An. et vol. XCV 4 Iunii 2003 N. 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE DECRETALES quibus Alfonso de Orozco sanctorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam. « Qui autem seminat in spiritu, de spiritu metet vitam aeternam » (Gal 6, 8). Spiritus Sanctus qui in Christi amicorum cordibus residet eosque ad Deo Ecclesiaeque serviendum per vitae operaeque sanctitatem impellit, illuminavit etiam et direxit beatum Alfonsum de Orozco, qui Iesum contuens, auctorem et consummatorem fidei (cfr Heb 12, 2) Evangelii lumine mundum collustravit, Dei Verbum nuntiando, misericordiae opera praestando ac spiritalitatis doctrinaeque catholicae magni momenti scripta edendo. Fidelis hic S. Augustini discipulus die xvii mensis Octobris anno md Oropesae Toletanae provinciae diviti e familia religiosaque ortus est, quae eum Dei semitas tenere docuit. Puer fuit aliquandiu cantor cathedralis templi Toletani atque artem musicam magno cum emolumento didicit. Dum adulescens studiorum Universitatem Salmaticensem adibat, S. Thomae a Villanova captus est sermonibus. Animadvertit ideo se a Domino ad vitam consecratam presbyteratumque vocari atque Ordinem Sancti Augustini ingressus est. In pervigilio Pentecostes anno mdxxii religiosum vestimen- 378 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale tum induit atque die ix mensis Iunii subsequentis anni vota religiosa nuncupavit. Philosophiae theologiaeque expletis curriculis anno mdxxvii sacerdotali ordine auctus est. Insignis cum esset concionator, praedicationis ei ministerium commiserunt superiores. Definitor quoque fuit provincialis, visitator et variis in coenobiis Hispanicis prior. Prudenter aequabiliterque talia sustinuit officia atque sodalibus probos per mores fuit exemplo. Ut evangelicum nuntium inter gentes diffunderet, navem conscendit Mexicum petiturus, sed repentino morbo correptus in Hispaniam remigrare est coactus. Cum prior esset coenobii Vallisoletani, quae urbs erat tunc princeps regni, concionator regis nominatus est. Matriti, quo cum ceteris aulicis venerat, sibi humile cubiculum postulavit et se superioribus subdidit, licet immediata iurisdictione suum propter officium solveretur. Etsi compluribus detinebatur officiis, infirmos, captivos pauperesque subinde invisebat, quos sollicite paterneque confirmabat et iuvabat. Cum insignis esset humanitatis litterarum, sacrorum bibliorum, patrum reique spiritalis cultor, complura scripta edidit, ut Christi vita ac normae morales liturgicaeque Ecclesiae latius cognoscerentur. Sensum momentumque orationis et Marialis devotionis explicavit, annales spiritalitatemque sui Ordinis collustravit, Dei misericordiae magnitudinem extulit. Grato animo Concilii Oecumenici Tridentini doctrinam recepit. Complura condidit coenobia Augustinianorum Augustinianarumque contemplativae vitae. Constanter perfectionis semitam tenuit. In omnibus vitae condicionibus fidem in Christum palam manifestavit virtutesque per sacrae Eucharistiae, Virginis Mariae devotionem aluit. Cum Domino coniunctionem coluit, Dei verba meditanda, assiduas precationes curavit, sibi plane conscius « precationem magnos bonorum spiritalium thesauros de Dei manibus impetrare ». Cunctis rebus in adversis tranquillus mansit, Providentiae fidens. Maiorem Dei gloriam et Regni Christi amplificationem affectavit. Senex etiam in viis ambulans universis Redemptionis bonum exhibebat. Cum Iesum diligeret indigentes homines corporis spiritusque praesidiis iuvabat ipseque regis familiam, nobiles humiliorisque ordinis personas studiose curabat. Augustiniano in Ordine sapienter acriterque reformationis operam praestitit. Licet vitae severitatem persequeretur, humaniter benigneque officium gubernandi gessit. Religiose Ecclesiae leges ac Sancti Patris Augustini tenuit normas. Patienter infirmitates toleravit, parabili cibo potuque usus est, quietem solummodo necessariam adhibuit, sensus per voluntarias castigationes continuit. In paupertate et oboedientia cum viveret, castitatem insigniter servavit, cum per praedicationem doceret, hoc evangelico consilio servato artius cum Domino coniungi fidelem. Mense Augu- Acta Ioannis Pauli Pp. II 379 sto anno mdxci vehementi febri est correptus, quem infirmum primarii homines inviserunt, quorum sibi aestimationem conciliaverat. Matriti die xix mensis Septembris eiusdem anni e vita excessit, cum usque in finem Dei amorem testaretur. Latam propter sanctitatis apud omnes ordines invalescentem famam anno mdcxix Processus Informativus incohatus est. His iure statutis perfectis rebus, Decessor Noster Leo XIII die xv mensis Ianuarii anno mdccclxxxii eum in Beatorum numero reposuit. Die xxiv mensis Aprilis anno mmi Nobis coram decretum de miraculo prodiit. Consentientibus exinde Patribus Cardinalibus Episcopisque, in Consistorio die xxvi mensis Februarii coadunatis, statuimus ut canonizationis ritus Romae die xix mensis Maii anni mmii celebraretur. Hodie igitur, una cum ingenti coetu Pastorum et Christifidelium ex multis populis et regionibus pie sollemnitatem celebrantes Pentecostes, invocato Spiritus Sancti auxilio, in foro Petriano inter sacra hanc pronuntiavimus formulam: « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Alfonsum de Orozco, Ignatium a Santhià, Humilem a Bisignano, Paulinam a Corde Iesu Agonizanti et Benedictam Cambiagio Frassinello Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Operositatem doctrinamque insignis huius Christi ministri extollere placet, qui sua opera luculenter in sodales colendos, in hominum salutem persequendam contulit. Exoptamus igitur ut huius caelitis testificationibus incitati homines qui nunc sunt ad superna ac caelestia certo gradu contendant. Deinde Ipsi Nos libentes venerati sumus novum Sanctum, extollentes virtutes et merita eius, praesertim sane proponentes hominibus nostrae aetatis veluti exemplar authenticae vitae evangelicae, genuinae eius humilitatis, promptae oboeditionis et voluntariae paupertatis propter Christum. Quae autem decrevimus, volumus nunc et in futurum tempus vim habeant, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. 380 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undevicesimo mensis Maii, anno bismillesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 517.190 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I MUVATTUPUZHENSIS Nova eparchia in India constituitur Muvattupuzhensis appellanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam. Communitates terrarum in orbe ecclesiales multiplices variasque prae se ferunt formas condicionesque, quas legitimas Nos tueri volumus, atque contendimus et studemus, ut floridiorem statum per proprium ritum illae adipiscantur. Nunc de Tiruvallensi eparchia cogitamus ac de eiusdem amplo territorio fideliumque efficaciori cura. Itaque, postquam de hac re Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus Praefectus rettulit, iudicavimus opportunum Acta Ioannis Pauli Pp. II 381 nonnulla loca ab eadem distrahere et novam eparchiam condere. Quapropter Apostolica Nostra de auctoritate novam eparchiam constituimus ab urbe « Muvattupuzha » Muvattupuzhensis appellandam, ubi eparchialis sedes locatur, quae regiones in districtis Ernakulam, Thrissur, Palakkad in Statu Keralensi, necnon Coimbatore et Tiruchirappalli positas complectitur, quamque metropolitanae archieparchiae Trivandrensi suffraganeam facimus. Huius provisionis exsecutionem absolvent Excellentissimus Episcopus Tiruvallensis una cum Excellentissimo Episcopo Muvattupuzhensi. Ad haec tandem perficienda consuetudines iuraque congrua serventur et quae a Codice Orientali praecipiuntur, quibusvis rebus minime officientibus. Novensilem tandem ad hanc communitatem benignum animum Nostrum convertentes, exoptamus, ut novum spiritale iter animose ipsa suscipiat, quae per translaticias consuetudines et fervidam pietatem magnum progressum consequatur et fidelibus salutifera largiter afferat beneficia. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undevicesimo mensis Decembris, anno Domini bismillesimo altero, Pontificatus Nostri quinto et vicesimo. e Angelus card. Sodano e Ignatius Moussa card. Daoud Secretarius Status Congr. pro Eccl. Orientalibus Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Laurentius Civili, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 534.864 II IDDUKKENSIS Nova constituitur in India eparchia Syrorum-Malabarensium nominata « Idukkensis ». Maturescens Catholica fides ac pietas et maximis quidem auctibus intra fines Indiae non sinit tantum verum quodam modo poscit ut singulis inibi communitatibus efficientius consulatur, novis etiam passim excitandis ecclesiasticis dicionibus. Cum igitur eparchia Kothamangalamensis Syrorum Malabarensium ita tum christifidelium creverit numero tum apostolatus coti- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 382 diani necessitatibus, haec quae sequuntur pro apostolica Nostra auctoritate statuimus fierique praecipimus. Ab ipsa commemorata eparchia Kothamangalamensi totam seiungimus regionem loca provinciae civilis dictae Udumbanchola necnon civilium circumscriptionum Thodupuzha et Devicolam complectentem, unde apud urbem Idukki novam condimus eparchiam, in posterum Idukkensem vocandam quam volumus veluti suffraganeam subdi archieparchiae metropolitanae Ernakulamensi-Angamaliensi, cunctis additis ei propriis iuribus et privilegiis, propriis operibus et officiis obligationibus quae in normis Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium recensentur de huius generis constitutione. Documentum autem hoc Nostrum sanctum ratumque in omne esse tempus iubemus, contrariis quibuslibet causis rebusve haudquaquam obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undevicesimo mensis Decembris, anno Domini bis millesimo altero, Pontificatus Nostri vicesimo quinto. e Angelus card. Sodano e Ignatius Moussa card. Daoud Secretarius Status Congr. pro Eccl. Orientalibus Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Laurentius Civili, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 534.979 III SAXANIGRENSIS In Mexico nova conditur dioecesis Saxanigrensis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam. Sollicitus de spirituali bono suorum fidelium, Venerabilis Frater Iosephus Radulfus Vera López, O.P., sacrorum Antistes Saltillensis, audita Conferentia Episcoporum Mexici, ab hac Apostolica Sede petivit ut, quodam seiuncto territorio a circumscriptione ecclesiastica sua, nova dioecesis Acta Ioannis Pauli Pp. II 383 conderetur. Nos vero, favente quoque eidem rei Venerabili Fratre Iosepho Bertello, Archiepiscopo titulo Urbis Salviae et in memorata Natione Nuntio Apostolico, audito consilio Congregationis pro Episcopis, enixas preces libenter audiendas esse putavimus. Summa igitur Nostra potestate sequentia decernimus: a Saltillensi dioecesi separamus integrum territorium, prout in praesens civili lege circumscribitur, municipiorum nuncupatorum: Acuña, Allende, Guerrero, Hidalgo, Jiménez, Juaréz, Morelos, Múzquiz, Nava, Piedras Negras, Progreso, Sabinas, San Juan de Sabinas, Villa Unión, Zaragoza et borealem partem (scilicet, a 28 gradu septemtrionalis latitudinis) municipii Ocampo atque ex ita distractis locis novam constituimus dioecesim Saxanigrensem, quae iisdem limitabitur finibus, quibus praedicta municipia simul sumpta, prout lege civili exstant, nunc terminantur. Sic conditae Ecclesiae sedem in urbe « Piedras Negras » ponimus, ibique situm paroeciale templum, Deo in honorem Martyrum a Christo Rege dicatum, ad gradum et dignitatem ecclesiae cathedralis evehimus, mandantes ut in eo Capitulum Canonicorum, ad normam iuris, instituatur. Praeterea dioecesim Saxanigrensem suffraganeam facimus metropolitanae Sedi Monterreyensi eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi Monterreyensis pro tempore subicimus. Cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perficienda committimus praedicto Venerabili Fratri Iosepho Bertello, vel, absente eo, illi, qui curat negotia Sanctae Sedis in eadem Natione, eisdem tribuentes necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito Congregationi pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis, cum primum fas erit, mittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die octavo mensis Ianuarii, anno Domini bis millesimo tertio, Pontificatus Nostri vicesimo quinto. e Angelus card. Sodano e Ioannes B. card. Re Secretarius Status Congr. pro Episcopis Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 534.755 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 384 IV SAMARINDAËNSIS In Indonesia constituitur nova Provincia ecclesiastica Samarindaënsis, cuius metropolitana Ecclesia erit sedes eiusdem nominis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam. Cum Ecclesia catholica in Indonesia, in territorio Provinciae ecclesiasticae Pontianakensis, haud parva incrementa passim suscepisset, ut ipsis Episcopis, sacerdotibus, religiosis viris atque mulieribus et Christifidelibus ibidem operose adlaborantibus meritae tribueretur testimonium laudis eorumque animi incitentur ad novos maioresque in dies exantlandos labores necnon ut ipsa Ecclesia firmius constabiliretur, Congregatio pro Gentium Evangelizatione, re mature perpensa acceptisque pariter eorum, quorum interest, faventibus votis, censuit nuper novam Provinciam ecclesiasticam iisdem in locis esse condendam. Nos vero de totius Dominici gregis bono solliciti, talem sententiam ratam habentes, summa Apostolica potestate sequentia decernimus. A metropolitana sede Pontianakensi seiungimus dioeceses Tanjungselorensem, Bangiarmasinam, Palangkaraiensem et Samarindaënsem, ex iisque constituimus novam Provinciam ecclesiasticam Samarindaënsem atque dioecesim eiusdem nominis ad gradum archidioecesis metropolitanae evehimus cuique assignamus uti suffraganeas memoratas dioeceses Tanjungselorensem, Bangiarmasinam, Palangkaraiensem, Samarindaënsem Praesulem Florentinum Sului Hajang Hau, nominamus Archiepiscopum Metropolitam Samarindaënsem. Omnia committimus perficienda Venerabili Fratri Laurentio Fratini, Archiepiscopo titulo Botrianensi et Apostolico Nuntio in Indonesia, onere imposito sincerum exemplar actus effectae exsecutionis mittendi memoratae Congregationi. Hanc denique Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo quarto mensis Ianuarii, anno Domini bis millesimo tertio, Pontificatus Nostri vicesimo quinto. e Angelus card. Sodano Crescentius card. Sepe Secretarius Status Congr. pro Gentium Evang. Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Laurentius Civili, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 534.926 Acta Ioannis Pauli Pp. II 385 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Dei Servo Theodoro Romża Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Donum autem Dei vita aeterna in Christo Iesu Domino nostro » (Rom 6, 23). Venerabilis Dei Servus Theodorus Romża, Eparchiae Munkacsiensis ritus Byzantini pastor, res affectusque terrestres omnino posthabuit atque animum suum in perpetuam beatitudinem tantum direxit, quam Iesus suis fidelibus servis est pollicitus. Cum ipse sibi plane conscius esset, quemadmodum in epistula quadam significavit, pro Christo mori idem esse ac in aeternum vivere, suum pastorale officium absolvere perrexit, licet Sovietici eum persequerentur, atque per sanguinis effusionem suum in Deum Ecclesiamque testatus est amorem. Dei Servus die xiv mensis Aprilis anno mcmxi in oppido Nagybocsko, quod in orientali plaga Transcarpatiae (Ruteniae) locatur, atque nunc ad Ucrainum agrum pertinet, ortus est. Humilis fuit eius familia et religiosa. Suam sequens vocationem, Romam petiit atque disciplinis theologicis apud studiorum Universitatem Gregorianam operam dare coepit, transmigrans deinde ad collegium Russicum. Die xxv mensis Decembris anno mcmxxxvi ordinationem presbyteralem recepit, sed ante quam studia absolveret, patriam repetere debuit ut militiae nomen daret. Ipsius curationi duae commissae sunt montanae paroeciae, quae in districtu Huszt reperiebantur. Dei Servus perstudiose suum explevit ministerium, ut summam apud fideles mereretur aestimationem. Cum apud Seminarium Ungvár philosophiam doceret, in alumnos caritatem et iustitiam exercuit, praestantis vitae patefaciens mores. Aestate anno mcmxliv Episcopus electus est titulo Appianus et Auxiliaris Administratoris Apostolici Munkacsiensis. Die xxiv mensis Septembris anno mcmxliv episcopalem consecrationem recepit atque duobus post annis Eparchiae factus est Administrator Apostolicus. Cum rerum potiti sunt communistae, etsi vexatus et minis affectus, in eorum partes haudquaquam transiit, sed unitatis et erga Romanum Pontificem oboedientiae servavit vinculum. Fidem palam testatus est, quam precatio, Dei Verbi lectio et meditatio, filialis in Virginem Mariam devotio alebant. Divino auxilio usque nisus, tum quoque cum condicio magis magi- 386 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale sque difficilis fiebat, suum ministerium explere absque metu perrexit: paroecias invisebat, sacris ritibus praesidebat Dei Verbum proclamando, Sacramenta ministrabat. Aperte declaravit se ad moriendum esse paratum potius quam a Christo Ecclesiaque deficeret. Die xxvi mensis Octobris anno mcmxlvii parvum pagum Lochovo adiit, ut paroeciale templum modo restitutum consecraret. Rediens interceptus est a Sovieticis et male est mulcatus. In valetudinarium Munkacsiense receptus, Dei Servus, mentis potestate recuperata, corollam precatoriam postulavit ut orare posset atque veniae verba in persecutores dixit. Paulo post, die i mensis Novembris, propter plagas receptas vel, ad nonnullorum opinionem, propter venenum e vita discessit. Martyrii increbrescente fama, anno mcmxcv Munkacsiensis Episcopus beatificationis seu declarationis martyrii Causam incohavit. His rite a iure statutis peractis rebus, Nobis coram super martyrio Decretum die xxiv mensis Aprilis anno mmi prodiit. Statuimus exinde ut beatificationis ritus Leopoli Ucrainorum die xxvii mensis Iunii eiusdem anni, Nostri pastoralis itineris tempore, celebraretur. Hodie igitur inter sacra hanc ediximus formulam: Plb̆cyææxb ghj fyyz yfib œhfnd, Kæœjvbhf Rfhlbyfkf Uepfhf, Dth jdyjuj Fh btgbcrjgf Kmddcmrjuj lkz erhfºywd, Rbh $dfyf Ctvtlz, Tgbcrjgf Verfxdcmrjuj dpfynb̆cmrjuj jœhzle, Rbh Cjahjyf Cntafyf Velhjuj, Ðgbcrjgf $dfyj-Ahfyrdcrjuj (Cnfyckfddcmrjuj) lkz erhfºywd, Rbh Vb fºkf Rjkneyf, Ðgbcrjgf Cjrfkmcmrjuj lkz erhfºywd,  œfufnmj yib œhfnd e tgbcrjgcnd nf œfufnmj dhyb , gckz dbcke fyyz levrb Rjyuhtufwº e cghfdf cdznb , yfijæ fgjcnjkmcmrjæ dkfljæ vb ljpdjkztvj, ojœ dlntgth  yflfk dctxtcyb Ckeu Œjqb : Vbrjkfz Xfhytwmrjuj  ldflwznm xjnbhmj cgdvextybrd, Ntjljhf Hjvqe, Jvtkzyf Rjdxf  B̆jcfafne Ujhlfitdcmre, dtkbxfnb œkfqtyybvb  ojœ º y ghfpybrb cdznredfkbcz rjqyjuj hjre e vcwz  pulyj p xbyjv, dbpyfxtybvb ecnfdjv, Acta Ioannis Pauli Pp. II 387 f cfvt: Vbrjkfz Xfhytwmrjuj  ldflwznb xjnbhmj cgdvextybrd ldflwznm cmjvjuj xthdyz; Ntjljhf Hjvqb gthijuj kbcnjgflf; Jvtkzyf Rjdxf ldflwznm cmjvjuj xthdyz  B̆jcfafnb Ujhlfitdcmrjº ldflwznjuj kbcnjgflf. D v’z Jnwz  Cbyf  Cdznjuj Le f. Fvym. Fvym. Fvbm. Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Leopoli, sub anulo Piscatoris, die xxvii mensis Iunii, anno Domini mmi, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 497.601 II Venerabili Dei Servae Mariae a Transitu a Iesu Sacramentato Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Si quis mihi ministraverit, honorificabit eum Pater » (Io 12, 26). Haec verba, a Divino pronuntiata Magistro, penitus in animo Venerabilis Dei Servae Mariae a Transitu a Iesu Sacramentato (in saec.: Mariae a Transitu Cabanillas) resonaverunt quae, studiose sancti Francisci spiritalem rationem in cotidiana vita sequens, Iesu Christo servire voluit. Praeclara haec spiritalis sancti Francisci Asisinatis filia in Argentinae loco vulgo dicto « Carlos Paz », prope Cordubam, die xv mensis Augusti anno mdcccxxi e fecunda et omnino christiana familia est orta. Adhuc iuvenis assidua fuit in precibus, in austeris vitae moribus, atque artam cum Christo Eucharistico coniunctionem nutrivit. Alacrem exercuit navitatem in commu- 388 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale nitate paroeciali, potissimum in catechesi tradenda et in navanda opera pro spiritali pauperum progressione. Anno mdccclviii se ascripsit in Ordinem Franciscanum Saecularem. Animo in afflictorum ipsius Christi dolentis vultum percipiebat atque alacriter morbo cholerae aegrotantibus aderat. Consilio capto cum moderatore spirituali, consecratam vitam amplecti decrevit. Monasterium ingressa est Carmelitarum in urbe Bonaërensi, sed deinde communitatem Sororum Visitationis in Monte Visivo se rettulit. Adversam ob valetudinem in urbem natalem reversa est. Attamen, plurimis superatis difficultatibus, die viii mensis Decembris anno mdccclxxviii, ut Deus glorificaretur in opera pro spiritali pauperum bono atque in christiana iuvenum educatione, novam condidit religiosam familiam, Sorores scilicet Missionarias Franciscanas de Argentina. Serva Dei peculiares virtutes demonstravit atque in vitae variis angustiis versans, Infantem Iesum, Eucharistiam atque Virginem Sanctissimam studiose coluit. Munus moderatricis prudenter exercuit suis filiabus spiritalibus cotidianae vitae exemplum praebens. Ecclesiam Christi vehementer amavit singularique eminuit oboedientia erga ecclesiasticas auctoritates. Die ii mensis Februarii anno mdccclxxx vota nuncupavit. Institutum a Serva Dei conditum celeriter auxit atque, sub patrocinio Fratrum Minorum susceptum, novum accepit spiritalem moderatorem, patrem Cyriacum Porreca. Ille precarias videns valetudinis condiciones Mariae a Transitu a Iesu Sacramentato, munus moderatricis generalis ipsi abrogavit. Etiam hoc in rerum contextu Serva Dei omnes difficultates pro Christi amore libenti animo pertulit ad praemium aeternum cotidie diligenter aspirans. Cordubae, die xxv mensis Augusti anno mdccclxxxv, pie in Domino obdormivit haec sororibus suis dicens: « Nunc nihil possum, sed de caelo multa pro vobis faciam bona ». Sanctimoniae fama crebrescente post obitum Mariae a Transitu a Iesu Sacramentato, anno mcmlxix Processus Informativus est initiatus et anno mcmlxxiv feliciter conclusus. Expletis diligenter legibus, Nobis adstantibus die xxviii mensis Iunii anno mcmxcix Servam hanc Dei virtutes theologales et cardinales atque adnexas heroum in modum factitavisse est pronuntiatum. Die vii mensis Iulii anno mmi prodiit super miraculo decretum quod eiusdem Venerabilis Servae intercessioni adsignatum erat. Decrevimus igitur ut beatificationis ritus Romae perageretur die xiv mensis Aprilis anno mmii. Hodie igitur in Petriano foro inter Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Iulii Sanguineti, Episcopi Brixiensis, Petri Cardinalis Acta Ioannis Pauli Pp. II 389 Rubiano Sáenz, Archiepiscopi Bogotensis, Caroli Iosephi Ñáñez, Archiepiscopi Cordubensis in Argentina, Marcelli Angeli Melani, Episcopi Neuqueniani et Administratoris Apostolici Viedmensis, et Romani Arrieta Villalobos, Archiepiscopi Sancti Iosephi in Costarica, nec non plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Caietanus Errico, Ludovicus Pavoni, Aloisius Variara, Maria a Transitu a Iesu Sacramentato, Artemides Zatti et Maria Romero Meneses Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Caietani Errico die vicesima nona Octobris, Ludovici Pavoni die vicesima octava Maii, Aloisii Variara die decima quinta Ianuarii, Mariae a Transitu a Iesu Sacramentato die vicesima quinta Augusti, Artemidis Zatti die decima quinta Martii, et Mariae Romero Meneses die septima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv mensis Aprilis, anno mmii, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 512.618 III Venerabili Dei Servo Ludovico Pavoni Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Omnibus omnia factus sum » (1 Cor 9, 22). Quod vitae propositum Paulus Apostolus usque tenuit, ad id Venerabilis Dei Servus Ludovicus Pavoni se continenter contulit, quod ad Dei amorem manifestandum per humilem studiosumque pauperiorum fratrum, 390 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale sibi a Providentia concreditorum, famulatum re illum compulit. Hi fuerunt iuvenes derelicti Brixiensis urbis, in qua ipse die xi mensis Septembris anno mdcclxxxiv natus est. Presbyterali ordine anno mdcccvii auctus, ab Episcopo suo Gabrio M. Nava suffultus, quem Secretarium itemque Canonicum Cathedralis templi nominavit, Oratorium « pro pauperculis », scilicet « pro adulescentibus illis pannosis ac laceris » condidit, qui aliis institutis illius urbis deserebantur. Cum complurium adulescentium, qui ab omnibus deserti in locis quoad mores attinebat periculosis operari cogebantur atque christiana principia in Oratorio percepta amittebant, videret condicionem, illis domicilium, familiam, opus obtulit, Institutum condens anno mdcccxxi S. Barnabae. « Collegium Artium » voluit, in quo adulescentium tutela cum educationis proposito coniungebatur, quod personae centralitatem amoremque, veluti praesumptionis methodi, ut aiunt, cardines, prae se ferebat. Ipse quoque animadvertit, ut in posterum illis convenienter prospiceretur, oportere ut artem quandam adipiscerentur, qua nulli obnoxii essent et societati utiles; idcirco in S. Barnabae collegio octo officinas, inter quas principem obtinuit locum typographeum, quod primum habitum est artis graphicae institutum. Surdos mutosque quoque recepit, quos perdilexit. Colonia agris colendis in oppido Saiano, prope Brixiam, adulescentibus agricolis destinavit. Ut sua opera sustentaret anno mdcccxlvii Congregationem Filiorum Mariae Immaculatae, cuius sodales — presbyteri religiosique — ad unam missionem pertinerent ipsique « vitam omnino communem » exigerent. In praesentia sui Conditoris charisma variis in Nationibus persequitur Congregatio, rem pastoralem educationisque agendo, scripta edendo. Ut suos adulescentes a pyrobolis vastationibusque tempore « Decem Dierum » Brixiensium servaret, Ludovicus Pavoni cum illis Saianum petivit atque sibi peripneumoniam contraxit. De hoc mundo mensis Aprilis die i anno mdcccxlix eximiae caritatis exemplar demigravit. Per donum sui « perlibenter » factum, tener fuit parvulis postremique ordinis hominibus pater. Omnino divinae Providentiae fidens, aptissima ipse repperit instrumenta ut convenienter adulescentibus subveniretur. Illud « ora et labora » propositum officium fuit eiusdem asseclis commissum, qui vocabuntur « fratres operarii ». Omnia sua consilia Ecclesiae Pastorum iudicio demandavit. Oboedientia cum humilitate simplicitateque coniuncta « praecipua virtus » eius religiosae familiae fuit. Virginem Mariam filii pietate dilexit atque Immaculatam « caelestem inspiratricem ac tutricem » putavit Congregationis. Acta Ioannis Pauli Pp. II 391 Beatificationis Canonizationisque causam anno mcmviii Brixiae incohata est. Die v mensis Iunii anno mcmxlvii Pius XII decretum de virtutibus heroum in modum exercitis foras emisit in quo Ludovicus Pavoni, appellatus est « alter Philippus Nerius » vel « praecursor » S. Ioanni Bosco vel S. Iosephi Benedicti Cottolengo « perfectus aemulator ». Die xx mensis Decembris anno mmi Nobis coram decretum de mira sanatione Mariae Stevani, Venerabili Dei Servo adscripta, prodiit. Statuimus ut Beatificationis ritus Romae die xiv mensis Aprilis anno mmii celebraretur. Hodie igitur inter sacra hanc ediximus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Michaelis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Iulii Sanguineti, Episcopi Brixiensis, Petri Cardinalis Rubiano Saenz, Archiepiscopi Bogotensis, Caroli Iosephi Ñáñez, Archiepiscopi Cordubensis in Argentina, Marcelli Angeli Melani, Episcopi Neuqueniani et Administratoris Apostolici Viedmensis, et Romani Arrieta Villalobos, Archiepiscopi Sancti Iosephi in Costarica, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Caietanus Errico, Ludovicus Pavoni, Aloisius Variara, Maria a Transitu a Iesu Sacramentato, Artemides Zatti et Maria Romero Meneses Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Caietani Errico die vicesima nona Octobris, Ludovici Pavoni die vicesima octava Maii, Aloisii Variara die decima quinta Ianuarii, Mariae a Transitu a Iesu Sacramentato die vicesima quinta Augusti, Artemidis Zatti die decima quinta Martii, et Mariae Romero Meneses die septima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime officientibus rebus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv mensis Aprilis anno Domini mmii, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 514.091 Secretarius Status 392 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale IV Sanctuarium Cracoviae Deo dicatum in honorem Divinae Misericordiae ad gradum Basilicae Minoris evehitur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — Cum postremum iter Nostrum apostolicum fecimus in dilectam Poloniae nationem, Cracoviensi in urbe spiritali cum gaudio gratiarumque actione die xvii mensis Augusti anno mmii Sanctuarium Deo consecravimus in honorem Divinae Misericordiae aedificatum, loco scilicet commorationis sanctae Faustinae Kowalska. Instante deinde Venerabili Fratre Nostro Francisco S.R.E. Cardinale Macharski, Archiepiscopo Cracoviensi, de propagatione cultus Divinae Misericordiae omnino sollicito, Apostolicae potestatis Nostrae plenitudine, de Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum consulto, statuimus ut Sanctuarium Deo dicatum in honorem Divinae Misericordiae Cracoviensi in urbe ad titulum ac dignitatem Basilicae Minoris evehatur, omnibus adiectis iuribus et privilegiis, quae templis hoc nomine insignibus rite competunt, secundum Decretum « De titulo Basilicae Minoris » die ix mensis Novembris anno mcmlxxxix datum. Exoptamus ut hoc Nostrum Decretum in divulgationem proficiat cultus Divinae Misericordiae tum in archidioecesi Cracoviensi tum in toto orbe terrarum atque in spiritalem cunctorum fidelium progressionem. Contrariis quibusvis non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vi mensis Martii, anno mmiii, Pontificatus Nostri vicesimo quinto. IOANNES PAULUS PP. II Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 536.783 Acta Ioannis Pauli Pp. II 393 ALLOCUTIONES I Ad Romanae Rotae iudices.* 1. La solenne inaugurazione dell’Anno Giudiziario del Tribunale della Rota Romana mi offre l’opportunità di rinnovare l’espressione del mio apprezzamento e della mia gratitudine per il vostro lavoro, carissimi Prelati Uditori, Promotori di Giustizia, Difensori del Vincolo, Officiali e Avvocati. Ringrazio cordialmente Mons. Decano per i sentimenti manifestati a nome di tutti e per le riflessioni sviluppate sulla natura e sui fini del vostro lavoro. L’attività del vostro Tribunale da sempre è stata altamente apprezzata dai miei venerati Predecessori, che non hanno mancato di sottolineare che amministrare la giustizia presso la Rota Romana costituisce una diretta partecipazione ad un aspetto importante delle funzioni del Pastore della Chiesa universale. Da ciò il particolare valore nell’ambito ecclesiale delle vostre decisioni, che costituiscono, come da me affermato nella Pastor bonus, un punto di riferimento sicuro e concreto per l’amministrazione della giustizia nella Chiesa.1 2. Attesa la marcata prevalenza delle cause di nullità di matrimonio deferite alla Rota, Mons. Decano ha sottolineato la profonda crisi che attualmente investe il matrimonio e la famiglia. Un dato rilevante che emerge dallo studio delle cause è l’offuscamento tra i contraenti di ciò che comporta, nella celebrazione del matrimonio cristiano, la sacramentalità del medesimo, oggi assai frequentemente disattesa nel suo intimo significato, nel suo intrinseco valore soprannaturale e nei suoi positivi effetti sulla vita coniugale. Dopo essermi soffermato in anni precedenti sulla dimensione naturale del matrimonio, vorrei oggi richiamare la vostra attenzione sul peculiare rapporto che il matrimonio dei battezzati ha con il mistero di Dio, un rapporto che, nell’Alleanza Nuova e definitiva in Cristo, assume la dignità di sacramento. Dimensione naturale e rapporto con Dio non sono due aspetti giustapposti: anzi, essi sono cosı̀ intimamente intrecciati come lo sono la verità sull’uomo e la verità su Dio. Questo tema mi sta particolarmente a cuore: torno su di esso in questo contesto, anche perché la prospettiva della comunione dell’uo* Die 30 Ianuarii 2003. 1 Cfr art. 126. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 394 mo con Dio è quanto mai utile, anzi necessaria, per l’attività stessa dei giudici, degli avvocati e di tutti gli operatori del diritto nella Chiesa. 3. Il nesso tra la secolarizzazione e la crisi del matrimonio e della famiglia è fin troppo evidente. La crisi sul senso di Dio e sul senso del bene e del male morale è arrivata ad oscurare la conoscenza dei capisaldi dello stesso matrimonio e della famiglia che in esso si fonda. Per un ricupero effettivo della verità in questo campo, occorre riscoprire la dimensione trascendente che è intrinseca alla verità piena sul matrimonio e sulla famiglia, superando ogni dicotomia tendente a separare gli aspetti profani da quelli religiosi, quasi che esistessero due matrimoni: uno profano ed un altro sacro. « Dio creò l’uomo a sua immagine; a immagine di Dio lo creò; maschio e femmina li creò ».2 L’immagine di Dio si trova anche nella dualità uomodonna e nella loro comunione interpersonale. Perciò, la trascendenza è insita nell’essere stesso del matrimonio, già dal principio, perché lo è nella stessa distinzione naturale tra l’uomo e la donna nell’ordine della creazione. Nell’essere « una sola carne »,3 l’uomo e la donna, sia nel loro aiuto reciproco che nella loro fecondità, partecipano a qualcosa di sacro e di religioso, come ben mise in risalto, richiamandosi alla coscienza dei popoli antichi sulle nozze, l’Enciclica Arcanum divinae sapientiae del mio predecessore Leone XIII.4 Al riguardo, egli osservava che il matrimonio « fin da principio è stato quasi una figura (adumbratio) dell’incarnazione del Verbo di Dio ».5 Nello stato di innocenza originaria Adamo ed Eva avevano già il dono soprannaturale della grazia. In questo modo, prima che l’incarnazione del Verbo avvenisse storicamente, la sua efficacia di santità già si riversava sull’umanità. 4. Purtroppo, per effetto del peccato originale, ciò che è naturale nel rapporto tra l’uomo e la donna rischia di essere vissuto in modo non conforme al piano e alla volontà di Dio e l’allontanamento da Dio implica di per sé una proporzionale disumanizzazione di tutte le relazioni familiari. Ma nella « pienezza dei tempi », Gesù stesso ha restaurato il disegno primordiale sul matrimonio 6 e cosı̀, nello stato di natura redenta, l’unione tra l’uomo e la donna non solo può riacquistare la santità originaria, liberandosi dal peccato, ma viene realmente inserita nello stesso mistero dell’alleanza di Cristo con la Chiesa. 2 3 4 5 6 Gn 1, 27. Ibid. 2, 24. 10 febbraio 1880, in Leonis XIII P.M. Acta, vol. II, p. 22. Ibid. Cfr Mt 19, 1-12. Acta Ioannis Pauli Pp. II 395 La Lettera di san Paolo agli Efesini collega direttamente il racconto della Genesi con quel mistero: « Per questo l’uomo lascerà suo padre e sua madre e si unirà alla sua donna e i due formeranno una carne sola.7 Questo mistero è grande; lo dico in riferimento a Cristo e alla Chiesa! ».8 L’intrinseco nesso tra il matrimonio, istituito al principio, e l’unione del Verbo incarnato con la Chiesa si mostra in tutta la sua efficacia salvifica mediante il concetto di sacramento. Il Concilio Vaticano II esprime questa verità di fede dal punto di vista delle stesse persone sposate: « I coniugi cristiani, in virtù del sacramento del matrimonio, col quale essi sono il segno del mistero di unità e di fecondo amore che intercorre fra Cristo e la Chiesa, e vi partecipano,9 si aiutano a vicenda per raggiungere la santità nella vita coniugale, nell’accettazione e nell’educazione della prole, e hanno cosı̀, nel loro stato di vita e nel loro ordine, il proprio dono in mezzo al Popolo di Dio ».10 L’intreccio tra ordine naturale ed ordine soprannaturale viene subito dopo presentato dal Concilio anche in riferimento alla famiglia, inseparabile dal matrimonio e vista come « chiesa domestica ».11 5. La vita e la riflessione cristiana trovano in questa verità una fonte inesauribile di luce. In effetti, la sacramentalità del matrimonio costituisce una via feconda per penetrare nel mistero dei rapporti tra la natura umana e la grazia. Nel fatto che lo stesso matrimonio del principio sia diventato nella Nuova Legge segno e strumento della grazia di Cristo, si evidenzia la trascendenza costitutiva di tutto ciò che appartiene all’essere della persona umana, ed in particolare alla sua relazionalità naturale secondo la distinzione e la complementarità tra l’uomo e la donna. L’umano e il divino s’intrecciano in modo mirabile. L’odierna mentalità, altamente secolarizzata, tende ad affermare i valori umani dell’istituto familiare staccandoli dai valori religiosi e proclamandoli del tutto autonomi da Dio. Suggestionata com’è dai modelli di vita troppo spesso proposti dai mass-media, si domanda: « Perché si deve essere sempre fedeli all’altro coniuge? » e questa domanda si trasforma in dubbio esistenziale nelle situazioni critiche. Le difficoltà coniugali possono essere di varia indole, ma tutte sfociano alla fine in un problema di amore. Perciò, il precedente interrogativo si può riformulare cosı̀: perché bisogna sempre amare l’altro, 7 8 9 10 11 Gn 2, 24. Ef 5, 31-32. Cfr ibid. 5, 32. Cost. dogm. Lumen gentium, 11. Cfr ibid. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 396 anche quando tanti motivi, apparentemente giustificativi, indurrebbero a lasciarlo? Si possono dare molte risposte, tra cui hanno senz’altro molta forza il bene dei figli e il bene dell’intera società, ma la risposta più radicale passa anzitutto attraverso il riconoscimento dell’oggettività dell’essere coniugi, visto come dono reciproco, reso possibile ed avallato da Dio stesso. Perciò la ragione ultima del dovere di amore fedele non è altra che quella che è alla base dell’Alleanza divina con l’uomo: Dio è fedele! Per rendere possibile la fedeltà di cuore al proprio coniuge, anche nei casi più duri, è quindi a Dio che bisogna ricorrere, nella certezza di riceverne l’aiuto. La via della mutua fedeltà passa, peraltro, attraverso l’apertura a quella carità di Cristo, che « tutto copre, tutto crede, tutto spera, tutto sopporta ».12 In ogni matrimonio si rende presente il mistero della redenzione, operata mediante una reale partecipazione alla Croce del Salvatore, secondo quel paradosso cristiano che lega la felicità all’assunzione del dolore in spirito di fede. 6. Da questi principi si possono trarre molteplici conseguenze pratiche, d’indole pastorale, morale e giuridica. Mi limito ad enunciarne alcune, connesse in modo speciale con la vostra attività giudiziaria. Anzitutto, non potete mai dimenticare di avere nelle vostre mani quel mistero grande di cui parla san Paolo,13 sia quando si tratta di un sacramento in senso stretto, sia quando quel matrimonio porta in sé l’indole sacra del principio, essendo chiamato a diventare sacramento mediante il Battesimo dei due sposi. La considerazione della sacramentalità mette in risalto la trascendenza della vostra funzione, il nesso che l’unisce operativamente con l’economia salvifica. Il senso religioso deve pertanto permeare tutto il vostro lavoro. Dagli studi scientifici su questa materia fino all’attività quotidiana nell’amministrazione della giustizia, non c’è spazio nella Chiesa per una visione meramente immanente e profana del matrimonio, semplicemente perché tale visione non è teologicamente e giuridicamente vera. 7. In questa prospettiva occorre, ad esempio, prendere molto sul serio l’obbligo formalmente imposto al giudice dal can. 1676 di favorire e cercare attivamente la possibile convalidazione del matrimonio e la riconciliazione. Naturalmente lo stesso atteggiamento di sostegno al matrimonio ed alla famiglia deve regnare prima del ricorso ai tribunali: nell’assistenza pastorale le coscienze vanno pazientemente illuminate con la verità sul dovere trascen12 13 1 Cor 13, 7. Cfr Ef 5, 32. Acta Ioannis Pauli Pp. II 397 dente della fedeltà, presentata in modo favorevole ed attraente. Nell’opera per un positivo superamento dei conflitti coniugali, e nell’aiuto ai fedeli in situazione matrimoniale irregolare, occorre creare una sinergia che coinvolga tutti nella Chiesa: i Pastori d’anime, i giuristi, gli esperti nelle scienze psicologiche e psichiatriche, gli altri fedeli, in modo particolare quelli sposati e con esperienza di vita. Tutti devono tener presente che hanno a che fare con una realtà sacra e con una questione che tocca la salvezza delle anime! 8. L’importanza della sacramentalità del matrimonio, e la necessità della fede per conoscere e vivere pienamente tale dimensione, potrebbe anche dar luogo ad alcuni equivoci, sia in sede di ammissione alle nozze che di giudizio sulla loro validità. La Chiesa non rifiuta la celebrazione delle nozze a chi è bene dispositus, anche se imperfettamente preparato dal punto di vista soprannaturale, purché abbia la retta intenzione di sposarsi secondo la realtà naturale della coniugalità. Non si può infatti configurare, accanto al matrimonio naturale, un altro modello di matrimonio cristiano con specifici requisiti soprannaturali. Questa verità non deve essere dimenticata al momento di delimitare l’esclusione della sacramentalità 14 e l’errore determinante circa la dignità sacramentale 15 come eventuali capi di nullità. Per le due figure è decisivo tener presente che un atteggiamento dei nubendi che non tenga conto della dimensione soprannaturale nel matrimonio, può renderlo nullo solo se ne intacca la validità sul piano naturale nel quale è posto lo stesso segno sacramentale. La Chiesa cattolica ha sempre riconosciuto i matrimoni tra i non battezzati, che diventano sacramento cristiano mediante il Battesimo dei coniugi, e non ha dubbi sulla validità del matrimonio di un cattolico con una persona non battezzata se si celebra con la dovuta dispensa. 9. Al termine di questo incontro, il mio pensiero si volge agli sposi ed alle famiglie, per invocare su di loro la protezione della Madonna. Anche in questa occasione mi è caro riproporre l’esortazione che ho rivolto loro nella Lettera apostolica Rosarium Virginis Mariae: « La famiglia che prega unita, resta unita. Il Santo Rosario, per antica tradizione, si presta particolarmente ad essere preghiera in cui la famiglia si ritrova ».16 A tutti voi, cari Prelati Uditori, Officiali ed Avvocati della Rota Romana, imparto con affetto la mia Benedizione! 14 15 16 Cfr can. 1101 § 2. Cfr can. 1099. N. 41. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 398 II Ad quosdam Brasiliae episcopos.* Venerados Irmãos no episcopado 1. Sede bem-vindos à Casa do Sucessor de Pedro, nesta vossa Visita ad Limina Apostolorum, testemunho visı́vel da colegialidade episcopal da Igreja. Saúdo fraternalmente cada um de vós e Dom Jayme Henrique Chemello, Presidente da Conferência nacional dos Bispos do Brasil. Desejo agradecer de coração as palavras do Senhor Cardeal, Dom José Freire Falcão, Arcebispo de Brası́lia, por querer transmitir os bons sentimentos que vos animam e os desafios pastorais dos Regionais Centro-Oeste e Norte 2. Ao observar num relance o mapa dos vossos Estados, desde Goiás até atingir as fronteiras internacionais do norte brasileiro, passando por Tocantins, Pará e Amapá, posso imaginar as dificuldades que tendes para exercer vossa missão de pastores daquelas imensas regiões. Ser bispo nunca foi fácil, pois hoje supõe obrigações, compromissos e dificuldades que, por todo o lado, e em circunstâncias tantas vezes imprevistas, constituem obstáculos enormes, complexos e, às vezes, humanamente insuperáveis. Mas é Deus quem vos chama a servir, com sentido de responsabilidade, o povo que vos foi confiado, e nunca cessará de sustentar e acompanhar a quantos escolheu, na certeza de que os fiéis, « reconhecendo este ministério, glorificarão a Deus pela vossa obediência na profissão do Evangelho de Cristo e pela sinceridade de vossa comunhão com eles e com todos ».1 2. Sem negar as diversidades especı́ficas de cada diocese, existem situações e problemas que exigem uma ação pastoral concorde para exercer, na unidade e na caridade, « algumas funções pastorais (...) a fim de promover o maior bem que a Igreja oferece aos homens (...) por formas e métodos de apostolado convenientemente ajustados às circunstâncias de tempo e de lugar, nos termos do direito ».2 Conforta-me saber que esta é a vossa experiência, e que este é também o empenho da vossa Conferência episcopal: uma longa e profı́cua experiência de comunhão e de co-responsabilidade, que vem ajudando vossas dioceses a unirem seus esforços em prol da evangelização, dando vida a um organismo de comunhão episcopal, para que os Pastores de * Die 7 Februarii 2003. 1 2 2 Cor 9, 13. Motu proprio Apostolos suos, 14. Acta Ioannis Pauli Pp. II 399 um determinado território possam renovar seu afeto colegial no exercı́cio de algumas funções, inspirados pela solicitude pastoral comum. Desde o seu inı́cio, em 1952, a Conferência Nacional dos Bispos do Brasil vem realizando esta missão, com numerosas iniciativas destinadas não só a aprimorar a sua organização, mas também a certificar a presença do Redentor, e sua mensagem salvadora, no meio dos homens. Esta foi a constatação havida ao concluı́rem-se as celebrações do Jubileu de Ouro da entidade. A Conferência dos Bispos ajudou a Igreja que está no Brasil a permanecer ao lado do povo, compreendendo a sua situação e assumindo as suas causas. Isto leva-nos também a recordar a importância de que, se a Igreja precisa estar perto do povo, como Jesus o fez ao colocar-se nos caminhos da Palestina para ir ao encontro das almas, ela deve, sobretudo, aproximar Jesus ao povo, dando-o a conhecer, fazendo que a graça, que brotou do seu lado aberto, como fonte de água viva, alcance os corações que anelam pela glória no Reino dos céus. A Igreja, como instrumento de salvação, recebeu de Cristo, através dos apóstolos, a missão vital de « ir por todo o mundo e pregar o Evangelho a toda a criatura » recordando que « quem crer e for batizado, será salvo, mas quem não crer, será condenado ».3 Vossa missão, venerados Irmãos no episcopado, assume então um caráter próprio e especı́fico na hora de decidir os diversos enfoques da pastoral e, mais amplamente, da evangelização. Como sucessores dos Apóstolos, recebestes a luz que vem do Alto, mediante a consagração episcopal. « O Senhor Jesus, depois de ter orado ao Pai, chamando a Si os que Ele quis, elegeu doze para estarem com Ele (...) constituiu-os em colégio ou grupo estável e deu-lhes como chefe a Pedro. Enviou-os primeiro aos filhos de Israel e, depois, a todos os povos para que, participando do seu poder, fizessem de todas gentes discı́pulos seus e as santificassem e governassem e, deste modo, propagassem e apascentassem a Igreja ».4 Pela consagração sacramental e a comunhão hierárquica com a Cabeça e os membros, o Bispo torna-se membro do Colégio Episcopal, e participa portanto da solicitude por todas as Igrejas,5 para ser mestre da doutrina, sacerdote do culto sagrado e ministro da governação.6 Sua tarefa primária é, com efeito, governar a diocese que lhe foi encomendada, consciente de que assim fazendo, « concorre eficazmente para o bem de todo o Corpo mı́stico, 3 4 5 6 Mc 16, 16. Lumen gentium, 19. Cf. ibid., 23. Cf. CIC, cân. 375. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 400 que é também o corpo das Igrejas ».7 Todos sabem, porém, que são bastantes as ocasiões nas quais os Bispos não conseguem realizar convenientemente sua missão, « se não tornam mais ı́ntima e harmônica a colaboração com os outros Bispos ».8 Esta é a razão pela qual, hoje, as Conferências episcopais cooperam com uma ajuda fecunda e diversificada para dar vida, de modo efetivo e concreto, à união colegial ou collegialis affectus entre os Bispos. A união com aqueles irmãos no Episcopado, com os quais cada um se encontra especialmente vinculado, muitas vezes pela proximidade geográfica e por bastantes problemas pastorais comuns, serve de veı́culo ao bem comum da diocese que lhe está encomendada, caso contrário seu Pastor ver-se-ia impossibilitado de cumprir eficazmente a sua missão. Penso, por exemplo, na importante questão da formação dos candidatos ao sacerdócio. A necessidade de encontrar vocações firmes e seguras tem exigido das vossas Igrejas particulares um renovado esforço e dispêndio de energias. Faço votos de que o Ano Vocacional, promovido pela Conferência episcopal, seja coroado de sucesso, para o qual tendes, desde já, meu apoio e asseguradas minhas preces elevadas ao Todo-Poderoso. 3. Pode-se afirmar, desta forma, que a tarefa pastoral do Bispo na sua diocese inclui necessariamente a participação ativa nos trabalhos da Conferência episcopal, configurando, ao mesmo tempo, seus limites: limites por parte da Conferência, devendo esta ocupar-se daqueles assuntos que necessitam de ser por ela conduzidos, de acordo com os seus Estatutos, para o bem do conjunto das dioceses; e limites, também, por parte da dedicação pessoal de cada Bispo, correspondente à importância dos problemas que devem ser tratados na Conferência, ou seja, de acordo com os benefı́cios que redundarão para todas as dioceses. Tende em conta, porém, que o excesso de organismos e de reuniões, obrigando muitos Bispos a permanecerem frequentemente fora das próprias Igrejas particulares, além de ser contrário à « lei de residência »,9 tem consequências negativas tanto no acompanhamento do seu presbitério, quanto em outros aspectos pastorais, como poderia ser o caso da penetração das seitas. Por isso, foi indicada explicitamente a necessidade de evitar, além da excessiva multiplicação de organismos, a burocratização de órgãos subsidiários e comissões que continuam ativos no perı́odo entre as reuniões plenárias; 7 8 9 Lumen gentium, 23. Motu proprio Apostolos suos, 15. CIC, cân. 395. Acta Ioannis Pauli Pp. II 401 destarte, estes órgãos « existem para ajudar os Bispos, e não para ocupar o lugar deles ».10 4. No desempenho desta missão, ao dirigir-me aos meus Irmãos no episcopado, através da Carta Apostólica sob forma de Motu proprio Apostolos suos, pus em evidência que a « união colegial do Episcopado manifesta a natureza da Igreja que, enquanto semente e inı́cio do Reino de Deus na terra, é — citando o Concı́lio Vaticano II 11 — “para todo o gênero humano o mais firme germe de unidade, de esperança e de salvação” ».12 Quisera, pois, recordar aqui com satisfação o espı́rito que vem imbuindo a Conferência Nacional dos Bispos do Brasil, como fruto também da recente revisão dos seus Estatutos. Ao empenhar-se em « fomentar uma sólida comunhão entre os Bispos (...) e promover sempre maior participação deles na Conferência » (Cap. I, art. 2), quisestes reafirmar a tradição apostólica mantida sempre ao longo da vida da Igreja, desde a sua constituição. Não me é desconhecido o vulto da Igreja no Brasil, que se encontra entre as maiores do orbe católico. Os dezessete Regionais que a compõe, cada um deles com um numeroso grupo de Dioceses e, às vezes, de Prelazias, Eparquias, um Exarcado, Abadias Territoriais, um Ordinariado Militar e outro para os fiéis de Rito Oriental, uma Administração Apostólica Pessoal, mostram-nos o imenso e exigente panorama de trabalho que vos depara e a contı́nua preocupação por manter unido o processo evangelizador. Tal estruturação deve estar a serviço da Conferência e de cada um dos Ordinários locais, para pôr em execução as decisões da Assembléia Geral e, quando for o caso, do Conselho Permanente como « órgão de orientação e acompanhamento da atuação da CNBB » (Cap. V, art. 46). Por isso, confio no vosso zelo pastoral, a fim de que seja evitada qualquer discrepância relativa às normas estatutárias aprovadas. 5. A dimensão continental do Brasil requer uma atenção renovada, a fim de que a todos chegue a certeza pela qual Cristo instituiu o Povo de Deus « para ser comunhão de vida, de caridade e de verdade ».13 O Povo de Deus apresenta-se como uma comunidade, na medida em que os seus membros possuem e participam dos mesmos « bens », que servem para identificá-lo e distingui-lo dos demais grupos sociais. São Paulo resume quais são os bens 10 11 12 13 Motu proprio Apostolos suos, 18. Lumen gentium, 9. N. 8. Lumen gentium, 9. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 402 que concorrem para constituir o Povo de Deus, ao proclamar que para os seguidores de Cristo « há um só Senhor, uma só fé, um só batismo ».14 A todos cabe o direito de receber de forma unitária e homogênea não só a verdade revelada, mas o pensamento comum do Episcopado nacional, através das declarações feitas em nome da Conferência dos Bispos. Apelo, portanto, ao vosso sentido de responsabilidade nos pronunciamentos realizados através dos meios de comunicação social, em representação da mesma Conferência. O fato de uma comunicação ser de inteira responsabilidade pessoal, conforme indicam vossos Estatutos,15 não exime a coerência doutrinal e a fidelidade ao Magistério da Igreja. 6. Como Mestres na Fé e dispensadores dos mistérios de Deus, cabe uma sintonia ainda maior quando se trata de analisar, nas diversas instâncias da Conferência episcopal, assuntos de dimensão nacional que repercutem nas diversas pastorais diocesanas. A Conferência episcopal tem a própria responsabilidade no âmbito da sua competência, mas « as suas decisões possuem reflexos inevitáveis na Igreja universal. O ministério petrino do Bispo de Roma permanece o garante da sincronização da atividade das Conferências com a vida e o ensinamento da Igreja universal ».16 Por sua vez, no âmbito da competência de cada organismo que compõe vossa entidade, cabe ao bispo um diligente e atento exame das matérias que lhe são submetidas, não podendo isentar-se, por falta de tempo, da análise objetiva dos assuntos. Como « testemunhas da verdade divina e católica » os Bispos, « dotados da autoridade de Cristo, são doutores autênticos que pregam ao povo a eles confiado a fé que se deve crer e aplicar na vida prática ».17 A esta exigência deve-se acrescentar também a correta aplicação, para cada caso, das normas do Direito da Igreja, tanto ocidental como oriental. Se, por um lado, teoricamente, reina um acordo bastante estendido de conceber o Direito na Igreja à luz do mistério revelado, como foi indicado pelo Concı́lio Vaticano II,18 ainda persiste a idéia de um certo legalismo que, na prática, reduz esse Direito a um conjunto de leis eclesiásticas pouco teológicas e pouco pastorais, contrárias em si à liberdade dos filhos de Deus. Tal visão é certamente inadequada, visto que, como já tive oca14 15 16 17 18 Ef 4, 5. Cf. Cap. IV, art. 131. Audiência geral de 7 de outubro de 1992, n. 8. Lumen gentium, 25. Cf. Optatam totius, 16. Acta Ioannis Pauli Pp. II 403 sião de dizer, até mesmo recentemente, « as normas canônicas se baseiam numa realidade que as transcende », e compreende « aspectos essenciais e permanentes nos quais se concretiza o direito divino ».19 Por isso, é necessário considerar que a ação pastoral não pode reduzir-se a um certo pastoralismo, entendido no sentido de desconhecer ou atenuar outras dimensões essenciais do mistério cristão, entre elas a jurı́dica. Se a pastoral dilui qualquer obrigação jurı́dica, relativiza a obediência eclesial, esvaziando o sentido das normas canônicas. A verdadeira pastoral jamais poderá ser contrária ao verdadeiro Direito da Igreja. 7. Venerados Irmãos, é uma graça saber-se e sentir-se unidos, próximos uns dos outros, decididos a caminhar e trabalhar em conjunto, sobretudo quando se sente tantas forças que nos são contrárias, forças de divisão que procuram separar ou mesmo contrapor os irmãos entre si, chamados antes a viverem unidos. Prossegui o vosso caminho buscando sempre uma sintonia fraterna no âmbito da vossa Conferência episcopal e com o Sucessor de Pedro que, neste momento, renova seu abraço de comunhão com todos, inclusive com os que aqui estiveram, desde o ano passado, em Visita ad Limina. Por ser este o último grupo previsto do Episcopado brasileiro, deixo-vos os meus votos de paz e de fraternidade, na esperança de que sigais construindo a unidade na verdade e na caridade e para que possais, juntos, responder aos grandes desafios da hora atual. Ao concluir este encontro, dirijo o meu pensamento à Virgem Aparecida, Mãe das vossas Comunidades cristãs e Padroeira da grande Nação brasileira. A Ela confio todos vós e vossos sacerdotes, religiosos, religiosas e fiéis leigos das vossas dioceses, ao conceder-vos de coração a minha Bênção Apostólica. III Ad episcopos Bielorussiae.* 1. "Ghsrfpfyyt yjdft lfæ dfv: gfkæœwt flpy flyfuj, zr Z gfkæœĕ dfc, nfr ds gfkæœwt flpy flyfuj".1 Lfhfuz  ifyjĕysz Œhfns ĕ Œcregcndt, uþnsz ckjds, zrz Tpec gfrlft ĕ zrfcw pfgfdtne Fgjcnfkfv e Dzxþhyre, yzcgsyyf uexfwm e yfisv cþhws! 19 Cf. Discurso ao Pontifı́cio Conselho para os Textos Legislativos, 24/1/2003, n. 2. —————— * Die 10 Februarii 2003. 1 Zy 13, 34. 404 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Dnfæ dfc e ljvt Fgjcnfkf Gznhf! P kæœjĕ’æ fœlsvfæ rjqyfuf p dfc. Fcfœkdsv xsyfv dnfæ Dfc, rcẗylp Rfhlsyfk, Gfcnsh Vycrf-Vfukẗĕcrfb̆ vnhfgjk,  cfhlþxyf lpzreæ Dfv pf ckjds, p zrv Ds gfqflfk pdzhyewwf lf vzyt fl vz yt njkmr yis Cfœhfnjĕ gf œcregcnde, fkt  fl ecẗb̆ rfnfkwrfb̆ uhfvfls Œtkfhec. Dnfæ dfc, kæœsz Gfcnshs Uhjlyf, Gycrf  Dwtœcrf. P kæœjĕ’æ yfrhjĕdfæcz ĕ vf levrf lf vfktymrfb̆, fkt hegkdfb̆ rfnfkwrfb̆ uhfvfls œpfynsb̆crfuf fœhfle, cgflrftvyws vccs Cdznjuf Zcfafnf,  dnfæ Dzktœyfuf Fgjcnfkmcrfuf Dpnfnfhf ad nutum Sanctae Sedis, zr injlpẗyyf pfb̆vftwwf zt fgtrfb̆. Kæœjĕ Dhscnjdfz zlyft yfc. Vtyfdnf Zujyfz kæœjĕ gfdyyf yfgfĕyzwm yfif qswwẗ  yfif gfcnshcrft ckeqþyyt ls pff djxdfwm lf flyfĕktyyz yfifb̆ dthyfcw Þdfyutkkæ  vrytyyz lf ĕcẗ œjkmi dzkrfleiyfuf gfcdzxfyyz fgjcnfkmcrfb̆ vccs, zreæ yfv lfhexsĕ Gfy. 2. Z ljœhf gfvznfæ yfif cgfnrfyyt ĕ rhfcfdre 1997 ujlf. Nfls œsk ĕct gflcnfds lf uksœjrfb̆ hflfcw, dsrkrfyfb̆ dzcyjb̆ flyfĕktyyz rfcwẗkmyfuf qswwz ĕ dfifb̆ Rhfyt, zrfz yflsb̆ikf gfckz pvs udfknjĕys gthfcktlfdfyyzĕ, inj wzuyekfcz ytrfkmr lptczwujllpzĕ. Nfls zixþ œsk ljœhf pfĕdfqfkmysz dsyr ccnþvfnsxyfb̆ fnþpfws dfifuf yfhjlf, fcfœkdf vjkflp, fvfkm gjĕyfuf pyixþyyz rfcwẗkmys cnherneh  udfknjĕyfuf pfrhswwz vtcwfĕ hscwzycrfuf ds fdfyyz. Lpzreb̆ Œjue, uþns qẗhcnr gthszl crjyxsĕcz  ĕqj yf ghfwzue ytrfkmr ufljĕ ghfwzudftwwf cnfyjĕxs, yfn yzæxs ĕplsv. Pf vyekft gzwujllpt ghfdzlptyyt Csyjlfĕ Vycrfb̆ fhwslszwþp  Gycrfb̆ ls Dwtœcrfb̆ lszwþpb̆ lfkj dfv vfuxsvfcwm ktgtb̆ pfczhjlpwm ghszhsnþnysz yfghfvr gfcnshcrfb̆ lptb̆yfcw, dsghfwjĕdfæxs ĕkfcysz gkfys fgjcnfkmcrfb̆ lptb̆yfcw lkz hjpys gfnhþœfĕ lfhexfyfb̆ dfv nþhsnjhs. Yf uþns hfp ds ghsœsk cæls, rfœ gfdtlfvwm vyt fœ gkẗyt dfifb̆ fllfyfb̆ gfcnshcrfb̆ ghfws, , hfpfv p dfv, z lpzreæ pf uþnf pfĕcẗls vkfcþhyfuf  ghflœfxkdfuf Gfyf. 3. Wzgth hfpvjdf lpt fœ gkfyf yf œelexsyæ. Gthift vtcwf nen pfb̆vft czv’z, zrfz nfrcfvf  ĕ Œtkfhec, yfqfkm, gthfqsdft ceh’ẗpys ls uksœjr rhspc. Gthisv f dzhfv uþnfb̆ cnefws p’zĕkzæwwf lptw, zrz hspsreæwm pf fdfwm zt dsyr yf ghfwzue ĕczuj cdfb̆uj qswwz. Qflfĕ œs gfĕnfhswm, rfœ gflnhsvfwm  yfn ywm dfc, njt, inj ĕqj crfpfĕ ivfnkrv ctv’zv, zrz cfœhfkcz ĕ Vfykt 25 cnelptyz yf $V Cecdtnyft cgfnrfyyt ctv’zĕ. Ytfœ jlyf p egþĕytyfcwæ  gfckzljĕyfcwæ Acta Ioannis Pauli Pp. II 405 pfcdtlxswm ghfĕle fœ czv’t pfcyfdfyfb̆ yf ikæœysv cfæpt. Zyf ẗcwm dzkrv lfœhjv, ytfœ jlysv lkz qswwz, lkz hfpdwwz  œelexsy xfkfdtwndf. Gthflfb̆wt ctv’zv Œtkfhec vjb̆ pfrkr, p zrv z ĕqj pdzhyeĕcz lf ĕczuj cdtne: vrywtcz, rfœ Þdfyutkkt cnfkfcz aeylfvtynfkmysv ghfdkfv czv’,  rfœ rjqyfz czv’z cnfkfcz cnfhjyrfb̆ Þdfyutkkz, inj gifwwf ĕ yfis xfcs. 4. Dfif rhfyf yfkxdft rfkz lptczw vkmẗyfĕ qs fhjĕ, œjkmifz xfcnrf zr ghfqsdft ĕ ufhflf . E Œtkfhec, yzuktlpzxs yf njt, inj zyf gfwzhgtkf vtytb̆ pf yisz yfhjls e gjcn-cfdtwr gthszl, ghfwþcs ĕdf jle ĕ ishjr rfynþrcn cyfdfyyz Tĕhfgtb̆crfuf rfynsytyne flœsdfæwwf pfgfdjktyf. Dsyr nfrjuf flcnfdfyyz fœwzqfhdfæwm hþfhufypfwsæ þrfyjvr , gthfl ecv e ctkmcrfb̆ vzcwjdfcw, dzlewm lf ĕphjcne ufktxs. Rfywþynhfwsz yfctkmywndf ĕ ufhflcr wþynhf gfnhfœet pyfxys dsckrfĕ e fqswwzĕktyy ghscenyfcw ĕ  Rfcwẗkf. Fcfœkdf uþnf nsxswwf cnfkws Hþcgeœkr - Vycrf, lpt ghfqsdft œjkmi pf 20 % yfctkmywndf. Czhjl ghszhsnþnys yfghfvrfĕ lptb̆yfcw ds yflftwt ĕdfue vjkflp, ecẗ œjkmifz rjkmrfcwm zrjb̆ yfrhjĕdftwwf ĕ ufhfls ĕ gjierf vfuxsvfcw pyfb̆cw cfœt pfyznfr. Œtcghþwþylþynys lþvfuhfaxys rhspc, zr f fgĕ dfie Rhfye, p’zĕkztwwf, czhjl yifuf, ceh’ẗpysv dsrkrfv e nsv, inj nsxswwf fœ’zĕktyyz "Þdfyutkkz qswwz". Nfrcfvf  p’zds flineh dfyyz yf ĕcrhfye uhfvflcrfuf qswwz, nfrz zr fkrfufkpv, zr ĕ fgjiy xfc yfœsĕ zixþ œjkmi wzqrz ajhvs, xfrfæwm nþhvyjds  þatrnsĕys hfiþyyzĕ. Df ĕc uþns ghfœktvf Rfnfkwr Rfcwẗk, yzuktlpzxs yf njt, inj p’zĕkztwwf vtyifcwæ ĕ dfifb̆ Rhfyt, ghsrkflft dsckr, rfœ pyfb̆cw ds fl p gfljœyfb̆ cnefws lfcnegysv chjlrfv  cnhernehfv. Pff djxdfæ dfc, lfhfuz Cfœhfns,  yflfktb̆ rhjxswm uþnsv ikz fv ls fwtĕ œs dsrfhscnfwm uþneæ yfujle, rfœ gflpzrfdfwm rfnfkwrv fhufypfwszv yis rhfyfĕ, fcfœkdf nfkmzycrv  yzvtwrv, pf njt, inj zys ghfgfyeæwm dfv cdfæ gflnhsvre  ceghfwjĕywndf. 5. "Qydj œfufnft, fkt hfœjnyrfĕ vfkf".2 E cedzp p dzkpfhysv fœ’ẗvfv ghfws, zreæ nhþœf dsrfyfwm, e levr flhfpe ghs jlpzwm uþnsz ckjds Tpecf. Inj q hfœwm? Flrfp vs pyf jlpv e Þdfyutkk: "Lsr ghfcwt, - rfqf Dhscnec, - ufcgflfhf qydf, rfœ gfckfĕ hfœjnyrfĕ yf 2 Vn 9, 37. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 406 qydj cdfẗ".3 Gthfl ecv - vfkndf. Ytfœ jlyf ĕpvfwywm eghjidfyyt Œjqfb̆ lfgfvju ls yfdexswm dthyrfĕ phfœwm vfknde fcyjĕysv vjvfynfv czhjl injlpẗyys fœfdzprfĕ. Lkz uþnfuf œelpt rfhscyfb̆ cghfdf, zreæ ds gfxfk gf gthfrkfle yf œtkfhecreæ vjde Cdzns nþrcnfĕ, fcfœkdf nþrcnfĕ Hsvcrfuf vifkf. Fghfxf vfknds yt vfue yt ghsgjvywm dfis dsckr ĕ ufkyt ds fdfyyz rfylslfnfĕ lf cdznfhcndf  lf gfcdzxfyfuf qswwz, fcfœkdf ĕ dsitb̆is ctvyfhsz Uhjlyf  Gycrf. Qflfĕ œs gflrhþckwm nfrcfvf ytfœ jlyfcwm edfu lf cdznfhjĕ, zrz pfb̆vfæwwf leigfcnshcrfb̆ fgtrfb̆. Ceghfwjĕywndf lszwþpzkmys cdznfhjĕ  pfrjyyrfĕ, inj gf jlpzwm p cectlyzb̆ Gjkmixs cẗyyz p’zĕkztwwf ytfœ jlyfcwæ, zrfz, œtpevjĕyf, lfgfvjqf ĕpvfwytyyæ rfnfkwrfb̆ cegjkr dfifb̆ Rhfys. $ ĕhþiwt, fxe pdzhyewwf lf þrevtyxyfuf lszkjue p Ghfdfckfĕyfb̆ Wfhrdjb̆. Yf dfifb̆ pzvk Rfnfkwr Rfcwẗk  Ghfdfckfĕyfz Wþhrdf pfĕcẗls qsk hfpfv, nfve cyet yt vfkf pvtifys e rfyatcsb̆ysv cþyct ctv’zĕ, zrz vfæwm gfnhþœe ĕ fgtws, nfrcfvf,  p œjre Rfnfkwrfuf Rfcwẗkf. Yz fb̆ Gfy  yflfktb̆ ghfwzudft rhfdfwm dfisv rhjrfv ĕ gjiere ĕpftvyfb̆ gfdfu  ceghfwjĕywndf. E uþnsv ujlpt cgfĕyztwwf 380 ufljĕ p vjvfyne vexfywrfb̆ cvthw Cdznjuf Zcfafnf, Gjkfwrfuf fhwsœcregf, rhjĕ zrjuf fcdzwkf œtkfhecreæ pzvkæ. Gfvzwm fœ zujyfb̆ gfrenywrfb̆ cvthw vjqf œswm rhsywfb̆ nhsdfkfuf ĕghjidfyyz fœ tlyfcw hscwzyfĕ ls yfn yzt hscwzycrz uhfvfls, zrz qsdewm e Œtkfhec, rhjxswm gf ikz e ghsvhþyyz. 6. Lfhexfæ ĕc fgtws Yfb̆cdzwtb̆ifb̆ Gfyys Vfhs, zrfz ĕifyjĕdftwwf yf dfifb̆ pzvk gfl vzytv Vfw Œjqfb̆ Qshjdwrfb̆. Ghfie Zt œswm pfcnegywfb̆ dfc, dzktœysz  kæœsz Cfœhfns,  dfis œkqþb̆is gfvjxyrfĕ - cdznfhjĕ, pfrjyyrfĕ  pfrjyyw, ctvyfhscnfĕ  cdtwr fcjœfĕ, zrz frnsĕyf pfb̆vfæwwf fgjcnfkmcrfb̆ lptb̆yfcwæ,  ĕcẗb̆ rfnfkwrfb̆ uhfvfls, inj qsdt ĕ Œtkfhec. Yz fb̆ yf ĕc  yf rjqyfuf ghfcwzuyt Zyf, hfpfv cf cdznsv Pfcnegyrfv dfifb̆ pzvk, cdfæ vfnxsye fgtre. Cf cdfb̆uj œjre, pfgþĕydfæ dfc e vfv injlpẗyysv ecgfvyt ĕ vfkndt  fl eczuj cþhwf œkfckfĕkzæ dfc. 3 Vn 9, 38. Acta Ioannis Pauli Pp. II 407 NUNTIUS Die Nativitatis Domini missus* 1. Puer natus est nobis, et Filius datus est nobis. « Un bambino è nato per noi, ci è stato dato un figlio ».1 Si rinnova oggi il mistero del Natale: nasce anche per gli uomini del nostro tempo questo Bambino che reca al mondo la salvezza; nasce portando gioia e pace per tutti. Ci accostiamo al presepe commossi, per incontrare, insieme con Maria, l’Atteso dei popoli, il Redentore dell’uomo desiderato da tutte le genti. Cum Maria contemplemur Christi vultum. Con Maria contempliamo il volto di Cristo: in quel Bambino, avvolto in fasce e deposto nella mangiatoia,2 è Dio che viene a visitarci per guidare i nostri passi sulla via della pace.3 Maria lo contempla, lo accarezza e lo riscalda, interrogandosi sul senso dei prodigi che avvolgono il mistero del Natale. 2. Mistero di gioia è il Natale! Gli Angeli hanno cantato nella notte: « Gloria a Dio nel più alto dei cieli, e pace in terra agli uomini che egli ama ».4 Hanno descritto ai pastori l’evento come « una grande gioia per tutto il popolo ».5 Gioia, nonostante la lontananza da casa, la povertà della mangiatoia, l’indifferenza del popolo, l’ostilità del potere. Mistero di gioia nonostante tutto, perché nella città di Davide « oggi è nato un salvatore ».6 Della stessa gioia partecipa la Chiesa, pervasa quest’oggi dalla luce del Figlio di Dio: le tenebre non potranno mai oscurarla. È la gloria del Verbo eterno, che si è fatto uno di noi per amore. 3. Mistero di amore è il Natale! Amore del Padre, che ha inviato nel mondo il suo Figlio unigenito, per farci dono della sua stessa vita.7 Amore del « Dio-con-noi », l’Emmanuele, venuto sulla terra per morire sulla Croce. Nella fredda capanna, avvolta dal silenzio, la Vergine Madre, con il cuore presago, assapora già il dramma cruento del Calvario. Sarà una lotta sconvolgente tra le tenebre e la luce, tra la morte e la vita, tra l’odio e l’amore. Il * Die 25 Decembris 2002. 1 2 3 4 5 6 7 Is 9, 5. Cfr Lc 2, 7. Cfr ibid. 1, 79. Ibid. 2, 14. Ibid. 2, 10. Ibid. 2, 11. Cfr 1 Gv 4, 8-9. 408 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Principe della pace, nato oggi a Betlemme, darà la sua vita sul Golgota perché regni sulla terra l’amore. 4. Mistero di pace è il Natale! Dalla grotta di Betlemme si leva quest’oggi un appello pressante perché il mondo non ceda alla diffidenza, al sospetto, alla sfiducia, anche se il tragico fenomeno del terrorismo accresce incertezze e timori. I credenti di tutte le religioni, insieme agli uomini di buona volontà, bandendo ogni forma d’intolleranza e discriminazione, sono chiamati a costruire la pace: in Terra Santa, innanzitutto, per frenare finalmente l’inutile spirale di cieca violenza, e in Medio Oriente, per spegnere i sinistri bagliori di un conflitto, che con l’impegno di tutti può essere superato; in Africa, poi, dove devastanti carestie e tragiche lotte intestine aggravano le condizioni già precarie di interi popoli, anche se non mancano spiragli di ottimismo; in America Latina, in Asia, in altre parti del mondo, dove crisi politiche, economiche e sociali turbano la serenità di non poche famiglie e nazioni. Accolga l’umanità il messaggio di pace del Natale! 5. Mistero adorabile del Verbo incarnato! Insieme con Te, o Vergine Madre, sostiamo pensosi davanti alla mangiatoia in cui giace il Bambino, per condividere il tuo stesso stupore davanti all’immensa condiscendenza di Dio. Dacci i tuoi occhi, o Maria, per decifrare il mistero che si nasconde dentro le fragili membra del tuo Figlio. Insegnaci a riconoscere il suo volto nei bimbi di ogni razza e cultura. Aiutaci ad essere testimoni credibili del suo messaggio di pace e di amore, affinché anche gli uomini e le donne di questo nostro tempo, segnato ancora da forti contrasti e inaudite violenze, sappiano riconoscere nel Bambino che sta nelle tue braccia l’unico Salvatore del mondo, fonte inesauribile della pace vera a cui, nel profondo, aspira ogni cuore. Natus est nobis Salvator mundi. Congregatio de Causis Sanctorum 409 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM VERONENSIS Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Dominicae Mantovani confundatricis et primae antistitae Instituti Parvarum Sororum a S. Familia (1862-1934) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Maria Dominica Mantovani die 12 mensis Novembris anno 1862 in vico Castelletto di Brenzone dioecesis Veronensis nata est. Parochum suum Beatum Iosephum Nascimbeni in Congregatione Parvarum Sororum a Sacra Familia fundanda adiuvit, cui prudens et sedula Superiorissa Generalis praefuit. Humilitate, caritate et oboedientiae spiritu emicuit et sanctitatis fama circumfusa, die 2 mensis Februarii anno 1934, in Domino requievit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II, die 24 mensis Aprilis anno 2001, virtutes theologales, cardinales et his adnexas heroico gradu coluisse decrevit. Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem infantis Larae Pascal, quae, sequenti die nativitatis suae, 6 mensis Martii scilicet anno 1999, in nosocomio italico urbis Sinus Albi in Argentina de cubili matris suae fortuito decidens caput in pavimentum illisit. Statim medicorum investigationi commissa est, qui signa irregularis invenerunt respirationis et morarum ipsius respiratus, necnon cyanosim, cardiaci pulsus tarditatem atque haematoma in occipite parietali laevo cum fractura lineari eiusdem sedis. Infans ergo in lethargo comatis versabatur. Paucis post horis tomographia computatoria in alio nosocomio patrata sanguinis profluvium in meninge fibrosa exhibuit cum aedemate reagenti trans supradictam fracturam. In prius reducta valetudinarium, infans in machina incubatrice oxygeni inductione ditata pro curandi ratione deposita est, ubi vero subsidia respirationis ei suppeditata sunt ac remedia contra cerebri aedema et convulsiones. Cum res pupillae ita adversae se haberent, Parva quaedam Soror a Sacra Familia, quae infirmis ministra- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 410 bat apud italicum nosocomium, ad divinum confugit auxilium per intercessionem Mariae Dominicae Mantovani, cuius reliquiam super caput Larae infantis apposuit, quae statim usque ad completam sanationem convalescere coepit. De hoc casu, annis 2000-2001, apud Curiam Sinus Albi Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 22 mensis Iunii anno 2001 probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in sessione diei 17 mensis Ianuarii huius anni 2002, quamvis prognosis aegrotis infausta quoad vitam et valetudinem diceretur, tamen sanationem rapidissimam, completam, duraturam et inexplicabilem quoad modum secundum scientiam fuisse una voce affirmavit. Die 15 insequentis mensis Aprilis Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 21 mensis Maii Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Excellentissimo Domino Petro Georgio Silvano Nesti, C. P., Archiepiscopo emerito Camerinensi-Sancti Severini in Piceno. Et in utroque coetu, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum prolatum est affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Mariae Dominicae Mantovani, Confundatricis et Primae Antistitae Instituti Parvarum Sororum a S. Familia, videlicet de rapidissima, completa ac duratura sanatione infantis Larae Pascal a « trauma cranioencefalico in neonata con conseguente stato di coma, insufficienza respiratoria e cardiocircolatoria grave ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 5 mensis Iulii A. D. 2002. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 411 VINDOBONENSIS seu SABARIENSIS seu SIDEROPOLITANA Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Ladislai Batthyány-Strattmann, patrisfamilias (1870-1931) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Ladislaus Batthyány-Strattmann in civitate Dunakiliti in Hungaria natus est die 28 mensis Octobris anno 1870. Currente anno 1898, matrimonium cum Maria Teresia Coreth inivit, e qua filios quattuordecim habuit. Doctoris dignitatem et nomen consecutus est in Universitate Studiorum et magna cum caritate operam aegrotis assidendo dedit, pro quibus prius valetudinarium in vico Köpcsény fundavit, alterum dein in castro suo Körmend nuncupato. Tum in familia cum in civili societate sanctitate vitae et operum Christum testificavit usque ad mortem, die 22 mensis Ianuarii anno 1931 occursam. Summus Pontifex Ioannes Paulus II, die 11 mensis Iulii anno 1992 decretum super virtutibus heroico gradu exercitis theologalibus, cardinalibus hisque adnexis promulgavit. Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem Ioannis Tamás, ex natione Hungarorum, qui, die 5 mensis Iulii anno 1989, in nosocomio pro morbis cutis correptis Universitatis Studiorum Quinque Ecclesiensis (v. d. Pécs) chirurgicae sectioni commissus est ad magnum tumorem in regione capitis dextera auferrendum. Examine histologico peracto, diagnosis mutationis glandularum lymphaticarum capitis ex aliquo iniquo naevulo ignotae primigeniae sedis elata est. Ob summam vero huius naevuli mutationis malignitatem prognosis infausta dicta est. Die ipsa chirurgicae sectionis, socer et mulier patientis una cum propinquis amicisque quibusdam auxilium divinum per intercessionem Servi Dei Ladislai Batthyány-Strattmann invocare coeperunt. Paucis post diebus, condicionis aegroti repentina vicissitudo ita occurrit, ut insequentes recognitiones sanationem completam ac persistentem confirmaverunt. De hoc casu, annis 1995-1996 apud Curiam Quinque Ecclesiensis Inquisitio Dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 16 mensis Maii anno 1997 probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in sessione diei 15 mensis Februarii anno 2001 sanationem rapidissimam, completam, duraturam et inexplicabilem secundum scientiam fuisse una voce affirmavit. Insequenti die 2 mensis Octobris Congressus Peculiaris Consultorum Theologo- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 412 rum factus est, cui de aliquibus peculiaribus adiunctis sanationis ulterius inquirere visum est. Quae cum facta essent, die 15 mensis Februarii huius anni 2002, alter Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum prosperum dixit votum. Insequenti die 7 mensis Maii, Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo Domino Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum protulit affirmativum quoad sanationem Ioannis Tamás mire a Deo per intercessionem Servi Dei praefati patratam. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Ladislai Batthyány-Strattmann, patrisfamilias, videlicet de rapidissima, completa ac duratura sanatione Ioannis Tamás a « melanoma metastatizzato in sede laterocervicale, a sede primaria sconosciuta in stadio avanzato ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 5 mensis Iulii A. D. 2002. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis ZAGREBIENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Ioannis Merz, christifidelis laici (1896-1928) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Mihi vivere Christus est et mori lucrum » (Philp 1, 21). Verba haec, quae Servus Dei Ioannes Merz in sepulcro inscribi voluit, haberi possunt compendium vitae eius omnimode insumptae in amorem Chri- Congregatio de Causis Sanctorum 413 sti, in testificationem Evangelii et in famulatum Ecclesiae. Ille quidem, Christi Spiritu penitus inductus, per sanctimoniae viam alacriter incedit, atque verbo et opere divini Redemptoris lumine omnes gentes collustravit (cf. Mt 5, 16), ad rem deducens quidquid postea dicturum erat Concilium Oecumenicum Vaticanum II: « Praecepto caritatis, quod est maximum mandatum Domini, omnes christifideles urgentur ad procurandam gloriam Dei per adventum Regni eius, et vitam aeternam omnibus hominibus ut cognoscant solum Deum verum et quem misit Iesum Christum (cf. Io 17, 3). Omnibus igitur christifidelibus onus praeclarum imponitur adlaborandi ut divinum salutis nuntium ab universis hominibus ubique terrarum cognoscatur et accipiatur » (Decretum de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, 3). Servus Dei a parentibus Mauricio Merz et Teresia Mersch ortus est die 16 mensis Decembris anno 1896 in loco Banja Luka, in Bosnia, quae ab imperio Austriaco-Hungarico tunc occupabatur. Die 2 mensis Februarii anno 1897 Baptismatis lavacro est regeneratus; novem annos natus ad primam sacram Synaxim accessit ac sequenti anno sacro Confirmationis chrismate est roboratus. Studiose et efficaciter maternum litterariumque ludum et gymnasium frequentavit; violina et cymbalo canere privatim didicit; linguam Gallicam colendam curavit. In eius humanam et christianam institutionem potissimum ac salutariter contulit professor Ljubomir Maraković, qui praeclarus erat assertor motus catholici inter iuvenes. Ab illo suffultus Dei Servus, qui a familia solidis moribus erat eruditus, cognitionem doctrinae catholicae penitus perspicere incepit et studiose communionem cum Deo excolere per Eucharistiam, orationem, cultum Mariae Virginis, contemptionem peccati bonique cupiditatem. Anno 1914 scribere coepit sua acta diurna, quae veluti speculum sunt eius animae eiusque itineris ad sanctitatem. Expletis scholae mediae studiis sua in terra natali, parentum voluntati obsequens, ingressus est Academiam Castrensem loci Wiener Neustadt, quam post tres menses reliquit, fastidio affectus prae corruptis moribus ibi grassantibus. Anno 1915 ad philosophiam se applicare coepit apud Studiorum Universitatem Vindobonensem, sequenti tamen anno exercitui nomen dedit ut deinde ad aciem Italicam mitteretur. Participans militares actiones in primo omnium gentium bello, sese spiritu roboravit, ductum se sentiens ad altiorem Dei cognitionem tenaciusque virtutum exercitium. Militia relicta, studia Vindobonae perrexit annis 1919-1920 et Lutetiis Parisiorum annis 1920-1922. Doctoris titulo in philosophia ornatus est apud Studiorum Universitatem urbis Zagabriae, ubi cum familia morabatur; eadem in urbe inde ab anno 1922 Gallicam docuit linguam in gymnasio archiepiscopali. Quo perfectius in dies 414 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale instrumentum in Dei manibus fieret, philosophiae scholasticae et theologiae studiis incubuit. Ferventer coluit spiritualem vitam et continenter progressus est in imitando Christo. Actuosas habuit partes in missione Ecclesiae, varia sua impendens talenta pro Actione Catholica, cuius exstitit indefatigabilis fautor secundum doctrinam Summi Pontificis Pii XI. Apud Croaticum Aquilarum Sodalicium sapienter ac benefice prospexit christianae iuvenum institutioni, quibus praesertim suadebat vitam gratiae, cultum eucharisticum, spiritum sacrificii, apostolatum et fidelitatem erga Summum Pontificem. Hortari consueverat ut ad vitam transferretur liturgia, quam optimam scholam sanctitatis esse arbitrabatur. Omnia quae Dei Servus alios docebat, ipsemet ad rem deducebat largo, constanti laetoque animo, obsecundans verbo Dei, qui dixit: « Sic luceat lux vestra coram hominibus, ut videant vestra bona opera et glorificent Patrem vestrum, qui in caelis est » (Mt 5, 16). Fide illuminatus, cum Deo ambulavit tam eius Verbo quam Ecclesiae Magisterio firmiter fidens. Anno 1921 ita scribebat: « Tota vita mea Christum Dominum circuit », quem Dei Servus in Ecclesia, in Eucharistia, in sacramentis, in Sacris Scripturis, in proximo praesentem contuebatur. Deum dilexit ex toto corde suo, ex tota anima sua et ex tota virtute sua (cf. Mc 12, 30); fideliter adimplevit eius voluntatem, debellavit tentationes, effugit peccatum, ad evangelicam tetendit perfectionem, laetanti ferventique animo Domino respondit eum vocanti ad laborandum in vinea sua (cf. Mt 20, 3-4). Christum diligendo, animas quoque dilexit. Alloquens ad iuvenes catholicos occasione Congressus Eucharistici Zagrebiensis anno 1923, Servus Dei haec asserebat: « Quoniam Iesus siti compellitur et sollicitatione afficitur de singulis animabus, quippe quae ad aeternam beatitudinem sunt creatae, haec profecto de animabus proximorum nostrorum sitis et sollicitudo ex Iesu ad nos transferuntur ita ut in nobis desiderium scateat in manus Dei commendandi omnes has animas, quae ad hoc ipsum sunt creatae ». Antesignanum se praebuit liturgici motus in Croatia, spiritualia et corporalia misericordiae opera exercuit, hospitalitatem coluit, concordiam fovit, fidem tribuit amicitiae, simpliciter vixit mysterium communionis sanctorum. Spe plenus in Deo, bonum semen super petrosam quoque et aridam terram largiter seminavit; efficacitatem contendit orationis et sacrificii; Divinae Providentiae se commendavit et in difficultatibus quoque et in aegritudine versans spiritualem servavit pacem. Sedulo se paravit ad vitam aeternam, quam merendam curavit Dei mandatis et Ecclesiae obsequens. Integerrime excoluit iustitiam erga Deum et proximum, temperantiam in humanis substantiis adhibendis, patientiam, fortitudinem, paupertatem, castitatem, oboedientiam in parentes et in supe- Congregatio de Causis Sanctorum 415 riores. Pro Dei amore acerbos serene pertulit morbi cruciatus, qui duxerunt eum ad mortem mane diei 10 mensis Maii anno 1928. Vivens, moriens et post mortem iuvenis Ioannes Merz verus Christi testis habetur, atque memoria eius apostolici fervoris praestantiumque virtutum coram Dei populo viva remanet. Sanctitatis fama, qua in Croatia Dei Servus fruebatur, labentibus annis non est infirmata, quin obstaret ei communistarum in Catholicam Ecclesiam insectatio. Inchoata apud Curiam Zagrebiensem Causa beatificationis et canonizationis, instructus est Processus Ordinarius Informativus, cuius vim iuridicam ratam habuit Congregatio de Causis Sanctorum per decretum diei 5 mensis Iunii anno 1992. Apparata Positione, ad normam iuris disceptatio habita est num Servus Dei virtutes heroico gradu observavisset. Die 19 mensis Aprilis anno 2002 habitus est, cum suffragiis quidem positivis, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 7 sequentis mensis Maii congregati, audita Relatione Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Salvatoris Fisichella, Episcopi titulo Vicohabentini, edixerunt Ioannem Merz heroum in modum coluisse virtutes theologales, cardinales eisque adnexas. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Ioannis Merz, Christifidelis laici, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 5 mensis Iulii A. D. 2002. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 416 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale PREMISLIENSIS LATINORUM Canonizationis beati Iosephi Sebastiani Pelczar episcopi Premisliensis Latinorum fundatoris Congregationis Ancillarum a S. Corde Iesu (1842-1924) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Iosephus Sebastianus Pelczar die 17 mensis Ianuarii anno 1842 natus est Corcini, intra fines dioecesis Premisliensis Latinorum. Christi minister anno 1864 consecratus, aliquod tempus in paroeciale incubuit ministerium, deinde theologiae iurisque canonici studia Romae perfecit. Cracoviae praeceptor et rector exstitit apud Studiorum Universitatem Iagellonicam. Cooperante Serva Dei Giara Ludovica Szcze˛sna (18631916), Congregationem condidit Ancillarum a Sacro Corde Iesu. Anno 1899 auxiliaris renuntiatus est Episcopus dioecesis Premisliensis Latinorum, cuius regimen sequenti anno uti Ordinarius assumpsit. In dioecesi regenda pastorali caritate eminuit et prudentia. Coram populo ac praesertim coram sacerdotibus et viris mulieribusque consecratis sive exemplo sive scriptis magistrum vitae se ostendit. Meritis onustus famaque sanctitatis circumdatus die 28 mensis Martii anno 1924 ad caelestem Patrem transiit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II in album Beatorum rettulit eum die 2 mensis Iunii anno 1991. Ad canonizationem quod attinet, Postulatio Causae iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum miram protulit praesumptam sanationem puellae Polonae, Iustinae Zych nomine, septemdecim annos natae, quae die 9 mensis Ianuarii anno 2001, dum viam quandam urbis Crosnae transiret, a curru sarcinario nimis celeriter procedente vehementer est impulsa et aliquot metra tracta. Medicus quidam ex itinere statim auxilio iuvit eam et gravitatem comprobavit condicionum puellae, quae post breve temporis spatium in valetudinarium loci est excepta. Diagnosis edicta est commotionis cerebralis, osseae cranii fracturae, traumatis ocularis dexteri, tonicarum convulsionum, defectus reflexionis pupillaris, anisocoriae, haemorrhagiae peripapillaris ad sinistram, oedematis papillarum et retinarum bilateralium, status acuti comatis. Eodem die subiecta est tomographiae computatoriae (TAC), quae grave oedema cerebrale revelavit. Exinde medici infaustam edixerunt prognosim. Interea parentes aegrotae aliaeque personae intercessionem beati Iosephi Sebastiani Pelczar implorare coeperant ut a Deo im- Congregatio de Causis Sanctorum 417 petraretur sanatio Iustinae, quae sequenti die post acceptum viarium infortunium levem virium recuperationem obtinuerat. Die 29 mensis Ianuarii aegrota, quae in effı̀cacioris curationis sede degebat, sua sponte oculos aperuit et, ut videtur, matrem illic praesentem recognovit. Ex clinicis inquisitionibus faustus detegebatur regressus haematomatis cerebralis. Die 14 sequentis mensis Februarii Iustina translata est in redintegrationis membrorum sedem; die 1 mensis Martii voces emittere coepit; die 9 eiusdem mensis ex valetudinario dimissa est. Mensibus sequentibus gradatim, satis celeriter, perfecte ac stabiliter convaluit. De hac sanatione Curia Premisliensis Latinorum annis 2001-2002 dioecesanam instruxit Inquisitionem, cuius vim iuridicam agnovit Congregatio de Causis Sanctorum per decretum quod die 26 mensis Iunii anno 2002 edidit. Medicorum Dicasterii Consilium in sessione habita die 14 sequentis mensis Novembris declaravit sanationem Iustinae « satis celerem, progredientem, perfectam, cum regressione anatomo-pathologica, effectibus invalidantibus carentem, atque potius ob absentiam sequelarum inexplicabilem » fuisse. Die 29 mensis Novembris anno 2002 actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 10 sequentis mensis Decembris celebrata est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Em.mo D. Andrea Maria Card. Deskur. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Iosephi Sebastiani Pelczar, Episcopi Premisliensis Latinorum, Fundatoris Congregationis Ancillarum a S. Corde Iesu, videlicet de satis celeri, progredienti, perfecta sanatione puellae Iustinae Zych a « trauma cranico-encefalico con commozione cerebrale, contusione tronco-encefalica, stato di coma profondo prolungato, anisocoria, areflessia pupillare, edema papillare della retina. Frattura della base cranica e bacino ». Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 418 Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 3 Maii 2003. — Archiepiscopum Coadiutorem archidioecesis Dublinensis Exc.mum P.D. Diarmuid Martin, hactenus Archiepiscopum titularem Glendalacensem et Observatorem Permanentem Apostolicae Sedis apud Officium Europaeum Nationum Unitarum et apud Instituta Specialibus in Rebus versantia, quae sunt in Genava, necnon apud Mundiale Commercii Consilium. die 5 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Pontisarensi R.D. Ioannem Ivonem Riocreux, e clero archidioecesis Parisiensis, ibique templi cathedralis vulgo dicti « Notre-Dame » curionem. die 7 Maii. — Metropolitanae Ecclesiae Guayaquilensi Exc.mum P.D. Antonium Arregui Yarza, hactenus Episcopum Ibarrensem. die 14 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Migirpensi R.D. Danielem Bohan, e clero archidioecesis Monctonensis, ibique parochum et Vicarium episcopalem pro fidelibus linguae anglicae, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Torontinae. Congregatio pro Episcopis 419 die 14 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Colatinensi, Exc.mum P. D. Decium Zandonade, S.D.B., hactenus Episcopum titularem Gemellensem in Byzacena et Auxiliarem archidioecesis Bellohorizontinae. — Cathedrali Ecclesiae Velezanae, noviter erectae, R.D. Aloisium Alberium Cortés Rendón, e clero dioecesis Pereiranae ibique Seminarii rectorem. die 22 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Tornacensi, R.D. Vidonem Harpigy, e clero eiusdem dioecesis, ibique decanum vicariatus foranei vulgo MonsBorinage. die 23 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Madisonensi, Exc.mum P.D. Robertum Carolum Morlino, hactenus Episcopum Helenensem. 420 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Giovedı̀, 15 Maggio 2003, le LL.EE. i Signori e le Signore John Herron, Ambasciatore d’Australia; Kelebert Nkomani, Ambasciatore dello Zimbabwe; Siba Nasser, Ambasciatore della Repubblica Araba di Siria; Edgar Rousseau, Ambasciatore di Trinidad e Tobago; Negash Kebret, Ambasciatore di Etiopia; Albert Sarkanis, Ambasciatore della Lettonia; Emitai Lausiki Boladuadua, Ambasciatore delle Isole Fiji; Térence Usanze, Ambasciatore del Burundi; Alexander D. Chikraidze, Ambasciatore di Georgia; Michel Rittié, Ambasciatore di Vanuatu; Mikail Lauz, Ambasciatore di Moldova; Fauzia Abbas, Ambasciatore del Pakistan, tutti accreditati presso la Santa Sede. Ha, altresı̀, ricevuto in Udienza: Giovedı̀, 15 Maggio 2003, S.E. il Signor Włodzimierz Cimoszewicz, Ministro degli Affari Esteri di Polonia. Lunedı̀, 19 Maggio 2003, S.E. il Signor Aleksander Kwaśniewski, Presidente della Repubblica di Polonia. Venerdı̀, 23 Maggio 2003, S.E. il Signor Branko Crvenkovski, Primo Ministro della Repubblica di Macedonia. Sabato, 24 Maggio 2003, S.E. il Signor Simeone di Sassonia Coburgo-Gotha, Primo Ministro della Repubblica di Bulgaria. S.E. il Signor Grzegorz W. Kołodko, Vice Primo Ministro e Ministro delle Finanze della Repubblica di Polonia. Diarium Romanae Curiae 421 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 24 marzo 2003 » » » 26 aprile » 12 maggio » 18 » » » » » P.D. Fabio Bernardo D’Onorio, O.S.B., Consultore della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti. Il sac. Joseph Gyetin, Direttore Nazionale delle Pontificie Opere Missionarie per il Burkina Faso ed il Niger; il sac. Jan Piotrowski, Direttore Nazionale delle Pontificie Opere Missionarie per la Polonia; il sac. Ignace Siluvai, Direttore Nazionale delle Pontificie Opere Missionarie per l’India, Membri della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli « ad quinquennium ». Mons. Francesco Di Muzio, Capo Ufficio nella Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli. S.E. mons. Luigi De Magistris, Arcivescovo tit. di Nova, Membro della Pontificia Commissione « Ecclesia Dei » « usque ad octogesimum annum ae. s. ». S.E. mons. Francesco Monterisi, Arcivescovo tit. di Alba marittima, Membro della Pontificia Commissione per l’America Latina « in aliud quinquennium ». Gli Em.mi Signori Cardinali D. Simon Lourdusamy « usque ad octogesimum »; Francis Arinze, Paul Poupard, Friedrich Wetter, Bernard Francis Law « in aliud quinquennium »; LL.EE. i monsignori Renato Corti, Jean Bonfils, Antonio Bayter Abud; P. Giacomo Bini, O.F.M. « in aliud quinquennium », Membri della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli. Protonotari Apostolici soprannumerari 15 » 13 3 » » 7 » gennaio » febbraio marzo » » » » 2003 » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Eleuterio Francesco Fortino (Lungro) Giuseppe Azeglio Manzetti (Roma) Stanisław Tkocz (Katowice) Giuseppe Visentin (Venezia) Ezio Memo (Venezia) Angelo Centenaro (Venezia) Jean Luc Pigeon (Saint Paul in Alberta) Manuel Cuesta Cabanillas (Madrid) Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 422 Prelati d’onore di Sua Santità 6 dicembre 3 gennaio » » » » » » » » 15 » » » 28 » » » » » 2 febbraio » » 8 » » » » » » » 12 » » » 17 » » » 3 marzo » » » » 5 » » » » » 6 » 7 » 8 » » » » » 14 » » » » » » » » » » » 24 » 2002 2003 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Sergio Ielmetti (Fiesole) Alejandro Gonzáles Gatica (Opus Dei) Fernando Ocáriz (Opus Dei) Italo Altimari Gásperi (Opus Dei) Manuel Dacal (Opus Dei) Soichiro Nitta (Opus Dei) László Böcskei (Timişoara) László Tury (Timişoara) John Murphy (Down and Connor) José David Henao Marı́n (Sonsón-Rionegro) Sean Connolly (Down and Connor) Demetrio Pérez Ocaña (Madrid) Henry Docherty (Motherwell) Josef Mixa (Plzeň) Tadeusz Krawczenko (Białystok) Jindrich Suchanek (Plzeň) Peter Holec (Košice) Jean Amesland (Aire et Dax) André Darrieutort (Aire et Dax) Andrés Anı́bal Berrı́os Piedra (Lima) René Paredes Araya (Lima) James Ryan (Cashel) Ivan Čolak (Prizren) Luigi Stucchi (Milano) David S. Kandathil (Quilon) Lothar Ruppert (Fulda) Charles Hendry (Dunkeld) Luigi Bianco (Casale Monferrato) John Baptist Lee Hong-ki (Pusan) Christian Montfalcon (Lyon) Pierre Berger (Lyon) James O’Donnell (Cloyne) Jan Sikorski (Warszawa) Jan Twardowski (Warszawa) Roman Bartnicki (Warszawa) José Luis del Rincón Cibrián (Burgos) Pablo del Olmo Amo (Burgos) Luigi Piccioli (Spoleto-Norcia) Stanislao Pikul (Bratislava-Trnava) Cappellani di Sua Santità 3 » » » gennaio » » » 2003 » » » Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. Agustı́n López Kindler (Opus Dei) Alberto Marianetti (Opus Dei) Alberto Pampillón (Opus Dei) Alfonso Monroy (Opus Dei) Diarium Romanae Curiae 3 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 15 » » » » » 17 » » 22 » » » » » » » 28 » » » » » » 2 » » gennaio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » febbraio » » 2003 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. 423 Andrés Lavı́n (Opus Dei) Ángel Rodrı́guez Luño (Opus Dei) Antonio Miralles (Opus Dei) Antonio Torres (Opus Dei) Armando Vera (Opus Dei) Arturo Blanco (Opus Dei) Enrique Doval (Opus Dei) Fernando Martı́n González (Opus Dei) Francis Wurmser (Opus Dei) Francisco Ugarte Corcuera (Opus Dei) Guillermo Schnell (Opus Dei) Ignacio Gonzáles Sotos (Opus Dei) Jesús Gonzáles Gaitano (Opus Dei) José Rafael Rebelo do Espı́rito Santo (Opus Dei) Luis Baura de La Peña (Opus Dei) Manuel Cabello (Opus Dei) Mariano Fazio (Opus Dei) Pedro Huidobro (Opus Dei) Pedro Prieto (Opus Dei) Peter Rutz (Opus Dei) Valentı́n Gómez-Iglesias (Opus Dei) Vicente Ariza (Opus Dei) Antonio Raho (Nardò-Gallipoli) George Augustinov (Timişoara) László Wonerth (Timişoara) Peter Jager (Timişoara) Peter-Pal Tamasko (Timişoara) S.M. George (Tiruchirapalli) Blaise Zubuor (Roma) Camillus Johnpillay (Roma) Godefroy Sankara (Roma) Benno Elbs (Feldkirch) Gilberto De Santis (Civita Castellana) Giuseppe Costante Pernigotti (Civita Castellana) Mauro Pace (Civita Castellana) Pasquale La Rocca (Civita Castellana) Renzo Tanturli (Civita Castellana) Smaragede Mbonyintege (Kabgayi) Walter Vonbank (Feldkirch) Cláudio Barros Vieira (Leopoldina) Darı́o del Socorro Gómez Zuluaga (Sonsón-Rionegro) Gilberto Muñoz Ospina (Sonsón-Rionegro) José Antonio Álvarez Muniz (Leopoldina) Marco Tulio Aristizábal Giraldo (Sonsón-Rionegro) Oscar Anı́bal Marı́n Gallo (Sonsón-Rionegro) Ramón Iván Castaño Gómez (Sonsón-Rionegro) Antonio Pianca (Caetité) Józef Kloch (Tarnów) Zbigniew Dusza (Tarnów) Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 424 2 » » » » 8 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » febbraio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2003 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Wiesłau Skonieczny (Łowicz) Michael Charo Ruwa (Mombasa) Donato Piacentini (Sora-Aquino-Pontecorvo) Ruggero Martini (Sora-Aquino-Pontecorvo) Osvaldo Ribeiro dos Santos (Caetité) Stanisław Hodun (Białystok) Stanisław Rabiczko (Białystok) Tadeusz Malinowski (Białystok) Władysław Kulikowski (Białystok) Stanisław Zdziech (Białystok) Gino Orlandi (Velletri-Segni) Luigi Vari (Velletri-Segni) Andrzej Kakareko (Białystok) Joseph Caggiano (Brooklyn) Anton Fabian (Košice) Eugene O’Connor (Birmingham in Alabama) Stanislav Stolárik (Košice) Gabriel Ragan (Košice) Thomas Gerard Caserta (Brooklyn) Juraj Kamas (Košice) Martin M. Muller (Birmingham in Alabama) Pavol Dráb (Košice) Henryk Ciereszko (Białystok) Henryk Hołubowski (Białystok) Antoni Lićwinko (Białystok) Josef Gschanes (Graz-Seckau) Ján Majernı́k (Košice) Andrew James Vaccari (Brooklyn) John Edward Delendick (Brooklyn) Michael John Hardiman (Brooklyn) Raymond J. Kelly (Brooklyn) Michael Joseph Curran (Brooklyn) Cornelius Henry Mahoney (Brooklyn) Guy Anthony Massie (Brooklyn) Michael James Reid (Brooklyn) Paolo Picca (Velletri-Segni) Vladimir Bom (Plzeň) Witold Łozowicki (Grodno) Giovanni Anelli (San Benedetto del Tronto-Ripatransone-Montalto) Andrzej Głos (Lublin) Józef Kruk (Lublin) Ferenc Cserhati (Satu Mare) Jan Kiełbasa (Lublin) Władysław Kopyść (Drohiczyn) Józef Kupny (Katowice) Kazimierz Siekierko (Drohiczyn) Marian Świerszczyński (Drohiczyn) Zdzislaw Jan Borkowski (Drohiczyn) Diarium Romanae Curiae 8 » » » » 17 3 » » » » » » » » » » » 5 » » » » » » » » » 7 » 8 » » » » » » » » 11 » » 14 » » » 18 24 » febbraio » » » » » marzo » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2003 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il II Il Il II Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. 425 Marek Szkudlo (Katowice) Wincenty Myszor (Katowice) Stephen Happel (Washington) Piotr Kurzela (Katowice) Alfred Wloka (Katowice) Luis Cordero Rodrı́guez (Lima) Jerzy Zaja˛c (Płock) Antonio Borsani (Milano) Jòzef Spisak (Warmia) Marian Piotrowski (Warmia) Kazimierz Ziółkowski (Płock) Tadeusz Zaborny (Płock) Janusz Mackiewicz (Płock) Jan Kasiński (Płock) Piotr Joniak (Płock) Bronisław Gostomski (Płock) Ryszard Czekalski (Płock) Ryszard Andrukiewicz (Warmia) Stanisław Łosiakowski (Włocławek) Zygmunt Skrobicki (Włocławek) Benone Farcas (Iaşi) Aleksander Suchan (Katowice) Jòzef Wysocki (Włocławek) Antoni Poniński (Włocławek) Ferdinand Peter (Quilon) Gintaras Grušas (Vilnius) Roman Małecki (Włocławek) Ke˛stutis Latoža (Vilnius) Sean Harty (Montréal) Claude Gauvin (Montréal) Stefano De Paulis (L’Aquila) Rubén Darı́o Ruiz Mainardi (Santo Tomé) Nivaldo Antonino Dias (Petrópolis) José Genro Carvalheira (Portalegre-Castelo Branco) Giuseppe Crisci (Acerra) Francesco Perrotta (Acerra) Giancarlo Petrella (Acerra) Severino Ramos Lins (Petrópolis) Paulo Francisco Machado (Petrópolis) Brian Robert Moore (Dodge City) Denis Reidy (Cloyne) St. John Thornhill (Cloyne) Włodzimierz Czerwiński (Warszawa) Marian Raciński (Warszawa) Włodzimierz Artyszuk (Warszawa) Luciano Vindrola (Susa) Donato De Mattia (Salerno-Campagna-Acerno) Martin Okpala (Awka) Cyril Ezenduka (Awka) Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 426 24 » » » » » » » » » » » marzo » » » » » » » » » » » 2003 » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. 26 » » » » » » » » Il sac. Il sac. Il sac. Bertrand Muojekwu (Awka) Basil Kanayo Nwazojie (Awka) Jerome Ndubuisi Anthony Madueke (Awka) Philip Nwora Chinyelu (Awka) Giuseppe Mastrovita (Benevento) Francesco Sampietro (Benevento) Giuseppe Rosario Girardi (Benevento) Ermanno Rocchio (Benevento) Domenico Votino (Benevento) Mario Antonio Carmine Colantuoni (Benevento) Aurelio Pulla (Benevento) Giustino D’Addezio (Potenza-Muro Lucano-Marsico Nuovo) Domenico Venezia (Acerenza) Joseph T. Trinh (Philadelphia dei Latini) Charles P. Vance (Philadelphia dei Latini) John B. Wendrychowicz (Philadelphia dei Latini) José Maria Verçosa Bezerra (Brasile, Ordinariato militare) Gabriele Castelli (Roma) Severino Mottironi (Brescia) Mario Simonelli (Como) ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: La Gran Croce dell’Ordine Piano 16 » » » » » » » 22 ottobre » » » » » » » gennaio 2002 » » » » » » » 2003 A A A A A A A A A S.E. S.E. S.E. S.E. S.E. S.E. S.E. S.E. S.E. il il il il il il il il il sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Acisclo Valladares Molina (Guatemala) Farouk Hussein Raafat (Egitto) Isidro Gómez Santos (Cuba) Pedro José Rivera Saavedra (Bolivia) Vicente Espeche Gil (Argentina) Widodo Sutiyo (Indonesia) Wilfrid Guy Licari (Canada) Yosef Neville Lamdan (Israele) Louis Esmel (Costa d’Avorio) La Gran Croce di Dama di Gran Croce dell’Ordine Piano 16 ottobre 2002 » » » A S.E. la sig.ra Blanca Élida Zuccolillo de Rodrı́guez Alcalá (Panamá) A S.E. la sig.ra Edda Victoria Martinelli de Dutari (Panamá) Diarium Romanae Curiae 427 La Gran Croce dell’Ordine di San Gregorio Magno 16 » » » 17 12 27 28 ottobre » » » gennaio febbraio marzo » 2002 » » » 2003 » » » A S.E. A S.E. A S.E. A S.E. Al sig. A S.E. A S.E. Al sig. il sig. Ampalavanar Selverajah (Singapore) il sig. Bjarne Bladbjerg (Danimarca) il sig. Henri Marie Joseph Lopes (Rep. del Congo) il sig. Tayyab Siddiqui (Pakistan) Dominic R. Massaro (New York) il sig. Mariano Fontecilla (Cile) il sig. Christos N. Psilogenis (Cipro) Antonio Boggiano (Buenos Aires) La Commenda con Placca dell’Ordine di San Gregorio Magno 6 dicembre 17 gennaio 22 » » » 31 » 10 febbraio 5 marzo 14 » 17 » 2002 2003 » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. John Billings (Melbourne) Abdolah Edrisi Haghighi (Iran) Alfonso Ramonet Garcı́a (Madrid) Angél César Beltrán Sanz (Madrid) Mario Seren Tha (Roma) José Carlos de Araujo Leitao (Brasile) William Deane (Canberra) Peter Low Kok Chye (Singapore) Alberto Gasbarri (Roma) La Commenda dell’Ordine di San Gregorio Magno 15 » 22 2 » 5 13 3 » » » 7 11 18 24 » » » 26 » 28 » » » gennaio » » febbraio » » » marzo » » » » » » » » » » » » » » » » 2003 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Jacques Gabriel M.P. Hardy (Sées) José Marı́a Cruz Román (Valencia) José Luis Gutiérrez Garcı́a (Madrid) Abdallah Anton Khoury M.D. (Gerusalemme dei Latini) Gérard Stephanesco (Bucuresti) Dong-Wan Kim (Corea) Jean-Baptiste Dardel (Montpellier) Christopher Donahue (Pittsburgh) Frederick P. O’Brien, M.B.A. (Pittsburgh) Daniel M. Darragh, J.D. (Pittsburgh) Paul Michael Pohl (Pittsburgh) Enrico Filipponi (Ancona-Osimo) Edoardo Teodoro Brioschi (Milano) Paolo Iddas (Roma) William Reginald d’Apice (Sydney) Joseph M. Nardi (Camden) Secondo Ricci (Faenza-Modigliana) B. Francis Saul (Stati Uniti d’America) Manuel Guerrero Pemán (Asidonia-Jerez) Victoriano Carrascal Mañero (Asidonia-Jerez) Florencio Aldrey Iglesias (Buenos Aires) Julio Marcelo Conte-Grand (Buenos Aires) Gerardo Conte-Grand (Buenos Aires) Miguel Angel Plo (Buenos Aires) Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 428 La Croce di Dama di Commenda con placca dell’Ordine di San Gregorio Magno 5 marzo 2003 Alla sig.ra Helen Deane (Canberra) La Croce di Dama di Commenda dell’Ordine di San Gregorio Magno 6 dicembre 2002 Alla sig.ra Evelyn Billings (Melbourne) La Croce di Dama dell’Ordine di San Gregorio Magno 14 dicembre 3 marzo » » » » 28 » » » 2002 2003 » » » » Alla Alla Alla Alla Alla Alla sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra Margaretha M. van der Meer-Sweyen (Breda) Marion Smith-Reynoso (Pittsburgh) Veronica Morgan-Lee, Ph.D. (Pittsburgh) Rosemary L. Corsetti, J.D. (Pittsburgh) Renata McManus Cicioni (Buenos Aires) Ana Fernández de Cotonat (Buenos Aires) Il Cavalierato dell’Ordine di San Gregorio Magno 1 gennaio 6 dicembre 14 » » » » » » » 20 » 15 gennaio » » » » » » » 28 2 7 3 24 » » » » » » » » » » » » » febbraio » marzo » » » » » » » » » » » » 2002 » » » » » » 2003 » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. » » » » » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Antonio Libonati (Avezzano) Francesco Schittulli (Bari-Bitonto) Celso Taioli (Cesena-Sarsina) Giuseppe Cantoni (Cesena-Sarsina) Luciano Veneri (Cesena-Sarsina) Paolo Rizzo (Cesena-Sarsina) Ezio Fizzotti (Novara) Ara Aharonian (Bairut degli Armeni) Bernard Moretti (Bairut dei Latini) Jean-François Chaumont (Tours) Philip Resha (Our Lady of Lebanon of Los Angeles dei Maroniti) Yves-Marie Deshays (Marseille) Adrianus Marinus Gordijn (Roermond) Norman John Coultas (Glasgow) Pierpaolo Crocetta (Roma) Giuseppe Pezzoli (Bergamo) Atherton C. Lowry (Philadelphia dei Latini) Stan H. Retif (Philadelphia dei Latini) Reinaldo Pacheco (Philadelphia dei Latini) Robert J. Miller (Philadelphia dei Latini) Glenn J. Masakowski (Philadelphia dei Latini) Martin McKernan, Jr. (Camden) Paul M. Henkels (Philadelphia dei Latini) C. Clark Hodgson, Jr. (Philadelphia dei Latini) Gérard Guyon (Bordeaux) Matthew H. McCloskey (Philadelphia dei Latini) Robert Bechler (Philadelphia dei Latini) Edward Roach (Philadelphia dei Latini) Diarium Romanae Curiae 24 » » » » » » » marzo» » » » » » » » 2003 » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. David Girard-di Carlo (Philadelphia dei Latini) Chinh Dinh (Philadelphia dei Latini) Edward Cahill (Philadelphia dei Latini) James J. Bock, Jr. (Philadelphia dei Latini) William Bradley (Philadelphia dei Latini) Cono Antonio Tropiano (Crotone-Santa Severina) Mario Pio Galima (Crotone-Santa Severina) Joseph Ozoemena Nwankwu (Awka) La Gran Croce dell’Ordine di San Silvestro Papa 15 8 » 14 17 gennaio febbraio » febbraio febbraio 2003 » » » » Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. Eugenio Antilici (Roma) Anton Hart (Plzeň) Lubos Hruska (Plzeň) Antonio Angelucci (Velletri-Segni) Mario Baccini (Italia) La Commenda con Placca dell’Ordine di San Silvestro 7 3 » » 18 febbraio marzo » » » 2003 » » » » Al Al Al Al Al sig. Peter Hasler (Svizzera) sig. Gérard Cholvy (Francia) sig. Marcel Launay (Francia) sig. Yves-Marie Hilaire (Francia) sig. Pier Giorgio Ramini (Roma) La Commenda dell’Ordine di San Silvestro Papa 14 dicembre 3 marzo 11 » 18 » 24 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2002 2003 » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Dieter Kirchmair (Augsburg) Peter Schnell (Eichstätt) Artur Hussene Canana (Maputo) Pio Turchetti (Roma) Hermann Fechtrup (Münster) Luciano Casiero (Benevento) Luca Valente (Benevento) Geremia Cianchetti (Sulmona-Valva) Giuseppino Napoleoni (Sulmona-Valva) Aldo Merigo (Udine) Luciano Ferrari (Carpi) Bruno Ghidoni (Carpi) Brigadier David Neville (Portsmouth) Roland Machatschke (Wien) Dieter Kindermann (Wien) Johann Schadenbauer (Wien) Alfons Ribbens (Antwerpen) Henderikus Paulus R. Rosenberg (Utrecht) Giuseppe Sangiorgi (Faenza-Modigliana) Filippo Monti (Faenza-Modigliana) 429 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 430 24 26 27 29 » » » » » 31 marzo » » » » » » » » » 2003 » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Filippo Innocente Bruno (Castellaneta) Maurice Durand-Dubief (Paris) Hans Klimmer (Sankt Pölten) Arthur Barnett (Nassau) Winston Davis (Nassau) Michael Dingman (Nassau) Burton Hall (Nassau) Joseph Lleida (Nassau) Francis Cancino (Nassau) Walter Pecoraro (Roma) La Croce di Dama di Commenda dell’Ordine di San Silvestro 3 5 marzo » 2003 » Alla sig.ra Elin Reissmüller (Eichstätt) Alla Contessa Elisabeth von Enzenberg (Eisenstadt) Il Cavalierato dell’Ordine di San Silvestro Papa 28 gennaio 6 dicembre 2002 » 14 » 20 » » 15 » » » » » » gennaio » » » » » » 2003 » » » » » » » » 22 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 28 » » » » » 3 7 » » » » » » » marzo » » » » » » » » » » Al sig. Vincenzo Bommino (Castellaneta) Al sig. Domenico Sorrenti (Messina-Lipari-Santa Lucia del Mela) Al sig. Felice De Lucia (Cesena-Sarsina) Al sig. Huib Everdijk (Breda) Al sig. Antonio Moretto (Reggio Emilia-Guastalla) Al sig. Medoro Ligabue (Reggio Emilia-Guastalla) Al sig. Primo Bertolotti (Reggio Emilia-Guastalla) Al sig. Bernardus Stephanus Dicker (Haarlem) Al sig. Giuseppe Genovese (Potenza-Muro Lucano-Marsico Nuovo) Al sig. Hendrici Gerardus Dijkstra (Haarlem) Al sig. Johannes A.B. Molleman (Haarlem) Al sig. Leonida Vecchi (Imola) Al sig. Martinus J.M. Van der Hulst (Haarlem) Al sig. Nicola Plescia (Nola) Al sig. Petri Gerardus W. Bakkum (Haarlem) Al sig. Piero Cirillo (Spoleto-Norcia) Al sig. Arnoldus Cornelis Steenbergen (’s-Hertogenbosch) Al sig. Beniamino Chiabudini (Lausanne, Genève et Fribourg) Al sig. Maurizio Evangelista (Civita Castellana) Al sig. Alberto Galbiati (Velletri-Segni) Al sig. Carmine Gravina (Castellaneta) Al sig. Ernesto Mario Cerri (Vigevano) Al sig. Jacobus Franciscus A.C. Hack (Breda) Al sig. Johannes Adam Antonius Van Strien (Breda) Al sig. Scipione Di Bello (Castellaneta) Al sig. Hans Amler (Eichstätt) Al sig. Costantino Camponeschi (L’Aquila) Diarium Romanae Curiae 7 » » » » » » 11 » » » » » » 17 marzo » » » » » » » » » » » » » » 2003 » » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. 18 » » » » 24 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Oviglio Boldrini (Bologna) Vittorio Forlani (Bologna) Gualtiero Savazzini (Parma) Mario Tito Franceschi (Parma) Arduino Verzola (Parma) Alberto Signoretti (L’Aquila) Bartolomeo Grillini (Bologna) Franciscus Leonardus P. Veugen (Roermond) Paolo Murino (Rieti) Giuseppe Giampaolo (Rieti) Giuseppe Cararelli (Rieti) Giuseppe Palatucci (Rieti) Mario Severoni (Rieti) Severo Bocchio (Brescia) Giuseppe Camusi (Sant’Angelo dei Lombardi-ConzaNusco-Bisaccia) Franco Fegatelli (Roma) Roberto Lella (Roma) Nicola Porchetta (Roma) Benedikt Steinschulte (Roma) Giuseppe Papa (Roma) Isaac Ilora Maduka Okoye (Awka) Charles Nwabueze Ezeudogu (Awka) Nze Benedict Anozie (Awka) Ozoemena Benedict Onyali (Awka) Polycarp A. O. Okonkwo (Awka) Pita Ejiofor (Awka) Charles Ngene Nnebe (Awka) Josephat Kanayo Okoye (Awka) Augustine Ike Okoli (Awka) Clement N.C. Nwafor (Awka) Jerome Chukwuemeka Major-Azike (Awka) John Wilkins (Westminster) Franz Stauber (Wien) Johannes Marinus Jacobus Vos (Utrecht) Lewis Katz (Camden) La Croce di Dama dell’Ordine di San Silvestro Papa 14 dicembre 28 gennaio 7 marzo 18 » » » 24 » 26 » 29 » » » 2002 2003 » » » » » » » Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla Alla 431 sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra Johanna M.T. Gras (Breda) Carla Sala Bonomi (Vigevano) Ines Pavan (Bologna) Leticia Soberón Maniero (México) Claudia Di Giovanni (Roma) Regina Chizube Okafor (Awka) Renée Durand-Dubief (Paris) Elizabeth Dingman (Nassau) Mary Sweetnam (Nassau) Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 432 NECROLOGIO 3 maggio 2003 6 8 9 » » » » » » » » » 18 » » 20 » » 21 » » 22 » » 25 » » Mons. Jozef Feranec, Vescovo em. di Banska Bystrica (Slovacchia). Mons. F. Paul McHugh,Vescovo tit. di Legis di Volumnio. Mons. Carlo Aliprandi, Vescovo em. di Cuneo (Italia). Mons. Louis Ferrand, Arcivescovo em. di Tours (Francia). Mons. Adolfo Rodrı́guez Herrera, Arcivescovo em. di Camagüey (Cuba). Mons. Teodoro Ubeda Gramage, Vescovo di Mallorca (Spagna). Mons. Michael Praphon Chaicharoen, Vescovo di Surat Thani (Thailandia). Mons. Pierre Nguyên Van Nho, Vescovo Coadiutore di Nha Trang (Viêt Nam). Mons. Packiam Arokiaswamy, Arcivescovo-Vescovo em. di Tanjore (India). Mons. George E. Lynch, Vescovo tit. di Satafi. Recens nuntiatum est Ioannem Pisanu, episcopum emeritum Octeriensem, die 1 mensis Iulii a. 2000 de vita decessisse.