ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE AN. ET VOL. X C I V TYPIS VATICANIS MMII An. et vol. XCIV 3 Ianuarii 2002 N. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: P a l a z z o A p o s t o l i c o - C i t t à d e l V a t i c a n q - Administratio: L i b r e r i a E d i t r i c e V a t i c a n a ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES quibus summi honores Caelitum sanctarum adscribuntur beatae Iosephae Bakhita. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM «In iustifìcationibus tuis delectabor» (Ps 119, 16). Deum quisquis diligit ipsiusque exsequitur voluntatem, in veritate incedit ac vitae simul fructus profert aeternae, beatitatem illam dum experitur quam iis est dominus Iesus pollicitus qui « audiunt verbum Dei et custodiunt » (Lc 11, 28). Donum quidem spiritus beatitudo haec animum et vultum moresque Matris Iosephae Bakhita collustravit, quae plurimum crudelibus a dominis perpessa interminatam persensit inde laetitiam, quod caelestis Patris esset filia eique demissa et humilis servire valeret cotidie laudes suas atque amorem ipsi offerens. Africa in terra incohata eius est vita ac terminata in Itala. Etenim anno MDCCCLXIX in Sudaniae orta est regione, quae Darfur nominatur, ex religionis animistae parentibus, quibus arva erant et pecora. Septimum usque ad vitae annun felix vixerat, cum surrepta est ac servarum vendita mercatori. Sic e domo oppidoque evulsa natali transibat de loco in locum, a domino alium ad dominum, dum duriora complevit opera iniuriasque subiit et verbera necnon terrificum ipsum picturae corporeae suppli- 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cium. Nomen est ei inditum Bakhitae, quod fortunatam significat, verumtamen iis temporibus asperitates perferebat omnibus destituta iuribus. Opprobria ista et cruciatus nativam haudquaquam ei honestatem eripuerunt animique bonitatem, ex qua malum superare et bono compensare sciebat, odium ac vim patientia reparare et indulgentia. Potuit igitur deinde adseverare: « In luto sum versata, verum inde nihil inquinata ». Qui autem illi invigilabat Dominus ad melioraque illam destinaverat, viis quibusdam improvisis anno MDCCCLXXXV Venetias in Italiam perduxit effecitque ut homines cognosceret nobiles ac liberales a quibus propria est ei reddita dignitas et libertas. Verum tunc illud intellexit: Deum ipsum, haud hominem, omnis hominis esse dominum omnisque pariter vitae humanae. Iesum Christum etiam interea cognovit et eius statim capta est amore. Baptismi et Eucharistiae et Chrismatis recepit anno MDCCCXC, die ix Ianuarii mensis, sacramenta exoptata summopere laetans. Nova ita in Christo creatura effecta, addito Iosephae sive Iosephinae nomine, viam sanctimoniae exinde percucurrit studioseque Deo respondit invitanti videlicet totam ut sese ipsi devoreret. Quapropter anno MDCCCXCIII Institutum amplexa est et rite ingressa Filiarum Caritatis, hoc est Canossianarum, quippe quae in fide eam instituissent et ad introitum in Ecclesiam comparavissent. Temporaria vota anno MDCCCXCVI pronuntiavit, perpetua vero postmodum anno MCMXXVII. Quadraginta quinque deinceps annos religiosa in domo Schio permansit, dioecesis Vicentinae, munera amanter perfecteque procurans coquae et aeditimae tum etiam ianitricis. Verbis ipsius cotidianisque negotiis humilibus usque Dei concelebrabatur bonitas lucidaque reddebatur simul testificatio fidelitatis erga Evangelium et Ecclesiam, in proprium consecratae vitae Institutum ac vota necnon eas vivendi normas quas susceperat. Omni quidem animi impetu Deum adamabat artissimamque cum eo excolebat coniunctionem per eucharisticum cultum, marialem pietatem, precationem perpetuam. Adagium illud earum ei fuit: « quidquid vult Dominus », quo se scilicet testabatur sine condicionibus Domini ipsius complecti voluntatem. Germana superni Patris filia ac discipula fida sanctae Magdalenae de Canossa, aperiebat semper mansuetum suum perlucidumque animum Superioribus ipsis et Sororibus, pauperibus et patientibus, infantibus eorumque familiaribus, militibus tandem vulneratis ac receptis primi belli mundani tempore Militari in Valetudinario. Imo ex corde iis omnibus ignovit a quibus deiecta erat inhumaniterque tractata in Africa et, cum missionario tota pervaderetur ardore, ut fides per orbem dissemina- Acta Ioannis Pauli Pp. II 7 retur ac praesertim inter Africae terrae gentes, usque precabatur. Aliquod etiam tempus Sororem quandam suam religiosam secuta est in itineribus missionalis praedicationis plures ad Italiae urbes. Postremis vitae annis conflictata est morbis diversis, quos serena fortique pertulit mente, nihil omnino cessans Dei placita ad fínen usque laeta complere, qui ad se eam die VIII mensis Februarii anno MCMXLVII sub vesperam arcessivit. Vivens illa ac moriens curriculoque vitae perfuncta etiam circumdabatur sanctitatis ac portentorum celebri fama. Quocirca Vicentinus Antistes beatificationis causam atque canonizationis anno MCMLV instituit. Omnibus autem deinceps ex iure legitime peractis, Nosmet Beatae titulum honoremque huic Servae Dei concessimus die xvn mensis Maii anno MCMXCII. Hinc magis multo veneratio crevit atque celebratio humilis huius Christi testis, cui pluribus in nationibus dona assignabantur caelestia et beneficia. Nobis itaque coram die xxi mensis Decembris anno MCMXCVIII prodiit decretum « super miraculo » ac deinde in Consistorio diei II mensis Iulii anno MCMXCIX constituimus ut volvente Magno Iubilaeo anni MM Beata haec in album sollemniter referretur caelitum Sanctarum. Hodie igitur, Kalendis Octobribus huius anni Magni Iubilaei, festivam ante Ecclesiae pastorum et christifidelium multitudinem infinitam fere universis de nationibus, sequentem perplacuit maxima alacritate Nobis ac pietate in viros et feminas a Deo electas enuntiare canonizationis formulam: « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Augustinum Zhao Rong et cxix Socios, Mariam Iosepham a Corde Iesu Sancho de Guerra, Catharinam Drexel et Iosepham Bakhita Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Fili et Spiritus Sancti ». Quibus prolatis vocibus mandavimus hae ut conscriberentur Litterae Decretales. Gratias pariter egimus et Nos Deo una cum adstantibus cumque sermonem habuissemus de novensili hac Sancta eiusque mirabilibus virtutibus et operibus, caeleste eiusdem primi invocavimus patrocinium et augustiore ritu divinum sacrificium ad illius item honorem perreximus facere. Quaecumque demum hisce intellegi fierique iussimus Litteris, ea firma per- 8 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale petuo sunto in posterum ac sancta, contrariis quibusvis rebus neutiquam obsistentibus. Nobis autem vehementer optantibus ut universa hinc Ecclesia tam incitamentum fidei accipiat quam christianae vitae novum prorsus adiumentum. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die ipso Kalendarum Octobrium, anno Domini bis Millesimo Magni Iubilaei, Pontificatus Nostri vicesimo altero. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 492.384 CONSTITUTIO APOSTOLICA C H I S I N A U E N S I S Administratio Apostolica Moldovensis ad gradum atque dignitatem dioecesis evehitur nomine Chisinauensis nuncupatae et Apostolicae Sedi immediate subiectae. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS AD Sollicitus de Antonius Coga, Moldovensis, ob gentium, ab hac SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM spirituali bono suorum Christifidelium, Venerabilis Frater Episcopus titulo Paestanus et Administrator Apostolicus incolarum copiam in circumscriptione ecclesiatica sua deApostolica Sede petivit ut territorium eiusdem Administra- Acta Ioannis Pauli Pp. II 9 tionis Apostolicae ad gradum ac dignitatem dioecesis eveheretur. Nos, Qui gravissimo fungimur munere supremi Pastoris totius gregis Dominici, favente quoque eidem rei Venerabili Fratre Carolo Iosepho Rauber, Archiepiscopo titulo Iubaltianensi et in Moldova Apostolico Nuntio, de consilio Secretariae Status admotae postulationi libenter concedendum esse putavimus rati id in animarum salutem esse cessurum. Summa igitur Nostra potestate quae sequuntur decernimus. Territorium Administrationis Apostolicae Moldovensis evehimus ad gradum et dignitatem dioecesis nomine Chisinauensis, quam huic Apostolicae Sedi immediate subiectam facimus. Huius novae dioecesis sedem in urbe « Chismäu » ponimus dum ibidem situm paroeciale templum, Deo in honorem Divinae Providentiae dicatum, ad gradum et dignitatem Cathedralis ecclesiae evehimus. Mandamus insuper ut quam primum ibi constituatur ad normam iuris communis Collegium Consultorum, qui Episcopo valido sint auxilio. In iis autem quae respiciunt ad Seminarii dioecesani aedificationem atque sacrorum candidatorum formationem, serventur praescripta iuris communis, habita praesertim ratione normarum ac regularum a Congregatione de Institutione Catholica statutarum; selecti Seminarii alumni, philosophicis ac theologicis disciplinis imbuendi, necnon sacerdotes studia completuri, Romam, si fieri potest, mittantur. Quae decrevimus perficienda committimus memorato'Venerabili Fratri Carolo Iosepho Rauber, eidem tribuentes necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram iugiter ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo septimo mensis Octobris, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. £B ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOANNES B . card. RE Congr. pro Episcopis Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Laurentius Civili, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 504.823 10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I Beatorum honores caelitum Paschali Fortuno Almela tribuuntur ipsiusque sodalibus tribus. IOANNES PAULUS PP II Ad perpetuam rei memoriam. — « Tu es Christus, Filius Dei vivi » (Mt 16, 16). Christi membra Christiani Baptismate efficiuntur eodemque nomine vocantur suam ut coram hominibus profiteantur fidem, imitati scilicet Sanctum Petrum cui, confirmante Magistro Divino, haud caro nec sanguis, verum Deus ipse messianicam reclusit Iesu indolem ac divinam filiationem (cfr Mt 16, 17). Fideles nempe germano Sancti Francisci spiritui, Venerabiles Dei Servi Paschalis Fortuno Almela et socii tres suam propalam praedicaverunt fidem, quam immo ne suos apud carnifices negarent, vera heroum fortitudine ad sanguinem suum profundendum fuerunt parati. Intestino enim exardescente inter Hispanos bello anno MCMXXXVI, infensus catholicis republicanarum auctoritatum animus in apertam transiit cruentamque vexationem quae atrociter homines etiam affligebat et locos Domino sacratos. Enatum hinc in christianos odium complures veluti hostias confecit inter quos quattuor hi recensentur ad Ordinem Fratrum Minorum pertinentes qui nominatim sunt: Paschalis Fortuno Almela, die III Martii mensis anno MDCCCLXXXVI apud Villareal de los Infantes in provincia Castellón ortus. Praefectus fuit morum in Seminario Minore Franciscanorum in loco Benisa (Alicante). Quique actis in Argentina annis, rediit in Hispaniam pastorale procuraturus ministerium atque operam praecipue daturus sacrorum instituendis alumnis. Bellum istud cum internum esset crudeliter coortum, suos confugit ad familiares, die tamen VII mensis Septembris anno MCMXXXVI capti VUS est ductus postridieque interemptus. Sese Dei totum dedens voluntati placide obiit. Placidus García Gilabert, in pago Benitachell provinciae Alicante Kalendis Ianuariis natus anno MDCCCXCV. Titulum et gradum adsecutus apud Athenaeum Antonianum de Urbe Lectoris Generalis in iuris canonici disciplina necnon theologia morali, explevit praeceptoris munus evasitque suae Acta Ioannis Pauli Pp II 11 etiam communitatis custos atque collegii Ontenientis rector. Religiosa exsaeviente vexatione suos sese recepit ad domesticos lares; ,at die mensis Augusti XV anno MCMXXXVI comprehensus a rubri coloris militia est et Demani delatus, ubi crudelibus subditus iniuriis et mutuatus est ac postridie quam captus est interfectus. Alfredus Pellicer Muñoz, in loco Bellreguart provinciae Valentiae die x editus mensis Aprilis anno MCMXIV. Excitato civili bello paucis videlicet post diebus quam vota sollemnia nuncupaverat, suos decucurrit ad parentes ubi nihilominus detectus detentusque est die iv mensis Octobris anno MCMXXXVI ac paucis exinde horis glandibus plumbeis transfossus, quamquam indignum se esse adseverabat qui pro Christo martyr interiret. Salvator Mollar Ventura, apud Manises Valentiae provinciae die xxvii natus Martii mensis anno MDCCCXCVI. Ad Conferentiam Sancti Vincentii de Pauli pertinens atque sollemnia professus vota procuravit officium diligenter aeditui in coenobiis Gillet et Benisa. Religionis inchoata oppressione refugium ipse apud sororem petivit. A rebellibus comprehensus per litteras cum necessariis suis commercium communicationis agebat ex eiusque scriptis deditio cum fiducia elucebat in Dei beneplacitum, tum etiam spes de vita aeterna atque indulgentia erga inimicos. Noctu enecatus est inter xxvi et XXVII Octobris mensis diem anno MCMXXXVI. Martyrii usque augescente ubique opinione, anno MCMXXXVI Causam beatificationis sive declarationis ipsorum martyrii instituit Archiepiscopus Valentinus. Rebus omnibus ex iuris regula peractis Nostro in conspectu decretum prodiit super martyrio die xx mensis Decembris anno MCMLXXXXIX. Ritus deinde constituimus ut Romae die xi mensis Martii anno MMI beatificationis celebraretur horum Dei Servorum una cum Iosepho Aparicio reliquisque fidei testibus qui eadem Ecclesiae furente insectatione perierunt. Hodie igitur ante pastorum fideliumque innumerabilium turmam inter Eucharistica sollemnia hanc perplacuit Nobis magna voce proferre canonicam formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Ilerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum ap- 12 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Qua convenienter prolata, primi Nos praestantes fidei martyres Beatos sumus pientissime venerati eorumque simul adiumenta precati ut etiam cotidianae in vitae condicionibus discant Christifideles Evangelii Iesu Domini nuntium veritatemque tueri intus in animis ac foris pariter sine metu profiteri, unde Deus laudari possit aedificarique eius in terris Ecclesia. Quaecumque vero hisce decrevimus et ediximus litteris, posterum omne in tempus valitura nuntiamus ac valere omnino iubemus, quibuslibet causis contrariis neutiquam obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Martii, anno salutis MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis £8 ANGELUS card. SODANO Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 494 660 II Venerabiles Dei Servi martyres Aurelius a Vinalesa et XVI Socii, presbyteri professi Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, nec non Iosepha a Purificatione Masiá Ferragut, monialis professae Ordinis Augustiniensium Discalceatarum, Beatorum caelitum honoribus exornantur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Afflictus est et ipse subiecit se et non aperuit os suum; sicut agnus, qui ad occisionem ducitur, et quasi ovis, quae coram tondentibus se obmutuit et non aperuit os suum » (Is 53, 7). Haec Prophetae verba accommodata Iesu qui mortem subiit, referri quoque possunt martyribus qui inter annos 1936-1939 intestina furente eversione Hispanica sunt interfecti. Omnes quidem, grassante communistarum persecutione, ob fidelitatem erga Christum promptos se praebuerunt ad mortem oppetendam. Et quamvis instaret pavor mortis et dubium de perseverantia, sese confirmarunt haec repetentes verba: « Si Deus me martyrem vult, fortitudinem mihi tribuet ad martyrium sustinendum ». Acta Ioannis Pauli 'Pp. II 13 1. — Aurelius a Vinalesa (in saeculo: Iosephus Ampie Alcaide), presbyter. In urbe Vinalesa, Valentiae, natus die III mensis Februarii anno MDCccxcvi, perpetuam emisit professionem anno MCMXVII et sacro presbyteratus ordine insignitus est Romae anno MCMXXI. Munere fungebatur rectoris Seminarii Philosophiae et Theologiae. Martyrium consummavit die xxvin mensis Augusti anno MCMXXXVI. 2. — Ambrosius a Benaguacil (in saeculo: Aloisius Valls Matamales), presbyter. In urbe Benaguacil, Valentiae, primam vidit lucem die III mensis Maii anno MDCCCLXX. Perpetua vota nuncupavit anno MDCCCXCIV eodemque anno Christi minister est consecratus. Ministerium explicabat verbum Dei praedicando, confessiones audiendo. Martyr occubuit die xxiv mensis Augusti anno MCMXXXVI. 3. — Petrus a Benisa (in saeculo: Alexander Mas Ginestar), presbyter. Ortus in oppido Benisa die xi mensis Decembris anno MDCCCLXXVI, perpetua se consecravit professione anno MDCCCXCVII et sacerdotio auctus est anno MCM. Deditus rei pastorali, catechesi et praedicationi, martyrii palmam promeruit die XXVI mensis Augusti anno MCMXXXVI. 4. — Ioachim ab Albocácer (in saeculo: Iosephus Ferrer Adell) presbyter. Natus die xxni mensis Aprilis anno MDCCCLXXIX in oppido Albocácer. Perpetuam fecit professionem anno MCM et anno MCMIII sacerdos est ordinatus. Missionarius petiit Bogotam in Columbia; in Hispaniam reversus, rector exstitit Seminarii Seraphici in urbe Masamagrell. In loco Villafamés die xxx mensis Augusti anno MCMXXXVI aetatis cursum per martyrium explevit. 5. — Modestus ab Albocácer (in saeculo: Modestus García Martí) presbyter. Natus est in loco Albocácer die xvin mensis Ianuarii anno MDCCCLXXX. Perpetua vota nuncupavit anno MCM et sacerdotalem ordinationem recepit anno MCMIII. Pastoralem navavit operam in exercitiis spiritualibus praedicandis et in confessionibus audiendis. Victricem martyrii coronam accepit die XIII mensis Augusti anno MCMXXXVI. 6. — Germanus a Carcagente (in saeculo: Georgius Maria Garrigues Hernández), presbyter. In urbe Carcagente ortus est die xn mensis Februarii anno MDCCCXCV. Perpetua vota nuncupavit anno MCMXVII et presbyteratus ordine auctus est anno MCMXIX. Iuvenes instituit et docuit apud Collegium Sancti Bonaventurae in loco Totana (Murcia) et apud Seminarium Seraphicum in urbe Masamagrell. Martyrium passus est die ix mensis Augusti anno MCMXXXVI. 14 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 7. — Bonaventura a Puzol (in saeculo: Iulius Esteve Flors) presbyter. Natus est in loco Puzol die ix mensis Octobris anno MDCCCXCVII. Perpetuam professionem emisit anno MCMXVII et Romae presbyteratus ordine est insignitus anno MCMXXI. Doctoris titulo decoratus, in Hispania magisterio, praedicationi et confessionibus incubuit. Vitam martyrio coronavit die xxvi mensis Septembris anno MCMXXXVI. 8. — Iacobus a Rafelbuñol (in saeculo: Iacobus Mestre Iborra) presbyter. In pago Rafelbuñol natus est anno MCMIX. Romae anno MCMXXX perpetuam emisit professionem; ibidem presbyter anno MCMXXXII ordinatus est. In urbe Masamagrell munus exercuit Vicerectoris Seminarii Seraphici. Simul cum octo suis fratribus et patre martyrii palmam adeptus est die xxix mensis Septembris anno MCMXXXVI. 9. — Henricus ab Almazora (in saeculo: Henricus García Beltrán) diaconus. In loco Almazora ortus est anno MCMXIII. Perpetua se consecravit professione anno MCMXXXV. In loco Pedrera de Castellón, cum ad sacerdotalem ordinationem se pararet, martyrium passus est die xvi mensis Augusti anno MCMXXXVI. 10. — Fidelis a Puzol (in saeculo: Marianus Climent Sanchis), frater religiosus. In loco Puzol ortus est anno MDCCCLVI. Perpetuam fecit professionem anno MDCCCLXXXIV. Vir orationi deditus, fidelis et magna praeditus virtute. Sagunti die XXVII mensis Septembris anno MCMXXXVI martyrii coronam accepit. 11. — Berardus a Lugar Nuevo de Fenollet (in saeculo: Iosephus Bleda Grau), frater religiosus. In pago Lloch N ou de Fenollet natus est anno MDCCCLXVII. Perpetua professus est vota anno MCMIV. Stipi quaeritandae deditus erat et vestificus communitatis. In loco Genovés, Valentiae, martyrio coronatus est die iv mensis Septembris anno MCMXXXVI. 12. — Pacificus a Valentia (in saeculo: Petrus Salcedo Puchades) frater religiosus. In loco Castellar ortus est anno MDCCCLXXIV. Perpetuam fecit professionem anno MCMIII. Sodalis domus loci Masamagrell, per septem et triginta annos stipi quaeritandae se dedit. Die xn mensis Octobris anno MCMXXXVI in loco Monteolivete martyrio est interemptus. 13. — Maria Iesus (Maria Vincentia Masiá Ferragut), monialis Clarissa capuccina. Nata in pago Algemesi anno MDCCCLXXXII. Professionem emisit anno MCM apud monasterium Clarissarum Capuccinarum oppidi Agullent, Valentiae. Omnibus sanctimoniae ac praesertim orationis exemplo fuit. In 15 Acta Ioannis Pauli Pp. II loco Cruz Cubierta de Alzira die xxv mensis Octobris anno tyrii palmam accepit. MCMXXXVI mar- 14. — Maria Veronica (Maria Ioachima Masiá Ferragut), monialis Clarissa capuccina. In pago Algemesi orta est anno MDCCCLXXXIV. Religiosa vota nuncupavit anno MCMVII. Singulari eminuit cultu erga Eucharistiam, Passionem Domini et beatam Mariam Virginem. Die xxv mensis Octobris anno MCMXXXVI in loco Cruz Cubierta de Alzira martyrii palma est coronata. 15. — Maria Felicitas (Maria Felicitas Masiá Ferragut), monialis Clarissa capuccina. In pago Algemesi anno MDCCCXC nata est. Domino religiosa professione se devovit die xxvi mensis Aprilis anno MCMXIII. Mira pietate summoque sacrificii spiritu claruit. Martyrii palmam assecuta est in loco Cruz Cubierta de Alzira die xxv mensis Octobris anno MCMXXXVI. 16. — Elisabeth Calduch Rovira (Iosephina Calduch Rovira), monialis Clarissa capuccina. In pago Chivert orta est anno MDCCCLXXXII. Religiosis votis Deo se consecravit anno MCMIV. Sacrificii paenitentiaeque spiritu eminuit. Martyrium obiit in loco Cuevas de Vinromà die xiv mensis Aprilis anno MCMXXXVII. 17. — Maria a Miraculis Orteils Gimeno (Milagros Orteils Gimeno), monialis Clarissa capuccina. Valentiae orta est anno MDCCCLXXXII. Vota religiosa professa est anno MCMII. Virtutibus prudentiae, iustitiae ac temperantiae illustris exstitit, atque in proximum miram exercuit caritatem. Magistrae novitiarum munere fungebatur. In loco Picadero de Paterna die xx mensis Novembris anno MCMXXXVI martyrium consummavit. 18. — Iosepha a Purificatione Masiá Ferragut, (Maria Iosepha Romana) monialis Augustiniensis discalceata. In pago Algemesi anno MDCCCLXXXVII est nata. Professionem emisit anno MCMV. Ardenti amore erga Eucharistiam nutriebatur. In labore assidua et plena caritatis, magistra exstitit novitiarum. In loco Cruz Cubierta de Alzira die x mensis Octobris anno MCMXXXVI martyr occubuit. Causa beatificationis anno MCMLVII ab archiepiscopo Valentino est instructa. Peractis suetis inquisitionibus theologicis cum exitu quidem positivo apud Congregationem de Causis Sanctorum, Nobis coram, die xx mensis Decembris anno MCMXCIX decretum prodiit super martyrio. Qua de re statuimus ut beatificationis ritus Romae die xi mensis Martii anno MMI perageretur, simul cum Iosepho Aparicio Sanz et aliis fidei testibus, qui martyrium obierunt eadem adversus Ecclesiam saeviente persecutione. 16 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Hodie igitur, in foro ad Vaticanam Basilicam Sancti Petri patente, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: « Nos vota Fratrum Nostrorum Augustini Garciá-Gasco Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Ilerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae his Litteris decrevimus nunc et posthac rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Martii, anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis £8 ANGELUS card. SODANO Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 494.662 III Venerabili Dei Servo Ioanni Mariae a Cruce Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — Dei Servus Ioannes Maria a Cruce, saeculari nomine Marianus Garcia Méndez nominatus, Congregationis Sacerdotum a Sacro Corde Iesu sodalis, qui die xxin mensis Augusti anno MCMXXXVI, bello civili in Hispania saeviente, in odium fidei est interemptus, die xxv mensis Septembris anno MDCCCXCI in oppido « San Esteban de los Patos », Abulensis dioecesis, ortus est. Iam puer suam omnem vitam ad supremum sacrificium parandum, scilicet ad martyrium, composuit, quod ipsum Christo in effusione sanguinis conformavit, quodque ab Ecclesia eximium donum supremaque probatio caritatis aestimatur (cfr Conc. Oecum. Vat. II, Lumen gentium, 42). Primus ex quindecim liberis agricolarum fami- Acta Ioannis Pauli Pp. II 17 Hae, quae fide ferventique pietate ditabatur, studiose sacerdotalem vocationem est persecutus, qui ideo die xvni mensis Martii anno MCMXVI ordine sacro auctus est. Decem fere per annos sua in dioecesi presbyterale ministerium parochus sustinuit, praeclara exhibens eucharisticae marialisque pietatis, apostolicae operositatis exempla. Sed vita religiosa alliciebatur, cum artius se cum Deo coniungere vellet. Quapropter Carmelum in oppido « Larrea Amorobieta » ingressus est ibique sibi nomen imposuit Ioannis Mariae a Cruce, quod nomen usque ei earum fuit. Ob debilem valetudinem de Carmelo decedere coactus, Congregationem Sacerdotum a Sacro Corde Iesu, qui in Hispania populari sermone « Padres Raparadores » vocabantur, ingressus est. Domini Nostri Iesu Christi, Universorum Regis, sollemnitate, die xxxi mensis Octobris anno MCMXXVI vota temporalia nuncupavit, sibi Ioannis Mariae a Cruce servans nomen. A Providentia ductus, particeps factus est Congregationis quam Venerabilis Leo Dehon anno MDCCCLXXVIII in Gallia condidit. Huius Congregationis imbutus monitionibus donisque, communitati oppidi « Puente la Reina » inservivit, vocationes alliciendo ac subsidia pro Seminario colligendo. Bellum civile, quod in Hispania mense Iulio anno MCMXXXVI exarsit, eum omnino affecit. Die xxin eiusdem mensis in urbe Valentina ipse vehementer in eos qui violarunt et templum « Santos Juanes » incenderunt invectus est. In vincula coniectus, absque cunctatione se dixit esse sacerdotem. Inibi mensem mansit. Omnes, qui eum cognoverunt, eius animum, fidelitatis exemplum, praeclaram sacerdotis religiosique testificationem commemorant. Strenue fassus est: Quod magnum praemium est vitam pro Christo tradere! Felix quidem est ille qui pro Domino Nostro effundere sanguinem potest! Die tandem xxin mensis Augusti anno MCMXXXVI una cum aliis IX sociis in agrum « Sillanum », Valentinam apud urbem, ductus est ibique manuballista necatus. Universi eius obitum, eiusdem etiam propter virtutes, germanum putaverunt martyrium. Id comprobavit Processus Ordinarius Valentinus, annis MCMLIX-MCMLX peractus, cui Congregationis de Causis Sanctorum Consultores Theologi necnon Cardinales et Episcopi sunt suffragati. Decretum super martyrio die xvni mensis Decembris anno MM prodiit. Statuimus igitur ut beatificationis ritus Romae die xi mensis Martii anno MMI huius Servi Dei Ioannis Mariae a Cruce una cum aliis sociis celebraretur. Hodie igitur, in foro ad Vaticanam Basilicam Sancti Petri patente, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: 2 - A.A.S. 18 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale «Nos vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Ilerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Magna quidem commotione ineffabilique laetitia impleti propter hanc mirabilem tot martyrum glorificationem, fidem eorum et virtutem publice laudavimus, eosque venerati sumus summaque Ipsi cum religione primi invocavimus. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Martii anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis £8 ANGELUS card. SODANO Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 495.251 IV Venerabili Servae Dei Catharinae Volpicelli Beatarum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Tollite iugum meum super vos et discite a me, quia mitis sum et humilis corde... Iugum enim meum suave et onus meum leve est» (Mt 11, 29-30). His verbis capta, Catharina Volpicelli coepit « diffundere cognitionem et amorem Cordis Christi, explendo in societate illa apostolatus opera quae melius respondent temporum locorumque necessitatibus nihil aliud spectans nisi maiorem gloriam Sacratissimi Cordis » (ex scriptis eius). Haec fidelis testis amoris Cordis Christi orta est Neapoli die xxi mensis Ianuarii anno Acta Ioannis Pauli Pp II 19 ex nobili familia Neapolitana. Sive domi sive in Reali Collegio S. Marcellini Catharina solidam recepit institutionem humanam et christianam atque haud mediocrem culturam inter adulescentes eiusdem condicionis. Cupiebat primatum obtinere in societate, cum beatus Ludovicus de Casoria — interpretatus Dei consilium de ea — dixit: « Catharina, mundus te attrahit, sed Deus te allicit ». Deinde, post brevem experientiam in clausura, inter Sorores Sacramentinas, interruptam propter morbum, idem Beatus dixit illi: «Eris piscatrix animarum inter res mundanas... Cor Iesu, Catharina, hoc est opus tuum ». Cor Christi factum est commoratio eius, ex qua profìciscebatur ad omnem actuositatem atque, post acceptos in se Christi sensus, cuiusque personae flectebat cor. In adoratione eucharistica Serva Dei detegit mysterium oboeditionis Filii erga Patrem et dilectionis Dei erga homines. Huic mysterio conformavit suam vitam atque proposita usque ad votum victimae expiatricis, amoremque proximi audacioribus significabat formis ut adesset pauperibus ope carentibus spiritualique egentibus auxilio. Ecclesia fuit ei communitas, in qua fidem profitebatur veluti mulier Deo consecrata, humiliter submissa pastoribus populi Dei simulque propensa ad laicorum promotionem. MDCCCXXXix Apostolica navitate Serva Dei in omni provincia operata est; non condidit singulare quoddam institutum, sed potius genus consecrationis novum tunc temporis ad contemplationem cum actione conciliandam. Apostolatus precationis, quem ipsa prima in Italia vehementer propagavit, factus est via ad explendum amorem erga Cor Christi, erga Eucharistiam et ecclesiale ministerium. Congregationem Ancillarum a Sacro Corde Neapoli anno MDCCCLXvii condidit et, hortante ac sustinente Archiepiscopo Neapolitano, Servo Dei X. Riario Sforza, Catharina Volpicelli scripsit Regulam quam idem Cardinalis die i v mensis Iulii anno MDCCCLXXIV approbavit. Christum — Amorem vita sua exprimens, vitam degit in immolatione, in reparatione et sacrificio, strenue laborans pro Regno Dei omnibus in cordibus disseminando. Dives meritis, terrestrem peregrinationem sancte conclusit die x x v i n mensis Decembris anno MDCCCXCIV, postquam vitam suam obtulerat pro Summi Pontificis Leonis XIII salute, qui, altissimam Servae Dei colens aestimationem, certior factus de morte eius, exclamavit: « Mori fecistis mihi sanctam, sanctam, sanctam ». Sanctitatis fama, qua in vita est gavisa, post mortem crevit: qua de re Archiepiscopus Neapolitanus Gulielmus Sanfelice duobus annis post eius mortem incohavit Causam Canonizationis. Expletis omnibus iure statutis, 20 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die xxv Martii anno MCMXLV Decessor Noster Pius XII declaravit Servam Dei virtutes théologales, cardinales et adnexas heroico gradu exercuisse. Deinde Nobis coram die xxvin mensis Iunii anno MCMXCIX promulgatum est Decretum super miro anno MCMXLVII patrato in oppido Minturno atque intercessioni eiusdem Servae Dei ascripto. Statuimus ut beatificationis ritus ageretur Romae die xxix mensis Aprilis anno MMI. Hodie igitur in Petriano foro inter Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Raphaelis Palmero Ramos, Episcopi Palentini, Ioannis Claudii Cardinalis Turcotte, Archiepiscopi Marianopolitana Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Roberti Amadei, Episcopi Bergomensis, et Roberti Octavii Gonzalez Nieves, Archiepiscopi Sancti Ioannis Portoricensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Emmanuel González García, Maria Anna Blondin, Catharina Volpicelli, Catharina Cittadini et Carolus Emmanuel Caecilius Rodríguez Santiago Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Emmanuelis González García die quarta Ianuarii, Mariae Annae Blondin die duodevicesima Aprilis, Catharinae Volpicelli die altera et vicesima Ianuarii, Catharinae Cittadini die quinta Maii, et Caroli Emmanuelis Caecilii Rodríguez Santiago die tertia decima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxix mensis Aprilis, anno MMI, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato Summi Pontificis £B Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 496.322 ANGELUS card. SODANO Acta Ioannis Pauli Pp. II 21 V Venerabili Dei Servae Mariae a Sancti Ioannis Patrocinio Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Utinam beatam habuissemus fortunam fundendi totum nostrum sanguinem uti testificationem Evangelii Domini nuntiandi ». Haec sententia Venerabilis Servae Dei Mariae Antoniae Paris, Fundatricis Congregationis Missionariarum Filiarum Immaculati Cordis B.V.M, simul cum Sancto Antonio Maria Claret, vitam nutrivit sororis Mariae Patrocinio Giner fortem eam reddens usque ad fidei martyrium. Dertosae, in Hispania, nata est die iv mensis Ianuarii anno MDCCCLXXIV ex parentibus Ioachimo Giner Talens et Salvatora Gomis Viia. In familia primum accepit fidei exemplum atque a parentibus praesertim Dei, Ecclesiae proximique didicit amorem. Institutionem prosequens christianam in collegio Missionariarum Claretianarum loci vulgo dicti Carcagente, prope Valentiam, vocationem ad vitam consecratam detexit. Anno MDCCCXCII accepta est sicut postulatrix atque die xvi mensis Septembris anno MDCCCXCIII sollemnibus votis Domino se consecravit. A primis religiosae vitae annis humilitate, docilitate, mansuetudine atque humanitate erga alios eminuit. Optima fuit educatrix quae subtilitatem conciliavit cum disciplina firmitateque. Munus magistrae novitiarum xvin per annos studiose exercuit sanctitatis indolem zelumque missionarium ostendens. Ab anno MCMXXII antistita communitatis, omnes sollicitudines Virginis Immaculatae praesidio commendabat. Etiam a christifidelibus laicis aestimabatur ob sapientiam atque spiritalem rerum huius saeculi considerationem. Anno MCMXXV missionem accepit novam condendi communitatem nec non collegium in loco vulgo Puerto de Sagunto, prope Valentiam. Sex post annos primam passa est persecutionem. Simul cum sororibus violenter ex conventu est propulsa, Eucharisticas tamen species servare potuit: Christum Iesum fero, et milies moriar antequam eum tradam — hoc modo repetebat unicuique eam retinere volenti. Reversa in urbem Carcagente sicut antistita, plurimas inter difficultates, se ipsam offerre pergebat pro pace in Hispania et saepe clamabat: Domine, si tibi servet lapillus quidam ut Tu règnes - en ego! Cum vexationes contra 22 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ecclesiam crescerent, invitabat sorores ad veniam adque precem; ipsa crebro coram Christo cruci affíxo orabat. Universali saeviente insectatione adversus Ecclesiam illa in urbe, Dei Serva cum sororibus conventum relinquere statuit, refugium alibi quaerens. Forti animo obviam se dedit christianae religionis insectatoribus, quos precata est ut in pace relinquerent omnes qui domi adstabant. Iter faciens ad locum occisionis, omnes eiusdem sortis participes continuo hortata est ut fiduciam et fidelitatem erga Christum demonstrarent. Persecutoribus suis de Deo loquebatur, veniam concedendo illis qui per occisionem caelorum portas ei aperiebant. Evangelico hoc affectu animam Domino reddidit die xni mensis Novembris anno MCMXXXVI, eiusmodi ratione palmam martyrii consecuta. Archiepiscopus Valentinus Causam iniit Beatificationis anno MCMLXIII. Die xvni Decembris anno MM Nobis coram decretum super martyrio prodiit. Statuimus idcirco ut beatificationis ritus ageretur die xi mensis Martii anno MMI simul cum Iosepho Aparicio Sanz plurimisque aliis fidei testibus, occisis in eadem Hispanica persecutione contra Ecclesiam annis MCMXXXVI-MCMXXXIX. Hodie igitur in Petriano foro inter Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Vasco Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Ilerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Martii, anno MMI, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato Summi Pontificis & ANGELUS Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n, 495.661 card. SODANO Acta Ioannis Pauli Pp., II 23 VI Venerabili Dei Servae Catharinae Cittadini Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Fortis est ut mors dilectio, aquae multae non potuerunt exstinguere caritatem, nec flumina obruent illam; si dederit homo omnem substantiam domus suae pro dilectione, quasi nihil despiciet eum» (Ct 8, 6-7). Apostolus Paulus ipse haec quodammodo confirmavit: « Et si distribuero in cibos omnes facultates meas, et si tradidero corpus meum, ut glorier, caritatem autem non habuero, nihil mihi prodest ... Caritas numquam excidit» (1 Cor 13, 3-8). Vere aquae multae doloris Dei amorem proximique in Venerabilis Dei Servae Catharinae Cittadini vita exstinguere non potuerunt: caritas enim spiritus et operis eius fundamentum semper fuit. Bergomi Catharina Cittadini orta est die xxvni mensis Septembris anno Domini MDCCCI, et ipsa iam a puerili aetate dolorem permagnum sustinuit, quia septimo aetatis suae anno matre orbata est et a patre derelicta. Una cum sorore minore Iuditha in orphanotrophium « Conventino » Bergomi accepta est anno MDCCCVIII, Iosepho Brena rectore. Sapiens piusque sacerdos ad plenam et perfectam maturitatem christianam virtutesque humanas eas comitatus est. Tam ipsa quam soror diploma ludi magistrae assecutae sunt. Anno MDCCCXXIII Catharina coepit docere in schola publica Somaschae, apud sanctuarium locaque sanctificata vita et operibus S. Hieronymi Aemiliani. Ibi una cum sorore Iuditha scholam privatam et collegium instituit ad educandas puellas in spiritu vere christiano. Sed urgente caritate orphanotrophium etiam pro puellis derelictis susceperunt, immo et domum relaxandi causa diebus festis, neque doctrinae christianae institutionem et actionem pastoralem in paroecia amiserunt. Graves tamen dolores supervenerunt: pestilentia oritur, soror Iuditha in caelum emigrat anno MDCCCXL, ipsam Catharinam anno MDCCCXLII morbus perniciosissimus corripuit. Divina vero Providentia ad sanitatem reducta, intercedentibus Sanctissima Dei Genetrice Maria « Caravaggio » et S. Hieronymo Aemiliani, manipulum parvum quidem sociarum sibi congregavit, quae postea Sorores Ursulinae a Somascha sunt appellatae, anno scilicet Salutis MDCCCXLIV. Vita eius exinde tota impensa fuit, urgente caritate, in bonum et incrementum huius familiae religiosae, ad fovendam iuventutem novam, usque dum ab Episcopo Bergomensi, die xiv mensis Decembris anno MDCCCLVII est compro- 24 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale bata haec Congregatio. Sed ipsa Beata hanc conclusionem plenam laetitiae non vidit, tamen voluntatem Domini libenter pieque accepit; morte enim erepta est die v mensis Maii anno Domini MDCCCLVII, multis laboribus sacrificiisque consumpta, circumstantibus filiabus amore incensis. Tota vita eius fide firma et indomita refulsit, caritate absolute evangelica usque ad mortem, semper docendo, semper operando, semper patiendo, in simplicitate, humilitate, patientia prout Deum ardenter ad personam amantem pertinet. Haec omnia ob vivissimam devotionem erga Sacramentum divinae Eucharistiae, ob Domini passionis meditationem assiduam, denique ob summam devotionem erga Beatam Virginem Mariam potuit absolvere. Itaque publice ac rite Ecclesia virtutes eius recognovit atque christifidelibus ut exemplum imitarent proposuit. Etenim Episcopus Bergomensis, anno MCMLXVII, commissionem instituit et deinde annis MCMLXXI-MCMLXXVIII celebratus est processus ordinarius informativus. Anno vero MCMXCI Congregatio de Causis Sanctorum auctoritatem probavit huius processus canonici. Denique, anno MCMXCVI, Patres Cardinales et Episcopi professi sunt Catharinam Cittadini virtutes théologales, cardinales iisque adnexas heroice coluisse; sic Nos mandavimus ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Interim, pueri Samuele Piovani sanatione mira ducta intercessioni Servae Dei tributa, die xx Decembris anno MCMXCIX decretum super miraculo emanavimus. Deinde statuimus ut beatificationis ritus Romae die XXIX mensis Aprilis anno MMI celebraretur. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam intra Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: « Nos vota Fratrum Nostrorum Raphaelis Palmero Ramos, Episcopi Palentini, Ioannis Claudii Cardinalis Turcotte, Archiepiscopi Marianopolitani, Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Roberti Amadei, Episcopi Bergomensis, et Roberti Octavii Gonzalez Nieves, Archiepiscopi Sancti Ioannis Portoricensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Emmanuel González García, Maria Anna Blondin, Catharina Volpicelli, Catharina Cittadini et Carolus Emmanuel Caecilius Rodríguez Santiago Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Emmanuelis González García die quarta Ianuarii, Mariae Annae Blondin die duodevicesima Aprilis, Catharinae Volpicelli die altera et vicesima Ianuarii, Catharinae Cittadini die quinta Maii, et Caroli Emmanuelis 25 Acta Ioannis Pauli Pp, II Caecilii Rodríguez Santiago die tertia decima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Insignis haec mulier claras pietatis caritatisque dedit testificationes, quae totam suam impendit vitam eamque hominibus destinavit, ut spiritalem salutem uberius consequerentur. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et posthac rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxix mensis Aprilis, anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis 83 ANGELUS card. SODANO Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 495.955 VII Servae Dei Mariae Annae Blondin, conditrici Congregationis Sororum Sanctae Annae, Beatorum caelitum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Dei voluntati fideles firmiter maneamus, quin umquam ab ea discedamus; nostros operiamus oculos ne quid contueamur plus quam caecus, si amittere nolumus pacem cordis, quae tantus est thesaurus, ad quem servandum, optabilius est cetera perdere. Oportet ut labiis meis et corde meo illa perpetuo proferam verba paenitentis et sancti regis David: In te, Domine, speravi; non confundar in aeternum ». Per fidem et fiduciam in Deo Maria Anna Blondin verba haec die xv mensis Iulii anno MDCCCLVIII misit Excellentissimo Domino Ignatio Bourget, episcopo Marianopolitano. Tunc quidem temporis diuturna iniit periodus, qua Dei Serva in adversitate, detrectatione et relictu versabatur. Hoc caliginis tempus consumpsit id quod vitae supererat, usque ad exitum qui evenit anno MDCCCXC. Venerabilis Dei Serva in pago Terrebonne, Quebeci in Canada, die xvin mensis Aprilis anno MDCCCIX nata est rusticis parentibus solida fide praeditis. Nesciens litteras, ingressa est Congregationem « Dominae Nostrae », ubi 26 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale eas didicit. Ob infirmam tamen valetudinem proposita eius evanuerunt, quapropter ad propinquos régressa est. Aspere laboravit ad studiorum lacunam explendam, et anno MDCCCXXXIII profecta est in locum Vaudreuil, ubi summo studio et exitu, operi se dedit adulescentulas docendi. Post diuturnam orationem, episcopi Bourget benedictione suffulta, quadragenaria pusillum mulierum coetum in unum congregavit ad pauperes parvulos instituendos. Inceptum hoc operibus confirmatum est fructusque opimos tulit, ita ut die VIII mensis Septembris anno MDCCCL ibidem Serva Dei Congregationem condiderit Sororum Sanctae Annae, cuiusque prima exstitit moderatrix. Tribus annis vix elapsis, sedes huius primariae domus translata est in oppidum St. Jacques-de-VAchigan, ubi soror Maria Anna, plurimis aerumnis affecta, summam experta est renovationem. Etenim cappellanus Sororum privatis communitatis negotiis sese inseruit episcopum suadens ut Servae Dei iniungeret ad munus moderatricis abdicandum nec deinceps assumendum. Tunc illa vivere coepit sex et triginta annos in abdita vita, molestiis et infirmitatibus immersa. Relicto munere, contumelias et iniurias pati perrexit; nec agnitum est illi ius conditricis eius Instituti. Attamen, fide spe et caritate firmata, in omnibus animum usque serenum ostendit. Concredita sunt ei asperiora officia, quae in silentio, simplicitate et oboedientia ad effectum perduxit. Res tamen adversae amorem eius erga Christum et Ecclesiam minime turbarunt. Dei Serva exemplum exstitit humilis vitae, quae spiritalem vim suam e contemplatione crucis exhausit, docens communionem cum Christo tutissimam esse viam ad divinam voluntatem adimplendam et sociam navandam operam pro Regni Dei diffusione. Usque ad exitum vitae, miro fidei et amoris spiritu, suam « viam crucis » percurrit, malum bono et iniurias misericordia debellando. Instante iam morte, ad exemplum sororum suarum, accersivit ipsum presbyterum qui olim contumeliis eam affecerat, ut infirmorum unctione eam signaret. Meritis onusta, ardentem ferens lampadem Sponso obviam venit die II mensis Ianuarii anno MDCCCXC. Aliquot post annis, habita est mulier heroicae fortitudinis, profundae humilitatis miraeque sanctimoniae, atque legitima agnita est eius Instituti conditrix. Anno MCML, centesimo recurrente anniversario a condita Congregatione, perversi de ea rumores evanuerunt et fama sanctitatis celerius in dies est diffusa. Prodierunt scripta biographica. Exuviae eius digniorem in locum apud primariam domum sunt translatae et anno MCMLV incollata est Causa beatificationis. A Nobismet Ipsis die xiv mensis Maii anno MCMXCI eius heroicae virtutes sunt recognitae. Nobis coram die xxvin mensis Iunii anno, MCMXCIX decre- 27 Acta Ioannis Pauli Pp. II tum de miro prodiit. Quapropter statuimus ut ritus beatificationis Romae perageretur die xxix mensis Aprilis anno MMI. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, intra Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: « Nos vota Fratrum Nostrorum Raphaelis Palmero Ramos, Episcopi Palentini, Ioannis Claudii Cardinalis Turcotte, Archiepiscopi Marianopolitani, Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Roberti Amadei, Episcopi Bergomensis, et Roberti Octavii Gonzalez Nieves, Archiepiscopi Sancti Ioannis Portoricensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Emmanuel González García, Maria Anna Blondin, Catharina Volpicelli, Catharina Cittadini et Carolus Emmanuel Caecilius Rodríguez Santiago Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Emmanuelis González García die quarta Ianuarii, Mariae Annae Blondin die duodevicesima Aprilis, Catharinae Volpicelli die altera et vicesima Ianuarii, Catharinae Cittadini die quinta Maii, et Caroli Emmanuelis Caecilii Rodríguez Santiago die tertia decima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Praestabilis haec mulier, quae totam suam vitam Domino Deo omnino addixit ac perquam studiose pauperibus inservivit, insignes dedit religiosae pietatis operumque bonorum testificationes. Exoptamus igitur ut huius caelitis patrocinio exemplisque homines qui nunc sunt transitura posthabeant et ad superna usque contendant. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et posthac rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxix mensis Aprilis, anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis E8 ANGELUS Loco ffi Sigilli In Secret Status tab.., n. 494.966 card. SODANO Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 28 ALLOCUTIONES I Ad Uruquariae episcopos.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Con gran afecto os doy la bienvenida con ocasión de la visita « ad limina Apostolorum ». Con ella deseáis renovar, como Pastores de la Iglesia que peregrina en el Uruguay, la comunión con el Sucesor de Pedro y compartir apostólicamente los motivos de alegría y esperanza, de preocupación y tristeza, que vive la tan querida porción del Pueblo de Dios encomendada a vuestro cuidado pastoral. Deseo, ante todo, manifestar mi vivo agradecimiento a mons. Carlos María Collazzi Irazábal, Obispo de Mercedes y Presidente de la Conferencia episcopal, por las afectuosas palabras que ha tenido a bien dirigirme en nombre de todos. En ellas se ha referido además a la situación de vuestro País y a la acción de la Iglesia, que anima la vida de los fíeles y su progreso en la fe al inicio del tercer milenio. 2. Conservo aún un grato recuerdo de la peregrinación nacional que vosotros y un gran número de católicos uruguayos realizasteis el año pasado a Roma como « un momento privilegiado del Gran Jubileo ». Aquel encuentro jubilar coincidía, además, con el aniversario del fallecimiento de « Mons. Jacinto Vera, primer Obispo del Uruguay, que supo llevar, no sin dificultades, la presencia de la Iglesia a todos los rincones del País »La gran herencia de este Jubileo la habéis desarrollado en vuestro documento colectivo Orientaciones Pastorales 2001-2006, centrándola « en la contemplación del rostro de Cristo: contemplado en sus coordenadas históricas y en su misterio, acogido en su múltiple presencia en la Iglesia y en el mundo, confesado como sentido de la historia y luz de nuestro camino ». Con ello queréis señalar una meta hacia la que todos deben avanzar: la santidad. 1 2 *Die 6 Septembris 2001, Discurso, 12-6-2000 1 2 Novo millennio ineunte, 15, Acta Ioannis Pauli Pp. II 29 3. En el ejercicio de vuestro ministerio episcopal, como Maestros de la fe, afrontáis las diversas prioridades pastorales, siguiendo con fidelidad las enseñanzas del Concilio Vaticano II, el cual « nos ha ofrecido una brújula segura para orientarnos en el camino del siglo que comienza ». Teniendo en cuenta las exigencias actuales de la nueva Evangelización, en perspectiva soteriológica, se debe presentar ante todo la persona y misión de Cristo. En la Catedral metropolitana de Montevideo, durante mi primera visita pastoral al Uruguay, decía: «Señor, (...) hemos de proclamar sin temor alguno la verdad completa y auténtica sobre tu persona, sobre la Iglesia que tú fundaste, sobre el hombre y sobre el mundo que tú has redimido con tu sangre, sin reduccionismos ni ambigüedades ». En efecto, no basta promover «los llamados "valores del Reino", como son la paz, la justicia, la libertad, la fraternidad », sino que se debe proclamar que « Cristo es el único mediador entre Dios y los hombres (...). Esta mediación suya única y universal, (...) es la vía establecida por Dios mismo ». 3 4 5 6 El misterio de Cristo, además de ser el elemento central del anuncio, ayuda a esclarecer el misterio del hombre. Testimonio y anuncio son, por tanto, realidades complementarias y profundamente ligadas entre sí, que, como programa de evangelización, deben mirar hacia « Cristo mismo, al que hay que conocer, amar e imitar, para vivir en El la vida trinitaria y transformar con El la historia hasta su perfeccionamiento en la Jerusalén celeste ». La evangelización, pues, « constituye el primer servicio que la Iglesia puede prestar a cada hombre y a la humanidad entera en el mundo actual, el cual está conociendo grandes conquistas, pero parece haber perdido el sentido de las realidades últimas ». 7 8 9 4. Un acontecimiento importante de vuestra vida eclesial ha sido también la celebración, en Colonia del Sacramento, del IV Congreso Eucaristico Nacional, con el lema « Jesucristo, vida plena para el Uruguay ». Éste ha sido un momento especial de gracia, que debe seguir animando a los fieles católicos a vivir más intensamente el misterio de la Eucaristía, participando activamente en la Misa dominical y acercándose a recibir la sagrada comu3 Ibid., 4 Alocución, 31-3-1987, n. 3. Redemptoris missio, 17. 5 57. 6 Ibid., 7 Cf. Gaudium et spes, 22 Novo millennio ineunte, 29. Redemptoris missio, 2.. 8 9 5 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 nión en las debidas condiciones. Esto les ayudará a comprometerse más generosamente en el servicio de los hermanos, especialmente los más desfavorecidos. A este Sacramento se ha de dar « su dimensión plena y su significado esencial. Es al mismo tiempo Sacramento-Sacrificio, Sacramento-Comunión, Sacramento-Presencia. Y aunque es verdad que la Eucaristía fue siempre y debe ser ahora la más profunda revelación y celebración de la fraternidad humana de los discípulos y confesores de Cristo, no puede ser tratada sólo como una "ocasión" para manifestar esta fraternidad. Al celebrar el Sacramento del Cuerpo y de la Sangre del Señor, es necesario respetar la plena dimensión del misterio divino, el sentido pleno de este signo sacramental». 10 5. Por lo que se refiere a los estudios teológicos y al mundo de la cultura, es de alabar la labor de la Facultad de Teología del Uruguay « Mons. Mariano Soler », creada recientemente en la arquidiócesis de Montevideo, así como también del Centro Superior Teológico Pastoral y el Trienio de Teología para Laicos. Estos centros están dedicados a formar no sólo a los futuros sacerdotes, sino que ofrecen también formación filosófica y teológica a religiosas, religiosos y laicos. De este modo se puede enriquecer la cultura uruguaya con la metodología de la primera evangelización, que no alteró el mensaje cristiano frente a las dificultades y el rechazo del ambiente al que iba dirigida, sino que con la palabra y el testimonio logró orientar y posibilitar el cambio de la cultura misma. La evangelización de la cultura nos exige, pues, que « todo lo bueno que hay sembrado en el corazón y en la inteligencia de los hombres, o en los ritos particulares, o en las culturas de estos pueblos, no sólo no se pierda, sino que mejore, se desarrolle y llegue a su perfección para gloria de Dios (...) y la felicidad del hombre». 11 En el cumplimiento de esta misión, la Iglesia en el Uruguay, a través de estos casi cinco siglos de presencia, ha dado un gran aporte a la construcción del País. En efecto, los cristianos han colaborado en tantos ámbitos de la vida nacional. En este substrato cultural católico se formaron los forjadores de la nueva nación, los cuales dieron bases firmes a la cultura patria. Esto nos muestra cómo para la evangelización de la cultura tienen particular importancia las instituciones católicas, desde la escuela hasta la Universidad. 10 11 Redemptor hominis, 20. Lumen gentium, 17. Acta Ioannis Pauli Pp. II 31 En su acción evangelizadora, la Iglesia no puede prescindir, además, de los medios de comunicación social para llegar a las personas de hoy, sobre todo los niños y los jóvenes, con lenguajes adecuados que transmitan fielmente el mensaje evangélico. « Esta es, pues, la audacia, a la vez humilde y serena, que inspira la presencia cristiana en el diálogo público de los medios de comunicación ». 12 6. Por medio de vosotros deseo saludar también, con gran afecto y en espíritu de comunión, a todos los sacerdotes de vuestras Iglesias particulares. Ellos, de manera inmediata y a través de la predicación y de la vida sacramental, dirigen las comunidades eclesiales que constituyen la realidad diocesana. A cada uno de ellos debéis dedicar todas las atenciones y cuidados que Jesús daba a sus apóstoles. Al mismo tiempo, teniendo en cuenta que su preparación intelectual no termina con el seminario, es necesario acompañarlos y facilitarles todo tipo de ayuda, entre ellas la formación permanente, como « un proceso de continua conversión », la cual abarca la dimensión humana, espiritual, intelectual y pastoral del presbítero. De este modo serán capaces de orientar adecuadamente al Pueblo de Dios, sobre todo cuando se difunden de manera solapada modelos de vida y comportamientos que llevan a la confusión y al relativismo de los principios doctrinales y morales, como habéis puesto de 13 relieve en las Orientaciones Pastorales. Además, al presbiterio diocesano pertenecen también todos los sacerdotes de los Institutos de vida consagrada y de las Sociedades de vida apostólica que colaboran en las diócesis. Ellos han de vivir sus propios carismas en. la unidad, en la comunión y en la misión de la Iglesia particular. Es necesario incrementar este espíritu de comunión entre el Obispo y todos los presbíteros, a fin de que sean, para el pueblo fiel, ejemplo de la unidad querida por Cristo. Al mismo tiempo, la acción pastoral se verá enriquecida por la participación fraterna en los diversos carismas. 14 7. Preocupados por el escaso número de personas dedicadas a la misión, vosotros os esforzáis en promover y seguir con atención una pastoral vocacional, que ha de ir acompañada ante todo por la oración. Los candidatos 15 12 Mensaje pontificio para la XXIII Jornada Mundial de las Comunicaciones Sociales, 7- 5-1989, 5. 13 14 15 Pastores dabo vobis, 70 Cf, Jn 17, 21 Cf Mt 9, 38. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 32 han de ser dirigidos con prudencia y competencia para que puedan recorrer todas las etapas que requiere el seguimiento del Señor en la vida sacerdotal o religiosa. A este respecto, « es necesario, pues, que la Iglesia del tercer milenio impulse a todos los bautizados y confirmados a tomar conciencia de la propia responsabilidad activa en la vida eclesial. Junto con el ministerio ordenado, pueden florecer otros ministerios, instituidos o simplemente reconocidos, para el bien de toda la comunidad, atendiéndola en sus múltiples necesidades: de la catequesis a la animación litúrgica, de la educación de los jóvenes a las más diversas manifestaciones de la caridad». Todos tienen que sentirse interpelados a colaborar en este esfuerzo de promover vocaciones al sacerdocio y a la vida de especial consagración, aun en medio de ambientes poco propicios y de indiferencia religiosa. « Es necesario y urgente organizar una pastoral de las vocaciones amplia y capilar que llegue a las parroquias, a los centros educativos y familias, suscitando una reflexión atenta sobre los valores esenciales de la vida, los cuales se resumen claramente en la respuesta que cada uno está invitado a dar a la llamada de Dios, especialmente cuando pide la total entrega de sí y de las propias fuerzas para la causa del Reino ». 16 17 8. En vuestras prioridades pastorales sentís también como deber apremiante ayudar a los padres a ser buenos pastores de la « iglesia doméstica ». En efecto, cuando la familia participa en el ser y la misión de la Iglesia, no solamente se transforma en sacramento de salvación para sus miembros, sino que además realiza plenamente « su misión de custodiar, revelar y comunicar el amor y la vida». En las Orientaciones Pastorales habéis puesto también de relieve cómo en el mundo contemporáneo existe un deterioro generalizado del sentido natural y religioso del matrimonio, con consecuencias preocupantes tanto en la esfera personal como pública. Por eso se ha de prestar particular atención a todas las familias: no sólo a las que cumplen su misión al servicio de la vida desde la concepción hasta su ocaso natural, siempre desde el amor conyugal y familiar. También es necesario hacer un discernimiento pastoral sobre las formas alternativas de unión que hoy afectan a la institución de la familia en el Uruguay, especialmente aquéllas que consideran 18 16 17 18 Novo millennio ineunte, 46 Ibid Familiaris consortio, 17 Acta Ioannis Pauli Pp, II 33 como realidad familiar las simples uniones de hecho, desconociendo el auténtico concepto de amor conyugal. Sobre este aspecto hice presente que « toda ley que perjudique a la familia y atente contra su unidad e indisolubilidad, o bien otorgue validez legal a uniones entre personas, incluso del mismo sexo, que pretendan suplantar, con los mismos derechos, a la familia basada en el matrimonio entre un hombre y una mujer (...), no es una ley conforme al designio divino ». 19 9. Ante los graves problemas tan comunes de orden social, la Iglesia, siguiendo su doctrina social, trata de dar respuesta y de buscar soluciones concretas. A través de la Pastoral Social trata de promover la cultura de la solidaridad, manteniendo la opción preferencial por los pobres con la práctica de un amor activo y concreto hacia cada ser humano, frente a toda tentación de indiferencia o inhibición. Éste es un ámbito que, « sin ceder nunca a la tentación de reducir las comunidades cristianas a agencias sociales », caracteriza de manera decisiva la vida cristiana, el estilo eclesial y la programación pastoral. 20 Sé que la Iglesia en el Uruguay, a pesar de los limitados recursos materiales, está en primera fila en la atención a las personas y familias que viven en condiciones muy por debajo del mínimo requerido por la dignidad humana y en la lucha contra « las nuevas pobrezas ». La Iglesia, por medio de los sacerdotes, religiosas y religiosos, personas consagradas y laicos comprometidos, se hace presente en los barrios marginados de las ciudades y en el campo, a través de escuelas y de tantas formas de ayuda a los más pobres y necesitados. 10. Al final de este encuentro fraterno, os ruego que invitéis a los sacerdotes y diáconos, a las religiosas y religiosos, a los seminaristas y laicos comprometidos a « remar mar adentro» en su servicio a la Iglesia y al pueblo uruguayo, sin desfallecer y siendo fieles a Cristo y a sus hermanos. Bajo la materna protección de la Virgen de los Treinta y Tres y Madre del Pueblo Oriental, encomiendo todo lo que hemos compartido estos días. Dejaos guiar por María, Estrella de la Evangelización, que siempre señala el camino seguro. Al mismo tiempo, y como expresión de mi gran afecto en el Señor, os imparto la Bendición Apostólica, que hago extensiva a todos y cada uno de vuestros queridos fieles diocesanos. 19 20 Discurso a los gobernantes, parlamentarios y políticos, 4-11-2000, 4, Novo millennio ineunte, 52. 3 - A.A.S.. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 34 II Ad episcopos Haitianos.* Chers Frères dans l'épiscopat, 1. Je suis heureux de vous accueillir, Évêques de l'Eglise catholique en Haïti, au moment où vous accomplissez votre visite ad limina. Pleins de reconnaissance pour Jésus Christ qui vous donne la force et qui vous a fait confiance en vous chargeant du ministère, vous êtes venus affermir les liens de communion qui vous unissent au Successeur de Pierre. Je souhaite que ces moments de rencontre avec le Pape et ses collaborateurs, nourris par une intense prière d'action de grâce, consolident les liens d'unité au sein de votre Conférence episcopale et vous confortent dans le don de vousmêmes au service du peuple de Dieu. Que l'Esprit Saint rende fécond votre pèlerinage aux tombeaux des Apôtres Pierre et Paul, afin que vous soyez renouvelés dans votre élan missionnaire! « Sans cesse, nous nous souvenons que votre foi est active, que votre charité se donne de la peine, que votre espérance tient bon en notre Seigneur Jésus Christ, en présence de Dieu notre Père ». Par cette salutation de l'Apôtre Paul, je veux faire écho aux aimables paroles que vient de m'adresser mgr Hubert Constant, Evêque de Fort-Liberté et nouveau Président de votre Conférence episcopale, me faisant partager vos joies et vos préoccupations. Lorsque vous retournerez en Haïti, faites savoir aux prêtres de vos diocèses, aux religieux, aux religieuses, aux catéchistes, aux fidèles laïcs, spécialement aux jeunes, que le Pape prie pour eux, qu'il se tient à leurs côtés dans les durs combats qu'ils ont à mener pour annoncer l'Évangile et pour promouvoir une humanité renouvelée selon le cœur de Dieu! Que leur foi soit toujours plus enracinée dans la Parole du Christ, fortifiée par les sacrements de l'Église, soutenue par l'enseignement de leurs Pasteurs! Que leur espérance tienne bon, puisant dans le mystère pascal l'assurance que les forces de mort ne seront jamais le dernier mot de l'histoire! 1 2 2. Vos rapports quinquennaux font état de la situation politique et économique dramatique en Haïti. L'accroissement important de la population *Die 14 Septembris 2001. Cf. 1 Tm 1, 12 1 Th 1, 3. 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp. II 35 et la précarité de la conjoncture agricole et industrielle ont produit un chômage endémique, poussant de nombreux habitants des campagnes vers les villes. Cet exode détériore les équilibres écologiques et fragilise la famille, cellule vitale de la société. Dans ce contexte, les catholiques sont appelés à participer activement à la mise en place d'une politique de développement audacieuse dans le respect des droits fondamentaux de tous les Haïtiens; il reste aussi à espérer que la communauté internationale saura se montrer solidaire également en ce domaine, pour venir en aide aux populations touchées par la misère. Si le soulagement de la pauvreté représente en Haïti un défi majeur, il interroge aussi la manière dont l'Eglise elle-même entend proposer la foi et témoigner de l'espérance. En effet, le sentiment religieux des fidèles a sans cesse besoin d'être évangélisé, car le syncrétisme et l'ignorance des chrétiens fournissent un terrain favorable à la prolifération de groupes sectaires tentés d'exploiter la crédulité des plus pauvres. Au long de ces années douloureuses, vous n'avez pas manqué de dénoncer tout ce qui avilit la dignité de l'homme dans sa légitime recherche d'amour, de justice, de vérité, de liberté, manifestant ainsi votre engagement persévérant et celui de vos communautés aux côtés du peuple souvent désemparé. Je vous invite à développer toujours plus fortement cette charité pastorale et cet esprit missionnaire qui vous animent. Par des prises de parole soutenues, par votre présence active dans vos diocèses, ayez toujours le souci de l'édification des communautés ecclesiales et du bien commun de la société! 3. Dans le contexte difficile que connaît le pays, les germes de division sont nombreux. C'est pourquoi il est essentiel de rendre la communion toujours plus forte et plus visible. Dans cette perspective, j'ai rappelé que ses expressions doivent être entretenues et étendues dans le tissu de la vie de chaque Eglise, en particulier dans les relations entre les Évêques, les prêtres et les diacres, entre les Pasteurs et le peuple de Dieu tout entier, entre le clergé diocésain et les religieux, entre les associations et les mouvements ecclésiaux. Je vous encourage à inventer des chemins nouveaux afin que l'Eglise en Haïti devienne une maison et une école de la communion. 3 Par une réflexion théologique et des propositions pastorales soutenues, il appartient à votre Conférence episcopale de favoriser l'enracinement de 3 Cf. Novo millennio ineunte n. 45. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 36 cette spiritualité de communion dans votre culture, au service de l'édification de communautés chrétiennes vraiment missionnaires. Dans l'inculturation, l'Église devient « un signe plus compréhensible de ce qu'elle est et un instrument plus adapté à sa mission ». Par des collaborations toujours plus affirmées entre les divers acteurs ecclésiaux, donnez visage à cette charité pastorale qui vous anime, puisant la force apostolique à la source de l'amour trinitaire! 4 4. Dans cette perspective, je vous invite aujourd'hui à faire de la promotion du laïcat une de vos priorités pastorales. Pour cela, il est nécessaire qu'une solide formation spirituelle, intellectuelle et ecclésiale soit proposée aux laïcs, afin qu'ils soient capables d'agir dans la vie publique, l'orientant toujours vers le bien commun. Confirmez les fidèles laïcs dans leur vocation d'incarner les valeurs évangéliques dans les divers milieux de la vie familiale, sociale, professionnelle, culturelle et politique, pour qu'ils ne désertent pas les lieux où ils sont invités à témoigner de leur foi! Je rends grâce pour les nombreuses personnes qui s'investissent avec générosité et compétence dans les organismes caritatifs nationaux et internationaux. Elles témoignent avec zèle que l'Église désire s'engager toujours plus auprès des pauvres et elles rappellent que, « dans la personne des pauvres, il y a une présence spéciale du Fils de Dieu qui impose à l'Église une option préférentielle pour eux ». Je salue affectueusement les catéchistes, collaborateurs précieux, les invitant à poursuivre sans se décourager leur mission irremplaçable de structuration de la foi des fidèles et de transmission des repères et des valeurs évangéliques, notamment chez les jeunes. Je souhaite vivement qu'ils puissent bénéficier d'une formation théologique consistante, pour répondre pleinement à leur vocation chrétienne d'annoncer la Vérité du Christ Sauveur. De même, par leur exemple de vie chrétienne inspirée par la charité du Christ, qu'ils soient de véritables témoins de l'Évangile, enracinant leur service ecclésial dans une méditation assidue de la Parole de Dieu et la fréquentation régulière des sacrements! Vous insistez sur la nécessité de développer une pastorale familiale vigoureuse pour répondre aux défis nouveaux que doit affronter l'Église en Haïti. Aussi importe-t-il de susciter et d'animer une pastorale familiale de 5 4 5 Cf. Redemptoris missio, n. 52. Novo millennio ineunte, n. 49. Acta Ioannis Pauli Pp. II 37 proximité qui aide les personnes à découvrir la beauté et la grandeur de la vocation à l'amour et au service de la vie. En centrant cette pastorale sur les valeurs essentielles de la famille et du mariage chrétien, soutenez les efforts des prêtres et des agents pastoraux, afín qu'ils éveillent les personnes au témoignage irremplaçable de la famille, école fondamentale de la vie sociale! Qu'ils encouragent en particulier les parents à éduquer leurs enfants au sens de la justice véritable et de l'amour authentique, qui est fait d'attention sincère et de service désintéressé à l'égard des autres, en particulier des plus nécessiteux. 6 5. Dans une société marquée par l'égoïsme, les jeunes doivent demeurer l'objet de votre sollicitude permanente. Ils sont souvent tentés de répondre par la violence, par la marginalisation, par l'exil ou par la résignation aux criantes inégalités qui les privent de perspectives d'avenir et anéantissent leur espérance. Je souhaite que soient prises davantage en compte les interrogations légitimes des nouvelles générations, qui auront à assumer le patrimoine multiforme des valeurs, des devoirs, des aspirations de la nation à laquelle ils appartiennent. Je vous invite à renforcer une pastorale des jeunes qui les aide à développer leur vie intérieure et ecclésiale, et à bâtir une société juste, réconciliée et solidaire. Transmettez aux jeunes d'Haïti l'appel que le Pape leur adresse par votre intermédiaire: « Chers jeunes, vous êtes le présent et l'avenir de la société et de l'Eglise en Haïti, qui comptent sur vous. Soyez le sel de la terre, donnez le goût de l'Évangile à votre pays meurtri par tant d'années de souffrances! Enracinés dans le Christ, qui indique le chemin de la vie donnée pour le salut de tous, vous témoignerez qu'un monde nouveau est possible. Soyez la lumière du monde, brillez au plus fort de la nuit, comme les sentinelles du matin qui guettent l'arrivée du jour, le Christ ressuscité! » 7 L'Église a toujours considéré que l'éducation constituait un terreau irremplaçable pour la saine croissance des jeunes générations, contribuant à faire respecter leurs droits humains fondamentaux. En effet, « il ne sera jamais possible de libérer les indigents de leur pauvreté si on ne les libère pas d'abord de la misère due au fait qu'une éducation digne leur a fait dé6 7 Cf. Familiaris consortio, n. 37. Cf. Message pour les XVII" Journées mondiales de la Jeunesse, n. 3 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 38 8 faut ». Pour combattre le fléau de l'analphabétisme et assurer aux jeunes une formation humaine, spirituelle et morale, les écoles catholiques, dans la riche diversité de leurs charismes et de leurs projets pédagogiques, rendent un service essentiel à la vie de l'Église et de la nation. Je remercie les communautés éducatives pour leur engagement au service du développement intégral des jeunes qui leur sont confiés. Je les encourage à poursuivre leur noble mission, souhaitant que l'éducation chrétienne qu'elles promeuvent fasse mûrir les fruits d'une culture faite de respect mutuel, de solidarité et de dialogue, pour réduire les fractures sociales qui freinent encore le plein épanouissement de tous les Haïtiens. 6. Chers Frères dans l'épiscopat, portez à tous les prêtres de vos diocèses la profonde gratitude du Pape pour leur dévouement dans leur ministère de pasteurs, d'évangélisateurs et d'animateurs de la communion ecclésiale. Je sais qu'ils sont attentifs aux problèmes et aux espérances de leur peuple. Je connais les conditions difficiles dans lesquelles ils ont à annoncer l'Évangile. Soutenez-les dans leur ministère, soyez proches d'eux, soucieux de leur vie spirituelle et matérielle, afin qu'ils s'acquittent avec zèle de leur tâche apostolique, par une présence active dans les paroisses et par leur vie simple! J'encourage les prêtres à repartir sans cesse du Christ, pour trouver en lui la source de la fécondité missionnaire de leur ministère et pour répondre à la soif spirituelle des Haïtiens. Il est nécessaire que la prière personnelle et la méditation de la Parole de Dieu nourrissent quotidiennement leur apostolat. La célébration de l'Eucharistie doit être véritablement le cœur de leur ministère, leur rappelant aussi qu'ils sont ordonnés au service d'une unique mission, en communion avec leur évêque et dans l'unité du presbyterium. Il importe enfin qu'ils témoignent joyeusement de leur attachement toujours plus inconditionnel au Christ et à son Église, en respectant les exigences du célibat ecclésiastique qu'ils ont accepté librement. 7. Les communautés ecclesiales de base feront l'objet d'une attention renouvelée de la part des prêtres. En vivant vraiment dans l'unité de l'Église, elles sont « une authentique expression de communion et un moyen pour construire une communion plus profonde». C'est pourquoi j'appelle les pasteurs à demeurer vigilants pour que ces communautés soient vraiment 9 8 9 Ecclesia in America, n. 71. Redemptoris missio, n. 51. Acta Ioannis Pauli Pp,, II 39 missionnaires, en évitant tout repli frileux et toute récupération identitaire ou partisane. En faisant preuve de discernement et d'esprit apostolique, ils auront ainsi le souci de construire le Corps du Christ et de donner une place à tous les dons de l'Esprit. Chers Frères dans l'épiscopat, vous savez combien la sainteté de vie des prêtres, des consacrés et des laïcs est un puissant témoignage pour les jeunes qui veulent répondre à l'appel du Christ en se rendant disponibles pour servir l'Eglise comme prêtres, religieux ou religieuses. La générosité de ces jeunes constitue pour l'Eglise en Haïti un immense motif d'espérance et de joie. Comme premiers responsables de la formation sacerdotale, vous avez à veiller à l'accueil, à l'accompagnement et au discernement des vocations presbytérales. Il est donc nécessaire de choisir avec soin les formateurs et les directeurs spirituels du séminaire. En aidant les séminaristes à fonder leur vie sur le Christ, ils leur permettront de devenir d'authentiques serviteurs de la communion et de demeurer des instruments de la miséricorde du Seigneur auprès du peuple, pleinement conscients « qu'on ne peut jamais considérer la vie sacerdotale comme une promotion humaine, ni la mission du ministre comme un simple projet personnel». Chers Frères dans l'épiscopat, soutenez par votre prière et par votre proximité affectueuse la communauté du grand séminaire! Ainsi, vous l'aiderez non seulement à vivre son insertion dans l'Eglise particulière en communion avec vous, mais vous authentifierez et vous servirez la finalité pastorale qui caractérise la formation des candidats au sacerdoce. 10 8. Je salue tout spécialement, par votre intermédiaire, les Congrégations et les Instituts de vie consacrée présents dans votre pays. Témoins et acteurs de l'évangélisation en Haïti depuis de longues années, ils rendent le Christ présent dans les domaines les plus variés, notamment l'éducation, la santé et la promotion sociale. Il est nécessaire que se développent toujours davantage les liens de communion qui unissent la Conférence episcopale aux instances diocésaines et nationales de la vie consacrée, en particulier avec la Conférence haïtienne des Religieux. Je vous invite aussi à réfléchir aux conditions concrètes de soutien spirituel et d'assistance matérielle des congrégations religieuses nées sur votre terre, dont les charismes correspondent à des besoins profonds de l'Eglise. En permettant que la vie consacrée soit estimée, promue et intégrée dans la pastorale de vos Églises dio10 Pastores dabo vobis, n 36. 40 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale césaines, vous aiderez les fidèles et les pasteurs à découvrir sa présence indispensable à la vitalité ecclésiale. 9. Chers Frères dans l'épiscopat, au terme de cette rencontre, je tiens à vous exprimer à nouveau ma proximité spirituelle avec l'Église en Haïti. Au début de ce troisième millénaire, l'heure est venue de témoigner avec audace de l'espérance qui est en vous, réalisant dans l'unité, par votre vie de sainteté et par vos initiatives pastorales, le lien étroit qui existe, dans le mystère pascal, entre l'annonce de l'Évangile et la promotion de l'homme. Alors que l'année 2004 marquera le bicentenaire de l'indépendance du pays, je veux m'adresser à toutes vos communautés: « Église d'Haïti, riche de la foi et du dynamisme de tes pasteurs et de tes communautés, courageuse dans les épreuves, renouvelle ta confiance au Christ Sauveur! Pour avancer au large, ouvre ton cœur à l'Esprit qui veut faire en toi toutes choses nouvelles »! Confiant l'ensemble de vos diocèses à l'intercession de Notre-Dame du perpétuel Secours, je vous accorde de grand cœur une affectueuse Bénédiction apostolique, que j'étends à vos prêtres, aux religieux et aux religieuses, aux catéchistes et à tous les fidèles laïcs d'Haïti. III Ad episcopos Nicaraguae.* Amadísimos Hermanos en el episcopado: 1. En este encuentro conclusivo de vuestra visita ad limina Apostolorum siento el gozo de compartir con vosotros la misma fe en Jesucristo resucitado, que acompaña nuestro caminar y que está vivo y presente en las comunidades confiadas a vuestro cuidado pastoral. A las Iglesias diocesanas que presidís con tanta dedicación y generosidad dirijo también mi afectuoso saludo. Deseo expresar mi gratitud al Señor Cardenal Miguel Obando Bravo, Arzobispo de Managua y Presidente de la Conferencia episcopal, por las amables palabras que me ha dirigido en nombre de todos. Al mismo tiempo, me uno a vuestras preocupaciones y anhelos, rogando a Dios, rico en * Die 21 Septembris 2001. Acta Ioannis Pauli Pp. II 41 misericordia, que esta visita a Roma sea fuente de bendiciones para todos los sacerdotes, religiosos, religiosas y agentes pastorales que colaboran abnegadamente con vosotros en el trabajo apostólico en medio del querido pueblo nicaragüense. La reunión de hoy me hace recordar la segunda visita pastoral a Nicaragua en febrero de 1996, tan deseada por mí, al viajar a vuestra patria como apóstol del Evangelio y peregrino de esperanza. Fue la ocasión para un nuevo encuentro, más auténtico y libre, de los católicos nicaragüenses con el Papa. 2. Me complace conocer la proyección pastoral que se ha dado a los Sínodos diocesanos de Managua y de Estelí, y saber, además, que las otras diócesis se están preparando para iniciativas similares. La celebración de estas asambleas ayuda a cada Iglesia particular a tomar conciencia de que se encuentra en perenne estado de misión y ha de impulsar la nueva evangelización, incrementando la formación cristiana de todos sus miembros y atendiendo también a la promoción humana. En efecto, emprender una catcquesis renovada e incisiva que ilumine la fe profesada, así como fomentar una liturgia más participada que ayude a vivirla y celebrarla de todo corazón, son retos ineludibles para que todos los creyentes caminen hacia la santidad y para acercar al Evangelio a aquellos que se han alejado o se muestran indiferentes ante su mensaje de salvación. La Iglesia se siente interpelada continuamente por el mandato de Jesús para anunciar el Evangelio a toda criatura, lo cual debe comprometer a las fuerzas vivas de cada Iglesia particular para que el anuncio llegue a todos los ámbitos de la vida humana. Para ello, el mensaje debe ser claro y preciso: el anuncio explícito y profético del Señor resucitado, realizado con la « parresía » apostólica, de suerte que la palabra de vida se convierta en una adhesión personal a Jesús, Salvador del hombre y del mundo. En efecto, « urge recuperar y presentar una vez más el verdadero rostro de la fe cristiana, que no es simplemente un conjunto de proposiciones que se han de acoger y ratificar con la mente, sino un conocimiento de Cristo vivido personalmente, una memoria viva de sus mandamientos, una verdad que ha de hacerse vida ». 1 2 3 1 2 3 Cf. Me 16, 15 Cf. Hch 5, 28-29; Redemptoris missio, 45. Veritatis splendor, 88. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 42 3. Vuestro ministerio pastoral ha de tener como objetivo primordial procurar que la verdad sobre Cristo y la verdad sobre el hombre penetren aún más profundamente en todos los estratos de la sociedad nicaragüense y la transformen, pues « no hay evangelización verdadera, mientras no se anuncia el nombre, la doctrina, la vida, las promesas, el reino, el misterio de Jesús de Nazaret, Hijo de Dios ». Sólo así podrá llevarse a cabo una evangelización « en profundidad y hasta sus mismas raíces ». Esta labor, no exenta de dificultades, se desarrolla en medio de un pueblo de corazón noble, de espíritu abierto y acogedor de la Buena Nueva de las bienaventuranzas. Es cierto que en Nicaragua se dejan sentir también los síntomas de un proceso de secularización en el que, para muchos, Dios ya no representa el origen y la meta, ni el sentido último de la vida. Pero, en el fondo, este pueblo, como sabéis muy bien, tiene un alma profundamente cristiana. Prueba de ello son las comunidades eclesiales vivas y operantes, donde tantas personas, familias y grupos, a pesar de la escasez de sacerdotes, se esfuerzan por vivir y dar testimonio de su fe. En este sentido es digna de mencionar la labor incansable de los Delegados de la Palabra y de los Catequistas, los cuales han mantenido viva la fe del pueblo. Es necesario acompañarlos y ofrecerles una formación teológica y pastoral permanente. Esta prometedora realidad hace esperar que surjan nuevos apóstoles que respondan « con generosidad y santidad a las solicitaciones y desafíos de nuestro tiempo ». 4 5 6 4. La nueva evangelización, con sus nuevos métodos y nuevas expresiones, tiene en la familia un objetivo primordial. En las Conclusiones de la Conferencia de Santo Domingo se afirmaba que « la Iglesia anuncia con alegría y convicción la buena nueva sobre la familia, en la cual se fragua el futuro de la humanidad ». La familia es la « iglesia doméstica », sobre todo cuando es fruto de las comunidades cristianas vivas, que hacen surgir jóvenes con verdadera vocación al sacramento del matrimonio. Las familias no están solas ante los grandes desafíos que deben afrontar; la comunidad eclesial les da apoyo, las anima en la fe y salvaguarda su perseverancia en un proyecto cristiano de vida sujeto frecuentemente a tantas vicisitudes y peligros. 7 4 Evangelii nuntiandi, 22. 5 im., 20 6 Redemptoris missio, 92 7 N. 210.. Acta Ioannis Pauli Pp, II 43 La Iglesia facilita así que la familia sea un ámbito donde la persona nace, crece y se educa para lá vida, y donde los padres, amando con ternura a sus hijos, los van preparando para unas sanas relaciones interpersonales que encarnen los valores morales y humanos en medio de una sociedad tan marcada por el hedonismo y la indiferencia religiosa. Al mismo tiempo, la Comunidad eclesial, en colaboración con las instancias públicas de la Nación, velará por preservar la estabilidad de la familia y favorecer su progreso espiritual y material, lo cual redundará en una mejor formación de los hijos para la sociedad. Por ello, es de desear que las Autoridades de vuestro amado País cumplan cada vez más adecuadamente con sus apremiantes obligaciones en favor de las familias. Así lo puse de relieve en el Mensaje para la Jornada Mundial de la Paz de 1994: « La familia tiene derecho a todo el apoyo del Estado para realizar plenamente su peculiar misión ». No ignoro las dificultades que la institución familiar encuentra también en Nicaragua, especialmente respecto al drama del divorcio y del aborto, así como a la existencia de uniones no acordes con el designio del Creador sobre el matrimonio. Esta realidad es un desafío que ha de estimular el celo apostólico de los Pastores y de cuantos colaboran con ellos en este campo. 8 5. Una de vuestras principales preocupaciones son las vocaciones sacerdotales, ya que el número de presbíteros es insuficiente para las necesidades de cada diócesis. Como señalé en la apertura de la IV Conferencia General del Episcopado Latinoamericano, « condición indispensable para la Nueva Evangelización es poder contar con evangelizadores numerosos y cualificados. Por ello, la promoción de las vocaciones sacerdotales y religiosas... ha de ser una prioridad de los Obispos y un compromiso de todo el Pueblo de Dios ». Pido fervientemente al Dueño de la mies que a vuestros seminarios, que han de ser como el corazón de las diócesis, acudan numerosos candidatos al sacerdocio que puedan un día servir a sus hermanos como « ministros de Cristo y dispensadores de los misterios de Dios». Además de proporcionarles una formación integral, se requiere un profundo discernimiento sobre la idoneidad humana y cristiana de los seminaristas, para asegurar, del mejor 9 10 11 8 9 10 11 N. 5,. Discurso inaugural, Santo Domingo, 12-X-1992, n. 26.. Cf. Optatam totius, 5. 1 Co 4, 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 44 modo posible, el digno desempeño de su futuro ministerio. Permitidme que, por vuestro medio, les envíe un afectuoso saludo. Decidles que el Papa espera mucho de ellos, confiando en su generosidad y fidelidad al llamado del Señor. La escasez de personas comprometidas en el apostolado obliga a reforzar aún más los lazos de caridad entre el Obispo y sus sacerdotes, pues « la fisonomía del presbiterio es la de una verdadera familia». Se ha de hacer, pues, todo lo posible por organizar el presbiterio como « fraternidad sacramental », que refleje la vida de los Apóstoles con Jesús, tanto en el seguimiento evangélico como en la misión. Si los jóvenes ven que los presbíteros, en torno a su Obispo, viven una verdadera espiritualidad de comunión, dando testimonio de unión y caridad entre sí, de generosidad evangélica y disponibilidad misionera, sentirán mayor atracción por la vocación sacerdotal. Por eso, es de suma importancia que el Obispo preste singular atención a sus principales colaboradores, especialmente los sacerdotes, siendo ecuánime en el trato con ellos, cercano a sus necesidades personales y pastorales, paternal en sus dificultades y animador constante de su actividades y desvelos. 12 13 6. En vuestro ministerio episcopal muchos de estos retos pastorales están estrechamente relacionados con la evangelización de la cultura. Es importante favorecer un ambiente cultural propicio, que posibilite la promoción de los valores humanos y evangélicos en toda su integridad. Para ello hay que « transformar con la fuerza del Evangelio los criterios de juicio, los valores determinantes, los puntos de interés, las líneas de pensamiento, las fuentes inspiradoras y los modelos de vida de la humanidad que están en contraste con la Palabra de Dios y con el designio de salvación ». El ámbito de la cultura es uno de los « areópagos modernos » en los que ha de hacerse presente el Evangelio con toda su fuerza, y para ello no puede prescindirse de los medios de comunicación social. La radio, las producciones televisivas, los vídeos y las redes informáticas pueden ser de gran utilidad para una amplia difusión de los valores del Evangelio. Por lo que se refiere a las escuelas y a la Universidad Católica, es necesario que estas instituciones mantengan bien definida su propia identidad, 14 15 12 13 14 15 Pastores dabo vobis, 74. Presbyterorum ordinis, 8. Evangelii nuntiandi, 19. Cf. Redemptoris missio, 37 IUP Acta Ioannis Pauli Pp. II 45 pues de ello depende, en gran medida, que la cultura de vuestra Nación esté vivificada por los valores evangélicos. A este propósito, es de desear que las instituciones de inspiración cristiana promuevan realmente la civilización del amor, sean factores de reconciliación y fomenten la solidaridad y el desarrollo, manifestando abiertamente la primacía de la belleza, del bien y de la verdad. 7. Esta tarea atañe especialmente a los laicos, ya que es propio de su misión « la instauración del orden temporal, y que actúen en él de una manera directa y concreta, guiados por la luz del Evangelio y el pensamiento de la Iglesia, y movidos por el amor cristiano ». Por ello, es necesario proporcionarles una formación religiosa adecuada, que les capacite para afrontar los numerosos retos de la sociedad actual. A ellos corresponde promover los valores humanos y cristianos que iluminen la realidad política, económica y cultural del País, con el fin de instaurar un orden social más justo y equitativo, según la Doctrina Social de la Iglesia. Al mismo tiempo, en coherencia con las normas éticas y morales, han de dar ejemplo de honestidad y de transparencia en la gestión de sus actividades públicas, frente a la solapada y difundida lacra de la corrupción, que a veces alcanza las áreas del poder político y económico, además de otros ámbitos públicos y sociales. 16 Los laicos, individualmente o legítimamente asociados, han de ser fermento en medio de la sociedad, actuando en la vida pública para iluminar con los valores del Evangelio los diversos ámbitos donde se fragua la identidad de un pueblo. Desde sus actividades diarias, han de « testificar cómo la fe cristiana... constituye la única respuesta plenamente válida a los problemas y expectativas que la vida plantea a cada hombre y a cada sociedad». Su condición de ciudadanos, seguidores de Cristo, no ha de conducirlos a llevar como « dos vidas paralelas: por una parte, la denominada vida "espiritual", con sus valores y exigencias; y por otra, la denominada vida "secular", es decir, la vida de la familia, del trabajo, de las relaciones sociales, del compromiso político y de la cultura». Al contrario, han de esforzarse para que la coherencia entre su vida y su fe sea un elocuente testimonio de la verdad del mensaje cristiano. Esto adquiere ahora una particular atención ante las próximas elecciones generales en vuestro País. A este respecto, como Pastores de vuestras 17 18 16 17 18 Apostolicam actuositatem, !.. Christifideles laici, 34. Ibid., 59, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 46 Comunidades eclesiales, habéis publicado la Exhortación « Para la Libertad nos liberó Cristo Jesús », en la cual invitáis a toda la población a ejercer sin ambages el derecho y el deber del voto, pensando en el bien de la Nación. Asimismo, les orientáis con gran acierto a elegir unas opciones democráticas que garanticen « la concepción cristiana del hombre y de la sociedad », la cual « pasa ineludiblemente por los derechos fundamentales de la persona » en todos sus aspectos, frente a cualquier forma de « totalitarismo visible o encubierto ». Espero vivamente que la mencionada consulta popular se desarrolle en el respeto recíproco, con orden y tranquilidad, según los principios éticos de sana convivencia ciudadana. 19 20 21 8. Junto con vosotros, quiero encomendar todas estas propuestas y anhelos a la Purísima Concepción, advocación con la que honráis a vuestra Madre y Patrona de la Nación, para que siga acompañando vuestra labor pastoral. Bajo su intercesión confío mis pleg anas, a la vez que os imparto mi Bendición Apostólica, que extiendo de corazón a vuestras Iglesias particulares, a sus sacerdotes, comunidades religiosas y personas consagradas, así como a los fieles católicos de Nicaragua. IV Ad sodales Congregationis pro Institutis vitae consacratae et Societatibus vitae apostolicae.* Signori Cardinali, venerati Fratelli nell'episcopato e nel sacerdozio! 1. «Santificati in Cristo Gesù e chiamati ad essere santi, insieme a tutti quelli che in ogni luogo invocano il nome del Signore nostro Gesù Cristo, grazia a voi e pace da Dio Padre nostro e dal Signore Gesù Cristo Con il saluto dell'apostolo san Paolo ai cristiani di Corinto, mi rivolgo innanzitutto a Lei, Signor Cardinale Eduardo Martínez Somalo, che con tanta saggezza e prudenza guida il Dicastero per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica. Estendo il mio saluto agli altri Signori 19 20 21 Ga 5, 1. N. 8. N. 15.. * Die 21 Septembris 2001. 1 Cor 1, 2-3. 1 Acta Ioannis Pauli Pp.. II 47 Cardinali, ai venerati Presuli e agli Officiali della Congregazione che prendono parte alla Plenaria, nella quale si riflette sul denso e suggestivo tema: « "Ripartire da Cristo", un rinnovato impegno della vita consacrata nel terzo millennio ». Vi ringrazio della collaborazione che offrite alla Santa Sede nello studio e nel discernimento degli orientamenti da proporre alle persone consacrate. La Chiesa conta sulla dedizione costante di questa eletta schiera di suoi figli e figlie, sul loro anelito di santità e sull'entusiasmo del loro servizio per « favorire e sostenere la tensione di ogni cristiano verso la perfezione » e rafforzare la « solidale accoglienza del prossimo, specialmente quello più bisognoso ». In questo modo, viene ad essere testimoniata la vivificante presenza della carità di Cristo in mezzo agli uomini. 2 2. E ancora vivo il ricordo del Grande Giubileo, al termine del quale ho invitato tutta la Chiesa a proseguire l'itinerario spirituale intrapreso, ripartendo con rinnovato vigore dalla « contemplazione del volto di Cristo: lui considerato nei suoi lineamenti storici e nel suo mistero, accolto nella sua molteplice presenza nella Chiesa e nel mondo, confessato come senso della storia e luce del nostro cammino ». In questo cammino, che concerne la comunità ecclesiale nel suo insieme, le persone consacrate, chiamate « a porre la propria esistenza a servizio della causa del Regno di Dio, lasciando tutto e imitando da vicino la forma di vita di Gesù Cristo », assumono un ruolo eminentemente pedagogico per l'intero Popolo di Dio. L'assiduo ascolto della Parola, la frequente lode al Padre, datore di ogni bene e la testimonianza di una carità operosa verso i fratelli più bisognosi, mostra a tutti la « profondità della ricchezza, della sapienza e della scienza di Dio! ». Per svolgere questo ministero pedagogico nella Chiesa, la vita consacrata deve sviluppare relazioni spirituali e apostoliche sempre più autentiche all'interno del tessuto ordinario delle Comunità cristiane, condividendo i beni spirituali: il cammino di fede e l'esperienza di Dio, il carisma e i doni dello Spirito che la distinguono. Grazie a questa compartecipazione, maturerà in ogni comunità ecclesiale un vicendevole e più intenso sostegno. Ciascuno di3 4 5 2 3 4 5 Vita consecrata, 39 Novo millennio ineunte, 15. Vita consecrata, 14. Rm 11, 33 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 48 venterà responsabile e, insieme, bisognoso dell'altro, avanzando nella vita di fede e secondo il carisma e il ministero proprio di ciascuno. 3. E un impegno importante, che richiede un rinnovato slancio di santità. « La vita spirituale deve essere dunque al primo posto nel programma delle Famiglie di vita consacrata, in modo che ogni Istituto e ogni comunità si presentino come scuole di vera spiritualità evangelica ». La vita quotidiana dei consacrati e delle consacrate, resa luminosa dall'assiduo contatto con il Signore nel silenzio e nella preghiera, dalla gratuità dell'amore e del servizio specialmente per i più poveri, testimonia che la libertà è frutto dell'aver trovato la perla preziosa, Cristo, per il quale si è disposti ad abbandonare tutto, affetti e sicurezze terrene, dicendo con gioia: Maestro, « Ti seguirò dovunque tu vada ». Ecco il percorso di tanti consacrati e consacrate in molte parti della terra, che giungono anche fino al dono supremo della vita con il martirio. In tale profonda relazione di amore per Cristo e di spirituale cammino sulle sue orme è racchiusa ogni speranza di futuro per la vita consacrata, che richiede un impegno personale, cosciente, volontario, libero, amoroso verso la santità. I consacrati e le consacrate sono chiamati a mostrare in questo cammino un'autentica spirituale « professionalità », affrontando con gioiosa speranza i sacrifici e i distacchi, le difficoltà e le attese che tale itinerario comporta ed esige. E la via del ritorno alla casa del Padre, che Cristo ci ha aperto e nella quale ci ha preceduto. Essa è insieme distacco e ricerca; unisce gli aspetti faticosi della rinuncia con gli aspetti gioiosi dell'amore. Fedeli alla loro vocazione, i consacrati e le consacrate potranno un giorno esultare con il Salmista: « Beato chi abita la tua casa: sempre canta le tue lodi! Beato chi trova in te la sua forza e decide nel suo cuore il santo viaggio. Passando per la valle del pianto la cambia in una sorgente, anche la prima pioggia l'ammanta di benedizioni. Cresce lungo il cammino il suo vigore, finché compare davanti a Dio in Sion ». 6 7 8 9 10 4. La pedagogia della santità si esprime in modo singolare nell'attenzione primaria alla comunione che deve splendere nella vita consacrata di ogni tempo. Ogni comunità religiosa è chiamata ad essere il luogo dove s'impara 6 7 8 9 10 Vita consecrata, 93 Cfr Mt 13, 45-46. Lc 9, 57. Cfr Lc 9, 23ss Sal 83 [84], 5-8. Acta Ioannis Pauli Pp II 49 naturalmente a pregare, dove si educa a riconoscere e contemplare il volto di Cristo, si cresce di giorno in giorno nella sequela radicale del Signore, cercando con sincerità la verità su di sé e orientandosi decisamente al servizio del Regno di Dio e della sua giustizia. Dalla condivisione della fede, umile ed operosa, nasce la comunione autentica. Essa, infatti, porta a mettere in comune non solo i doni di bontà e di grazia, ma anche i limiti e le povertà di ogni persona. I beni di grazia e di bontà vengono condivisi perché alimentino la santità di tutti; si è fatti partecipi delle povertà umane e spirituali di ciascuno, per assumerle su di sé e celebrare insieme la misericordia del Padre. L'autentica comunione in Cristo promuove così un nuovo stile di apostolato. L'annuncio del Vangelo della vita consacrata, quando parte da una fraternità intensa e generosa, diventa più vivo ed efficace. E quanto ci ha insegnato l'apostolo san Giovanni nella sua prima Lettera: « Ciò che noi abbiamo udito, ciò che noi abbiamo veduto con i nostri occhi, ciò che noi abbiamo contemplato e ciò che le nostre mani hanno toccato, ossia il Verbo della vita, noi lo annunziamo anche a voi, perché anche voi siate in comunione con noi ». In questo modo, anche quanto è tipico della vita consacrata, come ad esempio i voti o la peculiare spiritualità, diventa un dono ricevuto da non conservare gelosamente per sé, ma da dispensare umilmente e generosamente al Popolo di Dio con la parola e la testimonianza, perché tutti, anche chi è lontano o sembra ostile, possano conoscere e comprendere la profonda novità del cristianesimo. u 5. Nella storia della Chiesa la vita consacrata è stata sempre in prima linea nell'opera dell'evangelizzazione. Anche oggi essa si fa pellegrina, cammina accanto ad ogni persona, ne condivide le vicende, ne riscalda il cuore con l'amore ricevuto nella contemplazione del volto di Cristo, e la conduce alle sorgenti d'acqua viva della grazia divina, condividendo con lei il pane dell'Eucaristia e della carità. In questo itinerario misterioso, intessuto di donazione e di accoglienza, di rinunce e di conquiste, i consacrati imparano a riconoscere le provocazioni e le sfide dell'odierna società. Seguendo Cristo povero, casto e obbediente, con tutto il cuore e con tutte le forze, essi offrono la testimonianza di un'esistenza capace di dare senso e speranza ad ogni impegno personale e, pertanto, di un'esistenza alternativa al modo di vivere del mondo. 11 1 Qvi, Ib 3. 4 - AAS Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 50 Questa testimonianza diventa la più efficace via per incoraggiare le vocazioni alla vita consacrata. Sì, occorre presentare ai giovani il volto di Cristo contemplato nella preghiera e teneramente servito nei fratelli con amore gratuito. Dobbiamo essere persuasi che « non una formula ci salverà, ma una Persona ». Gesù ci assicura: « Io sono con voi tutti i giorni fino alla fine del mondo». Non dobbiamo solo « parlare » di Lui, ma dobbiamo farlo « vedere », con l'audace testimonianza della fede e della carità. Cristo deve diventare il riferimento sicuro; il suo Volto la sorgente della luce, forte e misericordiosa, che illumina il mondo. Soltanto in Lui si trova l'energia soprannaturale che può trasformare il mondo secondo il disegno divino. Augurando a tutti un sereno e fecondo lavoro sotto la guida luminosa dello Spirito Santo, imparto con affetto a ciascuno di voi e a tutti i membri degli Istituti di vita consacrata e delle Società di vita apostolica la mia paterna Benedizione Apostolica. 12 13 12 13 Novo millennio ineunte, 29. Mt 28, 20. Congregatio de Causis Sanctorum 51 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM MONASTERIENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Annae Catharinae Emmerick, monialis professae ex ordine Canonicarum regularium sancti Augustini (1774-1824) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Christus passus est pro vobis, vobis relinquens exemplum, ut sequamini vestigia eius» (1 Pt 2, 21). Amor erga Iesum Crucifixum Sororis Annae Catharinae Emmerick vitam alte signavit, quae a pueritia sanctitatis viam percurrit Passionis Christi lumine illustrata et, eius coniuncta doloribus, eiusdem secuta est vestigia, Dei voluntatem faciens et animarum saluti operam dans. Humilis haec crucis discipula orta est die 8 mensis Septembris anno 1774 in pago Flamske, intra fines posito dioecesis Monasteriensis, a Bernardo Emmerick et Anna Hillers, agricolis pauperibus piisque, qui eam leges Dei atque Ecclesiae observare docuerunt. Inde a primis annis vitae, eminuit quidem infirma valetudine, sed magis oboedientia parentibus, industria, intellegentia et conspicua pietate. Brevi ludum pagi frequentavit, sed numquam frequentare desiit scholam Spiritus Sancti, qui interior eius fuit magister. Quo Deo propinquior esset, plures noctis horas agebat in lectione librorum religiosorum necnon in precatione; peculiari cum impulsione Passionem Domini coluit atque castigationem sui exercuit. Magis in dies Dei amore capta, continuo coram eo vivebat, caelitus speciales obtinens gratias divinas. Post primam Communionem, anno 1786 acceptam, in opere fuit apud villam rusticam ut ad familiam sustentandam prodesset, quae in magna paupertate versabatur. Didicit deinde sarcinatricis artem, dum se exercitabat virtutibus christianis et lumen effundebat fidei suae in aequalibus. Ariditatem etiam subiit spiritalem, diaboli incursus, varii generis temptationes, quas superavit vi perseverantiae in Dei laude atque servitio. Viginti 52 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale duorum annorum aetatem habens, sacramentum accepit Confirmationis. Ut organo disceret personare, tres egit annos duri laboris et incommodorum Cosfeldiae, et illo temporis spatio, precans, gratiam obtinuit spineae Iesu coronationis participandi dolorem. Demum anno 1802 ad effectum adducere potuit antiquam vitae consecratae appetitionem et ingressa est inter Canonicas Regulares Sancti Augustini in monasterium denominatum Agnetenberg Dulmaniae situm, et anno 1803 vota religiosa emisit, quae summa cum diligentia servavit, quamvis parvus Communitatis esset fervor. Inter Sorores sodales fraternam concordiam fovit atque indignitates tulit et simultates, una cum diversis morbis. Impensius Dei praesentiam est experta, qui ei dona concessit peculiaria, quae monialium oculos non latuerunt. Abolito ab auctoritatibus civilibus monasterio, Serva Dei, invalida et aegrota, debuit ad privatam habitationem se conferre (anno 1812). Eius valetudo in deterius mutata est gradatim, donec est impedita quominus ambularet et astricta lecto adfixa manere per totum vitae reliquum. Illo eodem anno in corpore eius signa apparuerunt Passionis Christi, quae, etsi volens, nequivit abscondere; quapropter non potuit se visitatoribus subtrahere neque auctoritatum ecclesiasticarum et civilium inquisitionibus, quae factorum veritatem recognoscere voluerunt et de eius vita spiritali investigare. Non solum stigmatibus, verum etiam aliis phaenomenis singularibus Serva Dei est affecta; at quod magis movebat eos, quotquot cum illa commercium habebant, sanctitas erat vitae, tota ad Christi imitationem intenta patientis et crucifixi atque ad artam cum eo iunctionem. Ut Deo placeret, diligenter eius voluntatem fecit, nisa est quodlibet fugere peccatum et alacriter, perseveranter necnon gaudio cum spiritali christianas coluit virtutes. Fide ducta, firmiter credidit in Dei revelationem et in magisterium Ecclesiae et ad crucem usque est gressa, ubi suam collocavit habitationem, quo melius caritatem Christi contemplaretur atque Ecclesiae munus communicaret. Suis orationibus ac doloribus, in humilitate et in occultatione, Regno Dei augendo operam dedit, adimplens ea, quae desunt passionum Christi in carne sua pro corpore eius, quod est Ecclesia (cf. Col 1, 24). In primis laetitiam sensit et officium consolandi Sponsum animae suae, peccata hominum expiandi, divinam misericordiam impetrandi pro conversione peccatorum, orandi pro animis Purgatorii atque sacerdotes sustinendi in suo ipsorum sanctificationis opere. Suis viribus non est confisa nec meritis, Congregatio de Causis Sanctorum 53 sed gratiae Dei, quam mereri conabatur congruenter cum evangelio vivendo. Vitam interiorem aluit et intimam cum Domino coniunctionem verbi Dei cibo atque Eucharistico, pietate erga Virginem Mariam et religionibus, inter quas exercitium eminuit Viae Crucis. Cum totam spem suam in Domino collocavisset, ab se aliena fuit et a rebus terrestribus; appetivit autem caelestia bona, quae consequi contendebat in adsectatione Christi perseverando. Etiam difficillimis et acerbissimis temporibus in amorem Dei credidit eiusque auxilio est confisa atque ex consuetudine patientem se ostendit, fortem, affabilem et benignam; vel personas molestas atque inimicos suos cum humanitate tractavit et caritate. Parentum et familiarium studiosa fuit, amicitiam coluit, liberalis cum pauperibus fuit; ceteros docuit egenos adiuvare. Aegritudine afflictos atque aegrotos consolata est omnibusque cor suum aperuit. Etsi simplex erat, tamen cum prudentia egit in rationibus seligendis ad suam sanctificationem aptioribus, tum in consuetudine cum auctoritatibus, tum cum visitatoribus. Multi non solum ad eius precationes recurrebant, sed etiam ad eius consilia et doctrinas. Iusta fuit erga Deum et proximos, temperans, oboediens, casta, humilis. Morbis consumpta atque paenitentiis, Serva Dei ex hoc "mundo discessit die 9 mensis Februarii anno 1824, ampla fama sanctitatis insignis, quae subsequentibus mortem annis confirmata est. Beatificationis et canonizationis Causa inita est ab Episcopo Monasteriensi per celebrationem Processus Ordinarii Informativi (annis 1892-1899). Scriptorum inspectio, Servae Dei tributorum, longa fuit et laboriosa; etenim, oportuit planum facere utrum opera Clementis Brentano, qui saepe Dei Servam adibat et cum ea loquebatur, haberi possent opera Sororis Annae Catharinae Emmerick, an non. Post multas considerationes attentasque, conclusum est scripta illa non esse a Serva Dei dictata nec eius affirmationum descriptionem eiusque narrationum, et igitur non posse eam auctorem haberi. Auctoritas et vis Processus Ordinarii probata est a Sacra Rituum Congregatione per decretum die 5 mensis Octobris anno 1950 promulgatum. Confecta Positione, disceptatum est an Serva Dei heroum in modum virtutes explicavisset. Die 9 mensis Maii anno 2000 actus est, exitu cum prospero, Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Postea Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 6 mensis Martii anno 2001 habita, relatione audita Excellentissimi Domini Pauli Iosephi Cordes, Archiepiscopi titularis Naissitani atque Causae Ponentis, professi sunt Sororem Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 54 Annam Catharinam Emmerick sicut heroas addecet virtutes théologales, cardinales iisque adnexas, observavisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Annae Catharinae Emmerick, Monialis professae ex Ordine Canonicarum Regularium Sancti Augustini, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis NEAPOLITANA seu ROMANA Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Magdalenae ab Incarnatione (in saec.: Catharinae Sordini), fundatricis ordinis Adoratricum Perpetuarum SS. Sacramenti (1770-1824) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Hoc est corpus meum, quod pro vobis tradetur. Hoc facite in meam commemorationem » (Lc 22, 19). Eucharistia, a Domino Iesu instituta pridie quam pateretur, dum cum apostolis cenabat, lux fuit, vis et gaudium Servae Dei Mariae Magdalenae ab Incarnatione, quae, Sanctissimum altaris Sacramentum adorans et contemplans, in corde suo Christi caritatem gustavit, animarum saluti operam Congregatio de Causis Sanctorum 55 dedit, alacriter in via ambulavit sanctitatis ac filias suas spiritales docuit SS. Corpus Domini cum fervore Seraphim adorare; scripsit enim: « Adoratrix Perpetua seraphina esse deberet in amando atque adorando Iesu in Sacramento abscondito; omnes eius affectus contendere ad Eum deberent, vitam nostram veramque nostram laetitiam ». Fidelis haec Christi discipula in lucem edita est die 16 mensis Aprilis anno 1770 in oppido Portu Sancti Stephani, intra fines posito dioecesis Pitilianensis-Soanensis-Urbetelliensis, a Laurentio Sordini et Teresia Movizzo, coniugibus fide divitibus, caritate, filiis atque bonis terrenis. Postridie quam orta, est baptizata nomine ei indito Catharina ac postea primam Communionem accepit et Confirmationem. Inde a pueritia indolem ostendit simplicem et laetam, intellegentem atque vivacem necnon perspicuam ad pietatem et eucharisticam religionem propensionem. Quotidie mane namque una cum matre fervide Missae celebrationi intererat magnoque afficiebatur gaudio cum Eucharistiam adorare poterat sollemniter palam propositam in ecclesia loci in quo nata est. Sedecim annorum puella, gratia mota, matrimonium recusavit statuitque Iesum Crucifixum sequi, se omnino vitae consecratae dedens. Patris repugnantia superata, anno 1788 ingressa est coenobium Tertiariarum Regularium Franciscanarum vici vernáculo sermone Ischia di Castro denominati, apud Viterbium. Per novitiatum caelitus se sensit incitatam ad condendum deinceps inde in aliquot annos Opus in adorationem perpetuam divini Sacramenti collatum. Die 28 mensis Octobris anno 1789 vota fecit religiosa, nomine capto Sorore Maria Magdalena ab Incarnatione. Multiplicibus deinde muneribus est iuncta, inter quae aedituae atque aegrotantium ministrae. Praeter exspectationem die 20 mensis Aprilis anno 1802 electa est abbatissa, in quo officio explendo necopinato excellentes ostendit dotes regiminis. Monasterii condiciones oeconomicas restituit atque monialium gradum spiritalem extulit. Abbatissae idoneae et sanctae fama circumiecta loca pervasit; quocirca incolae loci, viri clarissimi et insignes benefactores illam adibant ut eandem cognoscerent et eius verbum audirent. Dum diligenter atque prudenter suum exsequebatur munus antistitae, animum attendebat ad Ordinem instituendum adorationi eucharisticae intentum, sicut ei per novitiatum revelatum erat. Concorditer cum Episcopo Aquipendiensi et auxilio sui confessarii, sacerdotis Ioannis Antonii Baldeschi (t 1840), potuit in notitiam Summi Pontificis Pii VII perferre propositum suum, qui ei optatam concessit veniam Romam veniendi ut Opus suum inciperet, quod anno 56 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1807 iniit vetere monasterio empto, in quo Sanctissimi Sacramenti expositionem atque adorationem auspicata est. Die 2 mensis Februarii anno 1808, militibus Gallicis urbem occupantibus, Cardinalis Vicarius novi Ordinis Constitutiones approbavit, qui Regulam sequebatur Sancti Augustini. Anno 1811 ab Auctoritatibus Gallicis ad exsilium subacta, Serva Dei aliquamdiu Florentiae commorata est, et, cum Romam rediit, anno 1814, monasterium suum rursus aperuit Operique suo confirmando se dedidit, Adoratricibus Perpetuis Sanctissimi Sacramenti formandis, Constitutionibus perficiendis necnon rebus ad vitam necessariis quaerendis communitatis, cuius superior ecclesiasticus erat prudens ac paternus Venerabilis Servus Dei Iosephus Bartholomaeus Menochio, O.S.A. (f 1823), episcopus titularis Porphyriensis et Praefectus sacrarii Summi Pontificis. Serva Dei, anno 1817, cum aliquibus sodalibus vestem sibi induit Adoratricum Perpetuarum; anno 1818 professionem sollemnem fecit atque eodem anno a Pio VII Ordinis approbationem accepit. Etsi infirma valetudine laboraret et diaboli molestiis, in Christi adsectatione perseveravit altumque est perfectionis christianae gradum assecuta, cum alacritate et laetitia virtutibus cultis. Fides, spes et caritas lucernae fuerunt, quae eius illustraverunt gressus a iuventute usque ad vitae exitum. Firmiter in Deum credidit, in revelationem inque supremum Ecclesiae magisterium. Voluntati Domini oboedivit, divinaque servavit praecepta, Regulam quam erat secuta atque vota quae susceperat. Ut Deo placeret, maximo bono suo, peccatum fugit et quodlibet mendum, atque constanter sanctitatem appetivit. Suam aluit cum Domino coniunctionem divina liturgia, precatione continua, veritatum aeternarum meditatione ac ferventi erga Domini Passionem praesertimque Eucharistiam pietate, quae vitae eius spiritalis centrum fuit vivum. Mente et corde in mysterium eucharisticum credidit: « Firmiter credo — scripsit — et parata sum ad hanc veritatem etiam per mortem testificandam, Te, verum Deum et verum Hominem, vere, realiter ac substantialiter sub visibilibus Sacramenti speciebus praesentem esse. Ideo Te adoro Teque toto corde diligo in hoc altissimo Mysterio ». Gloriae Dei animarumque salutis studii plena, peculiari cum cura monialium spiritali formationi consulebat, quas saepe commonefaciebat ipsarum vocationem ad eucharisticam adorationem actum esse dilectionis in Iesum, qui eas elegerat. In "Adhortatione", quae dicebatur (anno 1808), scripsit eis: « Iesus amat vos, et, quia vos amat, vocavit vos ut Se adoretis, laudetis sibique humillimos ac sincerissimos actus praebeatis vestrae reve- Congregatio de Causis Sanctorum 57 rentiae et venerationis »; et addebat adorationem responsionem animae esse amori sui Redemptoris, atque rationem operam dandi Regno Dei aedifìcando, et caelitus exaltationi Ecclesiae impetrandae, fidei in populis propagandae, paci inter nationes consequendae, Summi Pontificis saluti ac prosperitatis obtinendae, peccatorum, haereticorum, schismaticorum, non christianorum et non credentium conversioni adipiscendae. Mysterio eucharistico collustrante Serva Dei in sua communitate cordium consensionem fovit, fidelitatem vocationi, diligentem Regulae observantiam. Sodales suas ac filias spiritales cum amore tractabat, prudentia et firmitudine, eas adhortando ad altissimas sanctitatis vias percurrendas et, cum opus erat, easdem admonebat et corrigebat. In moniales infirmas et in pauperes officiosa fuit. Temporum nequitiam, exsilii incommoda, labores in Ordine condendo Adoratricum Perpetuarum Sanctissimi Sacramenti, morbos quibus per multos annos est affecta, onus gubernationis monasterii sui, primum loci Ischia di Castro, deinde Romae, patienter toleravit. Extremis vitae annis, quibusdam in casibus, rerum adversarum et responsabilitatis onus nimium esse eius debilitati videbatur; sed statim reviviscebat atque sibi omnino temperabat. Mundi rerum neglectionem curavit ac paupertatem; semper rebus contenta fuit stricte necessariis; castigationem sui exercuit necnon paenitentiam, praesertim tempore quadragesimae et adventus. Facultatibus suis non est confisa neque terrae potentibus, sed auxilio Providentiae, cui vitae suae Operisque sui sortem commisit. In Christo enim spem collocaverat; quam ob rem scripsit: « Sine dubio spero Te, cum Te totum mihi donaveris in hoc Sacramento pro mea salute, pro meo spiritali profectu, pro mea in virtute inque perfectione christiana perseverantia, nihil mihi esse recusaturum, quod mihi necesse erit meaeque sanctificationi prodesse poterit ». Filiali cum amore ad praesidium confugiebat Mariae Virginis Perdolentis, quam et precatione invocabat et humili impulsione imitabatur, nitens et ipsa « ancilla Domini » esse in oboedientia et in dono sui; atque Adoratrices Perpetuas idem facere docebat: «Vehemens et constans sit in eis — scripsit — pietas erga dolores Virginis Mariae, Matris adorabilis Salvatoris Iesu in Sacramento absconditi; quae, post Eum, affectuum lenitudine est eis veneranda atque imploranda, ut omnes bene custodiantur sub pretioso eius potentissimi patrocinii amictu ». Iusta fuit erga Deum et erga proximos; temperans, fortis in difficultatibus atque in fidelitate Deo suaeque consecrationi; prudens in rationibus se- 58 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ligendis ad suam sanctificationem aptioribus, in Ordine suo regendo, in necessitudinibus cum monialibus, cum Auctoritatibus et cum populo, cui praeclaris virtutibus exemplo fuit. Ad supremum cum Domino occursum diligenter se praeparavit; et, cum cognovit parum sibi vitae superesse, dixit: « Laetissima sum quod morior, et avidissime exspecto, donec dilecto Sponso meo coniungar ». Recitatione sancti Rosarii Gomitata, sicut ipsa petiverat, est in vitam aeternam ingressa die 29 mensis Novembris anno 1824, a sua communitate venerata. Fama sanctitatis, qua in vita claruerat, post eius mortem perduravit; quapropter Vicariatus Romanus Causae beatificationis et canonizationis initium fecit per celebratum Processum Ordinarium (annis 1845-1851), cui additi sunt Rogatoriales Aquipendiensis, Taurinensis, Neapolitanus. Eventus eorum annorum, qui vitam internam turbaverunt Ordinis a Serva Dei conditi, infeliciter ad Causam valuerunt, non autem ad auctum Instituti, quod in praesentia adest in variis mundi partibus octoginta circiter habens monasteria, in tres societates constituta. Saeculo fere exacto, Sanctitas Sua Ioannes Paulus II concessit ut Causa iter suum iteraret. Die 26 mensis Aprilis anno 1985 decretum promulgatum est super auctoritate et vi Processuum qui sunt supra commemorati. Apparata Positione, disceptatum est ex normis an Mater Maria Magdalena ab Incarnatione virtutes coluisset sicut heroas addecet. Die 15 mensis Martii anno 1996, cum exitu prospero, actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres Cardinales porro et Episcopi, in Sessione Ordinaria diei 16 mensis Ianuarii anno 2001, audita relatione Excellentissimi Domini Andreae Mariae Erba, Episcopi Veliterni-Signini et Causae Ponentis, professi sunt Servam Dei heroum in modum virtutes théologales, cardinales iique adnexas observavisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae 59 Congregatio de Causis Sanctorum Dei Mariae Magdalenae ab Incarnatione (in saec.: Catharinae Sordini), Fundatricis Ordinis Adoratricum Perpetuarum SS. Sacramenti, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. 93 S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis NEAPOLITANA Beatificationis et canonizationis Servi Dei Caietani Errico, sacerdotis et fundatoris Congregationis Missionariorum a SS. Cordibus Iesu et Mariae (1791-1860) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Caietanus Errico natus est in oppido vulgo denominato Secondigliano, intra fines posito archidioecesis Neapolitanae, die 19 mensis Octobris anno 1791. Sacerdos ordinatus, in loco ubi ortus est ministerio pastorali se dedidit atque pauperioribus assiduitati praebendae. Congregationem condidit Missionariorum a SS. Cordibus Iesu et Mariae, quae in christianam doctrinam docendam incumberet inque missionum praedicationem ad populum. In eodem oppido Secondigliano est vita defunctus die 29 mensis Octobris anno 1860, fama sanctitatis insignis. Die 4 mensis Octobris anno 1974 Summus Pontifex Paulus VI declaravit Servum Dei heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas coluisse. Causae Postulatio, eius beatificationis respectu, iudicio Congregationis de Causis Sanctorum miram permisit coniectam sanationem abdominis acuti ex ulcere duodeni perforato cum peritonite. Casus pertinet ad Salvatorem Caccioppoli, Stabiani, qui, iam aliquot annos ulcere duodeni laborans, die 9 mensis Ianuarii anno 1952, necopinatis et diffusis abdominis doloribus cum sudoratione frigida affectus est. Duo medici arcessiti ad aegrotum visitan- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 60 dum, suaserunt ut ilico in valetudinarium deduceretur atque chirurgicam sectionem subiret, sed ille recusavit. Tempore postmeridiano eiusdem diei Salvator et eius uxor auxilium divinum postulaverunt per intercessionem Servi Dei Caietani Errico. Ex improviso doloris symptomatologia regredi coepit ac brevi completa facta est sanatio. Coniectus mirus eventus est in Curia Neapolitana, anno 1999, per Inquisitionem dioecesanam consideratus, quae a Congregatione de Causis Sanctorum probata est decreto die 10 mensis Decembris anno 1999 promulgato. Dicasterii Collegium Medicorum, in sessione die 30 mensis Martii anno 2000 habita, una voce professum est sanationem celerrimam fuisse, perfectam, duraturam et ex scientia inexplicabilem. Die 3 secuti mensis Iulii Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum actus est atque die 9 mensis Ianuarii anno 2001 Sessio Ordinaria est facta Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Caietani Errico, Sacerdotis, Fundatoris Congregationis Missionariorum a SS. Cordibus Iesu et Mariae, videlicet de celérrima, perfecta ac duratura sanatione Salvatoris Caccioppoli ab "addome acuto da ulcera duodenale perforata, con peritonite". Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. œ s . £B Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 61 NEAPOLITANA Beatificationis et canonizationis ven. Servi Dei Pauli Manna, sacerdotis pontificii instituti pro Missionibus exteris (1872-1952) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Paulus Manna die 16 mensis Ianuarii anno 1872 natus est Abellini, in Italia. Missionali studio illectus, Seminarium Missionum Exterarum Mediolanensium ingressus est. Ordinatus sacerdos anno 1894, missionarius in Birmaniam profectus est, sed aliquot post annos propter infirmae valetudinis causam fuit ei in Italiam redeundum, ubi fautor fuit ampli motus pro Missionibus catholicis. Multos scripsit libros, plures condidit commentarios atque Pontificiam Consociationem Missionariam Cleri; Superior Generalis fuit Pontificii Instituti Missionum Exterarum (P.I.M.E.). Neapoli mortuus est die 15 mensis Septembris anno 1952, fama sanctitatis clarus. Beatificationis et canonizationis Causa inita est anno 1974. Summus Pontifex Ioannes Paulus II, die 18 mensis Februarii anno 1982, declaravit Servum Dei sicut heroas addecet virtutes théologales, cardinales iisque adnexas observavisse. Beatificationis respectu, Causae Postulatio Congregationi de Causis Sanctorum iudicandam permisit coniectam miram sanationem pro Patre Alfio Vinci patratam, sacerdote Pontificii Instituti Missionum Exterarum, qui, mense Maio anno 1973, in valetudinario Sancti Iudae loci Fullerton in California, est orchectomiae subiectus ad magnum tumorem auferendum, cuius histológica inspectio diagnosim posuit de teratocarcinomate. Subsequentibus diebus graves apparuerunt implicationes, quibus dolores abdominis additi sunt atque distinctus icterus; quocirca die 11 mensis Iunii eodem anno laparotomia est facta, quae in luce posuit magnam metastasim hepaticam (sarcoma spinocellulare), in lobo dextro iecoris sitam atque membris vicinioribus adhaerentem. Cum chimiotherapia vana fuisset, aegroti condicio in peius est versa et, quia massa hepática secari non poterat, prognosis infausta fuit quoad vitam ac e valetudinario dimissus est aeger die 8 secuti mensis Iulii. Interim Pater Vinci, eius fratres sodales et Oblatae Apostolicae, quae ei assidebant, divinum auxilium per intercessionem Servi Dei Pauli Manna coeperant invocare. Post aliquot precationis dies, mensis Iulii Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 62 die 17 anno 1973, ex improviso salutaris mutatio facta est: abdominis dolores defecerunt, aegrotus cibum resumpsit ac denuo ambulare incepit, icterus est regressus. Salutaris mutatio prosecuta est usque ad plenam sanationem, quae mira habita est; quapropter anno 1992 apud Curiam episcopalem Arausicanam in California instructa est Inquisitio dioecesana, quam additicia Inquisitio est secuta in eadem Curia celebrata anno 1994. Harum Inquisitionum auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 29 mensis Septembris anno 1995 promulgatum. Dicasterii Collegium Medicorum, die 9 mensis Martii anno 2000, una voce professum est sanationem rapidissimam fuisse, completam, duraturam et pro scientia inexplicabilem proque praesentibus medicorum cognitionibus. Die 27 mensis Octobris eiusdem anni Congressus Peculiaris actus est Consultorum Theologorum, et die 16 mensis Ianuarii anno 2001 Sessio Ordinaria est facta Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Aloisio Barbarito, Archiepiscopo titulari Florentinensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Pauli Manna, Sacerdotis Pontificii Instituti Pro Missionibus Exteris, videlicet de rapidissima, completa ac duratura sanatione Patris Alf ii Vinci a "teratocarcinoma del testicolo destro con presenza di metastasi epatica". Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. ffi S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 63 UTINENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Conceptae Bertoli, christifidelis laicae (1908-1956) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Quemadmodum communicatis Christi passionibus, gaudete, ut et in revelatione gloriae eius gaudeatis exsultantes » (1 Pi 4, 13). Reapse per suae exsistentiae terrenae cursum Concepta Bertoli passionibus Christi cum gaudio communicavit, suos dolores offerendo pro bono Ecclesiae et hominum salute. Serva Dei nata est in pago vernáculo sermone denominato Mereto di Tomba, in dioecesi atque Utinensi provincia sito, die 14 mensis Aprilis anno 1908, a paupere et admodum religiosa familia. Nonnisi viginti mensium aetatem habens matrem amisit et de ea soror Maria curam adhibuit. Ludi primis tribus classibus frequentatis, domi et in agris incepit laborare. Bona puella erat, indole vivax, hilaris, ad oblectationem propensa, sed circulos non frequentabat ambiguos et periculosos. Sanctae Missae intererat atque sacris postmeridianis ac naviter opera paroecialia participabat. Anno 1923 nomen professa est in consociationem Iuventutis Actionis Catholicae, sed insequenti anno eam reliquit, nondum Domini consilio de se bene intellecto. Sexdecim annos nata, dum in ecclesiam se conferebat ad Missam diei Nativitatis Domini anno 1924, acerbo pedis dolore affecta est. Primis mensibus anni 1925 dolores etiam ad manus diffluxerunt. Post inanes curationis conatus, diagnosis facta est de malo insanabili et progredienti: id est, arthritide nervorum deformante polyarticulari rheumatica. Initio morbi Serva Dei satis negotii habuit in recipienda in se immobilitate necessaria; postea tamen, parocho adiuvante domino Nicodemo Zanini, didicit gravem infirmitatem accipere christiana cum patientia, suos dolores suscipiens pro Ecclesia offerendos, pro sacerdotum sanctificatione proque peccatorum conversione. Ad Actionem Catholicam régressa, incepit apostolatum explicare erga puellas, quae eam ibant visitatum, atque personas in quas incurrebat exiens in cisio. Anno 1935 eius condicio in deterius versa est: maxillae arte alligatae, non sinebant amplius eam Communionem accipere. Poterat solummodo se alere liquoribus, qui interfluebant inter hiatus dentium, nec amplius poterat caput movere, nec brachia, nec manus, nec crura. Die 19 mensis Iulii anno 1938, amicarum consilio, sacram Lapurdum peregrinationem participavit: Virginem Mariam sanationem non postulavit, sed tantum gratiam ut quam optime acciperet suam condicionem ac Sanctam Communionem, i 64 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quamvis interclusione maxillarum esset impedita. Exaudita est. Lapurdi, sacerdos quidam Hostiae consecratae particulam introducere potuit per rimani inter dentes. Exinde, hac usa ratione, semper potuit Eucharistiam sumere, summa cum sua consolatione. Anno 1941 in Tertium Ordinem Franciscanum intravit. Interea etiam visus et auditus coeperunt gradatim imminui. Anno 1948 patrem amisit, iam plus octoginta annos natum, et persona igitur orbata est, quae ad id tempus ei cum amore assederai. In Nativitate Domini anno 1949 est Missa celebrata in eius cubiculo, per quam Communionem accepit sicque voluit suas nuptias argénteas cum morbo commemorare. Anno 1951 Lauretum vecta est locum sacrum visitatura et, quamquam iam omnino caeca erat, videre potuit et basilicam describere, sanctam domum atque Mariae Virginis imaginem. Malis confecta, exstincta est die 11 mensis Martii anno 1956, pie ultimis sacramentis acceptis. Serva Dei vitam suam ad veritates revelatas conformavit, se Domino committendo et cum fiducia donando; fidem aluit pietate eucharistica et erga Virginem Mariam necnon Sacrarum Litterarum meditatione, quas a visitatoribus sibi legendas curabat, una cum vitas sanctorum bonosque libros spiritales. Cotidie sanctum Rosarium recitabat eius mysteria contemplans, et saepe conclavis sui in valetudinario fenestras patere sinebat, ut se iungeret orationibus quae in vicina paroecia dicebantur. Spe fortissima sustenta magis in dies cogitationes terrenas est aversata, bona aspiciens caelestia, pro certo habens tot subitis doloribus se dignius praeparatum iri ad aeternum praemium. Divinae misericordiae conscia, visitantibus iniciebat magnam fiduciam bonitatis Domini. Dei caritate mota est ad suas molestias offerendas tamquam argumentum dilectionis in eum et in expiationem peccatorum ab humano genere commissorum atque pro missionibus. Laetanter excipiebat quotquot illam invisebant iisque gaudium iniciebat et serenitatem. Eventus ei cordi erant, qui circa fiebant et, pro variis condicionibus, precabatur ac proprias aegritudines offerebat, sciens hoc modo posse se mundi redemptionem communicare. Dilexit etiam eos, a quibus affligebatur, numquam lamentans nec umquam neglegentias et incurias commemorabat, quibus afflictabatur. Aeque et sapienter personas et res iudicabat omniaque et omnes in lumine Dei videre sciebat. Hae facultates suaserunt multis, qui illam invisebant, ut sibi illam consiliatricem eligerent. Alacriter divina mandata servabat et leges Ecclesiae atque exoptabat omnes Deum colere et vereri apte et commode. Semper iusta fuit etiam erga proximos, ac magnanimitate excusabat eos, a quibus non optime tractabatur. Certe heroica est habenda fortitudo, cuius specimen dedit in toleranda supernaturali cum serenitate et Franciscana laetitia gravi cruce morbi, qui ei corpus Congregatio de Causis Sanctorum 65 deformaverat. Non solum laeta accepit privationes innumerabiles quae ei subeundae fuerunt ob corporis condiciones, verum eis addidit castigationes atque iacturas voluntarias. Semper sibi animique inclinationibus moderata est. Castum verbum servavit et corpus integrum, ita altum suum testificans interiorem nitorem. Spiritu impulsa Franciscano paupertatem excepit et amavit, tamquam thesaurum. Si quando donum recipiebat, illud pauperibus aut pueris largiebatur, ostendens hoc modo magnam rerum mundi neglectionem. Annis, quibus iuventutem Actionis Catholicae frequentavit, cum docilitate superioribus est obsecuta atque, per morbum, omnino Deo paruit et assidentibus. Multae humilitatis fuit, parvam se sentiens prae Dei magnitudine. Hinc, ob diffusam sanctitatis famam, Archiepiscopus Utinensis beatificationis et canonizationis Causam iniit per celebratum Processum Ordinarium Informativum (annis 1969-1971); annis 1989-1990 effecta est etiam Inquisitio dioecesana additicia. Hi Processus probati sunt a Congregatione de Causis Sanctorum decretis die 8 mensis Novembris anno 1985 et die 16 mensis Aprilis anno 1993 promulgatis. Confecta Positione, ex norma, disceptatum est an Serva Dei heroum more virtutes observavisset. Felici cum exitu, die 16 mensis Iunii anno 2000 Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus. Patres Cardinales deinde et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 6 mensis Martii habita anno 2001, audita relatione Excellentissimi Domini Salvatoris Fisichella, Episcopi titularis Vicohabentini, Causae Ponentis, fassi sunt Conceptam Bertoli heroum in modum virtutes théologales, cardinales et iis adnexas coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Conceptae Bertoli, Christifidelis laicae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS k gg g card. SARAIVA MARTINS Praefectus E8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 66 CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S BACABALENSIS et COROATENSIS de finium mutatione DECRETUM Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit, Exc.mi PP. DD. Iosephus Belisarius da Silva, Episcopus Bacabalensis, et Reginaldus Ernestus Piinder, Episcopus Coroatensis, unanimi consensu ab Apostolica Sede expostulaverunt ut circumscriptionum sibi concreditarum fines aliquantulum immutarentur. Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P.D. Alfii Rapisarda, Archiepiscopi titulo Cannensis et in Brasilia Apostolici Nuntii, rata huiusmodi immutationem christifidelium bono profuturam, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia PP. II, tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, hoc Decreto, perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, a dioecesi Bacalabensi ea distrahitur pars territorii municipiorum vulgo Bacabal et Säo Luiz Gonzaga do Maranhäo quae nuper novo municipio Alto Alegre do Maranhäo unita est, eaque dioecesi Coroatensi adnectitur, mutatis, hac ratione, utriusque ecclesiasticae circumscriptionis finibus. Ad haec perficienda Congregatio pro Episcopis deputat memoratum Exc.mum Apostolicum Nuntium vel, ipso a sede absente, negotiorum Sanctae Sedis in Brasilia gestorem, necessarias et opportunas eisdem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 19 mensis Iulii, anno 2001. IOANNES B. card. RE, Praef. £8 Franciscus Monterisi, a secretis. L. © S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 573/2001 Congregatio pro Episcopis 67 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 28 Novembris 2001. — Titulari episcopali Ecclesiae Risinitanae, Exc.mum P.D. Casparem Ladocsi, hactenus Ordinarium Militarem in Hungaria, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Strigoniensis-Budapestinensis. — Ordinariatui Militari in Hungaria R.D. Thomam Szabó, hactenus moderatorem cancellariae Conferentiae Episcoporum Hungariae. — Titulari episcopali Ecclesiae Novensi in Dalmatia R.D. Odilonem Petrum Scherer, e clero Toletano in Brasilia, officialem Congregationis pro Episcopis, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Sancti Pauli in Brasilia. — Titulari episcopali Ecclesiae Nasaitensi R.D. Benedictum Beni dos Santos, Vicarium generalem Taubatensem, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Sancti Pauli in Brasilia. — Titulari episcopali Ecclesiae Tagariensi R.D. Iosephum Benedictum Simäo, e clero Sancti Pauli in Brasilia, moderatorem Pontificiae Facultatis Theologiae « Beatae Virgini Mariae Assumptae » dicatae, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Sancti Pauli in Brasilia. — Metropolitanae Ecclesiae Iudiciforensi, Exc.mum P.D. Euricum dos Santos Veloso, hactenus Episcopum Luceatinum. — Cathedrali Ecclesiae Iguassuensi Exc.mum P.D. Laurindum Guizzardi, C.S., hactenus Episcopum Bagensem. die SO Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Coviensi, R.D. Iosephum Stephanum Vasquez, e clero dioecesis Angelianae, ibique paroeciae Sancti Iosephi curionem, quem deputavit Auxiliarem dioecesis Galvestoniensis-Houstoniensis. — Cathedrali Ecclesiae Ruynensi-Norandensi R.D. Dorylas Moreau, e clero Sanctae Annae Pocatierensis, hactenus curionem Sancti Patricii apud « Riviere-du-Loup ». 68 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 4 Decembris 2001. — Episcopum Coadiutorem Coloratensium Fontium, Exc.mum P.D. Michaelem Ioannem Sheridan, hactenus Episcopum titularem Thibiucensem et Auxiliarem archidioecesis Sancti Ludovici. die 5 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Ialapensi in Guatimala Exc.mum P.D. Iulium Edgarium Cabrera Ovalle, hactenus Episcopum Quicensem. die 11 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Valentinensi R.D. Desiderium Christophorum Lagleize, e clero archidioecesis Bituricensis, hactenus vicarium moderatorem Instituti vulgo dicti « Centre National de l'Enseignement Religieux ». die 12 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Vestphalenianae R.D. Zenonem Hastenteufel, e clero archidioecesis Portalegrensis in Brasilia, ibique magistrum in Pontifìcia Universitate Catholica. — Coadiutorem dioecesis Iaboticaballensis R.P. Ferdinandum Antonium Brochini, C.S.S., hactenus Provincialem in Brasilia Congregationis a Ss. Stigmatibus D.N.I.C. — Titulari episcopali Ecclesiae Timicitanae R.D. Donaldum Georgium Sproxton, e clero archidioecesis Perthensis, hactenus curionem paroeciae Sancto Gerardo Majella dicatae, in civitate vulgo « Mirrabooka », quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die IS Decembris. — Ecclesiae Passaviensi Exc.mum P.D. Villelmum Schraml, hactenus Episcopum titularem Munatianensem et Auxiliarem dioecesis Ratisbonensis. die 15 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Rubribaculensi, Exc.mum P.D. Robertum Villelmum Muench, hactenus Episcopum Covingtonensem. die 18 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Oviedopolitanae Exc.mum P.D. Ioannem Baptistam Gavilán Velázquez, hactenus Episcopum Sanctissimae Conceptionis in Paraguay. die 19 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Phelbesianae R.D. Airton Iosephum dos Santos, hactenus curionem templi cathedralis dioecesis Sancti Andreae in Brasilia, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Valadarensi, Exc.mum P.D. Varnerium Franciscum Siebenbrock, hactenus Episcopum Neo-Iguassuensem. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 69 die 19 Decembris 2001. — Coadiutorem dioecesis Paranavaiensis R.D. Eliseum de Moráis Pimentel, e clero dioecesis Iacarezinhoënsis ibique Seminarii maioris rectorem. die 20 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Trevirensi Exc.mum P.D. Rainardum Marx, hactenus Episcopum titularem Petinensem et Auxiliarem archidioecesis Paderbornensis. die 21 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Burdigalensi Exc.mum P.D. Ioannem Petrum Picard, hactenus Episcopum Montis Pessulani. CONGREGATIO P R O G E N T I U M EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, latis decretis a Congregatione pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 2 Octobris 2001. — Cathedrali Ecclesiae Aizavensi R.P. Stephanum Rotluanga, C.S.C., in praesens apud civitatem Agartalanam eiusdem Congregationis a S. Cruce magistrum candidatorun. — Cathedrali Ecclesiae Kengtunghensi Exc.mum P.D. Petrum Aloisium Cakii, hactenus Episcopum titularem Abiddensem et Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Vitbankensi R.P. Paulum Mandla Khumalo, C.M.M., hactenus Vicarium generalem eiusdem Congregatioms Missionariorum de Mariannhill. — Episcopum Coadiutorem Larantukanum R.D. Franciscum Kopong Kung, hactenus Pro-Vicarium generalem eiusdem dioecesis. die 16 Octobris. — Metropolitanae Ecclesiae Visakhapatnamensi, noviter erectae in India, Exc.mum P.D. Mariadas Kagithapu, M.S.F.S., hactenus Episcopum eiusdem dioecesis. 70 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 16 Octobris 2001. — Cathedrali Ecclesiae Andongensi R.D. Ioannem Chrysostomum Kwon Hyok-ju, e clero eiusdem dioecesis, in praesens Seminarii interdioecesani Taeguensis Theologiae Dogmaticae professorem. — Cathedrali Ecclesiae Kinkalanae R.D. Aloisium Portella, e clero Nigrirostrensi, hactenus Administratorem Apostolicum « sede plena et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Nkayiensis. — Cathedrali Ecclesiae Mahagiensi-Niokaënsi R.D. Marcellum Utembi Tapa, hactenus Vicarium generalem eiusdem dioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Nkayiensi R.D. Danielem Mizonzo, e clero eiusdem dioecesis, Seminarii maioris Brazzapolitani olim professorem. — Cathedrali Ecclesiae Quilonensi R.D. Stanislaum Roman, e clero eiusdem dioecesis, in praesens « St. Joseph's Pontifical Seminary Carmelgiri » in urbe archidioecesis Verapolitanae, vulgo Alwaye, rectorem. — Titulari episcopali Ecclesiae Saiensi R.P. Bonifatium Antonium Reimann Panie, O.F.M., parochum necnon custodem coenobii Sanctae Annae apud civitatem Sucrensem, quem constituit Vicarium Apostolicum Niuflensem. die 9 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Basankusuensi Exc.mum P.D. Iosephum Mokobe Ndjoku, hactenus Episcopum Bokunguensem-Ikelaënsem. — Cathedrali Ecclesiae Dundensi, noviter erectae in Angolia ibique suffraganeae archidioecesi Luandensi, R.P. Ioachimum Ferreira Lopes, O.F.M. Cap., hactenus eiusdem Ordinis Fratrum Minorum Capucinorum Vice-provinciae Angoliensis primum consultorem. — Cathedrali Ecclesiae Uneviensi, noviter constitutae in Nigeria ibique suffraganeae metropolitanae Ecclesiae Onitshanae, R.D. Hilarium Paulum O. Okeke, hactenus Vicarium generalem eiusdem archidioecesis. — Archiepiscopum Coadiutorem Onitshanum R.D. Valerium Okeke, e clero eiusdem archidioecesis, in praesens vulgo « Bigard Memorial Seminary » apud civitatem Enuguensem rectorem. — Titulari episcopali Ecclesiae Acufidensi R.P. Petrum Barreto Jimeno, S.I., parochum necnon superiorem communitatis eiusdem Instituti religiosi in urbe vulgo Tacna, quem constituit Vicarium Apostolicum Giennensem in Peruvia. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 71 die 9 Novembris 2001. — R.P. Victorem Gnanapragasam, O.M.I., eiusdem Instituti religiosi in Pakistania superiorem, primum Praefectum Apostolicum Quettensem. 19 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Hvaliensi Exc.mum P.D. Philippum Huang Chao-Ming, hactenus Episcopum titularem Lamphuensem et Auxiliarem Kaohisiungensem. — Cathedrali Ecclesiae Villaricensi, noviter conditae in Chilia ibique suffraganeae archidioecesi Sanctissimae Conceptionis, Exc.mum P.D. Xystum Iosephum Parzinger Foidl, O.F.M. Cap., hactenus Episcopum titularem Gaguaritanum et Vicarium Apostolicum Araucaniensem. — Episcopum Coadiutorem dioecesis Kiyindaënsis-Mityanaënsis R.D. Iosephum Antonium Zziwa, e clero eiusdem dioecesis, in praesens pro-rectorem necnon professorem Historiae Ecclesiasticae Seminarii maioris nationalis in urbe vulgo Ggaba. — Titulari episcopali Ecclesiae Thibuzabetensi R.P. Iosephum Lee HanTaek, S.I., apud civitatem Seulensem Umversitatis vulgo dictae « Sogang » praesidem, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Seulensis. die 1 Decembris. — Episcopum Coadiutorem Mentensem R.D. Salesium Mugambi, e clero eiusdem dioecesis, in praesens rectorem Seminarii nationalis theologici dicti « St. Thomas Aquinas » apud civitatem Nairobiensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Thibiucensi R.D. Andream Yeom SooJung, parochum in oppido archidioecesis Seulensis vulgo dicto Mok-dong, quem constituit Auxiliarem eiusdem metropolitanae Ecclesiae. — Titulari episcopali Ecclesiae Thimidorum Regiorum R.D. Dorick McGowan Wright, Vicarium generalem necnon templi cathedralis Belizepolitanae-Belmopanae curionem, quem constituit Auxiliarem eiusdem dioecesis. — R.P. Henricum Coudray, S.I., Vicarium episcopalem regionis orientis archidioecesis Ndiamenanae, primum Praefectum Apostolicum Mongensem. NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione ad suum beneplacitum renuntiavit: die 21 Septembris 2001. — Exc.mum R.D. Michaelem Warfel, Episcopum Iunellensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis de Fairbanks. 72 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 10 Novembris 2001. — R.D. Andream Mamadouba Cámara, Vicarium generalem Konakriensem, Adminisiratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » eiusdem archidioecesis. die 20 Novembris. — Exc.mum P.D. Alfonsum-Mariam Runiga Musanganya, Episcopum em. Mahagiensem-Niokaënsem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » eiusdem dioecesis. die 21 Decembris. — Exc.mum P.D. Floribertum Songasonga Mwitwa, Archiepiscopum Lubumbashiensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Sakaniensis-Kipushiensis. Diarium Romanae Curiae 73 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Lunedì, 3 Dicembre 2 0 0 1 , S.E. la Signora Ambasciatore di Polonia presso la Santa Sede. HANNA SUCHOCKA, Giovedì, 6 Dicembre 2 0 0 1 le LL.EE. i Signori: T O U F I Q A L I , Ambasciatore di Bangladesh; BARKAT GOURAD HAMADOU, Ambasciatore di Gibuti; A N T T I H Y N N I N E N , Ambasciatore di Finlandia; ZEMEDE T E K L E W O L D E T A T I O S , Ambasciatore di Eritrea; AMIRAN KAVADZE, Ambasciatore di Georgia; SEYMOUR REHAULELE K I K I N E , Ambasciatore di Lesotho; CHRISTINE NYINAWUMWAMI, Ambaciatore di Rwanda; MOHULALL G O B U R D H U N , Ambasciatore di Maurizio; M O U S S A C O U LIBALY, Ambasciatore di Mali; tutti accreditati presso la Santa Sede. Venerdì, 7 Dicembre 2 0 0 1 , S.E. la Signora basciatore di Turchia presso la Santa Sede. FILIZ D I N Ç M E N , Venerdì, 2 1 Dicembre 2 0 0 1 , S.E. il Signor VLADIMIR GRADEV, Ambasciatore di Bulgaria presso la Santa Sede. Am- NIKOLAEV Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Giovedì, 2 9 Novembre 2 0 0 1 , S.E. il Signor stro degli Affari Esteri di Irlanda. Venerdì, 3 0 Novembre 2 0 0 1 , l'On. della Commissione Europea. B R I A N COWEN, ROMANO PRODI, Sabato, 1 Dicembre 2 0 0 1 , S.E. il Signor FRANCISCO PEZ, Vice Presidente della Repubblica del Guatemala. Mini- Presidente REYES-LO- Giovedì, 6 Dicembre 2 0 0 1 , S.E. il Signor HANSRUDOLF H O F FMANN, Ambasciatore di Svizzera in missione speciale presso la Santa Sede. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 74 Sabato, CAYO, 15 Dicembre 2001, S.E. il Signor A R N O L D O ALEMÁN L A - Presidente della Repubblica del Nicaragua. Lunedì, 17 Dicembre 2001, S.E. il Signor I O N ILIESCU, Presiden- te della Repubblica di Romania. Venerdì, Dicembre 21 2001, l'On. MARCELLO P E R A , Presidente del Senato della Repubblica Italiana. Giovedì 20 dicembre 2001 si è riunita alla presenza del Santo Padre la Congregazione delle Cause dei Santi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo lì ha nominato: 15 20 ottobre » 20 novembre » » 2001. P. Peter Malone, M.S.C., Membro del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « ad quinquennium ». » Mons. Joseph Dinh Due Dao; don Marco Gnavi; don Pierre Masri; don Louis Sako; don Hanna Kildani; don Angelo Amato, S.D.B; don Giovanni Bosco Masayuki Shirieda, S.D.B.; p. Michel Fédou, S.I.; p. Ignatius Ismartono, S.I.; p. S. Michael, S.V.D.; p. Kieran O'ReiHy, M.Afr.; p. Pietro Sonoda, O.F.M. Conv.; sr. Bruno M. Colin, O.S.B.; sr. Lorraine Delaney; sr. Catherina Jarra, delle Suore di S. Giuseppe di Cluny; sr. Teresa Seow, Canossiana; dott. Julius Lipner; dott. Jean-Paul Messina; dott.ssa Donna Orsuto, Consultori del Pontificio Consiglio per il Dialogo Inter-Religioso « ad quinquennium ». » Gli Em.mi Signori Cardinali Varkey Vithayathil e Lubomyr Husar, Membri del Pontificio Consiglio per i Testi Legislativi « ad quinquennium ». » L'Em.mo Signor Cardinale Jozef Tomko, Sua Beatitudine Jean Pierre XVIII Kasparian, Patriarca em. di Cilicia degli Armeni, S.E. mons. Emile Eid, Vescovo tit.. di Sarepta dei Maroniti, Membri del " Pontificio Consiglio per i Testi Legislativi « usque ad octogesimum annum ». Diarium Romanae Curiae 75 20 novembre 2001. I sig.ri dott. Kevin Andrews; dott. Jean-Marie Caidor; la sig ra Kathryn Hauwa Hoomkwap, Consultori del Pontifìcio Consiglio per la Famiglia « ad quinquennium ». La signora Christine Boutin, Consultore del Pontificio Consiglio per la Famiglia « in aliud quinquennium ». II dott. Ismar de Oliveira Soares, Membro del Pontificio Con13 siglio delle Comunicazioni Sociali « ad quinquennium ». Il sig. prof. Wolfgang Bernhardt, Revisore Internazionale 17 presso la Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede « ad triennium ». Protonotari Apostolici soprannumerari 22 5 10 » » marzo aprile » » 29 5 9 11 » 20 30 9 » » » » maggio » » » » » giugno » » » » » luglio » » » » 11 14 24 30 15 » 16 » » » » 27 1 10 15 » » » ottobre » » 2001. Mons. Demetrio Gianfrancesco (L'Aquila) Mons. Francisco P. Monje (Sorsogon) Mons. Waldo Dolfi (Pisa) Mons. Aldo Armani (Pisa) Mons. Enzo Lucchesini (Pisa) Mons. Roger J. Foys (Steubenville) Mons. Jan Oleksy (Elblijg) Mons. Pal Bolberitz (Esztergom-Budapest) Mons. Vincenzo De Vizia (Benevento) Mons. Anthony J. Dalla Villa (New York) Mons. Eugene V. Clark (New York) Mons, Francesco Riccitiello (Aversa) Mons. Leoni Czaja (Wroclaw) Mons. Luis F. Bravo Ordóñez (Loja) Mons. John Joseph Sullivan (Salt Lake City) Mons.. Kazimierz Bownik (Lublin) Mons. Wladislaw Kostrzewa (Tarnów) Mons. Francis J. Cresp (Port Pirie) Mons. David Desmond Joseph Price (Auckland) Mons. Luigi Ghidoni (Piacenza-Bobbio) Mons. Winfried Aymans (Köln) Mons. Albin Potracki (Gdansk) Mons. Feliciano Gil De Las Heras (Burgos) Mons. Pedro López Gallo (Xalapa) Mons. Rudolf Trpin (Wien) Mons. Luis Eugenio Silva C. (Santiago de Chile) Mons. Renato Di Veroli (Latina-Terracina-Sezze-Priverno) Mons.. Michael F. Lenihan (Los Angeles) Mons. Tino Mariani (Palestrina) Mons. Lorenzo Frana (Bergamo) Mons. Giuseppe Baldanza (Cefalù) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 76 Prelati d'onore di Sua Santità 25 30 31 » 7 » » » » » » 5 22 » » » » 3 » » » 10 » 11 » » 20 24 30 » » » » » 13 » » 15 » » 16 maggio dicembre gennaio » febbraio » » » » » » marzo » » » » » » » aprile » » » » » » » » » » » » » » » » maggio » » » » » » 2000. » 2001. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Vitus Huonder (Chur) Mons. Zbigniew Karolak (Drohiczyn) Mons. Ronald A. Newland (Newark) Mons. Nicolas González y González (Avila) Mons. Brian McAloon (Palmerston North) Mons. Giacomo Pinelli (Napoli) Mons. Sergio Soldini (Siena-Colle di Val d'Elsa-Montalcino) Mons. Jerzy Syryjczyk (Ordinariato militare per la Polonia) Mons. Salvatore Esposito (Napoli) Mons. Antonio Di Donna (Napoli) Mons. Gregory Donald Vaughan (Trenton) Mons. Eugene Michael Rebeck (Trenton) Mons. José Álvarez Allende (Sevilla) Mons. Pasquale Rocchi (L'Aquila) Mons. Ennio Bellezza (L'Aquila) Mons. Valente Di Carlo (L'Aquila) Mons. Ángel Romero Castellano (Asidonia-Jerez) Mons. Ramón González Montano (Asidonia-Jerez) Mons. José Luis Repetto Betes (Asidonia-Jerez) Mons. Luciano Gerbasi (Roma) Mons. Higino C. Velarde (Jaro) Mons. Amadeo E. Escanan (Jaro) Mons. Severino M. Montiague (Jaro) Mons. Ramón A. Pet (Jaro) Mons. Gerald Hanna (Armidale) Mons. Edward Wilkes (Armidale) Mons. Gyula Németh (Gyór) Mons. József Péntek (Gyór) Mons. Jorge Elias Chávez González (San Juan de Los Lagos Mons. José M. Yanguas Sanz (Calahorra y la Calzada Logroño Mons. Béla Bátorfí (Esztergom-Budapest) Mons. José de Jesús Salcedo Curiel (Tepic) Mons. Pompilio Cristino (Benevento) Mons. Elia Testa (Benevento) Mons. Salvatore Moffa (Benevento) Mons. Pasquale Fusco (Benevento) Mons. Carmelo Tommaselli (Benevento) Mons. Joseph Kalathiparambil (Verapoly) Mons. Mathew Chakkalakal (Verapoly) Mons. Joseph Etturuthil (Verapoly) Mons. Franz-Josef Gebert (Trier) Mons. Norbert Turrini (Nice) Mons. Giorgio Curio (Ventimiglia-Sanremo) Mons. Jaime Bravo Cisneros (Loja) Diarium Romanae Curiae 16 maggio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 25 » » 29 » » » » 31 5 » 9 » » » » giugno » » » » » » 11 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 3 luglio » » » » » 21 » » » » » 30 9 2001. Mons. Antonio Hernández Matías (Tui-Vigo) » Mons. Zoltán Tarjányi (Vae) » Mons. Gino L. Bernasconi (Victoria in Texas) » Mons. Michael Harrold (Victoria in Texas) » Mons. Michael O'Shaughnessy (Victoria in Texas) » Mons. Eustace A. Hermes (Victoria in Texas) » Mons. Benton Thurmond (Victoria in Texas) » Mons. Edward Bartsch (Victoria in Texas) » Mons. Arnold A. Anders (Victoria in Texas) » Mons. Francesco Grammatico (Aversa) » Mons. William F. Mattimore (Honolulu) Mons. Felipe De Jesús Estévez (Miami) » Mons. James Stewart Overton (Westminster) » Mons. Victor George Bonnell (Salt Lake City) Mons. George Francis Davich (Salt Lake City) » Mons. Rudolph August Daz (Salt Lake City) » Mons. Francis Benjamin Pellegrino (Salt Lake City) » Mons. Lawrence Paul (Salt Lake City) » Mons. Giorgio Marcuzzo (Treviso) » Mons. Novatus Rugamba (Bukoba) » Mons. Martin Krebs (Essen) » Mons. Thomas E. De Baker (Omaha) Mons. Thomas A. Furlong (Omaha) » Mons. Robert J. Gass (Omaha) » Mons. Francis E. Kubart (Omaha) » Mons. John S. Michalak (Omaha) » Mons. Konrad Kolodziej (Gliwice) Mons. Tullio Citrini (Milano) » Mons. Leonard A. Bogdan (Kalamazoo) » Mons. William J. Fitzgerald (Kalamazoo) Mons. Eugene A. Sears (Kalamazoo) » Mons. Roger Roy (Sherbrooke) » Mons. Lorenz Gavol (Berlin) » Mons. Konrad Baumgartner (Regensburg) » Mons. Hermann Josef Pottmeyer (Essen) » Mons. Richard Moth (Southwark) » Mons. Andrew Summersgill (Leeds) » Mons. Brian Rayner (Sydney) » Mons. Edward T. Bromley (Grand Falls) » Mons. Manfred Weitlauff (Augsburg) » Mons. Allan Malone (Phoenix) » Mons. José Fuentes Martínez (Orihuela-Alicante) Mons. José Carlos Sampedro Forner (Orihuela-Alicar Mons. Stephen Pedone (Worcester) » Mons. Jean Mariot (Paris) » Mons. Jean Yves Nahmias (Paris) » Mons. Johannes Gamperl (Wien) 77 78 9 » » » » » » » » » » » » » » 21 » 25 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale luglio » » » » » » » » eo » » » agosto » » settembre » 23 2001. » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Joseph Schrammel (Wien) Joseph Aleaster (De Aar) Martín Flores Rodríguez (Mazatlán) Antonio Camacho Aguilar (Mazatlán) Eduardo Arrieta Quiñones (Mazatlán) Agapito Zamora Poliorena (Mazatlán) Antonio Aguayo González (Mazatlán) Francis Lynn (Killala) Seamus Heverin (Killala) Brunon Kedziorski (Gdansk) Stanislaw Zieba (Gdansk) Joaquín Infesta Calud-Zatarain (Madrid) Mariano García López (Madrid) Joaquín Martínez Valls (Orihuela-Alicante) Peter.Doyle (Portsmouth) Roger Larivière (Ottawa) Donald Desmond MacDonald (Ottawa) Gerhard Ludwig Müller (Mainz) Antonio Caricato (Lecce) Vittorio Aiazzi (Prato) Cappellani di Sua Santità 31 » 7 » » » » » » » » » » » » » » » » » » gennaio » febbraio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2001. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Félix Varas (San Juan de Puerto Rico) Anton Otte (Bamberg) Józef Srogosz (Ordinariato militare di Polonia) Józef Kubalewski (Ordinariato militare di Polonia) Henricus Pois (Ordinariato militare di Polonia) Mauro Fusi (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcino) Douglas Peters (Kumasi) Stanislaw Tabaka (Elk) Marian Szewczyk (Elk) Jarema Sykulski (Elk) Kazimierz Gacki (Elk) Hieronim Mojzuk (Elk) Lech Janowicz (Elk) Mieczyslaw Brzóska (Elk) Jan Wróblewski (Elk) Tadeusz Herman (Elk) Krzysztof Kaczyñski (Elk) Zygmunt Sedziak (Elk) Zygmunt Kopiczko (Elk) Marian Szczçsny (Elk) Herbert Winter (Wien) Karl Wagner (Wien) Johann Klinger (Wien) Wolfgang Schubert (Wien) Diarium Romanae Curiae 5 Q JO ft (> t> 16 22 » » » » » » » » » » 3 » » » » » » » 5 » » » . » » » » » » » » 10 » * * » * * marzo » » » » » 2001. » » » » » » » » » » » » » » » » » aprile » » » » » » » » » » » » » » » » » » » »> » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 79 Il sac. Arnel F. Lagarejos (Antipolo) Il sac. Joseph Kurzweil (Graz-Seckau) Il sac. Gerardo Marsico (Potenza-Muro Lucano-Marsico Nuovo) Il sac. Leonardo Mupo (Potenza-Muro Lucano-Marsico Nuovo) H sac. Vito Forlenza (Potenza-Muro Lucano-Marsico Nuovo) Il sac. Pasquale Tropeano (Potenza-Muro Lucano-Marsico Nuovo) Il sac. Peter Wilson (Northampton) H sac. Vittorio Sannino (Napoli) H sac. Roberto Malpelo (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcino) H sac. Tito Rovai (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcino) Il sac. Placido Nicotra (Roma) Il sac. Emilio Bassani (Milano) Il sac. Gianfranco Brambilla (Milano) Il sac. Spirito Carlo Colombo (Milano) Il sac. Ambrogio Guffanti (Milano) Il sac. Luciano Negri (Milano) Il sac. Pasquale Enrico L. Ripamonti (Milano) Il sac. Carlo Giacomo Tornaghi (Milano) Il sac. Pedro P. Esmalla (Jaro) Il sac. Victor C. Casa (Jaro) Il sac. Oscar E. Gales (Jaro) Il sac. Nemesio C. Espinosa (Jaro) Il sac. Sergio V. Jamodot (Jaro) Il sac. Felipe Palomo (Jaro) Il sac. Andres F. Sagra (Jaro) Il sac. Augustin O. Somosa (Jaro) Il sac. Jaime Zurbano (Manila) Il sac. Armando Villaruz (Manila) Il sac. Claro García (Manila) Il sac. Alfonso Bufaoan Jr. (Manila) Il sac. Alberto Salonga Jr. (Manila) Il sac. Wilfredo Paguio (Manila) Il sac. Benjamin Razón (Manila) Il sac. Albert Venus (Manila) Il sac. Nestor Cerbo (Manila) Il sac. Jesus Romolo Ranada (Manila) Il sac. Dennis Odiver (Manila) Il sac. Esteban Lo (Manila) Il sac. Leonardo Palladino (Frascati) U sac. Maurizio Aliotta (Siracusa) Il sac. Michele Giansiracusa (Siracusa) H sac. Giuseppe Sudano (Siracusa) Il sac. Antonio Trivinho (San Paolo) Il sac. Joseph L. Kehoe (Ferns) Il sac. Augusto Dalcin (Frederico Westphalen) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 80 10 » » » » » » 11 » » » » » » » » » » » aprile » )> » » » » » » » » » » » » » » » » 2001. » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il » » » Il » » » » » 20 » » » » 21 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il » » 24 » » » 26 30 2 11 15 » » » » » » » » » maggio » » » sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Arlindo Rubert (Frederico Westphalen) Alfons Bokern (Münster) Patrizio Doveri (Pisa) Mario Maracich (Pisa) Giacomo Spinabella (Pisa) Danilo D'Angiolo (Pisa) Emil Breithecker (Essen) Lese Stanislaw Wojtas (Elbl^g) Ivan Godina (Varazdin) Vjecoslav Huzjak (Varazdin) Alojzije Domislovic (Varazdin) Valent Bogadi (Varazdin) Leonard Logozar (Varazdin) Leonard Markac (Varazdin) Autun Parcic (Varazdin) Alojzije Petrovic (Varazdin) Juraj Petrovic (Rijeka) Ivan Sporcic (Rijeka) Manuel Moreira Vieira (Säo Sebastiäo do Rio de Janeiro) sac. José Roberto Rodrigues Devellard (Säo Sebastiäo do Rio de Janeiro) sac. Krzysztof Edward Jackowski (Warszawa-Praga) sac. Zygmunt Uczciwek (Warszawa-Praga) sac. Zenon Majcher (Warszawa-Praga) sac. Albemus M.E.T. Vreeburg (Rotterdam) sac. Kevin McGinnell (Northampton) sac. James D. Conley (Wichita) sac. Josef Suchar (Hradec Králové) sac. Josef Rût (Hradec Králové) sac. Antonin Duda (Hradec Králové) sac. Josef Tajchl (Hradec Králové) sac. Luis Alberto Rolón Rincón (Barcelona - Venezuela) sac. Óscar Alfonso Rodríguez Rondón (Barcelona - Venezuela) sac. Aníbal García Solano (Barcelona - Venezuela) sac. Epitácio Cardoso Pereira (Formosa - Brasile) sac. Robert Hajnal (Esztergom-Budapest) sac. Mihály Márton (Esztergom-Budapest) sac. Domokos Jánosa (Esztergom-Budapest) sac. Ferenc Gyöngyös (Esztergom-Budapest) sac. Miguel Héctor Soria (Concepción - Argentina) sac. Antonio Muñoz Rivero (Málaga) sac. Matthew Amponsah-Saamoa (Kumasi) sac. Maurice Dooley (Cashel) sac. Titus Kapelele (Kasama) sac. John T. Ferry (New York) Diarium Romanae Curiae 16 maggio 2001. II sac. Victor B. Ochoa Dávila (Loja) » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 30 » » » » » - » » » » » » » 31 » » » » » 1 giugno » 9 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » ~ » » » » » » » » » » » 11 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 6-A.A.S, II sac. Stefano Ricciardiello (Aversa) II sac. Angelo Simonelli (Aversa) II sac. Michele Pugliese (Aversa) II sac. Vincenzo Panico (Aversa) II sac. Nicola Giallaurito (Aversa) II sac. Pasquale De Cristofaro (Aversa) II sac. Angelo Crispino (Aversa) II sac. Francesco Caserta (Aversa) II sac. Caglo Aversano (Aversa) II sac. Robert E. Hemberger (Wichita) II sac. William M. Carr (Wichita) II sac. Robert Urland (Bratislava-Trnava) II sac. Peter Brian Wells (Tulsa) II sac. Carlo Maria Polvani (Milano) II sac. Angelo Accattino (Casale Monferrato) II sac. Gildo Tessari (Treviso) II sac. Antonio Dal Bo (Treviso) II sac. Alfonso Cortés Contreras (Monterrey) II sac. Enrique Díaz Martínez (Tehaucán) II sac. Ramón Martínez Flores (Tehaucán) II sac. Raffaele Ciccone (Napoli) II sac. Antonio Cozzolino (Napoli) II sac. Gaetano Cannavo (Acireale) II sac. Stefano Pavone (Acireale) II sac. Salvatore Raciti (Acireale) II sac. Antonino Maugeri (Acireale) II sac. Salvatore Messina (Acireale) II sac. Enrique Díaz Martínez (Tapachula) II sac. Ramón Martínez Flores (Tapachula) II sac. Nunzio Giordano Galati (Catania) II sac. Luiz Simioni (Piracicaba) II sac. Orivaldo Casini (Piracicaba) II sac. Patrick Ahern (Kerry) II sac. Jessé Torres Cunha (Feira de Santana) II sac. Luigi Misto (Milano) II sac. James Curry (Westminster) II sac. Franciscus Kim Byung-Do (Seoul) II sac. Matteus Hwang In-Kuk (Seoul) II sac. Raphael Pak Soun-Jai (Seoul) II sac. Thomas Ahn Keong-Ryel (Seoul) II sac. Stanko Lipovsek (Maribor) II sac. Ivan Stuhec (Maribor) II sac. Franc Jemec (Maribor) II sac. Franc Halas (Maribor) II sac. Izidor Veleberi (Maribor) II sac. Anton Pacnik (Maribor) 81 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 82 11 » » » » » » » » » 16 » » » » 20 » 21 » » » » » » » 25 26 30 » » » » » » » » » » » eo » » » 9 » giugno » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » luglio » » » » » 2001. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il sac. Edmund Sikorski (Gniezno) Il sac. Stanislaw Kotowski (Gniezno) Il sac. Stanislaw Budzik (Tarnów) Il sac. Krzysztof Czermak (Tarnów) Il sac. Augustin Duffek (Gliwice) Il sac. Józef Dyllus (Gliwice) Il sac. Tadeusz Fryc (Gliwice) Il sac. Karol Krafczyk (Gliwice) Il sac Józef Kusche (Gliwice) Il sac. Edward Plonka (Gliwice) Il sac. Daniel H. Cavallo (San Francisco - Argentina) Il sac. Antonio Gonçalves da Rocha (Montes Claros) Il sac. Antonio Alencar Monteiro (Montes Claros) Il sac. Geraldo Marcos Tolentino (Montes Claros) Il sac. Silvestre José de Melo (Montes Claros) Il sac. Gilberto Marengo (La Spezia-Sarzana-Brugnato) Il sac. Bruno Ognibene (Piacenza) Il sac, Alfred Werner Hausen (Köln) Il sac. Franz Bauer (Passau) Il sac. Celso Ferreira dos Santos (Campo Maior) Il sac. Raimundo Nonato De Oliveira (Campo Maior) Il sac. Edvando de Oliveira de Lima (Campo Maior) Il sac. Antonio Gonçalves Neves (Campanha) Il sac. Antonio Osório Pereira (Campanha) Il sac. Fuhad José Lage (Campanha) Il sac. Johann Schober (Regensburg) Il sac. Karl Soltl (Regensburg) Il sac. Ferdinando Mattarolo (Vicenza) Il sac. Antonio Montinaro (Lecce) Il sac. Marcello De Nardo (Vittorio Veneto) Il sac. Oreste Nespolo (Vittorio Veneto) Il sac. Nilo Tonon (Vittorio Veneto) Il sac. Peter Neher (Augsburg) Il sac. Joseph Arshad (Lahore) Il sac. Adolf Schrenk (Bamberg) Il sac. Erwin Wild (München und Freising) Il sac. Kurian Matthew Vayalunkal (Kottayam) Il sac. Dagoberto Campos Salas (Tilarán) Il sac. Mauro Lalli (Chieti-Vasto) Il sac. Leonard Musteikis (Panevezys) Il sac. Thomas Wallace (S. Bernardino) Il sac. Peter Brenner (Köln) Il sac. Albert Kühlwetter (Köln) Il sac. Johannes Lüdenbach (Köln) Il sac. Jerzy Boguslaw Gisztarowicz (Bialystok) Il sac. Ryszard Wolos (Gdansk) Il sac. Boguslaw Zurawski (Gdansk) Diarium Romanae Curiae 9 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 20 » » luglio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2001. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. 23 » » » » » » » » » 25 » » » » » » » » » » » agosto » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. 83 Cezary Annusewicz (Gdansk) Stanislaw Dulak (Gdansk) Ryszard Kasyna (Gdansk) Henryk Kiedrowski (Gdansk) Roman Spichalski (Pelplin) Henryk Pilacki (Pelplin) Zdzislaw Hatlapa (Czçstochowa) Andrzej Walaszczyk (Czestochowa) Jan Duda (Czestochowa) Roman Nir (Czestochowa) Giorgio Noli (Genova) Andrea Parodi (Genova) Peter Bsteh (Wien) Rudolf Hanzl (Wien) Gottfried Pichler (Wien) Rupert Stadler (Wien) Jean Fortier (Montreal) Adriano Bragazzi (Latina-Terracina-Sezze-Priverno) Armando Trasarti (Fermo) Filippo Cocetti (Fermo) Alfredo Abbondi (Fermo) Filomeno Abate (Caserta) Marian Jancarz (Stockholm) Sandro De Angelis (Urbino-Urbania-Sant'Angelo in Vado) Krzysztof Józef Nikiel (Lodz) Francesco De Santis (Terni-Narni-Amelia) Giancarlo Romani (Terni-Narni-Amelia) Gianni Colasanti (Terni-Narni-Amelia) Antonino De Santis (Terni-Narni-Amelia) Sandro Bigi (Terni-Narni-Amelia) Sandro Sciaboletta (Terni-Narni-Amelia) Antonio Soto Guerrero (Zacatecas) Jorge Enrique Serpa Pérez (San Cristóbal de la Habana) Philippe Brizard (Paris) Daniel Emilio Estivil (San Isidro) Tadeusz Lewandowski (Wloclawek) Zdzislaw Ossowski (Wloclawek) Adolf Reizer (Wloclawek) Jan Fornalczyk (Wloclawek) Ireneusz Juszczynski (Wloclawek) Ryszard Kucharski (Wloclawek) José Paulo Pires Braga (Paraíba) Joäo Eudes Batista (Paraíba) Nando Azzali (Parma) Santiago Méndez Bravo (Guadalajara) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 84 agosto » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » settembre » » ottobre » » » » » » » » » » » » » » 2001. II » II » II » II » II » II » II » . II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II II » II » II II » II » II » II II » » II » II » II » II » II II » II » II » II sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. John G. Noonan (Miami) Andrew L. Anderson (Miami) Tomas M. Marin (Miami) Michael A. Souckar (Miami) Ante Klaric (Split) Vincenzo Casagni (Montepulciano-Chiusi-Pienza) Ilio Roteili (Montepulciano-Chiusi-Pienza) Gilberto Adriano Brizzi (Montepulciano-Chiusi-Pienza) Josephus Peciukonis (Vilkaviskis) Leonas Jakimavicius (Vilkaviskis) Francis Charles Henriksen (Davenport) John Mordolk Hyland (Davenport) Marvin Alfred Mottet (Davenport) Drake Robert Shafer (Davenport) Costantino Caioni (Ascoli Piceno) Giovanni Marcozzi (Ascoli Piceno) Temistocle Urbani (Ascoli Piceno) Enrique Meyer Canillas (Asunción) Mario Rivero Guerrero (Asunción) Michel Gibaud Venstermans (Asunción) Rodolfo Luís Weber (Porto Alegre) Aloisio Irineo Flach (Porto Alegre) Liro Vendelino Meurer (Porto Alegre) Salvatore Modica (Caltanissetta) Giovanni Speciale (Caltanissetta) Angelo Bufalino (Caltanissetta) Bernard Ehler (Augsburg) Jozef Jurko (Kosice) Pierre Nguyen Quang Sach (Nha Trang) Carlo Monacchi (Urbino-Urbania-Sant'Angelo in Vado) Rinaldo Papararo (Roma) Alberto Roncoroni (Roma) Angelo Amati (Roma) Mario Magistrato (Roma) Franco Mammoli (Roma) Giuseppe Marcianti (Roma) Slawomir Oder (Toruñ) Battista Angelo Pansa (Bergamo) Herminio Vázquez Pérez (Tlalnepantla) Leodegario Gómez Rico (Tlalnepantla) Roberto Mena Saint (Tlalnepantla) Jorge Aguilera Vargas (Tlalnepantla) Fernando Ramírez Resendiz (Tlalnepantla) Marcony Vinícius Ferreira (Brasilia) Miguel Valdrighi (Presidente Prudente) José Antonio de Lima (Presidente Prudente) Armando Antonio Giehl (Novo Hamburgo) Diarium Romanae Curiae 1 ottobre » » » » » » » » » » » 2 » » » » » » » » » » » » » » » » » 2001 II II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. 85 Izidoro Bruxel (Novo Hamburgo) Oscar Joäo Colling (Novo Hamburgo) Félix Ramos García (Tampico) Francisco Javier Baltazar Bautista (Tampico) Lorenzo Daniel Zapata Huesca (Tampico) Achille Allievi (Milano) Gian Piero Bazzelli (Milano) Enrico Cantù (Milano) Elia Giuseppe Mandelli (Milano) Emilio Massoni (Milano) Pietro Perego (Milano) Mario Sala (Milano) Franco Scotti (Milano) Luigi Spreafico (Milano) Pietro Zeroli (Milano) Giovanni Marchetti (Spoleto-Norcia) Gentiluomini di Sua Santità 29 maggio » » » » » » » » » » » 2001. II II » II » II » II » II » II sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Sebastiano la Spina della Cimarra (Roma) Bernardino Paganuzzi (Roma) Lucio Ghia (Roma) Arnaldo Vittorio de Möhr di Sunneg e Morberg (Roma) Pierluigi Tonaca (Roma) Giovanni Arvedi (Cremona) Mario Vassalli (Chur) Addetti di Anticamera 30 maggio » » 2001. II sig. Adriano Jasillo (Albano) » II sig. Stefano Cefali (Roma) ONORIFICENZE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: Il Collare dell'Ordine Piano 19 2 ottobre » 1999. A S.E. il sig. Carlo Azeglio Ciampi, Presidente della Repubblica Italiana 2001. A S.E . il sig. Nursultan Abishevich Nazarbayev, Presidente della Repubblica del Kazakhstan La Gran Croce dell'Ordine Piano 16 19 28 16 » » giugno » ottobre » » 2001. A » A » A » A » A A S.E S.E S.E S.E S.E S.E il il il il il il sig. Toru Iwanami (Giappone) sig. Svetlozar D. Raev (Bulgaria) sig. José Ayala-Lasso (Ecuador) sig. James Farrugia (Malta) sig. Martin Stropnicky (Rep. Ceca) sig. Bonaventure Ndong-Ekomie (Gabon) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 86 16 » » » » ottobre » » » 2001 A » A » A A » » A S.E. S.E. S.E. S.E. S.E. il il il il il sig . sig . sig . sig . sig . Jean-Claude Michel (Principato di Monaco) Robert George Halverson (Australia) Yang-il Bae (Corea) Pai Tar (Ungheria) Guillermo Léon Escobar-Herrán (Colombia) La Croce di Dama di Gran Croce dell'Ordine Piano 16 ottobre 200L Alla sig.ra Nina Kovalska (Ucraina) La Gran Croce dell'Ordine di San Gregorio Magno 31 7 10 10 16 18 21 » » 16 » » » » » gennaio febbraio aprile maggio giugno » » » » ottobre » » » » » » 2001 » » » » » » » » » » » Al sig. Tadeusz Chrzanowski (Cracovia) Al sig. Franco Vesconti (Cremona) Alla sig.ra Concepción Serrano (Cordoba) Al sig. William H. Broadhurst (Toronto) A S.E. il sig. Ronarong Nopakun (Tailandia) Al sig. Gianluigi Marrone (Roma) Al sig. Herbert Batliner (Austria) Al sig. Josserand de Saint Priest d'Urgel (Avignon) Al sig. Helmut Zilk (Vienna) A S.E. il sig. Mohy Al-Dhabbi (Yemen) A S.E. il sig. Hjálmar W. Hannesson (Islanda) A S.E. il sig. Atis Sjanits (Lettonia) A S.E. il sig. Adnan B ah j at Al Talhouni (Giordania) A S.A.R. il Principe Maiala Zo Raolison (Madagascar A S.E. il sig. David Mawokota Dlamini (Swaziland) A S.E. il sig. Bengt O. Johansen (Norvegia) La Commenda con Placca dell'Ordine di San Gregorio Magno 4 25 » 28 30 2 » 30 3 27 aprile maggio » » » giugno » » luglio » 2001 » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Raúl López Lira Nava (Messico) Cesare Chiarinelli (Rieti) Aquilino Longoni (Milano) Pedro Luiz Carneiro de Mendonça (Brasile) Orestes D. Bello (Filippine) Riccardo Trepiccion (Italia) Ettore Magliocchetti (Italia) Gaetano Dal Negro (Napoli) Annibale Crucinalli (Civita Castellana) Rudolf Gruber (Austria) Placca dell'Ordine di San Gregorio Magno 20 13 aprile » 2001 Al sig. Josef M. Fitzer (Köln) » Al sig. Jerzy Palmi (Southwark) La Commenda dell'Ordine di San Gregorio Magno 16 31 gennaio » 2001 » Al sig. Salvatore Pastorello (Chieti-Vasto) Al sig. Erwin Pougin (Germania) Diarium Romanae Curiae 31 » 7 gennaio » febbraio » » 5 22 11 » » 26 30 2 » » 10 16 30 » » 31 2 11 » » » » 18 21 » 30 » » marzo » aprile » » » » maggio » » » » » » » » giugno » » » » » » » co » » » » » os 10 18 19 27 » 29 28 » » luglio » » » » » » » » » » » » agosto » 87 2001 Al sig. Mario Beltrami (Cremona) » Al sig. Osvaldo Ruggeri (Cremona) » Al sig . Francesco De Simone (Siena-Colle di Val D'Elsa Montai cino) » Al sig. Mario Antonio De Pietri (Massa Carrara-Pontremoli) » Al sig, Tiziano Triani (Massa Carrara-Pontremoli) » Al sig. Hugo Hungerbüher (Chur) » Al sig. Wilhelm Hans Beermann (Essen) » Al sig. Bruno Gentili (Como) » Al sig. Giovanni Farinelli (Civitavecchia-Tarquinia) » Al sig. Giuseppe Scotto (Civitavecchia-Tarquinia) » Al sig Ioseph Soriano (Imus) » Al sig. Gerardus Vanden Tweel (Utrecht) » Al sig. Thomas Claus Schröfl (Wien) » Al sig. Ettore Fantino (Cuneo) » Al sig. Magdi Zekri Kauzman (Alessandria - Egitto) » Al sig. Conrad M. Black (Toronto) » Al sig. Luigi Orabona (Aversa) » Al sig. Fabio Guimaràes Franco (Brasile) » Al sig. Wismon Simanihuruk (Indonesia) » Al sig. Sung-Hso Kim (Corea) » Al sig. Stefan Nicolae (Romania) » Al sig. Giovanni Michele Fontana (Italia) » Al sig. Rocco D'Aversa (Italia) » Al sig. Alessio Fraioli (Italia) » Al sig. Franco Tolemei (Italia) » Al sig. Odoardo Olimpieri (Italia) » Al sig. Enzo Colaiacomo (Roma) » Al sig. Franco Coracci (Roma) » Al sig. Sepp Rieder (Vienna) » Al sig. Rainer Henn (Vienna) » Al sig. Luis Zanon (Argentina) » Al sig. Giuseppe Simonetta (Civita Castellana) » Al sig. Lubomir Hlcoch (Praga) » Al sig. Roberto Baschieri (Bologna) » Al sig. Franco Bonfìglioli (Bologna) » Al sig. Paolo Zamboni (Bologna) » Al sig. Vittorio Enrico Tito (Civitavecchia-Tarquinia) » AL sig. Luigi Bacigalupo (Chiavari) » Al sig. Attilio Mazza (Porto-Santa Rufina) » Al sig. Tamas Török (Ungheria) » Al sig. Heinz-Verner Meier-Hesse (Germania) » Al sig.. Pierluigi Caprioglio (Milano) » Al sig. Carlo Misto (Milano) » Al sig. Maurizio Fardellotti (Italia) » Al sig,. Niall Kennedy (Dublin) » Al sig. Francis O'Reilly (Dublin) 88 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 12 settembre 10 ottobre 17 » 30 » 2001 Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. Domenico Giani (Roma) Mauro Rossi (Albano) Mauro Salducci (Roma) Robert C. Robinson (Portland) Il Cavalierato dell'Ordine di San Gregorio Magno 26 » gennaio » » » 31 7 » 8 » 5 22 » » » febbraio » » » marzo » » » » 2001. » » » » » » » » » » » » » » 11 » 22 30 » 2 » 4 » » » aprile » » » » maggio » » 16 » » » » » 21 25 » 30 2 » » » » » » » » » » giugno » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. Eroi Sarafyan (Turchia) sig. Rinaldo Marmara (Italia) sig. Enrico Alvino (Avellino) sig. Gérard Ledere (Francia) sig. Nicola Mencaglia (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcino) sig. Franco Nardi (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcino) sig. Giancarlo Di Corato (Roma) sig. Franco Vecchi (Roma) sig. Piero Montelli (Montecassino) sig. Riccardo Cioce (Italia) sig. Paul Klemmer (Essen) sig. Domenico Chirico (Italia) sig. Norberto Sestigiani (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcino) Al sig. Ferdinando Ravasio (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcino) Al sig. Luigi Frigeni (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcino) Al sig. Carlo Barbieri (Biella) Al sig. Enrico Cirani (Cremona) Al sig. José Luis Guerrero (Guadalajara) Al sig. Josef Rüenauver (Köln) Al sig. Giuseppe Mastropietro (S. Marco Argentano-Scalea) Al sig. Alfred Richter (Bamberg) Al sig. Umberto Vaccari (Modena-Nonantola) Al sig. Giuseppe Guerzoni (Modena-Nonantola) Al sig. Stefan Meier (Città del Vaticano) Al sig. Andreas Walpen (Città del Vaticano) Al sig. Frederic J. Torphy (Fall River) Al sig. Terence Wynn (Brentwood) Al sig. Christopher Storr (Southwark) Al sig. François-Régis Hutin (Rennes) Al sig. Michel Lagrée (Rennes) Al sig. Luigi Bertuzzi (Piacenza-Bobbio) Al sig. Sean O'Finn (Cloyne) Al sig. Barty Michael Wright (Portsmouth) Al sig. Matthew Murphy (Gran Bretagna) Al sig. Atsushi Sasaki (Giappone) Al sig. Raffaele Viola (Italia) Al sig. Cosimo Jungo (Italia) Al sig. Oreste Guglielmino (Italia) Diarium Romanae Curiae 2 giugno » » » » » » » » » » » » 6 9 18 » » » » » » » » 21 22 30 » » » 3 » » » » » » » » » » » » » » » luglio » » » » » 9 » » » » » 11 20 27 29 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2001 Al sig . Giorgio Cornacchione (Italia) » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al sig . Fabio Ghia (Italia) Al sig . Adelmo Mancini (Italia) Al sig . Antonio Bilancia (Italia) AI sig . Silvio Sebbio (Italia) Al sig . Giancarlo Simóla (Italia) Al sig . Everhardus Petrus de Jong (Utrecht) Al sig . Carlo Alù (Roma) Al sig . Giuseppe Saitta (Roma) Al sig . Giorgio Romano (Roma) Al sig . Filippo Di Gianvito (Roma) Al sig . Calvino Gasparini (Roma) Al sig . Carmelo Pipino (Roma) Al sig . Aldo Rinaldi (Roma) Al sig . Marco Adobati (Roma) Al sig . Lucio Campagnano (Roma) Al sig . Enrico Consorsi (Roma) Al sig . Jean Lavandier (Parigi) Al sig . Baldassarre Favara (Italia) Al sig . Jean-Paul Delacour (Parigi) Al sig . Gianni Angelo Marciano (Nola) Al sig . Luigi Esposito (Roma) Al sig . Massimo Leonardelli (Roma) Al sig . Jorge Alberto Bellomo (Argentina) Al sig . Tom McGinley (Derry) Al sig . Kwame Donkoh Pordwor (Rumasi) Al sig . Clemens Ganz (Köln) Al sig . Bernard Dellinger (Metz) Al sig Luciano Viana (Novara) Al sig Luigi Mosca (Chioggia) Al sig Redento Randon (Vicenza) Al sig Francesco Celestino (Crotone-S. Severina) Al sig Sante Semeraro (Crotone-S. Severina) Al sig Salvatore Paglino (Crotone-S. Severina) Al sig Adrianus Johannes Hermes ('s-Hertogenbosch) Al sig Wilhelm M. Zettel (Nova Iguaçu) Al sig Richard M. Schulze (Saint Paul and Minneapolis) Al sig Bernd Hahndorf (Germania) Al sig Marcello Micchi (Città di Castello) Al sig Jean Hesse (Rouen) Al sig Stefano De Ionna (Italia) Al sig Pietro Tacchinardi (Italia) Al sig Salvatore Dell'Aglio (Italia) Al sig Alfonso Calvanese (Italia) Al sig Dante Giañnetti (Italia) Al sig Massimo Tancredi (Italia) Al sig Mario Cito (Italia) 89 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 90 2 agosto » 25 » » » » » » » » » 28 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 12 settembre » » » » » » » » » » » » » » » » 2001 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » »> » » Al sig . Petros Vidalis (Grecia) Al sig . Ra Luhse (Estonia) Al sig . Gerald P. Fitzgerald (Brooklyn) Al sig . Frederic L. Gannon (Brooklyn) Al sig . John J. Farrell (Brooklyn) Al sig . Peter Striano (Brooklyn) Al sig . Giuseppe Andreotta (Salerno-Campagna-Acerno) Al sig . Isaac Wier Searstt (Davenport) Al sig . Thomas Denning Smith (Davenport) Al sig . Robert Alphonse Van Voorev (Davenport) Al sig . Robert Dennis Leo Hammes (Davenport) Al sig . Frank Ambrose Boyd (Davenport) Al sig . John Lawrence Bush (Davenport) Al sig . Thomas Lawrence Cain (Davenport) Al sig . Thomas Xavier Lazio (Davenport) Al sig . Roberto Marzaro (Padova) Al sig . Gianfranco Bianchetti (Novara) Al sig . Francesco Della Monaca (Roma) Al sig . Cesare Tirelli (Roma) Al sig . Giovanni De Angelis (Roma) Al sig Michele Fabris (Roma) Al sig Pietro Mariani (Roma) Al sig . Franco Zuchi (Roma) Al sig Domenico Ruggiero (Roma) Al sig Mario Scola (Roma) Al sig Antonio Perfetti (Roma) Al sig Silvano Stivai (Roma) La Croce di Dama di Gran Croce dell'Ordine di San Gregorio Magno 16 maggio 2001. Alla sig.ra Almaza Saadé (Montréal) La Croce di Dama di Commenda dell'Ordine di San Gregorio Magno 7 30 27 febbraio giugno luglio » » 28 » agosto » 2001. Alla sig.ra Ines Bassi (Massa Carrara-Pontremoli) » Alla sig.ra Luisa Zanón (Argentina) » Alla sig.ra Maria Mercedes de Medina (Lausanne-Genève-Fribourg) » Alla sig.ra Maria Gandini (Bergamo) » Alla sig.ra Emilia Luvini (Milano) » Alla sig.ra Maria Teresa Maya Te Matta (Guatemala) La Croce di Dama dell'Ordine di San Gregorio Magno 7 22 11 28 10 febbraio marzo aprile » maggio 2001. » » » » Alla Alla Alla Alla Alla sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra June Rita Gonsalves (Port of Spain) Leni Meinecke (Essen) Cecilia Tibaldi (Cremona) Theresa Ee-Chooi (Kuala Lumpur) Adoración Trinidad (Filippine) Diarium Romanae Curiae eo 21 » » 20 26 25 28 » » giugno luglio » » » » agosto » » » 2001 » » » » » » » » Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla si g.ra si g.ra si g.ra si g.ra si g.ra si g.ra si g,ra si g.ra si g.ra si g.ra 91 Irene C. Sweeney (Salt Lake City) Marguerite Kuhm Dellinger (Metz) Anna Maria Cappelletti (Roma) Olga Kopecka-Valeska (Pravha) Christa Testa (Austria) Jane F. McCarthey (Salt Lake City) Lagle Parek (Estonia) Mary Margaret Lazio (Davenport) Patricia Gavin Sears (Davenport) Margaret Mary Tiedemann (Davenport) La Commenda dell'Ordine di San Silvestro Papa febbraio » » » 2001. » » » » » » » 22 » » » » » » » » » » » » » marzo » » » » » » Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. 29 4 10 11 » 20 30 » » 4 » aprile » » » » » » » maggio » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al 7 » » » » » 8 » » » » » » » » 5 » » » » » » » » » » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Sergio Mattü (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcino) Gianfranco Gigli (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcino) Mario Fusi (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcino) Gustavo Marturet (Caracas) Domenico Gobbi (Vicenza) Mario Crivellaro (Vicenza) Giuseppe Trevisan (Vicenza) Stefano Cefali (Roma) Augusto di Ianni (Roma) Fabrizio Garrone (Roma) Paolo Merenda (Roma) Augusto Mosca (Roma) Augusto Pellegrini (Roma) Alessandro Pini (Roma) Mauro Porretti (Roma) Paolo Sansoni (Roma) Michele Screnci (Roma) Giovanni Stefanelli (Roma) Agostino Volpi (Roma) Lorenz Ladage (Paderborn) Ehrenfried Kulozik (Paderborn) Franz Drewes (Paderborn) Maurizio Fioravanti (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcino) Giovanni Da Ronche (Italia) Piergiuseppe Domenico Ghia (Asti) Gianni Cardinali (Anagni-Alatri) Littorio Calchetti (Pisa) Angelo Palma (Como) Stefano Leopizzi (Nardo-Gallipoli) Onedo Meacci (Montepulciano-Chiusi-Pienza) Emilio Meacci (Montepulciano-Chiusi-Pienza) Petrus Aloysius Van De Daverd (Utrecht) Jean-Daniel Pitteloud (Città del Vaticano) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 92 21 maggio » » » » » » » 2 giugno os » » » » » » » 25 13 18 » » 21 30 3 » » » 20 » 27 » » » luglio )> » » » » » » » 29 28 agosto 15 settembre » » » » » » » » » 11 ottobre 20 2001 Al sig . Franco Lorenzo Bontempi (Brescia) » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al sig . Angelo Sgubbi (Imola) Al sig . Ake Göransson (Stockholm) Al sig . Italo Beltrano (Rieti) Al sig . Sergio Centolo (Rieti) Al sig . Maurizio Mazza (Italia) Al sig . Helmut Witetschek (Eichstätt) Al sig . Gastone Rampazzo (Milano) Al sig . Mario Manzetti (Roma) Al sig . Maurizio Petrini (Roma) Al sig . Giancarlo Welby (Roma) Al sig . Theodorus A. Kruis (Breda) Al sig . Johann Frankl (München und Freising) Al sig . Wolfgang Godi (Wien) Al sig . Friedrich Nowak (Wien) Al sig . Gerhard Rainer (Wien) Al sig . Bruno Mastrotto (Vicenza) Al sig . Hendrikus G. Van Veghel ('s-Hertogenbosch) Al sig . Elio Mascetti (Roma) Al sig . Filiberto Scorzoso (San Miniato) Al sig . Francesco Pizzolla (Taranto) Al sig . Peter Partik (St. Pölten) Al sig . Rudolf Kellermayr (Graz-Seckau) Al sig . Gerard Schäfer (München und Freising) Al sig . Pedro Lecaros Méndez (Santiago de Chile) Al sig . Paolo Salvo (Roma) Al sig Peter Chiang (Porto-Santa Rufina) Al sig . Antonio Chilà (Sabina-Poggio Mirteto) Al sig Carlo De Lucia (Roma) Al sig Piero Domenicantonio (Roma) Al sig Paolo Befani (Roma) Al sig Umberto Badia (Albano) Il Cavalierato dell'Ordine di San Silvestro Papa 8 febbraio » » » » » » » » » » 5 marzo » » » » » » » » 10 23 2001. Al sig Piero Fusco (Roma) » » » » » » » » » » » Al sig Al sig Al sig Al sig Al sig Al sig Al sig Al sig Al sig Al sig Al sig Giorgio Raffaele Bruno (Roma) Paolo Ceci (Roma) Giovanni Massimi (Roma) Luigi Romeo Del Castello (Roma) Mario Sabato (Roma) Franz Bachinger (Salzburg) Ewald Regniet (Paderborn) Giovanni Occhiuto (Cosenza-Bisignano) Heinrich Steinkemper (Paderborn) Littorio Calchetti (Pisa) Vincenzo Cellammare (Italia) Diarium Romanae Curiae aprile 10 11 » » » » » » 20 » » » » » 30 » » » » » » » maggio 2 » » 4 » » » 16 » » » » » » » » 21 2 » giugno » » » » 9 11 » » » » » » » » » » - » » 16 18 » » » » » » » » » » » » » » » » 20 21 » » » » 93 2001 Al sig Martinus Josephus Van Den Hoogenhoff (Breda) » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al sig Gastone Rampazzo (Milano) Al sig Mathias Johannes Veelen (Roermond) Al sig Emilius Hubertus Coenen (Roermond) Al sig Piero Pulcini (Roma) Al sig Stefano Cosimi (Italia) Al sig Marino Crescenzi (Italia) Al sig Carlo Tirabassi (Italia) Al sig Renato Luigi Adami (Napoli) Al sig. Tarcisio Brachelente (Orvieto-Todi) Al sig Sabatino Ranieri (Orvieto-Todi) Al sig Davide Siculi (Assisi-Nocera Umbra-Gualdo Tadino) Al sig. Alfons Gaster (Bamberg) Al sig Ronaldo Rubbiani (Modena-Nonantola) Al sig Carlo Catellani (Modena-Nonantola) Al sig Christophe Graf (Città del Vaticano) Al sig. Pino Coco (Città del Vaticano) Al sig. Kurt Beckers (Köln) Al sig Salvatore Di Pardo (Isernia-Venafro) Al sig Enzo Iacovino (Isernia-Venafro) Al sig Nicola De Pascale (Isernia-Venafro) Al sig Paul Lückertz (Münster) Al sig Giuliano Bigazzi (Grosseto) Al sig Giuseppe Maccari (Udine) Al sig. Carlo Chinotti (Italia) Al sig. Francesco D'Anna (Italia) Al sig. Onorino Monaco (Roma) Al sig. Gino Vicentini (Verona) Al sig. Raffaele D'Avanzo (Nola) Al sig. Bonaventura Serafini (Nola) Al sig. Luigi Lalli (Roma) Al sig. Piergiorgio Sana (Udine) Al sig. Giuseppe De Marchi (Udine) Al sig. Salvatore Ausiello (Napoli) Al sig. Guido Nonnis (Roma) Al sig. Stefano Sacco (Roma) Al sig. Angelo Arru (Roma) Al sig. Nino Celli (Roma) Al sig. Gianluigi De Blasi (Roma) Al sig. Leandro Di Martino (Roma) Al sig. Sergio Ferrazzi (Roma) Al sig. Gianfranco Marcelli (Roma) Al sig. Marco Monti (Roma) Al sig. Nello Nicoli (Roma) Al sig. Luigi Verde (Italia) Al sig. Karel L. Wysberghe (Bruges) Al sig. Michael H. Johnson (Nottingham) Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 94 30 giugno » » » » » » » » » » 3 luglio » » » » » » » » » » » » » » » » » 9 » » » 20 » » » » » 27 » » 29 » » » » » » » » » » » » 25 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » agosto » » » » 28 12 settembre 11 ottobre » » 2001 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al sig . Heinz G. Tröster (Bamberg) Al sig . Hans Dreeser (Köln) Al sig . Hermanus J. Hamers (Roermond) Al sig .. Peter H.M.J. Lambriex (Roermond) Al sig . Pietro Aquilanti (Roma) Al sig . Libero Antonio Romagnuolo (San Severo) Al sig . Edmondo Lomazzo (Civita Castellana) Al sig . Alfredo Scala (Civita Castellana) Al sig . Georg Gaudernak (Wien) Al sig . Vittorio Marchignoli (Bologna) Al sig . Loris Martelli (Bologna) Al sig . Domenico Di Stravola (Bergamo) Al sig . Francesco Facchinetti (Gorizia) Al sig . Enrico Bandini (Parma) Al sig . Carmine Gentile (Crotone-S. Severina) Al sig . Horst Till (Nova Iguaçu) Al sig . Hugo Heuberger (Salzburg) Al sig . Hans Achim Gross (Köln) Al sig . Wiktor Kulak (Willemstad) Al sig. Francisco Javier Martínez Sanchiz (Madrid) Al sig . Carlo Gatti (Alessandria) Al sig . Lauro Semellini (Carpi) Al sig Bortolo Lodi (Carpi) Al sig Henricus Lambertus de Beijer (Breda) Al sig Ferdinando Valeri (Loreto) Al sig Antonio Politi (Loreto) Al sig Claudio Fiaschi (Italia) Al sig Massimo Grassino (Italia) Al sig Natale Parisi (Italia) Al sig Carmine Rega (Italia) Al sig Ignazio De Rosa (Italia) Al sig Pierluigi Avino (Italia) Al sig Paolo Ciaraffo (Italia) Al sig Luigi Gigi (Italia) Al sig Fabrizio Maggi (Italia) Al sig Michele Cipriano (Italia) Al sig Claudio Nardecchia (Italia) Al sig Pierluigi Scoletta (Italia) Al sig Ferdinando Valentini (Italia) Al sig Bruno Bushart (Augsburg) Al sig Pankraz Fried (Augsburg) Al sig Theodor Wohnhaas (Augsburg) Al sig Antonio M. Blanco (Brooklyn) Al sig Antonius Veenbrink (Utrecht) Al sig Luigi Moncelsi (Roma) Al sig Gerardo Ferracane (Albano) Al sig Santo Picarelli (Albano) Diarium Romanae Curiae 11 ottobre 2001 Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. 95 Mario Briziarelli (Albano) Umberto De Negri (Albano) Enrico Dolciotti (Albano) Giovanni Dolciotti (Albano) La Gran Croce di San Silvestro Papa 7 10 febbraio aprile 2001. Al sig. Eric René Aman (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcinö) » Al sig. Joseph Yamakis (Cipro dei Maroniti) La Commenda con Placca dell'Ordine di San Silvestro Papa 23 novembre 8 febbraio aprile 30 25 maggio giugno 18 » 30 » » 20 25 » » luglio agosto 2001. Al » Al » Al » Al Al » Al » Al » Al » Al » Al sig . Walter Hildebrand (St. Pölten) sig Odoardo Quoiani (Roma) sig . Paolo Granata (Napoli) sig . Alessandro Scafati (Rieti) sig . Franco Pallini (Roma) sig Max Faller (Augsburg) sig Herwig Van Staa (Innsbruck) sig Hans Peter Rhomberg (Innsbruck) sig Roderich Regler (Austria) sig Joseph Assouad (Aleppo-Greco-Melkiti) La Croce di Dama di Commenda dell'Ordine di San Silvestro Papa febbraio » aprile 11 luglio 3 agosto 28 23 novembre 2001. Alla sig.ra Stefania Severi (Siena-Colle di Val D'Elsa-Montalcino) Alla sig.ra Giulia Orlandi in Rosati (Roma) Alla sig.ra Saveria Quadrio Curzio (Como) Alla sig.ra Friederik Valantin (Wien) Alla sig.ra Herminia Méndez Préndez (Santiago de Chile) Alla sig.ra Alexandra M. Trestler-Willenig (Wien) La Croce di Dama dell'Ordine di San Silvestro Papa 10 30 » 2 9 aprile » maggio giugno » 30 3 luglio » » 25 agosto » » 12 settembre 2001. Alla sig.ra Ilsemarie Recker (Köln) Alla sig.ra Maria E.M. Schreurs (Utrecht) Alla sig.ra Gisela Brandt (Paderborn) Alla sig.ra Helen Hsiu-Jungchu (Taipei) Alla sig.ra Catharina Stephanie L.J.M. Adriaansen-Van Nispen (Breda) Alla sig.ra Prudy G. Heemskerk (Rotterdam) Alla sig.ra Maria Caccia (Civita Castellana) Alla sig.ra Elisabeth Pomberger (Wien) Alla sig.ra Gertraud Kränzle (Augsburg) Alla sig.ra Mildred A. Shanley (Brooklyn) Alla sig.ra Flaminia Ferrazzi (Roma) 96 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NECROLOGIO 21 novembre 2001. Mons. Félix Paul, Vescovo em. di Port Victoria (Seychelles) 9 dicembre » Mons. Antonio Mauro, Arcivescovo tit. di Tagaste. » » » Mons. Giuseppe Mees, Arcivescovo tit. di Ieper. » » » Mons. André F. Anguilé, Arcivescovo em. di Libreville (Gabon). 20 » » Mons. Jozef F. Cornelis, Arcivescovo - Vescovo em. di Alagoinhas (Brasile). » » » Mons. Theodorus G.A. Hendriksen, Vescovo tit. di Eumenia. 23 » » Mons. Sabin Saint-Gaudens, Vescovo em. di Agen (Francia). 28 » » Mons. James Kwadwo Owusu, Vescovo di Sunyani (Ghana). An. et rol. XCIV 5 Februarii 2002 pt42/ / ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: P a l a z z o A p o s t o l i c o - C i t t à del V a t i c a n o - Administratio: Libreria E d i t r i c e V a t i c a n a ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES quibus Beato Augustino Roscelli Sanctorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM «Et pro eis ego sanctifico meipsum... » (Io 17, 19). Beatus Augustinus Roscelli, qui contemplationis actionisque duxit vitam, penitus se Christo mancipavit, et, alta fide imbutus, totum pro Dei gloria animarumque bono se obtulit. Sanctitatem affectavit, ut instrumentum ceteris fieret salutis, Iesu persequens exemplum. Beatus Augustinus in oppido « Bargone di Casarza Ligure », quod tunc ad archidioecesim Ianuensem pertinebat, nunc ad dioecesim Clavarensem, die XXVII mensis Iulii anno MDCCCXVIII Dominico et Maria Gianelli parentibus ortus est. Parochus eum in litterarum studio versantem iuvit, quem vitam christianam persequentem direxit, eundem ad precationem atque erga Deum fiduciam duxit. Sancti Antonii Mariae Gianelli suasu, sacerdotio studuit, quod die xix mensis Septembris anno MDCCCXLVI assecutus est. Sancti Martini Albarensis renuntiatus parochus, continuo alacriter pastorale opus aggressus est; sacram liturgiam agendam, sacramenta ministranda, catechismum tradendum, aegrotos visitandos curavit. Licet motus Mazziniani exstarent, Ecclesiae eiusque doctrinae usque paruit, Pontifici suoque Episcopo facili adhaerens animo. Anno MDCCCLV collegii factus est cooperator 98 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quod populari loquela « Istituto degli Artigianelli » vocabatur, quo pauperes derelictique adulescentes confluere solebant, atque hoc in opere liquidius suam spectabilem pietatem, simplicitatem, humilitatem, abnegationis caritatisque spiritum patefecit. Confessarii eodem tempore in templo Consolatae ministerium explere coepit, qui simul iuvenum operariarum condiciones cognoscere potuit, quibus anno MDCCCLXIV domum-officinam commodavit. Ipsius flagrans animarum amor captivos, capitis damnatos et provinciale brephotrophium attigit, mulieres innuptas at matres pariter curans. Die xvi mensis Octobris anno MDCCCLXXVI Congregationem Sororum Immaculatae condidit, quae spiritalem, socialem, paedagogicam adulescentium feminarum pauperum ac parentibus orbatarum curationem susciperet. Novam religiosam Congregationem veluti spiritalis moderator ac tutor in Sororibus colendis sustinuit. Cum Deo coniunctus, in tristibus condicionibus, in adversis difficultatibus necnon in deflendis casibus solacium obtinuit. Suum in plenitudine sustinuit sacerdotium, cuius ministerium alacriter, studiose, constanter et curiose egit. Dominum prae omnibus adamavit, quem amorem in assidua precatione, in eucharistica celebratione, in Domini Passionis contemplatione ostendit. Die VII mensis Maii anno MCMII de hoc mundo demigravit, sanctitatis fama circumfusus, quae progrediente tempore increbruit. Ianuensis Archiepiscopus anno MCMXXXII beatificationis canonizationisque Causam incohavit, Processum Ordinarium Informativum celebrans. His igitur peractis rebus, quas statuunt Congregationis de Causis Sanctorum leges, die VII mensis Maii anno MCMXCV ipsum in Beatorum catalogum rettulimus. Exinde eius intercessioni miraculum quoddam adscriptum est, de quo apud Curiam Ianuensem inquisitio facta est. Eventus felici cum exitu in Congregatione de Causis Sanctorum vestigatus est, atque die i mensis Iulii anno MM Nobis coram Decretum super miro evulgatum est. Audita deinde faventi Patrum Cardinalium Episcoporumque sententia in Consistorio die XIII mensis Martii anno MMI coadunatorum, statuimus ut Canonizationis ritus die x mensis Iunii eiusdem anni Romae celebraretur. Hodie igitur in Foro Petriano inter sacra hanc elocuti sumus Canonizationis formulam: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fra- Acta Ioannis Pauli Pp II 99 trum Nostrorum consilio, Beatos Aloisium Scrosoppi, Augustinum Roscelli, Bernardum a Corleone, Teresiam Eustochium Verzeri et Rafqa Petram Choboq Ar-Rayes Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime efficientibus rebus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo mensis Iunii, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 497.125 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I NNEVIENSIS Nova dioecesis conditur in Nigeria, Nneviensis appellanda IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM AD PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Ministerium apostolicum summa diligentia, quod possumus, explicare contendimus, ut Domini salutaria verba ac praecepta omnia in terrarum orbe loca contingant. Idcirco Nos res disponere properamus ut hoc facilius 100 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale commodiusque eveniat. De consilio igitur Congregationis pro Gentium Evangelizatione, quorum interest audita consentanea sententia, haec statuimus et decernimus. Novam dioecesim condimus Nneviensem appellandam, quae territorium regionis civilis, vulgo Nnewi cum quattuor « Local Government Areas », scilicet « Nnewi North, Nnewi South, Ekwusigo et Ihiala », regione excepta vulgo « Uli », ab archidioecesi Onitshana seiungendum, complectetur. Hanc dioecesim Metropolitanae Ecclesiae Onitshanae suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus. Episcopalem porro sedem in urbe ponimus, quae Nnewi vocatur, et ibidem templum Deo vocabulo Assumptionis Beatae Mariae Virginis dicatum ad statum Cathedralis Ecclesiae attollimus. Cetera secundum leges canonicas temperentur. Haec omnia ad expedienda Venerabilem Fratrem Osvaldum Padilla, Archiepiscopum titulo Piensem atque in Nigeria Apostolicum Nuntium, delegamus, facta videlicet facultate quempiam alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re tandem ad finem perducta, documenta apparentur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione diligenter mittantur, contrariis rebus minime obsistentibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die nono mensis Novembris, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. 83 ANGELUS card. SODANO CRESCENTIUS Secretarius Status card. SEPE Congr, pro Gentium Evang. Praef., Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Antonius Macculi, Protonot. Apost. s.n. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 505.291 II QUETTENSIS IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Spectantibus cunctis vereque res aestimantibus satis quidem elucet Catholicae soliditatem communitatis maturitatemque in Pakistaniae regione, quae « Balochistan » nuncupatur, tantos nuperius fecisse progressus ut iam Acta Ioannis Pauli Pp. II 101 sui iuris eadem effici possit ecclesiastica dicio. Quo efficacius igitur prospiciatur evangelizationis inceptis illum apud populum perplacet Nobis, audita prius Congregatione pro Gentium Evangelizatione, re prorsus deliberata ac sententiis exceptis omnium quorum refert, novam ibidem Praefecturam excitare Apostolicam. Summa propterea pro auctoritate Nostra apostolica partes provinciae civilis iam commemoratae « Balochistan », hucusque ad archidioecesim Karachiensem necnon dioecesim Hyderabandensem in Pakistan iure pertinentes, seiungimus indeque Praefecturam Apostolicam excitamus postmodum Quettensem nominandam, cum ea praecipua eius sit civitas. Eodem praeterea consilio fines earundem circumscriptionum ita ex integro definimus ut Archidioecesis Karachiensis sola loca civitatis Karachiensis sibi servet propriisque cum quinque regionibus quibus nomina: « Central », « South », « West », « East » et « Malir » et dioecesis Hyderabadensis in Pakistan totam occupet civilem provinciam cui titulus « Sindh ». Fidenter omnino novam hanc Praefecturam Apostolicam pastoralibus concredimus curis Congregationis Missionariorum Oblatorum Beatissimae Mariae Virginis, Haec vero quae decrevimus ad effectum Venerabilis Frater deducet Alexander D'Errico, Archiepiscopus titulo Carinensis et Apostolicus in Pakistania Nuntius. Constitutionem denique hanc Apostolicam Nostram tam praesens in tempus valere volumus quam in futurum, quibusvis rebus haudquaquam obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die nono mensis Novembris, anno Domini bismillesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. 68 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status CRESCENTIUS card. SEPE Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 505.294 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 102 III DUNDENSIS Nova in Angolia excitatur ecclesiastica dicio « Dundensis » rite appellata. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Angoliae evangelizandae opus quandoquidem longissime Nobis videtur hisce proximis profecisse annis novumque attigisse florem, de eadem dilecta quidem catholica communitate placet hodie Nobis provida omnino capere consilia, unde Ecclesia iisdem etiam magis efflorescat maturescatque in locis. Omnibus nempe rebus funditus perpensis auditisque illius regionis Venerabilibus Fratribus Episcopis, pro apostolicae auctoritatis Nostrae plenitudine in provincia inibi civili vulgo « Lunda Norte » novam condimus circumscriptionem ecclesiasticam, cui posthac titulus erit Dundensis quaeque totam regionem complectetur communiter nuncupatam « Lunda Norte », quam propterea a dioecesi Saurimoensi legitime seiungimus. Dundensem hanc communitatem subesse veluti suffraganeam volumus Ecclesiae Metropolitanae Luandensi, eiusque cathedralem aedem statuimus sic dictam « Nossa Senhora da Conceiçao » ipsa in urbe Dundensi ita ad gradum dignitatemque provectam cathedralis templi secundum canones sacros. Has denique Apostolicas sub plumbo Litteras tam in praesens quam posterum valere in tempus iubemus, contrariis causis haudquaquam obsistentibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die nono mensis Novembris, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status CRESCENTIUS card. SEPE Congr. pro Gentium Evang. Praef, Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret, Status tab., n. 505,328 Acta Ioannis Pauli Pp. II 103 LITTERAE APOSTOLICAE Beatarum tribuuntur caelitum honores Venerabilibus Dei Famulabus Iosephae a Sancto Ioanne de Deo Ruano García necnon Mariae Dolorosae a Sancta Eulalia Puig Bonany. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Dominus meus et Deus meus Fidei testificatio haec, qua divinitatem Christi agnovit Sanctus Apostolus Thomas tum illius etiam dominationem, amoris quidem designat actum qui totam sui ipsius importat deditionem, ad effusum usque si necesse est sanguinem. Venerabiles pariter Dei Servae Iosepha a Sancto Ioanne de Deo Ruano García ac Maria Dolorosa a Sancta Eulalia Puig Bonany vixere destinatae ad Christum maiore libertate sectandum propiusque imitandum et redditae sic animosae ipsa illa conscientia atque cognitione: supremum in martyrio contineri amoris erga Eum et Ecclesiam testimonium. Ad Congregationem pertinebant Sororum Parvarum Senum Derelictorum opusque suum explebant apud hospitium pro senibus in loco Requena provinciae Valentinae. Quamquam antea iam eruperat religiosa vexatio, ministerium tamen adiutorii tam animorum quam corporum humili fortique adfectu persequebantur pro hominibus maxime desertis in quibus nempe vultum contuebantur refulgentem Christi. Die nono Iulii mensis anno MDCCCLIV nata Soror Iosepha a Sancto Ioanne de Deo Ruano García est in oppido Ber ja intra archidioecesis Granatensis fines. Congruenter illa instructa doctrinis ac moribus vota pronuntiavit temporaria anno MDCCCLXXX ac perpetua post quinque annos. Amantissime suscepit senum curationem hospitum illo in instituto ubi versabatur atque permagnam semper exhibuit adversus Sorores suas religiosas bonitatem. Ante mortem etiam Antistita fuit ipsa Domus Requenanae nominata. Orta autem est Soror Maria Dolorosa a Sancta Eulalia Puig Bonany die XII Iunii mensis anno MDCCCLVII apud Bergam dioecesis Celsonensis. Nuncupavit temporalia vota anno MDCCCLXXXIX ac perpetua anno MDCCCXCII. Munus studiose ostiariae absolvebat animique eminebat simplicitate ac prompta aliis serviendi voluntate. Exardescente intestino bello communitatis ReIo 20, 28. 104 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quenanae sorores coactae sunt a minantibus ipsis rebellibus ut habitum exuerent religiosum, civilem induerent. Venerabiles hae Dei Servae suam novissimae deseruerunt Domum una cum iuniore Sorore Gregoria a Sanctis Innocentibus Pérez Mateo. Cum essent ipsae die vii mensis Septembris anno MCMXXXVI uti religiosae sodales agnitae, prope ferriviae stationem Requenae sunt a militibus comprehensae, in animo confugere habentes tutiorem in locum, atque in valetudinarium tamquam carcerem coniectae. Eadem vero nocte illa aliquanto longius ab urbe Requena translatae, postridie mane apud urbem Buñol sunt interemptae. Maxima cum mentis tranquillitate binae interierunt Venerabiles Dei Famulae Dominum ex fide sua invocantes suisque carnificibus propriam condonantes mortem. At Soror Gregoria a Sanctis Innocentibus Pérez Mateo una detinebatur cum illis graviterque dein vulnerata evadere aegre salva potuit ac fieri propterea magnae auctoritatis et fiduciae testis de suarum martyrio Sororum. Augescente exin sine intermissione ipsius martyrii opinione, anno MCMLXXXXV Praesul Valentinus beatificationis causam instituit sive declarationis martyrii. Cunctis itaque ex iure normis completis, Nobis coram ipsis decretum prodiit super martyrio die xvni mensis Decembris anno MM eum inter alia decrevimus aequabiliter ut beatificationis ritus Romae perageretur die xi Martii mensis anno MMI, additis eodem ceteris Dei Servis Iosepho Aparicio Sanz et aliis fidei testibus, qui eadem furente in Ecclesiam odii pienissima adgressione intereiderunt. Hoc proinde die ipso laetantes summopere Nos ante Populi Dei atque Cleri Catholici concursum frequentissimum hanc iuvit venerabundo animo proferre beatificationis formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Ilerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Has praeterea edi iussimus Litteras eadem super iucundissima re quas in posterum omne tempus vim suam habere et exserere nimirum volumus, contrariis quibuslibet causis rebusve haudquaquam obsistentibus. Acta Ioannis Pauli Pp 105 II Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undecimo mensis Martii, anno Domini bis millesimo et primo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis 68 ANGELUS card. SODANO Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n 495.135 HOMILIA In beatificatione septem servorum Dei.* 1 1. «Il giusto vivrà per la sua fede»: con queste parole piene di fiducia e di speranza il profeta Abacuc si rivolge al popolo d'Israele in un momento particolarmente travagliato della sua storia. Rilette dall'apostolo Paolo alla luce del mistero di Cristo, queste stesse parole sono utilizzate per esprimere un principio universale: è con la fede che l'uomo si apre alla salvezza che gli viene da Dio. Oggi abbiamo la gioia di contemplare questo grande mistero di salvezza attualizzato nei nuovi Beati. Sono essi i giusti che per la loro fede vivono accanto a Dio in eterno: Ignazio Maloyan, Vescovo e martire; Nikolaus Gross, padre di famiglia e martire; Alfonso Maria Fusco, presbitero; Tommaso Maria Fusco, presbitero; Emilie Tavernier Gamelin, religiosa; Eugenia Picco, vergine; Maria Euthymia Üffing, vergine. Questi nostri illustri fratelli, ora elevati alla gloria degli altari, hanno saputo tradurre la loro indomita fede in Cristo in una straordinaria esperienza di amore verso Dio e di servizio verso il prossimo. 2. Mgr Ignace Maloyan, mort martyr à l'âge de 46 ans, nous rappelle le combat spirituel de tout chrétien, dont la foi est exposée aux attaques du mal. C'est dans l'Eucharistie qu'il puisait, jour après jour, la force nécessaire pour accomplir avec générosité et passion son ministère de prêtre, se consacrant à la prédication, à la pastorale des sacrements et au service des plus pauvres. Tout au long de son existence, il a vécu pleinement la parole de saint Paul: « Ce n'est pas un esprit de peur que Dieu nous a donné, *Die 7 Octobris 2001. Ab 2, 4. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 106 2 mais un esprit de force, d'amour et de raison ». Devant les dangers de la persécution, le bienheureux Ignace n'accepta aucun compromis, déclarant à ceux qui faisaient pression sur lui: « A Dieu ne plaise que je renie Jésus mon Sauveur. Verser mon sang en faveur de ma foi est le plus vif désir de mon cœur! ». Que son exemple éclaire aujourd'hui tous ceux qui veulent être de vrais témoins de l'Evangile, pour la gloire de Dieu et pour le salut de leurs frères! 3. Dans sa vie de mère de famille et de religieuse fondatrice des Sœurs de la Providence, Emilie Tavernier-Gamelin a été le modèle d'un courageux abandon à la Providence. Son attention aux personnes et aux situations la conduisit à inventer des formes nouvelles de charité. Elle avait un cœur ouvert à toute détresse, servant spécialement les pauvres et les petits, qu'elle désirait traiter comme des rois. Considérant qu'elle avait tout reçu du Seigneur, elle donnait sans compter. Tel était le secret de sa joie profonde, même dans l'adversité. Dans un esprit de totale confiance en Dieu et avec un sens aiguisé de l'obéissance, tel le « serviteur quelconque » de l'Évangile, elle accomplit son devoir d'état comme un commandement divin, voulant faire en tout la volonté du Seigneur. Que la nouvelle Bienheureuse soit un modèle de contemplation et d'action pour les Sœurs de son Institut et pour les personnes qui travaillent avec elles! 4. Die beiden neuen Seligen aus Deutschland führen uns in eine dunkle Zeit des 20. Jahrhunderts. Unser Blick richtet sich auf den seligen Nikolaus Groß, den Journalisten und Familienvater. Mit Scharfsinn erkannte er, daß sich die nationalsozialistische Ideologie nicht mit dem christlichen Glauben verbinden läßt. Mutig griff er zur Feder, um ein Plädoyer für die Würde des Menschen abzulegen. Nikolaus Groß hat seine Frau und Kinder sehr geliebt. Aber nicht einmal das innige Band zu seiner eigenen Familie erlaubte es ihm, sich vom Bekenntnis zu Christus und seiner Kirche zurückzuziehen. Ihm war klar: «Wenn wir heute nicht unser Leben einsetzen, wie wollen wir dann vor Gott und unserem Volk einmal bestehen ». Für diese Überzeugung mußte er an den Galgen, doch dafür öffnete sich ihm der Himmel. Im seligen Märtyrer Nikolaus Groß verwirklicht sich, was der Prophet vorausgesagt hat: « Der Gerechte bleibt wegen seiner Treue am Leben ». 3 2 3 2 Tm 1, 7 Hab 2, 4. Acta Ioannis Pauli Pp. II 107 5. Ein Zeugnis ganz anderer Art hat die selige Schwester Euthymia abgelegt. Unermüdlich hat sich die Clemens-Schwester in der Pflege der Kranken, besonders der Kriegsgefangenen und Fremdarbeiter, eingesetzt. Daher nannte man sie auch « Mama Euthymia ». Nach dem Krieg mußte sie von der Krankenpflege in die Wäscherei wechseln. Sie hätte viel lieber Menschen als Maschinen bedient. Trotzdem blieb sie die einfühlsame Schwester, die für jeden ein freundliches Lächeln und ein gutes Wort hatte. Ihr Vorsatz lautete: « Der Herr soll mich brauchen, ein Sonnenstrahl zu sein, der alle Tage leuchtet ». Die Ordensfrau lebte nach dem Motto: Was immer wir tun, wir sind nur « unwürdige Diener. Wir haben nur unsere Schuldigkeit getan ». In der Treue im Kleinen liegt ihre Größe. 4 6. «Se aveste fede quanto un granellino di senapa...», esclama Gesù conversando con i discepoli. Fu una fede genuina e tenace a guidare la vita e l'opera del beato don Alfonso Maria Fusco, fondatore delle Suore di San Giovanni Battista. Da quando era ragazzo, il Signore gli aveva posto nel cuore il desiderio appassionato di dedicare la vita al servizio dei più poveri, specialmente dei bambini e dei giovani, che incontrava numerosi nella sua città natale di Angri, in Campania. Per questo intraprese il cammino del Sacerdozio e divenne, in un certo senso, « il Don Bosco del Sud ». Fin dall'inizio volle coinvolgere nella sua opera alcune giovani che ne condividevano l'ideale, proponendo loro come motto le parole di san Giovanni Battista: Parate viam Domini, « Preparate la via del Signore ». Confidando nella divina Provvidenza, il beato Alfonso Maria e le Suore Battistine hanno realizzato un'opera ben superiore alle loro stesse aspettative. Da una semplice casa di accoglienza è sorto un Istituto che oggi è presente in sedici Paesi e quattro continenti, accanto ai « piccoli » e agli « ultimi ». 5 6 7. La singolare vitalità della fede, attestata dal Vangelo odierno, emerge anche nella vita e nell'attività di don Tommaso Maria Fusco, fondatore dell'Istituto delle Figlie della Carità del Preziosissimo Sangue. In virtù della fede egli seppe vivere, nel mondo, la realtà del Regno di Dio in modo del tutto speciale. Tra le sue giaculatorie, una ve n'era a lui particolarmente cara: « Credo in te, mio Dio; aumenta la mia fede ». E proprio questa la do4 5 6 Lk 17, 10, Le 17, 6, Le 3, 4, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 108 7 manda che gli Apostoli rivolgono a Gesù nel Vangelo di oggi. Il beato Tommaso Maria aveva infatti capito che la fede è prima di tutto un dono, una grazia. Nessuno può conquistarla o guadagnarla da solo. Si può soltanto chiederla, implorarla dall'Alto. Perciò, illuminati dal prezioso insegnamento del nuovo Beato, non stanchiamoci mai di invocare il dono della fede, perché « il giusto vivrà per la sua fede ». 8 8. La sintesi vitale tra contemplazione e azione, assimilata a partire dalla quotidiana partecipazione all'Eucaristia, fu il fondamento dell'esperienza spirituale e dello slancio di carità di Eugenia Picco. Nella sua vita si sforzò sempre di porsi in ascolto della voce del Signore, secondo l'invito dell'odierna liturgia domenicale, mai sottraendosi ai servizi che l'amore verso il prossimo le richiedeva. A Parma ella si fece carico delle povertà della gente, rispondendo ai bisogni dei giovani e delle famiglie indigenti ed assistendo le vittime della guerra che in quel periodo insanguinava l'Europa. Anche di fronte alla sofferenza, con gli inevitabili momenti di difficoltà e di smarrimento che questa comporta, la beata Eugenia Picco seppe trasformare l'esperienza del dolore in occasione di purificazione e di crescita interiore. Dalla nuova Beata impariamo l'arte di ascoltare la voce del Signore, per essere testimoni credibili del Vangelo della carità in questo primo scorcio di millennio. 9 9. Mirabilis Deus in sanctis suis! Con le Comunità nelle quali i nuovi Beati hanno vissuto e per le quali hanno speso le loro migliori energie umane e spirituali, vogliamo ringraziare Dio, « mirabile nei suoi santi ». Al tempo stesso, Gli chiediamo, per loro intercessione, di aiutarci a rispondere con rinnovato ardore all'universale vocazione alla santità. Amen! 7 8 9 Cfr Lc 17, 6. Ab 1, 4, Cfr Rit. al Sal. Resp Acta Ioannis Pauli Pp II 109 ALLOCUTIONES I Synodo episcoporum ineunte.* 1. « Il Vescovo servitore del Vangelo di Gesù Cristo per la speranza del mondo ». Su questo tema si svolgeranno i lavori della decima Assemblea Generale ordinaria del Sinodo dei Vescovi, che stiamo ora aprendo nel nome del Signore. Essa fa seguito alla serie di Assemblee speciali di carattere continentale, svoltesi in preparazione del Grande Giubileo dell'Anno 2000, Assemblee tutte accomunate dalla prospettiva dell'evangelizzazione, come testimoniano le Esortazioni apostoliche post-sinodali sinora pubblicate. In questa medesima prospettiva si colloca l'attuale, che si pone pure in continuità con le precedenti Assemblee ordinarie, dedicate alle diverse vocazioni nel Popolo di Dio: i laici, nel 1987; i sacerdoti, nel 1990; la vita consacrata, nel 1994. La trattazione sui Vescovi completa così il quadro di un'ecclesiologia di comunione e di missione, che sempre dobbiamo avere dinanzi agli occhi. Con grande gioia vi accolgo, carissimi e venerati Fratelli nell'episcopato, convenuti da ogni parte del mondo. Il vostro ritrovarvi e lavorare insieme, sotto la guida del Successore di Pietro, manifesta « che tutti i Vescovi sono partecipi, in gerarchica comunione, della sollecitudine della Chiesa universale ».' Estendo il mio cordiale saluto agli altri membri dell'Assemblea ed a quanti nei prossimi giorni coopereranno al suo efficace svolgimento. In modo particolare, ringrazio il Segretario Generale del Sinodo, il Cardinale Jan Pieter Schotte, insieme con i suoi collaboratori, che hanno attivamente preparato la presente riunione sinodale. 2. Nella notte di Natale del 1999, inaugurando il Grande Giubileo, dopo aver aperto la Porta Santa, l'ho attraversata tenendo tra le mani il Libro dei Vangeli. Era un gesto altamente simbolico. In esso possiamo vedere in qualche modo racchiuso tutto il contenuto del Sinodo che oggi apriamo e che avrà come tema: « Il Vescovo servitore del Vangelo di Gesù Cristo per la speranza del mondo ». * Die 30 Septembris 2001. 1 Christus Dominus, 5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 110 Il Vescovo è minister, servitore. La Chiesa è al servizio del Vangelo. Ancilla Evangelii: così potrebbe definirsi, riecheggiando le parole pronunciate dalla Vergine all'annuncio dell'Angelo. Ecce ancilla Domini, disse Maria; Ecce ancilla Evangelii, continua a dire oggi la Chiesa. Propter spem mundi. La speranza del mondo sta in Cristo. In Lui le attese dell'umanità trovano reale e solido fondamento. La speranza di ogni essere umano promana dalla Croce, segno di vittoria dell'amore sull'odio, del perdono sulla vendetta, della verità sulla menzogna, della solidarietà sull'egoismo. A noi il compito di comunicare quest'annuncio salvifico agli uomini e alle donne del nostro tempo. 3. « Beati i poveri in spirito ». La beatitudine evangelica della povertà costituisce un messaggio prezioso per l'Assemblea sinodale che stiamo iniziando. La povertà è, infatti, un tratto essenziale della persona di Gesù e del suo ministero di salvezza e rappresenta uno dei requisiti indispensabili, perché l'annuncio evangelico trovi ascolto ed accoglienza presso l'umanità di oggi. Alla luce della prima Lettura, tratta dal profeta Amos, e ancor più della celebre parabola del « ricco epulone » e del povero Lazzaro, raccontata dall'evangelista Luca, noi, venerati fratelli, siamo stimolati ad esaminarci circa il nostro atteggiamento verso i beni terreni e circa l'uso che se ne fa. Siamo invitati a verificare a che punto nella Chiesa sia la conversione personale e comunitaria ad una effettiva povertà evangelica. Tornano alla memoria le parole del Concilio Vaticano II: « Come Cristo ha compiuto la sua opera di redenzione attraverso la povertà e le persecuzioni, così pure la Chiesa è chiamata a prendere la stessa via per comunicare agli uomini i frutti della salvezza ». 2 4. È la via della povertà che ci permetterà di trasmettere ai nostri contemporanei « i frutti della salvezza ». Come Vescovi siamo chiamati, pertanto, ad essere poveri al servizio del Vangelo. Essere servitori della parola rivelata, che all'occorrenza levano la loro voce in difesa degli ultimi, denunciando i soprusi di quelli che Amos chiama gli « spensierati » e i « buontemponi ». Essere profeti che evidenziano con coraggio i peccati sociali legati al consumismo, all'edonismo, ad un'economia che produce un inaccettabile divario tra lusso e miseria, tra pochi « epuloni » e innumerevoli « Lazzaro » condannati alla miseria. In ogni epoca, la Chiesa si è fatta solidale con que2 Lumen gentium, 8, Acta Ioannis Pauli Pp. II 111 sti ultimi, ed ha avuto Pastori santi, che si sono schierati, come apostoli intrepidi della carità, dalla parte dei poveri. Ma perché la voce dei Pastori sia credibile, è necessario che diano essi stessi prova di una condotta distaccata da interessi privati e sollecita verso i più deboli. Occorre che siano di esempio per la comunità loro affidata, insegnando e sostenendo quell'insieme di principi di solidarietà e di giustizia sociale che formano la dottrina sociale della Chiesa. 3 5. « Tu, uomo di Dio »: con questo titolo san Paolo qualifica Timoteo nella seconda Lettura, poc'anzi proclamata. E una pagina in cui l'Apostolo traccia un programma di vita perennemente valido per il Vescovo. Il Pastore deve essere « uomo di Dio »; la sua esistenza e il suo ministero stanno interamente sotto la signoria divina e traggono dal sovraeminente mistero di Dio luce e vigore. Continua san Paolo: «Tu, uomo di Dio, ... tendi alla giustizia, alla pietà, alla fede, alla carità, alla pazienza, alla mitezza» (v. 11). Quanta saggezza in quel « tendi »! L'Ordinazione episcopale non infonde la perfezione delle virtù: il Vescovo è chiamato a proseguire il suo cammino di santificazione con maggiore intensità, per giungere alla statura di Cristo, Uomo perfetto. Aggiunge l'Apostolo: « Combatti la buona battaglia della fede, cerca di raggiungere la vita eterna... » (v. 12). Protesi verso il Regno di Dio, affrontiamo, cari fratelli, la quotidiana nostra fatica per la fede, non cercando altra ricompensa se non quella che Dio ci darà alla fine. Siamo chiamati a rendere questa « bella professione di fede davanti a molti testimoni » (vv. 12). Lo splendore della fede si fa così testimonianza: riflesso della gloria di Cristo nelle parole e nei gesti di ogni suo fedele ministro. Conclude san Paolo: « Ti scongiuro di conservare senza macchia e irreprensibile il comandamento, fino alla manifestazione del Signore nostro Gesù Cristo » (v. 14). « Il comandamento »! In questa parola c'è tutto Cristo: il suo Vangelo, il suo testamento d'amore, il dono del suo Spirito che compie la legge. Gli Apostoli hanno ricevuto da Lui questa eredità e l'hanno a noi affidata, perché sia conservata e trasmessa intatta sino alla fine dei tempi. 6. Carissimi Fratelli nell'episcopato! Cristo oggi ripete a noi: «Due in altum — Prendi il largo! ». Alla luce di questo suo invito, noi possiamo ri4 3 4 1 Tm 6, 11. Le 5, 4. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 112 leggere il triplice munus affidatoci nella Chiesa: munus docendi, sanctificandi 5 et regendi. Due in docendo! «Annunzia la parola — diremmo con l'Apostolo —, insisti in ogni occasione, opportuna e non opportuna, ammonisci, rimprovera, esorta con ogni magnanimità e dottrina ». Due in sanctificando! Le « reti » che siamo chiamati a gettare tra gli uomini sono anzitutto i Sacramenti, di cui siamo i principali dispensatori, regolatori, custodi e promotori. Essi formano una sorta di « rete » salvifica, che libera dal male e conduce alla pienezza della vita. Due in regendo! Come Pastori e veri Padri, coadiuvati dai Sacerdoti e dagli altri collaboratori, abbiamo il compito di radunare la famiglia dei fedeli e fomentare in essa la carità e la comunione fraterna. Per quanto si tratti d'una missione ardua e faticosa, nessuno si perda d'animo. Con Pietro e con i primi discepoli anche noi rinnoviamo fiduciosi la nostra sincera professione di fede: Signore, « sulla tua parola getterò le reti »! Sulla tua Parola, o Cristo, vogliamo servire il tuo Vangelo per la speranza del mondo! Ed anche sulla tua materna assistenza noi confidiamo, o Vergine Maria. Tu, che hai guidato i primi passi della comunità cristiana, sii anche per noi sostegno e incoraggiamento. Intercedi per noi, Maria, che con le parole del servo di Dio Paolo VI invochiamo « ausilio dei Vescovi e Madre dei Pastori ». Amen! 6 7 8 9 II Synodo episcoporum exeunte.* 1. « Annunceremo ai popoli la salvezza del Signore ».' Queste parole del Salmo responsoriale esprimono bene l'atteggiamento interiore che ci accomuna, venerati Fratelli, al termine della X Assemblea Ordinaria del Sinodo dei Vescovi. Il prolungato e approfondito confronto 6 6 7 8 0 Cfr Lumen gentium, 25-27; Christus Dominus, 12-16. 2 Tm 4, 2. Cfr Christus Dominus, 15. Cfr ivi, 16. Lc 5, 5. *Die 27 Octobris 2001 1 Sal. resp.. Acta Ioannis Pauli Pp. II 113 sul tema dell'episcopato ha rinnovato in ciascuno di noi l'appassionata consapevolezza della missione affidataci dal Signore Gesù Cristo. Con fervore apostolico, a nome dell'intero Collegio episcopale che qui rappresentiamo, riuniti presso la tomba dell'apostolo Pietro, vogliamo ribadire la nostra corale adesione al mandato del Risorto: « Annunceremo ai popoli la salvezza del Signore ». È quasi una nuova partenza, sull'onda del Grande Giubileo del Duemila e all'inizio del terzo millennio cristiano. Al clima giubilare ci ha riportato la prima Lettura, l'oracolo messianico di Isaia risuonato tante volte durante l'Anno Santo. È un annuncio carico di speranza per tutti i poveri e gli afflitti. È l'inaugurazione dell'« anno di misericordia del Signore », che ha trovato nel Giubileo la sua espressione forte, ma che trascende ogni calendario per estendersi dovunque giunga la presenza salvifica di Cristo e del suo Spirito. Riascoltando oggi questo annuncio, ci sentiamo confermati nella convinzione espressa al termine del Grande Giubileo: « La porta viva che è Cristo » rimane più spalancata che mai per le generazioni del nuovo millennio. E Cristo, infatti, la speranza del mondo. Compito della Chiesa e, in modo particolare, degli Apostoli e dei loro successori, è diffondere il suo Vangelo sino ai confini della terra. 2 3 2. L'esortazione dell'apostolo Pietro agli « anziani », ascoltata nella seconda Lettura, come anche la pericope evangelica, ora proclamata, utilizzano la simbologia del pastore e del gregge, presentando il ministero di Cristo e degli Apostoli in chiave « pastorale ». « Pascete il gregge di Dio che vi è affidato », scrive san Pietro, memore del mandato che lui stesso aveva ricevuto da Cristo: «Pasci i miei agnelli... Pasci le mie pecorelle».* E, ancor più significativa, è l'autorivelazione del Figlio di Dio: « Io sono il buon pastore », con la connotazione sacrificale: « Offro la vita per le pecore ». 5 6 Per questo Pietro si definisce « testimone delle sofferenze di Cristo e partecipe della gloria che deve manifestarsi». Il Pastore è, nella Chiesa, anzitutto portatore di questa testimonianza pasquale ed escatologica, che trova il suo culmine nella celebrazione dell'Eucaristia, memoriale della morte del 7 2 3 4 5 6 7 Is 61, 2. Cfr Novo millennio ineunte, 59 Ov 21, 15,16.17. Ov 10, 11, Cfr Gv 10, 15. 1 Pt 5, 1 8-A AS Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 114 Signore e preannuncio del suo ritorno glorioso. La celebrazione dell'Eucaristia è, pertanto, l'azione pastorale per eccellenza: il « Fate questo in memoria di me » comporta, non solo la ripetizione rituale della Cena, ma anche, come conseguenza, la disponibilità ad offrire se stessi per il gregge, sull'esempio di quanto ha fatto Lui durante la sua vita e soprattutto nella sua morte. 3. L'immagine del Buon Pastore è stata evocata più volte in queste settimane negli interventi in Aula sinodale. In effetti, essa è 1'« icona » che ha ispirato nei secoli molti santi Vescovi e che, meglio di ogni altra, dipinge i compiti e lo stile di vita dei successori degli Apostoli. In questa prospettiva, non si può non osservare come l'Assemblea sinodale, che oggi concludiamo, si riallacci idealmente a tutto il magistero che la Chiesa ci ha lasciato nel corso della sua storia. Basti pensare, ad esempio, al Concilio di Trento, dal quale ci separano circa quattro secoli e mezzo. Tra le ragioni per cui quel Concilio ha avuto un enorme influsso innovatore nel cammino del Popolo di Dio vi è stata sicuramente la riproposta della cura animarum quale primo e principale compito dei Vescovi, impegnati a risiedere stabilmente con il loro gregge e a formarsi validi collaboratori nel ministero pastorale mediante l'istituzione dei seminari. Quattrocento anni dopo, il Concilio Vaticano II ha ripreso e sviluppato la lezione del Tridentino, aprendola agli orizzonti della nuova evangelizzazione. All'alba del terzo millennio la figura ideale del Vescovo su cui la Chiesa continua a contare è quella del Pastore che, configurato a Cristo nella santità della vita, si spende generosamente per la Chiesa affidatagli, portando contemporaneamente nel cuore la sollecitudine per tutte le Chiese sparse sulla terra. 8 4. Il Vescovo, buon Pastore, trova luce e forza per il suo ministero nella Parola di Dio, interpretata nella comunione della Chiesa e annunciata con fedeltà coraggiosa « opportune et importune ». Maestro della fede, il Vescovo promuove tutto ciò che vi è di buono e di positivo nel gregge affidatogli, sostiene e guida quanti sono deboli nella fede, interviene per smascherare le falsificazioni e combattere gli abusi. E importante che il Vescovo abbia coscienza delle sfide che oggi la fede in Cristo incontra a causa di una mentalità basata su criteri umani che, a 9 10 8 8 ,0 Cfr 2 Cor 11, 28. 2 Tm 4, 2.. Cfr Rm 14, 1. Ada Ioannis Pauli Pp. II 115 volte, relativizzano la legge e il disegno di Dio. Soprattutto, egli deve avere il coraggio di annunciare e difendere la sana dottrina, anche quando ciò comporti sofferenze. Il Vescovo, infatti, in comunione col Collegio apostolico e col Successore di Pietro, ha il dovere di proteggere i fedeli da ogni genere di insidia, mostrando in un ritorno sincero al Vangelo di Cristo la soluzione vera per i complessi problemi che gravano sull'umanità. Il servizio che i Vescovi sono chiamati a rendere al loro gregge sarà sorgente di speranza nella misura in cui rispecchierà un'ecclesiologia di comunione e di missione. Negli incontri sinodali di questi giorni, è stata più volte sottolineata la necessità di una spiritualità di comunione. Citando VInstrumentum laboris, è stato ripetuto che « la forza della Chiesa è la comunione, la sua debolezza è la divisione e la contrapposizione». Soltanto se sarà chiaramente percepibile una profonda e convinta unità dei Pastori fra loro e col Successore di Pietro, come pure dei Vescovi con i loro sacerdoti, potrà essere data una risposta credibile alle sfide che provengono dall'attuale contesto sociale e culturale. A tale riguardo, carissimi Fratelli membri dell'Assemblea sinodale, desidero esprimervi il mio riconoscente apprezzamento per la testimonianza che in questi giorni avete dato di gioiosa comunione nella sollecitudine per l'umanità del nostro tempo. 11 5. Vorrei pregarvi di portare il mio saluto ai vostri fedeli e, in special modo, ai vostri sacerdoti, ai quali non mancherete di riservare speciale attenzione, stabilendo con ciascuno di loro un rapporto diretto, fiducioso e cordiale. So peraltro che già vi sforzate di farlo, convinti come siete che una diocesi funziona bene solo se il suo clero è gioiosamente unito, in fraterna carità, attorno al suo Vescovo. Vi domando anche di salutare i Vescovi emeriti, portando loro l'espressione della mia riconoscenza per il lavoro svolto a servizio dei fedeli. Ho voluto una loro rappresentanza in questa Assemblea sinodale, per riflettere anche su questo argomento, che è nuovo nella Chiesa, in quanto nato da un voto del Concilio Vaticano II, per il bene delle Chiese particolari. Confido che ciascuna Conferenza episcopale studi come valorizzare i Vescovi emeriti che ancora sono in buona salute e ricchi di energie, affidando loro qualche servizio ecclesiale e, soprattutto, lo studio dei problemi per i quali hanno esperienza e competenza, chiamando chi è disponibile a fare parte dell' una o dell'altra Commissione episcopale, a fianco dei Confratelli più giovani, perché si sentano sempre membra vive del Collegio episcopale. N. 63 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 116 Un saluto particolare vorrei inviare anche ai Vescovi della Cina continentale, la cui assenza al Sinodo non ci ha impedito di avvertirne la spirituale vicinanza nel ricordo e nella preghiera. 6. « Quando apparirà il Pastore supremo, riceverete la corona della gloria che non appassisce ». A conclusione di questa prima Assemblea sinodale del terzo millennio, mi è caro ricordare i quindici Vescovi canonizzati nel corso del ventesimo secolo: Alessandro Maria Sauli, Vescovo di Pavia; Roberto Bellarmino, Cardinale, Vescovo di Capua, dottore della Chiesa; Alberto Magno, Vescovo di Ratisbona, dottore della Chiesa; Giovanni Fisher, Vescovo di Rochester, martire; Antonio Maria Claret, Arcivescovo di Santiago de Cuba; Vincenzo Maria Strambi, Vescovo di Macerata e Tolentino; Antonio Maria Gianelli, Vescovo di Bobbio; Gregorio Barbarigo, Vescovo di Padova; Giovanni de Ribera, Arcivescovo di Valencia; Oliviero Plunkett, Arcivescovo di Armagh, martire; Giustino De Jacobis, Vescovo di Nilopoli e Vicario Apostolico d'Abissinia; Giovanni Nepomuceno Neumann, Vescovo di Filadelfia; Gerolamo Hermosilla, Valentino Berrio-Ochoa e altri sei Vescovi, martiri in Viêt Nam; Ezechiele Moreno y Diaz, Vescovo di Pasto (Colombia); Carlo Giuseppe Eugenio de Mazenod, Vescovo di Marsiglia. Tra meno di un mese, inoltre, avrò la gioia di proclamare santo Giuseppe Marello, Vescovo di Acqui. Da questa eletta cerchia di santi Pastori, che si potrebbe allargare alla folta schiera dei Vescovi beatificati, emerge, come in un mosaico, il volto di Cristo Buon Pastore e Missionario del Padre. Su questa icona vivente fissiamo lo sguardo, all'inizio della nuova epoca che la Provvidenza ci apre dinanzi, per essere con sempre più grande impegno servitori del Vangelo, speranza del mondo. Ci assista sempre nel nostro ministero la Beata Vergine Maria, Regina degli Apostoli. In ogni tempo Ella risplende, all'orizzonte della Chiesa e del mondo, quale segno di consolazione e di sicura speranza. 12 12 1 Pt 5, 4 Acta Ioannis Pauli Pp. II 117 III Ad sodales Academiarum coram admissos.* Signori Cardinali, signori Ambasciatori, illustri Accademici Pontifici, carissimi Fratelli e Sorelle! 1. Sono lieto di porgere il mio cordiale saluto a ciascuno di voi, che in questa seduta pubblica delle Pontifìcie Accademie desiderate rinnovare la vostra fedeltà al Successore di Pietro e il vostro impegno per la promozione dell'umanesimo cristiano nell'era della globalizzazione. Rivolgo un affettuoso pensiero al Signor Cardinale Paul Poupard, Presidente del Consiglio di Coordinamento fra Accademie Pontifìcie, e lo ringrazio per le gradite parole che ha voluto indirizzarmi a nome dei presenti. Con lui, saluto i Cardinali, i Fratelli nell'episcopato, gli Ambasciatori, i sacerdoti, i consacrati e le consacrate, come pure i componenti del Coro Interuniversitario di Roma, che hanno voluto arricchire con la bellezza della musica il nostro incontro. 2. Quest'anno la Pontifìcia Accademia di san Tommaso d'Aquino e la Pontifìcia Accademia di Teologia organizzano la seduta pubblica sullo stimolante tema: Dimensioni culturali della globalizzazione: una sfida all'umanesimo cristiano. Come ho più volte ricordato, gli aspetti culturali ed etici della globalizzazione costituiscono per la Comunità cristiana motivo di speciale interesse e di maggiore attenzione, rispetto agli effetti puramente economici e finanziari del fenomeno. La riflessione cristiana sulla globalizzazione può trovare utili indicazioni dall'evento di Pentecoste. San Luca nel Libro degli Atti narra che, pieni di Spirito Santo, gli Apostoli « cominciarono a parlare in altre lingue come lo Spirito dava loro il potere d'esprimersi » e la folla numerosa, proveniente da « ogni nazione che è sotto il cielo », udì annunziare nelle varie lingue del mondo « le grandi opere di Dio »- La Chiesa, inviata alle genti per essere 1 *Die 8 Novembris 2001. Cfr At 2, 4-11 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 118 2 « sacramento universale di salvezza », all'inizio del terzo millennio — tertio millennio ineunte — continua a percorrere le mille strade del mondo per annunziare ovunque il Vangelo di Gesù, « Via, Verità e Vita ». Ammaestrando tutte le nazioni, essa immette nelle culture del mondo il sale della verità e il fuoco della carità con la novità e la salvezza recate da Cristo. Nella sua quotidiana missione la Chiesa « parla tutte le lingue, e tutte le lingue nell'amore intende e comprende, superando così la dispersione babelica ». Esperta in umanità, essa viene interpellata per discernere e valutare il novum culturale prodotto dalla globalizzazione. E un novum che investe l'intera comunità degli uomini, chiamata da Dio, Creatore e Padre, a formare una sola famiglia nella quale a tutti vengano riconosciuti gli stessi diritti e doveri, in forza della comune e fondamentale dignità della persona umana. 3 4 5 3. Il discernimento, che come discepoli di Cristo siamo chiamati ad operare, pur riguardando anche l'aspetto economico e finanziario della globalizzazione, ha come oggetto primario i suoi inevitabili riflessi umani, culturali e spirituali. Quale immagine di uomo viene in tal modo proposta e, in un certo senso, anche imposta? Quale cultura viene favorita? Quale spazio viene riservato all'esperienza di fede e alla vita interiore? Si ha l'impressione che i complessi dinamismi, suscitati dalla globalizzazione dell'economia e dei mezzi di comunicazione, tendano a ridurre progressivamente l'uomo ad una delle variabili del mercato, ad una merce di scambio, ad un fattore del tutto irrilevante nelle scelte più decisive. L'uomo rischia di sentirsi in tal modo schiacciato da meccanismi di dimensioni mondiali senza volto e di perdere sempre più la sua identità e la sua dignità di persona. A motivo di tali dinamismi, anche le culture, se non accolte e rispettate nella propria originalità e ricchezza, ma adattate forzatamente alle esigenze del mercato e delle mode, possono correre il pericolo dell'omologazione. Ne deriva un prodotto culturale connotato da un sincretismo superficiale, in cui si impongono nuove scale di valori, derivanti da criteri spesso arbitrari, materialistici e consumistici e restii a qualsiasi apertura al Trascendente. 2 3 4 5 Lumen gentium, 48.. Ov 14, 6. Cfr Mt 28, 19 Ad gentes, 4. Acta Ioannis Pauli Pp. II 119 4. Questa grande sfida, che all'inizio del nuovo millennio mette in gioco la stessa visione dell'uomo, il suo destino e il futuro dell'umanità, impone un attento ed approfondito discernimento intellettuale e teologico del paradigma antropologico-culturale, prodotto da questi cambiamenti epocali. In tale contesto le Pontificie Accademie possono offrire un prezioso contributo, orientando le scelte culturali della comunità cristiana e di tutta la società e proponendo occasioni e strumenti di confronto tra fede e culture, tra rivelazione e problematiche umane. Esse sono chiamate altresì a suggerire percorsi di conoscenza critica e di dialogo autentico, che pongano sempre l'uomo e la sua dignità al centro di ogni progetto al fine di promuoverne lo sviluppo integrale e solidale. Occorre vincere ogni timore ed affrontare tali sfide epocali, confidando nella luce e nella forza dello Spirito che il Signore risorto continua a donare alla sua Chiesa. « Due in altum! — Prendi il largo! », ho ripetuto più volte nella Lettera apostolica Novo millennio ineunte. Oggi affido anche a voi questo invito di Cristo, perché possiate affrontare con coraggio e competenza i molteplici e complessi problemi del nostro tempo, per sostenere un umanesimo nel quale l'uomo possa ritrovare la gioia di essere immagine più viva e più bella del Creatore. 5. Carissimi fratelli e sorelle! Come ben sapete, sei anni or sono ho istituito il Premio delle Pontificie Accademie, al fine di suscitare nuovi talenti ed incoraggiare l'impegno di giovani studiosi, di artisti e di istituzioni che dedicano le loro attività alla promozione dell'umanesimo cristiano. Accogliendo la proposta del Consiglio di Coordinamento fra Accademie Pontificie, in questa solenne occasione sono lieto di consegnare tale premio alla Dottoressa Pia Francesca de Solenni, per il suo lavoro in teologia tomistica, intitolato: A Hermeneutic of Aquina's Mens through a Sexually Differentiated Epistemology. Towards an Under standing of Woman as Imago Dei, presenta- to alla Pontificia Università della Santa Croce. Desidero altresì offrire, quale segno di apprezzamento, una medaglia del Pontificato al Dottor Johannes Nebel, neo-laureato, membro della Famiglia Spirituale « L'Opera », per la sua tesi Die Entwicklung des römischen Messritus im ersten Jahrtausend anhand der Ordines Romani. Eine synoptische Dar- stellung, presentata presso il Pontifìcio Ateneo di sant'Anselmo in Roma. Al termine di questa solenne Seduta, mi è caro manifestare a tutti gli Accademici, e specialmente ai Membri delle Pontificie Accademie di Teologia e di san Tommaso, vivo apprezzamento per l'attività svolta ed esprime- Ì 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 120 re l'auspicio di un rinnovato impegno in campo filosofico e teologico, come pure nella formazione dei giovani studiosi. Con tali sentimenti, affido ciascuno di voi, come pure la vostra preziosa opera di studio e di ricerca, alla materna protezione della Vergine Maria, Sede della Sapienza, e di cuore imparto a tutti una speciale Benedizione Apostolica. IV Ad sodales Pontificii Consilii pro Dialogo inter Religiones.* Dear Cardinal Arinze, Brothers and Sisters in the Lord, 1. It gives me great pleasure to greet all of you taking part in the Plenary Assembly of the Pontifical Council for Interreligious Dialogue: "Grace to you and peace from God our Father and the Lord Jesus Christ". Your Assembly is reflecting on the progress of interreligious dialogue at a time when the whole of humanity is still under shock from the events of 11 September last. It has been suggested that we are witnessing a veritable clash of religions. But, as I have already said on numerous occasions, this would be to falsify religion itself. Believers know that, far from doing evil, they are obliged to do good, to work to alleviate human suffering, to build together a just and harmonious world. 1 2. If it is imperative for the international community to foster good relations between people belonging to different ethnic and religious traditions, it is all the more urgent for believers themselves to foster relations characterized by openness and trust, and leading to common concern for the well-being of the whole human family. In my Apostolic Letter Novo millennio ineunte I wrote that: "In the climate of increased cultural and religious pluralism which is expected to mark the society of the new millennium, it is obvious that (interreligious) dialogue will be especially important in establishing a sure basis for peace and warding off the dread spectre of those wars of religion which have so * Die 9 Novembris 2001. 1 Cor 1:3. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 121 often bloodied human history. The name of the one God must become increasingly what it is: a name of peace and a summons to peace". We know, and we experience every day, how difficult it is to achieve this goal. We realize, in fact, that peace will not come as the result of our own efforts; it is not something that the world can give. It is a gift from the Lord. And to receive it we have to prepare our hearts. When conflicts arise, peace can only come through a process of reconciliation, and this requires both humility and generosity. 2 3. On the part of the Holy See it is your Council — ever since its institution by my predecessor Pope Paul VI as the Secretariat for Non-Christians — which has the special task of promoting interreligious dialogue. Over the years, the Council has been instrumental in furthering contacts with representatives of the various religions in a growing spirit of understanding and cooperation, a spirit which was clearly evident, for example, during the Interreligious Assembly held here in the Vatican on the eve of the Great Jubilee. At the closing ceremony of that Assembly I recalled that a vital task before us is to show how religious belief inspires peace, encourages solidarity, promotes justice and upholds liberty. 3 4. I make these brief remarks bearing in mind the theme chosen for your Plenary Assembly, The Spirituality of Dialogue. You have chosen to reflect on the spiritual inspiration which ought to sustain those engaged in interreligious dialogue. When we Christians consider the nature of God, as revealed in Scripture and above all in Jesus Christ, we realize that the communion of Father, Son and Holy Spirit is the perfect and eminent model of dialogue among human beings. Revelation teaches us that God has always been in dialogue with mankind, a dialogue which permeates the Old Testament and reaches its climax in the last days, when God speaks directly through his Son. Consequently, in interreligious dialogue we must take to heart the exhortation of Saint Paul: "In your minds you must be the same as Jesus Christ". The Apostle then goes on to underline the humility of Jesus, his kenosis. It is in the measure that, like Christ, we empty ourselves that we shall truly be able to open our hearts to others and walk 4 5 2 No. 55, 3 Cf. Speech to the Interreligious Assembly, Saint Peter's Square, 28 October 1999. Cf Heb 1:2. Phil 2:5. 4 5 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 122 with them as fellow pilgrims towards the destiny that God has prepared for us. 5. This reference to the kenosis of the Son of God serves to remind us that dialogue is not always easy or without suffering. Misunderstandings arise, prejudice can stand in the way of common accord, and the hand offered in friendship may even be refused. A true spirituality of dialogue has to take such situations into account and provide the motivation for persevering, even in the face of opposition or when the results appear to be meagre. There will always be a need for great patience, for the fruits will come, but in due time; when those who were sowing in tears will sing as they reap. At the same time, contact with the followers of other religions is often a source of great joy and encouragement. It leads us to discover how God is at work in the minds and hearts of people, and indeed in their rites and customs. What God has sown in this way can, through dialogue, be purified and perfected. The spirituality of dialogue will therefore attentively seek to discern the workings of the Holy Spirit, and will give thanks for the fruits of love, joy and peace that the Spirit brings. 6 7 8 6. May Mary, Mother of Jesus and Mother of the Church, intercede for you all, that our heavenly Father will fill you with wisdom and strength in order to follow, and encourage others to follow, the genuine path of dialogue. With gratitude, I cordially impart my Apostolic Blessing. V Ad episcopos Malaisiae Singapurae et Bruneii.* Dear Brother Bishops, 1. "I have heard of your faith in the Lord Jesus and your love toward all the saints, and I do not cease to give thanks for you, remembering you in my prayers". In the bond of that faith, I greet you, the Bishops of 1 6 1 8 Cf Ps 1:3 Cf Ps 126:5 Cf. Lumen Gentium, 17, * Die 10 Novembris 2001 Eph 1:15-16. 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 123 Malaysia, Singapore and Brunei, as you come on your visit ad Limina Apostolorum. As you pray at the Tombs of the Apostles Peter and Paul, you reaffirm the bond of communion with the Successor of Peter and with the episcopal college throughout the world, and you re-commit yourselves to that "care for all the Churches" which is at the heart of the apostolic ministry. You re-dedicate yourselves to that witness to which Bishops are called as Successors of the Apostles, a witness to the Risen Christ who dispels all darkness by the power of his glorious light. With the Church throughout the ages you echo the song of Easter which has long been 2 heard in this place: Christus vincit, Christus regnai, Christus imperati These words, by directing your minds and hearts to the Lord Jesus — to whom alone belong "honour and glory and might for ever and ever" — remind you that the Bishop is a steward, not an owner, of the mysteries. You are servants of the Gospel of the one Saviour Jesus Christ: the source, heart and goal of all your episcopal ministry. You come from afar, "but there is no distance between those who are united in the same communion, the communion which is daily nourished at the table of the Eucharistic Bread and the Word of Life".* The particular Churches entrusted to your care are a precious part of the great fellowship of faith which is the universal Church. In this moment of communion, dear Brothers, let us together give thanks for what the universal Church is to your particular Churches and for the wonderful gifts which the faithful of Malaysia, Singapore and Brunei bring to the one, holy, catholic and apostolic Church. 3 2. Today I wish to encourage you to direct your ministry and pastoral planning more and more to that lifelong Christian formation which is the essential support of a solid Christian life, a formation which begins in Baptism, develops through grace at every stage of life's journey, and will end only when our eyes are fully opened in the beatific vision of heaven. It is this lifelong Christian training which enables us to hear the voice of Christ, our Teacher, and adhere with heart and mind to the cause of his kingdom. The Lord's teaching reaches the Christian community in many ways, not the least of which are the three great areas within which it un5 2 3 4 5 2 Cor 1 1 : 2 8 Rev 5 : 1 3 , Novo millennio ineunte, 5 8 . Cf. Mt 2 3 : 1 0 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 124 folds in the lives of most of the faithful: the family, the school and the parish. These are not just conventional arrangements which might at some point be judged outmoded; they are in fact enduringly valid institutions through which the grace of Christ is mediated to those involved. They require sustained and sensitive pastoral care on your part if the community over which you preside is to be strengthened as a visible social body. 3. In your lands as elsewhere, the family is under pressure. Divorce has become more common, and its prevalence can lead to a diminished sense of the special grace and commitment involved in Christian marriage. Among couples of different religious allegiance, the problem is especially felt, since the shared bond of faith is lacking. Family life is also made more difficult where the mass media present values contrary to the Gospel and become instruments of a vision of life reduced to the ephemeral and unsubstantial. In such a situation, "the Church perceives in a more urgent and compelling way her mission of proclaiming to all people the plan of God for marriage and the family". Indeed, you will be doing an excellent service to the whole of society when you proclaim that the marriage of man and woman was "willed by God in the very act of creation" and that it is a primary locus of the ceaseless creativity of God, with whom couples cooperate through their service of life and love. This means that marriage and the family are not institutions which can change with passing trends or as majority opinion might decide. Every effort should be made to ensure that the family will be recognized as the primordial building block of a truly healthy and spiritually vigorous nation. In the bond of Christian marriage, Christ himself dwells sacramentally, drawing spouses and children ever more deeply into his inexhaustible love, showing forth the glory of his own self-giving, and revealing to the world the truth that man is created both through love and for love. I would recall the words of Tertullian: "How wonderful the bond between two believers, with a single hope, a single desire, a single observance, a single service! They are both brethren and both fellow-servants; there is no separation between them in spirit or flesh; in fact they are truly two in one flesh, and 6 7 8 9 6 7 8 9 Familiaris consortio, 3. Ibid. Cf. Letter to Families, 2 February 1994, 17. Cf. ibid., 11. Acta Ioannis Pauli Pp. II 125 10 where the flesh is one, one is the spirit". Because of this very special vocation, it is essential that there should be not only thorough preparation for the Sacrament of Marriage, but also unfailing support and continuing formation of Christian spouses, so that they can understand the dignity and duties of their state. 4. In the lifelong process of formation, Catholic schools are closely associated with parents in teaching children to know and love both God and man. In your particular Churches in general, magnificent work has been done in the field of Catholic education, especially by men and women Religious, and you have been unstinting in offering support and encouragement. The presence of Religious in the schools is less assured now than it was, and dedicated lay teachers are assuming wider responsibility. This means that special attention has to be given to their training, in order to ensure that they see their professional work as a genuine vocation, and likewise to ensure that what is most distinctive about Catholic schools is not compromised. Cultural, political and financial pressures sometimes make it difficult to maintain the independence required by Catholic schools. In a situation such as yours, Church schools are open to students of all backgrounds. Yet it is essential to preserve and nurture that sense of the providence of the Creator, of the inviolability of human dignity, of the uniqueness of Jesus Christ, and of the Church as a communion of holiness and mission, which enables Catholic schools to make their special contribution not only to the children whom they teach but also to the society which they serve. 5. Just as schools cannot be separated from the education which takes place within the family, so too they are intimately related to the formation offered in the parish. This is especially true in situations where the faith cannot be taught in schools but must be taught in the parish. As you know from daily experience, catechists play a fundamental role in teaching the faith in your local communities. They need the special formal and informal training which enables them to pass on the riches of Catholic doctrine in all its fullness, as well as the support and encouragement of the community and its pastor. This is even more important in the case of priests, since it is they who have day-to-day contact with their people as teachers of the faith. Not To His Wife, II, VIII, 7-8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 126 only must they themselves teach, but they must also help parents, teachers and catechists to fulfil their particular responsibilities. That is why your priests need not only excellent seminary training, but also the continuing formation mentioned in the Post-Synodal Apostolic Exhortation Pastores Dabo Vobis, which speaks of such further training as "a requirement of the priest's own faithfulness to his ministry, to his very being". Be especially close to your priests, by helping them constantly to cherish in their hearts the treasure of their priestly calling. Encourage them to grow in the love and zeal which ensures that their communities are equipped in every way for the worship of God and the service of the brethren. 11 What is true of priests is also true, a fortiori, of Bishops. Many beautiful and penetrating things were said at the recent Tenth Ordinary General Assembly of the Synod of Bishops about the figure of the Pastor as a man of God, a teacher of the faith that has been handed down, a sanctifier of God's people, and a guide of the community's pilgrimage journey. With the many pressures of your ministry, it is never easy to find the time for further study and reflection. Yet this is very necessary. Otherwise it will surely be more difficult for you as Bishops to persevere with truth and humility in the task of being faithful stewards of the mysteries. Therefore, dear Brothers, I urge you "to rekindle the gift of God that is within you". And do all you can to help your priests to do the same, so that in the parishes of your dioceses the voice of Christ the Good Shepherd will always be heard by the flock he has claimed as his own. 12 6. The Catholic family, school and parish must, each in its own way, become more and more a school of faith and holiness, a sanctuary where God is worshipped and a service to a broken world. In doing so they will provide that "genuine training in holiness" which is especially needed now if the new evangelization is to bear the fruit so earnestly needed. On this point we must be clear: holiness of life is the goal of all Christian formation, just as it is the goal of the pastoral planning in which we are involved at the start of the new millennium. Christian holiness springs from contemplation of the face of Christ; it grows through a process of continuing formation, leading to an ever more perfect following of Jesus; and it 13 11 No. 70. 12 2 Tim 1:6. Novo millennio ineunte, 31. 13 Acta Ioannis Pauli Pp II 127 comes to maturity when we bear faithful witness to Christ and proclaim his truth to the world. All of this will bring positive results also in dealing with another of the challenging tasks facing the Church in the Third Christian Millennium: the duty to engage in fruitful interreligious dialogue and work effectively with the followers of all religions for a strengthening of mutual understanding and peace in the world. This undertaking is of particular importance for your local churches. As I wrote in the Post-Synodal Apostolic Exhortation Ecclesia in Asia, only Christians with a mature and convinced faith, who are deeply immersed in the mystery of Christ and are happy in their faith community, can be effective in promoting genuine interreligious dialogue. Such dialogue includes scholarly exchanges, joint action for integral human development and the defence of human and religious values. The Church's mission in the new millennium calls for her "to strive to preserve and foster at all levels this spirit of encounter and cooperation between religions"; this in turn will sustain the values upon which a just and peaceful society can be built. My fervent prayer for you, dear Brothers, is that you will ever be men of God, men of prayer and intense pastoral love, so that you will help your people to live in genuine Christian hope: "For in hope we were saved". In this uncertain period in world events, let your hearts be ever more filled with the compassion and mercy of the Heart of Jesus. Be prophets of his love for every needy person! I entrust you, your priests, the women and men Religious, and the lay people of Malaysia, Singapore and Brunei to the unfailing protection of Mary, Mother of the Redeemer, and I cordially impart my Apostolic Blessing as a pledge of grace and peace in her Divine Son. 14 15 16 14 15 16 Cf. N o . 31 Ibid. Rom 8 : 2 4 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 128 VI Ad sodales Pontifìcii Consilii ad Unitatem Christianorum fovendam.* Signor Cardinale, 1. Rivolgo con affetto il mio saluto a Lei e a tutti i partecipanti alla Sessione Plenaria del Pontificio Consiglio per la Promozione dell'Unità dei Cristiani, dedicata a un tema quanto mai significativo: Comunione: dono ed impegno — Analisi dei risultati dei dialoghi e futuro della ricerca ecumenica. Formulo fervidi auspici che anche quest'importante riunione contribuisca a far avanzare il cammino ecumenico verso il ristabilimento della piena unità di tutti i cristiani, priorità pastorale che sempre è stata presente al mio spirito sin dall'inizio del Pontificato. Ho infatti voluto pienamente assumere, nell'intraprendere il mio ministero petrino, l'invito del Concilio Vaticano II a impegnare la Chiesa cattolica « in modo irreversibile a percorrere la via della ricerca ecumenica, ponendosi così all'ascolto dello Spirito del Signore, che insegna come leggere attentamente i "segni dei tempi" ».* « I segni dei tempi »! La Chiesa cattolica, consapevole che « credere in Cristo significa volere l'unità; volere l'unità significa volere la Chiesa», non cessa di inoltrarsi fiduciosa in questa via difficile, ma tanto ricca di gioia, che conduce all'unità e alla piena comunione fra i cristiani. Quanti segni dei tempi hanno rinfrancato e sostenuto il nostro percorso nei diversi decenni che ci separano dall'Assise conciliare ed in questo inizio di un nuovo millennio! Le stesse celebrazioni ecumeniche, che hanno scandito il Grande Giubileo dell'Anno 2000, hanno offerto segni profetici e commoventi e « ci hanno fatto prendere più viva coscienza della Chiesa come mistero d'unità». E che dire poi dei tanti segni incoraggianti che offre la ricerca teologica condotta a livello delle maggiori Chiese e Comunità ecclesiali? Le commissioni di dialogo internazionali, con pazienza e costanza, vincendo talora scoraggiamenti e sfiducia, sono pervenute a risultati di convergenza che, seppure intermedi, costituiscono una base solida su cui proseguire la comune ricerca. Si moltiplicano, poi, a livello nazionale iniziative di dialogo, di stu2 3 4 * Die 10 Novembris 2001.. 1 2 3 4 Lettera enc. Ut unum sint, 3. Ibid,, 9. Cfr ibid., 2. Lettera ap Novo millennio ineunte, 48. Acta Ioannis Pauli Pp. II 129 dio e di riflessione, che dimostrano quanto profìcui siano questi scambi: essi aiutano a meglio conoscersi e a confrontare le rispettive posizioni nella carità, propiziando una pronta acquisizione dei risultati in quest'epoca di comunicazione in rete. La ricezione dei risultati e la conseguente accentuazione della dimensione ecumenica nella catechesi, nella formazione e nella diaconia, rappresentano altresì un provvidenziale binomio, che non mancherà di dare consistenza agli sforzi ecumenici finora compiuti. Dall'alacrità di quest'impegno ecclesiale dipende la possibilità di entrare sempre maggiormente in quel dinamismo di mutuo arricchimento fra le comunità ecclesiali, che abbiamo già ricevuto come dono, e che è forza propulsiva verso la piena koinonia. 2. « Per la prima volta nella storia l'azione in favore dell'unità dei cristiani ha assunto proporzioni così grandi e si è estesa ad un ambito tanto vasto. Ciò è già un immenso dono che Dio ha concesso e che merita tutta la nostra gratitudine ». Questo dono ho sperimentato di persona nei pellegrinaggi apostolici, durante i quali spesso vengo fatto oggetto di non pochi segni di genuina e fraterna carità da parte dei membri di altre Chiese e Comunità ecclesiali. Ho potuto così verificare il grado di comunione esistente tra i cristiani, rafforzandomi nella convinzione che saper « fare spazio » al fratello, portare i suoi pesi ed affidargli i propri contribuisce a far crescere in quella spiritualità di comunione che deve caratterizzare tutto il nostro agire e, a maggior ragione, il nostro agire ecumenico. Due sono gli orientamenti che sempre debbono guidare questo sforzo: il dialogo della verità e l'incontro nella fraternità. Sono orientamenti che si sono come saldati in un tutto organico consentendo, grazie al loro interscambio, di percorrere un lungo cammino: abbiamo individuato più chiaramente lo scopo, abbiamo ricercato i mezzi per perseguirlo efficacemente, abbiamo stabilito norme e principi capaci di sostenere l'impegno ecumenico della Chiesa cattolica. In particolare, sollecitiamo la presenza degli altri cristiani. In ogni circostanza solenne e significativa, quando ci si imbatte in difficoltà o ostacoli, ci viene in aiuto la fraternità ritrovata stimolandoci a quell'atteggiamento fondamentale di conversione che apre il cuore al perdono. Né sarebbe possibile altrimenti, perché ci siamo già più volte scambiati la promessa di perdonarci abbandonando nelle mani misericordiose di Dio le memorie e le colpe del passato. 5 5 Lettera enc. Ut unum sint, 41 130 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sì! La piena comunione di tutti i cristiani non è ancora purtroppo raggiunta, né ci è dato sapere quale sviluppo lo Spirito Santo vorrà imprimere alla ricerca ecumenica negli anni a venire. E innegabile però che un lungo tratto di strada è stato percorso, e ben diverso, rispetto al passato, è il clima che regna oggi fra i cattolici e i cristiani delle altre Chiese e Comunità ecclesiali. Iniziamo il terzo millennio consapevoli di trovarci in una situazione nuova, diffìcilmente immaginabile anche solo cinquant'anni fa. Oggi sentiamo di non poter più fare a meno di questo sforzo che ci accomuna. Ci aiuti il Signore a far tesoro di ciò che è stato sinora realizzato, a custodirlo con cura e ad affrettarne gli sviluppi. Dobbiamo fare di questo tempo, per così dire, intermedio un'occasione propizia per intensificare il ritmo del cammino ecumenico. 3. Il tema scelto per la Plenaria mette tra l'altro in evidenza come i dialoghi teologici ora in corso convergano, a vari livelli e con diverse accentuazioni, attorno al concetto chiave di « comunione ». Ciò corrisponde alla visione del Concilio Vaticano II ed evidenzia il nucleo fondamentale dei suoi documenti. Approfondire il senso teologico e sacramentale della nozione di « comunione » equivale, in fondo, a riconfermare gli insegnamenti conciliari come bussola dell'impegno ecumenico nel nuovo millennio. Approfondendo la ricerca e il dibattito su questo tema, la teologia ecumenica affronterà il banco di prova più impegnativo. La messa a punto di una vera nozione ecclesiale di « comunione », a mano a mano purificata da accentuazioni antropologiche, sociologiche o semplicemente orizzontali, renderà possibile un sempre maggiore arricchimento reciproco. Possa il dialogo ecumenico essere vissuto da ciascuno come un pellegrinaggio verso la pienezza della cattolicità che Cristo vuole per la sua Chiesa, armonizzando la pluralità delle voci in una sinfonia unitaria di verità e di amore. Sono certo che, nello scambio di doni a cui il movimento ecumenico ci ha abituati, nella ricerca teologica rigorosa e serena, nella costante implorazione della luce dello Spirito, potremo affrontare anche le questioni più difficili ed apparentemente insormontabili nei tanti nostri dialoghi ecumenici come, ad esempio, quella del ministero del Vescovo di Roma, su cui mi sono pronunciato in particolare nella mia Lettera enciclica Ut unum sint. 6 6 Cfr nn 88-96. Acta Ioannis Pauli Pp. II 131 4. Il cammino resta lungo e arduo. Il Signore non ci chiede di misurarne la difficoltà con categorie umane. C'è oggi una prospettiva nuova, profondamente diversa rispetto al passato ancora recente: ne siamo grati a Dio. Che questo infonda coraggio e induca tutti a bandire dal vocabolario ecumenico parole come crisi, ritardi, lentezze, immobilismo, compromessi! Pur nella consapevolezza delle presenti difficoltà, invito ad assumere come parole chiave per questo tempo nuovo quelle di fiducia, pazienza, costanza, dialogo, speranza. E vorrei aggiungere ad esse anche impulso ad agire. Mi riferisco qui al fervore suscitato da una buona causa, di fronte alla quale si è stimolati a ricercare i mezzi per sostenerla, alimentando l'inventiva e a volte anche il coraggio di cambiare. La coscienza di servire una buona causa funziona come forza propulsiva che spinge a coinvolgere anche gli altri perché la conoscano e si uniscano a noi nel sostenerla. L'impulso ad agire ci farà scoprire quante cose nuove è possibile fare per sostenere la comune tensione verso la comunione piena e visibile di tutti i cristiani. Non intendo però con ciò suggerire semplicemente l'atteggiamento di Marta che — secondo le parole di Gesù — si preoccupava ed agitava per molte cose, tralasciando di ascoltare i suoi insegnamenti. Indispensabile è, infatti, la preghiera e l'ascolto costante del Signore, perché è Lui che, con la forza del suo Spirito, converte i cuori e rende possibile ogni concreto progresso sulla strada dell'ecumenismo. Mentre auspico che la Sessione Plenaria di codesto Pontificio Consiglio offra spunti importanti di riflessione in prospettiva del futuro lavoro, raccomando al Signore ogni vostro progetto. A Lui chiedo, per intercessione di Maria, Madre della Chiesa, di aiutare tutti i cristiani ad operare sempre secondo il comandamento dell'unità, che Egli stesso ci ha lasciato nel cenaco7 lo: « Ut unum sint ». Con tali voti, imparto a Lei e a ciascuno dei partecipanti all'importante riunione una speciale Benedizione Apostolica. 7 Cfr Lc 41 132 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NUNTIUS Ob diem ad pacem fovendam NO PEACE WITHOUT JUSTICE NO JUSTICE WITHOUT FORGIVENESS 1. The World Day of Peace this year is being celebrated in the shadow of the dramatic events of 11 September last. On that day, a terrible crime was committed: in a few brief hours thousands of innocent people of many ethnie backgrounds were slaughtered. Since then, people throughout the world have felt a profound personal vulnerability and a new fear for the future. Addressing this state of mind, the Church testifies to her hope, based on the conviction that evil, the mysterium iniquitatis, does not have the final word in human affairs. The history of salvation, narrated in Sacred Scripture, sheds clear light on the entire history of the world and shows us that human events are always aecompanied by the merciful Providence of God, who knows how to touch even the most hardened of hearts and bring good fruits even from what seems utterly barren soil. This is the hope which sustains the Church at the beginning of 2002: that, by the grâce of God, a world in which the power of evil seems once again to have taken the upper hand will in fact be transformed into a world in which the noblest aspirations of the human heart will triumph, a world in which true peace will prevail. Peace: the work of justice and love 2. Recent events, including the terrible killings just mentioned, move me to return to a thème which often stirs in the depths of my heart when I remember the events of history which have marked my life, especially my youth. The enormous suffering of peoples and individuáis, even among my own friends and acquaintances, caused by Nazi and Communist totalitarianism, has never been far from my thoughts and prayers. I have often paused to reflect on the persistent question: how do we restore the moral and social Order subjected to such horrifie violence? My reasoned conviction, confìrmed in Acta Ioannis Pauli Pp. II 133 turn by biblical révélation, is that the shattered order cannot be fully restored except by a response that combines justice with forgiveness. The pillar s of true peace are justice and that form of love which is forgiveness. 3. But in the présent circumstances, how can we speak of justice and forgiveness as the source and condition of peace? We can and we must, no matter how diffìcult this may be; a difficulty which often comes from thinking that justice and forgiveness are irreconciliable. But forgiveness is the opposite of resentment and re venge, not of justice. In fact, true peace is "the work of justice" {Is 32:17). As the Second Vatican Council put it, peace is "the fruit of that right ordering of things with which the divine founder has invested human society and which must be actualized by man thirsting for an ever more perfect reign of justice" (Pastoral Constitution Gaudium et spes, 78). For more than fifteen hundred years, the Catholic Church has repeated the teaching of Saint Augustine of Hippo on this point. He reminds us that the peace which can and must be built in this world is the peace of right order—tranquillitas ordinis, the tranquillity of order (cf. De Civitate Dei, 19,13). True peace therefore is the fruit of justice, that moral virtue and legal guarantee which ensures full respect for rights and responsibilities, and the just distribution of benefìts and burdens. But because human justice is always fragile and imperfect, subject as it is to the limitations and egoism of individuáis and groups, it must include and, as it were, be completed by the forgiveness which heals and rebuilds troubled human relations from their foundations. This is true in circumstances great and small, at the personal level or on a wider, even international scale. Forgiveness is in no way opposed to justice, as if to forgi ve meant to overlook the need to right the wrong done. It is rather the fullness of justice, leading to that tranquillity of order which is much more than a fragile and temporary cessation of hostilities, involving as it does the deepest healing of the wounds which fester in human hearts. Justice and forgiveness are both essential to such healing. It is thèse two dimensions of peace that I wish to explore in this message. The World Day of Peace this year offers all humanity, and particulari^ the leaders of nations, the opportunity to reflect upon the demands of justice and the cali to forgiveness in the face of the grave problems which 134 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale continue to afflict the world, not the least of which is the new levet of violence introduced by organized terrorism. The reality of terrorism 4. It is precisely peace born of justice and forgiveness that is under assault today by international terrorism. In recent years, especially since the end of the Cold War, terrorism has developed into a sophisticated network of politicai, economie and technical collusion which goes beyond national borders to embrace the whole world. Well-organized terrorist groups can count on huge financial resources and develop wide-ranging stratégies, striking innocent people who have nothing to do with the aims pursued by the terrorists. When terrorist organizations use their own followers as weapons to be launched against defenceless and unsuspecting people they show clearly the death-wish that feeds them. Terrorism Springs from hatred, and it générâtes isolation, mistrust and closure. Violence is added to violence in a tragic séquence that exaspérâtes successive générations, each one inheriting the hatred which divided those that went before. Terrorism is built on contempi for human life. For this reason, not only does it commit intolerable crimes, but because it resorts to terror as a politicai and military means it is itself a true crime against humanity. 5. T her e exists therefore a right to défend oneself against terrorism, a right which, as always, must be exercised with respect for moral and legal limits in the choice of ends and means. The guilty must be correctly identified, since criminal culpability is always personal and cannot be extended to the nation, ethnie group or religion to which the terrorists may belong. International coopération in the tight against terrorist activities must also include a courageous and resolute politicai, diplomatie and economie commitment to relieving situations of oppression and marginalization which facilitate the designs of terrorists. The recruitment of terrorists in fact is easier in situations where rights are trampled upon and injustices tolerated over a long period of time. Still, it must be fîrmly stated that the injustices existing in the world can never be used to excuse acts of terrorism, and it should be noted that the victims of the radical breakdown of order which terrorism seeks to Acta Ioannis Pauli Pp II 135 achieve include above ali the countless millions of men and women who are least well-positioned to withstand a collapse of international solidarity—namely, the people of the developing world, who already live on a thin margin of survival and who would be most grievously affected by global economic and politicai chaos. The terrorist claim to be acting on behalf of the poor is a patent falsehood. You shall not kill in God's name! 6. Those who kill by acts of terrorism actually despair of humanity, of life, of the future. In their view, everything is to be hated and destroyed. Terrorists hold that the truth in which they believe or the suffering that they have undergone are so absolute that their reaction in destroying even innocent lives is justifîed. Terrorism is often the outcome of that fanatic fundamentalism which Springs from the conviction that one's own vision of the truth must be forced upon everyone else. Instead, even when the truth has been reached—and this can happen only in a limited and imperfect way—it can never be imposed. Respect for a person's conscience, where the image of God himself is reflected (cf. Gen 1:26-27), means that we can only propose the truth to others, who are then responsible for accepting it. To try to impose on others by violent means what we consider to be the truth is an offence against human dignity, and ultimately an offence against God whose image that person bears. For this reason, what is usually referred to as fundamentalism is an attitude radically opposed to belief in God. Terrorism exploits not just people, it exploits God: it ends by making him an idol to be used for one's own purposes. 7. Consequently, no religions leader can condone terrorism, and much less preach it. It is a profanation of religion to declare oneself a terrorist in the name of God, to do violence to others in his name. Terrorist violence is a contradiction of faith in God, the Creator of man, who cares for man and loves him. It is altogether contrary to faith in Christ the Lord, who taught his disciples to pray: "Forgive us our debts, as we also have forgiven our debtors" (Mt 6:12). Following the teaching and example of Jesus, Christians hold that to show mercy is to live out the truth of our lives: we can and must be merciful because mercy has been shown us by a God who is Love (cf. 1 Jn 136 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 4:7-12). The God who enters into history to redeem us, and through the dramatic events of Good Friday prepares the victory of Easter Sunday, is a God of mercy and forgiveness (cf. Ps 103:3-4, 10-13). Thus Jesus told those who challenged his dining with sinners: "Go and learn what this means, T desire mercy and not sacrifice'. For I came not to call the righteous, but sinners" (Mt 9:13). The followers of Christ, baptized into his redeeming Death and Résurrection, must always be men and women of mercy and forgiveness. The need for forgiveness 8. But what does forgiveness actually mean? And why should we forgive? A reflection on forgiveness cannot avoid thèse questions. Returning to what I wrote in my Message for the 1997 World Day of Peace ("Offer Forgiveness and Receive Peace"), I would reaffirm that forgiveness inhabits people's hearts before it becomes a social reality. Only to the degree that an ethics and a culture of forgiveness prevail can we hope for a "politics" of forgiveness, expressed in society's attitudes and laws, so that through them justice takes on a more human character. Forgiveness is abo ve all a personal choice, a décision of the heart to go against the natural instinct to pay back e vil with e vil. The measure of such a décision is the love of God who draws us to himself in spite of our sin. It has its perfect exemplar in the forgiveness of Christ, who on the Cross prayed: "Father, forgive them; for they know not what they do" (Lk 23:34). Forgiveness therefore has a divine source and criterion. This does not mean that its significance cannot also be grasped in the light of human reasoning; and this, in the first place, on the basis of what people expérience when they do wrong. They expérience their human weakness, and they want others to deal leniently with them. Why not therefore do towards others what we want them to do towards us? Ali human beings cherish the hope of being able to start all over again, and not remain for ever shut up in their own mistakes and guilt. They all want to raise their eyes to the future and to discover new possibilities of trust and commitment. 9. Forgiveness therefore, as a fully human act, is above all a personal initiative. But individuáis are essentially social beings, situated within Acta Ioannis Pauli Pp, II 137 a pattern of relationships through which they express themselves in ways both good and bad. Consequently, society too is absolutely in need of forgiveness. Families, groups, societies, States and the international community itself need forgiveness in order to renew ties that have been sundered, go beyond sterile situations of mutuai condemnation and overeóme the temptation to discriminate against others without appeal. The ability to forgive lies at the very basis of the idea of a future society marhed by justice and solidarity. By contrast, the failure to forgive, especially when it serves to prolong conflict, is extremely costly in terms of human development. Resources are used for weapons rather than for development, peace and justice. What sufferings are inflicted on humanity because of the failure to reconcile! What delays in progress because of the failure to forgive! Peace is essential for development, but true peace is made possible only through forgiveness. Forgiveness, the high road 10. Forgiveness is not a proposai that can be immediately understood or easily accepted; in many ways it is a paradoxical message. Forgiveness in fact always involves an apparent short-term loss for a real long-term gain. Violence is the exact opposite; opting as it does for an apparent short-term gain, it involves a real and permanent loss. Forgiveness may seem like weakness, but it demands great spiritual strength and moral courage, both in granting it and in accepting it. It may seem in some way to diminish us, but in fact it leads us to a fuller and richer humanity, more radiant with the splendour of the Creator. My ministry at the service of the Gospel obliges me, and at the same time gives me the strength, to insist upon the necessity of forgiveness. I do so again today in the hope of stirring serious and mature thinking on this thème, with a view to a far-reaching résurgence of the human spirit in individuai hearts and in relations between the peoples of the world. 11. Reflecting on forgiveness, our minds turn naturally to certain situations of conflict which endlessly feed deep and divisive hatreds and a seemingly unstoppable séquence of personal and collective tragédies. I refer especially to what is happening in the Holy Land, that bíessed place of God's encounter with man, where Jesus, the Prince of Peace, lived, died and rose from the dead. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 138 The présent troubled international situation prompts a more intense call to résolve the Arab-Israeli conflict, which has now been going on for more than fifty years, with alternate phases of greater or lesser tension. The continuous recourse to acts of terror and war, which aggravate the situation and diminish hope on ali sides, must finally give way to a negotiated solution. The rights and demands of each party can be taken into proper account and balanced in an équitable way, if and when there is a will to let justice and reconciliation prevail. Once more I urge the beloved peoples of the Holy Land to work for a new era of mutual respect and constructive accord. Interreligious understanding and coopération 12. In this whole effort, religious leaders have a weighty responsibility. The various Christian confessions, as well as the world's great religions, need to work together to eliminate the social and cultural causes of terrorism. They can do this by teaching the greatness and dignity of the human person, and by spreading a clearer sense of the oneness of the human family. This is a specific area of ecumenical and interreligious dialogue and coopération, a pressing service which religion can offer to world peace. In particular, I am convinced that Jewish, Christian and Islamic religious leaders must now take the lead in publicly condemning terrorism and in denying terrorists any form of religious or moral legitimacy. 13. In bearing common witness to the truth that the deliberate murder of the innocent is a grave evil always, everywhere, and without exception, the world's religious leaders will help to form the morally sound public opinion that is essential for building an international civil society capable of pursuing the tranquillity of order in justice and freedom. In undertaking such a commitment, the various religions cannot but pursue the path of forgiveness, which opens the way to mutuai understanding, respect and trust. The help that religions can give to peace and against terrorism consists precisely in their teaching forgiveness, for those who forgive and seek forgiveness know that there is a higher Truth, and that by accepting that Truth they can transcend themselves. Acta Ioannis Pauli Pp. II 139 Prayer for peace 14. Precisely for this reason, prayer for peace is not an afterthought to the work of peace. It is of the very essence of building the peace of order, justice, and freedom. To pray for peace is to open the human heart to the inroads of God's power to renew all things. With the life-giving force of his grace, God can create openings for peace where only obstacles and closurès are apparent; he can strengthen and enlarge the solidarity of the human family in spite of our endless history of division and conflict. To pray for peace is to pray for justice, for a right-ordering of relations within and among nations and peoples. It is to pray for freedom, especially for the religious freedom that is a basic human and civil right of every individual. To pray for peace is to seek God's forgiveness, and to implore the courage to forgive those who have trespassed against us. For ail thèse reasons I have invited représentatives of the world's religions to come to Assisi, the town of Saint Francis, on 24 January 2002, to pray for peace. In doing so we will show that genuine religious belief is an inexhaustible wellspring of mutual respect and harmony among peoples; indeed it is the chief antidote to violence and conflict. At this time of great distress, the human family needs to be reminded of our unfailing reasons for hope. It is precisely this hope that we intend to proclaim in Assisi, asking Almighty God—in the beautiful phrase attributed to Saint Francis himself—to make each of us a Channel of his peace. 15. No peace without justice, no justice without forgiveness: this is what in this Message I wish to say to believers and non-believers alike, to ali men and women of good will who are concerned for the good of the human family and for its future. No peace without justice, no justice without forgiveness: this is what I wish to say to those responsible for the future of the human community, entreating them to be guided in their weighty and difficult décisions by the light of man's true good, always with a view to the common good. No peace without justice, no justice without forgiveness: I shall not tire of repeating this warning to those who, for one reason or another, nourish feelings of hatred, a desire for re venge or the will to destroy. On this World Day of Peace, may a more intense prayer rise from the hearts of ali believers for the victims of terrorism, for their families so tragically stricken, for all the peoples who continue to be hurt and convulsed 140 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale by terrorism and war. May the light of our prayer extend even to those who gravely offend God and man by these pitiless acts, that they may look into their hearts, see the evil of what they do, abandon all violent intentions, and seek forgiveness. In these troubled times, may the whole human family find true and lasting peace, born of the marriage of justice and mercy! From the Vatican, 8 December 2001. IOANNES PAULUS PP. II Congregatio pro Doctrina Fidei 141 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO P R O DOCTRINA F I D E I NOTIFICATIO DE QUODAM SCRIPTO P. IACOBI DUPUIS E SOCIETATE IESU Notificazione a proposito dei libro di Jacques Dupuis, « Verso una teologia cristiana del pluralismo religioso » (Ed. Queriniana, Brescia 1997) PREAMBOLO In seguito ad uno studio condotto sull'opera di P. Jacques Dupuis S.I., Verso una teologia cristiana del pluralismo religioso (Brescia 1997), la Con- gregazione per la Dottrina della Fede decise di approfondire l'esame della suddetta opera con procedura ordinaria, secondo quanto stabilito dal cap. III del Regolamento per l'esame delle dottrine. Si deve anzitutto sottolineare che in questo libro l'Autore propone una riflessione introduttiva a una teologia cristiana del pluralismo religioso. Non si tratta semplicemente di una teologia delle religioni, ma di una teologia del pluralismo religioso, che intende ricercare, alla luce della fede cristiana, il significato che la pluralità delle tradizioni religiose riveste all'interno del disegno di Dio per l'umanità. Conscio della problematicità della sua prospettiva, l'Autore stesso non si nasconde la possibilità che la sua ipotesi potrebbe sollevare un numero di interrogativi pari a quelli per cui proporrà delle soluzioni. A seguito dell'esame compiuto e dei risultati del dialogo con l'Autore, gli Em.mi Padri, valutati le analisi e i pareri espressi dai Consultori in merito alle Risposte date dall'Autore stesso, nella Sessione Ordinaria del 30 giugno 1999, hanno riconosciuto il suo tentativo di voler rimanere nei limiti dell'ortodossia, impegnandosi nella trattazione di problematiche finora inesplorate. Nello stesso tempo, pur considerando la buona disposizione dell'Autore, manifestata nelle sue Risposte, a fornire i chiarimenti giudicati Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 142 necessari, nonché la sua volontà di rimanere fedele alla dottrina della Chiesa e all'insegnamento del Magistero, hanno constatato che nel libro sono contenute notevoli ambiguità e difficoltà su punti dottrinali di rilevante portata, che possono condurre il lettore a opinioni erronee o pericolose. Tali punti concernono l'interpretazione della mediazione salvifica unica e universale di Cristo, l'unicità e pienezza della rivelazione di Cristo, l'azione salvifica universale dello Spirito Santo, l'ordinazione di tutti gli uomini alla Chiesa, il valore e il significato della funzione salvifica delle religioni. La Congregazione per la Dottrina della Fede, adempiuta la procedura ordinaria dell'esame in tutte le sue fasi, ha deciso di redigere una Notificazione con l'intento di salvaguardare la dottrina della fede cattolica da errori, ambiguità o interpretazioni pericolose. Tale Notificazione, approvata dal Santo Padre nella Udienza del 24 novembre 2000, è stata presentata al P. Jacques Dupuis, e da lui è stata accettata. Con la firma del testo l'Autore si è impegnato ad assentire alle tesi enunciate e ad attenersi in futuro nella sua attività teologica e nelle sue pubblicazioni ai contenuti dottrinali indicati nella Notificazione, il cui testo dovrà comparire anche nelle eventuali ristampe o riedizioni del libro in questione, e nelle relative traduzioni. La presente Notificazione non intende esprimere un giudizio sul pensiero soggettivo dell'Autore; ma si propone piuttosto di enunciare la dottrina della Chiesa a riguardo di alcuni aspetti delle suddette verità dottrinali, e nello stesso tempo di confutare opinioni erronee o pericolose, a cui, indipendentemente dalle intenzioni dell'Autore, il lettore può pervenire a motivo di formulazioni ambigue o spiegazioni insufficienti contenute in diversi passi del libro. In tal modo si ritiene di offrire ai lettori cattolici un sicuro criterio di valutazione, consono con la dottrina della Chiesa, al fine di evitare che la lettura del volume possa indurre a gravi equivoci e fraintendimenti. 8 I. A PROPOSITO DELLA M E D I A Z I O N E SALVIFICA UNICA E U N I V E R S A L E DI GESÙ CRISTO 1. Deve essere fermamente creduto che Gesù Cristo, Figlio di Dio fatto uomo, crocifisso e risorto, è l'unico e universale mediatore della salvezza di tutta l'umanità. 9 8 La Congregazione per la Dottrina della Fede, a motivo di tendenze manifestate in diversi ambienti e sempre più recepite anche nel pensiero dei fedeli, ha pubblicato la Dichiarazione "Dominus Iesus" circa l'unicità e l'universalità salvifica di Gesù Cristo e della Chiesa ( A A S , 9 2 [ 2 0 0 0 ] 7 4 2 - 7 6 5 ) , per tutelare i dati essenziali della fede cattolica. La Notificazione si ispira ai principi indicati nella suddetta Dichiarazione per la valutazione dell'opera di J. Dupuis. Cf. CONC. DI TRENTO, Decr. De peccato originali, Denz n. 1 5 1 3 ; Decr. De iustificatione, Denz nn 1 5 2 2 ; 1 5 2 3 ; 1 5 2 9 ; 1 5 3 0 Cf. anche CONC. VATICANO II, Cost. past. Gaudium et spes, n. 1 0 ; Cost dogm Lumen gentium, nn 8; 14; 2 8 ; 4 9 ; 6 0 . GIOVANNI PAOLO II, Lett. Enc. Red9 Congregatio pro Doctrina Fidei 143 2. Deve essere pure fermamente creduto che Gesù di Nazareth, Figlio di Maria e unico Salvatore del mondo, è il Figlio e il Verbo del Padre. Per l'unità del piano divino di salvezza incentrato in Gesù Cristo, va inoltre ritenuto che l'azione salvifica del Verbo sia attuata in e per Gesù Cristo, Figlio incarnato del Padre, quale mediatore della salvezza di tutta l'umanità. È quindi contrario alla fede cattolica non soltanto affermare una separazione tra il Verbo e Gesù o una separazione tra l'azione salvifica del Verbo e quella di Gesù, ma anche sostenere la tesi di un'azione salvifica del Verbo come tale nella sua divinità, indipendente dall'umanità del Verbo incarnato. 10 11 12 IL A PROPOSITO D E L L ' U N I C I T À E PIENEZZA DELLA RIVELAZIONE DI G E S Ù CRISTO 3. Deve essere fermamente creduto che Gesù Cristo è il mediatore, il compimento e la pienezza della rivelazione. E quindi contrario alla fede della Chiesa sostenere che la rivelazione di/in Gesù Cristo sia limitata, incompleta e imperfetta. Inoltre, benché la piena conoscenza della rivelazione divina si avrà soltanto nel giorno della venuta gloriosa del Signore, tuttavia la rivelazione storica di Gesù Cristo offre tutto ciò che è necessario per la salvezza dell'uomo e non ha bisogno di essere completata da altre religioni. 13 14 4. E conforme alla dottrina cattolica affermare che i semi di verità e di bontà che esistono nelle altre religioni sono una certa partecipazione alle verità contenute nella rivelazione di/in Gesù Cristo. È invece opinione erronea ritenere che tali elementi di verità e di bontà, o alcuni di essi, non derivino ultimamente dalla mediazione fontale di Gesù Cristo. 15 16 emptoris missio, n. Es. Apost. Ecclesia in Asia, n. 1 4 : AAS 9 2 Dich. Dominus Iesus, n. 1 3 - 1 5 . Cf. CONC. DI NICEA I, Denz n. 1 2 5 ; CONC. DI CALCEDONIA, Denz n. 3 0 1 . Cf. CONC. DI TRENTO, Decr. De iustificatione, Denz. nn. 1 5 2 9 ; 1 5 3 0 ; CONC. VATICANO II, Cost. lit. Sacrosanctum Concilium, n. 5; Cost. past. Gaudium et spes, n.. 2 2 . Cf. GIOVANNI PAOLO I I , Lett, Enc. Redemptoris missio, n. 6. CONGR. PER LA DOTTRINA DELLA FEDE, Dich. Dominus Iesus, n. 1 0 . Cf, CONC. VATICANO I I , Cost. dogm. Dei verbum, nn. 2 ; 4 ; GIOVANNI PAOLO I I , Lett. Enc. Fides et ratio, nn 1 4 - 1 5 ; 9 2 , AAS 9 1 ( 1 9 9 9 ) 5 - 8 8 ; CONGR. PER LA DOTTRINA DELLA FEDE, Dich. Dominus Iesus, n. 5. Cf. CONGR. PER LA DOTTRINA DELLA FEDE, Dich. Dominus Iesus, n. 6; Catechismo della Chiesa Cattolica, nn. 6 5 - 6 6 . Cf. CONC. VATICANO II, Cost. dogm. Lumen gentium, n. 17; Decr., Ad gentes, n. 1 1 ; Dich. Nostra Aetate, n 2. Cf. Conc, Vaticano I I , Cost dogm. Lumen gentium, n. 1 6 ; GIOVANNI PAOLO I I , Lett. Enc Redemptoris missio, n. 10. 5: AAS 83 (1991) 249-340; ( 2 0 0 0 ) 4 4 9 - 5 2 8 ; CONGR. PER LA DOTTRINA DELLA FEDE, 10 11 12 13 14 16 16 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 144 III. A PROPOSITO DELL'AZIONE SALVIFICA UNIVERSALE DELLO SPIRITO SANTO 5. La fede della Chiesa insegna che lo Spirito Santo operante dopo la risurrezione di Gesù Cristo è sempre lo Spirito di Cristo inviato dal Padre, che opera in modo salvifico sia nei cristiani sia nei non cristiani. E quindi contrario alla fede cattolica ritenere che l'azione salvifica dello Spirito Santo si possa estendere oltre l'unica economia salvifica universale del Verbo incarnato. 17 18 IV. A PROPOSITO D E L L ' O R D I N A Z I O N E DI TUTTI GLI U O M I N I ALLA CHIESA 6. Deve essere fermamente creduto che la Chiesa è segno e strumento di salvezza per tutti gli uomini. E contrario alla fede cattolica considerare le varie religioni del mondo come vie complementari alla Chiesa in ordine alla salvezza. 19 20 7. Secondo la dottrina cattolica anche i seguaci delle altre religioni sono ordinati alla Chiesa e sono tutti chiamati a far parte di essa. 21 V. A PROPOSITO DEL VALORE E DELLA FUNZIONE SALVIFICA DELLE TRADIZIONI RELIGIOSE 8. Secondo la dottrina cattolica si deve ritenere che "quanto lo Spirito opera nel cuore degli uomini e nella storia dei popoli, nelle culture e religioni, assume un ruolo di preparazione evangelica (cf. Cost. dogm. Lumen gentium, 16)". È dunque legittimo sostenere che lo Spirito Santo opera la salvezza nei non cristiani anche mediante quegli elementi di verità e di bontà presenti nelle varie religioni; ma non ha alcun fondamento nella teologia cattolica ritenere queste religioni, considerate come tali, vie di salvez22 17 Cf. CONC. VATICANO I I , Cost. past. Gaudium et spes, n. 2 2 ; GIOVANNI PAOLO I I , Lett. Enc. Redemptoris missio, nn. 2 8 - 2 9 . Cf. GIOVANNI PAOLO I I , Lett. Enc. Redemptoris missio, n. 5 ; Es. Apost. Ecclesia in Asia, nn.. 1 5 - 1 6 ; CONGR. PER LA DOTTRINA DELLA FEDE, Dich. Dominus Iesus, n.. 1 2 . Cf, CONC. VATICANO I I , Cost. dogm. Lumen gentium, nn. 9 ; 1 4 ; 1 7 ; 4 8 , GIOVANNI PAOLO I I , Lett. Enc. Redemptoris missio, n. 1 1 ; CONGR. PER LA DOTTRINA DELLA FEDE, Dich. Dominus Iesus, n. 16. Cf. GIOVANNI PAOLO II, Lett Enc Redemptoris missio, n., 3 6 ; CONGR. PER LA DOTTRINA DELLA FEDE, Dich, Dominus Iesus, nn. 2 1 - 2 2 . Cf, CONC. VATICANO I I , Cost. dogm,. Lumen gentium, n. 1 3 e n. 1 6 ; Decr. Ad gentes, n. 7; Dich. Dignitatis humanae, n. 1; GIOVANNI PAOLO I I , Lett. Enc. Redemptoris missio, n. 1 0 ; CONGR. PER LA DOTTRINA DELLA FEDE, Dich. Dominus Iesus, nn.. 2 0 - 2 2 ; Catechismo della Chiesa Cattolica, n. 8 4 5 . GIOVANNI PAOLO I I , Lett. Enc, Redemptoris missio, n. 2 9 . 18 19 20 21 2 2 Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 145 23 za, anche perché in esse sono presenti lacune, insufficienze ed errori, che riguardano le verità fondamentali su Dio, l'uomo e il mondo. Inoltre, il fatto che gli elementi di verità e di bontà presenti nelle varie religioni possano preparare i popoli e le culture ad accogliere l'evento salvifico di Gesù Cristo, non comporta che i testi sacri delle altre religioni possano considerarsi complementari all'Antico Testamento, che è la preparazione immediata allo stesso evento di Cristo. 24 Il Sommo Pontefice Giovanni Paolo II, nel corso dell'Udienza del 19 gennaio 2001, alla luce degli ulteriori sviluppi, ha confermato la sua approvazione della presente Notificazione, decisa nella Sessione Ordinaria di questa Congregazione, e ne ha ordinato la pubblicazione. Roma, dalla sede della Congregazione per la Dottrina della Fede, il 24 gennaio 2001, nella memoria di San Francesco di Sales. 83 JOSEPH card. RATZINGER, Prefetto & Tarcisio Bertone S.D.B. Arcivescovo em. di Vercelli Segretario CONGREGATIO P R O ECCLESIIS O R I E N T A L I B U S i CONCESSIO COMMUNIONIS ECCLESIASTICAE Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus PP. II communionem ecclesiasticam ad normam cc. 76 et seq. CCEO concessit: die 20 Octobris 1998. — Suae Beatitudini Ignatio Moussa I Daoud, a Synodo Episcoporum Ecclesiae Antiochenae Syrorum ad Sedem Patriarchalem Antiochenam Syrorum die 13 Octobris 1998 canonice electo. 23 Cf. CONC. VATICANO II, Cost. dogm Lumen gentium, n. 16; Dich. Nostra aetate, n 2 ; Decr. Ad gentes, n. 9; cf. anche PAOLO V I , Es. Apost. Evangelii nuntiandi, n. 5 3 : AAS 6 8 ( 1 9 7 6 ) 5 - 7 6 ; GIOVANNI PAOLO I I , Lett. Enc Redemptoris missio, n. 5 5 ; CONGR. PER LA DOTTRINA DELLA FEDE, Dich. Dominus Iesus, n. 8. Cf. CONC. DI TRENTO, Decr. de libris sacris et de traditionibus recipiendis, Denz n. 1 5 0 1 ; CONC. VATICANO I, Cost. dogm, Dei Filius, cap, 2 , Denz n. 3 0 0 6 ; CONGR. PER LA DOTTRINA DELLA FEDE, Dich. Dominus Iesus, n. 8. 24 1 0 - A AS 146 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 13 Octobris 1999. — Suae Beatitudini Nerses Bedros XIX Tarmouni, a Synodo Episcoporum Ecclesiae Ciliciae Armenorum ad Sedem Patriarchalem Ciliciae Armenorum die 7 Octobris 1999 canonice electo. die S Decembris 2000. — Suae Beatitudini Gregorio III Laham, B.S., a Synodo Episcoporum Ecclesiae Antiochenae Graecorum Melkitarum ad Sedem Patriarchalem Antiochenam Graecorum Melkitarum die 29 Novembris 2000 canonice electo. die 20 Februarii 2001. — Suae Beatitudini Ignatio Petro VIII AbdelAhad, a Synodo Episcoporum Ecclesiae Antiochenae Syrorum ad Sedem Patriarchalem Antiochenam Syrorum die 16 Februarii 2001 canonice electo. II PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus PP. II per Apostolicas sub plumbo Litteras iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit Praesules: die 4 Ianuarii 1999. — Titulari episcopali Ecclesiae Centurionensi R.D. Kiro Sto] ano v, hactenus curionem in Radovo, quem deputavit Auxiliarem dioecesis Scopiensis. die 19 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Vratislaviensi—Gedanensi ritus byzantini ucraini R. P. Vladimirum Romanum Juszczak, O.S.B.M. die 24 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Sanctae Mariae a Patrocinio Bonaerensi Ucrainorum Exc.mum P.D. Michaelem Mykycej, F.D.P., hactenus Episcopum titularem Nazianzenum et Administratorem Apostolicum sede vacante « ad nutum Sanctae Sedis » eiusdem eparchiae. — Cathedrali Ecclesiae Belthangadiensi Syrorum Malabarensium R.D. Laurentium Mukkuzhy. die 23 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Adilabadensi Syrorum Malabarensium R.P. Iosephum Kunnath, C.M.I., hactenus parochum missionis in Saligoan. die 7 Iulii. — Archiepiscopali Ecclesiae Neanthopolitanae Exc.mum P.D. Berhaneyesus Demerew Souraphiel, C.M., hactenus Episcopum titu- Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 147 larem Bitensem et Administratorem Apostolicum « sede vacante » eiusdem Ecclesiae. die 9 Novembris 1999. — Titulari episcopali Ecclesiae Mustitanae R.D. Iosephum Pasotto, C.S.S., Administratorem Apostolicum Caucasi Latinorum. die 18 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Dominae Nostrae Paradisi S. Pauli Graecorum Melchitarum, cum dignitate archiepiscopali ad personam Exc.mum P.D. Fares Maakaroun, hactenus Archiepiscopum Ecclesiae Laodicenae Graecorum Melkitarum. — Archiepiscopali Maiori Ecclesiae Ernakulamensi-Angamaliensi Syrorum Malabarensium Exc.mum P.D. Varkey Vithayathil, C.SS.R., hactenus Administratorem Apostolicum sede vacante « ad nutum Sanctae Sedis » eiusdem sedis et Archiepiscopum titularis Ecclesiae Antinoitanae. — Cathedrali Ecclesiae Satnensi Syrorum Malabarensium R.P. Matthaeum Vaniakizhakel, C.V., hactenus Religionis ac Philosophiae Instituti « De Paul » nuncupati, in urbe Bangalorensi, rectorem. die 27 Septembris 2000. — Cathedrali Ecclesiae Hispahanensi Armenorum R.D. Nechan Karakéhéyan. — Titulari episcopali Ecclesiae Melitenensi Armenorum R.D. Ioannem Teyrouz quem deputavit Episcopum Curiae Patriarchalis Ciliciae Armenorum et Auxiliarem eparchiae patriarchalis Berytensis Armenorum. die 20 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Castromartianae R.D. Petrum Kryk, hactenus Protosyncellum eparchiae Vratislaviensis-Gedanensis ritus byzantini ucraini, quem renuntiavit Exarchum Apostolicum pro christifidelibus ucrainis ritus byzantini in Germania versantibus. — Cathedrali Ecclesiae Dominae Nostrae Libanensis in civitate Angelorum in California Maronitarum R.D. Robert J. Shaheen, hactenus paroeciae Sancti Raimundi in urbe Sancti Ludovici, Missouri, curionem. — Cathedrali Ecclesiae Sanctorum Cyrilli et Methodii Torontini Slovachorum ritus byzantini R.P. Ioannem Pazak, C.SS.R., hactenus paroeciae Sancti Iosephi in urbe Vinnipegensi curionem. — Archiepiscopali Ecclesiae Philadelphiensi Ucrainorum Exc.mum P.D. Stephanum Soroka, hactenus Episcopum titularem Acarassensem et Auxiliarem archiepiscopalis Ecclesiae Vinnipegensis Ucrainorum. i 148 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 20 Novembris 2000. — Cathedrali Ecclesiae Saskatoonensi Ucrainorum Exc.mum P.D. Michaelem Wiwchar, C.SS.R., hactenus Episcopum Sancti Nicolai Chicagiensis Ucrainorum. die 29 Novembris. — Archiepiscopali Ecclesiae Bagdathensi Latinorum R.P. Ioannem Beniamin Sleiman, O.C.D. die 23 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Kanirapallensi R.D. Matthaeum Arackal, hactenus Societatis vulgo « Peermade Development » rectorem. die 17 Februarii 2001. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Mardinensi Armenorum R.P. Vartan Kechichian, C.A.M., hactenus Abbatem Ordinis Mechitaristarum Venetiarum, eumque renuntiavit Coadiutorem Ordinarii pro christifidelibus ritus armeni catholici in Europa orientali versantibus. die 24 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Idensi in Mauretania R.D. Iosephum Bausardo, S.D.B., hactenus Curatorem pro Aegypto Societatis S. Francisci Salesii, Vicarium Apostolicum Alexandriae Latinorum. die 13 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Thomae Apostoli Chicagiensis Syrorum Malabarensium R.D. Iacobum Angadiath, e clero eparchiae Palaiensis, hactenus Catholicae Missionis Syrorum Malabarensium in urbe Bellwood (Illinois) parochum, eumque renuntiavit Visitatorem Apostolicum pro christifidelibus ritus syri malabarensis in Canada versantibus. die 18 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Chaialensi Syrorum Malankarensium R.D. Isaacum Thottunkal, hactenus Protosyncellum eparchiae Batteriensis, eumque deputavit Auxiliarem Ecclesiae archiepiscopalis Trivandrensis Syrorum Malankarensium et Visitatorem Apostolicum pro christifidelibus ritus syri malankarensis in America septemtrionali et in Europa versantibus. die 25 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Asmarensi R.P. Menghisteab Tesfamariam, M.C.C.I. die 4 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Barentuanae R. Abba Thomam Osman ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, hactenus praecipuum praepositum ordinationi pastoralis actuositatis apud eandem eparchiam. die 26 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Maronis Sydneyensis Maronitarum R.D. Ad Abi Karam, hactenus parochum ecclesiae Sancti Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 149 Iosephi in oppido Moutailebensi archieparehiae Anteliensis Maronitarum, et Praesidem Consilii Catholici ad Catechesim in Medio Oriente fovendam. die 16 Novembris 2001. — Cathedrali Ecclesiae Adigratensi R.D. Abba Tesfay Medhim, presbyterum eparchiae Adigratensis, hactenus Secretarium Secretariatus catholici Adigratensis. III ASSENSUS PONTIFICIUS Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus PP. II assensum ad normam canonum 182 §§ 3-4 et 185 CCEO sequentibus provisionibus episcopalibus rite peractis dedit, nempe: In Synodo Episcoporum Ecclesiae Antiochenae Syrorum die 8 Maii 1999. — Archieparchiali Ecclesiae Mausiliensi Syrorum R.D. Basilium Georgium Al-Kass Moussa. — Archiepiscopali Ecclesiae Hemesenae Syrorum R.D. Theophilum Georgium Kassab. die 21 Novembris 2001. — Archiepiscopali Ecclesiae Aleppensi Syrorum R.D. Antonium Chahda, hactenus Exarchum Apostolicum pro christifidelibus ritus syri catholici in eparchia Caracensi versantibus. In Synodo Episcoporum Ecclesiae Antiochenae Graecorum Melkitarum die 14 Ianuarii 2000. — Archieparchiali Ecclesiae Berytensi et Gibailensi Graecorum Melkitarum R.P. Iosephum Kallas, S.M.S.P. — Archiepiscopali Ecclesiae Laodicenae Graecorum Melkitarum R.D. Nicolaum Sawaf, e clero eparchiae Aleppensis Graecorum Melkitarum. die 22 Iunii 2001. — Titulari episcopali Ecclesiae Edessenae in Osrhoëne Graecorum Melkitarum R.P. Salim Ghazal, O.S.B., hactenus Superiorem generalem Ordinis Basiliani Sanctissimi Salvatoris Melkitarum, eumque deputavit Episcopum curiae patriarchalis. — Titulari episcopali Ecclesiae Tarsensi Graecorum Melkitarum R.P. Iosephum Absi, M.S.P., hactenus Superiorem Generalem Societatis Missionariorum Sancti Pauli, eumque deputavit Episcopum curiae patriarchalis. 150 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 22 Iunii 2001. — Titulari episcopali Ecclesiae Tamiathitanae Graecorum Melkitarum R.D. Iulium Zerey, e clero patriarchali eumque deputavit Episcopum curiae patriarchalis et Auxiliarem ac Protosyncellum eparchiae Alexandrinae Graecorum Melkitarum. In Synodo Episcoporum Ecclesiae Antiochenae Maronitarum die 5 Iunii 1999. — Archiepiscopali Ecclesiae Damascenae Maronitarum R.D. Raymundum Eid, hactenus parochum in Jezzine et Vicarium episcopalem in regione Jezzine. die 23 Iunii 2001. — Cathedrali Ecclesiae Laodicenae Maronitarum R.D. Massoud Massoud, hactenus Protosyncellum eiusdem eparchiae. In Synodo Episcoporum Ecclesiae Babylonensi Chaldaeorum die 12 Ianuarii 2001. — Archiepiscopali Ecclesiae Mausiliensi Chaldaeorum R.D. Faraj Rahho, e clero eparchiae Mausiliensis. — Archiepiscopali Ecclesiae Arbilensi Chaldaeorum R.D. Iacobum Denha Scher, e clero eparchiae Cherchensis. — Cathedrali Ecclesiae Berytensi Chaldaeorum R.D. Michaelem Kassarji, e clero eparchiae Berytensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Anbarensi Chaldaeorum R.D. Shlemon Warduni, e clero eparchiae patriarchalis Babylonensis Chaldaeorum, eumque deputavit Episcopum curiae patriarchalis et Auxiliarem eparchiae patriarchalis Babylonensis Chaldaeorum. die 3 Decembris 2001. — Cathedrali Ecclesiae Amadiensi Chaldaeorum R.D. Rabban Al-Qas, e clero eparchiae Amadiensis Chaldaeorum. — Cathedrali Ecclesiae Zachuensi Chaldaeorum R.D. Petrum Hanna Issa Al-Harboli, e clero eparchiae Zachuensis Chaldaeorum. — Cathedrali Ecclesiae Alquoshensi Chaldaeorum R.D. Mikha Pola Maqdassi, e clero eparchiae Alquoshensis Chaldaeorum. In Synodo Episcoporum Ecclesiae Ucrainae die 25 Ianuarii 2001. ~ Ecclesiae archiepiscopali maiori Leopolitanae Ucrainorum Exc.mum P.D. Lubomyr Husar, M.S.U., Episcopum titularem Nisenum in Lycia. Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 151 Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus PP. II sedis mutationi a Synodo Episcoporum Ecclesiae Antiochenae Syrorum canonice peractae benedictionem dedit: die 8 Maii 1999. — Archiepiscopali Ecclesiae Damascenae Syrorum Exc.mi P.D. Eliae Tabé, Episcopi coadiutoris, hactenus Episcopi titularis Ecclesiae Mardinensis Syrorum et Protosyncelli Patriarchalis Ecclesiae Berytensis Syrorum. die 16 Septembris 2000. — Curiae patriarchali Antiochenae Syrorum Exc.mi P.D. Dionysii Antonii Beylouni, hactenus Archiepiscopi Aleppensis Syrorum. Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus PP. II sedis mutationi a Synodo Episcoporum Ecclesiae Ucrainae canonice peractae benedictionem dedit: die 21 Iulii 2000. — Cathedrali Ecclesiae Bucacensi Ucrainorum, nuper erectae, Exc.mi P.D. Irenaei Bilyk, O.S.B.M., hactenus Episcopi titularis Novensis in Moesia. — Cathedrali Ecclesiae Striensi Ucrainorum, nuper erectae, Exc.mi P.D. Iuliani Gbur, S.V.D., hactenus Episcopi titularis Baretensis. — Cathedrali Ecclesiae Socaliensis Ucrainorum, nuper erectae, Exc.mi P.D. Michaelis Koltun, C.SS.R., hactenus Episcopi Zborovensis Ucrainorum. IV NOMINATIONES Latis decretis a Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus Ioannes Paulus PP. II renuntiavit: die 30 Iulii 1999. — Vicarium Apostolicum Vicariatus Apostolici Berytensis Latinorum Exc.mum P.D. Paulum Dahdah, O.C.D., hactenus Archiepiscopum Ecclesiae Bagdathensis Latinorum, quem praefecit titulari episcopali Ecclesiae Arensi in Numidia, cum dignitate Archiepiscopi ad personam, et constituit Administratorem Apostolicum « sede vacante » Archiepiscopalis Ecclesiae Bagdathensis Latinorum. 152 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 18 Decembris 1999. — Visitatorem Apostolicum pro christifidelibus Ecclesiae Antiochenae Graecorum Melkitarum in Europa occidentali versantibus Exc.mum P.D. Ioannem Clementem Jeanbart, Archiepiscopum Ecclesiae Aleppensis Graecorum Melkitarum. die 30 Ianuarii 2000. — Exarchum Ordinarium Abbatiae territorialis B. Mariae Cryptaeferratae R.P. Aemilianum Fabbricatore, O.S.B.I., Superiorem eiusdem Abbatiae. die 6 Iunii. — Administratorem Apostolicum « sede plena » Ecclesiae patriarchalis Antiochenae Graecorum Melkitarum Exc.mum P.D. Ioannem Assaad Haddad, Archiepiscopum Ecclesiae Tyrensis Graecorum Melkitarum. die 20 Novembris. — Exarchum Apostolicum pro christifidelibus ritus armeni in Foederatis Civitatibus Americae Septemtrionalis et Canada versantibus Exc.mum P.D. Emmanuelem Batakian, Episcopum titularem Caesariensem in Cappadocia Armenorum. die 1 Decembris. — Administratorem Apostolicum sede vacante « ad nutum Sanctae Sedis » eparchiae Sancti Nicolai Chicagiensis Ucrainorum Exc.mum P.D. Michaelem Wiwchar, C.SS.R., Episcopum Saskatoonensem Ucrainorum. die 16 Decembris. — Administratorem Apostolicum sede vacante « ad nutum Sanctae Sedis » Ecclesiae archiepiscopalis maioris Leopolitanae Ucrainorum Exc.mum P.D. Lubomyr Husar, M.S.U., Episcopum titularem Nisenum in Lycia. die 11 Ianuarii 2001. — Exarchum Apostolicum pro christifidelibus ritus byzantini in Republica Macedoniaensi versantibus Exc.mum P.D. Ioachim Herbut, Episcopum Scopiensem. die 28 Iunii. — Exarchum Apostolicum, in ordine episcopatus non constitutum, pro christifidelibus ritus syri catholici in Exarchia Caracensi versantibus R.D. Antonium Chahda, ex archieparchia Aleppensi Syrorum. die 3 Octobris 2001. — Ordinarium pro fidelibus rituum orientalium in Brasilia commorantibus ac Hierarcha proprii ritus carentibus Exc.mum P.D. Eusebium Oscar Scheid, S.C.I., Archiepiscopum Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii. Congregatio de Causis Sanctorum 153 Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus PP. II sequentibus nominationibus a Synodo Episcoporum Ecclesiae Maronitae canonice peractis benedictionem dedit: die 10 Iunii 2000. — Syncellum Eparchiae patriarchalis in regione Iuniensi Maronitarum Exc.mum P.D. Antonium Nabil Andari, Episcopum titularis Ecclesiae Tarsensis Maronitarum et curiae patriarchalis. — Episcopum curiae patriarchalis Exc.mum P.D. Samir Mazlouni, Episcopum titularis Ecclesiae Callinicensis Maronitarum et Visitatorem Apostolicum pro christifidelibus ritus maronitae in Europa occidentali et septemtrionali versantibus. CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM NUCERINA PAGANORUM-SARNENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Thomae Mariae Fusco sacerdotis dioecesani, fundatoris Congregationis Sororum Filiarum a Caritate Pretiosissimi Sanguinis (1831-1891) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Sic enim dilexit Deus mundum, ut Filium suum unigenitum daret » (Io 3, 16). Huius mysterii amoris atque misericordiae meditatione sacerdos Thomas Maria Fusco in Dei caritatem immersus est. Caritas et sanguis duo sunt temporis momenta praecipua contemplationis, quae Servum Dei inde a tenerrima aetate illexit eiusque actionem sacerdotalem incendit usque ad conditum familiae religiosae, id est Filiarum a Caritate Pretiosissimi Sanguinis, quae in suo charismate hos duos coniungit aspectus eius meditationis: Caritatem Dei, quae donum fit: « Ille pro nobis animam suam posuit; et nos debemus pro fratribus animas ponere» (1 Io 3, 16). Servus Dei Paganis ortus est (in provincia Salernitana sitis), intra fines dioecesis Nucerinae Paganorum-Sarnensis, die 1 mensis Decembris anno 154 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1831. Post studia primaria atque formationem in Seminario dioecesano ordinatus est sacerdos die 22 mensis Decembris anno 1855. Ab initio ministerii formationem curavit puerorum, pro quibus in domo sua Scholam Matutinam gratuitam aperuit; apud ecclesiam paroecialem Sancti Felicis et SS. Corporis Christi, Paganis, aediculam serotinam in pristinum statum restituit pro iuvenibus et adultis. Anno 1857 admissus est in Congregationem Missionariorum Nucerinorum, fervidum incipiens iter missionale praesertim per Italiam australem. Garibaldinorum motuum tempore exsul voluntarius ad oppidum Maiori (in territorio Salernitano situm) migravit; Paganos reversus, nominatus est cappellanus Sanctuarii Beatae Mariae Virginis Carmelitidis, quae Gallinarum appellabatur, ubi consociationes catholicas masculinas et femininas auxit atque altare Crucifixi erexit necnon Piam Unionem a Pretiosissimo Sanguine, quam secuta est pars specialis Filiarum a Pretiosissimo Sanguine (anno 1867). Sacerdotibus ad ministerium confessionum informandis Scholam aperuit in domo sua Theologiae Moralis; beato Pio IX approbante, Societatem (sacerdotalem) Apostolatus Catholici a Pretiosissimo Sanguine instituit (anno 1862) pro missionum popularium praedicatione. Aspectus victimarius et expiatorius spiritualitatis Servi Dei se in praedicatione ostendit inque scriptis alti momenti theologici, sed praesertim in vitae testimonio, re sine ulla exceptione probato per calamitates naturales, quae saepe urbem Paganos afflixerunt atque viciniam. Post attentam per precationem praeparationem die 6 mensis Ianuarii anno 1873 Congregationem Sororum Filiarum a Caritate Pretiosissimi Sanguinis instituit. Ministerio sacerdotali se dedere perrexit per exercitationum spiritualium praedicationem necnon missionum popularium; et ex his apostolicis itineribus natae sunt multae domorum et orphanotrophiorum aedificationes, quae nota fuerunt vehementissimae caritatis Servi Dei extremo viginti annorum spatio vitae eius (1870-1891). Curis Conditoris et Missionarii Apostolici, parochi curas adiunxit (annis 1874-1887) apud ecclesiam matricem Sancti Felicis et SS. Corporis Christi, confessarii extraordinarii monialium clausurae Paganis et Nuceriae Alfaternae atque, ultimis quattuor vitae annis, Patris spiritualis Congregationis laicalis in sanctuario Beatae Mariae Virginis Carmelitidis. Morbo hepático confectus, Servus Dei pie obiit die 24 mensis Februarii anno 1891, cum sene Simeone precans: «Nunc dimittis servum tuum, Congregatio de Causis Sanctorum 155 Domine, secundum verbum tuum in pace» (Lc 2, 29). Undesexaginta annorum aetatem habebat. Paganorum populus agnovit in eo Sacerdotem exemplarem fidei invictae, ardentis caritatis, qui Sanguinis Redemptoris nomine impigre laboravit pro animarum salute quique pauperes amando vixit et inimicis ignoscendo mortuus est. Etenim de eo loquebantur tamquam de sancto, quia magnam habebat fidem quam ceteris inicere sciebat verbo et exemplo, ardore apostolico motus, missionarii proprio. Fratribus sodalibus iterare solebat ardenti cum studio: « Sacerdos sine zelo mortuus est ». Ob fidem se sentiebat vocari ad res Dei omnibus nuntiandas, secundum Sancti Pauli verba, quae sua faciebat: «Vae mihi est si non evangelizavero » (1 Cor 9, 16), et merito quidem, quia propter Ecclesiae indolem missionalem, « cuilibet discipulo Christi onus fidei disseminandae pro parte sua incumbit » (Conc. Oecum. Vat. II, Const. dogm. de Ecclesia, Lumen gentium, 17). Unctio eius pietatis eiusque mysterii Dei intellegentiae, manifesta per S. Missae celebrationem, sermo erat disertissimus qui populum ad pietatem trahebat. Amore vesanus videbatur. Fides in Iesu vivam praesentiam in Eucharistia eum ad strenuam virtutem impellebat: « Paratus sum ad mille mortes patiendas ut hanc profitear veritatem [...] paratus ad eam testificandam usque ad sanguinis effusionem ». Spes christiana ex eius actibus apparebat: solum et semper ad vitam aeternam spectabat, nec tantum pro se, verum pro omnibus animis. Temporibus maiorum difficultatum humaniter dolore conficiebatur, sed auxilii divini spem habebat, certus qui sustinent Dominum non confundentur (cf. Ps 25, 3). Eius caritas erga Deum viva erat et ardens, atque eius verba et apostolatum inflammabat, qui fructuosus factus est Dei amore et proximorum, coniunctione cum Iesu Crucifixo ac Mariae Immaculatae ac Perdolentis fiducia, praesertim vero Eucharistia; namque « pastoralis caritas maxime profluit a sacrificio eucharistico [...] ita ut quod, in sacrificali ara agitur, sacerdotalis animus in se referre studeat » (Conc. Oecum. Vat. II, Decret, de Presbyterorum ministerio et vita, Presbyterorum ordinis, 14). Ita, in amorem Dei amorem proximorum insevit, quos in eorum necessitatibus spiritualibus et materialibus adiuvit; iterare solebat: « Ad animam servandam, ad eam in gratia Dei ponendam per sacramentum paenitentiae, paratus sum ad sanguinem effundendum, ad vitam devovendam ». 156 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Paganis fama erat nullum pauperum domum redire inanem. Cum is, tum soror Clarina, semper cum profusione dabant et amore. Sacerdos fuit prudens; quocirca multi illum adibant consilia petituri, exempli gratia, ad vitae vocationem dirigendam. Iustus fuit in pauperes et inermes, praesertim in caras puellas parentibus orbatas, quarum iura ut tueretur fortiter ad conscientiam provocabat Administratorum municipalium. Misericordiam explicavit in eos quosque, a quibus falso insimulabatur quique nitebantur existimationem populi ei adimere. Una ex eius sententiis haec erat: « Lenitas Dei cor et hominum conciliat ». Temperans et demissus semper magnam moderationem servavit omni in actu atque corporis paenitentias sibi imposuit; ipse, quoad luctationem adversus corpus solitus erat dicere: « Haec est paenitentia cotidiana, quam nobis Iesus Christus imposuit: certe, crux est proprie, quam Salvator nos ferre vult, si volumus eius esse discipuli ». Ex Christi Crucifixi contemplatione Servo Dei provenit invicta illa vis, asceticum illud robur, quibus non solum vitam ornabat suam, sed etiam animas regebat in virtutum christianarum viis. Patientia eum aptum fecit ad sustinendum tacite discrimen atrocis calumniae animo apostolico, extremis decem brevis vitae suae annis. Affirmare solebat: « Patientia est omnium virtutum praesidium et tutela ». Ad Christum pauperem, castum et humilem se conformavit; cum veneratione et oboedientia, heroum propria, varia munera et officia accepit ad quae ab Episcopis suis est nominatus. Magna veneratione est Romanum Pontificem prosecutus atque spiritu beati Pii IX eventus communicavit, Pontificis Immaculatae, fortissimi et intrepidi conculcatorum iurium Ecclesiae propugnatoris, atque de eius morte vehementer doluit (anno 1878). Magna cum observantia, humilitate et caritate fratres in sacerdotio tractavit, qui eum impense diligebant propter auxilium in servitio pastorali, eius incepta atque praecipue propter eius fervorem et gravitatem in muneribus sacerdotalibus. Propter haec omnia Servus Dei fama sanctitatis claruit apud presbyterium dioecesanum, apud populum suasque filias spirituales, quae eius charisma receperunt illudque hodie testificantur variis in orbis terrarum partibus, ubi suum explent apostolatum in communione cum Ecclesia. Perdurante fama sanctitatis, Excellentissimus Dominus Fortunatus Zoppas, Episcopus Nucerinus Paganorum-Sarnensis, Causae beatificationis et canonizationis initium fecit Servi Dei per celebratum, annis 1955-1957, Processum Ordinarium Informativum, qui a Congregatione de Causis Sanctorum probatus est decreto die 4 mensis Martii anno 1994 promulgato. 157 Congregatio de Causis Sanctorum Die 28 mensis Martii anno 2000 habita est sessio Consultorum Historicorum. Deinde disceptatum est an Servus Dei virtutes coluisset sicut heroas addecet. Exitu cum prospero, die 24 mensis Octobris eodem anno actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. In Sessione Ordinaria diei 16 mensis Ianuarii anni 2001 Patres Cardinales et Episcopi, Causae Ponente Eminentissimo Cardinali Francisco Arinze, fassi sunt Servum Dei Thomam Mariam Fusco virtutes théologales, cardinales iisque adnexas heroum in modum observavisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Thomae Mariae Fusco, Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Congregationis Sororum Filiarum a Caritate Pretiosissimi Sanguinis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. ® S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 158 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale PARISIENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Rosaliae Rendu (in saec.: Ioannae Mariae) societatis Puellarum a Caritate sancti Vincentii De Paul (1786-1856) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Veritatem facientes in caritate » (Eph 4, 15). Veritatem testificantes per caritatem. Duae hae sunt viae Ecclesiae propriae Deum diligendi et simul operandi ut diligatur: via mystica contemplationis et via mystica servitii. Mariae prior dilectionis forma propria fuit cum angelum nuntiantem excepit, altera cum Elisabeth invisit. In annuntiatione enim Christum excepit, in visitatione portavit. Prior forma a contemplativis in solitudine degentibus, altera a contemplativis in mundo operantibus colitur. Hae duae viae tamen inter se cohaerent et sibi invicem auxilium praestant. « Anima apostolatus » vita interior semper manet. « In pauperibus Christum agnoscere » est verae caritatis christianae mysticum fundamentum; opera autem caritatis optima sunt ratio fidem testificandi. Vita sororis Rosaliae Rendu, utpote quae vera filia fuit sancti Vincentii de Paul, secundum hanc rationem processit. Serva Dei, Antonii Rendu et Mariae Annae Laracine filia, orta est die 9 mensis Septembris anno 1786 in loco Confort, pago oppidi Lancrans, in regione Ain nominata. Eodem die quo nata, et baptizata fuit, nomine ei indito Ioanna Maria. Eius familia ad medium civium ordinem ruralem illius aetatis pertinebat, in quo hospitalitas et christianae virtutes florebant. Ioanna Maria inter quattuor filias primogenita erat. Vix trium annorum aetatem ingressa erat, cum castrum Parisiense, vulgo La Bastille nuncupatum, a populo concitato captum est, indeque civilis perturbatio Gallica initium coepit. Tunc Ecclesia suis bonis exspoliata fuit, in suis institutionibus vexata, in suis presbyteris et fidelibus martyrio affecta. Domina Rendu operam dabat fidei in pago servandae, et domum suam, magisque vero cor, sacerdotibus, et etiam uni episcopo, ob suum ministerium persecutione vexatis, aperiebat. His in rerum adiunctis Ioanna Maria catechismum a parocho oppidi Lancrans, occulte domum visitante, didicit et Eucharistiam primum accepit in domus cella vinaria, in qua Missa celebrabatur. Congregatio de Causis Sanctorum 159 Iam a pueritia, pauperum ardenti amore impellebatur. Anno 1799, patre et sorore duos tantum menses nata demortuis, domina Rendu illi eleemosynas multis illius pagi pauperibus distribuendas commisit. Annis, qui "Terroris" appellati sunt, transactis, Ioanna Maria per biennium in collegium in urbe Gex, cui Religiosae Ursulinae praeerant, missa est. Religiosarum pietatem quidem admirabat et libenter earum orationes participabat; sed consuetudinem cum pauperibus sibi deesse sentiebat. Ad vicum igitur Confort reversa, a matre facultatem obtinuit sese per aliquod tempus expendendi in aegrotorum servitium apud valetudinarium in civitate Gex constitutum, in quo Filiae Caritatis pauperibus inserviebant. Hinc vocationem ad vitam Deo et pauperibus consecrandam distinctius et fortius in secreto cordis sui persensit et desideravit. Lutetiae Parisiorum, in Domo Principe Puellarum seu Filiarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul, vix sedecim annos nata, die 25 mensis Maii anno 1802, "Seminarium" seu Novitiatum iniit, novae vitae officia ardenti studio suscipiens. Sed enixa eius opera et continuata animi intentio valetudini detrimento fuerunt. Proinde de medici consulto ad aliam domum missa est, in paupérrima regione urbis Parisiensis, Mouffetard dicta, existentem, ibique Novitiatum confecit, nomine Rosalia assumpto, ibique per quinquaginta tres annos, usque ad mortem, permansit. Puerorum institutioni addicta, magnam classem obtinuit, et parvulorum educationi attento animo se devovit, ratione semper habita eorum indolis et rationis vivendi. Magno cum fervore eos christianam doctrinam docebat et ad primam Communionem praeparabat. Vespere autem, diei labore peracto, vicos percurrebat, familias invisebat easque evangelizabat, ut christianae vitae sensum iterum reciperent. Anno 1815, quamvis aetate adhuc iunior, antistita est electa. Domus, duos post annos, ad aliam sedem, in eodem tamen vico translata est, in via vulgo "de l'Epée-des-Bois" dicta. Eius miserorum turba, sicut ipsa testatur, ex operariis, mercenariis, mulieribus curam munditiei agentibus, sarcinatricibus, fossoribus, coriariis, scrutariis, fragmentorum collectoribus et institoribus constabat. In hac famelicorum caterva, soror Rosalia omnibus «Mater bona» facta est, sine fidei religiosae vel politicarum opinionum vel status socialis discrimine. Quod a divitibus altera manu accipiebat, altera in auxilium pauperum effuse donabat, eorum praesertim qui publicae rei adiumento carebant. Ita facta est infirmorum ministra, iudex pacis, catechista pueris erraticis. 160 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Inter adversarias partes arma gestantes, tempore socialium perturbationum annorum 1830 et 1848, sese interposuit, clamans: « Nemini licet occidere ». Eius navitas mirabilis quidem fuit. Puerorum asylum, scholam primi ordinis, orphanotrophium, sodalicium pauperibus tutandis, consociationem Dominae Nostrae a Bono Consilio, hospitium condidit; pauperibus adiuvandis et in ipsorum domibus invisendis curam impendit; homines ab opere vacuos in opera mittere curavit; quibusdam iuvenibus in necessitate versantibus adiumento fuit ut Seminarium ingrederentur vel studia theologica perficerent. Pauperes familiariter cum ipsa vivebant, fiducia repleti. Animum suum ipsi aperiebant, quaerimonias, aerumnas, exspoliationes, secreta manifestabant. Cor eius refugium omnibus erat, eius conscientia lux, eius domus hospitium. Erga omnes libera, singulis veritatem, etiam durissimam, dicebat. Attamen semper in eius obiurgationibus indulgentia elucebat, in eius severitate benignitas. Divitibus soror Rosalia laetitiam dabat opera bona faciendi. Ad colloquendum cum ipsa accedebant episcopi, sacerdotes, legatus Hispaniae Donosus Cortés, primores civitatis et culturae viri gravissimi, ipseque Imperator Napoleo III cum sua uxore, iuris medicinaeque studiosi, polytechnicarum disciplinarum alumni, praecipuarum superioris ordinis scholarum discipuli, omnes notitias ex sorore Rosalia percontantes, commendationes petituri, vel, opus bonum exsecuturi, ut scirent ad quodnam ostium pulsarent. Inter alios, qui viam ad sororis Rosaliae domum adducentem bene cognoscebant, adnumerandi sunt beatus Fridericus Ozanam, alter « Consociationum caritatis a Sancto Vincentio » institutor, atque Venerabilis Servus Dei Leo Le Prévost, futurus conditor Religiosorum a Sancto Vincentio. Hi omnes ad sororem Rosaliam accedebant consilia petituri antequam ad sua proposita exsequenda procederent. Hac ratione soror Rosalia centrum facta est illius actionis caritati fovendae dicatae, quae Lutetiam Parisiorum universamque Galliam ad medietatem saeculi XIX nota praeclara insigni vit. Sororis Rosaliae experientia inaestimabilis illis iuvenibus evasit. Eorum apostolicam operositatem direxit, eorum peregrinationes in suburbiis civitatis sustinuit, ad habitationes bene seligendas familiarum quae maiore indigentia vexabantur conduxit. Notabile epistolarum commercium patefacit fraternam eius cooperationem cum antistita Operis a Bono Salvatore nuncupati, in civitate Cadomensi, quae mente captos curandos suscepit: presbyteros, religiosos et laicos quos Parisiensia valetudinaria excipere non poterant. Congregatio de Causis Sanctorum 161 Exemplo sorores excitavit ut sese caritati plenius impenderent tempore quo cholerae pestilentia annis 1832, 1859 et 1864 grassabatur. Saepe eas admonebat ut fierent « columellae super quas omnes qui fatigati erant possent sarcinas suas deponere ». Ex simplici pauperique cultu eius vitae praesentia Dei clare elucebat. Brevibus temporis spatiis quae ipsi inter visitationes variaque officia libera manebant, genibus flexa inveniebatur et sororibus petentibus respondebat: « Enitor et contendo in praesentia Dei iterum me componere ». Dei praesentiam in sua vita sitiebat. Fides pergrandis eam sustinuit. Deum aspiciebat in superioribus, quibus plenam oboedientiam praestabat. «Communitas, aiebat, in similitudinem Dei construitur; in ea Caput exstat, quod si sequamur, pro certo habemus nos perituros non esse ». Deum etiam in sociabus conspiciebat, quas singulari amore diligebat. Semper benevola, eas fideli reverentia prosequebatur. « Etiam pauperes, ut una ex eius sociabus refert, peculiarem eius orandi et agendi rationem notabant». Humilis in auctoritatis officio exercendo; comiter alios corripiebat, consolandi autem dono gaudebat. Consilia quae praebebat, iustitiae spiritu suffusa, et sincero cordis affectu proposita, animos directe penetrabant. Diligenter curabat ut sociabus tempus ad orandum suppeteret; aliquando tamen ab eis exigebat ut « Deum propter Deum relinquerent», uti sanctus Vincentius suas filias docuerat, ad sororem in visitandis pauperibus comitandam. Tunc aiebat: « Soror, incipiamus orationem nostram », paucis verbis argumentum clare suggerebat et in profundam meditationem se colligebat. Perattenta erat in accipiendis pauperibus. Spiritus fidei eam ducebat ad conspiciendum in eis « dominos et dominatores ». « Pauperes, aiebat, vobis maledicent. Quo ipsi rudiores sunt, vos verecundiores esse debetis. Mementote sub illis scrutis Dominum obtegi ». Moderatores religiosi postulantes et iuvenes sorores formandas ipsi committebant, immo non raro in eius domo etiam sorores animo difficiliores per aliquod tempus collocabant. Auctus sororum numerus id effecit ut beneficentiae servitia in domum caritatis converterentur, ambulatorio valetudinario et schola praeditam. Sicut ceteri contemptu et conviciis dolent, ita illa ex laudibus et honoribus dolore conficiebatur. Die 27 mensis Februarii anno 1852 ab Imperatore Napoleone III insigni honoris, quod "légion d'honneur" appellant, est decorata. Huic signo honoris aequo animo acquiescere numquam potuit. « Tantillum amoris proprii sufficit ut bonorum operum meritum amittamus », affirmabat. Tantae enim 11 -A.A.S.. 162 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale humilitatis erat ut cuiusvis virtutis se incapacem aestimaret, seque ultimam et omnium indignissimam duceret. Sed aequabilitas et tranquillitas vitae plenam eius alienationem a rebus terrenis eiusque austeram sui castigationem obtegebant. Inde a mense Februario anni 1854 sororis Rosaliae valetudo infirmari incepit. Caeca effecta, gradatim ad vitae exitum appropinquabat. Bis ipsi hypochysis secta est, sed visum non recuperavit. Corporis viribus decrescentibus, anima eius magis in dies a terrenis se abstrahebat. A die 4 mensis Februarii anno 1856 pleuritide lectulo affixa permansit. Quod aegre tulit, cum pauperibus suis amplius servire non posset, neque sororum suarum fatigationem levare. Numquam tamen in suis malis lamentabatur; immo sereno animo dicebat se melius haberi quam pauperes. Die 7 mensis Februarii, die Iovis, anno 1856, hora undecima ante meridiem, soror Rosalia placide in domo sua animam Deo reddidit. Eius exsequiarum testis scripsit: « Via et vicinia domus Sororum ingenti conf erta erant turba plorantium ». Universa regio, quae Mouffetard appellatur, ad domum Sororum concurrit ut ei valediceret. Qui pompis funeris et sacris celebrationibus interfuerunt ad quadraginta aut quinquaginta millia personarum computari possunt. Corpus depositum est in coemeterio vici Montparnasse, in sepulcro Filiarum Caritatis. At aliquot post menses, ut frequentioribus peregrinis faveretur, qui ad sepulcrum sororis Rosaliae precaturi accedebant, eius corpus a sepulcro erutum est et loco aptiore collocatum ad aditum coemeterii. Super tumulo lamina marmorea posita est cruce signata et in ea pauca haec verba legebantur: « Bonae sorori Rosaliae eius amici, divites et pauperes, grati animi causa ». Sororis Rosaliae mors magnam celebritatem habuit. Lutetia Parisiorum commota est, commentarii diurni iis diebus scripta ediderunt de eius vita, de eius operibus eiusque funeribus, communem dolorem et plausum manifestantes. Eius imago marmorea posita est in exedra Consilii municipalis regionis XII civitatis. Processus Ordinarius beatificationis et canonizationis Lutetiae Parisiorum actus est nonnisi anno 1953, ob rationes ad Causam non pertinentes atque, eodem anno exeunte, est Romam delatus. Auctoritas eius et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 20 mensis Ianuarii anno 1992 promulgato. Confecta Positione, ex more disceptatum est an Congregatio de Causis Sanctorum 163 Serva Dei heroum in modum virtutes exercuisset. Die 30 mensis Maii anno 2000, felici cum exitu, actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 20 mensis Februarii anno 2001 habita, audita relatione Excellentissimi Domini Ottorini Petri Alberti, Archiepiscopi Calaritani et Causae Ponentis, agnoverunt Servam Dei Rosaliam Rendu sicut heroas addecet virtutes théologales, cardinales et iis adnexas coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Rosaliae Rendu (in saec.: Ioannae Mariae), Societatis Puellarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 164 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale PREMISLIENSIS RITUS BYZANTINI UCRAINI Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Iosaphatae (in saec.: Michaëlinae Hordashevska) confundatricis Congregationis Sororum Ancillarum a Maria Immaculata (1869-1919) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Iosaphata (in saeculo: Michaelina Hordashevska) Leopoli in Ucraina nata est, die 20 mensis Novembris anno 1869 baptismumque accepit secundum ritum Byzantinum-Ucrainum. P. Ieremiae Lomnitsky auxiliata est in instituendis Sororibus Ancillis a Maria Immaculata, quae est prima Congregatio feminina Ucraina operibus pastoralibus dedita. Meritis ornata obdormivit in Domino die 25 mensis Martii anno 1919. Coram Summo Pontifice Ioanne Paulo II, die 6 mensis Aprilis anno 1998, decretum promulgatum est super eius virtutibus heroum in modum exercitis. Beatificationis respectu, Congregatio de Causis Sanctorum coniectam miram sanationem inspexit pueri decem et septem annorum Petri Benyckyj Frankovich, qui aeger fuit a pueritia angina, gravedinibus, tonsillarum inflammationibus, quae ei myocardites attulerunt et rheumatismum articularium. Tonsillarum sectioni subiectus anno 1983, laborare perrexit articulariis doloribus crurum atque spinge. Die 15 mensis Augusti anno 1986 est in valetudinarium deductus loci Sambir, febri altissima affectus et acerbis doloribus. Quamvis curaretur, eius condiciones in peius versae sunt; quapropter decem post diebus translatus est ad valetudinarium Leopolitanum. Medicorum consultatio die 5 mensis Septembris anno 1986 diagnosim enuntiavit de « lupo erythematoso systemico »; quae diagnosis confirmata est a medicis nosocomii Studiorum Universitatis eiusdem urbis, quo aegrotus est deinde receptus et in quo ingravescere perrexit, donec die 13 mensis Septembris delatus est in sedem redanimationis experiendae cum prognosi infausta quoad vitam. Eodem die, animadversa condicionis gravitate, religiosus quidam Ordinis Sancti Basilii Magni, una cum aliis personis, incepit aegroti sanationem a Deo postulare per intercessionem Servae Dei Iosaphatae; qui aeger die 15 mensis Septembris ex improviso convalescere coepit usque ad completam sanationem. Congregatio de Causis Sanctorum 165 Inquisitio dioecesana instructa est apud Curiam Premisliensem ritus Byzantini-Ucraini et est a Congregatione de Causis Sanctorum probata decreto die 1 mensis Iulii anno 1994 promulgato. Dicasterii Collegium Medicorum in sessione die 15 mensis Februarii anno 2001 habita agnovit sanationem celerrimam fuisse, plenam, duraturam et ex scientia inexplicabilem. Die 27 mensis Martii eodem anno Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris est actus, atque die 23 subsecuti mensis Aprilis Sessio Ordinaria facta est Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Aloisio Barbarito, Archiepiscopo titulari Florentinensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miracolo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Iosaphatae Confundatricis Congregationis (in saec.: Michaëlinae Hordashevska), Sororum Ancillarum a Maria Immaculata, videlicet de celérrima, plena ac duratura sanatione Petri Benyckyj Frankovich a «grave vascolite polisistemica a tipo LES di natura immunologica non organo specifica ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. m s. SB Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 166 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ROMANA seu LIMANA Beatificationis et canonizationis Servi Dei Aloisii Tezza, sacerdotis professi ex Ordine Clericorum Regularium Ministrantium Infirmis, fundatoris Congregationis Filiarum S. Camilli (1841-1923) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Omnia in Deo, pro Deo, cum Deo. Parati ob caritatem ad quodlibet acerbissimum sacrificium obeundum, praesertim pro pauperibus infirmis; haec alacritas cuiusvis temporis momenti sit et rerum vitae singularum » (Aloisius Tezza, Scripta, 106, 27). Verba haec Servi Dei Aloisii Tezza totius vitae atque industriae eius esse possunt compendium. Ardenti Dei et proximorum dilectione motus, ad signa temporum apertus et praecipuo sancti Camilli consilio fidelis, novae scholae caritatis initiatur, a Deo electus est non solum ut coleret, verum etiam ut charisma traderet misericordiae erga aegrotos. Instituit enim Congregationem Filiarum Sancti Camilli paternaque cura ac supernaturali vitam suam devovit, ut gloriae Dei esset et aegrotis servitio. Servus Dei Coneliani (in provincia Tarvisina siti), die 1 mensis Novembris anno 1841, ortus est a medico Augusto Tezza et a Catharina Nedwiedt atque die 6 mensis Novembris baptizatus eodem anno nominibus captis Arturo Aloisio Caroto Alexandro. Novem annos natus orbatus patre, Patavium cum matre commigra vit, ubi studia est persecutus. Anno 1856 ingressus est in Ordinem Clericorum Regularium Ministrantium Infirmis; mater vero professionem fecit religiosam in monasterio Visitationis Patavino, in quo anno 1880 mortua est, sancta habita. Anno 1858 vota religiosa suscepit atque est sacerdos ordinatus anno 1864. Semper pietate eminuit, oboedientiae spiritu necnon diligentia in officiis explendis, adeo ut « eminentissimus » sit putatus eique iuvenes candidati concrediti regendi sint. Lex societatum religiosarum abolendarum anno 1866 promulgata effecit ut optato obsequi posset missionali quod iamdiu colebat, sed oboedientiae virtute utque fidelis maneret vocationi Camillianae, ei renuntiavit. Vicarius magistri novitiorum anno 1869 Romae erat et anno 1871 missus est in oppidum Cuisery, in Gallia positum, Magister novitiorum, in nascentem Provinciam Camillianam, ut in illam introduceret perfectam vitam com- Congregatio de Causis Sanctorum 167 munem ac ministerium Camillianum proprium, quod vigebat in Provincia Langobarda-Veneta. Ibi Superior nominatus, indefatigate operam dedit inchoandis primis operibus adiutabilibus Ordinis et anno 1877 factus est primus Provincialis. Ei subeundae consecutiones abolitionis Institutorum religiosorum anno 1880 fuerunt, quocirca e Gallia est expulsus tamquam advena; attamen post tres menses illuc re versus est suo periculo, ut consuetudinem cum fratribus sodalibus dispersis instauraret. Iuvenis Provincia hoc modo non tantum coercitioni obstitit, sed etiam fundamenta iecit ulterioris incrementi. Anno 1889 fuit ei, Consultori, Procuratori ac Vicario Generali electo, Romam redeundum. Ibi die 17 mensis Decembris anno 1891 occurrit beatae Iosephinae Vannini, quacum propositum efficere potuit, Opus de quo diu cogitaverat condendi Filias Sancti Camilli, a Sancta Sede approbatum uti Congregatio anno 1931, eo consilio, ut aegrotis assideret, ita charisma Camillianum ornans femininis dotibus suavitatis, accessionis, animi multitudine, facultate audiendi et perspiciendi, sicut in lucem profert Ioannes Paulus II in Litteris Apostolicis Mulieris dignitatem (cf. n. 30). Mox Servo Dei calumniae institerunt, quas accipere maluit in dolore separationis a filiabus suis spiritalibus, in acri crucis itinere, apostolicae fecunditatis fonte, certus « amorem esse a Cruce indivisum », sicut dicere solebat. Post brevem in Gallia permansionem, anno 1900 in Peruviani est missus tamquam Visitator ut communitatem Camillianam Limanam renovaret. Mansio illa brevis esse debebat, sed eius praesentia necessaria habita est ab Archiepiscopo atque a Delegato Apostolico Petro Gasparri. Servus Dei oboedivit seseque Providentiae commisit atque per viginti tres annos Limae thesauros caritatis profudit necnon amoris Dei. In impenso apostolatu curas contulit in multiplicia ministerii genera: praeter reformationem internam, infirmos curavit, in primis pauperiores atque egeniores in domibus privatis, in valetudinariis caritatis et in carceribus. Confessarius fuit atque moderator spiritalis in Seminario archidioecesis et in pluribus Congregationibus religiosis; exquisitus et doctus consiliator in dioecesi inque Nuntiatura Apostolica; Servam Dei Teresiam a Cruce Candamo Alvarez Calderón adiuvit in condenda Congregatione Canonicarum Crucis. Ob prudentem, sed continuam et intellegentem navitatem, amoris plenam et misericordiae, cui fortitudo, benignitas et patientia iungebantur, habitus est « apostolus et sanctus Limanus ». 168 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Per longam vitam Dei Servus omnibus suis muneribus est functus cum zelo spirituque servitii, solam quaerens Dei gloriam atque animarum bonum. Ordini suo profuit, Filiis Sancti Camilli iisque, quotquot illum adibant, potissimum exemplo vitae. Vir fortis vivaeque fidei fuit, quam multa pietate alebat quaeque peculiari ratione apparuit in obsequio erga voluntatem Dei: « Voluntas Dei: ecce mea unica rectrix, unicum optatorum meorum propositum cui omnia devovere volo ». Oratio cardo fuit vitae eius, suumque inveniebat fontem in Eucharistia, quam singulari cum fervore atque pietate celebrabat. Sanctissimam Virginem Mariam filiali amore prosecutus est, s. Ioseph, s. Camillum. Utpote cum esset vir magni sacrificii, nonnisi coram adhibuit de amore et obsequio debitis Deo, animis Ecclesiaeque reddendis. A rebus terrenis alienus voluntati Dei se credidit, aeterna exspectans bona; unde perseverantia manavit sine animi demissione in suo difficili apostolatu. Temporibus arduis eventus considerabat coram Deo dicebatque: « Quotiens amanter eius voluntatem accepi, tranquillissimam pacem animadverti. Crucis fructus semper copiosi sunt itemque solacii pienissimi ». Extremum discessum ad effectum adduxit die quo, Limae, cum alio pro eo substituto in muneribus quibus ornabatur, tamquam fratrum sodalium ultimus in communitate mansit. Eius spiritalitas defixa fuit in contemplatione atque in haustu amoris divini, adeo ut per totam vitam semper congruens fuerit et fidelis suae vocationi, quandoquidem hoc ductus erat proposito, ut amaret, vitam devovens sicut Christus, unicus eius Magister. « Quam pulchra est et Deo grata caritas, quae patitur seque immolat! ». Ceteros ad amorem Dei adducere maxime appetebat. In administratione communitatum sibi concreditarum cum amore corrigebat atque lenitate, iniurias tolerans et excusans, tacite patiens: « Ignoscamus, precemur nec dubitemus fore ut cara crux floreat ». Religiosus Camillianus, spiritu sancti Camilli imbutus, numquam destitit aegrotos et moribundos visitare quavis hora diei noctisque. Deum est expertus in necessitudine cum dolentibus, adeo ut ei liceret affirmare sibi valetudinarium « verum esse paradisum in terra; hortum subsidiarium ». Aegrotus erat eius attentionis summa, sicut Christus eius spiritalitatis. Eius sedes confessionalis cathedra fuit misericordiae et religionis. Ubique est magni existimatus ob eximiam prudentiam obque vias ad suam aliorumque sanctificationem selectas. Sapientia splenduit in eius vita sacerdo- Congregatio de Causis Sanctorum 169 tali, in moderandis animis, quas paterne duxit, hoc uno negotio intentus, ut eas adduceret ad omnia accipienda propter Dei amorem adque eius faciendam voluntatem. Plane sui compos fuit, motus suos coercendo castigatione et vigilantia sensuum. Definitus est vir mansuetus et aequus quovis in casu, grato et adverso. Constanter fortitudinem explicavit votorum religiosorum diligenti observantia. Per vitam suam in gaudio et in simplicitate ambulavit, plene gratiae respondens virtutes omnes exercendo usque ad heroum fortitudinem, in vita ordinaria perfectionem efficiens mirabilem. Anno 1923 eius valetudinis condiciones, iam in discrimen arteriarum rigore vocatae, aggravatae sunt, atque solita animi fortitudine se ad mortem praeparavit aequo animo, diuturnas agens horas in oratione, atque patientia et affabilitate excitans quotquot illi aderant. Die 26 mensis Septembris anno 1923, receptis sacramentis et Crucifixum osculatus, placide in Domino obdormivit. Sanctitatis fama, in vita et in morte iam declarata, annis subsequentibus continuo crevit. Sed, pluribus impedimentis superatis, Processus Ordinarius Informativus solummodo anno 1959 apertus est, qui apud Vicariatum Romanum celebratus est, additis Processibus Rogatorialibus Limano, Bonaerensi, Pictaviensi, Hispalensi, conclusus est anno 1964. Sunt deinde excussae circumstantiae peculiares vitae Servi Dei. Anno 1999 instructa est Inquisitio dioecesana de continuatione famae sanctitatis. Die 8 mensis Octobris anno 1999 promulgatum est decretum super auctoritate et vi horum Processuum. Confecta Positione, disceptatum est ex norma an Servus Dei heroum in modum virtutes exercuisset. Die 23 mensis Ianuarii anno 2001 actus est, prospero cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales porro et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 12 secuti mensis Martii habita, audita relatione Excellentissimi Domini Petri Georgii Silvani Nesti, C. P., Archiepiscopi emeriti Camerinensis-Sancti Severini in Piceno et Causae Ponentis, professi sunt Servum Dei virtutes théologales, cardinales iisque adnexas heroum more coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pa- Acta Apostolicae /Sedis - Commentarium Officiale 170 ter sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Aloisii Tezza, Sacerdotis Professi ex Ordine Clericorum Regularium Ministrantium Infirmis, Fundatoris Congregationis Filiarum S. Camilli, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. m s. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis SANCTI I O S E P H I IN COSTARICA Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Romero Meneses, religiosae professae Instituti Filiarum Mariae Auxiliatricis (1902-1977) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Maria Romero Meneses die 13 mensis Ianuarii orta est anno 1902 Granadae in Nicaragua. Bona humana et spiritali formatione imbuta, duodeviginti annorum aetatem habens ingressa est in Institutum Filiarum Mariae Auxiliatricis. Post professionem perpetuam missa est Sanctum Iosephum in Costarica, ubi per quadraginta annos institutioni se dedidit, catechesi inter iuvenes et adultos et pro familiis pauperibus assiduitate Multa socialia opera ad effectum adduxit, qualia plurium medicationum medicabula, scholas, domos pro sine tectis et sedibus passim vagis. Fama sanctitatis clara, obiit die 7 mensis Iulii anno 1977. Summus Pontifex Ioannes Paulus II, die 18 mensis Decembris anno 2000, edixit Servam Dei heroum in modum virtutes théologales, cardinales et his adnexas coluisse. Causae Postulatio, eius beatificationis respectu, nuper Congregationi de Causis Sanctorum coniectam miram sanationem permisit, in dioecesi Sancti Iosephi in Costarica patratam, quae ad puellulam pertinet Mariam Solis Quirós. Quod ad hanc spectat; diagnosis dicta est, cum etiam esset in statu Congregatio de Causis Sanctorum 171 fetali, de labro leporino lateris sinistri et palatoschisi. Quandoquidem ante ortum nulla fieri poterat sectio chirurgica, puellulae parentes aliaeque personae divinum auxilium invocare inceperunt per precationem Servae Dei Mariae Romero Meneses. Die 28 mensis Novembris anno 1994, praeter medicorum exspectationem, pusa nata est perfecte sana, sine ulla deformitate. De casu, miro habito et intercessioni tributo Servae Dei supra commemoratae, instructa est, annis 1997-1998, Inquisitio dioecesana, cuius auctoritas et vis probata est a Congregatione de Causis Sanctorum die 9 mensis Octobris anno 1998. Dicasterii Collegium Medicorum, in sessione die 30 mensis Martii habita anno 2000, affirmavit: « Haec pathologia deformans perstans erat octavo praegnationis mense exeunte; pusa orta, omnino defecerat sine ullo cicatricis exitu. Eventus est ex scientia prorsus inexplicabilis ». Die 30 mensis Ianuarii anno 2001 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris ac die 3 mensis Aprilis subsecuti Sessio Ordinaria est habita Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Pacta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Mariae Romero Meneses, Religiosae Professae Instituti Filiarum Mariae Auxiliatricis, videlicet de perfecta sanatione, in statu fetali, Mariae Solis Quirns, a « labiopalatoschisi, diagnosticata dal 7° mese di gravidanza ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. & S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 172 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 22 Decembris 2001. — Titulari episcopali Ecclesiae Mozotcoritanae, R.D. Gilbertum Gómez González, e clero dioecesis Tudensis-Vicensis, rectorem Seminarii dioecesis Abancaiensis, quem constituit Auxiliarem huius dioecesis. die 4 Ianuarii 2002. — Cathedrali Ecclesiae Metuchensi Exc.mum P.D. Paulum Gregorium Bootkoski, hactenus Episcopum titularem Zarnensem et Auxiliarem archidioecesis Novarcensis. die 5 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Kamloopsensi R.D. Davidem Ioannem Iacobum Monroe, hactenus Vicarium generalem Vancuveriensem. — Cathedrali Ecclesiae Vilkaviskensi Exc.mum P.D. Rimantas Norvila, hactenus Episcopum titularem Castrensem in Tuscia et Auxiliarem Kaunensem. — Cathedrali Ecclesiae Panevézensi Exc.mum P.D. Ioannem Kauneckas, hactenus Episcopum titularem Forconiensem et Auxiliarem Telsensem. — Cathedrali Ecclesiae Telsensi Exc.mum P.D. Ioannem Boruta, hactenus Episcopum titularem Vulturariensem et Auxiliarem Vilnensem. — Patriarchali Ecclesiae Venetiarum, Exc.mum P.D. Angelum Scola, hactenus rectorem magnificum Pontificiae Universitatis Lateranensis. die 7 Ianuarii. — Metropolitanae Ecclesiae Ovetensi Exc.mum P.D. Carolum Osoro Sierra, hactenus Episcopum Auriensem. die 9 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Neuquenianae Exc.mum P.D. Marcellum Angelum Melani, S.D.B., hactenus Episcopum Viedmensem. die 11 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Valle-Valliensi R.D Iacobum Fitzgerald, e clero dioecesis Ioliettensis in Illinois ibique curionem Congregatio pro Episcopis 173 paroeciae Sanctae Mariae in oppido vulgo Mokena, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 15 Ianuarii 2002. — Metropolitanae Ecclesiae Glasguensi Exc.mum P.D. Marium Iosephum Conti, hactenus Episcopum Aberdonensem. die 16 Ianuarii. — Metropolitanae Ecclesiae Fori S. Annae, noviter erectae, Exc.mum P. D. Itamarum Vian, O.F.M. Cap., hactenus Episcopum Fori S. Annae. — Metropolitanae Ecclesiae Victoriensi de Conquista, noviter erectae, Exc.mum P.D. Geraldum Lilium Rocha, hactenus Episcopum Colatinensem. — Cathedrali Ecclesiae Petrosi Culminis R.D. Alexium Saccardo, S.I., hactenus rectorem collegii Säo Francisco de Sales, in archidioecesi Teresiana. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 174 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Pnolo II ha ricevuto in Udienza: Giovedì, 3 Gennaio 2 0 0 2 , S.E. il Signor Ministro della Repubblica di Polonia. Giovedì, 1 0 Gennaio 2 0 0 2 , accreditato presso la Santa Sede. LESZEK NILLER, L'Ecc.mo Corpo Primo Diplomatico Lunedì, 1 4 Gennaio 2 0 0 2 , Il Presidente e la Giunta regionale del Lazio; il Presidente e la Giunta provinciale di Roma; il Sindaco e la Giunta municipale di Roma. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 4 dicembre 2001. Mons. Giuseppe Pinto, Arcivescovo tit. eletto di Anglona Nunzio Apostolico in Senegal e Delegato Apostolico in Mauritania. 7 » » Mons. Claudio Gugerotti Arcivescovo tit. eletto di Ra vello, 11 » » S.E. mons. Edmond Farhat, Arcivescovo tit. di Biblo, Nun- » » » S.E. mons. Marian Oles, Arcivescovo tit. di Raziaría, Nunzio Nunzio Apostolico in Georgia e Armenia. zio Apostolico in Turchia e in Turkmenistan. Apostolico in Slovenia e nella Repubblica di Macedonia. 13 » » Mons. Adolfo Tito Yllana, Arcivescovo tit. eletto di Montecorvino, Guinea. Nunzio-Apostolico in Papua Nuova » » » S.E. mons. Claudio Gugerotti, Arcivescovo tit. di Ravello, Nunzio Apostolico in Georgia e Armenia, Nunzio 15 » » Mons. Giovanni d'Aniello, Arcivescovo tit. eletto di Paes- Apostolico in Azerbaigian. tum, Rappresentante Pontificio Democratica del Congo. 12 gennaio nella Repubblica 2002. S.E. mons. Giovanni d'Aniello, Arcivescovo tit. di Paestum, Nunzio Apostolico nella Repubblica Democratica del Congo. Diarium Romanae Curiae 175 Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 4 dicembre 2001. S.B. Michel Sabbah, Patriarca di Gerusalemme dei Latini; la sig.ra Janne Haaland Matlary; la sig.ra MarieClaire Beccalossi; la sig.ra Mariana Setiadarma; il sig. Carlos Custer; il sig. Manuel Gómez Granados, Membri del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace « in aliud quinquennium ». 10 » » Mons. Marcello Bordoni; mons. Vincenzo Carbone; p. Giuseppe Orlandi, C.SS.R,.; p. Emanuele Boaga, 0. Carni.; p. Innocenzo Cavaglià, C.P.; p. Fabiano Giorgini, C.P.; p. Damian Synowiec, O.F.M. Conv.; il prof. Francesco Leone, Consultori della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». » » » Mons. Guillermo Duran ed il dott. Agostino Borromeo, Membri del Pontificio Comitato di Scienze Storiche « ad quinquennium ». » » » P. Antonio García y García, O.F.M., Membro del Pontificio Comitato di Scienze Storiche « in aliud quinquennium ». 15 » » S.E. mons. Francisco-Javier Lozano, Arcivescovo tit. di Penafiel, Membro del Consiglio di Amministrazione del Centro Televisivo Vaticano. 17 » » S.E. mons. Piergiorgio Silvano Nesti, Arcivescovo em. di Camerino-San Severino Marche, Segretario della Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica « usque ad 75 annum ae.s. ». m » » » P. Klemens Stock, S.I., Segretario della Pontificia Commissione Biblica. 18 » » Mons. Rosario Colantonio, Vicario giudiziale del Tribunale regionale del Lazio per le cause di nullità di matrimonio « ad quinquennium ». » » » Mons. Slawomir Oder, Vicario giudiziale del Tribunale d Appello eretto presso il Vicariato di Roma « ad quinquennium ». 20 » » Le LL.EE. i mons. Dominik Hrusovsky, Arcivescovo tit. di Tubia; Patabendige Don Albert Malcom Ranjith, Arcivescovo-Vescovo em. di Ratnapura; Stephen Fumio Hamao, Arci vescovo-Vescovo em. di Yokohama; Javier Lozano Barragán, ArcivescovoVescovo em. di Zacatecas; Marc Ouellet, Vescovo tit. di Agropoli, Membri del Pontificio Comitato per i Congressi Eucaristici Internzionali « ad quinquennium ». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 176 2 gennaio 7 » 11 » 16 » 18 » 2002. L'Em.mo Signor Cardinale Jozef Tomko, Membro della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano e Membro della Commissione Cardinalizia di vigilanza dell'Istituto per le Opere di Religione. » Mons. Angelo Vincenzo Zani, Sotto-Segretario della Congregazione per l'Educazione-Cattolica. » Don Genesio Tarasco, S.D.B., Capo Ufficio nella Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli. » L'Em.mo Signor Cardinale Nicolas de Jesús López Rodríguez; S.E. mons. Javier Lozano Barragan, Arcivescovo-Vescovo em. di Zacatecas, Consiglieri della Pontificia Commissione per l'America Latina « in aliud quinquennium ». » S.E. mons. Salvatore Fisichella, Vescovo tit. di Voghenza, Rettore Magnifico della Pontificia Università Lateranense, a norma dell'Art. 11, n. 1 degli Statuti della medesima Università, e Preside del Pontificio Istituto « Giovanni Paolo II » per Studi su Matrimonio e Famiglia, per il prossimo quadriennio. Si rende noto che Mons. Angelo Amati, Mons. Domenico Lugli e P. Bruno Caglioti, O.P., sono stati nominati rispettivamente Vicario giudiziale aggiunto «ad quinquennium » del Tribunale d'Appello eretto presso il Vicariato di Roma; Vicario Giudiziale aggiunto « in aliud quinquennium » del Tribunale regionale del Lazio per le cause di nullità di matrimonio; Giudice Istruttore del medesimo Tribunale del Lazio di prima istanza « ad quinquennium ». NECROLOGIO 2 7 dicembre gennaio 11 » 15 » 21 23 » » 24 » » » 26 » 28 » 29 » » » 2001. Mons. Lawrence J. Riley, Vescovo tit. di Daimlaig. 2002. Mons. Ernesto Gonçalves Costa, Vescovo em. di Faro (Portogallo). » Mons. Michele Alagna Fodera, Vescovo em. di Säo Gabriel da Cachoeira (Brasile). » Mons. Telesforo G. Cioli, Vescovo em. di Arezzo, di Sansepolcro e di Cortona (Italia). » Mons. Juan B. Herrada Armijo, Vescovo tit. di Equizeto. » Mons. Aloysius J G . Dibjokarjono, Vescovo em. di Surabaya (Indonesia). » Mons. Gabino Perai de la Torre, Vescovo tit. Castello di Ripa. » Mons. Manuel Lisboa de Oliveira, Vescovo em. di Nazaré (Brasile). » Mons. Eduardo A. Muaca, Arcivescovo em. di Luanda (Angola). Mons. Hovhannes Tertsakian, Arcivescovo tit. di Trebisonda. » Mons. Frans Simons, Vescovo em. di Indore (India). » Mons. John R. McGann, Vescovo em. di Rockville Centre (Stati Uniti d'America). An. et vol. 6 XCIV Martii 2002 N. 3 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: P a l a z z o A p o s t o l i c o - C i t t à del V a t i c a n o - Administratio: Libreria E d i t r i c e V a t i c a n a ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES quibus beato Bernardo a Corleone Sanctorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM « Humiliavit se in omnibus et coram Deo invenit gratiam. Quoniam magna potentia Dei solius, et ab humilibus honoratur» (cfr Eccli 3, 20-21). Hoc effatum Siracidis, ad Dominum Iesum relatum, addici potest etiam beato Bernardo a Corleone prae oculis habita ratione qua ipse sanctitatem adeptus est. Philippus Latino (hoc erat nomen eius in saeculo) in Sicilia natus est in oppido vulgo dicto Corleone die vi mensis Februarii, anno MDCV. Crevit in familia decem filiis ditata, valde religiosa et magnopere de pauperibus sollicita. Forti animo Philippus vitae civili et religiosae plane sese dica vit. In luctatione peritus arte gladii tractandi — res tunc erat maxime in usu — postquam quendam adversarium graviter vulneravit eumque invalidum reddidit totam per vitam, suam rationem vivendi mutavit, inimici amicus factus est ac beneficiorum auctor. Hoc eventu valde permotus, diuturnam post deliberationem, decrevit vitam suam emendare petivitque ut inter Fratres Minores Capuccinos admitteretur. Receptus in Ordinem veluti frater laicus anno MDCXXXI, cum tunica Franciscali novum quoque suscepit nomen fratrem Bernardum a Corleone. Beatitudines evangélicas ardenter me- 12-AA.S 178 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ditatus est et attentus in Deum per severam vitam asceticam, spiritalem sequens viam Capuccinorum, quae stat in caritate, in oratione et paenitentia. Dum ante tabernaculum meditaretur, saepe deposuit ex memoria temporis mensuram. Passionem Iesu Christi summo dilexit amore. Cuidam hortanti ut litteras edisceret respondit se debere vulneribus Christi Domini incumbere. Ei persuasum fuit quod « Passio Domini est mare sine fundo, quoniam continet ingentem mysteriorum multitudinem, quae animam ad amorem Dei incitant ». Caritatem usque affectavit, austeritatem et res praecipuas. Ex eius austeritate originem duxit castitas purissima. Consueverat dicere; « Dolores praetereunt, puritas autem cordis atque virtutes religiosae vera sunt ornamenta animae ». De paupertate gavisus est eamque dilexit Franciscali modo « propter amorem Christi Domini », appellavitque eam suam sponsam suamque matrem. Filiali affectu coluit Virginem Mariam, cuius imaginem praecipuo studio consideravit. Ex abundantia cordis loqui solebat palamque suam manifestabat vitam interiorem. Postremos xxv annos vitae suae degit Panormi, cum plebe coniunctus. Ad eum accurrebant homines exquirentes consilium, preces, benedictionem. Eius sanctitas se patefaciebat permeata humanitate et compatiens inter naturalium calamitatum tristiumque eventuum Panormi illius aetatis, dum ipse tamquam Moyses pro populo ante tabernaculum deprecabatur. Rerum extraordinariarum seminator, adhuc novicius a daemonio oppugnatus est, sed vicit semper sua humilitate, paenitentia suaque lignea cruce. Duos per menses ante mortem saepius auditus est exclamare: « Paradisum, paradisum, mox nos videbimus in paradiso! ». Hac cum profunda persuasione eum invenit soror mors in nosocomio Panormitano die xn mensis Ianuarii, anno MDCLXVII. Multitudo hominum, nobiles, plebeii et religiosi, accurrerunt ut ultimum vidèrent « bonum fratrem ». Archiepiscopus Panormitanus nec non Montis Regalis aqua lustrali asperserunt corpus mortuum: funus factum est magna turba populi adstante in ecclesia Capuccinorum, Panormi. Probata fama sanctitatis vitae eiusque virtutes nec non miracula, Bernardus a Corleone beatus declaratus est die xv mensis Maii, anno MDCCLXVIII, a Decessore Nostro Clemente XIII. Augescente fama sanctitatis et signorum, Causae Postulator certiorem fecit Congregationem de Causis Sanctorum de quadam mira sanatione, intercessioni eiusdem Beati ascripta. Re opportune excussa, die i mensis Iulii, anno MM, coram Nobis promulgatum est Decretum super miraculo. Favorabili excepto voto Patrum Cardinalium et Episcoporum in Consistorio coadunatorum die XIII mensis Martii, anno MMI, decrevimus ut ritus sollemnis canonizationis ageretur die x insequentis mensis Iunii. Acta Ioannis Pauli Pp. II 179 Hodie igitur, una cum ingenti multitudine Pastorum et Christifidelium sollemnitatem celebrantes Sanctissimae Trinitatis, invocato Paracliti Spiritus auxilio, in foro Petriano inter sacra hanc pronuntiavimus formulam: « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Aloisium Scrosoppi, Augustinum Roscelli, Bernardum a Corleone, Teresiam Eustochium Verzeri et Rafqa Petram Choboq Ar-Rayès Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quibus prolatis verbis, orationem pio habuimus studio qua tum eximiam huius Sancti vitam laudavimus tum humilitatem, caritatem aliasque christianas virtutes. Quae autem decrevimus, volumus nunc et in futurum tempus vim habeant, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decima mensis Iunii, anno bismillesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco © Plumbi In Secret. Status tab., n. 497365 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 180 CONSTITUTIO APOSTOLICA MONGENSIS Praefectura Apostolica Mongensis appellanda in Ciadiae finibus constituitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Universae Ecclesiae sustinentes rationes et causas, omni sollicitudine properamus ut catholica instituta fidelibus opportuna afferant beneficia eorundem necessitatibus feliciter aptentur. Nunc autem de Praefecturis civilibus in Ciadia cogitamus, nominatim de sequentibus, scilicet Batha, BiMine, Güera, Ouaddaï et Salamat, nec non de Sub-Praefectura civili dicta Ennedi; quas circumscriptiones hactenus pertinentes ad archidioecesim Ndiamenanam et ad dioecesim Sarhensem, visum est Nobis ab his ecclesiasticis circumscriptionibus distrahere et ex illis novam condere Apostolicam Praefecturam. Idcirco, sententiam Congregationis pro Gentium Evangelizatione amplectentes, omnibus mature perpensis et favente voto Venerabilis Fratris Iosephi Chennoth Archiepiscopi titulo Milevitani et in Ciadia Apostolici Nuntii, haec statuimus et decernimus. Ex praefatis civilibus circumscriptionibus, quas dismembramus ab archidioecesi Ndiamenana et a dioecesi Sarhensi, novam condimus Praefecturam Apostolicam Mongensem appellandam, atque sollicitis archidioecesis Ndiamenanae curis commisimus. Ad haec omnia exsolvenda Venerabilem Fratrem Iosephum Chennoth, quem antea memoravimus, legamus, opportunis necessariisque factis facultatibus subdelegandi quemvis virum in ecclesiastica dignitate constitutum. Re tandem absoluta, documenta conficiantur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione sedulo mittantur, contrariis rebus quibusvis minime obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die primo mensis Decembris, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status CRESCENTIUS card. SEPE Congr. pro Gentium Evang. Praef, Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret, Status tab., n. 505.738 Acta Ioannis Pauli Pp. II 181 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabilibus Dei servis Hyacintho Serrano López et XIX Sociis martyribus Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Omnis, qui vivit et credit in me, non morietur in aeternum» (Io 11, 26). De Christi resurrectione fides quemque apud christianum praecipuum obtinet locum et in Deo scienter nititur qui « non est Deus mortuorum sed vivorum » (Me 12, 27). Iesus qui peccatum mortemque vicit quique lapsos homines redemit, fundamentum quoque est eventurae resurrectionis. Ipsa beatitudinis aeternae spes effecit ut Venerabiles Dei Servi Hyacinthus Serrano Lopez et XIX socii sanguinem effunderent, unitatem cum Christo Ecclesiaque servantes, plane sibi conscii corporis mortem, iis qui Christo fideles fuerunt, Domini mortis esse participationem, quae ad eiusdem resurrectionem communicandam est necessaria. Anno MCMXXXVI bello civili in Hispania inito, ob saevam in religionem persecutionem, quae a reipublicae potestatibus, catholicis hominibus acriter obsistentibus, acta est, complures ceciderunt, sacerdotes potissimum ac religiosi. Inter eos xvni annumerantur Ordinis Fratrum Praedicatorum ex Aragoniae Provincia sodales ac duo dioecesani presbyteri. His, tametsi haud in iisdem condicionibus occubuerunt, communis fuit aequa mens ac in Providentia fiducia, qua martyrio obviam anno MCMXXXVI iverunt. En xvni Ordinis Fratrum Praedicatorum sodales: I. Hyacinthus Serrano López, sacerdos xxxv annorum, magister fuit, concionator et Vicarius Provincialis. II. Aloisius Urbano Lanaspa, sacerdos LIV annorum, concionator generalis fuit et doctor, quique complura caritatis opera egit. III. Constantinus Fernández Alvarez, sacerdos xxix annorum, theologiae Valentiae Romaeque doctor fuit. IV. Raphaël Pardo Molina, cooperator frater xxxvii annorum, aeditui sustinuit munus. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 182 V. Lucius Martínez Mancebo, sacerdos xxxiv annorum, studiosus fuit noviciorum magister. VI. Antonius López Couceiro, sacerdos LXVII annorum, fuit et ipse novi- ciorum studiosus magister. VII. Felicissimus Diez González, sacerdos xxix annorum, philosophicam disciplinam tradidit. VIII. Saturius Rey Robles, sacerdos xxix annorum, magister fuit et ci austri valetudinarius. IX. Tirsus Manrique Melero, sacerdos LIX annorum, linguam Latinam tradidit idemque concionator fuit. X. Gumersindus Soto Barros, frater cooperator LXVII annorum, perite manuum opera praestitit. XI. Lambertus de Navascués y de Juan novicius erat xxv annorum. XII. Iosephus Maria Muro Sanmiguel, sacerdos xxxi annorum, missionariam operam et martyrium affectabat. XIII. Ioachimus Prats Baltueña novicius fuit xxi annorum. XIV. Franciscus Calvo Burillo, sacerdos LV annorum, magistri officium curiose sustinuit. XV. Franciscus Monzón Romeo, sacerdos xxiv annorum, paulo post presbyteralem ordinationem interfectus est. XVI. Raimundus Peiró Victorí, sacerdos XLV annorum, validus fuit iuvenum institutor. XVII. Iosephus Maria Vidal Segú, sacerdos xxiv annorum, paulo post presbyteralem ordinationem interemptus est. XVIII. Iacobus Meseguer Burillo, sacerdos LI annorum, theologiam docuit. En duo sacerdotes ad archidioecesim Caesaraugustanam adscripti: I. Emmanuel Albert Ginés, sacerdos curavit. LXIX annorum, aegrotos potissimum 183 Acta Ioannis Pauli Pp. II II. Zosimus Izquierdo Gil, sacerdos XLI annorum, parochi sustinuit munus. Martyrii crebrescente fama, anno MCMLVII Archiepiscopus Valentinus beatificationis Causam incohavit seu declarationem martyrii. His perfectis a iure statutis rebus, Nobis coram Decretum super martyrio die xx mensis Decembris anno MCMXCIX prodiit. Statuimus igitur ut beatificationis ritus die xi mensis Martii anno MMI celebraretur. Hodie igitur, in foro ad Vaticanam Basilicam Sancti Petri patente, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: Nos vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Illerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Magna quidem commotione ineffabilique laetitia impleti propter hanc mirabilem tot martyrum glorificationem, fidem eorum et virtutem publice laudavimus, eosque venerati sumus summaque Ipsi cum religione primi invocavimus. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Martii, anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis 83 ANGELUS Loco Œf Sigilli In Secret. Status tab., n. 494 927 card. SODANO 184 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II Venerabilibus Dei servis Thomae Sitjar Fortia et XI sociis Beatorum honores de- cernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Quicumque invocaverit nomen Domini salvus erit» (Rom 10, 13). Christus, fidei discipulorum fons ac finis, in temporum plenitudine a Patre missus est, ut homines universi a peccato vindicarentur, quodque unum est nomen, quod per se salvare potest. Iesu igitur mors unum est sacrificium quo tandem consummata fit hominum salus. Venerabiles Dei Servi Thomas Sitjar Fortia et XI socii cum probe no vissent iustos homines post corporis interitum cum Christo resuscitato usque victuros ipsosque in novissima die resuscitatum iri, palam suam fidem professi sunt, difficilibus exstantibus condicionibus, atque alacrem animum prae se ferentes, martyrii palmam sunt consecuti. Anno MCMXXXVI bello civili in Hispania inito, reipublicae potestates, Marxianis consiliis imbutae, acerrimam in catholicam Ecclesiam persecutionem egerunt, capitale ostendentes adversus religionem eiusque asseclas odium. Inter hos, qui vita erga Christum fidelitatem significarunt, XII annumerantur Societatis Iesu sodales: VII presbyteri, IV coadiutores et I laicus, qui eodem anno MCMXXXVI sunt interempti. Hi sunt: I. Thomas Sitjar Fortia, sacerdos LXX annorum. In Uruguaiam missus, ibi philosophicam disciplinam tradidit. Hispania repetita, doctrina catechetica tradenda et docendi arte claruit. Superioris Noviciorum et Gandiae domus, ab omnibus aestimatus, sustinuit partes. In vincula coniectus, die xix mensis Augusti necatus est. IL Constantinus Carbonell Sempere, sacerdos LXX annorum. Gandiae, Barcinone, Lucenti sua apostolica opera gessit, reconciliationis potissimum ministerio addictus. Die xxin mensis Augusti interemptus est. III. Petrus Gelabert Amer, frater coadiutor XLIX annorum. Studiose complura domus munia sustinuit, atque, licet liber esset, patrem Constantinum Carbonell comitari voluit, quocum die xxin mensis Augusti necatus est. Acta Ioannis Pauli Pp. II 185 IV. Raimundus Grimaltos Monllor, frater coadiutor temporalis LXXV annorum. Curabat ipse Gandiae Societatis Iesu praesertim domus hortos. Is una cum illis superioribus die xxin mensis Augusti peremptus est. V. Paulus Bori Puig, sacerdos LXXI annorum. Suum ministerium Veruelae et Gandiae explevit. Oeconomi munus egit et die xxix mensis Septembris necatus est. VI. Vincentius Sales Geno vés, frater coadiutor temporalis LIV annorum. Ad humiliora officia complenda usque paratus, die xxix mensis Septembris necatus est. VII. Iosephus Tarrats Comaposada, frater coadiutor LVIII annorum. Apud Valentinam domum valetudinarii spectabili caritate egit opus. Die xxviii mensis Septembris interemptus est. VIII. Darius Hernández Morato, sacerdos LV annorum. Superior Valentinae domus, sollertem apostolicam operam sustinuit. Inter captivos sacerdotale ministerium explevit. Die xxix mensis Septembris necatus est. IX. Narcissus Basté Basté, sacerdos LXIX annorum. Valentina in urbe pauperes amabiliter coluit. Die xv mensis Octobris necatus est. X. Alfredus Simón Colomina, sacerdos LIX annorum. Complura collegia officii conscius rexit. Die XXIX mensis Novembris interemptus est. XI. Ioannes Baptista Ferreres Boluda, sacerdos LXXV annorum. Theologiae moralis magister, Codicis Iuris Canonici anno MCMXVII comparandi particeps. Die XXIX mensis Decembris necatus est. XII. Aloisius Campos Górriz, laicus uxoratus xxxi annorum. Congregationis Marianae sodalis et Actionis Catholicae dioecesani Consilii praeses fuit ipseque advocatus pauperum causas tuitus est. Die XXVIII mensis Novembris interemptus est. Martyrii fama increbrescente, anno MCMLII Archiepiscopus Valentinus Beatificationis Causam incohavit. His perfectis a iure statutis rebus, Nobis coram super martyrio Decretum die xx mensis Decembris anno MCMXCIX prodiit. Statuimus proinde ut Beatificationis ritus Romae die xi mensis Martii anno MMI una cum aliis fidei testibus celebraretur. Hodie igitur, in foro ad Vaticanam Basilicam Sancti Petri patente, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: 186 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nos, vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Illerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Magna quidem commotione ineffabilique laetitia impleti propter hanc mirabilem tot martyrum glorificationem, fidem eorum et virtutem publice laudavimus, eosque venerati sumus summaque Ipsi cum religione primi invocavimus. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Martii anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis 83 ANGELUS card. SODANO Loco 83 Sigilli In Secret.. Status tab , n. 495.011 III Venerabili servae Dei Mariae a Guadalupe (in saec. Mariae Franciscae Ricart Olmos) beatorum caelitum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « "Domine, tu scis quia amo te" (Io 21, 15). Deus iugiter ostendit se hominem amare, qui vicissim vocatur ad Illum redamandum, ut Petrus quoque fecit. Etenim "in hoc est caritas, non quasi nos dilexerimus Deum, sed quoniam Ipse dilexit nos" (1 Io 4, 10) ». Venerabilis Dei Serva Maria a Guadalupe amorem divinum rependit et, fidelis ad officia quae per religiosam consecrationem assumpserat, omnino Christo se dedit, quin dubitaret pro Illius Ecclesiaeque amore sanguinem suum liben- Acta Ioannis Pauli Pp. II 187 ter effundere. Maria Francisca, cui hoc fuit nomen in baptismate, die xxin mensis Februarii anno MDCCCLXXXI in pago Albal, dioecesis Valentinae, humilibus et christianis nata est parentibus, et ab ipsis, sollicitis de filia honestis moribus instituenda, solida fide christiana est erudita. Undecim annos nata primum participavit convivium eucharisticum, et a tenera aetate Deiparam Virginem Mariam singulari prosecuta est cultu. Vocatione diligenter excussa ad Christum propius sequendum per professionem consiliorum evangelicorum, anno MDCCCXCVI ingressa est monasterium vulgo dictum « Pié de la Cruz », Valentiae, e II Ordine Servorum Mariae, ibique religiosum induit habitum, nomen accipiens Mariam a Guadalupe. Professionem emisit die xix mensis Iunii anno MCM. Studiose intenta propriis muneribus implendis, erga superiores humilem, simplicem et oboedientem se exhibuit. Munera obivit procuratricis, prioris, novitiarumque magistrae. De discipularum institutione ac de regulari observantia sedulam curam adhibuit. Summa fide ducta, ardentem tribuit cultum Eucharistiae, Passioni Christi, Virgini Perdolenti Sanctisque Fundatoribus Servorum Mariae. Vitam gerens in austeritate et paenitentia, summopere contendit proprias inclinationes moderari proximoque iugiter inservire. Anno MCMXXXVI cum intestinum exortum est Hispanicum bellum, vehemens in Ecclesiam ac praesertim in Religiosa Instituta exarsit persecutio. Cum res turbidae paterent, Dei Serva talem ostendit fortitudinem ut sorores hortaretur dicens: « Filiae meae, res difficillime vertuntur; pro Deo et pro fide tamquam victimas nos oportet offeramus ». Coacta ad monasterium relinquendum, ad sororem germanam Philomenam confugit. Tunc consilium suscepit pro conversione peccatorum sanguinem effundendi nec non pro triumpho Catholicae Ecclesiae in Hispania. Ex eo quod religiosa erat, die II mensis Octobris anno MCMXXXVI a militibus noctu est comprehensa, quorum minas non timuit, immo ob suam religiosam consecrationem animosam se protulit et constantem in fidelitate servanda erga Iesum, sponsum suum. Aequum animum servans, carnificibus exemplo fuit, et Magistri divina vestigia sequens, veniam dedit illis pro quorum salute oravit. Eadem nocte necata, corpus eius mane insequentis diei inventum est crudeliter deturpatum. Increbrescente martyrii fama, anno MCMLVIII Archiepiscopus Valentinus Causam incohavit beatificationis seu declarationis martyrii. Servatis de iure servandis, Nobis coram Decretum super martyrio prodiit die XXVIII mensis Iunii anno MCMXCIX. Qua de re statuimus ut ritus beatificationis illius ac Iosephi Aparicio Sanz aliorumque fidei testium, qui in eadem persecutione sunt interempti, Romae die xi mensis Martii anno MMI perageretur. 188 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Hodie igitur, in foro Patriarchalem Basilicam Vaticanam prospiciente, hanc inter Sacra ediximus formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Illerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim sortiri, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Martii, anno Domini MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis 68 ANGELUS card. SODANO Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 495.467 IV Venerabili Dei servo Francisco de Paula Castello y Aleu Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Maxima beatitudo, qua homo frui possit in hoc mundo, est pro Christo mori; et si mille vitas haberem, has pro hac profunderem Causa ne paulisper quidem haesitans ». Verba haec, quae Venerabilis Dei Servus Franciscus de Paula Castellò y Aleu moriens dixit, Petri apostoli verbis aequantur, qui scripsit: « Si exprobramini in nomine Christi, beati » (1 P e 4, 14). Franciscus de Paula Lucenti die xix mensis Aprilis anno MCMXIV ortus est, qui eodem anno quo natus est patrem amisit. Mater ei religiosam doctrinam tradidit. Christianae initiationis receptis sacramentis, Illerdam petiit, Acta Ioannis Pauli Pp. II 189 ubi in Instituto Fratrum Maristarum a Scholis est eruditus. Ibidem baccalaureus renuntiatus, adiit postmodum chimicum institutum Sarria Barcinonensis urbis, quod Societatis Iesu sodales moderabantur, ibidemque Patrem Romanum Galán cognovit, qui exinde ipsius factus est spiritus moderator. Erga Christum amore repletus, Dei Servus et Barcinone et Illerdae apostolatum gessit, dans operam ut peccatores converterentur. Iuvenis Actionis Catholicae suam contulit partem in ea quae Consociatio Iuvenum Christianorum Cataloniae gerere solebat, particeps fuit Operae Exercitiorum Paroecialium et sodalis factus est Congregationis Marialis. Institutione absoluta, operari coepit in officina quadam Illerdensi, virtutibus christianis, insigniter exercitis, ceteris antecellens sociis. Complura caritatis opera complevit atque multum contulit ad scripta catholicamque culturam effundendam. Per continuatam precationem, Dei verbi meditationem, erga sacram Eucharistiam Virginemque Mariam devotionem, fidem aluit. Cum christianam familiam constituere vellet, mense Maio MCMXXXVI sponsalia fecit atque subsequenti mense Iulio nomen dedit militiae. Inter milites quoque alacriter suam Christo Ecclesiaeque fidelitatem testatus est. Talis consuetudo seditiosos homines iratos reddidit, qui bello inito civili eum in vincula coniecerunt. Terrestrium bonorum spe a religione deficere noluit, licet sciret si id fecisset se vitam servaturum. In carcere spiritaliter socios curavit iisque misericordiae divinae fiduciam intulit. Apud Tribunal non dubitavit suam fidem profiteri atque cum novisset se capitis esse condemnatum, palam suum laetum patefecit animum se martyrem futurum, dum familiares ac sponsam solabatur. Postquam carnificibus ignovit atque Christum Regem celebravit, manuballista die XXIX mensis Septembris anno MCMXXXVI necatus est. Martyrii fama increbrescente, anno MCMLIX Episcopus Illerdensis beatificationis Causam seu declarationem martyrii incohavit. His rite absolutis rebus a iure praescriptis, Nobis coram Decretum super martyrio die xvni mensis Decembris anno MM prodiit. Statuimus igitur ut beatificationis ritus Romae die xi mensis Martii anno MMI una cum Iosepho Aparicio Sanz aliisque fidei testibus celebraretur. Hodie igitur, in foro ad Vaticanam Basilicam Sancti Petri patente, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: Nos vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Illerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium expíen- 190 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Magna quidem commotione ineffabili que laetitia impleti propter hanc mirabilem tot martyrum glorificationem, fidem eorum et virtutem publice laudavimus, eosque venerati sumus summaque Ipsi cum religione primi invocavimus. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Martii anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis 68 ANGELUS card. SODANO Loco © Sigilli In Secret. Status tab.., n. 495.720 V Venerabili Dei servo Aemiliano Kovc Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Dorsum meum dedi percutientibus et genas meas vellentibus: faciem meam non averti ab increpationibus et sputis» [Is 50, 6). Venerabilis Servus Dei Aemilianus Kovc, servum imitatus patientem de quo Isaias loquitur propheta, libere martyrio consensit, supremae scilicet testificationi amoris erga Deum et Ecclesiam. A Spiritu Sancto corroboratus, firmiter Nazistarum vexationibus obstitit atque Pastorem bonum usque ad finem est secutus. Per sanguinis effusionem Christo manifestavit fidelitatem atque cum Episcopo Romano coniunctionem. Natus est die xx mensis Augusti anno MDCCCLXXXIV in loco vulgo dicto « Kosmach », intra fines Ucrainae occidentalis. Scholam frequentavit Leopolitana in urbe atque Romae in studia philosophiae et theologiae diligenter Acta Ioannis Pauli Pp. incubuit. Uxorem duxit, deinde, anno MCMXI, 191 II sacerdos est ordinatus dioece­ sis Stanislaopolitanae, nunc Ivano-Frankivsk nuncupatae. Pastorale exer­ cuit ministerium in Galicia et in Bosnia, deinde parochus est nominatus in Peremyshljany, in archidioecesi Leopolitana Ucrainorum. Assidua eminuit sacerdotali navitate atque diligenti praedicatione. In domo sua cum uxore atque sex filiis vitam agens, saepe orbatos et pauperes accipiebat. Tempore Sovieticae occupationis, fortiter pastoralia munera exercuit, etiamsi variae difficultates gradatim crescebant. Humilis, simplex, a bonis terrenis alienus, solummodo Dei voluntatem facere studebat. A Russis comprehensus mense Iunio anno MCMXLI, advenientibus Germanis, effugere potuit. Germani ipsi tamen statim manifestam ostenderunt adversus Ecclesiam agendi rationem. Servus Dei forti animo plurimos a morte servavit Hebraeos; immo, illis qui id petebant, baptismi sacramentum administravit. Nazistarum vexationibus firmiter restitit, qui Servum Dei impedire volebant quominus ministerium pastorale prosequeretur. A Germanis comprehensus atque atrocibus cruciatibus vexatus, numquam animi pacem amisit nec spem divinae misericor­ diae. In campum captivis custodiendis translatus loci « Majdanek » (in Polo­ nia), arduam vitae condicionem tamquam Domini donum consideravit. Mis­ sam clam celebrare perrexit atque custodiae sociis, capite praesertim dam­ natis, spiritali ratione affuit. Morbo correptus, in valetudinarium campi est deductus ibique, die xxv mensis Martii anno MCMXLIV, pie decessit. Martyrii crescente fama, Archiepiscopus Leopolitanus Ucrainorum Cau­ sae beatificationis initium fecit seu declarationis martyrii anno MCMXCVII. Omnibus legitimis condicionibus impletis, Nostro in conspectu Decretum prodiit super martyrio die xxiv mensis Aprilis anno MMI. Constituimus inde ut beatificationis ritus Leopolitana in urbe die xxvn mensis Iunii anno MMI perageretur, occasione data itineris Nostri pastoralis in Ucraina. Hodie igitur hanc protulimus formulam: "Схвалюючи бажання наших братів Любомира Кардинала Гузара, Верховного Архиепископа Львова для Українців, Івана Семеді, Епископа Мукачева візантійського обряду, Софрона Стефана Мудрого, Епископа Івано-Франківська (Станіславова) для Українців і Михайла Колтуна, Епископа Сокаля для українців, багатьох інших братів у Епископстві і багатьох вірних, після того, як отриманої поради Конгрегації у справах святих, нашою Апостольською Владою дозволяємо, щоб пре­ подобні Слуги Божі Микола Чарнецький і 24 співмученики, Теодор Ромжа, Омелян Ковч і Йосафата Гордашевська від сьогодні можуть бути Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 192 звані Блаженними, a також можна відзначати їхнє свято кожного року у відповідних місцях і згідно з встановленим правом: 27 червня для Миколи Чарнецького і 24 співмучеників, 1 листопада для Теодора Ромжі, 27 червня для Омеляна Ковча, 20 листопада для Йосафати Гордашевської. Во ім'я Отця і Сина, і Святого Духа". Qua sollemniter pronuntiata primi omnium studuimus Nos novensiles hos beatos venerari caelites eorumque praesens et efficiens precari adiumen­ tum quo non modo Ucrainae terra sed universa pariter Ecclesia in sanctita­ tis semita longe pro venerentur. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus quibuslibet. Datum Leopoli, sub anulo Piscatoris, die xxvn mensis Iunii, anno MMI, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato Summi Pontificis 83 ANGELUS card. SODANO Loco Ф Sigilli In Secret. Status tab., n. 497 599 HOMILIAE I In beatificatione Aloisii et Mariae Beltrame Quattrocchi.* 1. «Ma il Figlio dell'uomo, quando verrà, troverà la fede sulla terra? ».' L'interrogativo, col quale Gesù conclude la parabola sulla necessità di pregare « sempre, senza stancarsi », scuote il nostro animo. È una domanda a cui non fa seguito una risposta: essa, infatti, intende interpellare ogni persona, ogni comunità ecclesiale, ogni generazione umana. La risposta deve darla ciascuno di noi. Cristo vuole ricordarci che l'esistenza dell'uomo è orientata all'incontro con Dio; ma proprio in questa prospettiva egli si domanda se al suo ritorno troverà anime pronte ad attenderlo, per entrare 2 * Die 21 Octobris 2001. Lc 18, 8. Lc 18, 1. 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp.. II 193 con lui nella casa del Padre. Per questo a tutti dice: « Vegliate, perché non sapete né il giorno né l'ora ». Cari fratelli e sorelle! Carissime famiglie! Oggi ci siamo dati appuntamento per la beatificazione di due coniugi: Luigi e Maria Beltrame Quattrocchi. Con questo solenne atto ecclesiale noi intendiamo porre in evidenza un esempio di risposta affermativa alla domanda di Cristo. La risposta è data da due sposi, vissuti a Roma nella prima metà del secolo ventesimo, un secolo in cui la fede in Cristo è stata messa a dura prova. Anche in quegli anni difficili i coniugi Luigi e Maria hanno tenuto accesa la lampada della fede — lumen Christi — e l'hanno trasmessa ai loro quattro figli, dei quali tre sono oggi presenti in questa Basilica. Carissimi, di voi così scriveva vostra madre: «Li allevammo nella fede, perché conoscessero Dio e lo amassero ». Ma quella vivida fiamma i vostri genitori l'hanno trasmessa anche agli amici, ai conoscenti, ai colleghi... Ed ora, dal Cielo, la donano a tutta la Chiesa. 3 4 Insieme con i parenti e gli amici dei nuovi Beati, saluto le Autorità religiose intervenute a questa celebrazione, a cominciare dal Cardinale Camillo Ruini e dagli altri Signori Cardinali, Arcivescovi e Vescovi presenti. Saluto inoltre le Autorità civili, tra le quali spiccano il Presidente della Repubblica italiana e la Regina dei Belgi. 2. Non poteva esserci occasione più felice e più significativa di quella odierna per celebrare i vent'anni dell'Esortazione Apostolica Familiaris consortio. Questo documento, che resta ancor oggi di grande attualità, oltre ad illustrare il valore del matrimonio e i compiti della famiglia, sollecita ad un particolare impegno nel cammino di santità a cui gli sposi sono chiamati in forza della grazia sacramentale, che « non si esaurisce nella celebrazione del sacramento del matrimonio, ma accompagna i coniugi lungo tutta la loro esistenza ». La bellezza di questo cammino risplende nella testimonianza dei beati Luigi e Maria, espressione esemplare del popolo italiano, che tanto deve al matrimonio e alla famiglia fondata su di esso. Questi coniugi hanno vissuto, nella luce del Vangelo e con grande intensità umana, l'amore coniugale e il servizio alla vita. Hanno assunto con piena responsabilità il compito di collaborare con Dio nella procreazione, dedicandosi generosamente ai figli per educarli, guidarli, orientarli alla scoperta 5 3 4 5 Mt 25, 13. L'ordito e la trama, p. 9 Familiaris consortio, 56. 13 - A.A.S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 194 del suo disegno d'amore. Da questo terreno spirituale così fertile sono scaturite vocazioni al sacerdozio e alla vita consacrata, che dimostrano quanto il matrimonio e la verginità, a partire dal comune radicamento nell'amore sponsale del Signore, siano intimamente collegati e si illuminino reciprocamente. Attingendo alla parola di Dio ed alla testimonianza dei Santi, i beati Sposi hanno vissuto una vita ordinaria in modo straordinario. Tra le gioie e le preoccupazioni di una famiglia normale, hanno saputo realizzare un'esistenza straordinariamente ricca di spiritualità. Al centro, l'Eucaristia quotidiana, a cui si aggiungevano la devozione filiale alla Vergine Maria, invocata con il Rosario recitato ogni sera, ed il riferimento a saggi consiglieri spirituali. Così hanno saputo accompagnare i figli nel discernimento vocazionale, allenandoli a valutare qualsiasi cosa « dal tetto in su », come spesso e con simpatia amavano dire. 3. La ricchezza di fede e d'amore dei coniugi Luigi e Maria Beltrame Quattrocchi è una vivente dimostrazione di quanto il Concilio Vaticano Secondo ha affermato circa la chiamata di tutti i fedeli alla santità, specificando che i coniugi perseguono questo obiettivo « propriam viam sequentes », « seguendo la loro propria via ». Questa precisa indicazione del Concilio trova oggi una compiuta attuazione con la prima beatificazione di una coppia di sposi: per essi la fedeltà al Vangelo e l'eroicità delle virtù sono state riscontrate a partire dal loro vissuto come coniugi e come genitori. Nella loro vita, come in quella di tante altre coppie di sposi che ogni giorno svolgono con impegno i loro compiti di genitori, si può contemplare lo svelarsi sacramentale dell'amore di Cristo per la Chiesa. Gli sposi, infatti, « compiendo in forza di tale sacramento il loro dovere coniugale e familiare, penetrati dallo Spirito di Cristo, per mezzo del quale tutta la loro vita è pervasa di fede, speranza e carità, tendono a raggiungere sempre più la propria perfezione e la mutua santificazione, e perciò partecipano alla glorificazione di Dio ». Care famiglie, oggi abbiamo una singolare conferma che il cammino di santità compiuto insieme, come coppia, è possibile, è bello, è straordinariamente fecondo ed è fondamentale per il bene della famiglia, della Chiesa e della società. 6 7 6 7 Lumen gentium, 4 1 . Gaudium et spes, 49. Acta Ioannis Pauli Pp. II 195 Questo sollecita ad invocare il Signore, perché siano sempre più numerose le coppie di sposi in grado di far trasparire, nella santità della loro vita, il « mistero grande » dell'amore coniugale, che trae origine dalla ereazione e si compie nell'unione di Cristo con la Chiesa. 8 4. Come ogni cammino di santificazione, anche il vostro, cari sposi, non è facile. Ogni giorno voi affrontate difficoltà e prove per essere fedeli alla vostra vocazione, per coltivare l'armonia coniugale e familiare, per assolvere alla missione di genitori e per partecipare alla vita sociale. Sappiate cercare nella parola di Dio la risposta ai tanti interrogativi che la vita di ogni giorno vi pone. San Paolo nella seconda Lettura ci ha ricordato che « tutta la Scrittura è ispirata da Dio e utile per insegnare, convincere, correggere e formare alla giustizia ». Sorretti dalla forza di questa parola, potrete insieme insistere con i figli « in ogni occasione opportuna e non opportuna», ammonendoli ed esortandoli «con ogni magnanimità e dottrina». 9 10 La vita coniugale e familiare può conoscere anche momenti di smarrimento. Sappiamo quante famiglie sono tentate in questi casi dallo scoraggiamento. Penso, in particolare, a coloro che vivono il dramma della separazione; penso a chi deve affrontare la malattia e a chi soffre la scomparsa prematura del coniuge o di un figlio. Anche in queste situazioni si può dare una grande testimonianza di fedeltà nell'amore, reso ancora più significativo dalla purificazione attraverso il passaggio nel crogiolo del dolore. 5. Affido tutte le famiglie provate alla provvida mano di Dio e all'amorevole cura di Maria, sublime modello di sposa e di madre, che ben conobbe il soffrire e la fatica del seguire Cristo fin sotto la croce. Carissimi sposi, non lasciatevi mai vincere dallo sconforto: la grazia del Sacramento vi sostiene e vi aiuta ad innalzare continuamente le braccia al cielo come Mose, di cui ci ha parlato la prima Lettura. La Chiesa vi è vicina e vi aiuta con la sua preghiera soprattutto nei momenti di difficoltà. Nello stesso tempo, chiedo a tutte le famiglie di sostenere a loro volta le braccia della Chiesa, perché non venga mai meno alla sua missione di intercedere, consolare, guidare e incoraggiare. Vi ringrazio, care famiglie, per il sostegno che date anche a me nel mio servizio alla Chiesa e all'umanità. 11 8 Cfr Ef 5, 22-33. 9 2 Tm 3, 16. 2 Tm 4, 2. 10 " Cfr Es 17, 11-12. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 196 Ogni giorno io prego il Signore perché aiuti tante famiglie ferite dalla miseria e dall'ingiustizia e faccia crescere la civiltà dell'amore. 6. Carissimi, la Chiesa confida in voi, per affrontare le sfide che l'attendono in questo nuovo millennio. Tra le vie della sua missione, « la famiglia è la prima e la più importante »; su di essa la Chiesa conta, chiamandola ad essere «un vero soggetto di evangelizzazione e di apostolato». Sono certo che sarete all'altezza del compito che vi attende, in ogni luogo e in ogni circostanza. Vi incoraggio, cari coniugi, ad assumere pienamente il vostro ruolo e le vostre responsabilità. Rinnovate in voi stessi lo slancio missionario, facendo delle vostre case luoghi privilegiati per l'annuncio e l'accoglienza del Vangelo, in un clima di preghiera e nell'esercizio concreto della solidarietà cristiana. Lo Spirito Santo, che ha ricolmato il cuore di Maria perché, nella pienezza dei tempi, concepisse il Verbo della vita e lo accogliesse assieme al suo sposo Giuseppe, vi sostenga e vi rafforzi. Egli colmi i vostri cuori di gioia e di pace, così che sappiate rendere lode ogni giorno al Padre celeste, da cui discende ogni grazia e benedizione. Amen! 12 13 II In beatificatione octo servorum Dei.* 1 1. «Tutte le cose... son tue, Signore, amante della vita». Le parole del Libro della Sapienza invitano a riflettere sul grande messaggio di santità che ci viene proposto da questa solenne Celebrazione Eucaristica, nella quale sono stati proclamati otto nuovi beati: Pavol Peter Gojdic, Metod Dominik Trcka, Giovanni Antonio Farina, Bartolomeu Fernandes dos Mártires, Luigi Tezza, Paolo Manna, Gaetana Sterni, María Pilar Izquierdo Albero. Con la loro esistenza totalmente spesa per la gloria di Dio e per il bene dei fratelli, essi continuano ad essere nella Chiesa e per il mondo segno eloquente dell'amore di Dio, sorgente prima e fine ultimo di tutti i viventi. 12 13 Lettera alle Famiglie, 2. Ivi, 16. * Die 4 Novembris 2001. Sap 11, 26 1 Acta Ioannis Pauli Pp, II 197 2 2. « Syn cloveka prisiel biadai a zachránií, co sa stratilo »: spasiteïské poslanie, zvestované Kristom v dnesnom cítaní z evanjelia podía Lukása, hlboko poznacilo dnes blahorecenych, biskupa Pavia Petra Gojdica a redemptoristu Metoda Dominika Trcku. Obaja, v obetavej a hrdinskej sluzbe gréckokatolíckej cirkvi na Slovensku, presb tymi istymi trápeniami v dôsledku svojej vernosti evanjeliu a Petrovmu námestníkovi, a teraz im spóluprinálezí koruna slávy. Posilneny asketickym spôsobom zivota v Ràde svatého Bazila Vel'kého, Pavol Peter Gojdic, spociatku ako biskup presovskej eparchie, a neskôr, ako apostolsky administrator Mukaceva, usiloval sa neúnavne o realizáciu pastoracného programu, ktory si vytycil: « s pomocou Bozou chcem byt otcom sirôt, oporou chudobnych a utesitelom trpiacich ». Ludmi vseobecne povazovany za cloveka « zlatého srdca », predstavitel'om vtedajsej vlády sa stai skutocnym « tfñom v oku ». Po tom, eo komunisticky rezim postavil gréckokatolícku cirkev mimo zákona, bol zatknuty a uväzneny. Tak zacalo preñho obdobie kalvárie, utrpenia, zlého zaobchádzania a ponizovania, az po smrt vo viere Kristovi a v láske k cirkvi a pápezovi. Aj Metod Dominik Trcka vlozil cely svoj zivot do sluzby evanjeliu a spase blíznych, az po obetu vlastného zivota. Ako predstaveny komunity redemptoristov v Stropkove, na Vychodnom Slovensku, vyvíjal horlivú misionársku cinnost v eparchiách presovskej, uzhorodskej a Krizevci. S nástupom komunizmu, spolu s ostatnymi spolubratmi redemptoristami, bol odvezeny do koncentracného tabora. Tam, posilneny modlitbou, s odhodlanostou a silou znásal tresty a ponizovania pre evanjelium. Jeho trápenie skoncilo vo väznici v Leopoldo ve, kde po tom, eo odpustil svoj im väzenskym stráznikom, podl'ahol vycerpaniu a chorobám. 3. La luminosa immagine di Pastore del Popolo di Dio, modellata sull'esempio di Cristo, ci viene oggi proposta anche dal vescovo Giovanni Antonio Farina, il cui lungo ministero pastorale, prima nella Comunità cristiana di Treviso e poi in quella di Vicenza, fu caratterizzato da una vasta attività apostolica, costantemente orientata alla formazione dottrinale e spirituale del clero e dei fedeli. Guardando alla sua opera, dedicata alla ricerca della gloria di Dio, alla formazione della gioventù, alla testimonianza di carità verso i più poveri ed abbandonati, ritornano alla mente le parole dell'apostolo Paolo, ascoltate nella seconda Lettura; tutto deve essere compiuto af2 Lk 19, 10, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 198 3 finché sia « glorificato il nonae del Signore nostro Gesù ». La testimonianza del nuovo Beato continua ancora oggi a produrre abbondanti frutti, in particolare attraverso la Famiglia religiosa da lui fondata, le Suore Maestre di Santa Dorotea Figlie dei Sacri Cuori, tra le quali brilla la santità di Maria Bertilla Boscardin, canonizzata dal mio venerato Predecessore Papa Giovanni XXIII. Anche nel padre Paolo Manna, noi scorgiamo uno speciale riflesso della gloria di Dio. Egli spese l'intera esistenza per la causa missionaria. In tutte le pagine dei suoi scritti emerge viva la persona di Gesù, centro della vita e ragion d'essere della missione. In una delle sue Lettere ai missionari egli afferma: «Il missionario di fatto non è niente se non impersona Gesù Cristo... Solo il missionario che copia fedelmente Gesù Cristo in se stesso... può riprodurne l'immagine nelle anime degli altri ».* In realtà, non c'è missione senza santità, come ho ribadito nell'Enciclica Redemptoris missio: « La spiritualità missionaria della Chiesa è un cammino verso la santità. Occorre suscitare un nuovo ardore di santità fra i missionari e in tutta la comunità cristiana ». 5 4. « Il nostro Dio vi renda degni della sua chiamata e porti a compimento, con la sua potenza, ogni vostra volontà di bene e l'opera della vostra fede ». Questa riflessione dell'apostolo Paolo sulla fede, che chiede di tradursi in propositi ed opere di bene, ci aiuta a meglio comprendere il ritratto spirituale del beato Luigi Tezza, fulgido esempio di un'esistenza interamente votata all'esercizio della carità e della misericordia verso quanti soffrono nel corpo e nello spirito. Per essi fondò l'Istituto delle Figlie di San Camillo, alle quali insegnò a praticare un'assoluta fiducia nel Signore. « La volontà di Dio! Ecco l'unica mia guida, egli esclamava, l'unico scopo dei miei sospiri, a cui tutto voglio sacrificare ». In questo abbandono fiducioso alla volontà di Dio, ebbe a modello la Vergine Maria, teneramente amata e contemplata particolarmente nel momento del «fiat» e nella presenza silenziosa ai piedi della Croce. Anche la beata Gaetana Sterni, avendo capito che la volontà di Dio è sempre amore, si dedicò con infaticabile carità agli esclusi e ai sofferenti. 6 3 4 5 6 2 Ts i , 12 Lettera 6 N. 90. 2 Ts 1, 11 Acta Ioannis Pauli Pp II 199 Trattò questi suoi fratelli sempre con la dolcezza e l'amore di chi, nei poveri, serve il Signore stesso. Al medesimo ideale esortava le sue Figlie spirituali, le Suore della Divina Volontà, invitandole, come scriveva nelle Regole, ad « essere disposte e contente di sostenere privazioni, fatiche e qualunque sacrificio pur di giovare al prossimo bisognoso in tutto ciò che il Signore potesse volere da loro ». La testimonianza di carità evangelica offerta dalla beata Sterni richiama ciascun credente alla ricerca della volontà di Dio, nell'abbandono fiducioso in Lui e nel generoso servizio ai fratelli. 5. O beato Bartolomeu dos Mártires, Arcebispo de Braga, dedicou-se, com suma vigilancia e zelo apostòlico, à salvaguarda e renovaçao da Igreja nas suas pedras vivas, sem desprezar os andaimes provisorios que säo as pedras mortas. Daquelas pedras vivas, privilegiou as que tinham pouco ou nada para viver. Tirou à boca, para dar aos pobres. Censurado pela pobre figura que fazia com o pouco que lhe restava, respondeu: « Nunca me veräo tao desatinado a gastar, com ociosos, aquilo com que posso dar vida a muitos pobres ». Sendo a ignorancia religiosa a maior das pobrezas, o Arcebispo tudo fez para lhe por remedio, começando pela reforma moral e elevaçâo cultural do clero, « porque manifesto está — escrevia-lhe ele — que, se o vosso zelo correspondesse ao oficio, (...) nao andariam as ovelhas de Cristo tao fora do caminho do Céu ». Com o seu saber, exemplo e desassombro apostólico, comoveu e incendiou os animos dos Padres Conciliares de Trento para que se procedesse à necessaria reforma da Igreja, que depois se empenhou a realizar com perseverante e invicta coragem. 7 6. « Te ensalzaré, Dios mío, mi Rey ». Esta exclamación del Salmo responsorial refleja toda la existencia de la madre María Pilar Izquierdo, fundadora de la Obra Misionera de Jesús y María: Alabar a Dios y cumplir en todo su voluntad. Su corta vida, tan sólo 39 años, se puede resumir afirmando que quiso alabar a Dios, ofreciéndole su amor y su sacrificio. Su vida estuvo marcada por un continuo sufrir, no sólo físicamente, haciendo todo por amor de Aquel que nos amó primero y sufrió por la salvación de todos. El amor a Dios, a la cruz de Jesús, al prójimo necesitado de ayuda material, fueron los grandes afanes de la nueva Beata. Ella fue consciente de la necesidad de catequizar con el Evangelio en los suburbios y de dar de comer al hambriento, para configurarse con Cristo mediante las obras de misericordia. Su inspiración fundamental sigue viva hoy allí donde está 7 Sal 144, 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 200 presente la Obra Misionera de Jesús y María, desarrollando su labor en conformidad con su espíritu. Que su ejemplo de vida abnegada y generosa ayude a comprometerse cada vez más en el servicio a los necesitados para que el mundo actual sea testigo de la fuerza renovadora del Evangelio de Cristo. 7. All'inizio di questa Eucaristia abbiamo riascoltato dal Libro della Sapienza il grande messaggio dell'eterno e incondizionato amore di Dio verso ogni creatura: « Tu ami tutte le cose esistenti e nulla disprezzi di quanto hai creato ». Di questo fondamentale amore di Dio sono segno eloquente i nuovi beati. Con il loro esempio e la loro potente intercessione proclamano, infatti, l'annuncio della salvezza offerta da Dio a tutti gli uomini in Cristo. Raccogliamone la testimonianza, servendo a nostra volta Dio « in modo lodevole e degno », così da camminare senza ostacoli verso i beni promessi. Amen! 8 9 ALLOCUTIONES I Ad episcopos Tailandiae.* Dear Cardinal Kitbunchu, Dear Brother Bishops, 1. With great joy I welcome you — the Bishops of Thailand — on the occasion of your ad Limina visit. You have come to Rome to re-affìrm your faith at the tombs of the Apostles Peter and Paul, and to seek guidance and strength for the service of the Gospel which has been entrusted to you. Your visit is a sign of the communion of mind and heart which unités you with the Successor of Peter in the Apostolic College. I assure you of my prayers during these days that you may be filled with the knowledge of God's will in ali spiritual wisdom and understanding, so that through 1 2 8 9 Sap 11, 24. Cfr Colletta * Die 16 Novembris 2001. ' Cf Acts 4:32 Cf. Col 1:9. 2 Acta Ioannis Pauli Pp II 201 your ministry God's kingdom may continue to grow and make progress among your people. My thoughts go too to the priests, consecrated men and women, and laity of the Church in Thailand, and through you I encourage them to remain steadfast in faith and in the love of the Lord. Last year's Great Jubilee of the Birth of Jesus Christ unleashed new énergies and fresh enthusiasm in the Christian community around the world, and also in your own country. It is not possible for us to know all the ways in which God touched the lives of people during the year, but we do know that many Christians experienced his merciful love, especially in the Sacraments of Penance and the Eucharist. The countless grâces and blessings of the Jubilee urge us to give heartfelt thanks to the Lord, "for he is good, for his love endures for ever". Our responsibility now is to direct our thoughts to the future and to profit from the grâce received, by developing a practical programme of pastoral renewal capable of responding to the Church's needs at the beginning of this new millennium. 3 2. Your ad Limina visit is taking place almost immediately after the Tenth Ordinary General Assembly of the Synod of Bishops, which has concentrated attention once more on the figure of the Bishop as a man of God whose first concern is for his own personal holiness and the holiness of God's people. The Synod Fathers repeatedly stressed that the Bishop must be a man of prayer and growth in grace through the Sacraments; a man of exemplary life, wholly dedicated to the task of teaching, sanctifying and governing the part of God's flock committed to his care. Today I wish to encourage you to place all your trust in Jesus Christ, who called you and consecrated you for this task. He will not fail you as you stri ve to respond to that call and seek to fulfil in your country the great command which the Lord gave his Apostles at his Ascension: the evangelization of all nations. In this sensé, your pastoral programme already exists. It is centred in Christ himself, "who is to be known, lo ved and imitated, so that in him we may live the life of the Trinity, and with him transform history until its fulfilment in the heavenly Jerusalem". Your constant thought must be to discern what has to be done in your particular Churches in order to enable the proclamation of Christ to reach people's hearts, to build and shape vibrant Christian communities, and to have a deep and incisive effect in bringing Gospel values to bear on society and culture. 4 3 Ps 118:1. 4 Novo millennio ineunte, 29. 202 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale The commitment and self-sacrifice of countless foreign missionaries has contributed much to the growth of the Church throughout Asia, and the example of their zeal should be remembered and imitated with deep gratitude. Today, however, the missionary endeavour has to be carried out primarily by Asians themselves. The pressing work of evangelization in your country will dépend on the convincing witness of life, the zealous dedication, and a display of fresh énergies on the part of all Thai Catholics. Likewise, the Thai Missionary Society, founded in recent years, is a maturing fruit of your local Church deserving your close support, for it is in giving to others that you too will receive all that you need from the Lord. 3. Since there can be no true evangelization "if the name, the teaching, the life, the promises, the Kingdom and the mystery of Jesus of Nazareth, the Son of God, are not proclaimed", Pastors must ensure that their people receive a thorough and systematio knowledge of the person and message of Jesus Christ, a knowledge that will enable them in turn to communicate to others the saving message of the Gospel with joy and conviction. As the first teachers of the faith in your diocèses, your task is to make the Christian message accessible to your people, explaining how the Gospel sheds light on life's meaning amid the demands posed by contemporary society. 5 Though the Catholic community in Thailand forms a small minority, it is nevertheless held in high esteem for the good work that is being done in the fields of health care and éducation. Your Catholic schools pro vide instruction of a high standard, and this makes an invaluable contribution to the life of the Church and of society. By its very nature Catholic éducation aims not only to provide knowledge and training but also, and more importantly, to transmit a cohérent vision of life, shaped by the Gospel, which will enable young people to grow in true wisdom and freedom. Contemporary society urgently needs such educational institutions to provide a solid moral training and help students to acquire the virtues and skills required for the service of God and neighbour. Students should be encouraged to engage in forms of service and volunteer work so that they may become more actively involved in the Church's mission and learn to contribute in a real way to the renewal of society. I am confident that you will do ali you can to maintain and strengthen the Catholic character of your schools and to find new ways of ensuring Evangelii nuntiandi, 22. Acta Ioannis Pauli Pp 203 II that the poor and marginalized, who otherwise would not have the opportunity, will be given greater access to éducation. 4. Since the family is the foundation of society and the place where people first learn the values which will guide them through life, it has to have a special place in your pastoral concern. In every diocèse an active family apostolate should aim at ensuring that parents and children are helped to live their vocation according to the mind of Christ, and that couples in interreligious marriages receive the help they need to avoid any weakening of faith. The family is under threat from various forms of materialism and from widespread offences against human dignity, such as the scourge of abortion and the sexual exploitation of women and children. Fresh efforts must be constantly made in your local communities to meet these difficulties and to train the lay faithful to carry out their specific mission in the temporal order, in every area of politicai, economie, social and cultural life. It is essential then that both lay and religious catechists, who play such an important role in your communities, continue to be "equipped for every good work" by receiving opportunities for systematio training, as well as through days of prayer and courses of renewal. In the task of transmitting the faith, the Catechism of the Catholic Church would be an invaluable resource. Consecrated men and women, whose form of life enables them to bear particularly effective witness to God's love for his people, make a significant contribution to the life of the Church in Thailand. Their special charism enables them to respond to the widespread demand for genuine spirituality and spiritual direction among the faithful. The apostolate of prayer is the secret of a truly vital Christianity in any age, and for this reason consecrated men and women, particularly contemplatives, should not only offer a clear example of a life committed to prayer and reflection but should become true masters of prayer for others. It is not without significans that the Second Vatican Council reminds us that contemplatives "enlarge the Church by their hidden apostolic fruitfulness". 6 7 8 5. It is above all in attention to the formation and welfare of priests that a Bishop shows himself to be a true pastor, and a true father, brother 2 Tim 3:17 ' Cf. Novo millennio ineunte, 32. Perfectae caritatis, 7. a 8 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 204 and friend of those who are his closest collaborator in the ministry. The Church in Thailand continues to be blessed with numerous vocations. It is important that you pay close attention to the various éléments of seminary training in order to ensure that your particular Churches will always have the exemplary priests which your communities have a right to expect. Candidates need a solid grounding in the ecclesiastical sciences and a wellstructured spiritual training if they are to have a proper and profound grasp of their ministry, the expression of a special sacramental configuration with Christ which cannot be reduced to a role patterned after secular careers. Düring the Jubilee Year, I had the joy of beatifying a Thai priest, Father Nicolas Bunkerd Kitbamrung, who was "outstanding in teaching the faith, in seeking out the lapsed and in his charity towards the poor". Blessed Nicolas is a true model for Thai priests and I am confident that his example will inspire seminarians and priests to understand that, far from being a mere custodian of ecclesiastical institutions, the priest should always think of himself as a living instrument of Christ the eternai High Priest. His life "is a mystery totally grafted on to the mystery of Christ and of the Church in a new and specific way" which "engages him totally in pastoral activity". In a real sense, the priest in his identity and in his activities of preaching the word, celebrating the Sacraments and spreading God's Kingdom, must be Christ for others; he must put on the "very mind of Christ". At a time when there is a deep yearning for authentic spirituality, the priest must be a man of prayer, familiar with God's word and strong in his attachment to the Lord. Since the message we preach is the truth about God and man, priests should dedicate particular attention to the préparation of the Sunday homily, so that the faithful may come to know how the Gospel sheds light on the path of individuáis and society. A close relationship between the Bishop and his priests, and fraternal coopération between priests themselves, help to build the diocèse as a family in which ali the members — Bishop, priests, religious and laity — can place their gifts and talents at the service of Christ's Body. 9 10 11 12 6. As you well know from daily expérience, evangelization in Asia, a continent shaped by ancient cultures and religious traditions, présents 9 Homily, 5 March 2000, No 3. Cf. Presbyterorum ordinis, 12. " Directory for the Life and Ministry of Priests, 6. Cf 1 Cor 2:16. 10 12 Acta Ioannis Pauli Pp. II 205 particular challenges. The Church accomplishes her missionary task in obédience to Christ's command, in the knowledge that every person has the right to hear his saving message in all its fullness. She must do so with respect and esteem for her listeners, taking account of their philosophical, cultural and spiritual values, and engaging in dialogue with them. In your country, as in the rest of Asia, the question of interreligious dialogue is a pressing one. Contact, dialogue and coopération with the followers of other religions represent both a duty and a challenge for you. Thailand's ancient monastic tradition should provide a point of contact and fellowship which can foster fruitful dialogue between Buddhists and Christians. That tradition is a reminder of the primacy of the things of the spirit and should act as a counter-balance to the materialism and consumerism which affect such a large part of society. The truths of the faith which form the content and context of this missionary task are the doctrine of Jesus as the one Saviour of the world and the Church as the necessary instrument of God's redempti ve plan. These are truths which must be proclaimed in a reasoned and convincing manner, so as to invite those who hear them to ponder them with an open heart. At the beginning of a new millennium the Church in Thailand is being challenged to présent the mystery of Christ in a way that corresponds to your people's cultural patterns and ways of thinking, by drawing on the positive éléments of Thailand's great human patrimony. On the other hand, the process of inculturation calis for careful discernment on your part to ensure that the principies of compatibility with the Gospel and communion with the universal Church are fully respected. Clearly, inculturation is more than external adaptation, for it entails "the intimate transformation of authentic cultural values through their integration into Christianity and the insertion of Christianity in the various human cultures". I urge you to make continuing efforts in this field, so that the truths and values of the Gospel will be seen ever more clearly as responding to your people's genuine spiritual and human needs and aspirations. 13 7. Dear Brother Bishops, my thoughts often turn to your land and to its people. With affection I pray that the grâces of the Great Jubilee will continue to strengthen your attachment to Christ and your commitment to evangelization. I ask Mary, bright Star of Evangelization in every age, to 13 Redemptoris missio, 52. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 206 intercede for the people you serve and to lead all of you to the saving encounter with her Son, our Redeemer. To her I entrust the needs and hopes of your particular Churches, as well as the burdens and joys of your episcopal ministry. To you and the priests, religious and laity of your dioceses I cordially impart my Apostolic Blessing. II Ad Birmaniae episcopos.* Dear Brother Bishops, 1. In the name of the Lord who is "the Amen, the faithful and true witness, the source of God's création". I greet you the Bishops of Myanmar as you make your quinquennial pilgrimage ad Limina Apostolorum. I embrace you with joy in the bond of faith, for "I know your works, your toil and your patient endurance". As you come to pray at the Tombs of Saints Peter and Paul, the Bishop of Rome in turn wishes to honour the witness given by Christ's faithful in your land. Myanmar is a land where the Church in her early years knew martyrdom, and stili today lives close to the Cross of the Saviour. But the Cross is the source of our hope and certainty: for every grace that enlightens and strengthens human hearts flows from the wounded side of the Crucified Lord. Proni this saving mystery, you will acquire the strength to set out once more on the sea of the Church's mission: the great ocean of evangelization which Stretches before us at the dawn of the Third Christian Millennium. 1 2 2. On your ad Limina visit you bring with you the joys and sorrows, the hopes and disappointments, not only of the faithful entrusted to your pastoral care but of the people of Myanmar as a whole. The difficulties include widespread poverty despite the abundant resources of the land, and limits placed on fundamental rights and freedoms. These problems are in many ways aggravated by isolation, which is all the more harmful when interaction between peoples and between nations is increasing and growing more complex by the day. Moreover, these are troubled times in the world, *Die 17 Novembris 2001 Rev 3:14 Rev 2:2. 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp. II 207 when a deep and unexpected turmoil has gripped the international community. In this situation the Church's Pastors must be all the more concerned to remain close to their people and lead them in the path of the Gospel. In this task we are guided by the Lord himself: "I am the way, the truth and the life". Jesus Christ himself is the way, for he alone is the saving truth which leads to the fullness of life for which ali peoples long. This is the grandeur of our faith which shone forth so splendidly during the Year of the Great Jubilee. In that time of grace, the whole Church contemplated more deeply and joyfully the face of Christ, marred by suffering but radiant with the glory of God. On that face we see both the greatness of divine love and the greatness of human dignity. It is of these that Christ now speaks to the heart of the Church in Myanmar, summoning you and the faithful to a fresh discovery of "the immeasurable riches of (God's) grace in kindness toward us in Christ Jesus". 3 4 5 3. In contemplating the face of Christ, you and your people will find the strength to live the humility, poverty and even solitude of your situation not as a bürden but as an evangelical virtue, uplifting and freeing. "As the unequivocal words of the Gospel remind us, there is a special présence of Christ in the poor, and this requires the Church to make a preferential option for them". I know, dear Brothers, that even with your scant resources you have chosen this path. Your testimony will be all the more convincing in so far as others see "with stili greater clarity to what length of dedication the Christian community can go in charity towards the poorest". This was one of the principal exhortations of the recent Tenth Ordinary General Assembly of the Synod of Bishops, at which the Fathers stressed the need for Bishops to be truly patres pauperum. 6 7 4. Dear Brothers, be resolute in following the path of evangelical freedom, which is the path of an ever deeper obédience to Christ. There is a paradox in the fact that when human power prevails, restrictions enslave; but when we submit to the power of Christ, our obédience is actually liberating. This is the paradox of life in Christ, the One who has already "overeóme the 3 4 5 0 7 Jn 14:6. Cf. 2 Cor 4:6; Novo millennio ineunte, 25-28. Eph 2:7. Novo millennio ineunte, 49 Novo millennio ineunte, 49.. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 208 8 world". We must rely on the truth of the Apostle's words: "I can do all things in him who strengthens me", and on the truth of the Lord's own promise: "No one will take your joy from you". In the midst of affliction, we can taste the freedom and the joy of Easter! To live in this way is to be drawn into that love which is the heart of the "spirituality of communion" to which Bishops especially are called. The communion of which we are servants and stewards is the wondrous fruit of the Thrice Holy God's décision to dwell within us. It is this newness of grace in our hearts that enables the Bishop to live an affective and effective collegiality with the Successor of Peter and the episcopate throughout the world; it enables him to live close to his priests in a bond of brotherly openness and fatherly concern; to work in a spirit of collaboration with the consecrated Religious and lay people of the Diocèse; to embrace with a particular love the poor and oppressed, as he sees shining on the face of these brothers and sisters the light of God himself. In this grace you will find the strength to foster genuine ecumenical understanding between all Christians, and to promote that interreligious dialogue which is so important at a time when relations between peoples of différent cultures and traditions are subjected to great stress. 9 10 11 12 13 I urge you, therefore, dear Brothers, to allow your spiritual life and your pastoral ministry to be more and more shaped by this spirituality of communion, without which the episcopal office will be without life and energy, becoming disheartening and burdensome. I exhort you to meditate unceasingly on the practical demands of this spirituality, and confidently and courageously to act as examples and teachers of that communion. Then you will find an ever greater fulfilment in the ministry to which you have been called by him who desires "that your joy may be complete". 14 5. The Post-Synodal Apostolic Exhortation Ecclesia in Asia made it clear that "communion and mission are inseparably connected". As a sequel to the Great Jubilee, the whole Church is called to a new evangeliza15 8 9 Jn 16:33 Phil 4:13. 10 Jn 16:22. II Novo millennio ineunte, 43. Cf. ibid. Cf ibid.; Mt 25:35-37. Jn 16:24 12 13 14 15 No,. 24, Acta Ioannis Pauli Pp., II 209 16 tion, drawing inspiration from the words of Christ: "Duc in altum!". Now is the time for fresh pastoral efforts! All the baptized — Bishops, priests, religious and laity — must be prepared to play their part in the task before the Church in Myanmar. The signs of grace are everywhere to be seen among you. One of these is the reassuring number of vocations to both the priestly and consecrated life; another is your people's dévotion and enthusiasm. But more is needed. The key to success is proper training at every level, especially for your priests. You will know what initiatives to take in order to pro vide spiritual, intellectual and pastoral training, including formation in the Church's social teaching. Likewise, whatever you can do to improve the préparation of catechists will be of great benefit, for they play an indispensable role in transmitting the faith and sustaining the vigour of your communities. The consecrated life too, with its abundance of vocations, calis for each Bishop's attention and that of the Episcopal Conference, so that its structures may be strengthened and its members provided with a solid training. 6. Dear Brother Bishops, the demands on your ministry are unending and you are not unfamiliar with obstacles and even opposition, but you remain — in the words of the recent Synod — undaunted servants of the Gospel of Jesus Christ for the hope of the world. May this hope never cease to grow richer and stronger within you "until the day dawns and the morning star rises in your hearts". Invoking upon you a fresh outpouring of the gifts of the Holy Spirit, and entrusting the entire household of God in Myanmar to the mighty intercession of Mary, Mother of the Redeemer, I gladly impart my Apostolic Blessing as a pledge of endless mercy in Jesus Christ, the First and the Last, and the One who lives. 17 18 Lk 5:4. 2 Pt 1:19. Cf. Rev 1:17-18. 14 - A.A.S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 210 III Occasione oblata conventus a Pontificio Consilio Familiae coadunati.* 1. Saluto cordialmente i partecipanti al Congresso sul tema « La Familiaris consortio nel suo ventesimo, dimensione antropologica e pastorale », promosso da codesto Pontificio Consiglio in occasione del XX anniversario della pubblicazione dell'Esortazione postsinodale, Familiaris consortio. Saluto Lei, venerato Signor Cardinale, López Trujillo che presiede alle attività del Dicastero; saluto il Segretario e il Sottosegretario, e tutti i collaboratori come pure quanti hanno curato la preparazione di questo incontro, che commemora un evento di singolare importanza per la vita della Chiesa, e tocca uno degli argomenti che più mi sta a cuore: la famiglia. Il panorama che esso intende analizzare è quanto mai vasto e attiene all'identità e alla missione della famiglia voluta da Dio per « custodire, rivelare e comunicare l'amore». Nei venti anni trascorsi abbiamo assistito al formarsi di una nuova coscienza e di una nuova sensibilità riguardo alla famiglia. Venti anni che segnano anche l'esistenza del Pontificio Consiglio per la Famiglia, al quale volli affidare il compito di approfondire e valorizzare ogni aspetto delle ricchezze contenute nelle Propositiones del Sinodo. Rendo grazie a Dio per il lavoro svolto dal vostro Dicastero a difesa e al servizio del Vangelo della Famiglia. 1 2 2. In questo periodo, anche se non sono mancate insidie all'istituto familiare forse tra le più pericolose nella storia, sono andate consolidandosi alcune comuni convinzioni. Ad esempio, la causa integrale della famiglia e della vita è oggi riscoperta e promossa in tanti ambiti come valore e diritto appartenente al patrimonio comune dell'umanità. Il Magistero della Chiesa ha fornito significative tracce per questo rinnovamento, con numerosi e importanti interventi e insegnamenti. Già al tempo del Concilio Vaticano II, la famiglia veniva considerata come uno dei temi, su cui occorreva illuminare le coscienze dei cristiani e della intera umanità. Su questa scia molti passi sono stati compiuti. L'appello « Famiglia, diventa ciò che sei », conte* Die 22 Novembris 2001 FC n 17. Cfr FC n. 2. 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp. II 211 3 nuto nella citata Esortazione Pastorale, tanta eco ha avuto nella pubblica opinione. « Famiglia, diventa ciò che sei », ripeto ancora oggi! Come istituzione naturale, la comunità familiare è stata voluta da Dio al « principio », con la creazione dell'uomo e della donna, per il bene degli uomini. E a questo « principio » che Cristo si richiama, quando i farisei tentano di travisarne la struttura. Non è dato agli uomini il potere di mutare il progetto originario del Creatore. L'Esortazione postsinodale Familiaris consortio ha notevolmente approfondito i compiti specifici dell'istituto familiare dei quali parlava già la Costituzione conciliare Gaudium et spes. Ogni famiglia deve essere una vera comunione di persone — « communio personarum » — nel rispetto della dignità dei singoli che la compongono. In questo contesto di mutua comprensione si colloca il « servizio alla vita », secondo i due complementari significati, unitivo e procreativo, della sessualità, come ha insegnato il mio venerato predecessore, il Servo di Dio Paolo VI, nella Enciclica Humanae vitae. 4 3. Al progressivo consolidarsi della consapevolezza da parte della famiglia della propria missione nella Chiesa e nella società hanno contribuito numerosi eventi, che in questi anni hanno visto la partecipazione sempre più numerosa di famiglie. Penso, ad esempio, agli Incontri Mondiali di Roma, in occasione dell'Anno Internazionale della Famiglia del 1994, all'Incontro di Rio di Janeiro nel 1997, e a quello del Giubileo delle Famiglie, lo scorso anno. Ringrazio il Signore per questa crescita di autocoscienza che la famiglia ha offerto di se stessa e della sua missione. Tuttavia, accanto a consolanti traguardi conseguiti, è doveroso registrare l'aggressione violenta da parte di alcuni settori della moderna società all'istituto della famiglia e alla sua funzione sociale. Taluni progetti di legge non consoni con il bene vero della famiglia fondata sul matrimonio monogamico e con la protezione della inviolabilità della vita umana hanno visto la luce, favorendo l'infiltrarsi di pericolose ombre della « cultura di morte » all'interno del focolare domestico. Preoccupazione desta pure la crescente divulgazione nei fori internazionali di fuorvianti concezioni della sessualità e 5 3 N. 17. 4 Mt 19, 3-12 Cfr FC n 46 5 212 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale della dignità e missione della donna, soggiacenti a determinate ideologie sul « genere » (« gender »). Che dire poi della crisi di tante famiglie divise, delle persone sole e della situazione delle cosiddette unioni di fatto? Fra le pericolose strategie contro la famiglia c'è altresì il tentativo di negare dignità umana all'embrione prima dell'impianto nel seno materno, come pure attentarne all'esistenza con vari metodi. Quando si parla della famiglia, non si può non accennare ai figli, che in diversi modi sono vittime innocenti delle comunità familiari disarticolate. 4. Nel panorama, appena delineato, risalta quanto mai necessaria la missione delle famiglie cristiane. Il loro esempio di gioia e di donazione, di sforzo e di capacità di sacrificio, sulle orme della Santa Famiglia, può risultare decisivo nell'incoraggiare altri nuclei familiari a corrispondere alla grazia della loro vocazione. Quanto trascinante è in effetti il modello di una famiglia cristiana! Nella sua umiltà e semplicità, la testimonianza di vita domestica può divenire un veicolo di evangelizzazione di prim'ordine. Per questo è bene che ad essa dedichino attenzione e cura le diverse istituzioni ecclesiali. Ugualmente, non si tralasci di offrire il necessario sostegno a quelle situazioni familiari difficili, che richiedono una maggiore assistenza pastorale, come ad esempio ai divorziati risposati. Si può dire che dopo la pubblicazione della Familiaris consortio, l'interesse per la famiglia nella Chiesa si è accentuato, e innumerevoli sono le diocesi e le parrocchie nelle quali la pastorale familiare è diventata obiettivo prioritario. Vanno diffondendosi associazioni e movimenti in favore della famiglia e della vita. Persone di buona volontà contribuiscono, con il loro generoso sforzo, alla formazione di una nuova cultura « pro-vita ». Con grande apprezzamento ricordo qui gli Incontri promossi dal vostro Pontificio Consiglio durante questi due decenni. In primo luogo, quello con i Vescovi responsabili della pastorale della famiglia e della vita in tutta la Chiesa, che è risultata una valida occasione per approfondire le nuove problematiche familiari. Di speciale importanza è il dialogo con politici e legislatori intorno alla verità della famiglia fondata sul matrimonio monogamico e alla dignità della vita umana dal primo istante del suo concepimento. Al riguardo, gli Incontri continentali e nazionali promossi dal vostro Pontificio Consiglio hanno spianato promettenti cammini di dialogo, capaci di infondere spirito cristiano ai dibattiti parlamentari e alle pubbliche legislazioni che regolano la Acta Ioannis Pauli Pp. II 213 vita dei popoli. La stessa Carta dei Diritti della Famiglia, pubblicata nel 1983, era già stata chiesta nel corso del Sinodo ordinario del 1980. 5. « Famiglia, credi in ciò che sei; credi nella tua vocazione ad essere segno luminoso dell'amore di Dio ». Ripeto oggi a voi queste parole che ebbi a pronunciare nel corso dell'Incontro con le Famiglie, il 20 ottobre dell'anno scorso. Famiglia, sii per gli uomini del nostro tempo « santuario della vita ». Famiglia cristiana, sii « chiesa domestica », fedele alla tua vocazione evangelica. Proprio perché « consapevole che il matrimonio e la famiglia costituiscono uno dei beni più preziosi dell'umanità, la Chiesa intende offrire il suo aiuto a chi, già conoscendo il valore del matrimonio e della famiglia, cerca di viverlo fedelmente, come pure a chi incerto ed ansioso, è alla ricerca della verità, senza tralasciare chi è ingiustamente impedito di vivere liberamente il proprio progetto familiare ». La famiglia, quando vive in pienezza le esigenze dell'amore e del perdono, diviene baluardo sicuro della civiltà dell'amore e speranza per l'avvenire dell'umanità. Forte di questa consapevolezza, continui il vostro Dicastero ad operare sempre più coraggiosamente al servizio del Vangelo della Famiglia. Mentre auspico pieno successo al vostro Congresso, assicuro il mio ricordo nella preghiera e, invocando la speciale protezione di Maria, Regina Familiae, imparto di cuore a tutti una speciale Benedizione Apostolica. 6 IV Ad sodales Congregationis pro Clericis.* Signori Cardinali, Venerati Fratelli nell'episcopato e nel sacerdozio, Carissimi fratelli e sorelle! 1. Con grande gioia vi accolgo, in occasione della Plenaria della Congregazione per il Clero. Saluto cordialmente il Cardinale Darío Castrillón Hoyos, Prefetto del Dicastero, e lo ringrazio per le cortesi parole che mi ha in* FC n. 1. * Die 23 Novembris 2001. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium. Officiale 214 dirizzato a nome di tutti i presenti. Saluto i Signori Cardinali, i venerati Fratelli nell'episcopato e i partecipanti alla vostra Congregazione Plenaria, che ha dedicato la sua attenzione a un tema tanto importante per la vita della Chiesa: il presbitero, pastore e guida della comunità parrocchiale. Ponendo l'accento sulla funzione del presbitero nella comunità parrocchiale, si mette in luce la centralità di Cristo che sempre deve risaltare nella missione della Chiesa. Cristo è presente alla sua Chiesa nel modo più sublime nel Santissimo Sacramento dell'Altare. Insegna il Concilio Vaticano II, nella Costituzione dogmatica Lumen gentium, che il sacerdote in persona Christi celebra il Sacrificio della Messa ed amministra i Sacramenti. Cristo, inoltre, come osservava opportunamente sulla scorta della Costituzione Sacrosanctum Concilium, n. 7, il mio venerato predecessore Paolo VI nella Lettera enciclica Mysterium fidei, è presente attraverso la predicazione e la guida dei fedeli, compiti ai quali il presbitero è personalmente chiamato. 1 2 2. La presenza di Cristo, che in tal modo si attua in maniera ordinaria e quotidiana, fa della parrocchia un'autentica comunità di fedeli. Per la parrocchia avere un sacerdote quale proprio pastore è pertanto di fondamentale importanza. E quello di pastore è un titolo specificamente riservato al sacerdote. Il sacro Ordine del presbiterato rappresenta in effetti per lui la condizione indispensabile ed imprescindibile per essere nominato parroco validamente. Altri fedeli possono certo collaborare con lui attivamente, perfino a tempo pieno, ma poiché non hanno ricevuto il sacerdozio ministeriale, non possono sostituirlo come pastore. A determinare questa peculiare fisionomia ecclesiale del sacerdote è la relazione fondamentale che egli ha con Cristo Capo e Pastore, quale sua ripresentazione sacramentale. Notavo nell'Esortazione apostolica Pastores dabo vobis, che « il riferimento alla Chiesa è inscritto nell'unico e medesimo riferimento del sacerdote a Cristo, nel senso che è la "rappresentanza sacramentale" di Cristo a fondare e ad animare il riferimento del sacerdote alla Chiesa ». La dimensione ecclesiale appartiene alla sostanza del sacerdozio ordinato. Esso è totalmente al servizio della Chiesa, tanto che la comunità ecclesiale ha assoluto bisogno del sacerdozio ministeriale per avere Cristo 3 4 1 2 Cfr n 10. Cfr AAS 57 (1965), 762 s. 3 Cfr Codice di Diritto Canonico, can.. 521, § 1. 4 N. 16. Acta Ioannis Pauli Pp.. II 215 Capo e Pastore presente in essa. Se il sacerdozio comune è conseguenza del fatto che il Popolo cristiano è scelto da Dio come ponte con l'umanità e riguarda ogni credente in quanto inserito in questo popolo, il sacerdozio ministeriale invece è frutto di una elezione, di una vocazione specifica: « Gesù chiamò a sé i suoi discepoli e ne scelse dodici ». Grazie al sacerdozio ministeriale i fedeli sono resi consapevoli del loro sacerdozio comune e lo attualizzano; il sacerdote infatti ricorda loro che sono Popolo di Dio e li abilita all'« offerta di quei sacrifici spirituali », mediante i quali Cristo stesso fa di noi un eterno dono al Padre. Senza la presenza di Cristo rappresentato dal presbitero, guida sacramentale della comunità, questa non sarebbe in pienezza una comunità ecclesiale. 5 6 7 8 3. Dicevo prima che Cristo è presente nella Chiesa in maniera eminente nell'Eucarestia, fonte e culmine della vita ecclesiale. E presente realmente nella celebrazione del santo Sacrificio, come pure quando il pane consacrato viene custodito nel tabernacolo « come il cuore spirituale della comunità religiosa e parrocchiale ». Per questa ragione, il Concilio Vaticano II raccomanda che « i parroci abbiano cura che la celebrazione del Sacrificio Eucaristico sia il centro e il culmine di tutta la vita della comunità cristiana». Senza il culto eucaristico, come proprio cuore pulsante, la parrocchia inaridisce. Giova a tal proposito ricordare quanto scrivevo nella Lettera apostolica Dies Domini: « Tra le numerose attività che una parrocchia svolge, nessuna è tanto vitale o formativa della comunità quanto la celebrazione domenicale del giorno del Signore e della sua Eucarestia». Nulla sarà mai in grado di supplirla. La stessa liturgia della sola Parola, quando sia effettivamente impossibile assicurare la presenza domenicale del sacerdote, è lodevole per mantenere viva la fede, ma deve sempre conservare, come meta verso cui tendere, la regolare Celebrazione Eucaristica. Dove manca il sacerdote si deve, con fede ed insistenza, supplicare Iddio perché susciti numerosi e santi operai per la sua vigna. Nella citata Esortazione apostolica Pastores dabo vobis ribadivo che « oggi l'attesa orante 9 10 11 5 6 7 8 9 Le 6, 13-16 Cfr Efá, 11-12 Cfr 1 Pt 2, 5 Cfr 1 Pt 3, 18 Paolo V I , Lettera enciclica Mysterium fidei, AAS 57 (1965), 772. 10 Decr. Christus Dominus, n. 30. 11 N,. 35.. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 216 di nuove vocazioni deve diventare sempre più un'abitudine costante e largamente condivisa nell'intera comunità cristiana e in ogni realtà ecclesiale ». Lo splendore dell'identità sacerdotale, l'esercizio integrale del conseguente ministero pastorale unitamente all'impegno dell'intera comunità nella preghiera e nella penitenza personale, costituiscono gli elementi imprenscindibili per un'urgente e indilazionabile pastorale vocazionale. Sarebbe errore fatale rassegnarsi alle attuali difficoltà, e comportarsi di fatto come se ci si dovesse preparare ad un Chiesa del domani, immaginata quasi priva di presbiteri. In questo modo, le misure adottate per rimediare a carenze attuali risulterebbero per la Comunità ecclesiale, nonostante ogni buona volontà, di fatto seriamente pregiudizievoli. 12 4. La parrocchia è inoltre luogo privilegiato dell'annuncio della Parola di Dio. Questo si articola in diverse forme e ciascun fedele è chiamato a prendervi parte attiva, specialmente con la testimonianza della vita cristiana e l'esplicita proclamazione del Vangelo, sia ai non credenti per condurli alla fede, sia a quanti sono già credenti per istruirli, confermarli ed indurli ad una vita più fervente. Quanto al sacerdote, egli « annuncia la Parola nella sua qualità di "ministro", partecipe dell'autorità profetica di Cristo e della Chiesa». E per assolvere fedelmente a questo ministero, corrispondendo al dono ricevuto, egli per « primo deve sviluppare una grande familiarità personale con la Parola di Dio ». Quand'anche egli fosse superato da altri fedeli non ordinati nella facondia, ciò non cancellerebbe il suo essere ripresentazione sacramentale di Cristo Capo e Pastore, ed è da questo che deriva soprattutto l'efficacia della sua predicazione. Di questa efficacia ha bisogno la comunità parrocchiale, specialmente nel momento più caratteristico dell'annuncio della Parola da parte dei ministri ordinati: proprio per questo la proclamazione liturgica del Vangelo e l'omelia che la segue, sono entrambe riservate al sacerdote. 13 u 5. Anche la funzione di guidare come pastore la comunità, funzione propria del parroco, deriva dal suo peculiare rapporto con Cristo Capo e Pastore. E funzione che riveste carattere sacramentale. Non è affidata al sacerdote dalla comunità, ma, per il tramite del Vescovo, proviene a lui dal Signore. Riaffermare ciò con chiarezza ed esercitare tale funzione con umile auto12 13 N. 38. Pastores dabo vobis, n. 26. '* ibid., Acta Ioannis Pauli Pp, II 217 revolezza costituisce un'indispensabile servizio alla verità e alla comunione ecclesiale. La collaborazione di altri, che non hanno ricevuto questa configurazione sacramentale a Cristo, è auspicabile e spesso necessaria. Questi, tuttavia, non possono surrogare in alcun modo il compito di pastore proprio del parroco. I casi estremi di penuria di sacerdoti, che consigliano una collaborazione più intensa ed estesa di fedeli non insigniti del sacerdozio ministeriale, nell'esercizio della cura pastorale di una parrocchia, non costituiscono affatto eccezione a questo criterio essenziale per la cura delle anime, come in modo inequivocabile risulta stabilito dalla normativa canonica. In questo campo, oggi molto attuale, l'Esortazione interdicasteriale Ecclesiae de mysterio, che ho approvato in modo specifico, costituisce la sicura traccia da seguire. Nell'adempimento del proprio dovere di guida, con responsabilità personale, il parroco trarrà sicuro giovamento dagli organismi di consultazione previsti dal Diritto; ma questi ultimi dovranno mantenersi fedeli alla propria finalità consultiva. Sarà pertanto necessario guardarsi da qualsiasi forma che, di fatto, tenda ad esautorare la guida del presbitero parroco, perché verrebbe ad essere snaturata la fisionomia stessa della comunità parrocchiale. 15 16 6. Rivolgo ora il mio pensiero pieno di affetto e di riconoscenza ai parroci sparsi nel mondo, specialmente a coloro che operano negli avamposti dell'evangelizzazione. Li incoraggio a proseguire nel loro compito faticoso, ma veramente prezioso per l'intera Chiesa. Raccomando a ciascuno di ricorrere, nell'esercizio del quotidiano « munus » pastorale, all'aiuto materno della Beata Vergine Maria, cercando di vivere in profonda comunione con Lei. Nel sacerdozio ministeriale, come scrivevo nella Lettera ai sacerdoti, in occasione del Giovedì Santo del 1979, « c'è la dimensione stupenda e penetrante della vicinanza alla Madre di Cristo ». Quando celebriamo la santa Messa, cari Fratelli sacerdoti, accanto a noi sta la Madre del Redentore, che ci introduce nel mistero dell'offerta redentrice del suo divin Figlio. Ad Jesum per Mariam: sia questo il nostro quotidiano programma di vita spirituale e pastorale! 17 Con tali sentimenti, mentre assicuro la mia preghiera, imparto a ciascuno una speciale Benedizione Apostolica, che volentieri estendo a tutti i sacerdoti del mondo. 15 ,B 17 Cfr Codice di Diritto Canonico, can 517, § 2. Cfr Codice di Diritto Canonico, cann 536-537 N. 11 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 218 V Ad Salvatoriae episcopos.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Siento una gran alegría al recibiros esta mañana durante la visita Ad limina con la que renováis los vínculos de comunión de vuestras Iglesias particulares con el Obispo de Roma. Os saludo a todos con mucho afecto y os pido que os hagáis intérpretes de mi estima y cercanía al querido pueblo salvadoreño, al que servís con amor, generosidad y entrega, teniendo presente el testimonio del apóstol Pablo en su servicio a la comunidad de Corinto: « Me gastaré y desgastaré totalmente por vuestras almas »Agradezco las palabras que me ha dirigido mons. Fernando Sáenz Lacalie, Arzobispo de San Salvador y Presidente de la Conferencia episcopal, para renovarme vuestra adhesión y hacer presente el espíritu con el que ejercéis vuestro ministerio pastoral. Por mi parte, correspondo manifestándoos mi aprecio por la obra que, con la ayuda de Dios y la colaboración de tantos servidores del Evangelio, lleváis a cabo en vuestras diócesis. 1 2. En las Relaciones que habéis presentando y en los encuentros que he mantenido con cada uno de vosotros he visto el proceso que lleva a cabo la Iglesia en vuestra Nación. Al concluir mi segunda visita pastoral, os decía al despedirme. « Me voy con una gran confianza en el futuro de esta amada tierra; vivid a la luz de la fe, con el vigor de la esperanza y la generosidad del amor fraterno ». Tenía presentes las aspiraciones y esperanzas de ese querido pueblo, al que pude conocer y apreciar más profundamente; un pueblo que había sufrido los duros años de una guerra fratricida, de la que felizmente había salido y que estaba asumiendo con decisión el camino del propio desarrollo, para construir un futuro sereno y solidario para sus hijos, que aman y desean la paz. 2 '.Seguid acompañando a vuestro pueblo como ministros de la reconciliación, para que la grey que os ha sido encomendada, superando las dificultades del pasado, avance por los caminos de la concordia y el amor sincero entre todos, sin excepción! Sabéis bien que el futuro del País se debe cons* Die 23 Novembris 2001 2 Co 12, 15. 1 2 Discurso en el aeropuerto de San Salvador 8.2.1996, 5. Acta Ioannis Pauli Pp. II 219 3 truir en la paz, cuyo fruto es la justicia. Siguiendo esa senda, no se desvanecerán tantos esfuerzos realizados tras la firma de los Acuerdos de Paz de 1992, con los que se puso fin a aquellos terribles años de guerra interna. Ayudad a construir una sociedad que favorezca la concordia, la armonía y el respeto por la persona y cada uno de sus derechos fundamentales. Con vuestra palabra, valiente y oportuna, y teniendo siempre presentes las exigencias del bien común, debéis animar a todos, empezando por los responsables de la vida política, administrativa y judicial de la Nación, a promover mejores condiciones de vida, de trabajo o de vivienda. 3. Son bien conocidas la laboriosidad, la fuerza moral y el espíritu de sacrificio de los salvadoreños ante las adversidades. Lo han demostrado con ocasión del huracán Mitch y de los dos terremotos que, con el intervalo de un mes, han padecido al comienzo de este año. En dichas ocasiones me apresuré a manifestar mi cercanía, pidiendo solidaridad y ayuda para los damnificados por esas terribles desgracias naturales que han reducido a condiciones precarias la existencia de muchos salvadoreños y han dañado tantas estructuras materiales. Si bien es cierto que las ayudas externas son necesarias, dada la magnitud del fenómeno, se ha de tener presente que los mismos salvadoreños, con las ricas cualidades que les distinguen, han de ser los protagonistas y artífices principales de la reconstrucción del País, comprometiéndose, con su esfuerzo y su tesón, a superar esa situación tan difícil, agravada, entre otras causas, por la pobreza extrema de muchos, el desempleo o la falta de vivienda digna. En esta tarea, es de destacar la acción de Caritas, que pretende dar una respuesta ante estas necesidades. 4. Como objetivo principal de vuestra labor pastoral os proponéis impulsar y vivificar la evangelización. En efecto, una de las funciones más importantes del Obispo es acrecentar la fe de los fieles, haciendo madurar en ellos las enseñanzas del Evangelio mediante la predicación íntegra del misterio de Cristo, para que puedan así glorificar a Dios y seguir la vía hacia la felicidad eterna. En nuestro tiempo, en el que los medios modernos difunden continuamente noticias muy diversas y el corazón y la mente se sienten atraídos por tantas novedades, es menester dar a la Palabra de Dios y a su anuncio 4 3 4 Cf. St 3, 18. Cf.. Christus Dommus, 12. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 220 el lugar primordial y privilegiado que le corresponde. Cuando el creyente acoge a Jesucristo y su Palabra, poniéndola en práctica, es cuando de verdad alcanza su plenitud, como Pedro confiesa ante Jesús: « Señor, ¿a dónde vamos a ir? Tú tienes palabras de vida eterna». Por eso, es de capital importancia que nunca decaiga el ministerio de la predicación, la catequesis y la enseñanza, para que todos los fieles « tengan vida y la tengan en abundancia ». El anuncio de la Palabra tiene un relieve especial cuando se proclama dentro de la liturgia, porque Cristo « está presente en su palabra, pues es El mismo el que habla cuando se lee en la Iglesia la Sagrada Escritura ». No obstante, como la acción de la Iglesia no se agota en la liturgia, hay que anunciar la Palabra con perseverancia y por todos los medios, para que el mensaje de salvación llegue tanto a los creyentes como a los no creyentes. Los medios de comunicación social de los que hoy se dispone para comunicar han de ser utilizados también para evangelizar y catequizar, con el fin de aprovechar su enorme potencial para cumplir mejor el mandato de Jesús de hacer llegar la Buena Nueva a todas las criaturas. Os animo, pues, a potenciar dichos medios a vuestra disposición y ponerlos al servicio de la difusión del Evangelio. Con ellos, el mensaje de salvación puede alcanzar a todos, en las más diversas circunstancias y en los lugares de más difícil acceso. 5 6 7 8 5. Colaboradores directos del Obispo son los presbíteros, que en su nombre presiden las distintas comunidades de la Iglesia particular, las alimentan con el Pan de la Palabra y de la Eucaristía, celebran los Sacramentos y por su cercanía a todos han de ser imagen y expresión de la presencia viva de Jesucristo, Buen Pastor, en medio de su pueblo. Para poder vivir con alegría y serenidad el misterio que les fue confiado en la ordenación sacerdotal, han de custodiar con todo celo e intensidad la gracia que les fue concedida. Por ello, debéis animar siempre a vuestros sacerdotes a ser hombres de oración asidua y frecuente, pues « en la plegaria se desarrolla ese diálogo con Cristo, que nos convierte en sus íntimos », nos hace penetrar en el profundo misterio de Dios y llena de esperanza la existencia ante los retos del momento presente, que para el sacerdote revisten frecuentemente una especial intensidad. 9 r> 6 7 8 9 Jn 6, 68. Jn 10, 10 Sacrosanctum Concilium, 7. Cf Me 16, 15. Novo millennio ineunte, 32. Acta Ioannis Pauli Pp, II 221 EI sacerdote debe estar disponible para todos, saber escuchar, acompañar el crecimiento en la fe de sus hermanos y ser fuente de consuelo para los atribulados y afligidos, siendo en todo momento testigo de los valores del Reino, pues ha de estar dispuesto a ofrecer muchas renuncias para que resalte lo esencial frente a lo efímero. En definitiva, ser y presentarse siempre como lo que es: ministro de Jesucristo y de su gracia. El estrecho vínculo que une al sacerdote con su Obispo exige que estéis siempre cercanos y atentos a cada uno de ellos, para que os vean como verdaderos padres y maestros. Desde el carisma de vuestro ministerio episcopal ayudadlos en todas sus necesidades, animadlos a perseverar en el camino de la auténtica santidad sacerdotal y de la caridad pastoral. Ofrecedles los medios más adecuados para poder continuar su formación y desarrollar aquellas virtudes necesarias para su estado y para enfrentarse con serenidad y valentía a las dificultades que se les puedan presentar. 6. Preocupados por el número de personal dedicado a la misión, sé que os esforzáis en promover y seguir con atención la pastoral vocacional, tan necesaria para el desarrollo de la vida de la Iglesia. En este camino, lo primero es el recurso a la oración asidua, pues es el mismo Señor el que nos manda pedirle que envíe nuevos operarios a su mies. Además, es necesario organizar una efectiva pastoral de las vocaciones, amplia y capilar, en las parroquias, movimientos, colegios y familias, de modo que los jóvenes conozcan los valores y exigencias del Reino de Dios y puedan responder cuando se les pide la total entrega de sí y de las propias fuerzas a la causa del Evangelio. A este respecto, es también importante el testimonio de vida de los sacerdotes y de los consagrados, testimonio que ha de ser tan radical y elocuente que mueva a otros, jóvenes y menos jóvenes, a querer seguir ese camino, al estilo de lo que indicaba san Pablo: « Sed mis imitadores, como yo lo soy de Cristo ». 10 n 7. La celebración de la Eucaristía, en un mundo tantas veces aquejado por divisiones y desequilibrios, consolida la comunión y la esperanza, es fuente de armonía y paz, y hace que todos se sientan miembros de una misma familia donde a cada uno se le reconoce su dignidad. Por ello, se ha de promover la práctica dominical, pues en el proceso de fortalecimiento de 10 11 Cf. Mt 9, 38. 1 Co 11, 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 222 la fe la Eucaristía es ei momento privilegiado para el encuentro con Jesucristo vivo. Teniendo presente que la Misa dominical debe ser compromiso y práctica constante de todos los fieles, no dejéis de empeñaros junto con vuestros sacerdotes en promover este aspecto tan importante de la vida eclesial, como recomendé en la Carta apostólica Dies Domini. Más recientemente he señalado también que se ha de dar « un realce particular a la Eucaristía dominical y al domingo mismo, sentido como día especial de la fe, día del Señor resucitado y del don del Espíritu, verdadera Pascua de la semana».' En la vida eclesial de vuestra nación, como ponéis de relieve en las Relaciones quinquenales, está muy extendida la devoción eucaristica y señaláis cómo en casi todas las parroquias se celebra, particularmente el jueves, la adoración del Santísimo Sacramento. Me complace que se conserve esta práctica entre los fieles, pues de esta manera no sólo se proclama abiertamente la fe en la presencia real de Cristo en la Eucaristía sino que se incrementa la unión y la confianza en Aquel que prometió estar con los suyos « todos los días hasta el fin del mundo ». 12 3 14 8. Una de las urgencias de nuestro tiempo, como he destacado en la Carta apostólica Novo millennio ineunte, es la atención a la familia, pues se constata una « crisis generalizada y radical de esta institución fundamental », a causa de las graves amenazas que hoy atentan contra ella: las rupturas matrimoniales, la plaga del aborto, la mentalidad anticoncepcional, la corrupción moral, las infidelidades y violencias domésticas, factores que ponen en peligro la familia, célula fundamental de la sociedad y de la Iglesia. 15 En el matrimonio, elevado por el Señor a la dignidad de Sacramento, no sólo se expresa el gran misterio del amor esponsal de Cristo a su Iglesia, sino que, según el plan de Dios, el hombre y la mujer realizan la vocación conyugal y colaboran con El en la creación. Una sólida preparación de quienes se preparan a contraer matrimonio y un seguimiento de los hogares cristianos hará que se puedan ofrecer ejemplos convincentes de cómo debe ser la familia y su papel insustituible en la sociedad y en la Iglesia. Por ello, se ha de formar a los jóvenes llamados al matrimonio, así como a 16 12 Cf.. capítulo II 13 Novo millennio ineunte, 35, Mt 28, 20. 14 15 16 N. 47. Cf. E f 5, 32 Acta Ioannis Pauli Pp. II 223 las familias ya constituidas, para que venzan las presiones de una cultura opuesta al matrimonio y a la institución familiar, de modo que vivan según el plan de Dios y las verdaderas y genuinas exigencias del hombre y de la mujer. La humanidad se juega mucho con la institución familiar, llegando hasta hipotecar su futuro si no se la defiende y promueve adecuadamente. No se puede ceder ante modas y teorías que, bajo una apariencia de falsa modernidad y progreso, después se vuelven contra el hombre y crean tantas víctimas, empezando por los propios hijos o los mismos cónyuges abandonados. 9. Los laicos están llamados a desempeñar un papel de suma importancia ante los retos que plantean el presente y el futuro de El Salvador. En la medida en que los laicos cristianos vivan cada vez más abiertos a la presencia y a la gracia en lo profundo de su corazón, serán más capaces de ofrecer a sus hermanos el testimonio de una vida renovada, tendrán la libertad y la fuerza de espíritu necesarias para transformar las relaciones sociales y la sociedad misma según los designios de Dios. Para hacer presente en medio del mundo los valores del Evangelio, los cristianos necesitan estar firmemente enraizados en el amor de Dios y en la fidelidad a Cristo. Por ello, quiero exhortaros a intensificar los esfuerzos en la formación de un laicado adulto, que colabore activamente en la vida y misión de la Iglesia; en este sentido son útiles organismos como el Instituto Superior de Catequesis, en San Salvador, para la preparación adecuada de los catequistas. En esta labor de formación, os animo igualmente a que prestéis una particular atención a los jóvenes que, por su situación, se encuentran expuestos más fácilmente a los peligros y a las seducciones de caminos fáciles e ilusorios. Presentadles en toda su autenticidad y riqueza los altos ideales de la vida y de la espiritualidad cristiana, para que aprendan los valores y pautas de comportamiento más aptos para afrontar los retos del presente. 10. Al concluir este encuentro deseo expresaros mi gratitud por el trabajo incansable que desarrolláis en todos los ámbitos de la acción pastoral. Os aliento a continuar con renovada esperanza la tarea de conducir al Pueblo de Dios que tenéis confiado hacia la meta de la patria celestial mediante el ejercicio de vuestro ministerio apostólico, brindando también así un excelente servicio a toda la comunidad nacional. Transmitid también mi saludo afectuoso y mi bendición a todos vuestros sacerdotes, religiosos, religiosas y demás fieles, especialmente a los que colaboran con mayor dedicación en la Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 224 obra de la evangelización y a quienes sufren por cualquier causa y que, por ello, ocupan un lugar particular en el corazón del Papa. En estos días se celebra la fiesta de Nuestra Señora Reina de la Paz, patrona de El Salvador. Al invocar su maternal protección, le pido que interceda por la santidad de todos los fíeles, por el bienestar de las familias y la prosperidad de vuestro País en justicia y en paz, a la vez que imparto a todos de corazón la Bendición Apostólica. VI Ad episcopos Litoris Divitis.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Durante estos días de vuestra visita ad Limina habéis tenido la oportunidad de venerar las tumbas de los Santos Apóstoles Pedro y Pablo, renovando ante ellas la fidelidad a la fe recibida, y revitalizar el espíritu evangelizador, que hizo de estos grandes testigos de Cristo, junto con los demás Apóstoles, fundamento firme de la Iglesia de todos los tiempos. Es, pues, como un retorno a los orígenes mismos del ministerio apostólico que desempeñáis en las diversas Iglesias particulares de Costa Rica, plantando y regando la semilla del Evangelio, para que Dios la haga crecer abundantemente. Con este espíritu os recibo hoy con gran gozo, para compartir vuestras preocupaciones pastorales, alentar los esfuerzos por enraizar cada día más el Evangelio en el corazón de los queridos hijos e hijas costarricenses, y cumplir con el encargo dado a Pedro por Jesús de confirmar en la fe a sus hermanos. Agradezco cordialmente a mons. Román Arrieta Villalobos, Arzobispo de San José y Presidente de la Conferencia episcopal, las palabras que me ha dirigido en nombre de todos, expresando la cercanía y el espíritu de comunión con el Obispo de Roma, al que os unen lazos de unidad, de amor y de 1 2 3 * Die 30 Novembris 2001. Cf. Ef 2, 20. Cf, 1 Co 3, 6-7. Cf.. Lc 22, 32. 1 2 3 Acta Ioannis Pauli Pp, II 225 4 paz. En ellas siento también el palpitar de un pueblo « de fecunda historia y amante de la paz », del cual conservo tan grato recuerdo desde mi Visita Pastoral en 1983. 5 2„ Me complace saber que, ante los desafíos del nuevo milenio, vuestro País está abierto a la esperanza, fundada sobre todo en la generosa entrega de los Pastores y sus colaboradores a la misión evangelizadora. Esta se ve alentada este año por la conmemoración del centenario de un eximio predecesor vuestro, mons. Bernardo Agusto Thiel, segundo Obispo de San José, que desarrolló una larga y prolifica actividad pastoral y supo difundir prontamente las primeras semillas de la doctrina social de la Iglesia. A ello se debe, en buena parte, la larga tradición democrática, de diálogo y tolerancia en Costa Rica, herencia preciosa que ha de llevaros a una renovada confianza en la fuerza pacificadora del Evangelio, en un momento histórico en que este valor, indispensable para las naciones y el conjunto del género humano, parece tan amenazado y casi imposible de alcanzar. Esta convicción ayudará también a enfocar con clarividencia cristiana los procesos actuales de convivencia social, uno de los cuales es la presencia en Costa Rica de numerosos emigrantes procedentes de países colindantes. También es motivo de satisfacción vuestra sensibilidad por mantener e incrementar el espíritu de comunión, tanto en cada una de vuestras comunidades eclesiales como entre vosotros mismos y con las Iglesias hermanas de Centroamérica. Estas relaciones adquieren un gran valor, no solamente porque promueven con mayor eficacia determinados aspectos de la acción pastoral, sino porque hacen de la Iglesia « la casa y la escuela de comunión », que es « el gran desafío que tenemos ante nosotros en el milenio que comienza ». 6 3. La espiritualidad de comunión tiene un ámbito privilegiado de aplicación en las relaciones de los Obispos con sus sacerdotes, por la perfecta sintonía y concordia que ha de existir entre el Pastor y sus más inmediatos colaboradores en el impulso de la pastoral conjunta de toda la diócesis.' En las Relaciones que habéis enviado se destaca la atención especial que prestáis a vuestro clero, relativamente numeroso en términos comparativos, y del que ahora os preocupa sobre todo su renovación espiritual y pastoral. 4 5 6 7 Cf. Lumen gentium, 22. Saludo en el Aeropuerto de San José, 2.3.1983, 1. Novo millennio ineunte, 43. Cf. Christus Dominus, 16. 15-AAS. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 226 Queréis que cada sacerdote viva « su encuentro personal con Jesucristo vivo, para ser agente cualificado de conversión, comunión y solidaridad, e impulsar así la Nueva Evangelización », como decís en el reciente mensaje que les habéis enviado. Todo esto ha de traducirse en acciones concretas que lleven a un discernimiento más atento en la admisión de los aspirantes, a una intensificación de la formación específicamente espiritual de los seminaristas, acompañándoles y guiándoles « hacia una madurez afectiva que los haga aptos para abrazar el celibato sacerdotal y capaces de vivir en comunión con sus hermanos en la vocación sacerdotal ». Tampoco se han de olvidar los necesarios programas de formación permanente para todos los sacerdotes pues, si toda acción pastoral tiene como objetivo prioritario la santidad, los ministros del Evangelio han de ser los primeros en dar testimonio de este « compromiso que ha de dirigir toda la vida cristiana». En este aspecto, es insustituible el trato personal, amigable y cercano, del Obispo con sus sacerdotes, para alentarles en su vocación, orientarles en sus actividades, avivar en ellos el celo apostólico y, si fuera el caso, corregirles paternalmente, con bondad y prontitud. 8 9 10 4. En Costa Rica, como en otros países, el hombre está viviendo un momento dramático y, al mismo tiempo, fascinante. Por un lado parece difundirse por doquier un estilo de vida basado en criterios meramente materiales, que incitan al consumismo trivial, lo cual comporta tantas secuelas negativas para la dignidad de las personas y el bien común de la sociedad. Por otro, sin embargo, se aprecia un resurgir de un hondo espíritu religioso, bien arraigado en el pueblo costarricense, y la búsqueda de un profundo y consistente sentido de la vida. En este contexto cobra una actualidad aún mayor, si cabe, la urgencia de « recuperar y presentar una vez más el verdadero rostro de la fe cristiana, que no es simplemente un conjunto de proposiciones que se han de acoger y ratificar con la mente, sino un conocimiento de Cristo vivido personalmente, una memoria viva de sus mandamientos, una verdad que se ha de hacer vida». En efecto, la Iglesia tiene la misión de llevar la luz del Evangelio a todos los ámbitos de la existencia 11 8 El Sacerdote que queremos. Mensaje de los Obispos de Costa Rica a sus Sacerdotes, 12.4.2001, IV 9 10 11 Ecclesia in America, 40. Novo millennio ineunte, 30. Veritatis splendor, 88. 227 Acta Ioannis Pauli Pp. II 12 humana, con el fin de que todos los hombres consigan la salvación y se realice en cada uno la vocación universal a la santidad. Por eso es de suma importancia emprender con decisión una acción evangelizadora que no solamente alcance a todos los sectores de la sociedad, sino que haga crecer en los fieles el gozo de creer y celebrar su fe, su responsabilidad de ser miembros del cuerpo de Cristo y su participación en la misión de proclamar la Buena Nueva a toda la creación. Para ello es necesario un decisivo impulso de la catequesis, la cual, de manera paulatina, constante y bien articulada, proporcione una formación cada vez más consistente en la fe. De este modo se prepara a los cristianos de hoy a dar respuesta a quien pida razón de su esperanza en medio de las tendencias secularistas. Al mismo tiempo, haciéndose eco fiel de la enseñanza de Jesús, que tanta maravilla suscitaba en la muchedumbre, se ofrece el verdadero sentido trascendente de la existencia, previniendo así los avances proselitistas de las sectas y de los nuevos grupos religiosos. 13 14 15 16 17 5. Conozco vuestros esfuerzos por implicar a los laicos en esta tarea, como ya os indicaba en mi visita a Costa Rica, y constato con satisfacción el aumento de catequistas en vuestras diócesis durante los últimos años. Ellos son muchas veces el cauce más cercano a través del cual el don de la fe crece en los niños e ilumina las diversas fases y situaciones de la vida, por lo que merecen una especial atención de los Pastores, de manera que no les falte la debida formación teológica y espiritual, sean con su vida testigos de lo que enseñan y tomen plena conciencia de lo trascendente de su misión en la Iglesia. Los catequistas laicos, además, por su especial vinculación a la parroquia o a otras comunidades eclesiales, por su formación teológica y su familiaridad con la doctrina de la Iglesia, han de ser también cristianos comprometidos en los distintos ámbitos de la vida cotidiana. De este modo aunan su colaboración con los Pastores en las tareas más directamente pastorales con su vocación específica, que les lleva a actuar en el orden temporal « de 18 12 13 14 15 16 17 18 Cf. Lumen gentium, 24. Cf. 1 Co 12, 27. Cf Me 16, 15. Cf.. 1 P 3, 15 Cf. Mt 22, 22 33. Cf.. Ecclesia in America, 73.. Cf. A los Obispos de América Central, 2.3.1983, 3 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 228 una manera directa y concreta, guiados por la luz del Evangelio y el pensamiento de la Iglesia y movidos por el amor cristiano». Las grandes esperanzas que en Costa Rica, como en América y demás Iglesias del mundo, se tienen puestas en el laicado es una llamada de atención a los Pastores para que sientan como una urgencia inaplazable atender con esmero a la sólida formación en la vida espiritual y en los criterios cristianos que los fieles laicos han de hacer operativos en el mundo de la familia, de la sociedad, de la política, del trabajo o de la cultura. Para ello será de gran ayuda el seguimiento cercano y la promoción de movimientos o asociaciones específicas, que sirvan de cauce a un apoyo mutuo de sus miembros, a una más fácil incorporación de las nuevas generaciones y a una actuación más organizada y estable de sus cometidos. 19 20 6. También habéis manifestado vuestra preocupación por la situación de la familia en vuestro País, que no ha sido inmune a « la crisis generalizada y radical de esta institución fundamental ». Tal vez en algunas de vuestras diócesis este fenómeno puede haber causado un especial impacto, tanto por la rapidez con que se ha producido como por la gran estima que tradicionalmente se ha tenido de la familia, provocando un cierto desánimo ante un fenómeno inesperado y en apariencia inexorable. Por ello deseo recordaros las confortadoras palabras de Jesús cuando sus discípulos más cercanos titubeaban: «¡Animo!, que soy yo; no temáis». Con estas palabras en la mente y el corazón alejaremos la tentación de claudicar en el deber de velar por el gran tesoro de amor y de vida que Dios nos ha dado con la institución de la familia, fundada en el matrimonio indisoluble. 21 22 En efecto, la Iglesia no puede quedar impasible cuando se cuestionan el don y el derecho fundamental a la vida ya desde sus comienzos; o cuando se empobrece el amor de los esposos, se degrada el valor de la fidelidad mutua o se quebranta la natural relación del hombre y la mujer, que alcanza su auténtica plenitud en el matrimonio. Por fidelidad al Evangelio y aprecio radical a la dignidad de todo ser humano, no se puede ser neutrales ante fenómenos que denotan una cultura hedonista, de egoísmo y de muerte, por grandes que sean las dificultades y poderosas las influencias externas. 10 Apostolicam actuositatem, 7; cf. Novo millennio ineunte, 46 Cf Ecclesia in America, 44. Novo millennio ineunte, 47. • Mt 14, 27. 20 21 2 Acta Ioannis Pauli Pp. II 229 A este respecto, es necesario revitalizar constantemente una pastoral de la familia que prepare adecuadamente a los jóvenes para formar un nuevo hogar; que acompañe también a los esposos en las dificultades que puedan encontrar, ayudándoles a acoger gozosamente a los hijos, educarles con ternura y transmitirles la fe. También será preciso impulsar las condiciones sociales, económicas y legales que mejor salvaguarden la unidad y estabilidad de los hogares, invitando a las familias mismas a « hacerse promotores de una eficaz presencia eclesial y social para tutelar sus derechos ». 23 7. Deseo referirme también en este encuentro con vosotros a un sector tan decisivo para la Iglesia como es el de los Institutos religiosos y demás personas consagradas. Ellos han contribuido de manera determinante, no sólo a la evangelización de vuestras tierras, sino también a forjar en buena medida la misma identidad cultural de Costa Rica, potenciando muy significativamente en la actualidad la acción pastoral en diversos sectores. La Iglesia da continuamente gracias al Espíritu por la vida consagrada que Él suscita en su seno, la cual «hunde sus raíces en el Evangelio y da frutos copiosos en cada época ». Algunos de estos frutos son bien visibles a través de las numerosas obras e instituciones dedicadas a la educación, al apostolado juvenil, al cuidado de los enfermos o a la atención de las múltiples formas de pobreza y marginación. Pero, por encima de sus actividades concretas, la comunidad eclesial ha de apreciar que sea « una manifestación particularmente rica de los bienes evangélicos y una realización más completa del fin de la Iglesia ». El desarrollo de la vida consagrada en cada Iglesia particular denota en cierto modo su capacidad de presentar a Cristo con un vigor y atractivo tal que suscita en muchos de sus miembros los deseos de seguirle con total radicalidad evangélica. 24 25 Por eso incumbe a los Pastores el deber de promover las vocaciones también a la vida consagrada y velar para que sea respetada la identidad propia de cada Instituto, para lo cual han de fomentar entre los fieles la estima de una vida totalmente consagrada a Dios y establecer formas de pastoral vocacional que manifiesten « el compromiso coral de toda la Iglesia » en este campo. 26 27 23 24 25 20 27 Novo millennio ineunte, 47. Vita consecrata, 5 Ibid., 32 Cf. CIC, ce 385. 586 Cf. Vita consecrata, 64. 230 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 8. Os aliento, pues, queridos Hermanos Obispos de Costa Rica, a seguir dando un nuevo impulso a las tareas de la evangelización, para colmar con el mensaje de Cristo los anhelos más profundos de todos los sectores del Pueblo de Dios: niños y jóvenes, enfermos y ancianos, mujeres y hombres, familias y pueblos, pobres y desamparados. Pongo bajo la protección de Nuestra Señora de los Angeles, Madre y Abogada del pueblo costarricense, los propósitos pastorales que os animan y que, con la estrecha colaboración de los sacerdotes, personas consagradas y laicos comprometidos, han de revitalizar, en este comienzo de milenio, la firmeza de la fe en las Iglesias particulares que os han sido confiadas. Mientras agradezco la generosidad con que desempeñáis vuestro ministerio, os ruego que transmitáis a las comunidades que os esperan, tras esta visita ad Limina, el saludo cordial y la cercanía afectuosa del Papa, junto con la Bendición Apostólica, que os imparto de corazón. Congregatio de Causis Sanctorum 231 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM TOLETANA Canonizationis beati Alfonsi De Orozco sacerdotis professi ordinis Eremitarum S. Augustini provinciae Castellae (1500-1591) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Alfonsus de Orozco in oppido Oropesa natus est, in archidioecesi Toletanae sito, die 17 mensis Octobris anno 1500. Eremitarum Sancti Augustini Ordinem ingressus, professionem religiosam fecit anno 1523. Post presbyteralem ordinationem praedicationi se dedidit ac pluries muneribus functus est prioris et definitoris Provinciae religiosae Castellae; anno 1554 nominatus est praedicator regius. Duas condidit Augustinianorum domus et tres Augustinianarum clausurae. Pauperes adiuvit, aegrotos, in carceribus inclusos; Ordinem suum dilexit pluresque scripsit spiritualitatis libros. Vivus magna enituit sanctitatis fama, quae post eius mortem perduravit; haec autem die 19 mensis Septembris accidit anno 1591. A Summo Pontifice Leone XIII in Beatorum numerum est relatus die 15 mensis Ianuarii anno 1882. Canonizationis respectu Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum permisit assertam miram sanationem, in Hispania effectam anno 1888. Casus pertinet ad dominam Fabiam de Castro Domínguez Saimanti censem; quae, die 11 mensis Decembris eo anno ex improviso de vase fictili retrorsum cecidit, quinquaginta circiter centimetra alto, super quo sedebat. Propter acerbos dolores nequi vit nec moveri nec erigi. Medicus qui eam visitavit diagnosim edixit de contusione regionis glutaeae et sacro-coccygeae deque commotione medullae in regione lumbari. Therapiae adhibitae inefficaces fuerunt et symptomatologia dolorosa magnopere crevit, cum se ad cervicem se extenderet et ad alios artus superiores; alveus occlusus erat et, insuper, febris apparuit. Condicione ingravescente, ipsa infirma divinum Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 232 invocavit auxilium per intercessionem beati Alfonsi de Orozco. Mane diei 17 mensis Decembris, acceptas reliquias osculata, paucis horis sommo capto placide, experrecta animadvertit symptomatologiam dolorosam prorsus defecisse, quocirca surrexit ac sine ulla difficultate ambulavit. Curans est admiratione affectus propter subitam aegrotae sanationem, cum medicinae subministratae tam inopinatam mutationem efficere non possent. Apud Curiam Salmanticensem, annis 1890-1891, instructus est Processus Apostolicus de asserto miro; auctoritas iuridica Inquisitionis canonicae probata est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 3 mensis Octobris anno 1997 promulgato. Collegium Medicorum Dicasterii in sessione diei 17 mensis Februarii anno 2000 declaravit sanationem celerrimam fuisse, completam, duraturam et inexplicabilem « quoad modum ». Die 30 mensis Ianuarii anno 2001 actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 3 subsecuti mensis Aprilis Sessio Ordinaria est habita Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Salvatore Fisichella, Episcopo titulari Vicohabentino. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinale Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Alfonsi de Orozco, Sacerdotis Professi Ordinis Eremitarum S. Augustini Provinciae Castellae, videlicet de celérrima, completa ac duratura sanatione dominae Fabiae de Castro Domínguez a « trauma chiuso della colonna vertebrale con disfunzione caudo covale e delle estremità inferiori del midollo ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum VARSAVIENSIS seu 233 CRACOVIENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Sigismundi Felicis Felinski Archiepiscopi tit. Tarsensis olim archiepiscopi Varsaviensis fundatoris Congregationis Sororum Franciscalium Familiae Mariae (1822-1895) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Gaudeo in passionibus pro vobis et adimpleo ea, quae desunt passionum Christi, in carne mea pro corpore eius, quod est Ecclesia» (Col 1, 24). Cum suum pastorale ministerium explicare deberet in condicionibus ad historiae fidem difficillimis, servus Dei Sigismundus Felix Feliñski hanc sibi asci vit Apostoli Pauli affirmationem; non paucas enim res adversas est passus propter Deo fidelitatem et Ecclesiae et suas accepit aegritudines crucem amplectens seque paratum ostendens ad Crucifixum usque ad Calvariam sequendum. Natus is est die 1 mensis Novembris anno 1822 in Voliniae urbe Woiutyn, in parte Polonici territorii a Russis occupati (hodie Ucraina) et eodem die est baptizatus in casu necessitatis; baptismi caeremoniae deinde factae sunt in domo paterna die 13 subsecuti mensis Decembris. A familia animum et aequabilitatem in rebus adversis didicit, Providentiae fiduciam, constantem precationi fidelitatem. Studiis exercitis apud scholas paroeciales oppido Nieswicz, Confirmationis sacramentum accepit anno 1833 et Luceoriae gymnasium frequentavit necnon in locis Kiewan et Krzemieniec usque ad annum 1837. Anno 1833 patrem amisit, et eius mater anno 1838 est in exsilium pulsa et in Sibiriam relegata, ubi usque ad annum 1844 permansit. Ab anno 1840 ad annum 1844 Servus Dei mathematicae studuit et post in variis publicis sedibus laboravit. Anno 1847 Lutetiam Parisiorum se contulit, ubi Studiorum Universitatem Sorbonensem frequentavit; annis 1848-1850 institutor fuit apud sui tutoris familiam. Anno 1851 Voliniam rediit et, vocatione sacerdotali maturata, Zytomiriense Seminarium frequentavit ac deinde studia est prosecutus apud Academiam ecclesiasticam Petroburgensem. Die 8 mensis Septembris sacerdos ordinatus anno 1855, biennium egit in paroecia S. Catharinae Petroburgi, se dedens labori pastorali atque praeceptioni. Anno 1856 titulum accepit "Magister Theologiae". Anno 1857 Congregationem Sororum Franciscalium Familiae Mariae condidit egentioribus adiuvandis. 16 - AAS. 234 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Die 6 mensis Ianuarii anno 1862 a Beato Pio IX declaratus est Archiepiscopus metropolita Varsaviensis. Die 26 eiusdem mensis consecratus, die 16 mensis Februarii in suam dioecesim est ingressus. Mox existimationem sibi conciliavit populi ob ardorem, quo incremento morali ac religioso prospexit personarum suo pastorali regimini concreditarum. Eo tempore publica urbis condicio exaestuabat: obsidio vigebat multique comprehensi et amandati sunt, tum laici, tum ecclesiastici. Servus Dei omnes ad prudentiam hortabatur, sed post seditionem mensis Ianuarii anni 1863, fuit ei consilium capiendum contra cruentam coercitionem a Russorum Caesare patratam. Ob suos animosos interventus durae se obiecit ultioni: die 14 mensis Iunii anno 1863 cum custodibus militaribus Petroburgum convocatus est et Gatcinam relegatus et inde in oppidum Iaroslavl, ubi viginti annos mansit exsul. Hoc tempore fortitudinem vere strenuam ostendit, Divinae Providentiae confisus et alacriter apostolatui deditus, quamvis in tam difficili condicione. Interventu Sanctae Sedis liberatus, anno 1883 nominatus est a Leone XIII Archiepiscopus titularis Tarsensis eique concessum est ut in patriam re verteretur, non tamen ut Varsaviae sedem haberet. Extremos igitur duodecim vitae annos in Galicia degit australi-orientali, in urbe Dzwiniaczka, ibique multam explicavit actionem pastoralem ac socialem inter agrícolas Polonicos et Ucrainos, in sinceram sociatam operam intendens inque fraternum convictum duarum nationum, « in spiritu Evangelii, unitatis et concordiae ». Etiam in opera caritatis incubuit, scholas aperiendo aliasque Congregationis, quam ipse condiderat, domus. Die 17 mensis Septembris anno 1895 Cracoviae mortuus est, religiosis solaciis receptis. A iuventute Servus Dei virtutum exercitium super omnia existimavit, ideoque nisus est eas modo et ratione atque continuo exsequi. Eius vita morum proborum constantiam ostendit, etsi difficiles vel etiam adversae fuerunt condiciones, in quibus versatus est. Eius fides exculta erat, probata, explicata forti animo historiae tempore, quo rationalismus et positivismus bacchabantur; liturgia nutrita, ardenti pietate erga Sanctissimum Sacramentum, precatione atque verbi divini meditatione. Notatione digna est etiam eius religio in Christi Passionem et in Virginem Mariam, ex qua cultum Sanctissimae Matris Dei propagavit, cum suam archidioecesim gubernavit. Inconcusse Providentiae divinae est confisus seque omnino manibus Domini credidit. A puero didicit Deum amare, hocque motus amore praecipua proposita sibi statuit Domini glorificatio- Congregatio de Causis Sanctorum 235 nem et hominum salutem. Zelo est impulsus ad institutionem catecheticam fovendam necnon missionum curam in populo. Cum sibi persuasum haberet nonnisi in Christo omnes homines posse fratres considerari, numquam auxilium tum materiale tum spiritale egenis recusavit, qui eum adibant, ita multos servans a desperatione et a tristissima miseria. Omnes adiuvit, sine nationis ac religionis discrimine. Indefatigatus fuit in actione pastorali, sicut multiplices inceptus indicant, quos est adgressus, quales fuerunt scholarum apertio et asylorum puerorum atque institutio Congregationis religiosae pro pauperum progressu humano et christiano. Prudens fuit confessarius, sapiens spiritus moderator; prudentiam strenue in suo ministerio sacro exercuit, in explendo Conditoris munere et in necessitudinibus cum clero, cum auctoritatibus et cum populo. Legem Dei elegit tamquam unicam usus vitae regulam; semper iustus in consuetudine cum aliis, animadvertit suum esse omnibus prospicere ac praecipue agricolis, quaestionis agrariae compositioni favendo. Maximam ostendit fortitudinem serenus et Domino confisus in molestiis quibus a Russicis auctoritatibus est afflictus cum tamquam Episcopus Varsaviensis, Ecclesiae libertatem est tuitus ab arrogantia infensarum potestatum. Simplex et sobrius fuit in vitae ratione; in cibis parcissimus, obsonia communia sumebat nec vinum bibebat. Exemplari modo castitatem observavit iam in scholae ambitu ac deinde congruenter per totam vitam, cuius in cursu semper magnam cordis castimoniam denotavit. Vero spiritu evangelico imbutus et vestigia Sancti Francisci Asisinatis secutus, uti genuinus Tertiarius, heroum more paupertatem coluit prorsus se aversatus, bona terrestria, commoditates et honores, omnia pro pauperibus impendens. Iuvenis parentibus oboedivit ac deinceps Ecclesiae fuit fidelis atque superioribus ecclesiasticis obsequens, praesertim Romano Pontifici. Vir humillimus, quamvis existimatione frueretur et amicitia hominum eminentium, tum doctorum tum artificum, semper consuetudinem cum simplicibus et pauperibus quaesivit. Sanctitatis fama, ex exercitio orta virtutum heroice explicatarum, post mortem est magis magisque diffusa; quapropter Archiepiscopus Varsaviensis, Servus Dei Cardinalis Stephanus Wyszyriski, beatificationis et canonizationis Causam iniit per celebratum Processum Ordinarium Informativum (annis 1965-1984). Huius Processus auctoritas et vis est a Congregatione de Causis Sanctorum probata decreto die 10 mensis Iunii anno 1988 promulgato. Post Sessionem Consultorum Historicorum, inquisitum est, ex norma, an Servus Dei virtutes observavisset sicut heroas addecet. Prospero cum Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 236 exitu, die 24 mensis Novembris anno 2000 actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales dein et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 20 mensis Februarii anno 2001 habita, audita relatione Causae Ponentis, Eminentissimi Cardinalis Edmundi Casimiri Szoka, agnoverunt Archiepiscopum Sigismundum Felicem Felinski heroum in modum virtutes théologales, cardinales et iis adnexas explicavisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinale Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Sigismundi Felicis Felinski, Archiepiscopi tit. copi Varsaviensis, Fundatoris Tarsensis, olim Archiepis- Congregationis Sororum Franciscalium Fami- liae Mariae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 237 VERONENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Dominicae Mantovani confundatricis et primae antistitae Instituti Parvarum Sororum a S. Familia (18621934) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Vita consecrata, quae suas radices in Christi Domini exemplis doctrinisque habet, Dei Patris donum est Ecclesiae ipsius per Spiritum concessum. Progredientibus quidem saeculis nec viri defuerunt nec feminae qui, Patris vocationi parentes nec non Spiritus instigationi, hanc peculiarem delegerunt sequelam Christi ut se Ei devoverent "indiviso" corde (cf 1 Cor 7, 34)» (Ioannes Paulus II, Adhort. Apost, post-synod. Vita consecrata, 1: AAS LXXXVIII, 377). Etiam Mater Maria Dominica Mantovani magno animo voci Domini aures praebuit, omnibus relictis rebus ut cum eo esset ac Dei servitio se dederet, Ecclesiae atque mundi. Electio vivendi in Christi adsectatione firmissima in ea fuit et hilaris in eaque mansit per totam vitam, coram omnibus Christum pauperem, oboedientem et castum testificans. Serva Dei orta est in pago Castelletto di Brenzone vulgo denominato, intra fines sito dioecesis Veronensis, die 13 mensis Novembris anno 1862, a Ioanne Baptista Mantovani et Prudentia Zamperini, coniugibus humilis generis et admodum religiosis, qui eam christiane educaverunt. Confirmationem accepit anno 1870 et primam Communionem anno 1874. Ludum cum profectu frequentavit, sed studia prosequi nequivit propter familiae paupertatem, at exiguam culturam scholasticam egregiis intellegentiae, voluntatis et gravitatis dotibus supplevit. Fons praecipuus, ex quo suam hausit christianam formationem, catechismus fuit simul cum familiae institutione et bonis exemplis cotidianis. Ita sana crevit corpore et spiritu, bonitate eminens, docilitate, morum integritate et, praecipue, pietate. Etiam iuvenis apostolam se fecit inter aequales, quas ad virtutem formabat bonis lectionibus et vitae testimonio. Sapienter ac rigide moderante beato Iosepho Nascimbeni, qui in pago Castelletto di Brenzone primum vicarius cooperator fuit et deinde archipresbyter-parochus (annis 1885-1922), diligenter suam curavit formationem spiritalem atque impigre actioni pastorali interfuit paroeciae. In Piam Unionem ascripta Filiarum Mariae, semper fidelis fuit in 238 Acta Apostolicae Sedis - Comm.entarium Officiale omnibus observandis legis praescriptionibus, factaque est sociis speculum et exemplar, apud quas auctoritate valebat magna. Operam dedit christianae puerorum institutioni ac pauperibus aegrotisque assiduitati praebendae. Singulariter pia erga Virginem Immaculatam, die 8 mensis Decembris anno 1886 votum fecit perpetuae virginitatis. Interea consilium in animo volvebat se Domino consecrandi. Dei mentem de se per dominum Iosephum Nascimbeni cognovit, parochum suum et spiritus moderatorem, qui eam adiutricem voluit in condenda Congregatione Parvarum Sororum a Sacra Familia, orta imprimis pro paroeciae necessitatibus pagi Castelletto di Brenzone. Serva Dei totum suum tulit auxilium in elaborandis Constitutionibus, Regulae Tertii Ordinis Sancti Francisci adhaerescentibus, et in Sororibus formandis; sollicitudines et optata Conditoris communicavit atque cum simplicitate in charisma perficiendum incubuit ab eo acceptum, ita consocians se in celerem et uberem Instituti auctum. Inde ab initio Antistita generalis, studiosa custos fuit praeceptorum Patris Conditoris et institit in ea viva servanda inter sorores sodales, ut genuinus originum spiritus integre custodiretur. Usque ad mortem moderatrix fuit mitis, sapiens, materna, Congregationis suae, quae eam magni duxit ob vitae probitatem obque virtutum splendorem, cotidie cum ardore, perseverantia et gaudio spiritali cultarum. Fide praedita fuit viva et adamantina semperque magnas ostendit interiores divitias, quas e gratiae fontibus aluit estque testificata in apostolice iuventute Sororibusque sodalibus excitandis. In continua vixit coniunctione cum Domino; perspicuam nutrivit pietatem in Eucharistiam inque Virginem Mariam, ad quam respexit etiam in nomine seligendo ut consecratae, nempe sorore Maria ab Immaculata. Pietas erga Redemptoris Matrem vere animae eius respiratio fuit; et etiam erga sanctum Ioseph, a Serva Dei verum exemplar habitum vitae interioris, pietatis, sacrificii, humilitatis et virginalis candoris, religiosa fuit eumque est nisa imitari. Spe christiana illuminata, omne studium ad Deum contulit, divinae Providentiae se credidit atque bona aeterna appetivit, quae merere est conata quodlibet peccati genus vitando et attente Dei leges et Ecclesiae, vota religiosa Regulamque quam erat amplexa observando. Spem suscitabat plenamque Dei fiduciam etiam in Sororibus inque personis quae eam adibant. Dominum dilexit, cuius familiaritatem in precatione et in contemplatione quaesivit; aequo animo ac prompto eius voluntatem accepit omnibus in eventibus; eum cognoscendum curavit, amandum eique serviendum. In Deo pauperes dilexit, aegrotos, in- Congregatio de Causis Sanctorum 239 digentes. Peculiari modo Sorores suas amore est prosecuta atque parentibus orbatas in Instituto exceptas, benignitatem ostendens maternam et urbanitatem. Ipsa per se vel per socias suas familias pagi Castelletto di Brenzone materialiter atque spiritaliter adiuvit. Prudentia dives inde a iuventute, hanc virtutem perfecit in vitae decursu. Quam virtutem, una cum sapientia, potissimum ostendit in adiuvando beato Nascimbeni, in Instituto administrando, in Sororibus spiritaliter formandis. Numquam sivit se rationibus humanis duci, sed semper fidei lumine atque animarum salute. Excellenter iustitiam coluit erga Deum et proximum. Recta fuit in omnes, sine partium studio, sine ambitione. Animi fortitudinis specimen dedit fortiter suam sequendo vocationem et discrimina superando ad suum Antistitae generalis munus pertinentia. Fortem se et suae potestatis esse ostendit in difficultatibus, in indignitatibus inque rebus adversis. Temperans per omnia fuit ac magni fecit paupertatis virtutem, signum habens ad quod ipsa Sororesque se revocarent sanctae Familiae Nazarethanae paupertatem. Inde a pueritia castitatem amavit atque, verbo et exemplo, Sororibus, orbatis ac puellis castimoniae fuit educatrix. Ecclesiasticis superioribus suoque spiritus magistro, beato Iosepho Nascimbeni, oboediens fuit, Sororesque ad oboedientiam adhortabatur, tum etiam, cum id magnae renuntiationis erat atque iacturae. Virtus vero, quae maxime fulsit in ea, humilitas fuit, quam explicavit semper summopere: humilis fuit in sensibus, in verbis, in se gerendi ratione; humillimam se ostendit in fortibus ac se veris obiurgationibus quibus a Conditore afficiebatur, qui quamvis eam sincere existimaret, eam temptabat ut vivum humilitatis exemplar illam faceret, quae nota propria erat, qua suum Institutum insigniri volebat. Affirmatum est Servam Dei ipsam humilitatem esse. Usque ad exitum dierum suorum Serva Dei in via sanctitatis profecit ac die 2 mensis Februarii anno 1934, post aliquot morbi dies, multa cum pace et tranquillitate est vitam aeternam ingressa, a suis Sororibus dilecta et venerata. Sanctitatis fama, qua in vita fuit insignis, mansit et crevit annis mortem subsecutis, quamquam Institutum Parvarum Sororum a Sacra Familia, cupiens Patris Conditoris beatificationis Causam anteferre, in fama sanctitatis mortui duodecim annis ante alteram Conditricem, ad annum 1986 distulit exhibitionem publicae initii Causae petitionis. Inquisitio dioecesana, apud Curiam episcopalem Veronensem annis 1987-1988 instructa, est ex iu- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 240 re probata a Congregatione de Causis Sanctorum die 25 mensis Maii anno 1990. Positione confecta, disceptatum est, pro normis, an Serva Dei heroum more virtutes exercuisset. Die 25 mensis Octobris anno 2000 actus est, felici cum exitu, Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris. Patres deinde Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 9 habita mensis Ianuarii anno 2001, audita relatione Eminentissimi Cardinalis Vergilii Noè, Causae Ponentis, fassi sunt Matrem Mariam Dominicam Mantovani sicut heroas addecet virtutes théologales, cardinales et his adnexas explicavisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscribere tur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinale Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Dominicae Mantovani, Confundatricis et Primae Antistitae Instituti Parvarum Sororum a S. Familia, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 241 VICENTINA Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Caietanae Sterni fundatricis Congregationis Sororum a Divina Voluntate (1827-1889) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Caietana Sterni in oppido Cassola orta est, intra fines posito dioecesis Patavinae, die 26 mensis Iunii anno 1827. Viginti annos nata in viduitate relicta, in multas incurrit difficultates atque aegritudines, donec se omnino pauperum dedidit servitio. Congregationem Sororum a Divina Voluntate instituit pauperibus infirmisque assiduitati praebendae. Fama sanctitatis clara in Domino obdormivit die 26 mensis Novembris anno 1889. Decretum eius virtutum heroum more cultarum promulgatum est coram Summo Pontifice Ioanne Paulo II die 22 mensis Ianuarii anno 1991. Beatificationis respectu Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertam miram sanationem permisit, Romae patratam atque intercessioni tributam eiusdem Servae Dei. Casus pertinet ad dominam Archangelam di Ruggero, quae die 22 mensis Octobris anno 1963 fortibus abdominis doloribus affecta est ex appendicite. Initio domi curata est, sed postea, cum aggravaretur, vespere diei mensis Octobris 24 oportuit eam in valetudinarium Romanum deducere, in quo statim est sectioni chirurgicae subiecta ob appendicitem gangraenosam retrocaecalem perforatam cum umoris infusione in peritonaeo. Post sectionem eius condiciones in deterius versae sunt, adeo ut prognosis dicta sit quam maxime suspensa. Sorores a Divina Voluntate, quae in valetudinario ministrabant ubi aegrota lectulo affigebatur, condicionis gravitate animadversa, ilico inceperunt Servae Dei Caietanae Sterni precationem invocare. Subsequenti die, multo mane, ex improviso salutaris mutatio facta est peritonitis decessu. De sanatione, mira habita, instructus est Processus Ordinarius apud Vicariatum Romanum annis 1967-1969. Decretum de auctoritate et vi huius canonicae Inquisitionis promulgatum est a Congregatione de Causis Sanctorum die 28 mensis Novembris anno 1986. Dicasterii Collegium Medicorum in Sessione diei 15 mensis Iunii anno 2000 affirmavit sanationem celerem fuisse, completam, perduraturam et "quoad modum" inexplicabilem. Die 12 mensis Ianuarii anno 2001 actus est Consultorum Theologorum Congressus Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 242 Peculiaris ac die 20 subsecuti mensis Martii sessio est habita Ordinaria Patrum Cardinalium atque Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Andrea Maria Erba, Episcopo Veliterno-Signino. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinale Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more con vocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Caietanae Sterni, Fundatricis Congregationis Sororum a Divina Voluntate, videlicet de celeri, completa et perduratura sanatione Archangelae di Ruggero a "peritonite acuta diffusa da rottura di ascesso periappendicolare da appendicite acuta flemmonosa; condizioni generali della paziente molto gravi". Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. œ s. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio pro Episcopis 243 CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules; die 27 Decembris 2001. — Metropolitanae Ecclesiae Calabocensi, Exc.mum P.D. Antonium Iosephum López Castillo, hactenus Episcopum Barinensem. die 28 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Rusuccurrensi R.D. Kevin J. Farrell clero archidioecesis Vashingtonensis, ibique Vicario generali, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Lamphuensi R.D. Franciscum Gonzalez Valer, Filiorum Sacrae Familiae Iesu, Mariae et Ioseph sodalem, ibique Vicarium episcopalem pro gente hispanica in archidioecesi Vashingtonensi, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 23 Ianuarii 2002. — Cathedrali Ecclesiae Cachoëirensi Rev.dum D. Iosephum Song Sui-Wan, Societatis Sancti Francisci Salesii sodalem, hactenus moderatorem Oratorii Sancti Aloisii eiusdem Societatis in civitate Araras dioecesis Limeirensis. die 25 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Savonensi-Naulensi R.D. Dominicum Calcagno, e clero archidioecesis Ianuensis, hactenus oeconomum Conferentiae Episcoporum Italiae. die 31 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Rapidensi, R.D. Brennum Finnigan, e clero dioecesis Ballaratensis, hactenus a secretis Conferentiae Episcoporum Australiae, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Brisbanensis. die 2 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Gaguaritanae R.D. Franciscum Moreno Barrón, e clero archidioecesis Moreliensis, ibique Vicarium episcopalem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 5 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Corvopolitanae, R.D. Gerardum Hanna, e clero dioecesis Armidalensis, ibique Vicarium generalem. 244 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 8 Februarii 2002. — Titulari episcopali Ecclesiae Abiddensi R.D. Marium Aurelium Poli, e clero archidioecesis Bonaërensis, ibique rectorem Instituti vocationalis San José, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 11 Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae Moscoviensi Matris Dei, noviter erectae, Exc.mum P.D. Thaddaeum Kondrusiewicz, hactenus Archiepiscopum titularem Hipponensem et Administratorem Apostolicum Russiae Europaeae Septentrionalis Latinorum. — Cathedrali Ecclesiae Saratoviensi Sancti Clementis, noviter erectae, Exc.mum P.D. Clementem Pickel, hactenus Episcopum titularem Chusirensem et Administratorem Apostolicum Russiae Europaeae Meridianae Latinorum. — Cathedrali Ecclesiae Neosibirianae Transfigurationis, noviter erectae, Exc.mum P.D. Iosephum Werth, hactenus Episcopum titularem Bulnensem et Administratorem Apostolicum Siberiae Occidentalis Latinorum. — Cathedrali Ecclesiae Ircutscanae Sancti Iosephi, noviter erectae, Exc.mum P.D. Georgium Mazur, hactenus Episcopum titularem Tabuniensem et Administratorem Apostolicum Siberiae Orientalis Latinorum. die 12 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Peoriensi Exc.mum P.D Danielem Robertum Jenky, C.S.C., hactenus Episcopum titularem Amantianum et Auxiliarem dioecesis Vayne Castrensis-Southbendensis. die 16 Februarii. — Episcopali Ecclesiae Ragusiensi, R.D. Paulum Urso, e clero dioecesis Iaciensis, hactenus Vicarium generalem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Castelloripensi, R.D. Iosephum Antonium Eguren Anselmi, e clero Sodalitii Christianae Vitae, paroeciae vulgo Nuestra Señora de la Resurrección nuncupatae parochum et vicarium episcopalem pro pastorali actione in archidioecesi Limana, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Obbitanae, R.D. Hadrianum Tornasi Travaglia, O.F.M., praepositum vulgo dicto «Consorcio de Centros Educativos Católicos del Perú y de la Confederación Interamericana de Educación Católica », Vicariumque pastoralem pro communitate Limana Sinensi, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. Congregatio pro Episcopis 245 die 16 Februarii 2002. — Titulari episcopali Ecclesiae Villamagnensi in Proconsulari, R.D. Carolum Garcia Camader rectorem Seminarii archidioecesis Limanae, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Belensi R.D. Iacobum Silva Retamales, hactenus Seminarii maioris dioecesis Vallis Paradisi rectorem, quem constituit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 19 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Alladensi R.D. Ioannem Fleming e clero Limericiensi, olim rectorem Pontificii Collegii Hibernii. — Titulari episcopali Ecclesiae Siccessitanae R.P. Carolum Herbst, Societatis S. Francisci Salesii sodalem et parochum in urbe vulgo Frysták, quem deputavit Auxiliarem Pragensis archidioecesis. die 20 Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae Florianopolitanae, Exc.mum P.D. Murillum Sebastianum Ramos Krieger, S.C.I., hactenus Archiepiscopum Maringäensem. — Cathedrali Ecclesiae Prudentipolitanae, Exc.mum P.D. Iosephum Mariam Liborium Camino Saracho, hactenus Episcopum titularem Urusitanum et Auxiliarem Sancti Michaelis Paulinensis. Collatio dignitatis archiepiscopalis Decreto Congregationis pro Episcopis, die 25 Iunii 2001 Exc.mo P.D. Ioanni Martí Alanis, Episcopo Urgellensi, dignitas archiepiscopalis ad personam collata est. 246 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Venerdì, 8 Febbraio 2 0 0 2 , S.E. il Signor F R A N C I S C O Ambasciatore delle Filippine presso la Santa Sede. ACEVEDO ALBA, Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Giovedì, 2 1 Febbraio 2 0 0 2 , S.E. il Signor Presidente della Repubblica Araba di Siria. BASHAR AL-ASSAD, Martedì 26 Febbraio 2002, il Santo Padre ha tenuto Concistoro ordinario pubblico. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 5 febbraio 2002. S.E. mons. Giuseppe Pinto, Nunzio Apostolico in Senegal e Delegato Apostolico in Mauritania, Nunzio Apostolico in Mali e in Capo Verde. » » » S.E. mons. Adolfo Tito Yllana, Nunzio Apostolico in Papua Nuova Guinea, Nunzio Apostolico nelle Isole Salomone. » » » S.E. mons. Marco Dino Brogi, Arcivescovo tit.. di Città Ducale, Nunzio d'Egitto. 16 » » Apostolico nella Repubblica Araba S.E, mons. Józef Wesolowski, Arcivescovo tit. di Siebte, Nunzio Apostolico in Kazakhstan e in Tadjikistan, Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato. 3 gennaio 2002. Il sac. Vittorio Nozza; i signori Kenneth F. Hackett; Ana Alvarez de Lara; Terence Thompson, Membri del Pontificio Consiglio « Cor Unum » « ad quinquennium ». Diarium Romanae Curiae 3 gennaio 247 2002,, Le LL.EE i mons.ri Carlos Amigo Vallejo, Arcivescovo di Sevilla; Wladyslaw Ziólek, Arcivescovo di Lódz; José Dimas Cedeno Delgado, Arcivescovo di Panama; Serafini De Sousa Ferreira e Silva, Vescovo di Leiria-Fátima; Thumma Baia, Vescovo di Warangal; Peter Joseph Connors, Vescovo di Ballarat; Joseph Leo Charron, Vescovo di Des Moines; Jacques Perrier, Vescovo di Tarbes et Lourdes; Jacinto Guerrero Torres, Vescovo di Tlaxcala; James Mathew Wingle, Vescovo di Yarmouth; il p. Anthony Frank Monks, Superiore Generale dei Camilliani; le Reverende: Suor Maria del Camino Agós Munárriz, Superiora generale delle Suore Ospedaliere del S. Cuore di Gesù, Suor Serafina Dalla Porta, Superiora generale delle Figlie di San Camillo, Membri del Pontificio Consiglio per gli Operatori Sanitari « ad quinquennium ». » » » Le LL.EE i mons,ri Tarcisio Bertone, Arcivescovo emerito di Vercelli; Elio Sgreccia, Vescovo tit. di Zama minore; Jorge Enrique Jiménez Carvajal, Vescovo di Zipaquirá; Fr. Pierluigi Marchesi, O.H.; p. Angelo Brusco, M.I.; Suor Juana Elizondo; p. Pascual Piles Ferrando; i signori: prof. Alain Lejeune; prof. Juan de Dios Vial Correa; Barone Albrecht Von Boeselager; dott. Marcello Sacchetti, Membri del Pontificio Consiglio per gli Operatori Sanitari « in aliud quinquennium ». 12 » » Il sig. Robert Molhant, Consultore del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « ad quinquennium ». 17 » » S.E. mons. Joseph Vu Duy Thong, Vescovo tit.. di Tortiboli, Membro del Pontificio Consiglio della Cultura « ad quinquennium ». 27 » » P. Janusz Kowal, S.I., Referendario del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica « ad quinquennium ». » » » Mons. Giuseppe Versaldi; p. Urbano Navarrete, S.I., Votanti del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica « in aliud quinquennium aut ad tempus ». 6 12 febbraio » » Mons. Joachim Llobell, Giudice della Corte d Appello dello Stato della Città del Vaticano « in aliud quinquennium ». » Il sac. Miguel Delgado Galindo, Capo Ufficio nel Pontificio Consiglio per i Laici. 14 » » P. Vincenzo Battaglia, O.F.M., Presidente della Pontificia Accademia nium ». Mariana Internazionale « ad quinquen- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 248 14 febbraio 2002. P. Stefano Cecchin, O.F.M., Segretario della Pontificia Accademia Mariana Internazionale « in aliud quinquennium ». 16 » » P.. Gianfranco Girotti, O.F.M. Conv., Reggente della Penitenzieria Apostolica. NECROLOGIO 2 5 febbraio » 2002. Mons. Carlo Urru, Vescovo em. di Città di Castello (Italia). » Mons. Alexandre Gonçalves do Amarai, Arcivescovo em. di Uberaba (Brasile). » Mons. Michael J. Begley, Vescovo em. di Charlotte (Stati 9 » 11 » » Mons. Eliseu M. Gomes de Oliveira, Vescovo em. di Itabuna 12 » » Mons. Vincenzo Cirrincione, Vescovo em. di Piazza Armerina 14 » » Mons. Hernando Rojas Ramírez, Vescovo em. di Neiva (Co- » 16 17 » » » » Mons. Elias Prado Tello, Vescovo tit. di Te veste. » Mons. Marias Paré, Vescovo em. di Chicoutimi (Canada). » Mons. Alexander Carter, Vescovo em. di Sault Sainte Marie 20 » » Uniti d'America). (Brasile). (Italia). lombia). (Canada). Mons. Herminio Malzone Hugo, Vescovo em. di Governador Valadares (Brasile). An. et vol. XCIV 5 Aprilis 2002 N. 4 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES quibus beatae Teresiae Eustochio Verzeri Sanctorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM «Spiritus veritatis deducet vos in omnem veritatem» (Io 16, 13). Beata Teresia Eustochium Verzeri in sua brevi sed intensa vita terrestri passa est diligenter a Spiritu Sancto deduci et omni occasione voluntatem Dei sine mora amplexata est, plane a seipsa se removendo. Nata est Bergomi die xxxi mensis Iulii anno MDCCCI, primogenita ex septem filiis, et postridie baptizata est. Parentes eius pertinebant ad altiorem ordinem socialem eique dederunt institutionem principiis evangelicis nisam. A pueritia non alliciebatur mundanis blanditiis. Postquam locuta est cum episcopo Petro Mola, pro certo habuit se a Deo vocari ad vitam consecratam. Intravit ergo Monasterium Benedictinum a S. Crata in urbe Bergomensi ubi ei concreditum est munus magistrae. Hoc suum explendo officium palam monstravit se inclinationem habere ad navitatem educati vam. Deinde reliquit monasterium, consilium secuta moderatoris spiritus, reverendi domini Iosephi Benaglio, cum quo condidit Congregationem Filiarum Sacri Cordis Iesu. Institutum, ortum die VIII mensis Februarii anno MDCCCXXXI, pertinebat praecipue ad institutionem puellarum, ut auxilium praeberet mulieribus pauperibus et infirmis omnibusque inopia laborantibus, 17 - A.A.S. 250 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nec non ad christianam formationem matrum familias. Post mortem reverendi domini Benaglio, Beata sola mansit quae novam Operam regeret variaque obire debuit discrimina. Magnam ostendit fortitudinem plurimis in difficultatibus superandis suae Congregationis, et propriam inconcussam collocavit fiduciam in divina misericordia, cuius ope singula valuit superare impedimenta omnemque devincere pavoris formam. Innixa praeceptis moderatoris spiritus, scripsit opus « Liber de officiis Filiarum Sacris Cordis deque spiritu earum religiosae institutionis », ex quo clare elucet alta spiritualitas. Anno MDCCCXLII statuit Brixiae domum generalem Congregationis, quae a Summo Pontifice Gregorio XVI suscepit Decretum laudis, ac deinde decretoriam approbationem a beato Pio IX. Veluti Antistita generalis beata Teresia Eustochium rexit cum prudentia et sapientia suam Congregationem, quae celeriter disseminata est multas in regiones Italiae inque Tirolim, ubique propria effundens beneficia. Perseveranter et magnanime prosecuta est iter sanctitatis, altum consequens gradum christianae perfectionis. Constanter exercuit virtutem theologalem fidei, sustentata assidua oratione, devotione in Eucharistiam, in Sacrum Cor Iesu inque Sanctissimam Virginem Mariam. Sollicitudine ducta intellegendi divina de se consilia quibus toto animo adhaerere, profunda cum humilitate se coram Deo prostra vit qui mysteriosa praesentia ei sese revelavit. Vultum Christi animadvertit in hominibus dolentibus, quibus materna sollicitudine procuravit adiumenta materialia et spiritualia. Suam exercendo apostolicam industriam cupiebat magis magisque Regnum Dei in mundo diffundere. A quolibet bono et affectu terrestri seiuncta, paupertatem exercuit atque vitae suae veluti unicum finem habuit se Christo eiusque Ecclesiae fidelem servare. Ad exemplar Divini Magistri oboediens fuit, dulcis, mansueta, quaerens tantum Dei gloriam animarumque salutem. Ad caelestem patriam migravit die III mensis Martii, anno MDCCCLII. Propter diffusam famam sanctitatis, anno MDCCCLXV incohatus est Processus Informativus. Expleta quae iure servanda erant, a Decessore Nostro Pio XII Teresia Eustochium Verzeri sollemniter beata declarata est die xxvii mensis Octobris, anno MCMXLVI. Increbrescente cultu eius, die xvni mensis Decembris, anno MM, Nobis coram promulgatum est Decretum super miraculo. Excipientes favens votum Patrum Cardinalium et Episcoporum in Consistorio coadunatorum die xin mensis Martii, anno MMI, decrevimus ut ritus canonizationis ageretur die x insequentis mensis Iunii. Hodie igitur una cum ingenti coetu Pastorum et Christifidelium pie sollemnitatem celebrantes Sanctissimae Trinitatis, invocato Paracliti Spiritus auxilio, in foro Petriano inter sacra hanc pronuntiavimus formulam: Acta Ioannis Pauli Pp. II 251 « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Aloisium Scrosoppi, Augustinum Roscelli, Bernardum a Corleone, Teresiam Eustochium Verzeri et Rafqa Petram Choboq Ar-Rayès Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen ». Deinde Ipsi Nos debite venerati sumus novam Sanctam, eius efficacem intercessionem pro universa Ecclesia exposcentes. Hac quoque fruentes occasione omnes fideles paterne hortati sumus ad exemplum eius sequendum, praecipue in eximia caritate, quam secundum divinitus revelata verba continuo et copiose haurire debemus ex unico fonte perfectae caritatis, videlicet ex Corde Iesu Christi, divini Salvatoris. Persuasum enim habemus, maxime inter usque augescentes huius temporis difficultates, tantummodo in fervida nimirum precatione atque in ferventi Eucharistica adoratione filialique erga Immaculatum Cor Virginis Mariae devotione continuo vim invenire nos posse ad cotidianae vitae gravia fideliter et efficaciter ferenda onera atque magnanima opera apostolica explenda proximique misericordem et sine haesitatione semper actuosam exercendam caritatem. Quae autem decrevimus, volumus nunc et in futurum tempus vim habeant, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo mensis Iunii, anno bismillesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. In Secret Status tab.., n. 504.423 252 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I In Brasilia constituitur nova Provincia ecclesiastica Victoriensis de Conquista, cuius metropolitana Ecclesia erit Sedes eiusdem nominis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sacrorum Antistites Conferentiae Episcoporum Brasiliae maiori spirituali Christifidelium bono studentes consulere, ab hac Apostolica Sede unanimo consensu postulaverunt ut, dismembrato territorio Provinciae ecclesiasticae Sancti Salvatoris in Brasilia, quae multitudine civium ac numero dioecesium suffraganearum eminet, nova Provincia ecclesiastica Victoriensis de Conquista nuncupanda constitueretur. Nos vero pro gravissimo, quo fungimur, munere solliciti de cunctis particularibus Ecclesiis deque omnium animarum salute, praehabito faventi voto Venerabilis Fratris Alfii Rapisarda, Archiepiscopi titulo Cannensis et in eadem Natione Apostolici Nuntii, de consilio Congregationis pro Episcopis admotae postulationi libenter concedendum esse putavimus. Summa igitur Nostra potestate quae sequuntur decernimus. Victoriensem de Conquista episcopalem Sedem a metropolitico iure Ecclesiae Sancti Salvatoris in Brasilia seiungimus et ad gradum archiepiscopalis metropolitanae Sedis evehimus, cui proinde iura et privilegia cuncta conferimus, quibus ceterae metropolitanae Sedes ad normam iuris fruuntur. Nova condita provincia ecclesiastica Victoriensis de Conquista efformantur metropolitana Ecclesia eiusdem nominis atque dioecesibus Spelaeopolitana a Bono Iesu, Caëtitensi, Iequieana et Liberationis Marianae, hactenus ad provinciam ecclesiasticam Sancti Salvatoris in Brasilia spectantibus. Insuper Victoriensem de Conquista pro tempore sacrorum Antistitem archiepiscopali dignitate augemus et gradu Metropolitae insignimus iuribus ac privilegiis cumulatum, quae in catholico orbe sunt secundum canones Iuris Canonici ceteris metropolitis, dum aequalibus etiam officiis cumulamus oneribusque obstringimus quibus illi quoque gravantur. Praeterea Sedis Victoriensis de Conquista praesulem, Venerabilem Fratrem Geraldum Lilium Rocha, hoc ipso die a dioecesi Colatinensi ad hanc Ecclesiam Victoriensem de Conquista translatum, ad archiepiscopalem dignitatem et gra- 253 Acta Ioannis Pauli Pp. II dum Metropolitae promovemus, quem iuribus quoque exornamus ac privilegiis, quibus potiuntur alii metropolitae, at oneribus similiter nectimus et officiis, quibus illi itidem subiacent. Quae praescripsimus committimus perficienda memorato Venerabili Fratri Alfio Rapisarda, eidem tribuentes necessarias et opportunas facultates quemlibet alium delegandi virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito mittendi sincerum exemplar actus effectae exsecutionis ad Congregationem pro Episcopis. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo sexto mensis Ianuarii, anno Domini bis millesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. £B ANGELUS card. SODANO IOANNES Secretarius Status B. card. RE Congr, pro Episcopis Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Tharsicius Nardi, Protonot. Apost. s.n. Loco 68 Plumbi In Secret, Status tab., n, 507320 II Nova conditur Provincia ecclesiastica scilicet Fori S. Annae, quae sedes ad dignitatem Ecclesiae metropolitanae attollitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ad totius dominici gregis tutelam destinati, pastorali quidem permoti studio curam continenter adhibemus, ut salutifera Iesu Christi beneficia quam amplissimam multitudinem attingant. Quapropter Nos aptare festinamus ecclesiastica instituta ut proposita haec commodius expediantur. Ideo flagitante Episcoporum Brasiliensium Conferentia ac favente item Venerabile Fratre Alfio Rapisarda, Archiepiscopo titulo Cannensi et in Brasilia Apostolico Nuntio, de consilio Congregationis pro Episcopis, Apostolica Nostra potestate suffulti, haec quae sequuntur decernimus et statuimus. Fori S. Annae sedem a metropolitico iure Ecclesiae Sancti Salvatoris in Brasilia se- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 254 paramus eamque ad dignitatem archiepiscopalis metropolitanae Ecclesiae attollimus, congruis iuribus privilegiisque additis, quibus ceterae metropolitanae sedes ad iuris normas fruuntur. Nova condita provincia ecclesiastica Fori S. Annae complectetur metropolitanam Sedem eiusdem nominis et diocèses Barrensem, Barreriensem, Bonfímensem, Irecensem, Iuazeiriensem, Paulalfonsanensem et Ruibarbosensem, hucusque ad provinciam Ecclesiasticam Sancti Salvatoris in Brasilia pertinentes. Fori S. Annae sacrorum Antistitem pro tempore dignitate archiepiscopali et gradu Metropolitae honestamus eidemque onera et obligationes addimus, secundum sacrorum canonum praescripta. Praefatae sedis Fori S. Annae in praesentia Episcopum, scilicet Venerabilem Fratrem Itamarum Navildum Vian, O.F.M.Cap., ad dignitatem archiepiscopalem et gradum Metropolitae evehimus, iuribus cunctis concessis ac privilegiis quibus metropolitae fruuntur itemque oneribus et obligationibus additis quibus iidem subiciuntur. Haec omnia ad expedienda Venerabilem Fratrem Alfium Rapisarda, quem supra memoravimus, legamus, facta videlicet facultate quempiam alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re demum ad exitum perducta, documenta conficiantur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Episcopis mittantur, contrariis rebus minime quibuslibet obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die sexto decimo mensis Ianuarii, anno Domini bis millesimo secundo, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. ffl ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOANNES B. card. RE Congr. pro Episcopis Praef Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Tharsicius Nardi, Protonot. Apost. s.n. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 507.321 Acta Ioannis Pauli Pp II 255 LITTERAE APOSTOLICAE I Beatorum caelitum in album Iosephus Aparicio Sanz ac septuaginta tres illius comites referuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Et nos credidimus et cognovimus quia tu es Sanctus Dei » (Io 6, 69). Vitam Apostolorum testificationemque collustravit fides in Iesum, Dei Filium atque hominum servatorem, quae etiamnum Ecclesiae lux esse pergit et impulsio perinde ac omnis baptizati ac baptizatae a quibus verbum Dei auditur ad effectumque deducitur. Suffulsit eadem haec fides christifideles Hispaniae, cum vehemens nempe iis minaretur ab anno millesimo nongentesimo tricesimo sexto ad nonum insectatio, contendentibus Dei videlicet Ecclesiaeque hostibus nomen christianum ex populi eiusdem eripere animis. Complures tunc episcopi ac presbyteri, religiosae et religiosi necnon fideles laici ordinis inter discrimina ac minationes, inter vim ac necem suum coram universo orbe amorem testati sunt fidelitatemque in Deum ad effusum usque sanguinem. Testibus fidei plurimis eo tempore adnumerentur septuaginta quattuor Servi ac Servae Dei oportet archidioecesis Valentinae, Dominum qui magistrum Divinum sectari suum ad crucis aram nihil dubitarunt. De triginta septem agitur presbyteris dioecesanis, duodeviginti laicis viris atque undeviginti feminis, qui suis ipsorum occisoribus omne facinus ignoscentes fidemque in Dominum universi orbis regem atque historiae dominatorem suam adserentes pro Deo et Ecclesia vitam obtulerunt. Eorum quidem exemplum, numquam e Populi Dei memoria exstirpandum, communem ad omnium proponitur admirationem et imitationem eorumque hic nomina venerabundo prorsus commemorantur adfectu: A) Dioecesani fuerunt sacerdotes: 1) Iosephus Aparicio Sanz; 2) Ferdinandus González Anón; 3) Ioannes Ventura Solsona; 4) Iosephus Ruiz Bruixola; 5) Raimundus Marti Soriano; 6) Ioachim Vilanova Camallonga; 7) Henricus Morant Pellicer; 8) Carmelus Sastre Sastre; 9) Vincentius Ballester Far; 10) Raimundus Stephanus Bou Pascual; 11) Iosephus Raimundus Paschalis Ferrer Botella; 12) Henricus Juan Requena; 13) Elias Carbonell Molla; 14) Ioannes Carbonell Molla; 15) 256 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Paschalis Penadés Jornet; 16) Salvator Iosephus Ferrandis Seguí; 17) Iosephus Toledo Pellicer; 18) Ferdinandus García Sendra; 19) Iosephus García Mas; 20) Iosephus Maria Segura Penadés; 21) Salvator Estrago Solves; 22) Vincentius Sicluna Hernández; 23) Vincentius Maria Izquierdo Alcón; 24) Iosephus Maria Ferrándiz Hernández; 25) Franciscus Ibáñez Ibáñez; 26) Iosephus González Huguet; 27) Iosephus Fenollosa Alcayna; 28) Felix Yuste Cava; 29) Vincentius Pelufo Corts; 30) Iosephus Canet Giner; 31) Franciscus Sendra Ivars, 32) Didacus Llorca Llopis; 33) Alfonsus Sebastiá Viñals; 34) Germanus Gozalvo Andreu; 35) Gundisalvus Viñes Masip; 36) Vincentius Rubiols Castellò; 37) Antonius Silvestre Moya. B) Laici fuerunt viri: 1) Raphael Alonso Gutiérrez; 2) Marinus Blanes Giner; 3) Iosephus Maria Corbin Ferrer; 4) Carolus Díaz Gandía; 5) Salvator Damianus Enguix Garés; 6) Ismael Escrihuela Esteve; 7) Ioannes Baptista Faubel Cano; 8) Iosephus Raimundus Ferragud Girbés; 9) Vincentius Galbis Girones; 10) Ioannes Gonga Martínez; 11) Carolus López Vidal; 12) Iosephus Medes Ferris; 13) Paulus Meléndez Gonzalo; 14) Iosephus Perpiñá Nácher; 15) Arturus Ros Montait; 16) Paschalis Torres Lloret; 17) Emmanuel Torró García; 18) Iosephus Maria Zabal Blasco. c) Feminae fuerunt laicae: 1) Amalia Abad Casasempere; 2) Anna Aranda Riera; 3) Florentia Caerols Martínez; 4) Maria Climent Mateu; 5) Tharsila Córdoba Belda; 6) Francisca Cualladó Baixauli; 7) Maria Teresia Ferragud Roig; 8) Aloisia Maria Frías Cañizares; 9) Incarnatio Gil Valls; 10) Maria a Columna Jordá Botella; 11) Herminia Martínez Amigó; 12) Maria Aloisia Montesinos Orduña; 13) Iosepha Moscardo Montalvá; 14) Maria del Olvido Noguera Albelda; 15) Crescentia Valls Espi; 16) Maria a Purificatione Vidal Pastor; 17) Maria Carmelitis Viel Ferrando; 18) Pilar Villalonga Villalba; 19 Maria Sophia Teresia Ximénez Ximénez. Percepta autem ipsa denique martyrii aestimatione, qua commemoratos superius Servos Dei Servasque universi prosequebantur, Valentinus praesul eorum imposuit beatificationis causam canonicosque adgressus est perficere processus. Omnibus itaque iuris cum satis esset factum praescriptis, die xvni mensis Decembris anno MM decretum prodiit super martyrio. Unde decernere valuimus ut congruus beatificationis ritus Romae compleretur anno MMI. Hodie propterea spectantes nos interminatam sacrorum Ecclesiae pa- Acta Ioannis Pauli Pp 257 II storum gestientiumque christifidelium turbam protulimus hanc sollemniter beatificationis formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Illerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. Eodem vero tempore has edi iussimus litteras eadem super re quas valere in sempiternum volumus suosque sortiri effectus, ullis contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xi mensis Martii anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo et tertio. De mandato Summi Pontificis £8 ANGELUS card. SODANO Loco 83 Sigilli In Secret.. Status tab., n. 494 926 II Venerabilibus Dei Servis Rosariae de Soano et II Sociis Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Circumdantes circumdederunt me, et in nomine Domini excidi eos» (Ps 118, 11). Etiam cum in Hispania saeva exardebat religiosa persecutio, Venerabiles Dei Servae Rosaria de Soano et duae Sociae minime suam coram Christi hostibus fidem profiteri dubitarunt, illorum odium amore et venia rependentes. Paulo post intestinum initum bellum a rerum novarum molitoribus, qui omnino Ecclesiae, religiosis, sacris institutionibus aversabantur, claustrum Masamagrell, Valentina in urbe, deserere coactae sunt atque suam in Deum dilectionem per martyrium testatae sunt. 258 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Eae fuerunt: 1. Soror Rosaria, scilicet Petra Maria Victoria Quintana Argos, in oppido Soano Cantabriae die xiu Maii mensis anno MDCCCLXVI orta est. Religiosam persequens vocationem, xxin annos nata, Congregationem Tertiariarum Capuccinarum Sacrae Familiae est ingressa, quae adulescentes derelictos curare studebat. Vota religiosa die xiv mensis Maii anno MDCCCXCI nuncupavit et quinque post annis in perpetuum se Deo consecravit. Sua in Congregatione Magistrae Novitiarum, Antistitae loci, Antistitae Generalis et Vicariae Generalis sustinuit officium. Persecutione saeviente, ad necessariorum domum confugit, sed capta est et die xxin mensis Augusti anno MCMXXXVI in oppido Puçol Valentinae urbis interempta est. Veniae veluti signum quemdam ex persecutoribus sponsae Christi anulo donavit. 2. Soror Seraphina, scilicet Emmanuela Iusta Fernández Ibero, Ochovi Pampilonensis urbis die vi mensis Augusti anno MDCCCLXXII nata est. xv annos nata, Congregationem Tertiariarum Capuccinarum ingressa, temporalia vota die xiv mensis Maii anno MDCCCXCI fecit atque quinque post annos vota sollemnia nuncupavit. Iulio mense anno MCMXXXVI a seditiosibus deserere domicilium coacta est; capta est et die xxin mensis Augusti anno MCMXXXVI est necata. Paulo antequam moreretur Christum Regem proclamavit. 3. Soror Francisca Xaveria, scilicet Maria Ferdinanda Fenollosa Alcayna in oppido Rafelbuñol in regione quae Huerta Valenciana appellatur die xxiv Maii mensis anno MCMI nata est. Cum Domino se addicere vellet, Congregationem Tertiariarum Capuccinarum ingressa est. Vota temporalia mense Maio anno MCMXXIII et perpetua anno MCMXXVIII nuncupavit. Bello concitato civili, claustrum Masamagrell relinquere iussa est et ad parentes confugit, sed detecta est et capta. Seditiosi in oppido Gilet Valentinae urbis die XXVII mensis Septembris anno MCMXXXVI eam necaverunt. Divini Magistri ad exemplum necatoribus ignovit. Ob crebrescentem famam anno MCMXC Valentinus archiepiscopus beatificationis more institutoque seu declarationis martyrii Causam incohavit. His absolutis rebus a iure statutis, Decretum super martyrio die xvni mensis Decembris anno MM Nobis coram prodiit. Statuimus igitur ut beatificationis ritus Romae die xi mensis Martii anno MMI una cum Iosepho Aparicio Sanz aliisque sociis celebraretur. Hodie igitur, in foro ad Vaticanam Basilicam Sancti Petri patente, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: Acta Ioannis Pauli Pp 259 II Nos vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valentini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Illerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Magna quidem commotione ineffabilique laetitia impleti propter hanc mirabilem tot martyrum glorificationem, fidem eorum et virtutem publice laudavimus, eosque venerati sumus summaque Ipsi cum religione primi invocavimus. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Martii anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis SS ANGELUS card. SODANO Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 497.785 III Venerabiles Servi Dei Vincentius Cabanes Badenas sociique ipsius duodeviginti una cum Carmela García Moyon, Beatorum Caelitum honoribus augentur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Beatus vir, qui posuit Dominum spem suam et non respexit superbos» (Ps 40, 5). Fidentes suos intenderunt oculos Servi Dei Venerabiles Vincentius Cabanes Badenas atque sodales eius duodeviginti in Deum nec ullarii hominum in adiumento reponentes spem in Domini bracchia sine dubitatione sese proiecerunt. Secundum mentem animumque sui conditoris Venerabilis Patris Aloisii Amigó, qui eos ut misericordem Christi testarentur hortabatur 260 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale amorem videlicet suam in adulescentium exclusorum ministerio profundentes vitam, fidelitatem commonstravere et Deo et Ecclesiae sanguinis per proprii effusionem. Eadem pariter obtigit fortuna Carmelae García Moyon laicae virgini quae Tertiarios Capulatos adiuvabat quaeque paulo ante Christum Regem cecinit quam est enecata. Veluti hostiae hi omnes ceciderunt illius insectationis contra religionem quae anno MCMXXXVI in Hispania erupit atque sibi illato occucurrerunt martyrio variis temporibus modisque aequo quidem animo et suos erga occisores prorsus indulgenti. Hi nominatim recensentur: 1. Vincentius Cabanes Badenas duodetriginta annorum, sacerdos, prope Basurto (Flaviobrigae) die xxx mensis Augusti mortuus anno MCMXXXVI, postquam peccata sua confessus est suisque ignovit carnificibus. 2. Ambrosius Maria de Torrente (Salvator Chuliá Ferrandis) septuaginta natus annos, presbyter, apud Montem Serratum (Valentiae) interfectus die xvni mensis Septembris anno MCMXXXVI. 3. Valentinus Maria de Torrente (Vincentius Jaunzarás Gómez) quadragesimum agens sacerdos annum in loco Montis Serrati die xvni anno MCMXXXI mensis Septembris exstinctus. 4. Recaredus Maria de Torrente (Iosephus Maria Llópez Mora), frater adiutor, qui sexagesimo altero aetatis suae anno martyrium apud Montem Serratum die xvni mensis Septembris perpessus est anno MCMXXXVI. 5. Modestus Maria de Torrente (Vincentius Gay Zarzo), adiutor frater, annorum quinquaginta et unius, qui a rebellibus in loco Montis Serrati die xvni Septembris mensis est anno MCMXXXVI interemptus. 6. Franciscus Maria de Torrente (Iustus Lerma Martínez), frater adiutor, quinquagesimo vitae suae anno apud Montem Serratum anno MCMXXXVI oppressus die xvin mensis Septembris. 7. Laureanus Maria de Burriana (Salvator Ferrer Cardet) quinquaginta duos natus annos presbyter; prope Turis (Valentiae) xvi mensis Septembris anno MCMXXXVI martyrio confectus. 8. Benedictus Maria de Burriana (Iosephus Emmanuel Ferrer Jordá) annorum sexaginta quattuor adiutor frater; in loco Turis die xvi mensis Septembris anno MCMXXXVI interfectus. Acta Ioannis Pauli Pp II 261 9. Bernardinus Maria de Andújar (Paulus Martínez Robles), coadiutor frater, annum aetatis agens quinquagesimum septimum: apud Turis necatus die xvi mensis Septembris, anno MCMXXXVI. 10. Gabriel Maria de Benifayó (Iosephus Maria Sanchís Mompó) septuaginta natus annos: adiutor frater die xvi mensis Augusti scelere rebellium apud Picasent (Valentiae) obrutus anno MCMXXXVI. 11. Iosephus Llosa Balaguer suae vitae tricesimo quinto anno diaconus: Octobris mensis die VII in loco Benaguacil (Valentiae) anno MCMXXXVI interfectus. 12. Florentinus Pérez Romero qui die xxin Augusti anno MCMXXXVI apud P obla de Vallbona (Valentiae) presbyter triginta quattuor annorum pertulit martyrium. 13. Urbanus Gil Sáez triginta quinque annorum, frater adiutor, qui anno MCMXXXVI in loco P obla de Vallbona die xxin Augusti mensis occisus periit. 14. Dominicus Maria de Albor aya (Augustinus Hurtado Soler), sacerdos, sexagesimum degens suae aetatis annum, Matriti mensis Augusti die xv anno MCMXXXVI, interiit interemptus. 15. Benvenutus Maria de Dos Hermanas (Iosephus de Miguel Arahal): Matriti martyrium sacerdos undequinquaginta annorum obiit, Kalendis ipsis Sextilibus anno MCMXXXVI. 16. Leo Maria de Alacuás (Emmanuel Legua Martí) sexagesimum agens et primum annum, presbyter die xxvi mensis Septembris Matriti interemptus anno MCMXXXVI. 17. Franciscus Thomas 8erer viginti quinque modo sacerdos annorum: die altero mensis Augusti Matriti anno MCMXXXVI occisus. 18. Crescentius García Pobo qui die in mensis Octobris anno martyrium Matriti annorum triginta trium presbyter passus. MCMXXXVI 19. Timotheus Valero Pérez quem anno MCMXXXVI mensis Septembris die XVII natum triginta quinque annos sacerdotem exstinxerunt. 20. Carmelitis García Moyon nata laica virgo duodequinquaginta annos quae apud Torrente (Valentiae) die xxx mensis Ianuarii anno MCMXXXVII vivens est ipsa atrocissime concremata. Quoniam martyrii horum usque percrebrescebant fama et gloria, archiepiscopus Valentinus Causam beatificationis sive potius alicuius declarationis 262 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale martyrii aperuit. Singulis autem condicionibus, quas hac super re commune praestituit ius, rite impletis, coram Nobis ipsis prodiit decretum super martyrio Decembris mensis die duodevicesimo anno bis millesimo. Constituimus hinc ritus beatificationis ut Romae die xi Martii mensis anno MMI eorundem martyrum expleretur una scilicet cum Iosepho Aparicio Sanz ceterisque fidei testibus qui eadem sublati sunt contra Ecclesiam saeviente vexatione. Hodie propterea ante interminatam totius Ecclesiae pastorum fideliumque multitudinem his Nos permoti rationibus sollemnem studuimus beatificationis alacerrime pronuntiare hanc formulam: Nos vota Fratrum Nostrorum Augustini García-Gaseo Vicente, Archiepiscopi Valen tini, Richardi Mariae Cardinalis Caries Gordo, Archiepiscopi Barcinonensis, et Francisci Ciuraneta Aymi, Episcopi Illerdensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Aparicio Sanz et ducenti triginta duo Socii Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima secunda Septembris, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Simili igitur auctoritatis Nostrae usu praecipimus ut quaecumque hisce decreverimus litteris in posterum usque valeant tempus suamque exserant vim et efficacitatem, quibuslibet aliis haudquaquam obstantibus causis. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi Martii mensis anno Domini MMI, Pontificatus nostri vicesimo tertio. De mandato Summi £8 ANGELUS Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 497.882 card. Pontificis SODANO Acta Ioannis Pauli Pp. II 263 IV Venerabili Dei Servo Carolo Emmanueli Caecilio Rodríguez Santiago Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Secundum eum, qui vocavit vos, sanctum, et ipsi sancti in omni conversatione sitis» (1 P e 1,15). Venerabilis Dei Servus Carolus Emmanuel Caecilius Rodríguez Santiago ardenter sanctitati studuit atque, fide illuminatus in Domini resurrectionem, baptismi promissiones servavit, ardenter sacra in liturgia Paschale vixit Christi mysterium, operose evangelizationis sanctificationis que exercuit apostolatum. Insignis hic Evangelii testis die xxn mensis Novembris anno MCMXVIII in urbe vulgo Caguas in natione Portus Divitis natus est ex Emmanuele Baudilio Rodríguez et Herminia Santiago Esteras, qui societati Ecclesiaeque quinque dederunt filios quorum duo Deo se dicaverunt. Die xix mensis Maii anno MCMXIX ipse per Baptismum donum accepit vitae divinae: die xn mensis Martii anno MCMXXIV per sacramentum Confirmationis donis Spiritus Sancti est exornatus. Tristem eventum incendii domus expertus est atque praematuri patris obitus. Optimam a pia matre praesertim atque ab avia Alexandrina Esteras recepit institutionem. Alumnus Collegii Catholici in Caguas, peculiari ingenio atque Dei, Ecclesiae, liturgiaeque dilectione clare eminuit. Eucharistia alimonia fuit animae eius et cardo iuventutis. Dum in curriculis optima ratione progrediebatur, gravi coli inflammatione correptus est atque plurimos annos doloribus cruciatus. Morbi causa studia intermisit, culturalem tamen formationem studiose est prosecutus vitam evangelicam inter iuvenes ardenter promovendo. Apostolatum egit pro professorum alumnorumque spiritali bono, christianam doctrinam liturgiamque per commentaria « Circulum de Liturgia » propagando. Ad actionem adducere volens Domini verba: «Vos estis sal terrae... Vos estis lux mundi» (Mt 5, 13.14), eminentes ostendit virtutes, quas cotidie laeto fiduciosoque animo exercebat optimum praebens illius temporis hominibus exemplum. Fidem custodivit, spem caritatemque semper in filiali cum Ecclesia communione vixit. Verbo Dei, liturgia, precibus, eucharistico cultu atque pietate erga Virginem Mariam animam candidam aluit. Aequo animo infirmitatis crucem sustinuit atque die xin mensis Martii anno MCMLXIII in aeternum transiit aevum, lata circumdatus solidaque sanctitatis fama. 264 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Archiepiscopus Sancti Ioannis Portoricensis Causam coepit beatificationis anno MCMXCII. Die VII mensis Iulii anno MCMXCVII Nobis coram decretum super virtutibus heroicis prodiit. Congregatio de Causis Sanctorum cognovit de quadam mira sanatione, quae anno MCMLXXXI contigit, atque die xx mensis Decembris anno MCMXCIX decretum super miraculo est evulgatum. Statuimus idcirco ut beatificationis sollemnis sane ritus ageretur Romae die XXIX mensis Aprilis anno MMI. Hodie igitur in Petriano foro inter Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Raphaelis Palmero Ramos, Episcopi Palentini, Ioannis Claudii Cardinalis Turcotte, Archiepiscopi Marianopolitani, Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Roberti Amadei, Episcopi Bergomensis, et Roberti Octavii Gonzalez Nieves, Archiepiscopi Sancti Ioannis Portoricensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Emmanuel Gonzalez García, Maria Anna Blondin, Catharina Volpicelli, Catharina Cittadini et Carolus Emmanuel Caecilius Rodríguez Santiago Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Emmanuelis González García die quarta Ianuarii, Mariae Annae Blondin die duodevicesima Aprilis, Catharinae Volpicelli die altera et vicesima Ianuarii, Catharinae Cittadini die quinta Maii, et Caroli Emmanuelis Caecilii Rodríguez Santiago die tertia decima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxix mensis Aprilis, anno MMI, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato Summi Pontificis EB ANGELUS Loco 88 Sigilli In Secret. Status tab., n. 494.928 card. SODANO Acta Ioannis Pauli Pp, II 265 V Caelitum Beatorum Venerabili Dei Servo Emmanueli González García tribuuntur honores. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — «Sustinui... qui consolaretur, et non inveni » (Ps 69, 21). Huic anxiae Psalmistae adfirmationi, quam sibi vitae suae principium elegit Servus Dei Emmanuel González García suique episcopatus insigne, morum suorum exemplo respondere studuit novus hic Beatus nec non apostolatu sacro illuc spectante ut Iesu Christi in Eucharistiae Sacramento conquirerentur adoratores. Eidem etiam pronuntiato, quemadmodum beatus Emmanuel testatur, « calamum nostrum dicavimus et linguam, animi nostri fervorem tum etiam totius vitae nostrae suspirium. Nec quidquam suscipere volumus praeter illud dictum aut quod in illud non dirigatur, nec unum proferre quidem verbum nec unum ducere spiritum ». Reapse universa eius vita semper circum Eucharistiam se dici potest volvisse. Hispali enim natus est die xxv Februarii mensis anno MDCCCLXXVII intra domum humilem funditusque religiosam atque a puero particeps parvulorum chori fuit in cathedrali templo qui cantitabant coram Sanctissimo quin immo et saltabant. Presbyter die x x i mensis Septembris anno MCMI creatus, paucis post mensibus, cum sacram missionem in oppido prope Hispalim Palomares del Río ageret, aliquid adeo vehementer expertus est quod eum in vitae perpetuitatem signaverit: versatus enim est ante parochiale templum et tabernaculum quam maxime derelictum. In eo sic usque ad imum perculso animum est exortum propositum illud « se totum impendendi ut Iesu Christi necessitatibus provideretur quas vita ipsius Eucharistica ei gigneret », prout asserit ille. Idem deinde Eucharistiae eum amor adduxit ut Onobae die i v mensis Martii anno MCMX Opus Tabernaculorum-Calvariarum excitaret atque Malacae die III mensis Maii anno MCMXXI Congregationem conderet Missionariarum Eucharisticarum de Nazareth ut per reparantem quendam amorem responderetur Christi amori in Eucharistia una cum Maria Immaculata. Missus deinde anno MCMV Onobam est ubi opus parochi apud templum sancti Petri nec non archipresbyteri ipsius civitatis impensum viam ad lentam patientemque vitae christianae illius populi renovatio18-AAS 266 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nem aperuit. De familiis egenis sollicitabatur tum etiam de pueris quorum causa scholam etiam condidit. Opera deditissima eius et vitae sacerdotalis veritas fiduciam sine dubio et rationem attulerunt Pontifici Benedicto XV ut auxiliarem eum episcopum constitueret Malacitanum. Ordinationem exinde episcopalem die xvi Ianuarii mensis anno MCMXVI suscepit quattuorque post annis ipse eiusdem dioecesis creatus est Ordinarius. Sine condicione confidens ille provido Iesu Cordi suscepit novum exstruendum ad sacerdotum suorum eruditionem idoneum Seminarium. Republica in Hispania instituta coepit ille revera periclitan: anno MCMXXXI die xi Maii mensis aedes episcopales incenderunt unde ad Montem Calpes confugere est coactus ne eorum vita discrimini exponeretur qui eum recepissent. Ab anno MCMXXXII dioecesim suam gubernavit dum Matriti commorabatur; anno MCMXXXV a Pontifice Pio XI episcopus est Palentinus destinatus. Aerosissima oportet similiter extollatur industria eius tamquam scriptoris complurium pietatis et educationis operum. Domino animam die iv Ianuarii mensis anno MCMXL reddidit ac Palentino in cathedrali templo humatus est ubi legi titulum licet ab eo ipso pro monumento conscriptum: « Prope tabernaculum sepeliri cupio ut post mortem ossa mea, perinde ac lingua et calamus meus in vita, transeuntibus praedicent: "Hic adest Iesus! Ne ergo deseratur!" ». Sanctimoniae fama, qua vivens florebat, etiam post obitum haud cessavit; quapropter beatificationis atque canonizationis est suscepta causa. Ipsi autem Nos die vi mensis Aprilis anno MCMLXXXXVIII Servum hunc Dei virtutes théologales et cardinales atque iis adnexas heroum in modum factitavisse pronuntiavimus. Nostro denique in conspectu die xx mensis Decembris anno MIM prodiit super miraculo decretum quod eiusdem Venerabilis adsignatum erat deprecationi. Quo etiam tempore ut beatificationis ritus Romae perageretur die xxix mensis Aprilis anno MMI sollemniter constituimus. Hodie igitur celeberrima coram populi Dei multitudine Pastorumque Ecclesiae numero maximo perplacuit Nobis magno animi studio hanc quae sequitur de eo proferre beatificationis formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Raphaelis Palmero Ramos, Episcopi Palentini, Ioannis Claudii Cardinalis Turcotte, Archiepiscopi Marianopolitana Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Roberti Amadei, Episcopi Bergomensis, et Roberti Octavii González Nieves, Archiepiscopi Sancti Ioannis Portoricensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Acta Ioannis Pauli Pp. II 267 Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Emmanuel González García, Maria Anna Blondin, Catharina Volpicelli, Catharina Cittadini et Carolus Emmanuel Caecilius Rodríguez Santiago Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Emmanuelis González García die quarta Ianuarii, Mariae Annae Blondin die duodevicesima Aprilis, Catharinae Volpicelli die altera et vicesima Ianuarii, Catharinae Cittadini die quinta Maii, et Caroli Emmanuelis Caecilii Rodríguez Santiago die tertia decima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Singula autem quae his Litteris decrevimus tam nunc quam in posterum omne tempus firma esse iubemus ac perpetuo valere, contrariis rebus minime obstantibus quibusvis. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxix mensis Aprilis, anno MMI, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato Summi Pontificis & ANGELUS card. SODANO Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab.., n. 497.364 EPISTULA Venerabili Fratri Licinio Rangel dilectisque filiis Unionis Sancti Ioannis Mariae Vianney Camposinae in Brasilia. Ecclesiae unitas est donum, quod nobis praebet Dominus, Pastor et Caput Mystici Corporis, quodque eodem tempore certam postulat responsionem uniuscuiusque eius membri, accipientis instantem Redemptoris orationem: « Ut omnes unum sint, sicut tu, Pater, in me et ego in te, ut et ipsi in nobis unum sint: ut mundus credat quia tu me misisti» (Io 17, 21). Maximo cum gaudio recepimus vestras litteras, datas die xv mensis Augusti hoc anno, quibus universa Unio redintegravit suam fidei catholicae professionem, plenam cum Petri Cathedra significando communionem, agnoscendo « ipsius Primatum et regimen super universalem Ecclesiam, pastores et fideles », declarando quoque « nullam prorsus ob rationem se velle separari a Petra, super quam Iesus Christus suam fundavit Ecclesiam ». 268 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Summo cum gaudio pastorali accepimus vos cooperari velle cum beati Petri Successore in propagatione Fidei et Doctrinae Catholicae, honori studentes sanctae Ecclesiae — quae est levatum signum in nationes (Is 11, 12) — atque adversus eos certantes qui inaniter conantur quassare Petri Navem, quia portae inferi non praevalebunt adversum eam (Mt 16, 18). Gratias agimus Domino Uni et Trino propter tam bonos animi sensus! His omnibus consideratis et prae oculis habentes gloriam Dei, bonum sanctae Ecclesiae necnon hanc legem supremam quae est salus animarum (cfr can. 1752 CIC), consentientes ex animo vestrae petitioni ut admitti possitis ad plenam communionem cum Ecclesia Catholica, canonice agnoscimus vos ad eam pertinere. Eodem tempore certiorem te facimus, Venerabilis Frater, paratum iri documentum legislativum, quod formam iuridicam approbationis vestrarum rerum ecclesiasticarum constituet quo confirmabitur observantia vestrarum peculiarium rerum. Hoc documento Unio canonice erigetur tamquam Administratio Apostolica personalis, quae erit immediate subiecta huic Sedi Apostolicae et habebit suum territorium in dioecesi Camposina. Agetur de iurisdictione cumulativa cum Ordinario loci. Eius regimen concreditum erit tibi, Venerabilis Frater, tuaeque providebitur successioni. Confirmabitur Administrationi Apostolicae facultas celebrandi Eucharistiam et Liturgiam Horarum secundum Ritum Romanum atque disciplinam liturgicam, utrumque recognitum et ordinatum ad Nostri Decessoris sancti Pii V praescripta, cum accommodationibus inductis ab eius Successoribus usque ad beatum Ioannem XXIII. Maxima quidem laetitia, ut certa reddatur plena communio, declaramus remissionem censurae de qua agitur in can. 1382 CIC quoad te, Venerabilis Frater, simulque remissionem omnium censurarum atque veniam omnium irregularitatum in quas inciderunt alia membra istius Unionis. Non fugit Nos singularis dies quo datae sunt litterae vestrae, sollemnitate videlicet contingente Assumptionis Beatae Mariae Virginis. Eidem sanctae Matri Dei et Ecclesiae committimus hoc actum cum voto, quod fit oratio, unanimioris in dies convictas inter clerum et fideles eiusdem Unionis ac dilectae dioecesis Camposinae, ad renovatum fervorem authentice missionarium Sanctae Ecclesiae. Omnibus membris Unionis Sancti Ioannis Mariae Vianney imo ex corde largimur peculiarem Apostolicam Benedictionem. Ex Aedibus Vaticanis, die xxv mensis Decembris, in sollemnitate Nativitatis Domini, anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. IOANNES PAULUS PP. II Acta Ioannis Pauli Pp, II 269 HOMILIA In sollemnitate canonizationis quattuor Beatorum.* 1 • 1. « C'era una scritta, sopra il suo capo: Questi è il re dei Giudei »Quella scritta, che Pilato aveva fatto porre sulla croce (cfr Gv 19, 19), contiene al tempo stesso il motivo della condanna e la verità sulla persona di Cristo. Gesù è re — Lui stesso lo ha affermato —, ma il suo regno non è di questo mondo. Davanti a Lui, l'umanità si divide: chi lo disprezza per il suo apparente fallimento, e chi lo riconosce come il Cristo, « immagine del Dio invisibile, generato prima di ogni creatura », secondo l'espressione dell'apostolo Paolo nella Lettera ai Colossesi, che abbiamo ascoltato. Dinanzi alla croce di Cristo si spalanca, in un certo senso, la grande scena del mondo e si compie il dramma della storia personale e collettiva. Sotto lo sguardo di Dio, che nel Figlio Unigenito immolato per noi si è fatto misura di ogni persona, di ogni istituzione, di ogni civiltà, ciascuno è chiamato a decidersi. 2 3 2. Dinanzi al divin Re crocifisso si sono presentati anche coloro che poc'anzi sono stati proclamati Santi: Giuseppe Marello, Paula Montai Fornés de San José de Calasanz, Léonie Françoise de Sales Aviat e Maria Crescentia Höss. Ognuno di loro si è affidato alla sua misteriosa regalità, proclamando con tutta la propria vita: « Gesù, ricordati di me quando entrerai nel tuo regno ». E, in modo assolutamente personale, ciascuno di loro ha ricevuto dal Re immortale la risposta: « In verità ti dico, oggi sarai con me nel paradiso ». Oggi! Quell'« oggi » appartiene al tempo di Dio, al disegno di salvezza, di cui parla san Paolo nella Lettera ai Romani: « Quelli che (Dio) da sempre ha conosciuto, li ha anche predestinati... chiamati... giustificati... glorificati ». Quell'« oggi » contiene anche il momento storico dell'odierna canonizzazione, in cui questi quattro esemplari testimoni di vita evangelica sono elevati alla gloria degli altari. 4 5 6 * Die 25 Novembris 2001 Lc 23, 38. Cfr Ov 18, 36-37. Col 1, 15. Lc 23, 42. 1 2 3 4 5 Ibid., 23, 43 6 Rm 8, 29-30 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 270 7 3. « Piaeque a Dio di fare abitare in (Cristo) ogni pienezza ». Di tale pienezza fu reso partecipe san Giuseppe Marello, come sacerdote del clero di Asti e come Vescovo della diocesi di Acqui. Pienezza di grazia, fomentata in lui dall'intensa devozione a Maria santissima; pienezza del sacerdozio, che Dio gli conferì come dono ed impegno; pienezza di santità, che egli attinse conformandosi a Cristo, Buon Pastore. Mons. Marello si formò nel periodo aureo della santità piemontese, quando, in mezzo a molteplici forme di ostilità contro la Chiesa e la fede cattolica, fiorirono campioni dello spirito e della carità, quali il Cottolengo, il Cafasso, Don Bosco, il Murialdo e l'Allamano. Giovane buono e intelligente, appassionato della cultura e dell'impegno civile, il nostro Santo trovò solo in Cristo la sintesi di ogni ideale e a Lui si consacrò nel Sacerdozio. « Fare gli interessi di Gesù » fu il motto della sua vita, e per questo si rispecchiò totalmente in san Giuseppe, lo sposo di Maria, il « custode del Redentore ». Di san Giuseppe lo attrasse fortemente il servizio nascosto, nutrito di profonda interiorità. Questo stile egli seppe trasfondere negli Oblati di San Giuseppe, la Congregazione religiosa da lui fondata. Ad essi amava ripetere; « Siate straordinari nelle cose ordinarie » e aggiungeva: « Siate certosini in casa e apostoli fuori casa ». Della sua robusta personalità, il Signore volle servirsi per la sua Chiesa, chiamandolo all'Episcopato nella diocesi di Acqui, dove, in pochi anni, spese per il gregge tutte le sue energie, lasciando un'impronta che il tempo non ha cancellato. 8 4. «Te lo aseguro: hoy estarás conmigo en el paraíso». En el paraíso, en la plenitud del Reino de Dios, fue acogida santa Paula Montai Fornés de San José de Calasanz, fundadora del Instituto de las Hijas de María, Religiosas Escolapias, tras una vida de santidad. Primero en su ciudad natal, Arenys del Mar, comprometida en diversas actividades apostólicas y adentrándose, con la oración y la piedad sincera, en los misterios de Dios; luego, como fundadora de una familia religiosa, inspirada en el lema calasan ció « piedad y letras », se dedica a la promoción de la mujer y de la familia con su ideal de: « Salvar la familia, educando a las niñas en el santo temor de Dios »; al final dará muestra de la autenticidad, el temple y la ternura de su espíritu, un espíritu modelado por Dios, durante los treinta años de vida escondida en Olesa de Montserrat. 1 8 Col 1, 19. Le 23, 43, Acta Ioannis Pauli Pp II 271 La nueva Santa pertenece a ese grupo de fundadores de institutos religiosos que en el siglo XIX salieron al paso de las muchas necesidades que entonces se presentaban y a las cuales la Iglesia, desde las perspectivas del Evangelio y las insinuaciones del Espíritu, tenía que responder en bien de la sociedad. El mensaje de Santa Paula sigue siendo actual y su carisma educativo es fuente de inspiración en la formación de las generaciones del tercer milenio cristiano. 5. Le dessein bienveillant du Père qui « nous fait entrer dans le royaume de son Fils bien-aimé » trouve en sainte Françoise-de-Sales Aviat une splendide réalisation: elle a vécu jusqu'au bout l'offrande d'elle-même. Au cœur de son engagement et de son apostolat, Sœur Françoise-de-Sales place l'oraison et l'union à Dieu, où elle trouve lumière et force pour surmonter les épreuves et les difficultés, et jusqu'à la fin de son existence elle persévère dans cette vie de foi, désirant se laisser conduire par le Seigneur: « O mon Dieu, que mon bonheur soit de vous sacrifier toutes mes volontés, tous mes désirs! ». La résolution qui caractérise si bien Mère Aviat, « M'oublier entièrement », est aussi pour nous un appel à aller à contre-courant de l'égoïsme et des jouissances faciles, et à nous ouvrir aux nécessités sociales et spirituelles de notre temps. Chères Sœurs Oblates de Saint-François-de-Sales, à l'école de votre fondatrice, en communion profonde avec l'Eglise, là où Dieu vous a plantées, soyez bien déterminées à recevoir les grâces présentes et à en profiter, car c'est en Dieu que l'on trouve la lumière et le secours nécessaires en chaque circonstance! Confiantes en l'intercession puissante de la nouvelle Sainte, accueillez dans la joie l'invitation à vivre, dans une fidélité renouvelée, les intuitions qu'elle a si parfaitement vécues! 6. Christus, dem König, die Ehre geben: Dieser Wunsch hat die heilige Maria Crescentia Höss von Kindesbeinen an beseelt. Dafür setzte sie ihre Talente ein. Gott hatte ihr eine schöne Stimme in die Wiege gelegt. Schon als junges Mädchen durfte sie im Kirchenchor den Solopart singen — nicht um sich selbst darzustellen, sondern um für Christus-König zu singen und zu spielen. Auch ihre Menschenkenntnis stellte sie in den Dienst des Herrn. Die Franziskanerin war eine begehrte Ratgeberin. An der Klosterpforte drängten sich die Besucher: neben ganz einfachen Männern und Frauen auch Fürsten und Kaiserinnen, Priester und Ordensleute, Äbte und Bischöfe. So wurde sie zu einer Art »Hebamme«, um in den Herzen der Ratsuchenden die Wahrheit entbinden zu helfen. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 272 Der Heiligen blieb aber auch das Leiden nicht erspart. »Mobbing« gab es schon zu ihrer Zeit. Die Schikanen in der eigenen Gemeinschaft ertrug sie, ohne an ihrer Berufung zu zweifeln. Der lange Atem der Leidenschaft ließ die Tugend der Geduld in ihr reifen. Das kam ihr zugute, als sie selbst Oberin wurde: Geistlich leiten hieß für sie dienen. Sie war freigebig gegenüber den Armen, mütterlich zu ihren Mitschwestern und feinfühlig zu allen, die ein gutes Wort brauchten. Die heilige Crescentia hat vorgelebt, was das Königtum Christi bedeutet: »Was ihr für einen meiner geringsten Brüder getan habt, das habt ihr mir getan«. 9 7. «Ringraziamo con gioia il Padre che ci ha messi in grado di partecipare alla sorte dei santi nella luce». Mai come in questi momenti trovano eco in noi queste parole di san Paolo! Veramente la comunione dei santi ci fa pregustare il Regno celeste e, al tempo stesso, ci spinge, sul loro esempio, a costruirlo nel mondo e nella storia. Oportet illum regnare, « Bisogna che egli regni scriveva l'Apostolo, riferendosi a Cristo. Oportet illum regnare ci ripetete, con la vostra testimonianza, voi, san Giuseppe Marello, santa Paula Montai Fornés de San José de Calasanz, santa Léonie Françoise de Sales Aviat e santa Maria Crescentia Höss! Il vostro esempio ci stimoli a una più viva contemplazione di Cristo Re, crocifisso e risorto. Il vostro sostegno ci aiuti a camminare fedelmente sulle orme del Redentore, per condividere un giorno, insieme a voi, insieme a Maria e a tutti i santi, l'eterna sua gloria in paradiso. Amen! 10 ALLOCUTIONES I Ad episcopos Honduriae.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Me es grato recibiros hoy, con ocasión de la visita ad Limina, en la cual habéis tenido ocasión, una vez más, de peregrinar a las tumbas de los apóstoles Pedro y Pablo, y renovar vuestros vínculos de comunión con el Mt 25, 40. Col 1, 12 " 1 Cor 15, 25. 9 10 * Die 4 Decembris 2001. Acta Ioannis Pauli Pp II 273 Obispo de Roma y con la Iglesia universal. Además, es una ayuda para vivir la misión de guiar a la comunidad eclesial de Honduras, que tuve el gozo de visitar en 1983. Agradezco cordialmente al Señor Cardenal Óscar Andrés Rodríguez Maradiaga, Arzobispo de Tegucigalpa y Presidente de la Conferencia episcopal, las amables palabras que me ha dirigido en nombre también de sus Hermanos Obispos, a los cuales saludo diciendo con el apóstol Pablo: « A vosotros gracia y paz, de parte de Dios nuestro Padre y del Señor Jesucristo ». Asimismo, os ruego que transmitáis mi afectuoso saludo a los miembros de cada comunidad eclesial de vuestro amado País. Me siento muy unido a vosotros para compartir « el gozo y la esperanza, la tristeza y la angustia» de los ciudadanos hondurenos, teniendo presente aún el dolor y ansiedades ante la devastación causada por el huracán « Mitch » en octubre de 1998, y más recientemente la tormenta tropical « Michelle ». Ante tales catástrofes tratasteis de aliviar los sufrimientos del pueblo, ya tan probado por la pobreza, y suscitar en él nuevas esperanzas. Espero, además, que los nuevos líderes políticos, elegidos recientemente, puedan continuar los trabajos de verdadera reconstrucción nacional, llevando al País a un auténtico desarrollo, respetando debidamente la dignidad de la persona humana y sus derechos fundamentales. ! 2 2. Es también motivo de gozo y esperanza para la Iglesia en Honduras la próxima conmemoración de los 500 años de la Primera Misa celebrada en tierra firme del Continente. Esta efemérides ha de ser vivida como una oportunidad providencial para comenzar un nuevo camino lleno de iniciativas, recordando siempre las palabras del Señor: « Yo estoy con vosotros todos los días ». En el pregón que habéis publicado para dicho acontecimiento, señaláis que « con los gratos recuerdos y las impresiones todavía frescas de los grandes eventos de espiritualidad del Gran Jubileo del Año 2000, la Iglesia que peregrina en Honduras eleva su acción de gracias a Dios e invita con gran gozo a la Iglesia Universal a unirse con ella en las alabanzas a Dios Padre, que salva por la fe en su Hijo Jesucristo, constituido Señor de la Historia por el Espíritu Santo. A ello nos inspira y nos mueve la consideración de que nuestro territorio fuera escogido por Dios Providente para que, el 14 de agosto del año 1502, el humilde fray Alejandro celebrara la 3 1 2 3 Rm 1, 7. Gaudium et spes, 1 Mt 28, 20. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 274 Primera Misa en un lugar elevado y poblado de árboles que hoy conocemos con el nombre de Bahía de Trujillo ». Esta es una ocasión propicia para analizar la historia de la evangelización de esa tierra, que forma parte de la historia de vuestra Nación, lo cual ayudará a comprender la acción providencial del Señor y a mirar esperanzados hacia el futuro, a fortalecer la fe y a dar nuevo impulso a la vida eclesial en todos sus aspectos. 4 3. Como Pastores os preocupa seriamente la situación de persistente pobreza en Honduras, a pesar de poseer un territorio fértil, en el que no escasean los recursos materiales. Esto hace pensar en la necesidad de mejorar el orden social, promoviendo una mayor justicia y unas estructuras que favorezcan una más equitativa distribución de los bienes y, sobre todo, evitar que unos pocos ciudadanos detenten tantos recursos en detrimento de la gran mayoría. Cuando se producen fenómenos como éste, a la penuria económica se añade el aislamiento de los más pobres que, encerrados en su propio mundo, pierden la esperanza de una sociedad mejor. Por eso el País sufre cuando los campesinos se sienten marginados, las etnias indígenas olvidadas, y abandonados a su suerte los ciudadanos más necesitados de protección, como son los niños y los jóvenes. Es urgente, pues, promover la justicia verdadera, ya que « no atender a dicha exigencia podría favorecer el surgir de una tentación de respuesta violenta por parte de las víctimas de la injusticia », es decir, « las poblaciones excluidas de la distribución equitativa de los bienes, destinados en origen a todos ». Quiero recordar a este respecto lo que dije en la Exhortación apostólica postsinodal Ecclesia in America: « La Iglesia ha de estar atenta al clamor de los más necesitados. Escuchando su voz, la Iglesia debe vivir con los pobres y participar de sus dolores ». A este respecto, se ha de promover la difusión del rico patrimonio de la Doctrina social de la Iglesia, con el cual los católicos pueden impulsar y favorecer iniciativas encaminadas a superar situaciones de pobreza y marginación que afectan a tantos. No se ha de olvidar que la preocupación por lo social forma parte de la misión evangelizadora de la Iglesia y que « la promoción humana forma par5 6 7 4 5 V Centenario de la Primera Misa en el Continente Americano, Tegucigalpa, 3-1-2001. Sollicitudo rei socialis, 10 6 N. 58. 7 Cf. Sollicitudo rei socialis, 41. Acta Ioannis Pauli Pp. II 275 te de la evangelización, pues ésta tiende a la liberación integral de la persona ». Sin olvidar la contribución importante de la Iglesia en este campo, os invito una vez más, queridos Hermanos, a insistir en una opción preferencial por los pobres, no exclusiva ni excluyente, programando también actividades pastorales en las aldeas y zonas rurales. La gente pobre y marginada tiene derecho a sentir la cercanía especial de sus Pastores, recordando lo que dice el Salmista. « Dichoso el que cuida del débil y del pobre ». 8 9 4. Un fenómeno no menos preocupante en nuestros días, y que también se percibe en Honduras, es una cierta desintegración familiar. Como ponéis de relieve en las Relaciones Quinquenales, hay numerosas familias que no viven según las normas cristianas. Cualesquiera que sean las circunstancias que llevan a esta situación problemática, no podemos permanecer inermes ante ella. A este respecto, en la encíclica Evangelium vitae escribí: « Si es cierto que el "futuro de la humanidad se fragua en la familia", se debe reconocer que las actuales condiciones sociales, económicas y culturales hacen con frecuencia más ardua y difícil la misión de la familia al servicio de la vida. Para que pueda realizar su vocación de "santuario de la vida", como célula de una sociedad que ama y acoge la vida, es necesario y urgente que la familia misma sea ayudada y apoyada. (...) Por su parte, la Iglesia debe promover incansablemente una pastoral familiar que ayude a cada familia a redescubrir y vivir con alegría y valor su misión en relación con el Evangelio de la vida ». Además, cuando los hogares se destruyen, se producen otras situaciones dramáticas como la de las madres solteras o abandonadas, que tienen que luchar por el sustento y educación de los hijos, y el problema de los niños solos en la calle, hechos ante los cuales la Iglesia y la sociedad no pueden permanecer insensibles. 10 Por todo ello, hay que sensibilizar todos los ámbitos disponibles, incluidos los medios de comunicación social, para fortalecer el matrimonio y la familia, y hacer frente a ciertas campañas o modas que atentan solapadamente contra la institución familiar y contra la vida misma. 5. De cara al futuro de la humanidad es de capital importancia atender a la educación apropiada para los niños y jóvenes. La sociedad hondurena 8 Discurso inaugural de la IV Conferencia General del Episcopado Latinoamericano, 12-X- 1992, 13. Sal 41/40, 2. N. 94. 9 10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 276 ha de tener en cuenta que la educación, la cual es un derecho fundamental de cada persona, está en la base del desarrollo de los individuos y de la sociedad misma. Como ya escribí en el Mensaje para la Jornada Mundial de la Paz de 1999: « ¿Cómo no preocuparse al ver que en algunas regiones más pobres del mundo las oportunidades de formación, especialmente por lo que se refiere a la instrucción primaria, están disminuyendo? (...). Cuando se limitan las oportunidades normativas (...), se predisponen estructuras de discriminación que pueden influir negativamente sobre el desarrollo integral de la sociedad ». En el campo de la educación todos están interesados y hace falta un esfuerzo común. La contribución de la Iglesia en Honduras no puede limitarse a unos pocos colegios. A las escuelas católicas ha de añadirse el testimonio de los profesores y maestros cristianos, con el fin de asegurar una formación adecuada de las futuras generaciones. u 6. La espiritualidad de comunión, que « encarna y manifiesta la esencia misma del misterio de la Iglesia», y es un «gran desafío que tenemos ante nosotros en el milenio que comienza», ha de aplicarse con premura en las Iglesias particulares, siendo responsabilidad de sus Pastores el promover la concordia entre todos y, de modo muy especial, la unión de los sacerdotes entre sí y en torno a su Obispo. Por eso os invito encarecidamente a prodigar vuestra atención a quienes son vuestros principales colaboradores, sin escatimar esfuerzos ni contentarse con una labor de gestión y organización del clero. Hace falta cercanía, trato personal asiduo, cordialidad y aliento en la misión confiada a cada uno, siguiendo el ejemplo del Buen Pastor que llama a sus ovejas «una por una». En Honduras donde los sacerdotes tienen frecuentemente a su cuidado un gran número de feligreses, a veces distribuidos en regiones de difícil acceso, y donde un número relevante de ellos han dejado su tierra de origen para servir a las comunidades eclesiales hondurenas, los Obispos han de extremar su disponibilidad para acogerlos, « considerándolos sus hijos y sus amigos ». 12 13 14 15 Estas consideraciones hacen resaltar lo acertado de la norma que prescribe la residencia personal del Obispo diocesano en su sede, así como la urgencia de su estricto cumplimiento. De este modo, además, se dará ejem16 11 N. 8. 12 Novo millennio ineunte, 42. Ibid , 43. Jn 10, 3. Christus Dominus, 16. Cf C.I.C., c. 395. 13 14 15 16 Acta Ioannis Pauli Pp II 277 pio para que los párrocos y demás cooperadores en el ministerio pastoral se entreguen de todo corazón a la porción de fíeles que se les confían, tratando de que « florezca el sentido de comunidad parroquial, sobre todo en la celebración común de la misa dominical». 17 7. Otro ámbito en el que el espíritu de comunión ha de dar frutos abundantes en cada Iglesia particular es el de la Vida consagrada. Los diversos Institutos y Sociedades son portadores de sus propios carismas y han de conservar fielmente su espíritu fundacional, pero teniendo en cuenta también que se trata de « una gracia que no concierne sólo a un Instituto, sino que incumbe y beneficia a toda la Iglesia ». En vuestra patria, donde los consagrados y consagradas desempeñan un papel importante en las tareas evangelizadoras, es necesario que este tipo de vida « sea más estimada y promovida por Obispos, sacerdotes y comunidades cristianas », integrándose a la vez plenamente en la Iglesia particular a la que pertenece. Por eso los Pastores, al coordinar los diversos esfuerzos e iniciativas, no solamente se han de proponer una mayor eficacia en la acción pastoral, sino un crecimiento más armónico de la comunidad eclesial, en la cual hay diversidad de carismas y ministerios, pero uno sólo es el Señor y « es el mismo Dios que obra en todos ». 18 19 20 21 8. Si bien se constata con esperanza un ligero incremento en el número de seminaristas en Honduras, sigue siendo urgente un generoso esfuerzo en la promoción de las vocaciones al sacerdocio y a la vida de especial consagración. Para ello, además de rogar con insistencia al Señor que « envíe obreros a su mies » y procurar que la vida ejemplar de sacerdotes y personas consagradas atraigan a las nuevas generaciones, es preciso intensificar una eficaz pastoral de las vocaciones. A la pastoral de las vocaciones le corresponde la apasionante tarea de suscitar inquietudes profundas en el corazón de los jóvenes y de prepararles a acoger con generosidad la invitación del Señor: « ven, y sigúeme ». No se debe eludir esta propuesta de manera explícita y directa. Pero no se ha de 22 23 24 17 18 19 Sacrosanctum Concilium, 42. Vita consecrata, 49. Ecclesia in America, 43. 20 Cf Ibid, 21 1 Co 12, 6. Mt 9, 38. Cf. Novo millennio ineunte, 46. Mt 19, 21. 22 23 24 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 278 olvidar que la primera respuesta a la vocación es sólo el comienzo de un camino. En efecto, cada vez se percibe mejor la importancia decisiva que tiene para la Iglesia un esmerado discernimiento de las vocaciones y una seria formación espiritual, humana, teológica y cultural de los candidatos al sacerdocio y a la vida consagrada. En ningún caso la escasez de vocaciones ha de llevar a un descuido en el examen de su idoneidad, la cual, dadas las circunstancias sociales y culturales de nuestro tiempo, ha de ser aún más exigente, si cabe, que en el pasado. 9. La participación de los laicos en la vida eclesial hondurena merece un reconocimiento especial. Estoy pensando en los numerosos agentes de pastoral y en los Delegados de la Palabra de Dios, escogidos y encargados para celebraciones apropiadas los domingos, en lugares en donde el sacerdote no puede hacerse presente para celebrar la Eucaristía. No se han de olvidar tampoco los diversos Movimientos eclesiales que con su carisma propio enriquecen la vida del Pueblo de Dios. Sin duda los servicios que los fíeles laicos ofrecen a la Iglesia son muy valiosos. No obstante, se ha de evitar el error de pensar que pueden sustituir a los ministros ordenados cuando éstos faltan. A los mencionados agentes de pastoral se les ha de facilitar una sólida preparación teológica en la espiritualidad de la comunión, poniendo de relieve la diferencia entre el servicio eclesial de los fieles laicos y los ministerios propios y exclusivos del Orden sagrado. A los laicos comprometidos se les ha de invitar a que colaboren de manera activa y responsable en la catequesis para la primera Comunión y para la Confirmación, así como también en la preparación de los novios para el sacramento del Matrimonio. Es primordial que las parroquias ofrezcan una educación sistemática en la fe católica, que no se limite a una preparación superficial para recibir los sacramentos de la Iniciación cristiana. Todo fiel tiene derecho a recibir por parte de la Iglesia una formación profunda en la fe católica, apropiada a su edad y condición, para así crecer en la fe. Además, las carencias que se producen en este campo pueden ser una de las causas por las que muchos fieles se alejan y se pasan a las sectas. 25 10. Queridos Hermanos, como ya propuse en la Carta apostólica Novo millennio ineunte, caminemos de nuevo desde Cristo, contemplando siempre su rostro, haciéndonos testigos de su amor para remar mar adentro. En nuestro caminar esperanzado busquemos estar más y más con El, para ser 25 Cf.. Lumen gentium, 10; Christifideles laici, 22. Acta Ioannis Pauli Pp. II 279 enviados de nuevo a anunciar su mensaje salvifico a todos nuestros hermanos y hermanas. Sobre cada uno de vosotros imploro la constante protección de la Virgen de Suyapa, para que os acompañe en estos nuevos retos pastorales. Y también encomiendo a vuestros sacerdotes, a los consagrados y consagradas, así como a todos los hijos e hijas de Honduras, a la vez que os imparto de corazón mi Bendición Apostólica. II Ad episcopos Chaldaeos.* Béatitude, Chers Frères dans l'épiscopat et dans le sacerdoce, 1. Je suis heureux de vous accueillir aujourd'hui, vous les pasteurs de l'Eglise chaldéenne, venus de l'Irak, de l'Iran, du Liban, de l'Egypte, de la Syrie, de la Turquie et des Etats-Unis d'Amérique, avec votre Patriarche Sa Béatitude Raphaël I Bidawid, pour cette visite ad limina apostolorum. Il me plaît de vous saluer avec les mots qui ouvrent la deuxième épître de Pierre: «Simon-Pierre, serviteur et Apôtre de Jésus Christ, à ceux qui ont reçu par la justice de notre Dieu et Sauveur Jésus Christ une foi d'un aussi grand prix que la nôtre, à vous grâce et paix en abondance, par la connaissance de notre Seigneur! ».' Permettez-moi de remercier tout particulièrement ceux d'entre vous qui, après de longues années de service et de don d'eux-mêmes, ont remis leur charge episcopale à la disposition du Synode patriarcal. Avec saint Paul, je « rends g Dieu sans cesse à votre sujet, pour la grâce de Dieu qui vous a été accordée dans le Christ Jésus; car vous avez été comblés en lui de toutes les richesses, toutes celles de la parole et toutes celles de la science, à raison même de la fermeté qu'a prise en vous le témoignage du Christ ». e1 2 2. En cette heure, nous nous souvenons que le sang d'innombrables martyrs rendit féconde votre antique et vénérable Eglise chaldéenne des premiers siècles de l'ère chrétienne. Elle brilla par ses grands poètes et par * Die 11 Decembris 2001. 2 P 1, 1-2 1 Col, 4-6. 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 280 ses enseignants, par ses écoles de théologie et d'exégèse, comme celle de Nisibe. Ses ascètes et ses moines l'illustrèrent d'une tradition mystique d'une rare profondeur spirituelle: qu'il suffise de nommer saint Ephrem, Docteur de l'Eglise appelé la « harpe du Saint-Esprit », qui peut résumer à lui seul tout ce que l'Église en votre région a donné à l'Église universelle! 3. L'Église chaldéenne qui est en Irak traverse maintenant une période difficile et les causes de cette crise sont multiples, en son sein comme à l'extérieur. Mais n'est-ce pas précisément dans les temps de crise que nous devons, nous évêques, «entendre ce que l'Esprit dit aux Églises»? Chers Frères, je vous dis une nouvelle fois ma compassion pour vos communautés qui sont en Irak, éprouvées comme l'ensemble de la population du pays, souffrant depuis des années des rigueurs de l'embargo qui lui a été imposé. Je supplie le Seigneur d'éclairer les intelligences et les coeurs des responsables des nations, pour qu'ils œuvrent en faveur du rétablissement d'une paix juste et durable dans cette région du monde, et pour que cessent toutes les atteintes à la sécurité des personnes et au bien des peuples. Le jour de jeûne auquel j'ai appelé tous les fidèles catholiques sera une occasion propice pour que toute l'Église, faisant l'expérience de la privation de nourriture, soit en relation plus étroite avec les hommes qui souffrent. Ce jour-là, nous demanderons à Dieu d'assister votre peuple et d'ouvrir le cœur des hommes aux souffrances injustement infligées à tant de leurs frères. 3 4. Au cours des deux mille ans écoulés, le Seigneur n'a pas cessé d'aimer et de garder votre Église, restant fidèle à sa promesse: « Et moi, je suis avec vous tous les jours jusqu'à la fin du monde ». Cette fidélité aimante du Seigneur à l'égard des siens est en quelque sorte le miroir dans lequel les évêques peuvent discerner leur propre fidélité, comme l'a mis en lumière la récente Assemblée générale ordinaire du Synode des Évêques, soulignant qu'ils étaient appelés à vivre la sainteté « dans l'exercice même de leur ministère apostolique, avec l'humilité et la force du Bon Pasteur ». Comme j'ai déjà eu l'occasion de le dire, la charge de l'épiscopat «n'est pas un ministère à l'enseigne du triomphalisme, mais plutôt de la Croix du Christ », qui vous fait serviteurs de vos frères à son exemple, lui qui était le Servi 4 5 6 3 4 5 6 Ap 2, 7. Mt 28, 20. Message de la X' Assemblée générale ordinaire du Synode des Évêques, n. 14 Discours aux nouveaux Evêques nommés entre le 1 janvier 2000 et juin 2001, n. 2. er Acta Ioannis Pauli Pp. II 281 teur de tous. À travers vos rapports quinquennaux, l'évêque apparaît bien comme le serviteur de l'unité quand il s'applique à soutenir les prêtres, ses collaborateurs, dans l'exercice du ministère apostolique, et de les rassembler dans un même dynamisme missionnaire qui s'enracine toujours dans la fraternité sacramentelle, c'est-à-dire dans la communion la plus profonde au mystère du Christ. Avec eux, l'évêque porte le souci d'associer tous les fidèles, selon leurs charismes propres, aux orientations pastorales qu'il donne à son Eglise, pour qu'elle accomplisse sa mission première qui est d'annoncer l'Evangile. L'évêque est aussi serviteur de l'unité quand, avec ses frères évêques d'une même région ou d'un même rite, ou de rites différents, il s'attache à développer des collaborations et à discerner les signes des temps. Parce qu'ils sont les pasteurs du troupeau, en prenant soin de résider régulièrement dans leur diocèse, comme le rappelle opportunément le Code des Canons des Eglises orientales, le Patriarche et les évêques donnent un témoignage pour tout le peuple, assurant la mission qui leur est confiée avec prudence et équité, ayant à cœur de mener une vie conforme à leur ministère. 7 5. A juste titre, votre Eglise est fière de ses prêtres, de ses religieux et de ses fidèles: ils sont sa force vive dans l'épreuve et il convient de ne pas les décourager. Je tiens d'abord à remercier les prêtres. Transmettez-leur les salutations affectueuses du Pape, qui rend grâce pour tout ce qu'ils réalisent par leur ministère. Us vivent au milieu de leurs frères, dans des conditions parfois éprouvantes, pour leur annoncer la Bonne Nouvelle du salut, pour célébrer les sacrements de la Nouvelle Alliance et pour les conduire à travers les vicissitudes du temps présent jusqu'à la patrie céleste. Ils sont particulièrement attentifs à la situation des jeunes, soutenant leur espérance chrétienne et les aidant à prendre place dans la société. Us se font proches aussi de ceux qui ont quitté leur pays d'origine et qui vivent la condition précaire de réfugiés ou d'immigrés. Qu'ils continuent avec courage leur labeur apostolique, sans se lasser de faire le bien! 8 Dans un bon nombre de vos diocèses, des jeunes veulent devenir prêtres. C'est un signe de la vitalité spirituelle des communautés qui les portent. J'insiste sur la chance et la responsabilité que représentent pour vous, évêques, ces vocations de jeunes, et sur la nécessité qui s'impose de les accompagner avec discernement jusqu'à l'ordination. Le Séminaire patriarcal 7 8 Can. 93; 204. Cf. 2 Th 3, 13. 19 - A.A.S 282 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale inter-rituel, qui se trouve à Bagdad, doit être une préoccupation importante de votre ministère episcopal; il importe qu'il soit animé par une équipe de prêtres compétents et estimés, capables de transmettre aux séminaristes le dépôt de la foi, et de les ouvrir à la compréhension et à la contemplation du mystère chrétien. Le fait que le Séminaire forme des séminaristes de différents rites laisse bien augurer de l'avenir de l'Eglise, permettant que les futurs prêtres approfondissent davantage leur propre tradition tout en accueillant avec estime et bienveillance celle des autres rites, en vue des nécessaires collaborations, et qu'ils s'ouvrent aussi aux possibles coopérations avec les fidèles des autres Eglises et Communautés ecclesiales. Que les religieux et religieuses qui apportent leur précieuse collaboration à la vie de vos diocèses soient également remerciés! Dans une grande proximité pastorale avec le peuple, ils témoignent courageusement des valeurs évangéliques, selon leurs voeux religieux, et ils font preuve d'une grande disponibilité pour le service de la mission, collaborant avec les prêtres diocésains. Souvent engagés dans le service de l'éducation des enfants et des jeunes, ainsi que dans l'assistance aux malades et aux pauvres, ils sont témoins de la tendresse de Dieu pour un peuple qui souffre. 6. Les fidèles ont soif de la Parole de Dieu mais aussi d'une solide formation doctrinale et spirituelle pour grandir dans l'expérience de Dieu et pour trouver force et encouragement, afin d'être de vrais témoins de l'Evangile au quotidien, dans la vie familiale, professionnelle et sociale. Je vous invite à développer partout où c'est possible des programmes de formation des laïcs qui répondent à cette attente. Ainsi, les laïcs pourront participer, de manière spécifique et originale, par le témoignage de leur vie et par l'annonce du Christ Sauveur, à l'œuvre de la nouvelle évangélisation, tout en manifestant respect et volonté de dialogue vis-à-vis des croyants d'autres religions au milieu desquels ils vivent. 7. Vous venez, chers Frères, de célébrer, ici à Rome, un Synode de votre Église patriarcale et je rends grâce pour ce travail fraternel qui vous procure un soutien mutuel, et qui vous aide à apprécier ensemble les besoins de l'Eglise et à évaluer les progrès communs, afin de poursuivre avec courage le renouvellement nécessaire de vos communautés, dans l'esprit de leur grande tradition et dans la fidélité au Concile œcuménique Vatican IL Je vous demande d'être particulièrement attentifs aux structures de communion au sein de votre Église patriarcale. Dans une Église orientale catholique, l'Assemblée synodale est un des lieux privilégiés de la commu- Acta Ioannis Pauli Pp II 283 nion fraternelle, qui restera toujours la source de votre efficacité apostolique, selon le commandement du Seigneur lui-même: « Ce qui montrera à tous que vous êtes mes disciples, c'est l'amour que vous aurez les uns pour les autres ». Au nom du Seigneur, je vous exhorte à dépasser tout esprit partisan, pour unir toujours davantage vos forces. Que tout se passe dans la franchise fraternelle, pour que vous cherchiez sans cesse la volonté du Seigneur et que l'intérêt personnel n'occulte pas le service pastoral dont vous avez la charge! Le Patriarche est « père et chef » de votre Église. De ce fait, il est de son devoir de montrer l'exemple et de favoriser la communion au sein de l'épiscopat, appelé à travailler pour le bien de tous. Je demande à l'Esprit Saint d'affermir entre vous un climat vraiment fraternel et confiant, pour dépasser les difficultés présentes. Je souhaite vivement que, dans la même perspective, vous donniez une vigueur nouvelle au travail de la Réunion inter-rituelle des Evêques de l'Irak, qui doit être convoquée à intervalles réguliers pour entretenir un travail commun, réel et efficace, au service de l'évangélisation. Je vous encourage à poursuivre les bonnes relations avec nos frères chrétiens d'autres confessions, en ayant à cœur de susciter des initiatives renouvelées de prière et de témoignage communs, et j'appelle avec ardeur sur tous les disciples du Christ le don de l'unité pour laquelle le Seigneur a tant prié. Je sais que vous entretenez de bons rapports avec les autres Autorités religieuses de vos pays. Sachant l'importance prise aujourd'hui par le dialogue interreligieux, au service de l'entente et de la paix entre tous les hommes, et dans l'esprit de l'invitation que j'ai lancée récemment à tous les responsables des religions du monde de se retrouver une nouvelle fois à Assise, continuez avec tous ce dialogue du quotidien! 9 8. Vous devez faire face concrètement à l'urgence pastorale de vos fidèles en situation de diaspora. Je sais que vous éprouvez comme une grave difficulté le phénomène de l'émigration, qui appauvrit les communautés locales et qui met les personnes en situation de déracinement, phénomène encore accentué par les sanctions économiques contre l'Irak. Vous ne pouvez affronter ce drame que collégialement, dans la conviction que l'avenir de l'Église chaldéenne se joue aussi dans la diaspora. Soyez assurés que le Saint-Siège et les Églises particulières répandues à travers le monde vous aideront à assumer les besoins pastoraux de la diaspora, pour laquelle il vous revient de déployer l'accompagnement pastoral qui s'impose! 8 Jn 13, 35 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 284 9. Béatitude, chers Frères dans l'épiscopat et dans le sacerdoce, portez à tous les fidèles de l'Eglise chaldéenne de vos diocèses les salutations cordiales du Successeur de Pierre, et transmettez mes encouragements affectueux aux prêtres et aux diacres, ainsi qu'aux religieux et aux religieuses, tous tant dévoués au service de leurs frères! Que la protection maternelle de la Vierge Marie, que nous venons de fêter en son Immaculée Conception, vous accompagne chaque jour dans votre mission! A tous, je donne de grand cœur la Bénédiction apostolique. III Ad patres cardinales et Romanae Curiae praelatos.* 1. Prope est iam Dominus. Venite, adoremus! Con queste parole della Liturgia di Avvento vi accolgo e vi saluto cordialmente, Signori Cardinali, venerati Fratelli nell'episcopato e nel sacerdozio, religiosi e laici che fate parte della Curia Romana e del Vicariato di Roma. Ringrazio il caro cardinale decano, Bernardin Gantin, per i sentimenti augurali che ha espresso a nome vostro, e a tutti dico la mia gioia di ritrovarmi con voi per questo tradizionale appuntamento di famiglia. È un incontro che esprime bene il senso di profonda comunione col Successore di Pietro che anima e sostiene il vostro lavoro. Vi sono grato per la devozione che nutrite verso la Sede Apostolica e per l'impegno generoso con cui partecipate ogni giorno, in modi diversi, alla mia sollecitudine nell'adempimento del ministerium petrinum che mi è stato affidato. A tutti grazie di cuore! Il Natale del Signore è vicino. Venite, adoriamo! È con stupore sempre nuovo che ci accostiamo al mistero della nascita di Cristo, nel cui volto umano rifulge la tenerezza di Dio. Sì, Dio ci ama davvero! Non si è dimenticato degli uomini, abbandonandoli all'impotenza e alla solitudine, ma ha mandato il suo Figlio a rivestire la loro carne mortale per sottrarli al vuoto del peccato e della disperazione. « A quanti lo hanno accolto, ha dato potere di diventare figli di Dio », ci dice l'apostolo Giovanni. In Gesù di Nazareth, Egli ci dona la sua stessa vita. Ci rende « figli nel Figlio », mettendoci a parte della sua intimità trinitaria e rendendoci fratelli tra di noi. Il Natale è il terreno sicuro e sempre 1 * Die 22 Decembris 2001 Gv 1, 12 1 Acta Ioannis Pauli Pp II 285 fecondo, su cui germoglia la speranza dell'umanità. Contemplare il Bimbo di Betlemme significa sperare nell'avvento di un'umanità nuova, ricreata a sua immagine, vittoriosa sul peccato e sulla morte; significa credere che, nella nostra storia segnata da tante sofferenze, l'ultima parola apparterrà alla vita e all'amore. Dio ha posto la sua tenda tra di noi, per aprirci il cammino verso la sua dimora eterna. 2. E con questa « cifra » di eternità che vogliamo leggere la storia e riandare — com'è consuetudine in questo nostro incontro annuale — ai principali eventi che hanno segnato i dodici mesi passati: lo faccio volentieri insieme con voi, miei apprezzati collaboratori, in atteggiamento di gratitudine al Dio della vita, che tiene nelle sue mani le opere e i giorni degli esseri umani. Ricordo innanzitutto con quale intima commozione la mattina dell'Epifania ho apposto la firma alla Lettera apostolica Novo millennio ineunte. Desidero nuovamente lodare Dio, fonte di ogni bene, per le innumerevoli grazie che il Grande Giubileo dell'Anno 2000 ha arrecato alla comunità cristiana e per il rinnovato slancio apostolico scaturito nelle diverse Chiese locali dalla celebrazione del bimillenario della nascita di Cristo. Due in altum!. Ancora una volta « questa parola risuona oggi per noi, e ci invita a fare memoria grata del passato, a vivere con passione il presente, ad aprirci con fiducia al futuro: Gesù Cristo è lo stesso, ieri, oggi e sempre! ». Agli inizi del nuovo millennio tutta la Chiesa, ripartendo da Cristo, sostenuta dall'amore del Padre e confortata dal dono inesauribile dello Spirito, si pone con umiltà al servizio del mondo e con la testimonianza della vita e delle opere intende offrirgli la sua unica ricchezza: Cristo Signore, Salvatore e Redentore dell'uomo.* 2 3 3. Tale missione è affidata in particolare a quanti, come successori degli Apostoli, sono chiamati e mandati a pascere il gregge di Dio. In questa prospettiva, il mio pensiero va innanzitutto ai Vescovi delle diverse Nazioni, che ho avuto la gioia di accogliere nei mesi scorsi durante le visite ad Limina Apostolorum. Penso poi ai numerosi Presuli che hanno vissuto insieme con me nel mese di ottobre l'esperienza della X Assemblea Ordinaria del Sinodo dei Vescovi, sul tema: « Il Vescovo servitore del Vangelo di Cristo per la speranza del mondo ». Il 22 novembre, inoltre, ho reso pubblica 5 2 3 4 c Le 5, 4. Novo millennio ineunte, 1. Cfr At 3, 6. Cfr 1 Pt 5, 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 286 l'Esortazione Apostolica Ecclesia in Oceania, nella quale ho raccolto le conclusioni dell'Assemblea Speciale del Sinodo dei Vescovi, celebrata nel 1998, su problemi e prospettive di quel grande continente. Non posso, infine, non ricordare il Concistoro del mese di febbraio, nel quale numerosi Vescovi e alcuni Sacerdoti sono stati chiamati a far parte del Collegio Cardinalizio, che si è poi riunito a Roma nel mese di maggio per il Concistoro Straordinario. Questi incontri — caratterizzati dalla preghiera, dal lavoro, dalla ricerca comune e dalla condivisione fraterna — ci hanno aiutato a cercare le strade sulle quali la Chiesa si deve incamminare per annunciare Cristo nel nostro tempo ed essere così sempre più sale della terra e luce del mondo, affinché l'umanità intera « ascoltando creda, credendo speri, sperando ami ». 6 7 4. Il Signore mi ha concesso di portare a compimento il « pellegrinaggio giubilare » nei luoghi legati alla Storia della Salvezza: mi sono potuto infatti recare sulle orme di san Paolo ad Atene, Damasco e Malta per fare memoria dell'avventura umana e spirituale dell'Apostolo delle genti e della sua dedizione senza riserve alla di Cristo. In ogni Paese ho incontrato con gioia le comunità cattoliche dei diversi Riti ed ho voluto anche rendere visita ai Patriarchi e Arcivescovi delle venerabili Chiese Ortodosse d'Oriente, alle quali ci lega la professione della fede in Cristo unico Signore e Salvatore. Con essi ho potuto esprimere nuovamente l'anelito verso la piena unità di tutti i credenti in Cristo, rinnovando l'impegno a lavorare, perché si affretti il giorno della comunione anche visibile tra Oriente ed Occidente cristiani. A Damasco, inoltre, ho visitato la Moschea degli Omayyadi, che conserva il monumento a Giovanni il Battista, Precursore del Signore, manifestando così, pur nel chiaro riconoscimento delle differenze, il rispetto che la Chiesa Cattolica nutre verso l'Islam. 5. Proseguendo nell'impegno che sta alla base dei viaggi apostolici fin qui compiuti, quello cioè di confermare i fratelli nella fede e di consolarli in ogni genere di afflizione, nel mese di giugno mi sono recato in Ucraina, dove i figli della Chiesa Cattolica, insieme agli altri fratelli cristiani, hanno sperimentato nel secolo appena concluso una feroce persecuzione ed hanno testimoniato fino al martirio la loro adesione al Signore Gesù. In quei giorni ho chiesto insistentemente a Dio che la Chiesa in Europa possa riprendere a 8 9 6 Cfr 7 Dei Verbum, 1. Cfr Lc 22, 32. Cfr 2 Cor 1, 3-4. 8 9 Mt 5, 13 Acta Ioannis Pauli Pp. II 287 respirare con i suoi due polmoni, perché l'intero continente conosca una rinnovata evangelizzazione. Nel mese di settembre, sono poi stato in Kazakhstan, dove ho potuto cogliere la ferma volontà di quel popolo di superare un duro passato, segnato dall'oppressione della dignità e dei diritti della persona umana. Là ho invitato di nuovo i seguaci di ogni religione a ripudiare fermamente la violenza, per contribuire a formare un'umanità amante della vita, protesa verso traguardi di giustizia e di solidarietà. Mi sono recato quindi in Armenia, per rendere omaggio ad una Nazione che da diciassette secoli ha legato la sua storia al Cristianesimo ed ha pagato a caro prezzo la fedeltà alla propria identità: basti pensare al tremendo sterminio di massa subito agli inizi del ventesimo secolo. L'ospitalità offertami con squisita cortesia da Sua Santità il Catholicos Karekin II mi ha profondamente toccato. Ringrazio di cuore quanti mi hanno accolto come amico, fratello e pellegrino. A tutti assicuro il mio orante ricordo. Così come accompagno con particolare affetto il diletto popolo cinese, che ho avuto particolarmente presente nella recente commemorazione del 400° anniversario dell'arrivo a Pechino di padre Matteo Ricci, celebre figlio della Compagnia di Gesù. Senza ignorare le difficoltà e anche le sofferenze che talora segnano il cammino, riaffermo qui la mia profonda convinzione che la strada della conoscenza reciproca e, dove è possibile, della preghiera comune è la via privilegiata verso l'intesa, la solidarietà e la pace. 6. L'ombra del tragico attentato terroristico di New York, della risposta armata in Afghanistan e dell'accrescersi delle tensioni in Terra Santa ha funestato gli ultimi mesi dell'anno. Di fronte a questa situazione i discepoli di Cristo, Principe della pace, sono chiamati a proclamare con costanza che ogni forma di violenza terroristica disonora la santità di Dio e la dignità dell'uomo e che la religione non può diventare mai motivo di aggressione bellica, di odio e di sopraffazione. Rinnovo il mio pressante invito a tutti gli uomini di buona volontà a non lesinare gli sforzi per trovare soluzioni eque ai molteplici conflitti che travagliano il mondo e per assicurare a tutti un presente e un futuro di pace. Non si dimentichi che « non c'è pace senza giustizia, non c'è giustizia senza perdono! ». 10 n 10 Cfr Is 9, 5 " Messaggio per la Giornata Mondiale della pace, I Gennaio 2002. o Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 288 Prima di essere frutto di sforzi umani, però, la pace vera è dono di Dio: Gesù Cristo, infatti, « è la nostra pace, colui che ha fatto dei due un popolo solo, abbattendo il muro di separazione che era frammezzo». Siccome « ciò per cui la preghiera bussa lo ottiene il digiuno e lo riceve la misericordia, e queste tre, preghiera, digiuno, misericordia, sono una cosa sola e ricevono vita T una dall'altra », ho voluto proporre ai figli della Chiesa un giorno di penitenza e di solidarietà lo scorso 14 dicembre. In ideale continuità, il prossimo 24 gennaio ci rivolgeremo ancora una volta a Colui che, solo, è capace di abbattere i muri di inimicizia che separano gli uomini: nella città di San Francesco i rappresentanti delle religioni del mondo, in particolare cristiani e musulmani, eleveranno la loro accorata preghiera per il superamento delle contrapposizioni e la promozione dell'autentica pace. Ringrazio tutti coloro che, nelle diverse regioni della terra, si uniscono in questo esercizio penitenziale: il frutto del loro sacrificio servirà ad alleviare le sofferenze di tanti fratelli e sorelle innocenti provati dal dolore. Li invito poi, e invito in special modo voi, cari membri della Curia Romana e del Vicariato di Roma, ad unirvi spiritualmente alla preghiera che si farà ad Assisi, affinché il mondo conosca giorni di pace. 12 13 7. A nostra consolazione e a sostegno della nostra speranza, ammiriamo il dono della santità che fiorisce incessantemente nel popolo di Dio: la Chiesa è Madre di santi! La fecondità della grazia battesimale è resa manifesta dalla vita di tanti cristiani che, durante l'anno, ho avuto la gioia di elevare all'onore degli altari, qui a Roma e nel corso dei viaggi apostolici in Ucraina e a Malta. In questo luminoso panorama di « testimoni », Vescovi e sacerdoti, consacrati e laici, mi piace in particolare ricordare i coniugi Luigi e Maria Beltrame Quattrocchi, i primi nella storia della Chiesa ad essere beatificati insieme, come coppia, testimonianza eloquente della santità nel matrimonio. Alla comune intercessione di tutti questi nostri fratelli esemplari affido la corale invocazione per la pace in questo tempo natalizio. 8. Rorate caeli desuper, et nubes pluant iustum! 14 Chiamati a guardare in alto, riassumiamo in questa invocazione l'attesa ardente del Salvatore. A Natale Dio, l'invisibile, si rende per noi presente e 12 Ef 2, 14. 13 S. Pier Crisologo, Sermo 43; PL 52, 320 Cfr Os 11, 7. 14 Acta Ioannis Pauli Pp II 289 visibile in Gesù, il figlio di Maria, la Theotokos; Egli è l'Emmanuele, il Dio con noi. « Questa è la gioiosa convinzione della Chiesa fin dall'inizio, allorché canta "il grande Mistero della pietà": Egli si è manifestato nella carne ». In Gesù, Dio si ricorda della sua alleanza, sorge come un sole dall'alto sopra di noi per concederci di servirlo in santità e giustizia e per dirigere i nostri passi sulla via della pace. La Chiesa, custode della certezza della sua presenza fino alla fine del mondo, proclama con Agostino: « Rallegratevi, voi giusti: è il Natale di colui che giustifica. Rallegratevi voi deboli e malati: è il Natale del Salvatore... Rallegratevi voi cristiani tutti: è il Natale di Cristo ». Il Signore che viene conceda a tutti e a ciascuno il dono della gioia e della pace: è il mio augurio riconoscente e la mia preghiera per voi e per quanti vi sono cari mentre, implorando per ciascuno un sereno nuovo anno, vi imparto di cuore una speciale Benedizione Apostolica. 15 16 17 18 NUNTIUS Die Nativitatis Domini missus.* 1. Christus est pax nostra/, «Cristo è la nostra pace, colui che ha fatto dei due un popolo solo ». All'alba del nuovo millennio iniziato con tante speranze, ma ora minacciato da nubi tenebrose di violenza e di guerra, la parola dell'apostolo Paolo, che ascoltiamo in questo Natale, è un raggio di luce possente, un grido di fiducia e di ottimismo. Il Bimbo divino nato a Betlemme reca in dono nelle sue piccole mani il segreto della pace per l'umanità. Egli è il Principe della pace! Ecco il lieto annuncio, risonato quella notte a Betlemme, e che voglio ripetere al mondo in questo giorno benedetto. ] 15 Catechismo della Chiesa Cattolica, 463. 16 Cfr Lc 1, 78-79. Mt 28, 20. 17 18 Sermo 184, 2; SCh 116. *Die 25 Decembris 2001. Ef 2, 14. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 290 « Vi annuncio una grande gioia, che sarà di tutto il popolo: oggi vi è nato nella città di Davide un salvatore, che è il Cristo Signore ». Quest'oggi la Chiesa fa eco agli angeli, e rilancia il loro straordinario messaggio, che sorprese per primi i pastori sulle alture di Betlemme. 2 2. Christus est pax nostra! Cristo, « il bambino avvolto in fasce, che giace in una mangiatoia », proprio Lui è la nostra pace. Un inerme Neonato nell'umiltà di una grotta restituisce dignità a ogni vita che nasce, dona speranza a chi giace nel dubbio e nello sconforto. Egli è venuto per guarire i feriti della vita e per ridare senso persino alla morte. In quel Bambino, mite e indifeso, che vagisce in una grotta fredda e nuda, Dio ha distrutto il peccato, e ha posto il germoglio di un'umanità nuova, chiamata a portare a compimento l'originario progetto della creazione e a trascenderlo con la grazia della redenzione. 3 3. Christus est pax nostra/ Uomini e donne del terzo millennio, voi che avete fame di giustizia e di pace, accogliete il messaggio di Natale, che si diffonde oggi nel mondo! Gesù è nato per rinsaldare i legami tra gli uomini e i popoli, per renderli tutti, in se stesso, fratelli. È venuto per abbattere « il muro di separazione che era frammezzo, cioè l'inimicizia »,* e per fare dell'umanità un'unica famiglia. Sì, con certezza possiamo ripetere: Oggi col Verbo incarnato è nata la pace! Pace da implorare, perché Dio solo ne è autore e garante. Pace da costruire in un mondo dove popoli e nazioni, provati da tante e diverse difficoltà, sperano in un'umanità non solo globalizzata da interessi economici, ma dallo sforzo costante di una più giusta e solidale convivenza. 4. Accorriamo come i pastori a Betlemme, sostiamo adoranti nella grotta, fissando lo sguardo sul neonato Redentore. In Lui possiamo riconoscere i tratti di ogni piccolo essere umano che viene alla luce, a qualunque razza e nazione appartenga: è il piccolo palestinese e il piccolo israeliano; è il bimbo statunitense ed è quello afghano; è il figlio dell'hutu e il figlio del tutsi... è il bimbo qualunque, che per Cristo è qualcuno. 2 3 4 Le 2, 10-11 Ibid., 2, 12. Ef 2, 14 Acta Ioannis Pauli Pp II 291 Oggi il mio pensiero va a tutti i bambini del mondo: tanti, troppi sono i bambini che nascono condannati a patire senza colpa le conseguenze di disumani conflitti. Salviamo i bambini, per salvare la speranza dell'umanità! Ce lo chiede oggi con forza quel Bimbo nato a Betlemme, il Dio che si è fatto uomo, per restituirci il diritto a sperare. 5. Imploriamo dal Cristo il dono della pace per quanti sono provati da antichi e nuovi conflitti. Ogni giorno porto nel cuore i drammatici problemi della Terra Santa; ogni giorno penso con apprensione a quanti muoiono di freddo e di fame; ogni giorno mi giunge accorato il grido di chi, in tante parti del mondo, invoca una più equa distribuzione delle risorse e un'occupazione dignitosamente retribuita per tutti. Che nessuno cessi di sperare nella potenza dell'amore di Dio! Cristo sia luce e sostegno di chi crede ed opera, talora controcorrente, per l'incontro, il dialogo, la cooperazione tra le culture e le religioni. Cristo guidi nella pace i passi di chi instancabilmente si adopera per il progresso della scienza e della tecnica. Non si usino mai questi grandi doni di Dio contro il rispetto e la promozione della dignità umana. Mai si ponga il nome santo di Dio a suggello dell'odio! Mai se ne faccia ragione di intolleranza e di violenza! Il volto dolce del Bambino di Betlemme ricordi a tutti che abbiamo un unico Padre. 6. Christus est pax nostra! Fratelli e sorelle che mi ascoltate, aprite il cuore a questo messaggio di pace, apritelo a Cristo, Figlio della Vergine Maria, a Colui che si è fatto « nostra pace »! Apritelo a Colui che nulla ci toglie se non il peccato, e ci dona in cambio pienezza di umanità e di gioia. E Tu, adorato Bambino di Betlemme, reca la pace in ogni famiglia e città, in ogni nazione e continente. Vieni, Dio fatto uomo! Vieni ad essere il cuore del mondo rinnovato dall'amore! Vieni dove maggiormente in pericolo sono le sorti dell'umanità! Vieni, e non tardare! Tu sei « la nostra pace »! 5 5 Ef 2, 14. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 292 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO D E CULTU D I V I N O E T D I S C I P L I N A SACRAMENTORUM DECRETUM quo Regulae Servandae ad nullitatem sacrae Ordinationis declarandam foras dantur. Ad satius tutiusque consulendum spiritali bono eorum, qui in Ecclesia, ad normam iuris vigentis, declarationem nullitatis Ordinationis petunt, haec Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, competens in materia ex can. 1709, § 1 collato cum art. 68 Constitutionis Apostolicae de Romana Curia Pastor bonus, optatis libenter obsecundans, statuit normas iam antea datas, scilicet Regulas Servandas in processibus super nul- litate sacrae Ordinationis die 9 iunii 1931 editas atque a Summo Pontifice Pio Papa XI f. r. probatas et confirmatas, innovandas omnino esse, cum res neque a novo Codice recepta neque ab ipso ex integro reordinata sit. Innovatio urgere videbatur attentis praesertim novi Codicis littera et spiritu, maxime quoad materiam de iuribus omnium fidelium, ideoque clericorum, in causis de statu personarum in tuto ponendis. Dicasterium proinde de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum mandat ut clerici omnes, praesertim loci Ordinarii, normas ad processum administrativum perficiendum noviter exaratas et conscriptas fideliter servent atque adamussim sequantur, cum quaestiones de validitate Ordinationis vinculi alicuius clerici oriuntur easque examini subici oportet, servato itinere disciplinari. Hoc decreto, post obtentum peculiarem Summi Pontificis beneplacitum (Litt. Secr. Status diei 25 septembris 2001, n. 497.070), vim statim habere incipiunt praesentes Regulae Servandae ad normam can. 34 Codicis Iuris Ca- Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 293 nonici redactae; normae vero anteactae, de quibus supra, prorsus abrogatae habendae sunt nullumque vigorem dehinc servabunt. Quibuslibet minime obstantibus. Ex Aedibus Congregationis, die 16 octobris a. D. bismillesimo primo. G. A. card. L. MEDINA ESTÉVEZ, Praefectus m s. 83 Franciscus Pius Tamburrino, a Secretis. DE REGULIS SERVANDIS AD NULLITATEM ORDINATIONIS DECLARANDAM — Cum non sint Regulae Servandae (diei 9 iunii 1931, in AAS 23, 1931, 457ss) amplius adhuc vigentes, saltem ubi manifesto contineant normas Codici vigenti contrarias (cfr. can. 6, § 1); — Cum illae Regulae Servandae nimis dicant singillatim ac distincte et minutius exponant materiam ita ut proceduram iudicialem potius quam administrativam proponant; — Cum eaedem nullam contineant proceduram penes Congregationem observandam; — Cum pateat Codicem praescribere nullitatem ordinationis « decreto administrativo » declarari posse (cfr. can. 290, I ); Dicasterium hoc statuit proceduram administrativam innovandam esse noviterque exarari debere, ad dirigendum opus instructorium Ordinariorum Dioecesanorum et Religiosorum, quoties ipsa Congregatio statuta sit causam cognosci ad tramitem disciplinae (cfr. can. 1709). o REGULAE SERVANDAE AD PROCEDURAM ADMINISTRATIVAM NULLITATIS ORDINATIONIS INCHOANDAM ET CELEBRANDAM NOVITER CONFECTAE CAP. I - De foro competenti Art. 1 - Ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum spectat cognoscere de causis contra validitatem suscepti sacramenti ordinis (can. 1709, § 1; P.B., art. 68). Nulla auctoritas inferior potest processum intimare nisi prius ab ipsa Congregatione facultatem acceperit. 294 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CAP. II - De supplici libello Art. 2 - § 1: Praeter clericum et Ordinarium competentem ad normam can. 1708, validitatem ordinationis accusare valet etiam Promotor iustitiae dioecesis incardinationis vel commorationis eiusdem clerici; § 2: Supplex libellus oportet ut omnia quae a Codice requiruntur (cann. 1501-1504) contineat et Congregationi transmittatur. Libello Ordinarius competens addat suas informationes, si quae sint, praesertim quoad fundamentum causae, iuxta inquisitionem extraiudicialem super assertis ab Oratore factis in ipso libello. PARS PRIMA: DE PROCEDURA CORAM ORDINARIO CAP. III - De ministris ad instructionem causae constituendis Art. 3 - § 1: Ordinarius, facta sibi facultate de qua in art. 1 conficiendi instructionem super asserta nullitate, curabit Instructorem et Defensorem sacrae ordinationis quam primum constituere inter ministros tribunalis vel curiae dioecesanae. Tamen, nisi peculiares suadeant rationes, quoscumque maluerit eligere potest, dummodo praediti sint qualitatibus quae a iure pro unoquoque munere praescribuntur (cann. 1421, §§ 1 et 3; 1432); § 2: Nisi Ordinarius per seipsum velit instructionem peragere, quod tamen in ordinariis adiunctis non videtur opportunum, actum delegationis scripto redigat et documentum actis instructionis addat. Art. 4 - Ordinarius vel Instructor causam ne suscipiant ob rationem consanguinitatis, affinitatis, intimae vitae consuetudinis vel magnae simultatis cum Oratore. Art. 5 - In toto instructoriae decursu, Ordinarius vel Instructor alios ministros aeque idoneos eligere poterunt, qui Instructoris et aliorum officialium vices gerant pro casu, quo primi electi fuerint impediti vel suspecti legitime habiti. De delegatione secuta deque subrogationis ratione in actis mentio fiat. CAP. IV - De munere Instructoris aliorumque ministrorum Art. 6 - § 1: Instructoris erit, post obtentam ad instruendam causam facultatem, inquisitionem instituere circa omnia quae eamdem nullitatem probare possint in casu; Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 295 § 2: Argumenta autem in his causis praecipua sunt: a) Oratoris iurata confessio; b) iuratae testium depositiones, praesertim Oratoris familiarium et seminarii moderatorum; c) depositiones testium sive ad instantiam Oratoris sive ex officio inductorum; d) authentica documenta cuiuscumque generis, veluti litterae et alia quae ad rem pertineant; e) indicia et praesumptiones; § 3: Antequam instructionem incipiat, Instructor moneat Oratorem facultatem habere sibi constituendi procuratorem qui sacerdos sit oportet quique probitate et praesertim scientia iuridica et theologica polleat. Art. 7 - Instructor Oratori et testibus proponat interrogationes a sacrae ordinationis Defensore confectas. Orator potest, si sibi necessarium videatur, quaestiones aliquas Instructori per seipsum vel per procuratorem exhibere, testibus omnibus vel aliquibus proponendas. Art. 8 - § 1: Si aliquando Orator vel testes examinandi sint alienae dioecesis vel ipsi extra dioecesim degant, neque longinquitatis vel alii impedimenti causa ad sedem statutam accedere nequeunt, Instructor Ordinarium illius dioecesis rogabit, ut testes examinentur, servatis de iure servandis, additis, si casus ferat, a iudice rogante opportunis instructionibus; § 2: Orator vel testes, qui in dioecesi commorantur sed ob dioecesim vastitatem aut alia gravia incommoda ad sedem ab Instructore statutam accedere nequeant, neque eos ipse Instructor et administri tribunalis adire possint, audiantur per parochum vel alium idoneum et dignum sacerdotem, ad hoc ab Instructore delegatum, qui sibi alium in sacris constitutum (cfr. can. 483, § 2) asciscere potest, ad Actuarii munus explendum. Delegato transmittendae sunt omnes instructiones, interrogationes necessariae, immo et documenta ad rem opportuna. Art. 9 - Instructor, ad aestimandum uniuscuiusque attestationis pondus, de singulorum in iudicio vocatorum probitate et credibilitate numquam inquirere praetermittat, ad hoc etiam eorum parochis litterae testimoniales petendo. De hisce omnibus in actis referatur. Art. 10 - § 1: Defensoris ordinationis ius et officium est: mini Oratoris et testium adesse vel saltem eorum depositiones in ipsa sede tribunalis perspicere et visum addere; b) Instructori exhibere quaestiones proponendas clausas et subsignatas novasque interrogationes ab examine emergentes suggerere ac praesertim contestationes super deprehensis contra- 296 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dictionibus facere; c) articulos ab Oratore propositos perpendere et documenta ab ipso allata recognoscere; d) animadversiones circa asserta scribere et allegare, eaque omnia deducere, quae ad sacram ordinationem tuendam utilia censuerit (can. 1432); § 2: Defensoris ius esto ad Instructorem recurrere quoties violationem iustitiae iuriumque partis oratricis vel quid illegitime omissum perspexerit, imo et inopportune positum, vel etiam si praescriptum legis praetermittatur. At si Instructor dissentiat, datur recursus ad Ordinarium. CAP. V - De evolutione processus Art. 11 - § 1: Citationis scheda mittatur congruo temporis spatio ante diem statutam pro sessione instructoria. Quoties, diligenti inquisitione peracta, adhuc ignoretur ubi Orator vel testes actu degant, Instructor decernat utrum regulae a Codice statutae sint servandae (cann. 1508-1509) an, de consensu Ordinarii, alius seligendus sit opportunus modus. § 2: Si citatus praecepto comparendi obtemperare renuerit, videat Instructor utrum iteranda sit citatio an aliis modis magis opportunis, prouti foret interventus personae amicae vel auctoritate gravis, ad flectendam non apparitionem uti debeat. Art. 12 - Instructor Oratori et testibus, antequam iisdem interrogationes deferat, exquirat iusiurandum de veritate dicenda, tacto sacrorum Evangeliorum libro; quod si testis renuat, de iurisiurandi recusatione et motivo in actis mentio fiat. Item, Oratorem et testes moneat de sanctitate iurisiurandi et de poenis quibus periurii obnoxii sunt in foro Ecclesiae (cann. 1368; 1391). Art. 13 - Orator et testes oretenus responsiones solo Instructori interroganti reddant, neque praemoneantur de interrogationibus faciendis, nec eis permittatur acta vel documenta legere nisi, pro casu particulari, Instructor opportunum censeat sinere ut pars interrogata aliquod grave documentum legat, quod eius dicta comprobare vel eius memoriam adiuvare valeat. Art. 14 - Oratoris aut testis responsio ex continenti redigenda est scripto ab Actuario, saltem quod ad substantiam spectat, nisi Instructor praecipiatur usum instrumenti magnetophonici, quo in casu, depositione postea scripto ex integro redacta, a deponenti, iterum in aula vocato, recognosca- Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 297 tur et subsignetur (cfr. can. 1567, § 2). Non admittitur neque peculiaribus in adiunctis usus telephonii vel fax vel alius modus quo instructor identitatem deponentis comprobare non valeat. Art. 15 - § 1: Orator et testes possunt iterum ad examen vocari sive ad eorum instantiam sive Defensore sacrae ordinationis exquirente vel etiam ex officio ab Instructore, audito eodem Defensore, circa ea quae iam testati sunt, vel circa nova facta aut quaestiones ex processu emergentes; § 2: In conficiendis actis adhibeantur idiomata quae iuxta Regolamento Generale delia Curia Romana admittuntur. Secus, omnia acta in linguam latinam vel aliam magis notam ad verbum vertantur. Si ad versionem faciendam interpres foret adhibendus, is ab Instructore, audito ordinationis Defensore, eligatur, cuique iusiurandum de munere fideliter obeundo et de secreto servando erit deferendum. Art. 16 - Oratoris erit ius petendi ut sibi pandant nomina testium ex officio inchoandorum, nisi Instructor, audito sacrae ordinationis Defensore vel ipso rogante, suo decreto aliter statuat, rationibus in ipso decreto expositis. Contra decretum Instructoris recursum ad Ordinarium fieri potest, qui rem expeditissime definiat. Orator facultatem habeat quoque testem aliquem recusare, servatis omnibus de iure servandis. Art. 17 - § 1: Oratoris vel testium ius est documenta, si quae habeant, praesertim quae tempore non suspecto fuerint exarata, Instructori praesentare. Inter documenta maioris momenti accensendae sunt medicorum attestationes de morbo aliquo, quem hereditarium vel atavicum vocant, praesertim ante susceptos ordines, quo orator laboraverit; § 2: Ius est Instructoris sua auctoritate et decreto documenta et attestationes perquirere et super iis Oratorem vel testes in examine interrogare. Art. 18 - Si casus ferat, Instructor praecipere potest ut Orator ab aliquo perito in re medica, vel psychiatrica vel psychologica examinetur (cfr. can. 1574). Peritus, inter viros scientia et prudentia praestantes selectus, postquam munus suum adimpleverit iuxta artis suae praesidiis ad dignoscendum statum Oratoris, in scriptis referat quae indicia et argumenta iuxta medicinalis doctrinae placita, validitatem sacrorum ordinum adstruere aut excludere videatur. Perito deferatur quoque iusiurandum de munere fideliter adimplendo et de secreto servando eique mittantur capitula interrogationis quibus respondere tenetur. 20 - A.A.S 298 Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CAP VI - De instructionis conclusione Art. 19 - § 1: Instructor instructionem absolutam ne declaret, nisi prius sacrae ordinationis Defensor se nihil inquirendum superesse et Orator se nihil addendum habere declaraverint; § 2: Antequam conclusionis decretum Instructor edat, acta ipse attente perpendat, Oratoris ac testium depositiones in se et cum ceteris e processu emergentes conferat, et videat an sint quaedam haud absoluta, contradictoria vel ambigua. Quo in casu decernat, ad solvendas innodatas quaestiones, an Orator vel testes denuo citare oporteat ad supplendam instructionem, audito tamen ordinationis Defensore. Art. 20 - Absoluta instructione, decreto Instructoris Defensori ordinationis acta omnia tradantur, qui suas animadversiones conficiat, animadvertens quoque an regulae hucusque traditae in instructione observatae fuerint, necne. Art. 21 - § 1: Ipse Instructor, antequam Dicasterio competenti acta mittat, praeter animadversiones Defensoris ordinationis, suam relationem conficiat et actis eam addat, in qua ipse pronunciet de merito petitionis Oratoris, expositis rationibus tum iuris tum praesertim facti; § 2: Actis addatur quoque votum Ordinarii, etiamsi ipse sit Instructor, sive circa meritum causae sive circa quae ad scandalum timendum vel non attinent. Si vacet sedes episcopalis, votum conficiatur ab eo qui legitime Episcopi vices gerit (cann. 409, § 2; 413, § 1; 426-427). Art. 22 - § 1: His regulis obtemperatio Ordinarii potissimum committitur et ad eos spectat vigilare, ne ab iis deflectent administri deputati. Si aliquando contingat ut ab aliquibus praesentibus regulis aequa ratio suadeat esse recedendum, Instructor de hac re rationem reddat in actis, ut constet de inobservantiae causa; § 2: Ordinarii integrum erit ius ut, pro sua prudentia, quovis processus momento acta examinare, consilia et monitiones officialibus dare, et eos, gravi de causa, removere. Art. 23 - Acta omnia (cfr. can. 1472) per Pontificium Repraesentantem, vel eo deficiente, etiam alio modo, transmittantur ad Sedem Apostolicam in Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum 299 triplici exemplari authentico, confecto fasciculo typis edito cum indice omnium documentorum, iis cautionibus adhibitis, quae pro locorum conditionibus suppetunt ad tutam documentorum transmissionem. PARS SECUNDA: DE CAUSAE ITINERE APUD DICASTERIUM CAP. V I I - De prosecutione processus Art. 24 - § 1: Receptis actibus, curabit Dicasterium quam primum constituere collegium, plerumque trium ex Commissariis iam penes Dicasterium munus de causis sacerdotalibus explentibus; ex iis unus deputetur ad munus Praesidis collegii et Ponentis causae obeundum; § 2: Curabit quoque Congregatio competens constituendi Defensor sacrae ordinationis e gremio collegii Commissariorum penes Dicasterium constitutorum vel, iudicio Praefecti, etiam ex Officialibus eiusdem Dicasterii; § 3: Dein constituantur unus vel plures Actuarii ex Officialibus Dicasterii, qui et munus Notarii fungant et in actis omnia fideliter referant, sub ductu Praesidis collegii. Art. 25 - Praeses collegii Oratori scribat num aliquid addendum habeat, praesertim si novas suppeditant probationes vel documenta, eumque hortatus sit an velit sibi in Urbe constituere procuratorem qui tamen sacerdos esse debet et in re theologica et iuridica plurimum polleat. Art. 26 - Adquisitis novis, si quae sint, probationibus et argumentis, omnia acta ad Defensorem ordinationis trasferantur ut votum suum redigat, ei assignato a Praeside collegii congruo temporis spatio. Art. 27 - Recepto voto Defensoris, si ille censeat nihil aliud esse inquirendum, acta distribuantur inter membra collegii. Secus, attente ponderato voto Defensoris, Praeses collegii curabit ut Ordinarius competens moneatur de necessitate supplendi instructionem iuxta votum eiusdem Defensoris. Si tamen Praeses dissentiat, ad ulteriora procedat. Art. 28 - Omnibus de quibus in artt. 26 et 27 expletis, a Praeside collegii diem adunationis ad decernendum statuatur, ut aliquod tempus, ne ultra mensem integrum, habeant membra collegii studio acta subicere et votum in scriptis exarare. 300 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CAP. VIII - De conclusione deque iure recurrendi Art. 29 - Die adunationis, collegium coram Praefecto vel Secretario Dicasterii se sistit. Postquam Ponens votum suum legerit, et alii Commissarii consentiant, statim devenitur ad finalem decisionem. Secus, institui potest moderata disceptatio ad dissensiones solvendas, ut, quantum fieri possit, ad unanimitatem deveniatur. Fas est uniuscuiusque Commissarii a sua priore decisione recedere. Art. 30 - Si unanimitatem assequi non valet collegium, Praefectus, audito Secretario Dicasterii, perspecto voto prevalenti Commissariorum eorumque rationibus in iure et in facto allatis, decisionem finalem Oratori eiusque Ordinario communicet. Decisio pariter Defensori ordinationis notificetur. Art. 31 - § 1: Adversus decisionem, Defensoris sacrae ordinationis et Oratoris — per Ordinarium vel per procuratorem ad normam art. 25 costi tutum — ius est intra decem dies a notificatione decreti ad ipsam Congregationem provocandi et intra mensem integrum fas eis est suas argumentationes tam in iure quam in facto proponendi. Congregatio rem integram altero turno trium vel quinque Commissariorum deferat, una cum argumentis propositis; secus decisio fit exsecutiva et Ordinario competenti communicetur decreto Praefecti Congregationis; § 2: Constituto decreto Praefecti altero collegio qui rem videre debet, Praeses collegii audiat Oratorem vel Defensorem sacrae ordinationis an velit suas breves animadversiones proponere super assertis alterius partis; deinde, statuto die novae adunationis collegii, iuxta artt. 28 et 29, ad decisionem devenitur, adstante Praefecto vel Secretario Congregationis; § 3: Decisio Oratori eiusque Ordinario communicetur decreto Praefecti Congregationis; § 4: Contra decretum secundi gradus non datur appellatio sed tantum recursus ad Signaturam Apostolicam, ad mentem art. 123, § 1 Const. Ap. Pastor bonus. Art. 32 - Vigore praesentium normarum, non amplius vigent omnes normae universales vel particulares anteactae. Congregatio de Causis Sanctorum 301 CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM VICENTINA Beatificationis et canonizationis Servi Dei Ioannis Antonii Farina episcopi Vicentini fundatoris instituti sororum magistrarum a Sancta Dorothea filiarum a Sacris Cordibus (1803-1888) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Sanctitas plus quam umquam facies illa visa est quae Ecclesiae mysterium aptius patefacit... vivum Christi vultum ipsa prae se fert», Sanctus Pater Ioannes Paulus II affirmat in Epistula Apostolica, peracto Magno Iubilaeo, et, loquens de memoris testium fidei, nos adhortatur ad eas habendas hereditatem non dissipandam, eandemque esse usque grati animi officio committendam atque imitationis renovato proposito demandandam (Ioannes Paulus II, Novo millennio ineunte, 7: A.A.S., XCIII, [2001] 270). Unus ex his fidei testibus est Ioannes Antonius Farina, episcopus dotibus naturalibus ac supernaturalibus dives, impensa vita interiore atque magna apostolica generositate; qui haberi potest mirum spiritalitatis sacerdotalis exemplar et unus ex praeclaris episcopis saeculi undevicesimi. Conditor fuit Sororum Magistrarum a Sancta Dorothea Filiarum a Sacris Cordibus, quae nunc in diversis mundi partibus operantur industriis institutoriis, auxiliariis ac pastoralibus. In pago Gambettarci, intra fines posito provinciae Vicentinae, die 11 mensis Ianuarii anno 1803 ortus a Petro et Francisca Bellame, Ioannes Antonius prima formatione spiritali et culturali est a patruo sacerdote domino Antonio Farina imbutus, qui sanctus putatus est mortuus quique fuit eius verus spiritus atque scientiae magister. Quindecim annos natus in episcopale Seminarium Vicentinum introivit, ubi pietate eminuit et studio, adeo ut ad docendum sit destinatus in classibus inferioribus, cum nonnisi esset alumnus theologiae. Die 14 mensis Ianuarii anno 1827 Ordinationem sacerdotalem accepit; statim post diploma est consecutus ius publici magistri in ludis. Primis ministerii annis diversis est muneribus functus, nempe: magisterii in Semina- 302 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rio per duodeviginti annos; cappellani in Sancto Petro Vicentiae per decem annos et consortionis plurium institutorum culturalium, spiritalium et beneficorum urbis, inter quae moderationis publici Lycei et ludi. Anno 1831 Vicentiae initium fecit scholae popularis femininae et anno 1836 instituit Sorores Magistras a Sancta Dorothea Filiarum a Sacris Cordibus puellis pauperibus educandis; in quod opus omnes curas contulit in Sororum formatione inque patrocinio apostolico et oeconomico. Die 1 mensis Martii anno 1839 obtinuit pro Instituto decretum laudis a Papa Gregorio XVI. Regula ab eo conscripta viguit usque ad annum 1905, cum Institutum approbationem pontificiam obtinuit a sancto Pio X, ab ipso episcopo Antonio Ioanne Farina ordinato sacerdote. Die 25 mensis Maii anno 1850 Servus Dei nominatus est episcopus Tarvisinus. In ea dioecesi mansit usque ad annum 1860, multiformem explicans actionem apostolicam: visitationem pastoralem fecit et intextum constituit beneficentiae pro omnibus indigentibus; plures instituit sodalicia et consociationes ad usum augendum exercitationum spiritalium, ad assiduitatem praebendam sacerdotibus pauperibus et infirmis, ad cleri atque fidelium formationem culturalem, ad institutionem et catechesim iuventutis. Anno 1860, die 18 mensis Iunii, ad sedem episcopalem Vicentinam translatus est, ubi usque ad mortem amplissimam explicavit operam pastoralem atque culturalem. Synodum dioecesanam celebravit, totius dioecesis visitationem pastoralem fecit; magnam et subtilissimam egit actionem apostolicam clero atque fidelibus quoad spiritum et culturam formandis, pueris christiana doctrina erudiendis, studiis ac disciplina in Seminario reformandis; compluribus sodalitatibus instituendis, statutis propositis ad spiritum et ad auxilium ferendum pertinentibus; pietatem fovit erga Sacrum Cor Iesu et erga Virginem Mariam. A mense Decembri anni 1869 ad mensem Iunium anni 1870 Concilio Vaticano I interfuit, ubi ex fautoribus fuit definitionis infallibilitatis pontificiae. Constanter et paterne de suo Instituto sollicitus fuit, formationem spiritalem atque praeparationem professoriam curando Sororum, ut muneribus institutoriis et adiutabilibus responderent; multa opera fundata constituit, quae scite e lege communi abolitionis societatum religiosarum, die 7 mensis Iulii, anno 1866 lata, exemit. Pastor fuit studiosus, vir mirae magnitudinis moralis, qui mediocritatem ignoravit et constanter ad sanctitatis culmina est gressus. Singulari ardore sacerdotali est sustentus in vita christiana excitanda, in institutione cate- Congregatio de Causis Sanctorum 303 chetica puerorum curanda et, episcopus factus, in clericis sanctis formandis. Sacerdotem misericordem voluit, orantem et probum, sicut ipse vita sua testificabatur. Divinae Providentiae semper est confisus, et cum difficultatibus affligebatur, totum se Deo credebat. Solummodo Dei gloriam quaerebat; semper in operibus bonis occupatus, relaxationem sibi imminuebat; vel cibum necessarium neglegebat; cum omnibus totum se daret, nec commoda sibi nec tempus habebat. Eius iter spiritale linea est misericordiae, quae etiam ex eius homiliis apparet. Sacras Litteras dilexit, apostolus fuit Communionis crebrae; vixit coniunctus cum Deo, ab impensa navitate apostolica iuventutis, ad vitam continuae precationis annis maturitatis transgrediens. Virtus, quae in eo maximam excitat admirationem, est caritas invicta, propter quam, cum est episcopus electus, definitus est « vir caritatis ». Quae caritas immensa fuit: pauperes, infelices, derelictos, dolentes omne genus benignitate curisque est prosecutus. In calamitatibus Pastor bonus fuit; episcopus, ipse se voluntarium obtulit ut spiritaliter et corporaliter aegrotis assideret, exemplo suos trahens sacerdotes. Mirabilem ostendit caritatem in personarum aegritudine, se patrem praebens, fratrem, amicum, in eos qui calumniis et accusationibus ac, interdum, aperta cum inoboedientia, eum crucifigebant. Caritas eius intellegens erat, provida. Uti verus educator, partes scholae perspexit in reformatione societatis, necessitatem sociatae operae inter scholam et familiam, momentum praeparationis praeceptorum. Educationem consideravit intentam ad formationem integram personae humanae, ad actionem religiosam necnon ad caritatem fraternam. Eius dictum erat: « Vera scientia consistit in cordis educatione, id est in effecti vo timore Dei ». Curam adhibuit de formatione atque educatione mulieris, ut eam moraliter atque socialiter extolleret, utque vicissim fidei educatrix fieret atque bonorum christianorum. A iuvene sacerdote aequabilitate eminuit atque prudentia, qua multa explevit et difficilia munera quae sunt ei concredita in campo ecclesiali, institutorio atque civili, necnon in suo Instituto regendo, in respondendo variis interrogationibus, in dioecesibus administrandis Tarvisina et Vicentina. Vir sincerus et rectus, in damnandis vexationibus et inoboedientiis fortis fuit, sed eodem tempore indulgens: « Pater erat — dicebant — sed pater fortis qui humane corrigebat ». Lenis etiam fuit et clemens, affabilis et promptus, magnanimus in venia danda, magnae aequabilitatis et constantiae etiam in difficilioribus condicionibus. Christi amore inductus est ad 304 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale perfecte vitam suam conformandam ad vitam eius: humilem, castam, pauperem et oboedientem. Quamvis opulentae esset familiae, ultro paupertatem elegit, omnia quae possidebat Instituto donando atque pauperibus. Papae oboediens usque ad incredibilem animi magnitudinem, tantundem obsequens fuit auctoritatibus constitutis; ipse autem oboedientiam exprimebat per amantem adhaesionem voluntati Dei. Extremi vitae eius anni signati sunt apertis laudibus ob eius apostolicam industriam eiusque caritatem, sed etiam acerbis aegritudinibus et criminationibus, quas adversus renisus est silentio, interiore tranquillitate ac venia, fidelitate suae conscientiae atque perseverantia in bene faciendo, regulae supremae fidelis salutis animarum. Post gravem morbum mense Octobri subitum anno 1886, eius vires gradatim imminutae sunt, usque ad apoplexiae accessionem qua mortuus est die 4 mensis Martii anno 1888. Sepultus est in coemeterio municipali Vicentino, unde decem post annis est sollemniter ad ecclesiam Instituti sui translatus. Ibi adhuc quiescit, a filiabus suis veneratus et a multis fidelibus. Fama sanctitatis, gratiarum et caelestium beneficiorum, annis qui sunt mortem secuti, crevit non solum inter eius Sorores, verum etiam inter ecclesiasticos et civiles ambitus. Attamen beatificationis et canonizationis Causa nonnisi anno 1981 iniri potuit ab episcopo Vicentino per nominationem Commissionis Historicae, quam secuta est (annis 1990-1992) celebratio Inquisitionis dioecesanae, quae est a Congregatione de Causis Sanctorum probata decreto die 23 mensis Aprilis anno 1993 promulgato. Positione confecta super vita et virtutibus, die 29 mensis Februarii anno 2000 habita est sessio Consultorum Historicorum. Die 12 mensis Decembris anno 2000 actus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris et die 20 mensis Februarii anno 2001 Sessio Ordinaria est habita Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Excellentissimo Domino Aloisio Barbarito, Archiepiscopo titulari Florentinensi. Tum Consultores theologi, tum Cardinales et Episcopi, dubio an Servus Dei heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas coluisset, asseveranter responderunt. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congre- 305 Congregatio pro Episcopis gationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Ioannis Antonii Farina, Episcopi Vicentini, Fundatoris Instituti Soro- rum Magistrarum a Sancta Dorothea Filiarum a Sacris Cordibus, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. & S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S DECRETUM De Administratione Apostolica personali « Sancti Ioannis Mariae Vianney » condenda. Animarum bonum suprema est lex ac finis Ecclesiae, quam Deus voluit ut homines in populi novi foederis unitate salvaret, in suo sanguine constituti; Christus Iesus namque vitam tradidit ut omnes homines congregaret in unam familiam (cfr Io 11, 52), cuius Ecclesia est «universis et singulis sacramentum visibile huius salutiferae unitatis » (Lumen gentium 9). In plenam Ecclesiae catholicae communionem recipiens membra Unionis « Sancti Ioannis Mariae Vianney » Camposinae in Brasilia, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, suas per Litteras « Ecclesiae Unitas », die xxv mensis Decembris evulgatas, iure agnoscere voluit peculiaritatem Unionis « Sancti Ioannis Mariae Vianney », eandem in congruam iuridicam formam redigens Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 306 per Administrationis Apostolicae, personalem naturam habentis, constitutionem, cuius fines iidem erunt ac fines dioecesis Camposinae in Brasilia, ut membra composite in Ecclesiae corpus inserta, cooperari possint in Petri Successoris communione, ad Evangelium diffundendum. I. De Summi Pontificis speciali mandato, per Congregationis pro Episcopis Decretum, Administratio Apostolica personalis « Sancti Ioannis Mariae Vianney » constituitur, quae dioecesim solum Camposinam in Brasilia complectitur, quaeque iure dioecesibus aequatur immediate Sanctae Sedi subiectis. II. Administratio Apostolica personalis « Sancti Ioannis Mariae Vianney » normis iuris communis et hoc Decreto regitur necnon Congregationi pro Episcopis ceterisque Romanae Curiae Dicasteriis, pro cuiusque officio, subicitur. III. Administrationi Apostolicae facultas confirmatur sacram Eucharistiam, alia sacramenta, Liturgiam Horarum ceterasque liturgicas actiones celebrandi secundum Ritum Romanum ac disciplinam liturgicam, utrumque recognitum et ordinatum ad sancti Pii V praescripta, una cum accommodationibus quas Successores usque ad beatum Ioannem xxin induxerunt. IV. Administratio Apostolica personalis « Sancti Ioannis Mariae Vianney » pastorali curae Administratoris Apostolici committitur, sui veluti Ordinarii proprii, quem Romanus Pontifex ad iuris communis normas nominat. V. Potestas est: ita ut in personas exerceri possit quae Administrationis Apostolicae sunt participes; personalis, ordinaria, sive in foro externo sive interno; cumulativa, cum dioecesani Episcopi Camposini in Brasilia potestate, quandoquidem homines qui ad Administrationem Apostolicam pertinent sunt eodem tempore fideles Ecclesiae particularis Camposinae. VI § 1. Presbyteri et diaconi qui hucusque ad Unionem pertinent « Sancti Ioannis Mariae Vianney », in Administratione Apostolica personali incardinantur. Administrationis Presbyterium constituunt presbyteri incardinati. Clerici omnibus ex rationibus ad clerum saecularem pertinent, ideo necessitudinem artae unitatis cum Presbyterio dioecesano Camposino colent. § 2. Clericorum incardinatio iuris universalis normis temperabitur. Congregatio pro Episcopis 307 VII § 1. Administrator Apostolicus, Sancta Sede comprobante, proprium Seminarium habere poterit, ut tirones ad presbyteratum instituantur, quos ad sacros Ordines provehere poterit. § 2. Administrator Apostolicus, Sancta Sede comprobante, in Administratione instituta vitae consecratae et societates vitae apostolicae constituere atque simul candidatos ad ea pertinentes ad ordines, secundum iuris communis normas, promovere poterit. VIII § 1. Administrator Apostolicus ad iuris normam, atque Episcopo dioecesano Camposino rogato sententiam, erigere poterit paroecias personales, ut fidelibus Administrationis Apostolicae pastoralis praestetur cura. § 2. Presbyteri qui parochi nominantur iisdem iuribus officiisque fruuntur, quae ius commune praescribit, cumulative cum illis quae ad parochos territorii pertinent. IX § 1. Fideles laici, qui ad hoc usque tempus ad Unionem «Sancti Ioannis Mariae Vianney » pertinent, participes fiunt novae circumscriptionis ecclesiasticae. Qui, agnoscentes se cohaerere cum peculiaritatibus Administrationis Apostolicae personalis, poscent ut ad eam pertineant, suam voluntatem scripto patefacere debent, atque ii in aptum album sunt referendi, quod apud Administrationis Apostolicae sedem servari debet. § 2. Eo in albo laici quoque inscribuntur, qui in praesentia ad Administrationem Apostolicam pertinent, iique qui in ea baptizantur. X § 1. Administratio Apostolica personalis Consilium regiminis instituet, quod saltem sex sacerdotes constituent, cuius erit munia complere quae ius commune Consilio Presbyterali atque Collegio Consultorum tribuit, quorum Statuta ab Administratore Apostolico comprobabuntur. Consilium hoc haud exstinguetur Administrationis Apostolicae sede vacante. § 2. Administrator Apostolicus Consilium Pastorale Administrationis Apostolicae constituere potest. XI. Administrator Apostolicus quinto quoque anno Romam petet visitationis causa ad Limina Apostolorum atque per Congregationem pro Episcopis ad Summum Pontificem de Administrationis Apostolicae personalis statu relationem exhibebit. XII. Quod ad causas iudiciales in Administratione Apostolica attinet, competens Tribunal erit dioecesis Camposinae, nisi Administrator Apostolicus proprium Tribunal erigit, quo in casu, Apostolica Sede comprobante, ei Tribunal secundae instantiae stabiliter constituendum erit. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 308 XIII. Administrationis sedes in urbe Camposina locabitur atque princeps erit templum Immaculati Cordis Dominae Nostrae Rosarii Fatimensis. Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 18 Ianuarii 2002. IOANNES B. card. RE, Praefectus 83 Franciscus Monterisi, a Secretis. Loco 83 Sigilli In Congr pro Episcopis tab., n. 1026/2001 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 22 Februarii 2002. — Cathedrali Ecclesiae Cuernavacensi, Exc.mum P.D. Florentium Olvera Ochoa, hactenus Episcopum Tabasquensem. die 23 Februarii. — Suburbicariae Ecclesiae Portuensi-Sanctae Rufinae, R.D. Hyginum Reali, e clero archidioecesis Spoletanae-Nursinae, hactenus Vicarium generalem eiusdem archidioecesis. die 25 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Quilmensi Exc.mum P.D. Ludovicum Theodoricum Stöckler, hactenus Episcopum Goyanensem. die 1 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Apartadoënsi, Exc.mum P.D. Germanum García Isaza, C.M., hactenus Episcopum Caldensem. die 16 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Monctonensi Exc.mum P.D. Andream Richard, C.S.C., hactenus Episcopum Bathurstensem in Canada. die 19 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Legionensi Exc.mum P.D. Iulianum López Martín, hactenus Episcopum Civitatensem. 309 Diarium Romanae Curiae DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Lunedì, CORDOBA Marzo 2 0 0 2 , S.E. il Signor M A R C E L O F E R N A N D E Z D E P O N C E , Ambasciatore dell'Ecuador presso la Santa Sede. Giovedì, 11 14 Marzo 2002, S.E. il Signor HYUN SEOP-SEO, Amba- sciatore di Corea presso la Santa Sede. Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Giovedì, 2 8 Febbraio 2 0 0 2 , S.E. il Signor A L E K S A N D E R W S K I , Presidente della Repubblica di Polonia. Lunedì, 1 1 Marzo nato del Canada. 2002, l'On. DANIEL HAYS, KWASNIE- Presidente del Se- SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 5 marzo 2002. S.E. mons. Giuseppe Pinto, Arcivescovo tit. di Anglona, Nunzio Apostolico in Senegal, Mali, Capo Verde e Delegato Apostolico in Mauritania, Nunzio Apostolico in Guinea-Bissau. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 310 Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 27 novembre 2001. Gli Em.mi Signori Cardinali Ivan Dias; Claudio Hümmes; le LL.E. i mons. Robert Sarah, Arcivescovo em. di Conakry; Josip Bozanic, Arcivescovo di Zagreb; Francisco Javier Martínez Fernández, Vescovo di Cordoba; Francesco Lambiasi, Vescovo di AnagniAlatri; i sig. prof. Cari Anderson; sig. Said A. Azer; sig. Tanios Chahwan; sen. prof. Carlo Corsi; sig.ra Maria Eugenia Diaz de Pfennich; sig. Vladimir Durikovic; sig.ra Crescencia Gabijan Cabilao; sig.ra Christiana Habsburg-Lothringen; sig.ra Priscilla Kuye; sig.na Yuk Fai Lai; prof. Pedro Moráis Vieira; sig. Allan Panozza; sig.ra Nicoletta Pisa; sig.na Antoinette Prudence; arch. José Maria Riera i Mas; sig.na Jacqueline Sfeir; sig.ra Catherine Soublin; prof. Alexei Youdine, Membri del Pontifìcio Consiglio per i Laici «ad quinquennium». » » » I sig. dott. Marcello Bedeschi; prof.ssa Mary Ann Glendon; prof. Thomas Hongsoon Han; dott. Manfred Lütz; prof. Michal Sewerinski; prof. Nazario Vivero, Membri del Pontificio Consiglio per i Laici « in aliud quinquennium». » » » S.E. mons. Mounged El-Hachem, Vescovo di Baalbek - Deir El-Ahmar dei Maroniti; sac, prof. Libero Gerosa; sac. Jean Mbarga; sac. prof. Luís Felipe Navarro; dott.ssa Paola Bignardi; dott.ssa Emanuela Di Nunzio; sig. Luis Fernando Figari; sig. Zbigniew Nosowski; sig. Jesús Pérez Saturnino; prof. David Schindler, Consultori del Pontificio Consiglio per i Laici « ad quinquennium ». » » » Le LL.EE. i mons. Józef Michalik, Arcivescovo di Przemysl dei Latini; Lluís Martínez Sistach, Arcivescovo di Tarragona; Michel Dubost, Vescovo di Evry-Corbeil-Essonnes; mons. Luigi Giussani; mons. Patrick Valdrini; don Giovanni Fornero; p. Jesús Castellano Cervera; p. Gianfranco Ghirlanda, S.I.; sig. Kiko Arguello; prof. Giuseppe Dalla Torre del Tempio di Sanguinetto; prof. Giorgio Feliciani; dott.ssa Rosemary Goldie; dott. Jean Larnaud; sig.na Chiara Lubich; prof. Andrea Riccardi, Consultori del Pontificio Consiglio per i Laici aliud quinquennium aut "ad tempus" ». 31 gennaio « in 2002. Il dott. Joseph M. Cullell, Revisore Internazionale presso la Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede « ad triennium ». 311 Diarium Romanae Curiae 21 febbraio 2002. Gli Em.mi Signori Cardinali Nicolas de Jesús López Rodríguez e Roger Michael Mahony, Membri del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni aliud quinquennium ». » » » Sociali « in L'Em.mo Signor Cardinale Anthony Joseph Bevilacqua e S.E. mons. Raul Nicolau Gonsalves, Membri del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti « in aliud quinquennium ». » » » I mons. Pierre Calimé e James E. Dillenburg, Membri del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti « in aliud quinquennium ». 26 » » S.E. il Marchese Don Giulio Sacchetti, Consigliere Generale » » » S.E. mons. Francesco Saverio Salerno, Vescovo tit. di Cerveteri; prof. avv. Gian Carlo Perone; prof. dott. Alberto Quadrio-Curzio; dott. ing. Francesco Rebecchini; dott. Francesco Silvano; sig. Virgil De- dello Stato della Città del Vaticano «ad triennium». chant, Consiglieri dello Stato della Città del Vaticano « ad triennium ». » » » I mons.ri Mario Sensi, Demetrio Salachas e Francesco Tasciotti; i p. Mykhaylo Havryliv, O.S.B.M.; Porfirio Pidrucnyyj, O.S.B.M.; Zbigniew Suchecki, O.F.M. Conv.; Luigi Borriello, O.C.D.; Germano Marani, S.I.; Adam Owczarski, O.SS.R.; don Giorgio Rossi, S.D.B.; dott. Gaetano Passarelli, Consultori della Congregazione delle Cause dei Santi « ad quinquennium ». 1 marzo » Mons. Ryszard Selejdak, Capo Ufficio nella Congregazione 4 » » Mons. Michael Xavier Leo Arokiaraj, Capo della Cancelleria per l'Educazione Cattolica. del Tribunale della Rota Romana « ad quinquennium ». 15 » » Mons. Krzysztof Nitkiewicz, Sotto-Segretario della Congrega- 24 » » Mons. Pio Abresch ed il rev. Eduardo Baura, Consultori del- zione per le Chiese Orientali «ad quinquennium». la Congregazione per i Vescovi « in aliud quinquennium ». NECROLOGIO 22 28 22 26 28 4 8 dicembre gennaio febbraio » » marzo » 2001. 2002. » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Alexander Sye Cheong-Duk, Vescovo tit. di Buffada. Frans Simons, Vescovo em. di Indore (India). Fiorino Tagliaferri, Vescovo em. di Viterbo (Italia). Alois Wagner, Arcivescovo tit. di Siccenna. Agostinho Kist, Vescovo em. di Diamantino (Brasile). Pedro Grau y Aróla, Vescovo tit. di Pella. Cornelius de Wit, Vescovo tit. di Respetta. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 312 10 marzo 11 » 12 » » » 16 17 » » 2002. Mons. Sleiman Hajjar, Vescovo di Saint-Sauveur de Montréal dei Greco-Melkiti (Canada). » Card. Franjo Kuharic, del Titolo di San Girolamo dei Croati. » Mons. George J. Gottwald, Vescovo tit. di Cedamusa. » Card. Louis-Marie Bilie, del Titolo della SS. Trinità al Monte Pincio, Arcivescovo di Lyon (Francia). » Mons. Isaías Duarte Canoino, Arcivescovo di Cali (Colombia). » Mons. Simeon Oualli, Vescovo em. di Basse-Terre (Guadalupe). An. et vol. XCIV 3 Maii 2002 N. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I CONSISTORIA Feria III, die XXVI Martii MMII, in Palatio Apostolico Vaticano vocatis praesentibusque patribus cardinalibus, sacris praesulibus et Romanae Curiae praelatis quibus intimari solet, fuit Consistorium ordinarium publicum ad novem Canonizationis causas perpendendas optionesque diaconorum ad ordinem presbyterorum audiendas. Dicta hora sexta rev.mus Iosephus Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum praefectus, brevem excursum habuit de vita et miraculis novem Beatorum et singulas causas apud Summum Pontificem peroravit. Hisce auditis, Sanctissimus, nemine ex patribus iure suffragii praeditis contradicente, ex cathedra sententiam suam sic protulit: Auctoritate Dei omnipotentis, Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, decernimus ut Beatus Alphonsus de Orozco, Beatus Ignatius a Santhià, Beatus Humilis a Bisignano, Beata Paulina a Corde Iesu Agonizanti, et Beata Benedicta Cambiagio Frassinello die decima nona Maii anno bismillesimo secundo; Beatus Pius a Pietrelcina die decima sexta Iunii anno bismillesimo secundo; Beatus Ioannes Didacus Cuauhtlatoatzin 21 - A.A.S. 314 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die trigesima Iulii anno bismillesimo secundo; Beatus Petrus a Sancto Ioseph de Betancur die trigesima prima Iulii anno bismillesimo secundo; et Beatus Iosephmaria Escrivá de Balaguer die sexta Octobris anno bismillesimo secundo in Sanctorum album referantur. Deinde quinque patres cardinales ex ordine diaconorum per se vel per procuratorem, transitum ad ordinem presbyterorum petierunt: rev.mus Pius Laghi, hactenus protodiaconus, titulum S. Petri ad Vincula recepit; rev.mus Eduardus Cassidy titulum « pro hac vice » S. Mariae in via Lata; rev.mus Iosephus T. Sánchez titulum «pro hac vice» S. Pii V; rev.mus Vergilius Noè titulum Reginae Apostolorum; rev.mus Florentius Angelini titulum « pro hac vice » S. Spiritus in Saxia, et omnes Bullas a SS.mo acceperunt. Rev.mum Aloisium Poggi, diaconum S. Mariae in Domnica, in officio protodiaconi Sanctae Romanae Ecclesiae SS.mus confirmavit. Post preces et domni papae benedictionem, protonotarii apostolici participantes, de more rogati, instrumentum publicum de omnibus in Consistorio peractis se confecturos esse promiserunt et sic Consistorium absolutum est. CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I KUMASIENSIS Kumasiensis intra Ganae fines conditur nova Provincia ecclesiastica, cuius Sedes principalis eodem nomine ad dignitatem archiepiscopalem et metropolitanam attollitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ad totius dominici gregis curationem arcessiti, diligentiam continenter adhibemus assiduam, ut salutifera Domini beneficia quam amplissimam ubique terrarum multitudinem attingant. Ideo Nos aptare festinamus ecclesiastica instituta ad proposita haec commodius assequenda aptiusque Acta Ioannis Pauli Pp. II explenda. Quapropter his quorum interest rogatis sententiam, de Congregationis pro Gentium Evangelizatione, Apostolica Nostra pot suffulti, haec quae sequuntur decernimus et statuimus. Distractis dioecesibus Obuasiensi, Goasonensi, Sunyaniensi et Konongensi-Mamponganae a Sede metropolitana A Litore Aureo, omnibus ex iis dicionibus novam Provinciam Ecclesiasticam condimus Kumasiensem appellandam, cuius Sedes principalis Kumasiensis erit. Ipsa insuper ad archidioecesis metropolitanae gradum attollitur, cui dioeceses Obuasiensis, Goasonensis, Sunyaniensis et Konongensis-Mampongana ut suffraganeae posthac subiciantur. Kumasiensem Episcopum, in praesentia Venerabilem Fratrem Petrum Kwasi Sarpong, dignitate Archiepiscopi et gradu Metropolitae honestamus secundum sacrorum canonum praescripta. Haec omnia ad expedienda Venerabilem Fratrem Georgium Kocherry, Archiepiscopum titulo Othonensem, atque in Gana Apostolicum Nuntium, delegamus, facta videlicet facultate quempiam alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re demum ad exitum perducta, documenta conficiantur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittantur, contrariis rebus minime quibuslibet obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die altero et vicesimo mensis Decembris, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status CRESCENTIUS card. SEPE Congr, pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Laurentius Civili, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 507.348 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 316 II TANJUNGSELORENSIS In Indonesia nova conditur dioecesis Tanjungselorensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ad aptius consulendum evangelizationis operi in Indonesia visum est ibidem novam constituere dioecesim. Quapropter Congregatio pro Gentium Evangelizatione, re mature perpensa auditisque pariter eorum quorum interest votis, admotam postulationem censuit esse accipiendam. Nos igitur, Qui gravissimo fungimur munere Pastoris et Patris universi populi Dei, talem sententiam ratam habentes, summa Apostolica potestate haec decernimus. A Samarindaënsi dioecesi separamus partem orientalis territorii ex eaque novam condimus dioecesim Tanjungselorensem, quam metropolitanae Sedi Pontianakensi suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus cuiusque limites iidem erunt ac fines districtuum civilium qui patrio sermone Bulungan et Berau nuncupantur. Praeterea iubemus Episcopi cathedram poni in urbis "Tanjung Selor" templo Sanctae Mariae Assumptae dicato, quod ad dignitatem cathedralis ecclesiae evehimus; cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perducet ad exitum Venerabilis Frater Laurentius Fratini, Archiepiscopus titulo Botrianensis atque in Indonesia Apostolicus Nuntius; qui, re acta, curabit documenta exaranda sincerisque exemplis memoratae Congregationi mittenda. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vicesimo secundo mensis Decembris, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. ffi ANGELUS card. SODANO Secretarius Status CRESCENTIUS card. SEPE Congr. pro Gentium Evang. Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco 6B Plumbi In Secret. Status tab., n. 507 429 Acta Ioannis Pauli Pp II 317 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Servae Dei Mariae Adeodatae Pisani Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Qui habet mandata mea, et servat ea, ille est qui diligit me» (Io 14, 21). Ut quis vere discipulus Christi dici possit, non sufficit tantum ut Dei legem cognoscat, sed amet et observet eam oportet. Venerabilis Serva Dei Maria Adeodata Pisani divinam legem non solum cognovit, verum etiam ad effectum propriae vitae eam perduxit, ita ut, evangélicas semitas percurrens, perfecta facta sit Christi discipula, maximam attingens consecrationem Deo summe dilecto. Maria Adeodata Pisani a parentibus domino Pisani Mompalao, nobili viro Melitensi, et domina Vincentia Carraro ortum habuit Neapoli die XXVIII mensis Decembris anno MDCCCVI. Etsi parentes varias experti sunt difficultates, ipsa optimam humanam et christianam recepit institutionem sive ab avia sive in collegio Sanctae Mariae. Prae difficultatibus politicis annis MDCCCXX-MDCCCXXI Neapolim vexantibus, pater eius in Melitam, terram patriam, definitive redire debuit. Postea, annis nempe MDCCCXXV-MDCCCXXVIII discriminibus in deterius mentibus, Adeodata quoque et mater eius Melitam petierunt, ubi Dei Serva vitam perrexit absconditam et Deo deditam, statui matrimoniali saepe renuntians. Mundana fugiens, intensae orationi, eleemosynis et exercitiis pietatis se dedit; eucharisticam celebrationem cotidie participavit, intimam cum Christo Iesu amicitiam nutriens. Docilis exstitit voluntati Divini Sponsi, qui ad vitam religiosam vocabat eam; ita die xvi mensis Iulii anno MDCCCXXVIII, divitiis tituloque nobilitatis vulgo « La Baronia di Frigenuini » relictis, monasterium ingressa est Monialium Benedictinarum Sancti Petri in urbe Mdina, novitiatum incepit, quo expleto religiosam emisit professionem. Deinde, die xxx mensis Iunii anno MCMXLVii, dotibus vitaeque exemplo perpensis, abbatissa monasterii electa est. Simplicem gessit vitam, proprio charismate Benedictino inspiratam; praesertim erga vitam communem et regularem observantiam fidelitatem fovit, quas secundum spiritum Benedictinum instaurandas contendit. Caritate eminuit erga Deum et proximos, non autem minus diligebat omnes suas sincere sorores religiosas et pauperes cotidie monasterium adeuntes. In propriis scriptis spirituales animi sensus ardensque desiderium sanctitatis et Christo Domino oboedientiae ostendit. In scripto cui titulus « Giardino Mistico 318 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dell'anima amante di Gesù e di Maria» singularem suam mysticam cum Christo consuetudinem significavit. Ipsa enim, docilis et actioni divinae prompta, censebat propriam animam vel animam omnium christianorum spiritalem esse hortum id est « giardino mistico » in quo Christus, « divinus hortulanus », varios excolebat flores virtutum, Deo offerendos currente liturgico anno. Unde etiam liquet vitam Servae Dei Adeodatae constantem virtutum exercitationem fuisse, nempe humilitatis, pietatis, virginitatis, contemplationis, mortificationis, adorationis. Illa conspicitur praesertim uti praeclara stella matutina, quae, tamquam exemplum pro omnibus christianis, in caelo Ecclesiae Melitensis refulget. Isti christifideles adeunt illam ad auxilium impetrandum pro familiis in difficultatibus versantibus et pace carentibus. Venerabilis Serva Dei Adeodata Pisani die xxv mensis Februarii anno MDCCCLXXXV migravit in caelum. Cum vero eiusdem fama sanctitatis longe lateque diffunderetur, die xvin mensis Iulii anno MDCCCXGII prima habita est sessio Processus Ordinarii canonizationis, quem secutus est Processus Apostolicus inter annos MDCCCXCII-MDCCCXCVI. Praeterea Processus super miro habitus est annis MCMIV-MCMVII. A Nobismet Ipsis die xxiv mensis Aprilis anno MMI eius heroicae virtutes recognitae sunt eodemque die Nobis coram decretum super miro prodiit. Deinde statuimus ut beatificationis ritus die ix mensis Maii hoc ipso anno, occasione Nostri itineris pastoralis, in Insula Melita perageretur. Hodie igitur inter Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: « Nos, vota Fratris Nostri Iosephi Mercieca, Archiepiscopi Melitensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Georgius Preca, Ignatius Falzon et Maria Adeodata Pisani Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Georgii Preca die nona Maii, Ignatii Falzon die prima Iulii et Mariae Adeodatae Pisani die vicesima quinta Februarii in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae ideo his constituimus Litteris iubemus ut et in praesens et in posterum omne tempus suam sortiantur vim ac plene valeant, contrariis quibuslibet rebus haudquaquam obsistentibus. Datum in Insula Melita, die ix mensis Maii, anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi £8 ANGELUS Loco ffi Sigilli In Secret, Status tab., n. 495,995 card. Pontificis SODANO Acta Ioannis Pauli Pp, II 319 II Caelitum Beatorum tribuuntur Venerabili Servo Dei Ignatio Choukrallah Maloyan sollemniter honores. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Attendite vobis et universo gregi, in quo vos Spiritus Sanctus posuit episcopos» (Act 20, 28). Ecclesiae creatus episcopus suam vitam pro sibi credito grege totam impendit Venerabilis Servus Dei Ignatius Choukrallah Maloyan, cui pastorali permotus caritate eidem illi populo serviit Beatique Pauli verba plenissime exegit: « Non enim dedit nobis Deus Spiritum timoris sed virtutis et dilectionis et sobrietatis» (2 Tim 1, 7). Ante persecutionis namque constituta pericula, nullam accepit condicionem, verum apostolica tuitus est fortitudine christifideles quos in discriminibus roboravit atque in martyrio ipso antecessit ad Iesu Christi exemplum, Pastoris nempe Boni, qui suis pro ovibus propriam profudit vitam. Ortus hic impavidus est hominum pastor die XV Aprilis mensis anno MDCCCLXIX in Turcarum urbe Mardine prope Mesopotamiam Armenis de humilioris status parentibus spectataeque pietatis catholicae. Sacro est fonte expiatus, indito Choukrallah nomine. Anno MDCCCLXXXIII a suo Archiepiscopo Melhon Nazarian, qui ipsius recte conspicatus pietatem erat atque vocationem, in Libanum est missus ad coenobium Dominae Nostrae de Bzommar, ubi philosophiae operam navavit ac theologiae suamque in litteris humanioribus perfecit eruditionem. Sacerdotio initiatus est in sollemnitate Corporis Christi die vi Augusti mensis anno MDCCCXCVI adscivitque nomen sibi Ignatii, cum sanctum illum Antiochiae episcopum imitari ac sectari cuperet christiano disseminando nuntio. Munus confestim praedicandi recepit necnon spiritalis alumnorum sacrorum moderationis. In Aegypto dein studiose apostolatui sese dedidit in urbibus Cairensi et Alexandrina, versans diligenter in praedicandi opere ac sacramenta, praesertim reconciliationis, dispensandi. Vetustus autem cum Antistes Mardinus officio sese abdicavisset, eius destinatus hic est Servus Dei legitimus successor Romaeque exin die xxn mensis Octobris anno MCMXI Synodi Armenorum tempore ordinatus. Dioecesim suam rite ingressus, protinus pastorale suum aggressus est magno cum fervore ministerium. Presbyteris spiritali pastoralique ratione instituendis totus vacavit, Dei nuntiando verbo, fidelibus ipsis invisendis. Scholas provexit atque templorum aedificationem. 320 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Altam per coluit spiritus vitam christianasque virtutes, dum ita summam ad martyrii se comparavit probationem. Fuit namque solidae et profundae fidei vir quam vitae ipsum defendit usque ad sacrificium., Spem suam ac fiduciam uno reposuit in Domino divinae sese Providentiae committens. Caritatem erga Deum et homines factitavit suaque religiosa officia continenter explevit. Prudens eminuit, quotiens cum hominibus egit et iudicia tulit, dedit consilia. Ecclesiae firmiter tuitus est iura perinde ac fidelium suorum, cum omni in re et operam unicam extolleret Dei gloriam. Iamiam incipiente Armenorum insectatione, populum protexit et suo pastoris perstitit in munere. Litteris toti communitati dioecesanae mense Maio anno MCMXV inscriptis perquam libenter adseveravit se fidelitatem suam Deo et Ecclesiae etiam sanguinis effusione testificaturum. Die tertio subsequentis mensis Iunii, festivo Corporis Christi die comprehensus una est aliis cum tredecim presbyteris magnaque christianorum multitudine atque atrociter excruciat o . Mortem cum imminere sibi iam perciperet, a sacerdote concaptivo absolutionem petivit. Concessum ipsi est ut fideles suos adloqueretur, quos ad fidenter amplexandam pro catholica fide mortem est cohortatus deindeque panem consecratum omnibus veluti viaticum est partitus. Cum religionem Islamicam immotus complecti recusaret, ne videlicet periret, die xi mensis Iunii anno MCMXV ipsum pie precantem glandibus plumbeis transverberaverunt. Protinus eum fidei martyrem habuit Dei Populus; quae fama invaluit crevit ad nostros usque dies. Quocirca Patriarcha Ciliciae Armenorum anno MCMLXVi Causam incohavit beatificationis seu declarationis martyrii. Legibus cunctis hac de re Ecclesiae exinde conservatis, nempe de Causis Sanctorum, die x x i v Aprilis mensis anno hoc ipso bismilesimo primo Nostro in conspectu Decretum prodiit super martyrio. Statuimus propterea ut Romae Beatificationis ritus die Dominico septimo mensis Octobris hoc anno persolveretur, hodie scilicet, cum coram infinita ferme pastorum sacrorum et christifidelium turma maxime Nos pronuntiare graviter iuvit formulam hanc Beatificationis: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Narsetis Petri XIX, Patriarchae Ciliciae Armenorum, Huberti Luthe, Episcopi Essendiensis, Ioachimi Illiano, Episcopi Nucerini Paganorum-Sarnensis, Ioannis Claudii Cardinalis Turcotte, Archiepiscopi Marianopolitani, Silvii Caesaris Bonicelli, Episcopi Parmensis, et Renardi Lettmann, Episcopi Monasteriensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congrega- Acta Ioannis Pauli Pp II 321 tionis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica: facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Ignatius Maloyan, Nicolaus Gross, Alfonsus Maria Fusco, Thomas Maria Fusco, Aemilia Tavernier Gamelin, Eugenia Picco et Maria Euthymia Üffíng Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Ignatii Maloyan sabbato proximo diei undecimae Iunii, Nicolai Gross die vicesima tertia Ianuarii, Alfonsi Mariae Fusco die septima Februarii, Thomae Mariae Fusco die vicesima quarta Februarii, Aemiliae Tavernier Gamelin die vicesima tertia Septembris, Eugeniae Picco die septima Septembris et Mariae Euthymiae Üffíng die nona Septembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Omnium statim primi Nos novum hunc caelitem Beatum venerari festinavimus eumque simul precari ut exemplo suo adiumentoque confirmaret christianam fidem profitentes. Has voluimus promulgari Litteras, quas suam vim tam nunc quam in posterum tempus exserere iubemus, quibuslibet rebus non obsistentibus. Datum Romae, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Octobris anno MMI Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis €8 ANGELUS card. SODANO Loco 88 Sigilli In Secret. Status tab.., n 504.348 HI Venerabili Dei Servae Aemiliae Tavernier Gamelin Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Humilitas, simplicitas, caritas.., caritas potissimum » novissima sunt verba, quae die xxin mensis Septembris anno MDCCCLII moriens enuntiavit Aemilia Tavernier Gamelin. Quae verba summatim totam eius vitam complectuntur, quam ipsa uxor et religiosis votis adstricta pro indigentibus exegit. Aemilia Tavernier (hoc est familiae nomen) Montis Regalis in urbe die XIX mensis Februarii anno MDCCC orta est ipsaque puella aerumnas separationemque experta est. Una erat ex undecim liberis, quorum novem ante- 322 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quam aetatem adultam attingerent mortui sunt. Quattuor annos nata matrem amisit et quintodecimum agens annum patre orbata est. Domum relinquere coacta est et amitae est commissa, quae eam in collegium quoddam detulit. Tres et viginti annos nata Ioanni Baptistae Gamelin nupsit, viro scilicet iam seniori et severo. Trium liberorum post obitum, quos continuo generavit, vir quoque, quattuor tantum coniugii transactis annis, e vita excessit. Septem et viginti annos nata vidua facta est. Licet haec omnia tristia evenirent, Aemilia haud concidit animo. Sed contra totam se constanter pauperibus aliisque tradidit. Si Aemiliae Gamelin vitam inspicimus, eiusdem videmus multimodis solidam Dei amoris per aliorum famulatum structuram. Adulescens quoque institit ut ei facultas daretur inserviendi pauperibus mensam quotidie instruendo, quam « Regis mensam » appellare solebat. Famulatum hunc iuvenis uxor ac postquam virum filiosque amisit exercuit. Aegrotos in eorum domibus invisebat, pupillos curabat, adulescentem, mente captum, adoptavit, vetulas mulieres et inhabiles hospitio recepit, quotidie alimenta et vestimenta pauperibus impertire solebat. Carcere detentos invisebat et solabatur, adulescentes feminas in opere inveniendo iuvabat; domum suam vendidit ac laxiora domicilia emit, ut homines deserti miserique susciperentur, qui plures in dies ad eam concurrebant. Cum Montis Regalis urbs amplificaretur, Episcopus Ignatius Bourget condere instituit feminarum congregationem religiosam, quae pauperum necessitatibus subveniret, quas Sorores Caritatis vocare voluit. Aptam ad hanc institutionem mulierem invenit Aemiliam. Feminarum manipulus in Aemiliae domicilium die xxv mensis Martii anno MDCCCXLIII, eius iuvandi causa, convenit atque eae novitiatum incohaverunt. Una cum Vicario generali Aemilia spiritalem institutionem curavit. Die xxix mensis Martii anno MDCCCXLIV una cum sex primis noviciis vota religiosa nuncupavit, quae continuo ab iis Antistita electa est. Si quidem pauperes sua sponte « Domum Providentiae » vocaverunt, iidem has religiosas mulieres « Sorores Providentiae » appellarunt. Laica Aemilia primos novae congregationis gressus sustinuit: nunc, Antistita facta, eandem confirmare et augere studuit. Una cum sororibus operam dedit ut esurientes, aptis vestimentis carentes, aegroti, inhabiles, captivi, opere carentes, mente capti, pupilli, presbyteri adversa valetudine affecti, missionarii, litterarum expertes, surdi iuvarentur. Nullus suscipiendorum hominum dari modus videbatur. Huic longo indici alius additus est manipulus illorum quos anno MDCCCXLVII typhus et anno MDCCCXLIX cholera morbus perçusse- Acta Ioannis Pauli Pp, II 323 runt. Mater Aemilia eiusque sorores plene iis calamitatibus subvenerunt, etiam cum aliae congregationes sese subduxerunt. Hoc cum faceret opus, Aemilia cholera morbo quinquaginta et unum annos nata affecta est atque ad Dominum demigravit, postquam septem per annos novam suam familiam moderata est, quae « Providentia Pauperum », « Angelus carceris » dicebatur. Eius post mortem illud repertum est argenteum religiosae professionis anulum coniugii aureum anulum continere. Utrumque illa gestabat, quippe quae sui viri Ioannis Baptistae per matrimonii sacramentum vera esset uxor eaque eius trium liberorum mater. Per religiosam professionem vera pariter fuit Christi sponsa ac spiritalis amplae familiae mater, pauperes suscipiens et desertos. Mirum in modum coniugium et religiosa professio in hac spectabili femina coniuncta sunt. Canonizationis Causa anno MCMLXXXI incohata est. Postquam « Positio super virtutibus » excussa est, decretum de virtutibus heroum in modum exercitis die xxin mensis Decembris anno MCMXCIII prodiit. Post mirae sanationis processum, quae in urbe Montis Regali in Canadia evenit, ac vestigationem Congregationis de Causis Sanctorum, die VIII mensis Decembris anno MM Nobis coram de miraculo Venerabili Aemiliae adscripto evulgatum est Decretum. Statuimus ut beatificationis ritus Romae die VII mensis Octobris anno MMI celebraretur. Hodie igitur inter scerei hanc ediximus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Narsetis Petri XIX, Patriarchae Ciliciae Armenorum, Huberti Luthe, Episcopi Essendiensis, Ioachimi Illiano, Episcopi Nucerini Paganorum Sarnensis, Ioannis Claudii Cardinalis Turcotte, Archiepiscopi Marianopolitani, Silvii Caesaris Bonicelli, Episcopi Parmensis, et Renardi Lettmann, Episcopi Monasteriensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Ignatius Maloyan, Nicolaus Gross, Alfonsus Maria Fusco, Thomas Maria Fusco, Aemilia Tavernier Gamelin, Eugenia Picco et Maria Euthymia Üffíng Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Ignatii Maloyan sabbato proximo diei undecimae Iunii, Nicolai Gross die vicesima tertia Ianuarii, Alfonsi Mariae Fusco die septima Februarii, Thomae Mariae Fusco die vicesima quarta Februarii, Aemiliae Tavernier Gamelin die vicesima tertia Septembris, Eugeniae Picco die septima Septembris et Mariae Euthymiae Üffíng die nona Septembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 324 Caritatis ac liberalitatis insignis haec mulier clara exhibuit exempla, quae sua opera luculenter in pauperes, aegrotos, captivos iuvandos contulit, ob oculos praestantioribus Evangelii usque monitionibus habitis. Exoptamus igitur ut huius caelitis testificationibus incitati homines qui nunc sunt idem patrare contendant. Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime efficientibus rebus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die VII mensis Octobris, anno Domini MMI, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato Summi Pontificis £8 ANGELUS card. SODANO Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 504.776 IV Venerabili Servo Dei Aloisio Tezza Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Promitto me cotidie in perfectione studiose progressurum, meque omni tempore et totis viribus animarum bono dicaturum ». His verbis continetur propositum quod vitam illuminavit et navitatem Venerabilis Servi Dei Aloisii Tezza, qui animo fide caritateque pleno vestigia secutus est Iesu, boni Samaritani hominum, sublimia attingens cacumina sanctitatis. Ipse Coneliani natus est die i mensis Novembris anno MDCCCXLI e familia copiis affluente. Post obitum patris, qui medicus fuerat conducticius, mater adhibuit curam de eius institutione, atque anno MDCCCLVI filium quindecim annos natum comitata est in urbem Veronam ad noviciatum Clericorum Regularium Ministrantium Infirmis, duobus post diebus ipsamet ingressa est Monasterium Visitationis Patavii, ubi sanctitatis fama circumdata obiit anno MDCCCLXXX. Sub moderamine eximii magistri vitae spiritualis patris Aloisii Artini, anno MDCCCLVIII Servus Dei religiosam emisit professionem proposito facto: « Sanctus ero ». Sacerdotio auctus est die xxi mensis Maii anno MDCCCLXIV. « Scientia et virtute eminentissimus », propter mansuetudinem, quae leve ei reddebat onus disciplinae, munus assumpsit institutionis Ada Ioannis Pauli Pp. II 325 postulantium, deinde tironum Seminarii Veronae, et ab anno MDCCCLXIX noviciorum Romae. In Gallia xvni annos vitam degens, indefatigabili zelo aedificavit et aperuit ibi noviciatum aliasque domus religiosas. Plurima quoque instituit opera assistentiae ad plenam seniorum et aegrotantium curam. Anno MDCCCLXXXV erecta est Provincia eius Ordinis in Gallia ipseque nominatus est moderator provincialis. In Capitulo Generali anno MDCCCLXXXIX electus est Vicarius et Procurator generalis sui Ordinis quapropter Romam translatus est. Praehabita licentia Consultationis generalis et post provida colloquia cum beata Iosephina Vannini, quae tunc futura tempora sua conquirebat, die n mensis Februarii anno MDCCCXCII cum ipsa beata condidit Congregationem Filiarum Sancti Camilli. Novo Instituto indidit animum infirmis serviendi, sorores ad teneram et promptam caritatem exhortans. Dicere consueverat: « Priores agite partes in caritate, tollite omnem curam, tenerrimam vero in pauperes aegrotos ». Omnia prospere eveniebant, cum quasdam ob detractiones necesse fuit ut Servus Dei relinqueret moderamen ab ipso conditae Congregationis et Galliam repeteret. Anno MCM missus est Limam in Peruvia veluti Visitator communitatis Camillianae quae reformatione indigebat. Ibi mansit usque ad mortem, laetus de sancta Dei voluntate exsequenda, fructuosam explendo pastoralem navitatem. Patienter et suaviter operatus est reformationem communitatis Camillianae, promovit ministerium auxilii in aegrotos et monentes sive in domibus privatis, sive in valetudinariis et hospitiis urbanis: indefatigatum se praebuit in sacramento reconciliationis administrando, probatissimus habebatur moderator spiritus in Seminario dioecesis, in monasteriis et collegiis, magni aestimabatur a Nuntiis Apostolicis, sacerdotibus plurimisque laicis. Navitas eius humilis, prudens ac patiens, humanitate christianaque caritate ornata, instruit eum « bonum Samaritanum Peruviae et apostolum Limae », sicut plerumque appellabatur. Continuo operatus est pro Dei gloria arte coniunctus cum Domino, quem assidua precatione est contemplatus quemque sub Eucharistico mysterio adoravit. Vitam communem omnimodo fovit. Dona coluit Spiritus, bonitatem scilicet, suavitatem, amabilitatem erga omnes, etiam erga eos qui eum vexabant, humilitatem, patientiam, spiritum oblationis, magnanimitatem erga egentes et patientes. Obiit die xxvi mensis Septembris anno MCMXXIII, octoginta duo annos natus. Tunc populus exaltavit sanctitatem eius dicens: « Limae sanctus mortuus est ». Volventibus annis huiusmodi fama crevit, quam ob rem incohata est Causa beatificationis et canonizationis. Die xxiv 326 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mensis Aprilis anno MMI N O S Ipsi declaravimus Servum Dei virtutes théologales, cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse. Die VII mensis Iulii eodem anno coram Nobis promulgatum est Decretum super miraculo intercessioni Patris Aloisii Tezza tributo. Deinde statuimus ut beatificationis ritus die iv mensis Novembris, eodem anno, Romae peragererur. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Hirka, Episcopi Presoviensis, Petri Iacobi Nonis, Episcopi Vicentini, Georgii Ferreira da Costa Ortiga, Archiepiscopi Bracarensis, Ioannis Aloisii Cardinalis Cipriani Thorne, Archiepiscopi Limani, Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, et Ioannis Mariae Uriarte Goricelaya, Episcopi Sancti Sebastiani, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Paulus Petrus Gojdic, Methodius Dominicus Trcka, Ioannes Antonius Farina, Bartholomaeus Fernandes dos Mártires, Aloisius Tezza, Paulus Manna, Caietana Sterni et Maria Pilar Izquierdo Albero Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Pauli Petri Gojdic die decima septima Iulii, Methodii Dominici Trcka die vicesima quinta Augusti, Ioannis Antonii Farina die decima quarta Ianuarii, Bartholomaei Fernandes dos Mártires die decima octava Iulii, Aloisii Tezza die vicesima sexta Septembris, Pauli Manna die decima sexta Ianuarii, Caietanae Sterni die vicesima sexta Novembris et Mariae Pilar Izquierdo Albero die vicesima septima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti». Sueta demum oratione habita de vita, virtutibus ac operibus Beatorum, quos modo publice diximus, eos venerati sumus summaque Ipsi cum religione primi invocavimus. Quae autem decrevimus, volumus nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non efficientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iv mensis Novembris, anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. De mandato Summi Pontificis & ANGELUS Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 505.102 card. SODANO Acta Ioannis Pauli Pp., II 327 ALLOCUTIONES I Ad oratores nationum.* Excellences Mesdames et Messieurs, 1. Les vœux que votre doyen, l'Ambassadeur Giovanni Galassi, vient de me présenter en votre nom à tous m'ont touché d'autant plus qu'ils me sont offerts aussi au nom des gouvernements et des peuples que vous représentez. A mon tour de vous adresser, ainsi qu'à vos familles et à ceux qui vous sont chers, les souhaits que je forme du fond du cœur pour que Dieu vous bénisse et accorde à tous les peuples une année de sérénité, de bonheur et de paix. Monsieur l'Ambassadeur, vos souhaits délicats ont été accompagnés d'une analyse pénétrante de l'actualité internationale de l'année écoulée. L'horizon se présente certes obscur et beaucoup de ceux qui ont connu le grand mouvement vers la liberté et le changement des années quatre-vingtdix se surprennent aujourd'hui à être tenaillés par la peur d'un avenir redevenu des plus incertains. Toutefois, pour ceux qui ont mis leur foi et leur espérance en Jésus, né à Bethléem pour se faire l'un de nous, le message angélique a retenti au cœur de la nuit de Noël: «Ne craignez pas... je viens vous annoncer une bonne nouvelle, une grande joie pour tout le peuple: aujourd'hui vous est né un Sauveur». L'avenir est grand ouvert, Dieu prend nos chemins! 1 2. La lumière de Noël donne sens à tous les efforts humains déployés pour que notre terre soit plus fraternelle et plus solidaire, pour qu'il fasse bon y vivre et que l'indifférence, l'injustice et la haine n'aient jamais le dernier mot. Et ici pourrait être citée une longue liste d'actions menées à bien par des gouvernants, des négociateurs ou des volontaires qui, ces derniers temps, ont su mettre leur savoir-faire et leur dévouement au service de la cause de l'homme. * Die 10 Ianuarii 2002. Lc 2, 10-11. 1 328 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Parmi les motifs de satisfaction, on doit mentionner sans doute l'unification progressive de l'Europe, symbolisée récemment par l'adoption d'une monnaie unique de la part de douze pays. Il s'agit là d'une étape décisive dans la longue histoire de ce continent. Mais il est tout aussi important que l'élargissement de l'Union européenne continue à être une priorité. Je sais également qu'on s'interroge sur l'opportunité d'une Constitution de l'Union. À cet égard, il est fondamental que soient toujours mieux explicités les buts de cette construction européenne et les valeurs sur lesquelles elle doit reposer. C'est pourquoi, non sans une certaine tristesse, j'ai pris acte du fait que, parmi les partenaires qui devront contribuer à la réflexion sur la « Convention » instituée lors du sommet de Laeken le mois dernier, les communautés de croyants n'ont pas été explicitement mentionnées. La marginalisation des religions, qui ont contribué et contribuent encore à la culture et à l'humanisme dont l'Europe est légitimement fière, me paraît être à la fois une injustice et une erreur de perspective. Reconnaître un fait historique indéniable ne signifie pas du tout méconnaître l'exigence moderne d'une juste laïcité des Etats, et donc de l'Europe! Il m'est agréable d'évoquer aussi la nouvelle tant attendue de l'amorce d'un dialogue direct entre les responsables des deux communautés de l'île de Chypre. Un parlement légitime au Kosovo est encore de bon augure pour un avenir plus démocratique de la région. Depuis le mois de novembre dernier, les délégations de la République populaire de Chine et de la République de Chine siègent au sein de l'Organisation mondiale du Commerce. Puisse ce développement positif contribuer à féconder tous les efforts accomplis sur le chemin ardu du rapprochement! Les conversations en cours entre les parties au conflit qui déchire depuis tant d'années le Sri Lanka sont sans nul doute à encourager. Ce sont là, en définitive, des avancées significatives sur le chemin de la pacification entre les hommes et les peuples. 3. Mais la lumière qui est venue de la grotte de Bethléem éclaire également, et de manière implacable, les ambiguïtés et les échecs de nos entreprises. En ce début d'année, nous constatons hélas que l'humanité se trouve dans une situation de violence, de détresse et de péché. Dans la nuit de Noël, nous nous sommes spirituellement rendus à Bethléem et nous avons été contraints hélas de constater que la Terre sainte où le Rédempteur a vu le jour, est toujours, par la faute des hommes, une terre de feu et de sang. Personne ne peut rester insensible à l'injustice dont Acta Ioannis Pauli Pp II 329 le peuple palestinien est victime depuis plus de cinquante ans. Personne ne peut contester le droit du peuple israélien à vivre dans la sécurité. Mais personne ne peut oublier non plus les victimes innocentes qui, de part et d'autre, tombent tous les jours sous les coups et les tirs. Les armes et les attentats sanglants ne seront jamais des instruments adéquats pour faire parvenir des messages politiques à des interlocuteurs. La logique de la loi du talion n'est pas non plus adaptée pour préparer les voies de la paix. Comme je l'ai déjà déclaré maintes fois, seuls le respect de l'autre et de ses légitimes aspirations, l'application du droit international, l'évacuation des territoires occupés et un statut spécial internationalement garanti pour les parties les plus sacrées de Jérusalem, sont capables d'apporter un début de pacification dans cette partie du monde et de briser le cycle infernal de la haine et de la vengeance. Et je souhaite que la communauté internationale, avec des moyens pacifiques et appropriés, soit mise en condition de jouer son rôle irremplaçable, en étant acceptée par toutes les parties au conflit. Les uns contre les autres, les Israéliens et les Palestiniens ne gagneront pas la guerre. Les uns avec les autres, ils peuvent gagner la paix. La lutte légitime contre le terrorisme dont les odieux attentats du 11 septembre dernier sont l'expression la plus effroyable a redonné encore la parole aux armes. Face à l'agression barbare et aux massacres se pose non seulement la question de la légitime défense, mais aussi celle des moyens les plus aptes à éradiquer le terrorisme, de la recherche des facteurs à l'origine de telles actions, des mesures à prendre pour engager un processus de « guérison » afin de vaincre la peur et d'éviter que le mal s'ajoute au mal, la violence à la violence. Ainsi convient-il d'encourager le nouveau gouvernement installé à Kaboul dans ses efforts en vue d'une effective pacification de tout l'Afghanistan. Je me dois enfin de mentionner les tensions qui opposent, encore une fois, l'Inde et le Pakistan, pour inviter instamment les responsables politiques de ces grandes nations à donner la priorité absolue au dialogue et à la négociation. Il nous faut aussi entendre la question qui nous est adressée du cœur de cet abîme: la place et l'usage de la religion dans la vie des hommes et des sociétés. Je veux redire ici, devant toute la communauté internationale, que tuer au nom de Dieu est un blasphème et une perversion de la religion, et je veux répéter ce matin ce que j'écrivais dans mon Message du l janvier: « C'est une profanation de la religion que de se proclamer terroriste au nom de Dieu, d'user de violence sur les hommes au nom de Dieu. ei 22 - AA S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 330 La violence terroriste est contraire à la foi en Dieu Créateur de l'homme, en Dieu qui prend soin de l'homme et qui l'aime ». 2 4. Face à ces manifestations de violence irrationnelle et injustifiable, le grand danger est que d'autres situations passent inaperçues et contribuent à laisser des peuples entiers abandonnés à leur triste sort. Je pense à l'Afrique, aux pandémies et aux luttes armées qui déciment ses populations. Récemment, lors d'un débat au sein de l'Assemblée générale de l'Organisation des Nations unies, on faisait remarquer que dix-sept conflits étaient en cours sur le continent africain! Dans une telle situation, la naissance d'une « Union africaine » est en soi une bonne nouvelle. Cette Organisation devrait aider à l'élaboration de principes communs qui unissent tous les Etats membres, en vue de relever des défis majeurs tels que la prévention des conflits, l'éducation et la lutte contre la pauvreté. Et comment ne pas mentionner l'Amérique latine dont nous nous sentons toujours si proches? Dans certains pays de ce grand continent, la persistance d'inégalités sociales, le trafic de drogues, des phénomènes de corruption et de violence armée peuvent mettre en péril les bases de la démocratie et jeter le discrédit sur la classe politique. Tout récemment, la difficile situation en Argentine s'est exprimée par des désordres publics, qui ont douloureusement touché des vies humaines. Cela nous rappelle une fois encore que la recherche du bien authentique des personnes et des peuples doit toujours inspirer l'action politique et économique des instances nationales et internationales. Je veux inviter instamment les habitants de l'Amérique latine, et tout spécialement les Argentins, à maintenir vive leur espérance au milieu des difficultés actuelles, en demeurant conscients que, avec tant de ressources humaines et naturelles, la situation présente n'est pas irréversible et qu'elle peut être surmontée avec l'apport de tous. Pour cela, il est nécessaire de laisser de côté les intérêts privés ou partisans et de promouvoir, par tous les moyens légitimes, l'intérêt de la nation, en revenant aux valeurs morales, ainsi que le dialogue ouvert et franc, et le renoncement au superflu en faveur de ceux qui connaissent toutes sortes de besoins. Dans cet esprit, on doit se souvenir que l'action politique est avant tout un noble, austère et généreux service de la communauté. 5. Cette situation contrastée de notre monde engagé dans le troisième millénaire a un avantage, si je puis m'exprimer ainsi: elle nous met face à 2 N. 7. 331 Acta Ioannis Pauli Pp, II nos responsabilités. Chacun est contraint de se poser les vraies questions: la vérité sur Dieu et la vérité sur l'homme. Dieu n'est pas au service d'un homme ou d'un peuple, et aucun projet humain ne saurait prétendre se l'approprier. Les fils d'Abraham savent que Dieu ne peut être annexé par personne: Dieu, nous le recevons. Devant la crèche, les chrétiens peuvent mieux percevoir que Jésus lui-même ne s'est pas imposé et s'est refusé à employer des moyens de puissance pour promouvoir son règne! La vérité sur l'homme, qui est créature. L'homme n'est vrai que quand il se reçoit de Dieu dans une attitude de pauvreté. Il n'est conscient de sa dignité que quand il reconnaît en lui et dans les autres la marque de Dieu qui le crée à son image. C'est pourquoi j'ai voulu que le thème du pardon soit au cœur du traditionnel Message pour la célébration de la Journée mondiale de la Paix du 1 janvier 2002, convaincu que « le service que les religions peuvent rendre à la cause de la paix et contre le terrorisme consiste justement dans la pédagogie du pardon, car l'homme qui pardonne ou qui demande pardon comprend qu'il y a une Vérité plus grande que lui, et qu'en l'accueillant il peut se dépasser lui-même ». ER 3 Cette vérité sur Dieu et sur l'homme, les chrétiens l'offrent à tous les hommes, spécialement à leurs frères et sœurs, fidèles de l'Islam authentique, religion de paix et d'amour du prochain. 6. A vous, Mesdames et Messieurs, je confie ces réflexions, qui naissent de ma prière comme des confidences que je reçois de mes visiteurs. Je vous demande de les relayer auprès de vos gouvernements. Ne nous laissons pas accabler par la dureté de ce temps. Ouvrons plutôt notre cœur et notre intelligence aux grands défis qui nous attendent: — défense de la sacralità de la vie humaine en toutes circonstances, en particulier face aux manipulations génétiques; — promotion de la famille, cellule fondamentale de la société; — élimination de la pauvreté, g fei/CG SJ des efforts soutenus en vue du développement, de la réduction de la dette et de l'ouverture du commerce international; — respect des droits de l'homme dans toutes les situations, avec une attention pour les catégories de personnes les plus vulnérables: enfants, femmes et réfugiés; N 13 332 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — désarmement, réduction des ventes d'armes aux pays pauvres et consolidation de la paix après la fin des conflits; — lutte contre les grandes maladies et accès des plus démunis aux soins et aux médicaments de base; — sauvegarde de l'environnement et prévention des catastrophes naturelles; — application rigoureuse du droit et des conventions internationales. Certes, bien d'autres exigences pourraient être ajoutées. Mais si ces priorités étaient au cœur des préoccupations des responsables politiques; si les hommes de bonne volonté les traduisaient dans leurs engagements quotidiens; si les hommes de religion les incluaient dans leur enseignement, le monde serait radicalement différent. 7. Telles sont les pensées que je tenais à vous confier. Les ténèbres ne peuvent être chassées que par la lumière. La haine ne peut être vaincue que par l'amour. Mon souhait le plus fervent, celui que je confie à Dieu dans la prière et qui, je crois, habitera tous les participants à la prochaine rencontre d'Assise, c'est que nous portions tous dans nos mains désarmées la lumière d'un amour que rien ne décourage. Veuille Dieu qu'il en soit ainsi pour le bonheur de tous! II Ad sodales Congregationis pro Doctrina Fidei.* Venerati Signori Cardinali, Cari Confratelli nell'episcopato e nel sacerdozio, Cari fratelli e sorelle! 1. Sono lieto di accogliervi al termine della Sessione Plenaria del vostro Dicastero. Nel rivolgere a ciascuno il mio cordiale saluto, desidero ringraziare in particolare il Signor Cardinale Joseph Ratzinger, vostro Prefetto, per le nobili espressioni con cui ha interpretato i vostri sentimenti. Ho ascoltato quanto il Cardinale Prefetto mi ha esposto circa i lavori da voi svolti in questi intensi giorni di riflessione. A questo riguardo permettetemi innanzitutto di proporvi alcune mie riflessioni e convincimenti circa il * Die 18 Ianuarii 2002. Acta Ioannis Pauli Pp II 333 significato più profondo di questa vostra riunione. La Chiesa esige e vive di questo continuo confronto fraterno, di questo flusso e riflusso, da cui solo può nascere una collaborazione più effettiva ed efficace fra i Dicasteri della Curia Romana, con le Conferenze episcopali e di conseguenza anche con i Superiori generali degli Istituti di Vita consacrata e delle Società di Vita apostolica. Senza una tale collaborazione, che nasce da una consolidata unità di intenti, la Chiesa non potrebbe essere veramente se stessa, Comunità di coloro che sono adunati con il più stretto dei vincoli, quello che nasce dalla comunione con il Padre, il Figlio e lo Spirito Santo. Ricercare quindi tale unità e collaborazione ed essere poi fedeli alle convinzioni che debbono guidare, in questo tempo storico, la nostra comune testimonianza di cristiani, è istanza primaria della nostra fedeltà al Signore, fedeltà che dà senso alle nostre esistenze. Una ancora più intensa comunicazione e collaborazione fra i Dicasteri, le Conferenze Episcopali ed i Superiori Generali è dunque il primo frutto che dobbiamo insieme invocare per questo nostro odierno incontro. 2. Quanto ai temi espostimi dal Cardinale Prefetto, ritengo opportuno soffermarmi innanzitutto sul problema della recezione dei documenti dottrinali, che la vostra Congregazione va progressivamente pubblicando, quale organismo prezioso a servizio del mio ministero di Pastore universale. Al riguardo, vi è innanzitutto un problema di assimilazione dei contenuti dei medesimi e di collaborazione nella diffusione e nell'applicazione delle conseguenze pratiche che ne scaturiscono; esso tocca tutti i Dicasteri della Curia romana, uniti appunto dalla stessa fede e dalla stessa volontà di annuncio e di testimonianza. Tutto nella Chiesa infatti è finalizzato all'annuncio di Gesù Cristo Salvatore. Ma vi è poi un problema di trasmissione delle verità fondamentali, che questi documenti richiamano, a tutti i fedeli, anzi a tutti gli uomini ed in particolare ai teologi, agli uomini di cultura. Qui la questione si fa più diffìcile ed esige attenzione e ponderazione. Quanto incide su queste difficoltà di recezione la dinamica dei mezzi di comunicazione di massa? quanto rileva da situazioni storiche particolari? o quanto semplicemente nasce dalla difficoltà di accogliere le severe esigenze del linguaggio evangelico, che pure ha una forza liberatrice? Sono temi sui quali certamente la vostra assemblea già si sarà soffermata, ma che esigono evidentemente tempo e studi adeguati. 334 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Da parte mia intendo solo richiamare l'utilità di questo ascolto reciproco, perché i diversi suggerimenti, opportunamente vagliati e rimeditati, permettano di far giungere il messaggio nella sua integrità al maggior numero possibile di persone. E evidente inoltre la necessità di un coinvolgimento sempre maggiore delle Conferenze episcopali, dei singoli Vescovi e, per il loro tramite, di tutti gli annunciatori del Vangelo nell'opera di sensibilizzazione sui temi più urgenti della proclamazione della fede oggi. Infine vi è un problema di stile, di coerenza nella vita; queste reazioni sono anche una provocazione ed un invito a testimoniare sempre più, anche con la vita, la centralità dell'amore di Cristo nelle nostre esistenze, di contro a prospettive effimere, che ne offuscano la forza persuasiva. 3. Per quanto riguarda poi il tema di Eucaristia e Chiesa, non è necessario che mi dilunghi sulla centralità di esso per la vita del mondo, a cui il Signore ci ha inviato come seme di rinnovamento. Riportare la Chiesa alla sua sorgente eucaristica non potrà che ridarle autenticità e forza, alleggerendola da meno urgenti discussioni di carattere organizzativo, e offrendole invece quelle prospettive di consacrazione a Dio e di condivisione fraterna che permetteranno nel tempo di superare anche frammentazioni e divisioni. La drammaticità del sacrificio eucaristico del Cristo, d'altra parte, non permette una sua riduzione a semplice incontro conviviale, ma rimane sempre come segno di contraddizione e quindi anche di verifica della nostra conformità alla radicalità del suo messaggio, sia nei confronti di Dio che degli altri fratelli. Per quanto riguarda l'altra tematica ovvero lo studio circa la perdita di rilevanza della legge naturale, ritengo opportuno richiamare, come del resto ho più volte affermato nelle Lettere Encicliche Veritatis splendor, Evangelium vitae e Fides et Ratio, che si è qui in presenza di una dottrina apparte- nente al grande patrimonio della sapienza umana, purificato e portato alla sua pienezza grazie alla luce della Rivelazione. La legge naturale è la partecipazione della creatura razionale alla legge eterna di Dio. La sua individuazione, mentre da una parte crea un legame fondamentale con la legge nuova dello Spirito di vita in Cristo Gesù, permette anche un'ampia base di dialogo con persone di altro orientamento o formazione, in vista della ricerca del bene comune. In un momento così trepido per la sorte di tante nazioni, comunità e persone, soprattutto le più deboli, in tutto il mondo, non posso che rallegrarmi per lo studio intrapreso, allo scopo di riscoprire il Acta Ioannis Pauli Pp.. II 335 valore di tale dottrina, anche in vista delle sfide che attendono i legislatori cristiani nel loro dovere di difesa della dignità e dei diritti dell'uomo. 4. Vi ringrazio infine per il servizio, che come Congregazione vi siete assunti, di dare la vostra collaborazione nel giudizio di alcuni gravi problemi morali, che esigono particolare competenza ed approfondimento ed al riguardo dei quali, oltre i necessari interventi medicinali, occorrerà sempre più studiare adeguati percorsi educativi e di accompagnamento formativo. Due in altum! — Prendi il largo!: diceva Gesù a Pietro ed ai suoi compagni sulla spiaggia di Galilea. La Congregazione per la Dottrina della Fede, con questi temi, che ha affrontato all'alba del nuovo millennio, « prende il largo », si lancia cioè in una riflessione di ampio respiro, che permetterà a tutta la Chiesa di entrare con più incisività nel cuore e nelle menti di tutti i membri della famiglia umana, per ricondurre così tutti alla loro unica origine, quel Padre che tanto ci ha amato da donare il suo unico Figlio, il Figlio prediletto, per la redenzione del mondo. III Ad Vietnamiae sacros praesules.* Monsieur le Cardinal, Chers Frères dans l'épiscopat et dans le sacerdoce, 1. Je vous accueille avec joie, Evêques du Viêt-Nam, vous qui avez fait un long chemin pour accomplir à Rome votre visite ad Limina Apostolorum. Par cette démarche de pèlerinage auprès de la tombe des Apôtres Pierre et Paul, vous entendez affermir votre foi et votre ministère, prier pour vos Eglises diocésaines et renforcer les liens de communion qui vous unissent au Successeur de Pierre. Je souhaite que les différents moments de rencontre que vous pourrez vivre vous donnent de poursuivre avec courage la mission d'amour et de service de Jésus Sauveur, et qu'ils vous renouvellent dans votre ministère pour l'édification du Corps du Christ. *Die 22 Ianuarii 2002. 336 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Je remercie Mgr Paul Nguyên Van Hòa, Evêque de Nha Trang et nouveau Président de votre Conférence episcopale, pour les paroles qu'il vient de m'adresser en votre nom, me faisant partager des signes d'espérance et des préoccupations pastorales que connaissent vos Eglises diocésaines. Je forme aussi des vœux chaleureux pour ceux d'entre vous qui ont récemment reçu l'ordination episcopale. Au cours de la présente visite ad Limina, je me réjouis vivement de pouvoir rencontrer la totalité des évêques de la Conférence episcopale. Il est heureux que nous puissions vivre tous ensemble ce temps d'intense communion spirituelle et fraternelle. Lorsque vous retournerez dans votre noble pays, faites savoir à vos prêtres, aux religieux, aux religieuses, aux catéchistes, aux fidèles laïcs, spécialement aux jeunes, que le Pape prie pour eux et qu'il les encourage à relever les défis que pose l'Evangile, prenant exemple sur les saints et les martyrs qui les ont précédés sur le chemin de la foi et dont le sang versé demeure une semence de vie nouvelle pour tout le pays. 2. Depuis votre dernière visite ad Limina, l'Eglise en Asie a été particulièrement invitée à approfondir le joyeux message de la Rédemption, en approchant de manière singulière la question fondamentale de l'annonce explicite du salut à la multitude des Asiatiques qui n'ont pas encore entendu parler du Christ. Tout comme les autres Eglises particulières en Asie, la communauté catholique du Viêt-Nam a mené sa propre réflexion théologique, spirituelle et pastorale au rythme des grands événements ecclésiaux qu'ont été l'Assemblée spéciale pour l'Asie du Synode des Evêques, la riche expérience du grand Jubilé de l'An 2000 et la récente Assemblée générale ordinaire du Synode des Evêques, à laquelle certains d'entre vous ont eu la joie de participer. L'amour du Christ pousse l'Eglise à évangéliser et incite les évêques à promouvoir l'évangélisation, tâche et responsabilité premières de leur ministère. 3. L'Eglise au Viêt-Nam est appelée à avancer au large: je désire donc vous encourager à porter un grand souci de l'évangélisation et de la mission dans vos programmes pastoraux. Je connais votre zèle et les conditions difficiles dans lesquelles vous avez à exercer votre charge. Que le souffle de l'Esprit Saint féconde vos initiatives apostoliques, donnant ainsi un élan renouvelé à votre prédication, à la catéchèse, à la formation des prêtres et des religieux, à la prière des fidèles, à l'apostolat auprès des jeunes et des familles! Vous avez à cœur, dans vos diocèses et au sein de la Conférence episcopale, de proposer des choix pastoraux adaptés à la situa- Acta Ioannis Pauli Pp II 337 tion et aux besoins de votre Église particulière, en tenant compte du terreau humain dans lequel vous vivez, terreau façonné par les multiples cultures et les nombreuses traditions religieuses qui composent le paysage spirituel de votre pays. Dans cet esprit, l'organisation de la Conférence episcopale que vous venez de mettre en place, en créant notamment des commissions spécialisées, est un instrument au service de ce nouveau dynamisme missionnaire dont vos communautés ont besoin. L'urgence de la mission doit toujours inspirer les choix courageux que vous avez à faire, guidés par l'Esprit Saint, agent principal de l'évangélisation, avec l'aide duquel vous serez en mesure de répondre efficacement aux exigences de l'annonce de l'Évangile. Vos Rapports quinquennaux évoquent à plusieurs reprises la nécessité de développer la formation catéchétique initiale ainsi que la formation permanente des prêtres, des religieux, des religieuses et des fidèles. Les nombreuses années de conflit, la dissémination des communautés chrétiennes et la disparité du niveau d'instruction des fidèles ont rendu difficiles la proposition et l'organisation de cette formation. Je vous encourage donc à promouvoir et à soutenir toutes les initiatives qui permettent aux pasteurs et aux fidèles, par une formation appropriée, de structurer leur foi et d'en vivre, pour mieux en témoigner. Il importe en particulier de leur offrir un solide enseignement sur la doctrine sociale de l'Église. 4. Pour perpétuer sa mission d'amour et de service, l'Église catholique est aussi invitée à partager son espérance en proposant sans cesse le chemin du dialogue, qui a son origine et qui puise sa fécondité dans le dialogue salvifique d'amour du Père avec l'humanité, par le Fils et dans la puissance de l'Esprit Saint. Un dialogue confiant et constructif entre toutes les composantes de la société civile permettra seul de donner une espérance nouvelle pour tout le peuple du Viêt-Nam. Pour les chrétiens, ce dialogue, mû par la charité et enraciné dans le désir de la rencontre véritable avec le Christ Sauveur, nourrit la relation vivante avec le prochain quel qu'il soit, dans sa dignité inaliénable de fils de Dieu, surtout lorsqu'il fait l'expérience de la pauvreté ou de l'exclusion. Exhortez les communautés à contempler le Christ dans le visage de ceux auxquels il a voulu lui-même s'identifier, les invitant ainsi à discerner dans cette rencontre la fidélité de l'Église à sa mission! 5. Comme nous le rappelle le Concile Vatican II, « l'Église, en raison de sa charge et de sa compétence, ne se confond en aucune manière avec la Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 338 communauté politique et n'est liée à aucun système politique ». C'est pourquoi « la communauté politique et l'Église sont indépendantes l'une de l'autre et autonomes dans le domaine qui est le leur ». Cependant, étant appelées toutes deux à remplir leur mission spécifique au profit des mêmes hommes, ce service sera d'autant plus efficace « qu'elles pratiqueront davantage entre elles une saine collaboration». Au nom de cette «saine collaboration», l'Église invite tous ses membres à s'engager loyalement pour la croissance de tous et pour l'édification d'une société juste, solidaire et équitable. Elle n'entend nullement se substituer aux responsables de la nation et à l'action des personnes, individuellement et collectivement, souhaitant seulement pouvoir exercer sa mission spécifique. Mais, par ses membres, dans un esprit de dialogue et de collaboration fraternelle, elle souhaite prendre une juste part à la vie de la nation, au service de tout le peuple et de l'unité de la société. En participant activement, à la place qui lui revient et selon sa vocation propre, au développement humain et spirituel des personnes, elle « communique à l'homme la vie divine, mais répand également sa lumière [...] principalement par le fait qu'elle rétablit et ennoblit la dignité de la personne humaine, qu'elle affermit la cohésion de la société humaine et qu'elle pénètre l'activité quotidienne des hommes d'une signification et d'un sens plus profonds ». Pour réaliser cette « saine collaboration », l'Église attend de la communauté politique le respect total de son indépendance et de son autonomie. Le bien très précieux de la liberté religieuse — dont il est question dans le Concile Vatican II, dans les Déclarations et les Conventions internationales — s'adresse à la fois aux individus et aux communautés religieuses. Aux personnes, la liberté religieuse garantit le droit de professer et de pratiquer sans contrainte leur religion, de recevoir une éducation qui s'inspire des principes de leur foi, de suivre leur vocation religieuse et de poser des actes privés et publics qui manifestent la relation intérieure qui les unit à Dieu et à leurs frères. Aux communautés religieuses, la liberté religieuse assure des droits fondamentaux tels que se régir de manière autonome; célébrer sans restriction le culte public; enseigner publiquement leur propre foi et en témoigner oralement et par écrit; soutenir leurs membres dans la pratique de la vie religieuse; choisir, éduquer, nommer et déplacer leurs propres ministres; manifester la force singulière de leur doctrine sociale; pro1 2 1 2 Gaudium et spes, n. 76. Ibid, n. 40. Acta Ioannis Pauli Pp. II 339 mouvoir des initiatives dans les domaines éducatif, culturel, caritatif et social. Je forme des voeux fervents pour que toutes les composantes de la nation s'unissent afín de promouvoir une civilisation de l'amour, fondée sur les valeurs universelles de paix, de justice, de solidarité et de liberté. 3 6. Comment ne pas rendre grâce pour la vitalité et le courage des laïcs de vos diocèses, appelés à vivre et à célébrer leur foi dans des conditions souvent difficiles! Par leur témoignage crédible et enthousiaste, ils sont les dignes héritiers de leurs devanciers sur le chemin de l'Evangile. Je les invite à prendre toujours davantage au sérieux leur vocation de baptisés et à « assumer le rôle qui est le leur dans la vie et la mission du peuple de Dieu, comme témoins du Christ, partout où ils se trouvent ». Des moyens doivent pouvoir être mis à leur disposition pour leur procurer une formation qui fera d'eux des témoins dans la vie sociale, politique et économique. Je salue affectueusement les prêtres, vos précieux collaborateurs, qui annoncent avec assurance et courage l'Evangile du Christ dans le pays. Je sais avec quelle générosité et quelle passion ils travaillent pour bâtir des communautés fraternelles qui donnent le témoignage d'une Eglise accueillante et missionnaire. Ils sont conscients que la tâche de l'évangélisation concerne tout le peuple de Dieu et requiert une nouvelle ardeur, de nouvelles méthodes et un nouveau langage. Il vous revient d'être toujours davantage proches d'eux, afin de les soutenir dans leurs projets pastoraux, d'être attentifs à leur vie quotidienne et de les accompagner surtout quand ils vivent des épreuves liées à leur ministère. Il est aussi nécessaire de mettre à leur disposition une formation spirituelle et intellectuelle adaptée aux défis missionnaires qu'ils ont à affronter. Je me réjouis de la disponibilité qui conduit de nombreux jeunes de vos diocèses à tout quitter pour répondre généreusement à l'appel du Christ dans le sacerdoce et devenir ainsi de fidèles intendants de ses mystères. C'est un signe éloquent de vitalité ecclésiale manifestée par les jeunes, assoiffés de valeurs spirituelles qu'ils désirent à leur tour partager avec tous leurs frères. Il vous appartient de veiller aux conditions d'une formation et d'un discernement solides, en choisissant avec soin des formateurs et des professeurs ayant acquis une maturité humaine et sacerdotale. La floraison de vocations à la vie consacrée, spécialement à la vie religieuse féminine, est assurément un don magnifique du Seigneur à l'Eglise 4 3 4 Cf. Vatican I I , Dignitatis humanae, n 4 Ecclesia in Asia, n. 45 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 340 au Viêt-Nam, don pour lequel il convient de rendre grâce et auquel l'Église ne peut renoncer. J'encourage toutes les personnes consacrées à ne pas fléchir dans leur engagement missionnaire et à s'employer avec une ferveur renouvelée à annoncer le Christ et à servir tous les hommes. A la suite du témoignage audacieux donné par les Instituts tout au long des siècles passés, que les personnes consacrées ne cessent de se laisser transformer par la grâce de Dieu en se livrant davantage à l'Évangile! 7. Chers Frères dans l'épiscopat, je désire vous remercier encore une fois de votre générosité et de votre engagement exemplaires. Je rends grâce pour votre persévérance et pour votre témoignage courageux. Que l'espérance chrétienne féconde votre zèle apostolique et qu'elle vous donne des forces nouvelles pour annoncer le Christ, le Sauveur, lui qui est venu « pour que les hommes aient la vie, pour qu'ils l'aient en abondance »! Je vous confie à l'intercession de Notre-Dame de La Vang, que vous avez célébrée plus particulièrement l'an dernier à l'occasion du centième anniversaire du grand congrès mariai du 15 août. Je sais la confiance filiale que vous portez à la Mère du Christ. Puisse-t-elle éclairer votre route! A chacun de vous, aux prêtres, aux religieux et aux religieuses et à tous les fidèles laïcs du Viêt-Nam, j'accorde bien volontiers une affectueuse Bénédiction apostolique. 5 IV Ad Romanae Rotae tribunal.* 1. Ringrazio vivamente Mons. Decano, che, bene interpretando i vostri sentimenti e le vostre preoccupazioni, con brevi osservazioni e dati in cifre ha sottolineato il vostro quotidiano lavoro e le gravi e complesse questioni, oggetto dei vostri giudizi. La solenne inaugurazione dell'anno giudiziario mi offre la gradita occasione di un cordiale incontro con quanti operano nel Tribunale della Rota Romana — Prelati Uditori, Promotori di Giustizia, Difensori del Vincolo, Officiali e Avvocati — per manifestare loro il mio grato apprezzamento, la mia stima ed il mio incoraggiamento. L'amministrazione della giustizia al5 Jn 10, 10 * Die 28 Ianuarii 2002. Acta Ioannis Pauli Pp. II 341 l'interno della comunità cristiana è servizio prezioso, perché costituisce la premessa indispensabile per un'autentica carità. La vostra attività giudiziaria, come ha sottolineato Mons. Decano, riguarda soprattutto cause di nullità del matrimonio. In questa materia, insieme agli altri tribunali ecclesiastici e con una funzione specialissima tra di essi, da me sottolineata nella Pastor bonus, costituite una manifestazione istituzionale specifica della sollecitudine della Chiesa nel giudicare, secondo verità e giustizia, la delicata questione concernente la stessa esistenza o meno di un matrimonio. Tale compito dei tribunali nella Chiesa s'inserisce, quale contributo imprescindibile, nel contesto dell'intera pastorale matrimoniale e familiare. Proprio l'ottica della pastoralità richiede un costante sforzo di approfondimento della verità sul matrimonio e sulla famiglia, anche come condizione necessaria per l'amministrazione della giustizia in questo campo. 1 2 2. Le proprietà essenziali del matrimonio — l'unità e l'indissolubilità — offrono l'opportunità per una proficua riflessione sullo stesso matrimonio. Perciò oggi, riallacciandomi a quanto ebbi modo di trattare nel mio discorso dell'anno scorso circa l'indissolubilità, desidero considerare l'indissolubilità quale bene per gli sposi, per i figli, per la Chiesa e per l'intera umanità. 3 E importante la presentazione positiva dell'unione indissolubile, per riscoprirne il bene e la bellezza. Anzitutto, bisogna superare la visione dell'indissolubilità come di un limite alla libertà dei contraenti, e pertanto come di un peso, che talora può diventare insopportabile. L'indissolubilità, in questa concezione, è vista come legge estrinseca al matrimonio, come « imposizione » di una norma contro le « legittime » aspettative di un'ulteriore realizzazione della persona. A ciò s'aggiunge l'idea abbastanza diffusa, secondo cui il matrimonio indissolubile sarebbe proprio dei credenti, per cui essi non possono pretendere di « imporlo » alla società civile nel suo insieme. 3. Per dare una valida ed esauriente risposta a questo problema occorre partire dalla parola di Dio. Penso concretamente al brano del Vangelo di Matteo che riporta il dialogo di Gesù con alcuni farisei, e poi con i suoi di1 Cfr art. 126. 2 Cfr CIC, can. 1056; CCEO, can. 776 § 3 3 Cfr AAS, 92 (2000), pp. 350-355 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 342 4 scepoli, circa il divorzio. Gesù supera radicalmente le discussioni di allora sui motivi che potevano autorizzare il divorzio affermando: « Per la durezza del vostro cuore Mose vi ha permesso di ripudiare le vostre mogli, ma da principio non fu così ». Secondo l'insegnamento di Gesù, è Dio che ha congiunto nel vincolo coniugale l'uomo e la donna. Certamente tale unione ha luogo attraverso il libero consenso di entrambi, ma tale consenso umano verte su di un disegno che è divino. In altre parole, è la dimensione naturale dell'unione, e più concretamente la natura dell'uomo plasmata da Dio stesso, a fornire l'indispensabile chiave di lettura delle proprietà essenziali del matrimonio. Il loro rafforzamento ulteriore nel matrimonio cristiano attraverso il sacramento poggia su un fondamento di diritto naturale, tolto il quale diventerebbe incomprensibile la stessa opera salvifica e l'elevazione che Cristo ha operato una volta per sempre nei riguardi della realtà coniugale. 5 6 4. A questo disegno divino naturale si sono conformati innumerevoli uomini e donne di tutti i tempi e luoghi, anche prima della venuta del Salvatore, e vi si conformano dopo la sua venuta tanti altri, anche senza conoscerlo. La loro libertà si apre al dono di Dio, sia al momento di sposarsi sia durante tutto l'arco della vita coniugale. Sempre sussiste, tuttavia, la possibilità di ribellarsi contro quel disegno d'amore: si ripresenta allora quella « durezza del cuore » per la quale Mose permise il ripudio, ma che Cristo ha definitivamente vinto. A tali situazioni bisogna rispondere con l'umile coraggio della fede, di una fede che sostiene e corrobora la stessa ragione, per metterla in grado di dialogare con tutti alla ricerca del vero bene della persona umana e della società. Considerare l'indissolubilità non come una norma giuridica naturale, ma come un semplice ideale, svuota il senso dell'inequivocabile dichiarazione di Gesù Cristo, che ha rifiutato assolutamente il divorzio perché « da principio non fu così ». 7 8 Il matrimonio « è » indissolubile: questa proprietà esprime una dimensione del suo stesso essere oggettivo, non è un mero fatto soggettivo. Di conseguenza, il bene dell'indissolubilità è il bene dello stesso matrimonio; e l'incomprensione dell'indole indissolubile costituisce l'incomprensione del matri4 Cfr Mt 19, 3-12. 5 Ibid., 19, 8. 6 Cfr can 1056 Cfr Mt 19, 8. 7 8 Ibid. Acta Ioannis Pauli Pp. II 343 monio nella sua essenza. Ne consegue che il « peso » dell'indissolubilità ed i limiti che essa comporta per la libertà umana non sono altro che il rovescio, per così dire, della medaglia nei confronti del bene e delle potenzialità insite nell'istituto matrimoniale come tale. In questa prospettiva, non ha senso parlare di « imposizione » da parte della legge umana, poiché questa deve riflettere e tutelare la legge naturale e divina, che è sempre verità liberatrice. 9 5. Questa verità sull'indissolubilità del matrimonio, come tutto il messaggio cristiano, è destinata agli uomini e alle donne di ogni tempo e luogo. Affinché ciò si realizzi, è necessario che tale verità sia testimoniata dalla Chiesa e, in particolare, dalle singole famiglie come « chiese domestiche », nelle quali marito e moglie si riconoscono mutuamente vincolati per sempre, con un legame che esige un amore sempre rinnovato, generoso e pronto al sacrificio. Non ci si può arrendere alla mentalità divorzistica: lo impedisce la fiducia nei doni naturali e soprannaturali di Dio all'uomo. L'attività pastorale deve sostenere e promuovere l'indissolubilità. Gli aspetti dottrinali vanno trasmessi, chiariti e difesi, ma ancor più importanti sono le azioni coerenti. Quando una coppia attraversa delle difficoltà, la comprensione dei Pastori e degli altri fedeli deve essere unita alla chiarezza e alla fortezza nel ricordare che l'amore coniugale è la via per risolvere positivamente la crisi. Proprio perché Dio li ha uniti mediante un legame indissolubile, marito e moglie, impiegando tutte le loro risorse umane con buona volontà, ma soprattutto fidandosi dell'aiuto della grazia divina, possono e devono uscire rinnovati e fortificati dai momenti di smarrimento. 6. Quando si considera il ruolo del diritto nelle crisi matrimoniali, troppo sovente si pensa quasi esclusivamente ai processi che sanciscono la nullità matrimoniale oppure lo scioglimento del vincolo. Tale mentalità si estende talvolta anche al diritto canonico, che appare così come la via per trovare soluzioni di coscienza ai problemi matrimoniali dei fedeli. Ciò ha una sua verità, ma queste eventuali soluzioni devono essere esaminate in modo che l'indissolubilità del vincolo, qualora questo risultasse validamente contratto, continui ad essere salvaguardata. L'atteggiamento della Chiesa è, anzi, favorevole a convalidare, se è possibile, i matrimoni nulli. E vero che 10 9 10 Cfr Ov 8, 32 Cfr CIC, can. 1676; CCEO, can. 1362. 344 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale la dichiarazione di nullità matrimoniale, secondo la verità acquisita tramite il legittimo processo, riporta la pace alle coscienze, ma tale dichiarazione — e lo stesso vale per lo scioglimento del matrimonio rato e non consumato e per il privilegio della fede — deve essere presentata ed attuata in un contesto ecclesiale profondamente a favore del matrimonio indissolubile e della famiglia su di esso fondata. Gli stessi coniugi devono essere i primi a comprendere che solo nella leale ricerca della verità si trova il loro vero bene, senza escludere a priori la possibile convalidazione di un'unione che, pur non essendo ancora matrimoniale, contiene elementi di bene, per loro e per i figli, che vanno attentamente valutati in coscienza prima di prendere una diversa decisione. 7. L'attività giudiziaria della Chiesa, che nella sua specificità è anch'essa attività veramente pastorale, s'ispira al principio dell'indissolubilità del matrimonio e tende a garantirne l'effettività nel Popolo di Dio. In effetti, senza i processi e le sentenze dei tribunali ecclesiastici, la questione sull'esistenza o meno di un matrimonio indissolubile dei fedeli verrebbe relegata alla sola coscienza dei medesimi, con il rischio evidente di soggettivismo, specialmente quando nella società civile vi è una profonda crisi circa l'istituto del matrimonio. Ogni sentenza giusta di validità o nullità del matrimonio è un apporto alla cultura dell'indissolubilità sia nella Chiesa che nel mondo. Si tratta di un contributo assai rilevante e necessario: infatti, esso si situa su un piano immediatamente pratico, dando certezza non solo alle singole persone coinvolte, ma anche a tutti i matrimoni e alle famiglie. Di conseguenza, l'ingiustizia di una dichiarazione di nullità, opposta alla verità dei principi normativi o dei fatti, riveste particolare gravità, poiché il suo legame ufficiale con la Chiesa favorisce la diffusione di atteggiamenti in cui l'indissolubilità viene sostenuta a parole ma oscurata nella vita. Talvolta, in questi anni, si è avversato il tradizionale « favor matrimonii », in nome di un « favor libertatis » o « favor personae ». In questa dialettica è ovvio che il tema di fondo è quello dell'indissolubilità, ma l'antitesi è ancor più radicale in quanto concerne la stessa verità sul matrimonio, più o meno apertamente relativizzata. Contro la verità di un vincolo coniugale non è corretto invocare la libertà dei contraenti che, neh"assumerlo liberamente, si sono impegnati a rispettare le esigenze oggettive della realtà matrimoniale, la quale non può essere alterata dalla libertà umana. L'attività giudiziaria deve dunque ispirarsi ad un « favor indissolubilitatis », il quale Acta Ioannis Pauli Pp. II 345 ovviamente non significa pregiudizio contro le giuste dichiarazioni di nullità, ma la convinzione operativa sul bene in gioco nei processi, unitamente all'ottimismo sempre rinnovato che proviene dall'indole naturale del matrimonio e dal sostegno del Signore agli sposi. 8. La Chiesa ed ogni cristiano devono essere luce del mondo: « Così risplenda la vostra luce davanti agli uomini, perché vedano le vostre opere buone e rendano gloria al vostro Padre che è nei cieli ». Queste parole di Gesù trovano oggi un'applicazione singolare riguardo al matrimonio indissolubile. Potrebbe quasi sembrare che il divorzio sia talmente radicato in certi ambienti sociali, che quasi non valga la pena di continuare a combatterlo, diffondendo una mentalità, un costume sociale ed una legislazione civile a favore dell'indissolubilità. Eppure ne vale la pena! In realtà questo bene si colloca proprio alla base dell'intera società, quale condizione necessaria dell'esistenza della famiglia. Pertanto la sua assenza ha conseguenze devastanti, che si propagano nel corpo sociale come una piaga — secondo il termine usato dal Concilio Vaticano II per descrivere il divorzio, — e influiscono negativamente sulle nuove generazioni dinanzi alle quali viene offuscata la bellezza del vero matrimonio. n 12 9. L'essenziale testimonianza sul valore dell'indissolubilità è resa mediante la vita matrimoniale dei coniugi, nella fedeltà al loro vincolo attraverso le gioie e le prove della vita. Il valore dell'indissolubilità non può però essere ritenuto l'oggetto di una mera scelta privata: esso riguarda uno dei capisaldi dell'intera società. E pertanto, mentre sono da incoraggiare le tante iniziative che i cristiani con altre persone di buona volontà promuovono per il bene delle famiglie (ad esempio, le celebrazioni degli anniversari delle nozze), si deve evitare il rischio del permissivismo in questioni di fondo concernenti l'essenza del matrimonio e della famiglia. Fra tali iniziative non possono mancare quelle rivolte al riconoscimento pubblico del matrimonio indissolubile negli ordinamenti giuridici civili. * All'opposizione decisa a tutte le misure legali e amministrative che introducano il divorzio o che equiparino al matrimonio le unioni di fatto, perfino quelle omosessuali, si deve accompagnare un atteggiamento propositivo, mediante provvedimenti giuridici tendenti a migliorare il riconoscimento so13 1 11 12 13 14 Mt 5, 16. Cfr Gaudium et spes, n. 47. Cfr Lettera alle famiglie, n. 17. Cfr ibid , 23 - A A..S. n 17. 346 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ciale dei vero matrimonio nell'ambito degli ordinamenti che purtroppo ammettono il divorzio. D'altra parte, gli operatori del diritto in campo civile devono evitare di essere personalmente coinvolti in quanto possa implicare una cooperazione al divorzio. Per i giudici ciò può risultare diffìcile, poiché gli ordinamenti non riconoscono un'obiezione di coscienza per esimerli dal sentenziare. Per gravi e proporzionati motivi essi possono pertanto agire secondo i principi tradizionali della cooperazione materiale al male. Ma anch'essi devono trovare mezzi efficaci per favorire le unioni matrimoniali, soprattutto mediante un'opera di conciliazione saggiamente condotta. Gli avvocati, come liberi professionisti, devono sempre declinare l'uso della loro professione per una finalità contraria alla giustizia com'è il divorzio; soltanto possono collaborare ad un'azione in tal senso quando essa, nell'intenzione del cliente, non sia indirizzata alla rottura del matrimonio, bensì ad altri effetti legittimi che solo mediante tale via giudiziaria si possono ottenere in un determinato ordinamento. In questo modo, con la loro opera di aiuto e pacificazione delle persone che attraversano crisi matrimoniali^ gli avvocati servono davvero i diritti delle persone, ed evitano di diventare dei meri tecnici al servizio di qualunque interesse. 15 10. All'intercessione di Maria, Regina della famiglia e Specchio di giustizia, affido la crescita della consapevolezza di tutti circa il bene dell'indissolubilità del matrimonio. A Lei affido, altresì, l'impegno della Chiesa e dei suoi figli, insieme con quello di molte altre persone di buona volontà, in questa causa tanto decisiva per l'avvenire dell'umanità. Con questi voti, neh'invocare l'assistenza divina sulla vostra attività, cari Prelati Uditori, Officiali ed Avvocati della Rota Romana, a tutti imparto con affetto la mia Benedizione. Cfr Catechismo della Chiesa Cattolica, n. 2383. Acta Ioannis Pauli Pp, II 347 NUNTIUS Ob diem ad sacras vocationes fovendas. Venerati Fratelli nell'episcopato, carissimi fratelli e sorelle! 1. A voi tutti «diletti da Dio e santi per vocazione, grazia e pace da Dio, Padre nostro, e dal Signore Gesù Cristo »/ Queste parole dell'apostolo Paolo ai cristiani di Roma ci introducono nel tema della prossima Giornata Mondiale di Preghiera per le Vocazioni: « La vocazione alla santità ». La santità! Ecco la grazia e la meta di ogni credente, secondo quanto ci ricorda il Libro del Levitico: « Siate santi, perché io il Signore, Dio vostro, sono santo ». Nella Lettera apostolica Novo millennio ineunte ho invitato a porre « la programmazione pastorale nel segno della santità », per « esprimere la convinzione che, se il Battesimo è un vero ingresso nella santità di Dio attraverso l'inserimento in Cristo e l'inabitazione del suo Spirito, sarebbe un controsenso accontentarsi di una vita mediocre, vissuta all'insegna di un'etica minimalistica e di una religiosità superficiale... È ora di riproporre a tutti con convinzione questa « misura alta » della vita cristiana ordinaria: tutta la vita della comunità ecclesiale e delle famiglie cristiane deve portare in questa direzione ». Compito primario della Chiesa è accompagnare i cristiani sulle vie della santità, affinché, illuminati dall'intelligenza della fede, imparino a conoscere e a contemplare il volto di Cristo e a riscoprire in Lui la propria autentica identità e la missione che il Signore affida a ciascuno. In tal modo essi vengono « edificati sopra il fondamento degli apostoli e dei profeti, avendo come pietra angolare lo stesso Cristo Gesù. In lui ogni costruzione cresce ben ordinata per essere tempio santo nel Signore ». La Chiesa raccoglie in sé tutte le vocazioni che Dio suscita tra i suoi figli e si configura essa stessa come luminoso riflesso del mistero della Santissima Trinità. Come « popolo adunato dall'unità del Padre, del Figlio e dello Spirito Santo », essa porta in sé il mistero del Padre che chiama tutti a santificare il suo nome e a compiere la sua volontà; custodisce il mistero del Figlio che, mandato dal Padre ad annunciare il Regno di Dio, invita tutti 2 3 4 1 Rm 1, 7. 2 19, 2. N. 31. Ef 2, 20-21. 3 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 348 alia sua sequela; è depositaria del mistero dello Spirito Santo che consacra per la missione quelli che il Padre ha scelto mediante il Figlio suo Gesù Cristo. Proprio perché la Comunità ecclesiale è il luogo dove si esprimono tutte le diverse vocazioni suscitate dal Signore, nel contesto della Giornata Mondiale, che avrà luogo il prossimo 21 aprile, IV domenica di Pasqua, si svolgerà il terzo Congresso continentale per le vocazioni al ministero ordinato e alla vita consacrata in Nord America. Sono lieto di rivolgere ai promotori e ai partecipanti il mio beneaugurante saluto e di esprimere vivo compiacimento per un'iniziativa che affronta uno dei problemi nodali della Chiesa che è in America e della nuova evangelizzazione del Continente. Invito tutti a pregare, perché tale importante incontro possa suscitare un rinnovato impegno a servizio delle vocazioni e un più generoso entusiasmo tra i cristiani del « Nuovo Mondo ». 2. La Chiesa è « casa della santità » e la carità di Cristo, effusa dallo Spirito Santo, ne costituisce l'anima. In essa tutti i cristiani si aiutano reciprocamente a scoprire e realizzare la propria vocazione nell'ascolto della Parola di Dio, nella preghiera, nell'assidua partecipazione ai Sacramenti e nella ricerca costante del volto di Cristo in ogni fratello. In tal modo ciascuno, secondo i propri doni, avanza sulla via della fede, tiene desta la speranza e opera mediante la carità, mentre la Chiesa « rivela e rivive l'infinita ricchezza del mistero di Gesù Cristo » e f a sì che la santità di Dio entri in ogni stato e situazione di vita, perché, tutti i cristiani diventino operai della vigna del Signore ed edifichino il Corpo di Cristo. Se ogni vocazione nella Chiesa è al servizio della santità, alcune tuttavia, come la vocazione al ministero ordinato e alla vita consacrata, lo sono in modo del tutto singolare. E a queste vocazioni che invito tutti a guardare oggi con particolare attenzione, intensificando la loro preghiera per esse. La vocazione al ministero ordinato « è essenzialmente una chiamata alla santità, nella forma che scaturisce dal sacramento dell'Ordine. La santità è intimità con Dio, è imitazione di Cristo, povero, casto e umile; è amore senza riserve alle anime e donazione al loro vero bene; è amore alla Chiesa che è santa e ci vuole santi, perché tale è la missione che Cristo le ha affidato ». Gesù chiama gli Apostoli « perché siano con lui » in un'intimità privilegiata. Non solo li fa partecipi dei misteri dei Regno dei cieli, ma s'at5 6 7 8 9 5 6 7 8 9 10 Cfr Lumen gentium, 41. Christifideles laici, 55 Pastores dabo vobis, 33. Me 3, 14. Cfr Lc 8, 1-2; 22, 28. Cfr Mt 13, 16-18. 10 Acta Ioannis Pauli Pp. II 349 tende loro una fedeltà più alta e consona al ministero apostolico a cui li chiama. Esige da essi una povertà più rigorosa, l'umiltà del servo che si fa l'ultimo di tutti. Domanda loro la fede nei poteri ricevuti, la preghiera e il digiuno come strumenti efficaci di apostolato e il disinteresse: « Gratuitamente avete ricevuto, gratuitamente date». Da loro attende la prudenza alleata alla semplicità e alla dirittura morale e l'abbandono alla Provvidenza. Né deve mancare loro la consapevolezza delle responsabilità assunte, in quanto amministratori dei Sacramenti istituiti dal Maestro e operai della sua vigna. La vita consacrata rivela l'intima natura di ogni vocazione cristiana alla santità e la tensione di tutta la Chiesa-Sposa verso Cristo « unico suo Sposo ». « La professione dei consigli evangelici è intimamente connessa col mistero di Cristo, avendo il compito di rendere in qualche modo presente la forma di vita che Egli prescelse, additandola come valore assoluto ed escatologico». Le vocazioni a questi stati di vita sono doni preziosi e necessari che attestano come anche oggi la sequela di Cristo casto, povero e obbediente, la testimonianza del primato assoluto di Dio e il servizio all'umanità nello stile del Redentore rappresentino vie privilegiate verso una pienezza di vita spirituale. La scarsità di candidati al sacerdozio e alla vita consacrata, che si registra in taluni odierni contesti, lungi dal condurre ad esigere meno e ad accontentarsi di una formazione e di una spiritualità mediocri, deve spingere piuttosto ad una maggiore attenzione alla selezione e alla formazione di quanti, una volta costituiti ministri e testimoni di Cristo, saranno chiamati a confermare con la santità della vita ciò che annunceranno e celebreranno. 11 12 13 14 15 16 17 18 19 3. E necessario porre in atto ogni mezzo perché le vocazioni al sacerdozio ed alla vita consacrata, essenziali per la vita e la santità del Popolo di Dio, siano continuamente al centro della spiritualità, dell'azione pastorale e della preghiera dei fedeli. I Vescovi e i presbiteri siano, per primi, i testimoni della santità del ministero ricevuto in dono. Con la vita e l'insegnamento mostrino la gioia di seguire Gesù, Buon Pastore, e l'efficacia rinnovatrice del mistero della sua Pasqua di redenzione. Rendano visibile con il loro esempio, in modo particolare alle giovani generazioni, l'entusiasmante avventura riservata a chi, II Cfr Mt 19, 22-23. 12 Cfr ibid., 20, 25-27 13 Cfr ibid., 17, 19-21. Cfr Me 9, 29, Mt 10, 8, 14 16 16 Cfr ibid,, 10, 26-28. 17 Cfr Lc 9 1-3; 19, 22-23 18 Cfr ibid,, 12, 43-48. 19 Vita consecrata, 29. ; Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 350 sulle orme del Maestro Divino, sceglie di appartenere completamente a Dio e offre se stesso perché ogni uomo possa avere la vita in abbondanza. Consacrati e consacrate, che abitano « nel cuore stesso della Chiesa come elemento decisivo per la sua missione », mostrino che la loro esistenza è saldamente radicata in Cristo, che la vita religiosa è « casa e scuola di comunione », che nel loro umile e fedele servizio all'uomo pulsa quella « fantasia della carità » che lo Spirito Santo mantiene sempre viva nella Chiesa. Non dimentichino che nell'amore alla contemplazione, nella gioia di servire i fratelli, nella castità vissuta per il Regno dei Cieli, nella generosa dedizione al proprio ministero sta la forza di ogni proposta vocazionale! Un ruolo decisivo per il futuro delle vocazioni nella Chiesa sono chiamate a giocarlo le famiglie. La santità dell'amore sponsale, l'armonia della vita familiare, lo spirito di fede con cui si affrontano i quotidiani problemi della vita, l'apertura agli altri, soprattutto ai più poveri, la partecipazione alla vita della comunità cristiana costituiscono l'ambiente adeguato per l'ascolto della divina chiamata e per una generosa risposta da parte dei figli. 20 21 22 23 4. «Pregate dunque il padrone della messe perché mandi operai nella sua messe ». In obbedienza al comando di Cristo, ogni Giornata Mondiale si caratterizza come momento di intensa preghiera, che coinvolge l'intera comunità cristiana in un'incessante e fervorosa invocazione a Dio per le vocazioni. Quanto è importante che le comunità cristiane diventino vere scuole di preghiera, capaci di educare al dialogo con Dio e di formare i fedeli ad aprirsi sempre più all'amore con cui il Padre « ha tanto amato il mondo da mandare il suo Figlio unigenito »! La preghiera coltivata e vissuta aiuterà a lasciarsi guidare dallo Spirito di Cristo per collaborare all'edificazione della Chiesa nella carità. In tale contesto, il discepolo cresce nel desiderio ardente che ogni uomo incontri Cristo e raggiunga la vera libertà dei figli di Dio. Tale desiderio condurrà il credente, sull'esempio di Maria, a rendersi disponibile nel pronunciare un « sì » pieno e generoso al Signore che chiama ad essere ministro della Parola, dei Sacramenti e della Carità, o segno vivente della vita casta, povera e obbediente di Cristo tra gli uomini del nostro tempo. Il Padrone della messe non faccia mancare alla sua Chiesa numerose e sante vocazioni sacerdotali e religiose! 24 25 26 20 Cfr Ov 10, 10. 21 Vita consecrata, 3. Novo millennio ineunte, 43. 22 23 24 25 29 Ibid , 50 Mt 9, 38; Lc 10, 2 Cfr Novo millennio ineunte, 33. Ov 3, 16 Acta Ioannis Pauli Pp. II Padre santo, guarda questa nostra umanità, che muove i primi passi nel cammino del terzo millennio. La sua vita è segnata ancora fortemente dall'odio, dalla violenza, dall ' oppressione, ma la fame di giustizia, di verità e di grazia trova ancora spazio nel cuore di tanti, che attendono chi porti la salvezza, operata da te per mezzo del tuo Figlio Gesù. C'è bisogno di araldi coraggiosi del Vangelo, di servi generosi dell'umanità sofferente. Manda alla tua Chiesa, ti preghiamo, presbiteri santi, che santifichino il tuo popolo con gli strumenti della tua grazia. Manda numerosi consacrati e consacrate, che mostrino la tua santità in mezzo al mondo. Manda nella tua vigna operai santi, che operino con l'ardore della carità e, spinti dal tuo Santo Spirito, portino la salvezza di Cristo fino agli estremi confini della terra. Amen. Da Castel Gandolfo, 8 settembre 2001. IOANNES PAULUS PP. II 351 352 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM VIEDMENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Artemidis Zatti, laici professi societatis sancti Francisci Salesii (1880-1951) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Artemis Zatti die 12 mensis Octobris in lucem venit anno 1880 in pago Boretto, intra fines posito Regiensis provinciae. Postquam in Argentinam cum familia demigravit, in officina lateraria laborare incepit atque assidue paroeciam frequentare, parochi adiutor factus. Viginti annos natus Societatem Sancti Francisci Salesii ingressus est. Sacerdoti phthisi correpto assidere iussus, iniectus est ideoque ad valetudinarium missionale Viedmense missus. Ibi sanatus, vitae reliquum aegrotis devovit tamquam pharmacopola, infirmorum minister atque valetudinarii responsalis. Fama sanctitatis clarus, die 15 mensis Martii anno 1951 est vita defunctus. Die 7 mensis Iulii anno 1997 Summus Pontifex Ioannes Paulus II edixit Servum Dei heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas coluisse. Nuper Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum miram coniectam sanationem permisit Bonaëropoli patratam. Casus ad sacerdotem Carolum Albertum Bosio pertinet qui, atrocibus abdominis doloribus affectus, est in valetudinarium deductus ac die 5 mensis Martii anno 1980 chirurgicae sectioni subiectus ob intestinorum appendicem inflammationem acutam. Ex quibusdam perturbationibus per sectionem factis, péritonites est orta diffusa. Condicione aggravata, aegrotus est Bonaëropolim ductus et curationi pharmacologicae subiectus, tuborum purgationis usui atque oxygeni therapiae in conclavi hyperbaryco, nulla obtenta salubri mutatione; quam ob rem die 3 mensis Aprilis prognosis est infausta dicta. Congregatio de Causis Sanctorum 353 Propter condicionis gravitatem communitatis Salesianae sodales instanter a Domino postulaverunt sanationem per intercessionem Servi Dei Artemidis Zatti, cui plures novendiales supplicationes adhibuerunt. Ex improviso, inde a die 18 mensis Aprilis subsequentis, status clinicus est radicitus mutatus atque exinde, post breve tempus, facta est plena mali remissio. Asserta mira sanatio inspecta est anno 1998 apud Curiam Bonaërensem per Inquisitionem dioecesanam, quae est a Congregatione de Causis Sanctorum probata decreto die 30 mensis Novembris anno 1998 promulgato. Medicorum Collegium Dicasterii in Sessione diei 9 mensis Martii anni 2000 uno ore affirmavit sanationem celerrimam fuisse, completam, stabilem et quoad modum pro praesentibus scientiae cognitionibus inexplicabilem. Die 27 mensis Octobris anno 2000 Congressus Peculiaris actus est Consultorum Theologorum ac die 6 mensis Februarii anno 2001 Sessio Ordinaria est habita Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Eminentissimo Cardinali Henrico Schwery. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Artemidis Zatti, laici professi Societatis Sancti Francisci Salesii, videlicet de celérrima, completa ac stabili sanatione Sacerdotis Caroli Alberti Bosio a « gravi complicazioni infettive conseguenti ad appendicite purulenta, con localizzazioni multiple addominali e pleuriche; sepsi generalizzata ad eziologia polimicrobica; stato di grave anergia immunitaria». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 24 mensis Aprilis A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. œ s. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 354 CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S MANAËNSIS-PORTUS VETEÉIS De provinciarum ecclesiasticarum nova conformatione DECRETUM Ad communem pastoralem actionem Ecclesiarum in territorio civilis autonomiae vulgo « Estado do Acre » sane promovendam, Exc.mus P.D. Ioachimus Pertiñez Fernández, O.A.R., Episcopus Fluminis Albi Superioris, et Exc.mus P.D. Moyses Ioannes Pontello, C.S.Sp. Episcopus Crucis Australis, ab Apostolica Sede postulaverunt ut Ecclesiae quibus praesunt, hactenus ad Metropolitanam Ecclesiam Manaënsem spectantes, dioecesibus provinciae ecclesiasticae Portus Veteris aggregarentur. Congregatio pro Episcopis, auditis quorum interest Episcopis et praehabito favorabili voto Conferentiae Episcoporum Brasiliae et Exc.mi P.D. Alfii Rapisarda, Archiepiscopi titularis Cannensis et in Brasilia Apostolici Nuntii, porrectis precibus benigne annuendum censuit. Quapropter, eadem Congregatio, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia PP. II, tributarum, praesenti decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, statuit ut dioeceses Fluminis Albi Superioris ac Crucis Australis a provincia ecclesiastica Manaënsi distractae, provinciae ecclesiasticae Portus Veteris aggregentur et iuri metropolitano Archiepiscopi Portus Veteris ad normam iuris subiciantur. Ad haec perficienda, Congregatio pro Episcopis deputat memoratum Exc.mum Apostolicum Nuntium, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates — etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, — onere imposito ad Congregationem pro Episcopis remittendi, quam primum, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 31 mensis Augusti, anno 2001. IOANNES B. card. RE, Praefectus Ioannes M. Rossi, Subsecr. L. © S. In Congr pro Episcopis tab., n, 761/2001 Congregatio pro Episcopis 355 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 20 Martii 2002. — Cathedrali Ecclesiae Poncensi, Episcopum Coadiutorem, R.P. Felicem Lázaro, Sch.P., Decanum Collegii Artium atque Humanitatum et Theologiae in Universitate Catholica Portoricensi professorem. — Titulari Ecclesiae Bulnensi R.D. Iosephum De Kesel, e clero dioecesis Gandavensis, ibique Vicarium episcopalem pro formatione, quem deputavit Auxiliarem Episcopum archidioecesis Mechliniensis-Bruxellensis. die 23 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Tuxpaiiiensi, R.D. Dominicum Díaz Martínez, e clero dioecesis Queretarensis, hactenus Vicarium pro actione pastorali et parochum in eadem dioecesi. die 26 Martii. — Nuntiaturae Apostolicae in Republica Boliviana, R.D. Ivonem Scapolo, Archiepiscopum titularem electum Thagastensem. die 27 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Chachapoyasensi Exc.mum P.D. Aemilianum Antonium Cisneros Martínez, O.A.R., hactenus Episcopum Praelatum Chotensem et Administratorem Apostolicum Chachapoyasensem. — Praelaturae Territoriali Chotensi R.P. Iosephum Carmelum Martínez Lázaro, O.A.R., hactenus Superiorem Communitatis Limanae. — Metropolitanae Ecclesiae Cumanensi, Exc.mum P.D. Didacum Raphaelem Padrón Sánchez, hactenus Episcopum Maturinensem. — Cathedrali Ecclesiae Munkacsiensi Latinorum, noviter erectae, Exc.mum R.D. Antonium Majnek, hactenus Episcopum titularem Febianensem et Administratorem Apostolicum Transcarpatiae Latinorum. die 28 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Posnaniensi Exc.mum P.D. Stanislaum Ga^decki, hactenus Episcopum titularem Rubicensem et Auxiliarem Gnesnensem. — Cathedrali Ecclesiae Siedlecensi R.D. Zbigniew Kiernikowski, e clero archidioecesis Gnesnensis et Pontificii Instituti Polonorum rectorem. 356 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 28 Martii 2002. — Cathedrali Ecclesiae Radomensi R.D. Sigismundum Zimowski, e clero dioecesis Tarnoviensis et Congregationis pro Doctrina Fidei officialem. — Metropolitanae Ecclesiae Burgensi Exc.mum Franciscum Gil Hellin, hactenus Episcopum titularem Citiensem et a Secretis Pontificii Consilii pro Familia. die 5 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Vallipolitanae, R.P. Robertum Octavium Balmori Cinta, M.J., hactenus parochum in archidioecesi Mexicana. die 6 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Urusitanae R.D. Bonaventuram M. Famadico, hactenus Vicarium delegatum Vicariatus Apostolici Calapanensis, quem deputavit Episcopum Auxiliarem archidioecesis Lipensis. die 11 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Huancavelicensi, R.D. Isidorum Barrio Barrio, hactenus ibi Vicarium generalem et rectorem Seminarii maioris. die 12 Aprilis. — Ecclesiae Cathedrali Platiensi, R.D. Michaelem Perniisi, e clero dioecesis Calatayeronensis, hactenus Almi Collegii Capranicensis in Urbe moderatorem. die 15 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Almeriensi Exc.mum P.D. Adolfum González Montes, hactenus Episcopum Abulensem. CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, latis decretis a Congregatione pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 11 Novembris 2001. — Titulari episcopali Ecclesiae Maturbensi R.D. Franciscum Daw Tang, curionem paroeciae in oppido vulgo Kamaing, quem constituit Auxiliarem Myitkyinaënsem. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 357 die 22 Decembris 2001. — Metropolitanae Ecclesiae Kumasiensi, noviter erectae in Gana, P.D. Petrum Kwasi Sarpong, hactenus Episcopum eiusdem circumscriptionis ecclesiasticae. — Archiepiscopum Coadiutorem Imphalensem, R.D. Dominicum Lumon, Vicarium generalem eiusdem metropolitanae Ecclesiae. — Cathedrali Ecclesiae Tanjungselorensi, noviter conditae in Indonesia, R.P. Iustinum Harjosusanto, M.S.P., olim Superiorem provincialem Iavensem eiusdem Congregationis Missionariorum a S. Familia. — Exc.mum P.D. Car lito J. Cenzon, C.I.C.M., Episcopum titularem Scebatianensem, hactenus Vicarium Apostolicum Tabucensem, quem constituit Vicarium Apostolicum Baghiopolitanum. — Titulari episcopali Ecclesiae Thuccensi terebenthinae, R.P. Antonium Gerardum Zerdin Bukovec, O.F.M., hactenus parochum pagi Atalaya, quem constituit Coadiutorem Vicariatus Apostolici Sancti Raymundi. die 23 Ianuarii 2002. — Archiepiscopum Coadiutorem Nyeriensem, Exc.mum P.D. Ioannem Njue, hactenus Episcopum Embuensem. — Cathedrali Ecclesiae Bereinitanae, Exc.mum P.D. Ioannem Ribat, M.S.C., hactenus Episcopum titularem Macrianensem minor et Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Munatianensi R.P. Iosephum Mitsuaki Takami, P.S.S., Theologiae Dogmaticae necnon Sacrae Scripturae Seminarii interdioecesani Fukuokaënsis magistrum, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Nagasakiensis. die 1 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Ihabuensi, noviter constitutae in India ibique suffraganeae archidioecesi Bhopalensi, R.P. Chacko Thottumarickal, SVD, hactenus eiusdem Societatis Verbi Divini provinciae Indorensis superiorem. — Exc.mum P.D. Romulum Emiliani Sánchez, CMF, Episcopum titularem Nigrensem, hactenus Vicarium Apostolicum Darienensem, Auxiliarem dioecesis de Sancto Petro Sula in Honduria. 358 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione ad suum beneplacitum renuntiavit: die 21 Decembris 2001. — Exc.mum P.D. Iosephum Kumuondala, Episcopum Mbandakanum Bikoroënsem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Bokunguensis-Ikalaënsis. die 1 Februarii 2002. — Titulari episcopali Ecclesiae Thuburbitanorum minorum, R.P. Antonium Palang, SVD, hactenus Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » Vicariatus Apostolici Sancti Iosephi in Mindoro, quem constituit Vicarium Apostolicum eiusdem Vicariatus Apostolici. die 20 Februarii. — Exc.mum P.D. Philippum Anyolo, Episcopum Kerichoënsem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Homa Bayensem. die 1 Martii. — Exc.mum P.D. Carolum Maung Bo, S.D.B., Episcopum Patheinensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » archidioecesis Mandalayensis. die 15 Martii. — Exc.mum P.D. Raphaelem Mariam Zé, Episcopum Sangmelimaënsem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Ebolouanae Kribensis. die 6 Aprilis. — Exc.mum P.D. Janvier Kataka Luvete, Episcopum Vambaënsem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Buniaënsis. Diarium Romanae Curiae 359 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Giovedì, 1 1 Aprile 2 0 0 2 , S.E. il Signor D A R K O T A N A S K O V I C , Ambasciatore della Repubblica Federale Jugoslava presso la Santa Sede. Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Lunedì, 2 5 Marzo 2 0 0 2 , l'On. J O S É Camera dei Deputati delle Filippine. Sabato, 6 Aprile 2 0 0 2 , della Repubblica Ceca. S.E. D E VENECIA, il Signor Presidente della VACLAV HAVEL, Mercoledì, 1 0 Aprile 2 0 0 2 , S.E. il Signor D O M I T I E N Vice Presidente della Repubblica del Burundi. Sabato, 1 3 Aprile 2 0 0 2 , S.E. il Signor E N R I Q U E Presidente della Repubblica di Nicaragua. Presidente NDAYIZEYE, BOLAÑOS GEYER, Lunedì, 1 5 Aprile 2 0 0 2 , S.E. il Signor M I G U E L GUEZ, Presidente della Repubblica di Costa Rica. ÁNGEL RODRÍ- Martedì 24 aprile 2002 si è riunita alla presenza del Santo Padre la Congregazione delle Cause dei Santi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 4 marzo 2002. Le LL.EE. i mons.ri George Peli, Arcivescovo di Sydney; Laurent Monsengwo Pasinya, Arcivescovo di Kisangani; Amédée Grab, Vescovo di Chur; Reinhard Marx, Vescovo di Trier; Olivier de Berranger, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 360 Vescovo di Saint-Denis; Leon A. Tharmaraj, Vescovo di Kottar; Antonio Ledesma, Vescovo Prelato di Ipil, i signori prof. Silvio Marcus Helmons; prof. Tomas Raga Gil; prof. Raymond Ranjeva, dott. Onno Ruding; prof. Andrea Riccardi; le signore Maria E. Diaz de Pfennich; Mary Yuen Mee-Yin, Membri del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace « ad quinquennium ». 14 marzo 2002 P. George Nedungatt, S.I.., e don Adam Somorjai, O.S.B., Consultori della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». » » » Le LL.EE. i monsignori Angelo Acerbi, Arcivescovo tit. di Zella, e Attilio Nicora, Vescovo em. di Verona, Membri della Congregazione per i quinquennium aut usque ad 80 ». Vescovi « ad um 28 » » Mons. Francesco Giovanni Brugnaro, Capo Ufficio nella » P. Joseph Augustine Di Noia, O.P., Sotto-Segretario della » S.E. mons. Karl Josef Romer, Vescovo tit. di Colonnata, Se- Congregazione per le Chiese Orientali. 4 aprile Congregazione per la Dottrina della Fede. 13 » gretario del Pontificio « ad quinquennium ». 18 » » Consiglio per la Famiglia S E . mons. Pasquale Macchi, Arcivescovo Prelato em. di Loreto, Consultore del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « usque ad 80 annum ae. s. », um 24 » » S.E. mons. Francesco Marchisano, Arcivescovo tit. di Populonia, Presidente della Pontificia Commissione per i Beni Culturali della Chiesa e della Pontificia Commissione di Archeologia Sacra, Arciprete della Patriarcale Basilica Vaticana, Suo Vicario Generale per lo Stato della Città del Vaticano e Presidente della Fabbrica di San Pietro. 26 » » P. Bernard Ardura, O. Praem., Segretario del Pontificio Consiglio della Cultura « in aliud quinquennium ». NECROLOGIO 21 25 » 27 31 2 febbraio marzo » » » aprile 2002. » » » » » Mons. Dennis V. Durning, Vescovo em, di Arusha (Tanzania). Mons. Jan W. Nowak, Vescovo di Siedlce (Polonia). Mons,, José C„ dos Santos, Vescovo tit. di Ausuccura. Mons. James L. Schad, Vescovo tit. di Panatoria. Mons. William Dunne, Vescovo em. di Kitui (Kenya). Mons. Edward C„ O'Leary, Vescovo em. di Portland (Stati Uniti 18 » » d'America). Mons. Pal Reizer, Vescovo di Satu Mare (Romania). An. et vol. XCIV 4 Iunii N. 2002 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I ADHORTATIO APOSTOLICA POST SYNODALIS « ECCLESIA IN OCEANIA » Post-Synodal Apostolic Exhortation Ecclesia in Oceania of His Holiness Pope John Paul II to the bishops priests and deacons, men and women in the consecrated life, and ali the lay faithful on Jesus Christ and the Peoples of Oceania: Walking his way, telling his truth, living his life. INTRODUCTION 1. The Church in Oceania gives glory to God at the dawn of the Third Millennium and proclaims her hope to the world. Her gratitude to God rises from her contemplation of the many gifts she has received, including the wealth of peoples and cultures and the wonders of création. But abo ve all there is the immense gift of faith in Jesus Christ, "the firstborn of ali création" (Col 1:15). In the past millennium the Church in Oceania has welcomed and treasured this gift of faith, and has passed it on faithfully to ne wer générations. For this, the whole Church gives praise to the Most Holy Trinity. From the earliest times, the peoples of Oceania were moved by the divine présence in the riches of nature and culture. But it was not until foreign missionarios came in the latter half of the second millennium that these original inhabitants first heard of Jesus Christ, the Word made flesh. Those who migrated from Europe and other parts of the world brought with them their faith. For all, the Gospel of Jesus Christ, received in faith 24 - A A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 362 and lived in the communio of the Church, brought fulfilment of the deepest longings of the heart, beyond any human expectation. The Church in Oceania is strong in hope, for she has experienced God's infinite goodness in Christ. To this day, the treasure of Christian faith is undiminished in its dynamism and promise, for the Spirit of God is always new and surprising. The Church throughout the world shares the hope of the peoples in Oceania that the future will bring new and even more wonderful gifts of grace to the lands of the Great Ocean. 2. A very particular moment in which the Church in Oceania could speak of her gratitude and hope was the Special Assembly of the Synod of Bishops for Oceania, which was held from 22 November — 12 December 1998. In my Apostolic Letter Tertio millennio adveniente I had proposed the usefulness of such an Assembly, as one in a series of continental Assemblies 1 intended to prepare the Church for the new millennium. The Bishops of Oceania were joined by Bishops from other continents and heads of dicasteries of the Roman Curia. Other members of the Church were among the participants, including priests, lay people and consecrated religious, as well as fraternal delegates from other Churches and E eclesial Communities. The Assembly analyzed and discussed the présent situation of the Church in Oceania in order to pian more effectively for the future. It also focused the attention of the universal Church on the hopes and challenges, the needs and opportunities, the sorrows and joys of the vast human tapestry which is Oceania. The meeting in Rome of many Bishops, gathered with and around the Successor of Peter, was a wonderful occasion to celebrate the gifts of grace, which have yielded so abundant a harvest among the peoples of Oceania. Faith in Jesus Christ was the foundation and the focus of the participants in their prayer and discussions. The Bishops and ali who were with them were animated by the one faith in Christ. All were inspired and strengthened by the ecclesial communio which bound them together and was expressed through the days of the Synod Assembly in a most powerful and moving way as a true unity in diversity. 1 No. 38, Acta Ioannis Pauli Pp. II 363 CHAPTER I JESUS CHRIST AND THE PEOPLES OF OCEANIA "As Jesus walked by the sea of Galilée, he saw two brothers, Simon who is callea, Peter and Andrew his br other, casting a net into the sea; for they were fishermen. And he said to them, 'Follow me and I will make you fishers of men'. Immediately they left their nets and followed him" (Mt 4:18-20). T H E PERSON OF JESUS The Cali 3. Düring the Synod Assembly, the universal Church carne to see more clearly how the Lord Jesus is encountering the many peoples of Oceania in their lands and on their many islands. For it is the Lord himself who looks upon the people with a love which présents itself as both a challenge and a cali. Like Simon Peter and his brother Andrew, they are invited to leave all, to turn to him who is the Lord of life, and follow him. They are to leave not only sinful ways, but also sterile ways of a certain manner of thinking and acting, in order to take the path of an ever deeper faith and follow the Lord with ever greater fidelity. The Lord has called the Church in Oceania to himself: as always the cali involves a sending forth on mission. The purpose of being with Jesus is to go forth from Jesus, in his power and with his grace. Christ is now Galling the Church to share in his mission with new energy and creativity. The Synod saw this clearly in the life of the Church in Oceania. The Bishops rejoiced to see that in Oceania the Lord Jesus has shown himself true to his promise: 'T am with you always, to the end of the age" (Mt 28:20). The assurance of his présence gives the strength and courage needed for disciples to become "fishers of men". Düring the Special Assembly, the Lord's présence was experienced in prayer, in the sharing of hopes and concerns, and in the bond of ecclesial communio. Faith in Jesus' présence among his people in Oceania will always make possible new and wonderful encounters with him, and these new encounters will become the seeds of new mission. When we walk with the Lord, we leave with him all our burdens, and this confers the strength to accomplish the mission he gives us. He who Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 364 takes from us gives to us; he takes upon himself our weakness and gives us his strength. This is the great mystery of the life of the disciple and apostle. It is certain that Christ works with us and within us as we "put out into deeper waters", as now we must. When times are difficult and unpromising, the Lord himself urges us "to cast our nets once more" (Lk 5:1II). We must not disobey. 2 Presenting Jesus Christ 4. The centrai concern of the Synod Assembly was to find appropriate ways of presenting to the peoples of Oceania today Jesus Christ as Lord and Saviour. But what is this new way to présent him, so that many more will meet him and believe in him? The interventions of the Synod Fathers reflected the challenges and difficulties, but also the hopes and possibilities evoked by this question. In the course of history, thanks to the Church's extraordinary missionary and pastoral efforts, the peoples of Oceania have met Jesus Christ who does not cease to cali them to faith and give them new life. In colonial times, Catholic clergy and religious quickly established institutions to help the new settlers in Australia and New Zealand to preserve and strengthen their faith. Missionarios brought the Gospel to the original inhabitants of Oceania, inviting them to believe in Christ and find their true home in his Church. The people responded in great numbers to the cali, became Christ's followers and began to live according to his word. The Synod left no doubt that the Church, the communio of believers, is now a vibrant reality among many peoples in Oceania. Today Jesus is again turning his loving attention to them, calling them to a stili deeper faith and a stili richer life in him. Therefore, the Bishops could not f ail to ask: How can the Church be an effective instrument of Jesus Christ who now wants to meet the peoples of Oceania in new ways? Jesus Christ: Shepherd, Prophet and Priest 5. In his infinite love for the world, God gave his only Son to be Godwith-us. Emptying himself to become like us, Jesus was born of the Virgin Mary in simplicity and poverty. As the one who is totally empty and poor 2 Cf. SPECIAL ASSEMBLY FOR OCEANIA OF THE SYNOD OF BISHOPS, Relatio post disceptatio- nem, 3 . Acta Ioannis Pauli Pp. II 365 on the Cross, Jesus is the belo ved Son of God, the Saviour of the world in ali its emptiness and poverty. When Christ dwelt among us, he proclaimed the Good News that God's Kingdom has come, a Kingdom of peace, justice and truth. Many people, particularly from among the poor, the needy and the outcast, followed him, but for the most part the powerful of the world turned against him. They condemned him and nailed him to the Cross. This shameful death, accepted by the Father as a sacrifice of love for the world's sake, gave way to a glorious Résurrection by the power of the Father's love. Jesus was thus established as King of the universe, Prophet for all people, and High Priest of the eternai sanctuary. He is Prophet, Priest and King not only for those who follow him but for all the peoples of the earth. The Father offers him as the Way, the Truth and the Life to ali men and women, to ali families and communities, to ali nations and to ali générations. As the Son of David, Jesus is not only King but also the Good Shepherd of those who hear his voice. He knows and loves those who follow him. He is the chief Shepherd of our souls, and the Pastor of ali peoples. He guides the Church by the power of the Holy Spirit who dwells fully in him and whom he breathes into his disciples (cf. Jn 20:22). The Spirit leads by a force of love, from deep within, touching the hearts and minds of the peoples of Oceania and setting them free to live the abundant life for which they were created. As the Word of God, Jesus is the universal Prophet, the total révélation of God. He is the Truth, inviting people to believe in him and share his life. His Spirit leads the baptized on a daily journey into new depths of that truth. Moved by the Holy Spirit, the Synod Fathers discussed many concerns arising from their pastoral expérience and their love of God's people. Not all answers could be found in the day s of the Synod, for many issues call for more reflection, expérience and prayer. Howe ver, in their search for enlightenment the Bishops fully shared and professed the conviction that the truth of salvation can be found only in Jesus Christ, and that his Spirit provides solace and guidance to those who come to him with their problems and burdens. The Crucifìed and Risen Lord is the High Priest who offers himself to the Father as an eternai sacrifice for the life of the world. He gave his life 3 4 5 3 Cf. ibid., 4 4 Cf. 5 Cf ibid., 19, ibid, 1; 5. 366 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale for all and continues to fili his followers with his life, most especially through the Sacraments. In his prayer, the pray ers of all believers rise to the Father. Through the Holy Spirit, he enables them to live a life of intimate union with God and of more generous charity to their brothers and sisters, particularly the poor and needy. The Synod discussions stressed that, in presenting Jesus, the Church must show his compassionate love to a world in need of healing. AH the baptized are called to be God's priestly people in the image of Jesus, the High Priest; and as a priestly people, they are commissioned to reach out in mercy to ali, particularly the most deprived, the most distant, the lost. In reaching out and offering life in the name of Jesus, the Church in Oceania today will be a sacrament of divine justice and peace. 6 THE PEOPLES OF OCEANIA Place and Time 6. The Synod gave récognition not only to a unique area spanning almost one-third of the earth's surface, but also to a large number of indigenous peoples, whose joyful acceptance of the Gospel of Jesus Christ is evident in their enthusiastic célébration of the message of salvatione These peoples form a unique part of humanity in a unique région of the world. Geographically, Oceania comprises the continent of Australia, many islands, big and small, and vast expanses of water. The sea and the land, the water and the earth meet in endless ways, often striking the human eye with great splendour and beauty. Although Oceania is geographically very large, its population is relatively small and unevenly distributed, though it comprises a large number of indigenous and migrant peoples. For many of them, land is most important: its fertile soil or its déserts, its variety of plants and animais, its abundance or scarcity. Others, though living on the land, are more dependent on the rivers and the sea. The water allows them to travel from island to island, from shore to shore. The great variety of languages — 700 in Papua New Guinea alone — together with the vast distances between islands and areas make communication across the région a particular challenge. In many parts of Oceania, travelling by sea and air is more important than travelling by land. Communication can still be slow 6 7 Cf ibid., 39. Cf. Propositio 1 Acta Ioannis Pauli Pp. II 367 and difficult as in earlier times, though nowadays in many areas information is transmitted instantly thanks to new electronic technology. The largest country of Oceania in both size and population is Australia, where the Aboriginal people have Ii ved for thousands of years, moving over large tracts of land and living in deep harmony with nature. Discovered and colonized by European people who named it the Southern Land of the Holy Spirit (Terra Australis de Spiritu Sancto), Australia has become very Western in its cultural patterns and social structure. Deeply involved in the scientific, technologicae and social developments of the Western world, Australia is now a largely urban, modern and secularized nation, in which successive immigrations from Europe and Asia have contributed to make it a multicultural society. The Australians are therefore "an original people, the resuit of the meeting of people of very différent nations, languages and civilizations" . The Christian faith was brought by immigrants who carne from Europe. Many priests and religious joined them, and their pastoral dedication and educational work helped the immigrants to live the Christian life in a stränge new land. Locai priestly and religious vocations and many lay people made their own indispensable contribution in Australia to the growth of the Church and the accomplishment of her mission. Among them was a remarkable woman religious, blessed Mary MacKillop, who died in 1909 and whom it was my joy to beatify in 1995. On that occasion I recalled that "by declaring her 'Blessed' the Church was saying that the holiness demanded by the Gospel is as Australian as she was Australian". The relationship of the Church to the Aboriginal peoples and the Torres Strait Islanders remains important and difficult because of past and présent injustices and cultural différences. Besides this challenge, the Church in Australia now faces many modem "déserts" similar to those in other Western countries. 8 9 10 11 The originai inhabitants of New Zealand, an island nation, were the Maori people who called their country Aotearoa, "Land of the Great White Cloud". Colonization and later immigration have shaped the nation into a 8 Cf, ibid. Homily at Randwick Racecourse for the 200th Anniversary of Cook's Arrivai in Australia, Sydney (1 December), 1: AAS 63 (1971), 62. Homily at the Béatification of Mary MacKillop, Sydney (19 January 1995), 2: AAS 87 (1995), 1003. 6 PAUL V I , 10 11 Ibid., 5: loc cit., 1004, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 368 bi-cultural society, where integration of Maori and Western culture remains a pressing challenge. Foreign missionaries first proclaimed the Gospel to the Maori people. Then when the European settlers came in greater numbers, priests and religious came as well and helped to maintain and develop the Church. Modem developments have made New Zealand a more urban and secularized society, in which the Church faces challenges similar to those in Australia. Though there is among Catholic people an "increased awareness of belonging to the Church", it is also true that in general "the sensé of God and of his loving providence has diminished". Such "a secularized society needs to be confronted again by the entire Gospel of salvation in Jesus Christ". 12 Papua New Guinea is the largest of the Melanesian nations. It is a predominantly Christian society with many différent local languages and a great wealth of cultures. Like other smaller Melanesian island nations it has gained politicai independence in quite recent times, and its history since then has been shaped by struggles for stable democracy, social justice and the balanced and integrai development of its people. These struggles in Papua New Guinea and other parts of Melanesia have recently been marked by violence and Separatist movements, in which people and institutions have suffered greatly. Church leaders and many Christians have done a great deal to bring peace and reconciliation, and this must clearly continue in a situation which remains very volatile. The island nations of Polynesia and Micronesia are relatively small, each with its own indigenous language and culture. They too are facing the pressures and challenges of a contemporary world which exerts a powerful influence upon their society. Without losing their identity or abandoning their traditional values, they want to share in the development resulting from more direct and complex interaction with other peoples and cultures. That is proving to be a delicate balance in these small and vulnerable societies, some of which are facing a very uncertain future, not only because of large-scale émigration but also because of rising sea levéis caused by global warming. For them, climate change is very much more than a question of économies. JOHN PAUL II, Address to the Bishops of New Zealand, Wellington (23 November 1986), 4-5: AAS 79 (1987), 936-937. 12 Acta Ioannis Pauli Pp. II 369 Mission and Culture 7. As early as the sixteenth Century, when foreign missionaries first reached Oceania, island peoples heard and accepted the Gospel of Jesus Christ. Among those who began and carried on the missionary work were saints and martyrs; and they are not only the greatest glory of the Church's past in Oceania but also its surest source of hope for the future. Outstanding among these witnesses of faith are Saint Peter Chanel, martyred in 1841 on the island of Futuna, Blessed Diego Luis de San Vitores and Blessed Pedro Calungsod, killed together in 1672 on Guam, Blessed Giovanni Mazzuconi martyred in 1851 on Woodlark Island; and Blessed Peter To Rot, killed on New Britain in 1945, towards the end of the Second World War. With many others, these héroes of the Christian faith contributed, each in his own unique way, to the implantation of the Church on the islands of Oceania. May their memory ne ver be forgotten! May they never cease to intercede for the beloved peoples for whom they shed their blood! When the missionaries first brought the Gospel to Aboriginal or Maori people, or to the island nations, they found peoples who already possessed an ancient and profound sensé of the sacred. Religious practices and rituals were very much part of their daily lives and thoroughly permeated their cultures. The missionaries brought the truth of the Gospel which is foreign to no one; but at times some sought to impose éléments which were culturally alien to the people. There is a need now for careful discernment to see what is of the Gospel and what is not, what is essential and what is less so. Such a task, it must be said, is made more difficult because of the process of colonization and modernization, which has blurred the line between the indigenous and the imported. The traditional peoples of Oceania make up a mosaic of many différent cultures: Aboriginal, Melanesian, Polynesian and Micronesian. Since the time of colonization, Western culture has also shaped the région. In recent years Asian cultures too have been part of the cultural scene, particularly in Australia. Each cultural group, différent in size and strength, has its own traditions and its own expérience of integration in a new land. They range from societies with strong traditional and communal features, to those which are mainly Western and modern in stamp. In New Zealand, and even more in Australia, the colonial and post-colonial policies of immi- 370 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gration have made the indigenous people a minority in their own land and, in many ways, a dispossessed cultural group. One of the most notable features of the peoples of Oceania is their powerful sense of community and solidarity in family and tribe, village or neighbourhood. This means that décisions are reached by consensus achieved through an often long and complex process of dialogue. Touched by the grace of God, the peoples' natural sense of community made them réceptive to the mystery of communio offered in Christ. The Church in Oceania demonstrates a real spirit of coopération, extending to the various Christian communities and to all people of good will. Deep respect for tradition and authority is also part of the traditional cultures of Oceania. Henee the présent generatione sense of solidarity with those who went before them, and the exceptional authority accorded to parents and traditional leaders. The cultural variety of Oceania is not immune from the W o r l d w i d e process of modernization which has effects both positive and negative. Certainly modern times have given a new and higher profile to positive human values, such as respect for the inalienable rights of the person, the introduction of démocratie procédures in administration and government, the refusai to accept structural poverty as an unchangeable condition, the rejection of terrorism, torture and violence as means of politicai change, the right to éducation, health care and housing for ail. These values, often rooted in Christianity — even if not explicitly — are exerting a positive influence in Oceania; and the Church cannot but do all in her power to encourage this process. Yet modernization also has its negative effects in the région, with traditional societies struggling to maintain their identity as they come in contact with secularized and urbanized Western societies and with the growing cultural influence of Asian immigrants. The Bishops spoke, for example, of a graduai lessening of the natural religious sense which has led to disorientation in people's moral life and conscience. A large part of Oceania, particularly Australia and New Zealand, has entered upon an era marked by increasing secularization. In civic life, religion, and especially Christianity, is moved to the margin and tends to be regarded as a strictly private matter for the individual with little relevance to public life. Religious convictions and the insights of faith are at times denied their due role in forming people's consciences. Likewise, the Church and other religious bodies have a Ada Ioannis Pauli Pp. II 371 diminished voice in public affairs. In today's world, more advanced technology, greater knowledge of human nature and behaviour, and worldwide politicai and economie developments pose new and difficult questions for the peoples of Oceania. In presenting Jesus Christ as the Way, the Truth and the Life, the Church must respond in new and effective ways to these moral and social questions without ever allowing her voice to be silenced or her witness to be marginalized. T H E SPECIAL SYNOD ASSEMBLY The Thème 8. As a resuit of the suggestions of the Pre-Synod Council, which sought to register the concerns of the Bishops of Oceania, the thème chosen for the Special Assembly for Oceania was: Jesus Christ and the Peoples of Oceania, Walking His Way, Telling His Truth, Living His Life. The thème is inspired by the words of John's Gospel where Jesus refers to himself as the Way, the Truth and the Life (14:6), and it recalls the invitation which he extends to ali the peoples of Oceania: they are invited to meet him, to believe in him, and to proclaim him as the Lord of all. It also reminds the Church in Oceania that she gathers together as the People of God journeying on pilgrimage to the Father. Through the Holy Spirit, the Father calis believers — individually and in community — to walk the way that Jesus walked, to teli ali nations the truth that Jesus revealed, to live fully the life that Jesus li ved and continues to share with us now. The thème is particularly appropriate for the Church in Oceania today, for the peoples of the Pacific are struggling for unity and identity; among them there is a concern for peace, justice and the integrity of création; and many people are searching for life's meaning. Only in accepting Jesus Christ as the Way will the peoples of Oceania find that for which they are now searching and struggling. The way of Christ cannot be walked without an ardent sense of mission; and the core of the Church's mission is to proclaim Jesus Christ as the living Truth — a truth revealed, a truth explained, understood and welcomed in faith, a truth passed on to new générations. The truth of Jesus is always greater than ourselves, greater than our heart, because it flows from the depths of the Blessed Trinity; and it is a truth which demands that the Church respond to the problems and challenges of today. In the light of the Gospel, we discover Jesus as the Life. 372 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale The life of Christ is offered also as a healing grace that makes it possible for humanity to be what the Creator intended it to be. Living the life of Jesus Christ implies a deep respect for all life. It also implies a living spirituality and authentic morality, strengthened by the word of God in Scripture and celebrated in the Sacraments of the Church. When Christians live the life of Christ with deeper faith, their hope grows stronger and their charity more radiant. That was the goal of the Synod, and it is the goal of the new evangelization to which the Spirit is summoning the whole Church. The Expérience 9. It was fitting that the Synod Assembly began on the Solemnity of Christ the King when the Church célébrâtes Jesus as the Lord in whom God's Kingdom is established throughout the world and in ali of history. Düring the time of the Assembly, it became increasingly clear that it was Christ who was leading the way, that it was he who reigned in the midst of the Assembly. The opening and closing liturgies incorporated signs and Symbols drawn from Pacific island cultures as expressions of faith and révérence. In a unique blend, these cérémonies expressed the unity of faith in diversity of Catholic worship; and they showed quite strikingly how the Catholic faith reaches to the farthest shores of the Great Ocean and that all find their home in the Catholic Church. As a symbolic exchange of gifts, the liturgies expressed the deep communio between the Church of Rome and the local Churches of Oceania. The Bishops brought to the Vatican their rieh array of expériences and cultural treasures, and they were in turn strengthened in the bond of local and universal communio, which was for them a great refreshment and encouragement for the future. The distincti ve features of the Church in Oceania made it important to convoke a separate Synod Assembly. The Bishops of Oceania are organized in four Conferences which come together as the Fédération of Catholic Bishops' Conferences of Oceania (F.C.B.C.O.). The total number of Bishops is relatively small, which allowed the Synod to bring together ali the active Bishops, representing ali the particular Churches. For many participants it was a real disco very of the religious gifts, the cultures and the histories of the peoples of Oceania. They became more aware of the often hidden or unrecognized grâces that the Lord has bestowed on his Church, and this too was a source of great encouragement. The dialogue and discernment of the Synod opened the eyes of heart and soul to discover what can be done Acta Ioannis Pauli Pp.. II 373 to live the Christian faith more fully and effectively. There were many reasons to praise and thank God for treasures discovered or valued anew. For the Bishops, the Assembly was an expérience of brotherhood and communio around the See of Peter. Taking place in the Vatican, it enabled all the participants "to feel at home" with the Bishop of Rome. It also allowed the Bishop of Rome "to feel at home" with them and to hear how much they appreciated this unique expérience of the universality of the Church. The sense of unity and fidelity overéame the great distances of geography and culture between Rome and Oceania. This expérience was one of the many gifts that Christ in his goodness bestowed during the Synod. Among themselves too the Bishops experienced a new and stronger sense of identity and communio. Many of them are often separated by great distances, and regular communication is not easy. For the Church as a whole, the diversity of cultures in Oceania is a constant challenge to work for greater unity. The Bishops want to strengthen their communio and help the peoples of Oceania to work together more effectively. The local Churches in this région of the world are a unique part in the universal Church. As such, they realize that they can and must contribute their special gifts to the wider Church. I pray that, through the Synod, the Bishops of Oceania will feel more than ever that they belong together and that, with their local Churches, they belong fully to the universal Church, to which they bring a special enrichment. It was significant that the Synod Assembly took place in the time of immediate préparation for the Great Jubilee of the Year 2000. The Bull announcing the Jubilee, Incarnationis mysterium, was promulgated during the time of the Synod, and the Assembly itself was an opportunity for the Church in Oceania to prepare for the gift of the Holy Year. Certainly the Assembly helped the Churches of the Pacific to celebrate the Jubilee with fresh attempts to bring reconciliation and peace, more conscious than ever that "the Church, having received from Christ the power to forgive in his name, is in the world the living présence of the love of God who turns to ali human weakness to welcome it with the embrace of his mercy". It would be a wonderful fruit of the Jubilee if the Church in Oceania, 13 14 1 3 Cf. SPECIAL ASSEMBLY FOR OCEANIA OF THE SYNOD OF BISHOPS, Relatio post disceptatio- nem, 2 . 1 4 JOHN PAUL vember 1998), 9: II, Bull of Indiction of the Great Jubilee Incarnationis Mysterium AAS 9 1 ( 1 9 9 9 ) , 1 3 7 . (29 No- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 374 strengthened in so many ways by the expérience of the Synod, could continue to implement the Jubilee's insights and appeals along the lines suggested in the Apostolic Exhortation Novo millennio ineunte. As the Jubilee proclaimed the infinite depths of God's mercy revealed in Christ, so it stirred new énergies for the task of meeting the challenges which the Synod identified and discussed. "In his forgiving love a new heaven and a new earth are anticipated" : may the vision of the new heaven and the new earth ne ver cease to draw the peoples of Oceania more deeply into this newness of life! 15 16 CHAPTER II WALKING THE WAY OF JESUS CHRIST IN OCEANIA "Going on further Jesus saw two other brothers, James the son of Zebedee and John his brother, in the boat with Zebedee their father, mending their nets, and he called them. Immediately they lef t the boat and their father, and followed him" (Mt 4:21-22). THE CHURCH AS COMMUNIO Mystery and Gift 10. When Jesus walked the shores of the sea of Galilée he called people to take the road of discipleship. He invited them to walk his way, to follow as it were in his footsteps. "Prompted by the Holy Spirit, the Church must walk the same road which Christ walked, and the Church means ali of us, joined together like a body receiving its life-giving influence from the Lord Jesus". The way of Jesus is always the path of mission; and he is now inviting his followers to proclaim the Gospel anew to the peoples of Oceania, so that culture and Gospel proclamation will meet in a mutually enriching way and the Good News will be heard, believed and li ved more deeply. This mission is rooted in the mystery of communion. 17 10 1 6 Cf. Propositio 15 JOHN PAUL II, Bull of Indiction Incarnationis mysterium (29 November 1 9 9 8 ) , 1 1 : AAS 91 (1999), 141. PAUL VI, Homily for the First Episcopal Ordination of a Priest from Papua New Guinea, Saint Mary's Cathedral, Sydney (3 December 1 9 7 0 ) : AAS 6 3 ( 1 9 7 1 ) , 7 1 . 17 Acta Ioannis Pauli Pp. II 375 The Second Vatican Council chose the notion of communio as particularly apt to express the profound mystery of the Church; and the Extraordinary Synod Assembly of 1985 has made us more conscious of communio as the very heart of the Church. So too the Synod Fathers declared that "the Church is essentially a mystery of communion, a people made one with the unity of the Father, the Son and the Holy Spirit. This sharing of the life of the Blessed Trinity is the source and inspiration of ali Christian relationships and every form of Christian community". This understanding was the spiritual and doctrinal background of ali the Synod's délibérations. It is "complemented and illustrated in the understanding of the Church as the People of God and the community of disciples. Church as communion recognises the basic equality of ali Christ's faithful, lay, religious and ordained. The communion is shaped and enlivened by the Holy Spirit's gifts of offices and charisms". 18 19 20 The communio of the Church is a gift of the Blessed Trinity, whose deep inner life is most marvellously shared with humanity. Communio is the fruit of God's loving initiative, fulfilled in the Paschal Mystery of Christ by which the Church shares in the divine communio of love between the Father and the Son in the Holy Spirit. "God's love has been poured into our hearts through the Holy Spirit who has been given to us" (Rom 5:5). On the day of Pentecost, Christ's Passover was brought to completion by the outpouring of the Spirit, which gave us the first fruits of our inheritance, a share in the life of the Triune God, which enables us to love "as God loved us" (1 Jn 4:11). The Church Particular and Universal 11. Düring the Synod Assembly, the Bishops took up in a particular way the notion of the Church as communio. They emphasized the aspects of belonging and interpersonal relationship found in the understanding of the Church as the People of God. E eclesial communio is expressed and li ved in a special way by the locai Church gathered around the Bishop, with whom the people are co-workers in the mission. As Pastor, each Bishop seeks to promote this communio through his ministry, which is a sharing in 21 18 Cf. Dogmatic Constitution on the Church Lumen gentium, 4; 8; 13-15; 21; 24-25. 19 Propositio 44 Ibid. Cf. ibid. 20 21 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 376 the pastoral, prophétie and priestly office of Christ. The sign and effect of this communio is described in the Acts of the Apostles: "The whole group of those who believed were of one heart and one soul" (4:32). The Synod Fathers saw one very practical expression of this spirit in the préparation of a diocesan pastoral plan in conjunction with the faithful and their organizations. This will ensure that the plan ílows from the spirituality of communio promoted by the Second Vatican Council. The communio among the locai Churches is based upon unity of faith, Baptism and Eucharist, but also upon the unity of the episcopate. The communio of the Church comprises all the local Churches through their Bishops, united with the Bishop of Rome as visible head of the Church. "The College of Bishops united under the Successor of Peter gives an authoritative expression to the communio of the Church". This unity of the episcopate is perpetuated down the centuries through apostolic succession; in every age it is the ground of the identity of the Church, established by Christ on Peter and the college of the Apostles. The Successor of Peter is indeed "the enduring principie of unity and the visible foundation" of the Church. The Lord himself commissioned Peter and his Successors to confimi their brethren in faith (Lk 22:32) and to feed the flock of Christ (Jn 21:15-17). "There exists between the Bishops a bond which expresses in a personal and collégial way the communion — the koinonia — that characterizes the entire life of the Church. Together in the College of Bishops they share the ministry of fostering the unity of God's people in faith and charity". The Synod expressed the hope that the relationship between the particular Churches and the universal Church, especially the Holy See, reflect and build up communio, and that these relationships develop with due regard to the Petrine ministry of unity and due respect for the local Churches. The locai Churches in Oceania recognize that they share in the communio of the universal Church, and they see this as a cause for rejoicing. Despite the vastly diverse cultures and great distances in Oceania, the locai Bishops realize that they are united with one another and with the 22 23 24 25 26 22 Cf. Propositio 10 23 Propositio 4 4 , 2 4 FIRST VATICAN ECUMENICAL COUNCIL, Dogmatic Constitution on the Church of Christ Pastor aeternus, Prologue: DS 3 0 5 1 . 2 5 JOHN PAUL II, AAS 7 9 26 (1987), Address to the Bishops of Australia, Sydney 954-955. Cf. Propositio 44 (26 November 1 9 8 6 ) , 1-2: Acta Ioannis Pauli Pp, II 377 Bishop of Rome, and they see this too as a great gift. "Between the Successor of Peter and the successors of the other Apostles there is indeed that profound spiritual and pastoral bond; it is our effective and affective collegiality. May we always find ways to support one another in our united efforts to build up the church and to live out this communion in service and faith". As brothers in the College of Bishops, the Synod Fathers were unequivocal in expressing their desire to strengthen their union with the Bishop of Rome; and the Bishop of Rome was himself moved and encouraged by their desire. 27 28 Mutual Enrichment 1 2 . A sign and instrument of collegiality and communion among the Bishops is the Bishops' Conference, a "holy union of énergies in the service of the common good of the Churches", which contributes in many ways to the concrete realization of the spirit of collegiality. There are many areas in which the Bishops' Conferences have established fruitful relationships. The exchange of gifts is characteristic of many parts of Oceania and can serve as a model of positive relations between the Bishops of Oceania and with others. This model encourages an exchange of spiritual gifts which fosters relations of mutuai love, respect and trust. These are the basis for open dialogue, participation and consultation as practical expressions of the communio that marks the Church. 29 The Eastern Catholic Churches have arrived in Oceania in comparatively recent times, and they have established themselves as a rich expression of Catholicity in various parts of Oceania, particularly Australia. They bear significant witness to the diversity and unity of the Universal Church with their unique history and traditions. At the Synod, it was olear that the Eastern Catholic Churches are conscious of the generosity of the Latin Catholic Church in Oceania. Over the years, often in difficult circumstances, Bishops, priests and parishes have offered the hospitality of their Churches and schools, and the bonds of friendship and coopération contin30 JOHN PAUL II, Address to the Bishops' Conference of the Pacific (C..E..PAC), Suva ( 2 1 November 1 9 8 6 ) , 6: AAS 7 9 ( 1 9 8 7 ) , 9 3 4 . Cf. Propositio 4 5 . SECOND VATICAN ECUMENICAL COUNCIL, Decree on the Pastoral Office of Bishops in the Church Christus Dominus, 3 7 . Cf. Propositio 12. 2 7 28 2 9 30 25 - A.A.S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 378 ue at all levéis. Yet these Churches are vulnerable because of the relatively small number of their faithful and the great distance separating them from their Mother Churches, and their people can feel pressured or tempted to assimilate themselves into the prédominant Latin Church. Yet the Synod also made it clear that the Latin Bishops of Oceania are eager to appreciate, understand and promote the traditions, liturgy, discipline and theology of the Eastern Catholic Churches. Therefore, increased awareness and understanding of the riches of the Eastern Catholic Churches is important among Latin Catholics. The challenge for the Church in Oceania is to come to a deeper understanding of local and universal communio and a more effective implementation of its practical implications. My Predecessor Pope Paul VI summed up the challenge in these terms: "The first communion, the first unity, is that of faith. Unity in faith is necessary and fundamental. The second aspect of Catholic communion is that of charity. We must practise in its ecclesial aspects a more consistent and active charity". The peoples of Oceania have an instinctively strong sense of community, but unity in faith is required if reconciliation and love are to replace conflict and hatred. In the more Westernized cultures of the région, social institutions are under strain and people are hungry for a life more worthy of man. Where individualism threatens to erode the fabric of human society, the Church offers herself as a healing sacrament, a fountain of communio responding to the deepest hungers of the heart. Such a gift is clearly needed now among the peoples of Oceania. 31 COMMUNION AND MISSION The Cali to Mission 13. The Church in Oceania received the Gospel from previous générations of Christians and from missionaries coming from o verseas. The Synod paid tribute to the many missionaries - clergy, women and men religious as well as lay people — who have spent themselves in carrying the Gospel to Oceania; their sacrifices have, by God's grace, borne much fruit. As the peoples of Oceania carne to accept the fullness of rédemption in Christ, they found a striking symbol in the night skies, where the Southern Cross 32 31 Address to the Bishops of Oceania, Sydney (1 December 1970): AAS 63 (1971), 55-57. 32 Cf Propositio 1. Acta Ioannis Pauli Pp. II 379 33 stands as a luminous sign of God's overarching grace and blessing. The présent generation of Christians is called and sent now to accomplish a new evangelization among the peoples of Oceania, a fresh proclamation of the enduring truth evoked by the symbol of the Southern Cross. This call to mission poses great challenges, but it also opens new horizons, full of hope and even a sense of adventure. The call to mission is addressed to every member of the Church. "The whole Church is missionary, for her missionary activity...is an essential part of her vocation". Some members of the Church are sent to people who have not heard of Jesus Christ, and their mission remains as vital as ever. But many more are sent to the world closer to home, and the Synod Fathers were keen to stress the mission of the lay members of the Church. In the family, in the workplace, in the schools, in community activities, ali Christians can help to bring the Good News to the world in which they live. A Christian community is never meant to be just a comfortable place for its members. The Synod Fathers wanted to encourage the locai communities to look beyond their own immediate concerns and reach out to others. The parish as a community cannot insulate itself from the realities of the world around it. The Christian community must be attentive to issues of social justice and spiritual hunger in society. What Jesus offers to his followers must be shared with ali the peoples of Oceania, whatever their situation. For in him alone is the fullness of life. 34 Challenges 14. The Synod Fathers wanted Jesus Christ to be heard and understood by the people entrusted to their care, and by many more. They saw the need to reach out to those who live with unfulfilled hopes and desires, to those who are Christians in name only, and to those who have drifted away from the Church, perhaps because of painful expériences. Every effort should be made to heal such wounds, and to return the lost sheep to the f old. 33 Cf. ibid. PAUL V I , Homily for the First Episcopal Ordination of a Priest from Papua New Guinea, Saint Mary's Cathedral, Sydney (3 December 1 9 7 0 ) : AAS 6 3 ( 1 9 7 1 ) , 7 2 ; see also JOHN PAUL I I , Address to the Bishops of the Bishops' Conference of the Pacific [CE. P AC], Suva ( 2 1 November 1 9 8 6 ) , 2: AAS 7 9 ( 1 9 8 7 ) , 9 3 0 - 9 3 1 . 3 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 380 Above ali, the Synod Fathers wanted to touch the hearts of young people. Many of them are searching for truth and goodness, and their search can involve experimenting with the appeals and claims of the contemporary world, some of which are clearly destructive. This can create a confusion in the young which leaves them at a loss to know what true values might be and where true happiness might be found. The great challenge and opportunity is to offer them the gifts of Jesus Christ in the Church, for these gifts alone will satisfy their yearning. But Christ must be presented in a way well adapted to the younger generation and the rapidly changing culture in which they live. At times the Catholic Church is seen as presenting a message which is irrelevant, unattractive or unconvincing; but we can never allow such claims to undermine our confidence, for we have found the pearl of great price (cf. Mt 13:46). Yet there is no room for complacency. The Church is challenged to interpret the Good News for the peoples of Oceania according to their présent needs and circumstances. We must présent Christ to our world in a way that brings hope to the many who suffer misery, injustice or poverty. The mystery of Christ is a mystery of new life for all who are in need or in pain, for disrupted f amilies or people who face unemployment, who are marginalized, injured in soul or body, sick or addicted to drugs, and for all who have lost their way. This mystery of grace, the mysterium pietatis, A Church is the very heart of the Church and her mission. of Participation 15. The Catholic communities of Oceania are increasingly confident about what they have to offer to the universal Church and, in turn, the Church rejoices in the special gifts that these communities contribute. Many of them are engaged in missionary outreach in Oceania and beyond, in the Pacific Islands and Papua New Guinea, and in Southeast Asia and more distant parts of the world. Locai Churches, founded by missionaries, are in turn sending out missionaries, and that is an unmistakable sign of maturity. They have understood the missionary message that Pope Paul VI, together with the people of Samoa, sent to the Catholic people of the world: "Listen to the cali to become heralds of the good news of salva- Acta Ioannis Pauli Pp. II 381 35 tion". What I expressed as a wish to the Bishops of CE.PAC. in Suva in 1986 has come true: "The Churches which have been established by missionaries will in turn be sending forth missionaries to other nations". However, some Diocèses of Oceania still have to dépend upon the solidarity of other local Churches, and their lack of resources should not be allowed to restrain their generosity in fulfüling their mission. The sharing of resources for the good of all is a solemn duty of the Christian life and at times an urgent need in Christian mission. In many islands of Oceania catechists are assisting the ordained ministers in their missionary or pastoral work. In Australia and New Zealand, catechists teach the faith in the local community, especially to children and catechumens. "They ali are direct witnesses and irreplaceable evangelizet who... represent the basic strength of Christian communities". These lay workers are often effective because they live and work close to the ordinary people. "They have made and continue to make a truly indispensable contribution to the life and mission of the Church". The catechists in many islands are not only trained to teach, but also to lead the community in prayer and to evangelize beyond the bounds of the Catholic community. In the traditional cultures, the faith is often best communicated orally by telling stories, by preaching, by praying in word, song and dance. To guide and develop this kind of activity, special courses, programmes and retreats are needed. The task now is to présent Jesus Christ to those whose faith has grown weak under the pressures of secularization and consumerismi and who tend to regard the Church as just another of the many institutions of modem society that influence people's thinking and behaviour. In such a situation, the Church needs well-trained leaders and theologians to présent Jesus Christ convincingly to the peoples of Oceania. 36 37 38 It was a joy during the Assembly to hear many Bishops speaking about programmes of Christian renewal in their Diocèses, and about the deepening of faith among their people which these pro vide. One of the remarkable 35 Homily at Mass on the island of Upolu, Western Samoa (30 November 1970); AAS 6 3 (1971), 49. 36 Address to the Bishops of the Bishops' Conference of the Pacific [C..E..PAC], Suva ( 2 1 November 1 9 8 6 ) , 3 : AAS 7 9 ( 1 9 8 7 ) , 9 3 2 JOHN PAUL II, Encyclical Letter Redemptoris missio (7 December 1 9 9 0 ) , 7 3 : AAS 8 3 ( 1 9 9 1 ) , 3 2 1 ; see also Homily at the Béatification of Peter To Rot, Port Moresby ( 1 7 January 37 1 9 9 5 ) , 7 : AAS 8 7 ( 1 9 9 5 ) , 9 9 4 . 38 II, Address to the Bishops of Papua New Guinea and Solomon Islands, May 1 9 8 4 ) , 6: AAS 7 6 ( 1 9 8 4 ) , 1 0 1 3 . JOHN PAUL Port Moresby (8 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 382 features of these programmes is the involvement of many lay people. We are all grateful for the various gifts God has given lay men and women to carry out their mission, which is not only a call to action and service but also a call to prayer. They and their pastors are encouraged to move forward with fresh energy and to proclaim Jesus Christ to their people with renewed conviction. Catholic communities in Oceania are already making great efforts to reach out to others in word and deed; and the Synod Fathers expressed both deep appréciation for these efforts and strong support for those prepared to offer themselves for work in the Church's mission. I join in praying that these workers in the vineyard of the Lord will find fulfilment and joy in the work to which God himself has called them. There are many other challenges facing the Church's members, especially those entrusted with pastoral responsibility. Aware of the limits of all human effort, the Synod Fathers were not discouraged but recalled the simple and strong assurance of the Lord. Sending the Apostles forth to preach the Good News to all the nations, the Risen Lord says: "Know that I am with you always; yes, to the end of time" (Mt 28:20). This promise of the Lord was a source of fresh hope for the Bishops as they looked to the many challenges they face in the attempt to preach Jesus Christ, the Way, the Truth and the Life; and they called upon ali the Catholic people of Oceania to join them in that hope. 39 T H E GOSPEL AND CULTURE Inculturation 16. The Synod Fathers frequently emphasized the importance of inculturation for any authentic Christian life in Oceania. The process of inculturation is the graduai way in which the Gospel is incarnated in the various cultures. On the one hand, certain cultural values must be transformed and purified, if they are to find a place in a genuinely Christian culture. On the other hand, in various cultures Christian values readily take root. Inculturation is born out of respect for both the Gospel and the culture in which it is proclaimed and welcomed. The process of inculturation began in Oceania as immigrant people brought the Christian faith from their homelands. For the indigenous peoples of Oceania, inculturation meant a new 39 Cf. JOHN PAUL II, Address to the Bishops of New Zealand, Wellington 1 9 8 6 ) , 8 : AAS 7 9 ( 1 9 8 7 ) , 9 3 9 . (23 November Acta Ioannis Pauli Pp. II 383 conversation between the world that they had known and the faith to which they had corne. As a resuit, Oceania offers many examples of unique cultural expressions in the áreas of theology, liturgy and the use of religious symbols. The Synod Fathers saw further inculturation of the Christian faith as the way leading to the fullness of ecclesial communio. Authentic inculturation of the Christian faith is grounded in the mystery of the Incarnation. "God lo ved the world so much that he gave his only Son" (Jn 3:16); in a particular time and place, the Son of God took flesh and was "born of a woman" (Gal 4:4). To prepare for this momentous event, God chose a people with a distinctive culture, and he guided its history on the path towards the Incarnation. All that God did in the midst of his chosen people revealed what he intended to do for all humanity, for all peoples and cultures. The Scriptures teli us this story of God acting among his people. Abo ve ali, they teli the story of Jesus Christ, in whom God himself entered the world and its many cultures. In ali that he said and did, but especially in his Death and Résurrection, Jesus revealed the divine love for humanity. From deep within human history, the story of Jesus speaks to the people not only of his time and culture but of every time and culture. He is for ever the Word made flesh for all the world; he is the Gospel that was brought to Oceania; and he is the Gospel that now must be proclaimed anew. 40 41 The Word made flesh is foreign to no culture and must be preached to ali cultures. "From the time the Gospel was first preached the Church has known the process of encounter and engagement with culture". Just as the Word made flesh entered history and dwelt among us, his Gospel enters deeply into the life and culture of those who hear, listen and believe. Inculturation, the "incarnation" of the Gospel in the various cultures, affects the very way in which the Gospel is preached, understood and lived. The Church teaches the unchanging truth of God, addressed to the history and the culture of a particular people. Therefore, in each culture the Christian faith will be lived in a unique way. The Synod Fathers were convinced that the Church, in her efforts to présent Jesus Christ effectively to the peoples of Oceania, must respect each culture and ne ver ask the people 42 43 40 Cf. Propositio 1. 41 Cf. Propositio 2. 42 JOHN PAUL II, 43 Cf. Encyclical Letter 58. Propositio 2. Fides et ratto ( 1 4 September 1 9 9 8 ) , 7 0 : AAS 9 1 ( 1 9 9 9 ) , Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 384 to renounce it. "The Church invites all people to express the living word of Jesus in ways that speak to their heart and minds". "The Gospel is not opposed to any culture, as if engaging a culture the Gospel would seek to strip it of its native riches and force it to adopt forms which are alien to it". It is vital that the Church insert herself fully into culture and from within bring about the process of purification and transformation. An authentic inculturation of the Gospel has a double aspect. On the one hand, a culture offers positive values and forms which can enrich the way the Gospel is preached, understood and lived. On the other hand, the Gospel challenges cultures and requires that some values and forms change. Just as the Son of God became like us in ail things except sin (cf. Heb 4:15), so the Christian faith welcomes and affirms ail that is genuinely human, while rejecting whatever is sinful. The process of inculturation engages the Gospel and culture in "a dialogue which includes identifying what is and what is not of Christ". Every culture needs to be purified and transformed by the values which are revealed in the Paschal Mystery. In this way, the positive values and forms found in the cultures of Oceania will enrich the way the Gospel is preached, understood and lived. The Gospel "is a genuine libération from ali the disorders caused by sin and is, at the same time, a cali to the fullness of truth. Cultures are not only not diminished by this encounter; rather they are prompted to open themselves to the newness of the Gospel's truth and to be stirred by this truth to develop in new ways". Transformed by the Spirit of Christ, these cultures attain the fullness of life to which their deepest values had always looked and for which their people had always hoped. Indeed, without Christ, no human culture can become what it truly is. 44 45 46 47 48 49 50 51 4 4 Address to Aboriginal People, Alice Springs JOHN PAUL II, (29 November 1986), 12: AAS 7 9 ( 1 9 8 7 ) , 9 7 8 ; see also PAUL V I , Address to Aboriginal People, Sydney (2 December 1970): AAS 6 3 (1971), 69 Encyclical Letter Fides et ratio 4 5 JOHN PAUL II, 46 Cf. Propositio 2 Cf. ibid. Propositio 4. (14 September 1998), 71: AAS 9 1 ( 1 9 9 9 ) , 60. 47 48 49 Cf. JOHN PAUL II, Post-Synod Apostolic Exhortation Ecclesia in Africa (14 September 1 9 9 5 ) , 6 1 : AAS 8 8 ( 1 9 9 6 ) , 3 8 . 60. 50 Cf. Propositio 2. 51 JOHN PAUL II, Encyclical Letter Fides et ratto (14 September 1998), 71: AAS 9 1 ( 1 9 9 9 ) , Acta Ioannis Pauli Pp, II 385 The Current Situation 17. In recent times the Church has strongly encouraged the inculturation of the Christian faith. In this regard, Pope Paul VI insisted when he visited Oceania that "far from smothering what is good and originai in every form of human culture, Catholicism accepts, respects and puts to use the genius of each people, endowing with variety and beauty the one, seamless garment of the Church of Christ". These are words which I echoed when I met the Aboriginal people of Australia: "The Gospel of Jesus Christ speaks ail languages. It esteems and embraces all cultures. It supports them in everything human, and when necessary, it purifies them. Always and everywhere the Gospel uplifts and enriches cultures with the revealed message of a loving and merciful God". The Synod Fathers asked that the Church in Oceania develop an understanding and présentation of the truth of Christ drawing on the traditions and cultures of the région. In missionary areas, ail missionaries are urged to work in harmony with the indigenous Christians to ensure that the faith and life of the Church are expressed in legitimate forms appropriate to each culture. 52 53 54 From the time the first immigrants and missionaries arrived, the Church in Oceania has inevitably been involved in a process of inculturation within the many cultures of the région, which often exist side by side. Attentive to the signs of the times, the Synod Fathers "recognized that the many cultures each in différent ways, pro vide insights which help the Church to understand better and express the Gospel of Jesus Christ". 55 To guide this process, fidelity to Christ and to the authentic Tradition of the Church is required. Genuine inculturation of the Christian faith must always be done with the guidance of the universal Church. While remaining wholly faithful to the spirit of communio, locai Churches should seek to express the faith and life of the Church in legitimate forms appropriate to indigenous cultures. New expressions and forms should be tested and approved by the compétent authorities. Once approved, these authentic forms 56 52 53 64 55 56 Address to the Bishops of Oceania, Sydney (1 December Address to Aboriginal Peoples, Alice Springs ( 2 9 November Cf. Propositio 2. Ibid, Cf. ibid. 1970): AAS 6 3 ( 1 9 7 1 ) , 5 6 . AAS 7 9 ( 1 9 8 7 ) , 9 7 7 . 1 9 8 6 ) , 12: Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 386 of inculturation will better enable the peoples of Oceania to expérience in their own way the abundant life offered by Jesus Christ. The Synod Fathers expressed the desire that future priests, deacons and catechists be thoroughly familiar with the culture of the people they are to serve. In order to become good Christian leaders they should be trained in ways that do not separate them from the circumstances of ordinary people. They are called to a service of inculturated evangelization, through sensitive pastoral work which allows the Christian community to welcome, live and pass on the faith in its own culture in harmony with the Gospel and the communion of the universal Church. 57 58 As their guiding vision, the Synod Fathers evoked the ideal of the many cultures of Oceania forming a rich and distinctive civilization inspired by faith in Jesus Christ. With them, I pray fervently that ali the peoples of Oceania will discover the love of Christ, the Way, the Truth and the Life, so that they will expérience and build together the civilization of love and peace for which the world of the Pacific has always longed. CHAPTER III TELLING THE TRUTH OF JESUS CHRIST IN OCEANIA " While the people pressed upon him to hear the word of God, he was standing by the lake of Gennesaret. And he saw two boats by the lake; but the fishermen had gone out of them and were washing their nets. Getting into one of the boats which was Simons, he asked him to put out a little from the land. And he sat down and taught the people from the boat" (Lk 5:1-3). A NEW EVANGELIZATION Evangelization in Oceania 18. Evangelization is the mission of the Church to teli the world the truth of God revealed in Jesus Christ. The Synod Fathers were eager that 5 7 Cf. SPECIAL ASSEMBLY FOR OCEANIA OF THE SYNOD OF BISHOPS, Relatio post disceptatio- nem, 1 2 . 58 Cf. JOHN PAUL I I , (1991), 301. Encyclical Letter Redemptoris missio (7 December 1990), 54: AAS 8 3 Acta Ioannis Pauli Pp. II 387 59 communio be the thème and aim of all evangelization in Oceania and the basis for all pastoral planning. In evangelization, the Church expresses her own inner communion and acts as a single body, striving to bring all humanity to unity in God through Christ. All the baptized have the responsibility of proclaiming the Gospel in word and action to the world in which they live. The Gospel must be heard in Oceania by ali people, believers and non-believers, natives and immigrants, rieh and poor, young and old. Indeed ali these people have a right to hear the Gospel, which means that Christians have a solemn duty to share it with them. A new evangelization is needed today so that everyone may hear, understand and believe in God's mercy destined for all people in Jesus Christ. Düring the Special Assembly, the Bishops shared their rich store of pastoral expérience and that of the people with whom they work most closely; and thus they discerned together new perspectives for the future of the Church in Oceania. Many of them spoke of the hardships of isolation, of the need to tra vel immense distances and of living in harsh environments. At the same time, they also related very positive expériences of a freshness of faith and communio, when people welcome the Gospel and discover the love of God. The Bishops also spoke of the hopes and fears, the achievements and disappointments and the growth and decline of particular Churches in Oceania. Some felt that the Church in Oceania as a whole is at a crossroads, requiring important choices for the future. They were aware that new circumstances in that vast région présent great challenges, and that the time is ripe for a re-presentation of the Gospel to the peoples of the Pacific, so that they may hear the word of God with renewed faith and find more abundant life in Christ. But to do this, they agreed, there is a need for new ways and methods of evangelization, inspired by deeper faith, hope and love of the Lord Jesus. 60 As a first step in the necessary "renewal of mind" (Rom 12:2), the Bishops spoke very positively of the many efforts to apply the directives of the Second Vatican Council. They insisted that these must be built upon, and this implies the need for other initiatives to strengthen the faith of those who have grown weak and to présent it more convincingly to society at large. The call to renewal is a cali to proclaim to the world the truth of Je5 9 Cf SPECIAL ASSEMBLY FOR OCEANIA OF THE SYNOD OF BISHOPS, Lineamenta, 4 2 ; Instru- mentum laboris, 2 2 , 51; Propositiones, 4, 10 and 4 4 . Cf. Propositio 4. 60 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 388 sus Christ by bearing witness to him, even to the point of the supreme sacrifice of martyrdom. It is to this that the Church in Oceania is now called; and this was the underlying reason for celebrating the Special Assembly of the Synod of Bishops. Given the situation in Oceania, God's call can easily go unheard, because of the global transformation affecting the region's cultural identity and social institutions. Some fear that these changes might undermine the foundations of the faith, and lead to weariness of spirit and despair. At such times, we need to remind ourselves that the Lord provides the strength to overeóme such temptations. Our faith in him is like a house built on rock. "The rains may fall, and the floods come, and the winds blow and beat upon that house, it does not fall, because it is founded on the rock" (Mt 7:25). Through the power of the Holy Spirit, the Church in Oceania is preparing for a new evangelization of peoples who today are hungering for Christ. "This is the acceptable time; this is the day of salvation" (2 Cor 6:2). Many Synod Fathers voiced concern about the public standing of the Christian faith in Oceania, noting that it exerts less influence on policies regarding the common good, public morality and the administration of justice, the status of marriage and family, or the right to life itself. Some of the Bishops pointed out that the Church's teaching is at times questioned even by Catholic people. In so far as this is true, it is hardly surprising that the voice of the Church is less influential in public life. The challenges of modernity and post-modernity are experienced by ali the locai Churches in Oceania, but with particular force by those in societies most powerfully affected by secularization, individualism and consumerism. Many Bishops identified the signs of a dwindling of Catholic faith and practice in the lives of some people to the point where they accept a completely secular outlook as the norm of judgment and behaviour. In this regard, Pope Paul VI already cautioned Christians, saying that "there is a danger of reducing everything to an earthly humanism, to forget life's moral and spiritual dimension and to stop caring about our necessary relationship with the Creator". The Church has to fulfill her evange61 62 61 Cf JOHN PAUL I I , Apostolic Letter Tertio millennio adveniente (10 November 1994), 21: AAS 87 (1995), 17. Homily at Randwick Racecourse for the 200th Anniversary of Cook's Arrivai in Australia, Sydney (1 December 1970), 3: AAS 63 (1971), 62. 62 Acta Ioannis Pauli Pp, II 389 lizing mission in an increasingly secularized world. The sense of God and of his loving Providence has diminished for many people and even for whole sections of society. Practical indifférence to religious truths and values clouds the face of divine love. Therefore, "among the priorities of a renewed endeavour of evangelization there has to be a return to the sense of the sacred, to an awareness of the centrality of God in the whole of human existence". A new evangelization is the first priority for the Church in Oceania. In one sense, her mission is simple and clear: to propose once again to human society the entire Gospel of salvation in Jesus Christ. She is sent to the contemporary world, to the men and women of our time, "to preach the Gospel... lest the Cross of Christ be emptied of its power. For the word of the Cross... is the power of God" (1 Cor 1:17-18). 63 64 The Agents of Evangelization 19. Like the Apostles, the Bishops are sent to their Diocèses as the prime witnesses to the Risen Christ. United around the Successor of Peter, they form a college responsible for spreading the Gospel throughout the world. Düring the Special Assembly for Oceania, the Bishops recognized that they are themselves the first called to a renewed Christian life and witness. More prayerful study of the Scriptures and Tradition will lead them to a deeper knowledge and love of the faith. In this way, as Pastors of their people, they will contribute still more effectively to the work of the new evangelization. As the Acts of the Apostles makes clear, the outstanding characteristic of the apostolic mission inspired by the Holy Spirit is the courage to proclaim "the word of God with boldness" (4:31). This courage was given to them in response to the prayer of the whole community: "Grant to your servants to speak your word with ali boldness" (4:29). The same Spirit today too enables the Bishops to speak out clearly and courageously when they face a society that needs to hear the word of Christian truth. The Catholics of Oceania continue to pray fervently that, like the Apostles, their Pastors will be audacious witnesses to Christ; and the Successor of Peter joins them in that prayer. 65 6 3 JOHN PAUL I I , AAS 7 9 64 (1987), Cf. Address to the Bishops of Australia, Sydney JOHN PAUL I I , November Address to the Bishops of New Zealand, Wellington 1 9 8 6 ) , 5 : AAS 7 9 ( 1 9 8 7 ) , 9 3 7 . 65 (26 1986), 4: 956. Cf. Propositio 4. (23 November 390 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale With the Bishops, all Christ's faithful — clergy, religious and laity — are called to proclaim the Gospel. Their communio expresses itself in a spirit of coopération, which is itself a powerful witness to the Gospel. Priests are the Bishops' closest co-workers and greatest support in the work of evangelization, particularly in the parish communities entrusted to their care. They offer the Sacrifice of Christ for the needs of the community, reconcile sinners to God and to the community, strengthen the sick on their pilgrimage to eternai life, and thus enable the whole community to bear witness to the Gospel in every moment of life and death. Men and women in the consecrated life are living signs of the Gospel. Their vows of evangelical poverty, chastity and obédience are sure paths to deeper knowledge and love of Christ, and from this intimacy with the Lord comes their consecrated service of the Church, which has proven such a wonderful grace in Oceania. Lay people also play their part by consecrating the world to God, and many of them are Coming to a deeper sense of their indispensable role in the Church's evangelizing mission. Through the witness of love in the Sacrament of Matrimony or the generous dedication of people called to the single life, through their activity in the world whatever it might be, lay people can and must be a true leaven in every corner of society in Oceania. Upon this, the success of the new evangelization dépends in large part. A new proclamation of Christ must arise from an inner renewal of the Church, and all renewal in the Church must have mission as its goal if it is not to fall prey to a kind of ecclesial introversion. Every aspect of the Church's mission to the world must be born of a renewal which comes from contemplation of the face of Christ. This renewal in turn gives rise to concrete pastoral stratégies; and in this regard, the Special Assembly invited the local communities to contribute to the new evangelization by a spirit of fellowship at their liturgies, in their social and apostolic activities; by reaching out to non-practising and alienated Catholics; by strengthening the identity of Catholic schools; by providing opportunities for adults to 66 67 68 69 70 66 67 68 Cf. Propositio 4. Cf. ibid, Cf ibid. 69 Cf. ibid.; cf. Pope John Paul ITs plea to them in Sydney in 1 9 8 6 "Come back! Come home!": Homily at Mass for the Diocèses of New South Wales, Randwick Racecourse, Sydney ( 2 6 November 1 9 8 6 ) , 5: Insegnamenti IX, 2 ( 1 9 8 6 ) , 1 6 7 8 . Cf JOHN PAUL I I Apostolic Letter Novo millennio ineunte ( 6 January 2 0 0 1 ) , 16: AAS 70 93 (2001), 276-277. Acta Ioannis Pauli Pp. II 391 grow in their faith through programmes of study and formation; by teaching and explaining Catholic doctrine effectively to those outside the Christian community; and by bringing the social teaching of the Church to bear on civic life in Oceania. As a resuit of these and allied initiatives, the Gospel will be presented to society more convincingly and influence culture more deeply. The first Christians were stirred by the Holy Spirit to believe in Christ and to proclaim him as the world's only Saviour, sent by the Father. In every age, the true agent of renewal and evangelization is the Holy Spirit, who surely will not fail to help the Church now to find the evangelizing énergies and methods needed in rapidly changing societies. Nor will the new evangelization fail to bring to the peoples of Oceania the wonderful fruits of the Holy Spirit as experienced by the first Christians, when they encountered the Risen Lord and received the gift of his love which is stronger even than death. 71 The Primacy of Proclamation 20. The kerygma is God's word proclaimed in order to set humanity right with God through faith in Christ. We see the power of the kerygma at work in the first community in Jerusalem. "They devoted themselves to the Apostles' teaching and fellowship, to the breaking of bread and the prayers" (Acts 2:42). This is the essence of the Church's life, the fruit of the first evangelization. Adhérence to Jesus Christ comes through believing his word proclaimed by the Church. Saint Paul asks, "How can people preach unless they are sent?" (Rom 10:15); and indeed Christ sent his Apostles whose "voice went out through ali the earth, and their words to the end of the world" (Ps 19:5). As "witnesses of divine and Catholic truth", the missionaries in Oceania travelled over land and sea, passed through déserts and floods, and faced great cultural difficulties in accomplishing their remarkable work. Inspired by this story of the Church's birth in Oceania, the Synod Fathers felt the need for a new and courageous preaching of the Gospel in our own day. The Church faces a twofold challenge in seeking to proclaim the Gospel in Oceania: on the one hand, the traditional religions and cultures, and on 72 71 Cf.. Propositio 4. 72 SECOND VATICAN ECUMENICAL COUNCIL, gentium, 25. Dogmatic Constitution on the Church Lumen 392 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale the other, the modem process of secularization. In each case, "the first and most urgent task is the proclamation of the Eisen Christ by way of a personal encounter which would bring the listener to conversion of heart and the request for Baptism". Whether faced with traditional religion or refìned philosophy, the Church preaches by word and deed that "the truth is in Jesus Christ" (Eph 4:21; cf. Col 1:15-20), In the light of that truth, she makes her contribution to discussion about the values and ethical principies which make for happiness in human life and peace in society. The faith must always be presented in a rationally cohérent way, so as to favour its capacity to penetrate into ever wider fields of human expérience. Faith in fact has the force to shape culture itself by penetrating it to its very core. Alert to both Christian tradition and contemporary cultural shifts, the word of faith and reason must go hand in hand with the witness of life if evangelization is to bear fruit. Above ali, however, what is needed is a fearless proclamation of Christ, "a parrhesia of faith". 73 74 Evangelization and the Media 21. In today's world, the media of social communication are increasingly powerful as agents of modernization, even in the remotest parts of Oceania. The media have a great impact on the lives of people, on their culture, on their moral thinking and on their religious behaviour; and, when used indiscriminately, they can have a harmful effect on traditional cultures. The Synod Fathers called for a greater awareness of the power of the media, which "offer an excellent opportunity for the Church to evangelize, to build community and solidarity". Indeed the media often pro vide the only contact the Church has with non-practising Catholics or the wider community. Therefore, they should be employed in a creative and responsible manner. 73 76 Where possible, the Church should devise a pastoral plan for communications at the national, diocesan and parish levéis. Coordination of the Church's efforts is necessary to ensure better préparation of those who repEncyclical Letter Fides et ratio 7 3 JOHN PAUL I I , 74 Ibid, 4 8 : AAS 9 1 ( 1 9 9 9 ) , 4 3 . 34. 75 Propositio 5. Cf Propositio 4 76 (14 September 1998), 38: AAS 9 1 ( 1 9 9 9 ) , Acta Ioannis Pauli Pp, II 393 77 resent the Church in the media, and to encourage dedicated lay people to enter the media professionally as a vocation. It is a sign of hope that Christians working in the media are giving évidence of their commitment to Christian values. With their assistance, religious material and programmes reflecting human and moral values can be professionally produced, even if funding is often a problem. A Catholic media centre for the whole of Oceania could be of great help in using the media for the purposes of evangelization. The Bishops also expressed concern about standards of decency in the public media and denounced the level of violence they have 78 reached. Church leaders need to collaborate when codes of ethics for the media are drawn up; 79 and families and young people need assistance in critically evaluating the content of programmes. Catholic educational institutions therefore have a vital role in helping people, especially youth, come to a criticai appréciation of the media. The Christian faith challenges us all to become discriminating listeners, viewers and readers. 80 Advertising has great power to encourage both good and evil. The process of globalization and the growing pattern of monopolies in the media give it still greater power over people. By means of image and suggestion, advertising often propagates a culture of consumerism, reducing people to what they have or can acquire. It leads people to believe that there is nothing beyond what a consumer economy can offer. "The greatest concern with this power is that, for the most part, it ceaselessly propagates an ide81 ology that is clearly in conflict with the vision of the Catholic faith". It is important therefore that the faithful, especially the young, be equipped to deal critically with the advertising which is an ubiquitous part of life today. This means that they must be given a clear and strong sense of the human and Christian values which are fundamental to the Catholic understanding of human life. 77 78 79 80 81 Cf. Propositio 6. Cf. ibid. Cf. Propositio 7. Cf. Propositio 5. Ibid. 26 - A.A.S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 394 T H E CHALLENGE OF FAITH TODAY Catechesis 22. The Church's mission to "tell the truth of Jesus Christ" in Oceania today summons her to renew her catechesis, instruction and formation in the faith. The media's impact on people's lives illustrâtes how strongly a new social reality demands fresh ways of presenting the faith. Catechesis aims to educate children, young people and adults in the faith. It includes especially "the teaching of Christian doctrine imparted in an organic and systematio way with a view of initiating the hearers into the fullness of Christian life". The Synod Fathers proposed a greater commitment of both finance and personnel to reach groups that are easily overlooked. The need for comprehensive courses for adults and children with special needs, who do not attend Catholic schools, calis for special care and systematio planning. Basic to ali human rights is the freedom of religion, which includes the right to be instructed in the faith. "Every baptized person, precisely by reason of being baptized, has the right to receive from the Church instruction and éducation enabling him or her to enter on a truly Christian life". This requires that governments and school authorities ensure that this right is effectively respected. "Where there is a genuine partnership between government and Church in the provision and opération of schools, the éducation of the nation's children and young people is greatly advanced". Men and women religious, lay people and clergy have laboured to achieve this end, often with prodigious effort and many sacrifices. Their work needs to be C o n s o l i d a t e d and extended to ensure that ali the baptized grow in faith and in understanding of the truth of Christ. 82 83 84 85 Ecumenism 23. The Synod Fathers saw disunity among Christians as a great obstacle to the credibility of the Church's witness. They expressed their earnest desire that the scandal of disunity not continue and that new efforts of 8 2 JOHN PAUL II, Apostolic Exhortation Catechesi tradendae ( 1 6 October 1 9 7 9 ) , 1 8 : AAS 7 1 (1979), 1292. 83 Cf ibid,, 14: loc cit.., 1 2 8 8 - 1 2 8 9 . Ibid., 1: loc cit.., 1 2 8 8 SS Propositio 9. 84 Acta Ioannis Pauli Pp,, II 395 reconciliation and dialogue be made, so that the splendour of the Gospel may shine forth more clearly. In many missionary areas of Oceania, the différences between Churches and Ecclesial Communities have led in the past to compétition and opposition. In recent times, however, relationships have been more positive and fraternal. The Church in Oceania has given ecumenism a high priority and has brought a freshness and openness to ecumenical activities. Opportunit a s are welcomed for "a dialogue of salvation" aimed at greater mutual understanding and enrichment. The strong desire for unity in faith and worship is one of the gifts of the Holy Spirit to Oceania; and coopération in areas of charity and social justice is a clear sign of Christian fraternity. Ecumenism found fertile soil in which to take root in Oceania, because in many places local communities are closely knit. A still stronger desire for unity in faith will help to keep these communities together. This desire for deeper communion in Christ was symbolized at the Synod by the présence of the fraternal delegates from other Churches and Ecclesial Communities. Their contributions were encouraging and helpful in making progress towards the unity willed by Christ. 86 87 In the work of ecumenism, it is essential that Catholics be more knowledgeable about the Church's doctrine, her tradition and history, so that in understanding their faith more deeply they will be better able to engage in ecumenical dialogue and coopération. There is a need too for "spiritual ecumenism", by which is meant an ecumenism of prayer and conversion of heart. Ecumenical prayer will lead to a sharing of life and service where Christians do as much together as is possible at this time. "Spiritual ecumenism" can also lead to doctrinal dialogue, or its consolidation where it already exists. The Synod Fathers saw it as very useful to have ecumenically accepted texts of the Scriptures and pray ers for common use. They wanted to see greater attention given to the pastoral needs of families whose members belong to différent Christian communities. They also encouraged the Church's agencies, where possible, to share social services with other Christian communities. It is good that Christian leaders act in concert and make common déclarations on religious or social issues, when such déclarations are necessary and opportune. 88 8 6 87 88 PAUL V I , Encyclical Letter Ecclesiam Suam ( 6 August 1 9 6 4 ) , I I I : AAS 5 6 ( 1 9 6 4 ) , 6 4 2 . Cf. Propositio 13 Cf. ibid. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 396 Fundamentalist Groups 24. Ecumenism needs to be distinguished from the Church's approach to fundamentalist religious groups and movements, some of which are Christian in inspiration. In some missionary areas, the Bishops are concerned about the effect that these religious groups or sects are having on the Catholic community. Some groups base their ideas on a reading of Scripture, often employing apocalyptic images, threats of a dark future for the world, and promises of economie rewards for their followers. While certam of these groups are openly hostile to the Church, others wish to engage in dialogue. In more developed and secularized societies, concern is growing about fundamentalist Christian groups which draw young people away from the Church, and even from their families. Many différent movements offer some form of spirituality as a supposed remedy for the harmful effects of an alienating technological culture in which people often feel powerless. The présence and activity of these groups and movements are a challenge to the Church to revitalize her pastoral outreach, and in particular to be more welcoming to young people and to those in grave spiritual or material need. It is also a situation which calis for better biblical and sacramental catechesis and an appropriate spiritual and liturgical formation. There is a need too for a new apologetics in keeping with the words of Saint Peter: "Be ready to give reasons for your hope" (1 Pt 3:15). In this way, the faithful will be more confident in their Catholic faith and less susceptible to the allure of these groups and movements, which often deliver the very opposite of what they promise. 89 Interreligious Dialogue 25. Greater travel opportunities and easier migration have resulted in unprecedented encounters among the cultures of the world, and henee the présence in Oceania of the great non-Christian religions. Some cities have Jewish communities, made up of a considerable number of survivors of the Holocaust, and these communities can play an important role in JewishChristian relations. In some places too there are long established Muslim communities; in others, there are communities of Hindus; and in still others, Buddhist centres are being established. It is important that Catholics better understand these religions, their teachings, way of life and worship. 89 Cf. Propositio 14 Acta Ioannis Pauli Pp II 397 Where parents from these religions enrol their children in Catholic schools, the Church has an especially delicate task. The Church in Oceania also needs to study more thoroughly the traditional religions of the indigenous populations, in order to enter more effectively into the dialogue which Christian proclamation requires. "Proclamation and dialogue are, each in its own place, component éléments and authentic forms of the one evangelizing mission of the Church. They are both oriented toward the communication of salvine truth". In order to pursue a fruitful dialogue with these religions, the Church needs experts in philosophy, anthropology, comparative religions, the social sciences and, above ali, theology. 90 H O P E FOR SOCIETY The Church's Social Teaching 26. The Church regards the social apostolate as an integral part of her evangelizing mission to speak a word of hope to the world; and her commitment in this regard is seen in her contribution to human development, her promotion of human rights, the defence of human life and dignity, social justice and protection of the environment. The Synod Fathers were one with their people in expressing détermination to act against injustices, corruption, threats to life and new forms of poverty. Late in the nineteenth Century when an industrial, consumer society was in its early years, the Church in Oceania welcomed papal social teaching on workers' rights to employment and a just wage. In the developing countries of Oceania, the social doctrine of the Church has been well received, especially since the Second Vatican Council, and the Bishops of Oceania have taught this social doctrine effectively and applied it to current social issues. Statements by the Fédération of the Bishops' Conferences of Oceania, the Bishops' Conferences and individuai Bishops reflect the full range of the Church's social teaching and illustrate how she has attempted to advance the cause of indigenous peoples and the rights of smaller nations, and to strengthen the bonds of international solidarity. The Church 91 90 CONGRÉGATION FOR THE EVANGELIZATION OF PEOPLES AND PONTIFICAL COUNCIL FOR INTER- RELIGIOUS DIALOGUE, Instruction 415 91 Cf. Propositio 1 7 . Dialogue and Proclamation ( 1 9 May 1 9 9 1 ) , 2 : AAS 8 4 ( 1 9 9 2 ) , Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 398 has also helped to develop démocratie forms of government which respect human rights, the rule of law and its just application. It is certam that commitment to social justice and peace is an integral part of the Church's mission in the world. Yet her mission does not dépend upon politicai power. "The Church is concerned with the temporal aspects of the common good because they are ordered to the sovereign Good, our ultimate end". The Church's social teaching needs to be taught and implemented stili more effectively in Oceania, especially through structures such as commissions for justice and peace. This social teaching is to be "clearly presented to the faithful in easily understandable terms and be witnessed to by a simple life style". A more acute analysis of economic injustice and of corruption needs to be made so that adequate measures can be proposed to overeóme them. Catholic organizations involved in action for justice are encouraged to remain attentive to new forms of poverty and injustice and to help eliminate their causes. 92 93 94 Human Rights 27. The Synod Fathers were keen that the people of Oceania become stili more conscious of human dignity, which is based on the fact that all are created in God's image (cf. Gen 1:26). Respect for the human person entails respect for the inviolable rights that flow from a person's dignity. All basic rights are prior to society and must be recognized by it. Failure to respect the dignity or rights of another person is contrary to the Gospel and destructive of human society. The Church encourages young people and adults to respond effectively to injustice and to the failure to respect human rights, some of which are either under threat in Oceania or need to be more widely respected. 95 Among these is the right to work and employment, so that people can support themselves and raise and educate a family. Unemployment among youth is a major concern, leading in some countries to a rising incidence of youth suicide. Labour unions can perform a unique role in defending workers' rights. To be faithful to their calling, politicians, government officiais and police must be honest and avoid corruption in all its forms, for it is al92 93 94 95 Cf Propositio 17. Catechism of the Catholic Church, 2420. Propositio 17 Cf. Catechism of the Catholic Church, 2273. Acta Ioannis Pauli Pp.. II 399 ways a serious injustice to Citizens. By working together with politicians, business executives and community leaders, Church leaders can offer valuable assistance in establishing ethical guidelines on issues affecting the common good and ensuring that they are put into practice. Without claiming to be experts in the fìeld, Church leaders need to be well informed about economic affairs and their impact on society. The Synod Fathers reiterated that "a theory that makes profit the exclusive norm and ultimate end of economie activity is morally unacceptable". So-called "economie rationalism" is a tenet which tends increasingly to divide rich and poor nations, communities and individuáis. The smaller nations of Oceania are particularly vulnerable to economie policies based on a social philosophy of this kind, because it has a diminished sense of distributive justice, and is too little concerned to ensure that everyone has the necessities of life and an integral human development. The fact that families suffer from such economie policies is particularly worrying. The Bishops pointed out that another destructive phenomenon in Oceania is the spread of gambling, especially in casinos which hold out the promise of a quick and spectacular solution to financial woes, only to lead people into an even more difficult situation. 96 97 Indigenous Peoples 28. Un just economie policies are especially damaging to indigenous peoples, young nations and their traditional cultures; and it is the Church's task to help indigenous cultures preserve their identity and maintain their traditions. The Synod strongly encouraged the Holy See to continue its advocacy of the United Nations Déclaration on the Rights of Indigenous Peoples. A special case is that of the Australian Aborigines whose culture struggles to survive. For many thousands of years they have sought to live in harmony with the often harsh environment of their "big country"; but now their identity and culture are gravely threatened. In more recent times, however, their joint efforts to ensure survival and gain justice have begun to bear fruit. There was a saying from Australian bush life heard in the Synod Hall: "If you stay closely united, you are like a tree standing in the 98 96 Ibid., 2424. 97 Propositio 17 Cf. Propositio 18. 98 400 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale middle of a bush-fire sweeping through the timber: the leaves are scorched, the tough bark is scarred and burned, but inside the tree the sap still flows, and under the ground the roots are stili strong. Like that tree you have survived the fiâmes, and you have stili the power to be born. The time for rebirth is now". The Church will support the cause of ali indigenous peoples who seek a just and équitable récognition of their identity and their rights; and the Synod Fathers expressed support for the aspirations of indigenous people for a just solution to the complex question of the aliénation of their lands. Whenever the truth has been suppressed by governments and their agencies or even by Christian communities, the wrongs done to the indigenous peoples need to be honestly acknowledged. The Synod supported the establishment of "Truth Commissions", where these can help résolve historical injustices and bring about reconciliation within the wider community or the nation. The past cannot be undone, but honest récognition of past injustices can lead to measures and attitudes which will help to rectify the damaging effects for both the indigenous community and the wider society. The Church expresses deep regret and asks forgiveness where her children have been or stili are party to these wrongs. Aware of the shameful injustices done to indigenous peoples in Oceania, the Synod Fathers apologized unreservedly for the part played in these by members of the Church, especially where children were forcibly separated from their families. Governments are encouraged to pursue with still greater energy programmes to improve the conditions and the standard of living of indigenous groups in the vital areas of health, éducation, employment and housing. 99 100 101 102 103 Development Aid 29. Just as in the early Church one Christian community was bound to another by hospitality offered to pilgrims, mutual assistance and the sharing of material resources and personnel, practical solidarity between the local Churches in Oceania makes communio visible to the world. Many na9 9 JOHN PAUL I I , Address to Aboriginal People, Alice Springs (29 November 1 9 8 6 ) , 8: (29 November 1986), 10: AAS 79 ( 1 9 8 7 ) , 9 7 6 ; cf. Propositio 18. 100 AAS 79 101 102 103 Cf. JOHN PAUL II, (1987), 976-977. Cf. Propositio 1 8 . Cf. Propositio 17, Cf Propositio 18, Address to Aboriginal People, Alice Springs Acta Ioannis Pauli Pp II 401 tional économies in Oceania are still dependent on international support and need a continuing supply of development aid. While aid for socio-economic development is generously offered by international agencies, the Church fínds it more diffîcult to obtain direct aid for her pastoral projects, even though many of these reach far beyond the bounds of the Catholic community. Given the situation, the Synod recommended that Church-related funding agencies review their criteria in order to open up their resources to the apostolic works which are a necessary pre-requisite for the social development needed to improve living standards. The Synod Fathers also asked that "the Church in the more wealthy parts of Oceania share her resources with the other local Churches in the Pacific as well as cooperate with them in establishing links with funding agencies". Nor can the Church in Oceania be indifferent to the fate of the poorer Churches in neighbouring Asia, whenever they stand in need of her help and services. The Synod acknowledges the generous contributions of money and resources made by Catholic people to aid programmes, and especially to the work of lay personnel engaged in often very difficult situations to improve human conditions in Oceania. 104 105 The Sanctity of Life 30. In the more secularized and affluent societies of Oceania, the right to life is the one most under threat. There is a profound contradiction in this, for these are often societies which speak insistently about human rights while denying the most basic right of all. Did not Christ himself say "I carne that they may have life, and have it abundantly" (Jn 10:10)? Indeed, "the Gospel of life is at the heart of Jesus' message". In the présent conflict between a "culture of life" and "a culture of death", the Church has to défend the right to life from the moment of conception until naturai death, at every stage of its development. The moral and social values which should inform society are based on the sacredness of life created by God. Presenting a clear perspective on humanity's origin from God the Creator and its eternai destiny will help people see life's true value. It is not a question of the Church seeking to impose her morality on others, but rather of being faithful to her mission to share the full truth about life as 106 104 105 106 Cf. Propositio 16. Ibid. JOHN PAUL II, Encyclical Letter Evangelium vitae (25 March 1 9 9 5 ) , 1: AAS 8 7 ( 1 9 9 5 ) , 4 0 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 402 taught by Jesus Christ. The promotion of the sacredness of life is a conséquence of the Christian understanding of human existence. This message must be taught by the Church not only within the Catholic community but, in a prophétie way, to society as a whole in order to declare the power and beauty of the Gospel of life. On this point, the witness of Catholic health care institutions is essential, as is the role of the media in promoting the value of life. In order to présent the Church's position on biomedicai and health issues in the public forum clearly and faithfully, Bishops, priests, and experts in law and medicine need to be trained adequately. Life must be promoted and its sanctity defended against every threat of violence in its many forms, especially violence against the weakest — the elderly, the dying, women, children, the disabled and the unborn. 107 The Environment 31. Oceania is a part of the world of great naturai beauty, and it has succeeded in preserving areas that remain unspoiled. The région still offers to indigenous peoples a place to live in harmony with nature and one another. Because création was entrusted to human stewardship, the naturai world is not just a resource to be exploited but also a reality to be respected and even reverenced as a gift and trust from God. It is the task of human beings to care for, preserve and cultívate the treasures of création. The Synod Fathers called upon the people of Oceania to rejoice always in the glory of création in a spirit of thanksgiving to the Creator. Yet the naturai beauty of Oceania has not escaped the ravages of human exploitation. The Synod Fathers called upon the governments and peoples of Oceania to protect this precious environment for présent and future générations. It is their special responsibility to assume on behalf of all humanity stewardship of the Pacific Ocean, containing over one half of the earth's total supply of water. The continued health of this and other océans is crucial for the welfare of peoples not only in Oceania but in every part of the world. The natural resources of Oceania need to be protected against the harmful policies of some industrialized nations and increasingly powerful 108 109 107 108 109 Cf. Propositio 20 Cf. Propositio 19. Cf. ibid. Acta Ioannis Pauli Pp. II 403 transnational corporations which can lead to deforestation, despoliation of the land, pollution of rivers by mining, over-fishing of profitable species, or fouling the fishing-grounds with industrial and nuclear waste. The dumping of nuclear waste in the area constitutes an added danger to the health of the indigenous population. Yet it is also important to recognize that industry can bring great benefits when undertaken with due respect for the rights and the culture of the local population and for the integrity of the environment. CHARITABLE WORKS Catholic Institutions 32. The history of the Church in Oceania cannot be recounted without telling the story of the Church's remarkable contributions in the fields of éducation, health care and social welfare. Catholic institutions allow the light of the Gospel to penetrate cultures and societies, evangelizing them from within, as it were. Because of the work of Christian missionaries, ancient ways of violence have given way to standards of law and justice. Through éducation Christian leaders and responsible Citizens have been formed and Christian moral values have shaped society. Through her educational programmes, the Church seeks the integral formation of the human person, looking to Christ himself as the fullness of humanity. The apostolate of charity witnesses to the fullness of Christian love not only in speech but in action. Such love leads people to wonder about its source and makes them ask why Christians are différent in their values and behaviour. Through apostolic charity such as this, Christ touches the lives of others, and leads them to a greater sense of what it might mean to speak of and build a "civilization of love". The Church takes advantage of religious freedom in society to proclaim Christ publicly and to share his love abundantly through institutions inspired by that love. The right of the Church to found educational, health care and social service institutions is based on such freedom. The social apostolate of these institutions can be more effective when governments 110 111 110 Cf. PAUL VI, Apostolic Exhortation Evangelii nuntiandi (8 December 1 9 7 5 ) , 2 1 : AAS 68 (1976), 19 111 Homily at Mass for the Close of the Holy Year (25 December 1975): AAS 6 8 ( 1 9 7 6 ) , 1 4 5 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 404 not only tolérate this work but cooperate in this area with Church authorities, with unequivocal respect for each other's role and compétence. Catholic Education 33. Parents are the first educators of their children in human values and the Christian faith; and they have the fundamental right to choose the éducation suitable for their children. Schools assist parents in exercising this right by helping students to develop as they should. In some situations, the Catholic school is the only contact parents have with the community of the Church. The Catholic school has an ecclesial identity, because it is a part of the evangelizing mission of the Church. Yet a distinguishing feature of Catholic éducation is that it is open to all, especially to the poor and weakest in society. It is vital that school and parish cooperate, and that the school be integrated into the parish's pastoral programme, especially with regard to the Sacraments of Penance, Confirmation and Eucharist. In the primary school, teachers develop children's capacity for faith and understanding which will blossom fully in later years. Secondary schools provide a privileged means by which "the Catholic community gives the student an académie, vocational, and religious éducation". * In these years, students usually come to a greater discernment about their faith and moral life, based on a more personal knowledge of Jesus Christ as the Way, the Truth, and the Life. Such a faith, nourished in the home, school and parish through prayer and the Sacraments, shows itself in a sound and upright moral life. The great challenge for Catholic schools in an increasingly secularized society is to présent the Christian message in a convincing and systematic way. Yet "catechesis runs the risk of becoming barren, if no community of faith and Christian life welcomes those being formed". Therefore, young people need to be genuinely integrated into the community's life and activity. 112 113 11 115 2 " Cf. CONGRÉGATION FOR CATHOLIC EDUCATION, Circular Letter The Catholic School on the Threshold of the Third Millennium ( 2 8 December 1 9 9 7 ) , 8 - 1 1 : L'Osservatore Romano, Englishlanguage édition ( 2 2 April 1 9 9 8 ) , 8. Cf. ibid,, 7: loc. cit., 8. IH Propositio 9 113 115 JOHN PAUL I I , 71 (1979), 1297. Apostolic Exhortation Catechesi tradendae ( 1 6 October 1 9 7 9 ) , 2 4 : AAS Acta Ioannis Pauli Pp, II 405 The Synod Fathers wished to acknowledge the work of the religious men and women and lay people who have laboured so generously in the fíeld of Catholic éducation, establishing and S t a f f i n g Catholic schools, often in the face of great diffìculty and with great personal sacrifice. Their contribution to the Church and civil society in Oceania has been inestimable. In today's educational context, religious congrégations, institutes and societies have every reason to cherish their vocation. Consecrated women and men are needed in educational institutions to bear radical witness to Gospel values and so to inspire them in others. In recent times, the laity's generous response to new needs has opened new vistas for Catholic éducation. For the lay people involved, teaching is more than a profession; it is a vocation to form students, a widespread and indispensable lay service in the Church. Teaching is always a challenge; but with the coopération and encouragement of parents, clergy and religious, the laity's involvement in Catholic éducation can be a precious service of the Gospel, and a way of Christian sanctification for both teacher and students. The identity and success of Catholic éducation is linked inseparably to the witness of life given by the teaching staff. Therefore, the Bishops recommended that "those responsible for hiring teachers and administrators in our Catholic schools take into account the faith-life of those they are hiring". School staff who truly live their faith will be agents of a new evangelization in creating a positive climate for the Christian faith to grow and in spiritually nourishing the students entrusted to their care. They will be especially effective when they are active practising Catholics, committed to their parish community and loyal to the Church and her teaching. Today, the Church in Oceania is extending her commitment in éducation. Professional Catholic lay people are greatly helped by Catholic tertiary institutes, training collèges and universities, which nourish them intellectually, train them professionally and support their faith so that they can take their rightful place in the Church's mission in the world. This adventure in tertiary éducation is in its early stages in Oceania and calis for special gifts of wisdom and insight in its development. Catholic universities are communities bringing together scholars from the various branches of human knowledge. They are dedicated to research, teaching and other services in keeping with their cultural mission. It is their honour and respon116 117 116 117 Cf. Propositio 9. Ibid, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 406 118 sibility to dedicate themselves without reserve to the cause of truth. They are called to observe the highest standards of académie research and teaching as a service to the local, national and international communities. In this way, they play a vital part in society and the Church, preparing future Professionals and leaders, who will take their Christian responsibility seriously. The Bishops saw it as essential that they maintain personal contact with académies and foster qualifies of leadership in those engaged in the fïeld of tertiary éducation. Research and teaching in tertiary institutions must bring Christian values to bear on the arts and sciences. The Church needs experts in philosophy, ethics and moral theology so that human values can be properly understood in an increasingly complex technological society; and the unity of knowledge cannot be complete unless theology is allowed to shed its light upon ail fields of inquiry. Particular care must be taken in choosing and forming scholars to work in the area of theology. The Apostolic Constitution "Ex Corde Ecclesiae indicates that the majority of professors at Catholic universities and other Catholic tertiary institutes should be active Catholics. Those responsible for hiring should carefully choose professors, who are not only compétent in their fïeld of expertise but who can serve as role models for our young people". The présence of dedicated Catholics in tertiary institutions is vital and constitutes a true service to the Church and society. 119 Health Care 34. Jesus came to heal the sick and comfort the afflicted. As the Risen Christ, he continues his ministry of healing and comfort through those who bring God's compassion to people in their weakness and suffering. This ministry of the Church of Oceania is for many people the most visible and tangible proof of God's love. The messianic mission of mercy, of healing and forgiveness, must be continued unstintingly and accomplished in new ways that respond to current needs. 120 118 Cf. JOHN PAUL I I , Apostolic Constitution Ex Corde Ecclesiae (15 August Encyclical Letter Dives in misericordia (30 November 1990), 4: AAS 82 (1990), 1478. ns Propositio 8. 120 AAS 72 Cf. JOHN PAUL I I , (1980), 1219. 1980), 13: Acta Ioannis Pauli Pp II 407 The history of health care in Oceania shows the intimate link between health care and the Church's mission and how it covers every aspect of healing, including pro vision of the simplest medicai services in remote places. The Church has been among the first to reach out to those abandoned by others, as in the care of lepers and those suffering from HIV/AIDS. She also administers training hospitals where health care workers are excellently prepared. Because of the current crisis in providing and financing medicai care in Oceania, some institutions are under severe strain; but this cannot be allowed to compromise the Church's fundamental commitment in this area. The Church's teaching on the dignity of the human person and the sanctity of life needs to be explained to those responsible for législation and court décisions, especially since their judgements have an impact on medical care, the administration of hospitals and the pro vision of medicai services. Today Catholic hospitals and health care institutions are at the forefront of the Church's promotion of human life from the moment of conception until naturai death. The Synod Fathers acknowledged the dedication of the religious congrégations which established Catholic health care S y s t e m s throughout Oceania. The Church and society as a whole owe them an immense debt of gratitude. Their présence in hospitals must continue, together with lay people prepared to work with the différent institutes of consecrated life in the spirit of their charism. These people enable the Gospel of life to be proclaimed unambiguously in a society which is often confused about moral values. The Synod Fathers recommended that to counteract the influence of "a culture of death", all Christians be urged to help ensure that the great héritage of Catholic health care not be jeopardized. 121 Catholic universities have a lèading role to play in educating medicai Professionals to apply Catholic teaching to the new challenges constantly arising in the medicai fìeld. In every way possible, associations of Catholic doctors, nurses and health care workers are to be fostered and, where they do not exist, they should be established. Administrators and staff in Catholic institutions require formation in the application of Catholic moral principies to their professional life. This is a delicate task, since some who are involved in the work of a Catholic hospital are not familiar with these principies or do not agrée with them. When Catholic teaching is properly 121 Cf. Propositio 20 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 408 présentée!, however, such people often expérience the peace which comes from living in harmony with truth and cooperate readily. Faith in the redeeming Cross of Christ gives new meaning to sickness, suffering and death. The Synod Fathers urged support for those who own or sponsor facilities which bring the compassion of Christ to those who suffer, particularly people with disabilities, HIV/AIDS, the elderly, the dying, indigenous peoples and those in isolated areas. They were particularly conscious of those who pro vide these services in the most remote areas: the jungle, small islands or the Australian "Outback". Working often with scarce resources and little financial support, their dedication gives powerful testimony to God's love for the poor, the sick and the deprived. Those working in hospitals, caring for the aged or offering other forms of health care to the least of their brothers and sisters (cf. Mt 25:40) should know that the Church highly esteems their dedication and generosity, and thanks them for being in the forefront of Christian charity. 122 Social Services 35. Düring his life on earth, Jesus was sensitive to every human weakness and affliction. "At the heart of his teaching are the eight beatitudes, which are addressed to people tried by various sufferings in their temporal life". In the footsteps of the Lord, the Church's mission of charity reaches out to those most in need: orphans, the poor, the homeless, the abandoned and excluded. It is carried out by all who care for the needy; and as well as personal initiatives, it involves institutions established to meet various needs on the parish, dio cesan, national or international le vel. This is not the place for an exhaustive listing of the many social services offered by the Church in Oceania; but some were given special mention in the Synod Hall. The Church pro vides counselling services to people with personal or social difficulties, seeking to strengthen the family, to prevent marriage breakdown and divorce and heal its painful effeets. Providing soup kitchens, instituting care centres for various people or working with the homeless and "Street children" are only a part of the Church's social apostolate in Oceania. In a quiet and unobtrusive manner, some parish groups and apostolic associations work to remedy the often hidden harm 123 217 122 Cf. ibid, 123 JOHN PAUL I I , Apostolic Letter Salvifici doloris (11 February 1 9 8 4 ) , 16: AAS 7 6 ( 1 9 8 4 ) , Ada Ioannis Pauli Pp II 409 produced by poverty in the suburbs or in rural areas. Other groups help in bringing peace or reconciliation between clans, tribes or other groups in conflict. Women, particularly mothers, can have an extraordinary effect in promoting peaceful ways of resolving conflict. The Church's care also extends to those who are addicted to alcohol, drugs or gambling, or are victims of sexual abuse. The Synod Fathers also mentioned refugees and asylum seekers, who are increasing in number and whose human dignity demands that they be welcomed and given appropriate care. Since the nations of Oceania are dependent on the océans and seas, the Synod Fathers also voiced concern for seafarers, who often work under severe conditions and endure many hardships. Frequently, volunteers give their time, energy and professional services to these apostolates without rémunération. For those who have chosen self-sacrificing love as their way of life, no human acknowledgment or reward is sought, nor would any be adequate. Their overarching concern is to play their part in the Church's mission to tell the truth of Jesus Christ, to walk his way and to live his life. These people are fundamental to any planning for a new evangelization of the peoples of Oceania. Faith is awakened by the preaching of God's word and hope is inspired by the promise of his Kingdom, but charity is infused by the Holy Spirit, "the Lord and Giver of life". 124 CHAPTER I V LIVING THE LIFE OF JESUS CHRIST IN OCEANIA "When he had ceased speaking, he said to Simon, 'Put out into deep water and let down your nets for a catch'. And Simon answered, 'Master, we toiled ali night and took nothing! But at your word I will let down the nets'. And when they had done this, they made a great catch of fish; and as their nets were breaking, they beckoned to their partners in the other boat to come and help them. And they carne and filled both the boats, so they began to sink" (Lk 5:4-7) SPIRITUAL AND SACRAMENTAL LIFE Come Holy Spirit! 36. "God's love has been poured into our hearts through the Holy Spirit who has been given to us" (Rom 5:5). When "the Word was made flesh 124 Cf. Propositio 17. 27 - A A S . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 410 and dwelt among us" (Jn 1:14), God broke into human history so that we might become "partakers of the divine nature" (2 Pt 1:4). Living in Christ implies a way of life made new by the Spirit. Saint Paul speaks of putting on the new nature "created after the likeness of God in true righteousness and holiness" (Eph 4:24). The Church in Oceania has been endowed by the Holy Spirit with many gifts. For ali the great diversity of cultures and traditions, she is one in faith, hope and charity, one in Catholic doctrine and discipline, one in the communion of the Most Holy Trinity. In this communion, all are called to live the life of Christ in the midst of their daily activities, to show forth the wonderful fruits of the Spirit (cf. Gal 5:22-23) and to be witnesses to God's love and mercy in the world. 125 The Spirit of Interiority 37. The Special Assembly emphasized the fundamental importance for the Church in Oceania of prayer and the interior life in union with Christ. Indigenous people have retained their appréciation of silence, contemplation and a sense of mystery in life. The frenetic activity of modern life with all its pressures makes it indispensable that Christians seek prayerful silence and contemplation as both conditions for and expressions of a vibrant faith. When God is no longer at the centre of human life, then life itself becomes empty and meaningless. The Synod Fathers recognized the need to give fresh impetus and encouragement to the spiritual life of ali the faithful. Jesus himself often "went off to a lonely place and prayed there" (Mk 1:35). The Evangelist notes: "His réputation continued to grow, and large crowds would gather to hear him and to have their sickness cured; he would always go off to some place where he could be alone and pray" (Lk 5:15-16). Jesus' prayer is our example, especially when we are caught up in the tensions and responsibilities of daily life. The Synod Fathers emphasized the importance of the life of prayer, considering the fact that the whole région faces the growing impact of secularization and materialism; and as a stimulus to the interior life, they encouraged visits to the Blessed Sacrament, the Stations of the Cross, the Rosary and other devotional exercises, as well as prayers 126 125 Cf. JOHN PAUL I I , 5 : AAS 7 6 ( 1 9 8 4 ) , 126 1010 Cf. Propositio 2 1 . Homily at the Mass for Evangelization, Mount Hägen (8 May 1984), Acta Ioannis Pauli Pp,, II 411 127 in the family. The présence in Oceania of communities of contemplative life is an especially powerful reminder of the spirit of interiority which helps us find the présence of God in our hearts. The spirit of interiority is also crucial in inspiring and guiding pastoral initiatives. It offers the strength of a genuinely apostolic love which mirrors the love of God. "Lectio Divina" and Scriptum 38. The Church "forcefully and specially exhorts ali the Christian faithful... to learn 'the surpassing knowledge of Jesus Christ' (Phil 3:8) by fréquent reading of the divine Scriptures... Let them remember, however, that prayer should accompany the reading of Sacred Scripture, so that a dialogue takes place between God and the reader. For 'we speak to him when we pray; we listen to him when we read the divine oracles'". The word of God in the Old and New Testament is fundamental for all who believe in Christ, and it is the inexhaustible wellspring of evangelization. Holiness of life and effective apostolic activity are born of constant listening to God's word. A renewed appréciation of Scripture allows us to return to the sources of our faith and encounter God's truth in Christ. Acquaintance with the Scriptures is required of ali the faithful, but particularly of seminarians, priests and religious. They are to be encouraged to engage in lectio divina, that quiet and prayerful méditation on the Scripture that allows the word of God to speak to the human heart. This form of prayer, privately or in groups, will deepen their love for the Bible and make it an essential and life-giving élément of their daily lives. 128 129 For this reason, the Scriptures need to be accessible to all in Oceania. They need to be well and faithfully translated into the greatest possible number of vernacular languages. Much highly commendable work of biblical translation has already been done, but more still needs to be done. It is not enough, however, to provide the many linguistic groups with a biblical text which they can read; to help them understand what they read, there is a need for solid and continuing biblical formation for all who are called to proclaim and teach the word of God. 130 127 Cf. 128 SECOND VATICAN ECUMENICAL COUNCIL, ibid Dogmatic Constitution on Divine Révélation Dei Verbum, 25; Saint Ambrose, De Officiis Ministrorum 1, 20, 88: PL 1 6 , 50 Cf Propositio 22. Cf. ibid. 129 130 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 412 Liturgy 39. The Synod Fathers reflected at length on the importance of the liturgy in the local Churches in Oceania, and they expressed the desire that the local Churches continue to foster their liturgical life so that the faithful can enter more deeply into the mystery of Christ. They recognized greater participation of the People of God in the liturgy as one of the fruits of the Second Vatican Council, which has led in turn to a greater sense of mission, as it was intended to do. Christian life has been invigorated by a renewed understanding and appréciation of the liturgy, especially of the Eucharistie Sacrifice. The Council saw the renewal of the liturgy as a process of coming to an ever deeper understanding of the sacred rites, and in this regard many local Churches are involved in a theoretical reflection and practical actuation of a proper inculturation of the forms of worship, with due regard for the integrity of the Roman Rite. Adequate translations of liturgical texts and appropriate use of symbols drawn from local cultures can avert the cultural aliénation of indigenous people when they approach the Church's worship. The words and signs of the liturgy will be the words and signs of their soul. 131 The Eucharist 40. The Eucharist completes Christian initiation and is the source and summit of the Christian life. Christ is really and fully présent in the Sacrament of his Body and Blood, offered in sacrifice for the life of the world and received in communion by the faithful. From the very beginning, the Church has not ceased to obey the Lord's command, "Do this in memory of me" (1 Cor 11:24). The Catholics of Oceania understand well the central place of the Eucharist in their lives. They realize that regular and prayer ful célébration of the Eucharistie Sacrifice enables them to follow the path of personal holiness and to play their part in the Church's mission. The Synod Fathers were quick to acknowledge this widespread appréciation and intense love of the Church's greatest Sacrament. They also expressed their concern that many communities throughout Oceania go without the célébration of the Eucharist for long periods. There are many reasons for this: the growing scarcity of priests available 132 13! 132 Cf. Propositio 47. Cf. Propositio 39. Ada Ioannis Pauli Pp. II 413 for pastoral ministry; especially in Australia, the growth of rural poverty and the movement to cities, which leads to an ever decreasing population and the isolation of many communities. The vast distances between many islands often mean that it is impossible to have a resident priest. Many communities therefore gather on the Lord's Day for services which are not célébrations of the Eucharist; and there is a need for great wisdom and courage in addressing this most regrettable situation. I make my own the Synod's insistence that greater efforts be made to awaken vocations to the priestly life, and to allocate priests throughout the région in a more équitable way. The Sciemment of Penance 41. "It is important for us to reflect on the fact that Christ wills the Sacrament of Penance to be the source and sign of radical mercy, reconciliation and peace. The Church serves the world best when she is precisely what she is meant to be: a reconciled and reconciling community of Christ's disciples... The Church is never more herself than when she méditâtes and reconciles, in the love and power of Jesus Christ, through the Sacrament of Penance". This is why the Synod Fathers were grateful that in many of the Churches in Oceania the Sacrament of Penance is widely practised and cherished as a source of healing grace. 133 Yet they also noted that in other local Churches there are serious pastoral challenges with regard to this Sacrament. Especially in developed societies, many of the faithful are confused or indiffèrent about the reality of sin and the need for forgiveness in the Sacrament of Penance. At times, the true sense of human freedom is not understood. The recovery of the fundamental place of the Sacrament of Penance in the life of the People of God was a deep desire of the Bishops. They urged "that a more extensive catechesis be offered on personal responsibility, the reality of sin and the Sacrament of Reconciliation so as to remind Catholics of the loving mercy of Jesus Christ made available through this Sacrament and of the need for sacramental absolution for serious sin committed after Baptism; that, because of the assistance to spiritual progress provided by this Sacrament, priests are to be encouraged not only to make the Sacrament of ReconciliaJOHN PAUL I I , Address to the Bishops of New Zealand, Wellington (23 November 1986), 9: AAS 79 (1987), 940-941, 133 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 414 tion an important part of their own lives, but to ensure its availability on a regular basis as a vital part of their ministry to the faithful". The expérience of the Great Jubilee suggests that the time has come for such a renewed catechesis and practice of the great Sacrament of mercy. 134 Anointing of the Sick 42. Christ's compassionate love is offered in a special way to the sick and suffering. This is reflected in the care which the Church extends to all who are suffering in body and spirit. The renewed Liturgy of the Sick has been a most positive contribution to the life of those who are in situations where life is endangered: serious illness, life-threatening surgery or old age. The elderly often suff er from the pain of isolation and loneliness. Community célébrations of this Sacrament are of great help and consolation to the sick and suffering, and a source of hope for those who accompany them. In a special way, the Synod Fathers wanted to thank ali who support the sick and dying. Theirs is a precious witness to the love of Christ himself at a time when the sick and dying can be made to seem a bürden. 135 THE PEOPLE OF GOD The Vocation of the Laity 43. Fundamental to Christian discipleship is the expérience of being called like Matthew. "As Jesus was Walking on from there he saw a man named Matthew sitting by the customs house, and he said to him, 'Follow me'. And he got up and followed him" (Mt 9:9). In Baptism, all Christians have received the cali to holiness. Each personal vocation is a call to share in the Church's mission; and, given the needs of the new evangelization, it is especially important now to remind lay people in the Church of their particular call. The Synod Fathers "rejoiced in the work and witness of so many of the lay faithful who have been an integral part of the growth of the Church in Oceania". From the very beginning of the Church in this vast région, lay people have contributed to her growth and mission in many différent ways; and they continue to do so through their involve136 M Propositio 40 Cf.. Propositio 41. 136 propositio 30 135 Acta Ioannis Pauli Pp, II 415 ment in various forms of service, especially in parishes as catechists, instructors in sacramental préparation, youth work, leadership of small groups and communities. In a world that needs to see and hear the truth of Christ, lay people in their various professions are living witnesses to the Gospel. It is the fundamental call of lay people to renew the temporal order in all its many éléments. The Synod Fathers "pledged their support for lay men and women who live out their principal Christian vocation in their daily lives and renew the temporal order through personal and family values, economie interests, the trades and professions, politicai institutions, international relations, the arts and so on". The Church supports and encourages lay people who strive to establish the proper scale of values in the temporal order and thus direct it to God through Christ. In this way, the Church becomes the yeast that leavens the entire loaf of the temporal order. 137 138 Young People in the Church 44. In many countries of Oceania, young people form the majority of the population, while in countries like Australia and New Zealand this is not true to the same extent. The Synod Fathers wanted to assure the youth of the Church in Oceania that they are called to be "sait of the earth and the light of the world" (Mt 5:13,14). The Bishops wished them to know that they are a vital part of the Church today, and that Church leaders are keen to find ways to involve young people more fully in the Church's life and mission. Young Catholics are called to follow Jesus: not just in the future as adults, but now as maturing disciples. May they always be drawn to the overwhelmingly attractive figure of Jesus, and stirred by the challenge of the Gospel's sublime ideáis! Then they will be empowered to take up the active apostolate to which the Church is now calling them, and play their part joyfully and energetically in the life of the Church at every level: universal, national, diocesan and locai. Today "youth live in a culture which is uniquely theirs. It is essential that Church leaders study the culture and language of youth, welcome them 139 137 Cf. SECOND VATICAN ECUMENICAL COUNCIL, Decree on the Apostolate of the Laity Apostolicam actuositatem; JOHN PAUL I I , Post-Synodal Apostolic Exhortation Christifideles laici ( 3 0 December 1 9 8 8 ) : AAS 8 1 ( 1 9 8 9 ) , 3 9 3 ff. ns Propositio 3 0 . Cf Propositio 26 139 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 416 and incorporate the positive aspects of their culture into the Church's life and mission". Yet this is also a time in which young people face great diffìculties. Many are unable to find employment, frequently drifting to the larger cities where the pressures of isolation, loneliness and unemployment lead them into destructive situations. Some are tempted to drug abuse and other forms of addiction, and even to suicide. Yet in these situations too, young people are often searching for the life that only Christ can offer them. It is imperative therefore that the Church proclaim the Gospel to the young in ways that they can understand, ways that can enable them to grasp the hand of Christ who ne ver ceases to reach out to them, especially in their dark times. The Synod Fathers were convinced of the need for youth-to-youth ministry, and they echoed the plea I made to young people when I visited the région: "Do not be afraid to commit yourselves to the task of making Christ known and lo ved, especially among the many people of your own age, who make up the largest part of the population". With the Synod Fathers, I call on the young people of the Church to give prayerful considération to the following of Jesus in the priesthood or in the consecrated life, for the need is great. The Bishops were quick to applaud young people for their acute sense of justice, personal integrity and respect for human dignity, for their care for the needy and their concern for the environment. These are signs of a great generosity of spirit which will not fail to bear fruit in the life of the Church now, as it has always done in the past. In many places Youth Pilgrimages are a positive feature of the life of young Catholics. Pilgrimage has long been part of the Christian life, and it can be most helpful in conf erring a sense of identity and belonging. The Synod Fathers recognized the importance of the World Youth Day as an opportunity for young people to expérience genuine communio, as was seen most memorably during the Great Jubilee. There they come together to listen to God's word presented in a language which they understand, to reflect upon it prayerfully and to take part in inspiring liturgies and prayer 140 141 142 140 Ibid. 141 Homily at the Béatification of Peter To Rot, Port Moresby (17 January 1995), 8: AAS 87 (1995), 995. 142 Cf. Propositio 26. Acta Ioannis Pauli Pp. II 417 143 meetings. Time and again I have seen how many of them are by nature open to the mystery of God revealed in the Gospel. May the glorious mystery of Jesus Christ bring unending peace and joy to the young people of Oceania! Marriage and Family Life 45. "The Christian family constitutes a specific révélation and realization of ecclesial communion, and for this reason it can and should be called a domestic church". Ultimately, the family is an image of the ineffable communio of the Most Holy Trinity. In the procréation and éducation of children the family also shares in God's work of création, and as such it is a great force for evangelization in the Church and beyond. "The Church and society in Oceania dépend heavily on the quality of family life". This implies great responsibility for Christians who enter the marriage covenant, and "there needs to be suitable pastoral préparation for ail couples seeking the Sacrament of Marriage". 144 145 146 As an institution, the family will always need the concerted pastoral care of the Church, and there will be special need to acknowledge the requirements and responsibilities of larger families. Church and ei vic authorities ought to feel the duty to provide all possible services and support in order to affirm parents and families. The Church is especially conscious of women's right to freedom in entering marriage and their right to respect within marriage. Polygamy, which still exists in some areas, is a serious cause of exploitation of women. More generally, the Synod Fathers were concerned for the social condition of women in Oceania, insisting that the principie of equal wages for equal work be respected and that women not be excluded from employment. At the same time, it is vital that mothers not be penalized for staying at home to care for their children, for the dignity of parenthood is very great and the care of children is supremely important. In families where both parents are Catholic, it is easier for them to share their common faith with their children. While acknowiedging with 143 Cf. ibid, 144 JOHN PAUL II, 74 (1982), 105. 145 146 Propositio 2 3 . Ibid., Apostolic Exhortation Familiaris consortio (22 November 1981), 21: AAS Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 418 gratitude those inter-faith marriages which succeed in nourishing the faith of both spouses and children, the Synod encourages pastoral efforts to promote marriages between people of the same faith. Today in Oceania as elsewhere, marriage and family life are facing many pressures. This can corrode marriage as the basic unit of human society, with the gravest of conséquences for society itself. As I noted when I was in Australia: "The Christian concept of marriage and the family is being opposed by a new secular, pragmatic and individualistic outlook which has gained standing in the area of législation and which has a certain 'approvai' in the realm of public opinion". Recognizing this, the Synod Fathers urged that "pastoral programmes ought to pro vide support for families that face any of the serious problems of modem society: alcohol, drugs, behavioural addictions, gambling... In view of the difficulties facing marriage and family life today, with the sad reality of marital disharmony, breakdown and divorce, the Synod calis for a renewed catechesis on the ideáis of Christian marriage". The Church has a unique opportunity to présent Christian marriage anew as a life-long covenant in Christ, based on generous self-giving and unconditional love. This splendid vision of marriage and the family offers a saving truth not only to individuáis but to society as a whole. Therefore, the theological principies underpinning the Church's teaching on marriage and the family must be carefully and convincingly explained to all. 147 148 149 150 Programmes of marriage-enrichment can help couples confirm their commitment to their vows and deepen their joy in the mutual gift of self through married love. If however the marriage is threatened in any way, pastors are asked to give every care to those caught up in this distress. The Synod was conscious of the great dedication of single parents in the task of raising and educating their children, and it expressed appréciation of them as they live out the Gospel in often difficult circumstances. Special care needs to be given to these parents and their children by clergy, Catholic schools and catechists. 151 147 148 149 150 151 Cf. ibid Address to the Bishops of Australia, Sydney (26 November 1986), 10: AAS 79 (1987), 960. Propositio 23. Cf. Propositio 24. Cf ibid. Acta Ioannis Pauli Pp. II 419 Women in the Church 46. The great procession of saints through the ages makes it clear that women have always brought unique and indispensable gifts to the life of the Church, and that without those gifts the Christian community would be hopelessly impoverished. More than ever now, the Church needs the skills and énergies, indeed the sanctity of women, if the new evangelization is to bear the fruit so earnestly sought. While some women still feel excluded in the Church as well as in society as a whole, many others find a deep sense of fulfilment in contributing to parish life, participating in the liturgy, the prayer life and the apostolic and charitable works of the Church in Oceania. It is important that the Church at the local level enable women to play their rightful part in the Church's mission; they should ne ver be made to feel alien. Many forms of the lay apostolate and many lay formation programmes are open to women, as are various roles of leadership which allow them to offer their gifts more abundantly in service of the Church's mission. 152 153 New Ecclesial Movements 47. One of the "signs of the times" for the Church in Oceania is the émergence of new ecclesial movements, which are another of the fruits of the Second Vatican Council. They offer a powerful stimulus and support to Catholics of ali ages in the attempt to live the life of discipleship more intensely. Some of them are also producing a good number of vocations to the priesthood and consecrated life; and this is cause for great gratitude. Through these ecclesial movements, many Catholics are discovering Christ at a new depth, and this expérience enables them to remain faithful in the cultural context of the day, whatever the difficulties. As these movements help people to grow in their Christian life, they bring to the Church many gifts of holiness and service. Welcoming these movements as signs of the Holy Spirit at work in the Church, the Synod Fathers asked that they work within the structures of the locai Churches in order to help build up the communio of the Diocèse in which they find themselves. The locai Bish154 152 Cf. Apostolic Letter Mulieris dignitatem ( 1 5 August 1 9 8 8 ) : AAS 8 0 Letter to Women ( 2 9 June 1 9 9 5 ) : AAS 8 7 ( 1 9 9 5 ) , 8 0 3 - 8 1 2 . Cf. Propositio 2 7 . Cf. Propositio 11. JOHN (1988), 1653-1729; 153 154 PAUL II, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 420 op should "exercise his pastoral judgment in welcoming and guiding them, while asking them to respect the pastoral strategy of the Diocèse". 155 ORDAINED MINISTRY AND THE CONSECRATED LIFE Vocations and Seminaries 48. Given the essential role of the priesthood and the great importance of the consecrated life in the mission of the Church, the Bishops at the Special Assembly affirmed the witness offered by Bishops, priests and those in the consecrated life through their prayer, fidelity, generosity and simplicity of life. The fïeld in which they work is vast and they are relatively few. Yet Oceania has many young people who are a precious spiritual resource; and among them are undoubtedly many who are called to the priesthood or to the consecrated life. "Would that an ever increasing number might attentively listen to and willingly accept those words of Christ which speak of a special personal choice by God of an apostolic fruitfulness: 'You did not choose me, but I chose you and appointed you that you should go and bear fruit and that your fruit should abide' (Jn 15:16)". The Synod Fathers pointed to the serious shortage of priests and consecrated religious in Oceania. The promotion of vocations is an urgent responsibility of every Catholic community. Each Bishop should see to the establishment and implementation of a plan to promote priestly and religious vocations at every level — diocesan, parish, school and family. The Synod Fathers look to the future with hope and trust, praying "the Lord of the harvest to send labourers into the harvest" (Lk 10:2). They are firm in their faith that "God will pro vide" (Gen 22:8). In seminaries, the priests of the future are formed in the image of the Good Shepherd, "joining themselves with Christ in the récognition of the Father's will and in the gift of themselves to the flock entrusted to them". Each Bishop is responsible for the formation of the local clergy in the context of the local culture and tradition. In this regard, the Synod Fathers asked that "serious considération be given to more flexible and 156 157 158 155 156 157 Ibid. Cf. Propositio 2 9 . JOHN PAUL I I , Homily at the Mass for Vocations, Port Moresby (7 May 1 9 8 4 ) , 4 : AAS 76 (1984), 1006. 1 5 8 SECOND VATICAN ECUMENICAL COUNCIL, Decree on the Ministry and Life of Priests Pres- byterorum ordinis, 1 4 . Acta Ioannis Pauli Pp II 421 159 creative models of formation and learning" which take into account the essential éléments of a well integrated formation of candidates for the priesthood in Oceania: human, intellectual, spiritual and pastoral formation. At the same time, the Bishops expressed "caution concerning extremes of clericalism or secularism and the dangers of inadequate compétence, sometimes the resuit of present-day seminary formation that neglects the real académie and spiritual needs of seminarians". Special attention needs to be given to the situation of some Churches in Oceania. In the particular Churches of Papua New Guinea, Solomon Islands and the other island nations of the Pacific, new seminaries have been opened to cater for an increasing number of seminarians who need to be formed in their own régions and in contact with their own culture. While giving thanks for the precious gift of new vocations, the Synod Fathers also recognized the need for more locai staff, adequately trained for both académie and formation purposes. Some proposais were made in order to overeóme this now criticai situation, including the sharing of personnel within Oceania. Locai diocesan priests should be provided with more opportunities for higher studies both within the région and further afield. A mutually agreed exchange programme could be established to meet these various needs. The overriding concern of the Bishops is the integral human and pastoral formation of the seminarians in their own cultural contéxt. Solutions need to be found in order to provide the necessary financial support for seminaries, which is at présent a heavy bürden on many Diocèses. Where there are insuffìcient resources in Oceania, appeal should be made to the wider Church, and to religious orders, congrégations and institutes, to help the young Churches form qualified local personnel. The future of the Church in Oceania dépends in large part upon this, for the Church cannot function without the sacramentai priesthood, and cannot function well without good priests. 160 161 162 The Life of the Ordained 49. Since the Second Vatican Council, the priest has been confronted with changes, developments and the challenges of contemporary society. The Synod Fathers acknowledged "the ongoing fidelity and commitment of isa Propositio 37. 160 Cf. JOHN PAUL II, Post-Synodal Apostolic Exhortation Pastores dabo vobis (25 March 1992), 43-59: AAS 84 (1992), 731-762. lei Propositio 37. Cf. Propositio 38 162 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 422 priests in their priestly ministry. This fídelity is ali the more impressive as it is lived in a world of uncertainty, isolation, busyness and, at times, indifférence and apathy. We acknowledge the fídelity of priests as a powerful witness to Christ's compassion for all his people, and commend them for it". The life of the priest is modelled absolutely on the example of Christ, who gave himself so that all may have life to the full. Through the ordained priesthood, the présence of Christ is made visible in the midst of the community. This does not mean, however, that priests are exempt from human weakness or sin. Therefore, every priest needs unceasing conversion and openness to the Spirit in order to deepen his priestly commitment in fídelity to Christ. "To preserve this fídelity, this Synod urges all clergy to renew their efforts to model their prayer life on that of Christ and to adopt a life-style that reflects Christ's life of simplicity, trust in the Father, generosity to the poor and identification with the powerless". The Synod was conscious of the erosión of priestly identity, in particular the denigration of priestly celibacy in a world influenced by values which are contrary to the demands of the Gospel. Priestly celibacy is a deep mystery grounded in the love of Christ, and it calis for a radical, loving, all-embracing relationship with Christ and his Body the Church. Celibacy is God's gift to those called to live the Christian life as priests, and it is a great grace for the whole Church, a testimony of the total gift of self for the sake of the Kingdom. The ageless values of evangelical celibacy and chastity should be defended and explained by the Church in cultures that have never known them and in contemporary societies where such values are little understood or appreciated. An ever deeper exploration of the Christian mystery of celibacy will help those who have accepted this gift to live it more faithfully and peacefully. The Second Vatican Council taught that "all priests, who are constituted in the order of priesthood by the Sacrament of Orders, are bound together by an intimate sacramentai brotherhood, but in a special way they form one priestly body in the Diocèse to which they are attached under their own Bishop". In fact, priests with their Bishop constitute a unique community, often called the presbyterium. In a special way the communio of the presbyterium finds liturgical expression in the Rite of Priestly Ordination, and in a concelebration of the Eucharist with the Bishop, especially 163 164 165 166 163 Propositio 164 165 1 6 6 36 Ibid, Cf. Propositio 35. SECOND VATICAN ECUMENICAL COUNCIL, byterorum ordinis, 8. Decree on the Ministry and Life of Priests Pres- Acta Ioannis Pauli Pp. II 423 at the Mass of the Chrism on Holy Thursday. Priests who are sick, elderly and retired have a special place in the presbyterium. As a sign of the Church's récognition of their fídelity, they must always be provided with adequate assistance and sustenance. Clergy who retire from administrative responsibility should be made to feel that they still have a valued place within the presbyterium.™ The communio of the presbyterium has other practical aspects. "Priests need the company and support of other priests and their Bishop. Bishops are encouraged to make the priests feel that they are indeed co-workers with him in the Lord's vineyard. They should also encourage priests to minister to one another, in a spirit of brotherhood, in order to build a strong locai diocesan clergy through mutuai support and ongoing renewal". This support in brotherly love is particularly important in island situations where many priests come from societies with strong community bonds, and where they often find themselves given special honour because of their Ordination and rank within society. "Treated in this way by the people they are asked to serve, they need considerable support to establish their own traditions and way of life as diocesan priests". The life of Bishops, priests and deacons requires continuing formation and opportunities to renew their zeal in their divine vocation. The Synod Fathers strongly recommended appropriate spiritual, pastoral, intellectual and recreational opportunities in order to increase the capacity to minister effectively and engage energetically in mission through the years. Certain aspects of continuing formation were highlighted by the Synod: "All ministers are reminded that the fulfìlment of their daily tasks provide spiritual enlightenment and refreshment — célébration of the Holy Eucharist, daily reading of Scripture, praying the Liturgy of the Hours, studying the Scriptures and other sources for preaching and teaching, hearing confessions, and reading theological books and Journals; personal efforts must be made to take part in retreats, conférences and annual leave, even when this means absenting oneself from pastoral duties. Ongoing formation requires that ali continue to develop their ability to proclaim the Gospel message in a way that can be understood by their people; ongoing formation is not only intellectual but also spiritual, human and pastoral. The Bishops are encouraged to organize ongoing formation in their Diocèses along these lines; and pro vision must be made for study leave and spiritual renewal for 7 168 169 167 Cf. Propositio 36 íes Propositio 33. Ibid. 169 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 424 170 all clergy". The Synod Fathers expressed their desire to offer pastoral care to their priests by being open to their needs in every circumstance. They were also sensitive to the situation of those who have left the priesthood. In certam parts of Oceania, sexual abuse by some clergy and religious has caused great suffering and spiritual harm to the victims. It has been very damaging in the life of the Church and has become an obstacle to the proclamation of the Gospel. The Synod Fathers condemned all sexual abuse and all forms of abuse of power, both within the Church and in society as a whole. Sexual abuse within the Church is a profound contradiction of the teaching and witness of Jesus Christ. The Synod Fathers wished to apologize unreservedly to the victims for the pain and disillusionment caused to them. The Church in Oceania is seeking open and just procédures to respond to complaints in this area, and is unequivocally committed to compassionate and effective care for the victims, their families, the whole community, and the offenders themselves. 171 The Permanent Diaconate 50. The Second Vatican Council decided to restore the permanent diaconate as part of the ordained ministry of the Latin Church. It has been introduced into some Diocèses of Oceania, where it has been well received. A particular advantage of the permanent diaconate is its adaptability to a great variety of local pastoral needs. The Bishops in Synod gave thanks for the untiring work and dedication of the permanent deacons in Oceania, and were conscious of the generosity of the families of married deacons. The proper formation of the deacons is vital, as is a thorough catechesis and préparation throughout the Diocèse, especially in the communities where they will serve. It is also important that they receive continuing formation. It is good for priests and deacons, each responding to his particular vocation, to work together closely in preaching the Gospel and administering the Sacraments. 172 173 "O Propositio 34 Cf. Propositio 4 3 . 171 172 Cf. CONGRÉGATION FOR CATHOLIC EDUCATION AND CONGRÉGATION FOR THE CLERGY, Ratio fundamentalis institutionis diaconorum permanentium and Directorium pro diaconorum permanentium ( 2 2 February 1 9 9 8 ) : AAS 9 0 ( 1 9 9 8 ) , 8 4 3 - 9 2 6 . Cf Propositio 3 2 . 173 ministerio et vita 425 Acta Ioannis Pauli Pp. II The Consecrated Life 51. The history of the founding of the Church in Oceania is largely the history of the missionary apostolate of countless men and women religious, who proclaimed the Gospel with selfless dedication in a wide range of situations and cultures. Their enduring commitment to the work of evangelization remains vitally important and continues to enrich the life of the Church in unique ways. Their vocation makes them experts in the communio of the Church. By pursuing the perfection of charity in the service of the Kingdom, they respond to the thirst for spirituality of the peoples of Oceania and are a sign of the holiness of the Church. Pastors should always affìrm the unique value of the consecrated life and give thanks to God for the spirit of sacrifice of families Willing to give one or more of their children to the Lord in this wonderful way. Faithful to the charisms of the consecrated life, congrégations, institutes and societies of apostolic life have courageously adjusted to new circumstances, and have shown forth in new ways the light of the Gospel. Good formation is vital for the future of the consecrated life, and it is essential that aspirants receive the best possible theologicae spiritual and human training. In this regard the young should be accompanied appropriately in the early years of their journey of discipleship. Given the central importance of the consecrated life in the Church in Oceania, it is important that Bishops respect the charisms of the religious institutes and encourage them in every way to share their charisms with the locai Church. This can be done through their involvement in planning and decision-making in the Diocèse; by the same token, Bishops should encourage religious men and women to join in implementing pastoral plans within the locai Church. Contemplative orders have taken root in Oceania, and they attest in a special way to God's transcendence and the supreme value of Christ's love. They witness to the intimacy of communion between the person, the community and God. The Synod Fathers were conscious that the life of prayer in the contemplative vocation is vital for the Church in Oceania. From the very heart of the Church and in mysterious ways, it inspires and influences the faithful to live the life of Christ more radically. Therefore, the Bishops urged that there never cease to be in Oceania a deep appréciation of the contemplative life and a détermination to promote it in every way possible. 174 175 176 174 175 176 Cf. Propositio 29. Cf. ibid. Cf. ibid.. 28 - A A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 426 52. Pondering God's generosity in Oceania and his infinite love for its peoples, how can we fail to give thanks to him from whom every good gift comes? And among these many gifts, how can we fail to praise God especially for the unfathomable treasure of faith and the call to mission which it implies? We have put our faith in Christ, and it is the word of Christ that we are summoned to speak in the concrete circumstances of our time and cultures. The Special Assembly for Oceania has offered many directions and suggestions which need to be taken up by the local Churches in Oceania to ensure that they play their part in the work of the new evangelization. In the face of every difficulty, we are all called to this task by the Risen Christ, who commanded his Apostles, "Put out into deep water and pay out your nets for a catch" (Lk 5:4). Our faith in Jesus tells us that our hope is not in vain and we can say with Peter: "At your word, I will let down the nets" (Lk 5:5). The resuit is astonishing: "They caught a huge shoal of fish" (Lk 5:6). Though the waters of Oceania are many, vast and deep, the Church in Oceania has not ceased to walk joyfully and confidently with Christ, telling his truth and living his life. Now is the time for the great catch! CONCLUSION Mary our Mother 53. To conclude this Apostolic Exhortation, I invite you to join me in turning to the Virgin Mary, Mother of Jesus and Mother of the Church, who is so revered throughout Oceania. Missionaries and immigrants alike brought with them a deep dévotion to her as an integral part of their Catholic faith; and since that time, the faithful of Oceania have not ceased to show their great love for Mary. She has been a wondrous helper in all the Church's efforts to preach and teach the Gospel in the world of the Pacific. In our time, she is no less présent to the Church than she was at Pentecost, gathered with the Apostles in prayer (cf. Acts 1:14). With her prayer and présence, she will surely support the new evangelization just as she supported the first. In times of difficulty and pain, Mary has been an unfailing refuge for those seeking peace and healing. In churches, chapéis and homes, the image of Mary reminds people of her loving présence and her maternal protection. In parts of the Pacific région, she is especially venerated under the title of Help of Christians; and the Bishops have proclaimed her as Patroness of Oceania under the title of Our Lady of Peace. 177 177 Cf Propositio 48 Acta Ioannis Pauli Pp II 427 In Jesus Christ, whom she nurtured in her womb, there is born a new world where justice and mercy meet, a world of freedom and peace. Through Christ's Cross and Résurrection, God has reconciled the world to himself, and he has made the Lord Jesus the Prince of Peace for every time and place. May Mary, Regina Pacis, help the peoples of Oceania to know this peace, and to share it with others! At the dawn of the Third Christian Millennium, may true justice and harmony be God's gift to Oceania and to ali the nations of the world! With gratitude for the grace of this Special Assembly, I commend ali the peoples of Oceania to the maternai protection of the Blessed Virgin, trusting absolutely that hers is an ear that always listens, hers a heart that always welcomes, and hers a prayer that ne ver f ails. 178 Prayer O Mary, Help of Christians, in our need we turn to you with eyes of love, with empty hands and longing hearts. We look to you that we may see your Son, our Lord. We lift our hands that we may have the Bread of Life. We open wide our hearts to receive the Prince of Peace. Mother of the Church, your sons and daughters thank you for your trusting word that echoes through the ages, rising from an empty soul made full of grace, prepared by God to welcome the Word to the world that the world itself might be reborn. In you, the reign of God has dawned, a reign of grace and peace, love and justice, born from the depths of the Word made flesh. The Church throughout the world joins you in praising him whose mercy is from age to age. 178 Cf. ibid. 428 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale O Stella Maris, light of every ocean and mistress of the deep, guide the peoples of Oceania across ali dark and stormy seas, that they may reach the haven of peace and light prepared in him who calmed the sea. Keep all your children safe from harm for the waves are high and we are far from home. As we set forth upon the océans of the world, and cross the déserts of our time, show us, O Mary, the fruit of your womb, for without your Son we are lost. Pray that we will ne ver fail on life's journey, that in heart and mind, in word and deed, in days of turmoil and in days of cairn, we will always look to Christ and say, "Who is this that even wind and sea obey him?" Our Lady of Peace, in whom ali storms grow stili, pray at the dawn of the new millennium that the Church in Oceania will not cease to show forth the glorious face of your Son, full of grace and truth, so that God will reign in the hearts of the Pacific peoples and they will find peace in the world's true Saviour. Plead for the Church in Oceania that she may have strength to follow faithfully the way of Jesus Christ, to teli courageously the truth of Jesus Christ, to live joy fully the life of Jesus Christ. O Help of Christians, protect us! Bright Star of the Sea, guide us! Our Lady of Peace, pray for us! Given in Rome at Saint Peter's, 22 November 2001, the twenty-fourth of my Pontificate. IOANNES PAULUS PP. II 429 Acta Ioannis Pauli Pp,, II CONVENTIO INTER APOSTOLICAM SEDEM ET CIVITATEM SARA VIAE AD IMMUTATIONES QUASDAM INDUCENDAS IN CONVENTIONEM DE SCHOLIS CATHOLICIS DIE XXI MENSIS FEBRUARII ANNO MCMLXXV INITAM VERTRAG ACCORDO zur Änderung des Vertrages zwischen dem Heiligen Stuhl und dem Saarland über die Privatschulen in Trägerschaft der katholischen Kirche a modifica dell'accordo fra la Santa Sede ed il Saarland circa le scuole private in gestione della Chiesa Cattolica Der Heilige Stuhl, vertreten durch seinen Bevollmächtigten, den Herrn Apostolischen Nuntius in Deutschland, Dr. Giovanni Lajolo, Titularerzbischof von Cesariana, La Santa Sede, rappresentata dal suo Plenipotenziario, Monsignor Giovanni Lajolo, Arcivescovo titolare di Cesariana, Nunzio Apostolico in Germania, und e das Saarland, vertreten durch den Ministerpräsidenten, Herrn Peter Müller, il Saarland, rappresentato dal Ministro-Presidente, Signor Peter Müller, sind in Anbetracht der Tatsache, dass strukturelle Änderungen auf dem Gebiet des Schulwesens stattgefunden haben, übereingekommen, dass der Vertrag zwischen dem Heiligen Stuhl und dem Saarland über die Privatschulen in Trägerschaft der katholischen Kirche vom 21. Februar 1975 wie folgt geändert wird: in considerazione del fatto che hanno avuto luogo modifiche strutturali in campo scolastico, hanno convenuto che l'accordo fra la Santa Sede ed il Saarland circa le scuole private in gestione della Chiesa Cattolica del 21 febbraio 1975 viene modificato come segue: 430 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Artikel 1 Artikel 4 erhält folgende Fassung: Articolo 1 L'articolo 4 riceve la formulazione seguente: »Artikel 4 «Articolo 4 Für Grund-, Haupt- und Sonderschulen (Volksschulen) in Trägerschaft der katholischen Kirche ersetzt das Land den Aufwand für die fortdauernden Personal- und Sachkosten, der sich nach dem der öffentlichen Schulen bemisst. Für Erweiterte Realschulen und Sekundärschulen in Trägerschaft der katholischen Kirche ersetzt das Land mindestens 95 vom Hundert dieses Aufwandes für die Klassenstufen 5 bis 9 und mindestens 90 vom Hundert dieses Aufwandes für die Klassenstufe 10. Für die sonstigen Ersatzschulen in Trägerschaft der katholischen Kirche ersetzt das Land mindestens 90 vom Hundert dieses Aufwandes.« Per le Grundschulen, Hauptschulen e Sonderschulen (Volksschulen) in ge- stione della Chiesa Cattolica, il Land rimborsa l'importo delle spese di personale e delle altre spese correnti, che viene computato alla stregua di quello per le scuole pubbliche. Per le Erweiterte Realschulen e le scuole secondarie in gestione della Chiesa Cattolica, il Land rimborsa almeno il novantacinque per cento di detto importo per le classi dalla quinta alla nona e almeno il novanta per cento di detto importo per la classe decima. Per le altre scuole in gestione della Chiesa Cattolica, aventi funzione di scuola pubblica (Ersatzschulen), il Land rimborsa almeno il novanta per cento di detto importo». Artikel 2 Articolo 2 Dieser Vertrag, dessen italienischer und deutscher Text gleiche Kraft haben, soll ratifiziert werden und die Ratifikationsurkunden sollen möglichst bald ausgetauscht werden. Il presente accordo, i cui testi italiano e tedesco fanno egualmente fede, dovrà essere ratificato e gli strumenti di ratifica dovranno essere scambiati quanto prima. Der Vertrag einschließlich des Zusatzprotokolls, das einen integrierenden Bestandteil des Vertrages bildet, tritt mit dem Tage des Austausches der Ratifikationsurkunden in Kraft. L'accordo, incluso il protocollo addizionale che forma parte costitutiva integrante dell'accordo medesimo, entra in vigore il giorno dello scambio degli strumenti di ratifica. Acta Ioannis Pauli Pp. II 431 Zu Urkund dessen ist dieser Vertrag in doppelter Urschrift unterzeichnet worden. In fede di che il presente accordo è stato sottoscritto in doppio originale. Saarbrücken, den 19. September 2001 Saarbrücken, il 19 settembre 2001 Für den Heiligen Stuhl ^ Giovanni Lajolo Erzbischof Dr. Giovanni Lajolo Apostolischer Nuntius in Deutschland Für das Saarland Peter Müller Peter Müller Ministerpräsident des Saarlandes 432 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Zusatzprotokoll Protocollo Addizionale Bei der Unterzeichnung des am heutigen Tage geschlossenen Vertrages zwischen dem Heiligen Stuhl und dem Saarland ist die folgende übereinstimmende Erklärung abgegeben worden, die einen integrierenden Bestandteil des Vertrages bildet: Nell'atto di sottoscrivere l'accordo oggi concluso fra la Santa Sede ed il Saarland, è stata fatta la seguente concorde dichiarazione, che forma parte costitutiva integrante dell'accordo medesimo: Die in dem Zusatzprotokoll zu dem Vertrag zwischen dem Heiligen Stuhl und dem Saarland über die Privatschulen in Trägerschaft der katholischen Kirche vom 21. Februar 1975 getroffenen Regelungen gelten auch für Erweiterte Realschulen und Sekundärschulen in Trägerschaft der katholischen Kirche. Le regolamentazioni, adottate nel protocollo addizionale dell'accordo fra la Santa Sede ed il Saarland circa le scuole private in gestione della Chiesa Cattolica del 21 febbraio 1975, valgono anche per le Erweiterte Realschulen e le scuole secondarie in gestione della Chiesa Cattolica. Saarbrücken, den 19. September 2001 Saarbrücken, il 19 settembre 2001 Für den Heiligen Stuhl ^ Giovanni Lajolo Erzbischof Dr. Giovanni Lajolo Apostolischer Nuntius in Deutschland Für das Saarland Peter Müller Peter Müller Ministerpräsident des Saarlandes Conventione inter Apostolicam habita, Berolini in urbe die Instrumenta accepta et reddita Decembris conventio vigere Pactionis. Sedem et Foederatam Civitatem Saraviae rata XIX mensis Decembris anno MMI Ratihabitionis mutuo fuerunt. Quo quidem die ipsius mensis coepit ad normam articuli secundi eiusdem Acta Ioannis Pauli Pp. II 433 NUNTIUS Letter of His Holiness Pope John Paul II to Priests for Holy Thursday 2002 Dear Priests, 1. With deep emotion I am sending you this traditional Holy Thursday Letter, taking my seat beside you as it were at the table in the Upper Room at which the Lord Jesus celebrated with his Apostles the first Eucharist: a gift to the whole Church, a gift which, although veiled by sacramental signs, makes him "really, truly and substantially" présent (Council of Trent: DS 1651) in every tabernacle throughout the world. Before this unique présence, the Church bows down in adoration: "Adoro te devote, latens Deitas"; she is unceasingly moved by the spiritual raptures of the Saints and, as the Bride, she assembles in an intimate outpouring of faith and love: "Ave, verum corpus natum de Maria Virgine". To the gift of this singular présence, which brings him to us in his supreme sacrifice and makes him our bread, Jesus, in the Upper Room, associated a specific duty of the Apostles and their successor s. From that time on, to be an apostle of Christ, as are the Bishops and the priests sharing in their mission, has involved being able to act in persona Christi Capitis. This happens above ali whenever the sacrificial meal of the Body and the Blood of the Lord is celebrated. For then the priest as it were lends Christ his own face and voice: "Do this in memory of me". How marvellous is this vocation of ours, my dear Brother Priests! Truly we can repeat with the Psalmist: "What shall I render to the Lord for all his bounty to me? I will lift up the cup of salvation and call upon the name of the Lord". 1 2 2. Joyfully meditating once again on this gift, I would like this year to speak to you about an aspect of our mission to which I called your attention last year at this same time. I believe that it warrants further reflection. I mean the mission which the Lord has given us to represent him not just in the Eucharistie Sacrifice but also in the Sacrament of Reconciliation. Between the two sacraments there is a profound relationship. The Eucharist, the summit of the sacramental economy, is also its source: 1 2 Lk 22:19. Ps 116:12-13. 29 - AAS Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 434 ali the sacraments in a sense spring from the Eucharist and lead back to it. This is true in a special way of the sacrament charged with "mediating" the forgiveness of God, who welcomes the repentant sinner back into his embrace. It is true that as a re-enactment of Christ's Sacrifice, the Eucharist also serves to deliver us from sin. The Catechism of the Catholic Church reminds us: "The Eucharist cannot unite us to Christ without at the same time cleansing us from past sins and preserving us from future sins". Nevertheless, in the economy of grace willed by Christ, this purifying power, while it directly cleanses from venial sins, only indirectly cleanses from mortal sins, which radically compromise the believer's relationship with God and his communion with the Church. "The Eucharist," the Catechism continues, "is not ordered to the forgiveness of mortal sins. That is proper to the Sacrament of Reconciliation. The Eucharist is properly the sacrament of those who are in full communion with the Church". In insisting on this truth, the Church in no way wishes to detract from the role of the Eucharist. Her intention is to grasp its significance in relation to the whole sacramental economy as instituted by God's saving wisdom. This, after all, is what Saint Paul clearly indicated when writing to the Corinthians: "Whoever eats the bread or drinks the cup of the Lord in an unworthy manner will be guilty of profaning the body and blood of the Lord. Let a man examine himself, and so eat of the bread and drink of the cup. For any one who eats and drinks without discerning the body eats and drinks judgement upon himself'. In line with this admonition of Saint Paul is the principie which states that "anyone conscious of a grave sin must receive the Sacrament of Reconciliation before coming to communion". 3 4 5 6 3. My dear Brothers in the Priesthood: in recalling this truth, I feel a pressing need to urge you, as I did last year, to rediscover for yourselves and to help others to rediscover the beauty of the Sacrament of Reconciliation. In recent décades and for a variety of reasons, this sacrament has passed through something of a crisis. More than once I have drawn attention to this fact, even making it the thème of a gathering of the Synod of Bishops, whose reflections I then presented in the Apostolic Exhortation Reconciliatio et Paenitentia. On the other hand, I cannot fail to acknowledge with 3 4 5 6 No. 1393. No. 1395. 1 Cor 11:27-29. Catechism of the Catholic Church, No 1385. 435 Acta Ioannis Pauli Pp. II deep joy the positive signs which, in the Jubilee Year especially, have shown that this sacrament, when suitably presented and celebrated, can have a broad appeal, even among the young. Its appeal is enhanced by the need for personal contact, something that is becoming increasingly scarce in the hectic pace of today's technological society, but which for this very reason is increasingly experienced as a vital need. Certainly, this need can be met in various ways. But how can we fail to recognize that the Sacrament of Reconciliation-without confusing it with any of the various forms of psychological therapy-offers an extraordinarily rieh response to this need? It does so by bringing the pénitent into contact with the merciful heart of God through the friendly face of a brother. Yes, great indeed is the wisdom of God, who by instituting this sacrament has made provision for a profound and unremitting need of the human heart. We are meant to be loving and enlightened interpreters of this wisdom though the personal contact we are called to have with so many brothers and sisters in the célébration of Penance. In this regard, I wish to repeat that the usual form of administering this sacrament is its individual célébration, and only in "cases of grave necessity" is it lawful to employ the communal form with general confession and absolution. The conditions required for this form of absolution are well known; but perhaps we should remember that for absolution to be valid the faithful must have the intention of subsequently confessing their grave sins individually. 7 4. With joy and trust let us rediscover this sacrament. Let us expérience it above ail for ourselves, as a deeply-felt need and as a grace which we constantly look for, in order to restore vigour and enthusiasm to our journey of holiness and to our ministry. At the same time, let us make every effort to be true minister s of mercy. We know that in this sacrament, as in others, we are called to be agents of a grace which comes not from us but from on high and works by its own inner power. In other words-and this is a great responsibility-(roe£ counts on us, on our availability and fídelity, in order to work his wonders in human hearts. In the célébration of this sacrament, perhaps even more than in the others, it is important that the faithful have an intense expérience of the face of Christ the Good Shepherd. Allow me therefore to speak to you on this thème, imagining as it were all the places-cathedrals, parishes, shrines or elsewhere-in which you are 7 Cf. Catechism of the Catholic Church, No, 1483. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 436 daily engaged in administering this sacrament. Our minds turn to the pages of the Gospel which reveal most directly the merciful face òf God. How can we fail to think of the moving meeting between the prodigai son and his forgiving Father? Or the image of the sheep which was lost and then found, and which the Shepherd joyfully lifts onto his Shoulders? The Father's embrace and the Good Shepherd's joy must be visible in each one of us, dear Brothers, whenever a penitent asks us to become ministers of forgiveness. In order to bring out certain specific aspects of the unique saving dialogue that is sacramental confession, I would like to use the "biblical icon" 8 of the meeting between Jesus and Zacchaeus. To me it seems that what takes place between Jesus and the "chief tax collector" of Jericho resembles in a number of ways the célébration of the sacrament of mercy. As we follow this brief but powerful story, we try to capture in Christ's demeanour and in his voice all those nuances of wisdom, both human and supernatural, which we too must strive to communicate if the sacrament is to be celebrated in the best possible way. 5. The story, as we know, présents the meeting between Jesus and Zacchaeus as if it happened by chance. Jesus enters Jericho and moves through the city accompanied by the crowd. In climbing the sycamore tree, Zacchaeus seems prompted by curiosity alone. At times, God's meetings with man do appear to be merely fortuitous. But nothing that God does happens by chance. Surrounded by a wide variety of pastoral situations, we can sometimes lose heart and motivation because so many Christians pay too little attention to the sacramentai life, and even when they do approach the sacraments, they often do so in a superficial way. Those who hear many confessions and see how people ordinarily approach the sacrament can be disconcerted by the way certain pénitents come to confession without even a clear idea of what they want. Some come only because they feel the need to be listened to. Others because they want advice about something. Others have a psychological need to be released from burdensome feelings of guilt. Many, on the other hand, feel a real need to restore their relationship with God, but they confess without being really aware of the obligations which this entails. They may make a poor examination of conscience because they have little knowledge of the implications 9 8 Cf. 9 Cf Lk 19:3. Lk 19:1-10. Acta Ioannis Pauli Pp II 437 of a moral life inspired by the Gospel. Is there any confessor who has not had this expérience? This is precisely the case of Zacchaeus. Everything that happens to him is amazing. If there had not been, at a certain point, the "surprise" of Christ looking up at him, perhaps he would have remained a silent spectator of the Lord moving through the streets of Jericho. Jesus would have passed by, not into, his life. Zacchaeus had no idea that the curiosity which had prompted him to do such an unusual thing was already the fruit of a mercy which had preceded him, attracted him and was about to change him in the depths of his heart. Dear Priests, with so many of our pénitents in mind, let us re-read Luke's magnifìcent account of how Christ behaved: "When Jesus came to the place, he looked up and said to him, 'Zacchaeus, make haste and corne down; for I must stay at your house today'". Every encounter with someone wanting to go to confession, even when the request is somewhat superficial because it is poorly motivated and prepared, can become, through the surprising grace of God, that "place" near the sycamore tree where Christ looked up at Zacchaeus. How deeply Christ's gaze penetrated the Jericho publican's soul is impossible for us to 10 judge. But we do know that that same gaze looks upon each of our pénitents. In the Sacrament of Reconciliation we are agents of a supernatural encounter with laws of its own, an encounter which we have only to respect and facilitate. For Zacchaeus, it must have been a stunning expérience to hear himself called by his name, a name which many of his townsmen spoke with contempt. Now he hears it spoken in a tone of tenderness, expressing not just trust but familiarity, insistent friendship. Yes, Jesus speaks to Zacchaeus like an old friend, forgotten maybe, but a friend who has nonetheless remained faithful, and who enters with the gentle force of affection into the life and into the home of his re-discovered friend: "Make haste and come down; for I must stay at your house today". 11 6. Luke's account is remarkable for the tone of the language: everything is so personal, so tactful, so affectionate! Not only is the text filled with humanity; it suggests insistence, an urgency to which Jesus gives voice as the one off ering the definitive révélation of God's mercy. He says: Lk 19:5 » Ibid 10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 438 "I must stay at your house", or to translate even more literally: 'T need to stay at your house". Following the mysterious road map whieh the'Father has laid out for him, Jesus runs into Zacchaeus along the way. He pauses near him as if the meeting had been planned from the beginning. Despite all the murmuring of human malice, the home of this sinner is about to become a place of révélation, the scene of a miracle of mercy. True, this will not happen if Zacchaeus does not free his heart from the ligatures of egoismi and from his unjust and fraudulent ways. But mercy has already come to him as a gratuitous and overflowing gift. Mercy has preceded him! This is what happens in every sacramentai encounter. We must not think that it is the sinner, through his own independent journey of conversion, who earns mercy. On the contrary, it is mercy that impels him along the path of conversion. Left to himself, man can do nothing and he deserves nothing. Before being man's journey to God, confession is God's arrivai at a 12 per son's home. In confession, therefore, we can find oursei ves faced with all kinds of people. But of one thing we must be convinced: anticipating our invitation, and even before we speak the words of the sacrament, the brothers and sisters who seek our ministry have already been touched by a mercy that works from within. Please God, we shall know how to cooperate with the mercy that welcomes and the love that saves. This we can do by our words and our attitude as pastors who are concerned for each individual, skilful in sensing people's problems and in delicately accompanying them on their journey, and knowing how to help them to trust in God's goodness. 7. "I must stay at your house". Let us try to penetrate these words stili more deeply. They are a proclamation. Before indicating a choice on the part of Christ, they proclaim the will of the Father. Jesus appears as someone with a precise mandate. There is a "law" which he too must observe: the will of the Father which he accomplishes with such love that it becomes his "food". The words which Jesus speaks to Zacchaeus are not just a means of establishing a relationship but the déclaration of a pian 13 drawn up by God. The meeting unfolds against the background of the Word of God, which is one with the Word and the Face of Christ. It is here too that the en12 13 Ibid, Cf. Jn 4:34. Acta Ioannis Pauli Pp II 439 counter which is at the heart of the célébration of Penance must begin. How poor if everything were reduced to the skills of human communication! Awareness of the laws of human communication can help and should not be overlooked, but it is the Word of God which must sustain everything. That is why the rite of the sacrament provides for the proclamation of this Word t o the pénitent. This is a detail that should not be underestimated, even if it is not always easy to implement. Confessors very often find it hard to communicate what the Word demands to those who have only a superficial knowledge of it. Obviously, the actual célébration of the Sacrament is not the best time to make up for the lack. This should be done with pastoral insight during the time of préparation, by offering basic pointers that allow pénitents to measure themselves against the truth of the Gospel. In any event, the confessor should not fail to use the sacramental encounter to lead pénitents to some grasp of the way in which God is mercifully reaching down to them, stretching out his hand, not to strike but to save. Who can deny that the dominant culture of our time créâtes very real difficulties in this regard? Even mature Christians are often hindered by it in their efforts to live by God's commandments and follow the guidelines set out on the basis of the commandments by the Church's magisterium. This is the case with many issues in the area of sexual and family morality, bioethics and professional and social morality; but it is also true of problems regarding obligations in the area of religious practice and participation in the life of the Church. For this reason there is a need for a catechesis which the confessor cannot offer at the moment of celebrating the sacrament. It would be best to make this catechesis part of a deeper préparation for confession. With this in mind, penitential célébrations with community préparation and individual confession can be very helpful. To clarify all of this; the "biblical icon" of Zacchaeus provides yet another important eue. In the sacrament, the pénitent first meets not "the commandments of God" but, in Jesus, "the God of the commandments". T o Zacchaeus, Jesus offers himself: "I must stay at your house". He himself is the gift that awaits Zacchaeus, and he is also "God's law" for Zacchaeus. When we see our encounter with Jesus as a gift, even the most demanding features of the law assume the "lightness" of grace, in line with that supernatural dynamic which prompted Saint Paul to say: "If you are led by the Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 440 14 Spirit, you are not under the law". Every célébration of Penance should cause the soul of the penitent to leap with the same joy that Christ's words inspired in Zacchaeus, who "made haste and carne down and received him joyfully". 15 8. The availability and superabundance of mercy should not however obscure the fact that it is only the premise of salvation, which reaches fulfilment to the extent that it meets a response in the human being. In fact, the forgiveness granted in the Sacrament of Reconciliation is not some external action, a kind of legai "remission of the penalty", but a real encounter of the penitent with God, who restores the bond of friendship shattered by sin. The "truth" of this relationship requires that we welcome God's merciful embrace, overcoming ali the résistance caused by sin. This is what happens in the case of Zacchaeus. Aware that he is now being treated as a "son", he begins to think and act like a son, and this he shows in the way he rediscover s his brothers and sisters. Beneath the loving gaze of Christ, the heart of Zacchaeus warms to love of neighbour. From a feeling of isolation, which had led him to enrich himself without caring about what others had to suffer, he moves to an attitude of sharing. This is expressed in a genuine "division" of his wealth: "half of my goods to the poor". The injustice done to others by his fraudulent behaviour is atoned for by a fourfold restitution: "If I have defrauded any one of anything, I restore it fourfold". And it is only at this point that the love of God achieves its purpose, and salvation is accomplished: "Today salvation has come to this house". 16 17 Dear Priests, this journey of salvation, so clearly described in the story of Zacchaeus, should guide us and help us accomplish with wise pastoral balance our diffìcult work in the ministry of the confessional. It is a ministry always beset by two opposite extremes: severity and laxity. The first f ails to take account of the early part of the story of Zacchaeus: mercy comes first, encouraging conversion and valuing even the slightest progress in love, because the Father wants to do the impossible to save the son who is lost: "The Son of Man carne to seek and save the lost". 18 14 15 16 17 18 Gal 5:18. Lk 19:6. Lk 19:8. Lk 19:9. Lk 19:10. Acta Ioannis Pauli Pp,, II 441 The other of the two extremes, laxity, fails to take into account the fact that the fullness of salvation, not just offered but also accepted, the salvation which truly heals and restores, in volves a genuine conversion to the demands of God's love. If Zacchaeus had welcomed the Lord into his home without coming to an attitude of openness to love and réparation for the harm done, without a firm commitment to living a new life, he would not have received in the depths of his heart the forgiveness which the Lord had offered him with such concern. We must always be careful to maintain a proper balance in order to avoid falling into one or the other of these extremes. Severity crushes people and drives them away. Laxity is misleading and deceptive. The minister of pardon, who exemplifies for pénitents the face of the Good Shepherd, must express in equal measure the mercy already présent and at work and the pardon which brings healing and peace. It is on the basis of these principies that the priest is deputed, in dialogue with the penitent, to discern whether he or she is ready for sacramental absolution. Undoubtedly, the delicacy of this meeting with souls, at such a personal and sometimes difficult moment, demands the utmost discrétion. Unless it appears otherwise, the priest must assume that, in confessing his or her sins, the penitent is genuinely sorry and is determined to make amends. This can be more readily assumed if there are suitable pastoral aids for sacramental Reconciliation, including a time of préparation for the sacrament, in order to help pénitents come to a more mature and satisfactory sense of what it is that they are looking for. Clearly, when there is no sorrow and amendment, the confessor is obliged to teli the penitent that he or she is not yet ready for absolution. If absolution were given to those who actually say that they have no intention of making amends, the rite would become a mere fiction; indeed, it would look almost like magie, capable perhaps of creating the semblance of peace, but certainly not that deep peace of conscience which God's embrace guarantees. 9. In the light of what has been said, it is all the more evident why the personal encounter between confessor and penitent is the ordinary form of sacramentai Reconciliation, while the practice of general absolution is only for exceptional circumstances. It is well known that the practice of the Church moved gradually to the private célébration of penance, after centuries in which public penance had been the dominant form. Not only did this development not change the substance of the sacrament-and how could it be otherwise'.-but it actually expressed this substance more clearly Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 442 and made it more effective. This happened not without the aid of the Holy. Spirit, who here too fulfilled the mission of leading the Church "into all truth". The ordinary form of Reconciliation not only expresses well the truth of divine mercy and the forgiveness which Springs from it, but also sheds light on the truth of man in one of its most fundamental aspects. Although human beings live through a network of relationships and communities, the uniqueness of each person can ne ver be lost in a shapeless mass. This ex19 plains the deep echo in our souls when we hear ourselves called by name. When we realize that we are known and accepted as we are, with our most individual traits, we feel truly alive. Pastoral practice needs to take this into greater account, in order to strike a wise balance between gatherings which emphasize the communion of the Church and other moments which attend to the needs of the individual. People ordinarily want to be recognized and looked after, and it is precisely this nearness to them that allows them to expérience God's love more strongly. Seen in these terms, the Sacrament of Reconciliation is one of the most effective instruments of personal growth. Here the Good Shepherd, through the présence and voice of the priest, approaches each man and woman, entering into a personal dialogue which involves listening, counsel, comfort and forgiveness. The love of God is such that it can focus upon each individual without overlooking the rest. All who receive sacramental absolution ought to be able to feel the warmth of this personal attention. They should expérience the intensity of the fatherly embrace offered to the prodigai son: "His father ... embraced him and kissed him". They should be able to hear that warm and friendly voice that spoke to the tax collector Zacchaeus, Galling him by name to new life. 20 21 10. Accordingly, confessors too need to be properly trained for the célébration of this Sacrament. It must be celebrated in such a way that even in its external form it has ali the liturgical dignity indicated in the norms laid down in the Rite of Penance. This does not exclude the possibility of adaptations for pastoral reasons, where the situation of the penitent truly calis for them, in light of the classical principie which holds that the suprema lex of the Church is the salus animarum. Let us make the wisdom of the Saints our 19 Jn 16:13. 20 Lk 15:20 Cf. ibid., 19:5. 21 Acta Ioannis Pauli Pp II 443 guide. And let us move with courage in proposing confession to young people. We must be close to them, able to be with them as friends and fathers, eonfidants and confessors. They need to discover in us both of these roles, both dimensions. While we remain firmly anchored in the discernment of the Church's magisterium, let us also make every effort to keep our theological training truly up-to-date, especially where emerging ethical issues are concerned. It can happen that in the face of complex contemporary ethical problems the faithful leave the confessional with somewhat confused ideas, especially if they find that confessors are not consistent in their judgments. The truth is that those who fulfil this delicate ministry in the name of God and of the Church have a specific duty not to promote and, even more so not to express in the confessional, personal opinions that do not correspond to what the Church teaches and professes. Likewise, a failure to speak the truth because of a misconceived sense of compassion should not be takenfor love. We do not have a right to minimize matters of our own accord, even with the best of intentions. Our task is to be God's witnesses, to be spokesmen of a mercy that saves even when it shows itself as judgment on man's sin. "Not everyone who says to me, 'Lord, Lord', shall enter the kingdom of heaven, but he who does the will of my Father who is in heaven". 22 11. Dear Priests! Know that I am especially close to you as you gather with your Bishops on this Holy Thursday of the year 2002. We have ail experienced a new momentum in the Church at the dawn of the new millennium, in the sense of "starting afresh from Christ". We had all hoped that this momentum might coincide with a new era of brotherhood and peace for all humanity. Instead we have seen more bloodshed. Once again we have been witnesses of wars. We are distressed by the tragedy of the divisions and hatreds which are devastating relations between peoples. At this time too, as priests we are personally and profoundly afflicted by the sins of some of our brothers who have betrayed the grace of Ordination in succumbing even to the most grievous forms of the mysterium iniquitatis at work in the world. Grave scandal is caused, with the resuit that a dark shadow of suspicion is cast over all the other fine priests who perform their ministry with honesty and integrity and often 23 22 23 Mt 7:21. Novo millennio ineunte, 29 ff. 444 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale with heroic self-sacrifice. As the Church shows her concern for the victims and strives to respond in truth and justice to each of these painful situations, all of us-conscious of human weakness, but trusting in the healing power of divine grace-are called to embrace the "mysterium Crucis' and to commit ourselves more fully to the search for holiness. We must beg God in his Providence to prompt a whole-hearted reawakening of those ideáis of total self-giving to Christ which are the very foundation of the priestly ministry. It is precisely our faith in Christ which gives us the strength to look trustingly to the future. We know that the human heart has always been attracted to e vii, and that man will be able to radiate peace and love to those around him only if he meets Christ and allows himself to be "overtaken" by him. As ministers of the Eucharist and of sacramentai Reconciliation, we in particular have the task of communicating hope, goodness and peace to the world. My wish is that you will live this most holy day in peace of heart, in profound communion among yourselves, with your Bishop and your communities, when we recali, with the institution of the Eucharist, our own "birth" as priests. With the words of Christ to the Apostles in the Upper Room after the Résurrection, and calling upon the Blessed Virgin Mary, Regina Apostolorum and Regina Pacis, I warmly embrace you ali as brothers: Peace, peace to each and every one of you. Happy Easter! From the Vatican, on 17 March, the Fifth Sunday of Lent, in the year 2002, the twenty-fourth of my Pontificate. IOANNES PAULUS PP. II Congregatio pro Episcopis 445 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 24 Aprilis 2002. — Coadiutorem dioecesis Francopolitanae R.P. Caietanum Ferrari, O.F.M., hactenus Ministrum Provincialem Ordinis Fratrum Minorum in Brasilia. — Cathedrali Ecclesiae Osascanensi, Exc.mum P.D. Ercilium Turco, hactenus Episcopum Limeirensem. — Cathedrali Ecclesiae Alacunensi R.D. Paulum Romaeum Dantas Bastos, hactenus Vicarium generalem dioecesis Barreriensis. — Episcopum Coadiutorem Ecclesiae Digosensi Exc.mum P.D. Villelmum V. Afable, hactenus Episcopum titularem Vadesitanum et Auxiliarem archidioecesis Davaënsis. die 27 Aprilis. — Metropolitanae Ecclesiae Kingstoniensi, Exc.mum P.D. Antonium Meagher, hactenus Episcopum titularem Durensem et Auxiliarem archidioecesis Torontinae. — Cathedrali Ecclesiae Alexandrinae-Cornubiensi, Exc.mum P.D. Paulum-Andream Durocher, hactenus Episcopum titularem Ausuagensem et Auxiliarem dioecesis Sanctae Mariae Ormensis. — Cathedrali Ecclesiae Londonensi, R.P. Ronaldum Fabbro, Congregationis a Sancto Basilio sodalem, hactenus eiusdem Instituti supremum moderatorem. — Cathedrali Ecclesiae Pembrokensi, R.D. Richardum Smith, e clero archidioecesis Halifaxiensis, ibique Vicarium generalem. 446 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 3 Maii 2002. — Titulari episcopali Ecclesiae Thevestinae, R.D. Marcum Benedictum Coleridge, e clero archidioecesis Melburnensis, hactenus Secretariae Status officialem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 4 Maii. — Episcopum Coadiutorem Lucenensem, Exc.mum P.D. Aemilium Z. Marquez, hactenus Episcopum Gumacanum. die 8 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Crucis Altae R.D. Fridericum Heimler, S.D.B., hactenus Episcopum Coadiutorem dioecesis Umuaramensis. — Metropolitanae Ecclesiae Goianiensi Exc.mum P.D. Wasintonnium Cruz, CP., hactenus Episcopum Sancti Aloisii de Montes Belos. — Titulari episcopali Ecclesiae Ausuccurensi R.D. Hyacinthum Bergmann, e clero archidioecesis Portalegrensis in Brasilia, quem deputavit Auxiliarem dioecesis Pelotensis. die 11 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Coloratensi R.D. Vilsonium Abrahamum Moncayo Jalil, hactenus paroeciae « Conocoto » in archidioecesi Quitensi curionem. die 15 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Piracicabensi Exc.mum P.D. Moacyr Iosephum Vitti, C.S.S., hactenus Episcopum titularem Sitensem et Auxiliarem Curitibensem. 447 Diarium Romanae Curiae DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Lunedì, 29 Aprile S.E. il Signor A R M I N D O F E R N A N D E S D O Ambasciatore di Angola presso la Santa 2002, ESPÌRITO SANTO VIEIRA, Sede. Venerdì, 3 Maggio 2 0 0 2 , S.E. il Signor sciatore del Marocco presso la Santa Sede. MOHAMED SBIHI, Venerdì, 1 0 Maggio 2 0 0 2 , S.E. il Signor sciatore di Albania presso la Santa Sede. ZEF BUSHATI, AmbaAmba- Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Venerdì, 2 6 Aprile 2 0 0 2 , S.E. il Signor J A R O S L A W K A L I N O W S K I , Vice Presidente del Consiglio dei Ministri e Ministro dell'Agricoltura della Repubblica di Polonia. Sabato, 1 1 Maggio 2 0 0 2 , S.E. il Signor degli Affari Esteri della Bulgaria. SOLOMON PASSY, Giovedì, 1 6 Maggio 2 0 0 2 , S.E. il Signor B A R , Presidente della Repubblica del Cile. Ministro RICARDO LAGOS ESCO- Da mercoledì 22 a domenica 26 maggio 2002, il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio in Azerbaigian ed in Bulgaria. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 15 maggio 2002. S.E. mons. Giuseppe Leanza, Arcivescovo tit. di Lilibeo, Nunzio Apostolico in Bosnia ed Erzegovina, Nunzio Apostolico in Slovenia. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 448 Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 26 marzo 2002. Mons. Carlo Pinto, Consultore della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti « ad quinquennium ». » » » P. Gianfranco Girotti, O.F.M. Conv.; mons. Brian Edwin Ferme; don Nicola Bux; don Enrico Dal Covolo, S.D.B.; p. Klemens Stock, S.I,; p. Cyril Vasil', S.I., Consultori della Congregazione per la Dottrina della Fede « ad quinquennium ». 3 aprile » Gli Em.mi Signori Cardinali Ignace Moussa I Daoud; Jan Schotte; Agostino Cacciavillan; Sergio Sebastiani. Le LL.EE. i mons.ri Luigi Dossena, Arcivescovo tit. di Carpi; Giovanni Coppa, Arcivescovo tit. di Serta; Lino Fumagalli, Vescovo di Sabina-Poggio Mirteto; Javier Echevarría Rodríguez, Vescovo tit. di Cilibia; Jozef Zlatnansky, Vescovo tit. di Montefiascone; Franco Croci, Vescovo tit. di Potenza Picena, Membri della Congregazione delle Cause dei Santi «ad quinquennium aut usque ad 80 ». mum 10 » » L'Em.mo Signor Cardinale Darío Castrillón Hoyos, e S.E. mons. Luigi De Magistris, Arcivescovo tit. di Nova, Membri della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti « ad quinquennium » 19 » » L'Em.mo Signor Cardinale Cormac Murphy-O'Connor, Mem- 1 maggio » Il dott. Francesco Buranelli, Direttore Generale dei Monumenti, 11 » » Musei e Gallerie Pontificie «ad quinquennium». Mons. Francesco Follo, Osservatore Permanente della Santa Sede presso l'U.N.E.S.C.O. 15 » » Don Alfredo Abbondi, del clero di Fermo, Rettore dell'Almo bro del Pontificio della Cultura «ad quinquennium». Collegio Capranica. NECROLOGIO 21 aprile » » 2002. Mons. Thomas J. Grady, Vescovo em. di Orlando (Stati Uniti d'America). 8 » 10 » » » » » » Mons. José M. Cases Deordal, Vescovo em. di SegorbeCastellón de la Plana (Spagna). Mons. Pierre W. Tayah, Vescovo di Nuestra Señora de los Mártires del Líbano en México dei Maroniti (Messico). Mons. Adolfo L. Bossi, Vescovo tit. di Parnasso. Mons. Tiago Postma, Vescovo em. di Garanhuns (Brasile). Mons. Osório W. Stoffel, Vescovo em. di Rondonópolis 16 19 » » » » Mons. Ernesto Gallina, Arcivescovo tit. di Trevi. Mons. Reginald J. Orsmond, Vescovo di Johannesburg (Sud 4 maggio » » (Brasile). Africa). An. et vol. XCIV 3 Iulii 2002 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES quibus Aloisio Scrosoppi Sanctorum honores decernuntur IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. « Quaerite autem primum regnum Dei et iustitiam eius, et haec omnia adicientur vobis» (Mt 6, 33). Regnum Dei cardo fuit pastoralis operae et caritatis beati Aloisii Scrosoppi, qui in dolentem humanitatem et puellas derelictas, pauperes, aegrotos et a societate repulsos multum contulit. Usque caritatis spiritu impulsus, opus egit, plane in Dei Providentia, Iesu docente, confisus. Beatus Aloisius die iv mensis Augusti anno MDCCCIV Utini Dominico Scrosoppi et Antonia Lazzarini parentibus divitibus pietateque omnino praeditis ortus est. Duodecim annos natus animadvertit se ad sacerdotium vocari atque, a fratre haud germano, scilicet p. Carolo Filaferro, presbytero Oratorii S. Philippi Nerii, adiutus, nomen veluti extrarius dedit Seminario Utinensi. Dum studiis se dabat, p. Carolum apud Derelictarum Domum Utinensem, tamquam catechista ac legendi scribendique magister iuvabat. Die in mensis Martii anno MDCCCXXVII sacro ordine auctus est. Alacrius indigentibus curandis operam dedit, quam iam explicabat, praeter praedicationem ac christifidelium spiritalem moderationem. Anno MDCCCXXIX Domus Derelictarum factus est alter a moderatore, quam suis opibus locupletavit 30 - A.A.S 450 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ac factus est quoque mendicus, ut complures puellae corporis spiritusque subsidium invenirent. Subsequentibus annis apud Domum Derelictarum pastorale ministerium ex toto gessit, quia propter novas tabes ultra modum crevit parentibus orbatorum numerus. Huic operae se coniunxerunt nonnullae iuvenes mulieres eo consilio ut se penitus his puellis dicarent atque Beatus anno MDCCCXXXVII cum illis religiosam Congregationem condere voluit. Licentia ab Archiepiscopo Utinensi impetrata, in Domini Nativitate anni MDCCCXLV primum vestimenta sacra sumpta votaque religiosa nuncupata sunt atque anno MDCCCXLVIII Congregationi huic nomen inditum est Sororum Providentiae S. Caietani Theatini, necnon primigenio educationis proposito additus est valetudinis finis. Magnam coram in sorores instituendas contulit Beatus, quas simplices, studiosas, Deo proximoque deditas, animosas in aegrotis curandis, voluit, quasque non modo quoad spiritalitatem verum etiam quoad artem bene institutas voluit. Anno MDCCCXLVI Oratorium S. Philippi Nerii ingressus est, cuius usque ad annum MDCCCLXVI Praepositi sustinuit partes, donec Regimen Religiosos Ordines delevit. Hoc lamentabile tempus in cotidiano ministerio explicando et propriis in Oratorii operibus transegit, atque Domum Derelictarum et Congregationem Sororum rexit, pro, quibus anno MDCCCLXII a Pio IX Decretum laudis obtinuit. Complures religiosas consociationes ac socialia opera sustinuit, Seminarii tirones pauperes iuvit, scholae Patronatus in populi filios versae, institutionibus et catholicis scriptis, favit. Omnibus in rebus fide Providentiaeque fiducia sustentabatur. Iesu, Verbo incarnato, pellectus, eundem in humilitate paupertateque, in operosae vitae simplicitate, in perfecta Crucis oblatione, in sacrae Eucharistiae silentio, persecutus est. Christum in egenis et hominibus postremi ordinis invenit et iis Providentia fuit itemque in caelestis Patris dilectione ac bonitate demonstranda suam insumpsit vitam. Meritis onustus die III mensis Aprilis anno MDCCCLXXXIV de hoc mundo migravit sanctitate notus. Beatificationis et Canonizationis Causa beati Aloisii Scrosoppi apud Curiam archiepiscopalem Utinensem anno MCMXXXII incohata est. His perfectis rebus, quas Congregationis de Causis Sanctorum praescribunt leges, die iv mensis Octobris anno MCMLXXXI Beatorum honores ei decrevimus. Intercessioni deinde Beati miraculum adscriptum est, de quo anno MCMXCVIII acta est inquisitio dioecesana apud Curiam ecclesiasticam Oudtshoornensem, in Africa Australi. Eventus felici cum exitu a Congregatione de Causis Sanctorum vestigatus est atque die i mensis Iulii anno MM Nobis Acta Ioannis Pauli Pp. II 451 coram Decretum super miraculo prodiit. Faventibus exinde Patribus Cardinalibus et Episcopis in Consistorio die xin mensis Martii anno MMI coadunatis, statuimus ut Canonizationis ritus Romae die x mensis subsequentis Iunii celebraretur. Hodie igitur in Foro Petriano inter sacra hanc elocuti sumus Canonizationis formulam: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Aloisium Scrosoppi, Augustinum Roscelli, Bernardum a Corleone, Teresiam Eustochium Verzeri et Rafqa Petram Choboq Ar-Rayès Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime officientibus rebus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo mensis Iunii anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 497.126 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 452 LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE quibus de Sacramenti paenitentiae celebratione quaedam rationes explicantur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — Misericordia Dei qui est Pater reconcilians, in purissimo Beatae Virginis Mariae gremio Verbum carnem sumpsit, ut salvum faceret «populum suum a peccatis eorum» (Mt 1,21) atque «salutis perpetuae tramitem» reseraret. Sanctus Ioannes Baptista hanc exprimit missionem cum Iesum ostendit « Agnum Dei », illum scilicet « qui tollit peccatum mundi» (Io 1,29). Etenim universa Christi Praecursoris agendi ratio atque praedicatio est impellens atque ardens ad paenitentiam et conversionem vocatio, cuius signum est baptisma in Iordanis aquis ministratum. Iesus ipse ritum illum paenitentialem subiit (cfr Mt 3,13-17), non quod peccasset, sed quia « Ipse sinit Se inter peccatores adnumerari. Ipse iam est 'Agnus Dei, qui tollit peccatum mundi" (Io 1,29); iam "baptismum" anticipat Suae cruentis Mortis ». Quam ob rem et ante omnia salus est peccati redemptio, quod Dei amicitiae obstat, et servitutis condicionis liberatio, in qua homo versatur, qui Maligni temptationi succubuit et libertatem filiorum Dei amisit (cfr Rom 8,21). Christus Apostolis mandavit ut Dei Regnum nuntiarent et Evangelium pro conversione praedicarent (cfr Me 16,15; Mt 28,18-20). Ipsius Resurrectionis diei vespertino tempore, cum apostolica missio inceptura est, Iesus Apostolis, per Spiritus Sancti virtutem, reconciliandi cum Deo Ecclesiaque peccatores paenitentes dat potestatem: « Accipite Spiritum Sanctum. Quorum remiseritis peccata, remissa sunt eis; quorum retinueritis, retenta sunt » (Io 20,22-23). Per Ecclesiae historiam ac continuatam eius agendi rationem « ministerium reconciliationis» (2 Cor 5,18), sacramentis Baptismatis Paenitentiaeque collatae, sicut pastorale munus se ostendit, quod tale semper vivide perceptum est, idque ex Iesu mandato veluti praecipua sacerdotalis ministerii pars gestum. Paenitentiae sacramenti celebratio saeculorum decursu diver1 2 3 1 2 3 Missale Romanum, Praefatio Adventus I Catechismus Catholicae Ecclesiae, 5 3 6 . Cfr CONC. OECUM. TRIDENTINUM, sess. XIV, De sacramento paenitentiae, can. 3 : DS 1 7 0 3 . Acta Ioannis Pauli Pp 453 II sas formas se manifestandi experta est, usque tamen eandem servans fundamentalem structuram, quae necessario, praeter ministri actionem — scilicet Episcopi tantum vel presbyteri, qui iudicat et absolvit, curat et sanat in Christi nomine — paenitentis actus complectitur: contritionem, confessionem et satisfactionem. In apostolicis Litteris quarum titulus Novo millennio ineunte scripsimus: « Renovatam deinde pastoralem audaciam postulare cupimus, ut cotidiana christianarum communitatum paedagogia consuetudinem sacramenti Reconciliationis modo apto ad persuadendum efficientique simul exhibere sciat. Prout meministis, anno MCMLXXXIV hoc de argumento sumus Nos interlocuti in Adhortatione post-synodali, cui titulus Reconciliatio et paenitentia, quae fructus deliberationum generalis sessionis Synodi Episcoporum eidem huic quaestioni dicatae contrahebat. Omnes tunc ut vires impenderentur hortabamur, unde occurreretur magno illi discrimini "sensus peccati" [...]. Cum superius memorata Synodus hanc agitaret difficultatem, ob omnium oculos huius Sacramenti discrimen obversabatur, in quibusdam praesertim orbis provinciis. Causae vero quae suberant hoc interea temporis intervallo perbrevi nequaquam evanuerunt. Iubilaris tamen Annus, quem sacramentalis paenitentiae signavit usus, nuntium nobis magnae obtulit fiduciae quem excidere nolumus: si permulti enim, inter quos et tot adulescentes, fructuose ad hoc adierunt sacramentum, necesse forte est sese Pastores ipsi maiore spe communicent et rerum excogitandarum facultate necnon perseverantia in illud sacramentum demonstrando plurisque aestimando ».* Voluimus ac volumus verbis his animum addere atque eadem opera fratres Episcopos studiose invitare — et per eos universos presbyteros — ut Reconciliationis sacramentum novo impulsu pervulgent, etiam sicut necessitatem germanae caritatis ac verae pastoralis iustitiae, dum illud eis in memoriam revocamus quemque fidelem, interioribus exstantibus debitis dispositionibus, ius habere sacramentale donum personaliter suscipiendi. Ut paenitentium dispositiones ad obtinendam vel non obtinendam remissionem ac congruam paenitentiam a sacramenti ministro dignosci possint, christifidelis, praeter peccatorum patratorum conscientiam, animi dolorem de illis atque propositum non amplius peccandi, sua peccata confitea5 6 4 N. 37: AAS 93 (2001) 292, Cfr CIC, cann. 213 et 843, § 1. Cfr CONC. OECUM. TRIDENTINUM, sess. XIV, Doctrina de sacramento paenitentiae, cap. 4: DS 1676 5 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 454 tur oportet. Hac ratione declaravit Concilium Tridentinum « necessarium esse iure divino confiteri omnia et singula peccata mortalia ». Ecclesia essentialem coniunctionem semper existimavit exsistere inter iudicium, in hoc sacramento sacerdotibus demandatum, atque necessitatem ut paenitentes propria peccata manifestent, praeter impossibilitatis casum. Itaque, cum integra peccatorum gravium confessio ex divina institutione pars sit constitutiva sacramenti, ipsa nullo pacto liberae committitur Pastorum propensioni (dispensationi, interpretationi, loci consuetudinibus, et ita porro). Legitima ecclesiastica auctoritas tantum declarat — id spectantibus disciplinae normis — rationes, quibus discernatur vera impossibilitas peccata confitendi ab aliis condicionibus, in quibus impossibilitas est speciosa solum vel alioquin superabilis. In hodiernis pastoralibus condicionibus, sollicitis plurimorum in episcopatu Fratrum postulatis occurrentes, consentaneum putamus quasdam canonicas vigentes leges super huius sacramenti celebratione in memoriam revocare, liquidius quasdam partes explicando, ut faveatur — in communionis spiritu cum responsabilitate quae est totius Episcopatus — aptiori eiusdem administrationi. Agitur ut celebratio illius doni, Ecclesiae a Domino Iesu post resurrectionem concrediti (cfr Io 20,19-23), ad effectum perducatur atque protegatur modo usque fideliore, et idcirco fructuosiore. Id potissimum necessarium videtur eo quod quibusdam in provinciis personalem confessionem deserendi conspicitur proclivitas ac simul licentia adhibendi « absolutionem generalem » vel « collectivam », ita ut ipsa iam non habeatur veluti quoddam extraordinarium instrumentum pro omnino singularibus condicionibus. Cum proprio arbitratu amplificatur gravis necessitatis condicio, revera sive fidelitas erga divinam sacramenti rationem sive definite confessionis individualis necessitas negleguntur, gravibus spiritali fidelium vitae atque Ecclesiae sanctitati damnis illatis. Itaque hac de re auditis Congregatione pro Doctrina Fidei, Congregatione pro Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum atque Pontificio Consilio de Legum Textibus itemque rogatis sententiam Venerabilibus Fratribus Nostris S.R.E. Cardinalibus Dicasteriis Romanae Curiae Praepositis, confir7 8 9 10 7 Ibid, can., 7: DS 1 7 0 7 8 Cfr ibid., cap, 5: DS 1 6 7 9 ; CONC OECUM, FLORENTINUM, Decr. pro Armeniis ( 2 2 No- vembris 1 4 3 9 ) : DS 1 3 2 4 . Cfr can 3 9 2 ; CONC. OECUM. VAT. II, Const. dogm, de Ecclesia Lumen gentium, 2 3 . 2 7 ; Decr. de Episcoporum ministerio Christus Dominus, 1 6 . Cfr can 9 6 1 , § 1, 2 ° 9 10 Acta Ioannis Pauli Pp II 455 mantes catholicam doctrinam ad sacramentum Paenitentiae et Reconciliationis attinentem in Catechismo Catholicae Ecclesiae declaratam, Nostro de pastorali officio conscii atque plane scientes huius sacramenti necessitatem efficacitatemque usque vigere, quae sequuntur decernimus: 11 1. Ordinarii omnes sacramenti Paenitentiae ministros commonefaciant universalem Ecclesiae legem, doctrina catholica hac de re usurpata, haec confirmasse quae sequuntur: a) « Individualis et integra confessio atque absolutio unicum constituunt modum ordinarium, quo fidelis peccati gravis sibi conscius cum Deo et Ecclesia reconciliatur; solummodo impossibilitas physica vel moralis ab huiusmodi confessione excusat, quo in casu aliis quoque modis reconciliatio haberi potest ». b) Ideo « omnis cui animarum cura vi muneris est demandata, obligatione tenetur providendi ut audiantur confessiones fidelium sibi commissorum, qui rationabiliter audiri petant, utque iisdem opportunitas praebeatur ad confessionem individualem, diebus ac horis in eorum commodum statutis, accedendi ». Omnes porro sacerdotes qui sacramenti Paenitentiae administrandi pollent facultate, semper se pleneque paratos ad id administrandum demonstrent, quotiescumque rationabiliter fideles hoc petant. Haud sollicita voluntas sauciatas oves suscipiendi, immo obviam eis eundi, ut eas ad ovile reducant, dolenter significat pastoralem sensum abesse in illis qui, ordinationis sacerdotalis vi, in se Boni Pastoris effigiem referre debent. 12 13 14 2. Locorum Ordinarii itemque parochi et ecclesiarum sanctuariorumque rectores, identidem explorare debent sintne reapse confessionum fidelium quam facillimae facultates. Cumprimis suadetur ut in cultus locis, statutis horis, insint conspicianturque confessarii, realibus fidelium condicionibus horaria aequentur atque peculiaris sit copia ante Missarum celebrationem confitendi et occurratur etiam fidelium necessitatibus, dum Missae celebrantur, si praesto sunt alii sacerdotes. 15 11 Cfr nn. 9 8 0 - 9 8 7 ; 1114-1134; 1420-1498. 12 Can. 9 6 0 . Can. 9 8 6 , § 1. Cfr CONC. OECUM. VAT. II, Decr de Presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum ordinis, 1 3 ; Ordo Paenitentiae, Praenotanda, n. 1 0 , b, editio typica, 1 9 7 4 . 13 14 1 5 Cfr CONGREGATIO PRO CULTU DIVINO ET DISCIPLINA SACRAMENTORUM, Responsa ad dubia proposita: Notitiae, 37 ( 2 0 0 1 ) 2 5 9 - 2 6 0 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 456 3. Quandoquidem « christifidelis obligatione tenetur in specie et numero confitendi omnia peccata gravia post baptismum perpetrata et nondum per claves Ecclesiae directe remissa neque in confessione individuali accusata, quorum post diligentem sui discussionem conscientiam habeat », quaevis consuetudo reprobatur, quae reducat confessionem ad universalem quandam accusationem vel ad unius pluriumve peccatorum, quae maioris momenti censentur, declarationem. Ceterum, omnium fidelium ad sanctitatem respecta vocatione, suadetur ut peccata quoque venialia ii confiteantur. 16 17 4. Praeteritarum sub lumine ac contextu normarum, intellegi recteque adhiberi debet absolutio plurium una simul paenitentium, absque praevia confessione individuali, quam can. 961 Codicis Iuris Canonici praescribit. Ipsa enim « naturam prae se fert exceptionis » atque « generali modo impertiri non potest, nisi: I immineat periculum mortis et tempus non suppetat sacerdoti vel sacerdotibus ad audiendas singulorum paenitentium confessiones; 2° adsit gravis necessitas, videlicet quando, attento paenitentium numero, confessariorum copia praesto non est ad rite audiendas singulorum confessiones intra congruum tempus, ita ut paenitentes, sine propria culpa, gratia sacramentali aut sacra communione diu carere cogantur; necessitas vero non censetur sufficiens, cum confessarii praesto esse non possunt, ratione solius magni concursus paenitentium, qualis haberi potest in magna aliqua festivitate aut peregrinatione ». De gravi necessitate quae sequuntur clarius dicuntur: a) Agitur de condicionibus quae obiective extraordinariae occurrunt, ut eae quae in missionis regionibus vel in communitatibus fidelium segregatorum contingere possunt, ubi sacerdos semel vel perraro adesse potest, vel belli condiciones, tempestatum vices similiave rerum adiuncta id sinunt. b) Binae condiciones canone constitutae, unde gravis emergat necessitas, inter se separari non possunt; quapropter non umquam sufficit sola deficiens facultas excipiendi « rite » confessiones singulorum « intra congruum tempus » propter sacerdotum paucitatem; coniungi enim debet haec difficultas cum ea condicione qua paenitentes aliter cogerentur « diu » carere sacra18 o 19 16 Can, 988, § 1 Cfr Can. 988, § 2; IOANNES PAULUS I I , Adhort. ap. post-synodalis Reconciliatio et Paenitentia (2 Decembris 1984), 32: ASS 77 (1985) 267; Catechismus Catholicae Ecclesiae, 1458. IOANNES PAULUS I I , Adhort. ap. post-synodalis Reconciliatio et Paenitentia (2 Decembris 1984), 32: AAS 11 (1985) 267. Can 961, § 1 17 18 19 Acta Ioannis Pauli Pp. II 457 mentali gratia sine propria culpa. Ante oculos igitur teneantur oportet universae circumstantiae tum paenitentium tum ipsius dioecesis quantum ad pastoralem ordinationem illius pertinet atque habita ratione adiunctorum, in quibus fideles ad Paenitentiae sacramentum accedere possunt. c) Prima condicio, qua confessiones excipi non possunt « rite », « intra congruum tempus», solum refertur ad tempus rationabiliter postulatum ad validam dignamque sacramenti essentialem administrationem, qua in re longius pastorale colloquium parum valet quippe quod in occasionem commodiorem differri possit. Hoc rationabiliter consentaneum tempus, quo confessiones excipiantur, de veris opportunitatibus confessarii aut confessariorum dependebit nec non paenitentium ipsorum. d) Super condicione altera, prudentis erit iudicii aestimare quam longum esse debeat tempus privationis sacramentalis gratiae ut vera inde fiat impossibilitas ad can. 960 normam, cum mortis periculum non imminens est. Tale vero iudicium non prudens est si sensum huius physicae aut moralis impossibilitatis evertit, quemadmodum accidit si verbi causa brevius tempus quam mensis putatur illud secum inferre, ut christifidelis « diu » remaneat in tali privatione. e) Non licet efficere aut sinere ut condiciones alicuius apparentis necessitatis gravis inducantur ex neglecta ordinaria Sacramenti administratione propter haud observatas normas quae superius commemorantur eoque minus ex paenitentium optione generalis absolutionis, tamquam si de communi facultate agatur et aequivalenti duabus ordinariis formis in rituali descriptis. f) Sola permagna paenitentium multitudo sufficientem non importat necessitatem, non tantum ob aliquam sollemnem festivitatem vel peregrinationem sacram, sed neque propter itinera voluptuaria similesve rationes quae crescenti hominum migrationi adscribuntur. 20 5. Iudicium ferre an dentur condiciones ad normam can. 961, § 1, 2° requisitae, pertinet non ad confessarium sed ad « Episcopum dioecesanum, qui, attentis criteriis cum ceteris membris Episcoporum Conferentiae concordatis, casus talis necessitatis determinare potest ». Hae pastorales normae exprimere debebunt inquisitionem plenae fidelitatis in singulorum locorum adiunctis erga criteria fundamentalia disciplina universali Ecclesiae declarata, quae ceterum necessitatibus innituntur ex ipso Paenitentiae sacramento promanantibus secundum divinam illius institutionem. 21 20 Cfr supra nn. 1 et 2. 21 Can 961, § 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 458 6. Cum summi sit res ponderis, in argumento pro Ecclesiae vita praecipuo, plena consensio inter diversos totius orbis Episcopatus, ipsae Episcopales Conferentiae ad regulam can. 455 § 2 C.I.C. curabunt quam primum ad Congregationem de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum normas, ad applicationem can. 961 eiusdem Codicis spectantes, mittere quas in animo habent vel noviter conficere vel accommodare secundum huius Motu proprio dati Documenti vim. Hoc usque plus fovebit magnam inter totius Ecclesiae Episcopos communionem atque fideles movebit ut abbunde hauriant de Divinae misericordiae fontibus qui in Reconciliationis Sacramento exsiliunt. Hoc in communionis universalis prospectu decebit etiam dioecesanos Episcopos suis singulis Episcopalibus Conferentiis renuntiare quot intra propriae iurisdictionis ambitum casus necessitatis gravis exstent aut non. Episcopalium Conferentiarum erit officium certiorem reddere praefatam Congregationem de rerum statu in proprio territorio atque de mutationibus quae fortasse fient. 7. Ad singulorum paenitentium dispositionem quod spectat hoc iterum inculcatur: a) « Ut christifidelis sacramentali absolutione una simul pluribus data valide fruatur, requiritur non tantum ut sit apte dispositus, sed ut insimul sibi proponat singillatim debito tempore confiteri peccata gravia, quae in praesens ita confiteri nequit ». 22 b) Quantum autem fieri potest, etiam cum proximum mortis instat periculum, fidelibus ipsis « praemittatur exhortatio ut actum contritionis quisque elicere curet ». 23 c) Perspicuum est valide recipere non posse absolutionem paenitentes qui in permanenti statu peccati gravis versantur quique suam condicionem mutare non cogitant. 8. Dum officium permanet «peccata sua gravia, saltem semel in anno, fideliter confitendi )), « is cui generali absolutione gravia peccata remittuntur, ad confessionem individualem quam primum, occasione data, accedat, antequam aliam recipiat absolutionem generalem, nisi iusta causa interveniat ». u 25 22 23 24 25 Can. Can. Can. Can. 962, § 1 962, § 2. 989 963 Acta Ioannis Pauli Pp. II 459 9. De celebrationis Sacramenti loco ac sede prae oculis haec habeantur: a) « Ad sacramentales confessiones excipiendas locus proprius est ecclesia aut oratorium », etiamsi patet pastoralis ordinis rationes posse Sacramenti diversis in locis celebrationem suadere; ò) Confessionibus destinata sedes statuitur normis a singulis Episcopalibus Conferentiis editis quae efficient ut collocetur « in loco patenti » et instruatur etiam « crate fixa » ut et fidelibus liceat et ipsis confessariis ea libere uti. Quaecumque vero a Nobis hisce Litteris Apostolicis Motu proprio datis decreta sunt, ea omnia firma ac rata esse et ab hac die servari iubemus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Quod easdem per Litteras statuimus suapte natura etiam apud venerandas Ecclesias Orientales Catholicas vim habet, secundum congruentes Codicis ipsarum canones. 26 27 28 Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die septima mensis Aprilis, Dominica in octava Paschae seu de Divina Misericordia, anno Domini bismillesimo altero, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. IOANNES PAULUS PP. II CONSTITUTIO APOSTOLICA VILLARICENSIS Vicariatus Apostolicus Araucaniensis ad gradum dignitatemque dioecesis evehitur quae Villaricensis appellabitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS S E R V O R U M DEI AD P E R P E T U A M REI MEMORIAM Studiosam omnino curam adhibemus ut spiritalia Domini beneficia apud omnes Christifideles diffundantur salutiferaque veritas omnibus bonae voluntatis hominibus continuo nuntietur. Nunc vero de progressione in fide caritateque fidelium Vicariatus Apostolici Araucaniensis, in cara terra Chi26 27 2 8 Can 9 6 4 , § 1 Cfr can. 9 6 4 , § 3. Cfr can. 9 6 4 , § 2; PONT. CONSILIUM DE LEGUM TEXTIBUS INTERPRETANDIS, Responsa ad propositum dubium: de loco excipiendi sacramentales confessiones (7 Iulii 1 9 9 8 ) : AAS 9 0 ( 1 9 9 8 ) 7 1 1 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 460 liensi, omnino gaudemus qui altiore usque ratione evangelicum vitae modum alacriter prosequi conantur. Consilio igitur concedentes Congregationis pro Gentium Evangelizatione et Congregationis pro Episcopis, auditoque favorabili eorum quorum interest voto, haec statuimus et decernimus. Prae laudatum Vicariatum Apostolicum, praeter Insulam Paschalem dioecesi Vallis Paradisi adnexam, Apostolica Nostra potestate ad gradum dignitatemque dioecesis evehimus appellandae Villaricensis; quam pariter metropolitanae Ecclesiae Sanctissimae Conceptionis suffraganeam facimus. Sic conditae dioecesis sedem in urbe vulgo «Villarrica» statuimus ibique exstans templum sub titulo vulgo « Sagrado Corazón de Jesús » gradu et dignitate ecclesiae cathedralis exornamus eique insignia, privilegia et honores tribuimus, quibus ceterae in orbe catholico cathedrales ecclesiae fruuntur. Nova illa communitas ecclesialis solum ad quinquennium obnoxia erit iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione, postea vero ad iurisdictionem transibit Congregationis pro Episcopis. Cetera secundum canonicas leges temperentur. Haec omnia ad perficienda Venerabilem Fratrem Aldonem Cavalli, Archiepiscopum titulo Vibonensem, Nuntium Apostolicum in Chilia, designamus. Re tamen ad exitum perducta, documenta apparentur quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione diligenter mittantur. Has denique Apostolicas sub plumbo Litteras nunc et in posterum ratas esse volumus, contrariis rebus quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die quinta mensis Ianuarii, anno Domini bismillesimo et altero, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status CRESCENTIUS card. SEPE Congr. pro Gentium Evang. Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco 68 Plumbi In Secret. Status tab., n. 507.153 Acta Ioannis Pauli Pp, II 461 HOMILIA In beatificatione sex servorum Dei.* 1 1. «Gesù in persona si accostò e camminava con loro». Gesù, come abbiamo appena ascoltato nell'odierna pagina evangelica, si fa viandante affiancandosi a due discepoli diretti al villaggio di Emmaus. Spiega loro il senso delle Scritture e poi, giunto a destinazione, spezza il pane con loro, proprio come aveva fatto con gli Apostoli la sera prima della sua morte in croce. In quel momento gli occhi dei discepoli si aprono e lo riconoscono. L'esperienza pasquale di Emmaus si rinnova continuamente nella Chiesa. Ne possiamo ammirare un mirabile esempio anche nell'esistenza di coloro che oggi ho la gioia di elevare alla gloria degli altari: Gaetano Errico, Lodovico Pavoni e Luigi Variara, presbiteri; Maria del Tránsito de Iesus Sacramentado, vergine; Artemide Zatti, religioso; María Romero Meneses, vergine. Come i discepoli di Emmaus, questi nuovi beati hanno saputo riconoscere la presenza viva del Signore nella Chiesa e, vincendo difficoltà e paure, ne sono divenuti testimoni entusiasti e coraggiosi davanti al mondo. 2 2. «Non a prezzo di cose corruttibili... foste liberati..., ma con il sangue prezioso di Cristo ». Queste parole, tratte dalla seconda Lettura, ci fanno pensare al beato Gaetano Errico, presbitero e fondatore della Congregazione dei Missionari dei Sacri Cuori di Gesù e di Maria. In un'epoca segnata da profondi cambiamenti politici e sociali, di fronte al rigorismo spirituale dei giansenisti, Gaetano Errico annuncia la grandezza della misericordia di Dio, che sempre chiama alla conversione coloro che vivono sotto il dominio del male e del peccato. Vero martire del confessionale, il nuovo beato vi trascorreva intere giornate spendendo il meglio delle proprie energie nell'accoglienza e nell'ascolto dei penitenti. Col suo esempio egli ci stimola a riscoprire il valore e l'importanza del sacramento della penitenza, dove Iddio distribuisce a piene mani il suo perdono e mostra la sua tenerezza di Padre verso i propri figli più deboli. « Questo Gesù Dio l'ha risuscitato e noi tutti ne siamo testimoni ». Questa intima consapevolezza, diventata fede infuocata e indomita, ha guidato 3 4 * Die 14 Aprilis 2002. Lc 24, 15, Cfr v. 31 1 Pt\, 18-19. At 2, 31. 1 2 3 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 462 l'esperienza spirituale e sacerdotale di Lodovico Pavoni, presbitero, fondatore della Congregazione dei Figli di Maria Immacolata. Dotato di animo particolarmente sensibile, si impegnò con tutto se stesso nell'assistenza ai giovani poveri e abbandonati, e specialmente ai sordomuti. La sua attività spaziava in molti campi, da quello dell'educazione al settore dell'editoria, con originali intuizioni apostoliche e coraggiose azioni innovatrici. A fondamento di tutto c'era una solida spiritualità. Egli ci esorta con la sua testimonianza a confidare in Gesù e a immergerci sempre più nel mistero del suo amore. 3. « Y comenzando por Moisés y siguiendo por los profetas les explicó lo que se refería a él en toda la Escritura ». En estas palabras del Evangelio de hoy, Jesús se manifiesta como compañero en el camino de la vida del hombre y Maestro paciente, que sabe modelar el corazón e iluminar la mente para que comprenda el designio de Dios. Tras su encuentro con El, los discípulos de Emaús, superado el abatimiento y la confusión, volvieron por su pie a la naciente comunidad cristiana para anunciarles la alegre noticia de haber visto al Señor resucitado. Esta espiritualidad acomuna a tres de los nuevos beatos que buscaron la santidad a la sombra de Don Bosco y de la tradición salesiana. La elevación a los altares de Don Luigi Variara, del Señor Artemide Zatti y de Sor María Romero son un gran gozo para esa Familia religiosa. 5 4. De Italia, y precisamente de la diócesis de Asti, llegó a Colombia el salesiano padre Luis Variara, seguidor fiel de Jesús misericordioso y cercano de los abatidos. Desde el primer momento dedicó su energía juvenil y la riqueza de sus dones, al servicio de los leprosos. Primer salesiano ordenado sacerdote en Colombia, logró reunir en torno de sí un grupo de muchachas consagradas, algunas de ellas incluso leprosas o hijas de leprosos y por ello no aceptadas en los Institutos religiosos. Con el tiempo este grupo se ha convertido en la Congregación de las Hijas de los Sagrados Corazones ele Jesús y María, floreciente Instituto hoy presente en diversos países. Artemide Zatti, Coadjutor salesiano, salió con su familia de la diócesis de Reggio Emilia en busca de una vida mejor a la Argentina, la tierra soñada por Don Bosco. Allí descubrió su vocación salesiana, que se concretó en un servicio apasionado, competente y lleno de amor a los enfermos. Sus casi cincuenta años en Viedma representan la historia de un religioso ejemplar, puntual en el cumplimiento de sus deberes comunitarios y dedicado 5 Le 24, 27. Acta Ioannis Pauli Pp II 463 totalmente al servicio de los necesitados. Que su ejemplo nos ayude siempre a ser conscientes de la presencia del Señor y nos lleve a acogerlo en todos los hermanos necesitados. Sor María Romero Meneses, Hija de María Auxiliadora, supo reflejar el rostro de Cristo que se hace reconocer al repartir el pan. Nacida en Nicaragua, realizó su formación para la vida religiosa en El Salvador y pasó la mayor parte de su vida en Costa Rica. Estos queridos pueblos centroamericanos, unidos ahora en el júbilo de su beatificación, podrán encontrar en la nueva Beata, que tanto los amó, abundantes ejemplos y enseñanzas para renovar y fortalecer su vida cristiana, tan arraigada en esas tierras. Con un amor apasionado a Dios y una confianza ilimitada en el auxilio de la Virgen María, sor María Romero fue religiosa ejemplar, apóstol y madre de los pobres, que, sin excluir a nadie, eran sus preferidos. !Que su recuerdo sea bendición para todos y que las obras fundadas por ella, entre las que destaca la « Casa de la Virgen » en San José, sigan siendo fíeles a los ideales que les dieron origen! 5. « ¿No estaba ardiendo nuestro corazón dentro de nosotros cuando nos hablaba en el camino y nos explicaba las escrituras? ». Esta sorprendente confesión de aquellos discípulos primero encaminados a Emaús es lo que ocurrió también con la vocación de la madre María del Tránsito de Jesús Sacramentado Cabanillas, fundadora de las Hermanas Terciarias Misioneras Franciscanas y la primera mujer argentina que alcanza el honor de los altares. La llama que ardía en su corazón llevó a María del Tránsito a buscar la intimidad con Cristo en la vida contemplativa. No se apagó cuando por enfermedad tuvo que abandonar los Monasterios en que estuvo, sino que continuó en forma de confianza y abandono en la voluntad de Dios, que siguió buscando incesantemente. El ideal franciscano se manifestó entonces como el verdadero camino que Dios quería para ella y, con la ayuda de sabios directores, emprendió una vida de pobreza, humildad, paciencia y caridad, dando vida a una nueva Familia religiosa. 6 6. «Mostraci, Signore, il sentiero della vita» (Ritor. al Salmo Resp.). Facciamo nostra questa invocazione del Salmo responsoriale, che poc'anzi abbiamo cantato. Abbiamo bisogno che il Redentore risorto ci mostri la strada, ci accompagni nel cammino e ci guidi sino alla piena comunione con il Padre celeste. Mostraci il sentiero della vita! Solo Tu, Signore, puoi indicarci il vero sentiero della vita, l'unico che ci conduce alla meta, come è avvenuto per i beati quest'oggi risplendenti nella gloria del Cielo. Le 24, 32 464 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ALLOCUTIONES I Ad sodales Congregationis de Institutione Catholica.* Venerati Signori Cardinali, Cari Confratelli nell'episcopato e nel sacerdozio, Cari fratelli e sorelle! 1. E per me motivo di gioia accogliervi all'inizio della Sessione Plenaria del vostro Dicastero. Nel rivolgere a ciascuno il mio cordiale saluto, desidero ringraziare in particolar modo il Signor Cardinale Zenon Grocholewski, vostro Prefetto, per le nobili e calorose espressioni con cui ha interpretato i vostri sentimenti. Ho ascoltato quanto il Cardinale Prefetto mi ha esposto circa il programma e ho anche visto il materiale preparatorio di questi intensi giorni di riflessione. La Chiesa vive del continuo dialogo fraterno tra la Curia Romana e le Conferenze Episcopali. Questo dialogo si svolge abitualmente attraverso la corrispondenza ordinaria, ma esige a volte anche momenti forti di condivisione e di scambio. La Plenaria è uno di questi momenti, grazie ai quali si sviluppa una proficua collaborazione e si rafforza l'unità d'intenti nel costante impegno a servizio della comunione ecclesiale. 2. Voi avete in esame alcuni Orientamenti per l'utilizzo delle competenze psicologiche nell'ammissione e nella formazione dei candidati al sacerdozio. E un documento che si propone come utile strumento per i formatori, chiamati a discernere l'idoneità e la vocazione del candidato in vista del bene suo e della Chiesa. Naturalmente l'ausilio delle scienze psicologiche va inserito con equilibrio all'interno dell'itinerario vocazionale, integrandolo nel quadro della formazione globale del candidato, in modo tale da salvaguardare il valore e lo spazio propri dell'accompagnamento spirituale. Il clima di fede, nel quale soltanto matura la generosa risposta alla vocazione ricevuta da Dio, permetterà una corretta comprensione del significato e dell'utilità del ricorso alla psicologia, che non elimina ogni genere di difficoltà e di tensioni, ma favorisce una più ampia presa di coscienza e un più sciolto esercizio della libertà, per ingaggiare una lotta aperta e franca, con l'aiuto insostituibile della grazia. * Die 4 Februarii 2002, Acta Ioannis Pauli Pp II 465 Per questo motivo, sarà opportuno curare la preparazione di esperti psicologi i quali, al buon livello scientifico, uniscano una comprensione profonda della concezione cristiana circa la vita e la vocazione al sacerdozio, così da essere in grado di fornire supporti efficaci alla necessaria integrazione tra la dimensione umana e quella soprannaturale. 3. Ho notato pure con soddisfazione il grande impegno profuso per portare a compimento le Visite Apostoliche ai Seminari di diritto comune e il desiderio di offrirne una visione sintetica per assicurarne l'efficacia. La cura dei Seminari riveste oggi, per la situazione generale in cui versa la Chiesa, un'importanza del tutto singolare. E necessario far sì che la formazione in essi impartita sia di livello eccellente dal punto di vista sia intellettuale che spirituale. I candidati devono essere introdotti alla pratica della preghiera, della meditazione, dell'ascesi personale, fondata sulle virtù teologali vissute nel quotidiano. Occorrerà, in special modo, alimentare negli alunni la gioia della propria vocazione. Lo stesso celibato per il Regno di Dio dovrà essere presentato come una scelta eminentemente favorevole all'annuncio gioioso del Cristo risorto. Sarà importante, da questo punto di vista, suscitare negli animi dei seminaristi il gusto della carità ecclesiale ed apostolica: vivere in comunione con Cristo, con i Superiori, con i compagni è la preparazione più adatta ai futuri impegni ministeriali. 4. Voi intendete affrontare anche la discussione circa la formazione degli studenti di Diritto Canonico. Si tratta di un argomento molto attuale: il Diritto Canonico, fondato sull'eredità giuridico-legislativa di una lunga tradizione, va considerato come uno strumento che, poggiando sul primato dell'amore e della grazia, assicura il giusto ordine nella vita sia della società ecclesiale sia dei singoli individui, che ad essa appartengono in virtù del Battesimo. Nelle circostanze attuali la Chiesa ha bisogno di specialisti in tale disciplina, per affrontare le esigenze giuridico-pastorali, che risultano essere oggi più complesse rispetto al passato. Le riflessioni che proporrete al riguardo, con l'apporto dei Padri della Plenaria provenienti da diverse parti del mondo, vi consentiranno di elaborare indicazioni appropriate per la futura azione del Dicastero. 5. La vostra attenzione, in questi giorni, si concentrerà anche sul ruolo delle persone consacrate (religiosi e religiose) nel mondo dell'educazione. La Chiesa ha un debito di riconoscenza verso le persone consacrate per le me31 - A.A.S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 466 ravigliose pagine di santità e di dedizione alla causa dell'educazione e dell'evangelizzazione che esse hanno scritto, soprattutto nel corso degli ultimi due secoli. Nell'Esortazione post-sinodale Vita consecrata ho avuto già modo di sottolineare la loro insostituibilità nel mondo dell'educazione. Rinnovo oggi, pur nella consapevolezza delle difficoltà di molte famiglie religiose, l'invito a continuare ad immettere « nell'orizzonte educativo la testimonianza radicale dei beni del Regno Una peculiare caratteristica della comunità educativa, operante nella scuola cattolica, è costituita dalla presenza di persone consacrate e di laici. Le une e gli altri possono e devono arricchire il progetto educativo con l'esperienza che è loro propria. Ciò avverrà se, nella loro formazione spirituale, ecclesiale e professionale, sapranno perseguire l'obiettivo di una missione condivisa. 6. Per il settore vocazionale è prezioso il lavoro della Pontificia Opera per le Vocazioni Ecclesiastiche, che dal lontano 1941 accompagna e anima la pastorale vocazionale. In essa, l'azione princeps è la preghiera, in obbedienza al mandato di Cristo: « Pregate dunque il Padrone della messe perché mandi operai nella sua messe ». Per questo, ha grande valore la Giornata Mondiale di preghiera per le vocazioni, che si celebra ormai da trentanove anni, per coinvolgere tutte le comunità cristiane in una corale e intensa preghiera, perché non manchino numerose e sante vocazioni sacerdotali e religiose. Vedo con soddisfazione che, dietro l'impulso della menzionata Pontificia Opera, prosegue il programma delle celebrazioni dei Congressi continentali sulle vocazioni ai ministeri ordinati e alla vita consacrata. Nel prossimo mese di aprile, dopo un proficuo lavoro di coinvolgimento delle comunità diocesane e regionali, si celebrerà a Montréal il terzo Congresso per il Nord America, dopo quelli ben riusciti per l'America Latina e l'Europa. E un evento che tutta la Chiesa seguirà con la preghiera, come ho già invitato a fare nel mio Messaggio per la prossima Giornata Mondiale di preghiera per le vocazioni. Confido che questo importante evento ecclesiale, provvidenzialmente vicino nel tempo e nel luogo alla celebrazione della Giornata Mondiale della Gioventù a Toronto, faccia crescere nelle Chiese locali un rinnovato impegno a servizio delle vocazioni e un più generoso entusiasmo tra i cristiani del « Nuovo Mondo ». 2 1 N. 96. 2 Mt 9, 38; Lc 10, 2. Acta Ioannis Pauli Pp, II 467 Continuate il vostro servizio a sostegno della pastorale vocazionale con spirito di gioiosa gratitudine al Signore per il continuo dono di vocazioni al ministero ordinato e alla vita consacrata e affrontate con fiducia operosa i motivi di preoccupazione per la mancanza di vocazioni in alcune parti del mondo, nonché per le gravi esigenze del discernimento e della formazione dei chiamati. 7. Vi ringrazio, infine, per il quotidiano servizio che come Congregazione rendete alla Chiesa nel campo dei Seminari, delle Università e delle Scuole, in una parola nel vasto settore dell'educazione. Dalle istituzioni educative è atteso un contributo fondamentale per l'edificazione di un mondo più umano, fondato sui valori della giustizia e della solidarietà. Neil'assicurarvi una speciale preghiera per il vostro lavoro durante la Plenaria, su tutti invoco abbondanti lumi celesti, in pegno dei quali di cuore vi imparto la mia Benedizione. II Ad sodales Pontifìcii Consilii « Cor Unum ».* Signori Cardinali, Venerati fratelli nell'episcopato e nel sacerdozio, Cari fratelli e sorelle! 1. Sono lieto di porgere il mio cordiale benvenuto a ciascuno di voi, in occasione della ventiquattresima Assemblea Plenaria del Pontifìcio Consiglio « Cor Unum ». Saluto il Presidente, Monsignor Paul Joseph Cordes, e lo ringrazio per le cortesi espressioni che ha voluto indirizzarmi a nome dei presenti, a cominciare dal Segretario e dai collaboratori del Dicastero. Saluto i Signori Cardinali, i Vescovi, i sacerdoti, i religiosi, le religiose e i laici di diversa provenienza che partecipano alla Plenaria; alcuni di essi sono di recente nomina. A tutti e a ciascuno esprimo la mia più sincera riconoscenza per la disponibilità e lo spirito di collaborazione di cui danno prova in un ambito tanto importante dell'apostolato ecclesiale. Attraverso il Pontificio Consiglio « Cor Unum », l'amore della Chiesa raggiunge tanti poveri e bisognosi nel mondo intero, avvalendosi di molteplici * Die 7 Februarii 2002, 468 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale interventi ed iniziative delle Comunità locali e delle Istituzioni caritative internazionali. 2. Nella vostra Assemblea Plenaria avete scelto quest'anno di approfondire il tema del volontariato, un fenomeno rilevante che tante energie di bene risveglia oggi nella Chiesa e nel mondo. Si tratta di un tema che è stato al centro dell'attenzione anche delle Nazioni Unite. Proprio al volontariato l'ONU ha dedicato la sua riflessione l'anno scorso. Il volontariato, in effetti, frutto di scelte consapevoli, anche se talora sofferte, offre alla società, oltre che un servizio concreto, la testimonianza del valore della gratuità. In se stesso altamente eloquente, questo valore si pone in controtendenza rispetto all'individualismo, purtroppo diffuso nelle nostre società, specialmente quelle opulenti. Di fronte a interessi economici, che sembrano non di rado costituire la categoria dominante dei rapporti sociali, l'azione dei volontari mira a porre in evidenza la centralità dell'uomo. E la persona, in quanto tale, che merita di essere servita e amata sempre, specialmente quando è minata dal male e dalla sofferenza o quando viene emarginata e vilipesa. In tal senso, il volontariato rappresenta un significativo fattore di umanizzazione e di civiltà. In occasione della Giornata del Volontariato, lo scorso 5 dicembre, per sottolineare l'interesse con cui la Chiesa guarda a questo vasto fenomeno, ho voluto indirizzare un messaggio a quanti sono impegnati sul terreno del servizio all'uomo e al bene comune. In esso ho ribadito la validità di questa esperienza, che offre a tanti la possibilità di vivere concretamente la chiamata all'amore, insita nel cuore di ogni essere umano. 3. Per i cristiani la radice di tale impegno si trova in Cristo. E per amore che Gesù ha donato la sua vita ai fratelli, e lo ha fatto gratuitamente. I credenti ne seguono l'esempio. Impegnati così in molteplici campi di azione umanitaria, possono diventare per i non credenti un vero e proprio stimolo a sperimentare la profondità del messaggio evangelico. Mostrano in maniera concreta che il Redentore dell'uomo è presente nel povero e nel sofferente e vuole essere riconosciuto e amato in ogni umana creatura. Perché questa testimonianza sia incisiva, auspico che quanti operano in associazioni e istituzioni cattoliche di volontariato prendano a modello i tanti santi della carità, che con la loro esistenza hanno tracciato nella Chiesa una scia di luminoso eroismo evangelico. Si preoccupi ciascuno di incontrare personalmente Cristo, che colma di amore il cuore di quanti vogliono servire il prossimo. Acta Ioannis Pauli Pp. II 469 4. La vostra Plenaria si svolge a pochi mesi dal trentesimo anniversario di fondazione del Pontifìcio Consiglio « Cor Unum », istituito il 15 luglio 1971 dal servo di Dio Paolo VI. Sono già trascorsi tre decenni, che hanno visto crescere e diffondersi l'azione caritativa della Chiesa attraverso il servizio degli organismi ecclesiali e il contributo di innumerevoli fedeli. I risultati ottenuti confermano la validità dell'intuizione del mio venerato Predecessore che, accogliendo gli orientamenti emersi nel Concilio Ecumenico Vaticano II, volle istituire presso la Sede Apostolica un'istanza di coordinamento e di animazione delle tante istituzioni presenti nella Chiesa, nell'ambito della promozione umana e della cristiana solidarietà. Anche oggi, nel vostro Pontifìcio Consiglio, le diocesi e le organizzazioni cattoliche deputate all'esercizio della carità trovano un luogo d'incontro, di dialogo e di orientamento, perché si possa intervenire più efficacemente negli ambiti delle diverse povertà. 5. Nel rendere grazie a Dio per i trent'anni di attività di « Cor Unum », sento il bisogno di rinnovare la mia gratitudine per la sollecitudine con la quale in numerose occasioni, talora in dolorosi e tragici contesti, esso si è fatto tramite della carità del Papa. In particolare, mi è caro ricordare l'impegno recentemente profuso nell'assistenza dei profughi dell'Afghanistan, come pure in altre regioni della Terra colpite dalla guerra o dalle calamità naturali. Cari fratelli e sorelle, vi incoraggio a proseguire in quest'opera già felicemente avviata, con la quale contribuite non poco alla promozione della dignità dell'uomo e alla causa della pace. Formulo voti, altresì, che il quotidiano sforzo da voi profuso per animare la pastorale caritativa delle Comunità diocesane e per sostenere il volontariato cattolico si traduca in un sempre più incisivo annuncio del Vangelo della speranza e della carità. Con tali auspici, mentre vi affido tutti alla materna protezione della Vergine Maria, in pegno di spirituale fervore e di ogni desiderato bene, di cuore imparto a ciascuno una speciale Benedizione Apostolica. III Ad episcopos Argentinae.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Os recibo complacido, amados Obispos de la República Argentina que realizáis esta visita ad Limina, con la cual fortalecéis los lazos de amor y * Die 12 Februarii 2002. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 470 comunión con el Sucesor de Pedro y con la Iglesia de Roma, « en unión con la cual siempre por los fieles de todo el mundo se ha conservado Ja apostólica Tradición »- Os doy la bienvenida con las palabras del apóstol Pablo, deseando que os acompañen siempre « la gracia, la misericordia y la paz que proceden de Dios Padre y de Cristo Jesús, nuestro Señor ». Quiero que mi saludo llegue a todos los sacerdotes, religiosos, religiosas y fieles de vuestras diócesis, a los que idealmente abrazo y a los que renuevo mi afecto en el Señor. Agradezco de corazón las amables palabras que en nombre de todos me ha dirigido Mons. Eduardo Vicente Miras, Arzobispo de Rosario, reafirmando vuestros sentimientos de adhesión al Papa y presentándome el camino que recorréis para el anuncio gozoso del Evangelio de Jesucristo, aun en medio de las dificultades. Correspondo expresándoos mi gratitud por el trabajo incansable que lleváis a cabo en todos los ámbitos y alentándoos a no sucumbir ante los desafíos de la hora presente, confiando y enseñando a confiar en la Providencia amorosa de Dios. 1 2 2. Siendo Sucesores de los Apóstoles, estáis al frente de vuestras Iglesias particulares como Pastores para actuar in persona Christi Capitis y haciendo las veces del mismo Cristo, Maestro, Pastor y Sacerdote. Consagráis vuestra existencia y actividad al servicio apostólico de transmitir la fe y fomentar la vida de caridad en el Pueblo de Dios. Como ministros del Evangelio, haciendo presente de manera visible y eminente al Señor, estáis llamados a ser testigos y servidores de la esperanza evangélica en el ejercicio del triple munus de santificar, enseñar y gobernar. Os invito, pues, a seguir prestando a vuestros fieles y a todo el pueblo el hermoso servicio de mantener la esperanza auténtica que es Jesucristo resucitado, en un momento tan apremiante, sea a escala mundial como en la situación particular de la querida Nación Argentina. 3 4 3. Vuestro País atraviesa en estos momentos una profunda crisis social y económica que afecta a toda la sociedad y, además, pone en peligro la estabilidad democrática y la solidez de las instituciones públicas, con consecuencias que van más allá de las propias fronteras patrias. En muchos hogares falta hasta lo más básico e indispensable, poniendo a tantas personas ante un futuro lleno de riesgos e incertidumbres. La preocupación del mo1 2 3 4 San Ireneo, Adv. Haeres, III, 1 Tm 1, 2. Cf. Lumen gentium, 21. Cf. Ibid., 21 3. Acta Ioannis Pauli Pp. II 471 mento presente debe llevar a un serio examen de conciencia sobre las responsabilidades de cada uno y las trágicas consecuencias del egoísmo insolidario, de las conductas corruptas que muchos denuncian, de la imprevisión y mala administración de los bienes de la Nación. Sobre todo ello habéis ofrecido a los fieles y a las personas de buena voluntad documentos de alerta y realismo, desde una marcada óptica evangélica. Ya en vuestra última visita ad Limina, en el año 1995, me refería a ello señalando cómo « la corrupción y su impunidad corren el riesgo de generalizarse, con las lamentables secuelas de indiferencia social y escepticismo ». En la raíz de esa penosa situación hay una profunda crisis moral y por ello, como habéis señalado, el primer paso ha de ser « el cultivo de los valores morales. En especial: la austeridad, el sentido de la equidad y de la justicia, la cultura del trabajo, el respeto de la ley y de la palabra dada ». En este momento se requieren, ciertamente, oportunas medidas técnicas que levanten la economía y favorezcan que a cada argentino no le falten los bienes necesarios para desarrollarse como persona y como ciudadano. No le corresponde a la Iglesia en cuanto institución señalar cuáles son las más adecuadas, pues eso es tarea de los gobernantes y de los especialistas en las diversas ciencias sociales. Sin embargo, aun cuando la misión de la Iglesia es de orden puramente religioso, ello no impide que ofrezca su colaboración para favorecer un diálogo nacional entre todos los responsables, a fin de que cada uno pueda cooperar activamente para la superación de la crisis. El diálogo excluye la violencia en sus diversas expresiones, como son muertes y saqueos, y ayuda a construir un futuro más humano con la colaboración de todos, evitando de ese modo un radical empobrecimiento de la sociedad. Es oportuno recordar que la situación social no mejora tan sólo aplicando medidas técnicas, sino también, y sobre todo, promoviendo reformas con una base humana y moral, que tengan presente una consideración ética de la persona, de la familia y de la sociedad. Por ello, sólo una nueva propuesta de los valores morales fundamentales, como son la honestidad, la austeridad, la responsabilidad por el bien común, la solidaridad, el espíritu de sacrificio y la cultura del trabajo, en una tierra como la vuestra que la Providencia ha creado fértil y fecunda, puede asegurar un mejor desarrollo integral para todos los miembros de la comunidad nacional. 5 6 5 6 Discurso, 11.XI.1995, 4. Mensaje de la Comisión Permanente de la CEA, 8.1.2002 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 472 4. La situación que se vive en Argentina puede ser también causa de división y fomentar odios y rencores entre quienes están llamados a ser los constructores cotidianos del País. Por ello, os invito a seguir acompañando a vuestro pueblo como ministros de la reconciliación, para que la grey que os ha sido encomendada, superando las dificultades del presente, avance por los caminos de la concordia y el amor sincero entre todos, sin excepción. Sabéis bien que el futuro del País se debe basar en la paz, que es fruto de la justicia. ¡Seguid esa senda, ayudad a construir una sociedad que favorezca la concordia, la armonía y el respeto por la persona y cada uno de sus derechos fundamentales! Con vuestra palabra valiente y oportuna, y teniendo siempre presentes las exigencias del bien común, debéis animar a todos, empezando por los responsables de la vida política, parlamentaria, administrativa y judicial de la Nación, a promover condiciones más justas de vida, de trabajo y de vivienda. Si bien es cierto que la magnitud del fenómeno tiene también componentes externos y es necesario buscar apoyos fuera de las propias fronteras, se ha de tener presente que los argentinos mismos, con las ricas cualidades que les distinguen, han de ser los protagonistas y artífices principales de la reconstrucción del País, comprometiéndose, con su esfuerzo y su tesón, a superar esa situación tan difícil. 7 5. Mientras se espera que las soluciones adoptadas den resultados positivos, es menester fomentar la acción caritativa y asistencial, tarea que la Iglesia siempre ha llevado a cabo, para hacer más llevaderas las condiciones de los menos favorecidos. Os preocupa, queridos Hermanos, la situación de aquellas personas que sufren y carecen de lo necesario. Pienso particularmente en los jubilados, en los desempleados, en los que lo han perdido todo en las revueltas. A este respecto, son consoladoras las diversas iniciativas tomadas en cada diócesis para responder adecuadamente a las necesidades de los pobres. Son de alabar las actividades de Caritas, las de numerosas parroquias y congregaciones religiosas, así como la iniciativa ya consolidada de la Colecta « Más por menos » y otras similares. Con ellas se invita a los cristianos a privarse de algo necesario, y no sólo de lo superfluo, fomentando la actitud de compartir con los hermanos. Esta preocupación « forma parte de la misión evangelizadora de la Iglesia », en la que debe ocupar un lugar predominante la promoción humana. Por tanto, los Pastores deben orientar a sus fieles en este campo y todos 8 7 8 Cf. St 3, 18. Sollicitudo rei socialis, 41 Acta Ioannis Pauli Pp, II 473 ellos están llamados a colaborar activamente en este servicio de la caridad, impulsando y favoreciendo en esta hora crucial de la historia argentina convenientes iniciativas encaminadas a superar situaciones de pobreza y marginación, que afectan a tantos hermanos necesitados. La coordinación con las diversas instituciones, estatales y no gubernamentales propiciará una ayuda más eficaz al prójimo, ayudándole a que no se deje llevar por los espejismos del lucro o del consumismo, sino que se apoye en las mejores tradiciones de sobriedad, solidaridad y generosidad que anidan en el corazón de vuestro pueblo. 6. El examen de las Relaciones quinquenales y el coloquio personal con cada uno de vosotros ponen de relieve la vitalidad de la Iglesia en Argentina, con sus logros y avances, sus proyectos y esfuerzos, así como los límites humanos con los que inevitablemente hay que contar, en el marco del empeño constante de fidelidad a la misión que Cristo el Señor confió a su Iglesia de ser instrumento de salvación para todos, capaz de inspirar una acción de transformación de la sociedad. En el ejercicio de vuestra misión de Pastores es necesario mantener siempre la comunión afectiva y efectiva con esta Sede de Pedro y entre vosotros mismos. El esmero por seguir conservando este espíritu, manifestado en vuestras asambleas o en otros tipos de encuentros para ofreceros ayuda mutua y complementar la visión sobre los variados aspectos de la realidad pastoral, es una gozosa experiencia eclesial y, a la vez, ha de ser un valioso ejemplo para los sacerdotes, para las comunidades y hasta para la sociedad civil misma, enfrentada a veces por diversos puntos de vista o por conflictos de intereses. 7. Para poder llevar adelante la tarea de la Iglesia en Argentina os invito a prestar atención a la exigencia de contar con evangelizadores suficientes, tanto en cantidad y calidad, ya sean sacerdotes y religiosos, religiosas y personas consagradas que hagan presente el anuncio del Evangelio a todas las gentes. Ello implica una atención permanente al problema de las vocaciones de especial consagración. En este sentido es fundamental contar con familias sanas, estables, fundadas en los verdaderos valores domésticos en cuyo seno puedan brotar y crecer en un clima conveniente las semillas de la vocación; así mismo son importantes las organizaciones de tipo parroquial, escolar o vinculadas a los nuevos movimientos apostólicos, como ambiente propicio para la inserción en un estilo de vida que muestre interés por los demás y ofrezcan una educación basada en la fe. La experiencia enseña que con fre- 474 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cuencia las vocaciones al sacerdocio y a la vida de especial consagración han surgido en esos ambientes y en los centros educativos de orientación cristiana, donde al objetivo de procurar la madurez humana y técnica se le añade el compromiso evangelizador. Los jóvenes, y a veces personas ya maduras y formadas, deben ser recibidos, sentirse amados y ser convenientemente atendidos en los seminarios y casas de formación mediante un proceso que ayude a desarrollar la vocación y puedan ser un día servidores de Dios en beneficio de los fieles y de tantos hermanos necesitados en el mundo entero. Para colaborar en esta tarea importantísima no hay que dudar en elegir a las personas más capaces y de vida más íntegra, porque de ello depende en buena parte un futuro prometedor para la Iglesia. Conozco la previsión de vuestra Conferencia episcopal, donde se ha llevado a cabo un reciente estudio sobre la tendencia de las vocaciones en Argentina. Es consolador constatar que, en determinados aspectos, hay un incremento, pero el dato de que disminuyan en proporción al aumento de la población os debe estimular a redoblar los esfuerzos para preparar el porvenir eclesial de cada diócesis. 8. Queridos Hermanos: termino este encuentro esperando que os llevéis el aliento y el apoyo del Papa para continuar en la sacrificada y, a la vez, gozosa entrega a la Iglesia y a la sociedad donde ejercéis vuestro ministerio. Conozco las dificultades que vosotros y vuestros colaboradores afrontáis cada día. Pero Cristo Jesús, modelo perfecto del Pastor, os dará la fuerza para el servicio fiel y la paz de la conciencia en la perseverancia, « expectantes beatam spem et adventum Salvatoris nostri Iesu Christi ». Os pido que llevéis a los sacerdotes, a los religiosos y religiosas, a los seminaristas, a los miembros de los movimientos eclesiales y laicos comprometidos en la misión de la Iglesia, así como a todo el pueblo fiel, el saludo del Papa y la seguridad de su oración por ellos, para que cada uno persevere en la fe y se afiance en el camino de la vida cristiana y en el propósito del amor solidario universal. A todos vosotros, a todo el querido pueblo argentino, especialmente a quienes más sufren en este momento de dolorosa prueba, imparto con afecto la Bendición Apostólica. 9 Ordinario de la misa, preparación a la Comunión. 475 Acta Ioannis Pauli Pp.. II IV Ad sodales Pontificiae Academiae pro Vita.* 1. Ancora una volta si rinnova il nostro incontro, cari e illustri membri della Pontifìcia Accademia per la Vita, un incontro che sempre costituisce per me motivo di gioia e di speranza. Il mio saluto giunga con viva cordialità a ciascuno di voi personalmente. Ringrazio in particolare il Presidente, professor Juan de Dios Vial Correa, per le amabili parole con cui ha voluto farsi interprete dei vostri sentimenti. Uno speciale pensiero rivolgo anche al Vice-Presidente, mons. Elio Sgreccia, animatore solerte dell'attività della Pontifìcia Accademia. 2. State celebrando in questi giorni la vostra ottava Assemblea Generale e a questo scopo siete qui convenuti numerosi dai rispettivi Paesi, per confrontarvi su una tematica cruciale nell'ambito della più generale riflessione sulla dignità della vita umana: « Natura e dignità della persona umana a fondamento del diritto alla vita. Le sfide del contesto culturale contemporaneo ». Avete scelto di trattare uno dei punti nodali che stanno a fondamento di ogni ulteriore riflessione, sia essa di tipo etico-applicativo nel campo della bioetica, o di tipo socio-culturale per la promozione di una nuova mentalità a favore della vita. Per molti pensatori contemporanei i concetti di « natura » e di « legge naturale » appaiono applicabili al solo mondo fisico e biologico o, in quanto espressione dell'ordine del cosmo, alla ricerca scientifica e all'ecologia. Purtroppo, in tale prospettiva, riesce difficile cogliere il significato della natura umana in senso metafisico, come pure quello di legge naturale nell'ordine morale. A rendere più arduo questo passaggio verso la profondità del reale, ha certamente contribuito l'aver smarrito quasi del tutto il concetto di creazione, concetto riferibile a tutta la realtà cosmica, ma che riveste un particolare significato in rapporto all'uomo. Ha avuto in ciò un suo peso anche l'indebolimento della fiducia nella ragione, che caratterizza gran parte della filosofìa contemporanea, come ho rilevato nell'Enciclica Fides et ratio. 1 * Die 27 Februarii 2002, Cfr n. 61. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 476 Occorre pertanto un rinnovato sforzo conoscitivo per tornare a cogliere alle radici, ed in tutto il suo spessore, il significato antropologico-ed etico della legge naturale e del connesso concetto di diritto naturale. Si tratta, infatti, di dimostrare se e come sia possibile « riconoscere » i tratti propri di ogni essere umano, in termini di natura e dignità, quale fondamento del diritto alla vita, nelle sue molteplici formulazioni storiche. Soltanto su questa base è possibile un vero dialogo ed un'autentica collaborazione fra credenti e non credenti. 3. L'esperienza quotidiana evidenzia l'esistenza di una realtà di fondo comune a tutti gli esseri umani, grazie alla quale essi possono ri-conoscersi come tali. E necessario fare sempre riferimento « alla natura propria e originale dell'uomo, alla "natura della persona umana" che è la persona stessa nell'unità di anima e di corpo, nell'unità delle sue inclinazioni di ordine sia spirituale che biologico e di tutte le altre caratteristiche specifiche necessarie al perseguimento del suo fine ». Questa natura peculiare fonda i diritti di ogni individuo umano, che ha dignità di persona fin dal momento del suo concepimento. Questa dignità oggettiva, che ha la sua origine in Dio Creatore, è fondata nella spiritualità che è propria dell'anima, ma si estende anche alla sua corporeità, che ne è componente essenziale. Nessuno può toglierla, tutti anzi la devono rispettare in sé e negli altri. E dignità uguale in tutti e che permane intera in ogni stadio della vita umana individuale. Il riconoscimento di tale naturale dignità è la base dell'ordine sociale, come ci ricorda il Concilio Vaticano II: « Benché tra gli uomini vi siano giuste diversità, l'uguale dignità delle persone richiede che si giunga ad una condizione più umana e giusta della vita ». La persona umana, con la sua ragione, è capace di ri-conoscere sia questa dignità profonda ed oggettiva del proprio essere, sia le esigenze etiche che ne derivano. L'uomo può, in altre parole, leggere in sé il valore e le esigenze morali della propria dignità. Ed è lettura che costituisce una scoperta sempre perfettibile, secondo le coordinate della « storicità » tipiche della conoscenza umana. E quanto ho rilevato nell'Enciclica Veritatis splendor, a proposito della legge morale naturale, la quale, secondo le parole di san Tommaso d'Aqui2 s 2 3 Veritatis splendor, 50; cfr anche Gaudium et spes, 14. Gaudium et spes, 29. Acta Ioannis Pauli Pp. II 477 no, « altro non è che la luce dell'intelligenza infusa in noi da Dio. Grazie ad essa conosciamo ciò che si deve compiere e ciò che si deve evitare. Questa luce e questa legge Dio l'ha donata nella creazione ».* 4. E importante aiutare i nostri contemporanei a comprendere il valore positivo e umanizzante della legge morale naturale, chiarendo una serie di malintesi e di interpretazioni fallaci. Il primo equivoco che occorre eliminare è « il presunto conflitto tra la libertà e la natura », che « si ripercuote anche sull'interpretazione di alcuni aspetti scientifici della legge naturale, soprattutto sulla sua universalità e immutabilità ». Infatti anche la libertà appartiene alla natura razionale dell'uomo e dalla ragione può e deve essere guidata: « Proprio grazie a questa verità, la legge naturale implica l'universalità. Essa, in quanto iscritta nella natura razionale della persona, s'impone ad ogni essere dotato di ragione e vivente nella storia ». 5 6 5. Un altro punto che deve essere chiarito è il presunto carattere statico e fissista attribuito alla nozione di legge morale naturale, suggerito forse per una erronea analogia con il concetto di natura proprio delle realtà fisiche. In verità, il carattere di universalità e obbligatorietà morale stimola e urge la crescita della persona. « Per perfezionarsi nel suo ordine specifico la persona deve compiere il bene ed evitare il male, vegliare alla trasmissione e conservazione della vita, affinare e sviluppare le ricchezze del mondo sensibile, coltivare la vita sociale, cercare il vero, praticare il bene, contemplare la bellezza ». 7 Di fatto, il Magistero della Chiesa si richiama all'universalità e al carattere dinamico e perfettivo della legge naturale in riferimento alla trasmissione della vita, sia per mantenere nell'atto procreativo la pienezza dell'unione sponsale, sia per conservare nell'amore coniugale l'apertura alla vita. Analogo richiamo il Magistero fa in tema di rispetto della vita umana innocente: qui il pensiero va all'aborto, all'eutanasia, alla soppressione e sperimentazione distruttiva degli embrioni e dei feti umani. 8 9 4 5 6 7 8 9 N. 40; cfr anche Catechismo della Chiesa Cattolica, nn 1954-1955. Veritatis splendor, 51. Ibid. Veritatis splendor, 51, cfr San Tommaso, Summa Theologica, I-II, q. 94, a. 2, Cfr Humanae vitae, 10; Istruzione Donum vitae, II, 1-8. Cfr Evangelium vitae, 52-67. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 478 6. La legge naturale, in quanto regola le relazioni interumane, si qualifica come « diritto naturale » e, come tale, esige il rispetto integrale della dignità dei singoli individui nella ricerca del bene comune. Un'autentica concezione del diritto naturale, inteso come tutela dell'eminente e inalienabile dignità di ogni essere umano, è garanzia di uguaglianza e dà contenuto vero a quei « diritti dell'uomo » che sono stati posti a fondamento delle Dichiarazioni internazionali. I diritti dell'uomo, infatti, debbono essere riferiti a ciò che l'uomo è per natura e in forza della propria dignità, e non già alle espressioni delle scelte soggettive proprie di coloro che godono del potere di partecipare alla vita sociale o di coloro che ottengono il consenso della maggioranza. Nell'Enciclica Evangelium vitae ho denunciato il pericolo grave che questa falsa interpretazione dei diritti dell'uomo, come di diritti della soggettività individuale o collettiva, sganciata dal riferimento alla verità della natura umana, possa portare anche i regimi democratici a trasformarsi in un sostanziale totalitarismo. In particolare, tra i diritti fondamentali dell'uomo, la Chiesa cattolica rivendica per ogni essere umano il diritto alla vita come diritto primario. Lo fa in nome della verità dell'uomo e a tutela della sua libertà, che non può sussistere se non nel rispetto della vita. La Chiesa afferma il diritto alla vita di ogni essere umano innocente ed in ogni momento della sua esistenza. La distinzione che talora viene suggerita in alcuni documenti internazionali tra « essere umano » e « persona umana », per poi riconoscere il diritto alla vita e all'integrità fìsica soltanto alla persona già nata, è una distinzione artificiale senza fondamento né scientifico né filosofico: ogni essere umano, fin dal suo concepimento e fino alla sua morte naturale, possiede l'inviolabile diritto alla vita e merita tutto il rispetto dovuto alla persona umana. 10 11 7. Carissimi, in conclusione desidero incoraggiare la vostra riflessione sulla legge morale naturale e sul diritto naturale, con l'augurio che da questa possa scaturire un nuovo, sorgivo slancio di instaurazione del vero bene dell'uomo e di un ordine sociale giusto e pacifico. E sempre ritornando alle radici profonde della dignità umana e del suo vero bene, è poggiando sul fondamento di ciò che esiste di intramontabile ed essenziale nell'uomo, che si può avviare un dialogo fecondo con gli uomini di ogni cultura in vista di una società ispirata ai valori della giustizia e della fraternità. 10 Cfr nn 19-20. II Cfr Donum vitae, 1. Acta Ioannis Pauli Pp. II 479 Ringraziandovi ancora per la vostra collaborazione, affido le attività della Pontificia Accademia per la Vita alla Madre di Gesù, Verbo fatto carne nel suo grembo verginale, perché vi accompagni nell'impegno che la Chiesa vi ha affidato per la difesa e la promozione del dono della vita e della dignità di ogni essere umano. Con questo auspicio imparto a voi ed ai vostri cari la mia affettuosa Benedizione. V Ad sodales Pontificii Consilii de Communicationibus Socialibus.* Your Eminences, Brother Bishops, Brothers and Sisters in Christ, 1. From the five continents you have come once more to Rome for the Plenary Meeting of the Pontificai Council for Social Communications. I thank Archbishop John Foley for his gracious words and for the leadership he has given as President of the Council, with the able coopération of Bishop Pierfranco Pastore. I wish to take this opportunity to thank the Council as a whole for the help you continue to offer me in my apostolic ministry. In today's world, how is the Successor of Peter to accomplish his mission of preaching the Gospel and strengthening his brothers and sisters in the faith if not also through the media of social communication? I am deeply conscious of this, and therefore most grateful to you and to groups like the Knights of Columbus who generously support your work. 2. I welcome the thème which you have chosen for this Plenary Meeting: "The Media and the New Evangelization: Current Activities and Plans for the Future". For it is essential that we see our engagement with the world of the media as a vital part of that new evangelization to which the Holy Spirit is now summoning the Church throughout the world. As I stressed in my Apostolic Letter Novo millennio ineunte, we must devise "a detailed pastoral plan... which will enable the proclamation of Christ to reach people, mould communities, and have a deep and incisive influence o Die I Martii 2002. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 480 1 in bringing Gospel values to bear in society and culture". It is not enough to wait for things to happen or to act in a random way: now is- the time for concrete and effective planning of the kind you are undertaking at this Plenary Meeting. The special challenge before you is to find ways to ensure that the voice of the Church is not marginalized or silenced in the modern arena of the media. You have a role to play in ensuring that the Gospel is not confined to a strictly private world. No! Jesus Christ must be proclaimed to the world; and therefore the Church must enter the great forum of the media with courage and confidence. 3. Not only must we use the media to communicate Christ to the world, but we must preach the Gospel to the world of the media itself. What I have said elsewhere of the Internet is true of the media as a whole: it is "a new 'forum' understood in the ancient Roman sense of... a crowded and bustling urban space, which both reflected the surrounding culture and created a culture of its own". This media culture must itself be evangelized! And you are called to provide the Church with inspiration and ideas for that great work, drawing upon the highest standards of professionalism and the deepest resources of the Christian faith and Catholic tradition. This is a task to which the Pontificai Council has given itself with great energy. Düring this Plenary Meeting, for instance, you will publish two important documents which have been in préparation for some years: "Ethics in the Internet" and "The Church and the Internet". These are signs not only of your professional creativity, but of your commitment to preach the Good News in the fast-moving world of social communications. 2 4. The Gospel lives always in conversation with culture, for the Eternai Word ne ver ceases to be présent to the Church and to humanity. If the Church holds back from culture, the Gospel itself falls silent. Therefore, we must be fearless in crossing the cultural threshold of the communications and information revolution now taking place. "Like the new frontiers of other times, this one too is full of the interplay of danger and promise, and not without the sense of adventure which marked other great periods of change". For the Church, the adventure is to bring the truth of Christ to bear upon this new world, with ali its promise and ali its searching and 3 1 No. 29. 2 Message for World Communications Day 2002, 2. Ibid 3 Acta Ioannis Pauli Pp. II 481 questioning. This will especially involve the promotion of a genuinely human ethic which can build communion rather than aliénation between individuáis, and solidarity rather than enmity between peoples. However, the fundamental question is this: "From this galaxy of sight and sound will the face of Christ emerge and the voice of Christ be heard?". For in all our planning, we can never forget that Christ is the Good News! We have nothing to offer but Jesus, the one mediator between God and man. To evangelize is simply to enable him to be seen and heard, for we know that if there is no room for Christ, there is no room for man. Therefore, dear brothers and sisters, I urge you, in ali your planning, to make room for Christ. In the print media, in radio and television, in the world of cinema and the Internet, seek to open doors to him who so mercifully is the door of salvation for us. Then the mass media will be a world of genuine communication, a world not of illusion but of truth and joy. I pray fervently that this will be so, and I entrust your work to Mary, Mother of the Word made flesh. I gladly impart my Apostolic Blessing to ali involved in the work of the Pontificai Council, as a pledge of Christ's présence among you and his power upon ali that you do in his name. 4 5 6 NUNTIUS Die Paschatis missus.* 1. Venit Iesus ... et dixit eis: "Pax vobis!". «Venne Gesù ... e disse loro: "Pace a voi!" »Risuona oggi, in questo giorno solennissimo, l'augurio di Cristo: Pace a voi! Pace agli uomini e alle donne di tutto il mondo! Cristo è veramente risorto, e porta a tutti la pace! È questa la « buona notizia » della Pasqua. Oggi è il giorno nuovo, «fatto dal Signore», che nel corpo glorioso del Risorto restituisce al mondo, ferito dal peccato, la sua prima bellezza, radiosa di nuovo splendore. 1 2 4 5 6 Cf. Notio millennio ineunte, 43. Message for World Communications Day 2002, 6 Cf. 1 Tim 2: 5. * Die 31 Martii 2002 Gv 20, 19. Sal 117, 24. 1 2 32 - A.A.S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 482 2. Mors et vita duello conflixere mirando. « Morte e vita si sono affrontate in un prodigioso duello » (Sequenza). Dopo la durissima battaglia, Cristo ritorna vincitore e avanza sulla scena della storia, annunciando la Buona Notizia: « Io sono la risurrezione e la vita », « Io sono la luce del mondo ». Il suo messaggio si riassume in una parola: « Pax vobis — Pace a voi! ». La sua pace è il frutto della vittoria, da Lui conquistata a caro prezzo, sul peccato e sulla morte. 3 4 3. « Vi lascio la pace, vi do la mia pace. Non come la dà il mondo io la do a voi ». La pace « alla maniera del mondo » — l'esperienza d'ogni tempo lo dimostra — è spesso un precario equilibrio di forze, che prima o poi tornano a contrapporsi. La pace, dono di Cristo risorto, è profonda e completa, e può riconciliare l'uomo con Dio, con se stesso e con il creato. Molte religioni proclamano che la pace è dono di Dio. È stata questa l'esperienza anche del recente incontro di Assisi. Possano tutti i credenti del mondo congiungere i loro sforzi per costruire un'umanità più giusta e fraterna; possano operare instancabilmente, perché le convinzioni religiose non siano mai causa di divisione e di odio, ma solo e sempre sorgente di fraternità, di concordia, di amore. 5 4. Comunità cristiane di ogni continente, chiedo a voi, con trepidazione e speranza, di testimoniare che Gesù è veramente risorto, e di operare perché la sua pace blocchi la drammatica spirale di soprusi ed uccisioni, che insanguinano la Terra Santa, sprofondata ancora una volta, in questi ultimi giorni, nell'orrore e nella disperazione. Sembra che sia stata dichiarata guerra alla pace! Ma la guerra nulla risolve, arreca soltanto più vasta sofferenza e morte, né servono ritorsioni o rappresaglie. La tragedia è davvero grande: nessuno può rimanere silenzioso e inerte, nessun responsabile politico o religioso! Alle denunce seguano atti concreti di solidarietà, che aiutino tutti a ritrovare il mutuo rispetto e il leale negoziato. 3 4 5 Ov 11, 25 Ov 9, 5. Ov 14, 27, Acta Ioannis Pauli Pp. II 483 In quella Terra Cristo è morto e risorto e ha lasciato, come muta ma eloquente testimone, la tomba vuota. Distruggendo in se stesso l'inimicizia, muro di separazione tra gli uomini, Egli ha riconciliato tutti per mezzo della Croce, ed ora impegna noi, suoi discepoli, a rimuovere ogni causa di odio e di vendetta. 6 5. Quanti membri dell'umana famiglia sono oppressi ancora dalla miseria e dalla violenza! In quanti angoli della terra risuona il grido di chi implora aiuto, perché soffre e muore: dall'Afghanistan, provato duramente nei mesi scorsi ed ora colpito da un disastroso terremoto, a tanti altri Paesi del Pianeta, dove squilibri sociali ed ambizioni contrapposte colpiscono innumerevoli nostri fratelli e sorelle. Uomini e donne del terzo millennio! Lasciate che vi ripeta: aprite il cuore a Cristo crocifìsso e risorto, che viene offrendo la pace! Là dove entra Cristo risorto, entra con Lui la vera pace! Entri anzitutto in ogni cuore umano, abisso profondo, non facile da risanare. Pervada anche i rapporti tra ceti sociali, popoli, lingue e mentalità diverse, portando ovunque il fermento della solidarietà e dell'amore. 7 6. E Tu, Signore risorto, che hai vinto la tribolazione e la morte, dona a noi la tua pace! Sappiamo che essa si manifesterà pienamente alla fine, quando verrai nella gloria. La pace, tuttavia, dove Tu sei presente, è già ora operante nel mondo. E questa la nostra certezza, fondata su Te, oggi risuscitato da morte, Agnello immolato per la nostra salvezza! Tu ci chiedi di tener viva nel mondo la fiaccola della speranza. Con fede e con gioia la Chiesa canta, in questo giorno sfolgorante: « Surrexit Christus, spes mea! ». Sì, Cristo è risorto, e con Lui è risorta la nostra speranza. Alleluia! 6 7 Cfr Ef 2, 14-16. Cfr Ger 17, 9.. 484 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM BRIXIENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Ludovici Pavoni sacerdotis et fundatoris Congregationis Filiorum Mariae Immaculatae (1784-1849) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Dei Servus Ludovicus Pavoni die 11 mensis Septembris anno 1784 Brixiae ortum habuit. Presbyteratus Ordine insignitus, in strenuum incubuit apostolatum, pauperibus potissimum inserviens. Anno 1821 Institutum Sancti Barnabae condidit ad humanam, christianam et professionalem formationem orphanis et iuvenibus derelictis tradendam. Sic enim exortae sunt Schola Typographica, Officina Libraria aliaeque structurae, eo fine ut iuvenes suum quisque discerent artificium. Postea Servus Dei consilium cepit aliis quoque ordinibus indigentium, exempli gratia ruricolis et surdis mutis, auxilium ferendi. Ad confirmandam continuationem et progressum suorum operum Congregationem instituit Filiorum Mariae Immaculatae, in qua anno 1847 ipsemet religiosa vota nuncupavit. Meritis ornatus famaque sanctitatis cumulatus, ad aeternum transiit praemium die 1 mensis Aprilis anno 1849. Die 5 mensis Iunii anno 1947 Summus Pontifex Pius XII declaravit presbyterum Ludovicum Pavoni virtutes théologales, cardinales eisque adnexas heroum in modum exercuisse. Beatificationis respectu, Postulatio Causae examini Congregationis de Causis Sanctorum praesumptam subiecit miram sanationem Mariae Stevani puellae ex oppido Soncino, Cremonae, quae die 17 mensis Octobris anno 1909, sedecim annos nata, acuta febri, gravi aestuosaque stomatitide vexari coepta est aliisque perturbationibus, ileotypho tributis. Postea obnubilatio sensorii, biliaris vomitio ac febris continua prodierunt. Deterior et incessabilis condicio valetudinis medicos, quos inter erat ipse Mariae genitor, Congregatio de Causis Sanctorum 485 perduxit ad prognosim brevi tempore infaustam edendam. Cum eius condicio valetudinis in extremis versaretur, divinum invocatum est praesidium per intercessionem Servi Dei, cuius reliquiae corpori puellae sunt applicatae. Tunc vomitio, qua constanter afficiebatur, statim cessavit, febris paulatim deminuit et status turbationis regressus est. Perfecte sanata, brevi tempore vires physicas recepit. De hac sanatione Curia Cremonensis annis 1925-1926 Apostolicum instruxit Processum, cuius iuridicam validitatem approbavit Congregatio de Causis Sanctorum per decretum diei 26 mensis Ianuarii anno 2001. Medicum Dicasterii Consilium, in sessione die 7 mensis Iunii anno 2001 habita, proclamavit sanationem instantaneam, perfectam, constantem et ex scientiae legibus inexplicabilem fuisse. Die 26 mensis Octobris eiusdem anni Peculiaris habitus est Congressus Consultorum Theologorum et die 4 sequentis mensis Decembris Coetus Ordinarius Patrum Cardinalium et Episcoporum celebratus est, ponente Causae Exc.mo Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Ludovici Pavoni, Sacerdotis et Fundatoris Congregationis Filiorum Mariae Immaculatae, videlicet de instantánea, perfecta et constanti sanatione Mariae Stevani a « salmoneilosi maggiore con complicazioni colecistiche e meningee ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. m s. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 486 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IANUENSIS Canonizationis Beatae Benedictae Cambiagio Frassinello fundatricis Congregationis Sororum Benedictinarum a Providentia (1791-1858) DECRETUM SUPER MIRACULO Beata Benedicta Cambiagio Frassinello nata est in oppido Langasco apud Ianuam die 2 mensis Octobris anno 1791. Transactis aliquot annis, post celebratum sacramentale conubium, Benedicta eiusque vir, ad rem deducendum firmum propositum vovendi se Deo, tirones facti sunt in duobus diversis religiosis institutis. Infirmitatis autem causa beata Benedicta reverti coacta est Papiam ibique vires suas impendit ad excipiendas instituendasque christiana ratione pauperculas atque derelictas puellulas. Postea in oppido Ronco Scrivia Congregationem fundavit Sororum Benedictinarum a Providentia. Tandem meritis imbuta et sanctitatis fama circumdata, de vita excessit die 21 mensis Martii anno 1858. Eam Summus Pontifex Ioannes Paulus II Beatam declaravit die 10 mensis Maii anno 1987. Canonizationem prospiciens, Postulator Causae Congregationi de Causis Sanctorum exhibuit miram, ut aiunt, sanationem examinandam presbyteri Georgii Parodi, clero Ianuensi adscripti, qui affectus fuit morbo, qui vulgo appellatur « adenocarcinoma a cellule chiare » in dextero rene, addita metastasi ossea cum prognosi infausta. Propterea die 11 mensis Maii anno 1990 nephroctomia radicalis dextera peracta est et sequenti mense Iunii altera chirurgica operatio oportuit perfici. Augescentibus novis et variis morbis curationes intensivae inefficaces evaserunt et aegroti condicio palam in peius versa est, etenim non solum cibum sumere non valebat sed etiam acuta febri vexabatur, corporisque pondus vix triginta chiliogrammata pensitabat, praeterea aegrotus psychologica depressione laborabat. Gravitate condicionis perpensa, ab ineunte mense Maio anno 1990 Sorores Benedictinae a Providentia coeperant rogare intencessionem Beatae Benedictae Cambiagio Frassinello ad obtinendam a Deo aegroti presbyteri sanationem, qui revera die 1 mensis Decembris eiusdem anni Missa cum litaret coepit recuperare valetudinem usque ad perfectam sanationem. De qua mira sanatione apud Curiam Ianuensem anno 1999 dioecesana Inquisitio instituta est, cuius auctoritatem ac iuridicam fidem Congregatio 487 Congregatio de Causis Sanctorum de Causis Sanctorum ratam habuit, decreto lato die 24 mensis Septembris eiusdem anni. Consilium Medicorum huius Dicasterii, in sessione die 20 mensis Decembris anno 2000 habita, scite declaravit sanationem morbi tumoralis fuisse completam, diuturnam necnon scientiarum ratione inexplicabilem. Die 9 mensis Novembris anno 2001 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum est habitus, quem secuta est die 11 mensis Decembris eiusdem anni Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, ponente Causae Excellentissimo Domino Octorino Petro Alberti, Archiepiscopo Calaritano. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Candinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beatae Benedictae Cambiagio Frassinello, Fundatricis Congregationis Sororum Benedictinarum a Providentia, videlicet de completa ac diuturna sanatione presbyteri Georgii Parodi ab « adenocarcinoma a cellule chiare del rene destro, con metastasi ossee diffuse e con frattura patologica dell'omero sinistro, in fase molto avanzata ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAI VA MARTINS Praefectus L. S S. ES Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 488 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale MEXICANA Canonizationis Beati Ioannis Didaci Cuauhtlatoatzin viri laici (1474-1548) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Ioannes Didacus Cuauhtlatoatzin, e stirpe Indoamericanorum « Texcocos » appellatorum, natus est circiter annum 1474 in vico Cuautitlan. Una cum uxore, cum essent aetate adulta, sacramentum Baptismi suscepit. Mense Decembri anno 1531 Mater Dei Maria ei in colle « Tepeyac » nuncupato apparuit. Exinde rebus omnibus relictis factus est primus custos veteris aedis sacrae, quae in loco, ubi apparitio evenerat, ad honorem Beatae Mariae Virginis a Guadalupe est aedificata. Vixit sancte usque ad mortem, qua anno 1548 rebus humanis est ereptus. Congregatio de Causis Sanctorum die 9 mensis Aprilis anno 1990 decretum promulgavit super vitae Servi Dei sanctitate et super cultu ab immemorabili tempore ei praestito. Die 6 mensis Maii eodem anno Ioannes Paulus II, Summus Pontifex, celebratione sacra sollemniter initium fecit cultus liturgici Beato exhibendi, in sacrario Dominae Nostrae a Guadalupe. Causae Postulator, canonizationem affectans, examini Congregationis de Causis Sanctorum subiecit eventum, ut ferebatur, prodigialem, pertinentem ad Ioannem Iosephum Barragan Silva iuvenem, qui, die 3 mensis Maii anno 1990 e loco circiter 10 metra alto in crepidinem, quae infra erat, decidit. Caput vehementer in solum e lithocolla impingens, gravibus rupturis ossium capitis est affectus. Cum statim in nosocomium Mexicopolitanum esset receptus, gravis eius condicio fuit manifesta eo etiam quod accesserant profluvia sanguinis sub cerebri membrana necnon fístula « liquoralis ». Prognosis medicorum fuit infausta. Interea mater huius iuvenis, ut primum vidit filium de maeniano praecipitantem, beatum Ioannem Didacum invocavit idque facere etiam postmodum perrexit. Contra omnem humanam praesensionem, res in meliorem statum est peculiariter progressa: nulla apparuerunt vulnera in cerebro, neque in capitis nervis, neque contagiones meningicae, neque effectus ischaemici neque diuturnus sopor morbosus. Sanatio celeris tribuebatur deprecationi beati Ioannis Didaci, quam ob rem apud Curiam Archiepiscopalem Mexicanam, annis 1990-1994 instituta est Inquisitio dioecesana, cuius vis iuridica agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum, lato decreto die 11 mensis Novembris anno 1994. Congregatio de Causis Sanctorum 489 Consilium Medicorum Dicasterii, in sessione die 26 mensis Februarii anno 1998 habita, declaravit sanationem fuisse celerrimam, integram et mansuram atque haec verba adiunxit: « Consideratis rationibus germanis lapsus, ut evenit, et absentia vulnerum, quae per se fuissent mortífera, perspecta fide testium, explicari nequit, ut videtur, hominem illum vitae superstitem fuisse sine exitu funesto secundum cognitionem medicam nunc vigentem». Die 11 mensis Maii anno 2001 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum ac die 21 mensis Septembris subsequente congregata Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Exc.mo Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Ioannis Didaci Cuauhtlatoatzin, Viri laici, videlicet de celérrima, integra et mansura sanatione Ioannis Iosephi Barragan Silva, qui praecipitavit «da un'altezza di circa IO metri su terreno solido, con impatto di notevole violenza valutato in 2.000 kg., con fratture multiple delle ossa craniche, ematomi endocranici e pneumoencefalo ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. m s. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 33 - A.A.S. 490 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ROMANA et MATRITENSIS Canonizationis Beati Iosephmariae Escrivá de Balaguer sacerdotis fundatoris societatis sacerdotalis sanctae Crucis et Operis Dei (1902-1975) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Iosephmaria Escrivá de Balaguer natus est Barbastri in Hispania die 9 mensis Ianuarii anno 1902. Sacrum Presbyteratus Ordinem anno 1925 Caesaraugustae recepit. Divina ductus impulsione die 2 mensis Octobris anno 1928 Opus Dei condidit, cunctis ita christifidelibus viam sternens ad sanctitatem in mundo prosequendam apostolatumque exercendum, in fideli nempe adimpletione laboris cuiusque professionalis omniumque dierum officiorum. Egregia sanctitatis fama praestans, pie e vita migravit Romae die 26 mensis Iunii anno 1975. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 17 mensis Maii anno 1992 in Petriana Area eum in Beatorum numerum rettulit. Etiam post sollemnem beatificationem prodigiosae salutis restitutiones haud paucae Beati Iosephmariae intercessioni tributae sunt, quas inter sanatio rapidissima, completa et duratura doctoris Emmanuelis Nevado Rey, medici traumatologi annorum 60, a morbo quem Collegium Medicorum Congregationis de Causis Sanctorum his verbis descripsit: cancerizatio radiodermitis chronicae gravis, quae in tertio stadio inveniebatur neque in pristinum restitui poterat, in manibus, per annos triginta progrediens. Idem Collegium statuit morbi prognosim fuisse infaustam nullumque medicum remedium in casu fuisse adhibitum. Qua super mira sanatione, quae mense Novembri anno 1992 in loco dicto Almendralejo (in Hispania) evenit, instructa est Inquisitio dioecesana apud Curiam archiepiscopalem Emeritensem Augustanam-Pacensem a die 12 mensis Maii anno 1994 usque ad diem 4 mensis Iulii eiusdem anni. Cuius Inquisitionis iuridica forma et vis agnitae sunt per decretum huius Congregationis die 26 mensis Aprilis anno 1996. Servato iuris ordine, idem prodigialis eventus propositus est in primis examini Collegii Medicorum apud eandem Congregationem instituti. Cuius sodales congregati in coetu diei 10 mensis Iulii anno 1997 praeter naturae vires et modum praefatam sanationem contigisse unanimo consensu affirmaverunt. Deinde eadem sanatio disceptationi theologicae est subiecta die 9 mensis Ianuarii anno 1998 in Congressu Peculiari Consultorum Theologo- 491 Congregatio de Causis Sanctorum rum. Postea de ipsa hac re actum est die 21 mensis Septembris anno 2001 in Sessione Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Em.mo ac Rev.mo Cardinali Pio Laghi, in Palatio Apostolico coadunatorum. Et in utroque Coetu, dubio proposito num de miraculo constaret beati Iosephmariae Escrivá de Balaguer intercessione a Deo patrato, astantes omnes suffragium protulerunt affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierna die Cardinalibus infrascripto Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque astantibus Beatissimus Pater declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato, intercedente beato Iosephmaria Escrivá de Balaguer, Sacerdote, Fundatore Societatis Sacerdotalis Sanctae Crucis et Operis Dei, videlicet de rapidissima ac peracta stabilique sanatione doctoris Emmanuelis Nevado Rey a « cancerizzazione di radiodermite cronica grave al 3° stadio, in fase di irreversibilità». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis SIPONTINA-VESTANA Canonizationis Beati Pii a Pietrelcina (in saec.: Francisci Forgione) sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum (1887-1968) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Pius a Pietrelcina (in saec.: Franciscus Forgione) die 25 mensis Maii anno 1887 natus est in pago vulgo dicto Pietrelcina, intra fines archidioecesis Beneventanae. Ordinem Fratrum Minorum Capuccinorum ingres- 492 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale sus, religiosam emisit professionem et anno 1910 presbyteratus Ordine est insignitus. In religiosa domo pagi Sancti Ioannis Rotundi, provinciae Fodiensis, suo in corpore signis Passionis Iesu Christi notatus est aliisque singularibus dotibus exornatus, quas in humilitate et oboedientia exercuit pro Dei gloria animarumque salute. Strenuum ac frugiferum explicavit apostolatum per ministerium sacramenti Reconciliationis, per Eucharisticam celebrationem perque animarum moderamen. Coetus Orationis condidit et valetudinarium dolentibus sublevandis, vulgo dictum «Casa Sollievo della Sofferenza ». Ingenti sanctitatis fama circumdatus et miraculis clarus, in Domini pace quievit die 23 mensis Septembris anno 1968. A Summo Pontifice Ioanne Paolo II inter Beatos caelites relatus est die 2 mensis Maii anno 1999. Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum praesumptam submisit miram sanationem pueri Matthaei Pii Colella, qui mane diei 20 mensis Ianuarii anno 2000 febri est correptus, cui tremores accesserunt et debilitas corporis simul cum cephalaea et vomitione. Postmeridianis horis eiusdem diei puer receptus est in valetudinarium « Casa Sollievo della Sofferenza » pagi Sancti Ioannis Rotundi, cuius medici, praeter gravem valetudinis statum, in eo sensorii obnubilationem reppererunt nec non postulas per totum corpus diffusas, immo proclives ad necrosim et hyperpyrexiam. Diagnosis acutam meningitidem revelavit. Curis medicis non obstantibus, clinicae infirmi condiciones celeriter in peius ruerunt, ortae sunt enim hypotensio arteriosa, coagulano intravasalis diffusa, accretio creatininaemiaé et bilirubinaemiae. Nocte sequenti puer in redanimationis sedem est translatus, ubi intubationi subiectus est et exaequatae ventilationi, quoniam valetudo eius magis magisque in deterius mutabatur ob praesentiam dyspnoeae, acutioris bradycardiae, shock septici nigra vescentis et implicationis miocardicae. Unde prognosis infausta breviter quoad vitam est edita. Interea parentes Matthaei Pii aliaeque personae sanationem a Deo implorare coeperant per intercessionem beati Pii a Pietrelcina. Mane diei 21 mensis Ianuarii valetudo pueri celeriter se reiecit usque ad perfectam sanationem. De huiusmodi sanatione, quae statim mira est existimata, eodem anno 2000 apud Curiam Sipontinam -Vestanam dioecesana instructa est Inquisitio, cuius vim iuridicam approbavit Congregatio de Causis Sanctorum per decretum diei 12 mensis Ianuarii anno 2001. Consilium Medicorum huius Dicasterii in sessione habita die 22 mensis Novembris eiusdem anni agnovit sanationem celerem, perfectam, constantem, absque consectariis et ex seien- Congregatio de Causis Sanctorum 493 tia inexplicabilem fuisse. Peculiari in Congressu Consultores Theologi se congregarunt die 11 mensis Decembris anno 2001, atque die 18 eiusdem mensis Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo D.no Andrea Maria Erba, Episcopo Veliterno-Signino, facta est. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Pii a Pietrelcina (in saec.: Francisci Forgione), Sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, videlicet de celeri, perfetta et constanti sanatione pueri Matthaei Pii Colella a « sepsi meningococcica iperacuta con shock settico, gravissima ipotensione arteriosa, arresto cardiaco, ipossiemia protratta, distress respiratorio, coagulazione intravasale disseminata, insufficienza multiorgano ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. ffi S. © Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 494 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale TAURINENSIS Canonizationis beati Ignatii a Santhià (in saec.: Laurentii Mauritii Belvisotti) sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum (1686-1770) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Ignatius a Santhià id est a Sancta Agatha (in saec.: Laurentius Mauritius Belvisotti) natus est in pago vulgo Santhià, provinciae Vercellensis, die 5 mensis Iunii anno 1686. Post receptam sacerdotalem Ordinationem ingressus est Ordinem Fratrum Minorum Capuccinorum, ubi diversa obiit officia, quae inter munus magistri noviciorum. Summo studio et quidem copioso cum fructu vires impendit in reconciliationis sacramentum administrandum, in fidelium animas moderandas, in caritatem infirmis et pauperibus praestandam. Firmata sanctitatis fama circumdatus, die 22 mensis Septembris anno 1770 ad caelestem transiit Patrem. Summus Pontifex Paulus VI die 17 mensis Aprilis anno 1966 ei Beatorum caelitum honores decrevit. Ad promovendam canonizationem huius humilis filii Sancti Francisci Asisinatis, Causae Postulator iudicio Congregationis de Causis Sanctorum praesumptam miram subiecit sanationem, illius intercessioni adscriptam. Eventus respicit puerum Henricum Ugolini, qui anno 1985, undecim annos natus, leuchaemia myeloide acuta generis M2 est correptus. In valetudinaria deductus est urbium Vercellarum, Genuae et tandem Tergesti, ubi autotransplantationem medullae osseae pertulit; quam gravissimae subsecutae sunt implicationes, tales ut piastrinopenia, praesentia anticorporum antipiastrinicorum, haemorrhagia cerebralis et retinica. Curationibus autem medicis in irritum cedentibus infirmique valetudine in deterius mente, medici a curatione prognosim ediderunt in extremis reservatam. Interea aliquot amici familiae Henrici, ut hic a Deo sanationem assequeretur, invocare coeperunt intercessionem beati Ignatii a Santhià, cuius reliquia quaedam infirmo est applicata. Puer die 6 mensis Iunii anno 1986 ex improviso piastrinogenesim resumpsit, unde optata sanatio confirmabatur, de qua anno 1993 apud Curiam Vercellensem instructa est Inquisitio dioecesana, cuius vim iuridicam approbavit Congregatio de Causis Sanctorum per decretum diei 3 mensis Iunii anno 1994. Consilium Medicorum huius Dicasterii in sessione habita die 25 mensis Maii anno 2000 declaravit sanationem instantaneam, perfectam, constantem Congregatio de Causis Sanctorum 495 et ex scientia inexplicabilem fuisse. Tam Peculiaris Congressus Consultorum Theologorum die 22 mensis Decembris eiusdem anni habitus, quam Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum celebrata die 21 mensis Septembris anno 2001, Causae Ponente Eminentissimo Cardinale D. Simone Lourdusamy, ad dubium num sanatio Henrici Ugolini divinitus evenerit, favens tulerunt suffragium. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque e more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Ignatii a Santhià (in saec.: Laurentii Mauritii Belvisotti), Sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, videlicet de instantánea, perfecta ac constanti sanatione pueri Henrici Ugolini a « leucemia mieloide acuta tipo M2 con gravi complicazioni ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis TUDELENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Petri Legaría Armendariz sacerdotis dioecesani fundatoris Congregationis Sororum Servarum Christi Regis (1878-1956) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS Presbyteri « ministri Christi esse non possent nisi alius vitae quam terrenae testes essent et dispensatores, sed neque hominibus inservire valerent, si ab eorum vita condicionibusque alieni remanerent » (Conc. Oecum. Vat. II, Decretum de presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum ordinis, 3). 496 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Boni Pastoris instar, qui intimam unionem cum Patre vixit et animam suam posuit pro ovibus (cf. Io 10, 11), Petrus Legaría Armendáriz, presbyter, interioris vitae gravitati animam contulit ac saluti animarum dedit operam, über expediens ministerium pastorale et novam instituens Congregationem religiosam, qua exercitia spiritualia in populum Dei foveret. Insignis hic minister Ecclesiae natus est Tudelae in Navarra Hispaniae provincia die 2 mensis Iunii anno 1878. Cum patre orbatus esset vix octavum aetatis annum agens, in discriminibus rei familiaris et oeconomicae crevit. Acceptus est itaque in asylo orphanorum, ubi primam recepit Communionem. Vocatione ad sacerdotium percepta, Seminarium Tudelae ingressus est, unde quotidie, confectis lectionibus, asylum repetebat, ut cappellano adesset in orphanis curandis. Iam inde ab annis iuventutis magni aestimatus est ob pietatis vitam, morum affabilitatem et sollicitudo illa, qua officia peragebat. Bonae famae, qua circumfusus erat, causa praefectus disciplinae factus est. Die 20 mensis Decembris anno 1902, Ordinationem sacerdotalem recepit et magisterium dein in Seminario ei traditum est, ubi logicam, ius canonicum, Sacram Scripturam atque ethicam docuit, magnam sibi adipiscens laudem ex modo, quo munus magistri explebat. Per tempus hoc magisterii ad ferventem apostolicam actuositatem incubuit, in qua virtute fulsit concionatoris. Regens postea factus est paroeciae civitatis Murchante, cuius anno 1910 auctus est parochi officio, ab ipso per triginta sex annos exercito. Labor eius pastoris alta dereliquit in populo vestigia, cui contra neglegentiam fidei et praecipuam delectationem rerum mundi illius temporis summam pietatem et spiritualitatem inspiravit. Laborem impertiit congruentem christifidelibus institutionem christianam praestando et probatus exstitit confessor necnon prudens et peritus moderator spiritualis. Profunda fide commotus, assidue in conspectu Dei vixit et spiritualitatem suam per orationem continuam ac pietatem erga Eucharistiam, Sacratissimum Cor Iesu, Beatam Virginem Mariam et Sanctum Ioseph aluit. Summa quadam confidentia in Christo fretus, non hominum instrumenta vel auxilia quaerebat, manibus Providentiae se fidenter permittens. Etiam in homiliis et confessionibus fideles ad inquirenda bona caelestia dirigebat. Sollicitus de plene consiliis divinis respondendo, omnem iniuriam in Deum, quem toto corde diligebat, vitabat. Pauperrimi omnium hi erant, quibus praedicationem et paternam suam sollicitudinem privilegio donabat. In angustiis tempestatis illius, quae in Hispania electiones anni 1936 insecuta est, Servus Dei magnam praebuit fortitudinem et Verbum Domini Congregatio de Causis Sanctorum 497 sine ulla perrexit proclamare dissimulatione. Verus vir Dei largus fuit caritate in omnes et iustam adversus errores severitatem cum amore errantium concilia vit. In Exercitiis Spiritualibus Sancti Ignatii de Loyola instrumentum vidit praecipuum ad societatem ad Christi praecepta evangelizandam et convertendam. Igitur, post orationem, auditis virorum spiritualitate eminentium consiliis, Congregationem Sororum Servarum Christi Regis pro apostolatu Exercitiorum Spiritualium ex more Sancti Ignatii statuit fundare. Quam rationem suam tribus exposuit iuvenibus mulieribus, scilicet Mariae La Porta Martínez, Aureae Martínez Pardo et Angelae Simón Osés, quarum ipse moderator exstitit spiritualis. Cum his novi Instituti operam incepit in locis suae paroeciae; Episcopus dioecesanus concessit deinde, ut aedificium exstrueretur ad religiosas hospitio excipiendas, et approbavit normas Congregationis. Prima aedes Exercitiorum Spiritualium Tudelae aedificata est, ubi Sorores sodalicium vitae inceperunt. Novae vero aedes aliis in urbibus in Hispania sicut extra processerunt. Servus Dei perfecte officia paroecialia cum muneribus erga Institutum conciliabat. Vertente anno 1942, paroeciam vici Murchante semel reliquit et in aedem Exercitiorum Tudelae secessit, sed mira humilitate ac prudentia in regimen Istituti se immiscere recusavit, ut haec a religiosis huic muneri praepositis efficerentur. Iustitia emicuit et semper compos sui fuit, temperans in cibo atque in habitu, qui, licet parvi esset, tamen compositus et mundus. Etiam si parochus et fundator Congregationis magnas gessisset pecunias, contemptionem ostendit bonorum mundi. Numquam praeterea honores petivit neque sibi comparavit merita, cum se utpote instrumentum in manibus Domini haberet. Oboediens fuit et obsequens Superioribus, semper reverentiam et deditionem filialem in Romanum Pontificem praebens. Votum castitatis servavit moresque habuit benignos et pudentes erga mulieres. In ultimis vitae annis, aegro morbo ad inertiam et inhabilitatem super sede cum rotis pro infirmis coactus, patienter infirmitatem suam toleravit, doloribus suis se passioni Christi socians. Antequam ultimum spiritum exhalaret, sacramenta recepit. Obiit in Domino Tudelae, die 30 mensis Septembris anno 1956. Fama sanctitatis Servi Dei perspecta, Archiepiscopus PampilonensisTudelensis Causam beatificationis et canonizationis inivit et annis 19811986 Processum Ordinarium Informativum dioecesanum celebravit, cuius Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 498 auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 17 mensis Maii anno 1991 probatae sunt. Confecta Positione, disceptatum est, ut ex norma, an Servus Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Die 13 mensis Novembris anno 2001, prospero cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est. Patres Cardinales porro et Episcopi, in Sessione Ordinaria diei 11 insequentis mensis Decembris, audita relatione Causae Ponentis, Excellentissimi Domini Andreae Mariae Erba, Episcopi Veliterni-Signini, professi sunt Servum Dei Petrum Legaría Armendáriz virtutes théologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more con vocandis, eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Petri Legaria Armendáriz, Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Congregationis Sororum Servarum Christi Regis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2001. 83 IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio pro Episcopis 499 CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S TUGUEGARAOANAE, BATANENSIS et BABUYANENSIS De finium et nominis praelaturae Batanensis et Babuyanensis mutatione DECRETUM Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit, Exc.mi PP.DD. Iosephus P. Salazar, O.P., Episcopus Praelatus Batanensis et Babuyanensis, et Adeodatus A. Talamayan, Archiepiscopus Tuguegaraoanus, nuper ab Apostolica Sede postulaverunt, ut suarum Ecclesiarum fines immutarentur. Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P.D. Antonii Franco, Archiepiscopi titularis Gallesini et in Philippinis Apostolici Nuntii, rata huiusmodi immutationem christifidelium bono profuturam, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia PP. II, tributarum, oblatas preces benigne accipiendas esse censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, hoc Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, ea quae sequuntur decernit: 1. A praelatura territoriali Batanensi et Babuyanensi separentur insulae Babuyanenses atque perpetuo uniantur archidioecesi Tuguegaraoanae; 2. Praelatura territorialis «Batanes and The Babuyan Islands» denominetur in posterum praelatura territorialis « Batanes »; 3. Praelatura territorialis Batanensis separetur a provincia ecclesiastica Tuguegaraoana et uniatur provinciae ecclesiaticae Novae Segobiae. Proinde omnia acta et documenta praefatarum insularum Babuyanensium, clericos, fideles et bona temporalia respicentia a Curia Batanensi et Babuyanensi ad Curiam Tuguegaraoanam quam citius fieri poterit, tradantur. Ad clericorum incardinationem vero quod attinet necnon bonorum divisionem praescripta iuris serventur, prae oculis habitis quae a memoratis Episcopis unanimi consensu statuta sunt. Ad haec perficienda Congregatio pro Episcopis Exc.mum P.D. Antonium Franco, Archiepiscopum titularem Gallesinum et in Philippinis Apos- 500 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tolicum Nuntium deputat necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis transmittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 6 mensis Februarii, anno 2002. IOANNES B. card. RE, Praefectus & Franciscus Monterisi, a Secretis. L. & S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 724/2000 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 21 Maii 2002. — Coadiutorem dioecesis Gonayvesensis, R.P. Ivonem-Mariam Péan, Congregationis a Sancta Cruce sodalem, hactenus rectorem sectionis philosophiae Seminarii maioris Portus Principis. die 24 Maii. — Ordinariatui Militari in Magna Britannia, R.P. Thomam Matthaeum Burns, e Societate Mariae, hactenus Vicarium generalem eiusdem Ordinariatus Militaris. die 29 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Citiensi, R.D. Ansgarium Odemarum Aparicio Céspedes, e clero archidioecesis Pacensis in Bolivia ibique rectorem Seminarii « Sancti Hieronymi », quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 31 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Covingtonensi, R.D. Rogerum Ioannem Foys, e clero dioecesis Steubenvicensis, ibique Vicarium generalem. — Cathedrali Ecclesiae Steubenvicensi, R.D. Robertum Danielem Conlon, e clero archidioecesis Cincinnatensis, ibique curionem paroeciae ss. Redemptoris in oppido vulgo New Bremen. Congregatio pro Episcopis 501 die 31 Maii 2002. — Cathedrali Ecclesiae Valdiviensi, R.D. Ignatium Ducasse Medina, e clero archidioecesis Sancti Iacobi in Chile ibique Seminarii maioris rectorem. die 4 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Kildariensi et Leighliensi Exc.mum P.D. Iacobum Moriarty, hactenus Episcopum titularem Bononiensem et Auxiliarem archidioecesis Dublinensis. die 7 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Catanensi, Exc.mum P.D. Salvatorem Gristina, hactenus Episcopum Iaciensem. die 10 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Camagueyensi, Exc.mum P.D. Ioannem García Rodríguez, hactenus Episcopum titularem Gummitanum in Proconsulari et Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 15 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Ss.mae Assumptionis Exc.mum P.D. Eustachium Pastorem Cuquejo Verga, C.SS.R., hactenus Episcopum Castrensem in Republica Paraguaiana. — Cathedrali Ecclesiae Tulcanensi R.D. Aloisium Antonium Sánchez Armijos, S.D.B., hactenus religionis professorem in Universitate Politechnica Salesiana Quitensi. — Titulari episcopali Ecclesiae Benepotensi, R.D. Leopoldum Ermes Garin Bruzzone, Vicarium generalem Canalopolitanum, quem constituit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 18 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Nemptodurensi Exc.mum P.D. Gerardum Daucourt, hactenus Aurelianensem Episcopum. — Cathedrali Ecclesiae Aturensi et Aquae Augustae R.D. Philippum Breton, e clero archidioecesis Parisiensis, paroeciae vulgo dictae « Saint Honore d'Eylau » curionem. die 21 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Avenionensi R.D. Ioannem Petrum Cattenoz, hactenus Instituti vulgo dicti « Notre Dame de Vie, Branche sacerdotale » moderatorem. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 502 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Venerdì, Maggio 2 0 0 2 , le LL. E E . i Signori e le Signore EuLOGE HINVI, Ambasciatore del Benin; VLADIMIR R. KORÒLEV, Ambasciatore di Bielorussia; DINA KAWAR, Ambasciatore di Giordania; HÖRDUR H . BJARNASON, Ambasciatore di Islanda; AMADOU TOURÉ, Ambasciatore del Niger; FREDRIK VAHLQUIST, Ambasciatore di Svezia; ABDELBASIT BADAWI ALI ELSANOSI, Ambasciatore del Sudan; JULLAPONG NONSRICHAI, Ambasciatore di Thailandia, tutti accreditati presso la Santa Sede. 17 o Sabato, I Giugno 2 0 0 2 , S.E. il Signor di Romania presso la Santa Sede. MIHAIL DOBRE, Ambasciatore Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Lunedì, 2 0 Maggio 2 0 0 2 , S.E. il Signor FERNANDO ENRIQUE DOSO, Presidente della Repubblica Federativa del Brasile. Martedì, 2 8 Maggio 2 0 0 2 , S.E. il Signor Presidente degli Stati Uniti d'America. CAR- GEORGE WALKER BUSH, Venerdì, 3 1 Maggio 2 0 0 2 , S.E. il Signor KARL MANN, Presidente della Repubblica di Mauritius. AUGUSTE OFF- Lunedì, 3 Giugno 2 0 0 2 , S.E. il Signor Presidente della Repubblica di Bolivia. JORGE QUIROGA RAMÍREZ, Venerdì, 7 Giugno 2 0 0 2 , l'On. DATO' HAMAD, Primo Ministro della Malesia. SERI MAHATRTR BIN Sabato, 8 Giugno 2 0 0 2 , S.E. il Signor Presidente della Repubblica del Ghana. JOHN AGYEKUM KUFUOR, Mo- Diarium Romanae Curiae 503 Lunedì, 1 0 Giugno 2 0 0 2 , S.E. il Signor ANDRÉS ARANGO, Presidente della Repubblica di Colombia. Lunedì, 1 0 Giugno 2 0 0 2 , S.E. La Signora Presidente della Repubblica di Indonesia. Martedì, 1 1 Giugno 2 0 0 2 , S.E. il Signor Presidente della Repubblica di Uganda. MEGAWATT SOEKARNOPUTU, YOWERI KAGUTA MUSEVENI, Martedì, 1 1 Giugno 2 0 0 2 , S.E. il Signor Presidente della Repubblica del Togo. Martedì, 1 1 Giugno 2 0 0 2 , S.E. il Signor dente della Repubblica di Kiribati. GNASINGBE EYADEMA, TEBURORO TITO, Martedì, 1 1 Giugno 2 0 0 2 , S.E. il Signor KESSAI dente della Repubblica delle Isole Marshall. Martedì, Swaziland. 11 Giovedì, 13 Giugno 2002, Giugno 2002, PASTRANA Sua Maestà H . NOTE, MSWATI PresiPresi- III, Re dello S.E. la Signora CHANDRIKA BANPresidente della Repubblica Democratica Socialista dello Sri Lanka. DARANAIKE KUMARATUNGA, Venerdì, 1 4 Giugno 2 0 0 2 , S.E. il Signor JOSEPH dente della Repubblica Democratica del Congo. Sabato, 1 5 Giugno 2 0 0 2 , S.E. il Signor sidente della Repubblica del Benin. KABILA, Presi- MATHIEU KEREKOU, Pre- SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 18 maggio » » 2002. Mons. Dominique Mamberti, Arcivescovo tit. eletto di Sagona, Nunzio Apostolico in Sudan e Delegato Apostolico in Somalia. » S.E. mons. Giuseppe Leanza, Arcivescovo tit. di Lilibeo, Nunzio Apostolico in Slovenia e in Bosnia ed Erzegovina, Nunzio Apostolico nella Repubblica di Macedonia. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 504 Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 26 aprile 2002. Gli Em.mi Signori Cardinali Jozéf Glemp, Edward Egan, Agostino Cacciavillan, Sergio Sebastiani, Walter Kasper, Membri del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica « ad quinquennium aut usque ad 80 ». » S.E. mons, Thomas Kwaku Mensah, Vescovo di Obuasi, Membro del Pontificio Consiglio per gli Operatori Sanitari « ad quinquennium ». » S.E. mons. John Bukovsky, Arcivescovo tit. di Tabalta, Membro del Pontificio Consiglio per la Promozione dell'Unità dei Cristiani «ad quinquennium ». » S.E. mons. John Bukovsky, Arcivescovo tit. di Tabalta, Consultore della Sezione per i Rapporti con gli Stati della Segreteria di Stato. » Gli Em.mi Signori Cardinali D. Simon Lourdusamy e Jan Pieter Schotte e le LL.EE. i monsignori Joseph Mercieca, Julian Herranz, Filippo Giannini, Emilio Eid, Membri del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica « in aliud quinquennium aut usque ad 80 ». » S.E. mons. Franc Rodé, Arcivescovo di Ljubljana, Membro del Pontificio Consiglio della Cultura « in aliud quinquennium ». » P. Kevin Flannery, S.I., Consultore della Congregazione per la Dottrina della Fede « ad quinquennium ». » P. Federico Lombardi, S.I., Direttore Generale del Centro Televisivo Vaticano e Segretario del Consiglio di Amministrazione del medesimo Centro « ad triennium ». mm 30 » 10 maggio » » 15 » mum 21 » 28 » 5 giugno NECROLOGIO 22 maggio 27 31 » » 1 3 giugno » 6 » 7 12 » » 2002. Card. Alexandra Todea, del Titolo di Sant'Atanasio a via Tiburtina. » Mons. Winnibald J. Menezes, Vescovo tit. di Tubursico-Bure. » Mons. Eusebius J. Crawford, Vescovo em. di Gizo (Isole Salomone). » Mons. James P. Mahoney, Vescovo tit. di Ipagro. » Mons. Teodulfo S. Domingo, Arcivescovo em. di Tuguegarao (Filippine). » Mons. Michel Ntuyahaga, Vescovo em. di Bujumbura (Burundi). » Mons. Antonio Soares Costa, Vescovo di Caruaru (Brasile). » Mons. Bonifatius Haushiku, Arcivescovo em. di Windhoek (Namibia). An. et vol. XCIV 5 Augusti 2002 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES quibus Augustino Zhao Rong et CXIX Sociis Sanctorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. « Quemadmodum vitis, si quis partes illas amputet, quae fructus ferunt, ita proficit, ut alios florentes et fructiferos palmites rursus proferat, idem nobis quoque evenit: piantata enim a Deo et salvatore Christo vitis, populus eius est. Et quanto magis magisque talia nobis infliguntur, eo plures alii per nomen Iesu fideles et pii fiunt » (S. Iustinus Martyr, Dialogus cum Tryphone, n. 110, P.L., VI, 730). Verba haec, quae Decessor Noster Benedictus XIV protulit ut sex commemoraret huius manipuli primos martyres (allocutione die xvi mensis Septembris anno MDCCXLVIII habita), pari claritudine aliis Sociis sunt convertenda, frugiferis scilicet vitis palmitibus, qui sunt Dei populus in Sinis, ubi Domini Nostri Iesu Christi Evangelium, quod inde a v saeculo enuntiatum est, in saeculis vii-vin, xin, xvi, feliciter est amplificatum. Ancipites variique casus, qui apud Sinenses annales reperiuntur, pacis persecutionisque temporum per intervalla longum aevum denotarunt, quod maxima ex parte, domus Qing imperatoribus regnantibus, explicatum est. Ad hanc aetatem centum viginti fideles pertinent, quibus hodie Sanctorum honores de34 - AAS 506 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cernuntur. Ex iis triginta tres sunt Europaei, qui destinati sunt ut in nomine Iesu salutis nuntium afferrent (cfr Act 9, 15) in peramplo antiquoque « mediano Regno ». Huic nuntio octoginta septem Sinenses crediderunt, qui vicissim in eum propter amorem sanguinem effuderunt. Octoginta duo viri sunt et triginta octo mulieres omnium ordinum, qui in Provinciis Fujian, Sichuan, Guizhou, Guangxi, Hcnan, Hunan, Shanxi, Shaanxi, (Tcheli) Hebei, Guangdong incolebant. In iis locis Vicariatus Apostolici vigebant, in quibus opus faciebant Ordinis Fratrum Praedicatorum, Societatis Parisiensis missionum ad exteras gentes, Congregationis Missionis, Ordinis Fratrum Minorum Franciscanarumque Missionariarum Mariae, Societatis Iesu, Pontificii Instituti ad exteras gentes, Societatis S. Francisci Salesii sodales necnon localis cleri Presbyteri. Horum strenuorum christianorum, qui eximia fortitudinis, constantiae et erga Sinenses Gentes honoris exempla reddiderunt, infra referuntur nomina, qui secundum passionis annum officiumque ecclesiasticum recensentur: Anno MDCXLVIII Franciscus Fernández de Capillas, O.P., presbyter. Annis MDCCXLVII-MDCCXLVIII Petrus Sans i lorda, O.P. episcopus. Presbyteri: Franciscus Serrano Frias, O.P. (episcopus electus), Ioachimus Royo Pérez, O.P., Ioannes Aleober Figuera, O.P., Franciscus Díaz del Rincón, O.P. Annis MDcccxiv-MDCCCLXii Ioannes Gabriel Taurin Dufresse, M.E.P., episcopus. Presbyteri: Augustinus Zhao Rong, Ioannes a Triora, O.F.M. (Franciscus Maria Lantrua), Iosephus Yuan Zaide, Paulus Liu Jinde, Franciscus Régis Clet, C.M., Thaddaeus Liu Ruiting, Augustus Chapdelaine, M.E.P., Ioannes Petrus Néel, M.E.P. Seminarii Tirones: Iosephus Zhang Wenlan, Paulus Chen Changpin. Catechistae: Petrus Wu Guosheng, Iosephus Zhang Dapeng, Petrus Liu Wenyuan, Ioachimus Ho Kaizhi, Hieronymus Lu Tingmei, Laurentius Wang Bing, Martinus Wu Xuesheng, Ioannes Zhang Tianshen, Ioannes Chen Xianheng, Lucia Yi Zhenmei. Alii Laici: Laurentius Bai Xiaoman, Agnes Cao Guiying, Agatha Lin Zhao, Ioannes Baptista Luo Tingyin, Martha Wang Luo Mande. Anno MCM Episcopi: Gregorius Grassi, O.F.M., Franciscus Fogolla, O.F.M., Antoninus Fantosati, O.F.M. Presbyteri: Elias Facchini, O.F.M., Theodoricus Balat, O.F.M., Iosephus Maria Gámbaro, O.F.M., Caesidius Giacomoantonio, O.F.M., Leo Mangin, Acta Ioannis Pauli Pp. II 507 S.I., Paulus Denn, S.I., Remigius Isoré, S.I., Modestus Andlauer, S.I., Albericus Crescitelli, P.I.M.E. Religiosi: Andreas Bauer, O.F.M., Maria Ermellina a Iesu, F.M.M. (Irma Grivot), Maria Pacis, F.M.M. (Maria Anna Giuliani), Maria Clara, F.M.M. (Clelia Nanetti), Maria Sanctae Nataliae, F.M.M. (Ioanna Maria Kerguin), Maria Sancti Iusti, F.M.M. (Anna Moreau), Maria Adolfina, F.M.M. (Anna Dierk), Maria Amandina, F.M.M. (Paula Jeuris). Seminarii Tirones: Ioannes Zhang Huan, T.O.F. vel O.F.S., Patricius Dong Badi, T.O.F., Ioannes Wang Rui, T.O.F., Philippus Zhang Zhihe, T.O.E., Ioannes Zhang Jingguang, T.O.F. Catechistae: Simon Chen Ximan, T.O.F., Ioannes Wu Wenyin. Alii Laici: Thomas Shen Jihe, T.O.F., Petrus Wu Anbang, T.O.F., Franciscus Zhang Ron, T.O.F, Matthias Feng De, T.O.F., Petrus Zhang Banniu, T.O.F., Iacobus Yan Guodong, Iacobus Zhao Ouanxin, Petrus Wang Erman, Maria Zhu Wu, Petrus Zhu Rixin, Ioannes Baptista Zhu Wurui, Maria Fu Guilin, Barbara Cui Lian, Iosephus Ma Taishun, Lucia Wang Cheng, Maria Fan Kun, Maria Chi Yu, Maria Zheng Xu, Maria Du Zhao, Magdalena Du Fengju, Maria Du Tian, Paulus Wu Anjyu, Ioannes Baptista Wu Mantang, Paulus Wu Wanshu, Raimundus Li Quanzhen, Petrus Li Quanhui, Petrus Zhao Mingzhen, Ioannes Baptista Zhao Mingxi, Teresia Chen Jinjieh, Rosa Chen Aijie, Petrus Wang Zuolung, Maria Guo Li, Marcus Ji Tianxiang, Anna An Xin, Maria An Guo, Anna An Jiao, Maria An Linghua, Paulus Liu Jinde, Iosephus Wang Kuiju, Ioannes Wang Kuixin, Teresia Zhang He, Paulus Lang Fu, Elisabetha Qin Bian, Simon Qin Chunfu, Petrus Liu Ziyu, Anna Wang, Iosephus Wang Yumei, Lucia Wang Wang, Andreas Wang Tianqing, Maria Wang Li, Maria Zhao Guo, Rosa Zhao, Maria Zhao, Iosephus Yuang Gengyin, Paulus Ge Tingzhu, Rosa Fan Hui. Catechumeni: Zhan Huailu, Lang Yang, Zi Zhuzi. MCMXXX Aloisius Versiglia, S.D.B., episcopus; Callistus Caravario, S.D.B., presbyter. Annumerantur ideo sex Episcopi, viginti tres Presbyteri, octo Religiosi, septem Seminarii Tirones, undecim Catechistae et alii ex variis ordinibus sexaginta quinque in quibus Patres Matresquefamilias cum Liberis, nonnullae Virgines, Catechumeni recensentur. Horum strenuorum christianorum qui exstant Sinensium « turba magna, quam dinumerare nemo poterat» (Apc 7, 9), Beatificationis Causae canoni- 508 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale eae turmatim coeptae sunt agi, quam de quinque anno MDCCCXCIII et de tredecim anno MCM decrevit Leo XIII; Pius X de quattuordecim anno MCMIX; Pius XII de undetriginta anno MCMXLVI, de uno anno MCMLI et de quinquaginta sex anno MCMLV; Ioannes Paulus II de duobus anno MCMLXXXII. Quod autem ad Canonizationem attinet, cuius nonnullorum superioribus annis Causa acta erat, Episcoporum Taivaniae Regionalis Conferentia Sinensis anno MCMLXXXIV ab Apostolica Sede flagitavit ut variorum manipulorum Causae una simul tractarentur. Id iterum anno MCMXCVI postulatum est, L contingente anno a Hierarchia Catholica in Sinis constituta. Hac temporis intervallo animarum christianorum Sinensium fidei testimonium Episcopi sunt admirati idque mirum quoddam respexerunt per intercessionem exemplumque eximium Beatorum Martyrum a Deo datum signum. Quapropter per Congregationis de Causis Sanctorum Decretum diei xi mensis Ianuarii anno MM Causae coniunctae sunt atque per subsequens Decretum ab eadem Congregatione die xxn mensis Ianuarii emissum, Nos Episcopatus supra memorati necnon Litterarum postulatoriarum Europae Asiaeque Episcoporum vota recipientes attenta solida fama signarum Beatorum in Sinis, annuimus ut sollemnis centum et viginti Beatorum quos supra memoravimus Canonizatio celebraretur. Deinde die x Martii mensis coadunato Consistorio, sententia audita Patrum Cardinalium Episcoporumque adstantium, statuimus ut Canonizationis ritus die i mensis Octobris anno MM ageretur. Hodie igitur in Petriano foro inter sacra sollemniter hanc ediximus formulam. « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Augustinum Zhao Rong et cxix Socios, Mariam Iosepham a Corde Iesu Sancho de Guerra, Catharinam Drexel et Iosepham Bakhita, Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quad autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime efficientibus rebus quibuslibet. Acta Ioannis Pauli Pp. II 509 Datum Romae apud Sanctum Petrum, die primo mensis Octobris anno Domini bis millesimo, Pontificatus Nostri altero et vicesimo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco ffl Plumbi In Secret. Status tab., n. 497.502 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I JHABUENSIS Ab Ecclesiis Indorensi et Udaipurensi quodam distracto territorio nova conditur dioecesis Jhabuensis appellanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Ecclesiae universae ministerium ab ipso Domino Nobis demandatum omni diligentia explicare festinamus, ut eiusdem salutaria beneficia et praecepta omnia loca et efficaciter gentes contingant. Ideo Nos res disponere properamus ut hoc facilius commodiusque eveniat. Quocirca sententiae accedentes Congregationis pro Gentium Evangelizatione, comprobante quoque Venerabili Fratre Laurentio Baldisseri, Archiepiscopo titulo Diocletianensi atque in India Apostolico Nuntio, haec pro Apostolica Nostra potestate statuimus et decernimus: territorium districtuum civilium populari sermone 510 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale appellatorum Jhabua, Ratlam, Mandsaur, Neemuch necnon municipium vulgo nuncupatum Sardarpur Tahshil in districtu vocato Dhar, a dioecesi Indorensi abstrahimus atque municipium quod dicunt Thandla Tahshil in districtu appellato Jhabua, cum quattuor paroeciis, scilicet Thandla, Dungripada, Jhapandara et Badi Dhamni a dioecesi Udaipurensi separamus. Inde novam dioecesim constituimus, quae Jhabuensis appellabitur seu populari loquela Jhabua. Novam dioecesim suffraganeam facimus Metropolitanae Ecclesiae Bhopalensi atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus. Cathedram episcopalem in templo Beatae Virgini Mariae dicato, in urbe sito quam Meghnagar vocant, locamus. Cetera vero secundum leges canonicas temperentur. Haec omnia ad expedienda Venerabilem Fratrem Laurentium Baldisseri, quem supra memoravimus, legamus, facta videlicet facultate quempiam alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re tandem ad exitum perducta, documenta apparentur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione diligenter mittantur, contrariis rebus minime officientibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die prima mensis Martii, anno Domini bis millesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. £8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status CRESCENTIUS card. SEPE Congr. pro Gentium Evang. Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco EB Plumbi In Secret. Status tab., n. 510.978 Acta Ioannis Pauli Pp II 511 II MUNKACSIENSIS LATINORUM In Ucraina nova dioecesis Munkacsiensis Latinorum appellanda erigitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Cum Transcarpatiae in populo catholica fides haud parum recenter habuerit incrementum, Nos laetantes festinamus ibidem ecclesiales etiam aptas structuras regimenque instituere. Cum quidem ad fidelium ritus Latini bono melius consulendum Venerabilis Frater Antonius Majnek, Episcopus titulo Febianensis atque Administrator usque Apostolicus Transcarpatiae Latinorum, postulaverit ab Apostolica Sede ut ex eiusdem Administrationis Apostolicae territorio nova constitueretur dioecesis, Nobis opportunum visum est hanc petitionem benigne accipere. Ideo, re mature deliberata auditoque voto Venerabilis Fratris Nicolai Eterovic, Archiepiscopi titulo Sisciensis et in Ucraina Nuntii Apostolici, nec non Congregationis pro Episcopis, in supra dicto territorio constituimus dioecesim Munkacsiensem Latinorum nuncupandam, eamque facimus metropolitanae Ecclesiae Leopolitanae Latinorum suffraganeam atque iurisdictioni Congregationis pro Episcopis obnoxiam. Sedem novae dioecesis in urbe vulgo « Mukacheve » ponimus, ecclesiam vero Sancti Martini Turonensis ibidem exstantem ad gradum ecclesiae cathedralis evehimus, iuribus ac privilegiis concessis quae ad eiusmodi templa spectant. Ut Pastori erectae dioecesis in eius regimine validum tribuatur auxilium, instituatur ad normam iuris communis Collegium Consultorum. Ad seminarii dioecesani erectionem et sacrorum alumnorum institutionem quod attinet, iuris communis serventur praescripta, prae oculis Congregationis pro Institutione Catholica habitis praeceptis. Selecti seminarii alumni, philosophicis et theologicis disciplinis imbuendi nec non sacerdotes ad studia complenda Romam, si fas est, mittantur. Quod autem ad novae dioecesis pertinet regimen, bonorum ecclesiasticorum administrationem, sede vacante administratoris electionem, fidelium iura horumque similia, serventur quae sacri canones praescribunt. Haec autem, quae praescripsimus, committimus perficienda memorato Venerabili Fratri Nicolao Eterovic, vel, absente eo, illi qui negotia curat 512 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Apostolicae Sedis in eadem regione, ac omnes eis tribuimus necessarias et convenientes facultates, etiam subdelegandi quemvis virum in dignitate ecclesiastica constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis sincerum actus effectae exsecutionis exemplar sedulo mittendi. Has denique Litteras Nostras ratas et firmas esse nunc et in posterum volumus, quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vicesimo septimo mensis Martii, anno Domini bismillesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. & ANGELUS card. SODANO IOANNES Secretarius Status Congr, pro B. card. Episcopis RE Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco & Plumbi In Secret. Status tab., n 512.416 III ULAANBAATARENSIS Nova in Mongolia Praefectura Apostolica conditur Ulaanbaatarensis appellanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. De universa catholica communitate solliciti, cuncta disponere solemus ut Evangelii nuntius et Domini salutaria beneficia omnia loca contingant et quam efficacissime vel ad longinquus populos perveniant. Nunc gentes versantur ob oculos Nostros quae in Mongolia commorantur, cui omnibus ex partibus opportuna subsidia commodare properamus. Quandoquidem igitur Missio inibi sui iuris Urgaënsis, Congregationis Immaculati Cordis Mariae sodalibus commissa, haud mediocre cepit incrementum, ipsis sacris ministris laudabiliter adlaborantibus, utque voluntates ad alacriora agenda proximos in annos opera sustineantur, de Congregationis pro Gentium Evangelizatione iudicio, adsentiente Venerabili Fratre Ioanne Baptista Morandini, Ar- 513 Acta Ioannis Pauli Pp. II chiepiscopo titulo Numidensi atque in Mongolia Apostolico Nuntio, Praefecturam Apostolicam Ulaanbaatarensem condimus, et eam curis demandamus Congregationis Immaculati Cordis Mariae. Haec omnia ad expedienda Venerabilem Fratrem quem supra memoravimus legamus, facta videlicet facultate quempiam alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re tandem ad exitum perducta, documenta apparentur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione diligenter mittantur, contrariis rebus minime officientibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die tricesimo mensis Aprilis, anno Domini bis millesimo secundo, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. 83 ANGELUS card. SODANO CRESCENTIUS Secretarius Status card. SEPE Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 514.873 IV ODESENSIS-SYMPHEROPOLITANA In Ucraina nova conditur dioecesis Odesensis-Sympheropolitana appellanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Caram Ucrainae terram Christifideles incolentes salutiferas veritates altiore usque ratione meditari conantur atque in cotidiana vita divina praecepta servare. Nos Ipsi summa diligentia totum dominicum gregem pascere nitentes, nunc vero de fidelibus deque cunctis hominibus bonae voluntatis in Ucraina cogitamus atque res disponere properamus ut Evangelii ibi praedicatio facilius commodiusque eveniat. Favorabili igitur exstante sententia Venerabilis Fratris Nicolai Eterovic, Archiepiscopi titulo Sisciensis atque in Ucraina Apostolici Nuntii, de consilio Secretariae Status, plenitudine Apostolicae Nostrae potestatis, a dioecesi Camenecensi Latinorum separamus regiones vulgo « Kherson », « Kyrovohrad », « Mykalov », « Odessa » et Rempu- 514 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale blicam Autonomam Crimensem atque ex his distractis territoriis novam dioecesim constituimus Odesensem-Sympheropolitanam appellandam. Novae ecclesialis communitatis sedem in urbe vulgo dicta « Odessa » statuimus templumque ibidem paroeciale, Deo in honorem Beatae Mariae Virginis in Caelum Assumptae dicatum, ad gradum evehimus templi Cathedralis, cunctis consentaneis concessis iuribus et privilegiis. Dioecesim Odesensem-Sympheropolitanam metropolitanae Ecclesiae Leopolitanae Latinorum suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Episcopis subicimus. Ut sacro Pastori erectae communitatis ecclesialis validum tribuatur adiutorium, Collegium Consultorum ad normam iuris communis quam primum instituatur. Congruae sustentationi Praesulis novae dioecesis provideatur Curiae emolumentis, fidelium oblationibus et portione ei obveniente ex bonorum divisione, ad normam can. 122 C.I.C. facienda. Circa Seminarii dioecesani erectionem nec non sacrorum candidatorum formationem serventur praescripta iuris communis, prae oculis habitis normis a Congregatione de Institutione Catholica statutis. Simul ac Odesensis-Sympheropolitanae dioecesis erectio ad effectum deducta fuerit, eo ipso sacerdotes Ecclesiae illi adscripti censeantur in cuius territorio ecclesiasticum officium tenent; ceteri vero sacerdotes Seminariique tirones Ecclesiae illi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habent domicilium. Acta et documenta quae erectam dioecesim eiusque clericos, fideles et bona temporalia respiciunt, a Curia Camenecensi Latinorum ad Curiam Odesensem-Sympheropolitanam rite transmittantur. Cetera cuncta ad Iuris Canonici normas exsolvantur. Ad haec tandem explenda quae per has Litteras iussimus, Venerabilem quem diximus Fratrem Nicolaum Eterovic deputamus, necessarias eidem tribuentes facultates etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die quarto mensis Maii, anno Domini bismillesimo et altero, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOANNES Congr. pro B. card. RE Episcopos Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret Status tab., n. 512 993 Acta Ioannis Pauli Pp 515 II ALLOCUTIONES I Ad quosdam Argentinae episcopos.* Queridos hermanos en el episcopado: 1. Me complace dar mi cordial saludo de bienvenida a vosotros, que formáis el segundo grupo de Obispos argentinos en visita Ad limina. En vuestra peregrinación a las tumbas de los Santos Apóstoles Pedro y Pablo y en los encuentros con el Obispo de Roma y sus colaboradores encontraréis un nuevo dinamismo para proseguir en vuestra misión episcopal, siendo conscientes de que Cristo no abandona nunca a su Iglesia y la guía con la fuerza de su Espíritu, para que sea en medio del mundo signo de la salvación. Que Él, maestro de pastores, os colme de esperanza y os haga testigos de ella en vuestra vida, edificando así a todos los fieles confiados a vuestra atención pastoral. Agradezco a Mons. Estanislao Karlic, Arzobispo de Paraná y Presidente de la Conferencia Episcopal Argentina, sus amables palabras renovándome la adhesión de cada uno de vosotros y de las comunidades eclesiales que presidís en nombre del Señor, presentándome al mismo tiempo las orientaciones pastorales que guían vuestro ministerio para que los hombres y mujeres de la querida Nación Argentina caminen hacia la comunión íntima con Dios, Uno y Trino. En estos momentos la Iglesia ha de avanzar con el extraordinario dinamismo de la efusión de gracia que como « un río de agua viva » se deriva de la celebración, aún reciente, del Gran Jubileo, y que ha de traducirse en fervientes propósitos y en líneas de acción concreta. 1 2 3 4 2. A este respecto, es de apreciar el esmero puesto por llevar a la práctica las orientaciones dadas en la Carta apostólica Tertio millennio adveniente para la preparación y celebración del Gran Jubileo. En Argentina, en este sentido se puede recordar el Encuentro Eucaristico Nacional del año 2000, que incluyó un serio examen de conciencia favoreciendo el espíritu de re* Die 5 Martii 2002 Cf.. Mt 28, 20. Cf 1 P Z, 15. 1 2 3 4 Cf.. Novo millennio ineunte, 1. Cf. Ibid., 3, 516 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale conciliación. Así mismo, con ese espíritu habéis llevado a cabo una amplia y capilar consulta a las distintas Iglesias particulares y a diversas comunidades cristianas con vistas a actualizar las Líneas pastorales para la Nueva Evangelización aprobadas en 1990. Todo ello, completado con la acogida y reflexión basada en la Carta apostólica Novo millennio ineunte, adoptando los criterios pastorales de la misma para publicarlos próximamente con el sugestivo título de « Navega mar adentro ». Quiero alentaros en vuestras opciones por afrontar de manera eficaz la nueva evangelización, como son la perseverancia creativa de las cotidianas acciones de la pastoral ordinaria, la acogida cordial y la renovación en santidad por parte de las comunidades parroquiales, todo ello unido a la sólida formación cristiana que favorezca el compromiso misionero de los laicos. Como he señalado en la carta apostólica Novo millennio ineunte, nos encontramos ahora ante « el mayor y no menos comprometedor horizonte de la pastoral ordinaria », que es siempre una tarea apasionante. Esta no significa que cada cual lleve a cabo su labor conforme a criterios individuales, sino, por el contrario, que se ha de conformar con los criterios propios del proyecto pastoral de la respectiva diócesis, convergiendo después con las prioridades conjuntas y respondiendo a las necesidades de evangelización actuales de los argentinos. 5 No dudéis nunca en poner todo vuestro celo y empeño pastorales en los trabajos de la nueva evangelización, con la íntima convicción de que iluminará la acción de los laicos cristianos y podrá ser remedio eficaz y duradero para los duros y graves males que actualmente padecen muchos habitantes de vuestra Nación. 3. En vuestra acción pastoral contáis con la ayuda de los sacerdotes, unidos a su Obispo según la bella expresión de San Ignacio de Antioquía « como las cuerdas a la lira ». Ellos, en virtud de su ordenación, han recibido una consagración peculiar que los destina para « predicar el Evangelio a los fieles, para dirigirlos y para celebrar el culto divino », siendo signo y expresión de la caridad pastoral de Cristo en su función de enseñar, santificar y regir al pueblo que se les encomienda. Participan de la misión confiada por Cristo mismo y reconocida por la Iglesia, que no ha de ser vivida 6 7 8 N. 29. 6 Ad Efesios 4, 1. Lumen gentium, 28. 7 Acta Ioannis Pauli Pp. II 517 como simple ejercicio de una función humana y que ha de ser custodiada todos los días como un don precioso de Dios. El sacerdote debe recordar que, antes de nada, es hombre de Dios y, por eso, nunca puede descuidar su vida espiritual. Toda su actividad « debe comenzar efectivamente con la oración ». Entre las múltiples actividades que llenan la jornada de cada sacerdote, la primacía corresponde a la celebración de la Eucaristía, que lo conforma al Sumo y Eterno Sacerdote. En la presencia de Dios encuentra la fuerza para vivir las exigencias del ministerio y la docilidad para cumplir la voluntad de Quien lo llamó y consagró, enviándolo para encomendarle una misión particular y necesaria. Por ello, la celebración devota de la Liturgia de las Horas, la oración personal, la meditación asidua de la Palabra de Dios, la devoción a la Madre del Señor y de la Iglesia, y la veneración de los Santos, son instrumentos preciosos de los que no se puede prescindir para afirmar el esplendor de la propia identidad y asegurar el fructuoso ejercicio del ministerio sacerdotal. 8 Siendo una misión exigente y que las circunstancias actuales hacen difícil en muchas ocasiones, corresponde a vosotros, queridos Obispos, ayudarles, acompañarles y seguirles, preocupándoos de las necesidades de su vida y proporcionándoles los medios materiales, espirituales y formativos para vivir con gozo y dignidad su ministerio. !Que sintiéndose acogidos por quienes sois como padres suyos, vayan al encuentro de los hombres para anunciarles con dinamismo el Evangelio y los hagan discípulos del Señor! 4. La vida parroquial es el medio ordinario con el que los fíeles de toda clase y condición participan de la vida de la Iglesia y reciben la gracia de Dios. En la Carta apostólica Dies Domini escribí: « Entre las numerosas actividades que desarrolla una parroquia ninguna es tan vital o formativa para la comunidad como la celebración dominical del día del Señor y su Eucaristía », ya que en ella Cristo está presente en su Iglesia de manera más eminente como fuente y culmen de la vida eclesial. Por esa razón el Concilio Vaticano II recomienda que « los párrocos han de procurar que la celebración de la Eucaristía sea el centro y la cumbre de toda la vida de la comunidad cristiana ». 9 10 Como Pastores, sabéis bien la importancia de la Santa Misa para la edificación, el crecimiento y la revitalización de las comunidades cristianas. 8 9 10 San Alberto Magno, Comentario de la teologia mística, 15. 35. Christus Dominus, 30. N. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 518 Nada podrá suplirla jamás, pues aunque la Celebración de la Palabra, cuando falta el presbítero, es conveniente para mantener viva la fe, la meta a la que se debe tender es la regular celebración eucaristica. La Santa Misa, con la doble mesa de la Palabra y de la Eucaristía, hace que los fieles tengan vida y la tengan en abundancia, recibiéndola del mismo Cristo, que así modela y nutre a su Iglesia. A este respecto, el Catecismo de la Iglesia Católica recuerda que « la celebración dominical del día y de la Eucaristía del Señor tiene un papel principalísimo en la vida de la Iglesia », ya que ella hace revivir a los cristianos « la intensa experiencia que tuvieron los Apóstoles la tarde de Pascua, cuando el Señor Resucitado se les manifestó estando reunidos». 11 12 13 Se debe incrementar, pues, una acción pastoral que favorezca una participación más asidua de los fieles en la Eucaristía dominical, la cual ha de ser vivida no sólo como un precepto, sino como una exigencia inscrita profundamente en la existencia cristiana. Por ello escribí: « Es de importancia capital que cada fiel esté convencido de que no puede vivir su fe, con la participación plena en la vida de la comunidad cristiana, sin tomar parte regularmente en la asamblea eucaristica dominical». Más recientemente he señalado también que se ha de dar « un realce particular a la Eucaristía dominical y al domingo mismo, sentido como día especial de la fe, día del Señor resucitado y del don del Espíritu, verdadera Pascua de la semana ». 14 15 5. Otro campo de la acción pastoral que requiere especial atención es el de la promoción y defensa de la institución familiar, hoy tan atacada desde diversos frentes con múltiples y sutiles argumentos. Asistimos a una corriente, muy difundida en algunas partes, que tiende a debilitar su verdadera naturaleza. Los mismos fieles católicos, en ocasiones, por variados motivos, no recurren al Sacramento del matrimonio para dar comienzo a su unión en el amor. Es importante recordar que Cristo « mediante el Sacramento del matrimonio, sale al encuentro de los esposos cristianos. Permanece, además, con ellos para que, como El mismo amó a la Iglesia y se entre- 11 12 13 Cf Jn 10, 10. N. 2177. Cf. Jn 20, 19; Dies Domini, 33 14 Ibid., 81 15 Novo millennio ineunte, 35. Acta Ioannis Pauli Pp 519 II gó por ella, así también los cónyuges, con su entrega mutua, se amen con perpetua fidelidad ». Conozco el empeño que ponéis en defender y promover esta institución, que tiene su origen en Dios y en su plan de salvación. La extensión de la crisis del matrimonio y de la familia no ha de llevar al abatimiento o a la dejadez, al contrario, nos ha de impulsar a proclamar, con firmeza pastoral, como un auténtico servicio a la familia y a la sociedad, la verdad sobre el matrimonio y la familia establecida por Dios. Dejar de hacerlo sería una grave omisión pastoral que induciría a los creyentes al error, así como también a quienes tienen la grave responsabilidad de tomar las decisiones sobre el bien común de la Nación. Esta verdad es válida no sólo para los católicos, sino para todos los hombres y mujeres sin distinción, pues el matrimonio y la familia constituyen un bien insustituible de la sociedad, la cual no puede permanecer indiferente ante su degradación o la pérdida de su identidad. 16 17 A este respecto, los esposos comprometidos en la Iglesia deben, con la ayuda de los Pastores, esmerarse en profundizar en la teología del matrimonio, ayudar a las parejas jóvenes y a las familias en dificultad a reconocer mejor el valor de su compromiso sacramental y a acoger la gracia de la alianza que han sellado como bautizados. Las familias cristianas han de ser las primeras en testimoniar la grandeza de la vida conyugal y familiar, fundada en el amor mutuo y en la fidelidad. Gracias al sacramento, su amor humano adquiere un valor superior, porque los cónyuges manifiestan el amor de Cristo a su Iglesia, asumiendo al mismo tiempo una responsabilidad importante en el mundo: engendrar hijos llamados a convertirse en hijos de Dios, y ayudarlos en su crecimiento humano y sobrenatural. Queridos hermanos: acompañad a las familias, alentad la pastoral familiar en vuestras diócesis y promoved los movimientos y asociaciones de espiritualidad matrimonial; despertad su celo apostólico para que hagan propia la tarea de la nueva evangelización, abran sus puertas a quienes viven en situaciones difíciles, y den testimonio de la gran dignidad de un amor desinteresado e incondicional. No hay que olvidar, además, que para la defensa y promoción de la institución familiar es importante la adecuada preparación de quienes se dis16 17 Gaudium et spes, 48. Cf. Familiaris consortio, 49. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 520 18 ponen a contraer el sacramento del matrimonio. De este modo se promueve la formación de auténticas familias que vivan según el plan de Dios. En esta tarea no sólo se han de presentar a los futuros esposos los aspectos antropológicos del amor humano, sino también las bases para una auténtica espiritualidad conyugal, entendiendo el matrimonio como una vocación que permite al bautizado encarnar la fe, la esperanza y la caridad dentro de su nueva situación personal, social y religiosa. Completando esta preparación específica, se puede aprovechar también como una ocasión de reevangelización para los bautizados que se acercan a la Iglesia a pedir el sacramento del matrimonio. Aunque hoy, gracias a la generalización de la enseñanza, los jóvenes poseen con frecuencia una cultura superior a la de sus padres, en muchos casos esto no se corresponde con una mayor formación en la vida cristiana, pues se constata a veces no sólo una grave ignorancia religiosa en las jóvenes generaciones, sino, lo que es más triste, un cierto vacío moral y una acusada carencia del sentido trascendente de la vida. 6. Queridos Hermanos: con estas reflexiones sobre algunos temas, quiero alentaros en vuestro servicio a la Iglesia de Dios que peregrina en la Nación Argentina. Dentro de unos días regresaréis a vuestro País para animar a los sacerdotes y fieles a vivir el camino cuaresmal y celebrar con renovado vigor las anuales fiestas pascuales, culmen del año litúrgico. Llevad mi saludo en primer lugar a los jóvenes, llamados a ser « centinelas de la aurora » de este nuevo milenio, esperanza de la Iglesia y de la Nación; en particular tengo presentes a los jóvenes argentinos que en los Seminarios y diversas y numerosas casas de formación se preparan al sacerdocio; a las familias, escuelas de rica humanidad y de virtudes cristianas; a los pobres y necesitados, que han de seguir siendo objeto de vuestros desvelos y atenciones; a los profesionales de los diversos campos de la actividad humana, que han de ser los constructores de la Patria y de la sociedad renovada en estos momentos tan particulares de vuestra historia; a los enfermos y a los ancianos; a los sacerdotes y demás consagrados, testigos de lo trascendente en un mundo en el que todo cambia y parece arduo. Que sobre vosotros y vuestras comunidades cristianas desciendan las bendiciones del Señor, por intercesión de la Virgen de Lujan, Madre de todos los argentinos, y en cu18 Cf ee 1063-1064 C.I.C Acta Ioannis Pauli Pp. II 521 yo manto se reflejan los colores de la enseña patria. Como confirmación de estos deseos, os acompañe la Bendición Apostólica que complacido os imparto y extiendo a todos los fieles argentinos. II Ad Athenienses graecos orthodoxos peregrinos.* Excellences, Très chers Frères dans le Christ, « À vous, grâce et paix de la part de Dieu notre Père et du Seigneur Jésus Christ »} 1. C'est par ce salut de saint Paul aux chrétiens de Corinthe que je vous accueille aujourd'hui avec joie, dans l'espérance d'un avenir de fraternité et de communion. Je suis profondément reconnaissant à Sa Béatitude Christodoulos, Archevêque d'Athènes et de toute la Grèce, de vous avoir envoyés à Rome comme messagers de paix, à la suite de la rencontre fraternelle que j'ai eue avec lui lors de mon pèlerinage à l'Aréopage, sur les pas bénis de l'Apôtre Paul. 2. La connaissance personnelle réciproque, l'échange d'informations, ainsi qu'un franc dialogue sur les moyens d'établir les relations entre nos Églises, constituent le préalable indispensable pour pouvoir progresser dans un esprit de fraternité ecclésiale. C'est aussi la condition essentielle de la mise en œuvre d'une collaboration, qui permettra aux catholiques et aux orthodoxes d'offrir ensemble un témoignage vivant de leur patrimoine chrétien commun. Cela vaut surtout dans la société d'aujourd'hui où une harmonisation entre les modes de vie et l'Évangile semble fléchir, tout comme semblent aussi diminuer la reconnaissance de la valeur des enseignements évangéliques en ce qui concerne le respect de l'homme, créé à l'image de Dieu, et de sa dignité, ainsi que la justice, la charité et la recherche de la vérité. 3. Dans le cadre de l'évolution qui caractérise actuellement notre continent, l'heure de la collaboration a sonné! Compte tenu de la nécessité d'une * Die 11 Martii 2002 2 Co 1, 2. 1 35 - A A S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 522 nouvelle évangélisation de l'Europe, qui lui permettra de retrouver pleinement ses racines chrétiennes, les traditions orientale et occidentale, qui se fondent chacune sur la grande et unique tradition chrétienne et sur l'Église apostolique, devraient s'appuyer sur le charisme lumineux de Maxime le Confesseur, qui fut une sorte de pont entre les deux traditions, entre l'Orient et l'Occident, et qui sut privilégier la pratique du sympathos pour faire face aux questions du monde. Il nous incombe, à nous aussi, d'affronter ces questions de manière dynamique et positive, et, forts de l'espérance que l'Esprit Paraclet insuffle en nous, de chercher à leur trouver des solutions. Notre tâche est de transmettre ce patrimoine chrétien dont nous avons hérité. Il est donc toujours plus urgent que les chrétiens donnent à la société une image exemplaire de leur comportement commun s'enracinant dans la foi; qu'ils cherchent ensemble à trouver un remède aux graves problèmes éthiques que posent les sciences et les démarches qui voudraient faire abstraction de toute référence à la dimension transcendantale de l'homme, ou même la nier. Cela revient à souligner, comme nous l'avons fait l'an passé, l'Archevêque d'Athènes et de toute la Grèce et moi-même, notre devoir de « faire tout ce qui est en notre pouvoir pour que les racines chrétiennes de l'Europe et que son âme chrétienne puissent être gardées intactes ». 2 4. L'Église orthodoxe de Grèce, par la manière dont elle a préservé son héritage de foi et de vie chrétienne, a une responsabilité particulière dans tout cela. Lors de mon séjour à Athènes, j'ai rappelé que «le nom de la Grèce résonne partout où l'Évangile est proclamé [...]. Depuis l'ère apostolique jusqu'à aujourd'hui, l'Église orthodoxe de Grèce constitue une riche source à laquelle l'Église d'Occident a puisé sa liturgie, sa spiritualité et son droit ». Dans notre responsabilité qui consiste à tendre vers cet œcuménisme de la sainteté qui nous conduira enfin, avec l'aide de Dieu, vers la pleine communion qui ne signifie ni absorption ni fusion, mais une rencontre dans la vérité et dans l'amour, nous devons approfondir notre collaboration et travailler ensemble pour faire résonner avec force la voix de l'Évangile dans cette Europe qui est la nôtre, là où les racines chrétiennes des peuples doivent reprendre vie. 3 4 5. En cette période qui nous achemine vers Pâques, Fête des Fêtes, que nous ne pourrons pas hélas célébrer à la même date, nous, catholiques et 2 3 4 Déclaration commune à VAréopage d'Athènes, 4 mai 2001. Discours à F Archevêque d Athènes et de toute la Grèce, Mgr Christodoulos, 4 mai 2001. Cf. Slavorum apostoli, n. 27. Acta Ioannis Pauli Pp II 523 orthodoxes, sommes toutefois unis dans la proclamation du Kérygme de la Résurrection. Cette annonce que nous voulons faire ensemble donnera aux hommes d'aujourd'hui une raison de vivre et d'espérer; notre volonté de rechercher la communion entre nous pourra aussi inspirer aux sociétés civiles un juste modèle de convivialité. 6. En vous remerciant de votre très aimable visite, je vous prie de transmettre mes chaleureuses salutations à Sa Béatitude Christodoulos, aux membres du Saint-Synode et à tous les fidèles chrétiens de Grèce. Reprenant les paroles de saint Paul par lesquelles se conclut notre Déclaration commune à Athènes, je prie le Seigneur afin qu'il dirige notre route et qu'il « fasse croître et abonder l'amour que nous avons les uns pour les autres et pour tous ». Que la grâce et la paix de Dieu vous accompagnent dans votre visite et vous permettent de connaître la charité sincère et fraternelle avec laquelle le Saint-Siège et l'Évêque de Rome vous accueillent! III Ad sodales Pontificii Comitatus Eucharisticis Internationalibus Conventibus provehendis.* Signori Cardinali, Venerati Fratelli nell'episcopato, Carissimi fratelli e sorelle! 1. Sono lieto di accogliervi e di salutarvi con grande cordialità. Il mio affettuoso pensiero va anzitutto al Signor Cardinale Jozef Tomko, Presidente del Pontificio Comitato per i Congressi Eucaristici Internazionali, che ringrazio per le parole indirizzatemi a nome vostro. In questi giorni, durante i quali siete riuniti per programmare l'attività del Comitato recentemente rinnovato nei suoi componenti, avete desiderato quest'incontro con il Papa. Vi ringrazio per questa vostra visita, e porgo a ciascuno il mio cordiale benvenuto, unitamente all'augurio di buon lavoro. 2. Colgo volentieri questa propizia occasione per esprimere il mio più sincero apprezzamento al vostro Comitato, impegnato a promuovere in tut* Die 22 Martii 2002, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 524 ta la Chiesa il culto eucaristico. I Congressi Eucaristici costituiscono importanti esperienze di fede e di intensa preghiera, perché offrono a molti credenti l'opportunità di contemplare il volto di Cristo misteriosamente velato nel sacramento dell'Eucaristia. Per mezzo vostro, vorrei far giungere ai Delegati Nazionali e a quanti cooperano in diversi modi per la riuscita di così importanti manifestazioni di pietà cristiana l'espressione della mia più sincera gratitudine. Voi ben sapete quanto importante sia la devozione eucaristica per la vita della Chiesa e per la diffusione del Vangelo. Nell'Eucaristia, infatti, è racchiuso il bene spirituale più prezioso della Comunità cristiana, cioè lo stesso Cristo, che sulla Croce si è immolato per la salvezza dell'umanità. Proseguite, dunque, con dedizione ed entusiasmo in questa vostra opera quanto mai apprezzata. Mentre vi assicuro il mio ricordo nella preghiera, di cuore imparto a voi e a quanti vi sono cari una speciale Benedizione Apostolica. IV Ad sodales Pontificiae Academiae de Scientiis Socialibus.* Monsieur le Président, Excellence, Mesdames et Messieurs les Académiciens, 1. C'est avec joie que je vous accueille à l'occasion de la huitième Assemblée générale de l'Académie pontificale des Sciences sociales. Je salue particulièrement Monsieur Edmond Malinvaud, votre Président, à qui j'exprime ma gratitude pour le message qu'en votre nom à tous il vient de m'adresser, remerciant aussi Monseigneur Marcelo Sánchez Sorondo et toutes les personnes qui coordonnent les travaux de votre Académie. Avec les compétences qui sont les vôtres, vous avez choisi de poursuivre votre réflexion sur les thèmes de la démocratie et de la mondialisation, ouvrant ainsi la recherche sur la question de la solidarité entre les générations. Une telle démarche est précieuse pour le développement de la doctrine sociale de l'Église, pour l'éducation des peuples et pour la participation des chrétiens à la vie publique, dans toutes les instances de la société civile. * Die 11 Aprilis 2002, Acta Ioannis Pauli Pp II 525 2. Votre analyse vise aussi à donner un éclairage sur la dimension éthique des choix que les responsables de la société civile et tout homme ont à effectuer. L'interdépendance croissante entre les personnes, les familles les entreprises et les nations, ainsi qu'entre les économies et les marchés, — ce qu'on appelle mondialisation —, a bouleversé le système des interactions et des rapports sociaux. Si elle a des développements positifs, elle porte aussi en elle des menaces inquiétantes, notamment l'aggravation d'inégalités entre les économies puissantes et les économies dépendantes, entre les personnes qui bénéficient de nouvelles opportunités et celles qui sont laissées pour compte. Cela invite donc à penser de manière renouvelée la question de la solidarité. 3. Dans cette perspective et avec l'allongement progressif de la vie humaine, la solidarité entre les générations doit faire l'objet d'une grande attention, avec un soin particulier à l'égard des membres les plus faibles, les enfants et les personnes âgées. Auparavant, la solidarité entre les générations était dans de nombreux pays une attitude naturelle de la part de la famille; elle est aussi devenue un devoir de la communauté, qui doit l'exercer dans un esprit de justice et d'équité, veillant à ce que chacun ait sa juste part des fruits du travail et puisse vivre en toute circonstance dans la dignité. Avec les progrès de l'ère industrielle, on a vu des Etats mettre en place des systèmes d'aide aux familles, notamment en qui concerne l'éducation des jeunes et les systèmes de retraite. Il est heureux que se développe une prise en charge des personnes grâce à une véritable solidarité nationale, afin de n'exclure personne et de donner à tous un accès à une couverture sociale. On ne peut que se réjouir de ces avancées, dont ne bénéficie cependant qu'une faible partie des habitants de la planète. Dans cet esprit, il revient en tout premier lieu aux responsables politiques et économiques de tout mettre en œuvre pour que la mondialisation ne se réalise pas au détriment des plus démunis et des plus faibles, élargissant encore le fossé entre pauvres et riches, entre nations pauvres et nations riches. J'invite les personnes qui ont des fonctions de gouvernement et les décideurs de la vie sociale à être particulièrement vigilants, menant une réflexion pour envisager des décisions à long terme et pour créer des équilibres économiques et sociaux, notamment par la mise en place de systèmes de solidarité qui tiennent compte des mutations occasionnées par la mondialisation et qui évitent que ces phénomènes ne paupérisent de plus Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 526 en plus des pans importants de certaines populations, voire des pays tout entiers. 4. À l'échelle planétaire, des choix collectifs sont à envisager et à metttre en œuvre à travers un processus qui favorise la participation responsable de tous les hommes, appelés à construire ensemble leur avenir. Dans cette perspective, la promotion de modes démocratiques de gouvernement permet d'intéresser l'ensemble de la population à la gestion de la res publica, « sur la base d'une conception correcte de la personne humaine » et dans le respect des valeurs anthropologiques et spirituelles fondamentales. La solidarité sociale suppose de sortir de la simple recherche d'intérêts particuliers, qui doivent être évalués et harmonisés « en fonction d'une hiérarchie et des valeurs équilibrées et, en dernière analyse, d'une conception correcte de la dignité et des droits de la personne ». Il convient donc de s'attacher à éduquer les jeunes générations à un esprit de solidarité et à une véritable culture de l'ouverture à l'universel et de l'attention à toutes les personnes, quelle que soit la race, la culture ou la religion. 1 2 5. Les responsables de la société civile sont fidèles à leur mission lorsqu'ils recherchent avant tout le bien commun, dans l'absolu respect de la dignité de l'être humain. L'importance des questions auxquelles nos sociétés sont confrontées et des enjeux pour l'avenir devrait stimuler une volonté commune de rechercher ce bien commun, pour une croissance harmonieuse et pacifiée des sociétés, ainsi que pour le bien-être de tous. J'invite les instances de régulation qui sont au service de la communauté humaine, tels les organismes inter-gouvernementaux ou internationaux, à accompagner, avec rigueur, justice et compréhension, les efforts des Nations, en vue du « bien commun universel ». C'est ainsi que seront peu à peu assurées les modalités d'une mondialisation non pas subie mais contrôlée. En réalité, il revient à la sphère politique de réguler les marchés, de soumettre les lois du marché à celles de la solidarité, pour que les personnes et les sociétés ne soient pas ballottées au gré des changements économiques de tous ordres et soient protégées des secousses liées aux dérégulations des marchés. J'encourage donc une fois encore les acteurs de la vie sociale, politique et économique à approfondir les voies de la coopération, entre personnes, entreprises et nations, pour que la gestion de notre terre 1 2 Centesimus annus, n 46. Centesimus annus, n. 47. Acta Ioannis Pauli Pp, II 527 soit faite en vue des personnes et des peuples, et non du seul profit. Les hommes sont appelés à sortir de leurs égoïsmes et à se découvrir davantage solidaires. Puisse l'humanité d'aujourd'hui, dans sa marche vers plus d'unité, de solidarité et de paix, transmettre aux générations futures les biens de la création et l'espérance en un avenir meilleur! En vous renouvelant l'assurance de mon estime et mes remerciements pour le service que vous rendez à l'Eglise et à l'humanité, j'invoque sur vous l'assistance du Seigneur Ressuscité et, de grand cœur, je vous accorde la Bénédiction apostolique, ainsi qu'à vos familles et à toutes les personnes qui vous sont chères. V Ad episcopos Boliviae.* Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Me es grato recibiros hoy, con ocasión de la visita ad limina, que, tras un largo recorrido, os ha traído a Roma para renovar vuestro compromiso pastoral ante las tumbas de los santos apóstoles Pedro y Pablo, y fortalecer los vínculos con esta Sede de Pedro y sus Sucesores, en los que reside « el principio y fundamento, perpetuo y visible, de la unidad de la fe y de la comunión ».* Agradezco cordialmente al Señor Cardenal Julio Terrazas, Arzobispo de Santa Cruz y Presidente de la Conferencia Episcopal Boliviana, las amables palabras que me ha dirigido, expresándome con ellas vuestro afecto y adhesión, y haciéndome partícipe al mismo tiempo de las esperanzas e inquietudes propias de vuestra generosa entrega al ministerio pastoral. Al encontrarme con sus Pastores, pienso con especial afecto en el querido pueblo boliviano, su grey, que ha tenido la gracia de acoger el mensaje de Cristo desde los primeros momentos de la Evangelización del Continente americano y que ahora se encuentra ante el apasionante desafío de transmitirlo, íntegro y fecundo, a las generaciones de un nuevo milenio. 2. En este sentido, me complace constatar cómo el Gran Jubileo del año 2000 ha marcado también profundamente la vida eclesial boliviana, con di* Die 13 Aprilis 2002. 1 Lumen gentium, 18. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 528 versas celebraciones diocesanas y nacionales que han contado con numerosa participación y han significado un especial impulso para el crecimiento de la vida cristiana. En esta ocasión, también la Iglesia boliviana « se ha convertido, más que nunca, en pueblo peregrino, guiado por Aquél que es "el gran Pastor de las ovejas" ». Por eso reitero a todos los Pastores, sacerdotes, religiosos y religiosas, catequistas y demás agentes de pastoral, lo que ya dije el año pasado a los sacerdotes: « hoy deseo agradecer a cada uno de vosotros todo lo que habéis hecho durante el Año Jubilar para que el pueblo confiado a vuestro cuidado experimentara de modo más intenso la presencia salvadora del Señor resucitado ». La rica experiencia de un momento tan significativo para la historia de la Iglesia y la humanidad no ha de quedarse en meros recuerdos, sino que ha de ser escuela y aliciente para un nuevo dinamismo evangelizador, pues « en la causa del Reino, no hay tiempo para mirar para atrás, y menos aún para dejarse llevar por la pereza ». No faltan en vuestras comunidades eclesiales retos importantes a los que debéis hacer frente. Deseo alentaros de corazón en este cometido, tantas veces sembrado de dificultades en apariencia insolubles, recordando que Jesús mismo envió a los suyos a predicar sin llevar nada consigo y que Pedro, tras fiarse plenamente de la palabra del Maestro, obtuvo una pesca tan abundante como insospechada. 2 3 4 5 6 3. Si bien no faltan indicios que alimentan la esperanza de un incremento de las vocaciones sacerdotales y religiosas, sé bien que éste es unos de los aspectos que más os apremian en el afán de hacer más incisivo el anuncio del Evangelio, más completa y organizada la atención pastoral al Pueblo de Dios, más rica y floreciente la búsqueda de la santidad en todas las comunidades eclesiales. Por eso se ha de insistir incansablemente en la oración al « Dueño de la mies » para que siga bendiciendo a Bolivia con el precioso don de las vocaciones al sacerdocio y a la vida consagrada en sus diversas formas. El anuncio de Cristo ha de hacerse eco también de su invitación a seguirle en el camino específico de la vida sacerdotal o de especial consagración, y suscitar la experiencia de aquellos discípulos que « oyeron 7 2 3 4 5 6 7 Hb 13, 20; Novo millennio ineunte, 1. Carta a los sacerdotes para el Jueves Santo de 2001, 3. Novo millennio ineunte, 15 Cf. Mt 10, 9-10. Cf. Lc 5, 6, Cf. Mt 9, 38. Acta Ioannis Pauli Pp,, II 529 8 hablar así y siguieron a Jesús». A ello se orienta la pastoral de las vocaciones, una de las grandes urgencias de nuestro tiempo, que ha de ser « amplia y capilar, que llegue a las parroquias, a los centros educativos y familias ». Nadie puede sentirse eximido de esta responsabilidad que « pertenece a todo el Pueblo de Dios ». Como Pastores, conocéis bien lo delicado de esta labor que, si por un lado requiere la audacia de hacerse mediadores de la llamada del Maestro a través de una propuesta directa y personal, exige también un paciente acompañamiento espiritual y la indomable esperanza propia del sembrador, que continúa su tarea aun sabiendo lo incierto de la cosecha. 9 10 4. Ha de ponerse, además, un especial cuidado en la formación de los candidatos al sacerdocio y la vida consagrada, pues la penuria de los llamados a proclamar y dar testimonio del Evangelio nunca justifica que no se exija la debida idoneidad para esta crucial misión de la Iglesia. Por eso, se les debe brindar una sólida preparación teológica y una profunda espiritualidad, con el fin de que comprendan y acepten con gozo las exigencias del ministerio y la consagración, dando prueba de que son capaces de « gastar » toda la vida por Cristo y de poner los propios talentos al servicio de la Iglesia, lo cual da pleno sentido a la existencia personal y la colma en todos sus aspectos. Os invito, pues, a seguir infundiendo aliento a vuestros seminaristas y sacerdotes, sin tener miedo a presentar y exigir enteramente los requisitos que la Iglesia, inspirada en el modelo del Buen Pastor, pide para sus ministros ordenados. Pienso en la necesaria fraternidad sacerdotal, sin forma alguna de animadversión, prejuicio o discriminación; en la indispensable obediencia y comunión, sin reticencias, con el propio Obispo, al que deben prestar con gozo y generosidad su entera disponibilidad; en el aprecio sincero y efectivo del celibato y en el desapego ante los bienes materiales. Vuestra caridad pastoral sabrá encontrar el modo de que dichas exigencias, más que como simples y penosas renuncias, sean aceptadas y vividas con el corazón henchido de gozo de quien, « al encontrar una perla de gran valor, va, vende todo lo que tiene y la compra ». También sabéis lo decisivo que puede resultar en muchos casos el trato individual, afable y paternal del 11 12 13 8 9 10 11 12 13 Jn l, 37. Novo millennio ineunte, 46. Ecclesia in America, 40. Cf. 2 Co 12, 15 Cf. Presbyterorum Ordinis, 14-17. Mt 13, 46. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 530 Obispo con sus sacerdotes, interesándose también por los pormenores de la vida cotidiana que inciden en su ánimo personal y pastoral. Este es precisamente uno de los ámbitos privilegiados para desarrollar el « espíritu de comunión » que ha de caracterizar la Iglesia del tercer milenio. 14 5. No se ha de olvidar un aspecto tan importante para la mayoría de vuestras diócesis como es la presencia de numerosas personas consagradas, a las que agradezco muy cordialmente su contribución al servicio del Reino de Dios en Bolivia. Lo hacen en múltiples campos, según el carisma del propio Instituto, desde el apostolado directo en parroquias y misiones, a las obras educativas, sanitarias, o de asistencia social y caritativa. No solamente merecen el reconocimiento de los Pastores, sino el aliento continuo para sostener e incrementar su generosidad y entrega, en plena sintonía con las directrices de cada Iglesia particular. Esto les ayudará, además, a tomar una conciencia cada vez más viva de que su aportación a la vida de la comunidad eclesial no se limita a la eficacia material de sus servicios, sino que la enriquecen sobre todo por su testimonio, personal y comunitario, del Evangelio de las bienaventuranzas, por la presencia del propio carisma, que recuerda a todos la inconmensurable acción del Espíritu, y por ese importantísimo cometido de contribuir de una manera muy peculiar a que las comunidades lleguen a ser «auténticas escuelas de oración». 15 6. También es un signo de vitalidad en muchas de las Iglesias particulares que presidís la presencia de numerosos laicos comprometidos, que « realizan, según su condición, la misión de todo el pueblo cristiano en la Iglesia y en el mundo ». Su papel adquiere una especial importancia en aquellos lugares donde resulta aún imposible contar con la presencia permanente de sacerdotes que presidan la comunidad. Su disponibilidad para promover la catequesis o animar encuentros de oración comunitaria y de lectura de la Palabra de Dios, merece el sincero reconocimiento de los Pastores que, a su vez, deberán esforzarse en dotarles de una formación teológica, litúrgica y espiritual, adecuada a los cometidos que les son asignados. A este respecto, sin embargo, se debe procurar que el interés y dedicación a los servicios eclesiales no lleve, en ciertos casos, « a una práctica dejación de sus responsabilidades específicas en el mundo profesional, social, 16 14 Cf. Novo millennio ineunte, 43. 15 Ibid., 33, 16 Lumen gentium, 31. Acta Ioannis Pauli Pp, II 531 17 económico, cultural y político ». En efecto, esta vocación específica de los laicos tiene una importancia decisiva en la sociedad actual, en la que, como sucede también en Bolivia, se producen rápidas y profundas transformaciones que requieren el respeto de los principios éticos y la iluminación de los valores evangélicos para que las realidades temporales se ordenen según Dios. Por eso, en la formación específica de los laicos no se deben escatimar medios, porque ellos son los llamados en primer lugar a concretar y hacer efectiva la doctrina social dé la Iglesia. Es importante, pues, que cada Obispo ponga un especial empeño en cumplir, también en este campo, su responsabilidad de « reunir y formar a toda la familia de su grey, de tal manera que todos, conscientes de sus deberes, vivan y actúen en comunión de amor ». Las diversas formas de asociación son un cauce adecuado para realizar este cometido entre los laicos y, por eso, han de ser atendidas, promovidas y saludadas como una verdadera « primavera del Espíritu » para la Iglesia. Como Pastores, sabéis de sobra el bien inestimable que las diversas asociaciones laicales, cuando siguen los « criterios de eclesialidad », pueden aportar tanto a la santificación de sus miembros como a la acción evangelizadora de la Iglesia. 18 19 20 21 7. Como en otras partes de Latinoamérica, en Bolivia sentís también preocupación por el avance proselitista de las sectas, que frecuentemente aprovechan las mismas raíces religiosas sembradas por la Iglesia en las gentes para apartarlas de quien las sembró. Es un fenómeno doloroso que a veces hace revivir la experiencia de Jesús cuando decía: « Si digo la verdad, ¿por qué no me creéis? ». Sin embargo, la firmeza de la fe y la plena confianza en la fuerza de la verdad misma para ganar los corazones es un precioso recurso para inspirar apropiadas acciones pastorales. Una de ellas es precisamente proclamar incesantemente el mensaje de Cristo de manera comprensible para todos, con « estilo llano, como conviene a la bondad de Dios » y, al mismo tiempo, mostrando todo su vigor y atractivo. Hemos de aprender siempre de Jesús que, con su forma de actuar y su enseñanza, causaba el asombro de las gentes. 22 23 24 17 18 19 20 21 22 23 24 Christifideles laici, 2. Cf. Lumen gentium, 31. Christus Dominus, 16. Cf. Novo millennio ineunte, 33. Cf. Christifideles laici, 30. Jn 8, 46. S. Cipriano, A Donato, 2. Cf. Lc 4, 32. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 532 No faltan en la rica tradición boliviana medios expresivos adecuados, capaces de encauzar una vivencia profunda de fe, ni formas de piedad popular bien arraigadas que llegan al corazón del pueblo. La sencillez de éstas manifestaciones no se ha de confundir con la superficialidad de la fe. Ésta sí que ha de ser motivo de grave preocupación, sobre todo cuando se debe a una escasa atención personal a los fieles, según su propia condición, o a un retraimiento de la acción evangelizadora ante las expectativas más profundas de quien ansia oír en lo más íntimo de su ser aquellas palabras de Jesús: « Hoy ha llegado la salvación a esta casa ». En efecto, la experiencia demuestra que las sectas no prosperan donde la Iglesia vive intensamente la vida espiritual y se entrega al servicio de la caridad. 25 8. Queridos Hermanos, os ha tocado ejercer vuestro ministerio pastoral en unos momentos difíciles para el País, a causa de una situación social delicada, con diversos conflictos y brotes de violencia. Habéis aceptado ser parte de las iniciativas pacificadoras, con el único fin de favorecer el acercamiento y el diálogo entre las partes en conflicto. En efecto, ésta es sólo una forma temporal de ejercer una labor más amplia, que integra la acción evangelizadora y lleva a la promoción de la justicia y de la solidaridad fraterna entre todos los ciudadanos. Con vosotros hago un llamado a todos los creyentes bolivianos a que, fundándose en la fe que profesan y en la esperanza en Cristo que los anima, se hagan paladines de una sociedad ajena a todo partidismo egoísta, a cualquier forma de violencia o a la falta de respeto de los derechos de la persona humana, especialmente el derecho a la vida. 9. Al terminar este encuentro, invoco sobre vosotros y vuestros diocesanos la maternal protección de Nuestra Señora de Copacabana, pidiéndole que vele por todos los bolivianos. Llevad el saludo y el afecto del Papa a los hog las comunidades y parroquias, animándolos a ser difusores de los grandes ideales del Evangelio. Repito hoy cuanto dije en el Aeropuerto de Santa Cruz al terminar mi Viaje pastoral a vuestra patria en 1988: « A todos os llevo en mi corazón y de todos guardaré un recuerdo imborrable ». Con tales sentimientos os imparto de corazón la Bendición Apostólica, que complacido extiendo a todos los hijos e hijas de Bolivia. 26 25 26 Lc 19, 9. Discurso, 14-5-1988, 2. Congregatio de Causis Sanctorum 533 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM BOGOTENSIS seu GIRARDOTENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Aloisii Variara sacerdotis professi societatis S. Francisci Salesii fundatoris Instituti Sororum Filiarum Sacrorum Cordium Iesu et Mariae (1875-1923) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Aloisius Variara natus est in oppido Viarigi apud urbem Hastam (Asti) die 15 mensis Ianuarii anno 1875. Societatis Sancti Francisci Salesii adscriptus, religiosam professionem anno 1891 emisit. In Columbiam missus est ubi libenter suscepit munus ei commissum a Superioribus subveniendi leprosis in valetudinario, quod vulgo appellatur lazzaretto, apud pagum Agua de Dios. Anno 1898 presbyter est ordinatus. Mira deinde caritate promptaque sacrificii voluntate se vovit presbyterali ministerio caritatisque operibus potissimum erga infirmos lepra affectus et inopes. Congregationem Sororum Filiarum Sacrorum Cordium Iesu et Mariae condidit, quae excipiebat quoque ut sodales adulescentulas mulieres lepra affectas. Servus Dei innumeris laboravit tribulationibus et infirmitatibus. Hinc inde translatus est donec pie animam Deo reddidit Cucutae in pago Columbiae die 1 mensis Februarii anno 1923. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 2 mensis Aprilis anno 1993 declaravit Servum Dei Aloisium Variara heroum in modum virtutes théologales, cardinales iisdemque conexas exercuisse. Postulator Causae nuper Congregationi de Causis Sanctorum exhibuit miram, ut aiunt, sanationem examinandam Sororis Hedvigis Roso e Congregatione Filiarum Mariae Auxiliatricis. Quae religiosa mulier, mense Septembri anno 1989 in valetudinarium recepta est urbis Augustae Taurinorum, ubi sequenti die 4 mensis Octobris chirurgicam subiit operationem un- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 534 de carcinoma ovaricum apparuit late diffusum et disseminatum per omnia fere viscera, scilicet peritoneum, uterum et ovaria. Medicus chirurgus valuit tantum aliquot biopticas essectiones probativas facere, cum impossibile evasisset neoplasiam auferre. Tum morbus in dies ingravescere coepit, sed infirma neque chemioterapica cura frui valebat neque carcinomatis exstirpationem pati poterat, ita ut medici prognosim infaustam ediderant. Interea ipsa religiosa mulier infirma cum suis religiosis sororibus coeperat invocare magna cum fiducia et perseverantia intercessionem Servi Dei Aloisii Variara ad impetrandum a Deo sanationis donum. Itaque nihil proficientibus curis medicis, Soror Hedvigis die 15 mensis Novembris anno 1989 e valetudinario dimissa est. Sequenti mane, cum a somno excitata est, persensit se sanitate frui, omnibus fugatis morbis, quibus antea laboraverat ob metastasim abdominalem et thoracicam. De qua subita ac mira sanatione apud Curiam Taurinensem annis 19981999 dioecesana Inquisitio celebrata est, cuius auctoritatem ac iuridicam fidem Congregatio de Causis Sanctorum ratam habuit per decretum die 18 mensis Februarii anno 2000 editum. Consilium Medicorum huius Dicasterii, in sessione die 20 mensis Ianuarii anno 2001, scite declaravit sanationem morbi subitam, completam, diuturnam necnon scientifica ratione inexplicabilem fuisse. Die 29 mensis Novembris eodem anno actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum atque die 11 mensis Decembris subsecuti habita est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Exc.mo Domino Aloisio Barbarito, Archiepiscopo tit. Florentinensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo constaret divinitus patrato, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinale Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Aloisii Variara, Sacerdotis professi Societatis S. Francisci Salesii, Fundatoris Instituti Sororum Filiarum Sacrorum Cordium Iesu et Mariae, scilicet de subita, completa ac diuturna sanatione Sororis Hedvigis Ro- Congregatio de Causis Sanctorum 535 so a « carcinoma sieroso papillifero dell'ovaio, scarsamente differenziato, con diffusa disseminazione metastatica nel piccolo bacino, nel peritoneo, nell'intestino, in altre strutture addominali e nella pleura: stadio IV ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis BONONIENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Brunonis Marchesini Clerici (1915-1938) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Clerici, qui a Domino vocati et in partem Eius sepositi, sub vigilantia Pastorum ad officia ministrorum se praeparant, mentes et corda sua tam praeclarae electioni conformare tenentur, in oratione assidui, amore ferventes, quaecumque sunt vera, iusta et bonae famae cogitantes, omnia in gloriam et honorem Dei perficientes » (Conc. Oec. Vat. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 41). Bruno Marchesini clericus ut fidelis evaderet Christi discipulus et Ecclesiae minister sanctimonia illustris, magna cum diligentia, perseverantia et laetitia dona Dei suamque institutionem sacerdotalem, sine mora in via ad sanctitatem progrediens, excoluit. Hic iuvenis amicus Domini, natus est die 8 mensis Augusti anno 1915 in vico Bagno di Piano vulgariter appellato, qui pars est seorsum posita municipii Sala Bolognese, intra fines archidioecesis Bononiensis. Parentes Iulius Marchesini et Anna Elisabeth Pagnoni, humiles opifices, religionis studio ardentes, eum educarunt secundum leges divinas atque exemplo suo ei duces fuerunt ad viam probitatis ferendam. Bruno accurate aderat celebrationibus liturgicis in ecclesia paroeciali, ministrans ad altare et, cum opus esset, praeiens communem recitationem marialis Rosarii aliarumque precationum, quas memoriae mandaverat. Tanto autem studio ardebat ut 536 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale parochus Dominicus Dal Monte eum amice « meum curionem minorem » (seu cappellanum) appellaverit. Die 17 mensis Iunii anno 1923 ad sacram synaxim primum accessit et sacramentum confirmationis suscepit; quo tempore admodum proclivem se sensit ad sacerdotium capessendum. Praeditus acri ingenio, bona voluntate et se devovendi studio, scholam litterariam uberi cum fructuum copia absolvit. Deinde in Seminarium dioecesanum Bononiense est ingressus (1927-1932), ubi pietate, bonitate, accurata disciplinae observatione atque progressu in studiis enituit. Perfectiorem etiam in modum se gessit in Pontificio Seminario Romano minore (19321934) atque in Pontificio Seminario Romano maiore (1934-1938). Anno 1937 tonsura est insignitus et anno subsequenti ad ostiariatum et lectoratum promotus. Cum cuncta officia sua impleret, quam ob rem existimationem moderatorum et condiscipulorum promeruit, omnibus viribus est annisus ut Christum imitaretur. Haec fuit sententiola eius propria: « Aut sacerdos ero sanctus aut moriar ». Quapropter omni studio operam dedit ut peccatum ac mediocritatem fugeret et ad alta fastigia perfectionis evangelicae eniteretur die ex die virtutum gradus scandendo. Eius infantia et adulescentia, eius cogitationes et actiones, eius spes et aspera, quae toleravit, fide collustrabantur. Voluntati Dei vita sua adhaesit, quod bonum est patravit, permulta dona desuper accepta, affatim adauxit sapienter idque egit ut Deo gloriam afferret et efficacius animabus inserviret. Aluit coniunctionem cum Domino Deo per liturgiam, pietatem in Eucharistiam et Beatam Virginem Mariam, Sacras Scripturas, orationem, meditationem, studia. Bis in hebdomada fructuose sacramentum paenitentiae suscepit, usus est mortificatione Deumque rogavit ut crucem ipse adamaret et sic semper similior fieret Christo, magistro suo ac domino. Amavit Deum super omnia, totum ei se dedens, et in recessu vitae in Seminario actae eum adoravit, laudavit eique corde puro et indiviso servivit. Nocte Nativitatis Domini, anno 1937, caritate incensus, moderatore spirituali Petro Carolo Landucci, sacerdote, permittente, votum privatum perfectae et perpetuae castitatis nuncupavit, gratiam implorans, qua Iesum « nullo imposito modo et sine mensura » amaret et martyrium pro eius nomine obiret. Obsequenti animo diligebat sanctam matrem Ecclesiam, venerabatur Summum Pontificem, Archiepiscopum suum Ioannem Baptistam Cardinalem Nasalli Rocca di Corneliano, episcopos, sacerdotes. Condiscipulos secum in Seminario versantes prosequebatur amanti studio fraternitatis, bonitatis, sollicitudinis, patientiae, ad usum deducens hortamentum S. Pauli: « Gaudere cum gaudentibus, fiere cum flentibus » (Rom Congregatio de Carnis Sanctorum 537 12, 15). Diversis sese accommodabat ingeniis, nullam anteponebat personam, abscondebat intellegentiam, qua condiscipulos superabat, erat comis, urbanus, humilis erga omnes et pacem laetitiamque circumfundebat. Sodalium participabat colloquia, ludos, excursiones, iocos, sed numquam a caritate et moderatione animi sui discessit neque umquam se passus est averti a lumine praesentiae divinae. Naturam suam alacrem moderabatur, temperantiam et paupertatem colebat, iustum sese praebebat erga Deum et proximum, obtemperabat parentibus, parocho, magistris, moderatoribus. Patienter tulit difficultates atque incommoda et quo facilius metam contingeret, regi voluit a superioribus suis, quibus animum simpliciter ac serene patefaciebat. Inde a prioribus annis in Seminario actis hoc sibi proposuit: « Oportet sim veluti creta fictilis atque flexibilis in manibus superiorum meorum, qui me efficere volunt imaginem, quantum fieri potest, simillimam Iesu ». In colloquiis serendis, in consiliis capiendis, in actionibus suis exhibuit semper aequilibritatem et prudentiam, gloriam Dei spectans et sanctificationem animae suae. Mense Maio, anno 1938, iterum cor suum obtulit Matri Dei, quae in Seminario Romano maiore veneratione colitur sub titulo "Virginis Mariae a Fiducia" atque suavi precatiuncula invocatur: « Mater mea, fiducia mea ». Valetudo autem Servi Dei, usque ad tempus illud firma, inde a prioribus diebus eiusdem mensis febri continua afficiebatur, cuius origo fuit incerta. Omnis curatio ad irritum cecidit. Extremo vitae spatio, quod Bononiae transegit, iudicium medicorum est edictum, secundum quod inflammatione meningae laboraret. Iuvenis, sanctimonia insignis, se prorsus ad voluntatem Dei conformavit. Ad summum doloris enisus est animo praef orti atque sereno, solacium reportans e precatione continua. Postremis diebus ita Dominum est affatus: « Offero Tibi cruciatus meos, unde bonum proveniat familiae meae, paroeciae meae, superioribus meis meisque sodalibus ea mente ut probi sacerdotes evadant, peccatores convertantur. Si autem dolor meus non satis gravis est, ut dignus inveniar, qui hasce res a Te petam, auge eum multipliciter, sed robur mihi largire, ut ob amorem Sacratissimi Cordis Tui eum perferam ». Usque ad exitum vitae hanc oblationem Deo adhibere perrexit. Deus eum humanis rebus exemit illucescente die 29 mensis Iulii anno 1938. Fama sanctitatis, qua Famulus Dei in vita fruebatur, post eius mortem amplius est propagata, qua de causa Archiepiscopus Bononiensis initium fecit Causae beatificationis et canonizationis et celebravit Processum Ordina36 - A.A.S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 538 rium Informativum (1955-1964), quem subsecutus est Processus Rogatorialis Romae institutus (1957-1958), atque Inquisitio in supplementum addita (1986-1988). Vis iuridica Processuum agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum, decreto die 1 mensis Iunii anno 1990 lato. Positione praeparata, disceptatum est, secundum normas, utrum Servus Dei virtutibus in gradu heroico operam dedisset. Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum felici cum exitu actus est die 26 mensis Octobris anno 2001. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 20 mensis Novembris subsecuti, habita, post auditam relationem Ponentis Causam, Exc.mi Salvatoris Boccaccio, Episcopi Frusinatensis-Verulani-Ferentini, agnoverunt Brunonem Marchesini, clericum, virtutes théologales, cardinales iisque annexas in gradu heroico exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit, ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinale Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Brunonis Marchesini, Clerici, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 539 MALACITANA Beatificationis et canonizationis Servi Dei Ioannis Nepomuceni Zegrí y Moreno sacerdotis dioecesani fundatoris Congregationis Sororum a Caritate B. M. V. a Mercede (1831-1905) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Finis quem ministerio atque vita persequuntur Presbyteri est gloria Dei Patris in Christo procuranda. Quae gloria in eo est, quod homines opus Dei in Christo perfectum conscie, libere atque grate accipiunt illudque in tota vita sua manifestant » (Conc. Oecum. Vat. II, Decretum de presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum ordinis, 2). Ad id, de quo Concilium Vaticanum II loquitur, propositum ministerium pastorale Ioannis Nepomuceni Zegrí y Moreno, presbyteri, tendit, qui in servitium Dei, Ecclesiae atque animarum vitam consecravit et, quo melius Regni Christi progressui interesset, novam religiosam congregationem fundavit, cui illud suggessit: « Omnia pro humanitate in Deo, per Deum, pro Deo ». Servus Dei natus est Illiberi in Hispania die 11 mensis Octobris anni 1831 ex Antonio Zegrí Abril, artis medicae magistro in Universitate Studiorum eiusdem civitatis, et Iosepha Moreno Escudero, legitimis locupletis condicionis coniugibus christiano spiritu magnopere suffultis. Postridie ortus, ad baptismalem ecclesiae paroecialis fontem ductus Ioannis Nepomuceni nomen accepit. Institutioni eius egregie parentes et Regium Collegium Sanctorum Bartholomaei et Iacobi consuluerunt, cuius fuit annis 1845-1849 alumnus convictor. Vocatione ad sacerdotium percepta, Seminarium dioecesanum Granadense anno 1850 ingressus est et, die 2 mensis Iunii anno 1855, presbyteratu auctus, institutionem theologicam, philosophicam et iuridicam apud Universitatem Studiorum suae civitatis perrexit. In quo Collegio didicit, annis 1855-1864 ipse docuit. Oratoria vi exornatus, titulo praedicatoris supernumerarii regis Hispaniae insignitus est. Magna pastorali sollicitudine et sedulitate pro cultu divino et pauperibus paroecias vicorum Huétor Santulón (1859-1864) et Sancti Gabrielis de Loga (1865-1869) administra vit. Anno 1869 novus Episcopus Malacitanus, Dominus Stephanus Iosephus Pérez y Martínez Fernández, 540 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cum eum propinquum adiutorem peteret, plura magni ponderis officia eidem tribuit, e quibus illa vicarii generalis et provisoris (1869-1878), canonici ecclesiae cathedralis, praepositi domui misericordiae Sanctae Mariae Magdalenae et Sancti Caroli, vicerectoris et professoris Seminarii dioecesani ac visitatoris religiosarum. Servus Dei populo panem verbi Dei largiter distribuit, veritates Christi docens, pietatem erga Virginem Mariam et dilectionem in Romanum Pontificem. Iura defendit Ecclesiae et Institutorum vitae consecratae; Episcopum suum Malacitanum adiuvit in operibus caritatis. Anno 1878, ut aerumnis ac spiritalibus necessitudinibus pauperum sub veniret, Congregationem Soronum a Caritate Beatae Mariae Virginis a Mercede fundavit, quam, etsi inter aerumnas exordii, multas aperuit aedes et instituta caritatis pluribus in locis. Anno 1888 Servus Dei, qui naviter Congregationi praeerat, Romam petiit, ut approbationem novarum Constitutionum impetraret, quas ipse scripserat. Quo eodem tempore autem sic in eum graves processerunt accusationes, ut a Congregatione, quam fundaverat, discedere cogeretur. Extricatis vero rumoribus, anno 1894 Summus Pontifex Leo XIII ei rescriptum redintegrationis concessit et officium moderatoris Instituti restituit. Inimicitiae quidem in eum eo progressae sunt, ut semel a filiabus suis dolenter diverteret et in domum suam Malacae secederet, animum orationi, operibus caritatis, ministerio confessionum et muneri canonici tradens: contumeliae et dedecoris cruci se tacite submisit, quam in instrumentum purificationis et sanctitatis mutavit. Magis magisque soluto corde a rebus vanitatibusque mundi, docilis voluntatis Dei in sequelam Christi et in exercitium virtutum profecit, evangelicae perfectionis culmen attingens. Fides, caritas et spes lumen fuerunt et vis vitae eius ac ministerii sacerdotalis. Deo eiusque revelationi firmiter credidit et omnibus viribus opibusque profectui Regni Christi animarumque saluti operam dedit. Praedicatione Evangelium nuntiavit primum pauperibus, in quibus Domini patientis vultum agnoscebat. Unionem cum Deo aluit sacra liturgia, meditatione Sacrarum Scripturarum, oratione ac pietate erga Sacratissimum Cor Iesu, Eucharistiam et Beatam Virginem a Mercede. Opera apostolatus eius consuetudinem Christi penitus perdiscebant eumque exacuebant, ut viveret, quod celebrabat, et, quod alios docebat, huius testimonium daret. Deum magis quam seipsum dilexit, cuius gloriam quaesivit, peccatum fugiens, mandata Domini servans, operam in humanam et christianam dignitatem provehendam filiorum suorum, praesertim egenorum, navans. Congregatio de Causis Sanctorum 541 Probitate vitae ac patientia in aerumnis Deum laudavit. Calumniis laboratus, propinquitatem et consolationem Dei animadvertit, de quo ad Sorores anno 1896 scribebat: « Quam magnus et bonus nobis obvenit Deus! Dolorem sanctificat et dulces consolationes iis, qui patiuntur, servat; paupertatem sanctificat et efficit, ut caritas eidem opituletur et subveniat; qui patiuntur, eos fide confirmat, spe suffulcit, caritate extollit, eo ut veritas ac virtus semper triumphent et in caelo fulgeant nostrae religionis, sicut fulget sol in medio firmamento ». His sustentus cogitationibus, divinae providentiae, iustitiae et misericordiae Dei se commisit. Per tenebras facem spei custodivit ardentem, quam humilitate, oboedientia ecclesiasticae ierarchiae, abnegatione sui, dilectione crucis et sacrificio aluit. Accusationibus ignoscendo, tacendo atque orando respondit et, cum munus suum se defendendi intellexit, ad hoc leni animo et misericordia pleno cavit. Prudentiam omnibus in negotiis apostolatus sui atque in officiis ecclesiasticis attendendis, in Congregatione religiosa moderanda atque in instrumentis magis idoneis ad suam aliorumque sanctificationem eligendis ad culmen exercuit. Temperans fuit in usu bonorum temporalium, iustus erga Deum et proximum, fortis in aerumnis, pauper, castus, perseverans in bono et in dilectione Dei et proximi ad finem usque vitae. Deus eum ad se vocavit mane diei 17 mensis Martii anno 1905. Fama sanctitatis Servi Dei perspecta, Episcopus Malacitanus Causam beatificationis et canonizationis inivit et annis 1958-1962, Rogatoria Matritensi annis 1959-1960 comitatus, Processum Ordinarium Informativum celebravit, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 7 mensis Februarii anni 1992 probatae sunt. Die 26 mensis Ianuarii insequentis anni 1993 acta est Consultorum Historicorum sessio, postea disceptatum est, ut ex norma, an Servus Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Die 9 mensis Novembris anni 2001, prospero cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est. Patres Cardinales porro et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 4 insequentis mensis Decembris, audita relatione Causae Ponentis, Excellentissimi Domini Iosephi Sebastiani Laboa, Archiepiscopi tit. Zaraiteni, professi sunt Servum Dei virtutes théologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit, ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. 542 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinale Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico Servi Dei Ioannis Nepomuceni Zegrí y Moreno, Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Congregationis Sororum a Caritate B. M. V. a Mercede, in casu et ad effectum, de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis NEAPOLITANA Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Christinae ab Immaculata Conceptione (in saec.: Adelaidis Brando) fundatricis Congregationis Sororum Victimarum Expiatricum a Sacramentato Iesu (1856-1906) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Maria Christina ab Immaculata Conceptione (in saeculo: Adelaides Brando) nata est Neapoli die 1 mensis Maii anni 1856. Iam inde a pueritia vocationem ad vitam consecratam animadvertit, sed infirma eius salus haud sivit, ut in Institutis, quae ingressa erat, maneret. Casauriae tandem apud Neapolim Congregationem Sororum Victimarum Expiatricum a Sacramentato Iesu fundavit pro cultu eucharistico et apostolatus caritatisque operibus fovendis. Mentis virtutibus dives, pie die 20 mensis Ianuarii anni 1906 in Domino obdormivit. Die 2 mensis Iulii anni 1994, Summus Pontifex Ioannes Paulus II edixit Servam Dei virtutes théologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum coluisse. Congregatio de Causis Sanctorum 543 Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem dominae Federicae de la Fuente a Manila in insulis Philippinis, quae, mense Iulio anni 1992, dolores in hemithorace dextero ob effusionem sanguinis per pleuram ostendere coepit. Pluries igitur in valetudinariis recepta est et, variis post clinicis scrutationibus, in utroque pulmone granulomatosis, quae a « Wegener » nomen habet, inventa est magnae quidem amplitudinis cum gravissimis implicationibus. Cum morbus ita adversus se haberet, prognosis dicta est infausta quoad vitam. Die 28 mensis Septembris anni 1992 Sorores Victimae Expiatrices a Sacramentato Iesu una cum infirma ipsa ad caeleste confugerunt auxilium per intercessionem Servae Dei Mariae Christinae ab Immaculata Conceptione, quae preces vero in menses processerunt. Quamvis morbus ingravesceret, tanta tamen fuit dominae Federicae fides supradictae Servae Dei, ut, statim ac in medio mense Octobri anni 1993 curas interrumpere censuit, mulier convalescere inciperet, eo ut medici completam sanationem agnoscerent. De hoc miro habito casu, anno 1995 apud Curiam Manilensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 29 mensis Martii anni 1996 probatae sunt. Dicasterii Medicorum Collegium in sessione diei 15 mensis Februarii anni 2001 sanationem valde instantaneam, completam, duraturam et inexplicabilem secundum scientiam fuisse una voce affirmavit. Die 2 mensis Octobris eiusdem anni 2001 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 6 insequentis mensis Novembris Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Eminentissimo Cardinale Vergilio Noè, et in utroque coetu, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinale Praefecto necnon Causae Cardinale Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Mariae Christinae ab Immaculata Conceptione (in saec.: Adelaidis Brando), Fundatricis Congregationis Sororum Victima- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 544 rum Expiatricum a Sacramentato Iesu, videlicet de valde instantánea, completa ac duratura sanatione Federicae de la Fuente a « granulomatosi di W egener a localizzazione polmonare bilaterale, di vasta estensione, con notevole attività evolutiva e con gravi complicanze ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. © Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis PLATENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Ludovicae de Angelis (in saec.: Antoninae) sororis professae Congregationis Filiarum Dominae Nostrae a Misericordia (1880-1962) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Mulieres consecratae peculiari modo invitantur, ut suam per deditionem plene laetanterque actam signum sint benignitatis Dei erga homines atque peculiare testimonium mysterii Ecclesiae, virginis sponsae et matris » (Ioannes Paulus II, Adhortatio Apostolica post-synodalis Vita consecrata, 57). Haec missio perfecta est a Serva Dei Maria Ludovica De Angelis, quae multos degit annos simplex et misericors apostolatum suum in valetudinario pro pueris adimplens, signum effecta dilectionis Patris caelestis et maternitatis Ecclesiae erga aegrotos, pueros praesertim infirmos. Testis haec Christi in pueros et derelictos amoris, in Italia, in parvo oppido Santo Gregorio prope Aquilam, nata est die 24 mensis Octobris anno 1880 e Ludovico De Angelis et Sancta Colaianni, agricolis, qui ad baptismalem fontem Antoninae nomen ei imposuerunt. Die 7 mensis Iunii anno 1883 sacramentum Confirmationis recepit. Matrem suam, statim ac potuit, adiuvare incepit plurium fratrum minorum curam agens ac domesticis negotiis attendens et, cum insuper parentes etiam in arvis colendis comitata Congregatio de Causis Sanctorum 545 sit, saepe schola ei intermittenda fuit, ut lectionem ac scripturam vix didicisset. Iuxta christianos educta mores, respondere tamen Deo voluit, qui eam ad vitam consecratam vocabat. Parocho igitur in re spirituali atque oeconomica auxiliante, Congregationem Filiarum Dominae Nostrae a Misericordia ingressa est, a sancta Maria Iosepha Rossello (f 1880) fundatam. Accepto nomine Mariae Ludovicae, novitiatum Savone explicavit et die 3 mensis Maii anno 1906 professionem religiosam temporaneam emisit. Insequenti anno, alacriter in Argentinam se conferre accepit, ut operam una cum sodalibus daret valetudinario pro pueris civitatis Platensis, ubi ad mortem usque mansit. Primum vero coquae officium ei commissum est, sed paulo post administratrix facta est et diu antistes communitati ipsi. Novum hoc munus administratricis, quo sine ulla intermissione inter annos 1909 et 1962 iuncta est, sinit eam valetudinarium illum con vertere in provectissimum spectatissimumque institutum pro pueris curandis in provincia Bonaerensi. Serva Dei enim indolem et actuositatem reformavit medicorum, infirmorum ministrorum, dignitatem subsidii aegris suppeditandi, vim variarum machinarum pro pueris curandis. Anno 1934 agrum emit pro oleribus colendis valetudinario necessariis et annis 1940-1942 solarium super litora Platensia instruxit pro pueris osteopathia correptis. Intra valetudinarium aer pacis et constantis deditionis erga infirmos genuit. Haud minorem Serva Dei habuit sollicitudinem erga sorores sodales suas, quas exemplo vitae et consiliorum prudentia collustravit. Quibuscumque obviabat mirum dedit testimonium fidei, Deum sicut culmen habens vitae suae et summa largitate vitam consecratam agens. Omne studium impendit pro Domino ac Regno eius instaurando, accurate et benigne munera sua cotidiana adimplens. Unionem cum Deo maxime excoluit prece, devotione erga Eucharistiam, Sacratissimum Cor Iesu et Virginem Mariam, et cotidiano servitio in proximum, in quo vultum ipsius conspicabatur Christi. Deum toto corde dilexit, cuius adimplevit voluntatem et semper quaesivit gloriam. Peccatum fugit et in via sanctitatis indefesse incessit. Materno spiritu pueros infirmos amavit eorumque christianae consuluit institutioni; difficultatibus subvenit familiarum, valetudinarii infirmorum ministrantium, religiosae communitatis ac seminaristarum. Numquam valetudinarii necessitatibus cavere cunctata est, in cuius gratiam ac beneficium continuo ostium pulsavit publicarum sedium et largitatis bene- 546 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale factorum. Quos malae administrationis valetudinarii inique eam arguebant, benigne vero ignovit. Opera misericordiae latenter absolvebat et sacrificia difficultatesque tacite subibat, patienter ac animi fortitudine, divino tantum auxilio confisa. Saepe dictitabat: « Agnoscit Deus quod melius est nobis: omnia in manibus eius sunt ». Prudenter, placide ac leni risu in ore se gerebat; super quae ei revelata essent, secretum continebat; quamplurimi ad eius consilia confugebant; diligenter iustitiam in Deum colebat atque in proximum et in omnibus continens fuit, cor servans liberum a rebus mundi. Humilitatis egregium praebuit exemplum ac vota religiosa oboedientiae, paupertatis castitatisque praecipue praestitit, quorum gratia semel Deo perpetua professione se adstrinxit die 3 mensis Maii anno 1911. In extremis annis vitae, quamquam infirmae esset valetudinis, missionem suam solita sollicitudine perrexit. Magna ac firma sanctitatis fama apud auctoritates populumque succincta, die 25 mensis Martii anno 1962 in Domino obdormivit. Archiepiscopus Platensis Causam beatificationis et canonizationis inivit et annis 1988-1989 celebravit Processum Ordinarium Informativum cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 26 mensis Iunii anno 1992 probatae sunt. Confecta Positione, disceptatum est, ut ex norma, an Serva Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Die 2 mensis Octobris anno 2001, prospero cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est. Patres Cardinales porro et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 6 insequentis mensis Novembris eiusdem anni, audita relatione Causae Ponentis, Exc.mi Domini Andrea Maria Erba, Episcopi Veliterni-Signini, professi sunt Servam Dei virtutes théologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit, ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinale Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more con vocandis eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Ludovicae De Angelis (in saec.: Antoninae), Sororis professae 547 Congregatio pro Episcopis Congregationis Filiarum Dominae Nostrae a Misericordia, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. © Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, latis decretis a Congregatione pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 4 Maii 2002. — Cathedrali Ecclesiae Odesensi, noviter erectae, Exc.mum R.D. Bronislaum Bernacki, hactenus Vicarium generalem Camenecensem Latinorum. — Cathedrali Ecclesiae Kharkiviensi, noviter erectae, Exc.mum P.D. Stanislaum Padewski, hactenus Episcopum titularem Tigiensem et Auxiliarem Leopolitanum Latinorum. — Cathedrali Ecclesiae Camenecensi Latinorum Exc.mum P.D. Maximilianum Leonem Dubrawski, hactenus Episcopum titularem Trofimianensem et Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Tabuniensi R.D. Leonem Maly, Seminarii maioris archidioecesis Leopolitanae Latinorum Praefectum disciplinae, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. 548 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 4 Maii 2002. — Titulari episcopali Ecclesiae Febianensi R.D. Marianum Buczek, Curiae archidioecesis Leopolitanae Latinorum Cancellarium, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 19 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Panatoriensi R.D. Iosephum Mariam De la Torre Martín, e clero dioecesis Sancti Ioannis a Lacubus ibique curae pastoralis cathedralis templi moderatorem, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Guadalaiarensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Durensi R.D. Raphaelem Martínez Sainz, archidioecesis Guadalaiarensis Vicarium generalem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 21 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Avenionensi R.D. Ioannem Petrum Cattenoz, e clero eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Aleriensi R.D. Vidonem Fiandino, hactenus Vicarium generalem archidioecesis Taurinensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P.D. Severini S.R.E. Cardinalis Poletto, eiusdem Ecclesiae Archiepiscopi. — Titulari episcopali Ecclesiae Marianensi in Insula Corsica R.D. Iacobum Lanzetti, hactenus Vicarium generalem archidioecesis Taurinensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P.D. Severini S.R.E. Cardinalis Poletto, eiusdem Ecclesiae Archiepiscopi. — Titulari episcopali Ecclesiae Clonerdensi, R.D. Michaelem F. Burbidge, e clero archidioecesis Philadelphiensis Latinorum, hactenus rectorem Seminarii Sancti Caroli, in oppido vulgo dicto « Overbrook », quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 25 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Milvaukiensi, Exc.mum P.D. Timotheum Michaelem Dolan hactenus Episcopum titularem Natchetensem et Auxiliarem archidioecesis Sancti Ludovici. die 28 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Anagninae-Alatrinae, R.D. Laurentium Loppa, e clero dioecesis suburbicariae Veliternae-Signinae, ibique Vicarium episcopalem pro actione Pastorali et paroeciae Sanctae Mariae Angelorum in civitate Signina curionem. Congregatio pro Episcopis 549 die 28 Iunii 2002. — Titulari episcopali Ecclesiae Sitensi R.D. Stephanum Secka, Seminarii maioris dioecesis Scepusiensis vice-rectorem et professorem S. Theologiae, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Cedamusensi R.D. Ferdinandum Areas Rifan, hactenus Vicarium generalem Administrationis Apostolicae personalis « Sancti Ioannis Mariae Vianney », in territorio Camposino, quem deputavit Coadiutorem eiusdem Administrationis Apostolicae. die S Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Bathurstensi in Canada, R.D. Valerium Vienneau, e clero archidioecesis Monctonensis, ibique Vicarium generalem. die 4 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Macrianensi Minori R.D. Carolum Henricum Wiesemann, e clero Paderbornensi, hactenus paroeciae Sanctorum Petri et Andreae in civitate vulgo Brilon praepositum, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 5 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Natchetensi, R.D. Salvatorem Cordileone, e clero dioecesis Sancti Didaci, hactenus Supremi Tribunalis Signaturae Apostolicae officialem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die II Iulii. — Metropolitanae Ecclesiae Mediolanensi Em.mum P.D. Dionysium S.R.E. Card. Tettamanzi, hactenus Archiepiscopum Ianuensem. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 550 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Giovedì, 2 7 Giugno 2 0 0 2 , S.E. il Signor P I E R R E M O R E L , Ambasciatore di Francia presso la Santa Sede. Venerdì, 2 8 Giugno 2 0 0 2 , S.E. il Signor IVAN ANGELOV, Ambasciatore della ex Repubblica Jugoslava di Macedonia presso la Santa Sede. Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Giovedì, 2 0 Giugno 2 0 0 2 , S.E. il Signor te della Repubblica di Ungheria. FERENC MÁDL, Presiden- Venerdì, 2 1 Giugno 2 0 0 2 , S.A. E M . M A F R A ' A N D R E W B E R T I E , Principe e Gran Maestro del Sovrano Militare Ordine di Malta. Sabato, 2 2 Giugno 2 0 0 2 , L'On. P I E R F E R D I N A N D O dente della Camera dei Deputati Italiana. Giovedì, 4 Luglio 2 0 0 2 , S.E. il Signor Ministro della Repubblica di Ungheria. Sabato, 6 Luglio nistro di Australia. 2002, S.E. il Signor CASINI, Presi- PETER MEDGYESSY, Primo JOHN HOWARD, Primo Mi- Venerdi 5 luglio 2002 si è riunita alla presenza del Santo Padre la Congregazione delle Cause dei Santi. Dal 23 luglio al 2 agosto 2002 il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio in Canada, Guatemala, Messico. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 6 luglio 2002. S.E. mons. Józef Wesolowski, Arcivescovo tit. di Siebte, Nunzio Apostolico in Kazakhstan e in Tadjikistan, Nunzio Apostolico in Kyrgyzstan. Diarium Romanae Curiae 551 Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 4 giugno 2002. Gli Em.mi Signori Cardinali Cormac Murphy-O'Connor; Edward Michael Egan, le LL.EE. mons. Peter Kodwo Appiah Turkson, Arcivescovo di Cape Coast; Seàn Baptist Brady, Arcivescovo di Armagh; Wilton Daniel Gregory, Vescovo di Belleville; Alois Kothgasser, Vescovo di Innsbruck; il dott. Francesco Buranelli; la sig.ra Kinga Perzynska, Membri della Pontificia Commissione per i Beni Culturali della Chiesa «ad quinquennium». » » » L'Em.mo Signor Cardinale Carlo Maria Martini; le LL.EE. i mons. Baltazar Enrique Porras Cardozo; Antonio Do Carmo Cheuiche; Jan Srutwa; Abelardo Alvarado Alcántara; Amédée Grab; Josef Hrdlicka; mons. Valerio Vigorelli; sac. Claudio Bellinati; p. Gilles Lange vin, S.I., Membri della Pontificia Commissione per i Beni Culturali della Chiesa « in aliud quinquennium ». » » » Le LL.EE. i mons. Santiago García Aracil, Vescovo di Jaén; Henk Kronenberg, Vescovo di Bougainville; mons. Francis A. Coady; sac. Pasquale Iacobone; p. Francesco Azzopardi, O.F.M. Cap.; p. Innocenzo Venchi, O.P.; suor Dominique Horgan, O.P.; dott. Bernard Berthod; sig.ra Mary Catherine Cuthill; dott. Guus Van Den Hout; dott. Salvatore Italia; sig.ra Kathleen Dignor, Consultori della Pontificia Commissione per i Beni Culturali della Chiesa « ad quinquennium ». » » » Le LL.EE. i mons. Egon Kappellari; Julio César Terán Dutari; p. David Gledhill, S.M., Consultori della Pontificia Commissione per i Beni Culturali della Chiesa « in aliud quinquennium ». 11 giugno » Gli Em.mi Signori Cardinali Ivan Dias, e Edward Michael Egan, Membri della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede « ad quinquennium ». » » » Mons. Giorgio Rizzieri; don Aldo Giordano; p. Bernard Lapize de la Salée, S.I.; p. Lluis Magrina, S.J.; suor María do Rosàrio Onzi, Scalabriniana; suor Christiane Mégarbané, Francescana Missionaria di Maria, Consultori del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti « ad quinquennium ». 15 » » P. Alfred Wilder, O.P.; p. Martino Conti, O.F.M.; p. Arno Meyer, O.S.A., p. Adam Wolanin, S.I., Consultori della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 552 17 giugno » » 2002. Il dott. Emilio Rossi Presidente del Centro Televisivo Vaticano « in aliud triennium ». » Le LL.EE. Francisco-Javier Lozano e Pierfranco Pastore; i mons. Guido Todeschini; don Angelo Vigano, S.D.B.; dott. Sandro Baldoni, dott. Ettore Bernabei; dott.ssa Angela Buttiglione, Membri del Centro Televisivo Vaticano « in aliud triennium ». » » » S.E. mons. Jean-Pierre Ricard, Arcivescovo di Bordeaux Membro della Pontificia Commissione « Ecclesia Dei » « ad quinquennium ». Mons. Renato Volante, Osservatore Permanente della Santa Sede presso le Organizzazioni e gli Organismi delle Nazioni Unite per l'Alimentazione e l'Agricoltura (F.A.O., I.F.A.D., P.A.M. e C.M.A.). 19 » » 26 » » Il prof. Sergio Zaninelli, Consultore della Congregazione per » » » l'Educazione Cattolica « ad quinquennium ». Mons. Valentino Di Cerbo, Capo Ufficio nella Sezione per gli Affari Generali della Segreteria di Stato. » Mons. Agostino De Angelis e il dott. Raffaele Guido, Consul- 4 luglio tori della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede « in aliud quinquennium ». 9 » » P. Fabio Duque Jaramillo, O.F.M., Sotto-Segretario del Pontificio Consiglio della Cultura « in aliud quinquennium ». NECROLOGIO 25 giugno 2002. Mons. Henri C. Donze, Vescovo em. di Tarbes et Lourdes (Francia). 28 » » Mons. Roberto Pinarello de Almeida, Vescovo em. di Jun- » » Mons. Jozef-Maria Heuschen, Vescovo em. di Hasselt (Belgio). Mons. Alan C. Clark, Vescovo em. di East Anglia (Gran Bre- diai (Brasile). 1 17 luglio » tagna). An. et vol. XCIV 3 Septembris 2002 N. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES Sanctarum tribuuntur Mariae Crescentiae Höss caelitum honores. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. «Vita vestra abscondita est cum Christo in Deo! » (Col 3, 3). Silentium dilexit beata Maria Crescentia Höss ac solitudinem, cum Evangelium intentissima quidem cura auscultaret in Christoque omnino latitaret, ut maximis amicitiae vinculis cum illo coniuncta viveret Deique laudes vitae per sanctitatem et apostolatus ardorem concineret. Die xx mensis Octobris anno MDCLXXXII orta est in Bavariae dioecesi Augustana piis ex parentibus catholicis, a quibus fide est etiam diligenter instituta ac christiana vitae ratione. Iam a puella singularem prae se ferebat ad virtutes proclivitatem; doctrinam christianam addiscere concupiscebat. Altissimo quodam adfectu Eucharistiae Sacramentum amabat, quod spiritalis ipsius vitae media prorsus factum est sedes necnon interioris pietatis alimentum. Domesticis in operibus parentes adiuvabat inque textilium officina. Illam universi profecto, tam catholici quam lutherani, ob permagnum eius in Dominum amorem admirabantur bonitatemque erga proximos, in primis vero egenos. Quamquam consecratam appetebat vitam, paupertate domus ac familiae impediebatur. Opibus tandem lutherani urbis praefecti ingredi licuit ei anno MDCCIII coenobium Monacharum Tertii Ordinis Sancti Francisci in loco May erhoff urbis Kaufbeuren. Sacro vixdum induta habitu 37 - A A..S.. 554 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale erat, cum pietatis suae fervore atque regulae religiosae observatione statim praestabat. Absoluto novitiatu, quo nempe tempore omnibus profecerat virtutibus, religiosa nuncupavit vota nomineque Annae posito Mariae Crescentiae sumpsit sibi vocabulum. Haud contigerunt ei prima religiosae vitae tempora facilia; attamen Domino confidens ac perseverans, oboediens et humilis singulas devicit difficultates postmodumque variis in Communitate perfuncta est muneribus. Ostiariae explevit officium simulque curam consororum egit aegrarum. Fuit deinde noviciarum magistra, quas suo potissimum exemplo instituebat suaque benignitate necnon in agendo alacritate. Antistita cum ipsa anno MDCCXL esset creata, virtute efflorescebat communitas eius ac religiosa disciplina. Mysticas quasdam subiit experientias Deoque studuit in proximis suis deservire. Fidem testabatur suam ex animi demissione atque perseverantia seseque providentiae divinae ac misericordiae immensa cum fiducia dedebat, dum Deum omnibus viribus animoque toto diligebat. Singulari omnino pietate Iesum Crucifixum colebat et Eucharistiae Sacramentum, unico cum Virginem Mariam cultu prosequebatur quam silentio imitari cupiebat tum etiam perpetua cum Domino coniunctione et puritate. Sapiens exstitit haec Beata ac prudens consiliaria, a qua complures e Germania et Bavaria et Hungaria, tum catholici tum protestantes, humiles ac nobiles, laici et ecclesiastici hospites solida petebant consilia. Liberalitatem egentibus praebebat, maternum vero animum sororibus suis religiosis, postremo erga omnes misericordiam qui auxilium requirebant. Corporis dolores animique complectebatur veluti totidem instrumenta quibus se Christo conformaret, dictitare solita: « Vita est amor mea, amor autem dolor est, quandoquidem nullus est sine Crucifixo amor verus ». Aegrotationem nacta ipsa pergravem in Domini pace die v mensis Aprilis obiit, Paschatis in sollemnitate, apud idem oppidum Kaufbeuren, anno MDCCXLIV. Sanctimoniae autem eius celeriter fama percrebruit, propter beneficia quoque illa quae intercedente ea Deus largiebatur. Episcopus proinde ipse Augustanus causam beatificationis instituit atque canonizationis iam anno MDCCLXXV. Omni dein legibus statuta processione legitime peracta, die VII Octobris anno MCM ipsi Beatarum honores Pontifex addidit Leo XIII. Ut vero rite ad ipsius procederetur canonizationem, feliciter Congregatio de Causis Sanctorum inspexit affirmatam sanationem prodigiosam, quae eiusdem Mariae Crecentiae deprecationi assignabatur, anno MCMLXXXVI secutam. Die igitur xvni Decembris mensis, anno MM, Nostro in conspectu prodiit Decretum super miraculo. Consentientibus Patribus Cardinalibus atque Episcopis in Consistorio, die xin Martii anno MMI decrevimus ut Romae canonizationis ritus die xxv subsequentis mensis Novembris concelebraretur. Acta Ioannis Pauli Pp II 555 Hodie propterea apud Apostolorum Romana sepulcra hanc placuit Nobis elata voce proferre formulam: « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Iosephum Marello, Paulam Montai Fornés a Sancto Iosepho Calasanctio, Leoniam Franciscam Salesiam Aviat et Mariam Crescentiam Höss Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quibus exceptis summa cum gratulatione ab omnibus verbis Nosmet ipsi oratione pientissima sane suscepimus novellam hanc Sanctam primi extollendam eiusque simul exemplum hac nostra potissimum aetate proponendum curavimus ut, quem virtutum thesaurum et bonorum operum numerum eandem per eximiam mulierem universae Ecclesiae praefulgere voluisset Deus, adiuvante in terris ecclesiali communitate fructus salutares plurimos parere sineret. Singula vero quae hisce constituimus Litteris Nostris, firma manere validaque volumus omne in posterum tempus quibuslibet contrariis rebus haudquaquam obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vicesimo quinto mensis Novembris, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco £B Plumbi In Secret.. Status tab., n. 505.581 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 556 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I PORTUS PRINCIPIS IN PHILIPPINIS Vicariatus Apostolicus conditur Portus Principis in Philippinis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Diligentem sane curam continenter adhibemus ut Evangelii nuntii et Domini salus omnia loca contingant et quam plurimas gentes afficiant. Quapropter nullam Nos interponere moram volumus quin cuncta disponamus ut hoc facilius commodiusque accidat. De consilio igitur Congregationis pro Gentium Evangelizatione, iis quoque quorum interest rogatis sententiam, haec statuimus et decernimus. Parte meridiana et centrali Vicariatus Apostolici Palavanensis distracta, novum Vicariatum Apostolicum condimus Portus Principis in Philippinis, Vicariatu Apostolico adhuc dicto Palavanensi exstincto. Novum conditum Vicariatum Apostolicum pastoralibus curis concredimus Ordinis Augustinianorum Recollectorum. Haec omnia ad expedienda Venerabilem Fratrem Antonium Franco, Archiepiscopum titulo Gallesinum et in Philippinis Insulis Apostolicum Nuntium legamus, facta videlicet facultate quempiam alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re tandem ad exitum perducta, documenta apparentur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione diligenter mittantur, contrariis rebus minime officientibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vicesimo septimo mensis Martii, anno Domini bismillesimo secundo, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. 83 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status CRESCENTIUS card. SEPE Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret.. Status tab.., n. 514.236 Acta Ioannis Pauli Pp. II II TAYTAYENSIS Vicariatus Apostolicus Taytayensis conditur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM. Evangelizandi operi in Philippinis Insulis ut quam efficientissime prospiciatur suadet Nobis Congregatio pro Gentium Evangelizatione ut inibi novum curemus Apostolicum Vicariatum excitandum. Huic autem consilio cum prorsus adsentiamur, re penitus ponderata auditisque omnium quorum intererat sententiis, pro Apostolicae auctoritatis Nostrae plenitudine haec singillatim decernimus edicimusque. Septentrionalem partem Vicariatus Apostolici, qui Palavanensis adhuc nominatur, seiungimus atque in Vicariatum Apostolicum posthac Taytayensem nuncupandum convertimus secundum universas iuris communis regulas et normas hac de re vigentes. Fidenter omnino novam hanc dicionem pastoralibus curis commendamus Ordinis Augustinianorum Recollectorum. Totum vero ut hoc negotium felicissimum perducatur ad effectum, iubemus operam sedulam dare Venerabilem Fratrem Antonium Franco, Archiepiscopum titulo Gallesinum iisdem in Philippinis Insulis Apostolicum Nuntium. Litteras autem has Nostras vim suam efficaciamque exserere volumus tam in praesens quam omne in posterum tempus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die sexto et vicesimo Martii mensis anno Domini bis millesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. SS ANGELUS card. SODANO Secretarius Status CRESCENTIUS card. SEPE Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco ffl Plumbi In Secret. Status tab., n. 514.238 1 558 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Dei Servae Iosaphatae Michaelae Hordashevska Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Secundum eum, qui vocavit vos, sanctum, et ipsi sancti in omni conversatione sitis, quoniam scriptum est: "Sancti eritis, quia ego sanctus sum" » (1 Pe 1, 15-16). Sanctitatem a pueritia usque affectavit Iosaphata Michaela Hordashevska, quae diligenter baptismi mandata absolvit atque perquam studiose suam Deo consecrationem tenuit, precando proximoque, dolentibus potissimum et desertis hominibus, inserviendo, in quibus Christi patientis vultum cernere solebat. Dum vero laeta ac fortis sanctitatis viam calcabat, per suorum operum verborumque probitatem suas socias spiritalesque filias adhortabatur, ut sanctae fierent. In mortis etiam lecto hanc metam eis demonstravit dicens: « Pro vobis omnibus precabor, ut sanctae efficiamini ». Venerabilis haec Dei Serva Leopoli die xxvi mensis Octobris anno MDCCCLXIX ex humili operariorum familia orta est, cui apud baptismi fontem Michaëlam nomen indiderunt. Parentes ad Dei leges eam instituerunt, at ei superioris ordinis doctrinam praebere non potuerunt. Quapropter ludo litterario optimis notis absoluto, in taberna vitraria opus facere coepit. Interea divinae gratiae obnoxia, virtutes vitaeque religiosae semen colebat. Anno MDCCCLXXXVIII, cum spiritali recessui, adulescentibus destinato, interesset, patrem Ieremiam Lomnitsky, Ordinis Basiliani S. Iosaphat sodalem, cognovit, qui, eius factus confessarius spiritalisque moderator, ei concessit ut castitatis votum privatim nuncuparet. Postea, Michaelae cognita mente, suasit ut prima sodalis esset primae Congregationis religiosae feminarum Byzantini ritus vitae activae, quam Ordinis Basiliani Patres condituri erant. De hac re Dei Serva scripsit: « aliquantisper pro ignoto sum cunctata, sed de populi mei egeni necessitatibus cum cogitarem atque in hoc consilio cum de me Dei voluntatem viderem, Dei vocem sequi meque in futura Congregatione omnes labores obire constitui. Die xxiv mensis Augusti anno MDCCCXCII, in sancti Onuphrii templo Leopoli vestimentum religiosum nomenque Iosaphatae recepit: sic Congregatio Sororum Ancillarum a Maria Acta Ioannis Pauli Pp 559 II Immaculata incohavit, quae agricolarum pueros, pauperum aegrotorumque cu­ ram, christianam populi institutionem sustineret. Dei Serva, Christi regno stu­ dens, cupiebat ut suum Institutum ad indigentes homines Evangelii «verita­ tem dominique Magistri caritatem traderet. Ipsa misericordiae opera animose fecit, MCMII-MCMIV annis antistita fuit generalis atque ab anno MCMIX usque ad mortem altera fuit ab antistita generali. Aerumnas offensionesque vitae sub­ misse, placide fortiterque toleravit, in Domino ponens spem. Erga Deum fides, precatio, sacrae Eucharistiae, Iesu Passioni, Virgini Mariae devotio, quotidie eius in caelestem Sponsum proximumque amorem ac religiosa vota aluerunt, quae laetanter spiritalique dilectu servavit. Eius propter cor humile, dulce in­ genium, mansuetum maternumque animum, cara fuit Deo et hominibus. Evangelii sub lumine sese abnegavit Domini superiorumque voluntati obsecuta est atque Iesu imitando progressa est. Tubercolosi ossea absumpta, die xxv mensis Martii secundum Calendarium Gregorianum, sed secundum Calenda­ rium Iuliannum die vii mensis Aprilis, anno MCMXIX de hoc mundo demigravit. Eius exuviae, ab eiusdem sororibus veneratae, in sacello Domus Generalis So­ rorum Ancillarum a Maria Immaculatae Romae servantur. Communistis in Ucraina dominantibus, beatificationis canonizationisque causa incohari non potuit, licet Dei Servae sanctitatis fama complures in na­ tiones diffunderetur. Annis VI mensis Aprilis anno MCMXCII-MCMXCIII MCMXCVIII processus canonicus actus est. Die Nobis coram de virtutibus heroum in modum exercitis Decretum prodiit deindeque Decretum super miraculo die xxiv mensis Aprilis huius anni, eiusdem Dei Servae incercessioni adscripto, evulgatum est. Statuimus igitur ut Beatificationis ritus in Ucraina die xxvn mensis proximi Iunii, Nostri pastoralis itineris tempore, celebraretur. Hodie igitur inter hanc ediximus formulam: Здійснюючи прохання наших братів, Любомира Кардинала Гузара, Верховного Архиєпископа Львівського для українців, Кир Івана Семедія, Єпископа Мукачівського візантійського обряду, Кир Софрона Стефана Мудрого, Єпископа Івано-Франківскоґо (Станіславівського) для українців, Кир Михаїла Колтуна, Єпископа Сокальського для українців, і багатьох інших братів у єпископстві та багатьох вірних, після вислухання думки 560 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Конгрегації у справах святих, нашою апостольською владою ми дозволяємо, щоб відтепер і надалі всечесних Слуг Божих: Миколая Чарнецького і двадцять чотирьох співмучеників, Теодора Ромжу, Омеляна Ковча і Йосафату Гордашевську, величати блаженними і щоб їхні празники святкувалися кожного року у місцях і згідно з чином, визначеними уставом, а саме: Миколая Чарнецького і двадцяти чотирьох співмучеників двадцять сьомого червня; Теодора Ромжи першого листопада; Омеляна Ковча двадцять сьомого червня і Йосафати Гордашевської двадцятого листопада. В ім'я Отця і Сина і Святого Духа. Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Leopoli, sub anulo Piscato­ ris, die xxvii mensis Iunii, anno Domini MMI, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato Summi 83 ANGELUS card. Pontificis SODANO L o c o EB Sigilli In Secret. Status tab., n. 504.394 II Venerabili Dei Servae Mariae Euthymiae Uffing Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Quae stulta sunt mundi, elegit Deus, ut confundat sapientes » (1 Cor 1, 27). Contenderet ut sapientes huius mundi, humilem elegit Deus Mariam Euthymiam Uffing, quae vitam suam degit aegrotis operam navans atque religioso suo Instituto. Illa explicavit Domini verba adhortantia ut nos ip- Acta Ioannis Pauli Pp. II 561 sos servos inutiles consideremus, cum fecerimus omnia, quae praecepta sunt nobis (cfr Lc 17, 10). Simplicia sua cotidiana officia diligenter adimplendo, singulare dedit exemplum illis omnibus qui in fide modestiaque ad Dei gloriam operam dant. Venerabilis Serva Dei in loco vulgo dicto Halverde, dioecesi in Monasteriensi, die VIII mensis Aprilis anno MCMXIV est nata. Infirma fuit valetudine et singulari eminuit animi venustate. Quindecim annos nata, exemplum cuiusdam sororis sequens, claram manifestavit voluntatem se Deo vovendi. In valetudinario Sanctae Annae dicato loco in Hoptsten diligenter operans, Sorores cognovit Compassionis. Familiae superatis difficultatibus, Sororum illarum ingressa est Institutum in urbe Monasteriensi, nomen Euthymiam accipiens. Novitiatus tempore peculiaribus eminuit virtutibus, regulae studiosa observantia, silentio, pietate atque animi ardore. Prima nuncupavit vota anno MCMXXXVI, deinde vero in valetudinarium Sancti Vincentii in loco Dislaken translata, operam dedit alacrem vitae segregibus. Post consecutum aegrotorum ministrae diploma atque perpetuam datam professionem, captivos milites curavit atque aegrotos operarios, singularem erga eos caritatem ostendens animique tranquillitatem, de eorum spiritali itinere studiose sollicita. Post alterum bellum universale expletum, navam dedit operam in lavatorio tum in valetudinario Sancto Raphaeli dicato tum in Instituti domo primaria. Sanctitatem consecuta est in silentio atque cotidiana navitate, non seipsam sed Dei gloriam et animarum salutem exquirens. Altam per spiritalem vitae rationem singularemque in Deum fiduciam varias superavit difficultates variaque impedimenta. Etiam gravi morbo affecta, sereno animo Dei voluntatem adimplevit, animi corporisque perpessiones pro Congregationis aegrotorumque bono tolerans. Mortua est die ix mensis Septembris anno MCMLV, infirmorum Sacramenti confirmata gratia. Sanctimoniae fama, qua vivens florebat, post obitum haud cessavit; quapropter eodem mortis anno Episcopus Monasteriensis beatificationis atque canonizationis suscepit causam. Expletis feliciter legibus Congregationis de Causis Sanctorum, Ipsi Nos die i mensis Septembris anno MCMLXXXVIII Servam hanc Dei virtutes théologales et cardinales atque adnexas heroum in modum factitavisse pronuntiavimus. Nostro denique in conspectu die i mensis Iulii anno MM prodiit super miraculo decretum quod eiusdem Venerabilis adsignatum erat deprecationi. Quo etiam tempore ut beatificationis ritus Romae perageretur die VII mensis Octobris anno MMI sollemniter constituimus. Hodie igitur in Petriano foro inter Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: 562 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « Nos, vota Fratrum Nostrorum Narsetis Petri XIX, Patriarchae Ciliciae Armenorum, Huberti Luthe, Episcopi Essendiensis, Ioachimi Illiano, Episcopi Nucerini Paganorum-Sarnensis, Ioannis Claudii Cardinalis Turcotte, Archiepiscopi Marianopolitani, Sil vii Caesaris Bonicelli, Episcopi Parmensis, et Renardi Lettman, Episcopi Monasteriensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Ignatius Maloyan, Nicolaus Gross, Alfonsus Maria Fusco, Thomas Maria Fusco, Aemilia Tavernier Gamelin, Eugenia Picco et Maria Euthymia Üffíng Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Ignatii Maloyan sabbato proximo diei undecimae Iunii, Nicolai Gross die vicesima tertia Ianuarii, Alfonsi Mariae Fusco die septima Februarii, Thomae Mariae Fusco die vicesima quarta Februarii, Aemiliae Tavernier Gamelin die vicesima tertia Septembris, Eugeniae Picco die septima Septembris et Mariae Euthymiae Üffing die nona Septembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Beata haec dedit religiosae pietatis operumque bonorum testificationes. Pertinet ipsa ad illas quae suaviter cunctos hortabantur, cunctis opitulabantur, cunctos salutaribus beneficiis consolabantur, cunctis vitae cotidianae exemplo Evangelium nuntiabant. Ea ideo coram omnibus fulgens habetur exemplar, unde catholica fides et actuositas usque proferantur et quam plurimos homines attingant. Singula autem quae his Litteris decrevimus tam nunc quam in posterum omne tempus firma esse iubemus ac perpetuo valere, contrariis rebus minime obstantibus quibusvis. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vii mensis Octobris, anno MMI, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato Summi Pontificis & ANGELUS Loco EB Sigilli In Secret, Status tab., n. 504,777 card. SODANO Acta Ioannis Pauli Pp II 563 III Venerabili Servae Dei Eugeniae Picco Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Meus cibus est, ut faciam voluntatem eius, qui misit me, et ut perficiam opus eius » (Io 4, 34). Haec verba Divini Magistri sublimiter resonant in vita Venerabilis Dei Servae Eugeniae Picco, quae divinam voluntatem constituit suum unicum et constans studium. Ipsa nata est in loco vulgo dicto Crescenzago, in archidioecesi Mediolanensi, die VIII mensis Novembris anno MDCCCLXVII ex Iosepho Picco et Adelaide del Corno. Pater eius fuit valens musicus, sed visu carens; mater mulier erat satis frivola. Eugenia crevit religiosa circumdata indifferentia. Quadam vespere mense Maio anni MDCCCLXXXVI, cum spiritu intensam incumberet in orationem, vocari se percepit ad sanctitatem: quae profunda conversio irrevocabiliter vitam eius reformavit. Viginti annos nata fugit e domo atque decrevit se totamque vitam suam Christo consecrare. Parmae intra vit religiosam Familiam Parvarum Filiarum Sacrorum Cordium Iesu et Mariae, statim accepta et intellecta a Fundatore, venerabili presbytero Augustino Chieppi. Expleto anno noviciatus, die x mensis Iunii anno MDCCCXCI prima emisit vota in manus ipsius Conditoris; deinde professionem perpetuam nuncupavit die i mensis Iunii anno MDCCCXCIV. Mense Septembri eiusdem anni electa est ad Magnum Consilium, atque insequentibus annis varia munera maioris fiduciae ei sunt concredita. Die xix mensis Iunii anno MCMXI electa est Antistita Generalis sui Instituti, quod officium fideliter explere perrexit usque ad mortem. Obiit die vir mensis Septembris anno MCMXXI, vitae suae LI v anno, e quibus xxxiv consecravit Deo. In sua Congregatione fuit sapiens et prudens moderatrix sororum, ad mentem Fundatoris. Plane cooperans cum Ecclesia loci, se matrem praebuit omnium, singulari modo pauperum, quibuscum communicabat angustias, certamina et spes. Ab ipsa sua ingressione in Congregationem Serva Dei firmiter declaravit se sanctitatem appetere suumque propositum confirmavit voto res perfectores sequendi. Haec viva synthesis contemplationis et actionis, incipiens a cotidiana participatione in Eucharistia, fundamentum fuit spiritualis eius experientiae nec non caritatis ardoris. Plena oblatione res cotidianas ipsa vixit modo extraordinario. In vita sua Serva Dei conata est semper auscultare vocem Domini, numquam se subtrahens a ministeriis, quae caritas erga 564 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale proximum ab ipsa postulabat. Parmae se oneravit plebis paupertate, necessitatibus succurrens adulescentium et familiarum indigentium, assistens victimas belli, quod hoc tempore saeviit in Europa. Etiam in conspectu passionis, cum inevitabilibus momentis difficultatis et turbationis quae ipsa secum fert, Mater Eugenia Picco valuit experientiam doloris vertere in occasionem purificationis interiorisque incrementi. Quapropter nunc ipsa docere omnes potest quomodo debeant aggredi difficilia rerum adiuncta, auxiliante Dei gratia, servire Ecclesiae virtute contemplationis et occurrere fratribus caritatis ardore. Ab ea discimus artem auscultandi vocem Domini, ut credibiles testes simus Evangelii caritatis hoc tertio incipiente millennio. Beatificationis et canonizationis Causa Parmae incohata est anno MCMXLV. Expletis iure statutis, die xvni mensis Februarii anno MCMLXXXIX declaravimus Servam Dei exercuisse heroum gradu virtutes théologales, cardinales iisque adnexas. Die xx mensis Decembris anno MCMXCIX coram Nobis promulgatum est decretum super mirum intercessioni Servae Dei adscriptum. Deinde decrevimus ut ritus beatificationis die VII mensis Octobris insequentis anni celebraretur. Hodie igitur in Petriano foro inter Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Narsetis Petri XIX, Patriarchae Ciliciae Armenorum, Huberti Luthe, Episcopi Essendiensis, Ioachimi libano, Episcopi Nucerini Paganorum-Sarnensis, Ioannis Claudii Cardinalis Turcotte, Archiepiscopi Marianopolitani, Silvii Caesaris Bonicelli, Episcopi Parmensis, et Renardi Lettman, Episcopi Monasteriensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Ignatius Maloyan, Nicolaus Gross, Alfonsus Maria Fusco, Thomas Maria Fusco, Aemilia Tavernier Gamelin, Eugenia Picco et Maria Euthymia Üffing Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Ignatii Maloyan sabbato proximo diei undecimae Iunii, Nicolai Gross die vicesima tertia Ianuarii, Alfonsi Mariae Fusco die septima Februarii, Thomae Mariae Fusco die vicesima quarta Februarii, Aemiliae Tavernier Gamelin die vicesima tertia Septembris, Eugeniae Picco die septima Septembris et Mariae Euthymiae Üffing die nona Septembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Acta Ioannis Pauli Pp 565 II Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Octobris, anno MMI, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato Summi Pontificis 83 ANGELUS card. SODANO Loco © Sigilli In Secret, Status tab., n 507.192 IV Venerabili Dei Servo Alfonso Mariae Fusco Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Si haberetis fidem sicut granum sinapis... » (Lc 17, 6). Huic profecto Iesu monitioni Dei Servus Alfonsus Maria Fusco, qui Sorores Sancti Ioannis Baptistae condidit, suam totam vitam accommodavit. Primogenitus ex quinque fratribus, die xxin mensis Martii anno MDCCCXXXIX Angri, Nucerinae Paganorum-Sarnensis dioecesis, ortus est. In dioecesano Seminario institutus est atque die XXIX mensis Maii anno MDCCCLXIII presbyteralem ordinationem recepit. Puer peculiarem sensum miserationemque in pauperes significavit. Eius missionalis vocatio in peculiaribus alterius partis saeculi xix condicionibus adolevit, cum Natio modo coniuncta difficili in statu versabatur, quandoquidem politicam, socialem oeconomicam que compositionem ipsa persequebatur. Dei Servus suae aetatis penitus inclusus in rebus, instantia et provocationes eiusdem percepit. Ut certis illius regionis necessitatibus occurreret, consilium iniit salubris progressus. Ut id assequeretur atque institutoriam actionem et culturalem firmaret, Congregationem condidit Sororum Baptistinarum Nazareni, quarum haec sunt proposita: evangelizatio, institutio et adulescentium promotio, pauperum potissimum indigentium ac periclitantium. Hoc destinatum habebat Alfonsus ut tot populi filios, scilicet pupillos, pauperes, spurios, egestate moralique abiectione liberaret atque futuram societatem meliorem efficeret. Evangelica ratione ac benignitate pauperes convenit iisque vitae speique indicia exhibuit. Mulierum dignitatem auxit quarum cultum promovit. Ministerium sacerdotale assidue studioseque locali in Ecclesia gessit, complura sustinens pastoralia opera. Penitus inter homines versabatur, eos ut intellegeret, diligeret atque ad Deum 566 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale perduceret. Peculiari sollicitudine praedicationem, reconciliationis sacramentum necnon catechesim curavit. Iuvenis sacerdos paterna in domo primum litterarium ludum gratuito instituit; Oratorium condidit ipseque pauperes aegrotosque curavit, quos singulis hebdomadibus invisebat, suum eis praebens peculium. Duas suis sumptibus aedificandas curavit aediculas, ut fidem popularemque pietatem aleret. Fuit deputatus ecclesiasticus, canonicus et cantor Collegiatae sancti Ioannis Baptistae Angrensis, missionarius, Piae Consociationis Filiarum Mariae catholicorumque hominum moderator. Ubicumque aderat Dei Servus, ubi bonum compleri poterat. Caritate permotus asseverabat: « Velim ut mea quoque umbra bonum agere possit ». Necessitudinem habens cum sancto Ioanne Bosco, Angrensi in oppido « Sedem professionalem parvorum opificum » condidit, ut adulescentes iuvaret iique opus invenirent. Alfonsus sivit se infiammato Dei hominumque amore dirigi. Eius pietatem aluerunt sacra Eucharistia, Perdolentis Virginis pietas ac Providentia. Contemplationem et educatricem operam coniunxit. Humilitas fundamentum fuit suae spiritalis vitae. Dicere solebat: « Institutum haud meum est opus, sed Dei; Ipse id voluit, Ipse id mandavit, ego Eius sum operarius ». xxxn per annos Congregationem sapienter est moderatus, quam diffundendam in complures urbes curavit. Die vi mensis Februarii anno MCMX Alfonsus obdormivit in Domino, spectabilem relinquens sanctitatis famam. Die xxvii mensis Iulii anno MCMXXIX, dioecesana Curia Nucerina Paganorum beatificationis canonizationisque causam incohavit, Processum informativum celebrando. Annis MCMLII-MCMLIV Processus Apostolicus subsecutus est. Die i mensis Iulii anno MM Nobis coram Decretum de mira quadam sanatione, Servi Dei intercessioni adscripta, prodiit. Statuimus igitur ut beatificationis ritus die vii mensis Octobris anno MMI celebraretur. Hodie igitur inter sacra hanc ediximus formulam: Nos, vota Fratrum Nostrorum Narsetis Petri XIX, Patriarchae Ciliciae Armenorum, Huberti Luthe, Episcopi Essendiensis, Ioachimi Illiano, Episcopi Nucerini Paganorum-Sarnensis, Ioannis Claudii Cardinalis Turcotte, Archiepiscopi Marianopolitani, Silvii Caesaris Bonicelli, Episcopi Parmensis, et Renardi Lettmann, Episcopi Monasteriensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Ignatius Maloyan, Nicolaus Gross, Alfonsus Maria Fusco, Thomas Maria Fusco, Aemilia Tavernier Gamelin, Eugenia Picco et Maria Euthymia Üffing Beatorum nomine in posterum ap- Acta Ioannis Pauli Pp. II 567 pellentur, eorumque festum: Ignatii Maloyan sabbato proximo diei undecimae Iunii, Nicolai Gross die vicesima tertia Ianuarii, Alfonsi Mariae Fusco die septima Februarii, Thomae Mariae Fusco die vicesima quarta Februarii, Aemiliae Tavernier Gamelin die vicesima tertia Septembris, Eugeniae Picco die septima Septembris et Mariae Euthymiae Uffmg die nona Septembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime officientibus rebus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die vii mensis Octobris anno Do­ mini MMI, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato Summi Pontificis ® ANGELUS card. SODANO Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 507.191 HOMILIA Philippopoli in Mesia occasione oblata Beatificationis presbyterorum Kamen Vitchev, Pavel Djidiov, Iosaphat Chichkov.* « Чакаме реда си »: уверението на новите блажени превърнало се във въжделение и изтезание 1. "На Теб, Боже, нека бьде слава вьввековете!" Така пяхме преди малко в Отпевния Псалм. Скъпи Братя и Сестри, нашата общност се събира днес в Господния ден, за да отпразнува величиете и святостта на нашия Бог и за да изрази вярата на Църквата. C изливането на Светия Дух на Петдесетница приключи цикъла от събития, c които Бог, в последователни исторически моменти, се е сре­ щал c хората и им е предлагал дара на спасението. Днее Литургията ни подканва да се отправим към възвишения Извор на този дар: Бог Отец, Сии и Свети Дух — Святата Троица. 2. Старият Завет подчертава Божието единство. В Първото Четиво чухме как Бог говори на Мойсей: "Господ, Господ Бог, човеколюбив и * Die 26 Maii 2002, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 568 1 милосърден, дълготърпелив, многомилостив и истинен". А Мойсей, от своя страна, увещава народа сдумите: "Слушай, Израиле, Господ, наш­ ия Бог е Господ един". 2 Новият Завет ни открива, че единствения Бог е Отец, Сии и Свети дух: едно единствено Божествено естество в три Лица, съвършено една­ кви и реално разделени. Исус ги споменава явно, когато заръчва на 3 Апостолите да кръщават "в името на Отеца, Сина и Светия дух". Целият Нов Завет е едно постоянно и явно възвестяване на тази та­ йна, която Църквата, като вярна пазителка на Божието Слово, винаги е проповядвала, обяснявала и защитавала. Затова днес се обръщаме към всемогъщия Бог, Отец, Син и Свети Дух, c думите: "На Теб, Боже, не­ ка бъде слава във вековете!". 3. Като поздравявам всички c думите на Апостол Навел: "Благодат­ та на нашия Господ Исус Христос, любовта на Бога Отец и общението на Светия Дух да бъде c всички вас", 4 сърдечно поздравявам преди всичко вас, Братя и Сестри, чеда на Католическата Църква, които дой­ дохте тук заедно c вашите Епископи от Софийско-Пловдивската Епар­ хия, Никополската Епархия и от Апостолическия Екзархия за вернитеот Византийско-Славянски Обряд. Благодаря на Пастира на местната Цър­ ква Монс. Георги Иовчев за думите, c които се обърна към мен при посрещането, като отправям сърдечния си поздрав и към моите събра­ тя в Епископството: Монс. Христо Пройков Апостолически Екзарх и Председател на Епископската Конференция, и Монс. Петко Христов — Никополски Епископ. Също така поздравявам Кардиналите и Еписко­ пите, дошли от блюките Страни, за да споделят c Църквата в България радостта от този празник. Бих желал да отправя един особен поздрав към Пловдивския Пра­ вославен Митрополит, Негово Високопреосвещенство Епископ Арсений, който любезно пожела да присъства на отслужването на тази Божес­ твена Литургия, като му благодаря за милите думи, c които се обърна към мен в началото на това Богослужение. Заедно c него поздравявам в Господа Игумена на Бачковския Манастир Епископ Наум, Ректора на Пловдивската Православна Семинария Епископ Евлогий, както и вси1 2 3 4 Nux. 34, 6 Btop. 6, 4 Mateq 28, 19. 2 Кор 13, 13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 569 чки верни на Православната Църква в България, които се присъединя­ ват в този момент към нас. Тяхното присъствие тук е един, приет на драго сърце братски знак, който ни кара да предусетим в надеждата радостта от пълното единение, благодарение на което ще ни бъде поз­ волено най-сетне да отслужваме Евхаристийното Жертвоприношение, което е Възспоменание на Господните смърт и възкресение. C чувство на почит се обръщам към верните на Исляма, обожаващи и те също, макар по различен начин, единствения всемогъщ Бог. Най-накрая поздравявам представителите на Държавната Власт, чие­ то присъствие ни прави чест, като им: багодаря за резултатния принос, без който нямаше да се осъществи това мое пътуване в България. 4. Господ, Един и Троичен, е присъстващ в Своя народ — Църква­ та. Ние получаваме Кръщението в името на Отца, Сина и Светия дух; в същото това име ни се дават и другите Свети Тайнства. Святата Литургия, като "център на целяя християнски живот", е белязана по ед­ ин особен начин от спомена за Божествените Лица, а именно: Отеца, на Когото се принася жертната; Сина, Който е Жертвоприносител и Жертва; и Светия Дух, призоваван, за да пресъщности хляба и в иното в Тяло и Кръв Христови и за да направи от участниците едно само тя­ ло и един само дух. Целяят живот на християнина е белязан от тази тайна. Успехът на земния ни път зависи от тона дали ще отговорим на Божията любов. Тримата Свещеници-Успенци, които днес c радост причислих към лика на Блажените, познаваха много добре тази истина. Причината, по­ ради която Свещениците Камен Вичев, Навел джиджов и Иосафат Шишков не се поколебаха да пожертват живота си, беше вярата им в Троичния Бог, любовта към въплътеният Божи Сия Исус Христос, на Когото се посветиха в безрезервна служба на Неговата Църква. Отец Иосафат Шишков казваше: "Нека се стремим да правим по найдобрия начин онова, което се очаква от нас, за да можем да освещавяме", като добавяше: "Най-важното нещо е да достигнем до Бога, живеейки заради Него — всичко друго е без значение". Няколко месеца преди несправедливия процес, по време на който те бяха осъдени на смърт заедно c Епископ Енгений Босилков, почти предвиждайки пред­ стоящото изпитание, отец Камен Вичев писа на своя Главен Предстоятел: "Придобийте за нас c молитвата си багодатта да останем верни на Христос и на Църквата във всекидневния си живот, за да бъдем досто- 38 - AA S, 570 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale йни да станем Негови свидетели, когато дойде момента". А отец Навел Джиджов казваше: "Очакваме да дойде нашия ред: нека бъде волята Божия". 5. Когато си спомням за тримата нови Блажени, чувствам подтик да отдам почит и на паметта на другите изноведници на вярата, чеда на Православната Църква, които преживяха мъченичеството по времена същия комунистически режим. Техният принос на вярност към Христос сближи двете Църковни общности в България, достигнали до най-възвишеното свидетелство на вярата. "Този факт не може да няма частица икуменическо измерение. Икуменизмът на Светците и Мъчениците е може би по-убедителен от всичко останало. Общението на Светците го­ вори c по-силен глас от причините, довели до разделението". 5 И така, как е възможно да не съществува вече съвършеното ед­ инение, осъществяващо се "в онова, което всички ние наричаме връх на благодатния живот, тоест мъченичество до смърт"? 6 Тона не е ли мо­ же би "пайистинското единение c Христос, Който пролива кръвта си и, в същото Снято Жертвоприношение, прави близки всички онези, които предибяха далечни?" 7 6. Смелата последователност на свещениците Иосафат, Навел и Ка­ мен, въпреки страданията и затвора, беше призната от техните бивши ученици — католици, православни, евреи и мюсюлмани —, от техните енорияши, събратя и другари по съдба. Със своятаактивност, вярност към Евангелието, безвъзмездно служение към Родината, те се предста­ вят като образци за днешните християни, поспециално за българските младежи, които се стремят да открият смисълана живота си и желаят да следват Христос като миряни или като богопосветени. Особената отдадейост, c която нбвите Блажени придружаваха канд­ идатите за Свещенство, нека бъде стимул за всички. Призовавам Цър­ квата в Бъл ария да помисли сериозно над възможността за създаване на Семинария, в която младежите да могат да се подготвят за Свещ­ еници в служба на г Бога и ближния, чрез една солидно човешко, инте­ лектуално и духовно образование. 5 6 7 Tertio millennio adveniente, Ut unum sint, 8 4 . Cpb. Ef. 2, 13; ibid. 37. Acta Ioannis Pauli Pp. II 571 7. Тайната на Святата Троица ни открива Божията любов, която е Самият Бог; любовта, c която Бог обича всички хора. "Бог толкова обикна света, че отдаде Своя единороден Син, за може всеки, който вя­ 8 рва в Него да не погине, но да има живот вечен". Въкръсналяят Син изпрати от Своя страна Светия Дух в името на Отеца, за да вложи в сърцата на вярващите желанието и очакването на вечния живот. Новите Блажени, които се га серадват на съзерцаването на Святата Троица, живяха действително според тона очакване. Нека се поверим на тяхното застъпничество, както се молим във Византийската Литур­ гия (Шести час, отпуст): Боже вечни, Ти, Който живееш в непристъпна светлина..., молим Те, закриляй нас, коитовъзлагаме надеждата си в Теб, като ни дариш Своята Божественаблагодат. Защото Твое е царството, величието, силата и славата, Отец, Син и Свети Дух, сега и всякога и във вечни векове. Амин Бог да благославя винаги България. Мир и напредък на българския народ. Благодаря. ALLOCUTIONES I Ad sodales Pontificii Consilii pro pastorali Valetudinis curae.* Venerati Fratelli nell'episcopato e nel sacerdozio, carissimi fratelli e sorelle! 1. Sono particolarmente lieto di questo nostro incontro, in occasione del­ l'Assemblea Plenaria del Pontificio Consiglio per la Pastorale della Salute, nel corso della quale vi proponete di studiare e delineare un nuovo piano di lavoro per i prossimi cinque anni. Saluto il Presidente del Dicastero, ГArcivescovo Javier Lozano Barra- gàn, e lo ringrazio per le cordiali parole rivoltemi per interpretare i comuni 8 Noah 3, 16. * Die 2 Maii 2002 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 572 sentimenti dei presenti. Il mio saluto si estende ai Signori Cardinali ed ai venerati Fratelli nell'episcopato, Membri del Pontifìcio Consiglio, ai Consultori ed Esperti, al Segretario, al Sottosegretario, nonché agli Officiali sacerdoti, religiosi e laici. Tutti vi ringrazio, carissimi, per il prezioso aiuto che mi date, in un ambito così qualificato della testimonianza evangelica. 2. La mole di lavoro svolto dal vostro Dicastero, in questi diciassette anni dalla sua istituzione, conferma quanto è necessario che, tra gli organismi della Santa Sede, ve ne sia uno specificamente deputato a manifestare « la sollecitudine della Chiesa per gli infermi, aiutando coloro che svolgono il servizio verso i malati ed i sofferenti, affinché l'apostolato della misericordia, a cui attendono, risponda sempre meglio alle nuove esigenze». 1 Rendiamo grazie al Signore per l'ampia e articolata attività pastorale che si compie a livello mondiale nel campo della sanità con lo stimolo e il sostegno del vostro Dicastero. Vi incoraggio tutti a proseguire con ardore e fiducia in tale cammino, pronti a offrire agli uomini del nostro tempo il Vangelo della misericordia e della speranza. 3. Prendendo lo spunto dalla Lettera apostolica Novo millennio ineunte, la vostra Assemblea si pone come obiettivo quello di riflettere su come meglio mostrare il Volto di Cristo dolente e glorioso, illuminando con il Vangelo il mondo della salute, della sofferenza e della malattia, santificando il malato e gli operatori della salute, e promuovendo il coordinamento della pastorale della salute nella Chiesa. In questo tempo pasquale noi contempliamo il Volto glorioso di Gesù, dopo averne meditato, specialmente nella Settimana Santa, il Volto dolente. Sono due dimensioni nelle quali si trova il nocciolo del Vangelo e del ministero pastorale della Chiesa. Ho scritto nella Lettera apostolica Novo millennio ineunte che Gesù, « mentre si identifica col nostro peccato, "abbandonato" dal Padre, si "abbandona" nelle mani del Padre »; in questo modo vive « insieme l'unione profonda col Padre, di sua natura fonte di gioia e di beatitudine, e l'agonia fino al grido dell'abbandono ». Nel Volto dolente del Venerdì Santo è nascosta la vita di Dio offerta per la salvezza del mondo. Mediante il Crocifìsso, la nostra contemplazione 2 1 Cost. ap. Pastor bonus, art. 152 2 N. 26. Acta Ioannis Pauli Pp, II 573 deve aprirsi al Risorto. Confortata da questa esperienza, la Chiesa è sempre pronta a riprendere il suo cammino per annunciare Cristo al mondo. 4. La vostra attuale Assemblea Plenaria pone a fuoco programmi che mirano ad illuminare con la luce del Volto dolente e glorioso di Cristo l'intero universo della sanità. E decisivo approfondire la riflessione sulle tematiche attinenti alla salute, alla malattia e alla sofferenza in tale prospettiva, lasciandosi guidare da una concezione della persona umana e del suo destino fedele al piano salvifico di Dio. Le nuove frontiere aperte dal progresso delle scienze della vita, e le applicazioni che ne derivano, hanno posto un potere e una responsabilità enormi nelle mani dell'uomo. Se prevarrà la cultura della morte, se nel campo della medicina e della ricerca biomedica gli uomini si lasceranno condizionare da scelte egoistiche o da ambizioni prometeiche, sarà inevitabile che la dignità umana e la vita stessa siano pericolosamente minacciate. Se, al contrario, il lavoro in questo importante settore della salute sarà improntato alla cultura della vita, sotto la guida della retta coscienza, l'uomo troverà risposte valide alle sue attese più profonde. Il vostro Pontificio Consiglio non mancherà di dare il suo contributo ad una nuova evangelizzazione del dolore, che Cristo assume e trasfigura nel trionfo della Resurrezione. Essenziale, a questo riguardo, è la vita di preghiera e il ricorso ai Sacramenti, senza i quali diventa diffìcile il cammino spirituale non soltanto dei malati, ma anche di quanti li assistono. 5. L'ambito della salute e della sofferenza sono oggi di fronte a nuovi e complessi problemi, che richiedono un impegno corale da parte di tutti. Il numero decrescente di religiose impegnate in questo ambito, il non facile ministero dei cappellani ospedalieri, la difficoltà ad organizzare a livello delle Chiese locali un'adeguata ed incisiva pastorale della salute e l'approccio con il personale sanitario, che non sempre è in sintonia con gli orientamenti cristiani, costituiscono un insieme di temi, con risvolti problematici, che non sfuggono certamente alla vostra attenta riflessione. Fedele alla sua missione, il vostro Dicastero proseguirà nel manifestare la sollecitudine pastorale della Chiesa per i malati; aiuterà tutti coloro che hanno cura dei sofferenti, in modo particolare chi lavora negli ospedali, ad avere sempre un atteggiamento di rispetto per la vita e la dignità dell'essere umano. Per conseguire tali obiettivi, utile risulta la collaborazione generosa con le organizzazioni internazionali della salute. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 574 Il Signore, Buon Samaritano dell'umanità dolorante, vi assista sempre. La Vergine Santissima, Salute degli Infermi, vi sostenga nel vostro servizio, e sia vostro modello nell'accoglienza e nell'amore. Nell'assicurarvi la mia preghiera, vi imparto di cuore la Benedizione Apostolica. II Ad episcopos Antillarum.* Dear Brother Bishops, 1. "Peace to the brethren, and love with faith, from God the Father and the Lord Jesus Christ". With the words of the Apostle Paul and in the joy of Easter, I welcome you, the Bishops of the Antilles, on the occasion of your visit ad limina Apostolorum. Through you, I greet ali the faithful of Christ entrusted to your care. May the peace of the Risen Lord reign in every heart and every home throughout the Caribbean région! I thank Archbishop Clarke for his gracious words expressing that spirituality of communion which is the very heart of the Church. It is this communion which draws you to Rome, on pilgrimage to the tombs of the Apostles, where you renew your fídelity to the apostolic tradition, the roots of which reach back to the Lord's commission and ultimately touch the inner life of the Trinity, the ground of ali reality. You come as Pastors who have been called to share in the fullness of Christ's eternai priesthood. First and foremost, you are priests: not corporate executives, business managers, finance officers or bureaucrats, but priests. This means above ali that you have been set apart to offer sacrifice, since this is the essence of priesthood, and the core of the Christian priesthood is the offering of the sacrifice of Christ. That is why the Eucharist is the very essence of what we are as priests; it is why there is nothing more important that we do than offer the Eucharistie Sacrifice; and it is why our célébration of the Eucharist together lies at the heart of 1 2 3 * Die 7 Maii 2002. Eph 6:23. 1 2 Cf. Novo millennio ineunte, 43-45. 3 Cf Mt 28:19-20 Acta Ioannis Pauli Pp. II 575 your ad limina visit. We can never forget that the tombs of the Apostles which we venerate in Rome are the tombs of martyrs, whose life and death was drawn more and more into the depths of Christ's own sacrifice, until they could say: "I have been crucified with Christ; it is no longer I who live, but Christ who lives in me". That was the womb of their extraordinary missionary work, which we as their Successors must emulate in our own times if we are to be faithful to the new evangelization for which the Second Vatican Council providentially prepared the Church. 4 2. Le Concile fut « la grande grâce dont l'Eglise a bénéficié au vingtième siècle ». Bien que les décennies qui nous en séparent n'aient pas été exemptes de difficultés — on a connu des périodes au cours desquelles des éléments importants de la vie chrétienne semblaient même en péril —, de nombreux signes indiquent maintenant ce nouveau printemps de l'esprit dont le grand Jubilé de l'an 2000 a fait apparaître de manière évidente le caractère prophétique. Dans les années qui suivirent le Concile, l'apparition de nouvelles aspirations spirituelles et de nouvelles énergies apostoliques parmi les fidèles de l'Eglise fut sans conteste l'un des fruits de l'Esprit. Les laïques vivent la grâce de leur Baptême sous des formes qui font apparaître de manière plus resplendissante le riche éventail des charismes dans l'Eglise; et pour cela nous ne cessons de rendre grâce à Dieu. Il est également vrai que le réveil des fidèles laïques dans l'Eglise a vu apparaître en même temps, dans vos pays aussi, des problèmes relatifs à l'appel au sacerdoce, s'accompagnant de faibles entrées au séminaire dans les Eglises dont vous avez la charge. En tant que Pasteurs, vous êtes vivement préoccupés car, comme vous le savez bien, l'Eglise catholique ne peut pas exister sans le ministère sacerdotal que le Christ lui-même désire pour elle. Des personnes, on le sait, affirment que la diminution du nombre de prêtres est l'œuvre de l'Esprit Saint et que Dieu lui-même conduirait l'Eglise, faisant en sorte que le gouvernement des fidèles laïques se substitue au gouvernement des prêtres. Une telle affirmation ne rend certainement pas compte de ce que les Pères conciliaires ont exprimé lorsqu'ils ont cherché à promouvoir une implication plus grande des fidèles laïques dans l'Église. Dans leur enseignement, les Pères conciliaires ont tout simplement mis en évidence la profonde complémentarité entre les prêtres et les laïques 5 4 5 Gai 2:20. Novo millennio ineunte, n. 57. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 576 qu'implique la nature symphonique de l'Église. Une mauvaise compréhension de cette complémentarité a parfois conduit à une crise d'identité et de confiance chez les prêtres, et aussi à des formes d'engagement laïque trop cléricales ou trop politisées. L'engagement des laïcs devient une forme de cléricalisme quand les rôles sacramentels ou liturgiques qui reviennent au prêtre sont assumés par des fidèles laïques ou bien lorsque ceux-ci se mettent à accomplir des tâches qui relèvent du gouvernement pastoral propre au prêtre. Dans de telles situations, ce que le Concile a enseigné sur le caractère essentiellement séculier de la vocation laïque est le plus souvent négligé. C'est le prêtre, en tant que ministre ordonné, qui, au nom du Christ, préside la communauté chrétienne, sur les plans liturgique et pastoral. Les laïques l'assistent de bien des manières dans cette tâche. Mais le lieu premier de l'exercice de la vocation laïque est le monde des réalités économiques, sociales, politiques et culturelles. C'est dans ce monde que les laïcs sont invités à vivre leur vocation baptismale, non pas comme des consommateurs passifs, mais en tant que membres actifs de la grande œuvre qui exprime le caractère chrétien. Il revient au prêtre de présider la communauté chrétienne afin de permettre aux laïques de remplir la tâche ecclésiale et missionnaire qui leur est propre. En un temps de sécularisation insidieuse, il peut paraître étrange que l'Église insiste autant sur la vocation séculière des laïques. Or c'est précisément le témoignage évangélique des fidèles dans le monde qui est le cœur de la réponse de l'Église au malaise de la sécularisation. L'engagement des laïques est politisé lorsque le laïcat est absorbé par l'exercice du « pouvoir » à l'intérieur de l'Église. Cela arrive lorsque l'Église n'est pas vue en terme de « mystère » de grâce qui la caractérise, mais en termes sociologiques ou même politiques, souvent sur la base d'une compréhension erronée de la notion de « peuple de Dieu », une notion qui a de profondes et riches bases bibliques et qui est si heureusement utilisée par le Concile Vatican IL Lorsque ce n'est pas le service mais le pouvoir qui modèle toute forme de gouvernement dans l'Église, que ce soit dans le clergé ou dans le laïcat, les intérêts opposés commencent à se faire sentir. Le cléricalisme est pour les prêtres cette forme de gouvernement qui relève plus du pouvoir que du service, et qui engendre toujours des antagonismes entre les prêtres et le peuple; ce cléricalisme se retrouve dans des formes de 6 7 6 7 Cf. Lumen gentium, n. 31. Cf. Ecclesia in America, n. 44. Acta Ioannis Pauli Pp. II 577 leadership laïque qui ne tiennent pas suffisamment compte de la nature transcendantale et sacramentelle de l'Eglise, ainsi que de son rôle dans le monde. Ces deux attitudes sont nocives. A l'inverse, ce dont l'Eglise a besoin, c'est d'un sens de la complémentarité entre la vocation du prêtre et celle des laïcs qui soit plus profond et plus créatif. Sans cela, nous ne pouvons pas espérer être fidèles aux enseignements du Concile ni sortir des difficultés habituelles concernant l'identité du prêtre, la confiance en lui et l'appel au sacerdoce. 3. Yet we must also look far beyond the bounds of the Church, for the Council was essentially concerned to foster new énergies for her mission to the world. You are well aware that an essential part of her evangelizing mission is the inculturation of the Gospel, and I know that there has been much attention in your région to the need to develop Caribbean forms of Catholic worship and life. In the Encyclical Fides et ratio, I stressed that "the Gospel is not opposed to any culture, as if in engaging a culture the Gospel would seek to strip it of its native riches and force it to adopt forms which are alien to it". I went on to point out that cultures are not only not diminished by the encounter with the Gospel, but are "prompted to open themselves to the newness of the Gospel's truth and to be stirred by this truth to develop in new ways". 8 9 To this end, it is important to keep in mind the three criteria for discerning whether or not our attempts to inculturate the Gospel are soundly based. The first of these is the universality of the human spirit, whose basic needs are no différent even in vastly différent cultures. Therefore, no culture can ever be made absolute in a way that dénies that the human spirit is, at the deepest level, the same in every time, place and culture. The second criterion is that, in engaging ne wer cultures, the Church cannot abandon the precious héritage drawn from her initial engagement with Greco-Latin culture, for to do this would be "to deny the providential pian of God who guides his Church down the paths of time and history". It is not a question, then, of rejecting the Greco-Latin héritage in order to allow the Gospel to take new flesh in Caribbean culture. The challenge rather is to bring the cultural héritage of the Church into deep and mutually enriching dialogue with Caribbean culture. The third criterion is that a culture must 10 8 9 10 No. 71. Ibid.; cf. Post-Synodal Apostolic Exhortation Ecclesia in America, 70. Fides et ratio, 72. 39-AAS. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 578 not become enclosed in its différence, tion to other cultures and traditions. universality of the human spirit but which is alien to no culture and seeks in a flight into isolation and opposiThat would be to deny not only the also the universality of the Gospel, to take root in ali. 4. In Ecclesia in America I noted that "it is more necessary than ever for all the faithful to move from a faith of habit... to a faith which is conscious and personally lived. The renewal of faith will always be the best way to lead others to the Truth that is Christ". That is why it is essential in your particular Churches to develop a new apologetic for your people, so that they may understand what the Church teaches and thus be able to give reason for their hope. For in a world where people are continuously subjected to the cultural and ideological pressure of the media and the aggressively anti-Catholic attitude of many sects, it is essential for Catholics to know what the Church teaches, to understand that teaching, and to expérience its liberating power. A lack of understanding leads to a lack of the spiritual energy needed for Christian living and the work of evangelization. 11 12 The Church is called to proclaim an absolute and universal truth to the world at a time when in many cultures there is deep uncertainty as to whether such a truth could possibly exist. Therefore, the Church must speak in ways which carry the force of genuine witness. In considering what this entails, Pope Paul VI identified four qualifies, which he called perspicuitas, lenitas, fiducia, prudentia — clarity, humanity, confidence and 13 prudence. To speak with clarity means that we need to explain comprehensibly the truth of Révélation and the Church's teachings which stem from it. What we teach is not always immediately or easily accessible to people today. For this reason there is a need not simply to repeat but to explain. That is what I meant when I said that we need a new apologetic, geared to the needs of today, which keeps in mind that our task is not to win arguments but to win soûls, to engage not in ideological bickering but a kind of spiritual warfare, concerned not to vindicate or promote ourselves but to vindícate and promote the Gospel. Such an apologetic will need to breathe a spirit of humanity, that humility and compassion which understand the anxieties and questions of 11 12 13 No. 73. Cf. 1 Pt 3:15 Cf. Encyclical Letter Ecclesiam Suam, 81. Ada Ioannis Pauli Pp II 579 people and, at the same time, do not yield to a sentimentalized sense of the love and compassion of Christ sundered from the truth. We know that the love of Christ can make great demands, precisely because they are tied not to sentimentality but to the truth which alone sets us free. To speak with confidence will mean that we never lose sight of the absolute and universal truth revealed in Christ, and never lose sight of the fact that this is the truth for which ali people long, no matter how uninterested, résistant or hostile they may seem. To speak with that practical wisdom and good sense which Paul VI calis prudence and which Gregory the Great considers a virtue of the brave will mean that we give a clear ans wer to people who ask: "What must we do?". In this, the heavy responsibility of our episcopal ministry appears in ali its demanding challenge. We must daily pray for the light of the Holy Spirit, that we may speak the wisdom of God, not the wisdom of the world, "lest the cross of Christ be emptied of its power". Pope Paul VI concluded by claiming that to speak with perspicuitas, Unitas, fiducia and prudentia "will make us wise; it will make us teachers"; and that is what we are called to be above ali — teachers of the truth, who never cease to beg "the grace to see life whole and the power to speak effectively of it". 14 15 16 17 18 19 5. I am convinced, dear Brothers, that many of the problems facing your ministry -— including the need for more priestly and religious vocations — will be solved by daring to give ourselves with still greater generosity to the missionary task. That was an important goal of the Council, and if there have been internai problems in the Church since then it has been in part perhaps because the Catholic community has been less missionary than the Lord Jesus and the Council intended. Dear Brother Bishops, your particular Churches too must be missionary — in the sense of going out boldly into every corner of Caribbean society, even the darkest of them, armed with the light of the Gospel and the love which knows no bounds. It is time to cast your nets where there may seem 14 15 16 17 18 19 Cf. Jn 8:32. Moralia, 22, 1. Lk 3:10, 12, 14 1 Cor 1:17. Ecclesiam Suam, 83 Saint Gregory the Great, On Ezekiel, I, 11, 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 580 20 to be no fish: Duc in altumì In your planning for this mission, it is vital to keep in mind that we must "stake everything on charity", for "the C e n t u r y and millennium now beginning will need to see, and hopefully with still greater clarity, to what length of dedication the Christian community can go in charity towards the poorest". But it is even more vital that you keep your gaze fìrmly fixed on Jesus, never losing sight of him who is the beginning and the end of all Christian mission. Invoking upon you in this Easter season a fresh outpouring of the gifts of the Holy Spirit, and entrusting your belo ved communities, those "holy seeds of heaven", to the unfailing protection of Mary, Mother of the Redeemer, I impart my Apostolic Blessing to you, the priests, the men and women religious and ali the lay faithful of the Caribbean as a pledge of grace and peace in Jesus Christ, the firstborn from the dead. 21 22 23 24 NUNTIUS Praesidi Pontificii Consilii pro pastorali Valetudinis cura missus. Excelentísimo Señor: Me es grato dirigir a Usted y, por medio suyo, a todos los participantes en la II Asamblea Mundial sobre el Envejecimiento, un cordial saludo, con los mejores deseos de éxito en sus trabajos. Veinte años después de la I Asamblea Mundial, celebrada en Viena en 1982, la presente reunión es una meta significativa y sobre todo un impulso hacia el futuro, desde el momento que el envejecimiento de la población mundial será ciertamente uno de los fenómenos más relevantes del siglo XXI. Durante las dos últimas décadas, la Organización de las Naciones Unidas se ha hecho promotora de numerosas iniciativas orientadas a comprender y solucionar los problemas planteados por el aumento creciente del número de personas que han entrado en la etapa de la ancianidad. De estas iniciativas, una de las más laudables ha sido el Año internacional de las Personas Ancianas, celebrado en 1999, una ocasión eficaz para 20 Cf. Lk 5:4-5. 21 Novo millennio ineunte, 49. Ibid. Cf. Heb 12:2. 22 23 24 Saint Augustine, Sermon 34, 5. Acta Ioannis Pauli Pp. II 581 volver a llamar la atención de toda la humanidad sobre la necesidad de afrontar responsablemente el desafío de construir « una sociedad para todas las edades ». He expresado mi participación en dicho acontecimiento con una Carta dirigida a los ancianos, de los que me siento cercano no sólo por solicitud pastoral, sino también por compartir personalmente su condición. Por otro lado, el Consejo Pontifìcio para los Laicos ha publicado un documento titulado « La dignidad del anciano y su misión en la Iglesia y en el mundo ». En esta ocasión, la Iglesia católica ha renovado la atención que siempre ha demostrado en favor de esa categoría de personas, promoviendo iniciativas propias y colaborando con las autoridades públicas y la sociedad civil. Ahora os habéis reunido para una valoración de conjunto de la aplicación del Plan de acción internacional de 1982 y para delinear estrategias para el futuro. Al venir de todas las partes del mundo, dais testimonio de que la cuestión del envejecimiento atañe a la humanidad entera y debe ser afrontada de una manera global y, más en particular, integrada en la compleja problemática del desarrollo. En efecto, se está produciendo por doquier un cambio profundo de la estructura de la población, que lleva a replantearse los proyectos de sociedad y a discutir de nuevo no sólo su estructura económica, sino también la visión del ciclo vital y las relaciones entre generaciones. Se puede decir que una sociedad se muestra justa en la medida en que responde a las necesidades asistenciales de todos sus miembros y que su grado de civilización se mide por la protección prestada a los miembros más débiles del entramado social. ¿Cómo garantizar la duración de una sociedad que está envejeciendo, consolidando la seguridad social de las personas ancianas y su calidad de vida? Para responder a esta cuestión es necesario no dejarse guiar principalmente por criterios económicos, sino inspirarse más bien en sólidos principios morales. Hace falta, en primer lugar, que se considere al anciano en su dignidad de persona, dignidad que no merma con el pasar de los años y el deterioro de la salud física y psíquica. Es evidente que esta consideración positiva sólo puede encontrar terreno fecundo en una cultura capaz de superar los estereotipos sociales, que hacen consistir el valor de la persona en la juventud, la eficiencia, la vitalidad física y la plena salud. La experiencia dice que, cuando falta esta visión positiva, es fácil que se margine al anciano y 582 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale se le relegue a una soledad comparable a una verdadera muerte social. Y la estima que el anciano tiene de sí mismo, ¿no depende acaso en buena parte de la atención que recibe en la familia y en la sociedad? Para ser creíble y efectiva, la afirmación de la dignidad de la persona anciana está llamada a manifestarse en políticas orientadas a una distribución equitativa de los recursos, de modo que todos los ciudadanos, y también los ancianos, puedan beneficiarse de ellos. Se trata de una tarea ardua y que sólo es realizable aplicando el principio de solidaridad, del intercambio entre las generaciones, de ayuda recíproca. Dicha solidaridad ha de llevarse a cabo no sólo en el ámbito de cada nación, sino también entre los pueblos, mediante un compromiso que lleve a tener en cuenta las profundas desigualdades económicas y sociales entre el norte y el sur del planeta. En efecto, la presión de la pobreza puede poner en entredicho muchos principios solidarios, causando víctimas en los sectores más frágiles de la población, entre ellos el de los ancianos. Una ayuda para la solución de los problemas relacionados con el envejecimiento de la población proviene ciertamente de la inserción efectiva del anciano en el entramado social, utilizando la aportación de experiencia, conocimientos y sabiduría que él puede ofrecer. Los ancianos, en efecto, no deben ser considerados como un peso para la sociedad, sino como un recurso que puede contribuir a su bienestar. No sólo pueden dar testimonio de que hay aspectos de la vida, como los valores humanos y culturales, morales y sociales, que no se miden en términos económicos o funcionales, sino ofrecer también una aportación eficaz en el ámbito laboral y en el de la responsabilidad. Se trata, en fin, no sólo de hacer algo por los ancianos, sino de aceptar también a estas personas como colaboradores responsables, con modalidades que lo hagan realmente posible, como agentes de proyectos compartidos, bien en fase de programación, de diálogo o de actuación. Hace falta también que tales políticas se complementen con programas formativos destinados a educar a las personas para la ancianidad durante toda su existencia, haciéndolas capaces de adaptarse a los cambios, cada vez más rápidos, en el modo de vida y de trabajo. Una formación centrada no sólo en el hacer, sino, y sobre todo, en el ser, atenta a los valores que hacen apreciar la vida en todas sus fases y en la aceptación tanto de las posibilidades como de los límites que tiene la vida. Aunque se deba considerar la ancianidad de manera positiva y con el propósito de desarrollar todas sus posibilidades, no se han de eludir ni ocul- Acta Ioannis Pauli Pp. II 583 tar las dificultades y el final inevitable de la vida humana. Si bien es cierto que, como dice la Biblia, las personas « todavía en la vejez producen fruto »/ sigue siendo verdad que la tercera edad es una época de la vida en la que la persona es particularmente vulnerable, víctima de la fragilidad humana. Es muy frecuente que la aparición de enfermedades crónicas reduzca al anciano a la invalidez y recuerde, inevitablemente, el momento del final de la vida. En estos momentos particulares de sufrimiento y dependencia, las personas ancianas no sólo necesitan ser atendidas con los medios que ofrecen la ciencia y la técnica, sino también acompañadas con competencia y amor, para que no se sientan un peso inútil y, lo que es peor, lleguen a desear y solicitar la muerte. Nuestra civilización tiene que asegurar a los ancianos una asistencia rica en humanidad e impregnada de valores auténticos. A este respecto, pueden tener un papel determinante el desarrollo de la medicina paliativa, la colaboración de los voluntarios, la implicación de las familias —que por ello han de ser ayudadas a afrontar su responsabilidad— y la humanización de las instituciones sociales y sanitarias que acogen a los ancianos. Un amplio campo en el que la Iglesia Católica, en particular, ha ofrecido —y sigue ofreciendo— una contribución relevante y permanente. Reflexionar sobre la ancianidad significa por tanto tomar en consideración a la persona humana que, desde el nacimiento hasta su ocaso, es don de Dios, imagen y semejanza suya, y esforzarse para que cada momento de su existencia sea vivido con dignidad y plenitud. Sobre Usted, Señor Presidente, y sobre todos los participantes en la II Asamblea Mundial sobre el Envejecimiento, invoco la protección del Dios de la vida. Vaticano, 3 de abril de 2002. IOANNES PAULUS PP. II 1 Sal 92, 15. 584 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO P R O DOCTRINA F I D E I Monitum, Propositio, Decretum excomunicationis quarundam mulierum. DICHIARAZIONE (MONITUM) Lo scorso 29 giugno 2002 il fondatore di una comunità scismatica di nome Romulo Antonio Braschi ha attentato di conferire l'ordinazione sacerdotale alle donne cattoliche Christine Mayr-Lumetzberger, Adelinde Theresia Roitinger, Gisela Forster, Iris Müller, Ida Raming, Pia Brunner e Angela White. Allo scopo di orientare la coscienza dei fedeli e di dissipare ogni dubbio su questa materia, la Congregazione per la Dottrina della Fede intende richiamare che, secondo la Lettera Apostolica Ordinatio sacerdotalis di Papa Giovanni Paolo II, la Chiesa « non ha in alcun modo la facoltà di conferire alle donne l'ordinazione sacerdotale e che questa sentenza deve essere tenuta in modo definitivo da tutti i f edeli della Chiesa» (n. 4). L'avvenuta «ordinazione sacerdotale » è la simulazione di un sacramento e perciò invalida e nulla e costituisce un grave delitto contro la divina costituzione della Chiesa. Poiché il vescovo « ordinante » appartiene ad una comunità scismatica, si tratta inoltre di una grave offesa contro l'unità della Chiesa. Il fatto accaduto nuoce anche alla giusta promozione della donna, che occupa un posto peculiare, specifico e insostituibile nella Chiesa e nella società. Con la presente, richiamandosi alle precedenti dichiarazioni del Vescovo di Linz e della Conferenza episcopale Austriaca, questa Congregazione ammonisce formalmente, secondo il can. 1347 § 1 CIC, le summenzionate donne che incorreranno nella scomunica riservata alla Santa Sede, se non — entro il 22 luglio 2002 — (1) riconoscano la nullità degli « ordini » ricevuti da un vescovo scismatico ed in contrasto con la dottrina definitiva della Chiesa, e (2) si dichiarino pentite e chiedano perdono per lo scandalo causato tra i fedeli. Roma, dalla sede della Congregazione per la Dottrina della Fede, il 10 luglio 2002. 68 JOSEPH card. RATZINGER, Prefetto B Tarcisio Bertone, S.D.B. Arciv. em. di Vercelli, Segretario Congregatio pro Doctrina Fidei 585 PREMESSA AL DECRETO DI SCOMUNICA Allo scopo di dissipare qualsiasi dubbio circa lo stato canonico del vescovo Romulo Antonio Braschi, che ha attentato di conferire l'ordinazione sacerdotale a donne cattoliche, la Congregazione per la Dottrina della Fede ritiene opportuno confermare che questi, in quanto scismatico era già incorso nella scomunica riservata alla Sede Apostolica. DECRETO DI SCOMUNICA In riferimento al monito di questa Congregazione dello scorso 10 luglio, pubblicato il giorno successivo, e considerato che entro la data fissata del 22 luglio 2002 le donne Christine Mayr-Lumetzberger, Adelinde Theresia Roitinger, Gisela Forster, Iris Müller, Ida Raming, Pia Brunner ed Angela White non hanno manifestato alcun segno di ravvedimento o di pentimento per il gravissimo delitto da loro compiuto, questo Dicastero, in ottemperanza a tale monito, dichiara che le suddette donne sono incorse nella scomunica riservata alla Sede Apostolica con tutti gli effetti stabiliti nel can. 1331 CIC. Neil'adempiere tale doveroso intervento, la Congregazione confida che esse, sorrette dalla grazia dello Spirito Santo, possano ritrovare il cammino della conversione per il ritorno all'unità della fede e alla comunione con la Chiesa che hanno infranto con il loro gesto. Roma, dalla sede della Congregazione per la Dottrina della Fede, il 5 agosto 2002. & JOSEPH card. RATZINGER, Prefetto © Tarcisio Bertone, S.D.B. Arciv. em. di Vercelli, Segretario L. © S. In Congr. pro Doctrina Fidei tab. n. 171 ¡97-15414 586 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM PRESOVIENSIS Beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei Pauli Petri Gojdic ex ordine Basiliano sancti Iosaphat, episcopi Presoviensis (1888-1960) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Propter te mortifìcamur tota die, aestimati sumus sicut oves occisionis » (Ps 44, 23). Servus Dei Paulus Petrus Gojdic, persuasum habens nullam tribulationem Christifidelem separare posse ab amore Dei (cfr. Rom 8, 35), animo forti passus est vexationes, sibi a tortoribus illatas, atque, voluntarie vitam suam offerens Domino, martyrio amorem suum in Christum et Ecclesiam est testatus. Natus est die 17 mensis Iulii anno 1888 in loco Ruské Pekl'any, intra fines provinciae Presoviensis (Slovachia). Studiis theologicis absolutis, ordinationem sacerdotalem suscepit die 27 mensis Augusti anno 1911. Statuit deinde nomen dare Ordini Basiliano S. Iosaphat, ubi more religiosorum nuncupatus est Paulus. Quamquam cupiebat segrex vivere in Monasterio, anno 1926 nominatus est Administrator Apostolicus Eparchiae Presoviensis, et post paucos menses Episcopus tit. Harpasenus. Consecratio episcopalis ei est collata Romae in Basilica S. Clementis die 25 mensis Martii anno 1927. Servus Dei nominatus est Episcopus Presoviensis die 19 mensis Iulii anno 1940. Cum Hitleriani regionem occupatione tenerent, dioecesim moderatus est cum aequabilitate et errores, iniustitias et violentias, quae temporibus eius fiebant, aperte damnavit. Misericordiae divinae semper confisus, fidem suam aluit oratione continua, pietate in Eucharistiam, Sanctissimam Virginem Mariam, Sacrum Cor Iesu. In proprio exercendo ministerio impenso zelo annisus est ut omnibus fidelibus, speciatim iuvenibus, congruentem animorum formationem praeberet. Amore Dei compulsus, in proximo egeno vultum Christi repercussum aspexit, quapropter paterna sollicitudine curam egit de pauperibus, orphanis, aegrotis. Fuit animo humili et miti in omni temporum et locorum condicione. Vitam duxit maxime sobriam, semper se a bonis terrestribus abstractum ostendens. Congregatio de Causis Sanctorum 587 Bello confecto, magistratus communismi assertores, qui rerum erant potiti, conabantur Ecclesiam Graeco-Catholicam interimere a Romana Sede eam seiungendo ac fideles cogendo ad orbem Ecclesiae Orthodoxae Russicae transire. Servus autem Dei noluit unitatis vincula cum Romano Pontifice rescindere. Propter talem animi habitum comprehensus est et, postquam iudicium deridendum subiit, quod mense Ianuario anni 1951 est actum, in perpetuam custodiam est datus. Quo tempore in carcere detinebatur, forti animo inclaruit, quo tulit labores duramque vitam carceris. Etiam in captivitate marianum Rosarium recitavit celebravitque Missae sacrificium. Habitu animi sui omnibus serenitatem et pacem addidit. Etiam in rerum condicionibus difficillimis voluntati Dei se permisit, ut haec eius verba testantur: « Re vera nescio utrum lucrum sit habendum, si pro corona martyrii duo vel tres anni vitae in libertate accipiantur. Ego autem volo ut Deus de re statuat ». Etiam Pius XII, Pontifex Maximus, occasione oblata septuagesimi eius natalis, eidem nuntium telegraphicum misit in carcerem, quo asseveravit se non oblivisci hunc heroicum filium suum. Hunc diem Episcopus habuit unum e iucundissimis, quos in captivitate peregisset. Servus Dei mortuus est die 17 mensis Iulii anno 1960 in nosocomio carceris urbis Leopoldov (Slovachia), qui obitus consecutio fuit morborum, quibus affectus est propter vexationes, quas est perpessus. Ita etiam impletum est eius desiderium eo pertinens ut die 17 mensis Iulii, qui fuit eius natalis, decederet. Populus Dei illum martyrem fidei habuit, quae fama annorum decursu non est imminuta. Anno 1990, cum, rerum habitu mutato, iam datum esset ut Ecclesia Graeco-Catholica in Slovachia ex obscuro in lucem prodiret, Episcopus Presoviensis initium fecit Causae beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei, Inquisitionem dioecesanam instituendo, quae die 24 mensis Martii anno 2001 ad finem est perducta. Cuius Inquisitionis vis iuridica agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum decreto lato die 6 mensis Aprilis eodem anno. Positione praeparata, disceptatum est, secundum normam, de martyrio, ut ferebatur, Servi Dei. Rei secundo exitu habito, die 4 mensis Iulii anno 2001 celebratus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 21 mensis Septembris eodem anno congregata, audita relatione Causae Ponentis, Exc.mi D.ni Aemilii Eid, Episcopi titulo Sarepteni Maronitarum, agnoverunt Paulum Petrum Gojdic, Episcopum, verum esse martyrem fidei. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 588 De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servi Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, hodierna die Beatissimus Pater declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Pauli Petri Gojdic, ex Ordine Basiliano Sancti Iosaphat, Episcopi Presoviensis, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 28 mensis Septembris A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. 83 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis TAURINENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Marci Antonii Durando, sacerdotis congregationis Missionis, fundatoris instituti Sororum a Iesu Nazareno (18011880) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Marcus Antonius Durando apud Montem Regalem in Pedemonte (Italia) die 22 mensis Maii anno 1801 natus est. In Congregationem Missionis Sancti Vincentii de Paul admissus, anno 1824 sacerdos est ordinatus. Ministerio pastorali addictus, missionibus popularibus praedicandis peculiari ardore incubuit. Suae Congregationis munera, diversis in Italiae locis, suscepit et fideliter exercuit. Superioris Provincialis officio per plures annos functus, non solum Confratribus, sed et Filiabus a Caritate aliisque Religiosis ac laicis sapienti consilio adstitit, disciplinam in suo Instituto fovit, vocationes et missiones promovit. Anno 1865 Congregationem condidit Sororum a Iesu Nazareno, aegrotis in ipsorum propria domo assistendis. Prudentia, caritate et virtutum exemplo clarus, obdormivit in Domino in civitate Taurinensi, die 10 mensis Decembris anno 1880. Congregatio de Causis Sanctorum 589 Sanctitatis fama, qua claruit in vita, post mortem perdurante, Causae beatificationis et canonizationis initium datum est. Summus Pontifex Ioannes Paulus II, die 1 mensis Iulii anno 2000, decretum promulgavit super virtutibus heroice servatis. Ad beatificationis iter prosequendum, Causae Postulator examini Congregationis de Causis Sanctorum coniectam miram sanationem examinandam proposuit dominae Mariae Stellae Ingianni, cum domino Iosepho Humberto Vottero matrimonio coniunctae, quae die 28 mensis Novembris anno 1932 domi filiam in lucem ediderat. Paucis post horis, signa manifesta gravis gestosis eclampaticae post partum cum sopore et convulsionibus in ipsa apparuerunt. Curationibus inaniter allatis, infirmae condiciones cito ita graviores effectae sunt, ut mors imminere videretur. Tunc quaedam Sorores Congregationis a Iesu Nazareno, una cum familiaribus aegrotae, vespere eiusdem diei, divinum auxilium per Patris Durando intercessionem imploraverunt. Circa horam nonam matutinam diei sequentis, infirma e sopore est egressa et brevi est plene sanata. Super hac sanatione, anno 1936, apud Curiam dioecesanam Taurinensem Processus Ordinarius instructus est, cuius validitatem iuridicam Congregatio de Causis Sanctorum decreto die 13 mensis Ianuarii anno 1995 recognovit. Consilium autem Medicorum eiusdem Congregationis in coetu die 19 mensis Februarii anno 2001 habito, sanationem dominae Mariae Stellae Ingianni valde rapidam, completam, stabilem et pro scientia inexplicabilem edixit. Die 12 mensis Octobris eodem anno Congressus Peculiaris actus est Consultorum Theologorum et die 20 mensis Novembris subsecuti habita est Patrum Cardinalium atque Episcoporum Sessio Ordinaria, Causae Ponente Exc.mo Domino Otorino Petro Alberti, Archiepiscopo Calaritano. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miracolo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per inter cessio- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 590 nem Ven. Servi Dei Marci Antonii Durando, Sacerdotis Congregationis Missionis, Fundatoris Instituti Sororum a Iesu Nazareno, videlicet de valde rapida, completa ac stabili sanatione Mariae Stellae Ingianni a « grave gestosi eclamptica del post-partum con coma e convulsioni prolungate ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2001. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS Praefectus L. © S. SB Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, latis decretis a Congregatione pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 16 Iulii 2002. — Episcopum Coadiutorem dioecesis Loidensis Exc.mum P.D. Arturum Roche, hactenus Episcopum titularem Rusticianensem et Auxiliarem archidioecesis Vestmonasteriensis. — Metropolitanae Ecclesiae Lugdunensi Exc.mum P.D. Philippum Barbarin, hactenus Episcopum Molinensem. die 17 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Raymundianae, R.D. Petrum Brito Guimarâes, e clero dioecesis Oeirensis-Florianensis, hactenus Seminarii maioris regionalis in archidioecesi Teresiana rectorem. — Metropolitanae Ecclesiae Maringaënsi Exc.mum P.D. Ioannem Braz de Aviz, hactenus Episcopum de Ponta Grossa. Congregatio pro Episcopis 591 die 18 Iulii 2002. — Titulari episcopali Ecclesiae Trebianae R.D. Paulum Schiavon, hactenus in Urbe paroeciae Sancti Gregorii Barbadici curionem, quem deputavit Auxiliarem Almae Romanae dioecesis. die 19 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Philippi, Exc.mum P.D. Christianum Henricum Contreras Molina, O. de M., hactenus Episcopum Praelatum Calamensem in Chilia. die 22 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Siccennensi, R.D. Earl Boyea, e clero archidioecesis Detroitensis, hactenus rectorem Seminarii maioris « Iosephinum » in oppido vulgo Columbus, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 24 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Neo-Iguassuensi, Exc.mum P.D. Lucianum Bergamin, C.R.L., hactenus Episcopum titularem Octabiensem et Auxiliarem Sancti Mauri. die 25 Iulii. — Episcopum Coadiutorem dioecesis Sorsogonensis Exc.mum P.D. Arturum M. Bastes, S.V.D., hactenus Episcopum Rombloniensem. die 3 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Auriensi Exc.mum P.D. Aloisium Quinteiro Fiuza, hactenus Episcopum titularem Fortisventurae et Auxiliarem archidioecesis Compostellanae. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 592 DIARIUM ROMANAE CURIAE Dal 16 al 19 agosto 2002 il Santo Padre si è recato in Apostolico pellegrinaggio in Polonia. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 9 luglio 2002. L'Em.mo Signor Cardinale Crescenzio Sepe, Consigliere della Pontificia Commissione per l'America Latina «ad quinquennium ». NECROLOGIO 12 24 luglio » 27 29 » » 2002. Mons. Tiago M. Ryan, Vescovo em. di Santarém (Brasile). » Card. Johannes J. Degenhardt, del Titolo di San Liborio, Arcivescovo di Paderborn. » Mons. José J. Ribeiro, Vescovo em. di Dili (Timor Orientale). » Mons. Tesfamariam Bedho, Vescovo di Keren (Eritrea). 2 Octobris 2002 An. et vol. XCIV ACTA APOSTOLICAE S COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES quibus Beatae Rafqa Petrae Choboq Ar-Rayès Sanctorum honores decernuntur IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM « Tuis in communione cum doloribus, Iesu ». Verba haec saepe humiliter vividaque fide iterare solebat Beata Rafqa Petra Choboq Ar-Rayès, quae fere undetriginta annos infandos dolores toleravit, studiosum significans et ardentem in Iesum Cruci affixum ac fratres sororesque salvandos amorem. Ex intima sic cum Christo coniunctione vim depromens, crucis iter penitus decucurrit atque abscondita Pauli Apostoli exemplum est sectata, qui dixit: « Adimpleo ea, quae desunt passionum Christi, in carne mea pro corpore eius, quod est ecclesia» (Col 1, 24). Beata haec, Ecclesiae Antiochenae Maronitae filia, egena ex familia orta est in vico quodam Himlaya, qui sub montium Libanensium radicibus locatur, anno MDCCCXXXII. Apud baptismi fontem una cum divina gratia ei nomen indiderunt Boutroussyé, quod significat Petram. Puella septem annorum matrem amisit. Deinde Damascum missa est, ut catholicae familiae inserviret. Domo repetita, licet familiares instarent, coniugium recusa vit, cum ad vitam consecratam se vocari animadverteret. Anno MDCCCLIII Bikfayae recentem Congregationem Sororum a S. Corde Mariae (quae Mariamettes appellantur), quae ad scholam destinabantur, est ingressa. Votis religiosis 40 - A A S . 594 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nuncupatis, domestica opera sustinuit apud Seminarium Ghazirense, dum Arabicam linguam, orthographiam et arithmeticam perdiscebat. Veluti magistra in diversa loca translata est atque ubique suarum virtutum fragrantiam effudit. Cum eius Institutum cum alia Congregatione coniunctum est, Beata, quae cum Domino artiorem nexum affectabat, Ordinem Libanensem Maronitarum ingressa est atque anno MDCCCLXXIII vota perpetua in claustro sancti Simonis, quod est in oppido Al-Qarn, nuncupavit, sibi nomen sumens Rafqa, quod significat Rebeccam. Sua erga Deum communitatemque munia officiose explebat, sed ex prima mensis Octobris dominica anni MDCCCLXXXV eius vita immutata est, quandoquidem cum Iesu coniuncta in cruce esse coepit. Sic enim illo die oravit: « Deus meus, quare dereliquisti me? Cur a me longe abes? Cur non me visitas, tribuens dolores tolerandi gratiam, ut dilectionem testificer tuamque humani generis redemptionem communicem? Tuaene servae es oblitus? ». Dominus eam auscultavit exaudi vitque. Continuo dolores inceperunt, qui annorum decursu gradatim increbuerunt, usque dum caeca fieret et paralytica. De aegrotationibus numquam est conquesta neque dolorum levamen conquisivit neque desiit ut communitatem suarum manuum operibus, precatione, vitae exemplis, omnino in laudes Deo persolvendas dicatae, iuvaret. Anno MDCCCXCVII novum in claustrum sancti Ioseph al-Daher in oppido Jrabta translata est, ubi se pro Deo animabusque amanter devovere perrexit. Fidei, spei caritatisque lampades, Dei verbi, sacrae liturgiae, precationis, monasticae consecrationi fidelitatis, humilitatis, suo sponso Christo superioribusque oboedientiae instillans oleum, aluit. Per sacram Eucharistiam, in Redemptoris Matrem per devotionem eius ad sanctitatem iter illuminatum est. Evangelii vera discipula, in hoc mundo, suum a vanitate aversum cor et ad aeterna bona intentum servans, traduxit vitam, quae merere studuit, quotidie suam baiulans crucem, cum Christo repetens: «Pater ... non sicut ego volo, sed sicut tu» (Mt 26, 39). Meritis onusta sanctitatisque fama circumfusa, die xxin mensis Martii anno MCMXIV e vita cessit. Beatificationis canonizationisque causa anno MCMXXVI apud Patriarchatum Antiochenum Maronitarum incollata est. Postquam Dei Servae virtutes, heroum in modum exercitae, sunt comprobatae ac simul miraculum eiusdem intercessioni adscriptum agnitum est, Nos sollemniter die xvii mensis Novembris anno MCMLXXXV eam in Beatorum catalogum rettulimus. Exinde Congregatio de Causis Sanctorum miram quandam sanationem comprobavit, quae Beryti contigit paucis post diebus quam ipsa beatificata est. Nobis coram die i mensis Iulii Acta Ioannis Pauli Pp II 595 anno MM Decretum super miraculo prodiit. Audita deinde faventi Patrum Cardinalium Episcoporumque sententia in Consistorio die xni praeteriti mensis Martii coadunatorum, statuimus ut canonizationis ritus huius Ecclesiae Maronitae pretiosae margaritae die x mensis Iunii eiusdem anni Romae celebraretur. Hodie igitur in Foro Petriano inter sacra hanc elocuti sumus Canonizationis formulam: «Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Aloisium Scrosoppi, Augustinum Roscelli, Bernardum a Corleone, Teresiam Eustochium Verzeri et Rafqa Petram Choboq Ar-Rayès Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Commendabilis haec mulier insignes pietatis patientiaeque dedit testificationes, quae tam religiose suam toleravit infirmitatem. Spectata illius exempla magno sint hominibus qui nunc sunt documento firmoque subsidio, quo expeditius faciliusque sustineant difficultates et, si forte sunt, aegrotationes. Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime efficientibus rebus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo mensis Iunii, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco E8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 504.493 596 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I MOSCOVIENSIS MATRIS DEI Provincia ecclesiastica Moscoviensis Matris Dei appellanda in Russia conditur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Russiae intra fines Christifideles diligentiore usque ratione mysteria divina contemplari conantur atque in vita cotidiana praecepta Christi servare. Nos studiose omnium fidelium spiritale incrementum foventes, nunc ecclesiastica instituta in cara Russiae terra aptare properamus ad commodiorem etiam salutiferae veritatis divulgationem. Accepta igitur postulatione Venerabilis Fratris Thaddaei Kondrusiewicz, Archiepiscopi titulo Hipponensis et Administratoris Apostolici Russiae Europaeae Septemtrionalis Latinorum, Conferentiae Episcopalis in Russia unanimi consensu, favorabili exstante sententia Venerabilis Fratris Georgii Zur, Archiepiscopi titulo Sestensis et in Russia Sedis Apostolicae Legati, de consilio Secretariae Status, haec quae sequuntur, de plenitudine Apostolicae Nostrae potestatis, decernimus et statuimus. Administrationem Apostolicam Russiae Europaeae Septemtrionalis Latinorum ad gradum et dignitatem archidioecesis evehimus, Moscoviensis Matris Dei appellandae, atque ex territorio quattuor communitatum ecclesialium noviter erectarum, Moscoviensis scilicet Matris Dei, Saratoviensis Sancti Clementis, Neosibirianae Transfigurationis et Ircutscanae Sancti Iosephi, novam constituimus Provinciam ecclesiasticam Moscoviensem Matris Dei appellandam. Ecclesialem communitatem Moscoviensem Matris Dei noviter erectam ad fastigium metropolitanae sedis dictae Provinciae ecclesiasticae elevamus, factis iuribus et privilegiis quibus ceterae metropolitanae Ecclesiae, ad normam iuris communis gaudent. Sacrum Pastorem archidioecesis Moscoviensis Matris Dei dignitate archiepiscopali ac gradu Metropolitae insignimus atque iuribus et privilegiis quibus ceteri in orbe catholico Metropolitae secundum canonum normas ornantur, oneribus pariter et obligationibus quibus iidem ligantur. Novae archidioecesis sedem in urbe Mosca statuimus, templumque paroeciale ibi exstans, Deo in honorem Immaculatae Conceptionis dicatum, ad gradum et dignitatem ecclesiae Cathedralis evehimus. Ut Pastori erectae Ecclesiae in eius regimine validum 597 Acta Ioannis Pauli Pp. II tribuatur adiutorium, Collegium Consultorum ad normas iuris quam primum instituatur. Circa Seminarii archidioecesani erectionem necnon sacrorum candidatorum formationem, serventur praecepta iuris communis, prae oculis habitis regulis Congregationis de Institutione Catholica. Selecti Seminarii tirones nec non sacerdotes ad studia complenda, si fas est, Romam mittantur. Haec omnia ad expedienda Venerabilem quem diximus Fratrem Georgium Zur destinamus, necessarias et opportunas ei tribuentes facultates etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum. Documenta exin conficiantur ad Congregationem pro episcopis mittenda, contrariis rebus minime obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini bismillesimo et altero, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. 83 ANGELUS card. IOANNES B. SODANO Secretarius Status Congr. pro card. Episcopis RE Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco 68 Plumbi In Secret. Status tab., n. 288.274 II IRCUTSCAXA SANCTI IOSEPHI In Russia nova conditur dioecesis Ircutscana Sancti Iosephi. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM In beati Petri cathedra positi totius Dominici gregis spirituali bono atque regimini sedula navitate, iuvante Deo, nitimur providere. Quam ob rem, cum Venerabilis Frater Georgius Mazur, S.V.D., Episcopus titulo Tabuniensis et Administrator Apostolicus Siberiae Orientalis Latinorum, ob amplum numerum Christifidelium in circumscriptione ecclesiastica sibi commissa degentium ab hac Apostolica Sede petivisset ut territorium eiusdem Administrationis Apostolicae attolleretur ad gradum ac dignitatem dioecesis, Ircutscanae Sancti Iosephi nuncupandae, Nos, favente quoque eidem Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 598 rei Venerabili Fratre Georgio Zur, Archiepiscopo titulo Sestensi et in Russia Legato Apostolicae Sedis, de consilio Secretariae Status, admotae postulationi certo animabus profuturae perquam libenter concedendum esse putavimus. De plenitudine igitur Nostrae potestatis, ex territorio Administrationis Apostolicae Siberiae Orientalis Latinorum novam condimus dioecesim Ircutscanam Sancti Iosephi. Huiusce dioecesis sedem in urbe « Irkutsk » ponimus ibique exstans paroeciale templum, Deo in honorem Sancti Iosephi dicatum, ad gradum et dignitatem Cathedralis ecclesiae evehimus. Praeterea eandem dioecesim suffraganeam facimus metropolitanae Ecclesiae Moscoviensi Matris Dei eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi Moscoviensis Matris Dei subicimus. Mandamus insuper ut quam primum ibidem Collegium Consultorum ad normam iuris constituatur qui ipsi Praesuli valido sint auxilio in regimine eiusdem Sedis. In iis autem quae respiciunt ad Seminarii dioecesani aedificationem adque sacrorum candidatorum institutionem, serventur praescripta iuris communis, habita praesertim ratione normarum ac regularum a Congregatione de Institutione Catholica statutarum; suoque tempore selecti Seminarii alumni, philosophicis ac theologicis disciplinis imbuendi, necnon sacerdotes sua studia completuri, Romam, si fas erit, mittantur. Quae praescripsimus, perficienda committimus memorato Venerabili Fratri Georgio Zur, eidem tribuentes necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito Congregationi pro episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis mittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini bis millesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. & ANGELUS card. SODANO Secretarius Status IOANNES Congr. pro B. card. RE Episcopis Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 510.446 Acta Ioannis Pauli Pp II 599 III NEOSIBIRIANAE TRANSFIGURATIONIS Administratio Apostolica Siberiae Occidentalis Latinorum ad gradum evehitur et dignitatem dioecesis, Neosibirianae Transfigurationis appellandam IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Animarum bonum Nos iugiter persequentes, aequo animo censuimus sententiam esse accipiendam Venerabilis Fratris Iosephi Werth, Episcopi titulo Bulnensis et Administratoris Apostolici Siberiae Occidentalis Latinorum, qui, ob incolarum copiam in ecclesiastica circumscriptione sibi commissa degentium, postulavit ut memoratae Administrationis territorium ad gradum et dignitatem dioecesis erigeretur. Idcirco libenter concedimus ut tale inceptum ad rem perducatur. Audita igitur favorabili sententia Venerabilis Fratris Georgii Zur, Archiepiscopi titulo Sestensis et in Russia Sedis Apostolicae Legati, nec non de Secretariae Status consilio, sequentia decernimus ac iubemus. Territorium Administrationis Apostolicae Siberiae Occidentalis Latinorum ad gradum et dignitatem evehimus dioecesis, Neosibirianae Transfigurationis appellandae. Novam praeterea dioecesim suffraganeam efficimus Ecclesiae Metropolitanae Moscoviensi Matris Dei eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi Moscoviensis Matris Dei subicimus. Huius dioecesis sedem in urbe Novosibirsk statuimus templumque paroeciale ibi exstans, Deo in honorem Transfigurationis dicatum, ad dignitatem ecclesiae Cathedralis evehimus. Ut Pastori erectae Ecclesiae in eius regimine validum tribuatur adiutorium, Collegium Consultorum, ad normam iuris communis, quam primum instituatur. Quod attinet ad seminarii dioecesani erectionem nec non ad candidatorum formationem, serventur praescripta iuris communis, prae oculis habitis normis et regulis a Congregatione de Institutione Catholica statutis. Selecti seminarii alumni philosophicis et theologicis disciplinis imbuendi nec non sacerdotes ad studia perficienda Romam, si fas est, mittantur. Ad haec omnia perficienda Venerabilem Fratrem Georgium Zur, quem diximus, deputamus, necessarias et opportunas eidem tribuentes facultates etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum actus peractae exsecutionis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 600 exemplar remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini bis millesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. card. £8 ANGELUS SODANO IOANNES B . card. RE Congr. pro Episcopis Praef. Secretarius Status Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Antonius Macculi, Protonot. Apost. s.n. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 510.448 IV SARATOVIENSIS SANCTI CLEMENTIS In Russia nova dioecesis Saratoviensis Sancti Clementis appellanda erigitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Meridionalem Russiae Europaeae partem, nempe paucos ante annos Administrationis Apostolicae Russiae Europaeae Meridionalis Latinorum finibus circumscriptam, modo postulavit Administrator eius Apostolicus Venerabilis Frater Clemens Pickel, Episcopus titulo Chusirensis, veluti dioecesim ut constitueremus. Nobis autem consilium hoc sane opportunum visum est propter spiritale bonum fidelium illic degentium. Ideo, re mature deliberata auditoque voto Venerabilis Fratris Georgii Zur, Archiepiscopi titulo Sestensis et Legati Apostolici in Russia, de consilio Secretariae Status, in territorio memoratae Administrationis Apostolicae novam erigimus dioecesim Saratoviensem Sancti Clementis nuncupandam, eamque metropolitanae Ecclesiae Moscoviensi Matris Dei suffraganeam atque iurisdictioni Congregationis pro episcopis obnoxiam facimus. Ut Pastori novae communitatis dioecesanae in eius regimine validum tribuatur adiutorium, Collegium Consultorum, ad normam iuris communis, sine mora instituatur. Sedem novae dioecesis in urbe vulgo Saratov ponimus, ecclesiam vero Deo in honorem Sancti Clementis dicatam in eadem urbe exstantem ad gradum ecclesiae Cathedralis evehimus, iuribus ac privilegiis concessis quae ad eiusmodi templa spectant. Ad Seminarii dioecesani erectionem et sacrorum alumnorum institutionem quod attinet, iuris communis serventur praescripta, prae oculis habitis Con- 601 Ada Ioannis Pauli Pp. II gregationis pro Institutione Catholica praeceptis. Selecti autem Seminarii alumni, philosophicis et theologicis disciplinis imbuendi necnon sacerdotes ad studia complenda Romam, si fas est, mittantur. Quod autem ad novae dioecesis pertinet regimen, bonorum ecclesiasticorum administrationem, sede vacante, donec novus eligatur eiusdem sedis vacantis administratori, administratoris electionem, fidelium iura eorumque similia, serventur quae sacri canones praescribunt. Documenta autem et acta quae conditam dioecesim respiciunt, in eiusdem Curiae tabulario serventur. Haec autem, quae praescripsimus, committimus perficienda Venerabili Fratri Georgio Zur, Archiepiscopo titulo Sestensi et Legato Apostolico in Russia, absente autem eo, illi qui negotia curat Apostolicae Sedis in eadem regione, ac omnes eis tribuimus necessarias et convenientes facultates, etiam subdelegandi quemvis virum in dignitate ecclesiastica constitutum, onere imposito ad Congregationem pro episcopis sincerum actus effectae exsecutionis exemplar sedulo mittendi. Has denique Litteras Nostras firmas esse nunc et in posterum volumus, quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini bismillesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. £8 ANGELUS card. SODANO IOANNES Secretarius Status Congr. pro B. card. Episcopis RE Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco 93 Plumbi In Secret. Status tab., n. 510.452 V S. PETRI APOSTOLI urbis S. DIDACI CHALDAEORUM In Foederatis Civitatibus Americae Septemptrionalis conditur eparchia Sancti Petri Apostoli urbis Sancti Didaci Chaldaeorum. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Nuper Synodus Episcoporum Ecclesiae Babylonensis Chaldaeorum postulavit ut, divisa eparchia Sancti Thomae Apostoli Detroitensis Chaldaeorum utpote nimis ampla ad animarum curam aptius exercendam, nova Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 602 constitueretur eparchia. Nos, gravissimo fungentes munere Summi Pontificis deque spirituali omnium Christifidelium bono solliciti, obtentis faventibus votis Legatorum Apostolicae Sedis in Foederatis Civitatibus Americae Septemptrionalis, in Iraquia et in Irania, annuente quoque Conferentia Catholicorum Episcoporum Foederatarum Civitatum praedictae Nationis necnon audita Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus, Nostra suprema potestate sequentia decernimus. Ab eparchia Sancti Thomae Apostoli Detroitensis Chaldaeorum detrahimus quoddam territorium quo novam condimus eparchiam Sancti Petri Apostoli urbis Sancti Didaci Chaldaeorum cuius epar- chialem sedem ac templum cathedrale ponimus in memorata urbe San Diego nuncupata. Eadem Eparchia, quam Apostolicae Sedi immediate subiectam facimus, has sequentes Foederatas Civitates Americae Septemptrionalis complectetur: North Dakota, South Dakota, Nebraska, Kansas, Oklahoma, Texas, New Mexico, Colorado, Wyoming, Montana, Idaho, Utah, Arizona, Nevada, California, Oregon, Washington et Hawaii. Quae iussimus ad effectum rite adducantur deque absoluto negotio sueta documenta exarentur et Congregationi pro Ecclesiis Orientalibus mittantur. Hanc denique Apostolicam Constitutionem iugiter ratam esse volumus, contrariis rebus nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die quarto mensis Maii, anno Domini bis millesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. 83 ANGELUS card. SODANO 83 IGNATIUS MOUSSA I Secretarius Status card. DAOUD Congr. pro Eccl. Orientalibus Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Iosephus Conte, Protonot. Apost. s.n. Loco 83 Plumbi In Secret Status tab., n. 514 389 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Dei Servo Iacobo Kern Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Convertisti planctum meum in choros mihi, conscidisti saccum meum et accinxisti me laetitia, ut cantet tibi gloria mea et non taceat» (Ps 30,12-13). Acta Ioannis Pauli Pp. II 603 Sicut psalmista, Venerabilis Dei Servus Iacobus Kern, saeculari nomine Franciscus appellatus, angustias accepit et sanctificavit, Domini voluntatem plane suscepit in spe consequendi meliora bona atque laetitiam participandi Christi resuscitati. Natus est Vindobonae die xi mensis Aprilis anno MDCCCXCVII, tertius filius Francisci et Annae Neidl: ipsi quidem, alta fide christiana permoti, filium iam ante ipsius ortum tutelae Beatae Mariae Virginis dicaverunt. Ille autem, ad sacerdotium vocationem praesentiens, Seminarium minus ingressus, mox caritate, oboedientia, diligentia, zelo et constantia in precibus, pietate erga Iesum Eucharisticum atque Virginem Mariam eminuit. Primo bello universali grassante militis munus studiose exercuit atque, vocationi usque fidelis, spiritalem vitam suam suorumque militum diligenter curavit. Postquam anno MCMXVI graviter sauciatus est, de rebus spiritalibus altiore ratione meditatus est. A militia discedens, maximo ardore sese comparare ad sacerdotium in Seminario Vindobonensi studuit. Quia vero monachus quidam Ecclesiam Catholicam recusavit, Dei Servus eius locum decrevit occupare atque, anno MCMXX, abbatiam Ordinis Praemonstratensis loco v.d. Geras est ingressus. Studiis theologiae Vindobonae absolutis, die xxin mensis Iulii anno MCMXXII sacerdotio est initiatus. Praedicatoris munus et confessoris magno cum fidelium fructu, praesertim iuvenum et aegrotantium, exercuit. Gravi morbo affectus, cum Sacramentum Reconciliationis administraret, improvvisa ex necessitate sectionem chirurgicam subiit sine anaesthesia, fidenti patientique animo dolorem sustinendo. Ex morbo recreatus atque mortem praesentiens, spiritales fratrum necessitates non est oblitus. In valetudinario Vindobonae mortuus est, perdurante sectione chirurgica, die xx mensis Octobris anno MCMXXIV. Iacobus Kern singulare praebet testimonium fidelitatis erga Christi sacerdotium mirabileque exemplum asceticae progressionis ad perfectam vitam christianam, heroicam ostendit virtutum exercitationem atque plenam inculcat cum Ecclesia communionem. Sui ipsius impendio Christi adhaesit vitamque pro salute fratrum donavit. Beatificationis canonizationisque Causa anno MCMLVIII ab Archiepiscopo Viennensi coepta est. His expletis quae iure statuuntur, die xi mensis Iulii anno MCMXCV, Nos Ipsi declaravimus Dei Servum heroum in modum virtutes exercuisse. Nobis adstantibus, die VII mensis Iulii anno MCMXCVII Decretum promulgatum est super miraculo eius deprecationi adsignato. Deinde decrevimus ut ritus beatificationis celebraretur die xxi mensis Iunii anno MCMXCVIII, tempore itineris Nostri apostolici in Austria. Hodie igitur Vindobonae, inter Missarum sollemnia, hanc ediximus formulam: « Nach Beratung mit der Kongregation für die Selig — und Heiligsprechungen erfülle ich gern die Bitte meines Bruders Christoph Kardinal Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 604 Schönborn, Erzbischof von Wien, und vieler anderer Brüder im Bischofsamt sowie zahlreicher Christgläubiger. Ich gestatte kraft meiner Apostolischen Autorität, daß die ehrwürdige Dienerin Gottes Maria Restituta Kafka und die ehrwürdigen Diener Gottes Jakob Kern und Anton Maria Schwartz künftig Selige genannt werden. Das Gedächtnis der seligen Maria Restituta soll alljährlich am 29. Oktober, das Gedächtnis des seligen Jakob Kern alljährlich am 20. Oktober und das Gedächtnis des seligen Anton Maria Schwartz alljährlich am 17. September an den Orten und in der Weise gefeiert werden, wie es die Vorschriften bestimmen. Im Namen des Vaters und des Sohnes und des Heiligen Geistes ». Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Vindobonae, sub anulo Piscatoris, die xxi mensis Iunii anno MCMXCVIII, Pontificatus Nostri vicesimo. De mandato Summi Pontificis £8 ANGELUS card. SODANO Loco B Sigilli In Secret. Status tab.., n. 438.109 II Venerabili Servo Dei Archangelo Tadini Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Perindignus presbyter sum Sanctae Dei Ecclesiae eiusque pauper legatus: omnis scientia mea Crux est et omnis fortitudo mea stola ». His sane verbis presbyter Archangelus Tadini humilitatem ostendebat ingentemque fiduciam in Iesu cruci affixo, hominis redemptore. Ipse quidem, verus Domini Iesu discipulus et amicus, pastor exstitit animarum omnino intentus voluntati Dei, necessitatibus spiritalibus suae gentis nec non socialibus sui temporis difficultatibus. Hic dignus Ecclesiae minister in urbe vulgo Verolanuova, ex dioecesi Brixiensi, die xii mensis Octobris anno MDCCCXLVI a christianis parentibus natus est, et aliquot post dies in paroecia natali baptismali aqua ablutus. Infirma affectus valetudine, peculiari sollicitudine et caritate a matre Antonia Gadola est custoditus. Rudimenta litterarum ibidem didicit, deinde in urbe Lover e studia perrexit. Pater eius, Petrus Iosephus Tadini, volebat eum advocatum; ipse vero munus f abri aedium cupiebat; Dominus tandem ut suum mini- Acta Ioannis Pauli Pp II 605 strum vocavit. Seminarium Brixiense ingressus est, ubi comitate, morum probitate et pietate sibi omnium aestimationem conciliavit. Tridenti die xix mensis Iunii anno MDCCCLXX presbyteratus ordine insignitus, sacrum explicavit diversis in locis ministerium et in oppido vulgo Botticino Sera archipresbyter-parochus est constitutus. Ardenti pastorali studio varia obivit munera pro pueris, iuvenibus, adultis, infirmis. De pauperibus et operariis singularem adhibuit curam, pro quorum humano et christiano progressu, licet gravia oppetens incommoda, vires profudit. Omnibus iugiter adfuit et gaudia aerumnasque participavit. Proximi necessitatibus tractus, auxilium et solamen illi adeo ferebat ut aliquando quandam provocaret asperitatem et popularem contemptum. Assiduus et efficax concionator exstitit, quin tumido indulgeret sermoni. Quandoquidem a Deo missum sese profitebatur, aperte et incunctanter integrum salutis nuntium ubique diffudit. Cum verbum Dei responsionem obtineat in anima orantis, hac de causa Servus Dei, orationi deditus, miro fuit omnibus exemplo. Eius coniunctio cum Christo, pia divinorum mysteriorum actio, fervens caritas, arduum asceticum studium fulcrum exstiterunt efficacitatis pastoralis adeo ut communitas paroecialis vitam religiosam et socialem participaret. Socialem asserens renovationem, dignitatem laboris et defendit et proclamavit, conferens ad validius verae humanae promotionis instrumentum reddendum. Servus Dei femineum ingenium permagno habuit pretio; peculiari praeditus sensibilitate erga mulieres operarías, pro eis haud parva promovit incepta: oratorium femineum constituit, Societatem Sanctae Angelae Meri ei condidit, lanificii officinam aedificavit ut puellis sanam laboris condicionem largiretur. Convictum quoque mensa et cubiculis instructum exstruendum curavit; anno MCM fundavit Congregationem Sororum Operariarum a Domo Nazarethana, quibus commisit munus significandi Dei praesentiam in ambitu laboris, et vestigia Iesu divini opificis sequendi. Spiritales filias his hortabatur verbis: « Probis laboribus Verbum honorate, eiusque exempla sequimini ». Deo, Ecclesiae et populo inserviens, in universum mundum lumen profudit et caritatem Christi. Meritis onustus famaque sanctitatis circumdatus die xx mensis Maii anno MCMXII obdormivit in Domino, post quinque et viginti elapsos annos in paroeciali munere. Causa beatificationis et canonizationis Brixiae anno MCMLX est incohata. Servatis de iure servandis, die xxi mensis Decembris anno MCMXCVIII declaravimus Servum Dei heroum in gradum virtutes théologales, cardinales iisque adnexas exercuisse. Die xxvin mensis Iunii hoc anno Nobis coram Decretum prodiit de miraculo intercessioni eiusdem Servi Dei adscripto. Deinde statuimus ut ritus beatificationis die III mensis Octobris hoc ipso anno Romae celebraretur. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Vaticanam Basilicam inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 606 « Nos, vota Fratrum Nostrorum Iacobi Cardinalis Biffi, Archiepiscopi Bononiensis, Arturi Luysterman, Episcopi Gandavensis, Iulii Sanguineti, Episcopi Brixiensis, Mauri Meacci, Abbatis Ordinarii Sublacensis, et Ottorini Petri Alberti, Archiepiscopi Calaritani, nec non plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Ferdinandus Maria Baccilieri, Eduardus Ioannes Maria Poppe, Archangelus Tadini, Marianus ab Arce Casali, Didacus Oddi et Nicolaus a Gesturi Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Ferdinandi Mariae Baccilieri die prima Iulii, Eduardi Ioannis Mariae Poppe die decima Iunii, Archangeli Tadini die vicesima prima Maii, Mariani ab Arce Casali die trigesima Maii, Didaci Oddi die sexta Iunii et Nicolai a Gesturi die octava Iunii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae vero hisce Nostris Litteris edicta sunt et decreta, tam in praesens ea singula valere et suam exserere vim volumus quam posterum in tempus et rata firmaque perpetuo, contrariis quibusvis causis rebusque minime obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die III mensis Octobris, anno MCMXCIX, Pontificatus Nostri vicesimo primo. De mandato Summi Pontificis 6B ANGELUS card. SODANO Loco ffl Sigilli In Secret. Status tab., n. 465.828 III Venerabili Dei Servo Ignatio Falzon Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP II Ad perpetuam rei memoriam. — « Nolite diligere mundum neque ea, quae in mundo sunt» (1 Io 2,15). Qui in visibilia ac transitura mentem dirigit, is obcaecatur atque Christi Evangelii splendorem cernere non valet, Venerabilis Dei Servus Ignatius Falzon, suum propter cultum atque conspicuum in societate locum, huius mundi beneficia et honores consequi affatim potuit; at is minime a mundanis illecebris pellectus est atque se omnino Dei famulatui mancipare voluit. Acta Ioannis Pauli Pp. II 607 Ignatius Falzon in urbe Valletta Melitensis insulae die i mensis Iulii anno MDCCCXiii a celebrata honorataque illius temporis familia ortus est. xv annos natus vestimentum clericale induit ac deinceps Ordines Minores suscepit. Mense Septembri anno MDCCCXXXIII in utroque iure lauream est assecutus. Humilis ac simul simplex vir dignum se haud putavit qui presbyterali ordine augeretur. Cum proclivis esset ad Evangelium enuntiandum ac doctrinam catholicam tradendam, catechetico ministerio operam dedit. Studiose complures Britannos milites, Melitensi in insula versantes, omnimodis curare contendit, quibus preces et catechismi praelectiones comparavit. Quo facilius cum iis loqueretur sermonem Anglicum didicit. Cum non catholicos conveniret, observantiam in eos et dialogum servavit, oecumenicum sensum fere praesumens. Suis moribus plures homines ad catholicam Ecclesiam vertit. Die i mensis Iulii anno MDCCCLXV, Sancti Ioseph tenens prae manibus imaginem, de hoc mundo demigravit, cum LII natalem diem compleret. Dei Servus per eucharisticam adorationem, precationem ac meditationem suam aluit fidem, ex qua vim et consilia depromebat. Beatae Virgini Mariae devinctus, quotidie corolla precatoria eam colere solebat. In divina Providentia nisus, cum universis se convenientibus laetitiam pacemque communicabat. Cum Christi in homines germanam dilectionem testaretur, semper se paratum ostendit ad pauperes dolentesque iuvandos; saepe privatim docebat atque nullam ab iis mercedem postulabat qui opibus carebant. Adversus omnes iustus, fideliter sui ordinis officia servavit itemque filialem animum et observantiam in Ecclesiam Romanumque Pontificem usque retinuit. Eius propter latam sanctitatis famam, quae eiusdem insulae fines per Melitenses homines migrantes supergressa est, anno MDCCCXCII Processus Ordinarius incohatus est, quem tunc Apostolicus Processus est subsecutus. His peractis a iure statutis rebus, Nobis coram Decretum de virtutibus, heroum in modum exercitis, die x n i mensis Octobris anno MCMLXXXVII prodiit. Annis MCMXCVII-MCMXCIX super miro dioecesana inquisitio est constituta et die XXIV mensis Aprilis huius anni decretum super miraculo editum est. Deinde statuimus ut beatificationis ritus Melitae die ix mensis Maii anno MMI, una cum Georgio Preca et Maria Adeodata Pisani, scilicet in eadem insula veris fidei testibus, celebraretur. Hodie igitur inter sacra hanc ediximus formulam: « Nos, vota Fratris Nostri Iosephi Mercieca, Archiepiscopi Melitensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Georgius Preca, Ignatius Falzon et Maria Adeodata Pisani Beati nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Georgii Preca die nona Maii, Ignatii 608 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Falzon die prima Iulii et Mariae Adeodatae Pisani die vigesima quinta Februarii in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus quibuslibet. Datum Melitae, sub anulo Piscatoris, die ix mensis Maii, anno MMI, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato Summi Pontificis 83 ANGELUS card. SODANO Loco 83 Sigilli In Secret, Status tab., n. 495,422 IV Venerabili Dei Servo Georgio Preca Beatorum caelitum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Vocatio enim christiana, natura sua, vocatio quoque est ad apostolatum » (Conc. Oecum. Vat. II, Decretum de apostolatu laicorum, Apostolicam actuositatem, 2). Venerabilis Servus Dei Georgius Preca hanc veritatem, quam Concilium Oecumenicum Vaticanum II in luce posuit, intellexit et ad rem mirabiliter perduxit. Antesignanus enim exstitit in catechesi tradenda et in apostolica laicorum missione promovenda, divinitus conferens ad humanam christianamque Melitensium institutionem. Consilium enim ab Apostolo Paulo traditum Timotheo mirabili actuositate secutus est: « Quae audisti a me per multos testes, haec commenda fidelibus hominibus, qui idonei erunt et alios docere» (2 Tim 2, 2). Georgius Preca in urbe Valletta, Melitensis Insulae, die xn mensis Februarii anno MDCCCLXXX natus est et quinque post dies baptizatus. Adhuc puer simul cum parentibus in locum Hamrun se transtulit ibidemque ad Eucharisticum convivium primo accessit et Confirmationis sacramento est roboratus. Ad sacerdotalis vocationis maturitatem perveniens, sacro presbyteratus ordine est insignitus die xxn mensis Decembris anno MCMVI. Sequenti anno ineunte iuvenes quosdam congregavit, de quorum institutione sedulam adhibuit curam. Hoc cum pusillo grege initium dedit ut coetum conderet laicorum caelibum, qui in iuvenum adultorumque catechesim omnino incumberent. Coetus hic primo tempore a Servo Dei appellatus est « Societas Papidum et Papidissarum » ut solidam erga Romanum Pontifi- Acta Ioannis Pauli Pp. II 609 cem fidelitatem palam ostenderet; cui deinde nomen inditum est « Societas Doctrinae Christianae ». Haec tamen iam ab initio vulgo nuncupatur siglis M.u.s.E.u.M. quae ad mentem fundatoris significant « Magister utinam sequatur Evangelium universus mundus ». Anno MCMX rami quoque feminini fundamenta iecit. Hoc novum opus calumniis obnoxium exstitit et insectationibus, sed, his adversis rebus superatis, omnes eius beneficam actuositatem agnoverunt et die xn mensis Aprilis anno MCMXXXII Decretum canonicae erectionis est evulgatum. Servus Dei singulari studio Dei verbum diffundendum curavit eo dicendi genere ut ab omnibus vel rudioribus gentibus perciperetur. Die xxi mensis Iulii anno MCMXVIII in Tertium Ordinem Carmelitarum ascriptus est, et sequenti anno mense Septembri professionem emisit, sibi nomen assumens Francum. Anno MCMLII quinque selegit sodales ad domum suae Societatis in Australia condendam. Melitensi in Insula, in loco « Santa Venera » die xxvi mensis Iulii anno MCMLXII animam exhalavit. Profundam suam fidem, quam ceteris transmisit, constanti aluit oratione cultuque erga Eucharistiam, Incarnationem Verbi et Deiparam Virginem. Vir fidei fuit atque fidei apostolus et merito appellatur alter post Divum Paulum Melitensium pater in fide. Fervidus Incarnationis mysterii apostolus, permagnam eius devotionem ubicumque effudit, iterum iterumque proponens Evangelicum dictum «Verbum Dei caro factum est» (Io 1, 14). Theologali spe suffultus, praesidio Domini plene se tradidit, bona terrena affectusque repellens et aeternae beatitudinis desiderio flagrans. Summo ductus amore erga Deum, totam vitam Christi Ecclesiaeque famulatui devovit; Evangelium proclamando frugiferum explicavit apostolatum, atque promptum iugiter se praebuit ad omnes iuvandos. Iustus coram Deo et proximo, prudens exstitit et sapiens consiliarius. Singularis fortitudinis exemplum praebuit in innumeris perferendis discriminibus exortis praesertim tempore quo suam condidit Societatem. Mentis cordisque dotibus, quibus Dominus eum cumulaverat, humiliter clementer que usus est, et, Christi sequens vestigia, quamlibet dimisit offensionem, suos hortans discipulos ut sese similiter gererent. Compos sui in omnibus vitae adiunctis, immunis Quocumque genere vanitatis suisque moderatoribus constanter subiectus, castitatis votum integerrime servavit. Humilitas fundamentum fuit eius vitae spiritus. Sacerdos erat vere bonus, humilis, mansuetus. Quandoquidem sanctitatis fama diffundebatur, anno MCMLXXV incohata est beatificationis Causa. Rite servatis de iure servandis, Nobis coram die XXVIII mensis Iunii anno MCMXCIX vulgatum est Decretum de virtutibus heroum in modum exercitis, et die XXVII mensis Ianuarii anno MM Decretum de miraculo prodiit. Idcirco statuimus ut ritus beatificationis in Insula Melitensi, occasione Nostri itineris pastoralis, perageretur die ix mensis Maii anno MMI, una simul cum Servis Dei Ignatio Falzon et Maria Adeodata Pisani, qui ista in Insula vixerunt. 41 - A.A.S 610 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Hodie igitur inter Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: « Nos, vota Fratris Nostri Iosephi Mercieca, Archiepiscopi Melitensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Georgius Preca, Ignatius Falzon et Maria Adeodata Pisani Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Georgii Preca die nona Maii, Ignatii Falzon die prima Iulii et Mariae Adeodatae Pisani die vicesima quinta Februarii in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae ideo his constituimus Litteris iubemus ut et in praesens et in posterum omne tempus suam sortiantur vim ac plene valeant, contrariis quibuslibet rebus haudquaquam obsistentibus. Datum Melitae, die ix mensis Maii, anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis £8 ANGELUS card. SODANO Loco 83 Sigilli In Secret.. Status tab., n, 497.800 V Venerabili Dei Servae Caietanae Sterni Beatorum honores decernuntur IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — Qui enim diligit proximum, legem implevit {Rom 13, 8). Venerabilis Dei Serva Caietana Sterni cum intellegeret se a Domino vocari, ut sese studiose traderet ad proximo indigenti inserviendum, claram evangelicae caritatis dedit testificationem, vitam ad amoris salutisque Patris consilium implendum dependens suam. Orta est ipsa die xxvi mensis Iunii anno MDCCCXXVII Cassolae dioecesis Patavinae ac provinciae Vicentinae. Puella, parentum ducta exemplo, suam fidem per Sacramenta, assidue studioseque frequentata, aluit. Nondum attigerat xvi annum, cum Liberali Croce nupsit viduo scilicet et trium liberorum patri, qui tantum post octo coniugii menses vita concessit, quique eandem praegnantem reliquit, cuius filius paulo post ortum interiit. Dei Serva igitur materno amore demortui mariti liberos curavit. Quidam ex cognatis probrosa criminatione usus est in eam, sed ipsa nullum occultum odium in eum gessit, cui liberaliter igno- Acta Ioannis Pauli Pp. II 611 vit atque domum reconciliavit. Vitae religiosae firmato proposito, veluti postulans Canossianarum Sororum claustrum Bassanense ingressa est. Sed paulo post, mortua matre, domus fuit ei repetenda, ut iuniores fratres navaret. Hoc ipsum firmiter toleravit atque impensius oravit, ut divina de se consilia cognosceret. Sui ideo spiritalis moderatoris tenens sententiam circiter XXVII annos nata, veluti custos Hospitium mendicitatis est ingressa, ibi usque ad mortem mansura. Summa caritate desertos languentesque coluit eosque amabiliter tractavit, cum videret in pauperibus Domini vultum. Deo placere cupiens, quem indiviso fidelique corde dilexit, se in manibus posuit Providentiae atque in Christo necessarium fulcimentum invenit, ut studiose suum amoris ministerium explicaret, eaque coram innumeris vitae difficultatibus ne animum desponderet. Anno MDCCCLXV Sororum Divinae Voluntatis condidit Institutum, ut indigentes iuvaret. Vicentinus Episcopus Antonius Farina anno MDCCCLXXV primas novae Congregationis normas comprobavit. Dei Serva vitae consecratae suarum Sororum exstitit exemplar, quibus usque virtutum documenta exhibuit, cum Domino colendo eiusque Regno aedificando eas antecederet. Institutum a se conditum prudenter moderata est atque iustitiam in Deum proximumque exercuit Complura suscepit sacrificia ac castigationes itemque de suis commodis multa voluntarie detraxit. Terrestribus bonis posthabitis, religiose evangelicam paupertatem servavit. Ad Divini Magistri exemplum, voluntati Patris Superiorum que sese permisit. Praestabiliter castitatem in variis vitae rationibus servavit, primum scilicet mulier coniugata, post vidua, demum consecrata femina. Meritis virtutibusque dives, pie die XXVI mensis Novembris anno MDCCCLXXXIX in Domino obdormivit. Eius latam propter sanctitatis famam anno MCMLX Processus informativus incohatus est, qui anno MCMLXIV ad finem est adductus. His in iure statutis perfectis rebus, Nobis coram de virtutibus heroum in modum exercitis die XXII mensis Ianuarii anno MCMXCI prodiit Decretum ac die xxiv mensis Aprilis anno MMI de miraculo Decretum est comprobatum. Statuimus igitur ut beatificationis ritus Romae die iv subsequentis mensis Novembris celebraretur. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Hirka, Episcopi Presoviensis, Petri Iacobi Nonis, Episcopi Vicentini, Georgii Ferreira da Costa Ortiga, Archiepiscopi Bracarensis, Ioannis Aloisii Cardinalis Cipriani Thorne, Archiepiscopi Limani, Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, et Ioannis Mariae Uriarte Goiricelaya, Episcopi Sancti Sebastiani, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Paulus 612 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Petrus Gojdic, Methodius Dominicus Trcka, Ioannes Antonius Farina, Bartholomaei Fernandes dos Mártires, Aloisius Tezza, Paulus Manna, Caietana Sterni et Maria Pilar Izquierdo Albero Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Pauli Petri Gojdic die decima septima Iulii, Methodii Dominici Trcka die vicesima quinta Augusti, Ioannis Antonii Farina die decima quarta Ianuarii, Bartholomaei Fernandes dos Mártires die decima octava Iulii, Aloisii Tezza die vicesima sexta Septembris, Pauli Manna die decima sexta Ianuarii, Caietanae Sterni die vicesima sexta Novembris et Mariae Pilar Izquierdo Albero die vicesima septima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Placet omnino caritatem ac liberalitatem insignis huius mulieris extollere, quae sua opera luculenter in familiam atque in pauperes humiliorisque ordinis homines contulit, ob oculos Evangelii usque habitis praeceptis. Exoptamus igitur ut huius caelitis testifìcationibus incitati homines qui nunc sunt idem patrare contendant quod omnibus rebus est usque anteferendum. Sueta demum oratione habita de vita, virtutibus ac operibus Beatorum, quos modo publice diximus, eos venerati sumus summaque Ipsi cum religione primi invocavimus. Omnia vero et singula quae Nos hodie magna cum sollemnitate hisce Apostolicis Litteris Nostris ediximus ac decrevimus, firma in praesens manere cupimus et omne in posterum tempus validum vigorem habere volumus, quibuslibet contrariis causis rebusque haudquaquam obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iv mensis Novembris, anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. De mandato Summi Pontificis 83 ANGELUS card. SODANO Loco ® Sigilli In Secret. Status tab., n. 507.203 VI Venerabili Dei Servae Mariae Pilar Izquierdo Albero Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — Christo confixus sum cruci: vivo autem iam non ego; vivit vero in me Christus (Gal 2, 19-20) Verba Sancti Pauli haec Venerabili Dei Servae Mariae Pilar Izquierdo Albero bene conveniunt. Usque ipsa crucem complexa suam exegit vitam. Acta Ioannis Pauli Pp, II 613 Totam namque eius vitam a pueritia aegritudines sunt comitatae, quas laeta tolerabat. Studebat enim « amare ac pati ». Dei Serva Maria Pilar Caesaraugustae die XXVII mensis Iulii anno MCMVI ex humili pientissimaque familia orta est. Cum scholam frequentare non posset, quia matrem in domesticis rebus expediendis ac in fratribus colendis iuvare debebat, litteras haud operam dare potuit, ideo se aiebat « stultulam » esse, cum « solum novisset amare ac pati ». Mox suo in corpore doloris stimulum gustavit atque doloris redemptricem vim didicit. Adulescens quattuordecim annorum in morbum aliquem dilapsa est, quem nullus medicus detegere valuit. Undeviginti annos nata apud ergasterium calceamentarium opus facere coepit. At eam in alia semita esse voluit Dominus, quam in crucis mysterium induxit. Anno enim MCMXXVI, cum domum rediret, ex hamaxosticho decidit atque pelvem fregit. Duos post annos, complures ob vómicas, quae vultum, ventrem aliasque corporis partes pervaderant, plus decem annos lecto paralytica et caeca retenta est. Licet litteras nesciret, tam ardentem altamque spiritalem transigebat vitam atque tam prudentia ministrabat consilia, ut cella subtegulanea, ubi cum parentibus incolebat, domicilium quoddam innumeris hominibus facta est spiritalitatis, qui lucem ac tranquillitatem annis illis propter civile bellum Hispanicum turbidis requirebant. Die VIII mensis Decembris anno MCMXXXIX, in Conceptione Immaculata B. Mariae Virginis ob veniente sollemnitate, protinus caecitate ac paralysi levata est atque eius ex vultu totoque corpore disparuerunt vomicae quae eam complures per annos vexarunt. Eodem mense Decembri Matritum se contulit una cum feminis voluntariis, ut operam pro pauperibus ac derelictis sub nomine Missionariarum Iesu et Mariae inciperent, quam die xiv mensis Decembris anno MCMXXXIX vicarius Matritensis Sedis comprobaverat. Iter quod Dei Serva suscepit germanum fuit supplicium. Matritensis Praesul comprobationis decretum abstulit, dum Ecclesiasticum Tribunal Caesaraugustanum, processu exacto, declaravit eius sanationem non esse miraculosam, sed mentis speciem. Calumniae et persecutiones increbruerunt. Complures audulescentes, quae eam sunt secutae, eam a spe destitutae deseruerunt, ipsa tamen fiduciam haud amisit, usque in Domino confisa. Consociatione denuo comprobata sub Iesu Mariae et Ioseph nomine, pro pauperibus ac derelictis operata est, sed tranquillitatem non recuperavit, quandoquidem nova consociatio conditricis charismati non respondebat, ideo, confessario suadente, consociationem deseruit ut Operam Iesu et Mariae instauraret. Novem sociae eam sunt persecutae. Hac de causa Sebastianopolim petiit, sed suam consociationem iterum excitare non valuit, quia insanabili morbo correpta, die xxvii mensis Augusti anno MCMXLV, e vita cessit. Sorores quae eam sunt secutae spiritalem hereditatem receperunt atque anno MCMXLVIII effecerunt ut sementis a Maria Pilar aerumnis rigata nasceret, quae vocatur Opera Missionaria Iesu et Mariae. 614 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Beatificationis canonizationisqne causa anno MCMLXXXIV ab Episcopo Calaguritano et Calcestensi-Luconiensi inchoata est. Iure statutis perfectis rebus, Nos Ipsi die VIII mensis Decembris anno MM declaravimus Dei Servam virtutes théologales, cardinales iisque adnexas heroum in modum exercuisse. Nobis coram die vii mensis Iulii anno MMI decretum de miraculo, intercessioni eiusdem Mariae Pilar adscripto, prodiit. Statuimus exinde ut beatificationis ritus die iv subsequentis mensis Novembris celebraretur. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Hirka, Episcopi Presoviensis, Petri Iacobi Nonis, Episcopi Vicentini, Georgii Ferreira da Costa Ortiga, Archiepiscopi Bracarensis, Ioannis Aloisii Cardinalis Cipriani Thorne, Archiepiscopi Limani, Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, et Ioannis Mariae Uriarte Goiricelaya, Episcopi Sancti Sebastiani, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Paulus Petrus Gojdic, Methodius Dominicus Trcka, Ioannes Antonius Farina, Bartholomaeus Fernandes dos Mártires, Aloisius Tezza, Paulus Manna, Caietana Sterni et Maria Pilar Izquierdo Albero Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Pauli Petri Gojdic die decima septima Iulii, Methodii Dominici Trcka die vicesima quinta Augusti, Ioannis Antonii Farina die decima quarta Ianuarii, Bartholomaei Fernandes dos Mártires die decima octava Iulii, Aloisii Tezza die vicesima sexta Septembris, Pauli Manna die decima sexta Ianuarii, Caietanae Sterni die vicesima sexta Novembris et Mariae Pilar Izquierdo Albero die vicesima septima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Sueta demum oratione habita de vita, virtutibus ac operibus Beatorum, quos modo publice diximus, eos venerati sumus summaque Ipsi cum religione primi invocavimus. Quae autem decrevimus, volumus nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iv mensis Novembris, anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. De mandato Summi & ANGELUS Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab.., n. 507.710 card. Pontificis SODANO Acta Ioannis Pauli Pp, II 615 VII Venerabili Dei Servo Bartholomaeo Fernandes dos Mártires Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « In exercendo suo munere patris ac pastoris, sint Episcopi in medio suorum sicut qui ministrant, boni pastores qui cognoscunt suas oves quosque et ipsae cognoscunt, veri patres qui spiritu dilectionis et sollicitudinis erga omnes praestant » (Conc. Oecum. Vat. II, decr. Christus Dominus, 16). Pater ac pastor, ideoque "forma factus gregis" (1 Pe 5, 3), Archiepiscopus fuit Bracarensis Bartholomaeus Fernandes. Olisipone ipse mense Maio anno MDXIV natus est, qui postea suo nomini addidit dos Mártires, ex titulo paroeciae sui baptismi Nostrae Dominae Martyrum. Fratrum Praedicatorum in claustro S. Dominici suae urbis die xi mensis Novembris anno MDXXVIII vestimentum sumpsit atque die xx mensis Novembris subsequentis anni perpetua vota nuncupavit. Cum ibidem Studium Generale Ordinis adesset, philosophiae ac theologiae curricula egit, quae anno MDXXXVIII lector renuntiatus complevit. Variis locis has disciplinas tradidit (annis MDXXXVIII-MDLVII) et anno MDLI in Capitulo Ordinis Generali theologiae magistri gradum obtinuit. Olisipone Benficae in claustro prioris sustinuit partes. Cum Primatialis Sedis Bracarensis suum Praesulem desideraret, Catharina regina regens Lusitanorum Paulo IV eundem indicavit, qui munus illud tueretur. Summus Pontifex eundem die XXVII mensis Ianuarii anno MDLIX illius Ecclesiae nominavit sacrorum Antistitem. Suo Priori Provinciali, insigni scilicet theologo Aloisio de Granada officium hoc declinanti ipsique Reginae fratrem Bartholomaeum designanti, obtemperans, episcopatum suscepit. Eiusdem anni die iv mensis Octobris suum in amplissima dicione eaque antiquissima in Lusitania ingressus est ministerium. Principale putavit officium iuvenes erudire ac Dei verbum proclamare. Sic publica studia Societatis Iesu sodalibus Bracarensi in urbe commisit atque Fratrum Praedicatorum claustrum in oppido Viana do Castelo condidit. Auctoritate plurimum apud tertium novissimum que Concilii Tridentini tempus sua scientia, exemplo audaciaque valuit (annis MDLXII-MDLXIII), ut Ecclesia reformaretur, ad quam rem deinceps ipse perquam animose adlaboravit. Anno MDLxiv Synodum Dioecesanam composuit, quam anno MDLXVI Concilium Provinciale Bracarense est subsecutum. Ut sacerdotes instituerentur, Conciliare Seminarium aedificavit atque insuper variis locis theologiae moralis scholas instituit. Pastorales per visitationes singulas paroecias 616 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale easque innumeras adiit. Largus erga pauperes fuit ergaque aegrotos promptus, saeviente potissimum anno MDLXX pestilenti lue. Complura is opera scripsit, quae ex. gr. sunt "Catecismo ou doutrina crista", «Stimulus pastorum », « Compendium spiritalis doctrinae ». Multum illum existimaverunt Pius IV ac S. Carolus Borromaeus, qui vicissim multum ex eo sumpsit. Per orationis exercitium puritatemque vitae — primum Aloisio de Granada eius vitam narrante ac testante — perfectus magnusque praelatus evasit. Cum Gregorius XIII eum episcopatu levavisset, anno MDLXXXII in claustrum oppidi Viaria do Castelo secessit, ubi die xvi mensis Iulii anno MDXC de hoc mundo demigravit, agnitus conclamatusque a populo "Archiepiscopus sanctus". Decretum de virtutibus heroum in modum exercitis foras die xxin mensis Martii anno MDCCCXLV emisit Gregorius XVI. Die VII mensis Iulii anno MMI Nos Ipsi miraculum ad eius beatificationem attinens comprobavimus, quam statuimus die iv mensis Novembris eiusdem anni celebratum iri. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Hirka, Episcopi Presoviensis, Petri Iacobi Nonis, Episcopi Vicentini, Georgii Ferreira da Costa Ortiga, Archiepiscopi Bracarensis, Ioannis Aloisii Cardinalis Cipriani Thorne, Archiepiscopi Limani, Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, et Ioannis Mariae Uriarte Goiricelaya, Episcopi Sancti Sebastiani, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Paulus Petrus Gojdic, Methodius Dominicus Trcka, Ioannes Antonius Farina, Bartholomaei Fernandes dos Mártires, Aloisius Tezza, Paulus Manna, Caietana Sterni et Maria Pilar Izquierdo Albero Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Pauli Petri Gojdic die decima septima Iulii, Methodii Dominici Trcka die vicesima quinta Augusti, Ioannis Antonii Farina die decima quarta Ianuarii, Bartholomaei Fernandes dos Mártires die decima octava Iulii, Aloisii Tezza die vicesima sexta Septembris, Pauli Manna die decima sexta Ianuarii, Caietanae Sterni die vicesima sexta Novembris et Mariae Pilar Izquierdo Albero die vicesima septima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Praestabilis hic Praesul spectabiles dedit sapientiae doctrinaeque testificationes, qui non modo suam dicionem verum etiam totam Ecclesiam multum iuvit, scriptis erudi vit suaque eximia opera perquam studiose aedificavit. Exoptamus igitur ut huius caelitis patrocinio exemplisque homines qui nunc sunt transitura posthabeant et superna continenter affectent. 617 Acta Ioannis Pauli Pp. II Sueta demum oratione habita de vita, virtutibus ac operibus Beatorum, quos modo publice diximus, eos venerati sumus summaque Ipsi cum religione primi invocavimus. Quae autem decrevimus, volumus nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non efficientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iv mensis Novembris, anno MMI, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. De mandato Summi Pontificis £8 ANGELUS card. SODANO Loco ffi Sigilli In Secret. Status tab., n. 610.688 HOMILIA In sollemni canonizatione beati Pii a Pietrelcina habita.* 1. « Il mio giogo è dolce e il mio carico leggero Le parole di Gesù ai discepoli, che abbiamo appena ascoltato, ci aiutano a comprendere il messaggio più importante di questa solenne celebrazione. Possiamo infatti considerarle, in un certo senso, come una magnifica sintesi dell'intera esistenza di Padre Pio da Pietrelcina, oggi proclamato santo. L'immagine evangelica del « giogo » evoca le tante prove che l'umile cappuccino di San Giovanni Rotondo si trovò ad affrontare. Oggi contempliamo in lui quanto sia dolce il « giogo » di Cristo e davvero leggero il suo carico quando lo si porta con amore fedele. La vita e la missione di Padre Pio testimoniano che difficoltà e dolori, se accettati per amore, si trasformano in un cammino privilegiato di santità, che apre verso prospettive di un bene più grande, noto soltanto al Signore. 2. « Quanto a me... non ci sia altro vanto che nella croce del Signore nostro Gesù Cristo ». Non è forse proprio il « vanto della Croce » ciò che maggiormente risplende in Padre Pio? Quanto attuale è la spiritualità della Croce vissuta dall'umile Cappuccino di Pietrelcina! Il nostro tempo ha bisogno di riscoprirne il valore per aprire il cuore alla speranza. 2 * Die 16 Iunii 2002. Mt 11, 30. Gal 6, 14. 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 618 In tutta la sua esistenza, egli ha cercato una sempre maggiore conformità al Crocifìsso, avendo ben chiara coscienza di essere stato chiamato a collaborare in modo peculiare all'opera della redenzione. Senza questo costante riferimento alla Croce non si comprende la sua santità. Nel piano di Dio, la Croce costituisce il vero strumento di salvezza per l'intera umanità e la via esplicitamente proposta dal Signore a quanti vogliono mettersi alla sua sequela. Lo ha ben compreso il Santo Frate del Gargano, il quale, nella festa dell'Assunta del 1914, scriveva: « Per arrivare a raggiungere l'ultimo nostro fine bisogna seguire il divin Capo, il quale non per altra via vuol condurre l'anima eletta se non per quella da lui battuta; per quella, dico, dell'abnegazione e della Croce ».* 3 5 3. « Io sono il Signore che agisce con misericordia ». Padre Pio è stato generoso dispensatore della misericordia divina, rendendosi a tutti disponibile attraverso l'accoglienza, la direzione spirituale, e specialmente l'amministrazione del sacramento della Penitenza. Anche io ho avuto il privilegio, durante i miei anni giovanili, di approfittare di questa sua disponibilità verso i penitenti. Il ministero del confessionale, che costituisce uno dei tratti distintivi del suo apostolato, attirava folle innumerevoli di fedeli al Convento di San Giovanni Rotondo. Anche quando quel singolare confessore trattava i pellegrini con apparente durezza, questi, presa coscienza della gravità del peccato e sinceramente pentiti, quasi sempre tornavano indietro per l'abbraccio pacificante del perdono sacramentale. Possa il suo esempio animare i sacerdoti a compiere con gioia e assiduità questo ministero, tanto importante anche oggi, come ho voluto ribadire nella Lettera ai Sacerdoti in occasione del passato Giovedì Santo. 4. « Sei tu Signore, l'unico mio bene ». Così abbiamo cantato nel Salmo Responsoriale. Attraverso queste parole il nuovo Santo ci invita a porre Dio al di sopra di tutto, a considerarlo come il solo e sommo nostro bene. In effetti, la ragione ultima dell'efficacia apostolica di Padre Pio, la radice profonda di tanta fecondità spirituale si trova in quella intima e costante unione con Dio di cui erano eloquenti testimonianze le lunghe ore trascorse in preghiera e in confessionale. Amava ripetere: « Sono un povero frate che prega », convinto che « la preghiera è la migliore arma che abbiamo, una chiave che apre il Cuore di Dio ». Questa fondamentale caratteristica della sua spiritualità continua nei « Gruppi di Preghiera » da lui fondati, 3 Cfr Mt 16, 24. 4 Epistolario II, p. 155. Ger 9, 23 5 Acta Ioannis Pauli Pp II 619 che offrono alla Chiesa e alla società il formidabile contributo di una orazione incessante e fiduciosa. Alla preghiera Padre Pio univa poi un'intensa attività caritativa di cui è straordinaria espressione la « Casa Sollievo della Sofferenza ». Preghiera e carità, ecco una sintesi quanto mai concreta dell'insegnamento di Padre Pio, che quest'oggi viene a tutti riproposto. 5. «Ti benedico, Padre, Signore del cielo e della terra perché... queste cose... le hai rivelate ai piccoli». Quanto appropriate appaiono queste parole di Gesù, quando le si pensano riferite a te, umile ed amato Padre Pio. Insegna anche a noi, ti preghiamo, l'umiltà del cuore, per essere annoverati tra i piccoli del Vangelo, ai quali il Padre ha promesso di rivelare i misteri del suo Regno. Aiutaci a pregare senza mai stancarci, certi che Iddio conosce ciò di cui abbiamo bisogno, prima ancora che lo domandiamo. Ottienici uno sguardo di fede capace di riconoscere prontamente nei poveri e nei sofferenti il volto stesso di Gesù. Sostienici nell'ora del combattimento e della prova e, se cadiamo, fa che sperimentiamo la gioia del sacramento del Perdono. Trasmettici la tua tenera devozione verso Maria, Madre di Gesù e nostra. Accompagnaci nel pellegrinaggio terreno verso la Patria beata, dove speriamo di giungere anche noi per contemplare in eterno la Gloria del Padre, del Figlio e dello Spirito Santo. Amen! 6 ALLOCUTIO Ad sodales Pontificii Consilii de Cultura.* Messieurs les Cardinaux, Chers Frères dans l'épiscopat, Chers amis, 1. Je suis heureux de vous accueillir, au terme de l'Assemblée pleniore de votre dicastère au cours de laquelle vous avez voulu repartir de la lettre Novo millennio ineunte pour apporter votre contribution à la mission de l'Eglise dans le troisième millénaire. Votre rencontre coïncide avec le vingtième anniversaire de la création du Conseil pontifical pour la Culture. En rendant grâce pour le travail accompli par les membres et les collaborateurs 1 6 Mt 11, 25. *Die 16 Martii 2002 Cf. n. 40. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 620 du Conseil pontifical au cours des vingt années écoulées, j'adresse mes salutations à Monsieur le Cardinal Poupard, le remerciant pour ses aimables paroles qui interprètent vos sentiments à tous. À vous tous, j'exprime ma reconnaissance pour votre généreuse collaboration au service de la mission universelle du Successeur de Pierre, et je vous encourage à poursuivre, avec un zèle renouvelé, vos relations avec les cultures, pour créer des ponts entre les hommes, pour témoigner du Christ et pour ouvrir nos frères à l'Evangile; cela se réalise en effet par un dialogue ouvert avec toutes les personnes de bonne volonté, diverses par leur appartenance et leurs traditions, marquées par leur religion ou leur incroyance, mais toutes unies par la même humanité et appelées à partager la vie du Christ, le Rédempteur de l'homme. 2 2. La création du Conseil pontifical pour la Culture, visant à « donner à toute l'Eglise une impulsion commune dans la rencontre sans cesse renouvelée du message de l'Evangile avec la pluralité des cultures, dans la diversité des peuples auxquels il doit porter ses fruits de grâce », s'inscrit dans la droite ligne de la réflexion et des décisions du Concile œcuménique Vatican IL En effet, les Pères avaient fortement souligné la place centrale de la culture dans la vie des hommes et son importance pour la pénétration des valeurs évangéliques, de même que pour la diffusion du message biblique dans les mœurs, les sciences et les arts. Toujours dans ce même esprit, l'union du Conseil pontifical pour le Dialogue avec les Non-Croyants et du Conseil pontifical pour la Culture en un seul conseil, le 25 mars 1993, avait comme objectif de promouvoir « l'étude du problème de la non-croyance et de l'indifférence religieuse présentes sous ¡des formes variées dans les divers milieux culturels [...], dans le but de fournir une aide adaptée à l'Église pour l'évangélisation des cultures et l'inculturation de l'Evangile » (Motu 3 proprio Inde a Pontificatus). La transmission du message évangélique dans le monde d'aujourd'hui est particulièrement ardue, notamment parce que nos contemporains sont immergés dans des milieux culturels souvent étrangers à toute dimension spirituelle et d'intériorité, dans des situations où dominent des aspects essentiellement matérialistes. Plus sans doute que dans toute autre période de l'histoire, il faut aussi noter une rupture dans le processus de transmission des valeurs morales et religieuses entre les générations, qui conduit à une sorte d'hétérogénéité entre l'Eglise et le monde contemporain. Dans cette 2 3 Cf. Constitution apostolique Pastor bonus, art, 166-168, Lettre au Cardinal C asar oli pour la création du Conseil pontifical pour la Culture, 20 mai 1982. Acta Ioannis Pauli Pp. II 621 perspective, le Conseil a un rôle particulièrement important d'observatoire, d'une part pour repérer le développement des différentes cultures et les questions anthropologiques qui s'y posent et, d'autre part, pour envisager les relations possibles entre les cultures et la foi chrétienne, de manière à proposer de nouveaux modes d'évangélisation, à partir des attentes de nos contemporains. Il importe en effet de rejoindre les hommes là où ils sont, avec les préoccupations et les interrogations qui sont les leurs, pour leur permettre de découvrir les repères moraux et spirituels nécessaires à toute existence conforme à notre vocation spécifique, et de trouver dans l'appel du Christ l'espérance qui ne déçoit pas, en prenant appui sur l'expérience même de l'Apôtre Paul à l'Aréopage d'Athènes. On le voit, l'attention à la culture permet d'aller le plus loin possible dans la rencontre avec les hommes. C'est donc une médiation privilégiée de la communication et de l'évangélisation. 4 6 3. Parmi les plus fortes pierres d'achoppement actuelles, on note les difficultés rencontrées par les familles et par l'institution scolaire, qui ont la lourde tâche de transmettre aux jeunes générations les valeurs humaines, morales et spirituelles qui leur permettront d'êtres des hommes et des femmes soucieux de mener une vie personnelle digne et de s'engager dans la vie sociale. De même, la transmission du message chrétien et des valeurs qui en découlent et qui conduisent à des décisions et à des comportements cohérents constitue un défi que toutes les communautés ecclesiales sont appelées à relever, notamment dans le domaine de la catéchèse et du catéchuménat. D'autres périodes de l'histoire de l'Église, que ce soit par exemple du temps de saint Augustin ou plus récemment au cours du vingtième siècle où l'on a pu enregistrer l'apport de nombreux philosophes chrétiens, nous ont appris à enraciner notre discours et notre façon d'évangéliser sur une saine anthropologie et une saine philosophie. En effet, c'est à partir du moment où la philosophie passe au Christ que l'Évangile peut véritablement commencer à se répandre dans toutes les nations. Il est donc urgent que tous les protagonistes des systèmes éducatifs s'attachent à une étude anthropologique sérieuse, pour rendre compte de ce qu'est l'homme et de ce qui le fait vivre. Les familles ont un grand besoin d'être secondées par des éducateurs qui respectent leurs valeurs et qui les aident à proposer des réflexions sur les questions fondamentales que se posent les jeunes, même si cela semble aller à contre-courant des propositions de la société actuelle. On note que, à toutes les époques, des hommes et des femmes ont su faire res4 5 Cf. Rm 5, 5. Cf. Ac 17, 22-34. 622 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale plendir la vérité avec un courage prophétique. Cette même attitude est requise encore de nos jours. Le phénomène de la mondialisation, devenu aujourd'hui un fait culturel, constitue à la fois une difficulté et une chance. Tout en tendant à niveler les identités spécifiques des différentes communautés et à les réduire parfois à de simples souvenirs folkloriques d'antiques traditions dépouillées de leur signification et de leur valeur culturelle et religieuse originales, ce phénomène permet aussi d'abaisser les barrières entre les cultures et il offre aux personnes la possibilité de se rencontrer et de se connaître; dans le même temps, il oblige les Dirigeants des Nations et les hommes de bonne volonté à tout mettre en œuvre pour faire en sorte que soit respecté ce qui est propre aux individus et aux cultures, pour garantir le bien des personnes et des peuples, et pour mettre en œuvre la fraternité et la solidarité. La société dans son ensemble est aussi affrontée à de redoutables interrogations sur l'homme et sur son avenir, notamment dans des domaines tels que la bioéthique, l'utilisation des ressources de la planète, les déterminations en matière économique et politique, pour que l'homme soit reconnu dans toute sa dignité et qu'il demeure en permanence un acteur de la société et le critère ultime des décisions sociales. L'Église ne cherche aucunement à se substituer à ceux qui sont chargés de conduire les affaires publiques, mais elle souhaite avoir sa place dans les débats, pour éclairer les consciences à la lumière du sens de l'homme, inscrit dans sa nature même. 4. Il revient au Conseil pontifical pour la Culture de poursuivre son action et d'apporter son concours aux évêques, aux communautés catholiques et à toutes les institutions qui le désirent, de sorte que les chrétiens aient les moyens de témoigner de leur foi et de leur espérance de façon cohérente et responsable, et que tous les hommes de bonne volonté puissent s'engager dans la construction d'une société dans laquelle soit promu l'être intégral de toute personne. L'avenir de l'homme et des cultures, l'annonce de l'Évangile et la vie de l'Église en dépendent. Puissiez-vous contribuer à une prise de conscience renouvelée de la place de la culture pour l'avenir de l'homme et de la société, ainsi que pour l'évangélisation, afin que l'homme devienne toujours plus libre et use de cette liberté de manière responsable! Au terme de votre rencontre, confiant votre mission à la Vierge Marie, je vous accorde bien volontiers, ainsi qu'à tous ceux qui collaborent avec vous et à ceux qui vous sont chers, une particulière Bénédiction apostolique. Acta Ioannis Pauli Pp. II 623 NUNTII I Ob sanctam Quadragesimam missus. 1 « Gratuitamente avete ricevuto, gratuitamente date ». Carissimi fratelli e sorelle, 1. Ci accingiamo a ripercorrere il cammino quaresimale, che ci condurrà alle solenni celebrazioni del mistero centrale della fede, il mistero della passione, morte e risurrezione di Cristo. Ci apprestiamo a vivere il tempo propizio che la Chiesa offre ai credenti per meditare sull'opera della salvezza realizzata dal Signore sulla Croce. Il disegno salvifico del Padre celeste si è compiuto nel libero e totale dono del Figlio unigenito agli uomini. « Nessuno mi toglie la vita, ma la offro da me stesso », afferma Gesù, ponendo ben in luce che Egli sacrifica la sua stessa vita, volontariamente, per la salvezza del mondo. A conferma di un così grande dono di amore, il Redentore aggiunge: « Nessuno ha un amore più grande di questo: dare la vita per i propri amici ». La Quaresima, occasione provvidenziale di conversione, ci aiuta a contemplare questo stupendo mistero d'amore. Essa costituisce un ritorno alle radici della fede, perché, meditando sul dono di grazia incommensurabile che è la Redenzione, non possiamo non renderci conto che tutto ci è stato dato per amorevole iniziativa divina. Proprio per meditare su questo aspetto del mistero salvifico, ho scelto quale tema del Messaggio quaresimale di quest'anno le parole del Signore: « Gratuitamente avete ricevuto, gratuitamente date ». 2 3 4 2. Iddio ci ha liberamente donato il suo Figlio: chi ha potuto o può meritare un simile privilegio? Afferma san Paolo: « Tutti hanno peccato e sono privi della gloria di Dio, ma sono giustificati gratuitamente per la sua grazia ». Iddio ci ha amati con infinita misericordia senza lasciarsi fermare dalla condizione di grave rottura in cui il peccato aveva posto la persona umana. Si è benevolmente chinato sulla nostra infermità, prendendone oc5 8. 1 Mt 10, 2 Ov 10, 18. 3 Ibid., 15, 13. Mt 10, 8. 4 6 Rm 3, 23-24. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 624 casione per una nuova e più meravigliosa effusione del suo amore. La Chiesa non cessa di proclamare questo mistero di infinita bontà, esaltando la libera scelta divina e il suo desiderio non di condannare, ma di riammettere l'uomo alla comunione con Sé. « Gratuitamente avete ricevuto, gratuitamente date ». Queste parole evangeliche risuonino nel cuore di ogni comunità cristiana nel pellegrinaggio penitenziale verso la Pasqua. La Quaresima, richiamando allo spirito il mistero della morte e risurrezione del Signore, porti ogni cristiano a stupirsi intimamente della grandezza di tale dono. Sì! Gratuitamente abbiamo ricevuto. La nostra esistenza non è forse tutta segnata dalla benevolenza di Dio? È dono lo sbocciare della vita e il suo prodigioso svilupparsi. E proprio perché è dono, l'esistenza non può essere considerata un possesso o una privata proprietà, anche se le potenzialità, di cui oggi disponiamo per migliorarne la qualità, potrebbero far pensare che l'uomo sia di essa « padrone ». In effetti, le conquiste della medicina e della biotecnologia a volte potrebbero indurre l'uomo a pensarsi creatore di se stesso, e a cedere alla tentazione di manipolare « l'albero della vita ». E bene anche qui ribadire che non tutto ciò che è tecnicamente possibile è anche moralmente lecito. Se ammirevole è lo sforzo della scienza per assicurare una qualità di vita più conforme alla dignità dell'uomo, non deve però essere mai dimenticato che la vita umana è un dono, e che essa rimane un valore anche quando è segnata dalla sofferenza e dal limite. Un dono da accogliere e amare sempre: gratuitamente ricevuto e gratuitamente da porre al servizio degli altri. 6 3. La Quaresima, riproponendoci l'esempio di Cristo immolatosi per noi sul Calvario, ci aiuta in modo singolare a capire che la vita è in Lui redenta. Per mezzo dello Spirito Santo, Egli rinnova la nostra vita e ci rende partecipi di quella stessa vita divina che ci introduce nell'intimità di Dio e ci fa sperimentare il suo amore per noi. Si tratta di un dono sublime, che il cristiano non può non proclamare con gioia. San Giovanni scrive nel suo Vangelo: « Questa è la vita eterna: che conoscano te, l'unico vero Dio, e colui che hai mandato, Gesù Cristo ». Questa vita, a noi comunicata mediante il Battesimo, dobbiamo continuamente alimentare con una fedele risposta individuale e comunitaria, mediante la preghiera, la celebrazione dei Sacramenti e la testimonianza evangelica. Avendo, infatti, gratuitamente ricevuto la vita, dobbiamo, a nostra volta, donarla ai fratelli in modo gratuito. Lo chiede Gesù ai discepoli, invian7 6 7 Gn 3, 24. Gv 17, 3. Acta Ioannis Pauli Pp, II 625 doli come suoi testimoni nel mondo: « Gratuitamente avete ricevuto, gratuitamente date ». E primo dono da rendere è quello d'una vita santa, testimone dell'amore gratuito di Dio. L'itinerario quaresimale sia per tutti i credenti un costante richiamo ad approfondire questa nostra peculiare vocazione. Dobbiamo aprirci, come credenti, a un'esistenza improntata a « gratuità », dedicando senza riserve noi stessi a Dio e al prossimo. 4. « Che cosa mai possiedi — ammonisce san Paolo — che tu non abbia ricevuto? ». Amare i fratelli, dedicarsi a loro è un'esigenza che scaturisce da questa consapevolezza. Più essi hanno bisogno, più urgente diventa per il credente il compito di servirli. Dio non permette forse che ci siano condizioni di bisogno, perché andando incontro agli altri impariamo a liberarci dal nostro egoismo e a vivere dell'autentico amore evangelico? Chiaro è il comando di Gesù: « Se amate quelli che vi amano, quale merito ne avete? Non fanno così anche i pubblicani? ». Il mondo valuta i rapporti con gli altri sulla base dell'interesse e del proprio tornaconto, alimentando una visione egocentrica dell'esistenza, nella quale troppo spesso non c'è posto per i poveri e i deboli. Ogni persona, anche la meno dotata, va invece accolta e amata per se stessa, al di là dei suoi pregi e difetti. Anzi, più è in difficoltà, più deve essere oggetto del nostro amore concreto. E quest'amore che la Chiesa, attraverso innumerevoli istituzioni, testimonia facendosi carico di ammalati, emarginati, poveri e sfruttati. I cristiani, in tal modo, diventano apostoli di speranza e costruttori della civiltà dell'amore. Assai significativo è che Gesù pronunci le parole: « Gratuitamente avete ricevuto, gratuitamente date », proprio nell'inviare gli apostoli a diffondere il Vangelo della salvezza, primo e principale dono da Lui recato all'umanità. Egli vuole che il suo Regno ormai vicino si propaghi attraverso gesti di amore gratuito da parte dei suoi discepoli. Così fecero gli apostoli agli inizi del cristianesimo, e quanti li incontravano li riconoscevano portatori di un messaggio più grande di loro stessi. Come allora, anche oggi il bene compiuto dai credenti diventa un segno e spesso un invito a credere. Anche quando, come nel caso del buon samaritano, il cristiano va incontro alle necessità del prossimo, il suo non è mai un semplice aiuto materiale. E sempre anche annuncio del Regno, che comunica il senso pieno della vita, della speranza, dell'amore. 8 9 10 5. Fratelli e sorelle carissimi! Sia questo lo stile con cui ci apprestiamo a vivere la Quaresima: la generosità fattiva verso i fratelli più poveri! Apren8 9 10 1 Cor 4, 7. Mt 5, 46. Cfr ibid. 10, 5ss. 42 - A.A.S 626 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale do loro il cuore, diventiamo sempre più consapevoli che il nostro dono agli altri è risposta ai numerosi doni che il Signore continua a farci. Gratuitamente abbiamo ricevuto, gratuitamente diamo! Quale periodo più opportuno del periodo della Quaresima per rendere questa testimonianza di gratuità di cui il mondo ha tanto bisogno? Nell'amore stesso che Dio ha per noi c'è la chiamata a donarci, a nostra volta, agli altri gratuitamente. Ringrazio quanti — laici, religiosi, sacerdoti — in ogni angolo del mondo rendono questa testimonianza di carità. Sia così per ogni cristiano, nelle diverse situazioni in cui egli si trova. Maria, la Vergine e Madre del bell'Amore e della Speranza, sia guida e sostegno in questo itinerario quaresimale. A tutti con affetto assicuro la mia preghiera, mentre volentieri imparto a ciascuno, specialmente a quanti operano quotidianamente sulle molteplici frontiere della carità, una speciale Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, 4 Ottobre 2001, festa di San Francesco d'Assisi. IOANNES PAULUS PP. II II Ob diem itinerantibus dicatum. 1. La celebrazione della Giornata Mondiale del Turismo, che si terrà il prossimo 27 settembre sul tema « Ecoturismo, chiave dello sviluppo sostenibile », mi offre la gradita opportunità di richiamare alcune riflessioni sul fenomeno della mobilità umana, che si è molto sviluppato nei recenti decenni, coinvolgendo ormai milioni di persone. Il turismo consente di impiegare parte del tempo libero per contemplare la bontà e la bellezza di Dio nella sua creazione e, grazie al contatto con gli altri, aiuta ad approfondire il dialogo e la reciproca conoscenza. Il tempo libero e la pratica del turismo possono in tal modo colmare le carenze di umanità, che spesso si sperimentano nell'esistenza quotidiana. La Sacra Scrittura considera l'esperienza del viaggio come una peculiare opportunità di conoscenza e di sapienza, poiché pone la persona a contatto con popoli, culture, costumi e terre diversi. Afferma infatti: « Chi ha viaggiato conosce molte cose, chi ha molta esperienza parlerà con intelligenza. Chi non ha avuto delle prove, poco conosce; chi ha viaggiato ha accresciuto 627 Acta Ioannis Pauli Pp, II l'accortezza. Ho visto molte cose nei miei viaggi, il mio sapere è più che le mie parole ». Nella Genesi, e poi nella visione rinnovatrice dei Profeti, nella contemplazione sapienziale di Giobbe o dell'autore del libro della Sapienza, come pure nelle esperienze di fede testimoniate nei Salmi, la bellezza del creato costituisce un segno rivelatore della grandezza e della bontà di Dio. Gesù, nelle parabole, invita a contemplare la natura circostante per apprendere come la fiducia nel Padre celeste debba essere totale e la fede costante. Il creato è affidato all'uomo perché, coltivandolo e custodendolo, provveda alle sue necessità e si procuri il « pane quotidiano », dono che lo stesso Padre celeste destina a tutti i suoi figli. Occorre imparare a contemplare il creato con occhi limpidi e pieni di stupore. Capita, purtroppo, che talora venga meno il rispetto dovuto alla creazione, ma quando da custodi si diventa tiranni della natura, questa prima o poi si ribella all'incuria dell'uomo. 1 2 3 4 5 2. Fra gli innumerevoli turisti che ogni anno « girano il mondo », ve ne sono non pochi che si pongono in viaggio con l'esplicito scopo di andare alla scoperta della natura, esplorandola fino negli angoli più reconditi. Un turismo intelligente tende a valorizzare le bellezze del creato ed orienta l'uomo ad accostarsi ad esse con rispetto, godendone ma senza alterarne l'equilibrio. Come negare però che l'umanità stia oggi vivendo, purtroppo, un'emergenza ecologica? Un certo turismo selvaggio ha contribuito, e tuttora contribuisce, a tale scempio, per via anche di impianti turistici costruiti senza una pianificazione rispettosa dell'impatto ambientale. Come osservavo nel Messaggio per la Giornata Mondiale della Pace 1990, è « necessario risalire alle origini e affrontare nel suo insieme la profonda crisi morale, di cui il degrado ambientale è uno degli aspetti preoccupanti ». Il dissesto ambientale, in effetti, mostra con evidenza alcune delle conseguenze delle scelte operate secondo interessi particolaristici, non rispondenti alle esigenze proprie della dignità dell'uomo. Prevale spesso la sfrenata bramosia di accumulare ricchezze, che impedisce di ascoltare l'allarmante grido di povertà di popoli interi. In altre parole, l'egoistica ricerca del proprio benessere induce ad ignorare le legittime aspettative delle gene6 1 Sir 34, 9-11 2 Cfr Lc 12, 22-28. Cfr Lc 17, 6. Cfr Gn 2, 15. Cfr Giovanni Paolo II, Omelia per il Giubileo degli Agricoltori, 12 novembre 2000. N. 5: Insegnamenti XII/2, 1466. 3 4 5 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 628 razioni presenti e di quelle future. La verità è che, quando ci si distacca dai progetti di Dio sul creato, molto spesso viene meno l'attenzione per i fratelli e il rispetto per la natura. 3. Non mancano tuttavia ragioni di speranza. Molte persone, sensibili a questo problema, da tempo si stanno impegnando a porvi rimedio. Esse si preoccupano innanzitutto di ricuperare la dimensione spirituale del rapporto con il creato, grazie alla riscoperta del compito originariamente affidato da Dio all'umanità. L'« ecologia interiore » favorisce infatti 1'« ecologia esteriore », con immediate conseguenze positive non soltanto per la lotta alla povertà e alla fame degli altri, ma anche per la salute ed il benessere personali. E una linea che va incoraggiata per far emergere sempre più la cultura della vita e per sconfiggere la cultura della morte. Si dovranno pertanto favorire forme di turismo più rispettose dell'ambiente, più moderate nell'uso delle risorse naturali e più solidali verso le culture locali. Sono forme che sottendono, com'è chiaro, una forte motivazione etica poggiante sulla convinzione che l'ambiente è la casa di tutti, e che pertanto i beni naturali sono destinati a quanti attualmente vi si trovano, come pure alle generazioni future. 7 4. Si va inoltre affermando una nuova sensibilità, comunemente conosciuta col nome di « ecoturismo ». Nei suoi presupposti essa è certamente buona. Si dovrà tuttavia vigilare perché non si snaturi e non diventi un veicolo di sfruttamento e di discriminazione. Infatti, qualora si promuovesse la tutela dell'ambiente come fine a se stante, si correrebbe il rischio di vedere nascere forme moderne di colonialismo, che danneggerebbero i tradizionali diritti delle comunità residenti in un determinato territorio. Verrebbero ostacolati la sopravvivenza e lo sviluppo delle culture locali e sarebbero sottratte risorse economiche all'autorità dei governi locali, primi responsabili degli ecosistemi e delle ricche biodiversità presenti nei rispettivi territori. Ogni intervento in un'area dell'ecosistema non può prescindere dal considerare le conseguenze che da esso deriveranno in altre aree e, più in generale, gli effetti che esso avrà sul benessere delle future generazioni. L'ecoturismo porta in genere le persone in luoghi, ambienti o regioni il cui equilibrio naturale è bisognoso di cure costanti per non essere compromesso. Vanno, pertanto, incoraggiati studi e rigorosi controlli miranti a combinare il rispetto della natura e il diritto dell'uomo ad usufruirne per il suo personale sviluppo. 1 Cfr Gn 2, 15. Acta Ioannis Pauli Pp, II 629 8 5. « Noi aspettiamo nuovi cieli e una terra nuova ». Di fronte allo sfruttamento sconsiderato della creazione, originato dall'insensibilità dell'uomo, la società odierna non troverà soluzione adeguata, se non rivedrà seriamente il suo stile di vita, giungendo a poggiarne le basi su « saldi punti di riferimento e di ispirazione: la coscienza chiara della creazione come opera della sapienza provvida di Dio, e la coscienza della dignità e responsabilità dell'uomo nel disegno creazionale ». Il turismo può essere strumento efficace per formare questa coscienza. Un approccio meno aggressivo all'ambiente naturale aiuterà a scoprire e ad apprezzare meglio i beni affidati alla responsabilità di tutti e di ciascuno. Conoscere da vicino la fragilità di molti aspetti della natura conferirà una maggiore consapevolezza dell'urgenza di adeguate misure di protezione, per porre fine allo sfruttamento sconsiderato delle risorse naturali. L'attenzione e il rispetto per la natura potranno favorire sentimenti di solidarietà verso uomini e donne, il cui ambiente umano viene costantemente aggredito dallo sfruttamento, dalla povertà, dalla fame o dalla mancanza di educazione e di salute. Spetta a tutti, ma soprattutto agli operatori del settore turistico, agire in modo tale che questi obiettivi diventino realtà. Il credente trae dalla fede un'efficace spinta orientatrice nel suo rapporto con l'ambiente e nell'impegno a conservarne l'integrità a vantaggio dell'uomo di oggi e di domani. Mi rivolgo pertanto specialmente ai cristiani, perché facciano del turismo anche un'occasione di contemplazione e d'incontro con Dio, Creatore e Padre di tutti, e siano così corroborati nel servizio alla giustizia e alla pace in fedeltà a Colui che ha promesso cieli nuovi e terra nuova. Auspico che la celebrazione della prossima Giornata Mondiale del Turismo aiuti a riscoprire i valori insiti in questa esperienza umana di contatto con il creato e spinga ciascuno al rispetto dell'habitat naturale e delle locali culture. Affido all'intercessione di Maria, Madre di Cristo, quanti s'interessano a questo settore specifico della vita umana, su tutti invocando la benedizione di Dio onnipotente. 9 10 Dal Vaticano, 24 Giugno 2002. IOANNES PAULUS II 8 2 Pt 3, 13. Giovanni Paolo II, Discorso al Convegno « Ambiente e salute », 24 marzo 1997, 6: Insegnamenti XX/1, 523. Cfr Ap 21, 1. 9 10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 630 ACTA C O N G R E G A T I O N U M CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S MONASTERIENSIS et OSNABRUGENSIS De finium mutatione DECRETUM Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit, Exc.mi PP.DD. Renardus Lettmann, Episcopus Monasteriensis, et Franciscus Iosephus Hermannus Bode, Episcopus Osnabrugensis, ab Apostolica Sede unanimi consensu expostulaverant, ut fines circumscriptionum ecclesiasticarum sibi concreditarum aliquantulum immutarentur. Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P.D. Ioannis Lajolo, Archiepiscopi tit. Caesariensis et in Germania Apostolici Nuntii, rata huiusmodi immutationem animarum saluti profuturam, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia PP. II, tributarum, oblatas preces accipiendas esse censuit. Proinde hoc decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, a territorio Monasteriensi distrahatur et dioecesi Osnabrugensi adiungatur paroecia Sancti Pauli in portione Hengelage oppidi Quakenbrück. Ad haec perficienda Congregatio pro Episcopis deputat memoratum Exc.mum P.D. Ioannem Lajolo, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 19 mensis Aprilis anno 2002. IOANNES B. card. RE, Praefectus SB Franciscus Monterisi, a Secretis. L. 8B S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 354/02 Congregatio pro Gentium Evangelizatione 631 PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, latis decretis a Congregatione pro Episcopis, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 17 Augusti 2002. — Metropolitanae Ecclesiae Caliensi Exc.mum P.D. Ioannem Franciscum Sarasti Jaramillo, C.I.M., hactenus Archiepiscopum Ibaguensem. die 24 Augusti. —- Ecclesiae Cathedrali Teramensi-Hatriensi, Exc.mum P.D. Vincentium DAddario, hactenus Archiepiscopum Sipontinum-Vestanum, eidem servans archiepiscopalem dignitatem seu titulum ad personam. die 28 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Montis Pessulani, Exc.mum P.D. Vidonem Thomazeau, hactenus Bellovacensem Episcopum. — Metropolitanae Ecclesiae Vallisoletanae Exc. mum P.D. Braulium Rodríguez Plaza, hactenus Episcopum Salmantinum. die 3 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Litoris Palmensis, Exc.mum P.D. Ioannem P. 0'Malley, O.F.M. Cap., hactenus Episcopum Riverormensem. CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, latis decretis a Congregatione pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 1 Martii 2002. — Cathedrali Ecclesiae Kenemaënsi R.P. Patricium Danielem Koroma, moderatorem hactenus « Caritatis » nationalis. die 27 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Calicutensi R.P. Iosephum Kalathiparambil hactenus Vicarium generalem archidioecesis Verapolitanae. — Cathedrali Ecclesiae Krishnagarensi R.P. Iosephum Suren Gomes, S.D.B., hactenus moderatorem conferentiae pro religiosis in eadem dioecesi. — Exc.mum P.D. Petrum D. Arigo, Episcopum titularem Mactaritanum quem constituit primum Vicarium Apostolicum Portus Principis in Philippinis. 632 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 30 Aprilis 2002. — Cathedrali Ecclesiae Bataënsi Exc.mum P.D. Ioannem Matogo Oyana, C.M.F., hactenus Episcopum Ebebiyinensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Tipasitanae in Mauretania R.P. Timotheum Iosephum Carrol, S.M.A., Praefectum hactenus Praefecturae Apostolicae Kontagoranae, quem primum constituit Vicarium Apostolicum Kontagoranum. — Cathedrali Ecclesiae Gbarnganae R.P. Lewis Zeigler, hactenus eiusdem circumscriptionis Administratorem dioecesanum. — Cathedrali Ecclesiae Agatsensi R.P. Aloisium Murvito, O.F.M., hactenus Vicarium provinciae Ordinis Fratrum Minorum et parochum in oppido vulgo Depok. — R.P. Venceslaum Padilla, C.I.C.M., hactenus Missionis « sui iuris » vulgo Urga in Mongolia Moderatorem ecclesiasticum, praefatae circumscriptionis ad gradui Praefecturae Apostolicae Ulaanbaatarensis evectae primum constituit Praefectum Apostolicum. die 13 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Ausuagensi R.P. Edgardum Sarabia Juanich, e clero Palavanensi, quem primum constituit Vicarium Apostolicum Taytayensem. die 16 Maii. — R.P. Iosephum Moretti, Congregationis Clericorum Regularium S. Pauli sodalem, primum constituit Moderatorem ecclesiasticum Missionis « sui iuris » in Afganistania. die 21 Maii. — Cathedrali Ecclesiae de Fairbanks R.D. Donaldum Kettler, hactenus paroeciae in urbe vulgo Sioux Falls parochum. — Cathedrali Ecclesiae Niombenae R.D. Alfredum Leonardum Maluma, hactenus professorem Theologiae moralis in Seminario maiore in oppido vulgo Peramiho. — Titulari episcopali Ecclesiae de Gira Marcelli R.P. Davidem Albinum Zywiec, O.F.M. Cap., hactenus Vicariatus Apostolici Bluefieldensis Vicarium episcopalem, quem nominavit Auxiliarem eiusdem Vicariatus Apostolici. — Cathedrali Ecclesiae Viiayavadensi Exc.mum R.D. Prakash Mallavarapu, hactenus Episcopum Cuddapahensem. die 10 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Uviraënsi Exc.mum P.D. Ioannem Petrum Tafunga, S.D.B., hactenus Episcopum Kilvaënsem-Kasengaënsem. die 21 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Columbensi Exc.mum P.D. Osvaldum Thomam Colman Gomis, hactenus Episcopum Anuradhapurensem. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 633 die 21 Iunii 2002. — Titulari episcopali Ecclesiae Ficensi R.P. Jabulani Nxumalo, O.M.I., consiliarium generalem Congregationis Missionariorum Oblatorum, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Durbanianae. — Cathedrali Ecclesiae Coimbaturensi R.P. Thomam Aquinas, hactenus Vicarium generalem dioecesis Vellorensis. die 28 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Rosensi R.D. Gabrielem Malzaire e clero archidioecesis Castriensis. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Georgii R.P. Vincentium Darius, O.P., hactenus moderatorem spiritus Seminarii regionalis in Portu Hispaniae. — Cathedrali Ecclesiae Chingleputensi, noviter conditae in India, R.D. Anthonisamy Neethinathan, professorem in Seminario maiore. — Cathedrali Ecclesiae Cuddapahensi R.D. Doraboina Moses Prakasam, hactenus Vicarium generalem eiusdem dioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Granadiensi in Columbia R.D. Iosephum Figueroa Gomez, hactenus Vicarium generalem dioecesis Barrancabermeiensis. die 15 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Cheiuensi Exc.mum P.D. Petrum Kang U-il, hactenus Episcopum titularem Baleciensem et Auxiliarem archidioecesis Seulensis. die 30 Iulii. — R.P. Bernardum McPartland, S.M.A., Praefectum Apostolicum de Insulis Falkland seu Malvinis et Moderatorem ecclesiasticum Missionis "sui iuris" Sanctae Helenae, Ascensionis et Tristanensis. NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione ad suum beneplacitum renuntiavit: die 11 Maii 2002. — Exc.mum. P.D. Ioannem Matoga Oya, Episcopum Batensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Ebebiyinensis. die 10 Iunii. — R.P. Rolandum Trevisan, Piae Societatis S. Francisci Xaverii pro exteris missionibus sodalem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Uviraënsis. die 30 Iunii. — R.P. Vincentium Siderra Plana, Congregationis Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V, sodalem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » Vicariatus Apostolici Darienensis. 634 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA T R I B U N A L I U M P A E N I T E N T I A R I A APOSTOLICA URBIS ET ORBIS DECRETUM quo actus cultus in honorem Divinae Misericordiae indulgentiis ditantur « Deus Cuius Misericordiae non est numerus et Bonitatis munitus est thesaurus...» (Oratio post hymnum «Te Deum») et «Deus, Qui Omnipoten- tiam Tuam parcendo maxime et miserando manifestas... » (Oratio Dominicae XXVI per annum), humiliter et fideliter canit Sancta Mater Ecclesia. Propensa nimirum Dei condescendentia, sive erga genus humanum sive erga singulos quosque homines praesertim elucet, peccatis et moralibus defectis ab ipso Omnipotenti Deo remissis et sontibus in Suam amicitiam, merito deperditam, paterne denuo admissis. Intimo hinc animi affectu christifideles trahuntur ad commemoranda et pie prosequenda mysteria Divinae veniae, et clare perspiciunt summam convenientiam, immo vero debitum ut aptis precandi formulis populus Dei Divinam Misericordiam dilaudet, et, necessariis praestitis operibus et adimpletis condicionibus, de thesauro Ecclesiae spiritalia emolumenta consequatur. « Paschale ideo mysterium culmen huius revelationis et exsecutionis est misericordiae, quae hominem potest iustum facere iustitiamque ipsam reficere, prout ea ordo salvificus est, quem ab initio Deus in homine optaverat ac per hominem in mundo » (Litt. Enc. Dives in misericordia, 7). Sane Misericordia divina gravissima etiam peccata condonare novit, ita autem ut peccatores ad supernaturalem, non mere psychologicum, dolorem peccatorum suorum concipiendum moveat, et, divina gratia semper adiuti, firmiter proponant se non amplius in peccata lapsuros. Quae quidem animi dispositiones veniam peccatorum mortalium actu consequuntur, cum Sacramentum Paenitentiae rite christifidelis recipit aut, cum proposito illud quam primum recipiendi, perfecta caritate et contritione de iisdem dolet: profecto Ipse D.N. Iesus Christus in parabola de filio prodigo nos docet peccatorem Deo confiteri suam miseriam debere, dicentem: « Pater, peccavi in caelum et coram te et iam non sum dignus vocari filius tuus» (Lc 15, 18-19), a Deo autem hoc fieri: « Hic mortuus erat et revixit, perierat et inventus est » (Lc 15, 32). Paenitentiaria Apostolica 635 Provida exinde cura Summus Pontifex Ioannes Paulus II voluit ut, ad salutaria haec christianae professionis praecepta et doctrinas animis christifidelium penitus imprimenda, suavi ex consideratione Patris Misericordiarum, Dominica II Paschae peculiari devotione commemorandis his gratiae donis dicaretur, appellatione adhibita « Dominica Divinae Misericordiae » (Congr. pro Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, Decr. Misericors et miserator, diei 5 Maii 2000). Etenim Evangelium Dominicae II Paschae refert mirabiles illas res a Christo Domino ipso die Resurrectionis — in prima nempe publica apparitione — peractas: « Cum esset ergo sero die illa prima sabbatorum, et fores essent clausae, ubi erant discipuli propter metum Iudaeorum, venit Iesus et stetit in medio et dicit eis: "Pax vobis!". Et hoc cum dixisset, ostendit eis manus et latus. Gavisi sunt ergo discipuli, viso Domino. Dixit ergo eis iterum: "Pax vobis!". Sicut misit me Pater, et ego mitto vos. Et cum hoc dixisset, insufflavit et dicit eis: "Accipite Spiritum Sanctum. Quorum remiseritis peccata, remissa sunt eis; quorum retinueritis, retenta sunt" » (Io 20, 19-23). Ut vero hanc celebrationem piissime christifideles vivant, Ipse Summus Pontifex Indulgentia Plenaria praedictam dominicam diem ditandam decrevit, prout infra adnotatur, quo donum consolationis Sancti Spiritus uberius fideles accipiant et sic caritatem usque maiorem erga Deum et proximum alant, et, a Deo remissione peccatorum accepta, sua vice fratribus facile ignoscant. Ita fideles perfectius sequentur spiritum Evangelicum, in se recipientes renovationem a Concilio Oecumenico Vaticano II illustratam et inductam: « Christiani, memores verbi Domini "in hoc cognoscent omnes quia discipuli mei estis, si dilectionem habueritis ad invicem" » (Io 13, 35), nihil ardentius optare possunt quam ut hominibus mundi huius temporis semper generosius et efficacius inserviant... Vult autem Pater ut in omnibus hominibus Christum fratrem agnoscamus et efficaciter diligamus, tam verbo quam opere » (Const. past. Gaudium et spes, 93). Idem, proinde, Summus Pontifex, ardenti flagrans desiderio hos pietatis erga Divinam Misericordiam sensus in populo christiano maxime fovendi ob uberrimos spiritales fructus quos exinde sperare licet, in Audientia die 13 currentis mensis Iunii infrascriptis Moderatoribus Apostolicae Paenitentiariae concessa, benigne dilargiri dignatus est Indulgentias, prout hic sequitur: Plenaria Indulgentia conceditur, suetis sub condicionibus (nempe Sacramentali Confessione, Eucharistica Communione et Oratione ad mentem Summi Pontificis) christifideli, qui, die Dominica II Paschae seu de Divina Misericordia, in quacumque ecclesia vel oratorio, animo quidem omnino elongato ab affectu erga quodcumque peccatum, etiam veniale, pium exercitium in honorem Divinae Misericordiae participaverit, vel saltem coram SS.mo Eucharistico Sacramento, publice exposito vel etiam in tabernaculo adservato, Orationem Do- 636 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale minicam ac Symbolum Fidei recitaverit, addita pia aliqua invocatione ad Misericordem Iesum (e.g. «Misericors Iesu in Te confido»). Partialis Indulgentia conceditur christifideli qui, corde saltem contrito, ad Misericordem Iesum aliquam precem legitime adprobatam pie effuderit. Insuper nautae, per maris immensa spatia officio suo fungentes; innumeri illi fratres, quos bellicae perturbationes, politicae vices, inclementia locorum aliaeque id generis causae a patrio solo extorres effecerunt; infirmi atque illi, qui eis sua opera adsunt; omnesque qui legitima causa domo exire nequeunt vel operam non differendam communitatis utilitati navant, Plenariam Indulgentiam, die Dominica de Divina Misericordia, consequi valebunt si, omnimoda concepta detestatione cuiusque peccati prout supra dictum est et intentione simul concepta praestandi, ubi primum licuerit, tres consuetas condiciones, coram pia D.N.I.C, imagine Orationem Dominicam et Symbolum Apostolorum recitaverint, addita pia aliqua invocatione ad Misericordem Iesum (e.g. «Misericors Iesu in Te confido»). Si autem ne istud quidem fieri poterit, Plenariam Indulgentiam, eadem die, consequi poterunt animi voto sese iis sociantes, qui ordinario modo praescriptum opus obibunt, precem simulque aegritudines vel incommoda propriae vitae Misericordi Deo offerentes, pariter intentione habita, cum primum poterunt, perficiendi tres condiciones ad Indulgentiam Plenariam de more requisitas. Sacerdotes, cura pastorali fungentes, praesertim parochi, de hac salutari Ecclesiae dispositione, proprios fideles opportune certiores faciant, prompto et generoso animo sese praebeant ad confessiones eorundem excipiendas, et die Dominica de Divina Misericordia preces, ut supra definitas, ad Misericordem Iesum, post S. Missae vel Vesperarum celebrationem aut durante quodam pietatis exercitio in honorem Divinae Misericordiae sollemniter dirigant; denique, quoniam « Beati misericordes, quia ipsi misericordiam consequentur » (Mt 5, 7), in catechesi tradenda fideles alliciant ad opera caritatis seu misericordiae frequentius peragenda, exemplum et mandatum Christi Iesu sequentes, uti in Concessione generaliore II « Enchiridii Indulgentiarum » proponitur. Praesenti in perpetuum valituro. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex aedibus Paenitentiariae Apostolicae, die 29 Iunii 2002, in sollemnitate Ss. Apostolorum Petri et Pauli. 83 ALOISIUS DE MAGISTRIS archiep. tit. Noviensis Pro-Paenitentiarius Maior Ioannes Franciscus Girotti, O.F.M. Conv. Regens L. © S. In P A tab. n. 116¡01¡I Paenitentiaria Apostolica 637 ORBIS DECRETUM quo Episcopis eparchialibus vel dioecesanis facultas fit, in spiritalem profectum fidelium, Papalem Benedictionem, cum adnexa Plenaria Indulgentia, in singulis ecclesiis concathedralibus olim pertinentibus extinctis dioecesibus vel eparchiis semel in anno impertiendi, absque praeiudicio ternarii numeri pro tota Ecclesia particulari statuti. Ecclesia cathedralis « ob exstructae molis maiestatem, spiritualis illius templi index est, quod intus in animis aedificatur ac divinae gratiae magnificentia nitet; ex ea Pauli Apostoli sententia: Vos enim estis templum Dei vivi (2 Cor 6, 16). Deinde... expressa imago est ducenda aspectabilis Christi Ecclesiae, quae in terrarum orbe et precatur et canit et adorat; est nimirum imago putanda Mystici eius Corporis, cuius membra in una conglutinantur caritatis compage, supernorum donorum roratione nutrita » (Paulus VI, Const. Apost. Mirificus eventus, 7 decembris 1965). Summe igitur expedit ut erga Cathedralem Ecclesiam, locum praestantissimum et symbolum magisterii et liturgicae perfunctionis Episcopi, fidelium animi peculiari affectu sese devinctos persentiant: etenim hac religiosa mente ipsi patefaciunt sese hinc agnoscere et revereri charisma veritatis certum (cfr. Irenaeus Lugdun., Adv. haereses Lib. IV c. 40 n. 2) quo Episcopi hierarchice coniuncti cum Episcopo Romano, Christi Vicario, pollent, inde vero, sacra velle recipere et pro sua parte exercere in communione cum Pastore qui Pastoris Aeterni et Episcopi animarum nostrarum (cfr. 1 Pe 2, 25) vices in terris gerit. Recentibus vero temporibus mutata socialia, geographica, oeconomica adiuncta, novae inductae consuetudines, dolenda diminutio Sacrorum ministrorum pluribus in regionibus ab antiquo catholicis, ipsa, per se optima, ratio coordinationis navitatum pastoralium effecerunt, ut nonnullae antiquae particulares ecclesiae essent exstinguendae, territoriis et populis coalescentibus sub regimine amplioris particularis ecclesiae Hierarchae. Ratione autem habita venerandae antiquitatis, celebrium historicorum adiunctorum, insignis sanctitatis quae in pluribus fidelibus illarum exstinctarum ecclesiarum effloruit, templa, olim cathedralia, dignitate concathedralium honestata sunt: ad hoc praesertim ut pietas erga antiquam olim 638 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale propriam ecclesiam in fidelibus perseveret, integra manente spiritali et canonica communione cum proprio Episcopo, hodiernae cathedrali praecipuo vinculo addicto. Ad filiales hos sensus probandos et perficiendos Summus Pontifex Ioannes Paulus II, in audientia die 13 Iunii 2002 concessa infrascriptis Apostolicae Paenitentiariae Moderatoribus statuere dignatus est ut Episcopi, qui in suo territorio habent ecclesias, olim cathedrales, nunc concathedrales, firmo manente ternario numero Papalium Benedictionum, ad tenorem Normae n. 7, 2° Enchiridii Indulgentiarum, impertiri valeant Papalem Benedictionem, cum adnexa Plenaria Indulgentia, die festo sollemni ab ipsis Episcopis designando, et ita christifideles in concathedrali vel concathedralibus ecclesiis illam recipere valeant, animo quidem omnino elongato ab affectu peccati, et solitis sub condicionibus (nempe Sacramentali Confessione, Eucharistica Communione et Oratione ad mentem Summi Pontificis) pro Indulgentia Plenaria necessariis. Praesenti in perpetuum valituro. Contrariis quibuslibet minine obstantibus. Datum Romae, ex aedibus Paenitentiariae Apostolicae, die 29 Iunii 2002, in sollemnitate Ss. Apostolorum Petri et Pauli. 68 ALOISIUS DE MAGISTRIS archiep. tit. Noviensis Pro-Paenitentiarius Maior Ioannes Franciscus Girotti, O.F.M. Conv. Regens L. m s. In P A tab. n. 25/02/1 Diarium Romanae Curiae 639 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Lunedì, 2 Settembre 2 0 0 2 , S.E. il Signor CHRISTOS TH. BOTAmbasciatore di Grecia presso la Santa Sede. Giovedì, 5 Settembre 2 0 0 2 , S.E. il Signor LUDVIK TOPLAK, Ambasciatore di Slovenia presso la Santa Sede. Venerdì, 6 Settembre 2 0 0 2 , S.E. il Signor DANIEL PÉREZ DEL CASTILLO, Ambasciatore di Uruguay presso la Santa Sede. Sabato, 7 Settembre 2 0 0 2 , S.E. la Signora KATHRYN F . COLVIN, Ambasciatore di Gran Bretagna presso la Santa Sede. Giovedì, 1 2 Settembre 2 0 0 2 , S.E. il Signor GERHARD WESTDICKENBERG, Ambasciatore di Germania presso la Santa Sede. ZIOS, Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Giovedì, 1 9 Settembre 2 0 0 2 , S.E. il Signor Ministro di Albania. FATOS NANO, Primo SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 22 agosto 2002. S.E. mons. Edward Joseph Adams, Arcivescovo tit. di Scala, Nunzio Apostolico in Zimbabwe. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 11 giugno 2002. Mons. Giorgio Rizzieri; don Aldo Giordano; p. Bernard Lapize de Salée, S.I.; p. Lluis Magrina, S.I.; suor María do Rosario Onzi, Scalabriniana; suor Christiane Mégarbané, Francescana Missionaria di Maria, Consultori dei Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti « ad quinquennium ». 19 luglio » Gli Em.mi Signori Cardinali Polycarp Pengo; Claudio Hümmes; Crescenzio Sepe; Mario Francesco Pompedda; le LL.EE. i mons. Henryk Muszyñski, Arcivescovo di Gniezno; Jean-Pierre Ri card, Arcivescovo di Bordeaux; Salvatore Fisichella, Vescovo tit. di Voghenza, Membri della Congregazione per la Dottrina della Fede « ad quinquennium ». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 640 22 luglio 2002,, I sig. prof.ri Bernard Barbiche e Philippe Levillain, Membri del Pontificio Comitato quinquennium », » » » di Scienze Storiche « ad Don Pietro Stella, S.D.B, e il dott. Vittorio Peri, Membri del Pontificio Comitato di Scienze Storiche « in aliud quinquennium ». 2 agosto » Mons. Bertrand de La Soujeole, Consultore della Sezione per » S.E. mons. Julian Herranz, Arcivescovo tit. di Vertara, i Rapporti con gli Stati della Segreteria di Stato. 4 » Membro della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti « ad quinquennium ». 5 » » L'Em.mo Signor Cardinale Claudio Hümmes, Membro della » » » P. Bernard Ardura, O. Praem,, Membro della Pontificia Congregazione per i Vescovi « ad quinquennium ». Commissione per i Beni Culturali della Chiesa « in aliud quinquennium ». » » » Don Raffaele Farina, S.D.B., e p. Sergio Pagano, B., Consultori della Pontificia Commissione per i Culturali della Chiesa « ad quinquennium ». Beni NECROLOGIO 4 8 13 14 agosto » » » 2002. » » » Mons. Felix Zafra, Vescovo em. di Tagbilaran (Filippine). Mons. James Kavanagh, Vescovo tit. di Zerta. Mons. Celso N. Guevarra, Vescovo em. di Balanga (Filippine). Mons. John Etheridge, Vescovo em. di Vanimo (Papua Nuova Guinea). 19 24 » » » » Mons. Otto Wüst, Vescovo em. di Basel (Svizzera). Mons. Jean-Marie Rakotondrasoa, Vescovo em. di Antsirabé 31 » » Mons. Francis Xavier Kaname Shimamoto, Arcivescovo di Nagasaki. Mons. Manuel Palmeira da Rocha, Vescovo em. di Pesqueira (Madagascar). 2 settembre » 3 » » 7 » » » » » 8 » » 9 16 » » » 19 » » » » Card. Lucas Moreira Ne ves, Vescovo del titolo di SabinaPoggio Mirteto, Commendatario del Titolo dei Ss. Bonifacio ed Alessio. » Mons. Charles Gomes, Vescovo em. di Ahmedabad (India). » Mons. Mikail N. Sétian, Vescovo tit. di Ancira degli Armeni. » Card. François Xavier Nguyên Van Thuân, Diacono di Santa Maria della Scala. » Mons. Yohannes Woldegiorgis, Vescovo tit. di Forma. » Mons. José Gomes, Vescovo em. di Chapecó (Brasile). (Brasile). Mons Samuel E. Carter, Arciv. Vescovo em. di Kingston in Jamaica (Giamaica). Mons. József Bank, Arciv. Vescovo em. di Vae (Ungheria). Mons. Hanna Kello, Vescovo em. di Amadiyah dei Caldei (Iraq). A n . et v o l . X C I V 5 Novembris 2002 ^ N. 11 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano - Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA I O A N N I S P A U L I P P . I I LITTERAE DECRETALES quibus Franciscae Salesiae Aviat Sanctorum honores decernuntur IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM « Obliviscere omnino mei ». Leonia Francisca Salesia Aviat, suae per vitae curriculum hoc propositum usque diligentissime tenuit, quod ipsa paulo antequam religiosa vota nuncuparet enuntiavit. Sui ipsa oblita, omni huius mundi sollicitudine abiecta, a Domino se duci sivit atque suum Christi amorem manifestavit, se materna dilectione adulescentibus feminis addicens, quae incommodis in condicionibus versabantur, ut ad Divinum Magistrum eae ducerentur, qui est «via et veritas et vita» (Io 14, 6). Die xvi mensis Septembris anno MDCCCXLIV in oppido Sézanne, intra Galliae fines, orta est. Puella ad Sorores Visitandinas Trecenses missa est; hoc in loco primum ad sacram Synaxin accessit deinde ad Confirmationis sacramentum. Domo repetita, iuveni diviti noluit nubere, quandoquidem intellexerat se ad coniugium haud vocari. Rediit igitur ad claustrum ubi creverat, ut in orationem studiosius incumberet utque intellegeret liquidius quae de se Deus vellet. Interea sacerdotis Aloisii Bresson cognovit inceptum, qui paucis ante annis « Opera pro iuvenibus operariis feminis » instituerat. Beata cum cognovisset eundem sacerdotem Congregationem conditurum, ut illi 43 - AAS 650 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale operi fìrmitudo perpetuitasque darentur, studiose huic proposito adhaesit. Cum Dei gloriam et Christi Regnum diffundendum coleret, uberem apostolatum inter iuvenes operarias explicare coepit, ut religiose instituerentur eaeque a spiritus corporisque periculis arcerentur, in quae se inferre suas ob condiciones poterant, Quapropter Congregationem Sororum Oblatarum sancti Francisci Salesii condidit, quae Salesiano spiritu notatur quaeque in evangelizandum operariorum ordinem convertitur. Solida fide imbuta, Beata in orationem incumbens et cum Christo coniuncta lucem invenit et vim necessariam ad quamvis difficultatem superandam. In condicionibus etiam difficilioribus, numquam de divino adiumento dubitavit atque summam interiorem pacem est consecuta. Penitus se ad feminas iuvandas non modo obtulit, quae opus in fabricis faciebant, sed etiam in universum ad iuvenes feminas sustinendas adlaboravit, incepta suscipiens, quae opus agendum, adiumenta, spiritalem moralemque institutionem respiciebant. Caritatem tolerantem operosamque exercens, ad Christum multos homines alioquin perituros perduxit. Anno MDCCCLXVIII vestimentum religiosum induit sibique nomen Franciscam Salesiam imposuit. Tres post annos vota religiosa nuncupavit atque anno MDCCCLXXII Congregationis Antistita Generalis facta est, quam ipsa condidit. Apostolico fervore impulsa, Lutetiam Parisiorum petiit, ubi hospitium adulescentibus feminis altioris ordinis suscipiendis constituit. Suam ipsa explicans educatricis operam, prudenter iudicavit, aequa fuit in omnes, ingenio cuiusque praestabiliter usa est, atque evangelicam lenitatem cum firmitudine, nonnumquam necessaria, coniunxit. Humilis simplexque mulier, nihili bona terrestria itemque honores aestimavit. Superiorum iussis usque prompto animo obtemperavit, in quorum decretis Dei voluntatem respiciebat, atque toto corde Christum dilexit. Saeculi xx principio in Gallia leges latae sunt, quae religiosas Congregationes solverent earundem bona compilarent. His stantibus condicionibus Beata Perusiam adiit, ubi complures ante annos nonnullae eius filiae vetabantur, ut iuvenes operarias huiusque loci fámulas iuvarent. Hac in urbe die x mensis Ianuarii anno MCMXIV quieta obiit, illa spe perfusa se sine fine beatitudinem obtenturam. Sanctitatis latam propter famam anno MCMXXIX Processus informativus incohatus est. His peractis a iure statutis rebus, die XXVII mensis Septembris anno MCMXCII N O S eandem in Beatorum catalogum rettulimus. Die xvni mensis Decembris anno MM Nobis coram Decretum super miraculo prodiit. Faventibus Patribus Cardinalibus Episcopisque, in Consistorio die xni mensis Martii vertentis anni coadunatis, statuimus ut canonizationis ritus Romae die xxv mensis Novembris celebraretur. Acta Ioannis Pauli Pp. II 651 Hodie igitur in basilica Petriana, inter sacra hanc elocuti sumus Canonizationis formulam: « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Iosephum Marello, Paulam Montai Fornés a Sancto Iosepho Calasanctio, Leoniam Franciscam Salesiam Aviat et Mariam Crescentiam Höss Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime officientibus rebus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die quinto et vicesimo mensis Novembris, anno Domini bis millesimo primo, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco £B Plumbi In Secret, Status tab., n, 507,157 652 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I KHARKIVIENSIS-ZAPORIZHIENSIS In Ucraina Orientali nova conditur dioecesis Kharkiviensis-Zaporizhiensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ad plenius prospiciendum spirituali commoditati Christifidelium sibi commendatorum Venerabiles Fratres Ioannes Purwinski, sacrorum Antistes Kioviensis-Zytomeriensis, atque Ioannes Olszanski, Praesul Camenecensis Latinorum, sententia excepta ipsius Conferentiae Episcoporum Ucrainae, ab hac Sede Apostolica studiose petiverunt ut, detractis quibusdam dicionum sibi creditarum regionibus, nova inde excitaretur dioecesis. Nos itaque, favente eidem consilio Venerabili Fratre Nicolao Eterovic, Archiepiscopo titulo Sisciensi et in Ucraina Apostolico Nuntio, de consilio Nostrae Secretariae Status, has ad Nos admotas preces suscipiendas censemus. De plenitudine ideo Apostolicae potestatis Nostrae a dicione Kioviensi-Zytomeriensi seiungimus locos vulgari lingua nuncupatus: Kharkiv, Luhansk, Pollava, Sumy simulque a dioecesi Camenecensi Latinorum tollimus regiones Donetsk, Dnipropetrovsk, Zaporizhia, quibus ex ita seiunctis locis novam dicionem Kharkiviensem-Zaporizhiensem nominandam iisdem profecto definitam finibus quibus memoratae regiones omnes simul sumptae in praesentia terminantur. Huius novae dicionis sedem in urbe Kharkiv statuimus aedemque paroecialem inibi sitam ad honorem Beatissimae Mariae Virginis in Caelum Assumptae legitime provehimus ad gradum dignitatemque ecclesiae Cathedralis. Novellam praeterea hanc communitatem suffraganeam constituimus Ecclesiae Metropolitanae Leopolitanae Latinorum eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi illius Sedis subdimus. Porro quod ad Collegium Consultorum dioecesanorum attinet necnon Curiam episcopalem et Seminarium, tum etiam sacerdotum educationem et patrimonii bona, iuris communis observentur normae. Haec autem ad singula Nostra mandata exsequenda superius commemoratum Venerabilem Fratrem Nicolaum Eterovic destinamus, universas necessarias et opportunas ei tribuentes faculta- Acta Ioannis Pauli Pp 653 II tes etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet ministrum in ecclesiastica dignitate iam constitutum, onere iniuncto ad Congregationem pro Episcopis germanum exemplum actus eiusdem peractae exsecutionis reddendi. Hanc denique Constitutionem Nostram tam nunc quam in posterum ratam esse iubemus, contrariis quibuslibet causis haudquaquam obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die quarto mensis Maii anno Domini bismillesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. SB ANGELUS card. SODANO IOANNES B . Secretarius Status Congr. pro card. Episcopis RE Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Iosephus Conte, Protonot. Apost. s.n. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 512.995 II CHINGrLEPUTENSIS In India nova conditur dioecesis Chingleputensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum ad provehendam aeternam salutem gregis Dominici in India eiusque regimini facilius et efficacius consulendum petitum esset nuper ut eadem in Natione nova constitueretur dioecesis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione omnibus mature perpensis habitoque pariter faventi voto Venerabilis Fratris Laurentii Baldisseri, Archiepiscopi titulo Diocletianensis atque in India Apostolici Nuntii, admotam postulationem censuit esse accipiendam. Nos igitur, Qui gravissimo fungimur munere supremi Pastoris universae catholicae Ecclesiae, talem sententiam ratam habentes, summa Apostolica potestate haec decernimus. Ab archidioecesi Madraspolitana et Meliaporensi separamus territorium districtus civilis, qui patrio sermone nuncupatur Kancheepuram, excepto territorio paroeciae Sancti Thomae; ex Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 654 eoque novam condimus dioecesim Chingleputensem, seu vulgo Chingleput, quam metropolitanae sedi Madraspolitanae et Meliaporensi suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus. Praeterea iubemus episcopalem sedem poni in civitate Chingleput atque templum ibidem exstans, Deo in honorem Sancti Ioseph Opificis dicatum, ad dignitatem Cathedralis ecclesiae evehimus; cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perducet ad exitum praedictus Venerabilis Frater Laurentius Baldisseri, qui, re acta, curabit documenta exaranda sincerisque exemplis Congregationi pro Gentium Evangelizatione mittenda. Hanc denique Constitutionem Nostram iugiter ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die duodetricesimo mensis Iunii, anno Domini bis millesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. £8 ANGELUS card. SODANO Secretarius Status CRESCENTIUS Congr card. SEPE pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret, Status tab., n, 517,545 LITTERAE APOSTOLICAE Venerabili Dei Servo Iosepho Bilczewski Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP II Ad perpetuam rei memoriam. —- « Plenitudo ergo legis est dilectio » [Rom 13, 10). Venerabilis Dei Servus Iosephus Bilczewski effecit ut in Deum proximumque dilectio suae vitae regula esset primaria. Hoc praecipuum sibi destinatum habuit, ut Domini gloriam consequeretur, atque suo in explicando ministerio omni ope fidelibus sese dica vit, eorum studendo sanctificationi. Dei Servus die xxvi mensis Aprilis anno MDCCCLX in oppido Wilamowice Galiciae Occidentalis ab humili religiosaque familia ortus est. A puero magnam in studia proclivitatem ostendit, atque maturitatis experimento probatus, Cracoviense Seminarium ingressus est. Die vi mensis Iulii anno Acta Ioannis Pauli Pp II 655 sacro ordine auctus est. Ut subtiliorem obtineret doctrinam Vindobonam petiit, ubi in theologica disciplina doctor renuntiatus est, ac deinde Romam adiit. Admodum revelatae Veritatis fuit cupidus eique theologica inquisitio instrumentum fuit amoris in Deum manifestandi. Professor nominatus apud studiorum Universitatem Leopolitanam, tum docentium tum discipulorum sibi propter doctrinam ingeniique facilitatem conciliavit aestimationem benevolentiamque. Die xvn mensis Decembris anno MCM Archiepiscopus metropolita nominatus est Leopolitanus Latinorum ac subsequenti mense episcopalem consecrationem recepit. Perstudiose suum egit ministerium. Operam alacriter dedit ut sacerdotales vocationes augerentur atque clero Seminarii que tironibus congrua institutio praeberetur. Impigre animoseque Dei verbum proclamavit isque in fidelibus desiderium concitavit fidei veritates altius vestigandi, quas ipse adversus quosvis errores confirmavit ac fortiter tuitus est. Catechismo diffundendo operam dedit, in omnibus Ecclesiae affectionem inculcavit, cui ipse usque amabiliter inservivit. Complures paroecias condidit; in sociali provincia varia ac benefica incepta suscepit, Litterarum Encyclicarum « Rerum Novarum » persequens monitiones. Difficili tempore primi belli mundani, sollicite operam suam in populi aerumnas levandas contulit. Eius propter caritatem omnes cives adamaverunt. Fidenter usque in manibus Domini sistens, suam altam spiritalitatem per assiduam precationem aluit. Multum temporis Eucharisticae Adorationi impendere atque in Virginem Mariam pietatem valde colere solebat. Aeterna bona affectans, terrestres honores posthabuit. Prudentissime Sedem sibi commissam curavit. Erga Deum proximumque aequus, semper auctoritati ecclesiasticae paruit. Perquam simplex fuit et humilis; castimoniam usque exemplarem servavit. Fortiter quaslibet difficultates sustinuit atque Domino aerumnas obtulit, quas diuturna acerbaque aegrotatio genuit, quibus die xx mensis Martii anno MCMXXIII mortuus est. Eius ob sanctitatis famam anno MCMLII Processus Ordinarius incohatus est. His perfectis a iure statutis rebus, Nobis coram Decretum de virtutibus heroum in modum exercitis die x v n i mensis Decembris anno MCMXCVII prodiit atque die xn mensis Iunii anno MMI super miraculo prodiit Decretum. Statuimus igitur ut Beatificationis ritus in Ucraina, Nostri pastoralis itineris tempore, celebraretur. Hodie igitur inter sacra hanc ediximus formulam: Spelniaj^c zyczenie naszego brata Mariana Jaworskiego, Arcybiskupa Lwowskiego Obrzaxlku Laciñskiego, jak równiez wielu innych braci w biMDCCCLXXXiv Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 656 skupstwie, oraz licznych wiernych, za radą Kongregacji Spraw Kanoniza­ cyjnych, naszą Władzą Apostolską zezwalamy, aby odtąd Czcigodnym Sługom Bożym: Józefowi Bilczewskiemu oraz Zygmuntowi Gorazdowskiemu przysługiwał tytuł błogosławionych, i aby ich święta obchodzono w miejscach i w sposób określony przez prawo. Dla Józefa Bilczewskiego będzie to corocznie 20 marca, a dla Zygmunta Gorazdowskiego 26 czerwca. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Prudentiam, doctrinam, pietatem insignis huius Christi ministri extollere placet, qui sua opera luculenter in sacerdotes colendos, in fidem tuendam, in verbum Dei enuntiandum contulit. Exoptamus igitur ut huius cąelitis testificationibus incitati homines qui nunc sunt ad superna mansuraque certo gradu contendant. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Leopoli, sub anulo Piscatoris, die xxvi mensis Iunii, anno MMI, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato £8 ANGELUS Summi card. Pontificis SODANO Loco ffl Sigilli In Secret.. Status tab., n. 499.842 DECLARATIO CONIUNCTA We are gathered here today in the spirit of peace for the good of all human beings and for the care of creation. At this moment in history, at the beginning of the third millennium, we are saddened to see the daily suffering of a great number of people from violence, starvation, poverty and disease. We are also concerned about the negative consequences for humanity and for all creation resulting from the degradation of some basic natural resources such as water, air and land, brought about by an eco­ nomic and technological progress which does not recognize and take into account its limits. Almighty God envisioned a world of beauty and harmony, and He cre­ ated it, making every part an expression of His freedom, wisdom and Acta Ioannis Pauli Pp.. II 1 657 love. At the centre of the whole of creation, He placed us, human beings, with our inalienable human dignity. Although we share many features with the rest of the living beings, Almighty God went further with us and gave us an immortal soul, the source of self-awareness and freedom, endowments that make us in His image and likeness. Marked with that resemblance, we have been placed by God in the world in order to cooperate with Him in realizing more and more fully the divine purpose for creation. At the beginning of history, man and woman sinned by disobeying God and rejecting His design for creation. Among the results of this first sin was the destruction of the original harmony of creation. If we examine carefully the social and environmental crisis which the world community is facing, we must conclude that we are still betraying the mandate God has given us: to be stewards called to collaborate with God in watching over creation in holiness and wisdom. God has not abandoned the world. It is His will that His design and our hope for it will be realized through our co-operation in restoring its original harmony. In our own time we are witnessing a growth of an ecological awareness which needs to be encouraged, so that it will lead to practical programmes and initiatives. An awareness of the relationship between God and humankind brings a fuller sense of the importance of the relationship between human beings and the natural environment, which is God's creation and which God entrusted to us to guard with wisdom and love. Respect for creation stems from respect for human life and dignity. It is on the basis of our recognition that the world is created by God that we can discern an objective moral order within which to articulate a code of environmental ethics. In this perspective, Christians and all other believers have a specific role to play in proclaiming moral values and in educating people in ecological awareness, which is none other than responsibility towards self, towards others, towards creation. What is required is an act of repentance on our part and a renewed attempt to view ourselves, one another, and the world around us within the perspective of the divine design for creation. The problem is not simply economic and technological; it is moral and spiritual. A solution at the eco2 3 1 2 3 Cf Gen 1:1-25. Cf ibid.. 1:26-31; 2:7 Cf. ibid.. 1:28 658 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nomie and technological level can be found only if we undergo, in the most radical way, an inner change of heart, which can lead to a change in lifestyle and of unsustainable patterns of consumption and production. A genuine conversion in Christ will enable us to change the way we think and act. First, we must regain humility and recognize the limits of our powers, and most importantly, the limits of our knowledge and judgement. We have been making decisions, taking actions and assigning values that are leading us away from the world as it should be, away from the design of God for creation, away from all that is essential for a healthy planet and a healthy commonwealth of people. A new approach and a new culture are needed, based on the centrality of the human person within creation and inspired by environmentally ethical behaviour stemming from our triple relationship to God, to self and to creation. Such an ethics fosters interdependence and stresses the principles of universal solidarity, social justice and responsibility, in order to promote a true culture of life. Secondly, we must frankly admit that humankind is entitled to something better than what we see around us. We and, much more, our children and future generations are entitled to a better world, a world free from degradation, violence and bloodshed, a world of generosity and love. Thirdly, aware of the value of prayer, we must implore God the Creator to enlighten people everywhere regarding the duty to respect and carefully guard creation. We therefore invite all men and women of good will to ponder the importance of the following ethical goals: 1. To think of the world's children when we reflect on and evaluate our options for action. 2. To be open to study the true values based on the natural law that sustain every human culture. 3. To use science and technology in a full and constructive way, while recognizing that the findings of science have always to be evaluated in the light of the centrality of the human person, of the common good and of the inner purpose of creation. Science may help us to correct the mistakes of the past, in order to enhance the spiritual and material well being of the present and future generations. It is love for our children that will show us the path that we must follow into the future. Acta Ioannis Pauli Pp. II 659 4. To be humble regarding the idea of ownership and to be open to the demands of solidarity. Our mortality and our weakness of judgement together warn us not to take irreversible actions with what we choose to regard as our property during our brief stay on this earth. We have not been entrusted with unlimited power over creation, we are only stewards of the common heritage. 5. To acknowledge the diversity of situations and responsibilities in the work for a better world environment. We do not expect every person and every institution to assume the same burden. Everyone has a part to play, but for the demands of justice and charity to be respected the most affluent societies must carry the greater burden, and from them is demanded a sacrifice greater than can be offered by the poor. Religions, governments and institutions are faced by many different situations; but on the basis of the principle of subsidiarity all of them can take on some tasks, some part of the shared effort. 6. To promote a peaceful approach to disagreement about how to live on this earth, about how to share it and use it, about what to change and what to leave unchanged. It is not our desire to evade controversy about the environment, for we trust in the capacity of human reason and the path of dialogue to reach agreement. We commit ourselves to respect the views of all who disagree with us, seeking solutions through open exchange, without resorting to oppression and domination. It is not too late. God's world has incredible healing powers. Within a single generation, we could steer the earth toward our children's future. Let that generation start now, with God's help and blessing. Rome - Venice, 10 June 2002. IOANNES PAULUS PP. II ffi BARTHOLOMAIOS I 660 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONVENTIO INTER SEDEM APOSTOLICAM AC REM PUBLICAM ALBANIAE DE MUTUIS MODERANDIS NECESSITUDINIBUS AGREEMENT MARRËVESHJE BETWEEN THE HOLY SEE NDËRMJET REPUBLIKËS SË AND THE REPUBLIC SHQIPËRISË OF ALBANIA DHE SELISË SË SHENJTË ON THE REGULATION PËR RREGULLIMIN OF THEIR MUTUAL RELATIONS E MARRËDHËNIEVE RECIPROKE The Holy See and the Republic of Selia e Shenjtë dhe Republika e Albania, having in common the desire Shqipërisë duke pasur dëshirën e për- to strengthen and promote, in a spirit bashkët për të forcuar dhe zhvilluar, of friendship, the relations already në frymën e miqësisë, marrëdhëniet existing between them, ekzistuese midis tyre, and with the intention of regulat- dhe me qëllimin për të rregulluar ing through a common understanding përmes një marrëveshjeje të përbash- the juridical status of the Catholic kët statusin juridik të Kishës Kato- Church in Albania, like në Shqipëri, have agreed to the following: bien dakord si më poshtë: Article 1 The Republic of Albania guaran- Neni 1 Republika e Shqipërisë garanton tees freedom to profess and to prac- lirinë për të shpallur dhe praktikuar tise in public the Catholic Religion. në publik Fenë Katolike. The Catholic Church in Albania Kisha Katolike në Shqipëri ka të has the right to organize itself and drejtë të organizohet dhe të plotësojë to carry out its mission. misionin e saj. 661 Acta Ioannis Pauli Pp. II Article 2 Neni 2 The Republic of Albania recognizes the juridical capacity of legal persons for such entities of the Catholic Church for which provision is made in Canon Law, such as Archdioceses, Dioceses or Apostolic Administrations, Parishes, Religious Communities, Missions, Associations, Seminaries, Schools and Educational Institutions at all levels, Health Institutions, after their registration with the organs of justice. Republika e Shqipërisë njeh zotësinë juridike të personave ligjor per entitete të tilla të Kishës Katolike të cilat janë të parashikuara në të Drejtën Kanonike, si Arqidioqezat, Dioqezat apo Administraturat Apostolike, Famullitë, Bashkësitë fetare, Misionet, Shoqatat, Seminaret, Shkollat dhe Insitucionet arsimore të të gjitha niveleve, Institucionet shëndetësore, mbas regjistrimit të tyre nga organet e drejtësisë. Article 3 Neni 3 The Holy See and the Catholic Church in Albania enjoy complete freedom to communicate and correspond with each other. Selia e Shenjtë dhe Kisha Katolike në Shqipëri gëzojnë lirinë e plotë të komunikimit dhe të korrespondencës me njëra-tjetrën. The Holy See and the Republic of Albania will maintain diplomatic relations at the level of Apostolic Nunciature and Embassy. Selia e Shenjtë dhe Republika e Shqipërisë do të mbajnë marrëdhënie diplomatike në nivelin e Nunciatures Apostolike dhe Ambasadës. Article 4 Neni 4 The Catholic Church has the right to possess its own means of mass communication and has the right to use the means of public mass communication, in accordance with the laws of the Republic of Albania. Kisha Katolike ka të drejtë të posedojë mjete të veta të komunikimit masiv dhe ka të drejtë të përdorë mjetet publike të komunikimit masiv, në përputhje me legjislacionin e Republikës së Shqipërisë. Article 5 Neni 5 The competent ecclesiastical authority has the right to create the structures proper to the Church, in particular to erect and modify eccle- Autoriteti kompetent kishtar ka të drejtë të krijojë strukturat përkatëse të Kishës, e në veçanti të krijojë dhe të modifikojë personat juridikë 662 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale siastical juridical persons, in accordance with Canon Law and in respect of Albanian legislation. kishtarë, në përputhje me të Drejtën Kanonike dhe duke respektuar ligjet shqiptare. The Holy See will freely choose an ecclesiastic for the office of Bishop or of Apostolic Administrator, who may be a Bishop. Selia e Shenjtë është e lirë të zgjedhë një klerik në detyrën e Ipeshkvit ose të Administratorit Apostolik i cili mund të jetë dhe Ipeshkëv. Before publishing the appointment of a Bishop or of an Apostolic Administrator the Holy See will, out of courtesy and in confidence, inform the President of the Republic of Albania through the Ministry of Foreign Affairs. Përpara se të publikojë emërimin e Ipeshkvit apo të Administratorit Apostolik, Selia e Shenjtë, për mirësjellje dhe në konfidencë, do të informojë Presidentin e Republikës së Shqipërisë nëpërmjet Ministrisë së Punëve të Jashtme. Article 6 Neni 6 In order to fulfil the duties of his pastoral ministry, the Bishop or the Apostolic Administrator has the right to invite to Albania priests, members of religious congregations and lay persons who do not have Albanian citizenship and to endorse their request for residence and work permits addressed to the Albanian authorities, in conformity with the laws of the Republic of Albania. Për të plotësuar përgjegjësitë që rrjedhin nga funksioni baritor, Ipeshkvi ose Administratori Apostolik ka të drejtë të ftojë në Shqipëri priftërinj, anëtarë të kongregacioneve rregulltare dhe persona laikë të cilët nuk kanë nënshtetësinë shqiptare dhe të rekomandojë kërkesën e tyre per leje për rezidencë dhe per leje per punë drejtuar autoriteteve shqiptare, në përputhje me ligjet e Republikës së Shqipërisë. Upon formal request of the Bishop or the Apostolic Administrator, a residence permit and a work permit intended for the exercise of pastoral ministry will be issued for a nominal fee in accordance with Albanian laws and regulations. Me kërkesen form ale të Ipeshkvit ose të Administratorit Apostolik, leja per rezidencë dhe leja për punë e nënkuptuar kjo per ushtrimin e aktivitetit baritor do të lëshohen kundrejt një pagese minimale sipas legjislacionit dhe rregullave shqiptare. Acta Ioannis Pauli Pp II 663 Article 7 Neni 7 The Catholic Church has the right to establish and manage its own schools, clinics and social centers, in accordance with Canon Law and in conformity with the appropriate laws of the Republic of Albania. Kisha Katolike ka të drejtë të hapë dhe të drejtojë shkollat, klinikat dhe qendrat sociale të saja sipas të Drejtës Kanonike dhe në përputhje me ligjet përkatëse të Republikës së Shqipërisë. Article 8 Neni 8 The Republic of Albania will restore the properties of the Catholic Church in accordance with Albanian laws and will assist in their re-registration in the name of the Catholic Church in the competent offices of the Republic. Republika e Shqipërisë do të kthejë pronat e Kishës Katolike në përputhje me legjislacionin shqiptar dhe do të asistojë riregjistrimin e tyre në emrin e Kishës Katolike në zyrat kompetente shtertërore. Article 9 Neni 9 In case of uncertain, unresolved or disputed issues related to the Catholic Church in Albania in general, or to specific Catholic communities or institutions, the Catholic Church in Albania and the competent authority within the Republic of Albania will constitute an "ad hoc" commission with the task of finding solutions acceptable to both parties. Në rastet e çështjeve të dyshimta, të pazgjidhura dhe të diskutueshme të cilat kanë të bëjnë me Kishën Katolike në Shqipëri në përgjithësi ose me komunitetet apo institucionet katolike në veçanti, Kisha Katolike në Shqipëri dhe autoriteti kompetent në Republikën e Shqipërisë do të krijojnë një komision "ad hoc" të përbashkët me detyrën për të gjetur zgjidhje të pranueshme nga të dyja palët. Article 10 Neni 10 If difficulties should arise in the future concerning the interpretation or application of these provisions, the Holy See and the Republic of Albania will proceed by common accord to an amicable solution. Nëse në të ardhmen do të lindin vështirësi në lidhje me dispozitat e mësipërme që do të kenë të bëjnë me interpretimin apo aplikimin e tyre, Selia e Shenjtë dhe Republika e Shqipërisë do të procedojnë në marrëveshje të përbashkët per një zgjidhje miqësore. 664 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Article 11 Neni 11 This Agreement will enter into force from the moment of reciprocal notification of the fulfilment by the Parties of their internal procedures required for its entrance into force. Kjo marrëveshje do të hyjë në fuqi qysh në momentin e njoftimit reciprok për plotësimin nga Palët të procedurave të tyre të brendshme të kërkuara per hyrjen e saj në fuqi. This Agreement may be terminated by either Party which shall notify the other Party of its decision in writing. The Agreement shall cease to exist ninety (90) days following the date of the notification. Kjo marrëveshje mund të zgjidhet prej secilës nga Palët që do të njoftojë Palën tjetër për vendimin e saj me shkrim. Marrëveshja do të pushojë së ekzistuari nëntëdhjetë (90) ditë mbas ditës së njoftimit. Tirana, 23.03.2002 Tiranë, 23.03.2002 *fa Giovanni Bulaitis, N.A Pandeli Majko For the Holy See Për Selinë e Shenjtë Për Republikën e Shiqipërisë For the Republic of Albania Inter Ministerium Rei Publicae Albaniae pro exteris negotiis et Apostolicam Nuntiaturam in Albania, necnon inter Secretariam Status et Legationem Albaniae apud Sedem Apostolicam notis verbalibus permutatis, die videlicet VIII Iulii MMII ac deinde XXI Septembris MMII significaverunt, Partes contrahentes rite se processus internos suos complevisse, necessarios nempe ut eadem Conventio suam obtineret vim, proptereaque coepit eadem Conventio die XXI Septembris MMII vigere secundum eiusdem Conventionis XI articulum. Acta Ioannis Pauli Pp. II 665 ALLOCUTIONES I Ad episcopos Nigeriae.* Dear Brother Bishops, 1. With affection in the Risen Lord I greet you, the Bishops of Nigeria, on the occasion of your pilgrimage to Rome for your visit ad Limina Apostolorum. It is truly a great joy for me to welcome you and through you to embrace all the faithful of your local communities, whom I remember with affection in the Lord and who remain ever in my prayers. Indeed, your presence rekindles the vivid memories of my visit to your country four years ago, when Almighty God granted me the privilege of beatifying Father Cyprian Michael Iwene Tansi in his homeland. Commending your local communities to the intercession of Blessed Cyprian Michael, I pray for you, the Shepherds of God's holy people, and for the priests, Religious and laity entrusted to your pastoral care. My prayer for you is that "God may make you worthy of his call, and may fulfil every good resolve and work of faith by his power, so that the name of our Lord Jesus Christ may be glorified in you, and you in him". 1 2. Your country boasts one of the largest Catholic populations in the whole of Africa and there is a steady increase in the numbers of those added day by day to the Lord. "This is the Lord's doing and it is marvellous in our eyes". You are moreover blessed with many vocations to the priesthood and religious life, which also allow you to send missionaries to other African nations. Your generosity in this regard is to be commended and encouraged: indeed, God will "multiply your resources and increase the harvest of your righteousness... For the rendering of this service not only supplies the wants of the saints but also overflows in many thanksgivings to God". Through your leadership, the Church is also actively involved in Nigerian national life, constantly urging solidarity, the exercise of civic responsi2 3 * Die 20 Aprilis 2002. 2 Th 1:11-12. Ps 118:23. 2 Cor 9:10,12 1 2 3 44-A AS Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 666 bility and the overcoming of tensions and conflict through dialogue and reconciliation. Such efforts are all the more important as Nigeria continues along the path of transition from military rule to democratic government, and more particularly in light of the recent incidents of violence that have erupted in different parts of the country. In all of this, as well as in the other circumstances — both ordinary and extraordinary — of daily life, the Church must remain free to pursue her spiritual mission, which includes her undertakings in the areas of pastoral ministry, education, health care and human and social development. In this same regard, your 1997 National Pastoral Plan for Nigeria, with the necessary modifications and updating, remains an excellent framework for the continuing work of the Church. 3. As many of you have pointed out in your reports, the persistence of widespread poverty, often extreme, and the spread of moral and ethical indifference, from which arise crime, corruption and attacks on the sanctity of human life itself, form the context in which the Church fulfils her mission. For this reason, there is a particular need to intensify efforts to provide the faithful with serious programmes of formation which will help them to deepen their Christian faith and understanding and thus enable them to take their rightful place both in the Church of Christ and in society. Catechesis complements and perfects the announcement of the Good News, helping faith to grow to maturity and educating Christ's disciples in a thorough and systematic knowledge of the person and message of the Lord himself. Bible study, that is, direct contact with the sacred text of God's word, accompanied by devout prayer and supported by a clear exposition of doctrine as found in The Catechism of the Catholic Church, will further ensure that lay men and women are secure in their faith and prepared to fulfil its demands in all the circumstances of their lives and activities. Many of your lay faithful are already responding positively to the challenge of playing an active role in public life, including the political sphere. Your untiring efforts in this regard should enable them to be truly "led by the spirit of the Gospel" and to "contribute to the sanctification of the world, as from within like leaven". 4 5 6 4 s 6 Cf. Catechesi tradendae, 19 Cf. Det Verbum, 25. Lumen gentium, 31 667 Acta Ioannis Pauli Pp. II 4. As the members of your local Churches are strengthened and confirmed in the revealed truth, they will be strengthened in their own Catholic identity. They will also be enabled to respond to the objections raised with increasing frequency by sects and new religious movements, of which there are many in your country. Catechesis is especially important for young people, for whom an enlightened faith is a lamp to guide their path into the future. It will likewise be their source of strength as they face the uncertainties of the constantly evolving economic situation. For this reason, it is of the utmost importance that pastoral programmes aimed specifically at children and youth should be a principal part of all your pastoral planning. In this way too, the family will be strengthened, threatened as it is in its fundamental aspects of unity and stability by practices such as polygamy, divorce, abortion and prostitution, by the spread of a contraceptive mentality and by irresponsible sexual activity that also increases the incidence of AIDS. Therefore, working to help families to live their Christian lives faithfully and generously as true "domestic churches" remains a priority, for there is still a need to reconcile traditional practices with Church teaching regarding marriage and family life. Likewise, your support of programmes for women — placing the Church at the forefront of the movement to foster greater respect for their dignity and rights — takes on ever greater significance. I would also urge you to investigate ways of making the Church's participation in the battle against AIDS ever more active and visible. 7 5. Firm and humble submission to the word of Christ, as authentically proclaimed in the Church, also forms the basis for your relationship with other Churches and Ecclesial Communities, and for the necessary dialogue with the followers of African traditional religion and with Islam. I am pleased to note from your reports that, despite difficulties, progress is being made in various areas of ecumenical and interreligious dialogues. Indeed, the cultural heritage of the numerous ethnic groups present in Nigeria must be seen as a source of enrichment for the Nation, not a cause of conflict and division. I am aware that, in view of the general elections scheduled for the coming year, you are seeking to intensify ecumenical and interreligious cooperation in order to help politicians, traditional rulers and 7 Cf. Lumen gentium, 11. 668 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale religious leaders to work together in order to ensure a free, proper and peaceful electoral process. Here I must also raise an important issue which I know is a source of grave concern to you and your people. There are certain parts of the country where proponents of Islam are acting with ever greater militancy, even to the point of imposing their understanding of Islamic law on entire States within the Nigerian Federation and denying other believers the freedom of religious expression. I strongly encourage and support your every effort to speak out courageously and forcefully in this regard: government leaders, both local and federal, as well as people of good will of all persuasions, must be reminded of the obligation of every government to ensure that the equality of all citizens before the law is never violated for religious reasons, whether openly or covertly. Accordingly, even in cases where a special juridical position is granted to a particular religion, there always remains the duty to ensure that the right to freedom of conscience is legally recognized and effectively respected for all citizens, and also for foreigners residing in the country. 8 6. Turning to those who work with you most closely in the pastoral ministry, I wish to encourage your efforts to ensure an ever more complete and permanent formation for your priests. Your relations with them should always be characterized by unity, fraternity and appreciation. All who have received the sacrament of Holy Orders have been configured to Christ the Head and Shepherd of the Church. They must therefore imitate his complete self-giving for the sake of the flock and the advancement of the Kingdom. A commitment to unceasing personal conversion is an essential component of priestly life and ministry. We must always rekindle the gift that is ours, the gift of our sacramental configuration to Christ. The Priesthood must never be seen as a means for improving one's lot in life or in terms of gaining prestige. Priests and candidates to the priesthood often live at a level both materially and educationally superior to that of their families and the members of their own age group; it is therefore very easy for them to succumb to the temptation of thinking of themselves as better than others. When this happens, the ideal of priestly service and self-giving dedication can fade, leaving the priest dissatisfied and disheartened. Cf Message for the 1998 World Day of Peace, 1 Acta Ioannis Pauli Pp.. II 669 For this reason, your lives and those of your priests should reflect an authentic evangelical poverty and detachment from the things and attitudes of the world, and the value of celibacy as a complete gift of self to the Lord and his Church must be carefully safeguarded. Behaviour which might give scandal must be carefully avoided, and you yourselves must diligently investigate accusations of any such behaviour, taking firm steps to correct it where it is found to exist. Here too, seminary formation is very important, for the convictions and practical training imparted to future priests are essential for the success of the Church's mission. As true fathers, then, the spiritual renewal and growth of your priests must be among your top priorities. Furthermore, with many of your priests being sent abroad for studies, it is advisable that reasonable time frames should be set within which they are to complete their studies and return to the Diocese. The same holds true for men and women Religious living or studying abroad: every encouragement and support which you can give to Superiors of Religious Communities in this regard is likewise very important. 9 7. Indeed, your pastoral concern and solicitude also includes the men and women Religious in your dioceses. They have received a special consecration which needs to be ever deepened. Through the profession of the evangelical counsels of chastity, poverty and obedience, they bear witness to the Kingdom and build up the Body of Christ by leading others to conversion and a life of holiness. They must remain firmly rooted in Christ, so that the high ideals of their vocation will continue undimmed in their own hearts and in the eyes of the people to whom they are a special sign of God's loving care. Your role, while respecting and defending the proper autonomy and internal governance of the religious communities within your territory, is to maintain close contacts with them, giving them every possible support so that they may remain faithful to the charism of their Institutes as they work with you, the Pastors of the Church, in carrying out their apostolate. The life of chastity, poverty and obedience willingly embraced and faithfully lived confutes the conventional wisdom of the world and challenges the commonly accepted vision of life. The witness offered by consecrated women and men can transform a community's way of thinking and 10 9 10 Cf. Optatam totius, 22. Cf Mutuae relationes, 8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 670 acting precisely through the love which Religious show for everyone, through their focus on spiritual matters rather than on material things, and through their self-giving service and solidarity with those in need. In this context, it is most fitting for you to show your appreciation and gratitude to the men and women Religious in your dioceses for all the good that they do through their prayer and through their activity in the different areas of local pastoral life. 8. Dear Brothers, Shepherds of God's Holy People, it is of the utmost importance that openness, honesty and transparency should always be the hallmark of everything that the Church does, in all her spiritual, educational and social undertakings, as well as in every aspect of her administration. In a true spirit of love and service of the Church and the brethren, you have the task of leading, challenging and uniting all those who work in the Lord's vineyard. At the beginning of the Third Christian Millennium we do well to remember the Lord's words about the abundance of the harvest to be reaped through our service of the Gospel. Let us dedicate ourselves with fresh vigour to the work of sharing the light of truth with all men and women. I pray that through your pilgrimage to the tombs of the Apostles Peter and Paul the Holy Spirit of God will give you fresh strength for the work of the new evangelization. With affection in the Lord, I commend you, your priests, Religious and lay faithful to the intercession of Blessed Cyprian Michael Iwene Tansi and to the protection of Mary, Mother of the Church and our Mother. As a pledge of grace and peace in the Risen Saviour I cordially impart my Apostolic Blessing. 11 II Ad patres cardinales quarundam dioecesium Americae Septemtrionalis ordinarios.* Dear Brothers, 1. Let me assure you first of all that I greatly appreciate the effort you are making to keep the Holy See, and me personally, informed regarding the complex and difficult situation which has arisen in your country in reII Cf Mt 9:37. * Die 23 Aprilis 2002. Acta Ioannis Pauli Pp. II 671 cent months. I am confident that your discussions here will bear much fruit for the good of the Catholic people of the United States. You have come to the house of the Successor of Peter, whose task it is to confirm his brother Bishops in faith and love, and to unite them around Christ in the service of God's People. The door of this house is always open to you. All the more so when your communities are in distress. Like you, I too have been deeply grieved by the fact that priests and religious, whose vocation it is to help people live holy lives in the sight of God, have themselves caused such suffering and scandal to the young. Because of the great harm done by some priests and religious, the Church herself is viewed with distrust, and many are offended at the way in which the Church's leaders are perceived to have acted in this matter. The abuse which has caused this crisis is by every standard wrong and rightly considered a crime by society; it is also an appalling sin in the eyes of God. To the victims and their families, wherever they may be, I express my profound sense of solidarity and concern. 2. It is true that a generalized lack of knowledge of the nature of the problem and also at times the advice of clinical experts led Bishops to make decisions which subsequent events showed to be wrong. You are now working to establish more reliable criteria to ensure that such mistakes are not repeated. At the same time, even while recognizing how indispensable these criteria are, we cannot forget the power of Christian conversion, that radical decision to turn away from sin and back to God, which reaches to the depths of a person's soul and can work extraordinary change. Neither should we forget the immense spiritual, human and social good that the vast majority of priests and religious in the United States have done and are still doing. The Catholic Church in your country has always promoted human and Christian values with great vigor and generosity, in a way that has helped to consolidate all that is noble in the American people. A great work of art may be blemished, but its beauty remains; and this is a truth which any intellectually honest critic will recognize. To the Catholic communities in the United States, to their Pastors and members, to the men and women religious, to teachers in Catholic universities and schools, to American missionaries in all parts of the world, go the wholehearted thanks of the entire Catholic Church and the personal thanks of the Bishop of Rome. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 672 3. The abuse of the young is a grave symptom of a crisis affecting not only the Church but society as a whole. It is a deep-seated crisis of sexual morality, even of human relationships, and its prime victims are the family and the young. In addressing the problem of abuse with clarity and determination, the Church will help society to understand and deal with the crisis in its midst. It must be absolutely clear to the Catholic faithful, and to the wider community, that Bishops and superiors are concerned, above all else, with the spiritual good of souls. People need to know that there is no place in the priesthood and religious life for those who would harm the young. They must know that Bishops and priests are totally committed to the fullness of Catholic truth on matters of sexual morality, a truth as essential to the renewal of the priesthood and the episcopate as it is to the renewal of marriage and family life. 4. We must be confident that this time of trial will bring a purification of the entire Catholic community, a purification that is urgently needed if the Church is to preach more effectively the Gospel of Jesus Christ in all its liberating force. Now you must ensure that where sin increased, grace will all the more abound. So much pain, so much sorrow must lead to a holier priesthood, a holier episcopate, and a holier Church. God alone is the source of holiness, and it is to him above all that we must turn for forgiveness, for healing and for the grace to meet this challenge with uncompromising courage and harmony of purpose. Like the Good Shepherd of last Sunday's Gospel, Pastors must go among their priests and people as men who inspire deep trust and lead them to restful waters. I beg the Lord to give the Bishops of the United States the strength to build their response to the present crisis upon the solid foundations of faith and upon genuine pastoral charity for the victims, as well as for the priests and the entire Catholic community in your country. And I ask Catholics to stay close to their priests and Bishops, and to support them with their prayers at this difficult time. The peace of the Risen Christ be with you! 1 2 1 2 Cf Rom 5:20, Cf Ps 22:2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 673 III Ad quosdam episcopos ex Europa.* Venerati Fratelli nell'episcopato! 1. Con grande gioia vi accolgo in occasione del vostro decimo Simposio e a ciascuno esprimo il mio cordiale benvenuto. In particolare, saluto il Presidente del Consiglio delle Conferenze episcopali d'Europa (CCEE), Mons. Amédée Grab, e lo ringrazio per i sentimenti di profonda comunione con il successore di Pietro, che ha voluto esprimere a nome di tutti voi. Come ho già avuto modo di ricordare altre volte, la funzione ecclesiale delle Conferenze episcopali d'Europa costituisce un frutto provvidenziale del Concilio Vaticano II, e rappresenta un dono speciale di comunione per il nostro tempo. Nel corso dei passati decenni, questi incontri hanno offerto la possibilità di intensificare fra le diverse Comunità cattoliche in Europa quei rapporti di carità evangelica, che le rendono autentiche case e scuole di comunione. Incontrandovi, vado con la mente ai diversi Simposi ai quali Iddio mi ha concesso di partecipare quale Arcivescovo di Cracovia. Ricordo in modo speciale quello del 1975, quando ebbi l'onore di essere uno dei relatori. In ogni incontro si è avuta l'opportunità di affrontare aspetti e progetti della nuova evangelizzazione, grande impresa apostolica che coinvolge l'intero popolo cristiano. 2. Di particolare rilievo è il tema scelto per questo decimo Simposio: Giovani d'Europa nel cambiamento. Laboratorio della Fede. Ogni Pastore sa che sua prima responsabilità è di aiutare i fedeli ad incontrare Cristo. Un incontro che, lungo i trascorsi due millenni, ha trasformato la vita di persone e di intere generazioni d'Europa. Come non sentire forte la responsabilità di salvaguardare queste radici cristiane? In realtà, sono proprio i giovani a chiedere che il Vangelo sia seminato oggi in modo nuovo nel loro cuore. Sono essi a ripeterci, talora in modo esigente, l'attesa per la « buona notizia ». Sì, Fratelli carissimi, avvertiamo l'urgenza di presentare alle nuove generazioni come unico Redentore del* 25 Aprilis 2002. 674 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale l'uomo quel Gesù che, essendo Dio, ha voluto per amore entrare nelle ferite della storia fino a sperimentare l'abbandono della croce. Dinanzi al vuoto di valori ed ai profondi interrogativi esistenziali che interpellano l'odierna società, dobbiamo proclamare e testimoniare che Cristo ha preso su di sé le domande, le attese e persino i drammi dell'umanità d'ogni tempo. Con la sua risurrezione Egli ha pienamente reso possibile la realizzazione del desiderio di vita e di eternità che alberga nel cuore di ogni uomo e specialmente dei giovani. L'Europa ha urgenza di incontrare questo Dio, che ama gli uomini e si fa presente in ogni umana prova e difficoltà. Perché ciò avvenga, è indispensabile che i credenti siano pronti a testimoniare la fede con la vita. Cresceranno allora Comunità ecclesiali mature, preparate e disposte a utilizzare ogni mezzo per la nuova evangelizzazione. 3. Carissimi giovani, vi saluto con affetto. Trovo quanto mai significativo che voi, speranza della Chiesa e dell'Europa, siate presenti a questo Simposio. Esso vi interessa da vicino perché, nel contesto sociale attuale, è a voi che guarda con singolare attenzione la Chiesa. Essa attende da voi il dono d'una esistenza pienamente fedele a Cristo e al suo messaggio di salvezza. In questo tempo liturgico risplendente per la luce del Risorto, auspico che Egli vi doni la sua pace. Possa Egli essere per ognuno di voi Maestro, come lo è stato per i discepoli di Emmaus. E voi, carissimi, seguitelo fiduciosamente con entusiasmo e perseveranza. Non permettete che venga emarginato. Il Vangelo è indispensabile per rinnovare la cultura; è indispensabile per costruire un futuro di pace vera in Europa e nel mondo. Tocca a voi, carissimi giovani, offrire questo contributo. Non esitate, pertanto, a rispondere « sì » a Dio che vi chiama. 4. Saluto poi i delegati delle altre Chiese e Comunità ecclesiali presenti. Si avverte sempre più chiaramente che la riconciliazione tra i cristiani è determinante per la credibilità dell'annuncio del Vangelo e per la costruzione dell'Europa. La Charta oecumenica per l'Europa, firmata a Strasburgo nell'aprile del 2001, da questo punto di vista segna un passo rilevante per l'incremento della collaborazione fra Chiese e Comunità cristiane. Prego Dio perché che su questo cammino si proceda con sempre crescente fiducia e determinazione. Rivolgo pure il mio beneaugurante pensiero ai responsabili degli organismi episcopali dell'Africa, dell'Asia e dell'America, che intervengono ai lavo- Acta Ioannis Pauli Pp. II 675 ri. Grazie alla vostra presenza, carissimi, si allarga la prospettiva ecclesiale e l'Europa prende più profonda coscienza della propria responsabilità verso altre terre e popolazioni per costruire l'auspicata solidarietà universale. Auguro a ciascuno di contribuire al pieno successo del Simposio. 5. Carissimi fratelli e sorelle, durante questi giorni e in ogni istante della vostra esistenza il Signore, con la potenza dello Spirito Santo, vi ricolmi dei suoi doni di amore, di gioia e di pace. Vi accompagni Maria, la Madre della Chiesa, e vi protegga l'evangelista san Marco, di cui celebriamo proprio oggi la festa. Mentre a tutti assicuro il mio ricordo nella preghiera, di cuore benedico voi e le Comunità ecclesiali alle quali appartenete. NUNTII I Ad Apostolicam Paenitentiariam.* Al venerato Fratello Mons. Luigi De Magistris Pro-Penitenziere Maggiore 1. Anche quest'anno il Signore mi concede la gioia di rivolgere la mia parola a codesto Dicastero. Saluto cordialmente Lei, venerato Fratello, come pure i Prelati e gli Officiali della Penitenzieria Apostolica, ed i religiosi delle varie Famiglie che esercitano il ministero penitenziale nelle Basiliche Patriarcali dell'Urbe. Un particolare pensiero va ai giovani sacerdoti e candidati al sacerdozio, che partecipano al tradizionale corso sul foro interno, offerto come servizio ecclesiale dalla Penitenzieria. Vorrei che si leggesse in questo Messaggio la testimonianza dell'apprezzamento che il Papa riserva non solo alla funzione della Penitenzieria, vicaria per Lui nell'esercizio ordinario della Potestà delle Chiavi, ma anche alla fatica dei Padri Penitenzieri, i quali svolgono nel rapporto diretto con la coscienza dei singoli penitenti il ministero della Riconciliazione e, infine, alla dedizione con cui i giovani sacerdoti e candidati al sacerdozio si stanno preparando all'altissimo ufficio di confessori. * Die 15 Martii 2002. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 676 2. La missione dei sacerdote è efficacemente sintetizzata dalle note parole di san Paolo: «Noi fungiamo... da ambasciatori per Cristo, come se Dio esortasse per mezzo nostro. Vi supplichiamo in nome di Cristo: lasciatevi riconciliare con Dio In questa circostanza, desidero riprendere ed ampliare un concetto che già espressi nella prima Udienza alla Penitenzieria Apostolica e ai Padri Penitenzieri delle Basiliche Patriarcali dell'Urbe, il 30 gennaio 1981. Dicevo allora: «Il sacramento della Penitenza... è non solo strumento diretto a distruggere il peccato — momento negativo — ma prezioso esercizio della virtù, espiazione esso stesso, scuola insostituibile di spiritualità, lavorio altamente positivo di rigenerazione nelle anime del "vir perfectus", "in mensuram aetatis plenitudinis Christi" ». Vorrei sottolineare questa efficacia « in positivo » dei Sacramento, per esortare i sacerdoti a ricorrere ad esso personalmente, come valido aiuto nel proprio cammino di santificazione, e quindi valersene anche come forma qualificata di direzione spirituale. Alla santità infatti, e in specie alla santità sacerdotale, si può in concreto giungere solo col ricorso abituale, umile e fiducioso al sacramento della Penitenza, inteso come veicolo della grazia, indispensabile quando questa purtroppo è stata perduta a motivo del peccato mortale, e privilegiato quando il peccato mortale non vi è stato e perciò la confessione sacramentale è Sacramento dei vivi che accresce la grazia stessa, non solo, ma corrobora le virtù ed aiuta a mitigare le tendenze ereditate a motivo della colpa di origine e aggravate dai peccati personali. 2 3. Ascrivo tra i massimi doni, che la celebrazione dell'Anno Santo 2000 ci ha ottenuto dal Signore, una rinata consapevolezza in molti fedeli del ruolo decisivo che il sacramento della Penitenza svolge nella vita cristiana, e conseguentemente un confortante incremento del numero di coloro che vi fanno ricorso. Certo, nel cammino di ascesi cristiana, il Signore può dirigere interiormente le anime in forme che trascendono l'ordinaria mediazione sacramentale. Ciò tuttavia non elimina la necessità del ricorso al sacramento della Penitenza, né la subordinazione dei carismi alla responsabilità della Gerarchia. E quanto traspare dal noto passo della prima Lettera ai Corinzi, ove l'apostolo Paolo afferma: « Quosdam quidem posuit Deus in ecclesia pri1 2 2 Cor 5, 20. Cfr Ef 4, 13. Acta Ioannis Pauli Pp 677 II 3 mum apostolos, secundo prophetas, tertio doctores... », con quel che segue. Nel testo è chiaramente enunziato un ordine gerarchico tra le diverse funzioni, istituzionali e carismatiche, nella struttura della vita della Chiesa. Questo insegnamento san Paolo ribadisce poi nell'intero capitolo 14 della medesima Lettera, ove enuncia il principio della subordinazione dei doni carismatici alla sua autorità di Apostolo. Ricorre per questo senza titubanza al verbo voglio e a forme imperative. 4. Ma è lo stesso Signore Gesù, fonte di ogni carisma, ad affermare nel modo più solenne la insostituibilità, per la vita di grazia, del sacramento della Penitenza, da Lui affidato agli Apostoli ed ai loro successori: « Ricevete lo Spirito Santo; a chi rimetterete i peccati saranno rimessi e a chi non li rimetterete resteranno non rimessi ». 4 Non è pertanto conforme alla Fede voler ridurre la remissione dei peccati a un contatto, per così dire, privato ed individualistico tra la coscienza del singolo fedele e Dio. Certamente il peccato non viene perdonato se non c'è il pentimento personale, ma nell'ordine attuale della Provvidenza la remissione è subordinata all'adempimento della positiva volontà di Cristo, che ha legato la remissione stessa al ministero ecclesiale o almeno alla seria volontà di ricorrere ad esso al più presto, quando nell'immediato non vi sia la possibilità di compiere la confessione sacramentale. Ugualmente erronea è la convinzione di chi, pur non negando un positivo valore al sacramento della Penitenza, lo concepisce però come cosa supererogatoria, perché il perdono del Signore sarebbe stato dato « semel pro semper » sul Calvario e l'applicazione sacramentale della misericordia divina non risulterebbe necessaria al recupero della grazia. 5. Analogamente, giova ribadire che il sacramento della Penitenza non è un atto di terapia psicologica, ma una realtà soprannaturale destinata a produrre nel cuore effetti di serenità e di pace, che sono frutto della grazia. Anche quando fossero ritenute utili tecniche psicologiche esterne al Sacramento, esse potranno essere consigliate con prudenza, ma mai imposte. Quanto poi a specifiche forme di ascetismo verso le quali orientare il penitente, il confessore potrà avvalersene, a condizione che non siano ispirate a concezioni filosofiche o religiose contrarie alla verità cristiana. Tali sono, 5 3 4 5 Cfr 1 Cor 12, 28-31. Qv 20, 22-23. Cfr per analogia il monito del Santo Offizio in data 15 luglio 1961, n. 4, 678 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ad esempio, quelle che riducono l'uomo a un elemento della natura o, al contrario, lo esaltano come detentore di un'assoluta libertà. E facile riconoscere, soprattutto in quest'ultimo caso, una rinnovata forma di pelagianesimo. 6. Il sacerdote, ministro del Sacramento, avrà presenti queste verità sia nel contatto con ogni singolo penitente, sia nell'insegnamento catechetico da impartire ai fedeli. E per altro evidente che i sacerdoti, come recettori del sacramento della Penitenza, sono chiamati ad applicare innanzitutto a se stessi queste certezze con i relativi orientamenti pratici. Ciò li aiuterà nella personale ricerca della santità, come pure nell'apostolato vivo e vitale che debbono svolgere soprattutto con l'esempio: « verba movent, exempla trahunt ». In modo privilegiato, tali criteri guidino i sacerdoti confessori e direttori di spirito nel trattare i candidati al sacerdozio e alla vita consacrata. Il sacramento della Penitenza è lo strumento principe per il discernimento vocazionale. Per proseguire verso la meta del sacerdozio è necessaria infatti una virtù matura e solida, tale cioè da garantire, per quanto è possibile « in humanis », una fondata prospettiva di perseveranza nel futuro. E ben vero che il Signore, come fece con Saulo sulla via di Damasco, può trasformare istantaneamente un peccatore in santo. Ciò tuttavia non rientra nella via abituale della Provvidenza. Perciò chi ha la responsabilità di autorizzare un candidato a proseguire verso il sacerdozio deve avere « hic et nunc » la sicurezza della sua attuale idoneità. Se questo vale per ogni virtù e abito morale, è chiaro che ciò si esige anche maggiormente per quanto riguarda la castità, dal momento che, ricevendo gli Ordini, il candidato sarà tenuto al celibato perpetuo. 7. Affido queste riflessioni, che si trasformano ora in pressante supplica, a Gesù, Sacerdote Sommo ed Eterno. Interceda la Vergine Santissima, Madre della Chiesa, presso il Figlio suo, affinché si degni concedere alla sua Chiesa santi penitenti, santi sacerdoti, santi candidati al sacerdozio. Con questo auspicio, di cuore imparto a tutti la Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, 15 Marzo 2002. IOANNES PAULUS PP. II Acta Ioannis Pauli Pp. II 679 II Ob diem ad missiones fovendas dicatum. Carissimi fratelli e sorelle! 1. La missione evangelizzatrice della Chiesa è essenzialmente l'annuncio dell'amore, della misericordia e del perdono di Dio, rivelati agli uomini mediante la vita, la morte e la risurrezione di Gesù Cristo, nostro Signore. E la proclamazione della lieta notizia che Dio ci ama e ci vuole tutti uniti nel suo amore misericordioso, perdonandoci e chiedendoci di perdonare a nostra volta agli altri anche le offese più gravi. E questa la Parola della riconciliazione, che ci è stata affidata perché, come afferma san Paolo, « è stato Dio infatti a riconciliare a sé il mondo in Cristo, non imputando agli uomini le loro colpe e affidando a noi la parola della riconciliazione Sono questi l'eco e il richiamo al supremo anelito del cuore di Cristo sulla croce: « Padre, perdonali, perché non sanno quello che fanno ». Ecco dunque una sintesi dei contenuti fondamentali della Giornata Missionaria mondiale, che celebreremo domenica 20 ottobre prossimo, dedicata allo stimolante tema: « La Missione è annuncio di Perdono ». Si tratta di un evento che si ripete ogni anno, ma che non perde, nella successione del tempo, il proprio significato e la sua importanza, perché la missione costituisce la nostra risposta al supremo comando di Gesù: « Andate dunque e ammaestrate tutte le nazioni... insegnando loro ad osservare tutto ciò che vi ho comandato ». 2 3 2. All'inizio del terzo millennio cristiano si impone con maggiore urgenza il dovere della missione, perché, come già ricordavo nell'Enciclica Redemptoris missio, « il numero di coloro che ignorano Cristo e non fanno parte della Chiesa è in continuo aumento, anzi dalla fine del Concilio è quasi raddoppiato. Per questa umanità immensa, amata dal Padre che per essa ha inviato il suo Figlio, è evidente l'urgenza della missione ». Con il grande apostolo ed evangelizzatore san Paolo, noi vogliamo ripetere: « Non è per me un vanto predicare il Vangelo; è per me un dovere: 4 1 2 3 4 2 Cor 5, 19. Le 23, 34. Mt 28, 19. N. 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 680 guai a me se non predicassi il Vangelo... è un incarico che mi è stato affidato ». Soltanto l'amore di Dio, capace di affratellare gli uomini di ogni razza e cultura, potrà far scomparire le dolorose divisioni, i contrasti ideologici, le disparità economiche e le violente sopraffazioni che ancora opprimono l'umanità. Conosciamo bene le orribili guerre e rivoluzioni che hanno insanguinato il secolo appena trascorso, ed i conflitti che, purtroppo, continuano ad affliggere il mondo in modo quasi endemico. Non sfugge, al tempo stesso, l'anelito di tanti uomini e donne che, pur vivendo in una grande povertà spirituale e materiale, sperimentano una grande sete di Dio e del suo amore misericordioso. L'invito del Signore ad annunciare la Buona Novella rimane oggi valido; anzi diventa sempre più urgente. 5 3. Nella Lettera apostolica Novo millennio ineunte ho sottolineato l'importanza della contemplazione del volto dolente e glorioso di Cristo. Il cuore del messaggio cristiano è l'annuncio del mistero pasquale di Cristo crocifisso e risorto. Il volto dolente del Crocifìsso « ci conduce ad accostare l'aspetto più paradossale del suo mistero, quale emerge nell'ora estrema, l'ora della Croce ». Nella Croce, Dio ci ha rivelato tutto il suo amore. E la Croce la chiave che dà libero accesso ad « una sapienza che non è di questo mondo, né dei dominatori di questo mondo », ma alla « sapienza divina, misteriosa che è rimasta nascosta ». La Croce, in cui già riluce il volto glorioso del Risorto, ci introduce nella pienezza della vita cristiana e nella perfezione dell'amore, poiché rivela la volontà di Dio di condividere con gli uomini la sua vita, il suo amore e la sua santità. A partire da questo mistero, la Chiesa, memore delle parole del Signore: « Siate perfetti come è perfetto il Padre vostro celeste », comprende sempre meglio che la sua missione non avrebbe senso se non conducesse alla pienezza dell'esistenza cristiana, cioè alla perfezione dell'amore e della santità. Dalla contemplazione della Croce impariamo a vivere nell'umiltà e nel perdono, nella pace e nella comunione. Questa è stata l'esperienza di san Paolo, che scriveva agli Efesini: « Vi esorto io, il prigioniero del Signore, a comportarvi in maniera degna della vocazione che avete ricevuto, con ogni umiltà, mansuetudine e pazienza, sopportandovi a vicenda con amore, 6 7 8 5 6 7 8 1 Cor 9, 16-17. N. 25 1 Cor 2, 6.7. Cfr Mt 5, 48 Acta Ioannis Pauli Pp. II 681 cercando di conservare l'unità dello Spirito per mezzo del vincolo della pace ». Ed ai Colossesi aggiungeva: « Rivestitevi come eletti di Dio, santi e amati, di sentimenti di misericordia, di bontà, di umiltà, di mansuetudine, di pazienza, sopportandovi a vicenda e perdonandovi scambievolmente, se qualcuno abbia di che lamentarsi nei riguardi degli altri. Come il Signore vi ha perdonato, così fate anche voi. Al di sopra di tutto poi vi sia la carità, che è il vincolo della perfezione. E la pace di Cristo regni nei vostri cuori, perché ad essa siete stati chiamati in un solo corpo ». 9 10 11 4. Carissimi fratelli e sorelle, il grido di Gesù sulla croce non tradisce l'angoscia di un disperato, ma è la preghiera del Figlio che offre la sua vita al Padre per la salvezza di tutti. Dalla Croce Gesù indica a quali condizioni è possibile esercitare il perdono. All'odio, con cui i suoi persecutori lo avevano inchiodato sulla Croce, risponde pregando per loro. Non solo li ha perdonati, ma continua ad amarli, a volere il loro bene e, per questo, intercede per loro. La sua morte diventa vera e propria realizzazione dell'Amore. Davanti al grande mistero della Croce non possiamo che prostrarci in adorazione. « Per riportare all'uomo il volto del Padre, Gesù ha dovuto non soltanto assumere il volto dell'uomo, ma caricarsi persino del "volto" del peccato. "Colui che non aveva conosciuto peccato, Dio lo trattò da peccatore in nostro favore, perché noi potessimo diventare per mezzo di lui giustizia di Dio" ». Dal perdono assoluto di Cristo anche per i suoi persecutori inizia per tutti la nuova giustizia del Regno di Dio. Durante l'Ultima Cena il Redentore aveva detto agli Apostoli: « Vi do un comandamento nuovo: che vi amiate gli uni gli altri; come io vi ho amati, così amatevi anche voi gli uni gli altri. Da questo tutti sapranno che siete miei discepoli, se avrete amore gli uni per gli altri ». 12 13 5. Cristo risorto dona ai suoi discepoli la pace. La Chiesa, fedele al comando del suo Signore, continua a proclamarne e diffonderne la pace. Mediante l'evangelizzazione, i credenti aiutano gli uomini a riconoscersi fratelli e, quali pellegrini sulla terra, pur su strade diverse, tutti incamminati verso la Patria comune che Dio, attraverso vie solo a Lui note, non cessa di ad9 Ef 4, 1-3. Col 3, 12-15. " Cfr Mt 27, 46. 2 Cor 5, 21; Novo millennio ineunte, 25. Gv 13, 34-35 10 12 13 45 - A AS Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 682 14 ditarci. La strada maestra della missione è il dialogo sincero; il dialogo che « non nasce da tattica o da interesse », e neppure è fine a se stesso. Il dialogo, piuttosto, che fa parlare all'altro con stima e comprensione, affermando i principi in cui si crede e annunciando con amore le verità più profonde della fede, che sono gioia, speranza e senso dell'esistenza. In fondo il dialogo è la realizzazione di un impulso spirituale, che « tende alla purificazione e conversione interiore che, se perseguita con docilità allo Spirito, sarà spiritualmente fruttuosa». L'impegno ad un dialogo attento e rispettoso è una conditio sine qua non per un'autentica testimonianza all'amore salvifico di Dio. Questo dialogo è profondamente legato alla volontà di perdono, perché colui che perdona apre il cuore agli altri e diventa capace d'amare, di comprendere il fratello e di entrare in sintonia con lui. D'altronde la pratica del perdono, sull'esempio di Gesù, sfida e apre i cuori, risana le ferite del peccato e della divisione e crea una vera comunione. 15 16 6. Con la celebrazione della Giornata Missionaria mondiale, è offerta a tutti l'opportunità di misurarsi con le esigenze dell'amore infinito di Dio. Amore che domanda fede; amore che invita a porre tutta la propria fiducia in Lui. « Senza la fede è impossibile essergli graditi; chi infatti s'accosta a Dio deve credere che Egli esiste e che ricompensa coloro che lo cercano ». In questa annuale ricorrenza, siamo invitati a pregare assiduamente per le missioni e a collaborare con ogni mezzo alle attività che la Chiesa svolge in tutto il mondo per costruire il Regno di Dio, « Regno eterno ed universale: regno di verità e di vita, regno di santità e di grazia, regno di giustizia, di amore e di pace» (Prefazio nella Festa di Cristo, Re dell'universo). Siamo chiamati anzitutto a testimoniare con la vita la nostra adesione totale a Cristo e al suo Vangelo. Sì, non ci si deve mai vergognare del Vangelo e mai avere paura di proclamarsi cristiani, tacendo la propria fede. È necessario, invece, continuare a parlare, allargare gli spazi dell'annuncio della salvezza, perché Gesù ha promesso di rimanere sempre e comunque presente in mezzo ai suoi discepoli. La Giornata Missionaria mondiale, vera e propria festa della missione, ci aiuta così a meglio scoprire il valore della nostra vocazione personale e co17 14 15 16 17 Cfr Ad gentes, 7; Nostra aetate, 2, Redemptoris missio, 56. Ibid Eb 11, 6 Acta Ioannis Pauli Pp. II 683 18 munitaria. Ci stimola, altresì, a venire in aiuto ai « fratelli più piccoli » attraverso i missionari sparsi in ogni parte del mondo. Questo è il compito delle Pontifìcie Opere Missionarie, che da sempre servono la Missione della Chiesa, non facendo mancare ai più piccoli chi spezzi loro il pane della Parola e continui a portare loro il dono dell'inesauribile amore, che sgorga dal cuore stesso del Salvatore. Fratelli e sorelle carissimi! Affidiamo questo nostro impegno per l'annuncio del Vangelo, come pure l'intera attività evangelizzatrice della Chiesa, a Maria Santissima, Regina delle Missioni. Sia Lei ad accompagnarci nel nostro cammino di scoperta, di annuncio e di testimonianza dell'Amore di Dio, che perdona e che dona la pace all'uomo. Con tali sentimenti, a tutti i missionari e missionarie sparsi nel mondo, a quanti li accompagnano con la preghiera e l'aiuto fraterno, alle comunità cristiane di antica e nuova fondazione, invio di cuore la Benedizione Apostolica, in auspicio della costante protezione del Signore. Dal Vaticano, 19 Maggio 2002, Solennità di Pentecoste. IOANNES PAULUS PP. II 18 Cfr Mt 25, 40. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 684 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CULTU D I V I N O E T D I S C I P L I N A SACRAMENTORUM URBIS ET ORBIS DECRETUM De signo sanctae Crucis in benedictionibus semper adhibendo Cum ex usitato more semper liturgica viguisset consuetudo, ut in ritibus benedictionis signum crucis adhiberetur, id dextera manu a celebrante super personas aut res describendo, pro quibus misericordia impetratur, haec Congregatio de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum ad dirimenda dubia statuit, ut, etiam si textus illius partis Ritualis Romani cui titulus De Benedictionibus silentio signum ipsum praetereatur vel expressa in eo careat mentione temporis opportuni huius actionis, attamen tamquam necessarium in quavis benedictione sacris ministris peragenda supradictum signum crucis usurpetur. Hac vero absente mentione, tempus opportunum habeatur cum textus benedictionis verba benedictio, benedicere vel similia praebeat vel his deficientibus verbis, cum concluditur ipsa oratio benedictionis. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Ex aedibus Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, die 14 Septembris A. D. 2002, in festo Exaltationis Sanctae Crucis. GEORGIUS L. œ A. card. MEDINA ESTÉVEZ, Praefectus £8 Franciscus Pius Tamburrino archiep. a Secretis S. In Congr, de Cultu Divino tab., n. 1745/02L Congregatio de Causis Sanctorum 685 CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM AGRIGENTINA Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Ioachimi a Canicatti (in saec.: Caietani La Lomia), sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum (1831-1905) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Numquam de mundanis locutus eris, semper autem de divinis, ad gloriam Dei et bonum proximi, et cura conversionem peccatorum ». His in verbis, a Servo Dei Ioachimo a Canicatti scriptis, redundant mirabiliter proposita, quibus totam vitam subiecit. E locupleti ortus familia, sibi praepositus habebat facilem et blandum perspectum honorum ac dignitatum. Moniti tamen Divini Magistri memor, ut thesauros in caelo thesaurizaret, ubi neque aerugo neque tinea demolitur (cf Mt 6, 19-20), sine exceptione commoda divitiasque deseruit et vitam paupertatis aerumnarumque amplexus est, admodum in ducendas ad Christum animas intentam. Fidelis iste filius sancti Francisci Asisiensis in civitate Canicatti natus est, in dioecesi Agrigentina, die 3 mensis Martii anno 1831 e di vite et religiosa familia et die 4 subsequente baptizatus est. Die 15 mensis Maii anno 1839 Confirmationis sacramento auctus est et tricesimum circiter explens aetatis annum Primam Communionem recepit. Iam inde a iuventute, exemplum matris ante oculos habens, se munificum et in egenos misericordem obtulit. Cum vitam religiosam sequi deliberaret, conventum Fratrum Minorum Capuccinorum Agrigenti ingressus est et, completo novitiatu, die 5 mensis Novembris anno 1853 professionem emisit religiosam. Die 2 mensis Iunii anno 1855, Panormi primum presbyter ordinatus est, dein Calathanisium missus, ut institutionem theologicam perficeret, mox facultatem concionandi et confessiones audiendi adeptus. Percepta vocatione Domini ad Evangelium in terris adhuc Christi fide expertibus nuntiandum, in conventum Sancti Fidelis Romanum transmigravit, ut huic apostolico ministerio proluderet. Anno 1868 licentiam ad missiones Brasilienses proficiscendi habuit. Flumen Ianuarii itaque attigit, ubi Cappellanus militaris copiarum bellum adversus Paraquariam gerentium creatus est. Postea, sedulam inter indigenas loci 686 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale operam missionariam navavit. In praedicatione omnibus fidem Divinae Providentiae et detestationem peccati iniciebat. Infensorum in Dominum, praesertim blasphemiarum, penitus fastiditus, omni ope, ut aberrantibus suaderet eosque converteret, nisus est. Constanter vixit in praesentia Dei et, fidei gratia, multiplices superavit difficultates. Per orationem continuam spiritalitatem aluit suam et summam habuit devotionem erga Eucharistiam, Passionem Iesu Christi et Beatam Virginem Mariam. Vitae decursu, semper in bona caelestia oculos convertit et amorem Dei laeto, firmo et assiduo more exprompsit. Pauperibus tum pecuniae cum bonorum eleemosynas ab ipso receptas Servus Dei largiter distribuit et continuo divites adhortabatur, ut divitias cum egentibus communicarent. In Italiam regressus, ad civitatem suam destinatus est et a concivibus gaudio magno acceptus. In Sicilia quoque ad praedicationem enixe incubuit, ubi novum vitae christianae fovit fervorem atque vitia et malas consuetudines strenue dimicavit. Semper prudens, modestus et verecundus moribus fuit ac sedule officia sua iustitiae in Deum et proximum servavit. In itinere ad perfectionem, heroicam naturae, ingenii et mundanorum bonorum usus moderationem consecutus est; sponte mortificationibus ac paenitentiis se subdidit. Constans exercitium fortitudinis ei concessit, ut innumeras aerumnas in apostolatu agendo subiret et vinceret. Iuxta sancti Erancisci Asisiensis exemplum, singulariter votum servavit amavitque paupertatis, tantum eo, quod arte satis erat, semper acquiescens. Omnibus in adiunctis oboedientem coram Superioribus et Auctoritatibus Ecclesiasticis se praebuit; modestia et castitas omnes se exhibendi habitus semper ei subiecerunt et in commercio proximi prudentiam et caritatem summopere conciliavit. Dignitates et honores semper renuit, munus suum, nulla petita ostentatione, humiliter his anteponens. In gravibus et duris laboribus, qui extremam eius vitae partem signaverunt, patienter et aequo animo voluntatem Dei suscepit. Ultimis receptis Sacramentis, die 30 mensis Iulii anno 1905 pie in Domino obdormivit. Fama sanctitatis Servi Dei perspecta, Episcopus Agrigentinus Causam beatificationis et canonizationis inivit et annis 1949-1951, Processum Ordinarium Informativum celebravit, Processu Rogatoriali Syracusis anno 1950 habito comitatum, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 26 mensis Aprilis anno 1985 probatae sunt. Confecta Positione, disceptatum est, ut ex norma, an Servus Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Die 12 mensis Februarii anno 2002, prospero cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est. Patres Cardinales porro et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 9 insequentis mensis Aprilis eiusdem anni, audita relatione Causae Ponentis, Exc.mi Do- Congregatio de Causis Sanctorum 687 mini Hieronymi Grillo, Episcopi Centumcellarum-Tarquiniensis, professi sunt Servum Dei virtutes théologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico Servi Dei Ioachimi a Canicatti (in saec.: Caietani La Lomia), Sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 23 mensis Aprilis A. D. 2002. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS, Praefectus L. © S. & Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis CADURCENSIS Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Petri Bonhomme, sacerdotis dioecesani fundatoris Congregationis Sororum Dominae nostrae a Calvario (1803-1861) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Petrus Bonhomme in vico Gramat in Gallia, in dioecesi Cadurcensi, natus est die 4 mensis Iulii anno 1803. Presbyteratu auctus, peritia sollicitudineque ac populi Dei utilitate institutionem christianam atque humanam iuventutis summo studio curavit, quapropter plures condidit scholas et Congregationem Sororum Dominae Nostrae a Calvario fundavit. Pietatem erga Eucharistiam ac Beatam Virginem Mariam fovit et alacri studio ad praedicandas populo missiones se contulit. Persecutiones angustiasque perpessus, iter terrenum die 9 mensis Septembris anno 1861 consummavit. 688 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Die 23 mensis Octobris anno 1997, Summus Pontifex Ioannes Paulus II Servum Dei virtutes théologales, cardinales eisque coniunctas heroico gradu coluisse decrevit. Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertum subiecit mirum Ferdinando Gomes de Melo occursum, puero duodeviginti mensium aetatis, qui, die 27 mensis Ianuarii anno 1973, de lintre, ubi inerat, in tractum asperrimum fluminis M amore in pago Rondoniensi Brasiliae procidit et celeri fluxu aquarum raptus est. Testes quidam puerum capite omnino in aquis demerso se vidisse asseruerunt, tantum eminentibus cruribus. Tertia horae parte processa, puer salvus prospera fruens valetudine deductus est: aquam haud sorbuit nullisque negotiis ad expediendam respirationem opus fuit, ut ipse recrearetur. Adversi casus exitus secundus servi Dei Petri Bonhomme intercessioni adscriptus est, fidenter atque instanter a Sorore quadam Congregationis Dominae Nostrae a Calvario aliisque, qui in lintre se habebant, invocati. De hoc casu, anno 2000 apud Curiam Guaiaramirensem inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 27 mensis Octobris eiusdem anni probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in sessione diei 23 mensis Maii anno 2001 irritam demersionem, quae facile provideri potuisset, et defectum damnorum in puero inexplicabiles secundum scientiam una voce fuisse affirmavit. Insequenti die 27 mensis Novembris, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 15 mensis Ianuarii huius anni 2002 Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo Domino Salvatore Boccaccio, Episcopo Frusinatensi-Verulano-Ferentino. Et in utroque coetu, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum prolatum est affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Petri Bonhomme, Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Congregationis Sororum Dominae Nostrae a Calvario, videlicet de incolumitate pueri Ferdinandi Gomes de Melo duodeviginti mensium aetatis « da caduta ac- 689 Congregatio de Causis Sanctorum cidentale nel fiume Mamoré e sua permanenza in acqua fredda per 20 minuti prima del salvataggio ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 23 mensis Aprilis A. D. 2002. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS, Praefectus L. & S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis CAESARAUGUSTANA Canonizationis Beatae Genovefae Torres Morales fundatricis Congregationis Sororum a S. Corde Iesu et SS. Angelis (V. D. « Las Angélicas ») (1870-1956) DECRETUM SUPER MIRACULO Beata Genovefa Torres Morales Almenarae in provincia Hispaniae Castellionensi nata est die 3 mensis Ianuarii anno 1870. Post pauperem iuventutem, parentum insuper praecoci morte, laevae cruris amputatione et virentis floris decessu laboratam, quae parvulam filiam paucorum aetatis mensium ei commisit, variis superatis vicissitudinibus, desiderium Domino se consecrandi animadvertit, sed Institutum, quod elegerat, infirmitatis eius causa eam accepi noluit. In proposito autem perseverans, anno 1911 Valentiae Congregationem Sororum a S. Corde Iesu et Sanctis Angelis, « Angelicarum » nuncupatarum, pro matronis solis assidendis fundavit, quam prudentia ac sollicitudine ad annum usque 1953 rexit. Mentis virtutibusque dives sanctitatisque fama succincta, die 5 mensis Ianuarii anno 1956 Caesaraugustae in Domino obdormivit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II, die 29 mensis Ianuarii anno 1995, eam in Beatorum numerum rettulit. Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem dominae Pridilianae Largo, cui, anno 1994, dum septuagesimum tertium explebat aetatis annum, excepto vulnere in quarto digito pedis laevi, in valetudinario Zamorensi signa arteriopathiae obstructivae recognita sunt. Diligentiores investigationes in valetudinario Salmanticensi peractae in lucem posuerunt occlusiones et stenosim sive in tractu aortae iliacae sive in axe arteriae popliteae Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 690 femuralis in utroque latere, in crure laeva maiorem. Die 22 mensis Augusti eiusdem anni, ob ingravescentem processum degenerativum ossium digitum obtruncari visum est. Postea, ad extremam salutem infirmae afferendam, decretum est totum artum laevum ei amputari. Cum valetudo aegrotae vero ita in gravius verteret, infirmae soror quaedam una cum amica, vesperi diei 1 mensis Septembris anni 1994, ad sepulcrum confugit Beatae Genovefae, ut intercessionem eius pro Pridiliana impetraret, quae ea ipsa nocte convalescere coepit usque ad completam sanationem. De hoc casu, anno 1999 apud Curiam Salmantinam Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 19 mensis Novembris eiusdem anni probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in sessione diei 7 mensis Iunii anno 2001 sanationem repentinam, completam, duraturam quoad ischemiam criticam localem et inexplicabilem secundum scientiam fuisse una voce affirmavit. Die 4 mensis Decembris insequentis Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 5 mensis Februarii anno 2002 Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo Petro Georgio Silvano Nesti, C. P., Archiepiscopo emerito Camerinensi-Sancti Severini in Piceno. Et in utroque coetu, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum prolatum est affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more con vocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beatae Genovefae Torres Morales, Fundatricis Congregationis Sororum a S. Corde Iesu et SS. Angelis (v. d. «Las Angélicas »), videlicet de repentina, completa ac duratura sanatione dominae Pridilianae Largo ab « ischemia critica severa dell'arto inferiore sinistro complicata da necrosi del IV dito del piede in soggetto con grave vascolopatia ostruttiva degli arti inferiori ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 23 mensis Aprilis A. D. 2002. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS, Praefectus L. © S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 691 CARPENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Annae Saltini vid. Testi (v. d. « Mamma Nina ») fundatricis Instituti Filiarum S. Francisci Carpensium (1889-1957) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Qui amat filium aut filiam plus quam me, non est me dignus » (Mt 10, 37). Christus Dominus discipulos suos iussit se amare super res omnes omnesque homines, quin etiam super parentes, filios et ipsam vitam propriam. Tam vehemens amor certe humilem servam Dei Mariam Annam Saltini induxit ut relinqueret filios, familiam, domum ac die nocteque educationi puellularum pauperum derelictarumque se daret. Id agens, exemplum secuta est Pastoris boni, qui nonaginta novem oves dimisit in deserto ut quaereret ovem, quae perierat (cf. Lc 15, 4-6). Haec testis caritatis Christi nata est in loco Fossoli, id est in vico dioecesis Carpensis, die 28 mensis Augusti anno 1889, e Caesare Saltini et Philumena Righi, qui locupletes erant agrorum cultores, quique Ecclesiae quattuor filios obtulerunt: Anitam, quae facta est monialis Claralis, Vincentium et Zenonem, qui sacerdotium capessiverunt, et famulam Dei, quae sanctitate operum et vitae effulsit. Usque a teneris annis ea in lumine fidei ambulavit, fuit admodum frequens in ecclesia paroeciali atque educationi christianae fratrum aetate minorum operam dedit. Tres priores classes ludi litterarii obivit, deinde implendis officiis domesticis atque operibus rusticis institit. Die 21 mensis Decembris anno 1910 Arturo Testi nupsit, qui Carpii tabernam textilium promercalium et vestificinam exercuit. Ex eorum coniunctione nuptiali sex filii sunt editi, quorum tres in Pia Societate S. Pauli sunt sacerdotio functi. Placida vita familiae anno 1929 perturbata est morte mariti. Famula Dei, utpote probissima vidua christiana, curam egit filiorum atque vestificinam exercere perrexit. Interea in ea in dies augebatur sive amor Dei, sive sollicitudo de humane et christiane educandis puellulis derelictis et egentibus Carpensibus. Postquam non paucas superavit repugnationes a familiaribus et propinquis prolatas, qui novam eius viam vitae non intellegebant, sub finem anni 1934 congregare coepit in diaetam urbis Carpii puellulas sibi relictas ac gravibus periculis moralibus expositas. 692 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Aspera multa ac dura sustinendo victum necessarium iis suppeditavit easque instituit ut probae fierent matres familias. Scilicet sibi persuasum habuit salutem societatis oriri debere e familiis, quae munus sibi a Creatore traditum fideliter impleant. Itaque in summa egestate Domus Divinae Providentiae est constituta, quae iuvante Deo atque se devovendi studio Conditricis operisque sociarum vigorem cepit estque firmata, opus faciens perhumanum in iis, quae ad caritatem et educationem pertinent. Moderationem domus et educationem puellularum curabant mulieres Deo devotae, nuncupatae Filiae S. Francisci Carpenses, quae more religiosarum vitam ducebant, obnoxiae auctoritati dioecesanae, quae eas postmodum in Pia Unione congregavit. Anno 1938 famula Dei et aliquot sociae habitum religiosum induerant et vota nuncuparunt. Consecrationem Deo factam animo simplici, fideli, perseveranti in vita sua excoluit, lucem Christi bonumque odorem virtutum suarum circa se profundens. Fides eius cogitationes, affectus, verba, opera illustravit. Fide in Deum ac divinam Providentiam roborata, a filiis suis sese semovit subiitque innumeros labores, iacturas, humiliationes. Ipsa Pio XII Summo Pontifici haec verba scripsit: « Vox Domini fecit ut omnes superarem difficultates » et, initia Operis in memoriam revocans, addidit: « Dominus me solam non reliquit, lateri meo adhaesit, singulis diebus ad vitam necessaria misit ». Certitudo Deum esse sibi coniunctum, fons fuit unde perennis serenitas animi huiusque fortitudo profluxerunt. Mulier illitterata opum que expers, ditata est sapientia pauperum, qui Deo se permittunt. Noluit accipere subsidia publica, praetulit enim plane se committere largitati Dei. In Statuto Operis haec scripserat verba: «Non possidemus quicquam, Providentia nos pascit, nihil petere possumus, solum Altissimo confidere valemus... Si precationes fundimus et confidimus, certe nobis non dabitur id quod plus est, sed semper cotidie id quod necessarium est ». Nec raro Providentia praeter exspectationem eam adiuvit. Deum amavit ex toto corde eique omnibus viribus deserviit, eius voluntatem perficiendo, peccatum vitando, eius Regno operam dando necnon eius gloriam provehendo. Coniunctionem cum Deo coluit per precationes, liturgiam, pietatem in SS.mam Eucharistiam et in Virginem Mariam et per ipsa opera apostolatus et caritatis, quibus proximum sublevavit, in quo faciem ipsius Christi aspexit. Re quidem vera, amore Dei infiammata, omnes dilexit, praesertim puellulas indigentes, propinquos, aegros, egenos, dolorem sustinentes, senes, carcere inclusos ob causam politicam vexatos. Summopere annisa est ut conversionem peccatorum et salutem animarum confoveret, Congregatio de Causis Sanctorum 693 opera misericordiae sive corporalis sive spiritualis patrando. Puellulis, quas in Opus suum receperat, vera fuit mater, tenera, fortis, sollicita, semper parata eas educare, consiliis iuvare, consolari. Alumnas suas usque ad matrimonium spiritualiter comitabatur, atque postmodum iis maternas curas adhibuit. Has ob causas famula Dei communiter appellata est « Mamma Nina ». Re vera, vocationi suae fidelis, testimonium perhibuit fecundae maternitatis spiritualis, quam in humilitate, in incommodis, in laetitia exercuit. Iustitiam respectu Dei et proximi in vitae usu exhibuit, constanti animo viam vitae filiorum est prosecuta, studio partium inter puellulas abstinuit, benefactoribus gratum animum significavit, creditoribus pecuniam solvit. Fortis fuit in difficultatibus, magnanima in ferendis incommodis, perseverans in missione sibi commissa implenda, patiens in aegrotationibus, a commoditatibus abstracta, item a divitiis, et honoribus, in usu bonorum terrestrium moderata, prudens. Conscia modorum sibi impositorum, cum fiducia divinum auxilium imploravit et expetivit consilium episcopi sui, sacerdotum, hominum prudentium. Leges observavit et oboedivit inspirationibus divinis et moderatoribus. Haec asseruit: « Cum moderator meus spiritualis et episcopus probant, rem meam recte gero ». Extremis vitae annis, salus eius, quae numquam prospera fuerat deterius coepta est mutari. Ad mortem se composuit pace fruens interiore et firma spe misericordiae divinae erecta. In Domino sancte obdormivit die 3 mensis Decembris anno 1957, astantibus filiis, puellulis, sororibus eius sodalibus. Magistratus et populus, qui eam existimabant sanctam, funus sunt prosecuti, quod triumphi in modum est celebratum. Labentibus annis eiusmodi fama sanctitatis aucta est atque confirmata, quam ob rem Episcopus Carpensis Causae beatificationis et canonizationis initium fecit. Vis iuridica Inquisitionis dioecesanae, annis 1985-1988 celebratae, agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 4 mensis Maii anno 1990 latum. Positione praeparata, disceptatum est secundum normas utrum Famula Dei virtutes gradu heroico exercuisset. Die 23 mensis Decembris anno 2001 habitus est, felici cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 8 mensis Ianuarii huius anni congregata, audita relatione Causae Ponentis, Exc.mi D. Salvatoris Fisichella, Episcopi titulo Vicohabentini, confessi sunt servam Dei virtutes théologales, cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua 694 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Annae Saltini vid. Testi (v.d. « Mamma Nina»), Fundatricis Instituti Filiarum S. Francisci Carpensium, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 23 mensis Aprilis A. D. 2002. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS, Praefectus L. 8 S. 68 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis GULUENSIS Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Davidis Okelo et Gildonis Irwa christifidelium laicorum (f 1918) DECRETUM SUPER MARTYRIO «Ego accepi a Domino quod et tradidi vobis» (1 Cor 11, 23). Ioannes Paulus II haec Apostoli Pauli verba recolens, aperte declaravit primarium cuiusque catechistae munus in eo esse « ut sua, quam impertit, disciplina suoque se gerendi modo doctrinam et vitam Christi traducat » (Adhort. Ap. Catechesi tradendae, n. 6). Ita quoque sese gesserunt iuvenes laici David Okelo et Gildo Irwa, qui catecheticam actionem impense ac fructuose explicaverunt in loco Paimol, in Uganda septemtrionali, ut congruenti confirmarent educatione religiosa iuvenes et catechumenos, qui illorum sollicitudini concrediti erant a missionariis Combonianis illic operam navantibus primis decenniis xx saeculi. Laetus Christi salvificus nuntius inter Ugandenses gentes ita magis in dies diffundebatur, ut in iisdem vehemens malevolentiae sensus exsurgeret, Congregatio de Causis Sanctorum 695 eo quod superstitionibus, ritibus idololatricis et paganis religionibus adhuc obstringebantur. Horum igitur fastidium, antea occultum, in apertum et saevum odium erupit adversus christianos illius loci. In his arduis rerum adiunctis versabantur quoque David Okelo et Gildo Irwa, qui, divino robore firmati, non tantum fidem, scienter ac studiose a se ipsis declaratam, testati sunt, verum etiam missionem suam ferventer exsequi perrexerunt. Ipsi quidem vitam deserere maluerunt quam a tradenda catechesi desistere, testimonium perhibentes de fidelitate erga Christum et Ecclesiam per sanguinis effusionem. David Okelo e parentibus paganis in lucem venit circa annum 1902 in pago Ogom-Payira, prope viam inter vicos Kitgum et Gulu sito. Ad christianam fidem conversus, catechumenatum missionis vici Kitgum est ingressus, ubi ingenii et assiduitatis dotibus eminuit. Baptismali fonte ablutus est die 6 mensis Iunii anno 1916, et Sacramento Confirmationis unctus die 15 sequentis mensis Octobris. Domum suam reversus, ubi brevi mansit tempore, certior factus est de obitu fratris Antonii, catechistae in loco Paimol; tunc sese obtulit ad munus eius assumendum. Admonitus tamen a patribus missionariis de periculis quibus tale munus implicabatur, ille, aeterna ductus beatitudine a Christo fidelibus servis suis promissa, respondit: « Mortem minime timeo; nonne Christus pro nobis mortuus est? ». Catecheticum munus studio, peritia et caritate ita exercuit, ut incolarum pagi ubi operam exercebat existimationem sibi conciliaret. Hastae ictibus interemptus est mane diei 18 vel 19 mensis Octobris anno 1918, victima cadens ex insidiis inimicorum christianae fidei. Gildo Irwa paganis natus est parentibus anno circiter 1906 in pago Bar Kitoba-Labongo, ad septemtrionem-occidentem vici Kitgum vergente. Consilium capiens christianam sequendi religionem, puer adhuc ingressus est catechumenatum ubi omnium sibi comparavit aestimationem ob suam bonitatem, ingenium, spiritumque serviendi. Baptismate est regeneratus die 6 mensis Iunii anno 1916, et sacro chrismate confirmatus die 15 sequentis mensis Octobris. Deinde cum patribus missionariis vivere perrexit, et aliquando suos invisebat parentes, quos in agris colendis sociam praestabat operam. Humanitatis suavitate nec non studio quo propria munera explevit amplam iustamque merere potuit aestimationem. Adiutor igitur electus est servi Dei Davidis Okelo in catechistae officio explicando. Quamvis perspicue Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 696 percipiebat pericula quibus obviam ibat, ob Christi amorem festinanter ea oppetivit. Munia sibi credita summa assiduitate mirisque fructibus peregit. Simul cum suo socio die 18 vel 19 mensis Octobris anno 1918 martyrii palma coronatus est. Post Servorum Dei mortem, religionis christianae eiusque signorum odium non deferbuit. Christianus populus autem statim proclamavit illos uti fidei martyres, quorum fama labentibus annis non deminuit, quod eruitur ex testimoniis quae iam inter annos 1950-1960 ad futuram rei memoriam colligi coepta sunt. Anno 1998 Episcopus Guluensis iniit Causam beatificationis seu declarationis martyrii horum Servorum Dei, dioecesanam instruens inquisitionem, cuius auctoritatem recognovit Congregatio de Causis Sanctorum per decretum diei 16 mensis Aprilis anno 1999. Exhibita Positione, disceptatum est ad normam iuris de asserto martyrio Servorum Dei. Die 5 mensis Martii anno 2002 habitus est, favorabili cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria acta die 16 sequentis mensis Aprilis, audita relatione Ponentis Causae, Em.mi D. Francisci card. Arinze, agnoverunt Servos Dei Davidem Okelo et Gildonem Irwa in odium fidei interemptos esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servorum Dei rite conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierna die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque astantibus Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Davidis Okelo et Cildonis Irwa, Christifidelium Laicorum, interfecto- rum anno 1918, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 23 mensis Aprilis A. D. 2002. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS, Praefectus L. « S. 68 Eduardus Nowak archiep. tit. Lünen., a Secretis Congregatio pro Episcopis 697 CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, latis decretis a Congregatione pro Episcopis, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 24 Septembris 2002. — Cathedrali Ecclesiae Coatzacoalsensi, R.D. Rutilium Muñoz Zamora, e clero dioecesis Verae Crucis, ibique Vicarium pro actione pastorali et parochum. die 1 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Ratisbonensi R.D. Gerardum Ludovicum Müller, e clero dioecesis Moguntinae, hactenus in Facultate Theologica Universitatis « Ludovici Maximiliani » in civitate Monacensi professorem. die 7 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Sandomiriensi, R.D. Andream Dziçga, e clero dioecesis Siedlecensis et Facultatis Iuris Canonici Universitatis Catholicae Lublinensis decanum. die 9 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Umuaramensi Exc.mum P.D. Vincentium Costa, hactenus Episcopum titularem Aquaeflaviensem et Auxiliarem archidioecesis Londrinensis. die 10 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Goyanensi R.D. Richardum Ansgarium Faifer, hactenus Vicarium generalem dioecesis Gualeguaychensis. die 15 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Iaciensi, P.D. Pium Victorium Vigo, hactenus Archiepiscopum Montis Regalis, eidem servans archiepiscopalem dignitatem seu titulum ad personam. die 16 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Zertensi, R.D. Robertum Iosephum Hermann, e clero archidioecesis Sancti Ludovici, ibique Vicarium generalem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. Collatio dignitatis archiepiscopalis Decretis Congregationis pro Episcopis: die 1 Octobris 2002. — Exc.mo P.D. Michaeli Ludovico Fitzgerald, Episcopo titulari Neptensi, Pontifìcii Consilii pro Dialogo inter Religiones Praesidi nuper electo, et Exc.mo P.D. Atilio Nicora, Administrationis Patrimonii Sedis Apostolicae Praesidi nuper electo, dignitas archiepiscopalis collata est. 46 - A.A.S. Acta 698 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Giovedì, 1 0 Ottobre 2 0 0 2 , S.E. il Signor basciatore del Gabon presso la Santa Sede. DÉSIRÉ KOUMBA, Am- Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Sabato, 5 Ottobre 2 0 0 2 , S.E. la Signora A N A Ministro degli Affari Esteri di Spagna. PALACIO VALLELER- SUNDI, o Con Bolla Papale del I Ottobre 2002, l'Em.mo Signor Cardinale Giovanni Battista Re è stato nominato Vescovo del titolo della Chiesa suburbicaria di Sabina-Poggio Mirteto. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 8 ottobre 2002. S.E. mons. Giorgio Zur, Arcivescovo tit. di Sesta, Nunzio Apostolico in Austria. 12 » » S.E. nions. Alfio Rapisarda, Arcivescovo tit. di Canne, Nun- 1.9 » » Mons. Paul Tschang In-Nam, Arcivescovo tit. eletto di zio Apostolico in Portogallo. Amanzia, Nunzio Apostolico in Bangladesh. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 9 settembre 2002. L'Em.mo Signor Cardinale Jan P. Schotte, Membro della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano « ad quinquennium ». 1 ottobre » L'Em.mo Signor Cardinale Francis Arinze, Prefetto della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti « ad quinquennium ». » » » S.E. mons. Michael Louis Fitzgerald, Arcivescovo tit di Nepte, Presidente del Pontificio Consiglio per il Dialogo Inter-religioso « ad quinquennium ». Diarium Romanae Curiae 1 ottobre 2002. S.E. mons. Renato Raffaele Martino, Arcivescovo tit. di Segerme, Presidente del Pontifìcio Consiglio Giustizia e della Pace «ad quinquennium».. » » 699 della » S.E. mons. Attilio Nicora, Vescovo em. di Verona Presidente 14 » » dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica « ad quinquennium ». Mons. Charles Scicluna, Promotore di Giustizia presso la Congregazione per la Dottrina della Fede « ad quinquennium ». 20 » » La signora Madeleine Ramaholimihaso, Membro del Collegio dei Revisori della Prefettura degli Affari Economici « in aliud triennium ». Protonotari 2 18 2 11 14 28 » Apostolici soprannumerari ottobre 2001. Mons. Ernst Rößler (Rottenburg-Stuttgart) » » Mons. Walenty Bal (Rzeszów) dicembre » Mons. Jorge Simào Miguel (Piracicaba) » » Mons. Ambrogio Piantanida (Milano) » » Mons. Frederick A. Miles (Westminster) gennaio 2002. Mons. Guillermo Rodríguez Jáquez (Santo Domingo) » » Mons. Rafael Bello Peguero (Santo Domingo) Prelati d'onore di Sua Santità 30 23 » » » » 30 » 1 » » 2 » 6 » » 12 » 15 26 giugno luglio » » » » agosto » ottobre » » » » » » » » » » » 2001. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Alan Malone (Phoenix) Dale J. Fushek (Phoenix) Michael O'Grady (Phoenix) Eugene Maguire (Phoenix) William E. McKay (Phoenix) Daniel A. McCready (Phoenix) Pietro Eduardo Russo (Foggia-Bovino) Fausto Carlesino (Cerreto Sannita-Telese) Robert McDonald (Aberdeen) Edward Traynor (Aberdeen) Juan Sánchez Díaz (Alcalá de Henares) Michael Smith Foster (Boston) Robert Fichtner (Boston) Thomas J. Sullivan (Worcester) Antonio Meneguolo (Venezia) Nicolino Amodeo Merlo (Porto-Santa Rufina) Helmut Huber (Regensburg) Andrew Paul Boland (Dublin) Frank J. Dewane (Green Bay) Vase Andercáu (Oradea Mare, Gran Varadino dei Romeni) Mons. Dumitru Muregan (Oradea Mare, Gran Varadino dei Romeni) Mons. Petru Pop (Oradea Mare, Gran Varadino dei Romeni) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 700 26 » ottobre » 2001 Mons. Dimitru Pop (Oradea Mare, Gran Varadino dei Romeni) » Mons. Gheorghe Morna (Oradea Mare, Gran Varadino dei Romeni) » » » Mons. Gavr Buzagi (Oradea Mare, Gran Varadino dei Romeni) 9 novembre » Mons. Giuseppe Calabrese (Campobasso-Boiano) 12 » » Mons. Dieter Spelthahn (Essen) » » » Mons. Lorenzo Duarte Antuna (Culiacán) 7 dicembre » Mons. Bertram Johannes Meier (Augsburg) 10 » » Mons. Borut Kosir (Ljubljana) 14 gennaio 2002. Mons. Clemente Barrera Rivas (Santa Ana) "* » » » Mons. Lászlo Kretovics (Szeged-Csanád) » » » Mons. Paolo Paolucci Bedini (Ancona-Osimo) 17 » » Mons. Alfons Henrich (Speyer) » » » Mons. Otto Schüssler (Speyer) 6 febbraio » Mons. Luciano Suriani (Chieti-Vasto) 14 » » Mons. Wojciech Wolniewicz (Poznan) )> » » Mons. Jan Sliwanski (Poznan) 15 » » Mons. Andrew Thanya-Anan Vissanu (Bangkok) 3 maggio » Mons. Peter Gerard Magee (Galloway) Cappellani di Sua Santità 11 settembre » » » » » » 22 » » » » » 1 ottobre » » » » » » 2 » » » 6 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2001. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Franz Rechberger (Sankt Pölten) Josef Nowak (Sankt Pölten) Rudolf Stark (Sankt Pölten) Karl Schrittwieser (Sankt Pölten) Wolfgang Witzgall (Bamberg) Brian Kinrade (Menevia) Clemens Brüggemann (Paderborn) Florentino Rueda Recuerdo (Alcalá de Henares) Pedro-Luis Mielgo Torres (Alcalá de Henares) José Antonio Galera de Echenique (Opus Dei) Michael Cooke (Kilmore) Clemens Stroppel (Rottenburg-Stuttgart) Manfred Unsin (Rottenburg-Stuttgart) Giovanni Di Michele (Porto-Santa Rufina) Adriano Furgoni (Porto-Santa Rufina) Secundino De Jesús Delgado Acevedo (San Salvador) Fernando Arturo Rodríguez Canales (San Salvador) Etienne Jules Alliet Van Den Heede (San Salvador) Ramón Rogelio Esquivel (San Salvador) Rafael Edgardo Urrutia Herrera (San Salvador) Richard C. Antall (San Salvador) Cario Dalpane (Imola) Giuseppe Saia (Brescia) Diarium Romanae Curiae 6 10 » ottobre » » » » » » » » » » » » 12 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 18 » » » » 19 » » » » » » » 20 24 31 » » » » » » » » » » » » » » >> » » » » » » » 701 2001. Il sac. Christopher Prowse (Melbourne) » Il sac. Julian Seguróla Urquiola (San Cristóbal de Venezuela) » Il sac. Teodolindo H. Rosales Chávez (San Cristóbal de Venezuela) » Il sac. José R. Pernia Chacón (San Cristóbal de Venezuela) » Il sac. Martín Martínez Monsalve (San Cristóbal de Venezuela) » Il sac. José Carlos Rodríguez Núñez (Santiago de los Caballeros) » Il sac. Pedro Antonio Henríquez Escano (Santiago de los Caballeros) » Il sac. Rafael Tobías Cruz Gonzales (Santiago de los Caballeros) » Il sac. Silvio Duarte Henriques (Viseu) » Il sac. José Fernandes Vieira (Viseu) » Il sac. Alfredo de Almeida Melo (Viseu) » Il sac. Orlando Soares de Pai va (Viseu) » Il sac. Benito Ungson (Lingayen-Dagupan) » Il sac. Lorenzo Della Betta (Urbino-Urbania-Sant'Angelo in Vado) » Il sac. Giovanni Lupi (Urbino-Urbania-Sant'Angelo in Vado) » Il sac. Giuseppe Zazzeroni (Urbino-Urbania-Sant'Angelo in Vado) » Il sac. Pietro Sparaventi (Urbino-Urbania-Sant'Angelo in Vado) » Il sac. Christian Kreuzberg (Köln) » Il sac. Gerhard Wehling (Köln) » Il sac. Andrew Paul Boland (Dublin) » Il sac. Joseph Tunde Ogunduyilemi (Ondo) » Il sac. Remy Berchier (Lausanne-Genève-Fribourg) » Il sac. Paul Pan (Caceres) » Il sac. Rodel Cajot (Caceres) » Il sac. Domenico Tomé (Vittorio Veneto) » Il sac. Valentino Vannozzi (Montepulciano-Chiusi-Pienza) » Il sac. Vincenzo Felice (Cosenza-Bisignano) » Il sac. Alfredo Luberto (Cosenza-Bisignano) » Il sac. Francesco Marigliano (Cosenza-Bisignano) » Il sac. Francesco Saverio Spadafora (Cosenza-Bisignano) » Il sac. Emilio Aspromonte (Cosenza-Bisignano) » Il sac. Leonardo A.P. Bonanno (Cosenza-Bisignano) » Il sac. Fausto Cardamone (Cosenza-Bisignano) » Il sac. Dario De Paola (Cosenza-Bisignano) » Il sac. Giovanni Sesana (Brescia) » • Il sac. Massimo De Gregori (Torino) » Il sac. Dieter Olbrich (München und Freising) » Il sac. Ludwig Scheiel (München und Freising) 702 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 31 ottobre 2001. Il sac. Riccardo Bollati (Roma) » » » Il sac. Ryszard Piasecki (Tarnów) » » » Il sac. David Manson (Brentwood) » » » Il sac. John Armitage (Brentwood) » » » Il sac. Peter Verity (Lancaster) » » » Il sac. Michael Tully (Lancaster) » » » Il sac. Johan Bonny (Bruges) 3 novembre » Il sac. Patrick McAleenan (Northampton) » » » Il sac. Sean Healy (Northampton) 12 » » Il sac. Pietro Amenta (Matera-Irsina) » » » Il sac. Domenico D'Elia (Matera-Irsina) » » » Il sac. Damiano Lionetti (Matera-Irsina) » » » Il sac. Arcangelo Rotunno (Matera-Irsina) » » » Il sac. Francesco Paolo Taccardi (Matera-Irsina) » » » Il sac. Richard R. Greene (Lafayette) » » » Il sac. Benedito Chaves Lima (Coroatá) » » » Il sac. Sebastiäo Bezerra de Oliveira (Itabuna) » » » Il sac. Brian J. Egan (Birmingham in Alabama) » » » Il sac. Paul L. Rohling (Birmingham in Alabama) » » » Il sac. José de Jesús Navarro Cortés (Culiacán) » » » Il sac. Simón Garcías Casas (Culiacán) » » » Il sac. Gabriel Morales Marín (Culiacán) » » » Il sac. J. Josafat Herrera Betancourt (Tepic) » » » Il sac. Alberto Aguzzoli (Reggio Emilia-Guastalla) » » » Il sac Luigi Sbarbaro (Chiavari) » » » Il sac. Gustavo Ferreira Sampedro (Bogotá) » » » Il sac. Petens Vilcâns (Rëzekne-Aglona) » » » Il sac. Paolo Razzauti (Livorno) » » » Il sac. Leonello Barsotti (Livorno) )> » » Il sac. Pierluigi Betti (Livorno) » » » Il sac. Arkadiusz Nocon (Katowice) 17 » » Il sac. Guido Scotti (Lanciano-Ortona) 23 » » Il sac. Giulio Sembeni (Brescia) 2 dicembre » Il sac. Péteris-Anton Dupats (Riga) » » » Il sac. Franco Bartolino (Pozzuoli) » » » Il sac. Pasquale Borredon (Pozzuoli) » » » Il sac. Umberto Ciotola (Pozzuoli) » » » Il sac. Enrico Palumbo (Pozzuoli) » » » Il sac. Jeremy Harry Rigden (Clifton) 4 » » Il sac. José Lorusso (Botucatu) » » » Il sac. José Ribeiro de Freitas (Botucatu) » » » Il sac. José Nil ton Brandäo Laurindo (Maceió) 5 » » Il sac. Paolino Villani (Frosinone-Veroli-Ferentino) » » » Il sac. Elio Lauretti (Frosinone-Veroli-Ferentino) » » » Il sac. Natale Luciani (Frosinone-Veroli-Ferentino) Diarium Romanae Curiae 5 » » » » » 6 7 dicembre » » » » » » » 18 14 » » » » » » » » » » » » » 17 » » » 18 » » » » » gennaio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2001. » » » » » » » Il sac. Elvidio Nardoni (Frosinone-Veroli-Ferentino) Il sac. Armando Raponi (Frosinone-Veroli-Ferentino) Il sac. Mario Avallone (Frosinone-Veroli-Ferentino) Il sac. Carlo Cervini (Frosinone-Veroli-Ferentino) Il sac. Raffaele Di Torrice (Frosinone-Veroli-Ferentino) Il sac. Giuseppe Giancarli (Frosinone-Veroli-Ferentino) Il sac. Ettore Ballestrero (Roma) Il sac. Giuseppe Scotti (Milano) Il sac. Vincenzo Francia (Lucera-Troia) Il sac. Mark Benedict Coleridge (Melbourne) Il sac. Peter Slors (Roermond) Il sac. Fabio Fabene (Viterbo) Il sac. James P. Moroney (Worcester) Il sac. Terence L. Connors (Madison) Il sac. Douglas L. Dushack (Madison) Il sac. Domingo Navarro Lorenzo (Teruel) Il sac. José del Carmen Sánchez García (Santa Marta) Il sac. Norman de Jesús Pérez Velásquez (Santa Marta) Il sac. Oscar Darío Vargas Jaramillo (Santa Marta) Il sac. Luis Enrique Rojas Restrepo (Santa Marta) Il sac. Francisco María Bedoya Bedoya (Santa Marta) » Il sac. Alberto Ortega Martín (Madrid) 2002. Il sac. Marcello Bartolini (Trento) » Il sac. Natale Padovese (Concordia-Pordenone) » Il sac. Giuseppe Ricci (Perugia-Città della Pieve) » Il sac. Reymondo Jiménez Asis (Daet) » Il sac. Romeo Apio Violeta (Daet) » Il sac. Heribert Stavisky (Essen) » Il sac. Honesto A. Moraleda (Legazpi) » Il sac. Vito E. Pavilando (Legazpi) » Il sac. Crispin C. Bernarte (Legazpi) » Il sac. Noè B. Thomas (Legazpi) » Il sac. Jacinto Adriano Wong Romero (Yucatán) » Il sac. Alvaro García Aguilar (Yucatán) » Il sac. José Florencio Camargo Sosa (Yucatán) » Il sac. Thomas Joseph Fucinaro (Lincoln) » Il sac. Alois Gabriel (Speyer) » Il sac. Felix Hirsch (Speyer) » Il sac. Ludwig Müller (Speyer) » Il sac. Luciano Donatelli (Verona) » Il sac. Milton Eladio Ruiz (Santo Domingo) » Il sac. Daniel Lorenzo Vargas Salazar (Santo Domingo) » Il sac. Salvador Encarnación (Santo Domingo) » Il sac. Miguel Angel Santana Marcano (Santo Domingo) » Il sac. Raúl Peguero (Santo Domingo) 703 704 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 19 gennaio » » » » 30 1 » » febbraio » 4 » » » » » » 5 marzo » » » » » » » » » » » » 11 » » » » » » » 2002. II » II II » II » II » II » II » II » II » II » II » II » II II » II » II » II » II » II » II » II sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac sac Karl Schönhals (Fulda) Rudolf Montag (Fulda) Luigi Savino (Nola) Liam Bergin (Ossory) Milcíades Bayona Jaime (Ocaña) Luis Alfonso Ortiz Corredor (Ocaña) Valerio Crivelli (Lugano) Petru Mare§ (Ia§i) Pietro Caldari (Urbino-Urbania-Sant'Angelo in Vado) Matteo De Mori (Adria-Rovigo) Felicetto Gabrielli (Albano) Carlino Panzeri (Albano) Aldo Anfuso (Albano) Pietra Aliara (Albano) Bruno Maran (Albano) Giovanni Masella (Albano) Antonio Manzini (Albano) Francisco Fabris (Curitiba) Diniz Mikosz (Curitiba) Antonio Carlos Bággio (Curitiba) Domingos Salomäo Kahel (Curitiba) Gentiluomini di Sua Santità: 29 maggio » » » » » » » » » » 29 giugno » » » » 30 » » » » » 2001. II » II » II » II » II » II » II 2002. II » II » II » II » II » II » II sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Sebastiano la Spina della Cimarra (Roma) Bernardino Paganuzzi (Roma) Lucio Ghia (Roma) Arnaldo Vittorio de Möhr di Sunneg e Morberg (Roma) Pierluigi Tonaca (Roma) Giovanni Arvedi (Cremona) Mario Vassalli (Chur) Marcello Celestini (Roma) Emmanuele Francesco M. Emanuele (Roma) Teodorico Nanni (Ferrara-Comacchio) Théodore J. Arcand (Ottawa) Frank De Rosa (Bridgeport) Thomas A. De Stefano (Trenton) Gustav Ortner (Vienna) Addetti di Anticamera: 30 maggio » » 2001. II sig. Adriano Jasillo (Albano) » II sig. Stefano Cefali (Roma) Diarium Romanae Curiae 705 ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: II Collare dell'Ordine Piano 19 2 ottobre » 1999. A S.E. il sig. Carlo Azeglio Ciampi, Presidente della Repubblica Italiana 2001. A S.E. il sig. Nursultan Abishevich Nazarbayev, Presidente della Repubblica del Kazakhstan Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: La Gran Croce dell'Ordine di San Gregorio Magno 10 ottobre 17 novembre 15 gennaio » 17 » » » 18 » » » » » » » » marzo 13 2001. » 2002. » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . sig . Dieter Stolte (Mainz) Gonzalo de Mora y Aragon (Spagna) Gianluigi Brusa (Milano) Guido Nonn (Speyer) Walter Süss (Speyer) Juan Manuel Taveras Rodríguez (Santo Domingo) Luis A. Ginebra (Santo Domingo) Eduardo De Castro (Santo Domingo) Antonio Najri (Santo Domingo) Maximo Pellerano (Santo Domingo) Giuseppe Vedovato (Firenze) La Commenda con Placca dell'Ordine di San Gregorio Magno Ol 6 settembre » » » 7 » 18 » » » » » 27 » 28 6 ottobre » 12 4 dicembre » » 11 » » » » » 2001. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al sig . Osman S. Çetintas (Turchia) sig . Haul Yücel Güclü (Turchia) sig . Julius Lauritsch (Austria) sig . Gianfranco Ottogalli (Italia) sig . Marcello De Donno (Italia) sig . Giampaolo Di Paola (Italia) sig . Bruno Gain (Francia) sig . José Guillermo Ordorica Robles (Messico) sig . Luigi Garavaglia (Porto-Santa Rufina) sig . Dieter-Georg Baumewerd (Germania) sig . István Nemeskürty (Esztergom-Budapest) sig . Cecco Bonanotte (Italia) sig . Volodymyr M. Lytvyn (Ucraina) sig . Anatoliy M. Zlenko (Ucraina) sig Anatoliy K. Orel (Ucraina) sig . Yury P. Bohutskiy (Ucraina) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 706 31 15 gennaio febbraio 2002. » Al sig . Carlo Rimoldi (Milano) Al sig . Alberto Savastano (L'Aquila) La Commenda dell'Ordine di San Gregorio Magno eo settembre 18 » » 22 » 11 ottobre 2001,, » » » » » » » » » » 6 » » » » » » » 1 » » » 18 » » » » 20 31 » » » » » » » » » 4 dicembre » » » » » » » » » » 3 » » » » » gennaio » » » 30 » 21 » » » » » 1 » 2002. » » 31 » » » » » » » » febbraio » » » » » » » Al Al Al Al Al Al sig .. Renaud de Marin de Carranrais (Francia) sig . Dragan Matijevic (Croazia) sig . Lucio Paradisi (Italia) sig . Jean Nourissat (Dijon) sig .. Mäher Gayed Ráela (Alessandria dei Copti) sig . Càndido Feliciano da Ponte-Neto (Säo Sebastiäo Rio de Janeiro) Al sig . Manfred Holztrattner (Salzburg) Al sig . Luciano Chicchi (Rimini) Al sig . Armando Foschi (Rimini) Al sig . Pier Giorgio Pasini (Rimini) Al sig . Hugues Nolet de Brau were Van Steenland (Belgio) Al sig . Raymond E. Neumann (San Antonio) Al sig . Olegario G. Tijerina (San Antonio) Al sig . Mustapha El Bouazzaoui (Marocco) Al sig . Gervasio Schiavoni (Sabina-Poggio Mirteto) Al sig . Tommy Thulin (Stockholm) Al sig . Lawrence Ziemianski (Washington) Al sig . Alfonso Garuti (Carpi) Al sig . Stanislav Fortuna (Ljubljana) Al sig . Volodymyr I. Radchenko (Ucraina) Al sig Yuriy O. Smirnov (Ucraina) Al sig Anatoli A. Zasukha (Ucraina) Al sig Mykhailo V. Hladiy (Ucraina) Al sig Oleksandr O. Omelchenko (Ucraina) Al sig Yuri O. Danayev (Ucraina) Al sig Heorgiy V. Chekniavskiy (Ucraina) Al sig Bruno D'Alfonso (Italia) Al sig Pericle Bergamo (Italia) Al sig Carlo La Vigna (Italia) Al sig Fausto Ales (Italia) Al sig Joseph Willi Oberberg (Essen) Al sig Bernard Joseph Tansey (Westminster) Al sig Gennaro De Feo (Roma) Al sig Enrico Nenna (Roma) Al sig Enrique Mas Montañés (Spagna) Al sig Walter Koberger (Wien) Al sig Rafael J. Cabrera Artola (Managua) Diarium Romanae Curiae 707 Il Cavalierato dell'Ordine di San Gregorio Magno 5 marzo 2001. Al sig . Sandro Benedetti (Albano) » » » Al sig . Aldo Drogheo (Albano) » » » Al sig , Angeletto Mafera (Albano) » » »> Al sig . Anacleto Fini (Albano) » Al sig Francesco Otti (Italia) 18 settembre » » » Al sig . Donato Berardi (Italia) » 22 » Al sig . Con Sobey (Northampton) 1 ottobre » Al sig . Bonaventure Fagan (Saint John's, Newfoundland) » » Al sig , Roger Tranchant (Annecy) 6 » » » Al sig Wilhelmus F.C.M. Derkse ('s-Hertogenbosch) 12 » » Al sig . Robert J.W. Clark (Saint Andrews and Edinburgh) » » » Al sig . Leandro Ferrari (Lugano) » » Al sig . Bernard Gaffet (Amiens) 18 » » Al sig . Aniello Avallone (Sabina-Poggio Mirteto) 31 12 novembre » Al sig . John Regan (Cardiff) » » » Al sig . Carlo Moscatelli (Roma) » » » Al sig . Sante Baldi (Roma) » » » Al sig Eugenio Giovanni Santoni (Pescia) » » » Al sig . Giuseppe Frediani (Pescia) » » Al sig Nino Di Paolo (Napoli) » » » Al sig Gerardus W Fransen (Rotterdam) » » » Al sig . Wilhelmus J. Vos ('s-Hertogenbosch) 17 » Al sig David Barker (Southwark) » » » Al sig Dietrich Wehner (Freiburg im Breisgau) » » » Al sig Maurice Moerlen (Strasbourg) 2 dicembre » Al sig Angelo Verga (Roma) » » » Al sig Jean Lafont (Blois) » 4 » Al sig Antonio Fernando Giannini (Roma) » » » Al sig Samir Daoud Halwagi (Cairo dei Siri) » » » Al sig Samir Hanna Sidi (Cairo dei Siri) » 7 » Al sig Angelo Balsamo (Caltanissetta) » » » Al sig Richard Brumby (Gran Bretagna) » » » Al sig Ludwik Kobierski (Lviv dei Latini) » » » Al sig Ihor Zhuk (Lviv dei Latini) » » » Al sig Patrick James Kennedy (Killala) 14 gennaio 2002. Al sig Michael Power (Southwark) 1 febbraio » Al sig Antonio Libonati (Avezzano) » » » Al sig Antoni B. Stepien (Lublin) » » » Al sig Michel Trilha (Tarbes et Lourdes) » 4 » Al sig Nicholas McKenna (Dublin) » » » Al sig Ugo Battaglia (Roma) » » » Al sig Dante Devoto (Roma) Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 708 4 » 7 12 19 21 » » febbraio » » » » » » » 2002. » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Vittorio Conti (Grosseto) Giovanni Lietta (Novara) Sghir Ej-Jìlali (Marocco) Yves David (Rennes) Gianfranco Agostinone (Pescara-Penne) André Magnan (Marseille) Bruno Magnan (Marseille) Robert Lanteaume (Marseille) La Croce di Dama di Gran Croce dell'Ordine di San Gregorio Magno 17 gennaio 2002. Alla sig.ra Gisela Büttner (Speyer) La Croce di Dama di Commenda dell'Ordine di San Gregorio Magno 10 ottobre 2001. 12 novembre » 17 » » » » » 12 febbraio 2002. Alla Alla Alla Alla Alla sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra Mary Suzanne Vanderbosch Agostino (San Diego) Cele Daccó (Lugano) Gesine Utz (Hildesheim) Liselore Karnath (Hildesheim) Diana Turconi-Bubenek (Romania) La Croce di Dama dell'Ordine di San Gregorio Magno 5 marzo 2001. Alla sig.ra Anny Bernardi (Albano) 10 ottobre » Alla sig.ra Lilian Hopkin (Menevia) 17 novembre » Alla sig.ra Annette Barker (Southwark) 2 dicembre » Alla sig.ra Caterina Guarna in Verga (Roma) 4 » » Alla sig.ra Pearlette Calliopa Louisy (Castries) La Gran Croce dell'Ordine di San Silvestro Papa 22 settembre » » 2001. Al sig. Jorge Cisternas Larenas (Santiago de Chile) » Al sig. Josef Stasinski (Poznan) La Commenda con Placca dell'Ordine di San Silvestro Papa 2 ottobre 2000. Al sig. Louis Yinda (Edea) 25 settembre 2001. Al sig. Bruno Neveu (Francia) 2 ottobre » Al sig. Christian Konrad (Wien) 18 gennaio 2002. Al sig. Radhamés Mejia (Santo Domingo) » » » Al sig. José León Asencio (Santo Domingo) » » » Al sig. Víctor Méndez Capellán (Santo Domingo) » » » Al sig. José Garrido (Santo Domingo) » » » Al sig. José Delmonte Peguero (Santo Domingo) » » » Al sig. José Chez Checo (Santo Domingo) Diarium Romanae Curiae La Commenda dell'Ordine di San Silvestro Papa 22 settembre 1 ottobre » » 6 10 » » » » » » 12 18 » » » » 20 2 » 4 » 11 » » » 1 19 » » » » » » » » » » » » » » » » » » dicembre » » » » » » » febbraio » » 2001. Al Al Al Al Al Al Al Al Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al Al Al Al Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al 2002. Al » Al » Al » » » » » » » sig . Alberto Giordano (Ventimiglia-Sanremo) sig . Harald Hubatschke (Sankt Pölten) sig . Herbert Sprenger (Saint John's, Newfoundland) sig . Gerald Fallón (Saint John's, Newfoundland) sig . Walter Pescosta (Wien) sig . Romeo Ferreira de Queiroz (Nova Iguaçu) sig . Franco Guatelli (Reggio Emilia-Guastalla) sig , Renato Coscelli (Reggio Emilia-Guastalla) sig Fermo Carubbi (Reggio Emilia-Guastalla) sig . Francesco Sanna (Reggio Emilia-Guastalla) sig . Carlo Scaravelli (Reggio Emilia-Guastalla) sig . Lodovico Vergari (Orvieto-Todi) sig . Johannes Martinek (Wien) sig . Carlos Polit Ortiz (Portoviejo) sig . José Atilio Alava Mejia (Portoviejo) sig . Mario Fioret (Concordia-Pordenone) sig . Lucio Candotti (Concordia-Pordenone) sig . Giuseppe Mannello (Concordia-Pordenone) sig . Nasri Aractingi (Damasco dei Greco Melchiti) sig . Bindo Massimo Giannaccari (Roma) sig Tommaso Zenga (Roma) sig . Silvio Cavazzoli (Carpi) sig Domenico Spagnuolo (Avellino) sig Yuri V. Zemiliansky (Ucraina) sig Valeriy I. Stroghyj (Ucraina) sig Anatoli P. Kartysh (Ucraina) sig Mycola H Malomuzh (Ucraina) sig Paul Kirchhof (Freiburg im Breisgau) sig Josef Jurina (Freiburg) sig Luigi Giulianelli (Roma) Il Cavalierato dell'Ordine di San Silvestro Papa 31 30 maggio agosto 2000. Al sig 2001. Al sig » » Al sig » » » » Al sig 22 settembre » Al sig » » Al sig » » Al sig » » Al sig » » » Al sig » » Al sig » Ruggiero Capodivento (Italia) Giuseppe Basilone (Benevento) Francesco Saverio Simeone (Benevento) Giovanni De Lucia (Italia) Heinz Schott (Bamberg) Fritz Diekamp (Paderborn) Philippe Bardoul (Nantes) Guillaume Gaschignard (Nantes) Mario Croes (Willemstad) Silos Ramón Salcedo (Willemstad) 709 710 22 settembre 1 ottobre » » » » » 2 » » » » » » » 6 » » » » » » » » » » » » » » » » 10 » » » » » 12 » » » » » » » » » » » » » 18 » » » » » » 20 » 21 » » » » » » » » 12 novembre » » » » » » » » » 17 » » Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 2001 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » »> » » » » » Al sig . Edsel Arthur Victor Jesurun (Willemstad) Al sig . Nicolaas B. M. Poort (Rotterdam) Al sig . Arnold Sommer (Paderborn) Al sig . Wilhelm J. P. Scholc ('s-Hertogenbosch) Al sig Jozef Biernacki (Saint-Boniface) Al sig . Fabio Antimiani (Roma) Al sig . Giovanni Artenio (Roma) Al sig . Giancarlo Cianfrocca (Roma) Al sig . Aldo Benzi (Rimini) Al sig . Marco Moretti (Rimini) Al sig . Salvatore Andreetti (Porto-Santa Rufina) Al sig . Luca Celi (Porto-Santa Rufina) Al sig . Giovanni Cortelessa (Porto-Santa Rufina) Al sig . Giuseppe Ficini (Porto-Santa Rufina) Al sig . Vincenzo Fuccio (Porto-Santa Rufina) Al sig Alessandro Picozzi (Porto-Santa Rufina) Al sig . Bernard Leonard Mensink (Utrecht) Al sig . John Edward Duignan (Wellington) Al sig . Giovanni Casotti (Reggio Emilia-Guastalla) Al sig . Aliviero Moretti (Orvieto-Todi) Al sig . Theodor Pieper (Essen) Al sig . Mario De Felice (Catania) Al sig . Colombo Labate (Cesena-Sarsina) Al sig Roberto Azzolin (Cesena-Sarsina) Al sig Mario Mora (Cesena-Sarsina) Al sig Giuseppe Rebuffini (Cesena-Sarsina) Al sig . Carlo Zucchi (Modena-Nonantola) Al sig Juliusz Tamiollo (Southwark) Al sig Giacomo Colusso (Concordia-Pordenone) Al sig Guerrino Tesolin (Concordia-Pordenone) Al sig Leopold Edi Eisenmann (Salzburg) Al sig Oscar Humberto Palacios (Portoviejo) Al sig Saadallah Agha Elkalaa (Siria) Al sig Noè Guidoni (Brescia) Al sig Franco Ragni (Brescia) Al sig Enrico Silvioli (Brescia) Al sig John Kalinowski (Worcester) Al sig Mario Steveiii (Cagliari) Al sig Ferdinando Bolino (Nola) Al sig Giovanni Cirillo (Nola) Al sig Johannes A. M. Peters ('s-Hertogenbosch) Al sig Giancarlo Chicchiani (Roma) Al sig Roberto De Luca (Roma) Al sig Alexius Streit (Paderborn) Al sig Filippo Allegretta (Molfetta-Ruvo-Giovinazzo-Terlizzi) Diarium Romanae Curiae 17 novembre 2001. Al s » » » Al s 4 dicembre » Al s » Al s » » » Al s » » » Al s » » » Al s » » » Al s » » » Al s » » 2002,, Al s 3 gennaio » Al s: » 14 » Al s » » » Al s » 31 » Al s 1 febbraio » Al s » » Al s » » Al s » » » Al s » » » Al s » » » Al s: » » » Al s » 19 » Al s » » » Al s » » 711 < Gianni Lavarone (Udine) ». Giacomo Patti (Udine) r. Maurizio Marani (Carpi) Bruno Pradi (Carpi) Eugenio Galli (Carpi) r. Ercole Gasparini (Carpi) Johan M. J. Quick ('s-Hertogenbosch) r.. Giorgio Capriotti (Roma) Emidio Nazzicone (Roma) f. Giuseppe Zara (Italia) i Francesco Visicchio (Molfetta-Ruvo-Giovinazzo-Terlizzi) Paolo Pozzoli (Como) r. Tommaso Pinini D'Oliva (Roma) < Massimo Pedrazzoli (Roma) f. Massimo Bottalico (Roma) y Giuseppe Leopardo (Roma) 2 3 4 5 6 3, 20. 1 Col, 28-29, Lc 1, 46. 14.05.2002, n, 8 Sal 32, 13 Acta Ioannis Pauli Pp. II 745 su vida debe seguir impulsando la construcción de la nación mexicana, promover la fraternidad entre todos sus hijos y favorecer cada vez más la reconciliación de México con sus orígenes, sus valores y tradiciones. Esta noble tarea de edificar un México mejor, más justo y solidario, requiere la colaboración de todos. En particular es necesario apoyar hoy a los indígenas en sus legítimas aspiraciones, respetando y defendiendo los .auténticos valores de cada grupo étnico. ¡México necesita a sus indígenas y los indígenas necesitan a México! • , • • Amados hermanos y hermanas de todas las etnias de México y América, al ensalzar hoy la figura del indio Juan Diego, deseo expresarles la cercanía de la Iglesia y del Papa hacia todos ustedes, abrazándolos con amor y animándolos a superar con esperanza las difíciles situaciones que atraviesan. 5. En este momento decisivo de la historia de México, cruzado ya el umbral del nuevo milenio, encomiendo a la valiosa intercesión de San Juan Diego los gozos y esperanzas, los temores y angustias del querido pueblo mexicano, que llevo tan dentro de mi corazón. ¡Bendito Juan Diego, indio bueno y cristiano, a quien el pueblo sencillo ha tenido siempre por varón santo! Te pedimos que acompañes a la Iglesia que peregrina en México, para que cada día sea más evangelizadora y misionera. Alienta a los Obispos, sostén a los sacerdotes, suscita nuevas y santas vocaciones, ayuda a todos los que entregan su vida a la causa de Cristo y a la extensión de su Reino. ¡Dichoso Juan Diego, hombre fiel y verdadero! Te encomendamos a nuestros hermanos y hermanas laicos, para que, sintiéndose llamados a la santidad, impregnen todos los ámbitos de la vida social con el espíritu evangélico. Bendice a las familias, fortalece a los esposos en su matrimonio, apoya los desvelos de los padres por educar cristianamente a sus hijos. Mira propicio el dolor de los que sufren en su cuerpo o en su espíritu, de cuantos padecen pobreza, soledad, marginación o ignorancia. Que todos, gobernantes y subditos, actúen siempre según las exigencias de la justicia y el respeto de la dignidad de cada hombre, para que así se consolide la paz. ¡Amado Juan Diego, « el águila que habla »! Enséñanos el camino que lleva a la Virgen Morena del Tepeyac, para que Ella nos reciba en lo íntimo de su corazón, pues Ella es la Madre amorosa y compasiva que nos guía hasta el verdadero Dios. Amén. Al concluir esta canonización de Juan Diego, deseo renovar el saludo a todos los que habéis podido participar, algunos desde esta basílica, otros 49 - A.A.S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 746 desde los aledaños y muchos más a través de la radio y la televisión. Agradezco de corazón el afecto de cuantos he encontrado en las calles que he recorrido. En el nuevo santo tenéis el maravilloso ejemplo de un hombre de bien, recto de costumbres, leal hijo de la Iglesia, dócil a los pastores, amante de la Virgen, buen discípulo de Jesús. Que sea modelo para vosotros que tanto lo amáis, y que él interceda por México para que sea siempre fiel. Llevad a todos el mensaje de esta celebración y el saludo y el afecto del Papa a todos los mexicanos. VIII Mexicopoli in beatificatione servorum Dei Ioannis Baptistae et Hyacinhi a Sanctis Angelis.* Queridos hermanos y hermanas: 1. «Dichosos los perseguidos por causa de la justicia, porque de ellos es el Reino de los cielos »- En el evangelio de las bienaventuranzas, esta última invita a no desalentarse ante las persecuciones que la Iglesia ha afrontado desde el inicio. En el Sermón de la Montaña Jesús promete la felicidad auténtica a quienes son pobres de espíritu, lloran o son mansos; también a los que buscan la justicia y la paz, actúan con misericordia o son limpios de corazón. Ante el sufrimiento humano que acompaña el camino en la fe, san Pedro exhorta: « Alégrense de compartir ahora los padecimientos de Cristo, para que, cuando se manifieste su gloria, el júbilo de ustedes sea desbordante ». Con esta convicción Juan Bautista y Jacinto de los Angeles afrontaron el martirio manteniéndose fieles al culto del Dios vivo y verdadero y rechazando los ídolos. Mientras sufrían el tormento, al proponerles renunciar a la fe católica y salvarse, contestaron con valentía: « Una vez que hemos profesado el Bautismo seguiremos siempre la religión verdadera ». Hermoso ejemplo de cómo no se debe anteponer nada, ni siquiera la propia vida, al compromiso bau1 2 * Die 1 Augusti 2002, Mt 5, 10. 2 Pe 4, 13. 1 2 Acta Ioannis Pauli Pp. II 747 tismal, como hacían los primeros cristianos que, regenerados por el Bautismo, abandonaban toda forma de idolatría. 3 2. Saludo con afecto a los Señores Cardenales y Obispos congregados en esta Basílica. En particular al Arzobispo de Oaxaca, Monseñor Héctor González Martínez, a los sacerdotes, religiosos, religiosas y fieles laicos, especialmente a los venidos desde Oaxaca, tierra natal de los nuevos Beatos, donde su recuerdo sigue tan vivo. Vuestra tierra es una rica amalgama de culturas. Allí llegó el Evangelio en 1529 con los Padres Dominicos, sirviéndose de las lenguas nativas y los usos y costumbres de las comunidades locales. Entre los frutos de esta semilla cristiana destacan estos dos grandes mártires. 3. En la segunda lectura san Pedro nos ha recordado que si alguno « sufre por ser cristiano, que le dé gracias a Dios por llevar ese nombre ». Juan Bautista y Jacinto de los Angeles, derramando su sangre por Cristo, son auténticos mártires de la fe. Como el apóstol Pablo, podrían preguntarse en su interior: « ¿Quién nos separará del amor de Cristo? ¿La tribulación?, ¿la angustia?, ¿la persecución?, ¿el hambre?, ¿la desnudez?, ¿los peligros?, ¿la espada? ». Estos dos cristianos indígenas, intachables en su vida personal y familiar, sufrieron el martirio por su fidelidad a la fe católica, contentos de ser bautizados. Ellos son ejemplo para los fieles laicos, llamados a santificarse en las circunstancias ordinarias de la vida. 4 5 4. Con esta beatificación, la Iglesia pone de relieve su misión de anunciar el Evangelio a todas las gentes. Los nuevos Beatos, fruto de santidad de la primera Evangelización entre los indios zapotecas, animan a los indígenas de hoy a apreciar sus culturas y sus lenguas y, sobre todo, su dignidad de hijos de Dios que los demás deben respetar en el contexto de la nación mexicana, plural en el origen de sus gentes y dispuesta a construir una familia común en la solidaridad y la justicia. Los dos Beatos son un ejemplo de cómo, sin mitificar sus costumbres ancestrales, se puede llegar a Dios sin renunciar a la propia cultura, pero dejándose iluminar por la luz de Cristo, que renueva el espíritu religioso de las mejores tradiciones de los pueblos. 3 4 5 Cf. Tertuliano, De baptismo, 12, 15 1 Pe 4, 16 Rm 8, 35. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 748 5. « Estábamos alegres, pues ha hecho cosas grandes por su pueblo el Señor ». Con estas palabras del salmista nuestro corazón se llena de gozo, porque Dios ha bendecido a la Iglesia de Oaxaca y al pueblo mexicano con dos hijos suyos que hoy suben a la gloria de los altares. Ellos, con ejemplar cumplimiento de sus encargos públicos, son modelo para quienes, en las pequeñas aldeas o en las grandes estructuras sociales, tienen el deber de favorecer el bien común con esmero y desinterés personal. Juan Bautista y Jacinto de los Angeles, esposos y padres de familia de conducta intachable, como fue reconocido entonces por sus conciudadanos, recuerdan a las familias mexicanas de hoy la grandeza de su vocación, el valor de la fidelidad en el amor y de la aceptación generosa de la vida. Se alegra, pues, la Iglesia porque con estos nuevos Beatos ha recibido muestras evidentes del amor que Dios nos tiene. Se alegra también la comunidad cristiana de Oaxaca y de México entero porque el Todopoderoso ha puesto sus ojos en dos de sus hijos. 6 7 6. Ante el dulce rostro de la Virgen de Guadalupe, que ha dado aliento constante a la fe de sus hijos mexicanos, renovemos el compromiso evangelizador que distinguió también a Juan Bautista y a Jacinto de los Angeles. Hagamos partícipes de esta tarea a todas las comunidades cristianas para que proclamen con entusiasmo su fe y la transmitan íntegra a las nuevas generaciones. ¡Evangelizad estrechando los lazos de comunión fraterna y dando testimonio de la fe con una vida ejemplar en la familia, en el trabajo y en las relaciones sociales! ¡Buscad el Reino de Dios y su justicia ya aquí en la tierra mediante una solidaridad efectiva y fraterna con los más desfavorecidos o marginados! ¡Sed artífices de esperanza para toda la sociedad! 8 A nuestra Madre del cielo expresamos el gozo que nos embarga por ver subir a los altares a dos hijos suyos, pidiéndole al mismo tiempo que bendiga, consuele y auxilie, como siempre ha hecho desde este Santuario del Tepeyac, al querido pueblo mexicano y a toda América. Me recuerdo que durante mi primera visita, en 1979, he podido visitar Oaxaca. Me alegro que hoy he podido beatificar a dos hijos suyos. ¡Gracias a Dios! 6 7 8 Sal 125, 3. Cf Prefacio II de los Santos. Cf Mt 25, 34-35, Acta Ioannis Pauli Pp, II 749 Aquí he palpado vuestra estima, y volver me ha causado una profunda alegría espiritual de la que doy gracias a Dios y a su Santísima Madre. Gracias también a todos los que habéis preparado mi visita cuidando todos los detalles. Gracias a los que, con tanto cariño, me habéis recibido en las calles de esta ciudad, a los que habéis venido desde lejos, a los que habéis escuchado y acogeréis el mensaje que os dejo, a los que rezáis tanto por mi ministerio de Sucesor de Pedro. Al disponerme a dejar esta tierra bendita me sale de muy dentro lo que dice la canción popular en lengua española: « Me voy, pero no me voy. Me voy, pero no me ausento, pues, aunque me voy, de corazón me quedo ». ¡México, México, México lindo, que Dios te bendiga! 750 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM ISOLANA Beatificationis et canonizationis Servi Dei Iosephi Morgera parochi (1844-1898) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Principium interius, virtus scilicet qua presbyteri vita spiritualis animetur et quasi manuducatur, quatenus is configuratur Christo Capiti et Pastori, ponendum est in caritate pastorali, id est in participatione ipsius caritatis pastoralis Christi Iesu; quae et gratuitum Spiritus Sancti donum erit, et simul munus et liberum responsale presbyteri responsum » (Ioannes Paulus II, Adhort. Apost. Pastores dabo vobis, 23: AAS LXXXIV [1992], pp. 691-692). Virtus, quae in sacerdotis Iosephi Morgera vita et operibus effulsit, sine dubio fuit caritas pastoralis, quae eum induxit ut cotidie se dederet Deo, Ecclesiae, animabus. Quapropter, ardore quodam divino seu zelo inflammatus Regni Christi dilatandi, in omni re secutus est exemplum Boni Pastoris, qui propter nos condicionem servi assumpsit (cf. Phil 2, 7) vitamque pro grege suo immolavit (cf. Io 10, 11). Dignus hic Ecclesiae minister natus est in oppido Casamicciola, intra fines dioecesis Isclanae die 1 mensis Ianuarii anno 1844, primus ex octo filiis Francisci Erasmi Dominici Morgera et Mariae Iosephae De Luise, qui ei nomen Iosephi indiderunt. Ad sacram Synaxim octo annos natus primum accessit, atque anno 1855 Confirmationis suscepit sacramentum. Cum esset quattuor annos natus, commissus est avo ex matre Francisco De Luise, custodi Villae Regiae Isclanae, qui primam ei institutionem impertiit, subitarius factus eius magister; qui unico libro ad institutionem apto usus est Sacris Bibliis. Cum ergo in globo hominum versaretur germana vita christiana insignium in animo Famuli Dei desiderium est subortum sacerdotii capessendi. Die 21 mensis Novembris anno 1852, inter alumnos Seminarii externos ascriptus, commissus est, ad studia quod Congregatio de Causis Sanctorum 751 attinet, Dominico Polito, canonico ecclesiae cathedralis. Anno vero 1853 Rex Ferdinandus II e domo Borbonica, eum nominavit clericum addictum sacrae aedi Regiae Villae Isclanae, atque stipendio, quod inde accepit, studia in Seminario pergere potuit ut alumnus internus. Verumtamen propter turbas concitatas cum Italia resurgens in libertatem vindicaretur, clausum est Seminarium; quocirca, anno 1860 coactus est domum reverti, ubi eandem vitae rationem est persecutus studiis incumbens et vita spirituali sese pascens. Subsequente anno, 1861, in Seminarium regressus, iussus est munus docendi obire in prima classe ludi litterarii. Die 22 mensis Septembris anno 1886, ad sacerdotium ascendit ac postero die primum caelestem Hostiam immolavit in ecclesia a "Purgatorio" appellata in "Villa Balnearum" (Villa dei Bagni). Secundum fratris eius Antonii testimonium hoc iudicium de missione pastorali fecit: « Sacerdos non est homo qui sibi ipsi consulere debet, sed qui de fratribus debet esse sollicitus. Sacerdos ille, qui non valet se iliterato utilem praebere, venerabilem sapienti, medicum circa omnes infirmitates spiritus, non locum tenet Christi hac in terra neque ministerio sanctae vocationis respondet ». Profecto hoc ipsum fuit totius eius vitae sacerdotalis ratio, ab initio. Romae opportunitate fruitus est scholam Collegii Romani obire. In insulam Isclanam regressus Calendis Ianuariis anno 1870 ad primum munus pastorale in dioecesi est ascriptus, scilicet ad officium cappellani in ecclesia a "Bono Consilio" vel "a Nautis" appellata; variabat opus pueros et adulescentes instituendi impensa et infatigata vita pastorali, ac perdiligenti vita spirituali. Ex hac prima parte ministerii sacerdotalis a Famulo Dei peracti multa servata sunt compendia librorum, sermonum, homiliarum. Ad hoc temporis spatium revocantur, ut putant, compositio "Vitae S. Ioseph" et initium "Vitae Iesu Christi". Deinde, quasi vices laboris non sufficerent, iuvenis sacerdos tempus insumpsit ut se sacris contionibus daret, etiam extra fines insulae Isclanae anno 1879, quo anno navitas eius apostolica usque ad urbem Neapolim et archidioecesim Caietanam est propagata. Anno 1882 Carolus Mennella tum temporis parochus oppidi Casamicciola, consecratus est episcopus auxiliaris insulae Isclanae, ex indulto apostolico in munere parochi perseverans, qui Famulum Dei perspexit esse idoneum ad se iuvandum ut vicarium parochi. Re quidem vera die 9 mensis Ianuarii anno 1882 hic litteras accepit novi crediti muneris testes, amplis additis facultatibus circa iurisdictionem. Cum ergo muneri egregie praeesset, eventu acerbissimo summique discriminis in vitae eius cursu est perculsus, id est terrae motu anni 752 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1883. Tunc in omnium conspectu Famulus Dei maturitatem sacerdotalem et heroicam caritatem ostendit. Vixdum neri potuit, iterum animi ingeniique vires in populum suum conferebat. Cum oppidum Casamicciola pastore suo esset orbatum propter luctuosam mortem episcopi Caroli Mennella, die 16 mensis Decembris anno 1883 Famulus Dei parochi munus accepit. Cum sollemne celebraretur, quo in officio publice constitueretur, se fidelibus obtulit, symbolo evangelico insignem Boni Pastoris, semper parati vitam dare pro ovibus. Exquirebatur quidem ut sacri sermonis auctor tempore Quadragesimae, exercitationum spiritualium, aliarum verbi Dei nuntiationum, inter se nexarum, maxime in insula Isolana, Caietae et Neapoli, ut parochus autem factus est omnia omnibus. Cum anniteretur ut dilectum sibi oppidum Casamicciola reficeret ratione spirituali et materiali, cogitatione et spe fultus est fore ut templum paroeciale, terrae motu deletum, a fundamentis iterum surgeret, quasi symbolum oppidi renati. Post innumerabiles difficultates superatas, die 8 mensis Iulii anno 1894 lustratus est primus lapis novae ecclesiae quae denique sollemni ritu dedicata est SS. Cordi Iesu et S. Mariae Magdalenae, quae in omne aevum symbolum evasit novi oppidi Casamicciola, quod e minis emersit opere et studio Famuli Dei. Magnam curam gessit non solum ut paroecia materialiter instauraretur sed etiam spiritualiter. Populum duxit in semitis Dei non solum ope ministerii sacri, sed etiam vitae suae sanctimonia, forma factus gregis (cf. 1 Pt 5, 3). Ut modo, quo posset, meliore missionem impleret ab Ecclesia sibi creditam, constanti animo sequebatur exemplum divini Pastoris et verbo et opere, nitens alter Christus fieri. Constanter, generose et laetitia spirituali virtutes christianas et sacerdotales coluit. Explenduit praesertim fide, spe, caritate. Mente et corde amplexus est veritates revelatas atque Ecclesiae Magisterium. Aluit fidem meditatione Sacrarum Scripturarum, precatione, studio theologiae ac fervida pietate in Eucharistiam, SS. Cor Iesu, in Beatissimam Virginem Mariam. Vixit ex eo quod credebat atque fidem suam testatus est mente firma atque dilucida, cupiens ut Deus notus esset, ut amaretur eique serviretur. Amore Dei plene captus erat, quocirca sine intermissione eius gloriae augendae operam dedit eiusque voluntati prompto animo oboedivit, bonum faciens, malum impugnans, omnem occasionem peccati de vitans; summa cum pietate augustum Missae sacrificium celebravit, item Sacramenta atque Liturgiam Horarum; haesit exercitiis pietatis, praesertim mariali precationi sancti Rosarii atque visitationi altaris Sacramento facienda. Amore Dei incensus animarum fa- Congregatio de Causis Sanctorum 753 mulatui sese dedit, quibus Veritatis panem fregit ore et scriptis, sacris contionibus et institutione, adhortationibus atque consiliis. Animi modestia ac prudentia usus animo paterno adiuvit pauperes et aegros, monentes assidebat, afflictos consolabatur, iliteratos erudivit, peccatores commonuit, beneficia contulit in adulescentulas pauperes, erat amicus sacerdotum et Seminarii alumnorum quos disciplinas theologicas docebat. Eius caritas effulsit praesertim post terrae motum, quo tempore etiam clarius se praebuit patrem pauperum. In agendo semper usus est prudentia in discernendis viis ad sui sanctificationem idoneis, item in inceptis pastoralibus, in relationibus cum auctoritatibus ecclesiasticis et civilibus, in consilio iuvandis permultis sacerdotibus atque laicis, qui eum sibi ut confessorem elegerant atque consiliarium. Confo vit pacem et concordiam inter familias et populum et auctoritates. Ut etiam permultis periegetis seu peregrinatoribus voluptatis causa, qui numerosi in insulam Isclanam se conferebant, afferret adiumentum, aliquot linguas exteras didicit. Aliis in exemplum exercebat iustitiam respectu Dei et proximi, ostendebat animum fortem in difficultatibus, patientiam in tribulationibus atque temperantiam in usu bonorum terrestrium. Erat pauper, humilis, simplex, castus. Spiritu fidei ductus, Romanum Pontificem amabat. Episcopis suis aequo animo libenterque parebat, omnino intentus in bonum Ecclesiae et dioecesis. Quanta existimatione Superiores eum sint prosecuti, ex eo patefit quod eum nominaverint parochum, magistrum Seminarii alumnorum, vicarium foraneum et honoris causa canonicum ecclesiae cathedralis. Die 15 mensis Aprilis Feria VI intra Octavam Paschae, anno 1898, altare marmoreum benedixit dicatum Christo Cruci affixo in novo templo locandum. Cum Missae sacrificium celebraret, et ad momentum pervenisset, quo verba consecrationis proferuntur, improviso sanguinis congestu in cerebro est affectus, nihilominus verba consecrationis valuit efferre et Christi Corpus sumere, inter consternationem et animi dolorem populi astantis. Paene exanimus in domum canonicam translatus, vocem amisit simulque dominatum sensuum motuumque, quem non amplius recepit. Denique die 17 mensis Aprilis ad aeternam beatitatem excessit. Annis 68 a pio eius obitu transactis, id est anno 1966, eius reliquiae translatae sunt in ecclesiam paroecialem, quam ipse construxerat. Ratione habita famae sanctitatis, initium factum est Causae beatificationis et canonizationis. Inquisitio dioecesana anno 1991 instituta est apud curiam episcopalem Isclanam. Decretum de vi iuridica Processus a Congregaste A.A s Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 754 tione de Causis Sanctorum die 19 mensis Februarii anno 1993 concessum est. Positione confecta, die 1 mensis Februarii anno 1995 de re disceptatum est in Sessione Consultorum Historicorum. Die 22 mensis Martii anno 2002 habitus est felici cum exitu Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum super Servi Dei virtutibus. Die 16 mensis Aprilis eiusdem anni Patres Cardinales et Episcopi, audita expositione Ponentis, Exc.mi Domini Petri Georgii Silvani Nesti, Archiepiscopi emeriti Camerinensis-Sancti Severini in Piceno, statuerunt canonicum Iosephum Morgera omnes virtutes heroice exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Iosephi Morgera, Parochi, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 23 mensis Aprilis A. D. 2002. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS, Praefectus L. © S. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MATRITENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Perdolentis Rodríguez Ortega y Sopeña fundatricis Dominarum Catechistarum (1848-1918) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Maria Perdolens Rodríguez Ortega y Sopeña in vico Vélez Rubio dioecesis Almeriensis in Hispania nata est die 30 mensis Decembris anno 1848. Pro evangelio nuntiando et pauperibus operariisque Congregatio de Causis Sanctorum 755 in re sociali provehendis, praesertim in regionibus in circuitu maiorum urbium, Toleti, anno 1901, Institutum Dominarum Catechistarum, hodie Sororum Catecheseos tradendae Dolores Sopeña, fundavit. Sanctitatis fama circumfusa, die 10 mensis Ianuarii anno 1918 in Domino obdormivit. Beatificationis et Canonizationis Causa ab Episcopo Matritensi anno 1928 inita est. Coram Summo Pontifice Ioanne Paulo II, omnibus de iure perfectis, die 11 mensis Iulii anno 1992 decretum super virtutibus heroicis Servae Dei promulgatum est. Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem ferrarii Victoriam Herrero Pérez, qui, die 20 mensis Maii anno 1957, magno ventilatore, cylindri formam habenti necnon mille circiter ac quingenta chilogrammata ponderis, fortuito, dum armabat, obtritus est. Miser ille contritionem pelvis et crurum passus est, cum traumate et ingentibus emissionibus sanguinis ex multiplicibus fracturis, quae in valetudinario recognita sunt. Insequentibus diebus valetudo aegroti vero in gravius vertit ob hyperpyrexiam, paralysim iliacam, collapsum respirationis et agitationem psichomotoriam corporis cum amissione conscientiae alternatam. Perpensa inefficacia curarum, medici die 25 mensis Maii prognosim infaustam dixerunt quoad vitam in brevi tempore. Illo eodem die, Dominae quaedam Catechistae eum visendi causa adierunt et ad divinum confugerunt auxilium per intercessionem Servae Dei Mariae Perdolentis Rodríguez Ortega y Sopeña. Nocte post, aegrotus statim convalescere coepit, ut mane insequenti die 26 mensis Maii omnia signa traumatis evanescerent et completa constataretur sanatio. De hac sanatione mira habita, anno 1968 apud Curiam Caesaraugustanam Inquisitio dioecesana more Apostolico instructa est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 5 mensis Februarii anno 1999 probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in sessione diei 9 mensis Martii eiusdem anni sanationem post trauma celerrimam, completam, duraturam et inexplicabilem secundum scientiam fuisse una voce affirmavit. Insequenti die 23 mensis Iunii Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 5 mensis Martii anno 2002 iterum Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Em.mo Cardinali Domino Henrico Schwery, et in utroque Coetu, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum prolatum est affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 756 vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Mariae Perdolentis Rodríguez Ortega y Sopeña, Fundatricis Dominarum Catechistarum, videlicet de celérrima, completa ac duratura sanatione Victoriam Herrero Pérez a "grave 'sindrome da schiacciamento ' con shock post-traumatico ingravescente, con fratture multiple, emoperitoneo, ematuria, ileo paralitico, distress respiratorio e stato di incoscienza". Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 23 mensis Aprilis A. D. 2002. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS, Praefectus L. © S. & Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MATRITENSIS Canonizationis beati Iosephi Mariae Rubio y Peralta, sacerdotis professi Societatis Iesu (1864-1929) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Iosephus Maria Rubio y Peralta in loco v. d. Dalias, ex Hispanica provincia Almeriae, primum lumen vidit die 22 mensis Iulii anno 1864. Dioecesanus presbyter anno 1887 consecratus, pastorali ministerio munerique docendi ferventer se dedit. Annum agens aetatis alterum et quadragesimum, Societatem Iesu ingressus est, ubi vitae operumque sanctitate eminuit. Matriti frugiferum implevit apostolatum sacramentum reconciliationis administrando, verbum Dei nuntiando et auxilium pauperibus infirmisque ferendo. Curavit ut laici participes essent muneris caritatis rei que socialis Ecclesiae. Die 2 mensis Maii anno 1929 ad Dominum migravit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II inter Beatos caelites rettulit eum die 6 mensis Octobris anno 1985. Congregatio de Causis Sanctorum 757 Eius canonizationi consulens, Postulatio Causae investigationi Congregationis de Causis Sanctorum proposuit praesumptam miram sanationem P. Iosephi Gómez Muntán, S.I., qui, currente autumno anni 1987, carcinomate correptus est epidermoidis in superiore lobo pulmonis sinistri. Chirurgica sectio, facta eodem anno die 11 mensis Decembris, comprobavit exsistentiam magni tumoris qui pleuram, mediastinum, hilum pulmonare et aortam laeserat. Interior pulmonis pars cavernam necroticam proferebat, largam diametri octo fere centimetra. Tumor insuper resecari non poterat. Attamen ad cruciatus morbi leniendos, mensibus Ianuario et Februario anni 1988 cobaltotherapia admota est ei. Interea soror infirmi et aliquot amici necnon sodales Societatis Iesu divinum coeperant implorare auxilium per intercessionem Beati Iosephi Mariae Rubio y Peralta. Eodem tempore quo preces Deo adhibebantur, valetudinis condicio P. Iosephi Gómez Muntán regredi incepit usque ad perfectam sanationem. De huiusmodi sanatione, apud Curiam Matritensem inter annos 1998-1999 instructa est Inquisitio dioecesana, cuius validitatem iuridicam Congregatio de Causis Sanctorum agnovit per decretum datum die 18 mensis Februarii anno 2000. Consilium Medicorum huius Congregationis, in sessione habita die 29 mensis Martii anno 2001, declaravit sanationem celerem, perfectam, diutinam et inexplicabilem fuisse. Die 27 sequentis mensis Novembris evenit Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum atque die 12 mensis Martii huius anni Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo D.no Aloisio Barbarito, Archiepiscopo tit. Florentinensi, facta est. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Iosephi Mariae Rubio y Peralta, Sacerdotis professi Societatis Iesu, videlicet de celeri, perfecta ac diutina sanatione P. Iosephi Gómez Muntán, S.I., a "carcinoma epidermide del polmone sinistro ampiamente infiltrante il mediastino postero-superiore". Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 758 Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 23 mensis Aprilis A. D. 2002. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS, Praefectus LffiS. £8 Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MATRITENSIS seu XETAFENSIS Canonizationis beatae Mariae a Mirabilibus Iesu (in saec.: Mariae Maravillas Fidai y Chico de Guzmán) monialis professae ordinis Carmelitarum Discalceatorum (1891-1974) DECRETUM SUPER MIRACULO Beata Maria a Mirabilibus Iesu (in saec.: Maria Maravillas Pidal y Chico de Guzmán) Matriti in Hispania nata est die 4 mensis Novembris anno 1891. Exemplari post iuventute, inter Carmelitas Discalceatas monasterii Escorialensis prope Matritum ingressa est, ubi vota religiosa anno 1921 emisit. Praeceptis Sanctae Teresiae a Iesu vocationique suae ad contemplationem et apostolatum plene confisa, plures fundavit Carmelitarum recessus, quas instanter adhortata est verbis et exemplo vitae. Operam caritatis sollertem navavit erga universam societatem et gentes. Mortua est in Carmelo oppiduli La Aldehuela provinciae Matritensis die 11 mensis Decembris anno 1974, magna ac solida sanctitatis circumfusa fama. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 10 mensis Maii anno 1998 eam Beatam proclamavit. Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem, quae paucis hebdomadibus post beatificationem in Argentina occurrit, Emmanuelis Vilar Silio, pueri vixdum undevicesimum aetatis mensem agentis, qui, die 19 mensis Iulii anno 1998, inter horam tertiam et quartam meridiei, in piscinam aquis stagnantibus usque ad metrum circiter repletam proruit. Paulo ante horam quartam, corpus pueri inventum est pronum et immobile iacens, in mediis aquis fluitans et in statione cordis apparatusque ipsius circumitionis sanguinis. Aliquibus post momentis, in parvum valetudinarium Congregatio de Causis Sanctorum- 759 pro primis auxiliis loci Nogoyá advectus est, ubi defectus pulsus cordis et liberae respirationis necnon signa recognita sunt cyanosis, pupillarum dilatationis, palloris, cutis frigidae et veterni gravis. Frictio cardiaca et respirado mechanica cum oxygeno protinus adhibitae sunt, quae parvos actus respirationis et pulsus cordis prodiderunt; sed cum, paulo post horam quintam meridiei, in sedem valetudinarii Paranensis revocationi in vitam praepositam traductus est, quam hora sexta attigit, puer statum exhibebat comatis primi vel secundi gradus, positionem cerebri expentis, cyanosim, anisocoriam, asperam respirationem. Inceptae statim sunt curae pro casu. Interdum, mater Emmanuelis, quae magnopere devota erat Beatae Mariae a Mirabilibus Iesu, cuius intercessionem ex more petebat, fidenter atque instanter ad eiusdem confugerat auxilium iam ex tempore primi receptus in valetudinario, quibus precibus et alii sociati sunt. Puer verum eo convalescere coepit, ut insequenti die 20 mensis Iulii, hora circiter octava mane, omnino sanatus inveniretur. De hoc casu, anno 1999, apud Curiam Paranensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 21 mensis Ianuarii anno 2001 probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in sessione diei 10 mensis Maii eiusdem anni sanationem celerrimam, completam, duraturam, sine effectibus neurologicis, et inexplicabilem secundum scientiam fuisse una voce affirmavit. Die 27 insequentis mensis Novembris Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 5 mensis Februarii huius anni 2002 Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Excellentissimo Domino Petro Georgio Silvano Nesti, C.P., Archiepiscopo emerito Camerinensi-Sancti Severini in Piceno. Et in utroque coetu, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato et Beatae Mariae a Mirabilibus Iesu attributo, responsum prolatum est affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more con vocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beatae Mariae a Mirabilibus Iesu (in saec.: Mariae Maravillas Pidaly Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 760 Chico de Guzmán), Monialis Professae Ordinis Carmelitarum Discalceatorum, videlicet de celérrima, completa, duratura et sine effectibus neurologicis sanatione pueri Emmanuelis Vilar Silio ab "annegamento in acqua dolce con prolungato arresto cardiorespiratorio e coma profondo". Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 23 mensis Aprilis A. D. 2002. IOSEPHUS card. SARAIVA MARTINS, Praefectus L. & S. SB Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CONGREGATIO P R O E P I S C O P I S SANCTI GERMANI et SANCTAE ANNAE POCATIERENSIS DECRETUM quo fines nutantur. Ad Concilii Vaticani II decretum ad dioecesium circumscriptiones quod attinet (Christus Dominus, nn. 22-23) exsequendum, Episcoporum Canadae Conferentia ab Apostolica Sede suo tempore expostulavit, ut territorium quattuor paroeciarum in regione vulgo dieta « Témiscouata », intra limites archidioecesis Sancti Germani adstans, ab hac Ecclesia dismembraretur et Sanctae Annae Pocatierensi dioecesi adiungeretur. Congregatio pro Episcopis, praesulibus quorum interest auditis praehabitoque favorabili voto Exc.mi P.D. Aloisii Ventura, Archiepiscopi titularis Equiliensis, in Canada Nuntii Apostolici, rata petitam immutationem aeternae christifidelium saluti cessuram, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Ioanne Paulo, divina Providentia PP. II, tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, suppleto quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent: ab archidioecesi Sancti Germani separat integrum territorium paroeciarum vulgo appellatarum Saint-David d'Estcourt (Sully), M arie-Médiatrice Congregatio (Estcourt), Saint-J pro 761 Episcopis os&ph-de-la-Rivière-Bleue et Saint-Marc-du-Lac-Long, in regione dicta « Témiscouata » adstantium, illudque dioecesi Sanctae Annae Pocatierensi adnectit. Quamobrem documenta et acta praedictarum paroeciarum, clericos, fideles et bona temporalia respicientia a Curia Sancti Germani ad Curiam Sanctae Annae Pocatierensem quam primum transmittantur. Sacerdotes, clerici Seminariique tirones illi dioecesi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habent domicilium. Quibus tamen cunctis facultas tribuitur petendi intra quinquennium, iuxta de causa deque consensu Ordinariorum quorum interest, ut aliter de eorum incardinatione disponatur. Ad haec omnia perficienda eadem Congregatio pro Episcopis praefatum Exc.mum Nuntium Apostolicum in Canada deputat vel, si casus ferat, negotiorum Sanctae Sedis in Canada gestorem, necessarias et opportunas iisdem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eamdem Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 1 mensis Iulii anno 2002. IOANNES B. card. RE, Praef. 83 Franciscus Monterisi, a Secretis. L. © S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 37/02 SUBLACENSIS, ANAGNINAE - AL ATRINAE, PRAENESTINAE ET TIBURTINAE DECRETUM quo abbatiae territorialis Sublacensis necnon dioecesium circumstantium fines mutantur. Venerabilis Abbatia Sublacensis sacros inter locos eminet, quia sanctiiicata est sancti patriarchae Benedicti praesentia, qui monachatum inde totam in Europam diffudit. A Sublacensi enim abbatia proficiscens, benedic- 762 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tina monachorum acies, cum cruce, libro et aratro, gentibus in regionibus a mari Mediterraneo usque ad Scandinaviam, ab Hiberia usque ad Polonorum loca patentia inhabitantibus fidem atque humanum progressum attulit. Monachi sublacenses, suo ministerio pro animarum salute laudabiliter semper expleto, Ecclesiae ac fidelium laudem gratiarumque actionem meruerunt. Attentis, tamen, peculiaribus huius temporis adiunctis, ad hanc venerabilem monasticam institutionem proprio in suo spiritu tuendam utque, quacumque alia sollicitudine ablata, monachi ad divinam laudem se integre dicare possint populusque Dei locum ad communionem cum Deo augendam invenire queat, atque praesertim ad paroeciarum fidelium memoratae abbatiae spirituali bono melius consulendum, Summus Pontifex Ioannes Paulus, divina Providentia PP. II, eiusdem abbatiae territorium noviter definiendum statuit. Quapropter, auditis Conferentiae Episcoporum Italiae Praeside atque Congregationis Benedictinae Sublacensis Abbate Praeside aliisque quorum interest, praehabito favorabili voto Exc.mi P.D. Pauli Romeo, Archiepiscopi titularis Vulturiensis et in Italia Apostolici Nuntii, praesenti Congregationis pro Episcopis Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, quae sequuntur mandat ac decernit: 1. territorium abbatiae Sublacensis inde ab hoc tempore constat e "Cattedrale di S. Scolastica", e coenobiis "Abbazia di Santa Scolastica" et "Sacro Speco" nuncupatis, et ex tota proprietate benedictina in monte vulgo "Taleo" et in "altura Collelungo"; 5. Suburbicariae Ecclesiae Praenestinae adnectuntur paroeciae civiliter nuncupatae "S. Nicola in Bellegra" et "S. Sisto in Bellegra", "S. Maria in Roiate" et "Seconda Cura SS. Salvatore in Roiate", et "S. Maria Assunta in Rocca Santo Stefano"; 6. Dioecesi Anagninae-Alatrinae uniuntur paroeciae civiliter nuncupatae "S. Maria in Trevi nel Lazio" et "Beata Vergine Maria Refugium Peccatorum in Trevi nel Lazio, Fraz. Altipiani di Arcinazzo"; 7. Simulque, Ecclesiae Tiburtinae aggregantur paroeciae civiliter nuncupatae "S. Andrea Apostolo in Subiaco", "S. Andrea Apostolo (cura) in Subiaco", "S. Maria Assunta della Valle in Subiaco", "S. Francesco d'Assisi in Subiaco", "S. Chelidonia in Subiaco contrada Vignola", "S. Giuseppe in Subiaco, (località Livata-Campo dell'Osso)", "S. Felicita martire (arcipretura) nel comune di Affile", "S. Felicita martire (cura) nel comune di Affile", S. Maria di Sopra in Arcinazzo Romano", "S. Maria di Sotto in Arcinazzo Ro- Congregatio pro Episcopis 763 mano", "S. Andrea in Jenne", "S. Maria in Gerano", "S. Lorenzo in Gerano", "S. Maria in Cerreto Laziale", "S. Maria della Pace e S. Benedetto in Agosta (Fraz. Madonna della Pace)", "S. Maria Assunta in Agosta", "S. Biagio in Marano Equo", "S. Maria e S. Mauro in Canterano", "S. Maria in Rocca Canterano", "S. Maria in Rocca Canterano (Praz, di Rocca di Mezzo)", "S. Maria della Visitazione in Cervara di Roma", "S. Maria Assunta in Camerata Nuova". Statuit quoque eadem Congregatio ut, una cum territorio illarum paroeciarum, ecclesiae, oratoria, domus, piae fundationes et quaecumque alia ecclesiastica bona et iura quomodocumque ad easdem paroecias vel ad abbatiam territorialem spectantia, praefatis dioecesibus adnectantur. Simul ac abbatiae territorialis Sublacensis nova territorii definitio ad effectum deducta fuerit, eo ipso dioecesani sacerdotes dioecesi illi adscripti censeantur in cuius territorio ecclesiasticum officium detinent; ceteri vero sacerdotes, clerici seminariique tirones dioecesi illi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habent domicilium. Uniuscuiusque tamen dioecesis Ordinario fas est, in singulis casibus, iuxta de causa, rationibus perpensis cum sacerdote vel clerico, quorum interest, aliter de eius incardinatione, ad normam iuris, disponere. Ad haec omnia perficienda idem Summus Pontifex Exc.mum P.D. Paulum Romeo, Archiepiscopum titulo Vulturiensem et in Italia Apostolicum Nuntium, deputare dignatus est, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 16 mensis Iulii anno 2002. IOANNES BAPTISTA card. Ioannes Maria Rossi, L. « S. In Congr pro Episcopis tab., n, 110312001 R E , Praefectus Subsecretarius 764 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale PROVISIO ECCLESIARUM Ioannes Paulus divina Providentia Pp. II, latis decretis a Congregatione pro Episcopis, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 18 Octobris 2002. — Archiepiscopali Ecclesiae Montis Regalis, R. D. Cataldum Naro, e clero dioecesis Calatanisiadensis, hactenus Historiae Ecclesiasticae apud in Sicilia Facultatem Theologicam "Sanctus Ioannes Evangelista" appellatam docentem. — Cathedrali Ecclesiae Imolensi R.D. Thomam Ghirelli, e clero archidioecesis Bononiensis, hactenus Vicarium episcopalem pro actione christiana de rebus temporalibus. die 21 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Aquaeflaviensi R.D. Emmanuelem da Rocha Felicio, e clero dioecesis Visensis, hactenus praesidem secretariatus pro Clericis in eadem dioecesi, quem deputavit Auxiliarem Patriarchatus Lisbonensis. die 23 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Baleciensi R.P. Franciscum Lackner, Ordinis Fratrum Minorum sodalem, hactenus provinciae S. Bernardini Senensis in Austria ministrum provincialem, quem deputavit Auxiliarem dioecesis Graecensis-Seccoviensis. die 24 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Tigiensi R.D. Ioannem Claudium Hertzog, e clero archidioecesis Burdigalensis, ibique Vicarium generalem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Metropolitanae Ecclesiae Toletanae Exc.mum P.D. Antonium Cañizares Llovera, hactenus Archiepiscopum Granatensem. die 25 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Tacambarensi, R.P. Aloisium Castro Medellín, M.S.F., hactenus Vicarium pro Religiosis et vita consecrata atque parochum in dioecesi Zamorensi in Mexico. die 26 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Trofimianensi, R.D. Robertum Harris, e clero archidioecesis Marianopolitanae ibique Vicarium episcopalem, quem deputavit Auxiliarem dioecesis Sanctae Mariae Ormensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Octabiensi, R.D. Donaldum Lapointe, e clero archidioecesis Sherbrookensis ibique moderatorem paroeciae Sancti Thomae in Compton, quem deputavit Auxiliarem dioecesis Sancti Hieronymi Terraebonae. die 28 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Monslibanensi, Exc.mum P.D. Edgarium de Iesu Garcia Gil, hactenus Episcopum titulo Forotraianensem et Auxiliarem Caliensem. Congregatio pro Episcopis 765 die 30 Octobris 2002. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Aloisii de Montes Belos, R.D. Carmelum Scampa, e clero dioecesis Cremonensis, hactenus a Secretis Conferentiae regionalis medii-occidentis Conferentiae episcopalis Brasiliae. die 31 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Viedmensi R.D. Stephanum Mariam Laxague, S.D.B., hactenus Vicarium inspectorem atque praesidem collegii « Don Bosco » in civitate Sinus Albi. die 6 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Caruaruensi Exc.mum P.D. Bernardinum Marchiò, hactenus Episcopum Pesqueirensem. — Coadiutorem dioecesis Ioassabensis Exc.mum P.D. Valmirum Albertum Valle, I.M.C, hactenus Episcopum Zedocanum. die 8 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Lafayettensi, Exc.mum P.D. Carolum Michaelem Jarrell, hactenus Episcopum Humensem-Thibodensem. — Ordinaritui Militari Argentinae Reipublicae, Exc.mum P.D. Antonium Ioannem Baseotto, C.SS.R., hactenus Episcopum Anatuyensem. die 13 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Coxinensi, nuper evectae ad gradum dioecesis, Exc.mum P.D. Antoninum Migliore hactenus EpiscopumPraelatum eiusdem sedis. — Cathedrali Ecclesiae Caëtitensi R.D. Guerrinum Richardum Brusati, e clero Novariensi, hactenus cancellarium dioecesis Paulalfonsanensis. die 15 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Gaspesiensi, Exc.mum P.D. Ioannem Gagnon, hactenus Episcopum titularem Lamdiensem et Auxiliarem archidioecesis Quebecensis. — Metropolitanae Ecclesiae Quebecensi, Exc.mum P.D. Marcum Ouellet, hactenus Episcopum titularem Acropolitanum et a Secretis Pontificii Consilii ad Unitatem Christianorum fovendam. — Ecclesiae Cathedrali Mazariensi, R.D. Calogerum La Piana, S.D.B., hactenus Societatis Sancti Francisci Salesii in Sicilia inspectorem. die 22 Novembris. — Metropolitanae Ecclesiae Hamburgensi Exc.mum P.D. Varnerium Thissen, hactenus Episcopum titularem Scampinum et Auxiliarem dioecesis Monasteriensis. die 23 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Rosnaviensi Episcopum Coadiutorem Exc.mum P.D. Vladimirum Filo, hactenus Episcopum titularem Thucensem in Mauretania et Auxiliarem archidioecesis Bratislaviensis-Tyrnaviensis, eique speciales facultates "quoad temporalia" tribuit. — Titulari episcopali Ecclesiae Hipponensi, Exc.mum P.D. Iosephum Paala Salazar, O.P., hactenus Episcopum Praelatum Batanensem, quem deputavit Auxiliarem dioecesis Butuanensis. Ada Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 766 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Giovedì, 2 4 Ottobre 2 0 0 2 , S.E. il Signor G A B O R E R D Ö D Y , Ambasciatore di Ungheria presso la Santa Sede. Giovedì, 3 1 Ottobre 2 0 0 2 , S.E. il Signor B E N O Î T C A R D O N D E L I C H T B U E R , Ambasciatore del Belgio presso la Santa Sede. Venerdì, 2 2 Novembre 2 0 0 2 , S.E. il Signor CARL H E N R I G U I TEAU, Ambasciatore di Haiti presso la Santa Sede. Ha, altresì, ricevuto in Udienza: Venerdì, 2 5 Ottobre 2 0 0 2 , S.E. il Signor A N D R I S B È R Z J N S , Primo Ministro della Repubblica di Lettonia. Lunedì, 2 8 Ottobre 2 0 0 2 , S.E. il Signor R U D O L F S C H U S T E R , Presidente della Repubblica Slovacca. Lunedì, 2 5 Novembre 2 0 0 2 , S.E. il Signor A L F O N S O P O R T I L L O C A B R E R A , Presidente della Repubblica di Guatemala. Giovedì, 2 8 Novembre 2 0 0 2 , S.E. il Signor L E O N I D K U C H M A , Presidente della Repubblica di Ucraina. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 6 novembre 2002. S.E. mons. Józef Wesolowski, Arcivescovo tit. di Siebte, Nunzio Apostolico in Kazakhstan, Tadjikistan e Kyrgystan, Nunzio Apostolico in Uzbekistan. 12 » » S.E. mons. Lorenzo Baldisseri, Arcivescovo tit. di Dioclezia- 15 » » Mons. Pierre Nguyên Van Tot, Arcivescovo eletto di Rusti- na, Nunzio Apostolico in Brasile. ci ana, Nunzio Apostolico in Benin e in Togo. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 17 settembre 2002. Le LL.EE. i mons. Emmanuel Bushu, Vescovo di Yagoua, e Boniface Choi Kisan, Vescovo di Inch-on, Membri del Pontificio Consiglio per il Dialogo Inter-Religioso « ad quinquennium ». Diarium Romanae Curiae 767 17 settembre 2002. S.E. mons. Giuseppe Chiaretti, Arcivescovo di Perugia-Città della Pieve, Membro del Pontifìcio Consiglio per il Dialogo Inter-Religioso « in aliud quinquennium ». 3 ottobre » Gli Em.mi Signori Cardinali Varkey Vithayathil; Cormac Murphy-O'Connor; Karl Lehmann; Crescenzio Sepe; le LL.EE. i mons. Peter Kodwo Appiah Turkson, Arcivescovo di Cape Coast; Giuseppe Chiaretti, Arcivescovo di Perugia-Città della Pieve; Paul Nabil Sayah, Arcivescovo di Haifa e Terra Santa dei Maroniti; Josaphat Louis Lebulu, Arcivescovo di Arusha; Stanislav Hocevar, Arcivescovo di Beograd; Joäo Oneres Marchiori, Vescovo di Lages; Julio César Terán Dutari, Vescovo tit,, di Orrea; Kurt Koch, Vescovo di Basilea; Cyprien Mbuka, Vescovo di Boma, Membri del Pontificio Consiglio 'per la Promozione dell'Unità dei Cristiani «ad quinquennium ». » » » Gli Em.mi Signori Cardinali, Joseph Ratzinger; Francis Arinze; Adrianus Johannes Simonis; William Henry Keeler; le LL EE. i mons. Henryk Muszyñski; Alfons Nossol; Basil Harry Losten; Paul-Werner Scheele; Mario Joseph Conti; Donald James Reece; Raymond John Lahey; Gérard Daucourt; Alexandra Mesian, Membri del Pontificio Consiglio per la Promozione dell'Unità dei Cristiani «in aliud quinquennium ». » » » S.E. mons. Antonio Maria Vegliò, Arcivescovo tit. di Eclano; p. Emiliano Fabbricatore, O.S.B.I., Archimandrita Ignace Dick; sac. Barthélémy Adoukonou; sac. Gosbert Byamungu, p. William Henn, O.F.M. Cap.; sac. Angelo Maffeis; p. Gerhard Wieks, S.I.; i signori: prof.ssa Eva-Maria Faber; prof.ssa Barbara Hallensleben; prof. Wolfgang Thönissen, Consultori del Pontifìcio Consiglio per la Promozione dell'Unità dei Cristiani «ad quinquennium ». » » » Mons. Nikolaus Wyrwoll; sac. Dimitrios Salachas; p. Archimandrita Emmanuel Lanne, O.S.B.; p. Liam G. Walsh, O.P.; p. John F. Long, S.I.; p. Bernard Sesboüe, S.I.; p. Jos Vercruysse, S.I.; sac. Angelo Amato, S.D.B.; sac. Donato Valentini, S.D.B.; p. Frans Bouwen, M. Afr„; Volker Götz. Consultori del Pontificio Consiglio per la Promozione dell'Unità dei Cristiani « in aliud quinquennium ». 28 » » La dott.ssa Giuseppina Roselli, Archivista nell'Archivio Segre- 30 » » Mons,, Celestino Migliore, Arcivescovo tit. el. di Canosa Os- to Vaticano. servatore Permanente della Santa Sede presso l'Organizzazione delle Nazioni Unite (O.N.U.). 31 » » L'Em.mo Signor Cardinale Sergio Sebastiani, Presidente della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede « ad quadriennium ». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 768 31 ottobre 2002. Mons. Wilhelm Imkamp, Consultore delia Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». » » » P. Vittorino Grossi, O ..S.A.., Membro del Pontificio Comitato » » » Don Cosimo Semeraro, S.D.B.,, Segretario del Pontificio Comi- » » » S.E. mons. Michael Louis Fitzgerald, Arcivescovo tit. di di Scienze Storiche « ad quinquennium ». tato di Scienze Storiche « ad quinquennium ». Nepte, Membro del Pontificio Consiglio per la Promozione dell'Unità dei Cristiani «ad quinquennium ». 5 novembre » Mons. Antonios Aziz Mina, Capo Ufficio nella Congregazione per le Chiese Orientali. 6 » » S.E. mons. Antonio Mermini, Arcivescovo tit. di Ferento, Rappre- 14 » » S.E. mons. Pier Luigi Celata, Arcivescovo tit. di Doclea, Se- sentante della Santa Sede presso la Federazione Russa. gretario del Pontificio Consiglio per il Dialogo Inter-Religioso « ad quinquennium ». » » » Mons. Vincenzo Ferrara, Sotto-Segretario della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti « usque ad 70 annum ae. s. ». um 18 » » Mons. Mario Marini, Sotto-Segretario della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti « in aliud quinquennium ». NECROLOGIO 9 ottobre 2002. Mons. Philippe Chebaya, Vescovo em. di Baalbek-Deir ElAhmar (Libano). 16 Mons. Christopher Mwoleka, Vescovo em. di Rulenge (Tan- 22 24 25 Mons. Mons. Mons. Mons. zania) . » Octavio N. Derisi, Arcivescovo tit. di Raso. José S. Laboa, Arcivescovo tit. di Zarai. Denzil R. D'Souza, Vescovo em. di Aizawl (India). Louis B. Tirilly, Vescovo em. di Taiohae o Tefenuaenata (Isole Marchesi). 31 » Mons. Mark 0. Unegbu, Arcivescovo em. di. Owerri (Nigeria). Mons. Jean-Marie Fortier, Arcivescovo em. di Sherbrooke (Canada). 6 novembre 11 » Mons. Leoncio L. Lat, Vescovo tit. di Sila. Mons. André Wouking, Arcivescovo di Yaounde (Cameroun). Mons. Thomas B. Fulton, Vescovo em. di Saint Catharines (Canada). Mons. Raymond A. C. Sato, Vescovo em. di Sendai (Giappo12 13 » ne). Mons. Bernardo Citterio, Vescovo tit. di Floriana. Mons. Juan A. del Val Gallo, Vescovo em. di Santander (Spagna). 15 Mons. Geraldo M. de Moráis Penido, Arcivescovo em. di 18 23 Mons. Robert Healy, Vescovo tit. di Mageó. Mons. Anthony Chiminello, Vescovo di Keetmanshoop (Na- Aparecida (Brasile). mibia) . An. et vol. XCIV 31 Decembris 2002 (Index generalis) ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E I I N D E X GENERALIS ACTORUM ( A N . ET VOL. X C I V ) I - ACTA I O A N N I S P A U L I P P . II 619, 665, 670, 673, 719, 721, 725, 731, 735, 740, 743, 746. ADHORTATIO APOSTOLICA POSTSYNODALIS: NUNTII: 361. 132, 289, 342, 433, 482, 580, 623, 626, 675, 679, CONSISTORIA ORDINARIA PUBLICA: 246, ITINERA APOSTOLICA: 477, 550, 592. 313. LITTERAE DECRETALES: 5, 97, 177, 249, 449, 505, 553, 593, 649, 713, LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE: 452. CONSTITUTIONES APOSTOLICAE: 8, 99, LITTERAE APOSTOLICAE: 10, 12, 16, 18, 21, 23, 25, 103, 181, 184, 186, 188, 190, 255, 257, 259, 263, 265, 317, 319, 321, 324, 558, 560, 563, 565, 602, 604, 606, 608, 610, 612, 615, 654. EPISTULA: 267. DECLARATIONES CONIUNCTAE. 656, 716. CONVENTIONES: 429, 660,, 105, 192, 196, 269, 461, CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI: Notificatio: 141. Monitum, Propositio, Decretum: 584. 100, 102, 180, 252, 253, 314, 316, 459, 509, 511, 512, 513, 556, 557, 596, 597, 599, 600, 601, 652, 653. HOMILIAE: II - ACTA C O N G R E G A T I O N U M 567, CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS: Novissima edita acta: 145. CONGREGATIO DE CULTU DIVINO: Decreta: 292, 684. Regulae servandae ad Ordinationis: 293. nullitatem sacrae CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM: Decreta: 51, 54, 59, 61, 63, 153, 158, 166, 170, 231, 233, 237, 241, 301, 485, 487, 489, 490, 491, 494, 495, 535, 539, 542, 544 , 586, 588, 685, 689, 691, 694, 750, 754, 756, 758. 164, 352, 533, 687, Coetus coram S. P, 74, 359, 550. 617. CONGREGATIO PRO EPISCOPIS: ALLOCUTIONES: 117, 218, 335, 515, 122, 224, 340, 521, 51 - A.A.S. 28, 128, 272, 464, 523, 34, 40, 46, 200, 279, 468, 524, 206, 284, 470, 527, 109, 112, 210, 327, 476, 571, 213, 332, 480, 574, Decreta: 66, 305, 354, 499, 630, 760, 761. Provisiones Ecclesiarum: 67, 172, 243, 308, 355, 445, 500, 547, 590, 631, 697, 764. 770 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Collationes dignitatis archiepiscopalis: 245, 697. CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE: Provisiones Ecclesiarum: 69, 356, 631. Nominationes: 71, 358, 633. IV - D I A R I U M R O M A N A E C U R I A E AUDIENTIAE SOLLEMNIORES: 73, 174, 246, 309, 359, 447, 502, 550, 592, 639, 698, 766. NOMINATIO: 698. SECRETARIA STATUS: Nominationes: 74, 174, 246, 309, 359, 447, III - ACTA TRIBUNALIUM Paenitentiaria Apostolica: Decreta: 634, 637. 503, 550, 592, 639, 698, 766. Necrologia: 96, 176, 248, 311, 360, 448, 504, 552, 592, 640, 712, 768. Ad inquirendum commodum, haec ponitur distincta recensio: In Secretaria Status: 504, 552, 640. In Congregatione pro Doctrina Fidei: 360, 448, 504, 639, 699. In Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus: 311, 360, 768. In Conregatione de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum: 448, 640, 698, 768. In Congregatione de Causis Sanctorum: 175, 311, 360, 448, 551, 768 In Congregatione pro Episcopis: 311, 360, 640. In Congregatione pro Gentium Evangelizatione: 176 In Congregatione pro Institutis vitae consecratae et Societatibus vitae apostolicae: 175. In Congregatione de Institutione Catholica: 176, 311, 552. In Paenitentiaria Apostolica: 248. In Supremo Tribunali Signaturae Ap : 247, 504. In Tribunali Rotae Romanae: 311 In Pont. Consilio pro Laicis: 247, 310 In Pont. Consilio ad Unitatem Christianorum fovendam: 504, 767, 768. In Pont. Consilio pro Familia: 74, 360. In Pont. Consilio de Iustitia et Pace: 175, 360, 699 In Pont. Consilio « Cor Unum »: 246. In Pont. Consilio de Spirituali Migrantium atque Itinerantium Cura: 311, 551, 639 In Pont. Consilio pro Valetudinis Administris: 247, 504, In Pont. Consilio de Legum Textibus: 74. In Pont. Consilio pro Dialogo inter Religiones: 74, 698, 766, 767, 768. In Pont. Consilio de Cultura: 247, 360, 448, 504, 552. In Pont. Consilio de Communicationibus Socialibus: 74, 75, 247, 311, 360, In Administratione Patrimonii Sedis Ap.: 699. In Praefectura rerum oeconomicarum S. Sedis: 75, 310, 551, 552, 699, 767. In Pont. Commissione pro America Latina: 176, 592. In Pont. Commissione de Bonis Culturalibus Ecclesiae: 551, 640. In Pont. Commissione Biblica: 175, In Pont. Commissione « Ecclesia Dei »: 552. In Pont. Comitatu Eucharisticis Internationalibus Conventibus provehendis: 175. In Pont. Comitatu de Scientiis Historicis: 175, 640, 768, In Archivo Secreto Vaticano: 767. In Nuntiaturis et Delegationibus Ap.: 174, 246, 309, 447, 503, 550, 639, 698, 766, 768 In Officiis apud Nationes Unitas et alias Internationales Institutiones: 448, 552, 767 Index generalis actorum 771 In Civitate Vaticana: 176, 247, 309, 448, 698. In Patriarchali Basilica Vaticana: 360. In Tribunali appellationis apud Urbis Vicariatum: 175, 176. In Tribunali Regionali Latii: 175, 176. In Academia (Pont.) Mariana Internationalis: 247, 248. In «Centro Televisivo Vaticano»: 175, 504, 552. In Universitate (Pont.) Lateranensi: 176. In Inst. (Pont.) «Ioannes Paulus II» pro Studiis circa Matrimonium et Familiam: 176. In Almo Collegio Capranica: 448. Protonotarii Ap.. supra numerum: 75, 699. Praelati honoris causa: 76, 699. Cappellani Suae Sanctitatis: 76, 699. Viri honoris Suae Sanctitatis: 85, 704. Addicti Anticamerae: 85, 704. Ex Ordine Piano: Collare: 85, 705; Gran Croce: 85; Croce di Dama: 86. Ex Ordine S. Gregorii Magni: Gran Croce: 86, 705; Commenda con Placca: 86, 705; Placca: 86; Commenda: 86, 706; Cavalierato: 88, 707; Croce di Dama di Gran Croce: 90, 708; Croce di Dama di Commenda: 90, 708; Croce di Dama: 90, 708. Ex Ordine S. Silvestri Papae: Gran Croce: 95, 708; Commenda con Placca: 95, 708; Commenda: 91, 709; Cavalierato: 92, 709; Croce di Dama di Commenda con Placca: 711; Croce di Dama di Commenda: 95, 711; Croce di Dama: 95, 711 II INDEX DOCUMENTORUM CHRONOLOGICO ORDINE DIGESTUS I — ACTA I O A N N I S P A U L I P P . II I - ADHORTATIO APOSTOLICA POSTSYNODALIS 2001 Nov. 22 Ecclesia in Oceania 361 II - CONSISTORIA 2001 Febr. 21 Consistorium Ordinarium publicum 2002 Mart. 25-26 Consistorium Ordinarium publicum 190 247, 313 III - LITTERAE DECRETALES 2000 Oct. 1 «Quemadmodum vitis». - Augustino Zhao Rong et CXIX Sociis Sanctorum honores decernuntur » » 15 «In iustificationibus». - Beatae Iosephae Bakhita Sanctorum honores decernuntur 2001 Iun. 10 «Et pro eis ego». - Beatus Augustinus Roscelli Sanctus proclamatur » » » «Humiliavit se». - Beato Bernardo a Corleone Sanctorum honores decernuntur » » » «Spiritus veritatis». - Beatae Teresiae Eustochio Verzeri Sanctorum honores decernuntur » » » « Quaerite autem ». - Aloisius Scrosoppi Sanctus proclamatur » » » « Tuis in communione ». - Beatae Rafqa Petrae Choboq ArRayès Sanctorum honores decernuntur . . . . . . » Nov. 25 « Vita vestra abscondita ». - Sanctorum tribuuntur Mariae Crescentiae Höss caelitum honores » » » « Obliviscere omnino mei ». - Franciscae Salesiae Aviat Sanctorum honores decernuntur » » » « Estote ergo ». - Beato Iosepho Marello sanctorum honores decernuntur 505 5 97 177 249 449 593 553 649 713 IV - LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE 2002 Apr. 7 Misericordia Dei. - De Sacramenti penitentiae celebratione quaedam rationes explicantur 452 Index documentorum chronologico ordine digestus 773 V - CONSTITUTIONES APOSTOLICAE 2001 Oct. » Nov. » » » » » Dec. » » » » 2002 Ian. » » » » » Febr. » » » ». » » » Mart. » » » » » » » Apr. 27 Sollicitus de spirituali. - Administratio Apostolica Moldovensis ad gradum atque dignitatem dioecesis evehitur nomine Chisinauensis nuncupatae et Apostolicae Sedi immediate subiectae 9 Ministerium apostolicum. - Nova dioecesis conditur in Nigeria, Nneviensis appellanda » Spectantibus cunctis. - Praefectura Apostolica Quettensis conditur . » Angoliae evangelizandae. - Nova in Angola excitatur ecclesiastica dicio « Dundendis » rite appellata 1 Universae Ecclesiae. - Praefectura Apostolica Mongensis appellanda in Ciadiae finibus constituitur 22 Ad totius dominici. - Kumasiensis intra Ganae fines conditur nova Provincia ecclesiastica, cuius Sedes principalis eodem nomine ad dignitatem archiepiscopalem et metropolitanam attollitur » Ad aptius consulendum. - In Indonesia nova conditur dioecesis Tanjungselorensis 5 Studiosam omnino. - Vicariatus Apostolicus Araucaniensis ad gradum dignitatemque dioecesis evehitur quae Villaricensis appellabitur 16 Ad totius dominici. - Nova conditur Provincia ecclesiastica scilicet Fori S. Annae, quae sedes ad dignitatem Ecclesiae metropolitanae attollitur » Sacrorum Antistites. - In Brasilia constituitur nova Provincia ecclesiastica Victoriensis de Conquista, cuius metropolitana Ecclesia erit Sedes eiusdem nominis . . . 11 Russiae intra fines. - Provincia ecclesiastica Moscoviensis Matris Dei appellanda in Russia conditur » In beati Petri. - In Russia nova conditur dioecesis Ircutscana Sancti Iosephi » Animarum bonum. - Administratio Apostolica Siberiae Occidentalis Latinorum ad gradum evehitur et dignitatem dioecesis Neosibirianae Transfigurationis appellandae » Meridionalem Russiae. - In Russia nova dioecesis Saratoviensis Sancti Clementis appellanda erigitur . . . . 1 Ecclesiae universae. - Ab Ecclesiis Indorensi et Udaipurensi quodam distracto territorio nova conditur dioecesis Jhabuensis appellanda 26 Evagelizandi operi. - Vicariatus Apostolicus Taytayensis conditur 27 Cum Transcarpatiae. - In Ucraina nova dioecesis Munkacsiensis Latinorum appellanda erigitur » Diligentem sane. - Vicariatus Apostolicus conditur Portus Principis in Philippinis 30 De universa catholica. - Nova in Mongolia Praefectura Apostolica conditur Ulaanbaatarensis appellanda 8 99 100 102 180 314 316 459 253 252 596 597 599 600 509 557 511 556 512 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 774 » Maii » » » » » Iun 4 Car am Ucrainae terram. — In Ucraina nova conditur dioecesis Odesensis Sympheropolitana appellanda . . . . » Nuper Synodus. - In Foederatis Civitatibus Americae Septemtrionalis conditur eparchia Sancti Petri Apostoli urbis Sancti Didaci Chaldaeorum » Ad plenius prospiciendum, - In Ucraina Orientali nova conditur dioecesis Kharkiviensis-Zaporizhiensis . . . . 28 Cum ad provehendam. - In India nova conditur dioecesis Chingleputensis 513 601 652 653 VI - LITTERAE APOSTOLICAE 1998 Iun. » Oct. 2001 Mart. » » » » » » » » 21 « Convertisti planctum ». - Venerabili Dei Servo Iacobo Kern Beatorum honores decernuntur 3 «Perindignus presbyter ». - Venerabili Dei Servo Archangelo Tadini Beatorum honores decernuntur 11 «Tu es Christus ». - Beatorum honores caelitum Paschali Fortuno Almela tribuuntur ipsiusque sodalibus tribus » «Afflictus est ». - Venerabiles Dei Servi martyres Aurelius a Vinalesa et XVI Socii, presbyteri professi Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, nec non quaedam moniales Clarissae Capuccinae et Iosepha a Purificatione Masiá Ferragut, monialis professa Ordinis Augustiniensium Discalceatarum, Beatorum caelitum honoribus exornantur » Dei Servus. - Venerabili Dei Servo Ioanni Mariae a Cruce Beatorum honores decernuntur » « Utinam beatam ». - Venerabili Dei Servae Mariae a Sancti Ioannis Patrocinio Beatorum honores decernuntur. . » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 602 604 10 12 16 21 «Dominus meus, Deus meus». - Beatarum tribuuntur caeli- tum honores Venerabilibus Dei Famulabus Iosephae a Sancto Ioanne de Deo Ruano Garcia necnon Mariae Dolorosae a Sancta Eulalia Puig Bonany «Omnis, qui vivit». - Venerabilibus Dei servis Hyacintho Serrano López et XIX Sociis martyribus Beatorum honores decernuntur « Quicumque invocaverit ». - Venerabilibus Dei servis Thomae Sitjar Fortia et XI Sociis Beatorum honores decernuntur «Domine, tu scis». - Venerabili servae Dei Mariae a Guadalupe (in saec. Mariae Franciscae Ricart Olmos) beatorum caelitum honores decernuntur «Maxima beatitudo». - Venerabili Dei servo Francisco de Paula Castellò y Aleu Beatorum honores decernuntur «Et nos credidimus». - Beatorum caelitum in album Iosephus Aparicio Sanz ac septuaginta tres illius comites referuntur « Circumdantes circumdederunt ». - Venerabilibus Dei Servis Rosariae de Soano et II Sociis Beatorum honores decernuntur . . 103 181 184 186 188 255 257 Index documentorum chronologico ordine digestus » Apr. » » » » Maii » » Iun. » » Oct. » » » » Nov. » » » » «Beatus vir».. - Venerabiles Servi Dei Vincentius Cabanes Badenas sociique ipsius duodeviginti una cum Carmela García Moyon, Beatorum Caelitum honoribus augentur 21 «Tollite iugum», - Venerabili Servae Dei Catharinae Volpicelli Beatarum honores decernuntur 29 «Fortis est».. - Venerabili Dei Servae Catharinae Cittadini Beatorum honores decernuntur » «Dei voluntati fideles ». - Servae Dei Mariae Annae Blondin, conditrici Congregationis Sororum Sanctae Annae, Beatorum caelitum honores decernuntur » « Secundum eum ».. - Venerabili Dei Servo Carolo Emmanueli Caecilio Rodríguez Santiago Beatorum honores decernuntur » «Sustinui...qui ». - Caelitum Beatorum Venerabili Dei Servo Emmanueli González García tribuuntur honores . . 9 « Qui habet ». - Venerabili Servae Dei Mariae Adeodatae Pisani Beatorum honores decernuntur » «Nolite diligere». - Venerabili Dei Servo Ignatio Falzon Beatorum honores decernuntur » « Vocatio enim christiana ». - Venerabili Dei Servo Georgio Preca caelitum honores decernuntur . . . . . . . . 26 «Plenitudo ergo ». - Venerabili Dei Servo Iosepho Bilczewski Beatorum honores decernuntur 27 «Dorsum meum». - Venerabili Dei servo Aemiliano Kovc Beatorum honores decernuntur » «Secundum eum». - Venerabili Dei Servae Iosaphatae Michaelae Hordashevska Beatorum honores decernuntur 7 «Attendite vobis». - Caelitum Beatorum tribuuntur Venerabili Servo Dei Ignatio Choukrallah Maloyan sollemniter honores » «Humilitas, simplicitas». - Venerabili Dei Servae Aemiliae Tavernier Gamelin Beatorum honores decernuntur. . » « Quae stulta sunt ».. - Venerabili Dei Servae Mariae Euthymiae Üffing Beatorum honores decernuntur . . . . » «Meus cibus est». - Venerabili Servae Dei Eugeniae Picco Beatorum honores decernuntur » «Si haberetis fidem». - Venerabili Dei Servo Alfonso Mariae Fusco Beatorum honores decernuntur 4 «Promitto me cotidie ». - Venerabili Servo Dei Aloisio Tezza Beatorum honores decernuntur » « Qui enim diligit ». - Venerabili Dei Servae Caietanae Sterni Beatorum honores decernuntur » « Christo confixus sum ». - Venerabili Dei Servae Mariae Pilar Izquierdo Albero Beatorum honores decernuntur . » «In exercendo suo». - Venerabili Dei Servo Bartholomaeo Fernandes dos Mártires Beatorum honores decernuntur Ilo 259 18 23 25 263 265 317 606 608 654 190 558 319 321 560 563 565 324 610 612 615 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 776 VII - EPISTULA 2001 Dec. 25 Venerabili Fratri Licinio Rangel dilectisque filiis Unionis Sancti Ioannis Mariae Vianney Camposinae in Brasilia 267. VIII - DECLARATIONES CONIUNCTAE 2002 Iun. » Oct. 10 Ioannis Pauli II et Bartholomaiou I 12 A Summo Pontifice et a Teoctisto Patriarcha Romenorum subsignata 656 716 IX - CONVENTIONES 2001 Sept. 2002 Mart. 19 Inter Apostolicam Sedem e t Civitatem Saraviae . . . . 23 Inter Sedem Apostolicam et Rem Publicam Albaniae . . 429 660 X - HOMILIAE 2001 Oct. » » » Nov. » » 2002 Apr. » Maii » Iun. In beatificatione septem servorum Dei 105 In beatificatione Aloisii et Mariae Beltrame Quattrocchi . 192 In beatificatione octo servorum Dei 196 I n sollemnitate canonizationis quattuor Beatorum . . . . 269 461 In beatificatione sex servorum Dei Philippopoli in Mesia occasione oblata Beatificationis presbyterorum Kamen Vitchev, Pavel Djidiov, Josaphat Chichkov 567 16 In sollemni canonizatione beati Pii a Pietrelcina habita . . 617 7 21 4 25 14 26 XI - ALLOCUTIONES 2001 Sept. » » » » » » » » » Oct. Nov. » » » » » » » » » » » » » 28 6 Ad Uruquariae episcopos 14 Ad episcopos Haitianos . 34 21 Ad episcopos Nicaraguae 21 »' Ad sodales Congregationis pro Institutis vitae consacratae et Societatibus vitae apostolicae 46 109 30 Synodo episcoporum ineunte 27 Synodo episcoporum exeunte 112 8 Ad sodales Academiarum coram admissos 117 » Ad sodales Pontificii Consilii pro Dialogo inter Religiones . 120 122 10 Ad episcopos Malaesiae Singapurae et Bruneii » Ad sodales Pontificii Consilii ad Unitatem Christianorum fovendam 128 200 16 Ad episcopos Tailandiae 17 Ad Birmaniae episcopos 206 22 Occasione oblata conventus a Pontificio Consilio Familiae coadunati 210 213 23 Ad sodales Congregationis pro Clericis » Ad Salvatoriae episcopos . 218 Index documentorum chronologico ordine digestus » » » » » Dec. » » 2002 Ian. » » » » » » Febr.. » » » » » » » Mart. » » » » » » » » » » » » » » Apr. » » » » » » » » » » Maii Iun. Iul. » Aug. » Maii » Apr. » » » 30 4 11 22 10 18 22 28 4 7 12 27 1 Ad episcopos Honduriae Ad episcopos Chaldaeos Ad patres cardinales et Romanae Curiae praelatos . . . Ad oratores nationum Ad sodales Congregationis pro Doctrina Fidei Ad Vietnamiae sacros praesules Ad Romanae Rotae tribunal Ad sodales Congregationis de Institutione Catholica . . . Ad sodales Pontificii Consilii « Cor Unum » Ad episcopos Argentinae Ad sodales Pontificiae Academiae pro Vita Ad sodales Pontificii Consilii de Communicationibus Socialibus Ad quosdam Argentinae episcopos 5 11 Ad Athenienses graecos orthodoxos peregrinos 16 22 Ad sodales Pontifìcii Comitatus Eucharisticis Internationalibus Conventibus provehendis 11 Ad sodales Pontificiae Academiae de Scientiis Socialibus . 13 2 Ad sodales Pontifìcii Consilii pro Valetudinis Administris . 7 Ad episcopos Antillarum 20 Ad episcopos Nigeriae 23 Ad patres cardinales quarundam dioecesium Americae Septemtrionalis ordinarios 25 Ad quosdam episcopos ex Europa 29 Ad sodales Pontifìcii Consilii de spirituali Migratorum et Itinerantium cura 30 Ad quosdam Nigeriae episcopos 20 Ad episcopos Aequatoriae 11 Ad episcopos Venetiolae 2 Ad Peruviae episcopos 29 Guatimalopoli in canonizatione beati Petri de Betancur 31 Mexicopoli in canonizatione beati Ioannis Didaci . . . . 1 Mexicopoli in beatificatione servorum Dei Ioannis Baptistae et Hyacinhi a Sanctis Angelis 777 224 272 279 284 327 332 335 340 464 467 469 475 479 515 521 619 523 524 527 571 574 665 670 673 719 721 725 731 735 740 743 746 XII - NUNTII 2001 Sept. » Oct. » Dec. » » 2002 Mart. » » » » 8 4 8 25 15 17 31 Ob diem ad sacras vocationes fovendas Ob sanctam Quadragesimam missus Die Nativitatis Domini missus Ad Apostolicam Paenitentiariam Epistula ad sacerdotes feria V in Cena Domini Die Paschatis missus,, 347 623 132 289 675 433 481 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 778 » » » Apr. Maii Iun. 3 Praesidi Pontificii Consilii pro Valetudinis Administris missus 19 Ob diem ad missiones fovendas dicatum 24 Ob diem itinerantibus dicatum 580 679 626 XIII - ITINERA APOSTOLICA SUMMUS PONTIFEX HAS NATIONES INVISIT: 2002 » » Maii 2 2 - 2 6 Azerbaigianiam et Bulgariam Iul. 23 - Aug. 2 Canadam, Guatimalam et Mexicum Aug. 1 6 - 1 9 Poloniam 447 550 592 II — A C T A C O N G R E G A T I O N U M I - CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI 2 0 0 1 Ian. 2 0 0 2 Aug. 24 Notificatio de quodam scripto p. I. Dupuis e Societate Iesu 1 4 1 5 Monitum, Propositio, Decretum excomunicationis quarundam mulierum 584 II - CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS Concessio Communionis Ecclesiasticae: 1 4 5 . Provisio Ecclesiarum: 1 4 6 . Assensus Pontificius: 1 4 9 . Nominationes: 1 5 1 . III - CONGREGATIO DE CULTU DIVINO ET DISCIPLINA SACRAMENTORUM 2 0 0 1 Oct. » Sept. 16 Regulae Servandae ad nullitatem sacrae Ordinationis declarandam foras dantur 292 14 Urbis et Orbis: Decretum de signo Crucis semper in benedictionibus adhibendo 684 IV - CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM 2001 Apr. » » - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Annae Catharinae Emmerick NEAPOLITANA SEU ROMANA - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae Magdalenae ab Incarnatione (in saec.: Catharinae Sordini) . . 2 4 MONASTERIEN. » 51 54 779 Index documentorum chronologico ordine digestus 2001 Apr. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 24 - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Caietani Errico » NEAPOLITANA - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis S. D. Pauli Manna » UTINEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Conceptae Bertoli » NUCERINA PAGANORUM-SARNEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Thomae Mariae Fusco » PARISIEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Rosaliae Rendu (in saec.: Ioannae Mariae) » PREMISLIEN. RITUS BYZANTINI UCRAINI - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis S. D. Iosaphatae (in saec.: Michaëlinae Hordashevska) » ROMANA SEU LIMANA - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Aloisii Tezza . . . » SANCTI IOSEPHI IN COSTARICA - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae Romero Meneses » TOLETANA - De miraculo in causa canonizationis Beati Alfonsi De Orozco . » VARSAVIEN, SEU CRACOVIEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Sigismundi FeliNEAPOLITANA cis Felinski » Sept. » Dec. » » » » » » » » » » » » . » VERONEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae Dominicae Mantovani. . » VICENTINA - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis Ven. S. D. Caietanae Sterni.. . . . . » VICENTINA - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S.D. Ioannis Antonii Farina . . . . » VIEDMEN. - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis Ven. S. D. Artemidis Zatti 28 PRESOVIEN. - De martyrio in causa beatificationis seu declarationis S. D. Pauli Petri Gojdic . . . . 20 BRIXIEN. - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis Ven. S. D. Ludovici Pavoni » IANUEN. - De miraculo in causa canonizationis Beatae Benedictae Cambiagio Frassinello » MEXICANA - De miraculo in causa canonizationis Beati Ioannis Didaci » ROMANA ET MATRITEN. - De miraculo in causa canonizationis Beati Iosephmariae Escrivá de Balaguer » SIPONTINA-VESTANA - De miraculo in causa canonizationis Beati Pii a Pietrelcina (in saec.: Francisci Forgione) . » TAURINEN. - De miraculo in causa canonizationis Beati Ignatii a Santhià (in saec.: Laurentii Mauritii Belvisotti) » TUDELEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Petri Legaría Armendáriz ., . . 59 61 63 153 158 164 166 170 231 233 237 241 301 352 586 484 486 488 490 491 494 495 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 780 » » » » » » » » » » » » 2002 Apr. » » » » » » » » » » » » » » » » » BOGOTEN. SEU GIRARDOTEN. - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis Ven.. S. D. Aloisii Variara . . » BONONIEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Brunonis Marchesini Clerici . . » MALACITANA - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Ioannis Nepomuceni Zegrí y Moreno » NEAPOLITANA - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis Ven. S. D,, Mariae Christinae ab Immaculata Conceptione (in saec.: Adelaidis Brando) » PLATEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae Ludovicae de Angelis (in saec.: Antoninae) » TAURINEN. - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis Ven. S. D. Marci Antonii Durando . . . . 23 AGRIGENTINA - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Ioachimi a Canicatti (in saec.: Caietani La Lomia) » CADURCEN. - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis Ven. S D. Petri Bonhomme » CAESARAUGUSTANA - De miraculo in causa canonizationis Beatae Genovefae Torres Morales » CARPEN. - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Mariae Annae Saltini vid. Testi (v. d. « Mamma Nina») » GULUEN. - De martyrio in causa beatificationis seu declarationis martyrii S. D. Davidis Okelo et Gildonis Irwa . » ISOLANA - De heroicis virtutibus in causa beatificationis et canonizationis S. D. Iosephi Morgera » MATRITEN. - De miraculo in causa beatificationis et canonizationis Ven. S. D. Mariae Perdolentis Rodríguez Ortega y Sopeña » MATRITEN. - De miraculo in causa canonizationis Beati Iosephi Mariae Rubio y Peralta » MATRITEN, SEU XETAFEN. - De miraculo in causa canonizationis Beatae Mariae a Mirabilibus Iesu (in saec.: Mariae Maravillas Pidal y Chico de Guzmán) 533 535 539 542 544 588 685 687 689 691 694 750 754 756 758 V - CONGREGATIO PRO EPISCOPIS 2001 Iul. » Aug. 2002 Ian. » Febr. » Apr. 19 BACABALEN. ET COROATEN. - De finium mutatione . . . . 66 31 MANAËN. PORTUS VETERIS - De provinciarum ecclesiasticarum nova conformatione 354 18 Decretum de Administratione Apostolica personali « Sancti Ioannis Mariae Vianney» condenda 305 6 TUGUEGARAOANA, BATANEN, ET BABUYANEN. - De finium et nominis praelaturae Batanensis et Babuyanensis mutatione 499 19 MONASTERIEN. ET OSNABRUGEN. - De finium mutatione . . . 630 Index documentorum chronologico ordine digestus » Iul. 1 SANCTI GERMANI ET SANCTAE ANNAE POCATIEREN. 781 - Quo fines mutantur » » 16 760 SUBLACEN.., A N A G N I N A - A L A T R I N A , P R A E N E S T I N A ET T l B U R T I N A - Quo abbatiae territorialis Sublacensis necnon dioecesium circumstantium fines mutantur 761 Provisiones Ecclesiarum: 67, 172, 243, 308, 355, 445, 500, 547, 590, 631, 697, 764. Collationes dignitatis archiepiscopalis: 245, 697. Decreta: 305, 354, 499, 630, 760, 761 VI - CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE Provisiones Ecclesiarum: 69, 356, 631. Nominationes: 71, 358, 633. I I I — ACTA T R I B U N A L I U M PAENITENTIARIA APOSTOLICA 2002 Iun. » » ET ORBIS - Decretum quo actus cultus in honorem Divinae Misericordiae indulgentiis ditantur . . . . » ORBIS - Decretum quo Episcopis eparchialibus vel dioecesanis facultas fit, in spiritalem profectum fidelium, Papalem Benedictionem, cum adnexa Plenaria Indulgentia, in singulis ecclesiis concathedralibus olim pertinentibus extinctis dioecesibus vel eparchiis semel in anno impertiendi, absque praeiudicio ternarii numeri pro tota Ecclesia particulari statuti 29 URBIS 634 637 III INDICES NOMINUM I - INDEX NOMINUM PERSONARUM A Abate F., 83. Abbondi A., 83, 448. Abdelbasit Badawi Ali Elsanosi, 502. Abi Raram A., 148. Abishevich Nazarbayev N., Praeses Rei publicae Kazakhstaniae, 85, 705. Abresch P., 311. Absi I., 149. Accattino A., 81. Acerbi A., 360. Acevedo Alba F., 246. Adami R. L., 93. Adams E. J., 639. Adobati M., 89. Adoukonou B., 767. AdriaansenVan Nispen C. S L.J.M., 95. Aemilia Tavernier Gamelin (B.), 105, 321, 323, 562, 564, 566. Aemilianus Kovc (B), 190. Afable V. V., 445.. Afr M., 74. Agatha Lin Zhao (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Agnes Cao Guiying (S.,)., V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Agós Munárriz M. del C, 247. Agostinone G., 708,, Aguayo González A., 78. Aguilera Vargas J., 84. Aguirre De Alcívar S. M., 711. Agusto Thiel B., 225. Aguzzoli A., 702. Ahern P., 81. Ahn Keong-Ryel T., 81. Aiazzi V, 78. A-Kass Moussa B. G, 149. f Alagna Fodera M., 176. Al-Assad B., Praeses Rei publicae Arabiaae Sirianae, 246. Alava Mejía J. A., 709. Albericus Crescitelli (S.). V. Thomas Sitjar Fortia et XISocii (Bb). Al-Harboli P. H. L, 150, Aliotta M„, 79. Ali T., 73. Aliará P., 704. Allegretta F., 710. Allievi A., 85. f Almeida R. P. de, 552 Aloisia Maria Frías Cañizares (B.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Alberti O. P., 163, 487, 606. Alberti P., 589. Albertus Magnus (S.), 116. Aleaster J., 78. Al-Dhabbi M., 86. Alemán Lacayo A., Prae- Aloisius Beltrame Quattrocchi (B.), 192, 288. Aloisius Campos Górriz (R). ses Rei publicae Nicaraguae, 74. Ales F., 706., Alexander, fr., 273. Alexander Maria Sauli (S.), 116. Alfonsus De Orozco (B.), 231. Alfonsus Maria Fusco (B.), 105, 321, 323, 562, 564, 565, 566 Alfonsus Sebastiá Viñals (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb,).. Alfredus Pellicer Muñoz (B.). V. Paschalis Fortuno Almela et tres Socii (Bb.,). Alfredus Simón Colomina (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Aloisius Scrosoppi (S.), 99, 179, 251, 449, 451, 595. Aloisius Tezza (B.), 166, 196, 324, 326, 612, 614, 616. Aloisius Urbano Lanaspa (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Aloisius Variara (B.), 461, 462, 533. Aloisius Versiglia (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socn (Ss.). Alphonsus de Orozco (B.), 313. Al-Qas R., 150. Alù O, 89. Al varado Alcántara A., 551. Álvarez Allende J., 76. Alvarez de Lara A., 246. Index nominum personarum Alvino E.., 88. Amadei R., 20, 24, 27, 264, 266. Amalia Abad Casasempere (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Aman E. R., 95. f Amaral A. G. do, 248. Amati A., 84, 176. Amato A., 74, 767. Ambrosius a Benaguacil (in saec.: Aloisius Valls Matamales) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Ambrosius Maria de Torrente (in saec.: Salvator Chuliá Ferrandis) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Amenta P., 702. Amigó Aloisius (Ven.), 259. Amigo Vallejo C, 247. Amos, propheta, 110. Amponsah-Saamoa M., 80. Andari A. N., 153. Andercáu V., 699. Anders A. A., 77. Anderson A. L., 84. Anderson C, 310. Andreas Bauer (S.). V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Andreas Wang Tianqing (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Andreetti S., 710. Andreotta G., 90. Andrews K., 75. Anfuso A., 704. Angadiath L, 148. Angelini F., Card., 314. Angelov L, 550. t Anguilé A. F., 96. Anna An Jiao (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Anna An Xin (S.). V. Augustinus Rong et CXIX (Ss.). Zhao Socii Anna Aranda Riera (B.). V.. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Anna Wang (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Annusewicz C, 83. Antall R. C, 700. Antimiani F., 710. Antoninus Fantosati (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Antonius López Couceiro (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Antonius Maria Claret (S.), 21, 116. Antonius Maria Gianelli (S.), 97, 116. Antonius Maria Schwartz (B.), 604. Antonius Silvestre Moya (B.). V.. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Anyolo P., 358. Aquilanti P., 94. Aquinas T., 633. Arackal M., 148. Aractingi N., 709. Arcand T. J., 704. Archangelus Tadini (B.), 604, 606. Ardura B., 360, 640. Areas Rifan F., 549. Arguello K., 310. Arigo P. D., 631, Arinze D. F., Card., 157, 696, 698, 767 Armani A., 75. Armitage J., 702. Arokiaraj M. X. L., 311 Arrieta Quiñones E., 78. Arrieta Villalobos R., 224. Arru A, 93. Arshad J., 82. Artemis Zatti (B.), 352, 461, 462, Artenio G., 710. 783 Arturus Ros Montait (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Arvedi G., 85, 704. Aspromonte E., 701, Assouad J., 95. Augustinus (S..), 133, 719. Augustinus Roscelli (S.), 97, 99, 179, 251, 451, 595. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.), 7, 505. Augustinus Zhao Rong (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Augustus (S.). Chapdelaine V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.), 12. Aurelius a Vinalesa (in saec.: Iosephus Ample Alcaide) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Ausiello S., 93. Avallone A., 707. Avallone M., 703. A versano C, 81. Avino P., 94. Ayala-Lasso J., 85. Aymans W., 75. Azer S. A., 310. Azzali N., 83. Azzolin R., 710. Azzopardi F., 551. B Bachinger F., 92. Bacigalupo L., 87. Badia U., 92. Bae Y., 86. Bággio A. C, 704. Bahjat Al Talhouni A., 86. Bal W , 699. Bala T., 247 784 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Baldanza G., 75 Baldeschi I A., 55. Baldi S., 707. Baldisseri L., 509, 510, 653, 654, 766. Baldoni S., 552. Ballestrero E., 703. Balmori Cinta R. O., 356. Balsamo A.., 707. Baltazar Bautista F J., 85. Bandaranaike Kumaratunga C„, Praeses Rei publicae democraticae socialistae Sri Lanka, 503. Bandini E., 94. f Bank J., 640, Barbara Cui Lian (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Barbarin P., 590 Barbarito A., 62, 165, 304, 534, 757. Barbiche B., 640. Barbieri C, 88. Bardoul P., 709. Barker A., 708. Barker D., 707. Barrera Rivas C, 700. B arreto Jimeno P., 70. Barrio Barrio I., 356. Barsotti L,, 702. Bartholomaeus Fernandes dos Mártires (B.), 196, 326, 612, 614, 615, 616. Bartolini M., 703. Bartolino F., 702. Bartsch E., 77. Baschieri R., 87. Baseotto A. I., 765. Basilone G., 709. Bassani E., 79. Bassi L, 90. Bastes A. M., 591. Bastos P. R. D., 445. Batakian E., 152. Batista J. E., 83. Batliner H., 86. Bátorfi B., 76. Battaglia U., 707. Battaglia V, 247. V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Berchier R., 701. Bergamin L., 591. Bergamo P., 706. Bergin L., 704. Bergmann H., 446. Bernabei E., 552. Bernacki B., 547. Bernardi A., 708.. Bernardinus Maria de Andújar (in saec.: Paulus Martínez Robles) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). t Begley M. J., 248. Bernardus a Corleone (in Bellezza E,, 76. saec.: Philippus Latino) Bellinati C, 551. (S.), 99,177, 179, 251, Bello O. D., 86. 451, 595. Bello Peguero R., 699. Bernarte C. C, 703. Bellomo J. A., 89. Bernasconi G. L., 77. Beltrami M., 87. Bernhardt W., 75. Beltrano L, 92. Berschl F., 711. Benaglio L, 249, 250. Bertelli G, 712. Benedetti S., 707. Berthod B., 551. Benedicta Cambiagio Bertie A., Princeps et MaFrassinello (B.), 313, gister Magnus Militaris 486. suique iuris Ordinis MeBenedictus (S.), 761. litensis, 550. Benedictus XIV, 505. Bertoli Concepta (Ven.), Benedictus XV, 266, 714. 63. Benedictus Maria de BurBertone T., 247. riana (in saec.; Iosephus Bertuzzi L., 88. Emmanuel Ferrer JorBêrzjns A., 766. dá) (B.). Betti P., 702. V. Vincentius Cabanes Ba- Bevilacqua A. J., Card., denas et XVIII Socii 311. (Bb.). Beylouni D. A, 151. Beni dos Santos B., 67. Bezerra de Oliveira S., Benvenutus Maria de Dos 702. Hermanas (in saec.: IoBianchetti G., 90. sephus de Miguel AraBiernacki J., 710. hal) (B.). Biffi L, Card., 606. V. Vincentius Cabanes Ba- Bigazzi G., 93. denas et XVIII Socii Bigi S., 83. (Bb.). Bignardi P., 310. Benzi A., 710. Bilancia A., 89. Berardi D.., 707. f Bille L.-M., Card., 312, Bilyk L, 151. Berardus a Lugar Nuevo Bjarnason H. H., 502. de Fenollet (in saec.: IoBlack C. M., 87. sephus Bleda Grau) Blanco A. M,., 94. (B.). Bauer F., 82. Baumewerd D.-G, 705. Baumgartner K., 77. Baura E., 311. Bausardo L, 148. Bayona Jaime M., 704. Bazzelli G. P., 85. Beccalossi M.-C, 175. Beckers K., 93. Bedeschi M. 310. f Bedho T., 592. Bedoya Bedoya F M., 703. Beermann W. H., 87. Befani P , 92. Boaga E., 175. Boccaccio S., 538, 688. Bode F I. H., 630 Bogadi V., 80. Bogdan L. A., 77. Bohutskiy Y. P., 705. Bokern A., 80. Boland A. P , 699, 701. Bolaños Geyer E., Praeses Rei publicae Nicaraguae, 359. Bolberitz P., 75. Bolino F., 710. Bollati R., 702. Bonanno L. A. P., 701. Bonanotte C, 705. Bonaventura a Puzol (in saec.: Iulius Este ve Flors) (B.). V. Aurelim a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Bonfiglioli F., 87. Bonhomme Petrus (Ven.), 687. Bonicelli S. C, 320, 323, 562, 564, 566. Bonnell V. G., 77. Bonny J., 702. Bontempi F. L., 92. Bootkoski P. G., 172. Bordoni M., 175. Borredon P., 702. Borriello L., 311. Borromeo A., 175. Boruta L, 172. f Bossi A. L., 448. Bottalico M., 711. Botzios C. T., 639. Bourget L, 25. Boutin C, 75. Bouwen F., 767. Bownik K, 75. Boyd F. A., 90. Boyea E., 591. Bozanic J , 310. Brachelente T., 93. Brady S. B., 551. Braga J. P. P., 83. Bragazzi A., 83. Brambilla G., 79. Brandt G., 95. Braschi R. A., 584. Bravo Cisneros J., 76. 52 - A..A..S. Index nominum personarum 785 Bravo Ordóñez L. F., 75 Braz de Aviz L, 590. Breithecker E., 80. Breña I, 23. Brenner P, 82. Bresson A., 649. Breton P., 501 Brizard P., 83. Briziarelli M., 95. Brizzi G. A., 84. Broadhurst W. H., 86. Brochini F A., 68. Brogi M D., 246. Bromley E. T., 77. Brüggemann C, 700. Brugnaro F. G., 360. Brumby R., 707. Brunner P,, 584. Bruno G. R., 92. Brusa G, 705. Brusati G. R., 765. Brusco A., 247. Bruxel J. A.I. , 85. BrzóskaM., 78. Bsteh P., 83. Buczek M., 548. Budzik S.., 82. Bufalino A., 84. Bufaoan A., Jr., 79. Bukovsky J., 504. Buranelli F., 448, 551. Burbidge M. F., 548. Burns T. M., 500. Cacciavillan A„, Card., 448, 504. Caecilius Rodríguez Santiago (B.), 20. Caesidius Giacomoantonio (S.). Bush G. W.., Praeses Foederatarum Civitatum Americae, 502. Bush J. L., 90. Bushart B, 94. Bushati Z., 447. Bushu E., 766. Buttiglione A., 552. Büttner G., 708. Bux N , 448. Buzasi G., 700. Byamungu G., 767. C Cabrera Artola R. J., 706. Cabrera Ovalle I. E., 68. Caccia M., 95. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.), Caglioti B., 176. Caidor J.-M„, 75. Caietana Sterni (B.), 196, 241, 326, 610, 612, 614, 616. Caietanus Errico (B.), 59, 461 Cain T. L., 90. Caioni C, 84. Cajot R., 701. Cakü P. A., 69. Calabrese G., 700. Calcagno D., 243. Calchetti L., 91, 92. Caldari P., 704. Calderón Acosta C, 711. Calimé P., 311. Callistus Caravario (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Cal vánese A., 89. Camacho Aguilar A., 78. Camargo Sosa J. F., 703. Camillus (S.), 166, 168. Camino Saracho I. M. L„, 245. Campagnano L., 89. Campos Salas D., 82. Candamo Alvarez Calderón Teresia a Cruce (Ven.), 167. Candotti L., 709. Cañizares Llovera A., 764. Cannavo G., 81. Cantu E.., 85. Capodivento R., 709. Cappelletti A M., 91. Caprioglio P., 87. Capriotti G, 711. Carbone V., 175. Cardamone F., 701. Cardinali G , 91. Cardon de Lichtbuer B., 766. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 786 Cardoso F. E,, Praeses Rei publicae Brasiliae, Foederativae 502. Cardoso Pereira E., 80. Caricato A., 78. Caries Gordó E. M., Card., 11, 16, 18, 22, 104, 183, 186, 188, 189, 257, 259, 262. Carlesino F., 699. Carmela García Moyon (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.), Carmelus (B.). Sastre Sastre V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Carneiro de Mendonça P. L., 86. Carolus Borromaeus (S.), 616. Carolus Díaz Gandía (B.). V, Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Carolus Emmanuel Caecilius Rodríguez Santiago (B.), 20, 24, 27, 263, 264, 267. Carolus Iosephus Eugenius de Mazenod (S.), 116. Carolus López Vidal (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Carr W. M., 81. Carrol T. L, 632. t Carter A., 248. f Carter S. E., 640. Carubbi F., 709. Casa V. C, 79. Casagni V., 84. Caserta F., 81. f Cases Deordal J. M., 448. Casini O., 81. Casini P. F., 550. Casotti G., 710. Cassidy E., Card., 314. Castellano Cervera J., 310. Castrillón Hoyos D., Card., 213, 448. Castro Medellín A., 764. Catellani C, 93. Catharina Cittadini (B), 20, 23, 24, 27, 264, 267. Catharina Drexel (S.), 7, 508. Catharina Volpicelli (B.), 18, 20, 24, 27, 264, 267. Chicchiani G., 710. Chieppi A.., 563. Chilà A., 92. t Chiminello A., 768. Chinotti C, 93, Chirico D., 88. Choi Kisan B., 766. Christodoulos, Archiepiscopus Athenarum et totius Graeciae, 521, 523. Catharina, regina Lusitaniae, 615. Chrzanowski T., 86. Ciampi C. A.., Praeses Rei Cattenoz I. P., 501, 548. Ca vaglia L, 175. Cavalli A., 460. Cavallo D. H., 82. Cavazzoli S., 709. Cecchin S., 248. Ceci P., 92. Cedeno Delgado J. D., 247. Cedeño de Palacios M., 711. Cefali S., 85, 91, 704. Celata P.. L., 768. Celestini M., 704. Celestino F., 89. Celi L., 710. Cellammare V., 92. Celli N., 93. Centolo S., 92. Cenzon C. J., 357. Cerbo N., 79. Cervini C, 703. Céspedes A. O. A., 500. Çetintas O. S., 705.. Chahda A., 149, 152. Chahwan T., 310. Chakkalakal M., 76. Charron J. L., 247. Chaves Lima B., 702 Chávez González J. E., 76. f Chebaya P., 768. Chekniavskiy H. V., 706. Chennoth I, 180. Cheuiche A. do C, 551. Chez Checo J., 708. Chiang P., 92. Chiaretti G., 767. Chiarinelli C, 60, 86, 171, 485, 489. Chicchi L.,, 706. Cianfrocca G.., 710. Ciaraffo P., 94. Ciccone R., 81. Cioce R., 88. t Cioli T. G, 176. Ciotola U., 702. Cipriani Thorne I. A., Card, 326, 611,614,616. Cipriano M., 94. Cirani E., 88. Cirillo G., 710. f Cirrincione V., 248. Cisneros Martínez A. A., 355. Cisternas Larenas J., 708. Cito M., 89. Citrini T., 77. f Citterio B., 768. Ciuraneta Aymi F., U, 16, 18, 22, 104, 183, 186, 188, 189, 257, 259, 262. f Clark A. C, 552. Clark E. V., 75. Clark R. J.W., 707. Clarke E. R., 574. Clemens XIII, 178. Coady F. A., 551. Cocetti F., 83. Coco P., 93. Coenen E. H., 93. Colaiacomo E.,, 87. Colantonio R., 175. Colasanti G., 83. Coleridge M. B., 446, 703. Colin B. M., 74. Collazzi Irazábal C. M., 28. Colling O. J., 85. f Collino D. E., 712. publicae Italiae, 85, 705. Index nominum personarum f Collins J., 712. Colman Gomis O. T., 632. Colombo S. C, 79. Colusso G., 710. Colvin K. F., 639. Conley J. D., 80. Conlon R. D , 500. Connors P J., 247. Connors T. L., 703. Consorsi E., 89. Constant H., 34. Constantinus Carbonell Sempere (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Constantinus Fernández Alvarez (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Conti M., 551. Conti M. L, 173, 767. Conti V., 708. Contreras Molina C. H., 591. Cooke M., 700. Coppa G. 448. Coracci F., 87. Cordes P. L, 53, 467. Cordileone S., 549. Cornacchione G., 89. f Cornelis J. F., 96. Coronado L., 712. Corripio Ahumada E., Card., 743. Corsi C, 310. Cortelessa G, 710. Cortés Contreras A., 81. Cortés D., 160. Coca Antonius (Ven.), 8. Coscelli R., 709. Cosimi S., 93. Costa V., 697. Coudray H., 71. Coulibaly M., 73. Cowen B., 73. Cozzolino A., 81. f Crawford E. J.., 504. Crescentia Valls Espi (B.).. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Sodi (Bb.). Crescentius García Pobo (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Crescenzi M.., 93. Cresp F. J., 75. Crispino A.., 81. Cristino P., 76. Crivellaro M., 91. Crivelli V., 704. Croci F., 448. Croes M., 709. Crucinalli A., 86. Cruz Gonzales R. T., 701. Cruz W., 446. Cullell J. M., 310. Cunha J. T., 81. Cuquejo Verga E. P., 501. Curio G., 76. Curry J., 81. Custer G, 175. Cuthill M. C., 551. Cyprianus Michael Iwene Tansi (B.), 665, 670. Czaja L., 75. Czermak K., 82. D Daccó C, 708. D'Addario V., 631. Dahdah P., 151. Dal Bo A., 81. Dalcin A., 79. Dal Co volo E., 448. D'Alfonso B, 706. Dalla Porta S., 247. Dalla Torre del Tempio di Sanguinetto G„, 310. Dalla Villa A. J., 75. Dal Monte D., 536. Dal Negro G., 86. Dalpane C, 700. Danayev Y. O., 706. D'Angiolo D., 80. d'Aniello G, 174. D'Anna F., 93. Daoud Halwagi S., 707. DaoudI. M. I, Card., 145, 448. da Ponte-Neto C. F., 706. da Rocha Felicio E., 764. Da Ronche G, 91. 787 Darius Hernández Morato (B.). V, Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Darius V., 633. Daucourt G.., 501, 767. D'Avanzo R, 93 D'Aversa R., 87. Davich G. F., 77. David Y., 708. Daw Tang F., 356. Daz R. A., 77 de Almeida Melo A., 701. De Angelis A., 552. De Angelis G., 90. De Angelis S., 83. De Baker T. E., 77 de Beijer H. L., 94. de Berranger, 359. De Blasi G, 93. De Castro E., 705. Dechant V., 311. De Cordoba Ponce M. F., 309. De Cristofaro P., 81. De Donno M., 705. De Felice M., 710. De Feo G, 706. f Degenhardt J. J., Card., 592. De Giler A. P., 711. De Gregori M., 701 Dehon Leo (Ven.), 17. De lonna S., 89. de Jong E. P., 89. De Kesel L, 355. Delacour J.P., 89. Delaney L., 74. De Las Heras F. G, 75. De la Torre Martín I. M., 548. Del Castello L. R., 92. f del Val Gallo J. A., 768. Delgado Ace vedo S. de J., 700. Delgado Galindo M., 247. D'Elia D., 702. de Lima J. A., 84, Dell'Aglio S., 89. Della Betta L., 701. Della Monaca F., 90. Dellinger B., 89. 788 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Delmonte Peguero J., 708. De Luca R., 710. De Lucia C., 92 De Lucia G., 709.. De Magistris L., 448, 675. De Marchi G., 93. de Marin de Carranrais R., 706. De Masci C, 711 de Medina M, M., 90. de Möhr di Sunneg e Morberg A. V., 85, 704. de Moráis Pimentel E., 69. de Mora y Aragon G., 705. De Mori M., 704. De Nardo M., 82. De Negri U., 95. Denning Smith T., 90. de Oliveira Soares L, 75. De Paola D., 701. De Pascale N., 93. De Pietri M. A., 87. f Derisi O. N., 768. Derkse W. F.C.M., 707. De Rosa F., 704. De Rosa L, 94. D'Errico A., 101. de Saint Priest d'Urgel J., 86. De Santis A., 83. De Santis F., 83. De Simone F., 87. De Solenni P F., 119. de Sousa Ferreira e Silva S., 247. De Stefano T. A., 704. Devellard J. R. R., 80. de Venecia J.., 359. De Vizia V., 75. Devoto D., 707. Dewane F. J., 699. f de Wit C, 311. Dias L, Card., 310, 551. Díaz de Pfennich M. E., 310, 360. Díaz Martínez D., 355. Díaz Martínez E., 81. f Dibjokarjono A. J. G., 176. Di Carlo V, 76 Di Cerbo V., 552. Drewes F., 91. Dick L, 767. Drogheo A., 707. Di Corato G., 88. t D'Souza D. R., 768. Didacus Llorca Llopis Duarte Antuna L., 700. . (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz f Duarte Canoino L, 312. Duarte Henriques S., 701. et LXXIII Socii (Bb.). Du Barry D., 711. Didacus Ludovicus de Dubost M., 310. San Vítores (B.), 369. Dubrawski M. L., 547. Didacus Oddi (B.), 606. Ducasse Medina L, 501. Di Donna A.,, 76. Duda A., 80.. Diekamp F., 709. Duda J., 83. Di Gianvito F., 89. Duffek A., 82. Dignor K., 551. Duignan J. E., 710. di Ianni A , 91. DulakS., 83. Dillenburg J E., 311. t Dunne W., 360. Di Martino L., 93 Dupats P.-A., 702. Di Michele G., 700. Dupuis J., 141. Dinçmen F., 73. Duque Jaramillo F.., 552. Dinh Duc Dao J., 74. Duran G., 175. Di Noia J. A,, 360. Durando Marcus AntoDi Nunzio E., 310. nius (Ven.), 588. Di Paola G, 705. Durikovic V., 310. Di Paolo N., 707. t Durning D. V., 360. Di Pardo S., 93. Durocher P.-A., 445. t Di Stefano I. S., 712. Dushack D. L., 703. Di Stravola D., 94. Dyllus J., 82. Di Torrice R., 703. Dziega A., 697. Di Veroli R., 75. Dobre M., 502. Dolan T. M., 548. Dolciotti E., 95. E Dolciotti G., 95. Dolfi W., 75. Echevarría Rodríguez J., Domenicantonio P., 92. 448. t Domingo T. S., 504. Eduardus Ioannes Maria Dominicus Maria de AlPoppe (B.), 606. boraya (in saec.: AuguEgan B. J., 702. stinus Hurtado Soler) Egan E. M., Card., 504, (B.). 551. V. Vincentius Cabanes Eguren Anselmi I. A., Badenas et XVIII Socii 244. (Bb.). Ehler B., 84. Domislovic A., 80. Eid A., 587. Donatelli L., 703. Eid E,, 74, 504. Donkoh Pordwor K., 89. Eid R.., 150. f Donze H. C, 552. Eisenmann L. E., 710. Dooley M., 80. Ej-Jilali S., 708. dos Santos A. L, 68. El Bouazzaoui M., 706. dos Santos Veloso E.., 67. El-Hachem M , 310. Dossena L., 448. Elias Carbonell Molla (B.). Doveri P., 80. V. Iosephus Aparicio Sanz Doyle P., 78. et LXXIII Socii (Bb.). Dreeser H., 94. Elias Facchini (S.). Index nominum personarum V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Elias N., 712. Elisabeth Calduch Rovira (Iosephina Calduch Rovira) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb,). Elisabetha Qin Bian (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Elizondo J., 247. Elkalaa S. A., 710. Emanuele E. F. M., 704. Emiliani Sánchez R., 357. Emmanuel Albert Ginés (B.). V. Hyacinthus Serrano Lopez et XIX Socii (Bb.). Emmanuel González García (B.), 20, 24, 27, 264, 265, 267. Emmanuel Torró García (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Emmerick Anna Catharina (Ven.), 51. Encarnación S., 703. Ephrem (S.), 280. Erba A M., 58, 242, 493, 498, 546. Erdödy G, 766. Escanan A. E., 76. Escobar-Herrán G. L., 86. Esmalla P. P., 79. Espinosa N. C, 79. Esposito L., 89. Esposito S., 76. Esteras A., 263. Estévez F. D. J., 77. Estivil D. E., 83. Eterovic N., 511, 513, 514, 652. t Etheridge J., 640. Etturuthil J., 76. Eugenia Picco (B.), 105, 321, 323, 562, 563, 564, 566. Eyadema G., Praeses Rei publicae Togi, 503. Ezechiel Moreno y Díaz (S.), 116. F Fabbricatore A., 152. Fabbricatore E., 767. Fabbro R.., 445. Fabene F., 703. Faber E.-M., 767. Fabris F., 704. Fabris M , 90 Facchinetti F., 94. Fagan B., 707. Fai Lai Y., 310. Faifer R. A., 697. Faller M., 95. Fallón G, 709. Famadico B. M., 356. Fantino E., 87. Fardellotti M., 87. Farhat E., 174. Farina A., 611. Farina Ioannes Antonius (Ven.), 301 Farina R., 640. Farinelli G., 87. Farrell J. J., 90. Farrell K. J., 243 Farrugia J., 85. Faure-Brenninkmeijer M., 711. Favara B., 89. Fédou M., 74. Felice V., 701. Feliciani G, 310. Felicissimus Diez González (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Felinski Sigismundus Felix (Ven.), 233. Felix Yuste Cava (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ferdinandus II, 751. Ferdinandus García Sendra (B..).. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ferdinandus González Anón (B). 789 Ferme B.. E, 448. Fernández P., 354. Ferracane G., 94. Ferrara V., 768. Ferrari C, 445. Ferrari L., 707. Ferrazzi F., 95. Ferrazzi S., 93. Ferreira da Costa Ortiga G, 326, 611, 614, 616. Ferreira de Queiroz R., 709. Ferreira dos Santos C, 82. Ferreira Lopes L, 70. Ferreira M. V., 84. Ferreira Sampedro G, 702. Ferry J. T., 80. Fiandino V.., 548. Fiaschi C, 94. Fichtner R., 699. Ficini G., 710. Fidelis a Puzol (in saec.: Marianus Climent Sanchis) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Figari L. F., 310. Figueroa Gomez L, 633. Filaferro C, 449. Filo V., 765. Fini A., 707. Finnigan B., 243. Fioravanti M., 91. Fioret M., 709. Fisichella S., 65, 176, 232, 639, 693. Fitzer J. M., 86. Fitzgerald G. P., 90. Fitzgerald L, 172. Fitzgerald M. L., 697, 698, 768. Fitzgerald W. J., 77. Flach A. L, 84. Flannery K., 504. Fleming L, 245. Florentia Caerols Martínez (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ferdinandus Maria Baccilieri, (B.), 606. Florentinus Pérez Romero (B.). 790 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Flores Rodríguez M,,, 78.. Foley J., 479. Folio F., 448. Fontana G. M.., 87. Forlenza V., 79. Fornalczyk J., 83. Fornero G., 310. Forster G,., 584. Fortier J., 83. t Fortier J.-M., 768. Fortuna S., 706. Foschi A., 706. Foys R. L, 75, 500 Fraioli A., 87. Frana L., 75. Francia V., 703. Francisca Cualladó Baixauli (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Francisca Xaveria (in saec.: Maria Ferdinanda Fenollosa Alcayna) (B.). V. Rosaria de Soano et II Sociae (Bb.). Franciscus Asisinatis (S.), 10, 235, 288, 685, 686. Franciscus Cairo Burillo (B.). V. Hyacinthus Serrano Lopez et XIX Socii (Bb.). Franciscus de Paula Castellò y Aleu (B.), 188. Franciscus Díaz del Rincón (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Franciscus Fernández de Capillas (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Franciscus Fogolla (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Franciscus Ibáñez Ibáñez (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Franciscus Maria de Torrente (in saec.: Iustus Lerma Martínez) (B.). V.. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Franciscus Monzón Romeo (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Franciscus Régis Clet (S.). V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Franciscus Sendra Ivars (B-). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb;)., Franciscus Serrano Frias (S.). V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Franciscus Solano (S), 737. Franciscus Thomas Serer (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Franciscus Zhang Ron (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Franco A., 499, 556, 557. Frankl J., 92. Fransen G. W., 707. Fratini L., 316. Frediani G., 707. Fridericus Ozanam (B.), 160. Fried P., 94. Frigeni L., 88. Fryc T., 82. Fuccio V., 710. Fucinaro T. J., 703. Fuentes Martínez J., 77. f Fulton T. B., 768. Fumagalli L. 448. Furgoni A., 700. Furlong T. A., 77. Fusco P., 76, 92. Fushek D. J., 699. Fusi M., 78, 91. G Gabijan Cabilao C, 310. Gabriel A„, 703. Gabriel Maria de Benifayó (in saec.: Iosephus Maria Sanchís Mompó) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb). Gabrielli F., 704. Gacki K., 78. Gadecki S., 355. Gaffet B., 707. Gagnon L, 765. Gain B., 705. Galán R., 189. Galassi G., 327. . Galati N. G, 81. Galera de Echenique J. A., 700. Gales O. E., 79. Galli E., 711. f Gallina E„, 448. Gamelin I. B., 322. Gamperl J., 77. Gandini M., 90. Gannon F. L,, 90 Gantin B., Card., 284. Ganz C, 89. Garavaglia L., 705. García Aguilar A., 703. García Aracil S., 551. García C, 79. García Camader C, 245. Garcia Gil E. d. L, 764. García Isaza G., 308. García López M., 78. García Rodríguez L, 501. García Solano A., 80. García y García A., 175. García-Casco Vicente A., 11, 16, 18, 22, 104, 183, 186, 188, 189, 257, 259, 262. Garcías Casas S., 702. Garin Bruzzone L. E., 501. Garrido J., 708. Garrone F., 91. Garuti A.,, 706. Gaschignard G., 709. 791 Index nominum personarum Gasparini C, 89. Gasparini E., 711. Gasparri P., 167. Gass R. J.., 77. Gastelumendi B„, 735. Gaster A., 93. Gatti C, 94. Gaudernak G., 94 Gavilán Velázquez I. B., 68. Gavin Sears P., 91. Gavol L., 77. Gayed Ráela M., 706. Gbur L, 151 Gebert F.-J., 76. Genovefa Torres Morales (B.), 689. Gentile C, 94. Gentili B., 87. Georgius Preca (B.), 318, 607, 608, 610. Gerbasi L., 76. Germanus a Carcagente (in saec.: Georgius Maria Garrigues Hernández) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Germanus Gozalvo Andreu (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Gerosa L., 310. Ghazal S., 149. Ghia F., 89. Ghia L., 85, 704. Ghia P. D., 91. Ghidoni L., 75. Ghidoni N., 710. Ghirelli T., 764. Ghirlanda G, 310. Giallaurito N., 81. Giancarli G., 703. Gianfrancesco D., 75. Giani D., 88. Giannaccari B. M., 709. Giannetti D., 89. Giannini A. F., 707. Giannini F., 504. Giansiracusa M., 79. Gibaud Venstermans M., 84. Giehl A. A., 84. Gigi L., 94. Gigli G., 91. Gil Hellin F., 356. Ginebra L. A., 705. Giordano A., 551, 639, 709. Giordano M., Card., 20, 24, 27, 264, 266, 326, 611, 614, 616. Giorgini F., 175. Girotti G., 248, 448. Gisztarowicz J. B., 82. Giulianelli L., 709. Giussani L., 310. Gledhill D., 551. Glemp J., Card., 504. Glendon M. A., 310, Gnanapragasam V., 71. Gnavi M., 74. Gobbi D., 91. Goburdhun M., 73. Godina L, 80. Godi W., 92. Goldie R., 310. t Gomes C, 640. I Gomes J., 640. Gómez González G, 172. Gómez Granados M., 175. Gómez Rico L., 84. t Gonçalves Costa E., 176 Gonçalves da Rocha A., 82. Gonçalves Ne ves A., 82. Gonsalves J. R., 90. Gonsalves R. N., 311. González Montano R., 76. Gonzalez Montes A., 356. González Nieves R. O., 20, 24, 27, 264, 266. González Valer F., 243. González y González N., 76. González Zumárraga A. J„, Card., 126. Göransson A., 92. f Gottwald G. J., 312. Götz V., 767. Grab A., 359, 551, 673. t Grady T. J., 448. Graf C, 93. Grammatico F., 77. Granata P., 95. Grassino M., 94. f Grau y Arola P., 311. Greene R. R., 702. Gregorius III Laham, 146. Gregorius XIII, 616. Gregorius XVI, 250, 302, 616. Gregorius Barbarigo (S.), 116. Gregorius Grassi (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Gregory W. D., 551. Grillo H., 687. Gristina S., 501. Grocholewski Z., Card., 464. Gross H. A., 94. Grossi V., 768. Gruber R., 86. Guarna in Verga C, 708. Guatelli F., 709. Guerrero de Melo B. A., 711. Guerrero J. L., 88. Guerrero Torres J., 247. Guerzoni G, 88. t Guevarra C. N., 640. Guffanti A., 79. Gugerotti C, 174. Gugliehnino O., 88. Guido R., 552. Guimaràes Franco F., 87. Guimaräes P. B., 590. Guiteau C. H., 766. Guizzardi L., 67. Gumersindus Soto Barros (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Gundisalvus Viñes Masip (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Gyöngyös F., 80. H Haaland Matlary J., 175. Habsburg-Lothringen C, 310. 792 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Hackett K F., 246. Haddad I. A., 152. Hahndorf B., 89. f Hajjar S., 312. Hajnal R., 80. Halas F., 81. Hallensleben B., 767. Halverson R. G., 86. Hamadou B. G., 73. Hamao S. F , 175, 719. Hamers H. J., 94 Hanna G., 76, 243. Hannesson H. W., 86. Hanzl R., 83. Harjosusanto I., 357. Harris R., 764. Harrold M., 77. Hastenteufel Z., 68. Hatlapa Z., 83. Hausen A. W., 82. t Haushiku B., 504. Hauwa Hoomkwap K., 75. Havel V., Praeses Rei publicae Cekiae, 359. Havryliv M., 311. Hays D., 309. f Healy R., 768. Healy S., 702. Heemskerk P. G., 95. Heimler F., 446. Helmons S. M., 360. Hemberger R. E., 81. t Hendriksen T. G. A., 96. Henn R., 87. Henn W., 767. Henrich A., 700. Henricus ab Almazora (in saec. : Henricus García Bertrán) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Henricus Juan Requena (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Sodi (Bb,). Henricus Morant Pellicer (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Henriksen F. C, 84. Henriquez Escano P. A., 701. Herbst C, 245. Herbut L, 152. Herman T., 78. Hermann R. I, 697. Hermes A. J., 89. Hermes E A., 77. Herminia Martínez Amigó (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Hernández Matías A., 77. f Herrada Armi jo J. B,, 176. Herranz J., 504, 640 Herrera Betancourt J. J., 702. Hertzog C, 764. Hesse J., 89. Heuberger H., 94. t Heuschen J.M., 552. Heverin S., 78. Hidde Nijland E., 711. Hieronymus Aemiliani (S.), 23. Hieronymus Hermosilla (S.), 116. Hieronymus Lu Tingmei (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Hildebrand W., 95. Hinvi E., 502. Hirka L, 326, 611, 614, 616. Hirsch F., 703. Hladiy M. V., 706, Hlcoch L., 87. Hocevar S., 767. Hoffmann H., 73. Holztrattner M., 706. Hongsoon Han T., 310. Hopkin L., 708. Horgan D., 551. Housse M., 712. Howard J., 550. Hrdlicka J., 551. Hrusovsky D., 175. Hsiu-Jungchu H., 95. Huang Chao-Ming P., 71. f Huard J., 712. Hubatschke H., 709. Huber H., 699. Humilis a Bisignano (B.), 313 Hümmes C, Card., 310, 639, 640. Hungerbüher H., 87. Huonder V., 76. Husar L., 74, 150, 152, 191. Hutin F.R., 88. Huzjak V., 80. Hwang In-Kuk M, 81. Hyacinthus a Sanctis Angelis (B.), 746. Hyacinthus Serrano Lopez (B.). V. Hyacinthus Serrano Lopez et XIX Socii (Bb.). Hyacinthus Serrano Lopez et XIX Socii (Bb.), 181. Hyland J. M., 84. Hynninen A., 73. I Iacobone P., 551. Iacobus a Rafelbuñol (in saec.: Iacobus Mestre Iborra) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Iacobus Kern (B.), 602. Iacobus Meseguer Burillo (B.). V. Hyacinthus Serrano Lopez et XIX Socii (Bb.). Iacobus (S.). Yan Guodong V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Iacobus (S,.).. Zhao Ouanxin V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Iacovino E., 93. Ignatius a Santhià id est a Sancta Agatha (in saec.: Laurentius Mauricius Belvisotti) (S.), 313, 494. Ignatius Antiochenus (S.), 516,, Index nominum personarum Ignatius de Loyola (S.), 497. Ignatius Falzon (B.), 318, 606,609,610. Ignatius Choukrallah Maloyan (B), 105, 319, 321, 323, 562, 564, 566. Ignatius Petrus VIII AbdelAhad, 146. Ioannes a Triora (in saec.: Franciscus Maria Lantrua) (S ). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.).. 793 Ioannes Gonga Martínez (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Sodi (Bb.). Illiano L, 320, 323, 562, 564, 566 Imkamp W., 768. Incarnatio Gil Valls (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ioannes Macias (S.), 737. Ioannes Maria a Cruce (in saec.: Marianus García Méndez) (B.,), 16. Ioannes Mazzuconi (B.), 369. Ioannes Nepomucenus Neumann (S.), 116. Ioannes Petrus Néel (S.). Ioannes Baptista Ferreres Boluda (B.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Ioannes Ventura Solsona (B.). Iliescu L, Praeses Rei publicae Romaniae, 74. Incarnatio Rosal (B.), 741. Infesta Calud-Zatarain J., 78. Ioachim ab Albocácer (in saec.: Iosephus Ferrer Adell) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Ioachim Vilanova Camallonga (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ioachimus a Canicatti (in saec.: Caietani La Lomia) (Ven.), 685. Ioachimus Ho Kaizhi (S.). Ioannes Baptista (S.), 452. Ioannes Baptista a Sanctis Angelis (B.), 746. Ioannes Baptista Faubel Cano (B.). Ioannes Baptista Tingyin(S.). Luo V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Baptista Mantang (S.). Wu V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Baptista Mingxi (S.). Zhao Ioannes (S.). Wang Kuixin V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Wang Rui (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Wu Wenyin (S.)., V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Baptista Wurui (S.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Zhu V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss,). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Zhang Huan (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Zhang Jingguang (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Bosco (S.), 566. Ioannes Carbonell Molla (R). Ioachimus Prats Baltueña (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ioannes Zhang Tianshen (S.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Ioannes Chen Xianheng (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Pérez V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes de Ribera (S.), 116. Ioannes Didacus (S.), 743. Ioannes Didacus Cuauhtlatoatzin (S.), 313, 488. Ioannes Fisher (S.), 116. Ioannes Gabriel Taurin Dufresse (S.). Ioannes Antonius Farina (B.), 196, 326, 612, 616. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Iosaphata (in saec.: Michaelina Hordashevska) (B.), 164, 558. Ioseph (S.), 168, 238, 607, 713. Iosepha a Purificatione Masiá Ferragut, (Maria Iosepha Romana) (B.), 12, 15. Iosepha a Sancto Ioanne de Deo Ruano García (B.), 103. Ioachimus (S.). Royo Ioannes (S.), 49. Ioannes XXIII (B), 268. Ioannes Alcober Figuera (S.)., V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). 794 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Iosepha (Iosephina) Bakhita (S.), 5, 7, 508. Iosepha Moscardo Montarvi, (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephina Vannini (B.), 167, 325. Iosephmaria Escrivá de Balaguer (B), 314, 490. Iosephus Aparicio Sanz (B.), 15,16,18, 104, 183, 186, 188, 190, 258, 262. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Maria Gámbaro (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Iosephus Maria Sanmiguel (B.). Muro V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Iosephus Maria Blasco (B.). Zabal V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus (S.). Wang Yumei V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Iosephus Yuang Gengyin (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Iosephus Zhang Dapeng (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.), Iosephus Zhang Wenlan (S.). Ferris V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socn (Ss.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Irwa Gildo (Ven.), 694. Ismael Escrihuela Esteve (B.). Iosephus (B.). Medes V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socn (Bb.). Iosephus Nascimbeni (B.), 237, 238, 239 Iosephus Perpiñá Nácher (B.). Iosephus González Huguet (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). V, Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socn (Bb.). Iosephus Raimundus Ferragud Girbés (B.). Iosephus Llosa Balaguer (B.).. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Iosephus Raimundus Paschalis Ferrer Botella (B.). Iosephus Ma Taishun (S.). V, Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). V., Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Iosephus Yuan Zaide (S.). Iosephus Maria Vidal Segu (B.). Iosephus García Mas (B.). Kuiju Iosephus Maria Rubio y Peralta (B..), 756. Iosephus Maria Segura Penadés (B.). Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.), 255. Iosephus Bilczewski (B.), 654. Iosephus Canet Giner (B.). V, Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socn (Bb.). Wang V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Fenollosa Alcayna (B.). Iosephus (S.). V. Hyacinthus Serrano Lopez et XIX Socii (Bb.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socn (Bb.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socn (Bb.),, V., Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Ruiz Bruixola (B.). Iosephus Marello (S.), 116, 269, 270, 272, 555, 651, 713, 715. Iosephus Maria Corbin Ferrer (B.). Iosephus Tarrats Comaposada (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.)., Iosephus Maria Ferrándiz Hernández (B.). Iosephus Toledo Pellicer (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ismartono L, 74. Italia S., 551. Iustinus De Jacobis (S.), 116. Iwanami T., 85. J Jackowski K. E, 80. Jakimavicius L., 84. Jakobus Kern (B.), 604. Jamodot S. V, 79. Jancarz M., 83. Jánosa D., 80. Janowicz L., 78, Jarra C, 74. Jarrell C. M., 765 Jasillo A„, 85, 704. Jaworski M., 655. Jeanbart I. C, 152. Jemec F., 81. Jenky D.. R., 244. Index nominum personarum Jesurun E. A. V.., 710. Jiménez Asis R,, 703. Jiménez Carvajal J. E., 247. Johansen B. O., 86. Johnson M H., 93. Josaphat Chichkov (B.), 567. Jungo C, 88. Jurina J., 709. Jurko J., 84. Juszczak V. R., 146. Juszczynski L, 83. K Kabila J., Praeses Rei publicae Democraticae Congi, 503. Kaczynski K., 78. Kagithapu M., 69. Kaguta Museveni Y., Praeses Rei publicae C gandiae, 503. Kahel D. S., 704. Kalathiparambil I., 76, 631. Kalinowski J., 447, 710. Kallas L, 149. Kamen Vitchev (B.), 567. Kang U-il P., 633. Kapelele T., 80. Kappellari E., 551. Karakéhéyan N., 147. Karlic E., 515. Karekin II, Catholicos Ecclesiae Armenae, 287. Karnath L., 708. Karolak Z., 76. Kartysh A. P., 709. Rasparían J. P. XVIII, Patriarcha em. Ciliciae Armenorum, 74. Kasper W., Card., 504. Kassarji M., 150. Kasyna R., 83. Kataka Luvete J.., 358. Kauneckas L, 172. Kauzman Z., 87. Kavadze A, 73. f Kavanagh J., 640. KawarD.,502. Kechichian V., 148. Kedziorski B., 78. Keeler W. H., Card., 767. Kehoe J. L., 79. Kellermayr R., 92. t Kello H., 640. Kennedy N., 87. Kennedy P. J., 707. Kerekou M., Praeses Rei publicae Benini, 503. Kettler D., 632. Kiedrowski H, 83 Kiernikowski Z., 355. Kikine S. R., 73. Kildani H.,74. Kim ByungDo F., 81. f Kim Nam-Sou A., 712. Kim S.H., 87. Kinrade B., 700. Kirchhof P., 709 t Kist A., 311. Klaric A., 84. Klemmer P., 88. Klinger J., 78. Koberger W., 706. Kobierski L., 707. Koch K., 767. Kocherry G,, 315. Kolodziej K., 77. Koltun M., 151, 191, 559. Kondrusiewicz T., 244, 596. Konrad C, 708. Kopecka-Valeska O., 91. Kopiczko Z., 78. Kopong Kung F., 69. Koròlev V. R., 502. Koroma P. D., 631. Kosir B., 700. Kostrzewa W., 75. Kothgasser A., 551. Kotowski S., 82. Koumba D., 698. Kovalska N., 86. Kowal J., 247. Krafczyk K., 82. Kränzle G., 95. Krebs M., 77. Kretovics L., 700. Kreuzberg C, 701. Kronenberg H., 551. Kruis T. A., 92. Kryk P., 147. 795 Kubalewski J., 78. Kubart F. E., 77. Kucharski R., 83. Kuchma L., Praeses Rei publicae Ucrainae, 766. Kufuor J. A., Praeses Rei publicae Ganensis, 502. t Kuharic F., Card., 312. Kühlwetter A., 82. Kuhm Dellinger M , 91 Kulak W., 94. Kulozik E, 91 Kumuondala I.., 358. Kunnath L, 146. Kurzweil J., 79. Kusche J., 82. Kuye P., 310. Kwasi Sarpong P., 357. Kwasniewski A., Praeses Rei publicae Poloniae, 309. Kwon Hyokju I. C, 70. L Labate C, 710. f Laboa J. S., 541, 768. Lackner F„, 764. Ladage L., 91. Ladocsi C, 67. Lafont J., 707. Lagarejos A. F., 79. Lage F. J., 82. Laghi P., Card., 314, 491. Lagleize D. C, 68. Lagos Escobar R., Praeses Rei publicae Chiliensis, 4:41. Lagrée M., 88. Lahey R J., 767. Lajolo G, 429, 630. Lalli L., 93. Lalli M., 82. Lambertus de Navascués y de Juan (B.). V. Hyacinthus Serrano Lopez et XIX Socii (Bb.). Lambiasi F., 310. Lambriex P. H. M. J., 94 Landucci C. P, 536. Lang Yang (S.). 796 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Langevin G., 551. Lanne E.., 767.. Lanteaume R., 708. Lanzetti I., 548. La Piana C, 765. Lapize de la Salée B., 551, 639. Lapointe D., 764. La Porta Martínez M., 497. Larivière R., 78. Larnaud J., 310. La Soujeole B. de, 640. la Spina della Cimarra S., 85, 704. f Lat L. L., 768. Laureanus Maria de Burriana (in saec.: Salvator Ferrer Cardet) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.).. Laurentius Bai Xiaoman (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Laurentius Wang Bing (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Lauretti E., 702. Laurindo J. N. B., 702. Lauritsch J., 705. Lavandier J., 89. Lavarone G., 711. La Vigna C, 706. Laxague S. M., 765, Lázaro F., 355. Lazio M. M, 91. Lazio T. X., 90. Leanza G, 447, 503. Lebulu J. L,, 767. Lecaros Méndez P., 92. Ledere G., 88. Ledesma A., 360 Lee Han-Taek L, 71. Legaría Armendáriz Petras (Ven,,), 495. Lehmann K., Card., 767. Lejeune A., 247. Lenihan M. F., 75. Leo XIII, 19, 231, 234, 508, 540, 554, 714. Leo Hammes R. D., 90. Leo Mangin (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.).. Leo Maria de Alacuás (in saec.: Emmanuel Legua Martí) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). León Asencio J., 708. Leonardelli M., 89. Leone F.., 175. Leonia Francisca Salesia Aviat (S.), 269, 271, 272, 555, 649, 651, 715. Leopardo G., 711. Leopizzi S., 91. Le Prévost L., 160. Lettman R., 320, 323, 562, 564, 566, 630. Levillain P., 640. Lewandowski T„, 83. Libonati A., 707. Lietta G, 708. Lionetti D., 702. Lipner J., 74. Lipovsek S., 81. Llobell J., 247. Lo E., 79. Lodi B., 94. Logoar L., 80. Lomazzo E., 94. Lombardi F., 504. Lomnitsky L, 164. Long J. F., 767. Longoni A., 86. López Castillo A. L, 243. López Gallo P., 75. López Lira Nava R., 86. López Martín L, 308. López Rodríguez N. d. J., Lozano Barragán J., 175, 176, 571. Lozano F.-J., 175, 552. Luberto A., 701. Lubich C, 310. Lucas, evangelista, (S.), 110, 117. Lucchesini E., 75. Lucia Wang Cheng (S.,). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss,). Lucia Wang Wang (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Lucia Yi Zhenmei (S.). V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Luciani N., 702. Lucius Martínez Mancebo (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Lückertz P., 93. Lüdenbach J., 82. Ludovicus de Casoria (B.), 19. Ludovicus Pavoni (B.), 461, 462, 484. Lugli D., 176. Luhse R., 90. Lumon D., 357. Lupi G, 701. Lussnig M., 712. Luthe H., 320, 323, 562, 564, 566, Lütz M., 310 Luvini E., 90. Luysterman A., 606. Lynn F., 78. Lytvyn V. M., 705. M Card., 176, 311. López Trujillo A., Card., 210. Loppa L., 548. Lorusso J„, 702. Losten B. H., 767. Louisy P. C, 708. Lourdusamy S., Card., 495, 504. Maakaroun F., 147. Maccari G., 93. Macchi P., 360. MacDonald D. D., 78. Mádl F., Praeses Rei publicae Hungariae, 550. Mafera A., 707. Maffeis A., 767. Index nominum personarum Magdalena (S.), 6. Magdalena de Canossa Du Fengju (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Magee P. G., 700. Maggi F., 94. Magistrato M., 84. Magliocchetti E., 86. Maguan A., 708. Maguan B., 708. Maglina L., 551, 639. Maguire E., 699. Mahathir bin Mohamad D. S., 502. f Mahoney J. P., 504. Mahony R. M., Card., 311. Majcher Z., 80. Majnek A., 355, 511. Malinvaud E., 524. Mallavarapu P., 632. Malomuzh M. H., 709. Malone A., 77, 699. Malone P., 74. Malpelo R., 79. Maluma A. L., 632. Maly L., 547. Malzaire G, 633. t Malzone Hugo H., 248. Mamadouba Cámara A., 72. Mamberti D., 503. Mammoli F., 84. Mancini A., 89. Mandelli E. G., 85. Mandla Khumalo P., 69. Mannello G., 709. Manson D., 702. Mantovani Maria Dominica (Ven.), 237. Manzetti M., 92. Manzini A., 704. Maqdassi M. P., 150. Maracich M., 80. Maran B., 704. Marandola D., 711. Marani G., 311. Marani M, 711. Marcelli G., 93. Marchesi P., 247. Marchesini Clerici Bruno (Ven.) 535. Marchetti G., 85. Marchignoli V., 94. Marchiò B., 765. Marchiori J. O., 767. Marchisano F., 360. Marciano G. A., 89. Marcianti G., 84. Marcozzi G., 84. Marcus Ji Tianxiang (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Marcuzzo G., 77. Marengo G., 82. Mares P., 704. Maria a Columna Jordá Botella (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Adeodata Pisani (B.), 317, 318, 607, 609, 610. Maria Adolfina (in saec.: Anna Dierk) (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria a Guadalupe (in saec. Maria Francisca Ricart Olmos) (B.), 186. Maria Aloisia Montesinos Orduña (B.,). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Amandina (in saec.: Paula Jeuris) (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria a Mirabilibus Iesu (in saec.: María Maravillas Pidal y Chico de Guzmán) (B.), 758. Maria a Miraculis Orteils Gimeno (Milagros Orteils Gimeno) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socn (Bb.). Maria An Guo (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria An Linghua (S..). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). 797 Maria Anna Blondin (B.), 20, 24, 25, 27, 264, 267. Maria a Purificatione Vidal Pastor (B.).. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Maria a Sancti Ioannis Patrocinio (in saec.: Maria Antonia Paris) (B.), 21. Maria a Transitu Iesu Sacramentato Cab anillas (B.), 461, 463. Maria Beltrame Quattrocchi (B.), 192, 288. Maria Bertilla Moscardin (S.), 198. Maria Carmelitis Viel Ferrando (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Chi Yu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Christina ab Immaculata Conceptione (in saec.: Adelaidis Brando) (Ven.), 542. Maria Clara (in saec. : d e lia Nanetti) (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Climent Mateu (B.)V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Crescentia Höss (S.), 269, 271, 272, 553, 555, 651, 715. Maria del Olvido Noguera Albelda (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Dolorosa a Sancta Eulalia Puig Bonany (B.), 103. Maria Du Tian (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Du Zhao (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). 798 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Maria Ermellina a Iesu (in saec.: Irma Grivot) (S..). V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.).. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Sodi (Ss.). Maria Sancti Iusti (in saec.: Anna Moreau) (S.). Maria Euthymia Üffing (B), 105, 321, 323, 560, 562, 564, 566. Maria Fan Kun (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss..),, V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Sophia Teresia Ximénez Ximénez (B..). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Felicitas (María Felicitas Masiá Ferragut) (B.). Maria Teresia Ferragud V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb,). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Fu Guilin (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Guo Li (S). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Iesus (Maria Vincentia Masiá Ferragut) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Maria Iosepha a Corde Iesu Sancho de Guerra (S.), 7, 508. Maria Ludovica de Angelis (in saec.: Antonina) (Ven.), 544. Maria MacKillop (B.), 367. Maria Magdalena ab Incarnatione (in saec.: Catharina Sordini) (Ven.), 54. Maria Pacis (in saec.: Maria Anna Giuliani) (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Pilar Izquierdo Albero (B.), 196, 326, 612, 614, 616. Maria Restituta Kafka (B.), 604. Maria Romero Meneses (B.), 170, 461, 462. 463. Maria Sanctae Nataliae (in saec.: Ioanna Maria Kerguin) (S.). Roig(B.). Maria Veronica (Maria Ioachima Masiá Ferragut) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVISocii (Bb). Maria Wang Li (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Zhao (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Zhao Guo (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Zheng Xu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Zhu Wu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Mariani P., 90. Mariani T., 75. Marianus ab Arce Casali (B.), 606. Marigliano F., 701. Marin T. M., 84. Marini M., 768. Marinus Blanes Giner (B.)„ V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Mariolu A., 711. Mariot J., 77. Markac L., 80. Marmara R., 88. Márquez A. Z., 446. Marrone G., 86. Marsico G, 79. Martelli L., 94. Martha Wang Luo Mande (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Martí Alanis L, 245. Martinek J., 709. Martínez Fernández F. J., 310. Martínez Flores R., 81. Martínez Lázaro I. C, 355 Martínez Monsalve M., 701. Martínez Pardo A., 497. Martínez Sainz R., 548. Martínez Sanchiz F. J„, 94. Martínez Sistach L., 310. Martínez Somalo E., Card., 46. Martínez Valls J., 78. Martini C M . , Card., 551. Martino R. R., 699. Martinus de Porres (S.), 737. Martinus Wu Xuesheng (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Márton M., 80. Marturet G, 91. Marx R., 69, 359. Marzaro R., 90. Mas Montañés E., 706. Masayuki Shirieda G. B., 74. Mascetti E., 92. Masella G, 704. Masri P., 74. Massimi G, 92. Massoni E., 85. Massoud M., 150. Mastropietro G., 88. Mastrotto B., 92. Matijevic D., 706. Matoga Oyana L, 632, 633.. Mattarolo F., 82. Matthias Feng De (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Mattimore W. F., 77. Index nominum personarum Mattü S., 91. Maugeri A., 81. Maung Bo C, 358. f Mauro A.. 96. Mawokota Dlamini D., 86. Maximus Confessor (S.), 522. Maya Te Matta M. T., 90. Mayr-Lumetzberger C, 584. Mazlouni S., 153. Mazur G., 244, 597, 598. Mazza A., 87. Mazza M., 92. Mbarga J., 310. Mbuka C, 767. McAleenan P., 702. McAloon B., 76. McCartney J. F., 91. McCready D. A., 699. McDonald R., 699. t McGann J. R., 176. McGinley T., 89. McGinnell K., 80. McGowan Wright D., 71. McKay W. E., 699. McKenna N., 707. McPartland B., 633. Meacci E., 91. Meacci M., 606. Meacci O., 91. Meagher A/, 445. Medgyessy P,., 550. Medhim T., 149. f Mees G.., 96. Mégarbané C, 551, 639. Meier-Hesse H.V., 87. Meier S., 88. Meinecke L., 90. Mejia R., 708. Melani M. A., 172. Melo S. J. de, 82. Mena Saint R.,, 84. Mencaglia N., 88. Méndez Bravo S., 83. Méndez Capellán V., 708. Méndez Préndez H., 95. Meneguolo A., 699. f Menezes W. J.,, 504. Mennella C, 751, 752. Mennini A., 768, Menochio I. B., 56. Mensah T. K., 504. Mensink B. L., 710. Merciecal, 318, 504, 607, 610. Merenda P., 91. Merlo N. A., 699. Mesian A., 767. Messina J„P„, 74. Messina S., 81. Methodius Dominicus Trcka (B.), 196. 326, 612, 614, 616. Meurer L. V., 84 Meyer A , 551. Meyer Canillas E., 84. Micchi M., 89. Michael S., 74. Michalak J. S., 77. Michalik J., 310. Michel J.-C, 86. Mielgo Torres P.L., 700. Migliorati L., 711. Migliore A., 765. Migliore C, 767. Miguel J. S., 699. Mikosz D., 704. Miles F. A., 699. Mina A. A., 768. Miras E V., 470. Misto C, 87. Misto L., 81. Mitsuaki Takami L, 357. Mizonzo D.., 70. Modestus ab Albocácer (in saec.: Modestus García Martí) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Modestus Andlauer (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Modestus Maria de Torrente (in saec.: Vincentius Gay Zarzo) (B.)„ V, Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Modica S,., 84. Moerlen M., 707.. Moffa S., 76. Mojzuk H., 78. Mokobe Ndjoku I., 70. Molhant R., 247. 799 Monacchi C, 84. Monaco O., 93. Moncayo Jalil V. A.., 446. Moncelsi L.,, 94. Monje F. P., 75. Monks A. F.., 247. Monroe D. I. L, 172. Monsengwo Pasinya L., 359. Montag R., 704. Monteiro A. A., 82. Montelli P., 88. Monti M., 93. Montiague S. M., 76. Montinaro A., 82. MoraM., 710. Moráis Vieira P., 310. Moraleda H. A., 703. Morales Marin G., 702. Morandini I. B., 512. Moreau D., 67. Moreira Vieira M., 80. Morel P., 550. Moreno Barrón F., 243. Moretti A., 710. Moretti M., 710. Morgera Iosephus (Ven.), 750. Moriarty I„, 501. Morna G., 700. Moroney J. P., 703. Mosca A., 91. Mosca L„, 89. Moscatelli C, 707. Moth R,, 77. Mottet M. A., 84. Moya O., 711. Mswati III, Rex Suazilandiae, 503. t Muaca E, A., 176. Mudry S. S., 191, 559. Muench R. V., 68. Mugambi S., 71. Mukkuzhy L., 146. Müller G. L., 78, 697. Müller L, 584, 703. Müller P., 429. Muñoz Ri vero A., 80. Muñoz Zamora R., 697. Muntán L, 757. Mupo L., 79. Muresan D., 699. Murphy M., 88 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 800 Murphy-0'Connor C, Card., 448, 551, 767., Murvito A., 632. Musteikis L., 82. Muszynski H., 639, 767 t Mwoleka C, 768. Mykycej M., 146. N Nahmias J. Y., 77. Najri A., 705,, Nanni T., 704. Nano F,, 639. Napoleo III, 160, 161. Narcissus Basté Basté (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Nardecchia C, 94. Nardi F., 88. Nardoni E., 703. Naro C, 764. Narses Bedros XIX Tarmouni, 146. Narses Petrus XIX, Patriarcha Ciliciae Armenorum, 343, 562, 564, 566. Nasalli Rocca di Corneliano B., Card., 536. Navarrete U., 247. Navarro Cortés J. d. J., 702. Navarro L. F., 310. Navarro Lorenzo D., 703. Nazarian M., 319. Nazzicone E., 711. Ndayizeye D., 359. Ndong-Ekomie B., 85. Nebel J., 119. Nedungatt G., 360. Neethinathan A., 633., Negri L., 79. Neher P., 82. Nemeskürty L, 705. Németh G., 76, Nenna E., 706. Nespolo O., 82. Nesti P G. S., 169, 175, 690, 754, 759. Neumann R. E.,, 706. fNevesL. M„, Card., 640. Neveu B., 708. Newland R. A., 76. Nguyen Quang Sach P.., 84. Nguyen Van Am E., 711. Nguyên Van Hòa P., 336. f Nguyên Van Thuân F. X,, Card., 640. Nguyên Van Tot P., 766. Nicolae S., 87. Nicolaus a Gesturi (B.), 606. Nicolaus Bunkerd Kitbamrung (B..), 204 Nicolaus Gross (B.), 321, 323, 562, 564, 566. Nicoli N, 93. Nicora A., 360, 699. Nicotra P., 79. Nikiel K. J., 83. Nikolaev Gradev V, 73. Nikolaus Gross (B.), 105. Niller L., 174, Nir R., 83. Nitkiewicz K., 311. Njue I., 357. Nocon A., 702. Noè V., Card., 240, 314, 543. Nolet de Brauwere Van Steenland H., 706. Noli G., 83. Nonis P. L, 325, 611, 614, 616. Nonn G., 705. Nonnis G., 93. Nonsrichai J., 502. Noonan J. G., 84. Nopakun R., 86. Nosowski Z., 310. Nossol A., 767. Note K. H., Praeses Rei publicae Insularum Marshallensium, 503. Nourissat J., 706. Nowak F., 92. Nowak J., 700. t Nowak J. W., 360. Nozza V., 246. t Ntuyahaga M., 504. Nxumalo J., 633. Nyinawumwami C, 73. O Obando Bravo M.,, Card., 40. Oberberg J, W., 706. Occhiuto G., 92,, Ochoa Dávila V. B., 81. Oder S., 84, 175. Odiver D., 79. Offmann K. A., Praeses Rei publicae Mauritii, 502. O'Finn S., 88. Ognibene B., 82. O'Grady M., 699. Ogunduyilemi J. T., 701. Okeke H. P. O., 70. Okelo David (Ven.), 694. Olbrich D., 701. t O'Leary E. C, 360. Oleksy J., 75. Oies M., 174. Olimpieri O., 87. Oliveira de Lima E. de, 82. t Oliveira E. M„ G. de, 248. t Oliveira M. L. de, 176. Oliveira R. N. De, 82. Oliveras Plunkett (S.), 116. Olszañski L, 652. Olvera Ochoa F., 308. O'Malley I. P., 631. Omelchenko O. O., 706. Onzi M. do R., 551, 639. Orabona L., 87. Ordorica Robles J. G, 705. O'Reilly F., 87. O'Reilly K., 74. Orel A. K., 705. Orlandi G., 175. Orlandi in Rosati G.., 95. t Orsmond R. J., 448. Orsuto D., 74. Ortega Martín A., 703. Ortiz Corredor L. A., 704. Ortner G., 704. O'Shaughnessy M., 77. Osman T., 148. Osoro Sierra C, 172. Ossowski Z., 83. Index nominum personarum Otti F., 707. Otto-galli G., 705,, t Oualli S., 312. Ouellet M., 175, 765. O verton J. S., 77. Owczarski A., 311. t Owusu J. K., 96. Parodi A., 83 Partik P., 92. Parzinger Foidl X. L, 71. Paschalis Fortuno Almela et tres Socii (Bb.), 10. Paschalis Penadés Jornet (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). P Pacificus a Valentia (in saec. : Petrus Salcedo Puchades) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Pacnik A., 81. Padewski S., 547. Padilla O., 100, Padilla V., 632. Padovese N., 703. Padrón Sánchez D. R., 355. Pagano S., 640. Paganuzzi B., 85, 704. Paglino S., 89. Paguio W., 79. Pak Soun-Jai R., 81, Palacio Vallelersundi A., 698. Palacios O. H., 710. Palang A., 358. Palladino L., 79. Pallini F., 95. Palma A., 91. Palmero Ramos R., 20, 24, 27, 264, 266. Palmi J.., 86. Palomo F., 79. Palumbo E., 702. Pan P., 701. Panico V., 81. Panozza A., 310. Pansa B. A., 84. Panzeri C, 704. Paolucci Bedini P., 700. Papararo R., 84. Paradisi L., 706. Parcic A., 80. Parek L., 91. f Paré M., 248. Parisi N., 94. 53 - A.A.S. Paschalis Torres Lloret (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Pasini P. G., 706. Pasotto L, 147. Passarelli G.,, 311. Passy S., 447. Pastore P., 552. Pastorello S., 86. Past rana Arango A., Patricius Dong Badi (S„). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Patti G,, 711. t Paul F., 96. Paul L., 77. Paula Montai Fornés a Sancto Iosepho Calasanctio (S.), 269, 270, 272, 555, 651, 715. Paulina a Corde Iesu Agonizanti (B.), 313. Paulus Apostolus (S.), 111, 113, 121, 155, 279, 286. Paulus IV, 615. Paulus VI, 59, 121, 211, 214, 378, 385, 388, 469, 578, 579, 714, 723. Paulus Bori Puig (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Chen V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Paulus Lang Fu (S„). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss..). Paulus Liu Jinde (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Paulus Manna (B.), 61, 196, 326, 612, 614, 616, Paulus Meléndez Gonzalo (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Paulus Petrus Gojdic (B.), 196, 326, 586, 611, 614, 616. Paulus Wu Anjyu (S.). Praeses Rei publicae Columbiae, 503 Paulus (S.). 801 Changpin V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Paulus Denn (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Paulus Djidiov (B.), 567. Paulus Ge Tingzhu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Paulus Wu Wanshu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Pavilando V. E., 703. Pavone S., 81. Pazak L, 147. Pean I.-M., 500. Pecchi G, 712. Peciukonis J., 84. Pedone S., 77. Pedrazzoli M., 711. f Peeters J., 712. Peguero R., 703. Peli G., 359. Pellegrini A., 91. Pellegrino F. B., 77. Pellerano M., 705. Pengo P., Card., 639. fPenidoG. M. de M., 768. Pennisi M., 356. Péntek J,, 76. Pera M., 74. f Peral de la Torre G., 176. Perego P., 85. Pereira A. O., 82. Pérez del Castillo D., 639. Pérez Mateo G. a S. L, 104. Pérez Saturnino J., 310. Pérez Velásquez N. d. J„, 703. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 802 Pérez y Martínez Fernández S. I.., 539. Perfetti A., 90.. Peri V., 640. Pernia Chacón J R., 701. Perone G. C, 311. Perder J., 247. Perzynska K., 551. Pescosta W., 709., Pet R. A,, 76. Peters D., 78. Peters J. A. M., 710. Petrini M., 92, Petro vic A., 80. Petrovic J., 80. Petrus a Benisa (in saec.: Alexander Mas Ginestar) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Petrus a Sancto Ioseph de Betancur (S.), 314, 740. Petrus Calungsod (B.), 369. Petrus Chanel (S.), 369. Petrus Gelabert Amer (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Petrus Li Quanhui (S.). Petrus Wu Guosheng (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Petrus Zhang Banniu (S.). V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss..).. Petrus (S.). Zhao Mingzhen V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.).. Petrus Zhu Rixin (S.). V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss..).. Philippus (S.,). Zhang Zhihe V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Piantanida A., 699. Piasecki R., 702. Picard I. P., 69. Picarelli S., 94. Pichler G., 83. Pickel C, 600,, Pickel C, 244. Picozzi A., 710. Pidrucnyyj P., 311, Pieper T., 710, Pilacki H., 83. Pilar Villalonga Villalba (B.)- V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socn (Bb.). Petrus Liu Wenyuan (S.). Piles Ferrando P., 247. Pinelli G., 76. Pini A., 91. Pinini D'Oliva T., 711. Pinto O, 448. Pinto G, 174, 246, 309. Pipino C, 89. Pisa N., 310. Pitteloud J.-D., 91. Pius IV, 616. Pius V (S.), 268, 306. Pius VII, 55. Pius IX (B.), 154, 156, 234, 250, 450. Pius X (S.), 302, 508, 714,, Pius XI, 266, 292. Pius XII, 20, 250, 508, 587, 692. Pius a Pietrelcina (in saec.: Franciscus For- V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Petrus Liu Ziyu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Petrus Sans i lorda (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.).. Petrus To Rot (B.), 369. Petrus Wang Erman (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Petrus (S.).. Wang Zuolung V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Petrus Wu Anbang (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss..). gione) (S.), 313, 491, 617. Pizzolla F., 92. Placidus García Gilabert (B.)V. Paschalis Fortuno Almela et tres Socii (Bb.). Plonka E., 82. Poggi A., Card., 314. Pois H., 78. Poletto S., Card., 548. Poli M, A., 244. Polichetti M. L., 711. Polit Ortiz C, 709. Politi A., 94. Polito D., 751. Polvani C. M., 81. Pomberger E., 95. Pompedda M. F., Card., 639. Pontello M. L, 354. Poort N B. M., 710. Pop D., 700. Pop P., 699. Porras B., 731. Porras Cardozo B. E., 551. Porretti M., 91. Portella A., 70. Portillo Cabrera A., Praeses Rei publicae Guatimalae, 766. f Postma T., 448. Potracki A., 75. Pottmeyer H. J., 77. Pougin E., 86. Poupard P., Card., 117, 620,, Power M., 707. Pozzoli P., 711. Pradi B., 711. t Prado Tello E., 248. Praem O., 360. Prakasam D. M., 633. Price D. D. J., 75. Prodi R., 73. Prowse C, 701. Prudence A., 310. Pugliese M., 81. Pulcini P, 93. Pünder R. E., 66. Purwinski L, 652. Index nominum personarum Rampazzo G, 92, 93. Ranada J. R., 79. Randon R., 89. Quadrio-Curzio A., 311. Rangel L., 267. Quadrio Curzio S., 95. Ranieri S, 93. Quezada R., 740. Ranjeva R., 360. Quick J. M. J., 711. Quinteiro Fiuza A., 591. Ranjith P. D. A. M., 175. Quoi ani O., 95. Raphael Alonso Gutiérrez (B.). V, Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). R Raphael I Bidawid, 279. Raphael Pardo Molina Raciti S., 81. Radchenko V. L, 706. (B.). Raev S. D., 85. V. Hyacinthus Serrano LoRafqa Petra Choboq Arpez et XIX Socii (Bb.). Rayès (S.), 99, 179, Rapisarda A., 66, 252, 251, 451, 593, 595. 253, 254, 354, 698. Raga Gil T., 360. Raponi A., 703. Ragni F„ 710. Ratzinger J., Card., 332, Rahho F., 150. 767. Raimundus Grimaltos Rauber Croio Iosepho Monllor (B.). (Ven.), 9. V. Tilomas Sitjar Fortia et Ravasio F., 88. XI Sodi (Bb.). Rayner B., 77. Raimundus Li Quanzhen Razón B., 79 (S.). Razzauti P., 702. V. Augustinus Zhao Rong Re G. B., Card., 698. et CXIX Sodi (Ss.). Reali H., 308 Raimundus Marti Soriano Rebecchini F., 311. (B.). Rebeck E. M., 76. V. Iosephus Aparicio Sanz Rebuffmi G., 710. et LXXIII Socii (Bb.). Recaredus Maria de TorRaimundus Peiró Victorí rente (in saec.: Iosephus (B.). Maria Llópez Mora) V. Hyacinthus Serrano Ló(B.). pez et XIX Socii (Bb.). V. Vincentius Cabanes BaRaimundus Stephanus denas et XVIII Socii Bou Pascual (B.). (Bb.). V. Iosephus Aparicio Sanz Rechberger F., 700. et LXXIII Sodi (Bb.). Recker L, 95. Rainer G., 92. f Rakotondrasoa J.-M., Reece D. J., 767. Rega C, 94. 640. Regan J., 707. Ramaholimihaso M., 699. Regler R., 95. Raming L, 584. Regniet E., 92. Ramírez Quiroga J., PraeReimann Panie B. A., 70. ses Rei publicae BoliReizer A., 83. viae, 502. f Reizer P., 360. Ramírez Resendiz F.84. Remigius Isoré (S.). Ramos García F., 85. V. Augustinus Zhao Rong Ramos Krieger M. S., 245. et CXIX Socii (Ss.). Q 803 Rendu Rosalia (in saec.: Ioanna Maria) (Ven.), 158. Repetto Betes J. L., 76. Reyes-López F., 73. Rhomberg H. P., 95. Riario Sforza X., 19. Ribat L, 357. Ribeiro de Freitas J., 702. f Ribeiro J J , 592 Ricard J.-P., 552, 639. . Riccardi A., 310, 360. Ricci G, 703. Ricci M., 287. Ricciardiello S., 81. Riccitiello F., 75. Richard A., 308. Richardi M., 711. Richter A., 88. Rieder S., 87. Riera i Mas J. M., 310. Rigden J. H., 702. t Riley L. J., 176. Rimoldi C, 706. Rinaldi A., 89. Ripamonti P. E. L., 79. Rivera Carrera N., Card., 743. Ri vero Guerrero M., 84. Rizzieri G, 551, 639. Robertus Bellarmino (S.), 116. Robinson R. C, 88. Rocchi P., 76. Rocha G. L., 173, 252. t Rocha M. P. da, 640. Roche A., 590. Rodé F., 504. Rodríguez Canales F. A., 700. Rodríguez García M. L., 711. Rodríguez Jáquez G., 699. Rodríguez M. A., Praeses Rei publicae Litoris Divitis, 359. Rodríguez Maradiaga O. A., Card., 273. Rodríguez Núñez J. C, 701. 804 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Rodríguez Ortega y Sopeña Maria Perdolens (Ven.), 754. Rodríguez Plaza B., 631. Rodríguez Rondón Ó. A., 80. Rogelio Esquivel R., 700. Rohling P. L., 702. Roitinger A. T., 584.. f Rojas Ramírez H., 248. Rojas Restrepo L. E., 703. Rolón Rincón L. A., 80. Romagnuolo L. A., 94. Roman S., 70. Romani G., 83, 89. Romeo P., 763. Romer K. J., 360. Romero Castellano A., 76. Romero Menés Maria (Ven.), 170. Roncoroni A., 84. Rosa Chen Aijie (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Rosa de Lima (S.), 737. Rosa Fan Hui (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Rosa Zhao (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Rosales Chávez T. H., 701. Rosaría (in saec.: Petra Maria Victoria Quintana Argos) (B.). V. Rosaria de Soano et II Sociae (Bb.). Rosaria de Soano (B.). V. Rosaria de Soano et II Sociae (Bb.). Rosaría de Soano et II Sociae (Bb.), 257. Rosei R., 711. Roselli G„, 767. Rossello M. L, 545. Rossi E., 552. Rossi G, 311. Rossi M., 88. Roteili I., 84. Rotluanga S., 69. Rotunno A„, 702. Rovai T., 79. Roy R., 77. RölerE.,699. Rubbiani R., 93. Rubert A., 80. Ruding O., 360. Rueda Recuerdo F., 700. Rüenauver J., 88. Rugamba N, 77. Ruggeri O., 87, Ruggiero D., 90. Ruiz M. E., 703. Runiga Musanganya A.M., 72. Ruperti Dueñas De Velez I., 711. Russo P. E., 699. Rut J., 80. t Ryan T. M., 592. S Saadé A., 90. Sabato M., 92. Sabbah M., 175. Saccardo A., 173. Sacchetti G., 311. Sacchetti M., 247. Sacco S., 93. Sáenz Lacalle F,, 218. Sagra A. F., 79. Saia G., 700. f Saint-Gaudens S., 96. Saitta G., 89. Sako L., 74. Sala M., 85. Salachas D., 311, 767. Salazar L P., 499, 765. Salcedo Curiel J. d. J., 76. Salcedo S. R., 709. Salducci M.,, 88. Salerno F. S. 311. Salonga A., Jr. 79. Saltini vid. Testi Maria Anna (v. d. «Mamma Nina") (Ven.), 691. Salvator Damianus Enguix Garés (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Salvator Estrugo Solves (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Salvator Iosephus Ferrandis Seguí (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Salvator Mollar Ventura (B.).. V. Paschalis Fortuno Almela et tres Socii (Bb,). Salvo P., 92. Sampedro Forner J. C, 77. Sana P., 93. Sánchez Armijos A. A., 501. Sánchez Díaz J., 699. Sánchez García J. d. C, 703. Sánchez I. T., Card., 314. Sanfelice G., 19. Sanguineti L, 606. Sanna F., 709. Sannino V., 79. Sansoni P., 91. Santana Marcano M. A., 703. Santoni E. G., 707. f Santos J. C. dos, 360. Sarabia Juanich E., 632. Sarafyan E., 88. Sarah R., 310. Saraiva Martins L, Card., 313. Sarasti Jaramillo I. F., 631. Sarpong P. K., 315. Sasaki A., 88. f Sato R. A. C, 768. Saturius Rey Robles (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Savastano A., 706. Savino L., 704. Sawaf N., 149. Sayah P. N., 767. Sbarbaro L., 702. Sbihi M., 447. Scafati A., 95. Scala A., 94. Scampa C, 765. Scapolo L, 355. Scaravelli C, 709. Index nominum personarum t Schad J. L., 360. Schäfer G., 92. Scheele P.-W., 767. Scheid E. O., 152. Scheiel L., 701. Scher I D., 150. Scherer P., 67. Schiavon P., 591. Schiavoni G., 706. Schindler D., 310. Schober J., 82. Scholc W. J. P., 710 Schönborn C, Card., 603. Schönhals K., 704. Schott H., 709. Schotte J. P., Card., 109, 448, 504, 698. Schraml V., 68. Schrammel J., 78. Schrenk A., 82. Schreurs M. E. M., 95. Schrittwieser K., 700. Schröfl T. C, 87, Schubert W., 78. Schulze R. M., 89. Schüssler O., 700. Schuster R., Praeses Rei publicae Slovachiae, 766. Schwery H., Card., 353, 755. Sciaboletta S., 83. Scicluna C, 699. Scola A., 172. Scola M., 90. Scoletta P., 94. Scorzoso F., 92. Scotti F., 85. Scotti G., 702, 703. Scotto G., 87. Screnci M., 91. Sears E. A., 77. Sebastiani S., Card., 448, 504, 767. Sebbio S., 89. Secka S., 549. Sedziak Z., 78 Seguróla Urquiola J., 701. Selejdak R, 311. Sembeni G., 702. Semedi L, 191, 559. Semellini L., 94. Semeraro C, 768. Semeraro S., 89. Sensi M , 311. Seop-Seo H., 309.. Seow T., 74. Sepe C, Card., 592, 639, 767. Serafini B., 93. Seraphina (in saec.: Emmanuela Iusta Fernández Ibero) (B.). V. Rosaría de Soano et II Sociae (Bb.). Serpa Pérez J. E., 83. Serrano C, 86. Sesana G., 701. Sesboüe B., 767. Sestigiani N., 88. Setiadarma M., 175. f Sétian M. N., 640. Severi S., 95. Sewerinski M., 310, Sfeir J., 310. Sgreccia E., 247. Sgubbi A., 92. Shafer D. R., 84. Shaheen R. J., 147. Shanley M. A., 95. Sheridan M. L, 68. f Shimamoto F. X. K., 640. Siculi D., 93. Siderra Plana V., 633. Sidi S. H., 707. Siebenbrock V. F., 68. Sikorski E., 82. Silva I. B. da, 66. Silva L. E., 75. Silva Retamales I., 245. Silvano F., 311. Silvioli E., 710. Simanihuruk W., 87. Simâo I. B., 67. Simeone F. S., 709. Simioni L., 81. Simóla G., 89. Simon Chen Ximan (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Simón Osés A. 497. Simon Qin Chunfu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Simonelli A., 81. 805 Simonetta G, 87. Simonis A. J., Card., 767. j Simons F., 176, 311. Sjanits A., 86. Sleiman I. B., 148. Sliwanski J., 700. Slors P., 703. Smirnov Y. O., 706. Smith Foster M., 699. t Smith P. F., 712. Smith R., 445. f Soares Costa A., 504. Soares de Pai va O., 701. Sobey O, 707. Soekarnoputu M., Praeses Rei publicae Indonesiae, 503. Soldini S., 76. Soltl K., 82. Sommer A., 710. Somorjai A., 360. Somosa A. O., 79. Song Sui-Wan L, 243. Songasonga Mwitwa F., 72. Sonoda P., 74. Soria M. H., 80. Soriano L, 87. Soroka S., 147. Soto Guerrero A., 83. Soublin C, 310. Souckar M. A., 84. Souraphiel B. D., 146. Spadafora F. S., 701. Spagnuolo D., 709. Sparaventi P., 701. Speciale G., 84. Spelthahn D., 700. Spichalski R., 83. Spinabella G., 80. Sporcic I., 80. Spreafico L., 85. Sprenger H., 709. Sproxton D. G., 68. Srogosz A. O. J., 78. Srutwa J., 551. Stadler R., 83. Stark R., 700. Stasinski J., 708. Stavisky H., 703. Stefanelli G., 91. Steinkemper H., 92. Stella P., 640. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 806 Stejpieñ A. B., 707. Steveiii M., 710. Stivai S., 90. Stock K., 175, 448. Stöckler L. T., 308. t Stoffel O. W., 448. Stojanov K., 146. Stolte D , 705. Storr C, 88. Streit A., 710. Striano P., 90. Stroghyj V. I., 709. Stropnicky M., 85. Stroppel C, 700. Stuhec L, 81. Suchar J., 80. Suchecki Z., 311, Suchocka H., 73. Sudano G., 79. Sullivan J. J., 75. Sullivan T. J., 699. Summersgill A., 77. Suren Gomes L, 631. Suriani L., 700. Süss W., 705. Sweeney I, C, 91. I Sye Cheong-Duk A., 311. Sykulski J., 78. Synowiec D., 175. Syryjczyk J., 76. Szabó T., 67. Szczçsny M., 78. Szewczyk M., 78. Szoka E. C, Card., 236. T Tabaka S., 78. Tabé E., 151. Taborsky R., 711. Taccardi F. P., 702. Tacchinardi P., 89. Tafunga L R , 632. f Tagliaferri F., 311. Tajchl J., 80. Talamayan A. A., 499. Tamiollo J., 710. Tanaskovic D., 359. Tancredi M., 89. Tansey B. J., 706. Tar P., 86„ Tarasco G., 176 Tarjányi Z., 77. Tasciotti F., 311. Taveras Rodríguez J. M., 705. t Tayah P. W., 448. Terán Dutari J. C, 551, 767. Teresia Chen Jinjieh (S..).. V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.).. Teresia Eustochium Verzeri (S.), 99, 179, 249, 251, 451, 595. Teresia Zhang He (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Terrazas J., Card., 527. f Tertsakian H., 176. Tertullianus 124. Tesfamariam M., 148. Tesolin G., 710. Tessari G., 81. Testa C, 91. Testa E., 76. Tettamanzi D., Card., 549. Teyrouz L, 147. Thaddaeus Liu Ruiting (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Thanya-Anan Vissanu A., 700. Tharmaraj L. A., 360. Tharsila Cordoba Belda (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Theodoricus Balat (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Thissen V., 765. Thomas Maria Fusco (B.), 105, 153, 321, 323, 562, 564, 566. Thomas N. B., 703. Thomas Shen Jihe (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Thomas Sitjar Fortia (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socn (Bb.). Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.), 184. Thomazeau V., 631. Thompson T., 246. Thönissen W.., 767. Thottumarickal C, 357. Thottunkal I.,, 148. Thulin T., 706. Thurmond B., 77. Tibaldi C, 90. Tiedemann M. M., 91. Tijerina 0„ G., 706,, Till H., 94. Timotheus (S.), 111. Timotheus Valero Pérez (B.).. V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Tirabassi C, 93. Tirelli C, 90. f Tirilly L. B., 768. Tirsus Manrique Melero (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Tito T., Praeses Rei publicae Kiribati, 503. Tito V, E., 87. f Todea A., Card., 504. Todeschini G, 552. Tolemei F., 87. Tolentino G. M., 82. Tornasi Travaglia H, 244,. Tomé D., 701. Tomko J., Card., 74, 176, 523. Tommaselli C, 76. Tonaca P., 85, 704. Tonon N., 82. Toplak L., 639. Tornaghi C. G., 79. Török T., 87. Torphy F. J., 88. Touré A., 502. Tranchant R., 707. Trasarti A,, 83. Traynor E., 699. Trepiccion R., 86. Trestler-Willenig A. M., 95. Tre visan G., 91 Index nominum personarum Tre visan R., 633. Triani T., 87. Trilha M., 707. Trinidad A, 90. Trivinho A., 79. Tropeano P., 79. Tröster H. G., 94. Trpin R., 75. Tschang In-Nam P.., 698. Tully M., 702. Turco E., 445. TurconiBubenek D., 708. Turcotte I. C, Card., 20, 24, 27, 264, 266, 320, 323, 562, 564, 566. Turibius de Mogrovejo (S.), 737. Turkson P K. A., 551, 767. Turrini N., 76. Valentini D., 767. Valentini F., 94. Valentinus Berrio-Ochoa (S.), 116. Valentinus Maria de Torrente (in saec.: Vincentius Jaunzarás Gómez) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Valeri F,, 94. Valle V. A., 765. Van De Daverd P. A., 91. Van Den Heede E. J. A., 700. Van Den Hoogenhoff M. J., 93. Van Den Hout G., 551 Vanden Tweel G., 87. Vanderbosch A. M. S., 708. U Vaniakizhakel M., 147. Vannozzi V., 701. Van Staa H., 95. Uczciwek Z., 80. Van Veghel H. G., 92. Ugarte De Sánchez M., Van Voorev R. A, 90. 712. Varas F., 78. f Unegbu M. O., 768. Vargas Jaramillo O. D., Ungson B., 701. 703. Unsin M., 700. Urbani T., 84. Vargas Salazar D. L., 703. Urbanus Gil Sáez (B.). VasiF C, 448. V. Vincentius Cabanes Ba- Vasquez I. S., 67. denas et XVIII Socii Vassalli M., 85, 704. (Bb.). Vaughan G. D., 76. Uriarte Goiricelaya I. M., Vayalunkal K. M., 82. 326, 611, 614, 616. Vázquez Pérez H., 84. UrlandR.,81. Vecchi F., 88. f Urru C, 248. Vedovato G., 705. Urrutia Herrera R. E., Veelen M. J., 93. 700. Veenbrink A., 94. Urso P., 244. Vegliò A. M., 767. Utembi Tapa M., 70. Velarde H. C, 76. Utz G., 708. Veleberi L, 81. Venchi L, 551 Ventura A., 760. Venus A., 79. V Vera J., 28. Vercruysse J., 767. Vaccari U., 88. Verde L., 93. Vahlquist F., 502 Verga A., 707. Valantin F., 95. Vergari L., 709. Valdrighi M., 84. Verity P., 702. Valdrini P., 310. 807 Versaldi G., 247. Vesconti F., 86. Vial Correa J. d. D., 247, 475. Vian I N,, 173, 254. Viana L„, 89. Vicentini G.,, 93. Vidalis P., 90. Vieira A. F. do E. S., 447. Vieira J. F., 701. Vienneau V., 549. Vigano A., 552. Vigo P. V., 697. Vigorem' V., 551. Vilcâns P., 702. Villani P., 702. Villaruz A., 79. Vincentius Ballester Far (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Cabanes Badenas (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.), 259. Vincentius Galbis Girones (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Maria Izquierdo Alcón (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Maria Strambi (S.), 116. Vincentius Pelufo Corts (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Rubiols Castellò (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Sales Genovés (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Vincentius Sicluna Hernández (B.). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 808 V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socn (Bb.). Viola R., 88. Violeta R. A., 703. Visicchio F., 711. Vithayathil V., 147. Vithayathil V., Card., 74, 767. Vitti M. I., 446. Vivero N., 310. Volante R.,, 552, Volpi A., 91. Von Boeselager A., 247. Vos W.. J., 707. Vreeburg A. M.E.T., 80. Vu Duy Thong J., 247. W f Wagner A, 311. Wagner K., 78. Walaszczyk A., 83. Wallace T., 82. Walpen A., 88. Walsh L. G., 767. Warduni S., 150. Warfel M., 71. Weber R. L., 84. Wehling G., 701. Wehner D., 707. Weitlauff M., 77. Welby G., 92. Wells P. B., 81. Werth L, 244, 599. Wesolowski J.., 246, 550, 766 Westdickenberg G., 639. White A., 584. Wieks G., 767. Wier Searstt L, 90. Wiesemann C. H., 549. Wild E.,, 82. Wilder A., 551. Wilkes E., 76. Wilson P., 79. Wingle J. M., 247 Winkler J., 711. Winter R, 78. Witetschek H., 92. Witzgall W., 700.. Wiwchar M., 148, 152. Wohnhaas T., 94. Wojtas L. S., 80. Wolanin A., 551. t Woldegiorgis Y., 640. Woldetatios Z. T., 73. Wolniewicz W., 700. Wong Romero J. A., 703. t Wouking A., 768. Wolos R., 82. Wright B. M., 88. Wróblewski J., 78. f Wu Cheng-Chung J. B.., Card., 712. t Wüst O.,, 640. Wynn T., 88. Wyrwoll N., 767. Wysberghe K. L., 93. Wyszynski S., Card., 235. Y Yamakis J., 95. Yanguas Sanz J. M., 76 Yeom SooJung A., 71. Yinda L., 708. Yllana A. T., 174, 246. Youdine A., 310. Yuen Mee Yin M., 360. Yücel Güclü H., 705. ? Z f Zafra F., 640. Zamboni P., 87. Zamora Pollorena A., 78. Zani A V., 176. Zaninelli S., 552. Zanini N., 63. Zanón L., 87, 90. Zapata Huesca L. D., 85. Zara G., 711. Zasukha A. A., 706. Zazzeroni G., 701. Zé R. M., 358. Zegri y Moreno Ioannes Nepomucenus (Ven.), 539. Zeigler L., 632. Zemiliansky Y. V., 709. Zenga T., 709. Zerdin Bukovec A. G., 357. Zerey L, 150. Zeroli P., 85. Zettel W. M., 89. Zhan Huailu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Zhuk L, 707. Zieba S., 78. Ziemianski L., 706. Zilk H., 86. Zimowski S., 356. Ziólek W., 247. Zi Zhuzi (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Zlatñansky J., 448. Zlenko A. M., 705. Zo Raolison M., Princeps, 86. Zosimus Izquierdo Gil (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Zucchi C, 710. Zuchi F., 90. f Zuluaga Arteche M., 712. Zur G., 596, 599,600, 601, 698. Zurawski B., 82. Zurbano J., 79. Zywiec D. A., 632. Zziwa I. A., 71. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. 809 II - INDEX NOMINUM DIOECESIUM VICARIATUUM ETC. A A Litore Aureo, 315. Abancaiensis, 172,, Aberdonensis, 172. Abiddensis, 69, 244. Abulensis, 16, 356. Acarassensis, 147. Acropolitana, 765. Acufidensis, 70. Adigratensis, 149. Adilabadensis Syrorum Malabarensium, 146. Afganistania (missio «sui iuris »), 632. Agatsensis, 632. Agrigentina, 685. Aizavensis, 69. Alacunensis, 445. Aleppensis Graecorum Melkitarum, 152. Aleppensis Syrorum, 149, 151, 152. Aleriensis, 548. Alexandriae Latinorum, 148, Alexandrina-Cornubiensis, 445. Alexandrina Graecorum Melkitarum, 150. Alladensis, 245. Almeriensis, 356. Alquoshensis Chaldaeorum (eparch.), 150. Amadiensis Chaldaeorum (eparch.), 150. Amantiana, 244. Anagnina-Alatrina, 548, 761. Anatuyensis, 765. Anbarensis Chaldaeorum, 150. Andongensis, 70. Antinoitana, 147. Antiochena Graecorum Melkitarum, 146, 152. Antiochena Syrorum, 72, 145, 146, 151. Anuradhapurensis, 632. Apartadoënsis, 308. Aquae Augustae, 501. Aquaeflaviensis, 697, 764. Araucaniensis (vic. ap.), 71, 459. Arbilensis Chaldaeorum, 150. Arensis in Numidia, 151. Argentina Respublica (ord. mil), 765. Asmarensis, 148. Aturensis, 501. Auriensis, 172, 591. Ausuagensis, 445, 632. Ausuccurensis, 446. Avenionensis, 501, 548. B B. Mariae Cryptaeferratae (abb. terr.), 152. Babylonensis Chaldaeorum (eparch.), 150. Bacabalensis, 66. Bagdathensis Latinorum, 148, 151. Bagensis, 67. Baghiopolitana, 357. Balaciensis, 633, 764. Barentuana, 148. Baretensis, 151. Barinensis, 243. Barrensis, 254. Barreriensis, 254. Basankusuensis, 70. Bataënsis, 632. Batanensis et Babuyanensis (prael. terr.), 499. Batanensis, 765. Batensis, 633. Bathurstensis in Canada, 308, 549. Batteriensis (eparch.), 148. Belensis, 245. Belizepolitana-Belmopana, 71. Bello vacensis, 631, Belthangadiensis Syrorum Malabarensium, 146. Benepotensis, 501. Bereinitana, 357. Berytensis (archieparch.), 149. Berytensis Armenorum (eparch.), 147. Berytensis Chaldaeorum (eparch.), 150. Berytensis Latinorum (vic. ap.), 151. Berytensis Syrorum, 151. Bhopalensis, 357. Bitensis, 147. Bluefieldensis (vic. ap.), 632. Boboniensis, 535. Bogotensis, 533. B okunguensi s - Ikalaènsis, 70, 358. Bonaërensis, 244. Bonfimensis, 254. Bononiensis, 501. Bratislaviensis-Tyrnaviensis, 765. Brisbanensis, 243. Brixiensis, 484. Bucacensis Ucrainorum, 151. Bulnensis, 244, 355. Buniaënsis, 358. Burdigalensis, 69, 764. Burgensis, 356. Butuanensis, 765. C Cachoëirensis, 243. Cadurcensis, 687. Caesaraugustana, 689. Caesariensis in Cappadocia Armenorum, 152. 810 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Caëtitensis, 252, 765. Calabocensis, 243. Calamensis in Chilia, 591. Caldensis, 308. Calicutensis, 631. Caliensis, 631, 764 Callinicensis Maronitarum, 153 Camagueyensis, 501. Camenecensis Latinorum, 513, 547, 652. Camposina, 267. Caracensis (ezarch.), 152. Carpensis, 691. Caruaruensis, 765. Castelloripensis, 244. Castrensis in Tuscia, 172. Castromartiana, 147. Catanensis, 501. Cedamusensis, 549. Centurionensis, 146. Chachapoyasensis, 355. Chaialensis Syrorum Malankarensium, 148. Cheiuensis, 633. Chingleputensis, 633, 653. Chisinauensis, 8. Chotensis, 355. Chusirensis, 244. Ciliciae Armenorum, 146, 147. Citiensis, 356, 500, Civitatensis, 308. Clavarensis, 98. Clonerdensis, 548. Coatzacoalsensis, 697. Coimbaturensis, 633. Colatinensis, 172, 252. Coloratensis, 446. Coloratensium Fontium, 68. Columbensis, 632. Compostellana, 591. Coroatensis, 66. Corvopolitana, 243. Coviensis, 67. Covingtonensis, 68, 500. Coxinensis, 765. Cracoviensis, 233. Crucis Altae, 446. Crucis Australis, 354. Cuddapahensis, 632, 633 Cuernavacensis, 308. Cumanensis, 355. Curitibensis, 446. Forotraianensis, 764. Fortisventurae, 591. Francopolitana, 445. D G Damascena Maronitarum, 150. Damascena Syrorum, 151. Darienensis (vic. ap.), 633. Davaënsis, 445. de Fairbanks, 71, 632. de Gira Marcelli, 632. Detroitensis, 591. Digosensis, 445. Dominae Nostrae Libanensis, 147. Dominae Nostrae Paradisi S. Pauli Graecorum Melchitarum, 147. Dublinensis, 501. Dundensis, 70, 102. Durbaniana, 633 Durensis, 445, 549. E Ebebiymensis, 632, 633. Ebolouana Kribensis, 358. Edessena in Osrhoëne Graecorum Melkitarum, 149. Embuensis, 357. Ernakulamensis-Angamaliensis Syrorum Malabarensium, 147. F Febianensis, 355, 548. Ficensis, 633. Fiorianopolitana, 245. Fluminis Albi Superioris, 354. Forconi ensis, 172. Fori S. Annae (prov. eccl. ), 253 Fori S. Annae, 173, 253 Gaguaritana, 71, 243. Galvestoniensis-Houstoniensis, 67. Gaspesiensis, 765. Gbarngana, 632. Gibailensis Graecorum Melkitarum (eparch.), 149. Giennensis in Peruvia (vic. ap.), 70. Girardotensis, 533. Glasguensis, 173. Gnesnensis, 355. Goasonensis, 315. Goianiensis, 446. Gonayvesensis, 500. Goyanensis, 308, 697. Graecensis-Seccoviensis, 764. Granadiensis in Columbia, 633. Granatensis, 764. Guadalaiarensis, 549. Guluensis, 694. Gumacana, 446. Gummitana in Proconsulari, 501. H Hamburgensis, 765. Hemesena Syrorum, 149. Hipponensis, 244, 765. Hispahanensis Armenorum, 147. Homa Bay ensis, 358. Huancavelicensis, 356. Humensis-Thibodensis, 765. Hvaliensis, 71. Hyderabandensis in Pakistan, 101. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. I Iaciensis, 501, 697. Ialapensis in Guatimala, 68. Ianuensis, 98, 486, 549. Ibaguensis, 631. Idensis in Mauretania, 148. Iequieana, 252. Iguassuensis, 67. Ihabuensis, 357. Imolensis, 764. Imphalensis, 357. Indorensis, 509, 510 Insularum Falkland seu Malvinarum {praef. ap,), 633. Ioassabensis, 765. Ioliettensis in Illinois, 172. Ircutscana Sancti Iosephi, 244, 596, 597. Irecensis, 254. Isolana, 750. Iuazeiriensis, 254. Iudiciforensis, 67. Iunellensis, 71. J Jhabuensis, 509, 510. K Kamloopsensis, 172. Kanirapallensis, 148. Kaohisiungensis, 71. Karachiensis, 101. Kaunensis, 172. Kenemaënsis, 631. Kengtunghensis, 69. Kharkiviensis, 547. Kharkiviensis-Zaporizhiensis, 652. Kildariensis, 501. Kilvaënsis-Kasengaënsis, 632. Kingstoniensis, 445. Kinkalana, 70 Kio viensis-Zy tomeriensis, 652. Kiyindaënsis-Mityanaënsis, 71. Konakriensis, 72 . Konongensis Mampongana, 315 Kontagorana {vic. ap.), 632. Krishnagarensis, 631. Kumasiensis {prov. eccl.), 314 Kumasiensis, 357. L Lafayettensis, 765. Lamdiensis, 765. Lamphuensis, 71, 243. Laodicena Graecorum Melkitarum, 147, 149. Laodicena Maronitarum {eparch.), 150. Larantukana, 69. Legionensis, 308. Leighliensis, 501. Leopolitana Latinorum, 511, 514, 547, 548, 652. Leopolitana Ucrainorum, 150, 152. Liberationis Marianae, 252. Limana, 166, 244, 245. Limeirensis, 445. Lipensis, 356. Lisbonensis, 764. Litoris Palmensis, 631. Loidensis, 590. Londonensis, 445. Londrinensis, 697. Luandensis, 102. Lubumbashiensis, 72. Luceatina, 67. Lucenensis, 446. Lugdunensis, 590. M Macrianensis Minor, 357, 549. Mactaritana, 631. 811 Madraspolitana et Meliaporensis, 653. Magna Britannia {ord. mil.), 500. Mahagiensis-Niokaënsis, 70, 72. Malacitana, 539. Manaënsis {prov. eccl.), 354. Manaënsis, 354. Mandalayensis, 358. Mardinensis Armenorum, 148. Mardinensis Syrorum, 151. Marianensis in Insula Corsica, 548. Maringaënsis, 245, 590. Matritensis, 490, 754, 756, 758. Maturbensis, 356. Maturinensis, 355. Mausiliensis Syrorum {archieparch.), 149. Mausiliensis Chaldaeorum {eparch.), 150. Mazaríensis, 765. Mbandakana-Bikoroënsis, 358. Mechliniensis-Bruxellensis, 355. Mediolanensis, 549. Melburnensis, 446. Melitenensis Armenorum, 147. Mentensis, 71. Metuchensis, 172. Mexicana, 488. Milvaukiensis, 548. Moldovensis {adm. ap.), 8. Molinensis, 590. Monasteriensis, 51, 630, 765. Monctonensis, 308. Mongensis {praef, ap.), 71. Mongensis, 180. Monslibanensis, 764. Montis Pessulani, 69, 631. Montis Regalis, 697, 764. Moreliensis, 243. Moscoviensis Matris Dei {prov. eccl.), 596. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 812 Moscoviensis Matris Dei, 244, 599. Mozotcoritana, 172. Munatianensis, 68, 357. Munkacsiensis Latinorum, 355, 511. Mustitana, 147. Myitkyinaënsis, 356. N .. Nagasakiensis, 357. Nasaitensis, 67. Natchetensis, 548, 549. Nazianzena, 146. Ndiamenana, 71. Neanthopolitana, 146. Neapolitana, 54, 59, 61, 542. Nemptodurensis, 501. Neo-Iguassuensis, 68, 591. Neosibiriana Transfigurationis, 244, 596, 599. Neptensis, 697. Neuqueniana, 172. Nigrensis, 357. Niombena, 632. Nisena in Lycia, 150, 152. Niuflensis (vic. ap.), 70. Nkayiensis, 70. Nneviensis, 99. Nova Segobia (prael. eccl), 499. Novarcensis, 172. Novensis in Dalmatia, 67. Novensis in Moesia, 151. Nucerina PaganorumSarnensis, 153. Nyeriensis, 357. O Obbitana, 244. Obuasiensis, 315. Octabiensis, 591, 764. Odesensis, 547. Odesensis-Sympheropolitana, 513, 514. Onitshana, 70, 100. Osascanensis, 445. Osnabrugensis 630. Ovetensis, 172. Oviedopolitana, 68. P Pacensis in Bolivia, 500. Paderbornensis, 69. Palavanensis (vic. ap.), 556, 557. Panatoriensis, 548. Panevézensis, 172. Paraguaia (ord. mil.), 501. Paranavaiensis, 69. Parisiensis, 158. Passaviensis, 68. Patheinensis, 358. Paulalfonsanensis, 254. Pelotensis, 446. Pembrokensis, 445. Peoriensis, 244. Perthensis, 68. Pesqueirensis, 765. Petinensis, 69. Petrosi Culminis, 173. Phelbesiana, 68. Philadelphiensis Latinorum, 548. Philadelphiensis Ucrainorum, 147. Piracicabensis, 446. Pitilianensis-SoanensisUrbetelliensis, 55. Platensis, 544. Platiensis, 356. Poncensis, 355. Ponta Grossa, 590. Pontianakensis, 316. Portuensis-Sanctae Rufinae, 308. Portus Principis in Philippinis (vic. ap.), 556, 631. Portus Veteris (prov. eccl), 354.. Portus Veteris, 354. Posnaniensis, 355. Praenestina, 761. Pragensis, 245. Premisliensis Ritus Byzantini Ucraini, 164. Presoviensis, 586. Prudentipolitana, 245. Q Quebecensis, 765. Quettensis (praef, ap.), 71, 100. Quicensis, 68. Quilmensis, 308. Quilonensis, 70. R Radomensis, 356. Ragusiensis, 244. Rapidensis, 243. Ratisbonensis, 68, 697. Raymundiana, 590. Risinitana, 67. Riverormensis, 631. Romana, 54, 166, 490. Rombloniensis, 591. Rosensis, 633. Rosnaviensis, 765. Rubicensis, 355. Rubribaculensis, 68. Ruibarbosensis, 254. Russia Europaea Meridionalis Latinorum (adm. ap.), 244, 600. Russia Europaea Septemtrionalis Latinorum (adm. ap.), 244, 596. Rusticianensis, 590. Rusuccurrensis, 243. Ruynensis-Norandensis, 67. S Saiensis, 70. Sakaniensis-Kipushiensis, 72. Salmantina, 631. Samarindaënsis, 316. Sanctae Annae Pocatierensis, 760. Sanctae Helenae, Ascensionis et Tristanensis (missio «sui iuris»), 633. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Sanctae Mariae a Patrocinio Bonaerensis Ucrainorum, 146. Sanctae Mariae Ormensis, 445, 764. Sancti Aloisii de Montes Belos, 446, 765. Sancti Andreae in Brasilia, 68. Sancti Didaci, 549. Sancti Georgii, 633. Sancti Germani, 760. Sancti Hieronymi Terraebonae, 764. Sancti Ioannis Mariae Vianney (adm. ap. per s.), 305. Sancti Iosephi in Costarica, 170. Sancti Iosephi in Mindoro {vic. ap.), 358. Sancti Ludovici, 68, 548, 697. Sancti Maronis Sydneyensis Maronitarum, 148. Sancti Mauri, 591. Sancti Michaelis Paulinensis, 245. Sancti Nicolai Chicagiensis Ucrainorum {eparch. ), 148, 152. Sancti Pauli in Brasilia, 67. Sancti Petri Apostoli urbis S. Didaci Chaldaeorum {eparch.), 60L Sancti Petri de Sula, 357. Sancti Philippi, 591. Sancti Salvatoris in Brasilia {prov. eccl.), 252. Sancti Salvatoris in Brasilia, 253. Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii, 152. Sancti Thomae Apostoli Chicagiensis Syrorum Malabarensium, 148. Ss.mae Assumptionis, 501. Sanctissimae Conceptionis in Paraguay, 68. Sanctissimae Conceptionis, 71, 460. Sancti Thomae Apostoli Detroitensis Chaldaeorum {eparch.), 601. Sanctorum Cyrilli et Methodii Torontini Slovachorum ritus byzantini {eparch.), 147. Sandomiriensis, 697. Sangmelimaënsis, 358. Saratoviensis Sancti Clementis, 244, 596, 600. Saskatoonensi Ucrainorum, 147, 152. Saskatoonensis, 148. Satnensis Syrorum Malabarensium, 147. Saurimoensis, 102. Savonensis-Naulensis, 243. Scampina, 765. Scebatianensis, 357. Scepusiensis, 549. Scopiensis, 146, 152. Seulensis, 71, 633. Siberia Occidentalis Latinorum {adm, ap.), 244, 597, 599. Siccennensis, 591. Siccessitana, 245. Siedlecensis, 355. Sipontina-Vestana, 491, 631. Sitensis, 446, 549. Socaliensis Ucrainorum, 151. Sorsogonensis, 591. Spelaeopolitana a Bono Iesu, 252. Steubenvicensis, 500. Striensis Ucrainorum, 151. Strigoniensis-Budapestinensis, 67. Sublacensis {abb. terr..), 761. Sublacensis, 761. Sunyaniensis, 315. 813 Tamiathitana Graecorum Melkitarum 150. Tanj ungselorensis, 316, 357. Tarsensis Graecorum Melkitarum, 149. Tarsensis Maronitarum, 153 Taurinensis, 494, 548, 588. Taytayensis {vic, ap.), 557, 632. Telsensis, 172. Teramensis-Hatriensis, 631. Thagastensis, 355. Thevestina, 446. Thibiucensis, 68, 71. Thibuzabetensis, 71. Thimidorum Regiorum, 71 Thuccensis Terebenthina, 357. Thucensis in Mauretania, 765. Tiburtina, 761. Tigiensis, 547, 764. Timicitana, 68. Tipasitana in Mauretania, 632. Toletana, 231, 764. Torontina 445. Transcarpatia Latinorum {adm. ap.), 355, 511. Trebiana, 591. Trevirensis, 69. Trivandrensis Syrorum Malankarensium, 148. Trofimianensis, 547, 764. Tudelensis, 495. Tuguegaraoana {prov. eccl), 499. Tulcanensis, 501. Tuxpaniensis, 355. Tyrensis Graecorum Melkitarum, 152. T U Tabucenseis, 357. Tabuniensis, 244, 547. Tacambarensis, 764. Tagariensis, 67. Udaipurensis, 509, 510. Ulaanbaatarensis {praef, ap.), 512, 632. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 814 Umu aram ensis, 697. Uneviensis, 70. Urgaënsis in Mongolia ( missio « sui iuris » ), 512, 632. Urgellensis, 245. Urusitana, 245, 356. Utinensis, 63. Uviraënsis, 632, 633. V Vadesitana, 445. Valadarensis, 68. Valdiviensis, 501. Valentinensis, 68. Valle-Valliensis, 172. Vallipolitana, 356. Vallis Paradisi, 460. Vallisoletana, 631. Vambaënsis, 358. Varsaviensis, 233. Vashingtonensis, 243. Vayne Castrensis-Southbendensis, 244. Venetiarum, 172. Veronensis, 237. Vestmonasteriensis, 590. Vestphaleniana, 68. Vicentina, 6, 237, 241, 301. Victoriensis de Conquista (prov. eccl), 252. Victoriensis de Conquista, 173. Viedmensis, 172,352,765. Viiayavadensis, 632. Vilkaviskensis, 172. Villamagnensis in Proconsulari, 245. Villaricensis, 71, 459. Vilnensis, 172. Vinnipegensis Ucrainorum, 147. Visakhapatnamensis, 69. Vitbankensis, 69. Vratislaviensis-Gedanensis ritus byzantini ucraini (eparch.), 146, 147. Vulturariensis, 172. X Xetafensis, 758. Zachuensis Chaldaeorum (eparch.), 150. Zarnensis, 172. Zborovensis Ucrainorum, 151. Zedocana,765. Zertensis, 697. IV I N D E X RERUM MAIORIS MOMENTI Aequatoria. V. Legati Nationum; Ad Limina. A Academia (Pont.) de Scientiis Socialibus,, Allocutio S. P. ad sodales coram admissos, 524. Academia (Pont.) Mariana Internationa- lis. Praeses, 247; Secretarius, 248. Academia (Pont.) pro Vita. Allocutio S.. P. iis qui plenario coetui interfuerunt, 475. Academiae (Pont.). Allocutio S. P. soda- libus coram admissis, 117. Adhortatio Ap. postsynodalis. in Oceania. V. Ecclesia Ad Limina Apostolorum visitationes. Ha- rum visitationum occasione capta, S. P. allocutiones ad praesules coram admissos habuit: Uruquariae, 28; Haitiae, 34; Nicaraguae, 40; Malaesiae Singapurae et Bruneii, 122; Tailandiae, 200; Birmaniae, 206; Salvatoriae, 218; Litoris Divitis, 224; Honduriae, 272; Ecclesiae Chaldaeae, 279; Vietnamiae, 335; Argentinae, 469, 515; Boliviae, 527; Antillarum, 574; Nigeriae, 665, 721; Aequatoriae, 725; Venetiolae, 731; Peruviae, 735. Administratio Ap. personalis constituitur: «Sancti Ioannis Mariae Vianney», 305. Administratio Patrimonii Sedis Ap.: Praeses, 699. Aegyptus (Respublica Arabica Aegyptia) V. Ecclesia Chaldaea. Aemilianus Kovc (B.). Litt. Ap. quibus ei Beatorum honores decernuntur, 190. Aemilia Tavernier Gamelin (B.). Beato- rum honoribus aucta una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 105; Litt. Ap. quibus ei Beatorum honores decernuntur, 321. Agatha Lin Zhao (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Agnes Cao Guiying (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss,). Albania. V. Legati Nationum, Albericus Cr escitelli (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Alfonsus Maria Fusco (B.). Beatorum honoribus auctus una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 105; Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 565. Alfonsus de Orozco (B.). Decretum super miraculo, 231; Peroratio causae in Consistorio ordinario publico, 313. Alfonsus Sebastiá Viñals (B,). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Alfredus Pellicer Muñoz (B.). V. Paschalis Fortuno Almela et tres Socii (Bb.). Alfredus Simón Colomina (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Aloisia Maria Frías Cañizares (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Aloisius Beltrame Quattrocchi (B.). Bea- torum honoribus auctus una cum uxore a S. P. homilia celebratur, 192. Aloisius Campos Górriz (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). 816 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Aloisius Scrosoppi (SJ. Litt. decret, quibus ei Sanctorum honores decernuntur, 449. Anna Aranda Riera (B.).. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (BbJ. Aloisius Tezza (BJ. Beatorum honoribus auctus una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 196; Litt. Ap. quibus ei Beatorum honores decernuntur, 325. Anna Wang (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Aloisius Urbano Lanaspa (BJ. V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (BbJ. Aloisius Variara (BJ. Beatorum honoribus auctus, a S. P. homilia celebratur, 461; Decretum super miraculo, 533. Aloisius Versiglia (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Amalia Abad Casasempere (BJ. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (BbJ. Antillae Insulae. V. Ad Limina. Antoninus Fantosati (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Antonius López Couceiro (BJ. V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (BbJ. Antonius Silvestre Moya (BJ. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (BbJ. Archangelus Tadini (BJ. Litt. Ap. quibus Beatus declaratur, 604. Ambrosius a Benaguacil (in saec.: Aloisius Valls Matamales ) (B). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (BbJ. Archidioeceses constituuntur: Victoriensis de Conquista, 252; Fori S. Annae, 253; Kumasiensis, 314; Moscoviensis Matris Dei, 596. Ambrosius Maria de Torrente (in saec.: Salvator Chuliá Ferrandis) (BJ. V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (BbJ. Argentina. V. Ad Limina. Amor Proximi. Nuntius ob diem ad pacem fovendam, 132; Nuntius ob sanctam Quadragesimam, 623. Andreas Bauer (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (SsJ. Andreas Wang Tianqing (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (SsJ, Artemis Zatti (BJ. Decretum super miraculo, 353; Beatorum honoribus auctus, a S. P. homilia celebratur, 461. Arturus Ros Montait (BJ. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (BbJ, Assensus Pontificius, 149. Augustinus Roscelli (SJ. Litt. decret, quibus ei Sanctorum honores decernuntur, 99. Angola, V. Legati Nationum; Dioeceses. Augustinus Zhao Rong (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (SsJ. Anna An Jiao (SJ, V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (SsJ. Litt. decret, quibus eisdem Sanctorum honores decernuntur, 505. Anna An Xin (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Augustus Chapdelaine (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). 817 Index rerum analyticus Aurelius a Vinalesa (in saec. : Iosephus Ampie Alcaide) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Litt. Ap. quibus Beati declarantur, 12. Azerbaigiania. V. Itinera Ap. B Bangladesia. V. Legati Nationum. Barbara Cui Lian (S..). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Bartholomaei Fernandes dos Mártires (B.). Beatorum honoribus auctus una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 196; Litt. Ap. quibus eidem Beatorum honores decernuntur, 615. Basilica Patriarchalis Vaticana. Archi- presbyter, 360. Beatificationes. Celebrationes: Romae, Dei Servorum Ignatii Choukrallah Maloyan, Nicolai Gross, Alfonsi Mariae Fusco, Tomae Mariae Fusco, Aemiliae Tavernier Gamelin, Eugeniae Picco, Mariae Euthymiae Üffing, 105; Aloisii et Mariae Beltrame Quattrocchi, 192; Pauli Petri Gojdic, Methodii Dominici Trcka, Ioannis Antonii Farina, Bartholomaei Fernandes dos Mártires, Aloisii Tezza, Pauli Manna, Caietanae Sterni, Mariae Pilar Izquierdo Albero, 196; Caietani Errico, Ludovici Pavoni, Aloisii Variara, Mariae a Transitu Iesu Sacramentato Cabanillas, Artemidis Zatti, Mariae Romero Meneses, 461; Philippopoli in Mesia, Kamen Vitchev, Pauli Djidiov; Iosaphat Chichkov, 567; Mexicopoli, Ioannis Baptistae et Hiacynthi a Sanctis Angelis, 746. Beatorum honores decernuntur: Paschali Fortuno Almelo et sociis, 10; Aurelio a Vinalesa et XVI Sociis, 12; Ioanni Mariae a Cruce, 16; Catharinae Volpicelli, 18; Mariae Patrocinio Giner, 21; 54-A.A.S Catharinae Cittadini, 23; Mariae Annae Blondin, 25; Iosephae a S. Ioanne de Deo et Mariae Dolorosae a S. Eulalia, 103; Hyacintho Serrano López et XIX Sociis, 108; Thomae Sitjar Fortia et XI Sociis, 184; Mariae a Guadalupe, 186; Francisco de Paula Castellò y Aleu, 188; Aemiliano Kovc, 190; Iosepho Aparicio Sanz et LXXIII Sociis, 255; Rosariae de Soano et II Sociis, 257; Vincentio Cabanes Badenas et XVIII Sociis, 259; Carolo Emmanueli Caecilio Rodríguez Santiago, 263; Emmanueli González García , 265; Mariae Adeodatae Pisani, 317; Ignatio Choukrallah Maloyan, 317; Aemiliae Tavernier Gamelin, 321; Aloisio Tezza, 324; Iosaphatae Hordashevska, 558; Mariae Euthymiae Üffmg, 560; Eugeniae Picco, 563; Alfonso Fusco, 565; Iacobo Kern, 602; Archangelo Tadini, 604; Ignatio Falzon, 606; Georgio Preca, 608; Caietanae Sterni, 610; Mariae Pilar Izquierdo Albero, 612; Bartholomaeo Fernandes dos Mártires, 615; Iosepho Bilczewski, 654. Belgium, V. Legati Nationum. Benedicta Cambiagio Frassinello (B.). Peroratio causae in Consistorio ordinario publico, 313; Decretum super miraculo, 486. Benedictio Papalis. Paenitentiariae Ap. Decretum quo Episcopis eparchialibus vel dioecesanis facultas fit, in spiritalem profectum fidelium eam, cum adnexa Plenaria Indulgentia, in singulis ecclesiis concathedralibus olim pertinentibus extinctis dioecesibus vel eparchiis semel in anno impertiendi, absque praeiudicio ternarii numeri pro tota Ecclesia particulari statuti, 637. Benedictiones. Decretum Congr. de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, de signo Crucis adhibendo, 684. Benedictus Maria de Burriana (in saec.: Iosephus Emmanuel Ferrer Jordá) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 818 Caietana Sterni (B.). Beatorum honori- Beninum. V. Legati Nationum. Benvenutus Maria de Dos Hermanas (in saec.: Iosephus de Miguel Arahal) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Berardus a Lugar Nuevo de Fenollet (in saec.: Iosephus Bleda Grau) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Bernardinus Maria de Andújar (in saec.: Paulus Martínez Mobles) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Bernardus a Corleone (in saec. : Philippus Latino) (S.). Litt, decretales quibus eidem Sanctorum honores decernuntur, 99. Bertoli Concepta (Ven.). Decretum super virtutibus, 63, Bielorussia. V Legati Nationum. Birmania. V. Ad Limina. bus aucta una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 196; Decretum super miraculo, 241; Litt. Ap.. quibus eidem Beatorum honores decernuntur, 610. Caietanus Errico (B.). Decretum super miraculo, 59; Beatorum honoribus auctus a S. P. homilia celebratur, 461. Callistus Caravario (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Canada. V. Itinera Ap. Canonizationes. Consistorium publicum ad perorandas et perpendendas causas Beatorum: Alphonsi de Orozco; Ignatii a Santhià; Humilis aBisignano; Paulinae a Corde Iesu Agonizanti; Benedictae Cambiagio Frassinello; Pii a Pietrelcina; Ioannis Didaci Cuauhtlatoatzin; Petri a Sancto Ioseph de Betancur; Iosephmariae Escrivá de Balaguer, 313. Celebrationes: Bolivia. V. Ad Limina. Bonaventura a Puzol (in saec.: Iulius Esteve Flors) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVISocii (Bb.). Iosephi Marello; Paulae Montai Fornés a Sancto Iosepho Calasanctio; Leoniae Franciscae Salesiae Aviat; Mariae Crescentiae Höss, 269; Guatimalopoli Petri de Betancur, 740; Mexicopoli Ioannis Didaci, 743. Caritatis opera. V. Adhortatio Apostolica postsynoda- Decretum su- lis «Ecclesia in Oceania»: Charitable works, 403-408. Brasilia. V. Dioeceses; Provinciae eccl.; Archidioeceses; Unio Sancti Ioannis Mariae Vianney Camposinae in Brasilia. Carmela García Moyon (B.). Litt. Ap. Bruneium. V. Malaysia Singapura et Bruneium. Carmelus Sastre Sastre (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Bonhomme Petrus (Ven.). per miraculo, 687. Bulgaria. V. Itinera Ap. quibus Beata declaratur una cum Vincentio Cabanes Badenas et XVIII Sociis, 259. Carolus Díaz Gandía (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). C Caesidius Giacomoantonio (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Carolus Emmanuel Caecilius Rodríguez Santiago (B.). Litt. Ap. quibus Beatus declaratur, 263. Carolus López Vidal (B.). Index rerum analyticus V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socn (Bb.) Catechesis. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Catechesis, 394. Catharina Cittadini (B.). Litt. Ap.. quibus Beata declaratur, 23. Catharina Volpicelli (B.). Litt. Ap.. quibus Beata declaratur, 18. Centro Televisivo Vaticano. Direttore generale, 504. Chilia.. V. Dioeceses.. Ciadia, V. Praefecturae Apostolicae. Civitas Vaticana. Vicarius generalis, 360. Coetus plenarii. Congregationis pro Institutis vitae consecratae et Societatibus vitae apostolicae, 48; Consilii (Pont.) ad Unitatem Christianorum fovendam, 128; Congregationis pro Clericis; 213; Congregationis pro Doctrina Fidei, 332; Congregationis de Institutione Catholica, 464; Consilii (Pont.) «Cor Unum», 467; Consilii (Pont.) de Cultura, 619; Consilii (Pont.) de Spirituali Migratorum et Itinerantium cura, 719. Collationes dignitatis archiepiscopalis: 245, 697. Comitatus (Pont.) Eucharisticis Internationalibus Conventibus provehendis. Allocutio S. P. ad sodales coram admissos, 523. Commissio (Pont.) Biblica. Secretarius, 175. Communio. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Communion and mission, 378-381. 819 Congr. Ancillarum a S. Corde. V. Catharina Volpicelli (B.). Congr, de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum: Subsecretarius, 768. V. Regulae servandae; Ordinationes; Benedictiones. Congr. de Institutione Catholica. Subsecretarius, 176,, Congr, de Institutione Catholica. Allocutio S,. P. eis qui plenario coetui interfuerunt, 464. Congr. Filiarum Dominae Nostrae a Misericordia. V. Maria Ludovica de Angelis (in saec. : Antonina) (Ven,).. Congr. Filiarum Mariae Auxiliatricis. V. Maria Romero Meneses (B.). Congr. Filiarum Sacri Cordis Iesu. V. Teresia Eustochium Verzeri (S.). Congr. Filiarum S. Camilli. V. Aloisius Tezza (B). Congr. Filiorum Mariae Immaculatae. V. Ludovicus Pavoni (B.). Congr. Missionariarum Eucharisticarum de Nazareth. V. Emmanuel González García (B.). Congr. Missionariarum Filiarum Immaculati Cordis B.M. V. V. Maria a Sancti Ioannis Patrocinio (in saec.: Maria Antonia Paris) (B.). Congr. Missionariorum a SS. Cordibus Iesu et Mariae, V. Caietanus Errico (B.). Congr. Missionariorum Oblatorum BM. V: Ei Praefectura Ap. Quettensis concreditur, 100. Congr. Missionis. V. Durando Marcus Antonius (Ven.). Concessio Communionis ecclesiasticae: 145. Congr. Parvarum Filiarum Ss. Cordium Iesu et Mariae. V. Eugenia Picco (B.). Confessio peccatorum. V. Paenitentiaria Ap. Congr. pro Clericis. Allocutio S. P. eis qui plenario coetui interfuerunt, 213. 820 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Congr pro Doctrina Fidei. Notificatio de quodam scripto p. I. Dupuis e Societate Iesu, 141; Subsecretarius, 360; Allocutio S. P. eis qui plenario coetui interfuerunt, 332. Congr. pro Ecclesiis Orientalibus. Concessio Communionis ecclesiasticae, 145; Provisiones Ecclesiarum, 146; Assensus Pontificius, 149; Nominationes, 151, Subsecretarius, 311. Congr. pro Institutis vitae consecratae et Societatibus vitae apostolicae. Allocutio S. P. eis qui plenario coetui interfuerunt, 48; Secretarius, 175. Congr. Sacerdotum a Sacro Corde Iesu, V. Ioannes Maria a Cruce (in saec. : Marianus GarciaMéndezl) (B.). Congr. Sororum Ancillarum a Maria Immaculata. V. losaphata (in saec. : Michaelina Hordashevska) (B.). Congr. Sororum a Providentia. V. Aemilia Tavernier Gamelin (B.). Congr, Sororum a S. Corde Iesu et SS.. Angelis. V. Genovefa Torres Morales, (B.). (S.); Maria Adolf ina (in saec.: Anna Dierk) (S.); Maria Amandina (in saec.: Paula Jeuris) (S.). Congr. Sororum Immaculatae. V. Augustinus Roscelli (S.). Congr. Sororum Operariarum a S. Domo Nazarethana. V. Archangelus Tadini (B.).. Congr. Sororum Parvarum Senum Derelictorum. V. Iosepha a S. Ioanne de Deo (B); Maria Dolorosa a S. Eulalia (B.). Congr. Sororum S. Annae. V. Maria Anna Blondin (in saec. Maria Esther Sureau-Blondin) (B.). Congr. Sororum Servarum Christi Regis. V. Legaria Armenddriz Petrus (Ven.). Congr. Sororum Victimarum Expiatricum a Sacramentato Iesu. V. Maria Christina ab Immaculata Conceptione (in saec.: Adelaidis Brando) (Ven.). Congr, Tertiariarum Franciscalium Missionariarum. V. Maria a Transitu a Iesu Sacramentato (in saec. Maria a Transitu Cabañillas) (B.). Congr. Sororum Benedictinarum a Providentia V. Benedicta Cambiagio Frassinello (B). Consilium (Pont.) ad Unitatem Christianorum fovendam. Allocutio S. P. iis qui plenario coetui interfuerunt, 128. Congr. Sororum Dominae nostrae a Calvario. V, Bonhomme Petrus (Ven.). Consilium (Pont.) «Cor Unum». Allocutio S. P. iis qui plenario coetui interfuerunt, 467. Congr. Sororum Franciscalium Familiae Mariae. V. Felinski Sigismundus Felix (Ven.). Consilium (Pont.) de Cultura. Secretarius, 360; Subsecretarius, 552; Allocutio S. P. iis qui plenario coetui interfuerunt, 619. Congr. Sororum Franciscalium Missionariarum a Maria. V. Maria Ermellina a Iesu (in saec.: Irma Grivot) (S.); Maria Pacis (in saec.: Maria Anna Giuliani) (S.); Maria Clara (in saec.: Clelia Nanetti) (S.); Maria Sanctae Nataliae (in saec. : Ioanna Maria Kerguin) (S.); Maria Sancti Iusti (in saec.: Anna Moreau) Consilium (Pont.) de Communicationibus Socialibus. Allocutio S. P. iis qui plenario coetui interfuerunt,479. Consilium (Pont.) de Iustitia et Pace. Praeses, 669. Consilium (Pont.) de Spirituali Migratorum et Itinerantium cura. Allocutio S. Index rerum analyticus 821 P. iis qui plenario coetui interfuerunt, 719. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Consilium (Pont.) pro Familia. Secretarius, 360. V. Conventus. Crescentius García Pobo (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Consilium (Pont..) pro Dialogo inter Religiones. Allocutio S. P.. iis qui plenario coetui interfuerunt, 120; Secretarius, 768. Curia Romana. Allocutio S. P.. ad Patres Cardinales et Romanae Curiae praelatos habita, occasione Nativitatis Domini coram admissos, 284. Consilium (Pont..) pro Valetudinis Administris. Allocutio S. P. iis qui plenario coetui interfuerunt, 571; Nuntius Praesidi missus, 580. D Consistorium ordinarium publicum: ad Canonizationes decernendas Beatorum: Alphonsi de Orozco; Ignatii a Santhià; Humilis a Bisignano; Paulinae a Corde Iesu Agonizanti; Benedictae Cambiagio Frassinello; Pii a Pietrelcina; Ioannis Didaci Cuauhtlatoatzin; Petri a Sancto Ioseph de Betancur; Iosephmariae Escrivá de Balaguer, 313. Constantinus Carbonell Sempere (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Constantinus Fernández Alvarez (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Conventiones. Inter Apostolicam Sedem et Civitatem Saraviae ad immutationes quasdam inducendas in Conventionem de Scholis Catholicis die XXI mensis Februarii anno MCMLXXV initam, 429; Inter Apostolicam Sedem ac Rem Publicam Albaniae de mutuis moderandis necessitudinibus, 660. Conventus. Occasione oblata vigesimi anniversarii Adhortationis Ap. postsynodalis Familiaris consortio, allocutio S. P. ad eos qui conventui a Consilio (Pont.) pro Familia coadunato interfuerunt, 210. Corea. V. Legati Nationum. Crescentia Valls Espi (B.). Darius Hernández Morato (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Declarationes coniunctae. Ioannis Pauli II et Bartholomaei I, 657; Ioannis Pauli II et Teoctisti, 716. Diaconatus permanens. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: The Permanent Diaconale, 424. Dialogus inter religiones. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Interreligious Dialogue, 396. Dicasteria. V. Coetus. Didacus Llorca Llopis (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Dioeceses constituuntur: Chisinausensis, 7; Nneviensis, 99; Dundensis, 102; Tanjungselorensis, 316; Villaricensis, 459; Jhabuensis, 509; Munkacsiensis Latinorum, 511; Odesensis-Sympheropolitana, 513; Ircutscana Sancti Iosephi, 597; Neosiberianae Transfigurationis, 599; Saratoviensis Sancti Clementis, 600; Kharkiviensis-Zaporizhiensis, 653; Chingleputensis, 653. Dioecesium fines mutaverunt: Bacabalensis et Coroatensis, 66; Monasteriensis et Osnabrugensis, 630; Sancti Germani et Sanctae Annae Pocateriensis, 760; Su- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 822 blacensis, Anagninae-Alatrinae, Praenestinae, et Tiburtinae, 761. Doctrina socialis Ecclesiae. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: The Church's Social Teaching, 397. Dominicus Maria de Albor aya (in saec.: Augustinus Hurtado Soler) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Dupuis Jacobus. Notificatio Congr. pro Doctrina Fidei de quodam eius scripto, 141. Durando Marcus Antonius (Ven.). tum super miraculo, 588. Decre- E Ecclesia. Notificatio Congr. pro Doctrina Fidei de quodam scripto p. I. Dupuis e Societate Iesu, 141. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: The Church as communio, 374-377. Ecclesia Chaldaea. Allocutio S. P. ad episcopos illius Ecclesiae, 279. Ecclesia in Oceania. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania» Introduction, 361. Chapter I: Jesus Christ and the peoples of Oceania The person of Jesus, 363. The Call, 363. Presenting Jesus Christ, 364. Jesus Christ: Shepherd, Prophet and Priest, 364. The peoples of Oceania, 366. Place and Time, 366. Mission and Culture, 369. The special Synod Assembly, 371. The Thème, 371. The Expérience, 372. Chapter II Walking the way of Jesus Christ in Oceania The Church as communio, 374. Mystery and Gift, 374. The Church Particular and Universal, 375. Mutual Enrichment, 377. Communion and mission, 378.. The Call to Mission, 378. Challenges, 379. A Church of Participation, 380. The Gospel and culture, 382. Inculturation, 382. The Current Situation, 385. Chapter III Telling the truth of Jesus Christ in Oceania A New Evangelization, 386. Evangelization in Oceania, 386. The Agents of Evangelization, 389. The Primacy of Proclamation, 391. Evangelization and the Media, 392. The challenge of faith today, 394. Catechesis, 394. Ecumenism, 395. Fundamentalist Groups, 396. Interreligious Dialogue, 396. Hope for society, 397. The Church's Social Teaching, 397. Human Rights, 398. Indigenous Peoples, 399. Development Aid, 400. The Sanctity of Life, 401. The Environment, 402. Charitable works, 403. Catholic Institutions, 403. Catholic Education, 404. Health Care, 406. Social Services, 408. Chapter IV Living the life of Jesus Christ in Oceania Spiritual and Sacramental life, 409. Come Holy Spiriti, 409. The Spirit of Interiority, 410. «Lectio Divina» and Scripture, 411. Liturgy, 412. The Eucharist, 412. The Sacrament of Penance, 413. Anointing of the Sick, 414. The people of God, 414. The Vocation of the Laity, 414. Young People in the Church, 415. Marriage and Family Life, 417. Women in the Church, 419. New Ecclesial Movements, 419. Ordained ministry and the consecrated life, 420. Index rerum analyticus Vocations and Seminaries, 420. The Life of the Ordained, 421. The Permanent Diaconale, 424.. The Consecrated Life, 425. Conclusion, 426. Mary our Mother, 426. Prayer, 426, Episcopus. Allocutio S. P. Synodo ordinaria ineunte, 109; eademque exeunte, 112. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: The Life of the Ordained, 421. Ecclesia Orthodoxa Graeca. Allocutio S„ P. ad Athenienses orthodoxos peregrinos, 521. Ecologia. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: The Environment, 402. Educatio. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Catholic Education, 404. Elias Carbonell Molla (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Elias Facchini (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Elisabeth Calduch Rovira (Iosephina Calduch Rovira) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Erythraea. V. Legati Nationum. Eucharistia. V, Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: The Eucharist, 412. Eugenia Picco (B.). Beatorum honoribus aucta una cum aliis a S P. homilia celebratur, 105; Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur,563. Europa. Allocutio S. P. ad quosdam episcopos, 673. Evangelizatio nova. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: A New Evangelization, 386-382. Excommunicatio. Monitum, Propositio, Decretum a Congr. pro Doctrina Fidei emissa ad quasdam mulieres excommunicandas una cum declaratione excommunicationis episcopi ordinantis, 584. Elisabetha Qin Bian (S.). V Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Emmanuel Albert Ginés (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb,). Emmanuel González García (B.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 265. Emmanuel Torró García (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Emmerick Anna Catharina (Ven.). cretum super virtutibus, 51. 823 De- Eparchia constituitur: Sancti Petri Apostoli urbis Sancti Didaci Chaldaeorum, 601. F Fabrica Sancti Petri. Praeses, 360. Familia. V. Conventus. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Marriage and Family Life, 417. Farina Ioannes Antonius (Ven.). tum super virtutibus, 301 Decre- Felicissimus Diez González (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Felinski Sigismundus Felix (Ven.). cretum super virtutibus, 233. Felix Yuste Cava (B.). De- 824 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (BbJ Ferdinandus García Sendra (BJ. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (BbJ. Ferdinandus González Anón (BJ. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (BbJ. Fidelis a Puzol (in saec.: Marianus Climent Sanchis) (BJ. V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (BbJ. Fides. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: The challenge of faith today, 394-396. Finlandia. V. Legati Nationum. Florentia Caerols Martínez (BJ. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (BbJ. Florentinus Pérez Romero (BJ. V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (BbJ. Foederatae Civitates Americae Septemtrionalis. Allocutio S. P. ad patres cardi- nales quarundam dioecesium eiusdem Nationis ordinarios, 670. V. Ecclesia Chaldaea; Eparchia. Francisca Cualladó Baixauli (BJ. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (BbJ. Francisca Xaveria (in saec.: Maria Ferdinanda Fenollosa Alcayna) (BJ. V. Rosaria de Soano et II Sociae (BbJ. Franciscus Calvo Burillo (BJ. V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (BbJ. Franciscus de Paula Castellò y Aleu (B.) Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 188. Franciscus Díaz del Rincón (SJ. V Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Franciscus Fernández de Capillas (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Franciscus Fogolla (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Franciscus Ibáñez Ibáñez (BJ. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (BbJ. Franciscus Maria de Torrente (in saec.: Iustus Lerma Martínez) (BJ. V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (BbJ. Franciscus Monzón Romeo (BJ. V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (BbJ. Franciscus Régis Clet (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (SsJ, Franciscus Sendra Ivars (BJ. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (BbJ. Franciscus Serrano Frias (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (SsJ. Franciscus Thomas Ser er (BJ. V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (BbJ. Franciscus Zhang Ron (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). G Gabon. V. Legati Nationum. Gabriel Maria de Benifayó (in saec.: Iosephus Maria Sanchis Mompó) (BJ. V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (BbJ. Gallia. V, Legati Nationum. Gana. V. Provinciae eccl.; Archidioeceses. Index rerum analyticus Georgiana Respublica. V, Legati Nationum. Georgius R reca (B.). Litt. Ap.. quibus eidem Beatorum honores decernuntur, 608. Genoveju Torres Morales, (B.) super miraculo, 689.. Decretum Germaniae Respublica Foederata. V. Legati Nationum. Germanus a Carcagente (in saec.: Georgius Maria Garrigues Hernández) (B). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Germanus Gozalvo Andren (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Gibutis. V. Legati Nationum. 825 Henricus Juan Requena (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb..). Henricus Mor ant Pellicer (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socn (Bb). Herminia Martínez Amigó (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb). Hieronymus Lu Tingmei (S.).. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Homo, Hominis iura. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Human Rights, 398. Honduria. V. Ad Limina. Graecia. V. Legati Nationum. Humilis aBisignano (B.). Pero ratio causae in Consistorio ordinario publico, 313. Gregorius Grassi (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Hungaria. V. Legati Nationum. Guatimala. V. Itinera Ap. Hyacinthus a Sanctis Angelis (B). Beatorum honoribus auctus una cum Ioanne Baptista a S. P. homilia celebratur, 746 Guatimalopolis. Homilia S. P. occasione oblata canonizationis beati Petri de Betancur in eadem urbe, 740. Gundisalvus Viñes Masip (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Gumersindus Soto Barros (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). H Haitia. V. Ad Limina; Legati Nationum. Henricus ab Almazora (in saec.: Henricus García Beltrán) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Hyacinthus Serrano López (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eisdem decernuntur, 181. I Iacobus a Rafelbuñol (in saec.: Iacobus Mestre Iborra) (B.). V.. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Iacobus Kern (B.). Litt. Ap. quibus eidem Beatorum honores decernuntur, 602 Iacobus Meseguer Burillo (B). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 826 V, Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.) Iacobus Y an Guodong (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Iacobus Zhao Ouanxin (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ignatius a Santhià (B.). Pero ratio causae in Consistorio ordinario publico, 313; Decretum super miraculo, 494. Ignatius Choukrallah Maloyan (B.). Beatorum honoribus auctus una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 105; Litt. Ap. quibus ei Beatorum honores decernuntur, 319. Ignatius Falzon (B.). Litt. Ap. quibus eidem Beatorum honores decernuntur, 606 Incarnatio Gil Valls (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Inculturatio. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: The Gospel and Culture, 382-385. India. V. Dioeceses. Inst.. Filiarum Mariae Auxiliatricis. V. Maria Romero Meneses (B.). Inst. Filiarum S. Francisci Carpensium. Saltini vid. Testi Maria Anna (v. d. « Mamma Nina ») ( Ven, ), 691. Inst. Parvarum Sororum a S. Familia. V. Mantovani Maria Dominica (Ven..). Inst. (Pont.) "Ioannes Paulus II" a studiis de Matrimonio et Familia: Praeses. 176. Inst. Pontificium pro Missionibus Exteris. V. Paulus Manna (B.); Albericus Crescitelli (S.). Inst. Sororum a Iesu Nazareno. V. Durando Marcus Antonius (Ven.). Inst. Sororum a S. Ioanne Baptista. V. Alfonsus Maria Fusco (B.). Inst. Sororum Magistrarum a S. Dorothea Filiarum a Sacris Cordibus. V, Farina Ioannes Antonius (Ven.). Ioachim ab Albocácer (in saec: Iosephus Ferrer Adell) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Ioachim Vilanova Camallonga (B.). V, Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Indonesia. V. Dioeceses. Indulgentiae. V, Paenitentiaria Ap.; Benedictio Papalis; Misericordiae Divinae cultus. Infirmorum cura V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Health Care, 406. Inst. Dominarum Catechistarum. V. Rodríguez Ortega y Sopeña Maria Perdolens (Ven.). Inst. Filiarum a Caritate. V. Iosepha Bakhita (S.). Inst. Filiarum Sanguinis. V. Thomas Maria Fusco (B.). a Caritate Pretiosissimi Ioachimus a Canicatti (in saec.. Caietani La Lomia) (Ven.). Decretum super virtutibus, 685. Ioachimus Ho Kaizhi (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.), Ioachimus Prats Baltueña (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb,). Ioachimus Royo Pérez (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Antonius Farina (B.). Beatorum honoribus auctus una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 196. Index rerum analyticus Ioannes a Triora (in saec.: Franciscus Maria Lantrua) (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.) Ioannes Alcober Figuera (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Baptista a Sanctis Angelis (B). Beatorum honoribus auctus una cum Hyacintho a S. P. homilia celebratur, 746 Ioannes Baptista Faubel Cano (B,). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.), Ioannes Baptista Ferreres Boluda (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Ioannes Baptista Luo Tingyin (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Baptista Wu Mantang (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Baptista Zhao Mingxi (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Baptista Zhu Wurui (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Carbonell Molla (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ioannes Didacus Cuauhtlatoatzin (B.). Peroratio causae in Consistorio ordinario publico, 313; Decretum super miraculo, 488; Mexicopoli homilia S. P. in eius canonizatione, 743. Ioannes Chen Xianheng (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.,). Ioannes Gabriel Taurin Dufresse (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Gonga Martínez (B.). 827 V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ioannes Maria a Cruce (in saec.: Marianus Garcia Méndezl) (B.). Litt. Ap. quibus ei Beatorum honores decernuntur, 17 Ioannes Petrus Néel (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.).. Ioannes Ventura Solsona (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Ioannes Wang Kuixin (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Wang Rui (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Wu Wenyin (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Zhang Huan (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Zhang Jingguang (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ioannes Zhang Tianshen (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Iordania. V. Legati Nationum. losaphata (in saec.: Michaelina Hordas hevska) (B.). Decretum super miraculo, 164; Litt. Ap. quibus Beatorum honores ipsi decernuntur, 558. Iosaphat Chichkov (B.). Philippopoli in Mesia occasione oblata Beatificationis una cum Paulo (Pavel) Djidiov et Kamen Vitchev a S. P. homilia laudatur, 567. Iosepha a Purificatione Masiá Ferragut, (Maria Iosepha Romana) (B.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 12. 828 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Iosepha a S. Ioanne de Deo (B.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur una cum Maria Dolorosa a S. Eulalia Puig Bonany, 103. Iosepha Bakhita (S.). Litt. Decret, quibus ei Sanctorum honores decernuntur, 5. Iosepha Moscardo Montalvd (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephmariá Escrivá de Balaguer (B.). Peroratio causae in Consistorio ordinario publico, 313; Decretum super miraculo, 490. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Maria Ferrándiz Hernández (B). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Maria Gámbaro (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Iosephus Maria Muro Sanmiguel (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Iosephus Maria Rubio y Peralta (B.). Decreum super miraculo, 756. Iosephus Aparicio Sanz (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Maria Segura Penadés (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eisdem decernuntur, 255. Iosephus Maria Vidal Segú (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Iosephus Bilczewski (B.). Litt. Ap. quibus ei Beatorum honores decernuntur, 654. Iosephus Maria Zabal Blasco (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Canet Giner (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Ma Taishun (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Iosephus Fenollosa Alcayna (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Medes Ferris (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Garcia Mas (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Perpiñá Nácher (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus González Huguet (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Raimundus Ferragud Girbés (B). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Llosa Balaguer (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Iosephus Raimundus Paschalis Ferrer Botella (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Marello (S.). Sanctorum honoribus auctus una cum aliis, a S. P. homilia celebratur, 269; Litt. decr. quibus ei Sanctorum honores decernuntur, 713. Iosephus Ruiz. Bruixola (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iosephus Maria Corbin Ferrer Iosephus (B.). Tarrats Comaposada (B.). Index rerum analyticus 829 V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Iustitia. Nuntius ob diem ad pacem fovendam, 132. Iosephus Toledo Pellicer (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Iuventus. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Young People in the Church, 415. Iosephus Wang Kuiju (S.).. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss..). Iosephus Wang Yumei (S,). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.).. K Iosephus Yuan Zaide (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Kamen Vitchev (B.). Philippopoli in Mesia occasione oblata Beatificationis una cum Paulo (Pavel) Djidiov et Iosaphat Chichkov a S. P. homilia laudatur, 567. Iosephus Yuang Gengyin (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). L Iosephus Zhang Dapeng (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Iosephus Zhang Wenlan (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Irania, V. Ecclesia Chaldaea. Iraquia. V, Ecclesia Chaldaea. Irwa Gildo (Ven.). Decretum super martyrio, 694 Laicus. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: The Vocation of the Laity, 414. Lambertus de Navascués y de Juan (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Lang Yang (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Islandia. V. Legati Nationum. Laureanus Maria de Burriana (in saec.: Salvator Ferrer Car det) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Ismael Escrihuela Esteve (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Laurentius Bai Xiaoman (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss,). Italia. V. Dioeceses. Laurentius Wang Bing (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Itinera Apostolica. S. P. hoc anno has nationes invisit: Azerbaigianiam et Bulgariam, 447; Canadam, Guatimalam et Mexicum, 550; Poloniam, 592. Legaría Armendáriz Petrus (Ven.). cretum super virtutibus, 495. Iugoslavia. V. Legati Nationum. De- Legati Nationum. Coram admissi: occasione traditionis litterarum sui muneris testium: Bangladesiae, 73; Gibutis, 73; Finlandiae, 73; Erythraeae, 73; Georglae, 73; Lesothi, 73; Ruandae, 830 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 73; Mauricianae Reipublicae, 73; Maliae, 73; Insularum Philippinensium, 246; Aequatoriae, 309; Coreae, 309; Iugoslaviae, 359; Angolae, 447; Marochii, 447; Albaniae, 447; Benini, 502; Bielorussiae, 502; Iordaniae, 502; Mandi ae, 502; Nigris, 502; Suetiae, 502; Sudaniae, 502; Tailandiae, 502; Galliae, 550; Macedoniae, olim Rei Publicae Iugoslavicae, 550; Graeciae, 639; Sloveniae, 639; Uruquariae, 639; Magnae Britanniae, 639; Germaniae, 639; Gabonis, 698; Hungariae, 766; Belgii, 706; Haitiae, 706 Coram admissi occasione novi anni, 174; Allocutio S. P. ad Nationum oratores, 327. Leo Maria de Alacuás (in saec.: Emmanuel Legua Martí) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Leo Ignatius Mangin (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Leonia Francisca Salesia Aviat (S.). Sanctorum honoribus aucta una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 269; Litt. decretales quibus eidem Sanctorum honores decernuntur, 649. Lesothum. V. Legati Nationum. Libanum. V. Ecclesia Chaldaea. V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Ludovicus Pavoni (B.). Beatorum honoribus auctus a S. P. homilia celebratur, 461; Decretum super miraculo, 484. M Macedoniae olim Respublica lugoslavica. V. Legati Nationum. Magdalena Du Fengju (S,). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Magna Britannia. V. Legati Nationum. Malaesia, Singapura et Bruneium, V. Ad Limina. Malia. V. Legati Nationum. Mantovani Maria Dominica (Ven.). Decretum super virtutibus, 237. Marchesini Clerici Bruno (Ven.). Decretum super virtutibus, 535. Marcus Ji Tianxiang (S.). V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Litus Dives. V. Ad Limina, Maria a Columna Jordá Botella (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Lucia Wang Cheng (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss,), Maria Adeodata Pisani (B.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 317. Lucia Wang Wang (S.). V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Adolfina (in saec.: Anna Dierk) (S). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Lucia Yi Zhenmei (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Ludus Martínez Mancebo (B.). Maria a Guadalupe (in saec. Maria Francisca Ricart Olmos) (B.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 186. Index rerum analyticus Maria Aloisia Montesinos Or duna (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.) 831 V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Amandina (in saec. : Paula Jeuris) (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Crescentia Hôss (S.). Sanctorum honoribus aucta una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 269; Litt. decretales quibus eidem Sanctorum honores decernuntur, 553. Maria a Mirabilibus Iesu (in saec. : Maria Maravillas Pidal y Chico de Guzmán) (B). Decretum super miraculo, 758. Maria Christina ab Immaculata Conceptione (in saec.: Adelaidis Brando) (Ven..).. Decretum super miraculo, 542. Maria a Miraculis Orteils Gimeno (Milagros Orteils Gimeno) (B,). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Maria del Olvido Noguera Albelda (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria An Guo (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Dolorosa a S. Eulalia Puig Bonany (B.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur una cum Iosepha a S. Ioanne de Deo, 103. Maria An Linghua (S. ). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Du Tian (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Anna Blondin (in saec. Maria Esther Sureau-Blondin) (B.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 25. Maria Du Zhao (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria a Purificatione Vidal Pastor (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Ermellina a Iesu (in saec.: Irma Grivot) (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria a Sancti Ioannis Patrocinio (in saec.: Maria Antonia Paris) (B.). Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 21. Maria Beltrame Quattrocchi (B.). Beatorum honoribus aucta una cum marito a S. P. homilia celebratur, 192. Maria Carmelitis Viel Ferrando (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Chi Yu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.), Maria Clara (in saec.: Clelia Nanetti) (S). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Climent Mateu (B.). Maria Euthymia C f fing (B.). Beatorum honoribus aucta una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 105; Litt. Ap. quibus Beatorum honores eidem decernuntur, 560. Maria Fan Kun (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Felicitas (Maria Felicitas Masiá Ferragut) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Maria Fu Guilin (S.). V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Guo Li (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 832 Maria Iesus (Maria Vincentia Masiá Ferragut) (B). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Maria Ludovica de Angelis (in saec. : Antonina) (Ven.). Decretum super virtutibus, 544. Maria Magdalena ab Incarnatione saec.: Catharina Sordini) (Ven.). cretum super virtutibus, 54. (in De- Maria Pacis (in saec.: Maria Anna Giuliani) (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Pilar Izquierdo Albero (B.). Beatorum honoribus aucta una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 196, Litt. Ap. quibus eidem Beatorum honores decernuntur, 612. Maria Romero Meneses (B.). Decretum super miraculo, 170; Beatorum honoribus aucta a S. P. homilia celebratur, 461. Maria Sanctae Nataliae (in saec. : Ioanna Maria Kerguin) (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Sancti Iusti (in saec.: Anna Morcan) (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Sophia Teresia Ximénez Ximénez (B), V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.), Maria Teresia Ferragud Roig (B.) V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Maria Veronica (Maria loachima Masiá Ferragut) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Maria Wang Li (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Zhao (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Zhao Guo (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Zheng Xu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Maria Zhu Wu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Marinus Blanes Giner (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb,). Marochium. V. Legati Nationum. Martha Wang Luo Mande (S.), V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Martinus Wu Xuesheng (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Matrimonium. V. Rotae Romanae Tribunal. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Marriage and Family Life, 417. Matthias F eng De (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Mauriciana Respublica. V. Legati Nationum. Methodius Dominicus Trcka (B.). Beatorum honoribus auctus una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 196. Mexicopolis. Homilia S. P. in canonizatione beati Ioannis Didaci Cuauhtlatoatzin ibidem habita, 743. Mexicum. V. Itinera Ap. Misericordiae Divinae cultus. Paenitentiariae Ap. Decretum quo actus cultus in honorem Divinae Misericordiae indulgentiis ditantur, 634. Index rerum analyticus Missio. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Communion and mission, 378-381.. Missiones. Nuntius S. P. ob diem ad missiones fovendas, 679. Modestus ab Albocácer (in saec. : Modestus García Martí) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (Bb.). Modestus Andlauer (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Modestus Maria de Torrente (in saec.: Vincentius Gay Zarzo) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Moldavia, V. Dioeceses. 833 Niger. V. Legati Nationum. Nigeria. V. Dioeceses; Ad Limina. Nominationes: a S. P.: 698; e Secretaria Status: 74, 174, 246, 309, 359, 447, 503, 550, 592, 639, 698, 766; e Congr. pro Ecclesiis Orientalibus: 151; e Congr.. pro Gentium Evangelizatione: 71, 358, 633. Nuntii a S. P, dati: Die Nativitatis Domini, 289. Ob diem ad sacras vocationes fovendas, 347; Letter to Priests for Holy Thursday 2002, 433; Die Paschatis, 481; Praesidi Pontificii Consilii pro Valetudinis Administris, 580; Ob sanctam Quadragesimum, 623; Ob diem Itinerantibus dicatum, 626; Ad Paenitentiariam Ap., 675; Ob diem ad missiones fovendas, 679. Mongolia. V. Praefecturae Ap. Morgera Iosephus (Ven.). Decretum super virtutibus, 750. Mulieres in Ecclesia. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Women in the Church, 419. V. Excommunicatio. N Narcissus Basté Basté (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Nativitas D. N. I. C. Nuntius missus anno 2001, 289; Allocutio S. P. Patribus cardinalibus, praesulibus, praelatis et officialibus Romanae Curiae occasione Nativitatis, 284. Nicaragua. V. Ad Limina. Nicolaus Gross (B.). Beatorum honoribus auctus una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 105. 55 - A..A..S. O Oecumenismus. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Ecumenism, 395. Okelo David (Ven.). Decretum super martyrio, 694. Oratores Nationum. V. Legati Nationum. Ordinationes sacrae. V. Regulae servandae ad nullitatem Ordinationis foras declarandam: 293. V. Excommunicatio. Ordo Adoratricum Perpetuar um SS. Sacramenti. V. Maria Magdalena ab Incarnatione (in saec.: Catharina Sordini) (Ven.). Ordo Augustiniensium Discalceatarum. V. Iosepha a Purificatione (in saec.: Maria Iosepha Romana Masiá Ferragut) (B.). Ordo Basilianus Sancti Iosaphat. V. Paulus Petrus Gojdic (B.): 834 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ordo Benedictinarum. V. Maria Adeodata Pisani (B.). Ordo Canonicarum regularium Sancti Augustini. V. Emmerick Anna Catharina (Ven.). Latino) (S.); Ignatius a Santhià (B.); Ioachimus a Canicatti (in saec.: Caietani La Lomia) ( Ven. ). Ordo Carmelitarum Discalceatarum. V. Maria a Mirabilibus Iesu (in saec. : Maria Maravillas Pidal y Chico de Guzmán) (B). Ordo Fratrum Praedicatorum. V. Franciscus Fernández de Capillas (S.); Petrus Sans i lorda (S.); Franciscus Serrano Frias (S.); Ioachimus Royo Pérez ( S.); Ioannes Alcober Figuera (S.); Franciscus Díaz del Rincón (S). Ordo Clericorum regularium tium Infirmis. V. Aloisius Tezza (B.) Ordo II Servorum Mariae. V. Maria a Guadalupe (in saec. ; Maria Francisca Ricart Olmos) (B.). Ministran- Ordo Eremitarum S. Augustini. V. Alfonsus De Orozco (B.). Ordo Fratrum Minorum, V. Paschalis Fortuno Almeld (B.); Placidus García Gilabert (B.); Alfredus Pellicer Muñoz (B.); Salvator Mollar Ventura (B); Ioannes a Triora (Franciscus Maria Lantrua) (S.); Gregorius Grassi (S.); Franciscus Fogolla (S,); Antoninus Fantosati (S.); Elias Facchini (S.); Theodoricus Baiai (S.); Iosephus Maria Gámbaro (S..); Caesidius Giacomantonio (S.); Andreas Bauer (S.). Ordo Fratrum Minorum Capuccinorum. V. Aurelius a Vinalesa (in saec.: Iosephus Ampie Alcaide) (B.); Ambrosius a Benaguacil (in saec.: Aloisius Valls Matamales) (B.); Petrus a Benisa (in saec.: Alexander Max Ginestar) (B.); Ioachim ab Albocácer (in saec.: Iosephus Ferrer Adel) (B.); Modestus ab Albocácer (in saec.: Modestus García Martí) (B.); Germanus a Carcagente (in saec. : Iosephus M. Garrigues Hernández) (B.); Bonaventura a Puzol (in saec.: Iulius Esteve Flors) (B.); Iacobus a Rafelbuñoz (in saec.: Iacobus Mestre Iborra) (B.); Henricus ab Almazora (in saec.: Henricus García Beltrdn) (B.); Fidelis a Puzol (in saec.: Marianus Climent Sanchés) (B.); Bernardus a Lugar Nuevo de Fenollet (in saec.: Iosephus Bieda Grau) (B.); Pacificus a Valentia (in saec.: Petrus Salcedo Puchades) (B.); Bernardus a Corleone (in saec. : Philippus Ordo Libanensis Sancti Antonii Maronitarum. V. Rafqa (in saec.: Petra Ar-Rayès de Himlaya) (S.). Ordo Monialium S. Clarae Capuccinarum. V. Maria Iesus (Maria Vincentia Masiá Ferragut) (B.); Maria Felicitas (Maria Felicitas Masiá Ferragut) (B.); Maria Veronica (Maria Ioachima Masiá Ferragut) (B.); Elisabeth Calduch Rovira (Iosehina Calduch Rovira) (B.); Maria a Miraculis Orteils Gimeno (Milagros Orteils Gimeno) (B.). Ordo Tertius Franciscanus. V. Ioannes Zhang Huan (S.) [vel O. F. S. f; Patricius Dong Badi (S.); Ioannes Wang Rui (S.); Philippus Zhang Zhihe (S.); Ioannes Zhang Jingguang (S.); Simon Chen Ximan (S.); Thomas Shen Jihe (S.); Petrus WuAnbang (S.); Franciscus Zhang Ron (S.); Matthias F eng De (S.); Petrus Zhang Banniu (S.). Ordo Tertius S. Francisci Capulatorum a B. V. Perdolente. V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.): Ambrosius Maria de Torrente (in saec.: Salvator Chuliá Ferrandis) (B.); Benedictus Maria de Burriana (in saec.: Iosephus Emmanuel Ferrer Jordá) (B.); Benvenutus Maria de Dos Hermanas (in saec.: Iosephus de Miguel Arahal) (B.); Bernardinus Maria de Andújar (in saec. : Paulus Martínez Robles) (B.); Crescentius García Pobo (B.); Dominicus Index rerum analyticus Maria de Alboraya (in saec.: Augustinus Hurtado Soler) (B.); Florentinus Pérez Romero (B.); Franciscus Maria de Torrente (in saec.: Iustus Lerma Martínez) (B.); Franciscus Thomas Ser er (B.); Gabriel Maria de Benifayó (in saec.: Iosephus Maria Sanchis Mompó) (B.); Iosephus Llosa Balaguer (B); Laureanus Maria de Burriana (in saec.: Salvator Ferrer Cardet) (B.); Leo Maria de Alacuds (in saec.: Emmanuel Legua Martí) (B.); Modestus Maria de Torrente (in saec. : Vincentius Gay Zarzo) (B.); Recare dus Maria de Torrente (in saec.: Iosephus Maria Llópez Mora) (B.); Timotheus Valero Pérez (B.); Urbanus Gil Sáez (B.); Valentinus Maria de Torrente (in saec.: Vincentius Jaunzarás Gómez) (B.). P Pacificus a Valentia (in saec.: Petrus Salcedo Puchades) (B.). V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (BbJ. Paenitentiae sacramentum. Litt. Ap. motu proprio datae, Misericordia Dei, quibus de Sacramenti penitentiae celebratione quaedam rationes explicantur, 452. V. Reconciliationis sacramentum; Paenitentiaria Ap. Paenitentiaria Ap. Regens, 248; Decreta: quo actus cultus in honorem Divinae Misericordiae indulgentiis ditantur, 634; quo Episcopis eparchialibus vel dioecesanis facultas fit, in spiritalem profectum fidelium, Papalem Benedictionem, cum adnexa Plenaria Indulgentia, in singulis ecclesiis concathedralibus olim pertinentibus extinctis dioecesibus vel eparchiis semel in anno impertiendi, absque praeiudicio ternani numeri pro tota Ecclesia particulari statuti, 637; Nuntius S. P. ad eam missus, 675. 835 Pascha. Nuntius a S. P. die Paschatis missus, 481. Paschalis Fortuno Almela et tres Socii (Bb.). Litt. Ap. quibus eisdem Beatorum honores decernuntur, 10. Paschalis Penadés dornet (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Paschalis Torres Lloret (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Patricius Dong Badi (S.). V, Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss,). Paula Montai F ornés a Sancto Iosepho Calasanctio (S.). Sanctorum honoribus aucta una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 269. Paulina a Corde Iesu Agonizanti (B.). Peroratio causae in Consistorio ordinario publico, 313. Paulus Bori Puig (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Paulus Chen Changpin (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Paulus Denn (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Paulus Djidiov (B.). Philippopoli in Mesia occasione oblata Beatificationis una cum Kamen Vitchev et Iosaphat Chichkov a S. P. homilia laudatur, 567. Paulus Ge Tingzhu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Paulus Lang Fu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Paulus Liu Jinde (S:). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). 836 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Paulus Manna (B.). Decretum super miraculo, 61; Beatorum honoribus auctus una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 196. Paulus Meléndez Gonzalo (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (BbJ. Paulus Petrus Gojdic (BJ. Beatorum honoribus auctus una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 196; Decretum super martyrium, 586. Paulus Wu Anjyu (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Paulus Wu Wanshu (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Pax. Nuntius ob diem ad pacem fovendam, 132. No peace without justice, no justice without forgiveness, 132. Peace: the work of justice and love, 132. The reality of terrorism, 134. You shall not kill in Gods name!, 135. The need for forgiveness, 136. Forgineness, the high road, 137. Interreligious understanding and coopération, 138. Prayer for peace, 139. Peruvia. V. Ad Limina. Petrus Liu Wenyuan (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Petrus Liu Ziyu (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (SsJ. Petrus Sans i lorda (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Petrus Wang Erman (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Petrus Wang Zuolung (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Petrus Wu Anbang (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (SsJ. Petrus Wu Guosheng (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (SsJ. Petrus Zhang Banniu (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Petrus Zhao Mingzhen (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (SsJ. Petrus Zhu Rixin (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Petrus a Benisa (in saec.: Alexander Mas Ginestar) (BJ. V. Aurelius a Vinalesa et XVI Socii (BbJ. Philippinae Insulae. V. Legati Nationum; Vicariatus Ap. Petrus a Sancto Ioseph de Betancur (BJ. Pero ratio causae in Consistorio ordinario publico, 313; Guatimalopoli homilia S.P. in eius canonizatione, 740. Philippopolis Mesiae. Homilia a S. P. ibidem habita occasione oblata Beatificationis presbyterorum Kamen Vitchev, Pauli Djidiov, Iosaphat Chichkov, 567. Petrus Gelabert Amer (BJ. V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (BbJ. Philippus Zhang Zhihe (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Petrus Li Quanhui (SJ. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Pilar Villalonga Villalba (BJ. V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (BbJ. Index rerum analyticus Pius a Pietrelcina (B.). Peroratio causae in Consistorio ordinario publico, 313; Decretum super miraculo, 491; Sanctorum honoribus auctus a S. P. homilia celebratur, 617. 837 R Rafqa Petra Choboq Ar-Rayés (S.). Litt. decr. quibus ei Sanctorum honores decernuntur, 593. Placidus García Gilabert (B.). V. Paschalis Fortuno Almela et tres Socii (Bb.). Raimundus Li Quanzhen (S.), V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss..), Polonia. V. Itinera Ap. Raimundus Marti Soriano (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Praefectura rerum oeconomicarum S. Sedis. Praeses, 767. Praefecturae Apostolicae constituuntur: Quettensis, 100; Mongensis, 180; Ulaanbaatarensis, 512. Praelatura territorialis fines ac nomen mutat: Batanensis et Babuyanensis, 499. Presbyter. Nuntius S. P. universis Ecclesiae presbyteris missus, 433. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: The Life of the Ordained, 421. Provinciae ecclesiasticae constituuntur: Victoriensis de Conquista, 252; Fori S. Annae, 253; Kumasiensis, 314; Mosco viensis Matris Dei, 596. Provinciae ecclesiasticae noviter conformamur: Manaënsis, Portus Veteris, 354, Provisiones Ecclesiarum: e Congr. pro Ecclesiis Orientalibus, 146; e Congr. pro Episcopis, 67, 172, 243, 308, 355, 445, 500, 547, 590, 631, 697, 764; e Congr. pro Gentium Evangelizatione, 69, 356, 631. Raimundus Peiró Victorí (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Raimundus Stephanus Bou Pascual (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Rangel Licinius. Epistula S. P. ei atque sodalibus Unionis Sancti Ioannis Mariae Vianney Camposinae in Brasilia missa, 267. Raphaël Alonso Gutiérrez (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Raphaël Pardo Molina (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). RecaredusMaria de Torrente (in saec.: Iosephus Maria Llópez Mora) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Reconciliatio. Nuntius ob diem ad pacem fovendam, 132, 136-137. Reconciliationis sacramentum. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: The Sacrament of Penance, 413. Regulae servandae ad nullitatem sacrae Ordinationis foras declarandam: 293. Q Quadragesima. Nuntius ob eandem a S. P. missus, 623. Religiones. Nuntius ob diem ad pacem fovendam, 138; Notificatio Congr. pro Doctrina Fidei de quodam scripto p. I. Dupuis e Societate Iesu, 141. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 838 Remigius Isoré (S.,). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Rendu Rosalia (in saec. : Ioanna Maria) (Ven.). Decretum super virtutibus, 158., Revelatio. Notificatio Congr. pro Doctrina Fidei de quodam scripto p. I. Dupuis e Societate Iesu, 141. Rodríguez Ortega y Sopeña Maria P er dolens (Ven.). Decretum super miraculo, 754. Rosa Chen Aijie (S.).. V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Rosa Fan Hui (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Rosaria de Soano (in saec.: Petra Maria Victoria Quintana A rgos) (B.). V. Rosaria de Soano et II Sociae (Bb.). Salvatoria. V. Ad Limina.. Salvator Damianus Enguix Garés (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.).. Salvator Estrugo Solves (B). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Salvator Iosephus Ferrandis Seguí (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Salvator Mollar Ventura (B.). V. Paschalis Fortuno Almela et tres Socii (Bb.), Sanctorum honores decernuntur: Iosephae Bakhita, 5; Augustino Roscelli, 97; Bernardo a Corleone, 177; Teresiae Eustochio Verzeri, 249; Aloisio Scrosoppi, 449; Augustino Zhao Rong et CXIX Sociis, 505; Mariae Crescentiae Höss, 553; Rafqa Petrae Choboq Ar-Rayes, 593; Franciscae Salesiae Aviat, 649; Iosepho Marello, 713. Rosaria de Soano et II Sociae (Bb.). Litt. Ap. quibus eis Beatorum honores decernuntur, 257. Saraviae Civitas. V. Conventiones. Rosa Zhao (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Saturius Rey Robles (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). Rotae Romanae Tribunal.. Allocutio S. P. ad iudices et administros coram admissos, 340. Seminarium. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Vocations and Seminaries, 420. Ruanda. V. Legati Nationum. Russia Europaea. V. Dioececes; Provinciae eccl. S Saltini vid. Testi Maria Anna (v. d. «MammaNina») (Ven.). Decretum super virtutibus, 691. Seraphina (in saec.: Emmanuela Iusta Fernández Ibero) (B.). V. Rosaría de Soano et II Sociae (Bb.). Simon Chen Ximan (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Simon Qin Chunfu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Singapura. V. Malaesia, Singapura et Bruneium. Index rerum analyticus Teresia Chen Jinjieh (S,). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Slovenia.. V. Legati Nationum. Societas Doctrinae Christianae. V. Georgius Preca (B..).. Teresia Eustochium Verzeri (S.). Litt. de- Societas Iesu, V. Dupuis Iacobus; Alfredus Simón Colomina (B.); Aloisius Campos Górriz (B.); Constantinus Carbonell Sempere (B.); Darius Hernández Morato (B.); Ioannes Baptista Ferrer es Boluda (B.); Iosephus Tarrats Comaposada (B.); Narcissus Basté Basté (B.); Paulus Bori Puig (B.); Petrus Gelabert Amer (B.); Thomas Sitjar Fortia (B.); Vincentius Sales Genovés (B.); Leo Ignatius Mangin (S.); Paulus Denn (S.); Remigius Isoré (S.); Modestus Andlauer (S, ) ; Iosephus Maria Rubio y Peralta (B.), 756. Societas Parisiensis Missionum. V Ioannes Gabriel Taurin Dufresse (S.); Augustus Chapdelaine (S..); Ioannes Petrus Néel (S.). Societas Puellarum a Caritate sancti Vincentii de Paul. V. Rendu Rosalia (in saec. : Ioanna Maria) (Ven..), Societas S. Francisci Salesii. V. Aloisius Variara (B.); Artemis Zatti (B..); Aloisius Versiglia (S.); Callistus Caravario (S.). Sudania. V. Legati Nationum. cretales quibus eidem Sanctorum honores decernuntur, 249. Teresia Zhang He (S.)., V Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Terrorismus. Nuntius ob diem ad pacem fovendam, 132. Thaddaeus Liu Ruiting (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Tharsila Cordoba Belda (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Theodoricus Balat (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Thomas Maria Fusco (B.). Beatorum ho- noribus auctus una cum aliis a S. P. homilia celebratur, 105; Decretum super virtutibus, 153. Thomas Shen Jihe (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Thomas Sitjar Fortia (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.), Suetia. V. Legati Nationum. Synodus Episcoporum. 839 Thomas Sitjar Fortia et XI Socii Allocutio S. P.. Synodo ineunte, 109; eademque exeunte, 112. Syria. V, Ecclesia Chaldaea. T Tailandia. V. Legati Nationum; Ad Limina. (Bb.). Litt. Ap. quibus eis Beatorum honores decernuntur, 184. Timotheus Valero Pérez (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Tir sus Manrique Melero (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.), Turcorum regio. V, Ecclesia Chaldaea. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 840 U Ucraina. V. Dioeceses. Unctio infirmorum. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Anointing of the Sick, 414. Unio Sancti Ioannis Mariae Vianney Camposinae in Brasilia. Epistula S. P. sodalibus missa, 267. V, Administratio Ap. personalis. Universitas (Pont.) Lateranensis. Rector, 176. Urbanus Gil Sáez (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.), Uruquaria. V. Ad Limina; Legati Nationum. V Valentinus Maria de Torrente (in saec.: Vincentius Jaunzarás Gómez) (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Venetiola. V. Ad Limina. Vicariatus Apostolici conduntur: Portus Principis in Philippinis, 556; Taytayensis, 557. Vietnamia. V. Ad Limina. Vincentius Ballester Far (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Cabanes Badenas (B.). V. Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Vincentius Cabanes Badenas et XVIII Socii (Bb.). Litt. Ap. quibus eis una cum Carmela García Moyon, Beatorum caelitum honores decernuntur, 259. Vincentius Galbis Girones (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Maria Izquierdo Alcón (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.,). Vincentius Pelufo Corts (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Rubiols Castellò (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vincentius Sales Genovés (B.). V. Thomas Sitjar Fortia et XI Socii (Bb.). Vincentius Sicluna Hernández (B.). V. Iosephus Aparicio Sanz et LXXIII Socii (Bb.). Vita. V. Academia (Pont.) pro Vita. Vita consecrata. V. Congr. pro Institutis vitae consecratae et Societatibus vitae apostolicae. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: The Consecrated Life, 425. Vita liturgica. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Liturgy, 412413. Vita spiritualis. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Spiritual and Sacramental life, 409-411. Vocationes. Nuntius S. P. ob diem ad ecclesiasticas vocationes fovendas, 347. V. Adhortatio Apostolica postsynodalis «Ecclesia in Oceania»: Vocations and Seminaries, 420. Index rerum analyticus Z Zegrí y Moreno Ioannes Nepomucenus (Ven.). Decretum super virtutibus, 539. Zhan Huailu (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). 841 Zi Zhuzi (S.). V. Augustinus Zhao Rong et CXIX Socii (Ss.). Zosimus Izquierdo Gil (B.). V. Hyacinthus Serrano López et XIX Socii (Bb.). CORRIGENDA DELENDA ADDENDA An. et vol. XCIV (2002) pag. 122, linea vicesima tertia loco Malaisiae legatur Malaesiae pag. 571, linea vicesima secunda: loco Pontificii Consilii pro pastorali Valetudinis curae legatur Pontificii Consilii pro Valetudinis Administris (pro Pastorali Valetudinis Cura) pag. 580, linea decima quinta loco Pontificii Consilii pro pastorali Valetudinis curae legatur Pontificii Consilii pro Valetudinis Administris (pro Pastorali Valetudinis Cura) pag. 701, linea quadragesimasecunda deleatur: il sac. Giovanni Sesana (Brescia) pag. 704, - lineae a vigesima tertia ad vigesimam nonam deleantur - lineae trigesima nona et quadragesima deleantur (cf. pag. 85 vol. XLIV) NONAGESIMUM QUARTUM VOLUMEN COMMENTARII OFFICIALIS «ACTA APOSTOLICAE SEDIS» ABSOLVITUR DIE XXXI DECEMBRIS MMII TYPIS VATICANIS Anno LXXIII Città del Vaticano, giovedì 28 febbraio 2002 Num. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO CITTÀ DEL V A T I C A N O P o n t i f i c a t o di S. S. G i o v a n n i P a o l o II - A n n o X X I V N. GCCLXXVI — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli per posta ordinaria. 28 febbraio 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO — Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; — Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — È autorizzata l'emissione di una serie di dieci francobolli per posta ordinaria, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in offset, e riuniti nel numero di dieci esemplari per foglio, hanno le seguenti caratteristiche: 2 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento dimensioni: mm. 30x40, dentellatura 13, formato verticale; valori: € 0,08, € 0,15, € 0,23, € 0,31, € 0,41, € 0,52, € 0,62, € 0,77, € 1,03, € 1,55; i soggetti riproducono le seguenti immagini della Vergine esistenti nella Basilica di San Pietro in Vaticano: per valore da € 0,08: Madonna delle Partorienti; per valore da € 0,15: Madonna con oranti; per valore da € 0,23: Madonna sulla tomba di Pio XII; per valore da € 0,31: Madonna della febbre; per valore da € 0,41: Madonna della bocciata; per valore da € 0,52; L'Immacolata; per valore da € 0,62: Madonna del soccorso; per valore da € 0,77: Vergine della Deesis; per valore da € 1,03: L'Addolorata; per valore da € 1,55: Maria presentata al Tempio. Ogni francobollo reca le chiavi decussate sormontate dal triregno, le diciture « Città del Vaticano » e « basilica di san pietro » e le indicazioni del valore e del soggetto raffigurato. Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventotto febbraio duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII Città del Vaticano, giovedì 28 febbraio 2002 Num. 2 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO DEL V A T I C A N O CITTÀ Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXXVII — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli commemorativi del terzo centenario della fondazione della Pontifìcia Accademia Ecclesiastica. 28 febbraio 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO — Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; — Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di una serie di tre francobolli, commemorativi del terzo centenario della fondazione della Pontificia Accademia Ecclesiastica, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Acta Apostolicae Sedis — Supplemento 6 Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in calcografía, e riuniti nel numero di cinque trittici (quindici esemplari) per foglio, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: per i francobolli laterali del trittico, mm. 28,71x35,71, dentellatura ì3xl3 A, formato verticale; per il francobollo centrale del trittico, mm. 49,86x35,71, dentellatura 13x13/4, formato orizzontale; valori: per tutti e tre i francobolli, € 0,77; soggetti: per i francobolli laterali, rispettivamente, i Sommi Pontefici Clemente XI, fondatore dell'Accademia, e Giovanni Paolo II; per il francobollo centrale, la facciata della sede dell'Istituzione, in Piazza della Minerva, a Roma. I tre francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, la dicitura « CITTÀ DEL VATICANO » e l'indicazione del valore; inoltre, per i francobolli laterali il nome, in lingua latina, del Pontefice in essi rispettivamente effigiato; per il francobollo centrale, la scritta « III CENTENARIO PONTIFICIA ACCADEMIA ECCLESIASTICA » e le date « 1701-2001 ». l Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 300.000 trittici. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventotto febbraio duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII Città del Vaticano, giovedì 28 febbraio 2002 Num. 3 "> • ACTA APOSTOLICAE SEDIS r -i SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO CITTÀ DEL V A T I C A N O P o n t i f i c a t o di S. S. G i o v a n n i P a o l o II - A n n o X X I V N. CCCLXXVIII — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di francobolli automatici. 28 febbraio 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO — Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; — Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; — Visto il decreto della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano in data 9 marzo 2000, n. CCCXXVII; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di una serie di francobolli automatici, forniti tramite distributori automatici installati nel territorio dello Stato o nelle zone che fruiscono dei benefici di cui all'art. 15 del Trattato Lateranense. u> 10 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — I francobolli automatici di cui alla presente ordinanza, realizzati in rotocalcografia, ed aventi il valore facciale di € 0,41, avranno le seguenti caratteristiche: - carta di sicurezza ufficiale; - dimensioni: mm. 40x35,70, formato orizzontale; - valore massimo di affrancatura: € 2,58. I francobolli saranno acquistabili in serie da numero quattro valori, per complessivi € 1,64; in ciascuno di essi è riprodotta l'immagine di uno dei Quattro Evangelisti, tratta dai mosaici nella Basilica di San Pietro in Vaticano. I francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, la dicitura «CITTÀ DEL VATICANO », l'indicazione del valore ed il nome dell'Evangelista rispettivamente raffigurato. Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti avranno validità per l'affrancatura di corrispondenza in partenza dalla Città del Vaticano dal 12 marzo 2002. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il 12 marzo 2002. Città del Vaticano, ventotto febbraio duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente • / Anno LXXIII Città del Vaticano, martedì 21 maggio 2002 v; Num'. 4" ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA Pontificato CITTÀ di S. S. HI Giovanni DEL VATICANO Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXXIX — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli e di un foglietto per commemorare il centocinquantesimo anniversario del primo francobollo dello Stato Pontifìcio. 21 maggio 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — È autorizzata l'emissione di una serie di tre francobolli commemorativi del centocinquantesimo anniversario del primo francobollo dello Stato Pontificio, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Acta Apostolicae Sedis — Supplemento 14 Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in rotocalcografia, e riuniti nel numero di dieci esemplari per foglio, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: mm. 52 x 40, dentellatura 13, formato orizzontale; valori: € 0,41, € 0,52, € 1,03; soggetti: - nel valore da € 0,41, è riprodotto il primo francobollo pontifìcio da uno scudo del 1852, sullo sfondo di uno scorcio della Via Appia; - nel valore da € 0,52, è riprodotto un francobollo dell'ultima emissione dello Stato Pontificio, avvenuta nel 1868 (ottanta centesimi di Lira), sullo sfondo di uno scorcio della Via Cassia; - nel valore da € 1,03, è riprodotto il primo francobollo dello Stato della Città del Vaticano (dieci centesimi di Lira), emesso nel 1929, anno dell'istituzione dello Stato medesimo, con le mura vaticane, la Porta Angelica, e, sullo sfondo, i Palazzi Vaticani. I tre francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, l'indicazione del valore, e le diciture «CITTÀ DEL VATICANO» e «CENTOCINQUANTESIMO ANNIVERSARIO DEL PRIMO FRANCOBOLLO PONTIFICIO 1852-2002». Art. 3. — E inoltre autorizzata l'emissione di un foglietto, di formato orizzontale, delle dimensioni di mm. 106 x 83, realizzato in rotocalcografia e contenente un francobollo di forma rotonda, del diametro di mm. 31,3, dentellatura 13, per il valore di € 1,55. II francobollo, nel quale è riprodotto il cortile interno del Palazzo Madama in Roma, è inserito in una raffigurazione panoramica della Basilica di San Pietro vista dalla Villa Pamphilj, e reca le chiavi decussate sormontate dal triregno, l'indicazione del valore e le diciture «CITTÀ DEL VATICANO», «Posta Pontifìcia» e «Palazzo Madama». Il foglietto reca le date « 1852-2002 » e le scritte « 150° Anniversario del primo francobollo pontifìcio » e « Il Vaticano veduto dalla Villa Pamphilj ». Art. 4. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 300.000 serie complete e di 200.000 foglietti. Art. 5. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventuno maggio duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII Città del Vaticano, martedì 2 1 maggio 2002 N/um/5 t i ACTA APOSTOLICAE SEU SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA Pontificato DEL VATICANO CITTA di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXXX — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli, celebrativi de « La Cappella Sistina restaurata - I capolavori del '400 » (terza emissione). 21 maggio 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di una serie di quattro francobolli, celebrativi de « La Cappella Sistina restaurata — I capolavori del '400 », da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. ^ 18 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in rotocalcografia e riuniti nel numero di dieci esemplari per foglio, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: mm. 56 x 30,8, dentellatura 11/4 x 11 î4, formato orizzontale; valori: € 0,26, € 0,41, € 0,77, € 1,55; soggetti: - per il valore da € 0,26: Botticelli - Le tentazioni di Cristo; - per il valore da € 0,41: Rosselli - Ultima cena; - per il valore da € 0,77: Perugino - Viaggio di Mose in Egitto; - per il valore da € 1,55: Signorelli - Ultimi atti della vita di Mose. Sui francobolli figurano le denominazioni degli autori e dei soggetti, la dicitura «Città del Vaticano », le chiavi decussate sormontate dal triregno, la scritta « Cappella Sistina » e l'indicazione del valore. Art 3. —I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 300.000 serie complete. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventuno maggio duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII Città del Vaticano, martedì 21 maggio 2002 Num. ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTA 1 D E L VATICANO mm f Iflllllipillll/ Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXXXI — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli, dedicati al tema del circo, nell'ambito della serie «Europa», per l'anno 2002. 21 maggio 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti dei diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di una serie di due francobolli, dedicati al tema del circo, nell'ambito della serie «Europa», per l'anno 2002, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 22 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in rotocalcografia, e riuniti nel numero di dieci esemplari per foglio, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: mm. 51 x 36, dentellatura 13 x 13, formato orizzontale; valori: € 0,41, € 0,62; i soggetti sono tratti dal dipinto «Cristo e il circo», di Aldo Carpi, conservato nella Collezione d'Arte Religiosa Moderna dei Musei Vaticani. I due francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, l'indicazione del valore, e le diciture «EUROPA» e «CITTÀ DEL VATICANO ». Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 400.000 serie complete. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventuno maggio duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII Città del Vaticano, venerdì 14 giugno 2002 Num. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTA DEL VATICANO mimi P o n t i f i c a t o di S. S. G i o v a n n i P a o l o II - A n n o X X I V N. CCCLXXXII — Legge con la quale sono stabiliti divieti di fumo. 14 giugno 2002 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale 26 novembre 2000; Vista la légge 7 giugno 1929, n. II; Visto il regolamento della Direzione dei Servizi Sanitari 12 giugno 1997, n. CCLXXVII; Considerata l'opportunità di stabilire divieti di fumo nei locali pubblici, in quelli aperti al pubblico e negli ambienti di lavoro; ha emanato la seguente LEGGE Art. 1 1. Nei locali pubblici, in quelli aperti al pubblico e negli ambienti chiusi di lavoro siti nel territorio dello Stato e nelle zone extraterritoriali, nonché negli autoveicoli adibiti ad uso pubblico, è vietato fumare. 2. Il divieto di cui al comma precedente è reso noto mediante l'apposizione di idonei cartelli recanti gli estremi della presente legge e la sanzione prevista. Acta Apostolicae Sedis — Supplemento 26 Art. 2 Al Corpo della Gendarmeria dello Stato della Città del Vaticano è demandato il controllo sulla prescrizione di cui all'art. 1 con la contestazione della trasgressione e l'applicazione immediata della relativa sanzione. Art. 3 1. Al trasgressore del divieto di fumare è applicata la sanzione amministrativa di Euro 30. 2. Qualora il trasgressore non provveda all'immediato pagamento della sanzione comminata, l'agente che procede redige il relativo verbale recante eventuali dichiarazioni del trasgressore stesso. 3. Entro cinque giorni dalla contestazione dell'infrazione, il trasgressore può provvedere al pagamento della sanzione presso gli Uffici del Corpo della Gendarmeria. Trascorso tale termine il verbale della trasgressione è trasmesso al Giudice Unico. Art. 4 Alla presente disciplina si applica il disposto della legge 14 dicembre 1994, n. CCXXVII. Art. 5 La presente legge entra in vigore il 1° luglio 2002. Il testo della presente legge è stato approvato dal Sommo Pontefice il 4 giugno 2002. L'originale della presente legge, munito del sigillo dello Stato, sarà depositato nell'archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano ed il testo corrispondente sarà pubblicato nel supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandandosi a chiunque spetti dì osservarlo e di farlo osservare. Città del Vaticano, quattordici giugno duemiladue. Card. SZOKA, Presidente Card. SODANO JÓZEF Card. TOMKO ANDRZEJ MARIA Card. DESKUR GIOVANNI BATTISTA Card. RE LORENZO Card. ANTONETTI AGOSTINO Card. CACCIAVILLAN EDMUND ANGELO Visto Il Segretario Generale del Governatorato >i< Gianni Danzi Anno LXXIII Città del Vaticano, venerdì 14 giugno 2002 Num. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXXXIII — Legge che modifica il tasso d'interesse legale. 14 giugno 2002 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; ha ordinato ed ordina quanto appresso, da osservarsi come legge dello Stato: Art. 1. — L'art. 1831 del Codice Civile, come già modificato dalla legge n. CLXXI del 23 maggio 1991, dalla legge n. CCXXVI del 9 dicembre 1994, dalla legge n. CCCIV del 28 dicembre 1998, e dalla legge n. CCCXLIV del 28 dicembre 2000, è sostituito dal seguente: « Il saggio degli interessi legali, sia in materia civile, sia in materia commerciale, è del tre per cento in ragione di anno. Allo stesso saggio si computano gli interessi convenzionali, se le parti non ne hanno determinato la misura. 30 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Gli interessi superiori alla misura legale devono essere determinati con atto scritto dalle parti, altrimenti sono dovuti nella misura legale ». Art. 2. — La modifica del saggio di interesse ha effetto per gli interessi legali che si maturano dalla data di entrata in vigore della presente legge. Art. 3. — A decorrere dalla data della presente legge, per la determinazione del saggio degli interessi legali nello Stato della Città del Vaticano, sarà automaticamente recepita la normativa italiana tempo per tempo vigente. o Art. 4. — La presente legge entra in vigore il I luglio 2002. Il testo della presente legge è stato approvato dal Sommo Pontefice il 4 giugno 2002. L'originale della presente legge, munito del sigillo dello Stato, sarà depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano, ed il testo corrispondente sarà pubblicato nel Supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandandosi a chiunque spetti di osservarla e di f aria osservare. Città del Vaticano, quattordici giugno duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente ANGELO Card. SODANO JÓZEF Card. TOMKO ANDRZEJ MARIA Card. DESKUR GIOVANNI BATTISTA Card. RE LORENZO Card. ANTONETTI AGOSTINO Card. CACCIAVILLAN Visto Il Segretario Generale del Governatorato >J< Gianni Danzi Anno LXXIII Città del Vaticano, martedì 16 luglio 2002 / ! — .'^ü^SW 1 Y ^ Á Í ' < Ì ACTA APOSTOLICAE S SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ D E L VATICANO Ü!!!ii!!!i! iiiiiiii|iiiim/ Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXXXIV — Legge sul governo dello Stato della Città del Vaticano. 16 luglio 2002 ^ F ^ GIOVANNI PAOLO PP. II Di Nostro Motu Proprio e certa scienza, con la pienezza della Nostra Sovrana autorità, abbiamo ordinato ed ordiniamo quanto appresso, da osservarsi come legge dello Stato: TITOLO I Il Governo dello Stato della Città del Vaticano CAPO I Governatorato Art. 1 [Il Governatorato) Il Governatorato è costituito dal complesso degli Organismi destinati all'esercizio del potere esecutivo nello Stato della Città del Vaticano e - nei limiti derivanti dalla loro specifica condizione giuridica - nelle aree di cui agli artt. 15 e 16 del Trattato Lateranense. CAPO II Organi di Governo Art. 2 (Il Cardinale Presidente) 1. Il potere esecutivo è esercitato dal Cardinale Presidente della Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano, che assume il titolo di Presidente del Governatorato. Nell'esercizio delle sue attribuzioni, è coadiuvato direttamente dal Segretario Generale e dal Vice Segretario Generale, ai quali può delegare, anche in via permanente, l'espletamento di determinate funzioni. 36 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento 2. Il Presidente assicura il governo dello Stato ai sensi dell'art. 5 della Legge fondamentale, impartendo le direttive necessarie per la sua organizzazione generale e definendo gli indirizzi dell'amministrazione statale. Nell'esercizio dei suoi poteri procede sentiti ordinariamente il Segretario Generale ed il Vice Segretario Generale nonché, ove occorra, il Consigliere Generale dello Stato, altri Consiglieri dello Stato, i Direttori ed i Responsabili degli altri Organismi operativi, concertandosi altresì con la Segreteria di Stato nelle materie di maggior interesse, ai sensi dell'art. 6 della Legge fondamentale dello Stato. Art. 3 (Il Segretario Generale) 1. Il Segretario Generale, nominato dal Sommo Pontefice per un quinquennio, dà attuazione alle direttive ed agli indirizzi del Presidente, sovrintende all'attività amministrativa del Governatorato, coordinando le funzioni delle Direzioni e degli altri Organismi operativi; assicura che le relative attività siano conformi alle disposizioni normative. 2. Il Segretario Generale sostituisce il Cardinale Presidente ai sensi dell'art. 9, n. 2, della Legge fondamentale. Art. 4 (Il Vice Segretario Generale) 1. Il Vice Segretario Generale, nominato dal Sommo Pontefice per un quinquennio, coadiuva il Presidente ed il Segretario Generale ai sensi dell'art. 10 della Legge fondamentale. Sovrintende alla redazione degli atti e della corrispondenza relativi all'attività di governo e custodisce il sigillo ufficiale dello Stato, nonché la raccolta ufficiale delle leggi. 2. Il Vice Segretario Generale sostituisce il Segretario Generale in caso di assenza o impedimento. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano Organismi CAPO III operativi del 37 Governatorato Art. 5 [Le Direzioni) 1. Le Direzioni sono destinate allo svolgimento di attività istituzionali omogenee, volte alla gestione ed erogazione di servizi nonché alla produzione di beni; esse sono organizzate secondo criteri di competenza funzionale e gestionale in conformità alle previsioni normative generali ed alla disciplina della presente legge. Ferme restando le loro specifiche competenze, le Direzioni operano nel rispetto del principio dell'integrazione funzionale. 2. Le Direzioni collaborano con il Presidente, il Segretario Generale ed il Vice Segretario Generale, fungendo da centri tecnico-amministrativi per la realizzazione delle attività istituzionali dello Stato, che è stato costituito al fine di garantire la sovranità e l'indipendenza della Santa Sede. 3. Le Direzioni possono essere articolate in Uffici e/o Servizi o altri moduli organizzativi con specifiche competenze operative. 4. Per il perseguimento di specifici obiettivi, determinati nel tempo, possono essere attribuite ulteriori competenze ad una o più Direzioni ovvero possono essere costituite unità operative interdirezionali. Art. 6 (/ Direttori) 1. Ad ogni Direzione è preposto un Direttore, che ne coordina le funzioni e le attività, delle quali è direttamente responsabile. 2. I Direttori adottano i provvedimenti organizzativi e decisionali ritenuti opportuni, in conformità alle norme di legge ed alle direttive del Presidente. 3. I Direttori hanno pari autorità e dignità di grado. 4. Per le attività di loro competenza, i Direttori rispondono al Presidente, ferma restando la funzione di controllo sull'applicazione delle leggi e delle altre disposizioni normative, nonché sull'attuazione delle direttive impartite dal Presidente, che compete al Segretario Generale e, se del caso, al Vice Segretario Generale. 38 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento 5. Ai Direttori possono essere affiancati Vice Direttori, che li coadiuvano nello svolgimento delle loro funzioni, in particolare per l'espletamento di specifici incarichi di coordinamento e di natura operativa, e che li sostituiscono in caso di assenza o impedimento. 6. I Direttori ed i Vice Direttori sono nominati dal Sommo Pontefice per un quinquennio. Art. 7 (Il Consiglio dei Direttori) 1. Il Consiglio dei Direttori è organo di consulenza ed assistenza tecnica del Presidente. 2. Il Consiglio è convocato e presieduto dal Presidente nei casi previsti dall'art. 11, n. 1, della Legge fondamentale ed ogni volta che egli lo ritenga opportuno per la trattazione di questioni rilevanti di carattere generale. 3. Il Consiglio può essere convocato nella sua composizione plenaria o a modo di commissioni ristrette in relazione a particolari esigenze o per la trattazione di specifiche materie. Art. 8 (I Capi Ufficio ed i Capi Servizio) 1. Salvo quanto disposto all'art. 9, n. 1, i Capi Ufficio ed i Capi Servizio rispondono direttamente al rispettivo Direttore quanto all'organizzazione del lavoro correlato alle proprie funzioni e, in caso di assenza o impedimento del Direttore e del Vice Direttore, li sostituiscono nelle funzioni loro attribuite. 2. In caso di assenza o impedimento, i Capi Ufficio ed i Capi Servizio sono sostituiti, nelle loro funzioni, dal Funzionario con maggiore anzianità di servizio, salva diversa disposizione del Direttore competente. Art. 9 (Gli Uffici Centrali) 1. Per lo svolgimento di particolari attività, connesse con l'esercizio del potere esecutivo, sono costituiti alcuni Uffici Centrali. Essi fanno capo direttamente al Presidente, coadiuvato dal Segretario Generale e dal Vice Segretario Generale. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 39 2. Sono Uffici Centrali: l'Ufficio Giuridico; l'Ufficio del Personale; l'Ufficio dello Stato Civile, Anagrafe e Notariato; l'Ufficio Filatelico e Numismatico; l'Ufficio Sistemi Informativi; l'Archivio di Stato; l'Ufficio Pellegrini e Turisti. Art. (Costituzione, 10 modifica e soppressione degli Organismi operativi) Spetta alla Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano la costituzione, la modifica delle competenze e della denominazione degli Uffici e/o Servizi, nonché la loro soppressione o il loro trasferimento presso altre Direzioni, fermo restando che la costituzione, la modifica delle attribuzioni e la soppressione delle Direzioni e degli Uffici Centrali compete al Sommo Pontefice. TITOLO II Attribuzioni degli Organismi operativi Capo I Le Direzioni Art. 11 (Direzione della Ragioneria dello Stato) 1. La Direzione della Ragioneria dello Stato cura la tenuta della contabilità generale ed analitica degli Organismi dello Stato, svolgendo attività di controllo contabile, di redazione delle scritture relative a tutte le operazioni economico-finanziarie e di gestione della tesoreria statale, comprese quelle non direttamente imputabili a singoli Organismi. 2. Svolge attività di revisione e verifica del corretto utilizzo dei processi operativi contabili e della loro integrazione con le procedure amministrative economiche, operando secondo un modulo centralizzato. 3. Predispone i bilanci generali, preventivo e consuntivo, ai sensi dell'art. 11 della Legge fondamentale. Art. 12 (Direzione dei Servizi Generali) 1. Alla Direzione dei Servizi Generali fanno capo il Servizio della Motorizzazione, il Servizio del Transito Merci e la Floreria. 40 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento 2. La Direzione esercita la vigilanza su tali Servizi per l'osservanza delle normative di riferimento nonché degli accordi internazionali vigenti nelle rispettive materie e coordina i loro profili amministrativi. 3. Il Servizio della Motorizzazione tiene il Registro Veicoli Vaticani (RVV), rilascia i documenti di circolazione e revisione dei veicoli e le patenti di guida; gestisce e custodisce i mezzi di trasporto a servizio dello Stato. 4. Il Servizio del Transito Merci espleta le procedure doganali relative alla importazione ed esportazione di beni ai sensi della vigente normativa. 5. La Floreria cura l'arredamento degli ambienti destinati a finalità istituzionali degli Organismi della Santa Sede e dello Stato; l'allestimento degli spazi destinati alle Celebrazioni Liturgiche ed alle altre Cerimonie pontificie; l'arredamento degli appartamenti di rappresentanza e di servizio; la conservazione ed il restauro del patrimonio ad essa affidato; la tenuta dell'inventario degli oggetti mobili. Art. 13 (Direzione dei Servizi di Sicurezza e Protezione Civile) 1. Alla Direzione dei Servizi di Sicurezza e Protezione Civile fanno capo il Corpo della Gendarmeria ed il Corpo dei Vigili del Fuoco, i quali sono retti da rispettive e speciali normative regolamentari. Ad essa è preposto il Comandante del Corpo della Gendarmeria per il coordinamento dell'attività dei due Corpi e per curare i profili amministrativi delle stesse attività. 2. La Direzione, nella sua duplice composizione ed in rapporto con il Comitato per la Sicurezza, di cui all'art. 28, lettera a), della presente legge: a) cura la sicurezza e l'ordine pubblico in stretto collegamento con la Guardia Svizzera Pontificia e gli Organismi vaticani interessati, nonché chiedendo la collaborazione, attraverso i canali competenti, delle omologhe strutture dello Stato italiano e di altri Stati; b) provvede alla prevenzione dei sinistri e agli interventi relativi. 3. Il Corpo della Gendarmeria svolge i compiti istituzionali di polizia, compresi quelli di frontiera, nonché di polizia giudiziaria e tributaria, in ordine alla sicurezza dei luoghi e delle persone, al mantenimento dell'ordine pubblico ed alla prevenzione e repressione dei reati. Con riferimento alle sue specifiche attribuzioni, il Corpo opera in collegamento con gli Organi Giudiziari e con le competenti Autorità della Santa Sede. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 41 4. Il Corpo dei Vigili del Fuoco esplica attività di pronto intervento e di prevenzione a tutela delle persone e dei beni. Per i propri interventi istituzionali, il Corpo agisce in collaborazione con la Direzione dei Servizi Tecnici. Art. 14 (Direzione di Sanità ed Igiene) 1. La Direzione di Sanità ed Igiene provvede alla tutela della sanità e dell'igiene pubblica. 2. La Direzione esercita le sue funzioni nelle materie e secondo le procedure di cui al proprio regolamento, salve particolari situazioni oggetto di speciale normativa. 3. In collegamento con la Direzione e con propria autonomia tecnicoamministrativa, opera la Farmacia Vaticana. Essa provvede al rifornimento ed alla distribuzione di prodotti farmaceutici e parafarmaceutici; produce e pone in vendita propri medicamenti ed altri articoli galenici. Art. 15 (Direzione dei Musei) 1. La Direzione cura e gestisce il complesso museale dello Stato, con le attribuzioni finora affidate alla Direzione dei Monumenti, Musei e Gallerie Pontificie. 2. Compete pure alla Direzione la sovrintendenza sui beni culturali della Santa Sede in conformità con la legge sulla tutela dei beni culturali 25 luglio 2001, n. CCCLV. Essa provvede alla tutela, alla conservazione, al restauro ed alla valorizzazione - tramite studi, ricerche e pubblicazioni scientifiche - del patrimonio artistico della Santa Sede affidato allo Stato. 3. Nell'ambito dei Musei ed in stretto collegamento con la loro Direzione opera l'Ufficio Vendita Pubblicazioni e Riproduzioni, retto da proprio statuto, che dovrà essere adattato alla presente legge. Tale Ufficio provvede all'ideazione progettuale, alla realizzazione ed alla distribuzione di pubblicazioni e riproduzioni di beni culturali affidati allo Stato. 42 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 16 (Direzione dei Servizi Tecnici) 1. La Direzione si articola in una pluralità di Servizi riconducibili alle competenze istituzionali del Governatorato nelle seguenti materie, che restano sotto la sua esclusiva responsabilità nei limiti della legislazione vigente: a) conservazione ed aggiornamento del catasto demaniale, comprendente tutti gli immobili e superfìci; ò) manutenzione, ordinaria e straordinaria, degli immobili e loro ristrutturazione, nonché progettazione di nuovi edifici e sovrintendenza alla loro esecuzione; c) manutenzione degli impianti tecnologici e loro progettazione; vigilanza sulla loro installazione; d) cura dei giardini, delle fontane e delle strade ed altre attività di tutela e prevenzione ecologica. 2. La Direzione, nelle materie di propria competenza, salve le attribuzioni della Direzione dei Musei e della Commissione permanente per la tutela dei monumenti storici ed artistici della Santa Sede, formula parere tecnico obbligatorio per il rilascio delle autorizzazioni relative alla progettazione ed esecuzione dei lavori. 3. Nei servizi concernenti la protezione civile, così come nell'ordinaria attività di verifica dei luoghi e degli impianti, la Direzione esplica i propri interventi avvalendosi della collaborazione del Corpo dei Vigili del Fuoco. Art. 17 (Direzione delle Telecomunicazioni) 1. La Direzione delle Telecomunicazioni comprende il Servizio delle Poste e del Telegrafo, il Servizio dei Telefoni ed i Servizi che, nel futuro, il Sommo Pontefice vorrà affidare ad essa. 2. La Direzione cura che tali Servizi operino nel rispetto delle normative interne ed internazionali nelle materie di loro competenza. 3. Il Servizio delle Poste e del Telegrafo gestisce l'attività di raccolta, affrancatura ed inoltro della corrispondenza, all'interno ed all'esterno dello Stato, nonché la distribuzione ai destinatari della corrispondenza in arrivo; cura i profili tecnici nei rapporti con le altre Amministrazioni postali e gli Organismi, sovranazionali ed internazionali, competenti. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 43 4. Il Servizio dei Telefoni provvede alla gestione della rete telefonica fìssa e mobile, salve le competenze della Direzione dei Servizi Tecnici quanto ai relativi impianti. Art. (Direzione dei 18 Servizi Economici) 1. La Direzione dei Servizi Economici è preposta all'esercizio delle attività commerciali gestite direttamente dallo Stato in regime di monopolio ed al controllo di quelle affidate a terzi in concessione. 2. Assicura il servizio di economato a favore degli Organismi operativi statali. Art. (Direzione delle 19 Ville Pontifìcie) 1. La Direzione delle Ville Pontificie conserva e gestisce i Palazzi ed i Giardini della Residenza pontificia di Castel Gandolfo, assicurando i servizi connessi e le necessarie opere di manutenzione, anche in collaborazione con le altre Direzioni competenti. 2. Cura l'attività agricola nelle aree rustiche all'interno delle Ville ed amministra altri immobili, siti nei Comuni di Castel Gandolfo ed Albano, a tenore delle vigenti disposizioni di legge. CAPO II Gli Uffici Art. (Ufficio Centrali 20 Giuridico) L'Ufficio Giuridico predispone i pareri sugli atti amministrativi e sull'attività di natura negoziale e/o contrattuale; elabora studi e progetti normativi; provvede alla tutela delle opere dell'ingegno d'interesse dello Stato, conservando i relativi registri. In qualità di Avvocatura dello Stato cura l'assistenza legale del Governatorato ed esercita la rappresentanza ed il patrocinio in giudizio dello Stato. 44 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 21 {Ufficio del Personale) 1. L'Ufficio del Personale, in armonia con le vigenti disposizioni regolamentari, cura i profili tecnici riguardanti il reclutamento del personale del Governatorato, la sua destinazione ed il suo stato giuridico, economico ed assicurativo, mantenendo aggiornati i relativi fascicoli personali. 2. In conformità alle direttive del Presidente ed in collegamento con gli altri Organismi operativi, promuove le attività di formazione ed aggiornamento professionale dei dipendenti del Governatorato, vigila sulla corretta applicazione del Regolamento generale per il personale e verifica le clausole contenute nei contratti di lavoro riguardanti il personale dipendente dalle imprese private operanti nello Stato. Art. 22 (Ufficio dello Stato Civile, Anagrafe e Notariato) 1. L'Ufficio esplica il servizio di Stato Civile ed Anagrafe, provvedendo in particolare agli adempimenti relativi allo stato dei cittadini e dei residenti. 2. L'Ufficio collabora con i Notari dello Stato per la redazione degli atti da loro rogati e conserva gli atti pubblici e privati; cura gli adempimenti concernenti le convenzioni ed incontri internazionali e la custodia della relativa documentazione. Art. 23 (Ufficio Filatelico e Numismatico) L'Ufficio Filatelico e Numismatico cura le procedure e le attività relative alla progettazione ed emissione di monete e carte valori postali nonché il servizio per i collezionisti. Art. 24 (Ufficio Sistemi Informativi) L'Ufficio Sistemi Informativi cura, attraverso le procedure informatiche, l'acquisizione, la conservazione e la distribuzione dei dati e delle notizie che interessano l'attività dello Stato. Lo stesso Ufficio provvede alla gestione degli apparati informatici del Governatorato. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 45 Art. 25 (A rchivio. di Stato ) L'Archivio di Stato tiene il protocollo generale, ordinario e riservato, coordinando le attività dei protocolli decentrati rimesse alle singole strutture operative, in conformità alle direttive fissate dal Presidente; provvede alla conservazione ed archiviazione della corrispondenza e degli atti protocollati, nonché all'inoltro centralizzato della corrispondenza, interna ed esterna. Art. 26 (Ufficio Pellegrini e Turisti) L'Ufficio Pellegrini e Turisti fornisce indicazioni ed altri servizi di assistenza turistica a quanti accedono alla Città del Vaticano, in collaborazione con gli altri Enti ed Organismi della Santa Sede che assistono i pellegrini. TITOLO III Organismo scientifico Capo unico Art. 27 (Specola Vaticana) La Specola Vaticana, dotata di propria autonomia, opera come Organismo scientifico nel settore della ricerca astronomica. TITOLO IV Organismi ausiliari Capo unico Art. 28 (Commissioni e Comitati) Con funzione ausiliaria degli organi di governo dello Stato, sono costituiti i seguenti organismi, retti da specifiche normative: a) Comitato per la Sicurezza, che svolge funzioni di coordinamento, di studio e di indirizzo in materia di sicurezza; 46 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento b) Commissione per il Personale, che svolge funzione consultiva in materia di personale dipendente; c) Commissione Disciplinare, competente per l'esame e la decisione delle questioni in materia disciplinare nei confronti del personale dipendente. TITOLO V Metodologie operative Capo I Organizzazione operativa degli Organismi Art. 29 (Organizzazione interna) 1. Per l'efficace perseguimento delle rispettive finalità istituzionali, gli Organismi operativi del Governatorato sono dotati di specifica organizzazione interna, comprendente anche il mansionario del personale addetto. 2. Ciascun Organismo dispone di protocollo ed archivio propri, collegati con l'Archivio di Stato mediante sistemi di registrazione, trasmissione e conservazione cartacei e telematici, regolati da apposite disposizioni organizzative. 3. La firma degli atti propri dei singoli Organismi operativi compete ai rispettivi Responsabili, con riferimento agli artt. 6, 8 e 9. 4. Secondo la previsione dell'art. 5, n. 1, le Direzioni, in ottemperanza al principio dell'integrazione funzionale, nelle materie di comune interesse, devono operare in collaborazione ed intesa. Capo II Attività giuridiche ed economico-contabili Art. 30 (Negozi giuridici e contratti) 1. I contratti e gli altri atti negoziali, debitamente autorizzati e posti in essere dal Governatorato, sono imputabili allo Stato e sono regolati esclusivamente dalla legislazione vaticana. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 47 2. I contratti e gli altri atti negoziali sono di competenza delle Direzioni e degli altri Organismi operativi, nei limiti, quanto ai loro profili economici, delle relative previsioni nel bilancio dello Stato. Qualora eccedano l'ordinaria amministrazione, tali atti, per la loro validità, devono essere inoltrati all'Ufficio Giuridico per il controllo della loro formulazione ed alla Direzione della Ragioneria dello Stato per la verifica di compatibilità con le disponibilità finanziarie dell'esercizio di competenza e per la eventuale proposta delle necessarie variazioni di bilancio. La loro definitiva approvazione è rimessa al Presidente. 3. La firma dei contratti e degli altri atti negoziali è riservata al Presidente, che può delegare, anche in via permanente, il Segretario Generale, il Vice Segretario Generale o, nelle materie di competenza delle rispettive Direzioni e degli altri Organismi operativi, i Direttori ed i Responsabili. 4. In via sussidiaria l'attività imprenditoriale può essere prestata da imprese non vaticane ed è soggetta alla normativa vaticana vigente in materia, compresa quella sulle persone giuridiche. Art. 31 (Procedure economico-contabili) 1. Tutta la contabilità dei diversi Organismi dello Stato confluisce nella contabilità generale, tenuta dalla Direzione della Ragioneria dello Stato ai sensi dell'art. 11. 2. La Direzione della Ragioneria dello Stato, nell'ambito delle previsioni di bilancio, effettua le imputazioni contabili dei flussi finanziari in entrata ed in uscita, per gli adempimenti di cui ai relativi titoli; verifica la conformità dei titoli stessi al contenuto dei contratti in genere e degli altri atti negoziali ed alla loro puntuale esecuzione, prendendo visione, ove prevista, della documentazione di collaudo o di regolare prestazione. 3. Alla Direzione della Ragioneria dello Stato fa capo il servizio di tesoreria, riguardante l'emissione e la riscossione delle fatture per la cessione di beni o di servizi ed il pagamento della fatturazione degli acquisti. A tal fine, le Direzioni e gli altri Organismi fanno pervenire alla Ragioneria i relativi titoli di entrata e di spesa, sulla base dei quali viene predisposta la situazione periodica di bilancio. 4. Le procedure economico-contabili, la redazione e l'approvazione dei bilanci dello Stato restano regolate dalla normativa vigente. 48 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento TITOLO VI Controversie amministrative Capo Unico Art. 32 (Impugnazione degli atti amministrativi) Gli atti amministrativi, ad esclusione di quelli di cui all'art. 18 della Legge fondamentale, possono essere impugnati come previsto dall'art. 17 della medesima Legge. Art. 33 (Ricorso gerarchico) 1. Chi si sente leso da un atto amministrativo può richiedere al Presidente, entro il termine perentorio di dieci giorni dalla comunicazione dello stesso, la revoca o la modifica del medesimo, esponendone i motivi. 2. Se la risposta è negativa o entro trenta giorni non ottiene risposta, l'interessato può presentare ricorso alla Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano entro il termine perentorio di trenta giorni dalla risposta o dallo spirare del termine sopra detto. 3. La Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano, salva la facoltà di esaminare direttamente il ricorso, delega l'esame del medesimo ad un collegio composto dal Consigliere Generale dello Stato, che lo presiede, e da altri due Consiglieri dello Stato. Il collegio, che ha anche facoltà di decidere sull'istanza di sospensiva del provvedimento impugnato, istruisce e dirime la controversia entro il termine di novanta giorni dalla presentazione del ricorso. 4. Le impugnative contro le decisioni di cui al numero precedente sono ammesse per soli motivi di legittimità ed il loro esame è di esclusiva competenza della Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano. Art. 34 (Risarcimento del danno) Fermo restando il disposto dell'art. 17, n. 2, della Legge fondamentale, le impugnazioni degli atti amministrativi finalizzate ad ottenere il risarcimento del danno sono rimesse alla esclusiva competenza dell'Autorità giudiziaria, a norma di legge. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 49 Art. 35 (Assistenza legale) 1. Nel ricorso gerarchico l'interessato può farsi assistere da un avvocato abilitato all'esercizio presso gli Organi giudiziari dello Stato e la pubblica Amministrazione ha facoltà di farsi assistere e rappresentare dall'Avvocatura dello Stato. 2. Nelle impugnazioni davanti all'Autorità giudiziaria l'assistenza legale è obbligatoria. Norma finale Art. 36 (Abrogazioni ed entrata in vigore) 1. La presente legge sul governo dello Stato della Città del Vaticano sostituisce, per quanto ancora vigente, la legge 24 giugno 1969, n. LI. 2. Parimenti sono abrogate tutte le altre norme vigenti nello Stato in contrasto con la presente legge. o 3. Essa entrerà in vigore il I ottobre 2002. Comandiamo che l'originale della presente legge, munito del sigillo dello Stato, sia depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano, e che il testo corrispondente sia pubblicato nel Supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandandosi a chiunque spetti di osservarla e f aria osservare. Data dal Nostro Palazzo Apostolico Vaticano il sedici luglio duemiladue, anno XXIV del Nostro Pontificato. GIOVANNI PAOLO PP. II Anno LXXIII Città del Vaticano, giovedì 5 settembre 2002 Pium. -ÍÓ ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTA 1 [ D E L VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXXXV — Ordinanza che autorizza la coniazione ed emissione di monete da cinque Euro. 5 settembre 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la Legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Vista la vigente Convenzione monetaria fra lo Stato della Città del Vaticano, e per esso la Santa Sede, e la Repubblica Italiana, per conto della Comunità Europea, fatta a Roma il 29 dicembre 2000; Viste la legge monetaria 26 luglio 2001, n. CCCLVII, con la quale lo Stato della Città del Vaticano adotta l'Euro come moneta ufficiale, e la legge 28 dicembre 2001, n. CCCLXXI, con la quale vengono determinati adempimenti inerenti all'introduzione dell'Euro e alle modalità di repressione delle falsificazioni monetarie; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — È autorizzata la coniazione ed emissione di monete da € 5, celebrative del tema «L'Europa, un progetto di pace e fratellanza». 54 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — Le monete di cui all'articolo precedente hanno le caratteristiche seguenti: titolo: argento 925\1000; versione: fondo specchio (proof); diametro: 32 millimetri; peso legale: 18 grammi; sul bordo circolare esterno, la scritta in rilievo «+++ TOTUS TUUS +++ MMII». Art. 3. — Le monete d'argento di cui ai precedenti articoli saranno emesse per un quantitativo di diecimila esemplari. Nel diritto delle monete, è raffigurato il Sommo Pontefice Giovanni Paolo II, con le scritte «IOANNES PAULUS II P.M. », «AN. XXIV» e «MMII»; nel rovescio delle monete, è raffigurata una simbologia dell'Europa, sullo sfondo di un arcobaleno di pace, con la scritta «CITTA DEL VATICANO » e l'indicazione del valore. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, cinque settembre duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII Città del Vaticano, giovedì 5 settembre 2002 Num. 11 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ m D E L VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXXXVI — Ordinanza che autorizza l'emissione di monete per l'anno 2002. 5 settembre 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Vista la vigente Convenzione monetaria fra lo Stato della Città del Vaticano, e per esso la Santa Sede, e la Repubblica Italiana, per conto della Comunità Europea, fatta a Roma il 29 dicembre 2000; Viste la legge monetaria 26 luglio 2001, n. CCCLVII, con la quale lo Stato della Città del Vaticano adotta l'Euro come moneta ufficiale, e la legge 28 dicembre 2001, n. CCCLXXI, con la quale vengono determinati adempimenti inerenti all'introduzione dell'Euro e alle modalità di repressione delle falsificazioni monetarie; 58 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Vista l'ordinanza 18 dicembre 2001, n. CCCLXX, con la quale sono determinate le caratteristiche tecnico-artistiche della faccia nazionale della monetazione vaticana in Euro, per il millesimo 2002; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — E autorizzata l'emissione di monete metalliche in versione fondo specchio, del valore nominale di Eurocent 1, 2, 5, 10, 20, 50 ed Euro 1 e 2, aventi le caratteristiche tecnico-artistiche di cui all'ordinanza 18 dicembre 2001, n. CCCLXX. Art. 2. — La tiratura delle monete di cui al precedente articolo 1 è di novemila pezzi di ciascun taglio, dei quali cinquemila già inclusi nell'ordinanza n. CCCLXX del 18 dicembre 2001, e quattromila autorizzati con la presente ordinanza. Art. 3. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel cortile di S. Damaso^ alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, cinque settembre duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII Città del Vaticano, giovedì 19 settembre 2002 - J Num^ví^ ^ ACTA APOSTOLICAE SEDI ra»?»? SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTA Í D E L VATICANO P o n t i f i c a t o di S. S. G i o v a n n i P a o l o II - A n n o X X I V N. CCCLXXXVII — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli, celebrativi del millennio della nascita di San Leone IX Papa. 19 settembre 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano, 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — È autorizzata l'emissione di una serie di tre francobolli, celebrativi del millennio della nascita di San Leone IX Papa, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 62 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in offset, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: mm. 40 x 36, dentellatura 13, formato orizzontale; valori: € 0,41, € 0,62, € 1,29; soggetti: - per il valore da € 0,41: effìgie di Leone IX, sullo sfondo di una antica iscrizione; - per il valore da € 0,62: l'arrivo del Pontefice a Roma, in vesti dimesse e in atteggiamento da pellegrino, e la di lui consacrazione; - per il valore da € 1,29: Leone IX che esercita il suo ministero, ed il Pontefice in catene, prigioniero dei Normanni; I tre francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, l'indicazione del valore, le date «1002» e «2002» e le diciture « CITTÀ DEL VATICANO» e «MILLENARIO DELLA NASCITA DI SAN LEONE IX PAPA». Nel foglio sono riuniti dieci francobolli; il foglio del valore da € 0,62 è composto da dieci francobolli e dieci etichette, le quali ultime recano la scritta « POSTA PRIORITARIA Priority Mail ». Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 300.000 serie complete. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, diciannove settembre duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII A C T A Num, Città del Vaticano, giovedì 19 settembre 2002 A P O S T O L I C A E ffi S E D I S SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO f D E L VATICANO DELLA CITTA P o n t i f i c a t o di S. S. G i o v a n n i P a o l o II - A n n o X X I V N. CCCLXXXVIII — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli, commemorativi del settimo centenario della morte del pittore Cenni di Pepo, detto Cimabue. 19 settembre 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano, 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — È autorizzata l'emissione di una serie di quattro francobolli, commemorativi del settimo centenario della morte del pittore Cenni di Pepo, detto Cimabue, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 13 0 " 66 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in rotocalcografia, e riuniti nel numero di dieci esemplari per foglio, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: mm. 30 x 40, dentellatura 13 x 13 1/4, formato verticale; valori: € 0,26, € 0,62, € 0,77, € 1,03; soggetti: per il valore da € 0,26, riproduzione del Crocifisso dipinto da Cenni di Pepo, detto Cimabue, e conservato nella chiesa di San Domenico, in Arezzo; per gli altri valori, tre particolari di tale Crocifìsso: rispettivamente, i volti di Gesù, della Vergine e di San Giovanni. I quattro francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, l'indicazione del valoree le diciture « CITTÀ DEL VATICANO » e «VII CENTENARIO DELLA MORTE DI CIMABUE». Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 300.000 serie complete. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, diciannove settembre duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII Città del Vaticano, giovedì 19 settembre 2002 3 - ! %1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO D E L VATICANO DELLA CITTA P o n t i f i c a t o di S. S. G i o v a n n i P a o l o II - A n n o X X I V N. CCCLXXXIX — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di cartoline postali illustrate, recanti l'impronta a stampa del valore postale di francatura, dedicate al centocinquantesimo anniversario della Pontifìcia Commissione di Archeologia Sacra. 19 settembre 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano, 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; ORDINA Art. 1. — È autorizzata l'emissione di una serie di cartoline postali illustrate, dedicate al centocinquantesimo anniversario della Pontifìcia Commissione di Archeologia Sacra. La tiratura è di 30.000 serie complete di cinque cartoline con il valore di € 0,52 cadauna, raccolte in un contenitore. 70 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — Le cartoline di cui all'articolo precedente, del formato di mm. 105x150, sono illustrate con cinque soggetti diversi, che raffigurano reperti situati in cinque catacombe romane, ed hanno le caratteristiche seguenti: nel diritto: - sul lato destro, in alto, l'impronta, a stampa colorata, delle dimensioni di mm. 30x40, nella quale è riprodotto un affresco raffigurante la Madonna con un profeta, situato nella catacomba di Priscilla, con la dicitura «CITTÀ DEL VATICANO», le chiavi decussate sormontate dal triregno e l'indicazione del valore; nella parte restante, quattro righe, riservate all'indirizzo del destinatario; - al centro, lo stemma dello Stato della Città del Vaticano, e, in senso verticale, la scritta «Riproduzione vietata», tra due linee, anch'esse verticali; - sul lato sinistro, in alto, la scritta, su quattro righe, «CARTE POSTALE 150° Anniversario della Pontifìcia Commissione di Archeologia Sacra»; in basso, l'indicazione dei soggetti relativi alle singole cartoline: « Catacomba di sant'Agnese, lastra della santa orante», «Catacomba di san Callisto, particolare del banchetto », « Catacomba di Dominila, buon pastore », « Catacomba di san Sebastiano, lastra con personaggio orante », « Catacomba di Priscilla, particolare della Velata ». nel rovescio: - i soggetti, come sopra specificati, con l'indicazione della catacomba alla quale si riferiscono. Sulla copertina del contenitore è riprodotto l'interno della catacomba di Via Dino Compagni a Roma, con la scritta « 150° anniversario della pontifìcia commissione di archeologia sacra» e le date «1852-2002». Nella residua parte esterna del contenitore, dati identificativi dell'Ufficio Filatelico e Numismatico e l'indicazione «€ 2,60». Art. 3. — L'emissione e la vendita delle cartoline di cui alla presente ordinanza sono riservate esclusivamente allo Stato. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, diciannove settembre duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII Città del Vaticano, giovedì 19 settembre 2002 ÍS'um. 15 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTA 1 f D E L VATICANO P o n t i f i c a t o di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCXC — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di un nuovo tipo di aerogramma. 19 settembre 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano, 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II; Visti il decreto della Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano in data 15 giugno 1992, n. CLXXXVIII, e la disposizione del Segretario Generale del Governatorato in data 10 dicembre 2001, n. 372908; ORDINA Art. 1. — E autorizzata la emissione di un nuovo tipo di aerogramma, celebrativo del 2002 - Anno Internazionale delle Montagne. 74 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Il biglietto è suddiviso in tre sezioni, la superiore delle quali è munita di tré lembi gommati per la chiusura. Sul lembo superiore è riportata l'avvertenza, in due lingue e su due righe: «E vietato inserire qualsiasi oggetto - Il est défendu de joindre n'importe quel objet». La prima sezione del foglio reca impressi sulla facciata esterna: - a sinistra, la vignetta, nella quale compare il Sommo Pontefice Giovanni Paolo II, con, sullo sfondo, un paesaggio di montagna; sotto, su tre righe complessive, le scritte « 2002 - ANNO INTERNAZIONALE DELLE MONTAGNE» e « AÉROGRAMME »; - a destra, in alto, l'impronta, da € 0,77, che reca la dicitura « CITTA DEL VATICANO », le chiavi decussate sormontate dal triregno, l'indicazione del valore ed una rappresentazione grafica, nella quale sono inserite la data « 2002 » e la scritta « Anno Internazionale delle MONTAGNE ». La seconda sezione, che, ripiegata, forma il verso dell'aerogramma, reca la parola «MITTENTE » e tre linee punteggiate. La terza sezione non reca alcuna indicazione. L'aerogramma, di colore celeste, ha le dimensioni di mm. 195x280. L'impronta del valore postale, di formato orizzontale, misura mm. 40x30. La tiratura è di 40.000 esemplari. Art. 2. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, diciannove settembre duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII Città del Vaticano, venerdì 15 novembre 2002 Num. 16 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO f D E L VATICANO DELLA CITTA 1 llHlll|llllUlr Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXV N. CCCXCI — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli e di un libretto, per ricordare i viaggi effettuati da Sua Santità Giovanni Paolo II nel corso dell'anno 2001. 15 novembre 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti dei diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — È autorizzata l'emissione di una serie di tre francobolli, per ricordare i viaggi effettuati da Sua Santità Giovanni Paolo II nel corso dell'anno 2001, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 78 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — I francobolli di cui all'articolo precedente, realizzati in offset, e riuniti in fogli da dieci esemplari, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: mm. 40 x 31,5, dentellatura 13, formato orizzontale; valori: € 0,41, € 0,62, € 1,55; i soggetti, in ciascuno dei quali figura l'effigie del Papa, sono dedicati: - per il valore da € 0,41 a Grecia, Siria e Malta; - per il valore da € 0,62 ad Ucraina; - per il valore da € 1,55 a Kazakhstan e Armenia. I francobolli recano l'indicazione dei luoghi ai quali si riferiscono, riportata nei rispettivi idiomi, le chiavi decussate sormontate dal triregno, la dicitura "città del vaticano", espressa in lettere minuscole, e l'indicazione del valore. E inoltre autorizzata l'emissione di un libretto, che, aperto, ha il formato di mm. 184 x 57,5, e che contiene numero quattro esemplari del sopra descritto francobollo del valore facciale da € 0,62 recanti in alto l'etichetta «POSTA PRIORITARIA Priority Mail»; nella copertina del libretto, figurano le diciture, in lettere minuscole, "città del vaticano" e "i viaggi di sua santità giovanni paolo II nel mondo", e le chiavi decussate sormontate dal triregno. Art 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata, agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 300.000 serie complete e 120.000 libretti. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, quindici novembre duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII Città del Vaticano, venerdì 15 novembre 2002 Num. 17 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO D E L VATICANO DELLA CITTA 1 P o n t i f i c a t o di S. S. G i o v a n n i P a o l o II - A n n o X X V N. CCCXCII — Ordinanza con la quale è autorizzata l'emissione di una serie di francobolli, celebrativi della solennità cristiana del Natale 15 novembre 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Visti gli artt. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti dei diritto, 7 giugno 1929, n. II; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — È autorizzata l'emissione di una serie di francobolli celebrativi della solennità cristiana del Natale, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Si tratta di emissione congiunta Città del Vaticano - Nuova Zelanda. 82 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — La serie di cui all'articolo precedente è costituita da un solo valore, realizzato in rotocalcogràfìa, in fogli da dieci esemplari ciascuno. Il valore facciale di tale francobollo è di € 0,41, il formato orizzontale, con le dimensioni di mm. 52 x 34, e la dentellatura 13. Il soggetto è costituito da una raffigurazione della Natività, tratta da una tavoletta del XIV secolo, opera del pittore detto Pseudo Ambrogio di Báldese. I francobolli recano le chiavi decussate sormontate dal triregno, le diciture "NATIVITAS D.N.I. CHRISTI MMII" e "Città del Vaticano" e l'indicazione del valore. Nel foglio, di dieci esemplari, compaiono anche, nella cornice che racchiude i francobolli, le scritte "Natale 2002", "Christmas 2002", "Joint stamp issue Vatican City-New Zealand" ed "Emissione congiunta Nuova Zelanda - Città del Vaticano". Art. 3. — I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data in cui verranno posti in vendita. La tiratura è di 350.000 serie complete. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, quindici novembre duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII Città del Vaticano, giovedì 28 novembre 2002 Num. 18 - \ ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA C I T T À 1BHI D E L VATICANO P o n t i f i c a t o di S. S. G i o v a n n i P a o l o II - A n n o X X V N. CCCXCIII — Legge che modifica il codice civile e la legislazione in materia notarile. 28 novembre 2002 LA PONTIFICIA COMMISSIONE P E R LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la Legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; Vista la legge sulle fonti del diritto 7 giugno 1929, n. II; Visto il decreto 27 maggio 1995, n. CCXXXV, per l'esercizio delle funzioni notarili; Ha emanato la seguente LEGGE Art. 1. — Agli artt. 912 - 915 del codice civile è abrogato qualsiasi riferimento al pretore del mandamento ed alla presenza del medesimo. 86 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. — L'articolo 2 del decreto 27 maggio 1995, n. CCXXXV, per l'esercizio delle funzioni notarili, è sostituito dal seguente: «Spetta ai Notai in carica il rilascio delle copie e degli estratti degli atti rogati da Notai che abbiano cessato l'esercizio delle funzioni notarili ». Art. 3. — La presente legge entra in vigore il giorno della sua pubblicazione. 77 testo della presente legge è stato approvato dal Sommo Pontefice il 7 novembre 2002. L'originale della legge medesima, munito del sigillo dello Stato, sarà depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano ed il testo corrispondente sarà pubblicato nel Supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandandosi a chiunque spetti di osservarla e di farla osservare. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Visto Il Segretario Generale del Governatorato *K GIANNI DANZI I Anno LXXIII Num. 19 Città del Vaticano, mercoledì 11 dicembre 2002 A C T A A P O S T O L I C A E S E D I S SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ f D E L VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXV N. CCCXCIV — Ordinanza che autorizza la coniazione ed emissione di monete d'oro per l'anno 2002. 11 dicembre 2002. IL P R E S I D E N T E DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la Legge fondamentale 26 novembre 2000; dello Stato della Città del Vaticano Vista la vigente Convenzione monetaria tra lo Stato della Città del Vaticano e per esso la Santa Sede e la Repubblica Italiana per conto della Comunità Europea; lo Vista la legge monetaria n. CCCLVII del 26 luglio 2001, con la quale Stato della Città del Vaticano adotta l'Euro come moneta ufficiale; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — È autorizzata, per Fanno 2002, la coniazione ed emissione di due monete d'oro, del taglio di Euro 20 ed Euro 50. 90 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 2. -— Le monete d'oro di cui al precedente articolo 1 hanno le seguenti caratteristiche tecniche: per il taglio di Euro 20: titolo: Au 917/1000; versione: fondo specchio (proof); diametro: 21 millimetri; peso legale: 6 grammi; per il taglio di Euro 50: titolo: Au 917/1000; versione: fondo specchio (proof); diametro: 28 millimetri; peso legale: 15 grammi. Per entrambe le monete, il bordo circolare esterno è godronato. Le caratteristiche artistiche sono le seguenti: nel diritto: di entrambe le monete, il Santo Padre Giovanni Paolo II, ritratto di profilo, con il pastorale nelle mani, e la scritta «IOANNES PAULUS II P.M. AN. XXIV. MMII»; nel rovescio sono raffigurati i seguenti soggetti: — per la moneta da Euro 20: l'arca di Noè; — per la moneta da Euro 50: il sacrifìcio di Abramo. Entrambe le monete recano nel rovescio la scritta « CITTA DEL VATICANO » e l'indicazione del valore. Art. 3. — Le monete d'oro di cui ai precedenti articoli saranno emesse per un quantitativo non superiore a duemilaottocento pezzi di ciascun taglio. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, undici dicembre duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Anno LXXIII Città del Vaticano, mercoledì 11 dicembre 2002 Num. 20 ¿ vO ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO D E L L A C I T T À H I D E L VATICANO P o n t i f i c a t o di S. S. G i o v a n n i P a o l o II - A n n o X X V N. CCCXCV — Ordinanza che autorizza la coniazione ed emissione di monete celebrative in argento. 11 dicembre 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO Vista la Legge fondamentale 26 novembre 2000; dello Stato della Città del Vaticano Vista la vigente Convenzione monetaria tra lo Stato della Città del Vaticano e per esso la Santa Sede e la Repubblica Italiana per conto della Comunità Europea; lo Vista la legge monetaria n. CCCLVII del 26 luglio 2001, con la quale Stato della Città del Vaticano adotta l'Euro come moneta ufficiale; Ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — È autorizzata, per l'anno 2002, la coniazione ed emissione di monete celebrative da Euro 10, ispirate al tema della Giornata Mondiale ¿tí 94 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento o della Pace del I gennaio 2002, «Non c'è pace senza giustizia. Non c'è giustizia senza perdono ». Art. 2. — Le monete di cui al precedente articolo 1 hanno le seguenti caratteristiche tecniche: titolo: Ag 925/1000; versione: fondo specchio (proof); diametro: 34 millimetri; peso legale: 22 grammi; sul bordo circolare esterno, la scritta in rilievo « +'++ TOTUS TUUS +++ MMII». Le caratteristiche artistiche sono le seguenti: nel diritto: il Santo Padre Giovanni Paolo II, ritratto di profilo, con il pastorale nelle mani, e la scritta «IOANNES PAULUS II P.M. AN. XXIV. MMII-»; nel rovescio, una composizione, nella quale è raffigurato il Cristo Risorto, ispirata al Messaggio di Sua Santità Giovanni Paolo II per la celebrazione della Giornata Mondiale della Pace del I gennaio 2002; inoltre, la dicitura « CITTÀ DEL VATICANO » e l'indicazione del valore. o Art. 3. — Le monete di cui ai precedenti articoli saranno emesse per il quantitativo di diecimila esemplari. Art. 4. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. Città del Vaticano, undici dicembre duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente 1 f: Anno LXXII Città del Vaticano, mercoledì 2 gennaio 2002 / f Num^ 29 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTÀ | H | DEL VATICANO Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXXIV — Legge con la quale Fattuale denominazione « Corpo di Vigilanza dello Stato della Città del Vaticano » è sostituita con quella di « Corpo della Gendarmeria dello Stato della Città del Vaticano ». 2 gennaio 2002 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO - vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; - vista la legge 15 dicembre 1970, n. LXVII; - vista la legge 25 marzo 1991, n. CLXVIII; - considerata l'opportunità che anche nella denominazione siano immediatamente evidenti la natura e le funzioni statuali del « Corpo di Vigilanza dello Stato della Città del Vaticano »; ha ordinato ed ordina quanto appresso da osservarsi come legge dello Stato: 146 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Art. 1. — L'attuale denominazione «Corpo di Vigilanza dello Stato della Città del Vaticano », stabilita con la legge 25 marzo 1991, ñ. CLXVIII, è sostituita con quella di « Corpo della Gendarmeria dello Stato della Città del Vaticano ». Art. 2. — Rimangono in vigore tutte le disposizioni vigenti relative alla natura ed alla competenza del medesimo Corpo. Art. 3. — Per le conseguenti modifiche all'organico ed all'ordinamento dell'attuale Corpo di Vigilanza dello Stato della Città del Vaticano, provvederà successivamente il Cardinale Presidente del Governatorato. o Art. 4. — La presente legge entrerà in vigore il I febbraio 2002. Il testo della presente legge è stato approvato dal Sommo Pontefice il 28 dicembre 2001. L'originale della legge medesima, munito del sigillo dello Stato, sarà depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano ed il testo corrispondente sarà pubblicato nel Supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandandosi a chiunque spetti di osservarla e di farla osservare. Città del Vaticano, due gennaio duemiladue. Card. SZOKA, Presidente Card. SODANO ANDRZEJ MARIA Card. D E S K U R GIOVANNI BATTISTA Card. R E CARLO Card. F U R N O LORENZO Card. A N T O N E T T I A G O S T I N O Card. CACCIAVILLAN EDMUND ANGELO Visto Il Segretario Generale del Governatorato >í< Gianni Danzi ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO CITTÀ DEL V A T I C A N O Pontificato di S. S. Giovanni Paolo II - Anno XXIV N. CCCLXXV — Ordinanza con la quale vengono determinati in Euro gli importi delle sanzioni pecuniarie in tutti i procedimenti concernenti le trasgressioni alle norme sulla circolazione stradale già espressi in Lire. 22 gennaio 2002 IL PRESIDENTE DEL GOVERNATORATO DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO — vista la legge fondamentale dello Stato della Città del Vaticano 26 novembre 2000; — vista la legge 8 giugno 2000, n. CCCXXXVI; ha emesso la seguente ORDINANZA Art. 1. — La tabella annessa alla legge 8 giugno 2000, n. CCCXXXVI, è sostituita dalla tabella annessa alla presente ordinanza. Art. 2. — La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di San Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il I febbraio 2002. o Città del Vaticano, ventidue gennaio duemiladue. EDMUND Card. SZOKA, Presidente Allegato TABELLA DEGLI IMPORTI DELLE SANZIONI PECUNIARIE DA APPLICARSI IN CASO DI TRASGRESSIONE ALLE NORME SULLA CIRCOLAZIONE STRADALE Infrazioni Oblazione Euro Accessori mobili: sporgenza o strisciamento Affidamento di veicoli a persona inidonea Apparecchi per minorati: mancato uso Archi: fermata Assicurazione: guida del veicolo privo della prescritta copertura assicurativa Carico eccessivo o maldisposto Casco: mancato uso Cassette d'impostazione: fermata che ne ostacoli l'uso Cavalcavia: fermata Curve: fermata Curve: sorpasso Curve: circolazione contromano Curve: velocità pericolosa Direzione vietata Disco orario: mancata apposizione all'interno dell'autovettura ovvero d'altro mezzo indicativo del tempo di sosta Dispositivo di pubblico servizio: fermata che ne ostacoli l'uso Distanza di sicurezza: violazione Divieto di condurre veicoli: trasgressione Documenti personali o dei veicoli: mancanti o scaduti Documenti personali o dei veicoli: esistenti ma non portati con sé Documento di riconoscimento: omessa esibizione in caso di incidenti Ebbrezza del conducente Fermata in luogo vietato Fontana: fermata che ne ostacoli l'uso Fuga o mancata assistenza in caso di investimento o di incidente con danni alle persone Gallerie: fermata Gr ottone: transito vietato ai veicoli non autorizzati Idrante: fermata che ne ostacoli Fuso Incidente: fuga o mancata assistenza in caso di investimento o di incidente con danni alle persone Incidente: omessa esibizione di documento di riconoscimento Incroci: fermata in corrispondenza o in prossimità di incrocio Incroci, violazione della precedenza Incroci: velocità pericolosa Investimento: fuga o mancata assistenza Investimento: omessa esibizione di documento di riconoscimento Lenti correttive: mancato uso come riportato sulla patente di guida Luci prescritte: omissione Luci prescritte: uso di abbaglianti o abuso di anabbaglianti 16 Non ammessa 155 39 Non ammessa 16 16 39 39 39 39 39 16 39 16 39 16 Non ammessa Non ammessa 39 78 Non ammessa 39 39 Non ammessa 39 16 39 Non ammessa 78 39 39 16 Non ammessa 78 155 16 16 154 Acta Apostolicae Sedis — Supplemento Infrazioni Mano: circolazione contromano in prossimità o in corrispondenza di curve o su via a senso unico o oltrepassando la striscia continua di mezzeria Occhiali prescritti: mancato uso come riportato sulla patente di guida Ordinanze relative a divieto di fermata o di sorpasso, a senso vietato, a precedenza, a stop: inosservanza (cfr. anche striscia continua) Ordinanze altre: inosservanza Passaggi pedonali: velocità pericolosa Passaggi pedonali: fermata Passaggi pedonali: mancata precedenza ai pedoni Passi carrabili: fermata Patente: mancante o scaduta Patente: esistente ma non portata con sé Pedoni: disobbedienza all'invito di fermarsi o di esibire i documenti Pedoni: trasgressioni varie Persone in numero superiore a quello consentito Peso del carico superiore a quello consentito Precedenza: violazione Proiettori: cfr. luci Radiotelefono o cuffie sonore: uso durante la marcia Revisione: cfr. veicolo Scale: fermata in corrispondenza di sbocchi di scale Segnali acustici: abuso o mancato uso Segnali di direzione o di fermata: mancato o erroneo uso Segnali stradali relativi a divieto di fermata o di sorpasso, a senso unico, a precedenza, a stop: inosservanza (cfr. anche striscia continua) Segnali stradali altri: inosservanza Segnali stradali: fermata che li occulti Semaforo: passaggio con luce rossa o gialla Senso vietato Sorpasso: effettuato sulla destra Sorpasso: effettuato nei casi in cui è vietato Sosta: abusiva o eccedente il tempo ammesso o con modalità diverse da quelle prescritte Sosta: nei luoghi in cui è vietata la fermata Sostanze stupefacenti o simili: guida sotto l'azione di tali sostanze Sporgenza del carico eccessiva o senza i prescritti segnali Stop: inosservanza del segnale Striscia continua; oltrepasso nella marcia della striscia continua di mezzeria Striscia continua: altre violazioni Svolta a destra o a sinistra: violazione dei segnali che le vietano o le impongono Targa posteriore non illuminata Veicolo: omessa revisione Veicolo: pericoloso Velocità pericolosa Via a senso unico: circolazione nel senso vietato Visibilità scarsa: velocità pericolosa Visibilità scarsa: sorpasso Visibilità: omissione di luci Oblazione Euro 39 155 39 16 16 39 39 39 Non ammessa 39 39 8 16 16 39 16 39 16 16 39 16 39 39 39 16 39 16 39 Non ammessa 16 39 39 16 16 16 Non ammessa Non ammessa 16 39 16 39 16