An. et vol. XCV 8 Septembris 2003 N. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE DECRETALES quibus Petro a S. Iosepho Betancur sanctorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam. « Ut filii lucis ambulate » (Eph 5, 8). Beatus Petrus a S. Iosepho Betancur, cum maxime optaret ut lucis fides in Novae Continentis gentes deferretur, in divinae Providentiae fiducia inconcusse nisus, Atlanticum oceanum transiit, ut illis incolis salutarem Christi nuntium comportaret, qui vera est lux quae illuminat cunctos homines (cfr Io 1, 9), quique eos sibi sociari vult. Dei Servus Ninguariae, quae una est e septem Fortunatis insulis, anno mdcxxvi ex humili piaque domo ortus est. Puer et adulescens parentes in agrorum operibus iuvit atque aetatis ex primis temporibus in precandi studium liquide se inclinabat. Cum deteriores condiciones cognosceret in quibus Americae incolae versabantur, illuc accedere voluit eorum aerumnas levaturus itemque Evangelii Nuntium cum iis communicaturus. xxiii annos natus profectus est: primum Cubam adiit, tum Honduriam, tum denique Guatimalam. Se impelli sensit ad sacerdotium adipiscendum, atque spiritalis moderatoris suasu necessaria studia sibi sumpsit. Humilis et in pietatis exercitia intentus ceterorum discipulorum sibi conciliavit aestimationem. Illo tempore ad solamen aegrotis ferendum valetudinaria adire solebat. Licet animum in humanas disciplinas intenderet, ea quae sperabat non obtinuit ideoque a sacerdotii suscipiendi proposito recedere debuit, at non concidit animo. Precationes magis frequentavit, ut intellegeret ad quem vitae statum a Domino vocaretur. Vo- 562 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale cationem animadvertens ad vitam suam Christo consecrandam, mense Ianuario anni mdclv uti laicus Tertium Ordinem Franciscalem ingressus est, quem vitae operumque sanctitate collustravit. In Calvariae Sanctuarium se recessit, ubi aeditui officium gessit. Ut religionis ignorationem cognovit inibi incolarum potissimum puerorum, catecheticam institutionem eis comparavit. Eodem tempore pauperum condicionibus sublevandis operam dedit, divites adhortans ut quaedam eorum bonorum pars indigentibus destinaretur. Anno mdclviii domum constituit quandam quae catechesis esset sedes pueris desertis, locus peregrinis discipulis recipiendis, domicilium pauperibus valetudinem recuperantibus. Socios quoque in hac opera adiutores quaesivit, quos facile invenit, cum eius vitae mos eloquentior esset quam quodvis verbum, et omnes qui ad eum accedebant ad colendam hortabatur virtutem. Primo ex hoc manipulo, Ordinem Bethleemitam condidit, cuius sodales apostolicis muneribus agendis se tradebant ac simul precationis ac paenitentiae operi. Haec nova sodalium familia, mortuo Beato, ab ecclesiastica potestate est comprobata. Dei voluntati obsequens suaeque vocationi fidelis in sanctimoniae semitis magis ac magis est progressus, altum in virtutum exercitio obtinens sanctitatis gradum. Ex continuata ferventique precatione vim hausit fidem erga Deum Patrem, Filium et Spiritum Sanctum usque testificandi. Suam spiritalem vitam per Incarnationis Passionisque Domini Nostri mysteriorum contemplationem aluit. Virginis Sanctissimae tutelae cunctam suam operam commisit, qui, ut popularem devotionem in Virginem Mariam augeret, piam Rosarii recitandi consuetudinem aliasque Mariales precationes inculcavit. Quamvis materialibus facultatibus careret, socialia et apostolica onerosa incepta Providentia innitens suscepit. In Deum dilectio eum in missionarium famulatum compulit, cum cunctam vitam Christi Regno effundendo commodaret. De spiritali fidelium salute sollicitus, adulescentes in christiana doctrina instituendos curavit itemque morituros, quibus aeternae beatitudinis spem demonstrabat, omnibus viribus suis sublevavit. Vias locaque decurrit, ut aerumnas omneque genus miserias leniret. Pupilli, captivi, mendici, infirmi ac peregrini ipsius fruebantur operibus. Homines qui eum conveniebant auxilia consiliaque petituri prudenter at sagaciter direxit. Se omnibus aequum praebuit atque Ecclesiae leges suique Ordinis regulas servavit. Perseveranter ac prudenter opera perfecit quae Dominus suadebat, omnibus neglectis impedimentis. Parcus cibi potionisque, necessariam tantum corpori concessit quietem ac voluptates asperam per paenitentiam cohibuit. Nullum sibi sed Deo uni tribuit de suorum operum prosperitate meritum. Evangelica consilia studiose tenuit atque in omnibus rerum adiunctis verum se exhibuit Sancti Francisci Assisiensis filium discipulumque. Ieiuniis confectus atque arteriarum pulmonumque inflammatione correptus die xxv mensis Aprilis anno mdclxvii, sacramen- Acta Ioannis Pauli Pp. II 563 tis infirmorum susceptis, e vita cessit. Eius propter latam sanctitatis famam anno mdcxciii Processus Informativus incohatus est. His iure statutis perfectis rebus, die xxii mensis Iunii anno mcmlxxx a Nobis sollemniter Beati titulo est insignitus. Die vii mensis Iulii anno mmi Nobis coram decretum prodiit super miraculo. Faventibus Patribus Cardinalibus Episcopisque in Consistorio die xxvi mensis Februarii anno mmii coadunatis, statuimus ut canonizationis ritus in Guatimalensi urbe die xxx sequentis mensis Iulii ageretur. Hodie igitur apud urbem Guatimalensem, inter sacra hanc elocuti sumus Canonizationis formulam: En honor de la Santı́sima Trinidad, para exaltación de la fe católica y crecimiento de la vida cristiana, con la autoridad de nuestro Señor Jesucristo, de los santos Apóstoles Pedro y Pablo y Nuestra, después de haber reflexionado largamente, invocado muchas veces la ayuda divina y oı́do el parecer de numerosos hermanos en el episcopado, declaramos y definimos Santo al Beato Hermano Pedro de San José Betancur y lo inscribimos en el Catálogo de los Santos, y establecemos que en toda la Iglesia sea devotamente honrado entre los Santos. En el nombre del Padre y del Hijo y del Espı́ritu Santo. Coram omnibus hominibus fulgens habetur exemplar praeclarus hic vir, qui totam suam exegit vitam ad Dei hominumque profectum naviter operando, quique humilioris ordinis potissimum dilexit cives atque inter ipsos continenter versatus est, salutifera Domini dona et Evangelii verba exhibens cunctis. Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime officientibus rebus quibuslibet. Datum in urbe Guatimalensi, die tricesimo mensis Iulii anno Domini bis millesimo altero, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 519.596 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 564 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I PORTUS GENTILIS In Gabone nova conditur dioecesis Portus Gentilis. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam. Cum petitum esset nuper ut metropolitana Sedes Liberopolitana in Gabone ita divideretur ut nova constitueretur dioecesis ad aptius provehendam aeternam salutem Christifidelium ibidem degentium eorumque regimini efficacius consulendum, Congregatio pro Gentium Evangelizatione omnibus mature perpensis habitoque pariter faventi voto Venerabilis Fratris Marii Roberti Cassari, Archiepiscopi titulo Truentini atque in memorata Natione Apostolici Nuntii, admotam postulationem censuit esse accipiendam. Nos igitur, Qui gravissimo fungimur munere supremi Pastoris universae catholicae Ecclesiae, talem sententiam ratam habentes, summa Apostolica potestate haec decernimus. Ab archidioecesi Liberopolitana separamus territorium Provinciae civilis, quae patrio sermone nuncupatur « Ogooué-Maritime »; ex eoque novam dioecesim Portus Gentilis condimus, quam metropolitanae Ecclesiae Liberopolitanae suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus. Praeterea iubemus episcopalem sedem poni in civitate « Port-Gentil » atque templum ibidem exstans, Deo in honorem Sancti Ludovici dicatum, ad dignitatem cathedralis Ecclesiae evehimus; cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perducet ad exitum praedictus Venerabilis Frater Marius Robertus Cassari, qui, re acta, curabit documenta exaranda sincerisque exemplis Congregationi pro Gentium Evangelizatione mittenda. Hanc denique Constitutionem Nostram iugiter ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die septimo mensis Martii, anno Domini bis millesimo tertio, Pontificatus Nostri vicesimo quinto. e Angelus card. Sodano Crescentius card. Sepe Secretarius Status Congr. pro Gentium Evang. Praef. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 536.865 Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Acta Ioannis Pauli Pp. II 565 II MAKOKUENSIS Nova in Gabone Praefectura Apostolica conditur Makokuensis appellanda. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam. Omnium de fidelium spiritali progressione solliciti, cuncta disponere volumus quae salutiferae veritatis praedicationem toto in terrarum orbe fovent. Nunc de gentibus cogitamus quae in Gabone commorantur quibus properamus institutionalia etiam offerre adiumenta ut Evangelium Christi quam efficacissime illa in dilecta terra nuntietur. Quapropter Congregationis pro Gentium Evangelizatione de sententia, audito favorabili quorum interest voto, adsentiente Venerabili Fratre Mario Roberto Cassari, Archiepiscopo titulo Truentino ac in Gabone Apostolico Nuntio, regionem civilem v.d. « Ogooué-Ivindo » a dioecesi Oyemensi distrahimus atque ex ista regione Praefecturam Apostolicam Makokuensem condimus eamque sollicitis curis dioecesis Oyemensis committimus. Haec omnia ad expedienda Venerabilem quem diximus Fratrem Marium Robertum Cassari destinamus, necessarias et opportunas ei tribuentes facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum. Re demum ad exitum perducta, documenta conficiantur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione diligenter mittantur, contrariis rebus minime quibuslibet obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die septimo mensis Martii, anno Domini bismillesimo tertio, Pontificatus Nostri vicesimo quinto. e Angelus card. Sodano Crescentius card. Sepe Secretarius Status Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 536.867 566 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale III VELEZANA In Columbia nova conditur dioecesis Velezana. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam. Ad satius providendum spirituali bono Christifidelium, Venerabilis Frater Georgius Leonardus Gómez Serna, O.P., tunc sacrorum Antistes Succursensis et Sancti Aegidii, audita Conferentia Episcopali Columbiana, ab hac Apostolica Sede petivit ut quodam distracto territorio a circumscriptione ecclesiastica sua nova dioecesis conderetur. Nos, praehabito faventi voto Venerabilis Fratris Beniamini Stella, Archiepiscopi titulo Midilensis et in eadem Natione Apostolici Nuntii, de consilio Congregationis pro Episcopis admotae postulationi animarum saluti valde profuturae libenter concedendum esse putamus. De plenitudine igitur Nostrae potestatis sequentia decernimus. A dioecesi Succursensi et Sancti Aegidii separamus integrum territorium paroeciarum, quae patrio sermone nuncupantur: Cristo Rey in municipio Albania, Nuestra Señora del Carmen et Nuestra Señora del Rosario ad Barbosa, San Antonio de Padua et Nuestra Señora del Carmen prope Bolivar, Ecce Homo in loco Chipatá, Santa Rita de Casia apud El Guacamayo, Santo Cristo ad El Peñón, San José ad Florián, Santo Cristo ad Guavatá, San Roque in loco Güepsa, Sagrado Corazón in municipio Jesús Marı́a, Nuestra Señora del Rosario in municipio La Aguada, Sagrado Corazón in municipio La Belleza, Nuestra Señora de la Paz in municipio La Paz, Sagrado Corazón et San Ignacio in municipio Landázuri, Santa Bárbara in municipio Puente Nacional, San Benito in municipio San Benito, Marı́a Auxiliadora, Santa Elena, San José et San Juan Bosco in municipio Santa Elena, Santa Marı́a Madre de la Iglesia, Santa Teresita del Niño Jesús et San Isidro Labrador in municipio Sucre et Santa Marı́a del Jordán et La Transfiguración in municipio Vélez atque ex ita distracto territorio novam constituimus dioecesim Velezanam, quae iisdem limitabitur finibus, quibus praedictae paroeciae, simul sumptae, terminantur. Sic conditae Ecclesiae sedem in urbe Vélez ponimus, ibique exstans paroeciale templum, Deo dicatum in honorem Beatissimae Virginis Mariae « de las Nieves », ad gradum et dignitatem Cathedralis ecclesiae evehimus mandantes ut ibidem Capitulum Canonicorum, ad iuris Acta Ioannis Pauli Pp. II 567 normam, instituatur. Praeterea dioecesim Velezanam suffraganeam facimus metropolitanae Sedi Bucaramanguensi eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi pro tempore eiusdem archidioecesis subicimus. Cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perficienda committimus memorato Venerabili Fratri Beniamino Stella vel, ipso a sede absente, illi, qui curat negotia Apostolicae Nuntiaturae in Columbia, eisdem tribuentes necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito Congregationi pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis, cum primum fas erit, mittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo quarto mensis Maii, anno Domini bismillesimo tertio, Pontificatus Nostri vicesimo quinto. e Angelus card. Sodano e Ioannes B. card. Re Secretarius Status Congr. pro Episcopis Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 540.016 IV SS.MAE TRINITATIS IN ALMATA In Cazakistania nova dioecesis Sanctissimae Trinitatis in Almata appellanda, erigitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam. Dilectae Almatensis catholicae communitatis spiritalem contuentes progressum et fidelium numerum constanter augentem, Nos laetantes festinamus ibidem novam dioecesim instituere. Ideo, re mature deliberata audito- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 568 que voto quorum interest, Administrationem Apostolicam Almatensem ad gradum et dignitatem dioecesis extollimus Sanctissimae Trinitatis in Almata nuncupandae, eamque facimus metropolitanae Ecclesiae Mariae Sanctissimae in Astana suffraganeam eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi illius Sedis subiectum. Novam dioecesim volumus iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione esse obnoxiam. Sedem novae dioecesis in urbe vulgo « Almaty » ponimus, ecclesiam vero sub titulo Sanctissimae Trinitatis in eadem urbe exstantem ad gradum Ecclesiae cathedralis evehimus, iuribus ac privilegiis concessis quae ad eiusmodi templa spectant. Quod autem ad novae dioecesis pertinet regimen, bonorum ecclesiasticorum administrationem, sede vacante administratoris electionem, alumnorum Seminarii institutionem, fidelium iura horumque similia, serventur quae sacri canones praescribunt. Haec autem, quae praescripsimus, committimus perficienda Venerabili Fratri Iosepho Wesołowski, Archiepiscopo titulo Slebtensi et Nuntio Apostolico in Cazakistania, vel, absente eo, illi qui negotia curat Apostolicae Sedis in eadem regione, ac omnes eis tribuimus necessarias et convenientes facultates, etiam subdelegandi quemvis virum in dignitate ecclesiastica constitutum, onere imposito ad Apostolicam hanc Sedem sincerum actus effectae exsecutionis exemplar sedulo mittendi. Has denique Litteras Nostras ratas et fı̀rmas esse nunc et in posterum volumus, quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo septimo mensis Maii, anno Domini bismillesimo tertio, Pontificatus Nostri vicesimo quinto. e Angelus card. Sodano Crescentius card. Sepe Secretarius Status Congr. pro Gentium Evang. Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 540.444 Acta Ioannis Pauli Pp. II 569 V SANCTAE MARIAE IN ASTANA In Cazakistania Provincia ecclesiastica conditur et Administratio Apostolica Astanansis ad gradum dignitatemque archiepiscopalem et metropolitanam evehitur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam. In Cazakistania fidelium copiam confirmari laetantes cernimus atque ut ii usque volumus floreant et Christi salutem omnibus exhibeant, ad quorum salubriorem prosperitatem ecclesiastica instituta aptare properamus. Itaque, Apostolicae Nostrae potestatis usi plenitudine, Provinciam ecclesiasticam in Cazakistania erigimus pariterque Administrationem Apostolicam Astanansem ad gradum dignitatemque archidioecesis metropolitanae Sanctae Mariae in Astana evehimus, cuius archiepiscopalis sedes in urbe Astanansi locabitur et templum sub vocabulo « Matris a Perpetuo Succursu » in eadem urbe situm ad dignitatem ecclesiae cathedralis extollitur, cui exinde sedi nectentur dioeceses Almatensis et Karagandansis necnon Administratio Apostolica Atirauensis, veluti suffraganeae Sedes. Ad haec omnia exsolvenda Venerabilem Fratrem Iosephum Wesołowski deputamus, Archiepiscopum titulo Slebtensem seu Sancti Fiaci inter montes, atque in Cazakistania Apostolicum Nuntium, facta videlicet facultate quempiam virum in ecclesiastica dignitate constitutum subdelegandi. Re tandem ad exitum perducta, documenta conficiantur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittantur, contrariis rebus minime officientibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die septimo decimo mensis Maii anno Domini bismillesimo tertio, Pontificatus Nostri quinto et vicesimo. e Angelus card. Sodano Crescentius card. Sepe Secretarius Status Congr. pro Gentium Evang. Praef. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 540.446 570 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabilibus Servis Dei Nicolao Čarneckyj et honores decernuntur. XXIV Sociis martyribus Beatorum IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Sicut abundant passiones Christi in nobis, ita per Christum abundat et consolatio nostra » (2 Cor 1, 5). Venerabiles Servi Dei Nicolaus Čarneckyj et xxiv Socii, fı̀deles Christi discipuli, contumelias acceperunt et vexationes omne genus, ac tandem mortem, ob tuendam fidem in Christum Salvatorem, cuius fortitudine et solacio fulciebantur. Communismi athei insectatio in Catholicam Ecclesiam invecta eadem implacabili saevitia eos diversimode percussit. Dum alii in insidias inciderunt, alii in sovieticis locis captivitatis plures per annos sunt clausi et prae susceptis cruciatibus mortem obierunt sive in iisdem locis sive extra. Omnes autem unanimes se ostenderunt in fortitudine qua vitam obtulerunt usque ad sanguinem effundendum, ut cum Summo Pontifice suisque pastoribus coniuncti manerent. Hi gloriosi martyres sua conversatione amorem fortiorem esse morte sunt professi. Ecce nomina horum Evangelii testium: 1. Nicolaus Čarneckyj, 74 annorum aetatem habens, Congregationis SS.mi Redemptoris sodalis, Episcopus titulo Lebediensis, Exarchus Apostolicus locorum Volyń et Pidljashja; post aliquos annos acerbissimae custodiae, Leopoli martyrium consummavit die ii mensis Aprilis anno mcmlix. 2. Gregorius Khomyšyn, 78 annos natus, Episcopus Stanislaopolitanus, in valetudinario carceris urbis Kioviae gloriosam obiit mortem die xxviii mensis Decembris anno mcmxlv. 3. Iosaphat Kocylovskyj, 71 annorum, Ordinis Basiliani S. Iosaphat sodalis, Episcopus Premisliensis; in publicae custodiae campo loci Čapaivca, Kioviensi in regione, ad Dominum migravit die xvii mensis Novembris anno mcmxlvii. 4. Simeon Lukač, 71 annos natus, Episcopus Ecclesiae Graeco-Catholicae Ucrainae « clandestinae ». Ob carceris cruciatus gravi in morbo versans ad mortem ductus est in pago Starunya, regionis Stanislaopolitanae, die xxii mensis Augusti anno mcmlxiv. Acta Ioannis Pauli Pp. II 571 5. Basilius Velyčkovskyj, 70 annos natus, Congregationis SS.mi Redemptoris sodalis, Episcopus Ecclesiae Graeco-Catholicae Ucrainae « clandestinae ». Valetudine eius in deterius vertente ob vexationes quas subierat, spiritum Deo reddidit anno mcmlxxiii die xxx mensis Iunii in urbe Vinnipega, in Canada. 6. Ioannes Slezyuk, 76 annorum aetatem gerens, Episcopus Ecclesiae Graeco-Catholicae « clandestinae ». Acerbis cruciatibus in carcere correptus, in urbe Ivano-Frankivsk martyrium subiit die ii mensis Decembris anno mcmlxxiii. 7. Nicetus Budka, 72 annos natus, Episcopus Exarchus pro Catholicis Ucrainis in Canada. In Christi pace quievit die xxviii mensis Septembris anno mcmxlix in campo publicae custodiae Karadzarensis, in urbe Karaganda, Cazakistaniae. 8. Gregorius Lakota, lxvii aetatis annum agens, Episcopus titulo Daoniensis, Auxiliaris Premisliensis. Ad martyrii palmam pervenit die v mensis Novembris anno mcml in campo publicae custodiae loci Abez, in Sibiria. 9. Leonidas Fëdorov, 55 annos natus, Exarchus Catholicorum Russicorum ritus Byzantini, Sacerdos Studita. Ob morbos quibus in carcere affectus est in Domino requievit die vii mensis Martii anno mcmxxxv in urbe Vjatka, nunc Kirov in Russia. 10. Nicolaus Konrad, annorum 64, Presbyter archidioecesis maioris Leopolitanae. A militibus bolscevicis interfectus est die xxvi mensis Iunii anno mcmxli in silva loci Birok, prope Stradch, in provincia Leopolitana. 11. Andreas Iščak, 53 annos natus, Presbyter archidioecesis maioris Leopolitanae. Ex parte militum bolscevicorum martyrium sumpsit die xxvi mensis Iunii anno mcmxli Leopoli in pago Sykhiv. 12. Romanus Lysko, xxxv annum agens, Presbyter archidioecesis maioris Leopolitanae. In carcere urbis Leopolis pro Christo sanguinem effudit die xiv mensis Octobris anno mcmxlix. 13. Nicolaus Cehelskyj, 54 annos natus, Presbyter archidioecesis maioris Leopolitanae. In campo publicae custodiae loci Javas, stationis Potmae in Mordovia quondam sub imperio Unionis Sovieticae, die xxv mensis Maii anno mcmli martyrium consummavit. 14. Petrus Verhun, 67 annorum aetatem habens, Presbyter archidioecesis maioris Leopolitanae, Visitator Apostolicus pro Catholicis Ucrainis in Germania. Die vii mensis Februarii anno mcmlvii martyr occubuit in campo publicae custodiae loci Angarsk, prope Krasnojarsk in Sibiria. 572 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 15. Alexius Zaryckyj, 51 annos natus, Presbyter archidioecesis maioris Leopolitanae. In campo publicae custodiae loci Dolinka, Karagandae in Cazakistania, supremam obiit horam die xxx mensis Octobris anno mcmlxiii. 16. Clemens Šeptyckyj, annos natus 81, Presbyter Studita, Archimandrita Monasterii loci Univ. In carcere urbis Vladimirensis in Russia die i mensis Maii anno mcmli martyrio coronatus est. 17. Severianus Baranyk, annorum 51 aetatem habens, Sacerdos professus Ordinis Basiliani Sancti Iosaphat. Exeunte mense Iunio anno mcmxli est vita functus in carcere urbis Drohobych. 18. Ioachim Senkivskyj, annos natus 44, Sacerdos professus Ordinis Basiliani Sancti Iosaphat. Extremum duxit spiritum ultimis diebus mensis Iunii anno mcmxli in carcere urbis Drohobych. 19. Zenon Kovalyk, 37 annorum aetatem habens, Presbyter professus Congregationis SS.mi Redemptoris. Anno mcmxli mense Iunio exeunte animam efflavit in carcere urbis Leopolis. 20. Vitalius Vladimirus Bajrak, 39 annos natus, Presbyter professus Ordinis Basiliani Sancti Iosaphat. In carcere urbis Drohobych die xvi mensis Maii anno mcmxlvi vitam persolvit. 21. Ivanus Ziatyk, annorum 52, Presbyter professus Congregationis SS.mi Redemptoris, Vicarius Generalis Ecclesiae Graeco-Catholicae Ucrainae. In campo publicae custodiae oppidi Oserlag prope Irkutsk in Russia gloriosam obiit mortem die xvii mensis Maii anno mcmlii. 22. Tarsicia (in saec.: Olga Mackiv), 25 annos nata, Soror professa Congregationis Sororum Ancillarum a Maria Immaculata. A quodam milite Russico est interempta die xviii mensis Iulii anno mcmxliv in pago Krystonopil. 23. Olympia (in saec.: Olga Bidà), 49 annos nata, Soror professa Congregationis Sororum a Sancto Ioseph. Obviam Domino ivit die xxviii mensis Ianuarii anno mcmlii in campo captivis custodiendis loci Kharsk, Tomisci in Sibiria. 24. Laurentia (in saec.: Leucadia Harasymiv), 40 annorum aetatem habens, Soror professa Congregationis Sororum a Sancto Ioseph. Ad Dominum migravit die xxvi mensis Augusti anno mcmlii in campo captivis custodiendis loci Kharsk, Tomisci in Sibiria. 25. Vladimirus Pryjma, 34 annos natus, Christifidelis laicus et pater familias. Sub militibus Russicis martyrium subiit die xxvi mensis Iunii anno mcmxli in silva loci Birok prope Stradch, Leopoli. Acta Ioannis Pauli Pp. II 573 Increbrescente martyrii fama, anno mcmxcvii Archiepiscopus Sedis maioris Leopolitanae Causam incohavit beatificationis seu declarationis martyrii. Expletis omnibus de iure explendis, Nobis coram Decretum super martyrio prodiit die xxiv mensis Aprilis anno mmi. Qua de re statuimus ut ritus beatificationis, occasione itineris pastoralis Nostri in Ucrainam, Leopoli perageretur die xxvii proximi mensis Iunii. Hodie igitur Leopoli inter Missarum Sollemnia hanc protulimus formulam: « Noi, accogliendo il desiderio dei Nostri Fratelli Lubomyr Cardinale Husar, Arcivescovo Maggiore di Lviv degli Ucraini, Ivan Semedi, Vescovo di Mukacheve di rito bizantino, Sofron Stefan Mudry, Vescovo di Ivano-Frankivsk (Stanislaviv) degli Ucraini e Mychajlo Koltun, Vescovo di Sokal degli Ucraini e di molti altri Fratelli nell’episcopato e di molti fedeli, dopo aver avuto il parere della Congregazione delle Cause dei Santi, con la Nostra Autorità Apostolica concediamo che i Venerabili Servi di Dio Mykola Čarneckyj e 24 Compagni martiri, Teodor Romża, Omeljan Kovč e Josaphata Hordashevska d’ora in poi siano chiamati Beati e che si possa celebrare la loro festa nei luoghi e secondo le regole stabilite dal diritto, ogni anno: il 27 giugno per Mykola Čarneckyj e 24 Compagni martiri, il 1º novembre per Teodor Romża, il 27 giugno per Omeljan Kovč e il 20 novembre per Josaphata Hordashevska. Nel nome del Padre e del Figlio e dello Spirito Santo ». Consueta habita oratione de vita virtutibusque horum beatorum caelitum qui martyres occubuerunt, Nos Ipsi, animo laetanter commoti et admirantes tantam horum heroum alacritatem ad sanguinem pro Domini amore fundendum, summa devotione christianam eorum fortitudinem publice laudavimus et in adiutorium totius Ecclesiae adhuc in terra peregrinantis caeleste eorundem invocavimus patrocinium. Quae autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim sortiri, contrariis rebus minime quibuslibet obstantibus. Datum Leopoli in Ucraina, sub anulo Piscatoris, die xxvii mensis Iunii, anno mmi, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 497.600 574 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale II Servo Dei Aloisio Variara, sacerdoti S.D.B., Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Et venit ad eum leprosus deprecans eum et genu flectens et dicens ei: Si vis, potes me mundare. Et misertus extendens manum suam tetigit eum et ait illi: Volo, mundare. Et statim discessit ab eo lepra, et mundatus est » (Mc 1, 40-42). Miseratio Iesu erga leprosum radix dici potest fuisse vocationis Servi Dei Aloisii Variara, qui totam impendit vitam leprosis levandis. Natus est in Astensi pago vulgo Viarigi die xv mensis Ianuarii anno mdccclxxv; piissimi parentes christianis moribus educaverunt eum. Duodecim annos natus translatus est in locum Valdocco ut studia pergeret. Intensus contuitus, quem Ioannes Bosco, post tres menses obiturus, ad eum conicit, aditum aperit illi ad Oratorium, et ulterius ducet eum ad Societatem Salesianam Sancti Ioannis Bosco. Novitiatum incohat die xvii mensis Augusti anno mdcccxci et sequenti anno die ii mensis Octobris coram beato Michaële Rua perpetua nuncupat vota. Duobus elapsis annis, ad missiones proficisci cupiens, in Columbiam destinatur ad pagum vulgo Agua de Dios. Inibi florentis iuventutis vires insumit pro octingentis aegrotis ibi degentibus, qui magni habent eius musicas dotes. Cantu, arte musica, symphoniaco coetu, spectaculis usus, laetitiam seminat in « urbe doloris » quam vocant. Sacerdotio insignitur die xxiv mensis Aprilis anno mdcccxcviii. In pastorali explendo opere conspicua spiritalique eminet prudentia, quae peculiarem in modum in sacro reconciliationis ministerio nota redditur. Detegens apud leprosas suas paenitentes desiderium Domino se vovendi, audacter cogitat de condenda religiosa Congregatione ubi mulieres lepra quoque correptae excipi possint. Ita initium capit Institutum Filiarum Sacrorum Cordium Iesu et Mariae. Eodem tempore strenue sese offert suis praedilectis leprosis, pro quibus condit Orphanotrophium « Michele Unia » cum scholis variis artificum. Dum vero integris viribus actuositatem explicabat, amotus est ab illo pago Agua de Dios et translatus in diversas sedes suae Provinciae religiosae. Solida tamen fide suffultus, sereno animo percurrit illam acerbam « Viam crucis » (quae usque ad extremum spiritum protrahetur), omnino fretus « omnia a Deo procedere et ad Eum ducere », uti quodam die dixerat cum falso certior factus est seipsum lepra affectum esse. Per hanc immolationem plene conscius redditur se vividum perhibere testimonium charismatis Insti- Acta Ioannis Pauli Pp. II 575 tuti a seipso conditi. Salesianae spiritualitati, quam pro iuvenibus vivit, adiungit spiritualitatem oblationis sacrificalis, quam uti notam peculiarem filiabus suis transmittit. Eius desiderium animas in « victimas » transformandi exemplo nititur Venerabilis Andreae Beltrami, martyris silentio patientis, quem in loco vulgo Torino-Valsalice cognovit annis mdcccxcii-mdcccxciv. Die i mensis Februarii anno mcmxxiii vita fungitur in loco Cucuta, longe a leprosis et a filiabus suis, sicut ex oboedientia statutum fuerat; et a die xvii mensis Novembris anno mcmxli exuviae quiescunt in sacello sororum eius in pago Agua de Dios. Increbrescente sanctitatis fama, Archiepiscopus Bogotensis Causam incohat anno mcmlix. Nosmet Ipsi die ii mensis Aprilis anno mcmxciii agnovimus virtutes eius heroico gradu exercitas esse. Apud Curiam archidioecesanam Taurinensem anno mcmxcviii instructa est Inquisitio de quodam miro anno mcmlxxxix patrato et intercessioni Servi Dei adscripto. Decretum de miraculo Nobis coram prodiit die xx mensis Decembris anno mmi. Idcirco statuimus ut ritus Beatificationis Romae perageretur die xiv mensis Aprilis anno mmii. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, intra Missarum sollemnia hanc protulimus formularum: Nos, vota Fratrum Nostrorum Michaëlis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Iulii Sanguineti, Episcopi Brixiensis, Petri Cardinalis Rubiano Sáenz, Archiepiscopi Bogotensis, Caroli Iosephi Ñáñez, Archiepiscopi Cordubensis in Argentina, Marcelli Angeli Melani, Episcopi Neuqueniani et Administratoris Apostolici Viedmensis, et Romani Arrieta Villalobos, Archiepiscopi Sancti Iosephi in Costarica, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Caietanus Errico, Ludovicus Pavoni, Aloisius Variara, Maria a Transitu a Iesu Sacramentato, Artemides Zatti et Maria Romero Meneses Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Caietani Errico die vicesima nona Octobris, Ludovici Pavoni die vicesima octava Maii, Aloisii Variara die decima quinta Ianuarii, Mariae a Transitu a Iesu Sacramentato die vicesima quinta Augusti, Artemidis Zatti die decima quinta Martii, et Mariae Romero Meneses die septima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Praestabilis hic vir, quem Nos Ipsi debita sumus venerati devotione, totam suam vitam Domino Deo omnino addixit ac perquam studiose pauperibus inservivit, insignes praebens religiosae pietatis operumque bonorum testificationes. Exoptamus igitur ut huius beati caelitis patrocinio exemplis- 576 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale que homines qui nunc sunt transitura posthabeant et ad superna usque contendant. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et posthac rata et firma volumus esse, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv mensis Aprilis, anno mmii, Pontificatus Nostri vicesimo quarto. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 514.257 III Venerabili Dei Servae Mariae Romero Meneses Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Hora est novae “inventionis caritatis”, quae non tantum explicari possit secundum efficacitatem auxilii iam praestiti, verum etiam secundum facultatem adeundi proximum et solidarietatem exprimendi cum dolentibus, ita ut gestus auxilii non uti nummus indecorus, sed uti fraterna participatio censeatur. [...] Caritas ex operibus certissima vi confirmat caritatem ex verbis » (Ep. Ap. Novo millennio ineunte, 50). Caritatis iter a Nobis Ecclesiae tertii millennii propositum a sorore Maria Romero Meneses studiose ardenterque olim est effectum. Ipsa suam plene vivens vocationem consiliis Ecclesiae in Costarica adhaesit quae initio vicesimi saeculi veluti vox praebebatur socialis doctrinae ipsius Nostri Praedecessoris rec. mem. Leonis PP. XIII. Nata in urbe Granadensi Nicaraguae die xiii mensis Ianuarii anno mcmii a familia quadam altioris gradus optimam accepit spiritalem doctrinam humanamque institutionem. Annos xxi nata religiosa nuncupavit vota in Instituto Filiarum Mariae Auxiliatricis. Anno mcmxxxi in Costaricam missa est atque xlvi annorum spatio diligentem, multiplicem, potissimum spiritalem socialemque explevit navitatem. Curricula ordinavit formationis, ambulatoria medica, commorationes pro pauperibus: quae omnia soror Maria « opera Mariae Auxiliatricis » appellare solebat ut Beatae Mariae Virginis auxilium spiritaleque adiumentum significaret. Plurimos ad- Acta Ioannis Pauli Pp. II 577 hortans ad industriam pro spiritali pauperum bono ipsa educationi in primis iuvenum, deindeque mulierum matrumque se dicavit. Evangelii nuntium christianamque catechesim multis tradidit, illis praesertim qui in angustiis vitae difficultatibusque versabantur. « Libenti animo — ipsa dicebat — omnem recuso consolationem, ut divina gaudeam consolatione solacium praebendi solacio egentibus ». Laboriosam omnino ducens vitae formam, singulari quidem modo per preces, adorationem mysticamque rationem nexum curavit cum Deo. Pie in Domino obdormivit die vii mensis Iulii anno mcmlxxvii. Sanctimoniae fama crebrescente post obitum Mariae Romero Meneses, Archiepiscopus Sancti Iosephi in Costarica indagationem initiavit dioecesanam de ipsius sororis vita, virtutibus et sanctitatis fama. Expletis diligenter omnibus legibus, Nos Ipsi die xviii mensis Decembris anno mm pronuntiavimus hanc Dei Servam virtutes theologales et cardinales iisque adnexas heroum in modum exercuisse. Die xxiv mensis Aprilis anno mmi Nobis adstantibus super miraculo decretum prodiit quod eiusdem Venerabilis Servae intercessioni adsignatum erat. Decrevimus igitur ut beatificationis ritus Romae perageretur die xiv mensis Aprilis anno mmii. Hodie igitur in Petriano foro inter Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Iulii Sanguineti, Episcopi Brixiensis, Petri Cardinalis Rubiano Sáenz, Archiepiscopi Bogotensis, Caroli Iosephi Ñáñez, Archiepiscopi Cordubensis in Argentina, Marcelli Angeli Melani, Episcopi Neuqueniani et Administratoris Apostolici Viedmensis, et Romani Arrieta Villalobos, Archiepiscopi Sancti Iosephi in Costarica, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Caietanus Errico, Ludovicus Pavoni, Aloisius Variara, Maria a Transitu a Iesu Sacramentato, Artemides Zatti et Maria Romero Meneses Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Caietani Errico die vicesima nona Octobris, Ludovici Pavoni die vicesima octava Maii, Aloisii Variara die decima quinta Ianuarii, Mariae a Transitu a Iesu Sacramentato die vicesima quinta Augusti, Artemidis Zatti die decima quinta Martii, et Mariae Romero Meneses die septima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. » Eximia praeclaraque haec mulier insignes dedit religiosae pietatis operumque honorificorum testificationes. Pertinet ipsa ad spectabilem illarum Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 578 religiosarum coetum quae suaviter cunctos hortabantur, cunctis opitulabantur, cunctos spiritalibus praesidiis consolabantur. Ea ideo coram omnibus fulgens habetur exemplar, unde catholica fides et navitas usque proferantur et quam plurimos homines attingant. Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv mensis Aprilis, anno mmii, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 514.258 HOMILIAE I In beatificatione quinque servorum Dei.* 1. « Dio ha tanto amato il mondo da dare il suo Figlio unigenito; chi crede in lui ha la vita eterna ».1 Queste parole della Liturgia dell’odierna terza domenica di Quaresima ci invitano a contemplare, con gli occhi della fede, il grande Mistero che celebreremo a Pasqua. È il dono pieno e definitivo dell’amore di Dio realizzato nella morte e nella risurrezione di Gesù. Il Mistero della redenzione, al quale tutti i fedeli sono chiamati a partecipare, è stato vissuto in modo singolare dai nuovi Beati, che ho la gioia di elevare oggi alla gloria degli altari: Pierre Bonhomme, presbitero, fondatore della Congregazione delle Suore di Nostra Signora del Calvario; Marı́a Dolores Rodrı́guez Sopeña, vergine, fondatrice dell’Istituto Catechista Dolores Sopeña; Marı́a Caridad Brader, vergine, fondatrice della Congregazione delle Suore Francescane di Maria Immacolata; Juana Marı́a Condesa Lluch, fondatrice della Congregazione delle Ancelle di Maria Immacolata; László BatthyányStrattmann, laico, padre di famiglia. * Die 23 Martii 2003. 1 Canto al Vangelo cfr Gv 3, 16. Acta Ioannis Pauli Pp. II 579 2. « Le commandement du Seigneur est limpide, il clarifie le regard ».2 Cela s’applique naturellement au père Pierre Bonhomme, qui trouva dans l’écoute de la Parole de Dieu, notamment des Béatitudes et des récits de la Passion du Seigneur, l’orientation pour vivre en intimité avec le Christ et pour l’imiter, guidé par Marie. La méditation de l’Écriture fut la source incomparable de son activité pastorale, en particulier de son attention aux pauvres, aux malades, aux sourds-muets et aux personnes handicapées, pour lesquels il fonda l’Institut des « Sœurs de Notre-Dame du Calvaire ». À l’exemple du nouveau Bienheureux, nous pouvons redire: « Mon modèle ce sera Jésus Christ, on se plaı̂t à ressembler à celui qu’on aime ». Puisse le père Bonhomme nous encourager à devenir des familiers de l’Écriture, pour aimer le Sauveur et pour être ses inlassables témoins par notre parole et par notre vie! 3. « Yo soy el Señor, tu Dios, que te saqué de Egipto, de la esclavitud ».3 La gran revelación del Sinaı́ nos muestra a Dios que rescata y libera de toda esclavitud, llevando después a plenitud ese designio en el misterio redentor de su Hijo Unigénito, Jesucristo. ¿Cómo no hacer llegar ese sublime mensaje, sobre todo, a los que no lo sienten en su corazón por ignorancia del Evangelio? Dolores Rodrı́guez Sopeña palpó esta necesidad y quiso responder al reto de hacer presente la redención de Cristo al mundo del trabajo. Por eso, ella se propuso como meta « hacer de todos los hombres una sola familia en Cristo Jesús ».4 Este espı́ritu se cristalizó en las tres entidades fundadas por la nueva Beata: el Movimiento de Laicos Sopeña, el Instituto de Damas Catequistas, llamadas hoy Catequistas Sopeña, y la Obra social y cultural Sopeña. A través de ellas, en España y Latinoamérica, se continúa una espiritualidad que fomenta la construcción de un mundo más justo, anunciando el mensaje salvador de Jesucristo. 4. « Durante seis dı́as trabaja y haz tus tareas, pero el dı́a séptimo es un dı́a de descanso dedicado al Señor ».5 La lectura del Éxodo que hemos escuchado nos recuerda el deber de trabajar, para colaborar con nuestro esfuerzo en la obra del Creador y hacer ası́ un mundo mejor y más humano. Sin embargo en el siglo xix la incorporación de la mujer al trabajo asalariado 2 3 4 5 Ps 18, 10. Ex 20, 1. Constituciones de 1907. Ex 20, 9.10. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 580 fuera del hogar incrementó los riesgos para su vida de fe y su dignidad humana. De ello se percató la beata Juana Condesa Lluch, movida por su exquisita sensibilidad religiosa. Ella tuvo una juventud profundamente cristiana: asistı́a a misa diariamente en la iglesia del Patriarca, afianzaba su fe con la oración asidua. Ası́ se preparó para entregarse totalmente al amor de Dios, fundando la Congregación de las Esclavas de Marı́a Inmaculada que, fiel a su carisma, sigue comprometida en la promoción de la mujer trabajadora. 5. « Nosotros predicamos a Cristo crucificado... fuerza de Dios y sabidurı́a de Dios ».6 En la segunda lectura de hoy, san Pablo relata cómo anunciaba a Jesucristo, incluso ante quienes esperaban más bien portentos o sabidurı́a humana. El cristiano debe anunciar siempre a su Señor, sin detenerse ante las dificultades, por grandes que éstas sean. Im Laufe der Geschichte haben unzählige Männer und Frauen das Reich Gottes in der ganzen Welt verkündet. Unter ihnen muß Mutter Charitas Brader, die Gründerin der Missionsfranziskanerinnen der Maria Immaculata, erwähnt werden. Aus dem beschaulichen Ordensleben des Klosters Maria Hilf in ihrer Schweizer Heimat brach die neue Selige eines Tages auf, um sich zunächst in Ecuador und dann in Kolumbien ganz der Mission ad gentes zu widmen. Mit unbegrenztem Vertrauen in die göttliche Vorsehung gründete sie Schulen und Heime, vor allem in Armenvierteln, und verbreitete dabei eine tiefe eucharistische Frömmigkeit. A punto de morir decı́a a sus hermanas: « No abandonéis las buenas obras de la Congregación, las limosnas y mucha caridad con los pobres, mucha caridad entre las hermanas, adhesión a los obispos y sacerdotes ». ¡Hermosa lección de una vida misionera al servicio de Dios y de los hombres! 6. « Das Schwache an Gott ist stärker als die Menschen ».7 Diese Worte des heiligen Apostels Paulus spiegeln die Frömmigkeit und den Lebensstil des seligen Ladislaus Batthyány-Strattmann wieder, der Familienvater und Arzt war. Das reiche Erbe seiner adeligen Vorfahren verwendete er, um die Armen unentgeltlich zu behandeln und zwei Krankenhäuser zu errichten. Sein größtes Interesse galt nicht materiellen Gütern; ebenso wenig waren der Erfolg und die Karriere Ziele seines Lebens. Dies lehrte und lebte er in seiner Familie und wurde so der beste Glaubenskünder für seine Kinder. Indem er seine 6 7 1 Co 1, 23.24. 1 Kor 1, 25. Acta Ioannis Pauli Pp. II 581 geistliche Kraft aus der Eucharistie schöpfte, zeigte er jenen, welche die göttliche Vorsehung ihm zuführte, die Quelle seines Lebens und seiner Sendung. Boldog Batthyány-Strattmann László sose helyezte a főldi javakat az igazi, a mennyei kincsek elébe. Példás családi élete és bôkezû keresztény szolidaritása bátorı́tson mindenkit az Evangélium hûséges követésére. 7. La santità dei nuovi Beati ci stimola a tendere anche noi alla perfezione evangelica, mettendo in pratica tutte le parole di Gesù. Si tratta certamente di un itinerario ascetico impegnativo, ma possibile per tutti. La Vergine Maria, Regina di tutti i Santi, ci sostenga con la sua materna intercessione. Questi nuovi Beati siano nostre guide sicure verso la santità. Amen! II In beatificatione sex servorum Dei.* 1. « Celebrate il Signore perché è buono, perché eterna è la sua misericordia ».1 Cosı̀ canta la Chiesa oggi, in questa seconda domenica di Pasqua, Domenica della Divina Misericordia. Nel Mistero pasquale si rivela appieno il consolante disegno salvifico dell’amore misericordioso di Dio, del quale sono testimoni privilegiati i Santi e i Beati del Paradiso. Per una provvidenziale coincidenza, ho la gioia di elevare agli onori degli altari sei nuovi Beati proprio in questa Domenica in cui celebriamo la « Divina Misericordia ». In ciascuno di essi, in maniera diversa, si è manifestata la tenera e sorprendente misericordia del Signore: Giacomo Alberione, presbitero, fondatore della Famiglia Paolina; Marco d’Aviano, presbitero, dell’Ordine dei Frati Minori Cappuccini; Maria Cristina Brando, vergine, fondatrice della Congregazione delle Suore Vittime Espiatrici di Gesù Sacramentato; Eugenia Ravasco, vergine, fondatrice della Congregazione delle Figlie dei Sacri Cuori di Gesù e di Maria; Maria Domenica Mantovani, vergine, confondatrice dell’Istituto Piccole Suore della Sacra Famiglia; Giulia Salzano, vergine, fondatrice della Congregazione delle Suore Catechiste del Sacro Cuore. * Die 27 Aprilis 2003. 1 Sal 117, 1. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 582 2. « Questi (segni) sono stati scritti... perché, credendo, abbiate la vita nel suo nome ».2 La Buona Novella è un messaggio universale destinato agli uomini di tutti i tempi. Esso è diretto personalmente a ciascuno e chiede di essere tradotto in vita vissuta. Quando i cristiani diventano « vangeli viventi », si trasformano in « segni » eloquenti della misericordia del Signore e la loro testimonianza raggiunge più facilmente il cuore delle persone. Quali docili strumenti nelle mani della Provvidenza divina, incidono profondamente nella storia. Cosı̀ è avvenuto per questi sei nuovi beati che provengono dalla cara Italia, terra feconda di santi. 3. Il beato Giacomo Alberione intuı̀ la necessità di far conoscere Gesù Cristo, Via Verità e Vita, « agli uomini del nostro tempo con i mezzi del nostro tempo » — come amava dire —, e si ispirò all’apostolo Paolo, che definiva « teologo e architetto della Chiesa », rimanendo sempre docile e fedele al Magistero del Successore di Pietro, « faro » di verità in un mondo spesso privo di saldi riferimenti ideali. « Ad usare questi mezzi ci sia un gruppo di santi », soleva ripetere questo apostolo dei tempi nuovi. Quale formidabile eredità egli lascia alla sua Famiglia religiosa! Possano i suoi figli e le sue figlie spirituali mantenere inalterato lo spirito delle origini, per corrispondere in modo adeguato alle esigenze dell’evangelizzazione nel mondo di oggi. 4. In un’epoca e in un contesto diversi rifulse per santità il beato Marco d’Aviano, nel cui animo ardeva il desiderio di preghiera, di silenzio e di adorazione del mistero di Dio. Questo contemplativo itinerante per le strade dell’Europa fu al centro di un vasto rinnovamento spirituale grazie ad una coraggiosa predicazione accompagnata da numerosi prodigi. Profeta disarmato della misericordia divina, fu spinto dalle circostanze ad impegnarsi attivamente per difendere la libertà e l’unità dell’Europa cristiana. Al continente europeo, che si apre in questi anni a nuove prospettive di cooperazione, il beato Marco d’Aviano ricorda che la sua unità sarà più salda se basata sulle comuni radici cristiane. 5. Sorprendente è quanto Iddio ha compiuto attraverso Maria Cristina Brando. La sua è una spiritualità eucaristica ed espiatrice, che si articola in due linee come « due rami che partono dallo stesso tronco »: l’amore di Dio e quello del prossimo. Il desiderio di prendere parte alla passione di Cristo viene 2 Gv 20, 31. Acta Ioannis Pauli Pp. II 583 come « travasato » nelle opere educative, finalizzate a rendere le persone consapevoli della loro dignità e ad aprirsi all’amore misericordioso del Signore. 6. Protesa interamente a diffondere l’amore ai Cuori di Cristo e di Maria fu la beata Eugenia Ravasco. Contemplando questi due Cuori, Ella si appassionò al servizio del prossimo e consumò la vita con letizia per i giovani e i poveri. Seppe aprirsi con lungimiranza alle urgenze missionarie, con una speciale sollecitudine per i « lontani » dalla Chiesa. L’espressione: « fare il bene per amore del Cuore di Gesù » e « bruciare del desiderio del bene degli altri, specialmente della gioventù », ben sintetizza il suo carisma, che ha consegnato al suo Istituto. 7. Sulla medesima scia si colloca la beata Maria Domenica Mantovani. Questa degna figlia della terra veronese, discepola del beato Giuseppe Nascimbeni, si ispirò alla santa Famiglia di Nazareth per farsi « tutta a tutti », sempre attenta alle necessità del « povero popolo ». Straordinario fu il suo modo di essere fedele in ogni circostanza sino all’ultimo respiro alla volontà di Dio, dal quale si sentiva amata e chiamata. Che bell’esempio di santità per ogni credente! 8. Che dire, poi, della beata Giulia Salzano? Precorrendo i tempi, fu un’apostola della nuova evangelizzazione, nella quale unı̀ l’azione apostolica alla preghiera, offerta senza sosta specialmente per la conversione delle persone « indifferenti ». Questa nuova Beata ci incoraggia a perseverare nella fede e a non perdere mai la fiducia in Dio, che tutto opera. Chiamati ad essere gli apostoli dei tempi moderni, possano i credenti ispirarsi anche alla beata Giulia Salzano « per infondere in tante creature la carità immensa di Cristo ». 9. « Eterna è la misericordia di Dio! », che risplende in ciascuno dei nuovi Beati. Attraverso di loro Iddio ha realizzato grandi meraviglie! Davvero eterna, o Signore, è la tua misericordia! Tu non abbandoni chi a Te ricorre. Insieme a questi nuovi Beati con filiale fiducia ti ripetiamo: Gesù, confido in Te! « Iezu, ufam Tobie! »: le parole di santa Faustyna Kowalska. Aiutaci, Maria, Madre della Misericordia, a proclamare con la nostra esistenza che « eterna è la misericordia di Dio ». Ora e sempre. Amen! Alleluia! Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 584 ALLOCUTIONES I Ad episcopos Africae septemtrionalis* Chers frères dans l’épiscopat et dans le sacerdoce, 1. Je vous accueille avec joie, pasteurs de l’Église du Christ dans la Région du Nord de l’Afrique, qui venez en pèlerinage sur les tombes des Apôtres Pierre et Paul. Je remercie Mgr Teissier, Archevêque d’Alger et Président de votre Conférence épiscopale, qui vient d’exprimer en votre nom les espérances qui vous habitent, les difficultés que vous rencontrez ainsi que les solidarités profondes qui vous lient à vos peuples. Je souhaite que cette visite, qui manifeste votre communion fraternelle avec l’Évêque de Rome, soit pour vous tous un soutien et l’occasion d’un dynamisme renouvelé, afin que vous portiez toujours avec courage la charge du ministère apostolique dans vos diocèses. Soyez aussi auprès de tous vos fidèles les témoins de la sollicitude du Pape pour l’Église des pays du Maghreb! 2. Le monde dans lequel nous vivons se caractérise par une multiplication des échanges, par une interdépendance plus forte et par l’ouverture de plus en plus grande des frontières: c’est le phénomène de la mondialisation, avec ses aspects à la fois positifs et négatifs, que les nations doivent apprendre à gérer de manière constructive! En ce qui la concerne, l’Église catholique connaı̂t bien la dimension universelle, qui est constitutive de son identité. Depuis le jour de la Pentecôte,1 elle sait que toutes les nations sont appelées à entendre la Bonne Nouvelle du salut et que le peuple de Dieu est présent à tous les peuples de la terre.2 Vos diocèses ont toujours été sensibles à cette dimension de la catholicité et au lien vital qui les rattache à l’Église universelle, car les pasteurs et les fidèles viennent de divers pays. Mais cette réalité a pris une dimension nouvelle dans votre région, au cours de ces dernières années, avec le développement des relations et des échanges entre le Nord et le Sud du Sahara. Pour de multiples raisons, beaucoup d’hommes et de femmes originaires des pays de l’Afrique subsaharienne, souvent chrétiens, sont venus s’établir dans les pays du Maghreb ou y séjournent temporairement. Votre * Die 22 Februarii 2003. 1 2 Cf. Ac 2, 8-11. Cf. Lumen gentium, n. 13. Acta Ioannis Pauli Pp. II 585 Conférence épiscopale, la cerna, a récemment organisé, avec des évêques des régions du Sud du Sahara, une réflexion pastorale sur ce sujet. Je salue la qualité et l’importance de ce travail, que je vous invite à poursuivre et à intensifier, persuadé que cet « échange des dons » est une grâce d’enrichissement et de renouvellement pour toutes les parties concernées. 3. Soyez profondément enracinés dans le mystère de l’Église! C’est elle que le Christ envoie porter aux hommes la Bonne Nouvelle de l’amour de Dieu! Comme l’a justement rappelé le Concile Vatican II, « ce peuple messianique, bien que de fait il ne comprenne pas tous les hommes et que, assez souvent, il apparaisse comme un petit troupeau, est néanmoins pour tout le genre humain le germe le plus vigoureux d’unité, d’espérance et de salut. Établi par le Christ pour communier à la vie, à la charité et à la vérité, il est aussi assumé par lui comme instrument de la rédemption de tous les hommes, et il est envoyé au monde entier comme lumière du monde et sel de la terre ».3 Dans cet esprit, je vous invite à mettre en valeur les richesses des différentes traditions spirituelles qui ont nourri l’histoire chrétienne de vos pays, depuis l’Antiquité jusqu’au grand élan missionnaire des deux derniers siècles. Elles ont souligné et mis en évidence telle ou telle facette du trésor de l’Évangile: le sens de la communauté et le goût de la communion fraternelle, le signe de la pauvreté et la disponibilité envers le prochain, l’écoute attentive de l’autre et le sens de la présence discrète et aimante, la joie d’annoncer et de partager la Bonne Nouvelle. Ces richesses spirituelles, vécues avec fidélité par les familles religieuses qui participent à la vie de vos diocèses, peuvent toujours porter du fruit pour le bien de vos communautés. Ne craignez pas d’accueillir également la nouveauté que peuvent apporter des frères et des sœurs venant d’autres continents ou d’autres cultures, avec des spiritualités et des sensibilités différentes! L’Église ne se réjouira jamais assez d’être, à l’image de la première communauté de Jérusalem, une communauté fraternelle où chacun peut trouver sa place, au service du bien commun.4 4. À cet égard, vos rapports soulignent la présence importante et active dans vos diocèses de jeunes, venus des pays subsahariens pour un temps d’études dans les Universités de vos pays respectifs. Leur accueil et leur participation à la vie des communautés chrétiennes manifestent clairement que l’Évangile n’est pas lié à une culture. Vous avez entrepris d’importants 3 4 Lumen gentium, n. 9. Cf. Ac 2, 32. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 586 efforts d’attention pastorale en direction de ces jeunes, pour les aider à surmonter leur isolement, et vous leur avez proposé une formation chrétienne solide, pour leur permettre de grandir dans la foi. 5. Vous soulignez, chers frères, la bonne qualité des relations entre les chrétiens de vos communautés et la population musulmane, et je tiens à saluer la bonne volonté des Autorités civiles à l’égard de l’Église. Tout cela est possible grâce à la connaissance réciproque, aux rencontres quotidiennes de la vie et aux échanges, notamment avec les familles. Continuez d’encourager ces rencontres au jour le jour comme une priorité, car elles contribuent à faire évoluer, de part et d’autre, les mentalités, et elles aident à dépasser les images toutes faites que véhiculent encore trop souvent les médias. Accompagnées de dialogues officiels, importants et nécessaires, elles tissent des liens nouveaux entre les religions, entre les cultures et surtout entre les personnes, et elles font grandir chez tous l’estime de la liberté religieuse et le respect mutuel, qui sont des éléments fondamentaux de la vie personnelle et sociale. En révélant les valeurs communes à toutes les cultures, parce qu’elles sont enracinées dans la nature de la personne, elles montrent que « l’ouverture réciproque de ceux qui appartiennent à diverses religions peut produire de grands bénéfices pour servir la cause de la paix et du bien commun de l’humanité ».5 Vous affirmez combien les événements dramatiques subis par certains membres de la communauté chrétienne et partagés par la population musulmane ont accru non seulement les solidarités humaines, mais aussi l’attention à l’autre et à ses valeurs religieuses. L’expérience spirituelle de l’Église, qui reconnaı̂t dans la Croix du Seigneur l’expression du plus grand amour, a toujours considéré le don des martyrs comme un témoignage éloquent et une source féconde pour la vie des chrétiens. Il est donc légitime d’espérer aussi de ces événements tragiques des fruits de paix et de sainteté pour tous. Sur le chemin du dialogue, l’attention à la culture occupe une part importante de vos préoccupations: grâce à l’ouverture ou à l’entretien de Centres d’Études et de bibliothèques de qualité, vous avez le souci de proposer l’accès à la connaissance des religions et des cultures, donnant ainsi aux habitants des pays du Maghreb les moyens de redécouvrir leur passé. Je salue en particulier l’heureuse initiative du Colloque consacré à saint Augustin, organisé par les Autorités algériennes, en partenariat avec l’Église. 5 Message pour la Journée mondiale de la Paix 2001, n. 16. Acta Ioannis Pauli Pp. II 587 6. Dans toute communauté chrétienne, même peu nombreuse et fragile, le service de la charité envers les plus pauvres demeure une priorité, car il est l’expression de la bonté de Dieu pour tous les hommes et du partage que tous sont appelés à vivre, sans distinction de race, de culture, de religion. Cette diaconie, vous la vivez spécialement vis-à-vis des personnes malades ou handicapées, accueillies et soignées dans les hôpitaux, ou dans les centres de soins que les religieuses tiennent à la disposition de la population. Poursuivez aussi l’accueil des migrants, qui traversent vos pays du Maghreb dans l’espoir de rejoindre l’Europe, pour leur offrir dans leur dénuement et leur condition précaire un temps de repos et de convivialité fraternelle! Continuez, à travers des organismes d’entraide, comme la Caritas, et en liaison avec des associations locales, à témoigner de la charité du Christ, venu pour soulager tous ceux qui peinent! 6 7. Je sais que vos prêtres accomplissent leur ministère avec beaucoup de charité pastorale et de courage, dans un souci de très grande proximité avec la population. Je leur dis, à travers vous, ma profonde estime, les exhortant à mettre toujours davantage l’Eucharistie au centre de leur vie. Elle est la source quotidienne où se nourrit leur relation personnelle au Christ, et d’où jaillit la charité qui élargit sans cesse leur prière et leur souci missionnaire, comme le proclame la Prière eucharistique n. IV: « Nous te prions pour (...) les membres de notre assemblée, pour le peuple qui t’appartient, et pour tous les hommes qui te cherchent avec droiture ». En effet, c’est par la participation à l’intercession et à l’offrande du Christ que se constitue le peuple de Dieu. J’invite encore les prêtres à rester disponibles aux appels de l’Église, en fonction des besoins nouveaux. Qu’ils gardent le souci de cultiver entre eux des relations fraternelles, au sein du presbytérium diocésain, partageant leurs expériences apostoliques, leurs différentes approches pastorales et leurs découvertes spirituelles! Je salue cordialement les religieux et les religieuses, qui constituent souvent le noyau permanent de la présence chrétienne dans vos communautés. Leur fidélité, enracinée dans la prière et parfois vécue de manière dramatique, est un soutien essentiel pour le ministère des prêtres, comme pour les laı̈cs qui veulent vivre les engagements de leur Baptême. J’invite donc les Instituts de vie consacrée, malgré les difficultés actuelles, à maintenir et à renouveler leur présence si importante dans vos diocèses. 6 Cf. Mt 11, 28. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 588 J’encourage encore tous les fidèles laı̈cs: certains sont restés dans le pays depuis son indépendance, d’autres sont venus pour un temps spécifique de service ou d’études, d’autres viennent participer, temporairement, au développement économique du pays, et d’autres enfin sont du pays; je les salue tout particulièrement, les exhortant tous à nourrir leur foi par leur enracinement dans la prière et par une formation appropriée; ils pourront ainsi mieux discerner les signes de la présence du Christ et répondre généreusement à ses appels. Je les assure de ma prière et de ma paternelle affection. 8. Chers frères dans l’épiscopat et dans le sacerdoce, comme le souligne le document que vous avez réalisé à l’occasion du grand Jubilé, Les Églises du Maghreb en l’an 2000, que Mgr Teissier m’a remis en votre nom, nous venons d’entrer dans le nouveau millénaire et nous savons déjà combien le chemin vers la paix est parsemé d’obstacles, qu’il faudra vaincre avec courage et persévérance. Le dialogue interreligieux doit être lui aussi poursuivi avec patience et détermination, pour dépasser les méfiances mutuelles et pour apprendre à servir ensemble le bien commun de l’humanité. La route vers la pleine unité des chrétiens demande, elle aussi, du temps et l’engagement d’une ferme volonté. Loin de nous décourager devant ces défis et ces difficultés, nous faisons nôtre la confiance de l’Apôtre: « Que le Dieu de notre Seigneur Jésus Christ (...) ouvre votre cœur à sa lumière, pour vous faire comprendre l’espérance que donne son appel, la gloire sans prix de l’héritage que vous partagez avec les fidèles, et la puissance infinie qu’il déploie pour nous, les croyants. C’est la force même, le pouvoir, la vigueur, qu’il a mis en œuvre dans le Christ quand il l’a ressuscité des morts et qu’il l’a fait asseoir à sa droite dans les cieux! ».7 Ainsi établis dans l’amour du Christ mort et ressuscité, soyez déterminés et forts pour vivre l’Évangile de la paix,8 témoignant chaque jour, par votre présence et par votre accueil de l’autre, de l’amour inconditionnel de Dieu pour tout homme! Je demande à la Vierge Marie, Notre-Dame de l’Atlas, de veiller sur chacun d’entre vous et de vous conduire toujours plus à la rencontre de son divin Fils. De grand cœur, je vous accorde, ainsi qu’à vos prêtres, aux religieux et aux religieuses, et à tous les fidèles laı̈cs de vos diocèses, une affectueuse Bénédiction apostolique. 7 8 Ep 1, 17-20. Cf. ibid. 6, 15. Acta Ioannis Pauli Pp. II 589 II Ad sodales Academiae pro vita.* Carissimi membri della Pontificia Accademia per la Vita! 1. La celebrazione della vostra Assemblea mi offre l’occasione di rivolgervi con gioia il mio saluto, esprimendovi apprezzamento per l’intenso impegno con cui l’Accademia per la Vita si dedica allo studio dei nuovi problemi nel campo soprattutto della bioetica. Un particolare ringraziamento rivolgo al Presidente, prof. Juan de Dios Vial Correa, per le amabili parole di saluto indirizzatemi, come pure al Vice Presidente, mons. Elio Sgreccia, solerte e valido nella sua dedizione al compito affidatogli. Saluto anche con affetto i membri del Consiglio Direttivo e i Relatori di questa importante riunione. 2. Nei lavori della vostra Assemblea avete voluto affrontare, in un programma articolato e denso di riflessioni fra loro complementari, il tema della ricerca biomedica, ponendovi dal punto di vista della ragione illuminata dalla fede. È una prospettiva che non restringe il campo di osservazione, ma piuttosto lo amplia, perché la luce della Rivelazione viene in aiuto della ragione per una più piena comprensione di ciò che è proprio della dignità dell’uomo. Non è forse l’uomo che, come scienziato, promuove la ricerca? Spesso è ancora l’uomo il soggetto su cui si compie la sperimentazione. In ogni caso, è sempre lui il destinatario dei risultati della ricerca biomedica. È un fatto da tutti riconosciuto che i miglioramenti della medicina nella cura delle malattie dipendono prioritariamente dai progressi della ricerca. In particolare, è soprattutto in questo modo che la medicina ha potuto contribuire in maniera decisiva a sconfiggere epidemie letali e ad affrontare con esiti positivi gravi malattie, migliorando notevolmente, in grandi aree del mondo sviluppato, la durata e la qualità della vita. Tutti, credenti e non credenti, dobbiamo rendere omaggio ed esprimere sincero appoggio a questo sforzo della scienza biomedica, rivolto non soltanto a farci meglio conoscere le meraviglie del corpo umano, ma anche a favorire un degno livello di salute e di vita per le popolazioni del pianeta. * Die 24 Februarii 2003. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 590 3. La Chiesa cattolica intende esprimere anche un ulteriore motivo di gratitudine a tanti scienziati dediti alla ricerca nell’ambito della biomedicina: molte volte, infatti, il Magistero ha richiesto il loro aiuto per la soluzione di delicati problemi morali e sociali, ricevendone una convinta ed efficace collaborazione. Qui vorrei ricordare in particolare l’invito che il Papa Paolo VI, nell’Enciclica Humanae vitae, rivolse a ricercatori e scienziati, affinché offrissero il loro contributo « al bene della famiglia e del matrimonio », cercando di « chiarire più a fondo le diverse condizioni che favoriscono un’onesta regolazione della procreazione umana ».1 È invito che faccio mio sottolineandone la permanente attualità, resa anche più acuta dalla crescente urgenza di trovare soluzioni « naturali » ai problemi di infertilità coniugale. Io stesso, nell’Enciclica Evangelium vitae, ho fatto appello agli intellettuali cattolici perché si rendessero presenti negli ambienti privilegiati dell’elaborazione culturale e della ricerca scientifica per rendere operante nella società una nuova cultura della vita.2 Proprio in questa prospettiva ho istituito la vostra Accademia per la Vita con il compito di « studiare, formare e informare circa i principali problemi di biomedicina e di diritto, relativi alla promozione e alla difesa della vita, soprattutto nel diretto rapporto che essi hanno con la morale cristiana e le direttive del magistero della Chiesa ».3 Nel terreno della ricerca biomedica l’Accademia per la Vita può quindi costituire un punto di riferimento e di illuminazione non solo per i ricercatori cattolici, ma anche per quanti desiderano operare in questo settore della biomedicina per il bene vero di ogni uomo. 4. Rinnovo, pertanto, un sentito appello affinché la ricerca scientifica e biomedica, evitando ogni tentazione di manipolazione dell’uomo, si dedichi con impegno ad esplorare vie e risorse per il sostegno della vita umana, la cura delle malattie e la soluzione dei sempre nuovi problemi in ambito biomedico. La Chiesa rispetta ed appoggia la ricerca scientifica, quando essa persegue un orientamento autenticamente umanistico, rifuggendo da ogni forma di strumentalizzazione o distruzione dell’essere umano e mantenendosi libera dalla schiavitù degli interessi politici ed economici. Proponendo gli orientamenti morali indicati dalla ragione naturale, la Chiesa è convinta di offrire un servizio prezioso alla ricerca scientifica, protesa verso il perseguimento del bene vero dell’uomo. In questa prospettiva essa ricorda che non 1 2 3 N. 24. Cfr n. 98. Motu proprio Vitae mysterium, 4. Acta Ioannis Pauli Pp. II 591 solo gli scopi, ma anche i metodi e i mezzi della ricerca devono essere sempre rispettosi della dignità di ogni essere umano in qualsiasi stadio del suo sviluppo e in ogni fase della sperimentazione. Oggi, forse più che in altri tempi dato l’enorme sviluppo delle biotecnologie anche sperimentali sull’uomo, è necessario che gli scienziati siano consapevoli dei limiti invalicabili che la tutela della vita, dell’integrità e dignità di ogni essere umano impone alla loro attività di ricerca. Sono tornato più volte su questo argomento, perché sono convinto che tacere di fronte a certi esiti o pretese della sperimentazione sull’uomo non è permesso a nessuno e tanto meno alla Chiesa, cui quell’eventuale silenzio sarebbe domani imputato da parte della storia e forse degli stessi cultori della scienza. 5. Una speciale parola di incoraggiamento desidero rivolgere agli scienziati cattolici perché, con competenza e professionalità offrano il loro contributo nei settori ove più è urgente un aiuto per la soluzione dei problemi che toccano la vita e la salute degli uomini. Il mio appello è rivolto in particolare alle Istituzioni ed alle Università, che si fregiano della qualifica di « cattoliche », perché si impegnino ad essere sempre all’altezza dei valori ideali che ne hanno propiziato l’origine. Occorre un vero e proprio movimento di pensiero e una nuova cultura di alto profilo etico e di ineccepibile valore scientifico, per promuovere un progresso autenticamente umano ed effettivamente libero nella stessa ricerca. 6. Un’ultima osservazione è necessaria: cresce l’urgenza di colmare il gravissimo e inaccettabile fossato che separa il mondo in via di sviluppo dal mondo sviluppato, quanto alla capacità di portare avanti la ricerca biomedica, a beneficio dell’assistenza sanitaria e a sostegno delle popolazioni afflitte dalla miseria e da disastrose epidemie. Penso, in special modo, al dramma dell’aids, particolarmente grave in molti Paesi dell’Africa. Occorre rendersi conto che lasciare queste popolazioni senza le risorse della scienza e della cultura significa non soltanto condannarle alla povertà, allo sfruttamento economico e alla mancanza di organizzazione sanitaria, ma anche commettere un’ingiustizia e alimentare una minaccia a lungo termine per il mondo globalizzato. Valorizzare le risorse umane endogene, vuol dire garantire l’equilibrio sanitario e, in definitiva, contribuire alla pace del mondo intero. L’istanza morale relativa alla ricerca scientifica biomedica si apre cosı̀ necessariamente ad un discorso di giustizia e di solidarietà internazionale. 7. Auguro alla Pontificia Accademia per la Vita, che si accinge a iniziare il suo decimo anno di vita, di prendere a cuore questo messaggio e di farlo Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 592 giungere a tutti i ricercatori, credenti e non credenti, contribuendo anche in questo modo alla missione della Chiesa nel nuovo Millennio. A sostegno di questo speciale servizio, caro al mio cuore e necessario per l’umanità di oggi e di domani, invoco su di voi e sul vostro lavoro il costante aiuto di Dio e la protezione di Maria, Sede della Sapienza. Come pegno dei lumi celesti, imparto volentieri a voi e ai vostri familiari e colleghi di lavoro l’Apostolica Benedizione. III Ad episcopos Dacoromaniae * Venerabili Fraţi ı̂n episcopat, 1. Vizita voastră ad limina ı̂mi oferă plăcuta oportunitate de a mă ı̂ntreţine cu voi, reı̂ntărind legăturile de comuniune care deja există ı̂ntre Păstorii iubitelor dieceze din România şi Succesorul lui Petru. Este, de asemenea, o ocazie prielnică pentru a reflecta ı̂mpreună asupra activităţilor şi perspectivelor pastorale ale Comunităţii catolice din ţara voastră. Adresez fiecăruia salutul meu fratern. Doresc, ı̂n mod particular, să-i mulţumesc Mons. Ioan Robu, Preşedintele Conferinţei episcopale din România, pentru amabilele cuvinte pe care a binevoit să mi le adreseze ı̂n numele tuturor. Fiţi bine veniţi, iubiţi şi venerabili Păstori ai unei nobile Ţări care, ı̂n ı̂ndelunga sa istorie, a trăit vremuri foarte dificile fără să se lase vreodată nimicită. Întâlnirea de azi trezeşte ı̂n mine profunda emoţie trăită ı̂n mai 1999, când Providenţa m-a condus ı̂n Patria voastră. Au fost zile de neuitat, ı̂n care am simţit afecţiunea intensă a poporului român pentru Papa. Biserica Catolică din România, prin cele două rituri care o alcătuiesc, reprezintă o minoritate foarte activă pe plan spiritual şi social. Ştiu despre Comunităţile voastre că lucrează alături de majoritatea ortodoxă a Ţării, colaborând, ı̂n ceea ce este posibil, cu spirit de dialog fratern şi de respect reciproc. Sunt sigur că această atitudine, bazată pe ı̂ncredere, vă va permite să depăşiţi dificultăţile care mai există. În această privinţă, importantă va fi munca depusă de Comisia Mixtă pentru dialogul dintre Biserica Greco-Catolică şi cea Ortodoxă din România, a cărei sarcină este să găsească soluţii adecvate chestiunilor ce se ivesc. * Die 1 Martii 2003. Acta Ioannis Pauli Pp. II 593 2. Un domeniu deosebit de important ı̂n activitatea voastră este ı̂n prezent pastorala familiei. Ştiu că ı̂n această materie au avut loc deja ı̂ntâlniri de lucru şi cu fraţii ortodocşi pentru a discerne ı̂mpreună asupra problemelor prin care trece familia şi ı̂n Ţara voastră. Se poate spune că ı̂n majoritatea covârşitoare a cazurilor, familiile voastre se menţin credincioase tradiţiilor creştine sănătoase. Cu toate acestea, va trebui să se ţină seamă de primejdiile ce se pot prezenta ı̂n societatea de azi. Fragilitatea cuplurilor, emigraţia consistentă a familiilor tinere spre Ţările occidentale având drept consecinţă grija pentru fii ı̂ncredinţată adesea bunicilor, separarea de nevoie a soţilor, mai ales când cel care pleacă ı̂n căutare de lucru este mama, practica difuză a avortului, controlul naşterilor prin metode contrare demnităţii persoanei umane, sunt unele din problematicele care vă stimulează atenţia asiduă şi impun o acţiune pastorală adecvată. Nu se va sublinia niciodată ı̂ndeajuns importanţa unui primat sănătos al familiei ı̂n tot ceea ce se ı̂ntreprinde pentru educaţia noilor generaţii. Apoi, cum s-ar putea uita, iubiţi şi venerabili Păstori, că şi ı̂n Ţara voastră trista moştenire a dictaturii comuniste este criza unei viziuni creştine a vieţii? În legătură cu aceasta, trebuie recunoscut că sarcina Bisericilor este enormă. De aceea, este necesar să se promoveze dialogul şi colaborarea ı̂ntre toţi cei care au primit vestea mântuitoare a lui Cristos de la succesorii Apostolilor. În armonie cu fraţii Bisericii Ortodoxe române şi simţind responsabilitatea comună ı̂n faţa Intemeietorului Bisericii, trebuie dezvoltate centre de formare ı̂n care tinerii să poată cunoaşte moştenirea evanghelică pe care o au ı̂n comun pentru ca apoi să o mărturisească astfel ı̂ncât să pătrundă ı̂n societate. 3. Il rog pe Domnezeu să suscite ı̂n credincioşii de azi curajul de a-l urma pe Cristos cu hotărârea fermă ce a caracterizat mărturia eroică a acelor catolici români de amble rituri care au ı̂ndurat suferinţe de nespus sub regimul comunist, fără a şovăi ı̂n fidelitatea faţă de Evanghelie. Mă gândesc ı̂n acest moment, ı̂ntre alţii, la mult iubitul Cardinal Alexandru Todea, pe care Domnul l-a chemat la sine anul trecut. Cum să nu-i amintim, apoi, pe numeroşii martiri ai Comunităţilor voastre — ı̂ntre care şapte Episcopi, al căror proces canonic de canonizare este ı̂n curs de desfăşurare — care au ı̂nrourat cu sângele lor Pământul vostru? Biserică din România, ı̂n pofida dificultăţilor ı̂ncă existente, nu te teme! Dumnezeu ı̂ţi binecuvântează eforturile, dovadă fiind numărul considerabil de candidaţi la Preoţie ı̂n seminarii. Astfel se adevereşte ı̂ncă o dată ceea ce 594 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Tertulian scria despre Biserica primară: »sanguis martyrum semen christianorum«. Dacă este adevărat că poporul român, ı̂n străfundul conştiinţei sale a ştiut să reziste materialismului ateu militant, păstrând ereditatea vestirii creştine, acum ı̂nsă trebuie făcut ca din inimile credincioşilor să izvorască această bogăţie lăuntrică, stimulând pe fiecare să dea o coerentă mărturie evanghelică. Numai astfel va putea fi contrastată ı̂naintarea periculoasă a unei viziuni materialiste despre existenţă. 4. Este ı̂n curs procesul de integrare a României ı̂n cadrul mai vast al Uniunii Europene şi al Instituţiilor Continentului. Este vorba, fără ı̂ndoială, de un dat pozitiv, deşi nu lipseşte riscul unor ambiguităţi. De fapt, impactul unei viziuni, condiţionată sub anumite aspecte de consumismul şi individualismul egoist, poate comporta pentru concetăţenii voştri pericolul de a nu şti să distingă care sunt valorile şi care non-valorile societăţii occidentale şi sfârşesc prin a uita bogăţiile creştine prezente ı̂n tradiţia lor. În timp ce aşteaptă să facă parte din structurile europene, ar fi bine ca poporul român să-şi aducă aminte că nu are doar de primit ceva, ci are şi de oferit o bogată moştenire spirituală, culturală şi istorică ı̂n beneficiul unităţii şi vitalităţii ı̂ntregului Continent. Călite de grele ı̂ncercări istorice şi recente, comunităţile voastre trebuie să ştie să-şi păstreze cu statornicie adeziunea la patrimoniul milenar al valorilor creştine primite de la strămoşi şi ı̂n care au fost plăsmuite. Aceasta este o ı̂ndatorire care cheamă ı̂n cauză şi credincioşii laici ı̂n feluritele lor responsabilităţi apostolice. Va trebui să-i formaţi ı̂n aşa fel ı̂ncât să-şi asume cuvenita participare la edificarea societăţii printr-o curajoasă mărturie creştină. 5. Într-adevăr, vă stau ı̂n faţă ı̂ndatoriri ce angajează! Urgenţele care se ivesc ı̂n momentul actual sunt de aşa natură ı̂ncât fac să se simtă cu o forţă şi mai mare exigenţa de a restabili cât mai curând deplina unitate ı̂ntre toţi ucenicii lui Cristos. Trebuie folosită orice ocazie pentru a grăbi atingerea acestui ţel. Tocmai acest lucru a fost reafirmat şi cu prilejul vizitei de neuitat pe care Preafericirea Sa Teoctist, Patriarhul ortodox al României, a binevoit să o facă la Roma ı̂n luna octombrie anul trecut. În acea circumstanţă a reieşit ı̂n mod şi mai clar că mărturia comună a creştinilor este o necesitate a momentului pentru a comunica ı̂n mod eficace Evanghelia lumii de azi. Aceasta este vocaţia urgentă a tuturor creştinilor, ı̂n ascultare docilă faţă de Acta Ioannis Pauli Pp. II 595 porunca lui Cristos, care invită la a ne ruga şi munci »pentru ca toţi să fie una» (In 17, 21). Mă rog Domnului să vină cât mai curând ziua binecuvântată ı̂n care catolici şi ortodocşi să se poată ı̂mpărtăşi ı̂mpreună la aceeaşi sfântă Masă. În această privinţă, o misiune deosebită este ı̂ncredinţată venerabilei Biserici Greco-Catolice române, ı̂n virtutea familiarităţii profunde cu tradiţia orientală. E necesar ca inimile şi cugetele tuturor să se ı̂ndrepte cu mărită ı̂ncredere spre Domnul, pentru a implora ajutorul ı̂n această primă parte a unui nou mileniu. Desigur, greutăţile nu lipsesc şi trebuie prevăzute sacrificii nu uşoare. Însă miza este atât de mare, ı̂ncât merită un efort generos din partea tuturor. 6. Venerabili Fraţi, Ţara voastră a avut providenţiala oportunitate de a vedea prosperând alături secole de-a rândul cele două tradiţii, latină şi bizantină, care ı̂mpreună ı̂nfrumuseţează chipul unicei Biserici. Voi lucraţi, s-ar putea spune, ca ı̂ntr-un »laborator» spiritual, ı̂n care bogăţiile creştinătăţii nedespărţite ı̂şi pot manifesta ı̂ntreaga lor forţă şi vitalitate. Va trebui să persiste ı̂ntre Voi, Păstorii, o stimă constantă şi o consideraţie fraternă reciprocă. În problemele de interes comun, să ştiţi a vă ajuta unii pe alţii, pentru o mai bună cunoaştere a uneia şi a alteia moşteniri spirituale. Mă gândesc, de pildă, la ı̂nvăţământul din seminarii, la ameliorarea structurilor lor şi la schimbul de profesori, mai ales ı̂n favoarea acelor seminarii care duc lipsă de ı̂nvăţători; de asemenea, mă gândesc la grija pentru minorităţile lingvistice ı̂n cadrul respectivelor Dieceze, la ajutorul pe care Bisericile voastre ı̂l pot da altor Comunităţi sărace ı̂n cler şi la contribuţia preţioasă ı̂n domeniul angajării misionare. La fel, este cât se poate de necesară o constantă şi cordială colaborare a consacraţilor şi consacratelor la viaţa Bisericii. Desigur, trebuie respectată autonomia lor legitimă, dar ı̂n acelaşi timp, e drept a invita aceste preţioase energii apostolice să colaboreze ı̂n mod adecvat la muncile pastorale proprii vouă, Păstorilor, precum şi Clerului care vă ajută. Asupra oricărui lucru să ştiţi a veghea cu spirit patern, evitând săvârşirea de imprudenţe mai presus de toate ı̂n domeniul primirii vocaţiilor sacerdotale şi călugăreşti şi a destinaţiei lor pastorale ulterioare. 7. Venerabili şi iubiţi Fraţi! Iată câteva reflecţii care ı̂mi vin spontan după ce v-am ı̂ntâlnit pe fiecare individual şi am aflat de la voi fervoarea vieţii ecleziale care vă ı̂nsufleţeşte pe toţi — Păstori, cler, consacraţi şi credinicioşi laici — ı̂n scopul de a răspunde cu tot mai multă fidelitate chemării Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 596 lui Cristos. Vă ı̂ncurajez să continuaţi ı̂n acest efort şi doresc ca ostenelile voastre să fie mereu susţinute de mângâierile lui Dumnezeu. Pentru aceasta, invoc ocrotirea maternă a Mariei peste ţara voastră, numită »Grădina Maicii Domnului«. În fine, cerându-vă să duceţi credincioşilor voştri salutul meu plin de afecţiune şi asigurarea amintirii lor constante către Domnul, vă dau vouă şi tuturor celor ı̂ncredinţaţi solicitudinii voastre pastorale o specială Binecuvântare Apostolică. IV Ad Scotiae episcopos.* Dear Brother Bishops, 1. “Grace to you and peace from God our Father and the Lord Jesus Christ”.1 With fraternal affection I warmly welcome you, the Bishops of Scotland, on the occasion of your first visit ad Limina Apostolorum in this new millennium. Our meetings give us the opportunity to affirm once again our collegial communion and to deepen the bonds of love and peace which support and encourage us in our service of the Church of Christ. I join you in thanking God for the faith and dedication of the priests, deacons, Religious and laity whom you have been called to shepherd in love and truth. In your local communities we see the marvellous power of the Holy Spirit, “who down the centuries has drawn from the treasures of the Redemption achieved by Christ and given new life to human beings, sanctifying them so that they can repeat with Saint Paul: ‘We have received ... the Spirit which is from God’ 2”.3 It is this same Spirit who guides us into all truth 4 and who impels us in this new millennium to start out anew, sustained by the hope which “does not disappoint”.5 2. The reports you have brought from your various dioceses attest to the new and demanding situations which represent pastoral challenges for the Church today. In fact, we may observe that in Scotland, as in many lands * Die 4 Martii 2003. 1 2 3 4 5 Rom 1:7. 1 Cor 2:12. Dominum et vivificantem, 53. Cf. Jn 16:13. Rom 5:5. Acta Ioannis Pauli Pp. II 597 evangelized centuries ago and steeped in Christianity, there no longer exists the reality of a “Christian society”, that is, a society which, despite human weaknesses and failings, takes the Gospel as the explicit measure of its life and values. Rather, modern civilization, although highly developed from the standpoint of technology, is often stunted in its inner depths by a tendency to exclude God or keep him at a distance. This is what I referred to in my Apostolic Letter Tertio millennio adveniente as “the crisis of civilization”, a crisis which must be countered by “the civilization of love, founded on the universal values of peace, solidarity, justice and liberty, which find their full attainment in Christ”.6 The new evangelization to which I have summoned the whole Church 7 can prove a particularly effective instrument for helping to usher in this civilization of love. Of course, the new evangelization, as all authentic Christian evangelization, must be marked by hope. For it is Christian hope that sustains the proclamation of the liberating truth of Christ, enlivens faith communities and enriches society with the values of the Gospel of life, which always upholds the dignity of the human person and enhances the common good. In this way, Christian life itself is revitalized and pastoral initiatives are more readily directed towards their one true end: holiness. In fact, holiness is an intrinsic and essential aspect of the Church: it is by holiness that both individuals and communities are configured to Christ. Through baptism, the believer enters into the holiness of God himself, being incorporated into Christ and made a dwelling place of his Spirit. Thus, holiness is a gift, but a gift which in turn becomes a task, a duty “which must shape the whole of Christian life”.8 It is a mark of authentic Christian discipleship, attainable by all who truly desire to follow Jesus with all their heart and all their mind and all their soul.9 3. The concept of holiness should not be thought of as something extraordinary, as something outside the bounds of normal everyday life. For God calls his people to lead holy lives within the ordinary circumstances in which they find themselves: at home, in the parish, in the workplace, at school, on the playing field. There is much in society that lures people away — sometimes intentionally — from the difficult yet profoundly satisfying quest for holiness. As shepherds of souls, you should never let yourselves become dis6 7 8 9 No. 52. Cf. Novo millennio ineunte, 40. Novo millennio ineunte, 30. Cf. Mt 22:37. 598 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale couraged in your efforts to direct the whole of Christian life and the entire Christian community ever further along the path of holiness. Formation for all your flock in practical and joyous holiness, within the context of sound, theologically informed spirituality, must therefore be a primary pastoral concern.10 It calls for the committed participation of all sectors of diocesan life. The work done by priests, deacons, Religious and laity in parishes and schools, and in the fields of health care and social service, makes an invaluable contribution to attaining the holiness of life to which all the faithful are called. It could prove particularly beneficial to enlist the active involvement of monastic communities and other communities of Consecrated Life, within the proper scope of their particular charism and apostolate, especially in projects aimed at the formation of young people in the school of holiness. 4. An important aspect of the new evangelization is the deeply felt need for an evangelization of culture. Human cultures themselves are not static but are constantly changing through the contacts that people have with one another and through the new experiences which they share. The communication of values is what enables a culture to survive and flourish. Cultural context itself permeates the living out of the Christian faith, which in turn contributes to the shaping of that context. Christians are called, therefore, to bring the unchanging truth of God to every culture. And since “the community of the baptized is marked by a universality which can embrace everything”, the faithful are to be helped to foster whatever is implicit in different cultures “to the point where it will be fully explicit in the light of the truth”.11 In societies where faith and religion are seen as something that should be restricted to the private sphere, and therefore as having no place in public or political debate, it is of even greater importance that the Christian message should be clearly understood for what it is: the Good News of truth and love which sets men and women free. When the foundations of a specific culture rest on Christianity, the voice of Christianity cannot be silenced without seriously impoverishing that culture. Moreover, if culture is the context in which the individual transcends himself, then removing the Absolute from that context, or pushing it off to one side as irrelevant, results in a dangerous fragmentation of reality and gives rise to crises, as culture will no longer be able to present to the younger generation the source of meaning and wisdom which it ultimately seeks. For this reason, Christians should be united in 10 Cf. Congregation for the Clergy, Instruction The Priest, Pastor and Leader of the Parish Community, 28. 11 Fides et ratio, 71. Acta Ioannis Pauli Pp. II 599 diakonia to society: in a true spirit of ecumenical cooperation, with your active participation, Christ’s disciples must never cease to make present in all areas of life — public and private — the light which the Lord’s teaching sheds upon the dignity of the human person. This is the light of truth that dispels the darkness of selfish interests and social corruption, the light that illuminates the path of just economic development for all. And Christians are not alone in the task of making this light shine ever brighter in society. Together with men and women of other religious beliefs and with people of good will with whom they share common values and principles, your Catholic communities are called to work for the advancement of society and for the peaceful co-existence of peoples and cultures. Thus inter-religious commitment and partnership is also an important vehicle for serving the human family. Indeed, when the light of truth is not allowed to shine forth in public debate, error and illusion are easily multiplied and often come to dominate in policy decisions. This situation becomes all the more critical when those who have lost or abandoned belief in God attack religion: a new strain of sectarianism can emerge which is as bitter as it is tragic, adding a further element of divisiveness within society. 5. In the task of the new evangelization, there is perhaps no group to which you will want to be more attentive and show more concern than your young people. They are the new generation of builders who will respond to humanity’s aspiration for a civilization of love marked by true freedom and authentic peace. At the World Youth Day last year in Toronto, I confidently entrusted this very duty to them and I encourage you to do the same, giving them every available assistance in meeting this challenge. From your reports, I am pleased to see that the youth of Scotland are showing enthusiasm for their faith and a steadily increasing desire to meet and work with you, their Bishops. The Church, as both mater et magistra, must guide them towards an ever fuller knowledge and experience in faith of Jesus of Nazareth: for it is Christ alone who is the cornerstone and sure foundation of their lives; it is he alone who enables them to embrace fully the “mystery” of their lives.12 The powerful forces of the media and the entertainment industry are aimed largely at young people, who find themselves the target of competing ideologies which seek to condition and influence their attitudes and actions. Confusion is created as youth are beset by moral relativism and religious indifferentism. How can they come to grips with the question of truth and 12 Cf. Fides et ratio, 15. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 600 the requirements of consistency in moral behaviour when modern culture teaches them to live as though absolute values did not exist, or tells them to be content with a vague religiosity? The widespread loss of the transcendent sense of human existence leads to failure in moral and social life. Your task, dear Brothers, is to show the tremendous relevance for contemporary men and women — and for the younger generation — of Jesus Christ and his Gospel: for it is here that the deepest human aspirations and needs find fulfilment. The saving message of Jesus Christ needs to be heard anew in all its freshness and power, so that it can be fully experienced and savoured! 6. In speaking of the new evangelization, we are not presenting a “new programme” but taking up once more the call of the Gospel as embodied in the living Tradition of the Church. Nevertheless the revitalization of Christian life does require pastoral initiatives adapted to the actual circumstances of each community, built upon dialogue and shaped by the participation of the various sectors of God’s holy people. Joint efforts on the part of Bishops, priests, deacons, Religious and laity are essential for addressing issues of grave concern not only for the Church but for the whole of Scottish society. Marriage and family life represent two areas where such cooperation is not only advisable but necessary: in this regard I am pleased to note the forthcoming gathering of the Bishops of Scotland with agencies involved in these very fields. Another matter which the combined energies of all the faithful will prove particularly valuable in addressing is the welcome which your communities can give to refugees and asylum-seekers, especially through programmes aimed at assistance, education and social integration. Similarly, the process of consultation and planning upon which you embarked in respect to the question of Scottish seminaries shows the importance of a collaborative approach in dealing with urgent matters relating to the Church at the national, diocesan or local level. 7. Priestly formation of course remains one of your highest priorities. It is essential that candidates to the priesthood should be firmly grounded in a relationship of deep communion and friendship with Jesus the Good Shepherd.13 Without this personal relationship, through which we “talk heart to heart with the Lord”,14 the quest for holiness, which marks the priesthood as a life of intimacy with God, would be absent and not only the individual priest but the entire community would be impoverished. Today more than 13 14 Cf. Pastores dabo vobis, 42. Instruction The Priest, Pastor and Leader of the Parish Community, 27. Acta Ioannis Pauli Pp. II 601 ever the Church needs holy priests whose daily journey of conversion inspires in others the desire to seek the holiness which the whole People of God is called to pursue.15 Men in formation for priesthood, as they prepare to be instruments and disciples of Christ the eternal priest, must therefore receive every assistance in striving for a life truly marked by poverty, chastity and humility, in imitation of Christ, the Eternal High Priest, of whom they are to become living icons.16 In this same context, we may note that the permanent formation of the clergy is rightly viewed as an integral part of priestly life. In my Post-Synodal Apostolic Exhortation Pastores dabo vobis, I have already commented on and further articulated the Second Vatican Council’s call for post-seminary training.17 Without repeating everything said in that document, I would like to stress that “the ongoing formation of priests, whether diocesan or religious, is the natural and absolutely necessary continuation of the process of building priestly personality”.18 I urge you always to look upon your priests as “sons and friends” 19 and to take their welfare to heart in the human, spiritual, intellectual and pastoral aspects of their priestly life: be close to them, listen to them and encourage fraternity and fellowship among them. 8. Dear Brothers, these are some of the thoughts which your visit to the tombs of the Apostles brings to mind. With thanksgiving and affection I share these reflections with you and encourage each of you in your role as “a true father” to your people, in the image of the Good Shepherd “who knows his sheep and whose sheep know him”.20 I assure you of my prayers as you “preach the word in season and out of season, convincing, rebuking and exhorting, with unfailing patience and teaching”.21 Yours is the sublime duty of proclaiming the Good News of salvation in Jesus Christ: fulfil this duty in the confident knowledge that the Holy Spirit continues always to guide and enlighten you. The message of hope and life which you announce will not fail to evoke fresh fervour and a renewed commitment to Christian living in Scotland. In this Year of the Rosary, I commend you to Mary, “Star of the New Evangelization”, that she may sustain you in pastoral wisdom, strengthen you in fortitude and enkindle in your hearts love and compassion. 15 16 17 18 19 20 21 Cf. Lumen gentium, 39. Cf. Pastores dabo vobis, 33. Cf. Optatam totius, 22. No. 71. Christus Dominus, 16. Cf. Jn 10:14. Cf. 2 Tim 4:2. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 602 To you and the priests, deacons, religious, and lay faithful of your dioceses, I cordially impart my Apostolic Blessing. V Ad sodales Consilii pro Communicationibus Socialibus * Your Eminences, Your Excellencies, Dear brothers and sisters in Christ, I am pleased to greet you, the Members, Consultors, Staff and Experts of the Pontifical Council for Social Communications, as you come together for your plenary meeting. Indeed, it is appropriate that your gathering takes place during the week in which the Church celebrates the Solemnity of the Annunciation, when the Good News of our salvation in Jesus Christ was announced by the Angel Gabriel to Mary. This Good News is to be shared by all peoples of all times and places, and it is your precise duty to make it ever more effectively present in the world of the media. I thank you for your commitment in this regard and encourage you to persevere in it. There is no question that the media today exercise a most powerful and pervasive influence, forming and informing public opinion on a local, national and global scale. As we reflect on this fact, a passage from saint Paul’s Letter to the Ephesians comes to mind: “Let every one speak the truth with his neighbour, for we are members one of another”.1 These words of the Apostle form an apt summary of what should be two basic aims of modern social communications: making the truth ever more widely known, and increasing solidarity within the human family. Forty years ago, my predecessor blessed Pope John XXIII had something similar in mind when, in his Encyclical Pacem in terris, he called for “fairness and impartiality” in the use of the “instruments for the promotion and spread of mutual understanding between nations”.2 I myself took up this same theme in my recent message for the Thirty-seventh World Day of Social Communications, to be celebrated on 1 June 2003. In that message I noted that “the fundamental moral requirement of all communications is respect for and service of the truth”. I then went on to explain: “Freedom to seek and * Die 25 Martii 2003. 1 2 4:25. No. 90. Acta Ioannis Pauli Pp. II 603 speak what is true is essential to human communication, not only in relation to facts and information but also, and especially, regarding the nature and destiny of the human person, regarding society and the common good, regarding our relationship with God”.3 In fact, truth and solidarity are two of the most efficacious means available for overcoming hatred, resolving conflict and eliminating violence. They are also indispensable for re-establishing and strengthening the mutual bonds of understanding, trust and compassion that unite all individuals, peoples and nations, regardless of their ethnic or cultural origin. In short, truth and solidarity are necessary if humanity is to succeed in building a culture of life, a civilization of love, a world of peace. This is the challenge facing the men and women of the media, and it is the task of your Pontifical Council to assist and guide them in responding positively and effectively to this obligation. I pray that your efforts in this regard will continue to bear much fruit. During this Year of the Rosary, I entrust you all to the loving intercession of the blessed Virgin Mary: may her faithfilled response to the Angel, which gave the world its Saviour, serve as a model for our own proclamation of the saving message of her Son. As a pledge of grace and strength in the Word-made-flesh I cordially impart to you my Apostolic Blessing. VI Ad sodales Pontificiae Commissionis pro America Latina.* Señores Cardenales, Queridos Hermanos en el episcopado: 1. Me es grato recibiros, Consejeros y Miembros de la Pontificia Comisión para América Latina, que habéis celebrado vuestra Asamblea Plenaria con el fin de examinar una vez más la situación eclesial en las tierras de América Latina, identificar sus problemas pastorales y ofrecer algunas pautas que ayuden a trazar una estrategia evangelizadora, capaz de afrontar los grandes desafı́os que se presentan en esta hora crucial del comienzo del nuevo milenio. 3 No. 3. —————— * Die 27 Martii 2003. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 604 Agradezco cordialmente las expresivas palabras de saludo que, en nombre de todos, me ha dirigido el Señor Cardenal Giovanni Battista Re, Presidente de esta Pontificia Comisión, presentándome las lı́neas maestras que han guiado vuestros trabajos en estos dı́as de encuentro, reflexión y diálogo. Ası́ mismo os agradezco a todos vosotros el empeño y labor llevada a cabo en estas jornadas que se concretan en las indicaciones y ayuda que ofrecéis, participando de ese modo en mi solicitud de Pastor universal de toda la Iglesia. Vuestras consideraciones y propuestas serán de provecho en la renovada Evangelización de América Latina, cuya situación religiosa y social he seguido siempre con interés y afecto, de modo muy concreto en mis 18 viajes apostólicos al querido Continente de la esperanza. 2. Desde el año 2001 hasta el pasado mes de febrero del 2003, los Obispos latinoamericanos han realizado sus visitas ad Limina a excepción de Colombia y México, que lo harán más adelante. A cada uno de los 28 grupos que me han visitado he dirigido un discurso con indicaciones pastorales sobre diversos temas. En realidad, se trata de orientaciones no sólo para el grupo concreto al que me dirigı́a en cada ocasión, sino para todo el Episcopado. La Pontificia Comisión para América Latina ha querido editarlos en un volumen, que el Presidente me ha entregado y que puede ser útil instrumento para recordar cuanto dije movido por mi solicitud pastoral y mi amor hacia Latinoamérica. En esta ocasión habéis iniciado vuestras sesiones precisamente estudiando esas orientaciones. 3. Para llevar adelante su cometido de anunciar mejor a Cristo a los hombres y mujeres de hoy, iluminando para ello con la sabidurı́a del Evangelio los desafı́os y problemas con los que la Iglesia y la sociedad se encuentran en América Latina al inicio del nuevo milenio, la Iglesia necesita muchos y cualificados evangelizadores que, con nuevo ardor, renovado entusiasmo, fino espı́ritu eclesial, desbordantes de fe y esperanza, hablen « cada vez más de Jesucristo ».1 Estos evangelizadores —obispos, sacerdotes y diáconos, religiosos y religiosas, fieles laicos— son, bajo la guı́a del Espı́ritu Santo, los protagonistas indispensables en la tarea evangelizadora, en la cual cuentan más las personas que las estructuras, aunque éstas sean en cierto modo necesarias. Tales estructuras han de ser sencillas, ágiles, sólo las indispensables, de forma que no agobien, sino que ayuden y faciliten el trabajo pastoral; por otra parte, han de ser eficaces, según las exigencias de los tiempos actuales. Es importante aprovechar todas las técnicas modernas para la evangeliza1 Ecclesia in America, 67. Acta Ioannis Pauli Pp. II 605 ción, pero evitando una burocratización excesiva, la multiplicación de viajes y reuniones, ası́ como el empleo innecesario de personas, tiempo y recursos económicos que podrı́an destinarse más bien a la acción directa del anuncio evangélico y a la atención a los necesitados. Las estructuras y organizaciones, ası́ como el estilo de vida eclesial, han de reflejar siempre el rostro sencillo de América Latina para facilitar un mayor acercamiento a las masas desheredadas, a los indı́genas, a los emigrantes y desplazados, a los obreros, a los marginados, a los enfermos y, en general, a los que sufren, es decir, a todos aquellos que son o han de constituir el objetivo de vuestra opción preferencial.2 4. La originalidad y fecundidad del Evangelio, fuente continua de creatividad, inspira siempre nuevas expresiones e iniciativas en la vida eclesial y ayuda a identificar nuevos métodos de evangelización que, en plena fidelidad al Magisterio y Tradición de la Iglesia, resulten necesarios para llevar el anuncio del Evangelio a los lugares más apartados, a todos los hombres y mujeres, a todas las etnias y a todas las clases sociales, incluso a los sectores más difı́ciles o refractarios. La aceleración de los acontecimientos y transformaciones sociales obliga a la Iglesia, y consiguientemente a los Pastores, a dar, bajo el impulso de la gracia, nuevos y significativos pasos orientados a una entrega cada vez más radical a su Señor, con quien se han de identificar plenamente en sentimientos, doctrina y modo de actuar. Jesucristo es el único Señor de la Iglesia y del mundo, y hacia Él ha de orientarse todo, ya que « La Iglesia debe centrar su atención pastoral y su acción evangelizadora en Jesucristo crucificado y resucitado. Todo lo que se proyecte en el campo eclesial ha de partir de Cristo y de su Evangelio ».3 5. Entre as realidades, ou problemas pastorais, submetidos à vossa consideração, existe um que merece especial atenção e que tem sido objeto de vossos estudos e de algumas resoluções nesta Reunião Plenária e naquela outra reduzida, que a Comissão organizou para o mês de janeiro, com a colaboração do Pontifı́cio Conselho para a Promoção da Unidade dos Cristãos, do Pontifı́cio Conselho para o Diálogo Inter-Religioso e do celam. Refiro-me ao fenômeno das seitas que — como disse num recente discurso aos Bispos do Brasil 4 — « também nas vossas terras se está difundindo com 2 3 4 Cf. Ecclesia in America, 58. Ecclesia in America, 67. 23 de janeiro de 2003. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 606 incidência intermitente de zona para zona e com pontas acentuadas de proselitismo entre as pessoas mais fracas social e culturalmente... Não constitui ele para vós, Pastores, um autêntico desafio a renovar o estilo do acolhimento dentro das comunidades eclesiais e um estı́mulo premente a uma nova e corajosa evangelização, que desenvolva formas adequadas de catequese, sobretudo para os adultos? ». Evangelização em profundidade, presença contı́nua e ativa dos Pastores, bispos e sacerdotes, entre os seus fiéis, relação pessoal dos fiéis com Cristo: eis aqui algumas chaves para enfrentar de forma resoluta o grave e insidioso problema das seitas. 6. É evidente que, em referência às situações ou realidades eclesiais, a que vos referistes na vossa reunião, existem outros setores, como os jovens, as famı́lias e sobretudo as vocações sacerdotais, que necessitam de uma atenção urgente por parte dos pastores, com uma ampla sinergia, ou seja, com empenho de todos, apostando decididamente na unidade e na comunhão: é cada vez mais necessário « fazer da Igreja a casa e a escola da comunhão: eis o grande desafio que nos espera no milênio que começa, se quisermos ser fiéis ao desı́gnio de Deus e corresponder às expectativas mais profundas do mundo ».5 Quero lembrar aqui a grande importância que para isso tem a ação evangelizadora dos religiosos e religiosas, assim como a dos movimentos eclesiais; porém, estes e aqueles devem atuar sempre « em plena sintonia eclesial e obediência às diretrizes autorizadas dos pastores ».6 7. El año pasado tuve la dicha de postrarme otra vez ante la venerada imagen de Nuestra Señora de Guadalupe con ocasión de mi visita a México para canonizar el 31 de julio al Beato Juan Diego, su mensajero, y beatificar después allı́ mismo a los dos catequistas mártires de Oaxaca, después de haber canonizado en Guatemala al Hermano Pedro de San José de Betancurt. Desde que peregriné por primera vez al espléndido Santuario guadalupano el 29 de enero de 1979, Ella ha guiado mis pasos en estos casi 25 años de servicio como Obispo de Roma y Pastor Universal de la Iglesia. A Ella, camino seguro para encontrar a Cristo 7 y que fue la Primera Evangelizadora de América, quiero invocar como « Estrella de la Evangelización » —Stella evangelizationis— confiándole la labor eclesial de todos sus hijos e hijas de 5 6 7 Novo millennio ineunte, 43; cf. Ecclesia in America, capı́tulo IV. Novo millennio ineunte, 46. Ecclesia in America, 11. Acta Ioannis Pauli Pp. II 607 América: los pastores y los fieles, las comunidades eclesiales y las familias, los pobres, los ancianos, los indı́genas. Como expresión de estos deseos, os imparto de corazón la Bendición Apostólica. VII Ad sodales Apostolicae Paenitentiariae.* 1. Carissimi, il Corso sul foro interno, annualmente promosso dalla Penitenzieria Apostolica, mi offre l’opportunità di accogliervi in speciale Udienza. Rivolgo un cordiale saluto al Pro-Penitenziere Maggiore mons. Luigi De Magistris, che ringrazio per le deferenti espressioni indirizzatemi. Saluto poi Prelati ed Officiali del medesimo Tribunale e i Padri Penitenzieri delle Basiliche Patriarcali dell’Urbe, come pure i giovani sacerdoti e aspiranti al sacerdozio, che prendono parte a tale tradizionale opportunità di approfondimento dottrinale. In svariate occasioni ho espresso il mio apprezzamento per quanti si dedicano al ministero penitenziale nella Chiesa: il sacerdote cattolico, invero, è innanzitutto ministro del Sacrificio redentore di Cristo nell’Eucaristia, e ministro del perdono divino nel sacramento della Penitenza. 2. Mi è caro, in questa circostanza, soffermarmi in particolare sul privilegiato rapporto che esiste tra il sacerdozio e il sacramento della riconciliazione, che dal presbitero deve essere innanzitutto ricevuto con fede ed umiltà, oltre che con convinta frequenza. A riguardo degli ecclesiastici, infatti, il Concilio Vaticano II insegna: « I ministri della grazia sacramentale si uniscono intimamente a Cristo Salvatore e Pastore attraverso la fruttuosa recezione dei Sacramenti, soprattutto con la confessione sacramentale frequente, giacché essa — che va preparata con un quotidiano esame di coscienza — favorisce in sommo grado la necessaria conversione del cuore all’amore del Padre delle misericordie ».1 Al valore intrinseco del sacramento della penitenza, in quanto ricevuto dal sacerdote come penitente, si aggiunge la sua efficacia ascetica come occasione di esame di se stessi, e quindi di verifica, lieta o dolente, del proprio livello di fedeltà alle promesse. Esso inoltre è momento ineffabile di « espe* Die 28 Martii 2003. 1 Decreto Presbyterorum ordinis, 18; CIC can. 276, § 2, 5º e, analogamente, CCEO, can. 369, § 1. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 608 rienza » della carità eterna che il Signore nutre per ciascuno di noi nella sua irrepetibile individualità; è sfogo di delusioni e amarezze forse ingiustamente inflitteci: è balsamo consolatore per le molteplici forme di sofferenza da cui è segnata la vita. 3. In quanto ministro poi del sacramento della penitenza il sacerdote, consapevole del prezioso dono di grazia posto nelle sue mani, deve offrire ai fedeli la carità dell’accoglienza premurosa, senza avarizia del suo tempo e senza asperità o freddezza del tratto. Al tempo stesso, egli deve usare la carità, anzi la giustizia di riferire, senza varianti ideologiche e senza sconti arbitrari, l’insegnamento genuino della Chiesa, rifuggendo dalle profanas vocum novitates, riguardo ai loro problemi. In particolare, desidero qui richiamare la vostra attenzione sulla doverosa adesione al Magistero della Chiesa circa i complessi problemi che si pongono in campo bioetico e circa la normativa morale e canonica nell’ambito matrimoniale. Nella mia Lettera, indirizzata ai sacerdoti per il Giovedı̀ Santo 2002, osservavo: « Succede a volte, su nodi etici di attualità, che i fedeli escano dalla confessione con idee piuttosto confuse, anche perché “non trovano nei confessori la stessa linea di giudizio”. In realtà, quanti svolgono in nome di Dio e della Chiesa questo delicatissimo ministero hanno il preciso dovere di non coltivare, ed ancor più di non manifestare in sede sacramentale, valutazioni personali non rispondenti a ciò che la Chiesa insegna e proclama. Non si può scambiare con amore il venir meno alla verità per un malinteso senso di comprensione ».2 4. Il sacramento della penitenza, se ben amministrato e ricevuto, si rivela strumento principe di discernimento vocazionale. Chi agisce in foro interno deve raggiungere personalmente la certezza morale circa l’idoneità e integrità dei suoi diretti spiritualmente per potere lecitamente approvare ed incoraggiare la loro intenzione di accedere agli Ordini. Tale certezza morale, peraltro, si può avere solo quando la fedeltà del candidato alle esigenze della vocazione è stata comprovata con diuturna esperienza. Ai candidati al sacerdozio il direttore spirituale offra comunque non solo il discernimento, ma anche l’esempio della sua vita, cercando di riprodurre in sé il Cuore di Cristo. 5. Il retto e fruttuoso ministero penitenziale e l’amore alla personale fruizione del sacramento della Penitenza dipendono soprattutto dalla grazia 2 Lettera ai Sacerdoti, 17 marzo 2002, n. 10. Acta Ioannis Pauli Pp. II 609 del Signore. Per ottenere al sacerdote tale dono è di singolare rilievo la mediazione di Maria, Madre della Chiesa e Madre dei sacerdoti, perché Madre di Gesù, Sacerdote Sommo ed Eterno. Voglia Ella ottenere dal Figlio suo ad ogni sacerdote il dono della santità, mediante il sacramento della Penitenza umilmente ricevuto e generosamente offerto. Sui vostri convincimenti, sui vostri propositi, sulle vostre speranze scenda, propiziatrice delle benedizioni di Dio, quella Apostolica che con affetto a tutti imparto. VIII Ad episcopos Indonesiae.* Dear Brother Bishops, 1. “Grace to you and peace from God our Father and the Lord Jesus Christ”!1 With these words of Saint Paul and with affection in the Lord, I welcome you the Bishops of Indonesia on the occasion of your visit ad Limina Apostolorum. Through you I also embrace in spirit the clergy, religious and laity of your particular Churches. Your travelling such a great distance to kneel at the tombs of the Apostles, to join in prayer and to meet with the Successor of Peter bears witness to the universal character of the Church. As Successors of the Apostles, whose witness to Christ Crucified and Risen is the sure foundation of the Church’s proclamation of the Gospel in every time and place, you have come to confirm your communion in faith and charity. I give thanks that during these trying times you were able to make this pilgrimage to share the faith, experiences and insights of your local communities, as well as the challenges you face. May the fruits of our meetings enrich the Church in Indonesia and enhance your own pastoral ministry. 2. Your leadership helps to ensure that the Church is at the forefront of fostering peace and harmony in a country composed of so many various groups. Indeed, your Conference seeks to reflect the motto Bihneka Tungal Ika, “unity in diversity”, found on your national coat-of-arms. Your differing ethnic and cultural backgrounds, brought together in an atmosphere of faith, dialogue and mutual trust, can offer a model of hope for all of Indonesia. At * Die 29 Martii 2003. 1 1 Cor 1:3. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 610 the opening of a new era, Indonesia faces the challenge of building a society based on the democratic principles of the freedom and equality of its citizens, regardless of language, race, ethnic background, cultural heritage or religion. I have no doubt that the Church will remain actively involved in this endeavour by encouraging all peoples to continue to join with one another in exercising their civic responsibilities through dialogue and openness, avoiding every type of prejudice or bigotry. The development of a society that embodies these democratic ideals will help to curb the disturbing violence which has sadly plagued your country over the last few years. Religious freedom, which has been one of the traditional characteristics of Indonesian Society, is guaranteed by the Nation’s Constitution. The Church must at all times remain vigilant to ensure that this principle is respected on both the federal and local levels. It is my hope that such efforts will help to create a climate where respect for the rule of law becomes the new mind-set for a democratic society which is tolerant and non-violent. This important first step begins with suitable human formation. As I said in my Encyclical Letter Centesimus annus, assisting “the individual through education and formation in true ideals” is a necessary element for the creation of a civic order marked by genuine concern for the common good.2 Particular attention in this regard must be given to the poor. The Church is concerned that “the advancement of the poor constitutes a great opportunity for the moral and cultural growth of all humanity”.3 Since Christ’s message is one of hope, his followers must always ensure that the less fortunate among us, regardless of religion or ethnic background, are treated with the dignity and respect demanded by the Gospel. Promoting the fundamental rights of the weak is a proven path towards a stable and productive society. The Church is called to “take her stand beside the poor, to discern the justice of their requests and to help satisfy them”.4 3. One of the most effective ways for the Christian community to help the poor is through education. In this area, as well as in its impressive system of charitable agencies, the Church in Indonesia is to be commended. Although Catholics account for only a very small part of the total population, they have developed a large and respected school system. The Church’s work in the field of education is recognized as one of your greatest contributions to Indonesian society, and it certainly remains an effective means for the trans2 3 4 Cf. 46. Ibid., 28. Cf. Sollicitudo rei socialis, 39. Acta Ioannis Pauli Pp. II 611 mission of Gospel values. Catholic education, as an important part of the Church’s catechetical and evangelizing mission, must be based on a philosophy in which faith and culture are brought together in harmonic unity.5 Your efforts to preserve Catholic schools, especially in impoverished non-Catholic areas and in the wake of financial hardship, demonstrate your firm commitment to multicultural solidarity and to the requirement of evangelical love for all. While it is encouraging to note the high literacy rate within the population, one cannot fail to be alarmed by the number of young people who do not go on to secondary school. Your youth should be encouraged not to forego their education for the lure of shallow and fleeting materialism. In this regard, I would also like to highlight the essential work of catechists in countries like Indonesia where the faithful are such a small minority. The lack of access to Catholic education in some impoverished areas, coupled with an environment at times in conflict with or even hostile to Christianity, brings out the need to provide serious programmes of catechetical formation for young and old alike. The ecclesial community has a responsibility to ensure that its members are welcomed into an “environment where they can live as fully as possible what they have learned”.6 Catechesis is the task of the entire faith community and an extension of the ministry of the word entrusted to the Bishop and his clergy. It is an ecclesiastical responsibility which requires adequate doctrinal and pedagogical formation. I encourage you to give all possible support to those who have willingly undertaken the difficult and demanding task of providing this essential service, for which the entire Church is grateful. 4. For some time your Bishops’ Conference has recognized that evangelization goes hand in hand with the profound, gradual and exacting work of inculturation. The truth of the Gospel should always be proclaimed in a way that is persuasive and relevant. This is especially important in a complex society such as your own where, in some areas and among certain groups, Catholicism is at times viewed with suspicion. Yours is the delicate task of seeing that the Gospel maintains its fundamental meaning, valid for all people and cultures, while also communicating it in a way that is attentive to traditional values and the family. As I said during my Pastoral Visit to 5 Cf. Congregation for Catholic Education, The Religious Dimension of Education in a Catholic School, 34. 6 Catechesi tradendae, 24. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 612 Indonesia in 1989, “the example of Christ and the power of his Paschal Mystery penetrate, purify and elevate all culture, every culture”.7 Successful inculturation depends on couples and families who embody the Christian vision of their vocation and responsibility. I encourage you, therefore, to continue to promote the traditional values of the family so closely tied with Asian culture,8 infusing them with the new life that comes from the Gospel. The serious concerns about growing threats to family life which you have voiced on many occasions must not be overlooked. A true “conspiracy against life” 9 and the family is appearing in many forms: abortion, sexual permissiveness, pornography, drug abuse and pressures to adopt morally unacceptable methods of population control. Notwithstanding the difficulties involved in countering these tendencies in a non-Christian society, you as Bishops are “the first ones called to be untiring teachers of the Gospel of life”.10 At all times, the Church’s prophetic voice must loudly proclaim the need to respect and promote the divine law written on every heart.11 By listening, dialogue and discernment, Bishops must assist their flocks in living the Gospel in a way that is fully compatible with the deposit of faith and the bonds of ecclesial communion.12 5. As some of you have mentioned, the Church in Indonesia is one that lives and suffers with the people, confronting the challenges arising from daily contact with a non-Christian society. It is a community that seeks a path of integral human development in the context of religious harmony and tolerance, offering and receiving much within a complex cultural milieu. There already exists a commendable level of interreligious dialogue in your country on an institutional level. This mutual exchange of religious experiences has found practical expression in the interreligious charity projects and collaboration which have been undertaken, particularly following natural disasters. Even in predominantly Muslim areas, the Church is actively present in orphanages, clinics and institutions dedicated to helping the downtrodden. This is a wonderful expression of the boundless nature of Christ’s love; a love not for a few but for all. 7 8 9 10 11 12 Homily at Yogyakarta, 10 October 1989. Cf. Ecclesia in Asia, 6. Cf. Evangelium vitae, 17. Ibid., 82. Cf. Rom 2:15. Cf. Redemptoris missio, 54. Acta Ioannis Pauli Pp. II 613 Here, I wish to assure you of my deep concern for the beloved Indonesian people at this moment of heightened tension in the entire world community. War must never be allowed to divide world religions. I encourage you to take this unsettling moment as an occasion to work together, as brothers committed to peace, with your own people, with those of other religious beliefs and with all men and women of good will in order to ensure understanding, cooperation and solidarity. Let us not permit a human tragedy also to become a religious catastrophe.13 At the same time, I am well aware that certain portions of the Christian community in your nation have suffered from discrimination and prejudice, while others have been victimized by acts of destruction and vandalization. In some areas Christian communities have been denied the permission to build places of worship and prayer. Indonesia, together with the international community, was recently stunned at the terrible loss of life due to the terrorist bombing in Bali. In all of this, however, one must be careful not to yield to the temptation to define groups of people by the actions of an extremist minority. Authentic religion does not advocate terrorism or violence, but seeks to promote in every way the unity and peace of the whole human family. 6. Since Christians constitute a very small minority in your country, they are especially called to be “leaven in the dough”.14 Despite hardship and sacrifice, your priests and religious continue to bear daily witness to the Good News of Jesus Christ, bringing many to the Gospel. Because “the Church in Asia finds herself among people who display an intense yearning for God”,15 you are challenged to find concrete ways of meeting that need. Indeed, your efforts to promote vocations to the priesthood and the religious life reflect your awareness of this duty. I commend you for your insistence on maintaining high standards of education and formation in seminaries and religious houses. Concern and attention shown in selecting and training candidates for the priesthood and religious life always redound to the benefit of the local Church. Since formation and spiritual development are life-long processes, Bishops have an essential responsibility to assist their priests by making available to them programmes of continuing formation, retreats and time for prayer and fellowship. An important element in this formation, both initial and continuing, is an adequate training in the theology and spirituality of the liturgy. 13 14 15 Cf. Address to the Interreligious Delegation from Indonesia, 20 February 2003. Cf. Mt 13:33. Ecclesia in Asia, 9. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 614 “The liturgy is the source and summit of all Christian life and mission. It is also a decisive means of evangelization, especially in Asia where the followers of different religions are so drawn to worship, religious festivals and popular devotions”.16 Your priests need to be given opportunities to be both nourished by that liturgy and to become experts in bringing its richness to others, so that its depth, beauty and mystery will always shine forth. The spiritual and moral support which you give to the men and women Religious in your dioceses is also a significant part of your episcopal ministry. Members of Religious Institutes have played an indispensable role in bringing the Good News to the men and women of Indonesia and in a special way to the poor and the outcast. In this important work, they must always be helped to strengthen their consecration to the Lord through their daily living of the evangelical counsels. “All who have embraced the consecrated life are called to become leaders in the search for God, a search which has always stirred the human heart and which is particularly visible in Asia’s many forms of spirituality and asceticism”.17 For this reason, religious can have an essential role in the Church’s overall commitment to evangelization. 7. Dear Bishops, it is in a spirit of faith and communion that I have shared with you these reflections on certain aspects of the care of God’s beloved people in Indonesia. Through your presence, I feel very close to the Indonesian faithful, and in this moment of uncertainty it is my fervent prayer that they will be strengthened in Christ. I commend all of you to the intercession of Mary, Queen of the Rosary, who embraces all who call on her in distress and never fails to ask for their deliverance from evil. In the love of Jesus Christ, I impart to you and the faithful of your dioceses my Apostolic Blessing. IX Ad Scandiae episcopos.* Dear Brother Bishops, 1. “Grace, mercy, and peace from God the Father and Christ Jesus our Lord”.1 With fraternal affection I warmly welcome you, the Bishops of Scan16 Cf. Ecclesia in Asia, 22. Ecclesia in Asia, 44. —————— 17 * Die 5 Aprilis 2003. 1 1 Tim 1:2. Acta Ioannis Pauli Pp. II 615 dinavia. Your first visit ad Limina Apostolorum in this new millennium is an occasion to renew your commitment to proclaim ever more courageously the Gospel of Jesus Christ in truth and love. As pilgrims to the tombs of the Apostles Peter and Paul, you “come to see Peter” 2 and his collaborators in the service of the universal Church. You thus confirm your “unity in the same faith, hope and charity, and more and more recognize and treasure that immense heritage of spiritual and moral wealth that the whole Church, joined with the Bishop of Rome by the bond of communion, has spread throughout the world”.3 2. As Bishops, you have been endowed with the authority of Christ 4 and entrusted with the task of bearing witness to his saving Gospel. The faithful of Scandinavia, with great expectation, look to you to be steadfast teachers of the faith, selfless in your readiness to speak the truth “in season and out of season”.5 By your personal witness to the living mystery of God,6 you make known the boundless love of him who has revealed himself and his plan for humanity through Jesus Christ. In this way eloquent testimony is borne to God’s extraordinary “yes” to humanity 7 and you yourselves are strengthened in your preaching of Jesus Christ, who is “the way, and the truth, and the life”.8 It is this message that needs to be heard today, clearly and unambiguously. In a world fraught with scepticism and confusion, it may seem to some that the light of Christ has been obscured. Indeed, modern societies and cultures are often marked by a secularism that easily leads to a loss of the sense of God, and without God the proper sense of man is soon lost as well. “When the Creator is forgotten the creature itself grows unintelligible”: 9 people are no longer able to see themselves as “mysteriously different” from other earthly creatures and lose sight of the transcendent character of human existence. This is the context in which the liberating truth of Christ must resound: “You will know the truth, and the truth will set you free”.10 We are speaking here of the fullness of life which far exceeds the dimensions of earthly existence and which forms the 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Cf. Gal 1:18. Pastor bonus, Appendix I, 3. Cf. Lumen gentium, 25. 2 Tim 4:2. Cf. Catechesi tradendae, 7. Cf. 2 Cor 1:20. Jn 14:6. Cf. Gaudium et spes, 36. Jn 8:32. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 616 basis of the Gospel we preach, the “Gospel of life”. In fact, it is the profound and persuasive echo of this sublime truth in the heart of every person — believer and non-believer alike — that “marvellously fulfils all the heart’s expectations while infinitely surpassing them”.11 3. A central aspect of the “new evangelization” to which I have called the entire Church is the evangelization of culture. For “at the heart of every culture lies the attitude man takes to the greatest mystery: the mystery of God. When this question is eliminated, the culture and moral life of nations are corrupted”.12 The challenge facing you, dear Brothers, is to see that the voice of Christianity is heard in the public arena and that the values of the Gospel are brought to bear in your societies and cultures. I am pleased to note in this regard the positive impact of your pastoral letters and statements on matters of contemporary concern in your countries. For example, in your recent Pastoral Letter on marriage and family life you addressed many difficulties that beset Christian families. Observing how the sacredness of marriage is obfuscated by its equation with various forms of cohabitation and noting the negative effects of divorce in your societies, you encourage married couples to preserve and develop the value of marital indissolubility. Thus you help them to become a precious sign of the unfailing fidelity and selfless love of Christ himself.13 The institution of marriage, in fact, was willed by God from the very beginning and finds its fullest significance in the teaching of Christ. What more wondrous and joyous a moment is there for married couples, as they participate in God’s act of creation, than the birth of their children? And what greater sign of hope is there for humanity than new life? The truth of human sexuality becomes clearly seen in the mutual love of spouses and their acceptance of “the greatest possible gift, the gift by which they become cooperators with God for giving life to a new human person”.14 Encouraging the faithful to promote the dignity of marriage and teaching them to treasure its indissoluble nature is nothing less than helping them to share in the love of God, which is perfect, complete, and always life-giving. 4. The people of Scandinavia are well known for their participation in peace-keeping missions, their deep sense of responsibility in the face of eco11 12 13 14 Evangelium vitae, 2. Centesimus annus, 24. Cf. Familiaris consortio, 20. Ibid., 14. Acta Ioannis Pauli Pp. II 617 logical crises, and their generosity in providing humanitarian aid. True humanism, however, always includes God. Otherwise it will eventually, even if unintentionally, deny human beings their proper place in creation and will fail to acknowledge fully the dignity which belongs to every person.15 Therefore you must help your respective cultures to draw on their rich Christian heritage in shaping their understanding of the human person. In Christ all people are brothers and sisters, and our gestures of solidarity towards them become acts of love and fidelity to Christ, who said whatever you do to one of the least of these, you do to me.16 This is the foundation of the culture of life and the civilization of love that we seek to build up, and it is also the perspective underlying your efforts to welcome the growing number of migrants in the Nordic lands. 5. Your local ecumenical programmes are likewise a source of encouragement, for the united witness of all Christians will do much to bring Gospel values to bear in society and advance the kingdom of God in our midst. Awareness of the common history shared by Christians has given rise to a “rediscovered brotherhood” from which spring many of the fruits of ecumenical dialogue — joint statements (not least of which is the Joint Declaration on the Doctrine of Justification), shared prayer, solidarity in service to humanity. Correctly understood, ecumenism forms part of the commitment of all Christians to bear witness to their faith. While the ecumenical path rightly focuses on what we have in common, it must not of course neglect or gloss over the very real difficulties still facing us on the road to unity. Although full communion in faith does not yet exist, this should not cause despair but should prompt all believers to deepen their commitment to pray fervently and work resolutely for that unity which Christ wills for his Church.17 6. Brothers, the new millennium demands a “new impetus in Christian living”.18 Men and women the world over are searching for meaning in their lives; they need believers who not only “speak” to them of Christ but also “show” him to them. It is in our own contemplation of the face of Christ 19 that we come to make his light shine ever more brightly for others. Indispensable in this regard is the provision of formation programmes for children, 15 16 17 18 19 Cf. Christifideles laici, 5. Cf. Mt 25:45. Cf. Jn 17:20-21. Novo millennio ineunte, 29. Cf. ibid., 16. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 618 youth and adults. Such pastoral initiatives, adapted to the particular circumstances of your people, will produce great fruits of holiness among them and will assist those who know little of Jesus Christ yet seek direction in their lives. Fundamental to your mission is the continuing formation of diocesan clergy and religious as well as the adequate training of seminarians. Moreover, promotion of vocations to the priesthood and religious life must also be seen as a priority as you face the challenges of evangelization in the Third Christian Millennium. In this way, you will work to ensure that a sufficient number of men and women respond to Christ’s call. Some of your local churches even now are experiencing growth in vocations to the consecrated life. This is a clear sign of a renewed interest in spirituality and reflects the desire, especially among young people, to deepen awareness and understanding of the faith. I encourage you in your role as Pastors to nurture this growth, doing all you can to facilitate the dynamic presence of religious and contemplative communities among your people, and providing the necessary human and spiritual support for your diocesan priests. 7. Dear Brothers in the episcopacy, with fraternal affection I gladly share these reflections with you and encourage you in exercising the charism of truth which the Spirit has bestowed upon you. I assure you of my prayers as you continue to shepherd in love the flocks entrusted to your care. United in our proclamation of the Good News of Jesus Christ, renewed in the enthusiasm of the first Christians, and guided by the example of the Saints, let us go forward in hope! In this Year of the Rosary, may Mary, Mother of the Church, be your sure guide as you “seek to do what Jesus tells you”.20 Commending you to her maternal protection, I cordially impart my Apostolic Blessing to you and to the priests, religious, and lay faithful of your dioceses. 20 Cf. Jn 2:5. Acta Ioannis Pauli Pp. II 619 NUNTII I Ob diem ad Missiones fovendas. Carissimi fratelli e sorelle! 1. Sin dall’inizio, ho voluto porre il mio pontificato sotto il segno della speciale protezione di Maria. Più volte, poi, ho invitato l’intera comunità dei credenti a rivivere l’esperienza del Cenacolo, dove i discepoli « erano assidui e concordi nella preghiera... con Maria, la madre di Gesù ».1 Già nella prima Enciclica Redemptor hominis scrivevo che solo in un clima di fervente orazione è possibile « ricevere lo Spirito Santo, che scende su di noi e divenire in questo modo testimoni di Cristo fino agli estremi confini della terra, come coloro che uscirono dal Cenacolo di Gerusalemme nel giorno di Pentecoste ».2 La Chiesa prende sempre più coscienza di essere « madre » come Maria. Essa è « la culla — notavo nella Bolla Incarnationis mysterium, in occasione del Grande Giubileo dell’Anno 2000 — in cui Maria depone Gesù e lo affida all’adorazione e alla contemplazione di tutti i popoli ».3 Su questo cammino spirituale e missionario intende proseguire, sempre accompagnata dalla Vergine Santissima, Stella della nuova evangelizzazione, aurora luminosa e guida sicura del nostro cammino.4 2. Nell’ottobre scorso, entrando nel venticinquesimo anno del mio ministero petrino, quasi ad ideale prolungamento dell’Anno Giubilare, ho indetto uno speciale Anno dedicato alla riscoperta della preghiera del Rosario, tanto cara alla tradizione cristiana; un anno da vivere sotto lo sguardo di Colei che, secondo l’arcano disegno divino, con il suo « sı̀ » ha reso possibile la salvezza dell’umanità, e dal cielo continua a proteggere quanti a Lei fanno ricorso specialmente nei momenti difficili dell’esistenza. È mio desiderio che l’Anno del Rosario costituisca per i credenti di ogni continente un’occasione propizia per approfondire il senso della vocazione cristiana. Alla scuola della Vergine e seguendo il suo esempio, ogni comunità potrà meglio far emergere la propria dimensione « contemplativa » e « missionaria ». La Giornata Missionaria Mondiale, che cade proprio alla fine di questo particolare anno mariano, se ben preparata, potrà imprimere un più generoso 1 2 3 4 At 1, 14. N. 22. N. 11. Cfr Novo millennio ineunte, 58. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 620 impulso a quest’impegno della Comunità ecclesiale. Il ricorso fidente a Maria con la quotidiana recita del Rosario e la meditazione dei misteri della vita di Cristo sottolineeranno che la missione della Chiesa deve essere anzitutto sorretta dalla preghiera. L’atteggiamento di « ascolto », che suggerisce la preghiera del Rosario, avvicina i fedeli a Maria, che « serbava tutte queste cose meditandole nel suo cuore ».5 La ricorrente meditazione della Parola di Dio diventa un allenamento per vivere « in comunione viva con Gesù attraverso — potremmo dire — il Cuore della Madre ».6 3. Cum Maria contemplemur Christi vultum! Mi tornano spesso alla mente queste parole: contemplare il « volto » di Cristo con Maria. Quando parliamo del « volto » di Cristo ci riferiamo alle sue sembianze umane, nelle quali rifulge la gloria eterna del Figlio unigenito del Padre: 7 « La gloria della Divinità sfolgora sul volto di Cristo ».8 Contemplare il volto di Cristo induce a una conoscenza profonda e coinvolgente del suo mistero. Contemplare Gesù con gli occhi della fede spinge a penetrare nel mistero di Dio-Trinità. Dice Gesù: « Chi ha visto me ha visto il Padre ».9 Con il Rosario ci inoltriamo in questo itinerario mistico « in compagnia e alla scuola della sua Madre Santissima ».10 Anzi, Maria stessa si fa nostra maestra e guida. Sotto l’azione dello Spirito Santo, ci aiuta ad acquisire quella « tranquilla audacia » che rende capaci di trasmettere agli altri l’esperienza di Gesù e la speranza che anima i credenti.11 Guardiamo sempre a Maria, modello insuperabile! Nel suo animo tutte le parole del Vangelo trovano un’eco straordinaria. Maria è la « memoria » contemplativa della Chiesa, che vive nel desiderio di unirsi più profondamente al suo Sposo per incidere ancor più nella nostra società. Di fronte ai grandi problemi, dinanzi al dolore innocente, alle ingiustizie perpetrate con arrogante insolenza come reagire? Alla docile scuola di Maria, che è nostra Madre, i credenti apprendono a riconoscere nell’apparente « silenzio di Dio » la Parola che risuona nel silenzio per la nostra salvezza. 4. Tutti i credenti sono chiamati, grazie al Battesimo, alla santità. Il Concilio Vaticano II, nella Costituzione dogmatica Lumen gentium, sottolinea 5 6 7 8 9 10 11 Lc 2, 19. Rosarium Virginis Mariae, 2. Cfr Gv 1, 14. Rosarium Virginis Mariae, n. 21. Gv 14, 9. Rosarium Virginis Mariae, 3. Cfr Redemptoris missio, 24. Acta Ioannis Pauli Pp. II 621 che la vocazione universale alla santità consiste nella chiamata di tutti alla perfezione della carità. Santità e missione sono aspetti inscindibili della vocazione di ogni battezzato. L’impegno a diventare più santi è strettamente collegato con quello a diffondere il messaggio della salvezza. « Ogni fedele — ricordavo nella Redemptoris missio — è chiamato alla santità e alla missione ».12 Contemplando i misteri del Rosario, il credente è incoraggiato a seguire Cristo e a condividerne la vita sino a poter dire con san Paolo: « Non sono più io che vivo, ma Cristo vive in me ».13 Se tutti i misteri del Rosario costituiscono una significativa scuola di santità e di evangelizzazione, i misteri della luce pongono in evidenza aspetti singolari della nostra « sequela » evangelica. Il Battesimo di Gesù al Giordano ricorda che ogni battezzato è eletto a diventare in Cristo « figlio nel Figlio ».14 Nelle nozze di Cana, Maria invita all’ascolto obbediente della Parola del Signore: « Fate quello che vi dirà ».15 L’annuncio del Regno e l’invito alla conversione sono una chiara consegna per tutti ad intraprendere il cammino della santità. Nella Trasfigurazione di Gesù il battezzato sperimenta la gioia che lo attende. Meditando l’istituzione dell’Eucaristia, egli torna ripetutamente nel Cenacolo, dove il divino Maestro ha lasciato ai suoi discepoli il tesoro più prezioso: se stesso nel Sacramento dell’altare. Sono le parole che la Vergine pronuncia a Cana a costituire, in un certo modo, lo sfondo mariano di tutti i misteri della luce. L’annuncio del Regno vicino, la chiamata alla conversione e alla misericordia, la Trasfigurazione sul Tabor e l’istituzione dell’Eucaristia trovano infatti nel cuore di Maria un’eco singolare. Maria mantiene gli occhi fissi su Cristo, fa tesoro di ogni sua parola ed indica a tutti noi come essere autentici discepoli del suo Figlio. 5. In nessuna epoca la Chiesa ha avuto tante possibilità di annunciare Gesù come oggi, grazie allo sviluppo dei mezzi della comunicazione. Proprio per questo la Chiesa è oggi chiamata a far trasparire il Volto del suo Sposo con una più rilucente santità. In questo sforzo, non facile, sa di essere sostenuta da Maria. Da Lei « impara » ad essere « vergine », totalmente dedicata al suo Sposo, Gesù Cristo, e « madre » di molti figli che genera alla vita immortale. 12 13 14 15 N. 90. Gal 2, 20. Ef 1, 5; cfr Gaudium et spes, 22. Gv 2, 5. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 622 Sotto lo sguardo vigile della Madre, la Comunità ecclesiale cresce come una famiglia ravvivata dall’effusione potente dello Spirito e, pronta a raccogliere le sfide della nuova evangelizzazione, contempla il volto misericordioso di Gesù nei fratelli, specialmente nei poveri e bisognosi, nei lontani dalla fede e dal Vangelo. In particolare, la Chiesa non ha paura di gridare al mondo che Cristo è « la Via, la Verità e la Vita »; 16 non teme di annunciare con gioia che « la buona notizia ha il suo centro, anzi il suo stesso contenuto, nella persona di Cristo, il Verbo fatto carne, unico Salvatore del mondo ».17 Urge preparare evangelizzatori competenti e santi; è necessario che non si affievolisca il fervore negli apostoli, specialmente per la missione « ad gentes ». Il Rosario, se pienamente riscoperto e valorizzato, offre un ordinario quanto fecondo aiuto spirituale e pedagogico per formare il Popolo di Dio a lavorare nel vasto campo dell’azione apostolica. 6. Il compito dell’animazione missionaria deve continuare ad essere impegno serio e coerente di ogni battezzato e di ogni Comunità ecclesiale. Un ruolo più specifico e peculiare compete certo alle Pontificie Opere Missionarie, che ringrazio per quanto già generosamente stanno facendo. A tutti vorrei suggerire di intensificare la recita del Santo Rosario, a livello personale e comunitario, per ottenere dal Signore quelle grazie di cui la Chiesa e l’umanità hanno particolare necessità. Invito proprio tutti: bambini e adulti, giovani e anziani, famiglie, parrocchie e comunità religiose. Tra le tante intenzioni, non vorrei dimenticare quella della pace. La guerra e l’ingiustizia hanno il loro inizio nel cuore « diviso ». « Chi assimila il mistero di Cristo — e il Rosario proprio a questo mira —, apprende il segreto della pace e ne fa un progetto di vita ».18 Se il Rosario batterà il ritmo della nostra esistenza, potrà diventare strumento privilegiato per costruire la pace nei cuori degli uomini, nelle famiglie e tra i popoli. Con Maria tutto possiamo ottenere dal Figlio Gesù. Sorretti da Maria, non esiteremo a dedicarci con generosità alla diffusione dell’annuncio evangelico sino agli estremi confini della terra. Con tali sentimenti, di cuore tutti vi benedico. Dal Vaticano, 12 Gennaio 2003, Festa del Battesimo del Signore IOANNES PAULUS PP. II 16 17 18 Gv 14, 6. Rosarium Virginis Mariae, 20. Rosarium Virginis Mariae, 40. Acta Ioannis Pauli Pp. II 623 II Ob diem aegrotis dicatum missus 1. “We have seen and testify that the Father has sent his Son as the Saviour of the world... We know and believe the love God has for us”.1 These words of the Apostle John are a good summary of what the Church seeks to do through her pastoral work in the area of health care. Recognizing the presence of the Lord in our suffering brothers and sisters, she strives to bring them the good news of the Gospel and to offer them authentic signs of love. This is the context of the Eleventh World Day of the Sick, which will take place on February 11, 2003 in Washington, D.C., in the United States, at the National Shrine of the Basilica of the Immaculate Conception. The choice of place and day invites the faithful to turn their hearts and minds to the Mother of the Lord. The Church, entrusting herself to our Lady, is inspired to bear renewed witness to charity, in order to be a living icon of Jesus Christ, the Good Samaritan, in the numberless situations of physical and moral suffering in the world today. Urgent questions about suffering and death, dramatically present in the heart of every person despite the continual attempts by a secular mentality to remove them or ignore them, await satisfactory answers. Especially in the presence of tragic human experiences, the Christian is called to bear witness to the consoling truth of the Risen Lord, who takes upon himself the wounds and ills of humanity, including death itself, and transforms them into occasions of grace and life. This proclamation and this witness are to be delivered to everyone, in every corner of the world. 2. Through the celebration of this World Day of the Sick, may the Gospel of life and love resound loudly, especially in the Americas, where more than half the world’s Catholics live. On the continents of North and South America, as elsewhere in the world, “a model of society appears to be emerging in which the powerful predominate, setting aside and even eliminating the powerless: I am thinking here of unborn children, helpless victims of abortion; the elderly and incurable ill, subjected at times to euthanasia; and the many other people relegated to the margins of society by consumerism and materialism. Nor can I fail to mention the unnecessary recourse to the death penalty... This model of society bears the stamp of the culture of death, and 1 1 Jn 4: 14, 16. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 624 is therefore in opposition to the Gospel message”.2 Faced with this worrying fact, how can we fail to include the defence of the culture of life among our pastoral priorities? Catholics working in the field of health care have the urgent task of doing all they can to defend life when it is most seriously threatened and to act with a conscience correctly formed according to the teaching of the Church. The numerous health care facilities through which the Catholic Church offers a genuine testimony of faith, charity and hope are already contributing in an encouraging way to this noble goal. Hitherto these facilities have been able to rely on a significant number of men and women Religious who guarantee a high standard of professional and pastoral service. I hope that a fresh flourishing of vocations will enable Religious Institutes to continue their meritorious work and indeed to expand it with the support of many lay volunteers, for the good of suffering humanity in the Americas. 3. This privileged apostolate involves all local Churches. It is therefore necessary that every Episcopal Conference, through appropriate structures, should seek to promote, guide and coordinate the pastoral care of the sick, so that the whole People of God become aware of and sensitive to the many different needs of the suffering. In order to make this witness of love practical, those involved in the pastoral care of the sick must act in full communion among themselves and with their Bishops. This is of particular importance in Catholic hospitals, which in responding to modern needs are called upon to reflect ever more clearly in their policies the values of the Gospel, as the Magisterium’s social and moral guidelines insist. This requires united involvement on the part of Catholic hospitals in every sector, including that of finance and administration. Catholic hospitals should be centres of life and hope which promote — together with chaplaincies — ethics committees, training programmes for lay health workers, personal and compassionate care of the sick, attention to the needs of their families and a particular sensitivity to the poor and the marginalized. Professional work should be done in a genuine witness to charity, bearing in mind that life is a gift from God, and man merely its steward and guardian. 4. This truth should be continuously repeated in the context of scientific progress and advances in medical techniques which seek to assist and improve the quality of human life. Indeed, it remains a fundamental precept that life is to be protected and defended, from its conception to its natural end. 2 Apostolic Exhortation Ecclesia in America, 63. Acta Ioannis Pauli Pp. II 625 As I stated in my Apostolic Letter Novo millennio ineunte, “The service of humanity leads us to insist, in season and out of season, that those using the latest advances of science, especially in the field of biotechnology, must never disregard fundamental ethical requirements by invoking a questionable solidarity which eventually leads to discriminating between one life and another and ignoring the dignity which belongs to every human being”.3 The Church, which is open to genuine scientific and technological progress, values the effort and sacrifice of those who with dedication and professionalism help to improve the quality of the service rendered to the sick, respecting their inviolable dignity. Every therapeutic procedure, all experimentation and every transplant must take into account this fundamental truth. Thus it is never licit to kill one human being in order to save another. And while palliative treatment in the final stage of life can be encouraged, avoiding a “treatment at all costs” mentality, it will never be permissible to resort to actions or omissions which by their nature or in the intention of the person acting are designed to bring about death. 5. My earnest hope for this Eleventh World Day of the Sick is that it will inspire in dioceses and parishes a renewed commitment to the pastoral care of the sick. Proper attention must be given to the sick who remain at home, given that less and less time is actually being spent in hospital and the sick are often being entrusted to their own families. In countries without adequate health care facilities, even the terminally ill are left at home. Parish priests and all pastoral workers must be vigilant and ensure that the sick never lack the consoling presence of the Lord through the word of God and the Sacraments. Proper attention should be given to the pastoral aspect of health care in the formation of priests and Religious. For it is in care for the sick more than in any other way that love is made concrete and a witness of hope in the Resurrection is offered. 6. Dear chaplains, religious, doctors, nurses, pharmacists, technicians, administrative personnel, social assistants and volunteers: the World Day of the Sick offers a special opportunity to strive to be ever more generous disciples of Christ the Good Samaritan. Be aware of your identity and learn to recognize in those who suffer the Face of the sorrowful and glorious Lord. Be ready to bring help and hope especially to those afflicted with new diseases, such as aids, and with older diseases, such as tuberculosis, malaria and leprosy. 3 No. 51. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 626 Dear brothers and sisters who suffer in body or spirit, to you I express my heartfelt hope that you will learn to recognize and welcome the Lord who calls you to be witnesses to the Gospel of suffering, by looking with trust and love upon the Face of Christ Crucified 4 and by uniting your sufferings to his. I entrust you all to the Immaculate Virgin, our Lady of Guadalupe, Patroness of the Americas and Health of the Sick. May she hear the prayers that rise from the world of suffering, may she dry the tears of those in pain, may she stand beside those who are alone in their illness, and by her motherly intercession may she help believers who work in the field of health care to be credible witnesses to Christ’s love. To each of you I affectionately impart my Blessing! From the Vatican, 2 February 2003 IOANNES PAULUS PP. II 4 Cf. Novo millennio ineunte, 16. Congregatio de Causis Sanctorum 627 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM BELLOHORIZONTINA Beatificationis et canonizationis Servi Dei Eustachii Van Lieshout (in saec.: Humberti) sacerdotis professi Congregationis SS. Cordium Iesu et Mariae (Picpus) (1890-1943) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Gratia et veritas per Iesum Christum facta est » (Io 1, 17). Dei Servus Eustachius Van Lieshout (in saec.: Humbertus), divinae gratiae respondens et vocationi missionariae, totum adhaesit et mente et animo veritati a Christo revelatae et valde operam dedit ad eam diffundendam, antea apud Batavos et postea multos per annos in Brasilia, ubi utile munus apostolicum profudit sapienti commercio talentorum a Domino acceptorum pro salute animarum. Hic testis fidelis caritatis Dei in vico v. d. Aarle-Rixtel, in dioecesi Buscoducensi, in Batavia, die 3 mensis Novembris anno 1890 natus est ex familia agricolarum bene de rebus domesticis constitutorum atque piorum. Primis discentium elementis imbutus, gymnasialia studia prosecutus est Gemert et in studiis assidue incubuit. A prima adulescentia vocationem ad vitam consecratam ac sacerdotalem sensit. Beati Damiani Iosephi de Veuster (18401889), leprosorum apostoli, exemplum eum impulit ut se adiungeret ad Congregationem Patrum Sacrorum Cordium Iesu et Mariae (v. Picpus) anno 1905. Novitiato expleto, Tremeloo Belgico professionem temporariam emisit die 27 mensis Ianuarii anno 1915 illamque perpetuam die 18 mensis Martii anno 1918. Studiis theologicis expletis, ordinationem sacerdotalem excepit anno 1919. Postea munus ei tributum est coadiutoris Magistri Novitiorum et etiam illud auxiliaris spiritualis in compluribus paroeciis. Maxima cura administrationi Sacramenti Reconciliationis, consociationibus paroecialibus, operariis et infı̀rmis se dedit. Anno 1925 Congregationis Moderatores eum ad serviendam dioecesim Brasiliensem Uberabae una eum duobus sodalibus 628 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale miserunt et insequenti anno creatus est Aguae Sujae parochus. Adsidue officio pastorali functus est, vehementer obstans religiosae inscientiae et moribus corruptis. Exitibus prosperis conspectis, anno 1935 nova paroecia Poà non longe ab urbe Sancti Pauli ei commissa est. Servo Dei agendum fuit in contextu praesertim difficili ob ingentem numerum Reformatae ecclesiae sectatorum obque propagationem spiritismi et egestatem moralem et corpoream. Quam condicionem ipse superavit missionali vi et operam dedit assiduam ad maiorem Dei gloriam et pro salute animarum. Charismate praeditus est aegrotos curandi, quod prudentia atque humiliter coluit. Hoc ministerium, una cum exemplari vitae ratione, de rebus divinis orationibus et catechetica institutione, quam promoverat, conversiones expedivit ad Catholicam Ecclesiam. Testatus est sine aliqua dissimulatione vel condicionibus fidem, spem et caritatem, virtutes quae eius copiosam operam apostolicam et actiones providas fulserunt. Suam spiritualitatem praecipue aluit sacrificio eucharistico, verbo Dei, precibus, devotione erga eucharisticum mysterium atque erga Beatam Virginem Mariam et S. Joseph. Apostolatus operae pro eo sanctificationis eximium fuerunt instrumentum. Inconcussa atque firma fide in Domino fultus, assecutus est miram animi serenitatem omniaque impedimenta forti animo vicit. Propter amorem Dei maxima diligentia ad evangelizandum se dedit; peccatis et doctrinalibus erroribus firmiter obstitit; operam dedit impensam ad serviendos indigentes sive spiritualiter sive corporaliter. Suasor prudens, sapiens et valde idoneus ad moderationem animarum, ita ut frequentiores in dies essent qui ad eum adirent ad accipienda consilia, praesidium, solacium. Accurate leges divinas observavit, Ecclesiae praecepta, vota, vitae rationem suae Congregationis religiosae; suum cuique tribuit, nulla discriminatione arbitraria effecta. Ingenium suum, natura vehemens, coërcuit; parentibus, praeceptoribus, moderatoribus, in quorum directoriis repercussam agnoscebat voluntatem Dei, oboedivit. Vitam egit puram, parcam, pauperem, contentus illis rebus quibus donabatur cum nullas ostenderet illecebras erga supervacanea. Modestus ac verecundus, castitatis virtutem habitu ostendebat. In postremis annis vitae in varios locos Brasiliae traductus est, varias sedes humili consensu accipiens et oboedienter. Ubique solita cura in sacerdotali ministerio incubuit. Mortuus est die 30 mensis Augusti anno 1943 morbo tiphi correptus dum quemdam tali morbo affectum curaret. Extremum vitae spiritum edidit gratias Deo agens pro donis acceptis et gaudia praecipiens aeternae beatitudinis. Fama sanctitatis clara, Archiepiscopus Bellohorizontinus eius beatifı̀cationis et canonizationis Causam per celebrationem Processus Ordinarii Infor- Congregatio de Causis Sanctorum 629 mativi (annis 1963-1966) inchoavit. Additi sunt etiam Rogatoriales Buscoducensis, Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii, Sancti Pauli in Brasilia, Uberabensis. Horum Processuum auctoritas a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 12 mensis Decembris anno 1986 probata est. Positione parata more solito, dissertum est de virtutibus an Servus Dei heroice eas coluisset. Felici cum exitu, die 25 mensis Octobris anno 2002, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum effectus est. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 4 mensis Februarii anno 2003 congregati, audita relatione Exc.mi D. Aloisii Dossena, Archiepiscopi tit. Carpitani, Causae Ponentis, edixerunt Servum Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas ad modum heroum coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Eustachii Van Lieshout (in saec.: Humberti), Sacerdotis professi Congregationis SS. Cordium Iesu et Mariae (Picpus), in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, 12 mensis Aprilis A. D. 2003. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 630 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale BRIXIENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Moysis Tovini sacerdotis dioecesis Brixiensis (1877-1930) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Posui vos, ut vos eatis et fructum afferatis, et fructus vester maneat » (Io 15, 16). Verba Iesu Christi sacerdotalem illuminaverunt vitam Moysis Tovini, qui velut indefessus vineae Dominicae operarius Regno Dei aedificando fructuosam operam dedit, cum lumen Evangelii in orbem diffunderet et formationem candidatorum ad sacerdotium, quibus sanctitatis exstitit magister pastoralisque caritatis, prudenter seduloque curaret. Qui humilis presbyter et benignus natus est in loco Cividate Camuno id est in vico dioecesis Brixiensis, die 27 mensis Decembris anno 1877, ex Eugenio Tovini, beati Iosephi Antonii fratre, et Dominica Malaguzzi, qui puerum ad Christi praecepta educaverunt. Is anno 1892 Seminarii dioecesani alumnus est factus, cum tamen deversaretur apud Ioseph Antonium patruum; in cuius umbra aliquot annos meditatus est sacerdotium capessere, duce D. Augustino Pedrotti, quo in spiritualibus moderatore dum vixit usus est. Ordinem presbyteratus recepit die 9 mensis Iunii anno 1900. Cum pastorale munus in pago montano Astrio brevi tempore esset expertus, superiorum iussu in Urbem studiorum excolendorum gratia transmigravit; ibique laurea philosophiae et mathematicae cum docendi facultate decoratus, theologiae quoque licentiam est adeptus. Brixiam reversus anno 1904, quo strictiore proprii Antistitis oboedientia suum ministerium viveret, una cum duobus aliis presbyteris, consentiente Episcopo, initium fecit Congregationis Oblatorum S. Familiae. Qua in communitate, cuius et ipse superior fuit, Servus Dei sacerdotalem perfectionem legibus diligenter servandis sibi constanter proposuit. Animarum sollicitudine flagrans, omnes vires in opera apostolatus impendit, praesertim sacris orationibus habendis et sacramento Paenitentiae administrando, sed et benefı̀ciis in pauperes homines laborantesque familias conferendis. Catecheticae institutioni et catholicae doctrinae inter dioecesis illius praeceptores et iuvenes pervulgandae tamdiu favit, quamdiu functus est munere viceprioris dioecesanae Commissionis de re catechetica, idemque praesidis Sectionis de cultu et humanitate Socialis iuvenum Foederis sub nomine Leonis PP. XIII congregati, cumque ab anno 1926 Scholae catechismi magistris instituendis fı̀eret moderator idemque christianae doctrinae in Congregatio de Causis Sanctorum 631 ludis Brixiensibus docendae praefectus. Qui curam pastoralem paroeciae Provaglio d’Iseo, mox illius quoque Torbole, priore saeviente populorum conflictu, de mandato episcopali suscipiens, praecipue in familias militum et in aegrotantes homines sedulus ac beneficus exstitit pastor. Propter peculiarem fidem suam existimatione floruit Servus Dei apud superiores, qui nonnulla ei Curiae munera, scilicet Tribunalis dioecesani viceofficialis et synodalis examinatoris necnon librorum censoris, detulerunt. Temporibus extremis, nempe ab anno 1921 ad annum 1926, dioecesani Consilii Actionis Catholicae moderandae renuntiatus assessor, laicos ad apostolicam actuositatem evangelica prudentia direxit. Qui quamvis tenui valetudine exsisteret, nihilominus confratribus iuvandis, eorumque infirmorum muneri vicarius succedendo simul et animis in semitis Dei comitandis omni tempore praebuit se vacantem. Diutius atque impensius Servus Dei Seminario dioecesano operam navavit, qui inde ab anno 1904 usque ad annum 1930 in lyceo scholisque theologiae plurimas docuit disciplinas, videlicet philosophiam, mathematicam, socialem doctrinam, sociologiam, apologeticam et theologiam dogmaticam, cuius lauream Mediolani anno 1908 meruerat. Constanti subtilitate et diligentia singulas Servus Dei scholas accurate meditabatur, in explicando planus et purus et sobrius, erga discipulos aliosque magistros benignus et obsequens, in aestimationibus aequus, observandis temporibus religiosus, ad Ecclesiae magisterium superiorumque praecepta perdocilis. Is docti piique sacerdotis nomen invenit apud Seminarii universitatem atque Episcopum, qui eum anno 1923 in canonicorum Capitulum ascripsit; cumque ab anno 1926 in ipso Seminario munus rectoris efficeret, Eucharistiae cultu et Immaculatae Virginis Deiparae veneratione necnon Ecclesiae Summique Pontificis amore fidelitatem erga vocationem alumnis, quibus rerum humanarum contemptionem adderet, paterna benevolentia inculcavit. Munus alios docendi Servus Dei in simplicitate, perseverantia et diligentia exsequebatur, idem magister ac testis: nam inde ab adulescentia cum Deo ambulavit, idemque humanas, christianas et sacerdotales virtutes exercuit, et in via sanctitatis assidue processit, egregium animi candorem singularemque perfectionem evangelicam adipiscens. Divinae gratiae docilis et a peccatis licet venialibus abhorrens, Dei voluntatem pariterque Ecclesiae praecepta superiorumque mandata diligenter effecit, qui liturgia, cultu eucharistico et mariali, Divino Verbo, oratione, necnon aeternis rebus meditandis animoque contemplandis, theologiae studiis excolendis et pastorali navitate multiplici fı̀dei, spei et caritatis lampades aluit. Sacerdotali missioni quo responderet praestantius, plurimis associationibus suum dedit nomen, sed cordi praesertim habuit Apostolicam sacerdotum dioecesa- 632 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale norum Unionem, cuius cotidiana officia fı̀deliter observabat. Speciosa is minime gessit, qui autem occultus singula sacerdotalia munia summa cura praestavit, omni tempore vitae suae testifı̀catus se Deum ex tota fortitudine sua diligere seque proximum prout Divinus nos Magister edocuit (cf. Io 15, 12). Caritate compulsus, vigesimo quinto sacerdotalis muneris natali, Sacratissimo Cordi lesu, patienti et multae misericordiae, victimam se obtulit, cum postea se tamquam parvam magnae Hostiae, Iesu nempe Crucifixo, haberet insertam. Prudentiam in apostolatu exercuit singularem, ipsamque cum sacrorum alumnos efformans tum rationes magis ad suam aliorumque sanctificationem deligens opportunas, quippe qui iustus, rebus adversis constans, amabilis, mitis, sui compos, temperans, pauper, castus et oboediens est inventus. De illo quondam suo philosophiae et theologiae praeceptore recordatus est Ioannes Baptista Montini Archiepiscopus, qui postea ad Summi Pontificatus munus evectus nomen sibi imposuit Pauli PP. VI, cum haec scriberet: « Magnae virtutis presbyter fuit Moyses Tovini, [...] isque presbyter, ut decet, absolutus, [...] qui ad explorandas spirituales divitias eiusmodi vivendi rationis, quae consulto modestiori oboedientiae suique oblationis rerumque humanarum contemptionis consilio contineretur, promptissimus erat. Quae quidem facultas, ut opinor, eum omnibus statuit exemplo, eademque magistrum effecit, quem nunc porro exemplar, memoria dignum et aemulatione, proponit ». Qui mundanum hoc iter mira celeritate conficiens, locum operae suae usque ad extremos dies obtinuit, manifestis infirmitatis indiciis neglectis: nam, cum paucos dies in Brixiensi valetudinario Fatebenefratelli cubuisset, matutino tempore die 28 mensis Ianuarii anno 1930 sancte in Domino obdormivit. Labentibus annis eiusmodi fama sanctitatis aucta est atque confirmata, quam ob rem Episcopus Brixiensis Causae beatificationis et canonizationis initium fecit. Vis iuridica Processus Ordinarii Informativi, annis 1963-1972 celebrati, subsequentisque Processus Cognitionalis (annis 19821984), agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 14 mensis Iunii anno 1991 latum. Positione praeparata, disceptatum est secundum normas utrum Servus Dei virtutes gradu heroico exercuisset. Die 8 mensis Novembris anno 2002 habitus est, felici cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 7 mensis Ianuarii huius anni congregata, audita relatione Em.mi Card. Augustini Cacciavillan, Causae Ponentis, confessi sunt Moysen Tovini presbyterum virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Congregatio de Causis Sanctorum 633 Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Moysis Tovini, sacerdotis dioecesis Brixiensis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 12 mensis Aprilis A. D. 2003. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CENOMANENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Basilii Antonii Mariae Moreau sacerdotis fundatoris Congregationum Religiosorum et Religiosarum a S. Cruce (17991873) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Ecce Deus salutis meae; fiducialiter agam et non timebo » (Is 12, 2). Servus Dei Basilius Antonius Maria Moreau, de instrumentis humanisque praesidiis diffidens, in Domino propriam spem reposuit et ab Ipso opportuna firmatus est fortitudine ad innumeras oppetendas difficultates gravesque contumelias superandas. Cum vero opus exsequeretur historico illo tempore post Gallicani rerum eversionem, ad spiritualem Ecclesiae renovationem efficaciter contulit, assiduam adhibens curam de missionibus ad populum, de christiana iuvenum institutione nec non de pluribus caritatis operibus. Ad stabilitatem et continuationem sui operis confı̀rmandas, duos ramos condidit, 634 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale virorum scilicet et mulierum, novae familiae religiosae, quae appellatur Congregatio Religiosorum et Religiosarum a Sancta Cruce. Hic verus Christi testis die 11 mensis Februarii anno 1799 in loco vulgo Laigné-en-Belin (Sarthe, in Gallia) e mercatorum familia natus est. Apud suos christianis moribus institutus est et a suo parocho, praeter catecheticam instructionem, litterarum rudimenta didicit. Deinde Collegium loci Château-Gontier ingressus est et postea Cenomanum se contulit, ubi in Seminario philosophicis et theologicis studiis se dedit. Sacerdotali auctus est ordinatione die 12 mensis Augusti anno 1821 et, ad formationem perficiendam, a suo Episcopo missus est in Seminarium Sancti Sulpicii, Lutetiae Parisiorum, ibique biennium moratus est. Cenomanum regressus, officium assumpsit docendi philosophiam, theologiam dogmaticam et Sacram Scripturam; eodemque tempore assiduam exsecutus est pastoralem actuositatem. Sollicitus de Regno Dei deque animarum salute, mense Augusto anno 1835 societatem instituit sacerdotum dioecesanorum ad parochos sustinendos in ministerio praedicationis praesertim apud regiones rurales. Sed nondum pauci abierant dies, cum, de Episcopi mandato, regimen suscepit Instituti Fratrum Sancti Ioseph, quod quindecim ante annos a quodam sacerdote eiusdem dioecesis, Iacobo Francisco Dujarié, conditum fuerat, cuius finis erat elementariam curare institutionem puerorum in vicis regionis morantium. Servus Dei suam sacerdotum societatem coniunxit cum coetu Fratrum Sancti Ioseph, quod die 1 mensis Martii anno 1837 per sic dictum « Actum Fundamentalem » ad rem perduxit. Ita fundamenta iecit Congregationis a Sancta Cruce, destinatae ad subveniendum pastoralibus et institutoriis necessitatibus Ecclesiae in Gallia, quae Ecclesia haud plures ante annos saeva rerum eversione vastata erat. Anno 1838 Servus Dei Regulam Vitae tradidit etiam nonnullis mulieribus quas congregaverat ad curam presbyteris et fratribus a Sancta Cruce praestandam. Iisdem munera commisit domum curandi et infirmos in suis institutis educationis; postea ad didacticam actionem eas promovit. Die 15 mensis Augusti anno 1840 Servus Dei, primus presbyter novae Congregationis a Sancta Cruce, vota religiosa publice emisit. Eius sodales presbyteri, fratres et sorores vulgo sunt appellati « Salvatoriani », « Iosephini » et « Marianitae » a Sancta Cruce. Labente tempore, de Sanctae Sedis rogatu, coetus sororum mutatus est in Congregationem sui iuris sororesque appellatae sunt « Marianitae a Sancta Cruce »; quam Congregationem Sancta Sedes approbavit anno 1867, dum Institutum virorum anno 1857 pontificiam iam adeptum erat approbationem. Opus, a Dei Servo conditum ad evangelicum nuntium diffundendum inter rusticanas regiones et in exteris missionibus nec non ad christianam Congregatio de Causis Sanctorum 635 tradendam institutionem iuvenibus tam materialiter quam spiritualiter indigentibus, celeriter progressum est, atque per Africam Septemtrionalem et Americanam Continentem propagatum. Conditor eius contulit etiam ad primum orphanotrophium rurale Romae instituendum, optatis annuens Beati Pii IX, qui eum Missionarii Apostolici titulo insigniverat. Attamen, ut amicis Dei et fidelibus Evangelii testibus saepe contingit, Pater Basilius accusationes et improbationes pati debuit. Etenim, aliquot sodales Instituti, cui ipse totis suis viribus vigorem dederat, iniuste accusaverunt eum de vitiosa rerum administratione nec non de tyrannico regimine. Ille itaque, rationem habens de sic stantibus rebus, consilium cepit munus Supremi Moderatoris abdicandi, quod consilium prius a Sancta Sede reiectum fuit ac deinde acceptum. Haec incommoda mira cum serenitate toleravit, solacium inveniens in fide erga Christum, qui iugiter iter eius illuminavit. Revelatis veritatibus firmiter credidit et, per assiduum praedicationis ministerium, harum veritatum cognitionem apud populum Dei magis in dies diffudit. Propriam spiritualitatem nutrivit per Eucharistiam et per Beatissimae Virginis Mariae et Sancti Ioseph devotionem. In vitae decursu semper ad caelestia mentem defixit. Vitam plerumque gerebat ante conspectum Domini, ad quem cogitationes referebat et opera. Dilectio erga Christum impulit eum ad enixam exsequendam actuositatem apostolicam et ad laborem pro Dei gloria animarumque salute frugifere exercendum. Tam exemplo vitae quam scriptis omnes contendit hortari ad quodlibet peccati genus repellendum. Vir indefatigabilis in opere, innumera pertulit sacrificia in bonum proximi, in quo Divini Redemptoris vultum contuebatur. Prae neglegentia aliquot sodalium suae Congregationis, qui graves nummarias difficultates attulerunt ei, prudentia iustitiaeque sensu ita egit, ut bonam Instituti famam tuendam semper curaverit atque legitima creditorum iura explenda. Leges Ecclesiae accurate servavit et Regulam Operis ab ipso conditi. Miro sui ipsius dominatu propriam indolem potius vehementem continere potuit. Sobriam vitam gessit et rigidam, voluntarias castigationes addens iis iam in ecclesiastica disciplina praescriptis. Patientia et altissimo humilitatis spiritu innumeras subiit res adversas et aegritudines. Tempore quo Gallicanismus admodum diffundebatur, apertam exhibuit erga Petri Cathedram fı̀delitatem. Perseveranter egit in consiliis moderatoris spiritus sequendis. A rebus terrenis se alienavit et exemplar exstitit castitatis. Extremis vitae annis in apostolatum tamquam presbyter subsidiarius incubuit. Cenomani animam Domino tradidit die 20 mensis Ianuarii anno 1873 sed, priusquam aeternam reciperet mercedem, omnibus qui diuturne obstiterant ei aequo animo ignovit. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 636 Sanctitatis fama erumpente, Episcopus Cenomanensis Causam incohavit beatificationis et canonizationis, Processum instruens Ordinarium Informativum inter annos 1947-1950. Decreto super Causae Introductione die 2 mensis Maii anno 1955 edito, annis 1955-1957 instructus est Processus Apostolicus. Iuridicam harum Inquisitionum canonicarum validitatem agnovit Congregatio Rituum per decretum die 23 mensis Octobris anno 1959 vulgatum. Post sessionem Consultorum Historicorum quae facta est die 6 mensis Decembris anno 1994, disceptatum est, ut de more, num Servus Dei virtutes heroicum in modum exercuisset. Die 31 mensis Ianuarii anno 2003 actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum omnibus faventibus suffragiis. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria congregati die 18 mensis Martii anno 2003, audita relatione Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Aemilii Eid, Episcopi titulo Sarepteni Maronitarum, edixerunt Servum Dei Basilium Antonium Mariam Moreau in virtutibus theologalibus, cardinalibus eisque adnexis exercendis heroicum gradum attigisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Basilii Antonii Mariae Moreau, sacerdotis, fundatoris Congregationum Religiosorum et Religiosarum a S. Cruce, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 12 mensis Aprilis A. D. 2003. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 637 CARTHAGINENSIS IN HISPANIA Beatificationis et canonizationis ven. Servae Dei Pietatis a Cruce (in saec.: Thomasiae Ortiz Real) fundatricis Congregationis Sororum Salesianarum S. Cordis Iesu (1842-1916) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Dei Serva Pietas a Cruce (in saec.: Thomasia Ortiz Real) nata est die 12 mensis Novembris anno 1842 in pago v. d. Bocairente in archidioecesi Valentina, in Hispania. Iam ab infantia se Domino consecraturam optavit, sed pater eius non probavit. Ideo intra domesticos parietes manens, precibus operibusque pietatis, longe a qualibet ambitione se dedit. Quotiescumque potuit, ingressa est in varia instituta religiosa, sed semper ei propter infirmam valetudinem exeundum fuit. Anno 1884 Pueblae de Soto Congregationem constituit Tertiariarum quae postea eam reliquerunt. Anno 1890 Alcantarillae fundavit Congregationem Sororum Salesianarum S. Cordis Iesu, quibus praefuit sapienter ac sollicite usque ad annum 1914. Onusta meritis et sanctitatis fama circumdata, mortua est die 26 mensis Februarii anno 1916. Summus Pontifex Ioannes Paulus II, die I mensis Iulii anno 2000, Dei Servam heroice exercuisse virtutes theologales, cardinales iisque adnexas agnovit. Eius beatificatione instante, Postulatio Causae supposuit sententiae huius Congregationis de Causis Sanctorum miram putatam sanationem Sororis Eleonorae Rodrı́guez Barranco, religiosae Congregationis conditae a Serva Dei quam diximus. Ista Soror, novitiatus tempore, propter casum, vulnus excepit in sede sacrali lumborum, quod postea ei adsiduos excitavit dolores, qui anno 1987 increbuerunt specie ischiadici doloris duo latera habentis maiore ex parte sinistra cum mutationibus libramenti. Anno 1988 manifesta apparuit hernia disci in sede L5-S1 quamobrem sectioni chirurgicae subiecta est die 4 mensis Decembris eiusdem anni. Vesica aracnoidhea atque haematoma calcificatum declarata sunt. Adhibita est laminectomia decomprimens cum exstirpatione vesicae. Vulnus operatorium non perfecte coiit. Etiam si novus conatus suturae captus est, eius pars inferior aperta mansit et copiosum liquorem effudit. Quae cum ita sint, Soror assiduo capitis dolore maxime cervicis et artuum inferiorum cruciabatur. Ad fistulam toliendam secernentem, chirurgus molitus erat idoneam sectionem chirurgicam. Interea Soror aegra eiusque communitas religiosa auxilium divinum intercedente Serva Dei Pietate a Cruce advocare coeperant. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 638 Die 9 mensis Ianuarii anno 1989, sacrum novendiale inceperunt Matri Conditrici et, die subsequenti, ante discessum ad Cordubam, ubi chirurgica operatio futura esset, imposita est reliquia eiusdem Matris parti aegrotae Sororis Eleonorae, quae in itinere sensit liquoris exitum finem habuisse et bonam esse valetudinem. In valetudinario medici fistulam perfecte siccam esse animadverterunt. Soror domum rediit et die sequenti fistula clausa et perfecte sanata apparuit. De hisce omnibus rebus in Curia Cordubensi Inquisitio dioecesana instructa est cuius auctoritas recognita est ab huius Dicasterii decreto diei 13 mensis Decembris anno 1996. Consilium Medicorum in consessu diei 8 mensis Maii anno 2002 affirmavit sanationem maxime celerem, completam, stabilem sine morbi postumis signis et quod ad scientiam pertinet inexplicabilem fuisse. Die 13 mensis Decembris eiusdem anni effectus est Peculiaris Congressus Consultorum Theologorum et die 18 mensis Februarii huius anni 2003 facta est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Excellentissimo D. Xaverio Echevarrı́a Rodrı́guez, Episcopo tit. Cilibiensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Pietatis a Cruce (in saec.: Thomasiae Ortiz Real), Fundatricis Congregationis Sororum Salesianarum S. Cordis Iesu, videlicet de maxime rapida, completa ac stabili sanatione Sororis Eleonorae Rodrı́guez Barranco a « fistola liquorale post-laminectomia lombare, di grossa portata, con continua perdita di liquor per 19 giorni ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 12 mensis Aprilis A. D. 2003. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio pro Episcopis 639 CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 1 Augusti 2003. — Cathedrali Ecclesiae Humensi -Thibodensi , Exc.mum P.D. Samuelem G. Jacobs, hactenus Episcopum Alexandrinum. — Cathedrali Ecclesiae Carolinanae, R.D. Petrum Iosephum Jugis, e clero eiusdem dioecesis, ibique Vicarium iudicialem et curionem paroeciae Nostrae Dominae a Lapurdo in oppido vulgo Monroe. — Cathedrali Ecclesiae Bruklyniensi, Exc.mum P.D. Nicholaum A. Di Marzio, hactenus Episcopum Camdensem. die 2 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Elbingensi Exc.mum P.D. Ioannem Styrna, hactenus Episcopum titularem Aquipendiensem et Auxiliarem dioecesis Tarnoviensis. — Cathedrali Ecclesiae Calatanisiadensi, R. D. Marium Russotto, e clero dioecesis Ragusiensis, hactenus aedis regionalis « Mater Boni Pastoris » pro formatione permanenti cleri Praesidem atque Conferentiae episcopalis Siciliae Secretarium adiunctum. — Metropolitanae Ecclesiae Fodianae-Bovinensi, Exc.mum P. D. Franciscum Pium Tamburrino, O.S.B., Archiepiscopum-Episcopum emeritum dioecesis Dianensis-Policastrensis, hactenus Secretarium Congregationis pro Cultu Divino et Disciplina Sacramentorum. die 6 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Georgii Terrae Novae, cui unitur « in persona Episcopi » Ecclesia Labradorpolitana-Scheffervillensis Exc.mum P.D. Duglasium Crosby, O.M.I., Episcopum huius dioecesis. — Cathedrali Ecclesiæ Engativensi, noviter erectæ, Exc. mum P.D. Hectorem Aloisium Gutiérrez Pabón, hactenus Episcopum Chiquinquirensem. — Cathedrali Ecclesiæ Soachaënsi, noviter erectæ, Exc.mum P.D. Danielem Caro Borda, hactenus Episcopum titularem Rusubisiritanum et Auxiliarem archidioecesis Bogotensis. 640 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale die 6 Augusti 2003. — Cathedrali Ecclesiæ Fontibonensi, noviter erectæ, Exc.mum P.D. Henricum Sarmiento Angulo, hactenus Episcopum titularem Crepedulensem et Auxiliarem archidioecesis Bogotensis. die 9 Augusti. — Cathedrali Ecclesiæ Maturinensi, R.D. Henricum Pérez Lavado, e clero archidioecesis Maracaibensis, ibique Seminarii institutorem et parochum. die 13 Augusti. — Metropolitanæ Ecclesiae Bisuntinae Exc.mum P.D. Andream Lacrampe, hactenus Episcopum Adiacensem. die 2 Septembris. — Episcopum Auxiliarem dioecesis Vapincensis Exc.mum P.D. Ioannem Michaëlem Di Falco, Episcopum titularem Vallitanum, hactenus Auxiliarem archidioecesis Parisiensis. Diarium Romanae Curiae 641 DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 18 luglio 2003 31 » » 4 agosto » 5 » » Mons. Antonio Arcari, Arcivescovo tit. eletto di Ceciri, Nunzio Apostolico in Honduras. S.E. Mons. Osvaldo Padilla, Arcivescovo tit. di Pia, Nunzio Apostolico in Costa Rica. S.E. Mons. Francisco-Javier Lozano, Arcivescovo tit. di Peñafiel, Nunzio Apostolico in Croazia. Mons. Eliseo Antonio Ariotti, Arcivescovo tit. eletto di Vibiana, Nunzio Apostolico in Camerun, Nunzio Apostolico in Guinea Equatoriale. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 16 » giugno 2003 » » Le LL.EE. i monsignori: Peter Turang, Arcivescovo di Kupang; Angelo Massafra, Arcivescovo di Shkodre; John Baptist Odama, Arcivescovo di Gulu; Buti Joseph Tihagale, Arcivescovo-Vescovo di Johannesburg; Andreas Choi Chang-mou, Arcivescovo di Kwangju; Théodore-Adrien Sarr, Arcivescovo di Dakar; Tomasz Peta, Arcivescovo dell’Arcidiocesi di Maria Santissima in Astana; Paulino do Livramento Évora, Vescovo di Santiago de Cabo Verde; Bruno Bertagna, Vescovo tit. di Drivasto; José de Jesùs Quintero Diaz, Vescovo tit. di Chimera, Vicario Apostolico di Leticia; John Tong Hon, Vescovo tit. di Bossa, Ausiliare di Hong Kong; e i Reverendi: mons. Juan Esquerda Bifet, mons. Mario Marchesi, sac. Saturnino Dias, p. Fidel González Fernández, M.C.C.I., sac. Jan Gorski, sac. Dimitrios Salachas, suor Elisabetta Adamiak, Consultori della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli « ad quinquennium ». Le LL.EE. i monsignori: Michael Rozario, Arcivescovo di Dhaka; Michel-Marie Bernard Calvet, Arcivescovo di Nouméa; Gabriel Zubeir Wako, Arcivescovo di Khartoum; Laurent Monsengwo Pasinya, Arcivescovo di Kisangani; Albert Kanene Obiefuna, Arci- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 642 30 giugno 2003 » » 11 luglio 2003 2 agosto » » vescovo di Onitsha; Medardo Joseph Mazombwe, Arcivescovo di Lusaka; Simon Ntamwana, Arcivescovo di Gitega; Brian James Barnes, Arcivescovo di Port Moresby; Jean-Baptist Pham Minh Mân, Arcivescovo di Thành-Phô Hô Chı́ Minh; Giovanni Bernardo Gremoli, Vescovo tit. di Masuccaba, Vicario Apostolico di Arabia; Jean-Gabriel Diarra, Vescovo di San; Anthony Theodore Lobo, Vescovo di Islamabad-Rawalpindi; Philippe Ouédraogo, Vescovo di Ouahigouya; i Reverendi: mons. Pio Vito Pinto; mons. Ambrogio Spreafico; p. Jesús Castellano Cervera, O.C.D.; mons. Giuseppe Cavallotto; p. Velasio De Paolis, C.S.; p. Anastasius Disch, O.F.M. Cap.; p. Gianfranco Ghirlanda, S.I.; p. Jesús LópezGay, S.I; p. Agostino Montan, C.S.I.; p. Francesco Pavese, I.M.C.; sac. Luc Van Looy, S.D.B.; suor Giuseppina Tresoldi, S.M.C.; e il prof. Gaspare Mura, Consultori della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli « in aliud quinquennium ». Le LL.EE. i monsignori Daniel Mark Buechlein, Arcivescovo di Indianapolis; Flavio Calle Zapata, Arcivescovo di Ibagué; Sémus Hegarty, Vescovo di Derry; Raimond Leo Burke, Vescovo di La Crosse; mons. Fernando Ocáriz; p. Luis Garza Medina, L.C.; mons. Giacomo Incitti; sac. Juan Ignacio Arrieta Ochoa de Chinchetru; mons. Marcello Bordoni; sac. Vittorio Gambino, S.D.B.; Sac. Libero Gerosa; sac. Jan Hendriks; p. André Manaranche, S.I.; mons. Luigi Mistò; sac. Francesco Moraglia; p. Nikolaus Schöch, O.F.M.; p. Antonio Sicari, O.C.D.; Sac. Antoon Wullepit; dott. Manfred Lütz; dott. William E. May, Consultori della Congregazione per il Clero, « ad quinquennium ». Le LL.EE. i monsignori Eduardo Davino, Vescovo di Palestrina; Marcello Semeraro, Vescovo di Oria; i Reverendi: mons. Juan Esquerda Bifet; mons. Antoni Stankiewicz; mons. Kenneth E. Boccafola; mons. Giovanni Carrù; mons. Antonio Miralles; p. Jean Galot, S.I.; p. Velasio De Paolis, C.S.; sac. Cesare Bissoli, S.D.B.; p. Gianfranco Ghirlanda, S.I.; il prof. Giorgio Feliciani; l’avv. Paolo Sciumè; il dott. comm. Francesco Silvano, Consultori della Congregazione per il Clero « in aliud quinquennium ». Mons. Piero Coda, Prelato Segretario della Pontificia Accademia di Teologia. S.E. mons. Domenico Sorrentino, Arcivescovo Amministratore Apostolico della prelatura di Pompei e Delegato Pontificio per quel Santuario della Beata Vergine Diarium Romanae Curiae 643 del Santo Rosario, Segretario della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti « ad quinquennium ». Protonotari Apostolici soprannumerari 23 4 9 14 » 21 maggio giugno » » » » 2003 » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Lido Ciccolini (Fabriano-Matelica) Jaime Fraga Fernàndez (Caracas) Tertulian Langa (Cluj-Gherla dei Romeni) Jose Gamboa (Jaro) Carlo Cascone (Tursi-Lagonegro) Kazimierz Piwowarski (Płock) Prelati d’onore di Sua Santità 4 » 9 » » » » » » » » » 9 » » » » » 10 giugno » » » » » » » » » » » giugno » » » » » » 2003 » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. » » 14 » 21 » » » » 27 30 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Peter Grant (Leeds) Michael J. Mellone (Washington) Ioan David (Cluj-Gherla dei Romeni) Alexandru Nicula (Cluj-Gherla dei Romeni) Vasile Femea (Cluj-Gherla dei Romeni) Ioan M. Bota (Cluj-Gherla dei Romeni) Ioan Vasile Botiza (Cluj-Gherla dei Romeni) Gheorghe Breharu (Cluj-Gherla dei Romeni) Vasile Gherman (Cluj-Gherla dei Romeni) Gheorghe Neamiu (Cluj-Gherla dei Romeni) Matei Boilà (Cluj-Gherla dei Romeni) Grigore Zàgrean (Cluj-Gherla dei Romeni) Mircea Irimie (Cluj-Gherla dei Romeni) Tiberiu Lazàr Marfian (Cluj-Gherla dei Romeni) Bruno Ginelli (Crema) Pedro Ignacio Puentes Suarez (Málaga-Soata) Edmund Podzielny (Opole) Jean-Marc Robillard (Saint-Hyacinthe) Giancarlo Anderlini (Assisi-Nocera Umbra-Gualdo Tadino) Georgius Henricus Szymerowski (Ełk) Paolo Giordano (Trapani) Josef Mass (München und Freising) Mariadas Joseph (Trivandrum dei Latini) Amado E. J. Römer (Willemstad) Santiago Ollaquindia Aguirre (Ciudad Guayana) Nathaniel C. Obiagba (Onitsha) Ferdinand Onuorah Ugwueze (Onitsha) Vincent John Nweke Madike (Onitsha) Claudio Sale (Jaro) Idilio Lazzeri (San Miniato) Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 644 Cappellani di Sua Santità 2 » » 4 » » » 9 » » » » » » » » » » 10 » giugno » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2003 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. » » » » » » » » 10 » » » » » » » 14 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Otto Wengenmaier (Fulda) Michael Frhr. von Lüninck (Fulda) Diego Giovanni Ravelli (Velletri-Segni) Natale Azzan (Concordia-Pordenone) Klaus Krämer (Rottenburg-Stuttgart) Robert Cary Hill (Washington) Robert Louis Keesler (Washington) Joseph Lee Jak-Ro (Inch’ón) Leon Cibwabwa (Mbujimayi) Andreas Hanich (Opole) Ioachimus Waloszek (Opole) Patrick Jacquin (Paris) Andrzej Miszewski (Pelplin) Franz Hofstetter (Sankt Pölten) Josef Peham (Sankt Pölten) José Moacir Pessanha (São João Maria Vianney) Emanuel José Possidente (São João Maria Vianney) Eduardo Athayde (São João Maria Vianney) Clodoaldo de Paiva (Amparo) Angelo Monconi (Assisi-Nocera Umbra-Gualdo Tadino) Luigi Merli (Assisi-Nocera Umbra-Gualdo Tadino) Aldo Maialoni (Assisi-Nocera Umbra-Gualdo Tadino) Adelino De Sousa Lopes (Braga) Gerald Eugenio Cadieres Araujo (Maracaibo) Rosevaldo Caldeira de Souza (Palmeira dos Índios) Delorizano Marques da Rocha (Palmeira dos Índios) Petrucio Bezerra (Palmeira dos Índios) José Magno do Nascimento (Patos de Minas) Juan Rodrı́guez Orengo (Foncé) José Rafael Escobar Escobar (Quito) Lucio Ruiz (Santa Fé de la Vera Cruz) Bogdan Krawczyk (Siedlce) Mieczysław Lipniacki (Siedlce) Kazimierz Niemirka (Siedlce) Giovanni Caprini (Tortona) Francesco Giorgi (Tortona) Domenico Di Salvia (Capua) Andrea Monaco (Capua) Vincenzo Schiavone (Capua) Jacques Thomas (Dijon) Wolfgang Huber (München und Freising) Bernhard Schömann (München und Freising) Werner Eichinger (München und Freising) Karl Ellmann (München und Freising) Giovanni Varriale (Nola) Diarium Romanae Curiae 14 » » 16 20 » » 21 » » » 27 » » » » 30 » » » » » » » » » giugno » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2003 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. 645 Raffaele Menzione (Nola) A. George Paul (Trivandrum dei Latini) James Culas (Trivandrum dei Latini) Paolo Rizzi (Vigevano) Jozef Hrtus (Banská Bystrica) John G. Stillrnank (Madison) Roberto Avellana Olaguer (Manila) Bonı̀face Asuzu (Onitsha) Basii Onwuasomba (Onitsha) Clement Okpala (Onitsha) Emmanuel Nwosu (Onitsha) Emmanuel Celeste Trance (Jaro) Jose Marie Delgado (Jaro) Meliton Bedia Oso (Jaro) Sozonte Borro Catalana (Jaro) Agripino Soquena, Jr. (Jaro) Melchiorre Vutera (Agrigento) Gaetano Di Liberto (Agrigento) Salvatore Muratore (Agrigento) Saverio Taffari (Agrigento) Pedro Narbona Bugueno (Santiago de Chile) Juan de la Cruz Suárez Campos (Santiago de Chile) Ignacio Munoz Munoz (Santiago de Chile) Stanislao Karp (Wrocław) Mariano Biskup (Wrocław) Joanni Kisz (Wrocław) ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: La Commenda con Placca dell’Ordine di San Gregorio Magno 12 12 24 » 27 aprile giugno » » » 2003 » » » » Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. José Barroso Chàvez (Messico) Francesco Ercolano (Italia) Peter Sonnenhol (Germania) Abdulla F. Vaia (Libia) Gustavo Selva (Roma) La Commenda dell’Ordine di San Gregorio Magno 11 12 21 30 marzo aprile giugno » 2003 » » » Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. Alberto Clarizio (Salerno - Campagna - Acerno) Guillermo Ballesteros Chàvez (Netzahualcóyotl) Cari James Melvey (Australia) Amedeo Brogli (Roma) Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 646 Il Cavalierato dell’Ordine di San Gregorio Magno 12 4 9 » 16 21 27 » » » aprile giugno » » » » » » » » 2003 » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Héctor Maria Uriarte de Uriarte (Netzahualcóyotl) Andrea Ranieri (Roma) Raymond Najjar (Bairut dei Latini) Petre Pitea (Cluj-Gherla dei Romeni) Alfio Morfini (Roma) John Chikezie Odike (Onitsha) Assaad Renno (Saı̀da dei Maroniti) Louis Moulas (Toulouse) Onelio Pratesi (Urbino-Urbania-Sant’Angelo in Vado) Giancarlo Di Ludovico (Urbino-Urbania-Sant’Angelo in Vado) Al sig. Antonio Bruscoli (Urbino-Urbania-Sant’Angelo in Vado) La Croce di Dama dell’ Ordine di San Gregorio Magno 9 » » » 27 giugno » » » » 2003 » » » » Alla Alla Alla Alla Alla sig.ra Viorica Olteanu (Cluj-Gherla dei Romeni) sig.ra Eugenia Fàrcas (Cluj-Gherla dei Romeni) sig.ra Maria Boilà (Cluj-Gherla dei Romeni) sig.ra Zoifa Craciun (Cluj-Gherla dei Romeni) sig.ra Agnese Vastano (Urbino-Urbania-Sant’Angelo in Vado) La Commenda dell’Ordine di San Silvestro 12 23 » 21 aprile » » giugno 2003 » » » Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. Hans Van Luit (Netzahualcóyotl) Antonio Zini (Reggio Emilia-Guastalla) Francesco Camurri (Reggio Emilia-Guastalla) Bernward Beverie (München und Freising) Il Cavalierato dell’Ordine di San Silvestro 12 maggio 2003 9 » » giugno » » » » » 10 20 » » » » » » » » » » » » » » » » Al sig. Johannes Henricus Arnoldus Van den Berk (’s-Hertogenbosch) Al sig. Virginio Faggian (Brescia) Al sig. Eugen Lupu (Cluj-Gherla dei Romeni) Al sig. Ignatz-Wessel Freiherr von Landsberg-Velen (Münster) Al sig. Giuseppe Maiorano (San Severo) Al sig. Paul Kathol (Bamberg) Al sig. Patrizio Serafini (Frascati) Al sig. Paolino Perdisa (Imola) Al sig. Volodymyr Kozhan (Lviv degli Ucraini) Al sig. Nicola Coppola (Sabina-Poggio Mirteto) Diarium Romanae Curiae 20 » 21 » » » » » » » » » » 27 » » » » giugno » » » » » » » » » » » » » » » » » 2003 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al 647 sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Alessandro Tornabene (Velletri-Segni) Gianfranco Siniscalchi (Velletri-Segni) John Chike Enweonwu (Onitsha) Victor N. Orakwue (Onitsha) Ejima Chika Basii Joseph Akanezirigwe (Onitsha) Remigius Emeka Mbanugo (Onitsha) Pasquale Gentile (Oppido Mamertina-Palmi) Francesco Tramonte (Oppido Mamertı̀na-Palmi) Franco Grasso (Roma) Corrado Trevisan (Roma) Gerardo Corrado (Roma) Fausto Panci (Roma) Mario Placidi (Roma) Benno Zierer (Regensburg) Adolf Beck (Regensburg) Torquato Principi (Roma) Petrus Gerardus Vink (Rotterdam) Salvatore Sudano (Urbino-Urbania-Sant’Angelo in Vado) Al sig. Wilmer Zanghirati (Urbino-Urbania-Sant’Angelo in Vado) La Croce di Dama dell’Ordine di San Silvestro 9 » » » 20 21 giugno » » » » » 2003 » » » » » Alla Alla Alla Alla Alla Alla sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra sig.ra Doina Cornea (Cluj-Gherla dei Romeni) Viorica Lascu (Cluj-Gherla dei Romeni) Magda Pandrea (Cluj-Gherla dei Romeni) Viorelia Doina Lupu (Cluj-Gherla dei Romeni) Filomena Turrini (Imola) Angela N. Orakwue (Onitsha) NECROLOGIO 17 luglio 2003 21 » » 23 » » 27 » » 28 31 » » » » 11 agosto » 12 » » Mons. Manuel Franklin da Costa, Arcivescovo em. di Lubango (Angola). Mons. Louis-de-Gonzague Langevin, Vescovo em. di SaintHyacinthe (Canada). Mons. Isidore Borecky, Vescovo em. di Toronto degli Ucraini e del Canada Orientale. Mons. Pı́o Bello Ricardo, Vescovo em. di Los Teques (Venezuela). Mons. Franco Brambilla, Arcivescovo tit. di Viminacio. Mons. Abraham Aruliah Somavarapa, Vescovo em. di Cuddapah (India). Mons. Demetrio I. Aquino, Vescovo em. di Caacupé (Paraguay). Mons. Antonio Deig Clotet, Vescovo em. di Solsona (Spagna). Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 648 14 22 agosto » 29 » 2 settembre 2003 » » » 3 » » 6 » » Mons. Donald R. Lamont, Vescovo em. di Umtali (Zimbabwe) Mons. Charles Van den Ouwelant, Vescovo em. di Surigao (Filippine). Card. Corrado Ursi, del Titolo di San Calisto. Mons. Henry I. Kennedy, Vescovo em. di Armidale (Australia). Mons. Vittorio M. Costantini, Vescovo em. di Sessa Aurunca (Italia). Card. Maurice M. Otunga, del Titolo di San Gregorio Barbarigo alle Tre Fontane. Recens nuntiatum est Iacobum R. Ham, episcopum titulo Putiensem in Numidia, die 20 m. Decembris a. 2002 de vita decessisse.