ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE An. et Vol. XCVI TYPIS VATICANIS MMIV An. et vol. XCVI 2 Ianuarii 2004 N. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE DECRETALES quibus beato Iosepho Mariae Rubio y Peralta sanctorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam « Omnia autem facio propter evangelium » (1 Cor 9,23). Ad imitationem beati Apostoli Pauli qui omnibus omnia factus est, ut aliquos utique faceret salvos (cfr 1 Cor 9,22), beatus Iosephus Maria Rubio y Peralta totam dicavit vitam ut nuntium diffunderet evangelicum. Ille enim exemplari vita, assidua praedicatione, Sacramentorum administratione atque plurimorum operum apostolicorum promotione ita Regni Christi propagationi profuit ut « Apostolus Matritensis » appellaretur. Fidelis hic Ecclesiae filius die xxii mensis Iulii anno mdccclxiv in loco Dalı́as (in regione Almeriensi) e familia quadam rustica est natus. Vocationem ad sacerdotium praesentiens, anno mdccclxxvi Seminarium dioecesanum Almeriense est ingressus. Educationem formationemque culturalem et religiosam Granatae necnon Matriti est prosecutus atque die xxiv mensis Septembris anno mdccclxxxvii sacerdotii pretiosum accepit donum. Pastoralem explevit studiose navitatem primum in « Chinchón » atque in « Estremera », deinde vero apud Seminarium Matritense munus exercuit professoris philosophiae, linguae Latinae atque theologiae pastoralis. Iam ab adulescentia desiderium persensit Societatem Iesu ingrediendi, sed de sacerdote quodam seni curam 6 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale agens, desiderium istud efficere non potuit. Tantummodo anno mcmvi Societatem Iesu est ingressus, die vero xii mensis Octobris anno mcmviii vota nuncupavit religiosa. Diligentem omnino deinde explevit pastoralem operam, scholas fundavit atque sacras aedificavit aedes. Consociatam cum fidelibus laicis exercuit socialem industriam quos spiritali dirigebat consilio. Saepe dicebat « oportet studiose nos dedicemus ». Innumeri christifideles libenti animo sermones Iosephi Mariae audiebant cotidianae eius vitae exemplum inspicientes; multi postea, tempore belli civilis Hispaniensis, martyrium subierunt. Fidem in Christum, quam etiam in difficilibus vitae adiunctis demonstravit, lectione meditationeque Sacrarum Scripturarum, pietate erga Sacrum Cor Iesu et Virginem Sanctissimam assidue aluit. Peculiari amore erga Eucharistiam incitatus, anno mcmxi opus condidit « Mariarum Tabernaculorum » ut adoratio diffunderetur eucharistica atque offensiones repararentur Iesu Sacramentato factae. Assidue orans atque Dominum super omnia amans, desiderabat, sicut ipse dicere solebat, « facere quod Deus vult et velle quod Deus facit ». Peccatoribus qui magno numero ad eum decurrebant, mali horrorem demonstrabat atque, eodem tempore, vultum Christi misericordem. Optimus fuit moderator spiritalis tum christifidelium laicorum tum communitatum religiosarum. Oboediens erga superiores, cum serenitate patientiaque plurimas est expertus difficultates. Primo vere anni mcmxxix missus est, ob corporis debilitatem, in novitiatum loci « Aranjuez » ut quiescere posset. Isto in loco precibus se paravit domum Patris ad redeundum, qui die ii mensis Maii eiusdem anni eum ad se vocavit. Augescente fama eius sanctitatis, anno mcmxlv causa incohata est Beatificationis Canonizationisque. Omnibus de iure diligenter expletis, Nos Ipsi die vi mensis Octobris anno mcmlxxxv sollemni modo Iosephum Mariam declaravimus Beatum. Die xxiii mensis Aprilis anno mmii, Nobis adstantibus, decretum super miraculo prodiit quod eiusdem Beati deprecationi est adsignatum. Exauditis Patrum Cardinalium Episcoporumque, in Consistorio die vii mensis Martii insequentis anni celebrato, faventibus sententiis, statuimus deinde ut canonizationis ritus, occasione data itineris Nostri pastoralis, die iv mensis Maii anno mmiii Matriti perageretur. Hodie igitur ibi, coram populi Dei multitudine Pastorumque Ecclesiae numero magno, perplacuit Nobis hanc quae sequitur proferre canonizationis formulam: « En honor de la Santı́sima Trinidad, para exaltación de la fe católica y crecimiento de la vida cristiana, con la autoridad de nuestro Señor Jesucristo, de los Santos Apóstoles Pedro y Pablo y la Nuestra, después de haber reflexionado Acta Ioannis Pauli Pp. II 7 largamente, invocado muchas veces la ayuda divina y oı́do el parecer de numerosos hermanos en el episcopado, declaramos y definimos Santos a los Beatos Pedro Poveda, José Marı́a Rubio, Genoveva Torres, Ángela de la Cruz y Marı́a Maravillas de Jesús y los inscribimos en el Catálogo de los Santos y establecemos que en toda la Iglesia sean devotamente honrados entre los Santos. En el nombre del Padre y del Hijo y del Espı́ritu Santo ». Quibus prolatis vocibus mandavimus ut hae conscriberentur Litterae Decretales. Nos pariter de hoc sollemni eventu Domino, bonorum omnium Largitori, gratias egimus una cum omnibus adstantibus, cumque sermonem habuissemus de novensili hoc sancto deque eius mirabilibus virtutibus et operibus, eum primi venerati sumus atque caeleste eiusdem invocavimus patrocinium et augustiore ritu divinum sacrificium ad illius honorem facere perreximus. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum vim habere, contrariis minime officientibus rebus quibuslibet. Datum Matriti, die quarto mensis Maii, anno Domini bis millesimo tertio, Pontificatus Nostri vicesimo quinto. EGO IOANNES PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 540.480 8 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE Venerabili Servo Dei Iacobo Alberione beatorum caelitum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Maiores quam ipse Christus Iesus divitiae huic inopi superboque mundo tribui nequeunt. Mundus enim indiget Christo Iesu, Via et Veritate et Vita ». Praeceptum hoc, quod presbyter Iacobus Alberione filiis filiabusque suis hereditate reliquit, imaginem et munus viri Deo dediti plene complectitur. Etenim, ille nihil aliud contendit nisi ut per modernam loquendi methodum accederet ad hodiernam societatem, quacum donum omnium praestantissimum communicare posset, nempe Iesum Christum integrum, modo quo Ipse se professus est Magistrum-Pastorem, Viam et Veritatem et Vitam. Iacobus Alberione in oppido Sancti Laurentii a Fossano, provinciae Cuneensis, natus est die iv mensis Aprilis anno mdccclxxxiv. Sex annos natus aperte persensit se ad vitam sacerdotalem vocari. Hanc alens vocationem adulescens seminarium Albae Pompeiensis ingressus est. Nocte illa, quae inter xix et xx saeculum intercedebat, dum diuturna eucharistica celebrabatur adoratio in cathedrali ecclesia Albae Pompeiensis, Sanctus Spiritus facultate ditavit eum hortationem Iesu « Venite ad me, omnes » (Mt 11, 28) evidentius intellegendi: tunc iuvenis Iacobus Alberione consilium cepit adlaborandi ut omnes homines hanc divinam invitationem cognoscerent et acciperent, atque necessitudinem ardenter expertus est se parandi ad aliquid pro Domino ordiendum et pro hominibus quibuscum vivere deberet. Hoc divino arreptus rogatu, qui in vita contemplativo-apostolica diuturnas per horas magis magisque solidabatur, affluentem excogitavit spiritualitatem intentam in Iesum, Magistrum-Pastorem, Viam et Veritatem et Vitam, et quidem sub lumine Mariae, Matris-Magistrae et Apostolorum Reginae. Adventus Christi in corda hominum, in societatem et in orbem terrarum solum exstitit « desiderium », quod cor Servi Dei replevit eumque intrepidum apostolum reddidit, Domini voci iugiter obsequentem in arta constantique communione cum Ecclesia. Eodem tempore, advertens innumeros christifideles ab Ecclesia in dies deflectere, Servus Dei paulatim persuasum habuit gentes ipsis in locis ubi vivunt et conveniunt adeundas esse. Idcirco capere potuit methodum magis idoneam ad hunc assequendum finem usum esse eorum instrumentorum quae in praesens scientiarum progressus nobis offert ad colloquium cum omnibus Acta Ioannis Pauli Pp. II 9 gentibus suscipiendum. Inceptum iniit promovens typis impressa, quibus statim addidit radiophoniam, cinematographeum, televisionem, orbiculos aliaque huiusmodi subsidia, suis filiis facultatem faciens alia adhibendi recentiora instrumenta quae ex scientiae technicaeque progressione proveniunt. Servus Dei confestim percepit se, ad hoc munus obeundum, simul cum sociis laboraturum esse: « Sibi futurum intuenti – ut ipse asseruit – magnanimae mentes videbantur sentire quidquid ille sentiebat ». Sic, eum diuturnae vitae decursu – septem et octoginta annorum – Dominus impulit ad decem condenda Instituta, quae simul sumpta nunc « Paulinam Familiam » efficiunt. Quinque ex iis sunt Congregationes religiosae: Societas Sancti Pauli, Filiae Sancti Pauli, Piae Discipulae Divini Magistri, Sorores Iesu Boni Pastoris, Institutum « Regina Apostolorum » pro vocationibus cuius sodales Sorores Apostolicae appellantur. Has praeter religiosas Congregationes, quattuor condidit Instituta vitae saecularis consecratae: Institutum « Iesus Sacerdos », Institutum « Sanctus Gabriel Archangelus », Institutum « Sancta Familia », Institutum « Maria Sanctissima Annuntiata »; et tandem Associationem laicorum, qui « Cooperatores Paulini » vocari solent. Singula Instituta, suo quodque apostolatu, conferunt ad integram Christi personam hodiernae societati tradendam: « Sodales uno spiritu Iesum Christum vivunt et Ecclesiae inserviunt: alii quidem omnium nomine coram Tabernaculo intercedunt; alii, uti desursum, doctrinam Christi Iesu diffundunt; alii tandem ad singulas animas accedunt ». Servus Dei, meritis onustus nec non visitatione et benedictione ipsius Summi Pontificis Pauli VI recreatus, terrestris exsistentiae cursum explevit die xxvi mensis Novembris anno mcmlxxi. Causa beatificationis et canonizationis die xix mensis Iunii anno mcmlxxxvii ab Episcopo Albae Pompeiensis incohata est. Nosmet Ipsi, die xxv mensis Iunii anno mcmxcvi ediximus hunc humilem et insignem presbyterum theologales, cardinales eisque adnexas virtutes heroico in gradu excoluisse. Deinde, die xx mensis Decembris anno mmii, Nobis coram prodiit Decretum mirae sanationis, in urbe Guadalaiara in Mexico, anno mcmlxxxix patratae, et eiusdem Servi Dei intercessioni adscriptae. Quapropter statuimus ut ritus beatificationis Romae perageretur die xxvii mensis Aprilis anno mmiii. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, intra Missarum sollemnia hanc ediximus formulam: Nos vota Fratrum Nostrorum Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Romana dioecesi, Christophori Cardinalis Schönborn, Archiepiscopi Vindobonensis, Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Tarsicii Bertone, Archiepiscopi Ianuensis, et Flavii Roberti Carraro, Episcopi Vero- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 10 nensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iacobus Alberione, Marcus ab Aviano, Maria Christina Brando, Eugenia Ravasco, Maria Dominica Mantovani et Iulia Salzano Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Iacobi Alberione die vicesima sexta Novembris, Marci ab Aviano die decima tertia Augusti, Mariae Christinae Brando die vicesima Ianuarii, Eugeniae Ravasco die vicesima quarta Octobris, Mariae Dominicae Mantovani die tertia Februarii et Iuliae Salzano die decima septima Maii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Haec vero quae decrevimus volumus et nunc et in perpetuum tempus vim sortiri, contrariis rebus minime quibuslibet obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxvii mensis Aprilis, anno Domini mmiii, Pontificatus Nostri vicesimo quinto. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 540.716 ALLOCUTIONES I Ragusii, in honorem beatae sororis Mariae Petković.* 1. »Učitelju dobri, što mi je činiti da baštinim život vječni?«,1 upita onaj mladić, koji jednom zgodom dod̄e pred Isusa te kleknu preda nj. Draga braćo i sestre, i mi, koji smo se na ovaj bogoslužni skup sabrali kao učenici »dobroga Učitelja«, postavljamo mu danas isti upit kako bismo doznali koji je to put što vodi u život vječni. * Die 6 Iunii 2003. 1 Mk 10, 17. Acta Ioannis Pauli Pp. II 11 Odgovor je jednostavan i izravan: »Izvršavaj zapovijedi!« I dod̄e k Onome koji je pravo vrelo istine i života. Sabran na ovo radosno slavlje, puk dubrovački, zajedno s hodočasnicima pristiglima iz drugih dijelova Hrvatske, iz Bosne i Hercegovine, iz Crne Gore i drugih zemalja, sa strahopoštovanjem prihvaća poziv »dobroga Učitelja« te smjerno ište njegovu pomoć i njegovu milost kako bi na taj poziv mogao odgovoriti velikodušno i sa zalaganjem. 2. Predraga braćo i sestre, srdačno pozdravljam sve vas zajedno s vašim biskupima, svećenicima, redovnicima i redovnicama, koji vas prate na vašemu putu kršćanskoga svjedočenja. Lijep pozdrav kardinalima Angelu Sodanu, Joachimu Meisneru i Vinku Puljiću. Srdačan pozdrav biskupu ove biskupije Želimiru Puljiću, kojemu zahvaljujem na ljubaznim riječima koje mi je upravio, te navlastito sestrama kćerima Milosrd̄a, koje je utemeljila nova blaženica. S poštovanjem pozdravljam predsjednika Republike i ostale grad̄anske i vojne vlasti te zahvaljujem njima i svima koji su radili kako bi se mogao ostvariti ovaj moj pohod. Sjećajući se mojega predhodnika Pija IV., koji je ovdje bio nadbiskup, s radošću dod̄oh u ovaj stari i slavni grad Dubrovnik, što stoji ponosan na svoju povijest i na svoju baštinu slobode, pravde i promaknuća općega dobra, o čemu svjedoče u kamen upisane riječi nad vratima tvrd̄ave svetoga Lovrijenca: Non bene pro toto libertas venditur auro (»Sloboda se ne prodaje ni za sve blago svijeta«), i one na vratima Vijećnice u Kneževu dvoru: Obliti privatorum, publica curate (»Zaboravite vlastite probitke i skrbite se za zajedničko dobro«). Želja mi je da baština ljudskih i kršćanskim vrijednosti, što se je nagomilala tijekom minulih stoljeća, i dalje, uz Božju pomoć i pomoć vašega Parca, svetoga Vlaha, bude najdragocjenije blago puka ove zemlje. 3. »Učitelju dobri, što mi je činiti da baštinim život vječni?«2 To je isto pitanje i sestra Marija Propetoga Isusa postavljala svojemu Gospodinu sve od vremena kada je, kao djevojka u Blatu, na otoku Korčuli, zauzeto radila u župi i nastojala služiti bližnjemu u Društvu Dobroga Pastira, u Udrugi katoličkih majki, ili u Pučkoj kuhinji. U njezinu je srcu odjeknuo jasan i razgovjetan odgovor: »Dod̄i i idi za mnom!« Osvojena Božjom ljubavlju, odlučila je zauvijek se posvetiti Bogu te ostvariti težnju da se posve preda duhovnome i materijalnome dobru najpotrebnijih. Osnovala je tako Družbu kćeri Milosrd̄a Trećega samostanskog reda svetoga Franje, koja ima jasnu zadaću »širiti i promicati, preko duhov2 Ibidem. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 12 nih i tjelesnih djela milosrd̄a, poznavanje Božje ljubavi«. Nisu nedostajale teškoće. Med̄utim, sestra je Marija neslomljivom odlučnošću išla naprijed, prikazujući svoje patnje kao djela bogoštovlja i podupirući svoje sestreriječju i primjerom. Četiri je desetljeća majčinski mudro upravljala svojom redovničkom zajednicom, otvorivši je misijskome radu u raznim zemljama Latinske Amerike. 4. Lik me blažene Marije Propetoga Isusa vodi k razmišljanju o svim hrvatskim ženama; o suprugama i sretnim majkama te o onima, koje su zauvijek obilježene tugom zbog gubitka koga iz svoje obitelji u strašnome ratu iz devedesetih godina prošloga stoljeća, ili pak zbog kakva drugoga gorkog dogad̄aja, koji ih je pogodio. Mislim na tebe, ženo, jer svojom osjetljivošću, velikodušnošću i jakošću »obogaćuješ poimanje svijeta i pridonosiš punini istine o med̄uljudskim odnosima«.3 Tebi je Bog povjerio na poseban način stvorenja, te si pozvana postati nezamjenjiva podpora postojanju svake osobe, posebno pak u krugu obitelji. Vrtoglavi tijek suvremenoga ljudskog života može dovesti do zamagljenja i čak do gubitka onoga što je ljudsko. Možda je našemu dobu kao ni jednomu drugom razdoblju povijesti potrebna »ona ’ umnost ’ žene, koja će jamčiti osjetljivost za čovjeka u svakoj prigodi«.4 Hrvatske žene, svjesne svojega vrlo uzvišenoga poziva »supruge« i »majke«, nastavite gledati na svaku osobu očima srca te joj ići ususret i biti uza nju osjetljivošću, što je vlastita majčinskome osjećaju. Vaša je nazočnost prijeko potrebna u obitelji, u društvu, u crkvenoj zajednici. 5. Na poseban način mislim na vas, žene koje živite posvećenim životom poput Marije Petković i koje ste prihvatile poziv na nasljedovanje Krista nepodijeljena srca, u čistoći, siromaštvu i poslušnosti. Nemojte se umoriti vjerno odgovarajući na jedinu Ljubav vašega života. Naime, posvećeni život nije samo velikodušno zalaganje ljudskoga bića, nego je navlastito odgovor na dar, koji dolazi s Neba i koji traži da ga se prihvati nepodijeljena srca. Neka vas svakodnevno iskustvo nezaslužene Božje ljubavi prema vama potiče na posvemašnje darivanje vlastitoga života kroz služenje Crkvi i braći, predajući Bogu u ruke sav svoj život, svoju sadašnjost i svoju budućnost. 3 4 Pismo ženama, 2. Mulieris dignitatem, 30. Acta Ioannis Pauli Pp. II 13 6. »Isus ga nato pogleda i zavoli«.5 Očima punim nježnosti Bog gleda na onoga tko žudi ispuniti njegovu volju i ići njegovim putovima.6 Svatko je, naime, u skladu s vlastitim pozivom, pozvan ostvarivati u sebi i oko sebe Božji naum. U tu svrhu Duh Sveti čovjeka vjerna Bogu zaodjeva posvema »u milosrdno srce, dobrostivost, poniznost, blagost, strpljivost«.7 Jedino se, naime, na taj način može graditi ovozemni grad po uzoru na sliku onoga nebeskog. Vaša kršćanska zajednica rasla i učvršćivala se u uzajamnome oprostu, ljubavi i miru: to je prošnja, koju Papa danas upravlja Gospodinu za sve vas. »I sve što god riječju ili djelom činite, sve činite u imenu Gospodina Isusa, zahvaljujući Bogu Ocu po njemu«.8 Njemu neka je slava u vijeke vjekova! II Banialucae in honorem beati Ioannis Merz.* 1. »Vi ste svjetlost svijeta«.1 Ovu tvrdnju, draga braćo i sestre, Isus danas ponavlja i nama, na ovome našem bogoslužnom skupu. I nije to nekakav puki ćudoredni nagovor, nego tvrdnja, koja očituje neuništiv zahtjev što proizlazi iz primljenoga krštenja. Naime, ljudsko je biće snagom toga sakramenta ucjepljeno u Otajstveno Tijelo Kristovo.2 Apostol Pavao veli: »Doista, koji ste god u Krista kršteni, Kristom se zaodjenuste«.3 Opravdano, dakle, sveti Augustin kliče: »Radujmo se i zahvaljujmo: postali smo ne samo kršćani, već Krist... Divite se i kličite: postali smo Krist«.4 Ali Krist je »svjetlo istinsko, koje prosvjetljuje svakoga čovjeka«.5 Kršćanin je zbog toga pozvan postati, sa svoje strane, odsjev te Svjetlosti, nasljedujući Isusa i u Nj se ugledajući. Kako bi to ostvario, slušat će Njegovu riječ i o njoj će razmišljati, sudjelovat će svjesno i djelatno u bogoslužnome i sak5 Mk 10, 21. Usp. Ps 1, 1-3. 7 Kol 3, 12. 8 Kol 3, 17. —————— 6 * Die 22 Iunii 2003. 1 2 3 4 5 Mt 5, 14. Usp. Rm 6, 3-5. Gal 3, 27. In Ioann. Evang. tract., 21, 8: CCL 36, 216. Iv 1, 9. 14 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ramentalnome životu Crkve, izvršavat će zapovijed ljubavi služeći braći, navlastito malenima, siromašnima i onima koji pate. 2. S ljubavlju pozdravljam banjolučkoga biskupa i predsjednika Biskupske konferencije Franju Komaricu te mu zahvaljujem na srdačnim riječima, koje mi je upravio na početku ovoga euharistijskog slavlja. Moje misli pune poštovanja lete i ostalim biskupima Bosne i Hercegovine, osobito vrhbosanskome nadbiskupu metropolitu kardinalu Vinku Puljiću, koji je rodom iz ove biskupije, te ostalim kardinalima i biskupima, koji nas prate. Pozdrav u Gospodinu svim hodočasnicima, koji dod̄oše ovamo iz različitih krajeva zemlje te iz susjednih država. Bratski pozdrav upućujem Njegovu Blaženstvu patrijarhu Pavlu i članovima Svete Sinode Srpske Pravoslavne Crkve. Novi polet, što ga je u novije doba zadobio naš put k uzajamnome razumijevanju, med̄usobnome poštivanju i bratskoj solidarnosti, razlog je radosti i nade za ovaj kraj. Pozdravljam takod̄er vjernike drugih crkvenih zajednica Bosne i Hercegovine, te vjernike Židovske općine i Islamske zajednice. Pozdravljam gospodu članove Predsjedništva Bosne i Hercegovine i sve ostale grad̄anske i vojne vlasti. Posebno cijenim vašu nazočnost te vam zahvaljujem za sve što ste učinili za pripremu i ostvarenje mojega pohoda vašoj zemlji. I vama, evo, ljubljeni sinovi i kćeri ove Crkve hodočasnice u Bosni i Hercegovini, dolazim raširenih ruku kako bih vas zagrlio i priopćio vam da zauzimate posebno mjesto u papinu srcu. Papa neprestano u molitvi prikazuje Gospodinu patnju, koja još uvijek otežava vaš hod naprijed, te se s vama zajedno nada i čeka bolje dane. Iz ovoga grada, koji je tijekom povijesti obilježen tolikom patnjom i tolikom krvlju, molim Svemogućega Gospodina da bude milosrdan za krivnje počinjene protiv čovjeka, njegova dostojanstva i njegove slobode, pa i sa strane nekih sinova Katoličke Crkve. Neka On u svima pobudi želju za uzajamnim oprostom. Jedino u ozračju istinske pomirbe spomen na tolike nevine žrtve i njihove patnje ne će biti uzaludan i poticat će nas graditi nove odnose bratstva i razumijevanja. 3. Predraga braćo i sestre, pravednik, posve uronjen u božansku svjetlost, postaje svojevrsna baklja, što svijetli i grije. To je pouka što nam je danas nudi lik novoga blaženika, Ivana Merza. Ivan Merz je bio vrstan mladić, koji je znao povećati bogate prirodne darove, što ih je posjedovao, pa je postigao mnoge ljudske uspjehe. O njegovu Acta Ioannis Pauli Pp. II 15 se životu tako može govoriti kao o uspješnome životu. Med̄utim, to nije razlog zbog kojega je njegovo ime danas unijeto u popis blaženih. Ono, naime, zbog čega je on danas pribrojen zboru blaženika jest njegov uspjeh pred Bogom. Velika je, naime, čežnja cijeloga njegova života bila »nikada ne zaboraviti Boga i stalno željeti biti s Njim sjedinjen«. U svemu onome što je radio tražio je »ono najizvrsnije, spoznaju Isusa Krista«, te je dopustio da ga On »zahvati«.6 4. Ivan Merz je u školi bogoslužja, koje je vrelo i vrhunac života Crkve,7 stasao do punine kršćanske zrelosti i postao je jedan od promicatelja bogoslužne obnove u svojoj domovini. Sudjelujući u misi te hraneći se tijelom Kristovim i riječju Božjom, nalazio je poticaj da bude apostol mladeži. Nije slučajno izabrao za geslo: »Žrtva — euharistija — apostolat«. Svjestan poziva, što ga je primio na krštenju, svoj je život učinio trkom prema svetosti, toj »velikoj mjeri« kršćanskoga života.8 Zbog toga, kako veli prvo čitanje, »nikad neće u zaborav pasti, niti će mu spomen ikada propasti, nego će mu ime živjeti od pokoljenja do pokoljenja«.9 5. Ime je Ivana Merza za čitavi jedan naraštaj mladih katolika značilo raspored života i djelovanja. Ono to mora biti i danas! Vaša domovina i vaša Crkva, draga mladeži, doživjele su teške trenutke i sada valja raditi kako bi se život ponovno u potpunosti pokrenuo na svim područjima. Obraćam se zato svima vama te vas pozivam da se ne povlačite nazad, da ne popuštate pred napašću malodušnosti, nego da povećate podhvate kako bi Bosna i Hercegovina ponovno postala zemlja pomirbe, susreta i mira. Budućnost ovih krajeva ovisi i o vama. Ne tražite drugdje udobniji život, ne bježite od svoje odgovornosti čekajući da vam netko drugi riješi teškoće, nego zlo odlučno priječite snagom dobra. I vi poput blaženoga Ivana tražite osobni susret s Kristom, koji rasvjetljuje život novom svjetlošću. Neka Evand̄elje bude ono veliko mjerilo, koje će ravnati vašim sklonostima i vašim opredjeljenjima! Postat ćete tako misionari djelima i riječima te ćete biti znak Božje ljubavi, vjerodostojni svjedoci milosrdne Kristove nazočnosti. Nezaboravite: »Ne užiže se svjetiljka da se stavi pod posudu«.10 6 7 8 9 10 Usp. Fil 3, 8. 12. Usp. Sacrosanctum Concilium, 10. Usp. Novo millennio ineunte, 31. Sir 39, 9. Mt 5, 15. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 16 6. Braćo i sestre, koji tolikom revnošću sudjelujete u ovome slavlju, neka mir Boga Oca, koji nadilazi svaki osjećaj, čuva vaše srce i vaš duh u spoznaji i ljubavi Boga i Sina njegova, Gospodina našega Isusa Krista! Ovo je molitva i želja, koju papa danas — po zagovoru blaženoga Ivana Merza — uzdiže za vas i za sve narode Bosne i Hercegovine. III Ad quosdam Indiae Latini ritus episcopos.* Dear Brother Bishops, 1. I gladly welcome you, the Bishops of the Ecclesiastical Provinces of Cuttack-Bhubaneswar, Patna and Ranchi. You have come to Rome on the occasion of your Ad Limina visit: a privileged moment in your lives as Pastors as you make your way to the tombs of the Apostles to manifest and strengthen your bonds of communion with the Successor of Peter. I am grateful to you, archbishop Toppo, for the kind words you offered in the name of your brother bishops. Your presence here today draws me ever closer to your beloved country and to the clergy, men and women Religious and the lay faithful of your dioceses. During my meetings with the first two groups of Latin Rite Bishops from your nation, I recalled the successes and challenges facing those who proclaim the Gospel in India. While focusing on the bountiful harvest of grace you have continued to reap as a result of the Great Jubilee of the Year 2000, I also noted the difficulties that remain. The Jubilee provided the Church in India, in communion with the universal Church, with an opportunity to ponder the need for renewal of Christian life. You remember the past with gratitude; you live the present with enthusiasm and you look to the future with confidence.1 2. “Go into all the world and preach the Gospel to the whole creation”.2 Christ’s parting words to his disciples are both an invitation and a challenge to go forth and proclaim the Good News. Understood in this way, evangelization is a charge in which all the members of the Church share by virtue of their baptism. Therefore, all the baptized “should everywhere on earth bear witness to Christ and give an answer to everyone who asks a reason for the * Die 27 Iunii 2003. 1 2 Cf. Novo millennio ineunte, 1. Mk 16:15. Acta Ioannis Pauli Pp. II 17 hope of an eternal life which is theirs”.3 How unfortunate it is then that even today in many places in India unnecessary obstacles still impede the preaching of the Gospel. Citizens of a modern democracy should not suffer because of their religious convictions. Nor should anyone feel compelled to hide his or her religion in order to enjoy fundamental human rights, such as education and employment. Notwithstanding these difficulties, the Church in India courageously preaches Christ’s message of salvation to the people of the subcontinent. I pray that you, dear Bishops, will remain beacons of courage and hope, inspiring clergy, Religious and lay faithful to take heart and continue to preach Christ who loves us even unto death, death on a cross.4 As Saint Paul reminds us, the surpassing power of God is ever our strength: we may be “perplexed, but not driven to despair; persecuted, but not forsaken; struck down, but not destroyed; always carrying in the body the death of Jesus, so that the life of Jesus may also be manifested in our bodies”.5 3. The trials and tribulations that accompany a life in Christ ask of the Church a special commitment to the ministry of “first evangelization”. The initial contact with the salvific message of Christ by those who have not yet heard the Good News demands of us all an intelligent and credible expression of the faith. The mission of training the faithful to respect and proclaim the Gospel falls to parents, teachers and catechists of today. For this reason, a fundamental task of every Bishop is to ensure that he has well-trained laity equipped and ready to be teachers of the faith. Catholics are to be encouraged to participate in the essential apostolate of the word that “acquires a specific property and peculiar efficacy because it is accomplished in the ordinary circumstances of the world”.6 Fulfilling the role of a catechist requires a relationship of trust and cooperation between the clergy and the lay faithful. Bishops therefore must constantly strive to ensure that nothing erodes this rapport. They should always recognize that “all Christ’s faithful have the obligation and the right to strive so that the divine message of salvation may more and more reach all people of all times and all places”.7 At the same time, personal views origi3 4 5 6 7 Lumen gentium, 10. Cf. Phil 2:8. Cf. 2 Cor 4:7-10. Lumen gentium, 35. Codex Iuris Canonici, can. 211. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 18 nating from caste or tribal affinity should never be allowed to cloud the authentic teaching of the Church. 4. Intimately related to the Church’s efforts for evangelization is a true and profound respect for culture. Culture is the space “within which the human person comes face to face with the Gospel”.8 Always respectful of differing cultures, the Church seeks to engage her brothers and sisters of other religions in order to foster “a relationship of openness and dialogue”.9 Thus considered, interreligious dialogue will not only increase mutual understanding and respect for one another, but will also help to develop society in harmony with the rights and dignity of all. The Church in India has constantly demonstrated her commitment to the principle of the inalienable dignity of the human person through her numerous social institutions, offering unconditional love to Christians and non-Christians alike. Her schools, dispensaries, hospitals and institutes aimed at the integral development of the human person give untold assistance to the poorer members of society, regardless of creed. It is unfortunate that some of the Church’s honest attempts towards interreligious dialogue at its most basic level have sometimes been hindered by a lack of cooperation from the Government and by harassment from certain fundamentalist groups. India has strong traditions of respect for religious differences. It is my hope that for the good of the nation contrary tendencies will not be allowed to develop.10 As Bishops, it is your obligation to ensure that interreligious dialogue continues. However, while engaging in this mutual exchange, you must never allow it to be influenced by religious indifferentism. It is vital that Christ’s call to discipleship be preached and lived with conviction by every Christian. 5. Dear Brother Bishops, I am hopeful that you will persevere in your efforts to guarantee a solid theological training in your seminaries and a sound continuing formation for your priests, thus rejecting “the temptation to reduce Christianity to a merely human wisdom, a pseudo-science of wellbeing”.11 Proper theological preparation requires instruction which, while respecting that part of the truth found in other religious traditions, nevertheless unfailingly proclaims that Jesus Christ is “the Way, and the Truth, and the Life”.12 To this end Catholic educational institutions must offer a sound 8 9 10 11 12 Cf. Ecclesia in Asia, 21. Novo millennio ineunte, 55. Cf. Address to the new Ambassador of India, 13 December 2002. Redemptoris missio, 11. Jn 14:6; cf. Ecclesia in Asia, 31. Acta Ioannis Pauli Pp. II 19 philosophical formation which is necessary for the study of theology. Truth transcends the limitations of both Eastern and Western thought and unites every culture and society.13 As sharers in Christ’s prophetic mission, we have a solemn responsibility to bring that truth ever closer to ourselves and to others. This sacred duty is especially incumbent upon those who are entrusted to train priests and religious. Formators and professors are obliged to teach the message of Christ in its completeness as the only way, not as one way among many. In so doing “theologians, as servants of the divine truth, dedicate their studies and labours to ever deeper understanding of that truth, and never lose sight of the meaning of their service in the Church”.14 6. In considering the many responsibilities involved in your care of God’s people, I am keenly aware of the trials you face as you strive to develop a viable ecclesial life in your dioceses. It is disheartening to see the work of the Church often compromised by a lingering tribalism in certain parts of India. At times this tribalism has been so strong that some groups have even refused to receive bishops and priests not from their clans, thus crippling the proper functioning of Church structures and obscuring the essential nature of the Church as communion. Tribal or ethnic difference must never be used as a reason for rejecting a bearer of God’s word. It is the responsibility of all Christians to examine their consciences to ensure that they always and everywhere love all God’s children including those who are different: “by this all will know that you are my disciples, if you have love for one another”.15 I thank God for the numerous priests and Religious in your country who are living exemplary lives of poverty, charity and holiness. Faced with so many hardships, they may be tempted to lose the zeal and creativity indispensable for effective ministry. I earnestly pray that the Lord will continue to strengthen them in their work. To this end, I invite the whole Church in India to renew her missionary commitment.16 Consecrated men and woman make a particularly valuable contribution to your local Churches. It is my hope that you will all continue to work closely together. In today’s circumstances there is an even greater need for good mutual relations. Some difficult and painful conflicts regarding the management of institutes and the ownership of property have arisen in your region. These issues, however, are not 13 14 15 16 Cf. Fides et ratio, 76-77. Cf. Redemptor hominis, 19. Jn 13:35. Cf. Redemptoris missio, 2. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 20 insurmountable for those who live the Gospel in a spirit of fraternal love and service. Pastoral planning and clear agreements between bishops and religious superiors will often provide solutions to problems of this sort. I am confident that “consecrated persons will not fail to cooperate generously with the particular Churches as much as they can and with respect for their own charism, working in full communion with the Bishop in the areas of evangelization, catechesis and parish life”.17 7. Dear Brothers, it is my fervent hope that your pilgrimage to Rome has been an opportunity for you to reflect again on the grace of the Holy Spirit which you received through the laying on of hands. One of the hallmarks of apostolic service to the Church is the bold proclamation of the Gospel.18 I express my prayerful support for you and for all those in India, who through their witness continue to proclaim Christ yesterday, today, and for ever.19 Praying that this time has confirmed your faith in Christ, the source of our missionary and apostolic zeal, I commend you and all those whom you serve to the loving intercession of Mary, Queen of the Rosary, and with affection I impart my Apostolic Blessing. IV Ad Latini ritus Indiae episcopos quosdam.* Dear Brother Bishops, 1. In the grace and peace of Our Lord Jesus Christ I cordially welcome you, the Bishops of the Ecclesiastical Provinces of Bangalore, Hyderabad and Visakhapatnam, and make my own the greeting of Saint Paul: “I thank my God through Jesus Christ for all of you, because your faith is proclaimed in all the world”.1 In particular I thank Archbishop Pinto for his good wishes and kind sentiments offered on your behalf, which I warmly reciprocate, and I assure you and those entrusted to your care of my prayers. Your visit ad Limina Apostolorum expresses the profound communion of love and truth 17 Vita consecrata, 49. Cf. Acts 2:28, 30-31. 19 Cf. Heb 13:8. —————— 18 * Die 3 Iulii 2003. 1 Rom 1:8. Acta Ioannis Pauli Pp. II 21 which unites the particular Churches in India with the Successor of Peter and his collaborators in the service of the universal Church. In “coming to see Peter” 2 you thus confirm your “unity in the same faith, hope and charity, and more and more recognize and treasure that immense heritage of spiritual and moral wealth that the whole Church, joined with the Bishop of Rome ... has spread throughout the world”.3 2. To bear witness to Jesus Christ is “the supreme service which the Church offers to the peoples of Asia”.4 Living with many people who do not know Christ convinces us ever more of the need for the missionary apostolate. The radical newness of life brought by Christ and lived by his followers awakens in us the urgency of missionary activity.5 This demands an explicit proclamation of Jesus as Lord: a bold testimony founded on his command —“go and make disciples of all nations” 6 and sustained by his promise — “I am with you always”.7 Indeed it is in fidelity to the threefold mission of Christ as Priest, Prophet and King that all Christians, in keeping with their baptismal dignity, have a right and duty to participate actively in the missionary endeavours of the Church.8 The call for a new evangelization and renewed missionary commitment which I have addressed to the whole Church resounds just as clearly for your ancient Christian communities as it does for your newest. While the initial evangelization of non-Christians and the continuing proclamation of Jesus to the baptized will highlight differing aspects of the same Good News, both stem from a firm commitment to make Christ ever more known and loved. Such an obligation has its sublime origin in the “fountain-like love” of the Father made present in the mission of the Son and the Holy Spirit.9 All Christians are thus drawn up into Christ’s impelling love, of which “we cannot but speak” 10, as the source of the hope and joy that marks us. 3. A correct understanding of the relationship between culture and Christian faith is vital for effective evangelization. On your own Indian subcontinent you are faced with cultures rich in religious and philosophical tradi2 3 4 5 6 7 8 9 10 Gal 1:18. Pastor bonus Appendix I,3. Ecclesia in Asia 20. Cf. Redemptoris missio, 7. Mt 28:19. Mt 28:20. Cf. Redemptoris missio, 71. Cf. Ad Gentes, 2. Acts 4:20. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 22 tions. Within this context, we see how absolutely essential is the proclamation of Jesus Christ as the Incarnate Son of God. It is in this understanding of Christ’s uniqueness as the second person of the Blessed Trinity, fully God and fully man, that our faith must be preached and embraced. Any theology of mission that omits the call to a radical conversion to Christ and denies the cultural transformation which such conversion will entail necessarily misrepresents the reality of our faith, which is always a new beginning in the life of him who alone is “the way, and the truth, and the life”.11 In this regard, we reaffirm that interreligious dialogue does not replace the missio ad gentes but rather forms a part of it.12 Similarly, it must be noted that relativist explanations of religious pluralism, which state that the Christian faith is of no different value than any other belief, in fact empty Christianity of its defining Christological heart: faith alienated from our Lord Jesus, as the only Saviour, is no longer Christian, no longer theological faith. An even greater misrepresentation of our faith occurs when relativism leads to syncretism: an artificial “spiritual construct”, that manipulates and consequently distorts the essential, objective, revelatory nature of Christianity. That which renders the Church missionary by her very nature is precisely the definitive and complete character of the revelation of Jesus Christ as the Son of God.13 This is the foundation of our faith. It is this which makes Christian witness credible. With joy and humility we must welcome the duty that “we, who have received the grace of believing in Christ, the revealer of the Father and the Saviour of the world, have to show to what depths the relationship with Christ can lead”.14 4. Dear Brothers, your quinquennial reports give ample evidence of the presence of the Holy Spirit vivifying the missionary dimension of the Church’s life in your dioceses. Notwithstanding the obstacles encountered by people — especially the poor — who wish to embrace the Christian faith, adult baptisms are numerous in much of your region. Equally encouraging is the high percentage of Catholics who attend Sunday Mass, and the increasing numbers of laity properly participating in the liturgy. Such examples of the ready acceptance of God’s gift of faith also indicate the need for the diligent pastoral care of our people. Responding to the aspiration for a new impetus in 11 12 13 14 Jn 14:6. Cf. Congregation for the Doctrine of the Faith, Declaration Dominus Iesus, 2. Cf. Dei Verbum, 2. Novo millennio ineunte, 33. Acta Ioannis Pauli Pp. II 23 Christian living, I have stated that we must remain firmly focused on the plan already found in the Gospel and in the living Tradition which has its centre in Christ himself.15 The reason to develop pastoral initiatives adapted to the social and cultural circumstances of your communities, yet firmly rooted in the uniqueness of Christ, is clear: “What we preach is not ourselves, but Jesus Christ as Lord with ourselves as servants”.16 Far from being a matter of power or control, the Church’s programmes of evangelization and formation are conducted in the belief that “every person has a right to hear the Good News of God who reveals and gives himself in Christ”.17 While there are many signs of dynamic ecclesial life in your provinces it is also the case that challenges remain. A deeper appreciation of the Sacrament of Reconciliation will help to ready your people spiritually for the task of “doing everything possible to witness to reconciliation and to bring it about in the world”.18 Similarly, our teaching of marriage as a sacred sign of the unfailing fidelity and selfless love of Christ for his Church points to the invaluable worth of a comprehensive marriage preparation programme for those readying themselves for the sacrament and, through them, for society as a whole. Further, the festivities and devotions associated with the many shrines dedicated to Our Lady in your areas, while attracting thousands of followers from other religions, must be soundly incorporated within the liturgical life of the Church if they are to become a gateway to authentic Christian experience. 5. In a world disfigured by fragmentation the Church — as the sign and instrument of the communion of God with humanity 19 — is a powerful bearer of unity and the reconciliation which it entails. As Bishops called to manifest and preserve the apostolic tradition you are joined in a communion of truth and love. Individually you are the visible source and foundation of unity in your own particular Churches which are constituted after the model of the universal Church. So, while it is true to say that a Bishop represents his own Church it is also necessary to recall that together with the Pope all Bishops represent the whole Church in the bond of peace, love and unity.20 15 16 17 18 19 20 Cf. ibid., 29. 2 Cor 4:5. Ecclesia in Asia, 20. Reconciliatio et paenitentia, 8. Cf. Lumen gentium, 1. Cf. ibid., 23. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 24 In this regard, a Bishop must never be considered a mere delegate of a particular social or language grouping but must always be recognized as a successor of the Apostles, whose mission comes from the Lord. The repudiation of a Bishop, whether by an individual or a group, is always a transgression of ecclesial communion and thus a scandal for the faithful and a counterwitness to the followers of other religions. Any spirit of antagonism or conflict — always wounding the Body of Christ 21 — must be put aside and replaced with that practical and concrete love for every person which arises from the contemplation of Christ. 6. I give thanks to God for the many indications of growth and maturity in your dioceses. In addition to the often selfless dedication of your priests, Religious and catechists, and the generosity of your own people, this development has also depended upon the ministry of missionaries and the financial generosity of overseas donors. The “pooling of resources and aspirations in order to promote both the common good and the good of individual churches”,22 which has been practised from Apostolic times, is an eloquent manifestation of the Church’s nature as communion. Yet it is also true to say that particular Churches, including those in countries of the developing world, should seek to build up their own resources to promote local evangelization, and build pastoral centres and institutions of educational and charitable works. To this end, I encourage you to further the considerable advances which you have already achieved with the laity and in collaboration with Religious Institutes.23 For your own part I urge you to set an unquestionable example by your impartiality in the stewardship of the communal resources of the Church.24 You must ensure that the administration of “goods ... meant for all” 25 is never sullied by temptations to materialism or favouritism but is wisely undertaken in response to the needs of the spiritually or materially poor. 7. Dear Brothers, it is a particular joy for me to share these reflections with you on this feast of the glorious Apostle Saint Thomas, so venerated by your people. I again assure you of my prayers and support as you continue to shepherd in love the flocks entrusted to your care. United in our proclamation of the saving Good News of Jesus Christ, renewed in the zeal of the first 21 22 23 24 25 Cf. 1 Cor 1:12-13. Christus Dominus, 36. Cf. Code of Canon Law, can. 222. Cf. ibid., can. 1276; 1284. Sollicitudo rei socialis, 42. Acta Ioannis Pauli Pp. II 25 Christians, and inspired by the steadfast example of the Saints, let us go forward in hope! In this Year of the Rosary, may Mary, model of all disciples and bright Star of Evangelization, be your sure guide as you “seek to do what Jesus tells you”.26 Commending you to her maternal protection, I cordially impart my Apostolic Blessing to you and to the priests, Religious, and lay faithful of your dioceses. V Ad Cophtas catholicos Aegypti episcopos.* Béatitude, Chers Frères dans l’épiscopat, 1. Je vous accueille avec une grande joie, vous qui venez accomplir votre Visite ad limina en allant prier sur les tombes des Apôtres Pierre et Paul, témoins unis de la fidélité au Christ jusqu’au don de leur sang, et en venant manifester votre communion avec le Successeur de Pierre. Je remercie votre Patriarche, Sa Béatitude le Cardinal Stéphanos II Ghattas, pour ses aimables paroles qui me permettent de partager vos joies, vos difficultés et vos espérances de pasteurs. Je suis heureux de saluer particulièrement ceux d’entre vous qui participent pour la première fois à cette riche expérience de communion dans la foi et dans le service du Seigneur. Avec vous, je rends grâce à Dieu pour toutes les communautés chrétiennes d’Égypte, héritières de la première annonce de l’Évangile accomplie par saint Marc, et je me souviens avec joie et émotion de mon pèlerinage jubilaire au Caire et au monastère Sainte-Catherine, au pied du mont Sinaı̈. Là, on comprend mieux l’enracinement singulier de la révélation chrétienne dans cette région du monde et son lien intrinsèque avec le premier Testament. 2. Au début de notre rencontre, je veux vous encourager dans votre mission spécifique de pasteurs. Vous êtes devenus évêques par l’ordination sacramentelle, successeurs des Apôtres et premiers responsables avec le Successeur de Pierre de l’annonce de la Bonne Nouvelle au monde entier. Je sais combien vous avez à cœur de faire des communautés chrétiennes qui vous sont confiées des communautés vivantes, qui soient de véritables témoins de 26 Cf. Jn 2:5. —————— * Die 30 Augusti 2003. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 26 l’Évangile par des actes et en vérité, comme nous y invite l’Apôtre saint Jean.1 Au sein de la société égyptienne, si riche d’histoire et de culture, et fortement marquée par la présence de l’Islam, vous savez que le témoignage le plus important est celui de la vie quotidienne, centrée sur le double commandement de l’amour de Dieu et de l’amour du prochain. Avec les prêtres, avec les religieux et les religieuses, avec tous les laı̈cs qui vivent au cœur du monde vous voulez témoigner devant tous de la grandeur et de la beauté de la vie humaine, appelée à servir la gloire de son Créateur et à la partager un jour dans la joie du monde à venir. Au début du troisième millénaire, le champ de la mission est largement ouvert pour l’Église, qui veut être la voix des petits et des pauvres, qui veut entendre l’appel de tous ceux qui aspirent à la paix, qui veut accueillir les réfugiés sans pays et sans toit, et se mettre ainsi au service de la véritable dignité de tout homme. Vous souhaitez légitimement que l’Église qui est en Égypte soit ouverte à l’universel, attachée à la communion ecclésiale, aimant donner et recevoir, dans un échange permanent, le trésor commun de la foi. Je vous encourage vivement à poursuivre le travail fraternel qui s’accomplit au sein de l’Assemblée des Évêques catholiques d’Égypte, quand vous vous retrouvez entre évêques de rites différents pour vous entraider dans vos responsabilités de pasteurs et pour approfondir ensemble les liens de la véritable unité catholique. Sachez que le Pape vous accompagne dans cette noble tâche de la collaboration fraternelle, qui sert le bien de tous vos fidèles et qui exprime et construit la communion ecclésiale. 3. Les prêtres sont vos premiers collaborateurs dans le ministère, et je sais que vous estimez leur travail pastoral et leur disponibilité au service de leurs frères. Ils sont souvent très attachés à une pastorale de proximité qui fait d’eux comme les pères de leur communauté, ayant le souci de visiter les familles, de partager leurs difficultés et leurs espérances, de les soutenir dans leur vie quotidienne. Assurez-les de la vive reconnaissance du Pape pour le beau témoignage de leur charité pastorale. Encouragez-les à continuer de se former, par l’étude de la Parole de Dieu et par la contemplation des mystères de la foi, en sachant utiliser les moyens que le Magistère de l’Église universelle a mis à la disposition de tous, notamment le Catéchisme de l’Église catholique. Par des sessions de formation permanente adaptées, aidez-les à mieux connaı̂tre le monde contemporain, caractérisé par des échanges de plus en plus 1 1 Jn 3, 18. Acta Ioannis Pauli Pp. II 27 nombreux et incessants, pour qu’ils perçoivent mieux ses difficultés et ses attentes, et qu’ils trouvent les moyens nouveaux de lui annoncer le Christ. Par leur ministère sacramentel, centré sur l’Eucharistie qui fait vivre l’Église,2 mais aussi par une vie de prière personnelle, rythmée par l’Office divin, qui est la prière de l’Église, et nourrie par les rencontres que suscite le ministère pastoral, qu’ils soient, à l’exemple du Christ, les intercesseurs de la communauté tout entière auprès de Dieu! Avec vous, je souhaite que tous les prêtres aient des conditions de vie dignes et sobres, et qu’ils bénéficient autant qu’il est possible des mêmes protections et assistances dans le domaine social, malgré les disparités de richesses qui peuvent toucher vos diocèses et que je vous engage à compenser par le partage fraternel. 4. Votre Église a la chance d’avoir des prêtres en nombre suffisant et de pouvoir en ordonner de nouveaux chaque année, grâce aux vocations encore nombreuses et au travail accompli par le grand séminaire de Maadi. Je tiens à remercier l’équipe des formateurs, que j’invite à poursuivre son travail de discernement et de préparation des futurs pasteurs, avec zèle et dévouement, pour le bien de toutes les Églises catholiques d’Égypte, puisque le séminaire est interdiocésain et interrituel. Je sais que vous vous préoccupez aussi de mettre en place, dans toutes vos éparchies, une véritable pastorale des vocations, qui assurera pour l’avenir la permanence de l’appel du Seigneur et de l’Église auprès des jeunes, non seulement en ce qui concerne les vocations de prêtres diocésains, indispensables pasteurs du peuple chrétien, mais aussi pour les vocations à la vie consacrée, masculine et féminine. Dans l’Église universelle, beaucoup de pays souffrent actuellement d’une crise durable des vocations et d’un manque de prêtres: ceux qui ont la grâce d’y échapper doivent donc cultiver avec soin ce bien précieux du Seigneur à son Église et peut-être aussi se préparer à le partager, en prenant leur part de la mission dans d’autres Églises sur d’autres terres. 5. Comme j’ai souvent plaisir à le redire, les jeunes sont l’avenir de l’Église, et c’est spécialement vrai dans votre pays, riche d’abord de sa jeunesse. Ils doivent donc être aidés à se préparer à leurs responsabilités futures par une éducation appropriée. L’école catholique, riche de sa grande expérience, s’y consacre d’une manière toute particulière, en assurant aux jeunes générations une formation humaine équilibrée et saine, qui soit capable de leur donner des repères durables, dans le domaine moral notamment. Elle 2 Cf. Ecclesia de Eucharistia, n. 21. 28 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale doit aussi leur assurer une formation chrétienne solide, fidèle à l’esprit et aux normes de l’enseignement catéchétique mis au point par les évêques, qui en sont les premiers responsables comme ils le sont également de l’école catholique elle-même. Les paroisses et les diocèses peuvent aussi, à leur niveau, proposer aux jeunes chrétiens des programmes de formation catéchétique, morale et spirituelle, qui leur permettent un approfondissement approprié de leur foi personnelle et qui les motivent pour aller plus loin dans leurs engagements. 6. La place des religieuses et des religieux dans vos diocèses est considérable, tout d’abord par le témoignage spécifique qu’ils donnent de la priorité de l’amour de Dieu dans toute vie chrétienne, à travers la profession des conseils évangéliques qui les consacrent tout entiers au Seigneur. Leur participation active à la pastorale de vos diocèses n’en est pas moins précieuse, notamment dans les écoles catholiques, dans les paroisses, dans le domaine de la santé et des œuvres caritatives et sociales, mais aussi dans les domaines plus spécifiques de la recherche théologique, de la pastorale de la culture et du dialogue interreligieux. Je les en remercie vivement et je me réjouis de l’excellente collaboration qui caractérise les relations entre vos diocèses et les Congrégations et Instituts religieux qui y sont accueillis, pour le bien de tous. Je salue en particulier les communautés de religieuses, souvent petites et dispersées sur de vastes territoires, parce qu’elles veulent assurer le peuple chrétien du soutien de leur prière et de l’assistance de leur travail apostolique, dans les écoles ou dans les dispensaires qu’elle mettent à la disposition de la population, sans aucune distinction de race ou de religion, manifestant ainsi le caractère universel de l’amour du Christ. Elles ont besoin aussi de tous vos encouragements pour continuer à grandir spirituellement dans l’amour du Seigneur, par la prière, l’écoute de la Parole de Dieu et le service humble et attentif de leurs frères. 7. L’Église catholique qui est en Égypte ne revendique pour elle-même aucun avantage particulier mais seulement le droit de pouvoir vivre, au sein de la nation, de la grâce que le Seigneur lui a faite de l’appeler à son service. Je salue le travail important que l’Église catholique accomplit au sein de la société égyptienne dans le domaine socio-éducatif, au service de la promotion féminine, de l’assistance à la maternité et à l’enfance, de la lutte contre l’analphabétisme, prenant ainsi sa place dans le développement du pays. Je vous encourage à maintenir de bonnes relations avec les frères chrétiens d’autres confessions, notamment avec l’Église copte orthodoxe, et à promouvoir, pour ce qui vous concerne, l’esprit d’un véritable dialogue œcu- Acta Ioannis Pauli Pp. II 29 ménique. Ne vous laissez pas décourager par les difficultés présentes ou à venir, mais gardez ferme le désir d’être fidèles au commandement du Seigneur: « Comme je vous ai aimés, vous aussi aimez-vous les uns les autres »,3 en sachant que les liens de la charité fraternelle n’empêchent pas d’agir conformément à la vérité et à la justice, mais qu’ils l’exigent au contraire. Le dialogue avec l’Islam est particulièrement important dans votre pays où cette religion est celle de la majorité des habitants, mais il revêt aussi un caractère exemplaire pour le dialogue entre les grandes religions du monde, particulièrement requis après les événements tragiques liés au terrorisme qui ont marqué le début du troisième millénaire et que l’opinion peut être tentée d’imputer à des causes d’origine religieuse. Je tiens à rappeller combien il est essentiel que les religions du monde unissent leurs efforts pour dénoncer le terrorisme et pour œuvrer ensemble au service de la justice, de la paix et de la fraternité entre les hommes. 8. Par l’intercession de l’évangéliste saint Marc, j’invoque sur vous la protection maternelle de la Vierge Marie, si vénérée chez les chrétiens d’Égypte, et je demande au Seigneur de vous combler des dons de son Esprit. « Soyez les bergers du troupeau de Dieu qui vous est confié; veillez sur lui, non par contrainte mais de bon cœur, comme Dieu le veut; non par une misérable cupidité mais par dévouement; non pas en commandant en maı̂tres à ceux dont vous avez reçu la charge, mais en devenant les modèles du troupeau ».4 Chers Frères dans l’épiscopat, portez à tous vos fidèles le salut chaleureux et les encouragements paternels du Successeur de Pierre! A tous, j’accorde une affectueuse Bénédiction apostolique. VI Ad quosdam Indiae Latini ritus sacros praesules.* Dear Brother Bishops, 1. With joy I welcome the Bishops of the Ecclesiastical Provinces of Agra, Delhi and Bhopal. I express once more to you and the beloved people of your country my deep affection: “God is my witness, whom I serve with 3 Jn 13, 34. 1 P 5, 2-3. —————— 4 * Die 6 Septembris 2003. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 30 my spirit in the Gospel of his Son, that without ceasing I mention you always in my prayers”.1 I am especially pleased to greet Archbishop Concessao, and I thank him for the sentiments he conveyed on behalf of the Bishops, clergy and faithful of your dioceses. Among the many important events that have occurred in the life of the Church in India since your last Ad Limina visit is the creation of the new diocese of Jhabua. As you gather at the tombs of the Apostles to express the solidarity between Peter and your local Churches, the presence of the Pastor of a new flock is an encouraging sign of the vitality and growth of the Faith in your land. 2. The apostle Thomas, saint Francis Xavier and mother Theresa of Calcutta are but a few of the outstanding examples of the missionary zeal which has always been present in India. It is this same spirit of evangelization which continues to give the faithful of your country the desire to proclaim Jesus Christ, even when faced with extreme hardship. As bishops, you are well aware that together with clergy and religious, lay people are central to the mission of the Church, especially in areas where the Christian population is sparse. “Their activity in ecclesial communities is so necessary that, for the most part, the apostolate of the pastors cannot be fully effective without it”.2 You have taken the Lord’s words to heart in asking your flock to “go into the vineyard too”.3 This is clearly demonstrated in the serious way you prepare the laity to assist their bishops and clergy in the spread of the Gospel. At the same time, the willingness of the faithful to labour alongside their priests is concretely manifested in their impressive involvement in catechesis, pastoral councils, small Christian communities, prayer groups and many programmes of social outreach and human development. Training people to meet ably the demands of being responsible Catholics requires that they become ever more conformed to Christ by participation in the three munera of priest, prophet and king. This is not to be understood as an expansion of the clerical role but as a reality shared by every Christian in the grace received at Baptism and Confirmation. These Christian duties become even more imperative in areas such as yours which are not fortunate enough to have a resident priest in every community. Lay faithful who find themselves without an ordained minister in their village or town see before them an even greater challenge to promote the Faith in many diverse ways: 1 2 3 Rom 1:9. Catechism of the Catholic Church, 900. Mt 20:7. Acta Ioannis Pauli Pp. II 31 by assisting in leading the traditional morning and evening prayers, as so many of your families do; by serving as catechists or by contributing to the development of a pastoral plan or vision. All these responsibilities, small and large alike, are ways of giving oneself as both a witness and an instrument of the “mission of the Church herself ‘according to the measure of Christ’s bestowal’”.4 3. From the very earliest days of her presence on Indian soil, the Catholic Church has demonstrated a deep social resolve in the fields of healthcare, development, welfare and especially education. The Second Vatican Council reminds us that Catholic education is a key factor in preparing young Catholics to become faithful adults. “Such an education not only develops the maturity of the human person, but is especially directed toward ensuring that those who have been baptised, become daily more appreciative of the gift of faith which they have received”.5 Many of your schools have large percentages of teachers and students who are not Catholic. Their presence in our institutions could help to increase mutual understanding between Catholics and those of other religions at a time in which misunderstandings can be a source of suffering to many. It could also be an opportunity for non-Catholic students to be educated in a system which has proven its ability to form young people into responsible and productive citizens. One of the greatest contributions our educational facilities, and all Catholic institutions, can offer society today is their uncompromising Catholicity. Catholic schools must aim “to create an atmosphere enlivened by the Gospel spirit of freedom and charity striving to relate all human culture eventually to the news of salvation, so that the light of faith will illumine the knowledge which students gradually gain of the world, of life and of the human family”.6 For this reason it is essential that your educational institutes maintain a strong Catholic identity. This calls for a curriculum marked by participation in prayer and the celebration of the Eucharist and requires that all teachers are well-versed not only in their fields of study but also in the Catholic faith. It is encouraging to note that so many of your dioceses are trying to implement the recommendations of the Post-Synodal Exhortation Ecclesia in Asia by placing whenever possible trained priests, religious and counsellors in every school. This will 4 5 6 Cf. Eph 4:7 and Lumen gentium, 33, 2. Cf. Gravissimum educationis, 2. Cf. ibid., 8. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 32 help to ensure that every department and activity joyfully exudes the spirit of Christ’s Church.7 4. The presence and influence of the priest in Catholic institutions is a time-proven way of fostering vocations. There are few things more attractive to young people who are considering a life of priestly or religious service than the example of a zealous priest who not only loves the priesthood but exercises his ministry with joy and dedication. Through a priest’s spiritual fatherhood the Holy Spirit invites many to follow ever closer in Christ’s footsteps: “Follow me and I will make you fishers of men”.8 In this regard, I am pleased to note your continued commitment to promoting more local vocations. Impressive are your many programmes for young people. Youth service groups and camps which specialize in catechesis, personality development, leadership training and vocational discernment are fertile ground for helping young men and women to determine God’s call in their lives.9 For those young men who have already made the decision to enter priestly formation, I offer special prayers. It is essential that these future ministers of the Church be given proper philosophical, theological and spiritual formation in order that they may understand in a realistic way the value of a life of poverty, chastity and obedience. More so than ever, priests are called to be signs of contradiction in societies which are daily becoming more secular and materialistic. “The lure of the so-called ‘consumer society’ is so strong among young people that they become totally dominated and imprisoned by an individualistic, materialist and hedonistic interpretation of human existence”.10 This attitude can at times creep into the lives of our seminarians and priests, tempting them not to live “according to the logic of giving and generosity”.11 The Bishop has a special task to ensure that seminaries and houses of formation are staffed by priests who are exemplary in virtue and outstanding teachers of the Faith. As the Synod for Asia made clear “it is a difficult and delicate task that awaits them in the education of future priests. This is an apostolate second to none for the Church’s wellbeing and vitality”.12 7 8 9 10 11 12 Cf. Ecclesia in Asia, 47. Mt 4:19. Cf. Pastores dabo vobis, 9. Cf. ibid., 8. Cf. ibid. Cf. Ecclesia in Asia, 43. Acta Ioannis Pauli Pp. II 33 5. Preparing today’s priests requires that seminarians be educated in the many different traditions of our Catholic faith. This is especially true in India which is fortunate to have Oriental and Latin Catholics in such close proximity. The numbers of Syro-Malabar and Syro-Malankara Catholics present in your region challenges all the faithful to respect the needs and desires of those who celebrate the same Faith in different ways.13 “As each has received a gift, employ it for one another, as good stewards of God’s varied grace”.14 This sharing can be accomplished by inter-ritual dialogue, education, joint projects and an experience of the different liturgical traditions of Catholicism. It is my hope that the Latin and Oriental Bishops will continue to work together in harmony with a shared spirit of love for Christ and his universal message of salvation. “As children of the one Church, reborn into the newness of life in Christ, believers are called to undertake all things in a spirit of common purpose, trust and unfailing charity”.15 This same commonality of purpose is important in the ongoing ecumenical dialogue with our separated brethren. All Catholics are responsible for fostering the work of Christian unity. Although the Eastern Churches are “directly involved in ecumenical dialogue with their sister Orthodox Churches”,16 Latin Rite Catholics must also take an active role in this exchange by participation in ecumenical discussions and activities. At all times, we must keep in mind that “dialogue is not simply an exchange of ideas. In some ways it is always an ‘exchange of gifts’”.17 6. Dear Brother Bishops, as you return to your beloved land it is my hope that you will convey my warm greetings to the priests, religious and lay people of your Dioceses. The last year has been one of uncertainty, conflict and suffering for many in India. Remembering our Lord’s commission to his disciples, I pray that as you leave this city of the Apostles Peter and Paul you will be filled with the Holy Spirit and prepared to act as instruments of reconciliation, stirring in the hearts of God’s people a firm desire to work for lasting peace and justice in your country.18 With these sentiments I commend the Church in India to the loving intercession of our Blessed Lady, Queen of the Rosary, and I cordially impart my Apostolic Blessing as a pledge of joy and hope in the Lord. 13 14 15 16 17 18 Cf. Address to the Syro-Malabar Bishops of India, 13 May 2003. 1 Pt 4:10. Ecclesia in Asia, 27. Cf. ibid. Ut unum sint, 28. Cf. Jn 20:21-22. 34 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale VII Posonii in honorem beatorum Basilii Hopko et Sidoniae Schelingová.* 1. O Crux, ave spes unica! Zdrav bud’, krı́ž, nádej jediná! Drahı́ bratia a sestry! Dnešná nedel’ná liturgia nás pozýva upriamit’ pohl’ad na krı́ž. On je tým »privilegovaným miestom«, na ktorom sa nám zjavila Božia láska. Na krı́ž upierali svoj nezlomnou vierou naplnený pohl’ad aj biskup Vasil’ Hopko a rehol’ná sestra Zdenka Schelingová, ktorých som dnes s radost’ou zapı́sal do zoznamu blahoslavených. Na krı́ži sa stretá l’udská úbohost’ s Božı́m milosrdenstvom. Adorácia tohto nekonečného milosrdenstva predstavuje jedinú cestu, ako sa človek môže otvorit’ tajomstvu krı́ža. Krı́ž je osadený v zemi, akoby zakorenený v l’udskej zlobe. Ale zároveň je vztýčený do výšky, smerom k nebu, kam akoby prstom ukazoval na Božiu dobrotu. Kristov krı́ž je vı́t’azstvom nad zlom, porážkou smrti, sprostredkovanı́m života, znovunavrátenı́m nádeje a zvestovanı́m svetla. O Crux, ave spes unica! 2. V mene ukrižovaného a zmŕtvychvstalého Pána, zo srdca pozdravujem všetkých vás tu zı́dených na tomto petržalskom otvorenom priestranstve. Pozdravujem teba, drahý brat Ján Sokol, duchovného pastiera tejto Bratislavskotrnavskej cirkvi, ktorá ma dnes prijı́ma. Pozdravujem tvojich pomocných biskupov a všetkých biskupov Slovenska, najmä ctihodného kardinála Jána Chryzostoma Korca. S radost’ou sa pripájam k spoločnému vd’akyvzdaniu pri prı́ležitosti desiateho výročia ustanovenia vašej Biskupskej konferencie. Pozdravujem tu prı́tomných otcov kardinálov a biskupov zo susedných krajı́n, ktorı́ sem prišli spolu s početnými skupinami veriacich. Vaša bratská prı́tomnost’ je výrečným vyjadrenı́m jednoty, ktorá spája jednotlivé miestne cirkvi. Pozdravujem pána prezidenta Slovenskej republiky, ako aj ostatných občianskych a vojenských predstavitel’ov. Všetkým chcem pod’akovat’ za obetavú spoluprácu pri zabezpečovanı́ všetkých aspektov tejto mojej apoštolskej cesty. Napokon, s pocitmi najhlbšej lásky pozdravujem teba, milovaný slovenský národ, tu prı́tomný, alebo ma počúvajúci cez rozhlas či televı́ziu. Vzdá* Die 14 Septembris 2003. Acta Ioannis Pauli Pp. II 35 vam vd’aky Bohu za teba, že si si dokázal aj v t’ažkých chvı́l’ach zachovat’ vernost’ Kristovi a jeho Cirkvi. Povzbudzujem t’a: nikdy sa nehanbi za evanjelium! 1 Chráň si ho vo svojom srdci ako najcennejšı́ poklad, z ktorého môžeš čerpat’ svetlo a silu do každodenného života. 3. »A ako Mojžiš vyzdvihol na púšti hada, tak musı́ byt’ vyzdvihnutý aj Syn človeka, aby každý, kto verı́, mal v ňom večný život«,2 vravı́ Ježiš. Čo teda vidı́me, ked’ upierame zrak na krı́ž, na ktorom bol ukrižovaný? 3 Rozjı́mame nad znakom nekonečnej Božej lásky k l’ud’om. O Crux, ave spes unica! Svätý Pavol o ňom pı́še vo svojom liste Filipanom, čı́tanie z ktorého sme práve počuli. Nielen, že sa Ježiš Kristus stal človekom, vo všetkom podobný l’ud’om, ale vzal si prirodzenost’ sluhu, a ešte viac sa uponı́žil, ked’ sa stal poslušným až na smrt’, až na smrt’ na krı́ži.4 Áno, »ved’ Boh tak miloval svet, že dal svojho jednorodeného Syna«! 5 Obdivujeme — ohromenı́ i vd’ačnı́ — aká je to šı́rka, dĺžka, výška a hĺbka Kristovej lásky, presahujúcej každé poznanie! 6 O Crux, ave spes unica! 4. Istotne to bolo práve rozjı́manie nad týmto vel’kým a obdivuhodným tajomstvom, ktoré podržalo blahoslavených biskupa Vasil’a Hopka a rehol’nú sestru Zdenku Schelingovú v ich rozhodnutı́ sa pre zasvätený život, a najmä v t’ažkých chvı́l’ach utrpenia vo väzenı́. Obaja stoja pred nami ako žiarivé prı́klady vernosti z čias tvrdého a nemilosrdného náboženského prenasledovania. Biskup Vasil’ nikdy nezaprel svoju prı́slušnost’ ku Katolı́ckej cirkvi a vernost’ pápežovi. Rehol’ná sestra Zdenka, aby pomohla služobnı́kom Pána Boha, neváhala vystavit’ vlastný život nebezpečenstvu. Obaja boli podrobenı́ nespravodlivému súdnemu procesu a rozsudku, mučeniu, ponižovaniu, samote a smrti. Krı́ž sa im stal cestou k životu, prameňom sily a nádeje, skúškou lásky k Bohu a blı́žnemu. O Crux, ave spes unica! 5. V Edene, pod rajským stromom, stála žena menom Eva.7 Pokúšaná zlým duchom, siaha po tom, čo myslı́ že je božı́ život. V skutočnosti je to zárodok smrti, ktorý sa jej postupne zmocňuje.8 1 2 3 4 5 6 7 8 porov. Rim 1, 16. Jn 3, 14-15. porov. Jn 19, 37. porov. Flp 2, 6-8. Jn 3, 16. porov. Ef 3, 18-19. porov. Gn 3. porov. Jak 1, 15; Rim 6, 23. 36 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Na Kalvárii, pod drevom krı́ža, stála iná žena, Mária.9 Otvorená Božiemu zámeru, spoluprežı́va vo svojom srdci obetu, ktorou sa Syn odovzdáva Otcovi pre život sveta. Prijı́majúc apoštola Jána, ktorého jej Ježiš zveril, stáva sa matkou všetkých l’udı́. Zajtra budeme slávit’ sviatok Sedembolestnej, ktorú si, ako svoju Patrónku, zbožne uctievate. Jej zverujem súčasnost’ i budúcnost’ Cirkvi a slovenského národa, aby rastúc pod Kristovým krı́žom, v ňom vedeli objavit’ a prijat’ posolstvo lásky a spásy. Pre tajomstvo tvojho svätého krı́ža a tvojho zmŕtvychvstania, zachráň nás, Pane! Amen. NUNTIUS Ad sodales « Actionis Catholicae » in Italia.* Carissimi partecipanti all’Assemblea Straordinaria dell’Azione Cattolica Italiana! 1. Sono lieto di salutare con gioia ed affetto tutti voi, cari fratelli e sorelle, radunati a Roma per la vostra Assemblea Straordinaria sul tema: « La storia si fa profezia ». Un cordiale saluto rivolgo, in particolare, all’Assistente Generale, mons. Francesco Lambiasi, e alla Presidente Nazionale, dottoressa Paola Bignardi. L’obiettivo specifico dei lavori che vi attendono nei prossimi giorni è quello, molto importante, di rivedere lo Statuto della sempre cara Azione Cattolica, per aggiornarlo in base alle mutate esigenze dei tempi e alle prospettive apostoliche del nuovo Millennio. La vostra Associazione ha seguito in questi anni le norme e le indicazioni contenute nello Statuto del 1969, che ha recepito lo spirito e le scelte del Concilio Vaticano II, e vi ha aiutato a scoprire sempre più, vivendola « da laici », la grandezza della vocazione cristiana e dell’impegno apostolico, in un contesto ecclesiale e culturale molto cambiato rispetto agli anni precedenti. Aggiornare lo Statuto significa dire oggi a voi stessi, alla comunità cristiana e alla società civile quale fisionomia prende una Associazione come la vostra quando si misura con le esigenze della missione della Chiesa e dell’e9 porov. Jn 19, 25-27. —————— * Die 13 Septembris 2003. Acta Ioannis Pauli Pp. II 37 vangelizzazione del mondo. Il nuovo Statuto dirà la vostra anima, le mete alte che vi proponete, gli orientamenti che qualificano la vostra matura esperienza ecclesiale e le danno un volto inconfondibile, come pure una singolare collocazione nel panorama delle aggregazioni laicali. 2. La vostra lunga storia ha avuto origine da un carisma, e cioè da un particolare dono dello Spirito del Risorto, il quale non fa mai mancare alla sua Chiesa i talenti e le risorse di grazia di cui i fedeli hanno bisogno per servire la causa del Vangelo. Ripensate, carissimi, con umile fierezza e con intima gioia il carisma dell’Azione Cattolica! Ad esso si sono ispirati giovani come Mario Fani e Giovanni Acquaderni, che oltre 130 anni fa la fondarono. Questo carisma ha guidato e accompagnato il cammino di santità di Pier Giorgio Frassati, di Gianna BerettaMolla, di Luigi e Maria Beltrame-Quattrocchi e di tanti e tanti altri laici che hanno vissuto con straordinaria normalità una fedeltà eroica alle promesse battesimali. Questo carisma hanno riconosciuto in voi i Pontefici e i Pastori che, nel corso dei decenni, hanno benedetto e sostenuto la vostra Associazione, fino ad accoglierla — come ha fatto la Conferenza episcopale Italiana — quale Associazione scelta in modo particolare e promossa dall’Autorità ecclesiastica, per essere più strettamente unita al suo ufficio apostolico.1 3. Si tratta di un carisma che ha avuto la sua descrizione più compiuta nel Decreto conciliare sull’apostolato dei laici Apostolicam actuositatem: 2 voi siete laici cristiani esperti nella splendida avventura di far incontrare il Vangelo con la vita e di mostrare quanto la « bella notizia » corrisponda alle domande profonde del cuore di ogni persona e sia la luce più alta e più vera che possa orientare la società nella costruzione della « civiltà dell’amore ». Da laici avete scelto di vivere per la Chiesa e per la globalità della sua missione, « dedicati — come vi hanno scritto i vostri Vescovi — con legame diretto e organico alla comunità diocesana », per far riscoprire a tutti il valore di una fede che si vive in comunione, e per fare di ogni comunità cristiana una famiglia sollecita di tutti i suoi figli.3 Da laici avete scelto di seguire in forma associata, l’ideale evangelico della santità nella Chiesa particolare, in modo da cooperare unitariamente, « come corpo organico », alla missione evangelizzatrice di ogni Comunità ecclesiale. 1 2 3 Cfr Nota pastorale della CEI, 22 maggio 1981, n. 25. N. 20. Cfr Lettera del Consiglio episcopale permanente della CEI, 12 marzo 2002, n. 4. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 38 Da laici avete scelto di organizzarvi in un’Associazione in cui il peculiare legame con i Pastori rispetta e promuove la costitutiva caratterizzazione laicale dei soci. Lo spirito di quella « sintassi di comunione » che caratterizza l’ecclesiologia del Concilio Vaticano II e le regole della partecipazione democratica alla vita associativa vi aiutano ad esprimere in pienezza l’unità di tutto il Corpo ecclesiale di Cristo ed insieme la varietà dei carismi e delle vocazioni, nel pieno rispetto della dignità e responsabilità di ogni membro del Popolo di Dio. La sintesi organica di queste note — missionarietà, diocesanità, unitarietà, laicità — costituisce la forma più matura ed ecclesialmente integrata dell’apostolato dei laici. Rinnovando lo Statuto, voi intendete riaffermare il valore che queste caratteristiche hanno oggi, e dire come esse vadano interpretate per parlare ancora al cuore di tante comunità e di tanti laici che in questo ideale potrebbero trovare la forma della loro vita. 4. « La Chiesa non può fare a meno dell’Azione Cattolica »: cosı̀ vi dicevo l’anno scorso, durante l’xi vostra Assemblea. Cosı̀ vi ripeto al termine di un anno particolarmente intenso, dedicato al cammino di rinnovamento dell’aci. La Chiesa ha bisogno di voi, ha bisogno di laici che nell’Azione Cattolica hanno incontrato una scuola di santità, in cui hanno imparato a vivere la radicalità del Vangelo nella normalità quotidiana. I Beati, usciti dalle vostre file e i Venerabili come Alberto Marvelli, Pina Suriano e Don Antonio Seghezzi vi spronano a continuare a fare della vostra Associazione un luogo dove si cresce come discepoli del Signore, alla scuola della Parola, alla mensa dell’Eucaristia; una palestra dove ci si allena a esercitare l’amore e il perdono, per imparare a vincere il male con il bene, per tessere con pazienza e tenacia una rete di fraternità che abbraccia tutti, soprattutto i più poveri. Cari giovani ed adulti dell’Azione Cattolica! La vostra Associazione si rinnova se ogni suo membro riscopre le promesse del Battesimo, scegliendo con piena consapevolezza e disponibilità la santità cristiana come « la misura alta della vita cristiana ordinaria », nelle condizioni quotidiane della vita.4 Occorre per questo lasciarsi plasmare dalla liturgia della Chiesa, coltivare l’arte della meditazione e della vita interiore, praticare ogni anno gli esercizi spirituali. Fate in modo, carissimi, che ogni vostro gruppo sia una vera scuola di preghiera e che ad ogni socio sia assicurato l’aiuto per il discernimento e la fedeltà alla propria vocazione. 4 Novo millennio ineunte, 31. Acta Ioannis Pauli Pp. II 39 5. La Chiesa ha bisogno di voi, perché avete scelto il servizio alla Chiesa particolare e alla sua missione come orientamento del vostro impegno apostolico; perché avete fatto della parrocchia il luogo in cui giorno per giorno esprimere una dedizione fedele e appassionata. In questo modo continuate a tener vivo lo spirito missionario di quelle donne e uomini di Azione Cattolica che nell’umiltà e nel nascondimento hanno contribuito a rendere più vive le comunità cristiane nelle varie parti del Paese. Vi esorto a mettere tutte le vostre energie a servizio della comunione, in stretta unità con il Vescovo, collaborando con lui e con il Presbiterio nel « ministero della sintesi », per intrecciare trame sempre più fitte di quella comunione cordiale, che è intensamente umana proprio perché autenticamente cristiana. Aiutate la vostra parrocchia a riscoprire la passione per l’annuncio del Vangelo e a coltivare la sollecitudine pastorale che va in cerca di tutti per aiutare ciascuno a sperimentare la gioia dell’incontro con il Signore. Che ogni comunità, anche per la vostra presenza, brilli nei quartieri delle vostre città e nei vostri paesi come segno vivo della presenza di Gesù, Figlio di Dio che è venuto ad abitare in mezzo a noi! 6. La Chiesa ha bisogno di voi, perché l’Azione Cattolica è ambiente aperto e accogliente, in cui chiunque può esprimere la propria disponibilità al servizio, trovare utili occasioni di dialogo formativo in un clima atto a favorire scelte generose. Nella vostra Associazione ci sono testimoni e maestri disposti ad accompagnare il cammino dei fratelli verso una fede convinta, matura e capace di testimonianza nel mondo. Vi raccomando di dare valore a una formazione solida, adeguata all’urgenza della nuova evangelizzazione. Abbiate sempre cura di ogni persona e aiutate tutti a difendere il tesoro della fede diffondendolo in ogni ambiente di vita. Che l’Azione Cattolica ridiventi per un numero crescente di persone e di comunità la grande scuola della spiritualità laicale e dell’apostolato associato! 7. La Chiesa ha bisogno di voi, perché non smettete di guardare al mondo con lo sguardo di Dio e cosı̀ riuscite a scrutare questo nostro tempo per cogliere in esso i segni della presenza dello Spirito. Avete nella vostra tradizione grandi testimonianze di laici che hanno dato un contributo determinante alla crescita della città dell’uomo. Continuate a porre a disposizione delle città e dei paesi, dei luoghi del lavoro e della scuola, della sanità e del tempo libero, della cultura, dell’economia e della politica presenze competenti e credibili, capaci di contribuire a fare del mondo di oggi il grande cantiere della civiltà dell’amore. L’Azione 40 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Cattolica aiuti la comunità ecclesiale a sottrarsi all’insidia dell’estraneazione dai problemi della vita e della famiglia, della pace e della giustizia, e testimoni la fiducia nella forza rinnovatrice e trasformatrice del cristianesimo. In questo modo potrà incidere efficacemente nella società civile, per la costruzione della casa comune, nel segno della dignità e della vocazione dell’uomo, secondo le linee del « Progetto culturale » della Chiesa italiana. 8. Cari membri dell’Azione Cattolica, mentre incoraggio voi ad esplorare sempre più a fondo la ricchezza del vostro carisma, esorto le comunità diocesane e parrocchiali a considerare con nuova attenzione la vostra Associazione come luogo di crescita della vocazione laicale e come tirocinio in cui si impara ad esprimerla con sempre maggiore maturità. « La storia si fa profezia » avete scelto questo titolo per la vostra Assemblea. Vi auguro di rileggere con sapiente discernimento la grande storia da cui venite, distinguendo ciò che è frutto del tempo da ciò che è dono dello Spirito e porta i germi di un futuro nuovo già cominciato. Sono sicuro che questa Assemblea Straordinaria mostrerà il volto maturo e sereno del laicato associato, e nutro viva fiducia che saprete adottare scelte chiare e forti per rendere l’Azione Cattolica un’Associazione a misura della missione che Le è stata affidata. Maria, Madre della Chiesa, vi sostenga in questo vostro impegno. A Lei, venerata nella Santa Casa di Loreto dove intendete recarvi in pellegrinaggio l’anno prossimo, affido ciascuno di voi, le vostre famiglie e ogni vostro progetto. Con questi sentimenti imparto di cuore a voi tutti l’Apostolica Benedizione. Da Castel Gandolfo, 8 settembre 2003. IOANNES PAULUS PP. II Congregatio pro Doctrina Fidei 41 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI NOTA de contubernalibus eiusdem sexus quoad iuridica consectaria contubernii Considerazioni circa i progetti di riconoscimento legale delle unioni tra persone omosessuali 1. Diverse questioni concernenti l’omosessualità sono state trattate recentemente più volte dal Santo Padre Giovanni Paolo II e dai competenti Dicasteri della Santa Sede.1 Si tratta infatti di un fenomeno morale e sociale inquietante, anche in quei Paesi in cui non assume un rilievo dal punto di vista dell’ordinamento giuridico. Ma esso diventa più preoccupante nei Paesi che hanno già concesso o intendono concedere un riconoscimento legale alle unioni omosessuali che, in alcuni casi, include anche l’abilitazione all’adozione di figli. Le presenti Considerazioni non contengono nuovi elementi dottrinali, ma intendono richiamare i punti essenziali circa il suddetto problema e fornire alcune argomentazioni di carattere razionale, utili per la redazione di interventi più specifici da parte dei Vescovi secondo le situazioni particolari nelle diverse regioni del mondo: interventi destinati a proteggere ed a promuovere la dignità del matrimonio, fondamento della famiglia, e la solidità della società, della quale questa istituzione è parte costitutiva. Esse hanno anche come fine di illuminare l’attività degli uomini politici cattolici, per i quali si indicano le linee di condotta coerenti con la coscienza cristiana quando essi sono posti di fronte a progetti di legge concernenti questo problema.2 1 Cfr Giovanni Paolo II, Allocuzioni in occasione della recita dell’Angelus, 20 febbraio 1994 e 19 giugno 1994; Discorso ai partecipanti dell’Assemblea Plenaria del Pontificio Consiglio per la Famiglia, 24 marzo 1999; Catechismo della Chiesa Cattolica, nn. 2357-2359, 2396; Congregazione per la Dottrina della Fede, Dichiarazione Persona humana, 29 dicembre 1975, n. 8; Lettera sulla cura pastorale delle persone omosessuali, 1º ottobre 1986; Alcune Considerazioni concernenti la risposta a proposte di legge sulla non discriminazione delle persone omosessuali, 24 luglio 1992; Pontificio Consiglio per la Famiglia, Lettera ai Presidenti delle Conferenze episcopali d’Europa circa la risoluzione del Parlamento Europeo in merito alle coppie omosessuali, 25 marzo 1994; Famiglia, matrimonio e « unioni di fatto », 26 luglio 2000, n. 23. 2 Cfr Congregazione per la Dottrina della Fede, Nota dottrinale circa alcune questioni riguardanti l’impegno e il comportamento dei cattolici nella vita politica, 24 novembre 2002, n. 4. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 42 Poiché si tratta di una materia che riguarda la legge morale naturale, le seguenti argomentazioni sono proposte non soltanto ai credenti, ma a tutti coloro che sono impegnati nella promozione e nella difesa del bene comune della società. 2. L’insegnamento della Chiesa sul matrimonio e sulla complementarità dei sessi ripropone una verità evidenziata dalla retta ragione e riconosciuta come tale da tutte le grandi culture del mondo. Il matrimonio non è una qualsiasi unione tra persone umane. Esso è stato fondato dal Creatore, con una sua natura, proprietà essenziali e finalità.3 Nessuna ideologia può cancellare dallo spirito umano la certezza secondo la quale esiste matrimonio soltanto tra due persone di sesso diverso, che per mezzo della reciproca donazione personale, loro propria ed esclusiva, tendono alla comunione delle loro persone. In tal modo si perfezionano a vicenda, per collaborare con Dio alla generazione e alla educazione di nuove vite. 3. La verità naturale sul matrimonio è stata confermata dalla Rivelazione contenuta nei racconti biblici della creazione, espressione anche della saggezza umana originaria, nella quale si fa sentire la voce della natura stessa. Tre sono i dati fondamentali del disegno creatore sul matrimonio, di cui parla il Libro della Genesi. In primo luogo l’uomo, immagine di Dio, è stato creato « maschio e femmina ».4 L’uomo e la donna sono uguali in quanto persone e complementari in quanto maschio e femmina. La sessualità da un lato fa parte della sfera biologica e, dall’altro, viene elevata nella creatura umana ad un nuovo livello, quello personale, dove corpo e spirito si uniscono. Il matrimonio, poi, è istituito dal Creatore come forma di vita in cui si realizza quella comunione di persone che impegna l’esercizio della facoltà sessuale. « Per questo l’uomo abbandonerà suo padre e sua madre e si unirà a sua moglie e i due saranno una sola carne ».5 Infine, Dio ha voluto donare all’unione dell’uomo e della donna una partecipazione speciale alla sua opera creatrice. Perciò Egli ha benedetto l’uomo e la donna con le parole: « Siate fecondi e moltiplicatevi ».6 Nel disegno del Creatore complementarità dei sessi e fecondità appartengono quindi alla natura stessa dell’istituzione del matrimonio. 3 4 5 6 Cfr Concilio Vaticano II, Costituzione pastorale Gaudium et spes, n. 48. Gn 1, 27. Gn 2, 24. Gn 1, 28. Congregatio pro Doctrina Fidei 43 Inoltre, l’unione matrimoniale tra l’uomo e la donna è stata elevata da Cristo alla dignità di sacramento. La Chiesa insegna che il matrimonio cristiano è segno efficace dell’alleanza di Cristo e della Chiesa.7 Questo significato cristiano del matrimonio, lungi dallo sminuire il valore profondamente umano dell’unione matrimoniale tra l’uomo e la donna, lo conferma e lo rafforza.8 4. Non esiste fondamento alcuno per assimilare o stabilire analogie, neppure remote, tra le unioni omosessuali e il disegno di Dio sul matrimonio e la famiglia. Il matrimonio è santo, mentre le relazioni omosessuali contrastano con la legge morale naturale. Gli atti omosessuali, infatti, « precludono all’atto sessuale il dono della vita. Non sono il frutto di una vera complementarità affettiva e sessuale. In nessun modo possono essere approvati ».9 Nella Sacra Scrittura le relazioni omosessuali « sono condannate come gravi depravazioni.10 Questo giudizio della Scrittura non permette di concludere che tutti coloro, i quali soffrono di questa anomalia, ne siano personalmente responsabili, ma esso attesta che gli atti di omosessualità sono intrinsecamente disordinati ».11 Lo stesso giudizio morale si ritrova in molti scrittori ecclesiastici dei primi secoli 12 ed è stato unanimemente accettato dalla Tradizione cattolica. Secondo l’insegnamento della Chiesa, nondimeno, gli uomini e le donne con tendenze omosessuali « devono essere accolti con rispetto, compassione, delicatezza. A loro riguardo si eviterà ogni marchio di ingiusta discriminazione ».13 Tali persone inoltre sono chiamate come gli altri cristiani a vivere la castità.14 Ma l’inclinazione omosessuale è « oggettivamente disordinata » 15 e le pratiche omosessuali « sono peccati gravemente contrari alla castità ».16 7 Cfr Ef 5, 32. Cfr Mt 19, 3-12; Mc 10, 6-9. 9 Catechismo della Chiesa Cattolica, n. 2357. 10 Cfr Rm 1, 24-27; 1 Cor 6, 10; 1 Tm 1, 10. 11 Congregazione per la Dottrina della Fede, Dichiarazione Persona humana, 29 dicembre 1975, n. 8. 12 Cfr per esempio S. Policarpo, Lettera ai Filippesi, V, 3; S. Giustino, Prima Apologia, 27, 1-4; Atenagora, Supplica per i cristiani, 34. 13 Catechismo della Chiesa Cattolica, n. 2358; cfr Congregazione per la Dottrina della Fede, Lettera sulla cura pastorale delle persone omosessuali, 1º ottobre 1986, n. 10. 14 Cfr Catechismo della Chiesa Cattolica, n. 2359; Congregazione per la Dottrina della Fede, Lettera sulla cura pastorale delle persone omosessuali, 1º ottobre 1986, n. 12. 15 Catechismo della Chiesa Cattolica, n. 2358. 16 Ibid., n. 2396. 8 44 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 5. Nei confronti del fenomeno delle unioni omosessuali, di fatto esistenti, le autorità civili assumono diversi atteggiamenti: a volte si limitano alla tolleranza di questo fenomeno; a volte promuovono il riconoscimento legale di tali unioni, con il pretesto di evitare, rispetto ad alcuni diritti, la discriminazione di chi convive con una persona dello stesso sesso; in alcuni casi favoriscono persino l’equivalenza legale delle unioni omosessuali al matrimonio propriamente detto, senza escludere il riconoscimento della capacità giuridica di procedere all’adozione di figli. Laddove lo Stato assuma una politica di tolleranza di fatto, non implicante l’esistenza di una legge che esplicitamente concede un riconoscimento legale a tali forme di vita, occorre ben discernere i diversi aspetti del problema. La coscienza morale esige di essere, in ogni occasione, testimoni della verità morale integrale, alla quale si oppongono sia l’approvazione delle relazioni omosessuali sia l’ingiusta discriminazione nei confronti delle persone omosessuali. Sono perciò utili interventi discreti e prudenti, il contenuto dei quali potrebbe essere, per esempio, il seguente: smascherare l’uso strumentale o ideologico che si può fare di questa tolleranza; affermare chiaramente il carattere immorale di questo tipo di unione; richiamare lo Stato alla necessità di contenere il fenomeno entro limiti che non mettano in pericolo il tessuto della moralità pubblica e, soprattutto, che non espongano le giovani generazioni ad una concezione erronea della sessualità e del matrimonio, che le priverebbe delle necessarie difese e contribuirebbe, inoltre, al dilagare del fenomeno stesso. A coloro che a partire da questa tolleranza vogliono procedere alla legittimazione di specifici diritti per le persone omosessuali conviventi, bisogna ricordare che la tolleranza del male è qualcosa di molto diverso dall’approvazione o dalla legalizzazione del male. In presenza del riconoscimento legale delle unioni omosessuali, oppure dell’equiparazione legale delle medesime al matrimonio con accesso ai diritti che sono propri di quest’ultimo, è doveroso opporsi in forma chiara e incisiva. Ci si deve astenere da qualsiasi tipo di cooperazione formale alla promulgazione o all’applicazione di leggi cosı̀ gravemente ingiuste nonché, per quanto è possibile, dalla cooperazione materiale sul piano applicativo. In questa materia ognuno può rivendicare il diritto all’obiezione di coscienza. 6. La comprensione dei motivi che ispirano la necessità di opporsi in questo modo alle istanze che mirano alla legalizzazione delle unioni omosessuali richiede alcune considerazioni etiche specifiche, che sono di diverso ordine. Congregatio pro Doctrina Fidei 45 Il compito della legge civile è certamente più limitato riguardo a quello della legge morale,17 ma la legge civile non può entrare in contraddizione con la retta ragione senza perdere la forza di obbligare la coscienza.18 Ogni legge posta dagli uomini in tanto ha ragione di legge in quanto è conforme alla legge morale naturale, riconosciuta dalla retta ragione, e in quanto rispetta in particolare i diritti inalienabili di ogni persona.19 Le legislazioni favorevoli alle unioni omosessuali sono contrarie alla retta ragione perché conferiscono garanzie giuridiche, analoghe a quelle dell’istituzione matrimoniale, all’unione tra due persone dello stesso sesso. Considerando i valori in gioco, lo Stato non potrebbe legalizzare queste unioni senza venire meno al dovere di promuovere e tutelare un’istituzione essenziale per il bene comune qual è il matrimonio. Ci si può chiedere come può essere contraria al bene comune una legge che non impone alcun comportamento particolare, ma si limita a rendere legale una realtà di fatto che apparentemente non sembra comportare ingiustizia verso nessuno. A questo proposito occorre riflettere innanzitutto sulla differenza esistente tra il comportamento omosessuale come fenomeno privato, e lo stesso comportamento quale relazione sociale legalmente prevista e approvata, fino a diventare una delle istituzioni dell’ordinamento giuridico. Il secondo fenomeno non solo è più grave, ma acquista una portata assai più vasta e profonda, e finirebbe per comportare modificazioni dell’intera organizzazione sociale che risulterebbero contrarie al bene comune. Le leggi civili sono principi strutturanti della vita dell’uomo in seno alla società, per il bene o per il male. Esse « svolgono un ruolo molto importante e talvolta determinante nel promuovere una mentalità e un costume ».20 Le forme di vita e i modelli in esse espresse non solo configurano esternamente la vita sociale, bensı̀ tendono a modificare nelle nuove generazioni la comprensione e la valutazione dei comportamenti. La legalizzazione delle unioni omosessuali sarebbe destinata perciò a causare l’oscuramento della percezione di alcuni valori morali fondamentali e la svalutazione dell’istituzione matrimoniale. 7. Nelle unioni omosessuali sono del tutto assenti quegli elementi biologici e antropologici del matrimonio e della famiglia che potrebbero fondare ragionevolmente il riconoscimento legale di tali unioni. 17 18 19 20 Cfr Giovanni Paolo II, Lettera Enciclica Evangelium vitae, 25 marzo 1995, n. 71. Cfr ibid., n. 72. Cfr s. Tommaso d’Aquino, Summa Theologiae, I-II, q. 95, a. 2. Giovanni Paolo II, Lettera Enciclica Evangelium vitae, 25 marzo 1995, n. 90. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 46 Esse non sono in condizione di assicurare adeguatamente la procreazione e la sopravvivenza della specie umana. L’eventuale ricorso ai mezzi messi a loro disposizione dalle recenti scoperte nel campo della fecondazione artificiale, oltre ad implicare gravi mancanze di rispetto alla dignità umana,21 non muterebbe affatto questa loro inadeguatezza. Nelle unioni omosessuali è anche del tutto assente la dimensione coniugale, che rappresenta la forma umana ed ordinata delle relazioni sessuali. Esse infatti sono umane quando e in quanto esprimono e promuovono il mutuo aiuto dei sessi nel matrimonio e rimangono aperte alla trasmissione della vita. Come dimostra l’esperienza, l’assenza della bipolarità sessuale crea ostacoli allo sviluppo normale dei bambini eventualmente inseriti all’interno di queste unioni. Ad essi manca l’esperienza della maternità o della paternità. Inserire dei bambini nelle unioni omosessuali per mezzo dell’adozione significa di fatto fare violenza a questi bambini nel senso che ci si approfitta del loro stato di debolezza per introdurli in ambienti che non favoriscono il loro pieno sviluppo umano. Certamente una tale pratica sarebbe gravemente immorale e si porrebbe in aperta contraddizione con il principio, riconosciuto anche dalla Convenzione internazionale dell’onu sui diritti dei bambini, secondo il quale l’interesse superiore da tutelare in ogni caso è quello del bambino, la parte più debole e indifesa. 8. La società deve la sua sopravvivenza alla famiglia fondata sul matrimonio. La conseguenza inevitabile del riconoscimento legale delle unioni omosessuali è la ridefinizione del matrimonio, che diventa un’istituzione la quale, nella sua essenza legalmente riconosciuta, perde l’essenziale riferimento ai fattori collegati alla eterosessualità, come ad esempio il compito procreativo ed educativo. Se dal punto di vista legale il matrimonio tra due persone di sesso diverso fosse solo considerato come uno dei matrimoni possibili, il concetto di matrimonio subirebbe un cambiamento radicale, con grave detrimento del bene comune. Mettendo l’unione omosessuale su un piano giuridico analogo a quello del matrimonio o della famiglia, lo Stato agisce arbitrariamente ed entra in contraddizione con i propri doveri. A sostegno della legalizzazione delle unioni omosessuali non può essere invocato il principio del rispetto e della non discriminazione di ogni persona. Una distinzione tra persone oppure la negazione di un riconoscimento o di 21 Cfr Congregazione per la Dottrina della Fede, Istruzione Donum vitae, 22 febbraio 1987, II. A. 1-3. Congregatio pro Doctrina Fidei 47 una prestazione sociale non sono infatti accettabili solo se sono contrarie alla giustizia.22 Non attribuire lo statuto sociale e giuridico di matrimonio a forme di vita che non sono né possono essere matrimoniali non si oppone alla giustizia, ma, al contrario, è da essa richiesto. Neppure il principio della giusta autonomia personale può essere ragionevolmente invocato. Una cosa è che i singoli cittadini possano svolgere liberamente attività per le quali nutrono interesse e che tali attività rientrino genericamente nei comuni diritti civili di libertà, e un’altra ben diversa è che attività che non rappresentano un significativo e positivo contributo per lo sviluppo della persona e della società possano ricevere dallo Stato un riconoscimento legale specifico e qualificato. Le unioni omosessuali non svolgono neppure in senso analogico remoto i compiti per i quali il matrimonio e la famiglia meritano un riconoscimento specifico e qualificato. Ci sono invece buone ragioni per affermare che tali unioni sono nocive per il retto sviluppo della società umana, soprattutto se aumentasse la loro incidenza effettiva sul tessuto sociale. 9. Poiché le coppie matrimoniali svolgono il ruolo di garantire l’ordine delle generazioni e sono quindi di eminente interesse pubblico, il diritto civile conferisce loro un riconoscimento istituzionale. Le unioni omosessuali invece non esigono una specifica attenzione da parte dell’ordinamento giuridico, perché non rivestono il suddetto ruolo per il bene comune. Non è vera l’argomentazione secondo la quale il riconoscimento legale delle unioni omosessuali sarebbe necessario per evitare che i conviventi omosessuali perdano, per il semplice fatto della loro convivenza, l’effettivo riconoscimento dei diritti comuni che essi hanno in quanto persone e in quanto cittadini. In realtà, essi possono sempre ricorrere — come tutti i cittadini e a partire dalla loro autonomia privata — al diritto comune per tutelare situazioni giuridiche di reciproco interesse. Costituisce invece una grave ingiustizia sacrificare il bene comune e il retto diritto di famiglia allo scopo di ottenere dei beni che possono e debbono essere garantiti per vie non nocive per la generalità del corpo sociale.23 22 Cfr s. Tommaso d’Aquino, Summa Theologiae, II-II, q. 63, a. 1, c. Occorre non dimenticare inoltre che sussiste sempre « il pericolo che una legislazione che faccia dell’omosessualità una base per avere dei diritti possa di fatto incoraggiare una persona con tendenza omosessuale a dichiarare la sua omosessualità o addirittura a cercare un “partner” allo scopo di sfruttare le disposizioni della legge » (Congregazione per la Dottrina della Fede, Alcune considerazioni concernenti la risposta a proposte di legge sulla non discriminazione delle persone omosessuali, 24 luglio 1992, n. 14). 23 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 48 10. Se tutti i fedeli sono tenuti ad opporsi al riconoscimento legale delle unioni omosessuali, i politici cattolici lo sono in particolare, nella linea della responsabilità che è loro propria. In presenza di progetti di legge favorevoli alle unioni omosessuali, sono da tener presenti le seguenti indicazioni etiche. Nel caso in cui si proponga per la prima volta all’Assemblea legislativa un progetto di legge favorevole al riconoscimento legale delle unioni omosessuali, il parlamentare cattolico ha il dovere morale di esprimere chiaramente e pubblicamente il suo disaccordo e votare contro il progetto di legge. Concedere il suffragio del proprio voto ad un testo legislativo cosı̀ nocivo per il bene comune della società è un atto gravemente immorale. Nel caso in cui il parlamentare cattolico si trovi in presenza di una legge favorevole alle unioni omosessuali già in vigore, egli deve opporsi nei modi a lui possibili e rendere nota la sua opposizione: si tratta di un doveroso atto di testimonianza della verità. Se non fosse possibile abrogare completamente una legge di questo genere, egli, richiamandosi alle indicazioni espresse nell’Enciclica Evangelium vitae, « potrebbe lecitamente offrire il proprio sostegno a proposte mirate a limitare i danni di una tale legge e a diminuirne gli effetti negativi sul piano della cultura e della moralità pubblica », a condizione che sia « chiara e a tutti nota » la sua « personale assoluta opposizione » a leggi siffatte e che sia evitato il pericolo di scandalo.24 Ciò non significa che in questa materia una legge più restrittiva possa essere considerata come una legge giusta o almeno accettabile; bensı̀ si tratta piuttosto del tentativo legittimo e doveroso di procedere all’abrogazione almeno parziale di una legge ingiusta quando l’abrogazione totale non è possibile per il momento. 11. La Chiesa insegna che il rispetto verso le persone omosessuali non può portare in nessun modo all’approvazione del comportamento omosessuale oppure al riconoscimento legale delle unioni omosessuali. Il bene comune esige che le leggi riconoscano, favoriscano e proteggano l’unione matrimoniale come base della famiglia, cellula primaria della società. Riconoscere legalmente le unioni omosessuali oppure equipararle al matrimonio, significherebbe non soltanto approvare un comportamento deviante, con la conseguenza di renderlo un modello nella società attuale, ma anche offuscare valori fondamentali che appartengono al patrimonio comune dell’umanità. La Chiesa non può non difendere tali valori, per il bene degli uomini e di tutta la società. Il Sommo Pontefice Giovanni Paolo II, nell’Udienza concessa il 28 marzo 2003 al sottoscritto Cardinale Prefetto, ha approvato le presenti Considerazioni, 24 Giovanni Paolo II, Lettera Enciclica Evangelium vitae, 25 marzo 1995, n. 73. Congregatio de Causis Sanctorum 49 decise nella Sessione Ordinaria di questa Congregazione, e ne ha ordinato la pubblicazione. Roma, dalla sede della Congregazione per la Dottrina della Fede, il 3 giugno 2003, Memoria dei santi Carlo Lwanga e Compagni, martiri. e Ioseph card. Ratzinger Prefetto L. e S. e Angelo Amato, s.d.b. arciv. tit. di Sila Segretario CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM ARIMINENSIS Beatificationis et canonizationis ven. Servi Dei Alberti Marvelli christifidelis laici (1918-1946) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Albertus Marvelli Ferrariae natus est die 30 mensis Martii anno 1918, Arimini vero crevit vixitque, ubi familia eius domicilium suum constituerat. Bononiae dignitatem ac nomen doctoris machinatoris in Universitate Studiorum consecutus est. Actuose interfuit vitae ecclesiali, sociali et politicae urbis suae et publicis officiis functus est in rerum municipalium et nationalium administratione. Constanti navitate unionem cum Deo curavit et sedulum multiplicemque exercuit apostolatum uti membrum variarum consociationum laicorum, sicut Actionis Catholicae et Conferentiarum Sancti Vincentii de Paul. Pauperibus inserviit et doctoribus renuntiatis catholicis dioeceseos praefuit. Vehiculo forte impulsus atque prostratus, die 5 mensis Octobris anno 1946 occubuit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II, 50 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale die 22 mensis Martii anno 1986, Servum Dei virtutes theologales, cardinales et iis adnexas heroico gradu coluisse decrevit. Beatifı̀cationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem, intercessioni Servi Dei tributam, domini Titi Malfatti, arte medici, qui inde a mense Iunio anno 1990 ex femore laevo repente ac peracute dolore iamiam coxam arripiente laborari cepit. Cum lumborum ischiadisque aegrotationem quandam dolorem illum esse putaret, medicamina sumpsit antinflammatoria, quae tamen ad tempus perbreve modo valuerunt. Pathologia ingravescente, aegrotus usque ad tantam inhibitionem antalgicam functionum claudicare incepit, ne gradus scalarum amplius ascendere posset. Cum dolores et impotentia functionum suarum persisterent, diligentiores peractae sunt clinicae investigationes, quae spondylum arthrisim diffusam cum imminutione spatii inter tertiam et quartam vertebram lumbarem protulerunt, ubi conspicua etiam hernia disci mediani ac paramediani laevi aderat. Paulo post altera hernia disci inter quartam et quintam vertebram lumbarem exstitit atque investigationes subsequentes tertiam quoque postremo ostenderunt herniam discalem: aegroti condiciones igitur eo in gravius vertebant, ut magno cum corporis animaeque suo maerore fere ipse ad immobilitatem redigeretur. Ad divinum auxilium ergo fı̀denter confugere incepit. Mense Augusto anno 1991 una cum muliere unoque filiorum suorum ad sepulcrum Venerabilis Servi Dei Alberti Marvelli se contulit in ecclesia Sancti Augustini Ariminensi, ut per eius intercessionem non tantum sanationem impetrarent a Deo, quantum cessationem saltem dolorosae infirmantisque illius symptomatologiae. Paucis post diebus omnis dolorosa manifestatio eo plane evanuerat, ut Titus doctor consuetum officium suum medici repetere posset. De hoc miro aestimato casu anno 1997 apud Curiam Bononiensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 23 mensis Ianuarii anno 1998 probatae sunt. Dicasterii Consilium Medicorum in sessione diei 14 mensis Novembris anno 2002 sanationem satis rapidam, completam et duraturam sub specie symptomatologiae, inexplicabilem secundum scientiam fuisse affirmavit. Die 4 mensis Martii anno 2003 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 20 insequentis mensis Maii eodem anno Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Excellentissimo Domino Andrea Maria Erba, Episcopo Veliterno-Signino. Et in utroque coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affı̀rmativum prolatum est. Congregatio de Causis Sanctorum 51 Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Alberti Marvelli, Christifidelis laici, videlicet de satis rapida, completa et duratura sub specie symptomatologiae sanatione Titi Malfatti a « lombosciatalgia con ernia discale L4-L5 di tipo mediano e para-mediano sinistro - retrolistesi di L4-L5 ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fı̀eret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 7 mensis Iulii A. D. 2003. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis BRATISLAVIENSIS-TYRNAVIENSIS Beatificationis seu declarationis martyrii Servae Dei Sidoniae (v. Zdenka) (in saec.: Caeciliae Schelingová) sororis professae Congregationis Sororum a Caritate Sanctae Crucis (1916-1955) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Maiorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam quis ponat pro amicis suis » (Io 15, 13). Tertio millennio ineunte, terra Slovachiae sanctitatis exemplum Sidoniae Schelingová, Sororis a Caritate Sanctae Crucis, Ecclesiae offert, quae tempore difficiliore historiae illius nationis indefessa ac laeta Iesu Christi testis exstitit. Vitae suae enim haud pepercit, eam vero immolavit, ut ministrum quemdam Dei servaret, atrocitates a sectatoribus doctrinae communistarum pa- 52 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale tratas corpore et spiritu patiens. Mirum ergo testimonium dedit, quod iamdudum fulget et adhuc spem infundit. Serva Dei, quae ad baptismalem fontem Caeciliae nomen accepit, in vico Krivá in regione montuosa Oravae die 24 mensis Decembris anno 1916 nata est, paenultima undecim filiorum, e magnanima et honesta familia, ubi preces et opera panis erant cotidianus. Institutio, quam ab optimis illis parentibus suis recepit, eam per itinera vitae duxit. A comitibus scholae ob indolem suam humanam ac laetam maxime dilecta est et semper diligens, oboediens promptaque ad adiuvandum proximum se ostendit. Quod adhuc puella Caecilia, amore Sororum in omnes allecta, se vitam religiosam amplecti statuit, neminem vero admiratione affecit. Decimum sextum itaque aetatis agens annum Congregationem Sororum a Caritate Sanctae Crucis, quae in eius paroecia operam navabant, ingressa est et die 30 mensis Ianuarii anno 1937 professionem religiosam emisit novum accipiens nomen Sidoniae. Laetabantur parentes eiusque fratres eam tamquam verum decus suum considerabant. Iam inde ab exordiis institutionis suae religiosae, Sidonia tam certa erat totam vitam suam amore Dei gubernari, ut in una ex meditationibus suis scriberet: « Facere volo voluntatem Dei, omni cura mei, omni consolatione mei, omni otio meo neglectis »; et « Intellegere animas nequeo, quae tantum tenerum amicum timent », sicut in libellis spiritalibus ab ipsa exaratis legitur. Amicitia enim spiritalis cum Iesu totam vitam et munus ipsum infirmorum ministrae ita moderata est, ut sodalis quaedam eius declaravit: « Sidonia exemplum erat Sororis et infirmorum ministrae ». Eius virtutes, eius peritia in munere, quo fungebatur, eiusque deinde plena magnanimitas in servitium proximi ei, anno 1942, invitationem meruerunt, ut in valetudinario Bratislaviae, metropolis Slovachiae, officium suum faceret. Labores autem Sidoniae in hoc valetudinario cum exordiis concurrerunt dictatorii regiminis communistarum in Slovachia, ubi ab anno 1948 ad annum 1953 usque Christi Ecclesia omnibus iuribus privata est et consociationes catholicae rescissae, christifideles laici vexati, episcopi et sacerdotes impediti quin ministerium suum adimplerent vel deportati vel in carcerem coniecti, communitates religiosae solutae eorumque membra in ergastulum data; dioecesis ipsa ritus orientalis suppressa est atque clerus et fideles ipsi omni studio ac ope in discidium impulsi. In tanta metus, processuum et cruciatuum tempestate, Soror Sidonia aerumnas subire praetulit potius quam conscientiam suam proderet et iusiurandum Christo et catholicae Ecclesiae datum falleret. Portentoso animo praestitit ut aeger presbyter captivus quidam e valetudinario effugeret. In sacello valetudinarii sic oravit: « Iesu, totam vitam meam pro eius vita tibi offero. Serva eum! ». Sciebat enim Congregatio de Causis Sanctorum 53 quantum sacerdos populo Dei prosit, quapropter aliis in adiunctis irrite liberare e carcere aliquos sacerdotes et seminarii alumnos conata est. Odium illum in Ecclesiam regimen dictatorium adegit, ut veras insidias compararet, quibus Sidonia aliique christifideles, qui in eodem valetudinario laborem et operam ponebant, prehenderentur. Postquam comprehensa est, inter multos saevos cruciatus in vitae suae oblatione perseveravit atque utpote exemplum fidei ac remissionis culpae fulsit: « Venia summa est vitae virtus », ad instar angeli dixit, dum fere ad mortem percutiebatur. Cum iam, morbo laborans insanabili, pene ultimum trahebat spiritum, ne in carcere obiret — regimen enim communistarum ne martyres crearet enitebatur —, infirmae valetudinis causa oblivio poenae ei concessa est. Modo tribus circiter post mensibus, die 31 mensis Iulii anno 1955, vitam suam sanctam et heroicam conclusit, dum in sacello valetudinarii Tyrnaviensis, ubi recepta erat, sacrificium Eucharisticum celebrabatur. Duodequadraginta annos nata, Serva Dei, donum accipiens iuxta viam Crucis Iesum sequendi, supremum caritatis testimonium dederat. Soror Sidonia suiipsius sacrificio populo suo, praesertim iuvenibus progeniebus, praecipua illa mandata perspicienda indicavit, fidem scilicet Dei, amorem usque ad oblationem vitae, respectum humanitatis, peritiam munus exercendo, culparum remissionem. « Vere amamus tantum cum nos immolamur », dicebat, sicut in libellis spiritalibus ab ipsa exaratis legitur; et usque ad ultimum diem cohaerens cum consiliis suis ac, Deo auxiliante, fidelis propositis suis permansit. Scribebat enim: « Audaci deditione firmiter ad mortem usque Solem divinum perspiciam. A quo nihil me deterrebit, ne ventus quidem, qui nubes densas advexit, quia hoc tantum parvum momentum temporis erit. Fides mea tum sane augescit, quia scio post nubes Solem meum dilectissimum fulgere ». Statim post mortem, populus Dei Sidoniam martyrem pro fide putavit, quae fama numquam annorum decursu imminuit, sed semper crevit. Cum res politica transiit, Archiepiscopus Bratislaviensis-Tyrnaviensis, Exc.mus Dominus Ioannis Sokol, die 29 mensis Novembris anno 1999, Causam beatificationis seu declarationis martyrii Servae Dei iniit et Inquisitionem dioecesanam celebravit, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 31 mensis Ianuarii eodem anno probatae sunt. Positione conscripta, disceptatum est, more solito, de asserto martyrio Servae Dei. Die 2 mensis Maii hoc anno 2003 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 3 insequentis mensis Iunii Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo Domino Iose- 54 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale pho Zlatňanský, Episcopo tit. Faliscodunensi, qui approbaverunt Servam Dei Sororem Sidoniam Schelingová veram esse martyrem fidei. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servae Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis hodierna die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servae Dei Sidoniae, v. Zdenka (in saec.: Caeciliae Schelingová), Sororis professae Congregationis Sororum a Caritate Sanctae Crucis, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 7 mensis Iulii A. D. 2003. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CASTRI MARIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Magdalenae a Passione (in saec.: Constantiae Starace) fundatricis Congregationis Sororum Compassionistarum Servarum Mariae (1845-1921) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « De cruce non est descendendum, sed, postquam omnia adimpleta sunt, ab eadem surgendum ». Locutio haec Servae Dei Mariae Magdalenae a Passione eius terrestris exsistentiae compendium esse potest. Dominus enim, arcanis suis consiliis, eam suae crucis participem fecerat, quae numquam ab ea se recedere temptavit; quin potius — uti ipsa scripserat — « in ea quiescere malebat sicut puellula in incunabulis ». Quinque ex liberis primogenita Stabiis in regione Congregatio de Causis Sanctorum 55 neapolitana a patre Francisco Xaverio Starace, diuturne praefecto navis et naviculario, et a matre Rosa Cascone nata est die 5 mensis Septembris anno 1845. Intra saepta domestica eorum fides aperte exhibita operibus exercebatur. Cotidie prima luce in domestico sacello Eucharistia celebrabatur; et horis vespertinis familia se congregabat ad mariale rosarium recitandum nec non ad Dei verbum audiendum et meditandum. Eodem die quo in mundum venit, puellula ad fontem baptismalem translata est eique Mariae, Annae, Carmelae, Constantiae nomina sunt indita. A tenera inde aetate vita contemplationis alecta est, et intime cum Deo coniuncta vivere cupiebat. Pauperes diligebat eosque imitari nitebatur ut Iesu similis fieret. Duodecim annos nata inter Sorores Teresianas loci Vici Aequensis adscribi voluit, adversae tamen valetudinis causa in familiam redire debuit. Ob infirmam eius corporis constitutionem et eventus socio-politicos illius aetatis parentes pervicaciter vetuerunt eam ingredi institutum vitae consecratae. Ad nihilum profuerunt impensissimae preces eius confessario factae, qui, ad solamen ei ferendum, ad cotidianum eucharisticum convivium admisit eam. Cum quindecim aetatis annos ageret, ab eo licentiam obtinuit castitatis, paupertatis et oboedientiae vota privatim nuncupandi. Die 19 mensis Iunii anno 1865, domi commorans, habitum induit Tertii Ordinis Servorum Mariae, nomen assumens Sororis Mariae Magdalenae a Passione. Die 8 mensis Iunii anno 1867 religiosam emisit professionem apud eundem Tertium Ordinem in manibus Episcopi dioecesani Servi Dei Francisci Xaverii Petagna, qui primo commisit illi catechesim puellarum oppidi ac postea constitutionem Associationis Filiarum Mariae nec non alterius piae Associationis in honorem Sanctae Angelae Merici destinatae puellis illis « devotam in saeculo vitam gerere cupientibus ». Episcopus ipse a parentibus Servae Dei domum quandam eorum propriam postulavit ad orphanas derelictas ibi excipiendas, quarum curam cuidam piae personae tradidit. Maria Magdalena, caritate compulsa, puellas adire consueverat ut illis de Deo loqueretur easque apud ludos elementarios in rudimentis litterarum et in alio humili opere erudiret. Ultra centum puellas brevi tempore congregare potuit. Tunc quattuor ex his Filiabus Mariae Servae Dei se sociaverunt, ut diversa educationis et assistentiae opera pro puellis orphanis participarent. Quo earum assistentiae melius prospicerent, anno 1869 se transtulerunt ampliorem in domum earumque in bonum die nocteque vitam consumpserunt. Orphanarum numerus magis in dies augebatur, quamobrem Serva Dei et sociae ostiatim domos invisebant ut necessaria ad vivendum sibi ministrarent. Eodem tempore crescebat quoque numerus “assistentium”. Episcopus, summa praeditus sedulitate, die 27 mensis Maii anno 1871 con- 56 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale cessit illis habitum Tertii Ordinis Servorum Mariae atque communitatem canonice instituit, eiusdemque moderatricem nominavit Sororem ipsam Mariam Magdalenam. Hoc Institutum appellatur “Congregatio Sororum Compassionistarum Servarum Mariae”. Serva Dei, quin cogitaret se novam religiosam familiam genuisse, Episcopo de more obtemperavit, sed propensionem ad vitam claustri integram in animo servavit. Attamen, fide ducta, minime seipsam quaesivit sed tantum Dei voluntatem, quae suprema eius vitae exstitit lex. Postero tempore scribet: « Hanc aut illam domum non desidero, hoc aut illud opus non cupio, praeter illa opera illasque domos quae Dominus Virgoque Mater requirant a nobis », et alias: « Institutum super ferreas divinae voluntatis vias procedat oportet ». Promptam ad voluntatem divinam iugiter et in omnibus adiunctis exsequendam, nemo et nihil amovere potuerunt eam ab itinere suscepto. Tentationes diaboli, insectationes massonicae, incomprehensiones ex parte eorum ab ipsa beneficiis ornatorum, difficultates, languores nec non physica eiusdem infirmitas mutati sunt in rationes et occasiones se in manibus divinae Providentiae relinquendi, in qua spem suam posuerat. Etenim asserere solebat: « Oratio et fiducia in Deo me sustentant ». Veluti authentica Serva Mariae diligebat Ordinem, cuius minimam filiam se praebebat. “Servitana” spiritualitate usque se nutrivit. Tam Christus crucifixus quam Virgo iuxta crucem inexhausti exstiterunt fontes inspirationis vitaeque munifice oblatae Domino, quem ex toto corde, ex tota anima et ex omnibus viribus dilexit (cfr Lc 10, 27). Eucharistico cultu arrepta, diuturne quiescebat coram Tabernaculo. Cuidam quaerenti quidnam illis in horis faceret, respondit: « Instituti regimen teneo! ». Devotionem colens erga Sanctum Ioseph omnesque Sanctos Ordinis, iisdem continuo preces effundebat suisque filiabus proponebat Septem Sanctos Fundatores uti exempla fraternitatis et servitutis erga Beatissimam Virginem Mariam, sanctum Philippum Benitium tamquam speculum humilitatis et caritatis, sanctam Iulianam Falconieri veluti seraphinum Eucharistiae. Dominus, suis in reconditis consiliis, Servam Dei diutinis et horridis tribulationibus afflixit, atque permisit ut diabolus eam in anima et corpore vexaret nec non vitam ipsam Instituti aggrederetur. Harum tribulationum tempus, quod ad triginta circiter annos protractum est, exitum habuit anno circiter 1900. Extremos viginti suae exsistentiae annos in serenitate degit spiritalique pace; vitam communem plene gerere potuit et omnibus Sororibus praeire in regulari observantia; physica et moralia incommoda patienter pertulit, quae ex eius infirma corporis constitutione, ex aetate provecta, ex regimine Instituti orta sunt. Materna sedulitate bono Sororum suarum consulere perrexit; curavit Regnum Congregatio de Causis Sanctorum 57 Dei propagandum, fidem diffundendam atque cultum provehendum erga Sacrum Cor Iesu et Virginem Perdolentem, cui Stabiis templum ab ipsa ingentibus sacrificiis constructum dicavit. Proximum magis quam seipsam diligens, summum pro animarum salute nutrivit fervorem. De Sororibus, parentibus, aegrotis, aetate provectis et orphanis peculiariter sollicitam se ostendit. Iustitiam exercuit erga Deum et proximum; firma in tribulationibus, modesta, a terrenis opibus seiuncta, casta, humilis, constans in via sanctitatis exstitit. Quandoquidem ab omnibus iudicabatur sapiens et prudens mulier singularibusque donis ditata, presbyteri et laici, quos inter beatus Bartholus Longo, ad eam decurrebant precationes, consilia et solamen petituri. Specialis aspectus eius spiritualitatis fuit diligens cultus erga Ecclesiam, pro qua operam navavit et incommoda pertulit. Episcopus Servus Dei Vincentius M. Sarnelli in suis scriptis saepe notum fecit atrociores Servae Dei cruciatus nec non certamina adversus daemonium evenisse eodem tempore quo luctationes quaedam, sive apertae sive clandestinae, alibi adversus Ecclesiam parabantur vel inferebantur. Diligebat et verebatur Summum Pontificem, a quo saepe est excepta, benedicta et animo confirmata. Similes nutriebat sensus erga Episcopos, quibus semper paruit et obnoxia fuit, et erga omnes sacerdotes. Filiabus suis dicebat: « Minime dignae sumus ut terram quam sacerdotes inculcant osculemur, quoniam illi nobis Iesum tradunt ». Die 2 mensis Decembris anno 1921, fatigata et exhausta, post haud facile expletum iter ad domus Apuliae visitandas, Stabias rediit. Postea, propter praestituta negotia, se contulit in locum S. Ioannem a Teduccio; adversante tamen valetudine, mane sequentis diei coacta est in almam domum regredi. Impensis curationibus medicorum et Sororum in irritum cedentibus, pulmonitide correpta suam exhalavit animam die 13 mensis Decembris anno 1921. Praecedenti die summo cum fervore sancto Viatico recreabatur; tunc Sacram Hostiam contemplans exclamavit: « O dulcis Iesu, o dilecte Iesu! »; deinde ad Sorores se convertens haec addidit: « Ab omnibus vobis veniam peto ob malum exemplum quod exhibui, ob errores quos commisi, ob bonum quod facere neglexi! ». Superiore nocte, postquam omnes ad perfectam observantiam est hortata, ad Vicariam intuitum vertens dixit: « In tuas manus communitatem commendo »; et ad Sorores: « Et vos omnes, obtemperate illi tamquam mihi; iunctae manete in mutua concordia ». Ad nuntium mortis omnes clamaverunt: « Sancta obiit! ». Certabant inter se ad res diversas corpori eius applicandas. Sepulta est in familiae tumulo et anno 1929 illius exuviae in templum Sacro Cordi dicatum sunt translatae. Super sarcophagum sequens inscriptum 58 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale est elogium funebre: « Humilis, orans, patiens vixit. Solummodo gloriabatur se Servam Mariae esse ». Processus Ordinarius apud Curiam Stabiensem inchoatus est anno 1939 et conclusus anno 1942. Quibusdam dilucidatis dubiis quae Causam intermiserant, Congregatio de Causis Sanctorum die 7 mensis Maii anno 1993 Decretum edidit de iuridica auctoritate Processus quem diximus. Adparata Positione, disceptatum est de more num Serva Dei heroicum in modum virtutes exercuisset. Die 8 mensis Aprilis anno 2003 habitus est, felici cum exitu, Peculiaris Consultorum Theologorum Congressus. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 17 sequentis mensis Iunii congregati, Ponente Causae Exc.mo D.no Ottorino Petro Alberti, Archiepiscopo Calaritano, edixerunt Mariam Magdalenam a Passione virtutes theologales, cardinales eisque adnexas heroico in gradu excoluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Magdalenae a Passione (in saec.: Constantiae Starace), Fundatricis Congregationis Sororum Compassionistarum Servarum Mariae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 7 mensis Iulii A. D. 2003. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 59 DERTHONENSIS Canonizationis beati Aloisii Orione, Sacerdotis, fundatoris Parvi Operis Divinae Providentiae et Congregationis Parvarum Sororum Missionariarum a Caritate (1872-1940) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Aloisius Orione natus est in vico Pontecurone intra fines dioeceseos Derthonensis die 23 mensis Iunii anno 1872 e pauperi operariorum familia. Sancti Ioannis Bosco occursus iter vitae ei ostendit, quam ipse, iam clericus, ad institutionem iuvenum atque ad opera caritatis conferre voluit. Anno 1895, presbyteratu auctus, apostolatum suum pro iuvenibus, infirmis pauperibusque instanter protulit. Parvam Operam Divinae Providentiae a presbyteris, fratribus eremitis et coadiutoribus formatam et Congregationem Parvarum Sororum Missionariarum a Caritate fundavit. Ministerium sacerdotale ac navitatem suam socialem, caritativam et educativam sive in Italia sive in America Latina variis inceptis ferventer explicavit. Ubique sanctitate vitae et amore erga Ecclesiam et Romanos Pontifices fulsit. Die 12 mensis Martii anno 1940 pie in Domino quievit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 26 mensis Octobris anno 1980 eum in numerum Beatorum rettulit. Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem domini Petri Penacca, qui, anno 1990, undeoctoginta annos natus, signa alicuius morbi pulmonarii exhibuit. Clinicae investigationes apud valetudinarium Alexandriae peractae diagnosim dixerunt tumoris cutis pulmonariae cum cellulis desquamatis. Cum dein in nosocomium Mediolanense infirmus translatus est, exitus prioris perscrutationis confirmatus evasit. Statim prognosis infausta apparuit et, provectae aetatis patientis causa, qui iam in statum cachecticum prolapsus erat, neque opportunum neque licitum quamvis curam chemicorum agentium radiationumve emissionis ope instructam ministrare videbatur. Ex valetudinario die 10 mensis Ianuarii anno 1991 dimissus est cum diagnosi tumoris et cum provisione paucorum mensium vitae. Cum rerum adiuncta et ad humanitatem quoque quod attinet, ita adversa se haberent, fidenter infirmus ad divinum confugit auxilium per intercessionem Beati Aloisii Orione, quem ipse olim cognoverat, et tunc una cum familia sua, aliquibus presbyteris e Parva Opera Divinae Providentiae et quibusdam aliis invocare constituit. Iam inde ab insequentibus diebus eiusdem mensis Ianua- 60 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale rii anno 1991 aegrotus convalescere coepit et cito ad completam pervenit sanationem statim Beati intercessioni tributam. De hoc casu anno 1999 apud Curiam Derthonensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 14 mensis Maii eodem anno probatae sunt. Dicasterii Consilium Medicorum in sessione diei 16 mensis Ianuarii anno 2003 sanationem rapidam, completam, duraturam et inexplicabilem secundum scientiam fuisse affirmavit. Insequenti die 4 mensis Aprilis Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 3 mensis Iunii huius anni Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Excellentissimo Domino Andrea Maria Erba, Episcopo Veliterno-Signino. Et in utroque coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Aloisii Orione, Sacerdotis, Fundatoris Parvi Operis Divinae Providentiae et Congregationis Parvarum Sororum Missionariarum a Caritate, videlicet de rapida, completa ac duratura sanatione Petri Penacca a « carcinoma polmonare, necrotico, a grandi cellule, vastamente infiltrante ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 7 mensis Iulii A. D. 2003. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 61 MEDELLENSIS Beatificationis et canonizationis ven. Servae Dei Laurae a S. Catharina Senensi (in saec.: Mariae Laurae Montoya y Upegui) fundatricis Congregationis Sororum Missionariarum B.M.V. Immaculatae et Sanctae Catharinae Senensis (1874-1949) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Laura a S. Catharina Senensi (in saec.: Maria Laura Montoya y Upegui) die 26 mensis Maii anno 1874 nata est in loco Iericho, ex Antiochena regione Reipublicae Columbianae. Metellini magistrae titulo honestata, docendi muneri incubuit. Deo, qui vocabat eam ad consecratam et missionariam vitam, libentissime respondit. Ad humanam provehendam christianamque indigenarum Columbiae progressionem condidit Congregationem Sororum Missionariarum Beatae Mariae Virginis Immaculatae et Sanctae Catharinae Senensis, ubi anno 1917 religiosam emisit professionem. Sub eius moderamine hoc novum Institutum diversas inter nationes diffusum est et innumeris ditatum sodalibus. Sanctitatis fama circumdata Metellini die 21 mensis Octobris anno 1949 in Domino obdormivit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 22 mensis Ianuarii anno 1991 edixit Servam Dei virtutes theologales, cardinales eisque adnexas heroum in modum exercuisse. Ad beatificationem quod attinet, Postulatio Causae iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum subiecit miram coniectam sanationem dominae Herminiae González Trujillo, duodeviginti filiorum matris, quae, tres et octoginta aetatis annos agens, vaginalem subiit haemorrhagiam, quae celeriter in deterius mutata est; quam ob rem opus fuit ut infirma in valetudinarium urbis Metellini quamprimum exciperetur. Ex analysi detectum est carcinoma uterinum. Dum sectio chirurgica procederet ad haemorrhagiam continendam et ad biopsiam peragendam, per accidens paries uteri infeliciter est perforatus. Ingravescente morbi statu ob augescentem amissionem haematicam, aegrota urgenti subiecta est laparotomiae, quam hysterectomia tantum partialis secuta est. Pars neoplastico processu affecta probabiliter non est ablata, eo quod post chirurgicam sectionem haemorrhagia persistebat. Ex histologica analysi revelatum est carcinoma squamocellulare parum distinctum. Infausta prognosi edita et curis incassum cedentibus, consilium ceptum est aegrotam in propriam domum transferendi ibique rei exitum exspectandi. Inde ab inito morbo sive domina Herminia, sive filia quae sodalis quoque erat Congregationis Missionariae quam diximus, sive consorores aliaeque personae per intercessionem Servae Dei Laurae a S. Catharina Senensi divinum implorabant 62 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale auxilium. Mense Septembri anno 1994 aegrota transferri petivit in domum ubi Serva Dei obierat et in eius lecto collocari, dum precationes recitabantur. Statim tam haemorrhagiae quam dolores fere omnino cessaverunt, idcirco analgesica medicamina intermissa sunt. Subsequentibus ex inspectionibus repertum est carcinoma funditus evanuisse. De hoc miro eventu apud Curiam Medellensem anno 2001 instructa est Inquisitio dioecesana, cuius iuridicam validitatem hoc Dicasterium agnovit per decretum editum die 25 mensis Ianuarii anno 2002. Consilium Medicorum Congregationis die 17 mensis Octobris eiusdem anni convenit et declaravit sanationem instantaneam, perfectam, constantem et ex scientiae legibus inexplicabilem exstitisse. Die 1 mensis Aprilis hoc anno 2003 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 3 sequentis mensis Iunii acta est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo D.no Hieronymo Grillo, Episcopo Centumcellarum-Tarquiniensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Laurae a S. Catharina Senensi (in saec.: Mariae Laurae Montoya y Upegui), Fundatricis Congregationis Sororum Missionariarum B. M. V. Immaculatae et Sanctae Catharinae Senensis, videlicet de instantanea, perfecta ac constanti sanatione Herminiae González Trujillo a « carcinoma uterino a cellule squamose in stadio avanzato con infiltrazione del parametrio ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 7 mensis Iulii A. D. 2003. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 63 MONASTERIENSIS Beatificationis et canonizationis ven. Servae Dei Annae Catharinae Emmerick monialis professae Ordinis Canonicarum Regularium S. Augustini (1774-1824) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Anna Catharina Emmerick nata est in vico Tlamske, dioeceseos Monasteriensis, die 8 mensis Septembris anno 1774, e pauperi familia agricolarum. Ordinem Canonicarum Regularium Sancti Augustini in monasterio vulgo dicto « Agnetenberg » Dulmaniae ingressa, professionem monasticam emisit anno 1803. Sublato ab auctoritatibus Status monasterio, in privatum se contulit domicilium. Aegra primum, infirma dein usque ad mortem lecto affixa, Iesu Crucifixo coniuncta vixit. Socia et particeps eiusdem passionis, amplum et uberem autem exercens apostolatum. Morbis paenitentiisque consumpta, die 9 mensis Februarii anno 1824 pie obiit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II, die 24 mensis Aprilis anno 2001, Servam Dei virtutes theologales, cardinales et eis adnexas heroico gradu coluisse decrevit. Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem, intercessioni Servae Dei tributae, Sororis Mariae Martinae (in saeculo: Teresiae Sonntag), religiosae professae Instituti Pauperum Franciscanarum a Perpetua Adoratione, quae, vigesimum primum agens annum, fastidia in larynge animadvertere cepit, quae demum eam vocis expertem fecerunt. Cum a perito de re medica viro funditus ea inspecta esset, diagnosim dicta est phthisis chordarum vocalium. Morbo huic interdum se comites adiunxerunt progressus demutationis conditionum generalium aegrotis et febris vespertina. Inefficacibus curis praescriptis, valetudo autem aegrotae eo in gravius vertit, ut prognosis infausta quoad vitam diceretur. Cum res ita adversae se haberent, infirma una cum consororibus Domus Matris vici Olpe in dioecesi Paderbornensi, ubi Soror Maria Martina translata erat, ad divinum auxilium fidenter confugerunt per intercessionem Servae Dei Annae Catharinae Emmerick, cuius reliquia quaedam iuxta guttur infirmae apposita est, quae mane diei 3 mensis Martii anno 1880 extemplo vocem recuperavit. Condiciones quoque generales valetudinis eius repente proficere ceperunt usque ad completam sanationem. De hoc miro aestimato casu anno 1893 Curia Monasteriensis varia collegit testimonia ad instruendum Processum Ordinarium Informativum super famam sanctitatis. Apud ean- 64 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale dem Curiam anno 2001 Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 11 mensis Ianuarii anno 2002 probatae sunt. Dicasterii Consilium Medicorum in sessione diei 21 mensis Novembris eodem anno sanationem rapidam, completam, duraturam, sine postumis morbi signis et inexplicabilem secundum scientiam fuisse affirmavit. Die 28 mensis Februarii hoc anno 2003 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 17 insequentis mensis Iunii Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Excellentissimo Domino Paulo Iosepho Cordes, Archiepiscopo tit. Naissitano. Et in utroque coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Annae Catharinae Emmerick, Monialis professae Ordinis Canonicarum Regularium S. Augustini, videlicet de rapida, completa, duratura ac sine postumis morbi signis sanatione Sororis Mariae Martinae (in saec.: Teresiae Sonntag) a « patologia laringea di verosimile natura tubercolare, a decorso ingravescente, in soggetto giovane con progressivo decadimento delle condizioni generali ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 7 mensis Iulii A. D. 2003. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 65 PATAVINA Beatificationis et canonizationis Servae Dei Eurosiae Fabris viduae Barban, matrisfamilias, e Tertio Ordine S. Francisci Assisiensis (1866-1932) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Subiecti invicem in timore Christi » (Eph 5, 21). Paulus Apostolus christianos admonet coniuges ut munus adimpleant sese diligendi, sicut Christus Ecclesiam dilexit et pro ea seipsum tradidit (cfr Eph 5, 25). Horum verborum lumine illustrata Serva Dei Eurosia Fabris vidua Barban benevolentia ac deditione coniugem filiosque dilexit, et, proprias uxoris et matris obligationes penitus exsequens, curavit ut matrimonium instrumentum fieret sanctificationis, atque pro maiore Dei gloria et Regni Christi diffusione assidue adlaboravit. Haec fidelis testis Redemptoris die 27 mensis Septembris anno 1866 in loco vulgo Quinto Vicentino orta est a parentibus qui christianae filiae formationi congruenter consuluerunt. Aliquot post annos familia eius in locum vulgo Marola se transtulit, ubi Serva Dei reliquum vitae tempus transegit. Rudimentis litterarum duos per annos incubuit, quae tamen intermittere debuit ut in domesticis operibus matrem sustineret simulque sociam patri praestaret operam in agris colendis. Adhuc adulescens paroeciam frequentabat ad christianam doctrinam puellis tradendam. Viginti circiter annos nata, vocationem ad matrimonium persensit tunc cum rogata est ut laboraret apud vicinam domum in qua vivebat Carolus Barban, viduus simul cum duabus parvis filiabus, cum fratre iuniore et cum patre aetate iam provecto. Duabus praesertim filiabus deerat permanens cuiusdam mulieris praesentia quae idoneam formationem humanam et religiosam iisdem praeberet. Quapropter parochus et familiares Servae Dei operam dederunt ad eam hortandam ut Carolo Barban nuberet; quae, caritatis spiritu praecipue propensa in personas quibus inserviebat, consilium libenter accepit. Matrimonii ritus celebratus est die 5 mensis Maii anno 1886, et de hoc coniugio novem nati sunt filii. Serva Dei humiliter ac patienter viri indolem meliorem reddere potuit. Christianis moribus filios erudivit, ex quibus tres sacerdotii dono sunt exornati; verbo vitaeque exemplo formavit eos, quos adiuvit in propria discernenda vocatione. Praeter suos filios, alios quoque pueros indigentes domi excepit, quos per Christi vias sancte perduxit. Ut auxilium ferret ad sustentandam familiam, domi laborabat vestificae munere fungens, quod etiam aliquot puellas edocuit. Exemplum Pauperculi Assisien- 66 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale sis imitari cupiens, anno 1920 nomen suum dedit Tertio Ordini Franciscali, cuius spiritum diligenter vixit, sanctitatem usque appetens. Humilem abditamque vitam gerens, assidue, constanter laetanterque christianas exercuit virtutes secundum promissiones baptismales statumque suum laicalem. In Deum et in revelatas veritates firmiter credidit. Super omnia dilexit Eum quem vehementer invisere cupiebat. Sine intermissione coram Domino quiescebat et cum Ipso communionem nutriebat per orationem continuam, per meditationem Sacrae Scripturae, per cultum erga SS. Trinitatem, Passionem Christi et Eucharistiam. Singulis diebus devoto et intento animo Sacrificium Eucharisticum participabat. Beatam Virginem Perdolentem filiali prosequebatur affectu et cotidie cum familiaribus mariale rosarium recitabat. Summum Pontificem, episcopos et presbyteros obsequio et honore decoravit. Gaudium ex se diffundebat et in maestioribus quoque adiunctis praesentiam Dei, qui omnia sapienter gubernat, experiri poterat. Suos familiares hortabatur et omnes se adeuntes ut cogitationem ad aeternam verterent beatitudinem. Amore Christi compulsa est ad fecundum apostolatus opus explendum inter puellas suam vestificinam frequentantes et apud eas quoque in morali discrimine versantes: congregabat eas ad consilia praebenda eisque insuper suadebat ut voluntati Dei obsequerentur. Ad rectam viam revocabat peccatores, pro quorum conversione Domino sacrificia offerebat. Aegrotanti socero peculiari inserviebat deditione; peregrinantes pauperesque hospitio excipiebat et infirmos visitabat. Circum se pacem promovit; prudenter et humiliter plures rixas sedavit, concordiam seminans ubi discordiae saevierant. A personis cuiusdam dignitatis et condicionis socialis, quae haud communem eius prudentiam perpendebant, authentica spiritus magistra appellabatur. Spiritualis filia Sancti Francisci Assisiensis, pauper exstitit, simplex, indulgens, modesta. Erga Deum, familiam et proximum iustitiam sedulo exercuit. Pro expletis operibus aequam tantum quaerebat mercedem. Sereno strenuoque animo aegritudinem pertulit, quae mense Novembri anno 1931 affecit eam et extremum eius terrestris exsistentiae cursum praemonuit. Sequenti quidem anno, die 8 mensis Ianuarii animam Domino reddidit, haec extrema proferens verba: « Deus meus, super omnia diligo te ». Augescente sanctitatis fama, Episcopus Patavinus Causam beatificationis et canonizationis inchoavit instruens inter annos 1975-1977 Processum Cognitionalem, cuius iuridicam auctoritatem agnovit Congregatio de Causis Sanctorum per decretum editum die 27 mensis Ianuarii anno 1995. Adparata Positione, disceptatum est, ut de more, num Serva Dei virtutes in gradu heroico exercuisset. Die 11 mensis Martii anno 2003 habitus est, faventibus suffragiis, Congregatio de Causis Sanctorum 67 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria congregati die 7 sequentis mensis Maii, audita relatione Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Aloisii Dossena, Archiepiscopi titulo Carpitani, edixerunt Servam Dei in exercendis virtutibus theologalibus, cardinalibus eisque adnexis heroicum gradum attigisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servae Dei virtutibus decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Eurosiae Fabris viduae Barban, Matrisfamilias, e Tertio Ordine S. Francisci Assisiensis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 7 mensis Iulii A. D. 2003. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis PREŠOVIENSIS Beatificationis seu declarationis Martyrii Servi Dei Basilii Hopko, Episcopi tit. Midilensis, Auxiliaris Prěsoviensis (1904-1976) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Et factus in agonia prolixius orabat. Et factus est sudor eius sicut guttae sanguinis decurrentis in terram » (Lc 22, 43-44). Calicem Passionis, quem Dominus Iesus potavit ut voluntatem Patris adimpleret, potavit et Basilius Hopko, episcopus, qui, fide in Deum et assi- 68 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale dua oratione fultus, aerumnas persecutionis sibi a communistis inflictae mira tolerantia perpessus est propriamque dilectionem in Christum testificatus est, cui valetudinem et vitam guttatim donavit per agoniam et immolationem ultra vicesimum quintum annum productas. Hic nobilis Ecclesiae Catholicae pastor natus est die 21 mensis Aprilis anno 1904 in loco Hrabské intra fines eparchiae Prešoviensis, hodie in Slovachia; paucis post diebus baptizatus nomen Basilii recepit. Parentes ambo, quibus nomina Basilius Hopko et Anna Petrenková, pauperes coloni erant ritus graeco-catholici. Pater, fulmine percussus dum aera pulsat ecclesiae, vita functus est anno 1905; mater, operis quaerendi suaeque familiae sustentandae causa, anno 1908 in Foederatas Americae Res Publicas demigravit. Parvulus igitur Basilius curis avi materni, mox Patris Demetrii Petrenko avunculi, traditus est. Studia rite persecutus est donec maturitatis diplomate potiretur anno 1924 apud lycaeum Slovachiae Ecclesiae Evangelicae Prešoviensis. Cum se vocari ad sacerdotium sensisset, studia theologiae excoluit, cuius lauream meruit anno 1928. Mense autem Decembris eiusdem anni, quodam gravi morbo affectus, impeditus est ne ad matrem proficisceretur neve ordinem presbyteratus reciperet in Exarchatum Pittsburgensem ritus byzantini. Cum vero Sacratissimo Cordi Iesu preces adhibuisset, sanitati restitutus vovit se sacerdotium in caelibatu capessiturum. Die 3 mensis Februarii anno 1929 ordinem sacerdotalem recepit a beato Paulo Petro Gojdić, Episcopo Prešoviensi, qui ei paroeciam Pakostov tunc vacantem commisit (annis 1929-1933); factus est postea Pragae parochus ecclesiae S. Clementis (annis 1934-1936). Munere deinde functus est spiritualis moderatoris apud graeco-catholicum propriae eparchiae seminarium, cum porro ab anno 1941 ad annum 1943 a secretis Episcopi fuisset; annis denique 1943-1947 theologiam moralem et pastoralem docuit. Talis vir operam quoque navavit ut scripta de re catholica typis exarata propagarentur, cum et ipse nonnulla religiosa opuscula conscribenda atque edenda curaret. Propriam Ecclesiam dilexit eique famulatus est fideliter, quippe qui pii, humilis, sinceri amabilisque sacerdotis existimatione floruit apud populum et superiores, qui eum Apostolicae Sedi in graviora officia commendarunt. Die 9 mensis Novembris anno 1946 nominatus est Episcopus titulo Midilensis idemque auxiliaris Episcopi Prěsoviensis, qui die 11 mensis Maii subsequentis anni sacram ei ordinationem contulit. Complures ritui interfuerunt praesules, inter quos Servus Dei Iosephus Beran, Archiepiscopus Pragensis. Pastor ille, dum in athenaeo profitetur, ad serviendum quoque Christi gregi incubuit, nubibus communismi tunc densantibus, qui in Cecoslovachia anno 1948 rerum est potitus, Congregatio de Causis Sanctorum 69 vehementem persecutionem concitans adversus Ecclesiam Catholicam. Quam evertere paratum est cum per opera eius et instituta delenda tum per discessionem laicorum a presbyteris, presbyterorum ab episcopis, episcoporum denique a Romano Pontifice fovendam. Die vero 28 mensis Aprilis anno 1950 principes rei publicae Graeco-catholicam Ecclesiam deleverunt, cum christifideles cogerent ut ad Orthodoxam Ecclesiam deficerent. Carceres interea frequentari episcopis, presbyteris, laicis in Christi testimonio strenue perseverantibus. Paulus Petrus Gojdić, episcopus, comprehensus et ad ergastula condemnatus, martyr occubuit anno 1960, qui anno 2001 in beatorum numerum est ascriptus. Nec minor severitas in eius auxiliarem adhibita, qui die 28 mensis Aprilis anno 1950 per custodiam domesticam cruciatus inivit, cum postea in franciscanum coenobium apud locum Hlohovec una cum nonnullis presbyteris, religiosis seminariique discipulis relegatus esset. In iniquum iudicium arcessitus, custodia quindecim annorum, pecunia, bonorum publicatione capitisque deminutione multatus est; quae omnia vitaret si modo promitteret se a Catholica Ecclesia ad Orthodoxam Ecclesiam defecturum. In complures carceres traductus, ubique mentis corporisque vexationes, quae eius valetudinem plane laeserunt, aequo animo pertulit. Ille autem, firmus in fide, perseveravit in communione cum Christo et Ecclesia et Summo Pontifice, acquiescens in Eucharistia, quam furtim celebrabat, in assidua oratione inque sacramentis malorum sociis administrandis. Anno 1964 liberatus est utpote aegrotationibus affectus: nam praeter graves cordis, articulorum mentisque offensiones, diabete quoque mellito, hypertonia seu nimio sanguinis pressu multisque aliis morbis, eum Iesu patienti conformantibus, laborabat. Qui, licet in libertate constitutus, in publicae disciplinae custodia permansit, quod eius valetudinem amplius offendit. Divina gratia fultus, aerumnas aequo animo pertulit, Dei voluntatem studens adimplere. Ab anno 1964 ad annum 1968 deguit in seniorum sacerdotum valetudinario in loco Osek, mox deinde commigravit in urbem Prešov apud Sorores Ancillas a Maria Immaculata. Anno 1968 a Paulo PP. VI episcopus auxiliaris pro Cecoslovachis graeco-catholicis electus, paroecias invisebat et sacra pontificalia peragebat, quippe qui per humilitatem et pietatem recti exempli clero exstitit ac populo. Extrema autem aetate, viribus iam et acie deficientibus, cotidie in cathedrali Prešoviensi Divinum Sacrificium celebrabat, cum per supremam vitae suae hebdomadam cotidie paenitentiae sacramentum obiret. Quem Dominus ad se vocavit die 23 mensis Iulii anno 1976. Ad eum idonea videntur haec verba Beati Pauli: « Bonum certamen certavi, cursum consummavi, fidem servavi » (2 Tim 4, 7). Servus Dei cum vivens tum post mortem habitus 70 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale est martyr fidei ex aerumnis carceris. Anno autem 1993 recognitiones eius corporis factae sunt, in quo cum nimius arsenici modus repertus esset, medici rem investigantes concluserunt multos per annos Servum Dei inscium veneficio per arsenicum subiectum esse, quod eius systema cardiovasculare laeserat. Cum autem memoria heroici testimonii a Servo Dei proditi superesset, apud Curiam Pittsburgensem ritus byzantini anno 1986 inita est Causa beatificationis seu declarationis martyrii, quae, post rerum mutationes in Europa Orientali factas, in manus devenit Eparchiae Prešoviensis. Vis iuridica Inquisitionis dioecesanae, anno 2001 celebratae, agnita est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 4 mensis Maii anno 2001 latum. Positione praeparata, disceptatum est secundum normas utrum mors Basilii Hopko episcopi pro vero martyrio haberi posset. Die 16 mensis Maii anno 2003 habitus est, felici cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 17 mensis Iunii eiusdem anni congregata, Exc.mo D.no Ioanne Coppa, Archiepiscopo titulo Sertensi, Causae Ponente, edixerunt Servum Dei ex aerumnis carceris mortem obiisse ut suam erga Christum fidelitatem suamque integram communionem cum Romano Pontifice testaretur. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Ioannes Paulus II, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, praecepit ut decretum super martyrio Servi Dei rite conscriberetur. Quod cum esset factum, accitis hodierna die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque adstantibus, Beatissimus Pater declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Basilii Hopko, Episcopi tit. Midilensis, Auxiliaris Prešoviensis, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 7 mensis Iulii A. D. 2003. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 71 TOLOSANA Beatificationis et Canonizationis ven. servi Dei Iosephi Mariae Cassant, sacerdotis, monachi professi Ordinis Cisterciensis Reformati (1878-1903) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Iosephus Maria Cassant die 6 mensis Martii anno 1878 in loco vulgo Casseneuil appellato intra fines dioecesis Agennensis sito, in Gallia, natus est. Ingressus inter Monachos Cistercienses Reformatos seu Strictioris Observantiae in Monasterium Sanctae Mariae a Deserto, prope Tolosam, anno 1897 monasticam emisit professionem et anno 1902 presbyteratus ordine est insignitus. Religiosae consecrationis vitam duxit summa deditione, simplicitate et humilitate, sinens se gratia Dei priorumque suorum consiliis formari. Tuberculosi correptus die 17 mensis Iunii anno 1903 animam Domino piissime reddidit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II, die 9 mensis Iunii anno 1984, declaravit Servum Dei virtutes theologales, cardinales eisque adnexas heroum in modum excoluisse. Ad beatificationem respiciens huius fidelis discipuli sancti Benedicti, Postulatio Causae examini Congregationis de Causis Sanctorum assertam miram obtulit sanationem pueri Ioannis Delibes, qui, anno 1927 natus in oppido vulgo Château de Baseillac ex Tolosana archidioecesi, a tenera iam aetate adversa vexabatur valetudine. Die 14 mensis Maii anno 1936 febrim, morbum gutturis et otitem pati coepit. Noctu inter dies 27 et 28 eiusdem mensis valetudo eius ex improviso in deterius incidit ob acutam cephalalgiam cum vomitione. Horis postmeridianis diei 28 domi suae inspectus est a medico, qui advertit omnia consueta indicia affectionis pathologicae in meningibus. Quapropter Tolosae in quandam domum clinicam exceptus est ut urgentem sectionem chirurgicam subiret, quae tamen non est peracta. Ex variis explorationibus medicis diagnosis meningitidis bactericae purulentae est confirmata. Quandoquidem illo tempore therapia huiusmodi idonea et efficax nondum detegebatur, valetudo pueri celeriter ingravescebat, quamobrem medici infaustam edixerunt prognosim. Vesperi diei 29 mensis Maii aegrotus moriturus videbatur, idcirco sacramentis refectus est. Immo ipse medicus a cura, ratione habita de scientiae inefficacia, pervesperi eiusdem diei domum rediens, fidenter divinam opem implorare coepit per intercessionem Servi Dei Iosephi Mariae Cassant. Mane sequentis diei, nempe 30 mensis Maii, aegrotus se praebuit integra fruentem valetudine, omnibus deletis clinicis indiciis menin- 72 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale gitidis quae prioribus diebus observata fuerant. Valetudine prorsus restituta, puer Ioannes e domo clinica dimissus est die 2 mensis Iunii eiusdem anni. Curia Tolosana testimonia iuridica de huiusmodi eventu colligenda curavit, occurrente celebratione tum Processus Ordinarii annis 1936-1937, tum Processus Apostolici annis 1960-1962, quorum validitatem Congregatio de Causis Sanctorum per decretum diei 28 mensis Novembris anno 1969 ratam habuit. Medicorum huius Dicasterii Consilium, in sessione habita die 5 mensis Decembris anno 2002, sanationem agnovit praeter modum celerem, perfectam, constantem, absque sequelis et ex scientiae legibus inexplicabilem fuisse. Die 4 mensis Martii anno 2003 Congressus Peculiaris actus est Consultorum Theologorum et die 7 sequentis mensis Maii peracta est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo D.no Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum est prolatum affirmativum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur. Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripti Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Iosephi Mariae Cassant, Sacerdotis, Monachi professi Ordinis Cisterciensis Reformati, videlicet de praeter modum celeri, perfecta, constanti et absque sequelis sanatione pueri Ioannis Delibes a « meningite batterica purulenta, di origine verosimilmente otogena ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 7 mensis Iulii A. D. 2003. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio pro Episcopis 73 CONGREGATIO PRO EPISCOPIS RUYNENSIS-NORANDENSIS De episcopalis Cathedrae translatione et Ecclesiae cathedralis erectione DECRETUM Exc.mus P.D. Dorylas Moreau, Episcopus Ruynensis-Norandensis, ab Apostolica Sede enixe postulavit ut, ad aptius tutiusque animarum bono consulendum, episcopalis Cathedra eiusdem dioecesis a templo Sancto Michaeli Archangelo dicato, in civitate vulgo ‘‘Rouyn-Noranda’’ constituto et hactenus titulo cathedralis ornato, in templum in eadem civitate situm Deo in honorem Sancti Iosephi dicatum transferretur et idem templum ad gradum ac dignitatem Ecclesiae cathedralis eveheretur. Summus Pontifex Ioannes Paulus, divina Providentia Pp. II, praehabito favorabili voto Exc.mi P.D. Aloisii Ventura, Archiepiscopi titularis Equiliensis et in Canada Apostolici Nuntii, de consilio Congregationis pro Episcopis, preces ad Se admotas, Sanctae Matris Ecclesiae profectum ac animarum salutem prae oculis habens, excipiendas statuit. Quapropter, Idem Summus Pontifex, suppleto quatenus opus sit eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Congregationis pro Episcopis Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, episcopalem Cathedram a praefato templo Sancti Michaelis Archangeli, exstincto deinde titulo cathedralis, in memoratum templum Sancti Iosephi transfert, quod ad gradum et dignitatem Ecclesiae cathedralis dioecesis Ruynensis-Norandensis evehit, collatis simul omnibus praerogativis, iuribus et privilegiis quibus ceterae cathedrales Ecclesiae, ad normam iuris, fruuntur. Ad haec perficienda, deputat eundem Exc.mum P.D. Aloisium Ventura, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. 74 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 15 mensis Septembris, anno 2003. e Ioannes Baptista card. Re Praefectus e Franciscus Monterisi a Secretis L. e S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 437/03 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 29 Novembris 2003. — Cathedrali Ecclesiae Armeniensi, R.P. Fabium Duque Jaramillo, O.F.M., hactenus Pontificii Consilii de Cultura Subsecretarium. die 1 Decembris 2003. — Cathedrali Ecclesiae Papiensi Exc.mum P.D. Ioannem Giudici, hactenus Episcopum titularem Usulenem. die 2 Decembris 2003. — Metropolitanae Ecclesiae Sancti Ludovici, Exc.mum P.D. Raimundum Leonem Burke, hactenus Episcopum Crossensem. die 3 Decembris 2003. — Cathedrali Ecclesiae Paranavaiensi, Exc.mum P.D. Sergium Aparecidum Colombo, hactenus Episcopum titularem Pudentianensem. — Cathedrali Ecclesiae Tarvisinae Exc.mum P.D. Andream Brunonem Mazzocato, hactenus Episcopum Adriensem-Rhodigiensem. — Cathedrali Ecclesiae Victoriensi Venetorum Exc.mum P.D. Iosephum Zenti, hactenus Vicarium generalem dioecesis Veronensis. — Cathedrali Ecclesiae Caesenatensi-Sarsinatensi R.D. Antonium Lanfranchi, hactenus Vicarium generalem dioecesis Placentinae-Bobiensi. die 5 Decembris 2003. — Cathedrali Ecclesiae Carorensi, R.D. Ulixem Antonium Gutiérrez Reyes, O. de M., ibique Seminarii rectorem. Congregatio pro Episcopis 75 — Cathedrali Eclesiae Portus Cabellensis, R.D. Raimundum Iosephum Viloria Pinzón, e clero archidioecesis Caracensis atque membrum Sodalitatis Operariorum Dioecesanorum « Cordis Iesu », hactenus in praedicta archidioecesi parochum. die 9 Decembris 2003. — Titulari episcopali Ecclesiae Mimianensi R.D. Robertum Brahm, e clero dioecesis Trevirensis, curiae addictum, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Foritraianensi R.D. Georgium Michaelem Peters, e clero Trevirensi, hactenus in pago vulgo Losheim curionem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 11 Decembris 2003. — Titulari episcopali Ecclesiae Urcitanae, R.D. Ansgarium Azarcon Solis, e clero dioecesis Humensis-Thibodensis, hactenus curionem paroeciae « Saint Joseph Co-Cathedral » in urbe vulgo Thibodaux, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Angelorum in California. die 12 Decembris 2003. — Titulari episcopali Ecclesiae Munatianensi R.D. Gunsalvum Restrepo Restrepo, e clero archidioecesis Medellensis, ibique Pontificiae Catholicae Universitatis Bolivarianae rectorem, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Caliensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Voncarianensi R.D. Victorium Antonium Tamayo Betancourt, e clero archidioecesis Barranquillensis, ibique Vicarium generalem et parochum, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Barranquillensis. die 15 Decembris 2003. — Cathedrali Ecclesiae Granadensi Exc.mum P.D. Bernardum Hombach Lutkermeier, hactenus Episcopum Iuigalpensem. die 16 Decembris 2003. — Metropolitanae Ecclesiae Bononiensi Exc.mum P.D. Carolum Caffarra, hactenus Archiepiscopum Ferrariensem-Comaclensem. die 18 Decembris 2003. — Cathedrali Ecclesiae Luganensi R.D. Petrum Iacobum Grampa, e clero eiusdem dioecesis, hactenus in civitate vulgo Ascona curionem-archipresbyterum et scholae « Collegio Papio » moderatorem. die 19 Decembris 2003. — Cathedrali Ecclesiae Gandavensi, Exc.mum P.D. Lucam Van Looy, Societatis S. Francisci Salesii sodalem, hactenus eiusdem societatis Vicarium generalem. 76 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale — Cathedrali Ecclesiae Garzonensi Exc.mum P.D. Rigobertum Corredor Bermúdez, hactenus Episcopum Bonaventurensem. die 24 Decembris 2003. — Cathedrali Ecclesiae Litomericensi R.D. Paulum Posad, moderatorem spiritus in Seminario maiore Olomucensis archidioecesis. die 27 Decembris 2003. — Cathedrali Ecclesiae Tampicensi, Exc.mum P.D. Iosephum Aloisium Dibildox Martı́nez, hactenus Episcopum Tarahumarensem. — Cathedrali Ecclesiae Tolucensi, Exc.mum P.D. Franciscum Xaverium Chavolla Ramos, hactenus Episcopum Matamorensem. — Cathedrali Ecclesiae Maioricensi Exc.mum P.D. Iesum Murgui Soriano, hactenus Episcopum titulo Letaeum et Auxiliarem archidioecesis Valentinae. Diarium Romanae Curiae 77 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Martedı̀, 9 Dicembre 2003, S.E. il Signor Marcos Martines Mendieta, Ambasciatore del Paraguay presso la Santa Sede. Venerdı̀, 12 Dicembre 2003, le LL.EE. i Signori Birger Dan Nielsen, Ambasciatore di Danimarca; Walter Woon, Ambasciatore di Singapore; Mohamad Jaham Abdulaziz Al-Kawari, Ambasciatore dello Stato del Qatar; Priit Kolbre, Ambasciatore di Estonia; tutti accreditati presso la Santa Sede. Lunedı̀, 15 Dicembre 2003, S.E. il Signor Carlos Rafael Conrado Marion-Landais Castillo, Ambasciatore della Repubblica Dominicana presso la Santa Sede. Ha, altresı̀, ricevuto in Udienza: Martedı̀, 2 Dicembre 2003, S.E. il Signor Sanjbegz Tumurochir, Presidente del Parlamento della Mongolia. Giovedı̀, 4 Dicembre 2003, S.E. il Signor Dragan Cˇovič, Presidente della Presidenza di Bosnia ed Erzegovina. Giovedı̀, 11 Dicembre 2003, S.E. il Signor Gnassinbé Eyadema, Presidente della Repubblica del Togo. Giovedı̀, 11 Dicembre 2003, S.E. il Signor Silvan Shalom, Ministro degli Affari Esteri di Israele. Sabato, 20 Dicembre 2003, l’on. Ibrahim Rugova, Presidente delle istituzioni provvisorie del Kossovo. Sabato 20 dicembre 2003 si è riunita alla presenza del Santo Padre la Congregazione delle Cause dei Santi. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 78 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato: 25 novembre 2003 2 dicembre » » » » 22 » » S.E. mons. Raffaello Funghini, Presidente della Corte d’Appello dello Stato della Città del Vaticano fino al compimento dell’80º anno di età. L’Em.mo Signor Cardinale Darı́o Castrillón Hoyos, Membro dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica « in aliud quinquennium ». Mons. Renato Boccardo, Vescovo tit. el. di Acquapendente e mons. Petar Rajič, Membri del Consiglio di Amministrazione del Centro Televisivo Vaticano fino al termine del triennio in corso, 17 giugno 2005. L’ing. Giovanni Tecchi Cristofori Celiani, Consultore della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede « in aliud quinquennium ». Protonotari Apostolici soprannumerari 14 novembre 2003 28 » » Mons. Manfred Grothe (Paderborn) Mons. Antonio Chirayath (Sagar) Prelati d’onore di Sua Santità 8 novembre 2003 12 » » 14 » » 15 » » » » » 19 » » 27 » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Joseph Harte (Orlando) Andrea Giusto (Savona-Noli) Otto Mochti (Passau) Tadeusz Kukla (Tarnów) Stanisław Budyn (Tarnów) Antonio Lazzaro (Termoli-Larino) Achille Noudehou (Lokossa) Cappellani di Sua Santità 1 novembre 2003 » » » » 14 » » » » » » » » » » » » » Il sac. Francisco Javier Froján Madero (Santiago de Compostela) Il sac. Xavier Signargout (Bayeux) Il sac. Gianluca Pezzoli (Mantova) Il sac. Marco Agostini (Verona) Il sac. Joseph Murphy (Cloyne) Il sac. Wilfrid Xaba (Umzimkulu) Il sac. Stanisław Krzemien (Wrocław) Diarium Romanae Curiae 15 novembre 2003 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 19 » » 24 » » » » » » » » » » » 25 » » Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. 79 Ronny Jenkins (Austin) Deogratias Rweyongeza (Bukoba) Francesco Bracaglia (Frosinone-Veroli-Ferentino) Francesco Maura (Frosinone-Veroli-Ferentino) Thomas Albert Weitz (Köln) Gustavo Mantovani (Limeira) Konrad Huber (München und Freising) Johann Tasler (Passau) Władysław Pasiut (Tarnów) Józef Dobosz (Tarnów) Charles Martin Mangan (Sioux Falls) Enrique Olivé Turu (Barcelona) Tadeusz Dziedzic (Kraków) Stanisław Mszal (Kraków) Józef Ślazyk (Kraków) Alexander Cifuentes Castaño (Cartago) ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha conferito: La Commenda con Placca dell’Ordine di San Gregorio Magno 4 novembre 2003 5 » » Al sig. Henri Ndiaye-Thiasse (Senegal) Al sig. Danilo T. Ibayan (Filippine) La Commenda dell’Ordine di San Gregorio Magno 14 novembre 2003 » » » Al sig. Jean Christophe Heidsieck (Malta) Al sig. Cesare Chierzi (Trento) Il Cavalierato dell’Ordine di San Gregorio Magno 14 novembre 2003 » » » Al sig. Terence Norman Keogh (Sydney) Al sig. Adolf Bauer (Würzburg) La croce di Dama di Commenda con Placca dell’Ordine di San Gregorio Magno 21 novembre 2003 Alla sig.ra Dianne King (Australia) La Commenda dell’Ordine di San Silvestro 12 novembre 2003 14 » » 15 » » 19 » » Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. Luciano Pasquale (Savona-Noli) Carlo Lolliri (Iglesias) Gerhard Fuchs (München und Freising) Vittorio Carrara (Roma) Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 80 Il Cavalierato dell’Ordine di San Silvestro 12 novembre 2003 14 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 15 » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Felicio Angrisano (Savona-Noli) Félix La Rosa (Roma) Hugo Hahn (Würzburg) Michael Wollenschläger (Würzburg) Paul-Ludwig Weinacht (Würzburg) Winfried Weier (Würzburg) Werner Strik (Würzburg) Dieter Salch (Würzburg) Franz-Ludwig Knemeyer (Würzburg) Hubert Frohmüller (Würzburg) Winfried Böhm (Würzburg) Heinrich Rombach (Würzburg) Marcello Ferri (Taranto) La croce di Dama di Commenda dell’Ordine di San Silvestro 14 novembre 2003 Alla sig.ra Gabriele Miller (Rottenburg-Stuttgart) La croce di Dama dell’Ordine di San Silvestro 14 novembre 2003 » » » » » » Alla sig.ra Waltraud Boelte (Rottenburg-Stuttgart) Alla sig.ra Eleonore Beck (Rottenburg-Stuttgart) Alla sig.ra Brigitta Florian (Rottenburg-Stuttgart) NECROLOGIO 16 novembre 2003 18 » » 25 29 » » » » 6 dicembre » 8 » » 11 » » 12 » » 13 » » 28 » » » » » Mons. Augustine E. Hornyak, Vescovo tit. di Ermontis Mons. Braulio Sánchez Fuentes, Vescovo prelato em. di Mixes (Messico). Mons. Fernando Ariztı́a Ruiz, Vescovo em. di Copiapó (Cile). Mons. William E. Power, Vescovo em. di Antigonish (Canada). Mons. Luiz R. Gomes de Arruda, Vescovo prelato em. di Guajarà-Mirim (Brasile). Mons. Fernando Vargas Ruiz de Somocurcio, Arcivescovo em. di Arequipa (Perú). Card. Paulos Tzadua, del Titolo del SS. Nome di Maria a Via Latina. Mons. Joseph A. Ferrario, Vescovo em. di Honolulu (Stati Uniti d’America). Mons. Johannes Sudiarna Hadiwikarta, Vescovo di Surabaya (Indonesia). Mons. Miguel Angel Garcı́a y Aráuz, Vescovo em. di Jalapa (Guatemala). Mons. Henrique Froehlich, Vescovo em. di Sinop (Brasile).