An. et vol. XCV 3 Martii 2003 N. 3 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE DECRETALES quibus Paulinae a Corde Iesu Agonizanti Sanctorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam. « Unusquisque, sicut accepit donationem, in alterutrum illam administrantes sicut boni dispensatores multiformis gratiae Dei » (1 Pe 4, 10). Beata Paulina a Corde Iesu Agonizanti (quae saeculari nomine Amabilis Visintainer appellabatur) dona quae a Spiritu Sancto receperat optime lucri fecit, cuius virtus in eius vita missioneque conspecta est. Dei voluntati studiose obsequens, fructuosam evangelizationis operam praestitit ipsaque germana fuit testis Christi erga indigentes amoris, pro quibus Congregationem condidit Parvarum Sororum Immaculatae Conceptionis, quae prima fuit religiosa communitas Brasiliae Meridianae. Die xvi mensis Decembris anno mdccclxv parentibus pauperibus religiosisque orta est ipsa in oppido Vigolo Vattaro Tridentinae dicionis. Die postquam nata est Baptismi fonte abluta est. Puella una cum familia in Civitatem Sanctae Catharinae Brasiliae Meridianae se contulit. Societatis Iesus sodales, quibus locorum illorum pastoralis cura commissa est, de eius pietate mirabantur ideoque ei Virginiaeque Nicolodi munus demandarunt pueros doctrinam catholicam docendi atque aegrotis assidendi. Alacrem ea sustinuit apostolatus laborem atque mortua matre potissimum necessariis cu- 162 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale randis operam dedit. Spiritali moderatore consentiente, una cum socia vitam communem in paupere domu agere coepit ut in caritatis simplicitatisque spiritu pupillis aegrotisque curandis se devoveret. Die xii mensis Iulii anno mdcccxc apud urbem v.d. Nova Trento ipsae mulierem cancro correptam susceperunt, quam amabiliter curaverunt. Primum iactum est semen illius Congregationis Parvarum Sororum Immaculatae Conceptionis, quam Episcopus loci anno mdcccxcv comprobavit. Die vii mensis Decembris eiusdem anni Beata sibi sumpsit nomen Paulinae a Corde Iesu Agonizanti. Antistita exinde nominata est generalis, quae, Sancti Pauli urbem cum petivisset, hospitium moderata est pupillis senibusque suscipiendis iisque domibus carentibus. Institutum deinde crevit compluribus additis, in variis Brasiliae locis, domibus. Christo fidebat, cum Deo coniuncta subinde manebat atque in omnibus condicionibus divina consilia suscipiebat, ita ut saepe exclamaret: « Dei voluntatem, Paradisum meum ». Suam spiritalitatem per Eucharistiae, Virginis Mariae ac Sancti Ioseph devotionem aluit. Divinae Providentiae fidens, numquam difficilioribus etiam condicionibus amittebat spem, quod idem suis sororibus inculcabat. Ut ab omnibus adoraretur Iesus voluit atque assidue adlaboravit ut Dei regnum incresceret itemque peccatores ad bonam frugem se reciperent. Domini amor eam ad proximum se addicendam compulit, in quo Redemptoris vultum conspiciebat, idcirco sollicite operam dedit ut pauperes, senes, pupilli curarentur, eos solans curansque eorum aerumnas. Congregationem a se conditam prudenter rexit. Anno mcmix alia electa est Antistita generalis, quam rem ipsa amabiliter humiliterque suscepit. In vocatione perstitit, aerumnas toleravit, difficultates fortiter sustinuit, quippe quae in Christo omnem vim inveniret. Ecclesiam adamavit, cui fideliter inservivit atque sacris pastoribus humiliter oboedivit. Annorum decursu eius valetudo in peius mutabat: diabete correpta est. Ideo manum amisit et in postremo vitae tempore caeca facta est. Quae omnia fortiter toleravit atque die ix mensis Iulii anno mcmxlii obdormivit in Domino. Sanctitatis ob famam late patentem, anno mcmlxv Processus informativus incohatus est. His peractis iure statutis rebus, die xviii mensis Octobris anno mcmxci Nos eam in Beatorum album sollemniter rettulimus. Die vii mensis Iulii anno mmi Nobis coram super miraculo prodiit decretum. Consentientibus Patribus Cardinalibus Episcopisque in Consistorio die xxvi mensis Februarii huius anni coadunatis, statuimus ut canonizationis ritus Romae die xix mensis Maii celebraretur. Acta Ioannis Pauli Pp. II 163 Hodie igitur, una cum ingenti coetu Pastorum et Christifidelium ex multis populis et regionibus pie sollemnitatem celebrantes Pentecostes, invocato Spiritus Sancti auxilio, in foro Petriano inter sacra hanc pronuntiavimus formulam: « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Alfonsum de Orozco, Ignatium a Santhià, Humilem a Bisignano, Paulinam a Corde Iesu Agonizanti et Benedictam Cambiagio Frassinello Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Deinde Ipsi Nos libentes venerati sumus novam Sanctam, extollentes virtutes et merita eius, praesertim sane proponentes hominibus nostrae aetatis veluti exemplar authenticae vitae evangelicae, genuinae eius humilitatis, promptae oboeditionis et voluntariae paupertatis propter Christum. Quae autem decrevimus, volumus nunc et in futurum tempus vim habeant, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undevicesimo mensis Maii, anno bismillesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 514.777 164 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I GANDHINAGARENSIS Provincia ecclesiastica Gandhinagarensis appellanda in India conditur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam. Dilecta in Indiae terra Christifideles commorantes diligentiore usque ratione salutiferas veritates contemplari conantur cotidianaque in vita Christi exemplum prosequi. Nos qui de spiritali omnium fidelium progressione solliciti sumus, nunc de pastoralibus ecclesialium communitatum in India necessitatibus cogitamus atque ad earum salubriorem prosperitatem ecclesiastica instituta aptare properamus. Itaque quorum interest cognitis sententiis, de consilio Congregationis pro Gentium Evangelizatione, Apostolica Nostra usi potestate, a dioecesi Ahmedabadensi distrahimus civiles districtus v.d. Gandhinagar, Mehasana, Patan, Banaskantha et Sabarkantha atque ex iis archidioecesim metropolitanam condimus, factis iuribus et privilegiis quibus ceterae metropolitanae Ecclesiae ad normam iuris communis gaudent, novamque provinciam ecclesiasticam Gandhinagarensem appellandam, cuique dioeceses Ahmedabadensis, Barodensis et Raikotensis, a sede metropolitana Bombayensi detractae, erunt suffraganeae. Novam provinciam ecclesiasticam iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione obnoxiam constituimus. Cathedrale templum archidioecesis Gandhinagarensis in sacra illa aede Sacratissimo Cordi Iesu et Dominae nostrae Reginae Mundi dicata, in urbe v.d. Gandhinagar sita, instituimus. Ad haec omnia exsolvenda Venerabilem Fratrem Laurentium Baldisseri deputamus, Archiepiscopum titulo Diocletianensem atque in India Apostolicum Nuntium, facta videlicet facultate aliquem aptum virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re tandem ad exitum perducta, documenta conficiantur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittantur, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Acta Ioannis Pauli Pp. II 165 Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undecimo mensis Octobris, anno Domini bismillesimo altero, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. e Angelus card. Sodano Crescentius card. Sepe Secretarius Status Congr. pro Gentium Evang. Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Laurentius Civili, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 530.486 II COXINENSIS In Brasiliensi Natione praelatura territorialis Coxinensis ad gradum ac dignitatem dioecesis evehitur servatis iisdem finibus et nominibus sive de Curia sive linguae loci propriis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam. Cum Praelatura territorialis Coxinensis hisce postremis temporibus numero clericorum operibusque ecclesialibus aliquod incrementum cepisset, Venerabilis Frater Antoninus Migliore, Episcopus Praelatus Coxinensis, unanimo consensu Conferentiae Episcopalis Regionalis « occidentis I » atque Praesidis Conferentiae Episcoporum Brasiliae, ab hac Apostolica Sede petivit ut haec praelatura territorialis ad gradum et dignitatem dioecesis eveheretur. Nos vero existimantes id in animarum bonum esse cessurum, praehabito faventi voto Venerabilis Fratris Alfii Rapisarda, Archiepiscopi titulo Cannensis atque in memorata Natione tunc Apostolici Nuntii, de consilio Congregationis pro Episcopis admotae postulationi libenter concedendum esse putavimus. Summa igitur Nostra potestate, praelaturam territorialem Coxinensem attollimus ad gradum et dignitatem dioecesis, servatis iisdem finibus, quibus nunc ipsa terminatur, atque iisdem nominibus de Curia et linguae loci propriis, quibus ad praesens nuncupatur. Huiusce novae dioecesis sedem episcopalem in urbe « Coxim » ponimus ibique exstans templum, Deo in 166 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale honorem Sancti Ioseph dicatum, ad gradum et dignitatem ecclesiae Cathedralis evehimus. Insuper ipsius dioecesis Praesulem nominamus Venerabilem Fratrem Antoninum Migliore, hactenus Episcopum Praelatum eiusdem Sedis. Quae statuimus perficienda committimus Venerabili Fratri Laurentio Baldisseri, Archiepiscopo titulo Diocletianensi et in Brasilia Apostolico Nuntio, cui quidem tribuimus necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito Congregationi pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis mittendi. Hanc denique Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo tertio mensis Novembris, anno Domini bismillesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quinto. e Angelus card. Sodano e Ioannes B. card. Re Secretarius Status Congr. pro Episcopis Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Laurentius Civili, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 530.599 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabilibus Dei Servis Aloisio Beltrame Quattrocchi et Mariae Corsini coniugibus Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Coniuges parentesque christiani oportet ut propriam viam sequentes, amore fideli, totius vitae decursu se invicem in gratia sustineant, et prolem amanter a Deo acceptam christianis doctrinis et evangelicis virtutibus imbuant » (Conc. Oecum. Vat. II Lumen gentium, 41). Fidei amorisque ubertas coniugum Aloisii et Mariae Beltrame Quattrocchi huius Concilii Oecumenici Vaticani II effati de omnium fidelium vocatione ad sanctitatem clara est testificatio. Hoc par coniugum singularem omni- Acta Ioannis Pauli Pp. II 167 no fidelitatem erga Christi Evangelium demonstravit nec non christianas virtutes heroum in modum exercuit. Maria, unica filia coniugum Angioli Corsini et Iuliae Salvi, die xxiv mensis Iunii anno mdccclxxxiv Florentiae est nata. Familia Romam se contulit ubi puella cultus humani et artis litterarumque studio adducta in sapientia praesertim christiana progrediebatur. Aloisius die xii mensis Ianuarii anno mdccclxxx ex Carolo Beltrame et Francisca Vita Catinae est ortus. In familia materterae Stephaniae crescebat, nuptae Aloisio Quattrocchi. Gratias agens pro beneficiis ab illis acceptis, familiari suo nomini nomen Quattrocchi adiunxit. Lauream in iurisprudentia est consecutus atque optima ratione litterarum Italiae et Europae scriptores necnon theatrum artemque musicam cognovit. Nuptiis se iunxerunt die xxv mensis Novembris anno mcmv in Patriarchali Basilica Romana Sanctae Mariae Maiori dicata. Maria familiarem vitam agens plurima opera de arte docendi et educandi scripsit, christianam humanae progressionis interpretationem proponendo. Aloisius cursum honorum in advocatione Status laudabili omnino modo transcurrit. Una simul in re sociali, politica et ecclesiali, in navitate Crucis Rubrae, in Motu Puerorum Exploratorum atque in Actione Catholica nec non pro bono Catholicae Studiorum Universitatis Sacri Cordis studiose sunt versati. Maria et Aloisius evangelica humanaque ratione amorem compleverunt coniugalem nec non erga vitam hominis ministerium. Ex eorum unione quattuor nati sunt filii quorum tres usque vivunt. Quarta graviditas peculiare omnino pondus in spiritali itinere Mariae et Aloisii obtinuit. In periculo mortis Maria clare abortui obstitit atque filiam Henricam peperit quae parentibus usque ad eorum mortem studiose adfuit. Munus parentum diligenter explentes Maria et Aloisius omnibus viribus filiis suis se dederunt claram omnino cum praeberent amoris testificationem quae officina fuit vocationum: una filia se Deo dedit in vita consecrata, duo vero filii Sacerdotii dono sunt exornati. Variis in vitae coniugalis vicissitudinibus Maria et Aloisius constanti animo labores suscipiebant cotidianam vitam admirabili modo agentes. Unoquoque die Eucharistiam participabant, rosarium dicentes Virginem Sanctissimam invocabant aliisque precibus assidue Deum exorabant. Post Aloisii mortem, qui die ix mensis Novembris anno mcmli pie obiit, Maria in via ad sanctitatem alacriter progrediebatur, cum Deo unionem altiore usque ratione assequi cupiens. Dominus eam vocavit die xxvi mensis Augusti anno mcmlxiv. Sanctimoniae fama, qua viventes florebant, etiam post obitum haud cessavit; quapropter beatificationis est suscepta causa anno mcmxciv apud Vicariatum Romanum. Ipsi autem Nos die vii mensis Iulii anno mmi Servos hos 168 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Dei virtutes theologales et cardinales atque adnexas heroum in modum factitavisse pronuntiavimus. Eodem die Nostro in conspectu prodiit super miraculo decretum quod eorundem Venerabilium adsignatum erat deprecationi. Ut beatificationis ritus Romae perageretur die xxi mensis Octobris anno mmi, deinde decrevimus. Hodie igitur in Petriano foro inter Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: « Noi, accogliendo il desiderio del Nostro Fratello Camillo Cardinale Ruini, Nostro Vicario generale per la diocesi di Roma, e di molti altri Fratelli nell’episcopato e di molti fedeli, dopo aver avuto il parere della Congregazione delle Cause dei Santi, con la Nostra Autorità Apostolica concediamo che i Venerabili Servi di Dio Luigi Beltrame Quattrocchi e Maria Corsini d’ora in poi siano chiamati Beati e che si possa celebrare la loro festa nei luoghi e secondo le regole stabilite dal diritto, ogni anno, il 25 novembre. Nel nome del Padre e del Figlio e dello Spirito Santo ». Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxi mensis Octobris, anno mmi, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 507.347 II Venerabili Dei Servo Methodio Dominico Trčka Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Omnia possum in eo, qui me confortat » (Philp 4,13). Coniunctione cum Christo, suo magistro, roboratus Venerabilis Dei Servus Methodius Dominicus Trčka Dei Verbo nuntiando desertissimis populis suam vitam devovit atque, ut hi confiteri et in catholica Ecclesia suam fidem tenere possent, suam tradere vitam non dubitavit. Acta Ioannis Pauli Pp. II 169 Methodius Dominicus Trčka die vi mensis Iulii anno mdccclxxxvi in oppido Frýdlant nad Ostravicı́ Reipublicae Cechae novissimus ex septem liberis ortus est. Subsequenti die sacro baptismate ablutus est. Gymnasio expleto, Congregationem Sanctissimi Redemptoris est ingressus atque die xxv mensis Augusti anno mcmiv vota religiosa nuncupavit ipseque die xvii mensis Iulii anno mcmx sacerdotali ordine auctus est. Primos sui sacerdotii annos in oppidis Svatá Hora et Pilzen exegit, missiones explicans populares. Primo saeviente mundano bello multum pastoralis operae in Croatarum, Slovenorum et Ruthenorum beneficium contulit, eos cunctis in necessitatibus iuvando. Seminarii iam tiro inter christianos ritus orientalis opus facere studuit, quod anno mcmxix efficere potuit, cum Leopolim missus esset, inter fideles catholicos ritus Byzantini apostolatum explicaturus. Sanctissimi Redemptoris in communitate, sodale potissimum Nicolao Čarneckyj iuvante, sermonem consuetudinesque locorum didicit. Hoc tempore sibi quoque Methodium imposuit nomen. Mense Decembri anno mcmxxi Stropkov missus est Slovakiae Orientalis, ut sociatam praestaret operam ad primam Sanctissimi Redemptoris communitatem ritus Latini Byzantinique condendam. Communitatis factus superior, studiosum missionale opus tribus in eparchiis Prešoviensi, Užhorodensi et Crisiensi gessit. Anno mcmxxxi Sanctissimi Redemptoris sodales ritus Byzantini in novam domum Michalovcensem se contulerunt, ubi pater Methodius usque ad mensem Iulium anni mcmxxxii superior fuit, donec ob opus lassus Stropkov remigravit, sanitatem recuperaturus. Michalovcensi urbe repetita, anno mcmxxxv, a Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus visitator apostolicus nominatus est sororum Basilianarum Prešoviensium et Užhorodensium. Iterum superior electus, Sanctissimi Redemptoris moderante communitate, in oppido Zemplı́n spiritalis vitae fuit cardo. Templum perfecit sororumque claustrum aedificandum curavit. Complura alia patravit in pauperum derelictorumque beneficium. Altero saeviente bello mundano, quasdam ob difficultates adversum Slovakiae Statum, pater Methodius a superioris munere sese abdicavit. Bello absoluto ac necessitudinibus cum civilibus potestatibus in melius mutatis, die xxiii mensis Martii anno mcmxlvi, Sanctissimi Redemptoris sodales vice-provinciam ritus Byzantini Michalovcensem condiderunt iique alterum a provinciali patrem Methodium elegerunt. Hi ergo religiosi Stropkov redierunt, ubi Sanctorum Cyrilli et Methodii aedificarunt templum atque complura apostolatus incepta susceperunt. Anno mcmxlix, postquam communistarum regimen rerum potitum est, vice-provincia est ablata atque nocte diei xiii mensis Aprilis anno mcml omnes religiosi in campum captivis custodiendis sunt delati. Pater Methodius in oppido Pedo- 170 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale lı́nec translatus est indeque Leopoldov compluries quaestionis causa delatus. Die xii mensis Aprilis anno mcmlii in duodecim carceris annos damnatus, vinculis detentus est in urbibus Ilava, Mı́rov et Leopoldov. Licet ob aetatem vexationesque aegrotaret, usque ipse fortis et Christo, Ecclesiae suaeque religiosae consecrationi fidelis mansit. In carcere die xxiii mensis Martii anno mcmlix, carnificibus ignoscens, vita cessit. Latam perpetuamque martyrii ob famam beatificationis canonizationisque Causa incohata est, Processu Informativo primis anni mmi mensibus celebrato. His perfectis a iure statutis rebus, Nobis coram Decretum super martyrio die xxiv mensis Aprilis anno mmi prodiit. Statuimus igitur ut beatificationis ritus in Petriano foro die iv mensis Novembris anno mmi celebraretur. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, inter Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Hirka, Episcopi Prešoviensis, Petri Iacobi Nonis, Episcopi Vicentini, Georgii Ferreira da Costa Ortiga, Archiepiscopi Bracarensis, Ioannis Aloisii Cardinalis Cipriani Thorne, Archiepiscopi Limani, Michaëlis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, et Ioannis Mariae Uriarte Goiricelaya, Episcopi Sancti Sebastiani, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Paulus Petrus Gojdič, Methodius Dominicus Trčka, Ioannes Antonius Farina, Bartholomaeus Fernandes dos Mártires, Aloisius Tezza, Paulus Manna, Caietana Sterni et Maria Pilar Izquierdo Albero Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Pauli Petri Gojdič die decima septima Iulii, Methodii Dominici Trčka die vicesima quinta Augusti, Ioannis Antonii Farina die decima quarta Ianuarii, Bartholomaei Fernandes dos Mártires die decima octava Iulii, Aloisii Tezza die vicesima sexta Septembris, Pauli Manna die decima sexta Ianuarii, Caietanae Sterni die vicesima sexta Novembris et Mariae Pilar Izquierdo Albero die vicesima septima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Prudentiam, pietatem, patientiam, insignis huius viri extollere placet, qui sua opera luculenter in religiosae suae familiae sodales ceterosque homines contulit, quique tandem fidei strenuus fuit testis, Christo Ecclesiaeque clarum fidelitatis praebens exemplum. Exoptamus igitur ut huius caelitis testificationibus incitati homines qui nunc sunt ad superna mansuraque certo gradu contendant. Acta Ioannis Pauli Pp. II 171 Sueta demum oratione habita de vita, virtutibus ac operibus Beatorum, quos modo publice diximus, eos venerati sumus summaque Ipsi cum religione primi invocavimus. Quae autem decrevimus, volumus nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iv mensis Novembris, anno mmi, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 507.821 III Venerabili Dei Servo Ioanni Antonio Farina Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Venite filii, audite me: timorem Domini docebo vos » (Ps 34, 12). Psalmistae verba, quae Venerabilis Servus Dei Ioannes Antonius Farina uti sententiam episcopalem sibi sumpsit, luculenter adimplentur in eius vita et actione, qui tres et viginti annos in presbyterali et octo et triginta in episcopali ministerio transegit apud dioeceses Tarvisinam et Vicentinam. Natus in Vicentino pago vulgo Gambellara die xi mensis Ianuarii anno mdccciii, Ioannes Antonius litterarum rudimenta didicit a coniuncto quodam, pio sacerdote. Quindecim annos natus episcopale seminarium Vicentinum ingressus est, ubi ita pietate mentisque dotibus eminuit, ut unum et viginti annos agenti munus docendi sacrorum alumnos concrederetur. Die xiv mensis Ianuarii anno mdcccxxvii sacerdotali ordinatione auctus est ac deinde magistri ludi diplomate est exornatus. In exordiis sui ministerii docere perrexit in Seminario, Vicentiae in ecclesia Sancto Petro dicata decem per annos alter a parocho exstitit, postea scholae publicae rector. Anno mdcccxxxi eadem in urbe primam scholam popularem feminarum constituit, et anno mdcccxxxvi condidit Institutum Sororum Magistrarum a Sancta Dorothea Filiarum a Sacris Cordibus, ad egenas, surdas mutasque et caecas puellas educandas, nec non ad infirmos senesque iuvandos. Anno mdcccl Episcopus nominatus est Ecclesiae Tarvisinae, ubi decem permansit annos; 172 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale die xviii mensis Iunii anno mdccclx in Vicentinam translatus est dioecesim quam usque ad obitum rexit. In utraque dioecesi fructiferum explevit ministerium, culturalem et spiritalem institutionem clero et fidelibus tradidit, studiorum rationem et disciplinam seminarii renovavit, innumeras beneficentiae associationes instituit, cultum fovit Sacri Cordis Iesu et Mariae Virginis. Utramque dioecesim pastorali itinere perlustravit et Vicentiae dioecesanam Synodum celebravit. Assidua ac paterna sedulitate Institutum suum est prosecutus, curam adhibens de spiritali et technica sororum formatione, ut proprio charismati heroum quoque in modum respondere possent. Iter spiritale Ioannis Antonii Farina misericordiae exstitit tractus, qui a timore Dei ad perfectionem caritatis duxit eum. Studiosus pastor solam habuit curam, id est gloriam Dei quaerere. Caritatis operibus iugiter intentus, propriam requiem minuebat, immo cibum sibi necessarium neglegebat, omnibus omnia factus sine intermissione. Dilexit Sacram Scripturam, frequentem communionem eucharisticam promovit; artam cum Deo consortionem vixit, qua actuositatem suam apostolicam perfudit. Episcopus semet ipsum libenter se obtulit ad infirmos valetudinarii corpore et spiritu curandos, suo exemplo attrahens sacerdotes sibi commissos. Caritas eius intellegens fuit et prophetica. Antesignanus evasit ad paedagogicas methodos creandas et ad iuventutem ducendam. Cogitavit educationem quae integram amplecteretur humanam formationem, prout ipse dicere solebat: « Vera scientia in sapientia cordis consistit » (cfr Ps 90, 12). Piissime obiit die iv mensis Martii anno mdccclxxxviii, sanctitatis circumdatus fama, quae magis in dies increbruit. Causam beatificationis et canonizationis incepit Episcopus Vicentinus anno mcmlxxxi. Nosmet Ipsi, die xxiv mensis Aprilis anno mmi, declaravimus hunc illustrem Ecclesiae Pastorem virtutes theologales, cardinales eisque adnexas heroum in modum exercuisse. Deinde die vii mensis Iulii eiusdem anni Nobis coram Decretum prodiit super mira sanatione, Tarvisii patrata anno mcmlxxviii et intercessioni eiusdem Servi Dei adscripta. Quapropter statuimus ut ritus beatificationis Romae perageretur die iv mensis Novembris anno mmi. Hodie igitur in foro Basilicam Sancti Petri Apostoli Vaticanam prospiciente, inter sacra hanc ediximus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Hirka, Episcopi Prešoviensis, Petri Iacobi Nonis, Episcopi Vicentini, Georgii Ferreira da Costa Ortiga, Archiepiscopi Bracarensis, Ioannis Aloisii Cardinalis Cipriani Thorne, Archiepiscopi Limani, Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, et Ioannis Mariae Uriarte Goiricelaya, Episcopi Sancti Sebastiani, nec Acta Ioannis Pauli Pp. II 173 non plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Paulus Petrus Gojdič, Methodius Dominicus Trčka, Ioannes Antonius Farina, Bartholomaeus Fernandes dos Mártires, Aloisius Tezza, Paulus Manna, Caietana Sterni et Maria Pilar Izquierdo Albero Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum: Pauli Petri Gojdič die decima septima Iulii; Methodii Dominici Trčka die vicesima quinta Augusti; Ioannis Antonii Farina die decima quarta Ianuarii; Bartholomaei Fernandes dos Mártires die decima octava Iulii; Aloisii Tezza die vicesima sexta Septembris; Pauli Manna die decima sexta Ianuarii; Caietanae Sterni die vicesima sexta Novembris et Mariae Pilar Izquierdo Albero die vicesima septima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim sortiri, contrariis rebus minime quibuslibet obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iv mensis Novembris anno mmi, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 510.615 IV Venerabili Dei Servo Caietano Errico Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Reconciliamini Deo » (2 Cor 5, 20). Paenitentiae sacramentum subsidium est quoddam ab Ecclesia peccatoribus ministratum ut cum Domino reconcilientur. Hac de re conscius Venerabilis Dei Servus Caietanus Errico, confessionalis sedis vere martyr, excipiendis audiendisque paenitentibus operam acriter dedit, ad Dei misericordiae magnalia nuntianda. 174 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Humili piaque familia ortus est ipse die xix mensis Octobris anno mdccxci in oppido Secondigliano prope Neapolim, qui subsequenti die baptismi fonte ablutus est. Christianam initiationem complevit, cum primo ad sacrum convivium accederet et Confirmationis sacramentum susciperet. Cum se totum Domino mancipare vellet, xiv annos natus primum Fratrum Minorum Capuccinorum Ordinem ac post Congregationem Sanctissimi Redemptoris ut ingredi posset petivit, sed is propter aetatem haud est receptus. Postea Seminarium Neapolitanum ingressus est, quod veluti externus alumnus ob familiae paupertatem frequentavit. In studia incumbebat, sacris quotidie intererat, misericordiae opera agebat. Cum sacro ordine die xxiii mensis Septembris anno mdcccxv auctus esset, in paroecia Sanctorum Cosmae et Damiani coadiutor operam navare coepit. Magna cum alacritate Dei Verbum enuntiabat, sacramenta, potissimum reconciliationis, ministrabat, pauperes aegrotosque colebat. Templum in honorem Virginis Perdolentis aedificandum curavit, quod expiavit die ix mensis Decembris anno mdcccxxx. Cum in orationem incumberet, animadvertit se ad novam condendam Congregationem vocari. Primum instituit ideo « Recessum Sacrorum Cordium » pro sacerdotibus, qui se ad populares missiones in parochorum beneficium dicare cupiebant, post Institutum condidit Missionariorum Sacrorum Cordium, qui « adlaborarent omnia amittentes, etiam vitam, ut omnes gentes ardentissimam Sacrorum Cordium in nos dilectionem cognoscerent atque in hominum cordibus sanctus divinus Amor accenderetur ». Dei Servus usquequaque fidem est testatus, quam Dei Verbum legendo ac meditando, usque precando, sacram Eucharistiam et Virginem Mariam colendo, alebat. Cum de Domini auxilio continenter confideret, in Divina Providentia nisus est, quod idem aliis tradidit patrandum. Christi caritas salutisque hominum desiderium omnes eius actus moverunt. Per caritatis opera Amorem Sacrorum Cordium Iesu Virginisque Mariae erga indigentiores manifestavit. Die xv mensis Septembris anno mdcccxxxxvi Congregatio ab eo condita comprobata est definitive a beato Pio IX. Dei Servus Superior Generalis communi de sententia electus est Congregationis, quam prudenter sagaciterque rexit. Cum homines novisset, spiritalis veluti moderator eminuit. Coram difficultatibus praestabilem ostendit firmitudinem. Fidelis Ecclesiae filius, Superioribus ecclesiasticis usque fuit obnoxius. Omnia religiose mandata servavit. Die xxix mensis Octobris anno mdccclx in oppido Secondigliano e vita excessit. Eius crebrescente sanctitatis fama, anno mdccclxvi Processus informativus incohatus est, qui anno mdccclxxvi ad finem est adductus. His perfectis iure statutis rebus, coram Decessore Nostro Paulo Acta Ioannis Pauli Pp. II 175 VI, veneratae memoriae, Decretum de virtutibus heroum in modum exercitis die iv mensis Octobris anno mcmlxxiv prodiit, atque die xxiv mensis Aprilis anno mmi Decretum super miraculo coram Nobis comprobatum est. Statuimus igitur ut beatificationis ritus die xiv mensis Aprilis subsequentis anni Romae celebraretur. Hodie igitur inter sacra hanc ediximus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Michaelis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Iulii Sanguineti, Episcopi Brixiensis, Petri Cardinalis Rubiano Saenz, Archiepiscopi Bogotensis, Caroli Iosephi Ñáñez, Archiepiscopi Cordubensis in Argentina, Marcelli Angeli Melani, Episcopi Neuqueniani et Administratoris Apostolici Viedmensis, et Romani Arrieta Villalobos, Archiepiscopi Sancti Iosephi in Costarica, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Caietanus Errico, Ludovicus Pavoni, Aloisius Variara, Maria a Transitu a Iesu Sacramentato, Artemides Zatti et Maria Romero Meneses Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Caietani Errico die vicesima nona Octobris, Ludovici Pavoni die vicesima octava Maii, Aloisii Variara die decima quinta Ianuarii, Mariae a Transitu a Iesu Sacramentato die vicesima quinta Augusti, Artemidis Zatti die decima quinta Martii, et Mariae Romero Meneses die septima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Operositatem pietatemque insignis huius Christi ministri extollere placet, qui sua opera luculenter in sacerdotes colendos, in hominum salutem persequendam contulit. Exoptamus igitur ut huius caelitis testificationibus incitati homines qui nunc sunt ad superna ac caelestia certo gradu contendant. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime officientibus rebus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die quarto decimo mensis Aprilis anno Domini bismillesimo secundo, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 512.834 176 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale CONVENTIO INTER SANCTAM SEDEM ET SLOVACHIAE REM PUBLICAM DE SPIRITALI ADIUMENTO PRAESTANDO CHRISTIFIDELIBUS CATHOLICIS, COPIARUM MILITARIUM AC CUSTODUM SLOVACHIAE PUBLICORUM CONSORTIBUS ACCORDO TRA LA SANTA SEDE E LA REPUBBLICA SLOVACCA circa l’assistenza religiosa ai fedeli cattolici nelle Forze Armate e nei Corpi Armati della Repubblica Slovacca La Santa Sede, riconoscendo condizioni particolari di vita e la necessità di forma specifica dell’assistenza religiosa ai membri delle Forze Armate e dei Corpi Armati ed alle persone private della libertà per ordine dell’autorità statale e la Repubblica Slovacca, riconoscendo il suo obbligo di garantire condizioni adeguate per la stabile e conveniente assistenza religiosa ai fedeli cattolici nell’ambito delle Forze Armate della Repubblica Slovacca, del Corpo di polizia, del Corpo di guardia carceraria e giudiziaria della Repubblica Slovacca, della Polizia ferroviaria (in seguito solo « Forze Armate e Corpi Armati ») ed alle persone private della libertà per ordine dell’autorità statale, riferendosi all’Accordo Base tra la Santa Sede e la Repubblica Slovacca firmato il 24 novembre 2000 in Vaticano (in seguito solo « Accordo Base »), hanno concordato quanto segue: Articolo 1 1. La Santa Sede erigerà l’Ordinariato delle Forze Armate e dei Corpi Armati (in seguito solo «Ordinariato ») per l’assistenza religiosa ai fedeli cattolici nelle Forze Armate e nei Corpi Armati della Repubblica Slovacca ed alle persone private della libertà per ordine dell’autorità statale (in seguito solo « assistenza religiosa »). 2. L’Ordinariato sarà secondo il Diritto Canonico e secondo la Costituzione Apostolica Spirituali militum curae assimilato ad una diocesi e sarà anche istituzione peculiare nelle strutture delle Forze Armate e dei Corpi Armati. L’Ordinariato godrà della personalità giuridica canonica. L’Ordinariato avrà la personalità giuridica secondo le norme giuridiche della Repubblica Slovacca. Acta Ioannis Pauli Pp. II 177 3. Le sue attività verranno svolte secondo le norme del Diritto Canonico e della Costituzione Apostolica Spirituali militum curae, secondo il presente Accordo e secondo le norme giuridiche della Repubblica Slovacca. Articolo 2 1. All’Ordinariato sarà preposto l’Ordinario delle Forze Armate e dei Corpi Armati (in seguito solo « Ordinario »). L’Ordinario sarà membro della Conferenza Episcopale della Slovacchia e sarà anche inserito nella struttura delle Forze Armate della Repubblica Slovacca. La sede dell’Ordinariato sarà a Bratislava. 2. La Santa Sede ha il diritto esclusivo di nominare l’Ordinario. 3. La giurisdizione dell’Ordinario è personale, ordinaria, propria e cumulativa con la potestà dell’Ordinario locale. 4. L’Ordinario ha il diritto di comunicare liberamente con i sacerdoti e con i diaconi, con i religiosi, con i seminaristi (in seguito solo « chierici ») e con tutti coloro che svolgeranno l’assistenza religiosa; dirigerà, assicurerà e controllerà la loro attività in conformità con le norme giuridiche relative alla protezione dei fatti coperti da segreto. Articolo 3 In base alle norme del Diritto Canonico, alla giurisdizione dell’Ordinariato appartengono i fedeli cattolici: a) i membri ed i dipendenti delle Forze Armate e dei Corpi Armati ed i dipendenti dei relativi organi amministrativi statali che vi svolgono il loro lavoro, b) quanti compongono le loro famiglie, cioè coniugi e figli, anche maggiorenni, se abitano nella stessa casa, e cosı̀ i parenti che abitano nella stessa casa, c) gli uditori e gli studenti delle scuole delle Forze Armate e dei Corpi Armati, i degenti ed il personale delle istituzioni sanitarie e sociali subordinate ai relativi organi dell’amministrazione statale, d) tutti i fedeli cattolici incaricati o approvati secondo il Diritto Canonico dallo stesso Ordinario nel servizio permanente per l’Ordinariato, e) le persone in esecuzione della custodia carceraria, in esecuzione della pena detentiva, le persone arrestate o le persone fermate. 178 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Articolo 4 1. Secondo le norme del Diritto Canonico, l’Ordinario verrà assistito nelle sue attività dal vicario generale, dagli altri vicari, dai sacerdoti e dai diaconi. 2. L’Ordinario farà indipendentemente ed esclusivamente la scelta del vicario generale, degli altri vicari e la scelta dei sacerdoti e dei diaconi per l’assistenza religiosa nell’Ordinariato e deciderà circa la loro nomina, il trasferimento, la rinuncia al servizio e la rimozione secondo il Diritto Canonico. Articolo 5 1. I vescovi diocesani ed i superiori degli istituti di vita consacrata e delle società di vita apostolica concederanno all’Ordinariato un numero adeguato di chierici. I chierici diocesani potranno essere incardinati nell’Ordinariato secondo le norme del Diritto Canonico. 2. L’Ordinario avrà il diritto secondo le esigenze e dopo l’accordo previo con i vescovi diocesani o con i superiori degli istituti di vita consacrata e delle società di vita apostolica di autorizzare i loro chierici anche solo all’ausilio temporaneo o occasionale nell’Ordinariato secondo il Diritto Canonico ed ai sensi delle norme giuridiche della Repubblica Slovacca. Articolo 6 I chierici avranno il diritto di svolgere il servizio militare obbligatorio ed il servizio civile nella forma dell’assistenza religiosa nelle Forze Armate. Articolo 7 1. I sacerdoti ed i diaconi, incaricati in modo permanente dell’assistenza religiosa nelle Forze Armate e nei Corpi Armati, avranno gli stessi obblighi e diritti che il Diritto Canonico accorda a tutti i sacerdoti diocesani e ai diaconi e manterranno un rapporto di servizio con le strutture delle Forze Armate e dei Corpi Armati. 2. I chierici che svolgeranno l’assistenza religiosa nelle Forze Armate e nei Corpi Armati, avranno il diritto alla comunicazione libera con i superiori dell’Ordinariato in conformità con le norme giuridiche relative alla protezione dei fatti coperti da segreto. Acta Ioannis Pauli Pp. II 179 Articolo 8 1. L’assistenza religiosa e la celebrazione dei riti religiosi faranno parte del servizio dei sacerdoti e dei diaconi dell’Ordinariato. 2. Nell’esercizio dell’assistenza religiosa, sacerdoti e diaconi si atterranno unicamente alle relative disposizioni liturgiche e canoniche. Articolo 9 1. Se qualche chierico incaricato dell’assistenza religiosa dovesse essere soggetto nel suo servizio a sanzioni disciplinari di carattere non canonico, il Superiore competente delle Forze Armate o dei Corpi Armati vi provvederà previo accordo con l’Ordinario. 2. L’Ordinario comunica l’eventuale sanzione canonica inflitta ad un chierico, al competente Superiore delle Forze Armate o dei Corpi Armati per i provvedimenti del caso. Articolo 10 1. La Repubblica Slovacca provvederà alle esigenze finanziarie e materiali dei chierici dell’Ordinariato secondo le norme giuridiche della Repubblica Slovacca. 2. La Repubblica Slovacca provvederà finanziariamente e materialmente alle attività dell’Ordinariato nelle Forze Armate e nei Corpi Armati, alla sede dell’Ordinariato, alla chiesa, alla curia dell’Ordinariato ed ai luoghi adeguati per le funzioni religiose. Articolo 11 Il funzionamento dell’Ordinariato verrà specificato negli Statuti del medesimo, elaborati dall’Ordinario, emanati dalla Santa Sede e conformi all’ordinamento giuridico della Repubblica Slovacca ed ai principi di quest’Accordo. Articolo 12 La Santa Sede e la Repubblica Slovacca (in seguito solo « Alte Parti »), s’impegnano a risolvere eventuali incompatibilità nell’interpretazione e nell’applicazione di quest’Accordo in forma di consultazioni bilaterali. 180 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Articolo 13 Quest’Accordo potrà essere modificato e completato in base al reciproco consenso delle Alte Parti. Le modifiche e le aggiunte dovranno essere fatte per iscritto. Articolo 14 1. Quest’Accordo sarà soggetto alla ratifica ed entrerà in vigore il giorno trenta (30) dopo il giorno dello scambio degli strumenti di ratifica. 2. Quest’Accordo sarà stipulato per un tempo indeterminato ed il suo vigore finirà al più tardi con la cessazione dell’Accordo Base. Firmato a Bratislava, il 21 agosto 2002, in doppio originale, ciascuno in lingua italiana e slovacca, ambedue i testi sono ugualmente autentici. per la Santa Sede per la Repubblica Slovacca c Henryk J. Nowacki Josef Stank ZMLUVA MEDZI SVÄTOU STOLICOU A SLOVENSKOU REPUBLIKOU o duchovnej službe katolı́ckym veriacim v ozbrojených silách a ozbrojených zboroch Slovenskej republiky Svätá Stolica, uznávajúc osobitné životné podmienky a potrebu špecifickej formy duchovnej starostlivosti o prı́slušnı́kov ozbrojených sı́l a ozbrojených zborov a o osoby zbavené slobody rozhodnutı́m štátneho orgánu, a Slovenská republika, uznávajúc svoju povinnost’ zabezpečit’ vhodné podmienky na trvalú a primeranú duchovnú starostlivost’ pre katolı́ckych veriacich v rámci Ozbrojených sı́l Slovenskej republiky, Policajného zboru, Zboru väzenskej a justičnej stráže, Železničnej polı́cie, (d’alej len « ozbrojené sily a ozbrojené zbory ») a pre osoby zbavené slobody rozhodnutı́m štátneho orgánu, vychádzajúc zo Základnej zmluvy medzi Svätou Stolicou a Slovenskou republikou podpı́sanou vo Vatikáne 24. novembra 2000 (d’alej len « Základná zmluva »), dohodli sa takto: Acta Ioannis Pauli Pp. II 181 Článok 1 1. Svätá Stolica zriadi ordinariát ozbrojených sı́l a ozbrojených zborov (d’alej len « ordinariát ») pre duchovnú službu katolı́ckym veriacim v ozbrojených silách a ozbrojených zboroch Slovenskej republiky a osobám zbaveným slobody rozhodnutı́m štátneho orgánu (d’alej len « duchovná služba »). 2. Ordinariát bude podl’a kánonického práva a podl’a Apoštolskej konštitúcie Spirituali militum curae postavený na úroveň diecézy a bude zároveň osobitnou inštitúciou v štruktúrach ozbrojených sı́l a ozbrojených zborov. Ordinariát bude mat’ právnu subjektivitu kánonickú. Ordinariát bude právnickou osobou podl’a právnych predpisov Slovenskej republiky. 3. Činnost’ ordinariátu sa bude riadit’ kánonickým právom, Apoštolskou konštitúciou Spirituali militum curae, touto zmluvou a právnymi predpismi Slovenskej republiky. Článok 2 1. Na čele ordinariátu bude stát’ ordinár ozbrojených sı́l a ozbrojených zborov (d’alej len « ordinár »). Ordinár bude členom Konferencie biskupov Slovenska a tiež bude organizačne začlenený v ozbrojených silách Slovenskej republiky. Sı́dlo ordinariátu bude v Bratislave. 2. Menovanie ordinára je výlučným právom Svätej Stolice. 3. Právomoc ordinára podl’a kánonického práva je osobná, riadna, vlastná a kumulatı́vna s právomocou miestneho ordinára. 4. Ordinár má právo slobodne komunikovat’ s kňazmi, diakonmi, rehol’nı́kmi, seminaristami (d’alej len « klerici ») a so všetkými, ktorı́ vykonávajú duchovnú službu; riadi, zabezpečuje a kontroluje ich činnost’ v súlade s právnymi predpismi upravujúcimi ochranu utajovaných skutočnostı́. Článok 3 V zmysle predpisov kánonického práva podliehajú pod právomoc ordinariátu katolı́cki veriaci: a) prı́slušnı́ci a zamestnanci ozbrojených sı́l a ozbrojených zborov a zamestnanci prı́slušných orgánov štátnej správy, ktorı́ v nich vykonávajú službu, 182 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale b) ich rodinnı́ prı́slušnı́ci, teda ich manželskı́ partneri, deti, a to aj plnoleté, pokial’ bývajú v spoločnej domácnosti, ako aj prı́buznı́, ktorı́ s nimi bývajú v spoločnej domácnosti, c) poslucháči a študenti škôl ozbrojených sı́l a ozbrojených zborov, pacienti a personál zdravotnı́ckych a sociálnych zariadenı́ patriacich pod prı́slušné orgány štátnej správy, d) všetci katolı́cki veriaci, ustanovenı́ alebo schválenı́ ordinárom do trvalej služby podl’a kánonického práva pre ordinariát, e) osoby, ktoré sú vo výkone väzby, výkone trestu odňatia slobody, zadržané alebo zaistené. Článok 4 1. Ordinárovi pomáhajú v jeho činnostiach podl’a kánonického práva generálny vikár, inı́ vikári, kňazi a diakoni. 2. Ordinár nezávisle a výlučne rozhoduje pri výbere generálneho vikára a iných vikárov a pri výbere kňazov a diakonov pre duchovnú službu v ordinariáte a rozhoduje o ich vymenovanı́, preloženı́, vzdanı́ sa služby a odvolanı́ podl’a kánonického práva. Článok 5 1. Diecézni biskupi a vyššı́ predstavenı́ inštitútov zasväteného života a spoločnostı́ apoštolského života uvol’nia pre potreby ordinariátu primeraný počet klerikov. Diecézni klerici môžu byt’ podl’a kánonického práva inkardinovanı́ do ordinariátu. 2. Ordinár bude mat’ právo podl’a potreby a po dohode s diecéznymi biskupmi alebo vyššı́mi predstavenými inštitútov zasväteného života a spoločnostı́ apoštolského života poverit’ ich klerikov aj len dočasnou alebo prı́ležitostnou výpomocou v ordinariáte podl’a kánonického práva a v zmysle právnych predpisov Slovenskej republiky. Článok 6 Klerici majú právo vykonávat’ brannú povinnost’ a civilnú službu formou duchovnej služby v ozbrojených silách. Acta Ioannis Pauli Pp. II 183 Článok 7 1. Kňazi a diakoni, trvale poverenı́ duchovnou službou v ordinariáte, budú mat’ tie isté práva a povinnosti, ktoré stanovuje kánonické právo diecéznym kňazom a diakonom a budú tiež v služobnom pomere v štruktúrach ozbrojených sı́l a ozbrojených zborov. 2. Klerici, ktorı́ budú vykonávat’ duchovnú službu v ozbrojených silách a ozbrojených zboroch, budú mat’ právo na slobodnú komunikáciu s predstavenými ordinariátu v súlade s právnymi predpismi upravujúcimi ochranu utajovaných skutočnostı́. Článok 8 1. Duchovná služba a vykonávanie náboženských obradov bude súčast’ou výkonu služby kňazov a diakonov ordinariátu. 2. Kňazi a diakoni budú vykonávat’ duchovnú službu iba podl’a prı́slušných liturgických a kánonických predpisov. Článok 9 1. Ak by niektorý klerik, poverený duchovnou službou, mal byt’ podrobený vo svojej službe disciplinárnemu trestu nie kánonického charakteru, jeho nadriadený z ozbrojených sı́l, alebo ozbrojených zborov ho potrestá po predchádzajúcej dohode s ordinárom. 2. Ordinár oznámi prı́padný kánonický trest klerika jeho nadriadenému z ozbrojených sı́l, alebo ozbrojených zborov, aby vykonal prı́slušné opatrenia. Článok 10 1. Slovenská republika bude zabezpečovat’ finančné a materiálne potreby klerikov ordinariátu podl’a právnych predpisov Slovenskej republiky. 2. Slovenská republika bude finančne a materiálne zabezpečovat’ činnost’ ordinariátu v ozbrojených silách a ozbrojených zboroch, sı́dlo ordinariátu, kostol, kúriu ordinára a primerané miesta bohoslužieb. 184 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Článok 11 Činnost’ ordinariátu bude podrobnejšie vymedzená v Štatúte ordinariátu, vypracovanom ordinárom, vydanom Svätou Stolicou a zodpovedajúcom právnemu poriadku Slovenskej republiky a princı́pom tejto zmluvy. Článok 12 Svätá Stolica a Slovenská republika (d’alej len « zmluvné strany ») sa zaväzujú riešit’ prı́padné rozpory pri výklade a vykonávanı́ tejto zmluvy formou vzájomných konzultáciı́. Článok 13 Táto zmluva môže byt’ menená a doplňovaná na základe vzájomnej dohody zmluvných strán. Zmeny a doplnky musia byt’ vykonané pı́somnou formou. Článok 14 1. Táto zmluva podlieha ratifikácii a nadobudne platnost’ tridsiatym (30.) dňom po dni výmeny ratifikačných listı́n. 2. Táto zmluva sa uzatvára na neurčitý čas a jej platnost’ skončı́ najneskôr skončenı́m platnosti Základnej zmluvy. Podpı́sané dňa 21. augusta 2002 v Bratislave, v dvoch originálnych vyhotoveniach, každé v talianskom jazyku a v slovenskom jazyku, pričom obe znenia sú rovnako autentické. Za Svätú Stolicu Za Slovenskú republiku c Henryk J. Nowacki Josef Stank Conventione inter Apostolicam Sedem et Slovachiae Rem Publicam rata habita, die XXVIII mensis octobris anno MMII Ratihabitionis Instrumenta accepta et reddita mutuo sunt in Civitate Vaticana; a trigesimo exinde die Conventio vigere coepit ad norman Articuli XIV, § I eiusdem Pactionis. Acta Ioannis Pauli Pp. II 185 HOMILIA In beatificatione sex Dei servorum.* 1. « Andate, dunque, e ammaestrate tutte le nazioni, battezzandole nel nome del Padre e del Figlio e dello Spirito Santo ».1 Gesù risorto si congeda cosı̀ dagli Apostoli, prima di fare ritorno al Padre: « Andate! ». L’ultima sua parola è un invito alla missione, che è al tempo stesso una promessa, un testamento e un impegno. Cristo affida ai discepoli il suo messaggio di salvezza e chiede loro di diffonderlo e testimoniarlo sino agli estremi confini della terra. È questo il significato dell’odierna Giornata Missionaria Mondiale. Per una provvidenziale coincidenza, proprio in questa giornata vengono proclamati alcuni nuovi Beati, che hanno compiuto in modo singolare il mandato di annunciare e testimoniare il Vangelo. Essi sono Daudi Okelo e Jildo Irwa, Andrea Giacinto Longhin, Marcantonio Durando, Marie de la Passion, Liduina Meneguzzi. La loro beatificazione nel contesto della Giornata Missionaria Mondiale ci ricorda che il primo servizio da rendere alla missione è la ricerca sincera e costante della santità. Non possiamo testimoniare con coerenza il Vangelo, se prima non lo viviamo fedelmente. 2. My thoughts turn first of all to the two young catechists from Uganda, Daudi Okelo and Jildo Irwa. These two courageous witnesses were no more than boys when, with simplicity and faith, they shed their blood for Christ and his Church. With youthful enthusiasm for their mission of teaching the faith to their fellow countrymen, they set out in 1918 for northern Uganda. It was there, as evangelization was just beginning in that region, that they chose to embrace death rather than abandon the area and forsake their duties as catechists. Truly, in their lives and witness we can see that they were “beloved by God and chosen by him”.2 Daudi and Jildo are today raised to the glory of the altar. They are given to the entire Christian community as examples of holiness and virtue, and as models and intercessors for catechists throughout the world, especially in those places where catechists still suffer for the faith, sometimes facing social marginalization and even personal danger. May the life and witness of these two dedicated servants of the Gospel inspire many men and women — in Uganda, in Africa and elsewhere — to answer with generosity the call to be a * Die 20 Octobris 2002. 1 2 Mt 28, 19. Cf. 1 Thes 1:4. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 186 catechist, bringing knowledge of Christ to others and strengthening the faith of those communities that have recently received the Gospel of salvation. 3. « Ti ho chiamato per nome ».3 Le parole con le quali il profeta Isaia indica la missione affidata da Dio ai propri eletti esprimono bene la vocazione di Andrea Giacinto Longhin, l’umile cappuccino che per trentadue anni è stato Vescovo della diocesi di Treviso, all’inizio del secolo scorso. Il ventesimo. È stato un Pastore semplice e povero, umile e generoso, sempre disponibile verso il prossimo, secondo la più genuina tradizione cappuccina. Lo chiamavano il vescovo delle cose essenziali. In un’epoca segnata da eventi drammatici e dolorosi, si è dimostrato padre per i preti e pastore zelante della gente, sempre accanto ai suoi fedeli, specialmente nei momenti di difficoltà e di pericolo. Anticipava cosı̀ ciò che avrebbe sottolineato il Concilio Ecumenico Vaticano II, indicando nell’evangelizzazione « uno dei principali doveri dei Vescovi ».4 4. « Memori... del vostro impegno nella fede, della vostra operosità nella carità e della vostra costante speranza ».5 Le parole dell’Apostolo delineano il ritratto spirituale del padre Marcantonio Durando, della Congregazione della Missione e degno figlio della terra piemontese. Egli visse di fede e di ardente slancio spirituale, disdegnando ogni forma di compromesso o di tiepidezza interiore. Alla scuola di san Vincenzo de’ Paoli, egli seppe riconoscere nell’umanità di Cristo l’espressione più grande, e al contempo più accessibile e disarmante, dell’amore di Dio verso ogni uomo. Ancora oggi egli ci indica il mistero della Croce come il momento culminante in cui viene rivelato il mistero insondabile dell’amore di Dio. 5. « Nous le savons frères biens-aimés de Dieu, vous avez été choisi par lui ».6 Marie de la Passion s’est laissée saisir par Dieu, capable de combler la soif de vérité qui l’habitait. Fondant les Sœurs Franciscaines Missionnaires de Marie, elle brûlait de communiquer les flots d’amour qui bouillonnent en elle et veulent se répandre sur le monde. Au cœur de l’engagement missionnaire, elle place l’oraison et l’Eucharistie, car pour elle adoration et mission se fondent en une même démarche. Nourrie de l’Écriture et des Pères de l’Église, mystique et active, passionnée et intrépide, elle se donne avec une disponibilité intuitive et audacieuse à la mission universelle de l’Église. Chè3 4 5 6 Is 45, 4. Christus Dominus, 12; cfr Redemptoris missio, 63. 1 Ts 1, 2-3. 1 Th 1, 4. Acta Ioannis Pauli Pp. II 187 res Sœurs, à l’école de votre fondatrice, en communion profonde avec l’Église, accueillez l’invitation à vivre, dans une fidélité renouvelée, les intuitions de votre charisme fondateur, pour que nombreux soient ceux qui découvrent Jésus, celui qui nous fait entrer dans le mystère d’amour qui est Dieu. 6. « Date al Signore, o famiglie dei popoli, date al Signore gloria e potenza ».7 Le parole del Salmo responsoriale ben esprimono l’anelito missionario, che ha pervaso suor Liduina Meneguzzi, delle Suore di san Francesco di Sales. Nel breve, ma intenso, corso della sua esistenza, suor Liduina si prodigò a favore dei fratelli più poveri e sofferenti, in particolare nell’ospedale della missione di Dire Dawa, in Etiopia. Con fervente zelo apostolico, cercava di far conoscere a tutti l’unico nostro Salvatore, Gesù. Alla scuola di Colui che è « mite e umile di cuore »,8 ella imparò a diffondere la carità, che sgorga da un cuore puro, superando ogni mediocrità ed inerzia interiore. 7. « Ecco, io sono con voi tutti i giorni, fino alla fine del mondo ».9 Questa è la promessa che Cristo fece ai suoi discepoli, apprestandosi a lasciare il mondo per fare ritorno al Padre. Sono con voi tutti i giorni! Sono con te, dice Gesù, Chiesa pellegrina nel mondo. Sono con voi, giovani comunità ecclesiali nelle terre di missione. Non temete di entrare in dialogo con tutti. Portate a ciascuno il messaggio della salvezza! Abbiate coraggio! Maria, Stella dell’evangelizzazione, e i nuovi Beati proteggano e accompagnino i vostri passi sulle vie del mondo. Amen! ALLOCUTIONES I Ad sodales Pontificiae Commissionis de Bonis Culturalibus.* Venerati Fratelli nell’episcopato, carissimi fratelli e sorelle! 1. Sono lieto di accogliervi, al termine dei lavori della IV Congregazione Plenaria della Pontificia Commissione per i Beni Culturali della Chiesa. Porgo 7 Sal 95, 7. Cfr Mt 11, 29. 9 Mt 28, 20. —————— 8 * Die 9 Octobris 2002. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 188 a ciascuno un saluto cordiale, unendo sentimenti di viva gratitudine per il servizio sinora da voi svolto. Il mio pensiero va, anzitutto, a Mons. Francesco Marchisano, Presidente della Commissione, che ringrazio per i sentimenti espressi a nome di tutti e per l’efficace sintesi dell’attività svolta. Il mio ringraziamento si estende ai Membri, agli Officiali e ai vari esperti, che generosamente offrono la loro intensa e proficua collaborazione. Desidero confermare a tutti il mio apprezzamento per quanto codesta Commissione sta facendo non soltanto per la tutela e la valorizzazione della ricca eredità artistica, monumentale e culturale accumulata dalla comunità cristiana nel corso di due millenni, ma anche per far meglio comprendere la sorgente spirituale da cui essa è scaturita. La Chiesa ha sempre ritenuto che, attraverso l’arte nelle sue varie espressioni si rifletta, in qualche modo, l’infinita bellezza di Dio e la mente umana venga quasi naturalmente indirizzata verso di Lui. Anche grazie a questo contributo, come ricorda il Concilio Vaticano II, « la conoscenza di Dio viene meglio manifestata e la predicazione evangelica si rende più trasparente all’intelligenza degli uomini ».1 2. La Plenaria appena conclusa ha dedicato la sua attenzione al tema: « I beni culturali per l’identità territoriale e per il dialogo artistico-culturale tra i popoli ». Ai giorni nostri, una più marcata sensibilità verso la conservazione e la « fruibilità » delle risorse artistiche e culturali sta caratterizzando le politiche delle pubbliche amministrazioni e le molteplici iniziative di istituzioni private. Caratterizza infatti il nostro tempo la consapevolezza che arte, architettura, archivi, biblioteche, musei, musica e teatro sacro non costituiscono solamente un deposito di manufatti storico-artistici, bensı̀ un insieme di beni fruibili dall’intera comunità. A ragione, pertanto, la vostra Commissione ha progressivamente esteso i suoi interventi su raggio mondiale, consapevole che i beni culturali ecclesiastici costituiscono un terreno favorevole per un fecondo confronto interculturale. Alla luce di ciò, è quanto mai importante che venga garantita la tutela giuridica di tale patrimonio con opportuni orientamenti e disposizioni, che tengano conto delle esigenze religiose, sociali e culturali delle popolazioni locali. 3. Vorrei qui ricordare, con sentimenti di viva gratitudine, il contributo delle circolari e degli orientamenti offerti a conclusione delle periodiche Con1 Gaudium et spes, 62. Acta Ioannis Pauli Pp. II 189 gregazioni plenarie della vostra Commissione. Con il tempo ci si rende conto di quanto indispensabile sia collaborare fattivamente con le amministrazioni e le istituzioni civili al fine di creare insieme, ciascuno per quanto di propria competenza, efficaci sinergie operative a difesa e salvaguardia dell’universale patrimonio artistico. Sta molto a cuore alla Chiesa la valorizzazione pastorale del suo tesoro artistico. Essa infatti sa bene che per trasmettere tutti gli aspetti del messaggio affidatole da Cristo, le è singolarmente utile la mediazione dell’arte.2 La natura organica dei beni culturali della Chiesa non permette di separare la loro fruizione estetica dalla finalità religiosa perseguita dall’azione pastorale. L’edificio sacro, ad esempio, raggiunge la sua perfezione « estetica » proprio durante la celebrazione dei divini misteri, dato che è proprio in quel momento che risplende nel suo più vero significato. Gli elementi dell’architettura, della pittura, della scultura, della musica, del canto e delle luci formano parte dell’unico complesso che accoglie per le proprie celebrazioni liturgiche la comunità dei fedeli, costituita da « pietre vive » che formano un « edificio spirituale ».3 4. Carissimi fratelli e sorelle! La Pontificia Commissione per i Beni Culturali della Chiesa rende da ormai 12 anni un prezioso servizio alla Chiesa. Vi incoraggio a proseguire nel vostro impegno, coinvolgendo sempre più quanti s’adoperano per vitalizzare il nostro patrimonio storico-artistico. Attraverso la vostra azione, si intensifichi un fecondo dialogo con gli artisti contemporanei, favorendo con ogni mezzo l’incontro e l’abbraccio fra la Chiesa e l’arte. A tale proposito, nella Lettera agli Artisti ricordavo che « a contatto con le opere d’arte, l’umanità di tutti i tempi — anche quella di oggi — aspetta di essere illuminata sul proprio cammino e sul proprio destino » 4 La Chiesa intende offrire un germe di speranza che superi il pessimismo e lo smarrimento anche attraverso i beni culturali, che possono rappresentare il fermento di un nuovo umanesimo su cui innestare più efficacemente la nuova evangelizzazione. Con tali sentimenti, invocando la materna intercessione di Maria, la Tota pulchra, imparto di cuore a voi e alle persone care la mia Benedizione. 2 3 4 Cfr Giovanni Paolo II, Lettera agli Artisti, 12. Cfr Pt 2, 5. N. 14. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 190 II Ad quosdam Brasiliae episcopos.* Amados Irmãos no episcopado 1. A liturgia destes dias tem vindo a recordar o nosso chamamento comum e a graça recebida por cada um « para a obra do ministério, para a edificação do Corpo de Cristo, até que cheguemos todos (...) à medida da estatura completa de Cristo ».1 Tudo deverá tender para a edificação do Corpo de Cristo, valorizando a providencial riqueza dos carismas, que o Espı́rito Santo não cessa de fazer florescer na comunidade. Tenho a grata satisfação de acolher-vos colegialmente, após o nosso encontro pessoal. Através das amáveis palavras de D. Celso José Pinto da Silva, Arcebispo de Teresina, pronunciadas em nome dos Regionais 1 e 4 da Conferência nacional dos Bispos do Brasil, foi possı́vel recolher as muitas esperanças que animam as comunidades cristãs confiadas pela divina Providência aos vossos cuidados pastorais, sem omitir as preocupações e problemas encontrados numa terra em vias de profundas transformações sociais. 2. A realidade cearense e piauiense, e do nordeste em geral, apresenta um quadro inconteste de modernização das estruturas criadas para o seu desenvolvimento, embora, em diversos aspectos, conviva com os rigores da marginalização de inteiras populações. Nestas últimas décadas, o esforço por combater o analfabetismo, as doenças endêmicas e a mortalidade infantil; a coexistência com a pobreza e a miséria crônicas, relacionadas em boa parte com a migração do campo para as cidades; o problema da justa distribuição da terra e da atenção ao homem do mar e tantos outros itens, sem esquecer do binômio estiagem-inundação, tem sido motivo de constante preocupação das autoridades locais, bem como das diversas Pastorais diocesanas. Vossas Igrejas particulares datam do século passado, sendo assim relativamente jovens. Mas é próprio da juventude o dinamismo, o espı́rito de iniciativa e arrojo, que estão no âmago da nacionalidade brasileira, onde se encontra a força para enfrentar os desafios reinantes. Ambas Provı́ncias defrontam-se com a falta de clero; deve ser potenciada a evangelização e a catequese, tanto dos adultos como dos jovens e das crianças, na zona rural e nas cidades, sem descuidar as classes de poder decisório e dos estudantes, a todos os nı́veis. Conheço vosso esforço pela pregação da justiça e da fraternidade numa das áreas mais pobres * Die 26 Octobris 2002. 1 Ef 4, 12.13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 191 do Paı́s. O empenho em trabalhar nas Pastorais de forma coordenada, especialmente para promover vocações de seminaristas, com formadores qualificados, a fim de cuidar, inclusive, da formação permanente dos sacerdotes, é digno de elogio. Peço a Deus que atenda às vossas necessidades materiais, pois a carência de meios e o custo na formação dos seminaristas, não podem interromper essa obra de promoção de operários para a sua messe. Mas precisamente dentro do dinamismo da fé, que nada faz desfalecer, desejo estimular a obra evangelizadora das vossas dioceses, animando-vos a dedicar as melhores energias, num renovado ardor missionário, para o crescimento do Reino de Deus neste mundo. 3. Múltiplas são as iniciativas apostólicas que se estão difundindo nas vossas Igrejas Particulares. Sensı́vel e encorajador é o despertar religioso, sobretudo entre os jovens; fonte de esperança é também a sensibilidade dos fiéis a uma prática cristã mais firme e coerente. O nordestino é muito religioso. Procura muito a vida da Igreja e está sempre aberto à dimensão transcendente da vida, embora deva ser bem orientado no que diz respeito às devoções populares e a uma inculturação condizente com o Evangelho. Muitos obstáculos, porém, podem enfraquecer o entusiasmo dos cristãos, pelo influxo, nem sempre positivo, da cultura consumista dominante, ameaçando ofuscar a limpidez do próprio anúncio evangélico. É preciso formar os fiéis numa fé firme e coerente, pois somente a efetiva redescoberta de Cristo, como fundamento sobre o qual construir a vida da inteira sociedade, lhes permitirá não temer qualquer tipo de dificuldade: a casa não desaba sob o furor dos rios que engrossam com a chuva torrencial e dos ventos que sopram ameaçadores, quando está fundada sobre a sólida rocha.2 É necessário um salto em qualidade na vivência cristã do povo, para que possa testemunhar sua fé de forma lı́mpida e esclarecida. Essa fé, celebrada e participada na liturgia e na caridade, nutre e fortifica a comunidade dos discı́pulos do Senhor e os edifica como Igreja missionária e profética. Ninguém se sinta excluı́do deste desı́gnio apostólico! 4. Quando, no inı́cio do novo milênio, quis apontar algumas prioridades pastorais, nascidas da experiência do Grande Jubileu do ano 2000, não hesitei em assinalar, em primeiro lugar, que « o horizonte para o qual deve tender todo o caminho pastoral é a santidade ».3 À « chamada universal à santidade », destacada pelo Concı́lio Vaticano II na Constituição dogmática Lumen gen2 3 Cf. Mt 7, 24-25. NMI 30. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 192 tium, correspondeu a Igreja de hoje e do passado com uma cadeia sem fim de santos, alguns mundialmente conhecidos, outros que permanecerão no anonimato. Todos souberam viver uma entrega incondicionada a Deus, abraçando-se à Cruz de Cristo, pela contemptio mundi, o afastamento do mundo que os distinguia, ou pela consecratio mundi, que é própria dos leigos. São, contudo, « cristãos de qualquer estado ou ordem chamados à plenitude da vida cristã e à perfeição da caridade ».4 A Igreja necessita de sacerdotes santos; de religiosos santos, que se distingam pela consagração exclusiva, dentro do próprio carisma fundacional, a realizar a obra evangelizadora com generosidade e sacrifı́cio na missão essencial que lhes foi confiada, a exemplo da Madre Paulina, Fundadora da Congregação das Irmãzinhas da Imaculada Conceição, que tive a ocasião de canonizar no passado mês de maio. A Igreja necessita, hoje mais do que nunca, de leigos santos que possam receber a honra dos altares, após terem buscado a perfeição cristã no meio das realidades temporais, no exercı́cio do próprio trabalho intelectual ou manual, todos eles gratos a Deus, quando se destinam para a sua honra e glória. Das suas fileiras surgem as vocações para o Seminário e para a Vida Religiosa. 5. Meu pensamento deseja dirigir-se hoje aos sacerdotes, religiosos e religiosas e leigos que se prodigalizam, muitas vezes com imensas dificuldades, para a difusão da verdade evangélica. Dentre eles, muitos colaboram ou participam ativamente nas Associações, nos Movimentos e em outras novas realidades que, em comunhão com seus Pastores e de conformidade com as iniciativas diocesanas, levam sua riqueza espiritual, educativa e missionária ao coração da Igreja, como preciosa experiência e proposta de vida cristã. Nas diversas visitas pastorais e viagens apostólicas, pude apreciar os frutos desta presença em tantos campos da sociedade através do mundo do trabalho, da solidariedade internacional pelos mais necessitados, do empenho ecumênico, da fraternidade sacerdotal, do acompanhamento das famı́lias e da juventude e tantos outros. É uma realidade que representa a multiforme variedade de carismas, métodos educativos, modalidades e finalidades apostólicas, vivida na unidade da fé, da esperança e da caridade, em obediência a Cristo e aos Pastores da Igreja. Na prática, « devem atuar como verdadeiros instrumentos de comunhão no seio da Igreja, dando provas quer de uma sincera e efetiva colaboração mútua ao enfrentarem os desafios da nova 4 LG 40. Acta Ioannis Pauli Pp. II 193 evangelização, quer de uma indispensável sintonia com os objetivos indicados pelos Bispos, sucessores dos Apóstolos, nas diversas Igrejas locais ».5 6. Tenho acompanhado o esforço das vossas dioceses por alcançar estas metas. Um dos fatores a destacar no vosso sentire cum Ecclesia é que a presença das novas realidades suscitadas pelo Espı́rito, os Movimentos e as Associações laicais em vossas Igrejas particulares serve a « participar responsavelmente na missão da Igreja de levar o Evangelho de Cristo, qual fonte de esperança para o homem e de renovação para a sociedade ».6 Às vezes pode-se correr o risco de um certo apoucamento ou miopia acerca do valor transcendente que o fenômeno agregativo vem assumindo hoje em dia na vida da Igreja. Já tive ocasião de afirmar que há uma razão « eclesiológica, como abertamente reconhece o Concı́lio Vaticano II, ao apontar o apostolado associado como um sinal de comunhão e de unidade da Igreja em Cristo »; e não só: aquela grande Assembléia recalcou naquilo que chamou de verdadeiro e próprio « direito dos leigos de fundar associações, dirigi-las e dar nome às já existentes ».7 Naturalmente, os critérios de eclesialidade para um adequado inserimento dessas novas realidades vão sempre respeitados e examinados pela autoridade diocesana de acordo com as necessidades pastorais, não só da própria Igreja particular mas da Igreja universal.8 A todas elas exige-se certamente uma comunhão sempre mais sólida com os seus Pastores, pois « nenhum carisma dispensa da referência e da submissão aos Pastores da Igreja »; 9 a estes, por outro lado compete a capacidade de discernimento a fim de julgar a autenticidade do caminho que aquelas irão percorrer nos âmbitos diocesanos. Podese também pensar em estruturas pastorais complementárias que comportem uma convergência orgânica de padres e leigos. Com isto, se busca concretizar os esforços em direção das metas que realmente estão inscritas na Pastoral diocesana e, em última análise, na mente do Sucessor de Pedro e do Magistério corretamente aplicado; mas evita-se também o perigo de dispersão das forças vivas em objetivos distintos da « solicitude por todas as igrejas ».10 Neste sentido, gostaria de chamar à atenção acerca do desejo manifestado em certos setores de transformar em 5 6 7 8 9 10 Mensagem para o Encontro nacional de Movimentos laicais, Lisboa, 28 de Março de 2000. CFL 29. Ib. Cf. ib., 30. Ib., 24. 2 Cor 11, 28. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 194 Conferência o Conselho nacional dos Leigos, como instância paralela à Conferência nacional dos Bispos do Brasil. Pretender criar um organismo autônomo, representativo dos leigos, sem referência à comunhão hierárquica com os Bispos, constitui um defeito eclesiológico de graves implicações facilmente detectáveis. Confio, portanto, na vossa diligência em prevenir os fiéis contra tais iniciativas. 7. Por sua vez, o papel fundamental que os leigos desempenham na missão da Igreja foi posto, como sabemos, em evidência no Concı́lio Vaticano II e em numerosos Documentos pós-conciliares. Eles, lê-se na Lumen gentium, « são chamados como membros vivos a contribuir com todas as suas forças (...) para o crescimento da Igreja »,11 à sua expansão entre os homens e os povos. Ainda mais explı́cito e categórico é o Decreto sobre o apostolado dos leigos, que reafirma « a parte ativa que os leigos têm na vida e na missão da Igreja ».12 Por isso, a sua atividade apostólica não é facultativa, mas um dever estrito que cabe a cada fiel, pelo simples fato de estar batizado. Todos « tenham uma consciência viva das suas responsabilidades para com o mundo, fomentem em si um espı́rito verdadeiramente católico, e ponham as suas forças ao serviço da obra da evangelização ».13 A missão é única, mas o modo de a realizar é diferente, conforme os dons distribuı́dos pelo Espı́rito aos vários membros da Igreja. A ação dos leigos é indispensável para que a Igreja possa ser considerada realmente constituı́da, viva e operante em todos os seus setores, tornando-se plenamente sinal da presença de Cristo entre os homens. Mas isto supõe um laicato amadurecido, em comunhão plena com a hierarquia e comprometido a plasmar o Evangelho nas distintas situações em que se encontre. A função dos Pastores se dirige a estimular e canalizar os esforços dos seus diocesanos, sempre quando se trate de verdadeira obra missionária evangelizadora, conforme foi transmitida pelo Redentor à sua Igreja. Como mestres na fé, confirmam nos seus diocesanos o respeito pelas leis canônicas da Igreja, procurando orientá-los, inclusive, a fim de que cumpram as leis do Estado, pois « não se distinguem dos outros homens nem pelo paı́s, nem pela lı́ngua, nem pela organização polı́tica »,14 distinguem-se, sim, pela fé e esperança cristãs e pela pureza de vida. 11 12 13 14 N. 33. Apostolica actuos., 10. Ad gentes, 36. Carta a Diogneto, 5: PG 2, 1173. Acta Ioannis Pauli Pp. II 195 8. Por maior razão, cabe uma diligente e atenta Pastoral da Juventude, chamada a testemunhar os valores cristãos no novo milênio. Não é lugar comum afirmar novamente que os jovens são o futuro da humanidade. Preocupar-se pela sua maturação humana e cristã representa um precioso investimento para o bem da Igreja e da sociedade. Daqui parte a convicção de que « a Pastoral da Juventude deve estar sempre entre as preocupações primárias dos Pastores e das comunidades ».15 Como sabemos, a juventude brasileira caracteriza a vida nacional não só numericamente mas, também, pela influência que exerce na vida social. A par do espinhoso problema do acompanhamento do menor privado da dignidade e da inocência, os problemas ligados à inserção no mercado de trabalho; o aumento da criminalidade juvenil condicionado, em boa parte, pela condição de pobreza endêmica e pela falta de estabilidade familiar, junto à ação, por vezes, deletéria de certos meios de comunicação social; a migração interna em busca de melhores condições de vida nas grandes cidades; o preocupante envolvimento dos jovens no mundo da droga e da prostituição constituem fatores que permanecem sempre na pauta das vossas atenções pastorais. Os jovens não são indiferentes ao que a fé cristã ensina sobre o destino e o ser do homem. Ainda que não faltem ideologias — e pessoas a sustentá-las — que permanecem fechadas, há em nossa época anseios elevados misturados com atitudes rasteiras, heroı́smos a par de covardias, idealismos ao lado de desilusões; criaturas que sonham com um mundo novo mais justo e mais humano. Por isso, « se Cristo for apresentado com o seu verdadeiro rosto, os jovens reconhecem-no como resposta convincente e conseguem acolher sua mensagem, mesmo se exigente e marcada pela Cruz » 16 9. Antes de terminar este encontro fraterno, expresso em atitude de oração um pensamento especial aos Bispos falecidos, para que o Deus de misericórdia possa recompensá-los com o prêmio eterno da sua glória. Ao mesmo tempo, dirijo uma palavra de profunda estima e fraternidade aos Bispos que deixaram o serviço ativo das dioceses ao longo deste amplo qüinqüênio, renovando-lhes aqui a expressão da minha gratidão; com sua presença, seu exemplo de fé e de santidade continuam sendo uma verdadeira bênção para a Igreja peregrina. Possa o Espı́rito Santo saciar a todos com a abundância das suas consolações. 15 16 Ecclesia in America, 47. NMI 9. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 196 Maria Santı́ssima, nossa Mãe, vos proteja no caminho da vida e ampare nas dificuldades do ministério. Com estes votos, concedo de coração a cada um de vós a minha Bênção Apostólica, tornando-a extensiva aos vossos sacerdotes e colaboradores, aos diáconos e às famı́lias religiosas, aos seminaristas e a todos os fiéis dos vossos Regionais. III Ad Ordinarios Timorienses.* Venerados Irmãos no episcopado, 1. « Graça e paz vos sejam dadas da parte de Deus, nosso Pai, e do Senhor Jesus Cristo ».1 Com estas palavras, dou-vos as boas-vindas ad sedem Petri, hoje particularmente feliz por poder trocar o ósculo santo com as Igrejas irmãs de Dı́li e de Baucau, que de certo modo « vieram da grande tribulação; lavaram os seus vestidos e os branquearam no sangue do Cordeiro », animadas pela certeza de que Ele as « apascentará e lhes servirá de guia para as fontes de águas vivas; e Deus enxugará toda a lágrima dos seus olhos ».2 Dou graças a Deus pela generosidade com que a Igreja de Timor se solidarizou com os seus concidadãos, tornando-se o seu apoio moral na hora da prova. Desejo mais uma vez confiar à misericórdia divina as vı́timas da violência e exprimir a minha profunda solidariedade a todas as pessoas que sofrem as consequências do drama que se abateu sobre o vosso povo. De coração agradeço aos sacerdotes e religiosos, aos catequistas e a todos os fiéis de Timor a sua coragem e fidelidade a Cristo e à Igreja. Quando regressardes, levai-lhes a saudação afectuosa do Papa e a certeza da sua oração, para que continuem a ser incansáveis testemunhas do amor de Deus no meio dos seus irmãos. De igual modo transmiti a todos os vossos compatriotas os ardentes votos que faço pelo melhor sucesso na construção de uma Nação fraterna e próspera. 2. Nos primeiros passos do terceiro milénio, a famı́lia das Nações pôde festejar o nascimento da República Democrática de Timor, com o seu povo e os seus lı́deres, determinados a reconstruir o Paı́s destruı́do pelo ódio e a incapacidade de compreender uma escolha: a de serem timorenses e, na sua grande maioria, timorenses católicos. * Die 28 Octobris 2002. 1 2 Ef 1, 2. Ap 7, 14.17. Acta Ioannis Pauli Pp. II 197 Há séculos que a sua religião, parte integrante da cultura de cada povo, sublimou o temor supersticioso das crenças tradicionais com o timor Dei, o temor de Deus, mas um Deus de esperança, sensı́vel ao anseio de futuro e à força da oração. De facto, quando a insegurança obrigou os timorenses a fugirem para as montanhas, podiam não levar mais nada, mas tinham consigo o Crucifixo ou a imagem de Nossa Senhora de Fátima dos seus oratórios familiares. Louvado seja Deus que, na sua bondade e providência, nos permitiu ver o regresso à vossa terra da liberdade e da paz, consentindo que vos dediqueis agora com todas as energias ao serviço de uma messe promissora. À medida que tal for possı́vel, ajudai as vossas comunidades eclesiais a retomarem o ritmo normal da sua vida e testemunho cristão. Elas serão chamadas, aqui e além, a oferecer o abraço reconciliador, como o pai do filho pródigo,3 a irmãos que, esperançados no perdão fraterno, regressam à « casa da comunhão ».4 Talvez iludidos, forçados, ou convencidos... semearam luto e orfandade. Provavelmente não sabiam que, matando a outrem, davam a morte a si mesmos; agora batem à porta da Igreja, cuja « única ambição é continuar a missão de serviço e de amor [de Jesus Salvador], para que todos (...) tenham vida e a tenham em abundância ».5 A recordação daquela imane tragédia não poderá deixar de levantar uma pergunta: como foi possı́vel desencadear-se violência tão cruel e irracional? Se se exceptua quem deu a vida perdoando, poderá alguém considerar-se completamente preservado do contágio daquela violência homicida? Soam a propósito aquelas palavras de Jesus — « Quem de vós estiver sem pecado, seja o primeiro a lançar-lhe uma pedra » 6 — que motivaram, nos directos implicados, um exame de consciência e consequente decisão ou, por outras palavras, uma « purificação da memória ». Poderia revelar-se útil às vossas comunidades eclesiais tal acto de purificação, como sucedeu no Ano Santo, que « reforçou os nossos passos no caminho para o futuro, tornando-nos ao mesmo tempo mais humildes e vigilantes na nossa adesão ao Evangelho »,7 na nossa fé. 3. Acreditar em Jesus significa crer que o amor está presente no mundo e que este amor é mais forte do que toda a espécie de mal em que o homem, a humanidade e o mundo estão envolvidos. Por isso, « dar testemunho de Jesus Cristo é o maior serviço que a Igreja pode oferecer aos (timorenses), porque é 3 4 5 6 7 Cf. Lc 15, 11-32. Carta Apostólica Novo millennio ineunte, 43. Exortação Apostólica Ecclesia in Asia, 50. Jo 8, 7. Carta Apostólica Novo millennio ineunte, 6. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 198 a resposta ao seu anelo profundo de Absoluto, e desvenda as verdades e valores que hão-de assegurar o seu desenvolvimento humano integral ».8 Para permitir aos fiéis, jovens e adultos, uma descoberta cada vez mais clara da própria vocação e uma disponibilidade sempre maior para a viver no cumprimento da sua missão, é necessário que eles possam beneficiar de uma catequese completa sobre as verdades da fé e as suas implicações concretas na vida, capaz de os levar a encontrar Jesus Cristo, dialogar com Ele, deixar-se abrasar pelo seu amor e inflamar-se no desejo de O tornar conhecido e amado por todos. Esta formação, dada e recebida na Igreja, há-de gerar comunidades cristãs sólidas e missionárias, porque « um fogo só pode ser aceso por algo que já esteja incendiado ».9 O sujeito desta proposta catequética é a comunidade cristã inteira, nas suas várias articulações. Fundamental, porém, é a acção educativa das famı́lias, de modo que os pais possam transmitir aos seus filhos aquilo que eles mesmos receberam. Com a vida familiar assente no amor, na simplicidade, no compromisso concreto e no testemunho quotidiano, defender-se-ão os seus valores essenciais contra a desagregação que, com demasiada frequência nos nossos dias, ameaça esta instituição primordial da sociedade e da Igreja. Amados Irmãos no episcopado, continuai a fazer ressoar, oportuna e inoportunamente, o « apelo » lançado pelos Padres da Assembleia Sinodal para a Ásia « aos fiéis dos seus paı́ses — onde frequentemente a questão demográfica é usada como argumento para a necessidade de introduzir o aborto e programas de controle artificial da população — para que se oponham à cultura da morte ».10 Contra o pessimismo e o egoı́smo, que ensombram o mundo, a Igreja está do lado da vida. 4. A experiência eclesial ensina que « só dentro e através da cultura é que a fé cristã se torna história e criadora de história (...) Por isso, a Igreja pede aos fiéis leigos que estejam presentes com determinação e criatividade intelectual nos lugares privilegiados da cultura, como são o mundo da escola e da universidade, os ambientes da investigação cientı́fica e técnica, os lugares da criação artı́stica e da reflexão humanista ».11 Tal presença é da máxima importância nesta fase de arranque da vida nacional de Timor Leste, que muito espera na competência e experiência da Igreja, nomeadamente através das suas instituições escolares, para uma adequada preparação dos futuros animadores e dirigentes sócio-económicos e polı́ticos do Paı́s. 8 9 10 11 Exortação Apostólica Ecclesia in Asia, 20. Ibid., 23. Ibid., 35. Exortação Apostólica Christifideles laici, 44. Acta Ioannis Pauli Pp. II 199 Ao congratular-me com a obra benemérita das escolas católicas em Timor, recordo que lhes cabe « enfrentar com determinação a nova situação cultural, colocar-se como instância crı́tica dos projectos de educação parciais, exemplo e estı́mulo para as outras instituições de educação, tornar-se fronteira avançada da preocupação educativa da comunidade eclesial ».12 Deste modo, a escola católica realiza um serviço de utilidade pública e, embora se apresente declaradamente na perspectiva da fé católica, não é reservada só aos católicos, mas abre-se a todos os que mostram apreciar e partilhar uma proposta de educação qualificada. 5. A eficácia de toda esta acção evangelizadora depende em grande parte da tensão espiritual dos sacerdotes, « esclarecidos cooperadores da Ordem Episcopal ».13 Se é verdade que compete aos Bispos serem « os arautos da fé » e seus « doutores autênticos » 14 no meio do rebanho a eles confiado pelo Espı́rito Santo, só a acção especı́fica dos seus presbı́teros poderá garantir a cada comunidade cristã que seja nutrida com a Palavra de Deus e sustentada pela graça dos sacramentos, particularmente a Eucaristia — memorial da morte e ressurreição do Senhor que edifica a Igreja — e a Reconciliação, de que me ocupei ainda recentemente no « Motu proprio » Misericordia Dei, convidando a um « solı́cito relançamento » deste sacramento. Que os sacerdotes sejam sempre os homens de fé e de oração de que o mundo tem necessidade: « Não simplesmente obreiros da caridade e administradores institucionalizados, mas homens cuja mente e coração se encontram fixos nas coisas profundas do Espı́rito » 15 De acordo com a sua vocação de pastores, dêem prioridade ao serviço espiritual dos fiéis que lhes estão confiados, a fim de os conduzirem até Jesus Cristo, que eles representam, permanecendo homens de missão e de diálogo. Convido-os a promoverem cada vez mais entre si o espı́rito de fraternidade sacerdotal e de colaboração em ordem a uma frutuosa acção pastoral de conjunto. 6. Originários do Paı́s ou vindos de fora, os religiosos e as religiosas participam plenamente na obra de evangelização da Igreja, reservando um lugar de predilecção às pessoas mais pobres e mais frágeis da sociedade. Em nome da Igreja, agradeço-lhes o eloquente testemunho de caridade que dão através da oferta total de si mesmos a Deus e aos irmãos. A vida consagrada contribuiu 12 13 14 15 Congregação para a Educação Católica, A Escola católica no limiar do terceiro milénio, 16. Constituição Dogmática Lumen gentium, 28. Ibid., 25. Exortação Apostólica Ecclesia in Asia, 43. 200 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale decididamente para a implantação e o desenvolvimento da Igreja em Timor; formulo votos por que ela continue a ser objecto da vossa solicitude, venerados Irmãos no episcopado, promovendo-a nas suas formas activa e contemplativa, e salvaguardando o carácter próprio do seu serviço ao Reino de Deus. Estou feliz por saber que hoje as vocações sacerdotais e religiosas aumentam numericamente nas vossas dioceses. Felicito-vos pela atenção que lhes dedicais e pelos esforços que empreendeis para a formação dos jovens que, seguindo os passos de Cristo, desejam servir a Igreja. A todos os jovens que respondem ao apelo do Senhor, bem como às suas famı́lias, transmiti o reconhecimento do Papa pela generosa dádiva que fizeram a Cristo. 7. No termo do nosso encontro, o meu pensamento vai para o vosso nobre Paı́s, exortando todos os seus filhos e filhas, segundo o nı́vel de responsabilidade próprio de cada um, a empenharem-se decididamente na edificação de uma sociedade cada vez mais fraterna e solidária, cujos membros partilhem equitativamente a honra e o ónus da nova Nação. Deus derrame sobre todos o seu Espı́rito de amor e de paz. Que os discı́pulos de Cristo se voltem para o Pai de toda a misericórdia, numa atitude de conversão profunda e de oração intensa, para Lhe pedirem a força e a coragem de serem, com todos os homens de boa vontade, agentes convictos de diálogo e reconciliação. Assegurai a cada uma das vossas comunidades e aos seus membros que ainda vivem longe da Pátria ou privados do seu lar, a proximidade espiritual do Papa. Que este tempo proporcione à Igreja em Timor uma nova primavera de vida cristã e lhe permita responder com audácia aos apelos do Espı́rito. Confio à Imaculada Virgem Maria o vosso ministério e a vida das vossas comunidades eclesiais, a fim de que Ela guie os seus passos para Cristo Senhor, enquanto de bom grado concedo a ambos, extensiva aos sacerdotes, religiosos e religiosas, aos catequistas e a todos os fiéis das vossas dioceses, a minha Bênção Apostólica. IV Ad academias pontificias.* 1. Sono particolarmente lieto di porgere il mio cordiale saluto a tutti voi che prendete parte alla settima seduta pubblica delle Pontificie Accademie, * Die 29 Octobris 2002. Acta Ioannis Pauli Pp. II 201 impegnate con grande generosità, ciascuna nel proprio ambito di ricerca e di iniziativa, a promuovere efficacemente un nuovo umanesimo cristiano per il terzo millennio. Rivolgo un affettuoso pensiero al Signor Cardinale Paul Poupard, Presidente del Consiglio di Coordinamento fra accademie pontificie, e lo ringrazio per le gentili parole che ha voluto indirizzarmi a nome dei presenti. Con lui saluto i Signori Cardinali e gli Ambasciatori presenti, i Vescovi ed i sacerdoti, come pure tutti i presenti. 2. Questa assemblea delle pontificie accademie è dedicata alla riflessione mariologica ed è stata preparata dalla Pontificia Accademia Mariana Internazionale e dalla Pontificia Accademia dell’Immacolata. Rivolgo un particolare saluto ai due Presidenti, ai valenti relatori, nonché agli Accademici presenti. Nel tema di questa Seduta, Maria « aurora luminosa e guida sicura » della nuova evangelizzazione, avete voluto riprendere le espressioni con le quali concludevo la mia Lettera apostolica Novo millennio ineunte, affidando a Maria, Madre di Dio e Madre di tutti i credenti, le sorti del nuovo millennio ed il cammino della Chiesa. Ancora una volta l’ho voluta additare come « Stella della nuova evangelizzazione », perché sia davvero, nel cuore e nella mente di ogni discepolo del Signore, la stella che illumina e guida il cammino verso Cristo. « Ripartire da Cristo », è l’appello che ho rivolto a tutta la Chiesa al termine del Grande Giubileo dell’Anno 2000. Ripartire da Cristo, imparando a contemplare e ad amare il suo volto, su cui risplende la gloria del Padre. 3. Chi più di Maria, della Vergine Madre, può aiutarci ed incoraggiarci in questo impegno? Chi più di Lei può insegnarci a contemplare e ad amare quel Volto che Lei ha fissato con immenso amore e con totale dedizione durante tutta la sua vita, dal momento della nascita fino all’ora della Croce, e poi all’alba della Resurrezione? Il Vangelo di Luca ci dice, per ben due volte, che Maria « serbava tutte queste cose meditandole nel suo cuore » (2, 19.51). Il cuore di Maria è uno scrigno prezioso in cui sono custodite anche per noi le ricchezze di Cristo. Se è vero, come afferma il Concilio Vaticano II nella Costituzione Gaudium et spes, che solo nel mistero di Cristo si chiarisce pienamente il mistero dell’uomo 1 e quindi anche il mistero di quella eccezionale figlia della stirpe 1 Cfr n. 22. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 202 umana che fu Maria,2 non è meno vero che sul volto di Cristo e nei tratti della sua umanità si riflettono le caratteristiche della madre, il suo stile educativo, il suo modo di essere e di sentire. Per questo, volendo contemplare in profondità il volto di Cristo, dobbiamo ricorrere a Maria che, accogliendo pienamente il progetto di Dio, ha « plasmato » in modo singolarissimo il Figlio, accompagnandone passo passo la crescita. Possiamo, perciò, accogliere anche noi l’invito che san Bernardo rivolge al sommo poeta Dante Alighieri: « Riguarda omai nella faccia che a Cristo / più si somiglia, chè la sua chiarezza / sola ti può disporre a veder Cristo ».3 Maria è davvero l’aurora luminosa della nuova evangelizzazione, la guida sicura del cammino della Chiesa nel terzo millennio. 4. Riveste, dunque, una grande importanza l’impegno teologico, culturale e spirituale di quanti, a cominciare da voi, cari Accademici della Pontificia Accademia Mariana Internazionale e della Pontificia Accademia dell’Immacolata, riflettono sulla figura di Maria Santissima, per conoscerla in maniera sempre più approfondita. Ciò suppone anche una ricerca inter-disciplinare che sviluppi la riflessione mariologica, indagando nuove fonti, oltre quelle più tradizionali, per trarne ulteriori spunti di indagine teologica. Penso, ad esempio, ai Santi e alla loro esperienza personale, come pure all’arte cristiana che ha sempre avuto in Maria uno dei soggetti preferiti ed alla pietà popolare che, privilegiando la dimensione « affettiva » ci ha lasciato grandi testimonianze sulla missione di Maria nella vita della Chiesa. Occasione propizia per intensificare tale impegno sarà il centocinquantesimo anniversario della proclamazione dogmatica dell’Immacolata Concezione di Maria. Le due Pontificie Accademie Mariane, ciascuna nel proprio ambito di attività e con le proprie specifiche competenze, sono chiamate ad offrire tutto il loro contributo, affinché tale ricorrenza sia occasione di rinnovato sforzo teologico, culturale e spirituale per comunicare agli uomini e alle donne del nostro tempo il senso ed il messaggio più autentico di questa verità di fede. 5. Carissimi fratelli e sorelle, è ormai noto a tutti voi che ho voluto istituire il Premio delle Pontificie Accademie per incoraggiare l’impegno di giovani studiosi e di istituzioni che dedicano la loro attività alla promozione dell’umanesimo cristiano. Accogliendo, dunque, la proposta del Consiglio di Coordinamento fra Accademie Pontificie, in questa solenne occasione sono 2 3 Cfr Lett. en. Redemptoris Mater, 4. Par. XXXII, 85-87. Acta Ioannis Pauli Pp. II 203 lieto di consegnare tale premio alla dottoressa Rosa Calı̀ per la tesi dottorale dal titolo « I testi anti-mariologici nell’esegesi dei Padri da Nicea a Calcedonia ». Desidero, inoltre, offrire, quale segno di apprezzamento e di incoraggiamento, una medaglia del Pontificato al padre Stanisław Bogusz Matula e a suor Philomena D’Souza, per i pregevoli studi da essi elaborati. Concludendo questa solenne Seduta, vorrei, infine, manifestare a tutti gli accademici vivo apprezzamento per l’attività svolta, ed esprimere l’auspicio di un rinnovato e generoso impegno in campo teologico, spirituale e pastorale tertio millennio ineunte. Con tali sentimenti, affido ciascuno di voi alla materna protezione della Vergine Maria, e di cuore imparto a tutti una speciale Benedizione Apostolica. V Ad sodales Comitatus Eucharisticis Conventibus provehendis.* Carissimi fratelli e sorelle! 1. Sono lieto di accogliere oggi, insieme con i Membri del Pontificio Comitato per i Congressi Eucaristici Internazionali, i Delegati nazionali designati dalle rispettive Autorità ecclesiali per prendere parte all’Assemblea plenaria che si svolge in questi giorni qui a Roma. Saluto cordialmente ciascuno di voi e, in particolare, il cardinale Jozef Tomko, Presidente del menzionato Comitato, che ringrazio per le cordiali parole rivoltemi a nome dei presenti. Estendo il mio saluto al cardinale Juan Sandoval Íñiguez, Arcivescovo di Guadalajara, città nella quale avrà luogo il prossimo Congresso Eucaristico Internazionale. La vostra Assemblea ha dedicato speciale attenzione a tale Congresso, il cui tema sarà « L’Eucaristia, Luce e Vita del nuovo millennio ». È passato poco tempo da quando il millennio è iniziato, ma già si vede chiaramente quanto sia necessaria per l’umanità intera e per la Chiesa la luce di Gesù Cristo e la vita che Egli offre nell’Eucaristia. Questo inizio non manca infatti di ombre minacciose. È necessario, pertanto, ripresentare all’umanità la « luce vera che illumina ogni uomo che viene in questo mondo »,1 il Verbo incarnato che ha voluto restare con noi in un modo cosı̀ significativo come quello eucaristico. In questo Sacramento è pre* Die 5 Novembris 2002. 1 Gv 1, 9. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 204 sente Gesù Cristo col dono di se stesso « per la vita del mondo » — « pro mundi vita » —, per la vita quindi anche di questo nostro mondo quale esso è, con le sue luci e le sue ombre. L’Eucaristia è espressione sublime dell’amore di Dio incarnato, amore permanente ed efficace. 2. Lo scopo principale del Comitato Pontificio per i Congressi Eucaristici Internazionali è quello di « far sempre meglio conoscere e amare il Signore Gesù nel suo Mistero eucaristico, centro della vita della Chiesa e della sua missione per la salvezza del mondo » (Statuti). Si tratta di uno scopo altissimo a cui il Comitato provvede, da un lato, promovendo la celebrazione periodica dei Congressi Eucaristici Internazionali e, dall’altro, favorendo le iniziative atte ad incrementare la devozione verso il Mistero eucaristico. Con il vostro lavoro apostolico, voi attuate l’insegnamento del Concilio Vaticano II, che presenta l’Eucaristia come « fonte e apice di tutta la vita cristiana ».2 I Congressi Eucaristici Internazionali hanno ormai una lunga storia nella Chiesa ed hanno assunto sempre più chiaramente la caratteristica della « Statio Orbis », che sottolinea la dimensione universale di tale celebrazione. Infatti, si tratta sempre di una festa di fede attorno a Cristo Eucaristico, alla quale partecipano non solo i fedeli di una Chiesa particolare o di una sola nazione ma, per quanto possibile, da varie parti dell’Orbe. È la Chiesa che si raccoglie attorno al suo Signore e suo Dio. A tale riguardo, quanto mai importante è l’opera dei Delegati nazionali, nominati dalle rispettive Autorità delle Chiese dell’Occidente e dell’Oriente. Essi sono chiamati a sensibilizzare le loro Chiese al tema del Congresso internazionale soprattutto nel periodo della sua preparazione, affinché esso diventi un evento fontale da cui rifluiscano nelle Chiese particolari frutti di vita e di comunione. 3. L’Eucaristia ha il posto centrale nella Chiesa, perché è essa a « fare la Chiesa ». Come afferma il Concilio Vaticano II, riportando le parole del grande Agostino, essa è « sacramentum pietatis, signum unitatis, vinculum caritatis » — « sacramento di pietà, segno di unità, vincolo di carità ».3 E san Paolo dice: « Poiché c’è un solo pane, noi, pur essendo molti, siamo un corpo solo: tutti infatti partecipiamo all’unico pane ».4 L’Eucaristia è sorgente di unità nella Chiesa. Il Corpo eucaristico del Signore alimenta e sostiene il suo Corpo mistico. 2 3 4 Lumen gentium, 11. Sacrosanctum Concilium, 47. 1 Cor 10, 17. Acta Ioannis Pauli Pp. II 205 I Congressi Eucaristici Internazionali contribuiscono anche a questa finalità squisitamente ecclesiale. La partecipazione dei fedeli di varia provenienza ad un tale evento eucaristico simboleggia, infatti, l’unità e la comunione. I Delegati nazionali possono riportare nelle loro comunità lo spirito di fervore eucaristico e di comunione che si vive in questi tempi forti di adorazione, di contemplazione, di riflessione e di condivisione. Il Congresso, vissuto in profondità, è fuoco per forgiare animatori di comunità eucaristiche vive ed evangelizzatori di quei gruppi che non conoscono ancora in profondità l’amore che si cela nell’Eucaristia. 4. Carissimi fratelli e sorelle, l’apostolato eucaristico a cui dedicate i vostri sforzi costituisce certamente una risposta all’invito del Signore: « Duc in altum! » Perseverate in esso con impegno e passione, animando e diffondendo la devozione eucaristica in tutte le sue espressioni. Nel vostro servizio ecclesiale lasciatevi sempre guidare da un autentico spirito di comunione, favorendo la fattiva collaborazione tra il Comitato Eucaristico Pontificio e i Comitati Nazionali. Accompagno questi voti con l’assicurazione della mia preghiera e con la Benedizione Apostolica, che di cuore imparto a voi e alle persone care. VI Ad Pontificiam Academiam Scientiarum.* Dear Members of the Pontifical Academy of Sciences, It gives me great pleasure to greet you on the occasion of your Plenary Meeting, and I offer a particularly warm welcome to the new members among you. Your discussion and reflection this year focuses on “The Cultural Values of Science”. This theme allows you to consider scientific developments in their relation to other general aspects of human experience. In fact, even before speaking of the cultural values of science, we could say that science itself represents a value for human knowledge and the human community. For it is thanks to science that we have a greater understanding today of man’s place in the universe, of the connections between human history and the history of the cosmos, of the structural cohesion and symmetry of the elements of which matter is composed, of the remarkable * Die 11 Novembris 2002. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 206 complexity and at the same time the astonishing coordination of the life processes themselves. It is thanks to science that we are able to appreciate ever more what one member of this Academy has called “the wonder of being human”: this is the title that John Eccles, recipient of the 1963 Nobel Prize for Neurophysiology and member of the Pontifical Academy of Sciences, gave to his book on the human brain and mind.1 This knowledge represents an extraordinary and profound value for the entire human family, and it is also of immeasurable significance for the disciplines of philosophy and theology as they continue along the path of intellectus quaerens fidem and of fides quaerens intellectum, as they seek an ever more complete understanding of the wealth of human knowledge and of Biblical revelation. If philosophy and theology today grasp better than in the past what it means to be a human being in the world, they owe this in no small part to science, because it is science that has shown us how numerous and complex the works of creation are and how seemingly limitless the created cosmos is. The utter marvel that inspired the first philosophical reflections on nature does not diminish as new scientific discoveries are made. Rather, it increases with each fresh insight that is gained. The species capable of “creaturely amazement” is transformed as our grasp of truth and reality becomes more comprehensive, as we are led to search ever more deeply within the realm of human experience and existence. But the cultural and human value of science is also seen in its moving from the level of research and reflection to actual practice. In fact, the Lord Jesus warned his followers: “everyone to whom much is given, of him will much be required”.2 Scientists, therefore, precisely because they “know more”, are called to “serve more”. Since the freedom they enjoy in research gives them access to specialized knowledge, they have the responsibility of using it wisely for the benefit of the entire human family. I am thinking here not only of the dangers involved in a science devoid of an ethic firmly grounded in the nature of the human person and in respect of the environment, themes which I have dwelt on many times in the past.3 I am also thinking of the enormous benefits that science can bring to the peoples of the world through basic research and technological applications. By protecting its legitimate autonomy from economic and political pressures, 1 J. C. Eccles, D. N. Robinson, The Wonder of Being Human: Our Brain and Our Mind; Free Press, New York, 1984. 2 Lk 12:48. 3 Cf. Addresses to the Pontifical Academy of Sciences, 28 October 1994, 27 October 1998 and 12 March 1999; Address to the Pontifical Academy for Life, 24 February 1998. Acta Ioannis Pauli Pp. II 207 by not giving in to the forces of consensus or to the quest for profit, by committing itself to selfless research aimed at truth and the common good, the scientific community can help the world’s peoples and serve them in ways no other structures can. At the beginning of this new century, scientists need to ask themselves if there is not more that they can do in this regard. In an ever more globalized world, can they not do more to increase levels of instruction and improve health conditions, to study strategies for a more equitable distribution of resources, to facilitate the free circulation of information and the access of all to that knowledge that improves the quality of life and raises standards of living? Can they not make their voices heard more clearly and with greater authority in the cause of world peace? I know that they can, and I know that you can, dear members of the Pontifical Academy of Sciences! As you prepare to celebrate the Academy’s Fourth Centenary next year, bring these common concerns and aspirations to the international agencies that make use of your work, bring them to your colleagues, bring them to the places where you engage in research and where you teach. In this way, science will help to unite minds and hearts, promoting dialogue not only between individual researchers in different parts of the world but also between nations and cultures, making a priceless contribution to peace and harmony among peoples. In renewing my warm wishes for the success of your work during these days, I raise my voice to the Lord of heaven and earth, praying that your activity will be more and more an instrument of truth and love in the world. Upon you, your families and your colleagues I cordially invoke an abundance of divine grace and blessings. 208 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM TARVISINA Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Andreae Hyacinthi Longhin ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, Episcopi Tarvisini (1863-1936) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Famulus Dei Andreas Hyacinthus Longhin die 22 mensis Novembris anno 1863 natus est in pago Fiumicello di Campodarsego, intra fines dioecesis Patavinae sito. Postquam Ordini Fratrum Minorum Capuccinorum nomen dedit, votis religiosis se Deo obligavit anno 1880 atque anno 1886 est presbyter ordinatus. Cum munere Ministri provincialis Ordinis sui fungeretur, a S. Pio X nominatus est Episcopus Tarvisinus. Usque ad mortem, qua die 26 mensis Iunii anno 1936 rebus humanis est ereptus, dioecesi magna cum caritate pastorali, se devovendi studio et prudentia inserviit. Ioannes Paulus II, Summus Pontifex, die 21 mensis Decembris anno 1998, declaravit Famulum Dei gradu heroico exercuisse virtutes theologales, cardinales iisque adnexas. Postmodum Causae Postulator examini Congregationis de Causis Sanctorum subiecit prodigialem, ut ferebatur, sanationem, quae Tarvisii evenit et qua puerulus Dinus Stella est fruitus; qui, die 28 mensis Martii anno 1964, cum esset novem annos natus, sectionem chirurgicam in abdomine est passus. Cum interior ventris membrana aperiretur, exivit pus et ansae intestinorum se praebuerunt arcte conglutinatas. Effecta est siccatio et curatio adhibita ope variorum medicamentorum antibioticorum. Condicio autem ingravescebat amplius et hoc editum est morbi iudicium: peritonites plastica, abscessus in pelvi sinistra, gravis habitus toxico-sanguineus, infirmitas sanguinis, generalis virium defectio. Die 7 mensis Aprilis altera facta est corporis sectio chirurgica. Puerulus autem iam in statu fuit agoniam antecedente. Tum vesperi diei 8 mensis Aprilis, Episcopo Tarvisino suadente, precationes coep- Congregatio de Causis Sanctorum 209 tae sunt fundi ad Servum Dei. Duobus diebus peractis, Dini condicio in meliorem statum coepit pervenire idque celerrime usque ad perfectam sanationem. Apud Curiam Tarvisinam anno 1994 de eiusmodi sanatione Inquisitio dioecesana est instituta, cuius vis iuridica agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum, decreto die 24 mensis Ianuarii anno 1997 emisso. Consilium Medicorum huius Dicasterii in sessione die 12 mensis Novembris anno 2001 habita, agnovit sanationem fuisse celerem, plenam, mansuram, sine morbi residuis et ad interioris doctrinae rationem inexplicabilem. Die 15 mensis Februarii huius anni coadunatus est Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris atque die 16 mensis Aprilis subsecuti, habita est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Exc.mo Domino Salvatore Boccaccio, Episcopo Frusinatensi-Verulano-Ferentino. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo divinitus patrato constaret, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Andreae Hyacinthi Longhin, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, Episcopi Tarvisini, videlicet de celeri, plena ac mansura sanatione pueruli Dini Stella a “peritonite acuta diffusa post-appendicolare con evoluzione in piastrone e fistola stercoracea, stato settico tossiemico generalizzato con insufficienza cardiocircolatoria e renale”. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 23 mensis Aprilis A. D. 2002. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 210 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale VIENNENSIS seu VENETIARUM Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Marci ab Aviano (in saec.: Caroli Dominici Cristofori) sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum (1631-1699) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Marcus ab Aviano (in saeculo: Carolus Dominicus Cristofori) Aviani, hodie in provincia Portas Naonis, natus est die 17 mensis Novembris anno 1631. Fratrum Minorum Capuccinorum Ordinem ingressus, anno 1649 vota religiosa professus est et anno 1655 presbyteratu auctus. Magna pastorali sollicitudine ac populi Dei utilitate omne stadium impendit in Evangelio nuntiando per Italiam et Europam, ubique ingentem sanctitatis et virtutis laudem movens. Fidem strenue defendit, concordiam inter populos conciliavit et apostolatu suo summam navavit operam in Europam a Turcis irrumpentibus liberandam. Die 13 mensis Augusti anno 1699, ipsa imperiali praesente familia, quae eum carissimum habebat, pie in Domino obdormivit. Die 6 mensis Iulii anno 1991, Summus Pontifex Ioannes Paulus II Servum Dei virtutes theologales, cardinales eisque coniunctas heroico gradu coluisse decrevit. Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem Antonini Geremia, pueri sex annorum aetatis, qui, mense post chirurgicam sectionem adenoidum ac tonsillarum recisionis in nosocomio Paduano habitam, inopinatam exhibuit febrim, asperam cephaleam et vomitum. Cum die 26 mensis Maii anno 1941 in idem valetudinarium iterum receptus esset, medici diagnosim meningitidis acutae cum puris effluvio dixerunt et prognosim infaustam. Cum res ita adversae se haberent, mulier principis medicorum valetudinarii, inefficacibus curis, patrem Leopoldum de Castronovo, nunc sanctum, petivit, qui nomisma quoddam cum effigie servi Dei Marci ab Aviano ei commisit, eam adhortans ut fidenter ad auxilium eius confugeret, quod ipsa cum aliis iampridem a vespere diei 27 mensis Maii effecit. Eo ipso vespere, puer eo convalescere coepit, ut insequenti mane completa constataretur sanatio. De exitu casus per intercessionem patris Marci ab Aviano felici, annis 1942-1946 apud Curiam Patavinam Inquisitio dioecesana ce- Congregatio de Causis Sanctorum 211 lebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 20 mensis Decembris anno 1991 probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum, pluries investigato eventu, in sessione diei 28 mensis Iunii anno 2001 sanationem Antonini Geremia celerrimam, completam, duraturam et inexplicabilem secundum scientiam una voce fuisse affirmavit. Die 9 insequentis mensis Novembris Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 8 mensis Ianuarii huius anni 2002 Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Excellentissimo Domino Hieronymo Grillo, Episcopo Centumcellarum-Tarquiniensi. Et in utroque coetu, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum prolatum est affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Marci ab Aviano (in saec.: Caroli Dominici Cristofori), Sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, videlicet de celerrima, completa, duratura sanatione pueri Antonini Geremia “a meningite acuta purulenta in bambino di 6 anni con recente intervento di tonsillectomia”. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 23 mensis Aprilis A. D. 2002. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 212 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale FIANARANTSOAENSIS seu CRACOVIENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Ioannis Beyzym sacerdotis professi e Societate Iesu (1850-1912) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Ioannes Beyzym natus est in oppido Beyzymy Wielkie, in Polonia, die 15 mensis Maii anno 1850. Deinde anno 1872 Societatem Iesu ingressus est et anno 1881 sacerdos ordinatus. Multos per annos instituendis iuvenibus in Collegiis Tarnopolitano et Chiroviensi operam dedit. Iam inde ab anno 1898 in civitate Ambahivoraka in Madagascaria fervidum exercuit apostolatum pro leprosis, quorum magna caritatis ope et summis cum sacrificiis corpori ac spiritui inservivit. Multis toleratis difficultatibus et aerumnis, valetudinarium pro leprosis assistendis instituit. Magna sanctitatis fama succinctus, obiit die 2 mensis Octobris anno 1912. Summus Pontifex Ioannes Paulus II, die 21 mensis Decembris anno 1992, eum virtutes theologales, cardinales et his adnexas heroico gradu coluisse decrevit. Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem iuvenis Martini Hołda, qui, mane diei 23 mensis Augusti anno 1997, implicatus est in tam magno super viam accidente vehiculorum automobilium, ut, e reliquis laminis decerptus, instanter in valetudinarium regionale civitatis Piotrków Trybunalski in Polonia adveheretur, ubi ei trauma multiplex inventum est cranii, artuum intestinorumque membrorum. Examen dein encephalicum plures ostendit nucleos contusionis sanguinem profluentes in utroque integumento interno laevo ac dextero, sicut in utroque lobo frontis, et grave vulnus quoddam eiusdem trunci encephalici. Aegrotus, qui in statu lethargi comatis versabatur, exhibebat etiam contusionem pulmonis cum gravi statu spiritus defectus et hypoxygenationis corporis. Cum molestiores insuper secutae essent implicationes, medici igitur iuveni minimas facultates esse sanationis et sospitatis arbitrati sunt et prognosim valde dixerunt infaustam quoad vitam. Cum res ita se haberent adversae, perpensa inefficacia curarum, familiares et amici infirmi ad divinum confugerunt auxilium per intercessionem Servi Dei Ioannis Beyzym, ut sanationem Martini impetrarent, qui revera die 2 mensis Septembris eodem anno improviso eo convalescere coepit, ut periculum vitae superaret et rapide normalem apparatus locomotionis recuperaret rationem, Congregatio de Causis Sanctorum 213 sine ulla neurologica invaliditate. De casu anno 2001 apud Curiam Cracoviensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 22 mensis Martii huius anni 2002 probatae sunt. Dicasterii Consilium Medicorum in sessione insequentis diei 23 mensis Maii anno 2002, affirmavit « die 2 mensis Septembris anno 1997 periculum vitae superatum esse cum refectione normalis respirationis rationis et recuperatione partim facultatum neurologicarum, extricata hyperthermia, cum graduali sanatione, sine effectibus neurologicis et locomotionis; supradictam sanationem ergo satis rapidam, completam, duraturam et inexplicabilem quoad modum secundum scientiam fuisse». Die 19 mensis Iunii eiusdem anno 2002 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 2 mensis Iulii insequentis Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Eminentissimo Domino Cardinale Andrea Maria Deskur. Et in utroque coetu, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum prolatum est affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Ioannis Beyzym, Sacerdotis professi e Societate Iesu, videlicet de satis rapida, completa ac duratura sanatione iuvenis Martini Hołda a « grave politrauma con interessamento delle strutture encefaliche diffuse e del tronco encefalico, coma iniziale 5º scala di Glasgow; assenza della funzione respiratoria spontanea ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 5 mensis Iulii A. D. 2002. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 214 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale IANUENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Eugeniae Ravasco fundatricis Instituti Sororum Filiarum Cordium Iesu et Mariae (1845-1900) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Eugenia Ravasco Mediolani die 4 mensis Ianuarii anno 1845 nata est. Ianuae, quo adhuc pupilla migraverat, christianae institutioni puellarum et auxilio pauperum aegrotorumque omni sollicitudine se tradidit et anno 1868 Congregationem Sororum Filiarum Sacratissimorum Cordium Iesu et Mariae fundavit, quam prudentia, caritate et sacrificii studio rexit. Plurimis toleratis christiana cum fortitudine corporis atque animi doloribus, die 30 mensis Decembris anno 1900 pie requievit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 1 mensis Iulii anno 2000 virtutes theologales, cardinales et his adnexas heroico gradu coluisse decrevit. Antea asserta occurrerat mira sanatio Helenae Nataliae Jiménez Cardozo, pupillae, quae, Cochabambae in Bolivia nata anno 1989, usque ad tertium vitae suae annum optima valetudine usa erat, dein autem pergravis praebuit pathologiae musculorum signa, quam, licet pluries in nosocomiis recepta sit, nullo modo tamen curare potuit. Quattuor enim infirmitatis medelarumque post annis, nullam facultatem deambulationis exhibebat, paralysim flaccidam crurum, impotentiam physicam gradualem, hypotoniam musculorum colli, repentinas et assiduas temperaturae corporis mutationes, contagionem pharyngis, bronchiorum, entericam et ureticam. Radiographiae in lucem posuerunt ossium graves mutationes, fracturas multiplices cum magna carentia mineralium et densitatem osseam minutam. Biopsia ossium diffusam osteomalaciam exhibuit. Hac adversa fortuna, puella a mense Februario anno 1996 lectiones scholae elementariae a Sororibus Filiabus Sacratissimorum Cordium Iesu et Mariae directae audire coepit, quae statim eam sub Servae Dei praesidium supposuerunt. Cotidie vero Helena ipsa una cum Sorore magistra aliisque condiscipulis scholae intercessionem Matris Eugeniae Ravasco implorabat, ut salus eius reficeretur, quod infirmae propinqui et Filiae Sacratissimorum Cordium Iesu et Mariae Boliviae omni quoque die repetebant sicut et quibus salus puellae cordi erat. Vertente mense Augusto eiusdem anni, alia diagnosis aciditatis fistularis renium congenitae dicta est, cui consultum est nova quadam cura, quae parvam, omnino vero imparem, protulit recreationem. Procedebant in- Congregatio de Causis Sanctorum 215 terdum preces. Nocte diei 31 mensis Decembris anno 1996, Iesum somniavit puella, quae crastino die de improviso ambulare coepit. Beatificationis respectu, annis 1997-1998 apud Curiam Cochabambensem Inquisitio dioecesana super miro celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 17 mensis Octobris anno 1998 probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in sessione diei 17 mensis Ianuarii anno 2002, sanationem comparate rapidam, completam, duraturam quoad recuperationem facultatum psycho-motoriarum ac musculorum et autonomiam puellae, inexplicabilem quoad modum secundum scientiam fuisse una voce affirmavit. Die 14 mensis Maii eiusdem anni Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et insequenti die 4 mensis Iunii Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum habita est, Ponente Causae Eminentissimo Domino Cardinale Henrico Schwery. Et in utroque coetu, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum prolatum est affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinale Praefecto necnon Causae Cardinale Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Eugeniae Ravasco, Fundatricis Instituti Sororum Filiarum SS. Cordium Iesu et Mariae, videlicet de comparate rapida, completa, duratura quoad recuperationem facultatum psycho-motoriarum ac musculorum et autonomiam sanatione Helenae Nataliae Jiménez Cardozo ab « acidosi tubulare renale congenita, ipokaliemia sintomatica severa ricorrente e secondaria all’acidosi, osteodistrofia di origine renale avanzata con chiari segni radiologici di rachitismo e iperparatiroidismo secondario ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 5 mensis Iulii A. D. 2002. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 216 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale MATRITENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Ioannae Mariae Condesa Lluch fundatricis Congregationis Ancillarum ab Immaculata Conceptione Protectricum Operariarum (1862-1916) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Ioanna Maria Condesa Lluch die 30 mensis Martii anno 1862 Valentiae in Hispania nata est. Iam inde a iuventute sollerti caritatis ac sacrificii amore pauperibus, pueris inopibus et iuvenibus operariis adiuvandis summam operam navavit, pro quibus Congregationem Ancillarum ab Immaculata Conceptione Protectricum Operariarum fundavit, quas in austeritate vitae et humili laboris studio efformavit. Meritorum ante Deum, Ecclesiam ac societatem locuples, die 16 mensis Ianuarii anno 1916 pie ad Dominum migravit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 7 mensis Iulii anno 1997 virtutes theologales, cardinales et his adnexas heroico gradu ipsam coluisse decrevit. Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem iuvenis Ioachimi Auñón Magán, qui, die 2 mensis Septembris anno 1990, gravi casu viario implicatus est, ubi vitam perdidit amicus, qui eum comitabatur. In valetudinarium generale Albasitense, dein vero in aliud Matritense receptus, gravia inventa sunt vulnera cum damnis ossium capitis cerebrique, thoracis et abdominis, duarum vertebrarum cervicalium ac femoris laevi fractura atque lethargo comatis septimi “Glasguensis” gradus. Variis sectionibus chirurgicis confectis, eo molestiores secutae sunt implicationes, ut in dubium vita ipsa vel saltem salus ac robur iuvenis vocarentur. Cum res ita adversae se haberent, mater aegroti una cum Ancillis ab Immaculata Conceptione Protectricum Operariarum ad divinum confugit auxilium per intercessionem Servae Dei Ioannae Mariae Condesa Lluch. Inde a die 23 mensis Septembris aegroti valetudo in melius vertit, ut ipse sanatus, sine ulla invaliditate, de nosocomio dimitteretur. De hac sanatione, extemplo mira habita, anno 1999 apud Curiam Matritensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 12 mensis Novembris eiusdem anni probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in sessionibus dierum 19 mensis Februarii anno 2001 et 10 insequentis mensis Decembris, sanationem comparate rapidam, completam, Congregatio de Causis Sanctorum 217 duraturam, cum restitutione ad integrum clinica, quoad relationem inter absentiam morbi notarum et praesentiam damni cerebri magni ponderis, inexplicabilem quoad modum, secundum scientiam fuisse una voce affirmavit. Die 15 mensis Aprilis anno 2002 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 21 mensis subsequentis Maii Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Excellentissimo Domino Mario Rizzi, Archiepiscopo tit. Balneoregiensi. Et in utroque coetu, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum prolatum est affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinale Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Ioannae Mariae Condesa Lluch, Fundatricis Congregationis Ancillarum ab Immaculata Conceptione Protectricum Operariarum, videlicet de sanatione comparate rapida, completa, duratura, cum restitutione ad integrum clinica, quoad relationem inter absentiam morbi notarum et praesentiam damni cerebri magni ponderis, iuvenis Ioachimi Auñón Magán, qui passus est « grave politrauma da incidente stradale, con lesioni cranio-encefaliche, toraciche e addominali, con frattura di due vertebre cervicali e del femore sinistro, con coma di grado 7º alla scala di Glasgow ». Voluit antem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 5 mensis Iulii A. D. 2002. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 218 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale CONGREGATIO PRO EPISCOPIS BRASILIAE De abbatiae territorialis Claravallensis in Brasilia exstinctione necnon de finium dioecesis Guaxupensis mutatione DECRETUM Ad uberius praesentis aetatis Christifidelium spirituali bono consulendum ac locorum Antistitum pastoralem actionem efficaciorem reddendam, iuxta normas a Decreto Concilii Oecumenici Vaticani II « Christus Dominus » exaratas, atque ad venerabilem monasticam institutionem proprio in suo spiritu tuendam utque, quacumque alia sollicitudine ablata, monachi ad divinam laudem se integre dicare possint, a Summo Pontifice postulatum est, ut abbatia territorialis Claravallensis in Brasilia exstingueretur atque territorium eiusdem alicui dioecesi adiungeretur. Gratias maximas agens monachis Claravallensibus pro ministerio in salutem animarum laudabiliter expleto, attentis huius temporis adiunctis Summus Pontifex Ioannes Paulus, divina Providentia PP. II, praehabito favorabili voto Exc.mi P.D. Alfii Rapisarda, Archiepiscopi titularis Cannensis et in Brasilia Apostolici Nuntii, necnon Exc.mi Conferentiae Episcoporum Brasiliae Praesidis, de consilio Congregationis pro Episcopis, preces ad Se admotas animarum saluti valde profuturas censuit benigneque excipiendas decrevit. Quapropter, suppleto quatenus opus sit eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Congregationis pro Episcopis Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, quae sequuntur decrevit: 1. abbatia territorialis Claravallensis in Brasilia exstinguitur; 2 integrum territorium exstinctae abbatiae territorialis Claravallensis in Brasilia dioecesi Guaxupensi adnectitur cuius Ordinario pastoralis cura fidelium ibi degentium committitur; 3. cura pastoralis paroeciae in cuius territorio monasterium Claravallense in Brasilia exstat monachis eiusdem monasterii mandetur. Statuit, quoque, ut una cum territorio paroeciarum, ecclesiae, oratoria et domus paroecialia, piae fundationes et quaecumque alia ecclesiastica bona et iura quomodocumque ad paroecias illas spectantia dioecesi Guaxupensi adnec- Congregatio pro Episcopis 219 tantur iuxta Iuris Canonici et legis civilis normas. Cathedrali abbatiali ecclesia, vero, quae posthac ecclesia paroecialis et monasterii simul erit, Ordinarius Guaxupensis et Abbas Claravallensis in Brasilia, communi consilio, uti poterunt. Ad haec perficienda, Congregatio pro Episcopis deputat memoratum Exc.mum Apostolicum Nuntium, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 31 mensis Iulii, anno 2002. e Ioannes Baptista card. Re Praefectus e Franciscus Monterisi a Secretis L. e S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 451/91 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 8 Ianuarii 2003. — Cathedrali Ecclesiae Saxanigrensi, noviter erectae, R.D. Alfonsum Gerardum Garza Freviño, e clero archidioecesis Monterreyensis ibique parochum. die 15 Ianuarii. — Episcopum coadiutorem dioecesis Carolinensis in Brasilia R.P. Iosephum Soares Filho, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum sodalem, hactenus huius Ordinis oeconomum generalem. die 17 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Linarensi, Exc.mum P.D. Tomislav Koljatic Maroevic, hactenus Episcopum titularem Bencennensem et Auxiliarem archidioecesis Sanctissimae Conceptionis. die 20 Ianuarii. — Ordinariatui Militari Slovakiae, noviter erecto, Exc.mum P.D. Franciscum Rabek, hactenus Episcopum titularem Catrensem et Auxiliarem Nitriensem. 220 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale die 21 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiæ Gaurianensi R.D. Iosephum Boishu, e clero archidioecesis Rhedonensis, ibique delegatum dioecesanum pro pastorali vocationum, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Remensis. — Cathedrali Ecclesiae Florentiae, R.D. Georgium Albertum Ossa Soto, e clero dioecesis Istminanae-Taduanae, ibique Vicarium generalem et rectorem Seminarii. die 22 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Limeirensi, Exc.mum P.D. Augustum Iosephum Zini Filho, hactenus Episcopum titularem Megalopolitanum in Proconsulari et Auxiliarem archidioecesis Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Zaraı̈tenae R.D. Assis Lopes, e clero Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Itabirensi-Fabricianensi, Exc.mum P.D. Odilonem Guimarães Moreira, hactenus Episcopum titularem Flumenpiscensem et Auxiliarem archidioecesis Victoriensis Spiritus Sancti. die 24 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Marianopolitanae in Michigania, R.D. Franciscum Iosephum Kane, e clero archidioecesis Chicagiensis, ibique curionem paroeciae Sancti Iosephi in oppido vulgo Wilmette, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Tilulari episcopali Ecclesiae Vulturariensi, R.D. Thomam Ioannem Paprocki, e clero archidioecesis Chicagiensis, ibique curionem paroeciae Sanctae Constantiae, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Oescensi, R.P. Gustavum Garcia-Siller, Missionariorum a Spiritu Sancto sodalem, California eiusdem Congregationis Vicarium, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Chicagiensis. die 25 Ianuarii. — Metropolitanae Ecclesiae Monterreyensi, Exc.mum P.D. Franciscum Robles Ortega, hactenus Episcopum Tolucensem. die 27 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Molinensi R.D. Paschalem Roland, e clero Versaliensi, hactenus in Seminario vulgo dicto « Saint-Sulpices » docentem. die 31 Ianuarii. — Metropolitanae Ecclesiae Catacensi-Squillacensi, Exc.mum P.D. Antonium Ciliberti, hactenus Archiepiscopum MateranensemMontis Pelusii. Congregatio pro Episcopis 221 die 5 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Luceatinae R.D. Antonium Carolum Félix, e clero archidioecesis de Pouso Alegre, hactenus paroeciae Sancti Christophori curionem. die 8 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Tabasquensi, Exc.mum P.D. Beniaminum Castillo Plascencia, hactenus Episcopum titularem Sufasaritanum et Auxiliarem archidioecesis Guadalaiarensis. die 11 Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae Durangensi, Exc.mum P.D. Hectorem González Martı́nez, hactenus Archiepiscopum Antequerensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Aulonitanae, R.D. Rogerum Paulum Morin, e clero archidioecesis Novae Aureliae, ibique Vicarium generalem atque paroeciae « Verbi Incarnati » curionem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 13 Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae Sanctae Fidei Verae Crucis Exc.mum P.D. Iosephum Mariam Arancedo, hactenus Episcopum Maris Platensis. die 14 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Angliae Orientalis R.D. Michaelem Carolum Evans, e clero Southvarcensi, hactenus paroeciae Sancti Augustini apud « Tunbridge Wells » curionem. — Ecclesiae Cathedrali Castellanetensi, R.D. Petrum Mariam Fragnelli, e clero archidioecesis Tarentinae, hactenus Pontificii Seminarii Romani maioris moderatorem. die 19 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Latacungensi R.D. Victorium Naranjo Tovar, hactenus Vicarium generalem eiusdem dioecesis. die 20 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Catrensi R.D. Varnerium Guballa, Vicarium generalem Moguntinum, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Maraguiensi R.D. Udalricum Neymeyr, e clero Moguntino, hactenus in pago vulgo Offstein, necnon in portionibus Horchheim et Wiesoppenheim civitatis Vormatiensis curionem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 24 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Scampinae R.D. Rainerium Woelki, e clero Coloniensi, hactenus convictus « Collegium Albertinum » in civitate Bonnensi moderatorem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 26 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Civitatensi Exc.mum P.D. Attilanum Rodrı́guez Martı́nez, hactenus Episcopum titularem Horaeensem et Auxiliarem archidioecesis Ovetensis. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 222 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza: Venerdı̀, 31 Gennaio 2003, S.E. il Signor Rafic Hariri, Presidente del Consiglio dei Ministri del Libano. Giovedı̀, 6 Febbraio 2003, S.E. il Signor Nursultan Nazarbayev, Presidente della Repubblica del Kazakhstan. Venerdı̀, 7 Febbraio 2003, S.E. il Signor Joschka Fischer, Ministro degli Affari Esteri della Repubblica Federale di Germania. Venerdı̀, 14 Febbraio 2003, S.E. il Signor Tareq Aziz, Vice Presidente del Consiglio dei Ministri della Repubblica d’Irak. Martedı̀, 18 Febbraio 2003, l’On. Signor Kofi Annan, Segretario Generale dell’Organizzazione delle Nazioni Unite. Sabato, 22 Febbraio 2003, S.E. il Signor Tony Blair, Primo Ministro della Gran Bretagna. Giovedı̀, 27 Febbraio 2003, S.E. il Signor José Maria Aznar López, Presidente del Governo Spagnolo. Giovedı̀, 27 Febbraio 2003, S.E. il Signor Seyyed Mohammad Reza Khatami, Vice Presidente dell’Assemblea Consultiva della Repubblica Islamica dell’Iran. Giovedı̀ 6 febbraio 2003 si è svolta alla presenza del Santo Padre una riunione di tutti i Capi dei Dicasteri della Curia Romana. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 8 febbraio 2003 S.E. mons. Pedro López Quintana, Arcivescovo tit. di Agropoli, Nunzio Apostolico in India e in Nepal. Diarium Romanae Curiae 22 » febbraio 2003 » » 223 S.E. mons. Giuseppe Leanza, Arcivescovo tit. di Lilibeo, Nunzio Apostolico in Bulgaria. S.E. mons. Karl-Josef Rauber, Arcivescovo tit. di Giubalziana, Nunzio Apostolico in Belgio e in Lussemburgo. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 9 gennaio 2003 20 » » 3 febbraio » » » » » » » 12 » » » » » » » » 25 » » » » » » » » S.E. mons. Tarcisio Bertone, Arcivescovo di Genova, Membro della Congregazione per la Dottrina della Fede « ad quinquennium ». S.E. mons. Angelo Amato, Arcivescovo tit. di Sila, Consultore della Congregazione per i Vescovi « ad quinquennium ». L’Em.mo Signor Cardinale Theodore Edgar McCarrik e S.E. mons. Marc Ouellet, Arcivescovo di Québec, Consiglieri della Pontificia Commissione per l’America Latina « ad quinquennium ». S.E. mons. Csaba Ternyák, Arcivescovo tit. di Eminenziana, Segretario della Congregazione per il Clero « in aliud quinquennium ». Mons. Damiano Marzotto Caotorta, Capo Ufficio nella Congregazione per la Dottrina della Fede. Mons. Josef Clemens, Sotto-Segretario della Congregazione per gli Istituti di vita consacrata e le Società di vita apostolica « ad quinquennium ». L’Em.mo Signor Cardinale Alfonso López Trujillo e S.E. mons. Girolamo Grillo, Vescovo di Civitavecchia-Tarquinia, Membri della Congregazione delle Cause dei Santi, « in aliud quinquennium »; S.E. mons. Ottorino Pietro Alberti, Arcivescovo di Cagliari, Membro della Congregazione delle Cause dei Santi « usque ad 80 um ». I p. Anastasius Disch, O.F.M. Cap.; don Ottorino Pasquato, S.D.B.; mons. Helmut Joseph Moll; don Nicola Bux; p. Marek Inglot, S.I.; p. Szezepan Praskiewicz. O.C.D.; p. Euthymius Sastre Santos, C.M.F., Consultori della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium »; don Agostino Favale, S.D.B., Consultore della Congregazione delle Cause dei Santi « ad tempus ». L’Em.mo Signor Cardinale Aloysius Matthew Ambrozic, Membro del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti « in aliud quinquennium ». Gli Em.mi Signori Cardinali Polycarp Pengo, Paul Shan Kuohsi e Darı́o Castrillón Hoyos, Membri della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli « in aliud quinquennium ». L’Em.mo Signor Cardinale Norberto Rivera Carrera, Membro della Pontificia Commissione per l’America Latina « in aliud quinquennium ». Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 224 25 febbraio 2003 » » » » » » » » » marzo » 1 Gli Em.mi Signori Cardinali Paul Shan Kuo-hsi e Darı́o Castrillón Hoyos, Membri del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni sociali « in aliud quinquennium ». Gli Em.mi Signori Cardinali Jorge Arturo Medina Estévez « usque ad 80um » e James Francis Stafford « in aliud quinquennium », Membri della Congregazione per i Vescovi. Gli Em.mi Signori Cardinali Christoph Schönborn, James Francis Stafford, Membri della Congregazione per la Dottrina della Fede « in aliud quinquennium », e Jorge Arturo Medina Estévez, Membro della Congregazione per la Dottrina della Fede « usque ad 80um ». Gli Em.mi Signori Cardinali Salvatore De Giorgi, Norberto Rivera Carrera, Membri del Comitato di Presidenza del Pontificio Consiglio per la Famiglia « in aliud quinquennium », e Jorge Arturo Medina Estévez, Membro del Comitato di Presidenza del Pontificio Consiglio per la Famiglia « usque ad 80um ». Mons. Bernard A. Hebda, Sotto-Segretario del Pontificio Consiglio per i Testi Legislativi « ad quinquennium » NECROLOGIO 14 16 gennaio » 2003 » 17 18 24 25 » » » » » » » » » 2 » febbraio » » » » 4 5 8 » » » » » » » » » » 14 17 » » » » 27 » » Mons. José Iturriza Guillén, Vescovo em. di Coro (Venezuela). Mons. Michael Rusnak, Vescovo em. dei Santi Cirillo e Metodio di Toronto degli Slovacchi di rito Bizantino (Canada). Mons. Edward E. Samsel, Vescovo di Ełk (Polonia). Mons. Hervé Renaudin, Vescovo di Pontoise (Francia). Mons. Carlos Galán, Arcivescovo em. di La Plata (Argentina). Mons. Giuseppe Carata, Arcivescovo em. di Trani, Barletta, Bisceglie (Italia). Mons. Camilo Faresin, Vescovo em. di Guiratinga (Brasile). Mons. Carlos A. Etchandy Navarro, Arcivescovo di Niterói (Brasile). Mons. Raúl O. Rossi, Vescovo di San Martı́n (Argentina). Mons. Philip Harvey, Vescovo tit. di Baanna. Mons. Joseph R. Crowley, Vescovo tit. di Maraguia. Mons. Décio Pereira, Vescovo di Santo André (Brasile). Mons. James R. Hoffman, Vescovo di Toledo (Stati Uniti d’America). Mons. Valfredo B. Tepe, Vescovo em. di Ilhéus (Brasile). Mons. Jacques Le Cordiér, Vescovo em. di Saint-Denis (Francia). Mons. Elizeu de Morais Pimentel, Vescovo coadiutore di Paranavai (Brasile).