An. et vol. XCV

4 Augusti 2003

N. 8

ACTA APOSTOLICAE SEDIS
COMMENTARIUM OFFICIALE
Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana

ACTA IOANNIS PAULI PP. II
LITTERAE DECRETALES
quibus Pio a Pietrelcina Sanctorum honores decernuntur

IOANNES PAULUS EPISCOPUS
servus servorum dei
ad perpetuam rei memoriam.

« Et ego, si exaltatus fuero a terra, omnes traham ad meipsum » (Io 12, 32).
Magister Divinus, qui per sanguinis effusionem Redemptionis operam
praestitit (cfr Eph 1, 7), ex cruce sui sacrificii efficacitatem germanumque
suae regis condicionis sensum demonstravit. Beato quoque Pio de Pietrelcina, discipulo nempe Christique amico, crucis semita fuit pariter vitae ac
lucis via itemque eius sacerdotii fecunditatis fons. Sic Pauli Apostoli
exemplum est secutus qui effatus est: « Nunc gaudeo in passionibus pro
vobis et adimpleo ea, quae desunt passionum Christi, in carne mea pro
corpore eius, quod est ecclesia » (Col 1, 24). Humilis hic frater Pietrelcinae
Beneventanae archidioecesis mensis Maii die xxv anno mdccclxxxvii Gratio Forgione ac Maria Iosepha Di Nunzio parentibus iisdemque tenuibus
agricolis ortus est, qui apud Baptismatis fontem ei indiderunt nomen
Franciscum. Primam exegit quietus aetatem, parentes iuvans in camporum operibus. XII annos natus primum sacram communionem ac Confirmationis Sacramentum recepit. Cum vitam consecratam affectaret, xvi

498

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

annorum adulescens Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum novitiatum
in oppido Morcone est ingressus, cui, vestimento sumpto Franciscali, nomen fratri Pio impositum est. Vota exinde temporalia exindeque perpetua
anno mcmvii nuncupavit. Die x mensis Augusti anno mcmx presbyteralem
ordinationem suscepit. Longo temporis intervallo domi propter haud firmam valetudinem transacto, eum destinaverunt superiores ad Sancti
Ioannis Rotundi coenobium archidioecesis Sipontinae-Vestanae. Omne
suum studium in precatione collocavit, ut divinam voluntatem magis ac
magis amplecteretur. Per Sanctae Missae celebrationem, quae princeps
fuit pars omnium dierum, conspicuum obtinuit coniunctionis cum Domino
gradum. Mox est caelitus mystica dona adeptus atque mensis Septembris
die xx anno mcmxviii protinus suo in corpore Iesu Christi Passionis signacula insiderunt. Eo quod sanctitate relucebat insignibusque charismatibus
eminebat, frequentes hominum turmae ad eum concurrebant, ut eius Missae celebrationi interessent ac simul peccatorum per Reconciliationis Sacramentum veniam impetrarent. Assiduus namque ipse et alacer huius
Sacramenti apostolus lviii annos id ministravit, quasi viris mulieribusque
divina peccatorum remissione indigentibus panem se exhibens fractum.
Alteri saevienti bello mundano precationem opposuit et corporis spiritusque misericordiae opera. Ad aerumnas miseriasque tot familiarum
levandas, « Domum allevamenti doloris » excitandam curavit, ut esset
« precationis scientiaeque templum ». Spiritales asseclae multitudinem ut
efficerent orantium, « Precationis coetus » condidit, quos ipse « fidei seminaria amorisque foculos » definivit. Tota sua in vita fidem exercuit, spe
confirmante, caritate inflammante. Arta cum Christi cruci affixi ac resuscitati coniunctione, in Virginem Mariam devotione, quam usque per rosarii precem invocare consuevit, eucharistica adoratione suam spiritalem
vitam aluit. Divinae Providentiae continenter fidens iterare solebat: « Plane in divinum cor Iesu veluti infantulum in matris bracchia vos demittite ». Amore in Dominum flagrans, ipse se Ei totum mancipavit ut hominum salutem communicaret. Erga indigentes peccatoresque Dei
dilectionem est testatus, qui corpore animoque destitutis se dicavit. Hominum multitudinem suscepit, qui quotidie consilii, firmamenti, auxilii,
solacii petendi causa ad eum accedebant. Christi lucem sua pastorali opera
tot cordibus attulit, angoribus desperationibusque vexatis. Peritus fuit ac
prudens spiritalis moderator. Ecclesiae leges Franciscalemque Regulam
servavit atque, Francisci Assisiensis tenens vestigia, paupertatem, humi-

Acta Ioannis Pauli Pp. II

499

litatem, gravitatem castitatemque exercuit itemque paenitentia voluptates repressit. Dolorem elegit veluti instrumentum peculiare ad Christum
patientem participandum adque hominum peccata luenda. Etiam cum
Superiorum mandata onerosa exstabant, firmiter oboedire solebat, erga
Deum, Ecclesiam suumque Ordinem absolutam ostendens fidelitatem.
Mensis Septembris die xxiii anno mcmlxviii iter ipse confecit se immolando Christoque cruci affixo conformando, cum corollam precatoriam prae
manibus habens enuntiansque Iesu Mariaeque nomina de hoc mundo demigravit. Sanctitatis miraculorumque propter famam, quae latissime apud
diversorum ordinum homines differebatur, Archiepiscopus Sipontinus-Vestanus Causam Processumque canonicum incohavit, qui anno mcmlxxxiii
incepit et anno mcmxc ad finem adductus est. His rebus a iure praescriptis
rite peractis, die ii mensis Maii anno mcmxcix Nos Dei Servum in Beatorum
numerum rettulimus. Die autem xx mensis Decembris anno mmi Nobis coram Decretum de miraculo prodiit. Comprobantibus Patribus Cardinalibus
Episcopisque in Consistorio die xxvi praeteriti mensis Februarii congregatis, statuimus ut canonizationis ritus Romae die xvi mensis Iunii anno mmii
ageretur.
Hodie igitur, in foro ad Vaticanam Basilicam Sancti Petri spectante, inter
Missarum sollemnia hanc ediximus formulam:
« Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei
catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu
Christi, beatorum apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione
praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatum Pium a Pietrelcina Sanctum esse decernimus et
definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eum in universa
Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere.
In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ».
Praestabilis hic Iesu Christi famulus propalam dedit insignium virtutum
testificationes, qui tot homines convenit eosque in Ecclesiae gremium per
reconciliationis sacramentum rettulit. Innumeri sunt quoque ii qui eius monitiones sectantes precationi laudabiliter dant operam. Eius effigies nostris
quoque temporibus vulgo clarescit, utpote cum homines qui nunc sunt transitura posthabere cohortetur et superna continenter affectare.
Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere,
contrariis minime officientibus rebus quibuslibet.

500

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die sexto decimo mensis Iunii,
anno Domini bismillesimo secundo, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo.
EGO IOANNES PAULUS
Catholicae Ecclesiae Episcopus
Marcellus Rossetti, Protonot. Apost.

Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 517.758

LITTERAE APOSTOLICAE
I
Ecclesia sanctis Victori et Coronae martyribus dicata in dioecesi BellunensiFeltrensi, ad gradum Basilicae minoris evehitur.

IOANNES PAULUS PP. II
Ad perpetuam rei memoriam. — Qui passionis certamine in fide probati,
victores intrepidi exierunt, quoniam erant fideles usque ad mortem et data
est eis corona vitae (cfr Apc 2,10-11), sancti martyres eximium nobis praebent exemplum spiritaleque auxilium. Quapropter libentes accepimus postulationem Venerabilis Fratris Vincentii Savio, Episcopi Bellunensis-Feltrensis,
ut ecclesia in urbe Feltrensi, sanctis Victori et Coronae martyribus dicata, qui
a sacerdotibus praedicantur et a christifidelibus piissime illic coluntur, dignitate Basilicae Minoris exornaretur. Nunc igitur concedimus eiusmodi petitioni, confisi sane fore ut, intercedentibus his sanctis, hoc privilegium haud

Acta Ioannis Pauli Pp. II

501

parum conferat ad bonum populi Dei illius dioecesis divinamque misericordiam abundantius super eum fundendam.
De consilio ideo Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum, potestate Nostra Apostolica per has Litteras statuimus, ut memorata
ecclesia in urbe Feltrensi, sanctis Victori et Coronae martyribus dicata, titulo
et dignitate Basilicae Minoris fruatur, iuribus additis et privilegiis huiusmodi
templorum propriis, servatis iis quae iuxta Decretum « De titulo Basilicae
Minoris » die ix mensis Novembris, anno mcmlxxxix datum, servanda sunt.
Haec vero nunc et in posterum firma esse volumus, contrariis quibuslibet
rebus non obstantibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxiii
mensis Iulii, anno mmii, Pontificatus Nostri vicesimo quarto.
De mandato Summi Pontificis
e Angelus card. Sodano
Loco e Sigilli
In Secret. Status tab., n. 534.935

II
Templum paroeciale Deo dicatum in honorem Beatae Mariae Virginis sub titulo
« Santa Maria de Urı́barri de Durango » in dioecesi Flaviobrigensi ad gradum
Basilicae minoris evehitur.

IOANNES PAULUS PP. II
Ad perpetuam rei memoriam. — Spiritale omnium fidelium bonum augere
volentes, magnopere laetamur quotiescumque opportunitas Nobis datur divinum cultum diffundendi atque sacras in toto orbe aedes aptis titulis exornandi. Ideoque cum Venerabilis Frater Richardus Blázquez Pérez, Episcopus
Flaviobrigensis, cleri populique vota interpretatus, rogaverit ut templum
paroeciale Deo dicatum in honorem beatae Mariae Virginis sub titulo « Santa
Maria de Urı́barri de Durango » in ista dioecesi situm ad dignitatem Basilicae
Minoris eveheretur, petitioni illi libenti animo obsecundamus. Itaque, de
Congregationis de Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum consulto,
Apostolicae potestatis Nostrae plenitudine, statuimus ut sacra illa aedes ad
titulum ac dignitatem Basilicae Minoris evehatur, omnibus adiectis iuribus et

502

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

privilegiis, quae templis hoc nomine insignibus rite competunt, secundum
Decretum « De titulo Basilicae Minoris », die ix mensis Novembris anno
mcmlxxxix datum. Contrariis quibusvis non obstantibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die v mensis
Decembris, anno mmi, Pontificatus Nostri vicesimo quarto.
De mandato Summi Pontificis
e Angelus card. Sodano
Secretarius Status
Loco e Sigilli
In Secret. Status tab., n. 534.934

NUNTII
I
L expleto anno a « Mission du Saint-Siège auprès de l’Unesco » constituta.

À Monseigneur l’Observateur permanent du Saint-Siège auprès de l’UNESCO
1. Le cinquantième anniversaire de la Mission permanente du Saint-Siège
auprès de l’Unesco revêt une importance particulière et je suis heureux de
m’y associer par la pensée, saluant cordialement tous les participants au
Colloque qui marque cet événement. J’ai plaisir à évoquer à cette occasion
le souvenir lumineux de votre prédécesseur, Mgr Angelo Roncalli, le bienheureux Pape Jean, qui fut le premier Observateur permanent de cette Mission du Saint-Siège.
2. Créée immédiatement après le second conflit mondial du XXe siècle,
l’Organisation des Nations unies pour l’Éducation, la Science et la Culture est
née du désir des Nations de vivre en paix, dans la justice et la liberté, et de se
donner les moyens de promouvoir activement cette paix, par une coopération
internationale nouvelle, marquée par un esprit d’assistance mutuelle et fondée sur la solidarité intellectuelle et morale de l’humanité. Il était naturel que
l’Église catholique s’associât à ce grand projet, en raison de la souveraineté
spécifique du Saint-Siège, mais surtout, comme je le déclarais devant cette
assemblée en 1980, en raison du « lien organique et constitutif qui existe entre

Acta Ioannis Pauli Pp. II

503

la religion en général et le christianisme en particulier, d’une part, et la
culture, d’autre part ».1
3. Les intuitions qui ont présidé à la fondation de l’Unesco, il y a plus de
cinquante ans, prenaient acte de l’importance de l’éducation à la paix et à la
solidarité des hommes, rappelant que, « les guerres prenant naissance dans
l’esprit des hommes, c’est dans l’esprit des hommes que doivent être élevées
les défenses de la paix ».2 De telles intuitions se trouvent aujourd’hui largement confirmées: le phénomène de la mondialisation est devenu une réalité
qui caractérise la sphère de l’économie et de la politique, mais aussi de la
culture, avec des aspects positifs et d’autres négatifs; ce sont autant de domaines qui sollicitent notre responsabilité en vue d’organiser une vraie solidarité mondiale, seule capable de donner à notre terre un avenir de sécurité et
de paix durable. Au nom de la mission qu’elle tient de son fondateur d’être le
sacrement universel du salut, l’Église ne cesse de parler et d’agir en faveur de
la justice et de la paix, invitant les Nations au dialogue et à l’échange, sans
négliger aucun facteur. Elle rend ainsi témoignage à la vérité qu’elle a reçue
concernant l’homme, son origine, sa nature et sa destinée. Elle sait que cette
recherche de la vérité est la quête la plus profonde de toute personne, qui ne
se définit pas d’abord par ce qu’elle possède mais par ce qu’elle est, par sa
capacité de se dépasser elle-même et de grandir en humanité. L’Église sait
également qu’en invitant nos contemporains à chercher avec exigence et
passion la vérité sur eux-mêmes, elle sert leur authentique liberté, alors
que d’autres voix, les entraı̂nant sur les chemins de la facilité, contribuent
plutôt à les asservir à la fascination et au pouvoir toujours renaissants des
idoles.
4. L’Église catholique, envoyée à tous les peuples de la terre, n’est liée
elle-même à aucune race ou nation, ni à aucune manière de vivre particulière.
Au cours de son histoire, elle a toujours utilisé les ressources des différentes
cultures pour faire connaı̂tre aux hommes la Bonne Nouvelle du Christ, sachant bien que la foi dont elle est porteuse ne se réduit jamais à un élément de
la culture, mais qu’elle est la source d’un salut qui concerne toute la personne
humaine et toute son activité. Mais c’est à travers la diversité et la multiplicité des langues et des cultures, ainsi que des traditions et des mentalités,
que l’Église exprime sa catholicité et son unité, en même temps que sa foi.
Elle s’efforce donc de respecter chaque culture humaine parce qu’elle s’at1
2

Discours à l’UNESCO, n. 9.
Acte constitutif de l’UNESCO, 16 novembre 1945.

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

504

tache, dans son activité missionnaire et pastorale, à ce que « tout ce qui se
trouve comme semence de bien dans le cœur et dans l’esprit des hommes ou
dans les rites et les cultures propres des peuples, non seulement ne se perde
pas, mais soit guéri, élevé, achevé pour la gloire de Dieu, la confusion du
démon et le bonheur de l’homme ».3
Pour ces raisons, l’Église catholique a une grande estime de la Nation, qui
est le creuset où se forge le sens du bien commun, où s’apprend l’appartenance à une culture, à travers la langue, la transmission des valeurs familiales
et l’adhésion à la mémoire commune. Mais, en même temps, l’expérience
multiforme des cultures des hommes qui est la sienne, parce qu’elle est « catholique », c’est-à-dire universelle à la fois dans l’espace et dans le temps, lui
fait souhaiter aussi le nécessaire dépassement de tout particularisme et de
tout nationalisme étroit et exclusif. Nous devons garder conscience que
« chaque culture, comme produit typiquement humain et conditionné historiquement, renferme nécessairement des limites ».4 Dès lors, « pour que le sens
de l’appartenance culturelle ne se transforme pas en fermeture, il y a un
antidote efficace: la connaissance sereine, non conditionnée par des préjugés
négatifs, des autres cultures ».5
C’est précisément la noble mission de l’Unesco que de solliciter cette
connaissance mutuelle des cultures et de promouvoir leur dialogue institutionnel, par toutes sortes d’initiatives au niveau international, de rencontres,
d’échanges, de programmes de formation. Construire des ponts entre les
hommes, parfois même les reconstruire quand la folie de la guerre s’est employée à les détruire, constitue un travail de longue haleine, toujours à reprendre, qui engage la formation des consciences et donc l’éducation des
jeunes et l’évolution des mentalités. C’est l’un des enjeux importants de la
mondialisation, qui ne doit pas conduire à un nivellement des valeurs ni à une
soumission aux seules lois du marché unique, mais plutôt à la possibilité de
mettre en commun les richesses légitimes de chaque Nation au service du bien
de tous.
5. Pour sa part, l’Église catholique se réjouit du travail déjà accompli,
même si elle en connaı̂t les limites, et elle souhaite continuer à encourager
avec détermination la rencontre pacifique entre les hommes, à travers leurs
cultures et la prise en compte de la dimension religieuse et spirituelle des
individus, qui fait partie de leur histoire. C’est bien le sens qu’il faut donner
3
4
5

Lumen gentium, n. 17.
Message pour la Journée mondiale de la Paix 2001, n. 7.
Ibid., n. 7.

Acta Ioannis Pauli Pp. II

505

à la présence d’un Observateur permanent du Saint-Siège auprès de l’Organisation des Nations unies pour l’Éducation, la Science et la Culture, témoin
attentif depuis cinquante ans de la spécificité catholique de l’Église et de son
engagement résolu au service de la communauté des hommes.
Puisse la célébration de cet anniversaire affermir l’engagement de tous à
travailler inlassablement au service d’un vrai dialogue entre les peuples, à
travers leurs cultures, afin que la conscience d’appartenir à une même famille
humaine se fasse toujours plus vive et que la paix du monde en soit toujours
mieux assurée!
À vous-même et à tous les participants au Colloque, j’accorde de grand
cœur une particulière Bénédiction apostolique.
Du Vatican, le 25 novembre 2002.
IOANNES PAULUS PP. II

II
Coniugibus catholicis Manilae congregatis missus.*

1. My thoughts and prayers are with you, dear families of the Philippines
and from throughout the world, as you gather in Manila for your Fourth
World Meeting. With great affection I greet all of you in the name of the
Lord!
On this occasion I also offer a prayerful greeting to all the families of the
world which you represent: “Grace, mercy, and peace from God the Father
and Christ Jesus our Lord”.1
I thank the Papal Legate, Cardinal Alfonso López Trujillo, for the kind
words which he addressed to me on your behalf. To him and to the staff of the
Pontifical Council for the Family I express my gratitude for the time and
effort spent in preparing this Meeting. I am likewise grateful to Cardinal
Jaime Sin, the Archbishop of Manila, who is generously hosting you during
these days.
2. In the theological-pastoral session just concluded you discussed the
theme: “The Christian Family: Good News for the Third Millennium”. I chose
* Die 25 Ianuarii 2003.
1

1 Tm 1:2.

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

506

these words with your World Meeting in mind, in order to highlight the
sublime mission of the family. By embracing the Gospel and walking in its
light, families are given the demanding responsibility of bearing witness to its
message.
Dear Christian families, proclaim joyfully to the whole world the wonderful treasure which you, as domestic churches, possess! Christian couples, in
your communion of life and love, in your mutual self-giving and in your
generous openness to children, become, in Christ, the light of the world.
The Lord asks you daily to be like a lamp which does not remain hidden,
but is put “on a stand, and ... gives light to all in the house”.2
3. Above all, be “good news” for the third millennium by remaining
faithful to your vocation. Whether you were married recently or many years
ago, the Sacrament of Matrimony continues to be your own special way of
being disciples of Jesus, contributing to the spread of the Kingdom of God
and growing in the holiness to which all Christians are called. As the Second
Vatican Council noted, Christian couples, in the fulfilment of their marital
and family responsibilities, “increasingly advance their own perfection and
their mutual sanctification”.3
Accept fully and without reserve the love which, in the Sacrament of
Matrimony, God first gave to you, and through which he enables you to love
others in turn.4 Stand firm in the one conviction which can give meaning,
strength and joy to your life: Christ’s love will never abandon you, his covenant of peace with you will never fail.5 God’s gifts and call are irrevocable.6
He has written your name on the palm of his hand.7
4. The grace which you received in marriage remains with you through
the years. Its source is in the pierced heart of the Redeemer, who sacrificed
himself on the altar of the Cross for the sake of the Church, his Spouse,
accepting death for the salvation of the world.
This grace remains ever close to that source: it is the grace of a selfsacrificing love, a love which both gives and forgives. It is the grace of a
selfless love which forgets the hurt it has suffered, a love faithful unto death,
a love bursting with new life. It is the grace of a generous love, which believes
2
3
4
5
6
7

Mt 5:15.
Gaudium et spes, 48.
Cf. 1 Jn 4:19.
Cf. Is 54:10.
Cf. Rom 11:29.
Cf. Is 49:16.

Acta Ioannis Pauli Pp. II

507

all things, bears all things, hopes all things, endures all things, a love which
has no end, a love which is greater than all else.8
Such a love is not always easy. Daily life is full of pitfalls, tensions,
suffering and even fatigue. But on this journey you are not alone. Jesus is
always present at your side, just as he was for the newly-weds at Cana in
Galilee during a moment of difficulty. The Second Vatican Council reminds
us that the Saviour remains close to Christian couples and offers them help,
so that, just as he loved the Church and gave himself up for her, they too
might always love each other faithfully and with constant mutual concern.9
5. Christian couples, be “good news for the third millennium” by bearing
convincing and consistent witness to the truth about the family.
The family founded on marriage is a patrimony of humanity, a great good
of priceless value, necessary for the life, development and the future of peoples. According to the plan of creation established in the beginning,10 the
family is the setting in which the human person, made in the image and
likeness of God,11 is conceived and born, grows and matures. The family, as
the primary school in which the human person is formed,12 is indispensable
for a true “human ecology”.13
I am grateful for the testimonies which you have given this evening, and
which I have carefully followed. They bring to mind my own experiences as a
priest, as Archbishop of Krakow and in the nearly twenty-five years of my
papacy. As I have often said, the future of humanity passes by way of the
family.14
I urge you, dear Christian families, to show by your daily lives that
despite numerous difficulties and obstacles marriage is able to be fully lived
out as a meaningful experience and as “good news” for the men and women of
today. Be leaders in the Church and in the world: this is a responsibility
flowing from your celebration of the Sacrament of Matrimony, from your
being a domestic church, and from the marital mission which is yours as the
primary cells of society.15
8
9
10
11
12
13
14
15

Cf. 1 Cor 13:7-8.
Cf. Gaudium et spes, 48.
Cf. Mt 19:4.8.
Cf. Gn 1:26.
Cf. Familiaris consortio, 19-27.
Centesimus annus, 39.
Cf. Familiaris consortio, 86.
Cf. Apostolicam actuositatem, 11.

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

508

6. Finally, dear Christian couples, if you wish to be “good news for the
third millennium”, do not forget that family prayer is a sure way to remain
united in a way of life in harmony with God’s will.
When I proclaimed the Year of the Rosary several months ago, I recommended this Marian devotion as a prayer of the family and for the family. By
reciting the Rosary, families “place Jesus at the centre, they share his joys
and sorrows, they place their needs and their plans in his hands, they draw
from him the hope and the strength to go on”.16
I entrust all of you to Mary, Queen of the Family; may she accompany
and sustain your life as families. I am also pleased to announce that the Fifth
World Meeting of Families will be held in Valencia, Spain, in 2006.
As I now impart to all of you my Apostolic Blessing, I leave you with a
final charge: with God’s help, make the Gospel the guiding principle of your
families, and make your families a page of the Gospel written for our time!
IOANNES PAULUS PP. II

16

Rosarium Virginis Mariae, 42.

Congregatio de Causis Sanctorum

509

ACTA CONGREGATIONUM
CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM
CALCUTTENSIS
Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Teresiae a Calcutta (in saec.: Agnetis
Gonxha Bojaxhiu), fundatricis Congregationum Missionariarum et Missionariorum a Caritate (1910-1997)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Sitio » (Io 19, 28) ita Iesus exspirans in cruce exclamavit. « Christus cruci
affixus... saeculorum decursu clamare pergit suam “sitim” ardentem animas
servandi. Et ad restinguendam sitim Dei-Amoris et quoque nostram, alia non
est ratio nisi ut diligas et sinas te diligi » (Ioannes Paulus II, Nuntius datus
intuitu diei Missionibus dicati, die 18 mensis Maii anno 1997, Insegnamenti,
XX, 1 [1997], p. 1213). Vehemens amoris et animarum studium, quod ex imo
Corde Iesu oritur, cor Servae Dei Teresiae a Calcutta penitus permeavit.
Desiderio est inflammata sitim Iesu sedandi, quoniam dilexit Illum et pauperes, in quibus Iesus Passionem suam vivere pergit.
Verbis Magistri firmiter nisa « Quamdiu fecistis uni de his fratribus meis
minimis, mihi fecistis » (Mt 25, 40), infirmos quaesivit, morituros, mendicos,
pueros derelictos atque omnes in tuguriis, in viis et in egentioribus suburbiis
degentes. Ut amorem suum erga Magistrum ad rem perduceret humiliter
inserviendo pauperrimis omnium pauperum, peculiarem instituit catenam
amoris. Mater Teresia hominum cogitationes intendere fecit non tantum in
pauperes, verum etiam in aliam ingentissimam prae ceteris paupertatem,
quae est privatio benevolentiae, amoris, sollicitudinis. Eius eloquens immensi
amoris exemplum excussit omnium conscientias: medicinam protulit ad sanandum dolorem incuriae, responsum ferens ad quaestionem: « Quis est meus
proximus? ». Alacri animo confirmavit dicens « opera amoris opera pacis esse »: Famula Dei manet uti testimonium spei et fons inspirationis sive pro
credentibus sive pro non-credentibus.

510

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Agnes Gonxha Bojaxhiu, quae postea vocabitur Teresia a Calcutta, in
urbe v. Skopje, die 26 mensis Augusti anno 1910, postrema ex quinque liberis,
nata est a parentibus Nicolao Gonxha et Drana Bojaxhiu. Sequenti die Baptisma percepit; et chrismate Confirmationis insignita est die 10 mensis Novembris anno 1916. Mense Septembri anno 1928, duodeviginti annos nata,
missionaria esse cupiens inter gentes Bengalenses in India, Hiberniam se
contulit ut ingrederetur Institutum Beatae Virginis Mariae, quod appellatur
« Sororum a Laureto ». Indiam petiit die 1 mensis Decembris anno 1928, in
Calcuttam perveniens die 6 sequentis mensis Ianuarii. Prima nuncupavit
vota in loco v. Darjeeling die 25 mensis Maii anno 1931, et perpetua die 24
mensis Maii anno 1937. Serva Dei plurimis exornabatur donis: ingenio, perspicientia, communi sensu, praeclara iudicii et regiminis facultate necnon
acuto leporis sensu. Septemdecim annos Calcuttae transegit munere fungens
magistrae et rectricis scholae « a Laureto ». Assidua eminuit oratione, fidelitate, fervore, largitate et peculiari de pauperum necessitatibus cura. Votum
privatum, quod fecerat anno 1942, scilicet « nullo umquam tempore aliquid
Deo negandi et hoc quidem sub peccati mortalis vinculo », eximiam exhibet
animam. Vitae tamen flexu affecta est die 10 mensis Septembris anno 1946,
quo ex impulsu gratiae ad instituendas « Sorores Missionarias a Caritate »
inducta fuit. Praehabito diuturno accuratae scrutationis periodo, ab Archiepiscopo Calcuttensi ecclesiasticam obtinuit approbationem ut primos susciperet gradus ad novam Congregationem condendam. Die 11 mensis Augusti
anno 1948, relinquens Sorores « a Laureto » varios menses Patnae morata est,
ubi scholas habuit de primis auxiliis ferendis, priusquam novum iniret apostolatum die 21 mensis Decembris anno 1948 in Calcuttae suburbiis. Primae
vocationes festinanter pervenerunt novamque agmen erectum est uti Congregatio iuris dioecesani die 1 mensis Octobris anno 1950, quae sibi proposuit
immensam amoris Iesu sitim pro animabus restinguere, vires insumens pro
salute et sanctificatione « pauperrimorum inter omnes pauperes ». Congregatio ad gradum iuris pontificii evecta est die 1 mensis Februarii anno 1965.
Praeter contemplativum Sororum Missionariarum a Caritate ramum, qui
inchoatus est anno 1976, Serva Dei fundamenta quoque iecit trium Congregationum virorum, qui sunt: Fratres Missionarii a Caritate anno 1963, Missionarii a Caritate Fratres Contemplativi anno 1979, et Sacerdotes Missionarii a Caritate anno 1984. Illius charisma laicos cuiuscumque religionis et
coetus sociatos allexit. Ut occasionem offerret iisdem ad hanc missionem
amoris accedendi, condidit Associationem Internationalem Collaboratorum
quae ascribit etiam infirmos et dolentes. Temporis nostri necessitates acute

Congregatio de Causis Sanctorum

511

intuens, missionem suam diffudit per quinque orbis Continentes novasque
domus aperuit ut Ecclesiam in mundo hodierno « per humilia amoris opera »
plene praesentem redderet. Amoris Dei nuntia, mundum universum perlustravit ulla sine intermissione; non tantum dolores lenivit, verum etiam ipsius
doloris sensum eiusque supernaturale pondus illustravit. Providus Pater mercedem illi retribuit pro plena fiducia necnon pro assidua eius opera ita ut,
tempore quo Dei Serva animam exhalavit, expleretur summa 4.337 sororum
et 669 domuum in 127 nationibus exsistentium. Omnium gentium sibi aestimationem conciliavit, simplicitate eminens et testimonium reddens de evangelico nuntio quem ipsa vitam sibi fecit. Innumeris praemiis honestata est ob
actuositatem apud pauperes praestitam; « sancta vivens » a plurimis appellabatur. Usque desiderium suscitavit bonitatis et semitam descripsit sanctitatis
quae omnibus in promptu esset, ordinaria extraordinario amore et minima
maximo amore peragens. Saepe asserebat « sanctitatem non esse paucorum
privilegium, sed tuam meamque obligationem ». Animum ad hodierna attendens fideque inspirata, obtinuit ut Dei consilium in singulis rerum adiunctis
detegeret. Tum incommoda tum dolores dona ab ipsa putabantur et opportunitas ad redemptivum Christi sacrificium participandum. Communionem
cum Deo coluit per orationem, per sacramenta, per meditationem Verbi Dei,
per cultum Sacro Cordi tributum. Verba Matris Teresiae « quemadmodum
sanguis in corpus, ita oratio in animam confert beneficia » in luce collocant
persuasionem eius de summo orationis pondere. Eucharistia et pauperes veluti cardo exstiterunt illius spiritualitatis. Ex contemplatione Vultus Christi
sub Panis specie latentis, quaerebat Vultum ipsum « deformatum in pauperrimis omnium pauperum ». Tamquam authentica anima contemplativa inter
omnes gentes, singulis diei horis sponsalem cum Christo nutribat necessitudinem, quoniam — ut dicere consueverat — « Iesus in Eucharistia, Iesus in
consororibus et Iesus in pauperibus unum sunt, est enim idem Iesus ». Fidem
erga Ecclesiam ostendit sive per amorem et fidelitatem erga Summum Pontificem et Episcopos, sive per integrum assensum Magisterio, quamvis discrepantias, censuras, ludibria pati debuerit. Profunda allecta fiducia, inde a
tenera aetate Virginem Mariam singulari prosequebatur dilectione. Studuit
se eandem cum Illa fieri, cuius praecipua sedes constituebatur sub cruce.
« Illic — ut Mater Teresia repetebat — Missionariae a Caritate natae sunt
“sub supplici Mariae intercessione” ». Conscia simul erat se tantum cum Corde
Immaculato Mariae coniunctam Dei vocationi plene respondere posse. Decursu diuturnae et aerumnosae caliginis interioris quae per quinquaginta
annorum spatium est producta, vitam gessit Deo fidens Eique omnino dedita,

512

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

iugiter gaudium diffundens. Adhortatio haec: « Cavete ne dolor et aegritudo
ita vos obruat ut gaudium Christi Resurrecti obliviscamini », quam expressit
haec incommoda acerba perferens, praecellentem demonstrat eius spei gradum. Vehemens eius optatum « Deum diligendi magis quam umquam alias »
manifestum reddebatur ob constantem adhaesionem Ipsi exhibitam, « Illi
quod petit iucunde tradendo et quod Ille largitur sumendo ». Praesertim
compatientiam adhibens, misericordiam et curam erga pauperes et consorores, suiipsius oblita notum in res universas amorem suum reddidit. Veram se
praebuit matrem, quae seipsam omnimode tradebat singulis personis, quas
« usque ad dolorem » diligebat. Testificationem prudentiae vere supernaturalis dedit in condenda, in diffundenda et in regenda sua Congregatione. Ne
unum quidem meritum sibi tribuit de peractis operibus, immo res singulas
agnoscebat uti « Dei opera », quapropter omnem gloriam et laudem soli Deo
referebat. Singulari ditata fortitudine arduam provexit actionem apostolicam
et onerosa suscepit itinera. Incommoda et cruciatus vitae alacriter, firmiter,
sereno animo constantique pertulit laetitia. Firmam voluntatem, quae fortissimum eius revelabat ingenium, cum mira aequanimitate conciliavit summaque patientia et urbanitate. Modus se gerendi aptabatur ad modum pauperum quibus inserviebat, et ita saepissime nancisci potuit occasionem vitam
austeritatis et immolationis agendi, exclusa tamen qualibet nimietatis forma.
Uti « calamum in Dei manibus » se existimabat, prorsus confisa per suam
« pusillitatem » magnitudinem Dei ostendi. Apostolatum suum asserebat esse
« tantummodo guttulam in oceano » et saepe alios hortabatur dicens: « Orate
ne opera Dei perire faciamus ». Ipsamet sedulo formationem curavit consororum, quoniam unamquamque vocationem reputabat pretiosum Dei donum.
Exemplo et verbis instanter illustrabat momentum profundam orationis et
communitatis vitam ducendi, summo cum studio apostolatum sustinens.
Evangelica consilia fideliter observavit, se cum Iesu coniungens indiviso
amore in castitate, per libertatem paupertatis et per absolutam oboedientiae
vinculo deditionem; necnon quartum votum pauperrimis omnium pauperum
gratuito et ex totocorde inserviendi, quod proprium est charisma eius Congregationis. Evidens et diffusa fama sanctitatis, qua vivens fruebatur, increbuit et est post mortem confirmata, quae Calcuttae evenit die 5 mensis
Septembris anno 1997. Eius sanctimonia innumeros homines ad Christum
attraxit: pauperes et divites, simplices homines et ductores populorum, credentes et non-credentes; haec vita sancta adhuc eos urget ad implorandum
eius apud Deum patrocinium. Hanc propter probatissimam sanctitatis famam mentem quoque Summorum Pontificum ad se convertit, et attentis

Congregatio de Causis Sanctorum

513

innumeris sive auctoritatum ecclesiasticarum sive christifidelium petitionibus, Causa beatificationis et canonizationis, de Apostolicae Sedis consensu,
perquam celeriter inchoata est apud Curiam Archidioecesanam Calcuttensem. Inquisitio dioecesana peracta est annis 1999-2001, cuius iuridicam auctoritatem approbavit haec Congregatio de Causis Sanctorum per decretum
die 22 mensis Septembris anno 2001 editum. Positione apparata, disceptatum
est num Serva Dei in virtutibus exercendis heroicum attigisset gradum. Die
28 mensis Iunii anno 2002 actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, qui unanimiter vota affirmativa tulerunt. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 24 mensis Septembris anno 2002 congregati,
post auditam relationem Ponentis Causae, Em.mi D.ni Simonis Cardinalis
Lourdusamy, edixerunt Sororem Teresiam a Calcutta virtutes theologales,
cardinales eisque adnexas heroica coluisse strenuitate. Facta demum de hisce
omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem
Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis
Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei
virtutibus decretum conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a Secretis
Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide,
Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico,
Servae Dei Teresiae a Calcutta (in saec.: Agnetis Gonxha Bojaxhiu), Fundatricis Congregationum Missionariarum et Missionariorum a Caritate, in casu et
ad effectum de quo agitur.
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

514

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

HISPALENSIS
Canonizationis Beatae Angelae a Cruce (in saec.: Mariae ab Angelis Guerrero
Gonzáles), fundatricis Societatis Sororum a Cruce (1846-1932)

DECRETUM SUPER MIRACULO
Beata Angela a Cruce (in saec.: Maria ab Angelis Guerrero González) ex
humili familia Hispali orta est die 30 mensis Ianuarii anno 1846. Adhuc
puella in officina calcearia operata est, ubi navitate ac pietate enituit. Infirma salus prohibuit ei ut Conventum ingrederetur, non vero ut amori Iesu
Christi et animarum totam se traderet. A Spiritu Sancto perducta, anno 1875
Societatem Sororum a Cruce pro pauperibus, aegrotis et pueris egenis sustinendis condidit. Ardenti caritate, humilitate et abnegationis spiritu eminens,
sanctitatis fama circumfusa, die 2 mensis Martii anno 1932 in Domino obdormivit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 5 mensis Novembris anno
1982 eam in numerum rettulit Beatorum.
Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis
de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem Theodori Molina
Navarro, pueri tredecim annorum, qui die 25 mensis Novembris anno 1986
signa repente exhibuit asperae cephaleae cum imminutione visus oculi dexteri. Variis post clinicis scrutationibus inventa est ischemia retinae ob vehementem et extentum vasospasmum sectionis temporalis inferioris arteriae
retinicae oculis dexteri. Irreversibili aestimato damno visus, infirmus nulli
vero subiectus est curae. Cum eadem et immutata valetudo Theodori maneret, avia eius per litteras usum profecta est Sororum a Cruce Hispaliensium,
quae ei miserunt reliquiam Matris Fundatricis et textum supplicationum
novendialium. Die 15 mensis Februarii anno 1987 infirmus ipse reliquiam
sibi apposuit et divinum auxilium per intercessionem Beatae Angelae a Cruce
apud Deum impetrare coepit, ut sanationem adipisceretur. Mane diei 17 eiusdem mensis Theodorus improviso perfectam ac stabilem restitutionem visus
oculi dexteri expertus est. Clinicae investigationes extemplo peractae sanationem confirmaverunt. De hoc miro aestimato casu anno 1989 apud Curiam
Civitatis Regalensis Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et
vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 22 mensis
Septembris eodem anno probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in
sessione diei 14 mensis Februarii anno 2002 sanationem omnium facultatum

Congregatio de Causis Sanctorum

515

ad visum pertinentium oculi dexteri instantaneam, completam, duraturam et
inexplicabilem secundum scientiam fuisse una voce affirmavit. Die 13 mensis
Septembris eodem anno Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum
factus est et die 5 mensis Novembris subsequenti Sessio Ordinaria Patrum
Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo D.no Hieronymo Grillo, Episcopo Centumcellarum-Tarquiniensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo
divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus
Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beatae Angelae a Cruce (in saec.: Mariae ab Angelis Guerrero González), Fundatricis Societatis Sororum a Cruce, videlicet de instantanea, completa ac duratura sanatione Theodori Molina Navarro a « spasmo prolungato e
intenso del ramo temporale inferiore dell’arteria retinica dell’occhio destro, con
conseguente ischemia e perdita della visione ».
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

516

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

IANUENSIS
Canonizationis Beatae Virginiae Centurione vid. Bracelli, fundatricis Instituti
Sororum Dominae Nostrae a Refugio in Monte Calvariae (1587-1651)

DECRETUM SUPER MIRACULO
Beata Virginia Centurione vidua Bracelli ex nobili et opulenta familia
Ianuae nata est die 2 mensis Aprilis anno 1587. Marito anno 1607 vita
functo, Verginia votum perpetuae castitatis emisit et educationi incubuit
duarum filiarum nec non amplis et plurimis caritatis operibus ad iuvamen
ferendum pueris et puellis derelictis, aegrotis, pauperibus atque indigentibus ex variis ordinibus Ianuae. Quo melius proximum deleniret, suas distribuit divitias, labores ingentes et incommoda oppetivit, obiectus et contumelias pertulit. Condidit Congregationem Sororum Dominae Nostrae a
Refugio in Monte Calvariae. Exemplo et operibus suis contulit ad condicionem moralem et religiosam urbis digniorem reddendam. Sanctitatis fama
circumdata meritisque onusta in conspectu Dei, Ecclesiae et societatis, die
15 mensis Decembris anno 1651 piissime ad Dominum migravit. A Summo
Pontifice Ioanne Paulo II inter Beatos caelites est adnumerata die 22 mensis Septembris anno 1985.
Quod ad canonizationem spectat, Postulatio Causae ab hac Congregatione de Causis Sanctorum petivit ut iudicium ferret de praesumpta mira
sanatione, in oppido v. Uberaba in Brasilia patrata et intercessioni Beatae
Virginiae adscripta. Casus respicit dominam Almerentinam Elias Borges,
novem filiorum matrem, sex et septuaginta annos natam, quae ineunte
mense Martio anno 1988 productam sustinuit haemorrhagiam vaginalem
cum acutis doloribus in regione pelvica. Clinica inspectione peracta, compertum est infirmam mulierem ad collum uteri carcinomate magnae molis
parumque distincto affectam esse. Progressione neoplasiae recognita, edita
est prognosis infausta quoad vitam. Sectione chirurgica omissa, cobaltotherapica et brachytherapica medicatio est illi praescripta. Interea infirma ipsa
et aliquot ex propinquis implorare inceperant intercessionem Beatae Virginiae ut a Deo impetraretur sanatio. Nondum expleta erat curatio cobaltotherapica, cum die 24 mensis Aprilis eiusdem anni detectum est tumorem
omnino evanuisse, quamvis ab inita therapia parum temporis elapsum es-

Congregatio de Causis Sanctorum

517

set. De sanatione, quae a primo temporis momento mira praesumebatur,
apud Curiam dioecesis Fertiliensis anno 2000 instructa est Inquisitio dioecesana cuius postea haec Congregatio iuridicam agnovit auctoritatem per
decretum diei 2 mensis Februarii anno 2001. Collegium Medicorum, die 17
mensis Ianuarii anno 2002 congregatum, edixit sanationem fuisse rapidam,
perfectam, permanentem et scientiae leges excedentem. Die 13 mensis Septembris eiusdem anni habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 15 sequentis mensis Octobris acta est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo D.no Ioanne
Coppa, Archiepiscopo titulo Sertensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus
Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per
intercessionem Beatae Virginiae Centurione vid. Bracelli, Fundatricis Instituti
Sororum Dominae Nostrae a Refugio in Monte Calvariae, videlicet de rapida,
perfecta et permanenti sanatione dominae Almerentinae Elias Borges, a « cervicocarcinoma epidermoide scarsamente differenziato, ulcerato, con infiltrazione del
parametrio destro, allo stadio II-B ».
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

518

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

LEODIENSIS
Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Valentini Paquay, sacerdotis
professi O.F.M. (1828-1905)

DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Servus Dei Valentinus Paquay Tungris in Belgio vitam
ingressus est die 17 mensis Novembris anno 1828. Ordinem Fratrum Minorum ingressus, religiosam emisit professionem anno 1850 et sacro presbyteratus ordine anno 1854 est insignitus. Sacerdotalem gessit vitam in
conventu loci Hasselt, ubi vicarii et guardiani munia obivit. Officium quoque aliquod per tempus definitoris provincialis implevit. Summa ductus
caritate et humilitate arduum explicavit apostolatum in Dei Verbo praedicando et in reconciliationis sacramento administrando. Cultum ad Eucharistiam promovit nec non frequentem eucharisticam communionem.
Quemadmodum vixerat, ita piissime obiit die 1 mensis Ianuarii anno
1905. Summus Pontifex Paulus VI die 4 mensis Maii anno 1970 Servum
Dei declaravit heroicum theologalium, cardinalium eisque adnexarum virtutum gradum attigisse.
Haec Congregatio de Causis Sanctorum praesumptam nuper inspexit miram sanationem quam Postulatio Causae porrexerat illi ad beatificationem
promovendam. Eventus respicit dominam ex Belgio oriundam, cuius nomen
Martha Claes, quae anno 1948, sexaginta duos fere annos nata, tumefactionem pati coepit in inferiore oris labio, ex quo purulentus humor et sanguis
emanabant, cui addebantur dolores primo maxillam, dein ipsum vultum pervadentes. Agebatur de carcinomate ex quo infirma mulier non congruenter
refecta fuerat. Cum morbus ingravesceret doloresque augerent, aegrota medio mense Iulio anno 1950 novendiales supplicationes ad Deum effundere
incepit per intercessionem Servi Dei Valentini Paquay, quem singulari devotione iam pridem prosequebatur. Mane diei 2 sequentis mensis Augusti, e
lecto surgens domina Martha persensit dolores evanuisse, ac labium tangens
advertit, in locum ulceris carcinomatosi, tenuem esse membranam. Medici
sanationem statim comprobarunt perfectam fuisse et constantem. De hoc
eventu, qui mirus est habitus, apud Curiam Leodiensem inter annos 19521953 instructus est Processus Ordinarius, cuius iuridicam auctoritatem haec
Congregatio agnovit per decretum editum die 20 mensis Octobris anno 2000.

Congregatio de Causis Sanctorum

519

Consilium Medicorum, in Sessione habita die 18 mensis Aprilis anno 2002,
sanationem celerem fuisse, perfectam, perseverantem et ex scientia inexplicabilem edixit. Die 12 mensis Novembris eodem anno Congressus Peculiaris
Consultorum Theologorum celebratus est et die 10 insequentis mensis Decembris Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente
Exc.mo D.no Aemilio Eid, Episcopo tit. Sarepteno Maronitarum, habita est.
Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum,
posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus
Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per
intercessionem Ven. Servi Dei Valentini Paquay, Sacerdotis professi Ordinis
Fratrum Minorum, videlicet de celeri, perfecta ac perseveranti sanatione Marthae
Claes ab « ulcera carcinomatosa da epitelioma spino-cellulare ».
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

520

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

MEDIOLANENSIS
Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Caroli Gnocchi, sacerdotis archidioecesis Mediolanensis, fundatoris Operis « Pro Iuventute » (nunc « Fondazione Don
Carlo Gnocchi ») (1902-1956)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Vocatio ad sacerdotium est mysterium. Est mysterium arcanae permutationis — “admirabile commercium” — inter Deum et hominem. Hic Christo suam donat humanitatem qua Ipse utatur quasi instrumento salutis,
quasi hunc hominem efficiat “alterum ego”. Nisi mysterium huius “commercii“ percipiatur, intellegi nequit quomodo fieri possit ut adulescens, vocem
audiens “Sequere me”, omnibus propter Christum renuntiet, pro certo habens, per hanc viam humanam suam personalitatem plene effı̀ci » (Ioannes
Paulus II, Dono e Mistero, Libreria Ed. Vaticana, 1996, p. 84). His ipsis verbis
Ioannes Paulus II, Summus Pontifex, susceptam ante 50 annos ordinationem
presbyteralem in memoriam revocavit. Quibus verbis videtur nobis in breve
cogi personalitas spiritualis Caroli Gnocchi, qui vitam suam Deo devovit ad
diffundendam spem in animis puerorum et adulescentium. Natus est in vico
S. Columbani ad Lambrum, qui Mediolano est proximus, die 25 mensis Octobris anno 1902, ex Henrico humili marmorario et Clementina Pasta, quae
dum curam gereret filiorum, ut vestifica plurimum egit ut angustos reditus ex
opere mariti captos, augeret. Famulus Dei lustrali aqua est tinctus, brevi
tempore post partum, in ecclesia paroeciali Sancti Columbani; anno 1910
sacramentum Confirmationis suscepit in paroeciali tempio S. Euphemiae Mediolani, ubi, post mortem patris qua anno 1907 suis est ereptus, familia eius
se collocaverat. Cum tertium decimum annum aetatis ageret, mater ei permisit ut in Seminarium S. Petri in loco Seveso se conferret, ubi tertiam classem gymnasii frequentaret. Anno 1918 transiit in Seminarium cum adiuncto
lycio, in urbe Mondicia (Monza) situm. Anno 1921 nomen dedit curriculo
theologico apud Seminarium Maius tum temporis in urbe Mediolano positum,
non longe a cathedrali ecclesia. Cum ad studia in Seminario incumberet,
amplissima de eo facta sunt iudicia: educatores eum habebant mitem, bonum, docilem, urbanum, pium, studiis deditum, ingenio hominibus patente
praeditum ac diligentem. Amabat musicas artesque, fuit alacer iucundusque
cum sociis, concitans circum se globum mentium coniunctionis et benevolentiae. Statim post ordinationem sacerdotalem, die 6 mensis Iunii anno 1925

Congregatio de Causis Sanctorum

521

sibi collatam, ut vicarius paroecialis missus est in paroeciam B.M.V. in caelum Assumptae, quae est in loco Cernusco sul Naviglio (Mediolani), ut vulgo
appellatur. Subsequente anno translatus est in paroeciam S. Petri in Sala,
quae tum temporis fuit una ex amplissimis et populo frequentissimis paroeciis Mediolanensibus. In utroque loco ei commissa est cura formationis puerorum, adulescentulorum et adulescentium, oratoria paroecialia, quae dicuntur, obeuntium. Ibidem sacerdos recens ab ordinatione melius ostendit
facultates, quibus praeditus erat, institutorias, quos quidem iuvenes alacri
animo ferventes, in globum sui sectatorum convocavit, quibusque rationem
eximie spiritualem proposuit. Eodem tempore impensum zelum missionarium coluit, ad eos iuvenes, qui fidem vel vitam christianam deserere videbantur. Anno 1928 factus est cappellanus Operis Nationalis « Balillani » (Balilla), quo fascales, tum Italiae dominantes, sibi proponebant omnem
actionem institutoriam iuventutis inspicere atque dirigere. Anno 1933 factus
est cappellanus Secundae Legionis Militiae (fascalis) Studiorum Universitatis. In bis muneribus obeundis, sine dubio nonnihil pericula afferentibus, ille
semper concorditer egit cum Archiepiscopis suis, prius cum Eugenio Cardinali
Tosi (1922-1929) deinde cum beato Alfredo Ildefonso Cardinali Schuster
(1929-1954). Anno 1936 translatus, ut moderator spiritus, ad Institutum
« Gonzaga » Mediolanense, curis creditum Fratrum Scholarum Christianarum
quibuscum plane concorditer egit. Quae de ratione educandi sentiret, ea
exposita sunt in nonnullis libris, quos felici cum eventu conscripsit. In bisce
operibus suis constanter monuit sanctitati primas partes esse tribuendas,
quod efficeretur vehementi amore in Deum et animo ardenter parato hominibus servire, potissimum pauperes et in extremas societatis partes detrusos.
Pastorali caritate inflammatus, sequebatur iuvenes ad arma vocatos bello
pancosmio altero saeviente et iis assistere voluit, cum essent dolori ac perturbationi obnoxii. Cum funestum in modum exercitus Italicus e Russia
sese reciperet, sensit in animo Deum se vocare ad curas agendas afflictorum.
In illo terribili temporis articulo (die 17 mensis Septembris anno 1942)
fassus est: « Percupio post bellum confectum me in omne tempus alicui operi
caritatis addicere, quod Deus mihi indicaverit. Hoc unum peto a Deo: per
totius vitae cursum pauperibus eius ministrare. En meus cursus honorum ».
Cum in Italiam rediisset, eam regionem peragravit ut mnemosyna a militibus « alpinis » moribundis sibi relicta eorum necessariis traderet. Iuvavit
Hebraeos et rei politicae causa vexatos ut in Helvetiam confugerent; quam
ob rem decem dies in carcerem est inclusus. Die 8 mensis Decembris anno
1945 iuvenis matercula ad desperationem adducta, filiolum ei commendavit,

522

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

armis bellicis, quae remanserant, sauciatum. Tantum dolorum cumulum
aspiciens, Opus « Pro Infantia Mutilata » condidit, quod nomen deinceps mutatum est in Opus « Pro Iuventute », nunc vero Fondazione Don Carlo Gnocchi
vocatur. Famulus Dei vires suas consumpsit ut omnes parvulos bellicis eventibus sauciatos, colligeret, adiuvaret, educaret. In eiusmodi incepto innumerabiles homines liberales eum adiuvarunt, initio sumpto a Pio XII, Pontifice
Maximo, cui addantur oportet beatus Alfredus Ildefonsus Cardinalis Schuster, Ioannes Baptista Cardinalis Montini, postmodum electus Pontifex Maximus, qui ultimam voluntatem Servi Dei excepit. Hic enim tumore in stomacho perculsus sancte obiit Mediolani vespere diei 28 mensis Februarii anno
1956. Eius funus prosecuta est ingens multitudo hominum, qui sanctitatem
vitae eius sacerdotalis admirabantur, prorsus impensae in Dei gloriam bonumque iuventutis dolori obnoxiae. Profecto Famulus Dei summa cum fidelitate missionem suam sacerdotalem implevit atque virtutes christianas diligenter, generose, perseveranter exercuit, lucem et caritatem Christi circum se
effundens. Fides eius fuit prorsus singularis, in qua spes eius inconcussa
nitebatur, et qua ferebatur in Deum, in divinam Providentiam, in vitam
aeternam et in futuram hominum sortem saepius haec verba iteravit: « Christus est verus Deus et verus homo, est exemplar et forma perfecta, quod
sperare et quo contendere debet omnis homo, qui habere velit personalitatem
vere humanam ». Ipse Pontifex Maximus Ioannes Paulus II eum definivit
« spei seminatorem ». Famulus enim Dei sibi persuasum habuit ultimum ac
definitivum consilium semper e bono efficiendo esse desumendum, qua ratione certus effectus, patienter fortiterque operam dedit aedificando Regno Dei.
Amor in Deum, cuius vestigia in vultu fratris doloribus affecti detexit, eius
caritatem aluit et sustinuit, eius se devovendi studium eiusque labores, quae
pro iuvenibus, pro parvulis saucis et pro universis sive in corpore sive in
animo laborantibus sustinuit. Extremum signum eius caritatis fuit donum
quod facere destinavit cornearum suarum, ut duo infantuli iterum possent
videre, quod omnium animos permovit et paucis diebus transactis, ab ipso
Pio XII est collaudatum. In turbine negotiorum suorum vigili cum fidelitate
coluit unionem cum Deo, piam celebrationem mysteriorum divinorum, orationem et contemplationem. Animo piissimo ferebatur in Virginem Mariam,
cui ut « Matri suavissimae, gratiarum mediatrici », Opus commendavit, cui
vitam suam devovit. Exempli in modum virtutes coluit prudentiae, iustitiae,
fortitudinis ac temperantiae. Servivit Deo, Ecclesiae et egentibus laetitia
simplici ac discreta, sed etiam modo quam maxime alliciente. Datum est ei
ut alios confirmaret, consolaretur, alios auscultaret iisque consuleret cum

Congregatio de Causis Sanctorum

523

urbanitate. Coluit puritatem evangelicam et castitatem sacerdotalem tam
eximie ut admirationem omnium colligeret, qui cum eo vivebant. Ut omnia
in breve cogamus, Famulus Dei re vera testis fuit illius Evangelii, cuius fuit
infatigabilis magister atque vulgator. Quoniam fama sanctitatis, qua vivens
fruebatur, etiam post mortem ei tribuebatur, Archiepiscopus Mediolanensis
Carolus Maria Cardinalis Martini initium fecit Causae beatificationis eius et
canonizationis atque, annis 1987-1991, Inquisitionem dioecesanam instituit,
cuius vis iuridica agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum, decreto
lato die 29 mensis Octobris anno 1993. Positione comparata, disceptatum est,
secundum normas, utrum Famulus Dei virtutes modo heroico exercuisset.
Felici cum exitu, die 22 mensis Octobris anno 2002 habitus est Congressus
Peculiaris Consultorum Theologorum, die vero 3 mensis Decembris, qui est
subsecutus, congregata est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Exc.mo Domino Lino Fumagalli, Episcopo Sabinensi-Mandelensi.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua,
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit, ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque astantibus, Beatissimus Pater
sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate
tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia,
Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Caroli
Gnocchi, Sacerdotis Archidioecesis Mediolanensis, Fundatoris Operis « Pro Iuventute » (nunc « Fondazione Don Carlo Gnocchi »), in casu et ad effectum de quo
agitur.
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

524

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

NEAPOLITANA
Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Iuliae Salzano, fundatricis
Congregationis Sororum Doctrinae Christianae Institutricum a SS. Corde Iesu
(1846-1929)

DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Famula Dei Iulia Salzano nata est in urbe S. Maria Capua
Vetere, intra fines archidioecesis Capuanae sita, die 13 mensis Octobris anno
1846. Tempore, quo ludi magistram Casoriae, intra archidioecesim Neapolitanam, agebat, impense se dedidit apostolatui catechesis pueris tradendae.
Condidit Congregationem Sororum Doctrinae Christianae Institutricum a
Sacratissimo Corde Iesu, quas caritate, prudentia, humilitate usa, est moderata. In difficultatibus et humiliationibus patientem se praebens, fidelem se
praestare pergebat vocationi suae et oboedientem Ecclesiae. Formationem
spiritualem Sororum suarum sollicite accuravit, quas viam sanctitatis inire
docebat, praesertim ipsius vitae suae exemplo, quam totam gloriae Dei augendae et animarum saluti procurandae impendit. Dominus eam ex hac
mortali vita ad se vocavit die 17 mensis Maii anno 1929. Ioannes Paulus
II, Summus Pontifex, die 23 mensis Aprilis anno 2002 declaravit Famulam
Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas modo heroico exercuisse.
E gratiis et muneribus caelestibus, deprecationi Matris Iuliae tribulatio, Postulatio Causae sanationem prodigialem, ut ferebatur, selegit, quam iudicio
huius Congregationis de Causis Sanctorum subiecit. Res ad puellulam Stephaniam Milo pertinet, quae, vespere diei 6 mensis Novembris anno 1993,
cum esset decem annos nata, festinanter in nosocomium Neapolitanum est
perlata, utpote quae maculas violaceas in cruribus, defectionem animi, colorem lividum, mentis turbationem ostenderet. Facto morbi iudicio, secundum
quod illa meningite liquore turbido insigni laboraret, eadem nocte in partem
redanimationis alterius nosocomii urbani est translata. Secundum naturae
morbi iudicium agebatur de vehementissima tabe indolis, ut videtur, « meningo-coccica », gravi mentis commotione, conturbatione ob coagulum sanguinis. Prognosis fuit quam maxime circumspecta quoad vitam. Vespere diei
7 mensis Novembris puellulae consanguinei atque Spes, a Matre Iulia Salzano
institutae, coeperunt cum fiducia implorare intercessionem eiusdem Famulae
Dei eo consilio ut a Deo sanationem Stephaniae consequerentur; quae nocturno tempore citissime se melius habuit. Re quidem vera postero mane, die 8

Congregatio de Causis Sanctorum

525

mensis Novembris, illa e parte redanimationis exire potuit et in locum ubi
aegroti communiter solent decumbere, deduci. Die 25 eiusdem mensis illa
prorsus sanata e valetudinario est dimissa. De hac re, quae statim prodigialis
est habita, apud Curiam Neapolitanam annis 1994-1995 Inquisitio dioecesana
est celebrata, cuius vim iuridicam haec Congregatio die 11 mensis Decembris
anno 1995 agnovit. Consilium Medicorum, in sessione die 14 mensis Martii
anno 2002 habita, declaravit sanationem fuisse rapidam, plenam, mansuram,
sine effectibus medio, ut dicitur, aut longo termine circumscriptam inexplicabilem quoad modum. Die 6 mensis Septembris eodem anno Congressus
Peculiaris Consultorum Theologorum est celebratus, die demum 5 mensis
Novembris subsequente Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum habita, Causae Ponente Exc.mo D.no Laurentio Chiarinelli, Viterbiensi
Episcopo. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum
accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum
excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione
conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus
Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Iuliae Salzano, Fundatricis Congregationis Sororum Doctrinae Christianae Institutricum a SS. Corde Iesu, videlicet de rapida,
plena et mansura sanatione puellulae Stephaniae Milo a « grave sepsi batterica
con meningite purulenta, complicata da coagulazione intravasale disseminata
(CID) e da sindrome di Waterhouse-Friederichsen ».
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

526

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

PORTUENSIS-SANCTAE RUFINAE
Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Crucifixae (in saec.: Rosae
Curcio), fundatricis Congregationis Sororum Carmelitarum Missionariarum a S.
Teresia a Iesu Infante (1877-1957)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Ingentem persentiebam missionem quam mihi tenero animo Mater Carmeli praeparaverat, scilicet cum aliis mulieribus conveniendi ut Carmelum
mea in civitate et in plurimis aliis reflorescere niteremur ».
Verba haec, quibus Dei Serva Maria Crucifixa (in saec.: Rosa Curcio) in
rerum suarum commentariolo exordia narrat suae vocationis et missionis in
Ecclesia, compendium constituunt charismatis ei a Spiritu Sancto concrediti,
quod, praesertim animarum studio significabatur et desiderio « pauperem
humanitatem restaurandi », intima iugiter habita cum Christo coniunctione
in eius redemptivo opere. Serva Dei in oppido vulgo Ispica, ex austro-orientali Siciliae regione, dioecesis Netensis, die 30 mensis Ianuarii anno 1877 nata
est a parentibus Salvatore Curcio et Concepta Franzò. Septima ex decem
liberis, infantiam transegit apud familiam culturali socialique ratione eminentem, ubi impigrum ingenium, laetum animum et inconcussam voluntatem
propere ostendit, prima adulescentiae periodo perspicuam excolens propensionem ad pietatem necnon ad sollicitudinem de tenuioribus et a societate
exclusis. Domi iuxta severa morum principia instituta est et sola mater auxilium tulit illi ut foveret eius desiderium vitae spiritualis et sacramentorum
frequentiam; dum pater, e « laica » potius condicione, non tantum impedivit
eam quominus ad ferventem fidei vitam optaret, sed, pro illius temporis
consuetudine, ne permisit quidem ut filia ultra sextum gradum ludi elementarii studia perageret. Hanc enim studiorum privationem illa magnopere
pertulit, attamen rerum cognitionis appetens, animi solamen assecuta est
bibliothecae domesticae libros legendo, quos inter biographiam repperit
Sanctae Teresiae a Iesu; qua de re, animo commota, spiritum Carmeli cognoscere et diligere potuit, suam adaperiens mentem « ad caelestium rerum studia ». Dies primi convivii eucharistici, anno 1885, « ineffabilis exstitit iucunditatis », quo prima oblata est illi opportunitas « Deo profitendi deinceps non
amplius peccata committere ». Anno 1890, cum tredecim aetatis annos ageret,

Congregatio de Causis Sanctorum

527

haud sine difficultate obtinuerat Tertio Ordini Carmelitano inscribi, qui nuper in oppido Ispica erat restitutus. Anno 1893 sacro confirmationis chrismate uncta est. Sanctuarium Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo assidue
invisendo, ferventem devotionem colendo erga ipsam caelestem Matrem quae
« cor Servae Dei a tenera aetate rapuerat » dum munus pariter illi demandabat ut « Carmelum reflorescere conaretur », et inspiciendo charisma Carmelitanum, novit quid de seipsa Deus statueret. Communicare cupiens spiritum
Carmeli Missionarii, cuius est contemplativam vitam cum apostolica iungere
dimensione, in quadam paternae domus habitatione a fratribus concessa
communem vitam degere coepit cum aliis Tertii Ordinis mulieribus. Aliquot
post annos Mutycam se contulit, ubi moderamen assumpsit Instituti « Carmela Polara » appellati ad orphanas vel saltem inopes puellas excipiendas et
fovendas, ut illis « aestimationem mulieris restitueret utilesque tam sibimet
ipsis quam societati redderet ». Plures post annos, in incommodis et tribulationibus versans et opus suum frustra videre cupiens quodammodo suffultum
et ab ecclesiastica loci auctoritate ex iure approbatum, tandem invenit P.
Laurentium van den Eerenbeemt, Carmelitani Ordinis sodalem, qui adiumentum praebuit illi eiusque missionarium spiritum participa Romam adveniens
die 17 mensis Maii anno 1925 canonizationi Teresiae a Iesu Infante interfuit
ac sequenti die, una cum P. Laurentio, locum vulgo Santa Marinella in Latiali
litore ad Romae septentrionem invisit. Inibi loci amoenitate, ac simul extrema omnium fere incolarum egestate, intellexit se hoc in loco litoris appulsum
tandem attigisse. Ab Episcopo dioecesis Portuensis-Sanctae Rufinae, Cardinali Antonio Vico, licentiam viva voce datam obtinuit « ad experimentum » et
die 3 mensis Iulii anno 1925 stabilem sedem ibidem posuit. Die 16 eiusdem
mensis decretum recepit quo haec parva communitas in Ordinem Carmelitanum adscribebatur et ita eius consortio cum Maria apud eundem Ordinem in
perpetuum confirmabatur. Anno 1930, doloribus et aerumnis superatis, hoc
pusillum agmen approbationem Ecclesiae adeptum est, et, usurpato nomine
Congregationis Carmelitarum Missionariarum a S. Teresia a Iesu Infante, ab
Ordinario dioecesis Portuensis-Sanctae Rufinae, Cardinali Thoma Pio Boggiani, uti instituti iuris dioecesani agnitum est. « Animas Deo lucrari » propositum exstitit quod multiplices vias educationis et tutelae opera tam in Italia
quam in exteris nationibus aperuit. Hac de re hortabatur suas filias « ad
verbum vitae christianae familiis ferendum ». Ardor eius apostolicus protendebatur ad totius orbis evangelizationem. « Cogitatum de missionibus, hoc
sanctum desiderium, quod semper charisma exstitit huius incipientis institu-

528

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

ti, oh!, quid volo nisi ut videam illud ad rem quam primum perductum
priusquam hora transitus mei de hac ad alteram vitam adveniat! ». Hoc
optatum implere potuit anno 1947, cum, adhuc inter cineres alterius belli
totius orbis, quattuor primas missionarias in Brasiliam misit eo solo mandato
« pauperes non obliviscendi »; et omni vitae momento cogitare non destitit
ampliores regiones quo navis sui Carmeli Missionarii appellere posset. Per
totam vitam adversa correpta valetudine necnon diabeti morbo, quem, fortitudine roborata voluntatique Dei serene dedita, oppetere studuit, extremos
vitae suae annos in infirmitate transegit, semper tamen orare pergens et se
suis tradere sororibus, quibus in dies magis illustrium et micantium virtutum
exemplum praebebat. Totius vitae decursu munifico, prudenti, prompto laetoque animo fidem, spem, caritatem ceterasque virtutes excoluit. Peculiari
firmitudine et constantia egit in condendo et in regendo instituto; caritate
tantum sivit se duci in optionibus et in inceptis apostolicis, splendens tamen
exemplum humilitatis omnibus suis sororibus exhibens. Immensam iugiter
nutrivit fiduciam in Divinam Providentiam, iustitiam exercuit erga Deum et
proximum, ad effectum perduxit temperantiam et privationem in terrenarum rerum usu, fortitudinem in innumeris incommodis, patientiam in infirmitate, perseverantiam in sequela Christi, spem caelestium munerum. Oratio
intimum eius constansque exstitit cum Iesu, Patre et omnibus beatis colloquium, quod filiali fiducia, sponsali dilectione, sensibus grati animi, laude,
adoratione et reparatione nitebatur. Hunc orationis spiritum exemplo praesertim vitae suis spiritualibus filiabus et omnibus se adeuntibus transmittendum curavit, dum « desiderio filias habendi sanctas, filias eucharisticas, filias
quae orare sciunt » firmabatur. Ferventer coluit communionem amoris cum
Christo Eucharistico, quem « Captivum amore » appellare consueverat, maximopere explere studens desiderium reparandi « pro innumeris animabus quae
ignorant et non diligunt Deum »; et expiationis victimam se offerre simul cum
« maximo Martyre amoris ». Agitur de reparatione qua potuit dolores et angustias hominum participare; singulis necessitatibus caritate et iustitia prospicere; loquendi occasionem offerre iure loquendi privatis; vultum Crucifixi
in deturpato singulorum dolentium vultu detegere. Quapropter indefatigato
animo sorores hortabatur « ut sancte thesauros diligerent quos Divina Bonitas illis credidit, scilicet animas iuvenum, quae futuri temporis spem constituunt », et viribus non parcerent in iuvanda iuventute magis oppressa et
derelicta « ut eam eriperent sicut aurum ex luto », ad dignitatem et imaginem
filii Dei in singulis creaturis instaurandas. Apud scholam Mariae Virginis

Congregatio de Causis Sanctorum

529

didicit communionem cum Deo instituere, atque spiritualem auxit experientiam ita ut ab ipsa Sancta Virgine « communioni Sanctorum coram Beata
Familia, Trinitate » adscriberetur. A Matre Iesu maternam pietatem praesertim erga inopes accepit. Vestigia sequens S. Teresiae a Iesu Infante, spirituale
invenit gaudium « in propriis officiis assidue ac fideliter adimplendis », minima quoque amore et deditione peragendo, quodlibet humanum vinculum
humiliter et simpliciter, laeto indulgentique animo vivendo. Illam vitae et
fidei communionem cotidie exsecuta est, « tam actuositatem Marthae quam
mysticam contemplationem Mariae simul ad effectum perducens ». Die 4
mensis Iulii anno 1957 in loco Santa Marinella ad Christum suum Sponsum
placide migravit, in animis vivam relinquens amoris suarumque praestantium virtutum memoriam. Sanctitatis fama, qua Dei Serva vivens gaudebat,
post mortem in annorum decursu confirmari perrexit, quamobrem Episcopus
Portuensis-Sanctae Rufinae die 12 mensis Februarii anno 1989 instruxit eius
Causam beatificationis et canonizationis, cuius iuridicam validitatem approbavit Congregatio de Causis Sanctorum per decretum editum die 20 mensis
Decembris anno 1991. Apparata Positione, disceptatum est num Serva Dei
virtutes heroico in gradu exercuisset. Congressus Peculiaris Consultorum
Theologorum, favorabili quidem cum exitu, actus est die 27 mensis Septembris anno 2002. Patres Cardinales et Episcopi congregati in Sessione Ordinaria die 19 mensis Novembris eodem anno, audita relatione Ponentis Causae,
Exc.mi D.ni Salvatoris Boccaccio, Episcopi Frusinatensis-Verulani-Ferentini, agnoverunt Mariam Crucifixam virtutes theologales, cardinales eisque
adnexas in gradu heroico excoluisse.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifice Ioanni Paulo II
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque astantibus, Beatissimus Pater
sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate
tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia,
Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae
Crucifixae (in saec.: Rosae Curcio), Fundatricis Congregationis Sororum Carmelitarum Missionariarum a S. Teresia a Iesu Infante, in casu et ad effectum de
quo agitur.

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

530

Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

ROMANA
Beatificationis et Canonizationis ven. Servi Dei Iacobi Alberione, sacerdotis
fundatoris Familiae Paulinae (1884-1971)

DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Dei Servus Iacobus Alberione ex agricolarum familia natus
est die 4 mensis Aprilis anno 1884 in oppido Sancti Laurentii a Fossano,
provinciae Cuneensis. Presbyteratus ordine insignitus anno 1907, summo
incubuit studio in pastorale ministerium nec non in institutionem sacrorum
alumnorum Seminarii dioecesis Albae Pompeiensis, deinde, ad apostolatum
quod attinet, Evangelio se dedit ubique terrarum per instrumenta communicationis socialis nuntiando. Ad apparandum adventum Christi, qui est
« Via, Veritas et Vita », apud animas et in societate assiduam explicavit actionem sacerdotalem pariterque condidit anno 1914 Piam Societatem Sancti
Pauli, anno 1915 Congregationem Filiarum Sancti Pauli et postea alias congregationes religiosas, instituta saecularia, pias uniones, associationes. Haec
omnia opera, quae sub communi nominatione « Familiae Paulinae » comprehenduntur, ille sapienti duxit sollicitudine, firmitate et caritate. Meritis onustus, Romae, ubi morabatur, anno 1971 die 26 mensis Novembris actuosam
explevit terrestrem exsistentiam. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 25
mensis Iunii anno 1996 declaravit Servum Dei heroico in gradu virtutes
theologales, cardinales eisque adnexas esse exsecutum.

Congregatio de Causis Sanctorum

531

Intuitu beatificationis Postulatio Causae iudicio huius Congregationis de
Causis Sanctorum submisit praesumptam miram sanationem dominae Mariae
Liberatae González Rodrı́guez, natae anno 1931, quae ineunte mense Aprili
anno 1989 prolapsa est, unde traumate affecta est in pede dextero, qua de
causa immobilis mansit. Die 29 eiusdem mensis, insufficientia respirationis
affecta ob emboliam pulmonarem, recepta est in valetudinarium urbis Guadalaiarae in Mexico. Inde dimissa, duos post dies iterum in valetudinarium
translata est ob fibrillationem atrialem cum dyspnoea coniunctam, embolia
cerebri die 19 mensis Maii implicatam, quae causa exstitit aphasiae et hemiplegiae dexterae. Sequenti die, rursus in crisim incidit respirationis adhuc
graviorem et protractam per dimidiam fere horam, addito umeri dolore,
idcirco infirma, morti proximam se sentiens, per intercessionem sacerdotis
Iacobi Alberione divinum auxilium imploravit. Statim resumpsit facultatem
ad normam respirandi, quin oxygenio indigeret. Die 25 eiusdem mensis soluta
est ab illa valentiore therapia. Sanatio, quae ilico mira est habita, anno 1994
submissa est Inquisitioni dioecesanae apud Curiam Guadalaiarensem, cuius
iuridicam validitatem approbavit hoc Dicasterium per decretum die 10 mensis Novembris anno 1995 promulgatum. Consilium Medicorum, die 14 mensis
Februarii anno 2002 congregatum, agnovit sanationem fuisse satis celerem,
perfectam, constantem et ex hodierna scientia medica inexplicabilem. Die 6
mensis Septembris eiusdem anni habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 15 sequentis mensis Octobris peracta est Sessio
Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo
D.no Andrea Maria Erba, Episcopo Veliterno-Signino. Et in utroque Coetu,
sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per
subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota
Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut
decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per
intercessionem Ven. Servi Dei Iacobi Alberione, Sacerdotis, Fundatoris Familiae
Paulinae, videlicet de satis celeri, perfecta et constanti sanatione dominae Mariae
Liberatae González Rodrı́guez a « tromboembolia polmonare massiva ».

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

532

Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

ROMANA
Beatificationis et Canonizationis ven. Servae Dei Mariae a Iesu Crucifixo (in
saec.: Mariae Petković), fundatricis Congregationis Filiarum a Misericordia
T.O.R. (1892-1966)

DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Serva Dei Maria a Iesu Crucifixo (in saec.: Maria Petković) in
vico Blato super insulam Corcyram Nigram, in dioecesi Ragusina, nata est die
10 mensis Decembris anno 1892. Iuventutem peregit orationi et operibus
misericordiae summopere intenta ac pro puellis instituendis et parvulis pauperibus aegrotisque assidendo Congregationem Filiarum a Misericordia
T.O.R. fundavit, quam ipsa voluit Ordini Fratrum Minorum aggregari. Pie
ut vixit, perinde in Domino requievit die 9 mensis Iulii anno 1966. Summus
Pontifex Ioannes Paulus II, die 5 mensis Iulii anno 2002, eam virtutes theologales, cardinales et his adnexas heroico gradu coluisse decrevit. Beatificationis Venerabilis Servae Dei respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum assertum subiecit mirum die 26 mensis
Augusti anno 1988 occursum. Sub vesperum enim illius diei, navis submergibilis Rei Nauticae Peruviensis, vulgo « Pacocha » nuncupata, cum in portum
Callao civitatis Limanensis remearet superficiem aequoris currens, forte percussa est rostro navis piscatoriae Iaponicae, quae magnum hiatum in eius
puppi genuit. Dum praeceps navis demergebatur, aperta vero mansit valvula
principalis aeris inductionis, e qua cameras inundare aqua incepit. Pars nauticorum in aquam se proiciens incolumis evasit, pars autem capta superfuit in

Congregatio de Causis Sanctorum

533

navi. Conspecta gravitate rerum, vascelli tenens Rogerius Cotrina Alvarado,
postquam Servam Dei invocaverat, in altissimis tenebris adeptus est aditum
superiorem, e quo acqua penetrabat, et, cum navis iam ad altitudinem maris
12 vel 20 metrorum advenerat, ostiolum aditus extollere et occludere potuit,
licet pressio aquae par esset 4 vel 6 milia chilorum ponderi et abnormis esset
positio repagulorum nomine « canum » nuncupatorum. Exitus secundus huius
actionis prohibuit quominus camerae inferiores, ubi viginti et duo nautici
manserant, inundarentur, quorum viginti postridie incolumes in tutum pervenerunt. De casu miro habito, anno 1998 apud Curiam Ordinariatus Militaris Peruviensis Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis
iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 27 mensis Martii
eodem anno probatae sunt. Dicasterii Consilium Peritorum in sessione diei 13
mensis Maii anno 2002, una voce affirmavit rem inexplicabilem quoad modum secundum rationem et scientiam fuisse, cum in adiunctis navis submergibilis quisquis solus, scilicet in casu Rogerius Cotrina Alvarado, minime
potuisset extollere ostiolum, gubernaculum eius torquere ut repagula ad loca
sua remearent et demum ipsum aditum occludere. Die 13 mensis Septembris
eodem anno 2002 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est
ad casum perspiciendum et insequenti die 15 mensis Novembris Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo D. Aemilio Eid, Episcopo tit. Sarepteni Maronitarum. Et in utroque coetu, sive
Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo
constaret divinitus patrato, responsum prolatum est affirmativum. Facta
demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicto miro eventu conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per
intercessionem Ven. Servae Dei Mariae a Iesu Crucifixo (in saec.: Mariae Petković), Fundatricis Congregationis Filiarum a Misericordia T.O.R., videlicet de
« inspiegabile riuscita della manovra di chiusura definitiva del portello superiore
della garritta di salvataggio del sommergibile “Pacocha” della Marina da Guerra
Peruviana, eseguita dal Tenente di Vascello Roger Cotrina Alvarado in fase di
affondamento a seguito di collisione con un peschereccio d’altura giapponese ».

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

534

Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

RUREMUNDENSIS
Beatificationis et Canonizationis ven. Servae Dei Mariae Teresiae a Sancto
Ioseph (in saec.: Annae Mariae Tauscher van den Bosch), fundatricis Sororum
Carmelitarum a Divino Corde Iesu (1855-1938)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Deus laudandus et semper glorificandus! ».
Adhortatio haec, quam Serva Dei Maria Teresia a Sancto Ioseph, morti
proxima, habuit ad suas Sorores, compendium haberi potest doctrinae, vitae
et missionis eius in Ecclesia et in mundo. Etenim, Cor Iesu amanter contemplans, per sanctitatis viam ambulavit Deum laudando et pro gloria eiusque
Regno operam incessanter navando. Serva Dei a fervidis parentibus lutheranis die 19 mensis Iunii anno 1855, in pago Sandow, prope Francofurtum in
Germania orta est. Hermannus, pater eius, illius rusticani pagi Pastor erat.
Mater, Maria Paulina van den Bosch, Beatissimam Virginem Mariam singulari prosequebatur cultu, qua de causa voluit ut filia apud Baptismatis fontem Anna Maria appellaretur. Puella aequo animo crescebat, Dei vias percurrendo. Anno 1862 simul cum parentibus in urbem Arnwalde ac tres post
annos Berolinum se contulit. Annis 1870-1872 alumna exstitit Fratrum Moravorum, ubi dubitare coepit de lutherana fide. Anno 1874 matre est orbata,
quapropter, primogenita ex octo liberis, officiis domesticis consulere debuit.
Cum pater anno 1879 novas iniit nuptias, Dei Serva operibus caritatis incumbere potuit ac praesertim pueris derelictis iuvandis. Christiana ducta
caritate, Coloniae domus insanis curandis regimen assumpsit. Interea, dissen-

Congregatio de Causis Sanctorum

535

sionem patris devincens, magis in dies accedebat ad Catholicam Ecclesiam, in
quam admissa est die 30 mensis Octobris anno 1888; die 8 sequentis mensis
Decembris Eucharistico Pane sese nutrivit ac subsequenti anno Confirmationis chrismate est uncta. Hisce de causis labore privata mansit auxilioque
patris, qui filiae optionibus minime consentiebat. Quae cum ita essent, excepta est apud Sorores Augustinianas uti operaria; deinde Berolinum transiit
uti cuiusdam mulieris comitis socia. In oratione perfecit consilium sese Deo
vovendi, prout iam dudum cupierat. Ex quadam biographia Sanctae Teresiae
a Iesu lectione ad spiritualem Carmelitarum doctrinam se convertit. Quandoquidem suis in votis erat novum condere religiosum mulierum Institutum
ad caritatem exercendam, die 2 mensis Augusti anno 1891 Berolini parvam
aperuit domum Sancto Ioseph dicatam ad auxilium indigentibus pueris praebendum. Brevi tempore alias aperuit domus novaque opera iniit in beneficium sacerdotum, familiarum nec non civium Italorum Berolini degentium.
Ut saepe Dei amicis contingit, etiam Maria Teresia a Sancto Ioseph plures
pati debuit tribulationes atque difficultates oppetere immo discrimina ex
parte ipsorum virorum ecclesiasticorum qui antea consilio iuverant eamque
sustinuerant. Dei tamen fide firmata, munus a Providentia creditum non
reliquit et anno 1897 Romam petiit ad operam suam firmioribus fundamentis
roborandam, quae aggregata est Ordini Fratrum Discalceatorum B. Mariae
V. de Monte Carmelo. Persistentibus difficultatibus, Serva Dei sedem sui
Instituti transtulit primum in locum vulgo dicto Sittard in Hollandia, deinde
in oppidum Malon in Anglia. Die 3 mensis Ianuarii anno 1905 Cardinalis
Franciscus Satolli, Episcopus Tusculanus, decretum subsignavit quo approbabatur Congregatio Sororum Carmelitarum a Divino Corde Iesu, facultatem
simul tribuens erigendi tum domum generalem tum noviciatum in oppido
Arce Papali v. d. Rocca di Papa. Sequenti anno die 3 mensis Ianuarii quinquaginta iuvenes postulantes induerunt habitum religiosum, dum Serva Dei
eo ipso die primam emittebat religiosam professionem, nomen assumens Mariae Teresiae a Sancto Ioseph. Die 3 mensis Ianuarii anno 1909 perpetua vota
nuncupavit, quae fideliter et perquam studiose servavit. Anno 1924 novam
inauguravit domum generalem in oppido Sittard, ubi usque ad mortem est
commorata, promovens gravitatem et diffusionem Congregationis per diversas Europae et Americae civitates, accurateque formationi prospiciens suarum Sororum, quibus assidua sanctitatis specimina in humilitate obtulit.
Etenim Serva Dei fidelitate eminuit erga suam consecrationem et perfectionem christianarum virtutum, quas summis viribus, constanti animo spiritualique gaudio exercuit. Vera Christi discipula Evangelio et Ecclesiae magiste-

536

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

rio plenam fidem tribuit. Fides, quam oratione et Sacra Scriptura nutrivit,
eam comitata est in veritate quaerenda, in Deo sese vovenda, in nova condenda Congregatione, in operibus apostolatus navandis, immo in cotidiana
vita degenda. Quoniam Christum dilexit, semet ipsam abnegavit propriam
crucem patienter baiulavit (cfr. Mt 16, 24); Dei voluntati obtemperavit et
auctoritatibus Ecclesiae; consilia servavit evangelica et regulam sui Instituti;
operosam se praebuit atque summa caritate pro animarum salute plurimum
pati debuit. Materna sollicitudine, auxilio ac solamine cumulavit pauperes,
infirmos, senes, consorores eosque omnes ab ea consilium et adiumentum
quaerentes. Ipsamet et per suum Institutum opera patravit misericordiae
corporalis et spiritualis; inimicis veniam dedit; apud filias spirituales fovit
regularem observantiam, fervorem apostolicum et concordiam fraternam;
prout res postulabant, severam se ostendebat et benignam, obnixam et mansuetam, aequam et indulgentem, prudentem et alacrem. Authentica ducta
caritate, contendit ut in semet ipsa et in sororibus suis Christi imago insculperetur. Ad ea exsequenda quae Spiritus inspirabat, artam cum Deo coluit
communionem, pietatem in Eucharistiam, in Sacrum Cor Iesu, in Matrem
Redemptoris, in sanctum Ioseph, in sanctam Teresiam a Iesu quae fuit eius
mater et magistra. Cum Christo suo Sponso intime coniuncta, cor suum
solutum servavit a mundi illecebris et a terrestrium rerum affectu; quinimmo, omnem spem suam in auxilio Divinae Providentiae reposuit et ad caelestia munera contendit. Cum Institutum eius in nummario discrimine difficulter versaretur, fiduciam Domini minime amisit, filiasque suas solabatur
dicens omnia solvenda esse post eius obitum, qui evenit die 20 mensis Septembris anno 1938. Sanctitatis fama, qua vivens fruebatur, post mortem
firmata est et ulterius diffusa. Quamobrem Episcopus Ruremundensis Causam inchoavit beatificationis et canonizationis, instruens Processum Ordinarium Informativum, qui peractus est inter annos 1953-1957. Iuridicam huius
Processus auctoritatem rite approbavit Congregatio de Causis Sanctorum per
decretum datum die 15 mensis Maii anno 1987. Apparata Positione, disceptatum est num Serva Dei virtutes gradu heroico observavisset. Die 25 mensis
Iunii anno 2002, favente sententia, celebratus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria
congregati die 1 mensis Octobris eiusdem anni, Ponente Causae Exc.mo D.no
Lino Fumagalli, Episcopo Sabinensi-Mandelensi, edixerunt Servam Dei theologales, cardinales eisque adnexas virtutes in gradu heroico exercuisse. Facta
demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Con-

Congregatio de Causis Sanctorum

537

gregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque astantibus, Beatissimus Pater
sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate
tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia,
Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico Servae Dei Mariae
Teresiae a Sancto Ioseph (in saec.: Annae Mariae Tauscher van den Bosch),
Fundatricis Sororum Carmelitarum a Divino Corde Iesu, in casu et ad effectum
de quo agitur.
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

RUREMUNDENSIS
Canonizationis beati Arnoldi Janssen, sacerdotis fundatoris Societatis Verbi
Divini necnon Congregationum Missionariarum Servarum Spiritus Sancti et
Servarum Spiritus Sancti ab Adoratione Perpetua (1837-1909)

DECRETUM SUPER MIRACULO
Beatus Arnoldus Janssen natus est die 5 mensis Novembris, anno 1837, in
vico Goch, intra fines dioecesis Monasteriensis, in Germania. Ordinatione
sacerdotali suscepta, muneri docendi se dedidit atque propagationi devotionis erga Sacratissimum Cor Iesu nec non spiritus missionalis inter gentes Germanicas. Zelo Regni Dei dilatandi inflammatus, omnes vires suas contulit ad
formandos sacerdotes, sorores religiosas et laicos qui mitti possent ad evangelizandos praesertim populos christianae veritatis expertes. Huius rei causa
in loco Steyl, intra fines Hollandiae, condidit Societatem Verbi Divini nec non

538

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

Congregationes Missionariarum Servarum Spiritus Sancti et Servarum Spiritus Sancti ab Adoratione Perpetua. Eiusmodi Instituta, sapienter recta et
formata a conditore suo, velociter aucta sunt incrementis atque frugiferum
apostolatum in variis nationibus peregerunt. Beatus, plenus meritorum et
solida amplaque sanctitatis fama insignis, obdormivit in Domino die 15 mensis Ianuarii anno 1909. Paulus VI, Summus Pontifex, die 19 mensis Octobris,
anno sancto 1975 vertente, eum Beatis Caelitibus accensuit, una cum Iosepho
Freinademetz, sacerdote vota professo Societatis Verbi Divini, qui ad opus
missionale in Sinis incubuit. Causae Postulator, desiderio multorum fidelium
concedens, qui canonizationem beati Arnoldi exoptant, iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum miraculum, ut ferebatur, subiecit, quod in loco
Baguio City, intra fines Insularum Philippinarum evenisset. Casus pertinet ad
puellam quattuordecim annorum, Pamelam Avellanosa, quae circiter horam
14 diei 2 mensis Ianuarii anno 1995 de birota cecidit, grave sibi inferens
vulnus « cranico-encephalicum ». In ea, in valetudinarium recepta, post paucas horas, utpote quae sui compos non esset, perspectus est gravis torpor, seu,
uti dicunt « coma », dilatatio pupillae immota et intermissio respirationis post
temporis spatium, quo gravi difficultate respirandi laboravit. In parte « redanimationi » destinata tubulus in eam immissus, eaque respirare iussa aliorum ministerio usa. Medici initio attenta gravitate comatis rerumque difficultate sectionem chirurgicam inutilem esse iudicaverunt, postmodum vero,
hora 19.30 eiusdem diei appetente, necessariis recognitionibus ope instrumentorum peragendis neglectis, craniotomiam, quae dicitur, in latere dextro perfecerunt, quo amplum haematoma comparuit, « durae matri » superpositum,
quod est vacuefactum. Medici de vita puellae solliciti erant et, si vitae esset
superstes, praeviderunt gravissimas condiciones postumas, ac vel ipsum statum, quo arbores vivere solent. Interea Pamelae avia et Servae Spiritus
Sancti ab Adoratione Perpetua ab hora 18 coeperant intercessionem beati
Arnoldi deprecari ut a Deo sanatio puellae tribueretur, quae celerrime in
meliorem statum coepit pervenire ductaque est ad plenam sanitatem. Anno
1999 Vicarius Apostolicus Baghiopolitanus de miraculo quod ferebatur, Inquisitionem dioecesanam instituit, quam vim iuridicam habere ab hoc Dicasterio est agnitum, decreto die 7 mensis Aprilis anno 2000. Consilium Medicorum in sessione die 18 mensis Aprilis anno 2002 habita, agnovit sanationem
fuisse celerem, plenam, mansuram et ad altioris doctrinae rationem inexplicabilem. Die 18 sequentis mensis Octobris celebratus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 19 mensis Novembris eodem anno habita
est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente

Congregatio de Causis Sanctorum

539

Exc.mo D. Ioanne Coppa, Archiepiscopo tit. Sertensi. Et in utroque Coetu,
sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per
subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota
Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut
decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per
intercessionem Beati Arnoldi Janssen, Sacerdotis professi ac Fundatoris Societatis Verbi Divini necnon Congregationum Missionariarum Servarum Spiritus
Sancti et Servarum Spiritus Sancti ab Adoratione Perpetua, videlicet de celeri,
plena et mansura sanatione puellae Pamelae Avellanosa a « grave trauma cranio-encefalico con formazione di ematoma epidurale destro, coma profondo, apnea, ipertensione endocranica e frattura parietale ».
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

VERONENSIS
Canonizationis Beati Danielis Comboni, Episcopi tit. Claudiopolitani, Vicarii Apostolici Africae Centralis, fundatoris Missionariorum Combonianorum Cordis Iesu et
Sororum Missionariarum Piarum Matrum Nigritiae (1831-1881)

DECRETUM SUPER MIRACULO
Beatus Daniel Comboni die 15 mensis Martii anno 1831 natus est in pago
vulgo Limone, prope Lacum Benacum, dioecesis Veronensis. Paucis elapsis

540

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

annis ab inito sacerdotio, sequi potuit missionariam vocationem, et usque ad
extremos vitae dies pastorali caritate et sacrificii spiritu pro populorum Africae evangelizatione vires insumpsit. Summo pro Regno Dei inflammatus
studio, « regenerationem Africae per ipsam Africam » excogitavit, spiritum
missionarium fovit apud diversas Europae nationes, fundamenta iecit Congregationum Missionariorum Combonianorum Cordis Iesu nec non Missionariarum Piarum Matrum Nigritiae. Renuntiatus est Vicarius Apostolicus Africae Centralis ac pariter Episcopus titulo Claudiopolitanus. Laboribus
egestateque consumptus, die 10 mensis Octobris anno 1881, piissime in Domino obdormivit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 17 mensis Martii
anno 1996 inter Beatos caelites adnumeravit eum. Ad canonizationem quod
attinet, Postulatio Causae iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum
subiecit praesumptam miram sanationem dominae Lubnae Abdel Aziz, quae,
quattuor praehabitis partubus sectione caesarea, quintam graviditatem conclusit mane diei 11 mensis Novembris anno 1997 per caesaream quoque sectionem quae habita est apud domum clinicam Khartumensem, Sororibus
Missionariis Piis Matribus Nigritiae concreditam. Placenta acereta avelli ex
toto non potuit, quoniam uterinae parieti nimis adhaerebat. Hora duodecima
ipsius diei variae ortae sunt haemorrhagiae, quas gravis secuta est condicio
hypotensionis arteriosae. Hora decima quarta extemplo facta est hysterectomia, quae causa exstitit commotionis hypovolaemicae et coagulationis intravasalis diffusae. Valetudine tamen in peius ruente, mane sequentis diei
aegrota laparotomiae est subiecta, unde accidit ut haemiperitoneum
vacuefieret, collapsus cardiocirculatorius et oedema pulmonaris sequerentur.
Itaque die 12 mensis Novembris condicio valetudinis mulierem ad desperationem adduxit, quapropter prognosis funesta quoad vitam est edita. Interea, inde a die 11 Missionariae Piae Matres Nigritiae domus clinicae intercessionem Beati Danielis Comboni implorare coeperunt ut a Deo sanatio Lubnae
obtineretur, quae die 13 mensis Novembris celeriter convaluit et quinque
post dies ex domu clinica omnino ac perfecte sanata dimitti potuit. De casu,
qui mirus iudicatus est, anno 2001 apud Curiam Khartumensem dioecesana
instructa est Inquisitio, cuius iuridica auctoritas ab hac Congregatione agnita
est per decretum diei 11 mensis Ianuarii anno 2002. Die 11 mensis Aprilis
eiusdem anni Consilium Medicorum huius Dicasterii edixit sanationem repentinam, perfectam, perseverantem, ullis absque implicationibus et ex scientiae
legibus inexplicabilem fuisse. Die 6 sequentis mensis Septembris peractus est
Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 15 mensis Octobris

Congregatio de Causis Sanctorum

541

habita est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente
Causae Em.mo D. Francisco Cardinali Arinze. Et in utroque Coetu, sive
Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo
divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta
demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a Secretis
Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per
intercessionem Beati Danielis Comboni, Episcopi tit. Claudiopolitani, Vicarii
Apostolici Africae Centralis, Fundatoris Missionariorum Combonianorum Cordis Iesu et Sororum Missionariarum Piarum Matrum Nigritiae, videlicet de
repentina, perfecta ac perseveranti sanatione dominae Lubnae Abdel Aziz a
« 5º parto cesareo in paziente già sottoposta a quattro precedenti tagli cesarei;
placenta previa “acereta” con gravissime emorragie del secondamento. Secondo
intervento di isterectomia effettuato tardivamente, con conseguente shock ipovolemico e coagulazione intravasale disseminata (CID). Terzo intervento laparatomico con svuotamento dell’emoperitoneo e allacciatura dell’arteria uterina sinistra sanguinante, seguito da edema polmonare ».
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 20 Decembris A. D. 2002.

Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

542

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

YENCHOWFUENSIS seu BAUZANENSIS-BRIXINENSIS
Canonizationis beati Iosephi Freinademetz, sacerdotis professi Societatis Verbi Divini (1852-1908)

DECRETUM SUPER MIRACULO
Beatus Iosephus Freinademetz natus est die 15 mensis Aprilis anno 1852
in vico Oies in Valle Abbatiae (Val Badia) intra fines provinciae Bauzanensis.
Sacerdotio auctus, dioecesis Brixinensis sodalis, ad ministerium pastorale
duos annos incubuit in pago S. Martini Vallis Abbatiae, postmodum ab Episcopo suo veniam est adeptus vocationem missionalem sequendi. Anno 1878
nomen dedit Societati Verbi Divini, quam paulo ante beatus Arnoldus Janssen condiderat. Ab anno 1879 usque ad mortem multus fuit in exercendo
apostolatu intra fines Sinarum, populis illius regionis vehementi amore, se
devovendi studio et christiano vigore in difficultatibus atque periculis deserviendo. Fama non modica sanctitatis illustris, de vita terrestri exiit in loco
Taikiachwang die 28 mensis Ianuarii anno 1908. Paulus VI, Pontifex Maximus, die 19 mensis Octobris anno sancto 1975 eum in Beatorum numerum
rettulit.
Canonizationem prospiciens, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum nuper proposuit sanationem, ut ferebatur, prodigialem iuvenis Iaponiensis Jun Yamada, qui die 16 mensis Februarii anno 1987,
cum natus esset 24 annos aetatis, ob varii generis incommoda in valetudinarium urbis Nagoya (in Iaponiae finibus) est receptus, ubi, facto morbi iudicio,
vehemens leuchaemia, dorsi spinae tumore affecta, ex genere M 2, est edicta.
Ei adhibita est « polychemio-therapia », ad morbum depellendum; sed post
primum, ut dicitur, cyclum, nullus est perceptus profectus. Quapropter alia
curatio est inducta eo pertinens ut leuchaemiae « lymphoblasticae » vehementi
adhiberetur curatio. Die 9 mensis Martii eodem anno ex inquisitionibus in
officina effectis innotuit amissio globulorum alborum ceterarumque sanguinis
cellularum, quam consecuta est deminutio immunitatis, quamvis sanguinis
transfusiones sint peractae. Tunc vero aegrotus gravi peripneumonia est implicatus, dum sanguis e pulmone fundebatur, spiritus deficiebat, deminutio
oxygenii eo est pregressa ut timendum esset ne cor consisteret. Quapropter
tubulus in eius corpus est immissus atque ventilationi ille expositus, iuvanti-

Congregatio de Causis Sanctorum

543

bus ministris in nosocomii parte curationi intentiori destinata; aegrotus vero
rerum fuit inconscius. Die 13 mensis Martii, cum status iuvenis ad desperationem esset adductus et mentes iam de funeris exsequiis agitarentur, sacerdos quidam e Societate Verbi Divini, qui olim aegroti fuerat magister, novendialem supplicationem Beato Iosepho Freinademetz admovit ea mente
ut, deprecante eodem Caelite, a Deo impetraretur sanatio huius olim alumni
ipsius. Alius sacerdos eiusdem Instituti religiosi pluries sacris litavit eiusdem
rei causa, intercessionem implorans beati Iosephi. Die 17 mensis Martii iuvenis coepit se melius habere, die 19 plene compos sui est factus ac die 10 mensis
Aprilis ex inquisitionibus in officina factis innotuit leuchaemiam prorsus esse
dilapsam. Subsecuta est autem infectio « mycotica » (exiguis fungis parasitis
effecta) atque phthisica propter deminutam vim defensioni aptam corporis.
Inde a mense Iulio anno 1987 aegrotus gradatim vires recuperavit ac die 30
mensis Septembris eodem anno dimissus est utpote ad sanitatem reversus. De
hac re, quae miraculum est habita, apud Curiam Nagoyaensem instituta est
Inquisitio dioecesana, cuius vis iuridica agnita est a Congregatione de Causis
Sanctorum vi decreti die 14 mensis Aprilis anno 2000 lati. Consilium Medicorum die 10 mensis Decembris anno praeterito agnovit sanationem fuisse
celerem, plenam, mansuram, inexplicabilem ad altioris doctrinae rationem.
Die 18 mensis Octobris anno 2002 celebratus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 3 sequentis mensis Decembris habita est Sessio
Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Exc.mo D.
Iosepho Zlatňanský, Episcopo tit. Faliscodunensi. Et in utroque Coetu, sive
Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo
divinitus patrato constaret, responsum affirmativum est prolatum. Facta
demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus
Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per
intercessionem Beati Iosephi Freinademetz, Sacerdotis professi Societatis Verbi
Divini, videlicet de celeri, plena et mansura sanatione iuvenis Jun Yamada a
« leucemia acuta ibrida, accertata fenotipicamente, con gravi complicanze polmo-

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

544

nari, ipossia da insufficienza respiratoria e arresto cardiaco, con infezione micotica e tubercolare per depressione immunitaria ».
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 20 Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

ZAGREBIENSIS
Beatificationis et Canonizationis ven. Servi Dei Ioannis Merz christifidelis laici
(1896-1928)

DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Servus Dei Ioannes Merz die 16 mensis Decembris anno 1896
in urbe Bania Lucensi intra Bosniae fines in lucem est editus. Ad studia cum
laude incubuit ita ut in Universitate Zagrebiensi sit laurea ornatus. Tum est
ei id muneris creditum ut discipulos in gymnasio archiepiscopali linguam
francogallicam doceret. Inde ab adolescentia sibi constans magnoque animo
praeditus vixit, promissa baptismalia servans ac missionem Ecclesiae impigre
atque ardenter participans. Omni ope annisus est ut Actionem Catholicam et
formationem christianam iuvenum proveheret, item vitam liturgicam, pietatem eucharisticam, fidem Romano Pontifici debitam, cultum humanum christianorum. Fama sanctitatis insignis, Zagabriae mortuus est die 10 mensis
Maii anno 1928. Ioannes Paulus II, Pontifex Maximus, die 5 mensis Iulii
anno 2002, declaravit Servum Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas modo heroico exercuisse. Causae Postulator, beatificationem prospiciens, iudicio Congregationis de Causis Sanctorum proposuit sanationem, ut
ferebatur, prodigialem Annae Ercegović, in archidioecesi Zagrebiensi degentis, quae anno 1924, cum esset 19 annos nata, in phthisim cavernulas effi-

Congregatio de Causis Sanctorum

545

cientem incidit, cui addebatur polyarthritis rheumatica et infirmitas cordis.
Temporibus illis non fuerunt curationes peculiares quae ad sanandam phthisim adhiberentur, quo factum est ut status iuvenculae gradatim in peius
verteretur. Anno 1925 eius valetudo tam erat infirma ut in nosocomium
clinicum Zagrebiense reciperetur, unde autem exiit pessimo habitu valetudinis generali et pulmoneo affecta. Medicinae nullum attulerunt salutis profectum, licet ea plena requie et caeli mutatione frui posset. Anno 1930 mater est
e vivis erepta, qua de causa Anna corpore et animo est fracta. Mense Iulio
eodem anno exercitationibus spiritualibus per statos dies operam dedit Zagabriae, quarum in exitu, antequam domum reverteretur, ad sepulcrum Servi
Dei Ioannis Merz se contulit, ubi, novendialem supplicationem ad finem
adducens, preces funderet ea mente ut eius deprecatione apud Deum ex
morbo recrearetur, quo iam sex annos laboravit. Statim se sensit ad sanitatem esse reductam ac re quidem vera opus solito more resumpsit atque iterum, generatim, prospera valetudine est usa. Profecto sanatio eius plena et
mansura evasit. Archiepiscopus Zagrebiensis anno 2000 ad hoc ipsum Commissionem instituit, quae omnia testimonia ad praedictam sanationem pertinentia colligeret. Haec Congregatio die 1 mensis Martii eodem anno edixit ea
testimonia et probationes vim iuridicam habere ut ad ulteriora posset procedi. Consilium Medicorum in sessione die 8 mensis Maii eodem anno habita
edixit sanationem fuisse rapidam, plenam, mansuram et inexplicabilem ad
altioris doctrinae rationem. Die 13 mensis Septembris subsequentis Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum est celebratus, die autem 5 mensis
Novembris eodem anno Sessio Ordinaria congregata Patrum Cardinalium et
Episcoporum, Causae Ponente Exc.mo D.no Salvatore Fisichella, Episcopo
titulo Vicohabentino. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus
rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira
sanatione conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per
intercessionem Ven. Servi Dei Ioannis Merz, Christifidelis laici, videlicet de

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

546

rapida, plena et mansura sanatione Annae Ercegović a « tubercolosi polmonare
con familiarità, sindrome reumatica, miocardite ».
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

ZAMORENSIS
Beatificationis et Canonizationis ven. Servae Dei Bonifatiae Rodrı́guez Castro,
fundatricis Congregationis Servarum a S. Ioseph (1837-1905)

DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Serva Dei Bonifatia Rodrı́guez Castro Salmanticae nata est
die 6 mensis Iunii anno 1837. Domi semitas Dei didicit et usum laboris ad
necessaria vitae lucranda. In opificio suo artis limbulariae et funariae uberem expediit apostolatum inter puellas, quae ipsius pietatem ac proposita
participabant. Una cum Patre Francisco Butiña i Hospital, S.I., Congregationem Servarum a Sancto Ioseph fundavit pro christiano et sociali mulierum
operariarum profectu per orationem, laborem et Sacratissimae Familiae
Nazareth imitationem. Extemplo ab Instituti sui superiorissae munere destituta, humilitate, patientia et caritate multas passa est aerumnas. In domo
Zamorae ab ipsa suscitata anno 1883, fama circumfusa sanctitatis, die 8
mensis Augusti anno 1905 pie occubuit. Summus Pontifex Ioannes Paulus
II, die 1 mensis Iulii anno 2000, eam virtutes theologales, cardinales et his
adnexas heroico gradu coluisse decrevit. Beatificationis Venerabilis Servae
Dei respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem Stephani Vega Pardo, Barcinone
occursam, qui mense Iunio anno 1994 signa virium depressionis, cibi fasti-

Congregatio de Causis Sanctorum

547

dium et ponderis amissionem una cum ingenti febris incremento animadvertere cepit. Omnibus curis sedulo expletis, valetudo tamen aegroti in gravius
vertit et, recognito in iecore fonte incommodorum, variis post clinicis scrutationibus, inter quas patrata sunt examina iecoris ultrasonorum ope et magnetica vi instructa et tomographia computatoria iecoris, plane inventa est
congeries hepatica 8 circiter centimetrorum diametri, quam medici, licet non
ob gravissimam valetudinem generalem aegroti biopsim peragere non valuissent, utpote tumorem malignum tamen existimaverunt, prognosim ita dicentes infaustam quoad vitam, ut nulla apponeretur specialis cura pharmacorum
vel chirurgica. Impotentia scientiae perpensa, mulier aegroti et ipsa communitas Servarum a Sancto Ioseph, accolarum eorum, medio fere mense Iulio
anno 1994 supplicationibus novendialibus ad divinum confugerunt auxilium
per intercessionem matris Bonifatiae Rodrı́guez Castro pro sanatione Stephani apud Deum impetranda, cuius valetudo vero nocte inter dies 20 et 21
eiusdem mensis adeo convalescere coepit, ut rediret in eum vivendi voluntas.
Novum examen ultrasonorum ope patratum ostendit imminutionem magnitudinis damni hepatici, quod alium paulo post, scilicet die 2 mensis Augusti,
peractum plane exoletum exhibuit, sicut et ab insequenti tomographia computatoria obtestatum. Ommino sanatus, die 11 mensis Augusti Stephanus a
nosocomio Barcinonesi, ubi receptus erat, dimissus est. De hoc miro aestimato casu annis 1995-1999 apud Curiam Barcinonensem Inquisitio dioecesana
celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 13 mensis Octobris anno 2000 probatae sunt. Dicasterii
Collegium Medicorum in sessione diei 19 mensis Iunii anno 2002 sanationem
« clinice rapidam quoad subiectum et relative rapidam sub specie radiologica;
completam, duraturam et inexplicabilem quoad modum secundum scientiam » fuisse una voce affirmavit. Die 12 mensis Novembris eodem anno Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 10 insequentis
mensis Decembris Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum,
Ponente Causae Exc.mo D. Xaverio Echevarrı́a Rodrı́guez, Episcopo tit.
Cilibiensi, habita est. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus
rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira
sanatione conscriberetur.

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

548

Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus
Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per
intercessionem Ven. Servae Dei Bonifatiae Rodrı́guez Castro, Fundatricis Congregationis Servarum a S. Ioseph, videlicet de sanatione clinice rapida quoad
subiectum, relative rapida sub specie radiologica, completa ac duratura Stephani
Vega Pardo a « massa epatica ascessualizzata nel lobo destro del fegato, di 8 cm.
di diametro ».
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

MATRITENSIS
Canonizationis beati Petri Poveda Castroverde, sacerdotis fundatoris Institutionis
Teresianae, martiris (1874-1936)

DECRETUM SUPER MIRACULO
Beatus Petrus Poveda Castroverde natus est in oppido Linares intra fines
provinciae Giennensis, in Hispania, die 3 mensis Decembris anno 1874. Post
ordinationem sacerdotalem, qua auctus est in Civitate Accitana anno 1897,
omni ope et animo in ministerium pastorale incubuit, humano ac civili et
christiano pauperum providens provectui atque iuvenum institutioni, praesertim discipulorum studii deditorum ac magistrorum maxime qui rei publicae navarent operam. Plura in re paedagogica et culturali sollicite promovit
et concitavit consilia, semper magno studio petens ut fidem cum scientia
conciliaret. Institutionem fundavit Teresianam, cuius prima fuit moderatrix
Serva Dei Maria Iosepha Segovia Morón (1891-1957). Vitam totam pro Deo

Congregatio de Causis Sanctorum

549

et Regnum Christi impensam die 28 mensis Iulii anno 1936 martyrio perfecit.
Summus Pontifex Ioannes Paulus II eum in numerum Beatorum rettulit die
10 mensis Octobris anno 1993.
Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem Antonii Llabrés Cerdá, ex
partu distocico in valetudinario Barcinonensi die 26 mensis Maii anno 1994
modo nati, cuius mater assidua per totum gestationis tempus fuerat fumatrix. Octo horis post partum, Antonius febrim ostendit, una cum cyanosi et
pectoris singultibus. Contagionem pulmonum et cerebri suspicantes, medici
in Loculamentum Therapiae Intensivae Neonatalis eum transtulerunt, ubi
parvulus perflationi cannularum ope auxiliatae subiectus est. Multiplices
clinicae recognitiones praesentiam exhibuerunt meningitis ob sepsim ex
streptococco beta-haemolytico ortae cum conturbatione spiritus, quapropter
diagnosis dicta est valde infausta quoad valetudinem et vitam. Cum res ita
adversae se haberent, auxilium divinum per intercessionem beati Petri Poveda Castroverde invocatum est. Vesperi die 29 mensis Maii pueri valetudo
quoad rem neurologicam inopinato in melius vertere coepit usque ad completam et persistentem sanationem. De hoc casu anno 2000 apud Curiam
Barcinonensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis
iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto die 15 mensis Iunii
anno 2001 probatae sunt. Dicasterii Consilium Medicorum in sessione die 21
mensis Novembris anno 2002, affirmavit sanationem rapidam, completam,
duraturam et inexplicabilem quoad modum secundum scientiam fuisse. Die 7
mensis Ianuarii huius anni 2003 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et insequenti die 21 eiusdem mensis Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo D.no Salvatore
Boccaccio, Episcopo Frusinatensi-Verulano-Ferentino. Et in utroque Coetu,
sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum prolatum est affirmativum.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per
subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota
Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut
decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, hodierno die Beatissimus Pater declaravit:
Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Petri Poveda Castroverde, Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Institutionis Teresianae, Martyris,
videlicet de rapida, completa ac duratura sanatione modo nati Antonii Llabrés
Cerdá a « meningite neonatale dovuta a sepsi da streptococco, beta-emolitico con

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

550

distress respiratorio, in neonato con parto strumentale dopo gravidanza oltre
termine con insufficienza placentare per madre forte fumatrice ».
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 22 mensis Ianuarii A. D. 2003.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.

e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis

CONGREGATIO PRO EPISCOPIS
BRASILIAE
de abbatiae territorialis B.M. Virginis de Monteserrato Fluminis Ianuarii exstinctione necnon de finium archidioecesis Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii
mutatione

DECRETUM
Iuxta normas a Decreto Concilii Oecumenici Vaticani II « Christus Dominus » et a Motu Proprio « Catholica Ecclesia » exaratas, uti de aliis abbatiis
territorialibus nuper actum est, Congregatio pro Episcopis a Summo Pontifice postulavit ut abbatia territorialis B.M. Virginis de Monteserrato Fluminis Ianuarii extingueretur atque territorium eiusdem archidioecesi Sancti
Sebastiani Fluminis Ianuarii adiungeretur.
Gratias maximas agens Monachis Ordinis S. Benedicti pro ministerio in
salutem animarum laudabiliter expleto, attentis Huius temporis adiunctis,
Summus Pontifex Ioannes Paulus, divina Providentia PP. II, praehabito favorabili voto in Brasilia Apostolici Nuntii, necnon Congregationis pro Institutis vitae consecratae et Societatibus vitae apostolicae, preces ad Se admotas
animarum saluti valde pro futuras censuit benigneque excipiendas decrevit.

Congregatio pro Episcopis

551

Quapropter, suppleto quatenus opus sit eorum interesse habentium vel
habere praesumentium consensu, praesenti Congregationis pro Episcopis Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent,
quae sequuntur decrevit:
1. abbatia B.M. Virginis de Monteserrato Fluminis Ianuarii suum praesentem statum iuridicum ut abbatiam territorialem amittit;
2. integrum territorium exstinctae abbatiae territorialis B.M. Virginis de
Monteserrato Fluminis Ianuarii archidioecesi Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii adnectitur cuius Ordinario pastoralis cura fidelium ibi degentium committitur.
Ad haec perficienda, Congregatio pro Episcopis deputat Exc.mum Laurentium Baldisseri, in Brasilia Apostolicum Nuntium, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo
agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi.
Contrariis quibusvis minime ostantibus.
Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 6 mensis
Maii, anno 2003.
e Ioannes Baptista card. Re
Praefectus
e Franciscus Monterisi
a Secretis

L. e S.
In Congr. pro Episcopis tab., n. 621/02

PROVISIO ECCLESIARUM
Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus
Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules:
die 28 Iunii 2003. — Cathedrali Ecclesiae Cubaoënsi, noviter erectae,
Exc.mum P.D. Honestum F. Ongtioco, hactenus Episcopum Balangensem.

552

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

die 28 Iunii 2003. — Cathedrali Ecclesiae Kalookanae, noviter erectae,
Exc.mum P.D. Deogratias S. Iñiguez, Jr., hactenus Episcopum Ibanum.
— Cathedrali Ecclesiae Pasiginae, noviter erectae, Exc.mum P.D. Franciscum C. San Diego, hactenus Episcopum Sancti Pauli in Insulis Philippinis.
— Praelaturae territoriali Infantensi, Exc.mum P.D. Rolandum J. Tria
Tirona, O.C.D., hactenus Episcopum Malolosinum.
die 1 Iulii. — Metropolitanae Ecclesiae Bostoniensi, Exc.mum P.D.
Ioannem Patricium O’Malley, O.F.M. Cap., hactenus Episcopum Litoris
Palmensis.
— Cathedrali Ecclesiae Litoris Palmensis, Exc.mum P.D. Geraldum Michaëlem Barbarito, hactenus Episcopum Ogdensburgensem.
— Episcopum Coadiutorem dioecesis Orlandensis Exc.mum P.D. Thomam Gerardum Wenski, hactenus Episcopum titularem Kearniensem et Auxiliarem archidioecesis Miamiensis.
die 3 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Placentinae R.D. Amadeum Rodrı́guez
Magro, hactenus in archidioecesi Emeritensi Augustana-Pacensi Vicarium
generalem.
— Metropolitanae Ecclesiae Paderbornensi Exc.mum P.D. Ioannem Iosephum Becker, hactenus Episcopum titularem Vinensem et praefatae archidioecesis Paderbornensis Auxiliarem.
die 5 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Tiburtinae, R. D. Ioannem Paulum
Benotto, e clero archidioecesis Pisanae, hactenus Vicarium generalem eiusdem archidioecesis.
die 7 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Chunaviensi, R.D. Valtherum
Allison Hurley, e clero archidioecesis Detroitensis, ibique curionem paroeciae
Beatae Mariae Virginis Perdolentis in oppido vulgo Farmington, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Ressianensi, R.D. Ioannem Michaëlem
Quinn, e clero archidioecesis Detroitensis, ibique moderatorem Officii pro
Institutione Catholica, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Remesianensi, R.D. Franciscum Ronaldum Reiss, e clero archidioecesis Detroitensis, ibique curionem paroeciae

Congregatio pro Episcopis

553

Sanctae Franciscae Cabrini in oppido vulgo Alien Parsk, quem deputavit
Auxiliarem eiusdem archidioecesis.
die 8 Iulii 2003. — Auxiliarem dioecesis Lurinensis, Exc.mum P.D. Salvatorem Piñeiro Garcı́a-Calderón, Ordinarium Militarem Peruvianae Reipublicae, quem specialibus facultatibus instruxit.
— Cathedrali Ecclesiae Netzahualcoyotlensi, Exc.mum P.D. Carolum
Garfias Merlos, hactenus Episcopum Civitatis Altamirensis.
— Cathedrali Ecclesiae Vallis Chalcensis, noviter erectae, R.D. Aloisium
Artemium Flores Calzada, e clero dioecesis Texcocensis.
die 9 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Cachoeirensi de Itapemirim, Exc.mum
P.D. Celium de Oliveira Goulart, O.F.M., hactenus Episcopum Leopoldinensem.
— Cathedrali Ecclesiae Portus Gratiae R.D. Michaëlem Guyard, e clero
archidioecesis Parisiensis, ibique Vicarium generalem.
die 10 Iulii. — Episcopum Coadiutorem dioecesis Rancaguensis, Exc.mum P.D. Alexandrum Goić Karmelić, hactenus Episcopum Osornensem.
die 12 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Sanctissimae Conceptionis in Paraguay Exc.mum P.D. Zachariam Ortiz Rolón, hactenus Episcopum titularem
Minorensem Vicariumque Apostolicum Ciachensem in Paraquaria Natione.
die 15 Iulii. — Metropolitanae Ecclesiae Philadelphiensi Latinorum,
Exc.mum P.D. Iustinum Franciscum Rigali, hactenus Archiepiscopum Sancti Ludovici.
die 16 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Urusitanae, R.D. Iulianum
Carolum Porteous, e clero archidioecesis Sydneyensis, ibique rectorem Seminarii
maioris Boni Pastoris, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Burunitanae, R.P. Antonium Colin Fisher, O.P. hactenus moderatorem Instituti Ioannis Pauli II pro Matrimonio et
Familia in civitate Melburnensi, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis
Sydneyensis.
— Metropolitanae Ecclesiae Sancti Iacobi Equitum, Exc.mum P. D. Raimundum Benedictum De La Rosa y Carpio, hactenus Episcopum A Domina
Nostra vulgo de la Altagracia in Higüey, seu Higueyensem.

554

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

die 16 Iulii 2003. — Ordinariatui Militari in Australiae, R.D. Max Davis,
olim eiusdem Ordinariatus Vicarium generalem.
— Cathedrali Ecclesiae de Ponta Grossa, Exc.mum P. D. Sergium Arturum Braschi, hactenus Episcopum titularem Tipasensem in Numidia et Auxiliarem Curitibensem.
die 18 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Satafensi R.D. Claudium
Maniago, Vicarium generalem archidioecesis Florentinae, quem deputavit
Auxiliarem eiusdem archidioecesis.
die 23 Iulii. — Cathedrali Eclesiae Pesqueirensi R.D. Franciscum Biasin,
e clero dioecesis Patavinae, hactenus moderatorem Officii pro missionibus
eiusdem dioecesis.
die 25 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Scrantonensi, Exc.mum P.D. Iosephum Franciscum Martino, hactenus Episcopum titularem Cellensem in
Mauretania et Auxiliarem archidioecesis Philadelphiensis Latinorum.
die 26 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Celayensi, Exc.mum P.D. Lazarum
Pérez Jiménez, hactenus Episcopum Rivoriensem.
die 28 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Cordubensi Exc.mum P.D. Ioannem
Iosephum Asenjo Pelegrina, hactenus Episcopum titularem Izirianensem et
Auxiliarem Toletanum.
die 31 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Isidori, R.D. Villelmum Lorı́a
Garita, e clero archidioecesis Sancti Iosephi in Costa Rica, ibique parochum.

Diarium Romanae Curiae

555

DIARIUM ROMANAE CURIAE
Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza
Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali:
Martedı̀, 1 Luglio 2003, S.E. il Signor Abdulhafed Gaddur,
Capo Missione della Gran Giamahiria Libica Popolare Socialista
presso la Santa Sede.
Venerdı̀, 4 Luglio 2003, S.E. il Signor Seong Youm, Ambasciatore di Corea presso la Santa Sede.
Sabato, 5 Luglio 2003, S.E. il Sig. Georgios F. Poulides, Ambasciatore di Cipro presso la Santa Sede.
Ha, altresı̀, ricevuto in Udienza:
Giovedı̀, 3 Luglio 2003, l’On. Christian Poncelet, Presidente
del Senato della Repubblica Francese.
Lunedı̀, 7 Luglio 2003, S.E. il Signor Pascal Couchepin, Presidente della Confederazione Elvetica.
Lunedı̀ 7 luglio 2003 si è riunita alla presenza del Santo Padre la Congregazione delle Cause dei Santi.

SEGRETERIA DI STATO
NOMINE
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato:
3

luglio

2003

S.E. mons. George Panikulam, Arcivescovo tit. di Arpaia,
Nunzio Apostolico in Mozambico.

»

»

»

S.E. mons. Antonio Sozzo, Arcivescovo tit. di Concordia,
Nunzio Apostolico in Marocco.

»

»

»

S.E. Mons. Eliseo Antonio Ariotti, Arcivescovo tit. el. di Vibiana, Nunzio Apostolico in Cameroun.

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

556

Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha
nominato:
16

giugno

2003

I padri Hieronym Fokcinski, S.I., e Daniel Ols, O.P., Relatori
della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud
quinquennium »; Mons. Walter Brandmüller, Mons.
Giovanni Maceroni e P. Giuseppe Morandini, S.C.I.,
Consultori della Congregazione delle Cause dei Santi
« in aliud quinquennium ».

30

giugno

2003

Don Raffaele Farina, S.D.B., Prefetto della Biblioteca Apostolica Vaticana « in aliud quinquennium ».

»

»

»

P. Sergio Pagano, B., Prefetto dell’Archivio Segreto Vaticano
« in aliud quinquennium ».

»

»

»

L’Em.mo Signor Cardinale James Francis Stafford, Presidente
del Pontificio Consiglio per i Laici « usque ad 75um
annum ae. s. ».

»

»

»

Mons. Antonio Silvestrelli, Sotto-Segretario della Congregazione
per il Clero « usque ad 70um annum ae. s. ».

»

»

»

Mons. Karel Kasteel, Segretario del Pontificio Consiglio « Cor
Unum » « in aliud quinquennium ».

»

»

»

Mons. Walter Brandmüller, Presidente del Pontificio Comitato
di Scienze Storiche « in aliud quinquennium ».

1

luglio

»

S.E. Mons. James Michael Harvey, Prefetto della Casa Pontificia « in aliud quinquennium ».

»

»

»

Mons. Anthony Chirayath, Capo Ufficio nel Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti.

Protonotari Apostolici soprannumerari
12
14
»
20
25

maggio
»
»
»
»

2003
»
»
»
»

Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.

Oliviero Bernasconi (Lugano)
Clarence J. Hettinger (Peoria)
Charles B. Motsett (Peoria)
Antonio Viñayo González (León)
Peter McGuire (Leeds)

Prelati d’onore di Sua Santità
6
12
20
»

maggio
»
»
»

2003
»
»
»

Mons.
Mons.
Mons.
Mons.

Janusz Kaleta (Atyrau)
Valerio Crivelli (Lugano)
Antonio dos Santos (Porto)
José Antonio Godinho de Lima Ribeiro Bastos (Porto)

Diarium Romanae Curiae

20
»
»
»
21
27
»
»
28
»

maggio
»
»
»
»
»
»
»
»
»

2003
»
»
»
»
»
»
»
»
»

Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.

557

Pier Carlo Medinelli (La Spezia-Sarzana-Brugnato)
Theodor Paul (Osnabrück)
Leslie Tomlinson (Melbourne)
Karl Wöste (Osnabrück)
Piergiorgio Pruzzi (Tortona)
Joseph Bisztyo (Saskatoon)
George Sarauskas (Chicago)
Michael Seybold (Regensburg)
Mieczysław Mokrzycki (Lviv dei Latini)
Paweł Ptasznik (Kraków)

Cappellani di Sua Santità
14
»
»

maggio
»
»

2003
»
»

»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»

»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»

»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»

»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»

»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»

»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»

Il sac. Philbert Joseph Aikambe (Moshi)
Il sac. Ambrose Cunningham (Peoria)
Il sac. Gerardo Di Girolami (San Benedetto del Tronto-Ripatransone-Montalto)
Il sac. Donnelly Fitzpatrick (Peoria)
Il sac. Douglas Hennessy (Peoria)
Il sac. Thomas Mack (Peoria)
Il sac. Faustin Matata Mushi (Moshi)
Il sac. Dominique Ngirabanyiginya (Nyundo)
Il sac. Robert W. O’Connor (Peoria)
Il sac. Richard Pricco (Peoria)
Il sac. Brian Rejsek (Peoria)
Il sac. George Remm (Peoria)
Il sac. Paul D. Uria (Moshi)
Il sac. Petrus Godefridus Johannes Maria van Velthoven
(Breda)
Il sac. William Watson (Peoria)
Il sac. Ângelo Alves (Porto)
Il sac. Giovanni Battista Bettoni (Bergamo)
Il sac. Dietmar Blank (Osnabrück)
Il sac. Lucien Bouffandeau (Poitiers)
Il sac. Otto Brauer (Paderborn)
Il sac. Herbert Brockschmidt (Osnabrück)
Il sac. Gabriel da Costa Maia (Porto)
Il sac. Manuel da Costa Mota (Porto)
Il sac. Armando De Paiva (Natal)
Il sac. Luis Ignacio Beda Duran Sánchez (Ciudad Rodrigo)
Il sac. Karl Hengst (Paderborn)
Il sac. Sebastião Martins Luis Brás (Porto)
Il sac. Ansgar Lüttel (Osnabrück)
Il sac. Reinhard Molitor (Osnabrück)
Il sac. Jacques Mondón (Poitiers)
Il sac. João Penha Filho (Natal)
Il sac. Hermann Rickers (Osnabrück)
Il sac. Alfons Strodt (Osnabrück)

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

558

14
»
»
»
»
»
»
»

maggio
»
»
»
»
»
»
»

2003
»
»
»
»
»
»
»

Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il

sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.

Manuel Clemente Teixeira (Porto)
Antón van’t Walderveen (Fulda)
Axel Werner (Köln)
Hermann Wieh (Osnabrück)
Johann Neumüller (Regensburg)
Bernhard Piendl (Regensburg)
Josef Thalhammer (Regensburg)
Winfried Haunerland (Essen)

ONORIFICENZE
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha
conferito:
La Gran Croce dell’Ordine di San Gregorio Magno
12
28
»
»

maggio
»
»
»

2003
»
»
»

Al
Al
Al
Al

sig.
sig.
sig.
sig.

Francesco Mengozzi (Roma)
Mario Agnes (Avellino)
Camillo Cibin (Roma)
Joaquı́n Navarro-Valls (Cartagena en España)

La Commenda con Placca dell’Ordine di San Gregorio Magno
6
12
28

maggio
»
»

2003
»
»

Al sig. Elmar Theodor Mäder (Città del Vaticano)
Al sig. Marco Zanichelli (Roma)
Al sig. Angelo Gugel (Roma)

La Commenda dell’Ordine di San Gregorio Magno
20

maggio

2003

Al sig. Edward J. Phelan (Saint John’s, Newfoundland)

Il Cavalierato dell’Ordine di San Gregorio Magno
6
»
»
»
»
»
27
»
»

maggio
»
»
»
»
»
»
»
»

2003
»
»
»
»
»
»
»
»

Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al

sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.

Gerhard Andenmatten (Città del Vaticano)
Filippo Caponi (Roma)
Massimo Ceccarelli (Roma)
Franco Coccioli (Lanciano-Ortona)
Giuseppe De Marinis (Roma)
Maurizio Grossoni (Roma)
Antonius Hendricus Kassing (Haarlem)
Bill Ludlow (Plymouth)
Anthony George Dudley Vassallo (Clifton)

Diarium Romanae Curiae

559

La Croce di Dama dell’Ordine di San Gregorio Magno
27

maggio

2003

»

»

»

Alla sig.ra Catharina Maria Anna C. Andriessen-ten Holter
(’s-Hertogenbosch)
Alla sig.ra Gillian Vassallo (Clifton)

La Commenda con Placca dell’Ordine di San Silvestro
28

maggio

2003

Al sig. Arturo Mari (Roma)

La Commenda dell’Ordine di San Silvestro
20
»
»
»
»
»

maggio
»
»
»
»
»

2003
»
»
»
»
»

Al
Al
Al
Al
Al
Al

sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.

Giancarlo Aimo (Roma)
Giuseppe Crea (Roma)
Antonino Guzzetta (Roma)
Gino Lioniello (Roma)
Giancarlo Ceccarelli (Roma)
Leonardus A. M. de Bekker (’s-Hertogenbosch)

Il Cavalierato dell’Ordine di San Silvestro
14
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»

maggio
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»

2003
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»

Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al

sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.

Winfried Lipscher (Warszawa)
Pasquale Pedone (Pitigliano-Sovana-Orbetello)
Friedrich Perschler (Graz-Seckau)
Marcello Peschiutta (Udine)
Aldino Tosolini (Udine)
Winfried Weick (Köln)
Michael J. K. Chen (Taipei)
John Chiang (Taipei)
Carlo De Giovanni (Roma)
Paolo Dibartolo (Roma)
Massimo Donnini (Roma)
Flavio Farinelli (Roma)
Stefano Picola (Roma)
James H. S. Liao (Taipei)
Shan Tai Lin (Taipei)
Luke Ying Fan Liu (Taipei)
Guido Orsi (Roma)
Francesco Sebastio (Latina-Terracina-Sezze-Priverno)
Giorgio Vitozzi (Roma)
Lucas Yeh In-fu (Taipei)
Robert In Fu Yeh (Taipei)
Thadeus Te Yao Ying (Taipei)
Giancarlo Zordan (Roma)

Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale

560

14
»

maggio
»

2003
»

Al sig. Gioacchino Toscano (Roma)
Al sig. Hermanus Johannes Maria van Ossevoort (’s-Hertogenbosch)

La Croce di Dama di Commenda dell’Ordine di San Silvestro
20

maggio

2003

Alla sig.ra Mary Eleanor Flanagan (Arlington)

La Croce di Dama dell’Ordine di San Silvestro
14
»
»
»

maggio
»
»
»

2003
»
»
»

Alla
Alla
Alla
Alla

sig.ra
sig.ra
sig.ra
sig.ra

Noemi Galloni (Pitigliano-Sovana-Orbetello)
Myriam Hsiang Wen Chang (Taipei)
Jennifer Liang Chuan Chen (Taipei)
Nancy Wang (Taipei)

NECROLOGIO
20
2

giugno
luglio

2003
»

»

»

»

3
6

»
»

»
»

»
7

»
»

»
»

»
11

»
»

»
»

»
14

»
»

»
»

Mons. Simeon Valerio, Vescovo tit. di Mimiana.
Mons. Raymond Roy, Vescovo em. di Saint Paul in Alberta
(Canada).
Mons. Johannes L. Brenninkiaeijer, Vescovo di Kroonstad
(Sud Africa)
Mons. Gaetano Alibrandi, Arcivescovo tit. di Binda.
Card. Ignacio A. Velasco Garcia, del tit. di S. Maria D. Mazzarello, Arcivescovo di Caracas (Venezuela).
Mons. Ćiril Kos, Vescovo em. di Djakovo (Croazia).
Mons. Raphaël Bidawid, Patriarca cattolico di Babilonia dei
Caldei (Iraq).
Mons. Roman Andrzejewski, Vescovo tit. di Tullia
Mons. John R. Roach, Arcivescovo em. di Saint Paul and
Minneapolis (Stati Uniti d’America).
Mons. Antonio Fortich, Vescovo em. di Bacolod (Filippine)
Mons. Dino Trabalzini, Arcivescovo em. di Cosenza-Bisignano (Italia).