenziale? Il Grande Giubileo ci ha offerto un'occasione provvidenziale per compiere la « purificazione della memoria », chiedendo perdono a Dio per le infedeltà compiute, in questi duemila anni, dai figli della Chiesa. Davanti a Cristo crocifìsso, abbiamo ricordato che, a fronte della grazia sovrabbondante che rende la Chiesa « santa », noi figli suoi siamo largamente segnati dal peccato, e gettiamo ombra sul volto della Sposa di Cristo: nessuna auto-esaltazione, dunque, ma grande coscienza dei nostri limiti e delle nostre debolezze. Non possiamo, tuttavia, non vibrare di gioia, di 6 5 6 Ov 6, 68. Is 60, 1.3. Acta Ioannis Pauli Pp. II 313 quella gioia interiore a cui il profeta ci invita, ricca di gratitudine e di lode, perché fondata sulla coscienza dei doni ricevuti e sulla certezza dell'amore perenne di Cristo. 6. Ora è tempo di guardare avanti, e il racconto dei Magi può in certo senso indicarci una rotta spirituale. Essi ci dicono innanzitutto che, quando si è incontrato Cristo, occorre saper sostare e vivere profondamente la gioia dell'intimità con Lui. « Entrati nella casa, videro il bambino con Maria sua Madre, e prostratisi lo adorarono »: la loro vita era ormai per sempre consegnata a quel Bimbo per il quale avevano affrontato le asprezze del viaggio e le insidie degli uomini. Il cristianesimo nasce, e continuamente si rigenera, a partire da questa contemplazione della gloria di Dio che rifulge sul volto di Cristo. Un volto da contemplare, quasi intravedendo nei suoi occhi i « lineamenti » del Padre e lasciandosi avvolgere dall'amore dello Spirito. Il grande pellegrinaggio giubilare ci ha ricordato questa fondamentale dimensione trinitaria della vita cristiana: in Cristo incontriamo anche il Padre e lo Spirito. La Trinità è l'origine e il compimento. Tutto parte dalla Trinità, tutto torna alla Trinità. E tuttavia, come avvenne per i Magi, questa immersione nella contemplazione del mistero non ci impedisce di camminare, anzi ci obbliga a ripartire per un nuovo tratto di cammino nel quale ci facciamo annunciatori e testimoni. « Per un'altra strada fecero ritorno al loro paese ». I Magi furono in qualche modo i primi missionari. L'incontro con Cristo non li bloccò a Betlemme, ma li spinse nuovamente per le strade del mondo. Occorre ripartire da Cristo, e per ciò stesso, ripartire dalla Trinità. 7. Proprio questo ci viene chiesto, carissimi fratelli e sorelle, come frutto del Giubileo che oggi si chiude. In funzione di questo impegno che ci attende, firmerò tra poco la Lettera Apostolica « Novo millennio ineunte », nella quale propongo alcune linee di riflessione che possono aiutare tutta la comunità cristiana a « ripartire » con rinnovato slancio dopo l'impegno giubilare. Certo, non si tratta di organizzare, nel breve periodo, altre iniziative di grandi proporzioni. Si torna nell'impegno ordinario, ma questo è tutt'altro che un riposo. Occorre anzi trarre dall'esperienza giubilare gli insegnamenti utili per dare al nuovo impegno un'ispirazione e un orientamento efficaci. 8. Consegno queste linee di riflessione alle Chiese particolari, quasi come « eredità » del Grande Giubileo, perché le valorizzino all'interno della loro 22 - A.A.S.. 314 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale programmazione pastorale. C'è urgente bisogno innanzitutto di tesoreggiare l'impulso alla contemplazione di Cristo, che l'esperienza di quest'anno ci ha dato. Dentro il volto umano del Figlio di Maria riconosciamo il Verbo fatto carne, nella pienezza della sua divinità e della sua umanità. I più insigni artisti — in Oriente e Occidente — si sono cimentati col mistero di quel Volto. Ma esso è soprattutto il Volto che lo Spirito, divino «iconografo», disegna nei cuori di quanti lo contemplano e lo amano. Occorre « ripartire da Cristo », con lo slancio della Pentecoste, con entusiasmo rinnovato. Ripartire da Lui innanzitutto nell'impegno quotidiano della santità, ponendoci in atteggiamento di preghiera e in ascolto della sua parola. Ripartire poi da Lui per testimoniarne l'Amore, attraverso una pratica della vita cristiana segnata dalla comunione, dalla carità, dalla testimonianza nel mondo. E questo il programma che consegno nella presente Lettera Apostolica. Esso si potrebbe ridurre ad una sola parola: « Gesù Cristo! ». All'inizio del mio Pontificato, e poi ancora tante volte, ho gridato ai figli della Chiesa e al mondo: «Aprite, spalancate le porte a Cristo». Desidero gridarlo ancora, al termine di questo Giubileo, all'inizio di questo nuovo millennio. Aprite, anzi spalancate le porte a Cristo. 9. « Ti adoreranno, Signore, tutti i popoli della terra! ». Questa profezia si realizza già nella Gerusalemme celeste, dove tutti i giusti del mondo, e specialmente tanti Testimoni della fede, sono misteriosamente raccolti in quella santa città in cui non vi è più sole, perché il suo sole è l'Agnello. Lassù angeli e santi uniscono la loro voce per cantare le lodi di Dio. La Chiesa pellegrina sulla terra, nella sua liturgia, nel suo annuncio del Vangelo, nella sua testimonianza, si fa eco ogni giorno di quel canto celeste. Voglia il Signore che essa, nel nuovo millennio, cresca sempre più nella santità, per essere nella storia vera « epifania » del volto misericordioso e glorioso di Cristo Signore. Così sia! Acta Ioannis Pauli Pp. II 315 II Ad oratores nationum.* Excellences, Mesdames et Messieurs, 1. Que chacun de vous soit cordialement remercié pour les bons vœux que votre doyen, l'Ambassadeur Giovanni Galassi, a su si délicatement exprimer et me présenter en votre nom à tous! Du fond du cœur, je forme en retour pour chacun de vous des souhaits fervents, afin que Dieu bénisse vos personnes et vos nations et qu'il accorde à tous une année prospère et heureuse. Mais une question vient aussitôt à l'esprit: qu'est-ce qu'une année heureuse pour un diplomate? Le spectacle offert par le monde en ce mois de janvier 2001 pourrait faire douter de la capacité de la diplomatie à faire régner l'ordre, l'équité et la paix entre les peuples. Et pourtant nous ne saurions nous résigner à la fatalité de la maladie, de la pauvreté, de l'injustice ou de la guerre. Il est certain que, sans la solidarité sociale ou le recours au droit et aux instruments de la diplomatie, ces terribles situations seraient encore plus dramatiques et pourraient même devenir insolubles. Soyez donc remerciés, Mesdames et Messieurs, pour votre action et pour vos efforts persévérants en faveur de l'entente et de la coopération entre les peuples. 2. Le souffle de l'Année Sainte à peine achevée et les divers « jubilés » qui ont rassemblé et motivé des hommes et des femmes de toutes races, de tous âges et de toutes conditions, ont montré, si besoin était, que la conscience morale est encore bien vivante et que Dieu habite le cœur de l'homme. Devant vous, je me contenterai d'évoquer le « Jubilé des Responsables de Gouvernements, des Parlementaires et des Hommes politiques » du début novembre. Le Pape a puisé de grandes consolations spirituelles à voir tant de bonne volonté et tant de disponibilité à accueillir la grâce de Dieu. Ainsi, une fois encore, s'est avérée la justesse de ce que proclame magnifiquement la Constitution pastorale Gaudium et spes du Concile œcuménique Vatican II: « L'Église croit que le Christ, mort et ressuscité pour tous, offre à * Die 13 Ianuarii 2001 316 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale l'homme, par son Esprit, la lumière et la force pour lui permettre de répondre à sa très haute vocation; qu'il n'est pas sous le ciel d'autre nom donné aux hommes par lequel ils doivent être sauvés. De même, elle croit que la clé, le centre et la fin de toute l'histoire humaine se trouvent en son Seigneur et Maître »/ 3. A la suite des bergers, des mages et de tous ceux qui, depuis deux mille ans, se sont pressés devant la crèche, l'humanité d'aujourd'hui, elle aussi, s'est arrêtée quelques instants le jour de Noël pour regarder l'Enfant Jésus et pour recevoir un peu de cette lumière qui a accompagné sa naissance et qui continue d'éclairer toutes les nuits des hommes. Cette lumière nous dit que l'amour de Dieu sera toujours plus fort que le mal et la mort. Cette lumière balise la route de tous ceux qui en notre temps à Bethléem et à Jérusalem peinent sur le chemin de la paix. Personne ne doit accepter, dans cette partie du monde qui a accueilli la révélation de Dieu aux hommes, la banalisation d'une sorte de guérilla, la persistance de l'injustice, le mépris du droit international ou la mise entre parenthèses des Lieux Saints et des exigences des communautés chrétiennes. Israéliens et Palestiniens ne peuvent envisager leur avenir qu'ensemble, et chacune des deux parties doit respecter les droits et les traditions de l'autre. Il est grand temps de retourner aux principes de la légalité internationale: interdiction de l'acquisition des territoires par la force, droit des peuples à disposer d'eux-mêmes, respect des résolutions de l'Organisation des Nations Unies et des conventions de Genève, pour ne citer que les plus importants. Sinon tout est à craindre: des initiatives unilatérales aventureuses à une extension difficilement contrôlable de la violence. Cette même lumière se pose aussi sur toutes les autres régions de notre planète où des hommes ont choisi la violence armée pour faire valoir leurs droits ou leurs ambitions. Je pense en ce moment à l'Afrique, continent dans lequel trop d'armes circulent et où trop de pays connaissent une démocratie incertaine et une corruption dévastatrice, où le drame algérien et la guerre au sud du Soudan continuent de massacrer sans merci les populations; je ne peux pas oublier non plus le chaos où sont plongés les pays de la Région des Grands Lacs. C'est pourquoi on doit aussi saluer avec satisfaction l'accord de paix intervenu le mois dernier à Alger entre l'Ethiopie et l'Erythrée, ainsi que les efforts menés à bien en Somalie en vue d'un re1 N. 10 Acta Ioannis Pauli Pp. II 317 tour progressif à la normalité. Plus près de nous, je dois mentionner — et avec quelle tristesse! — les attentats terroristes qui sèment la mort en Espagne et qui défigurent le pays, humiliant l'Europe entière, elle-même à la recherche de son identité. C'est vers l'Europe que tant de peuples regardent encore comme vers un modèle dont on peut s'inspirer. Que l'Europe n'oublie jamais les racines chrétiennes qui ont rendu fécond son humanisme! Qu'elle soit aussi généreuse envers ceux — individus ou nations — qui frappent à sa porte! 4. La lumière de Bethléem, qui s'adresse « aux hommes de bonne volonté », nous fait aussi un devoir de combattre, partout et en toutes circonstances, la pauvreté, la marginalisation, l'analphabétisme, les inégalités sociales ou la honteuse traite des êtres humains. Rien de tout cela n'est une fatalité et l'on doit se féliciter que des réunions et des instruments internationaux aient permis de remédier, au moins en partie, à ces plaies qui défigurent l'humanité. L'égoïsme et la volonté de puissance sont les pires ennemis de l'homme. Ils sont toujours, de quelque manière, à l'origine de tous les conflits. On le constate en particulier dans certaines zones de l'Amérique du sud, où les disparités socio-économiques et culturelles, la violence armée ou la guérilla, la remise en cause des acquis démocratiques, délitent le tissu social et font perdre aux populations la confiance en l'avenir. Il faut aider cet immense continent à faire fructifier tout son patrimoine humain et matériel. La méfiance, les luttes, de même que les séquelles des crises du passé, peuvent en effet toujours être surmontées par la bonne volonté et la solidarité internationale. L'Asie nous en apporte la preuve avec le dialogue intervenu entre les deux Corée et avec la marche du Timor Oriental vers l'indépendance. 5. Le croyant — et tout particulièrement le chrétien — sait qu'une autre logique est possible. Je la résumerai avec des mots qui pourront vous paraître trop simples: tout homme est mon frère! Si nous étions convaincus que nous sommes appelés à vivre ensemble, qu'il est beau de se connaître, de s'estimer et de s'aider, le monde serait radicalement différent. Lorsque nous pensons au siècle qui vient de s'achever, une constatation s'impose à son sujet: il passera à l'histoire comme le siècle qui a connu les plus grandes conquêtes de la science et de la technique, mais aussi comme celui où la vie humaine aura été méprisée de la façon la plus brutale. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 318 Je me réfère bien sûr aux guerres meurtrières qui ont germé en Europe, aux totalitarismes qui ont asservi des millions d'hommes et de femmes, mais aussi aux lois qui ont « légalisé » l'avortement ou l'euthanasie, ou encore aux modèles culturels qui ont disséminé l'idéologie de la consommation et de la jouissance à tout prix. Si l'homme renverse les équilibres de la création, oublie qu'il est responsable de ses frères et ne prend pas soin de l'environnement que le Créateur a remis entre ses mains, ce monde programmé par la seule mesure de nos projets pourrait devenir irrespirable. 6. Comme je le rappelais dans mon message pour la Journée mondiale de la Paix du 1 janvier, nous devrions tous profiter de cette année 2001, que l'Organisation des Nations Unies a voulu « Année internationale du dialogue entre les civilisations», «pour édifier la civilisation de l'amour... [qui] repose sur la conscience qu'il existe des valeurs communes à toutes les cultures, parce qu'elles sont enracinées dans la nature de la personne ». Or, qu'y a-t-il de plus commun à tous que notre nature humaine? Oui, en ce début de millénaire, sauvons l'homme! Sauvons-le tous ensemble! Aux responsables des sociétés, il appartient de protéger l'espèce humaine, en faisant en sorte que la science soit au service de la personne, que l'homme ne soit pas un objet que l'on dissèque, que l'on achète ou que l'on vend, que les lois ne soient jamais conditionnées par le mercantilisme ou les revendications égoïstes de groupes minoritaires. Aucun âge de l'histoire de l'humanité n'a échappé à la tentation de la fermeture de l'homme sur luimême dans une attitude de suffisance, de domination, de puissance et d'orgueil. Mais ce risque est devenu de nos jours plus dangereux au coeur des hommes qui, par leur effort scientifique, croient pouvoir devenir maîtres de la nature et de l'histoire. er 2 7. Ce sera toujours la tâche des communautés de croyants que de dire publiquement qu'aucune autorité, aucun programme politique, aucune idéologie, n'est habilité à réduire l'homme à ce qu'il est capable de faire ou de produire. Les croyants auront toujours le devoir impérieux de rappeler à tous et en toutes circonstances le mystère personnel inaliénable de tout être humain, créé à l'image de Dieu, capable d'aimer à la manière de Jésus. Je voudrais ici vous redire et redire par votre intermédiaire aux Gouvernants qui vous ont accrédités auprès du Saint-Siège, la détermination de l'Eglise catholique à défendre l'homme, sa dignité, ses droits et sa dimen2 N. 16 Acta Ioannis Pauli Pp II 319 sion transcendante. Même si certains répugnent à évoquer la dimension religieuse de l'homme et de son histoire, même si d'autres voudraient réduire la religion à la sphère du privé, même si d'autres encore persécutent les communautés de croyants, les chrétiens continueront à proclamer que l'expérience religieuse fait partie de l'expérience humaine. Elle est un élément vital pour la construction de la personne et de la société à laquelle les hommes appartiennent. Ainsi s'explique la vigueur avec laquelle le SaintSiège a toujours défendu la liberté de conscience et de religion, dans sa dimension individuelle et sociale. Le drame vécu par la communauté chrétienne en Indonésie ou les discriminations patentes dont sont victimes aujourd'hui encore d'autres communautés de croyants, chrétiens ou non, dans certains pays d'obédience marxiste ou islamiste, appellent à une vigilance et à une solidarité sans faille. 8. Telles sont les pensées que m'a inspirées cette rencontre traditionnelle qui me permet de m'adresser en quelque sorte à tous les peuples de la terre par l'intermédiaire de leurs représentants les plus qualifiés. À tous vos compatriotes et aux Gouvernants de vos pays, je vous charge de transmettre les vœux priants que le Pape forme à leur intention. A travers cette histoire dont nous sommes les acteurs, traçons le chemin du millénaire qui commence. Tous ensemble, aidons-nous les uns les autres à demeurer dignes de la vocation à laquelle nous avons été appelés: former une grande famille heureuse de se savoir aimée par un Dieu qui nous veut frères! Que le TrèsHaut vous bénisse tous, ainsi que les personnes qui vous sont chères! 320 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM LYCIENSIS Beatificationis et Canonizationis servi Dei Iosephi Ghezzi (in saec.: Michaelis) laici professi ordinis Fratrum Minorum (1872-1955) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS Iesus Christus «propter vos egenus factus est, cum esset dives, ut illius inopia vos divites essetis » (2 Cor 8, 9). Iesu Christi humilis ac pauperis exemplum secutus, Iosephus Ghezzi mundi bona et vana reliquit, totum se Domino consecravit et, dives factus caritate atque sanctitate, in hominibus suae aetatis lumen Evangelii effudit necnon virtutum suarum odorem. Dignus hic sancti Francisci Asisinatis discipulus Lyciae natus est die 19 mensis Augusti anno 1872 ab advocato Paschale Ghezzi, duce Carpignani, et a baronissa Maria Carmelitide Carrozzini. Ad baptismalem fontem nomen cepit Michaelem atque, uti filius natu minor, hereditate titulum accepit comitis. Parentibus moderantibus, qui propter suam probitatem et insignem pietatem magni aestimabantur, Deum cognoscere ac diligere didicit, necnon indolem irritabilem ardentemque continere, paulatim exitus adipiscens tam excellentes, ut lenis appareret et mitis. Domi ludo confecto, discipulus factus est Patrum Societatis Iesu. Non multo exacto tempore, ob cariem osseam, quae eum sex annos afflixit, fuerunt ei studia interrumpenda, sed non est impeditus quominus religionibus se dederet ac precationi. Sanatus post iterum atque iterum invocatam Beatam Virginem Rosarii Pompeianam (anno 1894), assensus est Coetibus Vincentianis et Tertio Ordini Franciscano deditque se catechismo docendo, operibus caritatis, graphidi et picturae, ad quam singulariter aptus erat. Matre mortua, cui amanter per morbum affuerat, et iamdudum patre orbatus, mense Iulio anno 1905 ingressus est Ordinem Fratrum Minorum, ita Congregatio de Causis Sanctorum I 321 antiquam appetitionem ad effectum adducens. Nomine capto Fratre Iosepho, novitiatum egit in coenobio oppidi Galatone sermone patrio denominati, quod superiore saeculo Sanctum Aegidium Mariam a Sancto Iosepho Pontillo (f 1812) acceperat. Ob infirmam valetudinem professionem simplicem distulit, quam tamquam frater laicus fecit die 8 mensis Septembris anno 1909. Die autem 8 mensis Decembris anno 1915 vota sollemnia suscepit, titulo comitis loci Poggio Aquilone pro Fratre Iosepho deposito. Vitam consecratam diversis in coenobiis egit, inter quae commemoranda videntur Lyciense et oppidorum quae vulgo appellantur Squinzano, Manduria Martano, Francavilla Fontana, Soleto. Ubique munus explevit mendici cum humilitate, patientia atque prudentia, tum in communitate sua, tum extra, veri hominis Dei famam sibi concilians, necnon perfecti Regulae atque votorum religiosorum observantis, pieni sancti ardoris pro animarum salute. Eadem cum simplicitate munus quoque est exsecutus subnotationes comparandi in commentarios quibus titulus erat « Le Missioni Francescane », dum ostiatim mendicabat, atque donationes pro Missionibus colligendi. Sed maximi momenti opus a Fratre Iosepho confectum exercitium cotidianum fuit christianarum virtutum ac testimonium constantis Evangelio fidelitatis suaeque consecrationi. Inde a pueritia in lumine fidei ambulavit et per vitae cursum Dei amoris signa vidit temporibus et laetis et acerbis. In divinam revelationem firmiter credidit, in veritates aeternas, in magisterium Ecclesiae. Eius dies praestantes fiebant continua cum Domino coniunctione, ferventi divini Missae sacrificii participatione, communione eucharistica, precatione. Peculiarem coluit pietatem erga Eucharistiam, quam diu adorabat, erga Sacrum Cor Iesu et Virginem Mariam. Quae credebat fecit; quapropter Deus in fastigio fuit eius cogitationum, affectuum, operum. Propter Dei amorem se abnegavit, peccatum fugit, praecepta servavit et leges Ecclesiae, magna cum perfectione sua cotidiana munia est exsecutus atque continenter in Christi imitatione est progressus. Quae Deo sunt placita semper quaesivit et in omnibus rebus ad voluntatem Dei se conformavit. Dei amore est impulsus ad expianda, precibus ac sacrificiis, mundi peccata atque ad diffundendum Patris caelestis cognitionem, fiduciam Divinae Providentiae, pietatem erga Sacrum Cor Iesu et Eucharistiam. Uti vitae rationem dictum heraldicum familiae suae assumpsit: « Non sibi, sed aliis », quandoquidem consimile illud Christi doctrinae putabat, qui se pro gloria 23 - A A S 322 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Dei devovit proque humani generis salute. Pro ceteris Frater Iosephus fecit quae Evangelium docet. Proximos dilexit sicut Christus dilexit nos; operam dedit animarum saluti et Regni Dei incremento; pauperes adiuvit, maerentes est consolatus; incertis consilia dedit; peccatores adiit ut eos ad bonam frugem revocaret; in familias, in difficultatibus versantes, pacem portavit; omnes cum amabilitate tractavit omnesque est ad bonum adhortatus, consiliatorem se ostendens excultum atque sapientem vitae spiritalis magistrum. In populo et in sodalibus fratribus nuntius fuit fraternitatis, laetitiae, spei in Deo. Non solum ceteros hortabatur ut in altum suspicerent, verum et ipse res caelestes contemplari et exoptare non desistebat, atque vitam appetebat aeternam ut esset cum Domino semper. Paupertatem praetulit divitiis et honoribus, paenitentiam et castigationem sui commodis et voluptatibus, hoc modo altum perfectionis gradum consecutus in exercitatione temperantiae. Iustus fuit in Deum, in Ordinem suum religiosum, in proximos; fortis in fidelitate vocationi, in difficultatibus vitae, in multis morbis, in oboedientia superioribus, in castitatis custodia. Ineunte anno 1948 ob fortuitum lapsum femur fregit ipseque immobilis mansit reliquos annos vitae suae. Mira cum patientia atque tranquillitate suam est perpessus infirmitatem, perseverans Deum laudare vitae sanctitate necnon missiones adiuvare per epistulas quas scribebat. Cruce purificatus, in deprecatione atque sacrificio ad praemium aeternum recipiendum se praeparavit. Dominus illum arcessivit nocte diei 9 mensis Februarii anno 1955 in coenobio Lyciensi, ubi iam plurimos annos morabatur. Fama sanctitatis qua claruit in vita, post eius mortem perduravit et aucta est; quocirca Archiepiscopus Lyciensis, permissione obtenta a Congregatione de Causis Sanctorum, Causam introduxit beatificationis et canonizationis atque Processum celebravit Cognitionalem, qui est ab eodem Dicasterio die 24 mensis Ianuarii anno 1992 probatus. Positione apparata, disceptatum est ex more an Dei Servus virtutes coluisset heroum in modum. Exitu cum prospero, die 14 mensis Aprilis anno 2000 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris et, die 7 mensis Novembris eodem anno, facta est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Hieronymo Grillo, Episcopo Centumcellarum -Tar quiniensi. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congre- Congregatio de Causis Sanctorum 323 gationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum- in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Iosephi Ghezzi (in saec.: Michaelis), Laici professi Ordinis Fratrum Minorum, in casu et ad effectum de quo agitur.- Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. œ s. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MARIANOPOLITANA Beatificationis et Canonizationis ven. Servae dei Aemiliae Tavernier vid. Gamelin fundatricis Congregationis Sororum a Providentia (1800-1851) DECRETUM S U P E R MIRACULO Venerabilis Serva Dei Aemilia Tavernier in Canada nata est, Marianopoli, die 19 mensis Februarii anno 1800. Marito, Ioanne Baptista Gamelin, filiisque mortuis, pauperibus omnino se dedidit. Congregationem condidit Sororum a Providentia assiduitati praebendae puellis parentibus orbatis, mulieribus grandibus natu, sacerdotibus infirmis et senibus, mentibus aegrotantibus. Multo labore extenuata, fama sanctitatis insignis, mortua est die 23 mensis Septembris anno 1851. Beatificationis Causa Marianopoli inita est anno 1980. Decretum de virtutibus heroum in modum servatis coram Ioanne Paulo II promulgatum est die 23 mensis Decembris anno 1993. 324 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Beatificationis respectu, Causae Postulatio Congregationi de Causis Sanctorum coniectam sanationem miram permisit iudicandam, Marianopoli patratam anno 1983. Casus pertinet ad puerum Yannick Fréchette, qui anno 1980, decem annos natus, craniotomiae subiectus est ad granuloma auferendum eosinophilum ossis lateris dextri. Insequenti anno is visus est leuchaemia affectus lymphoblastica acuta. Post curationes, bis facta est morbi remissio, quam totidem secutae sunt morbi temptationes. Die 21 mensis Septembris anno 1983 acta est medullae osseae transplantatio, quam mater obtulerat, sed post mensem reiectio contigit ac pueri medulla prorsus "desertica" apparuit, id est cellularitatis expers. Quam ob rem, defensionibus immunitariis absentibus, Yannick in multas incurrit perturbationes contagiosas inque miocardii mutationes. Medullae aplasia circiter centum dies permansit. Medicorum curantium prognosis plane infausta fuit quoad vitam. Inde a morbi initio pueri avia cum aliis propinquis, amicis atque Sororibus a Providentia, instanter divinum auxilium petivit per intercessionem Servae Dei Aemiliae Tavernier viduae Gamelin, quam multa prosequebatur pietate. Ipse Yannick magnam spem in interventu Matris Aemiliae collocabat. A dimidio mense Decembri anni 1983 iterata est medullae cellularitas sine mutationibus leuchaemicis. Die 21 eiusdem mensis puer a valetudinario est dimissus. Eius condiciones usque ad plenam sanationem con valuerunt. Super casu Curia Marianopolitana, anno 1997, Inquisitionem dioecesanam instruxit, quae est a Congregatione de Causis Sanctorum probata per decretum die 20 mensis Martii anno 1998 promulgatum. Collegium Medicorum Dicasterii, in Sessione die 16 mensis Decembris anno 1999 habita, edixit sanationem celerem fuisse, completam, duraturam atque medullae restitutionem autologam et inexspectatam, post transplantationis reiectionem, esse ex scientia inexplicabilem. Die 23 mensis Maii anno 2000 Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus ac die 21 mensis Novembris eodem anno facta est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium atque Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Andrea Maria Erba, Episcopo Veliterno-Signino. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. 325 Congregatio de Causis Sanctorum Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, per intercessionem Ven. Servae Dei Aemiliae Tavernier vid. Gamelin, Fundatricis Congregationis Sororum a Providentia, videlicet de celeri, completa ac duratura sanatione pueri Yannick Fréchette a "leucemia linfoblastica acuta recidiva, trattata con intensa chemio-radioterapia, con rigetto del trapianto midollare della madre e con comparsa di gravi complicanze infettive, virali e micotiche". Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. 83 S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis POSNANIENSI Beatificationis et Canonizationis servae Dei Sanctiae Szymkowiak (in saec.: Ianinae) sororis professae Congregationis filiarum B.M.V. Perdolentis (1910-1942) DECRETUM S U P E R VIRTUTIBUS Beata Virgo « vehementer cum Unigenito suo condoluit et sacrificio Eius se materno animo sociavit, victimae de se genitae immolationi amanter consentiens » (CONC. OECUM. V A T . I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 5 8 ) . Mariae vestigiis insistens, « quae toti electorum communitati tamquam exemplar virtutum praefulget» (ibid., 6 5 ) , Soror Sanctia Szymkowiak ambulavit, quae inde a pueritia sine intermissione in cognitione atque in amore Dei progressa est, adeo ut, in occultatione, crucem cum Christo communicaret ut saluti animarum operam daret. Serva Dei orta est die 10 mensis Iulii anno 1 9 1 0 in loco Mozdzanów, in Polonia, tunc in archidioecesi Posnaniensi-Gnesnensi sito, ab Augustino Szymkowiak et Maria Anna Duchalska, coniugibus locupletibus, qui chri- 326 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale stiane quinque suos filios educaverunt, quorum unus factus est sacerdos. Ad fontem baptismalem ei nomen inditum est Ianinae Ludovicae. Anno 1922 primum Pane Eucharistico se aluit et subsequenti anno Confirmationis sacramentum accepit. Studia perfecit in loco ubi nata est, deinde Ostroviae, ubi una cum institutione scholastica diligentem spiritalem formationem excepit. Maturitatis experimento probata, nomen professa est in ordinem studiorum iurisprudentiae apud Universitatem Posnaniensem, sed postea versa est ad ordinem linguarum et litterarum externarum ut philologiae studeret Romanicae. Diligenter ad studia se applicavit, ad suae indolis formationem, ad vitam interiorem et ad apostolatum. Naviter cum Sodalicio Mariali communicavit ac singulariter pietatem erga Eucharistiam coluit, cotidie Missam participando et in adoratione SS.mi Sacramenti perseverando. Pauperibus vicorum humiliorum urbis affuit, parata ad adiuvandos quotquot in necessitate versabantur. Amicae eius consuetudine alliciebantur; namque comis erat, iucunda, officiosa, simplex; rerum naturam amore prosequebatur; pingebat et cymbalo personabat. Etsi studiorum peramans erat, anno 1934 Studiorum Universitatem reliquit et in Galliam commigravit, ubi ingressa est Congregationem Sororum Oblatarum a Sacro Corde Iesu. Sed Providentia, quae alia de ea consilia habebat, eam in Poloniam reduxit. Posnaniae, anno 1936, accepta est in Institutum Filiarum Beatae Mariae Virginis Perdolentis, conditum a Beato Honorato a Biala Podlaska (f 1916), parentibus orbatis et pueris populi educandis necnon aegrotis assiduitati praebendae in valetudinariis. Inde ab initio Serva Dei ardore eminuit in Regula observanda ac serena incommodorum acceptione, vitae consecratae propriorum. Hilaris erat in remissionibus, austera in silentio retinendo, prompta ad quemlibet exsequendum laborem qui ab ea exigebatur. Postquam sibi induit vestem religiosam nomenque Sororem Sanctiam cepit, anno 1937 novitiatum iniit. Firma in proposito sequendi Christum in humilitatis atque oboedientiae via, tacite obiurgationes asciscebat et indignitates ac veniam petebat a Matre Magistra, quae eam duriter tractabat. Sodalium castigationes sumebat, aegrotis subveniebat, curabat concordiam diffundendam in suo ambitu; neminem reprehendebat, nec alios id facere coram se sinebat; numquam de suis studiis loquebatur ne socias ignominia notaret; commoditates, quas reliquerat in saeculo, non querebatur. Vehementi cum laetitia priorem fecit professionem die 30 mensis Iulii anno 1938; statim post missa est ad laborandum ad ludum pueritiae loci Naramowice. Insequenti anno Posnaniam reversa est, Congregatio de Causis Sanctorum 327 ubi votorum professionem renovavit et scholam incepit pharmacopoeae, quam perficere non potuit propter bellum; per quod fortiter se gessit et, cum posset in familiam redire, in loco mansit ut auxilio esset ubicumque eius praesentia opus esset: in ianitricis cella, in coquina, ut domum tergeret utque interpres esset cum captivis. Anno 1941 professionem fecit trium annorum. Interea eius valetudo inceperat damna ex privationibus accipere, ex laboribus multisque incommodis ex temporis iniquitate ortis. Omnia pertulit, curas suas in alios conferens, cum in proximis vultum Christi videret. Caritate dives fuit erga familiares, Sorores sodales, antistitas, captivos Gallicos et Anglicos, qui a Germanis ducebantur in coenobium ut laborarent. Quamquam aegrotabat, numquam se subduxit de operibus gravioribus et humilioribus. Vel cum phthisi astricta est in lecto manere nitebatur communitati utilis esse. Omnium Sororum amica fuit et cum simplicitate iis ignoscebat, a quibus reprehendebatur et molestiis afficiebatur. Haec se gerendi ratio e fide viva et amore Dei exoriebatur, quem Soror Sanctia plurimi faciebat. Etenim firmiter in Deum credidit atque in eius revelationem, Dominumque dilexit tota mente, toto corde, totis viribus. Precatio animae eius respiratio fuit et virga qua est sustenta in via sanctitatis. Ferventem nutrivit pietatem erga Eucharistiam, Sacrum Cor Iesu et Virginem Perdolentem, cuius humilis fuit filia ac discipula. Divina servavit mandata, leges Ecclesiae, vota religiosa et Regulam quam est amplexa. Propter amorem, Dei oboedivit voluntati peccatumque vitavit. Intimam cum Domino coluit coniunctionem, coram eo vivens. Passa est ob contumelias quibus Deus ab hominibus afficiebatur, sed numquam fracta fuit et tristis, quia spem suam in divina Providentia collocaverat et in deprecationis efficacia. Prudens fuit in consiliis capiendis, in actionibus, in admonitionibus; iusta in Deum et in proximos, temperans per omnia. Sibi pessima eligebat seque cibo alebat a ceteris Sororibus reiecto; castigationibus Regula praescriptis voluntarias addebat. Facile personarum prudentium consilia petebat; a se et a mundi rebus aliena fuit, appetivit autem caelestia, quae merere est nisa munia cotidiana diligenter exsequendo. Perseverans fuit in bono, fortis in corporis doloribus et animi, patiens in longo morbo, humilis in sermocinationibus, in animadversionibus, in omni vitae modo. Cum sinceritate errata sua confitebatur nec se excusabat cum iniuste accusabatur. Dum sic sancte se praebebat, eius valetudo continuo in peius mutabatur. Viam crucis percucurrit, amanter Iesum crucifixum aspiciens et spe- 328 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rans se ab eius misericordia praemium aeternum esse consecuturam. Die 6 mensis Iulii anno 1942 vota perpetua fecit et die 29 mensis Augusti eodem anno Dominus eam arcessivit. Sanctitatis fama, qua in vita enituit, perduravit et aucta est post eius mortem; quapropter Archiepiscopus Posnaniensis Causae beatificationis et canonizationis initium fecit per celebrationem Processus Ordinarii Informativi (annis 1970-1979), cuius auctoritas et vis a Congregatione de Causis Sanctorum probata est per decretum die 10 mensis Iunii anno 1998 promulgatum. Apparata Positione, inquisitum est an Serva Dei heroum more virtutes exercuisset théologales, cardinales iisque adnexas. Exitu cum felici, die 16 mensis Maii anno 2000, Congressus Peculiaris actus est Consultorum Theologorum et die 17 mensis Octobris eiusdem anni Sessio Ordinaria habita est Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Eminentissimo Cardinali Edmundo Casimiro Szoka. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum consçriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto, Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Sanctiae Szymkowiak (in saec.: Ianinae), Sororis professae Congregatio- nis Filiarum Beatae Mariae Virginis Perdolentis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. SB IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 329 ROMANA seu BERGOMENSIS Canonizationis Beatae Teresiae Eustochii (in saec.: Ignatiae Verzeri) fundatricis Instituti Filiarum SS. Cordis Iesu (1801-1852) DECRETUM S U P E R MIRACULO Beata Teresia Eustochium (in saeculo: Ignatia Verzeri) Bergomi die 31 mensis Iulii anno 1801 in vitam venit. Cum aliquibus sodalibus Congregationem Filiarum SS. Cordis Iesu instituit puellis indigentibus, parentibus orbatis atque corruptis educandis, necnon aegrotis curandis. Ea regente, novum Institutum largiter diffusum est, quamquam multae difficultates fuerunt multaque impedimenta. Fama sanctitatis clara, Brixiae mortem obiit die 3 mensis Martii anno 1852. Summus Pontifex Pius XII eam in Beatorum numerum rettulit die 27 mensis Octobris anno 1946. Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum coniectam miram sanationem permisit Sororis Lydiae Tenes quae, die 31 mensis Decembris anno 1951, propter lapsum in valetudinarium est deducta, ubi de tali dextri fractura diagnosi facta, curae adhibitae sunt ad casum pertinentes, gypso talo inducto. Post aliquot menses, cum condiciones in deterius verterent, infirma est a peritis medicis visitata ac radiologicis inspectionibus subiecta atque deinde sectioni chirurgicäe ad fragmentum osseum extrahendum. Prognosis infausta fuit atque vulnus, cum purulentum esset, medicationes exegit, quae gravium dolorum causa fuerunt. Eiusmodi in condicione Soror Lydia eiusque sodales a Domino sanationem per intercessionem beatae Teresiae Eustochii postulaverunt ac novendiales supplicationes inierunt, inter quas ex improviso facta est sanatio completa ac duratura ab ulceratione atque pedis et cruris phlogosi. De eventu, miro habito, instructus est Processus Apostolicus in dioecesi Portalegrensi annis 1955-1957 tresque processiculi in totidem dioecesibus; qui omnes sunt a Congregatione de Causis Sanctorum probati per decretum die 1 mensis Decembris anno 1973 promulgatum. Dicasterii Collegium Medicorum, in Sessione die 11 mensis Ianuarii anno 2000 habita, uno ore affirmavit sanationem celerem fuisse, plenam, stabilem et ex scientia inexplicabilem. Die 23 mensis Maii eodem anno actus est Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 330 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 7 mensis Novembris subsequentis Sessio Ordinaria est facta Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Eminentissimo Cardinali Henrico Schwery. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die ad Se infrascripto Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente, meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente Beata Teresia Eustochio (in saec.: Ignatia Verzeri), Fundatrice Instituti Filiarum SS. Cordis Iesu, videlicet de celeri, plena ac stabili sanatione Sororis Lydiae Tenes ab « ulcerazione cutanea processuale con suppurazione da ferita chirurgica profonda, conseguente ad intervento di asportazione di sequestri ossei per frattura intra-articolare del calcagno destro, con intensa flogosi del piede, edema della gamba ed impotenza funzionale ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. SB IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. m s. SS Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio pro Episcopis 331 CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 19 Martii 2001. — Cathedrali Ecclesiae Guanarensi, Exc.mum P.D. Iosephum Soterem Valero Ruz, hactenus Episcopum titulo Albensem et Auxiliarem Valentinum in Venetiola. — Titulari episcopali Ecclesiae Arcavicensi R.D. Ioachimum Mariam López de Andujar y Canovas del Castillo, Vicarium generalem Xetafensem, quem constituit eiusdem Ecclesiae Auxiliarem. die 20 Martii. — Titulari Ecclesiae Apolloniensi, Exc.mum P.D. Gilbertum Jiménez Narváez, hactenus Episcopum Riviascianensem. die 21 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Florentinae Exc.mum P.D. Ennium Antonelli, hactenus Conferentiae Episcoporum Italiae Secretarium Generalem. — Titulari episcopali Ecclesiae Mizigitanae R.D. Iosephum Antonium Gentico, Vicarium generalem Moronensem, quem constituit archidioecesis Bonaërensis Auxiliarem. die 23 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Tambeaensi, R.D. Ioannem Boissonneau, e clero archidioecesis Torontinae, hactenus rectorem Seminarii maioris « Saint Augustine's Seminary », quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 26 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Sydneyensi Exc.mum P.D. Georgium Peli, hactenus Archiepiscopum Melburnensem. die 28 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Ammeniensi R.D. Iosephum Franciscum Rezende Dias, hactenus Vicarium generalem de Pouso Alegre, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. 332 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 29 Martii 2001. — Cathedrali Ecclesiae Northantoniensi R.D. Cc-emgenum Ioannem Patricium McDonald, e clero Birminghamiensi, hactenus Collegii Sanctae Mariae de Oscott rectorem. — Titulari episcopali Ecclesiae Mallianensi R.D. Bernardum Ioachimum Uhi, e clero archidioecesis Friburgensis, ibique Officiorum « Caritas » et de relationibus publicis moderatorem atque capituli cathedralis canonicum, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 3 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Praesidiensi, R.P. Rogerum Gries, O.S.B., hactenus monasterii Sancti Andreae in civitate Clevelandensi Abbatem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Metensi, R.D. Martinum Ioannem Amos, e clero dioecesis Clevelandensis, ibique curionem paroeciae Sancti Dominici in oppido vulgo Shaker Heights, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 5 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Faleronensi R.D. Iosephum Betori, hactenus Subsecretarium Conferentiae Episcoporum Italiae, quem deputavit Secretarium Generalem eiusdem Conferentiae Episcoporum. die 6 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Campensi, R.D. Iosephum A. Pepe, e clero archidioecesis Philadelphiensis, hactenus Cancellarium, Moderatorem Curiae et Vicarium episcopalem pro Clericis archidioecesis Sanctae Fidei in America Septemptrionali. die 9 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Palmiranae, Exc.mum P.D. Rolandum Antonium Corrales García, hactenus Episcopum titulo Thuccaborensem et Auxiliarem Medellensem. die 11 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Caesariensi in Mauretania R.D. Gerardum Ioannem Nicolaum de Korte, e clero archidioecesis Ultraiectensis, ibique regionis vulgo Salland decanum atque capituli metropolitani canonicum, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 12 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Nebbitanae R.P. Philippum Iannone, O. Carm., Vicarium generalem archidioecesis Neapolitanae, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Rusticianensi R.D. Arturum Roche, e clero Loidensi, hactenus Secretarium Generalem Conferentiae Episcoporum Angliae et Cambriae, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Vestmonasteriensis. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 333 die 12 Aprilis 2001. — Titulari episcopali Ecclesiae Gemellensi in Numidia R.D. Georgium Stack, hactenus administratorem metropolitani templi Vestmonasteriensis, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 18 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Cozylensi R.D. Dulcenium Fontes de Matos, e clero Stantiano, hactenus templi cathedralis eiusdem dioecesis curionem, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Aracaiuensis. die 19 Aprilis. — Praelaturae territoriali Iuliensi R.D. Aelium Alevi Pérez Tapia, S.D.B., hactenus Vicarium Provinciae «Santa Rosa de Lima» Societatis S. Francisci Salesii. CONGREGATIO P R O G E N T I U M EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, latis decretis a Congregatione pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 23 Ianuarii 2001. — Metropolitanae Ecclesiae Blantyrensi Exc.mum P.D. Tharsicium Gervasium Ziyaye, hactenus Episcopum Lilongvensem. — Metropolitanae Ecclesiae Brazzapolitanae Exc.mum P.D. Anatolium Milandou, hactenus Episcopum Kinkalanum. — Metropolitanae Ecclesiae Luandensi Exc.mum P.D. Damianum Antonium Franklin, hactenus Episcopum titularem Faleronensem et Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Lilongvensi Exc.mum P.D. Felicem Eugenium Mkhori, hactenus Episcopum Chiquavanum. — Cathedrali Ecclesiae Palangkaraiensi R.P. Aloisium Sutrisnoatmoko, Congregationis Missionariorum a S. Familia sodalem, apud Universitatem vulgo « Sanata Dharma » dictam necnon sitam in urbe nomine vulgo Yogykareta appellata Theologiae Dogmaticae professorem. — Episcopum Coadiutorem Macaonensem R.D. Iosephum Lai Hung Seng, e clero eiusdem dioecesis ibique cathedralis templi curionem. 334 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 23 Ianuarii 2001. — Titulari episcopali Ecclesiae Tubunensi in Mauretania R.D. Hermannum Alvarado Solano, e clero dioecesis Zipaquirensis, curionem paroeciae in urbe vulgo dicta Ubate in Columbiana Civitate, quem constituit primum Vicarium Apostolicum Guapiensem. die 15 Februarii — Titulari episcopali Ecclesiae Bendensi R.D. Thomam Peta, e clero archidioecesis Gnesnensis, in praesens Administratorem Apostolicum Astanensem. die 13 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Bukavuensi Exc.mum P.D. Carolum Kambale Mbogha, A.A., hactenus Episcopum Isirensem-Niangaraënsem. — Metropolitanae Ecclesiae Portus Hispaniae Exc.mum P.D. Eduardum Iosephum Gilbert, C.SS.R., hactenus Episcopum Rosensem. — Cathedrali Ecclesiae Gibutensi R.P. Georgium Bertin, O.F.M., in praesens in Republica Somaliae dioecesis Mogadiscensis Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis ». — Cathedrali Ecclesiae Bafatanae, noviter erectae in Guinea Bissaviensi necnon Sanctae Sedi immediate subiectae, R.P. Carolum Petrum Zilli, Pontificii Instituti pro Missionibus Exteris sodalem, in praesens eiusdem Instituti religiosi Seminarii philosophiae directorem spiritus. — Cathedrali Ecclesiae Maradensi, noviter in Republica Nigritana constitutae necnon Sanctae Sedi immediate subiectae, Exc.mum P.D. Ambrosium Ouédraogo, hactenus Episcopum titularem Severianensem et Auxiliarem Niameyensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Bullensi R.D. Percival Iosephum Fernandez, Seminarii maioris Bombayensis « St. Pius X College » professorem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Molicunzensi R.D. Agnellum Rufinum Gracias, in praesens parochum Sanctuarii Bombayensis « St. Michael's » quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Thuburnicensi R.P. Christophorum Cardone, sodalem Fratrum Praedicatorum Ordinis necnon paroeciae in urbe, dioecesis Ghizotanae, vulgo Nila curionem, quem constituit Auxiliarem eiusdem dioecesis. Diarium Romanae Curiae 335 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Sabato 7 Aprile 2 0 0 1 , S.E. il Signor OTO AGRIPINO MAIA, Ambasciatore del Brasile presso la Santa Sede. Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Sabato, 3 1 Marzo 2 0 0 1 , S.E. il Signor VITALY LITVIN, Rappresentante della Federazione Russa presso la Santa Sede. Giovedì, 5 Aprile 2 0 0 1 , S.E. il Signor FERNANDO DE LA RÚA, Presidente della Repubblica Argentina. Venerdì, 6 Aprile 2 0 0 1 , S.E. il Signor ADRIAN NASTASE, Primo Ministro della Romania. Lunedì, 2 3 Aprile 2 0 0 1 , S.E. il Signor RAFIC HARIRI, Presidente del Consiglio del Ministri del Libano. Lunedì, 2 3 Aprile 2 0 0 1 , S.E. il Signor JAIME JOSÉ MATOS DA GAMA, Ministro degli Affari Esteri del Portogallo. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 2 marzo 2001. S.E. mons. Thomas George Doran, Vescovo di Rockford, 5 » » 7 » » Membro della Congregazione per il Clero « ad quinquennium ». Il rag. Eduardo Lacetera, Capo Ufficio nella Sezione Ordinaria dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica. S.E. mons. Javier Echevarría Rodríguez, Vescovo tit. di Cilibia; i padri Carlo Longo, O.P.; Marcel Chappin, S.I.; Willi Henkel, O.M.I., Consultori delia Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 336 17 marzo 2001. 22 » » aprile » 1 2 » » » » » 9 » » 11 » » Mons. Leo Boccardi, Rappresentante Permanente della Santa Sede presso l'Agenzia Internazionale dell'Energia Atomica (ALEA.), presso l'Organizzazione per la Sicurezza e Cooperazione in Europa (O.S.CE.) e presso la Commissione Preparatoria del Trattato sull'Interdizione Globale degli Esperimenti Nucleari (CTBTO), come pure Osservatore Permanente della Santa Sede presso l'Organizzazione delle Nazioni Unite per lo Sviluppo Industriale (O.N.U.D.I.) e presso l'Ufficio delle Nazioni Unite a Vienna. Mons. Frank J. Dewane, Sotto-Segretario del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace. Prof. dott. Fabrizio Bisconti, Magister della Pontificia Accademia « Cultorum Martyrum ». S.E. mons. Mario Rizzi, Arcivescovo tit. di Bagnoregio, Membro della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». S.E. mons. Francesco Lambiasi, Vescovo di Anagni-Alatri, Consultore della Congregazione per i Vescovi « ad quinquennium ». Em.mo Signor Cardinale Crescenzio Sepe, Prefetto della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli « ad quinquennium ». S.E. mons. Antonio Maria Vegliò, Arcivescovo tit. di Eclano, Segretario della Congregazione per le Chiese Orientali « ad quinquennium ». NECROLOGIO 2 6 7 8 9 18 24 3 marzo » » » » » » aprile 2001. Mons. Eliseu Simöes Mendes, Vescovo em. di Campo Mourao (Brasile). » Mons. Porfirio R. Iligan, Vescovo em. di Masbate (Filippine). » Mons. Vittorio Bernardetto, Vescovo em. di Susa (Italia). » Mons. Joseph Cunnane, Arcivescovo em. di Tuam (Irlanda). » Mons. Antonio Pagano, Vescovo em. di Ischia (Italia). » Mons. Antonio Valentini, Arcivescovo em. di Chieti-Vasto (Italia). » Mons. Alessandro Gottardi, Arcivescovo em. di Trento (Italia). » Mons. Adriano Veigle, Vescovo Prelato em. di Borba (Brasile). An. et vol. XCIII 5 Iunii 2001 N. 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I C ATACEN.-SQUILLACEN., COSENTINA-BISINIANEN., RHEGINEN.-BOVEN. Nova ordinatio provinciarum ecclesiasticarum Calabriae. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Maiori Christifidelium spiritali bono consulere cupientes, audito Conferentiae Episcoporum Italiae Praeside ac de consilio Congregationis pro Episcopis Praefecti, de plenitudine apostolicae potestatis Nostrae haec statuimus quae sequuntur ac decernimus. Archiepiscopales Ecclesias CatacensemSquillacensem atque Cosentinam-Bisinianensem, hactenus recta via subiectas, ad fastigium metropolitanarum Ecclesiarum attollimus iisdemque iura et privilegia tribuimus, quibus reliquae ad normam communis iuris gaudent communitates metropolitanae. Simul praeterea ex integro ecclesiasticas provincias eorundem ipsorum nominum constituimus. Catacensem-Squillacensem Archiepiscopum necnon Cosentinum-Bisinianensem Archiepiscopum actu munere perfungentes, Venerabilem Fratrem Antonium Cantisani priorem ac posteriorem Iosephum Agostino, ad gradum promovemus Archiepiscoporum Metropolitarum, quos iuribus pariter ac privilegiis augemus quibus ceteri Archiepiscopi Metropolitae fruuntur, at oneribus aequabiliter obligatio- 24 - A A S . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 338 nibusque obstringimur quibus ii tenentur. Nova sic excitata ecclesiastica provincia Catacensis-Squillacensis constabit ex metropolitana Ecclesia Catacensi-Squillacensi tum etiam dicionibus Crotonensi-Sanctae Severinae et Neocastrensi quae adhuc archidioecesi Rheginensi-Bovensi fuerunt suffraganeae. Provincia Cosentina-Bisinianensis consistet illa metropolitana sede necnon suffraganeis dicionibus Rossanensi-Cariatensi et Cassanensi quae metropolitanae adhuc Ecclesiae Rheginensi-Bovensi suffraganeae fuerunt, tum Sancti Marci Argentanensis-Scaleensis communitate hactenus immediate subiecta. In posterum vero provinciam ecclesiasticam Rheginensem-Bovensem efficiet eiusdem nominis ecclesia una cum dioecesibus suffraganeis Locrensi-Hieracensi, Miletensi Nicotriensi-Tropiensi ac Oppidensi-Palmarum. Quae ad omnia diligenter in actum deducenda fidentes Nos Venerabilem Fratrem Andream Cordero Lanza di Montezemolo, Archiepiscopum titulo Tuscanensem in Italiaque Nuntium Apostolicum deputamus, necessariis et opportunis instructum facultatibus etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemvis in ecclesiastica dignitate constitutum virum, onere addito ad Congregationem pro Episcopis, cum primum fieri potuerit, germanum exemplar actus ipsius exsecutionis peractae remittendi. Iubemus tandem singula et omnia hisce Apostolicis Litteris sancita plene sortiri suam vim tam nunc quam in posterum usque aevum, rebus quibuslibet, etiam speciali mentione dignis, haudquaquam obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die tricesimo Ianuarii mensis anno Domini bismillesimo primo, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOANNES Congr. pro B. card. Episcopis RE Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 491.375 339 Acta Ioannis Pauli Pp. II II MACEDONIAE Nova Exarchia Apostolica pro fidelibus Byzantini ritus in Macedonia constituitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Communitates ecclesiales, in orbe terrarum quae innumerae feliciter reperiuntur, quamvis varias prae se ferant formas speciesve, in unum tamen conspirant et fidelium spiritalem prosperitatem cunctae pro viribus affectant. Nos autem omnium Ecclesiarum tueri volumus legitimas religiosas consuetudines itemque contendimus et studemus, ut floridiorem statum per proprium ritum illae adipiscantur. Nunc de Macedoniae gente ritus Byzantini cogitamus deque eiusdem commodiore condicione. Itaque, postquam hac de re Venerabilem Fratrem Nostrum Angelum S.R.E. Cardinalem Sodano, Secretarium Status, audivimus, iudicavimus opportunum territorium aliquod ab Eparchia Crisiensi distrahere et novam Exarchiam condere. Quapropter Apostolica Nostra de auctoritate novam Exarchiam pro fidelibus ritus Byzantini in Macedonia constituimus, cuius sedes in urbe Strumica locabitur, et Cathedrale templum sacra aedes Dormitionis Beatissimae Genetricis Dei Mariae erit. Haec deinceps Exarchia immediate Sedi Apostolicae subicietur et totam regionem civilem Macedoniae complectetur. Ad haec tandem perficienda consuetudines iuraque congrua serventur et quae a Codice Orientali praecipiuntur, nihil quibusvis rebus minime efficientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undecimo mensis Ianuarii, anno Domini bismillesimo primo, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status 83 IGNATIUS MOUSSA card. DAOUD Congr. pro Eccl. Orientalibus Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 491.567 340 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale L I T T E R A E APOSTOLICAE I Venerabilibus Dei Servis Andreae de Soveral, Ambrosio Francisco Ferro et XXVIII Sociis Martyribus Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Factus est Dominus fulcimentum meum; et eduxit me in latitudinem, salvum me fecit, quoniam voluit me » (Ps 18, 19-20). Dei virtutem, quae potissimum in humilibus manifestatur, perculiari vi experti sunt Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro eorumque xxviii Socii, qui, Spiritu Sancto roborati ac christiana spe illuminati, suam vitam pro Christo tradere atque summam caritatis testificationem reddere non dubitarunt, praemium sic adipiscentes quod Dominus, iustus iudex, eis servavit. Dei Servi hi, Brasiliae protomartyres ipsique archidioecesis Natalensis participes, quae in septemtrionali-orientali plaga reperitur, suo sanguine Evangelii semen fecundum reddiderunt, quod missionarii largiter illas inter gentes diffuderant. Eorum sacrificii auctores Calviniani Batavi fuerunt, qui solum illud obtinentes, pedetemptim catholicis religionis cultusque ademerunt libertatem et eos saeva persecutione insectati sunt. Primus fidei clarorum testium manipulus die xvi mensis Iulii anno MDCXLV morte occubuit. Dies illa dominica fuit atque fideles in templum convenerant alicuius oppidi Cunhaú vocati, quod LXXX fere chiliometra abest a Natalensi urbe. Parochus Andreas de Soveral, et ipse Brasiliensis populi filius, Missam celebrabat, cui LXIX ferme homines, vel pauciores alia ad historica documenta, intererant. Post panis vinique consecrationem, milites et Indi omnes ianuas clauserunt omnesque effugii templi aditus intercluserunt atque repente inermes fideles necare coeperunt, qui violentiae illatae obstiterunt, sed cum eos senex pastor cohortaretur, precantes martyrium ex voluntate susceperunt. Eorum nomina, praeter Andream de Soveral presbyterum et Dominicum Carvalho laicum, haud sunt tradita. Reliqui Dei Servi coronam vitae die III mensis Octobris eiusdem anni in loco quodam TJruaçu appellato sunt consecuti. Ante quam necarentur crudelissime ii sunt cruciati, sed a fide catholica deficere noluerunt. Ambrosius Franciscus Ferro, Natalensis parochus, peculiari saevitia est vexatus, cum Acta Ioannis Pauli Pp II 341 Christi esset minister. Inter eos qui sunt interempti, ex quibus complures ad ipsius paroeciam pertinebant, laicus quidam eminuit, Matthaeus Moreira, qui, cum carnifices a tergo eiusdem cor eruerent, suam erga sacram Eucharistiam fidem proclamare valuit, dicens: « Laudatum sit Sanctissimum Sacramentum ». Ex iis qui morte occubuerunt haec traduntur nomina: Antonius Vilela iunior, Iosephus do Porto, Franciscus de Bastos, Didacus Pereira, Ioannes Lostau Navarro, Antonius Vilela Cid, Stephanus Machado de Miranda, Vincentius de Souza Pereira, Franciscus Mendes Pereira, Ioannes da Silveira, Simon Correia, Antonius Baracho, Ioannes Martins ac septem Socii, Emmanuel Rodrigues Moura eiusque uxor, filia quaedam Antonii Vilela iunioris, filia Francisci Dias iunioris, duae filiae Stephani Machado de Miranda. Insignis horum triginta martyrum testificatio saeculorum decursu oblivione haud est exstincta. Beatificationis Causa seu martyrii declaratio ab Archiepiscopo Natalensi anno MCMLXXXIX incepta est. Suetis inquisitionibus historicis ac theologicis felici cum exitu absolutis, apud Congregationem de Causis Sanctorum, Nobis coram Decretum super martyrio die xxi mensis Decembris anno MCMXCVIII prodiit. Statuimus igitur ut beatificationis ritus die v mensis Martii iubilaris Anni bis millesimi Romae celebraretur. Hoc igitur die in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Hectoris de Araújo Sales Archiepiscopi Natalensis, Michaelis Cardinalis Michai Kitbunchu Archiepiscopi Bangkokiensis, Alexandri Kaszkiewicz Episcopi Grodnensis Latinorum, Richardi Cardinalis Vidal Archiepiscopi Caebuani, et Pauli Iosephi Pham Dinh Tung Archiepiscopi Hanoiensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et viginti octo Socii, Nicolaus Bunkerd Kitbamrung, Maria Stella Adelaidis Mardosewicz et decem Sociae, Petrus Calungsod et Andreas a Phu Yen Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Andreae de Soveral, Ambrosii Francisci Ferro et viginti octo Sociorum die tertia Octobris; Nicolai Bunkerd Kitbamrung die decima secunda Ianuarii; Mariae Stellae Adelaidis Mardosewicz et decem Sociarum die quarta Septembris; Petri Calungsod die secunda Aprilis; et Andreae a Phú Yen die vicesima sexta Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. 342 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cunctis hominibus fulgentia exhibent exempla praeclari hi martyres, unde catholica fides et probandaque opera usque proferantur et quam plurimos homines ubique terrarum attingant, quo cuncti supernis firmati praesidiis, salutifera Domini dona et Evangelii beneficia prolixius adipiscantur. Quae autem decrevimus, volumus nunc et' in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die v mensis Martii, anno MM, Pontificatus Nostri vicesimo secundo. De mandato Summi Pontificis £8 ANGELUS card. SODANO Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 471.937 II Venerabili Dei Servo Iosepho Columbae Marmion Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — «Mihi vivere Christus est» (Philp 1, 21). Christianus quisque, per baptismum Christo insertus, Christi vitam agit atque in Spiritu Sancto Patrem clarificat, qui « praedestinavit nos in adoptionem filiorum» (Eph 1, 5). Christus, animae vita, lux fuit, vis ac laetitia, quibus Venerabilis Dei Servus Iosephus Columba Marmion illuminatus est et sustentatus, qui nihil Christo diligendo antevertit, quique in Ecclesia quod bonum sanctumque est scriptis ac multo magis operibus ostendit. Sodalis hic insignis Ordinis sancti Benedicti, Dublini in Hibernia die i mensis Aprilis anno MDCCCLVIII ortus est. Romae in theologica disciplina conducibiliter institutus, die xvi mensis Iunii anno MDCCCLXXXI dioecesanus presbyter consecratus est. Nonnullos annos apostolatui et philosophiae Dublinensibus Seminarii tironibus tradendae operam studiose dedit. Superioribus adsentientibus anno MDCCCLXXXVI suum pristinum propositum persequi potuit atque Ordinem sancti Benedicti apud Abbatiam Maredsous ingressus est, quae in dioecesi Namurcensi intra Belgarum fines sita est. Novum Columbae nomen obtinens, novitiatum egit atque in firmo fundamento innitens, Christo dona praebenti et cohortanti sese addixit idemque difficultates Acta Ioannis Pauli Pp. II 343 et incommoda, quae monachorum ex praescriptis oriuntur, superavit. Anno M D C C C L X x x v i n temporalia et MDCCCXCI perpetua vota nuncupavit. Fidei lumine perductus, per probanda opera alacriter Evangelii sanctique Benedicti regulae semitam tenuit, magistri doctrinam obsequenter sectando, opus Dei devote celebrando, Abbatiae Collegii pueris iuvenibusque monachis doctrinam tradendo. Ex eo tempore inquisitione ac precatione christianas veritates praedicandas curavit, e Sacris Litteris deprompta doctrina. In Abbatiam Montis Caesaris condendam suam operam contulit, ubi prudenter ac animose complura officia sustinuit, scilicet communitatis prioris, theologiae magistri, concionatoris et confessarii egit partes. Maredsous Abbatiae monachi anno MCMIX eum abbatem relegerunt. Dei Servus ad Benedectinam regulam superioris munus quam optime gessit ipsius Christi intra Abbatiam vice fungens. At moderatoris cum tueretur serviendi voluntate partes, contumelias aerumnasque habuit, quas primum bellum mundanum auxit. Per praedicationem, spiritale moderamen, scripta, quae Ecclesiae huius temporis locupletant thesaurum, amplum frugiferumque magisterium egit. Pastorali caritate permotus, complurium sacerdotum, monachorum, religiosorum laicorumque vitam interiorem curavit. Quod aliis tradebat ipse simpliciter, perseveranter ac perfecte faciebat. Dei coniunctionem coluit. Sacra liturgia, meditatio, vestigatio, erga sacram Eucharistiam Deique Matrem devotio, eius monasticam consecrationem, actuosum apostolatum sustentarunt, qui saepe extra Abbatiam versabatur. Meritis onustus ac sanctitatis fama perfusus, die XXX mensis Ianuarii anno MCMXXIII obdormivit in Domino. Beatificationis canonizationisque Causa in dioecesi Namurcensi anno MCMLVII incohata est. His a iure statutis absolutis rebus, Nobis coram die xxviii mensis Iunii anno MCMXCIX decretum prodiit, quo declaravimus abbatem Iosephum Columbam Marmion virtutes théologales, cardinales iisque adnexas, heroum in modum exercuisse. Mira exinde sanatio felici cum exitu vestigata est, quae anno MCMLXVI contigit quaeque Dei Servo est adscripta. Decretum super miro die xxvn mensis Ianuarii anno MM foras emisso, statuimus ut beatificationis ritus die III mensis Septembris subsequentis celebraretur. Hodie igitur in foro Petriano inter sacra hanc ediximus formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Romana Dioecesi, Dionysii Cardinalis Tettamanzi, Archiepiscopi Ianuensis, Petri Cardinalis Eyt, Archiepiscopi Burdigalensis, et Andreae Mutiani Léonard, Episcopi Namurcensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in epi- 344 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale scopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Pius IX, Ioannes XXIII, Thomas Reggio, GulielmusIosephus Chaminade et Columba Marmion Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Pii IX die septima Februarii, Ioannis XXIII die undecima Octobris, Thomae Reggio die nona Ianuarii, GulielmiIosephi Chaminade die vicesima secunda Ianuarii et Columbae Marmion die tertia Octobris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Prudentiam, doctrinam, pietatem insignis huius viri extollere placet, qui sua opera luculenter in religiosae suae familiae sodales ceterosque homines contulit, complens ipse quod docebat. Exoptamus igitur ut huius caelitis testificationibus incitati homines qui nunc sunt ad superna mansuraque certo gradu contendant. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die in mensis Septembris, anno MM, Pontificatus Nostri altero et vicesimo. De mandato Summi Pontificis 6B ANGELUS card. SODANO Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n, 486.074 ALLOCUTIONES I In basilica Ostiensi habita.* 1 1. «Io sono la via, la verità e la vita». Queste parole del Vangelo di Giovanni hanno rischiarato, come luce, la Settimana di preghiera per l'unità dei cristiani che si conclude oggi; esse rifulgono come una sorta di programma per il nuovo millennio nel quale ci siamo avviati. Sono lieto di rivolgere un deferente e cordiale saluto ai delegati delle Chiese e Comunità ecclesiali, che hanno accolto il mio invito e sono oggi *Die 25 Ianuarii 2001 Ov 14, 6 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 345 qui presentí per prendere parte a questa Celebrazione ecumenica della Parola, con la quale intendiamo concludere in modo solenne i giorni dedicati ad una più intensa preghiera per la grande causa che sta a cuore a tutti noi. Attraverso i membri delle Delegazioni qui convenute intendo far giungere ai responsabili ed ai fedeli delle rispettive Confessioni, insieme con il mio saluto, un fraterno abbraccio di pace. 2. « Io sono la via, la verità e la vita ». Il cuore dell'uomo, come quello dei discepoli di Gesù, resta spesso turbato di fronte agli eventi imprevedibili dell'esistenza. Molti, specialmente giovani, si interrogano sulla strada da percorrere. Nella tempesta di parole da cui sono ogni giorno assaliti, si domandano quale sia la verità, quale sia l'orientamento giusto, come si possa sconfìggere con la vita la potenza della morte. Sono interrogativi di fondo, che esprimono il risveglio in molti di una nostalgia della dimensione spirituale dell'esistenza. A questi interrogativi Gesù ha già risposto quando ha affermato: « Io sono la via, la verità e la vita ». Compito dei cristiani è di riproporre oggi, con la forza della loro testimonianza, questo annuncio decisivo. Solo così l'umanità contemporanea potrà scoprire che Cristo è la potenza e la sapienza di Dio, che in 'Lui soltanto sta la pienezza di ogni umana aspirazione. 2 3 4 3. Il movimento ecumenico del ventesimo secolo ha avuto il grande merito di riaffermare chiaramente la necessità di questa testimonianza. Dopo secoli di separazione, di incomprensioni, di indifferenza e, purtroppo, di contrapposizioni, è rinata nei cristiani la consapevolezza che la fede in Cristo li unisce, e che essa è una forza capace di superare ciò che li separa. Per grazia dello Spirito Santo, con il Concilio Vaticano II, la Chiesa cattolica si è impegnata in modo irreversibile a percorrere la via della ricerca ecumenica. Non si debbono e non si possono sminuire le differenze tuttora esistenti tra di noi. Il vero impegno ecumenico non ricerca compromessi e non fa concessioni per quanto attiene la Verità. Esso sa che le separazioni tra i cristiani sono contrarie alla volontà di Cristo; sa che esse sono uno scandalo, 5 6 2 3 4 6 6 Cfr Cfr Cfr Cfr Cfr Gv 14, 1 1 Cor 1, 24. Gaudium et spes, 45 Lettera Enciclica Ut unum sint, 20. 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 346 che indebolisce la voce del Vangelo. Il suo sforzo non è di ignorarle, ma di superarle. Al tempo stesso, la consapevolezza di ciò che ancora manca alla piena comunione ci fa apprezzare maggiormente quanto già condividiamo. Infatti, malgrado i malintesi ed i tanti problemi che ci impediscono ancora di sentirci pienamente uniti, importanti elementi di santificazione e di verità dell'unica Chiesa di Cristo, anche fuori dalle frontiere visibili della Chiesa cattolica, spingono verso la piena unità. Al di fuori della Chiesa cattolica infatti non c'è il vuoto ecclesiale. Esistono anzi molti frutti dello Spirito come, ad esempio, la santità e la testimonianza a Cristo, spinta a volte fino all'effusione del sangue, che inducono all'ammirazione e alla gratitudine. 7 8 9 I dialoghi che si sono sviluppati dal Concilio Vaticano II in poi hanno recato una nuova consapevolezza dell'eredità e del compito comune dei cristiani, ed hanno avuto risultati molto significativi. Non abbiamo certo raggiunto la meta, ma abbiamo fatto importanti passi in avanti. Da estranei e, spesso, avversari quali eravamo, siamo diventati vicini e amici. Abbiamo riscoperto la fraternità cristiana. Sappiamo che il nostro Battesimo ci inserisce nell'unico Corpo di Cristo, in una comunione non ancora piena, ma tuttavia reale. Abbiamo tutte le ragioni di lodare il Signore e di ringraziarlo. 10 4. Con animo profondamente riconoscente, ripercorro con il ricordo l'Anno giubilare. Esso ha registrato, nell'impegno ecumenico, segnali davvero profetici e commoventi. Rimane luminoso nella memoria l'incontro in questa Basilica, il 18 gennaio 2000, quando per la prima volta una Porta Santa è stata aperta alla presenza di delegati delle Chiese e Comunità ecclesiali di tutto il mondo. Anzi, il Signore mi ha concesso ancora di più: ho potuto varcare la soglia di quella Porta, simbolo di Cristo, affiancato dal rappresentante del mio Fratello d'Oriente, il Patriarca Bartolomeo e dallo stesso Primate della Comunione Anglicana. Per un tratto — un tratto troppo breve! — abbiamo fatto strada insieme. Quanto è stato incoraggiante quel breve cammino, segno della provvidenza di Dio lungo la via che resta da percorrere! Ci siamo ritrovati insieme con i rappresentanti di numerose Chiese e Comunità eccle11 7 8 9 10 II Cfr Cfr Cfr Cfr Cfr Lumen gentium, 8, 15; Unitatis redintegratio, 3. Ut unum sint, 13 Unitatis redintegratio, 4; Ut unum sint, 12, 15. Ut unum sint, 4Is. Novo millennio ineunte, 12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 347 siali il 7 maggio, davanti al Colosseo, per la commemorazione dei Testimoni della fede del XX secolo: abbiamo sentito quella celebrazione come un seme di vita per l'avvenire. Con gioia ho aderito all'iniziativa del Patriarca ecumenico, Bartolomeo I, di celebrare il millennio con una giornata di preghiera e di digiuno, alla vigilia della Trasfigurazione, il 6 agosto 2000. Penso pure con sentimenti di interiore commozione agli incontri ecumenici che ho potuto avere durante il mio pellegrinaggio in Egitto, al Monte Sinai e specialmente in Terra Santa. Ricordo inoltre con gratitudine la visita della Delegazione che mi ha inviato il Patriarca ecumenico per la festa dei Santi Pietro e Paolo, e la visita del Patriarca Supremo e Catholicos di tutti gli Armeni, Karekin II. Né posso dimenticare le persone di tanti rappresentanti delle altre Chiese e Comunità ecclesiali, che ho incontrato a Roma in questi ultimi mesi. 12 5. Il Giubileo ha anche richiamato, in modo salutare, la nostra attenzione sulle dolorose separazioni che ancora permangono. Non sarebbe onesto mascherarle o ignorarle. Esse non debbono tuttavia sfociare in rimproveri reciproci o provocare scoraggiamento. Il dolore per le incomprensioni o i malintesi deve essere superato con la preghiera e la penitenza, con gesti d'amore, con la ricerca teologica. Le questioni ancora aperte non devono essere sentite come un ostacolo al dialogo, ma come un invito al confronto franco e caritatevole. Ritorna la domanda: Quanta est nobis via? Non ci è dato saperlo, ma ci anima la speranza di essere guidati dalla presenza del Risorto e dalla forza inesauribile del suo Spirito, capace di sorprese sempre nuove. 13 Forti di questa certezza, guardiamo al nuovo millennio. Esso sta davanti a noi come una immensa distesa d'acqua nella quale dobbiamo gettare le reti. Il mio pensiero va soprattutto ai giovani che edificheranno il nuovo secolo e potrebbero cambiarne l'impronta. La nostra testimonianza concorde è un dovere nei loro confronti. 14 6. Un compito fondamentale, in questa prospettiva, è la purificazione della memoria. Nel secondo millennio siamo stati opposti e divisi, ci siamo 12 13 14 Cfr Novo millennio ineunte, 7, 41. Cfr ibid., 12. Cfr Lc 5, 6s. 348 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale reciprocamente condannati e combattuti. Dobbiamo dimenticare le ombre e le ferite del passato ed essere protesi verso l'ora di Dio che viene. Purificare la memoria significa anche edificare una spiritualità di comunione (koinônia), ad immagine della Trinità, che incarna e manifesta l'essenza stessa della Chiesa. Dobbiamo vivere nel concreto la comunione che, quantunque non piena, già esiste tra noi. Lasciando alle spalle i malintesi, dobbiamo incontrarci, conoscerci meglio, imparare ad amarci reciprocamente, collaborare fraternamente insieme per quanto ci è possibile fare. Il dialogo della carità, tuttavia, non sarebbe sincero senza il dialogo della verità. Il superamento delle nostre differenze comporta una seria ricerca teologica. Non possiamo scavalcare le differenze; non possiamo modificare il deposito della fede. Ma possiamo senz'altro cercare di approfondire la dottrina della Chiesa alla luce della Sacra Scrittura e dei Padri, e spiegarla in modo che essa sia comprensibile oggi. 15 16 Non è tuttavia dato a noi di « fare l'unità ». Essa è dono del Signore. Dobbiamo dunque pregare, come abbiamo fatto durante questa settimana, perché ci sia donato lo Spirito dell'unità. La Chiesa cattolica, in ogni celebrazione eucaristica prega: « O Signore, non guardare ai nostri peccati, ma alla fede della tua Chiesa, e donale unità e pace secondo la tua volontà ». La preghiera per l'unità è presente in ogni Eucaristia. Essa è l'anima di tutto il movimento ecumenico. 17 7. Il nuovo anno appena iniziato è un tempo quanto mai propizio per testimoniare insieme che Cristo è « la via, la verità e la vita ». Avremo modo di farlo, e già si delineano spunti promettenti. Nel 2001, ad esempio, tutti i cristiani celebreranno la Resurrezione di Cristo nella medesima data. Ciò dovrebbe incoraggiarci a trovare un consenso per una data comune di questa festa. La vittoria di Cristo sulla morte e sull'odio ha ispirato anche l'iniziativa del Consiglio Ecumenico delle Chiese di dedicare i prossimi dieci anni a sconfiggere la violenza. Grande è la mia aspettativa per i viaggi che mi condurranno in Siria ed in Ucraina. E mio desiderio che essi contribuiscano alla riconciliazione e alla pace tra i cristiani. Ancora una volta mi farò pellegrino, in cammino sulle strade del mondo per testimoniare Cristo « via, verità e vita ». 15 16 17 Cfr FU 3, 13. Cfr Novo millennio ineunte, 42. Cfr Ut unum sint, 21. Acta Ioannis Pauli Pp II 349 La vostra presenza a questa celebrazione, carissimi delegati delle Chiese e Comunità ecclesiali, mi incoraggia in questo impegno, che sento come parte essenziale del mio ministero. Proseguiamo insieme, con nuovo slancio, nel cammino verso la piena unità! Cristo cammina con noi. A Lui sia gloria nei secoli dei secoli. Amen. II Ad musicae sacrae cultores.* Signor Cardinale, Cari amici, 1. Saluto cordialmente tutti voi, partecipanti al Congresso internazionale di Musica Sacra, ed esprimo la mia viva gratitudine alle autorità che hanno promosso l'incontro, il Pontifìcio Consiglio per la Cultura, l'Accademia Nazionale di santa Cecilia, il Pontificio Istituto di Musica Sacra, il Teatro dell'Opera di Roma e la Pontifìcia Accademia di Belle Arti e Lettere dei Virtuosi al Pantheon. Un grazie particolare va al Cardinale Paul Poupard per le gentili parole di saluto, che mi ha rivolto a vostro nome. Je suis heureux de vous accueillir, compositeurs, musiciens, spécialistes en liturgie et enseignants de musique sacrée, venus du monde entier. Vos compétences assurent à ce Congrès une réelle qualité artistique et liturgique, et une incontestable dimension universelle. Je souhaite la bienvenue aux Représentants qualifiés du Patriarcat œcuménique de Constantinople, du Patriarcat de l'Eglise orthodoxe russe et de la Fédération luthérienne mondiale, dont la présence constitue un appel stimulant à mettre en commun nos trésors musicaux. De telles rencontres permettront d'avancer sur le chemin de l'unité à travers la prière qui trouve une de ses plus belles expressions dans nos patrimoines culturels et spirituels. Je salue enfin avec respect et reconnaissance les Représentants de la Communauté juive qui ont bien voulu apporter leur expérience spécifique aux spécialistes de la musique sacrée chrétienne. 2. « Le chant de louange qui résonne éternellement au ciel et que Jésus Christ, souverain prêtre, a introduit dans cette terre d'exil, a toujours été *Die 27 Ianuarii 2001. 350 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale continué par l'Église au cours des siècles, avec constance et fidélité, dans la merveilleuse variété de ses formes ». La Constitution apostolique Laudis canticum, par laquelle le Pape Paul VI promulguait en 1970 l'Office divin, dans la dynamique du renouveau liturgique inauguré par le Concile Vatican II, exprime d'emblée la vocation profonde de l'Église, appelée à vivre le service quotidien de l'action de grâce dans une continuelle louange trinit a t e . L'Église déploie son chant perpétuel dans la polyphonie des multiples formes d'art. Sa tradition musicale constitue un patrimoine d'une valeur inestimable, car la musique sacrée est appelée à traduire la vérité du mystère qui se célèbre dans la liturgie. Dans la suite de l'antique tradition juive, dont le Christ et les Apôtres étaient nourris, la musique sacrée s'est développée au long des siècles sur tous les continents, selon le génie propre des cultures, manifestant le magnifique élan créateur déployé par les diverses familles liturgiques d'Orient et d'Occident. Le dernier Concile a recueilli l'héritage du passé et réalisé un travail systématique précieux dans une visée pastorale, consacrant à la musique sacrée tout un chapitre de la Constitution sur la Sainte Liturgie Sacrosanctum Concilium. Du temps du Pape Paul VI, la Sacrée Congrégation des Rites a précisé la mise en œuvre de cette réflexion par l'Instruction 1 2 3 Musicam sacram.* 3. La música sacra es parte integrante de la liturgia. El canto gregoriano, reconocido por la Iglesia como « el canto propio de la liturgia romana », es un patrimonio espiritual y cultural único y universal, que se nos ha transmitido como la expresión musical más límpida de la música sacra, al servicio de la Palabra de Dios. Su influencia en el desarrollo de la música en Europa fue considerable. Tanto los doctos trabajos de paleografía de la Abadía de Saint-Pierre de Solesmes y la edición de las recopilaciones de canto gregoriano, fomentadas por el Papa Pablo VI, como la multiplicación de los coros gregorianos, han contribuido a la renovación de la liturgia y de la música sacra en particular. 5 La Iglesia, si bien reconoce el lugar preeminente del canto gregoriano, se muestra también acogedora de otras formas musicales, especialmente la po1 Cf. Sacrosanctum Concilium, n. 112. 2 Cf. 1 Ch 16, 4-9.23; Ps 80 Cf. Mt 26, 30; Ep 5, 19; Col 3, 16. 5 mars 1967. 3 4 5 Ibid., 116. 351 Acta Ioannis Pauli Pp. II lifonía. En todo caso, es conveniente que estas diversas formas musicales sean acordes « con el espíritu de la acción litúrgica ». Desde esta perspectiva, es particularmente evocadora la obra de Pier Luigi da Palestrina, el maestro de la polifonía clásica. Su inspiración le convierte en modelo de compositores de la música sacra, que él puso al servicio de la liturgia. 6 4. The twentieth C e n t u r y , particularly the second half, saw a development of popular religious music in line with the desire expressed by the Second Vatican Council that it be "skilfully fostered". This form of singing is particularly suitable for the participation of the faithful, both in devotional practices and in the liturgy itself. It requires of composers and poets qualifies of creativity, in order to open the hearts of the faithful to the deeper significance of the text of which the music is the instrument. This is also true of traditional music, for which the Council expressed great esteem and requested that it be given "its proper place both in educating people's religious sense and in adapting worship to their native genius". 7 8 Popular singing, which is a bond of unity and a joyful expression of the community at prayer, fosters the proclamation of the one faith and imparts to large liturgical assemblies an incomparable and recollected solemnity. Düring the Great Jubilee, I had the joy of seeing and hearing large numbers of the faithful gathered in Saint Peter's Square celebrating with one voice the Church's thanksgiving. I once again thank ail those who contributed to the Jubilee célébrations: the use of the resources of sacred music, especially during the Papal célébrations, was exemplary. Gregorian chant, classical and contemporary polyphony, popular hymns, particularly the Hymn of the Great Jubilee, made possible liturgical célébrations which were fervent and of high quality. Organ and instrumental music also had their place in the Jubilee célébrations and made a magnificent contribution to the uniting of hearts in faith and charity, transcending the diversity of languages and cultures. The Jubilee year also saw the S t a g i n g of numerous cultural events, particularly concerts of religious music. This form of musical expression, which is as it were an extension of sacred music in the strict sense, is of particular significance. Today, when we are commemorating the centenary of the death of the great composer Giuseppe Verdi, who owed much to the 6 7 8 Ibid. Sacrosanctum Concilium, 118. Ibid. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 352 Christian héritage, I wish to thank the composers, conduetors, musicians, performers, and also the heads of societies, organizations and musical associations for their efforts to promote a répertoire which is culturally rich and expresses the great values linked to Biblical révélation, the life of Christ and the Saints, and the mysteries of life and death celebrated by the Christian liturgy. Religious music likewise builds bridges between the message of salvation and those who, while not yet fully accepting Christ, are sensitive to beauty, for "beauty is a key to the mystery and a call to transcendens". Beauty makes a fruitful dialogue possible. 9 5. L'applicazione degli orientamenti del Concilio Vaticano II circa il rinnovamento della musica sacra e del canto liturgico — in particolare nei Cori, nelle Cappelle musicali e nelle Scholae Cantorum — chiede oggi una solida formazione ai pastori e ai fedeli sul piano culturale, spirituale, liturgico e musicale. Essa domanda inoltre una riflessione approfondita per definire i criteri di costituzione e di diffusione di un repertorio di qualità, che permetta all'espressione musicale di servire in maniera appropriata al suo fine ultimo che è «la gloria di Dio e la santificazione dei fedeli». Ciò vale in particolare per la musica strumentale. Anche se l'organo a canne rimane lo strumento per eccellenza della musica sacra, le composizioni musicali odierne integrano formazioni strumentali sempre più diversificate. Auspico che tale ricchezza aiuti la Chiesa orante, affinché la sinfonia della sua lode si accordi con il « diapason » di Cristo Salvatore. 10 6. Cari amici musicisti, poeti e liturgisti, il vostro apporto è indispensabile. « Quante composizioni sacre sono state elaborate nel corso dei secoli da persone profondamente imbevute del senso del mistero! Innumerevoli credenti hanno alimentato la loro fede alle melodie sbocciate dal cuore di altri credenti e divenute parte della liturgia o almeno aiuto validissimo al suo decoroso svolgimento. Nel canto la fede si sperimenta come esuberanza di gioia, di amore, di fiduciosa attesa dell'intervento salvifico di Dio ». Sono certo della vostra generosa collaborazione per conservare ed incrementare il patrimonio culturale della musica sacra al servizio di una liturgia fervorosa, luogo privilegiato di inculturazione della fede e di evangelizu 9 10 11 Letter to Artists, 16. Sacrosanctum Concilium, 112. Lettera agli Artisti, 12. 353 Acta Ioannis Pauli Pp. II zazione delle culture. Vi affido per questo all'intercessione della Vergine Maria, che ha saputo cantare le meraviglie di Dio, ed imparto con affetto a voi e alle persone a voi care l'Apostolica Benedizione. III Ad Hungariae episcopos.* Bíboros Űr, Tisztelt Püspöktestvéreim! 1. A mi Urunk Jézus Krisztus kegyelme, az Atyaisten szeretete és a Szentlélek egyesítő ereje legyen Mindnyájatokkal. Örömmel fogadlak Ben­ neteket ad limina látogatástok alkalmából. Az Apostolfej edelem sírjához ve­ zető zarándoklat jelentős esemény minden egyes Főpásztor számára: lehető­ séget nyújt arra, hogy kifejezze közösségét Péter Utódjával és megossza ve­ le püspöki szolgálatával járó gondjait és reményeit. Látogatástokat két jeles alkalom határozza meg: egyrészt röviddel eze­ lőtt zártuk be a Nagy Jubileum Szent Kapuját, másrészt hazátokban to­ vább tartanak annak millenniumi ünnepségei, hogy államiságtok kereszténynyé vált. Ez alkalmakból már lehetőségem nyílott, hogy üdvözöl­ jelek Benneteket, előbb Bíboros Államtitkárom által, aki helyettesített Szent István ünnepén, majd személyesen, amikor, néhány hónappal ezelőtt, hazátok nemzeti zarándoklatát vezetve eljöttetek Szent Péter sírjához. 2. Aki eredményes akar lenni a jövőben, vissza kell térjen saját gyöke­ reihez. A jubileumi ünnepségek úgy Rómában, mint hazátokban, arra a történelmi eseményre koncentráltak, amely a kereszténység kezdetét jelen­ tette. A Nagy Jubileum arra hívott, hogy tekintetünk vessük pilla­ natra, amelyben Isten Igéje, Ő, aki ugyanaz tegnap, ma és mindörökké,1 fölvette emberi természetünket és beleszületett az időbe. Hő kívánságom, hogy szemünket vessük az ember egyedüli Megváltójára, amint azt kifejez­ tem minap megjelent Novo millennio ineunte kezdetű Apostoli Levelemben. Ebben a dokumentumban a jövő igényes programját hirdettem meg, kifej­ tettem néhány alapvető gondolatot, melyeket azért tartok fontosnak, hogy *Die 30 Ianuarii 2001 1 vö. Zsid 13, 8. 25 - A.A.S. 354 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tekintetünk ne fordítsuk el az Üdvözítő arcáról, és hogy a gyakorlatban is foganatosítsuk az evangéliumi üzenetet. Az Egyház Főpásztorainak első feladata a hitigazságok hirdetése, ame­ lyek a Megtestesülésben és a húsvéti misztériumban csúcsosodnak ki. Üze­ netünk az értünk meghalt és föltámadt Istenember-Krisztus arcának elmél­ kedéséből meríti erejét. Csak azért, mert Isten Fia valóságosan emberré lett, lehetünk mi is, emberek, Benne és Általa, valóban Isten fiaivá. A hangsúlyt a Krisztusról való elmélkedésre helyezve világos jelét adjátok azon törekvésteknek, hogy missziótok lelki és pasztorális jelleget öltsön, s ez majd késedelem nélkül hatással lesz a Rátok bízottak életmódjára. 3. Ebben az összefüggésben szeretném kifejezni nagyrabecsülésemet azon erőfeszítésteik iránt, amelyekkel ápoljátok részegyházaitok papságában, szerzeteseiben és laikus híveiben azt a hiteles lelkiséget, amely képessé teszi őket arra, hogy a jubileumi élményekből merített lelkesedés új lendületével válaszoljanak az egyes pasztorális kihívásokra. Ezzel kapcsolatban ismét ar­ ra a programra utalnék, amit Novo millennio ineunte kezdetű Apostoli Le­ velemben adtam közzé, egybegyűjtve benne néhány igényes evangéliumi imperatívuszt. Krisztus azért jött, hogy életünk legyen és bőségben le­ gyen.2 Az Őrá függesztett tekintet arra kötelez, hogy minden tekintetben elfogadjuk ezt az ajándékát, kezdve a fizikai életen. Sokkal inkább, mint bármikor, a harmadik évezred küszöbén, érezzük annak szükségét, hogy ol­ talmazzuk és ápoljuk az életet. Szükség van arra, hogy élesztgessük korunkban « az élet kultúráját ». Ismeretes számomra elkötelezettségtek, amelynek jegyében fáradoztok az élet védelmében. De fáradhatatlan munkásságtok ellenére hazátokban is mutatkoznak azok a nyugtalanító jelenségek, amelyek az öreg kontinens számos országában a halál kultúrájának mind nyugtalanítóbb terjedésére utalnak. Az utóbbi évtizedek abortusz-statisztikái riasztóak országotokban. Arra kell indítsanak, hogy félelem nélkül és határozottan kiálljunk az élet védelmében, annak minden egyes szakaszában, a fogamzástól egészen a ter­ mészetes halálig. Tegyetek meg minden lehetőt, hogy gyermekeik kihordá­ sára bátorítsátok az áldott állapotban lévő anyákat. Ezekben a drámai időkben az Egyháznak fontos feladatai vannak. A keresztényeknek inkább azzá kell válniok, amire hivatottak: a föld sója és 2 vö„ Jn 10, 10. Acta Ioannis Pauli Pp. II 355 a világ világossága.3 Ez a nemes hivatás legfőképpen a Főpásztorokat köte­ lezi a Timóteushoz írt második levél szerint: készek kell legyenek, hogy akár alkalmas, akár alkalmatlan, hirdessék az igét.4 Álljatok ki mindenütt, ha úgy látjátok: meg kell védeni Istent és embert. Nem vagytok e világból, de ne határoljátok el magatokat a világtól.5 Annak a laikus társadalomnak, amely egyre inkább hallgat Istenről, szüksége van hangotokra. Hogy a tár­ sadalomnak lelket adjatok, meggyőző erővel hat, ha szövetkeztek más egyházak és egyházi jellegű közösségek főpásztoraival. Az együttműködést széles területen teszi lehetővé a tanúságtétel ökumenizmusa. 4. Az Egyház aktuális környezetét Magyarországon nem csupán a vallá­ sos közömbösség agnoszticizmusa jelenti. Ha el is hárítják, vagy elhallgat­ ják Őt, Isten jelen van benne. Bizonyos: számosan úgy élnek, mintha Isten nem létezne. De az Őrá való vágyakozás mindig elevenen él a szívekben. Az ember ugyanis nem elégszik meg a pusztán emberivel, hanem az őt meghaladó igazságot keresi, mert azt látja, ha nem is egészen világosan, hogy benne találja meg saját életének értelmét. Az Egyház nagy és kedve­ ző lehetősége az, hogy az élet értelmét kutató kérdésre választ tud adni. Tárjuk fel tehát kapuinkat mindazok előtt, akik őszintén keresik Istent! Aki az Egyházon az igazságot keresi, joga van arra, hogy hitelesen és teljes­ ségében része lehessen Isten Igéjében, legyen az az írás által vagy a hagyo­ mány útján.6 így az igazság keresését megvédjük a határozatlan, irracioná­ lis és szinkretiszikus vallásosság veszélyeitől, és Isten élő Egyháza « az igaz­ ság oszlopa és biztos alapja » lesz.7 5. Az Egyházat különféle módon érte üldöztetés hazátokban: előbb erő­ szak alkalmazásával, majd kifinomultabb, szövevényesebb módon. Az utób­ bi tíz esztendőben az Egyház egy másfajta valóságot tapasztalt meg: a « rendszerváltás » nem csak újfajta szabadságot hozott, hanem egyfajta « fo­ gyasztói sokk » -ot is. Az anyagi javak kerültek előtérbe, olyan sürgető erő­ vel, hogy gyakran elfojtják a vallási és erkölcsi értékek iránti vágyat. De az idő múltával, az ember, ha lelke táplálék nélkül marad és csak keze te3 4 5 6 7 vö, Mt 5, 13-14. vö, 2 Tim 4, 2. vö, Jn 15, 19. vö, Dei Verbum, 10. 1 Tim 3, 15. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 356 lik meg, megtapasztalja az ürességet: « Nem csak kenyérrel él az ember, ha­ nem minden igével, amely Isten ajkáról való ».8 Ezzel kapcsolatban ki szeretném fejezni aggodalmam a vasárnappal kapcsolatban: egyre inkább fenyeget a veszély, hogy elveszíti jelentőségét. Dies Domini kezdetű Apostoli Levelemben a vasárnapot az Úr és az ember napjaként mutattam be. Meg óhajtom ismételni azt a gondolatot, amelyet szívemen viselek: az ember, személy mivoltában nem eshet a gazdasági ér­ dekek rabságába. Ennek kockázata valóságos, mert a « fogyasztói társada­ lom », amelyben Istent gyakran halottnak állítják be, elegendő bálványt emelt, így a minden áron való profit bálványát. A Nagy Jubileum folya­ mán e társadalomnak megnyilvánult egy másik arculata is: számosan fedez­ ték fel a kereszténység tartalékait, az Egyház tartalékait, az oly sok hívő által tanúsított és megélt hitet. Bár a látszat ellenkező benyomást kelt, a keresztény hit mélyen belegyökerezett népetek lelkébe. Rátok vár, hogy fölébresszétek Isten hangját az emberek lelkiismeretében. 6. A hit igazságának meg kell feleljen a megélt tanúságtétel. Az Egyház Magyarországon, bár nem bővelkedik anyagiakban, oly sok tagjának hitta­ núsága és életszentsége révén lelki kincsekben mérhetetlenül gazdag. Külö­ nösképpen a keresztény családokra gondolok, igazi « családegyházakra ». A modern társadalom kihívásai közepette meg kell újítanunk a családpasztorációt. Ezt a kívánságomat már Rátok bíztam a feledhetetlen 2000. eszten­ dő Szent István ünnepe alkalmából Hozzátok intézett üzenetemben. így ír­ tam benne: « Legyetek tudatában a család központi szerepének, a rendezett és virágzó társadalom érdekében ».9 Örülök annak, hogy közös körlevelet ír­ va a családpasztorációról, a pasztorális gondok közepette kitüntető helyet biztosítottatok a családnak. Nagyra értékelem ezt a kollegiális tettet és kí­ vánom, hogy ezt számos más intézkedés kövesse. Az evangelizáció műve hazátokban valóban olyan nagy, hogy minden erőtöket és energiátokat igénybe veszi. Rendelkezésre állnak a hagyomá­ nyos « szószékek », mint a prédikáció, a katekézis, a lelkigyakorlatok, a kör­ levelek. De ugyanakkor vannak más fontos és új « areopágok », amelyek várnak Rátok: a rádió, a televízió, az új technológiák. Nehéz ugyan felhasználni és « evangelizálni » ezeket az új eszközöket, de fantáziával és bátorsággal lehetséges! Gratulálok a Katolikus Rádió megindításához. Egy 8 Mt 4, 4; vö. MTörv 8, 3, 8 i.h. 4. Acta Ioannis Pauli Pp. II 357 ilyen intézmény, ha jól van vezetve és felhasználva, Számotokra, Főpásztorok számára egyfajta szószékké válhat, amelyről el tudjátok érni azokat is, akik eltávolodtak az Egyháztól. 7. Kedves Testvéreim! Ha minden keresztény arra hivatott, hogy Krisz­ tushoz legyen hasonló, még inkább érvényes ez a Püspökre, aki nyája pél­ daképe. Krisztus legyen mindig életetek középpontja. Nagyon tetszik ne­ kem az a mottó, amelyet a Magyar Millenniumnak adtatok: « Múltunk a re­ ményünk — Krisztus a jövőnk ». Krisztus lesz jövőtök, ha továbbra is el­ mélkedtek arcáról; ha mindig inkább meg kívánjátok élni az Egyházat mint kommuniót; ha a paphiány, a szerzetesi és szerzetesnői jelöltek hiánya láttán elkötelezitek Magatokat a hiteles és lelkesítő hivatásápolás mellett; ha segítitek a laikus híveket, hogy fölfedezzék és még inkább megélhessék saját hivatásukat, amelyet annyira sürgetett a II. Vatikáni Zsinat. Lelkipásztori teendőitek között a fiataloknak jusson az első hely. Ebből a szempontból az elmúlt évek során nagy lépést tettetek előre, amikor szá­ mos katolikus iskolát alapítottatok újjá s felállítottátok a Katolikus Egye­ temet. Ezek az intézmények egyfajta « laboratóriumok », melyekben a fiata­ loknak megadatik, hogy fölkészüljenek az emberi szabadsághoz méltó és az igazságon alapuló keresztény életvezetésre. Aki követi lelkiismerete hangját, annak szüksége van, hogy hitelesen tökéletesítse is azt, a Tanítóhivatal ál­ tal előadott igazságok jegyében. 8. Kedves Testvéreim, ezekkel a gondolatokkal kívántalak lelkesíteni Benneteket a Rátok bízott lelkipásztori feladatok teljesítésében, hazátok Egyházának szolgálatában. Ismerve azt az odaadást, amellyel ellátjátok püspöki szolgálatotokat, szeretném kifejezni testvéri és hálás nagyrabecsülé­ semet. Minden helyzetben erősítsen Benneteket az a gondolat, hogy Jézus Krisztus nem « menedzsernek » hívott, hanem misztériumainak miniszterei­ vé szentelt föl, amikor barátainak hívott meg bennünket.10 Végezetül Titeket és küldetésteket, mint nyájaitok Főpásztorait, a Ma­ gyarok Nagyasszonya Szűzanya Mária oltalmába ajánllak. Rátok, valamint egyházmegyéitek papjaira, diakónusaira, szerzeteseire és laikus hívőire száll­ jon a mennyei kegyelmek bősége, amelynek záloga az Apostoli Áldás, s me­ lyet szívből adok Mindnyájatokra. vö Jn 15, 14-15 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 358 IV Ad Romanae Rotae tribunal.* 1. L'inaugurazione del nuovo anno giudiziario del Tribunale della Rota Romana mi offre la propizia occasione di incontrarmi ancora una volta con voi. Nel salutare con affetto tutti i presenti, mi è particolarmente gradito esprimervi, cari Prelati Uditori, Officiali ed Avvocati, il più sentito apprezzamento per il prudente ed arduo lavoro, a cui attendete nell'amministrazione della giustizia a servizio di questa Sede Apostolica. Con qualificata competenza voi operate a tutela della santità ed indissolubilità del matrimonio e, in definitiva, dei sacri diritti della persona umana, secondo la secolare tradizione del glorioso Tribunale Rotale. Ringrazio Monsignor Decano, che si è reso interprete e portavoce dei vostri sentimenti e della vostra fedeltà. Le sue parole ci hanno fatto opportunamente rivivere il Grande Giubileo, appena concluso. 2. In effetti, le famiglie sono state tra le grandi protagoniste delle giornate giubilari, come ho rilevato nella Lettera apostolica « Novo millennio ineunte In essa ho ricordato i rischi a cui è esposta l'istituzione familiare, sottolineando che « in hanc potissimam institutionem diffusum absolutumque 2 discrimen irrumpit ». Tra le più ardue sfide che attendono oggi la Chiesa vi è quella di un'invadente cultura individualista, tendente, come bene ha detto Monsignor Decano, a circoscrivere e confinare il matrimonio e la famiglia nel mondo del privato. Ritengo, pertanto, opportuno riprendere questa mattina alcune tematiche su cui mi sono soffermato in precedenti nostri incontri, per ribadire l'insegnamento tradizionale sulla dimensione naturale del matrimonio e della famiglia. 3 Il Magistero ecclesiastico e la legislazione canonica contengono abbondanti riferimenti all'indole naturale del matrimonio. Il Concilio Vaticano II, nella Gaudium et spes, premesso che «Dio stesso è l'autore del matrimonio, dotato di molteplici beni e fini », affronta alcuni problemi di moralità co4 * Die 1 Februarii 2001. Cfr n. 10. N. 47. Cfr Allocuzioni alla Rota del 28 gennaio 1991: AAS 83, pp. 947-953; e del 21 gennaio 1999: AAS 91, pp 622-627. N. 48. 1 2 3 4 359 Acta Ioannis Pauli Pp. II niugale rifacendosi a « criteri oggettivi, che hanno il loro fondamento nella natura stessa della persona umana e dei suoi atti ». A loro volta, entrambi i Codici da me promulgati, formulando la definizione del matrimonio, affermano che il « consortium totius vitae » è « per sua indole naturale ordinato al bene dei coniugi e alla generazione ed educazione dei figli ». Questa verità, nel clima creato da una sempre più marcata secolarizzazione e da una impostazione del tutto privatistica del matrimonio e della famiglia, è non solo disattesa, ma apertamente contestata. 5 6 3. Si sono accumulati molti equivoci attorno alla stessa nozione di « natura ». Soprattutto se ne è dimenticato il concetto metafisico, che è proprio quello a cui si rifanno i citati documenti della Chiesa. Si tende poi a ridurre ciò che è specificamente umano all'ambito della cultura, rivendicando alla persona una creatività ed operatività completamente autonome sul piano sia individuale che sociale. In quest'ottica, il naturale sarebbe puro dato fisico, biologico e sociologico, da manipolare mediante la tecnica a seconda dei propri interessi. Questa contrapposizione tra cultura e natura lascia la cultura senza nessun fondamento oggettivo, in balia dell'arbitrio e del potere. Ciò si osserva in modo molto chiaro nei tentativi attuali di presentare le unioni di fatto, comprese quelle omosessuali, come equiparabili al matrimonio, di cui si nega per l'appunto il carattere naturale. Questa concezione meramente empirica della natura impedisce radicalmente di comprendere che il corpo umano non è un qualcosa di estrinseco alla persona, ma costituisce insieme con l'anima spirituale ed immortale un principio intrinseco di quell'essere unitario che è la persona umana. E ciò che ho illustrato nell'Enciclica « Veritatis splendor », dove ho sottolineato la rilevanza morale di tale dottrina, tanto importante per il matrimonio e la famiglia. Si può, infatti, facilmente cercare in falsi spiritualismi una presunta convalida di ciò che è contrario alla realtà spirituale del vincolo coniugale. 7 4. Quando la Chiesa insegna che il matrimonio è una realtà naturale, essa propone una verità evidenziata dalla ragione per il bene dei coniugi e della società e confermata dalla rivelazione di Nostro Signore, che mette 6 N. 51 6 CIC, can, 1055; CCEO, can. 776 § 1. 7 Cfr nn. 46-50: AAS 85 (1993), pp, 1169-1174. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 360 8 esplicitamente in stretta connessione l'unione coniugale con il « principio », di cui parla il Libro della Genesi: « li creò maschio e femmina », e « i due saranno una carne sola ». Il fatto però che il dato naturale sia autoritativamente confermato ed elevato a sacramento da nostro Signore non giustifica affatto la tendenza, oggi purtroppo largamente presente, a ideologizzare la nozione del matrimonio — natura, essenziali proprietà e finalità —, rivendicando una diversa valida concezione da parte di un credente o di un non credente, di un cattolico o di un non cattolico, quasi che il sacramento fosse una realtà successiva ed estrinseca al dato naturale e non lo stesso dato naturale, evidenziato dalla ragione, assunto ed elevato da Cristo a segno e mezzo di salvezza. Il matrimonio non è una qualsiasi unione tra persone umane, suscettibile di essere configurata secondo una pluralità di modelli culturali. L'uomo e la donna trovano in se stessi l'inclinazione naturale ad unirsi coniugalmente. Ma il matrimonio, come ben precisa San Tommaso d'Aquino, è naturale non perché « causato per necessità dai principi naturali », bensì in quanto è una realtà « a cui la natura inclina, ma che è compiuta mediante il libero arbitrio ». E, pertanto, altamente fuorviante ogni contrapposizione tra natura e libertà, tra natura e cultura. Neil'esaminare la realtà storica ed attuale della famiglia non di rado si tende ad enfatizzare le differenze, per relativizzare l'esistenza stessa di un disegno naturale sull'unione tra uomo e donna. Più realistico risulta invece constatare che, insieme alle difficoltà, ai limiti e alle deviazioni, nell'uomo e nella donna è sempre presente un'inclinazione profonda del loro essere, che non è frutto della loro inventiva, e che, nei tratti fondamentali, trascende ampiamente le diversità storico-culturali. L'unica via, infatti, attraverso cui può manifestarsi l'autentica ricchezza e varietà di tutto ciò che è essenzialmente umano è la fedeltà alle esigenze della propria natura. Ed anche nel matrimonio l'auspicabile armonia tra diversità di realizzazioni ed unità essenziale non solo è ipotizzabile, ma garantita dalla vissuta fedeltà alle naturali esigenze della persona. Il cristiano peraltro sa di poter contare per questo sulla forza della grazia, capace di sanare la natura ferita dal peccato. 9 10 n 8 9 10 11 Mt 19, 4-8. Gn 1, 27„ Ibid., 2, 24, Summa Theol. Suppl.., q, 41, a. 1, in c. Acta Ioannis Pauli Pp II 361 12 5. Il « consortium totius vitae » esige la reciproca donazione degli sposi. Ma tale donazione personale ha bisogno di un principio di specificità e di un fondamento permanente. La considerazione naturale del matrimonio ci fa vedere che i coniugi si uniscono precisamente in quanto persone tra cui esiste la diversità sessuale, con tutta la ricchezza anche spirituale che questa diversità possiede a livello umano. Gli sposi si uniscono in quanto persona-uomo ed in quanto persona-donna. Il riferimento alla dimensione naturale della loro mascolinità e femminilità è decisivo per comprendere l'essenza del matrimonio. Il legame personale del coniugio viene a instaurarsi proprio al livello naturale della modalità maschile o femminile dell'essere persona umana. L'ambito dell'agire degli sposi e, pertanto, dei diritti e doveri matrimoniali, è consequenziale a quello dell'essere e trova in quest'ultimo il suo vero fondamento. Pertanto, in questo modo l'uomo e la donna, in virtù di quell'atto singolarissimo di volontà che è il consenso, stabiliscono tra loro liberamente un nesso prefigurato dalla loro natura, che ormai costituisce per entrambi un vero cammino vocazionale attraverso cui vivere la propria personalità quale risposta al piano divino. L'ordinazione alle finalità naturali del matrimonio — il bene dei coniugi e la procreazione ed educazione della prole — è intrinsecamente presente nella mascolinità e nella femminilità. Quest'indole teleologica è decisiva per comprendere la dimensione naturale dell'unione. In questo senso, l'indole naturale del matrimonio si comprende meglio quando non la si separa dalla famiglia. Matrimonio e famiglia sono inseparabili, perché la mascolinità e la femminilità delle persone sposate sono costitutivamente aperte al dono dei figli. Senza tale apertura nemmeno ci potrebbe essere un bene dei coniugi degno di tal nome. Anche le proprietà essenziali, l'unità e l'indissolubilità, s'iscrivono nell'essere stesso del matrimonio, non essendo in alcun modo leggi ad esso estrinseche. Solo se è visto quale unione che coinvolge la persona nell'attuazione della sua struttura relazionale naturale, che rimane essenzialmente la stessa attraverso la vita personale, il matrimonio può porsi al di là dei mutamenti della vita, degli sforzi, e perfino delle crisi attraverso cui passa non di rado la libertà umana nel vivere i suoi impegni. Se invece l'unione matrimoniale si considera come unicamente basata su qualità personali, inte13 12 13 CIC, can. 1057 § 2; CCEO, can. 817 § 1 Ibid. 362 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ressi o attrazioni, è evidente che essa non appare più come una realtà naturale, ma come situazione dipendente dall'attuale perseveranza della volontà in funzione della persistenza di fatti e sentimenti contingenti. Certo, il vincolo è causato dal consenso, cioè da un atto di volontà dell'uomo e della donna; ma tale consenso attualizza una potenza già esistente nella natura dell'uomo e della donna. Così la stessa forza indissolubile del vincolo si fonda sull'essere naturale dell'unione liberamente stabilita tra l'uomo e la donna. 6. Molte conseguenze derivano da questi presupposti ontologici. Mi limiterò ad indicare quelle di particolare rilievo ed attualità nel diritto matrimoniale canonico. Così, alla luce del matrimonio quale realtà naturale, si coglie facilmente l'indole naturale della capacità per sposarsi: « Omnes posu sunt matrimonium contrahere, qui iure non prohibentur ». Nessuna interpre15 tazione delle norme sull'incapacità consensuale sarebbe giusta se rendesse in pratica vano quel principio: « Ex intima hominis natura — afferma Cice16 rone — haurienda est iuris disciplina ». La norma del citato can. 1058 si chiarisce ancor di più qualora si tenga presente che per sua natura l'unione coniugale riguarda la stessa mascolinità e femminilità delle persone sposate, per cui non si tratta di un'unione che richieda essenzialmente delle caratteristiche singolari nei contraenti. Se così fosse, il matrimonio si ridurrebbe ad una fattuale integrazione tra le persone e le sue caratteristiche come anche la sua durata dipenderebbero unicamente dall'esistenza di un affetto interpersonale non meglio determinato. Per una certa mentalità oggi assai diffusa questa visione può sembrare in contrasto con le esigenze della realizzazione personale. Ciò che per questa mentalità risulta diffìcile da comprendere è la stessa possibilità di un vero matrimonio che non sia riuscito. La spiegazione s'inserisce nel contesto di una integrale visione umana e cristiana dell'esistenza. Non è certo questo il momento per approfondire le verità che illuminano questa questione: in particolare, le verità sulla libertà umana nella situazione presente di natura caduta ma redenta, sul peccato, sul perdono e sulla grazia. Sarà sufficiente ricordare che anche il matrimonio non sfugge alla logica della Croce di Cristo, che esige sì sforzo e sacrifìcio e comporta anche dolore e sofferenza, ma non impedisce, nell'accettazione della volontà di Dio, una piena e autentica realizzazione personale, nella pace e serenità dello spirito. 14 15 16 CIC, can. 1058; CCEO, can, 778, Cfr CIC, can. 1095; CCEO, can,, 818., Cicerone, De Legibus, IL 363 Acta Ioannis Pauli Pp. II 7. Lo stesso atto del consenso matrimoniale si comprende meglio in rapporto alla dimensione naturale dell'unione. Questo infatti è l'oggettivo punto di riferimento rispetto al quale la persona vive la sua naturale inclinazione. Da qui la normalità e semplicità del vero consenso. Rappresentare il consenso quale adesione ad uno schema culturale o di legge positiva non è realistico, e rischia di complicare inutilmente l'accertamento della validità del matrimonio. Si tratta di vedere se le persone, oltre ad identificare la persona dell'altro, hanno veramente colto l'essenziale dimensione naturale della loro coniugalità, la quale implica per esigenza intrinseca la fedeltà, l'indissolubilità e la potenziale paternità/maternità, quali beni che integrano una relazione di giustizia. « Anche la più profonda o più sottile scienza del diritto — ammoniva il Papa Pio XII di venerata memoria — non potrebbe additare altro criterio per distinguere le leggi ingiuste dalle giuste, il semplice diritto legale dal diritto vero, che quello percepibile già col solo lume della ragione dalla natura delle cose e dell'uomo stesso, quello della legge scritta dal Creatore nel cuore dell'uomo ed espressamente confermata dalla rivelazione. Se il diritto e la scienza giuridica non vogliono rinunziare alla sola guida capace di mantenerli nel retto cammino, debbono riconoscere gli "obblighi etici" come norme oggettive valide anche per l'ordine giuridico ». 17 8. Avviandomi alla conclusione desidero soffermarmi brevemente sul rapporto tra l'indole naturale del matrimonio e la sua sacramentalità, atteso che, a partire dal Vaticano II, è stato frequente il tentativo di rivitalizzare l'aspetto soprannaturale del matrimonio anche mediante proposte teologiche, pastorali e canonistiche estranee alla tradizione, come quella di richiedere la fede quale requisito per sposarsi. Quasi all'inizio del mio pontificato, dopo il Sinodo dei Vescovi sulla famiglia del 1980 nel quale fu trattato questo tema, mi sono pronunciato al riguardo nella Familiaris consortio, scrivendo: « Il sacramento del matrimonio ha questo di specifico fra tutti gli altri: di essere il sacramento di una realtà che già esiste nell'economia della creazione, di essere lo stesso patto coniugale istituito dal Creatore al principio ». Di conseguenza, per identificare quale sia la realtà che già dal principio è legata all'economia della sal18 17 18 Allocuzione alla Rota, 13 novembre 1949: AAS 41, p. 607. N. 68: AAS 73, pag. 163. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 364 vezza e che nella pienezza dei tempi costituisce uno dei sette sacramenti in senso proprio della Nuova Alleanza, l'unica via è quella di rifarsi alla realtà naturale che ci è presentata dalla Scrittura nella Genesi. E ciò che ha fatto Gesù parlando dell'indissolubilità del vincolo coniugale, ed è ciò che ha fatto San Paolo illustrando il carattere di « mistero grande » che ha il matrimonio « in riferimento a Cristo e alla Chiesa ». Del resto dei sette sacramenti il matrimonio, pur essendo un « signum significans et conferens gratiam », è il solo che non si riferisce ad un'attività specificamente orientata al conseguimento di fini direttamente soprannaturali. Il matrimonio, infatti, ha come fini, non solo prevalenti ma propri 19 20 21 22 « indole sua naturali », il bonum coniugum e la prolis generatio et educatio. In una diversa prospettiva, il segno sacramentale consisterebbe nella risposta di fede e di vita cristiana dei coniugi, per cui esso sarebbe privo di una consistenza oggettiva che consenta di annoverarlo tra i veri sacramenti cristiani. Perciò, l'oscurarsi della dimensione naturale del matrimonio, con il suo ridursi a mera esperienza soggettiva, comporta anche l'implicita negazione della sua sacramentalità. Per contro, è proprio l'adeguata comprensione di questa sacramentalità nella vita cristiana ciò che spinge verso una rivalutazione della sua dimensione naturale. D'altra parte, l'introdurre per il sacramento requisiti intenzionali o di fede che andassero al di là di quello di sposarsi secondo il piano divino del « principio », — oltre ai gravi rischi che ho indicato nella Familiaris consortio: giudizi infondati e discriminatori, dubbi sulla validità di matrimoni già celebrati, in particolare da parte di battezzati non cattolici —, porterebbe inevitabilmente a voler separare il matrimonio dei cristiani da quello delle altre persone. Ciò si opporrebbe profondamente al vero senso del disegno divino, secondo cui è proprio la realtà creazionale che è un « mistero grande » in riferimento a Cristo e alla Chiesa. 23 9. Ecco, cari Prelati Uditori, Officiali ed Avvocati, alcune delle riflessioni che mi premeva condividere con voi per orientare e sostenere il prezioso servizio che voi rendete al Popolo di Dio. 19 20 21 22 23 1, 27; 2, 18-25. Cfr Mt 19, 3-12; Me 10, 1-2., Ef 5, 32. CIC, can, 1055. N. 68, l.c, pp. 164-165. Acta Ioannis Pauli Pp. II 365 Su ciascuno di voi, sul vostro quotidiano lavoro invoco la particolare protezione di Maria Santissima, « Speculum iustitiae », e vi imparto di cuore la Benedizione Apostolica, che ben volentieri estendo ai vostri familiari ed agli alunni dello Studio Rotale. V Ad Albaniae episcopos.* Venerati Fratelli nell'episcopato e nel sacerdozio! 1. Sono colmo di gioia nell'accogliervi in questa prima visita ad limina, da quando l'Albania ha ritrovato, dopo la fine della dittatura comunista, il suo posto tra le Nazioni libere e democratiche. Vi saluto con grande affetto e porgo a ciascuno di voi il mio cordiale benvenuto. Ringrazio Monsignor Angelo Massafra, Presidente della Conferenza episcopale, per aver voluto interpretare i vostri comuni sentimenti. Rivolgo, altresì, un pensiero beneaugurante a Mons. Rrok Miridita, Arcivescovo di Durrës-Tirana, il quale non ha potuto essere con noi per motivi di salute. Un particolare affettuoso saluto va ai quattro nuovi Amministratori Apostolici di Rreshen, di Lezhe, di Sape e di Pulati-Bajze, la cui nomina, dopo il riordino delle circoscrizioni ecclesiastiche, costituisce un segno promettente per la vita dell'intero popolo cristiano d'Albania. Mi tornano alla mente i contatti che ho avuto con la vostra comunità ecclesiale. Penso alla Visita pastorale del 25 aprile 1993, e all'ordinazione dei primi quattro Vescovi albanesi, avvenuta in quella stessa memorabile occasione. Il mio pensiero va specialmente a Monsignor Frano lilia ed a Monsignor Robert Ashta, ritornati nella casa del Padre dopo un'esistenza vissuta nella coraggiosa fedeltà al Vangelo. Penso, altresì, all'elevazione alla porpora del compianto Cardinale Mikel Koliqi, testimone fedele di Cristo che, nella sua veneranda figura, quasi sintetizzava la storia delle sofferenze, delle persecuzioni e dell'indomita speranza dei cristiani della vostra amata Terra. 2. Il lungo cammino della Chiesa cattolica in Albania ha conosciuto momenti di promettente vitalità e stagioni di difficoltà, fra ostacoli e persecu*Die 3 Februarii 2001. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 366 zioni. Basti ricordare la lunga dominazione turca che per 450 anni ha messo a dura prova la fede dei cattolici albanesi e, più vicino a noi, il mezzo secolo di dittatura comunista, che li ha costretti a vivere nelle catacombe. Talora è sembrato persino che la comunità ecclesiale fosse inevitabilmente destinata a scomparire, ma la presenza misteriosa del Signore proprio allora poneva i semi di nuove fioriture e di nuovi frutti. Anche in Albania si è realizzato quanto affermava Tertulliano: « Il sangue dei martiri è seme di nuovi cristiani». Lo attestano i tanti albanesi che hanno conservato la fede, nonostante la dura oppressione subita a eausa della loro adesione al Vangelo. Ne sono splendida testimonianza i sacerdoti e i religiosi che hanno subito il carcere e la tortura. In questa speciale circostanza, desidero ringraziare l'intera Chiesa albanese per la testimonianza offerta negli anni della persecuzione ed unirmi ad essa nel lodare il Signore per aver potuto celebrare insieme, qui a Roma, lo scorso 4 novembre, il decimo anniversario della riapertura delle chiese e della ripresa della visibilità della vita ecclesiale nel Paese. Rivolgo, altresì, un riconoscente pensiero ai sacerdoti, ai religiosi e alle religiose, provenienti in gran parte dall'Italia e dal Kosovo, ma anche dalla Bosnia ed Erzegovina, dalla Croazia, dalla Germania, dall'Austria, dalla Slovenia, da Malta, dall'India e dalle Filippine, che con il loro apporto pastorale, culturale e materiale cooperano efficacemente alla causa del Vangelo. 1 3. Dopo il lungo inverno delle persecuzioni, è iniziata la stagione della speranza. Sono state costruite diverse chiese e sono state aperte numerose case religiose, che costituiscono provvidenziali avamposti di evangelizzazione e di promozione umana. Sono aumentate le vocazioni alla vita sacerdotale e religiosa. E stato riaperto il Seminario Maggiore interdiocesano di Scutari, che il 29 giugno 1999 ha già cominciato a dare i suoi frutti con le prime 5 ordinazioni sacerdotali. Notevole è poi l'impegno sociale ed educativo che ha portato alla costruzione di cliniche, poliambulatori, scuole per bambini e giovani. Né è mancata l'assistenza ai poveri, attraverso la costruzione di case per i senza tetto e la distribuzione di cibo e di indumenti. In questo lasso di tempo la vostra Chiesa ha riacquistato il suo posto all'interno della vita della Nazione. Durante i disordini e gli scontri fratricidi del 1997, essa ha svolto un ruolo di pacificazione; attraverso la Caritas nazionale ed altre organizzazioni cattoliche non governative, si è attivata a 1 Apologeticum, 50, 13. Acta Ioannis Pauli Pp 367 II favore dei rifugiati del Kosovo; ha realizzato, inoltre, significative iniziative come « la campana della pace », voluta dai bambini della zona di Zadrina di Lezha, ed il « villaggio della pace » costruito a Scutari dai Religiosi dell'Opera Don Orione. Né posso dimenticare il dialogo costantemente intessuto con le comunità ortodosse e musulmane. A tanti motivi di soddisfazione per il lavoro svolto dalla vostra Comunità, non posso non aggiungere un accenno al conforto che ho tratto dalle iniziative culturali da voi promosse, quali la Conferenza internazionale sul tema: « Cristianesimo tra gli Albanesi » del 16-19 novembre 1999, come pure dalla partecipazione di numerose rappresentanze delle vostre Chiese alle celebrazioni giubilari in Roma. 2 4. « Ecco, io sono con voi tutti i giorni, fino alla fine del mondo ». Questa certezza ... ha accompagnato la Chiesa per due millenni, ed è stata ora ravvivata nei nostri cuori dalla celebrazione del Giubileo. Da essa dobbiamo attingere un rinnovato slancio nella vita cristiana, facendone anzi la forza ispiratrice del nostro cammino. E nella consapevolezza di questa presenza tra noi del Risorto, che ci poniamo oggi la domanda rivolta a Pietro a Gerusalemme, subito dopo il suo discorso di Pentecoste: « Che cosa dobbiamo fare? ». 3 Queste parole, che esprimono la motivazione profonda di ogni progetto pastorale dopo l'esperienza di grazia del Giubileo, risultano quanto mai attuali per voi, carissimi Pastori della Chiesa che è in Albania. Non è forse la certezza della presenza del Risorto che ha sostenuto i vostri martiri, ha alimentato la speranza dei cristiani ed ha dato alle vostre Comunità la forza di risorgere dopo la tremenda esperienza del comunismo ateo? Non deve forse questa certezza fondare ogni vostro progetto nel presente e nel futuro? In questa nuova stagione emergono alcune priorità, alle quali è legata la qualità del futuro delle vostre Comunità. Sempre nella Lettera apostolica Novo millennio ineunte scrivevo: « Fare della Chiesa la casa e la scuola della comunione: ecco la grande sfida che ci sta davanti nel millennio che inizia, se vogliamo essere fedeli al disegno di Dio e rispondere anche alle attese profonde del mondo ».* Questo impegno deve trovare nella vostra Conferenza episcopale un riferimento autorevole e sicuro. Sono certo che uno stile accogliente e rispetto2 3 4 Mt 28, 20. At 2, 37; Lett. ap. Novo millennio ineunte, 29. Ibid., 43. 368 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale so di tutti i carismi vi porterà a valorizzare il contributo dei missionari e delle religiose che, venendo da altre nazioni, hanno scelto di servire Cristo e i fratelli nella vostra Terra. La loro presenza ed il loro impegno pastorale costituiscono un dono per le vostre Comunità. Cooperare insieme, nel reciproco rispetto, perché ci si sente tutti parte di un'unica Chiesa e al servizio dell'unica causa del Vangelo: ecco l'atteggiamento giusto per sviluppare efficacemente il programma di una inculturazione sempre più profonda del messaggio cristiano nel contesto albanese. 5. E un compito che domanda l'apporto di ciascuno, e per questo occorre che le parrocchie diventino luoghi privilegiati di ascolto della parola di Dio, di formazione e di esperienza cristiana. Di fondamentale rilevanza è, altresì, la preparazione del clero e la cura della pastorale vocazionale, perché il futuro di una Chiesa è in gran parte legato alla sua capacità di fornire a quanti sono chiamati al sacerdozio ministeriale ed alla vita consacrata un bagaglio spirituale, dottrinale e pastorale solido e attento ai segni dei tempi. Alla formazione del clero, dei religiosi e degli operatori pastorali, voi unite, venerati Fratelli nell'episcopato, una spiccata attenzione per altri due irrinunciabili obiettivi della Chiesa del terzo millennio: la pastorale giovanile e quella familiare. E in effetti urgente preparare le giovani generazioni a costruire un futuro migliore nel proprio Paese, vincendo la tentazione dell'emigrazione e l'illusione di facili successi da conseguire all'estero. Come pure è indispensabile sostenere moralmente e materialmente le famiglie e combattere i gravi mali che, purtroppo, affliggono anche il vostro Paese, quali l'aborto, la prostituzione, la droga, lo spirito di vendetta, lo sfruttamento delle donne, la violenza. Non stancatevi di levare con fermezza la vostra voce in difesa della vita sin dal suo concepimento, e non lasciatevi distogliere dall'impegno di tutelare con coraggiosa determinazione la dignità di ogni persona umana. 6. Vasto è il campo di evangelizzazione e di promozione umana che si apre ai vostri occhi, carissimi e venerati Fratelli nell'episcopato! La mole delle problematiche potrebbe talora scoraggiarvi. Come adempiere ad un compito così impegnativo? Come costruire comunità adulte, protagoniste della nuova evangelizzazione? Anzitutto mantenendo il cuore saldo in Cristo: è da Lui che potete attingere forza e luce. La sua grazia vi renderà forti e pazienti, pronti ad accogliere i tanti doni con i quali egli stesso ricolma la sua Chiesa. Anche a voi, come ai profeti inviati ad annunciare la Parola Acta Ioannis Pauli Pp, II 369 in contesti difficili ed ostili, il Risorto continua a ripetere: « Io sarò con voi sino alla fine dei secoli. Io resto con voi. Non abbiate paura! ». Rese forti dalla potenza della Croce, le vostre Chiese, piccoli semi nell'immenso campo di Dio, potranno diventare alberi rigogliosi e ricchi di frutti. Vi accompagni, con la sua materna protezione, la Madre del Signore, che con la sua presenza e la sua preghiera è stata vicina agli Apostoli nel Cenacolo. Sia Lei a rendere fecondo ogni vostro progetto apostolico e prepari per il Popolo di Dio a voi affidato sempre nuove effusioni dello Spirito. Nella quotidiana fatica del vostro ministero vi sia di conforto anche la Benedizione Apostolica, che di cuore dono a voi ed ai fedeli dell'amata Albania, con un particolare pensiero per gli ammalati, i giovani, le famiglie e quanti sono provati nel corpo e nello spirito. VI Ad episcopos catholicos Russiae.* Досточтимые Братья! 1. С великой радостью приветствую каждого из вас и от всей души говорю вам «добро пожаловать». Благодаря вашему визиту возобно­ вляются тесные узы единства и общения, связующие вас и вверенные вашему попечению Общины с Преемником апостола Петра. Благодарю Монсиньора Тадеуша Кондрусевича за слова, вы­ сказанные им мне от вашего имени. В моем обращении к вам я желал бы выразить мои искренние чувства вашим общинам и заверить их в моем постоянном благоволении к ним и в повседневном поминании их в молитве. Несколько недель до этой встречи состоялось закрытие Святых Врат, но в памяти до сих пор живы воспоминания о Великом Юбилее, как о времени изобильного сошествия на Церковь и весь мир Божест­ венного милосердия. Плоды этого чрезвычайного события ощутимы и служат действенным побуждением к умножению усилий ради Царствия Божия. Укрепленные духом Великого Юбилея, вы, дорогие Братья во Епи­ скопстве, возобновите ваш путь среди мирских испытаний и Божиих * Die 9 Februarii 2001. 26-A.A.S. 370 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale утешений, оставаясь верными задаче тщательной евангелизации и неус­ танного воспитания sensus Ecclesiae. В этой обширной пастырской дея­ тельности да будет вам ценной помощью сотрудничество священников, монашествующих, верующих мирян, а также ряда многообещающих молодых людей, готовящихся к священнослужению. 2. Все еще болезнены раны, оставленные семидесятью годами воинст­ вующего атеизма, но вы не должны падать духом от этого при испол­ нении вашего служения. Сознание того, что Иисус Христос призвал вас провозглашать Евангелие в суровую годину, должно побуждать вас к еще более смелой работе по катехизации тех, кого Божественное Про­ видение доверило вам. Мне известны прилагаемые вами усилия для то­ го, чтобы сделать доступными на ваших языках богослужебные книги, вероучение Церкви, катехизические пособия и молитвенники. Я желаю воодушевить вас в следовании по этому пути, ибо на основе уверенного и молитвенного познания тайн Божиих укрепляется более глубокая и великодушная приверженность к жизни в благодати Божьей. Выполняемая вами обширная евангелизаторская миссия, в первую очередь, требует от вас заботы о подготовке праведных и ревностных в своем служении священников. По этой причине вы уже стараетесь под­ готовить воспитателей и преподавателей, которые, будучи русскими по происхождению, смогли бы глубоко понимать образ мыслей и наследие своего великого народа, и одновременно могли бы глубоко и подлинно оценить дух собственной культуры с помощью знания Священного Пи­ сания и трудов древних Отцов Церкви. Кроме того, необходимо привлекать молодежь к задаче новой евангелизации, выявляя разные призвания, вверяемые Богом тем, на ком лежит печать Крещения. В основе всего остается, естественно, незыблемой доверчивая молитва к Господину жатвы, дабы Он Сам вы­ слал на Свою жатву избранных Им делателей, праведных и щедрых. 3. Призвание рождается от Бога, но возрастает в семье и поддержи­ вается усердной и верной христианской общиной. Кому не известна духовная и нравственная опустошенность, доставшаяся в наследство от только что минувшего столетия? Кто не в курсе трудностей, с какими семьи и, в особенности молодые, встречаются по сей день? Умейте быть для них крепкой и воодушевляющей опорой. Сопутствуйте им как надежные наставники; помогайте им молитвой, открывайте им со­ кровищницы Божьего милосердия и преломляйте для них хлеб Истины Христовой. Именно эту обширную проповедническую работу вы, епар- 371 Acta Ioannis Pauli Pp. II хиальные Пастыри, призваны выполнять с теми, кого Бог поставил ря­ дом с вами: со священниками, монашествующими и сотрудниками из мирян. Укрепляйте среди вас дух дружелюбного согласия и взаимной поддержки, уважая при этом харизму каждого и согласуя разные ме­ тоды евангелизации. Как бы ни были неизбежными тяготы повседневной жизни, вы всег­ да сможете превозмочь их с Божией помощью, сохраняя главный путь диалога любви. Таким образом дары отдельных людей ставятся на служение благу всего Тела Христова. 4. Уважительный диалог становится также терпеливой методоло­ гией, благодаря которой возможно общение с другими крещеными, проживающими в России. Ищите то, что содействует взаимопониманию и, когда возможно, сотрудничеству: вот конкретное правило экумени­ ческого диалога, столь дорогое сердцу Блаженного Иоанна XXIII, ко­ торый любил повторять, что есть гораздо больше объеди­ няющего, чем разъединяющего нас. Вот почему не следует падать духом перед лицом трудностей и даже перед неудачами, возникающими на экуменическом пути, но, поддерживаемые молитвой, следует всеми силами продолжать созидание полного единства между учениками Христовыми. С упованием на Бога, с милосердием и постоянством мож­ но приблизить момент, когда сбудется горячее желание Божественного Учителя: « Да будут все едино... да уверует мир Досточтимые Братья, Римский епископ близок к вам и с большим чувством побуждает вас продолжать это важное духовное служение, до­ веренное вам Богом. Да будет вашей отличительной чертой любовь — совокупность совершенства. Воодушевляемые такой основной доброде­ телью, вы сможете найти, как уже это делаете, пути оказания помощи бедным и нуждающимся, стучащим в двери вашего сердца. Подражая евангельскому Милосердному Самарянину, вы будете служить Самому Христу, предстающему вам в рваных одеждах, в умоляющих лицах и в израненном теле нищих и покинутых. В этом заключается непосред­ ственное и доступное дело евангелизации. Вверяя вас заступничеству Девы Марии, Матери Божией, с нежной любовью почитаемой на всей территории, на которой вы выполняете ваше пастырское служение, призываю на вас изобилие дара небесной благодати и от всего сердца благословляю вас. 1 Ин 17, 21 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 372 VII Ad Gregorium III patriarcham Graecorum Melkitarum catholicorum.* Béatitude, Chers Frères dans Vépiseopat, Chers frères et sœurs, 1. C'est avec joie que les bras du Successeur de Pierre, l'Evêque de Rome, s'ouvrent pour accueillir le Patriarche des Grecs-Melkites catholiques, venu célébrer notre pleine communion ecclésiale. Par cette accolade, j'embrasse spirituellement les Evêques, les prêtres, les religieux, les religieuses et les fidèles de l'Eglise grecque-melkite catholique, ici présents, ainsi que tous ses membres qui, aujourd'hui, par leur engagement et souvent au prix de grandes difficultés, proclament leur adhésion au Christ. Il n'y a pas de symbole plus profond que le geste liturgique que nous, avons accompli: célébrer la plénitude de la communion ecclésiale en échangeant le Corps et le Sang du Seigneur. En eux resplendissent l'unité de l'Eglise, ainsi que sa foi, son espérance et sa charité. En eux nous goûtons d'avance la joie profonde que nous implorons du Seigneur: celle du jour où tous les chrétiens seront réunis, puisant à l'unique Pain et à l'unique Calice la force de rendre un témoignage unanime d'évangélisation. 2. L'union avec le siège de Rome n'amoindrit pas votre spécificité ni vos richesses propres, mais au contraire elle les fortifie et en fait un don précieux qui enrichit la catholicité tout entière. Le Pape apprécie votre attachement et votre fidélité aux traditions de l'Orient chrétien, dont vous êtes justement fiers; il souhaite qu'elles soient toujours jalousement gardées et pleinement redécouvertes, pour être accessibles aux hommes et aux femmes d'aujourd'hui et ainsi nourrir leur vie chrétienne. Vous êtes une Eglise forte, cohérente, enracinée dans son identité: ayez soin de poursuivre votre engagement pastoral, en valorisant les trésors anciens et en donnant des réponses adéquates aux questions des hommes d'aujourd'hui. Vos efforts pour vous intégrer pleinement dans le milieu où vos fidèles vivent montrent que le christianisme sait accueillir tout ce qui existe de bon dans * Die 12 Februarii 200L Acta Ioannis Pauli Pp. II 373 les cultures et qu'il peut en même temps enrichir ces cultures de manière féconde. Votre engagement œcuménique est aussi particulièrement apprécié. Je vous exhorte à trouver dans la divine Liturgie la force sacramentelle et le stimulant théologique pour participer toujours plus activement à la recherche de l'unité, avec un courage prudent, en union avec l'Église catholique tout entière, afin qu'arrive rapidement le temps de la pleine communion. 3. Béatitude, je vous adresse mes vœux fraternels pour que l'Esprit féconde l'œuvre eminente à laquelle vous êtes appelé et que vous puissiez être un modèle pour le peuple qui vous est confié: à l'exemple du Bon Pasteur, prenez soin, avec un égal amour, de toutes les brebis du troupeau, en les édifiant par votre prière de prêtre, par l'amour passionné du «pater et caput » qui a reçu la mission de les guider, et par l'esprit d'universalité qui vient de l'appartenance à l'Église catholique: cela vous aidera à placer vos décisions et vos choix dans l'ensemble plus large du bien de l'Église et de l'humanité. Dans le contexte tourmenté du Moyen-Orient, soyez en même temps un ardent défenseur des faibles et un infatigable artisan de paix. Gardez toujours une place particulière dans votre cœur pour vos fils de la diaspora, afin que, se sachant aimés de leur Pasteur, ils se sentent toujours membres de leur Église Mère, tout en étant en fraternelle union avec les autres communautés catholiques locales et leurs pasteurs. Allez à tous, non pas avec la puissance et la richesse des hommes, mais seulement avec l'amour désarmé de la pauvreté du Christ qui, de riche, s'est fait pauvre, pour enrichir tous les hommes. 4. Béatitude, portez mon salut particulièrement reconnaissant à votre vénéré prédécesseur, le Patriarche Maximos V. On doit à son zèle pastoral de nombreuses réalisations qui ont fait progresser l'Église grecque-melkite catholique. Assurez-le de l'affectueuse reconnaissance du Pape, qui prie pour lui et qui demande à Dieu de lui accorder l'abondance de ses consolations. En retournant à votre Siège, soyez assuré que la prière du Successeur de Pierre vous accompagne. Que la cordialité du saint baiser que nous avons échangé soit un soutien dans les efforts et la joie de votre engagement pastoral! Avec ces sentiments, je vous donne à tous de grand cœur la Bénédiction apostolique. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 374 NUNTII I Ob diem Communicationibus Socialibus dicatum.* 1. The thème which I have chosen for World Communications Day 2001 echoes the words of Jesus himself. It could not be otherwise, for it is Christ alone whom we preach. We remember his words to his first disciples: "What I tell you in the dark, utter in the light; and what you hear whispered, proclaim upon the housetops". In the secret of our heart, we have listened to the truth of Jesus; now we must proclaim that truth from the housetops. In today's world, housetops are almost always marked by a forest of transmitters and antennae sending and receiving messages of every kind to and from the four corners of the earth. It is vitally important to ensure that among thèse many messages the word of God is heard. To proclaim the faith from the housetops today means to speak Jesus' word in and through the dynamic world of communications. 1 2. In ail cultures and at all times — certainly in the midst of today's global transformations — people ask the same basic questions about the meaning of life: Who am I? Where have I come from and where am I going? Why is there e vil? What is there after this life? And in every age the Church offers the one ultimately satisfying answer to the deepest questions of the human heart — Jesus Christ himself, "who fully reveáis man to himself and brings to light his high calling". Therefore, the voice of Christians can never fall silent, for the Lord has entrusted to us the word of salvation for which every human heart longs. The Gospel offers the pearl of great price for which ali are searching. It follows that the Church cannot fail to be ever more deeply involved in the burgeoning world of communications. The global communications network is extending and growing more complex by the day, and the media 2 3 4 * Die 24 Ianuarii 2001. Mt 10:27. 1 2 3 4 Cf. Fides et Ratio, 1. Gaudium et spes, 22. Cf. Mt 13:45-46. Acta Ioannis Pauli Pp. II 375 are having an increasingly visible effect on culture and its transmission. Where once the media reported events, now events are often shaped to meet the requirements of the media. Thus, the relationship between reality and the media has grown more intricate, and this is a deeply ambivalent phenomenon. On the one hand, it can blur the distinction between truth and illusion; but on the other, it can open up unprecedented opportunities for making the truth more widely accessible to many more people. The task of the Church is to ensure that it is the latter which actually happens. 3. The world of the media can sometimes seem indifferent and even hostile to Christian faith and morality. This is partly because media culture is so deeply imbued with a typically postmodern sense that the only absolute truth is that there are no absolute truths or that, if there were, they would be inaccessible to human reason and therefore irrelevant. In such a view, what matters is not the truth but "the story"; if something is newsworthy or entertaining, the temptation to set aside considérations of truth becomes almost irresistible. As a resuit, the world of the media can sometimes seem no more friendly an environment for evangelization than the pagan world of the Apostles' day. But just as the early witnesses to the Good News did not retreat when faced with opposition, neither should Christ's followers do so today. The cry of Saint Paul echoes among us stili: "Woe to me if I do not preach the Gospel!". 5 Yet, as much as the world of the media may at times seem at odds with the Christian message, it also offers unique opportunities for proclaiming the saving truth of Christ to the whole human family. Consider, for instance, satellite telecasts of religious cérémonies which often reach a global audience, or the positive capacities of the Internet to carry religious information and teaching beyond all barriers and frontiers. Such a wide audience would have been beyond the wildest imaginings of those who preached the Gospel before us. What is therefore needed in our time is an active and imaginative engagement of the media by the Church. Catholics should not be afraid to throw open the doors of social communications to Christ, so that his Good News may be heard from the housetops of the world! 4. It is vital too that at the beginning of this new millennium we keep in mind the mission od gentes which Christ has entrusted to the Church. An estimated two thirds of the world's six billion people do not in any real 8 1 Cor 9:16. 376 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sense know Jesus Christ; and many of them live in countries with ancient Christian roots, where entire groups of the baptized have lost a living sense of the faith, or no longer consider themselves members of the Church and live lives far removed from the Lord and his Gospel. Certainly, an effective response to this situation involves much more than the media; but in striving to meet the challenge Christians cannot possibly ignore the world of social Communications. Indeed, media of every kind can play an essential role in direct evangelization and in bringing to people the truths and values which support and enhance human dignity. The Church's présence in the media is in fact an important aspect of the inculturation of the Gospel demanded by the new evangelization to which the Holy Spirit is summoning the Church throughout the world. As the whole Church seeks to heed the Spirit's call, Christian communicators have "a prophétie task, a vocation: to speak out against the false gods and idols of the day — materialism, hedonism, consumerism, narrow nationalism...". Above ali, they have the duty and privilège to declare the truth — the glorious truth about human life and human destiny revealed in the Word made flesh. May Catholics involved in the world of social communications preach the truth of Jesus e ver more boldly and joyfully from the housetops, so that ali men and women may hear about the love which is the heart of God's self-communication in Jesus Christ, the same yesterday, and today, and for ever. From the Vatican, 24 January 2001, the memorial of Saint Francis de Sales. 6 7 8 IOANNES PAULUS PP. II 6 7 8 Cf. Redemptoris missio, 33. Ethics in Communications, 31. Cf Heb 13:8 Acta Ioannis Pauli Pp II 377 II Ob diem migratoribus et itinerantibus dicatum.* 1 1. «Gesù Cristo è lo stesso, ieri, oggi e sempre». Queste parole dell'apostolo Paolo, scelte come motto del Grande Giubileo appena concluso, richiamano la missione di Gesù, Verbo incarnato per la salvezza del mondo. Fedele al suo compito a servizio del Vangelo, la Chiesa continua ad avvicinare gli uomini di ogni nazionalità per recare loro il lieto annunzio della salvezza. Con il presente Messaggio, in occasione della Giornata Mondiale delle Migrazioni, vorrei soffermarmi a riflettere sulla missione evangelizzatrice della Chiesa in rapporto ai fenomeni vasti e complessi dell'emigrazione e della mobilità. Quest'anno, per tale ricorrenza, è stato scelto il tema: La pastorale per i Migranti, via per l'adempimento della missione della Chiesa og- gi. È un ambito, questo, che molto sta a cuore agli operatori pastorali, i quali sono ben consapevoli dei molteplici problemi che vi si incontrano e delle situazioni diverse che portano uomini e donne a lasciare il proprio Paese. Altra è, infatti, la mobilità liberamente scelta, altra è quella che nasce da costrizione di natura ideologica, politica od economica. Non si può non tener conto di ciò nella programmazione ed attuazione di un'attività pastorale appropriata per le categorie dei migranti e degli itineranti. Con questa denominazione il Dicastero che ha il compito istituzionale di esprimere la sollecitudine della Chiesa per le persone coinvolte in tale fenomeno riassume l'intera mobilità umana. Con il termine « migranti » si intende perciò far riferimento in primo luogo ai profughi e agli esuli in cerca di libertà e di sicurezza fuori dai confini della propria patria; ma poi anche ai giovani che studiano all'estero ed a quanti lasciano il proprio Paese per cercare altrove una migliore condizione di vita. Il fenomeno della migrazione è in continua espansione, e ciò pone interrogativi e sfide all'azione pastorale della Comunità ecclesiale. Già il Concilio Ecumenico Vaticano II, nel Decreto Christus Dominus, invitava ad un « particolare interessamento per quei fedeli che, a motivo della loro condizione di vita, non possono godere a sufficienza della comune cura pastorale ordinaria dei parroci o ne sono privi del tutto; come sono moltissimi emigranti, gli esuli, i profughi ». 2 *Die 2 Februarii 2001. Eb 13, 8. N. 18. 1 2 378 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale In questo fenomeno complesso intervengono molteplici elementi: la tendenza a favorire l'unità giuridica e politica della famiglia umana, il notevole incremento degli scambi culturali, l'interdipendenza specie economica degli Stati, la liberalizzazione del commercio e soprattutto dei capitali, il moltiplicarsi delle imprese multinazionali, lo squilibrio fra Paesi ricchi e Paesi poveri, lo sviluppo dei mezzi di comunicazione e di trasporto. 2. L'intreccio di tali elementi produce un movimento di masse da una zona all'altra del pianeta. Anche se in forme e misure differenti, la mobilità è così diventata una caratteristica generale dell'umanità, che coinvolge direttamente molte persone ed altre ne raggiunge di riflesso. La vastità e la complessità del fenomeno invitano ad un'approfondita analisi dei cambiamenti strutturali intervenuti, quali la globalizzazione dell'economia e della vita sociale. La convergenza di razze, civiltà e culture all'interno degli stessi ordinamenti giuridici e sociali pone un problema urgente di convivenza. Le frontiere tendono a cadere, le distanze si accorciano, gli eventi fanno sentire le proprie ripercussioni fin nelle zone più lontane. Stiamo assistendo ad un mutamento profondo del modo di pensare e di vivere, che non può non presentare, accanto ad elementi positivi, anche risvolti ambigui. Il senso del provvisorio invita, ad esempio, a preferire gli aspetti di novità, talvolta a discapito della stabilità e di una chiara gerarchia dei valori; al tempo stesso, lo spirito si fa più curioso e disponibile, più sensibile e pronto al dialogo. In questo clima l'uomo può essere indotto ad approfondire le proprie convinzioni, ma anche ad indulgere ad un facile relativismo. La mobilità comporta sempre uno sradicamento dall'ambiente originario, che si traduce spesso in un'esperienza di accentuata solitudine con il rischio di una dispersione nell'anonimato. Da queste situazioni può derivare il rifiuto del nuovo contesto, ma anche la sua accettazione acritica, in polemica con l'esperienza precedente. A volte affiora anche la disponibilità ad un aggiornamento passivo, che è facilmente fonte di alienazione culturale e sociale. Gli spostamenti umani comportano molteplici possibilità di apertura, di incontro, di aggregazione, ma non si può ignorare che essi suscitano pure manifestazioni di rifiuto individuale e collettivo, frutto di mentalità chiuse quali si riscontrano in società travagliate da squilibri e paure. 3. La Chiesa nella sua attività pastorale cerca di tenere costantemente presenti questi gravi problemi. L'annuncio del Vangelo è diretto alla salvezza integrale dell'uomo, alla sua autentica ed effettiva liberazione, mediante il raggiungimento di condizioni confacenti alla sua dignità. La conoscenza Acta Ioannis Pauli Pp, II 379 dell'uomo, che la Chiesa ha acquisito nel Cristo, la spinge ad annunziare i diritti umani fondamentali ed a fare sentire la sua voce quando essi sono conculcati. Essa perciò non si stanca di affermare e difendere la dignità della persona, ponendo in luce i diritti irrinunciabili che da essa scaturiscono. Essi sono, in particolare, il diritto ad avere una propria patria, a dimorare liberamente nel proprio Paese, a convivere con la propria famiglia, a disporre dei beni necessari per una vita dignitosa, a conservare e sviluppare il proprio patrimonio etnico, culturale, linguistico, a professare pubblicamente la propria religione, ad essere riconosciuto e trattato in ogni circostanza in conformità alla propria dignità di essere umano. Questi diritti trovano concreta applicazione nel concetto di bene comune universale. Esso abbraccia l'intera famiglia dei popoli, al di sopra di ogni egoismo nazionalista. È in questo contesto che va considerato il diritto ad emigrare. La Chiesa lo riconosce ad ogni uomo nel duplice aspetto di possibilità di uscire dal proprio Paese e possibilità di entrare in un altro alla ricerca di migliori condizioni di vita. Certo, l'esercizio di tale diritto va regolamentato, perché una sua applicazione indiscriminata arrecherebbe danno e pregiudizio al bene comune delle comunità che accolgono il migrante. Di fronte all'intrecciarsi di molti interessi accanto alle leggi dei singoli Paesi, occorrono norme internazionali capaci di regolare i diritti di ciascuno, sì da impedire decisioni unilaterali a danno dei più deboli. Al riguardo, nel Messaggio della Giornata del Migrante del 1993, ho ricordato che, se è pur vero che i Paesi altamente sviluppati non sempre sono in grado di assorbire tutti coloro che emigrano, va tuttavia riconosciuto che il criterio per determinare la soglia della sopportabilità non può essere la semplice difesa del proprio benessere, tralasciando i bisogni reali di chi è drammaticamente costretto a chiedere ospitalità. 4. Mediante la propria attività pastorale la Chiesa si sforza di non far mancare ai migranti la luce ed il sostegno del Vangelo. Nel corso del tempo è andata crescendo la sua attenzione verso i cattolici che abbandonavano il proprio Paese. Dall'Europa, soprattutto verso la fine del secolo XIX, masse enormi di migranti cattolici solcavano l'oceano, venendosi a trovare talora in condizioni di pericolo per la loro fede a motivo della carenza di sacerdoti e di strutture. Ignari della lingua del posto, e perciò non in grado di trarre giovamento dalla cura pastorale ordinaria della nazione di adozione, essi restavano abbandonati a se stessi. 380 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale La migrazione costituiva così di fatto un pericolo per la fede, e ciò destava preoccupazione in molti Pastori che, in qualche caso, arrivavano persino a scoraggiarne lo sviluppo. In seguito, però, apparve chiaro che il fenomeno non poteva essere arrestato. La Chiesa cercò allora di avviare forme adeguate di intervento pastorale, intuendo che le migrazioni potevano divenire una via efficace per la diffusione della fede in altri Paesi. Sulla base dell'esperienza maturata nel corso degli anni, la Chiesa elaborò poi una pastorale organica per l'assistenza agli emigrati ed emanò nel 1952 la Costituzione Apostolica Exsul Familia Nazarethana. In essa si affermava che, nei confronti dei migranti, si deve cercare di assicurare la stessa cura ed assistenza pastorale di cui godono i cristiani indigeni, adattando alla situazione del migrante cattolico la struttura della pastorale ordinaria prevista per la preservazione e la crescita della fede dei battezzati. Successivamente, il Concilio Vaticano II affrontò il fenomeno delle migrazioni nelle sue varie articolazioni: immigrati, emigrati, profughi, esuli, studenti esteri, accomunati dal punto di vista pastorale nella categoria di quanti, risiedendo fuori dalla loro patria, non possono avvalersi della cura pastorale ordinaria. Essi vengono descritti come i fedeli che, trovandosi a dimorare fuori della propria patria o nazione, hanno bisogno di un'assistenza specifica attraverso un sacerdote della stessa lingua. Si passa dalla considerazione della fede in pericolo a quella più adeguata del diritto dell'emigrante al rispetto, anche nella cura pastorale, del proprio patrimonio culturale. In questa prospettiva viene a cadere anche il limite, posto dalla Exsul Familia, dell'assistenza pastorale fino alla terza generazione, e si afferma il diritto all'assistenza ai migranti fino a che ne sussiste un reale bisogno. I migranti non rappresentano in effetti una categoria paragonabile a quelle nelle quali si articola la popolazione parrocchiale — bambini, giovani, persone sposate, operai, impiegati ecc. — che presentano un'omogeneità culturale e linguistica. Essi sono parte di un'altra comunità, cui va applicata una pastorale con elementi simili a quelli del Paese di origine quanto al rispetto del patrimonio culturale, alla necessità di un sacerdote della propria lingua e all'esigenza di strutture specifiche permanenti. Occorre una cura d'anime stabile, personalizzata e comunitaria, capace di aiutare i fedeli cattolici in un tempo di emergenza, fino al loro inserimento nella Chiesa locale, quando saranno in grado di avvalersi del ministero ordinario dei sacerdoti nelle parrocchie territoriali. Acta Ioannis Pauli Pp II 381 5. Questi principi sono stati accolti nel vigente ordinamento canonico, che ha inserito la pastorale per i migranti in quella ordinaria. Al di là delle singole norme, ciò che caratterizza il nuovo Codice, anche per quanto riguarda la pastorale della mobilità umana, è l'ispirazione ecclesiologica del Concilio Vaticano II che vi è sottesa. La cura pastorale dei migranti è diventata così un'attività istituzionalizzata, che si rivolge al fedele, considerato non tanto come singolo, quanto come membro di una comunità particolare, per la quale la Chiesa organizza uno specifico servizio pastorale. Questo tuttavia è per natura sua provvisorio e transitorio, anche se la legge non stabilisce in modo perentorio nessun termine per la sua cessazione. La struttura organizzativa di tale servizio non è sostitutiva, ma cumulativa nei confronti della cura parrocchiale territoriale, nella quale si prevede che prima o dopo possa confluire. Infatti, la pastorale per i migranti, pur tenendo conto del fatto che una determinata comunità ha una propria lingua e una propria cultura, che non possono essere ignorate nel lavoro apostolico quotidiano, non si propone tuttavia come proprio obiettivo specifico la loro conservazione e sviluppo. 6. La storia dimostra che dove i fedeli cattolici sono stati accompagnati nel loro trapiantarsi in altri Paesi, non solo hanno conservato la fede, ma hanno trovato un terreno fertile per approfondirla, personalizzarla e per testimoniarla con la vita. Nel corso dei secoli le migrazioni hanno rappresentato un costante veicolo di annuncio del messaggio cristiano in intere regioni. Oggi il quadro delle migrazioni va cambiando radicalmente: da una parte diminuiscono i flussi di migranti cattolici, dall'altra aumentano quelli di migranti non cristiani che vanno a stabilirsi in Paesi a maggioranza cattolica. Nell'Enciclica Redemptoris missio ho ricordato il compito della Chiesa nei confronti dei migranti non cristiani, evidenziando come essi creino con la loro istallazione occasioni nuove di contatti e scambi culturali, che sollecitano la Comunità cristiana all'accoglienza, al dialogo, all'aiuto ed alla fraternità. Questo suppone una più viva presa di coscienza dell'importanza della dottrina cattolica sulle religioni non cristiane, così da poter intrattenere un attento, costante e rispettoso dialogo interreligioso, come mezzo per una conoscenza e un arricchimento reciproco. « Alla luce dell'economia di salvezza — scrivevo nella citata Enciclica Redemptoris missio —, la Chiesa non vede un contrasto tra l'annuncio del Cristo e il dialogo interreligioso; sente però 3 3 Cfr Dich. Nostra Aetate. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 382 la necessità di comporli nell'ambito della sua missione ad gentes. Occorre infatti che questi elementi mantengano il loro legame intimo e, al tempo stesso, la loro distinzione, per cui non vanno né confusi, né strumentalizzati, né giudicati equivalenti come se fossero intercambiabili ». 4 7. La presenza di immigrati non cristiani in Paesi di antica cristianità rappresenta una sfida per le Comunità ecclesiali. E un fenomeno che continua ad attivare nella Chiesa la carità per quanto riguarda l'accoglienza e l'aiuto nei confronti di questi fratelli e sorelle nella ricerca del lavoro o dell'alloggio. E, in un certo modo, un'azione abbastanza simile a quella che molti missionari compiono in terra di missione, occupandosi degli ammalati, dei poveri, degli analfabeti. E questo lo stile del discepolo: egli viene incontro alle attese e alle necessità del prossimo bisognoso. Scopo fondamentale della sua missione è però l'annuncio di Cristo e del suo Vangelo. Egli sa che l'annuncio di Gesù è il primo atto di carità verso l'uomo, al di là di qualsiasi gesto di pur generosa solidarietà. Non c'è vera evangelizzazione, infatti, « se il nome, l'insegnamento, la vita, le promesse, il regno, il mistero di Gesù di Nazareth, Figlio di Dio, non siano proclamati ». 5 Talora, a motivo di un ambiente dominato da un sempre più diffuso indifferentismo e relativismo religioso, la dimensione spirituale dell'impegno caritativo stenta ad emergere. Subentra altresì in alcuni il timore che l'esercizio della carità in prospettiva di evangelizzazione possa esporre all'accusa di proselitismo. Annunciare e testimoniare il vangelo della carità costituisce il tessuto connettivo della missione rivolta ai migranti. Vorrei qui rendere omaggio ai tanti apostoli che hanno consacrato la loro esistenza a questo compito missionario. Vorrei, altresì, ricordare gli sforzi che la Chiesa ha compiuto per venire incontro alle attese dei migranti. Tra questi, mi piace ricordare la Commissione Cattolica Internazionale per le Migrazioni, di cui nel 2001 ricorre il cinquantenario di fondazione. Nacque, infatti, nel 1951 per iniziativa dell'allora Sostituto alla Segreteria di Stato Mons. Giovanni Battista Montini. Essa intendeva offrire una risposta alle esigenze dei movimenti migratori provocati dalla necessità del rilancio dell'apparato produttivo compromesso dalla guerra e dalla situazione drammatica in cui erano venute a trovarsi intere popolazioni costrette a spostarsi a motivo del nuovo assetto geopolitico dettato dai vincitori. I cinquant'anni 6 4 N. 55. 5 Esort ap. Evangelii nuntiandi, 22. Cfr Lett. ap. Novo millennio ineunte, 56. 6 Acta Ioannis Pauli Pp II 383 di storia di quell'associazione, con gli adeguamenti adottati per meglio fare fronte al variare delle situazioni, testimoniano quanto sia stata multiforme, attenta e sostanziale la sua attività. Intervenendo alla seduta inaugurale tenuta il 5 giugno 1951, il futuro Pontefice Paolo VI si soffermava sulla necessità di abbattere gli ostacoli che impedivano le migrazioni per dare possibilità di lavoro ai disoccupati e un rifugio ai senza tetto, aggiungendo che la causa della neonata Commissione Internazionale per le Migrazioni era la stessa causa di Cristo. Sono parole che conservano per intero la loro attualità. Mentre rendo grazie al Signore per il servizio prestato, esprimo l'augurio che detta Commissione possa proseguire nel suo impegno di attenzione e di aiuto ai rifugiati ed ai migranti con un vigore tanto più sollecito quanto più difficili ed incerte si prospettano le condizioni di queste categorie di persone. 8. L'annuncio del vangelo della carità al vasto e diversificato mondo dei migranti comporta oggi una singolare attenzione all'ambito della cultura. Per molti di essi recarsi in Paesi stranieri significa incontrare modi di vivere e di pensare a loro estranei, che producono reazioni diverse. Le città e le nazioni presentano sempre più comunità multietniche e multiculturali. E questa una grande sfida anche per i cristiani. Una lettura serena di questa nuova situazione pone in luce molti valori meritevoli di grande apprezzamento. Lo Spirito Santo non è condizionato da etnie o culture ed illumina e ispira gli uomini per molte vie misteriose. Egli per strade diverse avvicina tutti alla salvezza, a Gesù, Verbo incarnato, che è « il compimento dell'anelito di tutte le religioni del mondo e, per ciò stesso, ne è l'unico e definitivo approdo ». 7 Questa lettura aiuterà di sicuro il migrante non cristiano a vedere nella propria religiosità un forte elemento di identità culturale, ed al tempo stesso potrà renderlo capace di scoprire i valori della fede cristiana. A tale scopo, si rende quanto mai utile la collaborazione delle Chiese locali e dei missionari che conoscono la cultura degli immigrati. Si tratta di stabilire collegamenti fra le comunità di migranti e quelle dei Paesi di origine, informando nello stesso tempo le comunità di arrivo sulle culture e le religioni degli immigrati, e sui motivi che li hanno portati ad emigrare. E importante aiutare le comunità di approdo non solo ad aprirsi all'ospitalità caritativa ma anche all'incontro, alla collaborazione, e allo scam7 Lett. ap. Tertio millennio adveniente, 6. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 384 bio; è opportuno, inoltre, aprire la strada ad operatori pastorali che dai Paesi di origine vengano nei Paesi di immigrazione ad operare tra i loro connazionali. Per essi sarebbe quanto mai utile la costituzione di centri di accoglienza che li preparino ai loro nuovi compiti. 9. Quest'arricchente dialogo interculturale ed interreligioso suppone un clima permeato da mutua fiducia e rispettoso della libertà religiosa. Tra i settori da illuminare con la luce di Cristo c'è, pertanto, quello della libertà, in particolare della libertà religiosa, talvolta ancora limitata o coartata, che è premessa e garanzia di ogni altra forma autentica di libertà. « Quello della libertà religiosa — scrivevo nella Redemptoris missio — non è un problema della religione di maggioranza o di minoranza, bensì un diritto inalienabile di ogni persona umana ». La libertà è dimensione costitutiva della stessa fede cristiana, non essendo questa trasmissione di tradizioni umane o punto di arrivo di argomentazioni filosofiche, ma dono gratuito di Dio, che si comunica nel rispetto della coscienza umana. E il Signore che agisce efficacemente con il suo Spirito; è Lui il vero protagonista. Gli uomini sono strumenti di cui Egli si serve, assegnando a ciascuno un proprio ruolo. Il Vangelo è per tutti: nessuno è escluso dalla possibilità di partecipare alla gioia del Regno divino. La missione della Chiesa è oggi proprio quella di rendere concretamente possibile ad ogni essere umano, senza differenza di cultura o di razza, l'incontro con Cristo. Auspico di cuore che questa possibilità sia offerta a tutti i migranti e per questo assicuro la mia preghiera. Affido l'impegno ed i generosi propositi di quanti si prendono cura dei migranti a Maria, Madre di Gesù, l'umile Ancella del Signore, che ha vissuto le pene della migrazione e dell'esilio. Sia Lei a guidare i migranti del nuovo millennio verso Colui che è « la luce vera, quella che illumina ogni uomo ». Con tali voti, a tutti gli operatori di questo importante campo di azione pastorale imparto di cuore una speciale Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, 2 Febbraio 2001. 8 9 IOANNES PAULUS PP. II 8 9 N.. 39 Qv 1, 9. Congregatio pro Doctrina Fidei 385 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO P R O DOCTRINA F I D E I NOTIFICATIO Super Renardi Meßner scriptis KONGREGATION FÜR DIE GLAUBENSLEHRE NOTIFIKATION BEZÜGLICH EINIGER VERÖFFENTLICHUNGEN VON PROFESSOR D R . REINHARD MEBNER Wie der vorliegenden »Notifikation« zu entnehmen ist, hat die Kongregation für die Glaubenslehre gemäß der geltenden Ordnung für die Lehrüberprüfung einige Werke von Professor Dr. Reinhard Meßner (Innsbruck) einer eingehenden Untersuchung unterzogen, die wichtige Grundlagen des Glaubens und des sakramentalen Lebens der Kirche betrifft. Das Verfahren gegen den genannten Autor findet nunmehr seinen offiziellen Abschluss durch die Veröffentlichung dieser »Notifikation«, die Professor Meßner zuvor vorgelegt und von ihm angenommen worden ist. Mit der Unterzeichnung des Dokuments hat sich der Autor verpflichtet, daß er sich künftig an die in der »Notifikation« enthaltenen Klarstellungen hält und sie entsprechend berücksichtigt. Sie bilden den verpflichtenden Maßstab für sein künftiges theologisches Wirken und seine Veröffentlichungen. EINLEITUNG Professor Dr. Reinhard Meßner behandelt in seinen Veröffentlichungen, besonders in seiner Dissertation »Die Meßreform Martin Luthers und die Eucharistie der Alten Kirche. Ein Beitrag zu einer systematischen Liturgiewissenschaft« (Innsbruck-Wien 1989), schwierige Grundlegungsfragen der Theologie, wie etwa das Verhältnis von Schriftdeutung und historisch-kritischer Methode, von Schrift und Tradition, vom Lehramt und seinem Gegenstand, von Liturgie und Dogma. Diese Fragen, deren gegensätzliche Beantwortung im Zeitalter der Reformation zu den wesentlichen Ursachen der 27 - A A S 386 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Kirchenspaltung zählt, müssen heute in der Tat angesichts weittragender neuer Einsichten methodischer wie inhaltlicher Art, nicht zuletzt aber im Licht der Entscheidungen des II. Vatikanischen Konzils erneut bedacht werden. Die theologische Diskussion, die sowohl Chancen besseren Verstehens zwischen den getrennten Konfessionen wie auch Gefahren neuer Mißverständnisse in sich birgt, ist in vollem Gang und kann vom Lehramt der katholischen Kirche nur ermutigt werden. Viele Fragen sind noch offen und bedürfen weiterer sorgsamer Mühe, um die. nötigen Klärungen zu erreichen. Die erwähnte Schrift von Meßner bietet dabei bedenkenswerte Anstöße, die als positiver Beitrag in der weitergehenden Diskussion zu werten sind. Weil die Ausführungen des Verfassers an die Grundlagen des Glaubens und des sakramentalen Lebens der Kirche rühren, steht in wesentlichen Punkten die Frage auf, ob diese der Theologie vorausliegenden und sie tragenden Grundlagen wirklich gewahrt sind. Da der Verfasser — in durchaus berechtigter Weise — seine Überlegungen in einer dem modernen historischen Denken entnommenen Terminologie vorträgt, ist der Vergleich mit den in der klassischen Sprache der Überlieferung ausgedrückten Glaubenslehren der Kirche schwierig. Aber auch bei Berücksichtigung der Sprachprobleme und der notwendigen Fortentwicklung des theologischen Denkens bleibt bestehen, daß in der Tat Glaubenslehren der Kirche zumindest verdunkelt und Entscheidungen gefällt werden, die nur scheinbar historischen Einsichten entspringen, in Wirklichkeit aber auf Voraussetzungen beruhen, die fragwürdig sind und in ihrer Konsequenz aus dem katholischen Glauben herausführen. Dies betrifft vor allem das Verhältnis von Schrift, Überlieferung, lehramtlicher Auslegung des Glaubens und historisch-kritischer Exegese. Der Verfasser ist sich der Problematik des »sola scriptura«, wie es in der Reformationszeit formuliert wurde, wohl bewußt. Er anerkennt, daß die »Tradition ursprünglicher ist als die Schrift und die Schrift Teil der Tradition« (Seite 13). Aber er ist gleichzeitig überzeugt, daß alle wirkliche apostolische Tradition in der Schrift gesammelt ist und daß daher die Schrift als »nicht hinterfragbare Norm ... kritische Instanz jeglicher weiteren Tradition« ist (Seite 14). »Tradition ist somit die immer neu gesprochene Verwirklichung des Kerygmas, das in ein für allemal gültiger Weise in der Schrift vorliegt« (Seite 16). Bei dieser Reduzierung der Tradition auf die kerygmatische Vergegenwärtigung der Schrift »unter den jeweiligen Denkvoraussetzungen und Congregatio pro Doctrina Fidei 387 Lebensbedingungen« (Seite 14) ist es durchaus folgerichtig, wenn Meßner erklärt: »Das "sola scriptura" als unaufgebbarer Bestandteil des "reformatorischen Propriums" scheint mir in der skizzierten Auffassung gewahrt« (Seite 14). Es scheint in der Tat gewahrt, nicht gewahrt »scheint« jedoch die Lehre des Konzils von Trient und des Vaticanum II (Dei Verbum) über Schrift und Tradition. Meßner ist sich selber der Gefahr bewußt, daß der »Glaube dem jeweiligen Stand der theologischen Wissenschaft« (Seite 15) ausgeliefert werden könnte und daß dies vermieden werden muß. Faktisch jedoch führt seine Auffassung unvermeidlich genau zu diesem Ergebnis, denn für die Auslegung der Schrift bleibt schließlich keine andere Instanz als die wissenschaftliche Exegese. Er selber sagt dazu: »Im Konfliktsfalle ist zweifellos immer die Tradition bzw. die Theologie nach der Schrift zu korrigieren, nicht die Schrift im Licht einer späteren Tradition (oder Lehramtlichen Entscheidung) zu interpretieren; letzteres würde zu einem verderblichen Dogmatismus führen« (Seite 16). Hier fallt auf, daß durch die Kopula »beziehungsweise« Tradition und Theologie gleichgesetzt oder jedenfalls auf die gleiche Stufe gestellt werden; Tradition figuriert nur als »spätere Tradition« und »lehramtliche Entscheidung« wird wiederum durch »oder« auf eine Stufe mit »späteren Traditionen« gestellt, so daß der Gehorsam diesen gegenüber wie überhaupt das Hören auf die Tradition zu verderblichem Dogmatismus führt. Es ist nicht zu sehen, wie bei dieser Einstufung von Tradition und Lehramt die Schrift anders Instanz sein könnte als durch die wissenschaftliche Exegese, die damit zur letzten Autorität erhoben wird — entgegen der erklärten Intention des Verfassers. Dieselbe Problematik wird in Anwendung auf die Liturgie sichtbar, wenn Meßner als methodisches Grundprinzip statuiert: »Es muß also die (die Liturgie betreffende) dogmatische Tradition im Lichte der liturgischen Tradition interpretiert werden und nicht umgekehrt« (Seite 12). Warum das gilt, wird im vorausgehenden Satz deutlich, wo die dogmatische Tradition als »dogmatische Sekundärtradition« bezeichnet wird. Liturgie und Glaube erscheinen hier als zwei völlig autonome, einander nicht berührende Welten, die liturgische und die dogmatische Tradition als zwei voneinander unabhängige Überlieferungen; hinter der »Sekundärtradition« wird keine gemeinsam tragende Überlieferung des Glaubens mehr sichtbar, so daß es Tradition offenbar nur in »Traditionen« gibt, die als solche ihrem Wesen nach sekundär sind. Die Konsequenzen dieser Sichtweise von Schrift, Tradition und Lehramt werden in den Grundlegungsfragen des eucharistischen Glaubens deut- 388 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lieh. Daß die Tradition inhaltlich nichts verbürgen kann und uns daher den jeweiligen historischen Hypothesen überläßt, wird sichtbar, wenn Meßner über den Ursprung der Eucharistie sagt: »Was uns überliefert ist, spiegelt letztlich die katechetische Praxis der Gemeinden. Es ist also nicht möglich, eine Theologie der Eucharistie aus einem absoluten Stiftungswillen Jesu abzuleiten, der dann jede liturgische Tradition normiert« (Seite 17). Was Jesus selber wirklich wollte, wissen wir also nicht, und auf eine Einsetzung der Eucharistie durch Jesus können wir nach dieser Darstellung nicht rekurrieren. Meßner greift daher für die frühe Zeit der Kirche mit leichten Modifikationen auf die bekannte These von H. Lietzmann (Messe und Herrenmahl. 1926) zurück und glaubt für diese Periode zwei unterschiedliche Typen von »Eucharistie« feststellen zu können: zum einen »vor allem eschatologisch ausgerichtete Mahlzeiten« (im Sinn von Didache 9 und 10) und »eine liturgische Feier, die wesentlich an das Abschiedsmahl Jesu anknüpft« (Seite 27). Ausdrücklich sagt er, daß »vom urchristlichen "Brotbrechen" keine direkte Linie zu unserer Eucharistiefeier führt« (Seite 32). Zwei Verbindungen zwischen dem urchristlichen »Herrenmahl« und der Eucharistie der katholischen Kirche sieht er allerdings: »die eschatologische Ausrichtung ... und die Gemeinschaft (Koinonia)...« (Seite 33). Nur das könnte man demgemäß als bis in die Frühzeit zurückreichenden wesentlichen Kern der »Eucharistie« ansehen. Bei solchen — heute weit verbreiteten — Auffassungen wird sichtbar, daß das neue »sola scriptura« nicht die Normativität der Schrift verbürgt, die ausdrücklich in den vier überlieferten Einsetzungsberichten davon spricht, daß der Herr in der Nacht vor dem Verrat den Seinen in Brot und Wein sich selbst — Leib und Blut — schenkte und in diesen Gaben den neuen Bund begründete. Die Hypothesen über die Entstehung der Texte paralysieren das Bibel wort als solches. Umgekehrt wird sichtbar, daß Tradition in ihrem von der Kirche definierten Sinn nicht die Übermächtigung der Schrift durch spätere Lehren und Gebräuche bedeutet, sondern im Gegenteil die Gewähr dafür darstellt, daß das Schriftwort in seinem Anspruch stehenbleibt. Im zweiten Jahrhundert erkennt Meßner dann eine »tiefe Zäsur«, den »Übergang vom fundamental charismatischen, prophetischen, zentral von der Naherwartung bestimmten Christentum zur frühkatholischen Kirche« (Seite 17). Nun erfolgt nach Meßner ein liturgischer »Paradigmenwechsel vom urchristlichen Paradigma "Herrenmahl" zum altchristlichen Paradig- Congregatio pro Doctrina Fidei 389 ma "Messe"« (Seite 42). Mit dem Schwinden der Naherwartung entsteht in der Mitte des zweiten Jahrhunderts — so erklärt uns Meßner — etwas Neues, die frühkatholische Kirche, deren wesentliche Inhalte so beschrieben werden: »Es bildet sich langsam der Kanon des Neuen Testaments, es entsteht ein kirchliches Amt, das in dieser Form der Urchristenheit nicht eigen war, zur Wahrung der apostolischen Paradosis, und — das Verständnis des Gottesdienstes wandelt sich« (Seite 42). Diese Thesen sind nicht neu, wenn sie auch von der klassischen Beschreibung der konstitutiven Elemente des »Frühkatholizismus« durch Harnack, der regula fidei, Kanon und Bischofsamt zusammenordnet, durch die Herausstellung des liturgischen »Paradigmenwechsels« charakteristisch abweicht. Neu ist allenfalls, daß diese klassische Vision protestantischer Dogmengeschichtsschreibung hier als katholische Theologie vorgetragen und mit einem tiefgehenden Bruch im sakramentalen Zentrum der Kirche verbunden wird, wobei zur Änderung dieses Zentrums nicht nur die Umformung vom Herrenmahl zur Messe, sondern — damit verbunden — die Bildung des priesterlichen (bischöflichen) Amtes als Grundelement der neuen Gestalt von »Eucharistie« gehört. Obwohl Meßner von einem deutlichen Bruch in der Geschichte von Glaube und Liturgie ausgeht, will er doch das Neue nicht als Verrat am biblischen Zeugnis gewertet wissen (Seite 43ff.), sondern erkennt ihm — so wie es erstmals bei Hippolyt vorliegt — eine gewisse Normativität zu, an der er dann die Entwicklungen des Mittelalters, das Konzil von Trient und die Theologie Luthers mißt. Daß er dabei das Mittelalter und Trient im wesentlichen nur als Mißverständnis und Abstieg beurteilen kann, braucht nicht zu verwundern. Viel tiefer reicht die These des doppelten Bruchs in der Geschichte des Glaubens, der hier statuiert wird: zwischen Jesus und der charismatischen Urkirche zunächst, zwischen dieser und der frühkatholischen Kirche dann. Die Habilitationsschrift von R. Meßner »Feiern der Umkehr und Versöhnung« (in: Gottesdienst der Kirche. Handbuch der Liturgiewissenschaft. Hrsg. von H. B. Meyer u. a., Teil 7,2: R. Meßner — R. Kaczynski, Sakramentliche Feiern 1/2. Regensburg 1992, Seite 49-240) diskutiert nicht erneut die Grundlegungsfragen, geht aber von denselben methodischen Voraussetzungen aus. Das Werk bietet ohne Zweifel bedenkenswerte Einsichten in den Gang der Bußgeschichte, wirft aber wiederum hinsichtlich der Herkunft des Sakraments von Christus, des Spenders des Sakraments und sei- 390 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ner Unterscheidung von nichtsakramentalen Formen der Vergebung ähnlich tiefgehende Fragen auf, die über den Bereich der theologischen Diskussion hinaus den Glauben der Kirche als solchen berühren. Die Kongregation für die Glaubenslehre hat angesichts des Ernstes der hier erscheinenden Fragen im Januar 1998 gemäß ihrer Agendi ratio in doctrinarum examine (1997) die Problematik der beiden Werke von Meßner studiert und ihm, der ihr übertragenen Verantwortung entsprechend, am 26. September 1998 über den Bischof von Innsbruck, Dr. Alois Kothgasser, ihre kritischen Ausstellungen zu seinen Arbeiten vorgelegt. Professor Meßner hat mit Datum vom 13. November 1998 auf dieses Schreiben der Kongregation geantwortet und eine Reihe von weiterführenden Klärungen vorgenommen, die allerdings nicht ausreichten, um die Probleme in ihrer Ganzheit zu bereinigen. Die Kongregation hat deshalb unter dem Datum vom 12. August 1999 die verbleibenden Bedenken dargestellt, auf die Professor Meßner am 3. November 1999 geantwortet hat. Auch die zweite Antwort brachte Fortschritte und Klärungen, aber keine eindeutige Lösung bezüglich der Grundentscheidungen seines Buches im Verhältnis zur Glaubenslehre der Kirche. Die Kongregation für die Glaubenslehre sieht es nicht als ihre Aufgabe an, in die historischen und systematischen Debatten einzugreifen, die sich in den beiden Büchern finden. Sie beabsichtigt daher auch nicht, eine abschließende Interpretation dieser Werke vorzulegen. Sie läßt selbstverständlich die rein theologischen Fragen offen, sieht es aber als ihre Pflicht an, unzweideutig die Glaubenslehren herauszustellen, die bei diesen Diskussionen festgehalten werden müssen, wenn eine Theologie als »katholisch« angesehen werden soll. Diese Glaubenslehren werden im Folgenden im Blick auf die Probleme der Schriften dem Verfasser zur Annahme vorgelegt. Sie bilden den verpflichtenden Maßstab für die Verbesserung und Klärung der einzelnen Aussagen der Bücher und für die künftigen Veröffentlichungen des Autors in dieser Materie. I. DIE QUELLEN DES GLAUBENS D I E WEITERGABE DER APOSTOLISCHEN PREDIGT 1. Die gesamte Weitergabe der von den Aposteln empfangenen Offenbarung in der Kirche kann Tradition, im weiteren Sinn, oder — wie der Verfasser sagt — »das eine Überlieferungsgeschehen« genannt werden. 391 Congregatio pro Doctrina Fidei 2. Diese Weitergabe erfolgt in zwei Formen, die eine, geschriebene, ist die Heilige Schrift, die andere, nicht geschriebene, ist die Tradition oder Überlieferung im strengen Sinn. Denn die apostolische Predigt geht zwar in besonderer Weise in die Heilige Schrift ein, aber nicht völlig in ihr auf. Deshalb ist der Begriff der apostolischen Tradition, die unter dem Beistand des Heiligen Geistes in der Kirche weitergegeben wird, weiträumiger als das in der Schrift ausdrücklich Niedergelegte. Apostolische Predigt und Tradition, die von den Aposteln kommt, dürfen nicht einfach gleichgesetzt werden. 1 2 D I E HEILIGE SCHRIFT UND IHRE AUSSAGE 3. Die Heilige Schrift ist Erkenntnisquelle für den katholischen Glauben, in dem Sinn und in der Heilsaussage, wie sie vom Heiligen Geist durch den menschlichen Verfasser im heutigen Text niedergelegt sind. 3 D I E TRADITION UND DIE TRADITIONEN 4. Neben der Schrift steht die Tradition im engeren Sinn. Sie zeigt uns die Inspiration und den Kanon der Schrift, und ohne sie ist eine umfassende Deutung und Vergegenwärtigung der Schrift nicht möglich. Der katholische Glaube wird nicht bloß aus dem Text der Schrift erhoben; denn die Kirche schöpft ihre Gewißheit über alles Geoffenbarte nicht aus der Schrift allein. 4 5 5. Die Tradition ist die Weitergabe der Offenbarung, die von Christus und vom Heiligen Geist den Aposteln anvertraut worden ist, in Leben und 1 »Itaque praedicatio apostolica, quae in inspiratis libris in speciali modo exprimitur....« (II. Vatikanisches Konzil, Dei Verbum 8). »Haec quae est ab Apostolis Traditio sub assistentia Spiritus Sancti in Ecclesia proficit...« (II. Vatikanisches Konzil, Dei Verbum 8). »Cum ergo omne id, quod auctores inspirati seu hagiographi asserunt, retineri debeat assertum a Spiritu Sancto, inde Scripturae libri veritatem, quam Deus nostrae salutis causa Litteris Sacris consignan voluit, firmiter, fideliter et sine errore docere profitendi sunt« (II. Vatikanisches Konzil, Dei Verbum 11). »Per eandem Traditionem integer Sacrorum Librorum canon Ecclesiae innotescit, ipsaeque Sacrae Litterae in ea penitius intelliguntur et indesinenter actuosae redduntur« (II. Vatikanisches Konzil, Dei Verbum 8). » quo fit ut Ecclesia certitudinem suam de omnibus revelatis non per solam Sacram Scripturam hauriat« (IL Vatikanisches Konzil, Dei Verbum 9). 2 3 4 s 392 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Lehre der katholischen Kirche durch die Generationen hindurch bis heute. Nur diese Tradition ist Glaubensnorm. 6 7 6. Die »Traditionen«, von denen das I. Vatikanische Konzil und auch ))Dei Verbum« (Nr. 8) sprechen, sind Einzelelemente der »Tradition«. Daneben hat es in der katholischen Kirche immer langdauernde Bräuche (»Traditionen« im weitesten Sinn) gegeben, die nicht verpflichtend sind, sondern veränderlich. 8 D A S LEHRAMT 7. In der Auslegung des in Schrift und Tradition überlieferten Gotteswortes kommt der theologischen Wissenschaft eine wichtige Bedeutung zu. Es verbindlich für Glauben und Leben der Kirche zu deuten, überschreitet die Möglichkeiten der Theologie. Diese Aufgabe ist dem lebendigen Lehramt der Kirche anvertraut. Das Lehramt steht nicht über dem Wort Gottes, sondern dient ihm. Es steht aber über den Deutungen des Wortes Gottes, indem es urteilt, ob eine solche Deutung dem überlieferten Sinn des Wortes Gottes entspricht oder nicht. 9 10 6 »...et sine scripto traditionibus, quae ab ipsius Christi ore ab Apostolis acceptae, aut ab ipsis Apostolis Spiritu Sancto dictante quasi per manus traditae ad nos usque pervener u n t (Konzil von Trient: DS 1501; vgl. auch I. Vatikanisches Konzil: DS 3006). »Haec porro supernaturalis revelatio ... continetur "in libris scriptis et sine scripto traditionibus"...* (I. Vatikanisches Konzil: DS 3006; so ist auch »traditiones« in Dei Verbum 8 zu verstehen). Die Konzilsväter von Trient waren sich der Unterscheidung von »apostolischer Tradition« und »Traditionen« der Kirche sehr wohl bewußt. Sie waren sich auch darüber im klaren, daß sie neben geoffenbartem, aus Schrift und Tradition geschöpftem Glauben auch andere Überzeugungen und Gebräuche vorlegten, die sich nicht von der Offenbarung herleiteten, z.B. im Dekret über das Bußsakrament. Die Konzilsväter haben also zwischen »Tradition« und faktischen römisch-katholischen Bräuchen unterschieden. Geschichtlich ist es auch nicht haltbar, daß Trient sich immer und nur gegen vermeintliche falsche Lehren der Reformatoren gewandt habe. Vgl. II. Vatikanisches Konzil, Dei Verbum 7-10 »Munus autem authentice interpretandi verbum Dei scriptum vel traditum soli vivo Ecclesiae Magisterio concreditum est, cuius auctoritas in nomine Iesu Christi exercetur« (II. Vatikanisches Konzil, Dei Verbum 10). »Quod quidem Magisterium non supra verbum Dei est, sed eidem ministrat, docens nonnisi quod traditum est, quatenus illud, ex divino mandato et Spiritu Sancto assistente, pie audit, sancte custodit et fideliter exponit, ac ea omnia ex hoc uno fidei deposito haurit, quae tamquam divinitus revelata credenda proponit « (II. Vatikanisches Konzil, Dei Verbum 10). 7 8 9 10 393 Congregatio pro Doctrina Fidei D I E LITURGIE 11 8. In der Liturgie wird das Werk unserer Erlösung vollzogen. Sie ist »der Höhepunkt, dem das Tun der Kirche zustrebt und zugleich die Quelle, aus der all ihre Kraft strömt«. So vergegenwärtigt sie das »Geheimnis des Glaubens« und ist zugleich dessen vornehmste Bezeugung. Die von der Kirche anerkannten liturgischen Riten sind daher auch normative Ausdrucksformen des Glaubens, in denen die apostolische Überlieferung der Kirche erscheint. 12 9. Zwischen den lehramtlichen Formen der Definition des Glaubens (Regula fidei, Symbolum, Dogma) und ihrer Vergegenwärtigung in der Liturgie kann es daher keinen Widerspruch geben. Der definierte Glaube ist verbindlich für jede Liturgie, für Deutung und Neugestaltung von Liturgie. IL ZUR GLAUBENSLEHRE ÜBER DIE SAKRAMENTE D I E EINSETZUNG DER EUCHARISTIE 10. Gemäß dem Glauben der Kirche hat Christus die sieben Sakramente eingesetzt. Der Begriff der Einsetzung muß nicht besagen, daß Christus in seinem irdischen Leben jedes einzelne Sakrament als solches ausdrücklich angeordnet habe. Die Kirche hat in ihrem vom Heiligen Geist geführten Erinnern, das ein Reifen über längere Zeit hin einschließen konnte, erkannt, welche ihrer Zeichenhandlungen im Willen des Herrn verankert sind und daher zum Wesen ihres Auftrags gehören. Sie hat so im großen Bereich der sacramenta die »Sakramente« im engeren Sinn von den Sakramentalien zu unterscheiden gelernt: Nur die ersteren gehen auf den Herrn selbst zurück und tragen daher die besondere Wirksamkeit in sich, die aus der Einsetzung rührt. 13 14 11. Die Kirche ist im Glauben gewiß, daß Christus selbst — wie es die Evangelien (Mt 26,26-29; Mk 14,22-25; Lk 22,15-20) und der heilige Paulus aus apostolischer Überlieferung (1 Kor 11,23-25) berichten — im Abendmahl vor seinem Leiden den Jüngern in Brot und Wein seinen Leib und 11 Vgl. II. Vatikanisches Konzil, Sacrosanctum Concilium 2. 12 Sacrosanctum Concilium 10. 13 Vgl. II. Vatikanisches Konzil, Dei Verbum 8. Vgl. Konzil von Trient: DS 1601; II. Vatikanisches Konzil, Sacrosanctum Concilium 60. 14 394 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sein Blut reichte und damit die Eucharistie einsetzte, die wirklich seine eigene Gabe an die Kirche aller Zeiten ist. 15 12. Es reicht daher nicht anzunehmen, daß Christus im Abendmahlssaal — als Fortsetzung seiner Mahlgemeinschaft — eine ähnliche symbolische Mahlhandlung mit eschatologischem Ausblick vorgenommen habe. Es ist Glaube der Kirche, daß Christus beim letzten Mahl seinen Leib und sein Blut — sich selbst — seinem Vater dargebracht und unter den Zeichen von Brot und Wein seinen Jüngern zum Genuß gereicht hat. 16 D A S AMT IN DER KIRCHE 13. In der Berufung und Sendung der zwölf Apostel hat nach dem Glauben der Kirche Christus zugleich das Amt der Nachfolge grundgelegt, das in seiner vollen Form den Bischöfen als Nachfolgern der Apostel zukommt. Das dreigestufte Dienstamt — Bischof, Priester, Diakon — ist eine in der Kirche rechtmäßig gewachsene und daher für die Kirche selbst verbindliche Form der Entfaltung des Amtes der apostolischen Nachfolge. Dieses auf dem Stiftungswillen des Herrn beruhende Amt wird durch die sakramentale Weihe weitergegeben. 17 14. Das II. Vatikanische Konzil hält fest: Der Amtspriester vollzieht »kraft seiner heiligen Gewalt« in der Person Christi das eucharistische Opfer. 18 D I E EUCHARISTIE UND DER GLAUBE 15. Der Heilige Geist wirkt durch den geweihten Priester und die von ihm gesprochenen Worte Christi die Gegenwart des Herrn und seines Opfers. Nicht aus eigenem Vermögen und nicht durch einen menschlichen Auftrag, etwa von der Gemeinde her, sondern nur kraft der vom Herrn im Sa- 19 16 Vgl. Konzil von Trient: DS 1638; 1642. Vgl. Konzil von Trient: DS 1637-1638; 1640; 1740-1741. »Christus, quem Pater sanctificavit et misit in mundum (Io. 10,36), consecrationis missionisque suae per Apostolos suos, eorum successores, videlicet Episcopos participes effecit, qui munus ministerii sui, vario gradu, variis subiectis in Ecclesia legitime tradiderunt (II. Vatikanisches Konzil, Lumen gentium 28) »Sacerdos quidem ministerialis, potestate sacra qua gaudet, ...sacrificium eucharisticum in persona Christi conficit« (II. Vatikanisches Konzil, Lumen gentium 10). »In institutionis narratione vis verborum et actionis Christi, et Spiritus Sancti potentia, sub panis et vini speciebus Eius corpus et sanguinem sacramentaliter efficiunt praesentia, Eius sacrificium semel pro semper in cruce oblatum« (Catechismus Catholicae Ecclesiae 1375). 16 17 18 19 395 Congregatio pro Doctrina Fidei krament gegebenen Ermächtigung kann das Gebetswort des Priesters wirksam den Heiligen Geist und seine verwandelnde Kraft herbeirufen. Dieses Gebetshandeln des Priesters nennt die Kirche ein Handeln »in persona Christi«. 20 DAS BußSAKRAMENT UND DIE SCHRIFT 16. Im Glauben weiß die Kirche und lehrt daher verbindlich, daß Christus über das Sakrament der Taufe und seine vergebende Kraft hinaus das Bußsakrament als Sakrament der Vergebung eingesetzt hat. Dieses Wissen stützt sich vor allem auf Joh 20,22f. Auch hier kann der Priester nur aus der Vollmacht des Sakraments heraus, aufgrund seiner Weihe, in persona Christi sprechen und Vergebung vollmächtig vermitteln. 21 Papst Johannes Paul IL hat in der dem unterzeichneten Sekretär am 27. Oktober 2000 gewährten Audienz die vorliegende Notifikation, die in der Ordentlichen Versammlung dieser Kongregation beschlossen worden war, approbiert und deren Veröffentlichung angeordnet. Rom, am Sitz der Kongregation für die Glaubenslehre, dem 30. November 2000. 8 3 JOSEPH kard. RATZINGER, Präfekt & Tarcisio Bertone Erzbischof em. v o n Vercelli, Sekretär CONGREGAZIONE PER LA DOTTRINA DELLA FEDE NOTIFICAZIONE SU ALCUNE PUBBLICAZIONI DEL P R O F E S S O R D R . REINHARD M E B N E R Come risulta dalla seguente « Notificazione », la Congregazione per la Dottrina della Fede in conformità con il suo Regolamento per l'esame delle dottrine ha esaminato alcune opere del Professor Dr. Reinhard Meßner (Innsbruck/Austria), che trattano aspetti fondamentali della fede e della vita sacramentale della Chiesa. La procedura d'esame si conclude ufficialmente con la pubblicazione di questa « Notificazione », che è stata prima presentata al Professor Meßner e da lui accettata. Con la firma del testo l'autore si è impegnato per il futuro ad attenersi ai chiarimenti contenuti nella « Notificazione ». Essi 20 21 Vgl. II. Vatikanisches Konzil, Lumen gentium 10. Vgl. Konzil von Trient: DS 1601, 1670, 1701. 396 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale saranno criterio vincolante per la sua attività teologica e per le sue future pubblicazioni teologiche. INTRODUZIONE Il Professor Dr. Reinhard Meßner affronta nelle sue pubblicazioni, soprattutto nella sua dissertazione « Die Meßreform Martin Luthers und die Eucharistie der Alten Kirche.. Ein Beitrag zu einer systematischen Liturgiewissenschaft » (Innsbruck-Wien 1989), diffìcili problemi di teologia fondamentale, come ad esempio il rapporto fra interpretazione della Scrittura e metodo storico-critico, fra Scrittura e Tradizione, fra Magistero e suo oggetto, fra liturgia e dogma. Questi problemi, a cui nel tempo della Riforma si diedero risposte contrastanti che furono fra le cause essenziali della divisione ecclesiale, devono oggi di fatto essere ripensati in considerazione delle nuove importanti acquisizioni di carattere sia metodologico che contenutistico, non ultimo però alla luce delle opzioni del Concilio Vaticano II. La discussione teologica, che comporta sia possibilità di migliore comprensione fra le diverse confessioni, come anche pericoli di nuovi malintesi, è in pieno corso e può solo essere incoraggiata dal Magistero della Chiesa cattolica. Molte questioni sono ancora aperte e necessitano di un ulteriore ed attento esame per raggiungere le necessarie chiarificazioni. Lo scritto summenzionato di Meßner offre al riguardo valide stimolazioni, che devono essere valutate come un contributo positivo alla discussione in atto. Poiché le spiegazioni dell'autore toccano i fondamenti della fede e della vita sacramentale della Chiesa, emerge in punti essenziali la domanda se questi fondamenti, che antecedono la teologia e la sostengono, sono veramente salvaguardati. Poiché l'autore — in modo totalmente giustificato — propone le sue riflessioni con una terminologia desunta dal pensiero storico moderno, è difficile il confronto con gli insegnamenti della Chiesa espressi nel linguaggio classico della Tradizione. Ma, anche tenendo conto dei problemi linguistici e del necessario sviluppo del pensiero teologico, rimane il fatto che insegnamenti di fede della Chiesa vengono in realtà almeno oscurati e vengono fatte scelte che solo apparentemente derivano da opinioni storiche, ma in realtà si fondano su presupposti che sono problematici e nelle loro conseguenze fanno deviare dalla fede cattolica. Ciò riguarda innanzitutto il rapporto fra Scrittura, Tradizione, interpretazione magisteriale della fede ed esegesi storico-critica. L'autore è ben consapevole della problematica della « sola scriptura », come fu formulata nel tempo della Riforma. Egli riconosce che la « Tradizione è più antica della Scrittura e la Scrittura è parte della Tradizione » * (pag. 13). Ma è allo stesso tempo convinto che ogni autentica tradizione apostolica è raccolta nella Scrittura e che pertanto la Scrittura è in quanto «norma indiscutibile ... istanza critica di ogni ulteriore Tradizione » (pag. 14). « La Tradizione è così la realizzazione espressa in modo sempre nuovo del kerigma, che si trova in una forma valida una volta per tutte nella Scrittura» (pag. 16). Sul presupposto di questa riduzione della Tradizione alla ripresentazione kerigmatica della Scrittura «nei presupposti culturali e nelle condizioni di vita del momento » (pag. 14) è del tutto consequenziale, l'affermazione che: * Le frasi fra virgolette sono una nostra traduzione italiana dell'opera originale in tedesco. Congregatio pro Doctrina Fidei 397 «Il principio delia "sola scriptura" come elemento costitutivo inalienabile di ciò che caratterizza la Riforma mi sembra garantito nella concezione delineata» (pag. 14). Esso sembra di fatto garantito, anche se non « sembra » garantita la dottrina del Concilio di Trento e del Vaticano II (Dei Verbum) su Scrittura e Tradizione. Meßner stesso è consapevole del pericolo che la fede possa essere esposta « alla situazione della scienza teologica del momento » (pag. 15) e che questo debba essere evitato. In realtà di fatto però la sua concezione conduce inevitabilmente proprio a questo risultato, perché per l'interpretazione della Scrittura non resta alla fine altra istanza se non l'esegesi scientifica. Egli stesso afferma al riguardo: « In casi di conflitto è indubbiamente sempre la Tradizione ovvero la teologia che deve essere corretta a partire dalla Scrittura, non la Scrittura che deve essere interpretata alla luce di una tradizione successiva (o di una decisione magisteriale); ciò condurrebbe ad un dannoso dogmatismo» (pag. 16). Colpisce qui che per mezzo della copula « ovvero » Tradizione e teologia vengono equiparate o in ogni caso poste sullo stesso piano; la Tradizione è menzionata solo come «tradizione posteriore» e la « decisione magisteriale » viene a sua volta per mezzo di una « o » posta su di uno stesso livello con le « tradizioni posteriori », così che l'obbedienza nei confronti di queste così come l'ascolto della Tradizione condurrebbe ad un dannoso dogmatismo. Non si vede come, in questa concezione della Tradizione e del Magistero, la Scrittura possa essere istanza critica se non per mezzo dell'esegesi scientifica, che in tal modo viene elevata ad ultima autorità — contro la dichiarata intenzione dell'autore. La medesima problematica appare in riferimento alla liturgia, quando Meßner pone quale principio metodologico fondamentale: « La Tradizione dogmatica (che concerne la liturgia) deve quindi essere interpretata alla luce della tradizione liturgica e non viceversa » (pag. 12). Il motivo di questa affermazione appare nella frase precedente, laddove la Tradizione dogmatica viene designata come « tradizione dogmatica secondaria ». Liturgia e fede appaiono qui come due mondi totalmente autonomi, che non si toccano, la Tradizione liturgica e quella dogmatica come due tradizioni indipendenti l'una dall'altra; dietro la « tradizione secondaria » non emerge più nessuna tradizione portante comune della fede, così che la Tradizione esiste solo in « tradizioni », che come tali sono per loro essenza secondarie. Le conseguenze di questo modo di vedere la Scrittura, la Tradizione ed il Magistero divengono manifeste nelle questioni fondamentali della fede eucaristica. Che la Tradizione non possa garantire niente dal punto di vista del contenuto e che pertanto ci lascia alle ipotesi storiche del momento, diviene visibile quando Meßner a proposito dell'origine dell'Eucaristia afferma: « Ciò che ci è tramandato rispecchia ultimamente la prassi catechetica delle comunità. Non è quindi possibile dedurne una teologia dell'Eucaristia a partire da una assoluta volontà istitutiva di Gesù, che poi norma ogni tradizione liturgica » (pag. 17). Che cosa Gesù stesso veramente voleva quindi non lo sappiamo e, secondo questa ricostruzione, non possiamo fare riferimento ad un'istituzione dell'Eucaristia da parte di Gesù. Meßner si rifa pertanto per i primi tempi della Chiesa, anche se con lievi modifiche, alla nota tesi di H. Lietzmann (Messe und Herrenmahl. 1926) e ritiene di poter stabilire per questo periodo due diversi tipi di «Eucaristia»: da una parte «pasti orientati prevalentemente in senso escatologico » (come in Didache 9 e 10) e « una celebrazione liturgica, che si ricollega essenzialmente all'ultima cena di Gesù» (pag. 27). Egli dice esplicitamente che « dallo "spezzare del pane" del cristianesimo primitivo nessuna linea diretta conduce alla nostra celebrazione eucaristica» (pag. 32). Nondimeno 398 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale egli vede due legami fra la « Cena del Signore » del cristianesimo primitivo e l'Eucaristia della Chiesa cattolica: « l'orientamento escatologico e la comunione (Koinonia) ... » (pag. 33). Soltanto questo si potrebbe pertanto considerare come nucleo essenziale dell'« Eucaristia » risalente al tempo primitivo. Da tali presupposti — oggi largamente diffusi — appare visibile che la nuova formulazione del principio della « sola scriptura » non garantisce la normatività della Scrittura, che parla esplicitamente nei quattro racconti tramandati dell'istituzione del fatto che il Signore, nella notte in cui fu tradito, consegnò ai suoi se stesso — corpo e sangue — nel pane e nel vino, e in questi doni fondò la nuova alleanza. Le ipotesi sull'origine dei testi paralizzano la parola biblica come tale. Viceversa appare evidente che la Tradizione nel suo senso definito dalla Chiesa non significa manipolazione della Scrittura per mezzo di insegnamenti e di usi successivi ma al contrario rappresenta la garanzia perché la parola della Scrittura possa conservare la sua pretesa. Meßner individua poi, nel secondo secolo, una « profonda cesura », il « passaggio dal cristianesimo fondamentalmente carismatico, profetico, determinato sostanzialmente dall'attesa escatologica imminente alla Chiesa del cattolicesimo incipiente » (pag. 17). In questo momento avviene secondo Meßner un « cambiamento di paradigma dal paradigma "Cena del Signore" del cristianesimo primitivo al paradigma "Messa" del cristianesimo maturo » (pag. 42). Con il tramontare dell'attesa escatologica imminente, nella metà del secondo secolo nasce qualcosa di nuovo — così ci spiega Meßner — è vale a dire la Chiesa del cattolicesimo incipiente, i cui contenuti essenziali vengono così descritti: « Si forma lentamente il canone del Nuovo Testamento, emerge un ministero ecclesiale, che in questa forma non caratterizzava il cristianesimo primitivo, per la conservazione della tradizione apostolica, e — cambia la comprensione della liturgia » (pag. 42). Queste tesi non sono nuove, anche se con la sottolineatura del « cambiamento di paradigma » liturgico si differenziano in modo caratterizzante dalla descrizione classica degli elementi costitutivi del « Frühkatholizismus » fatta da Harnack, il quale metteva insieme regula fidei, Canone ed episcopato. Nuovo è comunque il fatto che questa classica visione del modo protestantico di scrivere la storia dei dogmi viene qui presentata come teologia cattolica e collegata con una profonda rottura nel cuore sacramentale della Chiesa, che comporta non solo la trasformazione della Cena del Signore in Messa, ma — a questa collegata — il formarsi dell'ufficio sacerdotale (episcopale) come elemento fondamentale della nuova forma di « Eucaristia ». Sebbene Meßner parta da una chiara rottura nella storia fra fede e liturgia, non intende tuttavia considerare il nuovo come tradimento della testimonianza biblica (pag. 43ss), ma gli riconosce — così come esso appare per la prima volta in Ippolito — una certa normatività, alla quale egli poi commisura gli sviluppi del Medioevo, il Concilio di Trento e la teologia di Lutero. Che egli in questo contesto possa giudicare il medioevo e Trento sostanzialmente solo come malinteso e decadenza, non deve sorprendere. Una portata molto più profonda ha la tesi della doppia rottura nella storia della fede, che viene qui proposta: fra Gesù e la Chiesa primitiva carismatica innanzitutto, fra questa e la Chiesa del cattolicesimo incipiente successivamente. La tesi di abilitazione di R Meßner « Feiern der Umkehr und Versöhnung » (in: Gottesdienst der Kirche. Handbuch der Liturgiewissenschaft. Edito da H. B. Meyer e altri, Teil 7,2: R. Meßner — R. Kaczynski, Sakramentliche Feiern 1/2. Regensburg 1992, pagg. 49-240) non entra di nuovo nella discussione dei problemi fondamentali, ma Congregatio pro Doctrina Fidei 399 parte dagli stessi presupposti metodologici. L'opera, che offre senza dubbio riflessioni degne di attenzione sullo sviluppo della storia della penitenza, solleva però a sua volta in modo analogo nei confronti dell'istituzione del sacramento da parte di Cristo, del ministro del sacramento e della sua distinzione da forme non sacramentali del perdono, dei gravi problemi, che toccano la fede della Chiesa come tale al di là dell'ambito della discussione teologica. Nel gennaio 1998 la Congregazione per la Dottrina della Fede, a motivo della serietà dei problemi qui presenti, ha esaminato secondo la sua Agendi ratio in doctrinarum examine (1997) la problematica di entrambe le suddette opere dell'autore e, conformemente alla sua responsabilità, ha presentato il 26 settembre 1998 al prof, Meßner, tramite il Vescovo di Innsbruck, Dr. Alois Kothgasser, alcune osservazioni critiche alle sue dissertazioni. Il professor Meßner in data 13 novembre 1998 ha risposto a questo scritto della Congregazione e ha trasmesso una serie di ampie chiarificazioni, che nondimeno non risultavano sufficienti, a risolvere i problemi nella loro totalità. La Congregazione pertanto in data 12 agosto 1999 ha fatto presenti gli interrogativi che rimanevano, ai quali il professor Meßner ha risposto il 3 novembre 1999. Anche la seconda risposta conteneva dei miglioramenti e dei chiarimenti, ma non risolveva totalmente le questioni riguardanti le opzioni fondamentali del suo libro in relazione all'insegnamento di fede della Chiesa. Al riguardo la Congregazione per la Dottrina della Fede non considera come suo compito entrare nelle discussioni di carattere storico e di teologia sistematica, che si trovano in entrambi i libri. Essa pertanto non intende neppure proporre una interpretazione conclusiva di queste opere. Lasciando aperte evidentemente le questioni puramente teologiche, essa considera tuttavia suo dovere richiamare in modo inequivocabile le dottrine di fede, che devono essere tenute ferme in queste discussioni, se una teologia deve essere considerata come « cattolica ». In considerazione dei problemi degli scritti, queste dottrine di fede vengono qui proposte all'accettazione dell'autore. Esse costituiscono il criterio vincolante per il miglioramento e la chiarificazione delle singole affermazioni dei suoi libri e per le sue future pubblicazioni in questa materia. I. LE FONTI DELLA FEDE LA TRASMISSIONE DELLA PREDICAZIONE APOSTOLICA 1. L'insieme della trasmissione della rivelazione ricevuta dagli apostoli nella Chiesa può essere designata Tradizione in senso largo, o — come dice l'autore — « l'unico evento di tradizione ». 2. Questa trasmissione avviene in due forme, l'una, scritta, è la Sacra Scrittura, l'altra, non scritta, è la Tradizione in senso stretto. Infatti la predicazione apostolica confluisce in modo particolare nella Sacra Scrittura, ma non si esaurisce in essa. Perciò il concetto di Tradizione apostolica, che sotto l'assistenza dello Spirito Santo viene trasmessa nella Chiesa, è più ampio di ciò che è messo per iscritto esplicitamente nella 1 1 « Itaque praedicatio apostolica, quae in inspiratis libris in speciali modo exprimitur... » (Concilio Vaticano II, Dei Verbum 8). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 400 2 Scrittura. Predicazione apostolica e tradizione, che deriva dagli apostoli, non possono essere semplicemente equiparate. LA SACRA SCRITTURA E LE SUE AFFERMAZIONI 3. La Sacra Scrittura è fonte di conoscenza per la fede cattolica, secondo il senso e l'intenzione salvifica, che sono stati messi per iscritto nel testo odierno dallo Spirito Santo per mezzo dell'autore umano. 3 LA TRADIZIONE E LE TRADIZIONI 4. Accanto alla Scrittura sta la Tradizione in senso stretto. Essa ci fa conoscere l'ispirazione ed il canone della Scrittura, e senza di essa non è possibile una spiegazione completa ed una attualizzazione della Scrittura.* La fede cattolica non è desunta solo dal testo della Scrittura; la Chiesa infatti non attinge la sua certezza su tutte le cose rivelate soltanto dalla Scrittura. 5 5. La Tradizione è la trasmissione della rivelazione, che è stata affidata da Cristo e dallo Spirito Santo agli apostoli, nella vita e nell'insegnamento della Chiesa cattolica attraverso tutte le generazioni fino ad oggi. Solo questa Tradizione è norma di fede. 6 7 6. Le « tradizioni », delle quali parlano il Concilio Vaticano 1 ed anche « Dei Verbum » (Nr. 8), sono elementi particolari della « Tradizione ». Accanto a queste nella 8 2 « Haec quae est ab Apostolis Traditio sub assistentia Spiritus Sancti in Ecclesia proficit» (Concilio Vaticano II, Dei Verbum 8). « Cum ergo omne id, quod auctores inspirati seu hagiographi asserunt, retineri debeat assertum a Spiritu Sancto, inde Scripturae libri veritatem, quam Deus nostrae salutis causa Litteris Sacris consignari voluit, firmiter, fideliter et sine errore docere profitendi sunt » (Concilio Vaticano II, Dei Verbum 11). « Per eandem Traditionem integer Sacrorum Librorum canon Ecclesiae innotescit, ipsaeque Sacrae Litterae in ea penitius intelliguntur et indesinenter actuosae redduntur » (Concilio Vaticano II, Dei Verbum 8). « quo fit ut Ecclesia certitudinem suam de omnibus revelatis non per solam Sacram Scripturam hauriat» (Concilio Vaticano II, Dei Verbum 9). « ...et sine scripto traditionibus, quae ab ipsius Christi ore ab Apostolis acceptae, aut ab ipsis Apostolis Spiritu Sancto dictante quasi per manus traditae ad nos usque pervenerunt» (Concilio di Trento: DS 1501; cfr anche Concilio Vaticano I: DS 3006). « Haec porro supernaturalis revelatio continetur "in libris scriptis et sine scripto traditionibus" » (Concilio Vaticano I: DS 3006; così si devono intendere «traditiones» anche in 3 4 5 6 7 Dei Verbum 8). I Padri del Concilio di Trento erano ben consapevoli della differenza fra « Tradizione apostolica » e « tradizioni » della Chiesa. Essi avevano ben chiaro anche, ad es. nel Decreto sul Sacramento della Penitenza, che esse accanto a contenuti di fede rivelata, attinta alla Scrittura e alla Tradizione, presentavano anche altre convinzioni e usanze, che non derivavano dalla rivelazione, I Padri del Concilio hanno anche distinto fra « Tradizione » e usanze di fatto cattolico-romane. Storicamente non è neppure sostenibile che Trento si sia sempre e soltanto indirizzato contro presunte dottrine false dei Riformatori. Cfr Concilio Vaticano II, Dei Verbum 7-10. 8 Congregatio pro Doctrina Fidei 401 Chiesa cattolica sono sempre esistite usanze antiche (« tradizioni » nel senso più vasto), che non sono vincolanti, ma mutabili. I L MAGISTERO 7. Nell'interpretazione della Parola di Dio, trasmessa nella Scrittura e nella Tradizione, un ruolo importante compete alla scienza teologica. Supera le possibilità della teologia spiegare la Parola di Dio in modo vincolante per la fede e la vita della Chiesa. Questo compito è affidato al Magistero vivente della Chiesa. Il Magistero non è al di sopra della Parola di Dio, ma la serve. Esso però è al di sopra delle spiegazioni della Parola di Dio, in quanto giudica se una tale spiegazione corrisponde o meno al senso tramandato della Parola di Dio. 9 10 LA LITURGIA 11 8. Nella Liturgia si attua l'opera della nostra redenzione. Essa è « il culmine verso cui tende l'azione della Chiesa e, insieme, la fonte da cui promana tutta la sua virtù». Essa rende presente così il « mistero della fede » ed è allo stesso tempo la sua più alta testimonianza. I riti liturgici riconosciuti dalla Chiesa sono pertanto anche forme espressive normative della fede, nelle quali si manifesta la tradizione apostolica della Chiesa. 12 9. Fra le forme magisteriali della definizione della fede (Regula fidei, Symbolum, Dogma) e la loro attualizzazione nella liturgia non può pertanto esservi nessuna contraddizione. La fede definita è vincolante per ogni liturgia, per l'interpretazione e per nuove formulazioni della liturgia. II. SULLA DOTTRINA DI FEDE CIRCA I SACRAMENTI L'ISTITUZIONE DELL'EUCARISTIA 10. Secondo la fede della Chiesa Cristo ha istituito i sette sacramenti. Il concetto di istituzione non significa che Cristo nella sua vita terrena abbia espressamente determinato nei particolari ogni singolo sacramento come tale. La Chiesa nella sua memoria guidata dallo Spirito Santo, che poteva includere una maturazione anche di un certo tempo, ha compreso quali delle sue azioni simboliche sono ancorate nella volontà del Signore e pertanto appartengono alla essenza della sua missione. Essa ha così imparato a 13 6 « Munus autem authentice interpretandi verbum Dei scriptum vel traditum soli vivo Ecclesiae Magisterio concreditum est, cuius auctoritas in nomine Iesu Christi exercetur » (Concilio Vaticano II, Dei Verbum 10). « Quod quidem Magisterium non supra verbum Dei est, sed eidem ministrat, docens nonnisi quod traditum est, quatenus illud, ex divino mandato et Spiritu Sancto assistente, pie audit, sancte custodit et fideliter exponit, ac ea omnia ex hoc uno fidei deposito haurit, quae tamquam divinitus revelata credenda proponit» (Concilio Vaticano II, Dei Verbum 10). Cfr Concilio Vaticano II, Sacrosanctum Concilium 2. 10 11 12 Sacrosanctum Concilium 10. 13 Cfr Concilio Vaticano II, Dei Verbum 8. 28 - A.A.S.. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 402 distinguere, nel vasto ambito dei sacramenta, i « sacramenti » in senso stretto dai sacramentali: solo i primi risalgono al Signore stesso e posseggono quindi quell'efficacia particolare, che deriva dall'istituzione. 14 11. La Chiesa è certa nella fede che Cristo stesso — come narrano i Vangeli (Mt 26,26-29; Me 14,22-25; Le 22,15-20) e San Paolo per tradizione apostolica (1 Cor 11,2325) — nella cena prima della sua passione consegnò ai discepoli sotto le specie del pane e del vino il suo corpo ed il suo sangue ed istituì così l'Eucaristia, che veramente è il suo proprio dono alla Chiesa di tutti i tempi." 12. Non è quindi sufficiente supporre che Cristo nel cenacolo — come continuazione della sua comunione di mensa — abbia compiuto una azione conviviale simbolica analoga con prospettiva escatologica. E fede della Chiesa che Cristo nell'ultima cena ha offerto il suo corpo ed il suo sangue — se stesso — a suo Padre e ha dato se stesso da mangiare ai suoi discepoli sotto i segni del pane e del vino. 16 IL MINISTERO NELLA CHIESA 13. Nella vocazione e nella missione dei dodici apostoli secondo la fede della Chiesa Cristo ha allo stesso tempo fondato il ministero della successione apostolica, che nella sua forma piena si realizza nei Vescovi come successori degli apostoli. Il ministero ordinato nel suo triplice grado — vescovo, presbitero, diacono — è una forma legittimamente sviluppatasi nella Chiesa e pertanto vincolante per la Chiesa stessa dello sviluppo del ministero della successione apostolica. Questo ministero che si fonda sulla volontà istitutiva del Signore viene trasmesso con la consacrazione sacramentale. 17 14. Il Concilio Vaticano II afferma: il sacerdote ministeriale « con la potestà sacra di cui è investito » compie il sacrifìcio eucaristico in persona di Cristo. 18 L'EUCARISTIA E LA FEDE 15 Lo Spirito Santo per mezzo del sacerdote consacrato e le parole di Cristo da lui pronunciate rendono presenti il Signore ed il suo sacrifìcio. Non per suo potere e non per un incarico umano, ad esempio da parte della comunità, ma solo in forza della potestà data dal Signore nel sacramento la preghiera del sa19 14 Cfr Concilio di Trento: DS 1601; Concilio Vaticano II, Sacrosanctum Concilium 60. Cfr Concilio di Trento: DS 1638, 1642. Cfr Concilio di Trento: DS 1637-1638; 1640; 1740-1741. « Christus, quem Pater sanctificavit et misit in mundum (Io 10,36), consecrationis missionisque suae per Apostolos suos, eorum successores, videlicet Episcopos participes effecit, qui munus ministerii sui, vario gradu, variis subiectis in Ecclesia legitime tradiderunt » (Concilio Vaticano II, Lumen gentium 28). «Sacerdos quidem ministerialis, potestate sacra qua gaudet, .... sacrificium eucharisticum in persona Christi conficit » (Concilio Vaticano II, Lumen gentium 10). « In institutionis narratione vis verborum et actionis Christi, et Spiritus Sancti potentia, sub panis et vini speciebus Eius corpus et sanguinem sacramentaliter efficiunt praesentia, Eius sacrificium semel pro semper in cruce oblatum » (Catechismus Catholicae Ecclesiae 1375). 15 16 17 18 19 403 Congregatio de Causis Sanctorum cerdote può invocare efficacemente lo Spirito Santo e la sua forza trasformante. La Chiesa definisce questa azione orante del sacerdote una azione « in persona Christi ». 20 IL SACRAMENTO DELLA PENITENZA E LA SCRITTURA 16 La Chiesa nella fede sa e pertanto insegna in modo vincolante che Cristo oltre il sacramento del battesimo che rimette i peccati ha istituito il sacramento della Penitenza come sacramento del perdono. Questa consapevolezza si fonda soprattutto su Gv 20,22s. Anche qui il sacerdote può parlare « in persona Christi » e comunicare autorevolmente il perdono solo a partire dal potere del sacramento, con il quale è stato consacrato. 21 Il Sommo Pontefice Giovanni Paolo II, sottoscritto Segretario, nell'Udienza del 27 ottobre 2000 concessa al ha approvato la presente Notificazione, decisa nella Sessione Ordina- ria di questa Congregazione, e ne ha ordinato la pubblicazione. Roma, dalla Sede della Congregazione per la Dottrina della Fede, il 30 novembre 2000. 68 JOSEPH card. RATZINGER, Prefetto 68 Tarcisio Bertone Arcivescovo em. di Vercelli, Segretario CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM AQUENSIS seu ASTENSIS Canonizationis Beati Iosephi Marcilo, Episcopi Aquensis fundatoris Congregationis Oblatorum Sancti Ioseph (1844-1895) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Iosephus Marello Augustae Taurinorum natus est die 26 mensis Decembris anno 1844. Seminarium Astense ingressus, sacerdos est ordinatus anno 1868. Impensam explicavit pastoralem actionem iuxta Episcopum suum, qui eum suum esse voluit secretarium atque confessarium. Congregationem Oblatorum Sancti Ioseph instituit, praesertim iuventuti christianae educandae atque parochis adiuvandis. Aquensis Episcopus nominatus anno 1888, in dioecesis servitium vitam impendit, exemplar populi factus qui ei erat concreditus. Fama clarus sanctitatis die 30 mensis Maii Savone diem supremum obiit anno 1895. 20 21 Cfr Concilio Vaticano II, Lumen gentium 10. Cfr Concilio di Trento: DS 1601, 1670, 1701 404 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 26 mensis Septembris eum in Beatorum numerum rettulit, anno 1993. Canonizationis respectu, Causae Postulator Congregationis de Causis Sanctorum iudicio permisit assertam miram sanationem quae facta est in pago Ranquish, in Andis Peruvianis posito. Haec sanatio attinet ad Alfredum Chávez León, undecim annos natum, atque ad eius sororem Isilam, decem annorum puellulam. Ambo hi pueri, propter paupertatem fame confecti, die 15 mensis Maii anno 1998 ostendere inceperunt tussim continuam, dyspnoeam et cyanosim, altam febrim, dolorem thoracicum quem pagi minister artis salutaris iudicavit esse arteriae asperae pulmonumque inflammationem acutam. Cum nullam haberet medicinam intellexissetque duos aegrotos ad valetudinarium pervenire non posse, prognosim infaustam dixit quoad vitam suasitque ut ad divinum auxilium confugeretur per intercessionem beati Iosephi Marello, pagi Ranquish patroni; quod quidem duorum puerorum parentes atque paroecialis communitas fecerunt. Repentino, hora circiter secunda post meridiem die 17 mensis Maii, Alfredus et Isila nullum iam morbi signum ostenderunt, siquidem sanati erant; namque, statim post potuerunt ad sollemnem pompam ire, ut imaginem reciperent beati Iosephi Marello, quae de vico Viundapampa ad aediculam eorum pagi ferebatur. De hoc casu apud Curiam Huariensem anno 1999 est Inquisitio dioecesana celebrata, cuius auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 12 mensis Novembris eodem anno promulgato. Die 13 mensis Aprilis anno 2000 Dicasterii Collegium Medicorum una voce affirmavit puerorum sanationem eodem tempore contigisse, subitam, completam, duraturam fuisse et secundum scientiam inexplicabilem. Die 3 mensis Iulii eiusdem anni Congressus Peculiaris actus est Consultorum Theologorum et secuto die 20 mensis Novembris Sessio Ordinaria est habita Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Ottorino Petro Alberti, Archiepiscopo Calaritano. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregatio- Congregatio de Causis Sanctorum 405 nis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, per intercessionem Beati Iosephi Marello, Episcopi Aquensis, Fundatoris Congregationis Oblatorum S. Ioseph, videlicet de subitanea, completa ac duratura sanatione puerorum Alfredi et I sitae Chávez León, qui eodem tempore convaluerunt a « broncopolmonite con febbre alta, dispnea, cianosi in pazienti con denutrizione cronica ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret e in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. 83 S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis AUGUSTANA VINDELICORUM Canonizationis Beatae Mariae Crescentiae Höss (in saec.: Annae), monialis professae e tertio Ordine Regulari Sancti Francisci (1682-1744) DECRETUM SUPER MIRACULO Beata Maria Crescentia Höss (in saeculo: Anna) orta est die 20 mensis Octobris anno 1682 Caufburae in Bavaria, intra fines dioecesis Augustanae Vindelicorum. Tertium Ordinem Regularem Sancti Francisci loci Mayerhoff ingressa, professionem religiosam emisit die 18 mensis Iunii anno 1704, nomine capto Maria Crescentia. Per multos annos ostiariae iuncta munere, novitiarum fuit magistra, diligentia eminens qua eis formandis se dedidit. Anno 1741 electa est antistita suae communitatis. Gravi morbo implicata, die 5 mensis Aprilis mortem obiit, fama sanctitatis clara, anno 1744. Summus Pontifex Leo XIII eam in Beatorum numerum rettulit die 7 mensis Octobris anno 1900. Nuper, canonizationis respectu, Causae Postulatio Congregationis de Causis Sanctorum iudicio permisit assertam miram sanationem Margit Heim, 13 annorum puellae, quae, die 23 mensis Iunii anno 1986 se abluens in stagno manu perfosso, aquae impetu est pertracta et capta, quae ex hia- 406 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tu defluebat in fundo sito. Post triginta immersionis temporis momenta extracta atque in valetudinarium deducta, mortua est habita; attamen omnia sunt artificia adhibita quae casus postulabat ad eam redanimandam. Eodem tempore, condicione desperata animadversa, puellae familiares atque monasterii Caufburani Sorores a Deo sanationem petere inceperunt eiusdem puellae per intercessionem beatae Mariae Crescentiae Höss. Improviso, paucis horis ab inita precatione, Margit cordis motionem recuperava et deinde est de cornate egressa, constanter convalescens usque ad plenam neurologicam restitutionem. Super hoc casu, miro putato atque intercessioni ascripto Beatae quae est supra commemorata, instructa est apud Curiam Augustanam Vindelicorum Inquisitio dioecesana, anno 1998, cuius auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 20 mensis Novembris anno 1998 promulgatum. Medicorum Dicasterii Collegium, in Sessione die 11 mensis Ianuarii habita, anno 2000, una voce affirmavit sanationem rapidam fuisse, completam, stabilem atque secundum scientiam inexplicabilem. Die 7 mensis Aprilis anno 2000 Congressus Peculiaris est actus Consultorum Theologorum ac die 3 subsecuti mensis Octobris Sessio Ordinaria est facta Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Eminentissimo Cardinali Henrico Schwery. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente, meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, per intercessionem Beatae Mariae Crescentiae Höss (in saec.: Annae), Monialis professae e Tertio Ordine Regulari Sancti Francisci, videlicet de rapida, completa ac stabili sanatione puellae Margit Heim a « morte clinica accertata per annegamento, con prolungata ischemia cerebrale ». Congregatio de Causis Sanctorum 407 Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. SB IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CALAGURITANA et CALCEATENSIS LUCRONIENSIS seu S. SEBASTIANI Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae a Columna Izquierdo Albero fundatricis Operis Missionarii Iesu et Mariae (1906-1945) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Nisi granum frumenti cadens in terram mortuum fuerit, ipsum solum manet; si autem mortuum fuerit, multum fructum affert » (Io 13, 24). Dominus Iesus, qui venit in mundum ut ministraret et animam suam daret redemptionem pro multis (cf. Mt 20, 28), viam servitii et crucis suos docuit discipulos, ut lumine Evangelii mundum illuminarent ipsique vitam consequerentur aeternam. Hanc viam, difficilem et gloriosam, percucurrit Maria a Columna Izquierdo Alberò, quae, in dolore pro Christo eiusque Regno suscepto, laudes Dei cecinit, novam genuit familiam religiosam ac brevi tempore magnam consecuta est evangelicam perfectionem. Fidelis haec Christi testis in lucem venit die 27 mensis Iulii anno 1906 Caesar augustae, e Crescentio Mariano Izquierdo Longares, pistore, et Alexandra Paula Alberò Turón. Paucis post diebus est Ecclesiam ingressa Baptismi sacramento accepto et, octo annos nata, primum se Eucharistico aluit Pane. Quamvis puella esset intellegens et bonae voluntatis, nullum frequentavit ludum, cum ei esset laborandum ut sustentandae familiae operam daret, quae paupercula erat. Contra, didicit diligere Deum, Virginem Mariam venerari atque pauperes adiuvare. Adulescens quandam valetudinis molestiam passa est incertae originis, aliquamdiu quidem. Ex improviso sanata, opus obiit in officina calceamentorum, sed post paucos menses, de automato lapsa, pelvim fregit. Biennium dolorum secutum est; postea tamen opus 408 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale resumpsit in alia officina. Anno 1929 denuo aegrotavit: corpus eius vomicis repletum est, quibus est paralytica facta et caeca et acerbis atque continuis afflicta doloribus. Pluries est in valetudinarium deducta, at sine ulla salubri mutatione et, anno 1931, sectionem subiit. Decem fere annos (1929-1939) iter fecit aere aequo animo, solacio capto ex crebra Communione eucharistica exque Sancta Missa, quae interdum in eius parva diaeta celebrabatur. Morbus non eam a mundo et ab Ecclesia seiunxit; nam precationi atque sacrificio apostolatum iunxit alios excipiendi, consilia dandi, spiritali formatione imbuendi quotquot eam visitabant; oblationibus, quas accipiebat, pauperes adiuvit et nonnulla cultus opera sustinuit. Eo tempore cogitavit de Instituto condendo pauperibus ministrandis. Idcirco, cum coetu iuvenum sociarum, instituit Missionarias a Iesu et Maria, a Vicario generali Matritensi probatas die 14 mensis Novembris anno 1939. Die 8 insequentis mensis Decembris Serva Dei subito est a paralysi sanata, a caecitate atque surditate. Die 15 eiusdem mensis cum sodalibus Matritum profecta est ut Operis sui initium faceret pro pauperibus, aegrotis et puerulis indigentibus. Statim eius iter patefactum est tamquam via crucis, difficultatibus, indignitatibus et aegritudinibus constratum. Curia Matritensis decretum approbationis revocavit atque Curia Caesaraugustana pronuntiavit eius repentinam sanationem non posse miram haberi. Publica opinio arguit eam esse mulierem fallacem, daemoniacam, fanaticam. Plures ex eius sociis eam dereliquerunt; ipsa autem, Deo fisa, quietem animi non amisit. Non multo post Episcopus Matritensis ei concessit ut suum explicaret apostolatum in civitatis suburbiis; idem Episcopus, die 2 mensis Februarii anno 1942, Opus canonice constituit Servae Dei tamquam Piam Unionem Missionariarum a Iesu, Maria et Ioseph. Vita communitatis interna gravibus difficultatibus turbata est, morbo Conditricis auctis quae, confessario admonente, mense Octobri anno 1944 Opus deseruit una cum novem sodalibus, quae ei fideles manserant. Parva communitas Sebastianopolim se contulit, ubi Maria a Columna perrexit crucem aerumnae ferre. Suae vocationi fidelis perseveravit in Christi adsectatione inque virtutum exercitio, quas excellenter coluit. Fides, spes et caritas fuerunt lampades, quae mentem eius, cor et actionem illustra verunt. Firmiter credidit in Deum, in eius verbum et Providentiam atque per omnia nisa est eius sequi voluntatem. Divinis oboedivit mandatis, legibus Ecclesiae, moderatoribus spiritualibus. Diligenter peccatum vitavit et, sanctitatem appetens, in Christi imitatione continenter est progressa. Suis viribus et opibus humanis non est confisa, sed Dei amicitia et auxilio. Congregatio de Causis Sanctorum 409 Intimam cum Domino coniunctionem exercuit per precationem continuam, aeternarum veritatum contemplationem, ferventi pietatem erga Eucharistiam, Sacrum Cor et Iesu Passionem necnon erga Virginem Mariam. Naviter interfuit vitae et muneri Ecclesiae atque fidem, amorem Domini et curam animarum salutis circumfudit. Proximos dilexit et propter Deum nisa est utilis esse quotquot cum ea consuetudinem habebant, filiabus suis spiritualibus necnon pauperibus, pro quibus novam instituit religiosam familiam. Dolore, cum generositate, laetitia et humilitate exculto, apostolatum suum locupletavit. Multae res adversae eius cor non exulceraverunt, quod semper plenum fuit benevolentiae, indulgentiae atque misericordiae in omnes, eos quoque, qui illi obstiterunt illamque calumniati sunt. Cum spem suam in Domino collocavisset, numquam dubitavit quin experientia crucis in benedictiones mutaretur pro Opere suo proque peccatorum animis. Fortis fuit, patiens, tranquilla in morbis et in difficultatibus; optime temperantiam, castigationem sui, paupertatem, castitatem, oboedientiam, mansuetudinem, iustitiam erga Deum et proximos explicavit. Animi aequabilitate praedita et indolis firmitate, quolibet in casu considerate egit, cogitate ac supernaturali cum prudentia, gloriam Dei quaerens et pro sua alienaque sanctificatione aptissimas rationes. Usque ad exitum dierum suorum dilexit Victimam divinam cum eaque coniuncta est passa, quae arcessivit eam die 27 mensis Augusti anno 1945. Sancte extremum vitae spiritum edidit, dicens: « Deus mi, Mater mea, Iesu mi ». Novem sorores sodales quae eam erant secutae, eius spiritualem hereditatem receperunt et anno 1948 ortum seminis viderunt, quod Serva Dei aqua sacrificii consperserat; etenim Episcopus Calaguritanus et Calceatensis earum Institutum approbavit, Opus Missionarium Iesu et Mariae denominatum. Fama sanctitatis, qua Mater Maria a Columna claruerat in vita, aucta est post eius mortem; quapropter Episcopus Calaguritanus et CalceatensisLucroniensis Causae beatificationis et canonizationis initium fecit per celebrationem Inquisitionis dioecesanae super virtutibus Servae Dei et super eius vita. Huius Inquisitionis auctoritas et vis agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 23 mensis Octobris anno 1992 promulgato. Positione apparata, disceptatum est an Serva Dei sicut heroas addecet virtutes exercuisset. Exitu cum felici, die 19 mensis Maii anno 2000 actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales deinde et Episcopi, in Sessione Ordinaria diei 12 mensis Decembris eiusdem anni, relatione audita Causae Ponentis, Excellentissi- 410 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mi Domini Iosephi Sebastiani Laboa, Archiepiscopi titularis Zaraiteni, confessi sunt Matrem Mariam a Columna Izquierdo Alberò heroum more virtutes théologales, cardinales et iis adnexas coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae a Columna Izquierdo Alberò, Fundatricis Operis Missionarii Iesu et Mariae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. SB IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. œ s. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis GUADALAIARENSI Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Liberatae a S. Corde Iesu (in saec.: Liberatae Orozco Santa Cruz) fundatricis Congregationis Sororum Franciscalium a D. N. a Refugio (1834-1926) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Misericordia, pax, caritas ». Has virtutes, quae ministerium ecclesiale Congregationis Sororum Franciscalium a Domina Nostra a Refugio illuminant, coluit summaque cum cura et constanti alacritate testificata est Mater Maria Liberata a Sacro Corde Iesu, eiusdem Instituti conditrix, quae totam se Domini laudi consecravit, morali mulierum restitutioni in difficulta- Congregatio de Causis Sanctorum 411 tibus versantium atque christianae educationi infantiae et iuventutis, Domini doctrinam secuta: « Quamdiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis» (Mt 25, 40). Serva Dei in vitam venit die 20 mensis Iulii anno 1834 in vico Arandas, tunc intra fines posito archidioecesis Guadalaiarensis, in civitate Mexicana J alisci, a Ioanne Orozco et Teresia Santa Cruz, coniugibus locupletibus ac piissimis, qui filios filiasque excellenti imbuerant christiana educatione. Biduo post ortum baptismum accepit; anno 1836 confirmationem, ac septem annos nata primum Pane Eucharistico se aluit. In parvo pago Zapopan, quo familia commigraverat, Liberata pueritiam egit et adulescentiam, moderatione spiritali usa Patrum Ordinis Fratrum Minorum et etiam tunc claram ostendens propensionem ad bonum, ad pietatem atque ad opera caritatis erga indigentes. Suam perfecit formationem in Collegio Nostrae Dominae Guadalupensis, cuius exemplaris fuit alumna interna. Animadvertens se fortiter ad vitam trahi consecratam, anno 1851, parentibus ac moderatore spiritali consentientibus, intravit in monasterium clausurae Dominicanarum a Iesu et Maria, sed fuit ei inde egrediendum propter persecutionem adversus Ecclesiam eiusque institutiones motam. In familiam reversa, suum auxit apostolatum pro pueris ac senibus, et veste induta Capuccinarum, in saeculo vitam egit singulariter austeram. Ministra Tertii Ordinis Franciscani fuit et anno 1852, blandis condicionibus uxoribus repudiatis, privatim vota suscepit paupertatis, castitatis atque oboedientiae. Interim cogitavit de nova religiosa familia instituenda, quae se praesertim iuvenum corruptarum recuperationi dederet et iuvenum educationi; sed, quamvis magni ubique duceretur, multum exspectare debuit priusquam auctoritatum ecclesiasticarum permissionem obtineret. Tandem, anno 1889, consentiente Archiepiscopo Domino Petro Loza y Pardavé, necnon novo eius moderatore spiritali, Patre Paschale Antonio Avelar, O. F. M., qui est Confundatur habitus, consilium suum ad effectum adducere iniit, ab ipso Archiepiscopo collapsa domo accepta, in qua Dei Serva, sancti plena fervoris, aediculam exstruxit Dominae Nostrae a Refugio dicatam, coenobium et sedem navitatum apostolicarum. Mense Augusto eius anni vitae communis initium fecit cum aliquibus sodalibus, a Patre Avelar officio accepto antistitae. Operi Deus benedixit et die 7 mensis Maii anno 1897 illud publice factum est Congregatio Sororum Franciscalium a Domina Nostra a Refugio. Conditrix cum sex sociis professionem fecit religiosam, nomine capto Sorore Maria Liberata a Sacro Corde Iesu. Insequenti mense sivit se primam esse antistitam generalem novi In- 412 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale stituti, quod cum peritia rexit et prudentia. Spiritu materno manuque firma diligenter suarum Sororum formationem curavit, quas verbo et exemplo fidelitatem vocationi docuit necnon vitae apostolicae studium atque vitae contemplativae. Anno 1904, libere ac pacifice officio deposito antistitae generalis, ad oppidum Zapopan se contulit ubi, in solo quod ei frater dederat, ecclesiae exstruendae Sacri Cordis Iesu, coenobio et collegio pro puellulis pauperibus consuluit. Ibi alterum quoque Congregationis novitiatum aperuit, ut nonnullas exciperet iuvenes vitam consecratam petentes. Difficiles publicae condiciones eam induxerunt, anno 1914, ad operas intermittendas et ad Sororum communitatem dispergendam, quae ad locum suum anno 1919 redire potuerunt. Dei Serva, iam aetate provecta, anno 1920 moderationem dimisit operum oppidi Zapopan et anno 1924 ad domum principem Guadalaiarensem rediit, ut ibi extremum sanctae longaeque vitae tempus ageret, omnino impensae in aedificationem Regni Dei et in effingenda in se ipsa Christi lineamenta. Namque, divinum secuta Magistrum, cum Deo ambulavit et sine intermissione in via perfectionis evangelicae progressa est, virtutes christianas cum ardore, perseverantia et gaudio spiritali exercendo. Fides, caritas atque spes eius vitam inde a pueritia illuminaveruut. Firmiter in Deum credidit, in eius verbum atque in eius providentiam. Assidue coniunctionem cum Domino coluit per sacram liturgiam, piam Missae participationem, diuturnam Sanctissimi altaris Sacramenti adorationem, deprecationem, veritatum aeternarum contemplationem. Sensibus cum filialibus venerata est Virginem Mariam, quam habuit primam Instituti sui antistitam, sub tutela positi Dominae Nostrae a Refugio. Inter Sanctos coluit imprimis Sanctum Ioseph et Sanctum Franciscum Asisinatem, cuius humilis et fidelis fuit discipula. Ob fidem Archiepiscopo Guadalaiarensi oboedivit et obsequenter consilia atque praecepta est secuta suorum spiritus magistrorum. Per apostolatum et Congregationem quam condiderat fidem in populo disseminavit, praecipue in ordinibus qui ea magis indigebant. Amore Domini infiammata, eius fecit voluntatem, peccatum vitavit, ad eius gloriam laboravit et cum gaudio vixit coram eo. Ut caelesti Sponso placeret magna cum caritate proximis servivit, uti bonus Samaritanus Evangelii (cf. Lc 10, 33-36) in pauperes se demittens, in infirmos, in infantiam egenam, in iuventutem viventem in intemperantia morali. Omnibus, quotquot obviam facta est, misericors Cor Iesu ostendit necnon Ecclesiae maternam sollicitudinem. Haec omnia cum Congregatio de Causis Sanctorum 413 suavitate fecit, cum intellegentia et supernaturali prudentia. Spiritu Dei ducta, vias elegit ad suam sanctificationem aptiores; sapienter suam Congregationem gubernavit; sapiens fuit in consiliis dandis; utiliter lucem Evangelii et ignem caritatis in societatem tulit. A se aliena fuit, Crucis Christi amica, fortis in difficultatibus, in incommodis patiens, in bonorum terrestrium usu temperans, iusta erga Deum, parentes, quibus affuit amanter usque ad mortem, et erga proximum; demissa fuit, pauper, casta, oboediens. Suis conspicuis dotibus humanis non est confisa neque hominibus, sed totam spem suam in Deo collocavit et in eius gratia. Aequo animo senectutis tulit infirmitates seque ad ultimum occursum cum Domino praeparavit, qui eam ad se vocavit die 20 mensis Martii anno 1926. Fama sanctitatis, qua in vita enituit, post eius mortem duravit; quam ob rem Archiepiscopus Guadalaiarensis Causam iniit beatificationis et canonizationis et Inquisitionem dioecesanam celebravit super vita et virtutibus atque sanctitatis fama Servae Dei annis 1984-1986. Hic Processus a Congregatione de Causis Sanctorum probatus est decreto die 3 mensis Iulii anno 1987 promulgato. Positione apparata, inquisitum est ex norma an Mater Maria Liberata a Sacro Corde Iesu virtutes observasset heroum in modum. Die 28 mensis Martii anno 2000, felici cum exitu, actus est Consultorum Theologorum Processus Peculiaris et die 7 mensis Novembris eodem anno, Sessio Ordinaria habita est Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Iosepho Sebastiano Laboa, Archiepiscopo titulari Zaraïteno. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Liberatae a S. Corde Iesu (in saec.: Liberatae Orozco Santa Cruz), Fundatricis Congregationis Sororum Franciscanum a Domina Nostra a Refugio, in casu et ad effectum de quo agitur. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 414 Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 18 Decembris A. D. 2000. £8 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. ® S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 19 Aprilis 2001. — Cathedrali Ecclesiae Ambatensi, Exc.mum P.D. Germanum Pavón Puente, hactenus Episcopum Tulcanensem. die 21 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Dumaguetensi Exc.mum P.D. Ioannem F. Du, hactenus Episcopum titularem Timicitanum et Auxiliarem archidioecesis Caebuanae. — Cathedrali Ecclesiae Surigensi Exc.mum P.D. Antonieto D. Cabajog, hactenus Episcopum titularem Reperitanum et Auxiliarem archidioecesis Caebuanae. — Titulari episcopali Ecclesiae Vadesitanae R.D. Villelmum V. Afable, hactenus Vicarium generalem archidioecesis Davaënsis, quem deputavit Episcopum Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 23 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Tibuensi, R.D. Camillum Ferdinandum Castrellón Pizano, hactenus Inspectorem Provincialem Societatis Sancti Francisci Salesii in Columbia. die 24 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Clivi Zamorensis Exc.mum P.D. Augustinum Robertum Radrizzani, SDB, hactenus Episcopum Neuquenianum. Congregatio pro Episcopis 415 die 25 Aprilis 2001. — Metropolitanae Ecclesiae Montisclarensi, noviter erectae, Exc.mum P.D. Gerardum Maiella de Castro, O. Praem., hactenus Episcopum Montisclarensem. die 2 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Cratensi Exc.mum P.D. Ferdinandum Panico, M.S.C., hactenus Episcopum Oeirensem-Florianensem. die 7 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Anneciensi R.D. Ivonem Boivineau, hactenus Vicarium episcopalem Lucionensem. die S Maii. — Cathedrali Ecclesiae Arundeliensi-Brichtelmestunensi R.D. Queranum Thomam Conry e clero Birminghamiensi, hactenus parochum Sancti Augustini apud Stafford. die 9 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Leodiensi R.D. Aloysium Jousten, hactenus Vicarium episcopalem eiusdem dioecesis. die 10 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Campi vallensi, R.D. Lucam Cyr, e clero dioecesis Sancti Hieronymi Terraebonae, ibique Vicarium generalem. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 416 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle lettere Credenziali: Sabato, 2 8 Aprile 2 0 0 1 , S.E. il Signor ABDUL Ambasciatore dell'Iraq presso la Santa Sede. AMIR A L ANBARI, Martedì 24 aprile 2001 si è riunita alla presenza del Santo Padre la Congregazione delle Cause dei Santi. Da venerdì 4 a mercoledì 9 maggio 2001 il Santo Padre si è recato in pellegrinaggio giubilare ad Atene, Damasco e Malta. Da lunedì 21 a giovedì 24 maggio 2001 il Santo Padre ha tenuto Concistoro straordinario. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 9 » aprile » 2001. S.E. mons. José Luis Redrado Marchite, Segretario del Pontificio Consiglio per gli Operatori Sanitari « in aliud quinquennium ». » P. Felice Ruffini, M.I., Sotto-Segretario del Pontificio Consiglio per gli Operatori Sanitari « usque ad 70 ». » S.E. mons. Francisco Gil Hellin, Segretario del Pontificio Consiglio per la Famiglia «in aliud quinquennium». » S.E. mons. Stanislaw Rylko, Segretario del Pontificio Consiglio per i Laici « in aliud quinquennium ». » S.E. mons. Jorge Enrique Jiménez Carvajal, Vescovo di Zipaquirá e Presidente del Consiglio episcopale Latino Americano, Consigliere della Pontificia Commissione per l'America Latina « ad quinquennium ». um » » » » » » NECROLOGIO 15 16 » 23 24 aprile » » » » 2001. » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Nicolas Okioh, Vescovo em. di Natitingou (Benin). John R. McNamara, Vescovo tit. di Risinio. Emanuele Clarizio, Arcivescovo tit. di Anzio. Donato De Bonis, Vescovo tit. di Castello di Numidia. Judson N. Procyk, Arcivescovo di Pittsburgh dei Bizantini (Stati Uniti d'America). An. et vol. XCIII 7 Iulii 2001 N. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio. Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio; Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES quibus Christophoro Magallanes et XXIV Sociis Sanctorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM « Christiani suppliciis affecti cotidie numero crescunt. In tanta eos statione posuit Deus, quam nefas est iis defugere » (Ex Epist, ad Diognetum, n. 6). In Mexicana natione, saeculi xx primis triginta annis, liberalismo ac francomurariorum secta compulsae, civiles potestates, clericatui adversas tulerunt leges, ut Ecclesiam delerent eiusque instituta. Saeva insuper catholici persecutione sunt affecti, quibus strenui fuerunt animi et firmi fidem et cultus libertatem tuendi. Multi sacerdotes ac laici, licet magnorum periculorum essent conscii, sua in statione manserunt atque per martyrium suam vitam Deo fratribusque tradiderunt, summae caritatis cum fierent exemplaria. Inter eos qui Christum in crucis via sunt persecuti, xxn dioecesani sacerdotes annumerantur, pastorali operae addicti itemque in laici qui apostolatui operam dabant. Hi sunt sacerdotes: 1. Christophorus Magallanes. Ministerium gessit paroeciale in pago suo natali Totatiche. Manuballista die xxv mensis Maii anno MCMXXVII in loco Colotlán necatus est. 29- A A S 418 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 2. Augustinus Caloca. Vicarius fuit cooperator paroeciae Totatiche ipseque praefectus et professor illius loci Seminarii. Una cum Christophoro Magallanes in eodem loco Colotlán manuballista necatus est. 3. Iosephus Maria Robles. Ministerium apud paroecias oppidorum Nochistlán et Tecolotlán exercuit. Congregationem « Hermanas del Corazón de Jesús Sacramentado» condidit. Ad oppidum quod Quila vocatur die xxvi mensis Iunii anno MCMXXVII suspensus est. 4. David Gal van. Seminarii fuit professor deindeque vicarius paroeciae oppidi Amatitlán. Die xxx mensis Ianuarii anno MCMXV in valetudinario Guadalaiarensi manuballista necatus est. 5. Iustinus Orona. Nonnulla post obita officia, anno MCMVI parochus nominatus est oppidi Cuquio. Necatus est die i mensis Iulii anno MCMXXVIII in pago Las Cruces. 6. Atilanus Cruz. Vicarius coadiutor fuit oppidi Cuquio. Una cum Iustino Orona presbytero die i mensis Iulii anno MCMXXVIII necatus est. 7. Romanus Adame Rosales. Quaedam sustinuit ministeria ac tandem parochus loci Nochistlán destinatus est. Manuballista die xxi mensis Aprilis anno MCMXXVII in pagi Yahualica coemeterio necatus est. 8. Iulius Alvarez Mendoza. Parochi oppidi Mechoacanejo munus agebat, cum die xxx mensis Martii anno MCMXXVII in loco San Julián manuballista necatus est. 9. Petrus Esqueda. Vicarii cooperatoris sustinuit partes. In vincula coniectus ac tortus, die xxn mensis Novembris anno MCMXXVII in pago Teocaltitán manuballista necatus est. 10. Rodericus Aguilar, parochus pagi Unión de Tula, in vincula coniectus, arbori plateae pagi Ejutla die xxvin mensis Octobris anno MCMXXVII suspensus est. 11. Tranquillinus Ubiarco. In loco Moyahua vicarius fuit cooperator et exinde in pago Tepatitlán parochus substitutus. Die v mensis Octobris anno MCMXXVIII in illius pagi aditu arbori suspensus est. 12. Ianuarius Sánchez. Cappellanus fuit loci Tamazulita. Die xvn mensis Ianuarii anno MCMXXVII in vincula coniectus est, et eodem die in colle La Loma, qui apud oppidum Tecolotlán reperitur, suspensus. 419 Acta Ioannis Pauli Pp. II 13. Iosephus Isabel Flores. In quibusdam paroeciis ministerium exercuit, donec anno MCM ad pagum Zaplotanejo destinatus est, ubi usque ad mortem mansit, cum scilicet die xxi mensis Iunii anno MCMXXVII in coemeterio eiusdem pagi obtruncatus est. 14. Saba Reyes. In pago Tototlán ministerium exercuit. Captus ac post crudeles cruciatus die xm mensis Aprilis anno MCMXXVII in coemeterio eiusdem pagi manuballista necatus est. 15. Turibius Romo. Sacerdotale munus in pago Tequila obiit. Martyr morte inibi die xxv mensis Februarii anno MCMXXVIII in officina occubuit. 16. Aloisius Batis, parochus, die xv mensis Augusti anno paroecia oppidi Chalchihuites manuballista necatus est. MCMXXVI in sua 17. Matthaeus Correa. Postquam variis in locis pastoralem operam praestiterat, ad oppidum Valparaíso parochus missus est. Captus est et die vi mensis Februarii anno MCMXXVII apud coemeterium loci Durango manuballista necatus est. 18. Petrus Maldonado, parochus nominatus est pagi Santa Isabel. Comprehensus et crudeliter tortus, in principe nosocomio urbis Chihuahua die xi mensis Februarii anno MCMXXVII propter plagas interiit. 19. Iesus Méndez, parochus in oppido Valtierrilla fuit, qui in eodem loco die v mensis Februarii anno MCMXXVIII manuballista necatus est. 20. David Uribe. Nonnulla egit ministeria pastoralia ac postea parochus loci Iguala factus est. Die xn mensis Aprilis anno MCMXXVII apud pagum San José Vidal interemptus est. 21. Margaritus Flores, parochus loci Atenango del Río factus, cum illuc pervenisset, captus est et die xn mensis Novembris anno MCMXXVII in oppido Tulimán manuballista necatus est. 22. Michael de la Mora. Cappellanus fuit Cathedralis Colimensis, dioecesanus moderator Fidei Propagandae ac spiritalis moderator collegii in urbe La Paz. Die VII mensis Augusti anno MCMXXVII in militum statione Colimensi manuballista necatus est. In eadem religiosa persecutione complures etiam laici interempti sunt, inter quos tres iuvenes Actionis Catholicae numerantur, qui pastoralem pa- 420 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale roeciae operam agebant, quique die xv mensis Augusti anno MCMXXVI quieti et animosi martyrium una cum parocho Aloisio Batis, quem contra sicarios tueri conati sunt, subierunt. Hi sunt: 1. Emmanuel Morales, xxvin annos natus, laicus eximius fuit, qui multum ad religionis libertatem tuendam contulit. 2. Salvator Lara, xxi annos natus, secretarius fuit Nationalis Consociationis pro religionis libertate defendenda ac praeses Actionis Catholicae Mexicanae iuventutis. 3. David Roldan, xxiv annos natus, Actionis Catholicae Mexicanae praeses et alter a praeside Consociationis Nationalis pro religionis libertate defendenda, in paroecialem laborem explicandum sociatam suam operam contulit. Beati hi, ex diversis dioecesibus Mexicanis oriundi, a sua inde morte veri fidei martyres habiti sunt. His peractis cunctis rebus, quas Congregatio de Causis Sanctorum praescribit, die xxn mensis Novembris anno MCMXCII eos Beatorum honore decoravimus. Exinde ipsorum intercessioni miraculum adscriptum est, de quo apud Curiam Guadalaiarensem acta est inquisitio. Eventus felici cum exitu pervestigata est a Congregatione de Causis Sanctorum atque die xxvni mensis Iunii anno MCMXCIX Nobis coram Decretum super miro prodiit. Patrum Cardinalium Episcoporumque, in Consistorio die x mensis Martii anno MM coadunatorum, faventibus cognitis suffragiis, statuimus ut Canonizationis ritus Romae die xxi mensis Maii eiusdem anni celebraretur. Hodie igitur in foro Petriano inter sacra haec protulimus verba: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Christophorum Magallanes et viginti quattuor Socios, Iosephum Mariam de Yermo y Parres et Mariam a Iesu Sacramentato Venegas de la Torre Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime efficientibus rebus quibuslibet. Acta Ioannis Pauli Pp, II 421 Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vicesimo primo mensis Maii anno Domini bis millesimo, Pontificatus Nostri vicesimo secundo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 480.332 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I LAETITIAE In Columbia Praefectura Apostolica Laetitiae ad gradum Vicariatus Apostolici attollitur immutatis finibus et nomine. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum in Praefectura Apostolica Laetitiae, intra fines Nationis Columbianae sita et dioecesi Sanctae Rosae de Osos concredita, catholica religio haud parva suscepisset incrementa, ut missionariis inibi studiose alacriterque operantibus meritum tribueretur testimonium laudis simulque eorum animi confirmarentur ad novos maioresque in dies exanclandos labores, visum est eandem Praefecturam Apostolicam ad gradum Vicariatus Apostolici esse evehendam. Nos igitur de totius Dominici gregis bono solliciti, audita rataque habita tali sententia a Venerabili Fratre Nostro Cardinale Praefecto Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 422 Congregationis pro Gentium Evangelizatione relata, summa, qua fungimur, potestate Praefecturam Apostolicam Laetitiae ad gradum Vicariatus Apostolici attollimus, immutatis finibus et nomine; quem quidem dioecesis Sanctae Rosae de Osos assiduis curis, uti adhuc, committimus. Haec omnia perducet ad exitum Venerabilis Frater Beniaminus Stella, Archiepiscopus titulo Midilensis et in Columbia Apostolicus Nuntius, cui iniungimus onus authenticum exemplar actus peractae exsecutionis ad memoratam Congregationem remittendi. Hanc denique Nostram Constitutionem iugiter ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vicesimo tertio mensis Octobris, anno Magni Iubilaei bis millesimo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. 83 ANGELUS card. SODANO IOSEPHUS Secretarius Status card. TOMKO Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 491.698 II GUAPIENSIS Praefectura Apostolica Guapiensis in Columbia ad gradum Vicariatus Apostolici attollitur immutatis finibus et nomine. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum Praefectura Apostolica Guapiensis in Columbia, Ordini Fratrum Minorum concredita, in religione catholica haud parva susceperit incrementa, ut iisdem patribus inibi adlaborantibus sollicitis meritum tribueretur testimonium laudis simulque eorum excitarentur animi ad novos maioresque suscipiendos labores, visum est eandem Praefecturam Apostolicam ad gradum Vicariatus Apostolici esse evehendam. Quapropter Venerabiles Fratres Nostri S.R.E. Cardinales atque Praesules, qui Congregationi pro Gen- 423 Acta Ioannis Pauli Pp. II tium Evangelizatione sunt praepositi, omnibus mature perpensis habitisque faventibus votis quorum interest, deliberaverunt ut huiusmodi optatum acciperetur. Nos igitur, Qui gravissimum gerimus officium Supremi Pastoris Ecclesiae, audita rataque habita tali sententia, summa, qua fungimur, potestate Praefecturam Apostolicam Guapiensem ad gradum Vicariatus Apostolici attollimus, immutatis finibus et nomine, atque Ordinis Fratrum Minorum assiduis curis committimus. Ad haec perficienda deputamus Venerabilem Fratrem Beniaminum Stella, Archiepiscopum titulo Midilensem et in memorata Natione Apostolicum Nuntium, onere imposito authenticum exemplar actus peractae exsecutionis ad Congregationem, quam diximus, remittendi. Hanc denique Nostram Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vicesimo tertio mensis Ianuarii, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. £8 ANGELUS card. SODANO IOSEPHUS Secretarius Status Congr card. TOMKO pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 491 918 III SANCTI THOMAE APOSTOLI CHICAGIENSIS SYRORUM-MALABARENSIUM In Foederatis Civitatibus Americae Septemtrionalis nova Eparchia conditur nomine Sancti Thomae Apostoli Chicagiensis Syrorum-Malabarensium. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus, cuius est praesertim sub lumine doctrinae Concilii Oecumenici Vaticani II consulere quoque communitatibus Christifidelium Orientalium per orbem terrarum versantium, sollicita de spirituali salute atque maiore unitate regiminis fidelium Ecclesiae Syrorum- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 424 Malabarensium, qui decursu temporum varias ob vicissitudines, propriis regionibus relictis, se contulerunt ad hospitales terras Foederatarum Civitatum Americae Septemtrionalis, praehahito consilio Venerabilis Praesulis Varkey Vithayathil, C.SS.R., Archiepiscopi Maioris Ernakulamensis-Angamaliensis Syrorum-Malabarensium atque omnibus mature perpensis, censuit ut pro memoratis fidelibus nova Eparchia constitueretur. Nos igitur qui ut beati Petri Successores diligentissimam curam gerimus de universo grege Dominico, ratam habentes talem sententiam a Praefecto Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus in Audientia hodie ad Nos relatam, summa Apostolica potestate condimus Eparchiam Sancti Thomae Apostoli Chicagiensis Syro- rum-Malabarensium pro fidelibus eiusdem ritus in Foederatis Civitatibus Americae Septemtrionalis commorantibus, cunctis tributis propriis iuribus atque obligationibus. Quae quidem ceteraque secundum normas Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium temperentur. Insuper de eodem absoluto negotio sueta documenta exarentur et ad Congregationem, quam diximus, mittantur. Hanc denique Apostolicam Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo sexto mensis Februarii, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. card. 8 3 ANGELUS SODANO 8 3 IGNATIUS MOUSSA Secretarius Status card. DAOUD Congr. pro Eccl. Oriental. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 494.446 IV BAFATANAE In Guinea Bissaviensi nova conditur dioecesis Bafatana. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum ad fovendam aeternam salutem gregis Dominici in Guinea Bissaviensi eiusque regimini facilius et efficacius consulendum petitum esset nuper ut in eadem Natione nova constitueretur dioecesis, Venerabiles Fratres 425 Acta Ioannis Pauli Pp. II Nostri S.R.E. Cardinales atque Praesules, qui Congregationi pro Gentium Evangelizatione sunt praepositi, omnibus mature perpensis habitoque pariter faventi voto Venerabilis Fratris Ioannis Pauli Gobel, Archiepiscopi titulo Calatini in Campania atque in Guinea Bissaviensi Apostolici Nuntii, admotam postulationem censuerunt esse accipiendam. Nos igitur, Qui gravissimo fungimur munere supremi Pastoris universae catholicae Ecclesiae, talem sententiam ratam habentes, summa Apostolica potestate haec decernimus. A Bissagensi dioecesi separamus territorium districtuum civilium, qui patrio sermone nuncupantur Baiata, Gabù, Quinara, Tombali et Isola di Bolama; ex eoque novam constituimus dioecesim Bafatanam, quam immediate subiectam Sanctae Sedi volumus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus. Praeterea iubemus Episcopi sedem poni in urbe Baiata atque paroeciale templum ibidem exstans, Deo in honorem Virginis Mariae titulo « Nossa Senhora da Graça » dicatum, ad dignitatem Cathedralis ecclesiae evehimus; cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perducet ad exitum Venerabilis Frater Ioannes Paulus Gobel, quem diximus, quique, re acta, curabit documenta exaranda sincerisque exemplis ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittenda. Hanc denique Apostolicam Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo tertio mensis Martii, anno Domini bismillesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. £8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status CRESCENTIUS card. SEPE Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco ffl Plumbi In Secret. Status tab., n.. 494.373 426 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V MARADIENSIS In Republica Nigritana nova conditur dioecesis Maradiensis appellanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Summa diligentia totum dominicum gregem pascere nitentes, studiose adlaboramus ut Christi Evangelium ubique terrarum nuntietur rectaque ratione explanetur. Nunc vero de Christifidelibus deque cunctis hominibus bonae voluntatis in Republica Nigritana degentibus cogitamus atque res disponere properamus ut salutiferae ibi veritatis praedicatio facilius commodiusque eveniat. Accepta igitur sententia Congregationis pro Gentium Evangelizatione, a dioecesi Niameyensi territorium districtuum civilium, vulgo « Maradi », « Tahoua », « Agadès », « Bilma », « Diffa » et « Zinder » abstrahimus novamque dioecesim constituimus Maradiensem appellandam. Novae ecclesialis communitatis sedem in urbe vulgo dicta « Maradi » locamus templumque ibidem exstans sub titulo « Notre Dame de Lourdes » ad gradum evehimus ecclesiae Cathedralis, cunctis consentaneis concessis iuribus et privilegiis. Dioecesim Maradiensem Sanctae Sedi immediate subiectam efficimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione obnoxiam. Cetera cuncta ad Iuris Canonici normas exsolvantur. Ad haec tandem explenda quae per has Litteras iussimus, Venerabilem Fratrem Marium Zenari, Archiepiscopum titulo Iuliensem atque in Republica Nigritana Apostolicum Nuntium, legamus. Re denique ad exitum perducta, documenta apparentur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione diligenter mittantur, contrariis rebus minime obsistentibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die tertio decimo mensis Martii, anno Domini bismillesimo primo, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. SB ANGELUS card. SODANO Secretarius Status CRESCENTIUS card. SEPE Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco & Plumbi In Secret. Status tab., n 494.374 Acta Ioannis Pauli Pp. II 427 VI MONTISCLARENSIS Provincia ecclesiastica Montisclarensis conditur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Maiori Christifidelium suorum spiritali commodo in primis satisfacere studentes, Venerabiles Fratres sacrorum Antistites Brasiliae ab hac Apostolica petiverunt Sede, et unanimi quidem mentium consensione, ut distractis quibusdam regionibus Provinciarum ecclesiasticarum Brasiliapolitanae necnon Adamantinae nova ibidem excitaretur ecclesiastica Provincia Montisclarensis in posterum nominanda. Acceptis itaque propensis et secundis sententiis eorum omnium quorum intererat, de consilio ipsius Congregationis pro Episcopis preces ita Nobis admotas excipere festinamus eaque decernimus quae hominum saluti aeternae certissime profutura arbitramur. Montisclarensem sedem episcopalem a Metropolitico iure Ecclesiae Adamantinae seiungimus ad fastigiumque Archiepiscopalis Metropolitanae Ecclesiae evehimus, concessis simul ipsi iuribus ac privilegiis cunctis quibus reliquae metropolitanae sedes ad iuris regulas fruuntur. Novam hinc conformamus Provinciam ecclesiasticam Montisclarensem quam constare volumus e Metropolitana Ecclesia eiusdem nominis tum etiam et dioecesibus Paracatuensi, quae pars hactenus fuit Provinciae Ecclesiasticae Brasiliapolitanae, tum etiam Ianaubensi ac Ianuariensi, quae adhuc ad Provinciam pertinuerunt Ecclesiasticam Adamantinam. Montisclarensem pro tempore Antistitem dignitate archiepiscopali et gradu Metropolitae augemus iuribusque instruimus ac privilegiis quibus catholicum per orbem Metropolitae ex canonum normis utuntur, sed et oneribus et officiis obstringimus quibus iidem similiter tenentur. Memoratae sedis Montisclarensis actu agentem Episcopum Venerabilem Fratrem Gerardum Maiella de Castro, O. Praem. ad dignitatem archiepiscopalem promovemus ornamusque iuribus quibus Metropolitae ornantur at obligationibus aequabiliter deligamus quibus ceteri subduntur Metropolitam Praesules. Ad haec penitus exsequenda Venerabilem destinamus Fratrem Alfium Rapisarda, Archiepiscopum titulo Cannensem atque in Brasilia Apostolicum Nuntium, cui necessarias omnes et opportunas tribui- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 428 mus facultates, etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur, quemvis virum in ecclesiastica dignitate constitutum, officio addito ad Congregationem pro Episcopis mittendi, cum primum fieri potuerit, germanum exemplum actus ipsius peractae exsecutionis. Has denique Litteras Nostras tam in praesens valere tempus volumus quam in omne venturum, quibuslibet rebus causisve haudquaquam obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vicesimo quinto mensis Aprilis, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. £8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOANNES ^ B. card. RE Congr. pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 494.736 LITTERAE APOSTOLICAE Venerabili Dei Servo Thomae Reggio Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP II Ad perpetuam rei memoriam. — « Omnino sanctus fieri volo, duo certa meae vitae capita tenens, precationem scilicet et ascesim ». Propositum hoc presbyterali episcopalique in vita Venerabilis Dei Servi Thomae Reggio usque est productum, qui Christi Boni Pastoris semitas tenuit ipseque suae plebis fuit exemplar. Genuae ortus est is die ix mensis Ianuarii anno MDCCCXVIII marchionibus Iacobo Reggio et Angela Maria Pareto parentibus, qui solidam religiosam humanamque institutionem ei tradiderunt. Externus alumnus Genuae Regio Collegio adscriptus est, quod moderabantur Ordinis Clericorum Regularium a Somascha sodales. Regiam apud studiorum Universitatem Ianuensem iuridiciali disciplinae studuit. Sed viginti annos natus firmiter voluit sacerdos fieri atque rebus theologicis operam dedit. Externus alumnus Seminarium archiepiscopale adire solebat atque die xvin mensis Septembris anno MDCCCXLI sacro ordine auctus est et deinceps in sacra theologia lauream consecutus est. Thomas Reggio eximia pietate distinguebatur et stu- Acta Ioannis Pauli Pp. II 429 diosa industria. Theologicam doctrinam tradidit, Seminarii tirones Ianuenses alter a moderatore coluit, exinde moderator tirones Clavarenses ipseque peritus institutor, prudens spiritus magister, germanae aliaeque pietatis vir evasit. Anno MDCCCLI abbas renuntiatus est Sanctae Mariae Assumptae Cariniani Ianuensis, qui, apostolico ardore incensus et caritatis, complures consociationes, confraternitates religiosasque congregationes spiritaliter coluit. Illius aetatis sociali culturalique rei operam dedit, diurnarii munus, rem quidem difficilem, sustinendo. Anno MDCCCLXXVII Ventimiliensis Episcopus nominatus est. Fide magnaque animi intentione incitatus, dioecesi renovandae multum adlaboravit. Seminarium, catechesim tradendam, caritatis operam et sacram liturgiam curavit. Pluries dioecesim invisit et dioecesanam synodum celebravit. Anno MDCCCLXXVIII Congregationem Sororum S. Marthae condidit, quae Seminario, sacerdotibus indigentibus atque variis caritatis operibus inservirent, quas sorores ipsemet religiose humaneque instituit. Anno MDCCCXCII Archiepiscopus Ianuensis renuntiatus est. Quamvis aetate affectus, humiliter munus suscepit, conscius se Dei voluntatem facere. Ad pacificum convictum, socialem profectum et Ecclesiae incrementum multum contulit. Spiritalis pietas in ministerio impigre gerendo eum sustinuit, qui usque precabatur, paenitentiam agebat, Dei voluntatem persequebatur. Sacram Eucharistiam, Sacrum Iesu Cor, Virginem Mariam admodum coluit atque Summo Pontifici fidelis usque fuit. In Deo omnem spem posuit, Cuius amore perductus proximum, Seminarii tirones, sacerdotes indigentes ac laborantes, senes et aegrotos iuvit. In omnibus rebus prudenter fortiterque seu coram dioecesi seu compluribus difficultatibus se gessit. Iustitiam erga Deum proximumque coluit et continenter Dei voluntatem et Evangelii praecepta persecutus est. Cum Trioram Ventimiliensis dioecesis peregrinationem comitaretur, ut Redemptoris signum expiaret, morbo correptus est neque Genuam redire potuit. Duobus post mensibus de hoc mundo die xxn mensis Novembris anno MCMI demigravit. Cum sanctitatis fama produceretur et magis diffunderetur, Archiepiscopus Ianuensis anno MCMLXXXIII beatificationis et canonizationis causam incohavit. Die xvin mensis Decembris anno MCMXCVII N O S Ipsi declaravimus Dei Servum heroum in modum virtutes exercuisse. Exinde Nobis coram die XXI mensis Decembris anno MCMXCVIII Decretum super miraculo, ipsius intercessioni adscripto, prodiit. Statuimus igitur ut sollemnis Beatificationis ritus Romae, Magno Iubilaeo eveniente anni bis millesimi, celebraretur. Hodie igitur in foro Petriano inter sacra hanc ediximus formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Ro- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 430 mana dioecesi, Dionysii Cardinalis Tettamanzi, Archiepiscopi Ianuensis, Petri Cardinalis Eyt, Archiepiscopi Burdigalensis, et Andreae Mutiani Léonard, Episcopi Namurcensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Pius IX, Ioannes XXIII, Thomas Reggio, GulielmusIosephus Chaminade et Columba Marmion Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Pii IX die septima Februarii, Ioannis XXIII die undecima Octobris, Thomae Reggio die nona Ianuarii, GulielmiIosephi Chaminade die vicesima secunda Ianuarii et Columbae Marmion die tertia Octobris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die III mensis Septembris, anno MM, Pontificatus Nostri altero et vicesimo. De mandato Summi Pontificis £8 ANGELUS card. SODANO Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 484 290 HOMILIA In beatificatione plurium servorum Dei.* 1. « Quando già era l'alba Gesù si presentò sulla riva» (Gv 21, 4). Sul far del mattino, il Risorto apparve agli Apostoli, reduci da una nottata di vano lavoro sul Lago di Tiberiade. L'evangelista precisa che in quella notte « non presero nulla», e aggiunge che niente avevano da mangiare. All'invito di Gesù: « Gettate la rete dalla parte destra della barca e troverete » essi ubbidirono senza esitare. Pronta fu la loro risposta e grande la ricompensa, 1 2 *Die 29 Aprilis 2001. Gv 21, 3. 1 2 Ibid, 21, 6. Acta Ioannis Pauli Pp. II 431 perché quella rete, rimasta vuota la notte, poi « non potevano più tirarla su per la gran quantità di pesci ». Come non vedere in questo episodio, che san Giovanni riferisce nell'epilogo del suo Vangelo, un segno eloquente di ciò che il Signore continua a compiere nella Chiesa e nel cuore dei credenti, che confidano senza riserve in Lui? I cinque servi di Dio, che oggi ho avuto la gioia di innalzare agli onori degli altari, sono singolari testimoni dello straordinario dono che il Cristo risorto elargisce a ogni battezzato: il dono della santità. Beati sono coloro che fanno fruttificare questo misterioso dono, lasciando che lo Spirito Santo conformi la loro esistenza a Cristo morto e risorto! Beati siete voi che, come astri luminosi, brillate oggi nel firmamento della Chiesa: Manuel Gonzalez García, vescovo, Fondatore della Congregazione delle Missionarie Eucaristiche di Nazareth; Carlos Manuel Cecilio Rodríguez Santiago, laico; Maria Anna Blondin, vergine, Fondatrice della Congregazione delle suore di Sant'Anna; Caterina Volpicelli, vergine, Fondatrice delle Ancelle del Sacro Cuore; Caterina Cittadini, vergine, Fondatrice delle Suore Orsoline di Somasca. Ognuno di voi, votandosi a Cristo, ha fatto del Vangelo la regola della propria esistenza. Siete così divenuti suoi fedeli discepoli, avendo attinto quella novità di vita, che è stata inaugurata dal mistero della sua risurrezione, alla sorgente inesauribile del suo amore. 3 2. « Aquel discípulo que Jesús tanto quería le dice a Pedro: Es el Señor ». En el Evangelio hemos escuchado, ante el milagro realizado, que un discípulo reconoce a Jesús. También los otros lo harán después. El pasaje evangélico, al presentarnos a Jesús que « se acerca, toma el pan y se lo da », nos señala cómo y cuándo podemos encontrarnos con Cristo resucitado: en la Eucaristía, donde Jesús está realmente presente bajo las especies de pan y de vino. Sería triste que esa presencia amorosa del Salvador, después de tanto tiempo, fuera aún desconocida por la humanidad. Esa fue la gran pasión del nuevo Beato Manuel González García, Obispo de Málaga y después de Palencia. La experiencia vivida en Palomares del Río ante un sagrario abandonado le marcó para toda su vida, dedicándose desde entonces a propagar la devoción a la Eucaristía, y proclamando la frase que después quiso que fuera su epitafio: « ¡Ahí está Jesús! ¡Ahí está! 4 5 3 21, 6. 4 Jn 21, 7. Ibid., 21, 13. 5 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 432 ¡No lo dejéis abandonado! ». Fundador de las Misioneras Eucarísticas de Nazaret, el Beato Manuel González es un modelo de fe eucaristica, cuyo ejemplo sigue hablando a la Iglesia de hoy. 3. « Ninguno de los discípulos se atrevía a preguntarle quién era, porque sabían bien que era el Señor ». Cuando los discípulos le reconocen junto al lago de Tiberíades, se afianza su fe en que Cristo ha resucitado y está presente en medio de los suyos. La Iglesia, desde hace dos milenios, no se cansa de anunciar y repetir esta verdad fundamental de la fe. La experiencia del misterio pascual hace nuevas todas las cosas, pues como hemos cantado en el Pregón pascual: « ahuyenta los pecados, lava las culpas, devuelve la inocencia a los caídos, la alegría a los tristes ». Este espíritu animó toda la existencia de Carlos Manuel Rodríguez Santiago, primer puertorriqueño elevado a la gloria de los altares. El nuevo Beato, iluminado por la fe en la resurrección, compartía con todos el profundo significado del Misterio pascual repitiendo frecuentemente: « Vivimos para esa noche », la de Pascua. Su fecundo y generoso apostolado consistió principalmente en esforzarse para que la Iglesia en Puerto Rico cobrara conciencia de este gran acontecimiento de nuestra salvación. 6 Carlos Manuel Rodríguez puso de relieve la llamada universal a la santidad para todos los cristianos y la importancia de que cada bautizado responda a ella de manera consciente y responsable. Que su ejemplo ayude a toda la Iglesia de Puerto Rico a ser fiel, viviendo con firme coherencia los valores y los principios cristianos recibidos en la evangelización de la Isla. 4. Fondatrice des Sœurs de Sainte-Anne, Marie-Anne Blondin est le modèle d'une existence livrée à l'amour et traversée par le mystère pascal. Cette jeune paysanne canadienne proposera à son évêque de fonder une congrégation religieuse pour l'éducation des enfants pauvres des campagnes, afin de vaincre l'analphabétisme. Dans un grand esprit d'abandon à la Providence dont elle bénira « la conduite toute maternelle », elle acceptera humblement les décisions de l'Eglise et accomplira jusqu'à sa mort d'humbles travaux pour le bien de ses Sœurs. Les épreuves n'altéreront jamais son grand amour pour le Christ et pour l'Eglise, ni son souci de former de véritables éducatrices de la jeunesse. Modèle d'une vie humble et cachée, Marie-Anne Blondin trouva sa force intérieure dans la contemplation de la Croix, nous montrant que la vie d'intimité avec le Christ est le plus sûr « Jn 21, 12 Acta Ioannis Pauli Pp. II 433 moyen de porter mystérieusement des fruits et d'accomplir la mission voulue par Dieu. Puisse son exemple donner aux religieuses de son Institut et à de nombreux jeunes le goût de servir Dieu et les hommes, en particulier la jeunesse, à laquelle il importe d'offrir les moyens d'un authentique développement spirituel, moral et intellectuel! 5. «L'Agnello che fu immolato è degno di... onore, gloria e benedizione ». Queste parole, tratte dal Libro dell'Apocalisse e proclamate nella seconda Lettura, ben si addicono anche all'esperienza mistica della beata Caterina Volpicelli. Nella sua vita, tutta consacrata al cuore dell'Agnello immolato, risaltano tre aspetti significativi: una profonda spiritualità eucaristica, un'indomita fedeltà alla Chiesa, una sorprendente generosità apostolica. L'Eucaristia, a lungo adorata e fatta centro della sua vita sino a formulare il voto di vittima espiatrice, fu per lei scuola di docile e amorosa obbedienza a Dio. Fu, al tempo stesso, sorgente di amore tenero e misericordioso per il prossimo: nei più poveri ed emarginati ella amava il suo Signore, a lungo contemplato nel Santissimo Sacramento. Sempre dall'Eucaristia seppe trarre quell'ardore missionario che la spinse a esprimere la sua vocazione nella Chiesa, docilmente sottomessa ai Pastori e profeticamente intenta a promuovere il laicato e forme nuove di vita consacrata. Senza delimitare spazi operativi, né dare origine a istituzioni specifiche, volle, come lei stessa affermava, trovare la solitudine nelle occupazioni e un fecondo lavoro nella solitudine. Fu la prima « zélatrice » dell'Apostolato della Preghiera in Italia e lascia in eredità, specialmente alle Ancelle del Sacro Cuore, una singolare missione apostolica che deve continuare ad alimentarsi incessantemente alla fonte del Mistero eucaristico. 7 8 6. « Signore, tu lo sai che ti amo ». La triplice dichiarazione di amore che, secondo l'odierna pagina evangelica, Pietro fa al Signore, ci porta a pensare a Caterina Cittadini. Nel corso della sua non facile esistenza, la nuova beata manifestò un amore indomito per il Signore. Questa sua profonda capacità di amare, sostenuta da un grande equilibrio affettivo, viene posta in evidenza da quanti hanno avuto modo di conoscerla. Rimasta orfana fin dalla più tenera età, si fece lei stessa madre amorevole per le orfane. E « madri » volle fossero le sue figlie spirituali nella scuola e nel contatto con i fanciulli. 7 8 Ap Gv 5, 12. 2 1 , 15; 30 - A A S cfr vv 16 17 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 434 Caterina si sforzava di « essere di Cristo, per portare a Cristo ». Il segreto fu anche per lei l'unione con l'Eucaristia. Alle sue prime collaboratrici raccomandava di coltivare un'intensa vita spirituale nella preghiera e, soprattutto, un contatto vitale con Gesù eucaristico. Quanto mai attuale è questa consegna spirituale anche per coloro che sono chiamati ad essere maestri nella fede e vogliono trasmettere alle nuove generazioni, in quest'epoca di grandi mutamenti sociali, i valori della cultura cristiana! 7. « Di questi fatti siamo testimoni noi e lo Spirito Santo, che Dio ha dato a coloro che si sottomettono a lui ». Facciamo nostre con gioia le parole tratte dal Libro degli Atti degli Apostoli, risuonate nella nostra assemblea. Sì, noi siamo testimoni dei prodigi che Dio opera in coloro « che si sottomettono a Lui ». Riscontriamo la verità di quest'affermazione nella vostra esistenza, o nuovi beati che da quest'oggi veneriamo e invochiamo come intercessori. La vostra eroica fedeltà al Vangelo è prova dell'azione feconda dello Spirito Santo. Aiutateci a percorrere, a nostra volta, il cammino della santità, specialmente quando esso si fa faticoso. Sosteneteci nel mantenere fìsso lo sguardo su Colui che ci ha chiamati. Alla vostra voce, a quella della Vergine Maria e di tutti i santi, uniamo anche la nostra per cantare: « A Colui che siede sul trono e all'Agnello lode, onore, gloria e potenza nei secoli dei secoli». Amen! 9 10 ALLOCUTIONES I Ad episcopos catholicos Iugoslaviae. * Draga braćo u biskupstvul 1. »Sam Gospodin naš Isus Krist i Bog, Otac naš, koji nas uzljubi i po milosti dade trajno ohrabren je i dobru nadu, neka ohrabri vaša srca i neka ih učvrsti u svakome dobru djelu i riječi«.1 Ovim riječima svetoga, Pavia 9 10 At 5, 32. Ap 5, 13, * Die 16 Februarii 2001. 2 Sol 2, 16-17, 1 Acta Ioannis Pauli Pp II 435 upravljenima kršćanima u Solunu, srdačno vas pozdravljam, dragi pastiri Crkve koja je u Saveznoj Republici Jugoslaviji. Došli ste u pohod ad limi­ na Apostolorum da bi očitovali svoje katoličko zajedništvo i svoju odanost Petrovu nasljedniku. Zahvaljujem beogradskome nadbiskupu metropolitu mons. Francu Perku i predsjedniku vaše Biskupske konferencije na ljubaz­ nim riječima koje mi je upravio također u ime svih vas. Preko vas svoju riječ zahvale upućujem prezbiterima, redovnicima, re­ dovnicama i svima koji s vama surađuju u djelu naviještanja Evanđelja. Neka Gospodin sve obilato nagradi kao što je i sam obećao. Ovih sam se dana mogao sa svakim od vas zadržati u bratskome razgo­ voru te sam vam zahvalan za riječi nade, koje sam od vas čuo u svezi s Crkvama u kojima Vas je Duh Sveti postavio na čelo da im, kao nasljedni­ ci apostola, čuvate poklad vjere.2 S vama zajedno upravljam svoju prošnju Ocu, od kojega dolazi svaki dobar dar, svaki savršen poklon,3 da vjerni puk, kojemu ste pastiri, znade iskoristiti svaku prigodu te svjedočiti za Ra­ dosnu vijest i donositi obilne plodove svetosti. 2. A Veletek való találkozás lehetővé teszi, hogy megállapítsam, mily nagy buzgalommal és készséggel keresitek a megfelelő választ korunk pasztorális igényeire. Kívánom, hogy — egységben papjaitokkal — bátran foly­ tassátok ezt, miközben sem fáradságot, sem áldozatot nem kímélve látjátok el feladataitokat Isten területeiteken élő népét szolgálva. Szívből kívánom, hogy az utóbbi hónapokban kialakult új politikai légkör új távlatokat nyis­ son és új lehetőségeket biztosítson országotok katolikus közösségei tevé­ kenységének rendszeres folytatásában. Szolgálatotok teljesítése folyamán szemeitek függesszétek mindig a Jó Pásztorra, Krisztus Urunkra. Amikor a fáradság hiábavalónak tűnik, figyel­ jetek a Mesterre, aki Hozzátok is intézi szavát: »Evezz a mélyre és vessétek ki fog asra a hálót«. Válaszotok legyen Péterrel együtt: »Mester, egész éjsza­ ka fáradoztunk, de semmit sem fogtunk. A te szavadra azonban kivetem a hálót«.4 Figyelmezzetek a Szentlélek sugallatára, és egyházmegyéitek közösségé­ vel együtt, engedjétek, hogy Ő vezessen Benneteket. Ő szüntelenül bőség­ ben adja indításait és adományait a közösségeknek csakúgy, mint az egyes híveknek. Nem szűkölködtök tehát apostoli bátorságban, prófétai látókör2 3 4 Dj 20, 28-31. Usp Jk 1, 17. Lk 5, 45 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 436 ben és elegendő bölcsességben, hogy az élet mesterei és buzgósággal eltelt Főpásztorok legyetek a Rátok bízott nyáj számára. 3. Jetojmé njé moment historik të veçantë të pasur me dritë e hije. Du­ ke kaluar pragun e mijëvjeçarit të ri, në horizonte të Kishës ravizohet një pjesë e re e udhës që duhet përshkuar me guximin misionar. Ta shikojmë të ardhmen me besim, këshu që edhe ajo të ndriçohet nga Ungjilli, »fuqia e Zotit për ata që besojne«.5 Na takon ne, nxënësve të Krishtit, t'ia përhapim këtë mesazh drite njerëzve, familjeve e mbarë njerëzimit të mijëvjeçarit të tretë. Diversiteti i situatave, në të cilat gjenden Bashkësitë tuaja të veçanta dioçezane, mjerisht nuk lejon, ashtu sikur do të dëshirohej të ishte, planifikimi i përbashkët i aktivitetit baritor në çdo fushë. Mirëpo, kjo, nuk ju pengon të shkëmbeni përvojat njëri me tjetërin e të ndihmoni njëri t jete­ rin, duke u nisur nga realiteti që ju bashkon. Duke bashkuar mendimet, qëllimet e duke shmangur humbjen e burimeve në disponim e të forcave të bashkësive tuaja dioçezane, kërkoni t'i koordinoni përpjekjet tuaja. Kjo do të ju mundësojë t'i jepni një shtytje te mëtejshme hovit të ungjillëzimit të ri, duke angazhuar burra e gra të të gjitha moshave, familjet, famullitë. Tërë Populli i Zotit — meshtarë, rregulltarë, rregulltare e besimtarë laikë — duhet ta ndjejnë angazhimin në mënyrë të ndërgjegjshme, së bashku me ju, në fushën e gjërë të ungjillëzimit. Nga Pagëzimi për çdo besimtar buron thirrja për të ofruar në Kishë ndihmesën personale të veçantë sipas gjendjes së jetesës në të cilën nodhët. 4. Naviještanje će Evanđelja biti uspjelije ako, što je i dužnost, bude praćeno svjedočenjem dosljednoga življenja i vjernosti Kristu te traženjem i usvajanjem dušobrižničkih načina i oblika kojima se može prikladno od­ govarati na izazove našega doba. Neka zbog toga dušobrižničke djelatnosti budu usredotočene na to da kod vjernika pobuđuju vjerno prijanjenje uz Krista i njegovo Evanđelje. Takvo će dušobrižničko zalaganje uroditi obil­ nim plodovima ako ono bude uporno isticalo središnjost riječi Božje i život­ nu važnost sakramenata. To je put rasta u vjeri, nadi i ljubavi; to je put svetosti za kojom svaki kršćanin mora svakodnevno težiti. Žurnost evangelizacije zahtijeva stalnu skrb za naobrazbu pripravnika za svećeničku službu i posvećeni život. Potrebna je isto tako i trajna nao­ brazba klera što se tiče teologije, bogoštovlja i dušobrižništva. Sve to isto* Rmi, 16. Acta Ioannis Pauli Pp II 437 dobno valja pratiti posebno revnom dušobrižničkom skrbi za zvanja, podu­ prtom stalnom molitvom, koja će zahvatiti cijelu crkvenu zajednicu i proži­ mati je osjećajem odgovornosti za zvanja. Za promicanje vjerskoga života u zemlji u kojoj živite i djelujete mogu vam svakako koristiti vrednovanje zdrave pučke pobožnosti, pučke misije i sva tradicionalna pastoralna sredstva, kojima valja dodati i ona koja odgo­ varaju suvremenim zahtjevima, uključujući tu i upotrebu sredstava društ­ venoga priopćivanja. Znajte se, u svjetlu riječi Božje i crkvenoga Učiteljstva, koristiti iskustvima iz prošlosti i novim mogućnostima naviještanja spasenja. Osim toga, valja voditi računa o potrebi ucjepljenja Evanđelja u kulturnu stvarnost svakodnevnoga života, kako bi se oni koji prihvaćaju Evanđelje zalagali za izgradnju civilizacije ljubavi i mira. Bit će to također doprinos razvoju same kulture i njezinu stalnome napretku. Naime, »kultu­ ra je vjerodostojan izraz čovjeka i njegova povijesnoga ostvarenja... Biti čovjek znači nezaobilazno živjeti u određenoj kulturi«.6 Poznate su mi dramatične prilike u kojima su se vaša pučanstva nalazi­ la u minulome razdoblju. Vi ste me sada upoznali s najnovijim razvojem teškoga stanja, koje i dalje traje, a posebno o nastavku političkih i društ­ venih napetosti što prijete opasnošću da se rasplamsaju u nove sukobe. Hrabrite svoje vjernike da ne popuste napasti utoka nasilju. 5. Časna braćo u biskupstvu! Ostanite međusobno združeni. Zajedno sa svojim zajednicama budite jedno srce i jedna duša, ustrajući u apostolskome nauku, u zajedništvu, u lomljenju kruha i u molitvi.7 Unatoč teškoća­ ma, svim se silama zalazite za ekumenski dijalog, kako bi se nastavio hod prema potpunome jedinstvu Kristovih učenika. Sam je Krist s nama i daje nam Duha Svetoga da nas privede k jedinstvu za koje je On molio Oca 8 prije nego li je »po svojoj vlastitoj krvi jednom zauvijek ušao u Svetinju i našao nam otkupljenje«.9 Put do jedinstvu vodi također preko praštanja od srca i iskrenoga po­ mirenja. Idući tim putem otvorit će se prolaz do toliko potrebnoga jedinst­ va Kristovih učenika i pripravit će se budućnost mira i napretka za sve. 6 Poruka za Svjetski dan mira 2001., br. 4-5. 7 Usp. Dj 2, 42; 4, 32. Usp. Iv 17, 20-21, Heb 9, 12 8 9 438 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale »Da budu jedno, te svijet uzvjeruje«.10 Jedinstvo kršćana je Božji dar, koji zahtijeva naše velikodušno i bezuvjetno zalaganje: »Kristova nas molit­ va podsjeća da je taj dar potrebno prihvatiti te ga uvijek sve više i više razvijati... Pouzdanje da se također u povijesti može ostvariti potpuno i vi­ dljivo zajedništvo svih kršćana počiva na Isusovoj molitvi, a ne na našim sposobnostima«.11 6. Tješi nas sigurnost da će Bog učiniti da ono što je svatko od vas po­ sijao uzraste 12 te će ljudska očekivanja nadmašiti preko svake mjere. Vas, vaše prezbitere i đakone zajedno s redovnicima, redovnicama i vjernicima svjetovnjacima vaših Crkvi povjeravam majčinskoj zaštiti Maj­ ke Otkupiteljeve. Neka vam Ona, Marija, zora novih vremena, isprosi dar vjernosti primljenome poslanju, smjelost da nastavite revno navijestati Evanđelje i radost svjedočenja za Krista. Jamčim vam stalni spomen u svojoj molitvi i od srca vas blagoslivljem. II Ad episcopos catholicos Turciae.* Chers Frères dans l'épiscopat et dans le sacerdoce, 1. C'est avec joie que je vous accueille aujourd'hui pour votre visite ad limina apostolorum. Je remercie Monseigneur Louis Pelâtre, Vicaire apostolique latin d'Istanbul et Président de votre Conférence episcopale, de ses paroles cordiales qui donnent un aperçu de la situation de l'Eglise dans votre pays, manifestant vos soucis de pasteurs, ainsi que les difficultés et les espérances de vos communautés. 11 m'est impossible de parler de votre Église sans faire un retour aux sources de notre foi, aux premiers temps de l'évangélisation accomplie en Asie mineure par les Apôtres du Seigneur. Votre terre en effet a vu pousser les premiers bourgeons de l'Évangile: c'est là que l'Église a grandi, qu'elle s'est constituée et organisée autour d'évêques illustres comme saint Polycarpe de Smyrne et saint Ignace d'Antioche; c'est là qu'ensuite la foi de Iv 17, 21. " Apostolska poslanica Novo millennio ineunte, br, 48. 12 Usp 1 Kor 3, 5-6 10 * Die 19 Februarii 2001. Acta Ioannis Pauli Pp II 439 l'Église s'est consolidée au cours des sept premiers conciles œcuméniques, à Nicée, Ephèse, Chalcédoine et Constantinople. Comment ne pas rappeler non plus tout le travail d'intelligence de la foi accompli par les Pères cappadociens, Basile, Grégoire de Nazianze, Grégoire de Nysse et Jean Chrysostome! Il y a là une richesse et un héritage communs à tous vos diocèses, de quelque rite qu'ils soient, qui sont une invitation, même dans les réalités modestes d'aujourd'hui, à mettre vos pas dans cette grande tradition d'accueil et de méditation de la Parole de Dieu, et de sanctification des personnes, pour la gloire de Dieu et l'annonce du salut en Jésus Christ. 2. J'ai été très heureux de m'associer par la prière à votre joie de pasteurs et à celle de tout le peuple chrétien lors des fêtes récentes qui ont eu lieu à Istanbul, en l'honneur du bienheureux Jean XXIII. J'ai apprécié le geste des Autorités turques qui ont voulu honorer ainsi la mémoire du « Pape ami des Turcs » en donnant son nom à la rue où se trouve le bâtiment historique de l'ancienne Délégation apostolique en Turquie et en organisant un large programme de manifestations culturelles autour de cet événement. Ces fêtes ont été marquées aussi par d'importantes célébrations religieuses; à ce propos, je désire saluer la participation fraternelle de Sa Sainteté Bartholomaios I , Patriarche œcuménique de Constantinople, de Sa Béatitude Mesrob II, Patriarche arménien d'Istanbul, et du Métropolite Çeltin, Vicaire patriarcal des Syriens orthodoxes, des représentants d'autres Églises et Communautés ecclesiales, ainsi que la présence des représentants de la communauté juive et des autorités musulmanes; une telle participation des diverses composantes de la société turque manifeste le grand rayonnement de la personnalité du bienheureux et l'entente cordiale entre tous les habitants du pays, dans le respect des différentes croyances et pratiques religieuses. La communauté catholique de Turquie s'est aussi réjouie de l'importante participation à ces festivités d'Évêques représentant les Conférences episcopales des pays d'Europe, rappelant ainsi les liens étroits de la Turquie avec l'Europe et le rôle positif que peuvent jouer les catholiques dans le continent. Puissent l'exemple et la prière du bienheureux et bon Pape Jean éclairer et stimuler votre ministère pastoral aujourd'hui! er 3. Pour accomplir sa mission, l'Église qui est en Turquie a besoin d'affermir ses liens de communion avec l'Église universelle: c'est le sens profond de la démarche que vous accomplissez aujourd'hui à travers cette visite ad limina, qui est aussi une expérience de communion fraternelle entre vous, en vue de poursuivre le travail de collaboration au sein de votre Conférence episcopale. Vous avez le souci d'entretenir et de développer des re- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 440 lations de bonne entente avec tous les habitants du pays, manifestant votre attention à toutes les personnes que vous rencontrez. De même, vous poursuivez, avec patience et détermination, le dialogue avec les pouvoirs publics; c'est ainsi que l'Eglise, en tant qu'institution et ensemble de communautés de fidèles, trouvera toujours davantage sa place dans la vie de la nation. En effet, la liberté de religion et de culte, qui est indissociable de la liberté de conscience, est un élément essentiel d'une bonne convivialité au niveau local. Tout Etat, aidé par tous ses habitants, est appelé à être vigilant en ce domaine, pour consolider les relations à l'intérieur du pays et pour affermir sa place dans le concert des nations et dans les relations multilatérales. Vous savez que c'est dans cet esprit que le Saint-Siège travaille, pour sa part, au rapprochement entre les peuples. 4. Depuis deux ans, votre Conférence episcopale a lancé un projet de Rassemblement ecclésial, qui devrait se concrétiser prochainement par des rencontres tant au niveau diocésain que national. Je me réjouis de ce fruit de la concertation pastorale entre évoques et je vous encourage à poursuivre en ce sens: c'est une manifestation vivante de Y affectus collegialis, remis en valeur par le Concile Vatican II, qui permet de porter ensemble le souci de la mission par un soutien réciproque. Ce rassemblement donnerait, après l'année de grâce et de miséricorde du grand Jubilé, un nouvel élan et une ardeur renouvelée à vos communautés chrétiennes, souvent fragiles et dispersées, pour que l'Eglise qui est en Turquie avance dans le nouveau millénaire avec confiance et courage, suscitant des chrétiens « toujours prêts à s'expliquer, devant tous ceux qui leur demandent de rendre compte de l'espérance qui est en eux Je vous encourage vivement à mener à bien ce grand projet, en veillant à ce que tous les membres de la communauté ecclésiale se sentent concernés, les prêtres, les religieux et les religieuses et surtout les laïcs qui doivent prendre une part de plus en plus active et responsable à la vie et à la mission de l'Eglise. 5. Il importe que l'Église du Christ soit vraiment insérée dans la vie de la société turque. Cela suppose tout un travail d'adaptation déjà largement entrepris au niveau de la liturgie, de la traduction de la Parole de Dieu et des instruments catéchétiques; cela implique aussi un investissement important, et vous y êtes engagés, pour que les prêtres, les religieux et religieuses venus en Turquie apprennent la langue du pays, son histoire, ses coutumes, sa culture. 1 Cf. 1 P 3, 15 Acta Ioannis Pauli Pp. II 441 Ne faut-il pas aller plus loin encore et travailler, avec patience et sans se décourager, à faire naître auprès des jeunes catholiques de Turquie des vocations au sacerdoce et à la vie consacrée? Dans la société d'aujourd'hui, si avide de satisfactions immédiates, il n'est pas facile de faire entendre l'appel du Christ à tout quitter pour le suivre, dans le don de soi, dans le célibat et la chasteté offerts par amour de Dieu et de ses frères. La jeunesse, comme vous avez pu le constater, ne manque pas de générosité et d'aspirations à un idéal; elle peut recevoir cet appel si elle trouve auprès d'elle des témoins disponibles et attentifs. Je vous encourage donc à redoubler d'efforts pour soutenir la pastorale des vocations, en trouvant ensemble les moyens les plus adéquats pour former les futurs prêtres de vos Églises, soit dans votre pays, soit en ayant recours à l'aide d'autres diocèses, notamment en Europe à laquelle votre pays est lié. Des structures locales pour le discernement des vocations et pour une première étape de la formation sacerdotale pourront sûrement donner un nouvel élan à la pastorale des vocations. Il est essentiel, en tous cas, que les jeunes qui pensent au sacerdoce puissent se rassembler de manière significative, pour mettre en commun leur recherche, leurs aspirations, leur découverte du Christ, avec l'accompagnement de formateurs disponibles. D'autre part, la vie de communauté, au séminaire, est essentielle pour leur apprendre à se construire humainement et dans la foi, pour unifier leur personne et leur vie dans l'intimité avec le Christ et pour apprendre à devenir des pasteurs de l'Église, conscients d'être membres d'un unique presbyterium. 6. L'avenir de l'Église et aussi de la société tout entière dépend, d'une certaine façon, des jeunes d'aujourd'hui. Je sais l'attention que vous portez, avec les adultes, aux réalités qu'ils vivent. Dans le Rassemblement ecclésial que vous préparez, ils auront à exprimer leurs espérances et leurs attentes. Vous contribuez déjà à l'éducation de la jeunesse turque, à laquelle participent les écoles catholiques, grâce à la compétence et au dévouement des congrégations religieuses qui les animent. Portez-leur à toutes les salutations et les encouragements du Pape. La formation des jeunes chrétiens est aussi l'objet de tous vos soins et je me réjouis des fruits de la collaboration entre communautés de rites différents, appelant les familles à s'engager toujours davantage aux côtés des pasteurs pour que les jeunes reçoivent l'enseignement nécessaire à une vie chrétienne solide. Puissent toutes les familles prendre mieux conscience de l'importance de la transmission de la foi aux générations plus jeunes, ce qui nécessite que les parents acquièrent eux-mêmes une bonne formation chrétienne et puissent éventuellement participer activement à la catéchèse! Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 442 7. L'effort d'approfondissement et de renouvellement que vous voulez entreprendre avec toute l'Eglise passe par une véritable formation des laïcs, car c'est souvent l'occasion pour eux d'un réveil profond de leur vie spirituelle et du sens de leur responsabilité ecclésiale. Une telle formation revêt une importance toute particulière pour vos communautés minoritaires: pour qu'elles puissent vivre le dialogue de la vie avec toutes les composantes de la nation, sans complexe et sans tentation de repliement sur soi, il importe que les fidèles soient bien formés, non seulement pour connaître la doctrine chrétienne mais aussi pour témoigner, par leur vie de prière, par leurs engagements, par leur participation à la réflexion sur les problèmes de société, d'une spiritualité et d'une foi vivantes. 8. Vos rapports quinquennaux soulignent souvent des difficultés concernant le mariage, dans une société où l'idéal chrétien de la fidélité et de l'indissolubilité est mal perçu. Il revient aux pasteurs de soutenir les familles chrétiennes dans leur vie quotidienne, car « c'est un très précieux témoignage qu'elles rendent au Christ face au monde, en s'attachant par toute leur vie à l'Eglise et en présentant l'exemple d'un foyer chrétien ». Des rencontres entre couples, comme cela a pu être fait dans le passé, sont des occasions précieuses de soutien mutuel pour leur vie conjugale et familiale. Ainsi les familles seront à même d'être des lieux d'éducation humaine, morale et spirituelle des jeunes. 2 9. Vous m'avez fait part des bons rapports qui existent entre frères chrétiens de différentes confessions, et je m'en réjouis. N'ayez pas peur de vous engager résolument dans la tâche œcuménique: c'est en approfondissant encore la connaissance mutuelle et en apprenant à travailler ensemble, chaque fois que cela est possible, que progresse l'unité, dont le chemin est nécessairement long. Tous les signes déjà accomplis pendant l'année jubilaire sont un encouragement pour de nouveaux progrès dans la marche commune vers la véritable unité. Au cours de l'année 2001, il nous sera donné de célébrer à une même date la fête de la Résurrection du Seigneur. Que ce soit un appel pour que, comme je l'ai écrit récemment, « l'échange de dons qui a enrichi l'Eglise du premier millénaire reprenne en plénitude. Puisse le souvenir du temps où l'Eglise respirait avec "deux poumons" pousser les chrétiens d'Orient et d'Occident à marcher ensemble, dans l'uni- 2 Concile œcuménique Vatican II, Apostolicam actuositatem, n. 11 Acta Ioannis Pauli Pp. II 443 té de la foi et le respect des légitimes diversités, en s'accueillant et en se soutenant mutuellement comme membres de l'unique Corps du Christ! ». 3 10. Vous vivez quotidiennement en contact avec l'Islam, à travers la culture du pays et par des rencontres avec des personnes. A partir de cette situation spécifique, vous avez acquis une tradition et une expérience du dialogue interreligieux, et vous en savez les exigences. Continuez vos efforts pour créer et favoriser des occasions de dialogue, dans la vie de tous les jours d'abord, sur les différents terrains de la rencontre des hommes qu'elle offre: l'école, qui rassemble des enfants et des jeunes de toutes croyances, les engagements de la vie professionnelle et de la vie sociale, le service de la solidarité et de l'entraide. C'est là que les croyants peuvent mieux se connaître et s'estimer dans un travail commun en faveur de la justice et de la paix, pour que naissent les germes d'une société vraiment fraternelle et respectueuse des démarches personnelles. Mais cela aussi s'accompagne de dialogues plus institutionnels, qui existent déjà. Je note avec intérêt les relations fructueuses établies entre l'Université d'Etat d'Ankara et l'Université pontificale grégorienne, ou les collaborations suscitées par la préparation des fêtes en l'honneur du Pape Jean XXIII. Au moment où la Turquie se prépare à nouer des liens nouveaux avec l'Europe, la vocation de la communauté catholique du pays apparaît encore plus claire. Le témoignage de la Bonne Nouvelle de Jésus Sauveur permet la rencontre des hommes et des cultures, et il montre que des ponts nouveaux peuvent se construire, au-delà des hostilités du passé et des mésententes ou des malentendus qui pourraient survenir. Cette volonté d'accueil et de réconciliation s'appelle le dialogue. Il prend aujourd'hui plus que jamais la forme du dialogue entre les cultures, qui est une exigence pour toutes les nations. Les différentes religions peuvent et doivent, elles aussi, apporter une contribution décisive en ce sens. L'ouverture réciproque de ceux qui appartiennent à diverses religions peut produire de grands bénéfices pour servir la cause de la paix et du bien commun de l'humanité. 4 5 11. Votre mission demanderait beaucoup de moyens apostoliques, en personnes et en biens matériels; je sais la pauvreté de vos diocèses et le manque de prêtres qui vous touche tous. Dans cette situation, je voudrais vous inviter d'abord à trouver force d'âme et encouragements dans la méditation des lettres de saint Paul, qui a connu des difficultés assez sem3 4 5 Novo millennio ineunte, n 48. Cf Concile œcuménique Vatican II, Gaudium et spes, n. 92 Cf. Message pour la Journée mondiale de la Paix, 8 décembre 2000, n. 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 444 blables aux vôtres et qui a sillonné tant de fois vos routes pour soutenir les communautés qu'il visitait. Puissiez-vous puiser aussi un nouvel élan dans l'appel que j'ai adressé à toute l'Église à l'issue du grand Jubilé de l'An 2000 et qui constitue comme un programme pour les années à venir. Nous devons avant tout nous engager avec davantage de confiance dans une pastorale qui donne toute sa place à la prière, personnelle et communautaire. Cela « signifie respecter un principe essentiel de la vision chrétienne de la vie: le primat de la grâce. H y a une tentation qui depuis toujours tend un piège à tout chemin spirituel et à l'action pastorale elle-même: celle de penser que les résultats dépendent de notre capacité de faire et de programmer. [...] Nous faisons alors l'expérience des disciples dans l'épisode évangélique de la pêche miraculeuse: "Nous avons peiné toute la nuit sans rien prendre". Tel est le moment de la foi, de la prière, du dialogue avec Dieu, qui ouvre le flot de la grâce et qui permet à la parole du Christ de passer à travers nous avec toute sa force: Duc in altum/ Lors de cette pêche, il revint à Pierre de dire les mots de la foi: "Sur ton ordre, je vais jeter les filets" ». Permettez-moi, chers Frères dans l'épiscopat et dans le sacerdoce, de vous redire toute ma confiance avec les paroles mêmes du Seigneur: Duc in altum! avance au large! va plus profond!, pour bâtir une Église vivante, ouverte et confiante en son avenir, dans l'espérance et dans l'attente de l'abondante moisson que le Seigneur saura nous donner. Transmettez ma reconnaissance et mon salut affectueux aux prêtres, aux religieux et aux religieuses, tant dévoués au travail apostolique, et aux laïcs de vos communautés, notamment les jeunes. L'avenir de l'Église en Turquie repose largement sur la fidélité de leur témoignage quotidien: qu'ils sachent combien l'Église les encourage et compte sur eux! Je les confie tous, ainsi que vos personnes et votre travail commun, à la protection de la Vierge Marie, la Bienheureuse Mère de Dieu et notre Mère. Je vous accorde de grand coeur la Bénédiction apostolique. 6 7 6 7 8 8 Le 5, 5. Ibid. Novo millennio ineunte, n. 38. Acta Ioannis Pauli Pp. II 445 III Ad sodales Pontificiae Academiae pro Vita.* 1. È sempre con vivo piacere che vi incontro, illustri membri della Pontificia Accademia per la Vita. Quest'oggi il motivo che me ne offre l'occasione è l'annuale vostra Assemblea Generale, che vi ha visti convenire a Roma da diversi Paesi. Il mio più cordiale saluto va a ciascuno di voi, benemeriti amici che formate la famiglia di quest'Accademia a me molto cara. Un particolare e deferente pensiero rivolgo al vostro Presidente, il Professor Juan de Dios Vial Correa, che ringrazio per le amabili parole con cui ha interpretato i vostri sentimenti. Estendo il mio saluto al Vice-Presidente Mons. Elio Sgreccia, ai componenti del Consiglio Direttivo, ai collaboratori e benefattori. 2. Avete scelto come tema per la vostra riflessione assembleare un argomento di grande interesse: « La cultura della vita: fondamenti e dimensioni ». Già nella stessa sua formulazione il tema manifesta il proposito di portare l'attenzione sull'aspetto positivo e costruttivo della difesa della vita umana. In questi giorni vi siete domandati da quali fondamenti occorra partire per promuovere o riattivare una cultura della vita e con quali contenuti proporla ad una società contrassegnata — come ricordavo nell'Enciclica « Evangelium vitae » — da una sempre più diffusa ed allarmante cultura della morte. Il miglior modo per superare e vincere la pericolosa cultura della morte consiste proprio nel dare solidi fondamenti e luminosi contenuti ad una cultura della vita che ad essa si contrapponga con vigore. Non è sufficiente, anche se necessario e doveroso, limitarsi a esporre e denunciare gli effetti letali della cultura della morte. Occorre piuttosto rigenerare di continuo il tessuto interiore della cultura contemporanea, intesa come mentalità vissuta, come convinzioni e comportamenti, come strutture sociali che la sostengono. Tanto più preziosa appare questa riflessione, se si tiene conto che dalla cultura non viene influenzata soltanto la condotta individuale, ma anche le scelte legislative e politiche, le quali, a loro volta, veicolano spinte culturali che non di rado ostacolano, purtroppo, l'autentico rinnovamento della società. 1 *Die 3 Martii 2001, Cfr nn. 7, 17,, 1 446 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale La cultura orienta, inoltre, le strategie della ricerca scientifica, che oggi, come non mai, è in grado di offrire mezzi potenti, non sempre impiegati purtroppo per il vero bene dell'uomo. Anzi, talora la ricerca sembra muoversi, in molti campi, addirittura contro l'uomo. 3. Opportunamente, pertanto, voi avete voluto precisare i fondamenti e le dimensioni della cultura della vita. In questa prospettiva, avete posto l'accento sui grandi temi della creazione, evidenziando come la vita umana debba essere percepita quale dono di Dio. L'uomo, creato ad immagine e somiglianza di Dio, è chiamato ad essere suo collaboratore libero e, ad un tempo, responsabile nella « gestione » del creato. Avete voluto, altresì, ribadire il valore inalienabile della dignità di persona, che connota ogni individuo, dal concepimento alla morte naturale; avete rivisitato il tema della corporeità e del suo significato personalistico; avete portato l'attenzione sulla famiglia come comunità d'amore e di vita. Vi siete soffermati a considerare l'importanza dei mezzi di comunicazione per una capillare diffusione della cultura della vita, e la necessità di impegnarsi nella testimonianza personale a suo favore. Avete inoltre ricordato come vada perseguita, in questo ambito, ogni via che favorisca il dialogo, nella convinzione che la verità piena sull'uomo è a sostegno della vita. Il credente è sorretto, in questo, dall'entusiasmo radicato nella fede. La vita vincerà: è questa per noi una sicura speranza. Sì, vincerà la vita, perché dalla parte della vita stanno la verità, il bene, la gioia, il vero progresso. Dalla parte della vita è Dio, che ama la vita e la dona con larghezza. 4. Come sempre avviene nel rapporto tra riflessione filosofica e meditazione teologica, anche in questo caso sono di imprescindibile aiuto la parola e l'esempio di Gesù, che ha dato la sua vita per vincere la nostra morte e per associare l'uomo alla sua risurrezione. Cristo è la « resurrezione e la vita ». Ragionando in quest'ottica, nell'Enciclica « Evangelium vitae » ho scritto: « Il Vangelo della vita non è una semplice riflessione, anche se originale e profonda, sulla vita umana; neppure è soltanto un comandamento destinato a sensibilizzare la coscienza e a provocare significativi cambiamenti nella società; tanto meno è un'illusoria promessa di un futuro migliore. Il Vangelo della vita è una realtà concreta e personale, perché consiste nell'annuncio della persona stessa di Gesù. All'apostolo Tommaso e ad ogni uomo, Gesù si presenta con queste parole: « Io sono la Via, la Verità e la Vita ». 2 3 2 3 Gv 11, 25 Ibid., 14, 6; n. 29. Acta Ioannis Pauli Pp.. II 447 Si tratta di una fondamentale verità che la comunità dei credenti, oggi più che mai, è chiamata a difendere e propagare. Il messaggio cristiano sulla vita è « scritto in qualche modo nel cuore stesso di ogni uomo e di ogni donna, risuona in ogni coscienza dal principio, ossia dalla creazione stessa, così che, nonostante i condizionamenti negativi del peccato, può essere conosciuto nei suoi tratti essenziali anche dalla ragione umana ». Il concetto di creazione non è soltanto un annuncio splendido della Rivelazione, ma anche una sorta di presentimento profondo dello spirito umano. Ugualmente, la dignità della persona non è nozione derivabile soltanto dall'affermazione biblica secondo cui l'uomo è creato « ad immagine e somiglianza » del Creatore, ma è concetto radicato nel suo essere spirituale, grazie al quale egli si manifesta come essere trascendente rispetto al mondo che lo circonda. La rivendicazione della dignità del corpo come « soggetto », e non semplice « oggetto » materiale, costituisce la logica conseguenza della concezione biblica della persona. Si tratta di una concezione unitaria dell'essere umano, che molte correnti di pensiero, dalla filosofia medioevale fino ai nostri tempi, hanno insegnato. 4 5. L'impegno per il dialogo tra fede e ragione non può che rafforzare la cultura della vita, congiungendo insieme dignità e sacralità, libertà e responsabilità di ogni persona, quali componenti imprescindibili della sua stessa esistenza. Verrà, altresì, garantita, insieme con la difesa della vita personale, la tutela dell'ambiente, entrambi creati e ordinati da Dio, come è comprovato dalla stessa struttura naturale dell'universo visibile. Le grandi istanze relative al diritto alla vita di ogni essere umano dal concepimento alla morte, l'impegno per la promozione della famiglia secondo il disegno originario di Dio, e l'urgente bisogno, ormai da tutti sentito, di tutelare l'ambiente nel quale viviamo rappresentano per l'etica e per il diritto un terreno di comune interesse. Soprattutto in questo campo, in cui sono coinvolti i diritti fondamentali dell'umana convivenza, vale quanto ho scritto nell'Enciclica Fides et ratio: « La Chiesa permane nella più profonda convinzione che fede e ragione si recano un aiuto scambievole, esercitando l'una per l'altra una funzione sia di vaglio critico e purificatore, sia di stimolo a progredire nella ricerca e nell'approfondimento ». 5 La radicalità delle sfide che oggi vengono poste all'umanità, da una parte, dai progressi della scienza e della tecnologia, dall'altra dai processi di laicizzazione della società, esige uno sforzo appassionato di approfondimento 4 Evangelium vitae, 29, 5 N 100. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 448 della riflessione sull'uomo e sul suo essere nel mondo e nella storia. È necessario dar prova di una grande capacità di dialogo, di ascolto e di proposta, in vista della formazione delle coscienze. Solo così si potrà dar vita ad una cultura fondata sulla speranza e aperta al progresso integrale di ogni individuo nei vari Paesi, in modo giusto e solidale. Senza una cultura che mantenga saldo il diritto alla vita e promuova i valori fondamentali di ogni persona, non si può avere una società sana né la garanzia creila pace e della giustizia. 6. Prego Dio perché illumini le coscienze e guidi quanti sono coinvolti, a vari livelli, nell'edificazione della società di domani. Sappiano sempre proporsi come obiettivo primario la tutela e la difesa della vita. A voi, illustri membri della Pontifìcia Accademia per la Vita, che spendete le vostre energie a servizio di uno scopo tanto nobile ed esigente, esprimo il mio più vivo e grato apprezzamento. Il Signore vi sostenga nel lavoro che state svolgendo e vi aiuti a portare a compimento la missione che vi è affidata. La Vergine Santissima vi conforti con la sua materna protezione. La Chiesa vi è riconoscente per l'alto servizio che rendete alla vita. Quanto a me, desidero accompagnarvi con il mio costante incoraggiamento, avvalorato da una speciale Benedizione. IV Ad eos qui plenario coetui Pontifìcii Consilii de Communicationibus Socialibus interfuerunt.* Your Eminences, Dear Brother Bishops, Dear Friends in Christ, 1. I am happy to greet you on the occasion of the Plenary Meeting of the Pontificai Council for Social Communications. I take this opportunity to express my thanks for all that you are doing in support of the Church's diversifìed présence in the world of the media. In a special way I wish to congratulate your Council for its specific contribution to the Great Jubilee of the Year 2000. *Die 16 Martii 2001, Acta Ioannis Pauli Pp. II 449 The Jubilee in fact has been an extraordinary expérience of faith in the City of Rome and throughout the Church. A significant part of its impact was due to the coverage given to the Jubilee events by the media. The Pontifical Council rendered invaluable service by coordinating worldwide telecasts of many of the Holy Year cérémonies, and by offering professional and pastoral assistance to the thousands of men and women working in the fields of radio, television, the print media and photography. The Council was also responsible for organizing the memorable Jubilee célébrations for Journalists in June, and for the Jubilee for the World of Entertainment in December. Your commitment was undoubtedly sustained by the desire to make the Jubilee Year a genuine response to the Gospel injunction to bring "good news to the poor, liberty to captives and new sight to the blind". 1 2. Over the years the Pontifical Council for Social Communications has acquired a very positive expérience of coopération with the international media in bringing the important events of the Church's life to people in all parts of the world. My thoughts go back to the beginnings of this activity, and especially to the Holy Year of 1975 when your Council, under the leadership of Cardinal Andrzej Maria Deskur and with the generous assistance of the Knights of Columbus, set a pattern as it were for this kind of religious broadcasting. Thanking God for what has already been achieved, I encourage your Council to carry forward the task entrusted to you by the Apostolic Constitution Pastor bonus. 3. Work done at your previous Plenary Meeting in 1999 made it possible for the Council to publish last June the document Ethics in Communications, which sought to offer moral guidance regarding the use of the media, a varied and complex human reality in which ethical concerns are offen subordinated to commercial interests. I am pleaséd that in thèse days you have been considering a similar document on the thème of Ethics in Internet, which would indeed be very timely, given the rapid spread of cyber-communications and the many moral questions involved. The Church cannot be a mere spectator of the social results of technological advances, which have such decisive effects on people's li ves. Your reflection on Ethics in Internet therefore can be of great help to the Church's Pastors and faithful in facing the many challenges of the emerging "media culture". 1 Lk 4:18. .31 - A A S 450 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale The problems and opportunities created by new technology, by the process of globalization, by deregulation and privatization of the media présent new ethical and indeed spiritual challenges to those who work in social communications. These challenges will be met effectively by those who accept that "serving the human person, building up community grounded in solidarity and justice and love, and speaking the truth about human life and its final fulfilment in God were, are, and will remain at the heart of ethics in the media". Praying that these high goals will always guide the work of the Pontificai Council for Social Communications, and entrusting your every effort to the intercession of Mary, Mother of the Word Incarnate, I gladly impart to you and your families my Apostolic Blessing. 2 Al termine del discorso, dopo la preghiera dell'« Angelus Domini», il Santo Padre ha detto: The "Angelus" is the first communication, the most important in the history of mankind. V Ad episcopos Latini ritus Orientis finitimi.* Béatitude, Chers Frères dans Vepiscopal, 1. Je suis heureux de vous accueillir au moment où vous accomplissez votre visite ad limina Apostolorum, manifestant ainsi votre communion avec le Successeur de Pierre. Je souhaite que dans vos rencontres avec l'Evêque de Rome et avec ses collaborateurs vous trouviez les encouragements nécessaires pour donner un dynamisme spirituel et un élan apostolique renouvelés au peuple dont vous avez reçu la charge pastorale. Je remercie Sa Béatitude Michel Sabbah, Patriarche latin de Jérusalem, des paroles cordiales qu'il m'a adressées en votre nom. Elles manifestent la profondeur de vos engagements au service de l'annonce de l'Évangile. A travers vous, Évêques latins des régions arabes, je rejoins par la pensée et par le cœur les prêtres, les religieux et les religieuses, ainsi que tous les fidèles de chacun de vos diocèses, qui, dans des situations diverses, rendent 2 Ethics in Communications, 33. * Die 17 Martii 2001. Acta Ioannis Pauli Pp. II 451 un témoignage courageux au Seigneur Jésus. Que Dieu les soutienne et les guide chaque jour! C'est avec une grande émotion que je garde présent dans ma mémoire le souvenir des pèlerinages que j'ai eu la joie d'accomplir au cours de l'année jubilaire sur la terre où Dieu s'est manifesté aux hommes, du Sinai' jusqu'à Jérusalem, la Ville Sainte où le Christ est mort et ressuscité pour le salut de l'humanité. Je demande à Dieu de m'accorder la grâce de poursuivre prochainement ma démarche de pèlerin en me rendant en Syrie, sur les lieux qui évoquent la conversion de l'Apôtre Paul et l'élan missionnaire des premières communautés chrétiennes. 2. Comme je l'ai écrit dans la Lettre apostolique Novo millennio ineunte que j'ai adressée à toute l'Église au terme du grand Jubilé, le temps est arrivé pour que « chaque Église, en réfléchissant sur ce que l'Esprit a dit au peuple de Dieu durant cette année spéciale de grâce, et même durant la période plus longue qui va du Concile Vatican II au grand Jubilé, se livre à un examen de sa ferveur et trouve un nouvel élan pour son engagement spirituel et pastoral ». II est en effet essentiel que les communautés chrétiennes avancent résolument vers le large, fortes des grâces reçues du Seigneur pendant l'année jubilaire et animées d'une espérance solidement enracinée dans la contemplation du visage du Christ. Il y a un an se concluait le Synode pastoral qui regroupait pour la première fois les membres de toutes les communautés catholiques de Terre Sainte. Je vous encourage vivement à mener à bien le plan pastoral qui s'est dégagé de votre cheminement ecclésial: « Fidèles au Christ, corresponsales dans l'Église, témoins dans la société ». Vos communautés, qui vivent en situation minoritaire dans des sociétés dont la culture et la vie quotidienne sont profondément marquées par la présence d'autres religions, doivent continuer sans relâche à approfondir leur identité chrétienne pour la maintenir dans son authenticité évangélique. Elles ne doivent jamais oublier que le chrétien tire son identité personnelle et ecclésiale de sa relation intime au Christ, qui aide à vivre toute situation et qui éclaire ses choix, et non de son action ou de ses options personnelles au sein de la société. Ainsi elles pourront s'ouvrir sans crainte aux autres et contribuer à faire resplendir le visage d'amour de Dieu parmi les nations. Qu'elles se souviennent que se tourner vers le Christ, Verbe Incarné, et marcher avec lui sur les chemins de la sainteté conduit à refuser 1 N. 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 452 toute forme de médiocrité et de religiosité superficielle pour pénétrer toujours plus profondément son mystère! Le témoignage rendu au Christ et la participation à l'édification de son Corps exigent de développer une authentique communion à l'intérieur même de l'Eglise, notamment par des relations toujours plus confiantes entre les pasteurs et les fidèles, ainsi que par une collaboration pastorale habituelle entre les diverses communautés catholiques, dans une généreuse ouverture d'esprit et de cœur. Que les paroisses et les familles soient des foyers vivants d'unité et d'amour authentique! En effet, « faire de l'Eglise la maison et l'école de la communion: tel est le grand défi qui se présente à nous dans le millénaire qui commence, si nous voulons être fidèles au dessein de Dieu et répondre aussi aux attentes profondes du monde ». C'est en réalisant cette communion que l'Eglise se manifeste comme le signe et l'instrument de l'union intime avec Dieu et de l'unité de tout le genre humain. 2 3 3. Dans cette même perspective, les laïcs sont invités à prendre une part toujours plus grande à la vie et au témoignage de l'Eglise, afin de rendre compte effectivement de l'espérance qui est en eux. La prise de conscience par les laïcs de leur vocation et de leur mission est une source de réconfort et de joie profonde. Il convient donc de leur témoigner une confiance qui les stimule à vivre en fidélité à l'Evangile et au Magistère de l'Église, et à assumer les responsabilités qui leur reviennent en participant activement à la vie de leurs communautés aux différents niveaux. De même, leur engagement dans la gestion des affaires publiques, partout où cela est possible, revêt une grande importance, spécialement dans le domaine de la justice et de la paix. Il est donc indispensable de poursuivre l'effort que vous avez mis en œuvre pour assurer la formation des laïcs afin de les aider à acquérir de véritables compétences, y compris pour ce qui concerne la vie sociale, économique et politique. En s'engageant dans la recherche intellectuelle et dans l'étude, ils contribueront aussi à développer une véritable culture chrétienne, en collaboration avec les autres Églises, proposant ainsi à la société la perspective chrétienne sur l'homme et des principes qui peuvent guider l'action de ceux qui se mettent au service de leurs frères. L'accompagnement pastoral des universitaires catholiques est important pour les aider à 4 2 3 4 Lettre apostolique Novo millennio ineunte, n. 43. Cf. Lumen gentium, n. 1. Cf. T P 3, 15 Acta Ioannis Pauli Pp. II 453 traduire leur foi dans leur propre culture et à prendre leur place dans la mission de l'Église. 4. Dans votre ministère au service de la communion dans l'Église, les prêtres sont vos premiers collaborateurs. A travers vous, je les salue cordialement en les invitant à mettre une confiance inconditionnelle en Celui qui les a appelés et qui ne cesse de se tenir à leurs côtés pour les guider dans leur charge d'annoncer l'Évangile et d'éduquer la foi des fidèles. Face aux grands défis de l'évangélisation, qu'ils n'aient pas peur de miser toute leur vie sur le Christ et de s'abandonner à lui avec générosité! En ouvrant largement leur cœur à l'amour de Dieu, en se mettant à l'écoute de leurs frères, ils deviendront toujours plus des hommes de l'espérance et de la rencontre de Dieu. Pour cela les prêtres doivent revenir sans cesse à la source de leur ministère pour y retrouver un élan apostolique nouveau. Leur activité missionnaire produira du fruit dans la mesure où ils affermiront leur vie spirituelle par la célébration et par la fréquentation assidue des sacrements de l'Eucharistie et de la Réconciliation, lieux privilégiés de la communion. Par une intense vie de prière personnelle et communautaire, âme de la vie sacerdotale et condition de toute vie pastorale fructueuse sous la mouvance de l'Esprit, ils entreront dans un dialogue toujours plus intime avec le Seigneur, qu'ils ont pour mission d'annoncer à leurs frères. En acquérant une grande familiarité personnelle avec la Parole de Dieu, accueillie avec un cœur docile et priant, ils pourront annoncer l'Évangile de manière authentique et conduire les fidèles à une connaissance toujours plus profonde du mystère de Dieu. La formation permanente, notamment par la lecture, les rencontres de réflexion et de prière, ainsi que par la participation à des programmes d'enseignement théologique et pastoral, est pour chaque prêtre un devoir essentiel afin de demeurer fidèle à son identité et à sa mission dans l'Église et pour l'Église. Chers frères dans l'épiscopat, je connais votre souci de favoriser les vocations sacerdotales et religieuses, et de transmettre l'appel du Christ. Je vous encourage dans vos efforts pour la formation première des candidats au sacerdoce. Soyez attentifs à leur assurer une bonne formation intellectuelle, théologique, biblique et spirituelle! Mais, il est indispensable que cela repose sur une formation humaine « qui les aide à acquérir une maturité Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 454 personnelle et qui les rende attentifs à la complexité culturelle dans laquelle ils auront à exercer leur ministère ». 5 5. Les Instituts religieux sont présents dans de nombreux domaines de la vie de vos diocèses où leurs membres œuvrent généreusement et collaborent activement à la pastorale diocésaine. Assurez-les de ma prière et transmettez-leur mes encouragements affectueux! Dans certaines régions, les religieux et les religieuses sont une présence essentielle pour la visibilité de l'Eglise. Par leurs divers engagements ils contribuent à la promotion humaine et spirituelle des personnes, sans distinction d'origine ou de religion, notamment dans les domaines de l'éducation, de la santé ou des services sociaux. Je rends grâce à Dieu pour ce qu'ils ont accompli et pour ce qu'ils continuent à réaliser, avec les personnes qui collaborent avec eux, pour le service de tous, dans un esprit de désintéressement exemplaire. Par leur vie toute donnée à Dieu et à leurs frères, ils sont un point de référence pour les jeunes qui fréquentent leurs institutions d'éducation comme pour toutes les personnes qui bénéficient de leur soutien et de leur dévouement. Qu'ils continuent à témoigner par toute leur existence d'une Église qui soit un véritable lieu de fraternité, de partage, de ressourcement, d'espérance et d'ouverture aux autres! Chers frères dans l'épiscopat, la présence de l'Eglise dans les milieux scolaires et éducatifs a une importance particulièrement significative. Les écoles catholiques sont des lieux où les jeunes peuvent acquérir une solide formation pour préparer leur avenir. Elles sont aussi des lieux du dialogue de vie entre jeunes de traditions religieuses et de milieux sociaux différents. Je vous engage à favoriser toujours davantage, en collaboration avec les autres communautés catholiques, un renouveau de la catéchèse et à développer une pastorale qui s'appuie sur des valeurs solides, pour contribuer à former le type d'hommes et de femmes dont l'Église et la société ont besoin. 6. La division entre les chrétiens est une infidélité à la volonté du Seigneur qui obscurcit leur identité de disciples du Christ. Alors que nous venons d'entrer dans le troisième millénaire, nous devons manifester avec détermination l'engagement de l'Église catholique en faveur de la promotion de l'unité, conscients que si nous ne cherchons pas ardemment à être fidèles à la prière intense du Seigneur « que tous soient un », nous risquons d'affaiblir notre identité chrétienne et notre crédibilité dans l'annonce de l'Évangile de paix et de réconciliation. La division des chrétiens sépare sou5 Exhortation apostolique Une espérance nouvelle pour le Liban, n. 62, Ada Ioannis Pauli Pp., II 455 vent des personnes qui se côtoient tous les jours, qui s'aiment et qui, sur des points essentiels, partagent une même foi au Christ et au Baptême; cela cause de nombreuses souffrances dans les familles. Ces situations difficiles ne doivent pas nous décourager mais nous stimuler à œuvrer avec conviction en faveur de la communion et du pardon. Dans toutes les régions arabes, l'Église latine doit poursuivre courageusement ses efforts de rencontre fraternelle et de collaboration avec les autres Églises et Communautés ecclesiales, assurée que le dialogue œcuménique ne progressera que s'il implique la vie concrète des fidèles. Que le désir ardent de l'unité soit présent dans toutes vos démarches pastorales, notamment en poursuivant la réflexion et l'engagement sur les questions d'intérêt commun, en priant et en agissant ensemble chaque fois que cela est possible! L'ouverture œcuménique de l'année jubilaire à Bethléem a été une grande espérance qui doit permettre de développer un climat fraternel entre les Églises et Communautés ecclesiales, afin de progresser vers l'unité tant espérée dans la sérénité, la confiance et l'estime mutuelle. 7. Les conditions dans lesquelles doit vivre la communauté chrétienne au Moyen-Orient, spécialement en Terre Sainte, ne permettent pas toujours à ses membres de mener une existence personnelle et familiale telle qu'ils le souhaiteraient pour eux-mêmes et pour leurs enfants. J'encourage vivement les chrétiens à garder confiance en eux-mêmes et à demeurer fermement attachés à la terre qui fut aussi celle de leurs ancêtres. Je leur redis à tous aujourd'hui encore avec force: « Ne craignez pas de préserver votre présence de chrétiens et votre patrimoine chrétien dans le lieu même où le Sauveur est né! ». La permanence des chrétiens à Jérusalem et auprès des Lieux Saints de la Chrétienté est particulièrement importante, car l'Église ne peut oublier ses racines. Elle doit témoigner de la vitalité et de la fécondité du message évangélique sur la terre de la Révélation et de la Rédemption. Chers frères dans l'épiscopat, pour que les fidèles puissent continuer à vivre sereinement dans ces situations, vous avez entrepris des efforts louables en leur donnant des motivations profondes, évangéliques et ecclesiales, afin qu'ils ne cèdent pas à la tentation d'abandonner leur terre mais qu'ils soient toujours plus assurés de l'importance de leur présence et de la beauté de leur témoignage. Ne vous résignez pas à la pensée d'un inévitable départ! Je suis conscient des sacrifices et de l'ascèse que cela nécessite pour les familles et les personnes qui acceptent généreusement de résister à 6 6 Homélie à Bethléem, 22 mars 2000, n 5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 456 la tentation de rechercher ailleurs un bien-être économique et une tranquillité sociale. Au nom de l'Eglise je leur en suis vivement reconnaissant. Elles peuvent compter sur le soutien de la grâce de Dieu et sur celui de leurs frères dans la foi qui les regardent avec admiration. Je vous encourage aussi dans votre souci apostolique à l'égard des catholiques originaires d'autres pays, toujours plus nombreux, venus dans votre région le plus souvent pour trouver un travail; ils ont besoin d'une aide pastorale spécifique. Leur témoignage de foi vécue courageusement au milieu des hommes et des femmes de vos pays est une manifestation de l'universalité du salut en Jésus Christ. 8. Je connais les grandes difficultés auxquelles sont affrontées les populations de votre région. Je voudrais en particulier assurer encore de ma proximité et de mon affection tous ceux qui souffrent et qui sont victimes de la violence. Avec vous souffre et pâtit toute l'Eglise, dans l'espérance de pouvoir avec vous bientôt se réjouir de la réalisation d'un désir unique auquel on ne peut renoncer: la paix! « La Terre Sainte doit être la terre de la paix et de la fraternité. C'est ce que Dieu veut! ». Les événements qui se déroulent actuellement en Terre Sainte, et que je suis avec attention, sont préoccupants et ils mettent à rude épreuve l'espérance de paix. Je souhaite vivement que soit relancée rapidement la table des négociations, en mettant au centre de toute préoccupation le respect de la dignité de tout homme qui, dans son propre territoire, a le droit de vivre en paix et en sécurité. Cela ne se réalisera que dans le respect de la loi internationale et par le refus de la violence qui ne peut qu'exacerber les haines et les sentiments de rancœur, creusant encore plus profondément les dissensions entre les personnes et entre les communautés. En de telles circonstances, il est plus que jamais nécessaire d'en appeler au dialogue et à la rencontre, à l'amour que chacun ressent pour ses frères et pour tous les hommes, afin de ne négliger aucune possibilité qui pourrait ouvrir une perspective vers une paix juste et durable. L'importance que revêt cette espérance ne permet pas de céder à la tentation du découragement. L'Eglise latine qui se trouve en Terre Sainte et dans les régions limitrophes doit se rendre disponible pour être toujours porteuse et inspiratrice de sentiments de compréhension réciproque, de dialogue et de solidarité. C'est par une véritable éducation à la paix que les cœurs pourront enfin s'ouvrir et les esprits s'engager résolument dans l'édification de sociétés fondées sur la fraternité et le respect mutuel dans la justice. 7 7 Appel pour la paix, 2 octobre 2000. Acta Ioannis Pauli Pp, II 457 Le dialogue interreligieux est aussi un moyen privilégié pour avancer sur les chemins de la paix. La recherche d'un dialogue vrai et confiant avec le Judaïsme et avec l'Islam est l'une des grandes urgences auxquelles l'Église ne peut se soustraire, pour le bien de tous les peuples de la région. Une telle disposition doit aussi contribuer à assurer une véritable liberté religieuse, afin que nul ne puisse être l'objet de discrimination et de marginalisation à cause de sa croyance religieuse, et que le statut spécial accordé à une religion ne se fasse au détriment des autres. Je voudrais enfin mentionner une nouvelle fois les situations dramatiques que connaissent d'autres pays de votre région. En Irak, l'embargo continue à faire des victimes, trop d'innocents paient les conséquences d'une guerre néfaste dont les effets continuent à retomber sur les personnes les plus faibles et sans défense. L'afflux des réfugiés du Soudan vers l'Egypte est en forte progression. Il est donc urgent de trouver des solutions pour accueillir décemment les personnes déplacées et pour permettre une bonne intégration à ces populations, ainsi que de procurer une assistance spirituelle aux nombreux chrétiens qui se trouvent parmi elles. Ma pensée rejoint aussi la communauté catholique de Somalie qui dans le passé a été victime de nombreuses violences, espérant qu'une activité ecclésiale normale pourra enfin être rétablie dans ce pays. A toutes ces communautés, à tous les peuples de la région je redis l'attention et l'affection que leur porte le Successeur de Pierre. 9. Chers frères dans l'épiscopat, au terme de notre rencontre je vous exprime ma vive gratitude pour le travail pastoral que chacun de vous réalise avec dévouement et profond amour de l'Église au service du peuple qui lui a été confié, en étant souvent affronté à des conditions très difficiles et parfois à la solitude. A votre retour chez vous, portez à tous les fidèles catholiques, qu'ils soient de rite latin ou orientaux, le salut et l'affection du Pape. Il vous accompagne de sa prière et vous invite à cultiver toujours plus les liens de l'amour et de la collaboration entre les communautés catholiques. Que ce souhait soit le meilleur encouragement pour votre retour dans vos Églises particulières! Je vous confie ainsi que vos diocèses à l'intercession maternelle de la Vierge Marie, Reine de la paix. Qu'elle vous protège et vous guide sur vos chemins! A chacun de vous, aux prêtres, aux religieux, aux religieuses et aux fidèles laïcs de vos diocèses, j'accorde de grand cœur une particulière Bénédiction apostolique. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 458 VI Ad eos qui plenario coetui Pontificiae Commissionis pro America Latina interfuerunt.* Señores Cardenales, Queridos hermanos en el episcopado, 1. Me es grato recibiros esta mañana, Consejeros y Miembros de la Pontificia Comisión para América Latina, que celebráis vuestra Asamblea Plenaria con el fin de ofrecer pautas pastorales para proseguir en la nueva evangelización del Continente que llamamos « de la esperanza », precisamente por lo que representa para la Iglesia. En efecto, esas tierras que recibieron la luz de Cristo hace ya más de cinco siglos y acogen ahora cerca de la mitad del orbe católico, se distinguen por una identidad cultural profundamente sellada por el Evangelio, y cuentan con una Iglesia viva y llena de dinamismo evangelizador. Agradezco cordialmente las expresivas palabras de saludo que, en nombre de todos, me ha dirigido vuestro Presidente, el Cardenal Giovanni Battista Re, presentándome las líneas de vuestros trabajos y los propósitos que animan vuestra labor. 2. Partiendo de mi reciente Carta apostólica Novo millennio ineunte, habéis profundizado en la Exhortación apostólica postsinodal Ecclesia in America, y habéis tratado de evaluar su aplicación en estos dos primeros años transcurridos desde su publicación, en aquella memorable celebración en el Santuario de Guadalupe, en México. Habéis reflexionado sobre los principales contenidos de la Exhortación, estudiándolos para, a la luz de las realidades actuales, examinar los problemas y trazar propuestas pastorales en orden a hacer más intensa la tarea evangelizadora en las queridas naciones latinoamericanas. Quisiera animaros y estimularos en vuestros afanes pastorales, porque son muchos los desafíos que se nos presentan y hace falta fina intuición eclesial y audacia apostólica para afrontarlos adecuadamente. 3. Uno de ellos es conservar, defender y acrecentar la integridad de la fe. En esta línea se coloca la Declaración Dominus Iesus sobre la unicidad y la universalidad salvifica de Jesucristo y de la Iglesia, que con mi confir* Die 23 Martii 2001 Acta Ioannis Pauli Pp. II 459 mación y ratificación, publicó la Congregación para la Doctrina de la Fe el pasado año. Con esta declaración los cristianos son invitados « a renovar su adhesión al Señor Jesús con la alegría de la fe, testimoniando únicamente que El es, también hoy y mañana, "el camino, la verdad y la vida" (Jn 14, 6) En este sentido, es necesario prestar especial atención al problema de las sectas, que constituyen « un grave obstáculo para el esfuerzo evangelizador ». Sobre las mismas se ha estudiado y hablado mucho, pues se trata de un fenómeno que no puede ser contemplado con indiferencia. Es necesaria una acción pastoral resolutiva para afrontar esta grave cuestión, revisando los métodos pastorales empleados, fortaleciendo las estructuras de comunión y misión, y aprovechando « las posibilidades evangelizadoras que ofrece una religiosidad popular purificada ». A este respecto, sabéis bien cuan importante es la presencia de los evangelizadores, pues allí donde operan sacerdotes, religiosos, religiosas o laicos entregados al apostolado, las sectas no prosperan. La fe, aun siendo un don de Dios, no se suscita ni se mantiene sin la mediación de los evangelizadores. En el proceso de fortalecimiento de la fe, la Eucaristía es el lugar privilegiado para el encuentro con Jesucristo vivo. La Misa dominical debe ser compromiso y práctica constante de todos los fieles. No dejéis de empeñaros y, al mismo tiempo, de comprometer pastoralmente a vuestros sacerdotes en la tarea de favorecer este aspecto tan importante de la vida eclesial, que recomendé ya en la Carta apostólica Dies Domini. Por ello, como he recordado recientemente, hay que dar « un realce particular a la Eucaristía dominical y al domingo mismo, sentido como día especial de la fe, día del Señor resucitado y del don del Espíritu, verdadera Pascua de la semana ». 2 3 4, 5 4. Otro reto, de capital importancia, es el fomento y cuidado de las vocaciones. América Latina necesita aún muchos más sacerdotes. Veo con satisfacción cómo surgen en numerosas diócesis nuevos seminarios, también seminarios menores. Igualmente es muy oportuna la organización de cursos para la preparación de formadores, que han de ser sacerdotes ejemplares, en perfecta sintonía con el Magisterio de la Iglesia, de forma que su labor en los seminarios sea eficaz y esperanzadora. 1 2 3 4 5 Angelus, 1 de octubre de 2000. Ecclesia in America, 73. Ibid Cf. capítulo II. Carta apostólica Novo millennio ineunte, 35. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 460 A los Obispos les recomiendo una presencia asidua y constante entre sus seminaristas y sobre todo entre sus sacerdotes, para acompañarles, animarles y estimularles a un trabajo generoso. 5. Entre los muchos temas que, como los anteriores, ya he tratado ampliamente en la Exhortación apostólica postsinodal Ecclesia in America y sobre los que no es necesario retornar ahora aquí, quiero recordar particularmente el relativo a la evangelización de los jóvenes. En ellos se fundan las esperanzas y las expectativas de un futuro de mayor comunión y solidaridad para la Iglesia y las sociedades de América. La última Jornada Mundial de la Juventud, celebrada en el mes de agosto del Año Jubilar, ha puesto de relieve que los jóvenes son una potente fuerza evangelizadora para el mundo de hoy. Es necesario evangelizarlos profundamente, partiendo de sus recursos de generosidad, apertura e intuición. Espero que la próxima Jornada de la Juventud, que se celebrará en América y precisamente en Toronto, Canadá, sea un nuevo y decisivo jalón en la evangelización de los jóvenes en ese amado Continente. 6 6. Habéis comenzado esta Asamblea de la Pontificia Comisión, que « tiene como tarea primordial examinar de manera unitaria las cuestiones doctrinales y pastorales que conciernen a la vida y al desarrollo de la Iglesia en América Latina», presentando el icono de Jesucristo Evangelizador, poniendo así de relieve la centralidad del Salvador en la Iglesia y en su acción evangelizadora. Efectivamente « todo lo que se proyecte en el campo eclesial ha de partir de Cristo y su Evangelio ». Esta idea fundamental la he desarrollado más ampliamente en la Carta apostólica Novo millennio ineunte, en la que « he trazado las líneas guía para la vida de la Iglesia y su misión evangelizadora en el tercer milenio ». 7 8 9 7. El Jubileo, clausurado hace poco, nos ha dejado en herencia una apremiante invitación a salir al encuentro del futuro partiendo nuevamente de Cristo, teniendo al Señor como el centro de la vida personal y social de los pueblos. El estilo de generosa renovación y de coherencia con la propia fe, que ha surgido a lo largo del Año Jubilar, es una llamada a « remar mar adentro », con decisión, en el vasto océano del nuevo milenio, contando con la ayuda divina. 6 7 8 9 Cf. Ecclesia in America, 47. Motu proprio Decessores nostri, I. Ecclesia in America, 67, Homilia, 4 de febrero de 2001, n, 1. Acta Ioannis Pauli Pp.. II 461 10 « Due in altum » dijo Cristo al apóstol Pedro en el Mar de Galilea. Duc in altum os repite el Papa a vosotros, pescadores de hombres, al concluir vuestra Reunión Plenaria. ¡Abrid de par en par las puertas de América a Cristo y a su Evangelio! Vuestras naciones necesitan, hoy como ayer, grandes evangelizadores del temple y talante de Santo Toribio de Mogrovejo, cuya fiesta celebramos hoy. Él, declarado por mí en 1983 Patrono de todos los Obispos de América Latina, es un auténtico paradigma de Pastor que podemos y tenemos que imitar en la tarea de la Nueva Evangelización, que una vez más confío a la protección y guía de Santa María de Guadalupe, « camino seguro para encontrar a Cristo ». En el nombre de Cristo, nuestra vida y nuestra esperanza, os bendigo a todos. H NUNTII I Ad Ármenos missus. 1. «Dio, meraviglioso e sempre provvidente, secondo la tua prescienza, hai dato inizio alla salvezza degli Armeni ». L'antico inno liturgico, che canta l'iniziativa di Dio nell'evangelizzazione del vostro nobile Popolo, carissimi fratelli e sorelle, sgorga dal mio cuore colmo di gratitudine in questa fausta ricorrenza nella quale celebrate il XVII centenario dell'incontro dei vostri antenati con il cristianesimo. La Chiesa cattolica tutta gioisce nel ricordo del provvidenziale lavacro battesimale, grazie al quale la vostra nobile e cara Nazione entrò definitivamente a far parte della schiera di popoli che hanno accolto la vita nuova in Cristo. « Quanti siete stati battezzati in Cristo, vi siete rivestiti di Cristo » (Gal 3, 27). Le parole dell'apostolo Paolo rivelano la singolare novità che deriva al cristiano dall'aver ricevuto il Battesimo. In questo sacramento, infatti, l'uomo viene incorporato a Cristo, sicché può ormai fiduciosamente affermare: «Non sono più io che vivo, ma Cristo vive in me» (Gal 2, 20). Questo incontro personale e irripetibile rigenera, santifica e trasforma l'essere umano, rendendolo perfetto adoratore di Dio e tempio vivente dello Spirito 10 11 Le 5, 4. Ecclesia in America, 11. 462 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Santo. Il Battesimo, innestando il discepolo nella vera vite che è Cristo, ne fa un tralcio capace di produrre frutto. Reso figlio nel Figlio, egli diventa erede della felicità eterna, preparata fin dall'origine del mondo. Ogni Battesimo è, dunque, un evento segnato dall'incontro d'amore fra Cristo Signore e la persona umana, nel mistero della libertà e della verità. E un evento non privo di una sua dimensione ecclesiale, come avviene per ogni altro Sacramento: l'incorporazione a Cristo comporta anche l'incorporazione alla Chiesa, Sposa del Verbo, Madre immacolata ed affettuosa. Afferma al riguardo l'apostolo Paolo: « In realtà noi tutti siamo stati battezzati in un solo Spirito per formare un solo Corpo » (1 Cor 12, 13). Questa incorporazione alla Chiesa acquista una visibilità particolare nella storia di alcuni popoli, per i quali la conversione è stata un fatto comunitario, legato ad avvenimenti o circostanze particolari. Quando ciò accade, si parla di « Battesimo di un popolo ». 2. Diciassette secoli or sono, carissimi fratelli e sorelle del popolo armeno, questa comune conversione a Cristo si compì per voi. Si trattò di un evento che segnò profondamente la vostra identità; non soltanto l'identità personale, ma anche quella comunitaria, sicché a ragione si può parlare di « Battesimo » della vostra Nazione, anche se in realtà la penetrazione del cristianesimo era iniziata già da tempo nella vostra Terra. La tradizione ne attribuisce gli esordi alla predicazione ed all'opera degli stessi santi apostoli Taddeo e Bartolomeo. Col « Battesimo » della comunità armena, a partire dalle sue autorità civili e militari, nasce un'identità nuova del popolo, che diverrà parte costitutiva e inseparabile dello stesso essere armeno. Non sarà più possibile da allora pensare che, tra le componenti di tale identità, non figuri la fede in Cristo, come costitutivo essenziale. Anzi, la stessa cultura armena riceverà dall'annuncio del Vangelo un impulso di straordinario vigore: P« armenità » darà una connotazione profondamente caratteristica a tale annuncio e, ad un tempo, questo annuncio sarà una forza propulsiva per uno sviluppo senza precedenti della stessa cultura nazionale. Anche l'invenzione dell'alfabeto armeno, fatto determinante per la stabilità e definitività dell'identità culturale del popolo, sarà strettamente legata al « Battesimo » dell'Armenia e sarà voluta e concepita, prima che come uno strumento di comunicazione di concetti e notizie, come un vero e proprio veicolo di evangelizzazione. Opera di san Mesrop-Masthoc', in collaborazione con il santo Catholicos Sahak, il nuovo alfabeto permetterà agli Armeni di recepire le linee migliori della spiritualità, della teologia e della cultura di Siri e Greci, e di fondere tutto ciò in modo originale con l'apporto della specificità del proprio genio. Acta Ioannis Pauli Pp II 463 3. La conversione dell'Armenia, realizzatasi agli albori del IV secolo e tradizionalmente collocata nell'anno 301, dette ai vostri antenati la coscienza di essere il primo popolo ufficialmente cristiano, ben prima che il cristianesimo fosse riconosciuto come propria religione dall'impero romano. È soprattutto lo storico Agatangelo che, in un racconto ricco di simbolismo, si sofferma a narrare in dettaglio i fatti che la tradizione pone all'origine di tale massiccia conversione del vostro popolo. Il racconto prende le mosse dall'incontro provvidenziale e drammatico dei due eroi che stanno alla base degli eventi: Gregorio, figlio del parto Anak, allevato a Cesarea di Cappadocia, e il re armeno Tiridate III. All'inizio fu, in realtà, uno scontro: Gregorio, richiesto dal re di sacrificare alla dea Anahit, si oppose con un netto rifiuto, spiegando al sovrano che uno solo è il creatore del cielo e della terra, il Padre del Signore Gesù Cristo. Sottoposto per questo a crudeli tormenti, Gregorio, assistito dalla potenza di Dio, non si piegò. Vista questa sua irriducibile costanza nella confessione cristiana, il re lo fece gettare in un pozzo profondo, un luogo angusto e buio infestato da serpenti, dove nessuno in precedenza era sopravvissuto. Ma Gregorio, nutrito dalla Provvidenza attraverso la mano pietosa di una vedova, rimase per lunghi anni in quel pozzo senza soccombere. Il racconto prosegue riferendo i tentativi messi in opera nel frattempo dall'imperatore romano Diocleziano per sedurre la santa vergine Hrip'sime, la quale, per sottrarsi al pericolo, fuggì da Roma con un gruppo di compagne, cercando rifugio in Armenia. La bellezza della giovane attrasse l'attenzione del re Tiridate, che s'invaghì di lei e volle farla sua. Di fronte all'ostinato rifiuto di Hrip'sime, il re s'infuriò e fece perire lei e le compagne tra crudeli supplizi. Secondo la tradizione, in pena dell'orrendo delitto Tiridate fu mutato in un cinghiale selvatico, e non poté ricuperare le sembianze umane, se non quando, ubbidendo a un'indicazione del Cielo, liberò Gregorio dal pozzo nel quale era restato per tredici lunghi anni. Ottenuto il prodigio del ritorno a sembianze umane per le preghiere del Santo, Tiridate comprese che il Dio di Gregorio era quello vero e decise di convertirsi, insieme con la famiglia e l'esercito e di operare per l'evangelizzazione dell'intero Paese. E così che gli Armeni vennero battezzati e che il cristianesimo si impose come religione ufficiale della Nazione. Gregorio, che nel frattempo aveva ricevuto a Cesarea l'ordinazione episcopale, e Tiridate percorsero il Paese, distruggendo i luoghi di culto degli idoli e costruendo templi cristiani. In seguito ad una visione dell'Unigenito Figlio di Dio incarnato, venne poi costruita una chiesa in Vagharshapat, che dal prodigioso evento prese il nome di Etchmiadzin, cioè luogo dove « l'Unigenito discese ». I sacerdoti pa- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 464 gani furono istruiti nella nuova religione e divennero i ministri del nuovo culto, mentre i loro figli costituirono il nerbo del clero e del successivo monachesimo. Gregorio si ritirò ben presto a vita eremitica nel deserto, ed il figlio più giovane Aristakes venne ordinato Vescovo e costituito capo della Chiesa armena. In tale veste partecipò al Concilio di Nicea. Lo storico armeno conosciuto con il nome di Mose di Corene definisce Gregorio « il nostro progenitore e padre secondo il Vangelo » e, per mostrare la continuità tra l'evangelizzazione apostolica e quella dell'Illuminatore, riferisce la tradizione secondo cui Gregorio avrebbe avuto il privilegio di essere concepito accanto alla sacra memoria dell'apostolo Taddeo. 1 Gli antichi calendari della Chiesa ancora indivisa lo celebrano, in Oriente e in Occidente, nello stesso giorno quale apostolo instancabile di verità e di santità. Padre nella fede dell'intero popolo armeno, san Gregorio anche oggi intercede dal Cielo affinché tutti i figli della vostra grande Nazione possano finalmente ritrovarsi attorno all'unica Mensa imbandita da Cristo, divino Pastore dell'unico gregge. 4. Questa narrazione tradizionale racchiude in sé, accanto ad aspetti leggendari, elementi di grande significato spirituale e morale. La predicazione della buona Novella e la conversione dell'Armenia sono anzitutto fondate sul sangue dei testimoni della fede. Le sofferenze di Gregorio e il martirio di Hrip'sime e delle sue compagne mostrano come il primo Battesimo dell'Armenia sia proprio quello del sangue. La componente del martirio costituisce un elemento costante nella storia del vostro popolo. La sua fede rimane indissolubilmente legata alla testimonianza del sangue versato per Cristo e per il Vangelo. Tutta la cultura e la stessa spiritualità degli Armeni sono pervase dalla fierezza per il segno supremo del dono della vita nel martirio. Vi si avvertono gli echi dei gemiti per la sofferenza subita in comunione con l'Agnello immolato per la salvezza del mondo. Emblema ne è il sacrificio di Vardan Mamikonian e dei suoi compagni che, nella battaglia di Avarayr (a. 451) contro il sassanide Iazdegerd II che voleva imporre al popolo la religione mazdea, diedero la vita per rimanere fedeli a Cristo e difendere la fede della Nazione. Alla vigilia dello scontro, come racconta lo storico Eliseo, i soldati furono esortati a difendere la fede con queste parole: « Chi credeva che il cristianesimo fosse per noi come un abito, ora saprà che non potrà togliercelo come non ci può 1 Stona dell Armenia, Venezia 1841, p. 265. Acta Ioannis Pauli Pp.. II 465 2 togliere il colore della pelle ». Si tratta di una testimonianza eloquente del coraggio che animava questi credenti: morire per Cristo significava per essi partecipare alla sua passione, affermando i diritti della coscienza. Occorreva non permettere che fosse rinnegata la fede cristiana, sentita dal popolo come bene sommo. Da allora vicende analoghe si sono ripetute molte volte, fino ai massacri subiti dagli Armeni negli anni a cavallo del XIX e XX secolo e culminati nei tragici eventi del 1915, quando il popolo armeno dovette subire violenze inaudite, le cui dolorose conseguenze sono tuttora visibili nella diaspora alla quale sono stati costretti molti dei suoi figli. È una memoria che non può andare perduta. Più volte, nel corso del secolo appena concluso, i miei Predecessori hanno voluto rendere omaggio ai cristiani di Armenia, che hanno perso la vita per mano violenta. Io stesso ho voluto ricordare le sofferenze subite dal vostro popolo: sono le sofferenze delle membra del Corpo mistico di Cristo. Gli eventi sanguinosi, oltre a segnare in profondità l'animo del vostro popolo, ne hanno più volte modificato la stessa geografia umana, costringendolo a continue migrazioni in tutto il mondo. E meritevole di nota il fatto che, ovunque gli Armeni sono giunti, hanno portato la ricchezza dei propri valori morali e delle proprie strutture culturali, indissolubilmente legate a quelle ecclesiastiche. Guidati dalla fiduciosa consapevolezza del divino sostegno, i cristiani armeni hanno saputo tenere ferma sulle loro labbra la preghiera di san Gregorio di Narek: « Se fisserò gli occhi osservando lo spettacolo del duplice rischio nel giorno della miseria, che veda la tua salvezza, o provvida Speranza! Se volgerò lo sguardo su in alto verso il sentiero terrificante che tutto coinvolge, che mi venga incontro in dolcezza il tuo angelo di pace! ». Di fatto, la fede cristiana, anche nei momenti più tragici della storia armena, è stata la molla propulsiva che ha segnato l'inizio della rinascita del popolo provato. 3 4 5 2 Storia di Vartan e della guerra degli Armeni contro i Persiani, cap, V, Venezia 1840, p, 121, 3 Cfr Benedetto XV, Discorso per il Sacro Concistoro (6 dicembre 1915): AAS VII (1915), 510; Lettera ai Governanti dei popoli belligeranti (1 agosto 1917): AAS IX (1917), 419; Pio XI, Discorso al Concistoro per la beatificazione dei venerabili Giovanni Bosco e Cosma da Carboniano (21 aprile 1929): Discorsi II, 64; Lett. enc. Quinquagesimo ante (23 dicembre 1929): AAS XXI (1929), 712; Pio XII, Discorso a fedeli armeni (13 marzo 1946): Discorsi e messaggi VIII, 5-6 Omelia durante la Divina Liturgia in rito armeno (21 novembre 1987), 3: Insegnamenti X/3 (1987), 1177; Discorso per l'apertura della mostra Roma-Armenia (25 marzo 1999), 2: L'Osservatore Romano, 26 marzo 1999, p, 4; Discorso in occasione della visita di Sua Santità Karekin II (9 novembre 2000): L'Osservatore Romano, 11 novembre 2000, p, 5. II libro della lamentazione, Parola II, b, ed. Studium, 1999, pp. 164-165, 4 5 32 - A.A.S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 466 Così la Chiesa, seguendo i suoi figli pellegrini nel mondo alla ricerca di pace e serenità, ne ha costituito la vera forza morale, diventando, in molti casi, l'unica istanza a cui essi hanno potuto fare riferimento, l'unico centro autorevole che ne ha sostenuto gli sforzi ed ispirato il pensiero. 5. Un secondo elemento di grande valore nella vostra storia travagliata, cari fratelli e sorelle armeni, è costituito dal rapporto fra evangelizzazione e cultura. Il termine di « Illuminatore », con cui viene designato san Gregorio, mette bene in evidenza la sua duplice funzione nella storia della conversione del vostro popolo. « Illuminazione » è, infatti, il termine tradizionale nel linguaggio cristiano per indicare che, mediante il Battesimo, il discepolo, chiamato da Dio dalle tenebre alla sua luce ammirabile (cfr 1 Pt 2, 9), è inondato dallo splendore di Cristo «luce del mondo» (Gv 8, 12). In Lui, il cristiano trova l'intimo significato della sua vocazione e della sua missione nel mondo. Ma il termine « illuminazione », nell'accezione armena, si arricchisce di un ulteriore significato, poiché sta pure ad indicare la diffusione della cultura attraverso l'insegnamento, affidato in particolare ai monaci-maestri, continuatori della predicazione evangelica di san Gregorio. Come rileva lo storico Koriun, l'evangelizzazione dell'Armenia ha portato con sé la vittoria sull'ignoranza. Con il diffondersi dell'alfabetizzazione e della conoscenza delle norme e dei precetti della Sacra Scrittura, al popolo è finalmente consentito di costruire una società retta in modo saggio e prudente. Anche Agatangelo non manca di far notare come la conversione dell'Armenia abbia comportato l'emancipazione dai culti pagani che non solo nascondevano al popolo le verità della fede, ma lo conservavano altresì in una condizione di ignoranza. Per questa ragione la Chiesa armena ha sempre considerato parte integrante del suo mandato la promozione della cultura e della coscienza nazionale e si è sempre adoperata perché tale sintesi rimanesse viva e feconda. 6 7 6. La narrazione tradizionale dei fatti legati alla conversione degli Armeni offre motivo ad un'altra riflessione. In san Gregorio l'Illuminatore e nelle sante Vergini risplende la forza potente della fede, che spinge a non piegarsi davanti alle tentazioni del potere e del mondo, e rende capaci di resistere alle sofferenze più atroci come anche alle lusinghe più allettanti. Nel re Tiridate si possono scorgere le conseguenze provocate dall'allontanamento da 6 Cfr Storia della vita di san Mesrob e dell'inizio della letteratura armena, Venezia 1894, pp 19-24, Cfr Agatangelo, Storia, 2, Venezia 1843, pp. 196-198,, 7 Acta Ioannis Pauli Pp II 467 Dio: l'uomo perde la propria dignità abbrutendosi, così da rimanere prigioniero delle proprie brame. Emerge da tutto il racconto una verità importante: non esiste una sacralità assoluta del potere, e non è detto che esso sia sempre giustificato in tutto ciò che compie. Si deve invece riconoscere la responsabilità personale delle proprie scelte: se queste sono sbagliate, restano tali, fosse pure un re a compierle. L'umanità si ricostituisce nella sua interezza quando la fede smaschera il peccato, l'iniquo si converte e ritrova Dio e la sua giustizia. Negli edifìci cristiani, costruiti sul luogo dove si veneravano gli idoli, traspare la vera identità del cristianesimo: esso raccoglie ciò che di naturalmente valido vi è nel senso religioso dell'umanità e sa, ad un tempo, proporre la novità di una fede che non ammette compromessi. In tal modo, edificando il popolo santo di Dio, contribuisce pure al sorgere di una nuova civiltà nella quale sono sublimati i valori più autentici dell'uomo. 7. Mentre si svolgono le celebrazioni del XVII centenario della conversione dell'Armenia, il mio pensiero si innalza al Signore del cielo e della terra, a cui intendo esprimere la gratitudine di tutta la Chiesa per aver suscitato nel popolo armeno una fede così salda e coraggiosa e per averne sorretto sempre la testimonianza. Mi unisco di buon grado a questa fausta commemorazione, per contemplare insieme con voi, carissimi fratelli e sorelle, l'innumerevole schiera di Santi che ha avuto origine da questa terra benedetta ed ora risplende nella gloria del Padre. Si tratta di figure che costituiscono un ricco tesoro per la Chiesa: sono martiri, confessori della fede, monaci e monache, figli e figlie rinati dalla fecondità della Parola di Dio. Tra le figure illustri, voglio qui ricordare san Gregorio di Narek, che ha scandagliato le profondità tenebrose dell'umana disperazione ed ha intravisto la luce sfolgorante della grazia che anche in essa risplende per il credente, e san Nerses Shnorhali, il Catholicos che coniugò uno straordinario amore per il suo popolo e per la sua tradizione con una lungimirante apertura alle altre Chiese, in uno sforzo esemplare di ricerca della comunione nella piena unità. Al popolo armeno voglio dire anzitutto il mio grazie per la sua lunga storia di fedeltà a Cristo, fedeltà che ha conosciuto la persecuzione ed il martirio. I figli dell'Armenia cristiana hanno versato il loro sangue per il Signore, ma tutta la Chiesa è cresciuta e si è rinsaldata in virtù del loro sacrificio. Se oggi l'Occidente può liberamente professare la propria fede, ciò è dovuto anche a coloro che si immolarono, facendo del loro corpo una difesa per il mondo cristiano, alle sue estreme propaggini. La loro morte fu il 468 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale prezzo della nostra sicurezza: ora essi risplendono avvolti in candide vesti e cantano all'Agnello l'inno di lode nella beatitudine del Cielo (cfr Ap 7, 9-12). Il patrimonio di fede e di cultura del popolo armeno ha arricchito l'umanità di tesori di arte e di ingegno, che sono ora sparsi in tutto il mondo. Mille e settecento anni di evangelizzazione fanno di questa Terra una delle culle della civiltà cristiana, verso cui si volge con sguardo ammirato la venerazione di tutti i discepoli del divin Maestro. Ambasciatori di pace e di laboriosità, gli Armeni hanno percorso il mondo e, col duro lavoro delle loro mani, hanno offerto un prezioso contributo per trasformarlo e renderlo più vicino al progetto d'amore del Padre. Il popolo cristiano è felice della loro presenza generosa e fedele ed augura che essi possano trovare sempre simpatia e comprensione in ogni parte del mondo. 8. Un pensiero particolare intendo rivolgere, poi, a quanti operano perché l'Armenia si rialzi dalla sofferenza di tanti anni di regime totalitario. Il popolo aspetta segni concreti di speranza e di solidarietà, e sono certo che il ricordo grato delle proprie origini cristiane è per ogni Armeno motivo di consolazione e di sprone. Confido che la memoria viva dei prodigi compiuti da Dio tra di voi, carissimi fedeli armeni, vi aiuti a riscoprire in pienezza la dignità dell'uomo, di ogni uomo, di qualsiasi condizione, e vi spinga a poggiare su basi spirituali e morali la ricostruzione del Paese. Formulo fervidi voti affinché i fedeli continuino con coraggio il loro impegno e i loro già notevoli sforzi, così che l'Armenia di domani rifiorisca nei valori umani e cristiani della giustizia, della solidarietà, dell'uguaglianza, del rispetto, dell'onestà, dell'ospitalità, che sono alla base dell'umana convivenza. Se ciò avverrà, il Giubileo del popolo armeno avrà portato appieno il suo frutto. Sono certo che la ricorrenza diciassette volte centenaria del Battesimo della vostra amata Nazione sarà un momento significativo e singolare per continuare con vigore il cammino del dialogo ecumenico. I già cordiali rapporti tra la Chiesa Apostolica Armena e la Chiesa Cattolica hanno avuto, negli ultimi decenni, un decisivo impulso anche attraverso gli incontri con il Papa delle più alte Autorità di quella Chiesa. Come dimenticare, in questo contesto, le memorabili visite al Vescovo e alla comunità cristiana di Roma di Sua Santità Vazken I nel 1970, dell'indimenticabile Karekin I nel 1996 e nel 1999, e quella recente di Karekin II ? La consegna, poi, a Sua Santità Karekin II, alla presenza del Patriarca armeno-cattolico, della reliquia del Padre dell'Armenia cristiana, che io stesso ho avuto la gioia di compiere recentemente per la nuova cattedrale di Yerevan, costituisce una Acta Ioannis Pauli Pp II 469 ulteriore conferma del profondo vincolo che unisce la Chiesa di Roma a tutti i figli di san Gregorio l'Illuminatore. È un cammino che deve continuare con fiducia e con coraggio, affinché tutti possiamo essere sempre più fedeli al comando di Cristo: ut unum sint! In questa prospettiva, la Chiesa armeno-cattolica deve offrire il suo decisivo contributo attraverso « la preghiera, l'esempio della vita, la scrupolosa fedeltà alle antiche tradizioni orientali, la mutua e più profonda conoscenza, la collaborazione e la fraterna stima delle cose e degli animi ». Con gli Armeni e per gli Armeni presiederò tra non molti giorni una solenne Eucaristia di lode per ringraziare Dio del dono della fede da loro ricevuta, pregando affinché il Signore « ricongiunga in unità tutti i popoli nella sua santa Chiesa, sorta sul fondamento degli Apostoli e dei Profeti, e la conservi immacolata fino al giorno del suo ritorno ». In quella celebrazione saranno presenti all'unica Mensa del Pane di vita i Fratelli e le Sorelle che già vivono la comunione piena con la Sede di Pietro e arricchiscono in tal modo la Chiesa Cattolica del proprio apporto insostituibile. Ma è mio vivo auspicio che quella sacra Azione di grazie abbracci idealmente tutti gli Armeni, dovunque si trovino, per esprimere con un'unica voce la riconoscenza di ognuno a Dio per il dono della fede, nel bacio santo della pace. 8 9 9. Il mio pensiero si rivolge alla « Madre della Luce, Maria, la Vergine santa che ha generato secondo la carne la Luce che procede dal Padre, ed è diventata l'aurora del Sole di giustizia». Venerata con profondo affetto con il titolo di Astvazazin (Madre di Dio), ella si trova presente in tutti i momenti della travagliata storia di quel popolo. Sono soprattutto i testi liturgici e omiletici a spalancare i tesori della devozione mariana che, lungo i secoli, ha scandito l'attaccamento filiale degli Armeni verso l'Ancella del grande mistero della salvezza. Oltre a farne memoria quotidiana nella Divina Liturgia e in tutte le ore dell'Ufficio divino, la preghiera della Chiesa prevede feste lungo l'anno che ne ricordano la vita e i misteri salienti. A lei i fedeli si rivolgono con fiducia, per sollecitarla ad intercedere presso il Figlio: « Tempio della Luce priva di ombre, talamo ineffabile del Verbo, tu, che distruggesti la triste maledizione della madre Eva, implora dal tuo Figlio Unigenito, che ci ha riconciliati col Padre, perché tolga da noi ogni tur10 8 Conc Ecum. Vat II, Decr sulle Chiese orientali Orientalium Ecclesiarum, 24. Antico « Cantico per tutte le feste di Santa Maria Vergine », in Laudes et hymni ad SS. Mariae Virginis honorem ex Armeniorum Breviario excerpta, Venezia 1877, XVII, p, 118. Catholicos Isacco III, Inno per la festa della santa Croce, in Laudes et hymni ad SS. Mariae Virginis honorem ex Armeniorum Breviario excerpta, Venezia 1877, XIII, pp. 88-89 9 10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 470 u bamento e conceda la pace alle anime nostre ». Vergine del Soccorso, Maria è venerata come la Regina dell'Armenia. Fulgida gloria, nella schiera dei Santi armeni cantori della Madre di Dio, è senza dubbio san Gregorio di Narek, il grande Vardapet (Dottore) mariano della Chiesa Armena, che anch'io ho voluto ricordare nell'Enciclica Redemptoris Mater. Egli saluta la Santa Vergine come «Sede prescelta della volontà della Divinità increata ». Con le sue parole, si elevi la supplica della Chiesa in festa, affinché questo Giubileo del Battesimo dell'Armenia sia motivo di rinascita e di gioia: 12 13 « Accogli il canto di benedizione delle nostre labbra e degnati di concedere a questa Chiesa i doni e le grazie di Sion e di Betlemme, perché possiamo essere degni di partecipare alla salvezza nel giorno della grande manifestazione della gloria indistruttibile dell'immortale Salvatore e Figlio tuo, l'Unigenito ». 14 Sull'intero popolo armeno e sulle sue prossime celebrazioni, invoco la pienezza delle divine benedizioni, facendo mia l'espressione dello storico Agatangelo: « Essi, rivolgendo queste parole al Creatore, dicano: "Signore Dio nostro tu sei", ed egli dica loro: "Mio popolo siete voi" », a gloria della Santissima Trinità, Padre, Figlio e Spirito Santo. Amen. Dal Vaticano, 2 Febbraio 2001. 15 IOANNES PAULUS PP. II 11 S. Nerses Shnorhali, Inno in onore di s. Maria Vergine, In tempo di Quaresima, in Laudes et hymni ad SS. Mariae Virginis honorem ex Armeniorum Breviario excerpta, Venezia 1877, IX, p 81. Cfr n. 31: AAS 79 (1987), 404. Discorso panegirico alla B V Maria, Venezia 1904, p.. 16; p. 24. Ibid. Storia, 2, Venezia 1843, p. 200, 12 13 14 15 all Acta Ioannis Pauli Pp, II II Die Paschatis missus.* 1 1. «In Cristo risorto tutta la vita risorge». L'annuncio pasquale raggiunga tutti i popoli della terra e ogni persona di buona volontà si senta protagonista in questo giorno fatto dal Signore, giorno della sua Pasqua, nel quale la Chiesa, con gioiosa emozione, proclama che il Signore è veramente risorto. Questo grido, sgorgato dal cuore dei discepoli nel primo giorno dopo il sabato, ha attraversato i secoli e ora, in questo preciso momento della storia, torna a rincuorare le speranze dell'umanità con l'immutata certezza della risurrezione di Cristo, Redentore dell'uomo. 2. « In Cristo risorto tutta la vita risorge ». Lo stupore incredulo degli apostoli e delle donne, accorsi al sepolcro al levar del sole, oggi si fa corale esperienza dell'intero Popolo di Dio. Mentre il nuovo millennio muove i primi passi, noi desideriamo affidare alle giovani generazioni la certezza fondamentale della nostra esistenza: Cristo è risorto e in Lui tutta la vita risorge. « Gloria a Te, Cristo Gesù, oggi e sempre tu regnerai ». Torna alla memoria questo canto di fede, che tante volte, nel corso del recente cammino giubilare, abbiamo ripetuto osannando a Colui che è « l'Alfa e l'Omega, il Primo e l'Ultimo, il principio e la fine ». A Lui resta fedele la Chiesa pellegrina « fra le persecuzioni del mondo e le consolazioni di Dio » (s. Agostino). _ A Lui essa guarda e non teme. Cammina fissando il suo volto, e ripete agli uomini del nostro tempo, che Egli, il Risorto, è « lo stesso ieri, oggi e sempre ». 2 3 3. In quel drammatico venerdì di Passione, che vide il Figlio dell'uomo farsi « obbediente fino alla morte e alla morte di croce », si chiudeva la terrena vicenda del Redentore. Ormai morto, Egli venne deposto in fretta nel sepolcro, al tramonto del sole. Singolare tramonto! Quell'ora oscurata dalle tenebre incombenti segnava la fine del «primo atto» della creazione, sconvolta dal peccato. Sembrava il successo della morte, il trionfo del male. 4 * Die 12 Aprilis 2001 1 2 3 4 Prefazio pasquale II Ap 22, 13. Eb 13, 8. FU 2, 8.. 472 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Invece, nell'ora del gelido silenzio della tomba, s'avviava a pieno compimento il disegno salvifico, prendeva inizio la « nuova creazione ». Reso obbediente dall'amore sino all'estremo sacrifìcio, Gesù Cristo è ora « esaltato » da Dio che « gli ha dato il nome che è sopra ogni altro nome ». In questo nome riprende speranza ogni umana esistenza. In questo nome l'essere umano è sottratto al potere del peccato e della morte e restituito alla Vita e all'Amore. 5 4. Quest'oggi il cielo e la terra cantano « il nome » ineffabile e sublime del Crocifisso risorto. Tutto appare come prima, ma in realtà nulla è più come prima. Egli, Vita che non muore, ha redento e riaperto alla speranza ogni umana esistenza. « Le cose vecchie sono passate, ecco, ne sono nate di nuove ». Ogni progetto e disegno dell'essere umano, di questa nobile e fragile creatura, ha oggi un « nome » nuovo in Cristo risorto dai morti, perché « in Lui tutta la vita risorge ». Si realizza appieno in questa nuova creazione la parola della Genesi: « E Dio disse: "Facciamo l'uomo a nostra immagine, a nostra somiglianza" ». Nella Pasqua Cristo, nuovo Adamo divenuto « spirito datore di vita », riscatta il vecchio Adamo dalla sconfitta della morte. 6 7 8 5. Uomini e donne del terzo millennio, per tutti è il dono pasquale della luce, che fuga le tenebre della paura e della tristezza; per tutti è il dono della pace di Cristo risorto, che spezza le catene della violenza e dell'odio. Riscoprite quest'oggi con gioia e stupore che il mondo non è più schiavo di eventi ineluttabili. Questo nostro mondo può cambiare: la pace è possibile anche là dove da troppo tempo si combatte e si muore, come in Terra Santa e Gerusalemme; è possibile nei Balcani, non più condannati ad una preoccupante incertezza che rischia di vanificare ogni proposta d'intesa. E tu, Africa, terra martoriata da conflitti in agguato costante, leva fiduciosa la testa confidando nella potenza di Cristo risorto. Grazie al suo aiuto tu pure, Asia, culla di secolari tradizioni spirituali, puoi vincere la scommessa della tolleranza e della solidarietà. E tu, America Latina, serbatoio di giovani promesse, solo in Cristo troverai capacità e coraggio per uno sviluppo rispettoso d'ogni essere umano. 6 6 7 8 FU 2, 9,. 2 Cor 5, 17,. Gn 1, 26, 1 Cor 15, 45, Acta Ioannis Pauli Pp II 473 Voi, uomini e donne d'ogni continente, attingete alla sua tomba ormai vuota per sempre il vigore necessario per sconfìggere le forze del male e della morte, e porre ogni ricerca e progresso tecnico e sociale al servizio di un futuro migliore per tutti. 6. «In Cristo risorto tutta la vita risorge». Da quando la tua tomba, o Cristo, fu trovata vuota e Cefa, i discepoli, le donne e «più di cinquecento fratelli » ti videro risorto, è iniziato il tempo in cui l'intera creazione canta il tuo nome « che è sopra ogni altro nome », ed attende il tuo ritorno definitivo, nella gloria. In questo tempo, tra la Pasqua e l'avvento del tuo Regno senza fine, tempo che rassomiglia al travaglio di un parto, sostienici nell'impegno di costruire un mondo più umano, rinfrancato dal balsamo del tuo amore. Vittima pasquale offerta per la salvezza del mondo, fa' che non venga meno questo nostro impegno, anche quando la stanchezza appesantisce i nostri passi. Tu, Re vittorioso, dona a noi e al mondo l'eterna salvezza! 9 10 9 10 1 Cor 15, 6 Cfr Rm 8, 22. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 474 SECRETARIA STATUS Mutuae Notae inter Sanctam Sedem et Rempublicam Italicam quae constituunt conventionem technicam explicativam et exsecutivam quarti commatis art. 29 normarum de disciplina materiae de qua in art. 7 n. 6 Pactionis emendativae Concordati Lateranensis diei XVIII Februarii MCMLXXXIV, quae probatae sunt ex art. 1 Protocolli subsignati Romae die XV mensis Novembris eiusdem anni inter Sanctam Sedem et Rempublicam Italicam. (Viguit a die XIV Decembris MM) NOTA VERBALE N. 8807/00/RS La Segreteria di Stato - Sezione per i Rapporti con gli Stati - porge distinti ossequi all'Ecc.ma Ambasciata d'Italia ed ha l'onore di far riferimento alla disposizione del comma quarto dell'art. 29 del Protocollo, firmato a Roma il 15 novembre 1984, che approva le norme previste dall'art. 7, n. 6 dell'Accordo con Protocollo addizionale, firmato a Roma il 18 febbraio 1984 tra la Repubblica Italiana e la Santa Sede. Al riguardo, considerate le difficoltà di interpretazione che si sono riscontrate nel corso dell'applicazione della suddetta disposizione, come segnalato, tra l'altro, dalla Commissione Paritetica nominata dal Governo Italiano e dalla Conferenza Episcopale Italiana ai sensi dell'art. 49 della legge 20 maggio 1985, n. 222, la Segreteria di Stato propone che, a far data dal presente Scambio di Note, la facoltà dei Vescovi diocesani di emettere i provvedimenti di cui al medesimo comma quarto dell'art. 29 debba intendersi, anche alla luce delle intenzioni delle Parti, limitata al 31 dicembre 1989. La Segreteria di Stato, mentre rimane in attesa di un cortese riscontro, si avvale della circostanza per rinnovare all'Ecc.ma Ambasciata d'Italia i sensi della sua più alta e distinta considerazione. Dal Vaticano, 13 novembre 2000. Acta Ioannis Pauli Pp, II 475 NOTA VERBALE N. 4449 L'Ambasciata d'Italia presenta i suoi complimenti all'Eccellentissima Segreteria di Stato e ha l'onore di riscontrare la Nota Verbale n. 8807/00/RS del 13 novembre 2000, con cui si fa riferimento alla disposizione del comma IV dell'art. 29 del Protocollo, firmato a Roma il 15 novembre 1984, che approva le norme previste dall'art. 7, n. 6 dell'Accordo con Protocollo addizionale, firmato a Roma il 18 febbraio 1984 tra la Repubblica Italiana e la Santa Sede. Al riguardo la Segreteria di Stato, considerate le difficoltà di interpretazione che si sono riscontrate nel corso dell'applicazione della suddetta disposizione come segnalato, tra l'altro, dalla Commissione Paritetica nominata dal Governo italiano e dalla Conferenza Episcopale Italiana ai sensi dell'art. 49 della legge 20 maggio 1985, n. 222, propone che, a far data dal presente scambio di Note, la facoltà dei Vescovi diocesani di emettere i provvedimenti di cui al medesimo comma IV dell'art. 29 debba intendersi, anche alla luce delle intenzioni delle Parti, limitata al 31 dicembre 1989. A tale riguardo, su istruzioni del Ministero degli Affari Esteri, l'Ambasciata d'Italia ha l'onore di esprimere l'accordo del Governo Italiano in merito alla suddetta proposta formulata dalla Segreteria di Stato. L'Ambasciata d'Italia si avvale dell'occasione per rinnovare all'Eccellentissima Segreteria di Stato i sensi della sua più alta considerazione. Roma, 14 dicembre 2000. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 476 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO P R O DOCTRINA F I D E I RESPONSUM AD PROPOSITUM DUBIUM de validitate baptismatis D. Utrum baptismus collatus apud communitatem « The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints », vulgo dictam « Mormons », validus sit. R. Negative. Summus Pontifex Ioannes Paulus II, in audientia concessa infrascripto Cardinali Prcefecto, praesens « Responsum », decisum in Sessione Ordinaria huius Congregationis, approbavit et publici iuris fieri iussit. Ex aedibus Congregationis pro Doctrina Fidei, die 5 iunii 2001. 83 IOSEPHUS card. RATZINGER, Praefectus 83 Tharsicius Bertone SDB archiep. em. Vercellensis, a Secretis Congregatio de Causus Sanctorum 477 CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM ILLERDENSIS Beatificationis seu Declarationis martyrii Servi Dei Francisci de Paula Castellò y Aleu Christifidelis laici (1914-1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Qui vicerit, dabo ei sedere mecum in throno meo, sicut et ego vici et sedi cum Patre meo in throno eius » (Ap 3, 31). Iesu Christi amor et spes fore ut cum Eo esset in aeterna habitatione, vitam atque mortem illustraverunt iuvenis Francisci de Paula Castellò y Aleu, qui Spiritus Sancti virtute usque in finem percucurrit viam crucis atque sanguinem effudit ad fidem testificandam, ita Dei et Ecclesiae inimicos vincens. Lucenti in lucem editus est die 19 mensis Aprilis anno 1914 a Iosepho Castellò Salué et Teresia Aleu Andreu, legitimis coniugibus Cataloniae oriundis. Die 1 mensis Maii baptismum accepit, biennio post Confirmationem. Eodem ortus anno orbatus est patre; quocirca eius humanae christianaeque educationi mater consuluit (mortua anno 1929), pia et docta mulier, quae ludimagistra erat. Inde a pueritia Servus Dei vivacem ostendit intellegentiam atque nisus est indolem continere, fortem et vehementem. Illerdae, quo commigraverat cum familia patre mortuo, discipulus fuit Instituti Fratrum Maristarum a Scholis. Baccalaureatum adeptus, institutum chemicum Societatis Iesu frequentavit loci Sarria (in urbe Barcinonensi siti), ubi amicitiam iniit cum P. Romano Galán, S.I., qui factus est eius moderator spiritus. Gratiae Dei parens, suam christianam formationem excoluit et perfecit, magno cum fructu Exercitationes spirituales obeundo. Incremento Regni Christi operam dedit tamquam socius Congregationis Marianae. Sacrificii spiritu atque salutis animarum studio suum explicavit apostolatum in vico suburbano durante studiorum cursu Barcinonensi et postea diutius in sua urbe Illerdensi uti membrum Consociationis Iuvenum Christianorum Cataloniensium et Operis Exercitiorum Paroecialium. 478 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Apud Studiorum Universitatem Ovetensem studiis peractis (anno 1934) comparatione dimissionis a schola, opus fecit in officina Illerdensi atque in institutionem etiam incubuit, sicut "adiutor succedaneus gratuitus" in Instituto publico. In loco laboris exemplo fuit ob christianas virtutes et apostolicum ardorem; in pauperes liberalis fuit et ad progressum culturalem et socialem gregalium alacer. Baptismalibus officiis fidelis, contendit in societate aetatis suae evangelii ferre fermentum sanctitate vitae suae, exercitationum spiritualium provectu, catechesi, operibus caritatis, culturae et scriptorum catholicorum praelo editorum propagatione. Lux interior in eius vultu et operibus fulgebat; eius namque actiones soliditatem fidei, spei laetitiam, amoris fervorem erga Dominum et proximos patefaciebant itemque cordis eius integritatem. Animam liturgia aluit, precatione, pietate in Eucharistiam et in Virginem Mariam. Familiam exoptabat sibi constituere; quapropter Maio mense anno 1936 puellam sibi despondit; sed aliud iter ei Providentia praeparaverat. Die 1 mensis Iulii eodem anno militiam capessivit et etiam in illo ambitu fidem suam non obtexit, sed aperte religionis catholicae, cum laesa est, observationem exegit. Bello civili exorto in Hispania Servus Dei iis, qui praeerant oboedivit, inimicorum odium sibi conflans, et cum hi pre valuerunt, die 21 mensis Iulii anno 1936 eum comprehenderunt, accusatum quod esset «fascista» et catholicus. Prior accusatio evidenter falsa erat, siquidem Franciscus nullius partis erat; altera, contra, solido innitebatur fundamento, cum omnibus eius fides et apostolatus cura notae essent. Plures sunt capti conatus ut ei vita servaretur, sed omnes frustra fuerunt; immo quidam illi consanguinitate coniunctus ei suasit ut a fide catholica deficeret, aut saltem eam dissimularet; quae sententia fortiter est a Servo Dei reiecta, qui in carcere quoque veluti lux splendens in tenebris esse perrexit; etenim in precatione se mersit ac pro sociis nisus est, humillima pro eis exsequens ministeria eosque verbis fidei, Rosarii recitatione variisque cantibus religiosis confirmans. Die 12 mensis Septembris eodem anno ad carcerem provincialem Illerdensem traductus est. Die 29 mensis Septembris, coram tribunali populari ductus, cum tranquillitate et firmitudine fidem suam denuntiavit, felicem se dicens quod vitam suam pro Deo devovebat. Capite damnatus, affirmavit: « Maxima beatidudo, qua homo frui possit in hoc mundo, est pro Christo mori; et si mille vitas haberem, has pro hac profunderem Causa ne paulisper quidem haesitans ». Ad familiares scripsit: « Mortem oppeto laetanter Congregatio de Causus Sanctorum 479 et aequo animo », ac desponsae suae patefecit gaudio necopinato, effrenato et inexplicabili se esse affectum. Suis persecutoribus ignovit et iis, quotquot nullam dederant operam ipsius liberationi consequendae. Ad supplicium procedens Credo cecinit ceterosque capitis damnatos adhortabatur. Antequam est plumbea glande transfossus clamavit verba veniae et spei. Ita viginti duos annos natus Servus Dei supremum dedit caritatis testimonium, die 29 mensis Septembris anno 1936. Statim eum fidei martyrem populus Dei habuit. Eiusmodi fama volventibus annis firmata est; quocirca Episcopus Illerdensis anno 1959 Causam iniit beatificationis seu declarationis martyrii per celebrationem Processus Ordinarii Informativi, qui est anno 1971 conclusus. Processus auctoritas et vis agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 28 mensis Octobris anni 1991 promulgato. Confecta Positione, inquisitum est iuxta normas de asserto Servi Dei martyrio. Die 10 mensis Novembris anno 2000, exitu cum prospero, actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres Cardinales porro atque Episcopi, in Sessione Ordinaria die 12 mensis Decembris eodem anno habita, audita relatione Causae Ponentis, Excellentissimi Domini Petri Georgii Silvani Nesti, C.P., Archiepiscopi emeriti Camerinensis-Sancti Severini in Piceno, professi sunt iuvenem Franciscum de Paula Castellò y Aleu in odium fidei interfectum esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servi Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis ad Se hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus Beatissimus Pater declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Francisci de Paula Castellò y Aleu, Christifidelis laici, anno 1936 interfecti, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. SB IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. S S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 480 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale PERUSINA seu TRECENSIS Canonizationis Beatae Franeiscae Salesiae (in saec.: Leoniae Aviat) fundatricis Congregationis Sororum Oblatarum S. Francisci Salesii (1844-1914) DECRETUM SUPER MIRACULO Beata Francisca Salesia (in saeculo: Leonia Aviat) in Gallia nata est Sezannae die 16 mensis Septembris anno 1844. In monasterio Trecensi Ordinis Visitationis educata, ibi vocationem religiosam ad exitum adduxit. Puellis operariis assiduitati praebendae, adiuvante P. Aloisio Brisson, Trecis Congregationem Sororum Oblatarum Sancti Francisci Salesii, cuius sapiens fuit Antistita generalis, condidit. Sublatis in Gallia Congregationibus Religiosis, cum Instituto suo Perusiam commigravit, ubi die 10 mensis Ianuarii anno 1914 de vita decessit, fama sanctitatis clara. Summus Pontifex Ioannes Paulus II eam die 27 mensis Septembris anno 1992 in Beatorum numerum rettulit. Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertam miram sanationem permisit patratam Philadelphiae in Foederatis Civitatibus Americae Septemtrionalis anno 1992. Casus pertinet ad Bernardillam McKenzie quae, undecim annorum, ostendere incepit fortem dolorem in regione lumbari-sacrali. Cum lymphoma intraspinale apparuisset, primae sectioni chirurgicae subiecta est, quam secutum est temporis spatium commodae valetudinis, sed aliquot post mensibus, nova exorta est et impensa symptomatologia acerba, quae artus quoque inferiores afficiebat; quapropter puellula alteri est supposita sectioni. Attamen condicio non est melior facta. Post nonnullos menses tertiam subiit sectionem, quae non multum profuit. Inefficacia animadversa remediorum humanorum, divinum auxilium invocatum est per intercessionem Beatae Franeiscae Salesiae. Paucis post diebus aegrota inopinata notabilique salubri mutatione est affecta symptomatologiae gravis et subsequentes inspectiones in norma evaserunt. Casus consideratus est anno 1994 in dioecesi Philadelphiensi per Inquisitionem dioecesanam, quae est a Congregatione de Causis Sanctorum probata, decreto die 24 mensis Martii anno 1995 promulgato. Congregatio de Causus Sanctorum 481 Collegium Medicorum Dicasterii, in Sessione die 17 mensis Februarii anno 2000 habita, una voce edixit sanationem celerrimam fuisse, completam, stabilem et secundum scientiam inexplicabilem. Die 23 mensis Iunii eodem anno actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris et die 5 mensis Decembris subsequentis Sessio est facta Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Eminentissimo Cardinali Henrico Schwery. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beatae Franeiscae Salesiae (in saec.: Leoniae Aviat), Fundatricis Congregationis Sororum Oblatarum S. Francisci Salesii, videlicet de celérrima, completa ac stabili sanatione puellulae Bernardillae McKenzie a « spina bifida con lipoma endorachideo e ancoraggio del filum terminale del midollo stesso del lipoma ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 33 - AA S 482 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale RAGUSIENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Candidae ab Eucharistia (in saec.: Mariae Barba) monialis professae Ordinis Carmelitarum Discalceatorum (1884-1949) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS «Qui venit ad me, non esuriet, et qui credit in me non sitiet umquam » (Io 6, 35). Cum Iesu Christo coniuncta, pane vivo qui de caelo descendit, Maria Candida ab Eucharistia divini amoris mysterium est contemplata et, caritate incensa, alacriter viam percurrit perfectionis evangelicae, se dedens pro gloria Dei, pro salute animarum proque Ordine Carmelitarum Discalceatorum, in quo cum gaudio ac fidelitate ex sua vixit Domino consecratione. Haec Sanctae Teresiae a Iesu filia spiritalis Catacii orta est die 16 mensis Ianuarii anno 1884, a Petro Barba, magistratu, et Ioanna Florena, legitimis coniugibus Panormitanis locupletibus atque christianis ferventibus, qui ad fontem baptismalem nomen ei indiderunt Mariam. Panormi, ubi familia constiterat, nonnullos annos alumna fuit scholae a Sororibus rectae. Inde a pueritia claram ostendit propensionem ad pietatem, sed adulescens aliquamdiu mundi vanitatibus indulsit. Anno 1899, cum vestitioni religiosae affuisset cuiusdam propinquae suae, quodammodo conversa statuit se omnino Deo dicare. Tunc pietatem auxit erga Matrem Redemptoris ac praesertim erga Eucharistiam, atque firma cum voluntate viam ingressa est sanctitatis, in humilitate, in oboedientia inque paenitentia se exercendo. Parentibus et fratribus renisa est, qui eam ad vitam matrimonialem inducere volebant. Duodeviginti annos nata virginitatis votum suscepit. Parentibus mortuis, admodum parata ad ingrediendum Institutum vitae consecratae, Ordinem praeoptavit Carmelitarum Discalceatorum, quia illum ceteris severiorem putabat. Cardinali Alexandro Lualdi, Archiepiscopo Panormitano, suadente, anno 1919 in Carmelum intra vit Ragusiensem, ob suam paupertatem notum ac diligentem Regulae observantiam. Subsequenti anno vestem religiosam sibi induit nomenque cepit Sororem Mariam Candidam ab Eucharistia. Die 17 mensis Aprilis anno 1921 professionem simplicem fecit et die 23 mensis Aprilis anno 1924 professionem sollemnem. Soror conversa esse exoptaverat, sed antistitae hoc ei non permiserunt. Laudabiliter varia mu- Congregatio de Causus Sanctorum 483 nera explevit sibi concredita, videlicet rotariae, ostiariae, aedituae, adiutricis coquae. Vix post aliquot menses a professione sollemni electa est antistita monasterii sui, quo munere est iuncta viginti fere annos magna cum prudentia et sacrificii spiritu. Ad facilem reddendam Regulae observantiam, anno 1934 exstructionem incepit novi monasterii, quae ad finem venit, etsi multae fuerunt difficultates nummariae, anno 1937. Extremo vitae tempore aedificandum curavit monasterium Carmelitidum Syracusanum, cuius putatur conditrix. Ut sororibus sodalibus prodesset, libenter labores obiit et sacrificia ac patienter difficillimas pertulit res atque indignitates; constanter in earum sanctificatione studiosa fuit iisque splendido fuit exemplo fervoris in precatione; diligentiae in sui abnegatione; accurationis in Regulae observantia atque perseverantiae in coniunctione cum Deo. In sua communitate spiritale explicavit magisterium tam validum tamque amplum, ut eius morti superstes sit. Moniales et quotquot cum ea necessitudinem habuerunt vias Dei docuit verbis, scriptis et potissimum exemplo et virtutibus, egregie cultis. A iuventute fides gressus eius illuminavit eamque in respondendo vocationi sustinuit et in Dei voluntate facienda, quae norma fuit suprema eius cogitationum atque actionum. Firmiter in Dei verbum credidit atque illud exsequi est nisa. Filia fuit oboediens Ecclesiae eiusque Pastoribus docilis. Constanter sanctitatem appetivit et omne vitavit peccati genus. Silentium servavit, rerum mundi contemptum intimamque iunctionem cum Deo et, mentem et cor in deprecatione aeternarumque veritatum contemplatione defigens, Dei amoris divitias cognovit mirasque gratias accepit. Iesu Passio eam usque ad lacrimas commovebat et Eucharistia, quam primum decem annorum puella receperat, eius spiritalitatis cardo fuit. Namque, ex ferventi sacrificii Missae participatione, ex Sanctissimi Sacramenti adoratione atque eucharistica communione lucem trahebat, gaudium novasque spiritales vires ad Dei laudes canendas, ad communitati serviendum atque Ecclesiae necnon ad progrediendum in via perfectionis evangelicae continenter. Praecipue pia fuit in Virginem Mariam, quam Matrem suam habuit et magistram. Deum omnibus viribus dilexit, utque ei placeret familiam reliquit omniaque quae possidebat, ut Ordinem ingrederetur Carmelitarum Discalceatorum, difficultatibus victis et impedimentis. Caritate mota, quam ex fontibus gratiae alebat, anno 1927 votum fecit « id, quod perfectius est » persequendi, utque peccata hominum expiaret, Iesu victimam se devovit. Patiens fuit, officiosa, benevola erga sorores sodales, peculiares adhibens curas de aegrotis, omnesque cum amabilitate et iir- 484 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mitudine ad fidelitatem suae vocationi adhortabatur. Dubiis consilia dedit, maerentes est consolata, pauperes adiuvit, iis ignovit, qui eius consecrationi Deo obstiterunt, vel per vitam ipsi aliquam aegritudinem aut contumeliam paraverunt. Prudens fuit in rationibus eligendis ad suam sanctificationem aptioribus atque monasterii regimini. Laudabiliter iustitiam erga Deum et proximos coluit; in cibo, in potionibus et in requiete temperantiam; paenitentiam, castigationem sui, fortitudinem in continentia, in malo reiciendo inque bono faciendo, in difficultatibus et in morbis. Infirma, solebat habitu esse festivo et hilari, ut suos occuleret dolores. Nitebatur enim inobservata esse coram mundo coramque communitate sua; silentii amans, occultationis et humilitatis, quae omnium est virtutum fundamentum. In paupertate vixit, oboediens parentibus fuit et deinde superioribus atque Regulae. Castitatem servavit in cogitationibus, in affectibus, in verbis et in actionibus, Deum indiviso corde diligendo. In misericordia Dei et auxilio semper spem collocavit. In terra vivebat, sed anima eius caelum appetebat ut se divino iungeret Sponso. Anno 1947 Serva Dei septimum electa est antistita, sed superiores ecclesiastici noluerunt normas derogare; quapropter paulo post alia est antistita electa et Matri Candidae munus concreditum est primae consultricis, quod ad mortem usque est exsecuta. Semper a sua communitate venerata, quae in ea regulam monasterii viventem videbat; namque sola sua praesentia cuiusvis officii effectionem docebat. Usque ad exitum cum Deo ambulavit, qui eam ad praemium aeternum vocavit accipiendum die 12 mensis Iunii anno 1949, post longum acerbumque morbum, quem multa cum fortitudine ac serenitate toleravit. Ultima eius verba fuere: « Maria, Maria, adiuva me ». Fama sanctitatis, qua in vita claruit, perduravit et confirmata est post eius mortem; quocirca Episcopus Ragusiensis Causam iniit beatificationis et canonizationis per celebrationem Processus Ordinarii Informativi (annis 1956-1962), cui additus est Processus Rogatorialis Panormitanus. Harum canonicarum Inquisitionum auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 31 mensis Maii anno 1991 promulgatum. Positione apparata, ex norma disceptatum est an Serva Dei heroum in modum virtutes observavisset. Felici cum eventu, die 28 mensis Aprilis anno 2000 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris, et die 17 subsequentis mensis Octobris, Sessio Ordinaria est habita Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Aloisio Barbarito, Archiepiscopo titulari Florentinensi. Congregatio de Causus Sanctorum 485 Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Candidae ab Eucharistia (in saec.: Mariae Barba), Monialis professae Ordinis Carmelitarum Discalceatorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. £8 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. ffi S. ÊB Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis SANCTI IOSEPHI IN COSTARICA Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Romero Meneses sororis professae Instituti filiarum Mariae Auxiliatricis (1902-1977) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Ambulate in dilectione, sicut et Christus dilexit nos et tradidit seipsum pro nobis oblationem et hostiam in odorem suavitatis » (Eph 5, 1). Exemplum Domini Iesu, qui transiit benefaciendo pauperibus et vitam suam offerens Patri pro hominum redemptione, cum alacritate et fervore operum secuta est Serva Dei Maria Romero Meneses, quae efficaciter operam dedit lumini Evangelii in societate diffundendo atque Regno Christi aedificando in iustitia et pace. Haec Sancti Ioannis Bosco digna discipula atque Sanctae Mariae Dominicae Mazzarello, Granadae in Nicaragua orta est die 13 mensis Ianuarii an- 486 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale no 1902 a Felice Romero Arana, tunc ministro administrationis aerarii, et Anna Meneses Blandón, locupletibus et bonis christianis coniugibus, qui filios suos solida imbuerant humana religiosaque educatione. Ad fontem baptismalem nomen cepit Mariam; Confirmationis sacramentum accepit anno 1904 atque octo annos nata primum se Pane Eucharistico aluit. Sicut puellae eius ordinis cymbalo, violinae, graphidi et picturae studuit. Alumna Filiarum Mariae Auxiliatricis, debuit studia interrumpere propter gravem arthritidis formam, a qua sanata est post Virginem Mariam fidenter invocatam. Studia resumpsit, peculiari cum profectu in musica, quam praeferebat. In collegio suam auxit pietatem erga Matrem Dei et, confessario probante, quattuordecim annos nata, privatim votum castitatis suscepit. Post aliquod tempus parentibus optationem ostendit ingrediendi Institutum vitae consecratae; sed eam rogaverunt ut adhuc nonnullos annos exspectaret. Denique anno 1920 permissionem obtinuit vocationem sequendi. Uti postulans intravit in Congregationem Filiarum Mariae Auxiliatricis et nomem cepit Sororem Mariam. Tempore formationis, quod Soteropoli degit, ei concreditum est ut musicam doceret et cantum suas aequales, quibus etiam constanti exemplo fuit oboedientiae superioribus et diligentiae in muneribus omnibus explendis. Sanctorum Ioannis Bosco et Francisci de Sales spiritum appropriavi^ qui eius fuerunt magistri in sanctitatis atque apostolatus via. Die 6 mensis Ianuarii anno 1923, novitiatu laudabiliter confecto, professionem temporaneam fecit, quam cotidie erat renovatura; insequenti anno in patriam rediit, in urbem Granadam, ubi dilectissimas docuit disciplinas. Anno 1929 professionem fecit perpetuam et anno 1931 missa est ad Collegium Mariae Auxiliatricis Sancti Iosephi in Costarica, quae urbs facta est altera eius patria. Institutioni se dedidit, puerorum et puellarum oratorii formationi christianae, catechesi et operibus caritatis in vicis suburbanis illius urbis. Gradatim eius apostolica navitas amplior facta est. Coetum constituit operum sociarum, quas « misioneritas » appellavit; Actionem Catholicam statuit tum in collegio, tum in oratorio; pietatem in Sacrum Cor Iesu propagavit atque Mariae Auxiliatricis, quorum imagines in familiis inque oratoriis posuit quae condiderat; cibariis et vestimentis distribuendis pauperibus consuluit; ad effectum adduxit pro pueris oecum cinematographicum; magnum aedificavit sacrarium et diribitorium medicum gratuitum pro pauperibus cuiusvis publicae opitulationis expertibus; cursus fovit tirocinii pro puellis pauperibus et ab operibus vacuis. Anno 1971 Consociationem Pauperibus Adiuvandis («Asayne») condidit, eo praecipuo consilio, ut domuncu- Congregatio de Causus Sanctorum 487 lae exstruerentur pro pauperibus sine tectis ac sedibus, qui sub pontibus vivebant vel in fluminum ripis. Septem domunculas ad exitum perduxit, quae post eius mortem auctae sunt. Has omnes operas, Archiepiscopo Sancti Iosephi in Costarica approbante ac benedicente, multarum personarum liberalitas sustinuit, quae Servae Dei proposita benefica et socialia participabat. Dum summa ope nitebatur ad humanum christianumque pauperum profectum, summa cum cura, perseverantia et gaudio spiritali vitam suam spiritalem coluit. Magnopere et vehementer mysteria divina cognovit et desursum peculiaria accepit charismata pro Ecclesiae et societatis bono. Ut se ad Christum conformaret cotidie virtutes christianas exercuit atque altum perfectionis evangelicae gradum est adepta. Eides lux fuit et vis vitae et multiformis apostolatus eius. In Deum firmiter credidit, in eius verbum, in eius amorem inque Providentiam. Ex iis quae credebat vixit, omnibus splendidum praebens testimonium fidelitatis Deo, Ecclesiae, homini, charismati Salesiano suaeque consecrationi. Cum Deo ambulavit suamque cum Domino coniunctionem nutrivit assidua deprecatione, contemplatione veritatum aeternarum ac ferventi pietate in Eucharistiam et in Virginem Mariam. Fide ducta, Deum vidit in Summo Pontifice, in superioribus, in pauperibus, in proximis atque in vitae suae circumstantiis laetis et acerbis. Dominum tota mente, toto corde totisque viribus dilexit; fideliter eius fecit voluntatem, peccatum fugit et alacriter aedificando eius Regno operam dedit. Tota fuit Dei, Ecclesiae et pauperum, quos amavit non verbis sed opere et veritate, cotidie vitam pro eis devovens (cf. 1 Io 3, 16-18). Admodum praedita fuit spiritu missionali nec umquam destitit Christum Salvatorem nuntiare et novos filios Deo atque sanctae Matri Ecclesiae comparare. Difficultates, impedimenta, aegritudines non minuerunt eius pacem interiorem, serenitatem, facultatem se pro aliis devovendi. Spes eius in Deo collocata erat inque precationis efficacia. A mundi rebus aliena et a se ipsa, bona aeterna appetì vit, quae merere est nisa Dei voluntatem faciendo. Prudenter rationibus aptioribus usa est ad suam sanctificationem et salutem animarum adipiscendam. Temperata fuit in verbis, animosa et considerata in inceptis, cauta in consiliis. Attenta ad necessitates aetatis suae et personarum quae cum ea necessitudinem habebant, omnibus auxilium optimum dedit, et hoc, neminem affligens. Iusta erga Deum fuit et erga proximos, in bono perseverans, in difficultatibus fortis: « Dominus robur meum est » saepe affirmabat. Sibi temperavit, indolem suam continuit, castigatio- Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiate 488 nem sui coluit et temperantiam. Per totam vitam fidelis fuit votis oboedientiae, paupertatis et castitatis atque, quamvis exitibus clara in operibus pastoralibus obtentis et existimatione qua fruebatur, semper humilis mansit. Laetitiam circumfudit, quia semper Dominus cor eius replebat et eius vitam sanctificabat. Usque ad finem dierum suorum omnia omnibus facta est ut aliquos utique faceret salvos (1 Cor 9, 22). Dominus, quem Serva Dei « regem suum » denominabat, in vitam aeternam eam introduxit die 7 mensis Iulii anno 1977. Sanctitatis fama, qua in vita enituit, post eius mortem dilatata est; quocirca Archiepiscopus Sancti Iosephi in Costarica initium fecit Causae beatificationis et canonizationis et, annis 1988-1992, Inquisitionem instruxit dioecesanam, cuius auctoritas et vis est a Congregatione de Causis Sanctorum probata per decretum die 8 mensis Ianuarii anno 1993 promulgatum. Positione confecta, disceptatum est ex normis an Serva Dei virtutes théologales, cardinales iisque adnexas heroum in modum coluisset. Exitu cum prospero, die 7 mensis Martii anno 2000 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum actus est et die 3 mensis Octobris eodem anno Sessio Ordinaria facta est Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Romero Meneses, sororis professae Instituti Filiarum Mariae Auxiliatricis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. 68 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. 68 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causus Sanctorum 489 VALENTINA Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servorum Dei Iosephi Aparicio Sanz et LXXHI sociorum sacerdotum dioecesanorum, laicorum et laicarum (f 1936-1937) DECRETUM SUPER MARTYRIO «Omnis lingua confiteatur: "Dominus Iesus Christus", in gloria Dei Patris» (Philp 2, 11). Fides in Iesum Christum, in morte crucis humiliatum et a Deo Patre glorificatum in resurrectione ex mortuis atque in ascensione in caelum, lux est quae in vultibus splendet discipulorum eius, qui eum Dominum universi renuntiaverunt. Supremum fidei testimonium mirabili cum generositate datum est a plurimis catholicis Hispanicis per persecutionem quae, annis 1936-1939, adversus Ecclesiam saeviit. Tunc magnus episcoporum, presbyterorum, religiosorum, religiosarum atque laicorum numerus, per Spiritus Sancti virtutem fideles divino Magistro manserunt in periculis et aerumnis maximumque testimonium dederunt caritatis morte obita. Plures Hispaniae regiones sanguine martyrum perfusae sunt atque, ubi altiores factae sunt odii et violentiae tenebrae, clarior testimonii christiani splendor apparuit. Hoc etiam in Archidioecesi Valentina factum est, in qua multi viri multaeque mulieres Christum secuti sunt in via crucis atque pro eo immolati sunt. Ad eorum densam multitudinem pertinent triginta septem presbyteri dioecesani, duodeviginti viri laici et undeviginti mulieres laicae, quos hic commemoramus cum admiratione et pietate. Presbyteri illi in ministerium pastorale incumbebant; laici et laicae ferventes christiani erant, apostolatui operam dantes et ex eis multi Actionis Catholicae erant aliarumque consociationum huiuscemodi. Alii per incommoda et indignitates carceris transierunt, ubi se praeparaverunt ad interfectionem in precatione et operibus caritatis erga captivitatis socios; alii extremis momentis temporis graves iniurias et violentias ferre debuerunt aut blanditias et adhortationes ad fidem deserendam, libertate promissa. Omnes ad martyrii locum se contulerunt forti cum animo et corde spei pleno aeterni praemii necnon suis persecutoribus ignoscentes. Ex actibus iudicialibus scimus multos ex iis 74 Christi testibus, antequam animam suam Deo committerent, aperte fidem suam professos esse, clamantes « Vivat Christus Rex » vel alia similia. En horum dignissimorum Ecclesiae filiorum nomina: 34 - A.A. S. 490 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I. Presbyterorum dioecesanorum 1. Iosephus Aparicio Sanz. Natus est in oppido Enguera die 12 mensis Martii anno 1893. Ordinatus sacerdos anno 1916, ministerio pastorali se tradidit in variis paroeciis; cum est comprehensus archipresbyter erat loci in quo natus est, ubi magni existimabatur propter pietatem et exemplum vitae. Occisus est aetatem agens 43 annorum, die 29 mensis Decembris anno 1936, una cum coadiutore Henrico Juan Requena. 2. Ferdinandus González Anón, parochus loci Turís; interfectus est 50 annos natus, die 27 mensis Augusti anno 1936. 3. Ioannes Ventura Solsona, archipresbyter loci Villahermosa del Río; occisus est 61 annos natus, die 17 mensis Septembris anno 1936. 4. Iosephus Ruiz Bruixola, parochus Sancti Nicolai Valentiae; necatus est aetatem agens 79 annorum, die 28 mensis Octobris anno 1936. 5. Raimundus Marti Soriano, administrator paroecialis oppidi Vallada interfectus est aetatem agens 34 annorum, die 27 mensis Augusti anno 1936. 6. Ioachimus Vilano va Camallonga, coadiutor oppidi Ibi; necatus est 48 annos natus, die 27 mensis Iulii anno 1936. 7. Henricus Morant Pellicer, parochus oppidi Bárig; 28 annos natus occisus est, die 4 mensis Octobris anno 1936. 8. Carmelus Sastre Sastre, parochus loci Piles; 46 annos natus interfectus est, die 15 mensis Augusti anno 1936. 9. Vincentius Ballester Far, cappellanus Augustinianarum Discalceatarum loci Jávea; 48 annorum aetatem habens interemptus est, die 23 mensis Septembris anno 1936. 10. Raimundus Stephanus Bou Pascual, administrator paroecialis vici Planes, mactatus est 33 annorum aetatem habens, die 17 mensis Octobris anno 1936. 11. Iosephus Raimundus Paschalis Ferrer Botella, cappellanus S. Vincentii de Algemesi; peremptus est 42 annos natus, die 24 mensis Septembris anno 1936. 12. Henricus Juan Requena, coadiutor loci Enguera; internecatus est aetatem habens 33 annorum, die 29 mensis Decembris anno 1936. 13. Elias Carbonell Molla, coadiutor loci Cocentaina; obtruncatus est aetatem habens annorum 67, die 2 mensis Octobris anno 1936. 14. Ioannes Carbonell Molla, coadiutor loci Cocentaina; internecatus est aetatis suae anno 62, die 2 mensis Octobris anno 1936, una cum antecedenti Servo Dei Elia, fratre suo. Congregatio de Causus Sanctorum 491 15. Paschalis Penadés Jornet, administrator paroecialis oppidi Belgida; 42 aetatis suae anno interfectus est, die 15 mensis Septembris anno 1936. 16. Salvator Ferrandis Seguí, parochus loci Pedreguer; occisus est aetatem habens 56 annorum, die 3 mensis Augusti anno 1936. 17. Iosephus Toledo Pellicer, coadiutor in loco Bañeres; trucidatus est 27 annorum aetatem habens, die 10 mensis Augusti anno 1936. 18. Ferdinandus García Sendra, administrator paroecialis in oppido Sagra; interemptus est 31 annorum aetatem habens, die 18 mensis Septembris anno 1936. 19. Iosephus García Mas, cappellanus in vico Pego; peremptus est 40 annos natus, die 18 mensis Septembris anno 1936. 20. Iosephus Maria Segura Penadés, coadiutor in vico Onteniente; occisus est 40 annos natus, die 11 mensis Septembris anno 1936. 21. Salvator Estrugo Sol ves, cappellanus valetudinarii oppidi Alberique; est de vita sublatus 74 annos natus, die 21 mensis Augusti anno 1936. 22. Vincentius Sicluna Hernández, parochus loci Navarrés; 77 annos natus, est caesus die 22 mensis Septembris anno 1936. 23. Vincentius Maria Izquierdo Alcón, administrator paroecialis oppidi Puebla de F amáis; interfectus est 45 annos natus, die 18 mensis Augusti anno 1936. 24. Iosephus Maria Ferrándiz Hernández, archipresbyter oppidi Alcoy; occisus est 57 annos natus, die 24 mensis Septembris anno 1936. 25. Franciscus Ibáñez Ibáñez, abbas collegiatae ecclesiae oppidi Játiva; occisus est 60 annorum aetatem habens, die 19 mensis Augusti anno 1936. 26. Iosephus González Huguet, parochus loci Cheste; necatus est aetatis suae 62 anno, die 12 mensis Octobris anno 1936. 27. Iosephus Fenollosa Alcayna, canonicus Valentinus; trucidatus est 33 annos natus, die 27 mensis Septembris anno 1936. 28. Felix Yuste Cava, parochus Sanctorum Ioannis et Vincentii Valentiae; peremptus est 49 annos natus, die 14 mensis Augusti anno 1936. 29. Vincentius Pelufo Corts, cappellanus Sororum Pauperum loci Alcirae; interfectus est annos natus 68, die 22 mensis Septembris anno 1936. 30. Iosephus Canet Giner, coadiutor in oppido Catamarruch; necatus est aetatis suae anno 33, die 4 mensis Octobris anno 1936. 31. Franciscus Sendra Ivars, administrator paroecialis loci C alpe; interfectus est 37 annos natus, die 4 mensis Septembris anno 1936. 492 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 32. Didacus Llorca Llopis, coadiutor oppidi Benisa; necatus est aetatis suae anno 40, die 6 mensis Septembris anno 1936. 33. Alfonsus Sebastiá Viñals, director Scholae Formationis Socialis Valentinae; occisus est aetatis suae annum agens 26, die 1 mensis Septembris anno 1936. 34. Germanus Gozalvo Andreu est de vita sublatus paucis hebdomadibus post suam sacerdotalem Ordinationem, 23 annos natus, die 22 mensis Septembris anno 1936. 35. Gunsalvus Viñes Masip, canonicus collegiatae ecclesiae oppidi Játiva; necatus est 53 annos natus, die 10 mensis Decembris anno 1936. 36. Vincentius Rubiols Castellò, parochus oppidi Puebla Larga; interemptus est 64 annos natus, die 14 mensis Augusti anno 1936. 37. Antonius Silvestre Moya, administrator paroecialis S. Theclae in oppido Játiva; interemptus est aetatis suae anno 44, die 8 mensis Augusti anno 1936. Hi sacerdotes post suam interfectionem habiti sunt fidei martyres; quapropter Archiepiscopus Valentinus Causae beatificationis seu declarationis martyrii initium fecit per celebratum Processum Ordinarium Informativum (annis 1957-1971), cuius auctoritas et vis agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 15 mensis Maii anno 1998 promulgato. //. Laicorum 1. Raphael Alonso Gutiérrez, pater familias; aetatis suae anno 46 occisus est, die 11 mensis Augusti anno 1936. 2. Marinus Blanes Giner, pater familias; occisus est aetatis suae anno 48, die 21 mensis Iulii anno 1936. 3. Iosephus Maria Corbin Ferrer, caelebs; 22 annos natus interfectus est, die 27 mensis Decembris anno 1936. 4. Carolus Díaz Gandía, pater familias; interfectus est aetatis suae anno 29, die 11 mensis Augusti anno 1936. 5. Salvator Damianus Enguix Garés, pater familias, viduus; occisus est 74 annos natus, die 28 mensis Octobris anno 1936. 6. Ismael Escrihuela Este ve, pater familias; necatus est 34 annos natus, die 8 mensis Septembris anno 1936. 7. Ioannes Baptista Faubel Cano, pater familias; 47 annorum aetatem habens interfectus est, die 28 mensis Augusti anno 1936. Congregatio de Causus Sanctorum 493 8. Iosephus Raimundus Ferragud Girbés, pater familias; 49 annorum aetatem habens necatus est, die 24 mensis Septembris anno 1936. 9. Vincentius Galbis Girones, pater familias; 26 annos natus occisus est, die 21 mensis Septembris anno 1936. 10. Ioannes Gonga Martínez, caelebs; 25 annos natus, est interfectus, die 13 mensis Novembris anno 1936. 11. Carolus López Vidal, pater familias; 42 aetatis suae anno interfectus est, die 6 mensis Augusti anno 1936. 12. Iosephus Medes Ferris, matrimonio coniunctus; aetatis suae anno 51 interfectus est, die 12 mensis Novembris anno 1936. 13. Paulus Meléndez Gonzalo, pater familias; 60 annos natus necatus est, die 23 mensis Decembris anno 1936. 14. Iosephus Perpiña Nácher, matrimonio coniunctus; 25 annos natus necatus est, die 29 mensis Decembris anno 1936. 15. Arturus Ros Montait, pater familias; 35 annos natus occisus est, die 28 mensis Augusti anno 1936. 16. Paschalis Torres Lloret, pater familias; 51 anno aetatis suae trucidatus est, die 6 mensis Septembris anno 1936. 17. Emmanuel Torró García, matrimonio coniunctus; 34 annos natus interfectus est, die 21 mensis Septembris anno 1936. 18. Iosephus Maria Zabal Blasco, pater familias; 38 annos aetatis suae occisus est, die 8 mensis Decembris anno 1936. Inde a die suae occisionis hi Servi Dei fama martyrii claruerunt; quocirca Archiepiscopus Valentinus Processum Ordinarium Informativum super asserto martyrio instruxit annis 1959-1975 quem Rogatorialis Santanderiensis secutus est. Decretum de auctoritate et vi horum Processuum promulgatum est a Congregatione de Causis Sanctorum die 22 mensis Maii anno 1998. III. Laicarum 1. Amalia Abad Casasempere, mater familias, vidua; 38 annos nata, occisa est, die 28 mensis Septembris anno 1936. 2. Anna Aranda Riera, nubilis; aetatis suae anno 48 interfecta est, die 14 mensis Octobris anno 1936. 3. Florentia Caerols Martínez, nubilis; annos nata 46 necata est, die 1 mensis Octobris anno 1936. 4. Maria Climent Mateu, nubilis; aetatis suae anno 49 interfecta est, die 20 mensis Augusti anno 1936. 494 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 5. Tharsila Córdoba Belda, mater familias, vidua; 75 annos nata interfecta est, die 17 mensis Octobris anno 1936. 6. Francisca Cualladó Baixauli, nubilis; 46 annos nata necata est, die 19 mensis Septembris anno 1936. 7. Maria Teresia Ferragud Roig, mater familias, vidua; occisa est 83 annos nata una cum suis quattuor filiabus sororibus, die 25 mensis Octobris anno 1936. 8. Aloisia Maria Frías Cañizares, nubilis; 40 annos nata est interfecta, die 6 mensis Decembris anno 1936. 9. Incarnatio Gil Valls, nubilis; interfecta est simul cum fratre sacerdote Gaspare, 48 annos nata, die 24 mensis Septembris anno 1936. 10. Maria a Columna Jordá Botella, nubilis; necata est aetatis suae anno 31, die 26 mensis Septembris anno 1936. 11. Herminia Martínez Amigó, mater familias; annos 49 nata necata est cum viro suo, die 27 mensis Septembris anno 1936. 12. Maria Aloisia Montesinos Orduña, nubilis; 36 annos nata est interfecta, die 28 mensis Ianuarii anno 1937. 13. Iosepha Moscardo Montalvá, nubilis; aetatis suae anno 56 occisa est, die 22 mensis Septembris anno 1936. 14. Maria del Olvido Noguera Albelda, nubilis; cum fratre necata est 33 annos nata, die 26 mensis Septembris anno 1936. 15. Crescentia Valls Espi, nubilis; occisa est simul cum tribus sororibus Capuccinis 73 annos nata, die 26 mensis Septembris anno 1936. 16. Maria a Purificatione Vidal Pastor, nubilis; occisa est aetatem habens 44 annorum, die 22 mensis Septembris anno 1936. 17. Maria Carmelitis Viel Ferrando, nubilis; 43 annos nata est interfecta, die 5 mensis Novembris anno 1936. 18. Pilar Villalonga Villalba, nubilis; aetatis suae 45 anno occisa est, die 11 mensis Decembris anno 1936. 19. Maria Sophia Teresia Ximénez Ximénez, mater familias, vidua; una cum filio occisa est aliisque cum propinquis 60 annos nata, die 23 mensis Septembris anno 1936. Populus Dei has Christi discipulas veras duxit martyres fidei; quapropter Archiepiscopus Valentinus Processum Ordinarium Informativum instruxit annis 1955-1956, ut de asserto martyrio documenta colligeret. Huius Processus auctoritas et vis agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum die 4 mensis Iulii anno 1997. Congregatio de Causus Sanctorum 495 Deinceps Congregatio de Causis Sanctorum Postulationum petitionibus exauditis, concessit ut Causae Servorum et Servarum Dei, quos supra memoravimus, in unicam Causam cogerentur. Apparata deinde Positione, disceptatum est ex norma an mors Iosephi Aparicio Sanz et LXXIII Sociorum" haberi posset verum martyrium. Prospero cum exitu, die 26 mensis Novembris anno 1999, actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres Cardinales porro et Episcopi in Sessione Ordinaria die 12 mensis Decembris anno 2000 habita, audita relatione Causae Ponentis, Excellentissimi Domini Ottorini Petri Alberti, Archiepiscopi Calaritani, professi sunt hos Dei Servos in odium fidei necatos esse eosque pro Christo proque Ecclesia vitam devovisse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servorum Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis ad Se hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus Beatissimus Pater declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Iosephi Aparicio Sanz et LXXIII Sociorum, Sacerdotum dioecesanorum, Laicorum et Laicarum, annis 1936-1937 interfectorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. 68 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. & S. 68 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 496 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 15 Maii 2001. — Cathedrali Ecclesiae Biloxiensi, R.D. Thomam Ioannem Rodi, e clero archidioecesis Novae Aureliae, ibique Vicarium generalem. die 22 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Gurcensi Exc.mum P.D. Aloisium Schwarz, hactenus Episcopum titularem Matharensem in Numidia et Auxiliarem archidioecesis Viennensis. die 23 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Reperitanae R.B. Ioannem Emmanuelem Mancilla Sánchez, e clero archidioecesis Sancti Ludovici Potosiensis, ibique Cancellarium, quem constituit Episcopum Auxiliarem dioecesis Texcocensis. — Metropolitanae Ecclesiae Senensi-Collensi-Ilcinensi Exc.mum P.D. Antonium Buoncristiani, hactenus Episcopum Portuensem-Sanctae Rufinae. die 24 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Bidensi R.P. Sophronium A. Bancud e Congregatione Sanctissimi Sacramenti, hactenus communitatis Sanctae Crucis Manilae superiorem, quem deputavit Episcopum Auxiliarem dioecesis Cabanatuanensis. — Cathedrali Ecclesiae Bacolodensi Exc.mum P.D. Vincentium M. Navarra, hactenus Administratorem Apostolicum eiusdem dioecesis et Episcopum Cabancalensem. die 26 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Copiapoënsi, R.P. Casparem Quintana Jorquera, hactenus Provincialem Congregationis Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V, in Republica Chiliensi. die 5 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Lancastrensi Exc.mum P.D. Patricium 0'Donoghue, hactenus Episcopum titularem Tulanensem et Auxiliarem archidioecesis Vestmonasteriensis. die 6 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Vollongongensi Exc.mum P.D. Petrum Villelmum Ingham, hactenus Episcopum titularem Pudentianensem et Auxiliarem archidioecesis Sydneyensis. die 11 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Bunburiensi, R.D. Gerardum Holohan, e clero archidioecesis Perthensis, ibique Vicarium episcopalem pro Institutione Catholica. Congregatio pro Episcopis 497 die 12 Iunii 2001. — Episcopum Coadiutorem Fargensem, R.D. Samuelem J. Aquila e clero archidioecesis Denveriensis, rectorem Seminarii maioris « Saint John Vianney » eiusdem archidioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Novae Ulmae, Exc.mum P.D. Ioannem C. Nienstedt, hactenus Episcopum titularem Altonensem et Auxiliarem archidioecesis Detroitensis. die 13 Iunii. — Praelaturae territoriali Huariensi R.D. Antonium Santarsiero, O.S.I., hactenus Provincialem in Peruvia Congregationis Oblatorum S. Ioseph, Astae Pompeiae. — Metropolitanae Ecclesiae Ayacuquensi Exc.mum P.D. Aloysium Abilium Sebastiani Aguirre, S.M., hactenus Episcopum Tarmensem. — Cathedrali Ecclesiae Tarmensi R.D. Richardum Danielem Alarcón Urrutia, hactenus Vicarium generalem eiusdem dioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Afogadensi de Ingazeira, R.D. Aloysium Gonzaga Silva Pepeu, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum sodalem, hactenus huius Ordinis Secretarium generalem. — Titulari episcopali Ecclesiae Albensi R.D. Sergium da Rocha, e clero dioecesis Sancti Caroli in Brasilia, ibique Seminarii Theologici rectorem, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Fortalexiensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Marazanensi R.D. Plinium Iosephum Luz da Silva, hactenus Vicarium episcopalem archidioecesis Fortalexiensis ibique paroeciae « Nossa Senhora da Palma » parochum, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Brigantiensi-Mirandensi R.P. Antonium Montes Moreira, O.F.M., hactenus Secretariae generalis Conferentiae Lusitaniae Episcoporum moderatorem. — Cathedrali Ecclesiae Pacensi in California Inferiori Meridionali Exc .mum P.D. Michaelem Angelum Alba Díaz, hactenus Episcopum titularem Fesseitanum et Auxiliarem Antequerensem. die 19 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Lucionensi R.D. Michaelem Santier, hactenus Vicarium episcopalem Constantiensem. — Metropolitanae Ecclesiae Guatimalensi, Exc.mum P.D. Rodulfum Quezada Toruno, hactenus Episcopum Zacapensem et Praelatum SS.D.N.I.C. de Esquipulas. — Titulari episcopali Ecclesiae Natchetensi, R.D. Timotheum Michaelem Dolan, e clero archidioecesis Sancti Ludovici, hactenus rectorem Ponti- 498 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ficii Collegii Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis Romae, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 20 Iunii 2001. — Cathedrali Ecclesiae Caiazeirasensi Exc.mum P.D. Iosephum Gonzalez Alonso, hactenus Episcopum titularem Balianensem et Auxiliarem archidioecesis Teresianae. —- Titulari episcopali Ecclesiae Ausuccurensi R.P. Iosephum Carolum dos Santos, Parvi operis Divinae Providentiae sodalem, hactenus huius Instituti Consiliarium generalem, quem deputavit Auxiliarem dioecesis Lucianiensis. CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, latis decretis a Congregatione pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die IS Martii 2001. — Titulari episcopali Ecclesiae Belesasensi Exc.mum P.D. Ioachimum Mbadu Kikhela Kupika, hactenus Episcopum Bomaënsem. — Cathedrali Ecclesiae Bomaënsi Exc.mum P.D. Cyprianum Mbuka, C.I.C.M., hactenus Episcopum titularem Simidiccensem et Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Castellanae in Numidia R.D. Petrum Hla, Vicarium generalem Taunggyiensem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 24 Aprilis. — Metropolitanae Ecclesiae Lahorensi R.D. Laurentium Saldanha, e clero eiusdem archidioecesis, hactenus in Canada paroeciae archidioecesis Torontinae dictae « Precious Blood Church » et sitae in oppido vulgo Scarborough Assistentem paroecialem. — Cathedrali Ecclesiae Kahamaënsi R.P. Ludovicum Minde, O.S.S., eiusdem Societatis Sacerdotum dictae « Opus Spiritus Sancti » Superioris Assistentem. — Cathedrali Ecclesiae Morombensi R.P. Sigismundum Robaszkiewicz, M.S.F., eiusdem Congregationis Provinciae Poloniae sodalem, in praesens missionarium in Madagascaria ibique Vicarium generalem necnon cathedralis templi eiusdem dioecesis curionem. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 499 die 24 Aprilis 2001. — Cathedrali Ecclesiae Tolagnarensi R.D. Vincentium Rakotozafy, Vicarium generalem archidioecesis Fianarantsoaënsis. — Episcopum Coadiutorem Portus Victoriae R.P. Dionysium Wiehe, C.S.Sp., paroeciae dicatae «Ste Croix» et sitae in Portu Ludoviciano curionem atque «Fondation Océan Indien» eiusdem Congregationis S. Spiritus Superiorem regionalem. — Titulari episcopali Ecclesiae Guardiensi R.P. Caietanum Di Pierro, S.C.I., eiusdem Congregationis Provinciae Italiae sodalem, in praesens missionarium in Madagascaria ibique Vicarium generalem Ambatondrazakaënsem, quem constituit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 15 Maii. — Metropolitanae Ecclesiae Gagnoaënsi R.D. Ioannem-Petrum Kutwa, e clero archidioecesis Abidianensis, hactenus paroeciae « Notre Dame » dicatae in oppido vulgo Treichville curionem. — Titulari episcopali Ecclesiae Castellotatroportensi R.D. Iosephum Aké, e clero archidioecesis Abidianensis, hactenus Sacrae Scripturae in Instituto Catholico Africae Occidentalis (I.C.A.O.) professorem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Thuccaborensi R.P. Franciscum Gonzalez Hernández, O.P., parochum in urbe vulgo Quillabamba, quem constituit Episcopum Coadiutorem Vicariatus Apostolici Portus Maldonadi. NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione ad suum beneplacitum renuntiavit: die 2 Februarii 2001. — Exc.mum P.D. Anatolium Milandou Archiepiscopum Brazzapolitanum, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Kinkalanae. die 15 Februarii. — Exc.mum P.D. Felicem Eugenium Mkhori, Episcopum Lilongvensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Chiquavanae. die 2 Iunii. — R.D. Marcellum Eboi, Vicarium generalem Gagnoaënsem, Administratorem Apostolicum «sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis» eiusdem archidioecesis. — Exc.mum R.D. Petrum Zevaco, C.M., Episcopum emeritum Tolagnarensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » eiusdem dioecesis. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 500 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Venerdì, 18 Maggio 2001, Le LL.EE. i Signori e le Signore BALRAM SINGH MALLA, Ambasciatore del Nepal; SAIDA CHTIOUI, Ambasciatore di Tunisia; INDREK TARRAND, Ambasciatore di Estonia; SiLUMELUME KuFUNDUKA MuBUKWANU, Ambasciatore di Zambia; ABRAHAM DOUKOURE, Ambasciatore di Guinea; PRASAD KARIYAWASAM, Ambasciatore dello Sri Lanka; CHULUUNY BATJARGAL, Ambasciatore della Mongolia; PATRICIA NOZIPHO JANUARY BARDILL, Ambasciatore del Sud Africa; GIBRIL SEMAN JOOF, Ambasciatore di Gambia, tutti accreditati presso la Santa Sede. Lunedì, 18 Giugno 2001, S.E. il Signor MÁXIMO GÓMEZ, Ambasciatore del Cile presso la Santa Sede. PACHECO Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Venerdì, 22 Giugno 2001, S.A. Em.ma FRA ANDREW BERTIE, Principe e Gran Maestro del Sovrano Militare Ordine di Malta. 30 Aprile 2001. — Il Santo Padre ha annoverato « ad quinquennium » fra i Membri delle Congregazioni Romane i seguenti Em.mi Cardinali creati o pubblicati nel Concistoro del 21 febbraio 2001: — nella Congregazione per la Dottrina della Fede i Signori Cardinali IGNACE MOUSSA I DAOUD, GIOVANNI BATTISTA RE, IVAN DIAS, DESMOND CONNELL, ZENON GROCHOLEWSKI e WALTER KASPER; — nella Congregazione per le Chiese Orientali i Signori Cardinali VARKEY VITHAYATHIL, LUBOMYR HUSAR, KARL LEHMANN, AGOSTINO CACCIAVILLAN e WALTER KASPER; — nella Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti i Signori Cardinali IVAN DIAS, JUAN LUIS CIPRIANI THORNE, CLAUDIO HÜMMES, JORGE MARIO BERGOGLIO, CORMAC MURPHY-O'CONNOR, FRANÇOIS XAVIER NGUYÉN VAN THUÂN, JOSÉ SARAIVA MARTINS e MARIO FRANCESCO POMPEDDA; Diarium Romanae Curiae 501 — nella Congregazione delle Cause dei Santi i Signori Cardinali JÁNIS PUJATS, JUAN LUIS CIPRIANI THORNE e JORGE MARÍA MEJÍA; — nella Congregazione per i Vescovi i Signori Cardinali DESMOND CONNELL, LOUIS-MARIE BILLÉ, KARL LEHMANN, AGOSTINO CACCIAVILLAN, ZENON GROCHOLEWSKI e JOSÉ SARAIVA MARTINS; — nella Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli i Signori Cardinali WILFRID Fox NAPIER, BERNARD AGRÉ, IGNACIO ANTONIO VELASCO GARCÍA, FRANÇOIS XAVIER NGUYÊN VAN THUÂN e AGOSTINO CACCIAVILLAN; — nella Congregazione per il Clero i Signori Cardinali MARIAN JAWORSKI, JOHANNES JOACHIM DEGENHARDT, OSCAR ANDRÉS RODRÍGUEZ MARADIAGA, JORGE MARIO BERGOGLIO, SEVERINO POLETTO, SERGIO SEBASTIANI e CRESCENZIO SEPE; — nella Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica i Signori Cardinali FRANCISCO JAVIER ERRÁZURIZ OSSA, WILFRID Fox NAPIER e JORGE MARIO BERGOGLIO; — nella Congregazione per l'Educazione Cattolica i Signori Cardinali CHRISTOPH SCHÖNBORN, JOHANNES JOACHIM DEGENHARDT, IVAN DIAS, PEDRO RuBiANO SÁENZ, AUDRYS JUOZAS BACKIS e JOSÉ DA CRUZ POLICARPO. 14 Maggio 2001. — Il Santo Padre ha annoverato « ad quinquennium» fra i Membri dei Dicasteri della Curia Romana i seguenti Em.mi Cardinali creati nel Concistoro del 21 febbraio 2001: — nel Consiglio di Cardinali e Vescovi della Sezione per i Rapporti con gli Stati della Segreteria di Stato il Signor Cardinale GIOVANNI BATTISTA RE; — nel Pontifìcio Consiglio per i Laici i Signori Cardinali ANTONIO JOSÉ GONZÁLEZ ZUMÁRRAGA, DESMOND CONNELL, JULIO TERRAZAS SANDOVAL, FRANCISCO ALVAREZ MARTÍNEZ, JOSÉ DA CRUZ POLICARPO e FRANÇOIS XAVIER NGUYÊN VAN THUÂN; — nel Pontificio Consiglio per la Promozione dell'Unità dei Cristiani i Signori Cardinali IGNACE MOUSSA I DAOUD, FRANCISCO ALVAREZ MARTÍNEZ, LUBOMYR HUSAR e SERGIO SEBASTIANI; — nel Comitato di Presidenza del Pontificio Consiglio per la Famiglia i Signori Cardinali MARIAN JAWORSKI, FRANCISCO JAVIER ERRÁZURIZ OSSA, BERNARD AGRE, CLAUDIO HÜMMES, JORGE MARIO BERGOGLIO e EDWARD MICHAEL EGAN; Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 502 — nel Pontifìcio Consiglio della Giustizia e della Pace i Signori Cardinali THEODORE EDGAR MCCARRICK, OSCAR ANDRÉS RODRÍGUEZ MARADIAGA, BERNARD AGRE e JORGE MARÍA MEJÍA; — nel Pontifìcio Consiglio « Cor Unum » i Signori Cardinali IGNACIO AN- TONIO VELASCO GARCÍA e CLAUDIO HÜMMES; — nel Pontifìcio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti i Signori Cardinali GERALDO MAIELLA AGNELO e PEDRO RUBIANO SÁENZ; — nel Pontifìcio Consiglio per gli Operatori Sanitari il Signor Cardinale JOSÉ SARAIVA MARTINS; — nel Pontifìcio Consiglio per i Testi Legislativi i Signori Cardinali IGNACE MOUSSA I DAOUD, AGOSTINO CACCIAVILLAN, ZENON GROCHOLEWSKI e MARIO FRANCESCO POMPEDDA; — nel Pontifìcio Consiglio per il Dialogo Inter-Religioso i Signori Cardinali CLAUDIO HÜMMES, SERGIO SEBASTIANI, CRESCENZIO SEPE e JORGE MARÍA MEJÍA; — nel Pontifìcio Consiglio della Cultura i Signori Cardinali IVAN DIAS, LOUIS-MARIE BILLÉ, CLAUDIO HÜMMES, JOSÉ DA CRUZ POLICARPO, JORGE MARÍA MEJÍA e WALTER KASPER; — nel Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali i Signori Cardinali AUDRYS JUOZAS BACKIS, OSCAR ANDRÉS RODRÍGUEZ MARADIAGA, BERNARD AGRE e CRESCENZIO SEPE; — nell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica i Signori Cardinali THEODORE EDGAR MCCARRICK, CORMAC MURPHY-O'CONNOR e KARL LEHMANN; — nella Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede i Signori Cardinali LOUIS-MARIE BILLÉ e SEVERINO POLETTO; — nella Pontifìcia Commissione per i Beni Culturali della Chiesa i Signori Cardinali IVAN DIAS, GERALDO MAIELLA AGNELO, AUDRYS JUOZAS BACKIS, • SEVERINO POLETTO e JORGE MARÍA MEIÍA. Sua Santità, inoltre, ha annoverato fra i Consiglieri della Pontifìcia Commissione per l'America Latina i Signori Cardinali ANTONIO JOSÉ GONZÁLEZ ZUMÁRRAGA, FRANCISCO JAVIER ERRÁZURIZ OSSA, JULIO TERRAZAS SANDOVAL, Diarium Romanae Curiae 503 OSCAR ANDRÉS RODRÍGUEZ MARADIAGA, IGNACIO ANTONIO VELASCO GARCÍA, JUAN LUIS GIPRIANI THORNE, CLAUDIO HÜMMES e AGOSTINO CACCIAVILLAN. Giovedì 7 giugno 2001 il Santo Padre ha presieduto una riunione degli Em.mi Signori Cardinali Capi dei Dicasteri della Curia Romana. Da sabato 23 a mercoledì 27 giugno il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio in Ucraina. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo "Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 23 aprile 19 maggio 2001. Mons. Agostino De Angelis, Prelato Uditore del Tribunale della Rota Romana. » S.E. mons. Erwin Josef Ender, Arcivescovo tit. di Germania di Numidia, Ceca. 22 giugno » Nunzio Apostolico nella Repubblica S.E. mons. Luigi Ventura, Arcivescovo tit. di Equilio, Nunzio Apostolico in Canada. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 4 aprile 2000. P. Pascual Piles Ferrando, Priore Generale dell'Ordine Ospedaliero di S. Giovanni di Dio (Fate Bene Fratelli) Membro del Pontificio Consiglio « Cor Unum » « ad quinquennium ». 23 » » S.E. mons. Daniel Adwok, Vescovo tit. di Mossori, Membro del Pontificio Consiglio per il Dialogo Inter-Religioso « ad quinquennium ». 14 maggio » S.E. mons. Angelo Acerbi, Arcivescovo tit. di Zella, Membro del Consiglio di Cardinali e Vescovi della Sezione per i Rapporti con gli Stati della Segreteria di Stato. » » » S.E. mons. Angelo Acerbi, Arcivescovo tit. di Zella Membro della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli « ad quinquennium ». » » » S.E. mons. Renato Dardozzi, Accademico Onorario della Pontifìcia Accademia delle Scienze, Consultore del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace e del Pontificio Consiglio per gli Operatori Sanitari « ad quinquennium ». 28 » » S.E. mons, Marc Ouellet, Vescovo tit,, di Agropoli, Consultore della Congregazione per la Dottrina della Fede « ad quinquennium ». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 504 4 giugno 2000. S.E. mons. Giampaolo Crepaldi, Vescovo tit. di Bisarcio, Segretario del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace, Membro del Consiglio della Pontificia Accademia delle Scienze Sociali «durante munere». 11 » » Gli Em.mi Signori Cardinali Joseph Ratzinger, Franciszek Macharski, Godfried Danneels, Jean-Marie Lustiger, Jozef Tomko, Eduardo Martínez Somalo, Achille Silvestrini, Edmund Casimir Szoka, Pio Laghi, Membri del Consiglio di Cardinali e Vescovi della Sezione per i Rapporti con gli Stati della Segreteria di Stato « in aliud quinquennium seu usque ad 80 ». wm 18 » » L'Em.mo Signor Cardinale Henri Schwery, Membro della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». 26 » » L'Em.mo Signor Cardinale Edward Idris Cassidy, Membro della Congregazione per i Vescovi « in aliud quinquennium ». NECROLOGIO 2 5 maggio » 2001. Mons. André R. Jacq, Vescovo tit. di Cerasa. » Mons. Paul Bui Chu Tao, Vescovo em. di Phát Diem (Vietnam). » » » Mons. Jean-Berchmans Nterere, Vescovo di Muyinga (Bu- 17 24 » » » » 25 » » Mons. Renato Spallanzani, Vescovo em. di Palestrina (halia). Mons. Domenico Vacchiano, Arcivescovo Prelato em. di Pompei (Italia). Mons. Luis Munive Escobar, Vescovo em. di Tlaxcala (Mes- rundi). sico). 29 4 11 » giugno » » » » 13 » » 17 » » Mons. Alberto A. Brazzini Díaz-Ufano, Vescovo tit. Assava. Mons. Giuseppe Laigueglia, Arcivescovo tit. di Elie. Card. Pierre Eyt, del Titolo della SS. Trinità al Monte Pincio, Arcivescovo di Bordeaux. Mons. Salvatore Delogu, Vescovo em. di Valva e Sulmona (Italia). Card. Thomas J. Winning, del Titolo di S. Andrea delle Fratte, Arcivescovo di Glasgow. Recens nuntiatum est Josephum P. Rovaio Azcué, episcopum em. Zacatecensem, die 30 m. Septembris a. 1999 de vita decessisse. An. et vol. XCIII 3 Augusti 2001 N. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES quibus beatis Cyrillo Bertrando et VIII Sociis Instituti Fratrum Scholarum Christianarum nec non beato Innocentio ab Immaculata Conceptione, presbytero professo ex Congregatione Passionis Iesu Christi, Sanctorum caelitum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Noster municipatus in caelis est » (Philp 3, 20). Spiritus Sancti lumine illustrati, amici Domini Iesu vitam degunt in terra, cor autem eorum in caelestem intenditur urbem, quam per evangelicam viam ingredientur. Aeternae patriae exspectatio, quae omnes Dei filios robore cumulat, leve suaveque reddit aerumnarum pondus eorum qui hac in terrestri civitate improperium sui Magistri et Redemptoris (cfr Heb 13, 13) participant. Spes regnandi cum Christo et edendi de ligno vitae (cfr Apc 2, 7) beatos Cyrillum Bertrandum eiusque socios sustinuit dum, viam crucis percurrentes, ad proprium pro fide effundendum sanguinem sese parabant, saeviente Hispanico bello. Novem ex his beatis pertinebant ad Institutum Fratrum Scholarum Christianarum, quod sapienter condidit Sanctus Ioannes Baptista de La Salle, ad christianam iuvenum institutionem provehendam. Ex quibus octo sodales erant communitatis oppidi Turón, ex archidioecesi Ovetensi, ubi humanae, christianae et culturali iuvenum progressioni summo cum studio prospiciebant. Mane diei v mensis Octobris anno MCMXXXVI Cyrillus Bertrandus eiusque consodales sese congregarunt ad Eucharisticam participandam liturgiam, cui praeerat P. Innocentius ab Immaculata Conceptione, profes35 - AA S 506 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sus ex Congregatione Passionis Iesu Christi. Repente complures homines, Ecclesiae eiusque filiorum odio compulsi, irruerunt in domum, illos inermes religiosos apprehenderunt statimque duxerunt eos in carcerem ubi quattuor commorati sunt dies. Eorum fides, fortitudo, animi aequitas et in Dei voluntatem deditio magno fuerunt solacio ceteris sociis adversitatis. Mane diei IX mensis Octobris in locum martyrii ducti sunt. Ne ullus quidem questus ex illorum ore ortus est; submissa tamen voce orabant, spei et caritatis flammam alentes. Cum in locum pervenerunt, quem carnifices delegerant, fossam ad hoc paratam circumsteterunt ibique plumbo interfecti martyrii palmam sunt adepti. Sunt sequentes: 1. - Cyrillus Bertrandus, in saeculo vocatus Iosephus Sanz Tejedor, Lermae natus die xx mensis Martii anno MDCCCLXXXVIII, institutionis ministerium diversis in locis omnimoda explicavit deditione; extremis vitae suae annis in oppido Turón moderatus est Scholam a Domina Nostra vulgo de Covadonga. 2. - Marcianus Iosephus, in saeculo Philomenus López López, natus in loco El Pedregal, die xvn mensis Novembris anno MCM. Audiendi sensu carens, fabrilia suscepit opera, quae diligenter exercuit. 3. - Iulianus Alfredus, in saeculo Vilfredus Fernández Zapico, in vico vulgo Cifuentes de Rueda, ortus die xxiv mensis Decembris anno MCMIII; religiosam consecrationem et munus alios instituendi summa animi vixit magnitudine. 4. - Victorianus Pius, in saeculo Claudius Bernabé Cano, natus in pago appellato San Millán de Lara, die VII mensis Iulii anno MCMV; institutioni alacriter se dedit, moderator exstitit scholae cantorum et actuosam liturgicarum et scholasticarum actionum participationem promovit. 5. - Beniaminus Iulianus, in saeculo Vincentius Alonso Andrés, natus in vico Jaramillo de la Fuente, die xxvn mensis Octobris anno MCMVIII; summopere adlaboravit et perstitit in studiis et religiosa formatione; cum vero metam contigit, praeceptor exstitit ab omnibus aestimatus. 6. - Augustus Andreas, in saeculo Romanus Martínez Fernández, Andreopoli natus die vi mensis Maii anno MCMX; Fratrum Scholarum Christianarum olim alumnus, eos vestigiis persequi voluit itaque Deo se consecravit et iuvenum institutioni. Acta Ioannis Pauli Pp. II 507 7. - Benedictus a Iesu, in saeculo Hector Valdivielso Sáez, natus Bonaëropoli in Argentina ab Hispanis parentibus die xxxi mensis Octobris anno MCMX; docendi munus ferventer implevit, varia exercuit apostolatus opera et innumera edidit scripta. 8. - Anieetus Adolfus, in saeculo Emmanuel Seco Gutiérrez, ortus in loco Celada Mariantes, Andreopoli, die iv mensis Octobris anno MCMXII; spiritali vitae suae accurate prospexit et ad magisterium diligenter se paravit. 9. - Eandem horum beatorum condicionem pertulit beatus Innocentius ab Immaculata Conceptione, in saeculo vocatus Emmanuel Canoura Arnau, natus in loco Sancta Caecilia Vallis Aureae, die x mensis Martii anno MDCCCLXXXVII. Presbyteratus ordine auctus anno MCMXIII, statim vires insumere coepit in assidua pastorali actuositate exsequenda et in diversis disciplinis tradendis. Pridie quam mortem obiret, in oppidum Turón se contulerat apud Fratres Scholarum Christianarum ut, occasione primae feriae vi mensis, iuvenibus scholae reconciliationis sacramentum ministraret. 10. - Elapso quodam temporis spatio, die xvm mensis Ianuarii anno MCMXXXVII, martyrium quoque passus est alius frater Scholarum Christianarum, nempe beatus Iacobus Hilarius, in saeculo Emmanuel Barbai Cosan, natus in loco Enviny, Illerdae, die II mensis Ianuarii anno MDCCCXCVIII. Aliquot per annos in variis Instituti domibus magisterium sedule curavit; deinde tamen, surditate laborans, fabrilia exsequi debuit opera. Paulo ante martyrium in loco Tarracone, ex archidioecesi Tarraconensi, suis dixit insectatoribus: Pro Christo mori est regnare! Heroicum fidei testimonium horum Christi discipulorum summa habetur veneratione a populo Dei, qui eos veros martyres esse usque censuit. Causa canonizationis martyrum oppidi Turón incohata est ab archiepiscopo Ovetensi; causa autem beati Iacobi Hilarii ab archiepiscopo Tarraconensi est instructa. Servatis de iure servandis, Nosmet Ipsi, die xxix mensis Aprilis anno MCMXC beatorum caelitum titulo eos sollemniter exornavimus. Vespere eiusdem diei in Nicaraguana natione mira patrabatur sanatio, intercessioni beatorum quos supra memoravimus adscripta. Eventus hic apud Congregationem de Causis Sanctorum sedule fuit perspectus, et die xxi mensis Decembris anno MCMXCVIII Nobis coram decretum super miraculo prodiit. Postea, faventem excipientes sententiam Fratrum Nostrorum Cardinalium et Episcoporum in Consistorio die II mensis Iulii anno MCMXCIX habito, statuimus ut canonizationis ritus eodem anno Romae perageretur die XXI mensis Novembris. 508 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Hodie igitur in Vaticana Basilica Sancti Petri Apostoli, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Cyrillum Bertrandum et VIII Socios nec non Innocentium ab Immaculata, Benedictum Menni et Thomam a Cori Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quae autem decrevimus, et nunc et in posterum tempus vim sortiri volumus, contrariis rebus minime officientibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xxi mensis Novembris, anno MCMXCIX, Pontificatus Nostri vicesimo secundo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco ffl Plumbi In Secret. Status tab., n. 480.670 Acta Ioannis Pauli Pp II 509 LITTERAE APOSTOLICAE Venerabili Dei Servae Mariae Stellae Mardosewicz et decem sociis Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Maiorem dilectionem nemo habet, ut animam suam quis ponat pro amicis suis» [Io 15, 13). Dominus Iesus qui se libere gratuitoque pro mundi salute obtulit, suos discipulos docuit ut eius exemplum sequerentur, invicem diligentes quemadmodum ipse eos dilexit (cfr Io 15, 12). Divinam hanc disciplinam in se receperunt eamque re adimpleverunt Soror Maria Stella a Sanctissimo Sacramento et decem sociae, quae pertinuerunt ad Congregationem Sororum Sacrae Familiae de Nazareth, quam condidit Beata Maria a Iesu Bono Pastore (saeculari nomine Francisca Siedliska vocata). Hae Dei xi Servae gratiae semen prudenter coluerunt, quod in Baptismo in earum cordibus iactum est; studiose suam religiosam consecrationem tenuerunt atque humili operosaque caritate urbis Nowogródek genti inservierunt, quae tunc ad Poloniam pertinebat nunc ad Bielorussiam. Transfigurationis Domini Nostri templum curare atque pueris christianam doctrinam tradere solebant. Plurium stirpium cum illius regionis hominibus ex facili sociabantur iisque pacis ac belli tempore opem ferre conabantur. Anno MCMXXXIX Nowogródek urbs a Russorum exercitu capta est, quam deinde Germanorum copiae tenuerunt, compluribus illatis aerumnis ac motibus itemque adversus catholicam Ecclesiam vitamque religiosam impedimentis inductis. Transfigurationis templum, quod Sorores custodiebant, solacium et spem in illis violentiae tenebris praebuit. Sororum Sacrae Familiae de Nazareth apostolatus nazistarum odium genuit, qui anno MCMXLIII plus quam cxx homines ceperunt, ut eosdem necarent. Sorores Christi caritate compulsae, suam vitam tradere pro obsidibus decreverunt, inter quos complures matresfamilias et annumerabantur patresfamilias. Idem propositum, ut unus illius loci sacerdos liberaretur, iterarunt. Deus ipsarum precationes audivit. Die xxxi mensis Iulii anno MCMXLIII in vincula coniectae sunt. Noctu ad supremum sacrificium se comparaverunt. Subsequenti die, prima luce, extra civitatem perductae sunt, quae post precationem, bene- 510 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dictione ab antistita accepta, in vicem valedixerunt. Singillatim per ictum in capite prope foveam iam paratam interemptae sunt. Hae sunt Dei Servae quae martyrii coronam adeptae sunt: 1. Soror Maria Stella a Sanctissimo Sacramento (saeculari nomine Adelaidis Mardosewicz vocata). Complura ipsa officia sustinuit in urbe Nowogródek, secundo universali bello ingruente, antistitae partes egit. Animi bonitate, liberalitate, in proximum caritate ac precatione enituit. 2. Soror Maria Imelda a Iesu Hostiae, saeculari nomine Hedvigis Carolina Zak appellata. 3. Soror Maria Raimunda a Iesu et Maria, saeculari nomine Anna Kukolowicz vocata. 4. Soror Maria Daniela a Iesu et Maria Immaculata, saeculari nomine Eleonora Aniela Józwik vocata. 5. Soror Maria Canuta a Iesu in Horto Gethsemani, saeculari nomine Iosepha Chrobot appellata. 6. Soror Maria Sergia a Virgine Perdolente, saeculari nomine Iulia Rapiej vocata. 7. Soror Maria Guidona a Divina Misericordia, saeculari nomine Helena Cierpka appellata. 8. Soror Maria Canisia, saeculari nomine Eugenia Mackiewicz vocata. 9. Soror Maria Felicitas, saeculari nomine Paulina Borowik appellata. 10. Soror Maria Heliodora, saeculari nomine Leocadia Matuszewska vocata. 11. Soror Maria Boromea, saeculari nomine Veronica Narmontowicz appellata. Servae hae Dei, interemptae, fidei martyres habitae sunt. Canonizationis Causa, illius loci condiciones cum sinerent, apud Curiam Varsaviensem instituta est. Cunctis perfectis rebus, Nobis coram die xxvm mensis Iunii anno MCMXCIX Decretum super martyrio prodiit. Statuimus igitur ut beatificationis ritus die v mensis Martii Iubilaris anni bismillesimi ageretur. Hoc igitur die in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Hectoris de Araújo Sales Archiepiscopi Natalensis, Michaelis Cardinalis Michai Kitbunchu Archiepiscopi Bangko- Ada Ioannis Pauli Pp, II 511 Mensis, Alexandri Kaszkiewicz Episcopi Grodnensis Latinorum, Richardi Cardinalis Vidal Archiepiscopi Caebuani, et Pauli Iosephi Pham Dinh Tung Archiepiscopi Hanoiensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et viginti octo Socii, Nicolaus Bunkerd Kitbamrung, Maria Stella Adelaidis Mardosewicz et decem Sociae, Petrus Calungsod et Andreas a Phú Yen Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Andreae de Soveral, Ambrosii Franciscus Ferro et viginti octo Sociorum die tertia Octobris; Nicolai Bunkerd Kitbamrung die decima secunda Ianuarii; Mariae Stellae Adelaidis Mardosewicz et decem Sociarum die quarta Septembris; Petri Calungsod die secunda Aprilis; et Andreae a Phú Yen die vicesima sexta Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Hominibus cunctis luculenta exhibent exempla praeclarae hae martyres sorores, unde catholica fides et probanda opera usque proferantur et quam plurimos homines ubique terrarum attingant, qui supernis firmati praesidiis salutifera Domini dona et beneficia ubertim consequantur. Quae autem decrevimus, volumus nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non efficientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die v mensis Martii, anno MM, Pontificatus Nostri vicesimo secundo. De mandato Summi Pontificis 83 ANGELUS card. SODANO Loco £8 Sigilli In Secret. Status tab., n. 482.623 DECLARATIO CONIUNCTA We, Pope John Paul II, Bishop of Rome, and Christódoulos, Archbishop of Athens and All Greece, standing before the berna of the Areopagus, from which Saint Paul, the Great Apostle to the Nations, "called to be an Apostle, set apart for the Gospel of God" preached to the Athenians the 1 1 Born 1:1. 512 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale One True God, Father, Son and Holy Spirit, and called them unto faith and repentance, do hereby declare: 1. We give thanks to the Lord for our meeting and communication with one another, here in the illustrious City of Athens, the Primatial See of the Apostolic Orthodox Church of Greece. 2. We repeat with one voice and one heart the words of the Apostle to the Nations: "I appeal to you, brethren, by the name of our Lord Jesus Christ, that all of you agrée and that there be no schisms among you, but that you be united in the same mind and the same judgment". We pray that the whole Christian world will heed this exhortation, so that peace may come unto "all those who in every place call on the name of our Lord Jesus Christ". We condemn ali recourse to violence, proselytism and fanaticism in the name of religion. We especially maintain that relations between Christians, in ali their manifestations, should be characterized by honesty, prudence and knowledge of the matters in question. 2 3 3. We observe that man's social and scientific évolution has not been accompanied by a deeper delving into the meaning and value of life, which in every instance is a gift of God, nor by an analogous appréciation of man's unique dignity, as being created according to the Creator's image and likeness. Moreover, economic and technological development does not belong equally to all mankind but belongs only to a very small portion of it. Furthermore, the improvement of living standards has not brought about the opening of men's hearts to their neighbours who suffer hunger and are naked. We are called to work together for the prevailing of justice, for the relief of the needy and for the ministry unto those who suffer, e ver keeping in mind the words of St. Paul: "the kingdom of God does not mean food and drink but righteousness and peace and Joy in the Holy Spirit". 4 4. We are anguished to see that wars, massacres, torture and martyrdom constitute a terrible daily reality for millions of our brothers. We commit ourselves to struggle for the prevailing of peace throughout the whole world, for the respect of life and human dignity, and for solidarity towards all who are in need. We are pleased to add our voice to the many voices 2 3 4 1 Cor 1:10. Ibid., 1:2. Rom 14:17. Acta Ioannis Pauli Pp. II 513 around the world which have expressed the hope that, on the occasion of the Olympic Games to be held in Greece in 2004, the ancient Greek tradition of the Olympic Truce will be revived, according to which all wars had to stop, and terrorism and violence had to cease. 5. We follow carefully and with unease what is referred to as globalization. We hope that it will bear good fruit. However, we wish to point out that its fruits will be harmful if what could be termed the "globalization of brotherhood" in Christ is not achieved in all sincerity and efficacy. 6. We rejoice at the success and progress of the European Union. The union of the European world in one civil entity, without her people losing their national self-awareness, traditions and identity, has been the vision of its pioneers. However, the emerging tendency to transform certain European countries into secular states without any référence to religion constitutos a rétraction and a denial of their spiritual legacy. We are called to intensify our efforts so that the unification of Europe may be accomplished. We shall do everything in our power, so that the Christian roots of Europe and its Christian soul may be preserved inviolate. With this Common Statement, we, Pope John Paul II, Bishop of Rome, and Christódoulos, Archbishop of Athens and Ali Greece, wish that "our God and Pather and our Lord Jesus direct our way, so that we may increase and abound in love towards one another and towards ali men and establish the hearts of ali unblameable in holiness before our God and Father, at the coming of the Lord Jesus with ali his saints". Amen. 5 Athens, at the Areopagus, 4 May 2001 IOANNES PAULUS PP. II 5 Cf. 1 Thess 3:11-13 © CHRISTÓDOULOS 514 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ALLOCUTIONES I Ad episcopos Coreae.* Dear Brother Bishops, 1. It is with great affection in the Lord that I welcome you, the Bishops of Korea, on the occasion of your visit ad Limina Apostolorum. You have come once more on pilgrimage to the tombs of the Apostles Peter and Paul, to confess the apostolic faith and to pray for your own episcopal ministry and for the needs of Church in your country. In this meeting we celebrate together the bonds of truth and communion which unite your local Chur ches with the See of Peter. As you contemplate the witness given by the Apostles usque ad effusionem sanguinis, you are able to reflect on your ministry in the light of their teaching and example, and draw fresh inspiration for your work in the service of the Gospel and in the building up of Christ's body, the Church. My mind goes back to my two visits to your country, when I saw for myself how the Church has grown and flourished since the time when the Gospel seed was first sown there over two centuries ago. This year, in fact, you are commemorating the two hundredth anniversary of the first major wave of persécution in Korea, which led to the martyrdom of over three hundred of the faithful. These holy men and women took to heart the words of the Apostle of the Nations: "I count everything as loss because of the surpassing worth of knowing Christ Jesus my Lord. For his sake I have suffered the loss of ail things, and I count them as refuse, in order that I may gain Christ". Korea's first native priest, Saint Andrew Kim Tae-gön, whom I had the joy of canonizing in 1984, urged the faithful to accept persécution since the Church in Korea could be no stranger to the sufferings of Christ and the Apostles. The sacrifice of your martyrs, willingly undergone for the sake of the Lord Jesus Christ who had made them his own, as he had Saint Paul, has indeed borne a rich harvest, and we must 1 2 * Die 24 Martii 2001., ' PMI 3:8. 2 Cf, ibid., 3:12. Acta Ioannis Pauli Pp II 515 pray that it will continue to be a source of pride, hope, strength and inspiration for all Christians throughout the península. 2. Two important events form the background to your présent ad Limina visit: the Special Assembly for Asia of the Synod of Bishops and the grace-filled expérience of the Great Jubilee of the Year 2000. Some of you were présent at that Assembly, which took place in April and May 1998 and was the occasion for a fruitful and enriching reflection on the challenges posed for evangelization in a continent where Christians form a very small minority. Inspired by the thème: Jesus Christ the Saviour and his M i s s i o n of Love and Service in A s i a : "...that they may have life and have it abundantly" , 3 the Synod examined ways "to illustrate and explain more fully the truth that Christ is the one Mediator between God and man and the sole Redeemer of the world". On the basis of the Apostolic Exhortation Ecclesia in Asia and following on the expérience of the Great Jubilee of the Year 2000, the task before you now is that of harvesting the fruits of thèse célébrations and laying solid foundations for a new springtime for Christianity in your own country and throughout the continent. 4 At the close of the "year of favor" which the Jubilee has been for the entire Church, in the Apostolic Letter Novo millennio ineunte I offered some thoughts on how we might profit from its many blessings and put the grâces received into practice in resolutions and guidelines for action. The success of all our initiatives will dépend ultimately on their being founded on Christ himself, who continues to accompany the Church on her pilgrim journey "to the close of the age". In a sense, the program to be implemented already exists: it is to be found in the Gospel and the Church's living Tradition. It has its center in Christ himself "who is to be known, loved and imitated, so that in him we may live the life of the Trinity, and with him transform history until its fulfìlment in the heavenly Jerusalem". Though it takes account of the circumstances of time and place for the sake of true dialogue and effective communication, this program does not change with shifts in prevailing attitudes. Yours is the responsibility of constantly identifying the features of a pastoral plan adapt5 6 7 3 4 5 6 7 Jn 10:10. Tertio millennio adveniente, 38 Cf. No. 3. Mt 28:20,, Novo millennio ineunte, 29. 516 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ed to the needs and aspirations of God's people, a plan which will enable all to hear ever more clearly the Good News of Christ and bring the truths and values of the Gospel to bear ever more incisively on the family, on culture, on society itself. The successors of the Apostles should ne ver be afraid of proclaiming the full truth about Jesus Christ, in ail its challenging reality and demands, since the truth has an intrinsic power to draw the human heart to ail that is good, noble and beautiful. 3. In this regard I am especially pleased to learn of efforts to promote the Biblical apostolate. The availability of a modem Korean translation of the Bible, a project which you undertook for the Bicentenary of the arrivai of the faith in your land, makes it possible for ali the faithful to have direct access to God's saving word. Specifically to be recommended is the ancient practice of lectio divina as a powerful tool of evangelization since this prayerful reading of Sacred Scripture brings us into contact with "the living word which questions, directs and shapes our lives". In particular, young people should be introduced to the Scriptures — the "school of faith" — from an early age so as to discover the genuine figure of Jesus who loves them, answers their deepest longings, and calis them to follow him with a generous and undivided heart. 8 By the mandate of Christ, the Bishop is appointed to teach — "in season and out of season" — the unchanging faith of the Church, as it is to be applied and li ved today. In his Diocèse, the Bishop teaches the faith with the authority that comes from episcopal ordination and communion with the College of Bishops under its head. He teaches in a pastoral way, seeking to shed the light of the Gospel on today's problems and helping the faithful to live fully Christian lives amid the challenges of contemporary society. In this regard, it is important for you to support and encourage the work of theologians as they reflect within the faith on ways of communicating the Christian message ever more effectively arid appropriately in the local situation. At the same time you must be concerned to safeguard the authentic interprétation of the Church's teaching and thus ensure that the local Church abides in the truth which alone saves and lib9 10 8 9 10 Novo millennio ineunte, 39 2 Tim 4:2 Cf. Lumen gentium, 22. Acta Ioannis Pauli Pp 517 II erates. Supernatural discernment is required in order to défend "the truth that has been entrusted to you by the Holy Spirit who dwells within". 11 4. In your homeland you face the challenge of an increasingly materialistic mentality which is undermining many of the authentic human values upon which Korean society is traditionally based. This calis for renewed efforts to address the widely-felt crisis of values and to strengthen the sense of the transcendent in the lives of the faithful. Your recent initiatives to promote the Gospel of life through the setting up of a special subcommittee under your Conference's Committee for the Doctrine of the Faith to deal with questions relating to bioethics is commendable, as is your steadfast opposition to abortion, not only because it is a terrible offence against God's gift of life but also because it introduces into society a relativistic attitude to all fundamental moral and ethical principies. In this as in many other areas of Church life the role of the lay faithful is indispensable. It is highly significant that the faith was brought to your homeland at the end of the eighteenth C e n t u r y by the persistent efforts of committed lay people. Among those who died in the 1801 persécution was Korea's first woman catechist, Columba Kang Wan-suk, who fearlessly promoted the Gospel in Seoul and throughout the country before being executed with four companions who had been con verted under her influence. Of the 103 martyrs canonized in 1984, mainly victims of the persécutions of 1839 and 1866, 92 were lay people. What better inspiration for the lay faithful of Korea in their generous commitment to evangelization, catechesis, the promotion of Catholic social doctrine and the work of charity than this witness and héritage! Yours is the task of discerning the gifts of the laity, of promoting among them a deeper awareness of the mission they share in the communion of the Church, and of encouraging them to put their talents to use for the renewal of society and the spreading of a culture based on respect for every human person. 5. Your closest collaborator in the work of evangelization are your priests, called upon at ordination to be true shepherds of the flock, preachers of the Gospel of salvation and worthy ministers of the sacraments. Korea is blessed with a high number of priestly vocations, with pastors whose lives are deeply marked by fidelity to Christ and generous dedication to their brothers and sisters. It is important that the faithful see their 11 2 Tim 1:14. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 518 priests as men whose minds and hearts are set on the deep things of the Spirit, that they be men of prayer, committed to their priestly ministry and outstanding in moral uprightness. The new Pontificai Korean College here in Rome is a sign of your résolve to ensure that your priests receive a solid continuing formation, which will help them to bear convincing witness to Christ and to carry out the duties of their ministry with dedication and 12 I encourage you to give particular attention to the formation of those who will teach in seminaries. Not only should they have a thorough training in the sacred sciences, but also a specific formation in the áreas of priestly spirituality, the art of spiritual direction and other aspects of the difficult and delicate task that awaits them in the éducation of future priests. Once more I send a word of prayerful encouragement to the Korean Foreign Mission Society, asking the Lord to bless its work and grant it an increase of vocations for the vast harvest that lies before the Church in the Third Christian Millennium. 13 6. The documents of the Second Vatican Council contain numerous références to the importance for the universal Church and for each particular Church of the witness and apostolate of consecrated men and women. Through the observance of the evangelical counsels, they make visible in the Church the form that the Incarnate Word took upon himself during his earthly life. They are a sign of the new création inaugurated by Christ and made possible in us by the grace and power of the Holy Spirit, testifying to the supremacy of God and the surpassing worth of knowing Jesus Christ. Apart from the various invaluable forms of service which consecrated men and women carry out in works of charity, in the intellectual apostolate, in health-care and other areas of ecclesial activity, their special charism is to offer a response to today's widespread demand for authentic spirituality, which expresses itself in large part as a search for prayer and spiritual direction. I invite you to cherish the consecrated life as a special gift of God to your locai communities and to give consecrated men and women the support of your ministry and friendship. 14 15 12 Cf. Rom 8:5. 13 Cf. Ecclesia in Asia, 43. Cf.. Vita Consecrata, 14. Cf. Phil 3:8. 14 15 Acta Ioannis Pauli Pp. II 519 7. Dear Brother Bishops, your native land is often in my prayers. I rejoice whenever I hear of progress in advancing reconciliation, mutual understanding and coopération among ali the members of the Korean family. This is a field of action and service which the Church over which you preside should resolutely pursue day after day, discerning and following the signs which Providence offers. To pro vide material and spiritual solidarity with the Catholic community and the whole population of North Korea, in appropriate ways and with pastoral charity, will undoubtedly prove a positive step towards reconciliation. I pray that Almighty God will continue to bless the efforts of those who work for the good of ali the people of the península. I thank you once more for your generosity and commitment in carrying out the duties of your episcopal ministry, and for the spiritual communion and support which you have al ways shown me. To the priests, religious and laity of Korea, I express once again my heartfelt encouragement, and in a special way I pray for the elderly and the sick whose sufferings in union with the Crucifìed Lord are a source of immense spiritual riches for all the People of God. With thèse sentiments, I commend ali of you to Mary, Mother of the Redeemer, and to her I entrust the needs of the Church in Korea, as well as the joys and diffìculties of your ministry. I ask the Holy Spirit to give your Diocèses a new outpouring of grâce and energy for the mission still to be accomplished. To each of you and to the members of the Church in your land I cordially impart my Apostolic Blessing. II Ad quosdam Europae sacros praesules.* Signori Cardinali, Venerati Fratelli nell'episcopato, Carissimi fratelli e sorelle! 1. Sono lieto di rivolgere un cordiale benvenuto a ciascuno di voi, che siete venuti a Roma per l'Assemblea plenaria di primavera della Commissione degli Episcopati della Comunità Europea. Ringrazio, in particolare, Mons. Josef Homeyer, Vescovo di Hildesheim, per le cordiali espressioni in*Die 30 Martii 2001 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 520 dirizzatemi a nome vostro. Saluto, inoltre, i Rappresentanti delle Conferenze episcopali degli Stati candidati all'Unione Europea e i Membri della Presidenza del Consiglio delle Conferenze episcopali d'Europa, che prendono parte al vostro incontro di studio e di fraternità. Rivolgo, altresì, il mio pensiero ai sacerdoti e ai laici che con generosità e competenza vi affiancano nella quotidiana vostra missione. L'odierna riunione, segno dell'intensa e profonda comunione che vi unisce al Successore di Pietro, mi consente di conoscere più da vicino i progetti e le prospettive del lavoro di collaborazione delle Comunità ecclesiali europee. La vostra Commissione si propone poi di affrontare dal punto di vista pastorale le tematiche di crescente rilievo connesse con le competenze e l'attività dell'Unione Europea e di favorire la cooperazione tra gli Episcopati per quanto concerne le questioni di comune interesse. 2. Il processo di integrazione europea, nonostante alcune difficoltà, prosegue il suo cammino ed altri Stati chiedono di associarsi all'Unione dei Quindici. Quella che si sta consolidando non deve, però, essere solamente una realtà geografica ed economica continentale, ma deve proporsi innanzitutto un'intesa culturale e spirituale, forgiata mediante un fecondo intreccio di molteplici e significativi valori e tradizioni. A così importante processo di integrazione la Chiesa continua ad offrire con animo partecipe il proprio specifico contributo. I miei venerati Predecessori hanno salutato il cammino come un sicuro itinerario verso la pace e la concordia tra i popoli, vedendovi una via più spedita per raggiungere il « bene comune europeo ». Io stesso ho più volte evocato l'immagine di un'Europa che respira a due polmoni, non soltanto dal punto di vista religioso, ma anche culturale e politico. Non ho mancato sin dall'inizio del mio ministero petrino di sottolineare che la costruzione della civiltà europea deve fondarsi sul riconoscimento della « dignità della persona umana e dei suoi inalienabili diritti fondamentali, l'inviolabilità della vita, la libertà e la giustizia, la fratellanza e la solidarietà ». ] 3. Ho voluto pure che alla missione della Chiesa in Europa fossero dedicate due Assemblee Speciali del Sinodo dei Vescovi, quella del 1991 e quella del 1999. Soprattutto quest'ultima, che aveva come tema « Gesù Cristo 1 Cfr Discorso ai partecipanti al 76° raduno di Bergedorf sul tema « La divisione dell'Europa e la possibilità di superare tale situazione », 17 dicembre 1984, Insegnamenti di Giovanni Paolo II, VII/2 [1984], 1607. Acta Ioannis Pauli Pp. II 521 vivente nella sua Chiesa, sorgente di speranza per l'Europa», ha ribadito con vigore come il cristianesimo possa offrire al continente europeo un determinante e sostanziale apporto di rinnovamento e di speranza, proponendo con slancio rinnovato l'annuncio sempre attuale di Cristo unico Redentore dell'uomo. La Chiesa trova « nella virtù del Signore risorto la forza per vincere con pazienza e carità le sue interne ed esterne afflizioni e difficoltà e per rivelare al mondo con fedeltà il mistero di Lui». È con tale consapevolezza che anche voi, cari fratelli e sorelle, siete chiamati ad assumere il compito di risvegliare e coltivare nei cristiani europei l'impegno a testimoniare la speranza evangelica. È necessaria, a questo scopo, una rinnovata stagione missionaria che coinvolga tutte le componenti del popolo cristiano. Opportunamente la vostra Commissione e gli Episcopati del continente si stanno dedicando alla formazione religiosa e culturale dei fedeli e al permanente accompagnamento delle persone che, a ogni livello, sono responsabili della unificazione europea. La costruzione di una nuova Europa, infatti, ha bisogno di uomini e donne dotati di umana saggezza, di un senso vivo del discernimento, ancorato a una solida antropologia non disgiunta dall'esperienza personale della trascendenza divina. 2 4. Talora emerge nel mondo contemporaneo il convincimento che l'uomo possa stabilire da se stesso i valori di cui ha bisogno. La società non di rado vorrebbe delegare la determinazione delle proprie mete al calcolo razionale, alla tecnologia o all'interesse di una maggioranza. Occorre ribadire con forza che la dignità della persona umana è radicata nel disegno del Creatore, così che i diritti da essa fluenti non sono soggetti ad interventi arbitrari delle maggioranze, ma vanno da tutti riconosciuti e mantenuti al centro di ogni disegno sociale e di ogni decisione politica. Solo una visione integrale della realtà, ispirata ai perenni valori umani, può favorire il consolidarsi d'una comunità libera e solidale. All'essere umano e alle sue fondamentali esigenze devono guardare costantemente soprattutto coloro che sono preposti al governo, alla formulazione delle leggi e all'amministrazione della cosa pubblica. In questo campo la Chiesa non mancherà di offrire il suo contributo specifico. Esperta in umanità, essa sa che primo compito d'ogni società è tutelare l'autentica dignità umana e il bene comune che, come afferma il Concilio Vaticano II, 2 Lumen gentium, 8. 36 - A.A.S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 522 « si concreta nell'insieme di quelle condizioni sociali che consentono e favoriscono negli esseri umani, nelle famiglie e nelle associazioni il conseguimento più pieno e più spedito della propria perfezione ». 3 5. Carissimi fratelli e sorelle, perché questo sforzo sia efficace, esso va costantemente preceduto e accompagnato dalla preghiera. È dall'umile e confidente ricorso a Dio che possiamo trarre la luce e il coraggio indispensabili per comunicare ai fratelli il Vangelo della speranza e della pace. Solo a partire da Cristo e dal suo messaggio di salvezza è possibile costruire la civiltà dell'amore. La Vergine Maria, venerata in tanti santuari sparsi per il continente europeo, vi sostenga nella vostra azione apostolica e missionaria. Con tali voti, mentre vi incoraggio a proseguire nel vostro lodevole servizio alla causa europea, di cuore tutti vi benedico. III Ad Paenitentiarium maiorem aliosque coram admissos.* Signor Cardinale, Venerati Fratelli nell'episcopato e nel sacerdozio, Cari seminaristi! 1. Questo tradizionale incontro annuo è sempre per me motivo di particolare gioia. L'Udienza concessa alla Penitenzieria Apostolica, ai Padri Penitenzieri delle Basiliche Patriarcali dell'Urbe e ai giovani sacerdoti e candidati al sacerdozio, partecipanti al Corso sul Foro interno promosso dalla Penitenzieria, mi offre infatti l'occasione per intrattenermi sull'uno o sull'altro aspetto del Sacramento della riconciliazione, tanto importante per la vita della Chiesa. Saluto innanzitutto il Cardinale Penitenziere, ringraziandolo per le gentili parole che, a nome di tutti, mi ha poc'anzi rivolto. Saluto poi i Membri della Penitenzieria, l'organo della Sede Apostolica che ha il compito di offrire i mezzi della riconciliazione nei casi più gravi e drammatici del peccato, insieme con il consiglio autoritativo per i problemi di coscienza, e l'indulgenza, coronamento della grazia conservata o ritrovata per misericordia 3 Gaudium et spes, 74. * Die 31 Martii 2001 523 Acta Ioannis Pauli Pp. II del Signore. Saluto, inoltre, i Padri Penitenzieri che vivono il loro sacerdozio con generosa dedizione al ministero della riconciliazione sacramentale, ed i giovani presenti che, ben comprendendo l'eccellenza e l'indispensabilità di questo ministero, hanno voluto approfondire la loro preparazione mediante la partecipazione al corso che giunge ora alla sua conclusione. Il mio pensiero si allarga, infine, con grato apprezzamento a tutti i sacerdoti del mondo che, specialmente nel recente Giubileo, si sono dedicati con paziente e coscienziosa fatica al prezioso servizio del confessionale. 2. Mediante il Battesimo, l'essere umano è assimilato a Cristo con una configurazione ontologica incancellabile. La sua volontà resta, però, esposta al fascino del peccato, che è ribellione alla volontà santissima di Dio. Ciò ha come conseguenza la perdita della vita divina della grazia e, nei casi limite, la rottura anche del vincolo giuridico e visibile con la Chiesa: questa è la tragica causalità del peccato. Ma Dio, « dives in misericordia »,' non abbandona il peccatore al suo destino. Mediante la potestà concessa agli Apostoli e ai loro successori, rende operante in lui, se pentito, la redenzione acquistata da Cristo nel mistero pasquale. E questa la mirabile efficacia del Sacramento della riconciliazione, che sana la contraddizione prodotta dal peccato e ripristina la verità del cristiano quale vivo membro della Chiesa, mistico Corpo di Cristo. Il Sacramento appare così organicamente connesso con l'Eucaristia, che, memoriale del Sacrificio del Calvario, è fonte e culmine di tutta la vita della Chiesa, una e santa. Gesù è mediatore unico e necessario della salvezza eterna. È esplicito, in proposito, san Paolo: «Uno solo infatti è Dio e uno solo il mediatore fra Dio e gli uomini, l'uomo Cristo Gesù, che ha dato se stesso in riscatto per tutti». Deriva da qui la necessità, in ordine alla salvezza eterna, di quei mezzi di grazia, istituiti da Gesù, che sono i Sacramenti. È quindi illusoria e nefasta la pretesa di regolare i propri conti con Dio, prescindendo dalla Chiesa e dall'economia sacramentaria. È significativo che il Risorto, la sera di Pasqua, in un medesimo contesto, abbia conferito agli Apostoli il potere di rimettere i peccati e ne abbia dichiarato la necessità. Nel Concilio Tri2 3 1 2 3 Cfr Ef 2, 4, 1 Tm 2, 5, Cfr Gv 20, 23. 524 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dentino la Chiesa ha solennemente espresso questa necessità riguardo ai peccati mortali. Si fonda qui il dovere dei sacerdoti verso i fedeli e il diritto di questi verso i sacerdoti alla corretta amministrazione del Sacramento della penitenza. Su questo tema, nei suoi vari aspetti, vertono i dodici Messaggi da me diretti alla Penitenzieria Apostolica, nell'arco di tempo tra il 1981 e lo scorso anno 2000. 4 3. Il grande afflusso dei fedeli alla Confessione sacramentale durante l'Anno Giubilare ha mostrato come tale tema — e con esso quello delle Indulgenze, che sono state e sono felice stimolo per la riconciliazione sacramentale — sia sempre attuale: i cristiani avvertono questo interiore bisogno e si dimostrano grati quando, con doverosa disponibilità, i sacerdoti li accolgono al confessionale. Perciò, nella Lettera apostolica « Novo millennio ineunte » ho scritto: « L'Anno Giubilare, che è stato particolarmente caratterizzato dal ricorso alla Penitenza sacramentale, ci ha offerto un messaggio incoraggiante, da non lasciar cadere: se molti, e tra essi anche tanti giovani, si sono accostati con frutto a questo sacramento... è necessario... presentarlo e farlo valorizzare ». 5 Confortato da questa esperienza, che è promessa per il futuro, desidero nell'odierno Messaggio richiamare alcuni aspetti di speciale importanza sul piano sia dei principi che dell'orientamento pastorale. La Chiesa è, nei suoi ministri ordinati, soggetto attivo dell'opera della riconciliazione. San Matteo registra le parole di Gesù ai discepoli: « In verità vi dico: tutto quello che legherete sopra la terra sarà legato anche in cielo e tutto quello che scioglierete sopra la terra sarà sciolto anche in cielo» (18, 18). Parallelamente san Giacomo, parlando dell'Unzione degli infermi, anch'essa Sacramento di riconciliazione, esorta: «Chi è malato, chiami a sé i presbiteri della Chiesa, e preghino su di lui, dopo averlo unto con olio, nel nome del Signore ». 6 La celebrazione del Sacramento della penitenza è sempre atto della Chiesa, che in esso proclama la sua fede e rende grazie a Dio, che in Gesù Cristo ci ha liberati dal peccato. Da ciò consegue che, sia per la validità sia per la liceità del Sacramento stesso, il sacerdote e il penitente devono attenersi fedelmente a ciò che la Chiesa insegna e prescrive. Per l'assoluzione sacramentale, in particolare, le formule da usare sono quelle prescritte nel4 5 6 Cfr sess. XIV, cap. 5 e can. 6 — DS 1679, 1706 N. 37. 5, 14, 525 Ada Ioannis Pauli Pp. II r«Ordo Paenitentiae» e negli analoghi testi rituali vigenti per le Chiese orientali. È assolutamente da escludere l'uso di formule diverse. È necessario anche tener presente il disposto del can. 720 del Codice dei Canoni delle Chiese Orientali e del can. 960 del Codice di Diritto Canonico, secondo i quali la confessione individuale ed integra e l'assoluzione sono l'unico modo ordinario perché il fedele conscio di peccato grave possa riconciliarsi con Dio e con la Chiesa. Perciò l'assoluzione collettiva, senza la previa accusa individuale dei peccati, deve essere rigorosamente contenuta entro le tassative norme canoniche. 7 4. Il sacerdote, come ministro del Sacramento, agisce in persona Christi, al vertice dell'economia soprannaturale. Il penitente nella confessione sacramentale compie un atto « teologale », dettato cioè dalla fede, con un dolore derivato da motivi soprannaturali di timore di Dio e di carità, in ordine al ripristino dell'amicizia con Lui, e quindi in ordine alla salvezza eterna. Al tempo stesso, come è suggerito dalla formula dell'assoluzione sacramentale, con le parole: « Dio... ti conceda il perdono e la pace », il penitente aspira alla pace interiore, e legittimamente desidera anche quella psicologica. Non bisogna tuttavia confondere il Sacramento della riconciliazione con una tecnica psicoterapeutica. Pratiche psicologiche non possono surrogare il Sacramento della penitenza, né tanto meno essere imposte in suo luogo. Il confessore, ministro della misericordia di Dio, si sentirà impegnato ad offrire ai fedeli con piena disponibilità il suo tempo e la sua comprensiva pazienza. In merito il can. 980 del Codice di Diritto Canonico statuisce che « se il confessore non ha dubbi sulle disposizioni del penitente e questi chiede l'assoluzione, essa non sia negata né differita »; il can. 986, poi, fa preciso obbligo ai sacerdoti in cura d'anime di ascoltare le confessioni dei loro fedeli «qui rationabiliter audiri petant».* Tale obbligo è un'applicazione di un principio generale, di ordine sia giuridico che pastorale, secondo il quale « i ministri sacri non possono rifiutare l'amministrazione dei sacramenti a coloro che la chiedono opportunamente, siano disposti nel debito modo, e non abbiano dal diritto la proibizione di riceverli ». E poiché « caritas Christi urget nos», anche il sacerdote che non è in cura d'anime si mostrerà al 9 7 Cfr CCEO, cann. 720-721; CIC, cann. 961, 962 e 963. 8 CCEO, can. 735 § 1 CIC, can, 843 § 1. 9 526 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale riguardo generoso e pronto. In ogni caso, si rispetti la normativa canonica circa la sede necessaria e opportuna per udire le confessioni sacramentali. Oltre che atto della fede della Chiesa, il Sacramento è anche personale atto di fede, di speranza e, almeno in uno stadio incipiente, di carità del penitente. Compito del sacerdote sarà quindi di aiutarlo a compiere la confessione dei peccati non come semplice rivisitazione del passato, ma come atto di religiosa umiltà e di confidenza nella misericordia di Dio. 10 5. La trascendente dignità, che rende possibile al sacerdote di agire in persona Christi nell'amministrazione dei Sacramenti, crea in lui — salva sempre per il penitente l'efficacia del Sacramento anche se il ministro non fosse degno — il dovere di assimilarsi a Cristo così da riuscire per il fedele viva immagine di Lui: per giungere a ciò è necessario che egli, a sua volta, si accosti fedelmente e spesso, come penitente, al Sacramento della riconciliazione. La stessa condizione di ministro in persona Christi fonda nel sacerdote l'obbligo assoluto del sigillo sacramentale sui contenuti confessati nel Sacramento, anche a costo, se necessario, della stessa vita. I fedeli, infatti, affidano il misterioso mondo della loro coscienza al sacerdote non in quanto persona privata, ma in quanto strumento, per mandato della Chiesa, di un potere e di una misericordia che sono solo di Dio. Il confessore è giudice, medico e maestro per conto della Chiesa. Come tale egli non può proporre la « sua » personale morale o ascetica, cioè le sue private opinioni od opzioni, ma deve esprimere la verità di cui la Chiesa è depositaria e garante nel Magistero autentico. Nel Giubileo, dei cui frutti spirituali rendiamo grazie a Dio, la Chiesa ha commemorato il bimillenario della nascita tra gli uomini del Figlio di Dio, fattosi uomo nel seno di Maria e resosi partecipe in tutto, fuorché nel peccato, della condizione umana. La celebrazione ha ravvivato nella coscienza dei cristiani la consapevolezza della presenza viva ed operante di Cristo nel11 la Chiesa: « Christus heri et hodie, Ipse et in saecula ». E precisamente a ser- vizio di questo dinamismo della grazia di Cristo che si pone l'economia sacramentaria. In essa la Penitenza, strettamente connessa col Battesimo e con l'Eucaristia, agisce affinché il Cristo rinasca e permanga misticamente nei credenti. 10 Cfr CCEO, can 11 Cfr CIC, can. 978, 736; CIC, can 964, Acta Ioannis Pauli Pp. II 527 Scaturisce di qui l'importanza di questo Sacramento, di cui Cristo ha voluto far dono alla sua Chiesa nel giorno stesso della sua risurrezione. Esorto i sacerdoti di ogni parte del mondo a farsene ministri generosi, affinché l'onda della misericordia divina possa raggiungere ogni anima bisognosa di purificazione e di conforto. Maria Santissima, che in Betlemme diede fisicamente alla luce Gesù, ottenga ad ogni sacerdote di essere generatore del Cristo nelle anime, facendosi strumento di un Giubileo senza tramonto. Su queste aspirazioni scenda la benedizione del Signore, che con voi e per voi invoco in umile preghiera: ne sia auspice la Benedizione Apostolica, che di gran cuore a tutti imparto. 12 IV Ad Iaponiae episcopos.* Dear Brother Bishops, 1. Rejoicing in "the unsearchable riches of Christ" (Eph 3:8), I welcome you, the Bishops of Japan, on your visit ad Limina Apostolorum, a véritable pilgrimage in the spirit of communion with the universal Church and with the Successor of Peter. Through you, I greet the entire household of God in your land, "giving thanks at every remembrance of you, praying always with joy in my every prayer for all of you, because of your partnership in the Gospel". 1 In the Year of the Great Jubilee, the whole Church gave thanks for the endless grâces of the two thousand years since the Savior's birth; and in greeting you now, I cannot fail to praise God for the héritage of Christian faith which has flourished in Japan from the day when Saint Francis Xavier first set foot on your shores. The early missionarios taught the Christians of Japan a profound révérence for the majesty of God, a high esteem for the Rédemption, a fervent love for the crucified Savior and a resolute shunning of sin. They appealed to your people's innate sense of the transience of earthly things and fearlessness in the face of death, stirring in them a love for the things of heaven and the eternity found above. 12 Cfr Gv 20, 19-23. * Die 31 Martii 2001 1 Phil 1:3-4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 528 As a result, the early centuries of Christianity in Japan were indelibly marked by the courage and steadfastness of your martyrs. Their heroic witness not only adorns your past with the splendor of the crucified Lord, it also indicates the path of the présent and future vocation and commitment of Japanese Christians. 2. In the Apostolic Letter Novo millennio ineunte, I pondered the story of the miraculous catch of fish which we find in the Gospel of Saint Luke. Duc in altum!: thèse were the words that echoed in my mind as I looked back upon the grâce of the Great Jubilee and forward to the future for which the Jubilee was an excellent préparation. Not only in Japan, but in many parts of the world, Pastors can be left feeling as Peter did when Jesus commanded him to cast his nets out into the deep for a catch. We labor with ali our might to make a catch; yet at times we are left feeling that we have caught little or nothing and that, for the time being at least, there is nothing there to catch. Yet Jesus says: Put out your nets! Faith assures us that the Lord knows our world better than we do, that he sees into the deep waters of the human soul and of the culture which you are called to evangelize. History shows that times which seem particularly difficult for the proclamation of Jesus Christ and résistant to his Gospel can also be the most rewarding. There are in fact many signs of a widespread hunger for the deeper things of the Spirit. Christ is calling us to "an exciting work of pastoral revitalization". With imagination and courage we must seek to apply to the world of our day the ageless program of the Gospel, and to présent to all who will listen the endlessly attractive figure of the Lord Jesus and the truth of his Gospel, "the power of God for salvation". 2 3 4 5 3. The necessary inculturation of the faith in the context of Japanese society cannot be the result of a preconceived pian or theory, but must be born of the lived expérience of the whole People of God in a continuous dialogue of salvation with the society in which they live. In guiding this dialogue, the Pastors of the Church in Asia have a delicate and vitally important duty to fulfìl, which the Special Assembly for Asia of the Synod of Bishops dealt with at length, offering guidelines which I reported in the 2 3 4 s 5:1-11 Cf. Novo millennio ineunte, 33. Ibid , 29 Rom 1:16. Acta Ioannis Pauli Pp II 529 Apostolic Exhortation Ecclesia in Asia. The close bonds between religion, culture and society make it particularly difficult for the follo wers of Asia's great religions to be open to the mystery of the Incarnation and to conceive of Jesus as the one and only Savior. The proclamation of Christ therefore requires a careful and protracted effort to translate exactly the truths of the faith into catégories more readily accessible to Asian sensibilities and the mentality of your people. The challenge is to présent the "Asian face of Jesus" in a way that is in perfect harmony with the Church's whole mystical, philosophical and theological tradition. The Good News of God's love manifested in Jesus Christ is good news for everyone, for it concerns the meaning of our human existence and destiny. As the well-known text of the Second Vatican Council states: "It is only in the mystery of the Word made flesh that the mystery of man truly becomes clear". At a time when many are confused about the meaning of life or are searching for a light to clarify the many existential and moral questions which trouble them, the truth about our human condition is the essential basis for building a culture and a society worthy of the image of God inhérent in every man and woman. When there is an effort to build progress and prosperity without référence to God, bringing incalculable damage to the dignity of the human person, the Church has a duty to remind people of what is essential: the truth, goodness, justice and respect for all. To présent this reality is a fundamental form of solidarity with our fellow human beings. To proclaim this to society is an excellent form of pastoral charity. 6 4. In responding to the yearning of the human spirit, we fully rely on God s grâce while we recognize also the need for careful and confident pastoral planning. The challenges before your pastoral ministry are many and complex. Happily now, the right to religious freedom is fully recognized in your land and the days of persécution are a thing of the past. Yet pressures of another kind have emerged to beset the faith and challenge your ministry. Some of thèse challenges are common to the Church in ail developed countries, and others are particular to your own country. As so often happens, affluence brings with it an array of problems, the roots of which are to be found in the human heart. While some enjoy the : 7 6 7 Gaudium et spes, 22, Cf. Novo millennio ineunte, 29. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 530 benefits of material progress, others are left at the margins, in new and sometimes particularly degrading forms of poverty. When a consumerist mentality takes hold, people are absorbed by the concern for "having", to the détriment of "being". The harmony of the spirit is fragmented, and the resuit is dissatisfaction and the inability to build interpersonal relationships and assume a commitment of self-giving love and service of others. How many people, e ven among the affluent, are threatened by despair at the lack of meaning in their lives, by fear of abandonment in old age or sickness, by marginalization or social discrimination! Some of the ways in which people seek relief are extremely self-defeating and destructive of individuáis and society: violence, drugs and suicide come immediately to mind. But, as Pastors of soûls, you are fully aware of the truth of what Saint Paul writes to the Romans: "where sin increased, grace abounded ali the more". It is your confidence in this grace of God which gives you hope and strength in facing the challenges before you, and it is true pastoral charity which urges you to gather ali the énergies of the communities entrusted to your pastoral care in a great and generous effort to bring the Gospel to bear more visibly and more effectively on the situation in which you live. 8 5. In the climate of prayer surrounding your visits to the tombs of the Apostles it will perhaps be more easy to reaffirm that the goal of ali pastoral planning and activity is holiness according to the standards of the Beatitudes. The cali to holiness, while it applies in specific ways to Bishops, priests and Religious men and women, is, as Chapter 5 of Lumen gentium stresses, a universal call. There are différent ministries and différent roles in the Church, but this cannot mean that some are called to holiness and others are not. Everyone who is baptized is drawn into the holiness of God, and therefore "it would be a contradiction to settle for a life of mediocrity, marked by a minimalist ethic and a shallow religiosity". 9 10 In a sense, the holiness of clergy and religious is intended as a service to lay people, enabling them to grow more and more in the way of holiness, so that they can fulfìl their baptismal vocation. A laity imbued with Christian virtue to a heroic degree is not a novelty in the history of the Church in Japan. In the list of your martyrs the names of lay people fig8 5:20,. 9 Cf.. Novo millennio ineunte, 31. Ibid. 10 Acta Ioannis Pauli Pp II 531 ure prominently, and when difficulties persisted for long periods it was the laity who passed on an ardent faith from one generation to the next. The truth is that holy Pastors will produce holy lay people, and from among those holy lay people there will come the vocations to the priesthood and religious life which the Church needs in every time and place. We must keep this vision of complementarity and collaboration in mind, so that the relationship between clergy and laity will reflect more and more the communion (koinonia) which is the Church's very nature. 6. One of the principal objectives of your pastoral planning in union with your collaborators will be to help Christian communities in Japan to become more than ever "genuine schools of prayer", "where the meeting with Christ is expressed not just in imploring help but also in thanksgiving, praise, adoration, contemplation, listening and ardent dévotion, until the heart truly "falls in love'". Such prayer is more than comfort and strength in the disciple's life: it is also the well-spring of evangelization. It is from a new depth of prayer and contemplation that a "new evangelization" will come. A specific renewal of pastoral activity and methodology is required in parishes and communities which are being transformed by an influx of immigrants, many of whom are Catholics. These brothers and sisters in the faith are in most cases going through the difficulties of adjusting to an unfamiliar situation with very little resources. They are often friendless, linguistically disadvantaged and culturally estranged, with negative conséquences for work opportunities, the éducation of their children and even necessary services such as health care and legai protection. Many are not well instructed in the faith, and are greatly in need of spiritual as well as material support. Every effort must be made to meet their legitímate needs and to make them feel welcome in the Catholic community. The Church cannot but oppose ali forms of discrimination and injustice, working with détermination to act on behalf of those who are exploited or have no voice of their own. 11 A "new evangelization" in Japan will also mean a discerning but generous openness to the communities and movements which the Holy Spirit is raising up in the Church as a special fruit of the Second Vatican Council. It is often in such groups that people, especially the young, find the spiri11 Novo millennio ineunte, 33. 532 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tual fervor and expérience of community which leads them to a personal encounter with Christ and makes them in turn missionarios of the new millennium. Clearly these communities and movements have to work in union with the Bishops and priests, and in full harmony with the pastoral life of the local Churches. It is the Bishops' task to "test everything and hold fast what is good". 12 7. Dear Brother Bishops, the good seed has been planted in the rieh soil of Japan. The work of Saint Francis Xavier and the first missionaries, which has borne such fruit in the past, will continue to bear abundant fruit as long as their memory is cherished and venerated. The witness of the Japanese martyrs will not cease to show forth "the glory of God in the face of Christ"; the heroic fidelity of those Japanese Christians who secretly held to their faith for centuries despite persécution and a lack of priests is surely a guarantee that the fruitful encounter between the faith and Japanese culture can come about at the deepest levéis of mind and heart. Entrusting you, and the priests, religious and ail Christ's faithful in Japan to Mary, "Mother of the New Création and Mother of Asia", I gladly impart my Apostolic Blessing as a pledge of grace and peace in her divine Son. 13 14 15 V Ad quosdam theologiae docentes.* Lieber Herr Kardinal! Liebe Schwestern und Brüder! 1. »Die Gnade Jesu Christi, des Herrn, die Liebe Gottes und die Gemeinschaft des Heiligen Geistes sei mit euch allen!«. Gern mache ich mir den Wunsch des Völkerapostels zu eigen, um euch im Apostolischen Palast herzlich willkommen zu heißen. Ich danke für die freundlichen Worte, mit 1 12 1 Th 5:21, 13 Cf. Lk 14 2 Cor 4 : 6 Ecclesia in Asia, 51. 15 8:15. * Die 3 Aprilis 2001 2 Kor 13, 13, 1 Acta Ioannis Pauli Pp II 533 denen mir euer Vorsitzender Kardinal Karl Lehmann eure Gruppe vorgestellt hat. Mit ihm grüße ich auch den evangelischen Ko-Präsidenten Bischof Hartmut Löwe. Ich freue mich über diese Begegnung anläßlich der Tagung, die euren ökumenischen Kreis in diesem Jahr in Rom zusammengeführt hat. 2. Das wachsende Bewußtsein der Gemeinschaft im dreifaltigen Gott hat es ermöglicht, daß die Christen verschiedener Konfessionen sich nicht mehr als Feinde oder Fremde betrachten, sondern einander als Brüder und Schwestern sehen. Das Wissen um die gemeinsame Zugehörigkeit zu Christus, die uns in der Taufe geschenkt ist, hat sich vor allem in den Jahren nach dem Zweiten Vatikanischen Konzil vertieft. Dafür dürfen wir von Herzen dankbar sein. Doch schon vor diesem auch in ökumenischer Hinsicht bedeutsamen Ereignis fand der Wunsch des Herrn in den Herzen mancher Christen Widerhall: Ut unum sint!. Das Echo dieser Bitte klingt auch in eurem ökumenischen Arbeitskreis wider, der nun schon mehr als ein halbes Jahrhundert lang besteht. Durch den Zweiten Weltkrieg war für viele Menschen eine Welt zusammengebrochen. Auch die religiösen Grundfesten waren ins Wanken geraten. Unzählige Männer und Frauen suchten nach Sicherheit und Halt. Der spätere Kardinal Erzbischof Lorenz Jaeger und der lutherische Bischof Wilhelm Stählin erkannten diese »Zeichen der Zeit«. Sie scharten katholische und evangelische Theologen um sich, die danach strebten, einer aus den Fugen geratenen Welt in Jesus Christus eine neue Mitte zu geben. So entstand bereits im Jahre 1946 ein ökumenischer Arbeitskreis, der bis heute weiterführt, was seine Gründer einst beseelte. Ich danke dem Herrn der Geschichte, daß er diese »Pioniere der Ökumene« erweckt hat, und drücke meine Hoffnung aus, daß euer Kreis sich seines Ursprungs bewußt bleibe und auch in Zukunft als »Laboratorium der Ökumene« zur Verwirklichung der Einheit beitrage. 2 3. Die Sehnsucht nach Einheit begleitet uns über die Schwelle des dritten Jahrtausends hinaus. Mit der Unterzeichnung der gemeinsamen Erklärung zur Rechtfertigungslehre wurde ein ökumenischer Meilenstein gesetzt. Auch während der Feier des Großen Jubiläums durften wir immer wieder ergreifende prophetische Zeichen der Ökumene erleben. 2 vgl. Joh 17, 21 534 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Doch gleichzeitig wurde uns auch bewußt, daß das Ziel der vollen Einheit längst noch nicht erreicht ist. Das Gedenken der Menschwerdung Christi hat uns daran erinnert, daß der ökumenische Dialog in erster Linie auf Christus hin ausgerichtet sein muß. Er strebt vor allem eine vertikale Dimension an, die ihn auf die Fülle der biblischen Offenbarung und den einzigen Erlöser der Welt hinlenkt. Auf diese Weise wird er für alle Beteiligten zu einem »Dialog der Bekehrung«. So leuchtet es ein, daß die Wahrheitsliebe die tiefste Dimension einer glaubwürdigen Suche nach der vollen Gemeinschaft der Christen sein muß. Ohne die Liebe zur Wahrheit ist es unmöglich, sich den theologischen und auch psychologischen Schwierigkeiten zu stellen, denen wir bei der Untersuchung der noch bestehenden Gegensätze begegnen. Mit Anerkennung stelle ich fest, daß sich bei euch die Wahrheitsliebe paart mit Achtung und Wertschätzung für den jeweiligen Gesprächspartner. Auf diese Weise dürft ihr immer wieder die Erfahrung machen, daß der ökumenische Dialog zu einem gegenseitigen Lernen und zu einem Austausch von geistlichen Gaben und Geschenken werden kann. 4. Ich bin mir sicher, daß sich erfüllen wird, was ich in meinem Apostolischen Schreiben Novo millennio ineunte als Wunsch zum Ausdruck brachte: »Die theologische Gegenüberstellung über wesentliche Punkte des Glaubens und der christlichen Moral, die Zusammenarbeit in der Liebe und vor allem der großartige Ökumenismus der Heiligkeit werden mit Gottes Hilfe in Zukunft ihre Früchte tragen«. Ein Hoffnungszeichen sehe ich auch darin, daß ihr als Ort eurer Tagung Rom gewählt habt: Vielleicht wird es eines Tages gelingen, im geduldigen Dialog miteinander eine Form zu finden, wie das Petrusamt als Dienst an der Wahrheit und Liebe gemeinsam anerkannt und verwirklicht werden kann. Möge euer ökumenischer Arbeitskreis katholischer und evangelischer Theologen bei dieser Suche eine Hilfe sein. Dazu erbitte ich euch von Herzen die Fülle des Heiligen Geistes und den Reichtum des Segens Gottes. 3 4 3 Nr. 48. 4 vgl. Ut unum sint, 95. 535 Acta Ioannis Pauli Pp. II VI Ad episcopos Paraguaiae.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Es para mí motivo de gran alegría recibiros hoy, en este momento culminante de la visita ad limina Apostolorum, que manifiesta la comunión en la fe y en la caridad con el Sucesor de Pedro, por quien Jesús oró para que no desfalleciera en su fe y confirmara en ella a sus hermanos. Esta misma fe, que nos acomuna y congrega en torno a Cristo, el verdadero Maestro, impulsa también la « solicitud por todas las Iglesias » que incumbe a los Apóstoles y a sus sucesores. Bienvenidos, pues, a este encuentro, sabiendo que en cada uno de vosotros acojo cordialmente a las Iglesias particulares del Paraguay, a sus sacerdotes, comunidades religiosas y pueblo fiel. 1 2 Agradezco las palabras de saludo de Monseñor Jorge Livieres Banks, Obispo de Encarnación y Presidente de la Conferencia episcopal, en las que se ha hecho intérprete del afecto de todos vosotros por el Papa, así como de las principales esperanzas y preocupaciones en el ministerio pastoral que desempeñáis. Espero ardientemente que la experiencia de esta visita os conforte e ilumine en las adversidades y os aliente en los desvelos por edificar comunidades eclesiales cada vez más vigorosas, coherentes con el Evangelio y deseosas de vivir con gozo el mensaje salvador de Cristo. 2. La Iglesia en el Paraguay cuenta con una gloriosa tradición evangelizadora, que ha sabido conjugar sabiamente la santidad de vida con una prolija actividad misionera, como en el caso del primer santo paraguayo, el Padre Roque de Santa Cruz, al que tuve la dicha de canonizar, junto con sus dos compañeros mártires, durante mi inolvidable visita pastoral a esa querida tierra. En el alba del nuevo milenio, he querido subrayar precisamente este aspecto de la santidad de vida como la llave maestra de todo proyecto apostólico, que ha de tener su centro y su punto de partida en Cristo, « al que hay que conocer, amar e imitar, para vivir en El la vida *Die 7 Aprilis 2001. Cf, Lc 22, 32. 2 Co 11, 28. 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 536 trinitaria y transformar con Él la historia hasta su perfeccionamiento en la Jerusalén celeste ». El Paraguay cuenta también con uno de los más conocidos y significativos testimonios de una iniciativa evangelizadora creativa y audaz, como fueron las reducciones franciscanas y jesuíticas. Su recuerdo sigue enseñando hoy que la « palabra de vida » se acerca al ser humano con suavidad, lo libera de tantas opresiones, promueve el desarrollo integral de las personas y ennoblece la cultura de cada pueblo, purificando y llevando a plenitud sus valores peculiares. En efecto, « el Señor es el fin de la historia humana, el punto en que convergen los deseos de la historia y de la civilización, centro del género humano, gozo de todos los corazones y plenitud de sus aspiraciones ». En todo ello late como una invitación a los Pastores de hoy a que no escatimen esfuerzos en proclamar constantemente el Evangelio y formar la conciencia cristiana mediante una catequesis, sistemática y continuada, que cale muy hondo en todos sus fieles. A este respecto, quiero recordar las palabras que dirigí en la memorable visita a vuestro País: « no basta con dar la doctrina: hace falta conseguir que quienes reciben la instrucción religiosa se sientan impulsados a vivir lo que aprenden ». 3 4 5 6 3. En este contexto, una mención especial merecen los sacerdotes, pues ellos son los principales colaboradores del Obispo en su misión pastoral, y en su nombre « reúnen a la familia fie Dios ». Sé de los esfuerzos notables realizados para mejorar el Seminario Nacional, y es consolador comprobar el aumento de seminaristas. Es importante que estos reciban una sólida formación espiritual, humana e intelectual, que se prolongue también después del seminario en su vida sacerdotal, de tal manera que sean fieles, constantes y generosos dispensadores de los misterios de Dios. 7 La indudable necesidad de vocaciones al sacerdocio y a la vida consagrada en modo alguno debe llevar a exigir menos y contentarse con una formación y una espiritualidad mediocres. Por el contrario, las circunstancias actuales requieren, tal vez más aún que en otras épocas, un mayor cuidado en la selección y formación de quienes, además de ser competentes en 3 4 5 6 7 Novo millennio ineunte, 29. Cf. Jn 6, 68. Gaudium et spes, 45. A los Obispos del Paraguay, Asunción, 16 de mayo de 1988, n. 3,. Lumen gentium, 28. Acta Ioannis Pauli Pp. II 537 su ministerio pastoral, han de corroborar con el ejemplo lo que predican. En efecto, el evangelizador, viviendo « con sencillez según el modelo de Cristo, es un signo de Dios y de las realidades trascendentales ». Por eso se requiere un esfuerzo especial para que los sacerdotes, lejos de limitarse a cumplir rutinariamente determinadas funciones, se sientan enteramente impregnados de la caridad pastoral que apremia en todo momento al Apóstol. Estas consideraciones nos llevan a plantear la grave responsabilidad de los Obispos, no sólo de organizar bien la formación de su clero, sino también de atenderlo personalmente, «como hermanos y amigos». En este delicado y crucial cometido el Obispo ha de sentirse afectiva y efectivamente cercano a todos sus sacerdotes, preocupado por sus necesidades espirituales y materiales, e interesado por sus proyectos pastorales y actividades de cada día. No se ha de pasar por alto algo que he querido resaltar expresamente en mi Carta a los sacerdotes para el Jueves Santo de este año, al confesar « mi admiración por este ministerio discreto, tenaz y creativo, aunque marcado a veces por las lágrimas del alma, que sólo Dios ve», porque «este empeño cotidiano es precioso a los ojos de Dios». En efecto, no faltan ocasiones en que la escasa estima por el ejercicio ordinario del ministerio provoca desaliento, especialmente en los sacerdotes más jóvenes, a los que se debe prestar una especial atención y premura. 8 9 10 11 12 4. En el Paraguay hay una presencia importante de personas consagradas, religiosas y religiosos, a los que la historia de ese País debe mucho, y que ahora siguen contribuyendo de manera decisiva a la evangelización, bien a través de una pastoral directa en parroquias o misiones, bien mediante múltiples obras de apostolado educativo o asistencial. En este sentido, es particularmente digno de mención el papel que desempeña la mujer consagrada en tantos ámbitos de la vida eclesial, sobre todo por su sencillez, espíritu de sacrificio y cercanía al pueblo. Su aportación resulta sumamente valiosa, especialmente en aquellos ámbitos en que la dignidad de la mujer es ultrajada o insuficientemente reconocida, y en 8 9 10 Redemptoris missio, 42 Cf. 2 Co 5, 14. Cf.. Presbyterorum ordinis, 7. 11 N. 3. 12 Ibid. 37-AAS. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 538 13 los que se espera del « genio femenino » una colaboración específica para superar esta penosa discriminación, que perdura en nuestro tiempo. La Iglesia, aun apreciando en los religiosos y religiosas la disponibilidad, eficiencia y capacidad de responder con prontitud a las nuevas fronteras de la evangelización, no ha dejado de subrayar que « tienen en su vida consagrada un medio privilegiado de evangelización eficaz. A través de su ser más íntimo, se sitúan dentro del dinamismo de la Iglesia ». Por eso les recuerda la necesidad de mantener siempre una « fidelidad creativa » al propio carisma. Asimismo, reitera la responsabilidad que tienen los Obispos de conservar y defender el rico patrimonio espiritual de cada Instituto, correspondiendo « al don de la vida consagrada que el Espíritu suscita en la Iglesia particular, acogiéndolo con generosidad y con sentimientos de gratitud al Señor». Se destaca así que, en la edificación de la Iglesia, más que los esfuerzos humanos «es Dios que hace crecer». Además, ante la difusa exigencia de espiritualidad, que se manifiesta como un « signo de los tiempos » en este comienzo de milenio, cabe esperar de las personas consagradas, en virtud de su origen carismàtico, su testimonio de vida auténticamente evangélica y esa « especie de instinto sobrenatural » cultivado con esmero, que den una especial aportación en cada Iglesia particular, para que se mantenga vivo el sentido de la presencia de Dios y se suscite en todos los fieles « un verdadero anhelo de santidad, un fuerte deseo de conversión y de renovación personal en un clima de oración cada vez más intensa ». 14 15 16 17 18 19 20 21 5. Veo con satisfacción cómo los Obispos del Paraguay han acompañado y siguen acompañando a su pueblo en la búsqueda, no siempre fácil, de una convivencia armónica y pacífica, basada en los valores de la justicia, la solidaridad y la libertad. En este ámbito, la Iglesia, que no tiene afanes ajenos a su propia misión, busca la salvación del ser humano y anuncia el Evangelio, cuya luz, « en cuanto que sana y eleva la dignidad de la persona 13 14 16 16 17 18 19 20 21 Cf, Mulieris dignitatem, 31. Evangelii nuntiandi, 69. Cf. Vita consecrata, 37. Cf. CIC 586, 2 Vita consecrata, 48 Cf. 1 Co 3, 7. Cf. Novo millennio ineunte, 33. Vita consecrata, 94. Tertio millennio adveniente, 42; Vita consecrata, 39. Acta Ioannis Pauli Pp, II 539 22 humana, fortalece la consistencia de la sociedad ». Por eso, cuando es necesario, no rehuye la denuncia de la injusticia y propone en su doctrina social los principios de carácter ético que han de orientar también la actuación en la vida civil. Difundir la doctrina social de la Iglesia adquiere la dimensión de « una verdadera prioridad pastoral », tanto para afrontar adecuadamente las diversas situaciones con una conciencia recta, iluminada por la fe, como para fomentar y orientar el compromiso de los laicos en la vida pública. En efecto, de poco servirían las denuncias, la proclamación teórica de los principios, si éstos no son firmemente interiorizados mediante una formación generalizada y sistemática. De este modo se abre un cauce de incidencia real y concreta de los valores inspirados por el Evangelio en el mundo de la cultura, de la tecnología, de la economía o de la política. A esta formación, que debe acompañar el crecimiento en la fe de todo fiel cristiano, ha de añadirse un esfuerzo por evangelizar también a cuantos ya tienen responsabilidades en las diversas áreas de la administración pública. Puesto que el Evangelio tiene algo que decirles también a ellos, es necesario ayudarles a descubrir que el mensaje de Jesús es valioso y pertinente, tanto para su vida personal y familiar como para la función que desempeñan. Un medio particularmente apto para que los fieles laicos colmen las grandes esperanzas que la Iglesia tiene puestas en ellos, en las tareas que les son propias, es el de una conveniente organización, que facilite la formación, la progresiva incorporación de las nuevas generaciones, la ayuda mutua y la acción apostólica coordinada. El surgir de diversos movimientos laicales puede ser, a este respecto, un fenómeno esperanzador que merece una especial atención por parte de los Obispos, llamados a que, como dice el apóstol San Pablo, « no extingan al Espíritu ni desprecien las profecías; sino que lo examinen todo y se queden con lo mejor ». De esta manera, con la ayuda de sus Pastores y en perfecta comunión con ellos, se irá forjando un laicado vigoroso, firmemente comprometido en el camino de santidad personal, en la edificación de la Iglesia y en la construcción de una sociedad más justa. 23 24 25 6. No quiero terminar este encuentro sin hacer mención de una de las más preciadas herencias que enriquecen las comunidades eclesiales para22 23 24 25 Gaudium et spes, 40. Ecclesia in America, 54. Cf. ibid,, 67, 1 Ts 5, 19-21 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 540 guayas, como es la religiosidad popular. En muchos casos es la manera en que el Evangelio ha echado raíces más profundas en el alma de tantos creyentes. Es necesario promover esta capacidad expresiva, que implica la totalidad de la persona e impregna la vida comunitaria, encauzándola hacia una progresiva profundización en la fe, que ilumine todos los aspectos de su vida. De este modo, serán cada día más conscientes de que han de crecer como piedras vivas que construyen un edificio espiritual, con la fuerza que brota de las «obras maestras de Dios » que son los sacramentos. 26 27 7. Queridos Hermanos en el episcopado, encomiendo vuestras personas e intenciones pastorales a la Virgen María, nuestra Madre celestial, invocada con fervor por los fieles paraguayos bajo la advocación de la Pura y Limpia Concepción de Caacupé. Que Ella tienda su mano a los queridos hijos e hijas del Paraguay, a los que os ruego hagáis llegar el saludo y el cariño del Papa. Con estos deseos, que están acompañados de mi oración y afecto, os bendigo de todo corazón. VII Ad episcopos Sloveniae.* Spoštovani bratje v škofovstvu! 1. Z ljubeznijo vam izražam prisrčno dobrodošlico ob vašem obisku ad limina Apostolorum. Prišli ste, da izpričate občestvo v veri Cerkve v Repu­ bliki Sloveniji s Petrovim naslednikom, ki je glava škofovskega zbora. Ob tej priložnosti se z besedami apostola Pavla Filipljanom »zahvaljujem svo­ jemu Bogu, kadar koli se vas spominjam, in v sleherni svoji molitvi zmeraj z veseljem molim za vas vse zaradi vašega občestva v Evangeliju«.1 Hvaležen sem ljubljanskemu nadškofu metropolitu msgr. Francu Rodetu za prijazne besede, ki mi jih je kot predsednik Slovenske škofovske kon­ ference izrazil v svojem in vašem imenu. Iz poročil o vaših škofijah in posebno še iz bratskega pogovora o sedan­ jem stanju Cerkve v vaši deželi, o njeni apostolski vnemi, o izgledih za 29 27 Cf. 1 Pe 2, 5. Cf. Catecismo de la Iglesia Católica, n. 1116. * Die 26 Aprilis 2001. 1, 3-5. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 541 prihodnost in težavah, s katerimi se srečuje pri evangeljski dejavnosti, sem se razveselil ob ugotovitvi, kako velika je apostolska gorečnost, ki navdihu­ je vas in vaše duhovnike. Vztrajajte na poti zvestobe poslanstvu, ki ste ga prejeli od Kristusa, in si prizadevajte za izpolnjevanje vsakdanjih dolžnosti, ki jih zahteva Evangelij. 2. Pred vami, pastirji Cerkve v Sloveniji, se odpira široko področje evangelizacije. Da bi bolje odgovorili na pričakovanja in zahteve vaših ško­ fijskih skupnosti in vse civilne družbe, ste sklicali Prvi vseslovenski plenar­ ni cerkveni zbor, pri katerem so sodelovali duhovniki, redovniki in redovni­ ce ter verni laiki vaše dežele.2 Spodbujam vas, da se stalno ozirate na smernice, ki so se oblikovale med tem zelo pomembnim srečanjem, in »pazi­ te na vso čredo, v kateri vas je Sveti Duh postavil za škofe«.3 Pri vodenju Božjega ljudstva, pri bogoslužju in pri oznanjevanju nauka, ki so ga posre­ dovali apostoli, se zavedate, da morate biti vedno in v vsem »vzor čredi«.4 V tem imate sijajne zglede pastirjev, ki so posvetili vse svoje moči neutrudljivemu služenju bratom. Tu bi posebej spomnil na škofe blaženega Antona Martina Slomška ter Božja služabnika Friderika Barago in Antona Vovka. Iščite navdihov v njihovih naukih in naj vas spremljajo njihove priprošnje. V novih družbenih razmerah, ki se uveljavljajo v vaši deželi, želite, da bi skupaj z oznanjevanjem Evangelija napredovalo tudi skupno dobro dru­ žbe in bi bil tako spodbujen duhovni in gmotni razvoj celotnega naroda in sleherne osebe. Prizadevanje za celostno napredovanje mož in žena vaše de­ žele je del poslanstva Cerkve: nobena pristno človeška dejavnost, od druž­ bene, kulturne in politične do gospodarske, znanstvene, socialno-varstvene in športne, ni »tuja« Evangeliju. Pri izvrševanju svojega lastnega poslanstva v službi človeka se Cerkev na različnih področjih srečuje z državo; to pa odpira nove vidike medseboj­ nega plodnega sodelovanja, ob polnem spoštovanju zakonitih avtonomij obeh. 3. Pri današnjem srečanju mi prihajajo na misel nepozabni spomini na dva pastoralna obiska v vaši deželi od 17. do 20. maja 1996 in 19. septem­ bra 1999. Neizbrisen je ostal v mojem duhu občutek, ki ga je vzpodbudil topel sprejem s strani državnih oblasti, krščanske skupnosti in vseh prebi2 Cfr. Sklepni dokument, 8. 3 Apd 20, 28. 4 Gl. 1 Pt 5, 3. 542 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale valeev. Prav tako mi ostajajo v živem spominu druga srečanja s slovenski­ mi verniki ob raznih priložnostih tukaj v Rimu, posebno tisto ob vašem narodnem svetoletnem romanju. Vsakokrat sem mogel biti priča navdušen­ ju in gorečnosti slovenskih vernikov ter spoznati duhovno in kulturno bo­ gastvo vašega naroda. Na pragu tretjega tisočletja, ko tudi v Sloveniji globoko doživljate po­ trebo po »navdušeni pastoralni obnovi«,5 naj bo ta dediščina izhodišče no­ vega preroškega zagona za oznanjevanje Evangelija. To bo brez dvoma, kot že doslej, v veliko korist vsemu narodu, ker mu bo pomagalo ostati zvest pristno človeškim in verskim vrednotam in odgovoriti na stare in no­ ve izzive, s katerimi se sooča v vsakdanjem življenju. 4. Medtem ko govorim vam, Pastirji Cerkve v Sloveniji, in skupaj z va­ mi gledam z zaupanjem obširno apostolsko področje, ki je pred vami, gre moja misel k duhovnikom, ki so vaši prvi in glavni sodelavci v službi Bož­ jemu ljudstvu; gre k diakonom in drugim pastoralnim delavcem, kot tudi k redovnikom in redovnicam ter k vernim laikom, ki dejavno sodelujejo pri življenju in poslanstvu krščanske skupnosti; gre tudi k tistim, ki so zapus­ tili domovino, da bi ponesli evangeljsko sporočilo v misijonske dežele. Slehernemu izrekam priznanje za velikodušno apostolsko prizadevanje. Vse spodbujam, naj z iskreno predanostjo in ponižno ljubeznijo vztrajajo v pos­ lanstvu, ki jim je poverjeno, in v polnem soglasju s Pastirji in med seboj, tako da bo služenje vsakogar od njih prispevalo k rasti Kristusovega skriv­ nostnega telesa in k blaginji vse družbe.6 Kar pa zadeva vas same, spoštovani bratje v škofovstvu, vaše specifič­ no poslanstvo ostaja vse preizkušati in, kar je dobro, ohraniti, in pri tem 7 biti pozoren na delovanje Svetega Duha, v polnem občestvu s Petrovim 8 naslednikom, ki je dedič »karizme resnice«. Vi ste namreč prvi odgovorni za pastoralno delo v vaših škofijah. Soglasje v apostolskih prizadevanjih in tesno sodelovanje med vsemi — duhovniki, redovniki, redovnicami in vernimi laiki — pod skrbnim vodst­ vom škofa, bo obrodilo bogate sadove vere, ljubezni in svetosti. V ta na­ men gojite, dragi bratje, občestveno edinost med vami in združujte moči na župnijski, škofijski in narodni ravni, da boste ustrezno odgovorili na so5 6 7 8 Novo millennio ineunte, 29. Gl. Katekizem Katoliške Cerkve, 799. Gl. Lumen gentium, 12. Sv. Irenej, Adversus haereses, IV, 26, 2; PG, 10, 53. Acta Ioannis Pauli Pp, II 543 dobne pastoralne zahteve. Na ta način boste mogli s pozorno evangeljsko ljubeznijo oblikovati strukture, ki bodo ustrezale dejanskim potrebam, tako da vaša pastirska skrb ne bo prezrla nikogar. Naj vas pri tem vodita apos­ tolski pogum in gorečnost. 5. V naši dobi pritegujejo ljudi bolj pričevalci kot učitelji, kakor pravi tudi vaš pregovor: »Besede mičejo, zgledi vlečejo.« To je razlog, zaradi kate­ rega je silno pomembno, da se vsi tisti, ki se nameravajo posvetiti aposto­ latu, odlikujejo v svetosti, učenosti in modrosti. Njihovo življenje in delo­ vanje morata v vseh okoliščinah odražati živo Kristusovo podobo. To zahteva, dragi bratje v škofovstvu, stalno teološko, liturgično in pas­ toralno formacijo, ki jo boste vi neutrudljivo zagotavljali vašim skupnos­ tim. Ta obveznost se ne omejuje na duhovnike, ampak se razteza tudi na vse pastoralne sodelavce, na redovnike in redovnice ter na verne laike. Za­ to poskrbite, da bodo vaši duhovniki in vsi tisti, ki se posvečajo pastoral­ nemu delu, imeli možnost stalnega spopolnjevanja, zlasti glede vprašanj, ki so še posebej pomembna za izpolnjevanje njihovih vsakdanjih nalog. Isto­ časno nudite vernim laikom, mladim in odraslim, primerne možnosti za po­ glabljanje vere, da bi se tako bolj uskladili z Evangelijem bodisi na osebni, bodisi na družinski in družbeni ravni. Prav posebno skrb posvečajte človeškemu in duhovnemu oblikovanju bodočih duhovnikov. Semenišče naj bo prava »dvorana zadnje večerje«, kjer imajo kandidati možnost pristnega in celostnega zorenja. Obenem skr­ bite, da si bodo verni laiki kot glasniki Kristusa in preroške moči njegove­ ga Evangelija prizadevali vršiti svoje poslanstvo na različnih področjih so­ cialnega, političnega, gospodarskega in kulturnega življenja dežele. Potrebno je torej sestaviti pastoralni program, ki naj da nov zagon evangelizaciji družine in mladine ter sistematični katehizaciji, ki naj zajame pripadnike vseh družbenih slojev, moške in ženske vseh starosti, da bodo mogli odkriti in živeti skrivnost Kristusa in odrešenja, ki se obhaja v bo­ goslužju. 6. Močno in složno pričevanje je predpogoj in zagotovilo za nov zagon evangelizacije. V tem pogledu bo nadvse pomembno neutrudljivo pospeše­ vanje novih duhovniških poklicev ter poklicev za posvečeno življenje in za druge oblike popolne podaritve sebe Gospodu. Enako temeljnega pomena je prizadevanje za ohranitev misijonskega duha, ki je od nekdaj značilen za Cerkev na Slovenskem. Naj Bog iz prihajajočih generacij mladih pokliče 544 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mnogo mladih, pripravljenih postati delivci skrivnosti odrešenja, ki jih je Kristus zaupal Cerkvi. Naj pokliče tudi osebe, ki bodo s svobodnim in ne­ delj enim srcem velikodušno sledile Kristusu po poti evangeljske popolnosti. Ce se bodo znale odpreti navdihom Svetega Duha, bodo vaše cerkvene skupnosti kvas družbe in bodo vsepovsod širile veselo sporočilo vstalega Gospoda ter s svojim življenjem nudile verodostojno pričevanje njegove odrešenjske moči. Jezus Kristus, naše upanje, Gospodar zgodovine in Pastir Cerkve, naj vas in vaše Cerkve napolni s svojo milostjo in mirom. Te želje zaupam Devici iz Nazareta, ponižni Gospodovi dekli. Naj ona iz svojega svetišča na Brezjah bedi nad svojimi vdanimi sinovi v dragi Slo­ veniji. Naj jih s svojo priprošnjo podpira pri njihovih naporih za graditev sedanjosti in prihodnosti, skladnih z Božjim načrtom o človeku in človeški družbi. S temi željami podeljujem svoj posebni apostolski blagoslov vam, častiti in dragi bratje, in vašim duhovnikom, diakonom, redovnikom in redovni­ cam, vernim laikom in vsem prebivalcem vaše drage dežele. Congregatio pro Doctrina Fidei 545 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO P R O DOCTRINA F I D E I NOTIFICATIO Super scriptis Marciani Vidal Notificazione riguardante alcuni scritti del R.P. Marciano Vidal C.Ss.R. PREAMBOLO Uno dei compiti affidati alla Congregazione per la Dottrina della Fede è di vigilare e custodire la dottrina della fede, affinché il Popolo di Dio rimanga fedele all'insegnamento ricevuto. Talvolta la Congregazione deve procedere a un esame dottrinale e segnalare, anche con una notificazione pubblica, le ambiguità o gli errori contenuti in opere di ampia diffusione che possono nuocere alla fede del Popolo di Dio, affinché sia fatta l'opportuna rettifica. Tale notificazione, in alcune occasioni, si rende necessaria anche quando l'autore è disponibile per la rettifica o addirittura questa sia già in atto. In seguito ad uno studio condotto sulle opere Diccionario de ética teològica, La propuesta moral de Juan Pablo II. Comentario teológico-moral de la enciclica « Veritatis splendor » ed i volumi di Moral de actitudes, sia nella ver- sione spagnola, sia nell'ultima versione italiana del R.P. Marciano Vidal C.Ss.R., la Congregazione, a motivo degli errori e delle ambiguità riscontrati, nonché della loro diffusione e dell'influsso esercitato soprattutto nella formazione teologica, decise di approfondire l'esame delle suddette opere con procedura ordinaria, secondo quanto stabilito dalla Agendi Ratio in Doctrinarum Examine. In data 13 dicembre 1997 essa inviò all'Autore, tramite il R.P. Joseph William Tobin, Superiore Generale della Congregazione del Santissimo Redentore, il testo della Contestazione ufficiale. Questa si componeva di una introduzione concernente la fondazione cristologica dell'etica teologica, seguita da due parti, distinte rispettivamente in questioni di carattere episte- 546 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mologico (rapporto S. Scrittura-Tradizione-Magistero; rapporto Teologo-Magistero), e in errori di carattere particolare (Persona-Sessualità-Bioetica; Morale sociale: Escatologia-Utopia). Il 4 giugno 1998 è pervenuto il testo della Respuesta redatta dal R.P. Marciano Vidal, coadiuvato dal Consigliere da lui scelto, e corredata dalla lettera accompagnatoria del Superiore Generale. Esso fu esaminato dalle istanze proprie della Congregazione che, non ritenendolo soddisfacente, offrì a P. Vidal un'ulteriore possibilità di chiarificazione del proprio pensiero sui punti contestati. Il nuovo testo di domande fu sottoposto al giudizio della Sessione Ordinaria del 20 gennaio 1999, che decise di concedere nuovamente all'Autore i tre mesi previsti dalla Ratio Agendi. Tale procedura, unitamente al suddetto testo, fu approvata dal Santo Padre nell'Udienza concessa al Cardinale Prefetto il 5 febbraio 1999. La nuova documentazione e la relativa lettera accompagnatoria furono consegnate al Superiore Generale dei Redentoristi in un incontro presso il Dicastero (7 giugno 1999). In detta occasione furono comunicati l'esito dell'esame della precedente Respuesta e la decisione della Congregazione per la Dottrina della Fede di riformulare, in via eccezionale, le questioni discusse in modo da ottenere risposte più puntuali e precise. Inoltre, mentre veniva manifestata la viva speranza che P. Vidal comprendesse questa ulteriore possibilità offertagli come un invito ad una riflessione più approfondita per il bene suo e della Chiesa, in nome della quale svolge il suo servizio di docenza teologica, si decise che le risposte di P. Vidal sarebbero dovute pervenire alla Congregazione per la Dottrina della Fede in forma personale, inequivocabile e succinta entro il 30 settembre successivo. Informato del nuovo passo intrapreso, P. Vidal, tramite il proprio Ordinario, diede assicurazione che si sarebbe attenuto alle richieste avanzate dalla Congregazione. In data 28 settembre 1999 il Superiore Generale ha consegnato personalmente al Cardinale Prefetto il testo della Respuesta a las « Preguntas dirigidas al Rev. P. Marciano Vidal C.Ss.R. », unitamente al proprio parere personale. Il testo della seconda Respuesta è stato quindi sottoposto al giudizio delle istanze proprie della Congregazione, secondo quanto stabilito dalla Ratio Agendi. Il 10 novembre 1999 la Sessione Ordinaria della Congregazione, sulla base di tutte le fasi dell'esame dei testi e dell'intera documentazione prodotta, ritenne conclusa la procedura eccezionale adottata. La Congregazione per la Dottrina della Fede, prendendo atto con soddisfazione del fatto che l'Auto- Congregatio pro Doctrina Fidei 547 re aveva manifestato la sua disponibilità a correggere le ambiguità riguardanti la procreazione artificiale etcrologa, l'aborto terapeutico ed eugenesico e le leggi sull'aborto, e dichiarato la propria adesione al Magistero negli aspetti dottrinali contestati, senza però proporre modificazioni concrete e sostanziali circa le altre posizioni contenute nella Contestazione, ritenne necessario che si redigesse il testo di una Notificazione. Questa avrebbe dovuto essere presentata a P. Vidal nel contesto di un colloquio, mirato ad ottenere il riconoscimento esplicito degli errori e delle ambiguità riscontrati, e a verificare, secondo i principi confessati dall'Autore stesso, l'assenso alla rielaborazione dei propri libri, secondo le modalità stabilite dalla Congregazione. Inoltre, il testo della Notificazione, completato con le integrazioni attestanti l'esito dell'incontro ed approvato dalla Sessione Ordinaria, doveva essere in seguito pubblicato. Queste decisioni furono confermate dal Santo Padre nell'Udienza concessa all'Eccmo Segretario il 12 novembre 1999. Il 2 giugno 2000 è avvenuto il previsto incontro, al quale hanno partecipato l'Em.mo Cardinale Prefetto, l'Ecc.mo Segretario, S.E. Mons. Antonio Cañizares Llovera, Arcivescovo di Granada e Membro della Congregazione, in rappresentanza della Conferenza episcopale Spagnola, ed alcuni Delegati nominati dal Dicastero; il R.P. Vidal era accompagnato dal R.P. Joseph William Tobin e dal R.P. Joseph Pfab, C.Ss.R., già Superiore Generale e Consigliere scelto per l'occasione. In seguito alla formalizzazione della Notificazione e ad un sereno e proficuo colloquio in merito sia alle questioni prettamente dottrinali sia ai prescritti adempimenti procedurali, il R.P. Marciano Vidal ha accettato il giudizio dottrinale formulato dalla Congregazione per la Dottrina della Fede nonché l'impegno formale a rielaborare i propri scritti, secondo le modalità stabilite. Informati dell'esito positivo dell'incontro, gli Em.mi ed Ecc.mi Padri della Sessione Ordinaria, rispettivamente del 14 giugno 2000 e del 7 febbraio corrente, hanno preso atto con soddisfazione della adesione del R.P. Vidal ed hanno comunque confermato la procedura prevista, e cioè la pubblicazione della presente Notificazione. Decidevano, inoltre, che le edizioni de Moral de actitudes (compreso anche il volume sulla morale sociale), del Diccionario de ética teològica, de La propuesta moral de Juan Pablo II e del- le rispettive traduzioni in altre lingue anteriori alla data della Notificazione stessa non possono essere adottate per la formazione teologica, e che l'Autore rielaborasse, in particolare, Moral de actitudes, sotto la supervisione della Commissione Dottrinale della Conferenza episcopale Spagnola. Il testo della Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 548 presente Notificazione con le relative clausole, tramite il Superiore Generale, è stato trasmesso al R.P. Vidal, che lo ha accettato apponendovi la propria firma. Questa risoluzione, che non intende giudicare la persona dell'Autore, la sua intenzione né la totalità della sua opera e del suo ministero teologico, ma soltanto gli scritti presi in esame, è volta a tutelare il bene presente e futuro dei fedeli, dei pastori e dei professori di teologia morale, soprattutto di quanti si sono formati secondo la teologia dell'Autore o che comunque si riconoscono nelle stesse prospettive teologico-morali, affinché essi si allontanino dagli errori o lacune nei quali sono stati formati o persistono tuttora, nonché dalle conseguenze pratiche che tali posizioni hanno in ambito pastorale e ministeriale. NOTA DOTTRINALE 1. Valutazione generale Moral de actitudes è diviso in tre volumi. Il primo è dedicato alla morale fondamentale. Il secondo è diviso in due tomi, dedicati rispettivamente alla morale della persona e della bioetica teologica e alla morale dell'amore e della sessualità. Il terzo volume si occupa della morale sociale. Il Diccionario de ética teològica offre uno studio più conciso, ma sufficientemente particolareggiato, dei principali concetti e temi della morale cristiana. 1 2 3 4 5 1 Moral de actitudes, I. Moral fundamental, Editorial PS, Madrid 1990, 8a ed. (ampliada y refundida en su totalidad) 902 pp. [trad. it. Manuale di etica teologica, I. Morale fondamen- tale, Cittadella Editrice, Assisi 1994, 958 pp.] (in seguito citato Ma I, secondo la versione italiana seguita dalla corrispondente versione spagnola, indicata mediante il segno =). 2 Moral de actitudes, II-la. Moral de la persona y bioética teológica, Editorial PS, Madrid 1991, 8a ed., 797 pp. [trad. it. Manuale di etica teologica, II-la. Morale della persona e bioetica teologica, Cittadella Editrice, Assisi 1995, 896 pp.] (in seguito citato Ma II/l, secondo la versione italiana seguita dalla corrispondente versione spagnola, indicata mediante il segno = ). 3 Moral de actitudes, II-2a. Moral del amor y de la sexualidad, Editorial PS, Madrid 1991, 8a ed., 662 pp. [trad. it. Manuale di etica teologica, II-2a Morale dell'amore e della sessualità, Cittadella Editrice, Assisi 1996, 748 pp..] (in seguito citato Ma II/2, secondo la versione italiana seguita dalla corrispondente versione spagnola, indicata mediante il segno =). 4 Moral de actitudes, III. Moral social, Editorial PS, Madrid 1995, 8a ed., 10Ì5 pp. [trad. it. Manuale di etica teologica, III Morale sociale, Cittadella Editrice, Assisi 1997, 1123 pp.] (in seguito citato Ma III, secondo la versione italiana seguita dalla corrispondente versione spagnola, indicata mediante il segno =). Diccionario de ética teològica, Editorial Verbo Divino, Estella (Navarra) 1991, 649 pp. (in seguito citato Det). 5 Congregatio pro Doctrina Fidei 549 In Moral de actitudes si avverte la preoccupazione pastorale per un dialogo con «l'uomo autonomo, secolare e concreto ». Questo scopo viene perseguito attraverso un atteggiamento di benignità e comprensione, attento al carattere graduale e progressivo della vita e dell'educazione morale, e mediante la ricerca di una mediazione che tenti di attenuare posizioni considerate estreme, tenendo presenti i dati offerti dalle scienze umane e da diversi orientamenti culturali attuali. Però tale lodevole preoccupazione spesso non raggiunge lo scopo inteso, perché prende il sopravvento su aspetti che sono essenziali e costitutivi per una integrale presentazione della dottrina morale della Chiesa; in modo particolare: l'impiego di una corretta metodologia teologica, l'adeguata definizione della moralità oggettiva delle azioni, la precisione del linguaggio e la completezza delle argomentazioni. Come afferma l'Autore, Moral de actitudes è costruito sulla « opzione per il paradigma di "autonomia teonoma" reinterpretato daH'"etica di liberazione" ». Egli si propone di operare una personale revisione di questo paradigma, ma non riesce ad evitare alcuni degli errori legati al modello scelto, che sostanzialmente corrispondono a quelli segnalati dall'Enciclica Veritatis splendor} Non si considera infatti che, pur nella loro distinzione, fede e ragione hanno una sorgente e un fine comuni, e quindi che esse non si rapportano a vicenda solo per delimitare in modo sempre esclusivo ed escludente i loro ambiti di competenza, oppure per estenderli l'una a discapito dell'altra in un'ottica di emancipazione. La « "ratio" normativa » non si concepisce come qualcosa che sta tra l'uomo e Dio come un anello che li unisce, ma piuttosto come un diaframma che si frappone tra l'uomo e Dio, e perciò non risulta più possibile porre nella « Sapienza divina » il fondamento ontologico (e perciò oggettivo) della competenza morale che ogni uomo indubbiamente possiede, con la conseguenza di non ammettere che la ragione morale possa essere « illuminata dalla rivelazione divina e dalla fede ». Perciò l'Autore ripete più volte una delle affermazioni determinanti dell'impostazione dell'opera: « Il proprio e lo specifico dell'ethos cristiano 6 7 9 10 11 12 6 7 8 Ma I, p. = 147-148 = 139, 222-226 2 6 0 ; cfr, Ma I, pp.. 2 7 6 - 3 0 1 2 6 6 ; cfr, Ma I, pp. = 260-284. Cfr.. Giovanni Paolo II, Lett. Enc. Veritatis splendor 3 6 - 3 7 : AAS 9 283 Ma I, p. 2 7 6 = 85 (1993) Ma I, p, (6 = 211-215. agosto 1993), 224 = 213. 10 Cfr, S. TOMMASO D'AQUINO, Summa Theologiae, I-II, q. 1 0 0 , a. 2, c. 11 Cfr., Lett. Enc, Veritatis splendor, nn 3 6 , 4 2 - 4 5 : AAS 8 5 ( 1 9 9 3 ) Lett. Enc, Veritatis splendor, n. 4 4 : AAS 8 5 ( 1 9 9 3 ) 1 1 6 8 - 1 1 6 9 12 specialmente nn. 1162-1163. 1162-1163. 1166-1169, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 550 non va cercato nell'ordine dei contenuti concreti dell'impegno morale », ma «nell'ordine della cosmovisione che accompagna» quei contenuti. Solo sullo sfondo di tali affermazioni si deve capire — come precisa l'Autore — che cosa significa « il riferimento a Gesù di Nazaret in quanto orizzonte o nuovo ambito di comprensione e di esperienza vissuta della realtà », oppure in che senso si sostiene che la fede offre un « influsso », un « contesto », un « orientamento », un « nuovo ambito di riferimento » e una « dimensione ». E anche se l'Autore afferma occasionalmente che « la norma decisiva dell'etica cristiana è Cristo » e che « non c'è altra norma per il cristiano che l'evento Gesù di Nazaret », tuttavia il suo tentativo di fondazione cristologica non riesce a concedere normatività etica concreta alla rivelazione di Dio in Cristo. La fondazione cristologica dell'etica viene ammessa in quanto « ridimensiona la normativa intramondana del personalismo di alterità politica ». 13 u 15 16 17 18 19 20 L'etica cristiana che ne risulta è « un'etica influenzata dalla fede », ma si tratta di un influsso debole, perché si giustappone di fatto ad una razionalità secolarizzata tutta progettata su un piano orizzontale. Pertanto, in Moral de actitudes non è sufficientemente messa in rilievo la dimensione verticale ascendente della vita morale cristiana, e i grandi temi cristiani quali la redenzione, la croce, la grazia, le virtù teologali, la preghiera, le beatitudini, la risurrezione, il giudizio, la vita eterna, oltre ad essere poco presenti, sono quasi ininfluenti sulla presentazione dei contenuti morali. Consequenziale al modello morale assunto è l'attribuzione di un ruolo insufficiente alla Tradizione e al Magistero morale della Chiesa, che vengono 13 Ma I, p, 214 = 203; la stessa affermazione si ritrova in Ma II/l, pp. 140 = 131 e 148 = 139; Ma III, pp. 107-108 = 99-100 e in Ma I, p. 103 = 99 con riferimento alla Sacra Scrittura; si confronti il tutto con Lett. Enc Veritatis splendor, n. 37: AAS 85 (1993) 1163: « Si è giunti conseguentemente al punto di negare l'esistenza, nella rivelazione divina, di un contenuto morale specifico e determinato, universalmente valido e permanente: la Parola di Dio si limiterebbe a proporre un'esortazione, una generica parenesi, che poi solo la ragione autonoma avrebbe il compito di riempire di determinazioni normative veramente "oggettive", ossia adeguate alla situazione storica ». Ma I, p 214 = 203-204. Ma I, pp. 202-203 = 192-193. Ma I, p. 291 = 274. Ma I, p. 476 = 452., Cfr Ma I, pp. 285-287 = 268-270, Ma I, p 291 = 275 Ma I, pp. 202-203 = 192, 14 15 16 17 18 19 20 Congregatio pro Doctrina Fidei 551 21 filtrati attraverso le frequenti « opzioni » e « preferenze » dell'Autore. Dal commento all'Enciclica Veritatis splendor, in modo particolare, si evince la concezione manchevole della competenza morale del Magistero ecclesiastico. L'Autore, pur informando i lettori sulla dottrina ecclesiale, si allontana criticamente da essa nella soluzione data a diversi problemi di morale speciale, come si vedrà di seguito. 22 Si deve considerare, infine, la tendenza ad utilizzare il metodo del conflitto di valori o di beni nello studio dei diversi problemi etici, nonché il ruolo svolto dai riferimenti al livello ontico o pre-morale. Forme che conducono a ridurre alcuni problemi teoretici e pratici, quali il rapporto tra libertà e verità, tra coscienza e legge, tra opzione fondamentale e scelte concrete, che non possono essere risolti positivamente per la mancata coerente presa di posizione dell'Autore. Sul piano pratico, egli non accetta la dottrina tradizionale sulle azioni intrinsecamente cattive e sul valore assoluto delle norme che vietano tali azioni. 23 2. Questioni particolari L'Autore ritiene che i metodi intercettivi, vale a dire quelli che agiscono dopo la fecondazione e prima dell'impianto, non sono abortivi. Generalmente non si possono considerare come procedimenti moralmente leciti per controllare la natalità, tuttavia sono moralmente accettabili « in situazioni di notevole gravità, quando è impossibile ricorrere ad altri mezzi ». L'Autore applica questo stesso criterio di giudizio alla sterilizzazione, affermando che in alcune situazioni esso non pone difficoltà morale, « dato che l'intenzione 24 25 21 Cfr. per esempio Ma I, pp. II/l, pp. 4 3 4 - 4 3 7 = 276 = 260; 837-839 = 789-790; 872 = 816; 904 = 848; 400-403; 550-551 = 497; 660-661 = 5 9 7 ; Ma II/2, pp, 202 = Ma 189; 2 0 4 = 191; 3 1 1 = 263; 3 1 2 = 264; 553 = 495 22 Cfr II, Cost. dogm Lumen gentium, n Istr. Donum veritatis ( 2 4 maggio 1 9 9 0 ) , n, CONC. VATICANO 2 5 ; CONGREGAZIONE PER LA DOT- AAS 8 2 ( 1 9 9 0 ) 1 5 5 7 . Al riguardo, si veda: La propuesta moral de Juan Pablo II. Comentario teológico-moral de la encíclica Veritatis splendor, PPC, Madrid 1 9 9 4 , ed in particolare specialmente pp. 2 4 - 2 6 ; 2 9 ; 5 4 ; 7 6 TRINA DELLA FEDE, 78; 82; 89-90; 94-95; 98; 102; 116; 120; 130-131; 136; 167 80; 154 = 145; Det, 16: Si veda anche Ma I, pp. Editrice, Assisi 1 9 9 4 , 1 4 2 - 1 4 5 steriori all'edizione spagnola e quindi compaiono soltanto nell'edizione italiana). Cfr, per esempio Ma I, p. 4 9 2 = 4 6 8 , Ma I I / 2 , p, 6 5 1 = 5 7 4 , Ma I I / 2 , p, 6 5 1 = 5 7 4 , 23 24 25 82-83 = Manuale di etica teologica, I Morale fondamentale, Cittadella (queste pagine, riservate all'enciclica Veritatis splendor, sono po- 362-365; Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 552 26 è quella di realizzare in modo responsabile un valore umano ». In entrambi i casi si tratta di giudizi contrari alla dottrina della Chiesa. L'Autore sostiene che la dottrina della Chiesa sull'omosessualità possiede una certa coerenza, però non gode di un sufficiente fondamento biblico e risente di importanti condizionamenti ed ambiguità. In essa si riscontrano i difetti presenti « in tutto l'edificio storico dell'etica sessuale cristiana ». Nella valutazione morale dell'omosessualità — aggiunge l'Autore — si deve « adottare un atteggiamento di provvisorietà » e dopo « si deve formulare in chiave di ricerca e di apertura ». Per l'omosessuale irreversibile un giudizio cristiano coerente « non passa necessariamente attraverso l'unica via di uscita di una morale rigida: passaggio all'eterosessualità o astinenza totale ». Tali giudizi morali non sono compatibili con la dottrina cattolica, secondo la quale esiste una valutazione precisa e ferma sulla moralità oggettiva delle relazioni sessuali tra persone dello stesso sesso. Il grado di imputabilità morale soggettiva che tali relazioni possono avere in ogni caso singolo è una questione che qui non è in discussione. 27 28 29 30 31 32 33 34 L'Autore sostiene che non è stata provata la « gravità ex toto genere suo della masturbazione ». Alcune condizioni personali sono in realtà elementi oggettivi di questo comportamento e pertanto « non è corretto fare "astrazione oggettiva" dai condizionamenti personali e fare una valutazione universalmente valida a partire dal punto di vista oggettivo ». « Non ogni 35 36 26 Ma I I / l , p, 714 = 6 4 1 ; cfr. anche Ma I I / 2 , p. 652 = 575, dove la sterilizzazione viene considerata come una « soluzione adeguata » per alcuni casi, e Det, p 225, dove si afferma che in alcune occasioni la sterilizzazione sarà 1'« único método aconsejable ». Cfr Congregazione per la Dottrina della Fede, Dich. De abortu procurato (18 novembre 1974), nn. 12-13: AAS 66 (1974) 737-739; GIOVANNI PAOLO I I , Lett. Enc. Evangelium vitae (25 marzo 1995), n. 58: AAS 87 (1995) 466-467. Riguardo alla sterilizzazione, cfr. Paolo V I , Lett. Enc. Humanae vitae (25 luglio 1968), n. 14: AAS 60 (1968) 490-491 e le fonti ivi citate; Congregazione per la Dottrina della Fede, Risp. Circa sterilizationem in nosocomiis catholicis (13 marzo 1975): AAS 68 (1976) 738-740; Catechismo della Chiesa Cattolica, n. 2399. Cfr Ma I I / 2 , pp. 314-315 = 266-267. Cfr. Ma I I / 2 , p. 315 = 267. Cfr. Ma I I / 2 , p.. 316 = 268; inoltre Det, pp 294-295. Ma I I / 2 , p. 316 = 268; cfr. pp. 316-318 = 268-270. Ma n/2, p. 330 =281-282. Ma I I / 2 , p. 332 = 283 Cfr. Rm 1, 24-27; 1 Cor 6, 10; 1 Tm 1, 10; CONGREGAZIONE PER LA DOTTRINA DELLA FEDE, Dich, Persona humana (29 dicembre 1975), n. 8: AAS 68 (1976) 84-85; Lett. Homosexualitatis 27 28 29 30 31 32 33 34 problema (1 ottobre 1986), nn,, 3-8: AAS 79 (1987) 544-548; Catechismo delia Chiesa Cattolica, nn 2357-2359 2396. Ma n/2, p. 374 = 324, Ma II/2, p, 381 = 330; cfr. anche Det, p. 45 35 36 Congregatio pro Doctrina Fidei 553 37 atto di masturbazione è "materia oggettivamente grave" ». Non sarebbe corretto il giudizio della morale cattolica, secondo la quale gli atti di autoerotismo sono oggettivamente azioni intrinsecamente cattive. Per quanto concerne la procreazione responsabile, l'Autore afferma che nessuno dei metodi attuali per la regolazione delle nascite è buono sotto tutti gli aspetti. « E incoerente e rischioso far propendere la valutazione morale per un metodo determinato ». Benché al Magistero della Chiesa spetti orientare positivamente e negativamente l'uso delle diverse soluzioni concrete, se venissero a crearsi conflitti di coscienza, « continuerà a essere valido il principio basilare dell'inviolabilità della coscienza morale ». Ma anche prescindendo da queste situazioni conflittuali, « l'utilizzazione morale dei metodi strettamente anticoncezionali deve essere oggetto di discernimento responsabile dei coniugi ». Fra i diversi criteri offerti dall'Autore per orientare tale discernimento, non viene annoverato il valore oggettivo e vincolante della norma morale contenuta nell'enciclica Humanae vitae e nei documenti del Magistero pontificio precedente e susseguente. 38 39 40 41 42 43 44 45 46 Sulla fecondazione in vitro omologa, l'Autore si allontana dalla dottrina ecclesiale. « Per quanto riguarda la fecondazione pienamente intraconiugale («caso semplice»), riteniamo che non può essere rifiutata... ». Neutralizzando per quanto possibile la probabilità di rischi per il nascituro, essendoci una ragionevole proporzione tra i fallimenti e il successo fondatamente sperato, e sempre rispettando la condizione umana dell'embrione, « la fecondazione artificiale omologa non può essere dichiarata come immorale in linea di principio ». 47 48 49 37 Ma I I / 2 , p. 3 8 2 = 3 3 2 . Cfr. Dich. Persona humana, n. 9 : AAS 6 8 ( 1 9 7 6 ) 8 5 - 8 7 ; Catechismo della Chiesa Cattolica, n. 2 3 5 2 . Cfr. anche Leone IX, Lett Ad splendidum nitentis, anno 1 0 5 4 : DH 6 8 7 - 6 8 8 . Ma I I / 2 , p 6 5 3 = 5 7 6 Cfr. Ma II/2, p. 6 5 3 = 5 7 6 . Ma I I / 2 , p 6 5 3 = 5 7 6 Ma II/2, p. 6 5 3 = 5 7 6 . 38 39 40 41 42 43 Cfr Ma II/2, pp. 653-654 =576-577. 44 Cfr. Lett, Enc. Humanae vitae, nn. 1 1 - 1 4 : AAS 6 0 ( 1 9 6 8 ) 4 8 8 - 4 9 1 . Cfr. le fonti elencate in Lett. Enc. Humanae vitae, n. 1 4 : AAS 6 0 ( 1 9 6 8 ) 4 9 0 - 4 9 1 . Cfr. GIOVANNI PAOLO II, Esort. Apost. Familiaris consortio ( 2 2 novembre 1 9 8 1 ) , n,. 3 2 : AAS 7 4 ( 1 9 8 2 ) 1 1 8 - 1 2 0 ; Catechismo delia Chiesa Cattolica, nn. 2 3 7 0 e 2 3 9 9 . Cfr. anche Ma 45 46 II/2, pp. 4 7 648-650 = 571-573. CONGREGAZIONE PER LA DOTTRINA DELLA FEDE, II, B , 5 : AAS 8 0 ( 1 9 8 8 ) 48 49 Ma II/l, p. Ma II/l, p. 38 - A.A..S. 92-94 6 6 0 = 597, 661 = 597. Istr. Donum vitae (22 febbraio 1987), n. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 554 Anche su altri problemi di morale speciale, Moral de actitudes contiene giudizi ambigui. Così, per esempio, riguardo al ricorso all'inseminazione artificiale fra coniugi con sperma di un donatore, come alla fecondazione in vitro eterologa e all'aborto. L'Autore afferma giustamente l'immoralità globale dell'aborto, ma, per quanto riguarda l'aborto terapeutico, la sua posizione è ambigua: sostenendo la possibilità di alcuni interventi medici in alcuni casi molto diffìcili, non si capisce se intende riferirsi a ciò che tradizionalmente veniva chiamato « aborto indiretto », o se invece viene ammessa la liceità di interventi che non rientrano nella categoria tradizionale testé citata. Altrettanto ambiguo è quanto si dice sull'aborto eugenetico. Sulle leggi riguardanti l'aborto, l'Autore afferma giustamente che non si può considerare la pratica dell'aborto come il contenuto di un diritto individuale, tuttavia in seguito afferma che « non ogni liberalizzazione giuridica [dell'aborto] è contraria in modo frontale nei riguardi dell'etica». L'Autore sembra riferirsi alle leggi che stabiliscono una certa depenalizzazione dell'aborto. Tuttavia, dato che esistono diversi tipi di depenalizzazione dell'aborto, alcuni dei quali sono in pratica una legalizzazione e gli altri comunque non risultano accettabili per la dottrina cattolica, e dal momento che il contesto non è sufficientemente chiaro, al lettore non è data la possibilità di determinare che tipo di leggi di depenalizzazione dell'aborto vengono considerate « non contrarie in modo frontale nei riguardi dell'etica ». La Congregazione, prendendo atto con soddisfazione dei passi già fatti dall'Autore e della sua disponibilità a seguire i testi magisteriali, ha fiducia che, dalla sua collaborazione con la Commissione Dottrinale della Conferenza episcopale Spagnola, risulterà un manuale adatto per la formazione degli studenti in teologia morale. La Congregazione, con questa Notificazione, desidera anche incoraggiare i teologi moralisti a proseguire il cammino di rinnovamento della teologia morale, in particolare nell'approfondimento della morale fondamentale e nell'uso rigoroso del metodo teologico-morale, secondo gli in50 51 52 53 54 55 56 57 50 51 52 Cfr. Ma II/l, p 649 = 586 e DET, p. 315. Cfr Ma II/l, p. 660 = 597 Cfr. Ma II/l, p. 437 = 403. 53 Cfr. Ma II/l, pp., 437-438 = 403, 54 Cfr Ma II/l, p 454 - 412. 56 Ma II/l, p 454 = 412 Cfr Ma II/l, pp 442 444 = 408 56 57 Cfr Dich. De abortu procurato, nn, 19-23: AAS 66 (1974) 742-744; Lett. Enc. Evangelium vitae, nn.. 71-74: AAS 87 (1995) 483-488, Congregatio de Causus Sanctorum 555 segnamenti dell'Enciclica Veritatis splendor e con il vero senso di responsabilità ecclesiale. Il Sommo Pontefice Giovanni Paolo II, nel corso dell'Udienza accordata al sottoscritto Cardinale Prefetto il 9 febbraio 2001, alla luce degli ulteriori sviluppi, ha confermato la Sua approvazione alla presente Notificazione, decisa nella Sessione Ordinaria di questa Congregazione, e ne ha ordinato la pubblicazione. Roma, dalla sede della Congregazione per la Dottrina della Fede, il 22 febbraio 2001, nella Festa della Cattedra di San Pietro, Apostolo. 83 JOSEPH card. RATZINGER, Prefetto & Tarcisio Bertone, S.D.B. Arcivescovo em. di Vercelli Segretario CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM VALENTINA Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servarum Dei Rosariae a Soano (in saec.: Petrae Mariae Victoriae Quintana Argos) et II Sociarum Sororum Professami» Congregationis Tertiariarum Capuccinarum a Sacra Familia (f 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Iesus autem dicebat: Pater, dimitte illis, non enim sciunt quid faciunt » (Lc 23, 34). In multis christianis qui gratiam acceperunt amorem suum et fidelitatem Christo testificandi sui sanguinis effusione sine ulla dubitatione commemorandae sunt Rosaria a Soano, Seraphina ab Ochovi et Francisca Xaverius a Rafelbuñol, Tertiariae Capuccinae a Sacra Familia. Earum Congregatio, quae instituta est anno 1885 a Venerabili Servo Dei Aloisio Amigó Ferrer, O.F.M. Capuccinorum, Episcopo Segobricensi, suum explicat ministerium in valetudinariis, in orphanotrophiis, in Missionibus et in scholis iuvenibus emendandis et corrigendis. Hae Servae Dei, quae tranquillae suum apostolatum exsequebantur, cum in Hispania exorta est persecutio religiosa anno 1936, a coenobio oppi- 556 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale di Masamagrell (in provincia Valentina siti) expulsae sunt et aliquot post diebus sunt ad martyrium ductae. Harum fortissimarum fidei feminarum animus nos monet de animo ostenso priscis christianismi temporibus a Sanctis Martyribus Carthaginiensibus; quorum unus, Sanctus Satur, antequam occideretur, a milite Pudente anulum petiit, quem induebat; illum obtentum suoque sanguine madefactum ei restituit tamquam suam hereditatem memoriamque martyrii sui. Similiter una de Servis Dei nescimus utrum Soror Rosaria fuerit an Soror Seraphina — in loco martyrii se anulo virginis consecratae exuit hisque verbis: « Accipe, serva eum signum veniae meae », illum in manibus deposuit eius, qui erat illam occisurus. Paulo post duae Religiosae, ignoscentes, ceciderunt plumbeis glandibus transfossae. Hae sunt tres Sorores Tertiariae Capuccinae, quae supremum dederunt testimonium caritatis, illi aperto actu veniae subscribentes. 1. Soror Rosaria (Petra Maria Victoria Quintana Argos), orta est in parvo pago Cantábrico Soano, in Hispania, die 13 mensis Maii anno 1866 estque biduo post baptizata. Capuccinis loci Montehano familiariter usa, ubi suum habebat spiritus moderatorem, vocationem ad vitam consecratam animadvertit. Viginti tres annos nata Valentiam migravit et inter Sorores Tertiarias Capuccinas a Sacra Familia intra vit. Die 14 mensis Maii anno 1891 vota temporanea fecit et post quinque annos perpetua. Mulier magnae laudis antistita fuit communitatis locorum Altura, Masamagrell, M eliana et Ollería; postea magistra fuit novitiarum, consultrix generalis atque deinde antistita generalis suae Congregationis per duo sexennia (1914-1926), dies suos conficiens cum muneribus consultricis et vicariae generalis. Cum hoc munere fungebatur persecutio religiosa ei supervenit in domo novitiatus in oppido Masamagrell. E domo religiosa depulsa, misericors refugium invenit in domibus privatis. Inventa, est vi a refugio abducta et translata ad syndicatum loci Puzol. Biduo post interfecta est apud Maciam. Commemoratur tamquam mulier optima, benefica et liberalis; ferventi deprecatione eminuit, vitae austeritate, humilitate, paupertate et spiritu franciscano. 2. Soror Seraphina (Emmanuela Iusta Fernández Ibero), in oppido Ochovi nata est die 6 mensis Augusti anno 1872, paenultima ex octo fratribus, quorum quattuor vestem franciscanam sibi induerant. Ludum frequentavit in loco ubi nata est, et quindecim annorum puella ingressa est Congregatio de Causus Sanctorum 557 Institutum Tertiariarum Capuccinarum a Sacra Familia. Die 14 mensis Maii anno 1891 vota religiosa temporaria suscepit et post quinque annos vota perpetua. Anno 1902 electa est consultrix generalis; ad quod officium rursus electa est in quinque capitulis generalibus subsequentibus. Hoc munus conciliavit muneri antistitae fraternitatum Segobricensis, oppidorum Masamagrell, Altura, Ollería, Curcaixent, Seminarii Valentini, iterum oppidi Masamagrell, ubi ei supervenit contra Ecclesiam persecutio. Die 26 mensis Iulii anno 1936 Religiosae debuerunt suam domum religiosam relinquere. Ultima id fecit, cum Sorore sodali Rosaría, Soror Seraphina, antistita fraternitatis. Die 21 mensis Augusti comprehensa est et una cum sodali Rosaria a Soano, ducta ad Consilium loci Puzol. Et primis horis diei 23 martyrium subiit ex clamans: « Vivat Christus Rex ». Soror Seraphina indolis erat seriae, firmae, sincerae; non deverticula quaerens neque ambigua. Sciebat mores interdum rigidos humilitate repensare. Multum inquirebat in se; benevola erat et humilis, fervida, laboris studiosa et exemplaris in muneribus suis explendis religiosis. 3. Soror Francisca Xaverius (Maria Fenollosa Alcaina), nata est in oppido Rafelbuñol (in provincia Valentina posito) die 24 mensis Maii anno 1901. Primogenita fuit ex duodecim filiis parentum ad Tertium Ordinem Sancti Francisci pertinentium. Spiritaliter recta a Capuccinis oppidi Masamagrell, vocationem religiosam animadvertit. Anno 1921 ingressa est Institutum Tertiariarum Capuccinarum a Sacra Familia. Die 11 mensis Maii anno 1922 novitiatum iniit. Biennio post, eodem die, vota temporanea fecit et, anno 1928, perpetua. Breve vitae suae religiosae tempus degit in fraternitatibus locorum Altura, M eliana, Benaguacil et Masamagrell, ubi persecutio eam prehendit. Die 20 mensis Iulii anno 1936 syndicus loci praecepit ut coenobium relinqueretur. Dei Serva refugium invenit in domo paterna. Die 27 mensis Septembris subsequentis, sacro Virginis a Miraculo Patronae oppidi, occisa est apud coemeterium loci Gilet (in provincia Valentina siti). « Deus vobis ignoscat, sicut ego vobis ignosco », eam audivit dicentem qui erat eandem confecturus. Serva Dei commemoratur tamquam religiosa hilaris, festiva, bona, sociabilis erga vulgus et puellulas. Musicae studebat atque cymbalo personabat. Optime canebat et voce cum suavi. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 558 Postquam tres Servae Dei martyrium subierunt, fideles, earum familiares et Sorores sodales eas fidei martyres habuerunt. Martyrii fama hodie quoque perdurat, praesertim in nationibus ubi Tertiariae Capuccinae a Sacra Familia operantur. Inquisitio dioecesana, annis 1990-1993 celebrata apud Curiam Archiepiscopalem Valentinam, probata est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 7 mensis Maii anno 1994 promulgato. Apparata Positione super martyrio, disceptatum est an Servarum Dei mors esset verum martyrium ducenda. Die 14 mensis Maii anno 1999, exitu cum prospero, actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres Cardinales deinde et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 5 mensis Decembris habita anno 2000, audita Ponentis Causae relatione, Excellentissimi Domini Iosephi Sebastiani Laboa, Archiepiscopi titularis Zaraïteni, fassi sunt Sororem Rosariam a Soano et duas Socias in odium fidei interfectas esse atque mortem oppetivisse ut fidei in Deum et fidelitatis erga Ecclesiam testimonium darent. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servarum Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus Beatissimus Pater declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servarum Dei Rosariae a Soano (in saec.: Petrae Mariae Victoriae Quintana Argos) et II Sociarum, Sororum Professarum Congregationis Tertiariarum Capuccinarum a Sacra Familia, anno 1936 interfectarum, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio pro Episcopis 559 CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S SANCTI PAULI IN BRASILIA - APPARITIOPOLITANAE De provinciarum ecclesiasticarum nova conformatione DECRETUM Ad communem pastoralem actionem Ecclesiarum in territorio civilis autonomiae vulgo « Vale do Paraíba » dictae adstantium sane promovendam, Sacrorum Antistes dioecesis Caraguatatubensis, Exc.mus R.P. Ferdinandus Mason, O.F.M.Conv., ab Apostolica Sede postulavit ut Ecclesia cui praeest, hactenus ad Metropolitanam Ecclesiam Sancti Pauli in Brasilia spectans, dioecesibus provinciae ecclesiasticae Apparitiopolitanae aggregaretur. Congregatio pro Episcopis, auditis quorum interest Episcopis et praehabito favorabili voto Conferentiae Episcoporum Brasiliae et Exc.mi P.D. Alpini Rapisarda, Archiepiscopi titularis Cannensis et in Brasilia Apostolici Nuntii, porrectis precibus benigne annuendum censuit. Quapropter, eadem Congregatio, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia PP.Il, tributarum, praesenti decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, statuit ut dioecesis Caraguatatubensis, a provincia ecclesiastica Sancti Pauli in Brasilia distracta, provinciae ecclesiasticae Apparitiopolitanae aggregetur et iuri metropolitano Archiepiscopi Apparitiopolitani ad normam iuris subiciatur. Ad haec perficienda, Congregatio pro Episcopis deputat memoratum Exc.mum Apostolicum Nuntium, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates - etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, - onere imposito ad Congregationem pro Episcopis remittendi, quam primum, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis die 26 mensis Ianuarii anno 2001. IOANNES B. card. RE, Praefectus £8 Franciscus Monterisi, a Secretis. L. © S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 781 ¡2000 560 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 3 Maii 2001. — Ordinariatui Militari in Lusitania, Exc.mum P.D. Ianuarium Torgal Mendes Ferreira, hactenus Episcopum titularem Gaudiabensem et Auxiliarem eiusdem Ordinariatus Castrensis. die 15 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Girardotensi, Exc.mum P.D. Electorem Iulium López Hurtado, S.D.B., hactenus Episcopum Granadensem in Columbia. die 20 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Fuldensi Exc.mum P.D. Henricum Iosephum Algermissen, hactenus Episcopum titularem Labicanum et Auxiliarem archidioecesis Paderbornensis. die 22 Iunii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Lamasbensi, R.D. Vincentium M. Rizzotto e clero dioecesis Galvestoniensis-Houstoniensis, ibique Vicarium generalem atque paroeciae Sanctae Caeciliae curionem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Metropolitanae Ecclesiae Melburnensi Exc.mum P.D. Dionysium Iacobum Hart, hactenus Episcopum titularem Vagadensem et Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 23 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Sancti Bonifacii, R.D. Aemilium Goulet, Societatis Presbyterorum a S. Sulpitio sodalem, atque rectorem Collegii Canadensis de Urbe. die 25 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Urgellensi Coadiutorem Exc.mum P.D. Ioannem Henricum Vives Sicilia, hactenus Episcopum titularem Nonensem et Auxiliarem archidioecesis Barcinonensis. die 26 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Petropolitanae in Insula Longa, Exc.mum P.D. Villelmum Franciscum Murphy, hactenus Episcopum titularem Saiensem et Auxiliarem archidioecesis Bostoniensis. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Augustini, R.D. Victorem Benedictum Galeone e clero archidioecesis Baltimorensis, ibique curionem paroeciae Sanctae Agnetis. Congregatio pro Episcopis 561 die 27 Iunii 2001. — Titulari episcopali Ecclesiae Obbensi R.D. Gustavum Rodríguez Vega, e clero archidioecesis Monterreyensis ibique rectorem Seminarii maioris, quem constituit Episcopum Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari Episcopali Ecclesiae Macomadensi R.D. Franciscum Clavel Gil, e clero archidioecesis Mexicanae ibique canonicum cathedralis templi, quem constituit Episcopum Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Garrianensi R.D. Rogerum Esquivel Medina, e clero archidioecesis Mexicanae ibique Vicarium episcopalem, quem constituit Episcopum Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Assavensi R.D. Ionam Guerrero Corona, e clero dioecesis Rivoriensis, hactenus canonicum Basilicae « Nuestra Señora de Guadalupe » in archidioecesi Mexicana, quem constituit Episcopum Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 29 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Sufetanae, R.D. Richardum Gerardum Lennon, e clero archidioecesis Bostoniensis, ibique rectorem Seminarii maioris Sancti Ioannis in oppido vulgo dicto « Brighton », quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Aeliensi, R.D. Valtherum Iacobum Edyvean e clero archidioecesis Bostoniensis, hactenus Congregationis de Institutione Catholica officialem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 6 Iulii. — Titulari Ecclesiae Tulanensi R.D. Henricum Timmerevers, e clero Monasteriensi, hactenus in civitate vulgo « Visbek » curionem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. NOMINATIO Lato decreto a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus PP. II, die 21 m. Iunii a. 2001, Praelatum Militaris suique iuris Ordinis Melitensis "ad triennium" constituit Exc.mum P.D. Angelum Acerbi, Archiep. tit. Zellensem. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 562 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Sabato, 1 9 Maggio 2 0 0 1 , S.E. il Signor FERNANDO ESTRADA RRANO, Ambasciatore del Messico presso la Santa Sede. SE- Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Visita: Martedì, 3 Luglio 2 0 0 1 , S.E. l'On. SILVIO BERLUSCONI Presidente del Consiglio dei Ministri della Repubblica Italiana. Sabato 7 luglio 2001 si è riunita alla presenza del Santo Padre la Congregazione delle Cause dei Santi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 1 giugno 200L S.E. mons. Emil Paul Tscherrig, Arcivescovo tit. di Voli, Nunzio Apostolico in Trinidad e Tobago, Nunzio Apostolico in Saint Kitts and Nevis. 28 » » S.E. mons. Aldo Cavalli, Arcivescovo tit. di Vibo Valentia, » » » S.E. mons. Luigi Gatti, Arcivescovo tit. di Santa Giusta, » » » Mons. Giuseppe De Andrea, Arcivescovo tit. el. di Anzio, Nunzio Apostolico in Cile. Nunzio Apostolico in Libano. Nunzio Apostolico in Kuwait, in Bahrain e in Yemen e Delegato Apostolico per la Penisola Arabica. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 4 giugno 2001. Suor Rita Burley, Superiora Generale delle Ancelle del Sacro Cuore di Gesù, Membro del Pontificio Consiglio « Cor Unum » « ad quinquennium ». Diarium Romanae Curiae 11 giugno 563 2001 P. Robert Maloney, Superiore Generale della Congregazione della Missione (Lazzaristi), Membro della Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica « ad quinquennium ». 1 luglio » P. Federico Lombardi, S.I., Direttore Generale «ad interim» e Segretario del Consiglio d Amministrazione del Centro Televisivo Vaticano. ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: Il Cavalierato di Collare dell'Ordine Piano 3 marzo 2000. Al sig. Rudolf Kirchschläger (Austria) La Gran Croce dell'Ordine Piano 20 » » » settembre » » » 1999. » » » A A A A S.E. S.E. S.E. S.E. il il il il sig. sig. sig. sig. Felipe H. Paolillo (Uruguay) Irawan Abidin (Indonesia) Gustav Ortner (Austria) Carlos Abella y Ramallo (Spagna) A S.E. il sig. Simeon Aké (Costa d'Avorio) » » » » » » A S.E. il sig. Aharon Lopez (Israele) » » » » » » A S.E. il sig. Mohammad Hadi Abdekhoda'i (Iran) A S.E. il sig. César Ivan Feris Iglesias (Repubblica Dominicana) » » » » » » » » » » » » » » » A A A A A S.E. S.E. S.E. S.E. S.E. il il il il il sig. sig. sig. sig. sig. Jürgen Oesterhelt (Germania) Abdelouhab Maalmi (Marocco) Teodor Baconsky (Romania) J. Fernand Tanguay (Canada) Guennadi TJranov (Federazione Russa) 21 gennaio 27 » » » 2000. A S.E. il sig. Jorge Siles Salinas (Bolivia) » » Al sig. Gaetano Gifuni (Italia) A S.E. il sig. Raniero Avogadro (Italia) 13 8 14 marzo aprile agosto » » » A S.E. il sig. Marco Cesar Meira Naslausky (Brasile) A S.E. il sig. Jean Guéguinou (Francia) Al sig. Francesco P. Fulci (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) 16 » ottobre » » » A S.E. il sig. Jul Bushati (Albania) A S.E. il sig. Altan Gii ven (Turchia) » » » » » » A S.E. il sig. José Bernardo Domingos Quiosa (Angola) A S.E. il sig. Husein-Fuad Mustafa Kabazi (Libia) » » » » » » » » » » » » » » » A A A A A » » » A S.E. il sig. Marijan Sunjic (Croazia) » » » A S.E. il sig. Javier Guerra Laspiur (Costa Rica) S.E. S.E. S.E. S.E. S.E. il il il il il sig. sig. sig. sig. sig. Horacio Sánchez Unzueta (Messico) Thierry Muûls (Belgio) Karl Bonutti (Slovenia) Vlatko Kraljevic (Bosnia ed Erzegovina) Marian Servátka (Slovacchia) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 564 La Croce di Dama di Gran Croce dell'Ordine Piano 16 ottobre » » 2000 A S.E. la sig.ra Corinne Claiborne Boggs (Stati Uniti d'America) » A S.E. la sig.ra Lucy Salerni Navas (Nicaragua) La Commenda con Placca dell'Ordine Piano 14 giugno 1999. Al sig. André Damien (Versailles) La Gran Croce dell'Ordine di San Gregorio Magno 20 settembre » » » » » » » » » » » » » » » » » 26 ottobre 20 novembre » 30 » » 7 11 14 dicembre » » » gennaio 16 » » » 27 » 28 10 febbraio marzo 13 16 maggio » 25 luglio 19 14 agosto » 28 1 settembre » 7 » 23 2 ottobre 1999. A S.E. » A S.E. » A S.E. » A S.E. » A S.E. » A S.E. » A S.E. » A SE. » A S.E. » A S.E. » Al sig. » Al sig. » » » » il sig. Teófilo de Figuéiredo Almeida Silva (Capo Verde) il sig. Marc A. Trouillot (Haiti) il sig. Filippe Savadogo (Burkina Faso) il sig. Andrew Mhando Daraja (Tanzania) il sig. Mohamad-Salah Dembri (Algeria) il sig. Iftekar Ahmed Chowdhury (Bangladesh) il sig. Elias Najmeh (Siria) il sig. Eltigani Salih Fidail (Sudan) il sig. Afif E. Safieh (OLP) il sig. Satcam Boolell (Maurizio) Celio Francioni (San Marino-Montefeltro) Michal avec (Bratislava-Trnava) Al sig. Franz Von Lobstein (Sovrano Militare Ordine di Malta) Al sig. John Critien (Sovrano Militare Ordine di Malta) Al sig. Michael D. McGrath (Meath) Al sig. Jacques du Repaire (Paris) 2000. Al sig. Richard Vipiana (Le Puy-en-Velay) » Al sig. Richard Joseph Menn (Monterey in California) » Al sig. Henry Zuberano (Honolulu) » Al sig. José Thomas Ragagil (Madrid) Al sig. Salvatore Sechi (Italia) » Al sig. Sandro Itro (Civita Castellana) » A S.E. il sig. Margus Laidre (Estonia) » Al sig. Günther A. Granser (Austria) » A S.E. il sig. Theophilos V. Theophilou (Cipro) » Al sig. Cesare Mirabelli (Roma) » Al sig. Gustavo Villapalos Salas (Madrid) » Al sig. Oscar R. De Rokas (Caracas) » Al sig. Juan de Dios Vial Correa (Santiago de Chile) » Al sig. Angelo Balducci (Roma) » A S.E. la sig.ra Ruth Segomotsi Mompati (Sud Africa) » Al sig. Giovanni Gaggioli (Porto Santa Rufina) » Al sig. Paul Wright (Westminster) La Croce di Dama di Gran Croce dell'Ordine di San Gregorio Papa 3 settembre » 15 27 gennaio 1999, Alla sig.ra Agnes Aggrey-Orléans (Ghana) » Alla sig.ra Melinda Esternhaz (Eisenstadt) 2000,, Alla sig.ra Carmela Decaro Bonella (Italia) Diarium Romanae Curiae 565 La Commenda con Placca dell'Ordine di 8an Gregorio Magno 19 15 agosto ottobre » » » » » 26 11 novembre » 12 » 30 dicembre 26 18 gennaio » 20 » 21 » 27 16 febbraio » » 13 marzo 18 » » » » 28 8 » 11 24 6 21 » aprile » » » » » » » » » » maggio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 25 giugno 3 » 18 » 24 » 29 11 luglio » 29 4 agosto 19 » » 22 14 settembre » 15 17 ottobre 21 » » 1999. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al 2000. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » 24 18 novembre » 23 » 30 sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Ernesto Alayza Grundy (Perù) Alberto Venuti (Roma) Osvaldo Fangucci (Roma) Sergio De Santis (Roma) William Schmitz (Aachen) Nelson Osorio Lozano (Colombia) Johann Böhm (München und Freising) Giovanni Salazar (Sovrano Militare Ordine di Malta) Ceferino Ovidio Ramón Reato (Argentina) Alois C. Lowenstein-Werteim (Germania) John Hardman (Leeds) Senio Bruschelli (Siena-Colle di Val d'Elsa-Montalcino) Gianfranco Mazzuoli (Italia) Giorgio Ligori (Roma) Alberto Bochicchio (Roma) Roberto Massi Gentiloni Silverj (Macerata-TolentinoRecanati-Cingoli-Treia) Al sig. Masaichi Kato (Tokyo) Al sig. Tokumi Nishi (Tokyo) Al sig. Settimio Bonanni (Roma) Al sig. Michele Grandine (Caltagirone) Al sig. Francesco Sicilia (Roma) Al sig. Manuel Pablo Olaechea Du Bois (Perù) Al sig. Alejandro Abreu (Venezuela) Al sig. Pius Segmüller (Città del Vaticano) Al sig. Edmond Malinvaud (Francia) Al sig. Cheng Huang (Cina) Al sig. Luigi Benazzo (Pavia) Al sig. Janos Zlinszki (Ungheria) Al sig. Franz Glats (Sankt Pölten) Al sig. Rodolfo Pizzi (Milano) Al sig. Giuseppe Distante (Ugento-Santa Maria di Leuca) Al sig. Fernando S. Antezama Aranibar (Bolivia) Al sig. C. Clyde Atkins (Miami) Al sig. Giacomo De Ponti (Italia) Al sig. Hartwig Pomper (Austria) Al sig. Patrick J.T. Furlong (Labrador City-Schefferville) Al sig. Hojun Kikuchi (Giappone) Al sig. Domenico Cempella (Italia) Al sig. Marcello Sgarlata (Roma) Al sig. Dino Boffo (Treviso) Al sig. Marcello Bedeschi (Ancona-Osimo) Al sig. Michael Sullivan (Australia) Alla si g.ra Najla Riachi Assaker (Libano) Al sig. Rodolfo E. Lama Saieh (Repubblica Dominicana) Al sig. Rainer ligner (Germania) 566 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale La Commenda dell'Ordine di San Gregorio Magno 17 4 » 1 15 » 26 » gennaio agosto » ottobre » » » » 12 novembre » » » 7 13 26 14 dicembre » » » » » » » » » » 16 18 20 » 21 25 27 28 » » » » 16 » » » » » » » » gennaio » » » » » febbraio » » » » » » 2 marzo » » » » » » » » » 9 » 13 » 16 18 » » 1999. Al sig .. Roden Oravec (Slovacchia) » Al sig . Francesco Paparini (Italia) » Al sig . Luigi Emidio Ambrosino (Italia) » Al sig . Armand Geradin (Liège) » Al sig . Bechir Mourany (Damasco dei Maroniti) » Al sig . Saverio Costantino (Bari) » Al sig . Enrico Cecchi (Italia) » Al sig . Michele Lauriola (Subiaco) » Al sig . Michael Whiteley (Australia) » Al sig . Giorgio M. Baroncelli (Italia) » Al sig . David MacFallane (Southwark) Al sig . Alphonsus McEntaggert (Meath) Al sig . Jifi Kejr (Repubblica Ceca) » Al sig . Francesco Punzi (Taranto) 2000. Al sig . Michel Jorant (Francia) » Al sig . Bernard Durieux (Francia) » Al sig . Jean-Marc de Margerie (Le Puy-en-Velay) » Al sig . Petrus Petrus K. Haryasudirja Sasraningrat (Jakarta) » Al sig . Richard Ellis (Brentwood) » Al sig . John Clarke (Leeds) » Al sig . Antonio Araúsjo de Medeiros (Brasile) » Al sig. Cesare Ciampolini (Siena-Colle di Val d'Elsa-Montalcino) » Al sig . Vasyl Kuibida (Leopoli) » Al sig . Anacleto Feliciani (Italia) » Al sig . Franco Fadda (Civita Castellana) » Al sig . Romano Adólini (Civita Castellana) » Al sig . Alessandro Delle Chiaie (Civita Castellana) » Al sig . Ermanno Ripamonti (Milano) Al sig . Ottavio Pasquinelli (Milano) » Al sig . Tommaso Riccio (Avellino) » Al sig . Giuseppe Guzzetti (Roma) » Al sig,. Renato Ravasio (Roma) » Al sig,. Nicola M. Sánese (Roma) » Al sig,, Luigi Bartocci (Roma) » Al sig,. Stefano Catania (Roma) » Al sig. Dino Maddalena (Roma) » Al sig.. Leonard Florence (Boston) » Al sig.. Erich Staringer (Austria) » Al sig., Vittorio Valien (Roma) » Al sig. Philippe Viard (Marseille) » Al sig.. Henri Marescaux (Francia) » Al sig. Marzio Bernardinetti (Rieti) » Al sig. Alain Lejeune (Belgio) » Al sig. Howell Hoffman Howard (Stati Uniti d America) » Al sig. Stephan Nagler (Wien) Al sig. E,. Lisk Wyckoff (Stati Uniti d'America) Diarium Romanae Curiae marzo 2000 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » aprile » » » » maggio » » » » » » » » » » » » » co 18 » » 21 » » » 25 » 8 » » » 22 10 » » » » 25 » » » » » 27 31 » giugno » » 7 » 11 14 » 24 29 11 26 29 » » » » » » » » » » » » » » » » luglio » » » » » » » » » » 567 Al sig Giorgio Cristallini (Massa Marittima-Pontremoli) Al sig Giuseppe Grassi (Massa Marittima-Pontremoli) Al sig Mariano Lallai (Massa Marittima-Pontremoli) Al sig Giorgio Mazzucchelli (Caracas) Al sig Salomon Kube (Caracas) Al sig Nestor Luis Alvarez (Caracas) Al sig Bernardo Level Osuna (Caracas) Al sig Antonio Ruffi (Civita Castellana) Al sig Mario Angelini (Civita Castellana) Al sig Albrecht Homann (Bamberg) Al sig Massimo Pessina (Milano) Al sig Vittorio Menchi (Città di Castello) Al sig Giancarlo Vichi (Città di Castello) Al sig Christian Hodges-Nugent Docmac (Cile) Al sig Errigo Emilio (Civitavecchia-Tarquinia) Al sig Francesco Santoro (Civitavecchia-Tarquinia) Al sig Franco Paliotta (Assisi-Nocera Umbra-Gualdo Tadino) Al sig Jan Mrzyglod (Copenhagen) Al sig Leonardo Casco (Tegucigalpa) Al sig. Michael J. McKenna (Camden) Al sig. Ermond Hartmans (Olanda) Al sig. Carlo Adobati (Roma) Al sig. Luigi Turcarelli (Roma) Al sig. Luigi Vignali (Bologna) Al sig. Maurizio Pappalardo (Pavia) Al sig. Francesco Saverio De Luigi (Italia) Al sig. Roberto Speciale (Italia) Al sig. Enrico Cecchi (Italia) Al sig. John F. Ball (Stati Uniti d'America) Al sig. Maedi Zekrikauzman (Alessandria dei Copti) Al sig. Alessandro Pontiggia (Milano) Al sig. Javier Calderón Fernández (Spagna) Al sig. Aurelio Madrigal-Diez (Spagna) Al sig., Rami Raymond Michel Lakah (Alessandria d'Egitto) Al sig. Luis Enrique Galarza Alar con (Quito) Al sig. Czeslaw Slania (Svezia) Al sig. Stefano Bergesio (Italia) Al sig. Mauro Fioravanti (Subiaco) Al sig. Johannes J.A. Hohmann ('s-Hertogenbosch) Al sig.. Mark Powell (Stati Uniti d America) Al sig. Michael Bienes (Miami) Al sig. Patrick Fitzgerald (Miami) Al sig. George Henry Gore (Miami) Al sig. Ferdinand Mafood (Miami) Al sig. Santiago Ramos Sagarra (Ponce) Al sig. Mario Di Michele (Teramo-Atri) Al sig. Giuseppe Maria Battibocca (L'Aquila) Al sig. Gary Krupp (Stati Uniti d'America) Al sig. Noel Smyth (Ferns) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 568 2 7 10 12 14 » » » 16 » 19 » 22 » » agosto » » » » » » » » » » » » » » » 26 11 settembre » 23 2 ottobre 12 » » 17 » 21 26 31 » » » » » » » » » » » » » » » » 18 novembre » 23 » » » » » » » » » » » 17 dicembre » » » 30 30 2000. Al sig . Agustinus Sumartono (Indonesia) » Al sig . Sadollah Masoudian (Iran) » Al sig . Hesham Hassan Abdel Wahab (Egitto) » Al sig . Frans van den Neucker (Belgio) » Al sig . Michele De Vito di Porriasa (New York) » Al sig . Kevin E. Schmidt (Springfield) » Al sig . Armen S. Minasian (Chicago) » Al sig . Masin D. Duang Mala (New York) » Al sig . Luigi Intrieri (Cosenza-Bisignano) Al sig . Lorenzo Diano (Cosenza-Bisignano) » Al sig . John Fems (Sydney) » Al sig . Mario Marrocco (Nocera Inferiore-Sarno) » Al sig . Otto B. Roegele (Köln) Al sig . Gianfranco Carutti (Cremona) » Al sig . Ernesto Cabrini (Cremona) » Al sig . Carlos I. Hurtado Labrador (Cuba) » Al sig . Lawrence Reilly (New York) » Al sig . Bernhard Jagoda (Bamberg) » Al sig . John Oates (Glasgow) » Al sig . Giovanni De Censi (Como) » Al sig . Karam Imsih (Patriarcato Latino di Gerusalemme) » Al sig . Jan Steyaert (Gand) » Al sig . Luciano Carozza (Pescara-Penne) » Al sig . Fabrizio Lisi (Italia) » Al sig . Donald Heaney (Madison) » Al sig . Manen F. Junck (Madison) » Al sig . Norman Kraemer (Madison) » Al sig . Thomas M. Multerer (Madison) » Al sig.. Goffredo Bernini (Siena-Colle di Val d'Elsa-Montalcino) » Al sig . Leo Simmonds (Southwark) » Al sig . Gianfrancesco Zuanazzi (Verona) » Al sig . Lucas Guillermo Castillo Zeppenfeld (Venezuela) » Al sig . Edoardo Arcuri (Roma) » Al sig . Helmut Haderer (Wien) » Al sig . Wolfgang Saver (Germania) » Al sig,. Wincenty Kucma (Siberia Orientale) » Al sig.. Max J. Padilla R. (Nicaragua) » Al sig.. Bernol Rüthers (Freiburg) » Al sig., J. Francis Hesse (Wichita) » Al sig.. Giuseppe Bedeschi (Vicenza) » Al sig., Antoniu Liuzzi (Taranto) » Al sig., Emilio Polverino (Salerno-Campagna-Acerno) Il Cavalierato dell'Ordine di San Gregorio Magno 5 4 maggio agosto » » » » 1999. Al » Al » Al » Al sig. sig. sig. sig. John Kenneth Hargreaves (Lancaster) Roberto Esposito (Italia) Sergio Nasti (Italia) Vincenzo Binda (Italia) Diarium Romanae Curiae 4 maggio » » » » » 12 » » » » » » » 18 » » » » » 19 » » » 15 settembre » 25 15 ottobre » » » » » » » » » » 12 novembre » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 21 » 30 3 dicembre » » » 5 » » » 7 » » » » » » » 39 - A A S 1999. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al sig Federico Donati (Italia) Al sig Errico Passaro (Italia) Al sig Michele Buccolo (Italia) Al sig Alessandro Tornasi (Italia) Al sig Michele Dulvi Corcione (Italia) Al sig Giuseppe Scolari (Italia) Al sig Marco Gregori (Italia) Al sig Richard Alo Njoku (Owerri) Al sig Boniface Soribe Ukaga (Owerri) Al sig Simeon Bernard Ogbonna (Owerri) Al sig Nigel D.C. Searle (Middlesbrough) Al sig Peter W. Bulfield (Middlesbrough) Al sig Edouard Azoury (Beirut dei Latini) Al sig Konrad Grandmami (Köln) Al sig Alberto Gaiarsa (Vicenza) Al sig John Herklotz (Santa Fe) Al sig Gerhard Spranger (Passau) Al sig Michel Leforestier (Rouen) Al sig. Bernard McNicholas (Westminster) Al sig. Bernard France (Westminster) Al sig. James O'Donnell (Westminster) Al sig. Jacob J.M. van Soest ('s-Hertogenbosch) Al sig. Peter C. von Canistus (Karaganda) Al sig. Enrique Vigil Colunga (Camagüey) Al sig. James D. Curtis (Erie) Al sig. Thomas L. Doolin (Erie) Al sig. Edward R. Ferraro (Erie) Al sig. Carl G. Krug (Erie) Al sig. Louis F. Monti (Erie) Al sig. Philip A. Moroco, Jr. (Erie) Al sig. Paul C. Roche (Erie) Al sig. Julian J. Senko (Erie) Al sig. Theo J. Kersten (Utrecht) Al sig. Tommaso Conte (Cerignola-Ascoli Satriano) Al sig. Sante Giuntoli (Cerignola-Ascoli Satriano) Al sig. Vito Colangione (Cerignola-Ascoli Satriano) Al sig. Dieter H. Kuchta (Germania) Al sig. Brian Pearce (Southwark) Al sig. François De Lievre (Mechelen-Brussel) Al sig. Mattia Fassi (Pinerolo) Al sig. Robert F. Comstock (Washington) Al sig,, Michael McGarry, II (Washington) Al sig,, Ra'ed Bahou (Palestina) Al sig. Issam Bishara (Palestina) Al sig. Francis Higgins (Westminster) Al sig. Ferdinando Tibidò (Perugia-Città della Pieve) Al sig. Artemio Giavagnoni (Perugia-Città della Pieve) Al sig. Luigi Bonucci (Perugia-Città della Pieve) Al sig. Vincenzo Cappanini (Perugia-Città della Pieve) 569 570 7 » » » 24 26 » » » 28 » 14 » » » » » 16 » 18 » » » » » » » » » » » » » » » » 21 » » » 28 » » 16 2 » Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dicembre » » » » » » » » » gennaio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » febbraio marzo » 1999. » » » Al sig;.. Pietro Cappanini (Perugia-Città della Pieve) Al sig,. Marco Baldassarri (Perugia-Città della Pieve) Al sig;. Gerard Le Dieu-de-Ville (Aire e Dax) Al sig;. Luigi De Bonetti (Italia) Al sig;. René Valette (Lione) » Al sig;,, Johannes B. Paagman ('s-Hertogenbosch) » Al sig'.. Lino Mortarino (Novara) » Al sig;. Raymond J. Petry (Tijuana) » Al sig . Thomas M. Finney (New Orleans) » Al sig . Domenico Liberati (Italia) » Al sig . Giuliano Palozzo (Italia) 2000 Al sig . François Bouchou (Le Puy-en-Velay) » Al sig . Gaetano Lo Monaco (Oppido Mamertina-Palmi) » Al sig . Paolo Sagretti (Roma) » Al sig . Domenico Romano (Roma) » Al sig . Bruno Rotoni (Roma) » Al sig . Alfonso Rossi (Roma) » Al sig . John Brian Corrigan (Westminster) » Al sig . Thomas Nickel (Köln) » Al sig . Eugene Orest Sadowski (San Giosafat in Parma) » Al sig . Michael Brett (Dublin) » Al sig . Joseph A. Abate (Hartford) » Al sig .Cari A. Anderson (Hartford) » Al sig . Pat A. Cipollone (Hartford) » Al sig . James J. Dolan (Hartford) » Al sig . Carmen Donnarumma (Hartford) » Al sig . Charles H. Foos (Hartford) » Al sig . Robert J. Lane (Hartford) » Al sig . Terrence T. Lescoe (Hartford) » Al sig . Joseph R. Mauro (Hartford) » Al sig . Jean Migneault (Hartford) » Al sig . Martin Morrisey (Hartford) » Al sig . Edward J. Mullen (Hartford) » Al sig . Eugene S. Rotatori (Hartford) » Al sig . Angelo Tomasso, Jr. (Hartford) » Al sig . Robert F. Wade (Hartford) » Al sig,. Marvyn Charles Aggett (Westminster) » Al sig,. Andrea Cappelli (Siena-Colle di Val d'Elsa-Montalcino) » Al sig . Roberto Romaldo (Siena-Colle di Val d'Elsa-Montalcino) » Al sig ., Massimiliano Pescini (Siena-Colle di Val d'Elsa Montalcino) » Al sig.. Willy Lenssen (Liège) » Al sig.. Cornelius L.A.M. Meijers ('s-Hertogenbosch) » Al sig., Bernard Des Forges (Nottingham) » Al sig., Richard Shenton (Portsmouth) » Al sig., Thomas Abbo Yaco (Kerkük) » Al sig Raúl 0. Solerno (Lomas de Zamora) » Al sig. Juan M. Salazar (Lomas de Zamora) Diarium Romanae Curiae 2 9 » 13 » » » » » » » 25 » 5 » » 7 8 » » » » » » » » » 10 » » » 11 25 » » » 31 » marzo » » » » » » » » » » » » aprile » » » » » » » » » » » » » maggio » » » » » » » » 3 » 14 16 29 » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » giugno » » » » » » » » » » » Al sig . Miguel A. Cairo (Lomas de Zamora) Al sig . Joy J. Kodiyanthara (Kottayam) Al sig . Ouseph Chacko Pulimoottil (Kottayam) Al sig . Giancarlo Torti (Vigevano) Al sig . Christopher Toller (Northampton) Al sig . Johannes A..J. Verheijen (Rotterdam) Al sig . James O'Connor (Chicago) Al. sig . Fausto Colangeli (Rieti) Al sig . Antonio Lugini (Rieti) Al sig . Emmanuel Jahan (Francia) Al sig . Vincent J. McBrierty (Dublin) Al sig . Gustave Ollier (Le Puy-en-Velay) Al sig . Jean Leveque (Le Puy-en-Velay) Al sig . Joseph Kolp (Youngstown) Al sig . John M. Newman (Youngstown) Al sig . Georges Belle (Principato di Monaco) Al sig . Ivan Ruggeri (Bergamo) Al sig . Francis Beafour (Nanterre) Al sig . Edward R. Fink, Jr. (San Antonio) Al sig . Edwin Lee Mueller (San Antonio) Al sig . William Elliot (San Antonio) Al sig . Edward C. Benniger (San Antonio) Al sig . Julian F. Rodríguez (San Antonio) Al sig . Edmund 0. Moeller (San Antonio) Al sig . Martin M. Rodríguez (San Antonio) Al sig . Charles A. Lander (San Antonio) Al sig . Robert A. Kiolbassa (San Antonio) Al sig Brian Hollingsworth (Westminster) Al sig John Studinski (Westminster) Al sig Gustavo A. Marturet (Valencia en Venezuela) Al sig Jacobo R. Abadi (Valencia en Venezuela) Al sig Salvatore Mazzeo (Arezzo-Cortona-Sansepoicro) Al sig Carmine Caravaggio (Roma) Al sig Emilio Della Portella (Roma) Al sig Sergio Gervasio (Roma) Al sig Bernard Riethmuller (Nancy) Al sig Illico Frasson (Italia) Al sig Michelangelo Grassi (Italia) Al sig Maurizio Ruggeri (Italia) Al sig Sandro Santroni (Italia) Al sig Biagio Abrate (Italia) Al sig Mario Roggio (Italia) Al sig Franco Badini (Italia) Al sig Eugenio Z. Vanoni (Milano) Al sig Luke Gormally (Southwark) Al sig Rolando Malservigi (Como) Al sig. Flavio Nervi Oddone (Santiago de Chile) Al sig. Mamdouh Mourad Abbas Ebeid (Egitto) Al sig. Cari Hunyada (Pueblo) 571 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 572 29 » » » » 11 » 24 » » » » » » » » » » » » » 25 giugno » » » » luglio » » » » » » » » » » » » » » » » » » 29 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 11 agosto » » » » » » » 19 » 23 23 settembre » » » » » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al sig . Leo Prinster (Pueblo) Al sig . Joseph Prinster (Pueblo) Al sig . Hans Hüning (Osnabrück) Al sig . Peter Rippon (Brentwood) Al sig . Petrus A.A. Winnubst (Roermond) Al sig . Georges Urignault (Paris) Al sig . James William Thomas (Perth) Al sig . Henric J. van den Biggelaar ('s-Hertogenbosch) Al sig . James E. Donlan (Peoria) Al sig . Thomas Harrington, Jr. (Peoria) Al sig . Daniel Harrington (Peoria) Al sig . Raymond Lahood (Peoria) Al sig . Richard Lahood (Peoria) Al sig . Gerald McShane (Peoria) Al sig . Joseph J. Piccione (Peoria) Al sig . Daniel Reynolds (Peoria) Al sig . Michael Specchio (Peoria) Al sig . Benjamin Williams (Peoria) Al sig . Thomas Zimmerman (Peoria) Al sig . Mario Griffani (Vicenza) Al sig . Bartolo Zordan (Vicenza) Al sig . Bruno Filipponi (Vicenza) Al sig . Mario Ruzzante (Vicenza) Al sig;. Krikor G. Gostigian (Esarcato Armeno degli Stati Uniti d'America e Canada) Al sig . Klaus Fleischer (Würzburg) Al sig . Franz Vogt (Würzburg) Al sig . Paul Bordeaux-Montrieux (Angers) Al sig . Guy Avanzini (Angers) Al sig.. John Pennekamp (Miami) Al sig,. Joseph Greer (Miami) Al sig,. Keith Koenig (Miami) Al sig,. William R. McAlpine (Miami) Al sig.. Herman J. Russomano (Miami) Al sig.. Vanee E. Salter (Miami) Al sig.. Raphael A. Sánchez (Miami) Al sig.. Stephan Schott (Miami) Al sig.. Georg W. Brobby (Kumasi) Al sig., Francis I. Amponsah (Kumasi) Al sig.. Michael Williams (Westminster) Al sig., Peter Clare (Westminster) Al sig. Thomas Flynn (Westminster) Al sig. David Taylor (Westminster) Al sig. Peter T.M. van Haaren (Breda) Al sig. Marco Zanichelli (Italia) Al sig. John Edney (Clifton) Al sig. Augustine E.N. Izuwah (Aba) Al sig. Emmanuel Chímela Mejeh (Aba) Al sig. Francis Kem Owelle (Aba) Diarium Romanae Curiae 2 » » » » » 15 17 19 » 20 » 31 » » ottobre » » » » » » » » » » » » » » » » » 23 novembre » » » » » 30 » » 7 dicembre » 30 » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. 573 William Duffy (Glasgow) John McCabe (Glasgow) Douglas Osler (Glasgow) Frank Sujansky (Altoona-Johnstown) Mark W. Thomas (Altoona-Johnstown) Herman Bünte (Münster) Abdon Piccoli (Cesena-Sarsina) Freddy E.E. Vermeulen (Utrecht) Hein/ Lothar Bünnagel (Köln) Josef Eich (Köln) Charbel Ghanem (Beirut e Jbeil) Edouard Masri (Beirut e Jbeil) Pierpaolo Pergolis (Trieste) Patrick F. O'Dwyer (Brisbane) Anthony Uko Akpulu (Onitsha) Goldwin Ezenko (Onitsha) Emmanuele A. Tannini (Roma) Gianclaudio Répond (Roma) Sergio Genna (Roma) Gérard Pate (Metz) Gérard Schnitzler (Metz) Jean-Claude Didelot (Francia) Mario Graf von Matuschka (Germania) Alfred Flores Fleming (Chalan Kanoa) Joseph Werndl (Passau) Kevin G. Nealon (Washington) Giuseppe Benedettini (Roma) La Croce di Dama di Commenda con Placca dell'Ordine di San Gregorio Magno 16 marzo 3 giugno 22 agosto 23 settembre 5 ottobre 18 novembre 2000. Alla si|y.ra Anna Teresa Fritelli Annibaldi (Italia) » Alla sigy.ra Pierina Ferrano (Milano) » Alla sigy.ra Eileen Kane (Dublin) Alla si|y.ra Armellina Maggi ved. Gaggioli (Italia) » Alla sigy.ra Huberte Hanquet (Belgio) » Alla sig£.ra Rosa Villa de Tognella (Venezuela) La Croce di Dama di Commenda dell'Ordine di San Gregorio Magno 7 18 dicembre gennaio » » co 27 18 4 marzo maggio giugno » » 11 27 luglio » 1999. Alla sig».ra Silvia Fernández González (Costa Rica) 2000. Alla sig>.ra Yvonne Tonarelli (Caltanissetta) » Alla sig».ra Silvia Raiola (Argentina) Alla sig;;.ra Maria Cristina Timperi (Italia) » Alla sig;¡¡.ra Magdalena Mayer-Skumanz (Wien) » Alla sig;ç.na Maria Eremian (Armenia) » Alla sig;ç.ra Ann Ball (Stati Uniti d'America) » Alla sig .ra Bertha Maria Grano Becker (Stati Uniti d'America) » Alla sig;£.ra Margaret Mary Slattery (Sydney) » Alla sig;5-ra Maria Greca Gulla (Crotone-Santa Severina) 574 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 21 novembre 2000. Alla sig.ra Aura Bernardina Feliz Báez (Repubblica Dominicana) 30 » » Alla sig.ra Elida Zelaya de Solórzano (Nicaragua) La Croce di Dama dell'Ordine di San Gregorio Magno 18 agosto 1999. Alla sig.ra Rose Chienye Ukaga (Owerri) » » » Alla sig.ra Rose O. Osuji (Owerri) » » » Alia sig.ra Helen U. Ogbonna (Owerri) 12 novembre » Alla sig.ra Mary Alice Doolin (Erie) » » » Alla sig.ra Clara J. Ferraro (Erie) » » » Alla sig.ra Marne R. Roche (Erie) » » » Alla sig.ra Suzanne D. Senko (Erie) 26 dicembre » Alla sig.ra Luciana Buschini Arvedi (Cremona) » » » Alla sig.ra Carys Whelan (Carditi) 18 gennaio 2000. Alla sig.ra Pauline McDonnel (Southwark) 28 » » Alla sig.ra Paola Fadda (Civita Castellana) » » » Alla sig.ra Valeria Balossi in Rasóla (Milano) 2 marzo » Alla sig.ra Clare Pearce (Brentwood) 13 » » Alla sig.ra Mary A. Schwab (San Francisco) » » » Alla sig.ra Ellen O'Connor (Chicago) 18 » » Alla sig.ra Elisabeth Lottinger Gayle (Lake Charles) 21 » » Alla sig.na Otilde E. Silva De Podlinski (Caracas) » » » Alla sig.ra Mireya Hernández De Valles (Caracas) » » » Alla sig.ra Maria C. Ceppellania De Sturchio (Caracas) » » » Alla sig.ra Guadelupe Urdaneta-Lafee (Caracas) 5 aprile » Alla sig.ra Anna Jean Cushwa (Youngstown) » » » Alla sig.ra Josephine Houser (Youngstown) » » » Alla sig.ra Bonnie Workman (Youngstown) » » » Alla sig.ra Christine Murte Elisabeth de Beaumont-Beynac (Périgueux et Sarlat) 8 » » Alla sig.ra Laura Elena Vita Mastromattei (Conversano-Monopoli) 10 » » Alla sig.ra Manlys D.J. Zoren (Stati Uniti d'America) » » » Alla sig.ra Marie Stubbs (Westminster) 3 giugno » Alla sig.ra Miroslava Brejchova (Praga) 11 luglio » Alla sig.ra Noreen Keoghan (Sydney) » » » Alla sig.ra Joan Carolan (Sydney) » » » Alla sig.ra Ingeborg Fackler (München und Freising) » » » Alla sig.ra Teresa Gourlay (Saint Andrews and Edinburgh) 13 » » Alla sig.ra Emma S. Bello (Filippine) 24 » » Alla sig.ra Andrea Harrington (Peoria) » » » Alla sig.ra Mary Anne Harrington (Peoria) » » » Alla sig.ra Patricia Lahood (Peoria) » » » Alla sig.ra Bonnie Specchio (Peoria) » » » Alla sig.ra Anne Zimmerman (Peoria) » » » Alla sig.ra Amneris Malfatti (Vicenza) 29 » » Alla sig.ra Diane M. Bienes (Miami) » » » Alla sig.ra Athalie Wilkinson Range (Miami) Diarium Romanae Curiae agosto 11 7 settembre 2 ottobre » 17 » 24 » 30 » 31 » » » » 2000. Alla Alla » Alla » Alla » Alla » Alla » Alla » Alla » Alla » 575 si g.na Ingeborg Schödl (Wien) si g.ra Erwina Santiago (Filippine) si g.ra Susan McCormick (Glasgow) si g.ra Monica Gallagher (Sydney) si g.ra Therese Bovraima Dia (Senegal) si g.ra Jean Hesse (Wichita) si g.ra Lucilie Robinson (Portland) si g.ra Mary Merrill (Portland) si g.ra Katherine Ezeuko (Onitsha) La Gran Croce dell'Ordine di San Silvestro Papa 17 26 14 dicembre » » » » » » » » » » » 25 27 » » » » » » gennaio » marzo 13 » 18 10 maggio 3 giugno 3 novembre 1999. Al sig. Ignacy Mos (Poznan) » Al sig. Antonio Ineba Sevil (Valencia) 2000. Al sig. Pedro Rodríguez-Ponga y Ruiz de Salazar (Madrid) » Al sig. Alfonso de Zunzunegui y Redonet (Madrid) » Al sig. Manuel Soler Aranaz (Madrid) » Al sig. Angel Acevedo Méndez (Madrid) » Al sig. Sergio Cotta (Roma) » Al sig. Paolo Peluffo (Italia) » Al sig. Giuseppe Tavormina (Italia) » Al sig. Sergio Biraghi (Italia) » Al sig. Alberto Ruffo (Italia) » Al sig. Arrigo Levi (Italia) » Al sig. Francesco Alfonso (Italia) » Al sig. Adolfo Libert Westphalen (Brasile) » Al sig. Bernt Karlsson (Stockholm) Al sig. Mario Guerrucci (Civitavecchia-Tarquinia) » Al sig. Gian Carlo Carnaghi (Milano) Al sig. Karl Korinek (Wien) La Commenda con Placca dell'Ordine di San Silvestro Papa 21 18 10 25 29 2 gennaio marzo maggio » » » luglio ottobre 23 novembre » 30 2000. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al sig . Eric J. Aman (Siena-Colle di Val d'Elsa-Montalcino) sig . Wilhelm Zotti (Sankt Pölten) sig . Walter Klerr (Wien) sig . Antonio Martini (Roma) sig Edmund S. Kwekukye Kwaw (Sekondi-Takoradi) sig . Edolf Joksch (Sankt Pölten) sig . Louis Yinda (Edea) sig . Walter Hildebrand (Sankt Pölten) sig Walter Flemmer (München und Freising) La Commenda dell'Ordine di San Silvestro Papa 15 26 » » » ottobre » » » » 1999. Al Al » » Al » Al » Al sig sig sig sig sig Willi Weber (Köln) Alessio Cammarano (Amalfi-Cava de' Tirreni) Giovanni Michelotti (San Marino-Montefeltro) Orlando Campidelli (San Marino-Montefeltro) Edgard Calcagnini (San Marino-Montefeltro) 576 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 novembre 1999. Al sig . » 7 dicembre Al sig . » » » Al sig . » » » Al sig . » » 10 Al sig » » 26 Al sig . » » » Al sig . » » » Al sig . » » Al sig . » » » Al sig . 14 gennaio 2000. Al sig . » » 16 Al sig . » » 21 Al sig . » » » Al sig . 28 » » » » » 16 » » » » » 5 9 » 13 » » » » » 18 25 » 8 » » 6 10 » » » » » » » » » » » febbraio » » » » » marzo » » » » » » » » » » » aprile » » maggio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Arturo Busetto (Concordia Pordenone) Domenico Frezzaroli (Roma) Giancarlo Valletta (Roma) Alberto Pasini (Roma) Agapito Cordero Rodríguez (Madrid) Alessandro Fumagalli (Bergamo) Giampietro Mondini (Imola) Mario Ciò (Imola) Youssef Ibrahim Kannan (Beirut) Marcello Beccari (San Marino-Montefeltro) Vincenzo Fucci (Tursi-Lagonegro) Benedetto Pellerino (Chiavari) Franco Paratico (Siena-Colle di Val d'Elsa-Montalcino) Rosario Mortillaro (Siena-Colle di Val d'Elsa-Montal- cino) Al sig . Giuseppe Tipa (Vigevano) Al sig . Francesco Marchetto (Vigevano) Al sig . Helmut Walter (Freiburg) Al sig . Giorgio Laugeni (Civita Castellana) Al sig . Filippo Leoni (Civita Castellana) Al sig . Saverio Accogli (Civita Castellana) Al sig . Eduard Uttenreuther (Bamberg) Al sig . Enrico Zanata (Roma) Al sig . Pasquale Cosenza (Roma) Al sig . Antonio Di Franco (Roma) Al sig Roberto Sconocchia (Roma) Al sig . Luigi Secondo Sini (Roma) Al sig Guido Hendrix (Gand) Al sig Antonio Buccioni (Roma) Al sig Ernst Michl (München und Freising) Al sig Walter Fehle (Feldkirch) Al sig Mario Mattia (Roma) Al sig Silvio Devoto (Roma) Al sig Antonio Finizio (Roma) Al sig Nicola Cavallo (Rieti) Al sig Francesco De Simone (Rieti) Al sig Otto Benesch (Wien) Al sig Ferruccio Zecchin (Vicenza) Al sig Ottorino A. Pigato (Vicenza) Al sig Giancarlo Scacchia (Roma) Al sig Serafino Volpin (Vicenza) Al sig Dino Borin (Vicenza) Al sig Elmar T. Mäder (Città del Vaticano) Al sig Helmut Engelbrecht (Wien) Al sig Stefan Hauswirth (Wien) Al sig Franz Xaver Meyer (Wien) Al sig Dieter Peczar (Wien) Al sig Paul Eagner (Luxembourg) Al sig Alfredo Bonanni (Civitavecchia-Tarquinia) Diarium Romanae Curiae 10 maggio 15 » 25 » » » » » » » 3 giugno 16 » 18 » 29 » 11 luglio » » 29 » » » » » 11 agosto » » 16 » » » » » » » » » » » » » 19 » » » 2 ottobre » » » » 17 » » » » » 31 » » » » » » » 23 novembre » » » » 26 dicembre 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al sig. Giuseppe Tressanti (Civitavecchia-Tarquinia) Al sig. Franz-Joseph Grosse-Ruyken (Freiburg) Al sig. Luciano Caroppo (Roma) Al sig. Giuseppe Carserà (Roma) Al sig. Claudio Ciatti (Roma) Al sig. Giulio Salomone (Roma) Al sig. Justus Graf von Kerssenbrock (Paderborn) Al sig. Piotr Mokrzycki (Zamosc-Lubaczow) Al sig. Karl Steger (Sankt Pölten) Al sig. Giordano Rossi (Como) Al sig. T. Val O'Connor (Cork and Ross) Al sig. Giovanni Cravero (Saluzzo) Al sig. Ewald Biegelbauer (Sankt Pölten) Al sig. Wolfgang I. Bandion (Wien) Al sig. Lawrence Owusu Akyaw Prempeh (Accra) Al sig. Vincenzo Grossi (Montepulciano-Chiusi-Pienza) Al sig. Gerhard Berger (Graz-Seckau) Al sig. Gerardo Cristiano (Cosenza-Bisignano) Al sig. Salvatore Oliviero (Cosenza-Bisignano) Al sig. Mario Pedranghelu (Cosenza-Bisignano) Al sig. Vincenzo Rende (Cosenza-Bisignano) Al sig. Domenico F. Restuccia (Cosenza-Bisignano) Al sig. Antonio Turco (Cosenza-Bisignano) Al sig. Paolo Zunino (Cosenza-Bisignano) Al sig. Arnold G.M. Lempers (Roermond) Al sig. Frieder Herrmann (Wien) Al sig. Franz Forstik (Eisenstadt) Al sig. Franco Martini (Imola) Al sig. Alfred Galy (Port of Spain) Al sig. Franco Girotto (Concordia-Pordenone) Al sig. Massimo Valdambrini (Arezzo-Cortona-Sansepolcro) Al sig. Guido Galavotti (Torino) Al sig. Alexander Gorajek (Basel) Al sig. Andrzej Fornalski (Basel) Al sig. Dionizy Simpson (Chur) Al sig. Zygmunt Marzys (Lausanne-Genève-Fribourg) Al sig. Giuseppe Mancini (Livorno) Al sig. Horst M. Willenig (Wien) Al sig. Franco Orfei (Roma) Al sig. Angelo Veste (Taranto) II Cavalierato dell'Ordine di San Silvestro Papa 18 agosto » » » » » » » » 14 settembre 1999. » » » » » 511 Al Al Al Al Al Al sig. Maurice Onwvatuegwi Okorosi (Owerri) sig. Hyacinth Michael E. Uba (Owerri) sig. Justice Paul C. Onumajulu (Owerri) sig. Benedict Ulkabara Ajoku (Owerri) sig. Robert L. Nlemadim Offurum (Owerri) sig. Johannes Delmeré (Köln) 578 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 15 settembre 1999. Al sig. Wilhelm Precker (Köln) » » » Al sig. Max Tauch (Köln) » » » Al sig. Johannes Delmere (Köln) » » » AI sig. Franciscus van Heesewlik ('s-Hertogenbosch) 2 ottobre » AI sig. Francesco Schillace (Tivoli) » » » Al sig. Massimiliano Palumbo (Tivoli) 7 » » Al sig. Franco Ferretti (Roma) » » » Al sig. Ernesto Brevetto (Roma) 15 » » Al sig. Carmelo Morales (Catania) » » » Al sig. Pasquale Mongelli (Bari) » » » Al sig. Giovanni Pelle (Locri-Gerace) » » » Al sig. Emilio Bellomo (Mechelen-Brussel) » » » Al sig. Maximilian Erblich (Salzburg) » » » Al sig. Berthold Utsch (Köln) » » » Al sig. Alan J. Fogarty (Maitland-Newcastle) 20 » » Al sig. Charles B. Harry (Sibu) 26 » » Al sig. Giovanni Pianca (Vigevano) » » » Al sig. Aldo Cagliani (Vigevano) » » » Al sig. Francesco Pezzoli (Vigevano) » » » Al sig. Vittorio Bernardini (San Marino-Montefeltro) » » » Al sig. Gino Giovannini (San Marino-Montefeltro) » » » Al sig. Carlo Z. Zanotti (San Marino-Montefeltro) » » » Al sig. Franz Baumann (Aachen) » » » Al sig. Alberto Alfieri (Amalfi-Cava de' Tirreni) » » » Al sig. Riccardo Buonsostegni (Amalfi-Cava de' Tirreni) » » » Al sig. Andrea Ingenito (Amalfi-Cava de' Tirreni) » » » Al sig. Armando Lamberti (Amalfi-Cava de' Tirreni) » » » Al sig. Giuseppe Raimondi (Amalfi-Cava de' Tirreni) 12 novembre » Al sig. Johannes CG. Clarijs ('s-Hertogenbosch) » » » Al sig. Karl-Heinz Patschinsky (Essen) » » » Al sig. Othmar E. Fettig (Freiburg) » » » Al sig. Paul Fernkornn (Essen) 30 » » Al sig. Carlo Sordi (Pavia) » » » Al sig. Gerald Tarnai (Eisenstadt) » » » Al sig. Elio Assogna (Roma) » » » Al sig. Luciano Biscontin (Concordia-Pordenone) » » » Al sig. Bruno De Stefano (Concordia-Pordenone) » » » Al sig. Dino Giacomelli (Concordia-Pordenone) » » » Al sig. Tarcisio Flaborea (Concordia-Pordenone) 7 dicembre » Al sig. Salvatore Di Cangi (Tivoli) » » » Al sig. Pieretto Sacchetti (Perugia-Città della Pieve) » » » Al sig. Eusebio Mencaroni (Perugia-Città della Pieve) » » » Al sig. Elio Calzoni (Perugia-Città della Pieve) 14 » » Al sig. Giancarlo Danesi (Ancona) » » » Al sig. Giuseppe Ferrara (Ancona) 24 » » Al sig. Hendricus T. Olijerhoek (Haarlem) 26 » » Al sig. Adrianus J. Mutsaers ('s-Hertogenbosch) » » » Al sig. William Morris (Cardiff) » » » Al sig. Hendricus W.M. Heeman (Rotterdam) Diarium Romanae Curiae 26 dicembre » » » » » » » 30 14 gennaio » » » » » » » » » » » 18 » » » » » » 21 » 26 28 » » » 7 16 » » » » » » » » » febbraio » » » » » » » 2 marzo » » » » » » » » » » » » » » » » 13 » » » » » » » » 18 » » » 1999. » » » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 579 Al sig . Carolus H.C. Cornelissen ('s-Hertogenbosch) Al sig . Pietro Diala (Taranto) Al sig . Franco Dionisio (Bergamo) Al sig . Vincenzo D'Antonio (Chieti) Al sig . Marian Machura (Krakow) Al sig . Rocco Campese (Tursi-Lagonegro) Al sig . Giacomo Mancuso (Trapani) Al sig . André Riou (Vannes) Al sig . Giancarlo Rezzonico (Lodi) Al sig . Francesco Ceri (Lodi) Al sig . Bruno Baselica (Tortona) Al sig . Fernando Poggio (Tortona) Al sig . Domenicantonio Perugini (Montepulciano-Chiusi-Pienza) Al sig . Zdzislaw Walaszewski (Westminster) Al sig . Czeslaw Zychowicz (Westminster) Al sig . Whillhelm Heijman (Haarlem) Al sig . Nicolas Anton M. Waasdorp (Haarlem) Al sig . Georg Mitschke (Münster) Al sig . Filippo Mancini (Civita Castellana) Al sig . Piero Mancini (Civita Castellana) Al sig . Federico Capitoni (Civita Castellana) Al sig . Francesco Marchetto (Vigevano) Al sig . Nicola De Benedictis (Avellino) Al sig . Angelo Buccone (Roma) Al sig . Vincenzo Dominici (Roma) Al sig . Agostino Ippoliti (Roma) Al sig . Giuseppe Vitelli (Roma) Al sig . Sossio Ricozzi (Roma) Al sig Gerardo J.M. Woertman (Utrecht) Al sig Cornelis J. van Middelaar (Utrecht) Al sig Mauro Rossini (Tivoli) Al sig Nadim Yusuf Sarraf (Kerkuk) Al sig Luigi Michelini (Udine) Al sig Victor Wee Sip Leong (Singapore) Al sig John Lim Khoo Liang (Singapore) Al sig Ian Snodgrass (Singapore) Al sig Ovilio Ansaloni (Bologna) Al sig Bruno Gandolfì (Bologna) Al sig Giuliano Marcheselli (Bologna) Al sig Wilhelm Hesterkamp (Essen) Al sig Antony Norman (Durban) Al sig Reinhard Kammier (Augsburg) Al sig Ulrich Haaf (Augsburg) Al sig Karl Haussier (Augsburg) Al sig Raimondo Bovone (Roma) Al sig Luigi Desideri (Rieti) Al sig Leonardo Ribuffo (Oppido Mamertina-Palmi) Al sig Guido Baruffetti (Massa Marittima-Pontremoli) Al sig. Carlo Mola (Massa Marittima-Pontremoli) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 580 18 » » » » » » 25 » 5 » 8 » » » 6 10 » 25 » » » » » » » » » » 31 » » » » » » 3 14 » 29 » » » » » » » » » marzo » » » » » » » » aprile » » » » » maggio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » giugno » » » » » » » » » » » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » )> » » » » » » » » » » » » » » » » » Al sig. Carmine Ditoma (Roma) Al sig. Gerardus J. van Dartel (Utrecht) Al sig. Roberto Micconi (Venezia) Al sig. Herbert Reiter (Wien) Al sig. Gerardus P.M. van Moorsei ('s-Hertogenbosch) Al sig. Petrus J.H. Coenen (Roermond) Al sig. Godefridus J.M. Gruijters (Roermond) Al sig. Gabriele Scaglioni (Lodi) Al sig. Paolo Massaroli (Verona) Al sig. Fernand Vidal (Principato di Monaco) Al sig. Vittorio Devenco (Mondovì) Al sig. Franco Marini (Roma) Al sig. Giuseppe Arduino Nuti (Roma) Al sig. Elvio Buriola (Roma) Al sig. Massimo Pistacchi (Roma) Al sig. Frowin Bachmann (Città del Vaticano) Al sig. Paolo Grandi (Imola) Al sig. Gre ville Mitchell (Westminster) Al sig. Joseph Kost (Köln) Al sig. Carmelo Andronico (Roma) Al sig. Cesare Brachetti (Roma) Al sig. Mario Farinelli (Roma) Al sig. Giuseppe Inchingolo (Roma) Al sig. Reginaldo Lucioli (Roma) Al sig. Paolo Picchio (Roma) Al sig. Silvano Silvestri (Roma) Al sig. Rinaldo Terminali (Roma) Al sig. Horst Bürkle (Augsburg) Al sig. Angelo Di Pietro (Roma) Al sig. Raimondo Murólo (Italia) Al sig. Antonio Rizzo (Italia) Al sig. Carlo Ippolito (Italia) Al sig. Vincenzo Gargano (Italia) Al sig. Domenico Moschella (Italia) Al sig. Antonio Zambuco (Italia) Al sig. Ruggiero Capodivento (Italia) Al sig. Antonius F.M. van Herpen (Haarlem) Al sig. Pablo Rivero (Paderborn) Al sig. Eremberto Appolloni (Roma) Al sig. Enzo Bernardi (Roma) Al sig. Mario Mancinelli (Roma) Al sig. Massimo Ravera (Napoli) Al sig. Aldo Biancolin (Concordia-Pordenone) Al sig. Romano Gardonio (Concordia-Pordenone) Al sig. Giovanni Giust (Concordia-Pordenone) Al sig. Antonio Miele (Concordia-Pordenone) Al sig. Luigi Verardo (Concordia-Pordenone) Al sig. Gino Vetri (Concordia-Pordenone) Al sig. Bruno Iacobini (L'Aquila) Diarium Romanae Curiae 11 24 » » » » » » 26 » » 29 » » » » » » » » » 4 » » » luglio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » agosto » » » » » » 18 » » » » » » » » » » » » » » » » » 19 » » » » » » 22 » » 2 settembre » 8 » » » » » 23 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al sig Antonio Visone (Napoli) Al sig Diego De Paoli (Belluno-Feltre) Al sig Wilfred Laufermann (Essen) Al sig Erwin Steiner (Essen) Al sig Louis U.P. Smeets ('s-Hertogenbosch) Al sig Petrus B.M. Gielen ('s-Hertogenbosch) Al sig Hendrikus J. Cillessen ('s-Hertogenbosch) Al sig Theodoro J.J. Boogaard (Breda) Al sig Pierluigi Guaraniello (L'Aquila) Al sig Patrizio De Blasis (L'Aquila) Al sig Giovanni Cocciane (L'Aquila) Al sig Kwabena Boakye Yiadom (Kumasi) Al sig Joseph Achempong (Kumasi) Al sig Edmondo Zanacchi (Roma) Al sig Ernst Schwind (Würzburg) Al sig Marawan Al-'Abdsi (Siria) Al sig Fernando L. Rosado (Ponce) Al sig Jack James (Menevia) Al sig Wilhelm Heck (München und Freising) Al sig Walter Daxenberger (München und Freising) Al sig. Josef Vieregg (München und Freising) Al sig. Massimo Massari (Italia) Al sig. Claudio Meo (Italia) Al sig. Mario Alivesi (Italia) Al sig. Matteo Grauso (Italia) Al sig. Filippo De Luca (Italia) Al sig. Paolo Di Gianvito (Italia) Al sig. Giorgio Bovenzi (Italia) Al sig. Giuseppe Panunzi (Italia) Al sig. Giuseppe Bandini (Faenza-Modigliana) Al sig. Giorgio Cicognani (Faenza-Modigliana) Al sig. Giuseppe Fagnocchi (Faenza-Modigliana) Al sig. Igino Liverani (Faenza-Modigliana) Al sig. Marco Mazzotti (Faenza-Modigliana) Al sig. Giovanni Renzi (Faenza-Modigliana) Al sig. Domenico Savorani (Faenza-Modigliana) Al sig. Giovanni Tagliaferri (Faenza-Modigliana) Al sig. Edgard Trost (Köln) Al sig. Karl-Heinz Diekmann (Münster) Al sig. Rudolf Botlik (Graz-Seckau) Al sig. Bernardus A.A. Jutte (Rotterdam) Al sig. Angelo Maria Calitri (Acerenza) Al sig. Antonius van Acquoi ('s-Hertogenbosch) Al sig. Anthony Thompson (Clifion) Al sig. Vito Petrera (Italia) Al sig. Cesare A. Michelini (Brescia) Al sig. Antonio Zigliani (Brescia) Al sig. Angelo Prandelli (Brescia) Al sig. Ermanno Livan (Belluno-Feltre) 581 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 582 23 settembre » » » » 2 » » 11 » 17 » » » » » 21 31 » » » » » » » » » » » » ottobre » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 10 novembre » 23 » » » » » » » » 30 » » » » » » » » 17 dicembre » » » » » » » » 21 22 » 30 » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al sig . Vincent Eze Ogbulafor (Aba) Al sig . James J. Ogbonna (Aba) Al sig . Boniface L.C. Okoro (Aba) Al sig . James Chiere Ejiogu (Aba) Al sig . Anthony A. Njoku (Aba) Al sig . Ludovicus Beursgens (Roermond) Al sig . John J. Jardin (Port of Spain) Al sig . Abraham A. Laquis (Port of Spain) Al sig . Ignatius S. Ferreira (Port of Spain) Al sig . Uwe Christian Harrer (Wien) Al sig . Walter Ender (Wien) Al sig . Pietro Gasparotto (Concordia-Pordenone) Al sig . Umberto Minusso (Concordia-Pordenone) Al sig . Johannes CM. de Meer ('s-Hertogenbosch) Al sig . Peter Serubomwe (Kasana-Luweero) Al sig . Joseph Lwevuze (Kasana-Luweero) Al sig . Carlo Poser (Aosta) Al sig . Lorenzo Serri (Reggio Emilia-Guastalla) Al sig . Francesco Belmaggio (Avezzano) Al sig . Joseph Chukwuemeka Madueke (Onitsha) Al sig Samuel Obiorah Obidele (Onitsha) Al sig . Anthony Ojukwu (Onitsha) Al sig . Godwin Ekejuba Onyeiwu (Onitsha) Al sig . Clement Udechukwu (Onitsha) Al sig Rino Canton (Padova) Al sig James Cassidy (Portland) Al sig Robert C Robinson (Portland) Al sig Abdul Ahad Shemann (Amadiyah) Al sig Giuseppe Mastrangeli (Gubbio) Al sig Aleandro Alunno (Gubbio) Al sig Johannes Ronaldus W.M. Versteeg (Haarlem) Al sig Hubertus Wilhelmus Petrus Wiliems (Roermond) Al sig Johannes R. Parsch (Wien) Al sig Antonio Ceccobelli (Orvieto-Todi) Al sig Carino Tissino (Udine) Al sig Leopino Foliaki (Auckland) Al sig Neil Clarke (Hamilton) Al sig James Grace (Hamilton) Al sig Philippe Poierre de Vêron Ngangue (Douala) Al sig Giuseppe Mazzariol (Venezia) Al sig Roland Coulon (Passau) Al sig Nicola Gigante (Taranto) Al sig Georg Denzer (Germania) Al sig Sergio Bossi (Milano) Al sig Italo Cassone (Milano) Al sig Mathieu J.G.M. Kloprogge (Haarlem) Al sig Silvano Lisario (Brescia) Al sig Giuseppe Bellini (Cremona) Diarium Romanae Curiae 583 La Croce di Dama di Commenda dell'Ordine di San Silvestro Papa 12 novembre » 18 14 gennaio » » marzo 18 23 novembre 1999. » 2000. » » Alla sig;»„ra Alla sig;ç.ra Alla sig;».ra Alla sig; r a Alla sig;ç.ra Alla sig;ç.ra La Croce di Dama 15 ottobre 7 dicembre 14 gennaio » » 2 marzo » 9 » 18 » » aprile 8 29 giugno » » luglio 11 » 29 agosto 18 » » » » 22 » » 2 ottobre » » » » 31 23 novembre » » » 30 » » » » 1999. » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla » » » Alla Sig!5.ra Alla SÌ£ ,.ra Alla sk'.ra 5.ra sig; sig;ç.ra sig;l .ra sig;ç.ra sig;ç.ra sig;\. ra sig;£.ra sig;ç.ra sig;ç.ra sig;£.ra sig;£.ra sig;£.ra sig;ç.ra sig;ç.ra sig;ç.ra SÌ£ f .ra SÌ£ ç.ra sig r. ra sig;f. ra sig;».ra sig;ç.ra Sig! y ra Sig!I. ra sig y. ra per la Francia) f NECROLOGIO 19 giugno 2001. Mons. José Gonçalves da Costa, Arcivescovo em. di Niterói (Brasile). » 21 29 Mons. Giulio Nicolini, Vescovo di Cremona (Italia). Mons. Victor Gii Lechoza, Vescovo di Minas (Uruguay). S.B Maximos V Hakim, Patriarca em. di Antiochia dei Greco-Melkiti cattolici. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 584 giugno 2001. Card. Silvio Oddi, del Titolo 'pro hac vice' di S. Agata de' Goti alla Suburra. Mons. Jean S. Raobelina, Vescovo di Tsironoamandidy (Ma- luglio Mons. Alfredo G. Disandro, Vescovo em. di Villa Maria (Ar- dagascar). gentina). Mons. Rudolph A. Akanlu, Vescovo em. di Navrongo-Bolgatanga (Ghana). Mons. Arrigo Pintonello, Arci v. Vesc. em. di Latina ed altre (Italia). Mons. Jorge Novak, Vescovo di Quilmes (Argentina). Mons. Francesco Spanedda, Arcivescovo em. di Oristano (Italia). An. et vol. XCIII 1 Septembris 2001 N. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES quibus beatae Mariae Faustinae Kowalska Sanctorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Dominus Deus, misericors et clemens, patiens et multae miserationis » (Ex 34, 6), Ipse revelavit hominibus divitias misericordiae suae per Iesum Christum, Agnum Dei qui tollit peccata mundi (cfr Io 1, 29), qui Ecclesiae suae concredidit missionem confitendi et proclamandi misericordiam divinam. Sicut Nostris in Litteris Encyclicis « Dives in misericordia » scripsimus, semper necesse est verax misericordiae vultus discooperiatur. Quamquam praeiudicia varia obstant, videtur ea nostris summe necessaria temporibus (cfr n. 6). Eiusmodi spirituale hominum postulatum repetit Providentia quae etiam nunc revocat continenter mundi attentionem in mysterium divinae misericordiae per beatam Mariam Faustinam Kowalska; scripsit illa in libello suo: « Glorificatio misericordiae tuae, [Iesu], officium praecipuum est vitae meae ». Haec humilis et insignis Ecclesiae filia nata est in pago Glogowiec, in Polonia, die xxv mensis Augusti anno MCMV ex paupere familia rustica, firma tamen in fide christiana. A pueritia quidem sensit vivum desiderium vitam suam Deo consecrandi, nonnullos tamen annos exspectare debuit antequam vocationem suam sequi posset. Nihilominus illico viam sanctitatis percurrere coepit, sicut ipsa meminit: "A primis meis annis desideravi sanc40 - AA S 586 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ta fieri". Sedecim annos nata domum patriam reliquit et veluti famula apud familias nobiles victum sibi procuravit. Anno MCMXXV Varsaviae ingressa est in Congregationem Sororum Beatae Mariae Virginis a Misericordia, quae praesto est institutioni puellarum et assistentiae mulierum in moralibus difficultatibus versantium. Expleto novitiato, vota religiosa emisit quae prompte ac fideliter servavit, conscia sui muneris patefaciendi mysterium divinae misericordiae, quam ipsa in primis experta est. Variis in domibus sui Instituti egregie, constanter ac perseveranter explevit officia coquae, hortulanae et ianitricis. Plurimis honestata est charismatibus quae celavit, vitam simplicem et humilem semper ubique agens. Reapse Dominus elegit talem sororem, ingenuam et humilem, litterarum expertem ut apostola fieret misericordiae divinae. "Die animabus — praecepit Iesus — ne obstacula ponant in corde suo misericordiae meae, quae magnum habet desiderium operandi in eis. Misericordia mea agit in omnibus cordibus quae ianuam aperiunt; sive peccator sive iustus egent misericordia mea". Desiderio sponsali cupivit et studuit in se proprietatem misericordiae Christi ingenerare, quodammodo fieri speculum Cordis miserentis Christi, nec non vehiculum infinitae eius bonitatis. Instrumentum docile in manibus superiorum in multis domibus Congregationis in laboribus humillimis constanti alacritate excelluit vitamque suam Deo obtulit pro peccatoribus, praesertim pro iis qui spem amiserant divinae misericordiae. Sanctitas Mariae Faustinae potest illuminare iter hominum tertium millennium christianae aetatis ingredientium. Qui acceperit eiusmodi nuntium, vocabitur non solum ut misericordiam experiatur, sed etiam ut ipse in alios misericordiam exerceat atque coram omnibus testificetur verbum Domini: Beati misericordes, quia ipsi misericordiam consequentur (Mt 5, 7). Beata Maria Faustina, amore Dei allecta, Ipsi omnino sese concredidit atque habitum usque congruentem servavit erga proximum. Voluit fieri speculum Cordis miserentis Christi, nec non vehiculum infinitae bonitatis ipsius. Anno MCMXXXIV se Deo obtulit pro peccatoribus, praesertim pro iis qui spem amiserant divini auxilii. Oblationem suam Deo aluit oratione, sacrificiis atque perfecta oboeditione divino Sponso, Ecclesiae atque regulae quam est amplexa. Fervidam coluit devotionem in Eucharistiam et Redemptoris Matrem. Suam religiosam consecrationem suumque apostolatum locupletavit spiritus corporisque doloribus, quos patienter hilariterque toleravit coniuncta cum Victima divina. Phthisi attrita, x x x i i i annos nata piissime obiit Cracoviae die v mensis Octobris, anno MCMXXXVIII. Probe noscentes firmam sanctitatis famam, qua soror Ma- Acta Ioannis Pauli Pp, II 587 ria Faustina Kowalska in vita et post mortem fruita est, Nos^.Ipsi, dum Cracoviensem gubernavimus archidioecesim, beatificationis et canonizationis Causam incohavimus. Evecti deinde ad supremum universalis Ecclesiae mt-"" nisterium, postquam suetae iure praescriptae inquisitiones felicem exitum habuerunt, Nos die xvni mensis Aprilis anno MCMXCIII magno cum gaudio eius celebravimus beatificationem. Aliquot post annis promulgatum est coram Nobis Decretum de mira sanatione intercessioni eiusdem Beatae adscripta. Favorabile excipientes votum Patrum Cardinalium et Episcoporum in Consistorio coadunatorum die x mensis Martii Anno Iubilari MM, decrevimus ut ritus sollemnis canonizationis ageretur die xxx insequentis mensis Aprilis. Hodie igitur, una cum ingenti multitudine Pastorum et Christifidelium sollemnitatem celebrantes Divinae Misericordiae, invocato Paracliti Spiritus auxilio, in foro Petriano inter sacra hanc pronuntiavimus formulam: « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatam Mariam Faustinam Kowalska Sanctam esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eam in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen. Universos homines ex animo hortati sumus ad misericordiam divinam constanter et fiducialiter implorandam secundum exemplum sanctae Mariae Faustinae, quae tamquam lucis radium tutum iter omnibus indicat ad suavissimo Cordis Iesu spiritales copias. Denique Nos primi novam Caelitem publice venerati sumus eiusque intercessionem ferventer impetravimus pro Nobismet Ipsis cunctoque pro humano genere, quandoquidem et Ipsi Nos saepius non tantum exempli eius deprecationis vim sumus experti, verum etiam manifestis cultus singularis et honoris erga eam signis et documentis comprobavimus, quanti personae eius excellentiam faceremus sanctimoniamque pariter aestimaremus; ex quo intellegi etiam potest quibus animi sensibus hodiernum peregerimus ritum et quanto studio hanc sanctam Mariam Faustinam Kowalska, Divinae Misericordiae humilem nuntiam, Ecclesiae cunctae sectandam commendemus. Quae autem decrevimus, volumus nunc et in futurum tempus vim habeat, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. 588 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Datum Romae, die xxx mensis Aprilis, anno Magni Iubilaei MM, Pontificatus Nostri vicesimo secundo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 482.622 LITTERAE APOSTOLICAE Sanctuarium dioecesanum sanctae Restitutae, quod in vico « Lacco Ameno » intra fines Ecclesiae et Insulae Isclanae exstat, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehitur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — Inter aedes Ecclesiae et Insulae Isclanae merito celebratur sanctuarium dioecesanum Deo in honorem Virginis et Martyris Restitutae antiquitus dicatum et in vico « Lacco Ameno » situm, ubi a saeculo v pie servantur reliquiae memoratae sanctae et ad quod fideles Isolani frequentes accedunt petituri auxilium atque intercessionem eiusdem caelitis Patronae suae. Constat insuper hoc templum, de quo peculiarem habuerunt curam Romani Pontifices Decessores Nostri Silvester I, Gregorius Magnus, Leo III et Caelestinus V plurimique praesules loci, notum esse centrum operum pro spirituali vita ac progressu sociali civium ibidem commorantium. Quibus de rebus, cum Venerabilis Frater Philippus Strofaldi, Episcopus Isclanus, litteris die II mensis Februarii hoc anno datis, cleri populique sui quoque expromens vota, postulaverit ut templum idem Acta Ioannis Pauli Pp. II 589 titulo ac dignitate Basilicae minoris honestaremus, Nos, paternae benevolentiae documentum cupientes praebere, enixis precibus perquam libenter obsecundandum esse putamus. Ratis igitur plane habitis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, tributis a Nobis facultatibus, hac in re egit, summa Apostolica potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum sanctuarium, quod diximus, ad Basilicae minoris gradum dignitatemque evehimus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae sacris aedibus hoc nomine insignitis rite competunt, iis tamen servatis, quae secundum Decretum « De titulo Basilicae Minoris » die ix mensis Novembris anno MCMLXXXIX editum, servanda sunt. Quod faustum ac felix sit cunctis sanctae Restitutae devotis atque artius exstet vinculum Ecclesiae Isclanae cum hac Apostolica beati Petri Sede. Has denique Litteras nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xv mensis Martii, anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis 83 ANGELUS card. SODANO Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 495.875 HOMILIAE I In beatificatione plurium servorum Dei ex Hispania.* Amados hermanos y hermanas: 1. «El Señor Jesucristo transformará nuestra condición humilde, según el modelo de su condición gloriosa». Estas palabras de San Pablo que hemos escuchado en la segunda lectura de la liturgia de hoy, nos recuerdan que nuestra verdadera patria está en el cielo y que Jesús transfigurará nuestro cuerpo mortal en un cuerpo glorioso como el suyo. El Apóstol comenta así el misterio de la Transfiguración del Señor que la Iglesia procla1 * Die 11 Martii 2001. Flp 3, 21. 1 590 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ma en este segundo domingo de Cuaresma. En efecto, Jesús quiso dar un signo y una profecía de su Resurrección gloriosa, en la cual nosotros estamos llamados también a participar. Lo que se ha realizado en Jesús, nuestra Cabeza, tiene que completarse también en nosotros, que somos su Cuerpo. Éste es un gran misterio para la vida de la Iglesia, pues no se ha de pensar que la transfiguración se producirá sólo en el más allá, después de la muerte. La vida de los santos y el testimonio de los mártires nos enseñan que, si la transfiguración del cuerpo ocurrirá al final de los tiempos con la resurrección de la carne, la del corazón tiene lugar ya ahora en esta tierra, con la ayuda de la gracia. Podemos preguntarnos: ¿Cómo son los hombres y mujeres « transfigurados »? La respuesta es muy hermosa: Son los que siguen a Cristo en su vida y en su muerte, se inspiran en El y se dejan inundar por la gracia que El nos da; son aquéllos cuyo alimento es cumplir la voluntad del Padre; los que se dejan llevar por el Espíritu; los que nada anteponen al Reino de Cristo; los que aman a los demás hasta derramar su sangre por ellos; los que están dispuestos a darlo todo sin exigir nada a cambio; los que —en pocas palabras— viven amando y mueren perdonando. 2. Así vivieron y murieron José Aparicio Sanz y sus doscientos treinta y dos compañeros, asesinados durante la terrible persecución religiosa que azotó España en los años treinta del siglo pasado. Eran hombres y mujeres de todas las edades y condiciones: sacerdotes diocesanos, religiosos, religiosas, padres y madres de familia, jóvenes laicos. Fueron asesinados por ser cristianos, por su fe en Cristo, por ser miembros activos de la Iglesia. Todos ellos, según consta en los procesos canónicos para su declaración como mártires, antes de morir perdonaron de corazón a sus verdugos. La lista de los que hoy suben a la gloria de los altares por haber confesado su fe y dado su vida por ella es numerosa. Hay treinta y ocho sacerdotes de la archidiócesis de Valencia, junto con un numeroso grupo de hombres y mujeres de la Acción Católica, también de Valencia; dieciocho dominicos y dos sacerdotes de la archidiócesis de Zaragoza; cuatro Frailes Menores Franciscanos y seis Frailes Menores Franciscanos Conventuales; trece Frailes Menores Capuchinos, con cuatro Religiosas Capuchinas y una Agustina Descalza; once Jesuítas con un joven laico; treinta y dos Salesianos y dos Hijas de María Auxiliadora; diecinueve Terciarios Capuchinos de la Virgen de los Dolores, con una cooperadora laica; un sacerdote dehoniano; el Capellán del Colegio La Salle de la Bonanova, de Barcelona, con ein- Acta Ioannis Pauli Pp, II 591 eo Hermanos de las Escuelas Cristianas; veinticuatro Carmelitas de la Caridad; una Religiosa Servita; seis Religiosas Escolapias con dos cooperadoras laicas provenientes éstas últimas del Uruguay y primeras beatas de ese País latinoamericano; dos Hermanitas de los Ancianos Desamparados; tres Terciarias Capuchinas de la Sagrada Familia; una Misionera Claretiana; y, en fin, el joven Francisco Castellò i Aleu, de la Acción Católica de Lleida. Los testimonios que nos han llegado hablan de personas honestas y ejemplares, cuyo martirio selló unas vidas entretejidas por el trabajo, la oración y el compromiso religioso en sus familias, parroquias y congregaciones religiosas. Muchos de ellos gozaban ya en vida de fama de santidad entre sus paisanos. Se puede decir que su conducta ejemplar fue como una preparación para esa confesión suprema de la fe que es el martirio. ¿Cómo no conmovernos profundamente al escuchar los relatos de su martirio? La anciana María Teresa Ferragud fue arrestada a los ochenta y tres años de edad junto con sus cuatro hijas religiosas contemplativas. El 25 de octubre de 1936, fiesta de Cristo Rey, pidió acompañar a sus hijas al martirio y ser ejecutada en último lugar para poder así alentarlas a morir por la fe. Su muerte impresionó tanto a sus verdugos que exclamaron: « Esta es una verdadera santa ». No menos edificante fue el testimonio de los demás mártires, como el joven Francisco Castellò i Aleu de veintidós años, químico de profesión y miembro de la Acción Católica, que consciente de la gravedad del momento no quiso esconderse, sino ofrecer su juventud en sacrificio de amor a Dios y a los hermanos, dejándonos tres cartas, ejemplo de fortaleza, generosidad, serenidad y alegría, escritas instantes antes de morir, a sus hermanas, a su director espiritual y a quien fuera su novia. O también el neosacerdote Germán Gozalbo, de veintitrés años, que fue fusilado sólo dos meses después de haber celebrado su primera Misa, después de sufrir un sinfín de humillaciones y malos tratos. 3. ¡Cuántos ejemplos de serenidad y esperanza cristiana! Todos estos nuevos Beatos y muchos otros mártires anónimos pagaron con su sangre el odio a la fe y a la Iglesia desatado con la persecución religiosa y el estallido de la guerra civil, esa gran tragedia vivida en España durante el siglo xx. En aquellos años terribles muchos sacerdotes, religiosos y laicos fueron asesinados sencillamente por ser miembros activos de la Iglesia. Los nuevos beatos que hoy suben a los altares no estuvieron implicados en luchas políticas o ideológicas, ni quisieron entrar en ellas. Bien lo sabéis muchos de vosotros que sois familiares suyos y hoy participáis con gran alegría en esta 592 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale beatificación. Ellos murieron únicamente por motivos religiosos. Ahora, con esta solemne proclamación de martirio, la Iglesia quiere reconocer en aquellos hombres y mujeres un ejemplo de valentía y constancia en la fe, auxiliados por la gracia de Dios. Son para nosotros modelo de coherencia con la verdad profesada, a la vez que honran al noble pueblo español y a la Iglesia. !Que su recuerdo bendito aleje para siempre del suelo español cualquier forma de violencia, odio y resentimiento! Que todos, y especialmente los jóvenes, puedan experimentar la bendición de la paz en libertad: !Paz siempre, paz con todos y para todos! 4. Queridos hermanos, en diversas ocasiones he recordado la necesidad de custodiar la memoria de los mártires. Su testimonio no debe ser olvidado. Ellos son la prueba más elocuente de la verdad de la fe, que sabe dar un rostro humano incluso a la muerte más violenta y manifiesta su belleza aun en medio de atroces padecimientos. Es preciso que las Iglesias particulares hagan todo lo posible por no perder el recuerdo de quienes han sufrido el martirio. Al inicio del tercer milenio, la Iglesia que camina en España está llamada a vivir una nueva primavera de cristianismo, pues ha sido bañada y fecundada con la sangre de tantos mártires. Sanguis martyrum, semen christianorum! ¡La sangre de los mártires es semilla de nuevos cristianos! Esta expresión, acuñada durante las persecuciones de los primeros siglos, debe hoy llenar de esperanza vuestras iniciativas apostólicas y esfuerzos pastorales en la tarea, no siempre fácil, de la nueva evangelización. Contáis para ello con la ayuda inigualable de vuestros mártires. Acordaos de su valor, « fijaos en el desenlace de su vida e imitad su fe. Jesucristo es el mismo ayer y hoy y siempre ». 2 3 5. Deseo confiar a la intercesión de los nuevos beatos una intención que lleváis profundamente arraigada en vuestros corazones: el fin del terrorismo en España. Desde hace varias décadas estáis siendo probados por una serie horrenda de violencias y asesinatos que han causado numerosas víctimas y grandes sufrimientos. En la raíz de tan lamentables sucesos hay una lógica perversa que es preciso denunciar. El terrorismo nace del odio y a su vez lo alimenta, es radicalmente injusto y acrecienta las situaciones de injusticia, pues ofende gravemente a Dios y a la dignidad y los derechos de las perso2 Tertuliano, Apot, 50, 13: CCL 1, 171 3 Hb 13, 7-8. Acta Ioannis Pauli Pp II 593 nas. !Con el terror, el hombre siempre sale perdiendo! Ningún motivo, ninguna causa o ideología pueden justificarlo. Sólo la paz construye los pueblos. El terror es enemigo de la humanidad. 6. Amados en el Señor, también a nosotros la voz del Padre nos ha dicho hoy en el Evangelio: « Este es mi Hijo, el escogido; escuchadle ». Escuchar a Jesús es seguirlo e imitarlo. La cruz ocupa un lugar muy especial en este camino. Entre la cruz y nuestra transfiguración hay una relación directa. Hacernos semejantes a Cristo en la muerte es la vía que conduce a la resurrección de los muertos, es decir, a nuestra transformación en El. Ahora, al celebrar la Eucaristía, Jesús nos da su cuerpo y su sangre, para que en cierto modo podamos pregustar aquí en la tierra la situación final, cuando nuestros cuerpos mortales sean transfigurados a imagen del cuerpo glorioso de Cristo. 4 5 Que María, Reina de los mártires, nos ayude a escuchar e imitar a su Hijo. A Ella, que acompañó a su divino Hijo durante su existencia terrena y permaneció fiel al pie de la Cruz, le pedimos que nos enseñe a ser fieles a Cristo en todo momento, sin decaer ante las dificultades; nos conceda la misma fuerza con que los mártires confesaron su fe. Al invocarla como Madre, imploro sobre todos los aquí presentes, así como sobre vuestras familias los dones de la paz, la alegría y la esperanza firme. II Melitae in beatificatione trium servorum Dei.* "Let us give thanks to the Lord for his unfailing love and his wonderful deeds". 1 Dear Brothers and Sisters, 1. With great joy I have returned to this island dear to Saint Paul, the Apostle of the Gentiles, and always dear to the Successor of Peter. This visit concludes my Jubilee Pilgrimage following in spirit the history of sal4 Lc 9, 35. 5 Cf, Flp 3, 10-11. * Die 9 Maii 2001. Ps 107:15, 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 594 vation, from the homeland of Abraham, to Sinai where God gave the Ten Commandments, to the Holy Land where the great events of our rédemption took place. And now in the footsteps of Saint Paul, I have come back to you, dear people of Malta. The Apostle's arrivai on your shores was dramatic. Saint Luke has told us of the stormy voyage and the helplessness of the crew and passengers as the ship went aground and began to break up. And we have heard of their deli veranee: "Once we had come safely through, we disco vered that the island was called Malta". In God's providence, Malta was to reeeive the Gospel in the earliest days of Christianity. "Let us give thanks to the Lord for his unfailing love and his wonderful deeds". 2 3 4 2. Gathered at the Floriana Granaries, around the Altar of the Lord's Sacrifice, the Bishop of Rome joins you in praising the Most Holy Trinity for your witness to the Gospel down the centuries. True to your father in faith, the Apostle Paul, you are known throughout the Church for your dévotion and missionary zeal. Malta has a magniti cent Christian héritage of which you are rightly proud, but that héritage is also a gift which implies great responsibility. In his Second Letter to Timothy, Saint Paul reminds his co-worker to "remember Jesus Christ, raised from the dead ... if we endure with him we shall reign with him". These words were taken to heart by the two sons and the adopted daughter of Malta whom I have beatified today. The whole Church rejoices with you that, among the host of holy men and women from all walks of life in Maltese history, thèse three have been chosen for special vénération and imitation. From heaven they accompany us on our pilgrim way on earth, and through their pray ers before the throne of God they help us to scale the heights of holiness which they attained by the grace of the Holy Spirit. 5 6 3. Since his death in 1962, shortly before the opening of the Second Vatican Council, Blessed George Preca has been renowned for his holiness both in Malta and wherever the Maltese have settled. Dun Gorg was a pioneer in the field of catechetics and in promoting the role of the laity in the 2 3 4 5 6 Cf. Acts 27:39-44. Ibid., 28:1. Ps 107:15 Cf Lk 12:48. 2 Tim 2:8, 12. Acta Ioannis Pauli Pp, II 595 apostolate, which the Council was to stress in a particular way. Thus he became as it were Malta's second father in faith. Embracing meekness and humility, and using to the full his God-given talents of mind and heart, Dun Gorg made his own the words of Paul to Timothy: "You have heard everything that I teach in public; hand it on to reliable people so that they in turn will be able to teach others". The Society of Christian Doctrine which he founded continues his work of witness and evangelization in these islands and elsewhere. Not far from here the young seminarian Gorg Preca heard the prophétie words of a priestly mentor: "Gorg, when you grow up many who fear God will gather around you. You will be a blessing for them and they for you". Today the Church in Malta calis Gorg Preca "Blessed", for she knows that he is for her a native source of light and strength. In his writings on meekness — his book L-Iskola tal-Manswetudni and his Letter — Dun Gorg urges his fellow Christians to follow the example of the Crucified Lord in forgiving every offence. Is not this message of mutual respect and forgiveness especially needed today in Malta and in the world? Yes indeed, the meekness of the Beatitudes has the power to transform the family, the workplace and schools, the towns and villages, politics and culture. It can change the world! "Blessed are the meek, for they shall inherit the earth". 7 8 9 Magister, utinam sequatur evangelium universus mundus (Divine Teacher, may the whole world follow the Gospel): the prayer of Blessed Dun Gorg perfectly mirrors the missionary mandate of the Lord: "Go therefore and make disciples ... teaching them to observe all that I have commanded you"!. Düring the year of the Great Jubilee the whole Church experienced anew the eternai freshness of the loving mercy of the Father who sent his only Son for our salvation. Was it not Dun Gorg's ability to communicate the freshness of the Christian message that made him the great apostle that he was? Is this not what Malta needs today: clergy, religious, catechists, teachers who passionately proclaim the Good News of what the Father has done for us in Christ? At the dawn of a new millennium, the Church looks to you, Malta, to be still more ardent in Ii ving your apostolic and missionary vocation! The whole Church looks to you! 10 7 8 9 10 2 Tim 2:2. Cf Lk 23:34, Mt 5:5, Ibid , 28:19-20 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 596 4. The Servant of God Ignatius Falzon also had a great passion for preaching the Gospel and teaching the Catholic faith. He too put his many talents and his intellectual training at the service of catechetical work. The Apostle Paul wrote that "each one must do as he has made up his mind, not reluctantly or under compulsión, for God loves a cheerful giver". Blessed Nazju was one who gave abundantly and cheerfully; and people saw in him not only boundless energy but also deep peace and joy. He renounced the worldly success for which his background had prepared him, in order to serve the spiritual good of others, including the many British soldiers and sailors stationed in Malta at the time. In his approach to them, few of whom were Catholic, he anticipated the ecumenical spirit of respect and dialogue, which is familiar to us today but which was not always prévalent at that time. 11 Ignatius Falzon drew his strength and inspiration from the Eucharist, prayer before the Tabernacle, dévotion to Mary and the Rosary, and imitation of Saint Joseph. These are fountains of grace from which all Christians may drink. Holiness and zeal for God's Kingdom flourish especially where parishes and communities encourage prayer and dévotion to the Blessed Sacrament. I urge you therefore to cherish your Maltese traditions of piety, purifying them where necessary and strengthening them with sound instruction and catechesis. There would be no better way of honouring the memory of Blessed Nazju Falzon. 5. Born in Italy of a Maltese father, Sister Maria Adeodata Pisani carne here at the age of nineteen, and spent most of her life as a splendid figure of Bénédictine religious consécration in the Monastery of Saint Peter. I know that some of the Sisters of the Monastery were not able to come here, but are following this ceremony on television. To you, dear Sisters, I send a very special blessing on this happy day. Prayer, obédience, service of her Sisters and maturity in performing her assigned tasks: these were the éléments of Maria Adeodata's silent, holy life. Hidden in the heart of the Church, she sat at the Lord's feet and listened to his teaching, savouring the things that last for ever. Through her prayer, work and love, she became a well-spring of that spiritual and missionary fruitfulness without which the Church cannot preach the Gospel 12 11 2 Cor 9:7. 12 Cf. Lk 10:39. Cf. Col 3:2. 13 13 Ada Ioannis Pauli Pp, II 597 as Christ commands, for mission and contemplation require each other ab14 solutely. Sister Adeodata's holy example certainly helped to promote the renewal of religious life in her own Monastery. I therefore wish to commend to her intercession a special intention of my heart. Much has been done in recent times to adapt religious life to the changed circumstances of today, and the benefit of this can be seen in the lives of very many men and women religious. But there is need for a renewed appréciation of the deeper theologica! reasons for this special form of consécration. We stili await a full flowering of the teaching of the Second Vatican Council on the transcendent value of that special love of God and others which leads to the vowed life of poverty, chastity and obédience. I commend to ail consecrated men and women the example of personal maturity and responsibility which was wonderfully evident in the life of Blessed Adeodata. 6. On the Vigil of Pentecost the archdiocese of Malta will inaugurate its Synod Assembly and in Gozo Bishop Cauchi has begun a new pastoral Visitation. It is my fervent hope that thèse and other initiatives will help to foster the Second Vatican Council's vision of the Church as a communion of the whole People of God, a vision which the "new evangelization" demands of Maltese Catholics. Within this communion there are différent roles and ministries, but ail are called to work together to advance Christ's reign of justice, peace and love. Through the intercession of the new Beati, may the Church in Malta move confidently into a new era of unity and shared responsibility between clergy, religious and laity. This will give Maltese Catholics the fresh start which will enable them confidently to enter the new millennium, harvesting the rieh spiritual fruits of the Great Jubilee of the Year 2000. Malta, Malta! You have reeeived so much through the ministry of Saint Paul and the witness of Blessed Dun Gorg, Blessed Nazju Falzon and Blessed Adeodata. As you move into the future, be faithful to the legacy they have left! Follow Christ with an undivided heart, and ne ver be afraid to speak up for the truth that sa ves and the values that lead to life! May the Virgin Mary, Mother of the Word Incarnate, accompany and protect 14 Cf, Novo millennio ineunte, 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 598 you always, so that you will never fail to "give thanks to the Lord for his unfailing love and his wonderful deeds". 15 Viva l-Beatu Gorg Preca! Viva l-Beatu Nazju Falzon! Viva l-Beata Adeodata Pisani! Amen. ALLOCUTIONES I Ad sodales Pontificiae Academiae Scientiarum Socialium.* Ladies and Gentlemen of the Pontifical Academy of Social Sciences, 1. Your President has just expressed your pleasure at being here in the Vatican to address a subject of concern to both the social sciences and the Magisterium of the Church. I thank you, Professor Malinvaud, for your kind words, and I thank all of you for the help you are generously giving the Church in your fields of compétence. For the Seventh Plenary Session of the Academy you have decided to discuss in greater depth the thème of globalization, with particular attention to its ethical implications. Since the collapse of the collectivist system in Central and Eastern Europe, with its subséquent important effects on the Third World, humanity has entered a new phase in which the market economy seems to have conquered virtually the entire world. This has brought with it not only a growing interdependence of économies and social Systems, but also a spread of novel philosophical and ethical ideas based on the new working and living conditions now being introduced in almost every part of the world. The Church carefully examines thèse new facts in the light of the principies of her social teaching. In order to do this, she needs to deepen her objective knowledge of these emerging phenomena. That is why the Church looks to your work for the insights which will make possible a better discernment of the ethical issues involved in the globalization process. 16 Ps 107:15 *Die 27 Aprilis 2001. Acta Ioannis Pauli Pp, II 599 2. The globalization of commerce is a complex and rapidly evolving phenomenon. Its prime characteristic is the increasing élimination of barriers to the movement of people, capital and goods. It enshrines a kind of triumph of the market and its logie, which in turn is bringing rapid changes in social S y s t e m s and cultures. Many people, especially the disadvantaged, expérience this as something that has been forced upon them, rather than as a process in which they can actively particípate. In my Encyclical Letter Centesimus Annus, I noted that the market economy is a way of adequately responding to people's economie needs while respecting their free initiative, but that it had to be controlied by the community, the social body with its common good. Now that commerce and communications are no longer bound by borders, it is the universal common good which demands that control mechanisms should accompany the inhérent logie of the market. This is essential in order to avoid reducing ali social relations to economie factors, and in order to protect those caught in new forms of exclusion or marginalization. Globalization, a priori, is neither good nor bad. It will be what people make of it. No system is an end in itself, and it is necessary to insist that globalization, like any other system, must be at the service of the human person; it must serve solidarity and the common good. 1 3. One of the Church's concerns about globalization is that it has quickly become a cultural phenomenon. The market as an exchange mechanism has become the medium of a new culture. Many observers have noted the intrusive, even invasive, character of the logie of the market, which reduces more and more the area available to the human community for voluntary and public action at every le vel. The market imposes its way of thinking and acting, and stamps its scale of values upon behaviour. Those who are subjected to it often see globalization as a destructive flood threatening the social norms which had protected them and the cultural points of référence which had given them direction in life. What is happening is that changes in technology and work relationships are moving too quickly for cultures to respond. Social, legal and cultural safeguards — the resuit of people's efforts to défend the common good — are vitally necessary if individuáis and intermediary groups are to maintain their centrality. But globalization often risks destroying these carefully Cf. Nos, 34, 58, 600 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale built up structures, by exacting the adoption of new styles of working, Irving and organizing communities. Likewise, at another level, the use made of discoveries in the biomedicai fìeld tend to catch legislatore unprepared. Research itself is often fînanced by private groups and its results are commercialized even before the process of social control has had a chance to respond. Here we face a Promethean increase of power over human nature, to the point that the human genetic code itself is measured in terms of costs and benefìts. Ali societies recognize the need to control thèse developments and to make sure that new practices respect fundamental human values and the common good. 4. The affirmation of the priority of ethics corresponds to an essential requirement of the human person and the human community. But not all forms of ethics are worthy of the name. We are seeing the émergence of pattems of ethical thinking which are by-products of globalization itself and which bear the stamp of utilitarianism. But ethical values cannot be dictated by technological innovations, engineering or effìciency; they are grounded in the very nature of the human person. Ethics cannot be the justification or légitimation of a system, but rather the safeguard of ali that is human in any system. Ethics demands that S y s t e m s be attuned to the needs of man, and not that man be sacrificed for the sake of the system. One evident conséquence of this is that the ethics committees now usuai in almost every field should be completely independent of financial interests, idéologies and partisan politicai views. The Church on her part continues to affirm that ethical discernment in the context of globalization must be based upon two inseparable principies: — First, the inalienable value of the human person, source of all human rights and every social order. The human being must always be an end and not a means, a subject and not an object, nor a commodity of trade. — Second, the value of human cultures, which no external power has the right to downplay and still less to destroy. Globalization must not be a new version of colonialism. It must respect the diversity of cultures which, within the universal harmony of peoples, are life's interpretative keys. In particular, it must not deprive the poor of what remains most precious to them, including their religious beliefs and practices, since genuine religious convictions are the clearest manifestation of human freedom. As humanity embarks upon the process of globalization, it can no longer do without a common code of ethics. This does not mean a single Acta Ioannis Pauli Pp II 601 dominant socio-economie system or culture which would impose its values and its criteria on ethical reasoning. It is within man as such, within universal humanity sprung from the Creator's hand, that the norms of social life are to be sought. Such a search is indispensable if globalization is not to be just another name for the absolute relativization of values and the homogenization of life-styles and cultures. In ali the variety of cultural forms, universal human values exist and they must be brought out and emphasized as the guiding force of ali development and progress. 5. The Church will continue to work with ali people of good will to ensure that the winner in this process will be humanity as a whole, and not just a wealthy elite that controls science, technology, communication and the planet's resources to the détriment of the vast majority of its people. The Church earnestly hopes that ali the creative éléments in society will cooperate to promote a globalization which will be at the service of the whole person and of ali people. With thèse thoughts, I encourage you to continue to seek an ever deeper insight into the reality of globalization, and as a pledge of my spiritual closeness I cordially invoke upon you the blessings of Almighty God. II Ad sodales Operum ad missiones fovendas.* Signor Cardinale, Venerati Fratelli nell'episcopato e nel sacerdozio, Cari Direttori Nazionali, Collaboratori e Collaboratrici delle Pontificie Opere Missionarie! 1. E per me una grande gioia incontrarvi, in occasione della vostra annuale assemblea. Il mio saluto va, in primo luogo, al Signor Cardinale Crescenzio Sepe, da poco Prefetto della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli, e lo ringrazio per le parole che anche a vostro nome mi ha rivolto. Saluto Mons. Charles Schleck, Segretario aggiunto della medesima Congregazione e Presidente delle Pontifìcie Opere Missionarie, insieme con i * Die 11 Maii 2001. 41 - A A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 602 Segretari Generali delle quattro Opere. In modo particolare, saluto voi, cari Direttori Nazionali, che nei vostri rispettivi Paesi vi dedicate generosamente all'animazione e alla cooperazione missionaria. Attraverso di voi, vorrei far pervenire i miei grati sentimenti a tutti coloro che, nella discrezione e nel silenzio, tanto lavorano perché l'annunzio della Buona Novella si diffonda in ogni angolo del mondo. 2. L'odierno incontro si svolge mentre è ancora vivo nella Chiesa e nel mondo l'eco del Grande Giubileo, che non è stato solo una « memoria del passato », ma una « profezia dell'avvenire ». Nella Lettera apostolica Novo millennio ineunte ho scritto: « E doveroso per noi proiettarci verso il futuro che ci attende ».* Frutto del Giubileo è guardare avanti in atteggiamento di fede e di speranza cristiana per vivere con passione il presente ed aprirci con fiducia al futuro, nella certezza che « Gesù Cristo è lo stesso ieri, oggi e sempre! ». Ci attende una nuova e feconda stagione di evangelizzazione. La missione, compito di tutti i credenti, sia pertanto, in modo speciale, il vostro impegno. Dedicatevi senza sosta all'animazione, alla formazione e alla cooperazione missionaria; abbiate il coraggio di osare e la sagacia del discernimento, progettando e sviluppando ogni utile iniziativa al servizio di Cristo. Rispondendo ai doni dello Spirito, collaborerete così all'opera dell'universale salvezza, obiettivo fondamentale a cui dobbiamo sempre tendere con costante fiducia. 2 3. Nelle Giornate che hanno preceduto questo vostro raduno annuale, aiutati da studiosi e da esperti, voi avete riflettuto sulla figura del Venerabile Paolo Manna, Fondatore della Pontificia Unione Missionaria, opera definita dal mio predecessore Paolo VI « anima delle Opere Missionarie ». Paolo Manna costituisce un fulgido esempio di audacia apostolica. Spinto dal fuoco dell'amore per Cristo, egli fondò una nuova Opera, indicando inedite possibilità e nuove ardite frontiere per la missione. Visse e comunicò ai suoi collaboratori una costante tensione verso Dio, che « vuole che tutti gli uomini siano salvati e arrivino alla conoscenza della verità ». La sua preoccupazione nel coinvolgere tutti, specialmente i sacerdoti e i religiosi, si è rivelata provvidenziale per una più capillare sensibilizzazione dei pastori e dei fedeli. 3 1 N. 3,. 2 Eb 13, 8. 2 Tm 2, 4. 3 Acta Ioannis Pauli Pp II 603 Sia questo anche il vostro incessante anelito, cari Direttori Nazionali, affinché con l'aiuto della grazia divina crescano le vocazioni missionarie « ad gentes » e siano sempre più generose e piene d'ardimento. Penso soprattutto a chi dedica al lavoro missionario l'intera sua esistenza. A questo proposito, sento il bisogno di ringraziare ancora una volta quanti, pur tra difficoltà di ogni genere, con lo sguardo fisso su Gesù autore e perfezionatore della fede, perseverano nell'annunzio e nella testimonianza, incuranti dei rischi, e pronti anche al sacrificio della vita. Dio non mancherà di far sentire loro la sua presenza e la sua consolazione. Quante volte la morte di questi testimoni della fede apre insperate possibilità al Vangelo dell'amore e della pace! Questa invincibile passione per Cristo è singolare ed eloquente testimonianza per gli uomini della nostra epoca. 4 4. Siamo all'alba di un nuovo millennio, tempo di grazia, tempo opportuno. Il Signore ci associa a sé come fece con i primi discepoli, e ci invita a « prendere il largo », mentre — come scrivevo nella conclusione della Lettera Enciclica Redemptoris missio — albeggia « una nuova epoca missionaria ». Tutti i credenti sono chiamati a « preparare le strade del Signore », abbandonando ogni timore ed esitazione. Tutti sono invitati ad accogliere, pur consapevoli delle proprie povertà, l'invito di Cristo: « Andate in tutto il mondo e predicate il Vangelo ad ogni creatura ». Gesù ci chiama e ci invia come fece con gli Apostoli; non ci sceglie in base ai nostri meriti o alle nostre opere; ci sorregge piuttosto e ci fortifica con il suo « Spirito ... di forza, di amore e di saggezza ». Solo « armati » della sua grazia potremo portare la Buona Novella fino agli estremi confini della terra. Difficoltà e ostacoli non fermeranno i nostri passi, perché sarà nostro continuo sostegno l'amore del Padre celeste per l'intero genere umano. Carissimi fratelli e sorelle, affido voi e quanti compongono le vostre Comunità alle mani misericordiose di Maria, Madre della Chiesa e Stella della evangelizzazione. Guidati da Lei, recate dappertutto il Vangelo del suo divin Figlio, nostro unico Redentore. Quanto a me, vi accompagno con la preghiera e di cuore benedico voi e coloro che in tante regioni della terra lavorano per l'animazione, la formazione e la cooperazione missionaria. 5 6 7 8 9 10 4 5 6 7 8 9 10 Cfr Eb 12, 2 Cfr 2 Cor 6, 2 Le 5, 4 N. 92, Mt 3, 3. Me 16, 15 2 Tm 1, 7. 604 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III Ad Bangladesiae sacros praesules.* Dear Brother Bishops, 1. "Grace to you and peace from God our Father and the Lord Jesus Christ". With memories of my recent visit in the footsteps of Saint Paul still vivid in my mind, I greet you, the Bishops of Bangladesh, on the occasion of your visit ad limina Apostolorum, in these words of the Apostle of the Nations. Your présence is an occasion for us to give thanks to Almighty God for the grâces and blessings he has poured out upon the Church in your country since the first missionarios preached the Gospel there, and particularly since the Church's coming of age there with the establishment of Dhaka as a Diocèse in 1886. Although the Catholic community in Bangladesh is small, the enthusiasm and fervour with which its members prepared themselves for the célébration of the Great Jubilee of the Year 2000 is an eloquent and convincing testimony to its health and vibrancy. I take this opportunity to thank you for all that you did during the three years of immediate préparation for the Great Jubilee to ensure that it would truly be an occasion for a renewal of faith and commitment to Christian living. I also greet the Catholics of your land, and I pray that they will grow "in ali spiritual wisdom and understanding, to live a life worthy of the Lord, fully pleasing to him, bearing fruit in every good work and increasing in the knowledge of God". 1 2 2. During your visit to the tombs of the Apostles Peter and Paul, you have the opportunity to pray and reflect, in the light of their example, on your own ministry as Bishops and successors of the Apostles. The ministry of the Bishop, as willed by Christ, is essential to the life and mission of the Church. Since "individual Bishops are the visible source and foundation of unity in their own particular churches", the Bishop has the task of safeguarding and promoting unity and communion among ali the People of 3 * Die 15 Maii 2001 1 Phil 1:2. 2 Col 1:9-10. 3 Lumen gentium, 23. Acta Ioannis Pauli Pp, II 605 God in the local Church entrusted to his care. He serves the people of his diocèse by preaching God's word, by sanctifying them through the célébration of the Sacraments, by governing them after the example of the divine Master, and by encouraging them in their living of the faith, often in difficult circumstances. He is also to safeguard the bonds of faith and hierarchical communion with the Successor of Peter, and, as a member of the College of Bishops, he shares in the concern for all the Churches. It is clear that the Bishop's responsibilities and duties are onerous ones, yet he serves his people with Joy and confidence in the knowledge that the Lord who has called him to the task will not leave him without the necessary support and grâces. Even in the midst of seemingly insurmountable difficulties, we can draw great strength from contemplating the life and ministry of Saint Paul who, having felt "utterly, unbearably crushed", so much so that he "despaired of life itself', carne to see that he should rely not on himself but on God: "on him we have set our hope that he will deliver us again". It is therefore essential for Bishops to devote time to prayer, in order to develop a deep spiritual life characterized by intimacy with Christ. Imitating the Virgin Mary, they have to ponder God's word carefully in their hearts. This must be true also of your priests. This necessity was emphasized by the Synod Fathers at the Special Assembly for Asia of the Synod of Bishops: "People in Asia need to see the clergy not just as charity workers and institutional administrators but as men whose minds and hearts are set on the deep things of the Spirit ... By their life of prayer, zealous service and exemplary conduct, the clergy witness powerfully to the Gospel in the communities which they shepherd in the name of Christ". 4 5 6 7 8 3. Your priests are "your indispensable co-workers and advisers", and I wish to express to them my gratitude and encouragement. Their fidelity and daily commitment is indeed precious in the eyes of the Lord. As Bishops, you are aware of the importance of devoting attention to your priests, especially by supporting and encouraging them in their ministry. Priests should always be able to turn to their Bishop as a loving father, confident that they will find in him sympathy and understanding. 4 Cf. Christus Dominus, 3. 5 Cf 2 Cor 1:8-10. Cf. Lk 2:19, 51 6 7 8 Ecclesia in Asia, 43. Presbyterorum ordinis, 7. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 606 I rejoice with you that vocations continue to grow in number in Bangladesh. There is always a need to ensure that applicants for the seminary are of high moral character and possess sound motives, genuine piety and sufficient ability. The programmes provided in the seminary should aim at training priests after the heart of Christ, priests who will be men of prayer, outstanding in learning and able to respond to the pastoral needs and challenges of our time. I invite you in particular to give careful considération to the formation of those who will teach in your seminaries. Apart from their intellectual and pastoral qualifications, seminary teachers must be genuine and convincing examples of priestly life, capable of nurturing the progress of seminarians in the priestly virtues. When you provide opportunities for continuing formation aimed at helping your priests to mature in Christ, you enable each one "to safeguard with vigilant love the 'mystery' which he bears within his heart for the good of the Church and of mankind" . With this in mind, I encourage you to develop initiatives to assist priests in developing their spiritual life and in acquiring greater familiarity with positive developments in theology, Biblical studies, moral teaching and pastoral care. They should be ever more aware that their priesthood is a gift received from God, a special vocation which consists in being uniquely configured to Christ the high priest, the teacher, sanctifier and shepherd of his people. The priest's whole life should be transformed so that he may truly be an attractive and compelling sign of God's loving and saving présence. 9 4. Consecrated men and women also need your support and understanding. The Church in Bangladesh is blessed with a great number of male and iemale religious, outstanding for the commitment and generosity with which they devote themselves to a wide range of apostolic activities. They are active in the fields of éducation, health-care and various social apostolates. Our gratitude is due to them for all they do to assist in spreading the faith, through the example of their lives and their teaching. Abo ve ali, they have accepted Christ 's invitation to forsake everything in order to follow him through the practice of the evangelical counsels. In any form of pastoral planning, it is essential to see consecrated persons in the first place for what they are, before taking into considération the particular apostolates in which they are engaged. Special attention should be given to the 9 Pastores dabo vobis, 72, Acta Ioannis Pauli Pp., II 607 promotion of vocations to the consecrated life and to the quality of éducation received by those in formation. 5. The Great Jubilee was an extraordinary year of grace which touched the minds and hearts of countless people "from every tribe and tongue and people and nation", and it enables the Church to look to the future with confidence. During the year, two of the more significant projects which you undertook were the Jubilee Bible and the Bengali translation of the Catechism of the Catholic Church. Great credit and profound gratitude is due to all involved in the préparation of thèse publications, which will help to build up the community of faith in your country. The Bengali translation of the Catechism will be of special value to priests and catechists in teaching the faith and in preparing people for the reception of the Sacraments. In my Apostolic Letter Novo millennio ineunte, I expressed the hope that the énergies released by the Great Jubilee would be channelled into fresh initiatives to teach the art of prayer, an essential part of which is devout listening to Sacred Scripture. Expérience teaches that the work of evangelization always draws fresh strength from attentiveness to God's word. I invite you to make the new édition of the Bible easily available and to help individuáis and families to read it prayerfully by encouraging the ancient and ever valid tradition of lectio divina in a way which is readily understood and accessible to all. In this way, the word of Scripture will become a life-giving encounter with the Lord, shaping and directing people's lives. 10 11 12 6. Given the particular situation in which you live, interreligious dialogue is an integral part of your pastoral mission. More fréquent contacts between Christians and Muslims, and greater understanding of each other's religious traditions and values, should help to overeóme attitudes of suspicion and distrust, and ensure that Bangladeshi traditions of religious freedom are maintained and upheld. In defending the dignity of the human person and the essential role of the family in the life of society, and in promoting the common good, there is ample room for interreligious co-operation. The best foundation for such co-operation is the moral law inscribed in the human heart, which is mankind's common treasure and a fundamenRev 5:9. " Cf No. 32 Cf. No. 39. 10 12 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 608 tal meeting point between peoples of différent cultures and religious traditions. Since this is so, the fìdelity of Christians to their religious beliefs and moral traditions is of paramount importance. Faithful witness leads to the so-called "dialogue of life", through which believers of différent religions "bear witness before each other in daily life to their own human and spiritual values, and help each other to live according to those values in order to build a more just and fraternal society". 13 7. New evangelization and renewal of the Church in Bangladesh is a task for ali the People of God. In a particular way, it dépends on how much the lay faithful become fully aware of their baptismal vocation and their responsibility for bringing the good news of Jesus Christ to bear on culture and society. In your country the laity face many diffìculties due to their minority status and the poverty which afflicts so many. I deeply share your concern for the poor, the marginalized and the suffering, and I encourage the various efforts of the Church in Bangladesh to respond to situations of poverty. You have undertaken practical initiatives in the áreas of health care, social services and éducation, and you have also been active in the defence of human rights. The Church's social doctrine, provided it is more widely known and implemented, can make a significant and positive contribution to alleviating the causes of poverty and can be a powerful instrument in furthering the common good. The laity must be encouraged to avail themselves of the educational opportunities open to them and to be ever more active in politicai, social, economie and cultural life at all levéis. 8. One of your principal pastoral concerns and responsibilities is the family, and in recent years you have been in vol ved in various initiatives to promote this "priority sector of pastoral care". Throughout Asia family values such as filial respect, love and care for the aged and the sick, and love of children are held in high esteem, and this is true also of Bangladesh. Seen through the Church's eyes, the family is also one of the most effective agents of evangelization, and should be a place in which the Gospel is the rule of life. I wish to encourage you to continue to reflect on ways of strengthening and promoting the family, founded upon marriage, 14 15 13 14 15 Redemptoris missio, 57. Familiaris consortio, 73. Cf. Ecclesia in Asia, 46. Acta Ioannis Pauli Pp, II 609 as the community with the mission of guarding, revealing and communicating life and love. Christian families need to become ever more fully the "domestic Church", humbly and lovingly living out their vocation to holiness: This is all the more necessary at a time when the family itself is threatened by an array of forces, especially those that promote an anti-life mentality. Families which are built on a solid foundation are true sanctuaries of life, in which God's gift of life can be properly welcomed and protected against the many attacks to which it is exposed. It is for this reason that the role of the family in building a culture of life is "decisive and irreplaceable". 16 17 9. My dear Brothers, your ad limina visit has been an occasion for us to share some reflections and thoughts about the situation of the Catholic community in your land. Yours is one of the "young Churches", strong in its love of Christ and vibrant in its enthusiasm for the Gospel message. I wish once again to assure you and the priests, religious and laity of Bangladesh of my support and encouragement. In the words of Saint Paul I pray: "May you be strengthened with all power, according to his glorious might, for ali endurance and patience with joy, giving thanks to the Father". With these thoughts I entrust the Church in Bangladesh to the maternal protection of Mary, bright star of evangelization in every age, and I willingly impart to you my Apostolic Blessing. 18 IV Ad Italiae episcopos.* Carissimi Fratelli nell'episcopato! 1. « Grazia a voi e pace da Dio Padre nostro e dal Signore Gesù Cristo » (1 Cor 1, 3). Mi è caro salutarvi con queste parole dell'apostolo Paolo. Saluto e ringrazio per l'indirizzo rivoltomi, in particolare per gli auguri di compleanno, il Cardinale Camillo Ruini, vostro Presidente, insieme con gli altri Cardinali italiani, i Vicepresidenti e il nuovo Segretario Generale. 16 17 19 Cf.. Familiaris consortio, 17 Evangelium Vitae, 92. Col 1:11-12 * Die 17 Maii 2001 610 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale In questa propizia circostanza della vostra Assemblea generale, desidero esprimere a voi, e attraverso di voi a tutte le comunità ecclesiali italiane, la mia vivissima gratitudine per l'eccezionale contributo che avete dato al felice esito del Grande Giubileo del Duemila, che è stato per tutta la Chiesa una straordinaria stagione di grazia. In particolare, intendo ringraziarvi dell'impegno profuso per la quindicesima Giornata Mondiale della Gioventù: oltre due milioni di giovani, di cui una parte considerevole italiani, sono convenuti a Roma in quei giorni indimenticabili, a testimonianza di quanto sia viva la fede cristiana e sentita l'appartenenza ecclesiale tra le nuove generazioni. I giovani provenienti da altre nazioni, essi pure arrivati in grandissimo numero, hanno potuto sperimentare le capacità di accoglienza, nutrita di amore, delle diocesi italiane. 2. Tema centrale di questa vostra Assemblea sono gli orientamenti pastorali che intendete offrire alla Chiesa in Italia per il decennio da poco iniziato. Molto opportunamente avete unito in maniera stretta ed organica questi orientamenti alla Lettera apostolica Novo millennio ineunte, che ho firmato a conclusione dell'Anno Santo. In essa ho indicato i punti di riferimento fondamentali e irrinunciabili della vita e della pastorale della Chiesa, impegnando i fedeli a tenere fisso lo sguardo sul volto di Cristo. Da questa contemplazione è possibile attingere un rinnovato slancio nella sequela del Maestro e l'energia ispiratrice per quell'opera ad ampio respiro di evangelizzazione e di inculturazione della fede, necessaria e urgente in un mondo attraversato da sfide radicali e da profondi cambiamenti. Carissimi Fratelli nell'episcopato, ringrazio Dio con voi per il dinamismo spirituale e pastorale che caratterizza la Chiesa in Italia, per la testimonianza di fedeltà e di zelo apostolico che offrono i sacerdoti, tanto vicini alle persone e alle famiglie affidate alla loro cura pastorale, per la generosità con cui tanti religiosi e religiose vivono la loro specifica vocazione nella contemplazione, nell'evangelizzazione, nella formazione scolastica, nel servizio agli ammalati e agli emarginati. E come dimenticare quei cristiani laici, spesso riuniti in associazioni e movimenti, che maturano una crescente consapevolezza della loro vocazione battesimale, assumendo la propria parte di responsabilità nell'edificazione della Chiesa? Con impegno coerente essi si sforzano di dare vita ad autentiche famiglie cristiane e di offrire una testimonianza convincente nel lavoro e nello studio, nelle attività sociali, economiche e politiche. Acta Ioannis Pauli Pp II 611 Anche in Italia, però, sono diffuse le tendenze a vivere « come se Dio non esistesse », e queste tendenze vengono spesso enfatizzate e rilanciate dai mezzi di comunicazione sociale, con gravi rischi per la formazione morale delle persone e della collettività. E parte della missione del Pastore sia insegnare con chiarezza la retta dottrina in materia di fede e di morale, sia sostenere e incoraggiare tutte quelle iniziative che possono porsi come una valida alternativa a simili tendenze. Voi sapete, cari Fratelli nell'episcopato, che il Papa è al vostro fianco nella testimonianza che rendete alla verità e all'amore di Cristo. È al vostro fianco nell'impegno di promuovere e diffondere, anche attraverso gli strumenti della comunicazione, una cultura e stili di vita ispirati cristianamente. 3. Il Papa condivide con voi un'affettuosa sollecitudine per il bene comune di questa diletta Nazione che, dopo aver attraversato un decennio di forti contrasti e cambiamenti, ha bisogno di stabilità e di concordia per poter esprimere nel modo migliore le sue grandi potenzialità. Fattore decisivo per il presente e per le sorti future dell'Italia è senza dubbio la famiglia: su di essa, dunque, giustamente si concentra la vostra attenzione, come emerge anche dal grande Incontro nazionale delle famiglie che avete in programma per il 20 e 21 ottobre. Ad esso, a Dio piacendo, sarò lieto di prendere parte. Occorre incrementare la pastorale delle famiglie, non limitandola al periodo della preparazione al matrimonio o alla cura di qualche specifico gruppo. E indispensabile che le famiglie stesse diventino maggiormente protagoniste, nell'evangelizzazione e nella vita sociale, affinché sia tutelata la loro autentica fisionomia e sia adeguatamente riconosciuto il loro ruolo. Rinnovo, pertanto, la richiesta che siano salvaguardati i diritti della famiglia fondata sul matrimonio, senza confonderla con altre forme di convivenza. Auspico di cuore che venga realizzata un'organica politica per la famiglia, idonea a sostenerla nei suoi compiti essenziali, a cominciare dalla procreazione e dall'educazione dei figli. L'impegno per la famiglia è inscindibile da quello a favore della vita umana, dal concepimento al suo termine naturale. Oggi poi, con lo sviluppo delle biotecnologie, si allargano le frontiere sulle quali è richiesta la nostra vigile presenza e la coraggiosa proposta della verità sull'uomo. Cari Fratelli nell'episcopato, le accuse che oggi ci vengono rivolte di difendere posizioni ormai superate sono destinate, prima o poi, a lasciare il passo al riconoscimento che la Chiesa ha saputo guardare avanti e discernere, alla luce del Vangelo di Cristo, ciò che è indispensabile per l'autentico progresso umano. 612 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 4. L'educazione delle nuove generazioni rappresenta a sua volta una nostra fondamentale preoccupazione pastorale. Le nostre parrocchie, oratori, associazioni svolgono al riguardo un servizio prezioso, che va sostenuto e incrementato. Importantissimo, inoltre, è il compito della scuola: la Chiesa offre perciò la più convinta collaborazione, anche attraverso i benemeriti insegnanti di religione, per il miglioramento dell'intero sistema scolastico italiano. Essa rinnova un forte appello perché sia finalmente realizzata un'effettiva parità scolastica, superando vecchie concezioni stataliste per procedere alla luce del principio di sussidiarietà e della valorizzazione, anche in ambito scolastico, delle molteplici risorse della società civile. Il bene comune non può, poi, costruirsi al di fuori di una prospettiva di concreta solidarietà, che si esprime anzitutto sviluppando nuove possibilità di lavoro specialmente in quelle aree geografiche, collocate per lo più nel Meridione, tuttora pesantemente afflitte dalla piaga della disoccupazione. Di fronte all'aggravarsi delle situazioni di povertà, che coinvolgono numerose famiglie precedentemente in grado di condurre un'esistenza normale, le nostre comunità ecclesiali sono chiamate ad impegnarsi in prima persona, sollecitando al contempo una più solerte e concreta attenzione da parte delle pubbliche istituzioni. Tutto ciò vale, in particolare, per quell'opera difficile ma doverosa che è l'accoglienza degli immigrati, nella quale sono molte le testimonianze esemplari offerte dagli organismi del volontariato cristiano. 5. Carissimi Fratelli nell'episcopato, mentre continua, pur tra varie difficoltà, la costruzione della « casa comune » dei popoli europei, chiedo a voi e alle vostre Chiese di essere presenti in questa impresa di portata storica, con quelle ricchezze di fede e di cultura che sono proprie del popolo italiano. Ciò perché, come è scritto nella Dichiarazione che ho pubblicato unitamente all'Arcivescovo Ortodosso di Atene e di tutta la Grecia, « siano conservate inviolabili le radici e l'anima cristiana dell'Europa », senza cedere alla tendenza « a trasformare alcuni Paesi europei in Stati secolarizzati senza alcun riferimento alla religione ». Questo in effetti costituisce « un regresso e una negazione della loro eredità spirituale ». Vi ringrazio, inoltre, per la generosità di cui date costante prova nei confronti dei Paesi più poveri e di quelli nei quali la Chiesa ha subito ostinate persecuzioni. In particolare, ho molto apprezzato l'iniziativa che avete preso per la riduzione del debito estero di alcune Nazioni, favorendo così illuminate decisioni da parte dello Stato italiano. Acta Ioannis Pauli Pp II 613 Carissimi Fratelli, vi assicuro la mia quotidiana preghiera per voi e per le comunità affidate al vostro servizio pastorale. Attraverso l'intercessione della Vergine Maria, Stella dell'evangelizzazione, esse possano rafforzarsi nella fede, crescere nella comunione e nel coraggio della missione. E come segno del mio affetto, perché il Signore vi conceda questi doni, imparto di cuore la Benedizione Apostolica a voi e a tutto il popolo italiano. V Ad Pakistaniae episcopos.* Dear Brother Bishops, 1. With great joy I welcome you, the Bishops of Pakistan, on the occasion of your visit ad limina Apostolorum. Following the expérience of my recent pilgrimage in the footsteps of Saint Paul, the Apostle's words continue to echo in my heart and I greet you with his exhortation: "my brethren, whom I love and long for, my joy and my crown, stand fìrrn in the Lord". The ad limina visit is always a significant and enriching moment for the Successor of Peter, a visit during which he has the opportunity to meet his brother Bishops from various parts of the world and to spend time with them in prayer and fraternal reflection regarding their joy s and hopes, their griefs and sorrows. In Pakistan, the Christian community is a small flock living in the midst of a large Muslim majority. Though many of its members are poor and live in difficult circumstances, they are rich in faith and fidelity to the Gospel of Jesus Christ. During your pilgrimage to the tombs of Saints Peter and Paul, I know that your communities at home are very close to your hearts, as you entrust their needs and concerns, as well as your own episcopal ministry, to the heavenly protection of the Apostles. I join you in thanking God for the blessings he has bestowed upon ali of you. The Great Jubilee of the Year 2000 has been a time of grace in the life of the whole Church. During the year, the Church in Pakistan too experi enced many spiritual benefits, as the faithful took part in the Jubilee activities, including various pilgrimages to Rome, from which many returned 1 * Die 19 Maii 2001 1 Phil 4:1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 614 to their families and communities with renewed faith and strengthened commitment. The Jubilee should not be merely an exceptional moment in the life of the Church, after which everything returns to normal, so to speak. As I have emphasized in my Apostolic Letter Novo millennio ineunte, it is now time to build on the gains of the Great Jubilee in order to plan for the future, with our gaze fìxed fìrmly on Christ, the one Mediator and Saviour of us ail. This is especially a task for each local Church, which must grasp the opportunity to assess its own fervour and find fresh enthusiasm for its spiritual and pastoral responsibilities. 2 2. As we celebrated the Two Thousandth Anniversary of his birth, we reflected on Christ "considered in his historical features and in his mystery, Christ known through his manifold présence in the Church and in the world, and confessed as the meaning of history and the light of life's journey". This contemplation of Christ is at the heart of your ministry as Bishops. May it inspire in you new energy, as it impels you to invest in concrete initiatives the fervour you have experienced in your people. It likewise leads you to reflect on the quality of your own interior life and your relationship with the Lord. Through an intense life of prayer, you will acquire that inner serenity which leads us to be "contemplatives in action", crédible witnesses capable of passing on to others what we ourselves have received: the Word of Life. Radiant holiness, fìdelity to the Gospel, courage in facing the challenges of the apostolate: thèse are essential conditions for a fruitful episcopal ministry at the service of the new evangelization to which God is calling the Church at the beginning of the new millennium. 3 4 Apart from the pastoral government of their own diocèses, Bishops, by virtue of their membership in the College of Bishops, should be deeply concerned about the Church at the national and universal le vel. To respond more effectively to the many pastoral and social problems of your country it is important to strengthen coopération at the level of your Episcopal Conference, in order to speak with one voice and offer decisive leadership to the Catholics of Pakistan. In this regard I invite you to consider ways of improving and strengthening the institutions and activities of the Con2 3 4 Cf. Novo millennio ineunte, 3 Ibid., 15. Cf 1 Jn 1:1. Acta Ioannis Pauli Pp. II 615 ference. In particular, a permanent secrétariat and a more stable arrangement for the Conference's meetings would perhaps be helpful. 3. To your priests go my encouragement and the assurance of my prayers. I know the often difficult circumstances of their ministry. You have a particular responsibility towards them, and it is upon your Shoulders that the task of promoting their well-being and holiness falls. Priests must continually rekindle in their hearts a passion for the tremendous gift they received when the Lord called them to his service. This means that they too must be men of prayer, concerned with the things of God. Theirs is not a position of privilège but a ministry of service, directed to helping God's people to respond to their deepest vocation, which is to enter into communion with the Blessed Trinity. Particular attention must therefore be given to the formation of priests and seminarians, so that they may respond to the grace of the Holy Spirit who continually calis them to conversion, holiness and pastoral charity. I rejoice that the number of vocations continues to rise in Pakistan, and I encourage you to give thèse young men the best possible training so that they may become the kind of priests that the People of God needs and has a "right" to. Your minor seminaries, apart from providing éducation of the highest quality, should help young men to discern God's call and respond to it with generous commitment. Working together, you must ensure that the National Catholic Institute of Theology, established in 1997, will succeed in improving the intellectual training of the seminarians, religious and laity who attend the courses available, by providing high académie standards, and by being faithful to the teaching of the Church and to the authentic traditions of Christian spirituality. 5 4. The laity too should be encouraged to play a fuller and more visible part in the Church's mission. To do this effectively, local Catholic communities should be well grounded in the fundamentáis of the faith. In this regard I wish to express my gratitude to the Religious and lay catechists whose dedication to catechesis and instruction are of such importance for the growth of the Church in Pakistan. I encourage them to make full use of the Catechism of the Catholic Church, which is not only a systematio synthesis of the essential contents of Catholic doctrine but also a vital and efficacious instrument in the work of evangelization. 5 Cf Pastores dabo vobis, 79 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 616 We should not overlook the fact that faith is transmitted in the first place in the home. For this reason the family must be one of the priorities of your pastoral planning. Today Christian families are experiencing pressures from a variety of external forces. Your efforts should concentrate on ensuring that the family is truly a "domestic Church", marked by a chinate of prayer, mutuai respect and service to others. By humbly and lovingly living out its Christian vocation, the Christian family will become a true "hearth of evangelization, where each member expériences God's love and communicates it to others". Likewise, the Church has always had the pastoral care of young people very much at heart. Today, in the rapidly changing circumstances of society, Pastors should encourage and support young people at every step, to ensure that they are mature enough, humanly and spiritually, to assume an active role in the Church and in society. To them the Church présents the truth of Jesus Christ, "a joyful and liberating mystery to be known, lived and shared, with conviction and courage". 6 7 Catholic schools are widely recognized in Pakistan for the high quality of their teaching and for the human values they inculcate. Since students of ali religious traditions attend thèse schools, their part in promoting a chinate of dialogue and tolérance cannot be underestimated and constitutes a serious challenge for the Catholic community. Regardless of their religious or cultural background, students should learn from the example and teaching of their educators to prize and seek always "whatever is honourable, whatever is just, whatever is pure, whatever is lovely, whatever is gracious". 8 5. In your country, interreligious dialogue constitutes an essential feature of your pastoral mission. During my recent visit to Syria I have again called for greater understanding and coopération between Christians and Muslims. To ensure that such initiatives bear fruit, it is important to have properly trained personnel who have made a serious study of the religious beliefs, values and traditions of Islam. Dialogue does not imply abandonment of one's own principies, nor should it lead to a false irenicism. Rather, in fidelity to our own religious traditions and convictions, we must 9 6 7 8 9 Ecclesia in Asia, 46. Ibid., 47. Phil 4:8 Cf. Redemptoris missio, 56 Acta Ioannis Pauli Pp. II 617 be open to understanding those of the followers of other religions in a spirit of humility and frankness. I have already mentioned the importance of Catholic schools in fostering mutual tolérance and dialogue. Other Catholic institutions, such as hospitals, homes and social works, also bear witness in a practical way to the values of the Gospel; they enable a "dialogue of life" to take place between the followers of the various religions, and thus contribute to the building of a more just and fraternal society. Since cultures develop as ways of dealing with the most profound questions of human existence, ultimately they must face the question of God: "At the heart of every culture lies the attitude man takes to the greatest mystery: the mystery of God". Pakistani culture recognizes and défends the place of God in public life. This fact should make it possible for the followers of the various religions to work together in order to défend the inestimable dignity of every man and woman from conception to natural death, and to build a society in which the inalienable rights of all are respected and protected, and particularly the right to life, the right to freedom (including freedom of thought, conscience and religion) and the right to participate fully in society. From these flow the civil, economie, social and cultural rights which are essential to the well-being of individuáis and societies. A common basis for coopération between Christians and Muslims, and for the fostering of authentic social and politicai development, is to be found in the universal and unchanging moral norms which derive from the order of création and are inscribed in the human heart. 10 11 12 Despite possibilities for understanding and mutuai assistance, it is unfortunately still the case that many of your people are enduring hardships for their fìdelity to Christ. They are sometimes regarded with suspicion and feel that they not treated as full Citizens of their own country, especially in the face of laws which do not sufficiently respect the religious freedom of minorities. My thoughts turn to all Christians in your country who are in any way suffering for their faith. In their trials and afflictions I wish to assure them of my solidarity and prayerful support. The Lord Jesus Christ, to whom I invite them to turn with confidence, is with them in a particularly intimate way, to comfort and strengthen them. As Pastors of the 10 II 12 Cf.. Redemptoris missio, 57. Centesimus annus, 24. Cf Veritatis splendor, 96, 42- A.A.S. 618 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Church in Pakistan you have been courageous in taking a stand in defence of religious freedom, which is at the very heart of human rights. I encourage your efforts to ensure that a spirit of mutual tolérance and respect prevails, and I invite you to continue to pro vide the leadership necessary to ensure that all Christians join in a common approach, marked by a spirit of respectful and truthful dialogue, free from excessive and imprudent actions, and aimed at bringing an improvement in the situation. 13 6. Dear Brother Bishops, the Father of mercies and the God of ali comfort, who loves you in Jesus Christ and who pours forth the gifts of the Holy Spirit upon all who believe, is the source of your trust and courage. I have every confidence that you will continue to proclaim boldly the good news of Jesus Christ to your people, who are particularly close to my heart. Entrusting you and the priests, religious and laity of Pakistan to the maternal protection of Mary, the radiant dawn and sure guide for our steps, I cordially impart my Apostolic Blessing. 14 VI Ad patres cardinales consistono extraordinario ineunte.* Signori Cardinali, 1. « Grazia a voi e pace da Dio, Padre nostro, e dal Signore Gesù Cristo ».' Con queste parole dell'apostolo Paolo, saluto ciascuno di voi e a tutti porgo il mio più cordiale benvenuto. Ringrazio con affetto il Signor Cardinale Bernardin Gantin, Decano del Sacro Collegio, che ha voluto farsi interprete dei comuni sentimenti. Egli mi ha indirizzato gentili e deferenti espressioni non solo a nome dei presenti, ma anche di quanti, non potendo essere con noi fisicamente, si uniscono con la loro preghiera ai lavori di questi giorni, che rendono ben manifesta la comunione esistente tra il Successore di Pietro e i Padri Cardinali, suoi primi e più stretti collaboratori. La composizione di questa venerata assemblea, che raccoglie Porporati provenienti da ogni parte della terra e ap13 Cf. Message for the World Day of Peace 1999, 5 14 Cf. 2 Cor 1:3. *Die 21 Maii 2001. Rm 1, 7, 1 Acta Ioannis Pauli Pp II 619 partenenti a svariate culture, ben raffigura l'unità, l'universalità e la missionarietà della Chiesa, proiettata verso nuovi traguardi apostolici. 2. L'incontro, che prende avvio questa mattina, è quanto mai importante e si collega idealmente al Grande Giubileo, la cui eco è ancora viva in tutti noi. Mentre con emozione ripenso alle varie fasi e ai molteplici appuntamenti che insieme abbiamo vissuto nel corso dell'Anno Santo, prego perché lo Spirito del Signore, che ci ha permesso di vivere esperienze ecclesiali straordinarie, continui a guidarci e ci aiuti ora nell'individuare le sfide emergenti nell'attuale passaggio epocale. Nella Lettera apostolica Novo millennio ineunte, che ho voluto firmare proprio durante il solenne rito conclusivo dell'itinerario giubilare, ho sottolineato l'esigenza di ben evidenziare i « tratti programmatici concreti » dell'azione evangelizzatrice della Chiesa, all'alba di un nuovo millennio. Si tratta di porre a fuoco gli obiettivi missionari prioritari e i metodi di lavoro più idonei, nonché di ricercare i mezzi necessari. Occorre dedicarsi ad una adeguata formazione e valorizzazione di tutti gli operatori pastorali, perché vasto e complesso dinanzi a noi è il campo di azione apostolica. Sappiamo, però, che, se è indispensabile il nostro impegno, tutto dipende dall'azione divina. Per tale ragione, lo sforzo prioritario di ogni credente e della comunità ecclesiale non può non essere quello di tendere alla santità, alla ricerca appassionata di Dio, alla contemplazione amorosa del suo volto. 3. Venerati e cari Fratelli, in questi giorni avremo modo di ascoltare riflessioni e testimonianze; ci confronteremo fraternamente su problemi e sfide pastorali; ricercheremo insieme le linee più confacenti per essere, anche oggi, segno credibile dell'amore di Dio per ogni uomo. Soprattutto resteremo in preghiera, docili allo Spirito Santo e alle sue ispirazioni, avvertendo a noi unito, come avvenne all'inizio del cristianesimo, l'intero popolo di Dio, al cui servizio il Padre celeste costantemente ci invia. Ci accompagni, come accompagnò gli apostoli nel Cenacolo, Maria, Madre della Chiesa e Stella dell'evangelizzazione. Nelle sue mani materne vorrei particolarmente porre i lavori di questo Concistoro straordinario e gli auspicati frutti spirituali e pastorali che da esso deriveranno per il bene della Chiesa e del mondo intero. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 620 VII Ad patres cardinales consistorio extraordinario exeunte.* Signori Cardinali, venerati Fratelli nell'episcopato, carissimi fratelli e sorelle! 1. Siamo raccolti intorno all'altare del Signore per celebrare la sua ascensione al Cielo. Abbiamo udito le sue parole: «Avrete forza dallo Spirito Santo che scenderà su di voi e mi sarete testimoni... fino agli estremi confini della terra Da duemila anni queste parole del Signore risorto spingono la Chiesa « al largo » della storia, la rendono contemporanea di tutte le generazioni, ne fanno il fermento di tutte le culture del mondo. Le riascoltiamo oggi per accogliere con rinnovato fervore l'imperativo « due in altum! — prendi il largo! » — rivolto un giorno da Gesù a Pietro: un imperativo che ho voluto far riecheggiare in tutta la Chiesa nella Lettera apostolica Novo millennio ineunte, e che alla luce dell'odierna solennità liturgica assume un significato ancor più profondo, li'altum verso cui la Chiesa deve andare, non è soltanto un più forte impegno missionario, ma prima ancora un più intenso impegno contemplativo. Siamo invitati anche noi, come gli apostoli testimoni dell'Ascensione, a fissare lo sguardo sul volto di Cristo, assunto nello splendore della gloria divina. Certo, contemplare il cielo non significa dimenticare la terra. Se facesse capolino questa tentazione, ci basterebbe riascoltare i « due uomini in bianche vesti » dell'odierna pagina evangelica: « Perché state a guardare il cielo? ». La contemplazione cristiana non ci sottrae all'impegno storico. Il « cielo » in cui Gesù è stato assunto non è lontananza, ma velamento e custodia di una presenza che mai ci abbandona, fino a quando Egli verrà nella gloria. Intanto è l'ora esigente della testimonianza, perché nel nome di Cristo « siano predicati a tutte le genti la conversione e il perdono dei peccati ». 2 2. E appunto per ravvivare questa consapevolezza, che ho voluto convocare il Concistoro straordinario che oggi si chiude. I Cardinali residenti in * Die 24 Maii 2000 At 1, 8. Cfr Lc 24, 47 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp. II 621 tutto il mondo, che saluto con fraterno affetto, si sono riuniti in questi giorni con me, per affrontare alcuni tra i temi più rilevanti dell'evangelizzazione e della testimonianza cristiana nel mondo d'oggi, all'inizio di un nuovo millennio. E stato per noi innanzitutto un momento di comunione, nel quale abbiamo sperimentato un po' di quella gioia che inondò l'animo degli apostoli, dopo che il Risorto, benedicendoli, si era staccato da loro per ascendere al cielo. Dice infatti Luca, che « dopo averlo adorato, tornarono a Gerusalemme con grande gioia, e stavano sempre nel tempio lodando Dio ». La natura missionaria della Chiesa affonda le radici in questa icona delle origini. Ne porta i tratti. Ne ripropone lo spirito. Lo ripropone cominciando dall'esperienza della gioia, che il Signore Gesù ha promesso a quanti lo amano: « Vi ho detto queste cose affinché la mia gioia sia in voi e la vostra gioia giunga alla pienezza ». Se la nostra fede nel Signore risorto è viva, l'animo non può non essere colmo di gioia, e la missione si configura come un « traboccare » di gioia, che ci spinge a recare a tutti la « bella notizia » della salvezza con coraggio libero da paure e da complessi, fosse pure a costo del sacrificio stesso della vita. 3 4 La natura missionaria della Chiesa, che parte dal Cristo, trova sostegno nella collegialità episcopale ed è incoraggiata dal Successore di Pietro, il cui ministero mira a promuovere la comunione nella Chiesa, garantendo l'unità in Cristo di tutti i fedeli. 3. Fu proprio questa esperienza che fece di Paolo 1'« apostolo delle genti », portandolo a percorrere gran parte del mondo allora conosciuto, sotto la spinta di una forza interiore, che lo obbligava a parlare di Cristo: «Vae mihi est si non evangelizavero — Guai a me se non predicassi il Vangelo! ». Ho voluto anch'io, nel recente pellegrinaggio apostolico in Grecia, in Siria, a Malta, mettermi sulle sue orme, quasi completando, in questo modo, il mio pellegrinaggio giubilare. Ho sperimentato in esso la gioia di condividere con affettuosa ammirazione qualche aspetto della vita dei nostri amatissimi fratelli cattolici orientali e di vedere aprirsi nuove prospettive ecumeniche nei rapporti con i nostri non meno amati fratelli ortodossi: con l'aiuto di Dio sono stati fatti dei passi significativi verso la meta sospirata della piena comunione. 5 3 4 6 Le 24, 52-53. Gv 15, 11, 1 Cor 9, 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 622 Bello è stato anche l'incontro con i musulmani. Come durante il tanto desiderato pellegrinaggio nella Terra del Signore, compiuto nel corso del Grande Giubileo, ho avuto occasione di mettere in rilievo i vincoli particolari della nostra fede con quella del popolo ebraico, così è stato molto intenso il momento di dialogo con i credenti dell'Islam. Il Concilio Vaticano II, infatti, ci ha insegnato che l'annuncio di Cristo, unico Salvatore, non ci impedisce, al contrario ci suggerisce, pensieri e gesti di pace verso i credenti appartenenti ad altre religioni. 6 4. Mi sarete testimoni! Queste parole di Gesù agli apostoli prima dell'Ascensione determinano bene il senso dell'evangelizzazione di sempre, ma in modo particolare suonano attuali nel nostro tempo. Quello che viviamo è un tempo in cui sovrabbonda la parola, moltiplicata all'inverosimile dai mezzi di comunicazione sociale, che tanto potere hanno sull'opinione pubblica sia nel bene che nel male. Ma la parola di cui abbiamo bisogno è quella ricca di sapienza e di santità. Per questo nella Novo millennio ineunte ho scritto che « la prospettiva in cui deve porsi tutto il cammino pastorale è quello della santità », coltivata nell'ascolto della Parola di Dio, nella preghiera e nella vita eucaristica, specialmente in occasione della celebrazione settimanale del « Dies Domini ». Solo grazie alla testimonianza di cristiani veramente impegnati a vivere radicalmente il Vangelo, il messaggio di Cristo può far breccia nel nostro mondo. 7 La Chiesa si trova oggi ad affrontare sfide enormi, che mettono alla prova la fiducia e l'entusiasmo degli annunciatori. E non si tratta solo di problemi « quantitativi », dovuti al fatto che i cristiani rappresentano una minoranza, mentre il processo di secolarizzazione continua a erodere la tradizione cristiana anche di Paesi di antica evangelizzazione. Problemi ancor più gravi derivano da un cambiamento generale dell'orizzonte culturale, dominato dal primato delle scienze sperimentali ispirate ai criteri dell'epistemologia scientifica. Anche quando si mostra sensibile alla dimensione religiosa e sembra anzi riscoprirla, il mondo moderno accetta al massimo l'immagine di Dio creatore, mentre trova diffìcile accogliere — come capitò agli uditori di Paolo all'areopago di Atene — lo « scandalum crucis », lo « scandalo » di un Dio che per amore entra nella nostra storia e si fa uomo, 8 6 Cfr Nostra aetate, 2. 7 N 30. Cfr At 17, 32-34. Cfr 1 Cor 23. 8 9 9 623 Acta Ioannis Pauli Pp, II morendo e risorgendo per noi. È facile intuire la sfida che questo comporta per le scuole e le Università cattoliche, come pure per i centri di formazione filosofica e teologica dei candidati al sacerdozio, luoghi tutti nei quali occorre offrire una preparazione culturale che sia all'altezza del momento culturale presente. Problemi ulteriori derivano dal fenomeno della globalizzazione, che se offre il vantaggio di avvicinare i popoli e le culture, rendendo più accessibili a ciascuno innumerevoli messaggi, non facilita tuttavia il discernimento e una sintesi matura, favorendo un atteggiamento relativistico che rende più difficile accettare Cristo come « via, verità e vita » per ogni uomo. E che dire poi di quanto va emergendo nell'ambito degli interrogativi morali? Mai come oggi, soprattutto sul piano dei grandi temi della bioetica, oltre che su quelli della giustizia sociale, dell'istituzione familiare, della vita coniugale, l'umanità è interpellata da problemi formidabili, che mettono in questione il suo stesso destino. Il Concistoro ha riflettuto ampiamente su alcuni di questi problemi, sviluppando analisi approfondite e proponendo meditate soluzioni. Diverse questioni saranno riprese nel prossimo Sinodo dei Vescovi, che si è dimostrato valido ed efficace strumento della collegialità episcopale, al servizio delle Chiese locali. Vi sono grato, venerati Fratelli Cardinali, per i preziosi contributi da voi ora offerti: da essi intendo trarre opportune indicazioni operative, perché l'azione pastorale ed evangelizzatrice in tutta la Chiesa cresca nella tensione missionaria, con piena consapevolezza delle odierne sfide. 10 5. Il mistero dell'Ascensione ci spalanca oggi dinanzi l'orizzonte ideale in cui questo impegno deve collocarsi. E innanzitutto l'orizzonte della vittoria di Cristo sulla morte e sul peccato. Egli ascende al cielo come re di amore e di pace, sorgente di salvezza per l'intera umanità. Ascende per «presentarsi al cospetto di Dio in nostro favore », come abbiamo ascoltato dalla lettera agli Ebrei (9, 24). È un invito alla fiducia quello che ci viene dalla parola di Dio: «è fedele colui che ha promesso». Ci dà forza inoltre lo Spirito, che Cristo ha effuso senza misura. Lo Spirito è il segreto della Chiesa di oggi, come lo è stato per la Chiesa della prima ora. Saremmo condannati al fallimento, se non continuasse ad essere efficace in noi la promessa fatta da Gesù ai primi apostoli: « Io manderò su 11 10 Gv 14, 6. 11 Eb 10, 23. 624 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale di voi quello che il Padre mio ha promesso; ma voi restate in città, finché non siate rivestiti di potenza dall'alto ». Lo Spirito, Cristo, il Padre: tutta la Trinità è impegnata con noi! Sì, miei cari fratelli e sorelle! Non saremo soli a percorrere il cammino che ci attende. Ci accompagnano i sacerdoti, i religiosi ed i laici, giovani e adulti, seriamente impegnati per dare alla Chiesa, sull'esempio di Gesù, un volto di povertà e di misericordia specialmente verso i bisognosi e gli emarginati, un volto che splenda per la testimonianza della comunione nella verità e nell'amore. Non saremo soli, soprattutto perché con noi ci sarà la Trinità Santissima. Gli impegni che ho affidato come consegna a tutta la Chiesa nella Novo millennio ineunte, i problemi sui quali il Concistoro ha riflettuto, non li affronteremo con forze soltanto umane, ma con la potenza che viene « dall'alto ». E questa la certezza che trova continuo alimento nella contemplazione di Cristo asceso al cielo. Guardando a Lui, accogliamo volentieri il monito della Lettera agli Ebrei, a mantenere « senza vacillare la professione della nostra speranza, perché è fedele colui che ha promesso » (10, 23). 11 nostro rinnovato impegno si fa canto di lode, mentre con le parole del Salmo additiamo a tutti i popoli del mondo Cristo risorto e asceso al cielo: «Applaudite, popoli tutti, acclamate Dio con voci di gioia... Dio è re di tutta la terra ». Con rinnovata fiducia, dunque, « prendiamo il largo » nel suo nome! 12 13 NUNTIUS Ad iuventam missus.* « Se qualcuno vuol venire dietro a me, rinneghi se stesso, prenda la sua cro1 ce e mi segua ». Carissimi giovani! 1. Mentre mi rivolgo a voi con gioia ed affetto per questo nostro consueto appuntamento annuale, conservo negli occhi e nel cuore l'immagine suggestiva della grande « Porta » sul prato di Tor Vergata, a Roma. La sera 12 13 Le 24, 49. Sai 46/47, 1.8. *Die 14 Februarii 2001 Lc 9, 23 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 625 dei 19 agosto dello scorso anno, all'inizio della veglia della XV Giornata Mondiale della Gioventù, mano nella mano con cinque giovani dei cinque continenti, ho varcato quella soglia sotto lo sguardo del Cristo crocifìsso e risorto, quasi ad entrare simbolicamente insieme con tutti voi nel terzo millennio. Voglio qui esprimere, dal profondo del cuore, un grazie sentito a Dio per il dono della giovinezza, che per mezzo vostro permane nella Chiesa e nel mondo. Desidero, altresì, ringraziarlo con commozione perché mi ha concesso di accompagnare i giovani del mondo durante i due ultimi decenni del secolo appena concluso, indicando loro il cammino che conduce a Cristo, « lo stesso, ieri, oggi e sempre ». Ma, al tempo stesso, Gli rendo grazie perché i giovani hanno accompagnato e quasi sostenuto il Papa lungo il suo pellegrinare apostolico attraverso i Paesi della terra. Che cosa è stata la XV Giornata Mondiale della Gioventù se non un intenso momento di contemplazione del mistero del Verbo fatto carne per la nostra salvezza? Non è stata forse una straordinaria occasione per celebrare e proclamare la fede della Chiesa, e per progettare un rinnovato impegno cristiano, volgendo insieme lo sguardo al mondo, che attende l'annuncio della Parola che salva? I frutti autentici del Giubileo dei Giovani non si possono calcolare in statistiche, ma unicamente in opere di amore e di giustizia, in fedeltà quotidiana, preziosa pur se spesso poco visibile. Ho affidato a voi, cari giovani, e specialmente a quanti hanno preso parte direttamente a quell'indimenticabile incontro, il compito di offrire al mondo questa coerente testimonianza evangelica. 2 3 2. Ricchi dell'esperienza vissuta, avete fatto ritorno alle vostre case e alle abituali occupazioni, ed ora vi apprestate a celebrare a livello diocesano, insieme con i vostri Pastori, la XVI Giornata Mondiale della Gioventù. Per questa occasione, vorrei invitarvi a riflettere sulle condizioni che Gesù pone a chi decide di essere suo discepolo: « Se qualcuno vuol venire dietro a me — Egli dice —, rinneghi se stesso, prenda la sua croce e mi segua ». Gesù non è il Messia del trionfo e della potenza. Infatti non ha liberato Israele dal dominio romano e non gli ha assicurato la gloria politica. Come autentico Servo del Signore, ha realizzato la sua missione di Messia 4 2 3 4 Cfr Omelia a Tor Vergata, 20 agosto 2000. Eb 13, 8. Le 9, 23, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 626 nella solidarietà, nel servizio, nell'umiliazione della morte. È un Messia al di fuori di ogni schema e di ogni clamore, che non si riesce a « capire » con la logica del successo e del potere, usata spesso dal mondo come criterio di verifica dei propri progetti ed azioni. Venuto per compiere la volontà del Padre, Gesù rimane fedele ad essa fino in fondo e realizza così la sua missione di salvezza per quanti credono in Lui e Lo amano, non a parole, ma concretamente. Se è l'amore la condizione per seguirlo, è il sacrificio che verifica l'autenticità di quell'amore. 5 3. « Se qualcuno vuol venire dietro a me, rinneghi se stesso, prenda la sua croce e mi segua ». Queste parole esprimono la radicalità di una scelta che non ammette indugi e ripensamenti. E un'esigenza dura, che ha impressionato gli stessi discepoli e nel corso dei secoli ha trattenuto molti uomini e donne dal seguire Cristo. Ma proprio questa radicalità ha anche prodotto frutti mirabili di santità e di martirio, che confortano nel tempo il cammino della Chiesa. Oggi ancora questa parola suona scandalo e follia. Eppure è con essa che ci si deve confrontare, perché la via tracciata da Dio per il suo Figlio è la stessa che deve percorrere il discepolo, deciso a porsi alla sua sequela. Non ci sono due strade, ma una soltanto: quella percorsa dal Maestro. Al discepolo non è consentito di inventarne un'altra. 6 7 Gesù cammina davanti ai suoi e domanda a ciascuno di fare quanto Lui stesso ha fatto. Dice: io non sono venuto per essere servito, ma per servire; così chi vuol essere come me sia servo di tutti. Io sono venuto a voi come uno che non possiede nulla; così posso chiedere a voi di lasciare ogni tipo di ricchezza che vi impedisce di entrare nel Regno dei cieli. Io accetto la contraddizione, l'essere respinto dalla maggioranza del mio popolo; posso chiedere anche a voi di accettare la contraddizione e la contestazione, da qualunque parte vengano. In altre parole, Gesù domanda di scegliere coraggiosamente la sua stessa via; di sceglierla anzitutto « nel cuore », perché l'avere questa o quella situazione esterna non dipende da noi. Da noi dipende la volontà di essere, in quanto è possibile, obbedienti come Lui al Padre e pronti ad accettare fino in fondo il progetto che Egli ha per ciascuno. 4. « Rinneghi se stesso ». Rinnegare se stessi significa rinunciare al proprio progetto, spesso limitato e meschino, per accogliere quello di Dio: ecco 5 Cfr Lett,, ap, Salvifici doloris, 17-18 6 Lc 9, 23. 7 Cfr 1 Cor I, 22-25 Acta Ioannis Pauli Pp,, II 627 il cammino della conversione, indispensabile per l'esistenza cristiana, che ha portato l'apostolo Paolo ad affermare: « Non sono più io che vivo, ma Cristo vive in me ». Gesù non chiede di rinunciare a vivere, ma di accogliere una novità e una pienezza di vita che solo Lui può dare. L'uomo ha radicata nel profondo del suo essere la tendenza a « pensare a se stesso », a mettere la propria persona al centro degli interessi e a porsi come misura di tutto. Chi va dietro a Cristo rifiuta, invece, questo ripiegamento su di sé e non valuta le cose in base al proprio tornaconto. Considera la vita vissuta in termini di dono e gratuità, non di conquista e di possesso. La vita vera, infatti, si esprime nel dono di sé, frutto della grazia di Cristo: un'esistenza libera, in comunione con Dio e con i fratelli. Se vivere alla sequela del Signore diventa il valore supremo, allora tutti gli altri valori ricevono da questo la loro giusta collocazione ed importanza. Chi punta unicamente sui beni terreni risulterà perdente, nonostante le apparenze di successo: la morte lo coglierà con un cumulo di cose, ma con una vita mancata. La scelta è dunque tra essere e avere, tra una vita piena e un'esistenza vuota, tra la verità e la menzogna. 8 9 10 5. « Prenda la sua croce e mi segua ». Come la croce può ridursi ad oggetto ornamentale, così « portare la croce » può diventare un modo di dire. Nell'insegnamento di Gesù quest'espressione non mette, però, in primo piano la mortificazione e la rinuncia. Non si riferisce primariamente al dovere di sopportare con pazienza le piccole o grandi tribolazioni quotidiane; né, ancor meno, intende essere un'esaltazione del dolore come mezzo per piacere a Dio. Il cristiano non ricerca la sofferenza per se stessa, ma l'amore. E la croce accolta diviene il segno dell'amore e del dono totale. Portarla dietro a Cristo vuol dire unirsi a Lui neh"offrire la prova massima dell'amore. Non si può parlare di croce senza considerare l'amore di Dio per noi, il fatto che Dio ci vuole ricolmare dei suoi beni. Con l'invito « seguimi » Gesù ripete ai suoi discepoli non solo: prendimi come modello, ma anche: condividi la mia vita e le mie scelte, spendi insieme con me la tua vita per amore di Dio e dei fratelli. Così Cristo apre davanti a noi la « via della vita », che è purtroppo costantemente minacciata dalla « via della morte ». Il peccato è questa via che separa l'uomo da Dio e dal prossimo, provocando divisione e minando dall'interno la società. 8 9 10 Gal 2, 20 Cfr Gaudium et spes, 24, Cfr Lc 12, 13-21 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 628 La «via della vita», che riprende e rinnova gli atteggiamenti di Gesù, diviene la via della fede e della conversione. La via della croce, appunto. È la via che conduce ad affidarsi a Lui e al suo disegno salvifico, a credere che Lui è morto per manifestare l'amore di Dio per ogni uomo; è la via di salvezza in mezzo ad una società spesso frammentaria, confusa e contraddittoria; è la via della felicità di seguire Cristo fino in fondo, nelle circostanze spesso drammatiche del vivere quotidiano; è la via che non teme insuccessi, difficoltà, emarginazioni, solitudini, perché riempie il cuore dell'uomo della presenza di Gesù; è la via della pace, del dominio di sé, della gioia profonda del cuore. 6. Cari giovani, non vi sembri strano se, all'inizio del terzo millennio, il Papa vi indica ancora una volta la croce come cammino di vita e di autentica felicità. La Chiesa da sempre crede e confessa che solo nella croce di Cristo c'è salvezza. Una diffusa cultura dell'effimero, che assegna valore a ciò che piace ed appare bello, vorrebbe far credere che per essere felici sia necessario rimuovere la croce. Viene presentato come ideale un successo facile, una carriera rapida, una sessualità disgiunta dal senso di responsabilità e, finalmente, un'esistenza centrata sulla propria affermazione, spesso senza rispetto per gli altri. Aprite però bene gli occhi, cari giovani: questa non è la strada che fa vivere, ma il sentiero che sprofonda nella morte. Dice Gesù: « Chi vorrà salvare la propria vita, la perderà, ma chi perderà la propria vita per me, la salverà». Gesù non ci illude: «Che giova all'uomo guadagnare il mondo intero, se poi si perde o rovina se stesso? ». Con la verità delle sue parole, che suonano dure, ma riempiono il cuore di pace, Gesù ci svela il segreto della vita autentica. Non abbiate paura, dunque, di camminare sulla strada che il Signore per primo ha percorso. Con la vostra giovinezza, imprimete al terzo millennio che si apre il segno della speranza e dell'entusiasmo tipico della vostra età. Se lascerete operare in voi la grazia di Dio, se non verrete meno alla serietà del vostro impegno quotidiano, farete di questo nuovo secolo un tempo migliore per tutti. Con voi cammina Maria, la Madre del Signore, la prima dei discepoli, rimasta fedele sotto la croce, da dove Cristo ci ha affidati a Lei come suoi figli. E vi accompagni anche la Benedizione Apostolica, che vi imparto di gran cuore. Dal Vaticano, 14 Febbraio 2001. n 12 IOANNES PAULUS PP. II 11 Lc 9, 24-25, 12 Cfr Discorso ai giovani di Roma, 2 aprile 1998, Congregatio de Causis Sanctorum 629 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM VALENTINA Beatificationis seu declarationis martyrii Servae Dei Mariae a Patrocinio a S. Ioanne (in saec.: Mariae Giner Gomis) Sororis professae Congregationis Sororum Mariae Immaculatae Missionariarum Claretianarum (1874-1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Venit sponsus, et quae paratae erant, intraverunt cum eo ad nuptias » [Mt 25, 10). In ordinem virginum prudentium, quae vitae suae lucernam oleo aluerunt fidei, spei et caritatis atque, laetantes, obviam divino Sponso factae sunt ut eius gloriam communicarent, sine dubitatione ascribenda est Serva Dei Maria a Patrocinio a Sancto Ioanne, quae in Evangelium credidit, corde indiviso Dominum dilexit, et in humilitate ei servivit atque in via crucis illum est secuta usque ad mortem pro eodem subeundam. Digna haec discipula Sancti Antonii Mariae Claret et Venerabilis Servae Dei Mariae Antoniae a Sancto Petro Paris Dertosae nata est die 4 mensis Ianuarii anno 1874 a Ioachim Giner Taléns et Salvatora Gomis Viia, qui ad fontem baptismalem nomen ei indiderunt Mariam de la Cinta Assumptionem. A familia, quae filiis dives fuit et multis vocationibus ad vitam consecratam, secundum Dei et Ecclesiae leges est educata. Cum postea est matre orbata, eam educandam et erudiendam curaverunt Religiosae a Maria Immaculata Missionariae Claretianae, quae alumnam illam habuerunt in collegio urbis Carcagente, quae non multum abest a Puebla Larga, ubi Dei Serva multos iam annos habitabat. Divina vocatione animadversa, vestigia sequi voluit suarum praeceptricum, ideoque anno 1892 excepta est tamquam postulans in idem illud collegium, in quo studia peregerat. Deinde novitiatum fecit, bonitate eminens, 630 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale oboedientia et humilitate. Die 16 mensis Septembris anno 1893 vota religiosa nuncupavit. Iussa catechismum docere et musicam, suum explevit munus cum studio, indolem firmam ostendens, disciplinae amantem, rectam et etiam benevolam, benignam, simplicem. Lenis erat erga omnes, officiosa ac piissima. In communitate religiosa diu magistra fuit novitiarum, quae eam sanctam habebant. Anno 1922 antistita nominata est Domus urbis Carcagente et anno 1925 ei, uti antistitae, mandatum est ut novum collegium conderet in regione operaria oppidi Puerto de Sagunto (in provincia Valentina siti), ubi mansit usque ad religiosarum expulsionem, quae contigit anno 1931. Serva Dei suo fungebatur munere antistitae cum firmitudine et amabilitate; in corrigendo, semper ad bonum hortabatur et exemplo fuit pietate sua in Sacrum Cor Iesu et in Virginem Mariam Immaculatam, necnon amore missionum, quem suis discipulis inculcabat. Cum in Hispania bellum civile ortum est et contra catholicos persecutio atque Sorores iniuriis laedebantur, Serva Dei ad quietem sollicitabat dicendo: « Omnibus ignoscere debemus; ii nesciunt quid faciant ». Eodem modo illos tractavit, qui ei mortem minitabantur. Cum astricta est oppidum Puerto de Sagunto relinquere, cum suis sodalibus Sororibus ad Domum urbis Carcagente confugit. Ibi religiosae duas vitae rationes susceperunt: alterae, vestibus indutae civilibus, in scholis ducebant; alterae, vestibus indutae Sororum, in communitate manebant. Serva Dei ad hunc coetum pertinebat. Interim persecutio adversus Ecclesiam, eius filios eiusque institutiones violentior facta erat et in urbe Carcagente graves ac terrificas habuit significationes. Die 13 mensis Maii anno 1936 Soror Maria a Patrocinio a Sancto Ioanne, relicta cum Sororibus domo, ad diversa loca confugit, donec familiae amicae hospitalitatem accepit. Possibilitate considerata ut occideretur utpote cum Soror esset, iterare solebat: « Domine, si lapillo opus est crepidini tuae, ecce me ». Ibi saepe est a militianis interrogata, qui die 13 mensis Novembris eodem anno prodierunt ad eam deducendam; ipsa obviam eis facta est animose et, nequaquam renisa, autocinetum conscendit. Inter viam ad locum occisionis, de Deo suos persecutores est allocuta, dixitque eis fore ut, si illam necarent, portas caeli ipsi aperirent, sed ii grave committerent peccatum; sed quoquo modo se eis ex animo veniam esse daturam. Haec evangelica sentiens, obviam Sponso se dedit lucerna cum accensa. Eodem illo vespere est plumbea glande interfecta in loco "El Portichol de Valldigna" sicque, victrix, martyrii palmam est adepta. Congregatio de Causis Sanctorum 631 Quotquot eius mortis circumstantias cognoverunt, martyrem illam putaverunt. Quae fama subsequentibus annis perduravit; quam ob rem Archiepiscopus Valentinus beatificationis seu declarationis martyrii Causae initium fecit per celebratum Processum Ordinarium Informativum (annis 19631964), qui est a Congregatione de Causis Sanctorum probatus decreto die 6 mensis Martii anno 1992 promulgatum. Confecta Positione, disceptatum est an Servae Dei mors verum fuisset martyrium. Die 27 mensis Octobris anno 1998 actus est, felici cum eventu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales deinde et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 5 mensis Decembris habita anno 2000, Causae Ponente Excellentissimo Domino Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi, fassi sunt Servam Dei Mariam a Patrocinio a Sancto Ioanne in odium fidei occisam esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servae Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis ad Se hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus Beatissimus Pater declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servae Dei Mariae a Patrocinio a S. Ioanne (in saec.: Mariae Giner Gomis), Sororis professae Congregationis Sororum Mariae Immaculatae Missionariarum Claretianarum, anno 1936 interfectae, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. SB IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. S S. & Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 632 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VALENTINA Beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei Ioannis Mariae a Cruce (in saec.: Mariani García Méndez) Sacerdotis Congregationis Sacerdotum a S. Corde Iesu (1891-1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Felix, qui sortem habet pro Domino Nostro sanguinem effundendi! ». Ita Servus Dei Ioannes Maria a Cruce García Méndez, Congregationis Sacerdotum a Sacro Corde Iesu sodalis, ardentem significavit appetitionem suam dum, anno 1936, in Hispania, patria eius, bellum civile saeviebat simulque contra Catholicam Ecclesiam persecutio, praesertim vero contra eius ministros. Die 25 mensis Septembris ortus anno 1891 in oppido San Esteban de los Patos (in provincia Abulensi collocato), Servus Dei insequenti die 27 baptizatus est et Marianus appellatus. Primus erat ex quindecim filiis familiae agricolarum, fide divitis et vivissimo exercitio religioso. Mature vocatio religiosa in animo parvuli Mariani germinavit, qui, ab anno 1903, frequentare coepit Seminarium dioecesanum Abulense, studia consummans et exemplarem formationem ordinatione sacerdotali die 18 mensis Martii anno 1916. Loci Hernansancho parochus designatus, confestim signa dedit vitae sacerdotalis vehementer eucharisticae ac marialis atque ardoris apostolici, qui est heroicus definitus. Populus eum ut sanctum venerabatur. Is tamen affirmabat se ineluctabilem animadvertere ad vitam religiosam propensionem. Episcopus eum misit ad ministerium explicandum cappellani in novitiatu Instituti Fratrum Scholarum Christianarum in oppido collocati Nanclares de Oca. Sed paulo post Servus Dei ab Episcopo suo facultatem flagitavit dioecesim deserendi atque inter Carmelitas ingrediendi loci Larrea Amorebieta (in Vizcaya). Tamquam novitius receptus die 2 mensis Septembris anno 1922, nomen cepit Ioannem Mariam a Cruce, quod ei semper earum fuit. Propter infirmam valetudinem inductus est ad Carmelum deserendum, et in suam dioecesim reversus Abulensem, ministerium paroeciale redintegravit; sed breviter, quoniam semper vivum experiebatur votum vitae religiosae. Namque anno 1925 acceptus est a Sacerdotibus a Sacro Corde Iesu in oppido Novelda (in provincia Lu centina posito) et die 31 mensis Octobris anno 1926, in sollemnitate Christi Regis, priora suscepit vota cum nomine Ioanne Maria a Cruce. Congregatio de Causis Sanctorum 633 Ita « professionem illam amoris, oblationis, reparationis » est amplexus, quae propria est Congregationis Sacerdotum a Sacro Corde Iesu, a Venerabili Servo Dei P. Leone Dehon conditae anno 1878 Augustae Viromanduorum in Gallia. Servus Dei, vivendo ex hac vocatione Sacerdotis Cordis Iesu, se praeparabat ad illam supremo sacrifìcio perficiendam, quod eum primum martyrum fecit Congregationis Dehonianae. Post expletum, humili cum fidelitate, munus sibi commissum in Schola Apostolica loci Puente la Reina (in Navarra siti) ab anno 1927 ad annum 1936, nempe vocationum fautoris et rogatoris apud benefactores, exorto bello civili, Valentiam missus est, ut apud personas arnicas refugium quaereret. Cum in urbem pervenisset, fervor irrefrenabilis eum adduxit ad vehementer arguendum incendium ecclesiae "Santos Juanes" dictae ac violationes a militianis seditiosis et communistis factas. Statim est comprehensus et in carcerem Exemplarem Valentinum ductus. Dies erat 23 mensis Iulii anni 1936. Per mensem quo in custodia fuit Servus Dei suis sacerdotis et religiosi moribus exemplo fuit omnibus, animum ostendens indomabilem, consentaneum cum eo, quod affirmaverat: « Optimum praemium est vitam pro Christo devovere ». Ubi enim vesperi diei 23 mensis Augusti anno 1936, cum aliis novem vinculorum sociis, a carceris potestatibus est arcessitus ut deportaretur, laetus et alacer ibat, gaudio exsiliens, quasi praevidens se ad martyrium adductum iri. Nocte illius diei 23 mensis Augusti est plumbea glande transfossus una cum aliis novem in loco Silla, parum extra Valentiam, et in fossa communi sepultus, in eiusdem pagi coemeterio. Cum, bello civili confecto, anno 1940, fieri potuit ut victimae eruerentur, Dei Servi corpus statim est agnitum propter Crucem professionis religiosae quam secum gerebat et propter vestem scapularem Sacri Cordis, duobus piroballistae ictibus transfixam. Secum habebat etiam commentariolum personale, in quo Servus Dei per mensem, quo est in custodia detentus, horarum indicem signaverat cotidianum, quod sequi in animo habebat tamquam fidelis Sacri Cordis sacerdos. Nunc Servus Dei in sarcophago requiescit collocato in sacrario Scholae Apostolicae loci Puente la Reina, quae tam cara ei fuerat. Quolibet eius mortis nuntius pervenerat, ibi concors persuasio fuit eius martyrium verum fuisse. 43 - A A S . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 634 Processus Ordinarius, Valentiae initus anno 1959 atque anno 1960 conclusus, probavit totam Servi Dei vitam actam esse maiore in dies spiritali ascensu, quem impensum sacrificium, ab eo vehementissime exoptatum, plene consummavit, illum Christo Redemptori similem reddens, sicut ipse Dei Servus declaraverat: « Oh, habeam et ego eandem mortem, videlicet ut vexer et moriar pro Christo! ». Huius Processus auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 1 mensis Octobris anno 1993 promulgatum. Positione confecta, inquisitum est an Servi Dei mors verum fuisset martyrium. Exitu cum prospero, die 23 mensis Februarii anno 1999 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris atque die 5 mensis Decembris anno 2000 habita est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Iosepho Sebastiano Laboa, Archiepiscopo titulari Zaráiteno. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servi Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus Beatissimus Pater declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Ioannis Mariae a Cruce (in saec.: Mariani García Méndez), Sacerdotis Congregationis Sacerdotum a S. Corde Iesu, anno 1936 interfecti, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. EB IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. œ s. EB Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Carnis Sanctorum 635 VALENTINA Beatificationis seu declarationis martyrii Servarum Dei Iosephae S. Ioannis de Deo Ruano García et Mariae Perdolentis S. Eulaliae Puig Bonany Sororum professarum Congregationis Parvarum Sororum Senum Derelictorum (f 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO «Beati immaculati in via qui ambulant in lege Domini» (Ps 119, 1). Christum secutae, qui est via quae ducit ad Patrem, Soror Iosepha Sancti Ioannis de Deo Ruano García et Soror Maria Perdolens Sanctae Eulaliae Puig Bonany de beatitudine gavisae sunt, illi tributa, qui verbum Dei audit et servat (cf. Lc 11, 28). Hae duae humiles ac fortes mulieres in sua consecratione manserunt atque in Evangelii testimonio perseveraverunt necnon in Dei servitio, tum etiam, cum circa eas vires tenebrarum adversus Ecclesiam eiusque filios proruperunt. Ambae sodales erant Congregationis Parvarum Sororum Senum Derelictorum, Liriae in Hispania conditae a Sancta Teresia a Iesu Jornet y Ibars (1843-1897), suamque explicabant industriam pro senibus in oppido Requena, intra fines posito provinciae Valentinae. Soror Iosepha Sancti Ioannis de Deo in vitam venit die 9 mensis Iulii anno 1854 in loco Ber ja, in archidioecesi Granatensi. Parentes eius, Antonius Ruano Peralta et Maria Raimunda García Sánchez, eam baptizandam curaverunt biduo post ortum nomenque ei indiderunt Iosepham Mariam. Excellenter instituta professionem temporariam fecit anno 1880 et perpetuam anno 1885. Sanctam egit vitam, fideliter sua munia explens et cor bonum ostendens, magnum et amabile praesertim erga sodales sorores atque senes: comis erat, humilis ac prudens. Munere, tamquam ultimo, iuncta est antistitae Domus oppidi Requenae. Soror Maria Perdolens Sanctae Eulaliae nata est die 12 mensis Iunii anno 1857 Bergae, in dioecesi posita Celsonensi, a Raimundo Puig Viladonat et Eulalia Bonany Badrinas. In baptismo nomen cepit Mariam Perdolentem. Professionem temporariam fecit anno 1889 et perpetuam anno 1892. Tempore comprehensionis ostiaria erat Domus Requenensis. Qui illam cognovit, Sororem simplicem, humanam, officiosam, diligentem in suo labore et hospitalem erga omnes eam meminit. Cum in Hispania ortum est bellum civile, die 18 mensis Iulii anno 1936, Ecclesiae filii statim vexari coeperunt ob fidem suam. Octo Sorores commu- 636 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nitatis Requenensis, iis visis quae eveniebant, precabantur ut caelitus obtinerent gratiam vim habendi vitam devovendi pro Christo, Rege suo suoque Sponso. Minis increbrescentibus et periculis, astrictae sunt habitum religiosum deponere et civilem induere. Die 29 mensis Augusti eodem anno prudenter, ut in tutum perveniret, communitas est dilapsa. Ultimae tres, quae Domum reliquerunt, duae senes Servae Dei fuerunt et iuvenis Soror Gregoria a Sanctis Innocentibus Pérez Mateo. Mane diei 7 mensis Septembris subsequentis omnes tres, tamquam religiosae agnitae, comprehensae sunt a militianis in statione hamaxostichorum Requenensi, profecturae in locum tutiorem. Illas multitudine ludifícante comprehensae sunt in valetudinario. Eadem nocte, cum nullum commisissent scelus nec rebus politicis operam dedissent, earum est mors decreta. Non obsistentes, paratae ad supremum testimonium dandum veritati per sanguinis effusionem, ductae sunt autocineto extra Requenam. In itinere, animo miti atque sereno, Dominum precabantur et suis persecutoribus christianam veniam dederunt. Plumbeis glandibus interfectae sunt die 8 mensis Septembris extra urbem patrio sermone Buñol denominatam. Duae Servae Dei confestim mortuae sunt, ita vitam absolventes omnino in Christi regnum impensam; Soror Gregoria a Sanctis Innocentibus vero, graviter vulnerata, salva evasit et postea praestans fuit testis mortis heroicae suarum sodalium. Duarum Religiosarum Causa super martyrio inita est ab Archiepiscopo Valentino, qui annis 1995-1997 Inquisitionem dioecesanam instruxit, quae est a Congregatione de Causis Sanctorum probata decreto die 26 mensis Iunii anno 1998 promulgato. Praeparata Positione, disceptatum est ex iure an duarum Sororum mors haberi posset verum martyrium. Felici cum eventu, die 14 mensis Maii anno 1999 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres Cardinales porro et Episcopi, audita relatione Causae Ponentis, Excellentissimi Domini Iosephi Sebastiani Laboa, Archiepiscopi titulari Zara'iteni, in Sessione Ordinaria die 5 mensis Decembris anno 2000 habita, professi sunt Sororem Iosepham Sancti Ioannis de Deo et Sororem Mariam Perdolentem Sanctae Eulaliae occisas esse in odium fidei et scienter vitam pro Christo devo visse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servarum Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de Congregatio pro Episcopis 637 more convocandis eisque adstantibus Beatissimus Pater declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servarum Dei Iosephae S. Ioannis de Deo Ruano García et Mariae Perdolentis S. Eulaliae Puig Bonany, Sororum professarum Congregationis Parvarum Sororum Senum Derelictorum, anno 1936 interfectarum, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 18 Decembris A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. « S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S CLIVI ZAMORENSIS - AVELLANEDIENSIS De finium mutatione DECRETUM Ad melius consulendum regimini fidelium dioecesis Clivi Zamorensis, quorum numerus in superioribus annis permultum auctus est, opportunum visum est illius circumscriptionis ecclesiasticae fines convenienter immutare. Hac de causa, Congregatio pro Episcopis, praesulibus quorum interest auditis praehabitoque favorabili voto Exc.mi P.D. Sanctis Abril y Castellò, Archiepiscopi titularis Tamadensis, in Argentina Nuntii Apostolici, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia PP. II, tributarum, suppleto quatenus opus sit eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto a dioecesi Clivi Zamorensis distrahit integrum territorium civilis regionis vulgo « departamento » Lanús illudque dioecesi Avellanediensi adnectit. Quamobrem documenta et acta paroeciarum in regione vulgo Lanús exstantium, bona temporalia, clericos et fideles respicientia, a Curia dioecesis Clivi Zamorensis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 638 ad Curiam Avellanediensem quam primum transmittantur. Divisio vero bonorum dioecesis Clivi Zamorensis ad normam canonis 122 Codicis Iuris Canonici definiatur. Ad clerum vero quod attinet, sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti in cuius territorio ecclesiasticum officium legitime detinent; ceteri autem sacerdotes, clerici Seminariique tirones illi dioecesi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habent domicilium. Ad haec omnia perficienda eadem Congregatio pro Episcopis praefatum Exc.mum Nuntium Apostolicum in Argentina deputat vel, si casus ferat, negotiorum Sanctae Sedis in illa Natione gestorem, necessarias et opportunas iisdem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eamdem Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Quibus super rebus praesens edit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 24 mensis Aprilis anno 2001. IOANNES B . card. RE, Praefectus 83 Franciscus Monterisi, a Secretis. L. œ s. In Congr pro Episcopis tab., n. 234J2001 AVELLANEDIENSIS De nominis dioecesis mutatione DECRETUM Celeris magnique incrementi fidelium dioecesis Clivi Zamorensis ratione, ad melius eorum regimini consulendum, opportunum visum est ab illa circumscriptione ecclesiastica integrum territorium regionis vulgo Lanús nominatae distrahere atque dioecesi Avellanediensi idem adnectere. Qua de causa, Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P.D. Sanctis Abril y Castellò, Archiepiscopi titularis Tamadensis, in Argentina Nuntii Apostolici, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia PP. II, tributarum, praesenti Decreto, perinde Congregatio pro Episcopis 639 valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, statuit ut dioecesis Avellanediensis novo nomine Avellanediensis-Lanusensis, vulgo Avellaneda-Lanús in posterum designetur. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 24 mensis Aprilis anno 2001. IOANNES B. card. RE, Praefectus 83 Franciscus Monterisi, a Secretis. L. m S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 436/2001 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 5 Iulii 2001. — Titulari episcopali Ecclesiae Gaudiabensi R.D. Georgium Hranic, e clero dioecesis Diacovensis, seu Bosnensis et Sirmiensis, S. Theologiae professorem apud Institutum Theologicum Diacovensem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 7 Iulii. — Coadiutorem dioecesis Portus Pacis R.P. Petrum-Antonium Paulo, Congregationis Missionariorum Oblatorum B.M.V. Immaculatae sodalem, hactenus eiusdem Congregationis in archidioecesi Carthaginensi moderatorem. die 9 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Vilcanniensi-Forbesinae R.D. Christophorum Henricum Toohey, e clero archidioecesis Sydneyensis, ibique officii pro educatione adultorum moderatorem. die 10 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Balianensi R.D. Andream Arteaga Manieu, e clero archidioecesis Sancti Iacobi in Chile, vicem agentem Magni Cancellarii Pontificiae Universitatis Catholicas Chiliensis, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Civitatis Imperialis Exc.mum P.D. Richardum Ezzati Andrello, S.D.B., hactenus Episcopum Valdiviensem, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Sancti Iacobi in Chile. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 640 die 10 Iulii 2001. — Cathedrali Ecclesiae Civitatis Guayanensis, Exc.mum P.D. Marianum Iosephum Parra Sandoval, hactenus Episcopum Sancti Ferdinandi Apurensis. — Cathedrali Ecclesiae Bugellensi R.D. Gabrielem Mana, e clero archidioecesis Taurinensis, hactenus curionem paroeciae Sancto Ioanni Baptistae dicatae in eadem archidioecesi. die 13 Iulii. die 14 Iulii. — Episcopum coadiutorem dioecesis Escuintlensis, R.D. Victorem Hugonem Palma Paúl e clero archidioecesis Guatimalensis, Seminarii Nationalis studiorum moderatorem in urbe Guatimala. — Cathedrali Ecclesiae Tapacolensi Ex.mum P.D. Rogerum Cabrera López, hactenus Episcopum Tacambarensem. die 16 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Tuxtlensi Exc.mum P.D. Iosephum Aloisium Chávez Botello, hactenus Episcopum titularem Coviensem et Auxiliarem Guadalaiarensem. die 21 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Harlemensi Exc.mum P.D. Iosephum Mariam Punt, hactenus Episcopum titularem Nasaitensem et Administratorem Apostolicum « sede vacante » eiusdem dioecesis. — Metropolitanae Ecclesiae Novarcensi, Exc.mum P.D. Ioannem Iosephum Myers, hactenus Episcopum Peoriensem. die 24 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Caroli Borromeo R.D. Iosephum F. Advincula e clero Capicensi, hactenus paroeciae « St. Tomas of Villanueva » apud Dao curionem. die 25 Iulii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Nonensi R.D. Socratem B. Villegas, Vicarium generalem archidioecesis Manilensis, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Metropolitanae Ecclesiae Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii Exc.mum P.D. Eusebium Ansgarium Scheid, S.CL, hactenus Archiepiscopum Florianopolitanum. NOMINATIO Lato decreto a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus PP. II, nominavit: — Episcopum Auxiliarem dioecesis Harlemensis, Exc.mum P.D. Ioannem Gerardum Mariam van Burgsteden, Episcopum titularem Thibilitanum, hactenus Auxiliarem praefatae dioecesis Harlemensis Administratoris Apostolici. die 21 Iulii 2001. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 641 CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE INSTRUCTIO De vitanda quorundam clericorum vagatione. SULL'INVIO E LA PERMANENZA ALL'ESTERO DEI SACERDOTI DEL CLERO DIOCESANO DEI TERRITORI DI MISSIONE 1. La missione universale dei presbiteri «fino agli ultimi confini della terra» (At 1, 8) è stata ribadita con forza dal Concilio Vaticano II e dal Magistero dei Pontefici. Nel Decreto sull'attività missionaria Ad gentes, i Padri Conciliari esortavano i presbiteri ad essere « profondamente convinti che la loro vita è stata consacrata anche al servizio delle missioni ». Lo spirito che anima questa apertura del servizio presbiterale è innanzitutto missionario, nelle varie situazioni del mondo d'oggi, in modo particolare l'evangelizzazione verso le popolazioni e i contesti socio-culturali in cui Cristo e il suo Vangelo non sono conosciuti. I Padri Conciliari avevano così continuato ed ampliato l'intuizione profetica dell'Enciclica Fidei donum di Pio XII, che, come sottolinea autorevolmente il Santo Padre Giovanni Paolo II, nell'Enciclica Redemptoris missio: « incoraggiò i Vescovi a offrire alcuni dei loro sacerdoti per un servizio temporaneo alle Chiese d'Africa, approvando le iniziative già esistenti ». 1 2 3 4 2. In effetti, dalla seconda metà del Novecento, la particolare forma di cooperazione missionaria tra le Chiese dei sacerdoti diocesani detti fidei donum ha avuto e sta ancora avendo piena validità. Innanzitutto dalle Chiese di antica fondazione verso le Chiese particolari non solo dell'Africa, ma an1 Cfr Conc, Ecum. Vat. II, Decreto sul ministero e la vita sacerdotale Presbyterorum ordinis, 10: AAS 58 (1966) 1007; Giovanni Paolo II, Lett. enc. Redemptoris missio, 7 dicembre 1990, 67-68: AAS 83 (1991) 315-326, Conc. Ecum, Vat. II, Decreto sull'attività missionaria delia Chiesa Ad gentes, 39: AAS 58 (1966) 986-987, Cfr Lett, enc. Redemptoris missio, 33: AAS 83 (1991) 278-279, Lett. enc Redemptoris missio, 68 Cfr pure S Congregazione per il Clero, Note direttive Postguam apostoli, 23 luglio 1980, 23-31: AAS 72 (1980) 360-363; Giovanni Paolo II, Esort. ap. post-sinodale Pastores dabo vobis, 25 marzo 1992, 18: AAS 84 (1992) 684-686. 2 3 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 642 che degli altri Continenti — quali l'Asia, l'America Latina e l'Oceania —, dove l'evangelizzazione esigeva ed esige ancora oggi nuova spinta e vigore per la povertà di mezzi e di personale. Questo dono missionario ha portato a sperimentare pure lo scambio di sacerdoti diocesani tra le Chiese degli stessi territori di missione, sia nel medesimo Paese, verso zone e regioni meno evangelizzate, sia verso Paesi, più bisognosi di personale apostolico dello stesso Continente o addirittura di altri Continenti, sempre in ambito missionario. Tale scambio è certamente da promuovere e alimentare, tenuto conto della diminuzione dei missionari a vita provenienti dalle Chiese di antica fondazione. 5 3. Questo scambio tra Chiese, frutto concreto di comunione universale, deve mantenere una forte spinta missionaria, per evitare la tendenza riscontrata di un certo numero di sacerdoti diocesani, incardinati nelle Chiese particolari dei territori di missione, a voler lasciare il proprio Paese, spesso con la motivazione di proseguire gli studi, o per altri motivi non propriamente missionari, e a recarsi nei Paesi Europei o del Nord-America. Tali motivi spesso sono solo le migliori condizioni di vita offerte da questi Paesi e anche la necessità di giovane clero in alcune Chiese di antica fondazione. Questi convincono il sacerdote a non ritornare più nel proprio Paese, talvolta con il tacito consenso del proprio Vescovo, talvolta disubbidendo alla richiesta di rientro da parte del medesimo. Le distanze e le difficoltà di comunicazione spesso contribuiscono al permanere di tali situazioni irregolari. 4. Con questa Istruzione, il Dicastero Missionario intende pertanto regolamentare la permanenza all'estero dei sacerdoti diocesani dei territori di missione, per evitare che le giovani Chiese missionarie, ancora molto bisognose di personale e in particolare di sacerdoti, vengano private di notevoli forze apostoliche, assolutamente indispensabili per la loro vita cristiana e per lo sviluppo dell'evangelizzazione tra popolazioni in gran parte ancora non battezzate. 6 5. I destinatari di questa Istruzione sono innanzitutto i Vescovi diocesani e coloro che sono equiparati nel diritto delle circoscrizioni ecclesiastiche 7 5 Cfr Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli, Istruzione Cooperatio missionalis, 1 ottobre 1998, 16-17. 6 7 Cfr Istruzione Cooperatio missionalis, 20. Cfr C.I.C., can 381 § 2. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 643 che dipendono dalla Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli, che dovranno quindi attenersi alle norme ivi contenute, dandone immediata applicazione, specie per risolvere i casi di situazioni irregolari. L'Istruzione viene pure inviata, di concerto con la Congregazione per i Vescovi, agli Episcopati dell'Europa occidentale, del Nord-America e dell'Australia, perché siano informati dell'esistenza del fenomeno e prendano adeguati provvedimenti, affinché venga ristabilito un corretto scambio tra le Chiese, motivato da vero spirito missionario. L'Istruzione mantiene il proprio valore anche per altri Paesi, qui non citati, dove eventualmente si verifichi il medesimo problema. 6. La formazione dei seminaristi dei territori di missione. La proposta educativa del seminario deve farsi carico di una vera e propria iniziazione dei seminaristi alla sensibilità del pastore e alle sue responsabilità, inserendosi nella pastorale della propria Chiesa particolare, dove con il diaconato verranno incardinati. E necessario però che vengano anche aiutati ad aprire l'orizzonte della propria mente e del proprio cuore alla dimensione specificamente missionaria ed universale della vita ecclesiale. Nei territori di missione si dovrà fare particolare attenzione perché non si formi la mentalità che un seminarista, una volta ordinato sacerdote, abbia il diritto di proseguire negli studi superiori e che il Vescovo abbia l'obbligo di inviarlo all'estero. E invece importante promuovere con cura la formazione permanente dei sacerdoti, nella sua dimensione spirituale, intellettuale e pastorale, sia a livello diocesano che provinciale o nazionale. 8 9 7. / motivi della permanenza all'estero. Uno dei motivi principali per cui un sacerdote diocesano dei territori di missione è inviato in Occidente dal proprio Ordinario è per proseguire gli studi in vista di uno specifico servizio ecclesiale, quando nella propria Regione non vi siano strutture accademiche adatte. La formazione intellettuale dei sacerdoti, sia nelle discipline teologiche che in quelle di altra natura, si è da sempre rivelata utile per ogni Chiesa particolare. Così afferma il Concilio Vaticano II, nel Decreto Optatam totius: « Sarà cura dei Vescovi curare che giovani capaci per indole, virtù e ingegno vengano inviati, in speciali istituti, facoltà o università, affinché nelle 8 9 Cfr Esort ap. post-sinodale Pastores dabo vobis, 58: AAS 84 (1992) 759-761. Cfr ibidem, 72: AAS 84 (1992) 783-787. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 644 scienze sacre o in altre che sembrino opportune, si preparino sacerdoti muniti di una formazione scientifica più profonda, che siano in grado di soddisfare alle varie esigenze dell'apostolato ». Ogni Vescovo quindi deve compiere un'accurata selezione tra i suoi sacerdoti, insieme ai suoi collaboratori, per inviare agli studi superiori quelli veramente dotati e capaci, sulla base delle esigenze e necessità della stessa diocesi, quali l'insegnamento nel Seminario minore e maggiore, la formazione permanente del clero, gli uffici di curia e particolari settori della pastorale diocesana, oppure a livello provinciale o nazionale, in questo caso d'intesa con la rispettiva Conferenza episcopale. Si raccomanda vivamente che non vengano inviati agli studi quei sacerdoti che presentino problemi di natura personale, nel vano tentativo di trovare una soluzione, che invece devono essere aiutati in modi più opportuni e specifici. Il Vescovo che accoglie nella propria diocesi sacerdoti dei territori di missione per motivi di studio, dovrà provvedere alla loro formazione spirituale, come già viene portato avanti con frutto in vari Paesi. Sarà bene che la Conferenza episcopale stabilisca delle norme particolari che regolino la permanenza per motivi di studio di tali sacerdoti." 10 8. Un altro motivo per cui un sacerdote diocesano può venire scelto e inviato all'estero per un certo tempo è l'assistenza pastorale agli emigrati della propria nazione. Il fenomeno della mobilità umana si sta ripresentando in forme nuove e necessita di vera attenzione pastorale. E quindi quanto mai opportuna la scelta di taluni Episcopati dei Paesi di missione di inviare all'estero, in precise zone, sacerdoti capaci e animati da vero spirito missionario, che seguano e raccolgano gli uomini e le donne del proprio Paese che sono emigrati —- e tra questi le persone emigrate o rifugiate in Paesi a maggioranza non-cristiana — per assisterli spiritualmente e tenere i contatti con il Paese di origine. Questo evidentemente dovrà avvenire con precisi accordi con i Vescovi ed eventualmente con le Conferenze episcopali dove gli emigrati risiedono. 12 10 Conc, Ecum. Vat. II, Decreto sulla formazione sacerdotale Optatam totius, 18: AAS 58 (1966) 725. A questo proposito da notare le direttive già emanate dalla Conferenza episcopale Italiana, Tedesca e degli Stati Uniti d'America. Cfr Conc. Ecum. Vat. II, Decreto sull'ufficio pastorale dei Vescovi nella Chiesa Chri11 12 stus Dominus, 18: AAS 58 (1996) 682; Paolo VI, Motu pr. Pastoralis migratorum cura, 15 ago- Congregatio pro Gentium Evangelizatione 645 9. Un ulteriore motivo lo si riscontra eccezionalmente nei casi di sacerdoti costretti a lasciare il proprio Paese, a causa di persecuzioni, guerre o altri gravissimi motivi. Anche se spesso l'incombere degli eventi non permette previsioni, è necessario poi chiarire le situazioni e le posizioni di ciascun caso, tenuto conto anche delle esigenze della legislazione delle singole Nazioni che accolgono i profughi. NORMAE Come regola generale, si ribadisce innanzitutto quanto sancito dal can. 283 §1, del C.I.C.: « I chierici, anche se non hanno un ufficio residenziale, non possono assentarsi dalla propria diocesi, per un tempo notevole, da determinarsi dal diritto particolare, senza la licenza almeno presunta del proprio Ordinario ». La Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli richiama tutti i Vescovi e i Sacerdoti diocesani alla stretta osservanza del citato canone, in rapporto anche ai casi segnalati al n. 3 della presente Istruzione. A. Norme per l'invio agli studi dopo l'ordinazione sacerdotale. Art. 1. Il Vescovo diocesano dei Paesi di missione, valutati i bisogni concreti e sentito il parere dei suoi collaboratori, scelga il sacerdote più idoneo a proseguire gii studi per la specializzazione richiesta, e ne chieda il consenso. Stabilisca quindi la materia di studio in cui il sacerdote dovrà specializzarsi, la Facoltà a cui si dovrà iscrivere e la data del rientro definitivo. Art. 2. Prenda accordi, per iscritto, con il Vescovo della diocesi e con l'Organismo preposto ove ha deciso di inviare il sacerdote, anche per quanto riguarda il suo sostentamento economico. Art. 3. Concordi con il Vescovo ospitante l'attività pastorale che il sacerdote potrà svolgere, per il solo periodo della durata degli studi, senza che questa comporti incarichi gravosi che impediscano il completamento desto 1969: AAS 61 (1969) 601-603; Pont. Comm per la Pastorale delle Migrazioni e del Turismo, Lettera eira Nella sua sollecitudine, 26 maggio 1978: AAS 70 (1978) 357-378; C.I.C., can. 568; Congregazione per l'Educazione Cattolica e Pont. Comm. per la Pastorale delle Migrazioni e del Turismo, Lettera circ. La Pastorale della Mobilità umana nella formazione dei futuri sacerdoti, 25 gennaio 1986 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 646 gli studi nel tempo convenuto e che non richiedano la stabilità prevista dal diritto. 13 Art. 4. Il Vescovo diocesano che accoglie nella propria diocesi sacerdoti studenti dei Paesi di missione, verifichi che vi siano accordi precisi, come sopra specificato, con il Vescovo che invia agli studi il sacerdote. Art. 5. Il Vescovo che accoglie assicuri un'assistenza spirituale adeguata per i sacerdoti studenti nella propria diocesi, li inserisca nella pastorale diocesana e li renda partecipi della vita del presbiterio, seguendoli con paterna sollecitudine. Art. 6. Il medesimo, in caso di gravi problemi, sentito il Vescovo che ha inviato il sacerdote, prenda provvedimenti adeguati che possono giungere fino a negare la licenza di permanere nella propria diocesi. 14 Art. 7. Il sacerdote che si rifiuti ostinatamente, anche dopo l'ammonizione prescritta, di obbedire alla decisione del proprio Vescovo di rientrare in diocesi, venga punito con giusta pena, secondo le norme del diritto. Prima di procedere, il Vescovo che invia informi debitamente il Vescovo ospitante. 15 16 B. Norme per la permanenza all'estero per l'assistenza pastorale a emigrati. Art. 8. Oltre alle norme già emanate sia nel diritto universale che nel diritto particolare, da parte dei due Vescovi interessati si provveda a concordare, con accordo scritto, le modalità e i tempi dell'assistenza pastorale richiesta, prima di conferire l'incarico di cappellano di gruppi di emigrati a un sacerdote incardinato in circoscrizioni ecclesiastiche dei territori di missione. Tale sacerdote sia introdotto nella pastorale diocesana e partecipi alla vita del presbiterio. Art. 9. In caso di gruppi numerosi di emigrati vi potranno essere pure accordi tra le Conferenze episcopali interessate. 13 14 16 16 Per esempio l'ufficio di parroco, secondo il can. 522 del C.I.C. Cfr CIC, can. 271 § 3. Cfr C.I.C., can, 1347 § 1. Cfr C.I.C., can 273 e can,, 1371 n, 2. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 647 C. Norme per i casi di sacerdoti rifugiati per gravi motivi. Art. 10. Il Vescovo che accoglie nella propria diocesi un sacerdote rifugiato dai territori di missione, per gravi motivi, prima di assegnargli un ufficio pastorale, senta anche il parere della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli. Il Sommo Pontefice Giovanni Paolo II, nel corso dell'Udienza concessa al sottoscritto Cardinale, il 24 aprile 2001, ha approvato la presente Istruzione e ne ha ordinato la pubblicazione. Roma, dalla sede della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli, il 25 aprile 2001, Festa di San Marco, Evangelista. JOZEF card. TOMKO, Prefetto B Charles Schleck, C.S.C., arcivesc. tit. di Africa, Segretario Aggiunto Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 648 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Visita: Lunedì, 2 3 Luglio 2 0 0 1 , S.E. il Signor Presidente degli Stati Uniti d'America. GEORGE WALKER BUSH, SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato; 14 luglio 2001. S.E. mons. Patrick Coveney, Arcivescovo tit. di Satriano, Nunzio Apostolico in Nuova Zelanda, Nunzio Apostolico nella Repubblica di Palau e nelle Isole Cook. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 2 luglio 2001. L'Em.mo. Signor Cardinale Cormac Murphy-O'Connor, Membro del Comitato di Presidenza del Pontificio Consiglio per la Famiglia. 17 » » P. Vincenzo Criscuolo, O.F.M. Cap., Consultore della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». 25 » » S.E. mons. Francesco Gioia, Arcivescovo em. di CamerinoSan Severino Marche, Amministratore Pontificio della Patriarcale Basilica di S. Paolo fuori le Mura e Delegato Pontificio per la Basilica di S. Antonio in Padova, nonché Presidente della « Peregrinatio ad Petri Sedem » - « ad quinquennium ». NECROLOGIO 21 luglio 2001. Mons. Francis R. Rush, Arcivescovo em. di Brisbane (Australia). 25 » » 26 » » » » » Mons. Giuseppe Vairo, Arcivescovo em. di Potenza-Muro Lucano-Marsico Nuovo (Italia). Card. Giuseppe Sensi, del Titolo di Regina Apostolorum. Mons. Thomas Khamphan, Vescovo tit. di Semina. An. et vol. XCIII 4 Octobris 2001 ACTA APOSTOLICAE SE COMMENTARIUM OFFICIALE Directio. Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio. Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES quibus beatae Catharinae Mariae Drexel Sanctorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM « Si distribuero in cibos omnes facultates meas et si tradidero corpus meum, ut glorier, caritatem autem non habuero, nihil mihi prodest » (1 Cor 13, 3). Caritas, vinculum perfectionis et plenitudo legis (cfr Col 3, 14; Rom 13, 10), illustravit vitam et opera beatae Catharinae Mariae Drexel, quae se consecravit in Dei laudem atque pauperum ministerium, ita ut facta sit exemplar excellens eius operosae caritatis et magnanimae voluntatis erga minus fortunatos, quae longo iam tempore sunt signa praecipua Americanorum catholicorum. Haec testis Christi amoris Philadelphiae, in Foederatis Civitatibus Americae Septemtrionalis, ex locupleti familia orta est die xxvi mensis Novembris anno MDCCCLVIII. Quamvis mater eius praemature obiit, in familia affectum recepit et accuratam educationem humanam christianamque. A patre et a noverca, in egenos admodum profluentibus, didicit divitias cum pauperibus esse dividendas. Post patris mortem Catharina Maria magnum hereditavit patrimonium, quo usa est ad adiuvandos missionarios variaque opera caritatis, praesertim vero indígenas et Afro-americanos, qui stirpium 44-A.A.S 650 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale causa patiebàntur iniurias et cogebantur vivere in ignorantia, in paupertate et segregati. Dum ardenter eiusmodi operam daret, in corde suo percepit vocationem ad vitam consecratam, quae oratione, contemplatione et paenitentia sustentaretur et fidei propagandae faveret. Anno MDCCCLXXXVII, cum Romae petiisset a Summo Pontifice Leone XIII missionarios pro Americae indigenis, confestim responsum recepit ut ipsa missionalis fieret. Mox consuluit suum moderatorem spiritus, deindeque decrevit non solum divitias sed etiam vitam suam Christo donare, semet ipsa impendens in adoratione Eucharistiae et in evangelizatione indigenarum et Afro-americanorum. Ad hunc finem instituit Congregationem feminarum consecratarum quae, viventes in adoratione Iesus praesentis in Eucharistia, vim ex Ipso haurirent pro humana et christiana promotione eorum, qui vitae segreges et inferiores habebantur. Anno MDCCCXCI initium habuit opera, appellata Institutum Sororum a SS. Sacramento pro Indis et Colorata Gente, cuius Regula anno MCMXIII ultimam accepit approbationem. In sua longa vita Catharina Maria condidit centrum missionarium et circiter LX scholas pro indigenis et Afroamericanis, praesertim in regionibus occidentalibus et australibus Foederatarum Civitatum Americae Septemtrionalis, ex quibus maxime enituit schola v.d. « Xavier University » sita in urbe Novae Aureliae. Veluti fundatrix et antistita generalis fovit incrementum Congregationis suae, quae respondit gravissimae necessitati sociali et pastorali illius Nationis. Singulis annis invisebat omnes, etiam remotissimas, domus Instituti sui, cuiuscumque suscipiens sacrificia et incommoda, ubique enitens fide, spe et caritate. Sapiens moderatrix sororum, eas vitae suae sanctitate adduxit ut quaererent gloriam Dei animarumque salutem, amarent orationem et apostolicos labores, humiliter ac perseveranter christianas exercerent virtutes, evangelica consilia necnon opera spiritualis et corporalis misericordiae. Vita eius mirabilis facta est synthesis, comprehendens adorationem Eucharistiae atque totale sui suorumque donum pro Corpore Christi quod est Ecclesia (cfr Col 1, 24). Ab anno MCMXXXV valetudo eius incepit deficere. Omnino fere immobilis facta, soluta a munere moderatricis Congregationis suae, procubuit in oratione et contemplatione Dei, et ad novissimum occursum cum Domino Iesu se praeparavit. Firma amplaque sanctitatis fama circumdata, terrestrem vitam conclusit in oppido Cornwells Heights, in Pennsylvania, die in mensis Martii anno MCMLV. Anno MCMLXVI incohata est apud Curiam archidioecesanam Philadelphiensem beatificationis et canonizationis Causa. Deinde anno MCMLXXXVII coram Nobis promulgatum est decretum super virtutibus heroicis, et insequenti anno decretum super miraculo intercessioni eiusdem Servae Dei adscripto. Acta Ioannis Pauli Pp. II 651 Die XX mensis Novembris eodem anno decoravimus eam titulo Beatae. Aliquot post annos apud eandem Curiam Philadelphiensem celebrata est canonica inquisitio de affirmata mira sanatione cuiusdam puellae, anno MCMXCIV beatae Catharinae Mariae tributa. Postquam suetae iuridiciales inquisitiones felicem exitum habuerunt, promulgatum est decretum super miraculo. Favorabile excipientes votum Patrum Cardinalium et Episcoporum in Consistorio coadunatorum die x mensis Martii hoc Anno Iubilari MM, decrevimus ut sollemnis canonizationis ritus ageretur die i insequentis mensis Octobris. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, intra Missarum sollemnia hanc formulam protulimus: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Augustinum Zhao Rong et cxix Socios, Mariam Iosepham a Corde Iesu Sancho de Guerra, Catharinam Drexel et Iosepham Bakhita Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Denique Nos primi novam Sanctam publice venerati sumus eiusque intercessionem ferventer impetravimus pro Catholica Ecclesia, ac praesertim pro omnibus pauperibus atque e societate segregatis. Quae decrevimus, et nunc et in posterum tempus vim sortiri volumus, contrariis rebus minime officientibus quibuslibet. Datum Romae, die i mensis Octobris, anno Magni Iubilaei MM, Pontificatus Nostri altero et vicesimo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. In Secret. Status tab., n.. 487.020 652 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE Venerabili Servo Dei Pio PP. IX Beatorum tribuuntur honores. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — «Pasce agnos meos... pasce oves meas» (Io 21, 15. 17), «confirma fratres tuos» (Lc 22, 32). Mandatum Petro datum, quod ex Divini Magistri voluntate munera statuit et pastoralia onera eius, cuius videlicet manibus successio apostolica « gubernacula Ecclesiae » committit (cfr Leo Magnus, Tract. 111, 3-4: PL 54, 146-147), dilucide ac fideliter applicatur in vita Summi Pontificis Pii IX. Is namque evangelicam Boni Pastoris imaginem (cfr Io 10, 11) absolute expressit et integre, quandoquidem universum Dei populum in pascua Verbi Divini introduxit necnon perennis Traditionis christianae veritatisque divinitus revelatae. Turbulentis in suae aetatis eventibus exemplo exstitit maximae adsensionis immutabili revelatarum veritatum deposito. Curis praeterea ministerii sui primas prorsus Deo tribuit partes atque spiritalibus bonis. Senae Gallicae ortus ille est die XIII mensis Maii anno MDCCLXXXXII e comite Hieronymo Mastai Ferretti et Patricia Catharina Sollazzi eodemque lustratus die nomina accipiens Ioannem Mariam, ac statim Beatae Mariae Virgini consecratus; confestim deinde a presbytero praeceptore ad Confirmationem ac Primam Communionem institutus secundum nobilium illius temporis consuetudinem. Romam anno MDCCCIX commigravit studiis superioribus vacaturas et postero anno, post curriculum exercitationum spiritus, se peccato per vitam vitando dedidit disciplinis studens non ambitionis causa verum boni alieni totusque Domino confisus. Post aliquam animi fluctuationem consilium iniit statum ecclesiasticum persequendi, veste interea talari sibi induta ordinibusque anno MDCCCXVII receptis. Anno MDCCCXIX sacerdos est creatus. Animarum commoditatis studiosus, eminuit ilico sacra praedicatione et in campo institutorio tamquam Moderator Instituti cui erat nomen « Tata Giovanni », quod anno MDCCCXXIII reliquit ob missionem in Chilia explendam. Romam anno MDCCCXXV reversus, Hospitium Sancti Michaelis rexit, consuetis apostolatus officiis nequaquam neglectis. Vixdum triginta quinque natus annos episcopatum suscepit ad archidioecesim Spoletaham pastor destinatus, ubi pastoralis fervor magnam illam existimationem confirmavit, quae deinceps est valde corroborata, cum anno MDCCCXXXII ad dioecesim Imolensem est missus Antistes. Anno MDCCCXL sacrae honor purpurae ei est delatus, ac vespere Acta Ioannis Pauli Pp. II 653 diei XVI mensis Iunii anno MDCCCXLVI in concilio Purpuratorum Patrum post Papae Gregorii XVI obitum est ipse summa in Beatissimi Petri collocatus cathedra, nomine sibi Pio IX sumpto. Munibus Christi Vicarii strenue fidelis, animi simplicitate at voluntatis firmitudine iura Dei Ecclesiaeque defendit. Longinquus illius pontificatus haud facilis evasit: suo tempore admodum est amatus, sed etiam odio habitus falsoque interdum insimulatus; dilectus sane potissimum humilibus ab hominibus et pauperibus. Sed in his nimirum casibus adversis vividius eius virtutum lumen exsplenduit: acerbitates longae fiduciam Providentiae in eo confirmaverunt. Alta hinc ipsius oriebatur animi tranquillitas. Dicere enim iis quos secum habebat consueverat: « Rebus in humanis oportet satis habere ita agere, prout optime fieri potest, ad ceteraque se Providentiae permittere ». Inde a primis suis Litteris Encyclicis Qui pluribus inscriptis, et anno MDCCCXLVI proditis, iam ante Syllabum, qui est anno MDCCCLXIV editus, suae errores aetatis constanter damnavit. Extemplo quaestionum socialium necessitati sese aperuit: Italicae libertatis disputatio in ipso non opposuit inter se principem ac pontificem. Post Caietae interiectum tempus, annos scilicet MDCCCXLIX-MDCCCL, actionem sacram suam ad curas praesertim pastorales informavit, quae civili pariter in eius administratione refulserunt. Et quemadmodum hac in provincia reformationes prudenter multiplicabat, sic in illa multos ob ecclesiales coeptus is notabatur, in quibus commemorari decet patriarchatus Latini Hierosolymitani institutionem, undetriginta Sedium Metropolitanarum constitutionem necnon centum triginta duarum Episcopalium Sedium tum quindecim Praefecturarum Apostolicarum, trium Delegationum, triginta trium Vicariatuum Apostolicorum. Efferenda aequabiliter est hierarchiae ecclesiasticae in Britannia, in Caledonia et in Batavia redintegratio. Haud vero minus commemorandae sunt curae ipsius de cleri educatione, de familiis prosperandis religiosis ac potissimum de pauperibus efficaciter sustentandis. Immaculatae Conceptionis Christi Matris dogma is renuntiavit; Concilium indixit Oecumenicum Vaticanum Primum, cuius de revelatione doctrina deque pontificia infallibilitate ab eo est sancita et promulgata. Consensionem tuitus est fidei cum humana ratione. Potestate dein Ecclesiae temporali abrepta die xx mensis Septembris anno MDCCCLXX in Vaticanam profugit arcem. Infirmus maxime iam est Urbis parochos allocutus die altero mensis Februarii anno MDCCCLXXVIII atque quinque post diebus morte longum absolvit ac laboriosum suum pontificatum. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 654 Sanctitatis solida perdurante fama, qua vivus etiam claruerat, anno MCMVii suscepta est beatificationis Causa quin immo et canonizationis quae manifesto deinceps protulit: a) in campo religioso — virum egregium prorsus ad Deum conversum, insigni praeditum eucharistica pietate ac Mariali simul et funditus officii sui munibus deditum pastoralibus; b) in campo culturae — magistrum ponderis permagni propter intrepidam veritatis revelatae defensionem tum propter culturae catholicae promotionem; c) in campo sociali — pontificem reformatorem providis instructum consiliis ac fautorem operum pro indigentibus. His profecto de causis gravissimis, omnibus illis peractis rebus quae iure iam statuuntur, Nosmet Ipsi die vi mensis Iulii anno MCMLXXXV Venerabilem Decessorem Nostrum Pium IX heroum ritu virtutes théologales cardinales iisque adnexas factitavisse sumus testificati. Postmodum mira exitu cum prospero sanatio est quaedam perpensa quae anno MCMX patrata esse eius deprecatione nuntiabatur, unde Nostro in con- spectu Decretum super miraculo prodiit die xx mensis Decembris anno MCMXCIX quo tempore constituimus ut Beatificationis sollemnia die III men- sis Septembris Romae celebrarentur Iubilaris Anni bis millesimi. Iuvit maximopere hodie Nos in foro Basilicam Sancti Petri Vaticanam spectante inter eucharistica sacra sollemnem hanc proferre formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Romana dioecesi, Dionysii Cardinalis Tettamanzi, Archiepiscopi Ianuensis, Petri Cardinalis Eyt, Archiepiscopi Burdigalensis, et Andreae Mutiani Léonard, Episcopi Namurcensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Pius IX, Ioannes XXIII, Thomas Reggio, Gulielmus-Iosephus Chaminade et Columba Marmion Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Pii IX die septima Februarii, Ioannis XXIII die undecima Octobris, Thomae Reggio die nona Ianuarii, Gulielmi-Iosephi Chaminade die vicesima secunda Ianuarii et Columbae Marmion die tertia Octobris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quae autem singula exprompsimus fierique iussimus, tam in praesens volumus quam in posterum tempus rata et firma esse, contrariis quibusvis rebus nequaquam obsistentibus. Acta Ioannis Pauli Pp, II 655 Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die III mensis Septembris, anno Domini MM Iubilaei Magni, Pontificatus Nostri vicesimo secundo. De mandato Summi Pontificis £B ANGELUS card. SODANO Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 486.358 HOMILIA Die Pentecostes, ante veneratos manes Ioannis XXIII.* 1 1. «Ed essi furono tutti pieni di Spirito Santo». Così avvenne a Gerusalemme nella Pentecoste. Oggi, raccolti in questa Piazza cuore del mondo cattolico, noi riviviamo il clima di quel giorno. Anche nel nostro tempo, come nel Cenacolo di Gerusalemme, la Chiesa è attraversata da un « vento gagliardo ». Essa sperimenta il soffio divino dello Spirito, che la apre all'evangelizzazione del mondo. Per una felice coincidenza, nell'odierna solennità abbiamo la gioia di ospitare, accanto all'altare, le venerate spoglie del beato Giovanni XXIII, che Dio ha plasmato col suo Spirito facendone un mirabile testimone del suo amore. Questo mio veneratissimo predecessore si spense trentotto anni or sono, il 3 giugno del 1963, proprio mentre in Piazza San Pietro una gran folla di fedeli pregava, spiritualmente raccolta attorno al suo capezzale. A quella preghiera si ricongiunge l'odierna celebrazione e, mentre commemoriamo il transito di questo beato Pontefice, rendiamo lode a Dio che lo ha donato alla Chiesa ed al mondo. Come Sacerdote, come Vescovo e come Papa, il beato Angelo Roncalli è stato docilissimo all'azione dello Spirito, che lo ha guidato sulla via della santità. Per questo, nella vivente comunione dei santi, vogliamo celebrare la solennità di Pentecoste in singolare sintonia con lui, lasciandoci accompagnare da alcune sue ispirate riflessioni. 2. « La luce dello Spirito Santo irrompe dalle prime parole del Libro degli Atti degli Apostoli... La marcia impetuosa del Divino Spirito precede e * Die 3 Iunii 2001. At 2, 4. 1 656 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale accompagna gli evangelizzatori penetrando nelle anime di chi li ascolta e dilatando le tende della Chiesa Cattolica sino agli ultimi confini della terra, trascorrendo per tutti i secoli della storia ». Con queste parole, pronunciate nella Pentecoste del 1960, Papa Giovanni ci aiuta a cogliere l'incontenibile spinta missionaria propria del mistero che in questa solennità celebriamo. La Chiesa nasce missionaria perché nasce dal Padre, che ha mandato Cristo nel mondo; nasce dal Figlio che, morto e risorto, ha inviato gli Apostoli a tutte le genti; e dallo Spirito Santo, che infonde in essi la luce e la forza necessarie per attuare tale missione. Anche in questa sua originaria dimensione missionaria, la Chiesa è icona della Santissima Trinità: essa riflette nella storia la sovrabbondante fecondità che è propria di Dio stesso, sussistente sorgente d'amore che genera vita e comunione. Con la sua presenza e la sua azione nel mondo, la Chiesa propaga tra gli uomini questo misterioso dinamismo, diffondendo il Regno di Dio, che « è giustizia, pace e gioia nello Spirito Santo ». 2 3 3. Consapevole di questa vocazione della Chiesa è stato il Concilio Ecumenico Vaticano II, annunciato, indetto e aperto da Papa Giovanni XXIII. Lo Spirito Santo può ben dirsi il protagonista del Concilio, fin da quando il Papa lo convocò, dichiarando di aver accolto come venuta dall'alto una voce intima risonata nel suo spirito. Quella « brezza leggera » diventò un « vento gagliardo » e l'evento conciliare prese la forma di una rinnovata Pentecoste. « E infatti nella dottrina e nello spirito della Pentecoste — affermò Papa Giovanni — che il grande avvenimento del Concilio Ecumenico prende sostanza e vita ». Se oggi, carissimi fratelli e sorelle, ricordiamo quella singolare stagione ecclesiale, è perché il Grande Giubileo dell'Anno Duemila si è posto in continuità con il Concilio Vaticano II, riprendendone numerosi aspetti sia di dottrina che di metodo. E il recente Concistoro straordinario ne ha riproposto l'attualità e la ricchezza per le nuove generazioni cristiane. Tutto questo è per noi un ulteriore motivo di riconoscenza nei confronti del beato Papa Giovanni XXIII. 4 5 4. In particolare, nel contesto dell'odierna celebrazione, che associa alla Pentecoste un solenne atto di venerazione, vorrei sottolineare come il dono 2 3 4 5 Discorsi Messaggi Colloqui del S. Padre Giovanni XXIII, II, p. 398. Rm 14, 17. Cfr Cost. Ap Humanae, salutis, 25 die 1961, 6 Discorsi Messaggi Colloqui, cit, p 398. Acta Ioannis Pauli Pp. II 657 più prezioso lasciato da Papa Giovanni al Popolo di Dio sia stato lui stesso, cioè la sua testimonianza di santità. Vale anche per lui quanto egli stesso affermò dei santi, che cioè ognuno di essi « è un capolavoro di grazia dello Spirito Santo ». E pensando ai martiri e ai pontefici sepolti a San Pietro, aggiungeva parole che è commovente riascoltare oggi: « Talora le reliquie dei loro corpi sono ridotte a poca cosa, ma sempre qui palpita il loro ricordo e la loro preghiera». Ed esclamava: «Oh! I santi, i santi del Signore, che dappertutto ci allietano, ci incoraggiano, ci benedicono ». Queste espressioni di Papa Giovanni, avvalorate dall'esempio luminoso della sua esistenza, pongono bene in luce l'importanza della scelta della santità come via privilegiata della Chiesa all'inizio del nuovo millennio. La generosa volontà di collaborare con lo Spirito per la santificazione propria e dei fratelli è infatti condizione previa e indispensabile per la nuova evangelizzazione. 6 7 8 5. Se l'evangelizzazione richiede la santità, questa a sua volta ha bisogno della linfa della vita spirituale: della preghiera e dell'intima unione con Dio mediante la Parola e i Sacramenti. Ha bisogno, in una parola, della personale e profonda vita nello Spirito. Come non ricordare, anche a questo proposito, la ricca eredità spirituale lasciataci dal beato Giovanni XXIII nel suo «Giornale dell'anima»? In quelle pagine si può ammirare da vicino il quotidiano impegno con cui egli, fin dagli anni del Seminario, volle pienamente corrispondere all'azione dello Spirito Santo. Dallo Spirito si è lasciato plasmare giorno per giorno, cercando con paziente tenacia di conformarsi sempre più alla sua volontà. Sta qui il segreto della bontà con la quale egli ha conquistato il Popolo di Dio e tanti uomini di buona volontà. 6. Affidandoci alla sua intercessione, vogliamo oggi chiedere al Signore che la grazia del Grande Giubileo si irradii sul nuovo millennio, mediante la testimonianza di santità dei cristiani. Professiamo con fiducia che questo è possibile. E possibile per l'azione dello Spirito Paraclito che, secondo la promessa di Cristo, rimane sempre con noi. Animati da salda speranza, con le parole stesse del beato Giovanni XXIII diciamo: «0 Santo Spirito Paraclito... rendi forte e continua la pre6 Ibid , p 7 Ibid., p. 401 Cfr Novo millennio ineunte, 30-31 8 400. 658 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ghiera che facciamo in nome del mondo intero: accelera per ciascuno di noi i tempi di una profonda vita interiore: dà slancio al nostro apostolato, che vuol raggiungere tutti gli uomini e tutti i popoli... Mortifica in noi la naturale presunzione, e sollevaci nelle regioni della santa umiltà, del vero timor di Dio, del generoso coraggio. Che nessun legame terreno ci impedisca di far onore alla nostra vocazione: nessun interesse, per ignavia nostra, mortifichi le esigenze della giustizia: nessun calcolo riduca gli spazi immensi della carità dentro le angustie dei piccoli egoismi. Tutto sia grande in noi: la ricerca e il culto della verità; la prontezza al sacrificio sino alla croce e alla morte; e tutto, infine, corrisponda all'estrema preghiera del Figlio al Padre celeste; e a quella effusione che di Te, o Santo Spirito di amore, il Padre e il Figlio vollero sulla Chiesa e sulle sue istituzioni, sulle singole anime e sui popoli». 9 Veni, Sancte Spiritus, veni! Amen! ALLOCUTIONES I Ad episcopos Guatimalae.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Con gusto os recibo, Pastores de la Iglesia de Dios en Guatemala, venidos a Roma para la visita Ad limina, durante la cual os encontráis con el Sucesor de Pedro, mantenéis oportunos contactos con los diversos Dicaster i s de la Curia Romana, rezáis ante las tumbas de los bienaventurados Apóstoles Pedro y Pablo, columnas de la Iglesia, para proseguir así, fortalecidos, vuestra misión de cabezas y guías del Pueblo de Dios que peregrina en « el País de la eterna primavera ». Agradezco las amables palabras que me ha dirigido Mons. Víctor Hugo Martínez Contreras, Arzobispo de Los Altos-Quetzaltenango-Totonicapán y Presidente de la Conferencia episcopal, manifestando vuestra comunión con el Obispo de Roma y los sentimientos que os animan en vuestra acción pastoral en favor del querido pueblo guatemalteco. De sus ricos valores fui 9 Discorsi Messaggi Colloqui, cit., IV, p. 350. *Die 29 Maii 2001. Acta Ioannis Pauli Pp, II 659 testigo con ocasión de mis dos viajes apostólicos a vuestro País que tuvieron lugar en circunstancias bien diversas. En el primero, la Nación vivía bajo una cruel guerra interior, mientras que en el segundo se vislumbraban ya los horizontes de la paz, que quise alentar. Siempre tuve la satisfacción de encontrarme con una Iglesia viva, dinámica, cercana a todos y comprometida seriamente en el anuncio de Jesucristo y de su Buena Nueva. 2. Como Obispos tenéis la misión primordial de edificar vuestras comunidades sobre la roca que es Cristo, mediante la predicación de la Palabra de Dios, la celebración de los Sacramentos y el fomento de la caridad. Alentados por las promesas del Señor y la fuerza que nos proporciona su Espíritu, estáis llamados a ser los primeros en llevar a cabo la misión que El ha confiado a su Iglesia, aunque para ello haya que afrontar y aceptar la cruz, que en la sociedad contemporánea puede manifestarse de múltiples formas. Tanto individual como colegialmente, por medio de la Conferencia episcopal o de otras instancias eclesiales, participáis en el análisis de los logros y expectativas de la sociedad guatemalteca, tratando de interpretarlos a la luz del Evangelio para orientar a la misma sociedad, ayudándola a progresar en el campo de los valores morales y, muy particularmente, favoreciendo la reconciliación nacional, tan necesaria después de los cruentos años de la guerra civil. Escuchando lo que « el Espíritu dice a las Iglesias », sentís también el deber de hacer un sereno discernimiento, abierto y comprensivo, de las diversas circunstancias y acontecimientos, iniciativas y proyectos, sin descuidar los graves problemas y las aspiraciones más profundas de la sociedad. Por eso, os animo a proseguir incansablemente y sin desaliento en el oficio de enseñar y anunciar a los hombres el Evangelio de Cristo, elaborando y llevando a la práctica los proyectos pastorales oportunos. Aunque vuestras responsabilidades sean muy grandes, el Espíritu del Señor os iluminará y dará siempre las fuerzas necesarias. 1 2 3 4 3. Para colaborar en vuestra misión contáis, en primer lugar, con la ayuda de los sacerdotes. La sociedad actual, tan diversificada, exige que el sacerdote sea signo de unidad, ejerciendo su ministerio de forma humilde y 1 2 3 4 Cf 1 Co 10, 4 Ap 2, 7 Cf. Christus Dominus, 11 Cf. Ecclesia in America, 36 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 660 con caridad pastoral, para conducir a los fíeles al encuentro con Jesucristo. Conociendo cómo llevan a cabo su ministerio, doy gracias a Dios por el espíritu de fraternidad y sacrifìcio, por el testimonio de austeridad y pobreza, y por la entrega generosa al servicio de los hermanos. Sé qué en algunas zonas el trabajo pastoral reviste especial dificultad y esto requiere una disponibilidad muy exigente. Como decía en mi Carta del Jueves Santo de este año, se trata de « un trabajo a menudo escondido que, si bien no aparece en las primeras páginas, hace avanzar el Reino de Dios en las conciencias », por lo que les renuevo « mi admiración por este ministerio discreto, tenaz, creativo, aunque marcado a veces por las lágrimas del alma que sólo Dios ve ». 5 6 Para que el servicio de los sacerdotes sea cada vez más eficaz ante los retos que el mundo contemporáneo plantea a la nueva evangelización, es menester que tengan una espiritualidad sólida, imiten a Cristo, Buen Pastor, y sigan una formación permanente que les haga cada día más idóneos para transmitir el mensaje evangélico. A este respecto, me complazco por la creación, dentro del Plan Global de la CEG, de la Comisión del Clero y Pastoral sacerdotal, que ha publicado el Plan Nacional de Pastoral sacerdotal 2001-2006. Dentro de esa programación, velad por la situación particular de cada uno y ofrecedles toda la ayuda que necesiten, alentándoles a proseguir con ilusión y esperanza por el camino de la santidad sacerdotal. ¡Que a ninguno de vuestros sacerdotes le falten los medios necesarios para vivir su sublime vocación y su ministerio! 4. En las Relaciones quinquenales subrayáis el aprecio y la gratitud por el don de la vida consagrada en vuestras Iglesias particulares. En efecto, en Guatemala hay una presencia importante de religiosas y religiosos que contribuyen a la evangelización, bien a través de una pastoral directa en las parroquias o misiones, bien mediante diversas obras de apostolado educativo o asistencial. La Iglesia aprecia en los religiosos y religiosas la disponibilidad y capacidad de responder con prontitud a los retos de la difusión de la Buena Nueva, teniendo presente al mismo tiempo que su misma vida consagrada es un medio privilegiado de evangelización. Por eso les recuerdo la necesi5 Cf. Ecclesia in America, 39 6 N. 3. Acta Ioannis Pauli Pp. II 661 7 dad de mantener siempre una « fidelidad creativa » al propio carisma. También deseo subrayar la responsabilidad que tienen los Obispos en conservar y defender el rico patrimonio espiritual de cada Instituto, correspondiendo « al don de la vida consagrada que el Espíritu suscita en la Iglesia particular, acogiéndolo con generosidad y con sentimientos de gratitud al Señor ». Además, ante la difusa exigencia de espiritualidad, que se puede considerar como un « signo de los tiempos » en este comienzo de milenio, cabe esperar de las personas consagradas, de acuerdo con su carisma originario, un testimonio de vida auténticamente evangélica, lo cual enriquecerá ciertamente a cada Iglesia particular, ayudando a mantener vivo el sentido de la presencia de Dios y favoreciendo en todos los fieles « un verdadero anhelo de santidad, un fuerte deseo de conversión y de renovación personal en un clima de oración cada vez más intensa». 8 9 10 11 5. Aunque « la misión salvifica de la Iglesia en el mundo es llevada a cabo no sólo por los ministros en virtud del sacramento del Orden, sino también por todos los fieles laicos », es indudable que los ministros ordenados tienen un papel fundamental en dicha misión. Por eso deseo compartir la preocupación por la promoción de las vocaciones al sacerdocio y por su formación como futuros pastores del Pueblo de Dios. La importancia de este tema exige una reflexión continua y un nuevo y decidido empeño por parte de todas las comunidades cristianas bajo la guía de aquellos a quienes « el Espíritu Santo os ha encargado guardar, como pastores de la Iglesia de Dios ». La pastoral vocacional debe ser enfocada desde el llamado que el Señor efectúa de modo personal al seguimiento y al ministerio a través de la fecundidad de la Iglesia y de la profundidad de su vida, alimentada por la pureza de la fe, por la gracia de los Sacramentos, por el espíritu de conversión y por la oración ardiente de los miembros del Cuerpo Místico de Cristo. Todos, por tanto, han de participar de algún modo en la pastoral vocacional, confiando que Dios responderá proporcionando a su pueblo, si lo pide con perseverancia, los ministros necesarios. 12 13 7 Cf. Vita consecrata, 37. 8 Cf. CIC 586, 2. 9 Vita consecrata, 48 Cf. Novo millennio ineunte, 33. Tertio millennio adveniente, 42; Vita consecrata, 39 Christifideles laici, 23. Hch 20, 28. 10 11 12 13 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 662 Es también importante tener presente que la pastoral vocacional encuentra un ámbito privilegiado en la pastoral juvenil, orientada a la formación doctrinal, espiritual y apostólica de los jóvenes, tanto en las parroquias y colegios, como en las asociaciones apostólicas y movimientos. Es fundamental en este campo una formación integral y coherente, basada en la intimidad con Cristo, que disponga, a los que sean elegidos, a recibir con gozo la gracia del don. El testimonio de fidelidad de los sacerdotes, a cuyo ministerio se integrarán los nuevos ordenados, es también un factor importante para la formación de los seminaristas. Respondiendo con generosidad y con un amor indiviso a su « vocación en el sacerdocio », los presbíteros serán modelo de caridad pastoral, de oración y de sacrificada entrega para los jóvenes candidatos a las órdenes sagradas. 6. Veo con satisfacción cómo acompañáis a vuestro pueblo en la búsqueda de una convivencia armónica y pacífica, basada en los valores de la reconciliación, la justicia, la solidaridad y la libertad. Por eso, cuando sea necesario, no rehuyáis la denuncia de la injusticia y proponed los principios de carácter moral que han de orientar también la actuación en la vida civil. La Iglesia en Guatemala ha sido testigo del derramamiento de la sangre de muchos de sus hijos. Además del esfuerzo legítimo por desvelar la verdad sobre esos crímenes execrables —entre los cuales está el de Mons. Juan Gerardi Conedera, Obispo auxiliar de Guatemala, asesinado hace ahora tres años— es urgente que se recupere su memoria como « ejemplos de entrega sin límites a la causa del Evangelio ». A este respecto, deseo recordar cuanto ya dije en vuestra tierra, el 6 de febrero de 1996 en el Campo Marte: « Quiero rendir ahora un caluroso y merecido homenaje a los centenares de catequistas que, junto con algunos sacerdotes, arriesgaron su vida e incluso la ofrecieron por el Evangelio. Con su sangre fecundaron para siempre la tierra bendita de Guatemala. Esa fecundidad debe fructificar en familias unidas y profundamente cristianas, en parroquias y comunidades evangelizadoras, en numerosas vocaciones sacerdotales, religiosas y misioneras. Ellos, imitando la valentía y entereza de María, "vencieron por medio de la sangre del Cordero y por el testimonio que dieron, sin que el amor a su vida les hiciera temer la muerte" ». 14 15 14 15 Ecclesia in America, 15 Ap 12, 11; n 4 Acta Ioannis Pauli Pp 663 II 7. Por otra parte, difundir la doctrina social de la Iglesia adquiere la dimensión de « una verdadera prioridad pastoral », tanto para afrontar adecuadamente las diversas situaciones con una conciencia recta, iluminada por la fe, como para fomentar y orientar el compromiso de los laicos en la vida pública. En efecto, de poco servirían las denuncias, la proclamación teòrica de los principios, si éstos no son firmemente interiorizados mediante una formación integral y sistemática. De este modo se abre un cauce de incidencia real y concreta de los valores inspirados por el Evangelio en el mundo de la cultura, de la tecnología, de la economía o de la política. 16 A esta formación, que debe acompañar el crecimiento en la fe de todo fiel cristiano, ha de añadirse un esfuerzo por evangelizar también a cuantos tienen responsabilidades en las diversas áreas de la administración pública. Puesto que el Evangelio tiene algo que decirles también a ellos, es necesario ayudarles a descubrir que el mensaje de Jesús es valioso y pertinente también para la función que desempeñan. 17 8. Es sabido que en Guatemala lá difusión de la Palabra de Vida en gran parte la llevan a cabo numerosos catequistas. He visto cómo en las Relaciones quinquenales alabáis la labor abnegada y sacrificada que realizan. A ellos agradezco de corazón este servicio, que forma parte de su misión dentro de la Iglesia. Un medio particularmente apto para que los fieles laicos colmen la grandes esperanzas que la Iglesia tiene puestas en ellos; en las tareas que les son propias, es el de una conveniente organización, que facilite la formación, la progresiva incorporación de las nuevas generaciones, la ayuda mutua y la acción apostólica coordinada. El surgir de diversos movimientos laicales puede ser, a este respecto, un fenómeno esperanzador que merece una especial atención por parte de los Obispos, llamados, como dice el apóstol San Pablo, a que « no extingan al Espíritu ni desprecien las profecías; sino que lo examinen todo y se queden con lo mejor». De esta manera, con la ayuda de sus Pastores y en perfecta comunión con ellos, se irá forjando un laicado vigoroso, firmemente comprometido en el camino de la santidad personal, en la edificación de la Iglesia y en la construcción de una sociedad más justa. 18 16 17 18 Ecclesia in America, 54 Cf ibid, 67 1 Ts 5, 19-21 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 664 Esto, además, será un modo eficaz para superar la ignorancia religiosa y afianzar la fe, vivida a veces de manera rutinaria, haciendo así menos vulnerables a los bautizados ante los avances proselitistas de las sectas y otras ofertas supuestamente espirituales. 19 9. Al concluir este encuentro deseo animaros a proseguir, con el dinamismo y el entusiasmo que os caracterizan, así como con renovada esperanza, en el ejercicio de la misión que el Señor os ha confiado. Os ruego que os hagáis intérpretes de mi afecto y cercanía espiritual a vuestros sacerdotes, a los religiosos y religiosas, y a todos los fieles guatemaltecos que caminan gozosos al encuentro del Señor. A este respecto recuerdo que « los caminos por los que cada uno de nosotros y cada una de nuestras Iglesias camina son muchos, pero no hay distancias entre quienes están unidos por la única comunión, la comunión que cada día se nutre de la mesa del Pan eucaristico y de la Palabra de vida». Que la Virgen Santísima, Madre de la Iglesia, os acompañe en vuestro camino y os consuele siempre con su ternura materna. Que os sea de apoyo también la Bendición Apostólica que complacido os imparto y extiendo a vuestras Iglesias particulares. 20 II Ad professores alunnosque Instituti Studiorum de matrimonio et familia.* Signori Cardinali, Venerati Fratelli nell'episcopato, Carissimi fratelli e sorelle! 1. Sono molto lieto di celebrare insieme con voi, docenti, studenti e personale addetto, il ventennale della fondazione del vostro, anzi del nostro Istituto per Studi su Matrimonio e Famiglia. Grazie per la vostra gradita presenza. Tutti vi saluto con affetto, riservando un particolare pensiero per il Cardinale Gran Cancelliere Camillo Ruini, per il Presidente del Consiglio Superiore di Istituto Cardinal Alfonso Lopez Trujillo, e per Mons. Carlo 19 20 Cf. Ecclesia in America, 73. Novo millennio ineunte, 58. * Die 31 Maii 2001 Acta Ioannis Pauli Pp. II 665 Caffarra, Arcivescovo di Ferrara, iniziatore dell'Istituto. Saluto pure Mons. Angelo Scola, Preside dell'Istituto, i docenti e gli alunni, il personale e quanti a vario titolo cooperano alla benemerita attività del Centro accademico. Questa ricorrenza è un segno eloquente della sollecitudine della Chiesa per il matrimonio e la famiglia, che costituiscono uno dei beni più preziosi dell'umanità, come ebbi a dire nell'Esortazione apostolica Familiaris consortio, di cui pure si celebra quest'anno il ventesimo anniversario di pubblicazione. Dal momento che ormai siete presenti con sezioni in tutti i continenti, l'intuizione originaria, che ha dato avvio all'Istituto, ha mostrato la sua fecondità a contatto con le nuove situazioni e con le sempre più radicali sfide del momento presente. 1 2. Sviluppando la tematica affrontata in precedenti circostanze, vorrei oggi attirare la vostra attenzione sull'esigenza di elaborare un'antropologia adeguata che cerca di comprendere e di interpretare l'uomo in ciò che è essenzialmente umano. La dimenticanza del principio della creazione dell'uomo come maschio e femmina rappresenta, in effetti, uno dei fattori di maggiore crisi e debolezza della società contemporanea, con preoccupanti ricadute a livello del clima culturale, della sensibilità morale e del contesto giuridico. Dove il principio è smarrito, si oscura la percezione della singolare dignità della persona umana e si apre la strada ad una minacciosa « cultura di morte ». Tuttavia l'esperienza dell'amore rettamente inteso rimane una porta di accesso, semplice ed universale, attraverso la quale ogni uomo è chiamato a prendere coscienza dei fattori costitutivi della propria umanità ragione, affezione, libertà. Dall'interno dell'insopprimibile interrogativo sul significato della sua persona, soprattutto muovendo dal principio del suo essere creato ad immagine di Dio, maschio e femmina, il credente può riconoscere il mistero del Volto trinitario di Dio, che lo crea ponendo in lui il sigillo della sua realtà di amore e comunione. 3. Il sacramento del matrimonio e la famiglia che ne deriva rappresentano la via efficace mediante la quale la grazia redentrice di Cristo assicura ai figli della Chiesa una reale partecipazione alla communio trinitaria. L'amore sponsale del Risorto per la sua Chiesa, sacramentalmente elargito nel matrimonio cristiano, alimenta, nello stesso tempo, il dono della verginità per il 1 Cfr n. 45 - A AS. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 666 Regno. Questa, a sua volta, indica il destino ultimo dello stesso amore coniugale. In tal modo, il mistero nuziale ci aiuta a scoprire che la Chiesa stessa è famiglia di Dio. Per questo l'Istituto, approfondendo la natura del sacramento del matrimonio, offre elementi per il rinnovamento della stessa ecclesiologia. 4. Un aspetto particolarmente attuale e decisivo per il futuro della famiglia e dell'umanità riguarda il rispetto dell'uomo alle sue origini e delle modalità della sua procreazione. Sempre più insistentemente si affacciano progetti che pongono gli inizi della vita umana in contesti diversi dall'unione sponsale tra l'uomo e la donna. Sono progetti spesso sostenuti da pretese giustificazioni mediche e scientifiche. Col pretesto, infatti, di assicurare una migliore qualità di esistenza mediante un controllo genetico, oppure di far progredire la ricerca medica e scientifica, vengono proposte sperimentazioni sugli embrioni umani e metodiche per la loro produzione, che aprono la porta a strumentalizzazioni e ad abusi da parte di chi si arroga un potere arbitrario e senza limiti sull'essere umano. La verità piena sul matrimonio e sulla famiglia, rivelataci in Cristo, è una luce che permette di cogliere le dimensioni costitutive di ciò che è autenticamente umano nella stessa procreazione. Come insegna il Concilio Vaticano II, gli sposi, uniti nel vincolo coniugale, sono chiamati ad esprimere, mediante gli atti onorevoli e degni proprio del matrimonio, la loro mutua donazione e ad accogliere con responsabilità e gratitudine i figli, preziosissimo dono del matrimonio. Essi diventano così, proprio nel loro donarsi corporeo, collaboratori dell'amore di Dio Creatore. Partecipando al dono della vita e dell'amore, ricevono la capacità di corrispondervi e, a loro volta, di trasmetterlo. Il contesto dell'amore sponsale e la mediazione corporea dell'atto coniugale sono quindi l'unico luogo in cui è pienamente riconosciuto e rispettato il valore singolare del nuovo essere umano, chiamato alla vita. L'uomo, infatti, non è riducibile alle sue componenti genetiche e biologiche, che pure partecipano della sua dignità personale. Ogni uomo che viene nel mondo è da sempre chiamato dal Padre a partecipare in Cristo, per lo Spirito, alla pienezza della vita in Dio. Fin dall'istante misterioso del suo concepimento, 2 3 2 3 Gaudium et spes, 49 Ibid., 50, Ada Ioannis Pauli Pp II 667 pertanto, egli dev'essere accolto e trattato come persona, creata a immagine e somiglianza di Dio stesso. 4 5. Un'altra dimensione delle sfide che attendono oggi un'adeguata risposta dalla ricerca e dall'attività dell'Istituto è quella di natura socio-culturale e giuridica. In alcuni Paesi, talune legislazioni permissive, fondate su concezioni parziali ed erronee della libertà, hanno favorito, nel corso degli ultimi anni, presunti modelli alternativi di famiglia, non fondata più sull'impegno irrevocabile di un uomo e di una donna a formare una comunità di tutta la vita. I diritti specifici riconosciuti finora alla famiglia, primordiale cellula della società, sono stati estesi a forme di associazione, a unioni di fatto, a patti civili di solidarietà, pensati in riferimento ad esigenze e interessi individuali, a rivendicazioni volte a sanzionare giuridicamente scelte indebitamente presentate come conquiste di libertà. Chi non vede che la promozione artificiosa di simili modelli giuridico-istituzionali tende sempre più a dissolvere il diritto originario della famiglia a venire riconosciuta come un soggetto sociale a pieno titolo? Vorrei qui ribadire con forza che l'istituto familiare, atto a consentire all'uomo di acquisire in modo adeguato il senso della propria identità, gli offre contestualmente un quadro conforme alla dignità naturale e alla vocazione della persona umana. I legami familiari sono il primo luogo di preparazione alle forme sociali della solidarietà. L'Istituto, promovendo nel rispetto della sua natura accademica una cultura della famiglia, contribuisce a sviluppare quella cultura della vita, che più volte ho avuto occasione di auspicare. 6. Vent'anni fa nella Familiaris consortio ebbi ad affermare che « l'avvenire dell'umanità passa attraverso la famiglia ». Lo ripeto oggi a voi con profonda convinzione e con accresciuta preoccupazione. Lo ripeto anche con piena fiducia, affidando voi e il vostro lavoro alla Madonna di Fatima, in questi anni Patrona dolce e forte dell'Istituto. A Lei, Regina della famiglia, affido ogni vostro progetto e il cammino che vi attende agli albori di questo terzo millennio. Neh"assicurarvi che vi seguo nel vostro impegno con la mia preghiera, di cuore vi benedico. 5 4 5 Cfr Gn 1, 26. N. 86. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 668 III Ad Gabonis episcopos.* Chers Frères dans l'épiscopat, 1. Alors que vous accomplissez votre visite ad limina, je suis heureux de vous accueillir, Evoques de l'Eglise catholique au Gabon. Au lendemain de la célébration de la fête de la Pentecôte, je souhaite que l'Esprit Saint vous comble de ses dons pour que vous soyez toujours plus fidèles à accomplir le ministère que vous avez reçu du Seigneur. Que vos rencontres avec le Successeur de Pierre et avec les Dicastères de la Curie romaine soient pour vous d'intenses moments de communion ecclésiale et de réconfort apostolique! J'adresse mes remerciements cordiaux à Mgr Basile Mvé Engone, Archevêque de Libreville et Président de votre Conférence episcopale, pour les aimables paroles qu'il m'a adressées en votre nom. Depuis sa dernière visite ad limina, l'épiscopat gabonais a été largement renouvelé. Je vous encourage vivement à approfondir toujours plus entre vous les liens de communion qui vous unissent afin d'accomplir votre charge avec fruit et de développer entre vos diocèses une authentique harmonie pastorale. Transmettez à vos prêtres, aux religieux et aux religieuses, aux catéchistes et à tous les fidèles de vos diocèses, mon salut affectueux et l'assurance de ma proximité spirituelle. Par votre intermédiaire, je salue le peuple gabonais tout entier, demandant à Dieu de lui accorder de vivre dans la paix et de l'assister dans ses efforts pour construire une société solidaire où chacun puisse trouver son plein épanouissement. 2. L'année jubilaire qui vient de s'achever a été pour toute l'Église l'occasion d'un renouveau spirituel et missionnaire. Il est donc maintenant nécessaire que, dans chaque pays, un élan nouveau soit donné à l'évangélisation. Pour cela, comme j'ai eu l'occasion de l'écrire dans la Lettre apostolique Novo millennio ineunte, « la perspective dans laquelle doit se placer tout le cheminement pastoral est celle de la sainteté car si notre Baptême nous fait vraiment entrer dans la sainteté de Dieu, « ce serait un con* Die 5 Iunii 2001 1 N. 30,. Acta Ioannis Pauli Pp. II 669 tresens que de se contenter d'une vie médiocre, vécue sous le signe d'une éthique minimaliste et d'une religiosité superficielle ». Pour être des témoins crédibles de l'Evangile qu'ils annoncent parmi leurs frères, les chrétiens doivent résolument tourner leur regard vers le Christ Seigneur et Sauveur de toute l'humanité. Je vous engage donc à avancer avec enthousiasme sur les rudes chemins de la mission. Certes, je connais les limites de vos moyens humains et matériels. Mais le Seigneur nous a assurés de sa présence au milieu de nous. N'ayez pas peur de vous laisser imprégner par l'élan missionnaire qui animait l'Apôtre Paul, en allant vers les hommes et les femmes qui n'ont pas encore reçu la Bonne Nouvelle. En effet, tous ont le droit de connaître la richesse du mystère du Christ. 2 Depuis quelques années d'ailleurs, dans votre pays, l'activité de l'Eglise, qui se veut au service de tous les Gabonais sans distinction, peut se développer dans un cadre juridique nouveau. Je me réjouis de l'accord conclu entre le Saint-Siège et la République du Gabon pour œuvrer à la promotion du bien commun, garantie de bien-être spirituel et matériel des personnes. Il est à souhaiter que, dans le respect de l'indépendance et de l'autonomie des deux parties, cet esprit de collaboration se développe plus largement, notamment pour permettre aux écoles catholiques de contribuer avec toujours plus d'efficacité à l'éducation humaine et spirituelle de la jeunesse de votre pays. 3. La formation des agents de l'évangélisation est d'une grande importance pour assurer l'avenir de l'Église sur le continent africain. L'Assemblée spéciale pour l'Afrique du Synode des Évêques a mis l'accent sur la nécessité de former les laïcs afin qu'ils puissent assumer leur rôle irremplaçable dans l'Église et dans la société. Ainsi, je voudrais saluer de manière particulière les catéchistes de vos diocèses, dont la place demeure déterminante dans le développement des communautés chrétiennes. Je vous encourage vivement à accorder à ces précieux collaborateurs de la mission un soutien matériel, moral et spirituel attentif, et à les faire bénéficier d'une solide formation doctrinale initiale et permanente. Les fidèles de votre pays doivent aussi être capables d'assumer leurs responsabilités civiques et d'« exercer une influence sur le tissu social, pour transformer les mentalités et les structures de la société de telle sorte 2 N 31. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 670 3 qu'elles reflètent mieux les desseins de Dieu sur la famille humaine ». Il convient donc d'aider les laïcs à mener une vie en harmonie avec leur foi afín que leurs activités et leurs responsabilités soient un témoignage toujours plus authentique rendu à l'Evangile dans tous les secteurs de la vie sociale. Par ailleurs, il est indispensable que les familles chrétiennes prennent une vive conscience de leur mission dans l'Eglise et dans la société. Une pastorale familiale adaptée aux grands problèmes qui se posent aujourd'hui, notamment pour ce qui concerne le respect de la vie humaine, contribuera à promouvoir le témoignage de foi des couples par une existence vécue en conformité avec la loi divine sous tous ses aspects, ainsi que par leur engagement à donner à leurs enfants une formation authentiquement chrétienne. Qu'en leur offrant son aide désintéressée l'Église se montre proche des familles qui se trouvent dans des situations difficiles, sachant être toujours pour elles le visage de vérité, de bonté et de compréhension du Seigneur! Aux jeunes de vos diocèses, je souhaite de trouver dans leur rencontre avec le Christ le secret de la vraie liberté et de la joie profonde du cœur. Dans les difficultés qu'ils connaissent, qu'ils ne perdent jamais confiance en l'avenir, mais qu'ils acceptent de travailler courageusement avec leurs frères à l'avènement d'un monde nouveau fondé sur la fraternité et la justice. 4. Pour réunir la famille de Dieu dans une fraternité animée par la charité et la conduire au Père par le Christ dans l'Esprit Saint, les prêtres sont les collaborateurs nécessaires et irremplaçables que vous devez considérer comme des frères et des amis, en vous préoccupant de leur situation matérielle et spirituelle, et en les incitant à une collaboration fraternelle avec vous et entre eux. Je salue de grand cœur tous vos prêtres et je les exhorte à persévérer généreusement, malgré les obstacles, dans les engagements qu'ils ont pris au jour de leur ordination. Qu'ils se souviennent toujours qu'ils ont reçu un appel spécifique à la sainteté et qu'ils sont tenus de tendre à la perfection dans tous les domaines de leur existence, notamment par une vie morale droite, car leur personne tout entière, consciente, libre et responsable, est profondément engagée dans l'exercice de leur ministère! Pour cela, il doit y 4 3 4 Exhortation apostolique Ecclesia in Africa, n. 54 Cf. Décret Presbyterorum ordinis, n. 6 Acta Ioannis Pauli Pp. 671 II avoir un lien étroit entre l'exercice du ministère et une vie spirituelle intense. Il est donc primordial que chaque prêtre « renouvelle sans cesse et approfondisse toujours plus sa conscience d'être ministre de Jésus Christ en vertu de sa consécration sacramentelle et de la configuration au Christ Tête et Pasteur de l'Eglise ». Seule une intimité habituelle avec le Christ, manifestée en particulier dans la prière et dans la réception des sacrements de l'Eucharistie et de la Réconciliation, leur donnera la force et le courage de tenir bon dans les épreuves, et d'accepter de revenir fidèlement au Seigneur après la chute. J'exhorte aussi le presbyterium de chacun de vos diocèses, prêtres autochtones et missionnaires originaires d'autres pays, à manifester son unité et sa profonde communion autour de l ' E v ê q u e , en ayant la conviction que tous sont au service d'une unique mission qui leur a été confiée par l'Église au nom du Christ. La pastorale des vocations sacerdotales et religieuses exige la plus grande attention afin que l'Église locale poursuive son édification et sa croissance. L'exemple de vie irréprochable des prêtres et des personnes consacrées est pour les jeunes un stimulant vigoureux pour les aider à répondre avec générosité à l'appel du Seigneur. Dans la promotion des vocations, comme dans leur discernement et leur accompagnement, la première responsabilité est celle de l ' E v ê q u e , responsabilité qu'il doit assumer personnellement, tout en s'assurant la collaboration indispensable de son presbyterium et en rappelant aux familles chrétiennes, aux catéchistes et à l'ensemble des fidèles, leur responsabilité particulière dans ce domaine. La constitution d'équipes de formateurs et de directeurs spirituels pour le grand séminaire doit être une priorité pour les Évêques. Je vous engage donc à unir vos forces et à chercher des collaborations, afin que le grand séminaire national puisse accueillir les jeunes de vos diocèses qui ont reçu l'appel du Seigneur au sacerdoce et leur donner une formation solide qui les préparera à accomplir le ministère presbytéral avec les qualités requises de représentants du Christ, de vrais serviteurs et animateurs des communautés chrétiennes. Il est indispensable q u e cette formation, humaine, intellectuelle, pastorale et spirituelle, puisse aussi leur permettre de tester et de développer leur maturité affective, et d'acquérir de fortes convictions sur le caractère indissociable du célibat et de la chasteté du prêtre. 5 6 5 0 Exhortation apostolique Pastores dabo vobis, n 25. Cf.. Ecclesia in Africa, n. 95 672 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 5. Je voudrais encore témoigner de la reconnaissance de l'Église pour l'œuvre des Instituts missionnaires dans la vie ecclésiale au Gabon. Par leur travail apostolique désintéressé et parfois héroïque, leurs membres, mais aussi des laïcs chrétiens, ont transmis le flambeau de la foi à votre peuple et ont permis à l'Église de s'enraciner et de croître dans votre pays. Aujourd'hui, originaires du Gabon ou venant d'autres pays, dans un esprit de communion et de collaboration avec vous et avec le clergé diocésain, les religieux prennent une part importante dans la vie pastorale de vos diocèses; les religieuses, par leurs activités paroissiales, éducatives ou hospitalières, accomplissent un généreux travail au service de la population, sans distinction d'origine ou de religion, s'attirant ainsi l'estime de tous. Je souhaite vivement que la vie consacrée se développe dans vos diocèses afin de contribuer à l'édification de l'Église locale dans la charité selon le charisme propre à chaque institut. Accueillez-la comme un don de Dieu « précieux et nécessaire pour le présent et pour l'avenir du peuple de Dieu, parce qu'elle appartient de manière intime à sa vie, à sa sainteté et à sa mission »! Par votre soutien, vous encouragerez les différents instituts à donner à tous leurs membres une solide formation, qui leur permettra de répondre aux exigences spirituelles et humaines de leur vocation. 7 6. Parmi les urgences qui se posent à l'Église catholique au début du nouveau millénaire, se trouve la recherche de l'unité entre les chrétiens. Certes, un long chemin reste à parcourir. Nous ne devons pas nous décourager mais développer avec confiance des relations toujours plus sereines et plus fraternelles avec les membres des autres Églises et Communautés ecclesiales. De même, la rencontre avec les croyants de l'Islam et de la Religion traditionnelle africaine, dans un esprit d'ouverture et de dialogue, est d'une grande importance. Je vous encourage donc à maintenir des liens cordiaux avec les communautés religieuses qui constituent la société, afin d'assurer entre tous les Gabonais les conditions d'une existence harmonieuse dans le respect mutuel. Toutefois, comme je l'ai écrit dans la Lettre apostolique Novo millennio ineunte, « le dialogue ne peut être fondé sur l'indifférentisme religieux, et nous avons le devoir, nous chrétiens, de le développer en offrant le témoignage plénier de l'espérance qui est en nous ». 8 1 8 Exhortation apostolique Vita consecrata, n 3 N. 56. Acta Ioannis Pauli Pp II 673 7. Chers Frères dans l'épiscopat, c'est dans ces sentiments qu'à la fin de notre rencontre je vous invite à poursuivre avec courage et audace l'annonce joyeuse du don que le Seigneur offre à tous les hommes: « Dieu a tant aimé le monde qu'il a donné son Fils unique ». La tâche prioritaire de la mission est d'annoncer à tous que c'est dans le Christ que les hommes trouvent le salut. Forte de sa présence agissante, l'Eglise ne peut se soustraire à l'urgence du commandement missionnaire qui l'envoie à toutes les nations et à tous les peuples. Que l'expérience de l'année jubilaire que nous venons de célébrer vous donne un enthousiasme renouvelé pour aller de l'avant dans l'espérance! Je confie à l'intercession maternelle de la Vierge Marie, Reine de l'Afrique, l'ensemble de vos diocèses et je vous donne de grand cœur une affectueuse Bénédiction apostolique, que j'étends volontiers à vos prêtres, aux religieux et aux religieuses, aux catéchistes et à tous les fidèles laïcs du Gabon. 9 IV Ad Congi episcopos.* Chers Frères dans l'épiscopat, 1. C'est avec joie que je vous accueille au moment où vous accomplissez votre visite ad limina. Vos rencontres avec le Successeur de Pierre et avec ses collaborateurs sont une occasion importante pour manifester votre communion ainsi que celle des diocèses du Congo avec l'Eglise universelle. Je souhaite que vous trouviez ici les encouragements et le réconfort nécessaires pour accomplir votre ministère episcopal dans votre pays. Je remercie le Président de votre Conférence episcopale, Mgr Anatole Milandou, Archevêque de Brazzaville, de la présentation qu'il m'a faite en votre nom des grands problèmes auxquels l'Église et le peuple congolais se trouvent affrontés aujourd'hui. A votre retour dans vos diocèses, portez à vos prêtres, aux religieux, aux religieuses, aux catéchistes et à tous les fidèles, le salut affectueux du 9 Jn 3, 16 * Die 9 Iunii 2001, 674 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Pape, qui demeure proche de chacun d'eux par la pensée et par la prière. Transmettez à tous vos compatriotes mes souhaits cordiaux pour un avenir de paix et de réconciliation, afin que tous puissent vivre dans la sécurité et la fraternité retrouvées. 2. Après avoir vécu une période tragique qui a fait de nombreuses victimes, imposant à un grand nombre de vos compatriotes de connaître l'exil et causant des destructions matérielles considérables, votre pays a entrepris des efforts importants pour permettre à tous les Congolais de vivre dans la sécurité et de parvenir définitivement à la concorde nationale. Au cours de cette période d'épreuves, vous avez fait entendre votre voix pour appeler à la paix et à la réconciliation. Tout récemment encore, vous avez adressé à vos fidèles et à tous les hommes de bonne volonté un vigoureux message sur le dialogue, la vérité et la justice, comme chemin de paix. Je vous remercie de votre engagement et de celui de vos communautés aux côtés de votre peuple dans la détresse et le désarroi. Tout au long de ces dramatiques événements, l'attitude de l'Eglise et de ses ouvriers apostoliques pour aider les populations dans l'épreuve commune a été admirable. Toutefois, on ne peut que regretter le trop grand nombre de prêtres, de religieux et de religieuses qui ont quitté le pays en cette période troublée. Je souhaite vivement qu'ils puissent reprendre rapidement leur place dans vos diocèses et accepter courageusement une mission pastorale auprès de leurs compatriotes. Aujourd'hui, en une étape de la vie du pays qui est décisive pour son avenir, je vous encourage à avoir toujours plus d'audace pour ouvrir des chemins de réconciliation entre tous les fils de la nation et à inciter les catholiques et tous les hommes de bonne volonté à être plus que jamais des artisans infatigables de paix. Poursuivez avec ardeur l'annonce de l'Evangile que nous a laissé le Seigneur! Invitez sans relâche les fidèles de vos diocèses à revenir au Christ, apprenez-leur à fixer leur regard sur son visage qui manifeste l'amour du Père pour tous les hommes! L'expérience tragique qu'a vécue le peuple congolais doit inciter les catholiques à regarder résolument en avant et à se lancer dans des initiatives apostoliques courageuses, fermement enracinées dans la contemplation et dans la prière. 3. Pour manifester la communion profonde qui vous unit dans cette tâche apostolique, il est indispensable que se développe toujours plus entre les pasteurs une authentique cohésion, notamment en donnant l'importance Acta Ioannis Pauli Pp II 675 qui convient à la Conférence episcopale, lieu de confrontation fraternelle des idées et de collaboration en vue du bien commun de vos Eglises particulières. En étant toujours plus proches de vos prêtres et de vos fidèles, par une présence active dans vos diocèses, vous serez à même de reconstruire les communautés disloquées par la guerre, de soigner les cœurs blessés et d'aider tous ceux qui vous sont confiés à progresser sur les chemins de l'Evangile. Ainsi que l'a souligné avec force le Concile Vatican II, « en tant que guides vers la perfection, les Évêques s'attacheront à faire progresser dans la sainteté leurs clercs, les religieux et les laïcs, selon la vocation particulière de chacun, ayant conscience d'être eux-mêmes tenus de donner l'exemple de la sainteté par leur charité, leur humilité et la simplicité de leur vie La charge de sanctification qui est confiée aux Evêques est en effet d'une importance capitale pour la vie de l'Eglise et de tous ses membres. Je vous invite à porter une attention particulière dans ce domaine à vos prêtres qui, avec vous, coopèrent à la mission de faire progresser le peuple de Dieu dans la sainteté. Soyez attentifs aux difficultés qu'ils rencontrent dans leur existence quotidienne, humainement et spirituellement! Leur exemple de vie spirituelle et morale doit être pour tous un signe clair de l'Evangile et de ses exigences. Apportez-leur le réconfort et le soutien de votre amitié, surtout dans les périodes plus éprouvantes pour leur ministère! Que celui qui tombe trouve en vous un père qui affronte les difficultés avec charité mais qui sait aussi faire preuve de rigueur au moment opportun! 4. Dans la lettre apostolique Novo millennio ineunte, que j'ai adressée à toute l'Église au terme du grand Jubilé de l'An 2000, j'ai souhaité que les communautés catholiques retrouvent le même enthousiasme que les chrétiens de la première heure pour annoncer l'Évangile du Christ et en témoigner par toute leur existence. Il est en effet urgent de donner à l'évangélisation un souffle nouveau. Dans la période particulière que vit votre pays, une vigoureuse pastorale familiale est nécessaire afin que « les familles chrétiennes donnent un exemple convaincant de la possibilité d'un mariage vécu de manière pleinement conforme au dessein de Dieu et aux vraies exigences de la personne humaine: de la personne des conjoints et surtout de celle, plus fragile, des enfants ». Les violences, la dispersion des familles ces dernières années, ont eu de graves conséquences sur l'unité de la cellule fa2 1 Décret 2 N. 47. Christus Dominus, n. 15 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 676 miliale et sur le respect de la dignité humaine. Aussi est-il nécessaire que les chrétiens soient toujours plus conscients de la responsabilité qui leur incombe pour préserver et développer les valeurs essentielles de la famille et du mariage chrétien. Une attention spéciale doit être donnée à la formation des consciences afin que la société entière respecte, défende et promeuve la dignité de toute personne humaine, à tous les moments et en tous les états de sa vie. En effet, plus que jamais, les catholiques doivent témoigner avec force que toute vie humaine possède un caractère sacré et inviolable dès son origine. Pour inciter à cette prise de conscience, il est essentiel de développer une large action éducative et de prendre des initiatives concrètes, notamment auprès des jeunes générations, afin que tous puissent entendre et accueillir les exigences évangéliques concernant le respect de la vie humaine et de sa dignité. Elles seront pour chacun un guide et un moyen précieux pour réussir pleinement son existence. 3 5. Les difficultés que connaissent les jeunes, dues notamment aux conditions de grande pauvreté ou aux conséquences des violences qui souvent les marquent encore profondément, doivent inciter les pasteurs à développer une pastorale de la jeunesse adaptée à leurs situations et aux problèmes auxquels ils sont affrontés. Je souhaite que l'Eglise les aide à vaincre toute tentation de violence, afin que le désir qu'ils portent en eux de changer la vie devienne un engagement authentique pour édifier une société nouvelle sans divisions, sans oppositions, sans discriminations, un engagement fondé sur la fraternité et la solidarité. Qu'ils manifestent avec audace que tous les hommes sont frères, parce qu'ils ont un même Père qui les aime passionnément! Aux jeunes du Congo, dites que, par le cœur et par la prière, le Pape est proche d'eux, de leurs préoccupations quotidiennes, et qu'il les invite à ne jamais désespérer de la vie! Par son engagement dans les écoles et d'une manière générale dans l'éducation, l'Eglise apporte une contribution importante à la formation humaine, morale et spirituelle des jeunes. Pour coopérer avec toujours plus d'efficacité à la recherche du bien commun de l'ensemble de la société et à la réduction des fractures qui la divisent encore trop souvent, il est nécessaire d'éduquer la jeunesse au respect mutuel entre les personnes, entre les groupes humains et entre les communautés religieuses, et de favoriser l'esprit d'accueil et de dialogue. Je souhaite que, par leur témoignage ardent 3 Cf Encyclique Evangelium vitos, n. 81. Acta Ioannis Pauli Pp. II 677 de vie chrétienne, les éducateurs transmettent aux jeunes des convictions assez fortes pour les aider à porter courageusement les épreuves et à prendre la part qui leur revient à la vie de la nation et de l'Eglise. 6. Par votre intermédiaire, chers Frères dans l'épiscopat, je voudrais dire à vos prêtres toute mon estime et mes encouragements très cordiaux pour leur engagement sacerdotal dans des conditions souvent très éprouvantes. Je les invite à développer en eux un esprit apostolique qui les conduise à répondre généreusement aux sollicitations de la mission, particulièrement dans les postes les plus humbles qui nécessitent un détachement de soi et une fidélité quotidienne au Seigneur qui les a appelés à sa suite. Je souhaite vivement que tous, sans oublier ceux qui vivent à l'extérieur de leur pays, aient présents au cœur les immenses besoins pastoraux de leurs frères et de leurs sœurs qui, dans leurs diocèses, attendent que leur soit annoncé l'Evangile et que leur soient distribués les Sacrements de l'Eglise. L'attachement généreux et inconditionnel des prêtres à la personne du Christ se manifeste de manière remarquable dans le célibat qu'ils ont accepté librement. En respectant l'obligation canonique, qu'ils le vivent de façon joyeuse et transparente, en en faisant un témoignage prophétique de l'amour sans limites qui les unit au Christ! Une vie spirituelle intense, accompagnée d'une formation permanente rigoureuse, leur permettra de répondre dans la sérénité et sans réticence à cette exigence évangélique que leur demande l'Église. Chers Frères dans l'épiscopat, vous savez l'importance de la formation des futurs prêtres pour l'avenir de l'Église. Je vous encourage à donner à vos séminaires une place de choix dans vos priorités pastorales, afin que les jeunes puissent vérifier sereinement leur vocation et recevoir dans leur pays une solide formation humaine, spirituelle, morale, intellectuelle et pastorale. Une grande partie de l'efficacité de la formation dépend de la qualité des équipes de formateurs, appréciés pour leur compétence et l'exemplarité de leur vie sacerdotale. C'est pourquoi, je vous invite à faire les sacrifices nécessaires pour choisir avec soin les prêtres les plus aptes à une telle charge. 7. Je suis reconnaissant aux Congrégations et aux Instituts de vie consacrée pour leur engagement constant et courageux au service de l'Église au Congo, notamment par le travail généreux de leurs membres en faveur de l'éducation, de la formation, de la santé ou d'autres aides sociales. J'encourage les responsables religieux à donner une impulsion nouvelle à leurs structures de concertation diocésaines et nationales. Il est en effet impor- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 678 tant que, en relation étroite avec les Évêques et dans le respect des charismes propres, tous puissent collaborer fraternellement à l'unique mission de l'Eglise et apporter ainsi leur contribution à la communion ecclésiale. Dans une société qui a connu tant de divisions et d'incompréhensions, les personnes consacrées ont une vocation particulière à annoncer « par le témoignage de leur vie, la valeur de la fraternité chrétienne et la force transformante de la Bonne Nouvelle, qui fait reconnaître chacun comme enfant de Dieu et pousse à l'amour oblatif envers tous et spécialement envers les plus humbles ». Que toutes les communautés de consacrés, animées d'un ardent esprit de prière et d'ouverture à tous, soient vraiment des lieux d'accueil, de communion et d'espérance! 4 8. Je connais la présence active de l'Eglise, notamment à travers ses organismes caritatifs nationaux et internationaux, auprès des personnes atteintes par de graves maladies comme le Sida, auprès des réfugiés provenant de pays voisins et, d'une manière générale auprès de tous ceux qui souffrent des conséquences de la pauvreté. Je remercie et j'encourage très vivement tous ceux et toutes celles qui, avec tant de générosité et de désintéressement, se mettent au service de leurs frères et de leurs soeurs. Ils sont ainsi, au nom de toute l'Eglise, les témoins de la charité du Christ parmi les plus démunis et les plus faibles de la société. A tous les fidèles de vos diocèses et à tous les Congolais, je voudrais adresser un message particulier de paix et d'espérance. Pour dépasser les conséquences des conflits, des violences et des haines, et parvenir à une véritable réconciliation, le seul chemin à parcourir ensemble est celui de la fraternité et de la solidarité. Que tous soient des hommes et des femmes capables de vivre dans l'unité la riche diversité de leurs origines, de leurs cultures, de leurs langues, de leurs traditions et de leurs mentalités! Que jamais plus des frères ne se dressent contre des frères! Avec pleine confiance, allez de l'avant dans l'espérance! Dieu est fidèle, il n'abandonne jamais ses enfants. 9. Chers Frères dans l'épiscopat, à la fin de cette rencontre, je confie chacun de vos diocèses à la protection maternelle de la Vierge Marie, Reine de l'Afrique. Qu'elle vous accompagne dans l'œuvre d'évangélisation et qu'elle vous guide dans votre marche vers son divin Fils! Je vous encourage vivement à avancer sans crainte, avec un élan missionnaire renouvelé 4 Exhortation apostolique Vita consecrata, n. 51. Acta Ioannis Pauli Pp II 679 pour que, forts de la grâce du Christ et tendus vers le but auquel il nous convie, vous sachiez ouvrir au peuple qui vous est confié un avenir d'espérance et de paix. A chacun de vous et à tous vos diocésains, j'accorde de grand cœur une affectueuse Bénédiction apostolique. V Ad sodales Pontificiae Commissionis Archaeologiae Sacrae.* Carissimi fratelli e sorelle! 1. Desidero rivolgere il mio cordiale benvenuto a ciascuno di voi, che partecipate alla riunione plenaria della Pontificia Commissione di Archeologia Sacra. Oggi mi rendete visita al termine di due intense giornate dedicate ad un approfondito esame dell'attività da voi svolta durante il Grande Giubileo dell'Anno Santo Duemila. Saluto con affetto Monsignor Francesco Marchisano, vostro Presidente, e lo ringrazio per le cortesi espressioni che ha voluto rivolgermi a vostro nome. Gli sono, altresì, grato per avermi illustrato il tema del vostro incontro: Le catacombe cristiane d'Italia e l'Anno santo: bilancio di un pellegrinaggio. Grande, in effetti, è stato il contributo da voi offerto alla riuscita dell'Anno giubilare, che tanta eco ha suscitato nel mondo. Grazie per questo vostro servizio; grazie per l'amore e la competenza con cui continuate a impegnarvi per rendere le catacombe cristiane di Roma e d'Italia luoghi di nuova evangelizzazione, di preghiera e di promozione culturale per i pellegrini del mondo intero. 2. Fedeli alle finalità istituzionali della vostra Commissione, in occasione dell'Anno Santo vi siete proposti di agevolare il pellegrinaggio dei devoti e rendere più accoglienti le catacombe aperte al pubblico. Questi due obiettivi sono stati tenuti presenti nella creazione di itinerari alternativi all'interno delle catacombe romane di San Callisto, San Sebastiano, Domitilla, Priscilla e Sant'Agnese, nei lavori di illuminazione e di restauro realizzati a Roma e in altre catacombe presenti sul territorio italiano. Di particolare rilevanza, quasi alla fine dell'Anno Santo, è stato il ripristino della copertura della splendida Basilica dei Santi Nereo e Achilleo nel* Die 9 Iunii 2001 680 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale le catacombe di Domitilla, in cui è possibile rivivere l'atmosfera spirituale che si respirava nei primi secoli dell'era cristiana. Tale evento arricchisce ulteriormente quel patrimonio monumentale che rappresenta la testimonianza più concreta e tangibile del mondo delle catacombe, dove i primi cristiani idearono un sistema funerario nuovo, seppellendo i fedeli in tombe simili, umili e sobrie, all'insegna dell'uguaglianza e della comunitarietà. 3. Visitando le catacombe, in effetti, il pellegrino può tornare con la mente ai gesti dei primi cristiani, che organizzarono una sorta di « cassa comune » per assicurare una degna sepoltura a tutti i fratelli, comprese le vedove, gli orfani e gli indigenti. Alla base di tale scelta essi posero il valore della solidarietà e quello, ancora più grande, della carità. La struttura stessa delle catacombe sottolinea il profondo radicamento di tali valori nella vita di quei primi fratelli nella fede: esse, come documenta la denominazione coemeteria, si presentano come grandi dormitori comunitari, dove tutti, indipendentemente dal loro grado e dalla loro professione, riposano in un abbraccio ideale, in attesa della resurrezione finale. Nella penombra delle catacombe, l'attenzione dei visitatori è attirata da quelle semplici tombe, tutte uguali, chiuse con frammenti di marmo o di pietra, sui quali appaiono soltanto i nomi dei defunti. In molti casi, è assente anche tale semplice elemento di identificazione, quasi a volerne sottolineare, attraverso l'anonimato, l'uguaglianza di hospites. Altre volte questa è evidenziata da alcuni simboli: l'ancora, che riconduce al concetto della sicurezza della fede; il pesce, che allude al Cristo Salvatore e la colomba che richiama la semplicità ed il candore dell'anima, espressioni della comune fede. 4. Accanto ai semplici fedeli, nelle catacombe vennero situate, com'è noto, molte tombe di martiri delle persecuzioni di Decio, di Valeriano e di Diocleziano, subito grandemente venerate dai primi cristiani. Sulle loro tombe, come su quelle dei Papi e dei santi dei primi secoli, i pellegrini provenienti anche da lontane regioni del Mediterraneo e del Nord Europa lasciarono i loro nomi. Tali graffiti, estremamente preziosi per gli studiosi del culto antico, certificano una venerazione ininterrotta fino al presente. Carissimi fratelli e sorelle! Il ricchissimo patrimonio di fede, di arte e di cultura, rappresentato dalle catacombe, trova nella vostra Pontificia Commissione di Archeologia Sacra un custode competente, rispettoso delle finalità di pietà e zelante nel favorirne la conoscenza e il profìcuo accesso. A Acta Ioannis Pauli Pp. II 681 tale riguardo, desidero manifestare il mio compiacimento per l'impegno da voi profuso in vista dell'apertura di altre catacombe, come quelle di San Lorenzo al Verano e, nonostante le difficoltà e la complessità delle situazioni, di San Pancrazio e dei Santi Marcellino e Pietro. Nell'incoraggiare il vostro prezioso e generoso lavoro, auspico che tale sforzo sia presto coronato da successo. Esso, oltre a restituire al godimento dello storico o del cultore dei monumenti antichi una traccia significativa dei primi secoli cristiani, rende un utile servizio alla nuova evangelizzazione. Infatti, il moderno pellegrino, spesso disorientato e dubbioso, ripercorrendo gli itinerari seguiti dai primi cristiani e riappropriandosi dei loro gesti di devozione, può essere condotto più agevolmente a riscoprire la propria identità religiosa e a decidersi con rinnovato entusiasmo alla sequela di Cristo, come fecero tanti martiri dei primi secoli del cristianesimo. Grazie, pertanto, per la vostra collaborazione all'annuncio di Cristo agli uomini del nostro tempo. Il Signore ricolmi i vostri cuori dell'ardore dei Santi e dei Martiri, che voi contribuite a far conoscere e ad onorare. Mentre affido ciascuno di voi e i vostri cari alla celeste protezione della Madre di Dio, a tutti imparto una speciale Benedizione Apostolica. NUNTIUS Catholicoi Armenorum missus. To His Holiness Aram I Catholicos of Cilicia "Jesus came and said to them: 'All authority in heaven and on earth has been given to me. Go therefore and make disciples of ail nations, baptizing them in the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit, teaching them to observe all that I have commanded you; and lo, I am with you always, to the close of the age' 'V Between the two solemn liturgical célébrations of Ascension and Pentecost, these words of the Risen Lord are proclaimed in all Christian communities. In the Armenian Catholicosate of Cilicia, celebrating today the 1700th Anniversary of the Baptism of the Armenian nation, they resound with a particular significance. These words of Jesus explain why, in the year 301, Saint Gregory the Illuminator baptized the Armenian King Tiri1 Mt 28:18-20. 46 - A.A.S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 682 dates III, and they illumine the resulting fact that shortly thereafter the whole Armenian nation came to confess the Christian faith and to be baptized. The whole Catholic Church rejoices in recalling this providential Baptism, by which your noble and belo ved nation definiti vely joined the ranks of the peoples who accepted new life in Christ. The Risen Lord assured his disciples: "I am with you always, to the close of the age". How many times in the course of Armenian history have your people put their whole trust in these words! In glorious times, when the Armenian nation could live the Christian faith in freedom and joy, this promise of the Lord was remembered with confidence and pride. In dark periods, when bitter persécution and expatriation tormented the Armenian nation, it was remembered in désolation and pain. On this 1700th anniversary célébration, may all Armenians be able to look again to the future with trust, assured that the Lord never abandons his faithful flock. The Catholicosate of Cilicia represents in a particular way the age-old pilgrimage of Armenian Christianity. When the ancient Armenian kingdom was attacked and eventually destroyed, many of the faithful fled to Cilicia, where a new kingdom was established, with Sis as its capital city. In this area, Armenian Christianity prospered for centuries, until in the late 19th and early 20th centuries drastic politicai and social shifts caused the Armenian faithful to be again dispersed. Many of them fled to neighbouring countries, especially to Lebanon and Syria, while others set out for a world-wide diaspora. The horrible massacres that led to the death or the émigration of so many of your ancestors are part of your common memory. They inflicted deep collective and personal wounds that are still in need of healing. To the Apostle Thomas, Jesus said: "Reach out your hand and put it in my side. Do not doubt but believe". Armenian hands have repeatedly touched the painful wounds inflicted on the suffering Body of Christ. But likewise, the splendour that radiâtes from the glorified Body of Christ has never ceased to illuminate Armenian hearts and minds. Situated at a kind of crossroads between différent peoples and cultures, the Catholicosate of Cilicia established, since the Middle Ages, cordial relations and fruitful exchanges with Byzantine, Syriae and Latin Christianity. Many saintly shepherds and spiritual leaders of Cilicia worked assiduously for reconciliation and full communion among Christians. They followed the 2 3 3 3 Apostolic Letter for the Baptism of the Armenian People, 2 February 2001. Jn 20:27. Acta Ioannis Pauli Pp II 683 teaching of Nerses of Lambron, who wrote: "I think it is useful to remind Your Piety that love is the first of all God's commandments ... the Lord gave us this precept, which was new at the time ... Let us not contravene it by nurturing jealousy towards other Christians" (Letter to King Levon of Cilicia). Down the centuries, cordial relations also developed between the Catholicosate of Cilicia and the Catholic Church. Fréquent exchanges of letters and visits, and even attempts to restore full communion, were part of this continuing fraternal communication. The 1700th Anniversary of the Baptism of Armenia represents a providential opportunity to celebrate and renew the fraternal bond between the Catholic Church and the Armenian Church. In recent times, an increase of contacts has given rise to a new closeness. With regard to the Catholicosate of Cilicia, His Holiness Catholicos Khoren I paved the way, visiting the Church of Rome and Pope Paul VI in 1967. His Holiness Catholicos Karekin I, who knew the Church of Rome very well since he was présent at the Second Vatican Council as an observer, visited me twice, in 1983 and in 1992. Finally, Your Holiness has followed in the ecumenical footsteps of both your illustrious predecessors. On the occasion of your visit to Rome in 1997, we had the great joy of signing a Common Déclaration, in which we stated that "when Christian communities are more deeply engaged in ecumenical dialogue, a serious rapprochement supported by mutual respect and understanding is the only sound and reliable way to full communion". 4 Your Holiness is a dedicated promoter of Christian unity and you hold a position of high responsibility in many ecumenical bodies, including the World Council of Churches and the Middle East Council of Churches. Consistent with the best tradition of the Armenian Church, always open to other ecclesial traditions as complementary rather than contradictory, Christian reconciliation and fellowship have been among your primary concerns. I pray that the Holy Spirit will sustain your ecumenical commitment and make it increasingly fruitful, as we set out on a new Christian millennium. To mark the 1700th Anniversary célébration of the Baptism of Armenia I am greatly pleased to be able to send you a prestigious relie of Saint Gregory the Illuminator as a gesture of affection in the Lord. I have recently sent a similar relie to His Holiness Karekin II, as well as to His 4 25 January 1997, 684 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Béatitude Nerses Bedros XIX. As shared gifts between Catholics and Apostolis, the relies of the same Saint are the symbol of a close unity in faith and a strong encouragement to unity in Christ. I am sure that, venerated by the Armenian people without distinction, they will increase the communion that Christ desires for his disciples. Thus brotherhood will be strengthened in charity. We are not dividing the relies, we are working and praying that those who receive them will be united. The same roots and a continuous history of saints and martyrs can prepare a future for your people of full participation and a visible sharing of faith in the same Lord. On this happy occasion I have asked Cardinal Walter Kasper to convey to Your Holiness the assurance of my heartfelt prayer for the Catholicosate of Cilicia and for the entire Armenian people. I make my own the beautiful prayer of the Armenian tradition: "We thank you, Father Almighty, who did prepare for us the Holy Church as a haven, a tempie of holiness, where the Holy Trinity is glorified. Alleluia. We thank you, Christ the King, who did grant us life through your life-giving and holy Body and Blood, grant us forgiveness and your great merey. Alleluia. We thank you, Spirit of Truth, who have renewed the holy Church. Keep her without blemish through the faith in the Trinity from henceforth for ever more. Alleluia!" 5 (Prayer of Thanksgiving after Communion). With these sentiments I em- brace you as my dearly beloved Brother in the heart of the Risen Saviour. From the Vatican, 20 May 2001. IOANNES PAULUS PP. II 5 Homily at a Divine Liturgy in the Armenian rite, 18 February 2001, No. 5. Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 685 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CULTU DIVINO ET DISCIPLINA SACRAMENTORUM INSTRUCTIO Instructio quinta « ad exsecutionem Constitutionis Concilii Vaticani Secundi de Sacra Liturgia recte ordinandam » (ad Const. art. 36) DE USU LINGUARUM POPULARIUM IN LIBRIS LITURGIAE ROMANAE EDENDIS 1. Liturgiam authenticam, e viva et vetustissima spirituali traditione Ecclesiae exortam, valde optavit Sacrosanctum Concilium Oecumenicum Vaticanum Secundum studiose custodire atque ingenio variorum populorum pastorali cum sapientia accommodare, ita ut fideles in plena, conscia et actuosa participatione sacrarum actionum, praecipue in Sacramentorum celebratione, uberem fontem gratiarum et facultatem se continenter formandi ad mysterium christianum invenirent.' 2. Exinde, Summorum Pontificum cura, magnum opus instaurandi libros liturgicos Ritus Romani coepit initium, quod amplectebatur translationem in sermones populares eo consilio ut instauratio diligentissima 2 1 Cf. CONC. OECUM. VAT. II, Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, nn. 1, 1 4 , 2 1 , cf. CONC. OECUM. TRID., Sess. XXII, diei 1 7 Septembris 1 5 6 2 , Doctr. De ss, Missae sacrif., c. 8: Denz.-Schönm. n. 1 7 4 9 . Textus quidem in aliam linguam redditus saepius vocabulis « versio », « conversio », « interpretatio », « redditio », vel etiam « mutatio » aut « transductio » latine designatur, ipsa vero actio seu gestus sic faciendi verbis affinibus exprimitur. Quod in Constitutione « Sacrosanctum Concilium » perplurimisque documentis Sanctae Sedis nostra aetate obtinet. Attamen haud raro sensus qui huiusmodi locutionibus in linguis hodiernis attribuitur, notionem alicuius varietatis seu discrepationis respectu habito ad textum primigenium eiusque significationem prae se fert. Ad omnem ambiguitatem excludendam, hac in Instructione, qua explicite de eodem argumento tractatur, adhibetur praesertim vocabulum « translatio » cum verbis ipsi cognatis. Etiamsi usurpatio eorundem durior quoad stilum latinitatis evadit aut sic dicto « neologismo » redolet, hae locutiones indole quadam internationali gaudent, atque mentem Sedis 33; 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 686 sacrae Liturgiae efficeretur, scilicet unum ex praecipuis praedicti Concilii propositis. 3. Instauratio liturgica usque adhuc prosperos eventus habuit opera et ingenio multorum, praesertim Episcoporum, quorum curae ac studio magnum hoc ac difficile munus est commissum. Pariter maxima prudentia et cura postulantur in libris liturgicis apparandis, qui sint sana doctrina insignes, in elocutione accurati, immunes omni effectu ideologico atque ceterum iis praediti qualitatibus, quibus sacra mysteria salutis et indefectibilis fides Ecclesiae in orationem efficaciter transmittatur humana lingua, et cultus idoneus Deo Altissimo exhibeatur. 3 4. Concilium Oecumenicum Vaticanum Secundum in deliberationibus ac decretis singulare momentum tribuit ritibus liturgicis, traditionibus ecclesiasticis ac disciplinae vitae christianae, propriis illarum Ecclesiarum particularium, praesertim Orientalium, quae veneranda antiquitate sunt praeclarae quaeque propterea variis modis traditionem declarant per Patres ab Apostolis acceptam. Concilium expetivit, ut traditiones uniuscuiusque ex his Ecclesiis particularibus integrae et intactae servarentur; itaque, postulans ut varii Ritus secundum sanam traditionem recognoscerentur, principium statuit, ex quo solum eae mutationes inducerentur, quibus proprius et organicus progressus foveretur. Eadem vigil cura sane requiritur ad tuendos et authentica ratione provehendos ritus liturgicos, traditiones ecclesiasticas atque disciplinam Ecclesiae Latinae, specialiter Ritus Romani. Eadem cura etiam adhiberi debet operi transferendi in linguas populares textus liturgicos, praesertim Missale Romanum, quod haberi pergat praestantissimum signum et instrumentum integritatis et unitatis Ritus Romani. 4 5 6 5. Re quidem vera licet affirmari ipsum Ritum Romanum iam esse praetiosum exemplum et instrumentum verae inculturationis. Ritus enim Apostolicae in nostra aetate communicare faciliusque in multas linguas sine erroris periculo excipi possunt. Cf. S. CONGR. PRO CULT. DIV., Ep ad Praesides Conferentiarum Episcoporum « De linguis vulgaribus in S. Liturgiam inducendis », diei 5 Iunii 1 9 7 6 : Notitiae 1 2 ( 1 9 7 6 ) 3 0 1 - 3 0 2 . Cf. CONC. OECUM. VAT. I I , Decr. de Ecclesiis Orientalibus Catholicis Orientalium Eccle3 4 siarum, n. 1. s Cf.. CONC. OECUM. VAT. I I , Const. Sacrosanctum Concilium, n. 4; Decr. Orientalium Eccle- siarum, nn 2, 6. 6 Cf. CONC. OECUM. VAT. I I , Const.. Sacrosanctum Concilium, n. 3 8 ; PAULUS PP. V I , Const. Ap Missale Romanum AAS 6 1 ( 1 9 6 9 ) 2 1 7 - 2 2 2 . Cf.. MISSALE ROMANUM, editio typica tertia: Institutio Generalis, n.. 3 9 9 . Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 687 Romanus insignis est notabili facultate sibi assumendi textus, cantus, gestus et ritus a consuetudinibus atque ingenio diversarum gentium et Ecclesiarum particularium sive Orientis sive Occidentis deductos, ad aptam et convenientem unitatem, fines quarumvis regionum excedentem, efficiendam. Haec proprietas praesertim est conspicua in eius orationibus, quae facultatem praebent primitivorum rerum adiunctorum limites superandi, ita ut orationes evadant christianorum cuiusvis loci atque aetatis. Ritus Romani identitas atque expressio unitaria in praeparandis cunctis translationibus librorum liturgicorum summa diligentia sunt servandae, non quasi quiddam mnemosynum historicum, sed ut manifestatio realitatum theologicarum communionis unitatisque ecclesialis. Opus inculturationis, cuius rei translatio in linguas populares est pars, ideo ne habeatur quasi via ad nova genera vel familias rituum inferendas, contra, oportet reputetur quasvis accommodationes, inductas ut necessitatibus culturalibus aut pastoralibus occurratur, partes esse Ritus Romani, eidemque inde harmonice inserendas. 7 8 9 10 6. Ex quo Constitutio de sacra Liturgia est promulgata, opus, a Sede Apostolica promotum, pertinens ad translationem textuum liturgicorum in linguas populares, secum ferebat etiam emanationem normarum et consilia Episcopis transmissa. Attamen perspectum est translationes textuum liturgicorum variis in locis indigere mutatione in melius per emendationem vel per novam redactionem." Omissiones aut errores, quibus quaedam translationes in linguas populares usque adhuc sunt affectae, impediverunt reapse debitam inculturationis progressionem, maxime quod ad quasdam attinet linguas; unde factum est ut Ecclesiae praecluderetur capacitas fundamenta iaciendi plenioris, sanioris, veriorisque instaurationis. 7. Quapropter nunc necesse esse videtur nova ratione, maturiore experientia iuvante, exponere principia translationis, quibus inhaerendum erit CONGR. DE CULT. DIV. ET DISC. SACR., Instr. IV « ad exsecutionem Constitutionis Concilii Vaticani II de sacra Liturgia recte ordinandam » Varietates legitimae, n. 1 7 : AAS 8 7 ( 1 9 9 5 ) 2 9 4 - 2 9 5 ; MISSALE ROMANUM, editio typica tertia: Institutio Generalis, n. 3 9 7 CONC. OECUM. VAT. I I , Const. Sacrosanctum Concilium, n. 3 8 ; MISSALE ROMANUM, editio 7 8 typica tertia: Institutio Generalis, n 3 9 7 . 9 Allocutio ad Consilium « ad exsequendam Constitutionem de S. LiturAAS 6 0 ( 1 9 6 8 ) 7 3 6 . CONGR. DE CULT. DIV. ET DISC. SACR.., Instr. Varietates legitimae, n. 3 6 : AAS 8 7 3 0 2 ; cf. etiam MISSALE ROMANUM, editio typica tertia: Institutio Generalis, n 3 9 8 Cf. IOANNES PAULUS P P . I I , Litt Ap Vicesimus quintus annus, diei 4 Decembris 1 9 8 8 , PAULUS P P . V I , gia», diei Cf 10 (1995) 11 14 Octobris 1968: n. 2 0 : AAS 81 ( 1 9 8 9 ) 9 1 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 688 cum in futuris translationibus ex novo conficiendis tum in emendatione textuum iam in usum inductorum, atque normas quasdam iam vulgatas distinctius definire, ratione habita plurium quaestionum ac rerum adiunctorum temporibus nostris exortarum. Ut plenus usus fiat experientiae, inde a celebrato Concilio haustae, videtur ad rem valere, si normae illae interdum ut propensiones enuntientur, quae in praeteritis translationibus perspicuae quaeque in futuris vitandae sunt. Reapse necessarium esse videtur ut vera notio translationis liturgicae iterum perpendatur, ita ut translationes sacrae Liturgiae in linguas populares sint securae ut vox authentica Ecclesiae 12 Dei. Haec ergo Instructio providet et parare studet novam aetatem instaurationis, quae indoli et traditioni Ecclesiarum particularium sit consentanea, sed etiam in tuto collocet fidem et unitatem universae Ecclesiae Dei. 8. Ea, quae in hac praesenti Instructione statuuntur, substituantur pro omnibus normis de eadem re antehac editis, excepta Instructione, « Varietates legitimae », a Congregatione de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum die 25 mensis Ianuarii 1994 publici iuris facta, cum qua Instructione 13 novae hae normae componendae esse reputentur. Normas, quae hac praesenti Instructione contineantur, iudicetur ad translationem pertinere textuum usui liturgico destinatorum in Ritu Romano, et, mutatis mutandis, in ceteris Ritibus Ecclesiae Latinae iure recognitis. 9. Ubi Congregationi de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum visum fuerit, exarabitur, collatis consiliis cum Episcopis, quibus interest, textus « ratio translationis » nuncupandus, auctoritate eiusdem Dicasterii definiendus, quo principia translationis in hac Instructione exposita ad certam quandam linguam pressius applicentur. Documentum illud, pro opportunitate, variis ex elementis constare potest, ex. gr., elencho vocabulorum popularium cum aliis latinis aequiparandorum, expositione principiorum specialiter ad determinatam linguam spectantium, et cetera. 12 Cf. PAULUS P P . VI, Allocutio iis habita qui operam dant liturgicis textibus in vulgares linguas convertendis, diei 1 0 Novembris 1 9 6 5 : AAS 5 7 ( 1 9 6 5 ) 9 6 8 . CONGR.. DE CULT. DIV. ET D I S C . SACR., Instr Varietates legitimae: AAS 8 7 ( 1 9 9 5 ) 2 8 8 - 3 1 4 . 13 Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 689 I DE ELIGENDIS LINGUIS POPULARIBUS IN USUM LITURGICUM INTRODUCENDIS 10. Primum perpendendum est de selectione linguarum, quas usurpare in liturgicis celebrationibus liceat. Opportunum est enim ut in unoquoque territorio ratio pastoralis elaboretur, quae respectum habeat praecipuorum idiomatum ibi exstantium, distinguendo inter sermones, quibus populus sponte loquitur, et eos, qui, cum non attingant naturalem communicationem ad mensuram rei pastoralis, maneant tantum res culturali studio proposito. In ratione illa concipienda et efficienda debite caveatur ne per electionem linguarum popularium in usum liturgicum introducendarum fideles in parvas turmas secernantur, cum periculum sit ne inter cives discordia foveatur in detrimentum unitatis populorum, atque cum Ecclesiarum particularium tum Ecclesiae universae. 11. In illa ratione etiam dilucide distinguatur ab hac parte inter linguas, quae universe ad communicationem pastoralem recipiantur, ab altera parte eas, quae in sacra Liturgia adhibeantur. In ratione illa componenda oportet item principium ducatur necessariorum adiumentorum, quibus usus certi cuiusdem sermonis innitatur, sicut numerus sacerdotum, diaconorum et collaboratorum laicorum, qui sermone illo uti valeant, necnon numerus hominum peritorum, exercitatorum et facultatem habentium translationes omnium librorum liturgicorum Ritus Romani cum principiis hic enuntiatis congruentes praeparandi; necnon subsidiorum nummariorum ac technicorum ad translationes conficiendas et libros typis imprimendos, usu liturgico vere idoneos. 12. Necessaria insuper evadit distinctio in ambitu liturgico inter linguas et idiomata dialectalia. Peculiari ratione dialecti, quae communem ingenii formationem academicam et culturalem non fulciunt, ad plenum liturgicum usum recipi nequeunt, quia deficiunt stabilitate et amplitudine, quae necessaria sunt, ut sint sermones liturgici intra fines latiores. Quoquo modo, numerus particularium linguarum liturgicarum ne nimis augeatur. Hoc necesse est, ut in liturgicis celebrationibus intra confinia eiusdem nationis unitas quaedam sermonis foveatur. 14 S . CONGR. PRO SACR. ET CULT. DIV., Ep. ad Praesides Conf. Episc « De linguis vulgaribus in S. Liturgiam inducendis », diei 5 Iunii 1 9 7 6 : Notitiae 1 2 ( 1 9 7 6 ) 3 0 1 - 3 0 2 . 14 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 690 13. Sermo autem, in plenum usum liturgicum non introductus, hac de causa non omnino ex ambitu liturgico excluditur. Adhiberi potest, saltem occasione data, in Oratione fidelium, in textibus eum cantu proferendis, in monitionibus aut partibus homiliae, praesertim si agitur de sermone christifidelium participum proprio. Manet tamen semper possibilitas linguam sive latinam sive aliam in eadem natione valde diffusam adhibendi, etiamsi sit sermo neque omnium neque maioris partis christifidelium hic et nunc celebrationis liturgicae participantium, dummodo discordia inter fideles vitetur. 14. Quoniam usurpatio linguarum in usum liturgicum, ex parte Ecclesiae effecta, in ipsius linguae progressionem incidere, immo eam determinare possunt, curandum est, ut illae provehantur linguae, quae licet iis fortasse non sit longa traditio litteris mandata, usurpari posse videantur a personis maioris numeri. Dialectorum fragmentatio vitetur oportet, praesertim dum aliqua dialectus a forma vocali ad scriptam transit. Auspicandum est semper, ex contra, ut formae loquendi communitatibus hominum communes foveantur seu promoveantur. 15. Conferentiae Episcoporum erit statuere quinam sermones in eius territorio vigentes in usum sive plenum sive partialem inducendi sint. Quae statuta oportet a Sede Apostolica recognoscantur, antequam opus translationis quoquo modo inchoetur. Priusquam sententiam hac de re ferat, Conferentia Episcoporum ne omittat mentem peritorum aliorumque operis sociorum per scripta colligere, quae vota, una cum ceteris actis, ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum in scriptis mittantur, necnon una cum relatione, ut infra, ad art. 16. 15 16. Quod ad iudicium attinet Conferentiae Episcoporum, qua de inductione linguae popularis in usum liturgicum decernatur, haec, quae sequuntur, sunt observanda (cf. n. 79): 16 15 Cf. CONC. OECUM. VAT. II, Const. Sacrosanctum Concilium, n. 3 6 § 3 ; S. CONGR. PRO SAEp. ad Praesides Conf. Episc. « De linguis vulgaribus in S. Liturgiam inducendis», diei 5 Iunii 1 9 7 6 : Notitiae 1 2 ( 1 9 7 6 ) 3 0 1 - 3 0 2 . Cf. CONC. OECUM. VAT. II, Const. Sacrosanctum Concilium, n. 3 6 § 3 ; PAULUS PP. V I , Litt. Ap, Sacram Liturgiam, diei 2 5 Ianuarii 1 9 6 4 : AAS 5 6 ( 1 9 6 4 ) 1 4 3 ; S. RITUUM CONGR., Instr. Inter Oecumenici, diei 2 6 Septembris 1 9 6 4 , nn. 2 7 - 2 9 : AAS 5 6 ( 1 9 6 4 ) 8 8 3 ; cf. S. CONGR. PRO SACR. ET CULT. DIV., Ep. ad Praesides Conf, Episc, « De linguis vulgaribus in S. Liturgiam inducendis», diei 5 Iunii 1 9 7 6 : Notitiae 1 2 ( 1 9 7 6 ) 3 0 1 - 3 0 2 , CR, ET CULT. DIV., 16 Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 691 a) Ad legitima ferenda decreta, duae ex tribus suffragiorum secretorum partes requiruntur, ab omnibus iis qui in Conferentia Episcoporum iure fruuntur suffragium deliberativum ferendi; 6) Omnia acta ab Apostolica Sede probanda, in duplici exemplari exarata et a Praeside et Secretario Conferentiae et subscribantur sigilloque debite muniantur, ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum sunt transmittenda. Illis actis haec contineantur: i) nomina Episcoporum vel iure aequiparatorum, qui adunationi interfuerunt, ii) relatio de rebus actis, qua contineri debet exitus suffragationum, ad singula decreta pertinentium, addito numero faventium, adversarium et se suffragii latione abstinentium, iii) dilucida expositio singularum partium Liturgiae, quae in lingua vernacula proferri statuuntur; c) In relatione peculiari, dilucide declaretur lingua, de qua agitur, necnon causae, quibus moventibus eiusmodi sermo in usum liturgicum ut introducendus sustinetur. 17. Circa usum linguarum « artificiosarum » qui interdum temporum decursu est propositus, textuum approbatio, necnon facultatis concessio, eos in actionibus liturgicis adhibendi, Sanctae Sedi stricte reservatur, quae facultas solummodo in peculiaribus rerum adiunctis atque pro bono pastorali fidelium tribuitur, collatis consiliis cum Episcopis quorum maius interest. 17 18. In celebrationibus, quae aguntur pro gente alterius sermonis, sicut advenae, migrantes, peregrini, etc., licet, de consensu Episcopi dioecesani, sacram Liturgiam lingua populari celebrare eiusmodi hominibus nota, libro liturgico adhibito qui a competenti auctoritate iam sit approbatus atque a Sede Apostolica recognitus. Quodsi eae celebrationes certis temporibus frequentius recurrunt, Episcopus dioecesanus brevem relationem ad Congregationem de Divino Cultu et Disciplina Sacramentorum mittat, in qua condiciones, numerum participantium et editiones adhibitae describantur. 18 1 7 Cf. ex. gr. CONGR. DE CULT. DIV. ET D I S C SACR., Normae de celebranda Missa in « espe- ranto», diei 2 0 Martii 1 9 9 0 : Notitiae 2 6 ( 1 9 9 0 ) 6 9 3 - 6 9 4 . 18 Cf. S . RITUUM CONGR., Instr. Inter Oecumenici, n. 4 1 : A A S 5 6 ( 1 9 6 4 ) 8 8 6 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 692 II DE TEXTUUM LITURGICORUM TRANSLATIONE IN LINGUAS POPULARES 1. PRINCIPIA GENERALIA CUIVIS TRANSLATIONI APTA 19. Sacrae Scripturae verba necnon alia, quae dicta sunt in celebrationibus liturgicis, praesertim in celebrandis sacramentis, non in primis spectant, ut sint quasi speculum interioris dispositionis fidelium, sed veritates exprimunt, quae temporis ac loci fines exsuperant. Per haec enim verba Deus cum dilecti Filii sui Sponsa semper colloquitur, Spiritus Sanctus christifideles in omnem veritatem inducit verbumque Christi in eis abundanter inhabitare facit atque Ecclesia omne, quod ipsa est, et omne, quod credit, perpetuat atque transmittit, dum preces omnium fidelium ad Deum per Christum et in virtute Spiritus Sancti vertit. 19 20. Textus liturgici Latini Ritus Romani, dum e saeculis experientiae ecclesialis in transmittenda fide Ecclesiae a Patribus accepta hauriunt, ipsi fructus sunt nuper allatus instaurationis liturgicae. Ut tantum patrimonium tantaeque divitiae serventur et per saecula transmittantur, ad principium in primis attendatur versionem textuum liturgicorum Liturgiae Romanae opus esse non tam artificii quam potius textus primigenios in linguam popularem fideliter et accurate reddendi. Licet debita concedatur facultas verba componendi atque syntaxim et stilum statuendi ad textum popularem profluentem et orationis popularis cursui idoneum exarandum, textus vero originalis seu primigenius oportet ut, quantum fieri potest, integerrime et peraccurate transferatur, nullis scilicet interpositis omissionibus vel additamentis, quoad argumentum rerum, nec paraphrasibus aut glossis inductis; accommodationes ad proprietates seu indolem variorum sermonum popularium oportet sint sobriae et caute efficiantur. 20 21. In translationibus praesertim, quae populis recentius ad fidem Christi adductis destinantur, fidelitati et congruentiae cum sensu textus 19 Cf. CONC. OECUM. VAT. II, Const. Sacrosanctum Concilium, n, 3 3 ; Const. Dogm. de divina Revelatione Dei Verbum, n 8; cf MISSALE ROMANUM, editio typica tertia: Institutio Generalis, n. 2 . Cf.. CONSILIUM « AD EXSEQUENDAM CONSTITUTIONEM DE S. LITURGIA », Ep. ad Praesides Conf. Episc, diei 2 1 Iunii 1 9 6 7 : Notitiae 3 ( 1 9 6 7 ) 2 9 6 ; CARD. SECR. STATUS, Litt ad Pro-Praefectum Congr. de Cult, Div et Disc. Sacr. datae, diei 1 Februarii 1 9 9 7 20 Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 693 primigenii interdum opus est ut vocabula iam in usu communi nova ratione adhibeantur, verba vel locutiones novae condantur, voces textuum primigeniorum diverso scribendi modo reddantur vel aptentur pronuntiationi linguae popularis, aut adhibeantur figurae sermonis quae ipsum sensum locutionis Latinae integre exprimant, licet verbis aut syntaxi ab eadem differant. Huiusmodi consilia, praesertim cum de re maximi momenti agatur, exhibeantur deliberationi omnium Episcoporum, ad quos pertinet, antequam textui definitivo inserantur. Praeterea omni ex parte explicentur in relatione, de qua infra ad n. 79. Peculiari ratione cautela adhibeatur in vocabulis inducendis, quae de religionibus ethnicis ducta sunt. 21 22 22. Accommodationes textuum secundum articulos 37-40 Constitutionis « Sacrosanctum Concilium » considerentur ut veris necessitatibus culturalibus et pastoralibus respondentes, non ortae e mera voluntate novitatem aut varietatem assequendi, nec putentur modi editiones typicas emendandi aut earundem summam sententiarum theologicarum mutandi, sed normis et procedendi rationibus regantur, quae in praedicta Instructione Varietates legitimae continentur. Quapropter translationes in linguam popularem librorum liturgicorum, quae recognitionis causa Congregationi de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum proponuntur, contineant, praeter ipsam translationem cum quibusvis accommodationibus explicite praescriptis in editionibus typicis, tantum aptationes seu mutationes, quae assensu iam gaudeant scripto eiusdem Dicasterii. 23 23. In translationibus textuum manu ecclesiastica compositorum, etsi eiusdem textus fontem quae inveniatur inspicere et ope subsidiorum ad historiam aliasque scientias pertinentium agere expedit, tamen semper ipse textus editionis typicae Latinae transferendus est. Quotiescumque in textu biblico aut liturgico servantur vocabula sumpta de aliis linguis antiquis (ex. gr. verba « Alleluia » et « Amen », vocabula Aramaica in Novo Testamento contenta, vocabula Graeca de « Trisagion » sumpta, quae in Improperiis feriae VI in Passione Domini proferuntur, et « Kyrie eleison » Ordinis Missae, praeter multa nomina propria) deliberandum est an eadem in nova populari translatione conservanda sint, saltem 21 Cf. CONGR. DE CULT. DIV. ET D I S C SACR., Instr. Varietates legitimae, diei 25 Ianuarii 1994, n. 53: A A S 87 (1995) 308. 22 Ibidem, n, 3 9 : A A S 8 7 ( 1 9 9 5 ) 3 0 3 . Ibidem: A A S 8 7 ( 1 9 9 5 ) 2 8 8 - 3 1 4 ; cf. MISSALE ROMANUM, editio typica tertia, Institutio Generalis, n 3 9 7 . 23 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 694 inter alia possibiliter eligenda. Immo, diligens respectus textus primigenii interdum postulabit, ut hoc modo agatur. 24. Praeterea omnino non licet translationes fieri e translationibus iam in alias linguas peractis, cum immediate ex textibus originalibus oporteat eas deduci, scilicet, de Latino, quod spectat ad textus liturgicos manu ecclesiastica compositos, de lingua Hebraica, Aramaica vel Graeca, si casus fert, quod respicit ad textus Sacrarum Scripturarum. Item in exarandis translationibus Sacrorum Bibliorum ad usum liturgicum, pro more inspiciendus est ut subsidium textus Novae Vulgatae editionis a Sede Apostolica promulgatae, ad traditionem exegeticam servandam, quae peculiariter ad Liturgiam Latinam spectat, sicut alibi in hac Instructione est expositum. 24 25. Ut ea, quae in textu originali continentur etiam fidelibus peculiari institutione intellectuali carentibus pateant et ab iis intellegantur, translationibus id sit proprium, ut quibusdam verbis exprimantur, ad intellegentiam accommodatis, quae tamen simul dignitatem, decorem atque accuratum argumentum doctrinale huiusmodi textuum servent. Per verba laudis et adorationis, quae reverentiam et animum gratum fovent erga Dei maiestatem eiusque potentiam, misericordiam, atque naturam transcendentem, translationes fami ac siti Dei vivi congruent, quas populus aetatis nostrae experitur, dum simul ad dignitatem et pulchritudinem ipsius celebrationis liturgicae conferunt. 25 26 26. Indoles textuum liturgicorum, utpote instrumentum potentissimum ad elementa fidei et morum christianorum in vita christifidelium inculcanda, in translationibus omni cura est servanda. Item translatio textuum congruere debet cum sana doctrina. 27 27. Etiamsi vitanda sunt vocabula aut locutiones, quae, propter indolem suam nimis insuetam aut importunam, facilem impediunt intellegentiam, nihilominus textus liturgici oportet considerentur vox Ecclesiae orantis potius quam peculiarium coetuum aut singulorum hominum, ideoque immunes esse debent ab usu nimis obnoxie inhaerendi modis vigentium ex24 Cf. S. RITUUM CONGR., Instr. Inter Oecumenici, n. 4 0 , a: AAS 5 6 ( 1 9 6 4 ) 8 8 5 . Cf PAULUS P P . V I , Allocutio iis habita qui operam dant liturgicis textibus in vulgares linguas convertendis, diei 1 0 Novembris 1 9 6 5 : AAS 5 7 ( 1 9 6 5 ) 9 6 8 ; CONGR. DE CULT. DIV. ET Disc. SACR., Instr. Varietates legitimae, n. 5 3 : AAS 8 7 ( 1 9 9 5 ) 3 0 8 Cf IOANNES PAULUS P P . I I , Allocutio ad quosdam Civitatum Americae Septemtionalis episcopos in sacrorum liminum visitatione, diei 4 Decembris 1 9 9 3 , n. 2 : AAS 8 6 ( 1 9 9 4 ) 7 5 5 - 7 5 6 . Cf. CONC. OECUM. VAT. I I , Const. Sacrosanctum Concilium, n. 3 3 . 25 26 27 Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 695 pressionum. Si vero vocabula aut locutiones aliquando in textibus liturgicis adhiberi possunt, quae a sermone usitato et cotidiano differunt, haud raro hoc ipso evenit, ut textus revera faciliores ut memoria teneantur et efficaciores in rebus supernis exprimendis exstent. Immo videtur observantiam principiorum in hac Instructione expositorum prodesse ad gradatim efficiendum in omni lingua vulgari stilum sacrum, qui et tamquam sermo proprie liturgicus agnoscatur. Item fieri potest ut certa quaedam ratio loquendi, quae aliquantulum obsoleta in cotidiano sermone habeatur, pergat in liturgico contextu servari. Similiter, in locis biblicis transferendis, ubi vocabula aut locutiones specie inelegantes continentur, vitandus est nisus inconsideratus hanc proprietatem abstergendi. Haec vero principia Liturgiam eximent necessitate revisionum frequentium, cum de diversis agatur exprimendi modis, qui e populi consuetudine abierunt. 28. Sacra Liturgia non solum hominis intellectum devincit, sed totam etiam personam, quae est « subiectum » plenae et consciae participationis in celebratione liturgica. Sinant igitur interpretes signa imaginesve textuum et actiones rituales per se loqui, neque nitantur nimis explicitum reddere id, quod in textu originali est implicitum. Eandem ob causam, prudenter caveatur, ne textus explanationis addantur, qui in editione typica absunt. Attendatur insuper, ut in editionibus popularibus saltem aliquot textus lingua latina exarati serventur, praesertim de inaestimabili thesauro cantus gregoriani, quem Ecclesia ut Liturgiae Romanae proprium agnoscit et qui ideo in actionibus liturgicis, ceteris paribus, principem locum obtinere debet. Cantus enim ille maxime valet ad spiritum humanum ad res supernas elevandum. 28 29. Homiliae et catechesis est textuum liturgicorum significationem exponere, quae mentem Ecclesiae in lucem accurate ponat, quod spectat ad sodales Ecclesiarum particularium vel communitatum ecclesialium a plena 29 28 Cf. ibidem, n. 1 1 6 ; S. RITUUM CONGR., Instr. Musicam sacram, diei 5 Martii 1 9 6 7 , n. 5 0 : AAS 5 9 ( 1 9 6 7 ) 3 1 4 ; S. CONGR. PRO CULTO DIVINO, Ep qua volumen «lubilate Deo» ad Episcopos missum est, diei 1 4 Aprilis 1 9 7 4 : Notitiae 1 0 ( 1 9 7 4 ) 1 2 3 - 1 2 4 ; IOANNES PAULUS P P . II, Ep. Dominicae Cenae, diei 2 4 Februarii 1 9 8 0 , n. 1 0 : AAS 7 2 ( 1 9 8 0 ) 1 3 5 ; Allocutio ad quosdam Episcopos Conf. Civitat. Foederat Americae Septemtr. occasione oblata « Ad limina Apostolorum» coram admissos, diei 9 Octobris 1 9 9 8 , n. 3 : AAS 9 1 ( 1 9 9 9 ) 3 5 3 - 3 5 4 ; cf. MISSALE ROMANUM, editio typica tertia, Institutio Generalis, n. 4 1 . 29 Cf. CONC. OECUM. VAT., II, Const. Sacrosanctum Concilium, n. 3 5 , 5 2 ; S. CONGR. RITUUM, Instr. Inter Oecumenici, n 5 4 : AAS 5 6 ( 1 9 6 4 ) 8 9 0 ; cf.. IOANNES PAULUS P P . II, Adh. Ap. Catechesi tradendae, diei 1 6 Octobris 1 9 7 9 , n. 4 8 : AAS 7 1 ( 1 9 7 9 ) 1 3 1 6 MISSALE ROMANUM, editio typica tertia: Institutio Generalis, n. 6 5 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 696 communione cum Ecclesia Catholica seiunctarum, communitatum Iudaeorum aut ad sectatores aliarum religionum, necnon ad veram dignitatem et aequalitatem omnium hominum. Similiter est catechistarum vel illius, qui homiliam habet, rectam interpretationem textuum transmittere, praeiudicio vel discrimine quovis iniusto destitutam quoad personas, genus, condicionem socialem, stirpem vel alia, quae vero textibus sacrae Liturgiae minime insunt. Quamvis eiusmodi consideratio interdum iuvet, ut optetur inter varias translationes certae cuiusdam locutionis, tamen ne habeatur causa textum biblicum aut liturgicum rite promulgatum immutandi. 30 30. Multis in linguis nomina et pronomina habentur, quae unam eandem formam praebent coniunctim pro utroque genere, masculino et feminino. Instantia ut eiusmodi usus mutentur, non necessario habenda est tamquam effectus vel manifestatio germanae progressionis ipsius sermonis vigentis. Etiamsi necesse sit per catechesim caveatur, ut eiusmodi vocabula intellegi pergant hoc sensu « inclusivo », in ipsis translationibus tamen saepe fieri non potest, ut diversa vocabula adhibeantur sine detrimento subtilitatis in textu postulatae, influxus reciproci variorum eius verborum et locutionum eiusve concinnitatis. Exempli gratia, cum textus originalis utitur singulo vocabulo, nexum exprimenti inter singulum hominem et familiae vel communitatis humanae universitatem atque unitatem (sicut verbum Hebraicum «adam», Graecum «anthropos», Latinum «homo»), haec ratio linguae textus primigenii servanda est in translatione. Quemadmodum aliis temporibus historiae accidit, Ecclesia ipsa libere statuere debet rationem linguae, quae maxime eius missioni doctrinali inserviat, neque decet eam subici normis glottologi eis exterius iniunctis, quae huiusmodi missioni sint detrimento. 31. Singillatim: consilia systematice suscepta confugiendi ad impróvidas solutiones sunt vitanda, sicut substitutio inconsiderata vocabulorum, commutatio a numero singulari ad pluralem, unicae vocis significationem collectivam exprimentis fractio in partes masculinam et femininam, aut inductio vocabulorum impersonalium vel abstractorum, quae omnia efficere possunt, ne proferatur idem sensus plenus alicuius verbi aut locutionis textus originalis. Huiusmodi solutiones periculum afferunt difficultates theologicas et anthropologicas in translationem inducendi. Hae sunt aliae normae peculiares: 30 Cf.. CONC. OECUM. VAT. I I , Decr de Oecumenismo Unitatis redintegratio, Decl. de Eccle- siae habitudine ad Religiones non christianas Nostra aetate. Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 697 a) Ubi de Deo omnipotenti vel de singulis personis Sanctissimae Trinitatis agitur, veritas traditionis atque statutus usus cuiusque linguae circa usum generis sunt servandi. b) Cura specialis adhibeatur oportet eo consilio, ut vocabula coniuncta « Filius hominis » fideliter et diligenter reddantur. Magnum momentum christologicum et typologicum huius locutionis postulat etiam, ut per totam translationem regula sermonis adhibeatur, quae praestet haec vocabula coniuncta comprehendi posse in contextu totius translationis. c) Vocabulum « patres », quod multis in locis biblicis et in textibus liturgicis manu ecclesiastica compositis invenitur, reddatur congruenti vocabulo masculino in linguas vernaculas, prout in contextu existimatur illud referri sive ad Patriarchas aut reges populi electi in Vetere Testamento sive ad Patres Ecclesiae. d) Quantum fieri potest in certa aliqua lingua populari, usus pronominis feminini potius quam neutri servandus est, si ad Ecclesiam refertur. e) Vocabula propinquitatem familiarem aut alias relationes significantia, veluti «frater», «soror», etc., quae dilucide sunt aut masculina aut feminina pro contextu, observentur in translatione. f) Genus grammaticum angelorum, daemonum et paganorum deorum dearumque secundum textum originalem in lingua populari servetur, quantum fieri potest. g) In cunctis hisce rebus necesse est mens attendat ad principia, quae supra sunt exposita ad nn. 27 et 29. 32. Non licet translationem textus primigenii plenam significationem arctioribus finibus circumscribere. Vitandae sunt propterea locutiones propriae praeconiorum negotiatoriorum aut consiliorum vel inceptorum politicorum et ideologicorum, modorum caducorum vel obnoxiorum regionalibus idiomatibus vel ambiguitatibus significationis. Enchiridia scholarum ad stilum pertinentia vel similia opera, cum his proclivitatibus nonnumquam indulgent, nequeunt haberi exemplaria pro translatione liturgica. Opera autem, quae communi ratione putantur « classica » in unaquaque lingua populari, utilia esse possunt ad proprium exemplar idoneum quoad vocabula et usum. 33. Usus litterarum uncialium in textibus liturgicis editionis typicae Latinae necnon in translatione liturgica Sacrorum Bibliorum - sive honoris 47 - A A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 698 titulo sive alio modo cuiusdam momenti quoad sensum theologicum - in lingua populari retineatur, prout saltem structura alicuius linguae id fieri posse concedat. 2. ALIAE NORMAE AD VERSIONES SACRORUM BIBLIORUM ET AD PRAEPARATIONEM LECTIONARIORUM PERTINENTES 34. Potius optandum est versionem Sacrarum Scripturarum parare, servatis principiis sanae exegesis atque exquisitae rationis litteratorum, qua autem diligenter attendatur ad postulata peculiaria usus liturgici, quod spectat ad stilum, verborum electionem, et optionem inter unam alteramve interpretationem. 35. Ubi eiusmodi versio Sacrorum Bibliorum in certam aliquam linguam non habetur, necesse erit adhibere versionem iam ante paratam, et translationem opportune mutare, ut apta sit usui in liturgico contextu, secundum principia in hac Instructione proposita. 36. Ut fideles possint saltem textus maxime significantes Sacrae Scripturae memoria tenere, quibus etiam in privatis orationibus informentur, summi est momenti ut translatio Sacrorum Bibliorum, usui liturgico destinata, quadam uniformitate ac stabilitate sit praedita, ita ut in omni territorio habeatur una tantum translatio approbata, quae in cunctis partibus variorum librorum liturgicorum adhibeatur. Huiusmodi stabilitas maxime est optanda in Sacrorum Bibliorum translationibus quorum crebrior est usus, veluti in Psalterio, quod est fundamentalis liber precum pro populo christiano. Conferentiae Episcoporum instanter animantur ut pro territoriis suis prospiciant licentiae et editioni integrae translationis Sacrarum Scripturarum, studio et lectioni privatis fidelium destinatae, quae ex omni parte cum textu in sacra Liturgia adhibito congruat. 31 37. Si translatio biblica, unde Lectionarium est compositum, ostendit lectiones, quae ab illis in textu liturgico Latino propositis differunt, attendatur oportet omnia ad normam Novae Vulgatae editionis esse referenda 31 Cf. Const Ap. Laudis canticum, diei 1 Novembris 1 9 7 0 , n. 8: AAS 6 3 Liturgia Horarum iuxta Ritum Romanum, editio typica altera 1 9 8 5 : Institutio Generalis de Liturgia Horarum, n. 1 0 0 ; IOANNES PAULUS P P . I I , Litt. Ap. Vicesimus quintus annus, n. 8: AAS 81 ( 1 9 8 9 ) 9 0 4 - 9 0 5 . PAULUS P P . V I , ( 1 9 7 1 ) 5 3 2 - 5 3 3 ; OFFICIUM DIVINUM, Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 699 32 quoad textum canonicum Sacrarum Scripturarum definiendum. Ideo in textibus deuterocanonicis et alibi, scilicet ubi sunt traditiones manu scriptae variae, translatio liturgica oportet iuxta eandem traditionem conficiatur, quam Nova Vulgata editio est secuta. Si translatio quaedam iam peracta optionem praebet contrariam iis, quae in Nova Vulgata editione redduntur, quod pertinet ad traditionem textualem subiacentem, ad ordinem versiculorum aut similia, remedium oportet afferatur in quovis Lectionario apparando, ita ut conformatio ad textum liturgicum Latinum approbatum pergatur. In novis translationibus apparandis utile erit, licet sine obligatione, ut numeratio versiculorum quam arctissime hunc textum sequatur. 38. Saepe conceditur ut, de consensu editionum critica ratione vulgatarum et probantibus generatim peritis, lectio altera versiculi inducatur. Hoc autem non licet, ad textus liturgicos quod attinet, si de elementis lectionis agitur, quae momentum habent ob eorum convenientiam cum liturgico contextu, vel si principia in hac Instructione edita aliter in discrimen adducuntur. Circa locos hoc destitutus consensu critica ratione textus, peculiaris ratio ducatur earum optionum, quae textu approbato latino continentur. 33 39. Circumscriptio pericoparum biblicarum omnino conformetur ad Ordinem lectionum Missae vel ad alios textus liturgicos approbatos et recognitos, ut casus fert. 40. Servatis postulatis sanae exegesis, omnis cura adhibeatur, ut verba sententiarum biblicarum communiter usitata in catechesi et in orationibus devotionem popularem exprimentibus retineantur. Ex altera parte summa ope nitendum est, ne corpus verborum aut stilus recipiantur, quae populus catholicus facile confundat cum loquendi consuetudine communitatum ecclesialium non catholicarum, aut aliarum religionum, ne inde confusio oriatur vel molestia afferatur. 32 Cf. CONC. OECUM. TRID., Sessio I V , diei 8 Aprilis 1 5 4 6 , De libris sacris et de traditionibus recipiendis, et De vulgata editione Bibliorum et de modo interpretandi s Scripturam: Denz,Schönm, nn. 1 5 0 1 - 1 5 0 8 ; IOANNES PAULUS PP. I I , Const. Ap. Scripturarum thesaurus, diei 2 5 Aprilis 1 9 7 9 : AAS 7 1 ( 1 9 7 9 ) 5 5 8 - 5 5 9 . Cf.. PAULUS PP. V I , Allocutio ad Cardinales et ad Curiae Romanae Praelatos, diei 2 3 Decembris 1 9 6 6 , n. 1 1 : AAS 5 9 ( 1 9 6 7 ) 5 3 - 5 4 ; cf. Allocutio ad Cardinales et ad Curiae Romanae Praelatos, diei 2 2 Decembris 1 9 7 7 : AAS 7 0 ( 1 9 7 8 ) 4 3 ; cf. IOANNES PAULUS PP. I I , Const. Ap. Scripturarum thesaurus, diei 2 5 Aprilis 1 9 7 9 : AAS 7 1 ( 1 9 7 9 ) 5 5 8 ; Nova Vulgata Bibliorum Sacrorum, editio typica altera 1 9 8 6 , Praefatio ad Lectorem. 33 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 700 41. Opera detur, ut translationes ad intellectum locorum biblicorum ab usu liturgico ac traditione Patrum Ecclesiae transmissum conformentur, praesertim cum de textibus magni momenti agitur, sicut psalmi et lectiones in praecipuis celebrationibus anni liturgici adhibitae; his in casibus diligentissime curetur oportet, ut translatio traditum sensum christologicum, typologicum aut spiritualem exprimat atque unitatem et nexum inter utrumque Testamentum manifestet. * Quapropter: 3 a) expedit ut Novae Vulgatae editioni inhaereatur, cum necesse sit decernere inter varias rationes, quae possunt haberi, maximam idoneam illam ad exprimendum modum, quo textus more tradito lectus est et receptus in traditione liturgica Latina; b) ad haec assequenda proposita referatur etiam ad antiquissimas versiones Sacrarum Scripturarum, velut Graecam versionem Veteris Testamenti « a LXX viris » communiter nuncupatam, quae usui fuit christifidelibus inde a priscis Ecclesiae temporibus; 35 c) iuxta traditionem ab immemorabili receptam, immo in supradicta versione « LXX virorum » iam perspicuam, nomen Dei omnipotentis, sacro tetragrammate Hebraice expressum, Latine vocabulo « Dominus », in quavis lingua populari vocabulo quodam eiusdem significationis reddatur. Denique translatores instanter moneantur, ut attente perspiciant historiam interpretationis, quae hauriri potest e locis biblicis in scriptis Patrum Ecclesiae prolatis, vel etiam ex imaginibus biblicis crebrius in arte et hymnodia christiana praebitis. 42. Licet cavendum sit, ne historico contextui locorum biblicorum obscuritas afferatur, perpendat translator verbum Dei, in Liturgia nuntiatum, non esse ut documentum quoddam mere historicum. Textus enim biblicus non modo de praeclaris hominibus et eventis Veteris ac Novi Testamenti agit, sed de mysteriis quoque salutis, et ad fideles nostrae aetatis necnon ad eorum vitam repetit. Servata semper norma fidelitatis erga textum originalem, cum aliquod verbum vel locutio optionem praebet inter plures translationis rationes, quae fieri possunt, conetur, ut optio illa secum ferat auditorem seipsum ac lineamenta quaedam suae vitae in personis et eventibus in textu propositis quam vivide agnoscere. 34 Cf. OFFICIUM DIVINUM, Liturgia Horarum iuxta Ritum Romanum, editio typica altera 1 9 8 5 : Institutio Generalis de Liturgia Horarum, nn. 1 0 0 - 1 0 9 , Cf. CONC. VAT. II, Const. Dei Verbum, n.. 22. 35 Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 701 43. Omnes formae quae caelitum imagines et gesta in humanam figuram fingunt vel denominationibus definitis seu « concretis » exprimunt, quod saepissime in sermone biblico evenit, modo nonnumquam vim suam servant, cum ad litteram vertuntur, velut in Novae Vulgatae editionis vocabula « ambulare », « brachium », « digitus », « manus », « vultus » Dei, « caro », « cornu », « os », « semen », « visitare »; quae vero potius est ne explanentur aut interpretata reddantur per voces vulgares magis « abstractas » vel vagas. Ad vocabula quaedam quod attinet, velut ea, quae « anima » et « spiritus » in Novam Vulgatam transferuntur, cavendum est de principiis supra, ad nn. 40-41, expositis. Ideo vitandum est ut pro iis pronomen personale aut verbum magis « abstractum » potius habeatur, nisi hoc, aliquo in casu, stricte necessarium sit. Cogitetur enim translationem ad litteram factam locutionum, quae mirae animadvertantur in sermone vulgari, hanc ipsam ob rem audientis inquisitionem exposcere atque occasionem dare catechesis tradendae. 44. Ut aptior sit translatio in Liturgia enuntiari, necesse est vitetur omnis locutio ambigua auditu vel eo perplexa, ut audiens sensum rei amittat. 45. Praeter ea, quae in Praenotandis Ordinis lectionum Missae exponuntur, in biblico Lectionario vulgari sermone comparando ad postulata quae sequuntur attendatur: a) Loci Sacrae Scripturae in Praenotandis aliati omnino congruant cum translatione eorundem locorum in biblicis lectionibus, quae in Lectionario continentur. b) Item tituli ad argumentum pertinentes, qui lectionibus praeponuntur, biblicam translationem in lectione adhibitam accurate retineant, si haec congruentia in Ordine lectionum Missae adest. c) Item demum verba, prout in Ordine lectionum Missae praescripta, initio lectionis posita et « incipit » nuncupata, sequantur quam arctissime versionem biblicam in linguam vulgarem, unde de more sumpta sunt, neque aliis translationibus inhaereant. Quod vero ad huiusmodi elementa attinet, quae ipsius textus biblici non sunt, in Lectionariis componendis accurate vertantur ex Latino in sermonem vulgarem, nisi Conferentia Episcoporum petierit et consecuta sit praeviam licentiam Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, qua concessum sit, ut alia procedendi ratio in lectionum introitu haberetur. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 702 3. NORMAE CIRCA TRANSLATIONEM CETERORUM TEXTUUM LITURGICORUM 46. Normae supra statutae et eae, quae Sacram Scripturam respiciunt, applicari debent, mutatis mutandis, textibus quoque liturgicis ecclesiastica manu compositis. 47. Quoniam translatio thesaurum orationum oportet transmittat perennem sermone quodam expressum, qui scilicet intellegi possit in « contextu culturali », cui destinatur, regatur etiam persuasione, qua vera precatio liturgica non solum culturae ingenio formatur, sed ipsa ad efformandam culturam confert, quapropter nihil mirum si aliquatenus differre potest a sermocinatione communi. Translatio liturgica, quae debitam auctoritatis atque integritatis sensus textuum originalium rationem reddit, praestat, ut lingua sacra vulgaris gignatur, cuius vocabula, syntaxis et grammatica cultus divini propria sint, licet vero non praetermittant vim et auctoritatem habere in sermonem cotidianum, sicut evenit in linguas gentium antiquioris evangelizationis. 48. Textus praecipuarum festi vitatum per annum liturgicum occurrentium fidelibus praebeantur translatione, quae facile memoria tenetur, ita ut etiam in privatis orationibus possint adhiberi. A. De vocabulis 49. Traditionis liturgicae Romanae aliorumque catholicorum Rituum est, ut in eorum orationibus habeatur ratio per se cohaerens vocabulorum et eloquendi consuetudinum, libris Sacrae Scripturae et ecclesiali traditione sancitorum, potissimum autem scriptis Patrum Ecclesiae. Ratio ergo translationis librorum liturgicorum gerendae convenientiam faveat inter textum biblicum ipsum et textus liturgicos, manu ecclesiastica compositos, verbis biblicis aut de ipsis mentionem quandam saltem implicitam refertos. In huiusmodi textibus expedit, ut translator dirigatur ratione eloquendi propria translationis Sacrarum Scripturarum iam approbatae pro usu liturgico in territoriis, in quorum utilitatem translatio efficitur. Eodem tempore cura impendatur, ne textus deprimatur, eo quod nimis insistitur in subtilioribus huiusmodi significationibus biblicis inhabiliter provehendis. 36 36 (1974) Cf. PAULUS P P . V I , 141-142,, Adh Ap, Marialis cultus, diei 11 Februarii 1974, n. 30: AAS 66 Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 703 50. Cum libri liturgici Ritus Romani multa contineant verba fundamentalia traditionis theologicae ac spiritualis Ecclesiae Romanae, studeatur, ut horum vocabulorum ratio servetur, ne pro verbis alia substituantur, quae aliena sint ab usu liturgico et catechetico populi Dei in certo contextu culturali et ecclesiali. Quapropter haec principia specialiter sunt observanda: a) In transferendis verbis rationem theologicam maxime significantibus, conveniens coordinatio quaeratur inter textum liturgicum et translationem in linguam vulgarem Catechismi Ecclesiae Catholicae auctoritate probatam, si eiusmodi translatio habetur aut componitur in linguam, de qua agitur, aut in linguam maxime affinem; 6) Item cum dedecet, ut idem vocabulum vel eadem locutio in textu liturgico servetur quam in Catechismo, translator curare debet, ut reddatur totus sensus doctrinalis ac theologicus, qui in vocabulis atque in integritate textus ipsius continetur; c) Vocabula, quae progressu quodam sunt aptata in lingua aliqua vulgari, ut singuli liturgici ministri, vasa, supellectilia et vestes, distinguantur a personis rebusque similibus, ad vitam usumque cotidianum pertinentibus, serventur neque pro iis verba tali sacra indole carentia substituantur; d) Constantia in transferendis vocabulis magni momenti servanda est per varias partes Liturgiae, ratione, ut decet, habita n. 53 infra positi. 51. Ceterum varietati vocabulorum in textu originali occurrenti respondeat, quantum fieri potest, varietas, qua translationes sint praeditae. Exempli gratia, usus eiusdem vocabuli vulgaris, quo variae formae verborum Latinorum reddantur, sicut «satiari», «sumere», «vegetari» et «pasci» ex una parte, aut nomina « caritas » ac « dilectio » ex altera, aut item vocabula « anima », « animus », « cor », « mens » et « spiritus », cum iterantur, textum potest extenuare ac tri tum efficere. Item defectus in translatione variorum modorum Deum alloquendi, velut « Domine », « Deus », « Omnipotens aeterne Deus », « Pater », et cetera, aut variorum verborum supplicationem exprimentium, potest translationem efficere taediosam atque obscurare modum locupletem ac speciosum, quo in textu latino relatio inter fideles ac Deum significatur. 52. Translator nitatur servare « denotationem » seu sensum primarium verborum ac locutionum, quae in textu originali inveniuntur, necnon « connotationem » seu parva discrimina significationis vel affectus ab illis evo- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 704 catam, et sic efficere, ut textus pateat aliis ordinibus significationis, qui fortasse consulto in textu originali erant quaesiti. 53. Quotiescumque vocabulum aliquod Latinum significationem habet gravem, quam difficile est in linguam aetate nostra vigentem reddere (veluti verba «munus», «famulus», « consubstantialis », «propitius», etc.), in translatione adhiberi possunt variae rationes, sive eo quod vocabulum uno verbo sive pluribus coniunctis redditur sive ut vocabulum novum condatur, fortasse aptatum aut transcriptum diverso scribendi modo, respectu habito textus primigenii (cf. supra n. 21), sive inducendo vocabulum, quod iam habetur pluribus sensibus praeditum. 37 54. In translationibus proclivitas ad rem psychologicam introducendam vitetur, quod fit praesertim cum loco locutionum, quae de virtutibus theologicis agunt, aliae ponuntur, quae mere ad motus affectionum humanarum referuntur. Quoad verba aut locutiones, quibus theologica notio causalitatis proprie divinae redditur (ex. gr., latine expressa verbis «praesta, ut ... »), vir tandum est, ipsorum loco, verba aut locutiones mere exteriorem aut profanam rationem auxilii ferendi significantia adhibere. 55. Nonnulla vocabula, quae in textum Latinum liturgicum prima facie inducta esse videntur metri causa aut aliarum rationum pertinentium ad technicam disciplinam litterarum, revera saepe significationem proprie theologicam praebent, quapropter in translationibus, quantum fieri potest, servanda sunt. Necesse est, ut vocabula, quae aspectus mysteriorum fidei et christianorum animi rectum habitum exprimunt, accuratissime transferantur. 56. Vocabula quaedam, quae ad thesaurum pertinent totius Ecclesiae primaevae aut ad magnam eius partem, atque alia, quae ad humani ingenii patrimonium sunt adiuncta, in translatione observentur, quantum fieri potest, ad litteram, sicut verba responsionis populi « Et cum spiritu tuo » aut locutionis « mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa » in actu paeniten- tiali Ordinis Missae. B. De syntaxi, stilo ac genere litterario 57. Indoles insignis Ritus Romani, qui res enucleate breviter et pressius exprimit, in translatione, quantum fieri potest, servetur. Insuper in variis 3 7 Cf. CONGR. DE CULT. DIV. ET D I S C . SACR., (1995) 308. Instr Varietates legitimae, n. 53: AAS 87 Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 705 partibus librorum liturgicorum, quam opportunum videtur eandem rationem pro eadem locutione transferenda servare. Haec principia sunt observanda: a) Connexio inter enunciata, ut exstat, ex. gr. in locutionibus subordinatis et relativis, in verborum dispositione et variis rationibus parallelismi, plene, ut fieri potest, servetur modo linguae vulgari accommodato. b) In translatione vocabulorum, quae in textu originali continentur, serventur, ut fieri potest, eadem persona, numerus, genus. c) Significatio theologica verborum causalitatem, propositum aut eventum exprimentium (veluti « ut », « ideo », « enim » et « quia »), quamvis variae linguae diverso modo proferendi utantur, servetur. d) Principia, supra ad n. 51 exposita, ad varietatem vocabulorum spectantia, observentur etiam quod attinet ad varietatem eorum syntaxis et stili (ex. gr., in positione intra Collectam vocabulorum, casu vocativo, ad Deum directorum). 58. Genus litterarium et rhetoricum variorum textuum Liturgiae Romanae servetur. 38 59. Quoniam textibus liturgicis, ipsa eorum indole, propositum est ut ore proferantur et audiantur in celebratione liturgica, modi quidam dicendi eorum sunt propria, qui a communi loquendi consuetudine aut a textibus, qui tacite leguntur, differunt, velut exempla recurrentia et cognoscibilia syntaxis et stili, tonus sollemnis aut sublimis, agnominatio et consonantia, imagines concretae ac vividae, iteratio, parallelismus et discrepantiae, rhythmus quidam, et interdum vis lyrica operum poeticorum. Si fieri non potest, ut eadem elementa stili de textu primigenio in lingua vulgari usurpentur (ut saepe contingit, veluti cum de agnominatione vel de consonantia agitur), nihilominus translator oportet animadvertat horum elementorum quaesitum effectum in animum auditoris, quoad argumentum vel discrepantiam inter notiones vel emphasin, et cetera. Deinde cum aliqua sollertia uti debet omnibus facultatibus linguae vulgaris, ut integre, quantum fieri possit, eundem effectum assequatur, non solum quidem circa ipsum argumentum, sed etiam circa res alias. In textibus poeti eis maior flexibilitas exquiratur in translatione, eo consilio, ut comprobari possit officium ipsius formae litterariae in argumento textus reddendo. Nihilominus locu38 Cf. ibidem; cf. MISSALE ROMANUM, editio typica tertia: Institutio Generalis, n. 3 9 2 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 706 tiones peculiare momentum doctrinale et spirituale habentes aut illae, quae peculiariter sunt pernotae, ad litteram transferantur, ut fieri potest. 60. Magna pars textuum liturgicorum ea est mente composita, ut canantur a sacerdote celebranti, a diacono, a cantore, a populo vel a schola cantorum. Quapropter textus transferatur oportet, ut idoneus fiat ad notas músicas. Attamen in textu notis musicis aptando plene attendatur ad auctoritatem textus ipsius, ita ut neque pro textibus e Sacra Scriptura neque pro iis e Liturgia desumptis, iam recognitione praeditis, paraphrases substituantur, eo spectantes, ut cantus facilior reddatur, neque hymni usurpentur, qui generatim aequales esse putentur. 39 61. Textus cantui destinati peculiaris sunt momenti, cum fidelibus ingerant sensum sollemnitatis celebrationis atque unitatem in fide et caritate per unitatem vocum manifestent. Hymni et cantica, quae in hodiernis editionibus typicis continentur, minimam partem constituunt immensi thesauri historici Ecclesiae Latinae atque valde expedit ut in editionibus lingua vulgari typis datis serventur, etiam una cum aliis, lingua vulgari immediate exaratis. Textus cum cantu edendi directo ipsa lingua vulgari compositi, potius depromantur de Sacra Scriptura atque de thesauro liturgico. 40 62. Textus quidam liturgici manu ecclesiastica compositi variis actionibus ritualibus sociantur peculiari habitu corporis, gestibus et usibus signorum expressis. Itaque in elaborandis aptis translationibus expedit, ut ad elementa attendatur sicut tempus ad textum recitandum necessarium, eius convenientiam cum recitatione vel cantu, aut cum continuis repetitionibus, etc. 4. NORMAE AD SPECIALIA TEXTUUM GENERA SPECTANTES A. De Precibus eucharisticis 63. Culmen totius actionis liturgicae est Missae celebratio, in qua, per vices, Prex Eucharistica seu Anaphora locum praecipuum obtinet. Quapropter translationes Precum eucharisticarum approbatarum summa cum diligentia sunt parandae praesertim quoad formulas sacramentales, circa quas specialis procedendi ratio infra, ad nn. 85-86, praescribitur. 41 39 40 41 Cf. MISSALE ROMANUM, editio typica tertia: Institutio Generalis, nn, 5 3 , 5 7 . Cf. IOANNES PAULUS P P . I I , Litt. Ap. Dies Domini, n. 5 0 : AAS 9 0 ( 1 9 9 8 ) 7 4 5 , MISSALE ROMANUM, editio typica tertia: Institutio Generalis, n. 7 8 , Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 707 64. Revisiones translationum, quae postmodum sequantur, sine causis necessariis non debent notabiliter mutare textum vulgarem iam approbatum Precum Eucharisticarum, quas fideles gradatim memoria tenuerint. Quotiescumque translatio omnino nova necessario postulatur, observentur ea quae infra, ad n. 74, dicuntur. B. De Symbolo vel professione fidei 65. Symbolum seu professio fidei eo tendit, ut universus populus congregatus verbo Dei in lectionibus e sacra Scriptura nuntiato et per homiliam exposito respondeat et ut regulam fidei proferendo formula pro usu liturgico probata magna fidei mysteria recolat et confiteatur. Symbolum transferendum est verbis accuratis, quae traditio Ecclesiae Latinae ipsi tribuit, servato usu primae personae singularis, qua manifesto declaratur: « confessio fidei traditur in symbolo quasi ex persona totius Ecclesiae, quae per fidem unitur ». Insuper, verba « carnis resurrectionem » ad litteram sunt transferenda, quotiescumque Symbolum Apostolorum in Liturgia praescribitur vel adhiberi potest. 42 43 44 C. De « Praenotandis » ac textibus indolis rubricalis vel iuridicae 66. Omnes partes uniuscuiusque libri liturgici eadem ratione transferri debent, qua in textu Latino editionis typicae ostenduntur, non exceptis institutione generali, praenotandis et instructionibus variis ritibus antepositis, necnon singulis rubricis, quae totius structurae Liturgiae sunt fulmentum. Distinctio inter varia munera liturgica et appellationem ministrorum liturgicorum, propriis eorum titulis declaratis, ut in rubricis editionis typicae, in translatione accurate servetur, ratione, ut decet, habita eorum, quae supra, ad n. 50c, dicuntur. 45 46 67. Ubi eiusmodi praenotanda aut alii textus editionum typicarum explicite postulant accommodationes aut definitiones, rem specifice indicantes, 42 Cf. ibidem, n. 67 43 S. THOMAS AQUINAS, Summa Theologiae, IIa Hae, I, 9. 4t Cf. S. (1984) CONGR. PRO DOCTR. FIDEI, Communicatio, diei 2 Decembris 1983: Notitiae 20 181. 45 Cf CONC. OECUM. VAT. II, Const Sacrosanctum Concilium, n. 6 3 b; S. CONGR. DE CULT. DIV., Declaratio « De interpretationibus popularibus novorum textuum liturgicorum », diei 15 Septembris 1 9 6 9 : Notitiae 5 ( 1 9 6 9 ) 3 3 3 - 3 3 4 . Cf. CONGR. PRO CLERICIS et al., Instr. Ecclesiae de mysterio, diei 1 5 Augusti 1 9 9 7 , art. 146 3 , 6 - 1 2 : AAS 8 9 (1997) 861-865, 869-874. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 708 quae a Conferentiis inducantur, ex. gr., partes Missalis quae a Conferentia Episcoporum pressius definiendae sunt, licet eiusmodi praescripta textui inserere, dummodo eiusmodi partes recognitionem Apostolicae Sedis acceperint. Ex natura rei, non expedit hoc in casu, ut eae partes transferantur adamussim, prout in editione typica exstant. Nihilominus, mentio fiat decretorum approbationis Conferentiae Episcoporum et recognitionis a Congregatione de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum concessae. 47 68. In popularium editionum initio collocentur decreta, quibus editiones typicae sunt promulgatae a Dicasterio competenti Apostolicae Sedis, ratione ducta praescriptionum ad n. 78 expositarum. Ponantur etiam decreta, per quae translationibus concessa est recognitio Sanctae Sedis, aut ipsa saltem recognitio concessa memoretur, additis die, mense, anno et numero protocolli decreti a Dicasterio emanati. Cum haec etiam monumenta historica sint, nomina Dicasteriorum aliorumve Apostolicae Sedis Institutorum accurate debent transferri, quod attinet ad diem promulgationis documenti, nec vero accommodari debent ad nunc vigens nomen eiusdem paris ve institutionis. 69. Editiones librorum liturgicorum lingua vulgari apparatae omni ex parte congruant cum titulis, ordine textuum, rubricis et numerorum ratione, quae in editione typica exstant, nisi in praenotandis iisdem libris praepositis aliter statuatur. Inserantur insuper quaevis additamenta a Congregatione de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum approbata, sive in supplemento quodam seu appendice sive loco suo, prout Sedes Apostolica statuerit. III DE TRANSLATIONUM PRAEPARATIONE DEQUE COMMISSIONUM ERECTIONE 1. DE PRAEPARANDAE ALICUIUS TRANSLATIONIS RATIONE 70. Propter officium Episcopis commissum translationes liturgicas procurandi, id opus peculiariter committitur commissioni liturg Conferentia Episcoporum debite constitutae. Ubi talis commissio deest, munus translationem procurandi concredatur duobus vel tribus Episcopis, in stu48 47 Cf.. MISSALE ROMANUM, editio typica tertia: Institutio Generalis, n. 3 8 9 . Cf.. CONC. OECUM. VAT. I I , Const.. Sacrosanctum Concilium, n. 3 6 ; cf. Codex Iuris Canonici, can.. 8 3 8 § 3. 48 Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 709 9 diis liturgicis, biblicis, philologicis aut musicis peritis.* Quod autem ad textuum perscrutationem et approbationem pertinet, omnes et singuli Episcopi hoc officium habere debent ut rem fiducialem directam, sollemnem et personalem. 71. In nationibus ubi plures linguae adhibentur, translationes in singulas linguas vulgares conficiantur et peculiari examini Episcoporum quorum interest subiciantur. Nihilominus ad Conferentiam Episcoporum ut talem spectat ius et potestas circa omnes actus in hac Instructione memoratos ut ad huiusmodi Conferentiam pertinentes; ideoque ad totam Conferentiam spectat textum approbare et Apostolicae Sedi recognitionis causa subicere. 50 72. Episcopi, in exsequendo munere eis commisso translationes textuum liturgicorum aptandi, diligenter provideant, ut translationes sint fructus nisus vere communis potius quam uniuscuiusque personae aut coetus paucorum hominum. 73. Omnem promulgationem editionis typicae latinae alicuius libri liturgici subsequatur oportet tempestiva exaratio translationis eiusdem libri, quam Conferentia Episcoporum, post debitam eius approbationem, ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum mittat, cuius est eam recognoscere secundum normas in hac Instructione expositas, aliisque iure servandis. Si autem de mutatione alicuius tantummodo partis editionis typicae latinae vel de insertione quorundam elementorum novorum agitur, haec innovationes in omnibus editionibus, lingua populari effectis, quae sequentur, plene et fideliter serventur. 51 74. Stabilitas quaedam observetur oportet, quantum fieri potest, in editionibus, quae sequentur, lingua aliqua huius aetatis vigente confectis. Partes populi memoriae mandandae, praesertim si cum cantu eduntur, solum ob causam iustam atque magnam immutentur. Nihilominus, si mutationes maioris momenti necessariae fuerint eo consilio, ut textus aliquis ad normas, quae hac Instructione continentur, conformetur, melius erit ut omnes simul producantur. Quod si fieri contingat, ad editionem novi textus accedat conveniens tempus catechesis. 49 Cf. CONC. OECUM. VAT. II, Const. Sacrosanctum Concilium, n. 44; S. RITUUM CONGR., Instr, Inter Oecumenici, nn, 40 b, 44; AAS 56 (1964) 885-886, Cf. S. RITUUM CONGR., Instr. Inter Oecumenici, n. 40 d; AAS 56 (1964) 886. Cf., Codex Iuris Canonici, can, 838, 50 51 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 710 75. Translatio librorum liturgicorum expostulat non solum rarum gradum peritiae, sed etiam spiritum orationis et fiduciam auxilii divini, quod non tantum translatoribus conceditur, sed ipsi Ecclesiae, per totum cursum ad approbationem textuum certam ac definitam perducendum. Animus paratus pati ut proprium opus ab aliis expendatur et revideatur, est pernecessarius habitus, quo quivis oportet sit insignis, qui munus liturgicos libros transferendi suscepit. Praeterea omnes translationes vel textus lingua vulgari exarati, non exceptis iis, quae ad praenotanda spectant, atque textus ad rubricas pertinentes oportet sint sine nomine auctoris, quod attinet sive ad personas sive ad instituta e pluribus constantia, ut fieri contingit in editionibus typicis. 52 76. Ad statuta Concilii Vaticani II de sacra Liturgia in effectum ducenda, patet e maturatione experientiae quasi quattuor decenniorum instaurationis litura Concilio Oecumenico decursorum, necessitatem habere translationum textuum liturgicorum — saltem quoad linguas diffusiores — non solum Episcopos in Ecclesiis particularibus regendis, sed etiam ipsam Sedem Apostolicam, ut universalem erga christifideles sollicitudinem in Alma Urbe atque per orbem terrarum efficaciter agat. In dioecesi enim Romana, praesertim in multis ecclesiis et institutis Urbis, quae ab eadem dioecesi vel ab organis Sanctae Sedis aliquo modo dependent, necnon in actuositate Dicasteriorum Curiae Romanae et Repraesentantium Pontificiorum, maiores linguae latius et frequentius adhibentur, etiam in celebrationibus liturgicis. Quare visum est, ut in posterum, quoad praedictas linguas maiores, Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum in translationibus apparandis pressius seu intimius partem habeat. 77. Quod insuper ad linguas praecipuas attinet, integra translatio omnium librorum liturgicorum tempore congruo conficiatur. Translationes antehac ad interim approbatae perficiantur aut omni ex parte revideantur, ut casus fert, ac postea Episcopis subiciantur ad approbationem definitivam secundum ea quae hac Instructione exponuntur, ac denique ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum mittantur, ad Apostolicae Sedis recognitionem impetrandam. 53 78. Cum agitur de sermonibus minus diffusis, qui ad usum liturgicum approbati sunt, transferri possunt in primis maiores tantum ex libris litur52 53 Cf S. CONGR. PRO CULT. DIV., Declaratio, diei 15 Maii 1970: Notitiae 6 (1970) 153. Cf IOANNES PAULUS P P . I I , Litt Ap. Vicesimus quintus annus, n. 20: AAS 81 (1989) 916. Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 711 gicis, secundum necessitates pastorales, consentiente Congregatione de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum. Singuli libri, qui sic seliguntur, integre transferendi sunt, ut supra, ad n. 6 6 , dicitur. Quod attinet ad decreta, institutionem generalem, praenotanda et instructiones, licet ea typis imprimi lingua, quae differt a lingua in celebratione adhibita et nihilominus prorsus intellegitur a sacerdotibus vel diaconis celebrantibus eo in territorio. Licet textum latinum decretorum typis imprimi aut translationi additum aut eius loco positum. 2. DE APPROBATIONE TRANSLATIONIS AC PETITIONE RECOGNITIONIS A SEDE A P O S TOLICA IMPETRANDAE 79. Approbatio textuum liturgicorum, sive definitiva sive ad interim seu ad experimentum, fieri debet per decretum. Ut hoc legitime patretur, haec, quae sequuntur, oportet observentur. 54 a) Ad legitima ferenda decreta, duae ex tribus suffragiorum secretorum partes requiruntur, ab omnibus iis qui in Conferentia Episcoporum iure fruuntur suffragium deliberativum ferendi. b) Omnia acta ab Apostolica Sede probanda, in duplici exemplari exarata et a Praeside et Secretario Conferentiae et subscribantur sigilloque debite munita, ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum sunt transmittenda. Illis actis contineantur: i) ii) nomina Episcoporum vel iure aequiparatorum, qui adunationi interfuerunt, relatio de rebus actis, qua contineri debet exitus suffragationum, ad singula decreta pertinentium, addito numero faventium, ad versantium et se suffragii latione abstinentium. c) Duo exemplaria textuum liturgicorum vulgari sermone apparatorum mittantur; quantum fieri potest, idem textus praebeatur etiam per orbiculum instrumenti computatorii; Cf. CONC. OECUM. VAT. II, Const. Sacrosanctum Concilium, n. 3 6 ; PAULUS P P . VI, Litt. Ap. Sacram Liturgiam, IX: AAS 5 6 ( 1 9 6 4 ) 1 4 3 ; S. RITUUM CONGR., Instr. Inter Oecumenici, 54 nn 2 7 - 2 9 : AAS 56 ( 1 9 6 4 ) 8 8 3 ; PONTIFICIA COMMISSIO DECRETIS CONCILII VATICANI II INTERPRE- TANDIS, Responsum ad propositum dubium: AAS 6 0 ( 1 9 6 8 ) 3 6 1 - 3 6 2 ; cf S. CONGR. PRO SACR. , Ep ad Praesides Conf. Episc, « De linguis vulgaribus in S. Liturgiam inducendis», diei 5 Iunii 1 9 7 6 Notitiae 1 2 ( 1 9 7 6 ) 3 0 0 - 3 0 2 ET CULT. DIV Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 712 d) In relatione peculiari, ea quae sequuntur, dilucide declarentur: i) ii) 55 rationes seu criteria in opere translationis servata, elenchus personarum in diversis laboris gradibus participantium, una cum brevi nota spectante ad ingenii qualitatem et peritiam uniuscuiusque earum, mutationes fortasse inductae respectu prioris translationis eiusdem editionis libri liturgici distincte significentur una cum causis, cur mutationes sint factae, expositio cuiusvis mutationis inductae circa materiam editionis typicae latinae una cum causis, ob quas id necessarium fuerit, et una cum mentione prioris licentiae a Sede Apostolica concessae ad huiusmodi mutationem inducendam. iii) iv) 80. Usus recognitionem a Sede Apostolica impetrandi pro omnibus translationibus textuum liturgicorum necessariam praestat securitatem, significantem translationem esse authenticam et cum textibus originalibus convenire, et verum vinculum exprimit atque efficit communionis inter beati Petri successorem et Fratres in Episcopatu. Quae insuper recognitio non est tantum formalitas quaedam, sed actus potestatis regiminis, absolute necessarius (quo absente, actus Conferentiae Episcoporum vi legis minime gaudet) et quo imponi possunt modificationes, etiam substantiales. Quapropter nullos textus liturgicos translatos aut recenter compositos typis imprimi licet quibus celebrantes aut generatim populus utantur, si recognitio deest. Cum semper oporteat ut lex orandi cum lege credendi concordet ac fidem christiani populi manifestet atque corroboret, translationes liturgicae Deo dignae esse non poterunt nisi ubertatem doctrinae catholicae de textu originali in versionem vulgarem fideliter transferant, ita ut sermo sacer accommodetur ad rem dogmaticam, quam continet. Observandum insuper est principium, iuxta quod unaquaeque Ecclesia particularis cum Ecclesia universali concordare debet non solum quoad fidei doctrinam et signa sacramentalia, sed etiam quoad usus universaliter acceptos ab apostolica et 56 57 58 55 Cf. S. Instr. Inter Oecumenici, n. 3 0 : AAS 5 6 ( 1 9 6 4 ) 8 8 3 ; S. CONGR. PRO Ep. ad Praesides Conf. Episc, « De linguis vulgaribus in S.. Liturgiam inducendis », diei 5 Iunii 1 9 7 6 : Notitiae 1 2 ( 1 9 7 6 ) 3 0 2 Cf. CONC. OECUM. VAT. II, Const Sacrosanctum Concilium, n 3 6 ; S. RITUUM CONGR., InRITUUM CONGR., SACR. ET CULT. DIV., 56 str. Inter Oecumenici, nn. 2 0 - 2 1 , 3 1 : AAS 56 ( 1 9 6 4 ) 8 8 2 , 8 8 4 ; Codex Iuris Canonici, can. 8 3 8 Cf PONT. COMM. CODICI IURIS RECOGNOSCENDO, Acta: Communicationes 1 5 ( 1 9 8 3 ) 1 7 3 . 57 58 Cf. PAULUS PP. VI, Allocutio ad Sodales et Peritos Consilii « ad exsequendam Constitutionem de S. Liturgia», diei 1 3 Octobris 1 9 6 6 : AAS 5 8 ( 1 9 6 6 ) 1 1 4 6 ; Allocutio ad Sodales et Peritos Consilii « ad exsequendam Constitutionem de S. Liturgia », diei 14 Octobris 1 9 6 8 : AAS 60 (1968) 734. Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 713 59 continua traditione; ideoque Apostolicae Sedis debita recognitio spectat ad invigilandum, ut translationes ipsae, necnon legitimae quaedam varietates in eas inductae, nedum populi Dei unitati noceant, ei potius semper inserviant. 60 81. Recognitio ab Apostolica Sede concessa in editione typis excussa indicari debet una cum sententia « concordat cum originali », cui Praeses Commissionis liturgicae Conferentiae Episcoporum subscripserit nec sine vocabulo « imprimatur », a Praeside eiusdem Conferentiae subnotato. Praeterea duo exemplaria cuiusvis editionis typis impressae mittantur ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum. 61 62 82. Quaevis mutatio in libro liturgico, a Conferentia Episcoporum iam approbato cum subsecuta recognitione Apostolicae Sedis, spectans ad selectionem textuum ex libris liturgicis iam editis vel mutationem dispositionis textuum, fieri debet secundum modum procedendo, supra n. 79 statutum, ratione etiam habita praescriptionum supra, ad n. 22, expositarum. Quaelibet alia ratio procedendi in peculiaribus rerum adiunctis adhiberi potest solummodo, si per Statuta Conferentiae Episcoporum aut per aequalem legislationem, a Sede Apostolica approbatam, ea sit sancita. 63 83. Ad editiones librorum liturgicorum lingua vulgari exaratas quod attinet, intellegendum est Conferentiae Episcoporum approbationem, necnon Apostolicae Sedis recognitionem, solummodo pro territorio eiusdem Conferentiae valere, neque has editiones sine Apostolicae Sedis licentia in alio territorio adhiberi posse, exceptis in peculiaribus rerum adiunctis, prout supra, ad nn. 18 et 76, memorata sunt, servatisque normis ibi expositis. 84. Ubi Conferentia quaedam Episcoporum bonis vel instrumentis sufficientibus ad librum liturgicum apparandum atque imprimendum careat, Praeses ipsius Conferentiae rem exponat Congregationi de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, cuius est quamvis aliam dispositionem aut capere aut approbare, quoad libros liturgicos una cum aliis Conferentiis editos illos ve alibi iam adhibitos usurpandos. Quae vero licentia Sanctae Sedis solummodo ad actum conceditur. editio typica tertia, Institutio Generalis, n 3 9 7 Cf. CONC. OECUM. VAT. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen Gentium, n. 1 3 ; cf. IOANNES PAULUS PP. I I , Litt. Ap. motu proprio datae, Apostolos suos, diei 2 1 Maii 1 9 9 8 , n 2 2 : AAS 9 0 5 9 MISSALE ROMANUM, 60 (1998) 655-656. 61 Cf. Codex Iuris Canonici, can 8 3 8 § 3 Cf S . CONGR. DE SACR. ET CULT. DIV., Ep. ad Praesides Conf. Episc. « De linguis vulgaribus in S. Liturgiam inducendis », diei 5 Iunii 1 9 7 6 : Notitiae 1 2 ( 1 9 7 6 ) 3 0 2 , 62 63 Cf. ibidem, pp. 3 0 0 - 3 0 2 . 48 - A A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 714 3. DE TRANSLATIONE ET APPROBATIONE FORMULARUM SACRAMENTALIUM 85. Circa translationes formularum sacramentalium, quas Congregatio de Cultu Divino iudicio Summi Pontificis subicere debet, sequentia sunt observanda, praeter ea quae ad translationem aliorum textuum liturgicorum requiruntur: 64 a) Cum de linguis anglica, gallica, germanica, hispanica, italica, lusitana agitur, omnia acta, singulis linguis conscripta, praesententur; b) Si translatio a textu vulgari iam eadem lingua composito et approbato discrepat, oportet exponatur causa, ob quam mutatio est inducta; c) Praeses et Secretarius Conferentiae Episcoporum testari debent translationem a Conferentia Episcoporum esse approbatam. 86. Cum de linguis minus diffusis agitur, omnia peragantur, ut supra sunt exposita. Acta tamen una ex linguis supra dictis, quae latius sunt cognitae, redigi debent summa cura, ita ut significatio uniuscuiusque verbi linguae vulgaris reddatur. Praeses et Secretarius Conferentiae Episcoporum, postquam peritos, ut necesse est, fiducia dignos consuluerunt, authenticitatem huius translationis testificentur. 65 4. DE UNICA VERSIONE TEXTUUM LITURGICORUM 87. Commendatur ut habeatur unica pro unoquoque vulgari sermone versio librorum aliorumque textuum liturgicorum, consilio inito inter Episcopos regionum ubi eadem lingua viget. Si propter rerum adiuncta, id reapse fieri non potest, singulae Conferentiae Episcoporum, praevia consultatione Sanctae Sedis, statuant aut translationem, quae iam habetur, esse accommodandam aut novam apparandam. In utroque casu exquiratur actuum recognitio ex parte Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum. 66 64 Cf. S . CONGR. PRO CULT. DIV., Ep, ad Praesides Conf. Episc. « De normis servandis quoad libros liturgicos in vulgus edendos, illorum translatione in linguas hodiernas peracta », diei 2 5 Octobris 1 9 7 3 : A A S 6 6 ( 1 9 7 4 ) 9 8 - 9 9 ; S . CONGR. DE SACR. ET CULT. DIV., Ep. ad Praesides Conf. Episc. « De linguis vulgaribus in S. Liturgiam inducendis », diei 5 Iunii 1 9 7 6 : Notitiae 12 (1976) 300-302. 65 Cf. S . CONGR. PRO CULT. DIV., Ep. ad Praesides Conf. Episc. « De normis servandis quoad libros liturgicos in vulgus edendos, illorum translatione in linguas hodiernas peracta », diei 2 5 Octobris 1 9 7 3 : A A S 6 6 ( 1 9 7 4 ) 9 8 - 9 9 ; S . CONGR. DE SACR. ET CULT. DIV., Ep. ad Praesides Conf. Episc. « De linguis vulgaribus in S. Liturgiam inducendis », diei 5 Iunii 1 9 7 6 : Notitiae 12 (1976) 300-302. 60 Cf.. S . CONGR. PRO CULT. DIV., Normae « De unica interpretatione textuum liturgicorum », diei 6 Februarii 1 9 7 0 : Notitiae 6 ( 1 9 7 0 ) 8 4 - 8 5 ; cf. S . RITUUM CONGR., Instr. Inter Oecumenici, n. 40 c: A A S 56 (1964) 886 Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 715 88. Si de Ordine Missae iisque partibus sacrae Liturgiae agitur, quae directam populi participationem requirunt, unica habeatur translatio certa quadam lingua composita, nisi aliter, singulis in casibus, provideatur. 67 89. Textus qui pluribus Conferentiis communes sunt, ut supra, ad nn. 87-88, ab omnibus et singulis Conferentiis Episcoporum, quae iis uti debent, de more approbandi sunt, antequam eorundem textuum recognitio ab Apostolica Sede concedatur. 68 90. Debito habito respectu traditionum catholicarum atque omnium principiorum et normarum, quae hac Instructione continentur, aptus quidam nexus seu coordinatio maxime optatur, ubicumque fieri potest, inter quasvis translationes, communi usui destinatas in variis Ritibus Ecclesiae Catholicae, praesertim circa textus sacrae Scripturae. Episcopi Ecclesiae Latinae hanc rem foveant in spiritu obsequentis fraternaeque cooperationis. 91. Similis consensus exoptatur etiam cum Ecclesiis Orientalibus particularibus non Catholicis aut cum auctoritatibus ecclesialium communitatum Protestantium, dummodo ne agatur de textu liturgico ad res doctrinales adhuc disputatas spectante, ac dummodo Ecclesiae vel communitates ecclesiales, de quibus agitur, sectatores habeant sat multos atque ii, qui consuluntur, vere vice fungantur earundem communitatum ecclesialium. Ut periculum scandali aut confusionis inter christifideles omnino vitetur, Ecclesia Catholica plenam agendi libertatem in eiusmodi conventionibus, etiam in iure civili, debet servare. 69 5. DE COMMISSIONIBUS « MIXTIS » 92. Apostolica Sedes, ut unitas librorum liturgicorum etiam in linguas populares translatorum haberetur neque bona et conatus Ecclesiae frustra consumerentur, promovit, inter alias solutiones, quae fieri possint, erectionem commissionum « mixtarum », idest earum, quarum operis plures Conferentiae Episcoporum quodammodo participant. 70 07 Cf.. S . CONGR. PRO CULT. DIV., Normae « De unica interpretatione textuum liturgicorum », diei 6 Februarii 1 9 7 0 : Notitiae 6 ( 1 9 7 0 ) 8 4 - 8 5 68 Cf.. ibidem, p. 8 5 . Cf. CONC. OECUM. VAT. I I , Const, Dei Verbum, n. 2 2 ; Codex Iuris Canonici, can.. 8 2 5 , § 2 ; PONT. CONS. AD UNITATEM CHRISTIANORUM FOVENDAM, Directorium Oecumenicum, diei 2 5 Mar69 tii 1 9 9 3 , nn 1 8 3 - 1 8 5 , 1 8 7 : AAS 85 ( 1 9 9 3 ) 1 1 0 4 - 1 1 0 6 ; cf. Codex Canonum Ecclesiarum Orienta- lium, can. 6 5 5 , § 1. Cf CONSILIUM «AD EXSEQUENDAM CONSTITUTIONEM DE S . LITURGIA», Ep. Praesidis, diei 1 6 Octobris 1 9 6 4 : Notitiae 1 ( 1 9 6 5 ) 1 9 5 ; PAULUS P P . V I , Allocutio habita iis qui operam dant liturgicis textibus in vulgares linguas convertendis, diei 1 0 Novembris 1 9 6 5 : AAS 5 7 ( 1 9 6 5 ) 70 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 716 93. Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum huiusmodi commissionem « mixtam », petentibus Conferentiis Episcoporum, ad quas res spectat, erigit; commissio deinceps secundum statuta ab Apostolica Sede approbata gubernatum Licet de more auspicandum sit ut de praedicta erectione poscenda necnon de redactione statutorum discernantur omnes et singulae Conferentiae Episcoporum, quae commissionis quodammodo participant, priusquam de iisdem petitio Congregationi de Culto Divino et Disciplina Sacramentorum subiicitur, tamen, si ob magnum numerum earum Conferentiarum vel ob tempus protractius, quod ad suffragium peragendum forte requiritur, vel ob peculiarem necessitatem pastoralem visum erit praedicto Dicasterio, minime excluditur, ut statuta ab eodem, collatis consiliis, in quantum fieri poterit, aliquorum saltem Episcoporum quorum interest, et exarentur et approbentur. 71 94. Commissio « mixta », suo indole proprio, adiumentum praebet Episcopis neque pro iis substituitur, quod ad eorum munus pastorale aut cum Apostolica Sede relationes pertinet. Commissio enim « mixta » tertium quid non constituit inter Sedem Apostolicam et Conferentias Episcoporum posita, nec aestimanda est via communicationis inter ipsas. Membra commissionis semper sunt Episcopi, vel saltem Episcopo iure aequiparati. Episcoporum insuper est, ut Membra eiusdem, Commissionem dirigere. 72 95. Expedit ut inter Episcopos, qui operis uniuscuiusque Commissionis « mixtae » sunt participes, aliqui saltem sint, quibus est creditum circa res liturgicas in suis cuiusque Conferentiis tractandas, utpote, ex. gr., Praesidibus commissionis Conferentiae de re liturgica. 96. Eiusmodi enim commissio, quantum fieri potest, ope commissionum liturgicarum a singulis Conferentiis Episcoporum dependentium, quae rei intersunt, sive quoad peritos sive quoad instrumenta technica adhibenda sive quoad auxilium « secretariale », officium suum exercet. Praesertim per coordinationem laboris incepti operatur, ita ex. gr. ut a commissione liturgica unius Conferentiae Episcoporum primum schema translationis praeparatur, ab aliis deinde commissionibus, etiam ob diversitatem locutionum eadem lingua in singulis territoriis sponte adhibitis, in melius mutatur. 97. Expedit ut in singulis laboris temporibus, eiusdem operis aliqui saltem Episcopi participent, donec textus maturus Coetui Plenario ConfeS. CONGR. DE CULT. DIV., Normae « De unica interpretatione textuum liturgicorum », diei 6 Februarii 1 9 7 0 : Notitiae 6 ( 1 9 7 0 ) 8 4 - 8 5 . Cf. S. RITUUM CONGR., Instr. Inter Oecumenici, n. 2 3 c: AAS 5 6 ( 1 9 6 4 ) 8 8 2 ; Codex Iuris Canonici, cann. 9 4 , 1 1 7 , 1 2 0 ; cf. IOANNES PAULUS P P . II, Const.. Ap.. Pastor bonus, diei 2 8 Iunii 969; 71 1 9 8 8 , art. 72 6 5 : AAS 80 ( 1 9 8 8 ) 8 7 7 . Cf. IOANNES PAULUS P P . II, Litt. Ap Apostolos suos, diei 2 1 Maii 1 9 9 8 , nn. 1 8 - 1 9 : AAS 90 (1998) 653-654. Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 717 rentiae Episcoporum examinandus et approbandus praesentetur et immediate a Conferentiae Praeside, subscribente etiam Secretario Generali, ad normam iuris Sedi Apostolicae ad recognitionem mittatur. 98. Insuper Commissiones « mixtae » limites sibi ponant eo quod solum textus editionum typicarum pertractant, omitientes omnem rem theoreticam ad hoc earum opus non directe pertinentem, neque cum aliis Commissionibus « mixtis » relationes habeant neque novos textus componant. 99. Firma enim manet necessitas commissiones de sacra Liturgia necnon de musica sacra et arte sacra ad normam iuris in unaquaque dioecesi et territorio Conferentiae Episcoporum erigendi. Hae omnes ad proprium finem obtinendum per se ipsas laborent, ne res ipsis commissae ad quandam commissionem « mixtam » tractandae transeant. 73 100. Ex qualibet Commissione « mixta » omnes praecipui cooperatores, qui non sint Episcopi quibusque munus ab his commissionibus stabiliter sit mandatum, antequam munus suum incipiant, declaratione indigent « Nihil obstat » a Congregatione de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum concessam, perpensis titulis academicis ac testimoniis ad peritiam spectantibus, attentisque litteris commendatitiis proprii Episcopi dioecesani. In statutis conficiendis, ut supra ad n. 93 est dictum, accuratius describatur, quomodo haec petitio sit postulanda. 101. Omnes, non exceptis peritis, operam conferre debent sine nomine scripto et secreto observato qua condicione cuncti, praeter Episcopos, obligentur vi pactionis. 102. Expedit etiam, ut per temporis intervalla, Statutis definita, munera membrorum, cooperatorum et peritorum renoventur. Propter necessitates usu cognitas, quibus Commissiones quaedam premuntur, Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, poterit, si res ab ea postulatur, per indultum concedere, ut temporis spatium quibusdam membris, cooperatoribus aut peritis statutum, prorogetur. 103. Quod ad Commissiones « mixtas » iam exstantes attinet, statuta earum ad normam n. 93 ceterorumque hac ab Instructione praescriptorum revidenda sunt intra biennium, a die quo vigere incipit haec Instructio. 73 Cf. Pius PP. X I I , Litt. Enc. Mediator Dei, diei 2 0 Novembris 1 9 4 7 : AAS 3 9 ( 1 9 4 7 ) 5 6 1 Const Sacrosanctum Concilium, nn. 4 4 - 4 6 ; PAULUS PP.. V I , Litt. Ap. Sacram Liturgiam: AAS 5 6 ( 1 9 6 4 ) 1 4 1 ; S. RITUUM CONGR., Instr. Inter Oecumenici, nn. 4 4 5 6 2 ; CONC. OECUM. VAT. I I , 4 6 : AAS 5 6 ( 1 9 6 4 ) 8 8 6 - 8 8 7 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 718 1 0 4 . Ob bonum fidelium, Sancta Sedes sibi reservat ius translationes in quamlibet linguam apparandi et ad usum liturgicum approbandi. Attamen, etiamsi interdum in translationibus apparandis Sedes Apostolica per Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum necessario interveniet, approbatio earundem, ut in usum liturgicum intra fines cuiusvis territorii ecclesiastici assumantur, spectare pergat ad competentem Conferentiam Episcoporum, nisi aliud, in decreto approbationis eiusdem translationis a Sede Apostolica promulgato, diserte provideatur. Deinde Conferentia decretum approbationis pro illo territorio recognitionis causa remittat Sanctae Sedis, una cum textu ipso, ad normam huius Instructionis ceterorumque iuris statutorum. 74 1 0 5 . Moventibus causis ut supra, ad nn. 76 et 8 4 , expositis, aliisve necessitatibus pastoralibus urgentibus, commissiones, consilia, comitatus vel coetus laboris per decretum Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum eriguntur, quae de translationibus sive singulorum quorundam librorum liturgicorum sive plurium, in una vel pluribus linguis, tractant, quaeque directo ex Apostolica Sede pendent. Quo in casu, in quantum fieri potest, consultabuntur aliqui saltem ex Episcopis, ad quos res pertinet. 6. DE NOVIS TEXTIBUS LITURGICIS IN LINGUA VULGARI CONFICIENDIS 1 0 6 . Circa compositionem novorum textuum liturgicorum, linguis vulgaribus conficiendorum, qui fortasse iis ex editionibus typicis latinis translatis addantur, normae iam vigentes observentur, peculiariter illae, quae in Instructione « Varietates legitimae » continentur. Singularis Conferentia Episcoporum unam aut plures Commissiones instituat ad textus conficiendos aut ad studium ponendum in apta textuum accommodatione, qui textus recognitionis causa ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum transmittantur, antequam quibusvis libris edantur, usui celebrantium et generatim christifidelium destinatis. 75 76 1 0 7 . Animo perpendendum est compositionem novorum textuum precationum aut rubricarum non spectare ad se ut ad finem proprium, sed eo consilio suscipi debere, ut peculiari necessitati culturali aut pastorali occurCodex Iuris Canonici, cann. 3 3 3 , 3 6 0 ; IOANNES PAULUS PP. II, Const Ap, Pastor Bonus, diei 2 8 Iunii 1 9 8 8 , art. 6 2 - 6 5 : AAS 8 0 ( 1 9 8 8 ) 8 7 6 - 8 7 7 ; cf. S. CONGR. PRO CULT. DIV., Ep. ad Praesides Conf. Episc. « De normis servandis quoad libros liturgicos in vulgus edendos, illorum translatione in linguas hodiernas peracta», diei 2 5 Octobris 1 9 7 3 , n 1: AAS 6 6 ( 1 9 7 4 ) 9 8 , Cf CONGR. DE CULT. DIV. ET D I S C . SACR., Instr, Varietates legitimae, diei 2 5 Ianuarii 75 1994: 76 AAS 8 7 (1995) 288-314 Cf, ibidem, n, 3 6 : AAS 87 ( 1 9 9 5 ) 3 0 2 . Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 719 ratur. Quapropter hoc est stricte officium Commissionum liturgicarum localium et nationalium, non autem Commissionum, de quibus supra ad nn. 92-104 est dictum. Textus novi, lingua vulgari compositi, sicut aliae accommodationes legitime inductae nihil contineant repugnans muneri, significationi, structurae, stilo, argumento theologico aut tradito thesauro vocabulorum neque aliis magni momenti qualitatibus textuum, quae in editionibus typicis inveniuntur. 77 108. Cantus et hymni liturgici peculiaris momenti et efficacitatis sunt. Praesertim dominica, « die Domini », cantus populi fidelis ad celebrationem sacrae Missae congregati, non minus quam orationibus, lectionibus et homilia, ratione authentica nuntium afferant Liturgiae, dum sensum communis fidei et communionis in caritate fovent. Si a populo fideli diffusius adhibentur, satis sint stabiles, ita ut confusio in populo vitetur. Intra quinquennium ab editione huius Instructionis computandos, Conferentiae Episcoporum, necessariam operam conferentibus Commissionibus nationalibus aut dioecesanis ad quas pertinet, aliisque peritis, edendum curent directorium seu repertorium textuum cantui liturgico destinatorum. Eiusmodi repertorium transmittatur, necessariae recognitionis causa, ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum. 78 IV DE LIBRORUM LITURGICORUM EDITIONE 109. Librorum liturgicorum Ritus Romani, tantummodo textum Latinum praebentium, ea dicitur « editio typica », quae ex decreto Congregationis pro tempore competentis edita sit. Editiones typicae publici iuris factae ante hanc Instructionem Typis Polyglottis Vaticanis vel a « Libreria Editrice Vaticana » divulgabantur; in posterum vero illae erunt de more Typis imprimendae Vaticanis, iure eas divulgandi praedictae « Libreria Editrice Vaticana » reservato. 79 110. Normae huius Instructionis, quoad omnia iura, se referunt ad editiones typicas editas vel edendas sive de integro libro, sive de eius parte agatur; editiones nempe Missalis Romani, Ordinis Missae, Lectionarii Missalis Romani, Evangeliarii Missalis Romani, Missalis parvi e Missali Ro77 7 8 Cf. MISSALE ROMANUM, editio typica tertia: Institutio Generalis, n. 3 9 8 . IOANNES PAULUS P P . I I , Litt Ap. Dies Domini, diei 3 1 Maii 1 9 9 8 , nn.. 4 0 , 5 0 : AAS 9 0 (1998) 738, 745. 70 Cf. Codex Iuris Canonici, can. 8 3 8 § 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 720 mano et Lectionario excerpti, Passionis Domini Nostri Iesu Christi, Liturgiae Horarum, Ritualis Romani, Pontificalis Romani, Martyrologii Romani, Collectionis Missarum et Lectionarii de Beata Maria Virgine, Gradualis Romani, Antiphonalis Romani, necnon aliorum librorum cantus gregoriani, atque editiones librorum Ritus Romani tamquam editiones typicas per decretum promulgatas, uti v. gr. sunt Caeremoniale Episcoporum et Calendarium Romanum. 111. Quoad libros liturgicos Ritus Romani editione typica promulgatos sive ante sive post Concilium Vaticanum II ex decreto Congregationum pro tempore competentium, Sedes Apostolica per Administrationem Patrimonii aut, eius nomine et mandato, per « Libreria Editrice Vaticana » ius proprietatis, quod vulgo dicitur « copyright », obtinet ac sibi vindicat. Licentia tamen denuo imprimendi ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum spectat. 112. Librorum liturgicorum Ritus Romani editiones «iuxta typicam» dicuntur, si agitur de libris lingua Latina exaratis qui ex concessione Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum ab editore post editionem typicam parantur. 113. Ad editiones «iuxta typicam», usui liturgico destinatas, quod attinet: ius libros liturgicos excudendi, qui unum textum Latinum referunt, reservatur ad « Libreria Editrice Vaticana » atque iis editoribus, quibus Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum concredere maluit expressis pactionibus, nisi aliud constet ex normis in ipsa editione typica insertis. 114. Ius libros liturgicos Ritus Romani lingua vernacula transferendi vel saltem ad usum liturgicum rite approbandi, atque eos edendi seu typis evulgandi in proprio territorio unice apud Conferentiam Episcoporum permanet, attentis tamen iuribus et recognitionis et proprietatis Sedis Apostolicae, etiam hac in Instructione expositis. 80 115. Quoad libros vero liturgicos edendos, qui, in linguam vernaculam translati, proprii sunt cuiusdam Conferentiae Episcoporum, ius editionis reservatur editoribus, quibus id Conferentia Episcoporum expressis pactionibus tributum sit, ratione habita tum praescriptorum legis civilis tum consuetudinum iuridicarum in unaquaque natione vigentium pro libris edendis. 80 Cf. ibidem, can 838 § 3. Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 721 116. Ut editor ad editiones «iuxta typicam» usui liturgico destinatas imprimendas procedere possit, debet: a) si agitur de libris tantummodo textum Latinum praebentibus, singulis vicibus licentiam obtinere a Congregatione de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, deinde cum Administratione Patrimonii Sedis Apostolicae aut cum « Libreria Editrice Vaticana », quae nomine et mandato eiusdem Administrationis aget, conventionem inire de condicionibus ad publicam horum librorum divulgationem spectantibus; b) si agitur de libris textum lingua vernacula exaratum praebentibus, iuxta rerum adiuncta, licentiam obtinere a Praeside Conferentiae Episcoporum vel Instituti seu Commissionis, qui de Sanctae Sedis licentia plurium Conferentiarum nomine res gerit, simulque cum eo de condicionibus pro publica horum librorum divulgatione conventionem inire, attentis normis et legibus in propria natione vigentibus; c) si agitur de libris qui praesertim textum popularem referunt sed etiam diffuse textum Latinum praebent, pro parte ista latina omnia ad normam n. 116a fiant. 117. Iura editionis ac proprietatis ad omnes translationes textuum liturgicorum spectantia, aut saltem iura legis civilis, quae necessaria sunt ad plenam libertatem pollendam in textibus publici iuris faciendis vel corrigendis, penes Conferentias Episcoporum aut earum Commissiones liturgicas nationales maneant. Idem institutum fruatur iure consilia capiendi necessaria ad praecavendum et emendandum usum improprium textuum. 81 118. Ubi ius proprietatis de textibus liturgicis in linguam popularem translatis commune sit pluribus Conferentiis Episcoporum, forma licentiae singulis Conferentiis concedendae, in quantum fieri potest, sic exaretur, ut res a singulis ipsis Conferentiis administrentur, ad normam iuris. Sin secus, coetus quidem ad hoc administrandum ab Apostolica Sede erigetur, collatis consiliis cum Episcopis. 119. Concordantia librorum liturgicorum cum editionibus typicis approbatis pro usu liturgico, si agitur de textu solummodo lingua Latina exarato, constare debet ex attestatione Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum; si autem agitur de textu lingua vernacula exarato 81 S . CONGR. PRO CULT. 49 - A A S DIV., Declaratio, diei 15 Maii 1970: Notitiae 6 (1970) 153. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 722 vel de casu ut supra, ad n. 116c, expositum, constare debet ex attestatione Ordinarii loci in quo libri publici iuris fiunt. 82 120. Libri, quorum ope textus liturgici cum populo vel pro eodem lingua vulgari proferuntur, ea sint dignitate insignes ut species exterior libri ipsa fideles ad maiorem reverentiam verbi Dei rerumque sacrarum inducat. Idcirco necessarium est ut, quam primum fieri possit, gradus ad tempus institutus superetur, cuius propria sunt folia et fasciculi in unum collecti, ubicumque habentur. Omnes libri, usui liturgico destinati sacerdotum celebrantium vel diaconorum, magnitudine sint sufficienter ampla, ita ut a libris distinguantur ad usum personalem fidelium spectantibus. In iis nimius vitetur luxus, qui necessarie sumptus afferret, aliquibus immodicos. Pictura linearis involucri et imagines pictae in paginis libri item nobilem quandam simplicitatem prae se ferant atque inductionem eorum solummodo stilorum, qui in contextu culturali vim perennem atque universalem attrahendi habeant. 83 121. Etiam in subsidiis pastoralibus pro privato usu fidelium edendis, quae participationem in actionibus liturgicis foveant, editores attendere debent ad iura proprietatis: a) Sanctae Sedis, si agitur de textu Latino, vel de musica gregoriana in libris cantus edita sive ante sive post Concilium Vaticanum II, iis tamen exceptis quae in usum omnium concessa sunt vel in futurum concedentur; ò) unius Conferentiae Episcoporum vel plurium simul Conferentiarum Episcoporum, si agitur de textu lingua vernacula exarato et de musica in eodem textu impressa et quae sit propria Conferentiae vel Conferentiarum. Ad haec subsidia, praesertim si in forma librorum eduntur, extendi debet licentia Episcopi dioecesani, ad normam iuris. 84 122. Invigilandum est optioni inter editores efficiendae, quibus impressio per typos librorum liturgicorum committatur, eos excludendo, quorum libri editi non prompte cognoscantur conformari ad spiritum et normas traditionis catholicae. 123. Quoad textus vi conventionis cum Ecclesiis particularibus et communitatibus ecclesialibus a plena communione Sanctae Sedis seiunctis effec82 Cf. Codex Iuris Canonici, can. 8 2 6 § 2; cf. etiam supra, n. 1 1 1 . CONC. OECUM. VAT. II, Const Sacrosanctum Concilium, n. 1 2 2 ; S . RITUUM CONGR., Instr. Inter Oecumenici, n 40 e: AAS 56 ( 1 9 6 4 ) 8 8 6 . Codex Iuris Canonici, can 8 2 6 § 3. 83 84 Cf.. Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 723 tae, oportet plena et legitima iura Episcoporum catholicorum et Apostolicae Sedis serventur inducendi quasvis mutationes et correctiones quae necessariae reputantur ad eius usum inter catholicos. 1 2 4 . Secundum iudicium Conferentiae Episcoporum, libelli vel tabellae pro usu fidelium textus liturgicos complectentes, excipi possunt a regula generali qua libri liturgici lingua vulgari exarati omnia continere debent, quae in textu typico Latino seu editione typica habentur. Quoad editiones autem officiales, nempe ad usum liturgicum sacerdotis, diaconi vel competentis ministri laici, serventur ea quae supra, ad nn. 6 6 - 6 9 dicuntur. 85 1 2 5 . Praeter ea, quae in editione typica continentur vel providentur aut singillatim exposita sunt in hac Instructione, nullus textus addatur editioni vulgari, nisi praecedat approbatio a Congregatione de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum concessa. V DE TRANSLATIONE TEXTUUM PROPRIORUM LITURGICORUM 1. DE PROPRIIS DIOECESIUM 1 2 6 . In translatione textuum ut typicorum a Sede Apostolica approbatorum Proprii liturgici dioecesium conficienda, haec quae sequuntur sunt observanda: 86 a) Translatio fiat a Commissione liturgica dioecesana aut alia ab Episcopo dioecesano ad hoc instituta et deinde ab Episcopo dioecesano approbari debet, consilio capto cleri atque in re peritorum; b) Translatio, recognitionis causa, proponatur Congregationi de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, tribus exemplaribus textus typici una cum translatione missis; c) Relatio insuper exaretur, quae contineat oportet: i) 85 decretum, quo a Sede Apostolica textus typicus approbatus est, Cf. CONC. OECUM. VAT. I I , Const Sacrosanctum Concilium, n 6 3 b; S. CONGR. DE CULT. DIV., Declaratio « De interpretationibus popularibus novorum textuum liturgicorum », diei 15 Septembris 1 9 6 9 : Notitiae 5 ( 1 9 6 9 ) 3 3 3 - 3 3 4 . Cf. Pius PP. X I I , Litt Enc. Mediator Dei, diei 2 0 Novembris 1 9 4 7 : AAS 3 9 ( 1 9 4 7 ) 5 6 1 5 6 2 ; CONC., OECUM. VAT. I I , Const. Sacrosanctum Concilium, n. 4 5 . 86 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 724 ii) rationes seu criteria in translatione observata, iii) elenchus personarum, quae variis in gradibus rei participarunt, una cum brevi descriptione experientiae vel facultatum atque notarum academicarum, quae illis sunt propriae; d) Cum de linguis agitur minus late diffusis, Conferentia Episcoporum testificari debet textum esse accurate translatum in linguam, ad quam res pertinet, ut supra, ad n. 86. 127. In textibus typis excussis exhibeantur decreta, per quae translationibus concessa est recognitio Sanctae Sedis, aut saltem recognitio concessa memoretur, additis die, mense, anno et numero protocolli decreti a Dicasterio emanati, eisdem servatis normis ut supra, ad n. 68. Duo exemplaria textuum typis editorum ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum transmittantur. 2. DE PROPRIIS FAMILIARUM RELIGIOSARUM 128. In translatione textuum ut typicorum a Sede Apostolica approbatorum Proprii liturgici familiae religiosae conficienda, id est Instituti vitae consecratae vel Societatis vitae apostolicae aut alius associationis vel coetus approbati iure illa habendi fruentis, haec, quae sequuntur, sunt observanda: a) Translatio fìat a Commissione generali liturgica aut ab alia ad hoc constituta a Moderatore Supremo vel saltem de eius mandato Superiori Provinciali dato, et deinde a Moderatore Supremo cum voto deliberativo eius Consilii approbanda est, consilio, pro opportunitate, capto peritorum et sodalium idoneorum Instituti vel Societatis; b) Translatio, recognitionis causa, proponatur Congregationi de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, tribus exemplaribus textus typici una cum translatione missis; c) Relatio insuper exaretur, quae contineat oportet: i) decretum, quo a Sede Apostolica textus typicus approbatus est, ii) rationes seu criteria in translatione observata, iii) elenchus personarum, quae variis in gradibus rei participarunt, una cum brevi descriptione experientiae vel facultatum atque notarum academicarum, quae illis sunt propriae; Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 725 d) Cum de linguis agitur minus late diffusis, Conferentia Episcoporum testificari debet textum esse accurate translatum in linguam, ad quam res pertinet, ut supra, ad n. 86; e) Circa familias religiosas iuris dioecesani eadem ratio procedendi servetur, praeterquam quod textus ab Episcopo dioecesano, una cum iudicio suae approbationis, mittendus est ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum. 129. In Propriis liturgicis familiarum religiosarum, translatio Sacrorum Bibliorum ad usum liturgicum eadem lingua pro eodem territorio ad normam iuris approbata adhibeatur. Si hoc difficile evadit, res ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum remittatur. 130. In textibus typis excussis exhibeantur decreta, per quae translationibus concessa est recognitio Sanctae Sedis, aut saltem recognitio concessa memoretur, additis die, mense, anno et numero protocolli decreti a Dicasterio emanati, eisdem servatis normis ut supra, ad n. 68. Duo exemplaria textuum typis editorum ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum transmittantur. CONCLUSIO 131. Approbatio tempore praeterito singillatim concessa translationibus liturgicis non desinit vigere, licet principium vel criterium sit adhibitum, quod ab iis differt, quae in hac Instructione continentur. A die tamen, quo haec Instructio publici iuris facta est, novum temporis spatium coepit initium quoad emendationes efficiendas, aut considerationes denuo disceptandas de sermonibus seu idiomatibus vulgaribus in usum liturgicum inducendis, necnon translationes vulgari sermone iam hucusque confectas recognoscendas. 132. Intra quinquennium a die, quo haec Instructio publici iuris facta est, Praesides Conferentiarum Episcoporum et Supremi Moderatores familiarum religiosarum et institutorum eiusdem iuris praesentare tenentur Congregationi de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum integram agendi rationem circa libros liturgicos in cuiusque territorio vel instituto vulgari sermone redditus. 726 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 133. Insuper normae hac Instructione statutae vim totam consequantur ad translationes, quae iam habentur, emendandas, atque praecaveatur ne huiusmodi emendationes ulterius procrastinentur. Novus hic nisus, ut speratur, momentum stabilitatis habebit in vita Ecclesiae, adeo ut firmum fundamentum comparetur, in quo navitas liturgica populi Dei nitatur atque impensa afferatur renovatio catechesis. Hanc Instructionem, quae de mandato Summi Pontificis, litteris Em.mi Cardinalis Secretarii Status die 1 mensis Februarii anno 1997 datis (Prot. n. 408.304), a Congregatione de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum exarata est, ipse Summus Pontifex Ioannes Paulus II, in audientia die 20 mensis Martii anno 2001 Em.mo Domino Cardinali Secretario Status concessa, approbavit et auctoritate Sua confirmavit, mandans ut publici iuris fieret et die 25 mensis Aprilis eiusdem anni vigere inciperet. Ex aedibus Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, die 28 mensis Martii anno 2001. GEORGIUS A. card. MEDINA ESTÉVEZ, Praefectus £B Franciscus Pius Tamburrino, Archiep. a Secretis CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM VALENTINA Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Vincentii Cabanes Badenas et XVIII Sociorum Fratrum Tertii Ordinis S. Francisci Capulatorum a B. V. Perdolente necnon Mariae Carmelitidis García Moyon Christifidelis Laicae (f 1936-1937) DECRETUM SUPER MARTYRIO «Ego animam meam pono [...] ut iterum sumam eam. Nemo tollit eam a me, sed ego pono eam a meipso » (Io 10, 15, 17-18). Christum bonum Pastorem secuti, sacerdos Vincentius Cabanes Badenas et 18 eius Socii Fratres Tertii Ordinis S. Francisci Capulatorum a Beata Virgine Perdolente (Tertiarii Capuccini), a Venerabili Servo Dei Aloisio Congregatio de Causis Sanctorum 727 Amigó Ferrer, O. F. M. Capuccinorum, Episcopo Segobricensi (f 1934), conditi, vitam consumpserunt in Dei servitio inque iuvenibus ex integro educandis in difficultatibus versantibus, caritate moti et persuasione « omnem iuvenem, qui iterum educatur, progeniem esse quae salvatur ». Dum suum apostolatum explicabant in dioecesibus Flaviobrigensi, Matritensi et Valentina, suum testati sunt amorem in Christum usque ad sanguinis effusionem, siquidem pro fide necati sunt ab iis, qui in Hispania violentam persecutionem concitaverant adversus Ecclesiam Catholicam. Eandem sortem subiit Maria Carmelitis García Moyon, Christifidelis laica, quae apostolica proposita communicabat cum Tertiariis Capuccinis, cum eis pro Regno Dei laborando. Hi 20 fortissimi Christi discipuli, Calvariae Martyris, viam crucis percurrerunt aequo animo, firmi in fide, sereni in spe et ardentes in caritate, generosi in venia suis persecutoribus danda. En horum invictorum fidei testium nomina: 1. Vincentius Cabanes Badenas, sacerdos. In oppido Torrente (in provincia Valentina) natus est anno 1908. Iuventuti a recta via abductae educandae se dedidit et mortuus est illis ignoscens, qui volebant eum a fide deficere atque in variis corporis partibus eum vulneraverant. Martyrio est affectus Flaviobrigae die 30 mensis Augusti anno 1936. 2. Ambrosius Maria Chuliá Ferrandis (Salvator), sacerdos. In oppido Torrente natus est anno 1866. Verus fuit Franciscanus propter suam sinceritatem et humilitatem. Est martyrio affectus in loco Monserrat (in provincia Valentina sito) die 18 mensis Septembris anno 1936. 3. Valentinus Maria Jaunzarás Gómez (Vincentius), sacerdos. Ortus est in oppido Torrente anno 1896. Plene conformatus ad positionem misericordem Christi, boni Pastoris, interfectus est in loco Monserrat die 18 mensis Septembris anno 1936. 4. Richardus Maria López Mòra (Iosephus Maria), frater coadiutor. Natus est in oppido Torrente anno 1874. Propositum Franciscanum cum simplicitate coluit. Catechista. Necatus est in oppido Monserrat die 18 mensis Septembris anno 1936. 5. Modestus Maria Gay Zarzo (Vincentius), frater coadiutor. Natus est in oppido Torrente anno 1885. Spiritu Franciscano praeditus, amans fuit sinceritatis, humilitatis et oboedientiae. Interfectus est in oppido Monserrat die 18 mensis Septembris anno 1936. 728 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 6. Franciscus Maria Lerma Martínez (Iustus), frater coadiutor. Natus est in oppido Torrente anno 1886. Paedagogus fuit magnus, consideratus, industrius, diligens. Necatus est in oppido Monserrat die 18 mensis Septembris anno 1936. 7. Laureanus Maria Ferrer Cardet (Salvator), sacerdos. Ortus est in loco Burriana anno 1884. Spiritu fuit ornatus misericordi et benevolo: boni Samaritani imago fuit fidelis. Martyrium subiit in oppido Turis (in provincia Valentina posito) die 16 mensis Septembris anno 1936. 8. Benedictus Maria Ferrer Jordá (Iosephus Emmanuel), frater coadiutor. Natus est anno 1872 in oppido Burriana. Religiosus fuit pius parceque verbis utebatur. Martyrium subiit in oppido Turis die 16 mensis Septembris anno 1936. 9. Bernardinus Maria Martínez Robles (Paulus), frater coadiutor. Natus est in oppido Andújar (in provincia Giennensi sito). Verus fuit Franciscanus, pacis et boni in sodalibus fratribus distributor. Martyrium subiit una cum duobus sodalibus qui sunt supra commemorati in oppido Turis die 16 mensis Septembris anno 1936. 10. Gabriel Maria Sanctus Mompó (Iosephus Maria), frater coadiutor. Ortus est in oppido Benifayó (in provincia Valentina posito) anno 1866. Religiosus fuit humilis, hilaris, amabilis et laboris studiosus. Martyrio est affectus in oppido Picasent (in provincia Valentina sito) die 16 mensis Augusti anno 1936. 11. Iosephus Llosa Balaguer, diaconus. In lucem venit in oppido Benaguacil (in provincia Valentina collocato) anno 1901. Religiosus fuit eruditus et tener, omnino ministerio deditus iuventuti corruptae recuperandae. In loco ubi natus, ibi occisus est die 7 mensis Octobris anno 1936. 12. Florentinus Pérez Romero, sacerdos. Natus est in loco Valdecuenca (in provincia Terulensi sito) anno 1902. Indole laetus et bonus, nec malevolus nec improbus, spiritu sincero et integro semper ornatus. Interfectus est die 23 mensis Augusti anno 1936 in loco P obla de Vallbona (in provincia Valentina posito). 13. Urbanus Gil Sáez, frater coadiutor. Natus est in loco Bronchâtes, in provincia Terulensi, anno 1901. Doctus, eruditus et officiosus, suum explicavit ministerium tamquam bonus Samaritanus. Interfectus est die 23 mensis Augusti anno 1936 in loco Pobla de Vallbona. Congregatio de Causis Sanctorum 729 14. Dominicus Maria Hurtado Soler (Augustinus), sacerdos. Ortus est in pago Alboraya (in provincia Valentina sito) anno 1872. Religiosus magnae doctrinae, charismatis sui Instituti amans fuit. Necatus est Matriti die 15 mensis Augusti anno 1936. 15. Benvenutus Maria de Miguel Arahal (Iosephus), sacerdos. Ortus est in oppido Dos Hermanas (in provincia Hispalensi posito) anno 1887. Suae Congregationis superior generalis fuit. Spiritu praeditus erat recto ac forti; religiosus fuit altae spiritalitatis atque magnarum administrationis facultatum. Martyrium subiit die 1 mensis Augusti anno 1936. 16. Leo Maria Legua Martí (Emmanuel), sacerdos. Oriundus a loco Alacuás (in provincia Valentina sito), ubi ortus est anno 1875. Prorsus se dedidit pueris corruptis redimendis; quapropter habitus est martyr apostolatus proprii Congregationis Tertiariorum Capuccinorum. Martyrium subiit Matriti die 26 mensis Septembris anno 1936. 17. Franciscus Tomás Serer, sacerdos. Ortus est in loco AlcalaM (in provincia Lucentina posito) anno 1911. Indole hilaris fuit et affabilis, pius et intellegens. Martyrium subiit Matriti die 2 mensis Augusti anno 1936. 18. Crescentius García Pobo, sacerdos. In vitam venit in oppido Celadas (in provincia Terulensi posito) anno 1903. Indole fuit festivus animoque sincerus, humilis et castigatus. Occisus est Matriti die 3 mensis Octobris anno 1936. 19. Timotheus Valero Pérez, sacerdos. Natus est in oppido Villarejo de Temente (in provincia Terulensi sito), anno 1901. Indole fuit hilaris, festivus. Martyrium subiit Matriti die 17 mensis Septembris anno 1936. 20. Maria Carmelitis García Moyon, virgo laica. Namnetibus orta anno 1888, impensam coluit vitam eucharisticam, fervida fuit christianae doctrinae praeceptrix et adiutrix paroecialis. Concremata est viva in oppido Torrente die 30 mensis Ianuarii anno 1937. Statim post suam mortem hi Servi Dei a populo et a suis sodalibus fratribus habiti sunt fidei martyres. Inquisitio dioecesana, celebrata annis 1990-1993 in archidioecesi Valentina, probata est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 20 mensis Aprilis anno 1994 promulgatum. Positione confecta, disceptatum est, ex norma, an Servorum Dei supra commemoratorum mors putari posset verum martyrium. Die 14 mensis Maii anno 1999 actus est, exitu cum Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 730 felici, Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres Cardinales deinde et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 12 mensis Decembris anno 2000 habita, Causae Ponente Excellentissimo Domino Andrea Maria Erba, Episcopo Veliterno-Signino, affirmaverunt Vincentium Cabanes Badenas et 18 socios sicut et Mariam Carmelitidem García Moyon, in odium fidei interfectos, mortem subiisse ut suam fidem in Deum suamque Ecclesiae fidelitatem Matri suae testificarentur. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servorum Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis hodierna die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus Beatissimus Pater declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Vincentii Cabanes Badenas et XVIII Sociorum Fratrum Tertii Ordinis S. Francisci Capulatorum a Beata Perdolente necnon Mariae Carmelitidis García Moyon, Virgine Christifidelis laicae, annis 1936-1937 interfectorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis ZAGREBIENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Vendelini Vosnjak (in saec.: Michaelis) Sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum (1861-1933) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Sicut accepistis Christum Iesum Dominum, in ipso ambulate, radicati et superaedificati in ipso et confirmati in fide, sicut didicistis, ambulantes in gratiarum actione» (Col 2, 6-7). Congregatio de Causis Sanctorum 731 Quae Paulus Apostolus christianis Colossensibus suadebat, Servus Dei Vendelinus Vosnjak perfecit, qui, radicatus in Christo, domum vitae suae exstruxit in petra evangelii (cf Mt 7, 24), efficaciter regno Dei augendo operam dedit atque in Ordine Fratrum Minorum necnon in populo lumen effudit Domini Iesu. Fidelis hic Sancti Francisci Asisinatis discipulus die 13 mensis Septembris natus est anno 1861, in pago Konovo, in Slovenia septemtrionali, a Paulo Vosnjak, agricola et vestifico, et Ida, qui ad fontem baptismalem nomen ei indiderunt Michaelem. Oboedienter in familia solida est imbutus educatione christiana, didicitque a pueritia precationis studium, Sacrarum Litterarum et doctrinae christianae. Anno 1870 ex improviso matre est orbatus. Laudabiliter scholas frequenta vit in loco ubi natus est ac deinde in oppidis Sostanj, Ptui et in urbe Maribor. Cum alacritate vocationi Dei respondit et anno 1878 Zagabriae Ordinem Fratrum Minorum in Provincia religiosa Sancti Ladislai ingressus est. Vestem religiosam sibi induit nomenque cepit Vendelinum. Professionem simplicem fecit anno 1879 et sollemnem anno 1882; die 26 mensis Martii anno 1884 est presbyter ordinatus. Praeparatione theologica confecta in Studiorum Universitate Aenipontana, magister novitiorum fuit eorumque philosophiae praeceptor Zagabriae. Iisdem cum muneribus ad urbem Varazdin se contulit. Non solum in formationem incubuit iuvenum Franciscanorum, sed etiam in fecundum apostolatum extra conventum, praesertim tamquam divini verbi concionator et confessarius. Ob virtutes eximiasque humanas et religiosas facultates quibus praeditus erat, superiores atque fratres sodales ei officia commiserunt magni momenti. Triginta duorum vix aetatem habebat, cum definitor provincialis electus est; anno 1895 nominatus est guardianus conventus Zagrebiensis. Fuit etiam praedicator, lector philosophiae, visitator Tertii Ordinis Fanciscani, rector Congregationis SS. Scapularis Beatae Mariae Virginis et Piae Unionis Sancti Antonii totius archidioecesis Zagrebiensis. Parochos viciniores adiuvabat in ministerio pastorali. Anno 1898 nominatus est commissarius generalis, munere instructus adducendi ad effectum in illa regione normas bullae "Felicitate quadam", qua Summus Pontifex Leo XIII in unum Ordinem coniunxerat omnes familias Franciscanas quae tunc exsistebant, id est: Observantes, Reformatos, Recollectos, Alcantarenses. Servus Dei, sancti ardoris et prudentiae plenus, gradatim disciplinam conventualem restauravit, malos usus correxit, novitiorum disciplinam curavit, vitam communem et voti paupertatis observan- 732 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tiam; austeras Ordinis consuetudines revocavit; verum fovit spiritum Franciscanum. Non defuit inter religiosos qui novam rationem difficilem probatu iudicaverit, sed Pater Vendelinus munus suum perrexit cum firmitate, modestia ac prudentia. Cum anno 1900 in Croatia constituta est unica Provincia religiosa franciscalis pro tribus ad id tempus exsistentibus in illa regione, Servus Dei eiusdem provinciae primus minister factus est. In multis difficultatibus suo est functus officio (annis 1900-1909; 1924-1927) tanta cum prudentia, benignitate et efficacia, ut provinciae Croatae sanctorum Cyrilli et Methodii pater sit putatus. Regulae observantiae favit, cordium conspirationi, novitiorum formationi iuvenumque fratrum et laicorum fratrum; seminario aedificando consuluit, ecclesiis et conventibus reficiendis, tribus commentariis edendis. Annis quibus non fuit minister provincialis, muneribus est functus antistitis, vicarii provinciae, defmitoris generalis, magistri clericorum, visitatoris. Suum explevit officium cum diligentia, sedulitate atque servitii spiritu, gloriam Dei quaerens et animarum bonum. Ordini Fratrum Minorum praesertim profuit exemplo vitae, quae coram hominibus fulgebat constanti Regulae Franciscanae fidelitate, bonitate et urbanitate necnon acri virtutum exercitio. Solidae fidei et vivae fuit, quam est cum simplicitate et integritate testatus. Coniunctionem aluit cum Domino, quem super omnia dilexit, per sacram liturgiam, meditationem, precationem, pietatem erga Eucharistiam atque Redemptoris Matrem studioque christianae doctrinae. Silentii et solitudinis studiosus fuit ut esset cum Deo, cuius voluntas eius vitae norma fuit suprema. Mandata servavit, leges Ecclesiae, sui Ordinis Regulam; peccatum vitavit, sanctitatem appetì vit atque continenter in Christo imitando est progressus, paupere, casto, oboedienti et humili. Proximos suos in Deo amavit, curam agens de bono spiritali ac materiali magnorum et parvorum, bonorum atque maiorum, amicorum et adversariorum. Omnes est benevolentia prosecutus et, ut pigros incitaret et aberrantes, benigne monitibus, animadversionibus et punitionibus est usus. Signum eius erga sodales fratres dilectionis sunt epistulae formales, quas conventibus Provinciae suae mittebat. Contumelias ignovit ac patienter tulit eos, qui actioni eius emendatrici repugnabant. Caritatem explicavit in confessionum ministerio atque erga pauperes, in quos incidebat ubicumque is sedem habebat. Ubique magni habitus est propter miram prudentiam in Provincia administranda inque rationibus eligendis ad suam alienamque sanctificationem aptioribus, cum ad aeterna solum spectaret bona, quae a divina misericordia atque a materna precatione Mariae Virginis se esse consecuturum sperabat. Se ipsum aversatus et mundi inania, suam indolem et motus cohibuit; indignitates et reprehensiones patienter pertulit, temperans fuit in cibo, in potionibus omnibusque in rebus. Sicut hominem iustum de- Congregatio de Causis Sanctorum 733 cet, iura Dei et proximorum veritus est et defendit. Constanter virtutem fortitudinis exercuit, in vocatione perseverando, in diligenti votorum religiosorum observantia atque in Dei servitio, Ecclesiae et Ordinis Fratrum Minorum. Cum eius valetudo deficere coepit, incommoda sua occultavit, robore spiritus vieta corporis debilitate. Prorsus voluntati Dei obsequens, aequo animo se ad ultimum cum Domino occursum praeparavit, qui eum ad praemium aeternum accipiendum vocavit die 18 mensis Martii anno 1933. Fama sanctitatis, qua Servus Dei claruit in vita, etiam post eius mortem perduravit; quapropter Archiepiscopus Zagrebiensis Causae beatificationis et canonizationis initium fecit per celebratum Processum Ordinarium Informativum (annis 1963-1980), qui est a Congregatione de Causis Sanctorum probatus decreto die 19 mensis Septembris anno 1986 promulgato. Confecta Positione, disceptatum est iuxta normas an Pater Vendelinus Vosnjak virtutes sicut heroas addecet coluisset. Felici cum eventu, die 16 mensis Maii anno 2000 Congressus Peculiaris actus est Consultorum Theologorum. Dein Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria eodem anno die 20 mensis Novembris facta, audita relatione Causae Ponentis, Excellentissimi Domini Salvatoris Boccaccio, Episcopi Frusinatensis-Verulani-Ferentini, agnoverunt Servum Dei Vendelinum Vosnjak heroum in modum virtutes théologales, cardinales et his adnexas explicavisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente, meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Vendelini Vosnjak, Sacerdotis Professi Ordinis Fratrum Minorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 18 mensis Decembris A. D. 2000. 83 IOSEPHUS SARAIVA MARTINS archiep. tit. Thuburnicensis, Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 734 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 20 Iulii 2001. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Caroli Vurilocensis R.D. Ferdinandum Carolum Maletti, hactenus paroeciae « Sancti Caietani » in civitate Bonaerensi curionem. die 21 Iulii. — Ordinariatui Militari in Republica Peruviana, R.D. Salvatorem Pineiro García-Calderón, e clero archidioecesis Limanae, ibique Vicarium episcopalem. die 25 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Pereiranae, Exc.mum P.D. Tullium Duque Gutiérrez, hactenus Episcopum Apartadoensem. — Cathedrali Ecclesiae Malagensi-Soatensi, Exc.mum P.D. Darium a Iesu Monsalve Mejía, hactenus Episcopum titularem Iuncensem in Mauretania et Auxiliarem Medellensem. — Cathedrali Ecclesiae Quibduanae, R.D. Fidelium Leonem Cadavid Marín, e clero dioecesis Caldensis. die 26 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Saskatoonensi R.D. Albertum Le Gatt, e clero dioecesis Principis Albertensis, ibique curionem paroeciae templi cathedralis. — Titulari episcopali Ecclesiae Vagadensi, R.P. Robertum Camilleri, O.F.M., curionem paroeciae Spiritus Sancti in urbe Tegucigalpensi. die 28 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Celsonensi Exc.mum P.D. Iacobum Traserra Cundiera, hactenus Episcopum titularem Selemselitanum et Auxiliarem archidioecesis Barcinonensis. die 8 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Patosensi R.D. Emmanuelem dos Reis de Farias, e clero Nazarensi in Brasilia, paroeciae Divini Spiritus Sancti in oppido vulgo Paudalho curionem. die 29 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Guiratingensi R.P. Sebastianum de Assis Figueiredo, O.F.M., hactenus paroeciae Sacri Cordis Iesu in dioecesi Rondonopolitana curionem. Diarium Romanae Curiae 735 die 8 Septembris 2001. — Cathedrali Ecclesiae Cremonensi Exc.mum P.D. Dantem Lafranconi hactenus Episcopum Savonensem-Naulensem. — Cathedrali Ecclesiae Montis Laurei, Exc.mum P.D. Vitalem Massé, hactenus Episcopum titularem de Giru Marcelli et Auxiliarem dioecesis Sancti Hieronymi Terraebonae. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Pauli in Alberta, R.D. Iosephum Lucam Andream Bouchard, e clero dioecesis Alexandrinae-Cornubiensis, hactenus rectorem Seminarii maioris Sancti Iosephi in civitate Edmontonensi. die 11 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Iuncensi in Mauretania Exc.mum P.D. Aloisium Sáinz Hinojosa, Archiepiscopum emeritum Pacensem, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Cochabambensis. DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Giovedì, 7 Settembre 2 0 0 1 , S.E. il Signor BERNARD DAVENPORT, Ambasciatore d'Irlanda presso la Santa Sede. Giovedì, 1 3 Settembre 2 0 0 1 , S.E. il Signor JAMES NICHOLSON, Ambasciatore degli Stati Uniti d'America presso la Santa Sede. Sabato, 1 5 Settembre 2 0 0 1 , S.E. il Signor EDWARD Ambasciatore di Armenia presso la Santa Sede. NALBANDIAN, Lunedì, 1 7 Settembre 2 0 0 1 , S.E. il Signor NURLAN Ambasciatore del Kazakhstan presso la Santa Sede. DANENOV, Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Giovedì, 2 Agosto 2 0 0 1 , il Signor dell'Autorità Palestinese. YASSER ARAFAT, Presidente Da sabato 22 a giovedì 27 settembre 2001 il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio in Kazakhstan e in Armenia. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 736 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 28 luglio 8 agosto 2001. Mons. Ivan Jurkovic, Arcivescovo tit. el. di Corbavia, Nunzio Apostolico in Bielorussia. » S.E. mons. Luigi Conti, Arcivescovo tit.. di Graziana, Nunzio Apostolico in Malta e in Libia. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 6 agosto 2001. Il dott. John Borelli; mons. Piero Coda; p. Francesco Sottocorno la, S.X.; rev. Antony Suresh; p. Paul Tan Chee Ing, S.I.; rev. Edward Chau King Fu; p. Roman Stäger, M. Air.; p. Hans Vocking, M. Air., Consultori del Pontificio Consiglio per il Dialogo Inter-Religioso « in aliud quinquennium ». 20 » » 24 » » 29 » » S.E. mons. Javier Lozano Barragán, Arcivescovo-Vescovo em. di Zacatecas, Presidente del Pontificio Consiglio per gli Operatori Sanitari « in aliud quinquennium ». Mons. Gerard McKay, Difensore del Vincolo presso il Tribunale della Rota Romana «in aliud quinquennium». Mons. Francesco Di Felice, Sotto-Segretario del Pontificio wm Consiglio per la Famiglia « usque ad 70 4 settembre » a.ae.s. ». S.E. mons. Francesco Marchisano, Arcivescovo tit. di Populonia, Presidente della Pontificia Commissione Archeologia Sacra « usque ad 75 a.ae.s. ». di um NECROLOGIO 29 luglio 2001. Mons. Jean Paul Lab rie, Vescovo tit.. di Urei. 3 agosto » Mons. Leo-Karel J. De Kesel, Vescovo tit. di Sinao. 7 » » Mons. Piotr Bednarczyk, Vescovo tit. di Torre Rotonda. 9 » » Mons. Noël Kokora-Tekry, Arcivescovo em. di Gagnoa (Costa d Avorio). 12 13 » » » » Mons. Jacques Patria, Vescovo em. di Périgueux (Francia). Mons. Miguel Rodríguez Rodríguez, Vescovo em. di Arecibo » » » » Mons. Mieczyslaw Jaworski, Vescovo tit. di Rapido. Mons. Waclaw Skomorucha, Vescovo tit. di Zoara. Mons. Norberto E. Martina, Vescovo Ordin. Milit. (Argentina). Mons. Marcello Rosina, Vescovo em. di Civita Castellana » Mons. Marcial A. Ramírez Ponce, Vescovo Ordin. Milit. em. (Porto Rico). 19 » 25 » 28 » 5 settembre (Italia). 8 » ( Venezuela). An. et vol. XCIII 5 Novembris 2001 11 '. b^l_ ACTA APOSTOLICAE S E D ] COMMENTARIUM 4 OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE quibus Normae de gravioribus delictis Congregationi pro Doctrina Fidei reservatis promulgantur SS.mae Eucharistiae maxime et Paenitentiae, necnon fidelium in sortem Domini vocatorum praeservatio in observantia sexti Decalogi praecepti, postulant ut ad salutem animarum procurandam, « quae in Ecclesia suprema semper lex esse debet » (Codex Iuris Canonici, can. 1 7 5 2 ) , ipsa Ecclesia sua pastorali sollicitudine interveniat ad praecavenda violationis pericula. Iam inde a Praedecessoribus Nostris per opportunas Apostolicas Constitutiones sanctitati sacramentorum, praesertim Paenitentiae, provisum est, sicut Benedicti Papae XIV Constitutione Sacramentum Poenitentiae, die 1 mensis Iunii anno 1 7 4 1 , edita; itemque canones Codicis Iuris Canonici anno 1 9 1 7 promulgati, cum eorum fontibus, quibus sanctiones canonicae contra huius speciei delicta statutae fuerant, eundem scopum persequebantur. Recentiore tempore ut ab his et conexis delictis praecaveatur, Suprema Sacra Congregatio Sancti Officii per Instructionem, incipientem a verbis SACRAMENTORUM TUTELA, SANCTITATIS 1 2 BENEDICTUS PP. XIV, Constitutio Sacramentum Poenitentiae, 1 Iunii 1 7 4 1 , in Codex Iuris Canonici, Pii X Pontificis Maximi iussu digestus, Benedicti Papae XV auctoritate promulgatus, Documenta, Documentum V, in AAS 9 ( 1 9 1 7 ) Pars II, 5 0 5 - 5 0 8 . Cf. Codex Iuris Canonici anno 1917 promulgatus, cann. 8 1 7 , 2 3 1 6 , 2 3 2 0 , 2 3 2 2 , 2 3 6 8 § 1, 1 2 2 3 6 9 § 1. 50 - A.A.S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 738 Crimen sollicitationis, ad omnes Patriarchas, Archiepiscopos, Episcopos aliosque locorum Ordinarios « etiam Ritus Orientalis » directam die 16 mensis Martii anno 1962, modum procedendi hisce in causis statuit, quippe quae in ipsis iudicialis competentia, sive per viam administrativam, sive per viam processualem, exclusive tributa erat. In mente retinendum est quod huiusmodi Instructio vim legis habebat, cum Summus Pontifex, ad normam can. 247 § 1 Codicis Iuris Canonici anno 1917 promulgati, praeerat Sancti Officii Congregationi et de sua ipsius auctoritate Instructio procedebat, Cardinale pro tempore existente tantum Secretarii munere fungente. Felicis recordationis Summus Pontifex Paulus Papa VI competentiam iudicialem et administrativam in procedendo « secundum suas emendatas et probatas normas » confirmavit per Constitutionem Apostolicam de Romana Curia Regimini Ecclesiae Universae, die 15 mensis Augusti anno 1967 editam. Denique, Nostra qua pollemus auctoritate, in Constitutione Apostolica Pastor bonus, die 28 mensis Iunii anno 1988 promulgata, expresse statuimus: « Delicta contra fidem necnon graviora delicta tum contra mores tum in sacramentorum celebratione commissa, quae ipsi delata fuerint, [Congregatio pro Doctrina Fidei] cognoscit atque, ubi opus fuerit, ad canonicas sanctiones declarandas aut irrogandas ad normam iuris, sive communis sive proprii, procedit», ulterius confirmando et determinando iudicialem eiusdem Congregationis pro Doctrina Fidei competentiam tamquam Tribunalis Apostolici. Approbata a Nobis Agendi ratione in doctrinarum examine, necesse quidem erat pressius definire sive « graviora delicta tum contra mores tum in sacramentorum celebratione commissa », pro quibus competentia Congregationis pro Doctrina Fidei exclusiva manet, sive etiam normas processuales speciales « ad canonicas sanctiones declarandas aut irrogandas ». Hisce Nostris Litteris Apostolicis Motu Proprio datis hoc opus perfeci3 4 5 mus ideoque per eas promulgamus Normas de gravioribus delictis Congrega- tioni pro Doctrina Fidei reservatis, in duas partes distinctas, quarum prima continet Normas substantiales, secunda vero Normas processuales, mandando 3 Cf Curia, 4 nii 15 AAS art 52, VI, Constitutio Apostolica Regimini Ecclesiae universae, De Romana n. 3 6 , in AAS 5 9 ( 1 9 6 7 ) 8 9 8 , P P . II, Constitutio Apostolica Pastor bonus, De Romana Curia, 2 8 Iu- 1967, IOANNES PAULUS 1988, 5 in PAULUS P P Augusti in AAS 80 (1988) 874. CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI, 89 (1997) 830-835 Agendi ratio in doctrinarum examine, 29 Iunii 1997, Acta Ioannis Pauli Pp. II 739 omnibus quorum interest ut studiose et fideliter servent. Ipsae Normae vim legis exserunt eadem die qua promulgatae sunt. Contrariis quibuscumque, etiam speciali mentione dignis, non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die XXX mensis Aprilis, in memoria sancti Pii V Papae, anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. IOANNES PAULUS PP. II CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I MARALALENSIS In Kenia nova conditur dioecesis Maralalensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ad plenius et efficacius consulendum aeternae saluti atque regimini Christifidelium Keniae intra fines Marsabitensis dioecesis commorantium, petitum est nuper ut ibidem nova constitueretur dioecesis. Quoniam vero Venerabiles Fratres Nostri S.R.E. Cardinales atque Praesules, qui Congregationi pro Gentium Evangelizatione sunt praepositi, omnibus mature perpensis habitoque pariter faventi voto Venerabilis Fratris Ioannis Tonucci, Archiepiscopi titulo Torcellani et in memorata Natione Apostolici Nuntii, admotam postulationem accipiendam esse censuerunt, Nos, Qui gravissimum gerimus officium supremi Pastoris catholicae Ecclesiae, talem sententiam ratam habentes, summa Apostolica potestate haec decernimus. A dioecesi Marsabitensi separamus territorium districtus civilis, qui patrio sermone nuncupatur Maralal; ex eoque novam condimus dioecesim Maralalensem, quam metropolitanae Sedi Nyeriensi suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus. Praeterea iubemus Episcopi sedem poni in urbe « Maralal » dum templum Sanctorum Petri et Pauli Apostolorum, ibidem exstans, ad dignitatem cathedralis ecclesiae evehimus; cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perducet ad exitum praedictus Venerabilis Frater Ioannes Acta Apostolicae Sedis ~ Commentarium Officiale 740 Tonucci, qui, re acta, curabit documenta exaranda sincerisque exemplis ad memoratam Congregationem mittenda. Hanc denique Apostolicam Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo quinto mensis Iunii, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. EB ANGELUS card. SODANO CRESCENTIUS Secretarius Status Congr card. SEPE pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Horatius Cocchetti, Protonot. Apost. s.n. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 497 213 II CARACEN. ritus ANTIOCHENI SYRORUM Novus Exarchatus Apostolicus pro fidelibus Ecclesiae Antiochenae Syrorum in Venetiola constituitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ecclesiales communitates, in orbe dissipatae terrarum, quamvis varias prae se ferant species formasve, in unum tamen conspirant et fidelium spiritalem prosperitatem universae persequuntur. Nos autem omnium Ecclesiarum tueri volumus legitimas religiosas consuetudines itemque contendimus et studemus, ut floridiorem statum per proprium ritum illae adipiscantur. Nunc de gente cogitamus ritus Antiocheni Syrorum in Venetiola deque eiusdem commodiore condicione. Itaque, postquam hac de re Beatissimum Ignatium Petrum Adbel-Ahad, Patriarcham Antiochenum Syrorum, cum Synodo Episcoporum eiusdem Ecclesiae, itemque Episcoporum Venetiolae Conferentiae Praesidem atque Legatum Pontificium cuius interest, necnon Venerabilem Fratrem Nostrum Ignatium Moussa S.R.E. Cardinalem Daoud, Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus Praefectum, audivimus, iudicavi- •I Acta Ioannis Pauli Pp. II 741 mus opportunum in Natione quam supra diximus novum Exarchatum Apostolicum condere. Quapropter Apostolica Nostra de auctoritate novum Exarchatum Apostolicum pro fidelibus ritus Antiocheni Syrorum in Venetiola constituimus atque congruenter erigimus. Ad haec tandem perficienda consuetudines iuraque consentanea serventur et quae a Codice Orientali praecipiuntur, nihil quibusvis rebus minime efficientibus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die altero et vicesimo mensis Iunii, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. £8 ANGELUS card. SODANO £B IGNATIUS MOUSSA Secretarius Status card. DAOUD Congr. pro Ecclesiis Orientalibus Praef Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Tharsicius Nardi, Protonot. Apost. s.n. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 499.466 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Servo Dei Francisco Xaverio Seelos Beatorum caelitum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Euntes in mundum universum praedicato evangelium omni creaturae » (Me 16, 15). Missionali studio penitus inspiratus Servus Dei Franciscus Xaverius Seelos suam insumpsit vitam Verbo Dei nuntiando, ut animae magis derelictae amorem Dei experiri nec non secundum Evangelium vitam gerere possent. Franciscus Xaverius Seelos primum vidit lumen die xi mensis Ianuarii anno MDCCCXIX in Germania, in urbe vulgo Fussen. Eodem die in paroeciali templo sancti Magni baptismali lavacro est ablutus. Inde a iuvenili aetate sacerdotium appetiit. Philosophicis studiis expletis, anno MDCCCXLII Seminarium dioecesanum ingressus est. Cum vero missionarios nosceret Congregationis Sanctissimi Redemptoris, cuius est Evangelium tenuioribus tradere, consilium cepit se illis sociandi atque explicandi ministerium pro immigratis Germanis morantibus in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis. 742 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale In Congregationem receptus est die xxn mensis Novembris anno MDCCCXLII. Sequenti anno a Gallica urbe Portu Gratiae Neo-Eboracum se contulit. Novitiatu peracto studiisque theologicis persolutis, Baltimorae in templo suae Congregationis Deo in honorem Sancti Iacobi dicato die xxn mensis Decembris anno MDCCCXLIV sacro presbyteratus ordine est insignitus. Deinde, Pittsburg! novem per annos ministerium explicavit in paroecia sanctae Philumenae, sociam praestans operam sancto Ioanni Neumann, superiori communitatis; munus deinde explevit superioris eiusdem communitatis et magistri noviciorum. De habitudine cum Ioanne Neumann, ipse Franciscus affirmavit: « In vitam activam me edocuit et uti moderator spiritus me duxit ». Propria ex eius comitate et proclivitate ad proximum excipiendum eiusque necessitates sublevandas orta est fama experti ministri sacramenti reconciliationis et moderatoris spiritus, ita ut christifideles ex dissitis quoque locis adirent eum. Ab omnibus missionarius habebatur semper subridens et vitae segreges munifico animo instructus. Fidelitatem servans erga suum Institutum, simplicitate vitae loquebatur. Sermones eius, biblicis citationibus ornati, iucunde audiebantur et a gentibus etiam indoctis intellegebantur. Inter opera apostolatus catechesis eminebat ad pueros, quam censebat fundamentum esse ad christianum ecclesialis communitatis incrementum. Anno MDCCCLIV, ab urbe Pittsburgo Baltimoram translatus est, deinde in urbes Cumbriam et Annapolim, ubi paroeciale exercuit ministerium et officium simul implevit institutoris iuvenum sodalium suae Congregationis. Quo in munere pastorem benignum et de eorum doctrinali institutione semper sollicitum se ostendit. Eos maxime imbuere nitebatur alacritate, spiritu sacrificii et apostolico studio pro suae gentis utilitate. Anno MDCCCLX inter candidatos relatus est ad episcopatum Sedis Pittsburgensis; obtinuit tamen a Pio IX ut a tali munere exoneraretur. Inter annos MDCCCLXIII-MDCCCLXVI apostolatui missionali itineranti se dedit, nuntiando Verbum Dei linguis Anglica et Germanica in variis regionibus Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis. Mense Septembri anno MDCCCLXVI, fatigatus ex apostolatu inter aegrotos flava febri correptos, ipsemet in eandem incidit. Morbum aequo animo pertulit: post breve tempus, nempe die iv mensis Octobris anno MDCCCLXVII, duodequinquaginta annos natus, de hac vita ad aeternam transiit. Divulgata eius sanctitatis fama, Causa beatificationis et canonizationis incohata est per Processum Informativum, qui habitus est inter annos MCM et MCMIII. Servatis de iure servandis, die XXVII mensis Ianuarii anno MM declaravimus Servum Dei virtutes théologales, cardinales iisque adnexas heroum in gradum exercuisse. Acta Ioannis Pauli Pp II 743 Interea apud Curiam Archidioecesanam Novae Aureliae, annis MCMLXXIIIinstructa erat investigatio canonica de praesumpta mira sanatione cuiusdam mulieris, maligno carcinomate hepático affectae, habita anno MCMLXVi et intercessioni Servi Dei Francisci Xaverii adscripta. Mira haec sanatio suetis inquisitionibus medicis et theologicis apud Congregationem de Causis Sanctorum est subiecta et felici quidem cum exitu. Ita Nobis coram die xxvii mensis Ianuarii anno MM decretum super mirum est evulgatum. Itaque statuimus ut ritus beatificationis Romae perageretur die ix mensis Aprilis hoc anno. Hodie igitur in foro Vaticanam Sancti Petri Apostoli Basilicam prospiciente, inter Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Iairi Jaramillo Monsalve, Episcopi Sanctae Rosae de Osos, Francisci Bible Schulte, Archiepiscopi Novae Aureliae, Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Romana dioecesi, et Iacobi Pazhayattil, Episcopi Irinialakudensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Marianus a Iesu Euse Hoyos, Franciscus Xaverius Seelos, Anna Rosa Gattorno, Maria Elisabeth Hesselblad et Maria Teresia Chiramel Mankidiyan Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Mariani a Iesu Euse Hoyos die decima tertia Iulii, Francisci Xaverii Seelos die quinta Octobris, Annae Rosae Gattorno die sexta Maii, Mariae Elisabeth Hesselblad die quarta Iunii et Mariae Teresiae Chiramel Mankidiyan die sexta Iunii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. MCMLXXIX, Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die ix mensis Aprilis anno MM, Pontificatus Nostri altero et vicesimo. De mandato Summi Pontificis © ANGELUS Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 484.746 card. SODANO 744 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II Venerabilibus Dei Servis Francisco et Hyacinthae Marto Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP II Ad perpetuam rei memoriam. — Beata Virgo Maria « materna sua caritate de fratribus Filii sui adhuc peregrinantibus necnon in periculis et angustiis versantibus curat, donec ad felicem patriam perducantur » (Conc. Oecum. Vat. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 62). Curiosam Dei Matris sollicitudinem singularissimum in modum experti sunt puer Franciscus Marto et puella Hyacintha Marto, qui eiusdem monitionibus edocti, sociatam operam hominum conversioni salutique studiose dederunt atque brevi tempore evangelicae perfectionis fastigium sunt assecuti. Dei Servi ambo in Lusitania, in loco Aljustrel intra fines fatimensis paroeciae orti sunt: Franciscus scilicet die xi mensis Iunii anno MCMVIII, eius soror die xi mensis Martii anno MCMX. Ipsorum parentes, Emmanuel Petrus atque Olympia de Jesus dos Santos, humiles fuerunt agricolae ac probi christiani, qui eos pie instituerunt, gratiam in Baptismo receptam augentes. Pueri hi ne ludum quidem litterarium adire potuerunt, sed contra Dei semitas calcare et eas christianas humanasque exercere virtutes didicerunt, quae fere sunt supellectiles cuiusque Patris caelestis filii. Quieto mitique fuit Franciscus ingenio, qui adversus repugnantes non irascebatur ipseque mundi pulchritudinem contemplari solebat, Hyacintha autem ferventi apertaque fuit indole, iocosa, morosa. Sex circiter annos nato Francisco munus a parentibus commissum est familiarem gregem pascendi, quem nonnumquam comitabatur Hyacintha; uterque cum consobrina se coniungebat, paulo maiore natu, scilicet Lucia Iesu dos Santos, quae gregem etiam pascebat. Anno MCMXVI, suum gregem custodientes apud « loca do Cabêço », ter angelum viderunt, qui eos est allocutus. Franciscus et Hyacintha ardentius precari studuerunt et paenitentiam pro iis qui non credunt, non adorant, non sperant, Deum non amant, agere coeperunt. A die xni mensis Maii usque ad diem xni mensis Octobris anno MCMXVII, in loco quem Cova da Iria dicunt, tres parvi pastores singulari inopinatoque usi sunt beneficio suis oculis Virginem Mariam cernendi, quae matris more eos invitabat ut pro peccatorum conversione orarent paenitentiamque pro animarum salute agerent. Plures Mariae apparitiones amplum populi motum, fidelium alacri- Acta Ioannis Pauli Pp. II 745 tatem, non credentium adversitatem, curiosorum petulantiam, loci potestatum minas, concitarunt. Franciscus et Hyacintha pro Dei amore feliciter patientes, virili fortitudine omnia toleraverunt atque nihil aliud voluerunt nisi ut Virginis sanctissimae postulatis penitus responderent. Franciscus sibi conscius Deum esse ob hominum peccata « pertristem », sacrificiis precationibusque Eum solari cupiebat. Ut Dominum cogitaret et alloqueretur solitaria loca petebat necnon sanctissimi Sacramenti adorandi causa in templo manebat, quod solummodo veluti viaticum recipere poterit. Ipse studiose spiritalem vitam, precationem sic assiduam ardentemque persecutus est, ut mysticam cum Domino coniunctionem omnino attingeret. Gravi arteriarum pulmonumque morbo cum correptus esset die i mensis Octobris anno MCMXViii, eius valetudo ingravescere coepit. Magnos dolores absque querimonia toleravit: omnia ei pauca videbantur, ut Iesum solaretur. Die iv mensis Aprilis anno MCMXIX arridens de vita excessit. Hyacintha, gratia divina tacta est, veluti si caritate incenderetur ita ut diceret: « sic diligo Dominum ut ignem habere in pectore videar, qui autem non urit ». Ut peccatoribus salutem impetraret, hostiam se obtulit atque continenter corpus castigabat itemque pro animarum salute ac pro Summo Pontifice orabat, quem in spiritu admodum patientem vidit. Perinde ac frater, ipsa complura rosaría recitavit atque flagranter exoptavit ut Immaculatum Mariae Cor et in mundo pax praevalerent et ea vitam aeternam summa animi contentione affectavit. Diuturni morbi necessariorumque absentiae dolores Deo obtulit. Die XX mensis Februarii anno MCMXX in valetudinario Lisbonensi de hoc mundo quiete demigra vit. Sanctitatis opinio, quam viventes cum Franciscus tum Hyacintha habuerunt, eorum post mortem producta est, et luculenter mansit, ideo Episcopus Leiriensis, anno MCMLII, beatificationis canonizationisque Causam inchoavit. His absolutis rebus quae a iure iubentur, die xni mensis Maii anno MCMLXXXIX Nobis coram Decreta de duorum puerorum virtutibus, heroum in modum actis, prodierunt. Proinde Congregatio de Causis Sanctorum felici cum exitu Lusitanae mulieris sanationem vestigavit, quae anno MCMLXXXVII evenit quaeque intercessioni duorum Dei Servorum adscripta est. Die xxvni mensis Iunii anno MCMXCIX decreto super miraculo foras emisso, statuimus ut, iubilari anno contingente, Fatimam Ipsi petiremus, in Ecclesiae candelabro, beatificationis ritum agentes, duas has flammas locaturi, quas Deus, ut homines obscuro tempore et inquieto illuminaret, accendit. Hodie igitur, Fatimae, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: Acolhendo o desejo expresso pelo nosso Irmäo Dom Serafim Bispo de Lei- Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 746 ria-Fatima, por muitos outros Irmäos no episcopado e por tantos fiéis cristäos, depois de termos ouvido o parecer da Congregaçao da Causa dos Santos, com a Nossa Autoridade Apostòlica concedemos que, de hoje em diante, os Veneráveis Servos de Deus Francisco Marto e Jacinta Marto sejam chamados Beatos e possa celebrarse anualmente, nos lugares e segundo as normas do direito, a festa de Francisco e Jacinta Marto no dia 20 de Fevereiro. Em nome do Pai e do Filho e do Espirito Santo. Cogitantes autem iam nunc Nos quantum hi Beati suae vitae exemplis profuturi sint universae ecclesiali communitati per terras quantumque suis pariter apud Deum precibus suffulturi causam Evangelii inter homines sint, rata et firma omnino esse volumus quae his litteris decrevimus tam nunc quam in posterum tempus, contrariis quibusvis rebus minime obstantibus. Datum Fatimae, sub anulo Piscatoris, die xni mensis Maii, anno Magni Iubilaei MM, Pontificatus Nostri altero et vicesimo. De mandato Summi Pontificis Et ANGELUS card. SODANO Loco 83 Sigilli In Secret.. Status tab., n.. 487.470 III Venerabili Servo Dei Ioanni PP. XXIII Beatorum honores tribuuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Mementote praepositorum vestrorum, qui vobis locuti sunt verbum Dei, quorum intuentes exitum conversationis imitamini fidem » (Heb 13,7). Ecclesiae et mundo difficile non est Summi Pontificis Ioannis XXIII (Angeli Iosephi Roncalli) memoriam tenere, qui bonitate, lenitudine atque sanctitate, aetate sua paternitatis Dei clarum fuit signum. Universe dilectus in vita, obiit magnum sui excitans desiderium sibique incredibilem benevolentiam concilians. Ex tredecim filiis quarto loco natus, Servus Dei in lucem editus est die vicesimo quinto mensis Novembris anno 1881 in vico dioecesis Bergomensis Italice « Sotto il Monte » denominato. In ecclesia Sanctae Mariae in caelum assumptae dicata est baptizatus. Eius familia, ex partiariis colonis constans, Acta Ioannis Pauli Pp, II 747 in paupertate vivebat, sed laeta et illi Domini timori inhaerens, qui domesticas tuetur virtutes atque sedulam parit concordiam. Angelus Iosephus est seminarium ingressus undecim annos natus. Quattuordecim annorum puer tonsuram accepit et inter Tertiarios Franciscanos est receptus. Viginti annorum aetatem habens in studia theologica incumbere perrexit apud seminarium Romanum; quae ei per duodecim menses interrumpenda fuerunt propter militiam. Sacrae theologiae lauream meritus, presbyter est ordinatus in templo Sanctae Mariae in Monte Sancto die decimo mensis Augusti anno 1904. Postero anno novi episcopi Bergomensis Iacobi Mariae Radini Tedeschi secretarius nominatus est, apud quem decennium mansit, simul variis fungens muneribus, nempe; seminarii professoris, fautoris Actionis Catholicae, diurnarii, Visitationis pastoralis ac Synodi dioecesanae secretarii. Annis 1915-1918 est in exercitu conscriptus. Bello confecto «Domum scholastici » instituit et magister spiritus Seminarii est nominatus. Anno 1920 Papa Benedictus XV Romam eum arcessivit, ut in ministerio esset Congregationis Propagandae Fidei atque cooperationis missionalis motum excitaret. Animo cum apostolico plus dimidium Italicarum dioecesium visit ipse et cum Institutis missionalibus Europaeis est congressus. Anno 1925 Papa Pius XI ad episcopatum illum evexit, titulo ornatum archiepiscopali Arepolitano visitatoremque in Bulgariam misit ubi deinceps anno 1931, primus fuit Delegatus apostolicus. Die 27 mensis Novembris anno 1934 est ad delegationem apostolicam Constantinopolitanam translatus, cum titulo archiepiscopali Mesembriano administrator apostolicus Latinorum Constantinopolitanorum; munus insuper sumpsit delegati pro Graecia. In Medio Oriente viginti annos praesens, varietatem cognovit rituum ac traditionum Ecclesiae Catholicae necnon Ecclesiarum Orthodoxarum, atque liberales coniunxit rationes cum moderatoribus rei publicae cumque regia domo Bulgara. Constantinopoli humanam explicavit actionem praesertim quod ad difficilem Populi Hebraici condicionem pertinebat et ad afflictum Graeciae statum. Anno 1944 exeunte a Pio XII Nuntius apostolicus Lutetiae Parisiorum est factus, eique postea munus est additum observatoris Sanctae Sedis apud UNESCO. Die 12 mensis Ianuarii anno 1953 est Cardinalis creatus ac triduo post Patriarcha Venetiarum: quam urbem ingressus est die 15 mensis Martii anno 1953, ibique mansit quoad Summus Pontifex est electus die 28 mensis Octobris anno 1958, cum nomen cepit Ioannem XXIII. Temporis, quo Venetiis fuit, memorandae sunt celebrationes in honorem Pii X et Laurentii Giustiniani, Annus Marialis 1954, Synodus dioecesana 748 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale (anno 1957), sacrae in Libanum et Lapurdum peregrinationes. Pontificatus sui quinquennium sub signo egit sibi admodum congruenti, « fidelitatis », videlicet, et « renovationis ». Presbyter Romanus, in integerrima et dynamica traditione catholica penitus defixus, iter suum percucurrit secundum « Opera misericordiae », curam assiduam sanctificationis cleri et laicatus, pacis socialis et inter nationes, populorum libertatis, quominus fidem suam profiterentur impeditorum. Cum patientia atque prudentia aetatis concordiae ac dialogi initium fecit. Litteras encyclicas « Mater et Magistra » promulgavit (anno 1961) atque «Pacem in terris» (anno 1963). Die vicesimo quinto mensis Ianuarii anno 1959 Concilium Oecumenicum Vaticanum II nuntiavit, Synodum dioecesanam, Codicis Iuris Canonici accommodationem. Quamquam in difficultatibus, Concilium lentum et sollemne est iter ingressum die undecimo mensis Octobris anno 1962, ac feliciter est ad exitum adductum die octavo mensis Decembris anno 1965 a Paulo Papa VI. Papae Ioannis omnes memoria vultum hilarem atque laetum tenent necnon brachia ad mundum universum amplectendum aperta. Quot personae eius animi simplicitate illectae sunt, magnae hominum rerumque experientiae coniuncta! Novitatis ardor quam is attulit certo ad doctrinam non attinebat, sed potius ad modum eam exponendi; novum erat dicendi atque agendi genus, novum studium, quo personas communes terraeque potentes admittebat. Hoc cum spiritu Concilium Oecumenicum Vaticanum II indixit, per quod novam in Ecclesiae historia paginam conscripsit. Extremis vitae vestigiis temporis suum Ecclesiae concredidit testamentum: Quod in vita maximi est momenti Iesus Christus est benedictus, Ecclesia eius sancta, veritas et bonitas. Vesperi diei tertii mensis Iunii anno 1963, in area Sancti Petri Missa a Cardinali Aloisio Traglia celebrata, Urbis pro-vicario multitudine verbis Deo gratias respondente diaconi verbis Ite, Missa est, Ioannes XXIII in sua Aedium apostolicarum diaeta, terrenum iter conclusit in oblationis actu, ita ut Ioannis evangelistae verborum commoneret: Cum dilexisset, in finem dilexit (Io 13, 11). Ob amplissimam solidamque sanctitatis famam qua Servus Dei claruerat, Causa beatificationis a Paulo VI nuntiata est in aula Concilii Vaticani II die duodevicesimo mensis Decembris anno 1965. Longum accuratumque iter conclusum est anno 1999 per promulgationem decreti super heroicitate virtutum et, die vicesimo septimo mensis Ianuarii anno 2000, decreti quo mirum agnitum est eius intercessioni ascriptum. Deinde statuimus ut beatificationis ritus Romae celebraretur die tertio subsequentis mensis Septem- Acta Ioannis Pauli Pp. 749 II bris, una cum ritu beatificationis Papae Pii IX aliorumque Venerabilium Servorum Dei. Hodie igitur, in foro ad Basilicam Sancti Petri in Vaticano vergente, inter Missae sollemnia hanc sumus formulam elocuti: Nos, vota Fratrum Nostrorum Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Romana dioecesi, Dionysii Cardinalis Tettamanzi, Archiepiscopi Ianuensis, Petri Cardinalis Eyt, Archiepiscopi Burdigalensis, et Andreae Mutiani Léonard, Episcopi Namurcensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Pius IX, Ioannes XXIII, Thomas Reggio, Gulielmus-Iosephus Chaminade et Columba Marmion Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Pii IX die septima Februarii, Ioannis XXIII die undecima Octobris, Thomae Reggio die nona Ianuarii, Gulielmi-Iosephi Chaminade die vicesima secunda Ianuarii et Columbae Marmion die tertia Octobris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quae autem decrevimus, nunc et in posterum firma et rata esse volumus, rebus contrariis minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die III mensis Septembris, anno MM, Pontificatus Nostri vicesimo secundo. De mandato Summi Pontificis ffi ANGELUS card. SODANO Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 487.835 IV Templum paroeciale sancti Aegidii, quod in urbe « Bardejov » intra fines archidioecesis Cassoviensis exstat, ad Basilicae minoris gradum dignitatemque evehitur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — Consueverunt Romani Pontifices, Nostri Decessores, sacras aedes, quae vetustate, arte ac religione nitent, praecipuis honoribus decorare. Quibus accensendum esse videtur paroeciale templum Deo in honorem sancti Aegidii dicatum, quod exstans in Slovachiae urbe « Bardejov » intra archidioecesis Cassoviensis fines, clarum est quoque 750 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale centrum spiritualis vitae ac navitatis liturgicae et pastoralis. Cum igitur Venerabilis Frater Aloisius Tkác, Archiepiscopus Metropolita Cassoviensis, litteris die XX mensis Augusti anno MCMXCIX datis, etiam cleri populique nomine petiverit ut eadem ecclesia titulo ac dignitate Basilicae Minoris honestaretur, Nos, paternae benevolentiae documentum cupientes praebere, enixis precibus libenter obsecundandum esse putamus. Ratis ergo plane habitis iis, quae Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, tributis a Nobis facultatibus, hac in re egit, summa Apostolica potestate, harum Litterarum virtute perpetuumque in modum templum paroeciale, quod diximus, ad Basilicae Minoris gradum dignitatemque evehimus, omnibus factis iuribus ac liturgicis concessionibus, quae sacris aedibus hoc nomine insignitis rite competunt, iis tamen servatis, quae secundum Decretum « De titulo Basilicae Minoris » die ix mensis Novembris anno MCMLXXXIX editum, servanda sunt. Quod faustum ac felix sit Cassoviensi Praesuli dilectisque filiis eiusdem paroeciae et artius exstet ipsorum vinculum cum hac Sede beati Petri. Has denique Litteras nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxin mensis Novembris, anno Magni Iubilaei MM, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis EB ANGELUS card. SODANO Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 497.386 CONVENTIO MONETALIS PACTIO INTER STATUM CIVITATIS VATICANAE ET EIUS OPERA INTER SANCTAM SEDEM ET ITALICAM REMPUBLICAM COMMUNITATIS EUROPAEAE NOMINE C O N V E N Z I O N E MONETARIA TRA LO STATO DELLA C I T T À DEL V A T I C A N O E PER ESSO LA SANTA SEDE E LA REPUBBLICA ITALIANA, PER CONTO DELLA C O M U N I T À E U R O P E A , Lo STATO DELLA C I T T À DEL V A T I C A N O , rappresentato dalla Santa Sede ai sensi dell'articolo 3 del Trattato del Laterano, e L A REPUBBLICA ITALIANA, per conto della C O M U N I T À E U R O P E A , visto il trattato che istituisce la Comunità europea, in particolare l'articolo 111(3), Acta Ioannis Pauli Pp. II 751 vista la decisione del Consiglio del 31 dicembre 1998 sulla posizione della Comunità europea in relazione ad un accordo sulle relazioni monetarie con la Città del Vaticano, (1) considerando i principi stabiliti negli accordi esistenti tra lo Stato della Città del Vaticano e la Repubblica Italiana e in particolare nel Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'I 1 febbraio 1929 e sue modificazioni; (2) considerando le disposizioni delle convenzioni monetarie bilaterali e, da ultimo, della Convenzione monetaria tra la Repubblica Italiana e lo Stato della Città del Vaticano, conclusa il 3 dicembre 1991; (3) considerando che in base al regolamento del Consiglio (CE) n. 974/98 del 3 maggio 1998 l'euro sostituisce dal I gennaio 1999, al tasso di conversione fisso, la moneta di ciascuno Stato partecipante alla terza fase dell'Unione economica e monetaria; o (4) considerando che il Consiglio dell'Unione europea, riunito nella composizione dei Capi di Stato o di governo, con la propria decisione del 3 maggio 1998, ha stabilito che l'Italia è uno degli Stati membri della Comunità europea che adotta l'euro; o (5) considerando che dal I gennaio 1999 la Comunità europea è competente per le materie monetarie relative agli Stati membri che adottano l'euro; (6) considerando che con la dichiarazione n. 6 allegata all'atto finale del trattato sull'Unione europea la Comunità si è impegnata a facilitare la rinegoziazione degli attuali accordi con lo Stato della Città del Vaticano che risultasse necessaria a seguito dell'introduzione della moneta unica; (7) considerando che l'introduzione dell'euro rende necessaria la rinegoziazione della vigente Convenzione monetaria tra la Repubblica Italiana e lo Stato della Città del Vaticano, conclusa il 3 dicembre 1991; (8) considerando che il Consiglio ha determinato, con la decisione del 31 dicembre 1998, le modalità per la negoziazione e la conclusione dell'accordo concernente le relazioni monetarie con lo Stato della Città del Vaticano; (9) considerando che tale decisione ha stabilito che la Repubblica Italiana conduce i negoziati con lo Stato della Città del Vaticano in nome della Comunità europea, che la Commissione è associata a pieno titolo ai negoziati e che la Banca Centrale Europea è associata a pieno titolo ai negoziati nell'ambito delle sue competenze; 752 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale (10) considerando che la stessa decisione ha previsto, tra i principi su cui è basata la posizione della Comunità nei negoziati, che lo Stato della Città del Vaticano si impegni a non emettere banconote, monete o sostituti monetari di qualsiasi tipo se non dopo aver concordato con la Comunità le condizioni di dette emissioni e che ciò non pregiudica il diritto dello Stato della Città del Vaticano di emettere monete da collezione; (11) considerando che l'emissione delle monete da collezione in euro da parte dello Stato della Città del Vaticano è effettuata in linea con gli orientamenti previsti per le monete da collezione emesse dagli Stati membri della Comunità europea, che prevedono, in particolare, il divieto di emissione di monete da collezione in euro sino al I gennaio 2002 e l'adozione di caratteristiche tecniche, caratteristiche artistiche e tagli che consentano di differenziare tali monete da quelle destinate alla circolazione; o (12) considerando che il Consiglio ha determinato con la decisione del 31 dicembre 1998 che gli enti finanziari aventi sede nella Città del Vaticano possono avere accesso ai sistemi di pagamento dell'area euro alle condizioni determinate con il consenso della Banca Centrale Europea; (13) considerando che appare opportuno garantire tale accesso per il tramite dei sistemi di pagamento italiani, visti gli stretti legami tra l'Italia e la Città del Vaticano; hanno convenuto quanto segue: Articolo 1 o Lo Stato della Città del Vaticano ha il diritto di utilizzare dal I gennaio 1999 l'euro come propria moneta ufficiale, in conformità con il regolamento (CE) n. 1103/97 e il regolamento (CE) n. 974/98. Lo Stato della Città del Vaticano conferisce, a decorrere dal I gennaio 2002, corso legale alle banconote e alle monete in euro. Lo Stato della Città del Vaticano si impegna a rendere applicabili sul suo territorio le norme comunitarie riguardanti le banconote e le monete in euro e a seguire lo stesso calendario previsto dalla Repubblica Italiana per l'introduzione delle banconote e monete in euro. Lo Stato della Città del Vaticano si impegna altresì ad effettuare il ritiro delle proprie monete in lire seguendo lo stesso calendario della Repubblica Italiana. o Acta Ioannis Pauli Pp. II 753 Articolo 2 Lo Stato della Città del Vaticano non emette banconote, monete o sostituti monetari di qualsiasi tipo se non dopo aver concordato con la Comunità le condizioni di tali emissioni. Le condizioni per l'emissione di un contingente limitato di monete in euro, a decorrere dal I gennaio 2002, e in lire, sino al 31 dicembre 2001, sono previste dalla presente Convenzione negli articoli seguenti. o Articolo 3 o Lo Stato della Città del Vaticano può emettere dal I gennaio 2002 monete in euro per il valore nominale massimo annuo di 670 mila euro. Le monete in euro emesse dallo Stato della Città del Vaticano sono identiche alle monete in euro emesse dagli Stati membri della Comunità europea, che hanno adottato l'euro, per quanto concerne il valore nominale, il corso legale, le caratteristiche tecniche, le caratteristiche artistiche della faccia comune e le caratteristiche artistiche comuni della faccia nazionale. Le caratteristiche artistiche della faccia nazionale sono preventivamente comunicate dallo Stato della Città del Vaticano alle competenti autorità comunitarie. Articolo 4 Il valore nominale annuo delle monete in euro emesse dallo Stato della Città del Vaticano si aggiunge al volume di monete emesse dalla Repubblica Italiana ai fini dell'approvazione da parte della Banca Centrale Europea del volume complessivo del conio effettuato dalla Repubblica Italiana, ai sensi dell'articolo 106, paragrafo 2, del trattato che istituisce la Comunità europea. Lo Stato della Città del Vaticano comunica ogni anno alla Repubblica Italiana, entro e non oltre il I settembre, il valore nominale delle monete in euro che prevede di emettere nel corso dell'anno successivo. o Articolo 5 La presente Convenzione non pregiudica il diritto dello Stato della Città del Vaticano di coniare monete da collezione. Nel caso di emissione di monete da collezione in euro, queste devono rientrare nel limite del valore nominale annuo previsto dall'articolo 3. 51 - A.A.S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 7f>4 Le monete da collezione emesse dallo Stato della Città del Vaticano non hanno corso legale nella Comunità europea. Articolo 6 Il Governo italiano mette a disposizione dello Stato della Città del Vaticano l'Istituto Poligrafico e Zecca dello Stato per la coniazione delle monete vaticane e delle medaglie pontificie. Lo Stato della Città del Vaticano si impegna a servirsi esclusivamente dell'Istituto Poligrafico e Zecca dello Stato per la coniazione delle sue monete, finché è in vigore la presente Convenzione. Articolo 7 In Sede Vacante, nell'anno nel quale si è verificata la vacanza, lo Stato della Città del Vaticano può coniare monete, in aggiunta al limite massimo stabilito nell'articolo 3, per l'importo di 201 mila euro. In ciascun Anno Santo giubilare lo Stato della Città del Vaticano può del pari coniare monete, in aggiunta al limite massimo stabilito nell'articolo 3, per l'importo di 201 mila euro. Nell'anno di apertura di un Concilio Ecumenico lo Stato della Città del Vaticano potrà altresì coniare monete, in aggiunta al limite massimo stabilito nell'articolo 3, per l'importo di 201 mila euro. Articolo 8 Lo Stato della Città del Vaticano non può emettere monete in euro prima del I gennaio 2002. Lo Stato della Città del Vaticano può emettere monete in lire sino al 31 dicembre 2001. Per tali emissioni in lire si applicano le seguenti disposizioni: - le monete in lire, nei valori che lo Stato della Città del Vaticano intenda coniare, sono identiche a quelle italiane per quanto concerne il metallo, la composizione chimica, il valore nominale, le dimensioni ed il valore intrinseco dei singoli pezzi; - le monete vaticane e le monete italiane hanno, rispettivamente, nel territorio italiano e nella Città del Vaticano, identico corso legale e potere liberatorio nei rapporti tra i privati e in quelli con le pubbliche casse; - lo Stato della Città del Vaticano e la Repubblica Italiana hanno la facoltà di domandare il cambio, in valuta italiana, delle monete vaticane, che si accumulassero nelle casse dello Stato italiano; o Acta Ioannis Pauli Pp II 755 - la coniazione delle monete d'oro può essere fatta per valore illimitato; tali monete hanno corso legale soltanto nel territorio dello Stato della Città del Vaticano; il valore nominale delle monete coniate diverse dall'oro non può eccedere ogni anno la somma complessiva di un miliardo di lire italiane e, comunque, per un quantitativo non superiore a cento milioni di pezzi; - in Sede Vacante, nell'anno nel quale si è verificata la vacanza, in ciascun Anno Santo giubilare e nell'anno di apertura di un Concilio Ecumenico, lo Stato della Città del Vaticano può coniare monete in aggiunta al limite massimo stabilito nel trattino precedente, per l'importo di trecento milioni di lire italiane e per non oltre trenta milioni di pezzi; - il valore nominale annuo delle monete in lire emesse dallo Stato della Città del Vaticano si aggiunge al volume di monete emesse dalla Repubblica Italiana ai fini dell'approvazione da parte della Banca Centrale Europea del volume complessivo del conio effettuato dalla Repubblica Italiana, ai sensi dell'articolo 106, paragrafo 2, del trattato che istituisce la Comunità europea. Articolo 9 Lo Stato della Città del Vaticano collabora strettamente con la Comunità europea nella lotta contro la contraffazione delle banconote e delle monete in euro e per reprimere e punire le eventuali falsificazioni delle monete e delle banconote in euro che si perpetrassero nel suo territorio. Articolo 10 Agli enti finanziari aventi sede nella Città del Vaticano può essere concesso l'accesso ai sistemi di pagamento dell'area euro sulla base di termini e condizioni appositamente determinati dalla Banca d'Italia con il consenso della Banca Centrale Europea. Articolo 11 Al momento dell'entrata in vigore della presente Convenzione le Parti intendono estinta la Convenzione monetaria tra la Repubblica Italiana e lo Stato della Città del Vaticano, conclusa il 3 dicembre 1991. Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 756 Articolo 12 La presente Convenzione entra in vigore il primo giorno del mese successivo alla data in cui le Parti si sono notificate reciprocamente l'avvenuto espletamento delle loro procedure di ratifica, di conclusione o di adozione, secondo le norme applicabili a ciascuna Parte. I competenti organi finanziari della Repubblica Italiana e dello Stato della Città del Vaticano provvederanno, di comune accordo e con procedura amministrativa, alla revisione biennale degli importi previsti all'articolo 3 e all'articolo 7 sulla base dell'indice ISTAT di variazione dei prezzi al consumo nei due anni precedenti. La prima rivalutazione ha luogo a decorrere dal I gennaio 2004. Ciascuna Parte e gli organismi che partecipano alla procedura che porta alla conclusione della presente Convenzione possono chiedere un riesame delle disposizioni della Convenzione stessa. Nel caso in cui, a seguito del riesame, risulti opportuno modificare le disposizioni della presente Convenzione, si applicano le procedure e il diritto comunitario vigente. o Ciascuna Parte può denunciare la presente Convenzione con un preavviso di un anno. Fatta a Roma, in duplice originale, in lingua italiana, il ventinove dicembre duemila. Per lo Stato della Città del Vaticano e per esso la Santa Sede Per il Governo della Repubblica Italiana, per conto della Comunità Europea 83 JEAN-LUIS TAURAN LAMBERTO D I N I Haec Pactio die I mensis Maii anno MMI vigere coepit, his perfectis procedendi de hac re rationibus, quas art. 12 ipsius Pactionis secum fert. Acta Ioannis Pauli Pp. II 757 HOMILIA In canonizatione quinque Beatorum.* 1. «Sia benedetto Dio Padre, e l'unigenito Figlio di Dio, e lo Spirito Santo: perché grande è il suo amore per noi» (Ant. d'inizio). Sempre, ma specialmente nell'odierna festa della Santissima Trinità, l'intera Liturgia è orientata al mistero trinitario, sorgente di vita per ogni credente. « Gloria al Padre, gloria al Figlio, gloria allo Spirito Santo »: ogni volta che proclamiamo queste parole, sintesi della nostra fede, adoriamo l'unico e vero Dio in tre Persone. Contempliamo attoniti questo mistero che ci avvolge totalmente. Mistero di amore; mistero di ineffabile santità. « Santo, Santo, Santo il Signore, Dio dell'universo » canteremo tra poco, entrando nel cuore della Preghiera eucaristica. Il Padre ha tutto creato con saggezza e amorevole provvidenza; il Figlio con la sua morte e risurrezione ci ha redenti; lo Spirito Santo ci santifica con la pienezza dei suoi doni di grazia e di misericordia. Possiamo a giusto titolo definire l'odierna solennità una « festa della santità ». In questo giorno, pertanto, trova la sua più opportuna cornice la cerimonia di canonizzazione di cinque beati: Luigi Scrosoppi, Agostino Roscelli, Bernardo da Corleone, Teresa Eustochio Verzeri, Rafqa Pietra Choboq Ar-Rayès. 2. «Giustificati... per la fede, noi siamo in pace con Dio per mezzo del Signore nostro Gesù Cristo». Per l'apostolo Paolo, come abbiamo ascoltato nella seconda Lettura, la santità è dono che il Padre ci comunica mediante Gesù Cristo. La fede in Lui è, infatti, principio di santificazione. Per la fede l'uomo entra nell'ordine della grazia; per la fede egli spera di prendere parte alla gloria di Dio. Questa speranza non è vana illusione, ma frutto sicuro di un cammino ascetico tra tante tribolazioni, affrontate con pazienza e virtù provata. Fu questa l'esperienza di san Luigi Scrosoppi, durante una vita interamente spesa per amore di Cristo e dei fratelli, specialmente dei più deboli e indifesi. 1 * Die 10 Iunii 2001. Rmò, 1 1 758 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « Carità! Carità! »: quest'esclamazione sgorgò dal suo cuore nel momento di lasciare il mondo per il Cielo. La carità egli esercitò in modo esemplare, soprattutto nei confronti delle ragazze orfane e abbandonate, coinvolgendo un gruppo di maestre, con le quali diede inizio all'Istituto delle « Suore della Divina Provvidenza ». La carità fu il segreto del suo lungo e instancabile apostolato, nutrito di costante contatto con Cristo, contemplato e imitato nell'umiltà e nella povertà della sua nascita a Betlemme, nella semplicità della vita laboriosa a Nazareth, nella completa immolazione sul Calvario, nell'eloquente silenzio dell'Eucaristia. Per questo la Chiesa lo addita ai sacerdoti e ai fedeli quale modello di profonda ed efficace sintesi tra la comunione con Dio e il servizio dei fratelli. Modello, in altre parole, di un'esistenza vissuta in comunione intensa con la Santissima Trinità. 3. « Grande è il suo amore per noi ». L'amore di Dio per gli uomini si è manifestato con particolare evidenza nella vita di sant'Agostino Roscelli, che oggi contempliamo nel fulgore della santità. La sua esistenza, tutta permeata di fede profonda, può essere considerata un dono offerto per la gloria di Dio e per il bene delle anime. Fu la fede a renderlo sempre obbediente alla Chiesa e ai suoi insegnamenti, in docile adesione al Papa e al proprio Vescovo. Dalla fede seppe attingere conforto nelle ore tristi, nelle aspre difficoltà e negli avvenimenti dolorosi. Fu la fede la roccia solida alla quale seppe aggrapparsi per non cedere mai allo scoraggiamento. Questa stessa fede sentì il dovere di comunicare agli altri, soprattutto a coloro che accostava nel ministero della confessione. Divenne maestro di vita spirituale specialmente per le Suore che egli fondò, le quali lo videro sereno pur in mezzo alle situazioni più critiche. Sant'Agostino Roscelli esorta anche noi a confidare sempre in Dio, immergendoci nel mistero del suo amore. 4. « Gloria al Padre, al Figlio, allo Spirito Santo ». Alla luce del mistero della Trinità acquista singolare eloquenza la testimonianza evangelica di san Bernardo da Corleone, anch'egli elevato oggi agli onori degli altari. Di lui tutti si meravigliavano e si domandavano come un frate laico potesse discorrere così altamente del mistero della Santissima Trinità. In effetti, la sua vita fu tutta protesa verso Dio, attraverso uno sforzo costante di ascesi, intessuta di preghiera e di penitenza. Coloro che lo hanno conosciuto attestano concordi che « egli sempre stava intento nell'orazione », « mai cessa- Ada Ioannis Pauli Pp. II 759 2 va di orare », « orava di continuo ». Da questo colloquio ininterrotto con Dio, che trovava nell'Eucaristia il suo centro propulsore, traeva linfa vitale per il suo coraggioso apostolato, rispondendo alle sfide sociali del tempo, non scevro di tensioni e di inquietudini. Anche oggi il mondo ha bisogno di santi come Fra' Bernardo immersi in Dio e proprio per questo capaci di trasmetterne la verità e l'amore. L'umile esempio di questo Cappuccino costituisce un incoraggiamento a non stancarci di pregare, essendo proprio la preghiera e l'ascolto di Dio l'anima dell'autentica santità. 5. « Lo Spirito di verità vi guiderà alla verità tutta intera » (Ant. di Comunione). Teresa Eustochio Verzeri, che quest'oggi contempliamo nella gloria di Dio, nella sua breve ma intensa vita si lasciò condurre docilmente dallo Spirito Santo. A lei Dio si rivelò come misteriosa presenza davanti a cui ci si deve inchinare con profonda umiltà. Sua gioia era considerarsi sotto la costante protezione divina, sentendosi nelle mani del Padre celeste, nel quale imparò a confidare sempre. Abbandonandosi all'azione dello Spirito, Teresa visse la particolare esperienza mistica « dell'assenza di Dio ». Solo una fede incrollabile le impedì di non smarrire la confidenza in questo Padre provvidente e misericordioso, che la metteva alla prova: « E giusto — ella scriveva — che la sposa, dopo aver seguito lo sposo in tutte le sue pene che ne accompagnarono la vita, abbia parte ancora con lui alla più terribile ». E questo l'insegnamento che santa Teresa lascia all'Istituto delle « Figlie del Sacro Cuore di Gesù », da lei fondato. Questo è l'insegnamento che lascia a tutti noi. Anche in mezzo alle contrarietà e alle sofferenze intime ed esteriori occorre mantenere viva la fede in Dio Padre, Figlio e Spirito Santo. 3 6. En canonisant la bienheureuse Rafqa Choboq Ar-Rayes, l'Eglise éclaire d'une manière toute particulière le mystère de l'amour donné et accueilli pour la gloire de Dieu et le salut du monde. Cette moniale de l'Ordre libanais maronite désirait aimer et donner sa vie pour ses frères. Dans les souffrances qui n'ont cessé de la tourmenter durant les vingt-neuf dernières années de son existence, sainte Rafqa a toujours manifesté un amour généreux et passionné pour le salut de ses frères, puisant dans son union au 2 3 Summ,, 35. Libro dei doveri, III, 130 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 760 Christ, mort sur la croix, la force d'accepter volontairement et d'aimer la souffrance, authentique voie de sainteté. Puisse sainte Rafqa veiller sur ceux qui connaissent la souffrance, en particulier sur les peuples du Moyen-Orient affrontés à la spirale destructrice et stérile de la violence! Par son intercession, demandons au Seigneur d'ouvrir les cœurs à la recherche patiente de nouvelles voies pour la paix, hâtant les jours de la réconciliation et de la concorde! 7. « O Signore, nostro Dio, quanto è grande il tuo nome su tutta la terra! ». Contemplando questi fulgidi esempi di santità, ritorna spontanea nel cuore l'invocazione del Salmista. Il Signore non cessa di donare alla Chiesa e al mondo mirabili esempi di uomini e donne, nei quali si riflette la sua gloria trinitaria. La loro testimonianza ci spinga a guardare verso il Cielo e a cercare senza posa il Regno di Dio e la sua giustizia. Maria, Regina di tutti i santi, che per prima hai accolto la chiamata dell'Altissimo, sostienici nel servire Dio e i fratelli. E voi camminate con noi, santi Luigi Scrosoppi, Agostino Roscelli, Bernardo da Corleone, Teresa Eustochio Verzeri, Rafqa Pietra Choboq Ar-Rayès, perché la nostra esistenza, come la vostra, sia lode al Padre, al Figlio e allo Spirito Santo. Amen! 4 ALLOCUTIONES Ad Benini episcopos.* Chers Frères dans l'épiscopat, 1. C'est pour moi une grande joie de vous accueillir en ces jours où vous accomplissez votre visite ad limina. Par vos rencontres avec le Successeur de Pierre et avec ses collaborateurs, vous manifestez la communion des diocèses du Bénin avec l'Eglise universelle. Je souhaite que ces journées de pèlerinage et de réflexion soient pour chacun de vous une source de renouvellement spirituel et de dynamisme apostolique pour l'accomplissement de votre ministère episcopal. Par ses aimables paroles, Mgr Nestor Assogba, Archevêque de Cotonou et Président de votre Conférence episcopale, s'est fait votre interprète pour 4 Sal 8, 2.10. * Die 16 Iunii 2001 Acta Ioannis Pauli Pp. II 761 me faire part de vos espérances et de vos préoccupations au début de ce nouveau millénaire. Je l'en remercie très cordialement. Je salue particulièrement les Evêques venus pour la première fois accomplir cette visite. Je les encourage vivement dans leur tâche de pasteurs, au service de la mission de l'Eglise. Portez mes affectueuses salutations à vos prêtres, aux religieux, aux religieuses, aux catéchistes et à tous les fidèles de vos diocèses. Que le Seigneur fasse fructifier en eux les grâces de l'année jubilaire! Au peuple béninois tout entier, que par deux fois j'ai eu la joie de visiter, je souhaite de vivre dans la paix et la prospérité, demandant à Dieu de l'accompagner dans ses efforts pour construire une société toujours plus fraternelle et plus solidaire. 2. Les défis auxquels l'Eglise se trouve affrontée au début du nouveau millénaire sont une incitation pressante à renouveler en nous l'engagement à annoncer l'Evangile à tous les hommes. Aujourd'hui plus que jamais, l'urgence de la mission est évidente. Successeurs des Apôtres qui ont fait la vivante expérience du Verbe de vie, les Evêques ont reçu la charge d'orienter le regard des hommes vers le mystère du Christ. Dans cette nouvelle étape de l'évangélisation qui s'ouvre devant nous, seule la rencontre intime avec le Seigneur peut donner l'audace d'un engagement authentique et résolu au service de l'Evangile. Permettez au Successeur de Pierre d'inviter vos communautés et leurs pasteurs à faire un acte de foi résolu dans la parole du Christ qui nous presse avec force d'avancer au large. Que cet acte de foi s'exprime d'abord dans un engagement renouvelé de prière et de dialogue confiant avec Dieu! Ainsi donc, la tâche missionnaire doit consister d'abord à aider les fidèles à affermir leur foi dans le Christ Sauveur, pour que, face aux multiples sollicitations qui se présentent à eux, ils ne se laissent pas aller à tout vent de doctrine, mais qu'en vivant dans la vérité et dans l'amour, ils grandissent dans le Christ pour s'élever en tout jusqu'à lui. Que tous trouvent dans leur attachement à la personne de Jésus et dans le soutien de leur communauté la force d'avancer sur les chemins de l'Evangile et de ses exigences, se souvenant que « celui qui met la main à la charrue et regarde en arrière n'est pas fait pour le royaume de Dieu »! Dans leurs efforts pour édifier l'Eglise famille de Dieu, que les chrétiens de vos diocèses soient aussi des hommes et des femmes de communion et 1 2 1 2 Cf Ep 4, 14-15 Le 9, 62 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 762 d'unité! Comme je l'ai écrit dans la lettre apostolique Novo millennio ineunte, avant de programmer des initiatives concrètes pour être fidèles au dessein de Dieu et pour répondre aux attentes profondes du monde, « il faut promouvoir une spiritualité de la communion, en la faisant ressortir comme principe éducatif partout où sont formés l'homme et le chrétien, où sont éduqués les ministres de l'autel, les personnes consacrées, les agents pastoraux, où se construisent les familles et les communautés ». Dans cet esprit de communion se trouve un cheminement essentiel pour que chacun soit reconnu et respecté dans sa vocation propre, partageant les dons reçus de l'Esprit, et pour que s'édifie une humanité solidaire et fraternelle. Que l'unité de vos communautés, fondée dans le dessein du Christ sur son Eglise, soit un signe concret de la présence de Dieu qui habite en elles et dont la lumière doit resplendir sur le visage de tous les hommes! 3 3. Depuis plusieurs années, vous avez accompli un bel effort pour favoriser les vocations. Le nombre des jeunes qui entrent dans les séminaires est en progression continue. Il importe donc que ces jeunes aient une vive conscience que la vocation est un don du Seigneur qu'ils reçoivent par l'intermédiaire de l'Église et que c'est par l'Église que s'accomplit cette vocation. « Le candidat au presbytérat doit recevoir la vocation sans imposer ses propres conditions personnelles, mais en acceptant aussi les normes et les conditions posées par l'Église elle-même, selon sa propre responsabilité ». Aussi, est-ce une grave responsabilité pour l'Evêque de discerner les aptitudes humaines, intellectuelles, morales et spirituelles des candidats, et de reconnaître l'authenticité de leur vocation. La vie dans les séminaires est pour vous une préoccupation constante. Je vous engage vivement à demeurer exigeants sur la qualité de la formation qui y est donnée dans tous les domaines. Les séminaires doivent permettre aux jeunes qui sont appelés au sacerdoce de se mettre généreusement à la suite du Christ pour se laisser initier par lui au service du Père et des hommes. Pour cela, il est nécessaire que les formateurs, professeurs et directeurs spirituels, bien préparés et exemplaires dans leur vie sacerdotale, soient en nombre suffisant. Il est à souhaiter que, grâce au concours généreux d'autres Églises locales, vous puissiez assurer un accompagnement effectif des séminaristes afin qu'ils aient une vision claire de leur véritable vocation et qu'ils y répondent de manière libre et consciente. 4 3 N. 43. 4 Exhortation apostolique Pastores dabo vobis, n. 35. Acta Ioannis Pauli Pp II 763 4. À votre retour dans vos diocèses, portez mon cordial salut à chacun de vos prêtres. L'Eglise compte sur eux, afín que, par leur vie exemplaire, ils soient des témoins crédibles de la Parole qu'ils annoncent, pleinement engagés sur les chemins de la sainteté à laquelle le Christ les appelle et vers laquelle ils doivent guider les fidèles. Tout au long de leur ministère, les prêtres sont invités à être attentifs à leur formation permanente, devenue indispensable pour répondre aux exigences nouvelles de l'évangélisation. Qu'ils y trouvent avant tout l'expression et la condition de leur fidélité à leur ministère et à leur être même! Qu'ils soient convaincus d'y accomplir un acte d'amour et de justice envers le peuple de Dieu dont ils sont les serviteurs! Par ailleurs, j'invite avec insistance les prêtres à prendre une conscience toujours plus grande de la dimension missionnaire de leur sacerdoce. En effet, ainsi que l'a rappelé le Concile Vatican II, « le don spirituel que les prêtres ont reçu à l'ordination les prépare non pas à une mission limitée et restreinte, mais à une mission de salut d'ampleur universelle [...]. Les prêtres se souviendront donc qu'ils doivent avoir au coeur le souci de toutes les Eglises». Dans cette perspective, j'encourage les diocèses qui sont plus largement munis à poursuivre généreusement les échanges de prêtres avec ceux qui sont moins pourvus. De tels échanges favoriseront aussi l'unité du peuple de Dieu dans les différentes régions du pays qui connaissent des situations missionnaires et pastorales très variées. 5 5. Depuis les origines de l'annonce de la foi chrétienne dans votre pays, les Instituts religieux ont joué un rôle important. On ne peut qu'admirer le travail des missionnaires, religieux, religieuses et laïcs qui, au prix d'une grande abnégation, ont permis à l'Eglise de naître et de croître chez vous. Aujourd'hui, si leur nombre diminue, leur travail courageux et désintéressé demeure appréciable, manifestant l'universalité de l'Eglise. Je souhaite que, dans un esprit d'estime mutuelle, la collaboration fraternelle s'affermisse toujours plus entre les prêtres diocésains et les membres des Instituts missionnaires. Je connais aussi la grande considération dont jouissent dans la population les religieuses qui se donnent sans compter pour le service des plus pauvres et des plus délaissés de la société, sans aucune distinction d'origine. L'Eglise leur est reconnaissante d'exprimer ainsi, souvent de manière très humble et dans des conditions difficiles, la charité du Christ pour l'humani3 Décret Presbyterorum ordinis, n. 10. Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 764 té souffrante. En effet, l'engagement des religieux et des religieuses dans la mission de l'Eglise est une manifestation éloquente de l'amour de Dieu pour tout homme. Par leur fidélité à leurs engagements et l'approfondissement de leur amitié avec Dieu dans la prière et dans le renoncement intérieur, que les personnes consacrées soient aussi pour leurs frères et leurs sœurs des exemples audacieux, qui les aideront dans la recherche de la perfection à laquelle ils sont tous appelés! Je souhaite que nombreux soient les jeunes qui, se sentant attirés par ce don de soi au Christ et aux autres, acceptent d'y répondre afin de manifester aux yeux du monde le primat de Dieu et des valeurs de l'Evangile dans la vie chrétienne. 6. Pour élargir les horizons de l'évangélisation, il convient de stimuler et de soutenir par une formation humaine et spirituelle solide un laïcat mûr et responsable, conscient de ses responsabilités dans l'Eglise et dans la société. De fait, parce qu'ils sont membres de l'Eglise, les laïcs ont la vocation et la mission d'annoncer l'Evangile dans leurs milieux de vie. Les domaines où ils peuvent exercer une action missionnaire sont très étendus. C'est ainsi qu'une place spéciale leur revient dans l'animation chrétienne de l'ordre temporel. Les chrétiens doivent prendre leur place et agir avec compétence dans le monde si complexe de la politique, de la vie sociale et de l'économie, selon les enseignements de la doctrine sociale de l'Eglise, proposant à leurs compatriotes une vision de l'homme et de la société conforme aux valeurs humaines fondamentales. Je les invite tout particulièrement à travailler sans relâche à promouvoir le respect de la dignité inviolable de toute personne humaine. « Sa dignité de personne est le bien le plus précieux que l'homme possède, grâce à quoi il dépasse en valeur tout le monde matériel ». C'est un devoir impérieux pour le chrétien de s'engager pour le respect de la vie de tout être humain depuis sa conception jusqu'à sa fin naturelle. Ce respect de la personne doit aussi se manifester particulièrement à l'égard des plus démunis, des malades, de tous les blessés de la vie. Que dans vos communautés ils ne soient jamais oubliés! « Dans la personne des pauvres il y a une présence spéciale du Fils de Dieu qui impose à l'Eglise une option préférentielle pour eux ». A l'intérieur de l'Eglise, les divers types de services et de formes d'animation qui sont confiés aux laïcs doivent être valorisés afin de donner une vigueur renouvelée à la vie chrétienne et à l'apostolat. Permettez-moi, chers 6 7 6 7 E x h o r t a t i o n apostolique Christifideles laici, n. 37 Novo millennio ineunte, n. 49. Acta Ioannis Pauli Pp. II 765 Frères dans l'épiscopat, d'adresser une parole particulière de reconnaissance et d'encouragement aux catéchistes de vos diocèses. Dans la vie de vos communautés, ce sont des évangélisateurs irremplaçables. Que par leur témoignage de vie irréprochable et par leur engagement au service de l'Evangile, ils manifestent toujours aux yeux de leurs frères le bonheur d'avoir découvert le Christ et de vivre de sa vie! 7. L'engagement des laïcs trouve dans le couple et la famille un espace primordial pour se développer. Dans vos rapports quinquennaux, vous avez relevé les graves problèmes qui se posent aujourd'hui à la famille, à son unité et à son indissolubilité. Je vous encourage vivement à poursuivre une pastorale familiale vigoureuse, et je me réjouis des efforts de formation que vous avez engagés, notamment par la création d'un centre universitaire. Il est particulièrement fondamental pour l'avenir d'éduquer les jeunes à une juste hiérarchie des valeurs et de les préparer à vivre l'amour conjugal de façon responsable, en rapport avec ses exigences de communion et de service de la vie. La vision chrétienne du mariage doit être présentée dans toute sa grandeur, en soulignant que, sans amour, la famille ne peut vivre, grandir et se perfectionner en tant que communauté de personnes, et que les époux sont appelés à grandir sans cesse dans leur communion à travers la fidélité quotidienne à la promesse du don mutuel total, unique et exclusif que comporte le mariage. Il est donc nécessaire que la sollicitude de l'Eglise se manifeste aussi par un accompagnement discret et délicat des familles, qui sera une aide efficace pour affronter et résoudre les problèmes de la vie conjugale. 8. La rencontre avec les fidèles des autres religions, qui souvent se vit paisiblement dans le partage quotidien de l'existence, peut parfois connaître des situations plus difficiles. Pour l'Eglise catholique, le dialogue interreligieux est un engagement de grande importance, avec comme objectif de promouvoir l'unité et la charité parmi les hommes et parmi les peuples. « Tous les fidèles et toutes les communautés chrétiennes sont appelés à pratiquer le dialogue, même si ce n'est pas au même niveau et sous des modalités identiques ». Je vous encourage dans vos efforts en vue de favoriser une meilleure connaissance mutuelle ainsi que des relations plus vraies et plus fraternelles entre les personnes et entre les communautés, particulièrement avec les musulmans. Tout en souhaitant vivement une véritable réci8 8 Encyclique Redemptoris missio, n. 57, Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 766 procité, il est nécessaire de persévérer avec foi et amour, là même où les efforts ne rencontrent ni attention ni réponse. La formation de personnes compétentes dans ce domaine est essentielle pour aider les fidèles à avoir un regard évangélique sur leurs compatriotes de religions différentes et à collaborer avec tous au bien commun de la société. De plus, dès la première éducation, les jeunes doivent être incités au respect et à l'estime mutuelle dans un esprit qui favorise le développement d'une authentique liberté de conscience. 9 9. Chers Frères dans l'épiscopat, au moment d'achever notre rencontre, je vous engage à poursuivre votre ministère episcopal avec une confiance inconditionnelle en la fidélité du Christ à sa promesse de demeurer avec nous jusqu'à la fin du monde. Face aux difficultés, sa présence aimante ne manque jamais à celui qui demeure fidèle à la grâce reçue. Comme je l'ai souligné dans la lettre apostolique Novo millennio ineunte, « au début de ce nouveau millénaire, notre marche doit être plus alerte en parcourant à nouveau les routes du monde». Demeurez proches de votre peuple et plus particulièrement des jeunes, que j'invite à envisager l'avenir avec un regard plein d'espérance. Qu'ils gardent leur enthousiasme pour construire un monde nouveau! Veilleurs du matin, plus que jamais laissez grande ouverte la porte vivante qu'est le Christ! Je vous confie tous à l'intercession maternelle de la Vierge Marie, Mère du Christ et Mère des hommes, et, de grand coeur, je vous accorde une affectueuse Bénédiction apostolique, que j'étends à tous vos diocésains. 10 11 II Ad quosdam novensiles episcopos.* Signori Carissimi Cardinali, Confratelli nell'episcopato! 1. Sono lieto di rivolgere il mio cordiale benvenuto a tutti voi, Vescovi novelli, che prendete parte alle Giornate di studio promosse dalla Congregazione per i Vescovi. Saluto il Signor Cardinale Giovanni Battista Re, Pre9 10 11 Cf, ibid Cf., Mt 28, 20.. N. 58,. * Die 5 Iulii 2001., Acta Ioannis Pauli Pp II 767 fetto del Dicastero, e lo ringrazio per le parole che mi ha rivolto, facendosi interprete dei vostri sentimenti e confermando il vostro attaccamento e la vostra devozione al Papa. Esprimo anche il mio grato apprezzamento al caro P. Marciai Maciel per la premurosa ospitalità che i Legionari di Cristo hanno offerto, in questi giorni di preghiera, di ascolto, di riflessione, ai partecipanti al Convegno. L'iniziativa, che vede radunati a Roma i vescovi di più recente nomina, provenienti da varie parti del mondo, merita di essere sottolineata con favore. Cari Fratelli nell'episcopato, siete convenuti a Roma per una pausa di comunione fraterna e di sereno approfondimento di alcuni temi e problemi pratici, che interpellano maggiormente la vita di un Vescovo. Confido che l'aver potuto ascoltare la testimonianza di alcuni Pastori che da lunghi anni sono Vescovi, come pure di alcuni Capi Dicastero della Curia Romana, sia di giovamento per voi che da poco siete rivestiti di questo ministero. 2. So che il vostro incontro ha voluto essere, anche e soprattutto, un pellegrinaggio alla Tomba dell'Apostolo Pietro, al fine di consolidare la comunione collegiale fra voi e con il Successore di Pietro, che Cristo ha voluto come principio e fondamento visibile dell'unità della Chiesa. Da parte mia, vorrei rinnovarvi l'attestazione della mia vicinanza spirituale e confermarvi nella fede e nella fiducia in Gesù Cristo, che vi ha chiamati e costituiti Pastori del suo popolo in questo nostro tempo. Il raduno di questi giorni sarà stato certamente anche un forte evento di grazia che ha favorito in voi una rinnovata adesione alla vostra identità. Un'occasione per ripensare a come « ravvivare il dono di Dio » che è in voi per l'imposizione delle mani, secondo l'esortazione dell'Apostolo Paolo a Timoteo, sotto la guida dello « Spirito di forza, di amore e di saggezza». 1 Miei cari Fratelli, voi siete i vescovi dell'inizio del nuovo millennio! Certamente, viviamo in un mondo difficile e complesso. Lo attesta la serie di questioni che avete affrontato in questi giorni, nelle relazioni e nei dibattiti. Quello del Vescovo non è un ministero all'insegna del trionfalismo, ma piuttosto della Croce di Cristo. Con il sacramento dell'Ordine, infatti, voi siete stati più intimamente configurati a Cristo. Nessuna difficoltà deve turbarvi, perché Cristo è la nostra speranza, Egli cammina accanto a noi ieri, 2 1 2 Cfr 2 Tm 1, 6-7. Cfr 1 Tm 1, 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 768 3 4 oggi e sempre. Egli è con noi, come Pastore supremo. È Lui che guida la sua Chiesa alla pienezza della verità e della vita. 3. Nel compiere il vostro ministero, ciò che vi deve animare è un grande spirito di servizio. Oggi più che mai il ruolo del vescovo va inteso in termini di servizio. Il Decreto conciliare Christus Dominus ci ricorda: « Nell'esercizio del loro ufficio di padri e pastori, i vescovi in mezzo ai loro fedeli si comportino come coloro che prestano servizio ». Il Vescovo è servitore di tutti. Egli è al servizio di Dio e, per suo amore, anche degli uomini. « Il Vescovo servitore del Vangelo, per la speranza del mondo »: sarà questo il tema della X Assemblea Generale Ordinaria del Sinodo del prossimo autunno, sulla vita e il ministero dei vescovi. Il vescovo deve esercitare il suo ufficio e la sua autorità come un servizio all'unità e alla comunione. Come vescovi, noi siamo chiamati a condurre il popolo di Dio sulle vie della santità; per questo dobbiamo guardare a Cristo come a nostro modello. Il successo del nostro ministero pastorale non può essere misurato in termini di organizzazione burocratica o di dati statistici: la santità ha altri criteri di misura. Compito di un vescovo è di essere « segno vivo di Gesù Cristo », segno dell'amore di Cristo per ogni persona umana. La nostra efficacia nel mostrare Cristo al mondo dipende in gran parte dall'autenticità della nostra sequela di Cristo. La santità personale è la condizione per la fruttuosità del nostro ministero come vescovi della Chiesa. E la nostra unione con Gesù Cristo che determina la credibilità della nostra testimonianza al Vangelo e la soprannaturale efficacia della nostra attività e delle nostre iniziative. Noi possiamo proclamare con convinzione « le insondabili ricchezze di Cristo » soltanto se manteniamo fede all'amore e all'amicizia con Cristo. 5 6 7 4. Voi, ancora freschi dell'ordinazione sacramentale, non mancherete di tornare spesso con la mente a quel momento commovente, ricordando il triplice « munus » che vi è stato affidato: essere maestri della fede mediante l'insegnamento di quella verità che avete ricevuto e che avete il compito di trasmettere con fedeltà; essere amministratori dei misteri di Dio per la san3 4 5 6 7 Cfr Eb 13, 8. Cfr 1 Pt 5, 4 N. 16 Lumen gentium, 21. Ef 3, 8. Acta Ioannis Pauli Pp II 769 tificazione delle anime; essere pastori e guide del Popolo di Dio, che Cristo si è acquistato con il suo sangue. Auspico di cuore che l'esperienza vissuta in questi giorni possa ravvivare in voi quello spirito di servizio che trova il suo modello in Cristo Buon Pastore. 5. Cari Vescovi, il servizio apostolico, lo sappiamo bene, porta con sé gioie e speranze, ma anche difficoltà, ansie ed enormi sfide pastorali. Ma voi non siete soli nel vostro ministero, perché siete uniti, come Successori degli Apostoli, con il Papa, Successore dell'Apostolo Pietro, e con tutti i membri del Collegio dei Vescovi, con tutti i Vescovi del mondo. Le immense sfide davanti alle quali ci troviamo sono anche grandi opportunità per l'ora presente. Ripensando alla ricca esperienza dell'Anno Giubilare, che ha messo in risalto nel mondo un più grande bisogno di Cristo, vorrei riaffidare simbolicamente anche a voi la Lettera apostolica Novo millennio ineunte, che traccia le linee del cammino della Chiesa in questa nuova tappa della storia, proiettandone l'impegno verso nuovi traguardi apostolici. Anche a voi ripeto: « Due in altum », prendete con coraggio il largo con le vele spiegate al soffio dello Spirito Santo. Da parte mia, vi abbraccio e vi assicuro un costante ricordo all'altare di Dio, perché rafforzi il vincolo spirituale che ci unisce. Insieme, continuiamo a lavorare con slancio rinnovato nell'edificazione del Regno di Dio, per la speranza del mondo. La vera misura del vostro successo consisterà in una più grande santità, in un servizio più amorevole verso coloro che sono nel bisogno, tutti aiutando « in cantate et ventate ». Affidiamo a Maria, Madre della Chiesa, i propositi maturati in questi giorni, perché vi sia vicina con la sua materna protezione e renda fecondo ogni vostro sforzo pastorale. Con questi sentimenti, imparto di cuore a ciascuno di voi una speciale Benedizione Apostolica, che estendo volentieri alle Comunità affidate alle vostre cure pastorali. 8 8 Cfr Lc 52-A AS. 5, 4, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 770 III Ad Cubae sacros praesules.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Con sumo gusto les recibo hoy, Pastores de la Iglesia de Dios peregrina en Cuba, que en estos días realizan la visita ad Limina, con la cual renuevan su comunión con el Sucesor de Pedro y veneran con devoción las tumbas de los Príncipes de los Apóstoles, columnas de la Iglesia y fieles a Cristo hasta derramar su sangre. Así mismo, han tenido importantes encuentros con los Dicasterios de la Curia Romana y, en un clima de oración y reflexión, han puesto de manifiesto los motivos de alegría y esperanza, de preocupación y pena, que vive la porción de Pueblo de Dios encomendada a su atención pastoral. Agradezco de corazón las amables palabras que, en nombre de todos, me ha dirigido Mons. Adolfo Rodríguez Herrera, Arzobispo de Camagüey y Presidente de la Conferencia episcopal, haciéndome patente la adhesión de Ustedes y la de sus comunidades eclesiales. En efecto, conozco bien su inquebrantable comunión con la Sede de Pedro, y pueden estar seguros de mi afecto y cercanía en todos los avatares de su labor pastoral. 2. Su presencia aquí me recuerda la visita pastoral a Cuba en 1998. Fueron unos días intensos en los que pude apreciar el calor y la acogida del pueblo cubano. En aquella memorable ocasión dejé un mensaje pastoral, el cual sigue ayudando para animar la vida de la Iglesia y alentar a todos en la esperanza. Me complace saber que desde entonces han mejorado algunas cosas de particular valor para Ustedes como son, por ejemplo, la recuperación de la fiesta de la Navidad, la posibilidad de realizar algunas procesiones —que forman parte de la rica piedad popular—, una mayor participación de los católicos en la vida del País, la presencia de algunos jóvenes cubanos en la XV Jornada Mundial de la Juventud en Roma durante el pasado Año jubilar o un notable incremento de la participación de los fieles en la recepción de los Sacramentos. Hay, sin embargo, otros aspectos que aún no han obtenido un resultado satisfactorio, pero es de esperar que, con la buena voluntad de todos, se alcance la solución conveniente y justa. *Die 6 Iulii 2001, Acta Ioannis Pauli Pp. II 771 3. Al clausurar el Gran Jubileo de la Encarnación, he invitado a toda la Iglesia a caminar desde Cristo, que «es el mismo ayer, hoy y siempre», acogiendo con renovado entusiasmo sus palabras: « Due in altum » y abriéndose con confianza al futuro. Secundando mis palabras, Ustedes, queridos Obispos de Cuba, han aprobado el Plan Global de Pastoral 2001-2006 con un dinamismo misionero muy acorde con la sed de Dios de vuestro pueblo que, como os dije en La Habana, « tiene un alma cristiana ». La fe y los valores que proclama el Evangelio son una riqueza que se debe preservar celosamente, porque está en la raíz de la identidad cultural nacional, amenazada hoy, como en otras partes, por una cultura masifìcada e informe, amparada en algunos aspectos del proceso de globalización. Gracias a la puesta en práctica de ese Plan, se han abierto en muchos hogares centros de reunión de la comunidad católica, especialmente en barrios y poblados donde durante años no ha sido posible construir nuevos templos. Esto se ha revelado como un método evangelizador muy en consonancia con dicho Plan Pastoral, con familias que abren sus puertas y quieren ser comunidades vivas y dinámicas. El nombre de « Casas de Misión o de Oración » con que se designan está de acuerdo con el llamado a evangelizar todos los ambientes, pues han de ser verdaderas escuelas donde se transmita la fe e instruya en ella, a la vez que se la alimente con la plegaria. Les aliento, pues, a continuar con creatividad anunciando el Evangelio a todos los cubanos y cuidando la debida formación de los animadores de dichos centros. En el Mensaje jubilar Ustedes afirmaban que Cuba vive « una hora histórica ». Por eso, como Pastores de todo el pueblo fiel deben seguir iluminando las conciencias de los cubanos, orientándolos hacia un diálogo perseverante y una reconciliación sincera. No hay que dejarse vencer por el desánimo ante esa ardua tarea, aun cuando su voz sea la única o sean « signo de contradicción ». Aunque no se desean enfrentamientos, la Iglesia es consciente de que los proyectos del Señor no siempre coinciden con los criterios del mundo sino que, a veces, incluso los contradicen. Acogiendo con renovado vigor cada día las palabras del Señor « Due in altum », dirijan con audacia los destinos de esa Iglesia tan ferviente y que 1 2 3 4 1 2 3 4 Hb 13, 8. Lc 5, 4 Homilia, 25.1.1998, n. 7 Cf, Lc 2, 34. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 772 tantas pruebas de fidelidad ha dado en el pasado. Animen a los sacerdotes, diáconos, religiosos y religiosas, seminaristas y seglares a « remar mar adentro » en su servicio a la Iglesia y al pueblo, siendo fieles a Cristo y a su Patria, que tanto les necesita. Que todos caminen sin desfallecer, más aún, avanzando siempre con nuevos proyectos que den sentido y esperanza a sus vidas. 4. Ustedes son bien conscientes de su responsabilidad de transmitir el mensaje de Cristo como « verdaderos y auténticos maestros de la fe, pontífices y pastores ». Este mensaje ha de ser proclamado en toda su integridad y belleza, sin dejar de lado sus exigencias y teniendo presente que la cruz forma parte del camino de Cristo y del que recorren sus discípulos. Guiados por el único Maestro, que tiene « palabras de vida eterna », los hombres y mujeres de Cuba han de saber encontrar un sentido renovado y trascendente para sus vidas, acogiendo el amor divino y viendo cómo se abren ante ellos tantas posibilidades de realización personal y social. La fe en Jesucristo, lo saben bien, actúa en el ser humano de modo totalmente diferente a las ideologías, que son caducas y consumen las energías de los hombres y los pueblos con metas intramundanas, muchas de ellas, además, inalcanzables. Por eso, es cada vez más urgente presentar la riqueza insondable de la espiritualidad cristiana en estos comienzos del nuevo milenio, ante un mundo cansado de las viejas ideologías, las cuales, al perder su atractivo inicial, han dejado en muchos un vacío profundo y una falta de sentido de la vida. 5 6 5. En el ejercicio del « munus docendi », la Iglesia, por medio de sus ministros, está llamada a iluminar también con la luz del Evangelio los asuntos temporales y sociales, procurando que sus miembros sean « testigos y operadores de paz y justicia ». Para ello, promueve una educación en los valores auténticos, que sea liberadora y participativa, como han indicado Ustedes en el Plan Global. A este respecto, ya señalé en Camagüey cómo « la Iglesia tiene el deber de dar una formación moral, cívica y religiosa » realizando con ello « una siembra de virtud y espiritualidad para la Iglesia y la Nación ». Los laicos, por su parte, al beneficiarse de esa actividad de 7 8 9 0 6 7 8 9 Christus Dominus, 2 Lc 6, 68 Cf Lumen gentium, 31. Sollicitudo rei socialis, 47. Homilía, 23.1.1998, n 3. Acta Ioannis Pauli Pp. II 773 la Iglesia, podrán perseverar en su noble empeño de proponer y fomentar nuevas iniciativas para la sociedad civil, no buscando la confrontación sino la justicia. Sus esfuerzos se verán alentados por el ejemplo del Siervo de Dios el P. Félix Várela, que se entregó sin medida a la formación de hombres de conciencia con dos preocupaciones principales: que la vida social y política se fundamentara en la ética y que la ética estuviera sustentada en la fe cristiana. 6. Como expuse en mi viaje pastoral a Cuba, la Iglesia debe presentar a los cristianos y a cuantos se interesan por el bien del pueblo cubano las enseñanzas de su Doctrina Social. Su propuesta de una ética social, enaltecedora de la dignidad del hombre, muestra las posibilidades y límites del ser humano, y también de las instituciones públicas o privadas, dentro de un proyecto de crecimiento y desarrollo orientado al bien común y al respeto de los derechos del hombre. A este respecto, deseo recordar que tales derechos deben ser considerados integralmente, desde el derecho a la vida del niño aún no nacido, hasta la muerte natural, sin que pueda excluirse ningún derecho individual o social, ya sean los derechos a la alimentación, a la salud, a la educación, ya sean los derechos a ejercer las libertades de movimiento, de expresión o de asociación. En todo el mundo los derechos humanos son un proyecto aún no perfectamente llevado a la práctica, pero no por eso se debe renunciar al propósito decidido y serio de respetarlos, pues provienen de la especial dignidad del hombre como ser creado por Dios a su imagen y semejanza. Cuando la Iglesia se ocupa de la dignidad de la persona y de sus derechos inalienables, no hace más que velar para que el hombre no sea dañado o degradado en ninguno de sus derechos por otros hombres, por sus autoridades o por autoridades ajenas. Así lo reclama la justicia que la Iglesia promueve en las relaciones entre los hombres y los pueblos. En nombre de esa justicia dije claramente en su País que las medidas económicas restrictivas impuestas desde el exterior eran «injustas y éticamente inaceptables». Y lo siguen siendo aún. Pero con esa misma claridad quiero recordar que el hombre ha sido creado libre y, al defender esa libertad, la Iglesia lo hace en nombre de Jesús, que vino a liberar la persona de toda clase de opresión. 10 11 10 11 Cf. Gn 1, 26. Discurso de despedida, 25 1 1998, n 4. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 774 Cuando Ustedes, como Obispos católicos de Cuba, reclaman justicia, libertad o mayor solidaridad, no pretenden desafiar a nadie, sino que cumplen su misión, propiciando para el pueblo cubano una vida sólidamente basada en la verdad sobre el hombre. Por ello, les animo a continuar en el trabajo paciente en favor de la justicia, de la verdadera libertad de los hijos de Dios y de la reconciliación entre todos los cubanos, los que viven en la Isla y los que se hallan en otras partes, no ahorrando esfuerzos conciliadores que permitan ampliar siempre el trabajo caritativo de la Iglesia en la promoción humana del pueblo. 7. Con Ustedes, y bajo su autoridad pastoral y guía, trabajan sacerdotes, religiosos y religiosas, por desgracia aún insuficientes para atender todas las necesidades. Pensando en ellos vienen espontáneas a la mente las palabras del Señor: « La mies es mucha y los operarios pocos ». Pienso en ellos con frecuencia y les manifiesto mi agradecimiento por todo lo que hacen por el crecimiento de la Iglesia y las necesidades del pueblo cubano. El espíritu misionero, tan vivo en muchos hijos de la Iglesia, hace desear que se agilice cada vez más la entrada de nuevos sacerdotes y religiosos para consagrarse a la misión en su hermosa Isla, lo cual ciertamente redundará en beneficio de todos. Preocupados por el número de personal dedicado a la misión, Ustedes se esfuerzan en promover y seguir con atención una pastoral vocacional. Esta ha de ir acompañada, en primer lugar, por una asidua oración, pues hay que pedir al Señor que mande nuevos operarios a su mies. Por otra parte, los candidatos han de ser dirigidos con prudencia y competencia para que puedan recorrer todas las etapas que requiere el seguimiento del Señor en la vida sacerdotal o religiosa. Es motivo de esperanza el crecimiento sostenido de las vocaciones. A este respecto, y para facilitar ese proceso, debería pensarse, donde fuera posible, en la creación de Seminarios menores que acojan a los jóvenes antes de realizar los estudios filosófico-teológicos, de modo que se les ofrezca una formación integral a partir de los principios morales cristianos. La construcción, ya próxima, del nuevo Seminario en la Capital —cuya primera piedra bendije— y los logros de los Seminarios propedéuticos y filosóficos existentes facilitarán una preparación espiritual e intelectual de los futuros sacerdotes nativos en mejores condiciones, y que 12 13 12 13 Mt Cf 9, 38. Ibid. Acta Ioannis Pauli Pp. II 775 los seminaristas de todo el país puedan prepararse adecuadamente para servir a su pueblo. 8. En Cuba no faltan los seglares entregados, que se esfuerzan en su propio ambiente por llevar una vida coherente con la fe. Soy consciente de las dificultades de muchos de ellos por su condición de creyentes, pues, como sucede en otras partes, los condicionamientos externos no facilitan la práctica de las enseñanzas de la Iglesia. Por eso, es un deber de Ustedes animarlos y ayudarlos a poner en práctica sus opciones cristianas. Así pues, sigan proclamándoles con fuerza las enseñanzas sobre el matrimonio y la familia, la acogida de los hijos como don de Dios y primavera de la sociedad, animándolos a colaborar a todos, sin exclusión, para el bien común y el progreso de la Nación. Que tengan en mucha estima las palabras del Señor: «Ustedes son la sal de la tierra... Ustedes son la luz del mundo » y, en consecuencia, que sigan siendo, según sus posibilidades, entusiastas misioneros, anunciadores y testigos de Cristo, muerto y resucitado, sabiendo que así contribuyen a la misión de la Iglesia y a la elevación moral de su pueblo, cada vez más sediento de espiritualidad y de los altos valores religiosos. 11 9. Queridos hermanos: he querido reflexionar con Ustedes sobre algunos aspectos de vuestra actividad pastoral. A mi regreso a Roma —después de mi viaje apostólico a su tierra— les decía que lo hacía « con mucha esperanza en el futuro, viendo la vitalidad de esta Iglesia local. Soy consciente de la magnitud de los desafíos que tienen por delante, pero también del buen espíritu que les anima y de su capacidad para afrontarlos ». Hoy les reafirmo estos sentimientos y les ruego además que hagan llegar mi saludo muy afectuoso a todos los sacerdotes, religiosos, religiosas, y fieles, así como a todo el pueblo cubano. De modo especial, transmitan mi cercanía y mi solicitud pastoral por todos los que sufren, por los ancianos y enfermos, por los presos, por las familias divididas, por los que se sienten desanimados o faltos de esperanza. Cada uno de ellos tiene un lugar en el corazón y en la oración del Papa. 15 Dirigiéndome espiritualmente al Santuario del Cobre y postrado ante la imagen de la Virgen de la Caridad, Madre y Reina de Cuba, que tuve el gozo de coronar y cuyos « nombre e imagen están esculpidos en la mente y 14 Mt 5, 13.14. 15 Mensaje a los Obispos, 25 11998, n 7. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 776 en el corazón de todos los cubanos, dentro y fuera de la Patria, como signo de esperanza y centro de comunión fraterna», les imparto de corazón, a Ustedes y a sus diocesanos, una especial Bendición Apostólica. 16 IV Ad monachos Mechitaristas. * Cari Religiosi della Congregazione Mechitarista armena! 1. Sono particolarmente lieto di accogliervi oggi, in occasione del terzo centenario della fondazione del vostro Istituto. Il pensiero va all'insigne figura dell'Abate Mechitar, che si staglia in modo tutto originale e, direi, profetico nel quadro dell'Oriente cristiano e dei suoi rapporti con la Chiesa di Roma. Lo sentiamo spiritualmente presente a questo nostro incontro. Egli ha certamente gioito dal Cielo per la recente riunificazione dei due rami della vostra Congregazione, frutto del desiderio di ricercare insieme le radici del carisma della vostra vita monastica per servire, in spirito rinnovato e concorde, il popolo armeno nelle sue nuove necessità. Con la vicenda di Mechitar di Sebaste la storia della spiritualità monastica armena tocca un suo vertice. In un periodo di forte decadenza, dovuto anche a precise circostanze socio-politiche, Mechitar comprese che nella santità stava il mezzo più alto ed efficace per ridare dignità, vigore e impegno morale e civile al suo popolo. Egli fu anzitutto un cercatore di Dio, come ogni monaco è chiamato ad essere. Volle esserlo nel contesto preciso della vita monastica armena, riconoscendo in essa un inesauribile serbatoio di santità e insieme un singolare ambito di approfondimento culturale dei valori della tradizione, grazie alle celebri accademie e all'istituzione del « vardapet », il monaco-dottore, incaricato di diffondere, mediante la predicazione e il discepolato, la dottrina cristiana. 2. Giovane ancora, Mechitar intraprese un pellegrinaggio che lo portò in numerosi monasteri d'Armenia. Egli sapeva che cosa cercava, e quando le sue attese andavano deluse, perché la proposta cristiana, o la modalità del vivere comune, o la qualità dell'impegno intellettuale non gli parevano 16 Homilía en Santiago, 24.11998, n. 6 *Die 7 Iulii 2001 Acta Ioannis Pauli Pp. II III all'altezza di quelle che egli considerava le necessità spirituali del suo popolo, si spostava altrove alla ricerca di ulteriori arricchimenti. In questo pellegrinare egli incontrò anche religiosi latini, traendo dalla conoscenza della loro spiritualità nuovi spunti di riflessione, senza tuttavia intaccare la piena fedeltà all'autentica tradizione armena. Questo contatto tra Oriente e Occidente non costituì solo un tratto della sua esperienza personale, ma segnò in profondità la vicenda culturale e la stessa identità profonda del popolo armeno. Non poco giovarono a questo le circostanze storiche che portarono Mechitar a stabilirsi, insieme con i monaci da lui fondati, a Venezia, ponte naturale di un Occidente proteso verso l'Oriente. Da allora l'Isola di San Lazzaro divenne la « piccola Armenia », ancor oggi meta di pellegrinaggi e luogo ove cresce e si corrobora l'identità nazionale, portando copiosi frutti spirituali e culturali. 3. Elemento caratteristico della spiritualità mechitarista è la ricerca della santità, attraverso un'intensa vita di preghiera e un non meno esigente impegno di approfondimento culturale, incentrato soprattutto sulle grandi fonti patristiche armene. Mechitar voleva salvaguardare il monaco-dottore armeno dal perdersi in una vita randagia, smarrendo il senso profondo della propria identità. Per questo stabilì che i monaci facessero vita comune nella casa monastica, sotto l'egida dell'obbedienza. I monasteri divennero così centri di formazione spirituale e di approfondimento culturale, ed esercitarono uno straordinario influsso su quell'aristocrazia intellettuale che fu in gran parte all'origine della rinascita culturale, politica e sociale del popolo armeno nei periodi successivi. A Mechitar ed ai suoi monaci va riconosciuto in particolare il merito di aver operato e di operare per la piena ricomposizione dell'unità tra la Chiesa d'Occidente e le Chiese d'Oriente. La comunione con la Sede di Roma era per Mechitar un elemento imprescindibile della fede, anche perché in tale comunione vedeva il compimento di un'aspirazione da sempre presente in molti Armeni, tra i quali non pochi ecclesiastici di elevata dignità. Egli era convinto che la fede della Chiesa armena, al di là delle diverse terminologie teologiche e delle incomprensioni storiche, godesse di piena ortodossia, così che la comunione con Roma non poteva che esserne il logico suggello. Per questo egli si attenne sempre con fedeltà scrupolosa ed esemplare alla teologia, alla liturgia e alla spiritualità dei Padri armeni, preoccupandosi di tramandarne integro il ricco patrimonio alle generazioni successive. 778 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 4. Cari figli di Mechitar, spetta a voi raccogliere questa eredità e farla rivivere. Voi venite da periodi difficili, che hanno messo a dura prova la vostra comunità. Occorre adesso assecondare con lungimiranza i segnali di rinascita che si intravedono nei vari ambiti della compagine ecclesiale. Il primo impegno è di approfondire la conoscenza del vostro popolo, per saper rispondere in modo adeguato alle sue attese. Non abbiate paura di aprirvi a nuovi orizzonti, rivedendo e aggiornando antiche presenze, se le urgenze dei tempi lo richiedono. A questo proposito, nel condurre alcune delle vostre attività, potrà essere opportuno ricorrere alla collaborazione dei fedeli laici, che vedrebbero così meglio valorizzato il loro apporto specifico. Al centro della vostra esistenza quotidiana resti sempre la vita monastica: la personale ricerca di Dio, la consuetudine amorosa con la Sacra Scrittura, il riferimento costante agli scritti dei Padri armeni, la celebrazione fedele, piena, distesa, completa della preghiera della Chiesa armena siano le sorgenti a cui attingere quotidiano vigore. In questo cammino di comune riscoperta monastica, molto gioverà la collaborazione con i vostri fratelli della Chiesa armena apostolica. Ciò costituirà un ulteriore esempio di quell'« ecumenismo di frontiera » che il monachesimo può realizzare, se non si chiude nell'isolamento o nel fondamentalismo, ma sa accogliere, nel nome della comune ricerca del volto del Padre, il fratello che incontra sullo stesso cammino. 5. La vostra storia e le intuizioni del vostro Fondatore vi pongono in una situazione privilegiata nel dialogo ecumenico. Voi siete amati e stimati da tutti i vostri fratelli armeni, che guardano a voi con fiducia e venerazione. Siate all'altezza di tale straordinaria vocazione. Mettete a disposizione della Chiesa armena cattolica gli strumenti della vostra conoscenza e siate con essa fermento di apertura pastorale, nella piena fedeltà allo spirito dei vostri Padri. Con il vostro contributo il dialogo fra gli Armeni apostolici e gli Armeni cattolici si rafforzerà, anche alla luce di nuove e più ardite acquisizioni spirituali. Riscoprite in pienezza l'impegno dell'approfondimento del patrimonio teologico e, più ampiamente, della ricchezza culturale della vostra nazione, come fu volontà esplicita del vostro Fondatore. Garantitevi strumenti aggiornati e competenze nuove, per conservare e rinnovare l'amore allo studio che san Nerses di Lambron considerava segno dell'amore divino e che Mechitar volle come carattere distintivo della sua istituzione monastica. Sono certo che la vostra Patria, l'Armenia, e la stessa Chiesa armena apostolica questo si aspettano da voi in spirito di collaborazione e di apertura ecumenica. Acta Ioannis Pauli Pp II 779 6. Ricordate che la povertà è caratteristica imprescindibile della vita monastica. La vostra ricchezza sia il Signore che portate nel cuore. Considerate i tesori di arte e di storia, che il vostro popolo vi ha affidato, come vere e proprie reliquie, in particolare quei manoscritti che recano incisa la storia viva di uomini ed avvenimenti, conservandone il ricordo per i posteri. Le vicende del passato vi insegnino a non confondere la prosperità materiale con la profondità della vita spirituale: la prosperità spesso suscita bramosie idolatriche, che minano alla base la stessa esperienza religiosa. E una lezione che non va dimenticata. Educate i vostri giovani alla sobrietà che, sola, rende leggero il cuore e lo abilita a volgersi in alto, per cercare Dio. Abbiate ferma coscienza di essere i custodi fedeli e disinteressati di quanto appartiene alla Chiesa e alla storia del vostro popolo. Privilegiate in particolare la formazione dei giovani monaci, con una selezione attenta, prudente e graduale, possibilmente esercitata, almeno nelle sue prime fasi, negli stessi territori d'origine dei giovani, per evitare dispersioni e falsi miraggi. Educateli alla profondità nella libertà, per creare persone responsabili. Preparate i vostri giovani ad assumere gradualmente compiti adatti alla formazione ricevuta, così da divenire guide autorevoli del Popolo di Dio. 7. Carissimi monaci, questi trecento anni di storia della vostra Congregazione sono una ricchezza per la Chiesa universale. Essa vi ama, vi stima e non cesserà di adoperarsi per la vostra crescita spirituale e morale, riconoscendo in voi i figli del venerato abate Mechitar, al quale va la sua ammirazione e la sua gratitudine. Vi affido alla materna intercessione della Vergine Santissima, che tanto fu vicina al vostro Fondatore. Ella vi assista e vi protegga, ottenendo per voi dal Signore ogni grazia e consolazione celeste. Con questi auspici tutti di cuore vi benedico. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 780 NUNTIUS Ob diem ad missiones fovendas. Misericordias Domini in aeternum cantabo} Cari fratelli e sorelle! 1. Con intima gioia abbiamo celebrato il Grande Giubileo della salvezza, tempo di grazia per tutta la Chiesa. La misericordia divina, che ogni fedele ha potuto sperimentare, ci spinge « a prendere il largo », facendo memoria grata del passato, vivendo con passione il presente e aprendoci con fiducia al futuro, nella convinzione che « Gesù Cristo è lo stesso ieri, oggi e sempre ». Questa spinta verso il futuro, illuminato dalla speranza, deve essere la base dell'agire di tutta la Chiesa nel nuovo millennio, questo il messaggio che desidero rivolgere a ogni fedele in occasione della Giornata Missionaria Mondiale, che si celebrerà il prossimo 21 ottobre. 2 2. E tempo, si di guardare in avanti, mantenendo gli occhi fissi sul volto di Gesù. Lo Spirito ci chiama a « proiettarci verso il futuro che ci attende », a testimoniare e confessare Cristo, rendendo grazie « per le "meraviglie" che Dio ha compiuto per noi: "Misericordias Domini in aeternum cantabo" ». In occasione della Giornata Missionaria Mondiale dello scorso anno, ho voluto ricordare come l'impegno missionario scaturisca dall'ardente contemplazione di Gesù. Il cristiano che ha contemplato Gesù Cristo non può non sentirsi rapito dal suo fulgore ad impegnarsi a testimoniare la sua fede in Cristo, unico Salvatore dell'uomo. 3 4 5 6 La contemplazione del volto del Signore suscita nei templazione » anche dei volti degli uomini e delle donne infatti si « identifica con i suoi fratelli più piccoli ». Il « primo e più grande evangelizzatore », ci trasforma in 7 8 1 2 3 4 5 6 7 8 Sai 89 [88], 2. Eb 13, 8; Cfr Lettera apostolica Novo millennio ineunte, 1. Cfr Eb 12, 2 Novo millennio ineunte, 3. Sai 89 [88], 2; ibid.., 2 Cfr Vita consecrata, 14. Cfr Mt 25, 40 45 Evangelii nuntiandi, 7. discepoli la « condi oggi: il Signore contemplare Gesù, evangelizzatori. Ci Acta Ioannis Pauli Pp. II 781 fa prendere coscienza della sua volontà di dare la vita eterna a coloro che il Padre gli ha affidato. Iddio vuole « che tutti gli uomini siano salvati e arrivino alla conoscenza della verità», e Gesù sapeva che la volontà del Padre su di Lui era che annunciasse il Regno di Dio anche alle altre città: «per questo sono stato mandato». Frutto poi della contemplazione dei « fratelli più piccoli » è scoprire che ogni uomo, pur se in modo a noi misterioso, cerca Dio, perché da Lui creato ed amato. Cosi lo scoprirono i primi discepoli: « Signore, tutti ti cercano ». E i « greci », in nome delle generazioni venture, esclamano: « Vogliamo vedere Gesù ». Sì, Cristo è la luce vera che illumina ogni uomo che viene in questo mondo: ogni uomo lo cerca « andando come a tentoni », spinto da un'attrazione interiore di cui neppure lui conosce bene l'origine. Essa è nascosta nel cuore di Dio, ove pulsa una volontà salvifica universale. Di essa Dio ci fa testimoni ed araldi. A questo fine ci invade, come in una nuova Pentecoste, col fuoco del suo Spirito, con il suo amore e con la sua presenza: « Io sono con voi tutti i giorni fino alla fine del mondo ». 9 10 11 12 13 14 15 16 3. Frutto, dunque, del Grande Giubileo è anche l'atteggiamento che il Signore chiede ad ogni cristiano, quello di guardare in avanti con fede e speranza. Il Signore fa l'onore di riporre in noi la sua fiducia e ci chiama al ministero usandoci misericordia. Non è una chiamata riservata ad alcuni, ma è per tutti, ciascuno nel proprio stato di vita. Nella Lettera apostolica Novo millennio ineunte ho scritto in proposito: « Questa passione non mancherà di suscitare nella Chiesa una nuova missionarietà, che non potrà essere demandata ad una porzione di "specialisti", ma dovrà coinvolgere la responsabilità di tutti i membri del Popolo di Dio. Chi ha incontrato veramente Cristo, non può tenerselo per sé, deve annunciarlo. Occorre un nuovo slancio apostolico che sia vissuto quale impegno quotidiano delle comunità e dei gruppi cristiani... La proposta di Cristo va fatta a tutti con fiducia. Ci si rivolgerà agli adulti, alle famiglie, ai giovani, ai bambini, senza mai 17 !l 10 11 12 13 14 15 16 17 Cfr Gv 17, 2. 1 Tm 2, 4. Le 4, 43 Mei, 37 Gv 12, 21. Cfr ibid., 1, 9. At 17, 27. Mt 28, 20. Cfr 1 Tm 1, 12.13. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 782 nascondere le esigenze più radicali del messaggio evangelico, ma venendo incontro alle esigenze di ciascuno quanto a sensibilità e linguaggio, secondo l'esempio di Paolo, il quale affermava:" Mi sono fatto tutto a tutti, per salvare ad ogni costo qualcuno" ». In modo speciale, la chiamata alla missione acquista singolare urgenza, se guardiamo a quella porzione dell'umanità che ancora non conosce o non riconosce Cristo. Sì, cari fratelli e sorelle, la missione ad gentes è oggi più valida che mai. Conservo impresso nel cuore il volto dell'umanità che ho potuto contemplare nel corso dei miei pellegrinaggi: è il volto di Cristo riflesso in quello dei poveri e dei sofferenti; il volto di Cristo che riluce in quanti vivono come « pecore senza pastore ». Ogni uomo e ogni donna hanno pieno diritto che siano insegnate loro « molte cose ». Davanti all'evidenza della propria fragilità ed insufficienza, la tentazione umana, anche dell'apostolo, è quella di congedare la gente. Invece, è proprio in quell'istante che, ponendosi in contemplazione del volto dell'Amato, bisogna che ciascuno riascolti le parole di Gesù: « Non occorre che vadano: voi stessi date loro da mangiare ». Si sperimenta così allo stesso tempo l'umana debolezza e la grazia del Signore. Consapevoli dell'immancabile fragilità che ci segna profondamente, avvertiamo il bisogno di rendere grazie a Dio per ciò che Egli ha compiuto per noi e per quanto, nella sua grazia, compirà. 18 19 20 21 4. Come non ricordare, in questa circostanza, tutti i missionari e le missionarie, sacerdoti, religiose, religiosi e laici, che hanno fatto della missione ad gentes e ad vitam la ragione del proprio esistere? Essi con la loro stessa esistenza proclamano « senza fine le grazie del Signore ». Non poche volte questo senza fine è arrivato fino all'effusione del sangue: quanti sono stati i « testimoni della fede » nello scorso secolo! E anche grazie alla loro generosa donazione che il Regno di Dio ha potuto dilatarsi. A loro va il nostro grato pensiero, accompagnato dalla preghiera. Il loro esempio è di stimolo e di sostegno per tutti i fedeli, i quali possono trarre coraggio dal vedersi « circondati da un così grande numero di testimoni », che con la loro vita e la loro parola hanno fatto e fanno risuonare il Vangelo in tutti i continenti. 22 23 18 19 20 21 22 23 1 Cor 9, 22; n 40 Me 6, 34. Ibid Cfr Mt 14, 16; Me 6, 37. Sal 89. Eb 12, 1. Acta Ioannis Pauli Pp.. II 783 Sì, carissimi fratelli e sorelle, non possiamo tacere ciò che abbiamo visto ed udito. Abbiamo visto l'opera dello Spirito e la gloria di Dio manifestarsi nella debolezza. Anche oggi tanti uomini e donne, con la loro dedizione e con il loro sacrifìcio, sono per noi manifestazione eloquente dell'amore di Dio. Da loro abbiamo ricevuto la fede e siamo spinti ad essere, a nostra volta, annunciatori e testimoni del Mistero. 24 25 5. La missione è « annuncio gioioso di un dono che è per tutti, e che va a tutti proposto con il più grande rispetto della libertà di ciascuno: il dono della rivelazione del Dio-Amore che "ha tanto amato il mondo da dare il suo Figlio unigenito". ... La Chiesa, pertanto, non si può sottrarre all'attività missionaria verso i popoli e resta compito prioritario della missio ad gentes l'annuncio che nel Cristo, "Via, Verità e Vita", che gli uomini trovano la salvezza ». È un invito per tutti, un appello urgente a cui va data pronta e generosa risposta. Occorre andare! Occorre mettersi in cammino senz'indugio, come Maria, la Madre di Gesù; come i pastori destatisi al primo annunzio dell'Angelo; come la Maddalena alla vista del Risorto. « Il nostro passo, all'inizio di questo nuovo secolo, deve farsi più spedito nel ripercorrere le strade del mondo ... Il Cristo risorto ci rida come un appuntamento nel Cenacolo, dove la sera del "primo giorno dopo il sabato", si presentò ai suoi per "alitare" su di loro il dono vivificante dello Spirito e iniziarli alla grande avventura dell'evangelizzazione ». 26 27 28 29 30 6. Cari fratelli e sorelle! La missione esige preghiera e impegno concreto. Tante sono le necessità che la capillare diffusione del Vangelo comporta. Ricorre quest'anno il 75° anniversario dell'istituzione della Giornata Missionaria da parte del Papa Pio XI, che accolse la domanda della Pontificia Opera della Propagazione della Fede per stabilire « una giornata di preghiere e di propaganda per le missioni da celebrarsi in uno stesso giorno in tutte le diocesi, le parrocchie e gli istituti del mondo cattolico... e per sollecitare l'obolo per le missioni ». Da allora, la Giornata missionaria costituisce 31 24 Cfr At 4, 20. Cfr 2 Cor 12; 1 Cor 1. Gv 3, 16. Ibid., 14, 6. Novo millennio ineunte, 56. Gv 20, 19. Novo millennio ineunte, 58. Sacra Congregazione dei Riti, Istituzione della Giornata missionaria mondiale, 14 aprile 1926: AAS 19 (1927), p. 23 s. 25 26 27 28 29 30 31 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 784 un'occasione speciale per ricordare a tutto il Popolo di Dio la permanente validità del mandato missionario, giacché « la missione riguarda tutti i cristiani, tutte le diocesi e parrocchie, le istituzioni e associazioni ecclesiali ». E al tempo stesso opportuna circostanza per ribadire che « le missioni non chiedono solo un aiuto, ma una condivisione con l'annunzio e la carità verso i poveri. Tutto quello che abbiamo ricevuto da Dio — la vita come i beni materiali — non è nostro ». Questa Giornata è importante nella vita della Chiesa, « anche perché insegna come donare: nella celebrazione eucaristica, cioè come offerta a Dio, e per tutte le missioni del mondo ». Sia, dunque, quest'anniversario propizia occasione per riflettere sulla necessità di un più grande sforzo comune nel promuovere lo spirito missionario e nel procurare i necessari aiuti materiali di cui i missionari hanno bisogno. 32 33 34 7. Nell'Omelia a conclusione del Grande Giubileo, il 6 gennaio 2001, ho detto: « Occorre ripartire da Cristo, con lo slancio della Pentecoste, con entusiasmo rinnovato. Ripartire da Lui innanzi tutto nell'impegno quotidiano della santità, ponendoci in atteggiamento di preghiera e in ascolto della sua parola. Ripartire da Lui per testimoniare l'Amore ». Perciò: Riparti da Cristo, tu che hai trovato misericordia. Riparti da Cristo, tu che hai perdonato e accolto il perdono. Riparti da Cristo, tu che conosci il dolore e la sofferenza. Riparti da Cristo, tu tentato dalla tiepidezza: l'anno di grazia è tempo sconfinato. Riparti da Cristo, Chiesa del nuovo millennio. Canta e cammina! Maria, Madre della Chiesa, Stella dell'evangelizzazione, ci affianchi in questo cammino, come restò accanto ai discepoli nel giorno della Pentecoste. A Lei ci rivolgiamo fiduciosi perché, per sua intercessione, il Signore ci conceda il dono della perseveranza nel compito missionario, che concerne l'intera Comunità ecclesiale. Con tali sentimenti, tutti vi benedico. Dal Vaticano, 3 Giugno 2001, Solennità di Pentecoste. 35 36 IOANNES PAULUS PP. II 32 33 34 Lettera enciclica Redemptoris missio, 2. Ibid., n 81. Ibid. 35 N. 8, 36 Cfr Riti di conclusione nella Santa Messa nell'Epifania del Signore 2001, Congregatio pro Doctrina Fidei 785 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI EPISTULA a Congregatione pro Doctrina Fidei missa ad totius Catholicae Ecclesiae Episcopos aliosque Ordinarios et Hierarchas quorum interest: de delictis gravioribus eidem Congregationi pro Doctrina Fidei reservatis. Ad exsequendam ecclesiasticam legem, quae in articulo 52 Constitutionis Apostolicae de Romana Curia enuntiat: « Delicta contra fidem necnon graviora delicta tum contra mores tum in sacramentorum celebratione commissa, quae ipsi delata fuerint, [Congregatio pro Doctrina Fidei] cognoscit atque, ubi opus fuerit, ad canonicas sanctiones declarandas aut irrogandas ad normam iuris, sive communis sive proprii, procedit», necesse erat in primis definire procedendi modum de delictis contra fidem: quod peractum fuit per normas, quarum inscriptio est Agendi ratio in doctrinarum examine, a Summo Pontifice Ioanne Paulo PP. II ratas atque confirmatas, simul articulis 28-29 informa specifica approbatis. 1 2 Eodem fere tempore Congregatio pro Doctrina Fidei per Commissionem ad hoc ipsum institutam operam dabat diligenti canonum de delictis studio, sive Codicis Iuris Canonici, sive Codicis Canonum Ecclesiarum Orienta- lium, ad determinanda « graviora delicta tum contra mores tum in sacramentorum celebratione », ad perficiendas quoque normas processuales speciales « ad canonicas sanctiones declarandas aut irrogandas », quia Instructio Crimen sollicitationis hucusque vigens, a Suprema Sacra Congregatione 1 nii 2 in IOANNES PAULUS P P . I I , 1988, AAS art. 52, in AAS 80 Constitutio Apostolica Pastor bonus, De Romana Curia, (1988) CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI, 89 53 - A.A.S. (1997) 830-835. 28 Iu- 874 Agendi ratio in doctrinarum examine, 29 Iunii 1997, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 786 3 Sancti Officii edita die 16 mensis Martii anno 1962, recognoscenda erat novis Codicibus canonicis promulgatis. Attente perpensis votis et factis opportunis consultationibus, Commissionis opus tandem ad finem pervenit; Congregationis pro Doctrina Fidei Patres accuratius idem examinarunt, Summo Pontifici subiciendo conclusiones circa determinationem graviorum delictorum et modum procedendi ad sanctiones declarandas aut irrogandas, firma manente eiusdem Congregationis Apostolici Tribunalis exclusiva in hoc competentia. Quae omnia ab ipso Summo Pontifice adprobata, confirmata et promulgata sunt per Litteras Apostolicas Motu Proprio datas, quarum initium sumit a verbis Sacramentorum sanctitatis tutela. Graviora delicta tum in sacramentorum celebratione tum contra mores, Congregationi pro Doctrina Fidei reservata, sunt: - Delicta contra sanctitatem augustissimi Eucharistiae Sacrificii et sacra- menti, videlicet: o I abductio vel retentio in sacrilegum finem, aut abiectio consecratarum specierum; 2° attentatio liturgicae eucharistici Sacrificii actionis vel eiusdem simulatio; 3° vetita eucharistici Sacrificii concelebratio una cum ministris communitatum ecclesialium, qui successionem apostolicam non habent nec agnoscunt ordinationis sacerdotalis sacramentalem dignitatem; 4° consecratio in sacrilegum finem alterius materiae sine altera in eucharistica celebratione, aut etiam utriusque extra eucharisticam celebrationem; 4 5 6 7 - Delicta contra sanctitatem sacramenti Paenitentiae, videlicet: o I absolutio complicis in peccato contra sextum Decalogi praeceptum; 8 SUPREMA SACRA CONGREGATIO SANCTI OFFICII, Instructio Crimen sollicitationis, Ad omnes Patriarchas, Archiepiscopos, Episcopos aliosque locorum Ordinarios « etiam Ritus Orientalis »: De modo procedendi in causis sollicitationis, 16 Martii 1 9 6 2 , Typis Polyglottis Vaticanis MCMLXII 3 4 Cf Codex Iuris Canonici, can. Cf, et PONTIFICIUM CONSILIUM tum dubium, 4 iunii 1 9 9 9 . 1442. 1 3 6 7 ; Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium, can. D E LEGUM TEXTIBUS INTERPRETANDIS, Responsio ad proposi- 5 Cf Codex Iuris Canonici, can. 1 3 7 8 § 2 n, 1 et 1 3 7 9 ; Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium, can 1 4 4 3 . " Cf. Codex Iuris Canonici, can 9 0 8 et 1 3 6 5 ; Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium, can. 702 et 1440, "' Cf Codex Iuris Canonici, can 9 2 7 Cf. Codex Iuris Canonici, can. 1 3 7 8 § 1; Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium, can. 8 1457 Congregatio pro Doctrina Fidei 787 2° sollicitatio in actu vel occasione vel praetextu confessionis ad peccatum contra sextum Decalogi praeceptum, si ad peccandum cum ipso confessario dirigitur; 3° violatio directa sigilli sacramentalis; 9 10 - Delictum contra mores, videlicet: delictum contra sextum Decalogi praeceptum cum minore infra aetatem duodeviginti annorum a clerico commissum. Haec tantum, quae supra indicantur delicta cum sua definitione, Congregationis pro Doctrina Fidei Tribunali Apostolico reservantur. Quoties Ordinarius vel Hierarcha notitiam saltem verisimilem habeat de delicto reservato, investigatione praevia peracta, eam significet Congregationi pro Doctrina Fidei quae, nisi ob peculiaria rerum adiuncta causam sibi advocet, Ordinarium vel Hierarcham per proprium Tribunal ad ulteriora procedere iubet opportunas normas tradendo; ius appellandi contra sententiam primi gradus, sive ex parte rei vel eius Patroni sive ex parte Promotoris Iustitiae, valide unice manet tantummodo ad Supremum Tribunal eiusdem Congregationis. Notandum est actionem criminalem de delictis Congregationi pro Doctrina Fidei reservatis praescriptione extingui decennio. Praescriptio decurrit ad normam iuris universalis et communis; in delicto autem cum minore a clerico patrato praescriptio decurrere incipit a die quo minor duodevicesimum aetatis annum explevit. In Tribunalibus apud Ordinarios vel Hierarchas constitutis, hisce pro causis munera Iudicis, Promotoris Iustitiae, Notarii atque Patroni tantummodo sacerdotes valide explere possunt. Instantia in Tribunali quovis modo finita, omnia acta causae ad Congregationem pro Doctrina Fidei ex officio quam primum transmittantur. Tribunalia omnia Ecclesiae Latinae et Ecclesiarum Orientalium Catholicarum tenentur canones de delictis et poenis necnon de processu poenali utriusque Codicis respective observare una cum normis specialibus a Congregatione pro Doctrina Fidei pro singulo casu tradendis et omnino ad exsecutionem mandandis. 11 12 9 10 Cf. Codex Iuris Canonici, can. 1387; Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium, can. 1458. Cf. Codex Iuris Canonici, can. 1388 § 1; Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium, can. 1456 § 1. " Cf. Codex Iuris Canonici, can. 1362 § 1 n. 1; Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium, can. 1152 § 2 n. 1 12 Cf. Codex Iuris Canonici, can. 1362 § 2; Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium, can.. 1152 § 3. 788 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Huiusmodi causae secreto pontificio subiectae sunt. Per hanc Epistulam, de mandato Summi Pontificis omnibus Ecclesiae Catholicae Episcopis, Superioribus Generalibus institutorum religiosorum clericalium iuris pontificii et societatum vitae apostolicae clericalium iuris pontificii aliisque Ordinariis et Hierarchis interesse habentibus missam, in votis est ut non solum graviora delicta omnino vitentur, sed praesertim ad clericorum et fidelium sanctitatem etiam per necessarias sanctiones procurandam sollicita pastoralis cura ab Ordinariis et Hierarchis habeatur. Romae, e Sede Congregationis pro Doctrina Fidei, die 18 Maii 2001. € 8 IOSEPHUS card. RATZINGER Praefectus EB Tharsicius Bertone, S.D.B, archiep. em. Vercellensis, a Secretis CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM BONONIENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Iosephi Gualandi sacerdotis Bononiensis fundatoris parvae missionis ad Surdos-Mutos (1826-1907) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « In nomine Christi studet Ecclesia magis in dies fieri pro vobis "commoda" domus. Scimus invalidum — personam unicam quaeque repeti non potest in sua aequali atque inviolabili dignitate — non solum curam exigere, sed in primis amorem, qui agnoscat, vereatur et compleat. Ecclesia vult vobis vestrisque familiis esse propinquior, conscia neglegentiam dolorem et solitudinem exasperare, cum fides, amore significata et gratuitate vim donet atque significationem vitae ». Haec verba, quibus Summus Pontifex Ioannes Paulus II inválidos est allocutus per eorum Iubilaei celebrationem die 3 mensis Decembris anno 2000, aevo christiano volvente multi caritatis apostoli ad effectum adduxerunt, qui factis exemplum et doctrinam sunt secuti divini Samaritani humani generis dolentis. Sacerdos Iosephus Gualandi, Dei et pauperum amore Congregatio de Causis Sanctorum 789 flagrans, humano atque christiano surdorum mutorumque progressui assequendo se dedidit, in sua paedagogia caritatem et surdi mutique acceptionem coniungens cum eius dignitatis filii Dei agnitione. Dignus hic sacerdos Bononiae honesto loco die 9 mensis Iunii anno 1826 natus est, in cuius familia plures floruerunt sacerdotales ac religiosae vocationes. Pater, Dominicus Gualandi, apud Studiorum Universitatem professor neuro psychiatriae et nosocomii psychiatrici rector, vir fuit notae vitae probitatis. Mater, Aloisia Naldi, altae vitae interioris erat et in opera caritatis incumbebat. Servi Dei educationi egregie familia prospexit atque schola Seminarii dioecesani, cuius is diligens fuit alumnus externus. Anno 1844, optatione indicata petendi sacerdotium, idem Seminarium archiepiscopale ingressus est tamquam alumnus internus atque, post excellentem praeparationem, die 23 mensis Decembris anno 1848 est presbyter ordinatus, lauream in sacra theologia iam adeptus. Sacrum explicavit ministerium in paroecia Sanctissimae Trinitatis, Bononiae, in eaque paroeciali ecclesia est divinitus instinctus ad se dedendum surdorum mutorumque apostolatui. Ipse narravit, deinde, se die festo Cordis Immaculati Mariae puellam surdam ac mutam vidisse pie ad Sacramentum Eucharistiae primum accedentem; se motum esse et animadvertisse vocatum se ad surdis mutisque peculiari modo serviendum, siquidem intellegebat illos, sine proprio auxilio, veritates doctrinae catholicae cognoscere non posse. Statim opus iniit, utque sibi accuratam praeparationem technicam provideret ad illud apostolatus genus idoneam, sedes ad hoc ipsum constitutas in pluribus Italicis urbibus frequentavit, atque ad ampliandam huius materiae scientiam, curavit ut sibi ex Gallia deferrentur quidam libri hanc tractantes rem; invisit etiam in ipsa urbe Bononia sedem a comitissis Ranuzzi constitutam mulieribus surdis mutisque educandis. Anno 1850 domum conduxit ad eamque se contulit ibidem cum duobus surdis mutisque habitaturus, quo efficacius de eorum institutione curam adhiberet. Puerorum curandorum numero crescente, necessaria fuit domicilii translatio in sedem aptiorem. Mox, fratre domino Caesare, et ipso sacerdote, adiuvante, campum suum apostolicum ad feminas surdas mutasque extendit, matris quoque usus auxilio, in viduitate relictae. Circum Servum Dei nonnulli socii convenerunt, iisdem apostolatus propositis moti, quibuscum « Piam Congregationem a Sancto Patriarcha Ioseph et a Sancto Francisco de Sales » constituit, cuius Regula et Constitutiones ab Archiepiscopo Bononiensi anno 1872 approbatae sunt: attamen nondum 790 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale de congregatione religiosa agebatur. Superior designatus est dominus Caesar Gualandi. Opus fundatum deinde Florentiae et Romae praesens fuit ibique industriam suam explicavit. A mense Novembri anni 1874 ortus est Piae Congregationis ramus femininus per ingressum in Opus Servae Dei Ursulae Mezzini (1853-1919). Anno 1886, quo frater dominus Caesar est mortuus, calamitas fortiter in Institutum proruit sub specie afflictarum rerum familiarium, inanium conatuum coniunctionis cum aliis Institutis, morborum Servi Dei, quibus est inductus ad creandum suum vicarium dominum Ferdinandum Buoni, insidiarum contra Conditoris libertatem in suo exercendo regimine, quaestionum iuridicialium-canonicarum in mutatione Piae Operae in Congregationem. Cum inceptum factum est consociationis cum coetu sacerdotum Veronensium, propositi apostolici Servi Dei commutatio contigit in Congregationem religiosam cum tribus translaticiis votis: quae commutatio rite facta est anno 1903, approbante Archiepiscopo Dominico Cardinali Svampa novas Constitutiones. Quidam Servi Dei cooperatores eum in hoc consilio non sunt secuti, cum eadem commutatio in ramo feminino tranquilla cum perseverantia accepta sit. Ultimi anni vitae Conditoris tum iteratis morbis signati sunt, tum laudibus inter ecclesiasticos atque civiles; insuper laetatus est quod sua Congregatio ab Archiepiscopo Fiorentino et a Vicario Summi Pontificis pro dioecesi Romana approbata esset. Primum morbi indicium, qui vitae eius terrenae finem fecit, apparuit anno 1904; praeter dolores corporis, acerbius doluit quod per longa temporis intervalla Sanctam Missam nequi vit celebrare. Solacio munitus sacramentorum in Domino obdormivit die 14 mensis Iulii anno 1907. Eius corpus quiescit hodie in sacello partis masculinae Domus Principis eius Congregationis in urbe Bononia. Fama sanctitatis qua in vita claruit, post mortem Servi Dei perduravit, quem etiam nunc populus memoria tenet ob eius apostolatum pro surdis mutisque et ob eminentes virtutes, quas summa cum diligentia, perseverantia ac gaudio spiritali coluit. Fides in Deum, in eius verbum et providentiam, eius sacerdotium concitavit lumenque fuit actionis eius pastoralis. Firmiter credidit et vixit ex eis, quae credebat. Suam cum Domino coniunctionem aluit fervida celebratione Eucharistiae, Sanctissimi Sacramenti adoratione, sacramentorum administratione, meditatione veritatum aeternarum ipsisque apostolicis laboribus, quos ad Dei gloriam et ad animarum salutem explicabat. Dictum, quod pro vita sua et opera elegerat, hoc fuit: « Deus Congregatio de Causis Sanctorum 791 solus »; et vere hanc fidei electionem cotidie explevit constanti cum sedulitate pro Regno Dei proque surdorum mutorumque educatione et evangelizatione. Virginem Mariam pie coluit eiusque Immaculatum Cor, ac saepe sancti Rosarii recitationem suadebat. Ecclesiae filius fuit fidelis atque Romano Pontifici et Episcopis obsequens. Viribus suis non est confisus, sed divinae gratiae, et etiam in difficultatibus, spiritus pacem servavit necnon Providentiae fiduciam. Spes christiana semper animam eius illuminavit, praesertim per longum morbum perque arduos Congregationis suae eventus. Deum dilexit omnibus viribus, eius voluntatem fecit, peccatum fugit et sanctitatem appetivit. Christi exemplum secutus, proximos dilexit, pauperes adiuvit, afflictos est consolatus seque surdorum mutorumque servum fecit, amicum et patrem, quos socialiter et spiritaliter extulit. In Dei et animarum ministerio inque Instituto suo gubernando prudens fuit necnon in methodi suae institutoriae usu. Iustus fuit et liberalis in bonis suis participandis; in fidelitate vocationi suae suoque muneri fortis; temperans ac sobrius, castus et oboediens, pauper et humilis. Qui eum cognovit, apostolatum eius pro surdis mutisque cum servitio comparat flexis genibus peracto. Tam dilucida vita non poterat abdita latere; quapropter Servi Dei filii filiaeque spiritales ab Archiepiscopo Bononiensi postulaverunt ut initium facere Causae beatificationis et canonizationis. Annis 1957-1963 instructus est Processus Ordinarius Informativus, cuius auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 10 mensis Maii anno 1989 promulgato. Positione confecta, inquisitum est ex norma an Servus Dei heroum in modum virtutes coluisset. Exitu cum prospero die 27 mensis Iunii anno 2000 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum est actus. Patres Cardinales deinde et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 9 mensis Ianuarii habita anno 2001, audita relatione Excellentissimi Domini Florini Tagliaferri, Episcopi emeriti Viterbiensis, Causae Ponentis, agnoverunt sacerdotem Iosephum Gualandi sicut heroas addecet, virtutes théologales, cardinales iisque adnexas explicavisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pa- 792 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ter sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Iosephi Gualandi, Sacerdotis dioecesani Bononiensis, Fundatoris Parvae Missionis ad Surdos-Mutos, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. EB Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CILICIAE ARMENORUM seu MARDINENSIS Beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei Ignatii Choukrallah Maloyan archiepiscopi Mardinensis Armenorum (1869-1915) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Ne terreamini ab his, qui occidunt corpus, et post haec non habent amplius, quod faciant» (Lc 12, 4). Archiepiscopus Ignatius Choukrallah Maloyan, a Spiritu Sancto confirmatus, suis carnificibus impavidus se obiecit, sciens se ab iis morte temporali affici posse, non autem animae. In persecutione a potestatibus Turcicis contra christianos Ármenos concitata, is fidelis mansit Ecclesiae atque magno animo suam devovit vitam tamquam erga Iesum dilectionis actum, martyrii palmam consecutus. Servus Dei, ex octo fratribus quarto loco natus, in vitam venit die 15 mensis Aprilis anno 1869, in Turcica Mesopotamiae urbe Mardin, ex catholica familia Armenia, tenui sane, estque baptizatus paucis post ortum diebus. Inde a iuventute pietate eminebat et cotidie, antequam ad scholam se conferret, S. Missae intererat. Anno 1883 Episcopus Melkon Nazarian, eius voto cognito se Domino consecrandi, eum ad coenobium misit loci Bzomar, qui in Libano est. Ser- Congregatio de Causis Sanctorum 793 vus Dei non solum philosophiae studuit et theologiae, verum etiam sermoni Armeno, Turcico, Arabico, Hebraico, Gallico et Italico. Studiis peractis, ordinatus est sacerdos anno 1896, die quo festum Corporis Domini celebrabatur et, secundum consuetudinem Armeniam, novum cepit nomen Ignatium, in honorem Episcopi Antiocheni. Annum egit et dimidium in coenobio uti magister spiritus alumnorum Seminarii, deinde missus est in Aegyptum, ut communitatibus Armeniis Cairensibus assisteret atque Alexandrinis. Constantinopolim revocatus a Patriarcha Paulo Sabbaghian, consecrationem episcopalem accepit Romae anno 1911, die 22 mensis Octobris. Munere Archiepiscopi Mardinensis Armenorum assumpto, cum ardore magno ministerio se dedidit, sollicitus de providenda sacerdotibus apta formatione christiana, de fidelibus continuo visitandis ut quam optime eorum cognosceret necessitates, de ecclesiis atque scholis restaurandis. Morbo correptus meatus spirandi, anno 1913 primum ut se curaret Aegyptum petivit, deinde Patavium, ubi subiectus est sectioni chirurgicae; vixdum validus Romam se contulit estque a Sancto Pio X ad colloquium admissus. Ad urbem Mardin re versus est anno 1913; insequenti anno prius est ortum bellum totius terrarum orbis, in quo Tureia socia fuit Germaniae et Imperii Austriaci-Hungarici. In temporum convenientia cum hoc eventu auctoritates Turcicae coeperunt consilium acriter perficere islamismum vi inducendi aut christianos Ármenos delendi. Servus Dei auctoritates civiles verebatur, sed apostolica cum fortitudine fideles tuebatur suis pastoralibus curis concreditos nec illos relinquere voluit, etsi conscius erat periculorum quae adibat. Alta, solida fides, precatione nutrita, adoratione eucharistica, lectione ac meditatione Verbi Dei, eum praeparavit ad vitam pro Christo devovendam. Filiali pietate Sanctissimam Virginem Mariam colebat et omnibus vesperis Rosarium recitabat. Spem theologalem exercuit, suis fidelibus tradens divinae Providentiae fiduciam iisque suadens ut dolores, quibus affligebantur, fugacem molestiam putarent prae vita aeterna. Plenus amoris Dei, cum studio in apostolatum incubuit inque sacramentorum administrationem, peculiarem tamen adhibens curam de ministerio exercendo Verbi Dei. Vir prudentissimus, orta persecutione cogitavit de prospicienda etiam in futurum dioecesi suae administratione. Semper suum est munus exsecutus, quamquam asthmate afflictabatur, tussi atque oculorum morbo. Castus fuit omnibus in casibus; parvi duxit divitias terrenas et, solummodo divinam 794 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale voluntatem faciendi studiosus, humiliter praeceptis adhaesit Ecclesiae ac suorum superiorum mandatis oboedivit. Die primo mensis Maii anno 1915, cum intellexisset condicionem iam ruituram esse, suum convocavit clerum, cui epistulam tradidit ad totam dioecesim missam, in qua affirmabat se magnam ducere felicitatem posse se fidelitatem Deo et Ecclesiae testificari per sanguinis effusionem, si necesse fuisset. Die 3 mensis Iunii, Corporis Domini festo, comprehensus est cum tredecim sacerdotibus et ingenti christianorum numero. Atroces patiens cruciatus, quae ideo ei infligebantur, ut culpas confiteretur commenticias, magna voce suorum peccatorum absolutionem postulavit, quam a sacerdote obtinuit in cellula propinque incluso. Nocte diei 10 mensis Iunii milites Turcici Servum Dei e carcere eduxerunt una cum aliis relegatis. Cum coniecisset iam finem imminere, est ei potestas facta suos fideles alloquendi atque, eos adhortatus ne mortem timerent, acceptum panem consecravit iisque distribuit. Interfectus est die 11 mensis Iunii anno 1915, probabiliter in via quae est inter Mardin et Diarbakir. Unus ex homicidii participibus affirmat eum, condicioni apostatandi ut salvam haberet vitam, firmiter respondisse: « In Christi religione vixi, nec immutabor; fac quod vis ». Alio ex interfectoribus qui, eum occisurus, quod a fide non defecisset eum criminabatur, simili cum fortitudine respondit: « Nos oves Christi sumus, et color ruber quem gerimus non est nisi signum nostrae voluntatis sanguinem nostrum effundendi pro Christo ». Populus Dei statim eum fidei martyrem duxit. Huius famae confirmatio annorum decursu Patriarcham Batanian anno 1966 induxit ad ineundam Causam beatificationis seu declarationis martyrii per celebrationem Processus Ordinarii Informativi. Huius Processus auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 17 mensis Martii anno 1995 promulgato. Post Sessionem Consultorum Historicorum, die 26 mensis Septembris habitam anno 2000, disceptatum est ex norma de asserto Servi Dei martyrio. Exitu cum prospero die 9 mensis Ianuarii anno 2001 actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales deinde et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 3 mensis Aprilis anni 2001, audita relatione Causae Ponentis Excellentissimi Domini Aemilii Eid, Episcopi titularis Sarepteni Maronitarum, professi sunt Archiepiscopum Ignatium Choukrallah Maloyan in odium fidei necatum esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Congregatio de Causis Sanctorum 795 Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servi Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis ad Se hodierna die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Ignatii Choukrallah Maloyan, Archiepiscopi Mardinensis Armenorum, anno 1915 interfecti, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. 83 S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis GHARDAIENSIS IN SAHARA Beatificationis et canonizationis Servi Dei Caroli de Foucauld (Parvi Fratris Caroli a Iesu) sacerdotis dioecesani (1858-1916) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Domine mi Iesu, qui dixisti: "Maiorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam ponat quis pro amicis suis", toto corde ego exopto vitam meam pro te devovere. Instanter hoc a te peto; attamen non mea voluntas, sed tua. Vitam meam tibi offero: fac aut vivam, aut moriar, sicut placet tibi magis: in te, tecum et pro te ». Haec Servi Dei Caroli de Foucauld devotio facta est vita in fide vieta, in spe et in caritate erga Deum et proximos, mirabili cum Christo Domino similitudine adepta. Eius conversio, quae facta est cum is duodetriginta esset annorum, alte totam eius futuram signavit vitam: etenim inventio fuit amoris misericordis Patris, qui nobis ostensus est in Filio eius; amoris Iesu, qui nobis se donat in Evangelio et in Eucharistia, quique illum induxit, amore motum, ad totam vitam pro Iesu devovendam in fratribus pauperioribus praesente. Po- 796 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale stea ad amicum scripsit: « Cor meum amisi propter hunc Iesum Nazarethanum, abhinc 1900 annos crucifixum, et vitam ago nitens eum imitari, quantum mea fragilitas potest. Ubi Deum esse credidi, intellexi me nihil aliud facere posse, nisi pro illo vivere: mea vocatio religiosa, eadem hora orta est, qua fides orta [...] Evangelium mihi significavit omnia esse amore concludenda ». Ideo Servus Dei vere definitus est tamquam « is qui religionem fecit amorem »; is, cuius dictum fuit « Iesus-Caritas ». Carolus Argentorati natus est die 15 mensis Septembris anno 1858, ex familia admodum christiana. Inde a pueritia scepticorum dubitatione religiosa est victus et positivismo, quae eius aetatis propria fuerunt. Mox, secundum eius verba, fidem amisit et in vita voluptaria se mersit et incomposita, qua tamen non est contentus. Viginti annos natus praefectus militum missus est in Algeriam. Triennio post exercitum reliquit ut explorationis iter conficeret in Marochium, in vitae discrimen se obiciens. Occursus cum doctrina Macometana, interior veritatis inquisitio, bonitas et prudens consobrinae amicitia, auxilium sacerdotis Henrici Huvelin effecerunt ut exeunte anno 1886 rursus christianam fidem in veniret, tuncque eius conversio plena et decretoria facta est. Mense Martio anno 1887 sententia alte in pectus eius descendit: « Iesus sic ultimum occupavit locum, ut numquam quisquam illum potuerit ei auferre ». Iuxta hunc sentiendi modum per sacram in Terram Sanctam peregrinationem exeunte anno 1888, turbatus est in comprehendenda tota Incarnationis natura. Scripsit se « ambulantem per Nazareth vias, in quibus Domini Nostri ambulaverunt pedes, pauperis fabri », cognovisse « humilem et obscuram exsistentiam divini opificis Nazarethani »; et exinde Carolus nisurus erat sine intermissione, propter amorem, Iesu vestigia persequi, Exemplaris Unici. Ut Iesum Nazarethanum sequeretur et imitaretur, qui ei ademit cor, Trappensium coenobium ingressus est anno 1890. Ibi septem annos mansit, cor vacuefaciens rebus omnibus quae nimis humanae erant, ut posset a solo Deo sollicitari et eius voluntas fieret «unum necessarium [...], panis cotidianus » vitae suae. Altissimis radicibus defixus est in fide; quam fidem patefecit etiam per perfectiorem et diligentiorem docilitatem erga doctrinam Ecclesiae, Christi Sponsae. Statuit igitur colere « adhaesionem inviolabilem Ecclesiae, quae est Sponsa Iesu, in qua Is vere vivit, cuius anima est, quam ut sponsam suam Congregatio de Causis Sanctorum 797 amat [...] adhaesionem iis omnibus, quae ab ea veniunt; nempe eius institutis, eius ritibus, eius ministris adhaesionem Sancto Patri, Capiti eius, eius vicario », et addebat oportere « precari multum pro Sancto Patre, pro eius intentionibus, pro Ecclesia [...]. Multum Ecclesiam amare, quam Iesus, Sponsus eius, tantum amat; namque quo magis amatur Ecclesia, eo magis Spiritus Sanctus possidetur ». Quaesitio voluntatis Dei et optatio vitam pauperem vivendi sicut illam, quam per vias Nazareth ambulans prospexerat, eum adduxit ad Trappensium coenobium relinquendum. Quattuor annos in vico Nazareth vixit, prope monasterium Clarensium virginum. Fuit illud tempus recessus, precationis, diuturna et amanti contemplatione Eucharistiae notatae, necnon perseveranti Sacrarum Litterarum meditatione. In fide, gaudium inveniebat longas horas agendi die noctuque ante tabernaculum; et, exoptans perfectiorem Christi imitationem qui in sacrificium se offert, gradatim sibi proposuit ut sacerdos fieret, quo Iesum praesentem redderet in Sanctissimo Sacramento ubi numquam fuerat. Ita ad mensam Verbi et ad mensam Eucharisticam nutritus, longius usque eo pertractus est, secundum amoris dinamicam, ut fieret « Evangelium vivens » possetque Christi amorem testificari, sinens se imagine Amatissimi Fratris sui et Domini trahi et formari in eius eucharisticam sortem. Amoris incarnati mysterio pellectus intellexit, a mysterio Incarnationis inseparabilem, mensuram apostolicam vitae Nazarethanae, mysterio Visitationis expressam, quod est: sicut Mariam ceteris Iesum ferre tacite, iis ferre qui nondum eum cognoscunt, non quidem verbis, sed in iisdem altare instituendo, Tabernaculum quod in tota regione lumen effundat. Tum Nazareth reliquit ut Ordinationem sacerdotalem acciperet Vivarii (in Gallia) anno 1901, et postea profectus est ad locum Beni-Abbes in Sahara situm. In Ecclesia Algeriensi est exceptus a Domino Carolo Guérin, Praefecto Apostolico Saharensi, et impensa amicitia inita est inter eos in servitium missionis. Secundum constantem vitae suae morem, regulam sibi fecit certam et definitam. Sed, in inquirenda Voluntate Dei, in primis promptus fuit ad respondendum omnibus Spiritus impulsibus, tamquam signum discernens temporis adiuncta. Hinc eius continua facultas mutandi rationem vitae per speciem cum firmitudine stabilitae, quia ab Alio trahebatur. Ita, paulatim novus patuit modus vitae. Votum omnes excipiendi eius ostium pulsantes, eremum eius mutavit in al varium a mane ad vesperam. Consobrinae suae 798 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale scripsit: « Volo omnes incolas, christianos, macometanos, iudaeos, assuefacere ut me videant sicut fratrem suum, communem fratrem. Incipiunt domum vocare "fraternitatem", et hoc mihi placet ». In pauperibus excipiendis cognovit deformitatem servitutis, cuius victimae erant multi regionis incolae. Omnia fecit, ut fortiter hanc iniustitiam accusaret: «Nobis potestas non est, ut simus "speculatores caeci", "canes muti" (Is 56, 10), pastores neglegentes (cf. Ez 34) [...]. Filios meos prodere non possum; non facere pro Iesu, in suis membris vivente, quod opus est ei. Iesus est in hac acerba condicione: quod uni ex his minimis fecistis, mihi fecistis. Homo hic qui transit et pauper est, nudus, viator, patiens, nihil petit a nobis, sed membrum est Iesu, portio Iesu, pars Iesu ». Anno 1903 Frater Carolus profectus est ad Hoggar, regionem montuosam in parte meridiana Saharae Algeriensis, totam macometanam, a populo vago habitatam, id est a Tuareg. In hac nova mansione, sola in Deo spes eum sustinuit et adiuvit ad difficultates superandas vitae, quam solus omnino vixit pleno in deserto, in populis macometanis, primum suspiciosis, in condicionibus extremae paupertatis et instabilitatis temporibus difficillimis. Etiam in consuetudine cum Domino Carolo Guérin in spe confirmatus est omnem hominem posse salvari ac macometanas gentes posse ad nuntium Iesu aperiri. Exinde magna eius vitae pars nomadis fuit desertum percurrentis, commercium quaerentis simplex cum incolis regionis: desertum percucurrit non solitudinem inquirens, sed ut, parvus ac aditu facilis, iis obviam se ferret, quos nemo adiisset. Hoc spiritu elegit in viculo Tamanrasset morari, ubi nulla aderat Gallica praesentia, et ubi anno 1911 eremum exstruxit in iugo montis Assekrem. Nisus est, semper luce illustratus vitae Iesu Nazareth actae, fieri simpliciter amicus et frater Tuaregs, in vicissitudine inque necessitudine. De sua praesentia cogitaverat tamquam de praeparatione ad Evangelium nuntiandum, sed fuit ei animadvertendum nondum advenisse tempus serendi, solum vero praeparandi e longinquo. Tuareg sermonem didicit, in familiaritatem venit eorum culturae, magis usque comperiens ad Evangelium nuntiandum amare oportere eos, ad quos evangelizatores mittuntur. Haec causa fuit eius magni, patientis atque eruditi laboris multarum linguarum intellegentis. Magis in dies cognovit bonitatis esse debere apostolatum suum: « Videntes me, debent sibi dicere: quoniam hic vir bonus est, bona debet esse eius religio; si roger cur dulcis sim et bonus, respondere debeam: quia minister sum Cuiusdam, qui multo melior me est ». Congregatio de Causis Sanctorum 799 Post morationem in coenobio Trappensinm semper cogitavit de fratribus sororibusque habendis, qui possent Iesum imitari in eius abscondita vita Nazarethana («parvis fratribus et parvis sororibus Iesu»). Magnitudinis operis ratione habita, momentum laicorum percepit in evangelizatione, quales fuerunt Prisca et Aquila (cf. Rm 16, 35). Eorum ita spiritum definit: «Omnis christianus esse debet apostolus [...]. Praesertim in omni homine videre debet fratrem, filium Dei. Omnis christianus debet omnem hominem fratrem amatissimum putare [...] is erga omnem personam idem sentit ac Iesu Cor». Cum anno 1914 bellum exortum est Galliae cum Germania, statuit — non sine dolore, quandoquidem patriae sensu ad redeundum in Galliam impellebatur — in pago Tamanrasset manere, usque ad finem sorte sua coniuncta cum iis, a quibus erat exceptus. Sed effectu crescente sodalicii macometani Senussitae, disiecti impetus in regione Hoggar moltiplicati sunt. Vesperi diei 1 mensis Decembris anno 1916, nonnulli Tuaregs per insidias eum comprehenderunt. In eremi praedatione Frater Carolus interfectus est fortuito ob momentum perturbationis pueri eius custodiae praefecti. Hoc modo unum ex gratissimis eius optatis effectum est, scilicet Iesum in finem usque sequendi, usque ad sanguinis donum effusi in testimonium amoris. Ante viginti annos scripserat: « Quaecumque causa fuerit, ab quam nos occidant, si nos, in anima mortem iniustam et crudelem accipiemus sicut manus tuae donum benedictum [...], si non renitemur ut verbo tuo: "Non resistere malo" (Mt 5, 39) et exemplo tuo oboediamus [...], tunc quacumque causa nos occident, propter purum amorem moriemur et mors nostra, si proprie coram mundo martyrium non erit, prae oculis tuis martyrium erit atque mortis tuae perfecta imago [...]. Nam, si nostrum sanguinem pro fide nostra non obtulerimus, ex toto nostro corde illum pro te obtulerimus et effuderimus ». Vitam devo vendo Carolus de Foucauld vere est Iesum secutus, diligendo sicut Is in finem dilexit (cf. Io 13, 1). Quattuor mensibus ante mortem amico cuidam secretum aperuit caritatis suae erga omnes homines, praesertim pauperes: « Non sunt in Evangelio verba, credo, quae me altius affecerint vitamque meam magis mutaverint, quam haec: "Quidquid uni ex his minimis fecistis, mihi fecistis". Si cogitamus haec esse verba Veritatis increatae, verba oris illius, qui dixit: "Hoc est corpus meum [...] hic est sanguis meus", quanta vi impellimur, ut Iesum diligere nitamur in "his parvulis", in his peccatoribus, in his pauperibus». Post Servi Dei mortem, sanctitatis fama, qua claruit in vita, confirmata est et diffusa ubique terrarum multique viri atque mulieres eius exemplum et doctrinam sequi coeperunt, varias instituendo congregationes religiosas Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 800 piasque consociationes. Sic, rursus manifeste explebatur Domini Iesu verbum, qui dixit: « Nisi granum frumenti cadens in terram mortuum fuerit, ipsum solum manet; si autem mortuum fuerit, multum fructum affert » (Io 12, 24). Beatificationis et canonizationis Causa inita est apud Praefecturam Apostolicam Ghardaiensem in Sahara per celebrationem Processus Ordinarii Informativi (annis 1927-1947), cui additi sunt duodecim Processus -Rogatoriales, instructi apud totidem Curias. Harum canonicarum Inquisitionum auctoritas et vis agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 21 mensis Iunii anno 1991 promulgato. Confecta Positione, disceptatum est, ex normis, an Servus Dei virtutes explicavisset heroum in modum. Exitu cum felici, die 20 mensis Octobris anno 2000 Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus. Deinde Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria diei 6 mensis Februarii anni 2001, audita relatione Excellentissimi Domini Laurentii Chiarinelli, Episcopi Viterbiensis et Causae Ponentis, professi sunt sacerdotem Carolum de Foucauld sicut heroas addecet virtutes théologales, cardinales iisque adnexas coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Caroli de Foucauld (Parvi Fratris Caroli a Iesu), Sacerdotis dioecesani, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. m s. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio pro Episcopis 801 CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 28 Iulii 2001. — Titulari Ecclesiae Corbaviensi, cum dignitate archiepiscopali, R.D. Ioannem Iurkovic, Secretariae Status in praesens Consiliarium, quem constituit Nuntium Apostolicum in Bielorussia. die 21 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Temucensi, Exc.mum P.D. Emmanuelem Camillum Vial Risopatrón, hactenus Episcopum Sancti Philippi. die 5 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Feraditanae maiori R.D. Amandium Iosephum Tomás, e clero Villaregalensi, hactenus Pontificii Collegii Lusitani in Urbe rectorem, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Eborensis. die 10 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Pudentianensi R.D. Sergium Aparecidum Colombo, hactenus Vicarium generalem dioecesis Limeirensis, quem deputavit Auxiliarem dioecesis Sancti Caroli in Brasilia. die 15 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Simidiccensi R.D. Ludovicum Schwarz, Societatis Sancti Francisci Salesii sodalem, hactenus Pontificalium Operum Missionalium in Austria moderatorem, quem deputavit Auxiliarem Viennensem. die 16 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Mimatensi R. P. Robertum Le Gali, O.S.B., Abbatiae Sanctae Annae in oppido vulgo Kergonam hactenus Abbatem. — Coadiutorem dioecesis Sagiensis R. D. Ioannem Claudium Boulanger e clero dioecesis Atrebatensis, hactenus domus spiritualis « Les Tourelles » rectorem. die 18 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Antipolensi Exc.mum P.D. Chrysostomum A. Y. Alung, hactenus Episcopum titularem Ficensem et Auxiliarem archidioecesis Manilensis. 54 - A.A.S. 802 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 18 Octobris 2001. — Cathedrali Ecclesiae Tandagensi R.D. Nereum P. Odchimar, e clero archidioecesis Manilensis, ibique curionem paroeciae Sanctissimi Redemptoris. Collatio dignitatis archiepiscopalis Lato decreto a Congregatione pro Episcopis: die 1 Octobris. — Exc.mo P.D. Patabendige Don Alberto Malcolm Ranjith, Episcopo em. Ratnapurensi, Congregationis pro Gentium Evangelizatione Secretarium adiunctum, dignitas archiepiscopalis collata est. CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, latis decretis a Congregatione pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 24 Aprilis 2001. — Cathedrali Ecclesiae Yopalensi, conditae in Republica Columbiana, R.D. Misael Vacca Ramírez, e clero Garagoënsi, Instituti universitatis vulgo dicti « Juan de Castellanos » apud civitatem Tunquensem rectorem. die 15 Maii. — Archiepiscopali Ecclesiae Singaporensi, Sanctae Sedi immediate subiectae, R.D. Nicolaum Chia, eiusdem archidioecesis Cancellarium et oeconomum necnon paroeciae « Sanctae Crucis » curionem. die 15 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Alotaunae-Sideianae R.P. Franciscum Panfilo, S.D.B., eiusdem Societatis Provinciae Papuanae-Novoguineanae delegatum. — Cathedrali Ecclesiae Kaolackensi R.D. Beniaminum Ndiaye, Vicarium generalem archidioecesis Dakarensis. — Cathedrali Ecclesiae Maralalensi, noviter erectae in Kenia necnon suffraganeae metropolitanae Ecclesiae Nyeriensis, R.P. Virgilium Pante, Instituti Missionum a Consolata in Civitate Keniana Vicarium provincialem. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 803 die 4 Iulii 2001. — Cathedrali Ecclesiae Buichensi R.D. Iosephum Hoàng Van Tiem, S.D.B., Seminarii maioris Hanoiensis Theologiae moralis professorem. — Cathedrali Ecclesiae Kpalimensi R.D. Benedictum Comían Messan Alowonou, e clero archidioecesis Lomensis ibique Seminarii maioris interdioecesani « Jean Paul II » professorem necnon directorem adiunctum spiritus. — Episcopum coadiutorem Phanthietensem R.D. Paulum Nguyen Thanh Hoan, in oppido eiusdem dioecesis vulgo dicto Harn Tan parochum necnon vicarium foraneum. — Titulari episcopali Ecclesiae Tortibulanae R.D. Iosephum Vu Duy Thong, Seminarii maioris Hochiminhopolitani professorem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione ad suum beneplacitum renuntiavit: die 7 Septembris 2001. — Exc.mum P.D. Paulum Maipan, Episcopum Khammamensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Viiayavadanae. die 8 Septembris. — Rev.dum D. Gundisalvum Carreño Flórez, S.D.B., Vicarium generalem Granadiensem in Columbia, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » eiusdem dioecesis. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 804 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Martedì, 9 Ottobre 2 0 0 1 , S.E. il Signor te della Repubblica di Ungheria. FERENC MÁDL, Presiden- Venerdì, 1 2 Ottobre 2 0 0 1 , S.E. il Signor HUGO CHÁVEZ Presidente della Repubblica Bolivariana del Venezuela. Giovedì, 1 8 Ottobre 2 0 0 1 , S.E. il Signor Presidente degli Stati Uniti del Messico. VICENTE Fox FRÍAS, QUESADA, Dal 30 settembre al 27 ottobre 2001 il Santo Padre ha presieduto la X Assemblea generale ordinaria del Sinodo dei Vescovi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 18 agosto 2001. I reverendi sac. Juvenal Ilunga Muya; p. Jacques Simporé, M.I.; sac. Tony Anitrella; p. Edward Philips, M.M.; p. Mario Bizzotto, M.I.; p. Carlo Casalone, S.I.; sac. Francisco Cristóbal Fernandez Sánchez; p. Jerome Haladus, O.P.; i signori dott. Francis Sullivan; dott. Giorgio Filibeck; dott. Salvino Leone; dott.ssa Fiorenza Deriu Bagnato; sig.ra Maria Inez Linhares de Carvalho; dott. Thomas Gracious; prof. Pierluigi Zuchi; dott. Volodymyr Semeniv, Consultori del Pontificio Consiglio per gli Operatori Sanitari « ad quinquennium ». » » » I reverendi: mons. James P. Cassidy; mons. Ignacio Carrasco De Paula; mons. Krzysztof Szczygiel; mons. Mauro Cozzoli; p. Tadeusz Styczen, S .D.S.; p. Joseph Joblin, S.I.; sac. Rudesindo Delgado Pérez; sac. Vitor Francisco Xavier Feytor Pinto; sac. Athanase Waswandi; i signori: prof.ssa Carla Giuliana Bous; sig.ra Birthe Lejeune; dott. Antonio Cicchetti; dott. Michael Shanahan; prof. Bruno Silvestrini; prof. Diego Gracia Guillen; prof.ssa Wanda Poltawska; sig.ra Viviane Verlinde-Boutelegier, Consultori del Pontificio Consiglio per gli Operatori Sanitari « in aliud quinquennium ». Diarium Romanae, Curiae 805 11 settembre 2001. I signori: dott.. Francesco Silvano; dott. Angelo Balducci; dott. Pasquale De Lise, Consultori della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli « ad quinquennium ». 20 » » I reverendi sac. Oliver Artus; p. Jean-Noël Aletti, S.I.; p.. Denis Farkasfalvy, 0. Cist.; p. Donald Senior, OP.; p., Clemens Stock, S.I.; sac. Cristoph Dohmen; sac, Ramón Trevijano Echeverría; sac. Miguel Antonio Barrióla; sac. Ney Brasil Pereira; p. Regino Cortes, O.P.; p. Carlos Zesati Estrada, M.Sp.S.; sac. Laurent Naré, Membri della Pontificia Commissione Biblica «ad quinquennium». » » » I reverendi: p. Willem Beuken, SI.; mons. Giuseppe Ghiberti; sac Marc Girard; sac. Maurice Hogan; sac. Jordi Sánchez Bosch; p. Henry Wansbrough, O.S.B., Membri della Pontificia Commissione Biblica « in aliud quinquennium ». 1 ottobre » S.E. mons. Robert Sarah, Arcivescovo em. di Conakry Segretario della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli « ad quinquennium ». » » » S E . mons. Patabendige Don Albert Malcom Ranjith, Vescovo em. di Ratnapura, Segretario Aggiunto della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli « ad quinquennium ». » » » P. Massimo Cenci, del Pontificio Istituto delle Missioni Estere, Sotto-Segretario della Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli « ad quinquennium ». » » » Mons. José María Yanguas Sanz, Capo Ufficio nella Congre- 11 » » S.E. mons. Stanislaw Rylko, Vescovo tit. di Novica; mons. Fernando O cariz; don Donato Valentini, S.D.B.; p. gazione per i Vescovi. 14 » » Bartolomeo Kiely, S.I., Consultori della Congregazione per la Dottrina della Fede « in aliud quinquennium ». Il dott. Edouard Delalay, Membro del Collegio dei Revisori della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede « in aliud triennium ». 15 » » L'Em.mo Signor Cardinale Jozef Tomko, Presidente del Pontifi- 21 » » Gli Em.mi Signori Cardinali Camillo Ruini e Pio Laghi, cio Comitato per i Congressi Eucaristici Internazionali. Membri della Congregazione per i Vescovi « in aliud quinquennium seu usque ad 80 ». um Protonotari Apostolici soprannumerari 23 settembre 1999. Mons. József Váradi (Debrecen-Nyiregyháza) 22 ottobre » Mons. Julian Pudlo (Przemysl) 3 marzo 2000. Mons. Francisco Antonio Macedo Tenllado (Città del Messico) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 806 3 marzo » » 14 28 24 giugno » » » » » » 16 agosto » » » » » 19 2 » 3 » » luglio ottobre » » » » » 5 31 2 novembre » 15 30 17 » » 30 » » » » » dicembre » » » » » 2000. Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons, » Mons. » Mons,, » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. Mons. » Mons. » Mons. Mons. » Mons. » Mons,. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Guillermo Moreno Bravo (Città del Messico) Diego Monroy Ponce (Città del Messico) Igino Passerini (Lodi) Raymond Newell Jones (Denver) Henryk F. Chudek (Warszawa) Friedrich Maximilian Fahr (München und Freising) Francesco Mento (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) Edward Duncan (Peoria) Alois Albrecht (Bamberg) Roberto Ramírez Hernández (Matamoros) Dieter Schümmelfeder (Essen) William H. Schwartz (Rockford) Antonio Vigo (Vicenza) Luigi Balloi (Lanusei) Vincent A, Tatarczuk (Portland) Charles M. Murphy (Portland) Antonio Corbisiero (Nola) Germán Ceballos Arroyave (Santa Rosa de Osos) Giuseppe Aldo Arosio (Milano) Giuseppe Terraneo (Milano) Enzo L. Cacciabue (Vigevano) Cirilo D. Darunday (Tagbilaran) Donato Cassese (Sant'Angelo dei Lombardi-Conza-Nusco-Bisaccia) Jan J. Górny (Warmia) Piero Lanzarini (Vicenza) Dennis Declan Murphy (Monterey in California) Karl Hörmann (Wien) Mario Morigi (Cesena-Sarsina) Patrick J. Doherty (Brownsville) Prelati d'onore di Sua Santità 7 5 dicembre maggio » » » 25 14 » » » » » 28 » » » » giugno » » » » » » » » » » » 1999. Mons. Jerome R. Rebanal (Newark) 2000. Mons. Max Vivier (Ordinariato Militare Francese) » Mons. Jean-Pierre Brard (Ordinariato Militare Francese) » Mons. Andrew Ivor Borello (Cape Town) » Mons. Joseph Gaschy (Strasbourg) » Mons. Joseph Musser (Strasbourg) » Mons. Gerald M. Healy (Madison) » Mons.. Germán Robledo Angel (Cali) » Mons. Edgar Alzate Castaño (Cali) » Mons. Fred Potes Vanegas (Cali) » Mons. Hugo Aníbal Reinoso Luna (Quito) » Mons. Samuel J. Aquila (Denver) » Mons. Robert J Greenslade (Denver) » Mons. Thomas Scott Fryar (Denver) » Mons. Leo R. Horrigan (Denver) Mons. George M. Schroeder (Denver) Diarium Romanae Curiae 29 » » » 6 11 » » » » » » » 21 24 » » » » » » » » » » » » » giugno » » » luglio » » » » » » » » » 28 29 » » » » » » » » » » 14 16 » » » » » » » » » » » » » » » » » » agosto » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons,, Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons,, Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. José de Jesús Esparza Badena (Tepic) David Gemmell (Saint Andrews and Edinburgh) Philip Kerr (Saint Andrews and Edinburgh) Raymond J. Goehring (Lansing) Jude T. Okolo (Onitsha) Enrico Malin verno (Como) Isidoro Malinverno (Como) Andrea Caelli (Como) Oscar Cantoni (Como) Humberto Lugo Arguelles (Ocaña) Manuel Salvador García Sánchez (Ocaña) Ramón Abella (Cali) Ernst Savelsberg (Köln) Nicola Girasoli (Molfetta-Ruvo-Giovinazzo-Terlizzi) Daniel McCartan (Sale) Rafael Medina Ramos (Tunja) José Ramón Páez (Tunja) José Alberto Bohórquez Moreno (Tunja) José Trinidad García Duitama (Tunja) Rito Antonio Tapis Moreno (Tunja) Juan José García Duitama (Tunja) Ignacio Avella Zanabria (Tunja) Arpad Czirják (Alba Iulia) Sante Quintiliani (Spoleto-Norcia) Jerome Ham (Peoria) E. Edward Higgins (Peoria) Thomas Maloney (Peoria) Thomas R. Miller (Peoria) John Prendergast (Peoria) Paul Showalter (Peoria) James Swaner (Peoria) Stuart Swetland (Peoria) Agostinho da Costa Borges (Viia Real) Eutimio Antinucci (Napoli) Raffaele Pétrone (Napoli) Ambrose Madtha (Lucknow) Stephen Osei-Duah (Kumasi) Laurent Grimmonprez (Mechelen-Brussel) Peter Monde jar Correa (Romblon) Nonato Ernie Villanueva Fetalino (Romblon) Agustín Gimeno Gialogo (Romblon) Armando A. Perez (Lucena) Beato S. Racelis (Lucena) Mariano P Meli eia (Lucena) Teodorico Marchetti (San Juan de Cujo) Alfredo Dias (Portalegre-Castelo Branco) Francisco Vermelho (Portalegre-Castelo Branco) Mario C„ Costa (Rockville Centre) Francisco Castrillo Telley (Managua) 807 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 808 16 » » » » » » » » » 18 » » 19 » » » 22 » » » » » » » » » agosto » » » » » )> » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » )> » 11 settembre » » » » 23 » » » » » » » » » » » » » » » » » 27 » 30 » 2 » » » ottobre » » » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons,, Mons. Mons.. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Benito Pitito La Bella (Managua) Silvio Fonseca Martínez (Managua) Luis Amando Peña Roja (Managua) Carlos Aviles Canton (Managua) Ismael Remeiro Serrando Gudiel (Managua) Silvano Crovasi (Milano) Ignacio Loth Vaquera Gallardo (Matamoros) José de Jesús Robledo Aguilar (Matamoros) Daniel Alberto Medina Pech (Matamoros) Emilio Ghidotti (Salto) Longinus Chukwuwike (Owerri) Bruno Miglioni (Faenza-Modigliana) Mariano Faccari (Faenza-Modigliana) William J. Clausen (Rockford) Eric R. Barr (Rockford) Patrick W. McDonnell (Rockford) Joseph F. Jarmoluk (Rockford) Robert D. Bergin (Hartford) John P. Conte (Hartford) John J. McCarthy (Hartford) David M. Walker (Hartford) Douglas P. Clancy (Hartford) David Q. Liptak (Hartford) Michael J. Motta (Hartford) Thomas M. Ginty (Hartford) José A. Agudelo Suárez (Santa Fe de Antioquia) Francisco Cristóbal Gómez Estrada (Santa Fe de Antioquia) Jesús H. Norena Suárez (Santa Fe de Antioquia) Karl Hillenbrand (Würzburg) Bernold Rauch (Würzburg) Kurt Witzel (Würzburg) Agatino Caruso (Catania) István Kis (Debrecen-Nyiregyháza) Andreas Morawski (Russia Meridionale) Filiberto Verzino (Pinerolo) Mario Ambrosiani (Pinerolo) Giuseppe Guglielmino (Pinerolo) Othmar Siebenhüter (Feldkirch) Cal ein Daniel Stalter (Amarillo) Wladyslaw Bochenek (Tarnów) Herbert Panton (Montego Bay) Michele Di Milia (Sant'Angelo dei Lombardi-ConzaNusco-Bisaccia) Vincenzo Capogni (Frosinone) Giovanni Montano (Sorrento-Castellammare di Stabia) Vittorio Pignoloni (Spoleto-Norcia) George B. Flinn (Altoona-Johnstown) Robert C. Mazur (Altoona-Johnstown) Diarium Romanae ottobre novembre Curiae 809 2000. Mons. Michael E. Servinsky (Altoona-Johnstown) Mons. István Holló (Szeged-Csanád) Mons. Andor Kovács (Szeged-Csanád) Mons.. Ferenc Laczkó (Szeged-Csanád) Mons. Tibor Ondavay (Szeged-Csanád) Mons.. Dénes Soós (Szeged-Csanád) Mons. Vincenzo Cuomo (Napoli) Mons. José M. Chávez (Tucumán) Mons,, Miguel B. Zelarayán (Tucumán) Mons. Giovanni Bianco (Napoli) Mons. Luigi Busiello (Napoli) Mons. José A. Arenas Prada (Bucaramanga) Mons. Anton Jamnik (Ljubljana) Mons. Alfonz Grojzdek (Ljubljana) Mons. Stanislaw Zidar (Ljubljana) Mons. Christopher J. McElroy (Glasgow) Mons. Anthony McDermott (Northampton) Mons. Vincent J. Redden (Sydney) Mons. Anthony L. Doherty (Sydney) Mons. Tamas Radó (Györ) Mons. Pavol Brzy (Nitra) Mons. Mario Sacchini (Urbino-Urbania-Sant'Angelo in Vado) Mons. Mauro Piacenza (Genova) Mons. David John Malloy (Milwaukee) Mons. Germán Ceballos Arroyave (Santa Rosa de Osos) Mons. Jorge J, Mira Balbín (Santa Rosa de Osos) Mons. Erasmo Arango Vélez (Santa Rosa de Osos) Mons. José Rodrigo Lopera Gil (Santa Rosa de Osos) Mons. Javier Acevedo Vásquez (Santa Rosa de Osos) Mons. J. Joseph Ford (Portland) Mons. René T. Mathieu (Portland) Mons. Michael J. Henchal (Portland) Mons. Leopold G. Nicknair (Portland) Mons. Paul F. Stefanko (Portland) Mons. Joan Casas Rafart (Barcelona) Mons. Aldo Biagioni (Livorno) Mons. Teodoro Biondi (Livorno) Mons. Jace Francis Eskind (Lake Charles) Mons. Christopher Brooks (Brentwood) Mons. William Nix (Brentwood) Mons. Arthur Barrow (Brentwood) Mons. Jean Cardon De Liechtbuer (Caracas) Mons. Clement Pérez González (Caracas) Mons. Alfredo Emilio Ardanaz (Mar del Plata) Mons. Claude Bressolette (Parigi) Mons. Paul L. Bochicchio (Newark) Mons. George C. Lutz (Newark) Mons. Ronald J. Marczewski (Newark) Mons. Martin F. O'Brien (Newark) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 810 17 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 19 » » 30 » » » » » » » » dicembre » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Antonio Corrente (Taranto) Mons. Bronislaw Stanislaw Siekierski (Warmia) Mons. Andrzej M. Lesinski (Warmia) Mons. Dyzma Franciszek Wyrostek (Warmia) Mons.. James L. Harrison (Atlanta) Mons. Edward A. O'Connor (Atlanta) Mons. Paul H. Reynolds (Atlanta) Mons. Leo P., Herbert (Atlanta) Mons. Richard J. Lopez (Atlanta) Mons. Patrick A„ Bishop (Atlanta) Mons. David P. Talley (Atlanta) Mons. William G. Hoffman (Atlanta) Mons. Frank J. Giusta (Atlanta) Mons. Paul Fogarty (Atlanta) Mons. James J. Fennessy (Atlanta) Mons. Hugh M. Marren (Atlanta) Mons. Stephen T. Church well (Atlanta) Mons. Tadeusz Sliwowski (Lomza) Mons. Ludwik Brzostowski (Lomza) Mons. Pierre Gaudet (Joliette) Mons. René Ferland (Joliette) Mons. Néstor Oyaga Guerrero (Magangué) Mons. Daniel Melchior (Bahía Blanca) Mons. Pedro M. Laxague (Bahía Blanca) Mons. Eliberto Fortunato Baudry (Bahía Blanca) Mons. Dermot Moloney (Tuam) Mons. Kevin Kostelnik (Los Angeles) Mons. Craig A. Cox (Los Angeles) Mons. Gregory A. Cox (Los Angeles) Mons. Frederick R Davola (Brownsville) Mons. George E. Harris (Brownsville) Mons. Juan Nicolau (Brownsville) Mons. Ivan M. Rovira (Brownsville) Mons. Gustavo C. Barrera (Brownsville) Mons. Jean Kwéné (San) Mons. William John McManus (Shrewsbury) Mons. Antoni Kmiecik (Tarnów) Mons. Stjepan Josipovié (Pozega) Cappellani di Sua Santità 14 16 2 9 » » 3 » gennaio » marzo » » » giugno » 2000. » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Jean Laffitte (Autun) Friedhelm Keuser (Köln) Sante Babolin (Padova) Paolo Giglioni (Montepulciano-Chiusi-Pienza) Luciano Frigerio (Milano) Giuseppe Cavalloto (Asti) Giovanni Nicolich (Udine) Giulio Vidulich (Udine) Diarium Romanae Curiae 14 » » » » 15 » 29 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 11 » » » » » » » » » » giugno » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » luglio » » » » » » » » » » 2000. » » » " » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il » » » 15 19 24 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il 811 sac. Ioannes Bechina (Wien) sac. Gil Vicente de Mendonça Gil (Angra) sac. Remigio Clozza (Concordia-Pordenone) sac. Giovanni Lavaroni (Concordia-Pordenone) sac. Giuseppe Contini (Assisi) sac Lucio Cuneo (Brescia) sac Giacomo Cannobbio (Brescia) sac. Bertram Johannes Meier (Augsburg) sac. Kazimierz Dubowski (Warmia) sac. Marian Matuszek (Warmia) sac. Jan Paszulewicz (Warmia) sac. Roman Lompa (Warmia) sac. Bogdan T. Sewerynik (Siedice) sac. Jan Suchecki (Wroclaw) sac. Wojciech Tokarz (Wroclaw) sac. Stanislaw Deren (Wroclaw) sac. Jan Roslan (Warmia) sac. William P. Doli (Pueblo) sac. Daniel R. Huber (Pueblo) sac. Joseph P. McGuinness (Pueblo) sac. Hervin J. Schmitt (Pueblo) sac. Maurice O. Gallagher (Pueblo) sac. Edward H. Nunez (Pueblo) sac. Mark A. Plewka (Pueblo) sac. Marvin J. Kapushion (Pueblo) sac. Francisco Concepción Rivera (Arecibo) sac. Jesús Díaz Martínez (Arecibo) sac. Bernhard Simon (Bamberg) sac. Lorenz Gässlein (Bamberg) sac, Ioannes Burgmann (Wien) sac. Silvano Ghilardi (Bergamo) sac. Giuseppe Giuliano (Nola) sac. Domenico Amato (Molfetta-Ruvo-Giovinazzo-Terlizzi) sac. Armando Bernasconi (Como) sac Lorenzo Calori (Como) sac. Mario Giana (Como) sac. Gianluigi Maloberti (Como) sac. Vincenzo Della Ratta (Cerreto Sannita-Telese-Sant'Agata dei Goti) sac. Ugo Pedrini (Como) sac. Pietro Pini (Como) sac. Tullio Viviani (Como) sac, Jan Krokos (Gniezno) sac. Antonio Denisi (Reggio Calabria-Bova) sac. Nicolò Freni (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) sac. Michele Giacoppo (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) sac. Raffaele Insana (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) sac. Santo Mento (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) sac. Giuseppe Merlo (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 812 24 luglio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 29 » » » » » » » 14 16 » » » » » » » » 18 » » » » » agosto » » » » » » » » » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il sac. Santo Muscarà (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) sac. Gaetano Sardella (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) sac. Antonio Schifìlliti (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) sac. Salvatore Cingari (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) sac. Tindaro Cocivera (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) sac. Santi Colosi (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) sac Giuseppe Cutropia (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) Il sac. Stephen C. Bosso (Pensacola-Tallahassee) Il sac. John T. Cassidy (Pensacola-Tallahassee) Il sac. Charles Slade Crawford (Pensacola-Tallahassee) Il sac. Richard Soseman (Peoria) Il sac. John Mark Williams (Peoria) Il sac. Èlio Simonelli (Spoleto-Norcia) Il sac. Giuseppe Falcinelli (Spoleto-Norcia) Il sac. Angelo Barigelli (Spoleto-Norcia) Il sac. Luigi Galli (Spoleto-Norcia) Il sac. Angelo Corona (Spoleto-Norcia) Il sac. Dino Pallucchi (Spoleto-Norcia) Il sac. Ruggiero Buonvino (Castellaneta) Il sac. Klaus Schriebner (Essen) Il sac. Árpád Czirják (Alba Iulia) Il sac. Gergely Kovács (Alba Iulia) Il sac. Ferenc Potyó (Alba Iulia) Il sac. Mátyás Fejér (Alba Iulia) Il sac. Béla Szirnai (Alba Iulia) Il sac. Zoltán Gajdó (Alba Iulia) Il sac. Natalicio José Weschenfelder (Palmas-Francisco Beltrâo) Il sac. Cestilio José Miotto (Palmas-Francisco Beltrâo) Il sac. Jan Bialobok (Tarnów) Il sac. Froilan A. Zelameda (Lucena) Il sac. Dennis M. Imperial (Lucena) Il sac. Melecio V. Verastigue (Lucena) Il sac. Leandro Castro (Lucena) Il sac. Adalbertus Mikulka (Bratislava-Trnava) Il sac. Stefano Vragas (Bratislava-Trnava) Il sac. Guglielmo Kurilla (Bratislava-Trnava) Il sac. Anthony T. Frontiero (Manchester) Il sac. Domenico Pieracci (Città di Castello) Il sac. Giuseppe Tanzi (Città di Castello) Il sac. Massimo Ungari (Cremona) Il sac. Ignacio Luá Gil (Matamoros) Il sac. Jorge Luis Roque Pérez (Matamoros) Il sac. Juan Ramón Cantu Aguilar (Matamoros) Il sac. Osear Guadalupe Lozano Medina (Matamoros) Il sac. Gabriele Ven cia (Cosenza-Bisignano) Il sac. Luigi Lamanna (Cosenza-Bisignano) Il sac. Richard Chibikodo I. Onwuanibe (Owerri) Il sac. John Opara (Owerri) Diarium 18 agosto 19 22 settembre 23 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » »> » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Romanae Curiae Il sac, Marcellinus U. Ibe (Owerri) Il sac. Kevin C. Akagha (Owerri) Il sac. Umberto Argnani (Faenza-Modigliana) Il sac. Giuseppe Bassetti (Faenza-Modigliana) Il sac. Arnaldo Caroli (Faenza-Modigliana) Il sac. Elvio Chiari (Faenza-Modigliana) Il sac. Renato Domenicali (Faenza-Modigliana) Il sac. Ivo Guerra (Faenza-Modigliana) Il sac. Luigi Guerrini (Faenza-Modigliana) Il sac. Giuseppe Mingazzini (Faenza-Modigliana) Il sac. Nilo Nannini (Faenza-Modigliana) Il sac. Germano Pederzoli (Faenza-Modigliana) Il sac. Mario Piazza (Faenza-Modigliana) Il sac Romano Ricci (Faenza-Modigliana) Il sac. Vittorio Santandrea (Faenza-Modigliana) Il sac, Antonio Taroni (Faenza-Modigliana) Il sac Dionisio Vittorietti (Faenza-Modigliana) Il sac. Lucilo Alves Machado (Natal) Il sac. Rui Miranda (Natal) Il sac. Francisco das Chagas Pereira Pinto (Natal) Il sac Ferdinando B. Guanzon (Balanga) Il sac. Vilfrido R Fabros (Balanga) Il sac Edilfrido R. Cruz (Balanga) Il sac Mario M. Perez (Balanga) Il sac. Karl Rugamer (Würzburg) Il sac, Alfons Schauer (Würzburg] Il sac. Karl Wenzel (Würzburg) Il sac. Antonio Boggi (Milano) Il sac. Giovanni Pietro Castelli (Milano) Il sac. Alessandro Cattaneo (Milano) Il sac. Giocondo Cattaneo (Milano) Il sac Claudio Ceriani (Milano) Il sac Domenico Ganassa (Milano) Il sac. Rinaldo Grassi (Milano) Il sac. Carlo Giuseppe Mariani (Milano) Il sac. Angelo Resmini (Milano) Il sac. Giuseppe Sala (Milano) Il sac. Angelo Stella (Milano) Il sac. Vincent Uwazie (Ahiara) Il sac. Zygmunt Chodosowski (Vitebsk) Il sac. Mieczyslaw Janczyszyn (Vitebsk) Il sac. Franciszek Kisiel (Vitebsk) Il sac. Stanislaw Jan Ulaczyk (Drohiczyn) Il sac. Tadeusz Syczewski (Drohiczyn) Il sac Zbigniew Stanislaw Rostkowski (Drohiczyn) Il sac. Tadeusz Osiñski (Drohiczyn) Il sac. Mieczyslaw Onysk (Drohiczyn) Il sac. Ludwik Olszewski (Drohiczyn) Il sac. Janusz Loniewski (Drohiczyn) 813 814 23 » » » » » » » » » » » » » » » » » 2 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 17 » » » » » » » Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale settembre » » » » » » » » » » » » » » » » » ottobre » » » » » » »> » » » » » » » » » » » »> » » » » » » » » » » » 2000. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » »> » » » » » »> » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac sac. sac sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac sac. sac. sac. sac. sac sac. sac. sac. sac sac. sac. sac sac. Andrzej Jan Krupa (Drohiczyn) Boguslaw Kiszko (Drohiczyn) Jan Bogusz (Drohiczyn) Walter Mick (Wien) Mario Binda (Como) Zygmunt Wichrowski (Szczecin-Kamieñ) Edward Cegla (Szczecin-Kamieñ) Aleksander Ziejewski (Szczecin-Kamieñ) Giovanni Pietro Dal Toso (Bolzano-Bressanone) Carmelo Maglia (Catania) Antonino Longhitano (Catania) Carmelo Smedila (Catania) Alno Russo (Catania) László Felföldi (Debrecen-Nyiregyháza) Pasquale Silvestri (Prelatura dell'Opus Dei) Vincenzo Criscuolo (Napoli) Raphael Nwosu (Aba) Vittorio Morero (Pinerolo) Zdzislaw Benedict (Pelplin) Sandro Capraro (Belluno-Feltre) Dionigi Dho (Mondovì) Pietro Monni (Ales-Terralba) Paolo Amato (Noto) Antonino Valenza (Trapani) Girolamo Fiorentino (Cefalù) Giovanni Piero Ravotti (Mondovì) Edgardo Stellin (Adria-Rovigo) Giuseppe Chizzali (Bolzano-Bressanone) Mario Panuello (Cuneo) Pierino Sacella (Bergamo) Martino Tinello (Catanzaro-Squillace) Mauro Tramontano (Arezzo-Cortona-Sansepolcro) Angelo Frigerio (Milano) Michael A. Becker (Altoona-Johnstown) Timothy Sujansky (Altoona-Johnstown) Harald N. Biller (Altoona-Johnstown) George J. Valko (Altoona-Johnstown) Tadeusz Pajurek (Lublin) Andrzej Tokarzewski (Lublin) Drago Balvanovic (Banja Luka) Michele Del Prete (Napoli) Enzo Minniti (Napoli) Domenico Brnak (Nitra) Ernesto Bredschneider (Nitra) Michael Balaz (Nitra) Marian Surab (Nitra) Stefano Vallo (Nitra) Michael Kleblusek (Nitra) Jozef Selinga (Nitra) Diarium Romanae 17 » ottobre » » » 22 » » » » » » » . » » » » » » » » » » » 23 28 » » » » » 31 » » » » » » 23 novembre » 25 » 30 » » » » » » » » 16 17 » dicembre » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2000. II » II » II » II » II » II » II » II II II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II II » II II II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II II » II » II » II » II » II » II sac. sac. sac. sac. sac, sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac, sac. sac. sac. sac. sac. sac sac. sac. sac. Curiae 815 Janez Zupet (Ljubljana) Anton Kompare (Ljubljana) Augusto Sani (Urbino-Urbania-Sant'Angelo in Vado) Henryk Borcz (Przemysl) Marian Rojek (Przemysl) Jan Baran (Przemysl) Andrzej Surowiec (Przemysl) Imre Kiss (Szeged-Csanád) Lajos Kondé (Szeged-Csanád) Péter Kovács (Szeged-Csanád) János Mátyás (Szeged-Csanád) Vince Szurovecz (Szeged-Csanád) Tibor Kovács (Szeged-Csanád) Darius Jagoszinki (Russia Meridionale) Antonio Calabrese (Nocera Inferiore-Sarno) Ernesto Giore (Nocera Inferiore-Sarno) Agostino Santoro (Nocera Inferiore-Sarno) Marc B„ Carón (Portland) Teodoro Lima León (Tehuacán) Zbigniew Adamek (Tarnów) Giovanni Longobardi (Nocera Inferiore-Sarno) Jain Méndez (Verapoly) José Luis González Beltrán (Caracas) Héctor Maldonado Panacci (Caracas) Arlindo Alfonso Folleto Tomazi (Paranavaí) Francisco Antonio de Souza (Paranavaí) Joäo Batista Pimenta de Souza (Paranavaí) Stephan Stocker (Coirà) Winfried Pilz (Köln) James S. Chôma (Newark) Marino Paiani (Udine) Roman Wisniowiecki (Warmia) Wladyslaw Szmul (Warmia) Andrzej Pluta (Warmia) Józef Romanowski (Warmia) Albin Stankiewicz (Warmia) Erich Dangl (Sankt Pölten) Toma Lucie (Dubrovnik) Ivan Simio (Dubrovnik) Ivo Bjelokosic (Dubrovnik) Jan Okuìa (Lomza) Jerzy Samsel (Lomza) Jaroslaw Hrynaszkiewicz (Lomza) Antonio Cipollaro (Salerno-Campagna-Acerno) Comincio Lanzara (Salerno-Campagna-Acerno) Francesco Fedullo (Salerno-Campagna-Acerno) Gennaro Grimaldi (Salerno-Campagna-Acerno) Angelo Noschese (Salerno-Campagna-Acerno) Gaetano De Simone (Salerno-Campagna-Acerno) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 816 17 dicembre 2000. II » II » II » II » II » II » II » II II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II II sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Giuseppe D'Apice (Salerno-Campagna -Acerno) Giovanni Lancellotti (Salerno-Campa^nia- Acerno) Marcello Di Maio (Salerno-Campagna Acerno) Claudio Raimondo (Salerno-Campagna-Acerno) Salvatore Di Maggio (Salerno-Campa^»na-Acerno) Mario Salerno (Salerno-Campagna-Acerno) Joäo Gabriel Motta (Diamantina) Krzysztof Malczyk (Lowicz) Stanislaw Pliehta (Lowicz) Jordi Gaya Esterlich (Mallorca) Paul M. Albee (Los Angeles) Johann Lentsch (Eisenstadt) Quinto Leonardi (Cremona) Georg Holzschuh (Bamberg) Dante Piraccini (Cesena-Sarsina) Sergio Orlandi (Cesena-Sarsina) Antonio Zammarchi (Cesena-Sarsina) Marino Montalti (Cesena-Sarsina) Mijo Dukic (Pozega) Ivan S t r b e n a c (Pozega) Si rende noto che mons. Michele Castoro è stato nominato sostituto del Segretario del Collegio cardinalizio, « ad quinquennium ». NECROLOGIO 15 settembre 2001. Mons. Adalberto D. Marzi, Vescovo Prelato em. di Alto Solimòes (Brasile). Mons. Jean Badré, Vescovo em. di Bayeux (Francia). 17 Mons. Alfredo J„ Rodríguez Figueroa, Arcivescovo di Cumaná (Venezuela). 19 Mons. Raymond A., Lucker, Vescovo em. di New Ulm (Stati 1 11 Mons. Hans Schwemmer, Arcivescovo tit. di Ravello. Mons. Joseph L,. A. Ouellette, Vescovo em. di Mont-Laurier Uniti ottobre d'America). (Canada). 12 18 » » Mons. José P. da A. Puaty, Vescovo em. di Lwena (Angola). Mons. Savarinathen Iruthayaraj, Vescovo em. di Palayamkottai (India). Mons. Jan Chrapek, Vescovo di Radom (Polonia) Mons. José M. Conget Arizaleta, Vescovo di Jaca (Spagna). An. et vol. XCIII 3 Dicembris 2001 ACTA APOSTOLICAE SEDIS ^t)//; : C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES quibus beatae Mariae Iosephae a Corde Iesu Sancho de Guerra Sanctorum caelitum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. «In quamcumque civitatem intraveritis... curate infirmos, qui in illa sunt, et dicite illis: "Appropinquavit in vos regnum Dei" » (Lc 10, 8-9). Hoc dominicum praeceptum persensit ad semet ipsam singulari modo esse relatum, quod maximopere est exsecuta, Maria Iosepha a Corde Iesu Sancho de Guerra, quae suam vitam aegrotis medicandis sacravit novum condendo Institutum ut iisdem in domiciliis curam praestaret. Maria Iosepha die VII mensis Septembris anno MDCCCXLII Victoriae in Hispania orta est a parentibus Barnaba Sancho et Petra de Guerra. Septem annos nata patre orbata sedulam institutionem a pia matre obtinuit, quae etiam ad primum eucharisticum convivium eam paravit. Aetatis annos duodecim agens, Matri tum ad propinquos missa est, ubi humaniores didicit litteras. Victoriam régressa, cum duodevicesimum aetatis annum expleret, desideravit monasterium ingredi, et cum in eo esset ut cooptaretur inter Sorores quae Conceptionistae vocantur, typhico morbo graviter correpta est ideoque a proposito destitit. Progrediente tempore, persentiens se a Domino vocari ut religiosum vitae contemplativae et activae Institutum amplecteretur, 55 - A.A.S, 818 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Matriti excepta est a sancta Soledad Torres Acosta apud Institutum Ancillarum Mariae nuper conditum et aegrotis curandis destinatum. Novitiatus tempore haesitare coepit de sua authentica vocatione. Suffulta consiliis Episcopi Antonii Mariae Claret, de consensu sanctae conditricis, die xv mensis Februarii anno MDCCCLXVII vota religiosa nuncupavit. Tunc munus assumpsit regendi collegium puellarum parentibus orbatarum ac deinde apud valetudinarium in urbe Methymna Campestri operam navavit. Volvente tempore novae exortae sunt haesitationes de vocatione. Tandem, providis confessariis auxilium praebentibus, percepit se a Domino vocari ut simul cum sociis novum conderet Institutum ad aegrotos in domiciliis et in nosocomiis tutandus. De licentia Archiepiscopi Toletani, reliquit Institutum Ancillarum Mariae et Flaviobrigam se contulit, ubi anno MDCCCLXXI primam aperuit domum Instituti, cuius Maria Iosepha non tantum conditrix exstitit, verum etiam prima generalis moderatrix; quod regimen totam per vitam est confirmatum. Ipsa vivente, quadraginta domus apertae sunt in diversis Hispaniae regionibus, quaedam etiam in America Australi. Tandem die xx mensis Martii anno MCMXII Flaviobrigae diuturno morbo affecta piissime in Domino obiit. Hae sunt virtutes quibus Maria Iosepha eminuit: Eucharistiam et Sacrum Cor Iesu impense dilexit, Redemptionis mysterium penitus adora vit, dolorum Christi et crucis participem se reddidit, aequo animo in contemplationis contextu infirmis curandis se dedit. Clara fama sanctitatis, qua in transitus sui hora circumdata fuit, sequentibus annis increbruit, quapropter anno MCMXXVI exuviae illius a coemeterio Flaviobrigensi in primam domum Instituti sunt translatae ibidemque sepultae. Anno MCMLI Flaviobrigae instructus est processus ordinarius informativus, qui, Romae conclusus est anno MCMLXXII per Decretum Introductionis Causae. Facta historica super virtutibus positione de eademque disceptationibus habitis, die VII mensis Septembris anno MCMLXXXIX Decretum prodiit super virtutibus. De miro quodam anno MCMLXX patrato inquisitio peracta est, atque die xxx mensis Iunii anno MCMXCII Decretum super miraculo in vulgus est editum. Eodem anno die xxvn mensis Septembris Romae in foro ante Basilicam Vaticanam ritum celebravimus beatificationis Servae Dei. Deinde dioecesana instructa est investigatio de praesumpta mira sanatione, in Columbia mense Augusto anno MCMXCII habita, de qua Decretum super validitate latum est die xni mensis Octobris anno MCMXCV. Medici unanimi ex consensu casum inexplicabilem censuerunt. Theologi in, congressu die xxn mensis Ianuarii anno MCMXCIX congregati, atque Patres Cardinales et Episcopi in ordinaria con- Acta Ioannis Pauli Pp II 819 gregatione die xxn mensis Iunii eodem anno, dixerunt sanationem praeter naturam patratam esse et intercessioni beatae Mariae Iosephae adscripserunt. Die xxviii eiusdem mensis, Nobis coram Decretum est evulgatum super miraculo. Deinde in Consistorio die x mensis Martii huius Magni Iubilaei anni MM celebrato, faventem Cardinalium et Episcoporum sententiam excipientes, statuimus ut ritus canonizationis beatae Mariae Iosephae die i mensis Octobris hoc eodem anno Romae haberetur. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, intra Missarum sollemnia hanc formulam protulimus: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Augustinum Zhao Rong et cxix Socios, Mariam Iosepham a Corde Iesu Sancho de Guerra, Catharinam L)rexel et Iosepham Bakhita Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quae decrevimus, et nunc et in posterum tempus vim sortiri volumus, contrariis rebus minime officientibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die primo mensis Octobris, anno Domini bismillesimo, Pontificatus Nostri altero et vicesimo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret, Status tab., n. 486.062 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 820 EPISTULA APOSTOLICA ad catholicum Hungariae populum « Millennio Hungarico » exeunte Venerabili Fratri Nostro Ladislao S.R.E. Cardinali Paskai Strigoniensi-Budapestinensi Hungarorum Archiepiscopo Primati 1. Magnificat anima mea Dominum, et exsultavit spiritus meus in Deo salvatore meo (Lc 1, 46). Proxima in sollemnitate Assumptionis Virginis Mariae in Basilica Strigoniensi speciali devotione elevabitur eius laudis canticum ad Deum, cum populus Hungaricus gloriosum celebrabit eventum baptismi maiorum suorum qui factus est ante mille annos opera sancti Stephani. Quae recordatio excitabit profecto animos ad gratias agendas pro tot beneficiis hoc millennio acceptis intercedente Magna Hungarorum Domina. Eo ipso sane die etiam Nos, in spiritu coniuncti una cum clero cumque fidelibus in Strigoniensi Basilica congregatis, sociabimur Virginis Sanctissimae cantico: Magnificat anima mea Dominum, et exsultavit spiritus meus in Deo salvatore meo. 2. « Millennium Hungaricum » eventus fit clarissimus vel ex eo quod a vobis recolitur ipsa in sollemni anniversaria memoria obitus sancti Stephani Strigoniensi in urbe regali, in quam pervenit quondam corona a Venerabili Decessore Nostro Silvestro II donata. Quae nunc in amplissima Basilica ipso in coronationis loco exstructa servatur, quo animo gratissimo convenient una cum multitudine fidelium et compluribus moderatoribus vitae publicae Status Hungari ei, Praeses, Rei Publicae Primus Administer, Gubernii et Publici Consilii legati nec non urbis Strigoniensis Magistratus. Hoc pervetustum diadema Hungaris symbolum est identitatis nationalis, historiae culturaeque millennariae Regni sui, idemque Sacrae Coronae titulo honestatum, populus ut reliquias veneratur. Eiusmodi alta significatio spiritalis adiuvet aetatis nostrae homines, ut in praeteritis institutis christianis pretiosa futura aedificent. 3. In magnum gentis Hungaricae beneficium providentia divina disposuit, mille ante annis, ut vir civili prudentia praestantissimus, eximio praeditus ingenio atque sapientia, a Silvestro papa acciperet coronam, qua festo Acta Ioannis Pauli Pp II 821 die Dominicae Nativitatis anni millesimi coronatus est. Brevi factum est ut res publica Hungarorum sui iuris fieret regnorumque Europae numero adiungeretur. Stephanus coronam veluti ministerium interpretatus est, non tamquam honorem: quapropter communitatis sibi creditae bonum omnibus in rerum adiunctis usque quaesivit, sive Regnum ordinando ac tuendo, sive nova promulgando decreta, sive utrumque cultum provehendo, humanum scilicet atque divinum. Stephanus rex, nulla emolumentorum successuumque propriorum specie corruptus, illecebris suae aetatis superatis, vivum fontem invenit, a quo attingendo animum corroboravit ut genti suae praeesset fideliter serviendo. Quem fontem spiritalem scriptor quidam commoda brevitate memoravit: Semper sic apparens, ac si ante tribunal Christi staret, in interioribus oculis eius praesentiam vultu verendo conspiciens, Christum in ore, Christum in cor1 de, Christum in cunctis actibus se gestare demonstravit. 4. Stephanus rex usque se exhibuit vitae familiaris exemplar mille per annorum spatium fulgens. Ex eius filiis unus Emericus ad adulescentiam pervenit; de illius institutione sanctus Stephanus peculiarem curam adhibuit atque invigilavit ut scientia tunc temporis necessaria ditaretur. Accurate etiam animum intendit in eius personam efformandam, qua de re praeclaris eum commisit magistris — quos inter erat sanctus Gerardus, futurus Episcopus Csanadiensis —, atque libellum in eius usum componi iussit suis cogitationibus vitaeque regulis refertum. Quibus filium ita praeparavit ad vitam, ut eum redderet Regni gubernaculis tam scientia quam moribus dignum. Sed cum adhuc iuvenis e vita migrasset, patri succedere non potuit. Regis Stephani familia vere exstitit sancta. Beata Gisela coniuge honestata sanctoque Emerico filio, ipsa per generationum cursum talem potuit propagare virtutem, ut Domus Arpadiana dederit Ecclesiae innumeros sanctos ac beatos. Quae quidem praeclara Christianismi lumina adhuc nos impellunt ut apta ratione Christi sequamur vestigia. Decem post saecula monet usque aetatem nostram, ut virtutes vitae familiaris magni aestimentur, neque filiorum educandorum neglegatur officium. Quare opportune iteramus, quod occasione Nostrae pastoralis in Hungaria visitationis ad homines 1 Legenda maior S. Stephani, c. 20: Scriptores rerum Hungaricarum tempore ducum re- gumque stirpis Arpadianae gestarum, edendo operi praefuit E 1937-1938, 11 392 Szentpétery, I-II, Budapestini Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 822 culturae et scientiae diximus: « In cultu humano gravissimum est educationis momentum. Haec autem... eo spectat, ut propagini futurae repertorum scientificorum inventorumque technicorum summa tradatur [...]. Pari, immo maiore nisu, operandum est in campo educationis. Nam conceptio quaedam coartata de homine immensum detrimentum afferre potest formationi ». 2 5. Huius viri clarissimi in re publica moderanda eam memoramus indolem perspicuam, qua ipse est incitatus ad gravissimus suos in ordinando Regno labores feliciter exantlandos. Eius vitae scriptores referunt Stephanum fuisse animo precationibus semper intentum atque, quamquam variis gubernandi Regni negotiis occupatum, precandi tamen tempus invenisse. Hic eius animus apparet in Libello de institutione morum ad Emericum filium scripto: Observatio orationis maxima acquisitio est regalis salutis... Continua oratio est peccatorum ablutio et remissio. Tu autem, fili mi, quotiescumque ad templum Dei curris, ut Deum adores cum.Salomone, filio regis, et ipse semper rex dicas « Emitte, Domine, sapientiam de sede magnitudinis tue, ut 3 mecum sit et mecum laboret, ut sciam, quid acceptum sit coram te omni tempore ». Hanc notam praesertim volumus praedicare, quod scilicet plurimi facimus incrementum spiritus precationis novo millennio ineunte, sicut scripsimus in nuper edita Epistula Nostra Apostolica: « Indiget sanctitatis paedagogia affectu christiano qui cum primis arte precationis praecellit. [...] Discere namque quemlibet precari oportet. [...] Praesertim pluribus coram probationibus, quibus fidem hodie obicit mundus, erunt illi [sc. communes Christiani] non tantum Christiani mediocres, verum Christiani "in periculo". Etenim "periculum" ipsi facient ne suam paulatim defervescere videant fidem ac forsitan etiam illecebris cedent "surrogatuum", complectentes scilicet aliena religionis proposita, quin immo etiam aberrantibus indulgentes superstitionis formis ». 4 6. Sanctus Stephanus depingitur manibus Sacram tenens Coronam, Regnum et gentem suam Magnae Hungarorum Dominae devovens. Eiusmodi devovendi actui gens Hungarorum ad hodiernos usque dies tam firmiter adhaesit ut cultus Marialis proprietas nationalis evaserit. Quare laetantes IOANNES PAULUS P P . II: Allocutio ad homines culturae et scientiae, diei 1 7 Augusti anni 1 9 9 1 , n. 6: Insegnamenti di Giovanni Paolo II, XIV 2, 1 9 9 1 S. Stephanus: Libellus de institutione morum ad Emericum ducem, c. 9: Scriptores rerum Hungaricarum, n. 1, 11 6 2 6 . IOANNES PAULUS P P II: Epistula Apostolica Novo millennio ineunte, diei 6 Ianuarii an2 3 4 ni 2 0 0 1 , nn. 32 34: AAS 93 (2001). Acta Ioannis Pauli Pp II 823 reminiscimur decem ante annis, occasione visitationis Nostrae pastoralis in Hungaria, post Eucharistiam Budapestini in Heroum platea celebratam, una cum omni Hungariae populo Nos hanc patriae vestrae commendationem Magnae Hungarorum Dominae rénovasse: eandem nunc, « Millennio Hungarico » ad exitum properante, orationem renovetis oportet. Patrocinium Beatissimae Virginis Mariae, Magnae Dominae Hungarorum, quod populus vester toties in historia sua expertus est, rectores vestros tum ecclesiasticos tum civiles totamque patriam hoc in novo millennio ducat per viam evolutionis, progressus, Christianarum virtutum, solidarietatis et pacis! Vobis autem omnibus hac in praeclara gentis vestrae festivitate Apostolicam Benedictionem libentissime impertimus. Ex Arce Gandulfi, die xxv mensis Iulii, anno Domini MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. IOANNES PAULUS PP. II LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Servo Dei Gulielmo Iosepho Chaminade Beatorum tribuuntur honores. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Quodcumque dixerit vobis facite » (Io 2, 5). Haec verba prolata a Beata Virgine Maria ad servulos Canae in Galilea Venerabilis Servus Dei Gulielmus Iosephus Chaminade consuevit repetere suis discipulis, laicis et religiosis. Hoc modo voluit recordari totam Familiam Societatis Mariae se considerare oportere in statu missionis permanentis, sub praesidio et inspiratione Matris Redemptoris, ab Ipso cum omnibus Eius mysteriis consociatae. Vesunnae in Gallia natus est die VIII mensis Aprilis anno MDCCLXI. Decem annos natus ingressus est Seminarium Minus Mussidanum, ubi quattuor post annos privato modo vota emisit paupertatis, castitatis et oboedientiae. Anno MDCCLXXXV sacerdos ordinatus est. Deinde demigravit Burdigalam, ubi maiorem partem vitae suae transegit. Anno MDCCXCI recusavit emittere ius iurandum a Constitutione Civili clero in Gallia impositum atque clam sacerdotale exercuit ministerium, saepe periclitans de vita. In 824 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale exsilium missus, petiit Caesaraugustam in Hispania, ubi sub umbra Beatae Mariae Virginis a Pilar (a Columna) ad exitum adduxit proposita sua Mariana et apostolica, constituendi scilicet familiam ex laicis et religiosis Virgini Mariae dicatis. Anno MDCCC Burdigalam reversus, antiquam restituere conatus est Congregationem Marianam, quae futurum esset fulcrum eius impigrae operae evangelizationis, ad Galliam iterum plene christianam reddendam. Anno MDCCCI a Sancta Sede nominatus est Missionarius Apostolicus, quem titulum ipse maximi aestimavit. « Vos estis omnes missionarii, expíete vestram missionem » — suis discipulis saepe dictitabat. Eodem anno una cum Venerabili Maria Teresia de Lamourous instituit operam misericordiae pro tuendis puellis versantibus in difficultatibus. Anno MDCCCXVI una cum Venerabili Adelaide de Batz de Trenquelléon condidit Agenni Institutum Filiarum Mariae Immaculatae, insequenti vero anno instituit Burdigalae Societatem Mariae. Ambo Instituta celeriter creverunt in Gallia atque anno MDCCCXXXIX honestatae sunt « decreto laudis » a Summo Pontifice Gregorio XVI. Postremi decem vitae anni Servi Dei exstiterunt tempus contentionis et "amaritudinis; attamen gravem probationem sustinuit maxima cum fidelitate erga Ecclesiam suamque conscientiam, fide plenus et caritate. Circumdatus primis sodalibus Societatis Mariae, piissime obiit die xxn mensis Ianuarii anno MDCCCL. Ipse admirationem concitavit suorum discipulorum ob fulgidas virtutes. Eius fides germana fuit, fortis, propensa ad navitatem et suffulta Sacrarum Scripturarum cognitione assiduaque meditatione. Ductus spiritualitate « scholae Gallicae », in mandatorum Christi imitatione perseveravit, etiam tempore singularis vexationis. Filialis inhaerentia Virgini Mariae suppeditavit ei pacem interiorem omnibus in rerum adiunctis, ipsumque adiuvit in explenda voluntate Dei. Zelus apostolicus, praesertim erga iuvenes, audacem eum reddidit atque providentissimum in consiliis, patientem et perseverantem in operibus. Augescente sanctitatis fama, incohata est beatificationis et canonizationis Causa atque initium habuerunt processus canonici Burdigalae et Victoriae in Hispania. Omnibus peractis rebus iure statutis, Decessor Noster Paulus PP. VI die x v i n mensis Octobris anno MCMLXXIII Venerabilem Servum Dei Gulielmum Iosephum Chaminade heroum in modum virtutes théologales cardinales iisque adnexas factitavisse est testificatus. Postea mira quaedam sanatio, anno MCMXCI Bonaëropoli in Argentina patrata, eius deprecationi est adscripta, qua de causa Nostro in conspectu Decretum super miraculo prodiit die xx mensis Decembris anno MCMXCIX, atque decrevimus ut Beatificationis sollemnis ritus die III mensis Septembris Iubilaris Anni bis millesimi Romae celebraretur. Acta Ioannis Pauli Pp. II 825 Magna cum laetitia Nos hodie, coram multitudine immensa fidelium, in foro Petriano ante Vaticanam Basilicam inter eucharistica sacra sollemnem hanc protulimus formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Romana Dioecesi, Dionysii Cardinalis Tettamanzi, Archiepiscopi Ianuensis, Petri Cardinalis Eyt, Archiepiscopi Burdigalensis, et Andreae Mutiani Léonard, Episcopi Namurcensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Pius IX, Ioannes XXIII, Thomas Reggio, GulielmusIosephus Chaminade et Columba Marmion Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Pii IX die septima Februarii, Ioannis XXIII die undecima Octobris, Thomae Reggio die nona Ianuarii, Gulielmi-Iosephi Chaminade die vicesima secunda Ianuarii et Columbae Marmion die tertia Octobris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem singula exprompsimus fierique iussimus, volumus rata et firma sint tam in praesens quam in futurum tempus, contrariis quibusvis rebus minime obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die III mensis Septembris, anno Domini MM Iubilaei Magni, Pontificatus Nostri vicesimo secundo. De mandato Summi Pontificis £8 ANGELUS card. SODANO Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n, 487.975 II Venerabilibus Servis Dei Alfonso López López et quinque Sociis Beatorun honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Omnis lingua confiteatur: "Dominus Iesus Christus!", in gloriam Dei Patris» (Philp 2, 11). Venerabiles Servi Dei Alfonsus López López et Socii, sodales Ordinis Fratrum Minorum Conven- 826 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tualium, optima ratione expleverunt exhortationem apostoli Pauli atque, illuminati a Spiritu Sancto, catholicam fidem aperte professi sunt etiam in difficilibus rerum adiunctis, in quibus ipsi operam navabant. Haec eorum fortitudo in fidelitate erga Christum etiam inter tribulationes exacerbavit homines seditiosos, qui civili Hispaniae bello flagrante, expulerunt eos de conventu urbis Granollers: deinde dum apud familiares et amicos morabantur, eos comprehenderunt et interfecerunt, odio in Deum inque eius Ecclesiam ducti. Ipsi autem sunt: 1. Pater Modestus Vegas Vegas. Natus Sernae, in dioecesi Legionensi, die xxiv mensis Februarii anno MCMXII, quamquam infirma valetudine laborans, assidue dica vit se ministerio sacerdotali exercendo, praesertim quidem Verbum Dei praedicando et confessiones audiendo. Apprehensus die xxvn mensis Iulii anni MCMXXXVI, palam se franciscalis Ordinis sodalem professus est, qua de causa manuballista obtruncatus est, postquam varias sustinuerat vexationes. 2. Pater Dionysius Vicente Ramos. Ortus est in loco Caudé, in dioecesi Terulensi, die ix mensis Octobris anno MDCCCLXXI. Lauream in theologia Romae consecutus, functus est munere parochi: scholae praeceptor exstitit singularique sedulitate Sacramentum Reconciliationis administravit praesertim in Basilica Lauretana. Die xxxi mensis Iulii anni MCMXXXVI a seditiosis hominibus apprehensus, eodem die occisus est, suoque modo sese gerendi ipsos vexatores aedificavit. 3. Frater Franciscus Remón Játiva. Ortus est in loco Caudé, in dioecesi Terulensi, die xxn mensis Septembris anno MDCCCXC. Postquam Assisii sollemnia vota emisit, ibidem apud basilicam sancti Francisci aeditui munus explevit usque ad annum MCMXXXV. In Hispaniam re versus, in conventu loci Granollers munera suscepit aeditui et ianitoris. Statim ut iniit persecutio religiosa, comprehensus est, graviter percussus et una cum patre Dionysio die xxxi mensis Iulii anni MCMXXXVI manuballista interfectus. 4. Pater Alfonsus López López natus est in loco Secorún, in dioecesi Iacensi, die xvi mensis Novembris anno MDCCCLXXVIII. Fuit presbyter paenitentialis in basilica Lauretana. Re versus in Hispaniam, laudabiliter munus explevit magistri postulantium et novitiorum. Comprehensus una cum fratre Michaele Remón die III mensis Augusti anno MCMXXXVI, maluit suam amittere vitam quam Iesum Christum negare. Insequenti nocte manuballi- Acta Ioannis Pauli Pp II 827 sta obtruncatus, mortuus est dum verba veniae erga occisores suos pronuntiabat. 5. Frater Michael Remón Salvador. Ortus est in loco Caudé, in dioecesi Terulensi, die xvn mensis Septembris anno MCMVII. Missus in Italiam, humiliter et accurate inserviit apud Paenitentiariam Lauretanam, usque ad annum MCMXxxiv, quo Hispaniam petiit. Cum exarsit bellum civile, in quandam domum amicorum profugit, sed milites marxianae doctrinae detegerunt eum et comprehenderunt die III mensis Augusti anno MCMXXXVI. Cum fidem suam abiurare recusaverit, manuballista est occisus una cum patre Alfonso López López. 6. Pater Petrus Rivera Rivera. Natus est die III mensis Septembris anno MCMXII in loco Villacreces, tunc ex dioecesi Legionensi. Postquam Romae licentiam in theologia est adeptus, in Hispaniam re versus est. In Ordine Fratrum Minorum Conventualium tanta fruebatur aestimatione ut etsi iuvenili aetate moderamen communitatis loci Granollers ipsi sit concreditum. Mense Augusto vel Septembri anni MCMXXXVI a seditiosis hominibus apprehensus et occisus est; paulo ante mortem cuidam sacerdoti dixit se moriturum esse Christo Regi carmina canentem. Eorum martyrii fama increbrescente, anno MCMLIII Archiepiscopus Barcinonensis Causam beatificationis seu declarationis martyrii incohavit. Peractis omnibus ad normam iuris statutis, die xxvi mensis Martii anno MCMXCIX coram Nobis promulgatum est decretum super martyrio. Statuimus igitur ut Beatificationis ritus die xi mensis Martii anno MMI Romae celebraretur, una cum beatificatione Venerabilium Servorum Dei Iosephi Aparicio Sanz aliorumque fidei testium, qui tempore eiusdem persecutionis in Hispania sunt occisi. Hodie igitur, in foro ad Vaticanam Basilicam Sancti Petri patente, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: « Nos vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Ilerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. 828 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Consueta habita oratione de vita virtutibusque horum caelitum, qui viventes Francisci Asisinatis vestigia sunt secuti et fraternitate coniuncti martyres occubuerunt, Nos Ipsi, animo laetanter commoti et admirantes tantam eorundem alacritatem ad sanguinem pro Domini amore fundendum, summa devotione christianam eorum fortitudinem publice laudavimus et cum adstantibus consentanea nimirum prece in adiutorium totius Ecclesiae adhuc in terra peregrinantis caeleste beatorum invocavimus patrocinium. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Martii anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De 83 mandato Summi ANGELUS card. Pontificis SODANO Loco 6B Sigilli In Secret Status tab., n. 494 341 III Venerabili Dei Servo Iosepho Calasanctio Marqués et XXXI sociis Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — «[•••] Potius quam fidem deseramus, parati esse debemus ad vitam, immo mille vitas absque timore tradendas, ne quid nobis deficientibus bona causa patiatur detrimenti [...]» (E. Ceria, Memorie Biografiche del B. Giovanni Bosco, SEI, vol. XII, p. 280). Ita suis asseclis edicere solebat Ioannes Bosco, cum martyrium usu venire posset. Monitionem hanc sunt secuti xxxn Societatis S. Francisci Salesii sodales, qui intestino bello in Hispania anno MCMXXXVI saeviente interempti sunt. Coetus hic (cuius XI erant Valentini cives et xxi Barcinonenses) xvi sacerdotes, vi clericos alumnos, VII coadiutores, ii sorores ex Filiabus Mariae Auxiliatricis atque i laicum complectebatur. Pertinebant ii tunc ad religiosam Provinciam Tarraconensem, quae nunc ad Inspectorías spectat Valentinam et Barcinonensem. Acta Ioannis Pauli Pp II 829 Primum huius indicis obtinet locum Iosephus Calasanctius Marqués, Inspector, qui Ioannem Bosco anno MDCCCLXXXIV Barcinone cognoverat. Ipse magnam sibi B. Philippi Rinaldi conciliavit aestimationem, cuius secretarii quoque sustinuit partes. Ad Cubam missus est ut Salesiana instituta Antillarum insularum componeret. Posthac Inspector tum in Peruvia et Bolivia, tum tandem in Hispania designatus est. Facilis fuit ingenii, ut Ioannis Bosco fere continuatio haberetur. Laetus usque sibi cunctorum conciliavit benevolentiam. Spiritalibus exercitiis Valentiae cum praeesset, una cum ceteris sodalibus captus est, qui primum liberati exinde iterum a militibus comprehensi sunt. Eius in vidulo clericalem vestem illi detexerunt. Ipse animose asseveravit. « sum sacerdos ». Paulo post necatus est. En x x x i i martyrum index: Valentinorum coetus: I. Iosephus Calasanctius Marqués, sacerdos. II. Antonius Maria Martín Hernández, sacerdos. III. Recaredus de los Ríos Fabregat, sacerdos. IV. Iulianus Rodríguez Sánchez, sacerdos. V. Iosephus Giménez López, sacerdos. VI. Augustus García Calvo, coadiutor. VII. Ioannes Martorell Soria, sacerdos. VIII. Iacobus Buch Canals, coadiutor. IX. Petrus Mesonero Rodríguez, clericus. X. Iosephus Otín Aquilué, sacerdos. XI. Alvarus Sanjuán Canet, sacerdos. Coetus Barcinonensis: XII. Franciscus Bandrés Sánchez, sacerdos XIII. Sergius Cid Pazo, sacerdos. XIV. Iosephus Batalla Parramón, sacerdos. XV. Iosephus Rabasa Bentanachs, coadiutor. XVI. Aegidius Rodicio Rodicio, coadiutor. XVII. Angelus Ramos Velázquez, coadiutor XVIII. Philippus Hernández Martínez, theologiae alumnus. XIX. Zacharias Abadía Buesa, clericus. XX. Iacobus Ortiz Alzueta, coadiutor. XXI. Xaverius Bordas Piferrer, clericus. XXII. Felix Vivet Trabal, theologiae alumnus. XXIII. Michael Domingo Cendra, theologiae alumnus. 830 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale XXIV. Iosephus Caselles Moncho, sacerdos. XXV. Iosephus Castell Camps, sacerdos. XXVI. Iosephus Bonet Nadal, sacerdos. XXVII. Amatus Bonet Nadal, sacerdos. XXVIII. Alexander Planas Sauri, famulus. XXIX. Eliseus García García, coadiutor. XXX. Iulius Junyer Padern, sacerdos. XXXI. Maria Carmela Moreno Benítez, Filiarum Mariae Auxiliatricis soror. XXXII. Maria Amparo Carbonell Muñoz, Filiarum Mariae Auxiliatricis soror. Praeclara horum martyrum testificatio statim martyrii famam consecuta est, ideo Causa incohata est et die xv mensis Decembris anno MCMLIII Valentiae Processus agi coeptus est, qui ad finem est adductus die x mensis Octobris anno MCMLV. Suetis theologicis inquisitionibus apud Congregationem de Causis Sanctorum felici cum exitu perfectis, Nobis coram die xx mensis Decembris anno MCMXCIX Decretum super martyrio prodiit. Statuimus igitur ut beatificationis ritus Romae die xi mensis Martii anno MMI celebraretur. Hodie igitur, in foro ad Vaticanam Basilicam Sancti Petri patente, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: Nos vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Ilerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Magna quidem commotione ineffabilique laetitia impleti propter hanc mirabilem tot martyrum glorificationem, fidem eorum et virtutem publice laudavimus, eosque venerati sumus summaque Ipsi cum religione primi invocavimus. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Acta Ioannis Pauli Pp II 831 Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Martii anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis 83 ANGELUS card. SODANO Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 494 663 IV Venerabili Dei Servo Leonardo Olivera Buera et XXIX sociis Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Christus passus est pro vobis vobis relinquens exemplum, ut sequamini vestigia eius» (1 Pe 2, 21). Superioris saeculi Ecclesia ab innumeris filiis magnificata est qui in fide usque ad vitae exitum perstiterunt, per martyrium testificando se penitus adhaerere Evangelii doctrinae. Inter eos, qui Iesu semitam, in Calvariae viam ducentem, calcarunt, Venerabiles Dei Servi Leonardus Olivera Buera et xxix socii reperiuntur, religiosi scilicet viri et religiosae sorores, quibus operantibus, precantibus officiaque religiosa sustinentibus, martyrium fere posuit sigillum. Hispanico bello annis MCMXXXI-MCMXXXIX saeviente, illi interierunt, cum in Ecclesiam persecutio violenter incumberet, compluribus sacerdotibus, religiosis laicisque propter fidem occidentibus. Triginta Venerabilium Dei Servorum manipulus, qui hic memoratur, unum sacerdotem, quinque religiosos Instituti Fratrum Scholarum Christianarum atque viginti quattuor sorores Congregationis Sororum Carmelitarum Caritatis complectitur, et ipsi anno MCMXXXVI necati sunt. Ii fuerunt: I. Leonardus Olivera Buera, sacerdos archidioecesis Caesaraugustanae. Paroeciam oppidi « Moverá en Puente Gallego » curavit idemque cappellani sustinuit munus Communitatis Fratrum Scholarum Christianarum Collegii Dominae Nostrae « de La Bonanova » ibidemque iuvenes spiritaliter coluit. Fratrum Scholarum Christianarum coetum tres Fratres Communitatis Dominae Nostrae « de La Bonanova » ac duo Fratres Communitatis oppidi « Cambrils » apud Barcinonem complectuntur, videlicet: 832 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II. Honoratus Andrea III. Florentius Martinus IV. Ambrosius Leo V. Elias Iulianus VI. Bertrandus Franciscus Viginti quattuor Sorores Congregationis Sororum Carmelitarum Caritatis mulieres simplices fuerunt ac simul strenuae, quae caritatis studio flagrabant. En earum nomina: VII. Elvira Torrentallé Paraire Nativitatis Dominae Nostrae VIII. Rosa Pedret Rull Dominae Nostrae Boni Consilii IX. Maria Calaf Miracle Dominae Nostrae Providentiae X. Maria Desamparados Giner Lister Sanctissimi Sacramenti XI. Francisca de Amezua Ibaibarriaga Sanctae Teresiae XII. Teresia Chambo y Pales Divinae Pastorae XIII. Agatha Hernández Amorós Dominae Nostrae Virtutum XIV. Maria Dolores Vidal Cervera Sancti Francisci Xaverii XV. Maria de las Nieves Crespo López Sanctissimae Trinitatis XVI. Ascensio LLoret Marco Sancti Iosephi Calasanctii XVII. Maria Purificationis Ximénez Ximénez Sancti Iosephi XVIII. Maria Iosepha Del Rio Messa Sanctae Sophiae XIX. Ni ceta Plaja Xifra Sancti Prudentii XX. Paula Isla Alonso Sanctae Anastasiae XXI. Antonia Gosens Sáez de Ibarra Sancti Timothei XXII. Daria Campillo Paniagua Sanctae Sophiae XXIII. Maria Concepta Odriozola Zabalia Sancti Ignatii XXIV. Erundina Colino Vega Dominae Nostrae Carmeli XXV. Consolata Cuñado Gonzalez Sanctissimi Sacramenti XXVI. Feliciana de Uribe Orbe Dominae Nostrae Carmeli XXVII. Maria Concepta Rodríguez Fernández Sanctae Magdalenae XXVIII. Clara Ezcurra Urrutia Dominae Nostrae Spei XXIX. Iusta Maiza Goicoechea Immaculatae XXX. Candida Cayuso González Dominae Nostrae Angelorum Suam propter vitae sanctimoniam, actuositatem ac potissimum cruentami mortem, cui illi aequo laetoque animo occurrerunt, triginta Servi Dei germani fidei martyres habiti sunt. Quapropter Archiepiscopus Valentinus beatificationis Causam incohavit, Processum Ordinarium Informativum celebrans annis MCMLII-MCMLVI. Acta Ioannis Pauli Pp II 833 His igitur absolutis rebus quas Congregationis de Causis Sanctorum normae praecipiunt, die xx mensis Decembris anno MCMXCIX Nobis coram de Martyrio Decretum prodiit. Statuimus igitur ut beatificationis ritus una cum Iosepho Aparicio Sanz multisque aliis fidei testibus Romae die xi mensis Martii anno MMI celebraretur. Hodie igitur, in foro ad Vaticanam Basilicam Sancti Petri patente, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: Nos vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries G o r d o , Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Ilerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quibus prolatis verbis, annuntiatos beatos Ipsi Nos debita devotione venerati sumus, admirantes tantam ipsorum pro Domini amore alacritatem, omnesque christifideles de eorum virtutibus et vita breviter edocuimus, eos simul exhortantes ad beatorum fidem et bonis in operibus explendis constantiam pie imitandam. Magna quidem commotione ineffabilique laetitia impleti propter hanc mirabilem tot martyrum glorificationem, fidem eorum et virtutem publice laudavimus, eosque venerati sumus summaque Ipsi cum religione primi invocavimus. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Martii anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis 83 ANGELUS card. Loco & Sigilli In Secret. Status tab., n 495 134 56 - A A S SODANO 834 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V Venerabili Dei Servae Mariae Baldillou y Bullit septemque ipsius sociis caelitum Beatarum deferuntur honores. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Per ipsum ergo off eramus hostiam laudis semper Deo, id est fructum labiorum confitentium nomini eius » (Heb 13, 15). Atque in Apocalypsis legitur libro: « Qui vicerit, sic vestietur vestimentis albis, et non delebo nomen eius de libro vitae et confitebor nomen eius coram Patre meo et coram angelis eius » (Apc 3, 5). Hunc ad magnum victorum ac testium Iesu Christi numerum Serva Dei pertinent Maria Baldillou y Bullit eiusque sociae quinque ex Instituto Filiarum Mariae Religiosae Scholarum Piarum, tum etiam duae quondam alumnae laicae Uruguaianae, Dolorosa et Consilium Aguiar-Mella Díaz, quae Christi Iesu amore impulsae suam evangelizandi operi vitam consecraverunt, eaque solidam formam accepit in integra humana atque christiana institutione puellarum et adulescentularum nec non in mulieris ipsius provectione. Principium enim Constitutionum Scholarum Piarum in vitae actum transtulerunt: « Amoris illius participes quo Christus suam pro amicis tradidit vitam nos, quemadmodum ipse est mortuus, vitam nostram ministerio Evangelii devovemus ut, dum in nobis operatur mors, in aliis crescat vita» (n. 18). Fideles ac prudentes humiles feminae ac fortes simpliciter amanterque suam vivendo expleverunt vocationem dum totas se puellarum dedunt institutioni et iuvenum nihil quidem in rebus politicis molientes quae illis temporibus plurimum agitabantur Ecclesiaeque ipsi illius nationis adversabantur. Etenim exardescente bello Hispanorum intestino anno MCMXXXVI politicae factiones commentis Marxistarum permotae cruentam susceperunt Ecclesiae catholicae vexationem. Ferox suum religionis ostentantes odium nec non omnium illam profitentium. Quandoquidem Christi discipulae erant suum effuderunt sanguinem serenae profecto et pacificae, cum Deum fidei professione honorarent iisque crimen condonarent qui eas offendebant quin immo occidebant. Sicque martyrii consecutae sunt palmam. Hae videlicet sunt: 1. Mater Maria Baldillou y Bullit, quae in loco Balaguer (Leridae) nata est die sexto Februarii mensis anno MCMV votaque anno MCMXXVII professa. Acta Ioannis Pauli Pp. II 835 In novitiatu propriis effulgebat virtutibus. Ad collegium Valentinum missa praestitit tamquam vitae exemplum Domino prorsus devotae, in simplicitate nempe et laetitia sui educandi muneris. Octavo die mensis Augusti anno MCMXXXVI martyrium subiit in litore maritimo apud Saler di Valencia, una cum sequentibus quattuor aliis Dei Servis. 2. Mater Praesentatio Gallen y Martí, die xx mensis Novembris anno MDCCorta, in loco Morella (Castillionis) quae in Scholis Piis vota nuncupavit anno MDCCCXCII. Ab anno MDCCCC ad suam usque passionem anno MCMXXXVI in collegio degit Valentino. Triginta sex igitur annos impensum apostolatum Calasanctianum inter puellas eiusdemque urbis familias procuravit. CLXXII 3. Mater Maria Aloisia Girón y Romera in lucem edita est apud Baiulanse (Cordubae) die xxv mensis Augusti anno MDCCCLXXXVII votaque religiosa fecit in loco Carabanchel anno MCMXVIII. Ab anno MCMXX usque ad annum MCMXXXIV apostolicum suum in Cuba educandi opus complevit. Valentiam vero iterum reversa est ubi vixit operae paedagogicae omnino devota et apostolicae inter alumnas et priores discipulas usque ad annum MCMXXXVI quo martyrii adepta est palmam. 4. Mater Carmen Gómez y Lezán Navarrae in oppido Eulz die xxvin mensis Iulii orta est anno MDCCCLXIX votorumque professionem in Congregatione Scholarum Piarum anno MDCCCLXXXXV peregit, cum in collegium Valentinum est missa quod apostolatus ipsius ad martyrium usque provincia fuit. Quadraginta et unum annos ianitricis perfuncta est munere cum vitam religiosam suam magno studio traduxit inter alumnas earumque familias, cum opus simul et precationem cum laetitia et comitate iungeret. 5. Mater Clementia Riba y Mestres VIII die mensis Octobris anno MDCCCXCIII in loco Igualada (Barcinonensis provinciae) nata est votaque illa in magna urbe anno MCMXIX professa. Aliquamdiu Caesaraugustae in iunioratu commorata transiit in collegium Valentinum ubi educationis apostolatum cum alumnis et quondam discipulis impense profecto curavit. Praemium ei martyrii quadraginta duos annos natae reddidit Dominus. 6. Mater Maria de la Yglesia y de Varo in urbe v. d. Egabro prope Cordubam anno MDCCCLXXXXI lucem vidit die xxv mensis Martii votaque in loco Matritensi Carabanchel dicto anno MCMXI pronuntiavit. Magistram agens in collegiis tum Carabanchel tum etiam Cordubae et Matriti ministerium Scholarum Piarum efficienter complevit magnoque abnegationes affectu er- 836 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ga discipulas et priores alumnas. Praestans fuit formatrix nec non scientiarum doctrix. Die xix Septembris enecata est anno MCMXXXVI in Matriti suburbio. 7. Dolorosa Aguiar-Mella y Díaz in urbe Montis Videi in Uruguaia ex matre Uruguaiana Hispano que patre nata est die xxix Martii mensis anno MDCCCLXXXXVII posteroque anno cum tota domo in Hispaniam processit. Alumna fuit interna apud collegium Carabanchel ubi pietate sua mentisque acumine eminuit. Die xix mensis Septembris comprehensam ante aedes ubi cum Sororibus Scholarum Piarum incolebat eodem ipso die ad Matriti portas cum superius memorata Dei Serva interfecerunt. 8. Consilium Aguiar-Mella y Díaz orta est die xxix Martii mensis anno MDCCCLXXXXVIII parvulaque cum familiaribus Matritum se contulit. Septimum agens annum collegium introivit Carabanchel. Sese tamquam iuvenem christianam prudentem caritateque motam gessit. Die mensis Septembris xix anno MCMXXXVI a militibus capta est et paulo post una cum sorore Dolorosa suaque magistra Matre Maria de la Yglesia y de Varo occisa. Numquam non hae octo Dei Servae habitae sunt fidei martyres. Ab anno MCMLXXXV ad LXXXVII beatificationis causa in archidioecesis Valentinae officiis acta est de martyrii definitione, et ab anno MCMLXXXVI ad VIII apud Archiepiscopum Matritensem. Omnibus legitimis condicionibus impletis Nostro in conspectu Decretum prodiit die xxvin mensis Iunii anno MIM super martyrio. Constituimus inde ut beatificationis ritus Romae die xi mensis Martii anno MMI perageretur earum cum Iosepho Aparicio Sanz aliisque fidei testibus qui eadem religiosa saeviente contra Ecclesiam vexatione interierunt. Hodie igitur coram interminata fere Pastorum fideliumque turma inter sollemnia Eucharistica magnopere iuvit Nos hanc beatificationis formulam pie studioseque proferre: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries G o r d o , Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Ilerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. Acta Ioannis Pauli Pp. II 837 In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Hac pronuntiata pientissimo adfectu sententia venerati in primis Nos novas sumus caelites beatas earum permoti fidei constantia earumque pariter supernum implorantes adiumentum nostra cotidie in roboranda fide. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Martii, anno MMI, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato Summi Pontificis ffi ANGELUS card. SODANO Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 495.749 DECLARATIO CONIUNCTA The célébration of the 1700th anniversary of the proclamation of Christianity as the religion of Armenia has brought us together — John Paul II, Bishop of Rome and Pastor of the Catholic Church, and Karekin II, the Supreme Patriarch and Catholicos of All Armenians — and we thank God for giving us this joyous opportunity to join again in common prayer, in praise of his all-holy Name. Blessed be the Holy Trinity — Father, Son and Holy Spirit — now and for ever. As we commemorate this wondrous event, we remember with révérence, gratitude and love the great confessor of our Lord Jesus Christ, Saint Gregory the Illuminator, as well as his collaborator and successors. They enlightened not only the people of Armenia but also others in the neighbouring countries of the Caucasus. Thanks to their witness, dedication and example, the Armenian people in A.D. 301 were bathed in the divine light and earnestly turned to Christ as the Truth, the Life, and the Way to salvation. They worshipped God as their Father, professed Christ as their Lord and invoked the Holy Spirit as their Sanctifier; they loved the apostolic universal Church as their Mother. Christ's supreme commandment, to love God abo ve all and our neighbour as oursei ves, became a way of life for the Armenians of old. Endowed with great faith, they chose to bear witness to the Truth and accept death when necessary, in order to share eternai life. 838 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Martyrdom for the love of Christ thus became a great legacy of many générations of Armenians. The most valuable treasure that one generation could bequeath to the next was fídelity to the Gospel, so that, with the grace of the Holy Spirit, the young would become as resolute as their ancestors in bearing witness to the Truth. The extermination of a million and a half Armenian Christians, in what is generally referred to as the first génocide of the twentieth Century, and the subséquent annihilation of thousands under the former total itarian regime are tragédies that stili live in the memory of the present-day generation. These innocents who were butchered in vain are not canonized, but many among them were certainly confessors and martyrs for the name of Christ. We pray for the repose of their souls, and urge the faithful never to lose sight of the meaning of their sacrifice. We thank God for the fact that Christianity in Armenia has survived the adversities of the past se venteen centuries, and that the Armenian Church is now free to carry out her mission of proclaiming the Good News in the modem Republic of Armenia and in many areas near and far where Armenian communities are présent. Armenia is again a free country, as in the early day s of King Tiridates and Saint Gregory the Illuminator. Over the past ten years, the right of C i t i z e n s in the burgeoning Republic to worship and practise their religion in freedom has been recognized. In Armenia and in the diaspora, new Armenian institutions have been established, churches have been built, associations and schools have been founded. In ali of this we acknowledge the loving hand of God. For he has made his miracles visible in the continuing history of a small nation, which has preserved its particular identity thanks to its Christian faith. Because of their faith and their Church, the Armenian people have developed a unique Christian culture, which is indeed a most valuable contribution to the treasury of Christianity as a whole. The example of Christian Armenia testifies that faith in Christ brings hope to every human situation, no matter how difficult. We pray that the saving light of Christian faith may shine on both the weak and the strong, on both the developed and developing nations of this world. Particularly today, the complexities and challenges of the international situation require a choice between good and evil, darkness and light, humanity and inhumanity, truth and falsehood. Présent issues of law, politics, science, and family life touch upon the very meaning of humanity and its vocation. They cali today's Christians — no less than the martyrs of other times — to bear witness to the Truth even at the risk of paying a high price. Acta Ioannis Pauli Pp II 839 This witness will be all the more convincing if ali of Christ's disciples could profess together the one faith and heal the wounds of division among themselves, May the Holy Spirit guide Christians, and indeed ali people of good will, on the path of reconciliation and brotherhood. Here at Holy Etchmiadzin we renew our solemn commitment to pray and work to hasten the day of communion among ali the members of Christ's faithful flock, with true regard for our respective sacred traditions. With God's help, we shall do nothing against love, but "surrounded by so great a cloud of witnesses, we shall lay aside every weight, and sin which clings so closely, and shall run with persévérance the race that is set before us" (cf. Heb 12:1). We urge our faithful to pray without ceasing that the Holy Spirit will fili us ali, as he did the holy martyrs of every time and place, with the wisdom and courage to follow Christ, the Way, the Truth and the Life. Holy Etchmiadzin, 27 September 2001. IOANNES PAULUS PP. II KAREKIN II CONVENTIO INTER SANCTAM SEDEM ET GABONIS REMPUBLICAM DE SCHOLIS CATHOLICIS ACCORD entre le Saint-Siège et la République gabonaise, sur le statut de l'Enseignement catholique Le Saint-Siège et la République gabonaise, désireux de fixer les éléments principaux du statut de l'Enseignement catholique au Gabon: - en référence, pour l'Etat gabonais, à la Constitution de la République et aux stipulations des articles 5 et 14 de l'Accord-cadre entre le SaintSiège et la République gabonaise sur les principes et sur certaines dispositions juridiques concernant leurs relations et leur collaboration, reconnaissant à l'Eglise catholique le libre exercice de sa mission apostolique, en particulier pour ce qui concerne l'enseignement sous toutes ses formes et le droit de créer des institutions éducatives de tout degré et de les gérer selon 840 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale les règlements canoniques et dans le respect de la législation gabonaise, précisées par les dispositions particulières du présent Accord bilatéral; et, pour le Saint-Siège, à la Déclaration conciliaire « Gravissimum educationis » et aux normes du Droit canonique; - conscients de la présence ancienne et bienfaisante de l'Enseignement catholique au sein de la société gabonaise; - rappelant les principes internationalement reconnus en matière de liberté d'enseignement; sont convenus de ce qui suit: Article 1 L'Etat gabonais confirme la reconnaissance d'utilité publique, de droit, des institutions d'enseignement préscolaire, primaire, secondaire, général, technique et professionnel créées sur son territoire par l'Eglise catholique. Les institutions visées à l'alinéa précédent sont répertoriées par le Conseil de l'Enseignement catholique; ce répertoire devient officiel après l'accord des Autorités publiques compétentes. En conséquence, les élèves de ces établissements se présentent aux examens et concours nationaux dans les mêmes conditions que les élèves de l'Enseignement public. Les conditions de création et de reconnaissance d'utilité publique des institutions d'enseignement supérieur obéissent à la réglementation en vigueur. Les conditions dans lesquelles les établissements d'Enseignement catholique délivrent des titres, des grades et des diplômes distincts des diplômes nationaux relèvent de l'application de la législation gabonaise. Article 2 L'Enseignement catholique ainsi reconnu jouit d'une autonomie de gestion, dans le cadre délimité par la législation gabonaise et le présent Accord. Article 3 L'autonomie visée à l'article précédent concerne notamment les domaines de l'enseignement religieux, du recrutement, de la gestion des carrières des agents appartenant en propre à l'Enseignement catholique et de la gestion administrative et financière de ses activités d'enseignement, dans Acta Ioannis Pauli Pp. II 841 le cadre fixé par la législation gabonaise, sans préjudice du contrôle des Autorités publiques compétentes et de celles de l'Eglise. Article 4 Une Charte de l'Enseignement catholique est promulguée par la Conférence des evêques du Gabon dans le respect de la Constitution, de la loi et des règlements en vigueur et copie en est remise officiellement aux Autorités gabonaises compétentes. Ce document a pour objet de rappeler et d'indiquer précisément les exigences de cet Enseignement en soulignant son caractère propre,, Article 5 L'Enseignement catholique se conforme à la réglementation de l'Etat en matière d'enseignement. Il est associé à l'élaboration des réglementations pour le service de l'Education au Gabon et, à ce titre, il est invité par les Ministères compétents dans leurs différentes commissions et notamment dans les commissions de mouvements des personnels, ainsi que celles chargées de l'organisation des examens et concours officiels de différents niveaux, sur toute l'étendue du territoire national. Article 6 Les manuels scolaires utilisés dans les établissements de l'Enseignement catholique respectent les programmes officiels et sont choisis par les Autorités de cet ordre d'enseignement; leur conformité aux programmes officiels est appréciée par les Autorités publiques compétentes et garantie par l'Etat. Article 7 L'Enseignement catholique dispose d'une inspection pédagogique, administrative et financière propre, ce qui ne peut empêcher l'exercice de celle appartenant aux fonctionnaires qualifiés de l'Education Nationale. Cette dernière s'applique aux manuels, aux méthodes d'enseignement, aux programmes et aux normes de fonctionnement et de développement des établissements d'enseignement fixées par la législation et la réglementation en vigueur. L'inspection financière concerne seulement les sommes reçues des Autorités gabonaises. 842 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Article 8 La prise en charge par l'Etat gabonais des allocations d'études et des aides diverses destinées aux élèves et étudiants régulièrement inscrits dans l'Enseignement catholique est fixée par la loi, dans les mêmes conditions que dans l'Enseignement public. Ces allocations d'études et aides diverses sont versées aux intéressées ou à leurs familles, dans les mêmes conditions que dans l'Enseignement public. Article 9 L'Etat gabonais attribue également à l'Enseignement catholique, dans la limite de ses possibilités budgétaires, une subvention. Cette subvention est versée globalement à la Direction Nationale de l'Enseignement Catholique. Le Conseil de l'Enseignement catholique est chargé de la répartition de cette subvention. L'Enseignement catholique a le droit de demander aux parents d'élèves une contribution aux frais d'écolage, fixée de manière identique selon les catégories d'établissement et selon la nature des prestations particulières fournies par chaque établissement. Le montant de la contribution visée à l'alinéa précédent est fixé par les Autorités publiques compétentes, sur proposition du Conseil de l'Enseignement catholique, conformément à la réglementation en vigueur. Article 10 Outre la subvention de l'Etat gabonais et la contribution des parents d'élèves aux frais d'écolage, toutes deux prévues à l'article précédent, les ressources de l'Enseignement catholique comportent également: - les contributions des personnes physiques de toute nationalité; - les contributions obtenues auprès des différents organismes nationaux et internationaux, ainsi que des dons et legs, sous réserve du respect de l'ordre public. Article 11 L'Enseignement catholique comprend deux catégories d'agents: - les fonctionnaires et les contractuels de l'Etat gabonais mis à la disposition de cet Enseignement; Acta Ioannis Pauli Pp II 843 - les agents appartenant en propre à cet Enseignement. Tous ces agents sont également soumis et tenus au respect des règles édictées par la Charte visée à l'article 4 du présent Accord et complétées par le règlement intérieur propre à chaque établissement. Article 12 Le statut des agents appartenant en propre à l'Enseignement catholique est de droit privé. A ce titre, l'Enseignement catholique recrute librement son personnel, en respectant toutefois les conditions fixées par les Autorités gabonaises en matière de formation et de diplômes exigés pour enseigner. En conséquence, le déroulement des carrières et toutes les nominations, sauf exception dûment prévue et acceptée par les Autorités concernées, sont de la compétence du Conseil de l'Enseignement catholique. Des obligations particulières pourraient être adjointes au statut visé à l'alinéa premier du présent article à la demande des Autorités gabonaises et après entente avec le Conseil de l'Enseignement catholique. Article 13 Les fonctionnaires et les contractuels de l'Etat gabonais mis à la disposition de l'Enseignement catholique sont placés sous la responsabilité administrative et pédagogique des Autorités compétentes de cet ordre d'Enseignement. Toutefois, ils conservent le statut d'agents publics et demeurent à ce titre assujettis au régime de gestion des carrières et des rémunérations des personnels civils de l'Etat gabonais. Article 14 En raison du caractère propre mentionné à l'article 4 du présent Accord, si un agent mis à la disposition de l'Enseignement catholique par l'Etat gabonais ne répond plus aux conditions énoncées dans la Charte de cet Enseignement, les responsables de ce dernier demandent sa remise à la disposition du Ministère de l'Education Nationale. La demande d'un agent mis à la disposition de l'Enseignement catholique de quitter cet ordre d'Enseignement peut être prise en compte par les services du Ministère de l'Education Nationale, après avis du Conseil de l'Enseignement catholique. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 844 Article 15 Le Saint-Siège et la République gabonaise s'accordent pour régler par voie diplomatique d'éventuelles difficultés liées à l'application des dispositions du présent Accord. Chaque Partie peut proposer des amendements écrits à toute disposition du présent Accord. Ces amendements prendront effet après approbation de l'autre Partie. Le présent Accord peut être résilié par chacune des Parties, à condition qu'une notification écrite ait été faite au moins soixante jours avant la date de résiliation. Article 16 Le présent Accord a été rédigé en deux exemplaires en langue française, les deux textes faisant également foi. Article 17 Le présent Accord entrera en vigueur à la date de sa signature. Fait au Vatican, le 26 juillet 2001 >i* JEAN-LOUIS TAURAN ANDRÉ MBA OBAME Archevêque titulaire de Thélepte Ministre de l'Éducation Nationale Secrétaire pour les Relations avec les Etats ALLOCUTIONES I Leopoli in beatificatione servorum Dei Iosephi Bilczewski et Sigismundi Gorazdowski. * 1. « Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie ».' Odczytaliśmy przed chwilą urywek Ewangelii, który opisuje pierwsze wystąpienie Maryi w życiu publicznym Jezusa i podkreśla Jej współudział * Die 26 Iunii 2001. J 2, 5. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 845 w misji Syna. Podczas wesela w Kanie Galilejskiej, w którym uczestniczą Maryja, Jezus i Jego uczniowie, kończy się zapas wina. Maryja, okazując wiarę w Syna i śpiesząc z pomocą dwojgu nowożeńcom, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji, nakłania Zbawiciela, ażeby temu zaradził. On zaś doko­ nał swego pierwszego cudu. «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja? » — odpowiada Jezus Maryi.2 Te słowa nie onieśmielają 3 Matki, która mówi do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie ». Ponownie wyraża zaufanie do Syna i Jej wstawiennictwo zostaje wynagro­ dzone. To ewangeliczne wydarzenie zachęca nas dziś do kontemplacji Maryi ja­ ko «Wspomożenia Wiernych» w każdej potrzebie. Pouczające byłoby prze­ śledzenie dziejów chrześcijańskiego ludu i odnalezienie w nich znaków ma­ cierzyńskiej opieki Matki Bożej, zawsze zatroskanej o dobro swych dzieci. Moglibyśmy zgromadzić liczne świadectwa o sytuacjach, w których Maryja występowała w obronie osób i społeczności. Jednakże najpiękniejsze świa­ dectwa możemy odnaleźć w życiu waszych świętych. Przyjrzyjmy się dzisiaj dwóm synom tej ziemi, którzy z nabożeństwa do Najświętszej Panny czerpali bodziec, aby dążyć do doskonałości, co dziś zostaje uroczyście przez Kościół uznane. Są to arcybiskup Józef Bilczewski i ksiądz Zygmunt Gorazdowski. Obydwaj darzyli Matkę Chrystusa głęboką miłością. Swoim życiem i pasterską posługą nieustannie odpowiadali na Jej wezwanie: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie». Heroicznie posłuszni nauczaniu Chrystusa, podążali wąską drogą świętości. Obaj żyli tutaj, we Lwowie, prawie w tym samym czasie. Razem też zostają dzisiaj wpisani w poczet Błogosławionych. 2. Wspominając ich, pozdrawiam z radością wszystkich tutaj obecnych. W szczególny sposób, oczywiście, witam księży kardynałów Mariana Jawor­ skiego i Lubomyra Husara, biskupów z Konferencji Episkopatu Ukrainy oraz z Synodu Biskupów Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego. Witam także wszystkich kardynałów, arcybiskupów i biskupów gości, witam z ko­ lei was: kapłanów, zakonników i zakonnice, seminarzystów i wszystkich, którzy uczestniczycie czynnie w różnych formach działalności duszpaster­ skiej. Serdecznie pozdrawiam młodzież, rodziny, chorych i całą wspólnotę, 2 J 2, 4. 3 J 2, 5. 846 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale która zgromadziła się tutaj, ażeby przyjąć duchowe przesłanie nowych błogosławionych. Cieszę się, że Archidiecezja Lwowska zyskuje już dzisiaj drugiego błogosławionego arcybiskupa. Po Jakubie Strzemię, który przewodził temu ludowi w latach 1391-1409 i został beatyfikowany w 1790 roku, do chwały ołtarzy zostaje dziś wyniesiony inny ojciec tej archidiecezji, arcybiskup Jó­ zef Bilczewski. Czyż nie jest to świadectwem ciągłości wiary tego ludu i błogosławieństwa Boga, który posyła mu pasterzy godnych swego po­ wołania? Jakże nie dziękować Panu Bogu za ten dar, ofiarowany lwowskie­ mu Kościołowi? Arcybiskup Józef Bilczewski kieruje do nas wezwanie, abyśmy ofiarnie żyli miłością do Boga i bliźniego. To ona była najwyższą regułą jego życia. Od pierwszych lat kapłaństwa darzył żarliwą miłością Prawdę objawioną, co sprawiło, że z poszukiwań teologicznych uczynił oryginalną drogę realizo­ wania w konkretnych czynach przykazania miłości bliźniego. W życiu kapłańskim, podobnie jak w pracy na wielu ważnych stanowiskach na lwo­ wskim Uniwersytecie Jana Kazimierza, potrafił dawać świadectwo miłości do Boga i zarazem wielkiej miłości do człowieka. Szczególną troską otaczał ubogich, utrzymywał też stosunki nacechowane szacunkiem i życzliwością zarówno ze współpracownikami, jak i ze studentami, którzy odwzajemniali mu się zawsze wielkim poważaniem i serdecznością. Dzięki nominacji na arcybiskupa mógł niezmiernie poszerzyć zasięg od­ działywania swojej miłości. W szczególnie trudnym okresie pierwszej wojny światowej nowy Błogosławiony dał się poznać jako żywa ikona Dobrego Pasterza, zawsze gotów nieść otuchę swoim wiernym i wspierać ich na­ tchnionymi słowami, pełnymi życzliwości. Spieszył z pomocą ubogim, któ­ rych darzył tak szczególnym upodobaniem, że pragnął pozostać wśród nich nawet po śmierci i dlatego rozporządził, aby pochowano go na cmentarzu janowskim we Lwowie, gdzie grzebano doczesne szczątki nędzarzy. Ten do­ bry i wierny sługa Pański, ożywiany głęboką duchowością i niegasnącą miłością, był kochany i szanowany przez wszystkich swoich współoby­ wateli, bez względu na wyznanie, obrządek czy narodowość. Dzisiaj jego świadectwo jaśnieje przed nami i jest dla nas zachętą i bo­ dźcem, aby także nasze apostolstwo, karmione głęboką modlitwą i żarliwym nabożeństwem do Matki Bożej, służyło wyłącznie chwale Bożej i świętej Matce Kościołowi, dla dobra dusz. 3. Ta beatyfikacja jest także dla mnie źródłem szczególnej radości. Błogosławiony Józef Bilczewski wpisuje się w linię mojej sukcesji apostoł- Acta Ioannis Pauli Pp. II 847 skiej. To on bowiem konsekrował arcybiskupa Bolesława Twardowskiego, ten zaś z kolei wyświęcił na biskupa księdza Eugeniusza Baziaka; z jego rąk otrzymałem święcenia biskupie. Tak więc dzisiaj ja również zyskuję no­ wego, szczególnego patrona. Dziękuję Bogu za ten przedziwny dar. Jest jeszcze jedna okoliczność, której nie można przeoczyć przy tej okazji. Błogosławiony arcybiskup Józef Bilczewski został konsekrowany przez kardynała Jana Puzynę, biskupa krakowskiego. Obok niego stali jako współkonsekrujący błogosławiony Józef Sebastian Pelczar, biskup przemys­ ki, i sługa Boży Andrzej Szeptycki, arcybiskup greckokatolicki. Czyż nie było to wydarzenie niezwykłe? Duch Święty sprawił wówczas, że spotkali się trzej wielcy Pasterze, z których dwaj zostali już ogłoszeni błogosławio­ nymi, a trzeci — jak Bóg da — dostąpi tego w przyszłości. Ta ziemia pra­ wdziwie zasłużyła na to, ażeby ujrzeć ich razem, gdy dokonywali uroczyste­ go aktu ustanowienia kolejnego następcy Apostołów. Zasłużyła, aby zoba­ czyć ich zjednoczonych, ażeby zobaczyć ich zjednoczonych! Ich jedność pozostaje znakiem i wezwaniem dla wiernych należących do owczarni każdego z nich, którzy za ich przykładem mają budować komunię — ws­ pólnotę, zagrożoną przez pamięć o wydarzeniach z przeszłości i przez upr­ zedzenia wyrosłe z nacjonalizmu. Dzisiaj, gdy wielbimy Boga za to, że ci słudzy okazali tak nieugiętą wierność Ewangelii, odczuwamy głęboką wewnętrzną potrzebę uznania róż­ nych przejawów niewierności ewangelicznym zasadom, jakich nierzadko do­ puszczali się chrześcijanie pochodzenia zarówno polskiego, jak i ukraińskie­ go, zamieszkujący te ziemie. Czas już oderwać się od bolesnej przeszłości! Chrześcijanie obydwu narodów muszą iść razem w imię jedynego Chrystusa, ku jedynemu Ojcu, prowadzeni przez tego samego Ducha, który jest źródłem i zasadą jedności. Niech przebaczenie — udzielone i uzyskane — rozleje się niczym dobroczynny balsam w każdym sercu. Niech dzięki oczysz­ czeniu pamięci historycznej wszyscy będą gotowi stawiać wyżej to, co jedno­ czy, niż to, co dzieli, ażeby razem budować przyszłość opartą na wzajemnym szacunku, na braterskiej wspólnocie, braterskiej współpracy i autentycznej soli­ darności. Dzisiaj arcybiskup Józef Bilczewski i jego towarzysze; biskup Pelczar i arcybiskup Szepty cki wzywają was: trwajcie w jedności! A są tu jeszcze Wilamowice — bo widziałem transparent — miejsce po­ chodzenia i narodzenia arcybiskupa Bilczewskiego. Gratuluję tej miejsco­ wości i tej parafii dzisiejszego święta. Szczęść Boże! 4. W okresie, kiedy arcybiskup Bilczewski pełnił pasterską posługę we Lwowie, spędził tam ostatnie lata swego ziemskiego życia również ks. Zyg- 848 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale munt Gorazdowski, prawdziwa perła łacińskiego duchowieństwa tej archi­ diecezji. Chociaż był słabego zdrowia, powodowany niezwykłą miłością bliź­ niego poświęcał się nieustannie służbie ubogim. Postać młodego kapłana, który nie bacząc na poważne niebezpieczeństwo zarażenia, opiekował się chorymi w Wojniłowie i własnymi rękoma opatrywał ciała zmarłych na cholerę, pozostała w pamięci współczesnych jako żywe świadectwo miłosier­ nej miłości Zbawiciela. Żarliwe umiłowanie Ewangelii kazało mu być obecnym w szkołach, po­ dejmować przedsięwzięcia wydawnicze i różne inicjatywy katechetyczne, zwłaszcza z myślą o młodzieży. Świadectwem autentyczności jego apostolstwa była nieustanna działalność charytatywna. W pamięci lwowskich wiernych po­ zostaje on jako «ojciec ubogich» i «ksiądz bezdomnych». Okazywał w tej dziedzinie prawie niewyczerpaną pomysłowość i ofiarność. Jako sekretarz «In­ stytutu Ubogich Chrześcijan» był obecny wszędzie tam, gdzie rozlegał się krzyk ludzkiego cierpienia, na który starał się odpowiadać tworząc liczne dzieła charytatywne — właśnie tutaj, we Lwowie. Po jego śmierci uznano, że był «prawdziwym zakonnikiem, choć nie złożył specjalnych ślubów», a ze względu na swą całkowitą wierność Chrys­ tusowi ubogiemu, czystemu i posłusznemu pozostaje dla wszystkich szcze­ gólnie wiarygodnym świadkiem Bożego miłosierdzia. Jest świadkiem przede wszystkim dla was, drogie Siostry św. Józefa — Siostry Józefitki, które sta­ racie się wiernie go naśladować, szerząc miłość do Chrystusa i do braci przez dzieła wychowawcze i opiekuńcze. Od błogosławionego Zygmunta Gorazdowskiego nauczyłyście się czerpać siły do pracy apostolskiej i głębokie­ go życia modlitewnego. Życzę wam, abyście tak jak on potrafiły godzić działanie z kontemplacją, karmiąc swe życie duchowe żarliwym nabożeń­ stwem do Męki Chrystusa, tkliwą miłością do Niepokalanej Dziewicy i szczególną czcią św. Józefa, którego wiarę, pokorę, roztropność i odwagę ksiądz Zygmunt Gorazdowski starał się naśladować. 5. Przykład błogosławionych Józefa Bilczewskiego i Zygmunta Gorazdowskiego niech będzie zachętą dla was, drodzy kapłani, zakonnicy, zakonni­ ce, seminarzyści, katecheci i studenci teologii. W tej chwili w szczególny sposób myślę o was i wzywam was, abyście przyswoili sobie duchową i apostolską lekcję, pozostawioną przez tych dwóch błogosławionych pasterzy Kościoła. Naśladujcie ich! Wy, którzy na różne sposoby pełnicie szczególną posługę na rzecz Ewangelii, winniście tak jak oni czynić wszystko, co mo­ żliwe, aby dzięki waszemu świadectwu każdy człowiek, niezależnie od wie- Acta Ioannis Pauli Pp. II 849 ku, pochodzenia, wykształcenia i statusu społecznego, czuł w głębi serca, że jest miłowany przez Boga. Taka jest wasza misja. Dążcie usilnie do tego, żeby miłować wszystkich i być do dyspozycji każdego, nie uchybiając nigdy wierności Chrystusowi i Kościołowi. Na tej drodze z pewnością napotkacie wiele trudności i zaznacie niezrozumienia, które czasem może prowadzić nawet do prześladowania. Dobrze o tym wiedzą najstarsi wśród was. Jest pośród was wielu tych, którzy w drugiej połowie ubiegłego stulecia niemało wycierpieli z powodu swej przynależności do Chrystusa i do Kościoła. Pragnę złożyć hołd wam wszystkim, drodzy kapłani, zakonnicy i zakonnice' którzy pozostaliście wierni temu Ludowi Bożemu. Do was zaś, którzy teraz stajecie u boku ty­ ch ofiarnych sług Ewangelii i staracie się kontynuować ich misję, mówię: nie lękajcie się! Nie lękajcie się, Chrystus nie obiecuje łatwego życia, ale zawsze zapewnia nam swoją pomoc. 6. Due in altuml Wypłyń na głębię! Wypłyń na głębię, lwowski Kościele łaciński! Pan jest z Tobą! Nie lękaj się trudności, które także dzisiaj stają na twej drodze. Z Chrystusem razem odniesiesz zwycięstwo! Odważnie dąż do świętości: w niej kryje się niezawodna obietnica prawdziwego pokoju i trwałego postępu. Drodzy bracia i siostry, zawierzam was opiece Maryi, Matki Bożej Łas­ kawej, od wieków czczonej przez was w wizerunku, który dzisiaj z radością ukoronuję. Cieszę się, że i ja mogę pokłonić się przed tym obrazem, pamię­ tającym śluby króla Jana Kazimierza. « Śliczna Gwiazda miasta Lwowa » niech będzie dla was oparciem i niech przyniesie wam pełnię łask. Kościele lwowski, niech się wstawiają za tobą wszyscy święci i święte, którzy wzbogacili twoje dzieje. Niech cię otaczają szczególną opieką błogosławieni arcybiskup Jakub Strzemię i arcybiskup Józef Bilczewski wraz z księdzem Zygmuntem Gorazdowskim. Kościele lwowski, idź naprzód z ufnością w imię Chrystusa, Odkupiciela świata, Odkupiciela człowieka! Amen. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Saluto cordialmente i Signori Cardinali, gli Arcivescovi ed i Vescovi qui convenuti da diversi paesi. Cari fratelli, vi ringrazio della vostra partecipa­ zione a queste giornate che vedono la Chiesa Cattolica in Ucraina raccolta in preghiera attorno al Successore di Pietro. La vostra presenza è segno eloquente e prezioso della comunione e della solidarietà delle vostre Chiese locali con i figli della Chiesa cattolica che vivono in questa terra. Vi aspetto anche domani, per celebrare insieme Cristo Signore, seguito fedelmente co- 57 - A A..S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 850 me maestro e modello di santità dai martiri e beati della Chiesa greco-cattolica. Щиро дякую за вашу радісну присутність на цій сьогоднішній беатифікаційній Літургії. Дякую місту Львову за сьогоднішнє вийнятково сердечне і щире прийняття, як вияв вашої великої гостинности і палких сердець. Усіх вас тут присутніх запрошую на завтрішню таку важливу беатифікацію мучеників. Чекаю вас також ввечері на зустрічі з молоддю. Слава Ісусу Христу! Zanim zakończymy tę uroczystą liturgię nie mogę nie wspomnieć tu jeszcze dwóch sławnych postaci związanych z tą ziemią. Wpierw mam na myśli świę­ tego Jana z Dukli, którego relikwie towarzyszą dziś naszemu spotkaniu. Ten duchowy syn św. Franciszka tu 'we Lwowie' pełnił funkcję kustosza kustodii ruskiej, tu zasłynął jako wielki kaznodzieja i spowiednik, i tu dopełnił swojego życia. Dziś powrócił do tego miasta, aby po ponad pięciu wiekach cieszyć się owocami swojej świętości w sercach tego wiernego ludu. Pragnę również wymienić tu wielką postać arcybiskupa ormiańskiego Józefa Teodorowicza. Ten wybitny teolog i duszpasterz, mąż stanu i Koś­ cioła, z mądrością i oddaniem przewodził ormiańskiej wspólnocie w ciągu pierwszych dziesięcioleci ubiegłego wieku. Wspominając go, pozdrawiam ws­ zystkich wiernych Kościoła ormiańskiego, który od wieków jest obecny na ukraińskiej ziemi i ubogaca ją swą starożytną duchowością i kulturą. Pa­ mięć ormiańskich męczenników i wyznawców niech Was umacnia w wier­ ze, nadziei i miłości! Za chwilę dokonam koronacji łaskami słynącego obrazu Matki Bożej Łaskawej' Pani Lwowa. Niech Jej opieka stale towarzyszy temu miastu i całej Ukrainie. II Leopoli in beatificatione servorum Dei Nicolai Carneckyi et XXV sociorum eius nec non Aemiliani Ko ve.* Слава Ісусу Христу! 1. Ніхто неспроможен любити більше, ніж тоді, коли він за своїх друзів своє життя віддає} * Die 27 Iunii 2001., le, 15, 13. 1 851 Acta Ioannis Pauli Pp. II Це урочисте твердження Icyca Христа з особливою красномовністю звучить серед нас сьогодні, коли проголошуємо Блаженними деяких ді­ тей славетної Львівської Архідієцезії Української Церкви. Більшість із них були вбиті з ненависті до християнської віри. Деякі зазнали муче­ ництва в близькі нам часи і серед присутніх на нинішній ожественній Літургії є немало таких, які знали їх особисто. Ця Галицька Земля, що протягом історії бачила розвиток української греко-католицької Церкви, була вкрита, як казав незабутній Митрополит Йосиф Сліпий, горою трупів і ріками крові. Ваша, жива і діяльна спільнота, пов'язана з проповідуванням святих Братів Кирила і Методія, та зі святим Володимиром і святою Ольгою. Приклади мучеників, що належать до різних історичних періодів, але, передусім, тих, які належать минулому сторіччю, свідчить про те, що мучеництво - це найвища міра служіння Богові й Церкві. Цим богослужі­ нням хочемо їх прославити й подякувати Господеві за їхню вірність. 2. Крім того, нинішнім хвилюючим обрядом беатифікації бажаю висловити признання всієї Церкви Божому людові в Україні за Владику Миколу Чарнецького та його 24 братів у мучеництві, як також за муче­ ників Владику Теодора Ромжу та отця Омеляна Ковча і за Слугиню божу Йосафату Михайлину Гордашевську. Як пшеничне зерно, падаючи 2 в землю вмирає, щоб дати життя рясному колоссю, так і вони пожер­ твували своїм життям, щоб Божа нива родила і приносила новий і щед­ ріший врожай. Згадуючи їх, вітаю усіх тих, що беруть участь у цьому співслужінні, починаючи від Достойних Кардиналів Любомира Гузара і Мар'яна Яворського, з Єпископами і священиками Греко-католицької і Латинсь­ кої Церков. Вітаючи теперішнього Верховного Архиєпископа Львова для Українців, моя думка лине до його попередників, Слуги Божого Андрея Шептицького, героїчного Кардинала Йосифа Сліпого, недавно померлого Кардинала Мирослава Любачівського. Згадуючи Пастирів, моє серце звертається з любов'ю до всіх синів і дочок української Гре­ ко-католицької Церкви, а також тих, що з'єднані з нами з допомогою радіо і телебачення в інших містах і країнах. 3. Слуги Божі, що сьогодні записані до Реєстру Блаженних предста­ вляють усі складові частини церковної спільноти. Серед них: єпископи й 2 dnb. le. 12, 24. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 852 священики, монахи й монахині, миряни. Вони зазнали різних випробу­ вань з боку послідовників згубних ідеологій нацизму та комунізму. Ус­ відомлюючи муки, яким були піддані ці вірні Христові учні, мій Попе­ редник папа Пій XII, з щирою співучастю виявляв свою солідарність з тими, "хто триває у вірі й чинить опір ворогам християнства з такою самою непереможною силою, з якою у минулому витривали їхні пред­ ки" і хвалив їхню відвагу залишатись "вірними єдності з Римським Па­ пою та із своїми пастирями" (Апостольський лист Східні Церкви Ояіеиталеб Есслегіаг, 15 грудня 1952: ААС 45 [1953], 8). Підтримані Божою благодаттю, вони до кінця пройшли перемож­ ним шляхом. Це шлях, який переходить через прощення й примирення, шлях, що веде до Світлої Пасхи після жертви на Голгофті. Ці наші брати й сестри є відомими представниками величезної кількості анонім­ них героїв - чоловіків і жінок, одружених і неодружених, священиків і богопосвячених осіб, молодих і старших - які протягом двадцятого сто­ річчя, "сторіччя мучеників", протистояли переслідуванню, насильству, смерті, щоб тільки не відректись від своєї віри. Як при цьому не згадати далекоглядну й рунтовну пастирську діяль­ ність Слуги Божого, митрополита Андрея Шептщького, справа беатифікації якого ведеться, і сподіваємось одного дня побачити його у сла­ ві Святих? Треба зробити належне посилання на його героїчну апосто­ льську діяльність, щоб зрозуміти по-людському незрозумілу живучість Української греко-католицької Церкви в темні роки переслідувань. 4. Я сам у своїй молодості був свідком цього роду "апокаліпсису". "Моє священство, вже від самого його початку, вписалось у велику 3 жертву стількох чоловіків і жінок мого покоління" Пам'ять про них не може бути втрачена, бо вона є благословенням. їм ми виявляємо наш подив і нашу вдячність: як ікона Євангелія Блаженств, пережита аж до пролиття крові, вони становлять знак надії для наших і прийдешніх часів. Вони показали, що любов є сильніша від смерті. У їхньому протистоянні таємниці беззаконня, незважаючи на людсь­ 4 ку неміч, змогла засяяти сила віри й Христової благодаті. їхнє непере­ 5 можне свідчення виявилось насінням нових християн. 3 4 5 Дар і таємниця"Доно e мізтеро" сгор. 47. dnb. II Kop. 12, 9-10, dnb. Teptylliah, Апол, 50, 13: ССЛ 1, 171. Acta Ioannis Pauli Pp, 853 II Разом із ними були переслідувані та вбиті Христа ради також хрис­ тияни інших віросповідань. їхнє мучеництво є могутнім закликом до пр­ имирення та єдності. Це екуменізм мучеників та ісповідників віри, який вказує християнам двадцять першого століття шлях єдності. Нехай же їхня жертва стане конкретною життєвою наукою. Очевидно, не йдеться про легку справу. Протягом останніх сторіч нагромадилось надто бага­ то стереотипів мислення, взаємних образ та нетерпимості. Єдиний спо­ сіб до того, щоб звільнити цей шлях - це забути минуле, просити і про­ понувати прощення одні одним за нанесені і отримані образи, безмежно довіряючи оновлюючому діянню Святого Духа. Ці мученики вчать нас вірності подвійній заповіді любові: любові до Бога, любові до ближніх. 5. Дорогі священики, дорогі монахи й монахині, дорогі семінаристи, катехити й студенти богослов'я\ Саме вам, в особливий спосіб, хочу вказати на світлий приклад цих геройських свідків Євангелія. Будьте так, як і вони, вірними Христові аж до смерті! Якщо Господь благо­ словить вашу країну численними покликаннями, якщо семінарії заповне­ ні - і в цьому є джерело надії для вашої Церкви - то все це, без сумні­ ву, є одним із плодів їхньої жертви. Але це стає для вас великою відпо­ відальністю. Тому кажу відповідальним за виховання: старанно дбайте про фор­ мацію майбутніх священиків і покликаних до богопосвяченого життя в руслі східної монашої традиції. З одного боку, нехай буде належно оці­ нена безженність задля Царства Небесного, а з другого, нехай також буде висвітлена важливість святої Тайни Подружжя та зобов'язань, які з нею пов'язані. Християнська родина - пригадує II Ватиканський Со­ бор - це як би "домашня церква", у якій батьки мають бути для дітей 6 першими проповідниками віри. Закликаю усіх синів і дочок Церкви до постійного і старанного по­ шуку справжнього і глибшого пізнання Христа. Постійною турботою духовенства хай буде рунтовне євангельське й церковне виховання мирян. Нехай не забракне християнам духа самопожертви. Ані нехай не послабне відвага християнської спільноти у захисті скривджених і пере­ слідуваних, звертаючи велику увагу на відчитування знаків часу, щоб, таким чином, відповісти на суспільні й духовні заклики сьогодення. 6 dnb. Світло народів Лумен гентіум, 11. 854 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale У цьому контексті, завіряю вас, що уважно слідкуватиму за ходом третьої сесії Синоду вашої Церкви, що відбудеться 2002 року, і буде пр­ исвячена церковному розглядові соціальних проблем України. Церква не може мовчати, коли йдеться про захист гідності людини й загальне добро. 6. Ніхто не спроможен любити більше, ніж тоді, коли він за своїх 1 друзів своє життя віддав. Мученики, яких сьогодні проголошуємо Блаженними, йшли за Добрим Пастирем аж до кінця. Нехай їхнє свід­ чення не залишиться для вас тільки причиною до вихваляння, нехай, радше, стане запрошенням до того, щоб їх наслідувати. Через хреще­ ння кожен християнин покликаний до святості. Не від усіх вимагається, як від цих нових блаженних мучеників, найвищого випробування через проливання крові. Однак, кожному доручене завдання йти за Христом із щоденною та вірною самовідданістю, як це робила блаженна Йосафата Михайлина Гордашевська, співзасновниця Сестер Служебниць Не­ порочної Діви Марії. Вона, посвячуючись дітям, хворим, убогим, непи­ сьменним та знедоленим у часто важких і не позбавлених страждань ситуаціях, у надзвичайний спосіб зуміла втілити Євангеліє у своє щоде­ нне життя. Нехай же святість буде прагненням усіх вас, дорогі Брати й Сестри української греко-католицької Церкви. Нехай же на цьому шляху свя­ тості та оновлення вас супроводить Пречиста Діва Марія, що стоїть на 8 чолі довгого походу свідків віри в єдиного Господа. Нехай заступаються за вас Святі й Блаженні, які отримали вінець справедливості на українській землі, та Блаженні, пам'ять яких сьогодні особливо вшановуємо. Нехай же їхній приклад та опіка допоможуть вам йти за Христом і вірно служити Церкві, яка є Його містичним Ті­ лом. Нехай Господь Бог за їхнім посередництвом оросить ваші рани олією милосердя і утішення. Щоб ви могли з довір'ям дивитися на те, що вас чекає, з впевненістю у серці, що ви діти Отця, який вас ніжно любить. На більшу славу Божу й спасіння душ. Амінь. Слава Ісусу Христу! Serdecznie pozdrawiam pielgrzymów z Polski, szczególnie grekokatoli­ ków, którzy przybyli do Lwowa, aby razem ze swymi braćmi z Ukrainy 15, 13 7 Ie. 8 Мати Відкупителя, Яедемртояіг Матея, 30. Acta Ioannis Pauli Pp, II 855 uczestniczyć w tej szczególnej liturgii. Pragnę również dać wyraz mojej ser­ decznej pamięci i duchowej więzi z nieobecnym metropolitą Janem Marty­ niakiem, który nie mógł nam towarzyszyć! Niech wszystkim Bóg błogosławi. Від щирого серця ще раз поздоровляю вас дорогі брати і сестри. Це наша остання з вами зустріч під час цього виняткового і хвилюючого паломництва до Божого люду України, так численно тут зібраного. Я щиро вдячний вам за ваші молитви, а особливо за молитовний спів хо­ ру. Дякую за вашу доброту і щирість, дякую за вашу любов і за вашу вірність Апостольській Столиці. Ношу всіх вас в моєму серці і безнас­ танно обіймаю в моїй молитві. Нехай Господь благословить вас. Слава Ісусу Христу! NUNTIUS Ob diem itinerantibus dicatum. 1. In occasione delia XXII Giornata Mondiale del Turismo, che ha per tema « Il turismo, uno strumento al servizio della pace e del dialogo fra le civiltà », invio volentieri il mio saluto a tutti coloro che, in vario modo, operano in questo importante ambito sociale. Il turismo interessa, in effetti, sempre più la vita delle persone e delle nazioni. I moderni mezzi di comunicazione facilitano il movimento di milioni di viaggiatori alla ricerca di riposo o di un contatto con la natura o desiderosi di una conoscenza più approfondita della cultura di altri popoli. L'industria turistica, che viene incontro a questi desideri, moltiplica l'offerta di itinerari che danno la possibilità di nuove esperienze. Si può ben dire che praticamente sono cadute le barriere che isolavano i popoli e li rendevano estranei gli uni agli altri. In sintonia con la decisione delle Nazioni Unite di proclamare l'anno 2001 come « Anno internazionale del dialogo fra le civiltà », il tema scelto dall'Organizzazione Mondiale del Turismo per la Giornata di quest'anno rappresenta un invito a riflettere sul contributo che il turismo può dare al dialogo fra le civiltà. A questo tema io stesso ho dedicato alcuni passaggi del Messaggio per la Giornata Mondiale della Pace di quest'anno. Si tratta, infatti, di un argomento che merita attenzione, dal momento che nel dialo- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 856 go fra le culture si incontra « la via necessaria per l'edificazione di un mondo riconciliato, capace di guardare con serenità al proprio futuro». 1 2. L'industria turistica rivela come è il mondo: sempre più globale e sempre più interdipendente. Lo sviluppo del turismo, particolarmente del turismo culturale, costituisce senza dubbio un benefìcio per coloro che lo praticano e per la comunità che accoglie i visitatori e i turisti. Esiste una coscienza generalizzata dell'importanza delle grandi opere d'arte, come segni dell'identità delle civiltà, e si accresce sempre più l'esigenza della loro protezione da parte anche della comunità internazionale. In alcuni luoghi, però, il turismo di massa ha generato una forma di sotto-cultura che avvilisce sia il turista, sia la comunità che l'accoglie: si tende a strumentalizzare a fini commerciali le vestigia di « civiltà primitive » e i « riti di iniziazione ancora viventi » in alcune società tradizionali. Per le comunità di accoglienza, molte volte il turismo diventa un'opportunità per vendere prodotti cosiddetti « esotici ». Sorgono così centri di vacanze sofisticati, lontani da un contatto reale con la cultura del Paese ospitante o caratterizzati da un « esotismo superficiale » ad uso dei curiosi, assetati di nuove sensazioni. Purtroppo questo desiderio sfrenato giunge qualche volta ad aberrazioni umilianti come lo sfruttamento di donne e di bambini per un commercio sessuale senza scrupoli, che costituisce uno scandalo intollerabile. Occorre fare tutto il possibile perché il turismo non diventi in nessun caso una moderna forma di sfruttamento, ma sia occasione per un utile scambio di esperienze e per un proficuo dialogo tra civiltà diverse. In una umanità globalizzata, il turismo è talora fattore importante di mondializzazione, in grado di provocare cambiamenti radicali e irreversibili nelle culture delle comunità di accoglienza. Sotto la spinta del consumismo può trasformare in beni di consumo la cultura, le cerimonie religiose e le feste etniche, che si impoveriscono sempre più per rispondere ai desideri di un maggior numero di turisti. Per soddisfare queste esigenze si ricorre a una « etnicità ricostruita », il contrario di ciò che dovrebbe essere un vero dialogo fra le civiltà, rispettoso dell'autenticità e della realtà di ciascuno. 3. Non c'è dubbio che, rettamente orientato, il turismo diventa un'opportunità per il dialogo fra le civiltà e le culture e, in definitiva, un prezioso servizio alla pace. La natura stessa del turismo comporta alcune circostanze che dispongono a questo dialogo. Nella pratica del turismo, infatti, 1 Messaggio per la Giornata Mondiale della pace 2001, n 3 Acta Ioannis Pauli Pp II 857 diviene possibile un distacco dalla vita quotidiana, dal lavoro, dagli obblighi a cui siamo necessariamente tenuti. In questa situazione l'uomo riesce a « considerare con occhi diversi la propria esistenza e quella degli altri: liberato dalle impellenti occupazioni quotidiane, egli ha modo di riscoprire la propria dimensione contemplativa, riconoscendo le tracce di Dio nella natura e soprattutto negli altri esseri umani ». Il turismo pone a contatto con altri modi di vivere, altre religioni, altre forme di vedere il mondo e la sua storia. Ciò porta l'uomo a scoprire se stesso e gli altri, come individui e come collettività, immersi nella vasta storia dell'umanità, eredi e solidali di un universo familiare ed estraneo allo stesso tempo. Scaturisce una nuova visione degli altri, che libera dal rischio di rimanere piegati su se stessi. Viaggiando, il turista scopre altri luoghi, altri paesaggi, nuovi colori, forme diverse, modi diversi di sentire e vivere la natura. Abituato alla propria casa, alla sua città, ai paesaggi di sempre e alle voci familiari, il turista adatta il suo sguardo ad altre immagini, apprende nuove parole, ammira la diversità di un mondo che nessuno può abbracciare completamente. In questo sforzo crescerà, senza dubbio, il suo apprezzamento per tutto ciò che lo circonda e la coscienza che è necessario proteggerlo. Il viaggiatore, a contatto con le meraviglie del creato, percepisce nel suo cuore la presenza del Creatore ed è portato a esclamare con sentimenti di profonda gratitudine: « Quanto sono amabili tutte le sue opere! E appena una scintilla se ne può osservare ». Invece di chiudersi nella propria cultura, oggi più che mai i popoli sono invitati ad aprirsi agli altri popoli, confrontandosi con modi di pensare e di vivere diversi. Il turismo costituisce un'occasione favorevole per questo dialogo fra le civiltà, perché promuove l'inventario delle ricchezze specifiche che distinguono una civiltà dall'altra; favorisce il richiamo a una memoria viva della storia e delle sue tradizioni sociali, religiose e spirituali e un approfondimento reciproco delle ricchezze nell'umanità. 2 3 4. In occasione, pertanto, della Giornata Mondiale del Turismo invito tutti i credenti a riflettere sugli aspetti positivi e negativi del turismo, per testimoniare in modo efficace la propria fede in quest'ambito tanto importante della realtà umana. 2 3 Angelus del 21 luglio 1996. Sir 42, 22. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 858 Nessuno cada nella tentazione di fare del tempo libero un tempo di « riposo dei valori ». È al contrario doveroso promuovere un'etica del turismo. In questo contesto, merita attenzione il « Codice etico mondiale per il turismo », che rappresenta la convergenza di un'ampia riflessione compiuta dalle nazioni, da varie associazioni del turismo e dall'Organizzazione Mondiale del Turismo (OMT). Tale documento costituisce un passo avanti importante per considerare il turismo non soltanto come una delle tante attività economiche, ma come uno strumento privilegiato per lo sviluppo individuale e collettivo. Grazie ad esso, infatti, può essere meglio utilizzato il patrimonio culturale dell'umanità a beneficio soprattutto del dialogo fra le civiltà e della promozione di una pace stabile. Merita di essere sottolineato che tale Codice etico mondiale prende in considerazione i diversi motivi che spingono gli uomini a percorrere in lungo e in largo il pianeta, con speciale riferimento ai viaggi per motivi religiosi, quali i pellegrinaggi e le visite ai santuari. 4 5. La reciproca conoscenza fra individui e popoli, grazie a incontri e scambi culturali, aiuta sicuramente la costruzione di una società più solidale e fraterna. Il turismo implica la convivenza temporanea con altre persone, la raccolta d'informazioni sulle condizioni di vita, i problemi e la religione; presuppone la condivisione delle aspirazioni legittime di altri popoli; favorisce le condizioni per il loro riconoscimento pacifico. Una giusta etica del turismo influisce sul comportamento del turista, lo rende collaboratore solidale, esigente con se stesso e con quanti organizzano il suo viaggio; agente di dialogo fra le civiltà e le culture per costruire una civiltà dell'amore e della pace. Questi contatti facilitano l'insorgere di quelle relazioni di pace fra i popoli che possono scaturire solo da un « turismo solidale », basato sulla partecipazione di tutti. Soltanto la partecipazione da « pari a pari » può far sì che i contatti interculturali siano un'opportunità per la comprensione, la conoscenza reciproca e la distensione fra gli uomini. Per questo vanno incoraggiate tutte le forme di partecipazione efficaci fra le culture. E necessario garantire agli abitanti delle località turistiche un doveroso coinvolgimento nella pianificazione dell'attività turistica, ben precisando limiti economici, ecologici o culturali. Sarà ugualmente utile che tutte le strutture del Paese di accoglienza siano protese a realizzare un'attività turistica sempre al servizio delle persone e della comunità. 4 Cfr Angelus del 4 luglio 1993. Acta Ioannis Pauli Pp II 859 Il turismo si pone in tal modo al servizio della solidarietà fra tutti gli uomini, dell'incontro fra le civiltà; facilita la comprensione fra individui e nazioni, costituisce un'opportunità per realizzare un futuro di pace. I cristiani, operatori o utenti del turismo, imprimano sempre all'attività turistica uno spirito evangelico, memori dell'esortazione del Signore: « Quando entrerete in una casa, dite per prima cosa: "Pace a questa casa". Se vi è qualcuno che ama la pace, riceverà la pace che gli avete augurato ». Siano testimoni di pace e rechino serenità a coloro che incontrano. Prego il Signore perché questo fondamentale ambito dell'umana attività sia sempre permeato da valori cristiani e diventi mezzo di evangelizzazione. A tal fine invoco la materna protezione di Maria, Madre dell'intera umanità, mentre di cuore invio a quanti operano nell'ambito turistico una speciale Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, 9 Giugno 2001 5 IOANNES PAULUS PP. II 5 Lc 10, 5-6. 860 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM LEOPOLITANA LATINORUM Beatificationis et canonizationts Ven. Servi Dei Sigismundi Gorazdowski, sacerdotis dioecesani Leopolitani Latinorum, fundatoris Congregationis Sororum Sancti Ioseph (1845-1920) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Sigismundus Gorazdowski in loco Sanok, in Polonia, ortus est, die 1 mensis Novembris anno 1845. Sacerdos ordinatus dioecesis Leopolitanae Latinorum hodie in Ucraina, ministerio pastorali explicando in diversis paroeciis se dedidit, peculiari cum ardore cathechismi institutionem curans atque caritatem erga pauperes. Plura condidit Opera, inter quae Congregationem Sororum Sancti Ioseph, quibus multa commisit incepta pastoralia et adiutabilia administranda, quae ipse instituerat. Pie die 1 mensis Ianuarii mortem obiit anno 1920. Coram Summo Pontifice Ioanne Paulo II, die 20 mensis Decembris anno 1999, decretum promulgatum est super virtutibus heroicis. Beatificationis respectu, Causae Postulatio Congregationi de Causis Sanctorum coniectam miram sanationem iudicandam permisit iuvenis Zdislai Raduchowski qui in urbe sua Vratislaviensi die 19 mensis Februarii anno 1997 est casu viario afflictatus gravi. Namque, suum autocinetum gubernans, cum alio autocineto conflixit, quod contra veniebat. Zadislaus est vulnere capitis affectus eumque animus reliquit. Statim est in Nosocomium Chirurgicum deductus Academiae Medicinae Vratislaviensis, ubi graves inventae sunt perturbationes respiratoriae, laceratio hepática cum haemoperitonaeo, haemothorace vulnus subsequente cum fracturis costalibus multiplicibus atque arteriae asperae interiectae dexterae, fracturis ilei et ischii ex duobus lateribus cum insufficientia respiratoria, renali et hepática. Primo die quo est receptus, subiectus est tribus sectionibus chirurgicis, deinde in- Congregatio de Causis Sanctorum 861 tubatus ac instrumento respiratorio commissus. Mutata sede, dialyses incepit, cordis vasorumque defectu affectus est et, cum aegrotus in deterius mutari pergeret, curantes prognosim enuntiaverunt infaustam quoad vitam. Interea Sorores Sancti Ioseph, una cum aegri familiaribus et aliis personis, invocare coeperant intercessionem Servi Dei Sigismundi Gorazdowski. Die 28 mensis Februarii anno 1997, subitanea facta est salutaris mutatio, quae initium fuit sanationis completae. Anno 1999 apud Curiam Cracoviensem instructa est Inquisitio dioecesana, cuius auctoritas et vis agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 25 mensis Februarii anno 2000 promulgatum. Dicasterii Medicorum Collegium affirmavit sanationem celerem, completam, duraturam fuisse et sine postumis, atque quoad modum inexplicabilem. Die 27 mensis Martii eodem anno Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum actus est ac die 23 mensis Aprilis subsequentis habita est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Eminentissimo Cardinali Edmundo Casimiro Szoka. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more con vocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Sigismundi Gorazdowski, Sacerdotis dioecesani Leopolitani Latinorum, Fundatoris Congregationis Sororum Sancti Ioseph, videlicet de celeri, completa ac duratura sanatione Zdislai Raduchowski a grave trauma con molteplici danni organici, fratture multiple, shock settico ipovolemico, coma. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. £B Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 862 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LEOPOLITANA UCRAINORUM Beatificationis seu declarationiis martyrii Servi Dei Aemiliani Kovc, sacerdotis dioecesani (1884-1944) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Si enim compiantati facti sumus similitudini mortis Eius, sed et resurrectionis erimus » (Rm 6, 5). Baptismalis aqua in morte Iesu peccatorem sepelit et cum Eo resuscitat; qui exinde creatura nova fit, Corporis mystici membrum a Spiritu Sancto animatum. Omnia membra huius Corporis, quod est Ecclesia, debent se ad Dominum conformare (cf. Gv 4, 19), ut eius passionem communicent atque fructibus fruantur redemptionis. Convenienter cum verbis Apostoli Pauli, Servus Dei Aemilianus Kovc passionibus Christi sociatus est, sanguinem effundendo ut Ei fidelis esset Eiusque Ecclesiae, consecutus igitur ut glorificaretur. Natus is est die 20 mensis Augusti anno 1884 in pago Kosmach, intra fines posito Ucrainae occidentalis. Gymnasium publicum Leopolitanum frequentavit ac deinde Romae studia philosophica et theologica est prosecutus. Sacerdos est ordinatus dioecesis Stanislaopolitanae Graecae-Catholicae, nunc Ivano-Frankivsk Ucrainorum, anno 1911. Antea uxorem duxerat. Pastorale ministerium explicavit in Galicia et deinde in Bosnia, ubi missiones rexit pro Ucrainis advenis. Postea est parochus factus loci Peremyshliany, in archidioecesi Leopolitana Ucrainorum, communitatemque paroecialem sibi commissam excitavit. Peculiari charismate erat ornatus praedicationis Verbi Dei, adeo ut eius homiliae fideles commoverent. Per occupationem sovieticam sua fortiter munera cumque virtute explere perrexit, quamvis gradatim difficultates crescerent. In domo sua, ubi cum uxore vivebat et sex filiis, saepe parentibus orbatos et pauperes hospitio accipiebat, simul eos adiuvans ad munus in posterum nanciscendum. Etsi patriae suae studiosus esset, aperte tamen nimio « nationalismo », qui dicitur, obstitit. Humilis, simplex, a bonis terrenis alienus, solummodo Dei voluntatem facere nitebatur. A Russis comprehensus mense Iunio anno 1941, supervenientibus Germanis einigere potuit. Attamen, ne sub novis quidem occupantibus credentium in Christum condicio est in melius mutata. Namque, cum « nazistae », Congregatio de Causis Sanctorum 863 quos vocant, in Ucrainam pervenerunt, hi, suam sequentes doctrinae rationem phyleticae et ad novum paganismum propensae, statim manifestam ostenderunt adversus Christianismum et Ecclesiam catholicam simultatem. Servus Dei, intrepido cum animo, multos Hebraeos a morte certa servavit et quotquot ex eis id petebant, Baptismi sacramentum ministravit. Nazistarum vexationibus firmiter restitit, qui illum impedire volebant ne ministerium pastorale explicaret, uti haec verba testantur, quibus cuiusdam Gestapo ministri minis respondit: « Unam ego auctoritatem cognosco. Huic ego iusiurandum dedi, dignitatem sacerdotalem accipiens. Dominus meus Christus est, Eique semper fidelis ero ». Simili cum consilio sacerdotes decanatus est allocutus: « Quod ad me spectat, callide non faciam: mea sacerdotis munera expie vi et in futurum explebo ». A Germanis prehensus, atrocibus cruciatibus vexatus est, sed, Deo confisus, numquam animi tranquillitatem amisit nec spem divinae misericordiae. Etiam in vinculis cum fervore precabatur atque aliis, qui in custodia erant, sacramenta Confessionis et Eucharistiae ministrabat. In campum captivis custodiendis translatus loci Maidanek (Lublin), in Polonia situm, durissimam vitae condicionem accepit tamquam Domini donum; Missam clam celebrare perrexit atque custodiae sociis spiritaliter affuit, praesertim capite damnatis. Cum gaudio vixit in condicione in qua versabatur, ita ut filiis scripserit: « Domino gratias ago pro omnibus beneficiis quibus me donavit. Praeter caelum, hic unicus est locus, ubi tanta cum laetitia nunc velim esse ». Morbo correptus ob inhumanam tractationem quam subierat, in valetudinarium campi publicae custodiae deductus est ibique, die 25 mensis Martii anno 1944 vitam amisit. Populus Dei eum fidei martyrem habuit et eiusmodi fama volventibus annis non est minuta. Anno 1997, cum iam condicio publica siverat Ecclesiam Graecam-Catholicam egredi de clandestinitate, Archiepiscopus Leopolitanus Ucrainorum Causae beatificationis initium fecit seu declarationis martyrii Servi Dei, et Inquisitio dioecesana celebrata est una cum Inquisitione de aliis 26 Servis Dei, qui propter persecutionem communistam mortui erant. Huius Inquisitionis, anno 2001 conclusae, auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 9 mensis Martii eodem anno promulgatum. Confecta Positione, discepatum est, ex norma, de asserto martyrio Servi Dei et Servorum Dei Nicolai Carneckyi et xxv Sociorum. Exitu cum felici, die 3 mensis Aprilis anni 2001, actus est Congres- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 864 sus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 23 eiusdem mensis habita, audita relatione Excellentissimi Domini Aemilii Eid, Episcopi titularis Sarepteni Maronitarum, agnoverunt sacerdotem Aemilianum Kovc ceterosque Servos Dei "in odium fidei" mortuos esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servi Dei rite conscriberetur. Quod Cum esset factum, accitis ad Se hodierna die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Aemiliani Kov6 Sacerdotis dioecesani, anno 1944 interfecti, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis LEOPOLITANA UCRAINORUM et ALIARUM Beatificationis seu declarationis martyri servorum Dei Nicolai Carneckyi e congregatione SS.mi Redemptoris, episcopi tit. Lebediensis, et XXV sociorum (t 1935-1973) DECRETUM SUPER MARTYRIO «Ipse est caput corporis Ecclesiae» (Col 1, 18). Fideles, vocationi Domini asseveranter respondendo, membra fiunt corporis Christi, quod mystice per communicationem Spiritus Sancti constituitur, Eique arcte coniunguntur. Quae coniunctio vere efficitur per sacramenta, praesertim Baptismum et Eucharistiam. Congregatio de Causis Sanctorum 865 Prorsus ut coniunctionis cum Christo cumque eius Corpore mystico, id est Ecclesia, vinculum tuerentur, Servi Dei Nicolaus Carneckyi et 25 Socii, solummodo ad aeternam beatitudinem spectantes, ad sanguinem suum effundendum parati fuerunt. Postquam anno millesimo nongentesimo quadragesimo huncque continuo subsecutis Ucraina in potestatem cecidit Russiae Sovieticae, dura incepta est adversus catholicos persecutio. Etenim auctoritates communistae eos vi assimulare volebant Orthodoxis ut unicam instituèrent compagem ecclesialem moderatoribus rei publicae obnoxiam, suo aptandam arbitrio. Qui huic consilio cedere nolebant, molestiis omne genus conflictabantur. In victimis odii religioni christianae infensi annumerari possunt etiam Servi Dei Nicolaus Carneckyi et 25 Socii, qui vitam suam devoverunt ut unitatis vinculum et fidelitatis erga Petri successorem servarent. In iis fuerunt octo Episcopi, quattuordecim Sacerdotes, tres Sorores et unus Laicus. Non omnes iisdem temporibus iisdemque locis mortui sunt. Alii, ad carcerem damnati et vitae durissimae condicionem subire coacti, camporum captivis custodiendis atque carcerum Sovieticorum propriam, superesse non potuerunt ac eiusmodi vinculorum locis mortem obierunt. Alii de vinculis educti sunt, cum iam debilitati erant atrocibus cruciatibus subitis. At non humanitatis causa liberati sunt, sed quia auctoritates communistae nolebant eos in custodia mori, ne martyres crearent. Alii denique insidiarum victimae fuerunt, quae contra eos a militibus Sovieticis structae sunt diversimode. Hi sunt: 1. Nicolaus Carneckyi, 74 annorum aetatem habens, Congregationis SS.mi Redemptoris sodalis, Episcopus tit. Lebediensis, Exarchus Apostolicus locorum Volyn' et Pidliashia; post aliquot annos acerbissimae custodiae, quibus eius valetudo irreparabiliter erat imminuta, de vinculis eductus Leopoli mortuus est die 2 mensis Aprilis anno 1959. 2. Gregorius Khomysyn, 78 annos natus, Episcopus Stanislaopolitanus, est vita defunctus die 28 mensis Decembris anno 1945, in valetudinario carceris Lukianivska in urbe Kioviensi. 3. Iosaphat Kocylovskyi, 71 annorum, Ordinis Basiliani S. Iosaphat sodalis, Episcopus Premisliensis, Sanochiensis et Samboriensis Ucrainorum, a vita discessit die 17 mensis Novembris anno 1947 in publicae custodiae campo loci Capaivca (in regione Kioviensi). 58 - A.A.S 866 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 4. Simeon Lukac, 71 annos natus, Episcopus Ecclesiae Graecae-Catholicae Ucrainae "clandestinae". In carcerem inclusus durissimisque vitae condicionibus subiectus, in morbum gravem cecidit quo est ad mortem ductus in pago Starunya (in regione Stanislaopolitana), die 22 mensis Augusti anno 1964. 5. Basilius Velyckovskyi, 70 annos natus, Congregationis SS.mi Redemptoris sodalis, Episcopus Ecclesiae Graecae-Catholicae Ucrainae "clandestinae". Post carcerem et ad opus publicum damnationem, unde est eius valetudo deminuta, die 30 mensis Iunii mortuus est anno 1973 in urbe Vinnipega (in Canada). 6. Ioannes Slezyuk, 76 annorum aetatem habens, Episcopus Ecclesiae Graecae-Catholicae Ucrainae "clandestinae"; bis in Sibiriam relegatus ac vitae condicionibus inhumanis subiectus, mortuus est die 2 mensis Decembris anno 1973 in urbe Ivano-Frankivsk. 7. Nicetus Budka, 72 annos natus, Episcopus Exarchus pro Catholicis Ucrainis in Canada; mortuus die 28 mensis Septembris anno 1949 est in valetudinario campi publicae custodiae Karadzarensis (in urbe Karaganda, Kazakistaniae). 8. Gregorius Lakota, 67 annorum aetatem habens, Episcopus tit. Daoniensis, Auxiliaris Premisliensis; mortuus est die 5 mensis Novembris anno 1950 in valetudinario campi publicae custodiae loci Abez (prope Vorkutakomi Ucrainorum, in Sibiria). 9. Leonidas Fëdorov, 55 annos natus, Exarchus Catholicorum Russicorum ritus Byzantini, Sacerdos Studita. In carcerem inclusus campi captivis custodiendis loci Solovetsk, est vita defunctus die 7 mensis Martii anno 1935, in urbe Viatka, nunc Kirov (in Russia) appellata, ob virium defectionem obque varios morbos in campis publicae custodiae Sovieticis contractos. 10. Nicolaus Konrad, 64 annorum vir, Sacerdos Archidioecesis Maioris Leopolitanae; die 26 mensis Iunii interiit anno 1941 in silva loci Birok, prope Stradch (in provincia Leopolitana), a militibus bolseevicis interfectus. 11. Andreas Iscak, 53 annos natus, Sacerdos Archidioecesis Maioris Leopolitanae, est plumbea glande tranfossus a militibus bolscevicis die 26 mensis Iunii anno 1941, in pago Sykhiv (in provincia Leopolitana). Congregatio de Causis Sanctorum 867 12. Romanus Lysko, 35 annorum aetatem habens, Archidioecesis Maioris Leopolitanae Sacerdos, mortuus est die 14 mensis Octobris anno 1949, in carcere urbis Leopolis, acerbis cruciatibus subitis debilitatus. 13. Nicolaus Cehelskyj, 54 annos natus, Archidioecesis Maioris Leopolitanae Sacerdos, atrocibus confectus doloribus mortuus est die 25 mensis Maii anno 1951, in campo publicae custodiae-loci Javas, Potmae stationis (in Mordovia, quae quondam sub imperio fuit Foederatarum Civitatum Socialisticarum Sovieticarum). 14. Petrus Verhun, 67 annorum aetatem habens, Archidioecesis Maioris Leopolitanae Sacerdos; Visitator Apostolicus pro Catholicis Ucrainis in Germania; mortuus est die 7 mensis Februarii anno 1957, in campo publicae custodiae loci Angarsk (prope Krasnoiarsk, in Sibiria), propter súbitos cruciatus. 15. Alexius Zaryckyj, 51 annos natus, Archidioecesis Maioris Leopolitanae Sacerdos; mortem obiit die 30 mensis Octobris anno 1963, in valetudinario campi publicae custodiae Dolinkae (Karagandae, in Kazakistania). 16. Clemens Septyckyj, annos natus 81, Sacerdos Studita, Monasterii loci Univ Archimandrita; in carcere urbis Vladimirensis (in Russia) die 1 mensis Maii anno 1951 mortem obiit. 17. Severianus Baranyk, annorum 51 aetatem habens, Sacerdos professus Ordinis Basiliani Sancti Iosaphat, exeunte mense Iunio anno 1941 est vita defunctus, in carcere urbis Drohobych. 18. Ioachim Senkivskyj, annos natus 44, Sacerdos professus Ordinis Basiliani Sancti Iosaphat, a vita discessit ultimis mensis Iunii diebus anno 1941, in carcere urbis Drohobych. 19. Zenon Kovalyk, 37 annorum aetatem habens, Sacerdos professus Congregationis SS.mi Redemptoris, mense Iunio exeunte anno 1941 e vita discessit in carcere urbis Leopolis. 20. Vitalius Vladimirus Bajrak, 39 annos natus, Sacerdos professus Ordinis Basiliani Sancti Iosaphat, in carcere urbis Drohobych die 16 mensis Maii anno 1946 de vita decessit. 21. I vanus Ziatyk, annorun 52, Sacerdos professus Congregationis SS.mi Redemptoris, Vicarius Generalis Ecclesiae Graecae-Catholicae Ucrainae, die 868 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 17 mensis Maii anno 1952 obiit in valetudinario campi publicae custodiae oppidi Oserlag (prope Irkutsk, in Russia). 22. Methodius Dominicus Trcka, annorum 73, Sacerdos professus Congregationis SS.mi Redemptoris, die 23 mensis Martii est vita defunctus anno 1959, in carcere urbis Leopoldov (in Slovachia). 23. Tarcisia (in saeculo: Olga Mackiv), 25 annos nata, Soror professa Congregationis Sororum Ancillarum a Maria Immaculata, die 18 mensis Iulii mortua est anno 1944, in pago Krystonopil, a milite Russico interfecta. 24. Olympia (in saeculo: Olga Bidà), 49 annos nata, Soror professa Congregationis Sororum a Sancto Ioseph, obiit die 28 mensis Ianuarii anno 1952, in campo captivis custodiendis loci Kharsk (Tornisci, in Sibiria). 25. Laurentia (in saeculo: Leucadia Harasymiv), 40 annorum aetatem habens, Soror professa Congregationis Sororum a Sancto Ioseph, obiit die 26 mensis Augusti anno 1952 in campo captivis custodiendis loci Kharsk (Tornisci, in Sibiria). 26. Vladimirus Pryjma, 34 annos natus, Christifidelis Laicus et pater familias, cantor, obiit die 26 mensis Iunii anno 1941, in silva loci Birok prope Stradai (in provincia Leopolitana), insidiarum victima, a militibus bolscevicis structarum. Populus Dei ilico hos omnes fidei martyres habuit atque eiusmodi fama solidata est volventibus annis. Anno 1997, cum ex condicione civili Ecclesia Graeca-Catholica in Ucraina de clandestinitate exierat, Archiepiscopus Maior Leopolitanus Causae beatificationis seu declarationis martyrii initium fecit per celebrationem Inquisitionis dioecesanae, quae conclusa est anno 2001. Huius Inquisitionis auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 9 mensis Martii anno 2001 promulgato. Positione confecta, disceptatum est, ex norma, de Servorum Dei asserto martyrio. Die 6 mensis Aprilis eodem anno actus est, exitu cum prospero, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 23 habita eiusdem mensis, audita relatione Excellentissimi Aemilii Eid, Episcopi titularis Sarepteni Maronitarum atque Causae Ponentis, affirmaverunt horum Servorum ac Servarum Dei mortem verum fuisse martyrium. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Congregatio de Causis Sanctorum 869 Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servorum Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis ad Se hodierna die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Nicolai Carneckyi, e Congregatione SS.mi Redemptoris, Episcopi tit. Lebediensis, et XXV Sociorum, annis 1935-1973 interjectorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. SB Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MEDIOLANENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Aloisii Mariae Monti, religiosi laici, fundatoris Congregationis Filiorum Immaculatae Conceptionis (1825-1900) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Nulla mater, sincere suorum filiorum amans, de iisdem maternas adhibebit curas, sicut frater Hospitalarius debebit suam assiduitatem ac servitium praebere Christi pauperibus infirmis. Plene atque firmiter sibi persuasum habens in iisdem se infirmis Christi membris servire, eas omnes conferat curas in illos, quas divina Mater de divino Filio suo adhibuisset similibus in casibus » (ex primis Constitutionibus Congregationis Filiorum Immaculatae Conceptionis). Re vera, Aloisius Maria Monti, religiosus laicus, hunc Constitutionum locum, quas ipse anno 1879 elaboraverat, rationem sinceram vitae fecit illamque quam optime observavit. Fidelis hic Domini Servus Bovisii (in provincia Mediolanensi) die 24 mensis Iulii anno 1825 natus est, ex undecim filiis octavus, et est eodem 870 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die baptizatus nominibus ei inditis Aloisio, Caietano. Quinque post annis Confirmationem accepit Mediolani. Parentes eius agricolae erant pauperes, pii et honesti: pater, chori paroeciae dux; mater Consociationis Immaculatae Conceptionis particeps. Duodecim annorum aetatem habens ad artem ebeni fabri informatus est. Vitae christianae cura distentus, Verbo Dei suscitata, voluit suos aequales secum trahere ad oratorium vespertinum formandum, quod populus vocabat "Societatem fratrum". Iuvenes, non solum precationi, meditationi et vitae Ecclesiae localis dediti erant, verum etiam actionibus caritatis erga pauperes et aegrotos se tradebant. Iuvene sacerdote cognito, qui iuventutem educandam curabat, Domino Aloisio Dossi, Servus Dei in huius manu votum fecit castitatis, quod in perpetuum renovavit die 8 mensis Decembris anno 1846, addito oboedientiae voto. Difficilibus politicis condicionibus eorum annorum in Langobarda Venetorumque regione abutentes, personae, etiam ecclesiastici, calumniantes, "Societatem" protulerunt tamquam sodalicium seditiosum et iuvenis Monti, una cum suis sociis, anno 1851 comprehensus est. In carcere versatus 72 dies, fortiter hanc tulit claram iniustitiam vixitque in eo sicut in coenobio. Cum Domino Aloisio Dossi exceptus in Congregatione Filiorum Mariae Brixiae, vestem religiosam sibi induit die 8 mensis Decembris anno 1852. Hoc tempore se dedidit orphanorum praesidio atque in studium incubuit auxilii pharmacopoeae ac parvae chirurgiae. Per pestilentiam cholerae morbi, qua Brixia est affecta anno 1855, se clausit tamquam voluntarium valetudinarii illius loci, ut cholerae morbo affectis assideret. Anno 1857 Servus Dei cum Domino Aloisio Dossi et iuvene Pezzini Cremonensi, perito infirmorum ministro, in oppido Bussolengo cogitaverunt de Congregatione condenda quae praesertim assiduitatem praeberet aegrotis statuerunt que, maxime Monti instante, eam vocare Filii Immaculatae Conceptionis. Dossi ei Aloisium Monti praefecit. Hic in Urbem pervenit die 22 mensis Aprilis anno 1858 sed, interea, Patres Capuccini, valetudinarii Sancti Spiritus cappellani, Consociationem Tertiariorum Capuccinorum instituerant, eodem cum consilio, corporaliter nempe aegrotis assidendi, iamque Opus inierant. Pezzini et Monti nihil aliud facere potuerunt, nisi effecerunt ut tamquam simplices Consociationis sodales acciperentur. Servus Dei res excepit, ut se habebant, cum fiducia se voluntati divinae committens, certus Dominum, tempore suo, ipsi inceptum restituturum. Annis 1868-1877 Congregatio de Causis Sanctorum, 871 ministravit cum humilitate et zelo in valetudinario Hortano, respiciens non tantum aegrotos curandos cuiuslibet ordinis eorumque totam personam in valetudinario, sed etiam in casulis ruris atque loci iuventutem evangelizandam. Anno 1877 Beatus Pius IX autonomiam concessit Instituto exorto per consilium Servi Dei eiusque fratrum sodalium, et Aloisio Monti munus detulit Superioris Generalis; insuper eodem anno Instituto illi domum donavit sitam in Platea denominata Mastai, Romae. Servus Dei curam adhibuit etiam de nonnullis valetudinariis, inter quae Nepesino et Capranicensi in provincia Viterbiensi, et cum ei fas esset tandem libere agere, Institutum in figuram restituit a principio conceptam, voluit que illud proprium habere etiam propositum institutorium; reapse, annis 1886-1898 duo aperuit orphanotrophia, unum in oppido Saronno (in territorio Baretiensi sito) et alterum Canturii (in provincia Comensi). Primas educatoris facultates paternitatem posuit et spiritum familiae. Postquam omnibus viribus ad Dei gloriam egerat, in humilitatis spiritu et oboedientiae divinae voluntati, Servus Dei Sancte est vita defunctus in oppido Saronno die 10 Octobris anno 1900, religiosis solaciis munitus. Virtutum exercitium, ab Aloisio Monti heroum more cultarum, apparuit ex sese gerendi ratione quae, inde a iuventute, eum ab omnibus distinguebat, in eis, quotquot cum eo necessitudinem habebant, sinceram excitans admirationem. In actis processus significatur fortis et praecox pietas Servi Dei erga Sanctissimam Eucharistiam, simul vero filialis ac tener amor Virginis Mariae, quam Monti Matrem ducebat et veram suae Congregationis Conditricem, una cum Sancto Ioseph. A pueritia Servus Dei totam fiduciam in Domino collocavit, conscius se, Deo adiuvante, esse Dei voluntatem facturum. Eiusmodi confidentia laetitia eum afficiebat visibili ac diffusoria. Notandus quoque est eius in Ecclesiam amor atque in Romanum Pontificem, sicut et studium in Episcopos et sacerdotes, quamvis multae fuerunt res adversae quas est expertus. Semper Deum primum omnium duxit et super omnia, se docilem ostendens gratiae stimulis, etiam priusquam eius vocatio constaret. Non solum fortissima cum voluntate a peccatis abhorruit mortiferis, sed etiam accurate nisus est venialia voluntaria vitare. Magna caritate motus erga Dominum, Iesu servire voluit in aegrotis et in orphanis. Patris dilectione autem Instituti sodales est prosecutus atque, Divinum Magistrum imitatus, semper omnes humaniter et amabiliter tractavit. Ex plenitudine, qua praecepta evangelica exsequebatur, magnanimus fuit erga suos adversarios, iisque ignovit, qui eum improbe tractaverant. 872 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Etiam iuvenis Servus Dei sivit se a magistro spiritus duci. Multis annis actis antequam proposita ad effectum adduceret, numquam inconsiderate egit, ne tum quidem, cum ei contendendum fuit cum conatibus eorum, qui volebant aliter ac ipse cogitabat opus dirigere. Cum ei delegata est propriae Congregationis administratio, magnam ostendit prudentiam magnumque ardorem, agens sicut pastor qui vitam dat pro ovibus suis. Constanter sollicitus de voluntate Dei facienda omnibus in casibus, iustus fuit erga omnes nec umquam iniqua fecit discrimina in suos fratres sodales. Per vitae suae cursum fuerunt ei magnae aegritudines et indignitates subeundae, sed omnia fortiter tulit, eiusque Opus vexationibus subitis fecundatum est. Servus Dei semper ostendit sensuum appetituum plenam et laetam moderationem; sibi semper imperavit; etsi indole erat ardenti, numquam est pertractus ad gestus iracundos. Modestus et simplex omni tempestate, etiam in sua familia est paupertatem expertus, ex qua postea in suo Instituto vixit. Ei animus integer apparebat in toto exteriore habitu, nempe in oculorum modestia, in verbis moderatis, in agendi ratione decora erga omnes. Oboedientiae magnitudo praesertim fulsit cum morem gessit Superiori Capuccinorum in valetudinario Sancti Spiritus Romae et cum subiectus esse debuit variis Visitatoribus Apostolicis. Consuetus Servi Dei decor, eius mores honesti, magna caritas, alta humilitas ac modestia in agendi ratione, ultroneam moverunt et diffusam sanctitatis famam; quapropter Archiepiscopus Mediolanensis beatificationis et canonizationis Causam iniit per celebratum Processum Ordinarium Informativum (annis 1941-1950). Testium praesentia, etiam in regionibus diversis ab eis, quae in Archidioecesi Mediolanensi sunt, effecit ut tres etiam celebrarentur Processus Rogatoriales, qui acti sunt Romae, Hortani et Tucumaniae. Processus principis auctoritas et vis atque Rogatorialium probata est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 16 mensis Iunii anno 1989 promulgato. Confecta Positione, inquisitum est, ex norma, an Aloisius Maria Monti virtutes heroum in modum exercuisset. Prospero cum exitu, die 13 mensis Iunii anno 2000 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres Cardinales porro et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 6 mensis Februarii habita anno 2001, audita relatione Excellentissimi Domini Andreae Mariae Erba, Episcopi Veliterni-Signini et Causae Ponentis, professi sunt Servum Dei sicut heroas addecet virtutes théologales, cardinales iisque adnexas coluisse. Congregatio de Causis Sanctorum 873 Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Aloisii Mariae Monti, Religiosi laici, Fundatoris Congregationis Filiorum Immaculatae Conceptionis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MELITENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Adeodatae (in saec.: Mariae Theresiae Pisani), monialis professae ordinis sancti Benedicti (1806-1855) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS «Christo omnino nihil praeponant» (Regula S. Benedicti, c. LXXII). Suae monasticae consecrationi fidelis, Venerabilis Serva Dei Maria Adeodata Pisani Dominum Iesum toto corde dilexit, tota anima ac totis viribus, et, cum illum in vertice posuisset vitae suae suaeque spei, firmiter in eius mandata credidit, quae est exsecuta cum alacritate, et, ita virum sapientem, de quo loquitur divinus Magister: « Omnis, qui audit verba mea haec et facit ea, assimilabitur viro sapienti, qui aedificavit domum suam supra petram » (Mt 7, 24), imitata est. 59 - A.A.S 874 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Haec virgo prudens (cf. Mt 25, 2 ss) in lucem venit Neapoli die 29 mensis Decembris anno 1806 a barone Benedicto Pisani Mompalao Cuzkeri, Melitae nato, et a Vincentia Carrano, cive mediae classis Neapolitanorum. Eodem die, quo orta, est etiam divinae naturae particeps facta per sacramentum baptismatis (cf. 2 Pt 1, 4), nomine capto Maria Theresia. Cum parentes separati viverent, Serva Dei est aviae maternae commissa, deinde collegio rigidae disciplinae, ubi solida imbuta est educatione humana atque christiana. Duodeviginti circiter annorum aetatem habens, ad matrem ivit cum ea victura, quae eam in matrimonio collocare est nisa, sed frustra. Cum Melitam se contulisset, in urbem Rabat, coepit vitam agere in dies a mundo alieniorem atque a divitiis et, in occultatione, precationi se dedidit pietatique eucharisticae, ex domo exiens nonnisi ut Missae cotidianae interesset et Domini Corpore se aleret. Cum soli Deo placere exoptaret, statuit, rebus omnibus relictis, discipula fieri illius scholae divini servitii, quam Sanctus Pater Benedictus pro filiis filiabusque suis instituerat. Parentum igitur dissensione superata, anno 1828 ingressa est inter moniales Benedictinas monasterii Sancti Petri Mdinae, nomenque cepit Mariam Adeodatam. Excellenti effecta spiritali praeparatione, professionem sollemnem fecit die 8 mensis Martii anno 1830; deinde, humiliter et spiritu sacrificii suum perfectionis iter perrexit, diligenter Regulam observans atque suarum antistitum praecepta, erga quas semper docilis fuit et comis, sicut et erga sorores sodales, Egregie munera explevit aedituae et infirmarum ministrae, honori sibi ducens Domino in suo templo inque monialibus infirmis servire. Nominata ianitrix, locutorium reddidit viam apostolatus; namque lenitudine, patientia atque caritate exemplo erat visitatoribus et in primis pauperibus, quos eleemosynis iuvabat atque doctrinae christianae institutione. Ab anno 1847 novitiarum fuit magistra, quas, exemplo et patientia, Dei docuit vias. Sociata est abbatissae Mariae Crucifixae Balzan vitae communi in monasterium introducendae, quam Archiepiscopus dioecesanus voluit. Electa abbatissa die 30 mensis Iunii anno 1851, per omnia se gessit secundum Regulam Benedictinam: « "Argue, obsecra, increpa" (2 Tim 4, 2). Id est, miscens temporibus tempora, terroribus blandimenta: dirum magistri, pium patris ostendat affectum» (c. II). Suo igitur officio iuncta est cum zelo ac prudentia, cum fortitudine et amabilitate, sapienter curam adhibens de progressu spiritali communitatis vitamque fovens communem; severa fuit in se, mitis ac benigna erga Sorores, illas quoque, quae non Congregatio de Causis, Sanctorum 875 erant in eam propensae. Rite mandato confecto abbatissae anno 1853, est electa discreta talisque mansit usque ad mortem. Toto tempore, quo in monasterio commorata est, Serva Dei, corde caritate dilatato, viam mandatorum Dei cucurrit atque, numquam de eius doctrina declinans, est in Christi imitatione progressa per perfectum virtutum exercitium. Fides eius spiritalis aedificii fundamentum fuit. Firmiter in Deum credidit, in divinam revelationem, in Ecclesiae magisterium. Cum ex iis, quae credebat, viveret, confirmata est in cognitione Dei meditatione assidua aeternarum veritatum, ferventi participatione celebrationis Missae atque Liturgiae Horarum, oratione communi et privata, in quam diu noctuque multis horis incumbebat; pietatem erga Eucharistiam, Iesu Christi Passionem, Beatam Virginem Mariam, Sanctum Benedictum aliosque Sanctos ardenter coluit. Plus quam se Deum dilexit corde indiviso; eius voluntati oboedivit semperque monasticae consecrationi, Regulae ac disciplinae communitatis fidelis fuit. Diligenter quodlibet vitavit peccati genus atque vitii, et sanctitatem appetivit, non se quaerens, sed Dei gloriam et animarum salutem. Per oblatas preces et paenitentias vitae Ecclesiae interfuit Summumque Pontificem Beatum Pium IX in eius rebus adversis sustinuit. Corde caritate referto in pace vixit cum Sororibus sodalibus, quas adiuvit ad serviendum Deo quam optime, fraterno modo correxit, quibusque prompte ignovit cum ab eis aliqua molestia afficiebatur. Desperantes ac dolentes consolata est eisque animum addidit ad eam confugientibus; pauperibus subvenit, pro peccatorum conversione est precata pariterque pro animis Purgatorii; ergo, quantum potuit, cum simplicitate opera fecit misericordiae spiritalis et corporalis. Prudens fuit in rationibus seligendis aptioribus ad suam sanctificationem, ad novitiarum formationem, ad monasterii regimen, ad necessitudines cum auctoritatibus ecclesiasticis atque civilibus cumque iis, quotquot ad monasterium veniebant. Iustitiam erga Deum et proximos exercuit, temperantiam, moderationem sui, voluntatis atque sensuum refrenationem, paupertatem, castitatem, fortitudinem in difficultatibus, perseverantiam in Dei laude ac servitio, patientiam in morbis. Sincere humilis, indignam se habebat et peccatricem, occultationis studiosa erat, libenter omne genus ministerii exsequebatur; non solum antistitis, verum etiam inferioribus oboediebat; honores et dominatum non affectavit et abbatissae munus accepit solummodo oboedientia impulsa. Existimationis testimoniis non delectabatur, nec nobile genus suum commemorari; suam eruditionem oc- 876 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cultabat bonumque quod faciebat. Mulieres pauperes quas adiuvabat matres et sorores vocabat iisque cibum suum distribuebat, cum sibi communitatis reliquias colligeret. Languescente valetudine numquam de Regulae observantia decessit, at diligenter actibus communibus intererat, praesertim officio divino, voluntatis Sancti Benedicti memor: « Nihil Operi Dei praeponatur » (Regula, c. XLIII). In Deo speravit et in eius gratia; Providentiae fiduciam circumfudit; ad bona caelestia et ad vitam aeternam tetendit. Diem mortis suae praevidit, quae contigit die 25 mensis Februarii anno 1855. Fama sanctitatis qua in vita claruit, usque ad hoc tempus aucta est. Beatificationis et canonizationis Causa Melitae inita est per celebrationem Processus Ordinarii Informativi (annis 1892-1893). Die 29 mensis Aprilis anno 1898 decretum promulgatum est super Causae Introductione; deinde celebratus est Processus Apostolicus, qui est a Sacra Rituum Congregatione probatus die 10 mensis Februarii anno 1909. Propter difficultates Oeconomicas Causa intermisit multos annos, donec resumpta est et confecta Positio super virtutibus. Postea, ex norma, inquisitum est an Serva Dei heroum in modum virtutes coluisset. Die 13 mensis Februarii anno 2001, felici cum exitu, actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres Cardinales deinde et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 20 mensis Martii subsecuti, relatione audita Excellentissimi Domini Iosephi Sebastiani Laboa, Archiepiscopi titularis Zaraïteni et Causae Ponentis, professi sunt Venerabilem Servam Dei sicut heroas addecet virtutes théologales, cardinales iisque adnexas observavisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Ven. Servae Dei Mariae Adeodatae (in saec.: Mariae Theresiae Pisani), Monialis professae Ordinis Sancti Benedicti, in casu et ad effectum de quo agitur. Congregatio de Causis Sanctorum 877 Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. 93 S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MELITENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Adeodatae (in saec.: Mariae Theresiae Pisani), monialis professae ordinis sancti Benedicti (1806-1855) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Maria Adeodata (in saeculo: Maria Theresia Pisani) Neapoli nata est die 28 mensis Decembris anno 1806 a nobilibus parentibus. Melitam, patriam suam, reversa, vocationem animadvertit ad vitam consecratam. Anno 1828 ingressa est Ordinem S. Benedicti Mdinae in Monasterium S. Petri, ubi Magistra fuit novitiarum atque Abbatissa. Fidelitate suae consecrationi monasticae eminuit, prudentia atque caritate erga Sorores sodales et pauperes. Sancta habita, mortem obiit die 25 mensis Februarii anno 1855. Summus Pontifex Ioannes Paulus II declaravit Servam Dei virtutes théologales, cardinales iisque adnexas heroum in modum coluisse. Beatificationis respectu, Causae Postulatio Congregationis de Causis Sanctorum iudicio permisit coniectam miram sanationem intercessioni tributam Servae Dei quae est supra commemorata. Casus pertinet ad Matrem Iosephinam Damiani, O.S.B., Abbatissam Monasterii S. Ioannis Baptistae Sublacensis, quae inde ab adulescentia variis laboravit casibus vitiorum intestinorum atque inflammatione arteriae asperae pulmonumque, perturbationibus arthrorheumaticis necnon demutationibus cordis et systematis circulatorii cum animi defectionibus atque dyspnoea. Intestinorum vitia tempore volvente iterata sunt, peculiari cum vi anno 1896, dum infesto modo mense Octobri apparuerunt anno 1897. Valetudinis condiciones Abbatissae continuo in deterius versae sunt propter abdominis dolores, febrim, viscerum turbationes, vomitionem et exiguam alimoniam. Curans prognosim enuntiavit infaustam quoad vitam, et die 23 mensis Novembris eodem an- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 878 no aegrotae ministrata est Unctio Infirmorum. Interea pridie, auctore Monasterii Confessario ordinario, communitas monastica triduanas preces inceperat, ut a Deo sanationem obtineret Matris Iosephinae per intercessionem Servae Dei Mariae Adeodatae Pisani. Die 24 mensis Novembris ex improviso facta est exoptata sanatio, quocirca sanata consuetam industriam resumpsit, nulla cura nec diaeta auxiliante. Sublaquei, ab anno 1904 ad annum 1907, de asserto miro instructus est Processus Apostolicus, qui a Congregatione de Causis Sanctorum probatus est per decretum die 27 mensis Octobris anno 1995 promulgatum. Collegium Medicorum Dicasterii, in sessione die 19 mensis Februarii habita anno 2001, agnovit sanationem celerrimam fuisse, completam, duraturam et ex scientia inexplicabilem. Subsecuti mensis Aprilis die 3 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris ac die 23 eiusdem mensis Sessio Ordinaria est facta Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Iosepho Sebastiano Laboa, Archiepiscopo titulari Zaraïteno. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more con vocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit. Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Mariae Adeodatae (in saec.: Mariae Theresiae Pisani), Monialis Professae Ordinis Sancti Benedicti, videlicet de celérrima, completa ac duratura sanatione Matris Iosephinae Damiani, O.S.B., ab "enterocolite mucoematica, con anemia e discrasia secondaria, con sindrome edemogena e probabili episodi occlusivi". Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. m S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 879 MELITENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Ignatii Falzon clerici (1813-1865) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Ignatius Falzon in insula Melita natus est, in urbe La Valletta, die 1 mensis Iulii anno 1813. Quindecim annorum puer vestem clericalem sibi induit et tonsuram accepit; deinceps sunt ei collati Ordines minores, sed propter humilitatem noluit ad maiores accedere. Lauream est adeptus in iure canonico atque civili seque precationi dedit atque catechismi institutioni, multas consequens conversiones ad Ecclesiam Catholicam. In Domino obdormivit die 1 mensis Iulii anno 1865. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 23 mensis Octobris anno 1987, edixit Servum Dei virtutes théologales, cardinales iisque adnexas sicut heroas addecet observavisse. Beatificationis respectu, Causae Postulatio Congregationi de Causis Sanctorum iudicandam permisit coniectam miram sanationem Antonii Gambin qui, anno 1980 abdominis herniae sectionem chirurgicam subiit. Die 5 mensis Iunii anni secuti in valetudinario Melitensi ablata est ei magna massa mesenterica cum longa parte tenuis intestini. Ex inspectione histológica, confestim effecta, agi visum est de ganglioneuroblastomate maligno per metastasim ad lymphonodos mesentericos diffuso. Cum prognosis infausta esset quoad vitam, nulla adhibita est therapia, quandoquidem inutilis erat. Casus gravitate animadversa, sacerdos quidam Franciscanus ipseque aegrotus auxilium divinum postulaverunt per intercessionem clerici Ignatii Falzon. Modo mirifico exoptata sanatione facta, sanatus ex valetudinario dimissus est die 15 mensis Iunii anno 1981. De asserto miro annis 1997-1999 Melitae instructa est Inquisitio dioecesana, ex iure probata a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 5 mensis Februarii anno 2000 promulgatum. Collegium Medicorum Dicasterii die 19 mensis Februarii anno 2001 affirmavit sanationem rapidam fuisse, completam, stabilem atque secundum scientiam inexplicabilem. Die 3 mensis Aprilis eodem anno actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et subsequenti die 23 habita est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Iosepho Sebastiano Laboa, Archiepiscopo titulari Zaraïteno. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 880 vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Ignatii Falzon, Clerici, videlicet de rapida, completa ac stabili sanatione Antonii Gambin a « linfoma non Hodgkin dei linfonodi del mesentere e dell'intestino tenue, con cellule immature e aspetti necrotico-emorragici ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. œ s. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MUNKACSIENSIS Beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei Theodori Romzsa, Episcopi tit. Appiani, Administratoris Apostolici Munkacsiensis (1911-1947) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Nisi granum frumenti cadens in terram mortuum fuerit, ipsum solum manet; si autem mortuum fuerit, multum fructum affert. Qui amat animam suam, perdit eam, et qui odit animam suam in hoc mundo, in vitam aeternam custodiet eam» (Io 12, 24-25). Episcopus Theodorus Romzsa, pastor Eparchiae Munkacsiensis ritus Byzantini, bona caelestia aspiciens, quam optime ad effectum adduxit Divini Magistri adhortationem vitamque suam devovit, ut Christo fidelis maneret, fidem suam numquam abiurando, mira cum fortitudine ac supernaturali cum tranquillitate sanguinem effundendo pro Dei et Ecclesiae amore. Servus Dei ortus est die 14 mensis Aprilis anno 1911 in loco Nagybocsko, in comitatu Maramaros sito, in parte orientali Transcarpatiae, hodie in territorio Ucraino. In examine maturitatis probatus post frequentatum ludum Gymnasiumque publicum urbis Huszt, appetitione motus fideliter sequendi Christum, de vocatione ad vitam sacerdotalem cogitavit. Adiuvante Episcopo suo dioecesano Romam profectus est et, in Collegio Germanico-Hungari- Congregatio de Causis Sanctorum 881 eo acceptus, studia theologica exercuit apud Studiorum Universitatem Gregorianam. Autumno anni 1934 transiit ad Pontificium Collegium Russicum. Die 25 mensis Decembris anno 1936 Ordinationem sacerdotalem accepit, sed, ante peracta studia fuit ei in patriam redeundum ut militaret. Anno 1938, exspectanti dum Romam rediret, est ei commissa cura pastoralis duarum paroeciarum montanarum in provincia Huszt. Munera exsequens sibi credita Servus Dei, qui nec labores, nec pericula pavebat obire, modo pastorale officium expleret, statim fiduciam summam, existimationem et affectum sibi fidelium conciliavit. Mense Septembri anno 1939 nominatus est moderator spiritalis ac deinde professor philosophiae Seminarii urbis Ungvár. Eo in casu facultatem suam ostendit animas regendi magna prudentia atque sapientia. Munus praeceptoris exsequens eminuit pietate, cultura, exemplaribus moribus sacerdotalibus, manifestans scire se caritatem ad iustitiam accommodare; reapse discipulos magna cum benignitate tractavit, non dubiae aequitati coniuncta. Aestate anni 1944 nominatus est Episcopus titularis Appianus atque Auxiliaris Administratoris Apostolici Munkacsiensis. Consecrationem episcopalem accepit die 24 mensis Septembris anno 1944 et minus duos annos post factus est Administrator Apostolicus eiusdem Eparchiae. Gloriae Dei et animarum boni studiosus, Ecclesiae Romanae fidelis, Servus Dei, gravium onerum conscius cum suo pastoris munere conexorum, continuis atque instantibus communistarum minis non se dedidit, qui ei persuadere volebant ut se cum tota sua Eparchia separaret ab Ecclesia Matre Romana. Propter suam firmitudinem et voluntatem non cedendi auctoritatis sovieticae minationibus, peculiari modo invisus factus est moderatoribus communistis. Eum fideles diligebant, eius curis commissi, virtutem eiusdem admirantes; idque fastidium odiumque augebat rei publicae rectorum. Solida erat eius fides, fortis et conscia, quam aperte semper profitebatur, sine ulla reticentia aut compromisso, quamque precatione fervida alebat atque constanti, lectione et meditatione Verbi Dei, filiali erga Virginem Mariam pietatem. Spem theologalem exercuit, docens ceteros Providentiae divinae se fiduciae plenos credere. Paratus semper ad eos adiuvandos, qui in difficultatibus versabantur, in suis muneribus explendis diligentissimus erga Deum et proximos, omni tempore prudens fuit. Quamvis condicio publica difficilior fieret in dies, is tamen impavidus pastorale suum ministerium perrexit; paroecias visitabat, sacris praesidebat sine timore Verbum Dei nuntians; sacramenta administrabat. Inter homiliam anno 1945 habitam sic est fideles suos allocutus: « Laeti esse debemus, quod pro fide nostra patimur, siquidem hoc modo nos ad martyrium praeparamus ». Procuratori pro negotiis ecclesiasticis respondens, qui eum inducere volebat ad assentiendum coniunctioni cum Ecclesia orthodoxa, Servus 882 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Dei hoc dixit: « Mortem malo cum omnibus suis doloribus, quam verae sanctae Ecclesiae Christi proditionem ». Similiter apertus fuit in epistula ad Rectorem Collegii Russici scripta: « Quid mali, si me occidunt? Pro Christo mori est in aeternum vivere ». Quamquam persecutiones non intermittebant, itinera tamen apostolica continuavit. Die 26 mensis Octobris anno 1947 in parvum pagum, Lochovo denominatum, se contulit, ut ecclesiam paroecialem vixdum restauratam consecraret, etsi sciebat quibus periculis se offerret. Re ipsa, postridie, cum domum redibat, vehiculum quo vehebatur, impulsus est curru automatario militari. Qui in hoc erant, cum animadvertissent illum solummodo sauciatum esse, descenderunt et conati sunt eum conficere ictibus male mulcantes. In valetudinarium deductus Munkacsiense, Servus Dei, animo recepto, sancti Rosarii coronam postulavit, ut precari posset, atque requisivit de condicionibus valetudinis reliquorum, qui vulnerati erant propter insidias, ac veniae verba dixit pro suis interfectoribus. Mortuus est post paucos dies, die 1 mensis Novembris, ob súbitas vexationes aut, fortasse, sicut quidam est testificatus, veneficio. Paulo ante quam mortuus est, ultima enuntiavit verba, dicens: « Oh, Iesu mi ». Populus Dei eum statim martyrem existimavit fidei. Eiusmodi famae confirmatio suasit Episcopo Munkacsiensi ut anno 1995 Causam iniret beatificationis seu declarationis martyrii per Inquisitionem dioecesanam, quae conclusa est anno 1996. Haec Inquisitio probata est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 6 mensis Novembris anno 1998 promulgato. Confecta Positione, disceptatum est ex norma de asserto martyrio. Prospero cum exitu die 16 mensis Februarii anno 2001 actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi deinde in Sessione Ordinaria habita die 20 mensis Martii anno 2001, audita relatione Causae Ponentis, Excellentissimi Domini Aloisii Barbarito, Archiepiscopi titularis Florentinensis, agnoverunt Episcopum Theodorum Romzsa in odium fidei esse interfectum. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servi Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis ad Se hodierna die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Theodori Romzsa, Episcopi tit. Appiani, Administratoris Apostolici Munkacsiensis, anno 1947 interfecti, in casu et ad effectum de quo agitur. Congregatio pro Episcopis 883 Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S CHOSICANAE ET YAUYOSENSIS de finium mutatione DECRETUM Ad satius christifidelium spirituali saluti consulendum, Exc.mus P.D. Norbertus Clemens Strotmann Hoppe, M.S.C., Episcopus Chosicanus, et Exc.mus P.D. Ioannes Antonius Ugarte Pérez, Episcopus Praelatus Yauyosensis, audita Conferentia Episcoporum Peruviae, ab Apostolica Sede enixe expostulaverant, ut ecclesiastici fines circumscriptionum sibi concreditarum aliquantulum immutarentur atque aptius disponerentur. Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P.D. Salvatoris Passigato, Archiepiscopi titulo Novacaesariensis, in Republica Peruviana Apostolici Nuntii, rata huiusmodi immutationem christifidelium bono profuturam, vigore facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia PP. II, tributarum, oblatas preces accipiendas esse censuit. Quapropter hoc Decreto, perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, e Praelatura Yauyosensi separatur integrum territorium paroeciarum vulgo "Ricardo Palma, Santa Eulalia, Matucana et San Mateo" idque dioecesi Chosicanae adnectitur, mutatis, hac ratione, utriusque circunscriptionis ecclesiasticae limitibus. Ad clerum quod attinet statuit, ut simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti in cuius territorio ecclesiasticum officium detinent; ceteri autem sacerdotes, clerici seminariique tirones circumscriptioni illi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habent domicilium. Statuit quoque Congregatio pro Episcopis, ut documenta et acta praefati territorii clericos, fideles et bona temporalia forte respicientia a Curia Yauyosensi ad Curiam Chosicanam transmittantur. Ad haec vero exsecutioni mandanda Congregatio pro Episcopis praefatum Exc.mum P.D. Salvatorem Passigato deputat, necessarias et opportu- 884 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere ipsi imposito ad eamdem Congregationem quam primum authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 6 mensis Iulii anno 2001. IOANNES B. card. RE, Praefectus L. ffi S. £8 Franciscus Monterisi a Secretis In Congr. pro Episcopis tab., n.. 597¡2001 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 22 Octobris 2001. — Episcopum Coadiutorem dioecesis Sancti Caroli Ancudiae, R.P. Ioannem Florindum Agurto Muñoz, O.S.M., hactenus ProVicarium generalem Vicariatus Apostolici Aysenensis. — Cathedrali Ecclesiae Imusensi, R.D. Aloisium Antonium G. Taglie e clero dioecesis Imusensis, hactenus Seminarii maioris rectorem et curionem paroeciae templi cathedralis. — Episcopum Praelatum Maraviensem R.P. Eduinum Angot de la Peña, M.S.P., hactenus Praelatum Maraviensem. die 24 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Severianensi, R.D. Iulium B. Cortes, e clero dioecesis Dumaguetensis, hactenus Vicarium generalem eiusdem dioecesis, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Caebuanae. — Cathedrali Ecclesiae Bauruensi, Exc.mum P.D. Aloisium Antonium Guedes, hactenus Episcopum titularem Maturbensem et Auxiliarem Campinensem. — Cathedrali Ecclesiae Oeirensi-Florianensi Exc.mum P.D. Augustum Al ves Da Rocha, hactenus Episcopum Picuensem. die 26 Octobris. — Metropolitanae Ecclesiae Cardiffensi Exc.mum P.D. Petrum Smith, hactenus Episcopum Angliae Orientalis. die 27 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Chisinauensi, noviter erectae, Exc.mum P.D. Antonium Cosa, hactenus Episcopum titularem Paestanum et Administratorem Apostolicum Moldovensem. Congregatio pro Episcopis 885 die 30 Octobris 2001. — Titulari episcopali Ecclesiae Selemselitanae R.D. Iosephum Angelum Sáiz Meneses, Cancellarium atque Curiae archiepiscopalis Barcinonensis moderatorem, quem constituit eiusdem Ecclesiae Auxiliarem. — Cathedrali Ecclesiae Gerundensi Exc.mum P.D. Carolum Soler Perdigó, hactenus Episcopum titularem Anglonensem et Auxiliarem archidioecesis Barcinonensis. — Cathedrali Ecclesiae Reconquistensi R.P. Andream Stanovnik. hactenus Definitorem generalem Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum. — Titulari episcopali Ecclesiae Altonensi, R.D. Iesum Iriondo, e clero archidioecesis Neo-Eboracensis, ibique curionem paroeciae Sancti Antonii Patavini, in regione vulgo Bronx, atque Vicarium episcopalem pro gente hispanica constitutum, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Mordussensi, R.D. Dominicum Ioannem Lagonegro, e clero archidioecesis Neo-Eboracensis, ibique curionem paroeciae Sanctae Columbae in oppido vulgo Hopewell Junction, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Seminensi, R.D. Timotheum Antonium McDonnell, e clero archidioecesis Neo-Eboracensis, ibique curionem paroeciae Sancti Ioannis et Sanctae Mariae in oppido vulgo Chappaqua, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Episcopum Coadiutorem Tucsonensem, Exc.mum P.D. Geraldum Fridericum Kicanas, hactenus Episcopum titularem Belensem et Auxiliarem archidioecesis Chicagiensis. die 9 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Sanctae Catharinae in Ontario Exc.mum P.D. Iacobum Matthaeum Wingle, hactenus Episcopum Yarmuthensem. die 17 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Grossetanae R.D. Franciscum Agostinelli, hactenus Vicarium generalem dioecesis Arretinae-Cortonensis-Biturgensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Labicanae R.D. Victorium Lanzani, e clero dioecesis Papiensis, quem constituit Fabricae Sancti Petri Delegatum. die 21 Novembris. — Praelaturae territoriali Isabellapolitanae R.D. Martinum S. Jumoad, hactenus Administratorem eiusdem praelaturae. — Abbatiae territoriali Einsiedlensi R.D. Martinum Werlen, O.S.B., hactenus in eodem Monasterio praesidem Convictus atque moderatorem studiorum et magistrum in Schola Theologica. Collatio dignitatis archiepiscopalis Lato decreto a Congregatione pro Episcopis, die 22 m. Novembris a. 2001, Exc.mo P.D. Aloisio De Magistris, Episcopo tit. Novensi, Pro-Paenitentiario Maiori nuper constituto, dignitas archiepiscopalis collata est. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 886 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Lunedì, 2 9 Ottobre 2 0 0 1 , S.E. il Signor MITSUHIRO Ambasciatore del Giappone presso la Santa Sede. NAKAMURA, Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Giovedì, 2 5 Ottobre 2 0 0 1 , Sua Maestà il Re vegia con la Regina SONJA. Martedì, 3 0 Ottobre 2 0 0 1 , S.E. il Signor dente dell' Autorità Palestinese. HARALD V di Nor- YASSER ARAFAT, Lunedì, 5 Novembre 2 0 0 1 , S.E. il Signor Presidente della Repubblica Slovacca. Giovedì, 1 5 Novembre 2 0 0 1 , S.E. il Signor Ministro della Repubblica di Albania. Presi- RUDOLF SCHUSTER, ILIR META, Primo Sabato, 17 Novembre 2 0 0 1 , i Membri della Presidenza Collegiale di Bosnia ed Erzegovina. Con Bolla papale del 17 novembre 2001 l'Em.mo Signor Cardinale Alfonso López Trujillo è stato nominato Vescovo del titolo della Chiesa suburbicaria di Frascati. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 25 ottobre 2001. S E . mons. Peter Stephan Zurbriggen, Arcivescovo tit. di Glastonia, Nunzio Apostolico in Lituania, e Estonia. 31 » » Lettonia S.E. mons. Jean-Paul Gobel, Arcivescovo tit. di Galazia in Campania Nunzio Apostolico in Nicaragua. Diarium Romanae Curiae 887 15 novembre 2001. S.E. mons. Giovanni Angelo Becciu, Arcivescovo tit. di Roselle, Nunzio Apostolico in Angola, Nunzio Apostolico in Säo Tomé e Principe. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 20 aprile 2001. P. Alvaro Cor cuera Martínez del Río, L.C.,, Consultore della Congregazione per i Vescovi « ad quinquennium ». 15 ottobre » S E . mons. Joseph Anthony Galante, Vescovo Coadiutore di Dallas, Membro del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « ad quinquennium ». » » » Mons. Francis Maniscalco, Consultore del Pontificio Consiglio 20 » » S.E. mons. Antonio Moreno Casamitjana, Arcivescovo di delle Comunicazioni Sociali «ad quinquennium». Concepción, Memnbro della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti « ad quinquennium ». 29 » » Le LL.EE. i mons. Luigi Dossena, Arcivescovo tit. di Carpi, e Giovanni Coppa, Arcivescovo tit. di Serta, Consultori della Segreteria di Stato, nella Sezione per gli Affari Generali. » » » Le LL.EE. i mons. Andrea Cordero Lanza di Montezemolo, Arcivescovo tit.. di Tuscania, e Dominik Hrusovsky, Arcivescovo tit. di Tubia, Consultori della Segreteria di Stato nella Sezione per i Rapporti con gli Stati. 6 novembre » S.E. mons. Agostino Marchetto, Arcivescovo tit. di Astigi, Segretario del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti « ad quinquennium ». 17 » » L'Em.mo Signor Cardinale Sergio Sebastiani, S.E. mons. Andrea Cordero Lanza di Montezemolo, Arcivescovo tit. di Tuscania, Membri della Congregazione per i Vescovi « ad quinquennium ». 18 » » L'Em.mo Signor Cardinale Alfonso López Trujillo, Membro della Congregazione per i Vescovi « in aliud quinquennium ». 19 » » Mons.. Jean-Marie Speich, Consigliere della Nunziatura Apostolica nella Repubblica Araba di Egitto, Delegato Aggiunto della Santa Sede presso l'Organizzazione della Lega degli Stati Arabi. 22 » » S.E. mons.. Luigi De Magistris, Arcivescovo tit. di Nova, Pro-Penitenziere Maggiore. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 888 NECROLOGIO 15 settembre 2001. Mons. Robert L Whelan, Vescovo em. di Fairbanks (Stati Uniti d'America). 22 ottobre Mons. Javier Oses Flamarique, Vescovo em. di Huesca (Spa- 24 » Mons. Dieudonné N'Sanda Tsinda-Hata, Vescovo em. di Kenge (Rep. Dem. del Congo). Mons. Gérard Huyghe, Vescovo em. di Arras (Francia). Mons. Ernesto M. Fiore, Arcivescovo tit, di Novi. Mons. Walmor Battú Wichrowski, Vescovo tit. di Felbes. Mons. Tarcisio S. Batista Lopes, Vescovo em. di Ipameri gna). 27 » 30 » 31 » 7 novembre (Brasile). 9 » Card. Paolo Bertoli, Vescovo del titolo della Chiesa suburbicaria di Frascati. Mons. Tomás R,. Manning, Vescovo em. di Coroico (Bolivia). Mons. Walfrido Teixeira Vieira, Vescovo em. di Sobral (Brasile). 10 11 26 » Mons. Agostino Baroni, Arcivescovo em. di Khartoum (Sudan). Mons. José N. De Almeida Baptista, Arcivescovo em. di Brasilia (Brasile). Mons. Lajos Kada, Arcivescovo tit. di Tibica. Mons. Luigi Scuppa, Vescovo di Fabriano-Matelica (Italia). An. et vol. XCIII 31 Decembris 2001 (Index generalis) ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E I I N D E X GENERALIS ACTORUM (AN. ET VOL. X C I I I ) I - ACTA IOANNIS PAULI PP. II H o m i l i a e : 430, 589, 593, 655, 757. E p i s t u l a e A p o s t o l i c a e : 266, 820. Allocutiones: 18, 21, 25, 88, 92, 94, 156, 159, 163, 166, 170, 198, 202, 206, Consistoria: 209, 211, 214, 218, 221, 225, 228, 310, O r d i n a r i a P u b l i c a : 190, 262. Extraordinarium: 416, 618, 620. L i t t e r a e D e c r e t a l e s : 5, 73, 315, 344, 349, 353, 358, 365, 369, 372, 434, 438, 445, 448, 450, 458, 514, 519, 121, 417, 505, 585, 649, 817. 522, 527, 532, 535, 540, 598, 601, 604, 609, 613, 618, 620, 658, 664, 668, 673, 679, 760, 766, 770, 776, 844, 850. Litterae Apostolicae D a t a e : 76, 737. Motu Proprio Nuntii: 98, 174, 234, 248, 374, 377, 461, 471, 624, 681, 780, 855. C o n s t i t u t i o n e s A p o s t o l i c a e : 81, 82, 83, 124, 125, 126, 128, 130, 193, 195, 196, I t i n e r a A p o s t o l i c a : 416, 503, 735. 197, 337, 339, 421, 422, 423, 424, 426, S y n o d u s Episcoporum: 804. 4 2 7 , 7 3 9 , 740,, Litterae Apostolicae: 8, 10, 13, 84, S e c r e t a r i a S t a t u s : 474. 131, 133, 340, 342, 428, 509, 588, 652, 741, 744, 746, 749, 823, 825, 828, 831, 834, 837. II - ACTA CONGREGATIONUM D e c l a r a t i o n e s C o n i u n c t a e : 511, 837. C o n g r e g a t i o pro D o c t r i n a F i d e i : N o t i f i c a t i o C o n i u n c t a : 85. Responsum ad propositum dubium: Conventiones: 136, 750, 839, Notificationes: 385, 545, P a c t i o : 15. Epistula: 60 - A A S 785. 476. 890 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONGREGATIO DE C U L T U DIVINO ET DISCI- CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE: PLINA SACRAMENTORUM: Instructio: 641, Instructio: 685. Provisiones Ecclesiarum: 115, 188, 333, 498, 802. CONGREGATIO DE C A U S I S SANCTORUM: Nominationes: 189, 499, 803. Decreta: 30, 33, 36, 40, 42, 46, 48, 103, 1 0 5 , 107, 177, 1 8 1 , 182, 2 5 3 , 2 5 6 , 3 2 0 , 323, 325, 329, 403, 405, 407, 410, 477, III - DIARIUM ROMANAE CURIAE 480, 482, 485, 489, 629, 632, 635, 726, 730, 788, 792, 795, 860, 862, 864, 869, AUDIENTIAE SOLLEMNIORES: 873, 877, 879, 880. 55, 118, 190, 262, 335, 416, 500, 562, 648, 735, 804, Coetus coram S. P.: 55, 118, 416, 562. 886. ASSIGNATIONES POST CONSISTORIUM: 5 0 0 . CONGREGATIO PRO EPISCOPIS: NOMINATIO: 886. Decreta: 187, 559, 637, 638, 883. COETUS Provisiones Ecclesiarum: 52, 111, 187, CARDINALIUM PRAEFECTORUM DI- CASTERIORUM: 2 6 2 , 5 0 3 . 260, 331, 414, 496, 560, 639, 734, 801, SECRETARIA STATUS: 884. Collationes dignitatis 114, 802, 885, archiepiscopalis: Nominationes: 56, 118, 191, 262, 335, 416, 503, 562, 648, 736, 804, 886. Necrologia: 72, 120, 192, 264, 336, 416, Nominationes: 561, 640. 503, 583, 648, 736, 816, 888. * Ad inquirentium commodum, haec ponitur distincta recensio: [n Secretaria Status: 56, 119, 192, 501, 503, 504, 887. [n Congregatione pro Doctrina Fidei: 500, 503, 805. [n Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus: 56, 119, 336, 500. [n Congregatione de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum: 500, 887. [n Congregatione de Causis Sanctorum: 335, 336, 501, 504, 648. [n Congregatione pro Episcopis: 120, 192, 336, 501, 504, 805, 887, [n Congregatione pro Gentium Evangelizatione: 56, 336, 501, 503, 805 [n Congregatione pro Clericis: 56, 335, 501. [n Congregatione pro Institutis vitae consecratae et Societatibus vitae apostolicae: 501, 505. [n Congregatione de Institutione Catholica: 262, 501, [n Paenitentiaria Apostolica: 887, [n Tribunali Rotae Romanae: 56, 503, 736. [n Pont. Consilio pro Laicis: 416, 501 [n Pont. Consilio ad Unitatem Christianorum fovendam: 263, 501 [n Pont. Consilio pro Familia: 416, 501, 648, 736, [n Pont, Consilio de Iustitia et Pace: 336, 502, 503, [n Pont, Consilio « Cor Unum »: 56, 502, 503, 562, [n Pont Consilio de Spirituali Migrantium atque Itinerantium Cura: 191, 502, 887. in Pont Consilio pro Valetudinis Administris: 416, 502, 503, 736, 804. [n Pont Consilio de Legum Textibus: 119, 502, '.n Pont Consilio pro Dialogo inter Religiones: 192, 502, 503, 736. [n Pont. Consilio de Cultura: 502, Ti Pont Consilio de Communicationibus Socialibus: 119, 120, 502, 887. Index generalis actorum 891 In Collegio Cardinalium: 816 In Coetu Cardinalium ad consulendum rebus organicis et oeconomicis Apostolicae Sedis: 263 In Administratione Patrimonii Sedis Ap : 56, 120, 335, 502. In Praefectura rerum oeconomicarum S. Sedis: 502, 805, In Collegio Protonotariorum de numero participantium: 262. In Pont.. Commissione pro America Latina: 56, 416, 502, In Pont, Commissione de Bonis Culturalibus Ecclesiae: 502. In Pont Commissione pro Civitate Vaticana: 263, In Pont. Commissione de Sacra Archaeologia: 736. In Pont. Commissione Biblica: 805, In Pont. Commissione « Ecclesia Dei »: 192. In Pont. Comitatu Eucharisticis Internationalibus Conventibus provehendis: 805 In Nuntiaturis et Delegationes Ap.: 118, 119, 262, 503, 562, 648, 736, 886, 887. In Officiis apud Nationes Unitas et alias Internationales Institutiones: 120, 336, 887. In Civitate Vaticana: 263 In Patriarchali Basilica S Pauli extra moenia: 648. In Tribunali appellationis apud Urbis Vicariatum: 72 In Academia (Pont.) Cultorum Martyrum: 336. In Academia (Pont.) Scientiarum Socialium: 504. In « Centro Televisivo Vaticano »: 563. In Conferentia Episcoporum Italiae: 263. In Actione Catholica Italiae: 192. In Peregrinatione ad Petri Sedem: 648. In Basilica Patavina S. Antonii: 648. Protonotarii Ap. supra numerum: 56, 805. Praelati honoris causa: 57, 806. Cappellani Suae Sanctitatis: 64, 810. Ex Ordine Piano: Cavalierato di Collare: 563; Gran Croce: 563; Commenda con Placca: 564; Croce di Dama di Gran Croce: 564. Ex Ordine S. Gregorii Magni: Gran Croce: 564; Commenda con Placca: 565; Commenda: 566; Cavalierato: 568; Croce di Dama di Gran Croce: 564; Croce di Dama di Commenda con Placca: 573; Croce di Dama di Commenda: 573; Croce di Dama: 574. Ex Ordine S. Silvestri Papae: Gran Croce: 575; Commenda con Placca: 575; Commenda: 575; Cavalierato: 577; Croce di Dama di Commenda: 583; Croce di Dama: 583, II I N D E X DOCUMENTORUM CHRONOLOGICO O R D I N E DIGESTUS I — ACTA IOANNIS P A U L I P P . II I 2001 Ian. 7 Iul. 25 - EPISTULAE APOSTOLICAE E p i s c o p i s clero fidelibus M a g n i Iubilaei anni MM sub exitum » Ad 266 catholicum Hungariae populum «Millennio Hungari- co » e x e u n t e II 2001 Febr. » Mart. » Maii 21 » CONSISTORIA ordinarium publicum 190 Consistorium ordinarium publicum 262 21-24 Consistorium extraordinarium 21 « - » LITTERAE Et circumibat Iesus rum » - Consistorium 13 III 1999 N o v . 820 honores 416,618,620 DECRETALES ». - B e a t o B e n e d i c t o M e n n i S a n c t o - decernuntur 5 « Noster municipatus ». - B e a t i s Cyrillo B e r t r a n d o et V I I I Sociis Instituti Fratrum nec non beato Innocentio Scholarum ab Christianarum Immaculata Conceptio- ne, presbytero professo ex Congregatione Passionis Iesu Christi, S a n c t o r u m c a e l i t u m h o n o r e s d e c e r n u n t u r . 2000 Apr. Dominus Deus 30 « 21 Spiritus Domini. Sanctorum » Maii » » 505 ». - B e a t a e M a r i a e F a u s t i n a e K o w a l s k a honores - decernuntur Beato Iosepho 585 Mariae de Yermo Parres Sanctorum caelitum honores decernuntur . » Per saeculorum decursum. y . 73 - B e a t a e Mariae a Iesu Sacra- m e n t a t o V e n e g a s de la Torre S a n c t o r u m honores decernuntur » » » Oct. » « Christiani XXIV 1 121 suppliciis Sociis ». - Christophoro Sanctorum honores Magallanes decernuntur et . . 417 « Si distribuero ». - B e a t a e C a t h a r i n a e M a r i a e D r e x e l S a n ctorum honores decernuntur 649 Index documentorum chronologico ordine digestus 2000 Oct. 1 « In quamcumque civitatem ». - Beatae Mariae Iosephae a Corde Iesu Sancho de Guerra Sanctorum caelitum honores decernuntur 893 817 IV - LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE 2000 Oct. 31 E sancti Thomae Mori. - Sanctus Thomas Morus Gubernatorum, politicorum Virorum ac Mulierum proclamatur Patronus 2001 Apr. 30 76 Sacramentorum sanctitatis tutela. - Normae de gravioribus delictis Congregationi pro Doctrina Fidei reservatis promulgantur 737 V - CONSTITUTIONES APOSTOLICAE 1998 Dec. 2000 Iul. » Oct. » » » Nov. » » » » » Dec. » » » » » » » » » » 2001 Ian. 30 Ad aptius consulendum. - In Brasilia nova conditur dioecesis Parvauratana 5 Maiori bono. - In Brasilia nova conditur dioecesis Ianaubensis 23 Cum in Praefectura. - In Columbia Praefectura Apostolica Laetitiae ad gradum Vicariatus Apostolici attollitur immutatis finibus et nomine 30 De universa catholica. - Nova in Congo Praefectura Apostolica conditur Likualensis appellanda . . . . 16 Cum esset petitum. - In Aethiopia constituitur nova Praefectura Apostolica Gambellensis 25 Christi discipuli. - Ordinariatus Militaris in Lituania conditur » Haud parva laetitia. - In Argentina nova conditur dioecesis Gregorii de Laferrere 2 Ad maiori consulendum. - Ecclesiasticarum provinciarum Siciliae nova fit ordinatio 5 Petitum est. - In Nigeria nova conditur dioecesis Lafiensis . » Totius dominici. - In Nigeria nova conditur dioecesis Zariensis appellanda » Afrorum ecclesiales. - Nova in Burkina Faso Provincia ecclesiastica conditur, Bobodiulassensis appellanda, quae ad dignitatem archiepiscopalem et metropolitanam evehitur » In omnes Ecclesias, - In Burkina Faso nova conditur Provincia ecclesiastica, Kupelaënsis appellanda, quae ad dignitatem archiepiscopalem et metropolitanam attollitur » De Evangelii proclamatione. - Praefectura Apostolica Sancti Andreae et Providentiae, in Columbiae finibus, ad dignitatem evehitur Vicariatus Apostolici . . . . 11 Communitates ecclesiales. - Nova Exarchia Apostolica pro fidelibus Byzantini ritus in Macedonia constituitur . 193 124 421 81 82 125 126 128 83 130 195 196 197 339 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 894 2001 Ian. » » » Febr. » Mart. » » » Apr. » » Iun. » 23 Cum Praefectura Apostolica. - Praefectura Apostolica Guapiensis in Columbia ad gradum Vicariatus Apostolici attollitur immutatis finibus et nomine . . 30 Maiori Christifidelium.. - Nova ordinatio provinciarum ecclesiasticarum Calabriae 16 Congregatio pro Ecclesiis. - In Foederatis Civitatibus Americae Septemtrionalis nova Eparchia conditur nomine Sancti Thomae Apostoli Chicagiensis Syrorum-Malabarensium . . 13 Cum ad fovendam. - In Guinea Bissaviensi nova conditur dioecesis Bafatana » Summa diligentia. - In Republica Nigritana nova conditur dioecesis Maradiensis appellanda 25 Maiori Christifidelium. - Provincia ecclesiastica Montisclarensis conditur . . . . . . 15 Ad plenius. - In Kenia nova conditur dioecesis Maralalensis 22 Ecclesiales communitates. - Novus Exarchatus Apostolicus pro fidelibus Ecclesiae Antiochenae Syrorum in Venetiola constituitur 422 337 423 424 426 427 739 740 VI - LITTERAE APOSTOLICAE 1999 Oct. » » 2000 Mart. » » » » » Apr. » » » » » Maii » Sept. » » » » 3 « Nonne Deus ». - Venerabili Dei Servo Mariano ab Arce Casali Beatorum honores decernuntur » « Qui manet ». - Venerabili Dei Servo Eduardo Ioanni Mariae Poppe Beatorum honores decernuntur . . . 5 « Libenter hanc ». - Venerabili Servo Dei Nicolao Bunkerd Kitbamrung Beatorum caelitum honores decernuntur » « Factus est ». - Venerabilibus Dei Servis Andreae de Soveral, Ambrosio Francisco Ferro et XXVIII Sociis Martyribus Beatorum honores decernuntur » « Maiorem dilectionem ». - Venerabili Dei Servae Mariae Stellae Mardosewicz et decem Sociis Beatorum honores decernuntur 9 « Ego, si exaltatus ». - Venerabili Dei Servae Annae Rosae Gattorno Beatorum honores decernuntur . . . » « Quod perierat ». - Venerabili Dei Servo Mariano a Iesu Euse Hoyos Beatorum honores decernuntur . . . . » « Euntes in mundum », - Venerabili Servo Dei Francisco Xaverio Seelos Beatorum caelitum honores decernuntur 13 Beata Virgo Maria. - Venerabilibus Dei Servis Francisco et Hyacinthae Marto Beatorum honores decernuntur . 3 « Mihi vivere ». - Venerabili Dei Servo Iosepho Columbae Marmion Beatorum honores decernuntur » « Omnino sanctus ». - Venerabili Dei Servo Thomae Reggio Beatorum honores decernuntur » «Pasce agnos». - Venerabili Servo Dei Pio PP. IX Beatorum tribuuntur honores 8 131 133 340 509 10 13 741 744 342 428 652 Index documentorum chronologico ordine digestus 895 2000 Sept. 3 « M ementóte praepositorum ».. - Venerabili Servo Dei Ioanni PP. XXIII Beatorum honores tribuuntur » » » « Quodcumque dixerit ».. — Venerabili Servo Dei Gulielmo Iosepho Chaminade Beatorum tribuuntur honores . . » » Nov. » 2001 Mart. » » 23 746 823 Consueverunt Romani Pontifices. - Templum paroeciale sancti Aegidii, quod in urbe « Bardejov » intra fines archidioecesis Cassoviensis exstat, ad Basilicae minoris gradum dignitatemque evehitur 24 Inter sacras. - Templum paroeciale et abbatiale sancti Dominici de Silos, quod in urbe Hispanica Burgo exstat, ad Basilicae minoris gradum dignitatemque evehitur . 11 «Omnis lingua)). - Venerabilibus Servis Dei Alfonso López López et quinque Sociis Beatorun honores decernuntur 749 84 825 »«/".../ Potius quam fidem». - Venerabili Dei Servo Iosepho Calasanctio Marqués et XXXI Sociis Beatorum honores decernuntur » » » « Christus passus est », - Venerabili Dei Servo Leonardo Olivera Buera et XXIX Sociis Beatorum honores decernuntur » » » « Per ipsum ergo ». - Venerabili Dei Servae Mariae Baldillou y Bullit septemque ipsius Sociis caelitum Beatarum deferuntur honores » » 15 Inter sacras. - Sanctuarium dioecesanum sanctae Resti tutae, quod in vico « Lacco Ameno » intra fines Ecclesiae et Insulae Isclanae exstat, ad Basilicae minoris gradum dignitatemque evehitur 828 831 834 588 VII - DECLARATIONES CONIUNCTAE 2001 Maii » Sept. 4 Ioannis Pauli II et Christódoulos 27 Ioannis Pauli II et Karekin II . 511 837 . , 85 2000 Dec. 18 Inter Sanctam Sedem et Slovachiae Rem Publicam . „ 2001 Maii 1 Mone talis Pactio Inter Statum Civitatis Vaticanae et eius Opera Inter Sanctam Sedem et Italicam Rempublicam Communitatis Europaeae nomine » Iul. 26 Inter Sanctam Sedem et Gabonis Rempublicam de Scholis Catholicis 136 V I I I - NOTIFICATIO CONIUNCTA 2000 Nov. 9 Ioannis Pauli II et Karekin II IX - CONVENTIONES 750 839 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 896 X - PACTIO 2000 Oct,. 19 Inter Sanctam Sedem et Unitatis Africanae Institutionem . 15 XI - HOMILIAE 2001 » » » » Mart, Apr. Maii Iun. » 11 29 9 3 10 In beatificatione plurium servorum Dei ex Hispania . In beatificatione plurium servorum Dei Melitae in beatificatione trium servorum Dei . . . Die Pentecostes, ante veneratos manes Ioannis XXIII . In canonizatione quinque Beatorum 589 430 593 655 757 XII - ALLOCUTIONES 2000 Sept. » » » Oct. » » » » » » » » » Nov. 23 24 8 15 19 22 29 1 » » » » » » 3 4 9 » » » » » » » » » » » » » » » » Dec. » » » 11 13 19 23 24 26 1 10 17 21 2001 Ian. » » » » » » » » » Febr. » » » » » » 6 13 25 27 30 1 3 9 12 » » » » 16 19 Ad oratores populares legibus ferendis ex Europa congregatos Ad eos qui conventui mariologico-mariano interfuerunt . Ad episcopos Romae congregatos Occasione oblata Iubilaei familiarum Ad sodales Ordinis Melitensis Occasione oblata diei ad Missiones fovendas . . . . Ad palaestritas et gymnicos habita Expleto L anno a definitione dogmatis Assumptionis B. Mariae Virginis Ad sodales Consilii Europae Ad oratores populares legibus ferendis Ad docentes et alumnos Catholicae Universitatis a Sacro Corde Iesu Ad agrícolas habita Ad sodales Pontificiae Academiae Scientiarum . . . . Ad militares et publicae securitati curae addictos . . Ad peregrinantes Syros Catholicos Ad iuris peritos habita Ad eos qui conventui laicorum catholicorum interfuerunt Ad episcopos Ucrainos Byzantini ritus Ad catechistas et catholicae religionis docentes . . . Ad actores scaenicos habita Ad Patres cardinales et praelatos curiae et familiae domni Papae In foro Sancti Petri Magno Iubilaeo exeunte . . . . Ad oratores nationum In basilica Ostiensi habita Ad musicae sacrae cultores Ad Hungariae episcopos Ad Romanae Rotae tribunal Ad Albaniae episcopos Ad episcopos catholicos Russiae . . . . . . . . Ad Gregorium III patriarcham Graecorum Melkitarum catholicorum Ad episcopos catholicos Iugoslaviae Ad episcopos catholicos Turciae 18 21 25 88 92 156 94 159 163 166 170 198 202 206 209 211 214 218 221 225 228 310 315 344 349 353 358 365 369 372 434 438 Index documentorum chronologico ordine digestus 2001 Mart. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Apr. » » » Maii » » » » » » » » » » » » » » » Iun. » » » Iul. » » » » » 3 Ad sodales Pontificiae Academiae pro Vita . .. . . 16 Ad eos qui plenario coetui Pontificii Consilii de Communicationibus Socialibus interfuerunt 17 Ad episcopos Latini ritus Orientis finitimi 23 Ad eos qui plenario coetui Pontificiae Commissionis pro America Latina interfuerunt 24 Ad episcopos Coreae 30 Ad quosdam Europae sacros praesules 31 Ad Paenitentiarium maiorem aliosque coram admissos » Ad Iaponiae episcopos 3 Ad quosdam theologiae docentes 7 Ad episcopos Paraguaiae 26 Ad episcopos Sloveniae 27 Ad sodales Pontificiae Academiae Scientiarum Socialium 11 Ad sodales Operum ad missiones fovendas . . . . 15 Ad Bangladesae sacros praesules . 17 Ad Italiae episcopos 19 Ad Pakistaniae episcopos 21 Ad patres cardinales consistorio extraordinario ineunte 24 Ad patres cardinales consistorio extraordinario exeunte 29 Ad episcopos Guatimalae 31 Ad professores alumnosque Instituti Studiorum de matrimonio et familia 5 Ad Gabonis episcopos 9 Ad Congi episcopos 9 Ad sodales Pontificiae Commissionis Archaeologiae Sacrae 16 Ad Benini episcopos 5 Ad quosdam novensiles episcopos 6 Ad Cubae sacros praesules 7 Ad monachos Mechitaristas 26 Leopoli in beatificatione servorum Dei Iosephi Bilczewski et Sigismundi Gorazdowski 27 Leopoli in beatificatione servorum Dei Nicolai Carneckyi et XXV sociorum eius nec non Aemiliani Kovc . 897 445 448 450 458 514 519 522 527 532 535 540 598 601 604 609 613 618 620 658 664 668 673 679 760 766 770 776 844 850 XIII - NUNTII 2000 » » 2001 » » » » » » » » Oct. Dec. » Ian. » Febr. » » Apr. Mai. Iun. » 8 25 7 24 2 » 14 12 20 3 9 Ob diem « vocationibus » dicatum Ob diem paci dicatum Die Nativitatis Domini Occasione oblata Quadragesimae anni 2001 . . . . Ob diem Communicationibus Socialibus dicatum . . . Ob diem migratoribus et itinerantibus dicatum . . . Ad Ármenos missus Ad iuventam missus Die Paschatis missus Catholicoi Armenorum missus Ob diem ad missiones fovendas Ob diem itinerantibus dicatum 98 234 174 248 374 377 461 624 471 681 780 855 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 898 XIV SUMMUS 2001 Maii 4-9 » Iun. 23-27 » Sept., APOSTOLICA HAS NATIONES INVISIT: Graeciam, Syriam et Insulam Melitam 416 503 22-27 Cazakistaniam Rempublicam et Armeniam . . . . . . . . 30 - Oct. 27 XVI 2000 Nov. ITINERA Ucrainam XV 2001 Sept. - P O N T I F E X 13 S Y N O D U S EPISCOPORUM Coetus generalis ordinarius - 735 SECRETARIA 804 STATUS Mutuae N o t a e inter S a n c t a m S e d e m et R e m p u b l i c a m Italicam quae constituunt conventionem explicativam et exsecutivam quarti technicam c o m m a t i s art. n o r m a r u m de disciplina m a t e r i a e de q u a in art. 29 7 n. 6 P a c t i o n i s e m e n d a t i v a e Concordati Lateranensis diei XVIII Februarii M C M L X X X I V , e x art. 1 quae probatae sunt Protocolli subsignari R o m a e die XV mensis Novembris eiusdem Rempublicam anni inter Sanctam Sedem Italicam . . . et . 474 II - ACTA CONGREGATIONUM I 2000 Nov. 2001 - 30 Iun. 5 » Febr. 22 » Maii CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI Notificatio super Renaldi Meßner scriptis 385 Responsum 476 ad propositum dubium Notificatio super scriptis Marciani Vidal 18 545 Epistula ad totius Catholicae Ecclesiae Episcopos aliosque Ordinarios delictis et Hierarchas gravioribus quorum Congregationi interest pro missa: Doctrina de Fidei reservatis II 2001 Mart. 28 - CONGREGATIO ET DISCIPLINA 2000 Iul. 1 DE CULTU DIVINO SACRAMENTORUM Instructio q u i n t a « ad e x s e c u t i o n e m Constitutionis Concilii Vaticani III 785 - Secundi de d a m » (ad Const. art. CONGREGATIO DE Sacra Liturgia recte ordinan- 36) 685 CAUSIS SANCTORUM GUADALAIAREN. - De heroicis v i r t u t i b u s in causa beatificationis et canonizationis S. D. saec.: A n a s t a s i a e García Zavala) Mariae Guadalupe (in 30 Index documentorum chronologico ordine digestus 2000 Iul. 1 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Dec. 18 » » » » » » » » » » » » » » » » - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae Aloisiae Iosephae a SS. Sacramento (in saec.: Mariae Aloisiae de la Peña Navarro, vid. Rojas) IANUEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Eugeniae Ravasco IANUEN. - De miraculo in causa canonizationis Beati Augustini Roscelli MEXICANA - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Felicis a Iesu Rougier (in saec.: Felicis Benedicti) . MONASTERIEN.. - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae Euthymiae (in saec.: Emmae Üffing) M O N T I S REGALIS. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae a Iesu Santocanale (in saec.: Carolinae) NUCERINA PAGANORUM-SARNEN. - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis S. D. Alfonsi Mariae Fusco PANORMITANA - De miraculo in causa canonizationis Beati Bernardi a Corleone (in saec.: Philippi Latino) . R E G I E N , IN AEMILIA - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D„ Mariae Rosae Pellesi (in saec.: Brunae) TAURINEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Marci Antonii Durando .. U T I N E N . - De miraculo in causa canonizationis Beati Aloisii Scrosoppi VALENTINA SEU CASALEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Casimiri Barello Morello VICENTINA - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Hadriani Osmolowski (in saec.: Petri) ZAMOREN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Bonifatiae Rodríguez Castro LYCIEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Iosephi Ghezzi (in saec.: Michaelis) MARIANOPOLITANA - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis S. D. Aemiliae Tavernier vid. Gamelin POSNANIEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Sanctiae Szymkowiak (in saec.: Ianinae) ROMANA SEU BERGOMEN. - De miraculo in causa canonizationis Beatae Teresiae Eustochii (in saec.: Ignatiae Verzeri) A Q U E N . SEU A S T E N . - De miraculo in causa canonizationis Beati Iosephi Marello AUGUSTANA VINDELICORUM - De miraculo in causa canonizationis Beatae Mariae Crescentiae Höss (in saec.: Annae) GUADALAIAREN. 33 36 40 42 46 48 103 105 107 177 181 182 253 256 320 323 325 329 403 405 900 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 2 0 0 0 Dec. 18 CALAGURITANA ET CALCEATEN. LUCRONIEN. SEU S. SEBASTIANI - » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2001 Apr. 24 » » » » » » De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae a Columna Izquierdo Alberò GUADALAIAREN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae Liberatae a S. Corde Iesu (in saec.: Liberatae Orozco Santa Cruz) ILLERDEN. - De martyrio in causa beatificationis seu declarationis martyrii S. D. Francisci de Paula Castellò y Aleu PERUSINA SEU T R E C E N . - De miraculo in causa canonizationis Beatae Franeiscae Salesiae (in saec.: Leoniae Aviat) RAGUSIEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae Candidae ab Eucharistia (in saec.: Mariae Barba) SANCTI IOSEPHI IN COSTARICA - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae Romero Meneses VALENTINA - De martyrio in causa beatificationis seu declarationis martyrii S. D. Iosephi Aparicio Sanz et LXXIII sociorum VALENTINA - De martyrio in causa beatificationis seu declarationis martyrii S. D. Rosariae a Soano (in saec.: Petrae Mariae Victoriae Quintana Argos) et II sociarum VALENTINA - De martyrio in causa beatificationis seu declarationis martyrii S. D. Mariae a Patrocinio a S. Ioanne (in saec.: Mariae Giner Gomis) VALENTINA - De martyrio in causa beatificationis seu declarationis martyrii S. D. Ioannis Mariae a Cruce (in saec.: Mariani García Méndez) VALENTINA - De martyrio in causa beatificationis seu declarationis martyrii S. D. Iosephae S. Ioannis de Deo Ruano García et Mariae Perdolentis S. Eulaliae Puig Bonany VALENTINA - De martyrio in causa beatificationis seu declarationis martyrii S. D. Vincentii Cabanes Badenas et XVIII sociorum necnon Mariae Carmelitidis García Moyon ZAGREBIEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Vendelini Vosnjak (in saec.: Michaelis) - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Iosephi Gualandi . . . . CILICIAE ARMENORUM SEU M A R D I N E N . - De martyrio in causa beatificationis seu declarationis martyrii S. D. Ignatii Choukrallah Maloyan GHARDAIEN. IN SAHARA - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Caroli de Foucauld (Parvi Fratris Caroli a Iesu) 407 410 477 480 482 485 489 555 629 632 635 726 730 BONONIEN. 788 792 795 Index documentorum chronologico ordine digestus 2001 Apr. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 24 - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis ven.. S. D. Sigismundi Gorazdowski LEOPOLITANA UCRAINORUM - De martyrio in causa beatificationis seu declarationis martyrii S. D. Aemiliani Kovc LEOPOLITANA UCRAINORUM ET ALIARUM - De martyrio in causa beatificationis seu declarationis martyrii S. D. Nicolai Öarneckyi et XXV sociorum MEDIOLANEN.. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Aloisii Mariae Monti . M E L I T E N . - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae Adeodatae (in saec.: Mariae Theresiae Pisani) M E L I T E N . - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae Adeodatae (in saec.: Mariae Theresiae Pisani) M E L I T E N . - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis S. D. Ignatii Falzon MUNKACSIEN. - De martyrio in causa beatificationis seu declarationis martyrii S. D. Theodori Romzsa . . 901 LEOPOLITANA LATINORUM 860 862 864 869 873 877 879 880 IV - CONGREGATIO PRO EPISCOPIS Decreta 2000 Iul. 11 2001 Ian. 26 » Apr. 24 » » » » Iul. 6 - De nominis in lingua vernacula dioecesis mutatione ; SANCTI P A U L I IN BRASILIA - APPARITIOPOLITANAE - De provinciarum ecclesiasticarum nova conformatione . . C L I V I ZAMOREN. - AVELLANEDIEN. - De finium mutatione AVELLANEDIEN. - De nominis dioecesis mutatione . . CHOSICANAE ET YAUYOSEN. - De finium mutatione . QUICEN. 187 559 637 638 883 Provisiones Ecclesiarum: 52, 111, 187, 260, 331, 414, 496, 560, 639, 734, 801, 884. Collationes dignitatis archiepiscopalis: 114, 802, 885. Nominationes: 561, 640. V - CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE 2001 Apr. 25 Instructio, de vitanda quorundam clericorum vagatione . Provisiones Ecclesiarum 115, 188, 333, 498, 802. Nominationes: 189, 499, 803. 641 ni INDICES NOMINUM I - I N D E X N O M I N U M P E R S O N A R U M (OMITTUNTUR NOMINA ACTIBUS SUBSCRIPTA) (CUM PARVA CRUX f ADEST, DE NUNTIO MORTIS AGITUR) A Abacahin E.., 70. Abadi J. R., 571 Abate J. A., 570. Abbas Ebeid M. M., 571. Abbo Yaco T., 570. Abdekhoda'i M. H., 563. Abdel Wahab H. H., 568. Abella R., 807. Abella y Ramallo G, 563. Abetti M. T., 583. Abidin I, 563. Abraham, patriarcha, 594. Abrate B., 571. Abresch P., 119. Abreu A., 565. Abril y Castellò S., 127, 637. Accogli S., 576. Acerbi A., 503, 561 Acevedo Méndez A., 575. Ace vedo Vásquez J., 809. Achempong J., 581. Adam, 472. Adamek Z., 815. Adbel-Ahad I. P,, Patriarcha Syrorum, Antiochenus 740. Adike L. I. C, 66. Adobati C, 567. Adolini R., 566. Advincula I. P., 640. Adwok D., 503. Aegidius Maria a Sancto Iosepho Pontillo (S.), 321 Aegidius Rodicio Rodicio (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Aemilianus Kovc (B.), 850, 862. Afable V, V., 414. Agatha Hernández Amores Dominae Nostrae Virtutum (B.). V. Leonardus Olivera Buer a et Socii (Bb.). Agathangelus, 463, 466. Aggett M. C, 570. Aggrey-Orléans A.,, 564. Agnelo G. M., Card., 190, 502. Agnes M., 120. Agostinelli F., 885. Agostino I., 188, 337, Agram on R. F., 69. Agré B., Card., 56, 190, 501, 502.. Agudelo Suárez J. A., 808. Agurto Muñoz I. F., 884. Agustoni G., Card., 119, Ahad Shemann A., 582. Akagha K. C, 813. Akanlu R. A., 584. Aké I., 499. Aké S., 563. Al-'Abdsi M.,, 581. Al Anbari A. A., 416. Alarcón Urrutia R. D., 497. Alayza Grundy E., 565. Alba Díaz M. A., 497. Albee P. M., 816. Alberti O. P., 9, 132, 180, 404, 495. Albrecht A., 806. Alessandro M. J., 58. Aletti J.-N., 805. Alevi Pérez Tapia A., 333. Alexander Planas Sauri (B,), V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Alexius Zaryckyj (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Alfieri A., 578. Alfonso F., 575. Alfonsus López López et V Socii (Bb.), 825. Alfonsus Maria Fusco (Ven.), 103. Alfonsus Sebastiá Viñals (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Algermissen H. I., 560. Alivesi M., 581. Aloisia Maria Frías Cañizares (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Aloisius Batis (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.), Aloisius Scrosoppi (S.), 181, 265, 757. Aloisius Stepinac (B.), 28. Aloisius Versiglia (S.), 27. Alo Njoku R., 569. Alonso O. C, 67. Alung C. A. Y., 801,, Alvarado Solano H., 334. Alvarez Bastos J. C, 72: Alvarez Martínez F.., Card., 191, 501, Alvarez N. L., 567, Alvarus Sanjuán Canet (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Eb.)., Alves Da Rocha A., 884. Alves Machado L., 813. Alwan H. G., 119. Alzate Castaño E., 806. Amalia Abad Casasempere (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Aman E, J., 575. Amante A. C, 69. Amato D., 811. Amato P., 814. Amatu S. A. 189. Ambrosiani M., 808. Ambrosino L. E., 566, Ambrosio F., 69. Ambrosius Franciscus Ferro et XXIX Socii (Bb.), 135, 340. Ambrosius Leo (in saec.: Petrus Lorente Vicente) (B.). V, Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Amorin Ô. C. de, 70. Amos M. L, 332. Amponsah F. L, 572. Ancona G., 66. Anderson C. A., 570. Anderson J. B., 60. Andrade L. G. de, 67. Andre L M., 64. Andreas a Phú Yen (B.), 135, 341, 511. Andreas de Soveral et XXIX Socii (Bb.), 135, 340. Andreas Iscak (B.). V.. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Andreas Kim Tae-gon (S.), 514. Index nominum personarum 903 Andronico C, 580. Angelini M., 567. Angelus Ramos Velázquez (B.). Antonius Martinus Slomsek (B.), 541. Antonius Silvestre Moya (B,),. V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Angot de la Peña E., 884,, Anicetus Adolfus (in saec.: Emmanuel Seco Gutiérrez) (S.). V, Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Anijiello A. C, 66. Anitrella T., 804. Anna Ar anda Riera (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Anna Rosa Gattorno (B.), 10, 14, 743. Ansaloni O., 579 Anselmi M., 36. Anselmus Polanco (B.), 28. Antezama Aranibar F. S., 565,, Antinucci E., 807. Antonelli E., 331. Antonetti L., Card., 263. Antonia Gosens Sáez de Ibarra Sancti Timotheo (B.). F. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb,). Antoninus Fantosati (S.), 27. Antonius Baracho (B.). V. Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Antonius Iulianus Nowowiejski et C VII Socii (Bb,), 27. Antonius Maria Claret (S.), 629, 818. Antonius Maria Martín Hernández (B.). V, Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Antonius Vilela Cid (B.)., V. Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Antonius Vilela, iun. (B.) et una filia (B.). V Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Appolloni E., 580. Aquila S. J., 497, 806. Arafat Y., Praeses Auctoritatis Palaestinensis, 735, 886. Aram I, Patriarcha Catholicos Ciliciae, 681. Arango Vélez E., 809. Arantes V., 69. Araujo de J. F., 67. Arcano F., 63. Archangelus Tadini (B.), 9, 10, 132. Arcuri E., 568. Ardanaz A. E., 809. Arenas Prada J. A., 809. Argnani U., 813. Aristakes, 464. Arive C. L., 60, Armellini D., 68. Arosio G. A., 806. Arpiño R., 56. Arrowsmith A., 59. Arteaga Manieu A., 639. Artes Signes S., 63. Arturus Ros Montait (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Artus O., 805. Ascensio Lloret Marco Sancti Iosephi Calasan ctii (B.). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 904 V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Ashsta R., 365. Assi Sfilho J. S. de, 67. Assogba N., 760. Assogna E., 578. Astorino R., 119. Atilanus Cruz (S.). V.. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Atkins C. C, 565. Attobba F., 65. Attridge T., 58. Augustinus Caloca (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Augustinus Hypponensis ep. (S.), 171, 471. Augustinus Roscelli (S.), 40, 265, 757. Augustinus Tchao (Zhao Rong) et CXIX Socii (Ss.), 651, 819. Augustus Andreas (in saec.: Romanus Martínez Fernández) (S.). V. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Augustus (B). García Calvo V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Augustyn W., 67. Ausilia, sr., 173. Avanzini G., 572. Avelar P. A., 411. Avella Zanabria I., 807. Avilés Canton C, 808. Avogadro R., 563. Azoury E., 569. B Babolin S., 810. Bachmann F., 580. Backis A. J., Card., 190, 501, 502. Baconsky T., 563. Bacqué F., 262. Badini Confalonieri A., 54. Badini F., 571 t Badré J., 816. Bahou R., 569. Balaz M„, 814. Baldassarri M., 570. Baldissera R., 69. Balducci A., 564, 805. Ball A., 573. Ball J F., 567. Balloi L., 806. Ballong J„, 68. Balma Marchis P., 68. Balossi in Rasóla V , 574. Balvanovic D., 814. Balzan M. C, 874. f Bam'ba Gongoa M., 192. t Bamrungtrakul R. R., 120. Bancud S. A., 496. Bandini G, 581. Bandion W. I., 577. Bangoyan R. A., 57. Banic I., 71. Banul Z., 69. Barago Friderica (Ven.), 541. Baran J., 815. Barbarito A., 51, 106, 182, 484, 882. Barbieri B., 56. Barbieri G., 66. Barbosa J. C, 71. Barcio R. G., 57. Bardotti L., 66. Barello Morello Casimirus (Ven.), 182. Barigelli A., 812. Baroncelli G. M., 566. f Baroni A., 888. Barr E. R., 808. Barrera G. C, 810. Barres J. O., 71. Barrióla M. A., 805. Barrión J. D., 69. Barrow A., 809. Barry E. M., 58. Bartchak M. L., 65. Bartholomaeus Ap. (S.), 87. Bartholomaeus I, Patriarcha oecumenicus stantinopolitanus, Con347, 439. Bartholus Longo (B.), 160. Bartocci L., 566. Bartoszewski W., 262. Bartulis E., 52. Baruffetti G., 579. Barzotti F., 65. Baselica B., 579. Bashaka M., 67. Basilius (S.), 439. Basilius Velyckovskyi (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Bassetti G, 812. Baszczyk H., 68. f Batista Lopes T. S., 888. Batjargal C, 500. Battibocca G. M., 567. Battimo, 60. Baudry E. F., 810. Baumann F., 578. Baumann T. J., 60. Baxter T. F., 61. Beafour F., 571. Beccari M., 576. Becciu G. A., 887. Bechina I., 811. Becker F. J., 58. Becker M. A., 814. Bedeschi G., 568. Bedeschi M., 565. f Bednarczyk P., 736. Befe Ateba J., 119. Bel F., 582. Bellamaria G, 62. Belle G, 571. Bellini G, 582. Bello E. S., 574. Bellomo E., 578. Benazzo L., 565. Benedettini G, 573. Benedict Z., 814. Benedictus (S.), 84, 298, 874, 876. Benedictus XIV, 737. Benedictus a Iesu (in saec.: Hector Valdivielso Sáez) (S.). V. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Benedictus Iosephus Labre (S.), 185.. Benedictus Menni (S.), 5. Benesch O., 576. Beniaminus Iulianus (in saec.: Vincentius Alonso Andrés) (S.,). V. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.), Benigni M., 67. Bennett D., 65. Benniger E. C, 571. Berger G., 577. Bergesio S., 567. Bergin R. D., 808. Bergoglio J. M., Card,, 191, 500, 501. Berlusconi S., 562. f Bernardetto V., 336. Bernardi E., 580. Bernardinetti M., 566. Bernardini V., 578. Bernardus a Corleone (in ,saec: Philippus Latino) (S.), 105, 265, 757. Bernasconi A., 811. Bernini G., 568. Bertazzi A., 72. Bertello G., 118. Bertie A. W. N., Princeps et Magnus Magister Sovrani Militaris suique iuris Ordinis Melitensis, 92, 500. Bertin G., 334. f Bertoli P., Card., 888. Bertrandus Franciscus (in saec.: Franciscus Lahoz Moliner) (B.,). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). 61 - A A S Index nominum personarum 905 Bertuletti A., 59. Beschi F., 72. Betori L, 332. Beuken W., 805. Beursgens L., 582. Biagioni A„, 809. Bialobok J., 81%, Bianco G., 809. Biancolin A,., 580. Bible Schulte F., 12, 14, 743. Biegelbauer E., 577, Bielanski J. M., 56. Bielawski M., 119. Bienes D. M., 574. Bienes M., 567. Biernaski R., 65. Biffi L, Card., 9, 132. Billé L.-M., Card., 191, 192, 501, 502. Biller H. N., 814. Binda M, 814. Binda V., 568 Biondi T., 809. Biraghi S., 575. Bisconti F, 336. Biscontin L., 578. Bishara L, 569. Bishop P A , 810. Bitoon J. V., 61. Bizzotto M., 804. Bjelokosic L, 815. Blanchard P., 70. Blaszkowski S. J., 70. Blazine J. A., 60. Bo C. M., 192. Boakye Yiadom K., 581. Boccaccio S., 733. Boccardi L., 336. Boccardo R., 192. Bochenek W., 808. Bochicchio A., 565. Bochicchio P. L., 809. Boffo D., 565. Boggi A., 813. Bogusz J., 814. Böhm J., 565. Bohórquez Moreno J. A., 807. Boissonneau I , 331. Boivineau L, 415. Bokiej A., 71. Bolis C. G., 804. Bollmann I, 583. Bommarito A.., 53, 128. Bonanni A.., 576. Bonanni S., 565. Bonjorn Sales S., 62. Bonucci L., 569. Bonutti K., 563. Boogaard T. J. J„, 581. Boolell S., 564. Borcz H., 815 B ordeaux -Montrieux P., 572. Borelli J., 736. Borello A. L, 806. Borgiotti Aloisia (Ven), 178. Borgomeo P., 120. Borin D., 576. Borromaea (in saec.: Veronica Narmontowicz) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb.). Borujerdi M., 118. Borzyszkowski M., 56. Bosbach N., 69. Bossi S.., 582. Bosso S. C, 812. Botlik R., 581 Bouchard I. L. A., 735. Bouchou F,., 570. Boulanger I. C, 801. Bouvier M., 56. Bovenzi G., 581. Bovone R., 579. Bovraima Dia T., 575. Bowles R. J., 62. Boyea E, A., 61. Boyle E. J., 64. Brabel B., 70. Brachetti C, 580. Brady P. A., 63. Brandi A., 63. Brard J.-P., 806. Brasheard W. S., 62. Brasil Pereira N., 805. Braxton E. K., 54. 906 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale t Brazzini Díaz-Ufano A. A., 504. Bredschneider E., 814. Brejchova M., 574. Brennan W.. P., 62. Bressolette C, 809. Brett M., 570. Brevetto E., 578. Brioni L., 65. Brisson A.., 480. Brito M. A., 65. Brnak D., 814. Brobby G. W., 572. Broglio T., 261. Brom R., 60. Brooks C, 809. Brown C. J., 71. Brown T. D., 192. Browne J. P., 64. Browne M., 65. Bruel C. J, 71. Bruschelli S., 565. Brzezniak J., 70. Brzostowski L„, 810. Brzy P., 809. Buccioni A., 576. Buccolo M., 569. Buccone A.., 579. Bucher E., 61. Budney D. F., 57. Buehler G.., 583. Buerster J. A., 60. f Bui Chu Tao P., 504. Buitrago Medina L. A., 57. Bulfield P. W., 569. Bünnagel H. L., 573. Bünte H., 573. Buon cristiani A., 496. Buoni F., 790. Buonsostegni R., 578. Buon vino R., 812. Burgmann I., 811. Buriola E., 580. Burke M. L., 61. Bürkle H., 580. Burley R., 562. Buschini Arvedi L., 574. Busetto A., 576. Bush G. W„ Praeses Civitatum Foederatarum Americae lis, 648.. Septemtriona- Bushati J., 563. Busiello L., 809. Bustamante I. de S., 69. Bustamante Marin P., 120. Butiñá Hospital F. X., 256. Buzek J., 190. Bylinowski J., 67. C Cabajog A. D., 414. Cabanes Badenas Vincentius et XVIII Socii (Venn.), 726. Cabibbo N., 202. Cabillan A. 62. Cabrera López R., 640. Cabrera O valle E., 187. Cabrera vid. Armida Maria a Conceptione (Ven.), 43. Cabrini E., 568. Cacciabue E. L., 806. Cacciavillan A., Card., 191, 263, 500, 501, 502, 503. Cadavid Marín F. L., 734. Caelli A., 807. Çaffarra C, 664. Cagliarli A., 578. Cairo M. A., 571. Calabrese A., 815. Calabresi U., 127. Calcagnini E., 575. Calderón Fernández J., 567. Calitri A. M., 581. Callahan R., 57. Callioni M., 67. Caloia A., 263. Calori L., 811. Calzoni E., 578. Camilleri R., 734. Cammarano A., 575. Campese R., 579. Campidelli O., 575. Campion T. F., 61. Canavosio M., 61. Candida Cayuso González Dominae Nostrae Angelorum (B.). P, Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Cangi O., 65. Canisia (in saec.: Eugenia Mackiewicz) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb.). Cannobbio G., 811. Canomero P. C, 70. Cantisani A., 188, 337. Canton R., 582. Cantoni O., 807. Cantu Aguilar J. R., 812. Cañizares Llovera A., 547. Capitoni F., 579. Capodivento R., 580. Capogni V., 808. Cappanini P., 570. Cappanini V., 569. Cappelli A., 570. Cappelli G., 65, 67. Capraro S., 814. Caravaggio C, 571. Cárdenas Colmenare F. M., 70. Cardon De Liechtbuer J., 809. Cardone C, 334. Caries Gordo R. M., Card., 263, 827, 830, 833, 836. Carlin C, 69. Carmelus Sastre (B.). Sastre V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Carmen a S. Philippo Neri (in saec.: Nazaria Gómez y Lezaun) (B.). V. Maria Bullit et (Bb). Baldillou y VII Sociae Carnaghi G. C, 575. t Carniello R., 264. Caro Cordero C, 261. Index nominum personarum Carolan J., 574. Caroli A., 813,, Carolus Albertus, rex Savoiae, 179. Carolus Borromeo (S.), 28. Carolus Díaz Gandía (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Carolus Emmanuel Caecilius Rodríguez Santiago (B.), 431,, Carolus López Vidal (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Carón M. B., 815. Caroppo L., 577. Carozza L., 568. Carrara G., 120. Carrasco De Paula L, 804. Carreño Flórez G., 803. Carrillo R. E., 69. Carserà G., 577. Caruso A., 808. Carutti G., 568. Casalone C, 804. Casas Rafart J., 809. Casati L., 59. Casco L., 567. f Casoria G., Card., 264. Cassari M. R., 81. Cassese D., 806. Cassidy E. L, Card., 504. Cassidy J. T., 812. Cassidy J. P., 804. Cassidy J., 582. Cassone L, 582. Castaño Rubio G. L, 260. Castelli G. P., 813. Castellò y Aleu Franciscus de Paula (Ven.), 477. Castillo Zeppenfeld L. G„, 568. Castillo M. M., 69. Castoro M., 816. Castrellón Pizano C. F., 414. Castrillo Telley F., 807. Castrillón Hoyos D., Card., 192, 221. Castro L„, 812,, Catania S., 566. Catharina Senensis (S.), 284. Catharina Maria Drexel (S.), 649, 819. Catharina Volpi celli (B.), 430. Cattaneo A., 813. Cattaneo G., 813. Catubig C. O., 57. Cauchi J. N., 597. Causerò D., 260. Cavalcante J. M , 71. Cavalli A., 562. Cavallo N., 576. Cavalloto G., 810. Cavina F., 69. Cazzaniga G., 59. Ceballos Arroyave G., 806, 809. Cecchi E., 566, 567. Ceccobelli A., 582. Cegla E., 814. Celli C. M., 56. Cempella D., 565. Cenci M., 805. Ceppellania De Sturchio M. C, 574. Ceri F., 579. Ceriani C, 813. Chacón Vivas N., 57. Chappin M., 335. Charvaz, 11. Chau King Fu E., 736. Chávez Botello I. A., 640. Chávez Frias H., Praeses Rei publicae Bolivarianae Venetiolae, 804. Chávez J. M., 809. Chávez Orozco Vincentia (Ven.). F. Maria Vincentia a S. Dorothea (Ven). Checchio J. F., 69. Cherup M. A., 62. Chia N., 802. Chiang J. S., 59. Chiari E., 813. 907 Chiarinelli L.,, 488, 631, 800. Chienye Ukaga R., 574. Chiere Ejiogu J., 582,, Chímela Mejeh E., 572. Chizzali G, 814. Chodosowski Z., 813. Choi Young-su L, 189. Chôma J S., 815. Choroba A., 70. Choukrallah Maloyan I. (Ven.), 792. Chowdhury I. A., 564. t Chrapek J., 119 816. Christódoulos, Archiepiscopus Athenarum et universae Graeciae, 511,, Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.), 75, 123, 417. Chtioui S., 500. Chudek H. F., 806. Chukwuemeka Madueke J., 582. Chukwuwike L., 808. Chuliá Ferrandis Ambrosius Maria (Salvator) (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.). Churchwell S. T., 810. Ciampolini C, 566. Ciatti C, 577. Ciattini C, 68. Cicchetti A., 804. Cicognani G., 581. Cierzniak B., 69. Cillessen H. J., 581. Cingari S., 812. Cipolletta A., 64. Cipollone P. A., 570. Cippolaro A., 815. Cipriani Thorne J. L., Card., 191, 500, 501, 503. Ciuraneta Aymi F., 827, 830, 833, 836. Civili R., 262. Claiborne Boggs C, 564. Clancy D. P., 808. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 908 Clara Ezcurra Urrutia Dominae Nostrae Spei (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb,). Clare P., 572. Clarijs J. C. G., 578. f Clarizio E., 416. Clarke J., 566. Clarke N., 582. Clausen W. J., 808. Clavel Gil F, 561. Clemens XIII, 105. Clemens Septyckyj (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.), Clementia a Sancto Ioanne Baptista (in saec.: Antonia Riba y Mestres) (B.). V. Maria Bullit et (Bb,). Baldillou y VII Sociae Ciò M,, 576. Clozza R., 811. Coatti M., 71. Cocciane G, 581. Cocivera T., 812. Coco A., 71. Coda P., 736. Coenen P. J. H., 580. Colacicco G. L., 58. Colangeli F., 571. Colangione V., 569. Coleman J. R., 64. Coletti D., 53. Collins P., 61. Colombo E., 170. Colombo S. A., 801. Colosi S., 812. Colt L, 77. Columba Kang Wangsuk, 517. Colunga E. V., 569. Comea-Tiama R., 59. Comían Messan Alowonou B., 803. Comstock R. F., 569. t Conget Arizaleta J. M., 816. Connell D., Card., 190, 500, 501. Conrad J., 63. Conry Q. T., 415 Consilium Aguiar-Mella y Díaz (B.). V. Maria Baldillou y Bullit et VII Sociae (Bb.). Consolata Cuñado González Sanctissimi Sacramenti (B). V. Leonardus Buera et Socii Olivera (Bb). Conte J. P., 808. Conte T., 569. Conti L.., 736. Contini G., 811. Contreras J. A., 69. Coppa G, 887. Coppi G., 56. Coppolani L., 583. Copponi R., 63. Corbellini G.., 263. Corbisiero A., 806. Corcuera Martínez del Río A., 887. Cordero Lanza di Montezemolo A., 129, 338, 887. Cordero Rodríguez A., 576. Cordes P. J., 56. Cornelio L., 191. Cornelissen C. H.C, 579. Corona A., 812. Corrada del Río A., 53. Corrales García R. A., 332 Corredor Puerto A., 58 Corrente A., 810. Corrigan J. B., 570. Corrini L., 72. Cortes L B . , 884. Cortes R., 805. Cortez B., 61. Cosa A., 884. Cosenza P., 576. Cósico R. C, 61. Cossiga F., 166. Costa M. C, 807. Costantino S., 566. Cotta S., 575. Cottrell F. X., 64. Coulibaly V., 192. Coulon R.,, 582. Couto A., 189. Coveney P , 648. Cox C. A., 810. Cox G. A., 810. Coyle F„, 70. Coyne J. F„, 58. Cozzoli M., 804. Cravero G, 577. Crawford C. S., 812.? Crepaldi I. P., 261, 504, Crescentia Valls Espi (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Crimmins M. C, 58. Criscuolo V., 648, 814. Cristallini G., 567. Cristiano G, 577. Critien J., 564. Crivelli V., 120. Crovasi S., 808. Crucitti, 173. Cruz M. A., 66. Cruz E. R., 813. Csizmadia L, 60. Culi L. W., 59. Cuneo L., 811. f Cunnane J., 336. Cuomo V., 809. Cüppers S., 67. Cura O., 58. Currie M. V., 54. Curtis J. D., 569. Cushwa A. J., 574. Custo H., 11. Cutropia G, 812. Cyr L., 415. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.), 7, 505. Czerniak A., 62. Czerwik S., 57. Czësz B., 61. Czirják A., 807, 812.. Czyz P., 69. Index nominum personarum D Da_browski A., 62. da Costa Borges A., 807. Daidone G.., 57. Dal Toso G. P., 814. Dalton D., 71. Damien A., 564. Danenov N., 735 Danesi G., 578. Dangl E., 815. D'Aniello G., 59. Danini F., 68. Danneels G., Card., 504. Dantas J. A., 70. D'Antonio V., 579 Danzi G., 263 Daoud I. M. I, Card., 190, 501, 502, 741. D'Apice G., 816. da Palestrina P. L., 351. Dardozzi R., 503. Daria Campillo Paniagua Sanctae Sophiae (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). da Rocha S., 497. Darunday C. D., 806. Da Silva B. J., 65. Daszkiewicz S., 69. Daum J. J., 62. Davenport B., 35. David Galván (S). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). David Roldan (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss,). David Uribe (S.). F. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss,), Davola F. R., 810. Daxenberger W., 581. f De Almeida Baptista J. N., 888. De Andrea G., 562. De Angelis A., 503. De Assis Figueiredo S., 734. de Batz de Trenquelléon Adelaidis (Ven.), 824 de Beaumont-Beynac C. M. E., 574. De Benedictis N., 579. De Blasis P., 581. De Bonetti L., 570. f De Bonis D, 92, 416. Decaro Bonella C, 564. de Castro G. M., 124, 415, 427. De Censi G., 568. Dechant V., 263. Dechant V. C, 120. de Korte G. I. N., 332. de Jong E. J., 192. de Figueiredo Almeida Silva T., 564. de Foucauld Carolus (Parvi Fratris Caroli a Iesu) (Ven.), 795. Degenhardt J. J., Card., 190, 501. de Guzman R. S., 70. Dehon Leo (Ven.), 633. Deiana G., 67. de Kérimel V., 260. f De Kesel L.-K. J., 736. Delalay É., 805. de Lamourous Maria Teresia (Ven.), 824. de la Rúa F., Praeses Reipublicae Argentinae, 335. Delgado Pérez R., 804. Delie B., 71. Delie J., 57. De Lievre F., 569. De Lise P., 805. Della Piana G., 67. Della Pepa S., 69. Della Portella E., 571. Della Ratta V., 811 Dell'Aversana P., 68. Delle Chiaie A., 566. Delmere J., 578. Delmeré J., 577 t Delogu S., 504. Del Prete M., 814. 909 De Luca F., 581. De Lucia A., 66. De Luigi F. S., 567, De Magistris A., 885. De Magistris L., 887. De Maid L , 69 De Marco V., 57. de Margerie J.-M., 566. Dembri M.-S., 564. de Medeiros A. A., 566. de Meer J C M., 582. de Miguel Arahal Benvenutus Maria (Iosephus) (Ven.). V, Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn,). De Munzio S., 68. Denisi A., 811. Denzer G., 582. de Oliveira J. A., 66. De Paoli D., 581. De Paolis V., 119. De Ponti G., 565. D'Ercole V., 65. Deren S., 811. Deriu Bagnato F., 804. Derivam T. B., 58. De Rokas O. R., 564. D'Errico A., 68. Desai N. N., 55. De Santis S., 565. Des Forges B., 570. Desideri L., 579. De Simone F., 576. De Simone G., 815. Deskur A. M., Card., 263, 449. de Solórzano E. Z., 574. de Sousa A., 193. de Souza F. A,, 815. De Stefano B., 578. Devany T. J., 60. Devcié J., 59. Devenco V., 580. De Vito di Porriasa M., 568. Devoto S., 576.. Dewane F. J., 336. De Wit Guzmán S., 71. 910 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale de Zunzunegui y Redonet A., 575. Dho D., 814. Diala P., 579. Diano L,, 568. Dias A., 807. Dias L, Card., 190, 263, 500, 501, 502. Díaz Martínez J., 811. Di Cangi S., 578., Didacus Llorca Llopis (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.), Didacus Oddi (B.), 9, 10, 132. Didacus Pereira (B.). V. Andreas de S over al, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Didacus Ventaja Milán (B..), 27. Didelot J.-O, 573. Diehl L. E., 60. Diekmann K.-H., 581. Dietzel E. J., 61. di Falco J.-M., 119. Di Felice F., 736. Di Franco A., 576. Di Gianvito P., 581. Di Maggio S., 816. Di Maio M., 816. Di Massa L., 63. Di Meo A., 66. Di Michele M., 567. Di Milia M., 808. Dimunno F., 65. Di Napoli G., 69. Dini L., 163. Dionisio F.., 579. Dionysius Vicente Ramos (B.). V. Alfonsus López López et V Socii (Bb). Di Paola F., 59. Di Pierro C, 499. Di Pietro A., 580. di Pizzo S., 64. t Disandro A. G, 584. Distante G., 565. Ditoma C, 580. Dogan N., 68. Doherty A. L., 809. Doherty P. J., 806. Dohmen C, 805. Dolan J. J., 570. Dolan T M., 497. Doli W. P., 811. Dolleton D. G., 57. Dolorosa Aguiar-Mella y Díaz (B.). V, Maria Bullit et (Bb.). Baldillou y VII Sociae Domenicali R., 813. Domingos Quiosa J. B., 563. Dominica Mazzarello (S.), 485. Dominici M., 71. Dominici V., 579. Dominicus Carvalho (B.)., V. Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Dominicus de Silos (S.), 84. Donati F., 569. Donghi R., 60. Donlan J. E., 572. Donnarumma C, 570. Donovan E. J., 57. Donzuso A., 71. Doolin T. L , 569. Doolin M. A., 574. Doran T. G, 335. Dos Reis de Farias E., 734. dos Santos I. C, 498. dos Santos L., 744. Dossena L., 887. Dossi A., 870. Dosz L, 69. Doukoure A., 500. Do Van Dinh D. J., 64. Dreier B., 63. Duang Mala M. D., 568. Dubowski K., 811. Duffy W, 573. Du I. F , 414. Dukic M., 816. Dulles A., Card., 191. Dulvi Corcione M., 569. Duncan E., 806. Dunleavy F. J., 62. Duque Gutiérrez T., 734. Durando Marcus Antonius (Ven.), 177. du Repaire J., 564. Durieux B., 566. Dylus F, 67. Dziwosz B. Z., 57. Dzurinda M., 55. E Eagner P., 576. Eberlein H., 66. Eboi M., 499. Echevarría Rodríguez J., 335. Edney J., 572. Eduardus Ioannes Maria Poppe (B.), 9, 10, 131. Egan E. M., Card., 573.. Eichenseer D. W., 60. Eid E., 794, 864. Eid F. M., 59. Eilers F. J., 120. Eisler R. J., 58. Ekejuba Onyeiwu G, 582. Eider J. C, 59. Elias Carbonell Molla (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Elias Iulianus (in saec.: Iulianus Torrijo Sánchez) (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Elias, propheta, 279. Eliseus García García (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Elliot W., 571. Ellis R., 566. Elvira Torrentallé Paraire Nativitatis Domini Nostri (B..). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Index nominum personarum Emilio E., 567. Emmanuel González García (B.), 431. Emmanuel Medina Olmos (B.), 27. Emmanuel Morales (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Emmanuel Rodrigues Moura (B.), et eius uxor (B.). V. Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Emmanuel Torró García (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ender E. J., 125, 503. Ender W., 582. Engelbrecht H., 576. Epino Andrey W., 59. Erasmus Desiderius Roter odamus, 77. Erba A. M., 872. Erbe E. J., 61. Erblich M., 578. Eremian M., 573. Ernie Villanueva Fetalino N., 807. Errázuriz Ossa F. J., Card., 190, 501, 502. Erundina Colino Vega Dominae Nostrae Carmeli (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Escalante Molina F., 72. Escudero Torres S., 52. Eskind J. F., 809. Esparza Badena J. d. J., 807. Esposito R., 568. Esquivel Medina R., 561. Estepa Llaurens J. M., 207. Esternhaz M., 564. Estrada Serrano F., 562. Etsou-Nzabi-Bamungwadi F., Card.,, 263. Eyt P., Card.., Felix Vivet Trabal (B.). F. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Exler B., 61. f 911 343, 430, 504, 749, 825. Eze Ogbulafor V., 582. Ezenko G, 573. Ezeuko K., 575. Ezzati Andrello R., 639. F Fabbricatore E , 119. Fabros V. R., 813. Faccari M., 808. Fackler L, 574. Fadda F., 566. Fadda P., 574. Fadrowski W. J., 66. Fagnocchi G., 581. Fahr F. M., 806. Fahrnberger G., 64. Faka M., 57. Falcào J. F., Card., 263. Falcinelli G., 812. Falier H., 64. Fangucci O., 565. Fara G. M., 120. Farina S., 57. Farinelli M., 580. Farkasfalvy D., 805. Fasina A. A., 192. Fassi M., 569. Fa villini S., 68. Fedullo F., 815. Fehle W., 576. Fejér M., 812. Felföldi L., 814. Felici G., 71. Feliciana de Uribe Orbe Dominae Nostrae Carmeli (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Feliciani A., 566. Felicitas (in saec.: Paulina Borowik) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb.). Felix Yuste Cava (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.).. Feliz Báez A. B., 574. Fems J., 568. Fennessy J. J„, 810. Ferdinandus García Sendra (B.)., V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ferdinandus González Anón (B.). F. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ferdinandus Maria Baccilieri (B.), 9, 132, 133. Feris Iglesias C. L, 563. Ferland R., 810. Fernández González S., 573. Fernández P. I., 334. Fernández Sánchez F.. C, 804. Fernkornn P., 578. Ferrando Alberola V., 63. Ferrara G., 578. Ferrari A., 68. Ferrari G., 67. Ferrano P., 573. Ferraro C, 53, 128. Ferraro C. J., 574. Ferraro E. R., 569. Ferreira I. S., 582. Ferreira I. T. M., 560. Ferrer Cardet Laureanus Maria (Salvator) (Ven.). F. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.). Ferrer Jordá Benedictus Maria (Iosephus Emmanuel) (Ven.). F. Cabanes Badenas Vincentius et XVIII Socii (Venn.). 912 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ferretti F., 578. Ferretti G. P., 72. Fettig O. E., 578. Feudatari D., 68. Feytor Pinto V. F X., 804,, Fiacco U., 58. Fiedler K. J., 61, Figaredo H.., 189. Filaber A.., 66. Filia Francisci Dias iun, (B.). V. Andreas de Sovercd, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Filibeck G.., 804. Filipeczyk A,, 59. Filippi V., 59. Filipponi B., 572, Filoni F , 119. Finizio A., 576. Fink E R., Jr. 571. Finney T. M., 570. Fioravanti M,., 567. t Fiore E. M., 888. Fiorentino G., 814. Fischer G., 69. Fiser V., 70. Fitzgerald P., 567. Flaborea T., 578. Flach T. D. 60. Flaherty J. J., 63. Flanagan M. T., 58. Flanagan S, B., 59. Fleischer K., 572. Flejszar F., 67. Fleming A. F., 573. Flemmer W., 575. Flinn G, B„, 808. Florence L., 566. Florentia Caerols Martínez (B.). ; V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Florentinus Asensio Barroso (B.), 28. Florentius Martinus (in saec. i Alvarus Ibáñez Lázaro) (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Flores A., 33 Flynn T., 572. Fogarty A. J., 578. Fogarty P., 810,. Foley P., 225 Foliaki L., 582. Folleto Tomazi A, A., 815. Folio F., 63.. Fonseca Martínez S., 808. Fontana L., 583. Fontes de Matos D., 333. Foos C. H., 570. Ford J. J., 809. Fornalski A., 577. Forstik F., 577. Fostac L, 66. Fox Quesada V., Praeses V.. Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Franciscus de Sales (S.), 28, 486. Franciscus Fogolla (S.), 27. Franciscus Ibáñez Ibáñez (B). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Franciscus Marto (B.), 744. Franciscus Mendes Pereira (B.). V. Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb). Civitatum Foederatarum Mexici, 804. Franciscus Remón Játiva (B,). France B.., 569. Francioni C, 564, Francis A., 192. Francisca Cualladó Baixauli (B.). V Alfonsus López López et V Socii (Bb.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Francisca de Amezua de Ibaibarriaga Sanctae Teresiae (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Francisca Salesia Aviat (S.), 265, 480. Francisca Xaverius (Maria Fenollosa Alcaina) (Ven.). V. Rosaria a Soano (in saec.: Petra Maria Victoria Quintana Argos) et Sociae (Ven.). Franciscus a Ghisone, 9. Franciscus Asisiensis (S.), 8, 9, 253, 320, 412, 731. Franciscus Bandrés Sánchez (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Franciscus de Bastos (B.). Franciscus Sendra Ivars (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Franciscus Xaverius (S.), 527, 532. Franciscus Xaverius Seelos (B.), 12, 14, 741. Francola S., 67. Frank D., 120. Franklin D. A,, 333. Frankowski A. J., 66. Frassia R. A., 52. Frassinetti L, 11. Frasson L, 571. Freni N., 811. Frey J. T., 62. Frezzaroli D., 576. Frigerio A., 814. Frigerio L., 810. Fritelli Annibaldi A. T., 573. Frontiero A. T., 812. Frühmorgen F., 72. Fryzlewicz A., 68. Fucci V., 576. Fulci F. P., 563. Index nominum personarum Fumagalli A., 576. Fiiraeker H., 67 „ Furlong P. J. T., 565. Fumo C, Card., 263. Fusar Imperatore G., 68. Fusco Alfonsus Maria (Ven,), 103. Fuser G., 64. Fye L. C, 62, G Gager R, 58. Gaggioli G., 564. Gaiarsa A., 569. Gaines M. T., 65. Gajdó Z„, 812. Galán R., 477. Galand H , 61. Galante J. A., 119, 887. Galarza Alarcón L. E., 567. Galassi G., 315. Galavotti G., 577. Galdiero R., 64. Galeone V. B., 560. Gallagher M., 575. Gallagher M. 0., 811. Gallardo Martín del Campo A P., 54. Galli L., 812. Galligan T., 71. Gallo G., 68. Gal ves y Santos J. H., 70. Galy A., 577. Gamerro A., 68. Ganassa D., 813. Gandolfi B., 579. Gänswein G., 71. Gantin B. Card., 618. Garbvid J. A., 60. García Duitama J. J., 807. García-Gaseo V., 827, 830, 833, 836. García Magan F. C, 71. García Martínez M., 63. García Moyon Maria Carmelitis (Ven.). F. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.). Garcia P. P. S., 68. García Pobo Crescentius (Ven.). F. Cabanes Badenas Vincentius et XVIII Sodi (Venn.). García Sánchez M. S., 807. Gardonio R.., 580. Gareis B., 59. Gargano V., 580. f Garner R F., 264. Garnier F., 53. Garsia A. M., 191. Gaschy J., 806. Gasparotto P., 582. Gässlein L., 811. Gatti L., 562. Gaudet P., 810. Gaya Esterlich J., 816. Gay Zarzo Modestus Maria (Vincentius) (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.). Gebreslassie B., 55. Gehl J. C, 59. Gemelli A., 170. Gemmell D , 807. Genna S., 573. Gentico I. A., 331. George A. C, 59. Georgius Preca (B.), 595. Geradin A., 566. Gerardi Conedera J., 662. Gerardus (S.), 821 Gerardus (B.), 93. Germanus Gozalvo Andreu (B.). F. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Gervasio S., 571. Gervasoni M., 59. Gesta de Piquer G., 59. Ghanem C, 573. Ghattas S. II, Card., 190. Ghezzi Iosephus (in saec.: Michael) (Ven.), 321., Ghiberti G., 805. Ghidelli C, 52. Ghidotti E., 808. 913 Ghilardi S., 811. Giacomelli D., 578. Giacoppo M.., 811. Giana M., 811, Giani L„ A., 58. Giavagnoni A., 569. Gielen P. B. M., 581, Gifuni G., 563. Gigante N., 582. Giglioni P., 810. Gilbert E. L, 334. Gil Hellin F., 416. f Gil Lechoza V., 583. Gillgannon F. G., 58. Gil Sáez Urbanus (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.). Giménez Vera M. A., 6. Gimeno Gialogo A., 807. Ginami L., 67. Ginty T. M., 808. Gioia F., 648. Giore E., 815. Giovannini G., 578. Girard M., 805. Girasoli N., 64, 807. Giriatowicz J.,, 70. Girotto F., 577. Gisela (B.), 821 Giuliano G., 811. Giuntoli S., 569. Giust G., 580. Giusta F. J., 810. Gjergji D., 189. Gjurashaj P., 189. Glaeser A., 70. Glats F., 565. Glódz S. L., 119. Glówacki E., 67. Gobel J.-P., 425, 886. Goehring R. J., 807. Gogorza Izaguirre L, 188. Goit B., 63. Golebiewski M., 191. Golia A., 64. Gómez Estrada F. C, 808. f Gonçalves da Costa J., 583. Gonçalves de Almeida J. A., 68. 914 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Gonda I., 57. González Alonso I., 498. González Beltrán J. L., 815. González Flores E., 63. Gonzalez Gaitano N., 120. González Hernández F., 499. González Medina R A., 54, González Ramírez A., 62. González Sánchez U., 189. González Zumárraga A. J., Card., 190, 501, 502. Gorajek A., 577. Gorbachov M., 166. Gore G. H., 567. Gormally L., 571. Górny J. J., 806. Gostigian K. G., 572. f Gottardi A., 336. Goulet A., 560. Gourlay T., 574. Grâce J., 582. Gracia Guillen D., 804. Gracias A. R., 334. Gracious T., 804. Graf von Kerssenbrock J., 577. Graf von Matuschka M., 573. Grajek J., 69. Grandi P., 580. Grandine M., 565. Grano Becker B. M., 573. Granser G. A , 564. Grassi G., 567. Grassi M., 571. Grassi R., 813. Grauso M., 581. Grbec M., 60. Grech I. A., 261. Greco A., 66. Greenslade R. J., 806. Greer J., 572. Gregori M., 569. Gregoria a Sanctis Innocentibus Pérez Mateo, 636. Gregorius XVI, 653, 824. Gregorius III, Patriarcha Graecorum Melkitarum catholicorum, 373. Gregorius a Narek (S.), 465, 467, 470. Gregorius Grassi (S.), 27. Gregorius Illuminator (S.), 85, 87, 463, 466, 838. Gregorius Khomysyn (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Gregorius Lakota (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Gregorius Nazianzenus (S.), 439. Gregorius Nyssenus (S.), 439. Greinert W,., 190. Grezeskowiak, 166. Gries R., 332. Griffani M., 572. Grillo H., 322. Grima C, 64. Grimaldi G., 815. Grimme G., 62. Grimmonprez L., 807. Gritti L., 67. Grocholewski Z., Card., 119, 191, 500, 501, 502. Grojzdek A., 809. Grosse-Ruyken F.-J., 577. t Grosse W., 264. Grossi V., 577. Gruijters G. J.M., 580. Grundmann K., 569. Grygotowicz J., 60. Grzelak C, 61. Gualandi Iosephus (Ven.), 788. Guanzon F. B., 813. Guaraniello P., 581. Gudziak B., 119. Guedes A. A., 884. Guéguinou J., 563. Guérin C, 797., 798 Guerra L, 813. Guerra Laspiur J., 563. Guerrero Corona L, 561. Guerrini L., 813. Guerrucci M., 575. Guglielmino G, 808. Gulielmus Iosephus Chaminade (B.), 344, 430, 749, 823. Gulla M. G, 573. Gunn J. L., 61. Gunsalvus Viñes Masip (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Günzel W., 64. Gutiérrez Tejerino J., 59. Güven A., 563. Guzzetti G., 566. Gyenes G., 60. Györgydeak M., 67. Gyürki L., 59. H Haaf U., 579. Habib T. H., 71. Hadden T. P., 64. Haderer H., 568. Haines H., 64. Haladus J., 804. Haller B., 163. Harn J., 807. Hamilton L. R., 58. Haneklaus H., 66. Hanquet H., 573. Harald V, Rex Norvegiae, 886,. Hardman J., 565. Hargreaves J. K., 568. Hariri R., 335. Harnak, 389, 398. Harrer U. C, 582. Harriman M., 63. Harring J. D., 63. Harrington A., 574. Harrington D., 572. Harrington M. A., 574. Harrington T., Jr. 572. Harris G. E., 810. Harrison J. L., 810. Harry C. B., 578. Hart D. L, 560. Hartlein J. D., 60. Hartmans E., 567 Haryasudirja Sasraningrat P. P. K.., 566. Haselhorst V. A., 60. Haslauer U., 583. Hastrick G. M., 61. Haussier K., 579. Hauswirth S„, 576. Healy G. M., 806. Healy P., 71. Heaney D., 568. Hebba B. A., 68 Hebda B. A., 68. Hebl J. H., 61. Heck W., 581. Heeman H. W.M., 578. Heijman W., 579. Heliodora (in saec.: Leocadia Matuszewska) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb.). Henchal M. J., 809. Hendrix G., 576. Henkel W., 335. Henricus VII, Rex Anglicus, 11. Henricus VIII, Rex Anglicus, 11. Henricus Morant Pellicer (B.).. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Henricus Requena Juan (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Henry J. L., 61. Herbein J. J., 65. Herbert L. P., 810. Herklotz J., 569. Herminia Martínez Amigó (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Hernández De Valles M., 574. Index nominum personarum 915 Hernández Peña J. G., 72. Herranz J., 192. Herrera E., 59. Herrmann F., 577. Herweg J, 61. Hesse J., 575. Hesse J. F., 568. Hesterkamp W., 579. Hidalgo Justo V., 55. Higgins E. E., 807. Higgins F., 569. Hildebrand W., 576. Hillenbrand K., 808, Hippe M., 61. Hiri'psime (S.), 463. Hissein Nahmoud M., 55. Hitpas W. J., 60. Hla P., 498. Hladik J., 70. Hoàng Van Tiem I., 803. Hodges-Nugent Docmac C, 567. f Hofmann A., 120. Hoffman Howard R, 566. Hoff mann J., 119. Hoffman W. G., 810. Hogan M., 805. Hohmann E., 583 Hohmann J. J. A., 567. Holland P., 65. Hollingsworth B., 571. Holló L, 809. Holohan G., 496. Holzer A. W., 61. Holzschuh G., 816. Homann A., 567. Homeyer J., 519. Honoratus a Biala Podlaska (B.), 326. Honoratus Andreas (in saec. : Andreas Zorraquino Herrero) (B..). Hranic G., 639. Hrusovsky D., 887. Hrvda F., 70. Hrynaszkiewicz J., 815. Huang C, 565. Hubbanci P., 63. Huber D. R., 811. Hughes A. C, 188. Hümmes C, Card., 191, 500, 501, 502, 503. Hüning H., 572. Hunyada C, 571. Huonder V., 63. f Hurley M. J., 264. Hurtado Labrador C L, 568. Hurtado Soler Dominicus Maria (Augustinus) (Ven.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Honoré J., Card., 191. Hörmann K., 806. Horrigan L. R., 806. Horváth J., 59. Houser J., 574. Hoyos F., 13. F. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.). Husar L., Card., 191, 500, 501. f Huyghe G., 888. Hyacintha Marto ( B. ), 744. I Iacobini B., 580. Iacobus Bonet Nadal (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iacobus Buch Canals (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iacobus Hilarius (in saec. : Emmanuel Bar- bal Cosan) (S.). V. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Iacobus (B.). Ortiz Alzueta V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iacovett A., 72. Iannone P., 332. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 916 Ianuarius Sánchez (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Iazdegerd II, 464. Ibarra y González R., 43. Ibe M. U., 813. Ieremias, propheta, 279. Iesus Méndez (S.). V Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Iglesias J., 60. Ignatius Antiochenus (S.), 438. Ignatius Falzon (B.), 596, 879. Ignatius Moussa I Daoud, Patriarcha Antiochiae Syrorum, 56, 209. Ike CF., 66 Ilczyk S., 67. ligner R., 565. f Iligan P. R., 336. lilia F., 365, Ilunga Muya J,, 804. ? Imperato G., 64 Imperial D. M., 812. Imsih K., 568. Incarnatio Gil Valls (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Inchingolo G., 580. Incitti G., 72. Ineba Sevil A., 575. Ingenito A., 578. Ingham P. V., 496. Innocentius ab Immaculata (S.), 7, 505. Insana R., 811. Intreccialagli A. A., 49. Intrieri L., 568. Iñiguez Martín del Campo C, 30, 31. Ioachim Senkivskyj (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Ioachimus Vilanova Camallonga (B). V. Iosephus Aparicio Sanz et (Bb.). LXXIII Socii Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Ioannes XXIII (Angelus Maria Roncalli) (B.), 28, 199, 207, 344, 371, 431, 439, 443, 655, 747. Ioannes a Cruce (S.), 289. Ioannes Ap. et Ev. (S.), 251, 280, 282, 748. Ioannes Baptista (S.), 94, 221, 226, 278, 279. Ioannes Baptista Faubel Cano (B.). Ioannes Martorell Soria (B.). V, Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). (Bb.). Ioannes Berchmans (S.), 131. Ioannes Bosco (S.), 485, 486. Ioannes Carbonell Molla (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ioannes Chrysostomus (S.), 251, 439. Ioannes da Silveira (B.). V. Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Ioannes Fisher (S.), 78. Ioannes Gonga Martínez (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ioannes Lostau Navarro (B.). V. Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Ioannes Maria a Cruce (in saec. : Marianus García Méndez) (Ven.), 632. Ioannes Martins (B.) cum septem Sociis (Bb.). V. Andreas de Soveral, V.. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Ioannes Neumann (S.), 742,, Ioannes Slezyuk (B,). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Ioannes Ventura Solsona (B.). Ioseph (S.), 277, 282, 412. Iosepha Moscardo Montalvá (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosaphat (B.). Kocylovskyi V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Iosepha S. Ioannis de Deo Ruano García (Ven.), 635. Iosephina Bakhita (S.), 651, 819. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.), 489, 591, 827, 830, 833. Iosephus Batalla Parramón (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iosephus Bilczewski (B.), 844. Iosephus Bonet Nadal (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iosephus Calasanz Marqués et XXXI Socii (Bb.), 828. Iosephus Canet Giner (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Index nominum personarum Iosephus Caselles Moncho (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iosephus Castell Camps (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iosephus Columba Marmion ( B . ) , 342, 430, 749, 825. Iosephus do Porto (B.). V. Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Iosephus Fenollosa Alcayna (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.) Iosephus García Mas (B..). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.) Iosephus González Huguet (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII -Socii (Bb). Iosephus Giménez López (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Sanz et (Bb.). Iosephus (S.). LXXIII Maria Socii Robles 917 Sanz (Bb). et LXXIII Socii Iosephus Toledo Pellicer (B.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Iosephus Maria Penadés (B.). Segura V Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Maria Blasco (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ippoliti A., 579. Ippolito C, 580. Iriondo J., 58, 885. f Iruthayaraj S., 816. Isaias, propheta, 73, 312. Zabal Ismael Escrihuela Esteve (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus (B.). Medes Ferris V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Iosephus 173. Moscati (S.), Iosephus Otin Aquile (B.). F. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iosephus Perpiñá Nácher (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Isnani C, 70. Itro S., 564. Iulianus Alfredus (in saec. : Vilfredus Fernández Zapico) (S.). F. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Iulianus Rodríguez Sánchez (B.). F. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iulius Alvarez Mendoza (S.). Flores Iosephus Rabasa Bentanachs (B.). F. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iulius Junyer Padern (B.). Iosephus Raimundus Ferragud Girbés (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iurkovic 1, 801. Iusta Maiza Goicoechea Immaculatae (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.,). Iosephus Raimundus Paschalis Ferrer Botella (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Iosephus Maria de Yermo y Parres (S.), 73, 123, 420. Iosephus Maria Ferrándiz Hernández (B.). V Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Iosephus Isabel (S.). Iosephus Marello (S.), 265, 403 Iosephus Maria Corbin Ferrer (B.). V. Iosephus Aparicio Iosephus Ruiz Bruixola (B.). V. Iosephus Aparicio V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Iustinus Orona (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Ivanus Ziatyk (B.). V. Nicolaus Cameckyi et XXV Socii (Bb.). 918 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Izquierdo Alberò Maria a Columna (Ven.), 407. Izuwah A. E. N., 572. J Jacobi R., 120. t Jacq A. R., 504. Jaeger D. M., 119. Jaeger L. Card., 533. Jagoda B., 568. Jagoszinki D., 815. Jahan E., 571. Jamarillo Monsalve I., 11, 14, 743. James J., 581. Jamnik A., 809. Janczyszyn M., 813. Jankiewicz R., 70. Janowski W., 61. Jansen J. H., 60. Janyszek Z., 56. Jardin J. J., 582. Jarmoluk J. F., 808. Jarrett G. H., 53. Jaunzarás Gómez Valentinus Maria (Vincentius) (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.). f Jaworski M., 736. Jaworski M., Card., 190, 501. Jeffrey P., 61. Jerome A. L., 60. Jiménez Carvajal J. E., 416. Jiménez Narváez G., 331. Joblin J., 804. Johnston Lord, 163. Joksch E., 575. Jones R. N., 806. Jorant M., 566. Jordan H. J., 62. Josipovic S., 810. Jousten A., 415. Józwowicz A., 67. Juan Carlos I, Rex Hispaniae, 55. Jumoad M. S., 885. Junck M. F., 568. Jungkunz H., 583. Jurkovic I., 736. Justen K., 61. Jutte B. A. A., 581. f Khamphan T., 648. Khamsé Vithavong J., 192. Khoren I, Catholicos Armenorum, 683. K Kaczmarek K., 69. Kaczmarek L., 69. Kaczorowski B., 71. f Kada L. 119, 888. Kalenga L. B., 60. Kammier R., 579. Kane E., 573. Kania J., 67. Kaniewski S., 69. Kanjirathinkal J., 69. Kannan Y. L, 576. Kapellari E., 261 Kapushion M. J., 811. Karalic S., 68. Karekin I, Catholicos Armenorum, 85, 683. Karekin II, Armenorum, Catholicos 85, 274, 347, 468, 683, 837. Kariyawasam P., 500. Karlsson B., 575. Karolak G. A., 68. Karpienia K., 60. Karwacki W., 70. Kasianov M. M., 262. Kasper W., Card., 119, 191, 263, 500, 502, 684. Kaszkiewicz A., 135, 341, 511. Katherein W., 58. Kato M., 565. Keane D. P., 58. Keaney J. P., 64. Kejf J., 566. Kelly C. S., 58. Kern Owelle F., 572. Kempny R., 68. Kenney T. E., 62. Keoghan N., 574. Kerr P., 807. Kersten T. J., 569. Kertz R. N., 61. Keuser F., 67, 810. Khoury J., 119. Kicanas G. F., 885. Kidney L. J., 59. Kiely B., 805. Kierzlowski R., 62. Kikuchi H., 565. Kilgarriff P., 62. Kimak P., 57. Kiolbassa R. A., 571. Kirchschläger R., 563. Kis I., 808. Kisiel F., 813. Kiss I., 815. Kiszko B., 814. Kitbunchu M. M., Card., 135, 341, 510. Klawczyñski K., 70. Kleblusek M., 814. Klein C R., 58. Klerr W., 575. Kloprogge M. J. G. M., 582. Klyberg C. J., 61. Kmiecik A., 810. Kodiyanthara J. J., 571. Koenig K., 572. Kokesch W., 119. t Kokora-Tekry N., 736. Koland E., 68. Koliqi Card. M., 365. Kolp J., 571. Kolp J. R., 62. Kompare A., 815. Kondé L., 815. Koos G. J., 57. Kopko M., 71. Koren F., 69. Korinek K., 575. Koriun, 466. Kormos M., 68. Kost J., 580. Kostelnik K., 810. Kostunica V., Praeses Reipublicae Foederativae Iugoslaviae, 55. Kothgasser A., 390, 399. Kovács A., 809. Kovács G., 812. Kovács P., 815. Kovács T., 815. Kowaleski E. J., 62. Kraemer N., 568. Krajcik J., 72. Kraljevic V., 563. Kramarek T., 583. Kramer J. G., 61. Kraus C. L., 57. Krchnak A., 70. Krinski A., 66. Kristman R., 70. Kristof M., 63. Krokos J., 811. Królak K., 61. Krug C. G., 569. Kruk H. G., 62. Krupa A. J., 814. Krupp G., 567. Krzywicki M., 70. Kube S., 567. Kuchta D. H., 569. Kucma W., 568 Kufunduka Mubukwanu S., 500. Kuibida V., 566. Kukulski R., 71. Kulig T., 67. Kund G. K., 65. Kurek A., 57. Kurilla G., 812. Kusiele Dabiré R., 72. Kusnierz W., 71. Kutwa I . P . , 499. Kutz R. G., 56. Kwekukye Kwaw E. S., 575. Kwéné J., 810. L Labanca G., 64, Laboa I S., 259, 410, 413, 558, 634, 635, 876, 877. t Labrie J. P., 736. Lacetera E., 335. Lacsamana A. M., 71. Laczkó F„, 809. Index nominum personarum 919 Ladislaus Goral (B.), 27. Laffitte J., 810. Lafranconi D., 735. Laghi P., Card., 35, 92, 504, 805. Lagonegro D. L, 885. Lahood P., 574. Lahood R., 572. Lee Mueller E., 571. Leforestier M., 569. Le Gatt A., 734. Le Gali R., 801. Legua Martí Leo Maria (Emmanuel) (Ven.). Lahoud E., Praeses Rei- publicae Libani, 262. Laidre M., 564, f Laigueglia G., 504. Lai Hung Seng L, 333. Lakah R. R. M., 567. Lallai M., 567. Lama Saieh R. E., 565. Lamanna L., 812. Lamberti A., 578. Lambiasi F., 192, 336. Lancellotti G., 816. Lancia di Brolo D. G., 49. Lander C. A., 571. Lando G., 66. Lane R. J., 570. Lang D., 261. Lanzani V., 885. Lanzara C, 815. Lanzarini P., 806. Laolao C, 63. La Paz G., 58. Laquis A. A., 582. Lara Garcia J. A., 59. Larios Jiménez A., 261. Larkin A. C , 64. Laufermann W., 581. Laugeni G., 576. Laurentia (in saec.: Leucadia Harasymiv) (B.). F. Nicolaus Carnechyi et XXV Socii (Bb.). Laurentius Giustiniani (S.), 747. Lauria C. R., 64. Lauriola M., 566. Lavaroni G., 811. Lawler J. A., 60. Laxague P. M., 810. f Lebrun Moratinos J. A., Card., 264. Le Dieu-de-Ville G., 570. Lee L., 60. F. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.). Lehmann K., Card., 191, 500, 501, 502, 533. Lejeune A., 566. Le jeune B., 804. Lemes N. L., 69. Lempers A. G. M., 577. Lenane W. M., 64. Lennon R. G., 561. Lenssen W., 570. Lentsch J., 816. Leo XIII, 78, 405, 650, 731. Léonard A. M., 343, 430, 749, 825. Leonard G., 61. Leonardi Q., 816. Leonardus Olivera Buera et XXIX Socii (Bb.), 831. Leoncini Bartoli A., 118. Leone S., 804. Leoni F., 576. Leonidas Fëdorov (B.). F. Nicolaus Carnechyi et XXV Socii (Bb.). Lepore L., 65. Lepri G., 70. Lerin G., 63. Lerma Martínez Franciscus Maria (Iustus) (Ven.). F. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.). Lescoe T. T., 570. Lesinski A. M., 810. Lettieri V., 68. Level Osuna B., 567. Leveque J., 571. Lever F., 119. Levi A., 575. Lewis G. L., 64. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 920 Liberati C, 120. Liberati D., 570. Licciardello G., 71. Lietzmann H., 389, 397.. Ligason J., 63. Ligori G., 565. Lim Khoo Liang J., 579. Lima León T., 815., Limongi P., 186. Linhares de Carvalho M. I , 804. Liptak D. Q., 808. Lisario S., 582.. Lisi F„, 568,, Litvin V., 335. Liuzzi A.,, 568. Livan E,, 581. Liverani L, 581. Li vieres Banks, 535. Liwanag F. P., 72. Llosa Balaguer Iosephus (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.), Loda N., 119. Lohse W. H., 57. Lois Morales R., 65. Lombardi F., 563. Lo Monaco G., 570. Lompa R., 811. Lona G. A., 52. Loncar J., 71, Longhitano A,., 814. Longo C, 335. Longobardi G., 815. Loniewski J., 813. Lontoc O. R., 66. Lopera Gil J. R., 809. Lopes A.,, 57. Lopez A., 563. López de Andujar y Canovas del Castillo I. M., 331. López Hurtado L, 560. López Llórente C, 188. López Mora Richardus Maria (Iosephus Maria) (Ven,,). V. Cabanes Badenas Vincentius et Socii (Venn.). X VIII Lopez R. J., 810. López Trujillo A., Card., 664, 886, 887. Lorsung T.., 120. Losada M., 166. Lottinger Gayle E., 574. Löwe H.., 533. Lowenstein-Werteim A.. C, 565 Lozano Barragán J., 736. Lozano Guillen J., 60. Lozano Medina O. G, 812., Lozano N. O., 565. Loza y Pardavé P., 411. Luá Gil L, 812. Lualdi A. Card., 482. f Lubachivsky M. L, Card., 120. Lucas Ev. (S.), 222, 226, 282, 594. Lucie T., 815. Lucioli R., 580. Lucker R. A., 816. Ludo vicus Maria Grignion de Montfort (S.), 132. Lugini A., 571. Lugo Arguelles H., 807. Lukács L., 120. Lurati A., 63. Lustiger J.-M., Card., 504. Lutz G. C, 809. Luu Van khuât J. B., 64. Luysterman A., 9, 132. Luz da Silva P. L, 497. Lwevuze J., 582. M Maalmi A., 563. f Maanicus A. M., 120. Mabrito L., 60. Macedo Tenllado F. A.., 805. MacFallane D., 566. Macharski F., Card., 120, 504. Machens H., 264. Machura M., 579. Maciel M., 767. Maciolka M., 61. MacKinnon D., 60. Maddalena D., 566. Mäder E. T., 576.. Mádl F., Praeses Rei publicae Hungariae, 804. Madrigal-Diez A., 567. Madtha A., 807. Maffei V., 66. Mafood F,, 567. Magaguini M., 68. Magdalena (S.), 783. Maggi vid. Gaggioli A., 573. Maglia C, 814. Magnasco S., 36, 37. Magro A., 56. Mahon D. J., 59. Mahoney N. J., 59. Mahony R. M., Card., 263. Maia O. A., 335. Maida A. J., Card., 189. Mainenti A., 62. Maipan P., 803. Malczyk K., 816. Maldonado Panacci H., 815. Maletti F, C, 734. Malfatti A., 574. Malinvaud E., 565. Malinverno E., 807. Malin verno L, 807. Malloy D. J., 809. Maloberti G, 811. Maloney R., 563. Maloney T., 807. Malooly V. F., 54. Malservigi R., 571. Mana G, 640. Mancilla Sánchez I. E., 496. Mancinelli M., 580. Mancini F., 579 Mancini G, 577. Mancini P., 579. Mancino N., 18, 166. Mancuso G., 579. Mandl G., 65. Mangini M., 60. Mangkhanekhoun A. M. L., 188. Maniscalco F., 887., Manna G., 62. Manna P., 602. f Manning T. R., 888. Manu T., 67. Manzo R., 583. Marchaj K., 71. Marcheselli G., 579. Marchetti T., 807. Marchetto A., 887. Marchetto F., 576, 579. Marchisano F., 262, 679, 736. Marchitelli A. D., 58. Marcianus Iosephus (in saec.: Philomenus Lopez López) (S.). F. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Marczewski R. J., 809. Marendic J., 63 Marescaux H., 566. Margarita Maria Alacoque (S.), 30. Margaritus Flores (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Margason J. E., 60. Maria (in saec.: Maria ab Incarnatione de la Yglesia y de Varo) (B.). V. Maria Bullit et (Bb.). Baldillou y VII Sociae Maria a Columna Jordá Botella (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Adeodata (in saec.: Maria Theresia Pisani) (B.), 596, 873. Maria a Iesu Sacramentato Venegas de la 62 - A A S Index nominum personarum 921 Torre (S.), 75, 121, 420. Maria a Iesu Santocanale (in saec.: Carolina) (Ven..), 48. Maria Aloisia a Iesu (in saec.: Maria Aloisia Girón y Romera) (B„). Maria Canuta a Iesu in Monte Olivarum (in saec.: Iosepha Chrobot) (B.). V. Maria Bullit et (Bb.). Baldillou y VII Sociae Maria Aloisia Iosepha a SS. Sacramento (in saec.: Maria Aloisia de la Peña Navarro, vid. Rojas) (Ven.), 33. Maria Aloisia Montesinos Orduña (B.)., V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Anna (in saec. Maria Esther Sureau Blondin) (B.), 430. Maria Antonia a Sancto Petro Paris (Ven.), 629. Maria a Patrocinio a S. Ioanne (in saec.: Maria Giner Gomis) (Ven..), 629. Maria a Purificatione Vidal Pastor (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria a Refugio Carbonell Muñoz (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Maria Baldillou a Iesu Infante (in saec. Maria Baldillou y Bullit) et VII Sociae (Bb.), 834. Maria Calaf Miracle Dominae Nostrae Providentiae (B..). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Maria Candida ab Eucharistia (in saec.: Maria Barba) (Ven.), 482. V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb.,). Maria Carmelitis García Moyon (Ven.), 726. Maria Carmelitis Moreno Benítez (B..). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Maria Carmelitis Ferrando (B..). Viel V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Climent Mateu (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Crescentia Höss (S.), 265, 405. Maria Concepta Odriozola Zabalia Sancti Ignatii (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Maria Concepta Rodríguez Fernández Sanctae Magdalenae (B.).. F. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Maria Daniela a Iesu et Maria Immaculata (in saec.: Eleonora Angela Józwik) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb.). Maria de las Nieves Crespo López Sanctissimae Trinitatis (B.). F. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Maria del Olvido Noguera Albelda (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb ) 922 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Maria « Desamparados » Giner Lister Sanctissimi Sacramenti (B.). V. Leonardus Buera et Socii Olivera (Bb). Maria Dolorosa Vidal Cervera Sancti Francisci Xaverii (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Maria Elisabeth Hesselblad (B.), 12, 14, 743. Maria Euthymia (in saec.: Emma Üffíng) (Ven.), 47. Maria Faustina Kowalska (S.,), 585. Maria Guadalupe (in saec.: Anastasia García Zavala) (Ven.), 30. Maria Guidona a Misericordia Divina (in saec. : Helena Cierpka) (B.,). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb ). Maria Imelda a Iesu Hostiae (in saec.: Hedvigis Carola Zak) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb). Maria Iosepha a Corde Iesu (in saec.: Maria Iosepha Sancho de Guerra) (S.), 651, 817.. Maria Iosepha Del Río Messa Sanctae Sophiae (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Maria Liberata a S. Corde Iesu (in saec.: Liberata Orozco Santa Cruz) (Ven.), 30, 410. Maria Perdolens S. Eulaliae Puig Bonany (Ven,,), 635. Maria Purificationis Xi- ménez Ximénez Sancti Iosephi (B.),, V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Maria Raimunda a Iesu et Maria (in saec.: Anna Kukolowicz) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis M ardosewicz) et Sociae (Bb.). Maria Sergia a Virgine Perdolente (in saec.: Iulia Rapiej) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb.). Maria Sophia Teresia Ximénez Ximénez (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Stella Adelaidis a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et decem Sociae (Bb.), 135, 341, 509 Maria Teresia Ferragud Roig (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Teresia Chiramel Mankidiyan (B.,), 12, 14, 743. Mariani C. G., 813.. Marianus ab Arce Casali (Roccacasale) (B.,), 8, 132. Marianus a Iesu Euse Hoyos (B), 12, 13. Marie W., 66 Mari j ano vic L.,, 68. Marini F., 580. Marino G, 64. Marinus Blanes Giner (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et (Bb..). LXXIII Socii Marren H. M., 810. Marriott F., 61. Marrocco M., 568. Marsilla Luego E., 57. Martella A., 54.. Martha (S.), 276. Martijn-Hijl H G, 583. Martin A. E.., 62.. Martin D., 120.. t Martina N. E., 736. Martínez Contreras V. H , 658. Martínez Acebes L, 84. Martínez I. R.,, 52. Martínez Robles Bernardinus Maria (Paulus) (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.). Martínez Rodríguez A, M., 45. Martínez Somalo E., Card., 504. Martini A., 575. Martini F., 577. Martonyi J., 262. Marturet G. A., 571. Marucci L. A., 69. t Marzi A. D., 816. Marzys Z , 577. Masoudian S., 568. Masri E., 573. Massafra A., 365. Massari M„, 581. Massaroli P., 580. Massé V., 735. Massi Gentiloni Silverj R., 565. Masterson J. J., 63. Mastrangeli G., 582.. Mastrocola T., 66. Mastromattei L. E. V., 574. Mateljan A., 71. Mathieu R. T., 809. Matijevic L, 68. Matos da Gama J. J., 335. 923 Index nominum personarum Matriano Ferreras F., 59. Matthaeus Ap. et Ev. (S..), 279, 524.. Matthaeus Correa (S.).. V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Matthaeus Moreira (B..),, V. Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Mattia M., 576. Matuszek M., 811 Mátyás J., 815. Mauck G. A., 60. Mauro J. R.., 570 Maximos V, Patriarcha Graecorum Melkitarum Catholicorum, 373. f Maximos V Patriarcha, Hakim, 583. Mayer E., 62. Mayer-Skumanz M., 573. Mazuchowski H. S., 60. Mazur R. C, 809. Mazzariol G., 582, Mazzeo S., 571 Mazzotti M., 581. Mazzucchelli G„, 567. Mazzuoli G., 565. Mbadu Kikhela Kupika I , 498. Mbaya B K., 55. Mbogha C. K,, 334. Mbuka C, 498. McAlpine W, R., 572. McBrierty V. J., 571. McCabe J., 573. McCarrick T. E., Card., 190, 502. McCartan D , 807. McCarthy D,, 119. McCarthy J J„, 808. McClosky A,, 60. McCormick M„, 63. McCormick S„, 575, McCullough J. J,, 65. McDermott A., 809. McDonald C. I. P., 332 McDonald T., 58. McDonnell J., 120. McDonnel P„, 574,, McDonnell P. W.,, 808. McDonnell T. A., 885. McElroy C. J., 809. McEntaggert A.., 566. McGarry T. M., 58. McGarry, II M., 569 McGhee W P,, 60 McGrath M. D., 564. McGuinness J. P., 811. t McHugh J T., 120. McKay G., 736. McKenna M. J., 567. McKeown D., 260.. McManus W. J., 810 f McNamara J R., 416. McNicholas B , 569. McQuillan L, 63. McShane G., 572. Mcsweeney T. J., 67. Meacci M., 9, 132. Meare J, 57. Mechitar, abbas, 776. Medina Ramos R., 807. Medina Estévez J. A.,, Card., 192. Medina Pech D. A., 808. Meiß L, 71. Meier B J., 811 Meijers C. L.A.M., 570. Meinvielle G. A., 126,, Meira Naslausky M. C, 563. Meisner J., Card., 263. Mejía J. M., Card., 191, 501, 502. Melchior D., 810. Melicia M. P.., 807. Mencaroni E., 578, Menchi V., 567. f Mendes E. S., 336, Méndez J., 815. Menn R. J., 564. Menorca F. M., 61. Mento F., 806,, Mento S., 811. Meo C, 581. Merlo G., 811. Merrill M., 575. Merson T., 70. Meßner R., 385. Mesrob II, Armenus, Patriarcha 439. Mesrop-Masthoc' (S.), 462,. Messina E.., 66. Meta I., 886. Methodius Dominicus Trcka (B.,). F. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Meyer F. X., 576, Mezzini Ursula (Ven.), 790, Mhando Daraja A„, 564. Micchiardi P. G., 53. Micconi R., 580. Michael de la Mora (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Michael Domingo Cendra (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Michael Kozal (S.), 27. Michael Remón Salvador (B.). V Alfonsus López López et V Socii (Bb.). Michalewicz Z., 71. Michelangelo B., 174. Michelini C. A., 581. Michelini L., 579. Michelotti G., 575. Michl E., 576. Mick W., 814. Middleton A., 77. Miele A., 580. Mies P., 66. Miglioni B.,, 808. Migliore C, 119. Migneault J., 570. Mikolajczyk M , 57 Mikulasek J,, 62,, Mikulka A., 812. Milandou A., 333, 499, 673. Milani J. J., 64. Mildom V., 583. Milillo G., 72. Miller T. R., 807. Miller T. W., 60. 924 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Millo G. Q., 71. Minasian A. S., 568.. Minde L., 498. Minelli G., 68. Mingazzini G., 813. Minniti E., 814. Minusso U., 582. Miotto C. J., 812. Mira Balbin J. J., 809. Mirabelli C, 564. Miranda R., 813 Miridita R., 365., Misik P., 69. Misiniec S., 70. Mitchell G., 580. Mitschke G., 579. Mkhori F. E., 333, 499. Moder K , 67. Modestus Vegas Vegas (B.). V. Alfonsus López López et V Socii (Bb.). Moellenberndt D. R., 61. Moeller E. O, 571. Mokrzycki P., 577. Mola C, 579. Moliner Inglés R,, 187. Moloney D., 810. Mon R. F., 66. Mondejar Correa P., 807. Mondini G., 576. Mongelli P., 578. Monni P., 814. Monroy Ponce D., 806. Monsalve Mejía D. a L, 734. Montagne Vidal A., 190. Montalti M„, 816. Montano G, 808. Montes Moreira A., 497. Monthienvichienchai R. C, 120. Monti Aloisius Maria (Ven.), 869. Monti L. F., 569. Montini G„ B., 382. Montini G. P., 72. Mooney M. P,, 63. Morales C, 578. Morales Rodríguez E. S., 68, Morandini G M., 72. Morawski A., 808. Moreira de Melo I., 193. Moreno Bravo G., 806. Moreno Casamitjana A., 887. Morero V.., 814. Morigi M., 806. Morini R., 59. Moroco P. A., Jr. 569. Morris W., 578. Morrisey M., 570. Mortarino L., 570. Mortillaro R., 576. Morton L, 76. Mos L, 575. Moschella D., 580. Motta J. G, 816. Motta M. J., 808. t Motte J F., 192. Motyka F., 70. Mouawad N., 56. Mourany B., 566. Moussa I Daoud L, Card., 119, 500. Mraz J., 65. Mrzyglod J., 567. Mubarak M. H., Praeses Reipublicae Arabae Aegypti, 262. Mucciolo A. M., 193. Mudili R., 72. Muhari M., 583. Mühl H.., 58. Mullen E. J., 570. Mulligan J. T., 58. Multerer T.. M., 568. t Munive Escobar L., 504. Murcko C. S., 57. Murólo R., 580. Murphy-O'Connor C, Card., 191, 263, 500, 502, 648.. Murphy C. M., 806. Murphy D D., 806. Murphy V. F., 560. Muscarà S., 812. Musser J„, 806. Mustaciuolo G. A.., 58. Mustafa Kabazi H.-F., 563 Musto A., 65. Mutsaers A. J., 578. Muûls T., 563.. Mvé Engone B., 668. Mycek J., 62. Myers I. L, 640. N Nagel R., 583. Nagler S., 566. Nagy J., 66, Najman K., 67. Najmeh E., 564. Nakamura M., 886 Nalbandian E., 735. Nalzaro F., 63. Nannini N., 813. Napier W. F., Card., 190, 501. Naré L., 805. Nastase A., 335. Nasti S., 568. Navarra V. M., 496. Navrkal J., 67. Nazarian M., 792. Ncozano S. S., 55. Ndiaye B., 802. Nealon K. G, 573. Nepsinky V., 69„ Neri M. T., 583. Nerses Bedros XIX, Catholicos Armenorum, 684. Nerses Shnorhali (S.), 467, 683. Nervi Oddone F., 571. Nesti P. G. S., 479. Nevin E. R., 58. Newman J. M., 571. Nguyen Thanh Hoan P., 803. Nguyên Van Thuân F. X., Card., 191, 500, 501. Niceta Plaja Xifra Sancti Prudentii (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Nicetus Budka (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb,). Nicholson J„, 735. Nickel T., 570. Nicknair L. G, 809. Nicolau J„, 810. Nicolaus a Gesturi (B.), 9, 10 Nicolaus Bunkerd Kitbamrung (B.), 133. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.), 850, 863, 864, 865,, Nicolaus Cehelskyj (B.). V„ Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb). Nicolaus Konrad (B.). V.. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Nicolich G., 810. t Nicolini G., 583. Niehves E., 583. Nielson T. A„, 58. Niemczyk Z., 69, f Nienhaus J. B., 120. Nienstedt I. C, 497. Nieparko R., 61. Niezgoda J., 67. Niglis J. C, 61. Nino Castillo R. A,, 58. Nishi T., 565. Nix W., 809. Njoku A. A., 582. Njoku C. O., 583. Nlemadim Offurum R. L., 577. Norena Suárez J. H., 808. Norman A., 579. Noschese A., 815. Noto V., 62. t Novak J., 584. Nowacki H. L, 188. Nozipho January Bardili P., 500. f N'Sanda Tsinda-Hata D., 888. f Nterere J . B . , 504, Nunag III V. M., 63. Nunez E. H, 811. Nuti G. A., 580. Nwosu R., 814. O Oates J„, 568. Obiang Nguema Mbasogo T., Praeses Rei publicae Guineae Equatorialis, 55. Obiorah Obidele S., 582. Index nominum personarum 925 O'Brien B. M., 53. O'Brien M. F., 809. O'Callaghan J. A,, 56. Ocáriz F., 805. O'Connell D , 59. O'Connor D. G,, 58. O'Connor E., 574. O'Connor E. A., 810. O'Connor J., 571. O'Connor J. F., 64. O'Connor T. V, 577. Odchimar N. P., 802. f Oddi S., Card., 584. O'Donnell J., 569. O'Donoghue P., 192, 496. O'Dwyer P. F., 573. Oesterhelt J., 563. Ogbonna H. U., 574. Ogbonna J. J., 582. Ogbonna S. B., 569. Ojukwu A., 582. O'Keefe W. J., 59. f Okioh N„ 416. Okolo J. T., 807,, Okoro B. L.C, 582. Okula J, 815. Olaechea Du Bois M. P., 565. Olijerhoek H, T., 578. Oliva P., 66. Oliviero S., 577. Ollier G., 571. f Olombe Atelumbu Musilamu G., 120. Olszewski L., 813. Olympia (in saec.: Olga Bidà) (Ven.). Opara J., 812. Oravec R., 566. Orfei F., 577.. f Orgah F. U., 120. Orlandi S., 816. Orlotti L„, 62. Orofino V. C, 64. Orsatti M., 72. Ortner G, 563. Osei-Duah S., 807. f Oses Flamarique J., 888. Osicki J. S., 68. Osinski T., 813. Osler D., 573. Osmolowski Hadrianus (in saec: Petrus) (Ven.), 253. Ostafin F., 69. Osuji R O.., 574. O'Sullivan J. V., 63. O'Sullivan-Ryan J., 120. Otsuka P. Y., 192. Ottaviani G., 65. Otuyelu S., 55. Ouédraogo A., 334. Ouellet M., 261, 503. f Ouellette J. L. A., 816. Owusu Akyaw Prempeh L., 577. Oyaga Guerrero N., 810. V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Omelko V., 63. Ondavay T., 809. O'Neill J. P., 58. O'Neill W. O., 64. Onumajulu J. P. C, 577. Onvca K., 70, Onwuanibe R. C. L, 812. Onwvatuegwi Okorosi M., 577, Onyeiwu P., 583. Onyot A., 63 Onysk M., 813. P Paagman J. B., 570. Pacheco Gómez M., 500. f Pachowiak H., 72. Padilla O., 83, 130. Padilla R. M. J., 568. Padour G., 188. Páez J R.., 807. f Pagano A., 336. Page R., 57. Paiani M., 815. Pajurek T., 814. Paliotta F., 567. Pallath P , 65. Pallucchi D., 812. Palma Paúl V. H., 640. Palmieri C, 189. Palozzo G., 570. 926 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Palumbo M., 578.. Panfilo F., 802., Pangallo M., 68. Panico F., 415.. Pante V., 802, Panton H., 808. Panuello M., 814. Panunzi G-, 581. Paolillo F. H., 563. Papa C, 56 Papacchini G., 63. Paparini F., 566 Pappalardo M.., 567. Pappenberger R., 72. Paratico F., 576. Park A, C, 59. Parolin P., 59. Parra Sandoval M. L, 640. Parsch J. R., 582. Paschalis Penadés Jornet (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb,). Paschalis Torres Lloret (B.). V Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb..). Paschetta M., 70. Pasini A., 576. Pasquinelli O., 566. Passaro E., 569. Passerini L, 806. Pastormerlo E., 64. Paszulewicz J., 811. Pate G., 573. Paternoster E., 70. f Patria J., 736. Patrick J. E., 59. Patschinsky K.-fL, 578. Paturso G., 71. Paula a Sancto Iosepho Calasanctio (in saec.: Paula Montai Fornés) (S..), 265. Paula Isla Alonso Sanctae Anastasiae (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb,). Paulinus Nolanus (S.), 298. Paulo P.A., 639 Paulus Ap. (S.), 27, 87, 94, 169, 174, 175, 176, 177, 209, 250, 285, 294, 296, 309, 347, 375, 451, 511, 512, 514, 523, 530, 539, 540, 589, 593, 594, 595, 604, 605, 613, 621, 622, 658, 669, 731, 767. Paulus VI, 85, 216, 222, 274, 350, 383, 602, 738, 748. Paulus Meléndez Gonzalo (B.).. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Pavlicek K., 70. Pavón Puente G., 414. Pawlak T., 69. Pawlowski G., 57. Pazhayattil L, 12, 14, 743. Pearce B., 569. Pearce C, 574. Pecha J., 72. Peczar D., 576. t Pedernal G. P., 72. Pederzoli G., 813. Pedranghelu M., 577. Pedrini U., 811. Pelâtre L., 438, Peli G., 331. Pelle G., 578. Pellerino B, 576. Pellesi Maria Rosa (Ven), 107. Peluffo P., 575 Pem L , 66. Pennekamp J., 572. Peña Roja L. A., 808. Pepe I A, 332 Pereira Pinto F d G, 813. Perez A. A., 807. Pérez J. F., 65. Pérez González C, 809. Perez M. M., 813 Pérez Navarro J., 63. Pérez Romero Florentinus (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.). Perez T. D., 57. Pergolis P., 573. Perone G. C, 263. Perugini D., 579. Pescini M., 570. Pessina M., 567. Peta T., 334. Peters-Janssen M. H., 583. Petra B., 119. Petrera V., 581. Pétrone R., 807. Petru V., 70. Petrucci G., 95. Petrus Ap. (S.), 25, 26, 27, 87, 169, 207, 266, 279, 293, 312, 347, 353, 367, 435, 514, 542, 604, 613, 620, 658, 767. Petrus Calungsod (B.), 135, 341, 511. Petrus Esqueda (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Petrus Maldonado (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Petrus Mesonero Rodríguez (B.,). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Petrus Rivera Rivera (B.). V. Alfonsus López López et V Socii (Bb.). Petrus Verhun (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Petry R. J., 570. Pëziol J., 56 Pezzini, 870. Pezzoli F.., 578.. Pfab J., 547. Pham Dinh Tung P. I., Card., 135, 341, 510 Philippus Ap, (S..), 276. Philippus Hernández Martínez (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Philips E.., 804. Piacenza M., 809. Pianca G., 578. Piazza M., 813. Picchio P., 580. Piccione J. J.., 572. Piccoli A., 573. Pieracci D., 812. Pigato O. A., 576. Pignoloni V.., 808. Pilar Villalonga Villalba (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Piles Ferrando P., 503. Pilz W., 815. Pimenta de Souza J. B., 815, Pimentel D. D., 188,, Pineiro García-Calderón S., 734. Pini P., 811. Pino Miranda T. H., 53. Pinto da Silva C I., 260. f Pintonello A.,, 584. Piozzi G, 72. Piraccini D., 816, Piris Frigola L, 261. Piroird G, 192. Pistacchi M., 580. Pitito La Bella B., 808. Pius V (S.), 739,, Pius VI, 824. Pius IX (Ioannes Maria Mastai Ferretti) (B.), 6, 11, 28, 344, 430, Index nominum personarum 927 652, 742, 749, 825, 871, 875., Pius X (S.), 43, 747.. Pius XI, 9, 78, 747, 783,, Pius XII, 160, 163, 329, 363, 641, 747, Pizzi R., 565. Plank H., 69. Plewka M A , 811. Plichta S,., 816. Pluta A., 815. Poggio F., 579. Poierre de Vêron Ngangue P., 582. Poledri C, A., 60. Polenzani S., 65. Poletto S., Card., 191, 501, 502. Policarpo J. da C, Card., 191, 501, 502. Poltawska W., 804. Polverino E., 568. Polycarpus (S.), 438. Pompedda M. F., Card., 119, 191, 500, 502. Pomper H.., 565. Pontiggia A., 567, Poser C, 582. Potes Vanegas F,, 806. Potyó F., 812. Poupard P., Card., 349. Powell M., 567.. Praesentatio a Sacra Familia (in saec.: Paschalina Praesentatio Gallen y Martí) (B.). Psilogenis C, 55. Puaty J. P. da A., 816. Pudlo J., 805.. Pujats J., Card., 190, 501, Pulimoottil O. C, 571. Punderson J., 59. Punt I M., 640. Punzi F., 566. V. Maria Bullit et (Bb.). Baldillou y VII Sociae Prandelli A., 581. Pranjic T., 68. t Prasko I., 192. Precker W„, 578. Prendergast J., 807. Pribil G., 583. Prinster J., 572. Prinster L., 572. Procella P., 60. t Procyk J. N, 416. Protaro A., 66. Proto S. A.., 63. Q Quadrio Curzio A., 263. Quezada Toruno R., 497. Quinamot M. E., 57. Quintana Jor quera C, 496. Quintero Díaz I. a L, 188, Quintiliani S„, 807. R Racelis B. S., 807. Radielovic B., 68. Radini-Tedeschi I. M., 747. Radó T., 809. Radrizzani A. R., 414. Rafqa Pietra Choboq ArRayès (S.). V. (S.). Rebecca [Rafqa] Ragagil J. T., 564. Ragimbeau-Baudino M., 583. Raimondi G., 578. Raimondo C, 816. Raimundus Martí Soriano (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb..). Raineri O., 70, 119. Raiola S., 573. Rakotozafy V., 499. Ramírez Hernández R., 806. f Ramírez Ponce M. A., 736. Ramola E., 68. Ramón Reato C. O., 565. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 928 Ramos Sagarra S.., 567. Ranjith P. D. A M., 802, 805. f Raobelina J„ S., 584. Raphael Alonso Gutiérrez (B.)- V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.),, Rapisarda A., 124, 193, 427, 559. Raponi L., 63. Raszpla A., 71. Ratzinger J., Card., 120, 192, 504, Rauch B., 808. Ravasco Eugenia (Ven), 36. Ravasio R., 566. Ravera M., 580, Ravotti G. P., 814. Rawecki A., 62. Rawski S.,, 58. Re G. B., Card., 190, 263, 458, 500, 501, 766. Rebanal J. R., 59, 806,. Rebecca [Rafqa] (in saec.: Petra Choboq Ar-Rayés de Himlaya) (S.), 265, 757. Rebecchini G., 263. Recaredus de los Ríos Fabregat (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Recio Martin M. L, 6. Redden V. J., 809. Redrado Marchite J. L., 416 Reed M. V., 63, Regina Sonja, 886. Reißmeier J, 65. Reilly L., 568. Reinoso Luna H. A., 806. Reiter E., 63. Reiter H., 580. Relsiak F., 68. Remeiro Serrando Gudiel L, 808. Renaudin H., 53. Rende V., 577. Renjic B., 71. Renzi G., 581. Repond G.., 573. Resmini A., 813. Restrepo-Restrepo G., 65. Restrepo I D. G., 65. Restuccia D. F., 577. Reynolds D., 572. Reynolds P H., 810 f Reynoso Cervantes L., 120, Rezende Dias I. F., 331 Rezzonico G., 579. Riachi Assaker N., 565. Ribuffo L , 579 Ricca B., 62. Riccardo J. J., 65. Ricci R , 813. Riccio T., 566, Richi y Alberti G., 68. Ricozzi S., 579. Riethmuller B., 571. Riou A , 579, Ripamonti E., 566,, Rippon P., 572. Risch A., 67. Ritchie G. T., 65, Rivera F. C, 811. Rivero P., 580. Rivière B., 54 Rizzi M., 32, 45, 336. Rizzo A., 580. Rizzotto V. M., 57, 60, 560. Robaszkiewicz S., 498. Robinson L., 575. Robinson R. C, 582. Robledo Angel G„, 806. Robledo Aguilar J. d. J., 808. Roche A., 332. Roche M. R., 574. Roche P. C, 569. Rochus de Santa Cruz (S„), 535. Rock R. L., 62 Rodericus Aguilar (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Rodericus Yenénguez de Guzman (B), 84. Rodi T., 496. Rodrigo Ewart L. M., 71. f Rodríguez B. E., 264. Rodríguez Castro Bonifatia (Ven.), 257.. f Rodríguez Figueroa A. J., 816. Rodríguez Giavarini A., 118. Rodríguez Herrera A., 770. Rodríguez J., 63. Rodríguez J. F., 571. Rodríguez M. M., 571. Rodríguez Maradiaga O. A., Card., 190, 501, 502, 503. Rodríguez-Ponga y Ruiz de Salazar P., 575. f Rodríguez Rodríguez M., 736. Rodríguez Vega G., 561. Roegele O. B., 568. Roggio M., 571. Rojas Santoscoy P., 33. Rojek M., 815. Romaldo R., 570. Romanazzi L., 66. Romano D., 570. Romano N, 65. Romanowski J., 815. Romanus Adame Rosales (S.). F. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.), Romanus Lysko (B.). F. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Romero Meneses Maria (Ven.), 485. Romzsa Theodorus (Ven.), 880. Ronik M. E., 62. Roque Pérez J, L., 812. Rosa Pedret Rull Dominae Nostrae a Bono Consilio (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb..). Rosado F. L., 581. Rosaria a Soano (in saec.; Petra Maria Victoria Quintana Argos) et II Sociae (Ven.), 555. f Rosina M., 736. Rosìan J., 811. Rossi A.., 95, 570.. Rossi E., 120. Rossi F. H , 60. Rossi G., 577. Rossi I. M., 52. Rossini M., 579 Rosso F., 59. Rostkowski Z S., 813.. Rotatori E. S., 570. Rotoni B., 570,, Rouamba S., 196 Rougier Felix a Iesu (in saec: Felix Benedictus) (Ven.), 42. t Rovaio Azcué J. P, Card., 504. Rovira I. M., 810, Rubiano Sáenz P., Card., 190, 501, 502. Rudolph K.-J., 66. Ruffi A., 567. Ruffini F., 416. Ruffo A., 575. Rugamer K., 813. Ruggeri L, 571. Ruggeri M., 571., Ruini C, Card., 12, 14, 170, 343, 263, 429, 609, 664, 743, 749, 805, 825. Rupprecht E., 63. Rurarz B , 69. t Rush F. R., 648. Russo A., 814. Russomano H. J., 572. Rüthers B., 568. Ruzzante M., 572. Ruzzi P., 67. Rycerski P., 69. Rylko S., 416, 805. Ryngwelski R., 70. Rzodkiewicz L., 71. S Saba Reyes (S). V. Christophorus Ma- Index nominum personarum 929 gallanes et XXIV Socii (Ss.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss,). Sabatino R. A., 62. Sabbaghian P., 793, Sabbah M., Patriarcha Hierosolymitanus norum, 451. Lati- Sacchetti G., 263. Sacchetti P., 578. Sacchini M., 809. Sacella P., 814. Sadowski E. O., 570. Safieh A. E., 564. Sagretti P., 570. Sahak (S.), 462. Sáinz Hinojosa A., 735. Sáiz Meneses I. A., 885. Sala G., 813. Salachas D., 119. Salazar G., 565. Salazar J. M., 570. Saldanha L., 498. Salerni Navas L., 564. Salerno M., 816. Sales H. de A., 135, 341, 510. Salgado E,, 53. Salih Fidail E., 564. Salles y Barangueras Maria a Monte Carmelo (Ven.). V. Maria a Carmelo (B.). Monte Salomone G., 577. Salter V. E., 572. Salvator Damianus Enguix Garés (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.), Salvator Estrugo Solves (B.)V Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Salvator Ferrandis Seguí (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Salvator Lara (S.). Samaranch J. A., 95. Samsel J., 815. Sánchez R. A., 572. Sánchez Bosch J., 805. Sánchez González J., 62. Sánchez Sorondo M.,, 260. Sánchez Unzueta H., 563. Sanchís Mompó Gabriel Maria (Iosephus Maria) (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.). Sandersfeld J. G., 64. Sandoval íñiguez J„, Card., 263. Sánese N. M., 566. Sanguineti L, 9, 132. Sani A.,, 815. Sanon A. T,, 195. Sansarico C, 58. Sansoni M. C, 57. Santandrea V., 813. Santiago E., 575. Santier M., 497., Santoro A., 815. Santoro F., 567. Santroni S., 571. Santucci A., 65. Sanz Martínez N., 59. Sapeta A., 70. Sarah R, 805. Sarai va Martins J., Card., 191, 500, 501, 502. Sardella G, 812. Sardinha J. C. P., 71. Sartor L., 583. Savadogo F., 564. Savelsberg E., 807. Saver W.., 568. Savio V.., 54. Savorani D., 581. Scacchia G, 576. Scaglioni G.., 580. Scampini G., 59. Scancamarra V.,, 57. Scarpa C, 64. 930 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Scarpellini G, 67.. Scavarelli A., 62. Schaefer D R., 60. Schaefer K J, 61. Schauer A., 813. Scheffczyk L., Card., 191. Scheid E. A., 640. Scherrer C. E., 61. Schetelick P. D., 66. Schiavo G. M., 49. t Schick E., 72. Schifilliti A., 812. Schillace F., 578. Schleck C, 601. Schlemmer J., 72, Schlichting W., 65. Schlitt H,, 63. Schmidt K. E., 568. Schmitt H. J., 811. Schmitz W., 565. Schnitzler G., 573. Schödl L, 575. Schoepe R., 69. Schönborn C, Card., 501. Schott S., 572. Schotte J. P., Card., 56. Schriebner K,, 812. Schrittwieser F., 64. Schroeder G. M., 806. Schudy S.., 62. Schümmelfeder D., 806. Schuster M., 67. Schuster R., Praeses Reipublicae Slovachiae, 55, 886. Schwab M, A., 574. Schwartz W. H , 806. Schwarz A., 496. Schwarz L., 801. f Schwemmer H., 816. Schwery H., Card., 39, 47, 330, 405, 480, 504. Schwimmer W., 163. Schwind E.,, 581. Sciacca G.., 71. Sciuto S., 71, Scola A., 665. Scolari G., 569. Sconocchia R., 576. Scott Fryar T,, 806. f Scuppa L., 888. Scuto A., 71. Searle N. D.C., 569. Sebastiani Aguirre A„ A., 497. Sebastiani S., Card., 191, 501, 502, 887. Sechi S„, 564. Segaric J., 59. Segmüller P„, 565. Segomotsi Mompati R., 564 Segura V. J., 64. Sekey B. D., 120. Seiinga J., 814. Seman Joof G.,, 500. Semeniv V , 804. Senador J. N., 69, Senior D., 805. Senko J J., 569. Senko S. D., 574. f Sensi G., Card., 648. Sepe C, Card., 191, 336, 501, 502, 601. Sepúlveda Diaz R., 58. Seraphina (Emmanuela Iusta Fernández Ibero) (Ven.). V. Rosaria a Soano (in saec.: Petr aMaria Victoria Quintana Argos) (Ven.). Sergheevich L, 118. Sergius Cid Pazo (B.). F. Iosephus Calasanz Marques et Socii (Bb.). Serri L., 582. Serubomwe P., 582. Servátka M., 563. Servinsky M. E., 809. Seso I., 68. Severianus Baranyk (B.).. V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Sewerynik B. T., 811. Seymour F. R., 59. Sgarlata M., 565. Sgreccia E., 445. Shanahan M., 804, Shaw R., 120. Sheedy M. E., 64. Sheeran R. T., 59 Shelley T. J., 58. Sheltz G. A., 60. Shenton R., 570. Shihab A., 118. Showalter P., 807. Shugrue M. P., 64. Sibilo M., 57. Sicilia F., 565. Sicking T., 119. Siebenhüter O., 808. Siefer R. R., 65. Siekierski B. S., 810. Sigismundus Gorazdowski (B), 844, 800. Sik J., 70. Siles Salinas J., 563. Silva De Podlinski O. E., 574. Silva Pepeu A. G., 497. Silvano F., 263, 805. Silvester II, 820. Silvestri P., 814. Silvestri S., 580. Silvestrini A., Card., 504. Silvestrini B.., 804. Simeon Lukac (B). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Simic L, 815. Simmonds L., 568. Simon B., 811. Simon Correia (B.). V. Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Simonelli E , 812. Simporé J., 804. Simpson D., 577. Sindar J., 70. Singh Malla B., 500. Sini L. S., 576. Skalabrini N., 68. Skoda F., 60. f Skomorucha W., 736. Skórkiewicz F., 68. Skubis L, 57. Slania C, 567. Slattery M. M., 573. Slipe R H., 59 Sliwka P., 71. Sliwowsh T., 810. Smedila C, 814. Smeets L. U. P., 581. Smith P., 884, Smyth N., 567. Snodgrass L, 579. Snyderwine L. T,, 65. Sobczak J., 57. Sobocinski M., 68. Sochacki Z., 68. Sodano A., Card., 198, 263, 339. Sofía, Regina Hispaniae, 55. Soledad Torres Acosta (S.), 818, Soler Perdigó C, 885. Soler Aranaz M., 575. Solerno R O., 570. Solórzano Pérez G. Sommer J„ O., 57. Soós D., 809. Sordi C, 578. Soribe Ukaga B.., 569. Sorrentino D., 260. Soseman R., 812. Sottocornola F., 736. f Spallanzani R., 504. t Spanedda F., 584. Specchio B., 574. Specchio M., 572. Speciale R., 567. Speich J.-M., 887. Spiteris J., 119. Spranger G., 569. Stack G., 333. Stack W. E., 61. Stafford F., Card., 215. Stäger R., 736. Stählin W., 533. Stallings J. E., 61. Stalter C. D., 808. Stanislawski J., 62. Stanke G., 58. Stankiewicz A., 815. Stanovnik A., 885. Staringer E., 566.. Staunton P.-J,., 59. Stec J., 71. Stefanko P. F., 809. Steger K., 577. Steindl H., 120. Steiner E., 581. Steiner R., 583. Stella A., 813. Stella B, 197, 422, 423. Stellin E.,, 814. Stencel E, 68. Stenico T., 56. Stephanopoulos C, Praeses Rei publicae Graeciae, 118. Index nominum personarum 931 Stephanus Bou Pascual Raimundus (B.). Swetland S., 807.. Swidroñ S., 71. Swoger J. W., 57. Syczewski T., 813. Szabó T., 59, Szamota S., 70. Szczepañski M., 67. Szczerba M. K, 67. Szczygiel K , 804. Szczykutowicz F., 63. Szewczyk J., 68. Szirnai B,, 812. Szklarczyk K., 67. Szmul W., 815. Szoka E. C, Card., 56, 120, 263, 328, 504, 861. Szurovecz V., 815. Szymkowiak Sanctia (in saec.: Ianina) (Ven.), 325. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb..).. Stephanus, Hungariae rex (S.), 353, 821. Stephanus Machado de Miranda (B.) et duae filiae (Bb). V. Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). Stewart M., 67. Steyaert J., 568. Stobrawa P., 70. Stock C, 805. Stocker S., 815. Stortz M., 62. Straub E. F., 58. Strbenac L, 816. Strojny J. A.,, 66. Stubbs M., 574. Studinski J., 571. Styczen T., 804. Suárez I. H., 52. Suarez Polcari R., 65. Suchecki J., 811. Sujansky F.., 573. Sujansky L., 583. Sujansky T., 814. Sullivan D., 58. Sullivan E., 64. Sullivan F., 804. Sullivan G.., 63. f Sullivan J J., 264. Sullivan K. L., 58. Sullivan M., 565. Sullivan R. J., 57. Sullivan T. J., 64. Sumartono A., 568. Sunjic M., 563. Surab M., 814.. Suresh A., 736. Surowiec A., 815. Susairaj A., 189. Sutrisnoatmoko A., 333. Svampa Card., 790. Svec M., 564. Swaner J.., 807. Sweeny J. J., 64. T Tagliaferri F., 41, 110, 255, 791 Tagliaferri G., 581. Taglie A. A. G., 884. Taguilaso L. S., 69. Takács G., 66. Talley D. P., 810. Tan Chee Ing P., 736. Tanguay J. F , 563. Tannini E. A., 573. Tanzi G., 812. Tapis Moreno R. A.., 807. Tarcisia (in saec.: Olga Mackiv) (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Tarnai G.,, 578. Taroni A., 813. Tarrand I., 500. Tatarczuk V. A.., 806. Tauch M., 578., Tauran J.-L., 56. Tavernier Aemilia, vid. Gamelin (Ven.), 323. Tavormina G., 575. Taylor D., 572. f Teixeira Vieira W., 888. 932 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Teresia a Iesu [Abulensis] (S.), 289.. Teresia a Iesu Infante [Lexoviensis] (S.), 132, 284, 296. Teresia a Iesu Jornet y Ibars (S.), 635. Teresia Chambo Palés Divinae Pastorae (B.). Tissino C, 582. Tlhagale B. J., 192. Tobin J. W., 545, 547.. Tokarz W.., 811. Tokarzewski A.., 814. Toller C, 571. Tomás A. I., 801, Tomás Serer Franciscus (Ven.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). V. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn.). Teresia Eustochium (Ignatia Verzeri) (S.), 265, 329, 757. Terminali R., 580. Terraneo G., 806. Terrazas Sandoval J., Card., 190, 501, 502. Tertullianus, 295. Tettamanzi D., Card., 343, 429, 749, 825. Teule H., 119. Thaddaeus Ap. (S.), 87, 464. Tharsila Cordoba Belda (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Theophilou T. V., 564. Thomas Ap. (S..), 278, 280, 446, 682. Thomas a Cori (S.), 7. Thomas J W., 572. Thomas More (S.), 76, 166, Thomas M, W., 573. Thomas Reggio (B.), 344, 428, 825. Thompson A., 581. Thummerer R., 72. Tibidò F., 569. Tichi L., 70. Timmerevers H., 561. Timperi M. C, 573 Tinello M., 814. Tinnemans J. H., 69 f Tinti M., 72 Tipa G., 576. Tiridates III, rex Armenus, 463, 681, 838. Tornasi A., 569. Tornasi S., 118. Tornasi S. M., 82. Tomasini E., 68, Tomasso A., Jr. 570. Tomko J., Card., 120, 156, 504, 805. Tonarelli Y., 573. Toniolo Iosephus (Ven.), 171, Tonucci L, 739. Toohey C. H., 639. Toppi F. S., 160. Torlonia A., 263. Torok D., 62. Torres G., 71. Torti G., 571. Tourne A., 583., Traglia A. Card., 748. Tramontano M., 814. Tranquillinus Ubiarco (S.). F. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Traserra Cunillera I., 734. Travesset-Portavella P., 60. Tresler-Willenig A. M., 583. Tressanti G., 577. Tre vi j ano Echeverría R., 805. Trevisan R., 189. Trinidad García Duitama J., 807. Troccoli C, 62. Tronina A„, 67. Trost E., 581. Trouillot M. A., 564. Tscherrig E. P., 119, 562. t Tuan In-Min M., 192. Tucci R., Card., 191. Tugwell M. W., 63. Turcarelli L., 567, Turco A., 66, 577. Turcotte J.-C, Card., 263, Turibius de Mogrovejo (S„), 461. Turibius Romo (S.). F. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). U Uba H. M. E., 577. Uccellatori L., 71. Udechukwu C, 582. Ugwu T. O., 66. Uhi B. I., 332. Ukairo A. C, 583. Uko Akpulu A., 573. Ulaczyk S. J , 813. Ulkabara Ajoku B., 577. Ulunma Nwigwe V., 583. Ungari M., 812. Uppena J., 61. Uranov G., 563. Urbanski S., 67. Urdaneta-Lafee G., 574. Urignault G., 572. Urso P., 63. Urtola P. V., 66. Utsch B., 578. Uttenreuther E., 576. Uwazie V., 813. V Vacca Ramírez M., 802. t Vacchiano D., 504. Vaiani C, 57. t Vairo G., 648. Valdambrini M., 577. Valentinetti T., 62. t Valentini A., 336. Valentini D., 805. Valenza A., 814. Valerian J., 70. Valero Pérez Timotheus (Ven). V. Cabanes Badenas Vincentius et X VIII Socii (Venn..). Valero Ruz I. S., 331. Valette R., 570. Valieri V., 566. Valko G. J., 814. Valletta G., 576. Vallo S., 814. van Acquoi A., 581. van Burgsteden I. G. M., 640 van Dartel G. J., 580. Vandeloo M. B., 61. van den Biggelaar H. J., 572. van den Neucker F., 568. van der Valk W. A., 72. Vanek M., 583. van Haaren P. T.M., 572. van Herpen A. F.M., 580. van Heesewlik F., 578. van Kempen W. H., 72. van Middelaar G J., 579. van Moorsel G. P.M., 580. Vanoni E. Z., 571. van Rens W. W.H.G., 72. van Soest J. J.M., 569. Vaquera Gallardo I. L., 808. Váradi J., 805. Vardan Mamikonian, 464,, Várela F, (Ven.), 773. Vasil C, 119. Vasken I, Catholicos Armenorum, 85, 468. Vasquez Benjumea A. de J., 65. Vázquez Pérez H., 66. Vegliò A. M., 336. Veigle A., 336. Velasco García I. A., Card., 191, 501, 502, 503 Vencia G., 812. Ventrilla M., 65. Ventura L, 503 Venuti A., 565. Venuti M., 49. Verardo L., 580, Verastigue M. V., 812. Verdi G., 351. Index nominum personarum 933 Verheijen J. A J., 571. Verlinde-Boutelegier V., 804. Vermelho F., 807. Vermeulen F. E. E., 573. Versteeg J. W., 583. Versteeg J. R. W. M., 582. Verzino F., 808. Vesely G.,, 70. Veste A., 577. Vetri G„, 580. Vial Correa J. de D., 445, 564. Vial Risopatrón E. C, 801. Viard P., 566. Vicario D., 583. Vicente de Mendonça Gil G., 811. Vichi A., 70. Vichi G., 567. Victorianus Pius (in saec.: Claudius Bernabé Cano) (S.). Ambrosius Franciscus Ferro et Socii (Bb.). V. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Vidal F., 580. Vidal M., 545. Vidal R., Card.., 135, 341, 511 Vidensky S., 70. Vidulich G, 810. Vieregg J., 581. Vignali L., 567. Vigo A., 806. Villa de Tognella R., 573. Villamil C. E., 62. Villapalos Salas G, 564. Villegas S. B., 640. Villelmus Apor (B.), 28. Vincentius Ballester Far (B.). V Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius de Paul (S.), 177. Vincentius de Souza Pereira (B.). V. Andreas de Soveral, Vincentius Eugenius Bossilkov (B.), 28. Vincentius Galbis Girones (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Vincentius Maria Izquierdo Alcón (B.,). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Pelufo Corts (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Rubiols Castellò (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.), Vincentius Sicluna Hernández (B). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vino V., 65. Vipiana R., 564. Visone A., 581. Vitale O., 189. Vitalius Vladimirus Bajrak (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Vitelli G, 579. Vithay athil V., Card., 119, 191, 500. Vittorietti D., 813. Vives Sicilia L H . , 560. Viviani T., 811. Vivier M., 806. Vladimirus Pryjma (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Vöcking H., 736. Vogt F., 572. Volk M. C, 61. Volpetti A., 57. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 934 Volpin S., 576. von Canistus P. C, 569. von Elverfeld I., 583. Von Lobstein F., 564. Vosnjak Vendelinus (in saec.: Michael) (Ven.), 730. Voss B. L., 61 Vovka Antonia (Ven), 541. Vragas S., 812. Vrdoljak L, 71. Vu Duy Thong I, 803. W Waasdorp N. A. M., 579. Wade R. F., 570. Walaszewski Z., 579. Walker D. M., 808. Wall J. A., 64. Walsh J., 64, Walter H., 576. Wansbrough H., 805, Waslo D, 65 Waswandi A., 804. Wa_troba J., 67. Wattebled R., 188. Wazbiñski A., 57. Weber W., 575. Wee Sip Leong V., 579. Wee Chow Moh Hoo-Ng V., 583. Wells P R., 62. Wenting J. J., 58. Wenzel K., 813. Werlen M., 885. Werndl J., 573. Weschenfelder N. J., 812. Westphalen A. L., 575. Whalen E. J., 58. Whelan C, 574. f Whelan R. L., 888. White R. A, 119. Whiteley M., 566. f Wichrowski W. B., 888. Wichrowski Z., 814. Wiehe D., 499. Wieteska S.., 69. Wilbers M. J., 57. Wilczewski K., 60. Wildhaber L., 165. Wilhelm A.., 63. Wiliems H. W. P., 582. Wilkinson Range A., 574. Willenig H. M., 577. William J., J., 64. Williams B.., 572. Williams J. M., 812, Williams M,, 572, Williams T. S., Card,, 263. Wilson P. E., 53 Wimecorkle L., 58. Winca G. F., 62, Wingle I, M., 885. f Winning T. J., Card,, 504. Winnubst P. A. A., 572. Winter A., 58. Wisniewski J , 70. Wisniowiecki R., 815. Wit Z , 67. Witzel K., 808. Woelki R., 65. Woertman G. J. M., 579. Wojciechowski C, 69. Wojtylo H., 67. Workman B., 574. Wright P., 564. Wróbel L, 53. Wyckoff E. L., 566. Wyrostek D. F., 810. X Xaverius Bordas Piferer (B.)- F. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb). Y Yanguas Sanz J. M., 805. Yinda L., 575, Young W. L., 60. Yusuf Sarraf N., 579. Z Zacharias Abadía Buesa (B.). F. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Zaja_c J., 56. Zambuco A., 580. Zammarchi A., 816. Zanacchi E., 581. Zanata E., 576. Zani A., 119. Zanichelli M., 572. Zaninelli S., 170. Zanotti C. Z.., 578. Zappel R. E.., 65 Zarnowiecki M., 69. Zecchin F., 576. Zeigler L., 65. Zekrikauzman M., 567. Zelameda F. A., 812. Zelarayán M. B., 809. Zenari M., 195, 196, 426 Zenko F., 55. Zenon Kovalyk (B.). F. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.), Zerrle K.H., 61. Zesati Estrada C, 805. Zevaco P., 499. Zidar S., 809. Ziejewski A., 814. Zieliñski Z., 69. Zielski K., 66. Zigliani A., 581. Zilli C. P., 334. Zima W., 67. Zimmerman A., 574. Zimmerman T., 572. Zitzelsberger L., 65. Ziyaye T. G., 333. Zlinszki J., 565. Zordan B., 572. Zoren M. D. J., 574. Zotti W., 575. Zralko J., 62. Zsifkovics Ä., 65. Zuanazzi G., 568. Zuberano H., 564. Zuchi P., 804, Zunino P., 577 Zupet J., 815. Zurbriggen P. S., 886. Zuzek I.., 119. Zychowicz C, 579. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. 935 II - INDEX NOMINUM DIOECESIUM, VICARIATUUM, ETC. A Abidianensis, 499. Abugensis, 83. Acropolitana, 261. Adamantina, 124. Adamantina (prov. eccl.), 124. Adelaidensis, 53. Aeliensis, 561. Afogadensis de Ingazeira, 497 Agraënsis, 115. Agrigentina, 53, 128. Agrigentina (prov. eccl.), 129. Albensis, 331, 497. Alexiensis, 189. Alleppeyensis, 117. Alotauna-Sideiana, 802. Altamurensis, 113. Altonensis, 497, 885. Ambatensis, 414. Ambatondrazakaënsis, 499. Amiternina, 261. Ammeniensis, 331. Angelorum in California, 113. Angliae Orientalis, 884. Anglonensis, 885. Anneciensis, 415. Antequerensis, 497. Antipolensis, 801. Antsirananensis, 116. Apartadoënsis, 734. Apolloniensis, 331. Apparitiopolitana, 559. Appari tiopolitana (prov. eccl..), 559. Aquaealbensis in Mauritania, 54. Aquaenovensis in Proconsulari, 188. Aquavivensis, 113. Aquensis, 53, 403. Aracaiuensis, 333. Arcavicensis, 261, 331. Arundeliensis, 415. Assavensis, 561. Assisensis, 193. Astanensis, 334. Astensis, 403. Atsinananensis, 116. Augustana Vindelicorum, 405. Auratopolitana, 112. Ausuccurensis, 188, 498. Avellanediensis, 52, 637, 638. Avellanediensis-Lanusensis, 639. Avkaënsis, 189. Ayacuquensis, 497. Aysenensis (vic. ap.), 884. B Bacolodensis, 496. Bacuënsis in Azerbaijan, 115. Bafatana, 334, 424. Baghiopolitana, 53. Balianensis, 498, 639. Baltimorensis, 54. Banforensis, 195. Barcinonensis, 560, 734, 885. Barretensis, 112. Battambangensis (praef. ap.), 189. Baturiensis, 115. Bauruensis, 884. Belalitana, 114 Belensis, 885. Belesasensis, 261, 498. Bellohorizontina, 188. Bellunensis, 54. Bendensis, 334 Bereinitana, 116. Bergomensis, 329. Bernardinopolitana, 113 Beverlacensis, 114. Bidensis, 496. Biloxiensis, 496. Biltensis, 112. Bisarchiensis, 261. Bisinianensis, 188. Bissagensis, 425. Bladiensis, 115. Blantyrensis, 333. Blerana, 188. Bobodiulassensis, 117, 195. Bobodiulassensis (prov. eccl.), 195. Bomaënsis, 498. Bombayensis, 115, 334. Bonaërensis, 127, 331. Bononiensis, 788. Bosnensis, 639. Bostoniensis, 560, 561. Botucatuensis, 193. Brasiliapolitana, (prov. eccl.), 427. Brazzapolitana, 333, 499. Brichtelmestunensis, 415. Bridgeportensis, 114. Brigantiensis, 497. Brisbanensis, 114. Budovicensis, 188. Bugellensis, 640. Buguensis, 113. Buichuensis, 803. Bukavuensis, 334 Bullensis, 114, 334. Bumburiensis, 496. Burgensis, 84. Burunitana, 53, 111. C Cabanatuanensis, 496. Cabancalensis, 496. Caebuana, 414, 884. 936 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Caesariensis in Mauretania, 332, Caguana, 54. Caiazeirasensis, 498. Calaguritana, 407. Calatanisiadensis, 129. Calatayeronensis, 129. Calceatensis, 407. Cameracensis, 53,, Campensis, 332. Campinensis, 884. Campi vallensis, 415. Caracensis ritus Antiocheni Syrorum (exarch. ap.) 740. Caraguatatubensis, 559. Cardiffensis, 884. Carthaginensis in Columbia, 111. Casalensis, 182. Casamedianensis, 113, 260. Cassanensis, 338. Cassoviensis, 749. Castellanae in Numidia, 498. Castellotatroportensis, 499. Castrensis, 560. Catacensis, 188. Catacensis-Squillacensis (prov. eccl.), 338. Catacensis-Squillacensis, 337. Catanensis, 53, 128. Catanensis (prov. eccl.), 129. Cellae Sancti Auxilii, 260. Celsonensis, 734. Cenculianensis, 189. Cephaludensis, 129. Ceramensis, 116, Cervi Lusci, 111. Chicagiensis, 885. Chimaerensis, 188. Chiquavana, 333, 499. Chisinauensis, 884. Chosicana, 883. Chuquibambensis (praeb terr.), 114. Ciliciae Armenorum, 792. Civitatis Guayanensis, 640. Civitatis Imperialis, 639. Clevelandensis, 332. Cliftoniensis, 261,, Clivi Zamorensis, 637, 638. Cochabambensis, 735. Collensis, 496. Connorensis, 260. Copiapoënsis, 496. Corbaviensis, 801. Cosentina, 188. Cosentina-Bisinianensis (prov. eccl.), 338. Cosentina-Bisinianensis, 337. Coviensis, 640. Cozylensis, 112, 333. Cratensis, 415. Cremonensis, 735. Crisiensis (eparch.), 339. Crotonensis-Sanctae Severinae, 338. D Davaënsis, 414. Deduguensis, 195. Dedzaënsis, 115. de Giru Marcelli, 735. Delhiensis, 115, 189. Denveriensis, 114. Detroitensis, 189, 497. Diacovensis, 639. Diebuguensis, 195. Drepanensis, 129. Duluthensis, 113. Dumaguetensis, 414. Dunensis, 260. E Eborensis, 801. Einsiedlensis (abb. terr), 885. Escuintlensis, 640. F Fada Ngurmaënsis, 196. Faleronensis, 332, 333. Fargensis, 497. Feltrensis, 54. Fenoarivensis, 116. Feraditana maior, 801. Fesseitana, 497. Ficensis, 801. Florentina, 331. Florianensis, 415, 884. Florianopolitana, 640. Flumenzeritana, 54. Forbesina, 639. Foronovana, 260. Fortalexiensis, 497. Friburgensis, 332. Fuldensis, 560. G Gabina, 112. Gagnoaënsis, 499. Galvestoniensis, 560. Gambellensis (praef, ap.), 82, 117. Gardensis, 113. Garrianensis, 54, 561. Gaudiabensis, 560, 639. Gemellensis in Numidia, 333. Gerundensis, 885. Ghardaiensis in Sahara, 795. Ghizotana, 334. Gibutensis, 334. Gimmaënsis-Bongana (praef, ap.), 82. Girardotensis, 560. Glendalacensis, 114. Gradensis, 260. Graecensis, 261. Granadensis in Columbia, 560, 803. Grandicataractensis, 54. Gravinensis, 113. Gregorii de Laferrere, 52, 126. Grossetana, 885. Guadalaiarensis, 30, 33, 419, 640 Guanarensis, 331. Guapiensis (vic. ap.), 334. Guapiensis (praef, ap.), 422. Guardiensis, 499. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Guatimalensis, 497 Guiratingensis, 734., Gurcensis, 261, 496. H Halifaxiensis, 54. Harlemensis, 640. Helsinkiensis, 53. Herbitensis, 129. Hochiminopolitana, 803. Houstoniensis, 560. Huaiuapanensis, 53. Huariensis (prael. terr.), 497. I Iaciensis, 129. Ialingoënsis, 117. Ianaubensis, 124, 427. Ianuariensis, 124, 427. Ianuensis, 36, 40. Ilcinensis, 496. Illerdensis, 477, Imusensis, 884. Insularum Caimanensium Missio (« sui iuris »), 189,, Iosensis, 83. Isabellapolitana (prael. terr), 113, 885. Isirensis, 334. Itapevensis, 193. Itensis, 112. Iuliensis (prael. terr,.), 333. Iuncensis in Byzacena, 112. Iuncensis in Mauretania, 734, 735. Iuvenacensis, 54. K Kadunaënsis, 130. Kahamaënsis, 498. Kandiensis, 117. Kaolackensis, 802. Karafutoënsis (praef, ap.), 116. 63 - A \ S Kayana, 196. Khammamensis, 803. Kinkalana, 333, 499. Koluezensis, 116. Kompongchamensis (praef, ap.), 189. Kpalimensis, 803. Kupelaënsis, 117, 196. Kupelaënsis (prov. eccl.), 196. L Labicana, 560, 885. Lacus Carolini, 54. Laetitiae (praef. ap.). 421. Laetitiae (vic. ap.). 421. Lafiensis, 83, 117. Lahorensis, 498. Lamasbensis, 560. Lancastrensis, 496. Lancianensis - Ortonensis, 52. Laoagensis, 53. Leodiensis, 415. Leopolitana Latinorum, 860. Leopolitana Ucrainorum, 862. Leopolitana Ucrainorum et Aliarum, 864. Liburnensis, 53, 54. Likualensis (praef, ap.), 81, 116. Lilongvensis, 333, 499. Lismorensis, 53. Lituania, 125. Lituania (ord. mil), 52. Locrensis-Hieracensis, 338. Lorenensis, 113. Luandensis, 333. Lucianiensis, 498. Lucionensis, 53, 497. Lucroniensis, 407. Lusitania (ord. mil,,), 560. Lyciensis, 320. M Macaonensis, 333. Macedonia, 339. 937 Macomadensis, 561. Macomadensis Rusticiana, 54. Macontana, 113 Macrianensis maior, 53. Macrianensis minor, 116. Maganguensis, 261, Makurdensis, 83. Malagensis, 113, 734. Mallianensis, 113, 332. Mananiariensis, 116. Manilensis, 640, 801. Manonensis, 116. Maradiensis, 334, 426,, Maralalensis, 739, 802. Maraviensis, 884. Marazanensis, 188, 497. Mardinensis, 792. Marianopolitana, 323. Marsabitensis, 739. Marsicensis, 113. Masanensis, 116. Massiliensis, 54. Matharensis in Numidia, 496, Matritensis, 7. Maturbensis, 884. Mazariensis, 129. Medellensis, 260, 332, 734. Mediolanensis, 869. Melburnensis, 261, 331, 560. Melitensis, 873, 877, 879. Melphictensis, 54. Messanensis-LiparensisSanctae Luciae, 128. Messanensis-LiparensisSanctae Luciae (prov. eccl), 129,, Metensis, 261, 332,, Mexicana, 42, 561. Miletensis-NicotriensisTropiensis, 338. Mimatensis, 801. Minneapolitana, 112. Minoricensis, 261. Mirandensis, 497. Mixepolitana (prael. terr.), 54. Mizigitana, 114, 331. Mocoënsis-Sibundoyensis, 117. Mogadiscensis, 334. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 938 Molicunzensis, 115, 334. Monasteriensis, 46. Monteriensis, 113. Monterreyensis, 561. Montisclarensis, 124, 415, 427. Montisclarensis (prov. eccl), 427. Montis Laurei, 735. Montis Regalis, 48, 129.. Mordussensis, 885. Morombensis, 498. Mpandensis, 115. Munkacsiensis, 880. Murana, 113. N Nampulensis, 116. Nasaitensis, 640. Natchetensis, 497. Naulensis, 735. Neanthopolitana, 82. Neapolitana, 332. Nebbitana, 332. Neivensis, 113. Nemausensis, 188. Neocastrensis, 338. Neo-Eboracensis, 885. Netensis, 129. Neuqueniana, 414. Ngaunderensis, 115. Niameyensis, 334, 426. Niangaraënsis, 334. Nicensis, 260. Nonensis, 560, 640. Northantoniensis, 332. Novae Aureliae, 188. Novae Ulmae, 497. Novarcensis, 640. Nucerina, 103. Nunensis, 195. Nyeriensis, 739, 802. O Obbensis, 561. Oeirensis, 415, 884. Oppidensis-Palmarum, 338. Ordo Melitensis (praeb mil. suique iuris), 561. Oviedopolitana, 188. P Pacensis, 735. Pacensis in California Inferiori Meridionali, 497.. Pactensis, 129. Paderbornensis, 560. Paestana, 884. Paksensis (vic. ap.), 188. Palangkaraiensis, 333. Palay amkottaiensis, 115. Palentina Curia, 7. Palmirana, 332. Panormitana, 105, 112, 128. Panormitana (prov. eccl.), 129. Paracatuensis, 427. Parisiensis, 113. Parvauratana, 193. Patosensis, 734. Paulopolitana, 112. Pembana, 116, 117. Pembrokensis, 53. Peoriensis, 640. Pereirana, 113, 734. Perusina, 480. Petropolitana in Insula Longa, 560. Phanthietensis, 803. Picuensis, 884. Pompeiana (praeb terr.), 260. Pontisarensis, 53. Portalegrensis in Brasilia, 113. Portuensis-Sanctae Rufinae, 496. Portus Hispaniae, 334. Portus Maldonadi (vic. ap.), 499. Portus Montt, 261. Portus Moresbiensis, 116. Portus Pacis, 639. Portus Victoriae, 499. Posadensis, 52. Posnaniensis, 325. Potentina, 113. Pouso Alegre, 331. Praesidiensis, 332. Pragensis, 188. Prisrianensis, 189. Pudentianensis, 496, 801. Pulatensis, 189. Q Quibduana, 260, 734. Quicensis, 187. R Ragusiensis, 129, 482. Ratnapurensis, 802. Reconquistensis, 52, 885. Regiensis in Aemilia, 107. Regiopolitana in Iamaica (prov. eccl.), 189. Reperitana, 414, 496. Respublica Brasiliensis (ord. mil.), 112. Respublica Columbiana (ord. mil.), 113. Respublica Peruviana (ord. mil), 734. Rheginensis -B o vensis (prov. eccl.), 338. Rheginensis-Bovensis, 337. Riviascianensis, 261, 331. Romana, 329. Rosensis, 334. Rossanensis-Cariatensis, 338. Rrësheniensis, 189. Rubensis, 54. Rubribaculensis, 188. Rusticianensis, 53, 332. S Sabratensis, 189. Sagiensis, 801. Saiensis, 560. Sanctae Catharinae in Ontario, 885. Sanctae Crucis de Sierra, 112. Sanctae Rosae de Osos, 421. Sancti Andreae et Providentiae (praef, ap.), 197. Sancti Andreae et Providentiae (vic. ap.), 189, 197. Sancti Augustini, 560. Sancti Bonifacii, 560. Sancti Caroli Ancudiae, 884. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc Sancti Caroli Borromeo, 640. Sancti Caroli in Brasilia, 801. Sancti Caroli Vurilocensis, 52, 734. Sancti Ferdinandi Apurensis, 640. Sancti Hieronymi Terraebonae, 735. Sancti Iacobi in Chile, 261, 639. Sancti Ioannis in Brasilia, 188. Sancti Ioannis Terrae Novae, 53. Sancti Iosephi de Antiquonia, 113. Sancti Iosephi in Costarica, 485. Sancti Iusti, 127. Sancti Ludovici, 54, 497. Sancti Ludovici in Argentina, 52. Sancti Marci Argentanensis-Scaleensis, 338. Sancti Pauli in Alberta, 735. Sancti Pauli in Brasilia, 112, 559. Sancti Pauli in Brasilia (prov. eccl.), 559. Sancti Philippi, 801. Sancti Sebastiani, 407. Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii, 640. Sanctissimae Conceptionis in Argentina, 52. Sancti Symphronii, 111. Sancti Thomae Apostoli Chicagiensis Syrorum Malabarensium (eparch.), 423.. Sandhurstensis, 261. Sappensis, 189. Sarnensis, 103. Saskatoonensis, 734. Savonensis, 735. Scopiensis, 189. Seccoviensis, 261. Segusiensis, 54. Selemselitana, 734, 885. Seminensis, 885. Senensis, 496. Severianensis, 334, 884. Sialiensis, 52. Simidiccensis, 498, 801. Singaporensis, 801. Sirmiensis, 639. Sitifensis, 189.. Soatensis, 113, 734. Squillacensis, 188. Stagnensis, 260. Suacinensis, 112. Subbaritana, 116. Sufetana, 561. Sulmonensis, 8. Surigensis, 414. Sydneyensis, 331, 496. Syracusana, 128, 129. Syracusana (prov. eccl.), 129. 939 Tutelensis, 114. Tuxtlensis, 640. Tylerensis, 53., U Uagaduguensis, 196. Uessitana, 81. Ultraiectensis, 332, Urbis Orientalis, 188. Urgellensis, 560. Utinensis, 181. Uviraënsis, 189. T V Taboraënsis, 115. Tabuniensis, 116. Tacambarensis, 640. Tacar atensis, 117. Taeguensis, 189. Tambeaensis, 331. Tandagensis, 802. Tapacolensis, 640. Tarmensis, 497. Tatiltensis, 189. Taunggyiensis, 498. Taurinensis, 53, 177. Temucensis, 801, Teresiana, 260, 498. Terlitiensis, 54. Texcocensis, 496. Thalensis, 52. Themisonensis, 111. Thibilitana, 640. Thuburnicensis, 334. Thuccaborensis, 332, 499. Tibuensis, 188, 414. Tigimmensis, 112. Timicitana, 414. Tiruchirapolitana, 117. Tlalnepantlana, 112, Tloënsis, 112. Tocantinopolitana, 113. Tolagnarensis, 499. Torontina, 331. Tortibulana, 803. Tovnsvillensis, 114. Trecensis, 480. Trinitensis (vic. ap.), 116. Tubunensis in Mauretania, 334. Tucsonensis, 885. Tulanensis, 496, 561. Tulcanensis, 414. Vadesitana, 414. Vagadensis, 560, 734. Valdiviensis, 639. Valentina, 52, 182, 489, 555, 629, 632, 635, 726. Valentina in Venetiola, 331. Vashingtonensis, 53, 114. Venetiola (ord. mil.), 112. Versaliensis, 113. Vestmonasteriensis, 332, 333, 496. Vicentina, 253. Victoriensis de Conquista, 260. Viennensis, 496, 801. Vientianensis (vic. ap.), 188. Vilcanniensis, 639. Vollongongensis, 53, 496. X Xetafensis, 331. Y Yarmuthensis, 885. Yauyosensis (prael. ap.), 883. Yopalensis, 802. Z Zacapensis, 497. Zagrebiensis, 730. Zairensis, 117, 130. Zamorensis, 188, 256, 414. IV I N D E X RERUM MAIORIS MOMENTI Africa Meridionalis. V. Legati Nationum. A Academia (Pont.) «Cultorum Mar- tyrum »: Magister, 336. Academia (Pont.) pro Vita, Allocutio S. P. ad sodales, 445. Academia (Pont.) Scientiarum. Allocutio S. P. ad sodales, 202. Academia (Pont.) Scientiarum Socia- coetui plenario interfuerunt, 598. Actio Catholica Italiae. Assistens eccl., 192. Actores scaenici. Allocutio S. P. ad eos occasione Magni Iubilaei habita, 225. Ad Limina Apostolorum visitationes. Ha- rum visitationum occasione capta, S. P. allocutiones ad praesules coram admissos habuit: Hungariae, 353; Albaniae, 365; Russiae, 369; Iugoslaviae, 434; Turciae, 438; Latini ritus Orientis finitimi, 450; Coreae, 514; Iaponiae, 527; Paraguaiae, 535; Sloveniae, 540; Bangladesae, 604; Italiae, 609; Pakistaniae, 613; Guatimalae, 658; Gabonis, 668; Congi, 673; Benini, 760; Cubae, 770. Patrimonii Sedis Apostoli- cae: Secretarius, 56. Aegidius Rodicio Rodicio (B.). V. Iosephus Calasanz Marques et Socii (Bb.). Aemilianus Kov6 (B). Leopoli in beatificatione a S. P. una cum Nicolao Carneckyi et XXV Sociis celebratur, 850; Decretum super martyrio, 862. Aethiopia. V. Praefecturae Ap. Africa. V. Pactio. Agricolae. Allocutio S. P. ad eos occasio- ne Magni Iubilaei coram admissos, 199. lium. Allocutio S. P. ad sodales qui Administratio Agatha Hernández Amorós Dominae Nostrae Virtutum (B.). V Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Alexander Planas Sauri (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Alexius Zaryckyj (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Alfonsus López López et V Socii (Bb.). Litt. Ap. quibus eis Beatorum caelitum honores decernuntur, 825. Alfonsus Sebastiá Viñals (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Aloisia Maria F rías Cañizares (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Aloisius Batis (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Aloisius Scrosoppi (S.). Decretum super miraculo, 181; Peroratio causae in Consistorio ordinario publico, 265; Sanctorum honoribus auctus a S. P. homilia celebratur, 757. Alvarus Sanjuán Canet (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Amalia Abad Casasempere (B). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Index rerum analyticus Ambrosius Leo (in saec.: Petrus Lorente Vicente) (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Anicetus Adolf us (in saec.: Emmanuel Seco Gutiérrez) (S.). V Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et XXVIII Sociorum (Bb). Litt. Ap. quibus eis Beatorum caelitum honores decernuntur, 340. Andreas IScak (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Angelus Ramos Velázquez (B.). V Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Anna Ar anda Riera (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Anna Rosa Gattorno (B.). Litt. Ap. quibus ei Beatorum caelitum honores decernuntur, 10. Annus Sanctus. V. Iubilaeum. Antonia Gosens Sáez de Ibarra Sancti Timothei (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Antonius Maria Martin Hernández (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Antonius Silvestre Moya (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Aram I, Patriarcha Catholicos Nuntius ei missus, 681. Archaeologia sacra. V. Commissio Archaeologia. Argentina. V. Dioeceses. (Pont.) de Ciliciae. Sacra 941 Armenia. Nuntius S. P: ad Ármenos occasione XVII centenarii eorum Baptismi, 461; Nuntius Catholicoi Armenorum missus, 681; Declaratio coniuncta, 837. V. Legati Nationum; Itinera Apostolica; Mechitaristae. Arturus Ros Montait (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ascensio Lloret Marco Sancti Iosephi Calasanctii (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Assumptio B.M.V. V. Maria Ss.ma. Atilanus Cruz (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Augustinus Coloca (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Augustinus Roscelli (S.). Decretum super miraculo, 40; Per oratio causae in Consistorio ordinario publico, 265; Sanctorum honoribus auctus a S. P. homilia celebratur, 757. Augustus Andreas (in Martínez Fernández) V. Cyrillus Bertrandus phus Sanz Tejedor) et saec.: Romanus (S.). (in saec.: IoseVIII Socii (Ss.). Augustus Garcia Calvo (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). B Bangladesa. V. Ad Limina, Baptisma. V. Congr. pro Doctrina Fidei. Responsum ad propositum dubium de validitate baptismatis a Mormonibus celebrato. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 942 Barello Morello Casimirus (Ven.). De- cretum super virtutibus, 182. Basilicae minores constituuntur ecclesiae: Templum paroeciale et abbatiale sancti Dominici de Silos, in dioec. Burgensi, 85; sanctuarium dioecesanum sanctae Restitutae vici « Lacco Ameno » intra fines dioec. Isclanae, 589; templum paroeciale S. Aegidii, in urbe « Bardejov » dioec. Cassoviensis, 749. Basilius Velyâkovskyi (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XX V Socii (Bb). Beatificationes. Celebrationes: Romae, plurium servorum Dei martyrum ex Hispania, 589; Melitae, trium servorum Dei, 393; Leopoli, servorum Dei Iosephi Bilczewski et Sigismundi Gorazdowski, 844; Leopoli, servorum Dei Nicolai Carneckyi et XXV sociorum eius nec non Aemiliani Kovc, 850. Beatorum honores decernuntur: Mariano ab Arce Casali, 8; Annae Rosae Gattorno, 10; Mariano a Iesu Euse Oyos, 13; Eduardo Ioanni Mariae Poppe, 131; Nicolao Bunkerd Kitbamrung, 133; Andreae de Soveral, Ambrosio Francisco Ferro et XXVIII Sociis, 340; Iosepho Columbae Marmion, 342; Mariae Stellae Mardosewicz et decem Sociis, 509; Francisco Xaverio Seelos, 741; Francisco et Hyacintae Marto, 744; Ioanni Pp. XXIII, 746; Gulielmo Iosepho Chaminade, 823; Alfonso Lopez López et V Sociis, 825; Iosepho Calasanctio Marqués et XXXI Sociis, 828; Leonardo Olivera Buera et XXIX Sociis, 831; Mariae Baldillou y Bullit et VII Sociis, 834. Officiale Beniaminus lulianus (in saec.: Vincentius Alonso Andrés) (S.). V. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Beninum. V. Ad Limina. Bernardus a Corleone (in saec.: Philip- pus Latino) (S.). Decretum super mi- raculo, 105; Peroratio causae in Consistorio ordinario publico, 265; Sanctorum honoribus auctus a S. P. homilia celebratur, 757. Bertrandus Franciscus (in saec.: Franciscus Lahoz Moliner) (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Borromaea (in saec.: Veronica Narmontowicz) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb..). Brasilia. V. Dioeceses; Provinciae eccl.; Legati Nationum; Andreas de Soveral, Ambrosius Franciscus Ferro et XXVIII Socii (Bb.). Burkina Fasana. V. Provinciae eccl. C Cabanes Socii Badenas Vincentius et XVIII (Venn.). Decretum super mar- tyrio, 726. Candida Cayuso Gonzalez Dominae Nostrae Angelorum (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Benedictus a Iesu (in saec.: Hector Valdivielso Sáez) (S.). V. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Canisia (in saec.: Eugenia Mackiewicz) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb.). Benedictus Menni (S.). Litt. decretales Canonizationes. quibus eidem Sanctorum honores decernuntur, 5. Consistorium publicum ad perorandas et perpendendas causas Beatorum Iosephi Marello, Aloisii Index rerum analyticus Scrosoppi, Augustini Roscelli, Bernardi a Corleone, Teresiae Eustochii, Paulae a Sancto Iosepho Calasanctio, Franeiscae Salesiae Aviat, Mariae Crescentiae Höss, Rebeccae [Rafqa]. Celebrationes: Romae, quinque Beatorum, 757. Caritas. V. Millennium novum. Epist. Ap. « Novo millennio ineunte »: Caritatis te- stes, 296. 943 V. Cabanes XVIII Socii Badenas (Venn.). Vincentius et Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Litt. decret., quibus eis Sanctorum honores decernuntur, 418. Ciadia. V. Legati Nationum. Civitates Foederatae Americae Septemtrionalis. V. Legati Nationum. Carmelus Sastre Sastre (B.). F. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Civitas Carolus Díaz Gandía (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Clara Ezcurra Urrutia Dominae Nostrae Spei (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Carolus Emmanuel Santiago (B.). Caecilius Rodríguez Beatorum honoribus auctus una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 431. Carolus López Vidal (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Castellò y Aleu Franciscus de Paula (Ven.). Decretum super martyrio, 477. Catechistae. Allocutio S. P ad eos occa- sione Magni Iubilaei habita, 221. Catharina Cittadini (B.). Beatorum ho- noribus aucta una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 430. Catharina Maria Drexel (S.). Litt. de- cret, quibus ei Sanctorum honores decernuntur, 650. Catharina Volpicelli (B). Beatorum ho- noribus aucta una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 430. Cazakistana Respublica. V. Legati Nationum; Itinera Apostolica. Choukrallah Maloyan I. (Ven.). Clemens Septyckyj (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XX V Socii (Bb.). Coetus Praefectorum Dicasteriorum riae Romanae: 262, 503. Cu- Coetus plenarii. Consilii (Pont.) de Com- municationibus Socialibus, 448; Commissionis (Pont.) pro America Latina, 458; Academiae (Pont.) Scientiarum Socialium, 598. Columbia. V. Vicariatus Ap. Collegium Cardinalium. V Consistoria ordinaria publica; Consistorium extraordinarium. Commissio (Pont.) de Sacra Archaeolo- giae. Allocutio S. P. ad sodales coram admissos, 679; Praeses, 736. Comitatus (Pont.) Eucharisticis Internationalibus Conventibus provehendis. Praeses, 805. Commissio (Pont.) pro America Latina. Decre- Allocutio S. P. ad eos qui coetui plenario interfuerunt, 458. (Sal- Communicatio globalis. Vis et pericula, tum super virtutibus, 792. Chuliá Ferrandis Ambrosius Maria vator) (Ven.). Vaticana. Praeses Commissionis (Pont.) pro Statu Civitatis Vaticanae, 263; Secretarius generalis, 263. 240. 944 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Communicatio socialis. Nuntius ob diem Communicationibus socialibus dicatum, 374, Allocutio S. P. ad eos qui plenario coetui Pont. Consilii de Communicationibus Socialibus interfuerunt, 448.. Communio. V. Millennium novum. Epist. Ap. « Novo millennio ineunte »: communionis spiritualitas, 296. Conferentia ses: 263. Episcoporum Italiae. Prae- Confessio peccatorum. V. Paenitentiarius Maior. « Confederazione dei Coltivatori Diretti ». V. Agricolae. Congr. Ancillarum Sanctae Margaritae Mariae et Pauperum. V. Maria Guadalupe (in saec.: Anastasia Garcia Zavala) (Ven.). Congr. Ancillarum a S. Corde. V. Catharina Volpicelli (B.). Congr. Ancillarum Sacri Cordis et Pauperum. V. Iosephus Maria de Yermo y Parres (S.). Congr. de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum. Instructio quinta « ad exsecutionem Constitutionis Concilii Vaticani Secundi de Sacra Liturgia recte ordinandam » (ad Const. art. 36). De usu linguarum popularium in libris Liturgiae Romanae edendis, 685. V. Linguae liturgicae. Congressus Eucharisticus Internationalis. V. Millennium novum. Epist. Ap. « Novo millennio ineunte », 273. Congr. Filiarum a Spiritu Sancto. V. Bougier Felix a Iesu (in saec.: Felix Benedictus) (Ven.). Officiale (B.); Maria a Refugio Carbonell Muñoz (B.). Congr. Filiarum Sacri Cordis Iesu. V. Maria a Iesu Sacramentato Venegas (S.). Congr. Filiarum S. Annae V. Anna Rosa Gattorno (B). Congr. Filiarum SS. Cordium Mariae. V. Ravasco Eugenia (Ven.). Iesu et Congr., Filiorum Immaculatae Conceptionis. V. Monti Aloisius Maria (Ven,). Congr. Missionariarum Guadalupensium a Spiritu Sancto. V. Rougier Felix a Iesu (in saec.: Felix Benedictus) (Ven.). Congr. Missionariarum Eucharisticarum a Nazareth. V. Emmanuel González García (B.). Congr. Missionariorum a S. Alphonso de' Liguori. V. Thomas Reggio (B.). Congr. Missionariorum a Spiritu Sancto. V. Rougier Felix a Iesu (in saec.: Felix Benedictus) (Ven). Congr. Missionis S. Vincentii de Paul. V. Iosephus Maria de Yermo y Parres (S.); Durando Mar cus Antonius (Ven.). Congr. Oblatarum a Iesu sacerdote. V, Rougier Felix a Iesu (in saec.: Felix Benedictus) (Ven.). Congr. Oblatorum Sancti Ioseph. V, Iosephus Mar ello (S.). Congr. Operariorum Evangelicorum. V. Thomas Reggio (B.). Congr. Filiarum B.M.V. Perdolentis. V. Szymkowiak Sanctia (in saec.: Ianina) (Ven.). Congr. Parvae missionis ad Surdos-Mutos. V. Gualandi Iosephus (Ven.). Congr. Filiarum Mariae Auxiliatricis. V. Maria Carmelitis Moreno Benítez Congr. Parvarum Sororum Senum Derelictorum. Index rerum analyticus 945 V. Iosepha S. Ioannis de Deo Ruano Garcia (Ven.); Maria Perdolens S. Eulaliae Puig Bonany (Ven,). Congr. Sororum Capuccinarum. V. Maria a Iesu Santocanale (in saec.: Carolina) (Ven.). Congr. Passionis Iesu. V. Innocentius ab Immaculata Conceptione (in saec.: Emmanuel Canoura Arnau) (S.). Congr. Sororum Carmelitarum Caritatis. V. Elvira Torr entallé Par air e Nativitatis Domini Nostri (B.); Rosa Pedret Rull Dominae Nostrae Boni Consilii (B); Maria Calaf Miracle Dominae Nostrae Providentiae (B.); Maria « Desamparados » Giner Lister Sanctissimi Sacramenti (B); Francisca de Amezúa de Ibaibarriaga Sanctae Teresiae (B.); Teresia Chambo Palés Divinae Pastorae (B); Agatha Hernández Amor ós Dominae Nostrae Virtutum (B.); Maria Dolorosa Vidal C er ver a Sancti Francisci Xaverii (B.); Maria de las Nieves Crespo López Sanctissimae Trinitatis (B.); Ascensio Lloret Marco Sancti Iosephi Calasanctii (B.); Maria Purificationis Ximénez Ximénez Sancti Iosephi (B.); Maria Iosepha Del Rio Messa Sanctae Sophiae (B.); Niceta Plaja Xifra Sancti Prudentii (B.); Paula Isla Alonso Sanctae Anastasiae (B.); Antonia Gosens Sáez de I barra Sancti Timothei (B.); Daria Campillo Paniagua Sanctae Sophiae (B.); Erundina Colino Vega Dominae Nostrae Carmeli (B.); Consolata Cuñado González Sanctissimi Sacramenti (B); Maria Concepta Odriozola Zabalia Sancti Ignatii (B.); Feliciana de Cribe Orbe Dominae Nostrae Carmeli (B.); Maria Concepta Rodríguez Fernández Sanctae Magdalenae (B.); Iusta Maiza Goicoechea Immaculatae (B.); Clara Ezcurra Urrutia Dominae Nostrae Spei (B.); Candida Cay uso González Dominae Nostrae Angelorum (B). Congr. pro Doctrina Fidei. Notificatio super Renardi Meßner scriptis, 385; Reponsum ad propositum dubium de valididate baptismi apud Mormones, 476; Notificatio super scriptis Marciani Vidal, 545; Epistula ad totius Catholicae Ecclesiae Episcopos aliosque Ordinarios et Hierarchas quorum interest missa: de delictis gravioribus Congregationi pro Doctrina Fidei reservatis, 785. Congr. pro Ecclesiis Orientalibus: fectus, 56; Secretarius, 336. Prae- Congr. pro Gentium Evagelizatione: Praefectus, 336; Instructio de vitanda quorundam clericorum vagatione, 641; Secretarius, 805; Secretarius adiunctus, 805; Subsecretarius, 805. Congr. Sacerdotum a S. Corde Iesu. V. Ioannes Maria a Cruce (in saec.: Narianus García Méndez) (Ven.). Congr. SS.mi Redemptoris. V. Franciscus Xaverius Sigismundus Gorazdowski Seelos (B.). (B.); Congr. Servarum S. Cordis Iesu et pauperum. V. Iosephus Maria de Yermo y Parres (S.). Congr. Sororum a Compassione. V. Maria Euthymia (in saec.: Emma Üffing) (Ven.). Congr. Sororum a Providentia. V. Tavernier Aemilia, vid. Gamelin (Ven.); V. Aloisius Scrosoppi (S.). Congr. Sororum a SS. Sacramento pro Indis et Colorata Gente. V, Catharina Maria Drexel (S.). Congr. Sororum a S. Ioseph. V. Sigismundus Gorazdowski (B.). Congr. Sororum Carmelitarum a S. Corde. V. Maria Aloisia Iosepha a SS. Sacramento (in saec.: Maria Aloisia de la Peña Navarro, vid. Rojas) (Ven.). Congr. Sororum Carmelitarum a Sacratissimo Corde Angelorum in California. V Maria Aloisia Iosepha a SS. Sacramento (in saec.: Maria Aloisia de la Peña Navarro, vid. Rojas) (Ven.). 946 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Congr. Sororum Franciscanum a D. N. a Refugio. V. Maria Liberata a S. Corde Iesu (in saec.: Liberata Orozco Santa Cruz) (Ven..). Congr. Sororum Franciscanum Missionariarum Christi. V. Pellesi Maria Rosa (Ven.). Congr. Sororum Hospitalarium Corde Iesu. V. Benedictus Menni (S.). de S. Congr. Sororum Oblatarum a Sacro Corde. V. Szymkowiak Sandia (in saec.: Ianina) (Ven.). Maria Congr. Sororum Servarum a S. Ioseph. V. Rodríguez Castro Bonifatia (Ven.). Congr. S. Spiritus. Praefectura Ap. Likualensis ei demandatur, 81. Congr. Tertiariarum Capuccinarum a Sacra Familia. V. Rosaria a Soano (in saec.: Petra Maria Victoria Quintana Argos) (Ven.); Seraphina (Emmanuela Iusta Fernández Ibero) (Ven.); Francisca Xaverius (Maria Fenollosa Alcaina) (Ven,). Congr. Sororum Ursulinarum a Somascha. V. Catharina Cittadini (B.). Congum, Respublica. V. Praefecturae Ap.; Ad Limina, Unum»: Consilium (Pont.) de Spirituali Migrantium atque Itinerantium Cura: Secretarius, 887. Consilium (Pont.) rius, 416. pro Laicis. Secreta- Consilium (Pont.) pro Valetudinis Administris. Secretarius, 416; Praeses, 736. Consistoria ordinaria publica: ad creandos patres cardinales Sanctae Romanae Ecclesiae, 190; ad Canonizationes decernendas, 265. Consolata Cuñado González Sanctissimi Sacramenti (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Conventiones. Inter Sanctam Sedem et Rempublicam Slovachiae, 136; Monetalis Pactio Inter Statum Civitatis Vaticanae et eius Opera Inter Sanctam Sedem et Italicam Rempublicam Communitatis Europaeae nomine, 750; Inter Sanctam Sedem et Gabonis Rempublicam de Scholis Catholicis, 839. Conventus. De Mariologia, allocutio S. P. ad eos qui conventui interfuerunt, 21; De musica sacra, allocutio ad cultores qui conventui interfuerunt, 349. Corea. V. Ad Limina. Consilium Europae. V. Europa. «Cor Consilium (Pont.) de Communicationibus Socialibus. Allocutio S. P. ad eos qui plenario coetui eiusdem Pont. Consilii interfuerunt, 448. Consistorium extraordinarium: Allocutiones ad patres cardinales consistorio ineunte, 618; exeunte, 620. Congr. Sororum S. Marthae. V. Thomas Reggio (B.). Consilium (Pont.) ses, 56. Consilium (Pont.) ad Unitatem Christianorum fovendam: Praeses, 263. Consilium (Pont.) pro Familia. Secretarius, 416; Subsecretarius, 736. Congr. Sororum Mariae Immaculatae Missionariarum Claretianarum. V. Maria a Patrocinio a S. Ioanne (in saec.: Maria Giner Gomis) (Ven.) Congr. Sororum S. Annae. V. Maria Anna (in saec. Esther Sureau-Blondin) (B.) Officiale Prae- Crescentia Valls Espi (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.), Index rerum analyticus Cuba. V. Ad Limina. Cultura. Cultura et sanctitas, 171; Dialogus inter culturas, 234, 235, 239; Respectus inter se et valores communes culturarum, 241, 242. Curia Romana. Allocutio S. P. ad Pa- tres Cardinales et Romanae Curiae praelatos habita, occasione Nativitatis Domini anni 2000 coram admissos, 228. Cyprus. V. Legati Nationum. 947 Epistula ad totius Catholicae Ecclesiae Episcopos aliosque Ordinarios et Hierarchas quorum interest missa: de delictis gravioribus Congregationi pro Doctrina Fidei reservatis, 785. de Miguel Arahal Benvenutus Maria (Iosephus) (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et XVIII Socii (Venn.). Dialogus. V. Millennium novum. Epist. Ap. « Novo millennio ineunte »: dialogus et missio, 306. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Litt. decretales quibus iisdem Sanctorum honores decernuntur, 506. D Daria Campillo Paniagua Sanctae Sophiae (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). David Galván (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). David Roldan (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Dicasteria. V. Coetus. Didacus Llorca Llopis (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Dioeceses constituuntur: Lafíensis, 83; Ia- naubensis, 124; Gregorii de Laferrere, 126; Zariensis, 130; Parvarautana, 193; Bafatana, 424; Maradiensis, 426; Maralalensis, 739. Dioecesium fines mutaverunt: Clivi Za- morensis - Avellanediensis, 637; Chosicanae, 883. Diocesium nominis mutatione: Quicensis, 187; Avellanediensis, 638. David Cribe (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Dionysius Vicente Ramos (B.). V. Alfonsus López López et (Bb.). Debitum erga exteras nationes. V. Millennium novum. Epist. « Novo millennio ineunte »: 275. Docentes catholicae religionis. Allocutio S. Declarationes coniunctae. V Socii Ap. P. ad eos occasione Magni Iubilaei habita, 221. Ioannis Pauli Dolorosa Aguiar-Mella y Díaz (B.). V. Maria Baldillou y Bullit a Iesu Infante et Sociae (Bb.). II et Christódoulos, 511; Ioannis Pauli II et Karekin II, 837. de Foucauld Carolus (Parvi Fratris Caroli a Iesu) (Ven). Decretum super virtutibus, 795. Delicta graviora. Litt. Ap. motu proprio datae quibus Normae de gravioribus delictis Congregationi pro Doctrina Fidei reservatis promulgantur, 737; Dominicus dies. V. Millennium novum. Epist. Ap. « Novo millennio ineunte », Eucharistia Dominici diei, 290. Dosnjak (Ven.). 730. Vendelinus (in saec.: Michael) Decretum super virtutibus, 948 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Durando Marcus Antonius (Ven.). cretum super virtutibus, 177. De- E Ecclesia. V. Millennium novum. Epist. Ap. « Novo millennio ineunte »: peregrinans, 271; communionis spiritualitas, 296. Ecclesia ritus Antiocheni Syrorum. V. Exarchatus. Ecclesia Armena. 85. Notificatio coniuncta, Ecclesia Graeca. 511. Notificatio coniuncta, Ecclesia Graecorum Melkitarum Catholicorum. Allocutio S. P. ad Gregorium III patriarcham, 373. Ecclesia Syro Catholica. Allocutio S. P. ad peregrinantes illius Ecclesiae, 209. Educatio. Valor communis omnis culturae, 245. Eduardus Ioannes Maria Poppe (B.). Litt. Ap. quibus Beatus declaratur, 131. Elias Carbonell Molla (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Elias Iulianus (in saec.: lulianus Torrido Sánchez) (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Officiale Emmanuel Torró García (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Eparchia conditur: In Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis nomine Sancti Thomae Apostoli Chicagiensis Syrorum Malabarensium, 423. Episcopus. Allocutio S. P. ad episcopos Romae occasione Magni Iubilaei congregatos, 25; ad episcopos Ucrainos Byzantini ritus, 218; ad quosdam Europae, 519; Ad quosdam novensiles episcopos, 766. Erundina Colino Vega Dominae Nostrae Carmeli (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Erythraea. V. Legati Nationum. Estonia. V. Legati Nationum. Eucharistia. V. Millennium novum. Epist. Ap. «Novo millennio ineunte»: Eucharistia Dominici diei, 290. V. Congressus Eucharisticus. Europa. Allocutio S. P. ad sodales Consilii Europae, 163; ad quosdam sacros praesules, 519. V. Oratores populares legibus ferendis; Conventiones. Eliseus García García (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Evangelia. V. Millennium novum. Epist. Ap. « Novo millennio ineunte »: Evangeliorum testimonium, 277. Elvira Torrentallé Paraire Nativitatis Domini Nostri (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Exarchiae Ap. constituuntur; Macedoniae Byzantini ritus, 339; Caracensis ritus Antiocheni Syrorum in Venetiola, 740. Emmanuel González García (B.). Beatorum honoribus auctus una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 431. F Emmanuel Morales (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Familia. Allocutio S. P. occasione Magni Iubilaei familiarum, 88. V. Rotae Romanae Tribunal; Inst. Studiorum de matrimonio et familia. Index rerum analyticus PAO. V. Agricolae. Feliciana de Uribe Orbe Dominae Nostrae Carmeli (B). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.).. Felicitas (in saec.: Paulina Borowik) (B). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb,). Felix Vivet Trahat (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Felix Y uste Cava (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ferdinandus García Sendra (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ferdinandus González Anón (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ferrer Cardet Laureanus Maria (Salvator) (Ven.), V. Cabanes Badenas Vincentius et XVIII Socii (Venn.). Ferrer J orda Benedictus Maria ( Iosephus Emmanuel) (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et XVIII Socii (Venn.). Fides. V. Millennium novum. Epist. Ap. «Novo millennio ineunte »: Fidei semita, 278. Florentia Caerols Martínez (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Florentius Martinus (in saec.: Alvar us Ibáñez Lázaro) (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Francisca Cualladó Baixauli (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). 949 Francisca de Amezúa de Ibaibarriaga Sanctae Teresiae (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Francisca Salesia Aviat (S..). Peroratio causae in Consistorio ordinario publico, 265; Decretum super miraculo, 480. Francisca Xaverius (Maria Fenollosa Alcaina) (Ven.). V. Rosaría a Soano (in saec.: Petra Maria Victoria Quintana Argos) (Ven.). Franciscus Bandrés Sánchez (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb,). Franciscus Ibáñez Ibáñez (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Franciscus Marto (B.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 744. Franciscus Remón Játiva (B.). V. Alfonsus López López et (Bb.). V Socii Franciscus Sendra I var s (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Franciscus Xaverius Seelos (B.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 741. Fusco Alfonsus Maria (Ven.). Decretum super miraculo, 103. G Gabon. V. Ad Limina; Conventiones. Gambia. V. Legati Nationum. García Pobo Crescentius (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius XVIII Socii (Venn.). Gay Zarzo Modestus Maria (Ven.). et (Vincentius) 950 V. Cabanes XVIII Socii Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Badenas (Venn.). Vincentius et Georgius Breca (B.). Beatorum honoribus auctus una cum duobus aliis Melitae a S, P. homilia celebratur, 595. Germanus Gozalvo Andren (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ghezzi Iosephus (in saec.: Michael) (Ven.). Decretum super virtutibus, 321. Gil Sáez urbanus (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius XVIII Socii (Venn.). et Globalizatio. V. Oratores populares legibus ferendis; Academia (Pont.) Scientiarum Socialium. Graecia. V. Itinera Apostolica. Gregorius Khomyàyn (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Gregorius Lakota (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Gualandi Iosephus (Ven.). per virtutibus, 788. Decretum su- Guatimala. V. Ad Limina. Gubernatorum Patronus. V. Thomas Morus (S.). Guinea Bissaviensis. V. Dioeceses; Legati Nationum. Officiale H Heliodora (in saec.: Leocadia Matuszewska) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb.). Henricus M or ant Pellicer (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Henricus Requena Juan (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Herminia Martínez Amigó (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Hibernia. V. Legati Nationum. Hispania. V. Basilicae minores. Hominis iura. V. Oratores populares legibus ferendis. Homo. Homo et varietas culturarum, 235; Institutio hominis et cultura, 236. Honoratus Andreas (in saec.: Andreas Zorraquino Herrero) (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Hungaria. Epist. Ap. ad catholicum Hungariae populum « Millennio Hungarico » exeunte, 820. V. Ad Limina. Hurtado Soler Dominicus stinus) (Ven.). V. Cabanes Badenas XVIII Socii (Venn.). Maria (Augu- Vincentius et Gulielmus Iosephus Chaminade (B.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 823. Hyacintha M arto (B.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 744. Gunsalvus Viñes Masip (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). I Gymnici. Allocutio S. P. ad eos occasione Magni Iubilaei habita, 94. Iacobus Bonet Nadal (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Index rerum Iacobus Buch Ganais (V.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iacobus Hilarius (in saec.: Emmanuel Barbai Cosan) (S,). V. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Iacobus Ortiz Alzueta (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb). Incarnatio Gil Valls (B.). V.. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ianuarius Sánchez (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Iaponia. V.. Ad Limina. Iesus Méndez (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Ignatius Falzon (B.). Beatorum honori- bus auctus una cum duobus aliis Melitae a S. P. homilia celebratur, 596; Decretum super miraculo, 879. India. V. Legati Nationum. Innocentius ab Immaculata Conceptione (in saec.: Emmanuel Canoura Arnau) (S.). Litt. decretales quibus eidem Sanctorum honores decernuntur, 505. Inst. Filiarum Mariae Immaculatae. V. Gulielmus Iosephus Chaminade (B.). Inst. Filiarum Mariae Scholarum Piarum. V. Maria Baldillou a Iesu Infante (B); Praesentatio a Sacra Familia (in saec.: Paschalana Praesentatio Gallen y Martí) (B.); Maria Aloisia a Iesu (in saec.; Maria Aloisia Girón y Romera) (B.); Maria Carmelitis a S. Philippo Neri (in saec.: Nazaria Gómez y Lezaun) (B.); Maria Clementia a Sancto Ioanne Baptista (in saec. Antonia Riba y M estrés) (B.); Maria a Iesu (in saec.: Maria ab Incarnatione de la analyticus 951 Yglesia y de Varo) (Ven.); Maria Perdolente Aguiar-Mella y Díaz (B.); Maria Consolata Aguiar-Mella y Díaz (B.). Inst. Filiarum SS. Cordis Iesu. V. Teresia Eustochium (Ignatia Verzeri) (S.). Inst. Fratrum Scholarum Christianarum. V. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et octo Socii (Ss.); Marcianus Iosephus (in saec.: Philomenus López López) (S.); Iulianus Alfredus (in saec.: Vilfredus Fernández Zapico) (S.); Victorianus Pius (in saec.: Claudius Bernabé Cano) (S.); Beniaminus Iulianus (in saec.: Vincentius Alonso Andrés) (S.); Augustus Andreas (in saec.: Romanus Martínez Fernández) (S.); Benedictus a Iesu (in saec.: Hector Valdivielso Sdez) (S.); Anicetus Adolf us (in saec.: Emmanuel Seco Gutiérrez) (S.); Iacobus Hilarius (in saec.: Emmanuel Barbai Cosan) (S.); Ambrosius Leo (in saec.: Petrus Lorente Vicente) (B.); Florentius Martinus (in saec.: Alvar us Ibáñez Lázaro) (B.); Honoratus Andreas (in saec.: Andreas Zorraquino Herrero) (B.); Elias Iulianus (in saec.: Iulianus Torrijo Sánchez) (B.); Bertrandus Franciscus (in saec.: Franciscus Lahoz Moliner) (B.). Inst. Sacrae Familiae de Nazareth. V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) (B.); Maria Imelda a Iesu Hostiae (in saec.: Hedvigis Carola Zak) (B.); Maria Raimunda a Iesu et Maria (in saec.: Anna Kukolowicz) (B.); Maria Daniela a Iesu et Maria Immaculata (in saec.: Eleonora Angela Józwik) (B), Maria Canuta a Iesu in Monte Olivarum (in saec.: Iosepha Chrobot) (B.); Maria Sergia a Virgine Perdolente (in saec.: Iulia Rapiej) (B.); Maria Guidona a Misericordia Divina (in saec.: Helena Cierpka) (B.); Canisia (in saec.: Eugenia Mackiewicz) (B.); Felicitas (in saec.: Paulina Borowik) (B.); Heliodora (in saec.: Leo- 952 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale codia Matuszewska) (B.), Borromaeo (in saec.: Veronica Narmontowicz) (B.). Inst. Servorum Iesu. V. Maria Iosepha a Corde Iesu (in saec.: Maria Iosepha Sancho de Guerra) (S.). Inst. Sororum ab Immaculata Conceptione B.M.V. V. Augustinus Roscelli (S.). Inst. Sororum a S. Ioanne Baptista. V. Fusco Alfonsus Maria (Ven.). Inst. Sororum B.M.V, a Misericordia. V. Maria Faustina (in saec.: Helena) Kowalska (S.). Inst. Studiorum de matrimonio et familia. Allocutio ad professores alumnosque coram admissos, 654. Ioachim Senkivskyj (B.). V. Nicolaus Carneckyi et (Bb.). XXV Socii Ioachimus Vilanova Camallonga (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ioannes XXIII (Angelus Iosephus Roncalli) (B.). Homilia diei Pentecostes ante eius veneratum corpus, 655; Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 746. Ioannes Baptista Faubel Cano (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ioannes Carbonell Molla (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ioannes Gonga Martínez (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ioannes Maria a Cruce (in saec.: Marianus García Méndez) (Ven.). Decretum de martyrio, 632. Ioannes Martorell Soria (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb). Ioannes Slezyuk (B.) V. Nicolaus Carneckyi (Bb.). et XXV Socii Ioannes Ventura Solsona (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Iosaphat Kocylovskyi (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Iosepha Moscardo Montalvá (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Iosepha S. Ioannis de Deo Ruano García (Ven.). Decretum de martyrio, 635. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb..).. Decretum super martyrio, 489. Iosephus Aparicio Sanz (B.) et CCXXII Socii (Bb.). Beatorum honoribus auctus una cum aliis martyribus Hispaniae a S. P. homilia celebratur, 591. Iosephus Batalla Par ramón (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iosephus Bilczewski (B.). Leopoli a S. P. una cum Sigismundo Gorazdowski in allocutione celebratur, 844. Iosephus Bonet Nadal (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iosephus Calasanz Marqués et XXXI Socii (Bb.) Litt. Ap. quibus Beati declarantur, 828. Iosephus Canet Giner (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Caselles Moncho (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iosephus Castell Camps (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iosephus Columba Marmion (B.). Litt. Ap. quibus Beatus declaratur, 342. - Index rerum analyticus 953 Iosephus Fenollosa Alcayna (B.), V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Iosephus P erpiñá Nácher (B.), V, Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb ) Iosephus García Mas (B,), V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Rabasa Bentanachs (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iosephus Giménez López (B). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iosephus Raimundus Ferragud Girbés (B.) V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb..). Iosephus González Huguet (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Isabel Flores (S). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Iosephus Marcilo (S.). Peroratio causae in Consistorio ordinario publico, 265; Decretum super miraculo, 403. Iosephus Maria Corbin Ferrer (B). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Maria de Yermo y Parres (S.). Litt. decretales quibus eidem Sanctorum honores decernuntur, 73.. Iosephus Maria Ferrándiz Hernández (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Maria Robles (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Iosephus Maria Segura Penadés (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Maria Zabal Blasco (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Medes Ferris (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Otin Aquile (B.) V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb,).. 64 - AAS. Iosephus Raimundus Paschalis Ferrer Botella (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Ruiz Bruixola (B). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Toledo Pellicer (B.). V Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iraniae Respublica Islamica. V. Legati Nationum. Ismael Escrihuela E Steve (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Italia. Mutuae Notae inter Sanctam Sedem et Rempublicam Italicam quae constituunt conventionem technicam explicativam et exsecutivam quarti commatis art. 29 normarum de disciplina materiae de qua in art. 7 n. 6 Pactionis emendativae Concordati Lateranensis diei XVIII Februarii MCMLXXXIV, quae probatae sunt ex art. 1 Protocolli subsignati Romae die XV mensis Novembris eiusdem anni inter Sanctam Sedem et Rempublicam Italicam, 474; Monetalis Pactio inter Statum Civitatis Vaticanae et eius Opera Inter Sanctam Sedem et Italicam Rempublicam Communitatis Europaeae nomine, 750. V. Provinciae ecclesiasticae; Basilicae minores. Itinera Apostolica. S. P. hoc anno has nationes invisit: Graeciam, Syriam et Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 954 Insulam Melitam, 416, 593; Ucrainam, 503; Cazakistaniam Rempublicam et Armeniam, 735. Iusta Maiza Goicoechea Immaculatae (B.) V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Itinerantes. Nuntius S. P. ob diem Itinerantibus dicatum, 377, 855. Iustinus Orona (S). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Iubilaeum Magnum anni MM Allocu- tiones S. P..: ad Oratores populares legibus ferendis ex Europa congregatos coram admissos, 18; ad eos qui conventui mariologico-mariano interfuerunt, 21; ad episcopos Romae occasione Iubilaei congregatos, 25; ad familias occasione Iubilaei congregatas, 88; ad sodales Ordinis Melitensis, 92; ad palaestritas et gymnicos occasione Iubilaei coram admissos, 95; ad oratores populares legibus ferendis occasione Iubilaei coram admissos, 166; ad agrícolas, 198; ad militares et publicae securitatis curae addictos, 206; ad peregrinantes Syros Catholicos, 209; ad iuris peritos habita, 211; ad laicos qui conventui laicorum catholicorum interfuerunt, 214; ad catechistas et catholicae religionis docentes, 221; ad actores scenicos, 225; ad Patres cardinales et praelatos curiae et familiae domni Papae, 228; in foro Sancti Petri Magno Iubilaeo exeunte, 310. V. Millennium novum. Epist. « Novo millennio ineunte ». Ap.. Iugoslavia. V. Ad Limina. Iulianus Alfredus (in saec.: Vilfredus Fernández Zapico) (S.). V. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Iulianus Rodríguez Sánchez (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iulius Alvarez Mendoza (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Iulius Junger Badem (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Iuvenes. Nuntius ad iuventam missus, 624. V. Pax, Iuvenum evocatio, 246. V Millennium novum. Epist. Ap.. « Novo millennio ineunte », 271. I vanus Ziatyk (B.). V. Nicolaus Carneckyi (Bb.). Izquierdo (Ven.). 407. Alberò et Maria XXV a Socii Columna Decretum super virtutibus, J Jaunzarás Gómez Valentinus Maria (Vincentius) (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et XVIII Socii (Venn.). K Kenia. V. Legati Nationum; Dioeceses. L Law-entia (in symiv) (B.). V. Nicolaus (Bb). saec.: Carneckyi Leucadia et Hara- XXV Socii Legati Nationum. Coram admissi: occasione traditionis litterarum sui muneris testium: Nigeriae, 55; Malavii, 55; Keniae, 55; Cypri, 55; Indiae, 55; Erythraeae, 55; Ciadiae, 55; Ordinis Melitensis, 118; Reipulicae Islamicae Iraniae, 118; Austriae, 190; Peruviae, 190; Brasiliae, 335; Nepaliae, 500; Tunesiae, 500; Estoniae, 500; Zambiae, 500; Guineae, 500; Srilankae, 500; Mongoliae, 500; Africae Meridionalis, Index rerum analyticus 500; Gambiae, 500; Mexici, 562; Hiberniae, 735; Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis, 735; Armeniae, 735; Kazachistaniae, 735.. Coram admissi occasione novi anni, 315 Legua Marti Leo Maria (Emmanuel) (Ven.),. V. Cabanes Badenas Vincentius et XVIII Socii (Venn.). Leonardus Olivera Buera et XXIX Socii (Bb.) Litt. Ap. quibus Beati declarantur, 831. Leonidas Fëdorov (B.). V. Nicolaus Carneckyi (Bb,). et XXV Socii Leopoli. Allocutio in beatificatione servorum Dei Iosephi Bilczewski et Sigismundi Gorazdowski, 844; in beatificatione servorum Dei Nicolai Öarneckyi et XXV sociorum eius nec non Aemiliani Kovc, 850. Lerma Martínez Franciscus Maria (Iustus) (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et XVIII Socii (Venn.). Linguae liturgicae. Instructio Congr. de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum De usu linguarum popularium in libris Liturgiae Romanae edendis, 685. I. De eligendis linguis popularibus in usum liturgicum introducendis, 689. II. De textuum liturgicorum translatione in linguas populares, 692. 1. Principia generalia cuivis translationi apta 2. Aliae normae ad versiones Sacrorum Bibliorum et ad praeparationem Lectionariorum pertinentes, 698. 3. Normae circa translationem ceterorum textuum liturgicorum, 702. 4. Normae ad specialia textuum genera spectantes, 706. III. De translationum praeparatione deque Commissionum erectione, 709. 955 1. De praeparandae alicuius translationis ratione, 708. 2. De approbatione translationis ac petitione recognitionis a Sede Apostolica impetrandae, 711 3. De translatione et approbatione formularum sacramentalium, 714. 4. De unica versione textuum liturgicorum, 714. 5. De Commissionibus « mixtis », 715. 6. De novis textibus liturgicis in lingua vulgari conficiendis, 718. IV. De librorum liturgicorum editione, 719. V. De translatione textuum propriorum liturgicorum, 723. 1. De Propriis dioecesium, 723. 2. De Propriis familiarum religiosarum, 724. Conclusio, 725. Lituania. Ordinariatus Militaris conditur, 125. Llosa Balaguer Iosephus (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius XVIII Socii (Venn.). et López Mora Richardus Maria (Iosephus Maria) (Ven,) V. Cabanes Badenas Vincentius et XVIII Socii (Venn.). M Macedonia. V. Exarchiae Ap. Malavium. V. Legati Nationum. Marcianus Iosephus (in saec.: Philomenus López López) (S.). V. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Margaritus Flores (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). 956 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Maria a Columna Jordá Botella (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.) Maria a Refugio Carbonell Muñoz (B.) V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb). Maria Adeodata (in saec.:: Maria Theresia Pisani) (B.). Beatorum honoribus aucta una cum duobus aliis Melitae a S.. P. homilia celebratur, 596; Decretum super virtutibus, 873; Decretum super miraculo, 877,. Maria Baldillou y Bullit [a Iesu Infante] et VII Sociae (Bb). Litt. Ap. quibus eis Beatorum honores decernuntur, 834. Maria a Iesu (in saec.: Maria ab Incarnatione de la Yglesias y de Varo) (B.). V, Maria Baldillou y Bullit a Iesu Infante et Sociae (Bb.). Maria a Iesu Sacramentato Venegas de la Torre (S.).. Litt. decretales quibus eidem Sanctorum honores decernuntur, 121. Maria Calaf Miracle Dominae Nostrae Providentiae (B). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Maria Candida ab Eucharistia (in saec.: Maria Barba) (Ven.). Decretum super virtutibus, 482. Maria a Iesu Santocanale (in saec.: Carolina) (Ven.). Decretum super virtutibus, 48. Maria Canuta a Iesu in Monte Olivarum (in saec.: Iosepha Chrobot) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (B.). Maria Aloisia a Iesu (in saec: Maria Aloisia Girón y Romera) (B.). V. Maria Baldillou y Bullit a Iesu Infante et Sociae (Bb). Maria Carmelitis a S. Philippo Neri (in saec.: Nazaria Gómez y Lezaun) (B.). V. Maria Baldillou y Bullit a Iesu Infante et Sociae (Bb.). Maria Aloisia Iosepha a SS. Sacramento (in saec.: Maria Aloisia de la Peña Navarro, vid. Rojas) (Ven.). Decretum super virtutibus, 33. Maria Carmelitis García Moyon Decretum de martyrio, 726. Maria Aloisia Montesinos Or duna (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Anna (in saec. Maria Esther Sureau-Blondm) (B.). Beatorum honoribus aucta una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 431,, (Ven.). Maria Carmelitis Moreno Benítez (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Maria Carmelitis Viel Ferrando (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria a Patrocinio a S. Ioanne (in saec.: Maria Giner Gomis) (Ven.). Decretum super martyrio, 629. Maria Clementia a Sancto Ioanne Baptista (in saec.: Antonia Riba y M estrés) (B). V. Maria Baldillou y Bullit a Iesu Infante et Sociae (Bb..). Maria a Purificatione Vidal Pastor (B). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Maria Climent Mateu (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria a Purificatione Ximénez Ximénez a Sancto Ioseph (B..). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb). Maria Concepta Odriozola Zabalia Sancti Ignatii (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Index rerum analyticus Maria Concepta Rodríguez Fernández Sanctae Magdalenae (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb,,)., Maria Consolata Aguiar-Mella y Díaz (B). V Maria Baldillou y Bullit a Iesu Infante et Sociae (Bb.). Maria Crescentia Höss (S.). Pero-ratio causae in Consistorio ordinario publico, 265; Decretum super miraculo, 405. Maria Daniela a Iesu et Maria Immaculata (in saec.: Eleonora Angela Józwik) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (B.). Maria de las Nieves Crespo López Sanctissimae Trinitatis (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Maria del Olvido Noguera Albelda (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria « Desamparados » Giner Lister Sanctissimi Sacramenti (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Maria Dolorosa Vidal C erver a Sancti Francisci Xaverii (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Maria Euthymia (in saec.: Emma Üffing) (Ven.). Decretum super miraculo, 47, Maria Faustina- (in saec.: Helena) Kowalska (S.). Litt. decretales quibus eidem Sanctorum honores decernuntur, 585. Maria Guadalupe (in saec.: Anastasia García Zavala) (Ven.). Decretum super virtutibus, 31. Maria Guidona a Misericordia Divina (in saec.: Helena Cierpka) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Sociae (Bb.). 957 Mardosewicz) et Maria Imelda a Iesu Hostia (in saec.: Hedvigis Carola Zok) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb.). Maria Iosepha a Corde Iesu (in saec.: Maria Iosepha Sancho de Guerra) (S.). Litt. decretales quibus eidem Sanctorum honores decernuntur, 817. Maria Iosepha Del Rio Messa Sanctae Sophiae (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Maria Liberata a S. Corde Iesu (in saec.: Liberata Orozco Santa Cruz) (Ven.). Decretum super virtutibus, 410. Marianus ab Arce Casali (Roccacasale) (B.). Litt. Ap. quibus ei Beatorum honores decernuntur, 8. Marianus a Iesu Euse Hoyos (B). Litt. Ap. quibus ei Beatorum honores decernuntur, 13. Maria Perdolens S. Eulaliae Puig Bonany (Ven.). Decretum de martyrio, 635. Maria Raimunda a Iesu et Maria (in saec.: Anna Kukolowicz) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb.). Maria Ss.ma. Allocutio S. P. expleto L anno a definitione dogmatis Assumptionis, 159. Maria Sergia a Virgine Perdolente (in saec.: Iulia Rapiej) (B.). V. Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et Sociae (Bb.). Maria Sophia Teresia Ximénez Ximénez (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). 958 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Maria Stella a SS.mo Sacramento (in saec.: Adelaidis Mardosewicz) et decem Sociae (Bb.). Litt. Ap. quibus iisdem Beatorum honores decernuntur, 509. Maria Teresia Ferragud Roig (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Marinus Blanes Giner (B). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Mariologia. Allocutio S. P. ad eos qui conventui mariologico-mariano interfuerunt, 21. Martínez Robles Bernardinus Maria (Paulus) (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et XVIII Socii (Venn.). Matrimonium. V. Rotae Romanae Tribunal; Inst. Studiorum de matrimonio et familia. Matthaeus Correa (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Mechitaristae. Allocutio S. P. ad monachos coram admissos, 776. Melita Insula. Homilia S. P. in beatificatione trium servorum Dei, 593. V. Itinera Apostolica. Memoriae purificatio. V. Millennium novum. Epist. « Novo millennio ineunte », 269. Ap. Methodius Dominicus Tröka (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Mexicum. V. Legati Nationum. Michael de la Mora (S.).. V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Michael Domingo Cendra (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Michael Remón Salvador (B.). V. Alfonsus López López et (Bb.). V Socii Migrationes. Provocatio migrationum, 240; Nuntius S. P. ob diem migratoribus et itinerantibus dicatum, 377. Militares. Allocutio S. P. ad eos occasione Magni Iubilaei coram admissos, 207. Millennium novum. Epist. Ap. S. P. Magni Iubilaei sub exitum « Novo millennio ineunte », 266. (Prooemium): 266. I. Cum Christo congressio: Magni Iubilaei hereditas, 269. Plenitudo temporis, 269; Memoriae purificatio, 269; Fidei testes, 270; Peregrinans Ecclesia, 270; Adulescentes, 271; Variorum ordinum peregrini, 272; Congressus Eucharisticus Internationalis, 273; Oecumenica ratio, 273; In Terram Sanctam peregrinatio, 274; Debita Nationum, 21 ò; Nova vis dynamica, 276. II. Vultus contemplandus, 276. Evangeliorum testimonium, 277; Fidei semita, 278; Mysterii altitudo, 280; Filii facies, 281; Dolens vultus, 282; Resuscitati vultus, 284. III. Proficiscendum a Christo, 285. Sanctitas, 287; Oratio, 288; Eucharistia Dominici diei, 290; Reconciliationis sacramentum, 292; Gratiae principatus, 293; Auditio verbi, 293; Verbi praedicatio, 294. IV. Caritatis testes, 296. Communionis spiritualitas, 296; Vocationum diversitas, 299; Oecumenicum officium, 300; Pignus de caritate ponendum, 302; Huius temporis provocationes, 303; Solidum signum, 305; Dialogus ac missio, 306; Sub Concilii lumine, 307. Conclusio: Due in altum, 308. Index rerum analyticus Missio. V. Millennium novum. Epist.. Ap. « Novo millennio ineunte »: dialogus et missio, 306. Missiones.. Nuntius S. P. ob diem ad Missiones fovendas a. 2000, 156; et anni 2001, 780. V. Opera (Pont.) ad missiones fovendas. Modestus Vegas Vegas (B.). V. Alfonsus López López et (Bb.). V Socii Mongolia. V. Legati Nationum. Monti Aloisius Maria (Ven.). super virtutibus, 869. 959 Nicolaus Bunkerd Kitbamrung (B). Litt. Ap. quibus eidem Beatorum honores decernuntur, 133. Nicolaus Cehelskyj (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Nicolaus Konrad (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb). Nigritana Respublica. V. Dioeceses. Notificatio coniuncta. Ioannis Pauli II et Karekin II, 85. Decretum Mormones. V. Congr, pro Doctrina Fidei. Responsum ad propositum dubium de validitate baptismatis. Musica sacra. Allocutio S. P. ad musicae sacros cultores occasione Conventus internationalis, 349. N Nativitas D, N. I. C. Nuntius missus anno Magni Iubilaei, 174; Allocutio S. P. Patribus cardinalibus, praesulibus, praelatis et officialibus Romanae Curiae occasione Nativitatis, 228. Natura. V. Rotae Romanae Tribunal. Nepalia. V. Legati Nationum. O O A U ( Organization of African U nity ). V. Pactio. Oecumenismus. V. Millennium novum. Epist. Ap. « Novo millennio ineunte »: 273, 300. V. Unitas. Olympia (in saec.: Olga Bidà) (Ven.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Opera (Pont.) ad missiones fovendas. Allocutio S. P. ad sodales coram admissos, 601. Opus Missionarium Iesu et Mariae. V. Izquierdo Alberò Maria a Columna (Ven.). Oratio. V. Millennium novum. Epist. « Novo millennio ineunte », 288. Ap. Niceta Plaja Xifra Sancti Prudentii (B.). V Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Oratores populares legibus ferendis. Allocutio S. P. ad illos ex Europa congregatos coram admissos, 18; allocutio occasione Magni Iubilaei, 166. Nicetus Búdica (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Oratores Nationum. V. Legati Nationum. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb). Leopoli in beatificatione a S. P. una cum Aemiliano Kovc celebrantur, 850; Decretum super martyrio, 864. Oratorium Sancti Philippi Neri. V. Aloisius Scrosoppi (B.). Ordinariatus Militaris tuania, 125. conditur: in Li- 960 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ordo Carmelitarum Discalceatorum. V. Maria Candida ab Eucharistia (in saec.: Maria Barba) (Ven). Ordo Fratrum Minorum. Vicariatus Ap. Sancti Andreae et Providentiae, necnoc Guapiensis eius curae committuntur, 197, et 422. V. Marianus ab Arce Casali (B.); Osmolowski Hadrianus (in saec.: Petrus) (Ven.); Ghezzi Iosephus (in saec.: Michael) (Ven.)., Ordo Fratrum Minorum Capuccinarum. V. Bernardus a Corleone (in saec.: Philippus Latino) (S.). Ordo Fratrum Minorum Conventualium. V. Alfonsus López López et V Socii (Bb.): Modestus Vegas Vegas; Dionysius Vicente Ramos; Franciscus Reman dativa; Michael Remón Salvador; Petrus Rivera Rivera. Ordo Hospitalarius S. Ioannis a Deo. V Benedictus Menni (S.). Ordo Libanensis Sancti Antonii Maronitarum. V.. Rebecca [RafqaJ (in saec.: Petra Choboq Ar-Rayès de Himlaya) (S.). Ordo Melitensis. Allocutio S. P. ad sodales occasione Magni Iubilaei coram admissos, 92. V. Legati Nationum. Ordo Sancti Benedicti. V. Iosephus Columba Marmion rer Jordá Benedictus Maria (Iosephus Emmanuel) (Ven.); Martínez Robles Bernardinus Maria (Paulus) (Ven.); Sanchís Mompó Gabriel Maria (Iosephus Maria) (Ven); Llosa Balaguer Iosephus (Ven.); Pérez Romero Florentinus (Ven.); Gil Sáez Urbanus (Ven.); Hurtado Soler Dominicus Maria (Augustinus) (Ven,); de Miguel Arahal Benvenutus Maria (Iosephus) (Ven.), Legua Martí Leo Maria (Emmanuel) (Ven.); Tomás S er er Franciscus (Ven.); García Pobo Crescentius (Ven.); Valero Pérez Timotheus (Ven.). Osmolowski Hadrianus (in saec.: Petrus) (Ven.). Decretum super virtutibus, 253. P Pactio. Cooperatio inter Sanctam Sedem atque Unitatis Africanae Institutionem, 15. Paenitentiae sacramentum. V. Millennium novum. Epist. « Novo millennio ineunte », 292. V. Paenitentiarius Maior. Ap. ,,. Paenitentiarius Maior. Allocutio S. P. ad eum aliosque coram admissos, 523; Pro Paenitentiarius, 887. Pakistania. V. Ad Limina. Palaestritae. Allocutio S. P. ad eos occasione Magni Iubilaei habita, 94. (B.). Ordo Tertius Regularis Sancti Francisci. V. Maria Crescentia H ass (B). Ordo Tertius S. Francisci Capulatorum a B. V. P er dolente. V. Cabanes Badenas Vincentius (Ven.); Chuliá Ferrandis Ambrosius Maria (Salvator) (Ven.); Jaunzarás Gómez Valentinus Maria (Vincentius) (Ven); López Mora Richardus Maria (Iosephus Maria) (Ven..); Gay Zarzo Modestus Maria (Vincentius) (Ven.); Lerma Martínez Franciscus Maria (Iustus) (Ven.); Ferrer Cardet Laureanus Maria (Salvator) (Ven.); Fer- Paraguaia. V. Ad Limina. Pascha. Nuntius a S. P. die Paschatis missus, 471. Paschalis Penadés dornet (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Paschalis Torres Lloret (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Patroni caelestes proclamantur. Gubernatorum, politicorum Virorum ac Mulierum: Thomas Morus (S.) 76. Index rerum analyticus Paula a Sancto Iosepho Calasanctio (in saec.. Paula Montai F ornés) (B.). Pe- roratio causae in Consistorio ordinario publico, 265. Paula Isla Alonso Sanctae Anastasiae (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb). Paulus M étendez Gonzalo (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb,). Pauperes. V. Oratores populares legibus ferendis. V, Millennium novum. Epist. Ap. « Novo millennio ineunte », 392. Pax, Nuntius ob diem ad pacem fovendam, 234. Diálogo entre las culturas para una civilización del amor y la paz, 234. El hombre y sus diferentes culturas, 235; Formación humana y pertenencia cultural, 236; Diversidad de culturas y respeto recíproco, 238; Diálogo entre la culturas, 239; Potencialidades y riesgos de la comunicación global, 240; Desafío de las migraciones, 240; Respeto de las culturas y « fisonomía cultural» del territorio, 241; Conciencia de los valores comunes, 242; El valor de la solidaridad, 243; El valor de la paz, 244; El valor de la vida, 244; El valor de la educación, 245. El perdón y la reconciliación, 245; Una llamada a los jóvenes, 246. Pellesi Maria Rosa (Ven.). Decretum (Ven.). Vincentius Petrus Esqueda (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Petrus Maldonado (S..). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Petrus Rivera Rivera (B.). V. Alfonsus López López et (Bb.). V Socii Petrus Verhun (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Philippus Hernández Martínez (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Pilar Villalonga Villalba (B.). V Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Pius IX (B..). Litt. Ap. quibus Beatus declaratur, 652. Poenae remissio et reconciliatio. Valores communes omnis culturae, 245. Politicorum Virorum ac Mulierum Patronus. V. Thomas Morus (S.). Praedicatio verbi. V, Millennium novum. Epist. « Novo millennio ineunte », 294. Praefecturae Ap. Ap. conduntur: Likualensis in Congo, 81; Gambellensis in Aethiopia, 82. Provinciae ecclesiasticae constituuntur: Bobodiulassensis in Burkina Faso, 195; Kupelaënsis in Burkina Faso, 196; Montisclarensis in Brasilia, 427; Provinciae ecclesiasticae noviter ordinan- tur: Siciliae, 128; Calabriae, 337; Sancti Pauli in Brasilia et Apparitiopolitanae, 559. super virtutibus, 107. Pérez Romero Florentinus V. Cabanes Badenas XVIII Socii (Venn.). 961 et Petrus Mesonero Rodríguez (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Provisiones Ecclesiarum: e Congr. pro Episcopis 52, 111, 187, 260, 331, 414, 496, 560, 639, 734, 801, 884; e Congr. pro Gentium Evangelizatione 115, 188, 333, 498, 802. 962 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Publicae securitatis curae addicti. Allocutio S. P. ad eos occasione Magni Iubilaei coram admissos, 206. Q Quadragesima. Nuntius S. P. occasione oblata Quadragesimae anni 2001, 248. R Raimundus Marti Soriano (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.), Raimundus Stephanus Bou Pascual (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Raphaël Alonso Gutiérrez (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ravasco Eugenia (Ven.). per virtutibus, 36. Decretum su- Rebecca [RafqaJ (in saec.: Petra Choboq Ar-Rayès de Himlaya) (S.). Peroratio causae in Consistorio ordinario publico, 265; Sanctorum honoribus aucta a S. P. homilia celebratur, 757. Recaredus de los Ríos Fabregat (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Rodericus Aguilar (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Rodríguez Castro Bonifatia (Ven.). cretum super virtutibus, 257. Rosa Pedret Rull Dominae Nostrae Boni Consilii (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Rosaría a Soano (in saec.: Petra Maria Victoria Quintana Argos) et II Sociae (Ven.). Decretum super martyrio, 555. Rotae Romanae Tribunal. Allocutio S. P. ad iudices et administros coram admissos, 359; Praelatus Auditor, 503; Defensor vinculi, 736. Rougier Felix a Iesu (in saec.: Felix Benedictus) (Ven.). Decretum super virtutibus, 42.. Russia Europaea. V. Ad Limina. S Saba Reyes (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Sacramenta. Tutela sanctitatis torum. V. Delicta graviora. sacramen- Salvator Damianus Enguix Garés (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Salvator Estrugo Solves (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Salvator Ferrandis Seguí (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). De- Romanus Adame Rosales (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Romanus Lysko (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Romzsa Theodorus (Ven.). per martyrio, 880. Officiale Decretum su- Salvator Lara (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Sanchís Mompó Gabriel Maria (Iosephus Maria) (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius et XVIII Socii (Venn.). S. Restituta vici « Lacco Ameno » intra fines dioec. Isclanae. V. Basilica minor. Index rerum analyticus Sancti Dominici de Silos, templum paroeciale et abbatiale in dioec. Burgensi. V. Basilicae minores. Sanctitas.. Sanctitas et cultura, 171. V. Millennium novum. Epist. Ap.. « Novo millennio ineunte », 287. Sanctorum honores decernuntur: Benedicto Menni, 5; Iosepho Mariae de Yermo y Parres, 73; Christophoro Magallanes et XXIV Sociis, 417; Cyrillo Bertrando et VII Sociis, nec non Innocentio ab Immaculata Conceptione, 506; Faustinae Kowalska, 585; Mariae Drexel, 649; Mariae Iosephae a Corde Iesu Sancho de Guerra, 817. Sancti Aegidii, templum dioec. Cassoviensi. V. Basilicae minores, paroeciale in Secretaria Status, Secretarius de Rationibus cum Civitatibus, 56; Subsecretarius Sectionis, 119; Mutuae Notae inter Sanctam Sedem et Rempublicam Italicam quae constituunt conventionem technicam explicativam et exsecutivam quarti commatis art. 29 normarum de disciplina materiae de qua in art. 7 n. 6 Pactionis emendativae Concordati Lateranensis diei XVIII Februarii MCMLXXXIV, quae probatae sunt ex art. 1 Protocolli subsignari Romae die XV mensis Novembris eiusdem anni inter Sanctam Sedem et Rempublicam Italicam, 474. Seraphina (Emmanuela Iusta Fernández Ibero) (Ven.), V. Rosaria a Soano (in saec.: Petra Maria Victoria Quintana Argos) (Ven.). Sergius Cid Pazo (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Severianus Baranyk (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Sigismundus Gorazdowski (B), Leopoli in beatificatione servorum Dei Iosephi 963 Bilczewski et Sigismundi Gorazdowski, S. P. eosdem in allocutione celebrat, 844; Decretum super miraculo, 861. Simeon Lukaé (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Slovachia Respublica, V. Conventiones; Basilicae minores. Slovenia. V. Ad Limina. Socialis Ecclesiae doctrina, V. Oratores populares legibus ferendis; Agricolae. Societas Doctrinae Christianae. V. Georgius Preca (B.). Societas Mariae. V. Rougier Felix a Iesu (in saec.: Felix Benedictus) (Ven.). Societas S. Francisci Salesii. Praefectura Ap. Gambellensis in Aethiopia ei demandatur, 82. F. Iosephus Calasanz Marqués (B.); Antonius Maria Martín Hernández (B.); Recaredus de los Ríos Fabregat (B.); Iulianus Rodríguez Sánchez (B.); Iosephus Giménez López (B.); Augustus García Calvo (B.); Ioannes Martorell Soria (B.); Iacobus Buch Canals (B.); Petrus Mesonero Rodríguez (B.); Iosephus Otin Aquile (B.); Alvarus Sanjuán Canet (B.); Franciscus Bandrés Sánchez (B.); Sergius Cid Pazo (B.); Iosephus Batalla Parramón (B); Iosephus Rabasa Bentanachs (B.); Aegidius Rodicio Rodicio (B.); Angelus Ramos Velázquez (B.); Philippus Hernández Martínez (B); Zacharias Abadía Buesa (B.); Iacobus Ortiz Alzueta (B.); Xaverius Bordas Pif er er (B.); Felix Vivet Trahat (B.); Michael Domingo Cendra (B.); Iosephus Caselles Monello (B.); Iosephus Castell Camps (B.); Iosephus Bonet Nadal (B.); Iacobus Bonet Nadal (B.); Alexander Planas Sauri (B.); Elisevi García García (B.); Iulius Junyer Padern (B.) 964 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Solidarietas. Valor communis omnis culturae, 243. Thomas Reggio (B.). Litt. Ap. quibus ei Beatorum honores decernuntur, 428. Srilanka, V. Legati Nationum,, Tomás Serer Franciscus (Ven.). V. Cabanes Badenas Vincentius XVIII Socii (Venn,). Syria. V, Itinera Apostolica, Szymkowiak Sanctia (in saec.: Ianina) (Ven.). Decretum super virtutibus, 325. Tarcisia (in saec.: Olga Mackiv) (B.). V, Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb,). (Ven.). Teresia Chambo Palés Divinae Pastorae (B.). V. Leonardus Olivera Buera et Socii (Bb.). Teresia Eustochium (Ignatia Verzeri) (S.). Peroratio causae in Consistorio ordinario publico, 265; Decretum super miraculo, 329; Sanctorum honoribus aucta a S. P. homilia celebratur, 757. Terra Sancta. V. Millennium novum. Epist. Ap. « Novo millennio ineunte »: peregrinatio, 274. Testificatio fidei. V. Millennium novum. Epist. « Novo millennio ineunte », 270. Tranquillius Ubiarco (S.). V, Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). Tunesia. V. Legati Nationum. T Tavernier Aemilia, vid, Gamelin Decretum super miraculo, 323. et Turcia. V. Ad Limina. Turibius Romo (S.). V. Christophorus Magallanes et XXIV Socii (Ss.). U Ucraina. V. Episcopus; Itinera Apostolica. UNESCO. V. Academia (Pont.) Scientiarum. Unitas. Allocutio S. P. occasione Hebdomadae ad unitatem Christianorum fovendam in basilica Ostiensi habita, 345. Universitates Studiorum. Allocutio S. P. ad docentes et alumnos Catholicae Universitatis a Sacro Corde Iesu, 170. Ap. V Tharsila Córdoba Belda (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Valero Pérez Timotheus (Ven.). V, Cabanes Badenas Vincentius XVIII Socii (Venn.). Theologia, Allocutio S. P. ad quosdam theologiae docentes, 533. Venetiolana Respublica. V, Exarchiae Ap. Theologia mariologica. Allocutio S. P. ad eos qui conventui mariologico-mariano interfuerunt, 21 Verbum Dei. V. Millennium novum. Epist. Ap. « Novo millennio ineunte »: auditio et praedicatio, 293. Thomas Morus (S.), Litt. Ap. motu proprio datae quibus Gubernatorum, politicorum Virorum ac Mulierum proclamatur Patronus, 76. et Vicariatus Apostolici conduntur: Sancti Andreae et Providentiae, 197; Laetitiae, 421; Guapiensis, 423. Index rerum analyticus Victorïanus Pius (in saec.: Claudius Bernabé Cano) (S). V. Cyrillus Bertrandus (in saec.: Iosephus Sanz Tejedor) et VIII Socii (Ss.). Vincentius Ballester Far (B.) V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Galbis Girones (B). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Maria Izquierdo Alcón (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Pelufo Corts (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Rubiols Castellò (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Sicluna Hernández (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vita. Valor communis omnis culturae, 244; Vitae cultura: Allocutio S. P. ad sodales Academiae Pontificiae pro Vita, 445. Vitalins Vladimirus Bajrak (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XX V Socii (Bb.). 965 Vladimirus Pryjma (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). Vocationes. Nuntius S. P. ob diem ad ecclesiasticas vocationes fovendas, 98; diversitas vocationum: V. Millennium novum. Epist. Ap. « Novo millennio ineunte », 299. Vultus Christi contemplandus. V. Millennium novum. Epist. Ap. « Novo millennio ineunte »: 276; Facies Filii, 281; Dolens vultus, 282; Resuscitati vultus, 284. X Xaverius Bordas Pif er er (B.) V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Z Zacharias Abadía Buesa (B.). V. Iosephus Calasanz Marqués et Socii (Bb.). Zambia. V. Legati Nationum. Zenon Kovalyk (B.). V. Nicolaus Carneckyi et XXV Socii (Bb.). DELENDA An. et vol. XCIII, pag. 117, lineae a quarta ad sextam deleantur quia provisio cathedralis Yopalensis, diei 16 Novembris 2000, non habuit effectum. MENDAE TYPOGRAPHICAE An. et vol. XCIII (2001) pag. 117, linea decima sexta: loco Garabellensis legatur Gambellensis pag. 117, linea trigesima secunda: loco Zaiensi legatur Zariensi pag. 218, linea octava: loco byzantini legatur Byzantini pag. 265, linea quinta: loco Narello legatur Marello pag. 334, linea vigesima: loco Maradensi legatur Maradiensi pag. 664, linea vigesima: loco alunnosque legatur alumnosque NONAGESIMUM TERTIUM VOLUMEN COMMENTARII OFFICIALIS « ACTA APOSTOLICAE SEDIS » ABSOLVITUR DIE XXXI DECEMBRIS MMI TYPIS VATICANIS Anno LXXII Città del Vaticano, giovedì 22 febbraio 2001 Num. 1 SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII N. CCCXLVII — Ordinanza del Presidente della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano relativa alla determinazione di competenze dello stesso Presidente, del Segretario Generale e del Vice Segretario Generale. 22 febbraio 2001 IL PRESIDENTE DELLA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO — vista la Legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; — considerata l'opportunità, in sede di prima applicazione della Legge medesima, di determinare le competenze del Presidente della Commissione, del Segretario Generale e del Vice Segretario Generale in relazione a quanto previsto nelle diverse fonti normative vigenti; — ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1 — Le competenze attribuite da leggi, regolamenti, decreti, ordinanze ed altre fonti normative in materia di esercizio del potere esecutivo, al Governatore, alla Pontifìcia Commissione per lo Stato della 2 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Città del Vaticano e al Delegato Speciale della medesima, si intendono trasferite al Presidente della Commissione, ai sensi dell'art. 5, primo comma, della Legge fondamentale, fermo restando quanto disposto al terzo comma dell'articolo stesso. Art. 2 — Le funzioni di natura amministrativa attribuite dal Regolamento generale per il personale dello Stato della Città del Vaticano e da qualunque altra fonte normativa al Delegato Speciale della Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano sono esercitate dal Segretario Generale, salvo che non risulti diversamente disposto dal Presidente della Commissione. Art. 3 — Le funzioni attribuite al Segretario Generale dagli artt. 14 § 2 e 93 § 3 del Regolamento generale per il personale dello Stato della Città del Vaticano sono esercitate dal Vice Segretario Generale. Art. 4 — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il 22 febbraio 2001. Città del Vaticano, ventidue febbraio duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII r Città del Vaticano, mercoledì 14 marzo 200í^s SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII Avviso di convocazione di Assemblea di Società « ENTE PER L'ENCICLOPEDIA CATTOLICA E PER IL LIBRO CATTOLICO » Società anonima per azioni con sede nella Città del Vaticano presso l'Istituto per le Opere di Religione Capitale Sociale L. 20.000.000 interamente versato Convocazione di Assemblea I Signori Azionisti sono convocati in Assemblea Generale Ordinaria e Straordinaria per il giorno 5 aprile 2001 alle ore 10.00 in prima convocazione e, occorrendo, in seconda convocazione per il giorno 6 aprile 2001 alle ore 10.00, presso la Sede della Società nella Città del Vaticano. ORDINE DEL GIORNO 1. Relazione e Bilancio al 31 Marzo 2001; 2. Varie ed eventuali; 3. Liquidazione della Società. 6 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Per intervenire all'Assemblea i Signori Azionisti dovranno depositare i certificati azionari presso la Sede Sociale almeno cinque giorni prima di quello fissato per l'Assemblea stessa. Città del Vaticano, 14 marzo 2001. p. Il Consiglio di Amministrazione Comm. LELIO SCALETTI Città del Vaticano, lunedì 2 aprile 2001 Anno LXXII ACTA APOSTOLICAE SE SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII N. CCCXLVIII — Ordinanza che autorizza la coniazione ed emissione di monete per Tanno 2000. 2 aprile 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la Legge fondamentale dello Stato della Città del novembre 2000; Vaticano 26 Visto il rescritto dell'Udienza del 14 febbraio 2001; Vista la Legge monetaria 31 dicembre 1930, n. XXI; Viste le Leggi 30 tembre 1979, n. IX, 17 febbraio 1994, n. quali sono determinate dicembre 1959, n. XI, 25 luglio 1978, n. CLI, 20 set15 aprile 1983, n. LVIII, 19 marzo 1991, n. CLXVI, CCXIV e 4 febbraio 1998, n. CCLXXXVIII, con le nuove caratteristiche per le monete vaticane; Visti gli accordi in materia monetaria tra lo Stato della Città del Vaticano e la Repubblica Italiana; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata la coniazione ed emissione di monete metalliche del valore nominale di L. 10, L. 20, L. 50, L. 100, L. 200, L. 500 bimetalliche, L. 1.000 bimetalliche, L. 1.000 in argento, aventi le carat- 10 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento teristiche tecniche di cui all'articolo 2 della Legge 30 dicembre 1959, n. XI, all'articolo 1 della Legge 25 luglio 1978, n. CLI, all'articolo 2 della Legge 20 settembre 1979, n. IX, all'articolo 1 della Legge 15 aprile 1983, n. LVIII, all'articolo 1 deUa Legge 19 marzo 1991, n. CLXVI, all'articolo 1 della Legge 17 febbraio 1994, n. CCXIV ed all'articolo 2 della Legge 4 febbraio 1998, n. CCLXXXVIII. Art. 2. — Le monete di cui all'articolo precedente hanno per tema « Memoria e Storia: il Grande Giubileo del 2000 », e le loro caratteristiche artistiche sono le seguenti: nel diritto, le raffigurazioni sono ispirate ai seguenti soggetti: - per la moneta da L. 1.000 in argento: Chiusura della Porta Santa; - per la moneta da L. 1.000 bimetallica: Commemorazione dei testimoni della Fede; - per la moneta da L. 500 bimetallica: Pellegrinaggio in Terrasanta: il perdono; - per la moneta da L. 200: la preghiera; - per la moneta da L. 100: Giubileo delle carceri; - per la moneta da L. 50: Giornata mondiale della pace; - per la moneta da L. 20: Giubileo degli artisti; - per la moneta da L. 10: Giubileo dei bambini; nel rovescio di tutti i tagli è raffigurato lo stemma di Sua Santità Giovanni Paolo IL Tutte le monete recano nel diritto la scritta « IOANNES PAULUS II P.M. A. XXII - AN. IUB. MM»; nel rovescio, la scritta «CITTÀ DEL VATICANO » e l'indicazione del valore. Le monete da L. 1.000 bimetalliche, L. 500, L. 200, L. 100, hanno il bordo circolare esterno in parte o tutto godronato; le monete da L. 50, L. 20, L. 10, hanno il bordo circolare esterno liscio; la moneta da L. 1.000 in argento reca, sul bordo circolare esterno, la scritta in rilievo « + + + TOTUS TUUS + + + MM». Art. 3. — Le monete di cui agli articoli precedenti saranno emesse nei quantitativi di cui appresso: Monete da L. pezzi 26.000 pari a L. io 260.000 Monete da L. 20 pezzi 26.000 pari a L. 520.000 Monete da L. 50 pezzi 436.000 pari a L. 21.800.000 Monete da L. 100 pezzi 58.000 pari a L. 5.800.000 Monete da L. 200 pezzi 58.000 pari a L. 11.600.000 Monete da L. 500 bimetalliche pezzi 51.000 pari a L. 25.500.000 Monete da L. 1.000 bimetalliche pezzi 51.000 pari a L. 51.000.000 Monete da L. 1.000 in argento pezzi 28.500 pari a L. 28.500.000 L. 144.980.000 Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 11 Art. 4. — La presente Ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, due aprile duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, lunedì 2 aprile 2001 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DEL VATICANO DELLA CITTA Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII N. CCCXLIX - Ordinanza che autorizza la coniazione ed emissione di monete straordinarie, celebrative della Pasqua di Risurrezione. 2 aprile 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visto il rescritto dell'Udienza del 14 febbraio 2001; Vista la legge 30 dicembre 1959, n. XI; Visti gli accordi in materia monetaria tra lo Stato della Città del Vaticano e la Repubblica Italiana; ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata la coniazione ed emissione di monete straordinarie celebrative della Pasqua di Risurrezione, per l'ammontare massimo di sedicimila esemplari, corrispondente a lire ottanta milioni, in monete da L. 5.000 ciascuna. 14 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — Le monete di cui all'articolo precedente hanno le caratteristiche seguenti: titolo: argento 835/1000; versione: fondo specchio (proof); diametro: 32 millimetri; peso legale: 18 grammi. Nel diritto delle monete, è raffigurato il Sommo Pontefice Giovanni Paolo II, con la scritta «IOANNES PAULUS II P.M. A. XXIII-MM»; nel rovescio delle monete la rappresentazione grafica è ispirata alla Santa Pasqua, con la dicitura « CITTÀ DEL VATICANO » e l'indicazione del valore. Art. 3. — La presente Ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, due aprile duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, martedì 15 maggio 2001 ACTA APOSTOLICAE SE SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO mm Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII N. CCCL — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli celebrativi del 2001 - Anno dell'ONU per il dialogo tra le civiltà. 15 maggio 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di una serie di francobolli celebrativi del 2001 — Anno dell'ONU per il dialogo tra le civiltà, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 18 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Lo Stato della Città del Vaticano, con quanto disposto nel presente articolo, si associa ad una emissione filatelica congiunta, alla quale partecipano un gran numero di Paesi. Art. 2. — La serie di cui all'articolo precedente è costituita da un solo valore, realizzato in offset, con fogli da dieci esemplari ciascuno. L'importo di tale francobollo è L. 1.500 (€ 0,77), e le caratteristiche sono le seguenti: dimensioni: mm. 28x42,448, dentellatura 14% x 13 Vi, formato verticale; il soggetto è costituito dall'unica raffigurazione utilizzata da tutti i Paesi che partecipano all'emissione. Esso reca le chiavi decussate sormontate dal triregno, le diciture « 2001 anno dell'ONU per il dialogo tra le civiltà » e « Città del Vaticano » e l'indicazione del valore, in lire ed in euro. Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 450.000 serie complete. Art. 4. — La presente Ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, quindici maggio duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, martedì 15 maggio 2001 Num. 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DEL VATICANO DELLA CITTA wJm llBipiWIlI/ Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII N. CCCLI — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli aventi per tema « L'acqua, ricchezza naturale ». 15 maggio 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di una serie di due francobolli, aventi per tema « L'acqua, ricchezza naturale », da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 22 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2 . — La serie di cui all'articolo precedente è costituita da due valori, realizzati in offset, e riuniti in fogli da dieci esemplari ciascuno. I francobolli hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: mm. 28x42, dentellatura 13x13, formato verticale; valori: L. 800, L. 1.200 (€ 0,41, € 0,62); soggetti: - per il valore da L. 800: le mani del Creatore mandano dal cielo acqua sulla terra; - per il valore da L. 1.200: le mani dell'uomo raccolgono l'acqua elargita alla terra dal Creatore. I francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, le diciture « EUROPA », « L'acqua ricchezza naturale » e « Città del Vaticano » e l'indicazione del valore, in lire ed in euro. Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 450.000 serie complete. Art. 4. — La presente Ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, quindici maggio duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, martedì 15 maggio 2001 Num. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII N. CCGLII — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli commemorativi del centenario della morte di Giuseppe Verdi. 15 maggio 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di una serie di tre francobolli commemorativi del centenario della morte di Giuseppe Verdi, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 26 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in offset, e riuniti nel numero di dieci esemplari per foglio, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: mm. 37,9x28, dentellatura 14% x 13%, formato orizzontale; valori: L. 800, L. 1.500, L. 2.000 (€ 0,41, € 0,77, € 1,03); nei soggetti sono riprodotti tre ritratti, in età diverse, del compositore Giuseppe Verdi, con raffigurazioni attinenti a diversi elementi (musica, costumi, scenografìa) di tre sue opere (Nabucco, Aida, Otello). I tre francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, le diciture « GIUSEPPE VERDI 1813-1901 » e « CITTÀ DEL VATICANO » e l'indicazione del valore, in lire ed in euro. Essi recano inoltre il titolo dell'opera alla quale si riferiscono. Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 450.000 serie complete. Art. 4. — La presente Ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, quindici maggio duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, martedì 15 maggio 2001 Num. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DEL VATICANO DELLA CITTA Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII N. CCCLIII — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di francobolli automatici. 15 maggio 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la Legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Visto il Decreto della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano in data 9 marzo 2000, n. CCCXXVII; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — È autorizzata l'emissione di una serie di francobolli automatici, forniti tramite distributori automatici installati nel territorio dello Stato o nelle zone che fruiscono dei benefìci di cui all'art. 15 del Trattato Lateranense. 30 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — I francobolli automatici di cui alla presente Ordinanza, realizzati in rotocalcogràfìa, avranno le seguenti caratteristiche: - carta di sicurezza ufficiale; - dimensioni: mm. 40x35,70, formato orizzontale; - valore massimo di affrancatura: L. 5.000. Nei medesimi francobolli sono riprodotte, rispettivamente, cinque monete d'oro emesse dallo Stato della Città del Vaticano dal 1996 al 2000. Tali monete raffigurano: i Santi Giovanni Evangelista e Giovanni Battista; San Paolo; la Vergine col Bambino (Maria Salus Populi Romani); San Pietro; la parabola del Figlio Prodigo. I francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, la dicitura « Città del Vaticano » e l'indicazione del valore. Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti avranno validità per l'affrancatura di corrispondenza in partenza dalla Città del Vaticano dal 22 maggio 2001. Art. 4. — La presente Ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il 22 maggio 2001. Città del Vaticano, quindici maggio duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente I Anno LXXII Città del Vaticano, Venerdì 15 giugno 2001 Num. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII N. CCCLIV — Ordinanza che autorizza la coniazione ed emissione di monete d'oro per l'anno 2001. 15 giugno 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la Legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visto il rescritto dell'Udienza del 14 febbraio 2001; Vista la Legge monetaria 31 dicembre 1930,, n. XXI; Viste le Leggi 16 novembre 1937, n. LX, e 30 dicembre 1959, n. XI; Vista la vigente convenzione monetaria tra lo Stato della Città del Vaticano, e per esso la Santa Sede, e la Repubblica Italiana, per conto della Comunità Europea; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — È autorizzata, per l'anno 2001, la coniazione ed emissione di due monete d'oro, del taglio di L. 50.000 e di L. 100.000. 34 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — Le monete d'oro di cui al precedente articolo 1 hanno le seguenti caratteristiche tecniche: per il taglio di L. 50.000: diametro: 23 millimetri; peso legale: 7,5 grammi; per il taglio di L. 100.000: diametro: 28 millimetri; peso legale: 15 grammi. Per entrambe le monete, il titolo è di 917/1000 ed il bordo circolare esterno è godronato. Le caratteristiche artistiche sono le seguenti: nel diritto: di entrambe le monete, il profilo del Santo Padre Giovanni Paolo II, con le scritte « IOANNES PAULUS II • P.M. AN. X X I I I • MMI »; nel rovescio: - per la moneta da L. 50.000: una croce medievale, ispirata alla Crux Vaticana, del secolo VI, conservata presso il Tesoro di S. Pietro della Basilica Vaticana; - per la moneta da L. 100.000: un Cristogramma, particolare tratto da un sarcofago del IV secolo, conservato presso i Musei Vaticani. Entrambe le monete recano nel rovescio le scritte « CITTÀ DEL VATICANO », « 2001 » e l'indicazione del valore. Art. 3. — Le monete d'oro di cui ai precedenti articoli saranno emesse per un quantitativo non superiore a seimila pezzi di ciascun taglio. Art. 4. — La presente Ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, quindici giugno duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Città del Vaticano, Mercoledì 25 luglio 2001 Anno LXXII Num. 10 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTA DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo lì - Anno XXIII N. CCCLV Legge sulla tutela dei beni culturali. 25 luglio 2001 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Vista la legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Considerata la eccezionale importanza, riconosciuta a livello internazionale, del patrimonio storico, culturale e artistico della Santa Sede, dello Stato della Città del Vaticano e degli Organismi, delle Amministrazioni, degli Enti e degli Istituti aventi sede nello Stato e negli immobili di cui agli artt. 15 e 16 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'I 1 febbraio 1929 e successive modifiche; Considerata la necessità della retta conservazione e della valorizzazione dello stesso patrimonio, sulla linea della sollecitudine sempre mostrata a questo riguardo dalla Santa Sede e dalla Chiesa Cattolica; Ha ordinato ed ordina quanto appresso, da osservarsi come legge dello Stato: TITOLO I D I S P O S I Z I O N I GENERALI Art. 1 Oggetto della disciplina 1. Oggetto della presente legge sono le cose, mobili e immobili, che presentano interesse artistico, storico, archeologico o etnografico, di spettanza della Santa Sede, dello Stato della Città del Vaticano, degli Organismi, delle Amministrazioni, degli Enti e degli Istituti aventi sede nello Stato e negli immobili di cui agli artt. 15 e 16 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'11 febbraio 1929 e successive modifiche, compresi: a) le cose che interessano la paleontologia, la preistoria e le primitive civiltà e i reperti archeologici; b) le cose d'interesse numismatico; 40 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento c) i manoscritti, gli autografi, i carteggi, i documenti notevoli, gli archivi anche su supporto non cartaceo, nonché gli incunaboli, i libri, le carte geografiche, gli spartiti musicali, il materiale fotografico, le stampe e le incisioni aventi carattere di rarità o di pregio; d) i mezzi di trasporto di interesse storico e i beni e gli strumenti di interesse per la storia della scienza e della tecnica; e) le collezioni o serie di oggetti che, per tradizione, fama o particolari caratteristiche ambientali rivestono come complesso un interesse artistico o storico; f) le ville, i parchi e i giardini che abbiano interesse artistico, storico o paesaggistico. 2. La presente legge non si applica alle cose, di cui al comma precedente, che, pur di spettanza dei soggetti di cui allo stesso comma, si trovino al di fuori del territorio dello Stato e degli immobili di cui agli artt. 15 e 16 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'I 1 febbraio 1929 e successive modifiche. Art. 2 Obbligo di inventariazione 1. I responsabili degli Organismi, delle Amministrazioni, degli Enti e degli Istituti di cui alla premessa, oppure, ove essi mancassero, i preposti agli immobili di cui agli artt. 15 e 16 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'11 febbraio 1929 e successive modifiche, devono presentare o, per collezioni di particolare consistenza, rendere comunque accessibile al Presidente del Governatorato, l'inventario delle cose, elencate nell'art. 1, di spettanza degli Organismi, Amministrazioni, Enti o Istituti che essi rappresentano. 2. L'inventario deve essere presentato entro e non oltre 24 mesi dall'entrata in vigore della presente legge. 3. I responsabili o i preposti di cui al primo comma del presente articolo hanno l'obbligo di aggiornare costantemente l'inventario, segnalando tempestivamente tutte le cose non comprese nella prima elencazione che in seguito vengano ad aggiungersi a qualsiasi titolo al patrimonio di spettanza dell'Organismo, dell'Amministrazione, dell'Ente e dell'Istituto, e di comunicarne comunque qualsiasi variazione. 4. Le cose indicate nell'art. 1, primo comma, sono sottoposte alla presente legge anche se non comprese nell'inventario. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 41 Art. 3 Autorità di controllo Le cose mobili e immobili di cui all'art. 1, primo comma, sono sottoposte al controllo del Presidente del Governatorato, anche per quanto riguarda la loro conservazione. Art. 4 Uso e godimento da parte del pubblico Il Presidente del Governatorato vigila perché siano regolati e rispettati i diritti di uso e di godimento, che il pubblico abbia acquisito sulle cose di cui all'art. 1, primo comma. Art. 5 Ispezioni Il Presidente del Governatorato può in ogni tempo disporre ispezioni per accertare l'esistenza, lo stato di conservazione e di custodia delle cose oggetto della presente legge e la corrispondenza tra il patrimonio ed il rispettivo inventario. TITOLO II D I S P O S I Z I O N I PER LA CONSERVAZIONE, L'INTEGRITÀ E LA SICUREZZA DELLE COSE Art. 6 Obbligo di autorizzazione per gli interventi e divieto di usi incompatibili 1. Le cose di cui all'art. 1, primo comma, non possono essere demolite, rimosse, distaccate, modificate o restaurate senza aver richiesto, ove previsto, il parere della Commissione Permanente di Tutela dei Monumenti Storici ed Artistici della Santa Sede e senza l'autorizzazione del Presidente del Governatorato, salvo che il restauro non rientri nelle competenze istituzionali del soggetto che le detiene. 2. Le medesime cose non possono essere adibite ad usi non compatibili con il loro carattere storico, artistico o religioso, oppure tali da recare pregiudizio alla loro conservazione, integrità o autenticità. 42 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 7 Criteri di restauro, facoltà di surroga e d'intervento impositivo 1. Tutte le attività di restauro vanno effettuate nel rispetto dei principi di metodo riconosciuti a livello internazionale. 2. Per le cose di cui all'art. 1, primo comma, di spettanza di soggetti diversi dal Governatorato, il Presidente del Governatorato, sentita la Segreteria di Stato, ha facoltà di eseguire direttamente o di imporre l'esecuzione delle provvidenze necessarie per assicurarne la conservazione ed impedirne il deterioramento. 3. La spesa occorrente è in ogni caso a carico del soggetto che detiene le cose, salvo che dimostri di non essere in condizione di sostenerla. Art. 8 Obbligo di presentazione dei progetti di intervento 1. I soggetti di cui all'art. 2, primo comma, che intendano eseguire interventi di qualunque genere, dopo aver richiesto, ove previsto, il parere della Commissione Permanente di Tutela dei Monumenti Storici ed Artistici della Santa Sede, hanno l'obbligo di sottoporre con congruo anticipo al Presidente del Governatorato i progetti, al fine di ottenerne la preventiva approvazione. 2. La stessa procedura si applica per ogni progetto che possa modificare la prospettiva o la luce o che possa alterare le condizioni di ambiente e di decoro dei monumenti sottoposti alla presente legge. Art. 9 Lavori provvisori urgenti Nel caso di assoluta urgenza possono essere eseguiti i lavori provvisori indispensabili per evitare danni notevoli all'opera, purché ne sia data immediata comunicazione al Presidente del Governatorato, al quale devono essere inviati, nel più breve tempo possibile, i progetti definitivi dei lavori, per la loro approvazione ai sensi dell'art. 8. Art. 10 Sospensione dei lavori Il Presidente del Governatorato può ordinare la sospensione dei lavori iniziati contro il disposto degli artt. 8 e 9. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 43 TITOLO III DISPOSIZIONI SULLE ALIENAZIONI Art. 11 Inalienabilità Le cose di cui all'art. 1, primo comma, sono inalienabili. Art. 12 Materiali di risulta Qualora si proceda alla demolizione di un immobile, non si intendono comprese fra i materiali di risulta, che per contratto siano stati riservati a terzi, le cose di cui all'art. 1, anche se vengano in luce soltanto per il fatto dell'abbattimento. TITOLO IV DISPOSIZIONI SULL'IMPORTAZIONE, L'ESPORTAZIONE E I DEPOSITI Art. 13 Importazione temporanea 1. Le categorie di cose di cui all'art. 1, primo comma, che siano di proprietà di Enti o Istituzioni pubbliche straniere o di privati, possono essere temporaneamente importate nel territorio dello Stato della Città del Vaticano, o negli immobili di cui all'art. 15 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'I 1 febbraio 1929 e successive modifiche, in occasione di manifestazioni culturali, religiose, mostre o esposizioni d'arte, o a scopo di deposito temporaneo. 2. Al momento dell'ingresso e della successiva uscita dal territorio dello Stato della Città del Vaticano o dagli immobili di cui all'art. 15 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'11 febbraio 1929 e successive modifiche, le cose di cui al presente articolo devono essere segnalate al Presidente del Governatorato. Art. 14 Esportazione temporanea 1. E consentita l'esportazione temporanea delle cose di cui all'art. 1, primo comma, in occasione di manifestazioni culturali e religiose, di mostre o esposizioni d'arte. 44 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento 2. I responsabili degli Organismi, delle Amministrazioni, degli Enti e degli Istituti aventi sede nello Stato e negli immobili di cui all'art. 15 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'I 1 febbraio 1929 e successive modifiche, oppure, ove mancassero, i preposti ai suddetti immobili, esprimono una valutazione circa l'opportunità dell'esportazione, considerando lo stato di conservazione delle cose, la loro importanza ed il loro uso, soprattutto liturgico per quelle ordinate al culto, nonché le garanzie offerte dall'istituzione richiedente. 3. Il necessario nullaosta all'esportazione temporanea va richiesto con il dovuto anticipo alla Segreteria di Stato. 4. La durata dell'esportazione temporanea non deve eccedere il limite di 12 mesi. Per ragioni di carattere eccezionale, previo nullaosta della Segreteria di Stato, possono essere autorizzate proroghe alla durata dell'esportazione. 5. In caso di esportazione, le cose di cui all'art. 1, primo comma, devono essere assicurate con apposita polizza, che garantisca da tutti i rischi dal momento in cui lasciano il luogo della loro abituale conservazione al momento in cui vi fanno ritorno. 6. Non possono in nessun caso essere oggetto di esportazione le cose che non siano state preventivamente inventariate, come previsto all'art. 2. Art. 15 Deposito 1. Il trasferimento ed il deposito delle cose di cui all'art. 1, primo comma, sono consentiti tra gli Organismi, le Amministrazioni, gli Enti e gli Istituti aventi sede nel territorio dello Stato o negli immobili di cui all'art. 15 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'11 febbraio 1929 e successive modifiche, nonché le Rappresentanze Pontificie. 2. E consentito il deposito a tempo indeterminato delle cose di cui all'art. 1, primo comma, presso istituzioni culturali e musei di altri Paesi, a condizione di reciprocità, allo scopo di ricostituire l'unità di monumenti o complessi smembrati e con l'obbligo di esposizione al pubblico. 3. Il deposito deve essere autorizzato dalla Segreteria di Stato e non deve comunque modificare i diritti di piena e incondizionata proprietà delle cose. 4. E consentito il deposito a tempo indeterminato delle stesse categorie di cose, provenienti da altri Paesi, presso gli Organismi, le Amministrazioni, gli Enti e gli Istituti aventi sede nel territorio dello Stato o negli immobili di cui all'art. 15 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'I 1 febbraio 1929 e successive modifiche. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 45 5. Al momento dell'ingresso e dell'uscita dal territorio dello Stato della Città del Vaticano o dagli immobili di cui all'art. 15 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'I 1 febbraio 1929 e successive modifiche, le cose di cui al presente articolo devono essere segnalate al Presidente del Governatorato. TITOLO V DISCIPLINA DEI RITROVAMENTI E DELLE SCOPERTE Art. 16 Ricerche archeologiche 1. Il Presidente del Governatorato ha facoltà di fare eseguire ricerche archeologiche in qualunque parte del territorio dello Stato e negli immobili di cui agli artt. 15 e 16 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'I 1 febbraio 1929 e successive modifiche, o di rilasciare a tal fine apposita concessione a terzi, dandone previa comunicazione al soggetto interessato. 2. Il concessionario deve osservare le disposizioni che il Presidente del Governatorato ritenga di impartire. In caso di inosservanza delle stesse, la concessione è revocata. Art. 17 Scoperte fortuite 1. Chiunque scopra fortuitamente cose di cui all'art. 1, primo comma, nel territorio dello Stato e nelle aree di cui agli artt. 15 e 16 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'11 febbraio 1929 e successive modifiche, deve darne immediata segnalazione al Presidente del Governatorato e provvedere alla conservazione temporanea di esse, lasciandole nelle condizioni e nel luogo in cui sono state rinvenute. 2. Ove si tratti di cose mobili di cui non si possa altrimenti assicurare la custodia, lo scopritore ha facoltà di rimuoverle per meglio garantirne la sicurezza e la conservazione fino all'intervento dell'autorità competente, informandone immediatamente il Corpo di Vigilanza. Art. 18 Principio di appartenenza Le cose ritrovate nel territorio dello Stato e negli immobili di cui agli artt. 15 e 16 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'I 1 febbraio 1929 e successive modifiche, a seguito di ricerche o fortuitamente, 46 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento appartengono alla Santa Sede, che adotta le misure più opportune per la loro conservazione ed eventuale esposizione al pubblico. TITOLO VI D I S C I P L I N A DELLE RIPRODUZIONI E DEL GODIMENTO PUBBLICO Art. 19 Diritti di riproduzione e sfruttamento economico 1. I diritti di riproduzione e sfruttamento economico delle cose di cui alla presente legge appartengono ai soggetti ai quali le cose spettano. 2. Le attività connesse all'esercizio dei diritti di cui al comma precedente o finalizzate al godimento pubblico delle cose di cui all'art. 1, primo comma, non devono porne in alcun modo a rischio la corretta conservazione e sono sottoposte alle specifiche normative vigenti presso i soggetti che le detengono. TITOLO VII D I S P O S I Z I O N I FINALI Art. 20 Nullità degli atti giuridici contrari alla legge Le alienazioni, le convenzioni e gli atti giuridici in genere, compiuti contro i divieti stabiliti dalla presente legge o senza l'osservanza delle condizioni e modalità da essa prescritte, sono nulli di pieno diritto. Art. 21 Commissario speciale In caso di comprovata negligenza nell'adempimento degli obblighi previsti dalla presente legge o di violazione dei medesimi da parte dei responsabili degli Organismi, delle Amministrazioni, degli Enti e degli Istituti diversi dal Governatorato ed aventi sede nello Stato e negli immobili di cui agli artt. 15 e 16 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'I 1 febbraio 1929 e successive modifiche, oppure, ove essi mancassero, dai preposti ai suddetti immobili, il Presidente del Governatorato, sentita la Segreteria di Stato, provvede a nominare un Commissario speciale per la corretta tutela delle cose di cui all'art. 1, primo comma. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 47 Art. 22 Regolamento Con apposito regolamento sono emanate le disposizioni di attuazione della presente legge. Art. 23 Abrogazione Sono abrogate tutte le leggi e le disposizioni regolamentari incompatibili con la presente legge. Art. 24 Entrata in vigore o La presente legge entra in vigore il I settembre duemilauno. Il testo della presente legge è stato approvato dal Sommo Pontefice il 2 luglio 2001. L'originale della legge medesima, munito del sigillo dello Stato, sarà depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano ed il testo corrispondente sarà pubblicato nel Supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandandosi a chiunque spetti di osservarla e di farla osservare. Città del Vaticano, venticinque luglio duemilauno. EDMUND ANGELO Card. Card. Presidente SZOKA, SODANO ANDRZEJ MARIA Card. DESKUR Card. RE GIOVANNI BATTISTA Card. FURNO Card. ANTONETTI AGOSTINO Card. CACCIAVILLAN CARLO LORENZO Visto Il Segretario Generale del Governatorato >í< Gianni Danzi Anno LXXII Città del Vaticano, Giovedì 26 luglio 2001 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo lì - Anno XXIII N. CCCLVI — Decreto del Cardinale Presidente della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con il quale è promulgato il regolamento per l'esecuzione della legge 25 luglio 2001, n. CCCLV, sulla tutela dei beni culturali. 26 luglio 2001 IL CARDINALE PRESIDENTE DELLA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Vista la legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Vista la legge sulla tutela dei beni culturali 25 luglio 2001, n. CCCLV; Ha emanato il seguente DECRETO Art. 1. — E promulgato il regolamento per l'esecuzione della legge 25 luglio 2001, n. CCCLV, sulla tutela dei beni culturali secondo il testo allegato, che costituisce parte integrante del presente decreto. o Art. 2. — Il presente regolamento entra in vigore il I settembre 2001. Il testo del regolamento allegato è stato approvato dalla Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano nella Riunione plenaria del 18 giugno 2001. L'originale del presente decreto, munito del sigillo dello Stato, sarà depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano ed il testo corrispondente sarà pubblicato nel Supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandandosi a chiunque spetti di osservarlo e di farlo osservare. Città del Vaticano, ventisei luglio duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente REGOLAMENTO PER L'ESECUZIONE DELLA LEGGE 25 LUGLIO 2 0 0 1 , N. CCCLV, SULLA TUTELA DEI BENI CULTURALI Art. 1 Funzioni di coordinamento e di indirizzo tecnico In considerazione delle specifiche finalità istituzionali e delle rispettive competenze e specializzazioni, la Direzione Generale dei Monumenti, Musei e Gallerie Pontificie e la Biblioteca Apostolica Vaticana assumono la funzione di coordinamento e di indirizzo tecnico per quanto attiene alla inventariazione del materiale di rispettiva competenza, agendo di concerto per tutti gli aspetti che rivestano un interesse comune. Art. 2 Inventari 1. Gli inventari di cui all'art. 2, primo comma, della legge, devono essere presentati o resi accessibili alle due Istituzioni di cui all'articolo precedente, con il seguente criterio: a) alla Direzione Generale dei Monumenti, Musei e Gallerie Pontificie gli inventari delle cose di cui all'art. 1, primo comma, della legge, comprese quelle di cui alle lett. a) e d) dello stesso comma; b) alla Biblioteca Apostolica Vaticana gli inventari delle cose di cui allo stesso art. 1, primo comma, lett. b) e c), della legge; c) gli inventari delle cose di cui all'art. 1, primo còmma, lett. e), della legge, sono presentati o resi accessibili a quella delle due Istituzioni competente per materia, oppure, quando la collezione o serie di oggetti abbia carattere misto, sono suddivisi secóndo le competenze delle due Istituzioni. Art. Delega 3 di funzioni 1. Sono delegate alla Direzione Generale dei Monumenti, Musei e Gallerie Pontificie ed alla Biblioteca Apostolica Vaticana, secondo le rispettive competenze, le seguenti funzioni: a) le funzioni di controllo di cui all'art. 3 della legge, che devono essere esercitate uniformandosi ai criteri di conservazione riconosciuti a livello internazionale ed italiano; b) i compiti di vigilanza di cui all'art. 4 della legge; 54 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento c) le funzioni ispettive di cui all'art. 5 della legge; d) la verifica del rispetto dei principi di metodo dei restauri, di cui all'art. 7, primo comma, della legge; e) l'individuazione dei presupposti per la valutazione del carattere di urgenza e delle modalità dell'intervento di cui all'art. 7, secondo comma, della legge; j) la valutazione del rischio conservativo, derivante dalle attività di cui all'art. 19, secondo comma, della legge. 2. Sono delegate alla Direzione Generale dei Monumenti, Musei e Gallerie Pontifìcie: a) le funzioni tecnico-esecutive necessarie alla valutazione dell'interesse dei materiali di risulta di cui all'art. 12 della legge; b) la direzione tecnico-scientifica delle ricerche archeologiche eseguite su iniziativa del Presidente del Governatorato, la valutazione sull'opportunità del rilascio della concessione a terzi, la definizione delle condizioni e modalità del rilascio e le disposizioni da rispettare nonché la vigilanza sul rispetto delle medesime, di cui all'art. 16 della legge; c) la individuazione delle misure più opportune per la conservazione ed esposizione delle cose ritrovate, di cui all'art. 18 della legge. Art. 4 Scoperte fortuite 1. Il Presidente del Governatorato trasmette tempestivamente la comunicazione della scoperta fortuita di cui all'art. 17, primo comma, della legge, all'organo tecnico-esecutivo competente secondo la suddivisione di cui all'art. 2 del presente regolamento. 2. Lo stesso organo tecnico-esecutivo provvede a un immediato sopralluogo per la valutazione del rinvenimento e per l'adozione delle misure necessarie alla sua conservazione. Art. 5 Autorizzazioni ed approvazioni 1. Il Presidente del Governatorato rilascia l'autorizzazione di cui all'art. 6, primo comma, della legge, nonché la preventiva approvazione dei progetti di cui all'art. 8 della medesima, sulla base della valutazione dell'organo tecnico-esecutivo competente secondo la suddivisione di cui all'art. 2 del presente regolamento. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 55 2. La valutazione deve tenere presente, per quanto di competenza, il parere della Commissione Permanente per la Tutela dei Monumenti Storici ed Artistici della Santa Sede. Art. 6 Controlli 1. I compiti relativi alla registrazione, al controllo ed alla verifica della legittimità dell'ingresso e dell'uscita delle cose di cui agli artt. 13, secondo comma, e 15, quarto comma, della legge, sono attribuiti all'Ufficio Merci, che istituisce a tal fine un apposito registro e verifica il rispetto delle norme vigenti nei Paesi di provenienza o di destinazione. 2. Il Corpo di Vigilanza dello Stato della Città del Vaticano esercita funzioni di verifica e di ispezione ai varchi di frontiera. Anno LXXII Città del Vaticano, Giovedì 26 luglio 2001 Num. 12 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII N. CCCLVII — Legge monetaria con la quale lo Stato della Città del Vaticano adotta l'Euro come moneta ufficiale. 26 luglio 2001 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Vista la vigente Convenzione monetaria tra lo Stato della Città del Vaticano e per esso la Santa Sede e la Repubblica Italiana per conto della Comunità Europea, fatta a Roma il 29 dicembre 2000; Ha ordinato ed ordina quanto appresso da osservarsi come legge dello Stato: Art. 1. — In conformità a quanto stabilito nella Convenzione monetaria citata in premessa, lo Stato della Città del Vaticano adotta l'Euro come propria moneta ufficiale, conferendo, a decorrere dal I gennaio 2002, corso legale e potere liberatorio alle banconote e monete espresse in Euro. o 58 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — Le caratteristiche tecnico-artistiche delle banconote e monete metalliche in Euro aventi corso legale e potere liberatorio nel territorio dello Stato della Città del Vaticano sono quelle stabilite dal Consiglio dell'Unione Europea. Art. 3. — Le modalità della fabbricazione, emissione e circolazione delle monete metalliche in Euro dello Stato della Città del Vaticano, come pure le caratteristiche artistiche della faccia nazionale vaticana delle medesime, saranno determinate con successiva ordinanza del Presidente del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano. Art. 4. — La presente legge entra in vigore il giorno stesso della sua pubblicazione. Il testo della presente legge è stato approvato dal Sommo Pontefice il 2 luglio 2001. L'originale della legge medesima, munito del sigillo dello Stato, sarà depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano ed il testo corrispondente sarà pubblicato nel Supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandandosi a chiunque spetti di osservarla e di farla osservare. Città del Vaticano, ventisei luglio duemilauno. Card. SZOKA, Presidente Card. SODANO ANDRZEJ MARIA Card. DESKUR GIOVANNI BATTISTA Card. RE CARLO Card. FURNO LORENZO Card. ANTONETTI AGOSTINO Card. CACCIAVILLAN EDMUND ANGELO Visto Il Segretario Generale del Governatorato tf* Gianni Danzi Città del Vaticano, Giovedì 26 luglio 2001 Anno LXXII \\ rr g ,'^ìtnfi? i3 ACTA APOSTOLICAE SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ IH DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII N. CCCLVIII — Decreto del Cardinale Presidente della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con il quale è promulgato il regolamento della medesima Pontificia Commissione. 26 luglio 2001 IL CARDINALE PRESIDENTE DELLA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Vista la legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emanato il seguente DECRETO Art. 1. — E promulgato il regolamento della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano secondo il testo allegato, che costituisce parte integrante del presente decreto. o Art. 2. — Il regolamento allegato entra in vigore il I settembre 2001. Il regolamento allegato è stato approvato dalla Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano nella Riunione plenaria del 18 giugno 2001. L'originale del presente decreto, munito del sigillo dello Stato, sarà depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano ed il testo corrispondente sarà pubblicato nel Supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandandosi a chiunque spetti di osservarlo e di farlo osservare. Città del Vaticano, ventisei luglio duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente REGOLAMENTO DELLA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Art. 1 Denominazione e composizione 1. La Commissione, di cui alla legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000, è denominata « Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano ». 2. Essa è composta da un Cardinale Presidente e da altri Cardinali, tutti nominati dal Sommo Pontefice per un quinquennio. 1 Art. 2 Competenze 1. La Commissione esercita il potere legislativo e regolamentare ad essa attribuito mediante l'emanazione di leggi e di decreti. 2. Il Presidente sottopone all'esame della Commissione le questioni di maggiore importanza attinenti all'esercizio del. potere esecutivo. 3. Compete altresì alla Commissione l'esame e l'approvazione dei bilanci preventivo e consuntivo dello Stato, prima che gli stessi siano sottoposti al Sommo Pontefice. 2 3 4 Art. 3 Adunanze 1. Le adunanze della Commissione sono convocate e presiedute dal Presidente. 2. Per la validità delle sedute è richiesta la presenza della maggioranza dei Membri. 3. Le convocazioni, salvo in caso di urgenza, sono fatte per iscritto con congruo anticipo. 4. Insieme alla lettera di convocazione, o comunque in tempo utile, è inviata ai Membri la documentazione relativa agli argomenti all'ordine del giorno delle adunanze. 5 6 1 2 3 4 3 6 Cfr. LF, art. 3, n 1. Cfr, LF, artt. 3, n. 1 e 7, nn. 2 e 3. Cfr. LF, art., 5, n. 3. Cfr. LF, art. 12, Cfr. LF, art. 3, n. 3. Cfr., CIC, can,, 119. Acta Apostolicae Sedis 66 Supplemento 5. In caso di assenza o impedimento del Presidente, le adunanze della Commissione sono presiedute dal primo dei Cardinali Membri. 7 6. Il Cardinale Presidente può designare un relatore, anche esterno alla Commissione, per riferire su determinati argomenti. 7. Alle adunanze prendono parte, con voto consultivo, il Segretario Generale ed il Vice Segretario Generale del Governatorato. 8 Art. 4 Attività legislativa 1. Al Presidente della Commissione e a ciascuno dei Membri spetta l'iniziativa di presentare proposte di leggi, che sono esaminate dalla Commissione. 2. Se la proposta è approvata, il Presidente dispone l'elaborazione di un formale progetto da parte dei competenti Uffici del Governatorato. 3. Per la redazione dei progetti gli Uffici si avvalgono della collaborazione dei Consiglieri dello Stato, che siano esperti nella materia, di altri esperti e degli Organismi della Santa Sede e dello Stato che possano esserne interessati. 9 4. I progetti definitivi vengono sottoposti dal Presidente all'esame ed alla votazione della Commissione. Essi, se il Presidente lo ritiene necessario o utile, sono illustrati da un relatore. 5. Dopo l'approvazione della Commissione, i progetti sono sottoposti, per il tramite della Segreteria di Stato, alla considerazione del Sommo Pontefice. 10 6. Le leggi sono promulgate nei modi consueti, solo dopo la loro approvazione da parte del Sommo Pontefice. 7. Analoga procedura si segue in ordine all'elaborazione, all'approvazione e promulgazione dei regolamenti generali. 11 7 8 9 10 11 Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. Cfr. LF, LF, LF, LF, LF, art. art. art. art. art. 3, 3, 4, 4, 7, n. n. n. n. n. 2. 3. 2. 3. 3. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 67 Art. 5 Votazioni 1. La Commissione procede a maggioranza assoluta dei membri presenti. 2. Dopo due votazioni inefficaci, in caso di parità di suffragi, il Presidente può dirimere la parità con il suo voto. 3. Le disposizioni dei precedenti commi si applicano sia in ordine all'attività legislativa sia in ordine alle altre decisioni di competenza della Commissione. 12 13 14 Art. 6 Verbale 1. Il Presidente, sentita la Commissione, provvede a nominare un attuario, il quale redige il verbale delle adunanze e ne cura la conservazione in uno speciale archivio. 2. Prima della stesura definitiva, la bozza del verbale sarà inviata dall'attuario ai Membri della Commissione, per eventuali osservazioni. 3. Il verbale è sottoscritto dal Presidente e dall'attuario. 12 13 14 Cfr. CIC, can. 119. Cfr. CIC, can. 119, 2° Cfr. LF, artt. 5, n. 3 e 12. .CS-' Anno LXXII Città del Vaticano, Martedì 18 settembre 2001 \^ S. ^umSl4^¿lfcG*> ACTA APOSTOLICAE SED SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ BBB DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno X X I I I N. CCCLIX — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli e di un foglietto per ricordare i Pellegrinaggi Giubilari di Sua Santità Giovanni Paolo IL 18 settembre 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; ORDINA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di una serie di cinque francobolli, per ricordare i Pellegrinaggi Giubilari di Sua Santità Giovanni Paolo II, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 70 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in offset, e riuniti in fogli da dieci esemplari, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: mm. 36x36, dentellatura 13% x 13%; valori: L. 500, L. 800, L. 1.200, L. 1.500, L. 5.000 (€ 0,26, € 0,41, € 0,62, € 0,77, € 2,58); i soggetti, in ciascuno dei quali figurano l'effigie del Papa e raffigurazioni relative a luoghi visitati, sono dedicati: - per il valore da L. 500, al Monte Sinai (26 febbraio 2000); - per il valore da L. 800, al Monte Nebo (20 marzo 2000); - per il valore da L. 1.200, al Cenacolo (23 marzo 2000); - per il valore da L. 1.500, al S. Sepolcro (26 marzo 2000); - per il valore da L. 5.000, a Fatima (13 maggio 2000). I francobolli recano l'indicazione dei luoghi ai quali si riferiscono, con le date sopra riportate, le chiavi decussate sormontate dal triregno, le diciture «CITTÀ DEL VATICANO» e «PELLEGRINAGGIO GIUBILARE » e l'indicazione del valore, in lire ed in euro. E inoltre autorizzata l'emissione di un foglietto, di formato verticale, delle dimensioni di mm. 85x115, contenente un francobollo, realizzato in offset, delle dimensioni di mm. 36x27,55, dentellatura 13% x 13%, formato orizzontale, per il valore da L. 3.000 (€ 1,55). II francobollo è inserito in una raffigurazione del Santo Padre presso il Muro Occidentale a Gerusalemme, e reca le chiavi decussate sormontate dal triregno, la dicitura « CITTÀ DEL VATICANO » e l'indicazione del valore, in lire ed in euro. Il foglietto reca la citazione di una frase di Sua Santità Giovanni Paolo II e le diciture « PELLEGRINAGGIO GIUBILARE», «MURO OCCIDENTALE - 26 MARZO 2000» e « CITTÀ DEL VATICANO ». Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata, agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 450.000 serie complete e di 200.000 foglietti. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, diciotto settembre duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, Martedì 18 settembre 2001 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo lì - Anno XXIII N. CCCLX — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli, aventi per tema la remissione dèi debito estero ai Paesi poveri. 18 settembre 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — È autorizzata l'emissione di una serie di cinque francobolli, aventi per tema la remissione del debito estero ai Paesi poveri, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 74 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in rotocalcogràfìa, e riuniti in fogli da dieci esemplari, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: mm. 37x37, dentellatura 13; valori: L. 200, L. 400, L. 800, 1.000, L. 1.500 (€ 0,10, € 0,21, € 0,41, € 0,52, € 0,77); nei soggetti sono ritratte scene dalle « opere di misericordia corporale », raffigurate su tavolette realizzate dal pittore Carlo di Camerino, conservate nella Pinacoteca Vaticana. I francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, le diciture « REMISSIONE DEBITO ESTERO AI PAESI POVERI » e « Città del Vaticano » e l'indicazione del valore, in lire ed in euro. Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 450.000 serie complete. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, diciotto settembre duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, Martedì 18 settembre 2001 )r~ IN'um.. ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO mm Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII N. CCCLXI — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di cartoline postali illustrate, recanti l'impronta a stampa del valore postale di francatura, aventi per tema « La Cappella Redemptoris Mater ». 18 settembre 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; ORDINA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di una serie di cartoline postali illustrate, aventi per tema « La Cappella Redemptoris Mater ». La tiratura è di 36.000 serie complete di cinque cartoline con il valore di L. 1.000 (€ 0,52) cadauna, raccolte in un contenitore. 78 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — Le cartoline di cui all'articolo precedente, del formato di mm. 105x150, sono illustrate con cinque soggetti diversi, tratti da mosaici collocati nella Cappella Redemptoris Mater, ed hanno le caratteristiche seguenti: nel diritto: - sul lato destro, in alto, l'impronta, a stampa colorata, delle dimensioni di mm. 29x29, nella quale è raffigurato il Cristo Pantocrator che si trova al centro della volta della Cappella, con la dicitura « CITTA DEL VATICANO », le chiavi decussate sormontate dal triregno e l'indicazione del valore, in lire ed in euro; nella parte restante, quattro righe, riservate all'indirizzo del destinatario; - al centro, lo stemma dello Stato della Città del Vaticano, e, in senso verticale, la scritta « Riproduzione vietata », tra due linee, anch'esse verticali; - sul lato sinistro, in alto, la scritta, su tre righe, «CARTE POSTALE Cappella "Redemptoris Mater" Città del Vaticano »; in basso, l'indicazione dei soggetti relativi alle singole cartoline: « Crocifissione », « Mi ami tu più di costoro? » « Cristo ascende al Padre », « S. Pietro apre la por- ta del Paradiso », « Redemptoris Mater», tratti da mosaici collocati nella Cappella; nel rovescio: - i soggetti, come sopra indicati. Sulla facciata esterna del contenitore, nella parte che può essere utilizzata come cartolina illustrata, è riprodotto il mosaico dell'altare, con la scritta « LA CAPPELLA REDEMPTORIS MATER ». Sulla facciata interna della parte citata, a destra, le quattro righe riservate all'indirizzo del destinatario, e, al centro, lo stemma dello Stato della Città del Vaticano con, in senso verticale, la scritta « Riproduzione vietata », tra due linee, anch'esse verticali; a sinistra, in alto, la scritta, su due righe, « Cappella "Redemptoris Mater" Città del Vaticano », ed in basso la dicitura « Altare Liturgia Celeste ». Nella residua parte esterna del contenitore, dati identificativi dell'Ufficio Filatelico e Numismatico e l'indicazione « Lire 5.000/C 2,60 ». Art. 3. — L'emissione e la vendita delle cartoline di cui alla presente Ordinanza sono riservate esclusivamente allo Stato. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, diciotto settembre duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, Martedì 18 settembre 2001 ACTA APOSTOLICAE SEJ)Ii# SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ HI DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo lì - Anno XXIII N. CCCLXII — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di un nuovo tipo di aerogramma. 18 settembre 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Visti il Decreto della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano in data 15 giugno 1992, n. CLXXXVIII, e la disposizione del Delegato Speciale della Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano in data 6 marzo 2000, n. 340.254; ORDINA Art. 1. — E autorizzata la emissione di un nuovo tipo di aerogramma, commemorativo del cinquantesimo anniversario dell'Alto Commissariato delle Nazioni Unite per i Rifugiati. 82 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Il biglietto è suddiviso in tre sezioni, la superiore delle quali è munita di tre lembi gommati per la chiusura. Sul lembo superiore è riportata l'avvertenza, in due lingue e su due righe: « E vietato inserire qualsiasi oggetto — Il est défendu de joindre n'importe quel objet ». La prima sezione del foglio reca impressi sulla facciata esterna: - a sinistra, la vignetta, nella quale è riprodotta una fotografìa, sotto la quale compaiono un logo e, su cinque righe, le scritte « UNHCR », « ACNUR », « Alto Commissariato delle Nazioni Unite per i Rifugiati », « Premio Nobel per la Pace 1954 e 1981 » e « AÉROGRAMME »; - a destra, in alto, l'impronta, da L. 1.500 (€ 0,77), nella quale è riprodotto il logo ufficiale del cinquantesimo anniversario dell'Alto Commissariato delle Nazioni Unite per i Rifugiati; l'impronta reca inoltre la dicitura « Città del Vaticano », le chiavi decussate sormontate dal triregno e l'indicazione del valore, in lire ed in euro. La seconda sezione, che, ripiegata, forma il verso dell'aerogramma, reca la parola « MITTENTE » e tre linee punteggiate. La terza sezione non reca alcuna indicazione. L'aerogramma, di colore celeste-grigio, ha le dimensioni di mm. 195x280. L'impronta del valore postale, di formato orizzontale, misura mm. 39,2x25,2. La tiratura è di 60.000 esemplari. Art. 2. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, diciotto settembre duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, venerdì 12 ottobre 2001 ACTA APOSTOLICAE SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO mm Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII N. CCCLXIII — Ordinanza che autorizza la coniazione ed emissione di monete per Fanno 2001. 12 ottobre 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del novembre 2000; Vaticano 26 Vista là legge monetaria 31 dicembre 1930, n. XXI; Viste le leggi 30 dicembre 1959, n. XI, 25 tembre 1979, n. IX, 15 aprile 1983, n. LVIII, 17 febbraio 1994, n. CCXIV e 4 febbraio 1998, quali sono determinate nuove caratteristiche per luglio 1978, n. OLI, 20 set19 marzo 1991, n. CLXVI, n. C C LXX XV III, con le le monete vaticane; Vista la vigente convenzione monetaria tra lo Stato della Città del Vaticano, e per esso la Santa Sede, e la Repubblica Italiana, per conto, della Comunità Europea; , . ; 86 Acta Apostolicae Sedis Supplemento , Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata la coniazione ed emissione di monete metalliche del valore nominale di L. 10, L. 20, L. 50, L. 100, L. 200, L. 500, L. 1.000 bimetalliche, L. 1.000 in argento, aventi le caratteristiche tecniche di cui all'articolo 2 delia-legge 30 dicembre 1959, n. XI, all'articolo 1 della legge 25 luglio 1978, n. OLI, all'articolo 2 della legge 20 settembre 1979, n. IX, all'articolo 1 della legge 15 aprile 1983, n. LVIII, all'articolo 1 della legge 19 marzo 1991, n. CLXVT, all'articolo 1 della legge 17 febbraio 1994, n. CCXIV ed all'art, 2 della legge 4 febbraio 1998, n. CCLXXXVIII. 1 Art. 2. — Le monete di cui all'articolo precedente hanno per tema «La Lira attraverso le monete dei Papi », e le loro caratteristiche artistiche sono le seguenti: nel diritto: lo stemma del Sommo Pontefice Giovanni Paolo II; nel rovescio, le raffigurazioni sono ispirate ai seguenti soggetti: - per la moneta da L. 1.000 in argento: Una nuova primavera di pace e cooperazione per l'Europa; - per la moneta da L. 1.000 bimetallica: Giovanni Paolo II (profilo tratto dalle 500 lire in argento del 1979); - per la moneta da L. 500: Giovanni Paolo I (profilo tratto dalle 1.000 lire in argento del 1978, commemorative di questo Pontefice); - per la moneta da L. 200: Paolo VI (profilo tratto dalle 500 lire in argento del 1963); - per la moneta da L. 100: Giovanni X X I I I (profilo tratto dalle 500 lire in argento del 1959); - per la moneta da L. 50: Pio XII (profilo tratto dalle 10 lire in argento del 1939); - per la moneta da L. 20: Pio XI (profilo tratto dalle 5 lire in argento del 1929); - per la moneta da L. 10: Pio IX (profilo tratto dalle 2 lire in argento del 1866); tutte le monete recano nel diritto la scritta « IOANNES PAULUS II P.M. A. X X I I I MMI »; nel rovescio, la scritta « CITTÀ DEL VATICANO », l'indicazione del valore ed il nome del Pontefice al quale si riferiscono, ad eccezione della moneta da L. 1.000 ih argento, nella quale, invece, compare l'indicazione «2001 ». Le monete da L. 1.000 bimetalliche, L. 500. L. 200, L. 100, hanno il bordo circoiare esterno in parte o tutto godronato; le monete da L. 50, L. 20, L. 10, hanno il bordo circolare esterno liscio; la moneta da L. 1.000 in argento reca, sul bordo circolare esterno, là scritta in rilievo « + + + TOTUS TUUS + + + MMI». - ^ A Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 87 Art. 3. — La tiratura massima delle monete di cui agli articoli precedenti è la seguente: Monete Monete Monete Monete Monete Monete Monete Monete da da da da da da da da L. 10 L. 20 L. 50 L. 100 L. 200 L. 500 L. 1.000 bimetalliche L. 1.000 in argento pezzi pezzi pezzi pezzi pezzi pezzi pezzi pezzi 26.000 76.000 118.000 276.000 376.000 151.000 426.000 28.500 pari pari pari pari pari pari pari pari a a a a a a a a L. 260.000 L. 1.520.000 L. 5.920.000 L. 27.600.000 L. 75.200.000 L. 75.500.000 L. 426.000.000 L. 28.500.000 640.500.000 Art. 4. — L a presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel cortile di S. Damaso, alla porta degli uffici del Governatorato e negli uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, dodici ottobre duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, mercoledì 7 novembre 2001 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ IH DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno X X I V N. CCOLXIV — Ordinanza che autorizza la coniazione ed emissione di monete da L. 2.000, che saranno poste in vendita nelle versioni « fior di conio » e « fondo specchio ». 7 novembre 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la Legge fondamentale 26 novembre 2000; dello Stato della Città del Vaticano Vista la vigente Convenzione monetaria tra lo Stato della Città del Vaticano, e per esso la Santa Sede, e la Repubblica Italiana, per conto della Comunità Europea; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — È autorizzata la coniazione ed emissione di monete da L. 2.000, celebrative del tema « Dialogo tra le culture per una civiltà dell'amore e della pace ». 90 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2.- — Le monete di cui all'articolo precedente hanno le caratteristiche seguenti: i titolo: argento 835/1000; versioni: «fior di conio» e « fondo specchio »; diametro: 31,4 millimetri; peso legale: 16 grammi; bordo circolare esterno: godronatura continua. Art. 3. — Le monete d'argento di cui ai précédenti articoli saranno emesse per un quantitativo non superiore a sedicimila pezzi per la versione « fior di conio » ed a ottomila pezzi per la versione « fondo specchio ». Nel diritto delle monete, è raffigurato il Sommo Pontefice Giovanni Paolo II, con le scritte « IOANNES PAULUS II P.M.», «A. X X I I I » e « MMI »; nel rovescio delle monete, sono raffigurati un gruppo di persone ed una colomba che reca nel becco un ramoscello di ulivo, con le scritte « PAX » e « CITTÀ del VATICANO » e l'indicazione del valore. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi" ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, sette novembre duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, mercoledì 14 novembre 2001 i Num. 20 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ lliinillllllllllir DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXV Ordinanza con la quale è autorizzata remissione di una serie di francobolli, aventi per tema « Gli ori del Museo Etrusco ». 14 novembre 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1 — È autorizzata l'emissione di una serie di quattro francobolli, aventi per tema « Gli ori del Museo Etrusco », da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 94 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in rotocalcogràfìa, e riuniti in fogli da dieci esemplari ciascuno, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: mm. 51x36, dentellatura 13% x 13%, formato orizzontale; valori: L. 800, L. 1.200, L. 1.500, L. 2.000 (€ 0,41, € 0,62, € 0,77, € 1,03); nei soggetti sono riprodotti i seguenti reperti, conservati nel Museo Etrusco: - per il valore da L. 800: fìbula da parata; - per il valore da L. 1.200: orecchini a bauletto; - per il valore da L. 1.500: borchie decorate a sbalzo; - per il valore da L. 2.000: testa di Medusa. I francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, le diciture « Gli ori del museo etrusco » e « Città del Vaticano » e l'indicazione del valore, in lire ed in euro. Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 450.000 serie complete. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, quattordici novembre duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, mercoledì 14 novembre 2001 Num. 21 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO WJm Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXVI — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli e di un libretto, celebrativi della solennità cristiana del Natale. 14 novembre 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di una serie di tre francobolli celebrativi della solennità cristiana del Natale, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 98 Ada Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in offset, e riuniti in fogli da dieci esemplari ciascuno, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: mm. 40x30, dentellatura 13, formato orizzontale; valori: L. 800, L. 1.200, L. 1.500 (€ 0,41, € 0,62, € 0,77); i soggetti sono tratti dalla «Vita di Cristo », smalti realizzati nel 1967-1968 e conservati presso la Collezione d'Arte Religiosa Moderna dei Musei Vaticani; in particolare, sono raffigurati: - nel valore da L. 800: l'Annunciazione a Maria; - nel valore da L. 1.200: la scena della Natività; - nel valore da L. 1.500: l'Adorazione dei Magi. I francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, le diciture « nativitas d. n. i. christi », « anno MMI » e « Città del Vaticano » e l'indicazione del valore, in lire ed in euro. È autorizzata inoltre l'emissione di un libretto, che, aperto, ha le dimensioni di mm. 228x60, e che contiene, all'interno, quattro francobolli del valore di L. 1.200 ciascuno, aventi le caratteristiche di quelli già descritti nella presente ordinanza, ma privi della dentellatura orizzontale in alto i primi due ed in basso i secondi due, con quattro etichette, le quali ultime recano la scritta « POSTA PRIORITARIA Priority Mail ». Nella copertina del libretto, è raffigurata la fuga in Egitto, tratta dalla « Vita di Cristo » di cui alla presente ordinanza, con le scritte « Città del Vaticano » e « Nativitas domini nostri Iesu Christi MMI ». Nell'ultima facciata di copertina, figura il logo dell'Ufficio Filatelico e Numismatico, con indicazioni relative ad indirizzo, fax, e-mail, sito internet e numero di telefono, ed al valore « Lire 4.800 » ed « Euro 2,48 ». Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 450.000 serie complete e di 100.000 libretti. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, quattordici novembre duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Città del Vaticano, martedì 6 febbraio 2001 Anno LXXI Num. 21 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII CCCXLV — Ordinanza della Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli, celebrativi de « La Cappella Sistina restaurata — I capolavori del'400 » (seconda emissione). 2 febbraio 2001 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge 24 giugno 1969, n. LI; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; ORDINA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di una serie di quattro francobolli, celebrativi de « La Cappella Sistina restaurata - I capolavori del '400 », da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in rotocalcografia e riuniti nel numero di dieci esemplari per foglio, hanno 94 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento le seguenti caratteristiche: dimensioni: IIV2X 11%, formato orizzontale; mm. 56x30,8, dentellatura valori: L. 800, L. 1.200, L. 1.500, L. 4.000 (€ 0,41, 0,62, 0,77, 2,07); soggetti: - per il valore - per il valore Rosso; - per il valore e Abiron; - per il valore da L. 800: Perugino - Il Battesimo di Cristo; da L. 1.200: Biagio d'Antonio - Il passaggio del Mar da L. 1.500: Botticelli - La punizione di Core, Datan da L. 4.000: Rosselli - Il discorso della montagna. Sui francobolli figurano le denominazioni degli autori e dei soggetti, le diciture « Cappella Sistina » e « Città del Vaticano », le chiavi decussate sormontate dal triregno e l'indicazione del valore. Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 450.000 serie complete. Art. 4. — La presente Ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, due febbraio duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente >i< Gianni Danzi, Segretario Città del Vaticano, martedì 6 febbraio 2001 Anno LXXI ACTA APOSTOLICAE SEMS SUPPLEMENTO P E R LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIII N. CCCXLVI — Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli, celebrativi del millesettecentesimo anniversario del Battesimo della nazione armena. 2 febbraio 2001 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge 24 giugno 1969, n. LI; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; ORDINA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di una serie di tre francobolli, celebrativi del millesettecentesimo anniversario del Battesimo della nazione armena, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 98 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in rotocalcografia, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: mm. 30,81x37,65, dentellatura l l / 4 x l l / 4 , formato verticale; 3 3 valori: L. 1.200, L. 1.500, L. 2.000 (€ 0,62, 0,77, 1,03); i soggetti, tratti da un codice miniato del 1569, raffigurano rispettivamente: - per il valore da L. 1.200: San Gregorio Illuminatore che, dopo essere stato liberato dalla prigionia, si appresta a dare sembianze umane al re Tiridate, rappresentato come un cinghiale; - per il valore da L. 1.500: San Gregorio Illuminatore che fa scrivere da Agatangelo, davanti al re Tiridate convertito, la storia degli Armeni; - per il valore da L. 2.000: Incontro tra San Gregorio Illuminatore e re Tiridate, da un lato, e l'imperatore Costantino e Papa Silvestro I, dall'altro. Nei francobolli figurano, intorno ai soggetti, le scritte « CITTÀ DEL VATICANO » e « 1700° ANNIVERSARIO DEL BATTESIMO DELLA NAZIONE ARMENA », le chiavi decussate sormontate dal triregno e l'indicazione del valore. Nel foglio sono riuniti dieci francobolli; il foglio del valore da L. 1.200 è composto da dieci francobolli e dieci etichette, le quali ultime recano la scritta «POSTA PRIORITARIA Priority Mail ». Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 450.000 serie complete. Art. 4. — La presente Ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, due febbraio duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente •f< Gianni Danzi, Segretario Anno LXXII Città del Vaticano, mercoledì 14 novembre 2001 Num. 22 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXVII — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli, celebrativi dell'ottantesimo anniversario dell'Istituto Giuseppe Toniolo di Studi Superiori e dell'Università Cattolica del Sacro Cuore. 14 novembre 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di una serie di francobolli, celebrativi dell'ottantesimo anniversario dell'Istituto Giuseppe Toniolo di Studi Superiori e dell'Università Cattolica del Sacro Cuore, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 102 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — La serie di cui all'articolo precedente è costituita da un solo valore, realizzato in offset con goffratura, in fogli da dieci esemplari ciascuno. L'importo di tale francobollo è di L. 1.200 (€ 0,62) e le caratteristiche sono le seguenti: dimensioni: mm. 31,75x31,75, dentellatura 12%; il soggetto è costituito dal logo dell'Università Cattolica, nel quale è raffigurata l'Alma Mater Studiorum, rivestita di toga con ermellino, ih atteggiamento docente, con un grande libro aperto in grembo e la mano sinistra alzata; è affiancata da due figure di discenti seduti, di profilo, l'uno assorto in lettura, l'altro intento a scrivere. Dietro il capo della Mater, a guisa di aureola, è posto uno stendardo sul quale è raffigurato un cuore raggiante sostenuto da due angioletti sospesi accanto al fastigio del trono, ai lati del quale sta la dicitura « UNIVERSITAS CATHOLICA SACRI CORDIS IESU »; ai piedi dello scanno, sotto due piccole volute, « MEDIOLANI ». I francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, le scritte « LXXX Anniversario Istituto Giuseppe Toniolo di Studi Superiori » e « Città del Vaticano » e l'indicazione del valore, in lire ed in euro. Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 450.000 serie complete. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, quattordici novembre duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Città del Vaticano, lunedì 19 novembre 2001 Anno LXXII Num. 23 ACTA APOSTOLICAE SEDIS /nn SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTA DEL VATICANO miim Pontificato di S. S. Giovanni Paolo lì - Anno XXIV — Ordinanza con la quale viene prorogato il corso di alcune carte valori postali emesse dallo Stato della Città del Vaticano. N. CCCLXVIII 19 novembre 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA o Art. 1. — A partire dal I gennaio 2002, le carte valori postali emesse dallo Stato della Città del Vaticano recheranno l'indicazione del valore nominale esclusivamente in Euro. Le carte valori postali con valore nominale espresso in Lire ed Euro (emissioni dal I gennaio 2001 al 31 dicembre 2001) conserveranno, a tutti gli effetti, la loro validità, e quindi il loro potere di affrancatura, o Acta Apostolicae Sedis — Supplemento 106 senza alcun limite temporale, e per il valore ad esse attribuito in Euro, anche dopo il I gennaio 2002, e potranno essere utilizzate in affrancature miste con carte valori postali emesse solo in Euro. Ugualmente, le carte valori postali dello Stato della Città del Vaticano recanti l'indicazione del valore nominale esclusivamente in lire, emesse tra il 16 ottobre 1963 e il 31 dicembre 2000, continueranno a mantenere, a tutti gli effetti, la loro validità postale e quindi il loro potere di affrancatura, senza alcun limite temporale, anche dopo il I gennaio 2002; esse, però, non potranno essere utilizzate in affrancature miste con carte valori postali emesse in Lire/Euro o solo in Euro. o o Art. 2. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il I gennaio 2002. o Città del Vaticano, diciannove novembre duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, martedì 20 novembre 2001 ' '-Num. 24 ACTA APOSTOLICAE SEDÌ SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO mm Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXIX — Ordinanza con la quale sono dichiarate fuori corso alcune carte valori postali. 20 novembre 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente: ORDINANZA o Art. 1. — Sono dichiarate fuori corso, a partire dal I gennàio 2002, tutte le carte valori postali emesse dallo Stato della Città del Vaticano tra il I agosto 1929 ed il 15 ottobre 1963 aventi tuttora validità postale per l'affrancatura di corrispondenza in partenza dalla Città del Vaticano. o Acta Apostolicae Sedis — Supplemento 110 Art. 2. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il I gennaio 2002. o Città del Vaticano, venti novembre duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente i Anno LXXII Città del Vaticano, martedì 18 dicembre 2001 Nùm. 25; ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXX — Ordinanza con la quale sono determinate le caratteristiche tecnico-artistiche della faccia nazionale della monetazione vaticana in euro, per il millesimo 2002. 18 dicembre 2001 IL P R E S I D E N T E DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO — Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; — Vista la vigente Convenzione monetaria tra lo Stato della Città del Vaticano e per esso la Santa Sede e la Repubblica Italiana per conto della Comunità Europea; — Vista la legge monetaria n. CCCLVII del 26 luglio 2001 con la quale lo Stato della Città del Vaticano adotta l'Euro come moneta ufficiale; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata la fabbricazione ed emissione di monete metalliche in Euro, per l'anno 2002, aventi le caratteristiche tecnicoartistiche previste dal Consiglio dell'Unione europea e quelle artistiche della faccia nazionale stabilite al successivo articolo 2. Art. 2. - 2 Euro sul dritto: effigie di Sua Santità Giovanni Paolo II, Sovrano dello Stato della Città del Vaticano, il profilo volto a sinistra. Sulla corona, la scritta «CITTA' DEL VATICANO» seguita dal millesimo «2002» si legge in basso, mentre le dodici stelle compaiono in alto. La lettera « R » sormonta il millesimo, e le iniziali dell'artista « GV » e dell'incisore « UP » sono collocate a destra della parte centrale. La moneta reca inciso sul bordo circolare esterno « 2 » ripetuto sei volte, orientato alternativamente dal basso in alto e dall'alto in basso; sul rovescio: a sinistra il valore « 2 »; a destra sei linee verticali su cui sono sovrapposte dodici stelle, ognuna prima dell'estremità di ogni linea; al centro delle linee è rappresentata l'Unione europea, in cui i confini tra gli Stati membri sono marcati con una linea sottile. L'iscri- 116 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento zione « EURO » è sovrapposta orizzontalmente al centro della parte laterale destra; sotto la lettera « O » di « EURO » la sigla dell'autore « LL » a lettere sovrapposte. - 1 Euro sul dritto: effìgie di Sua Santità Giovanni Paolo II, Sovrano dello Stato della Città del Vaticano, il profilo volto a sinistra. Sulla corona, la scritta «CITTÀ DEL VATICANO» seguita dal millesimo «2002» si legge in basso, mentre le dodici stelle compaiono in alto. La lettera « R » sormonta il millesimo e le iniziali dell'artista « GV » e dell'incisore « VP » sono collocate a destra della parte centrale; sul rovescio: a sinistra il valore « 1 », a destra sei linee verticali su cui sono sovrapposte dodici stelle, ognuna prima dell'estremità di ogni linea; al centro delle linee è rappresentata l'Unione europea, in cui i confini tra gli Stati membri sono marcati con una linea sottile. L'iscrizione « EURO » è sovrapposta orizzontalmente al centro della parte laterale destra; sotto la lettera « O » di « EURO » la sigla dell'autore « LL » a lettere sovrapposte. - 50 Euro Cent sul dritto: effìgie di Sua Santità Giovanni Paolo II, Sovrano dello Stato della Città del Vaticano, il profilo volto a sinistra. Sul giro, la scritta «CITTÀ DEL VATICANO» si legge a sinistra, il millesimo «2002» in basso, mentre le dodici stelle compaiono sul lato destro. La lettera « R » sormonta il millesimo e le iniziali dell'artista « GV » e dell'incisore « UP » sono collocate tra la seconda e la quarta stella, in basso a destra; sul rovescio: a destra il valore « 50 » e la sigla dell'autore « LL » a lettere sovrapposte; in basso al centro le parole « EURO CENT », una sopra l'altra; a sinistra sei linee verticali su cui sono sovrapposte dodici stelle, ognuna prima dell'estremità di ogni linea; al centro delle linee è rappresentata l'Unione europea con gli Stati membri separati l'uno dall'altro. - 20 Euro Cent sul dritto: effigie di Sua Santità Giovanni Paolo II, Sovrano dello Stato della Città del Vaticano, il profilo volto a sinistra. Sul giro, la scritta «CITTÀ DEL VATICANO» si legge a sinistra, il millesimo «2002» in basso, mentre le dodici stelle compaiono sul lato destro. La lettera « R » sormonta il millesimo e le iniziali dell'artista « GV » e dell'incisore « UP » sono collocate tra la seconda e la quarta stella, in basso a destra; sul rovescio: a destra il valore « 20 » e la sigla dell'autore « LL » a lettere sovrapposte; in basso al centro le parole « EURO CENT », una sopra l'altra; a sinistra sei linee verticali su cui sono sovrapposte dodici stelle, ognuna prima dell'estremità di ogni linea; al centro delle linee è rappresentata l'Unione europea con gli Stati membri separati l'uno dall'altro. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 117 - 1 0 Euro Cent sul dritto: effìgie di Sua Santità Giovanni Paolo II, Sovrano dello Stato della Città del Vaticano, il profilo volto a sinistra. Sul giro, la scritta «CITTÀ DEL VATICANO» si legge a sinistra, il millesimo «2002» in basso, mentre le dodici stelle compaiono sul lato destro. La lettera « R » sormonta il millesifno e le iniziali dell'artista « GV » e dell'incisore « UP » sono collocate tra la seconda e la quarta stella, in basso a destra; sul rovescio: a destra il valore « 10 » e la sigla dell'autore « LL » a lettere sovrapposte; in basso al centro le parole « EURO CENT », una sopra l'altra; a sinistra sei linee verticali su cui sono sovrapposte dodici stelle, ognuna prima dell'estremità di ogni linea; al centro delle linee è rappresentata l'Unione europea con gli Stati membri separati l'uno dall'altro. - 5 Euro Cent sul dritto: effigie di Sua Santità Giovanni Paolo II, Sovrano dello Stato della Città del Vaticano, il profilo volto a sinistra. Sul giro, la scritta « CITTÀ DEL VATICANO » si legge in alto, il millesimo « 2002 » in basso, mentre le dodici stelle compaiono sui lati, sei a sinistra e sei a destra. La lettera « R » sormonta il millesimo e le iniziali dell'artista « GV » e dell'incisore « UP » sono collocate tra la seconda e la quarta stella, in basso a destra; sul rovescio: a sinistra il valore « 5 »; in alto al centro le parole « EURO CENT », una sopra l'altra; diagonalmente, dal lato inferiore sinistro al lato superiore destro, sei linee su cui sono sovrapposte dodici stelle ognuna prima dell'estremità di ogni linea; al centro delle linee è sovrapposto il globo su cui è rappresentata l'Unione europea; a destra del globo la sigla dell'autore « LL » a lettere sovrapposte. - 2 Euro Cent sul dritto: effigie di Sua Santità Giovanni Paolo II, Sovrano dello Stato della Città del Vaticano, il profilo volto a sinistra. Sul giro, la scritta « CITTÀ DEL VATICANO » si legge in alto, il millesimo « 2002 » in basso, mentre le dodici stelle compaiono sui lati, sei a sinistra e sei a destra. La lettera « R » sormonta il millesimo e le iniziali dell'artista « GV » e dell'incisore « UP » sono collocate tra la seconda e la quarta stella, in basso a destra; sul rovescio: a sinistra il valore « 2 »; in alto al centro le parole « EURO CENT », una sopra l'altra; diagonalmente, dal lato inferiore sinistro al lato superiore destro, sei linee sui cui sono sovrapposte dodici stelle ognuna prima dell'estremità di ogni linea; al centro delle linee è sovrapposto il globo su cui è rappresentata l'Unione europea; a destra del globo la sigla dell'autore « LL » a lettere sovrapposte. A età Apostolicae Sedis — Supplemento 118 - 1 Euro Cent sul dritto: effigie di Sua Santità Giovanni Paolo II, Sovrano dello Stato della Città del Vaticano, il profilo volto a sinistra. Sul giro, la scritta « CITTÀ DEL VATICANO » si legge in alto, il millesimo « 2002 » in basso, mentre le dodici stelle compaiono sui lati, sei a sinistra e sei a destra. La lettera « R » sormonta il millesimo e le iniziali dell'artista « GV » e dell'incisore « UP » sono collocate tra la seconda e la quarta stella, in basso a destra; sul rovescio: a sinistra il valore « 1 »; in alto al centro le parole « EURO CENT », una sopra l'altra; diagonalmente, dal lato inferiore sinistro al lato superiore destro, sei linee su cui sono sovrapposte dodici stelle ognuna prima dell'estremità di ogni linea; al centro delle linee è sovrapposto il globo su cui è rappresentata l'Unione europea; a destra del globo la sigla dell'autore « LL » a lettere sovrapposte. Art. 3. — Le monete di cui all'articolo precedente saranno emesse, per il millesimo 2002, nei quantitativi di cui appresso: Monete Monete Monete Monete Monete Monete Monete Monete da da da da da da da da Euro Euro Euro Euro Euro Euro Euro Euro cent. cent. cent. cent. cent. cent. 2 1 50 20 10 5 2 1 N. N. N. N. N. N. N. N. 80.000 80.000 80.000 80.000 80.000 80.000 80.000 80.000 = 160 .000 Euro = 80..000 Euro = 40 .000 Euro = 16 .000 Euro = 8..000 Euro 4 .000 Euro = 1.600 Euro = 800 Euro = Totale = 310 .400 Euro Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel cortile S. Damaso, alla porta degli uffici del Governatorato e negli uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, diciotto dicembre duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXII Città del Vaticano, venerdì 28 dicembre 2001 Num. 26 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXXI — Legge con la quale vengono determinati alcuni adempimenti inerenti all'introduzione dell'Euro e alle modalità di repressione delle falsificazioni monetarie. 28 dicembre 2001 LA PONTIFICIA COMMISSIONE P E R LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO — Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; — Vista la legge sulle fonti del diritto 7 giugno 1929, n. II; — Vista la vigente Convenzione monetaria tra lo Stato della Città del Vaticano e per esso la Santa Sede e la Repubblica Italiana per conto della Comunità Europea, fatta a Roma il 29 dicembre 2000; — Vista la legge monetaria con la quale lo Stato della Città del Vaticano adotta l'Euro come moneta ufficiale, 26 luglio 2001, n. CCCLVII; Ha ordinato ed ordina quanto appresso da osservarsi come legge dello Stato: Art. 1 (Obbligo dell'adozione dell'Euro quale moneta di conto e cessazione del corso legale delle monete vaticane espresse in lire) o 1. A decorrere dal I gennaio 2002, è obbligatorio l'utilizzo dell'Euro, quale moneta ufficiale dello Stato della Città del Vaticano. 2. Sino al 28 febbraio 2002, continuano ad avere corso legale nel territorio dello Stato della Città del Vaticano sia le monete metalliche vaticane espresse in lire che le banconote e le monete metalliche denominate « lire italiane », conformemente alla vigente Convenzione monetaria. 3. Le monete metalliche vaticane espresse in lire ed aventi ancora corso legale al 28 febbraio 2002, a partire dal I marzo 2002 potranno essere presentate al cambio per un periodo di 10 anni, direttamente alla cassa dell'Ufficio Numismatico Vaticano. o 124 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2 (Conversione in Euro dei conti ed emissione dei titoli di credito) o 1. A decorrere dal I gennaio 2002, i depositi di denaro in lire italiane ed in valute di Paesi aderenti al sistema monetario dell'Euro, esistenti presso l'Istituto per le Opere di Religione e l'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica, Sezione Straordinaria, sono convertiti in Euro, al tasso ufficiale rispettivamente fissato in sede comunitaria. 2. I riferimenti negli assegni e negli altri titoli emessi, nonché negli ordini di accreditamento e di addebitamento in conto impartiti alle banche entro il 31 dicembre 2001, in lire italiane oppure nelle altre valute di cui al precedente comma, vengono intesi come se espressi in Euro, applicando i rispettivi tassi di conversione. o 3. A decorrere dal I gennaio 2002, non possono essere emessi assegni ed altri titoli di credito nonché ordini di accreditamento o di addebitamento, espressi in lire italiane oppure nelle altre valute di cui al primo comma; qualora risultino emessi, non hanno comunque valore quali titoli di credito. 4. Sino al 28 febbraio 2002, possono essere versate banconote e monete metalliche in lire oppure nelle altre valute di cui al primo comma, convertite dall'Istituto ricevente al tasso ufficiale rispettivamente previsto. Art. 3 (Conversione in Euro delle sanzioni pecuniarie espresse in lire) o 1. A decorrere dal I gennaio 2002, ogni sanzione pecuniaria, di natura penale, civile o amministrativa, espressa in lire nelle vigenti disposizioni normative, si intende espressa in Euro, secondo il tasso ufficiale di conversione. 2. Se l'operazione di conversione prevista dal primo comma produce un risultato espresso anche in decimali, la cifra è da considerarsi priva dei decimali stessi. o 3. Per le sanzioni che alla data del I gennaio 2002 risultano comminate definitivamente ma non ancora pagate, è ammesso il versamento in lire sino al 28 febbraio 2002. Art. 4 (Medaglie e gettoni con indicazione « Euro ») 1. Sono vietati la produzione, l'emissione, lo stoccaggio, l'importazione, il commercio e la distribuzione, anche a titolo gratuito, di medaglie, gettoni metallici o altri oggetti in metallo, di dimensioni simili a quelle Leggi e disposizioni dello. Stato della Città del Vaticano 125 delle monete, che riportino la dicitura « Euro », « euro cent » o altre scritte similari, oppure che riproducano, anche parzialmente, la stessa immagine che figura sul lato comune o su quello del singolo Stato delle monete in Euro. 2. La violazione al divieto di cui al primo comma è punita con l'ammenda da € 500,00 ad € 15.000,00, nonché con la confìsca degli oggetti. Art. 5 (Obbligo di ritiro e di trasmissione delle banconote e monete in Euro sospette di falsità) 1. Tutti i soggetti che, a motivo d'ufficio o di professione, gestiscono, ricevono o distribuiscono banconote e monete metalliche in Euro hanno l'obbligo di ritirare dalla circolazione le banconote e le monete metalliche sospette di falsità e di trasmetterle immediatamente al Corpo di Vigilanza, accompagnando l'invio con un dettagliato rapporto secondo le modalità indicate da quest'ultimo Ufficio. 2. Il Corpo di Vigilanza trasmette alla competente Autorità vaticana le banconote e le monete sospette, con i dati tecnici e statistici di cui dispone, per l'inoltro alle competenti Autorità italiane per le analisi e le identificazioni necessarie, nonché, se del caso, alle Autorità di riferimento di altri Stati, per ogni utile informativa e collaborazione reciproca al fine di reprimere le falsificazioni. 3. Il Corpo di Vigilanza trasmette altresì rapporto sui fatti all'Autorità Giudiziaria, assicurando che l'invio di cui al secondo comma non pregiudichi la conservazione delle prove dell'eventuale reato per il procedimento penale. 4. La violazione dell'obbligo di cui al primo comma è punita, qualora risulti accertato il falso, con l'ammenda da € 1.000,00 ad € 20.000,00. Art. 6 (Modifiche al Codice Penale) 1. All'art. 260 del Codice Penale, si aggiunge il seguente comma: « Le stesse pene si applicano nel caso di fabbricazione o detenzione di programmi informatici o altri sistemi tecnologici atti alla contraffazione o all'alterazione, oppure nel caso di fabbricazione o detenzione di ologrammi o altri componenti della moneta destinati ad assicurarne la protezione contro la contraffazione e l'alterazione ». 126 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento 2. Dopo l'art. 260 del Codice Penale, si aggiunge il seguente art. 260 bis: « Chiunque fraudolentemente introduce o in qualunque modo utilizza nello Stato banconote o monete metalliche, fabbricate usando strumenti o materiali legali in violazione dei diritti o delle condizioni in ragione delle quali le autorità competenti possono emettere moneta e senza l'autorizzazione di queste ultime, è punito con la reclusione da uno a dieci anni e con la confìsca delle banconote e monete stesse ». 3. Dopo l'art. 440 del Codice Penale, si aggiunge il seguente art. 440 bis: « Chiunque, avendo ricevuto in buona fede banconote, monete metalliche, titoli di credito, marche da bollo, francobolli o altri valori equiparati, espressi in Euro o in qualsiasi altra valuta, ne fa uso o comunque ne consente la circolazione dopo averne conosciuto la falsità, è punito con la reclusione da uno a cinque anni e con la confisca del materiale ». Art. 7 (Entrata in vigore) o La presente legge entra in vigore il I gennaio 2002. Il testo della presente legge è stato approvato dal Sommo Pontefice il 23 dicembre 2001. L'originale della legge medesima, munito del sigillo dello Stato, sarà depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano ed il testo corrispondente sarà pubblicato nel Supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandandosi a chiunque spetti di osservarla e di farla osservare. Città del Vaticano, ventotto dicembre duemilauno. Card. SZOKA, Presidente Card. SODANO ANDRZEJ MARIA Card. D E S K U R GIOVANNI BATTISTA Card. RE CARLO Card. FURNO LORENZO Card. ANTONETTI AGOSTINO Card. CACCIAVILLAN EDMUND ANGELO Visto II Segretario Generale del Governatorato Gianni Danzi Anno LXXII Città del Vaticano, venerdì 28 dicembre 2001 Num. 27 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO > ii DELLA CITTA DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXXII — Legge sui diritti in materia giudiziaria, di segreteria e di notariato. 28 dicembre 2001 LA PONTIFICIA COMMISSIONE P E R LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO — Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; — Vista la legge sull'ordinamento economico, commerciale e professionale 7 giugno 1929, n. V; — Vista la Convenzione doganale tra lo Stato della Città del Vaticano e il Regno d'Italia del 30 giugno 1930; Ha emanato la seguente LEGGE Art. 1. — Per il compimento di determinati atti da parte dei competenti Uffici del Governatorato e per l'introduzione di merci in esenzione dai diritti doganali e da altre imposte previste nel territorio dello Stato e nelle zone di cui agli artt. 15 e 16 del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia dell'I 1 febbraio 1929 e successive modifiche, è stabilito il pagamento di diritti a favore del Governatorato. Art. 2. — Gli atti per i quali è stabilito il pagamento dei diritti di cui all'articolo precedente ed il loro ammontare sono determinati nella tabella allegata alla presente legge. Art. 3. — Sono esenti dal pagamento dei diritti previsti nella presente legge gli atti compiuti nell'interesse diretto del Sommo Pontefice, degli Em.mi Signori Cardinali e degli organismi della Santa Sede nonché dello Stato della Città del Vaticano. Il Cardinale Presidente del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano potrà determinare, con apposita disposizione amministrativa, l'esenzione di atti compiuti nell'interesse di altre Istituzioni. 132 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 4. — Le modalità per effettuare la riscossione dei diritti saranno stabilite con disposizione del Cardinale Presidente del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano. Art. 5. — L'aggiornamento dell'allegata tabella è di competenza del Cardinale Presidente del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano. Art. 6. — Con l'entrata in vigore della presente legge, sono abrogate tutte le disposizioni normative in contrasto con la medesima. O Art. 7. — La presente legge entrerà in vigore il I gennaio 2002. 77 testo della presente legge è stato approvato dal Sommo Pontefice il 23 dicembre 2001. L'originale della legge medesima, munito del sigillo dello Stato, sarà depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano ed il testo corrispondente sarà pubblicato nel Supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandandosi a chiunque spetti di osservarla e di farla osservare. Città del Vaticano, vent otto dicembre duemilauno. Card. SZOKA, Presidente Card. SODANO ANDRZEJ MARIA Card. DESKUR GIOVANNI BATTISTA Card. R E CARLO Card. F U R N O LORENZO Card. A N T O N E T T I A G O S T I N O Card. CACCIAVILLAN EDMUND ANGELO Visto 77 Segretario Generale del Governatorato >i< Gianni Danzi Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 133 Allegato TABELLA DEI DIRITTI DI SEGRETERIA I — Rilascio di documenti per autoveicoli a) Per iscrizione nel Registro Autoveicoli Vaticani (RAV), rilascio delle targhe e della licenza di circolazione (escluse le vidimazioni annuali): - autovetture ed autocarri 31 euro - motocicli 21 euro b) Per il rilascio della patente di abilitazione a condurre, sia per esame che per conversione: - dello Stato della Città del Vaticano (escluse le vidimazioni annuali) 31 euro - Permesso Internazionale 21 euro c) Per vidimazioni annuali della licenza di circolazione: autovetture fino 9 CV con 10 CV con 11 CV con 12 CV con 13 CV con 14 CV con 15 CV con 16 CV con 17 CV con 18 CV con 19 CV con 20 CV con 21 CV con 22 CV con 23 CV con 24 CV con 25 CV con 26 CV con 27 CV con 28 CV con 29 CV con 30 CV con 31 CV con 32 CV 10 euro 13 euro 18 euro 23 euro 26 euro 31 euro 36 euro 46 euro 57 euro 62 euro 70 euro 77 euro 85 euro 93 euro 101 euro 108 euro 116 euro 155 euro 168 euro 178 euro 186 euro 196 euro 207 euro 219 euro Acta Apostolicae Sedis — Supplemento 134 con con con con con con con con con con con con con 33 CV 34 CV 35 CV 36 CV 37 CV 38 CV 39 CV 40 CV 41 CV 42 CV 43 CV 44 CV 45 CV 232 243 253 263 274 284 294 305 315 325 336 346 356 euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro (oltre 45 CV: 13 euro, per ogni CV in più). Per autovetture con motorizzazione diesel (G.L.P./Metano): diritto aggiuntivo di 3 euro, per ogni CV, tranne che per le vetture munite di catalizzatore, esenti da ogni sovrattassa. - autocarri fino a q.li 4 oltre 4 fino a q.li 8 oltre 8 fino a q.li 10 oltre 10 fino a q.li 15 oltre 15 fino a q.li 20 oltre 20 fino a q.li 25 oltre 25 fino a q.li 30 oltre 30 fino a q.li 35 oltre 35 fino a q.li 40 oltre 40 fino a q.li 45 oltre 45 fino a q.li 50 oltre 50 fino a q.li 60 oltre 60 fino a q.li 70 oltre 70 fino a q.li 80 oltre 80 fino a q.li 90 oltre 90 fino a q.li 100 oltre 100 fino a q.li 110 oltre 110 q.li 9 13 17 22 31 40 49 58 67 76 85 96 106 116 139 155 165 181 euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro - rimorchi: importo pari a quello di un autocarro di pari portata. - autobus con 10 CV 7 euro con 11 CV 9 euro con 12 CV 11 euro con 13 CV 12 euro con 14 CV 14 euro 135 Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano con con con con con con con con con con con con con con con con con con con con con con con con con con con con con con con 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV CV 17 19 20 22 24 26 29 31 34 36 39 41 44 46 49 52 54 57 59 62 65 67 70 75 77 83 85 88 93 96 103 euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro euro (oltre 45 CV: 4 euro, per ogni CV in più). - Rimorchi campeggio, trasporto barche, caravan - Ciclomotori - Targhe prova - Autoveicoli ad uso speciale - motocarri-motofurgoni: (con cilindrata inferiore a 500 ce) Portata sino a 4 q.li oltre 4 e fino a 8 q.li oltre 8 e fino a 10 q.li oltre 10 e fino a 15 q.li oltre 15 e fino a 20 q.li (con cilindrata 500 ce ed oltre) 6 euro 2 euro 75 euro 1 euro/C V 8 13 15 21 26 euro euro euro euro euro Acta Apostolicae Sedis — Supplemento 136 Portata oltre 10 q.li fino a 15 Portata oltre 15 q.li fino a 20 - motocicli e motocarrozzette da 50 a 150 ce oltre 150 sino a 900 ce oltre 900 ce d) Per la vidimazione annuale della patente di abilitazione a condurre autoveicoli (patente di guida) e) Per rilascio adesivi "V" 21 euro 31 euro 8 euro 15 euro 52 euro 10 euro 1 euro II - Rilascio di documenti di stato civile anagrafe a) Per certificati, dichiarazioni, attestati e autenticazioni 2 euro b) Per copie autentiche od estratti di atti e scritti: per ciascun foglio 2 euro c) Per passaporti: rilascio rinnovo 10 euro 5 euro d) Per carte di identità, tessere di riconoscimento, permessi di accesso 3 euro e) Per autorizzazioni alla residenza o al soggiorno nello S.C.V. 2 euro f) Per altri documenti amministrativi non previsti nel presente elenco 2 euro III — Annotazioni nel registro atti privati Su originali ed allegati, si applica, in ciascun foglio, una marca amministrativa da due euro, fino all'importo di cinquanta euro; qualora tale limite venga superato, dovrà essere corrisposto, per ogni foglio, un diritto aggiuntivo, sempre corrispondente a due euro. Inoltre, per ogni atto, è dovuto un diritto di segreteria, in ragione dell'uno per cento del valore dell'atto stesso, come da attribuzione d'ufficio, fino ad un massimo di trecento euro. IV - Atti notarili Originali e copie autentiche di atti notarili: per ciascun foglio 2 euro Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 137 V - Per servizi resi dall'Ufficio Merci per i benefici tributari in relazione alla convenzione doganale italo-vaticana del 30/06/30 a) b) Per le importazioni di merci di origine non italiana sono dovuti i seguenti diritti di segreteria a seconda del valore delle merci stesse risultante dai documenti di origine o, in difetto, da accertamenti di ufficio: per generi alimentari vari, compresi i vini da pasto per i vini liquorosi, vini spumanti e liquori per carta da giornali ed ogni altro tipo di carta e cartone per uso tipografico, inchiostri da stampa, libri, riviste, stampati e pubblicazioni varie per confezioni, tessuti ed oggetti vari di abbigliamento per apparecchi radio e televisori, giradischi, registratori di voce e videoregistratori, compact disk, macchine fotografiche, cinematografiche e videocamere, relativo materiale e materiale simile, nastri magnetici e videocassette, giocattoli elettronici, macchine per scrivere elettriche e non, calcolatrici, calcolatori elettronici (computers) ed ogni loro altro materiale accessorio, elettrodomestici in genere, strumenti musicali per pelliccerie, tappeti antichi, argenteria, preziosi ed altri oggetti di lusso per ciclomotori, motoveicoli, autoveicoli con e senza rimorchio, macchine agricole e macchine operatrici per tutte le altre merci non contemplate nelle predette voci E concessa l'esenzione dei diritti di cui alla presente lettera a) per i beni usati appartenenti alle persone che, per ragione della loro carica o di studio o di servizio, si trasferiscono dall'estero nella Città del Vaticano o negli immobili che fruiscono dei privilegi di cui alla Convenzione Doganale italo/vaticana del 30 giugno 1930. Per ogni pacco postale pervenuto dall'estero, se contenente effetti d'uso, mercerie ed oggetti fino ad un valore di Euro 25, si applica un diritto fisso di Euro 2, se contenente merci di valore superiore a Euro 25, si applicano i diritti di cui alla presente lettera, secondo le rispettive voci. 3% 10% 2% 5% 8% 20% 5% 7% Per l'esportazione temporanea di merci di origine estera destinate alla riparazione o lavorazione (trittici doganali) Euro 10 c) Per operazioni doganali per merci in arrivo o in partenza: - per merci a collettame Euro 11 138 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento - per vagoni e/o camion completi (unità complete) per pratiche doganali per l'introduzione in Italia di autoveicoli italiani e stranieri, compresi ciclomotori, motoveicoli, macchine agricole ed operatrici d) Euro 60 Euro 15 Per facchinaggi, consegna o ritiro di merci a/da domicilio, scali ferroviari, aeroporti e depositi doganali: Ritiri/consegne da/a scali ferroviari ed aerei - fino a 50 Kg. - fino a 100 Kg. - oltre 100 Kg. Per consegna diretta a domicilio di merci in arrivo supplemento di Euro 11. Per uso di unità complete: addebito del costo del veicolo impiegato (camion/furgone) Consegna o ritiro di merci a domicilio nell'ambito della Città di Roma entro il G.R.A.: - fino a 50 Kg. - fino a 100 Kg. - oltre i 100 Kg. Per uso di unità complete: addebito del costo del veicolo impiegato (camion/furgone) e) Per soste e noli ferroviari come da addebito delle FF.SS. italiane. f) Per vidimazione di fatture riguardanti l'acquisto di merci italiane e per prestazioni in genere, si applicano i seguenti diritti ai fini dell'esenzione dall'IVA: per generi alimentari, saponi comuni, detersivi ed altri materiali di pulizia, oggetti di uso domestico (elettrodomestici esclusi), medicinali e materiali medicali, libri, riviste, carta, cartoni ed inchiostro da stampa, lavori tipografici, articoli di cancelleria, oggetti per il culto ed articoli religiosi (medaglie e souvenirs esclusi), mobili, materiali da costruzione (sanitari compresi): per fatture di importo sino ad Euro 50 da Euro 50,10 a Euro 130 da Euro 130,10 a Euro 260 da Euro 260,10 a Euro 520 da Euro 520,10 a Euro 1.030 da Euro 1.030,10 a Euro 2.580 da Euro 2.580,10 a Euro 5.150 da Euro 5.150,10 ed oltre Euro 11 Euro 13 Euro 16 Euro 8 Euro 11 Euro 13 Euro Euro Euro Euro Euro Euro Euro Euro 1 1,50 3 5 8 16 26 110 139 Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano per bollette italiane relative a forniture (esenti da IVA) di acqua, gas, luce e telefono si applica un diritto deiIT % sull'importo risultante in fattura; per ciclomotori, motoveicoli, autoveicoli con e senza rimorchio macchine agricole e macchine operatrici, nuovi di fabbrica, acquistati direttamente presso concessionari italiani o da terzi si applica un diritto del 5% sull'importo risultante in fattura o, in difetto, da accertamenti di ufficio; per computers ed ogni altro loro accessorio, materiali di consumo compresi, si applica un diritto del 8% sull'importo risultante in fattura; per tutte le altre merci soggette in Italia ali'IVA e non contemplate nella presente lettera si applica un diritto del 4% arrotondato in eccesso, sull'importo indicato in fattura; g) Per emissione di fatture pro-forma e di dichiarazioni per spedizione (Tl/L.V.F.) di merci destinate all'estero Euro h) Euro 4 Per uso del sollevatore elettrico 8 i) Per trasferte funzionari doganali Euro 11 1) Preparazione colli per piombatura (per collo) confezionamento casse (per me sviluppato) Euro 1,50 Euro 40 Per spedizioni a mezzo Poste Vaticane: - primo collo - ogni collo successivo Euro 4 m) n) Varie (stampati, postali, cancelleria, etc.) Tutti i diritti di segreteria, ad esclusione della lettera f), sono dovuti oltre al rimborso delle spese vive sostenute per le rispettive operazioni. Euro 1,50 Euro 7 VI — Atti inerenti all'attività giudiziaria Originali di provvedimenti, verbali e altri atti e documenti fatti o depositati nei procedimenti giudiziari civili (compresi i casi di azione civile esercitata nel procedimento penale), nei procedimenti stragiudiziali dinanzi ad organi dell'autorità giudiziaria, o nei procedimenti arbitrali: per ciascun foglio 3 Euro 140 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento b) Certificati, estratti o copie di atti, rilasciati da organi dell'autorità giudiziaria a richiesta di privati, e quelli che, senza richiesta di privati, siano fatti, fuori dei procedimenti penali, per essere notificati alle parti di una causa o a privati: per ciascun foglio c) Notificazioni di atti ordinate, fuori dei giudiziaria: - nel territorio dello - altrove o a mezzo d) richieste da privati, e notificazioni procedimenti penali, dall'autorità Stato della Città del Vaticano della posta Autenticazioni di copie: per ogni autenticazione e) Procure alle liti, anche se scritte in calce ad atti g ìa assoggettati o da assoggettare al pagamento di diritti di segreteria, escluse le procure relative ad un singolo procedimento penale: per ciascun foglio f) g) h) 2 Euro 6 Euro 3 Euro 3 Euro Istanze e richieste di qualsiasi genere, dirette ad ottenere da un organo dell'autorità giudiziaria l'emanazione di un provvedimento giudiziario fuori della materia penale, o di un provvedimento stragiudiziale, o il rilascio di copie, certificati, estratti e simili: per ciascun foglio 3 Euro Querele, remissione di querela, e verbali relativi alla presentazione o remissione di querela, tanto se fatti dinanzi all'autorità giudiziaria quanto se fatti dinanzi ad altra autorità: per ciascun foglio dell'originale 2 Euro Nota spese fatta dal Cancelliere 6 Euro i) Legalizzazioni di firme: per ciascuna firma legalizzata 1) 2 Euro 2 Euro Diritti di copia da riscuotersi dalla Cancelleria (oltre alle tasse di cui alla lett. b): - per copia fotostatica, per ogni facciata 0,25 Euro - per copia dattiloscritta o manoscritta, per ogni 25 righe 1 Euro Per quanto riguarda la lettera a) sono esenti gli atti consistenti in comunicazioni, tanto se in forma di lettera quanto se in forma di biglietto di Cancelleria, salvo che vengano utilizzati come documenti nei procedimenti di cui alla lettera suddetta. Anno LXXII Città del Vaticano, venerdì 28 dicembre 2001 Num. 2'è ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXXIII — Ordinanza con la quale viene prorogato il corso di marche amministrative. 28 dicembre 2001 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Vista la legge monetaria 26 luglio 2001, n. CCCLVII, con la quale lo Stato della Città del Vaticano adotta l'Euro come moneta ufficiale; Vista la legge sui diritti in materia giudiziaria, di segreteria e di notariato in data 28 dicembre 2001, n. CCCLXXII; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — Le marche amministrative espresse in lire conservano, anche dopo il I gennaio 2002 e fino a nuova disposizione, la loro validità, per il valore ad esse attribuito in Euro, secondo le istruzioni che verranno o 142 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento impartite ed in conformità alla legge sui diritti in materia giudiziaria, di segreteria e di notariato in data 28 dicembre 2001, n. CCCLXXII, ed allegata tabella dei diritti di segreteria. Fino a che non verranno impartite le istruzioni di cui al primo comma del presente articolo, si procederà all'applicazione delle marche espresse in lire, seguendo il criterio dell'arrotondamento per eccesso e alle migliaia di lire. Art. 2. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il I gennaio 2002. o Città del Vaticano, ventotto dicembre duemilauno. EDMUND Card. SZOKA, Presidente