An. et vol. XCVIII 3 Februarii 2006 N. 2 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA BENEDICTI PP. XVI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I BUXARENSIS Nova in India erigitur dioecesis Buxarensis appellanda. BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam Totius Ecclesiae curam adhibentes, omni sollicitudine properamus ut catholica instituta fidelibus opportuna afferant beneficia et eorundem necessitatibus feliciter aptentur. Quandoquidem in praesens petitum est ut Archidioecesis Patnensis in India divideretur ad novam erigendam dioecesim, libenter oblatis precibus obsecundare censuimus. Quapropter, sententiam Congregationis pro Gentium Evangelizatione amplectentes, favente voto Venerabilis Fratris Petri López Quintana, Archiepiscopi titulo Acropolitani et in India Apostolici Nuntii, haec statuimus et decernimus. Territorium districtus civilis vulgo Buxar, Bhojpur, Bhabua, Rohtas ab Archidioecesi Patnensi abstrahimus et novam dioecesim Buxarensem nuncupandam constituimus. Eandem suffraganeam facimus Metropolitanae Ecclesiae Patnensi atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus. Episcopalem eius sedem in urbe vulgo Buxar statuimus et templum, ibidem situm et Deo in honorem Sanctae Mariae Matris Perpetui Auxilii dicatum. ad digni- 106 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale tatem ecclesiae Cathedralis evehimus, cunctis additis iuribus et privilegiis quae ad id genus aedes sacras pertinent. Cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Haec quae statuimus perficienda committimus Venerabili Fratri Petro López Quintana, quem diximus, vel, ipso a sede absente, negotiorum Sanctae Sedis ibidem curatori, necessarias tribuentes et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad memoratam Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die duodecimo mensis Decembris, anno Domini bis millesimo quinto, Pontificatus Nostri primo. e Angelus card. Sodano Crescentius card. Sepe Secretarius Status Congr. pro Gentium Evang. Praef. Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Brennus Chestle, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 27.698 Acta Benedicti Pp. XVI 107 II FAGARASIENSIS ET ALBAE IULIENSIS ROMENORUM Archiepiscopatus Maior Fagarasiensis et Albae Iuliensis Romenorum constituitur. BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam Ad totius Dominici gregis tutelam destinati, quantum situm est in Nobis, curam continenter adhibemus, ut salutifera in Iesum Christum fides quam latissime manifestetur, quod liquidius contigit, ubi, iniquis dominantibus potestatibus, fideles eandem firmiter testati sunt. Nunc Nos postulatis Venerabilis Fratris Luciani Mureşan, Archiepiscopi Fagarasiensis et Albae Iuliensis Romenorum occurrere festinamus, qui nomine Consilii Hierarcharum flagitavit ut Ecclesia haec ad statum dignitatemque Archiepiscopatus Maioris attolleretur. Ideo, Venerabilis Fratris Nostri Angeli S.R.E Cardinalis Sodano, Secretarii Status, audita sententia, memoratam Sedem in Ecclesiam Archiepiscopalem Maiorem titulo Fagarasiensem et Albae Iuliensis Romenorum erigimus, quae iisdem finibus circumscribitur, quibus antiqua Ecclesia Metropolitana Fagarasiensis et Albae Iuliensis. Archiepiscopi exinde Maioris sedes in urbe Blaj locatur. Iura porro, onera et obligationes addimus, quae sacri canones Ecclesiarum Orientalium secum important, contrariis rebus minime quibuslibet obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die quartodecimo mensis Decembris, anno Domini bis millesimo quinto, Pontificatus Nostri primo. e Angelus card. Sodano Secretarius Status Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Laurentius Civili, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 26.559 108 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale III BANCOËNSIS Nova dioecesis conditur in Columbia, Bancoënsis appellanda. BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam Munus Nostrum summa diligentia, quantum situm est in Nobis, explicare contendimus, ut Domini salutaria beneficia et praecepta omnia loca contingant cunctasque efficaciter gentes. Idcirco Nos res disponere properamus ut hoc facilius commodiusque eveniat. Quocirca cum Venerabiles Fratres Hugo Eugenius Puccini Banfi, Episcopus Sanctae Marthae, et Ansgarius Iosephus Vélez Isaza, C.M.F., Episcopus Valleduparensis, postulaverant ut suarum dicionum quadam ex detracta parte nova conderetur dioecesis, favente quoque Venerabili Fratre Beniamino Stella, Archiepiscopo titulo Midilensi et in Republica Columbiana Apostolico Nuntio, de Congregationis pro Episcopis consilio, haec Apostolica Nostra potestate usi statuimus et decernimus: a dioecesi Sanctae Marthae detrahimus integrum territorium paroeciarum, quae sunt: Inmaculada Concepción en Plato; Nuestra Señora de la Candelaria en El Banco; Nuestra Señora de Santa Ana; Nuestra Señora del Carmen en Guamal; San Sebastián de Tenerife; San Sebastián; San Zenón; Santa Catalina de Alejandrı́a en Chibolo et Santo Cristo en Ariguani; a dioecesi autem Valleduparensi integrum territorium separamus paroeciarum vulgo appellatarum: Inmaculada Concepción en Chimichagua et San Martı́n en Astrea: ex detractis territoriis nova constituitur dioecesis, Bancoënsis appellanda, quae iisdem teminatur finibus quibus supra memoratae paroeciae simul sumptae circumscribuntur. Novae dioecesis sedem in loco El Banco locamus, templumque ibidem Beatae Mariae Virgini « de la Candelaria » dicatum ad gradum evehimus ecclesiae Cathedralis, cunctis consentaneis concessis iuribus et privilegiis. Novam constitutam Ecclesiam Metropolitanae Sedi Barranquillensi suffraganeam facimus eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi illius Sedis pro tempore subicimus. Congruam Praesulis sustentationem novae dioecesis Curiae emolumenta, fidelium oblationes et portio procurabunt, quae ei obveniet ex divisione, ad normam can. 122 C.I.C., bonorum quae Acta Benedicti Pp. XVI 109 antehac ad Mensas Episcopales atque ad dioecesim Sanctae Marthae necnon ad dioecesim Valleduparensem pertinuerunt. Consilium Presbyterale, collegium Consultorum et Consilium rebus oeconomicis tractandis constituantur, qui ipsi Episcopo opem ferant. Quoad seminarii institutionem atque sacrorum candidatorum formationem praescripta iuris communis et Congregationis de Institutione Catholica serventur. Permanens sacerdotum institutio etiam curetur. Sacerdotes selecti ad studia complenda Romam mittantur, si fieri potest. Simul atque novae dioecesis constitutio ad effectum deducta erit, eo ipso sacerdotes Ecclesiae illi censeantur assignati in cuius territorio officium ecclesiasticum habent, ceteri vero sacerdotes, seminariique tirones illi Ecclesiae in cuius territorio legitimum detinent domicilium. Acta et documenta quae in universum novam dioecesim respiciunt, a Curiis Sanctae Marthae et Valleduparensi ad Curiam Bancoënsem diligenter tranferantur. Ad haec tandem explenda quae per has Litteras iussimus, Venerabilem Fratrem Beniaminum Stella legamus, quem antea memoravimus, facta etiam potestate subdelegandi quemlibet virum in ecclesiastica potestate constitutum. Re denique ad exitum perducta, documenta apparentur, quorum sincera exempla ad Congregationem pro Episcopis diligenter mittantur, contrariis rebus minime obsistentibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die septimo decimo mensis Ianuarii, anno Domini bismillesimo sexto, Pontificatus Nostri primo. e Angelus card. Sodano e Ioannes B. card. Re Secretarius Status Congr. pro Episcopis Praef. Brennus Chestle, Protonot. Apost. Emmanuel Fernandez, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 27.162 110 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale HOMILIAE I In Sacramenti Baptismi administratione.* Cari genitori, padrini e madrine, Cari fratelli e sorelle! Che cosa succede nel Battesimo? Che cosa ci si aspetta dal Battesimo? Voi avete dato una risposta sulla soglia di questa Cappella: aspettiamo per i nostri bambini la vita eterna. Questo è lo scopo del Battesimo. Ma, come può essere realizzato? Come il Battesimo può dare la vita eterna? Che cosa è la vita eterna? Si potrebbe dire con parole più semplici: aspettiamo per questi nostri bambini una vita buona; la vera vita; la felicità anche in un futuro ancora sconosciuto. Noi non siamo in grado di assicurare questo dono per tutto l’arco del futuro sconosciuto e, perciò, ci rivolgiamo al Signore per ottenere da Lui questo dono. Alla domanda: « Come accadrà questo? » possiamo dare due risposte. La prima: nel Battesimo ciascun bambino viene inserito in una compagnia di amici che non lo abbandonerà mai nella vita e nella morte, perché questa compagnia di amici è la famiglia di Dio, che porta in sé la promessa dell’eternità. Questa compagnia di amici, questa famiglia di Dio, nella quale adesso il bambino viene inserito, lo accompagnerà sempre anche nei giorni della sofferenza, nelle notti oscure della vita; gli darà consolazione, conforto, luce. Questa compagnia, questa famiglia gli darà parole di vita eterna. Parole di luce che rispondono alle grandi sfide della vita e danno l’indicazione giusta circa la strada da prendere. Questa compagnia offre al bambino consolazione e conforto, l’amore di Dio anche sulla soglia della morte, nella valle oscura della morte. Gli darà amicizia, gli darà vita. E questa compagnia, assolutamente affidabile, non scomparirà mai. Nessuno di noi sa che cosa succederà nel nostro pianeta, nella nostra Europa, nei prossimi cinquanta, sessanta, settanta anni. Ma, su un punto siamo sicuri: la famiglia di Dio sarà sempre presente e chi appartiene a questa famiglia non sarà mai solo, avrà sempre l’amicizia sicura di Colui che è la vita. * Die 8 Ianuarii 2006. Textus hic viva voce, sine scripto, a Summo Pontifice est prolatus. Acta Benedicti Pp. XVI 111 E cosı̀ siamo arrivati alla seconda risposta. Questa famiglia di Dio, questa compagnia di amici è eterna, perché è comunione con Colui che ha vinto la morte, che ha in mano le chiavi della vita. Essere nella compagnia, nella famiglia di Dio, significa essere in comunione con Cristo, che è vita e dà amore eterno oltre la morte. E se possiamo dire che amore e verità sono fonte di vita, sono la vita — e una vita senza amore non è vita — possiamo dire che questa compagnia con Colui che è vita realmente, con Colui che è il Sacramento della vita, risponderà alla vostra aspettativa, alla vostra speranza. Sı̀, il Battesimo inserisce nella comunione con Cristo e cosı̀ dà vita, la vita. Abbiamo cosı̀ interpretato il primo dialogo che abbiamo avuto qui, sulla soglia della Cappella Sistina. Adesso, dopo la benedizione dell’acqua, seguirà un secondo dialogo di grande importanza. Il contenuto è questo: il Battesimo — come abbiamo visto — è un dono; il dono della vita. Ma un dono deve essere accolto, deve essere vissuto. Un dono di amicizia implica un « sı̀ » all’amico e implica un « no » a quanto non è compatibile con questa amicizia, a quanto è incompatibile con la vita della famiglia di Dio, con la vita vera in Cristo. E cosı̀, in questo secondo dialogo, vengono pronunciati tre « no » e tre « sı̀ ». Si dice « no » e si rinuncia alle tentazioni, al peccato, al diavolo. Queste cose le conosciamo bene, ma forse proprio perché le abbiamo sentite troppe volte, queste parole non ci dicono tanto. Allora dobbiamo un po’ approfondire i contenuti di questi « no ». A che cosa diciamo « no »? Solo cosı̀ possiamo capire a che cosa vogliamo dire « sı̀ ». Nella Chiesa antica questi « no » erano riassunti in una parola che per gli uomini di quel tempo era ben comprensibile: si rinuncia — cosı̀ si diceva — alla « pompa diaboli », cioè alla promessa di vita in abbondanza, di quell’apparenza di vita che sembrava venire dal mondo pagano, dalle sue libertà, dal suo modo di vivere solo secondo ciò che piaceva. Era quindi un « no » ad una cultura apparentemente di abbondanza di vita, ma che in realtà era una « anticultura » della morte. Era il « no » a quegli spettacoli dove la morte, la crudeltà, la violenza erano diventati divertimento. Pensiamo a quanto si realizzava nel Colosseo o qui, nei giardini di Nerone, dove gli uomini erano accesi come torce viventi. La crudeltà e la violenza erano divenuti un motivo di divertimento, una vera perversione della gioia, del vero senso della vita. Questa « pompa diaboli », questa « anticultura » della morte era una perversione della gioia, era amore della menzogna, della truffa, era abuso del corpo come merce e come commercio. 112 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale E se adesso riflettiamo, possiamo dire che anche nel nostro tempo è necessario dire un « no » alla cultura ampiamente dominante della morte. Un’« anticultura » che si manifesta, per esempio, nella droga, nella fuga dal reale verso l’illusorio, verso una felicità falsa che si esprime nella menzogna, nella truffa, nell’ingiustizia, nel disprezzo dell’altro, della solidarietà, della responsabilità per i poveri e per i sofferenti; che si esprime in una sessualità che diventa puro divertimento senza responsabilità, che diventa una « cosificazione » — per cosı̀ dire — dell’uomo, che non è più considerato persona, degno di un amore personale che esige fedeltà, ma diventa merce, un mero oggetto. A questa promessa di apparente felicità, a questa « pompa » di una vita apparente che in realtà è solo strumento di morte, a questa « anticultura » diciamo « no », per coltivare la cultura della vita. Per questo il « sı̀ » cristiano, dai tempi antichi fino ad oggi, è un grande « sı̀ » alla vita. Questo è il nostro « sı̀ » a Cristo, il « sı̀ » al vincitore della morte e il « sı̀ » alla vita nel tempo e nell’eternità. Come in questo dialogo battesimale il « no » è articolato in tre rinunce, cosı̀ anche il « sı̀ » è articolato in tre adesioni: « sı̀ » al Dio vivente, cioè a un Dio creatore, ad una ragione creatrice che dà senso al cosmo e alla nostra vita; « sı̀ » a Cristo, cioè a un Dio che non è rimasto nascosto ma che ha un nome, che ha parole, che ha corpo e sangue; a un Dio concreto che ci dà la vita e ci mostra la strada della vita; « sı̀ » alla comunione della Chiesa, nella quale Cristo è il Dio vivente, che entra nel nostro tempo, entra nella nostra professione, entra nella vita di ogni giorno. Potremmo anche dire che il volto di Dio, il contenuto di questa cultura della vita, il contenuto del nostro grande « sı̀ », si esprime nei dieci Comandamenti, che non sono un pacco di proibizioni, di « no », ma presentano in realtà una grande visione di vita. Sono un « sı̀ » a un Dio che dà senso al vivere (i tre primi comandamenti); « sı̀ » alla famiglia (quarto comandamento); « sı̀ » alla vita (quinto comandamento); « sı̀ » all’amore responsabile (sesto comandamento); « sı̀ » alla solidarietà, alla responsabilità sociale, alla giustizia (settimo comandamento); « sı̀ » alla verità (ottavo comandamento), « sı̀ » al rispetto dell’altro e di ciò che gli è proprio (nono e decimo comandamento). Questa è la filosofia della vita, è la cultura della vita, che diviene concreta e praticabile e bella nella comunione con Cristo, il Dio vivente, che cammina con noi nella compagnia dei suoi amici, nella grande famiglia della Chiesa. Il Battesimo è dono di vita. È un « sı̀ » alla sfida di vivere veramente la vita, dicendo il « no » all’attacco della morte che si presenta con la maschera della vita; ed è Acta Benedicti Pp. XVI 113 « sı̀ » al grande dono della vera vita, che si è fatta presente nel volto di Cristo, il quale si dona a noi nel Battesimo e poi nell’Eucaristia. Questo ho detto come breve commento alle parole che nel dialogo battesimale interpretano quanto si realizza in questo Sacramento. Oltre alle parole, abbiamo i gesti ed i simboli, ma sarò molto breve nell’indicarli. Il primo gesto lo abbiamo già compiuto: è il segno della croce, che ci viene dato come scudo che deve proteggere questo bambino nella sua vita; è come un « indicatore » per la strada della vita, perché la croce è il riassunto della vita di Gesù. Poi vi sono gli elementi: l’acqua, l’unzione con l’olio, il vestito bianco e la fiamma della candela. L’acqua è simbolo della vita: il Battesimo è vita nuova in Cristo. L’olio è simbolo della forza, della salute, della bellezza, perché realmente è bello vivere in comunione con Cristo. Poi il vestito bianco, come espressione della cultura della bellezza, della cultura della vita. Ed infine la fiamma della candela, come espressione della verità che risplende nelle oscurità della storia e ci indica chi siamo, da dove veniamo e dove dobbiamo andare. Cari padrini e madrine, cari genitori, cari fratelli, ringraziamo in questo giorno il Signore, perché Dio non si nasconde dietro le nuvole del mistero impenetrabile, ma, come ha detto il Vangelo di oggi, ha aperto i cieli, si è mostrato, parla con noi ed è con noi; vive con noi e ci guida nella nostra vita. Ringraziamo il Signore per questo dono e preghiamo per i nostri bambini, perché abbiano realmente la vita, quella vera, la vita eterna. Amen. II In Vesperarum celebratione apud Basilicam Sancti Pauli de Urbe.* Cari fratelli e sorelle! In questo giorno, nel quale si celebra la conversione dell’apostolo Paolo, concludiamo, riuniti in fraterna assemblea liturgica, l’annuale Settimana di preghiera per l’unità dei cristiani. È significativo che la memoria della conversione dell’Apostolo delle genti coincida con la giornata finale di questa importante Settimana, in cui con particolare intensità domandiamo a Dio il * Die 25 Ianuarii 2006. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 114 dono prezioso dell’unità tra tutti i cristiani, facendo nostra l’invocazione che Gesù stesso elevò al Padre per i suoi discepoli: « Perché tutti siano una sola cosa. Come tu, Padre, sei in me e io in te, siano anch’essi in noi una cosa sola, perché il mondo creda che tu mi hai mandato ».1 L’aspirazione di ogni Comunità cristiana e di ogni singolo fedele all’unità e la forza per realizzarla sono un dono dello Spirito Santo e vanno di pari passo con una sempre più profonda e radicale fedeltà al Vangelo.2 Ci rendiamo conto che alla base dell’impegno ecumenico c’è la conversione del cuore, come afferma chiaramente il Concilio Vaticano II: « Ecumenismo vero non c’è senza interiore conversione; poiché il desiderio dell’unità nasce e matura dal rinnovamento della mente, dall’abnegazione di se stessi e dalla liberissima effusione della carità ».3 Deus caritas est,4 Dio è amore. Su questa solida roccia poggia tutta intera la fede della Chiesa. In particolare, si basa su di essa la paziente ricerca della piena comunione tra tutti i discepoli di Cristo: fissando lo sguardo su questa verità, culmine della divina rivelazione, le divisioni, pur mantenendo la loro dolorosa gravità, appaiono superabili e non ci scoraggiano. Il Signore Gesù, che con il sangue della sua Passione ha abbattuto « il muro di separazione » dell’« inimicizia »,5 non mancherà di concedere a quanti lo invocano con fede la forza per rimarginare ogni lacerazione. Ma occorre sempre ripartire da qui: Deus caritas est. Al tema dell’amore ho voluto dedicare la mia prima Enciclica, che proprio oggi è stata pubblicata e questa felice coincidenza con la conclusione della Settimana di preghiera per l’unità dei cristiani ci invita a considerare questo nostro incontro, ma, ben più in là, tutto il cammino ecumenico nella luce dell’amore di Dio, dell’Amore che è Dio. Se già sotto il profilo umano l’amore si manifesta come una forza invincibile, che cosa dobbiamo dire noi, che « abbiamo riconosciuto e creduto all’amore che Dio ha per noi »? 6 L’amore vero non annulla le legittime differenze, ma le armonizza in una superiore unità, che non viene imposta dall’esterno, ma che dall’interno dà forma, per cosı̀ dire, all’insieme. È il mistero della comunione, che come unisce l’uomo e la donna in quella comunità d’amore e di vita che è il matrimonio, cosı̀ forma la Chiesa quale comunità d’amore, componendo in unità una multiforme ricchezza di doni, di tradizioni. Al servizio di tale unità 1 2 3 4 5 6 Gv 17, 21. Cfr Enc. Ut unum sint, 15. Decr. Unitatis redintegratio, 7. 1 Gv 4, 8.16. Ef 2, 14. 1 Gv 4, 16. Acta Benedicti Pp. XVI 115 d’amore è posta la Chiesa di Roma che, secondo l’espressione di sant’Ignazio di Antiochia, « presiede alla carità ».7 Davanti a voi, cari fratelli e sorelle, desidero oggi rinnovare l’affidamento a Dio del mio peculiare ministero petrino, invocando su di esso la luce e la forza dello Spirito Santo, affinché favorisca sempre la fraterna comunione tra tutti i cristiani. Il tema dell’amore lega in profondità le due brevi letture bibliche dell’odierna liturgia vespertina. Nella prima, la carità divina è la forza che trasforma la vita di Saulo di Tarso e ne fa l’Apostolo delle genti. Scrivendo ai cristiani di Corinto, san Paolo confessa che la grazia di Dio ha operato in lui l’evento straordinario della conversione: « Per grazia di Dio sono quello che sono, e la sua grazia in me non è stata vana ».8 Da una parte sente il peso di essere stato di ostacolo alla diffusione del messaggio di Cristo, ma nel contempo vive nella gioia di avere incontrato il Signore risorto e di essere stato illuminato e trasformato dalla sua luce. Egli conserva una costante memoria di quell’evento che ha cambiato la sua esistenza, evento talmente importante per la Chiesa intera che negli Atti degli Apostoli vi si fa riferimento ben tre volte.9 Sulla via di Damasco, Saulo sentı̀ lo sconvolgente interrogativo: « Perché mi perseguiti? ». Caduto a terra e interiormente turbato, domandò: « Chi sei, o Signore? », ottenendo quella risposta che è alla base della sua conversione: « Io sono Gesù, che tu perseguiti ».10 Paolo comprese in un istante ciò che avrebbe espresso poi nei suoi scritti, che la Chiesa forma un corpo unico di cui Cristo è il Capo. Cosı̀, da persecutore dei cristiani diventò l’Apostolo delle genti. Nel brano evangelico di Matteo, che poc’anzi abbiamo ascoltato, l’amore opera come principio che unisce i cristiani e fa sı̀ che la loro preghiera unanime venga esaudita dal Padre celeste. Dice Gesù: « Se due di voi sopra la terra si accorderanno per domandare qualunque cosa, il Padre mio che è nei cieli ve la concederà ».11 Il verbo che l’evangelista usa per « si accorderanno » è rtluxmg*rxrim: c’è il riferimento ad una « sinfonia » dei cuori. È questo che ha presa sul cuore di Dio. L’accordo nella preghiera risulta dunque importante ai fini del suo accoglimento da parte del Padre celeste. Il chiedere insieme segna già un passo verso l’unità tra coloro che chiedono. Ciò non significa certa7 8 9 10 11 Ad Rom 1, 1. 1 Cor 15, 10. Cfr At 9, 3-9; 22, 6-11; 26, 12-18. At 9, 4-5. Mt 18, 19. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 116 mente che la risposta di Dio venga in qualche modo determinata dalla nostra domanda. Lo sappiamo bene: l’auspicato compimento dell’unità dipende in primo luogo dalla volontà di Dio, il cui disegno e la cui generosità superano la comprensione dell’uomo e le sue stesse richieste ed attese. Contando proprio sulla bontà divina, intensifichiamo la nostra preghiera comune per l’unità, che è un mezzo necessario e quanto mai efficace, come ha ricordato Giovanni Paolo II nell’Enciclica Ut unum sint: « Sulla via ecumenica verso l’unità, il primato spetta senz’altro alla preghiera comune, all’unione orante di coloro che si stringono insieme attorno a Cristo stesso ».12 Analizzando poi più profondamente questi versetti evangelici, comprendiamo meglio la ragione per cui il Padre risponderà positivamente alla domanda della comunità cristiana: « Perché — dice Gesù — dove sono due o tre riuniti nel mio nome, io sono in mezzo a loro ». È la presenza di Cristo che rende efficace la preghiera comune di coloro che sono riuniti nel suo nome. Quando i cristiani si raccolgono per pregare, Gesù stesso è in mezzo a loro. Essi sono uno con Colui che è l’unico mediatore tra Dio e gli uomini. La Costituzione sulla Sacra Liturgia del Concilio Vaticano II si riferisce proprio a questo passo del Vangelo per indicare uno dei modi della presenza di Cristo: « Quando la Chiesa prega e canta i Salmi, è presente Lui che ha promesso: “Dove sono due o tre riuniti nel mio nome, io sono in mezzo a loro” 13 ».14 Commentando questo testo dell’evangelista Matteo, san Giovanni Crisostomo si chiede: « Ebbene, non ci sono due o tre che si riuniscono nel suo nome? Ci sono — egli risponde — ma raramente ».15 Questa sera provo un’immensa gioia nel vedere una cosı̀ nutrita ed orante assemblea, che implora in modo « sinfonico » il dono dell’unità. A tutti e a ciascuno rivolgo il mio cordiale saluto. Saluto con particolare affetto i fratelli delle altre Chiese e Comunità ecclesiali di questa Città, uniti nell’unico battesimo, che ci fa membra dell’unico Corpo mistico di Cristo. Sono appena trascorsi 40 anni da quando, proprio in questa Basilica, il 5 dicembre del 1965, il Servo di Dio Paolo VI, di felice memoria, celebrò la prima preghiera comune, a conclusione del Concilio Vaticano II, con la solenne presenza dei Padri conciliari e la partecipazione attiva degli Osservatori delle altre Chiese e Comunità ecclesiali. In seguito, l’amato Giovanni Paolo II ha continuato con perseveranza la tradizione di 12 13 14 15 N. 22. Mt 18, 20. Sacrosanctum Concilium, 7. Omelie sul Vangelo di Matteo, 60, 3. Acta Benedicti Pp. XVI 117 concludere qui la Settimana di preghiera. Sono certo che questa sera entrambi ci guardano dal Cielo e si uniscono alla nostra preghiera. Fra coloro che prendono parte a questa nostra assemblea vorrei specialmente salutare e ringraziare il gruppo dei delegati di Chiese, di Conferenze Episcopali, di Comunità cristiane e di organismi ecumenici che avviano la preparazione della Terza Assemblea Ecumenica Europea, in programma a Sı̀biu, in Romania, nel settembre del 2007, sul tema: « La luce di Cristo illumina tutti. Speranza di rinnovamento e unità in Europa ». Sı̀, cari fratelli e sorelle, noi cristiani abbiamo il compito di essere, in Europa e tra tutti i popoli, « luce del mondo ».16 Voglia Iddio concederci di raggiungere presto l’auspicata piena comunione. La ricomposizione della nostra unità darà maggiore efficacia all’evangelizzazione. L’unità è la nostra comune missione; è la condizione perché la luce di Cristo si diffonda più efficacemente in ogni angolo del mondo e gli uomini si convertano e siano salvati. Quanta strada sta dinanzi a noi! Eppure non perdiamo la fiducia, anzi con più lena riprendiamo il cammino insieme. Cristo ci precede e ci accompagna. Noi contiamo sulla sua indefettibile presenza; da Lui umilmente e instancabilmente imploriamo il prezioso dono dell’unità e della pace. III In Die Internationali Vitae consecratae dicato.* Cari fratelli e sorelle! L’odierna festa della Presentazione al tempio di Gesù, a quaranta giorni dalla sua nascita, pone davanti ai nostri occhi un momento particolare della vita della santa Famiglia: secondo la legge mosaica, il piccolo Gesù viene portato da Maria e Giuseppe nel tempio di Gerusalemme per essere offerto al Signore.1 Simeone ed Anna, ispirati da Dio, riconoscono in quel Bambino il Messia tanto atteso e profetizzano su di Lui. Siamo in presenza di un mistero, 16 Mt 5, 14. —————— * Die 2 Februarii 2006. 1 Cfr Lc 2, 22. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 118 semplice e solenne al tempo stesso, nel quale la santa Chiesa celebra Cristo, il Consacrato del Padre, primogenito della nuova umanità. La suggestiva processione dei ceri all’inizio della nostra celebrazione ci ha fatto rivivere il maestoso ingresso, cantato nel Salmo responsoriale, di Colui che è « il re della gloria », « il Signore potente in battaglia ».2 Ma chi è il Dio potente che entra nel tempio? È un Bambino; è il Bambino Gesù, tra le braccia di sua madre, la Vergine Maria. La santa Famiglia compie quanto prescriveva la Legge: la purificazione della madre, l’offerta del primogenito a Dio e il suo riscatto mediante un sacrificio. Nella prima Lettura la Liturgia parla dell’oracolo del profeta Malachia: « Subito entrerà nel suo tempio il Signore ».3 Queste parole comunicano tutta l’intensità del desiderio che ha animato l’attesa da parte del popolo ebreo nel corso dei secoli. Entra finalmente nella sua casa « l’angelo dell’alleanza » e si sottomette alla Legge: viene a Gerusalemme per entrare in atteggiamento di obbedienza nella casa di Dio. Il significato di questo gesto acquista una prospettiva più ampia nel brano della Lettera agli Ebrei, proclamato oggi come seconda Lettura. Qui ci viene presentato Cristo, il mediatore che unisce Dio e l’uomo abolendo le distanze, eliminando ogni divisione e abbattendo ogni muro di separazione. Cristo viene come nuovo « sommo sacerdote misericordioso e fedele nelle cose che riguardano Dio, allo scopo di espiare i peccati del popolo ».4 Notiamo cosı̀ che la mediazione con Dio non si attua più nella santità-separazione del sacerdozio antico, ma nella solidarietà liberante con gli uomini. Egli inizia, ancora Bambino, a camminare sulla via dell’obbedienza, che percorrerà fino in fondo. Lo pone ben in luce la Lettera agli Ebrei quando dice: « Nei giorni della sua vita terrena offrı̀ preghiere e suppliche... a colui che poteva liberarlo da morte ... Pur essendo Figlio, imparò l’obbedienza dalle cose che patı̀ e, reso perfetto, divenne causa di salvezza eterna per tutti coloro che gli obbediscono ».5 La prima persona che si associa a Cristo sulla via dell’obbedienza, della fede provata e del dolore condiviso è sua madre Maria. Il testo evangelico ce la mostra nell’atto di offrire il Figlio: un’offerta incondizionata che la coinvolge in prima persona: Maria è Madre di Colui che è « gloria del suo popolo Israele » e « luce per illuminare le genti », ma anche « segno di contraddizione ».6 2 3 4 5 6 Sal 23, 7.8. Mal 3, 1. Eb 2, 17. Cfr Eb 5, 7-9. Cfr Lc 2, 32.34. Acta Benedicti Pp. XVI 119 E lei stessa, nella sua anima immacolata, dovrà essere trafitta dalla spada del dolore, mostrando cosı̀ che il suo ruolo nella storia della salvezza non si esaurisce nel mistero dell’Incarnazione, ma si completa nell’amorosa e dolorosa partecipazione alla morte e alla risurrezione del Figlio suo. Portando il Figlio a Gerusalemme, la Vergine Madre lo offre a Dio come vero Agnello che toglie i peccati del mondo; lo porge a Simeone e ad Anna quale annuncio di redenzione; lo presenta a tutti come luce per un cammino sicuro sulla via della verità e dell’amore. Le parole che in quest’incontro affiorano sulle labbra del vecchio Simeone — « I miei occhi han visto la tua salvezza » 7 — trovano eco nell’animo della profetessa Anna. Queste persone giuste e pie, avvolte dalla luce di Cristo, possono contemplare nel Bambino Gesù « il conforto d’Israele ».8 La loro attesa si trasforma cosı̀ in luce che rischiara la storia. Simeone è portatore di un’antica speranza e lo Spirito del Signore parla al suo cuore: per questo può contemplare colui che molti profeti e re avevano desiderato vedere, Cristo, luce che illumina le genti. In quel Bambino riconosce il Salvatore, ma intuisce nello Spirito che intorno a Lui si giocheranno i destini dell’umanità, e che dovrà soffrire molto da parte di quanti lo rifiuteranno; ne proclama l’identità e la missione di Messia con le parole che formano uno degli inni della Chiesa nascente, dal quale si sprigiona tutta l’esultanza comunitaria ed escatologica dell’attesa salvifica realizzata. L’entusiasmo è cosı̀ grande che vivere e morire sono la stessa cosa, e la « luce » e la « gloria » diventano una rivelazione universale. Anna è « profetessa », donna saggia e pia che interpreta il senso profondo degli eventi storici e del messaggio di Dio in essi celato. Per questo può « lodare Dio » e parlare « del Bambino a tutti coloro che aspettavano la redenzione di Gerusalemme ».9 La lunga vedovanza dedita al culto nel tempio, la fedeltà ai digiuni settimanali, la partecipazione all’attesa di quanti anelavano il riscatto d’Israele si concludono nell’incontro con il Bambino Gesù. Cari fratelli e sorelle, in questa festa della Presentazione del Signore la Chiesa celebra la Giornata della Vita Consacrata. Si tratta di un’opportuna occasione per lodare il Signore e ringraziarlo del dono inestimabile che la vita consacrata nelle sue differenti forme rappresenta; è al tempo stesso uno stimolo a promuovere in tutto il popolo di Dio la conoscenza e la stima per chi è 7 8 9 Lc 2, 30. Lc 2, 25. Lc 2, 38. 120 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale totalmente consacrato a Dio. Come, infatti, la vita di Gesù, nella sua obbedienza e dedizione al Padre, è parabola vivente del « Dio con noi », cosı̀ la concreta dedizione delle persone consacrate a Dio e ai fratelli diventa segno eloquente della presenza del Regno di Dio per il mondo di oggi. Il vostro modo di vivere e di operare è in grado di manifestare senza attenuazioni la piena appartenenza all’unico Signore; la vostra completa consegna nelle mani di Cristo e della Chiesa è un annuncio forte e chiaro della presenza di Dio in un linguaggio comprensibile ai nostri contemporanei. È questo il primo servizio che la vita consacrata rende alla Chiesa e al mondo. All’interno del Popolo di Dio essi sono come sentinelle che scorgono e annunciano la vita nuova già presente nella nostra storia. Mi rivolgo ora in modo speciale a voi, cari fratelli e sorelle che avete abbracciato la vocazione di speciale consacrazione, per salutarvi con affetto e ringraziarvi di cuore per la vostra presenza. Un saluto speciale rivolgo a Mons. Franc Rodé, Prefetto della Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica, e ai suoi collaboratori, che concelebrano con me in questa Santa Messa. Il Signore rinnovi ogni giorno in voi e in tutte le persone consacrate la risposta gioiosa al suo amore gratuito e fedele. Cari fratelli e sorelle, come ceri accesi, irradiate sempre e in ogni luogo l’amore di Cristo, luce del mondo. Maria Santissima, la Donna consacrata, vi aiuti a vivere appieno questa vostra speciale vocazione e missione nella Chiesa per la salvezza del mondo. Amen! Acta Benedicti Pp. XVI 121 ALLOCUTIONES I Ad Corpus Legatorum apud Apostolicam Sedem.* Excellences, Mesdames et Messieurs, C’est avec joie que je vous accueille tous pour cette rencontre traditionnelle du Pape avec le Corps diplomatique accrédité près le Saint-Siège. Après la célébration des grandes fêtes chrétiennes de Noël et de l’Épiphanie, l’Église vit encore de cette joie: c’est une grande joie, parce qu’elle provient de la présence de l’Emmanuel — Dieu avec nous —, mais c’est aussi une joie intérieure, parce qu’elle est vécue dans le cadre domestique de la Sainte Famille, dont l’Église, en ces jours, parcourt à nouveau l’histoire simple et exemplaire, en s’y associant intimement; en même temps, c’est une joie qu’il faut communiquer, parce que la vraie joie ne peut être isolée sans s’affaiblir ni s’éteindre. À vous tous donc, Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs, aux Peuples et aux Gouvernements que vous représentez dignement, à vos chères familles, à vos Collaborateurs, j’adresse mes vœux de joie chrétienne. Qu’elle soit la joie de la fraternité universelle apportée par le Christ, une joie riche des vraies valeurs et ouverte au partage généreux. Qu’elle vous accompagne et qu’elle grandisse chaque jour de l’année qui vient de commencer. Votre Doyen, Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs, a exprimé les vœux du Corps diplomatique, interprétant vos sentiments avec délicatesse. À lui et à vous vont mes remerciements. Il a mentionné aussi certains des nombreux et graves problèmes qui agitent le monde d’aujourd’hui. Ils sont l’objet de votre sollicitude comme de celle du Saint-Siège et de l’Église catholique dans le monde entier, solidaire de toute souffrance, de toute espérance et de tout effort qui accompagne le chemin de l’homme. Nous nous sentons ainsi comme unis dans une mission commune, qui nous place toujours face à de nouveaux et formidables défis. Toutefois, nous les affrontons avec confiance, dans la volonté de nous soutenir mutuellement — chacun selon sa propre tâche —, tournés vers de grands buts communs. * Die 9 Ianuarii 2006. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 122 J’ai dit « notre mission commune ». Et quelle est-elle sinon la paix? L’Église ne fait rien d’autre que de répandre le message du Christ, venu — comme l’écrit l’Apôtre Paul dans la Lettre aux Éphésiens — pour annoncer la paix à ceux qui étaient loin et à ceux qui étaient proches.1 Et vous, éminents représentants diplomatiques de vos peuples, en raison de votre statut,2 vous avez entre autres la noble tâche suivante: promouvoir des relations internationales amicales. C’est bien d’elles en réalité que la paix se nourrit. La paix — nous le constatons douloureusement — reste en de nombreuses parties du monde entravée, blessée ou menacée. Quel est le chemin vers la paix? Dans le message que j’ai adressé pour la célébration de la Journée mondiale de la Paix de cette année, j’ai estimé pouvoir affirmer: « Là où l’homme se laisse éclairer par la splendeur de la vérité, il entreprend presque naturellement le chemin de la paix ».3 Dans la vérité, la paix. Considérant la situation du monde d’aujourd’hui, où, parallèlement à de funestes scénarios de conflits armés, ouverts ou latents, ou seulement apaisés en apparence, on peut — grâce à Dieu — relever un effort courageux et tenace en faveur de la paix de la part de beaucoup d’hommes et de nombreuses institutions, je voudrais, à la manière d’un encouragement fraternel, proposer quelques réflexions, que je dégage en quelques simples énoncés. Le premier: l’engagement pour la vérité est l’âme de la justice. Celui qui est engagé pour la vérité ne peut pas ne pas refuser la loi du plus fort, qui vit de mensonge et qui, au niveau national et international, a tant de fois émaillé de tragédies l’histoire des hommes. Le mensonge se revêt souvent d’une apparente vérité, mais en réalité il est toujours sélectif et tendancieux, orienté de manière égoı̈ste vers une instrumentalisation de l’homme et, en définitive, vers sa soumission. Des systèmes politiques du passé, mais non seulement du passé, en sont une preuve amère. À l’opposé se situent la vérité et la véracité, qui portent à la rencontre d’autrui, à sa reconnaissance et à l’entente: par la splendeur qui lui est propre — la splendor veritatis —, la vérité ne peut pas ne pas se répandre; et l’amour du vrai est, par son dynamisme intrinsèque, tout tourné vers une compréhension impartiale et équitable, et vers le partage, en dépit de toutes sortes de difficultés. Votre expérience de diplomates ne peut pas ne pas confirmer que, même dans les relations internationales, la recherche de la vérité réussit à faire 1 2 3 Cf. 2, 17. Cf. Convention de Vienne sur les relations diplomatiques, 18 avril 1961, art. 3, 1, e. N. 3. Acta Benedicti Pp. XVI 123 apparaı̂tre les diversités jusque dans leurs plus subtiles nuances, et les exigences qui s’ensuivent, et pour cela même aussi les limites à respecter et à ne pas dépasser, pour la protection de tous les intérêts légitimes des parties. Cette même recherche de la vérité vous porte également à affirmer avec force ce que tous ont en commun, qui appartient à la nature même des personnes, de tout peuple et de toute culture, et qui doit être pareillement respecté. Quand ces aspects, distincts et complémentaires — la diversité et l’égalité —, sont connus et reconnus, alors les problèmes peuvent se résoudre et les dissensions s’apaiser selon la justice; des ententes profondes et durables sont possibles. Tandis que, lorsque l’un de ces aspects est méconnu ou que l’on n’en tient pas compte, c’est alors que se font jour l’incompréhension, le conflit, la tentation de la violence et des abus de pouvoir. Avec une évidence presque exemplaire, ces considérations me semblent applicables en ce point névralgique de la scène mondiale que reste la Terre Sainte. L’État d’Israël doit pouvoir y exister pacifiquement, conformément aux normes du droit international; le Peuple palestinien doit également pouvoir y développer sereinement ses institutions démocratiques pour un avenir libre et prospère. De telles considérations peuvent s’appliquer de manière plus large dans le contexte mondial actuel, où l’on parle non sans raison du danger d’un choc des civilisations. Ce danger est rendu plus aigu par le terrorisme organisé, qui s’étend désormais au niveau planétaire. Les causes en sont nombreuses et complexes, les causes idéologiques et politiques, mêlées à des conceptions religieuses aberrantes, n’en sont pas les moindres. Le terrorisme n’hésite pas à frapper des personnes innocentes, sans aucune distinction, ou à mettre à exécution des chantages inhumains, suscitant la panique de populations entières, dans le but de contraindre les responsables politiques à satisfaire les desseins des terroristes eux-mêmes. Aucune circonstance ne peut justifier cette activité criminelle, qui couvre d’infamie celui qui l’accomplit et qui est d’autant plus blâmable qu’elle se pare du bouclier d’une religion, rabaissant ainsi au niveau de son aveuglement et de sa perversion morale la pure vérité de Dieu. L’engagement pour la vérité de la part des diplomaties, tant au niveau bilatéral que multilatéral, peut apporter une contribution essentielle, car les diversités indéniables qui caractérisent des peuples de différentes parties du monde et leurs cultures peuvent se rassembler non seulement dans une coexis- 124 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale tence tolérante, mais dans un projet d’humanité plus haut et plus riche. Au cours des siècles passés, les échanges culturels entre judaı̈sme et hellénisme, entre monde romain, monde germanique et monde slave, de même qu’entre monde arabe et monde européen, ont fécondé la culture et favorisé les sciences et les civilisations. Il devrait en être de nouveau ainsi aujourd’hui — et dans une mesure plus grande encore! —, les possibilités d’échange et de compréhension réciproque étant de fait beaucoup plus favorables. C’est pourquoi il faut avant tout souhaiter aujourd’hui que soit supprimé tout obstacle à l’accès à l’information par la presse et par les moyens informatiques modernes, et que s’intensifient en outre les échanges entre enseignants et étudiants des disciplines humanistes des universités des diverses régions culturelles. Le deuxième énoncé que je voudrais proposer est le suivant: l’engagement pour la vérité donne fondement et vigueur au droit à la liberté. La grandeur singulière de l’être humain a sa racine ultime en ceci: l’homme peut connaı̂tre la vérité. Et l’homme veut la connaı̂tre. Mais la vérité peut seulement être atteinte dans la liberté. Cela vaut pour toutes les vérités, comme il ressort de l’histoire des sciences; mais cela est vrai de manière éminente pour les vérités dans lesquelles est en jeu l’homme lui-même en tant que tel, les vérités de l’esprit: celles qui concernent le bien et le mal, les grandes finalités et perspectives de vie, la relation à Dieu. Car on ne peut les atteindre sans qu’en découlent de profondes conséquences pour la conduite de sa propre vie. Et une fois librement faites siennes, ces vérités ont ensuite besoin d’espaces de liberté pour pouvoir être vécues dans toutes les dimensions de la vie humaine. C’est ici que s’insèrent naturellement l’activité de tous les États, de même que l’activité diplomatique entre les États. Dans les développements actuels du droit international, on perçoit avec une sensibilité croissante qu’aucun Gouvernement ne peut se dispenser du devoir de garantir à ses citoyens des conditions de liberté appropriées, sans compromettre, même pour cela, sa crédibilité comme interlocuteur dans les questions internationales. Et cela est juste: car dans la sauvegarde des droits inhérents à la personne en tant que telle, internationalement garantis, on ne peut pas ne pas évaluer de manière prioritaire l’espace donné aux droits à la liberté à l’intérieur de chaque État, aussi bien dans la vie publique que privée, tant dans les relations économiques que politiques, tant dans les relations culturelles que religieuses. À ce sujet, vous savez bien, Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs, que l’activité de la diplomatie du Saint-Siège est, par nature, tournée vers la promotion, dans les différents domaines où la liberté doit se réaliser, de l’aspect de la liberté de religion. Malheureusement, dans certains États, même Acta Benedicti Pp. XVI 125 parmi ceux qui peuvent aussi se vanter de traditions culturelles multiséculaires, cette liberté, loin d’être garantie, est même gravement violée, en particulier en ce qui concerne les minorités. À ce propos, je voudrais simplement rappeler ce qui a été établi clairement dans la Déclaration universelle des Droits de l’Homme. Les droits fondamentaux de l’homme sont les mêmes sous toutes les latitudes; et, parmi eux, une place de premier plan doit être reconnue au droit à la liberté de religion, parce qu’il concerne le rapport humain le plus important, le rapport à Dieu. À tous les responsables de la vie des Nations, je voudrais dire: si vous ne craignez pas la vérité, vous ne devez pas craindre la liberté. Le Saint-Siège, qui demande partout pour l’Église catholique des conditions de vraie liberté, le demande pareillement pour tous. Je voudrais en venir à un troisième énoncé: l’engagement pour la vérité ouvre la voie au pardon et à la réconciliation. À la connexion indispensable entre l’engagement pour la vérité et la paix, on soulève une objection: les convictions différentes sur la vérité donnent lieu à des tensions, à des incompréhensions, à des débats, d’autant plus forts que les convictions elles-mêmes sont plus profondes. Au long de l’histoire, elles ont donné lieu à de violentes oppositions, à des conflits sociaux et politiques, et même à des guerres de religion. Cela est vrai, et l’on ne peut le nier; mais cela a toujours eu lieu en raison d’une série de causes concomitantes, qui n’ont que peu ou rien à faire avec la vérité ni avec la religion, et toujours en fait parce qu’on veut tirer profit de moyens en réalité inconciliables avec le pur engagement pour la vérité, ni avec le respect de la liberté demandée par la vérité. Et en ce qui la concerne de manière spécifique, l’Église catholique condamne les graves erreurs accomplies dans le passé, tant de la part d’une partie de ses membres que de ses institutions; et elle n’a pas hésité à demander pardon. L’engagement pour la vérité l’exige. La demande de pardon et le don du pardon, qui est dû également — parce qu’est valable pour tous l’avertissement de Notre Seigneur: « Celui qui est sans péché, qu’il soit le premier à jeter la pierre » 4 — sont des éléments indispensables pour la paix. La mémoire en demeure purifiée, le cœur rasséréné, et le regard sur ce que la vérité exige pour développer des pensées de paix devient limpide. Je ne peux pas ne pas rappeler les paroles éclairantes de Jean-Paul II: « Il n’y a pas de paix sans justice, il n’y a pas de justice sans pardon ».5 Avec humilité et un grand amour, je le répète aux responsables des Nations, en 4 5 Cf. Jn 8, 7. Message pour la Journée mondiale pour la Paix, 1 janvier 2002. 126 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale particulier de celles où les blessures physiques et morales des conflits sont les plus brûlantes, et où le besoin de la paix est le plus impérieux. Ma pensée se tourne spontanément vers la terre où est né Jésus Christ, le Prince de la Paix, qui a eu pour tous des paroles de paix et de pardon; elle se tourne vers le Liban, dont la population doit retrouver, avec aussi le soutien de la solidarité internationale, sa vocation historique en faveur de la collaboration sincère et fructueuse entre les communautés de foi différente; elle se tourne vers tout le Moyen Orient, en particulier vers l’Iraq, berceau de grandes civilisations, endeuillé quotidiennement au cours de ces années par des actes terroristes sanglants. Elle se tourne vers l’Afrique, et surtout vers les pays de la région des Grands Lacs, où se ressentent encore les tragiques conséquences des guerres fratricides des années passées; elle se tourne vers les populations sans défense du Darfour, touchées par une férocité abominable, avec des répercussions internationales dangereuses; elle se tourne vers tant d’autres terres, dans diverses parties du monde, qui sont le théâtre de conflits sanglants. Parmi les grandes tâches de la diplomatie, il faut assurément entendre celle de faire comprendre à toutes les parties en conflit que, si elles aiment la vérité, elles ne peuvent pas ne pas reconnaı̂tre leurs erreurs — et non seulement celles des autres —, ni refuser de s’ouvrir au pardon, demandé et accordé. L’engagement pour la vérité — qui leur tient certainement à cœur — les convoque à la paix, à travers le pardon. Le sang versé ne crie pas vengeance, mais il appelle au respect de la vie et à la paix. Devant cette exigence fondamentale de l’humanité, puisse la Commission de consolidation de la paix, récemment crée par l’ONU, y répondre efficacement grâce à la coopération pleine de bonne volonté de la part de tous. Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs, je voudrais vous présenter un dernier énoncé: l’engagement pour la paix ouvre à des espérances nouvelles. C’est presque la conclusion logique de ce que j’ai cherché à illustrer jusqu’à présent. Car l’homme est capable de vérité! Il l’est sur les grands problèmes de l’être, comme sur les grands problèmes de l’agir: dans la sphère individuelle et dans les relations sociales, au niveau d’un peuple comme de l’humanité entière. La paix, vers laquelle son engagement peut et doit le porter, n’est pas seulement le silence des armes; bien plus, elle est une paix qui favorise la formation de nouveaux dynamismes dans les relations internationales, dynamismes qui, à leur tour, se transforment en facteurs de maintien de la paix elle-même. Et ils ne sont tels que s’ils répondent à la vérité de l’homme et de sa dignité. Et c’est pourquoi on ne peut parler de paix là où Acta Benedicti Pp. XVI 127 l’homme n’a même pas l’indispensable pour vivre dans la dignité. Je pense ici aux foules innombrables de gens qui souffrent de la faim. Elle n’est pas une paix, la leur, même si ces populations ne sont pas en guerre: de la guerre, elles sont même des victimes innocentes. Viennent aussi spontanément à l’esprit les images bouleversantes des grands camps de personnes déplacées ou de réfugiés — en diverses parties du monde —, rassemblés dans des conditions précaires pour échapper à des conditions pires encore, mais ayant besoin de tout. Ces êtres humains ne sont-ils pas nos frères et nos sœurs? Leurs enfants ne sont-ils pas venus au monde avec les mêmes attentes légitimes de bonheur que les autres? Ma pensée se tourne aussi vers tous ceux que des conditions de vie indignes poussent à émigrer loin de leur pays et de leurs proches, dans l’espoir d’une vie plus humaine. Nous ne pouvons pas oublier la plaie du trafic de personnes, qui reste une honte pour notre temps. Face à ces « urgences humanitaires », de même qu’à d’autres problèmes dramatiques de l’homme, de nombreuses personnes de bonne volonté, diverses institutions internationales et des organisations non gouvernementales ne sont pas restées inactives. Mais on demande un effort accru de toutes les diplomaties pour repérer avec vérité et pour dépasser, avec courage et générosité, les obstacles qui s’opposent encore à des solutions efficaces et dignes de l’homme. Et la vérité veut qu’aucun des États prospères ne se soustraie à ses responsabilités et à son devoir d’aide, puisant avec une plus grande générosité dans ses propres ressources. Sur la base des données statistiques disponibles, on peut affirmer que moins de la moitié des immenses sommes globalement destinées aux armements serait plus que suffisante pour que l’immense armée des pauvres soit tirée de l’indigence, et cela de manière stable. La conscience humaine en est interpellée. Pour les populations qui vivent en dessous du seuil de pauvreté, plus en raison de situations qui dépendent des relations internationales politiques, commerciales et culturelle qu’en raison de circonstances incontrôlées, notre engagement commun dans la vérité peut et doit donner de nouvelles espérances. Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs, Dans la naissance du Christ, l’Église voit se réaliser la prophétie du psalmiste: « Amour et vérité se rencontrent, justice et paix s’embrassent; la vérité germera de la terre, et du ciel se penchera la justice ».6 Dans son commentaire de ces paroles inspirées, le grand saint Augustin, Père de l’Église, se faisant 6 Ps 84 [85], 11-12. 128 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale l’interprète de la foi de toute l’Église, s’écrie: « La Vérité a germé de la terre: le Christ, qui a dit: Je suis la Vérité, est né de la Vierge ».7 C’est de cette vérité que l’Église vit toujours; et c’est de cette vérité qu’elle est illuminée et qu’elle se réjouit tout particulièrement en ce moment de son année liturgique. Et, à la lumière de cette vérité, mes paroles veulent être, devant vous et pour vous qui représentez la majeure partie des nations du monde, en même temps un témoignage et un souhait: dans la vérité la paix! Dans cet esprit, je vous adresse à tous mes souhaits les plus cordiaux de bonne année. II Ad communitates Itineris Neocatechumenalis.* Cari fratelli e sorelle! Grazie di cuore per questa vostra visita, che mi offre l’opportunità di inviare uno speciale saluto anche agli altri membri del Cammino Neocatecumenale disseminato in tante parti del mondo. Rivolgo il mio pensiero a ciascuno dei presenti, ad iniziare dai venerati Cardinali, Vescovi e sacerdoti. Saluto i responsabili del Cammino Neocatecumenale: il Signor Kiko Argüello, che ringrazio per le parole che mi ha indirizzato a vostro nome, la Signora Carmen Hernández e Padre Mario Pezzi. Saluto i seminaristi, i giovani e specialmente le famiglie che si apprestano a ricevere uno speciale « invio » missionario per recarsi in varie nazioni, soprattutto in America Latina. È un compito, questo, che si colloca nel contesto della nuova evangelizzazione, nella quale gioca un ruolo quanto mai importante proprio la famiglia. Voi avete chiesto che a conferirlo fosse il Successore di Pietro, come già avvenne con il mio venerato Predecessore Giovanni Paolo II il 12 dicembre del 1994, perché la vostra azione apostolica intende collocarsi nel cuore della Chiesa, in totale sintonia con le sue direttive e in comunione con le Chiese particolari in cui andrete ad operare, valorizzando appieno la ricchezza dei carismi che il Signore ha suscitato attraverso gli iniziatori del Cammino. Care famiglie, il crocifisso che riceverete sarà vostro inseparabile compagno di 7 Sermon pour Noël, n. 185. —————— * Die 12 Ianuarii 2006. Acta Benedicti Pp. XVI 129 cammino, mentre proclamerete con la vostra azione missionaria che solo in Gesù Cristo, morto e risorto, c’è salvezza. Di Lui sarete testimoni miti e gioiosi percorrendo in semplicità e povertà le strade d’ogni continente, sostenuti da incessante preghiera ed ascolto della parola di Dio e nutriti dalla partecipazione alla vita liturgica delle Chiese particolari a cui siete inviati. L’importanza della liturgia e, in particolare, della Santa Messa nell’evangelizzazione è stata a più riprese posta in evidenza dai miei Predecessori, e la vostra lunga esperienza può bene confermare come la centralità del mistero di Cristo celebrato nei riti liturgici costituisce una via privilegiata e indispensabile per costruire comunità cristiane vive e perseveranti. Proprio per aiutare il Cammino Neocatecumenale a rendere ancor più incisiva la propria azione evangelizzatrice in comunione con tutto il Popolo di Dio, di recente la Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti vi ha impartito a mio nome alcune norme concernenti la Celebrazione eucaristica, dopo il periodo di esperienza che aveva concesso il Servo di Dio Giovanni Paolo II. Sono certo che queste norme, che riprendono quanto è previsto nei libri liturgici approvati dalla Chiesa, saranno da voi attentamente osservate. Grazie all’adesione fedele ad ogni direttiva della Chiesa, voi renderete ancor più efficace il vostro apostolato in sintonia e comunione piena con il Papa e i Pastori di ogni Diocesi. E cosı̀ facendo il Signore continuerà a benedirvi con abbondanti frutti pastorali. In effetti, in questi anni molto voi avete potuto realizzare, e numerose vocazioni al sacerdozio e alla vita consacrata sono nate all’interno delle vostre comunità. Oggi tuttavia è particolarmente alle famiglie che si rivolge la nostra attenzione. Oltre 200 di esse stanno per essere inviate in missione; sono famiglie che partono senza grandi appoggi umani, ma contando prima di tutto sul sostegno della Provvidenza divina. Care famiglie, voi potete testimoniare con la vostra storia che il Signore non abbandona quanti a Lui si affidano. Continuate a diffondere il vangelo della vita. Dovunque vi conduce la vostra missione, lasciatevi illuminare dalla consolante parola di Gesù: « Cercate prima il regno di Dio e la sua giustizia, e tutte queste cose vi saranno date in aggiunta », ed ancora: « Non affannatevi dunque per il domani, perché il domani avrà già le sue inquietudini ».1 In un mondo che cerca certezze umane e terrene sicurezze, mostrate che Cristo è la salda roccia su cui costruire l’edificio della propria esistenza e che la fiducia in lui riposta non è mai 1 Mt 6, 33-34. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 130 vana. La santa Famiglia di Nazaret vi protegga e sia vostro modello. Io assicuro la mia preghiera per voi e per tutti i membri del Cammino Neocatecumenale, mentre con affetto imparto a ciascuno l’Apostolica Benedizione. III Ad participes congressus Pontificii Consilii « Cor Unum ».* Eminenze, Eccellenze, Signori e Signore, L’escursione cosmica, in cui Dante nella sua « Divina Commedia » vuole coinvolgere il lettore, finisce davanti alla Luce perenne che è Dio stesso, davanti a quella Luce che al contempo è « l’amor che move il sole e l’altre stelle ».1 Luce e amore sono una sola cosa. Sono la primordiale potenza creatrice che muove l’universo. Se queste parole del Paradiso di Dante lasciano trasparire il pensiero di Aristotele, che vedeva nell’eros la potenza che muove il mondo, lo sguardo di Dante tuttavia scorge una cosa totalmente nuova ed inimmaginabile per il filosofo greco. Non soltanto che la Luce eterna si presenta in tre cerchi ai quali egli si rivolge con quei densi versi che conosciamo: « O luce etterna che sola in te sidi, / sola t’intendi, e da te intelletta / e intendente te ami e arridi! ».2 In realtà, ancora più sconvolgente di questa rivelazione di Dio come cerchio trinitario di conoscenza e amore è la percezione di un volto umano — il volto di Gesù Cristo — che a Dante appare nel cerchio centrale della Luce. Dio, Luce infinita il cui mistero incommensurabile il filosofo greco aveva intuito, questo Dio ha un volto umano e — possiamo aggiungere — un cuore umano. In questa visione di Dante si mostra, da una parte, la continuità tra la fede cristiana in Dio e la ricerca sviluppata dalla ragione e dal mondo delle religioni; al contempo, però, appare anche la novità che supera ogni ricerca umana — la novità che solo Dio stesso poteva rivelarci: la novità di un amore che ha spinto Dio ad assumere un volto umano, anzi ad assumere carne e sangue, l’intero essere umano. L’eros di Dio non è soltanto una forza cosmica primordiale; è amore che ha creato l’uomo e si china verso di lui, come si è chinato il buon Samaritano verso * Die 23 Ianuarii 2006. 1 2 Par. XXXIII, v. 145. Par., XXXIII, vv. 124-126. Acta Benedicti Pp. XVI 131 l’uomo ferito e derubato, giacente al margine della strada che scendeva da Gerusalemme a Gerico. La parola « amore » oggi è cosı̀ sciupata, cosı̀ consumata e abusata che quasi si teme di lasciarla affiorare sulle proprie labbra. Eppure è una parola primordiale, espressione della realtà primordiale; noi non possiamo semplicemente abbandonarla, ma dobbiamo riprenderla, purificarla e riportarla al suo splendore originario, perché possa illuminare la nostra vita e portarla sulla retta via. È stata questa consapevolezza che mi ha indotto a scegliere l’amore come tema della mia prima Enciclica. Volevo tentare di esprimere per il nostro tempo e per la nostra esistenza qualcosa di quello che Dante nella sua visione ha ricapitolato in modo audace. Egli narra di una « vista » che « s’avvalorava » mentre egli guardava e lo mutava interiormente.3 Si tratta proprio di questo: che la fede diventi una visione-comprensione che ci trasforma. Era mio desiderio di dare risalto alla centralità della fede in Dio — in quel Dio che ha assunto un volto umano e un cuore umano. La fede non è una teoria che si può far propria o anche accantonare. È una cosa molto concreta: è il criterio che decide del nostro stile di vita. In un’epoca nella quale l’ostilità e l’avidità sono diventate superpotenze, un’epoca nella quale assistiamo all’abuso della religione fino all’apoteosi dell’odio, la sola razionalità neutra non è in grado di proteggerci. Abbiamo bisogno del Dio vivente, che ci ha amati fino alla morte. Cosı̀, in questa Enciclica, i temi « Dio », « Cristo » e « Amore » sono fusi insieme come guida centrale della fede cristiana. Volevo mostrare l’umanità della fede, di cui fa parte l’eros — il « sı̀ » dell’uomo alla sua corporeità creata da Dio, un « sı̀ » che nel matrimonio indissolubile tra uomo e donna trova la sua forma radicata nella creazione. E lı̀ avviene anche che l’eros si trasforma in agape — che l’amore per l’altro non cerca più se stesso, ma diventa preoccupazione per l’altro, disposizione al sacrificio per lui e apertura anche al dono di una nuova vita umana. L’agape cristiana, l’amore per il prossimo nella sequela di Cristo non è qualcosa di estraneo, posto accanto o addirittura contro l’eros; anzi, nel sacrificio che Cristo ha fatto di sé per l’uomo ha trovato una nuova dimensione che, nella storia della dedizione caritatevole dei cristiani ai poveri e ai sofferenti, si è sviluppata sempre di più. Una prima lettura dell’Enciclica potrebbe forse suscitare l’impressione che essa si spezzi in due parti tra loro poco collegate: una prima parte teorica, 3 Cfr Par., XXXIII, vv. 112-114. 132 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale che parla dell’essenza dell’amore, e una seconda che tratta della carità ecclesiale, delle organizzazioni caritative. A me però interessava proprio l’unità dei due temi che, solo se visti come un’unica cosa, sono compresi bene. Dapprima occorreva trattare dell’essenza dell’amore come si presenta a noi nella luce della testimonianza biblica. Partendo dall’immagine cristiana di Dio, bisognava mostrare come l’uomo è creato per amare e come questo amore, che inizialmente appare soprattutto come eros tra uomo e donna, deve poi interiormente trasformarsi in agape, in dono di sé all’altro — e ciò proprio per rispondere alla vera natura dell’eros. Su questa base si doveva poi chiarire che l’essenza dell’amore di Dio e del prossimo descritto nella Bibbia è il centro dell’esistenza cristiana, è il frutto della fede. Successivamente, però, in una seconda parte bisognava evidenziare che l’atto totalmente personale dell’agape non può mai restare una cosa solamente individuale, ma che deve invece diventare anche un atto essenziale della Chiesa come comunità: abbisogna cioè anche della forma istituzionale che s’esprime nell’agire comunitario della Chiesa. L’organizzazione ecclesiale della carità non è una forma di assistenza sociale che s’aggiunge casualmente alla realtà della Chiesa, un’iniziativa che si potrebbe lasciare anche ad altri. Essa fa parte invece della natura della Chiesa. Come al Logos divino corrisponde l’annuncio umano, la parola della fede, cosı̀ all’Agape, che è Dio, deve corrispondere l’agape della Chiesa, la sua attività caritativa. Questa attività, oltre al primo significato molto concreto dell’aiutare il prossimo, possiede essenzialmente anche quello del comunicare agli altri l’amore di Dio, che noi stessi abbiamo ricevuto. Essa deve rendere in qualche modo visibile il Dio vivente. Dio e Cristo nell’organizzazione caritativa non devono essere parole estranee; esse in realtà indicano la fonte originaria della carità ecclesiale. La forza della Caritas dipende dalla forza della fede di tutti i membri e collaboratori. Lo spettacolo dell’uomo sofferente tocca il nostro cuore. Ma l’impegno caritativo ha un senso che va ben oltre la semplice filantropia. È Dio stesso che ci spinge nel nostro intimo ad alleviare la miseria. Cosı̀, in definitiva, è Lui stesso che noi portiamo nel mondo sofferente. Quanto più consapevolmente e chiaramente lo portiamo come dono, tanto più efficacemente il nostro amore cambierà il mondo e risveglierà la speranza — una speranza che va al di là della morte e solo cosı̀ è vera speranza per l’uomo. Auguro la benedizione del Signore per il vostro Simposio. Acta Benedicti Pp. XVI 133 IV Ad Commissionem apparantem III Coetum Oecumenicum Europaeum.* Cari fratelli e sorelle! Con gioia vi do il benvenuto e vi ringrazio per la vostra presenza. Saluto ciascuno di voi e, attraverso voi, saluto le Conferenze episcopali, le comunità e gli organismi ecumenici dell’Europa. Un saluto speciale rivolgo ai Presidenti del Consiglio delle Conferenze episcopali d’Europa e della Conferenza delle Chiese europee e li ringrazio perché hanno voluto farsi interpreti dei vostri fraterni sentimenti. La vostra visita è un’ulteriore occasione per porre in luce i vincoli di comunione che ci legano in Cristo, e rinnovare la volontà di operare insieme perché quanto prima si giunga alla piena unità. Sono particolarmente contento quest’oggi di incontrarvi nuovamente dopo aver partecipato ieri nella Basilica di san Paolo alla conclusione della Settimana di preghiera per l’unità dei Cristiani. Voi avete voluto iniziare il pellegrinaggio ecumenico europeo, che avrà il suo culmine nell’assemblea di Sibiu, in Romania, nel settembre 2007, proprio qui da Roma, dove ebbero luogo la predicazione e il martirio degli apostoli Pietro e Paolo. E questo è quanto mai significativo perché gli Apostoli ci hanno per primi annunciato quel Vangelo che, come cristiani, siamo chiamati a proclamare e testimoniare all’Europa di oggi. È proprio per dare maggior efficacia a tale annuncio che noi vogliamo procedere con coraggio nel cammino della ricerca della piena comunione. Il tema che avete scelto per tale itinerario spirituale — « La luce di Cristo illumina tutti. Speranza di rinnovamento e unità in Europa » — indica che è questa la vera priorità per l’Europa: impegnarsi perché la luce di Cristo risplenda e illumini con rinnovato vigore i passi del Continente europeo all’inizio del nuovo millennio. Mi auguro che ogni tappa di questo pellegrinaggio sia segnata dalla luce di Cristo e che la prossima Assemblea Ecumenica Europea possa contribuire a rendere più consapevoli i cristiani dei nostri Paesi circa il dovere di testimoniare la fede nell’odierno contesto culturale, spesso segnato dal relativismo e dall’indifferenza. È questo un servizio indispensabile da rendere alla Comunità Europea, che in questi anni ha allargato i suoi confini. * Die 26 Ianuarii 2006. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 134 In effetti, perché sia fruttuoso il processo di unificazione che ha avviato, l’Europa ha bisogno di riscoprire le sue radici cristiane, dando spazio ai valori etici che fanno parte del suo vasto e consolidato patrimonio spirituale. Tocca a noi discepoli di Cristo il compito di aiutare l’Europa a prendere coscienza di questa sua peculiare responsabilità nel consesso dei popoli. Tuttavia la presenza di noi cristiani sarà incisiva e illuminante solo se avremo il coraggio di percorrere con decisione la via della riconciliazione e dell’unità. Mi risuona nella mente l’interrogativo che l’amato Predecessore Giovanni Paolo II ebbe a porsi nell’Omelia durante la celebrazione ecumenica in occasione della prima Assemblea speciale del Sinodo dei Vescovi per l’Europa il 7 dicembre 1991: « Nell’Europa in cammino verso l’unità politica possiamo forse ammettere che sia proprio la Chiesa di Cristo un fattore di disunione e di discordia? Non sarebbe questo uno degli scandali più grandi del nostro tempo? ».1 Quanto importante è trovare in Cristo la luce per avanzare in maniera concreta verso l’unità! Questo sforzo è richiesto a tutti, cari rappresentanti delle Chiese e delle Comunità ecclesiali in Europa, perché tutti abbiamo una specifica responsabilità per quanto concerne il cammino ecumenico dei cristiani nel nostro Continente e nel resto del mondo. Dopo la caduta del muro, che divideva i Paesi dell’Oriente e dell’Occidente in Europa, è più facile l’incontro tra i popoli; ci sono più opportunità per accrescere la conoscenza e la stima reciproca, con un arricchente mutuo scambio di doni; si avverte il bisogno di affrontare uniti le grandi sfide del momento, a iniziare da quella della modernità e della secolarizzazione. L’esperienza dimostra ampiamente che il dialogo sincero e fraterno genera fiducia, elimina le paure e i preconcetti, scioglie le difficoltà e apre al confronto sereno e costruttivo. Cari amici, per quanto mi concerne rinnovo qui la decisa volontà, manifestata all’inizio del mio Pontificato, di assumermi come prioritario impegno quello di lavorare senza risparmio di energie alla ricostituzione della piena e visibile unità di tutti i seguaci di Cristo. Vi ringrazio ancora per la vostra gradita visita e chiedo a Dio di accompagnare con il suo Spirito i vostri sforzi per preparare la prossima Assemblea Ecumenica Europea a Sibiu. Il Signore benedica le vostre famiglie, le Comunità, le Chiese e quanti in ogni regione d’Europa si proclamano discepoli di Cristo. 1 Insegnamenti, XIV/2, 1991, p. 1330. Acta Benedicti Pp. XVI 135 V Ad Tribunal Rotae Romanae.* Illustri Giudici, Officiali e Collaboratori del Tribunale Apostolico della Rota Romana! È passato quasi un anno dall’ultimo incontro del vostro Tribunale con il mio amato predecessore Giovanni Paolo II. Fu l’ultimo di una lunga serie. Dell’immensa eredità che egli ci ha lasciato anche in materia di diritto canonico, vorrei oggi particolarmente segnalare l’Istruzione Dignitas connubii, sulla procedura da seguire nelle cause di nullità matrimoniale. Con essa si è inteso stendere una sorta di vademecum, che non solo raccoglie le norme vigenti in questa materia, ma le arricchisce con ulteriori disposizioni, necessarie per la corretta applicazione delle prime. Il maggior contributo di questa Istruzione, che auspico venga applicata integralmente dagli operatori dei tribunali ecclesiastici, consiste nell’indicare in che misura e modo devono essere applicate nelle cause di nullità matrimoniale le norme contenute nei canoni relativi al giudizio contenzioso ordinario, in osservanza delle norme speciali dettate per le cause sullo stato delle persone e per quelle di bene pubblico. Come ben sapete, l’attenzione dedicata ai processi di nullità matrimoniale trascende sempre più l’ambito degli specialisti. Le sentenze ecclesiastiche in questa materia, infatti, incidono sulla possibilità o meno di ricevere la Comunione eucaristica da parte di non pochi fedeli. Proprio quest’aspetto, cosı̀ decisivo dal punto di vista della vita cristiana, spiega perché l’argomento della nullità matrimoniale sia emerso ripetutamente anche durante il recente Sinodo sull’Eucaristia. Potrebbe sembrare a prima vista che la preoccupazione pastorale riflessa nei lavori del Sinodo e lo spirito delle norme giuridiche raccolte nella Dignitas connubii divergano profondamente tra di loro, fin quasi a contrapporsi. Da una parte, parrebbe che i Padri sinodali abbiano invitato i tribunali ecclesiastici ad adoperarsi affinché i fedeli non canonicamente sposati possano al più presto regolarizzare la loro situazione matrimoniale e riaccostarsi al banchetto eucaristico. Dall’altra parte, invece, la legislazione canonica e la recente Istruzione sembrerebbero, invece, porre dei limiti a tale spinta pastorale, come se la preoccupazione principale fosse * Die 28 Ianuarii 2006. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 136 quella di espletare le formalità giuridiche previste, con il rischio di dimenticare la finalità pastorale del processo. Dietro a questa impostazione si cela una pretesa contrapposizione tra diritto e pastorale in genere. Non intendo ora riprendere approfonditamente la questione, già trattata da Giovanni Paolo II a più riprese, soprattutto nell’allocuzione alla Rota Romana del 1990.1 In questo primo incontro con voi preferisco concentrarmi piuttosto su ciò che rappresenta il fondamentale punto di incontro tra diritto e pastorale: l’amore per la verità. Con questa affermazione, peraltro, mi ricollego idealmente a quanto lo stesso mio venerato Predecessore vi ha detto, proprio nell’allocuzione dell’anno scorso.2 Il processo canonico di nullità del matrimonio costituisce essenzialmente uno strumento per accertare la verità sul vincolo coniugale. Il suo scopo costitutivo non è quindi di complicare inutilmente la vita ai fedeli né tanto meno di esacerbarne la litigiosità, ma solo di rendere un servizio alla verità. L’istituto del processo in generale, del resto, non è di per sé un mezzo per soddisfare un interesse qualsiasi, bensı̀ uno strumento qualificato per ottemperare al dovere di giustizia di dare a ciascuno il suo. Il processo, proprio nella sua struttura essenziale, è istituto di giustizia e di pace. In effetti, lo scopo del processo è la dichiarazione della verità da parte di un terzo imparziale, dopo che è stata offerta alle parti pari opportunità di addurre argomentazioni e prove entro un adeguato spazio di discussione. Questo scambio di pareri è normalmente necessario, affinché il giudice possa conoscere la verità e, di conseguenza, decidere la causa secondo giustizia. Ogni sistema processuale deve tendere, quindi, ad assicurare l’oggettività, la tempestività e l’efficacia delle decisioni dei giudici. Di fondamentale importanza, anche in questa materia, è il rapporto tra ragione e fede. Se il processo risponde alla retta ragione, non può meravigliare il fatto che la Chiesa abbia adottato l’istituto processuale per risolvere questioni intraecclesiali d’indole giuridica. Si è andata consolidando cosı̀ una tradizione ormai plurisecolare, che si conserva fino ai giorni nostri nei tribunali ecclesiastici di tutto il mondo. Conviene tener presente, inoltre, che il diritto canonico ha contribuito in maniera assai rilevante, all’epoca del diritto classico medioevale, a perfezionare la configurazione dello stesso istituto processuale. La sua applicazione nella Chiesa concerne anzitutto i casi in cui, essendo la materia del contendere disponibile, le parti potrebbero raggiungere 1 2 Cfr AAS, 82 [1990], pp. 872-877. Cfr AAS, 97 [2005], pp. 164-166. Acta Benedicti Pp. XVI 137 un accordo che risolverebbe la lite, ma per vari motivi ciò non avviene. Il ricorso alla via processuale, nel cercare di determinare ciò che è giusto, non solo non mira ad acuire i conflitti, ma a renderli più umani, trovando soluzioni oggettivamente adeguate alle esigenze della giustizia. Naturalmente questa soluzione da sola non basta, poiché le persone hanno bisogno di amore, ma, quando risulta inevitabile, rappresenta un passo significativo nella giusta direzione. I processi, poi, possono vertere anche su materie che esulano dalla capacità di disporre delle parti, nella misura in cui interessano i diritti dell’intera comunità ecclesiale. Proprio in questo ambito si pone il processo dichiarativo della nullità di un matrimonio: il matrimonio infatti, nella sua duplice dimensione naturale e sacramentale, non è un bene disponibile da parte dei coniugi né, attesa la sua indole sociale e pubblica, è possibile ipotizzare una qualche forma di autodichiarazione. A questo punto viene da sé la seconda osservazione. Nessun processo è a rigore contro l’altra parte, come se si trattasse di infliggerle un danno ingiusto. L’obiettivo non è di togliere un bene a nessuno, bensı̀ di stabilire e tutelare l’appartenenza dei beni alle persone e alle istituzioni. A questa considerazione, valida per ogni processo, nell’ipotesi di nullità matrimoniale se ne aggiunge un’altra più specifica. Qui non vi è alcun bene conteso tra le parti, che debba essere attribuito all’una o all’altra. L’oggetto del processo è invece dichiarare la verità circa la validità o l’invalidità di un concreto matrimonio, vale a dire circa una realtà che fonda l’istituto della famiglia e che interessa in massima misura la Chiesa e la società civile. Di conseguenza si può affermare che in questo genere di processi il destinatario della richiesta di dichiarazione è la Chiesa stessa. Attesa la naturale presunzione di validità del matrimonio formalmente contratto, il mio predecessore, Benedetto XIV, insigne canonista, ideò e rese obbligatoria la partecipazione del difensore del vincolo a detti processi.3 In tal modo viene garantita maggiormente la dialettica processuale, volta ad accertare la verità. Il criterio della ricerca della verità, come ci guida a comprendere la dialettica del processo, cosı̀ può servirci per cogliere l’altro aspetto della questione: il suo valore pastorale, che non può essere separato dall’amore alla verità. Può avvenire infatti che la carità pastorale sia a volte contaminata da atteggiamenti compiacenti verso le persone. Questi atteggiamenti possono sembrare pastorali, ma in realtà non rispondono al bene delle persone e della 3 Cfr Cost. ap. Dei miseratione, 3 novembre 1741. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 138 stessa comunità ecclesiale; evitando il confronto con la verità che salva, essi possono addirittura risultare controproducenti rispetto all’incontro salvifico di ognuno con Cristo. Il principio dell’indissolubilità del matrimonio, riaffermato da Giovanni Paolo II con forza in questa sede,4 appartiene all’integrità del mistero cristiano. Oggi purtroppo ci è dato di constatare che questa verità è talvolta oscurata nella coscienza dei cristiani e delle persone di buona volontà. Proprio per questo motivo è ingannevole il servizio che si può offrire ai fedeli e ai coniugi non cristiani in difficoltà rafforzando in loro, magari solo implicitamente, la tendenza a dimenticare l’indissolubilità della propria unione. In tal modo, l’eventuale intervento dell’istituzione ecclesiastica nelle cause di nullità rischia di apparire quale mera presa d’atto di un fallimento. La verità cercata nei processi di nullità matrimoniale non è tuttavia una verità astratta, avulsa dal bene delle persone. È una verità che si integra nell’itinerario umano e cristiano di ogni fedele. È pertanto assai importante che la sua dichiarazione arrivi in tempi ragionevoli. La Provvidenza divina sa certo trarre il bene dal male, anche quando le istituzioni ecclesiastiche trascurassero il loro dovere o commettessero degli errori. Ma è un obbligo grave quello di rendere l’operato istituzionale della Chiesa nei tribunali sempre più vicino ai fedeli. Inoltre, la sensibilità pastorale deve portare a cercare di prevenire le nullità matrimoniali in sede di ammissione alle nozze e ad adoperarsi affinché i coniugi risolvano i loro eventuali problemi e trovino la via della riconciliazione. La stessa sensibilità pastorale dinanzi alle situazioni reali delle persone deve però portare a salvaguardare la verità e ad applicare le norme previste per tutelarla nel processo. Mi auguro che queste riflessioni giovino a far comprendere meglio come l’amore alla verità raccordi l’istituzione del processo canonico di nullità matrimoniale con l’autentico senso pastorale che deve animare tali processi. In questa chiave di lettura, l’Istruzione Dignitas connubii e le preoccupazioni emerse nell’ultimo Sinodo si rivelano del tutto convergenti. Carissimi, attuare quest’armonia è il compito arduo ed affascinante per il cui discreto svolgimento la comunità ecclesiale vi è tanto grata. Con il cordiale auspicio che la vostra attività giudiziale contribuisca al bene di tutti coloro che si rivolgono a voi e li favorisca nell’incontro personale con la Verità che è Cristo, con riconoscenza ed affetto vi benedico. 4 Cfr i discorsi del 21 gennaio 2000, in AAS, 92 [2000], pp. 350-355; e del 28 gennaio 2002, in AAS, 94 [2002], pp. 340-346. Acta Benedicti Pp. XVI 139 NUNTIUS In Die Internationali Instrumentis Communicationis Socialis fovendis. Dear Brothers and Sisters, 1. In the wake of the fortieth anniversary of the closing of the Second Vatican Ecumenical Council, I am happy to recall its Decree on the Means of Social Communication, Inter Mirifica, which in particular recognized the power of the media to influence the whole of human society. The need to harness that power for the benefit of all mankind has prompted me, in this my first message for World Communications Day, to reflect briefly on the idea of the media as a network facilitating communication, communion, and cooperation. Saint Paul, in his letter to the Ephesians, vividly depicts our human vocation to be « sharers in the divine nature »: 1 through Christ we have access in one Spirit to the Father; so we are no longer strangers and aliens but citizens with the saints and members of the household of God, growing into a holy temple, a dwelling place for God.2 This sublime portrayal of a life of communion engages all aspects of our lives as Christians. The call to be true to the self-communication of God in Christ is in fact a call to recognize his dynamic force within us, which then seeks to spread outwards to others, so that his love can truly become the prevalent measure of the world.3 2. Technological advances in the media have in certain respects conquered time and space, making communication between people, even when separated by vast distances, both instantaneous and direct. This development presents an enormous potential for service of the common good and « constitutes a patrimony to safeguard and promote ».4 Yet, as we all know, our world is far from perfect. Daily we are reminded that immediacy of communication does not necessarily translate into the building of cooperation and communion in society. To inform the consciences of individuals and help shape their thinking is never a neutral task. Authentic communication demands principled courage 1 2 3 4 Dei Verbum, 2. Cf. Eph 2:18-22. Cf. Homily for World Youth Day, Cologne, 21 August 2005. Rapid Development, 10. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 140 and resolve. It requires a determination of those working in the media not to wilt under the weight of so much information nor even to be content with partial or provisional truths. Instead it necessitates both seeking and transmitting what is the ultimate foundation and meaning of human, personal and social existence.5 In this way the media can contribute constructively to the propagation of all that is good and true. 3. The call for today’s media to be responsible — to be the protagonist of truth and promoter of the peace that ensues — carries with it a number of challenges. While the various instruments of social communication facilitate the exchange of information, ideas, and mutual understanding among groups, they are also tainted by ambiguity. Alongside the provision of a « great round table » for dialogue, certain tendencies within the media engender a kind of monoculture that dims creative genius, deflates the subtlety of complex thought and undervalues the specificity of cultural practices and the particularity of religious belief. These are distortions that occur when the media industry becomes self-serving or solely profit-driven, losing the sense of accountability to the common good. Accurate reporting of events, full explanation of matters of public concern, and fair representation of diverse points of view must, then, always be fostered. The need to uphold and support marriage and family life is of particular importance, precisely because it pertains to the foundation of every culture and society.6 In cooperation with parents, the social communications and entertainment industries can assist in the difficult but sublimely satisfying vocation of bringing up children, through presenting edifying models of human life and love.7 How disheartening and destructive it is to us all when the opposite occurs. Do not our hearts cry out, most especially, when our young people are subjected to debased or false expressions of love which ridicule the God-given dignity of every human person and undermine family interests? 4. To encourage both a constructive presence and a positive perception of the media in society, I wish to reiterate the importance of three steps, identified by my venerable predecessor Pope John Paul II, necessary for their service of the common good: formation, participation, and dialogue.8 5 6 7 8 Cf. Cf. Cf. Cf. Fides et Ratio, 5. Apostolicam Actuositatem, 11. Inter Mirifica, 11. Rapid Development, 11. Acta Benedicti Pp. XVI 141 Formation in the responsible and critical use of the media helps people to use them intelligently and appropriately. The profound impact upon the mind of new vocabulary and of images, which the electronic media in particular so easily introduce into society, cannot be overestimated. Precisely because contemporary media shape popular culture, they themselves must overcome any temptation to manipulate, especially the young, and instead pursue the desire to form and serve. In this way they protect rather than erode the fabric of a civil society worthy of the human person. Participation in the mass media arises from their nature as a good destined for all people. As a public service, social communication requires a spirit of cooperation and co-responsibility with vigorous accountability of the use of public resources and the performance of roles of public trust,9 including recourse to regulatory standards and other measures or structures designed to effect this goal. Finally, the promotion of dialogue through the exchange of learning, the expression of solidarity and the espousal of peace presents a great opportunity for the mass media which must be recognized and exercised. In this way they become influential and appreciated resources for building the civilization of love for which all peoples yearn. I am confident that serious efforts to promote these three steps will assist the media to develop soundly as a network of communication, communion and cooperation, helping men, women and children, to become more aware of the dignity of the human person, more responsible, and more open to others especially the neediest and the weakest members of society.10 In conclusion, I return to the encouraging words of Saint Paul: Christ is our peace. In him we are one.11 Let us together break down the dividing walls of hostility and build up the communion of love according to the designs of the Creator made known through his Son! From the Vatican, 24 January 2006, the Feast of Saint Francis de Sales. BENEDICTUS PP. XVI 9 Cf. Ethics in Communications, 20. Cf. Redemptor Hominis, 15; Ethics in Communications, 4. 11 Cf. Eph 2:14. 10 142 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale SECRETARIA STATUS CONVENTIO INTER SANCTAM SEDEM ET SLOVENIAE REM PUBLICAM DE IURIDICIS QUAESTIONIBUS La Santa Sede e la Repubblica di Slovenia Sveti sedež in Republika Slovenija sta, – considerando l’Accordo stipulato per l’avvio dei rapporti diplomatici fra le Parti; – izhajajoč iz Sporazuma o vzpostavitvi diplomatskih odnosov med pogodbenicama; – facendo riferimento, la Santa Sede ai documenti del Concilio Vaticano II e alle prescrizioni del Diritto Canonico e la Repubblica Slovena alle norme della Costituzione e in particolare agli articoli NN. 7 e 41; – upoštevajoč, Republika Slovenija svojo ustavo, zlasti 7. in 41. člen, Sveti sedež, dokumente 2. vatikanskega koncila in norme kanonskega prava; – tenendo presente l’importanza dei diritti dell’uomo e richiamandosi, in particolare, ai principi internazionali riconosciuti sulla libertà di pensiero, coscienza e religione; – zavedajoč se pomena človekovih pravic ter zlasti ob sklicevanju na mednarodno priznana načela svobode mišljenja, vesti in verovanja; – partendo dal plurisecolare legame storico fra la Chiesa Cattolica ed il popolo sloveno; – izhajajoč iz večstoletne zgodovinske povezanosti med Katoliško cerkvijo in slovenskim ljudstvom; hanno stabilito di comune accordo quanto segue: sklenila naslednji sporazum: Articolo 1 1. člen La Santa Sede e la Repubblica di Slovenia riaffermano il principio che la Chiesa Cattolica e lo Stato sono, ciascuno nel proprio ordine, Sveti sedež in Republika Slovenija potrjujeta načelo, da sta država in Katoliška cerkev, vsaka v svoji ureditvi, neodvisni in samostojni, in se Acta Secretariae Status 143 indipendenti ed autonomi, e si impegnano al pieno rispetto di tale principio nei loro rapporti reciproci e alla collaborazione per la promozione della persona e del bene comune. zavezujeta k polnemu spoštovanju tega načela v svojih medsebojnih odnosih in k sodelovanju pri napredku človekove osebe in skupnega dobrega. La Chiesa Cattolica nella Repubblica di Slovenia svolge la sua attività in piena libertà, in conformità alle norme del Diritto Canonico e nel rispetto dell’ordine giuridico della Repubblica di Slovenia. Katoliška cerkev v Republiki Sloveniji deluje svobodno po kanonskem pravu, v skladu s pravnim redom Republike Slovenije. Articolo 2 2. člen La Repubblica di Slovenia riconosce la personalità giuridica della Chiesa Cattolica. Republika Slovenija priznava pravno osebnost Katoliške cerkve. La Repubblica di Slovenia riconosce anche la personalità giuridica di tutte le istituzioni ecclesiastiche territoriali e personali con sede nella Repubblica di Slovenia, che hanno questa personalità secondo le norme del Diritto Canonico. L’Autorità ecclesiastica, nel rispetto dell’ordine giuridico della Repubblica di Slovenia, ne farà debita notifica ai competenti organi dello Stato, affinché essi le registrino. Republika Slovenija priznava tudi pravno osebnost vseh teritorialnih in personalnih cerkvenih institucij s sedežem v Republiki Sloveniji, ki imajo to osebnost po normah kanonskega prava. Cerkvena oblast jih mora v skladu s pravnim redom Republike Slovenije priglasiti pristojnemu državnemu organu, da jih registrira. Articolo 3 3. člen L’ordinamento giuridico della Repubblica di Slovenia assicura alla Chiesa Cattolica libertà di azione, di culto e di catechesi. Pravni red Republike Slovenije Katoliški cerkvi zagotavlja svobodo delovanja, bogočastja in kateheze. L’autorità competente della Chiesa Cattolica, nel rispetto dell’ordine Vsa izredna javna bogoslužna opravila in druga javna verska zbiranja 144 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale giuridico della Repubblica di Slovenia, notifica all’autorità competente dello Stato tutte le attività liturgiche straordinarie e altre riunioni religiose pubbliche straordinarie (pellegrinaggi, processioni, incontri). (romanja, procesije, srečanja) pristojna oblast Katoliške cerkve v skladu s pravnim redom Republike Slovenije priglasi pristojnemu državnemu organu. Articolo 4 4. člen Spetta esclusivamente all’autorità ecclesiastica competente erigere, mutare e sopprimere le strutture ecclesiastiche, e in particolare le circoscrizioni territoriali ecclesiastiche (arcidiocesi, diocesi, amministrazioni apostoliche, prelature territoriali e personali, abbazie) conventi, parrocchie, associazioni di vita consacrata e di apostolato. Pristojna cerkvena oblast je izključno pristojna za vzpostavitev, spremembo in ukinitev cerkvenih struktur, zlasti cerkvenih območij (nadškofij, škofij, apostolskih administratur, personalnih in teritorialnih prelatur, opatij), samostanov, župnij ter ustanov posvečenega in družb apostolskega življenja. Nessuna diocesi della Chiesa Cattolica nella Repubblica di Slovenia avrà territori fuori del confine della Repubblica di Slovenia e nessuna parte del territorio della Repubblica di Slovenia potrà appartenere a una diocesi, la cui sede si trovi fuori del territorio della Repubblica di Slovenia. Nobena škofija Katoliške cerkve v Republiki Sloveniji ne bo obsegala ozemlja, ki je zunaj meja Republike Slovenije, in noben del ozemlja Republike Slovenije ne bo pripadal škofiji, katere sedež je zunaj Republike Slovenije. Articolo 5 5. člen Spetta alla Chiesa Cattolica provvedere gli uffici ecclesiastici in conformità alle norme del Diritto Canonico. V pristojnost Katoliške cerkve sodi, da po normah kanonskega prava podeljuje imenovanja in cerkvene službe. La nomina, l’accettazione delle dimissioni e la rimozione dei Vescovi competono esclusivamente alla Santa Sede. Imenovanje, sprejemanje odpovedi in premestitev škofov so v izključni pristojnosti Svetega sedeža. Acta Secretariae Status 145 Articolo 6 6. člen La Chiesa Cattolica nella Repubblica di Slovenia e le sue persone giuridiche e fisiche possono liberamente comunicare e mantenere contatti con la Santa Sede e tra di loro senza ostacoli. Katoliška cerkev v Republiki Sloveniji ter njene pravne in fizične osebe lahko svobodno vzpostavljajo in neovirano ohranjajo stike s Svetim sedežem in med seboj. Le stesse possono anche liberamente instaurare rapporti e collaborare con le altre Conferenze Episcopali, altre associazioni ecclesiali, altre organizzazioni e persone giuridiche, sia in patria sia all’estero. Prav tako lahko tudi svobodno vzpostavljajo stike in sodelujejo s škofovskimi konferencami, drugimi cerkvenimi ustanovami ter drugimi organizacijami in pravnimi osebami, bodisi doma ali po svetu. Articolo 7 7. člen La Chiesa Cattolica ha la piena libertà di possedere mezzi di comunicazione ed ha, ugualmente alle altre persone giuridiche, diritto di accesso a tutti i mezzi pubblici di comunicazione. Katoliška cerkev ima polno svobodo posedovanja lastnih sredstev obveščanja in ima, enako kot druge pravne osebe, pravico dostopa do vseh javnih sredstev obveščanja. Articolo 8 8. člen Le persone giuridiche della Chiesa Cattolica possono erigere associazioni nel rispetto della legislazione della Repubblica di Slovenia. Pravne osebe Katoliške cerkve lahko ustanavljajo združenja v skladu z zakonodajo Republike Slovenije. La Repubblica di Slovenia riconosce il diritto dei fedeli di istituire associazioni, conformi alle norme e agli scopi definiti dal Diritto Canonico e libere di svolgere attività pubbliche. Gli aspetti giuridici delle attività intraprese da tali associazioni ecclesiastiche saranno regolati dalle rispettive norme della legislazione slovena. Republika Slovenija priznava pravico vernikov, da v skladu z normami in cilji, določenimi s kanonskim pravom, ustanavljajo združenja, ki svobodno in javno delujejo. Pravni vidiki dejavnosti teh cerkvenih združenj se urejajo v skladu z ustreznimi predpisi Republike Slovenije. 146 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale Le persone giuridiche della Chiesa Cattolica possono erigere fondazioni che opereranno nel rispetto delle leggi della Repubblica di Slovenia. Pravne osebe Katoliške cerkve lahko ustanavljajo fundacije, ki delujejo v skladu z zakonodajo Republike Slovenije. Articolo 9 9. člen Le persone giuridiche della Chiesa Cattolica con sede nella Repubblica di Slovenia possono, in conformità alle leggi della Repubblica di Slovenia, acquistare, possedere, usufruire, alienare mobili e immobili e possono ottenere e rinunciare ai diritti di proprietà e a altri diritti reali. Pravne osebe Katoliške cerkve s sedežem v Republiki Sloveniji lahko v skladu z zakonodajo Republike Slovenije pridobivajo, posedujejo, uživajo in odtujujejo premičnine in nepremičnine ter pridobivajo lastninske in druge stvarne pravice ali se jim odpovedujejo. Articolo 10 10. člen La Chiesa Cattolica, nel rispetto delle leggi della Repubblica di Slovenia e in conformità alle norme del Diritto Canonico, ha il diritto di istituire e gestire scuole di ogni ordine e grado, collegi e altre istituzioni di insegnamento e di educazione. Katoliška cerkev ima v skladu z zakonodajo Republike Slovenije in v skladu s kanonskim pravom pravico ustanavljati in upravljati šole vseh vrst in stopenj, dijaške in študentske domove ter druge izobraževalne in vzgojne ustanove. Lo Stato sovvenzionerà i centri di cui al paragrafo precedente, secondo gli stessi criteri seguiti per simili istituzioni private. Država bo podpirala ustanove iz prejšnjega odstavka ob enakih pogojih, kot podpira druge tovrstne zasebne ustanove. Gli alunni e studenti di questi centri godranno dello status di cui godono gli studenti dei centri di insegnamento pubblico. Status dijakov, študentov in gojencev teh ustanov je izenačen s statusom gojencev v javnih ustanovah. Articolo 11 11. člen Le autorità competenti della Chiesa e le autorità competenti dello Stato nonché gli organismi delle comunità locali collaboreranno per conservare Pristojni državni organi in pristojni organi lokalnih skupnosti ter pristojna cerkvena oblast sodelujejo pri ohranjanju in vzdrževanju kul- Acta Secretariae Status 147 e salvaguardare i monumenti e altri beni culturali, nonché gli archivi che sono di proprietà della Chiesa. turnih spomenikov ter drugih kulturnih dobrin in arhivov, ki so v cerkveni lasti. Articolo 12 12. člen Nella Repubblica di Slovenia è assicurato il rispetto completo della libertà religiosa agli individui negli ospedali, nelle case di cura, nelle carceri e in altre istituzioni i cui residenti hanno difficoltà di libero movimento. V Republiki Sloveniji je zagotovljeno celovito spoštovanje verske svobode posameznikom v bolnišnicah, domovih za ostarele, zaporih in drugih ustanovah, v katerih je oteženo svobodno gibanje oseb, ki se v njih nahajajo. La Chiesa Cattolica, in conformità alle relative leggi sulla materia, ha diritto di svolgere attività pastorali in tali istituzioni. Katoliška cerkev ima pravico do pastoralnega delovanja v teh ustanovah v skladu z ustreznimi zakoni s tega področja. Articolo 13 13. člen Le istituzioni ecclesiastiche caritative e sociali, e le organizzazioni che si occupano di beneficenza e solidarietà sociale organizzate in conformità alla legge slovena, riceveranno lo stesso trattamento riservato a simili organizzazioni umanitarie operanti nel Paese, per quanto riguarda le agevolazioni, gli aiuti e altri provvedimenti di sostegno. Dobrodelne in socialne cerkvene ustanove in organizacije, ki se ukvarjajo z dobrodelnostjo in družbeno solidarnostjo ter so organizirane v skladu s slovensko zakonodajo, so glede olajšav, pomoči in drugih spodbujevalnih ukrepov izenačene z drugimi podobnimi dobrodelnimi organizacijami v državi. Articolo 14 14. člen La Santa Sede e la Repubblica di Slovenia si impegnano di risolvere di comune accordo, per via diplomatica, dubbi o difficoltà che potrebbero sorgere nell’interpretazione e nell’applicazione delle disposizioni del presente Accordo. Sveti sedež in Republika Slovenija bosta reševala sporazumno po diplomatski poti morebitna razhajanja, ki bi lahko nastala pri razlagi ali uporabi določb tega sporazuma. 148 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale La Santa Sede e la Repubblica di Slovenia si impegnano nel proseguire la trattazione di tutte le questioni aperte, che non sono oggetto di questo Accordo, in vista di una loro soluzione pattizia. Sveti sedež in Republika Slovenija si bosta nadalje prizadevala obravnavati vsa odprta vprašanja, ki niso predmet tega sporazuma, z namenom njihove sporazumne rešitve. Articolo 15 15. člen Il presente Accordo sarà ratificato secondo le norme procedurali proprie delle Alte Parti contraenti ed entrerà in vigore al momento dello scambio degli strumenti di ratifica. Ta sporazum bo ratificiran v skladu s pravili vsake od pogodbenic in bo začel veljati z izmenjavo listin o ratifikaciji. Firmato a Ljubljana, il 14 dicembre 2001, in doppio originale, ciascuno in lingua italiana e slovena, i cui testi sono ugualmente autentici. Podpisano v Ljubljani, 14. decembra 2001, v dveh izvirnikih, od katerih je vsak v italijanskem in slovenskem jeziku, pri čemer sta besedili v obeh jezikih enako verodostojni. Per la Santa Sede c Jean-Louis Tauran Arcivescovo tit. di Telepte Segretario per le Relazioni con gli Stati Za Republiko Slovenijo Dimitrij Rupel Ministro per gli Affari esteri Nos autem eandem conventionem, quam diligenter inspeximus ac voluntati nostrae conformem invenimus, ratam habemus et confirmamus. In quorum fidem sollemne hoc ratihabitionis documentum nostra subscriptione munimus eique signum nostrum apponi iubemus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xxiv mensis maii, anno mmiv, Pontificatus nostri vicesimo sexto. IOANNES PAULUS PP. II Acta Secretariae Status 149 HOMILIA Em.mi Angeli Card. Sodano, Secretarii Status, Quinto occurrente Centenario a condita Cohorte Helvetica.* Venerati Concelebranti e distinte Autorità, Cari membri del Corpo della Guardia Svizzera Pontificia, Fratelli e Sorelle nel Signore, Nell’antifona d’ingresso abbiamo esclamato con le parole del Salmo 95: « Cantate al Signore un canto nuovo, Cantate al Signore da tutta la terra; splendore e maestà dinnanzi a lui, potenza e bellezza nel suo santuario ». Il coro ha poi fatto riecheggiare sotto le volte stupende di questa Cappella Sistina l’« Exsultate Deo » di Scarlatti. È stato tutto un invito a glorificare Dio in questo giorno di festa, lodandolo e ringraziandolo per la Sua continua presenza in mezzo a noi. 1. La gloria di Dio L’autore del Salmo già proclamava che dinnanzi al Signore c’è splendore e maestà, che vi è potenza e bellezza nel suo santuario. È questa un’esclamazione che prorompe pure spontanea dalle nostre labbra in questo giorno di festa, mentre siamo riuniti in preghiera per cantare la gloria del Signore. L’odierna liturgia si svolge, infatti, in questa Cappella Sistina, ove tutto invita a cantare la grandezza di Dio Onnipotente ed a celebrare la Sua continua presenza in mezzo a noi. A tale riguardo, come non ricordare l’insegnamento di un grande teologo della vostra terra, il compianto Hans Urs von Balthasar, il quale ci richiamava a contemplare sempre la gloria di Dio, soprattutto con la sua celebre opera « Herrlichkeit ». In Italia si è tradotto tale termine come « la Gloria di Dio », ma « Herrlichkeit » è una parola complessa che indica tutta la magnificenza e splendore del culto cristiano. Indica, cioè, qualcosa di stupendamente bello e meraviglioso che Dio dischiude dinnanzi a noi. Ed è * Die 22 Ianuarii 2006. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 150 ciò che noi oggi possiamo contemplare nella Cappella Sistina in quest’ora di grazia! 2. La parola di Dio Immersi in questa luminosa atmosfera, abbiamo poi ascoltato la parola che Cristo ci ha rivolto: « Il tempo è compiuto ed il regno di Dio è vicino; convertitevi e credete al Vangelo ».1 È un invito a quel rinnovamento interiore, a cui ci ha richiamato anche il profeta Giona nella prima lettura di questo giorno del Signore. È un invito che la Chiesa ripete anche a voi oggi, care Guardie Svizzere, perché ogni giorno dobbiamo purificarci e rinnovarci nel servizio del Signore e nella fedeltà alla sua santa Chiesa. Del resto, il vostro motto, « acriter et fideliter », « tapfer und treu », è un richiamo quotidiano a tale programma di vita. A tale proposito mi ritorna sempre alla memoria quel giuramento solenne, quasi « gridato » che voi pronunciate ogni 6 maggio in Vaticano di « servire fedelmente, lealmente ed onorevolmente il Sommo Pontefice ed i suoi legittimi Successori con tutte le forze, sacrificando, ove occorra, anche la vita per la loro difesa ». Questa fedeltà sia sempre la vostra divisa! 3. Gli occhi della fede Cari amici, oggi iniziano ufficialmente le celebrazioni del quinto Centenario della presenza in Vaticano della Guardia Svizzera. Un giorno come oggi, il 22 gennaio del 1506, i primi 150 Svizzeri entravano attraverso Piazza del Popolo nella Città eterna ed innalzavano la loro gloriosa bandiera, sotto la guida del Capitano Kaspar von Silenen del Cantone di Uri. Il Papa Giulio II, che li aveva insistentemente chiamati per tale servizio, li accoglieva con la sua Benedizione. Ed iniziava cosı̀ la lunga serie di giovani generosi e forti che vollero qui venire per la difesa della Cattedra di Pietro. Questa visione religiosa che ispirò i primi alabardieri nel loro servizio era ben sottolineata dallo stesso Ulrich Zwingli, che in quell’anno non si era ancora allontanato dalla Chiesa cattolica. In quell’occasione egli scriveva al suo amico Vadian: « Die Schweizer sehen den traurigen Zustand der Kirche Gottes, die Mutter der Christenheit, und halten es für schlimm und gefähr1 Mc 1: 15. Acta Secretariae Status 151 lich, wenn jeder Tyrann ungestraft nach seiner Raubgier die gemeinsame Mutter der Christenheit auffallen dürfte » (« Gli Svizzeri vedono la triste situazione della Chiesa di Dio, la Madre della Cristianità, e ritengono grave e pericoloso che ogni tiranno possa aggredire impunemente per avidità di bottino la Madre comune della Cristianità »). Lo stesso Papa Pio XII, di venerata memoria, volle ricordare queste parole significative, nel celebrare, nel 1956, il 450º anniversario della Guardia Svizzera.2 Sono parole che stanno a ricordare ancor oggi alle Guardie Svizzere quell’ispirazione superiore che deve animare il loro servizio, vedendo, con gli occhi della fede, in ogni Romano Pontefice il principio dell’unità visibile della Santa Chiesa di Dio. 4. Un inno di gratitudine In tale contesto di festa, vorrei infine invitarvi a rendere grazie a Dio per la continua assistenza che Egli riserva per la nostra Santa Chiesa, suscitando in essa dei Pastori che, a seconda delle necessità dei tempi, sanno essere guide sicure per il cammino dei credenti. All’inizio vi fu Pietro, poi vennero Lino, Cleto, Clemente e cosı̀ via, fino a giungere, ai giorni nostri, al Papa Benedetto XVI: ogni Papa con il proprio carisma e con la propria personalità. Oggi noi, commemorando il quinto Centenario della Guardia Svizzera, vogliamo rendere grazie a Dio per i doni che concesse al Papa Giulio II, il quale, fra tante altre benemerenze, volle chiamare a Roma i primi soldati svizzeri, perché fossero « defensores Ecclesiae libertatis », come furono definiti dallo stesso Pontefice. La grandezza d’animo di questo grande Papa del Rinascimento è ben simboleggiata dalla figura del Mosé che Michelangelo volle scolpire come ricordo funebre del suo Mecenate. Qui, poi, in questo luogo privilegiato, tutto parla di Giulio II, del Papa Giuliano della Rovere, che volle abbellire questa Cappella, con il fine — egli scriveva — « che superasse in grandezza e bellezza ogni altra cosa del mondo ».3 Non è poi fuori luogo ricordare che, in quest’anno 2006, cade pure il quinto Centenario dell’inizio dei lavori di costruzione dell’attuale Basilica di S. Pietro, che, proprio nel 1506, Giulio II volle affidare al genio del Bra2 Cfr Discorsi e Radiomessaggi di Sua Santità Pio XII, vol. XVIII, Vaticano, 1967, pag. 3 Bullarium Vaticanum, II, 349. 166. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 152 mante, perché il nuovo e grandioso tempio cantasse in eterno la gloria di Dio, sul luogo del martirio del Principe degli Apostoli. Né potrei dimenticare che anche in campo pastorale grande fu la figura di Giulio II, che tanto lavorò per la riforma interna della Chiesa, con la convocazione nel 1512 del Concilio Ecumenico Lateranense V. Egli, inoltre, si preoccupò subito del nuovo mondo, da poco scoperto da Cristoforo Colombo, erigendo già nel 1511, a Santo Domingo, la prima diocesi dell’America Latina. Per tutto ciò che Giulio II ha fatto nel suo tempo, come per tutto ciò che nel corso dei secoli i Romani Pontefici hanno realizzato per la difesa e la promozione della Santa Chiesa di Dio, noi oggi vogliamo cantare il nostro sentito « Te Deum ». 5. Una Chiesa da amare Cari Membri della Guardia Svizzera, come ricordo dell’attuale celebrazione, vi invito ad amare sempre più la Chiesa di Cristo. Con il Salmista, che guardava estasiato verso la città di Sion, noi possiamo ripetere a maggior ragione: « Gloriosa dicta sunt de te, civitas Dei », « Cose gloriose sono state dette di te, o città di Dio ».4 È questa la Chiesa che anche noi oggi vogliamo amare, è questa la Chiesa che anche noi oggi vogliamo servire. Amen! 4 Salmo 86 [87], 3. Congregatio de Causis Sanctorum 153 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM VARSAVIENSIS-PRAGENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Ignatii Kłopotowski Sacerdotis dioecesani fundatoris Congregationis Sororum Beatae Mariae Virginis Lauretanae (1866-1931) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Ignatius Kłopotowski natus est die 20 mensis Iulii anno 1866 in loco v. d. Korzeniówka in Polonia. Ipse vero, sacro presbyteratus ordine auctus in dioecesi Lublinensi, ministerio pastorali ferventer incubuit. Nonnulla scilicet opera fundavit adulescentibus, pauperibus, orphanis, senioribus aliisque egentibus adiuvandis. Ut autem regno Deo augendo operam navaret, libros conscripsit ephemeridesque condidit, Varsaviae porro, ubi ipse parochi munus exercuerat, Congregationem Sororum Beatae Mariae Virginis Lauretanae fundavit. Ex improviso mortuus est die 7 mensis Septembris anno 1931. Quem quidem Servum Dei die 20 mensis Decembris anno 2004 Summus Pontifex Ioannes Paulus II virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse declaravit. Eius quidem beatificationi prospiciens, Postulatio Causae adsertam quandam miram sanationem, ipsius Servi Dei intercessioni tributam, huic Congregationi permisit iudicandam. Quod factum pertinet ad D.num Antonium Łatko, presbyterum, eundemque parochum in archidioecesi Katovicensi, qui, sexagesimum primum annum agens, nocturno tempore inter dies 20 et 21 mensis Iunii anno 1991 vim passus est a raptoribus quibusdam, qui domum ipsius, nempe furandi causa, incursaverant. Ipse autem, traumate encephalico aliisque laesionibus vulneratus, matutino tempore diei 21 mensis Iunii inventus, statim in valetudinarium est traductus. Illic vero diagnosis posita est de sugillatione in temporali frontalique regione sinistra, multi- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 154 fragmentaria fractura patente, temporali osse depresso, basi denique cranica ad libram anterioris mediaeque fossae cranicae confracta. In valetudinarium receptus, aegrotus aphasicus exstabat; mox autem profundo veterno est correptus. Otorrhaea quoque ipse ex utraque parte oculorumque pravitate, eaque alternis vicibus divergenti, laborabat. Praeterea radiologica cranii inspectio pneumoencephalum quoque exsistere demonstravit, cum porro angiographia cerebralis ostenderet mediam cerebri arteriam haematomate intracranico increscente dispositam. Quibus quidem successit gravis depressio fluxus sanguinei arterias perlabentis indeque collapsus post-traumaticus gravis factus est. Aegrotus igitur, nulla interposita mora, excisorium experimentum subivit. Prognosis nempe quoad vitam et valetudinem admodum reservata erat. Inde a matutino tempore diei 21 mensis Iunii, in templo quo parochi munus infirmus exercebat, supplicationes universales sunt institutae quibus sanitatis pro eo recuperatio a Deo peteretur per intercessionem Servi Dei Ignatii Kłopotowski; eiusdemque rei causa complures quoque Sorores Beatae Mariae Virginis Lauretanae oraverunt. Paucis itaque diebus post excisorium experimentum, aegroto tamen adhuc in profundo veterno iacente, opportunisque therapiis adhibitis, morbus levior esse coepit, adeo ut patiens, neuropsychicis functionibus in integrum restitutis, optima valetudine utens subsequenti die 19 mensis Iulii dimitteretur. Quo de casu, statim pro miraculo habito, apud Curiam Katovicensem annis 1995-1997 Inquisitio dioecesana est instructa, cuius validitas iuridica probata est ab hoc Dicasterio per decretum die 9 mensis Aprilis anno 1999 latum. Consilium vero Medicorum, in Sessione die 25 mensis Novembris anno 2004 habita, agnovit sanationem admodum rapidam, perfectam stabilemque, quibuslibet denique exitibus neuropsychicis carentem, eandemque postremo « quoad modum » scientifice inexplicabilem exstitisse. Die autem 7 mensis Februarii huius anni 2005 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, cum porro subsequenti die 3 mensis Maii Patres Cardinales et Episcopi, Exc.mo D.no Lino Fumagalli, Episcopo Sabinensi-Mandelensi, Causae Ponente, Sessionem Ordinariam celebrarent. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua Congregatio de Causis Sanctorum 155 vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut super praedicta mira sanatione decretum conscriberetur. Quod cum rite esset factum, Beatissimus Pater decrevit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Ignatii Kłopotowski, Sacerdotis dioecesani et Fundatoris Congregationis Sororum Beatae Mariae Virginis Lauretanae, videlicet de celerrima, perfecta stabilique sanatione, quibuslibet denique exitibus neuro-psychicis carente, D.ni Antonii Łatko, presbyteri, a « grave trauma cranio-encefalico con frattura pluriframmentaria e avvallamento dell’osso temporale sinistro, frattura della base cranica a livello della fossa cranica anteriore e media con lesione della rocca petrosa, frattura in regione frontale sinistra con interessamento del seno frontale e pneumoencefalo; con ematoma sottodurale e intraparenchimale, con 13 ferite cutanee al capo, con stato di coma profondo, shock ipovolemico, frattura delle dita delle mani ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 30 mensis Maii A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis BRIXIENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Moysis Tovini Sacerdotis dioecesani (1877-1930) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Moyses Tovini natus est die 27 mensis Decembris anno 1877 in loco vulgo Cividate Camuno, provinciae Brixiensis. Anno 1900 sacerdotali ordinatione consecratus, Romae studia perrexit, diversa altiorum disciplinarum diplomata obtinens. In dioecesim reversus, strenuam et frugiferam operositatem pastoralem explicavit tamquam concionator, confessa- 156 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale rius, assistens Actionis Catholicae, fautor magisterii catechetici. Plures per annos praeceptor in Seminario Brixiensi ac deinde eiusdem rector exstitit. Annumeratus quoque est inter canonicos ecclesiae Cathedralis. Ob doctrinam vitaeque sanctimoniam, tam suorum superiorum quam cleri et populi aestimationem sibi comparavit. Ad caelestem Patrem rediit die 28 mensis Ianuarii anno 1930. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 12 mensis Aprilis anno 2003 edixit Servum Dei heroicum theologalium, cardinalium eisque adnexarum virtutum attigisse fastigium. Illius prospiciens beatificationi, Postulatio Causae recognitioni huius Congregationis de Causis Sanctorum assertam miram obtulit sanationem presbyteri Brixiensis, cui nomen est Ioannes Flocchini, qui die 13 mensis Martii anno 1980, septuagenarius, in civili valetudinario loci Gavardo, provinciae Brixiensis, chirurgiae festinanter est subiectus. Repertum est carcinoma gastricum iam provectum ob integram irruptionem parietis stomachi et ob praesentiam quattuor lymphonodorum regionalium metastaticae indolis. Effecta est illi resectio gastrica tantum partialis ob precariam infirmi condicionem circulatoriam. Chirurgiam nulla subsecuta est therapia. Valetudinarium reliquit die 4 mensis Aprilis eiusdem anni, anorexia tamen perstitit cum ponderis deminutione ac simul cum deteriore mutatione condicionis cordis. Prognosis perinfausta declarabatur quoad vitam. Die 1 mensis Septembris anno 1982, difficulter pedibus se sustinens, infirmus munus parochi renuntiavit. Interea, inde a tempore quo certior factus est de tumoris affectione, nempe statim post interventum chirurgicum, ipsemet divinum auxilium invocare iam coeperat per intercessionem Servi Dei Moysis Tovini. Exeunte anno 1982, extra omnem medicorum praevisionem, convalescere coepit. Ex clinicis inspectionibus peractis anno 1983, deductum est sanationem fuisse perfectam et constantem. Quo super eventu apud Curiam Brixiensem anno 1986 instructa est Inquisitio dioecesana, cuius iuridicam auctoritatem ratam habuit hoc Dicasterium per decretum quod vulgavit die 19 mensis Novembris anno 1999. Consilium Medicorum in sessione habita die 1 mensis Aprilis anno 2004 edixit sanationem celeriter, perfecte, perseveranter, ex scientiae praeceptis inexplicabiliter evenisse. Die 17 subsequentis mensis Iulii Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris factus est et die 1 mensis Februarii huius anni 2005 Patrum Cardinalium et Episcoporum Sessio Ordinaria, Causae Ponente Em.mo Cardinali Augustino Cacciavillan, habita est. Et in utroque Coetu, Congregatio de Causis Sanctorum 157 sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Moysis Tovini, Sacerdotis dioecesani, videlicet de celeri, perfecta ac perseveranti sanatione sacerdotis Ioannis Flocchini ab « adenocarcinoma gastrico con metastasi in 4 linfonodi, classificabile come T3-N2-M0, in soggetto con grave cardiopatia ». Statuit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MEDIOLANENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Aloisii Monza Sacerdotis dioecesani et Parochi fundatoris Instituti Saecularis Parvarum Apostolarum a Caritate (1898-1954) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Aloisius Monza natus est die 22 mensis Iunii anno 1898 in pago v. d. Cislago intra fines Archidioecesis Mediolanensis. Sacro ipse presbyteratus ordine insignitus, primum coadiutor in loco v. d. Vedano Olona, deinde addictus Sacrario Beatae Virginis a Miraculis in oppido v. d. Saronno, postremo parochus fuit Leuciensi ecclesiae S. Ioannis a Castanea, ubi quidem magnam navitatem pastoralem, impensa videlicet vita interiore sustentam, exercuit. Ipse vero, ut priorum christifidelium caritatem hodier- 158 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale nae hominum societati restitueret, Opus condidit v. d. « La nostra Famiglia » ipseque, huiusce animatricibus sociatis, anno 1950 Institutum Saeculare Parvarum Apostolarum a Caritate fundavit. Sancte in Domino requievit die 29 mensis Septembris anno 1954. Quem quidem Servum Dei die 20 mensis Decembris anno 2003 Summus Pontifex Ioannes Paulus II virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse declaravit. Beatificationi vero prospiciens, Postulatio Causae adsertam quandam miram sanationem, ipsius Servi Dei intercessioni tributam, huic Congregationi permisit iudicandam. Quod factum pertinet ad Paulum Peroni qui, vertente mense Maio anni 1959, anno scilicet aetatis suae vicesimo primo, crises comitiales perpeti coepit. Cum autem ipse subsequenti die 11 mensis Iunii Heidelbergensis Universitatis valetudinario esset receptus, diagnosis edebatur de « epilepsia cum crisibus morbi sacri ». Quae quidem crises praeter therapiam adhibitam perrexerunt, eaedemque magna trepidatione, delirio febrique comitantibus; post alias inspectiones perventum est ad diagnosin de meningoencephalite viro pathogenico effecta. Die 30 eiusdem mensis Iunii aegrotus veterno cum rigore cervicali est correptus. Mense autem Iulio morbus gravior factus est, quippe praesertim haemorrhagiis gastroentericis, thrombiphlebite, dexteri pulmonis eiusque membranae inflammatione, corporis denique calore iugiter elato, exorientibus. Mense porro Octobri cum morbus ingravescere coepisset, ulcera quoque decubitalia, sinistrae auris inflammatio extremorumque pedum atrophia oriebantur. Praeterea transitus factus est a delirio ad profundum veternum, qui a mense Iulio ad Octobrem productus est. Aegrotus exinde somniculosus, apathicus minimeque cum circumstantibus communicans permanebat. Quae quidem rerum condicio usque ad mensem Novembrem anni 1959 exactum ducebatur. Prognosis nempe gravissima, eademque quoad vitam potentialiter infausta, neuropsychicis quoque de exitibus providendis admodum reservata, manebat. Interea familiares aegrotantis, una cum nonnullis sodalibus ex Instituto Saeculari Parvarum Apostolarum a Caritate, coeperant invocare intercessionem Servi Dei Aloisii Monza, cuius lipsana quaedam inde a mense Iulio exeunte sub ipsius aegrotantis culcitam suggesta erant. Itaque factum est ut inde a mense Decembri ineunte neuropsychica pathologia in melius mutari videretur; nam duobus quidem mensibus subsequentibus sanatio perficiebatur, adeo ut mense Martio anni 1960 aegrotus valetudinarium Heidelbergense relinqueret, neuropsychicis facultatibus in integrum restitutis, indeque Me- Congregatio de Causis Sanctorum 159 diolani sanativae custodiae amandatus orthopedicum tantum experimentum subivit. Quo de casu, statim pro miraculo habito, apud Curiam Mediolanensem annis 1993-1994 Inquisitio Dioecesana est instructa, cuius validitas iuridica agnita est ab hoc Dicasterio per decretum die 8 mensis Novembris anno 1996 latum. Consilium vero Medicorum, in sessione die 21 mensis Octobris anno 2004 habita, declaravit « sanationem procedente tempore gradatim progredientem, mense autem Decembri anni 1959 properatam, eandemque perfectam stabilemque, quippe neuropsychicis reliquatis infirmantibus prorsus absentibus; omnium porro et singularum aegroti facultatum in integrum restitutionem scientifice inexplicabilem » exstitisse. Die autem 2 mensis Februarii huius anni 2005 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, cum porro subsequenti die 3 mensis Maii Patres Cardinales et Episcopi, Exc.mo D.no Hieronymo Grillo, Episcopo Centumcellarum-Tarquiniensi, Causae Ponente, Sessionem Ordinariam celebrarent. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Aloisii Monza, Sacerdotis dioecesani et Parochi, Fundatoris Instituti Saecularis Parvarum Apostolarum a Caritate, videlicet de progrediente, completa ac duratura « restitutione ad integrum » singularum cerebri facultatum Pauli Peroni affecti « gravissima meningoencefalite di probabile natura virale, con coma prolungato e successiva sindrome apallica, con complicazioni pleuropolmonari ed emorragiche gastroenteriche, con manifestazioni infettive a vari livelli, e con decorso critico durato circa 6 mesi ». Statuit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 160 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale RUREMUNDENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Teresiae a Sancto Ioseph (in saec.: Annae Mariae Tauscher van den Bosch) fundatricis Congregationis Sororum Carmelitarum a Divino Corde Iesu (1855-1938) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Maria Teresia a Sancto Ioseph (in saec.: Anna Maria Tauscher van den Bosch) in vitam venit die 19 mensis Iunii anno 1855 e familia confessioni Lutheranae ferventer addicta, in loco Sandow, prope Francofurtum in Germania. Anno 1888 ingressa est Ecclesiam Catholicam. Christi caritate compulsa, anno 1891, ut pueris egenis subveniret, parvam aperuit « Domum Sancti Ioseph » quae veluti primarius lapis exstitit Congregationis Sororum Carmelitarum a Divino Corde Iesu, quam Dei Serva, studiose ac sapienter duxit usque ad obitum suum, qui eam, meritis ditatam et sanctimoniae fama exornatam, oppressit die 20 mensis Septembris anno 1938. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 20 mensis Decembris anno 2002 agnovit Servam Dei theologales, cardinales eisque adnexas virtutes heroice exercuisse. Beatificationi consulens, Postulatio Causae examini huius Congregationis de Causis Sanctorum proposuit sanationem, quae mira videbatur, dominae Mariae Iosephinae Pieters-Maas, degentis in urbe Heerlen, in Hollandia, quae circiter annum 1971 prima indicia ostendere coepit doloris in pede sinistro, cum vehementi prurigine. Haec incommoda in dies atrociora reddebantur. Dermatosis, inde exorta, ad utrumque pedem, ad digitos et ad plantas est diffusa. Cruciatus acerbiores facti sunt eo ut infirmae deambulationem impedirent. Ob fricationum laesiones adventicia coorta est contagio ex adiunctis bacteriis. Quodam elapso tempore edicta est diagnosis dermatomycosis et onychomycosis. Quamvis partiales et generales curationes non defuerunt, dermatosis plures per annos perstitit. Condicio valetudinis in peius ruit inter annos 1995-1996. Consilium excipiens P. Bonifatii Honings, OCD, Postulatoris Causae beatificationis, infirma, simul cum marito novendiales supplicationes ad Servam Dei Mariam Teresiam a Sancto Ioseph fundere incepit. Die 16 mensis Decembris anno 1996 dolores et prurigo necopinato ac funditus evanuerunt. Hac de sanatione Episcopus Ruremundensis anno 2002 dioecesanam instruxit Inquisitionem, de cuius iuridica validitate hoc Dicasterium decretum vulgavit die 4 mensis Octobris eiusdem anni. Consilium Medicorum, in sessione habita die 11 mensis Martii anno 2004, asseruit sanationem repentinam Congregatio de Causis Sanctorum 161 fuisse, perfectam, constantem, sine residuis et ex scientia medica inexplicabilem. Die 10 mensis Iulii anno 2004 Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris factus est et die 11 mensis Ianuarii huius anni 2005 Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Exc.mo D. Lino Fumagalli, Episcopo Sabinensi-Mandelensi, Sessio Ordinaria habita est. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Mariae Teresiae a Sancto Ioseph (in saec.: Annae Mariae Tauscher van den Bosch), Fundatricis Congregationis Sororum Carmelitarum a Divino Corde Iesu, videlicet de repentina, perfecta ac constanti sanatione dominae Mariae Iosephinae Pieters-Maas ab « onicomicosi subungueale distale e laterale dei piedi, con “tinea pedis” e sovrainfezione batterica, ad andamento cronico, su terreno distrofico per varicosità locale in soggetto con valgismo e piede piatto bilaterale ». Statuit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis BARENSIS-BITUNTINA Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Eliae a Sancto Clemente (in saec.: Theodorae Fracasso) Monialis Professae Ordinis Carmelitarum Discalceatarum (1901-1927) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Elias a Sancto Clemente (in saec.: Theodora Fracasso) nata est Barii die 17 mensis Ianuarii anno 1901. Inde a pueritia religionibus navitatique apostolicae se tradidit, donec anno 1920 in sua ipsius patria 162 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Carmelum S. Iosephi ingressa est. Cum exinde professionem emisisset in Ordine Carmelitarum Discalceatarum, cuius quidem regulam fideliter observavit, viam crucis humiliter confecit. Obiit die 25 mensis Decembris anno 1927. Quam quidem Servam Dei die 11 mensis Decembris anno 1987 Summus Pontifex Ioannes Paulus II virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse declaravit. Beatificationi vero prospiciens, Postulatio Causae adsertam quandam miram sanationem, ipsius Servae Dei intercessioni tributam, huic Congregationi permisit iudicandam. Quod quidem factum pertinet ad Petrum Milano qui, decem annos arteriosa hypertensione laborans, die 4 mensis Februarii anno 2002 acriorem crisim cephalalgiae, nausea vomituque comitantibus, est perpessus. Cui nempe in valetudinario oppidi v. d. Acquaviva delle Fonti, in dicione scilicet Barensi, nonnullae effectae inspectiones haemorrhagiam subarachnoideam, quae nempe oriebatur ex aneurysmate dissoluto in adversa cerebri arteria communicanti, in lucem protulerunt. Aegrotus itaque in Tarentinum valetudinarium traductus profundo veterno est correptus. Cum autem die 10 mensis Februarii, nocturno adhuc tempore, gravis quoque haemorrhagia endoventricularis, eademque admodum desperata, exorta esset, ipse postquam sectionem chirurgicam subivit in sedem redanimatoriam est traductus. Prognosis nempe cum quoad vitam tum quoad valetudinem maxime reservata vigebat. Rebus sic stantibus uxor aegrotantis opem divinam coepit invocare; precesque flagitavit a monialibus ex Ordine Carmelitarum Discalceatarum, quae in eodem coenobio degebant ubi Serva Dei sepulcro condebatur. Ipsae igitur inde a Missa die 10 mensis Februarii sub hora secunda celebrata, intercessionem implorarunt Sororis Eliae a Sancto Clemente; cuius cum lipsana quaedam aegrotantis cervicali supposita essent, ille eodem die sub meridie improviso experrectus cito meliore exstitit valetudine. Biduo post in valetudinarium quoddam Romanum traductus, subsequenti die 22 integra utens valetudine est dimissus. Quo de casu apud Curiam Barensem-Bituntinam anno 2004 Inquisitio dioecesana est instructa, cuius validitas iuridica agnita est ab hoc Dicasterio per decretum die 1 mensis Octobris eodem anno latum. Consilium vero Medicorum, in sessione subsequenti die 9 mensis Decembris habita, agnovit sanationem subitam, perfectam, stabilemque exstitisse eandemque scientifice inexplicabilem, quippe exitibus neuropsychicis, eiusmodi casus plerumque comitantibus, omnino absentibus. Die 7 mensis Februarii huius anni 2005 Congregatio de Causis Sanctorum 163 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, cum porro subsequenti die 15 mensis Martii Patres Cardinales et Episcopi, Exc.mo D.no Ioanne Coppa, Archiepiscopo titulo Sertensi, Causae Ponente, Sessionem Ordinariam celebrarent. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Eliae a Sancto Clemente (in saec.: Theodorae Fracasso), Monialis professae Ordinis Carmelitarum Discalceatarum, videlicet de subita, perfecta stabilique sanatione, eademque scientifice inexplicabili quippe exitibus neuropsychicis, eiusmodi casus plerumque comitantibus, omnino absentibus, Petri Milano a « rottura dell’aneurisma dell’arteria comunicante anteriore cerebrale, con grave emorragia subaracnoidea ed emorragia endoventricolare, coma profondo di 3º grado della Scala di Glasgow, ipertensione endocranica e idrocefalo triventricolare, in soggetto iperteso da 10 anni ». Statuit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis FESULANA Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Teresiae a Iesu (in saec.: Mariae Scrilli) fundatricis Instituti Sororum a Domina nostra Carmeli (1825-1889) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Maria Teresia a Iesu (in saec.: Maria Scrilli) nata est die 15 mensis Maii anno 1825 in oppido v. d. Montevarchi intra fines dioecesis 164 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Fesulanae. Ipsa inde ab adulescentia Tertii Ordinis Carmelitani sodalis fuit christianaeque puellarum educationi incubuit. Sodalicium quoque Sororum Tertii Ordinis Teresianarum fundavit in patria. Quod quidem opus, quamvis deinde a praefecto Etruriae sublatum esset, anno tamen 1878 restitutum est Florentiae, nomine hodie Instituti Sororum a Domina Nostra Carmeli pollens. Serva autem Dei defuncta est die 14 mensis Novembris anno 1889. Quam quidem Servam Dei die 20 mensis Decembris anno 2003 Summus Pontifex Ioannes Paulus II virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse declaravit. Beatificationi vero prospiciens, Postulatio Causae adsertam quandam miram sanationem, ipsius Servae Dei intercessioni tributam, huic Congregationi permisit iudicandam. Quod factum pertinet ad Deuzuitam Linhares Da Silva, Brasiliensem, cui tricesimum quartum annum agenti, post biopsim die 20 mensis Decembris anno 1982 effectam, diagnosis fiebat de tumore squamocellulari cervicis uterinae, eodemque perrumpenti provectoque adusque stadium quod dicitur « 2B » iuxta Foederationem Internationalem pro Gynaecologia et Obstetricia (seu, in compendio: « FIGO »). Radiotherapia adhibita, tumor dilapsus est; nec ullae exinde sunt cellulae neoplasticae inspectionibus in lucem prolatae. Cum autem anno 1985 aliquot morbi exorti essent, mensibus Octobri et Novembri anni 1987 duae biopses vaginales sunt effectae, quae quidem carcinoma vaginae in situ, iisdem notis histologicis ac superius praeditum, increscere docuerunt: de morbo nempe recidivo agebatur. Medici itaque, therapiis cum radianti tum chirurgica exceptis, prognosim infaustam quoad vitam ediderunt. Aegrota autem, quippe quae in ultimo vitae discrimine versaretur, sub medium mensem Novembrem anni 1987 Consociationem Matrum, cuius ipsa sodalis erat, rogavit ut pro se orarent. Quod quidem illae subsequenti quoque mense et communiter et singulatim egerunt, Servae Dei intercessionem invocantes. Mense autem Ianuario anno 1988 aegrota repente bene valuit adeo ut opus usitatum resumere vellet; omnesque prorsus neoplasticas laesiones dilapsas clinicae inspectiones indicarunt. Qua quidem de sanatione, pro miro adserta, apud Curiam Amazonensem anno 1995 Inquisitio dioecesana instructa est, cuius validitas iuridica rata est ab hoc Dicasterio per decretum die 22 mensis Maii anno 1998 latum. Consilium vero Medicorum, in sessione die 3 mensis Iunii anno 2004 habita, agnovit sanationem celerem, perfectam, stabilem eandemque scientifice inexplicabilem exstitisse. Die 26 mensis Octobris eiusdem anni habitus est Congregatio de Causis Sanctorum 165 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, cum porro die 11 mensis Ianuarii huius anni Patres Cardinales et Episcopi, Exc.mo D.no Aloisio Dossena, Archiepiscopo tit. Carpitano, Causae Ponente, Sessionem Ordinariam celebrarent. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Mariae Teresiae a Iesu (in saec.: Mariae Scrilli), Fundatricis Instituti Sororum a Domina Nostra Carmeli, videlicet de celeri, perfecta stabilique sanatione D.nae Deuzuitae Linhares Da Silva a « carcinoma della cervice uterina invasivo, allo stadio 2B FIGO, già trattato con radioterapia ma recidivato in vagina dopo 5 anni come carcinoma in situ e non sottoposto ad alcuna terapia ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis BELLOHORIZONTINA Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Eustachii Van Lieshout (in saec.: Humberti) Sacerdotis Professi Congregationis SS. Cordium Iesu et Mariae (18901943). DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Eustachius Van Lieshout (in saec.: Humbertus) natus est die 3 mensis Novembris anno 1890 in vico v. d. Aarle-Rixtel in Hollandia. Congregationem SS. Cordium Iesu et Mariae ingressus, religiosa 166 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale vota nuncupavit sacroque presbyteratus ordine est insignitus. Pastorali ministerio benigne incubuit primum in Hollandia, deinde ex anno 1925 in Brasilia, ubi quidem in loco v. d. Agua Suja, postea vero in loco v. d. Poá, parochi munus explevit. Summo ubique studio summaque sacerdotali caritate populo famulatus, praecipuam diligentiam adhibuit iis, qui corpore vel animo aegrotantes eius ministerio frequentes utebantur. Mortem obiit die 30 mensis Augusti anno 1943. Quem quidem Servum Dei die 12 mensis Aprilis anno 2003 Summus Pontifex Ioannes Paulus II virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse declaravit. Beatificationi vero prospiciens, Postulatio Causae adsertam quandam miram sanationem, ipsius Servi Dei intercessioni tributam, huic Congregationi permisit iudicandam. Quod factum pertinet ad P. Gunsalvum Belém Rocha, sacerdotem professum Congregationis SS. Cordium Iesu et Mariae, qui mense Maio anni 1962 disphonia cum raucitate persistente coepit affici. Mense vero Augusto eiusdem anni laryngoscopia directa, quae aegroto facta est, tumorem vegetantem dexterae chordae vocali fixum in lucem protulit. Biopsis autem facta, histologica probatio ostendit de epitheliomate agi cum quodam gradu discriminationis cumque conspicuis phaenomenis regressivis. Tumoris ideo malignitatis intuitu, chirurgicum per laryngectomiam totalem experimentum statuebatur. Quod quidem antequam efficeretur, aegrotus ipse pluresque alii sanitatis recuperandae gratiam a Deo, P. Eustachio Van Lieshout intercedente, petere coeperunt. Die autem proximo ante sectionem chirurgicam, quae in quodam valetudinario Bellohorizontino facienda erat, disphonia levior, eademque nullis therapiis adhibitis, esse videbatur. Prius igitur quam excisorium experimentum fieret, laryngoscopia iterum facta est, quae quidem neoplasma prorsus dilapsum esse ostendit. Patienti itaque, quem absoluto silentio per quindecim dies medici addixerunt, nullis vero therapiis adhibitis, vox tandem in pristinum statum rediit. Alia autem inspectio sanationem perfectam stabilemque exsistere confirmavit. Quo de casu apud Curiam Bellohorizontinam anno 1997 Inquisitio dioecesana est instructa, cuius validitas iuridica approbata est ab hoc Dicasterio per decretum die 26 mensis Novembris anno 1999 latum. Consilium vero Medicorum, in sessione die 29 mensis Ianuarii anno 2004 habita, agnovit sanationem celerem, perfectam, stabilem eandemque scientifice inexplicabilem fuisse. Subsequenti die 19 mensis Octobris habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, cum porro die 1 mensis Februarii huius anni Congregatio de Causis Sanctorum 167 2005 Patres Cardinales et Episcopi, Exc.mo D.no Aloisio Dossena, Archiepiscopo tit. Carpitano, Causae Ponente, Sessionem Ordinariam celebrarent. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Eustachii Van Lieshout (in saec.: Humberti), Sacerdotis Professi Congregationis SS. Cordium Iesu et Mariae, videlicet de celeri, perfecta stabilique sanatione P. Gunsalvi Belém Rocha a « cancro scarsamente differenziato con accentuati fenomeni regressivi a carico della corda vocale destra, accertato da biopsia ed esame istologico (tramite laringoscopia diretta), con marcata disfonia ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis PALAIENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Augustini Thevarparampil (v. d. « Kunjachan ») Sacerdotis dioecesani (1891-1973) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Augustinus Thevarparampil, v. d. « Kunjachan » seu « parvulus presbyter », ortus est die 1 mensis Aprilis anno 1891 in loco Ramapuram intra fines eparchiae Palaiensis ritus syro-malabarensis, in provincia Kerala in India. Sacro presbyteratus ordine auctus, caritate pastorali, zelo 168 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale missionali seseque devovendi studio pollens indefesse incubuit humano christianoque provectui eorum qui Harijans seu « nusquam contingendi » feruntur quique egentissimi maximeque exclusi Indicae societatis exsistebant. Postquam multos annos infirmitate, quam ipse humiliter patienterque toleravit, laboraverat, sancte in Domino obdormivit die 16 mensis Octobris anno 1973. Quem quidem Servum Dei die 22 mensis Iunii anno 2004 Summus Pontifex Ioannes Paulus II virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse declaravit. Beatificationi autem prospiciens, Postulatio Causae adsertam quandam miram sanationem, ipsius Servi Dei intercessioni tributam, huic Congregationi de Causis Sanctorum permisit iudicandam. Quod factum pertinet ad puerum Gilsonium Varghese Kalathil, incolam provinciae v. d. Kerala, qui pedum deformitate laborans natus est anno 1981. Medici quidem de « grave talipe congenito equino-varus » diagnosin fecerunt. Chirurgicum quoque experimentum ipsi proposuerunt pro pede dextero, quod tamen numquam factum est; nec aliae therapiae idoneae sunt adhibitae. Decem annos condicio stabilis permansit adeo ut iam irreversibilis haberetur. Die autem 29 mensis Maii anno 1991 Gilsonius puer una cum parocho aliisque amicis sepulcrum Servi Dei visit ipseque pro sua sanitate recuperanda oravit; domi vero, parentibus aliisque familiaribus sese sociantibus, eiusdem Servi Dei intercessionem invocare cotidie perrexit. Sub mane itaque subsequentis diei 25 mensis Iunii eiusdem anni puer e lectulo surgens dexterum pedem prorsus sanatum nactus est. Quam quidem sanationem stabilem esse subsequentes inspectiones clinicae et radiologicae confirmarunt. Quo de casu apud Curiam Viiayapuramensem annis 1997-1998 Inquisitio dioecesana instructa est, cuius validitas iuridica rata est ab hoc Dicasterio per decretum die 9 mensis Aprilis anno 1999 latum. Consilium autem Medicorum, in sessione die 3 mensis Iunii anno 2004 habita, agnovit sanationem celerem, perfectam, stabilem eandemque scientifice inexplicabilem exstitisse. Die 26 mensis Octobris eiusdem anni habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, cum porro die 18 mensis Ianuarii huius anni 2005 Patres Cardinales et Episcopi, Exc.mo D.no Salvatore Boccaccio, Episcopo Frusinatensi-Verulano-Ferentino, Causae Ponente, Sessionem Ordinariam celebrarent. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Congregatio de Causis Sanctorum 169 Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Augustini Thevarparampil (v. d. « Kunjachan »), Sacerdotis dioecesani, videlicet de celeri, perfecta stabilique sanatione pueri Gilsonii Varghese Kalathil a « piede destro torto congenito ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis TAURINENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Aloisii Boccardo Sacerdotis Archidioecesis Taurinensis fundatoris Sororum Filiarum Iesu Regis in Congregatione Sororum Pauperum Filiarum s. Caietani (1861-1936) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Aloisius Boccardo, « presbyter a sede confessionali et Eucharistia » nuncupatus, natus est die 9 mensis Augusti anno 1861 Monte Calerio, id est in oppido Archidioecesis Taurinensis. Multos annos ipse vice-rectoris munere functus est apud Sacrum Collegium Taurinense a Consolata idemque fuit iunioris cleri moderator in spiritalibus. Post autem fratrem eius, Beatum scilicet Ioannem Mariam, parochum in loco v. d. Pancalieri, vita functum, ipse Congregationis Pauperum Sororum Filiarum S. Caietani, quam frater fundaverat, superior ecclesiasticus est renuntiatus. In quo ipse Instituto Filias Iesu Regis, scilicet Sorores oculis captas ac ad rerum divinarum contemplationem deditas, fundavit. Sancte in Domino obdormivit die 9 mensis Iunii anno 1936. 170 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Quem quidem Servum Dei die 12 mensis Aprilis anno 2003 Summus Pontifex Ioannes Paulus II virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse declaravit. Interea Postulatio Causae adsertam quandam miram sanationem, ipsius Servi Dei intercessioni tributam, huic Congregationi permisit iudicandam. Quod factum pertinet ad puerum Alexandrum Benedetti qui, octo annos natus, die 9 mensis Maii anno 1962 cruciatibus abdominalibus iisque magis magisque ingravescentibus se laborare declaravit. Postquam vero puer in valetudinario quodam urbis v. d. Civitanova Marche, in dicione nempe Maceratensi, est receptus, massa abdominalis in regione caeco-appendiculari reperta est. In experimento autem excisorio, quod die 15 mensis Maii factum est, medici ingenti mole tumorem, qui quidem intestinum tenue, omentum nonnullosque lymphonodos mesentericos secum trahebat, exstirparunt. Probatio histologica sivit diagnosin edi de lymphogranulomate atypico quod esset in sarcoma mutaturum. Cum igitur de tumore eoque quam maxime maligno ageretur, prognosis edebatur infausta. Morbi quidem gravitatis intuitu, Sorores Pauperes Filiae S. Caietani, quae in eo valetudinario operam suam exercebant, ut puer aegrotus sanitatem recuperaret, Servo Dei Aloisio Boccardo intercedente, a Deo petere coeperunt. Quibus quidem precibus et puer ipse et parentes suas sociarunt. Sub fine autem novendialis supplicationis, quae die 15 mensis Maii vesperi inceperat, puer praeter omnem praevisionem medicorum meliore coepit frui valetudine dieque 6 mensis Iunii e valetudinario dimissus est. Nec ulla exinde therapia vel per radios vel per chemica medicamenta opus fuit nec ullus quidem recidivus tumor exortus est. Quo de casu, statim pro miro adserto, apud Curiam Firmanam anno 1968 Processus Ordinarius est instructus, cuius validitas iuridica agnita est ab hac Congregatione per decretum die 3 mensis Martii anno 1995 latum. Consilium vero Medicorum, in sessione die 11 mensis Martii anno 2004 habita, agnovit sanationem celerem, perfectam, stabilem eandemque scientifice inexplicabilem fuisse. Die autem 11 mensis Ianuarii huius anni 2005 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, cum porro die 15 subsequentis mensis Martii Patres Cardinales et Episcopi, Em.mo Cardinali Sergio Sebastiani, Causae Ponente, Sessionem Ordinariam celebrarent. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Congregatio de Causis Sanctorum 171 Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Aloisii Boccardo, Sacerdotis Archidioecesis Taurinensis et Fundatoris Sororum Filiarum Iesu Regis in Congregatione Sororum Pauperum Filiarum S. Caietani, videlicet de celeri, perfecta stabilique sanatione pueri Alexandri Benedetti a « linfoma di Hodgkin nella variante reticolo-sarcomatosa, ad alto grado di malignità, in stadio avanzato ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis NEAPOLITANA Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae a Passione D.N.I.C. (in saec.: Mariae Gratiae Tarallo) ex Instituto Sororum Crucifixarum Adorantium Eucharistiam (1866-1912) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Maria a Passione Domini Nostri Iesu Christi (in saec.: Maria Gratia Tarallo) nata est die 23 mensis Septembris anno 1866 in pago v. d. Barra apud Neapolim. Ipsa vero, multis impedimentis superatis, anno 1891 ingressa est Institutum Sororum Crucifixarum Adorantium Eucharistiam, in quo varia munera sustinuit donec extremis vitae suae temporibus magistra novitiarum nominata est. Flagrantem Iesu Crucifixo atque Augustissimo Sacramento devotionem adhibuit, quae miris quoque a Deo muneribus est ditata. Sancte in Domino obdormivit die 27 mensis Iulii anno 1912. 172 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Quam quidem Servam Dei die 19 mensis Aprilis anno 2004 Summus Pontifex Ioannes Paulus II virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse declaravit. Beatificationi vero prospiciens, Postulatio Causae adsertam quandam miram sanationem, ipsius Servae Dei intercessioni tributam, huic Congregationi permisit iudicandam. Quod factum pertinet ad puerum Franciscum Cimino, qui, anno 1903 natus, primo vitae suae anno trachomate bilaterali affectus est, quod quidem acutam ipsi photophobiam atque ardorem doloremque oculorum parabat. Oculos nempe, quippe qui haud raro tabidum liquorem manarent, apertos vix ipse tenere valebat ideoque aliquantulum obligatos habebat. Cum autem variae adhibitae therapiae inefficaces evasissent oculisque puer iam captus esset, auxilium divinum per intercessionem supradictae Servae Dei invocatum est. Nam die 20 mensis Aprilis anno 1914 ad sanitatis recuperandae gratiam petendam familiares quidam infirmum adduxerunt in coemeterium oppidi v. d. San Giorgio a Cremano, ubi quidem Servae Dei corpus, in ecclesiam Sororum Crucifixarum Adorantium Eucharistiam translaturum, effossum erat. Ubi primum Servae Dei manus, quae adhuc flexibilis exsistebat, oculis pueri admota est, statim ille videndi facultatem recuperavit nec se amplius infirmitatibus, quibus antea affectus erat, laborare declarabat. Quo de casu apud Curiam Nucerinam Paganorum anno 1939 Processus Apostolicus est instructus, cuius validitas iuridica agnita est ab hoc Dicasterio per decretum die 10 mensis Novembris anno 1995 latum. Consilium vero Medicorum, in sessione die 22 mensis Aprilis anno 2004 habita, agnovit sanationem subitam, perfectam, stabilemque exstitisse eandemque scientifice inexplicabilem, licet exiguis exitibus cicatricosis, qui tamen functionem visivam minime afficerent, praesentibus. Die 22 mensis Octobris eiusdem anni habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, cum porro die 8 mensis Februarii huius anni 2005 Patres Cardinales et Episcopi, Exc.mo D.no Andrea Maria Erba, Episcopo Veliterno-Signino, Causae Ponente, Sessionem Ordinariam celebrarent. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Mariae a Passione Domini Nostri Iesu Christi (in saec.: Mariae Congregatio de Causis Sanctorum 173 Gratiae Tarallo), ex Instituto Sororum Crucifixarum Adorantium Eucharistiam, videlicet de subita, perfecta stabilique sanatione pueri Francisci Cimino a « tracoma bilaterale al 3º stadio, protrattosi per circa 10 anni ». Statuit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 19 Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis BARCINONENSIS Beatificationis seu declarationis Martyrii Servorum Dei Antheri Mateo Garcı́a et XI Sociorum ex II et III Ordine Praedicatorum († 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « “Inter persecutiones mundi et consolationes Dei peregrinando procurrit” (S. Augustinus, De civitate Dei, XVIII, 51, 2: PL 41, 614) Ecclesia, crucem et mortem Domini annuntians, donec veniat (cfr 1 Cor 11, 26) » (Conc. Oecum. Vat. II, Constitutio dogm. de Ecclesia, Lumen Gentium, 8). Inde a primordiis christianae religionis, haud pauci fideles vocati sunt ad propriam fidem inter vexationes et tribulationes profitendam. Ex iis qui vitam tradere voluerunt potius quam Christum negare, recensentur Antherus Mateo Garcı́a et undecim Socii. Hi enim, religiosa infuriante insectatione in Hispania inter annos 1936-1939 concitata, aperte declararunt se ad Catholicam Ecclesiam pertinere. Etsi diversis temporibus et locis sunt interempti, se fortitudine sociaverunt qua mortem passi sunt. Etenim, exemplum sequentes Divini Redemptoris qui pro fratrum salute vitam deposuit, constantes se praebuerunt in tribulationibus et, per sanguinis effusionem, martyrii palmam sunt assecuti. Qui quidem sunt: 1. Antherus Mateo Garcı́a, laicus. Natus est die 4 mensis Martii anno 1875 in oppido Valdevimbre, intra fines dioecesis Legionensis. Anno 1902 uxorem 174 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale duxit Emmanuelam Trabadelo Malagón, ex quorum matrimonio octo liberi sunt nati, ex quibus duo consecratam amplexi sunt vitam. Assiduum se ostendens ad Eucharisticum sacrificium participandum et ad precandum, una cum uxore propriam familiam in parvam ecclesiam domesticam transformavit, apertam iugiter pauperum necessitatibus. Ipse simul cum uxore nomen dedit Tertio Ordini Sancti Dominici, cuius Regulam studiose servavit. Anno 1916 Barcinonem petiit, ubi ferriviarii officium explicavit, et, in ambitu laboris, suam fidem alacriter professus est. Filiae suae fidenter declaravit se paratum esse ad vitam pro Christo offerendam. Religiosa grassante persecutione, a militibus captus, necatus est die 8 mensis Augusti anno 1936. 2. Michaël Peiró Victorı́, laicus. Ortum habuit in loco vulgo Aiguafreda, dioecesis Vicensis, die 7 mensis Februarii anno 1887. Anno 1915 matrimonium contraxit cum Francisca Ribas Roger. Postea inter sodales se adnumeravit Tertii Ordinis Sancti Dominici. Operatus est apud fabricam textoriam, honestate eminens et fidelitate in proprio officio implendo, nec non strenuitate in catholica fide profitenda. Nocte diei 24 mensis Iulii anno 1936 a militibus marxistis comprehensus est, tunc uxorem valedixit dicens: « In caelo congrediemur! », et statim est interemptus. 3. Iosephina Bonaventura Sauleda Paulı́s, Monialis ex Ordine Sancti Dominici. Nata est in oppido Sant Pol de Mar, Barcinone, die 30 mensis Iulii anno 1885. Confirmata vocatione ad vitam consecratam, adscripta est inter moniales Barcinonensis monasterii Dominae Nostrae a Montesión. Duo per triennia moderatrix exstitit monasterii ac deinde magistra noviciarum. Spiritu refulsit caritatis et fervore in propriis obeundis muneribus. Capta, tormentis cruciata est et occisa die 31 mensis Augusti anno 1936. 4. Maria Carmelitis Zarazoga y Zaragoza, Religiosa Dominicana. Ad vitam venit die 1 mensis Iunii anno 1889 in loco Villajoyosa, intra fines provinciae Lucentinae. Anno 1916 ingressa est communitatem Sanctae Catharinae Senensis in urbe Barcinone (hodie Institutum est Sororum Dominicanarum Magistrarum ab Immaculata Conceptione). Proprii status munera adimplevit et semper laeto animo promptam se ostendit ad auxilium et curam consororibus praestandam. Noctu inter dies 7 et 8 mensis Augusti anno 1936 martyrii palma coronata est. 5. Maria Rosa Adrover Martı́, Religiosa Dominicana. Die 22 mensis Iulii anno 1888 orta est in loco vulgo San Roque, provinciae Gaditanae. Anno 1920 amplexa est communitatem Sanctae Catharinae Senensis in urbe Barcinone. Congregatio de Causis Sanctorum 175 Apud illam religiosam domum magistra exstitit et aeditua, ubi Regulae praecepta fideliter servavit. Prehensa, noctu inter dies 7 et 8 mensis Augusti anno 1936 interfecta est simul cum Serva Dei Maria Carmelitide Zarazoga y Zaragoza. 6. Raimunda Fossas Románs, Religiosa Dominicana. Die 1 mensis Novembris anno 1881 primam lucem vidit in loco Ripoll, dioecesis Vicensis. Anno 1903 Vicensi in urbe excepta est in Congregationem Sororum Sancti Dominici ab Annuntiata, conditam a Beato Francisco Coll, O.P. Munus creditum est ei domus varias moderandi, quo in munere caritatem et aequum animum ostendit. Anno 1935 vocata est ad regendum Barcinonense collegium Sanctae Catharinae Senensis. Die 27 mensis Iulii anno 1936, una cum quattuor consororibus, quas statim memorabimus, comprehensa est et necata. 7. Adelpha Soro Bó, Religiosa Dominicana. Nata est in oppido Villanueva de Castellón, archidioecesis Valentinae, die 6 mensis Martii anno 1887. Duodeviginti circiter annos nata, induit habitum Congregationis Sororum Sancti Dominici ab Annuntiata. Postquam varia munera diversis in communitatibus exercuerat, anno 1933 translata est in collegium Barcinonense. Martyrium subiit una cum suis consororibus die 27 mensis Iulii anno 1936. 8. Teresia Prats Martı́, Religiosa Dominicana. Ortum habuit in oppido Ciutadilla, archidioecesis Tarraconensis, die 8 mensis Ianuarii anno 1895. Iuvenili ab aetate catechesi tradendae et infirmis curandis incubuit. Anno 1920 inter Sorores Sancti Dominici ab Annuntiata cooptata est. Anno 1933 in Barcinonense collegium Sanctae Catharinae est translata, ubi coquae et vestificae officia simpliciter et humiliter explicavit. Exorta persecutione, a seditiosis occisa est die 27 mensis Iulii anno 1936. 9. Othilia Alonso González, Religiosa Dominicana. Ad vitam venit in pago Enfistiella, dioecesis Ovetensis, die 31 mensis Decembris anno 1916. Anno 1932 Vicensi in urbe ingressa est conventum Sororum Sancti Dominici ab Annuntiata. Obiter excepta apud communitatem Barcinonensem, capta est et, simul cum consororibus, manuballista ignivoma est transfossa. Graviter vulnerata, translata est in valetudinarium ubi paulo post, suis ignoscens carnificibus et pro eorum conversione orans, animam exhalavit. 10. Ramunda Maria Perramón Vila, Religiosa Dominicana. Primam vidit lucem die 28 mensis Augusti anno 1898 in urbe Vicensi. Anno 1920 accepta est apud Sorores Sancti Dominici ab Annuntiata ipsa natali in urbe. Apud Barcinonense collegium Sanctae Catharinae insignis exstitit in muneribus obeundis. Patienter pertulit gravem morbum renalem, claram se praebens 176 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale spiritu humilitatis. Die 27 mensis Iulii anno 1936 a seditiosis vulnerata, paulo post e vita decessit. Priusquam mortem obiret carnificibus suis ignovit, orans pro iis ut ad rectam viam revocarentur. 11. Reginalda Picas Planas, Religiosa Dominicana. Nata est in loco Borredá, dioecesis Vicensis, die 25 mensis Maii anno 1895. Nomen dedit apud Sorores Sancti Dominici ab Annuntiata, ubi munus exercuit magistrae diversis in collegiis Instituti. Pietatis spiritu floruit et fervore in servanda Regula. Die 27 mensis Iulii anno 1936, dum tutiorem in locum se conferebat, simul cum Sorore Rosa Jutglar Gallart prope Minorissam necata est. Dum in martyrii locum ducebatur, orabat pro suis persecutoribus. 12. Rosa Jutglar Gallart, Religiosa Dominicana. Ortum habuit die 25 mensis Ianuarii anno 1900 in oppido Sabassona dioecesis Vicensis. Intravit in communitatem Sororum Sancti Dominici ab Annuntiata Vicensi in urbe, unde missa est in collegium Sanctae Rosae Limanae in urbe Minorissa; ibi omnino dedita est muneribus aedituae et magistrae; ob eius benignitatem et vitae conversationem omnium aestimationem sibi conciliavit. Palmam martyrii adepta est die 27 mensis Iulii anno 1936, simul cum Sorore quam supra memoravimus. Priusquam mortem obiret, ignovit carnificibus pro quibus etiam oravit. Populus Dei hos Servos et Servas Dei martyres fidei statim habuit. Haec fama annorum decursu confirmata est, quamobrem Archiepiscopus Barcinonensis anno 1958 beatificationis seu declarationis martyrii Causam inchoavit, Ordinarium instruens Processum, qui anno 1963 est expletus. Iuridicam huius Processus validitatem agnovit Congregatio de Causis Sanctorum per decretum vulgatum die 4 mensis Maii anno 1992. Exarata Positione, disceptatum est, uti de more, de eorum martyrio. Die 9 mensis Decembris anno 2003 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, felici cum exitu. Patres Cardinales et Episcopi congregati in Sessione Ordinaria die 1 mensis Martii huius anni 2005, audita relatione Ponentis Causae, Em.mi Iuliani Cardinalis Herranz, edixerunt Servos Dei Antherum Mateo Garcı́a et undecim Socios ob fidelitatem erga Christum interemptos esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Antheri Mateo Garcı́a et XI Sociorum, ex II et III Ordine Praedicatorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Congregatio de Causis Sanctorum 177 Statuit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis TOLETANA Beatificationis seu declarationis Martyrii Servorum Dei Victoris Chumillas Fernández et XXI Sociorum ex Ordine Fratrum Minorum († 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Confortamini in Domino et in potentia virtutis eius » (Eph 6, 10). Paulo quidem Apostolo adhortante, Servi Dei Victor Chumillas Fernández et XXI Socii, contra christianorum persecutionem, quae annis 1936-1939 in Hispania exarserat, nihil humani praesidii vel auxilii petiere, quippe a Christo vim haurientes qua fidei vel in aerumnis testimonium perhiberent, sicque Domino servientes in communitatibus Ordinis Fratrum Minorum, quarum ipsi pars erant. Nam capti a seditionariis suam ipsi fidelitatem in Divinum Redemptorem et Ecclesiam minime repudiarunt palmamque martyrii sanguine profuso tandem sunt adepti. Quibus quidem ex religiosis viris, viginti pars erant communitatis cuiusdam apud locum v. d. Consuegra apud Toletum florentis. Ipsi autem, ubi primum persecutio exarsit, a coenobio expulsi, ad familiares aliosque beneficos confugere sunt coacti. Postea vero capti nonnullosque dies in carcere conversati, die 16 mensis Augusti anno 1936 manuballista necati sunt, omnes in ipso articulo mortis orantes veniamque loquentes pro carnificibus. Hi videlicet sunt: 1. Victor Chumillas Fernández, sacerdos. Natus est die 28 mensis Iulii anno 1902 in loco v. d. Olmeda del Rey apud Concham Valeriam. Inde ab 178 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale adulescentia studium exhibuit nedum missionalis muneris obeundi sed vitae etiam pro Christo ponendae. In nonnullis coenobiis franciscalibus ministerium exercuit, variis officiis fungens zeloque apostolico praestans. 2. Angelus Hernández-Ranera de Diego, sacerdos. Natus est die 1 mensis Octobris anno 1877 in loco v. d. Pastrana apud Guadalaiaram. Evangelium nuntiavit in Philippinis, qui saepe antea confessus erat se cupere martyris ritu mori. 3. Dominicus Alonso de Frutos, sacerdos. Natus est die 12 mensis Maii anno 1900 in loco v. d. Navares de Ayuso apud Segoviam. Theologiam dogmaticam docuit ipseque definitor provincialis, praedicator, ephemeridum scriptor fuit. Nonnullas quoque religiosas associationes direxit. 4. Martinus Lozano Tello, sacerdos. Natus est die 19 mensis Septembris anno 1900 in loco v. d. Corral de Almaguer, qui tunc temporis intra fines dioecesis Conchensis continebatur. Multa ipse in nonnullis coenobiis, etiam extra Hispaniam, docuit. 5. Iulianus Navı́o Colado, sacerdos. Natus est die 12 mensis Augusti anno 1904 in loco v. d. Mazarete apud Guadalaiaram. Ipse professor, disciplinae praefectus librorumque censor fuit. 6. Benignus Prieto del Pozo, sacerdos. Natus est die 25 mensis Novembris anno 1906 in loco v. d. Salce apud Legionem. Ipse tempore, quo martyrium accepit, professor discipulorumque magister erat in coenobio apud locum v. d. Consuegra. 7. Marcellinus Ovejero Gómez, alumnus. Natus est die 13 mensis Februarii anno 1913 in loco v. d. Becedas apud Abulam. Studia theologica ipse, utpote evocatus, conficere minime valuit. 8. Iosephus de Vega Pedraza, subdiaconus. Natus est die 30 mensis Augusti anno 1913 in oppido v. d. Dos Barrios in dicione Toletana. Cui propter persecutionem religiosam pater quoque una cum tribus fratribus periere. ´ lvarez Rodrı́guez, subdiaconus. Natus est die 14 mensis 9. Iosephus A Octobris anno 1913 in loco v. d. Sorriba apud Legionem. 10. Andreas Majadas Málaga, subdiaconus. Natus est die 2 mensis Martii anno 1914 in loco v. d. Becedas. 11. Iacobus Maté Calzada, subdiaconus. Natus est die 25 mensis Iulii anno 1914 in loco v. d. Cañizar de Argaño apud Burgum. 12. Alfonsus Sánchez Hernández-Ranera, alumnus. Natus est Ilerdae die 26 mensis Ianuarii anno 1915. Qui quidem, paulo ante martyrium, sacra tonsura insignitus, etiam « minores Ordines » accepit. Congregatio de Causis Sanctorum 179 13. Anastasius González Rodrı́guez, alumnus. Natus est die 11 mensis Octobris anno 1914 in loco v. d. Villaute apud Burgum. Studia theologica ipse, utpote evocatus, conficere minime valuit. 14. Felix Maroto Moreno, alumnus. Natus est die 30 mensis Ianuarii anno 1915 in loco v. d. Gutierremuñoz apud Abulam. Nec ipse quidem, utpote militare coactus, studiis theologicis conficiendis vacavit. 15. Fridericus Herrera Bermejo, alumnus. Natus est die 21 mensis Februarii anno 1915 in oppido v. d. Almagro apud Civitatem Regalensem. Paucis hebdomadibus antequam martyrium subiret, sacram ipse tonsuram « Ordinesque minores » acceperat. 16. Antonius Rodrigo Antón, alumnus. Natus est die 8 mensis Iulii anno 1913 in loco v. d. Velamazán apud Soriam. Nec ipse quidem, utpote evocatus, studia theologica conficere valuit. 17. Saturninus Rı́o Rojo, alumnus. Natus est die 16 mensis Februarii anno 1915 in loco v. d. Mansilla de Burgos. Paucis hebdomadibus antequam martyrium subiret, sacram ipse tonsuram « Ordinesque minores » accepit. 18. Raimundus Tejado Librado, alumnus. Natus est die 20 mensis Aprilis anno 1915 in loco v. d. Alcázar de San Juan apud Civitatem Regalensem. Nec ipse quidem, utpote evocatus, studia theologica confecit. 19. Vincentius Majadas Málaga, alumnus. Natus est die 27 mensis Octobris anno 1915 in loco v. d. Becedas. Martyrium ipse sumpsit ante confecta studia theologica. 20. Valentinus Dı́ez Serna, alumnus. Natus est die 11 mensis Novembris anno 1915 in loco v. d. Tablada de Villadiego apud Burgum. Vota sollemnia ipse, quippe qui ad aetatem canonicam nondum pervenisset, non emisit. Cuius quidem martyrum manus pars sunt et duo alii Servi Dei, qui aliis in locis aliisque temporibus fidei causa sunt interfecti. Hi videlicet sunt: 21. Felix Gómez-Pinto Piñero, sacerdos. Natus est die 18 mensis Maii anno 1870 in loco v. d. La Torre de Esteban Hambrán apud Toletum. In nonnullis coenobiis eius Ordinis ministerium exercuit. Anno 1934 in conventum apud locum v. d. Pastrana missus est; ubi quidem usque ad martyrium deguit, quod die 7 mensis Septembris anno 1936 evenit. Ipse moriens suis carnificibus ignovit. 22. Perfectus Carrascosa Santos, sacerdos. Natus est die 18 mensis Aprilis anno 1906 in loco v. d. Villacañas apud Toletum. Physica ipse docuit in Seminario apud locum v. d. Pastrana; mox autem in secretarium provincia- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 180 lem est electus. Captus et in cruciatus deditus, nempe ut impia dicta proferre cogeretur, ipse Christum prodere noluit ideoque die 17 mensis Octobris anno 1936 necatus est. Qui vero, antequam obiret, Sociorum martyrii confessiones audivit. Hos omnes Populus Dei statim pro martyribus fidei habuit. Quae autem fama, dum labentibus annis confirmaretur, Archiepiscopo Toletano suasit ut Causae beatificationis seu declarationis martyrii initium faceret per Processum Ordinarium, qui annis 1966-1987 de undeviginti tantum ex duobus et viginti qui ferebantur martyribus Toletanis est celebratus. Postea vero apud eandem Curiam, anno scilicet 1992, etiam de tribus ceteris Inquisitio dioecesana est instructa. Quarum omnium et singularum Inquisitionum canonicarum validitas iuridica rata est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 27 mensis Novembris anno 1992 latum. Positione confecta, disceptatum est, secundum normas, super asserto praefatorum Servorum Dei martyrio. Die 9 mensis Decembris anno 2003 habitus est, positivo cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 15 mensis Martii huius anni 2005 congregata, audita relatione Exc.mi D.ni Xaverii Echevarrı́a Rodrı́guez, Episcopi titulo Cilibiensis, Causae Ponentis, agnoverunt Servos Dei Victorem Chumillas Fernández et XXI Socios propter fidelitatem erga Christum interfectos esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Victoris Chumillas Fernández et XXI Sociorum, ex Ordine Fratrum Minorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Statuit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 181 REATINA Beatificationis et canonizationis Servi Dei Maximi Rinaldi e Congregatione Missionariorum a Sancto Carolo Episcopi Reatini (1869-1941) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Gregis Christi Pastores imprimis oportet ut ad imaginem summi et aeterni Sacerdotis, Pastoris et Episcopi animarum nostrarum, sancte et alacriter, humiliter et fortiter exsequantur ministerium suum, quod ita adimpletum, etiam pro eis erit praecelsum sanctificationis medium » (Conc. Oec. Vat. II, Const. dogm. de Ecclesia, Lumen gentium, 41). Caritate Christi compulsus, Servus Dei Maximus Rinaldi, primum fervens presbyter ac missionarius, deinde perdiligens Reatinae dioecesis Episcopus, «sancte et alacriter, humiliter et fortiter» Ecclesiae et animabus inserviit. Nam utpote qui divini Pastoris discipulus exsisteret genuinus, ipse enixus est ut forma gregi fieret (cf. 1 Pe 5, 3) utque diem ex die animam suam pro ovibus poneret (cf. Io 10, 15). Servus Dei natus est Reate die 24 mensis Septembris anno 1869 e Iosepho Rinaldi et Barbara Mannelli colonis, ipsoque die natali sacrum baptisma recepit. Cum autem anno 1873 mater eius obiisset, pater, quattuor liberos secum ducens, hospitio acceptus est a Dominico Rinaldi fratre, qui sacerdotali ministerio fungebatur apud Reatinam paroeciam Sancti Michaëlis Archangeli. Ab anno 1882 ad annum 1884 Servus Dei in ipso Seminario dioecesano studia excoluit, quae postea vel egressus perrexit. Cum demum sacro presbyteratus ordine augeretur die 16 mensis Iulii anno 1893, sua ipse consilia complexus est hisce verbis, quae sumpserat e Beati Pauli Apostoli epistula altera ad Corinthios: «Impendam et superimpendar pro salute animarum» (cf. 2 Cor 12, 15). Ipse enim iam tum scribebat «hominum vitam summum inane esse; Deum et animas, hoc ipsum valere. Omnia ergo, omnia prorsus impendenda, dum perveniatur ad Deum animaeque serventur». Ipse itaque, oeconomi spiritalis munere fungens, ministerium pastorale exercuit in paroeciis apud loca v. d. Ornaro et Greccio. Mox autem Dominicus Rinaldi patruus, Episcopus Montis Falisci creatus, eum secum duxit in scribam et curatorem. Interea Servus Dei vocationem missionalem in animo volutabat. Cum itaque Romae Beatum Ioannem Baptistam Scalabrini convenisset, ipse anno 1900 ingressus est Congregationem Missionariorum a Sancto Carolo, quam Beatus ille pro pastorali migrantium cura instituerat. 182 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Postquam die 4 mensis Novembris eiusdem anni Placentiae sacris se votis obligasset, in Brasiliam conscendit ibique in loco v. d. Encantado, in provincia scilicet Rivo Magno Australi, miro studio et alacritate apostolatum missionalem exercuit. Nam ipse anno 1904 praefectus est paroeciae Sancti Petri apud locum v. d. Encantado pauloque post, ipsius Fundatoris iussu, factus est Superior provincialis Rivi Magni Australis. Cum autem anno 1910 in Italiam reversus esset, munus assumpsit Procuratoris et Oeconomi generalis propriae Congregationis, cuius ipse Vicarius generalis anno 1915 nominatus est. Die vero 2 mensis Augusti anno 1924 Summus Pontifex Pius XI eum Episcopum Reatinum elexit. Sacram ergo ordinationem Servus Dei accepit in patrio templo cathedrali die 19 mensis Martii subsequentis anni per Em.mum Raphaelem Cardinalem Merry Del Val. Propriae exinde dioecesis societati famulatus est operum vitaeque sanctitate. Suos ipse presbyteros singulariter dilexit, iis nempe indulgens et ignoscens, eosque omni tempore defendens; parique dilectione humiles inopesque ipse est prosecutus. Complura porro incepit cum in provectum catholici laicorum ordinis tum in maiorem civium dignitatem spiritalem et socialem: nam Actionem Catholicam constituit; coloniam rusticam a Sancto Antonio, quae nunc « Opera Massimo Rinaldi » Italice nuncupatur, pro aniculis orphanulisque aperuit; sacerdotalem denique convictum in episcopio condidit. Infirmos eosque, qui in carcere iacebant, saepe ipse visebat; peregrinos etiam et pauperes hospitio excipiebat, omnia opera misericordiae corporalis et spiritalis exercere conans. Praeterea Servus Dei catholicae pressoriae et catechesis apostolus exstitit: nonnullas enim ephemerides fundavit, inter quas profecto memoranda est illa, quae Italice inscribitur: « L’Unità Sabina », annoque 1930 Officium Catecheticum Dioecesanum instituit. Anno vero 1938 episcopale ephebeum aperuit ubi adulescentes studiis dediti, a longinquis dioecesis venientes, hospitio exciperentur et efformarentur. Cum autem verno tempore anni 1941 in gravem morbum incidisset, Romam demigravit in Domum generaliciam suae Congregationis, quam ipse Procuratoris generalis munere fungens exstruendam curaverat. Aequo animo morbum sustulit, quo tamen ipse die 31 mensis Maii eiusdem anni mortuus est. Dehinc maxima populi frequentia exsequiae magnifice factae sunt Reate. Corpus eius, quod primum in coemeterio urbano conditum est, inde ab anno 1966 in ecclesia cathedrali iacet, cleri plebisque veneratione circumdatum. Vivit enim adhuc memoria sanctitatis vitae Servi Dei, nedum virtutum quas ipse prompte, assidue ac delectabiliter exercuerat. Congregatio de Causis Sanctorum 183 Fide imprimis effulsit, quam ipse per unionem cum Deo aluit et in vita diem ex die acta testificatus est. Deus summa eius cogitationum et animi exstitit inde a tempore quo ipse sacro tirocinio operam navabat. Cuius ministerium pastorale vitamque interiorem alebant divini verbi meditatio singularisque pietas erga Eucharistiam, quam ipse magna devotione celebrabat, efficiens ut omnes Iesum praesentem sentirent atque gustarent. Saepe diurno vel nocturno tempore solebat is Augustissimum Sacramentum producta adoratione prosequi. Filiali et ardenti pietate flagravit in Mariam, quam ipse frequenter Rosario recitando colebat. Spem suam in Domino posuit, quippe qui in arduis et in periculis divinae se Providentiae commendaret. Utpote ad ea tantum porrectus quae sursum sunt, ubi Christus est in dextera Dei sedens (cf. Col 3, 1), semetipsum et mundana neglexit. Hoc quidem tantum appetiit, ut Deo gratus evaderet eiusque voluntatem adimpleret, viam sanctitatis conficiens ipseque sine mora operam impendens pro Ecclesiae aedificatione animarumque salute. Ubi primum episcopalem ordinationem accepit, ipse ad clerum et populum conversus: «Virtute et caritate — inquit — in eos, qui bonum oderunt, pugnabimus; hisque tantum freti muneribus viam boni consequi valebimus». Proximum suum propter Deum dilexit, maximeque infirmos, maerentes, inopes, pueros, sacerdotes eosque praesertim provectos aetate vel laborantes, religiosos denique viros religiosasque virgines. Ipse porro, ut peccatores Deo reconciliaret, diu noctuque longas horas in confessionum tribunali degebat. Summam prudentiam adhibuit cum in Dioecesi regenda, tum in deligendis aptissimis rationibus ad suam aliorumque sanctificationem. Exemplo quoque fuit in exercenda iustitia tum in Deum tum in proximum inque aliarum virtutum exercitio, videlicet fortitudinis, fidelitatis in propriam missionem, patientiae in difficultatibus, temperantiae, paupertatis, castitatis, oboedientiae denique Deo superioribusque ecclesiasticis. Nec mirum ergo ut hic vir populum delectaverit humilitate et paupertate studioque suimet devovendi et mortificandi, quod ipse excoluit per integrum curriculum suae vitae sacerdotalis et episcopalis. Quae quidem omnia Episcopo Reatino persuaserunt ut Causam beatificationis et canonizationis inchoaret. Nam annis 1991-1997 Inquisitio dioecesana peracta est, cuius validitatem iuridicam haec Congregatio agnovit per decretum die 20 mensis Novembris anno 1998 latum. Positione confecta, disceptatum est de more utrum Servus Dei virtutes in gradu heroico exercuerit. Die 1 mensis Februarii huius anni 2005 habitus est, positivo cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordi- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 184 naria congregati die 3 mensis Maii subsequentis, Ponente Causae Exc.mo D. Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi, Servum Dei agnoverunt virtutes theologales, cardinales eisque adnexas heroico gradu excoluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Maximi Rinaldi, e Congregatione Missionariorum a Sancto Carolo, Episcopi Reatini, in casu et ad effectum de quo agitur. Statuit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis RATISBONENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Eustachii Kugler (in saec.: Iosephi) Religiosi Professi Ordinis Hospitalarii Sancti Ioannis de Deo (1867-1946) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « In hoc enim laboramus et certamus, quia sperantes sumus in Deum vivum » (1 Tim 4, 10). Servus Dei Eustachius Kugler (in saec.: Iosephus), qui asperis temporibus vixit, propter fidem labores et persecutiones subivit. Is tamen, fide in Domino fultus, speravit in promissa evangelii (cf. Col 1, 23) stabileque usque ad mortem servavit vinculum unionis fidelitatisque erga Christum, indefesse pugnans divinae legi vindicandae seque servitio tradens infirmorum, in quibus vultum Dei refulgentem cernebat. Congregatio de Causis Sanctorum 185 Natus est die 15 mensis Ianuarii anno 1867 in oppido v. d. Neuhaus intra fines dioecesis Ratisbonensis, modico pioque genere. Inde ab adulescentulo disciplina, sese devovendi studio, indole quieta eminuit. Catechesim in paroecia assidue audiebat. Post patris obitum missus est Monachium artis fabri discendae gratia, ibique ob suam pietatem vexationes et humiliationes est perpessus. Nam, dum olim a socio operario ipsum percussuro effugere conatur, contignatione delapsus grave vulnus crure accepit, quo per reliquum vitae claudicans fieret. Tum Servus Dei commigravit in oppidum v. d. Reichenbach apud sororem, eius maritum in operis artis hydraulicae adiuturus; ibique plurima existimationis testimonia sedulus et honestus movit. Cum autem consilium status vitae consecratae capessendi in animo volvisset, anno 1893, nomine Fratris Eustachii sumpto, ingressus est Ordinem Hospitalarium Sancti Ioannis de Deo, post resistentes, qui primitus ei infirmitatem obiecerant, expugnatos. Mense denique Octobri anno 1895 vota temporaria nuncupavit, quae quidem perpetua sunt secuta. Tum iussus est migrare in locum v. d. Gremsdorf, ubi aeditui et viceprioris munere fungeretur; munera quoque exsecutus est infirmorum ministri in loco v. d. Kaisheim (annis 1902-1905) necnon prioris, videlicet in coenobiis apud loca v. d. Straubing (annis 1905-1914) et Gremsdorf (annis 1914-1925). Anno autem 1925 Bavaricae Provinciae Superior renuntiatus est; quod quidem munus usque ad mortem servavit, vitam spiritalem fovens, pios confratrum sensus verbo et exemplo excitans, disciplinam observandam caritatemque fraternam curans. Anno 1926 Reginae Castra seu Ratisbonae valetudinarium virorum aedificandum inchoavit, quod progrediente aetate alterum mulieribus suscipiendis est secutum. Ipsi autem socialismi nationalis regiminis vexationes adeundae fuerunt. Nam, cum ex eo pertinax quaestio haberetur, nempe ut adversus confratres testimonium diceret, ipse eorum honestatem et Ordinis valuit servare. Quibus arduis temporibus ille quidem semetipsum sanctificavit, dominicae voluntati cotidie assentiens, Decalogum et Regulam observans, munera denique sibi commissa exsequens diligenter. Dum autem ad progrediendum in via sanctitatis animo contendit, christianas religiosasque virtutes assidue ac delectabiliter exercuit. Fidem, quam testificatus est, zelanter propagavit eamque adversus atheum socialismi nationalis praeconium fortiter propugnavit. Suam pietatem alere cupiens Augustissimo Sacrificio intererat assidueque et ferventer orabat. 186 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Firma praeterea in Eucharistiam devotione flagrabat, adeo ut etiam inter pyrobolorum coniectiones plurimas horas coram Sanctissimo transigeret adorans. Filiali denique in Beatam Mariam Virginem pietate nectebatur, quam quidem Rosario recitando invocabat. Propter caritatem in Dominum semper egit, qui semper haec in ore haberet: «Omnia propter Deum, omnia ad maiorem Dei gloriam». Infirmis, quibus vel humillima ministeria praestaret, assidebat iisque animum spemque divini auxilii addebat. Moribus suavis, de largitate cordis omnibus iis, qui iniuria eum affecissent, ignovit. Cum in Providentia tantum confideret, aliis hominibus ardua incepta prospere suscepit. Prudentiam adhibuit in commercio cum magistratibus suamque Provinciam religiosam sapienter administravit. Ratiocinandi artem in Ordine reformavit atque inexpugnabilem reddidit contra novas saevasque leges, quas socialismi nationalis regimen invexerat. Aequus et incorruptus in officiis attribuendis, iustam semper mercedem operariis solvit. Fortiter insidias et persecutiones suscepit quibus ipse, quippe religioso viro catholico, a socialistis nationalibus est subiectus; plurimasque humiliationes mira est tolerantia perpessus. Tenuis cultu fuit nec cibos singulares sibi, quamvis e stomacho laboraret, expetivit. Pauper vixit idemque confratres exhortatus est ut agerent; ecclesiasticis Superioribus paruit exemploque fuit in excolendis votis castitatis et hospitalitatis, hoc quidem utpote sui Ordinis religiosi proprio. Mundanos honores minime exquisivit nec umquam, cum Superioris munere fungeretur, molestus evasit, sed continenter latuit in umbra. Ipse vel pro calamitatibus alterius populorum conflictus minime animo defecit, qui potius eos, qui magis essent cladibus pyrobolorumque coniectionibus lacessiti, consolaretur. Domum Patris petivit die 10 mensis Iunii anno 1946. Diffusae famae sanctitatis intuitu, Episcopus Ratisbonensis Causam beatificationis et canonizationis inchoavit per Processum Ordinarium Informativum annis 1963-1965 celebratum, cuius validitas iuridica approbata est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 10 mensis Aprilis anno 1992 latum. Positione confecta, disceptatum est de more utrum Servus Dei virtutes gradu heroico exercuerit. Die 8 mensis Iunii anno 2004 habitus est, positivo cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 1 mensis Februarii huius anni 2005 congregata, audita relatione Exc.mi D.ni Laurentii Chiarinelli, Episcopi Viterbiensis, Causae Ponentis, agnoverunt Servum Dei Eustachium Kugler virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse. Congregatio de Causis Sanctorum 187 Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Eustachii Kugler (in saec.: Iosephi), Religiosi professi Ordinis Hospitalarii Sancti Ioannis de Deo, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri statuit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis NOVARIENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Caroli a Basilica Petri (in saec.: Ioannis Francisci Bascapè) Congregationis Clericorum Regularium S. Pauli (« Barnabiti ») Episcopi Novariensis (1550-1615) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Praedica verbum, insta opportune, importune, argue, increpa, obsecra, in omni longanimitate et doctrina » (2 Tim 4, 2). Verba, quibus Paulus Apostolus Timotheum adhortabatur, accepit et Carolus a Basilica Petri, seu Ioannes Franciscus Bascapè, Episcopus, qui mira sollicitudine et fortitudine servitio pastorali Ecclesiae decretisque Concilii Oecumenici Tridentini in Dioecesi Novariensi efficiendis se tradidit, labores, incommoda difficultatesque suscipiens. Ipse enim plurima talenta, quae divinitus acceperat, est sapienter negotiatus omniaque in Dei gloriam salutemque animarum impendit, exempla Sancti Caroli Borromeo, cuius discipulus et efficax adiutor fuit, diligenter secutus. 188 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Servus Dei natus est die 25 mensis Octobris anno 1550 in oppido v. d. Melegnano, intra fines Archidioecesis Mediolanensis, antiquo nobilique genere Langobardo. Baptizatus nomina Ioannis Francisci recepit. Puerili institutione domi imbutus, studiorum curriculum perrexit Papiae, ubi laurea iuris est potitus. In Mediolanense iurisperitorum Collegium cooptatus, magistratus munera suscepit, sed cum ad sacerdotium vocaretur a Domino, omnibus dimissis, pervenit inter coadiutores Caroli Card. Borromeo, Archiepiscopi Mediolanensis, qui ipsius iuris et humaniorum litterarum doctrinam magni faciebat. Anno 1575 ordines minores simul ac dignitatem in templo maximo canonici honorarii recepit. Anno 1576 est sacro presbyteratus ordine insignitus. Proprium exin Archiepiscopum in visitationibus apostolicis Cremonam et Bergomum comitatus est eumque naviter auxilio laboris adiuvit in ingenti reformationis opere, quod Tridentinum Concilium moverat. Cum autem ad vitam consecratam alliceretur, anno 1578, nomine Caroli sumpto, ingressus est Congregationem Clericorum Regularium S. Pauli, v. d. « Barnabitarum », cuius anno 1584 Praepositus Generalis renuntiatus est. Religiosos viros instituendos curavit eorumque vitam interiorem Patribus Ecclesiae legendis aluit, qui porro severe vigilavit ut Constitutiones Instituti, quas ipse novis temporibus exaequaverat, servarentur ab omnibus. Anno 1584 Sancto Carolo emorienti affuit, cuius anno 1592 vitam, mox undique divulgatam, edidit. Cum Episcopus Novariensis die 8 mensis Februarii anno 1593 electus esset, gregem suum rexit, christianam presbyterorum populique vitam constanter alendo zelumque Sancti Caroli Borromeo aemulando. Errores ac vitia tollere adortus, leges Dei et Ecclesiae servandas fovit. Qui praesertim formationem et disciplinam sacerdotum atque institutorum vitae consecratae, tum virorum tum virginum, curavit; nova Seminario praescripsit; Oblatos S. Gaudentii in dioecesi fundavit; ludos pro pueris christianae doctrinae docendae aperuit; verbum Dei assidue praedicavit; opera misericordiae, eademque maxime pro pauperibus, infirmis orphanisque, promovit; visitationem pastoralem pluries peregit terque synodum celebravit; Beatae Virginis delubra sicut et cultum Eucharistiae, Sanctorum reliquiarumque dignis honoribus auxit; Causae canonizationis Sancti Caroli Borromeo suffragatus est, quem tandem in Sanctorum caelitum album adscriptum gaudens conspexit; impavide iura Ecclesiae vindicavit plurimisque scriptis, aliis editis aliis nondum vulgatis, est suo populo famulatus. Tam magna apostolica navitas, quam saepe aerumnae comitabantur, Servum Dei ad perfectionem illam admovit, quam Divinus Magister ostendit Congregatio de Causis Sanctorum 189 discipulis suis, dicens: « Estote ergo vos perfecti, sicut Pater vester caelestis perfectus est » (Mt 5, 48). Ipse enim, ut Deo placeret suumque apostolicum ministerium praesentius redderet, in via sanctitatis constanter progrediens christianas virtutes magno animo summoque studio excoluit, quippe qui mente et corde divinae revelationi et magisterio Ecclesiae adhaereret. Deo enim ipse nitebatur in vita sua et navitate pastorali, quae tota ad regnum Christi aedificandum intendebatur. Ipse nempe haec: « Nihil aliud cupio — scribebat — ac Deo famulari quamque maxime hasce gentes iuvare ». Suam cum Domino unionem suumque ministerium aluit per cotidianam Missae celebrationem et Eucharisticam devotionem, per orationem et filialem erga Deiparam pietatem, praeterea per veritates supremas considerandas, per lectiones spirituales, per rerum mundique vanitatum contemptum, perque suimetipsius mortificationem, per fugam peccati et studium sanctitatis. Oratione consilium a Deo petebat, vim hauriens qua suam ipse missionem sancte adimpleret. Propter Deum et proximum indefessus Christum secutus est vineamque sibi concreditam coluit. Quod si quando severus exstitit, minime iustitiam et caritatem violare, sed opus dioecesis reformandae ad felicem exitum perducere sibi proposuit. Iustus immo in Deum et proximum, aptissimas sibimetipsi, presbyteris plebique sanctificandis rationes prudenter elegit, idem in omnibus temperans, Providentiae auxilio fisus, in incommodis periculisque fortis et patiens, in bono perseverans. Cum a natura ingenium accepisset acre et ad severitatem laudesque proclive, firmo tamen et constanti animo, Dei gratia opitulante, mundum abdicavit, oboedientiam excolens et humilitatem. Vetulus autem et aegrotabilis factus, dioecesim regendam abdicare voluit; at Summus Pontifex, qui eum magni faciebat, in sede reliquit. Infirmitate per gradus ingravescenti membris captus, extremos annos in cruciatibus tum corporis tum animi transegit, donec die 6 mensis Octobris anno 1615 sancte in Domino obdormivit. Fama sanctitatis, quae viventem prosecuta erat, post mortem eius permansit, quamobrem Episcopus Novariensis anno 1623 Causae beatificationis et canonizationis initium fecit per Processus Ordinarii celebrationem. Postquam perdiu siluit, Causae iter rursum susceptum est anno 1906, iterum postea moraturum. Anno autem 1952 opus resumptum est secundum normas quas Pius PP. XI de causis antiquis ediderat. Positione confecta, habita est die 20 mensis Maii anno 2003 Consultorum Historicorum Sessio. Felici cum exitu, die 9 mensis Martii anno 2004, Consultorum Theologorum Congressus Peculiaris peractus est. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 190 congregati die 18 mensis Ianuarii huius anni 2005, Ponente Causae Exc.mo D. Andrea Maria Erba, Episcopo Veliterno-Signino, Servum Dei Carolum a Basilica Petri excoluisse virtutes theologales, cardinales iisque adnexas heroico in gradu agnoverunt. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Caroli a Basilica Petri (in saec.: Ioannis Francisci Bascapè), Congregationis Clericorum Regularium S. Pauli (« Barnabiti »), Episcopi Novariensis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri statuit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis NEAPOLITANA Beatificationis et canonizationis Servae Dei Isabellae de Rosis fundatricis Congregationis Sororum Reparatricum a SS. Corde (1842-1911) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Unum tantum exopto, ut Iesum ex tota animi mei fortitudine diligam. Eo enim tantum ducor, quod meipsam Domino meo permitto, nec alium quasi in polum conspicio... Nihil amplius petere valeo nisi ut Voluntas Domini in anima mea et in Congregatione ad finem perfectum adducatur ». Haec quidem, quae Serva Dei Isabella De Rosis paucis mensibus ante obitum conscripsit, vitae degendae rationem, quam ea per totum terrenum Congregatio de Causis Sanctorum 191 iter servaverat, exprimunt. Ipsa enim, quippe quae inde ab adulescentia opes huiusque saeculi honores nulli facere ostendisset, totam Deo se tradidit pro victima peccatis hominum reparandis. Forti igitur animo ac miti plurimas aerumnas plurimosque dolores acceptavit, quibus ipsa nempe usa est ut redimenti Christi operi interesset, sicque, iter per crucem et caritatem carpens, sanctitatis fastigia est adepta. Magna haec fautrix, quin immo vere apostola devotionis SS. Cordi Iesu adhibendae, Rosciani apud Consentiam nobili eius loci genere orta est die 9 mensis Iunii anno 1842. Inde a pueritia ad vitam pietate innixam exstitit propensa, quod quidem ipsa, licet familiaribus repugnantibus, excolere valuit. Circa decimum aetatis annum alumna ingressa est Neapolitanum collegium S. Clarae, ubi usque ad annum 1860 mansit. Nonnullis denique uxoriis condicionibus repudiatis, statuit vitam consecratam amplexari. Aliquantulum itaque inter Puellas a Caritate S. Vincentii de Paul, mox autem inter Ancillas a SS. Corde Iesu, quas quidem Beata Catharina Volpicelli condiderat, deguit. Variis tamen de causis ipsa aliud sibi iter faciendum intellegit; quapropter in familiam reversa apostolicae navitati orationique operam impendit, conans itidem divina de se consilia perspicere. Quae tandem, dum propter incommodam valetudinem Neapoli moratur, pristinam spem consecratae vitae capessendae, cui semper familia repugnaverat, ratam facere valuit. Mense enim Maio anni 1875 una cum nonnullis sociabus idem ac se sentientibus conversationem et sodalicium auspicata est. Quibus quidem e primordiis Institutum exstitit Sororum Reparatricum a SS. Corde, quae hoc praecipue sibi proponebant, ut ipsae se SS. Cordi Iesu prout victimas amoris et reparationis devoverent utque caritatis missionalibusque operibus deditae impensum apostolatum exercerent. Anno autem 1884, pestilentia cholerae morbi ingruente, cum multae sanctimoniales obirent, Serva Dei, eodem morbo temptata, vovit se, siquando valetudinem recuperaret, fore ut votivam aedem SS. Cordi Iesu exstruendam curaret. Reapse igitur ex infirmitate recreata exstruere incepit Sacrarium Nationale Reparationis, cuius ipsa possessione anno 1901 Societati S. Francisci Salesii cessit. Suum interea Institutum prudenter diligenterque dirigebat, quod quidem novis domibus aperiendis augebatur quodque mense Iulio anni 1906 decretum laudis obtinuit. Die autem 7 mensis Augusti eiusdem anni ipsa una cum aliis sociabus vota perpetua nuncupavit, quae quidem foret exinde egregie servatura. Suas porro filias spiritales per viam perfectionis evangelicae duxit, quas scilicet ipsa efformandas curaret verboque et 192 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale opere incitaret ut Domino adhaerentes animabusque famulantes magis magisque elata fastigia adipiscerent. Ipsa vero, quippe propriae condicionis officia exsequens perfecte christianasque virtutes iugiter ac delectabiliter exercens, inter omnes eminebat. Fides quidem omnia ab ea patrata informavit eamque in compluribus aerumnarum temporibus sustentavit. Nec ipsa umquam de bonitate Dei dubitavit, quem potius corde indiviso, ardore summaque fidelitate dilexit, cuius et voluntatem prorsus efficere studeret cuiusque Regno operam navaret. Propter Deum numquam ipsa sacrificium, humiliationem, despectum, persecutionem, labores, infirmitates recusavit. Gaudia autem aerumnasque de manibus Dei aequo animo accepit, Divinae iugiter Providentiae confisa, quippe quae semetipsam pro peregrina et advena in hoc saeculo existimaret vitamque aeternam appeteret. Intimam cum Domino unionem excoluit per orationem perque devotionem Eucharistiae, SS. Cordi Iesu, Passioni Christi, Beataeque Mariae Virgini adhibitam. Materna quoque cura indigenti proximo se tradidit, spiritalia et corporalia opera misericordiae exercens. Nam in Sorores, easque maxime quae ipsi adversarentur, amabilis exstitit; pueris ad christiana praecepta efformandis operam dedit; infirmorum inopumque labores allevavit; afflictos consolata est; omnes se molestia afficientes pertulit; omnibusque ad se confugientibus sapienter ac prudenter consilia dedit. Iustitiam cum in Deum tum in proximum, temperantiam quoque ac mortificationem exercuit. Opes huiusque saeculi honores contemnens, divinis ecclesiasticisque legibus paruit et auctoritatibus, quorum praeceptis dominicam voluntatem refulgentem cernebat. Anno autem 1909 cum Sancta Sedes iussisset visitationem apostolicam fieri in Servae Dei Congregationem, ipsa iussa est se munus Moderatricis Generalis abdicare. Quibus quidem aerumnis fortiter humiliterque perfuncta, suum Christo laborem pro bono Instituti et Ecclesiae obtulit; domumque Patris attigit die 11 mensis Augusti anno 1911, postquam nempe omnibus ignovit qui ipsam humiliationibus vel molestiis affecissent. Diffusae famae sanctitatis intuitu, Archiepiscopus Neapolitanus Causae beatificationis et canonizationis initium dedit per Processum Ordinarium annis 1939-1953 celebratum, quem quidem Processus Historicus annis 1969-1975 secutus est. Quorum amborum et singulorum validitas iuridica approbata est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 24 mensis Septembris anno 1993 latum. Positione confecta, Sessio Consultorum Historicorum habita est die 25 mensis Maii anno 1993. Dehinc vero disceptatum est de more utrum Serva Dei virtutes gradu heroico exercuerit. Die Congregatio de Causis Sanctorum 193 igitur 6 mensis Decembris anno 2004 habitus est, positivo quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 1 mensis Martii huius anni congregata, audita relatione Exc.mi D.ni Hieronymi Grillo, Episcopi Centumcellarum-Tarquiniensis, Causae Ponentis, agnoverunt Servam Dei Isabellam De Rosis virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Isabellae De Rosis, Fundatricis Congregationis Sororum Reparatricum a SS. Corde, in casu et ad effectum de quo agitur. Statuit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CAMERINENSIS-SANCTI SEVERINI IN PICENO Canonizationis Beatae Baptistae Varano (seu Camillae Baptistae de Varano) Monialis Professae Ordinis Sanctae Clarae (1458-1524) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Mihi autem adhaerere Deo bonum est, ponere in Domino Deo spem meam, ut annuntiem omnes operationes tuas in portis filiae Sion » (Ps 73, 28). Nobili genere orta, Beata Baptista Varano tota cordis dilectione Domino adhaerere statuit adeo ut, si martyrium subeundum esset, citius hoc eligeret quam ut ipsa, sicut scripsit, se paeniteret, ideoque mirabilia Dei, qui qui- 194 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale dem omnes filios suos ad sanctitatem vocat, christifidelibus annuntiare apta facta est. Beata Camilla Baptista nata est Camerini in Piceno die 9 mensis Aprilis anno 1458 e Iulio Caesare de Varano, Camertium principe Sanctae Sedi Apostolicae subiecto, et D.na Cecchina cuiusdam magistri Iacobi filia; convenienterque sacris rebus, litteris, elegantiis quoque in aedibus paternis, Ioanna Malatesta Iulii Caesaris uxore praesertim docente, est imbuta. Puella olim, circa octavum vel decimum annum aetatis, postquam Beati Dominici a Leonissa sermonem audivit, se unam saltem lacrimam propter Iesu Christi Passionem feria sexta cuiusque hebdomadae exinde profusuram vovit. Adulescens autem facta et mundanis voluptatibus allecta, ipsa in sua iuventute, ut refert, clericos et sanctimoniales aspicere ac devota audire vel legere aversabatur; animi tamen fortitudine sustenta firmissimaque voluntate impulsa, numquam ipsa feria sexta omisit orare, quin immo, Divino auxiliante Spiritu, meditationem, ieiunium suppliciaque voto paulatim addidit. Eam interea in virtutibus progredientem divina gratia Sacramenti Reconciliationis et consilia confessariorum adiuvarunt. Virgo tandem, vicesimum primum annum agens, dum festum Annuntiationis Deiparae celebrabatur, votum castitatis nuncupavit pauloque post, divino quodam impulsa afflatu, licet secum ipsa pugnans, se Iesu Christo devoturam constituit. Quamvis ergo Beata iampridem esset a terrenis desideriis mundanisque voluptatibus soluta, pater tamen, quippe qui eius proposito repugnaret, blanditias, minas, carcerem, omnia denique conatus est dummodo filia a consilio recederet; sed Camillae voluntatem amovere minime valuit. Ipsa quidem septem menses graviter aegrotare coepit, at Christus sponsam sustinebat «cum multis beneficiis et donis», sicuti in ipsius Beatae epistula autobiographica legitur. De quibus quidem ipsa haec: «Melius est pauca de multis dicere — scripsit — quam multa de paucis loqui». Cui nempe semel iterumque Iesus apparuit, primum scilicet ante Beatam incedens, deinde vero Cor ostendens, in quo erat scriptum: «Ego te diligo Camillam». Duobus tandem post annis Iulius Caesar filiae assensus est ut ipsa Deo se devoveret. Camilla itaque die 14 mensis Novembris anno 1481 Urbinatense Sanctae Clarae asceterium ingressa est, ubi quidem eiusdem Sancta Regula vigebat, nomen assumens Sororis Baptistae. Quo in monasterio ipsa opus De Iesu recordationibus scripsit, quod postea anno 1491 rescripsit. Post autem vota sollemniter nuncupata, Soror Baptista una cum octo sociabus Camerinum rediit ibique die 4 mensis Ianuarii anno 1484 novum Clarissarum asce- Congregatio de Causis Sanctorum 195 terium, quod Iulius Caesar de Varano pro filia acquisiverat, religiosis Superioribus obtemperans est ingressa. Egregiis mentis et cordis facultatibus ornata, vita spiritalis Beatae, quae adhuc profecerat, de virtute in virtutem increbuit. Fontes eius inexhaustae contentionis deprecatio, Sacrae Scripturae necnon divina liturgia fuerunt. Ipsa in praesentia Dei constanter vivebat. Cuius quidem meditatio non tantum in Domini Iesu Passionem vel vulnera, quantum in acerbissimos Cordis Iesu maerores dirigebatur, de quibus Beata scripsit: «Hi velut totius vasis mel sunt, alii tamquam mellis gutta extra vas». Ipsa igitur «in Sacratissimum Cor Iesu ingredi Eiusque acerbissimorum maerorum pelago submergi» itemque «singulos anni dies tamquam Parascevem habere» decrevit. Dominus nempe Cordis sui maerores ipsi dederat intuendos: quamobrem Beata opus De maeroribus Cordis Iesu Christi in sua passione composuit, quod de maeroribus quidem refert a Iesu sustentis propter damnatos, electos, Beatam ipsius Genetricem, Mariam Magdalenam, discipulos, Iudam, populum dilectionis iudaicum omniumque creaturarum ingratitudinem. Quod quidem opus anno 1490 Neapoli absque auctoris nomine est impressum, ipsa videlicet auctrice adhuc vivente nesciente; postea in multas linguas translatum innumeras editiones habuit, sicque compluribus carum factum est christifidelibus, sanctoque Philippo Neri in primis. Inde ab anno 1488 ad annum 1491 Beatae fides ceteraeque virtutes animi tenebras ob Dei silentium sunt expertae, quae quidem occasionem ipsi aperuerunt autobiographicae epistulae conscribendae: quod opus non tantum litterarum reique mysticae velut gemma refulget, quantum fidei vitaeque consecratae iter describit. Sororibus igitur virtutes ipsius, prudentiam scilicet et mansuetudinem et caritatem, admirantibus, Beata tricesimo quinto aetatis suae anno pluriesque exinde monasterii antistita est creata. Annis tamen 1501 et 1502 Soror Baptista acerbissimorum seriem dolorum perpessa est. Primum enim Alexander VI Iulium Caesarem de Varano, Rodulfi consobrini de caede quamvis absque testimoniis accusatum, excommunicavit; deinde vero Caesar Borgia, eiusdem Papae filius, Camerinum oppugnavit, quapropter Beata una cum Angela e gente Octoniana, ipsius sodali, Firmum aufugit indeque, cum haud benigne a Firmanis primoribus excepta esset, in regnum Neapolitanum perrexit, in civitatem tandem Atriensem perveniens. Interea vero Caesar Borgia patrem Beatae tresque germanos trucidavit. Nec igitur ante Alexandri VI obitum, qui quidem die 18 mensis Augusti anno 1503 evenit, Baptista et Angela sodalis Camerinum redire va- 196 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale luerunt. Notandum vero quod numquam Beata quidquam mali hisce de rebus dixit vel scripsit. Quam immo Iulius II adeo existimatione dignam habuit, ut anno 1505 eam Firmum mitteret ad novum Clarissarum coenobium constituendum; ibique ipsa circiter duos annos est morata. Beatae caritas et erga Deum refulsit, quamvis vero Camilla Baptista in suis operibus homines minime adeo aptos ad respondendum infinitae Dei caritati adseveret, quin ipsa Maria Virgo ipsique Sancti et angeli vix digne Deo gratias agere potuerint «propter parvulum florem ad nostram utilitatem creatum magisque propter immensam ac singularem caritatem qua dilexit nos ut Filium suum Unigenitum daret pro nobis vilissimis peccatoribus». Post hanc supernam illuminationem Beata exclamavit: « O insania, o insania! », quippe cui « nullum verbum tanto amori exprimendo idoneum » videretur, adeo ut ipsa semet infernis dignam existimaret, nempe sub Iudae pedibus, sed, ut scripsit, hisce condicionibus: « Dummodo ibi te, Domine, diligam ». Cum verum de Beatae amore pro Christo superius dixerimus, nunc restat ut nonnulla de eius amore in Sanctissimam Eucharistiam tractemus. De quo quidem ipsa haec: « Per biennium — scripsit — Eucharistiam singulis dominicis diebus acceperam, cotidie autem eandem appetebam »; praeterea olim « dum ecclesiam ingreditur ad Sanctissimum Sacramentum adorandum, ex hoc sagitta exivit, quae divino eius cor amore vulneravit ». Caritatem erga proximum Beata patefaciebat primum erga sodales, de quibus bene semper sentiebat quarumque errores excusabat, teste ipso Antonio a Segovia monacho olivetano; deinde vero erga asceterii amicos omnesque eos qui ipsius consilium vel orationem petebant (namque epistulas Beata conscripsit pro capitis damnatis servandi vel pro civibus a devastatione eripiendis); denique erga omnes, sicuti e cuiusdam sodalis epistula constat: « Soror Baptista adeo in animarum zelo defixa est ut se flagrantem habeat nec alia consolatione afficiatur; nec alium ipsa cibum sumit nisi illum, et loquens de animarum salute languere videtur ». Praeterea Beata amore Ecclesiae refulsit, prout eadem sodalis testatur: « Saepe adeo pro Ecclesiae renovatione ardet ut dormire vel comedere vix queat neu cuipiam aurem praebere, quamobrem nonnumquam graviter aegrotavit ». Constat enim Beatam temporibus vixisse quibus corrupti mores ipsam Ecclesiam Dei afficerent quibusque lutherana a Romano Pontifice discessio evenit. Baptista fuit etiam spe in Providentia referta, superioribus oboediens, moribus casta, in terrestrium bonorum usu necnon in cibo potuque tempe- Congregatio de Causis Sanctorum 197 rans; summam ipsa paupertatem excoluit omnique tempore humilem se praebuit, eadem in infirmitatibus patiens, devotione quoque erga Beatam Mariam Virginem et angelos et Sanctos florens. Anno circiter 1521 ipsa opus De cordis puritate conscripsit, quod profecto, dum sublime perfectionis iter effingit, praestantis ab illa actae vitae imaginem exprimit. Inde a iuventute Beata dissolvi cupiit dummodo fieret cum Christo sponso, qui eam quidem ad nuptias aeternas vocavit die 31 mensis Maii anno 1524, tempore vero pestilentiae, eaque sexagesimum sextum annum agente. Fama sanctitatis, qua Soror Baptista de Varano claruit in vita, nec eius quidem post mortem obsolevit, sicuti per plurimas eius exuviarum recognitiones et imagines cum nimbis depictas, per ipsum denique Beatae titulum, quo ea invocata est per saecula, cultumque ab immemorabili tempore eidem praestitum, arguitur. Nam Gregorius XVI die 7 mensis Aprilis anno 1843 Beatam inde ab antiquissimis temporibus cultu publico fruitam esse agnovit; postea vero Leo XIII die 8 mensis Aprilis anno 1891 Processum in Curia Archidioecesis Camerinensis auctoritate Apostolica instructum confirmavit, qui porro die 4 mensis Februarii anno 1893 scripta Beatae approbavit. Vicesimo denique vertente saeculo, in Italia aliisque nationibus studium vitae operumque Beatae pariter ac eius devotio increbuit. Positione super virtutibus a Consultoribus Historicis huius Congregationis de Causis Sanctorum die 22 mensis Octobris anno 2003 expensa, postea disceptatum est secundum normas utrum Beata virtutes in gradu heroico exercuerit. Die autem 14 mensis Decembris anno 2004 habitus est, positivo cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria congregati die 1 mensis Martii huius anni 2005, Ponente Causae Exc.mo D.no Francisco Croci, Episcopo tit. Potentino in Piceno, agnoverunt Beatam Baptistam Varano theologales, cardinales eisque adnexas virtutes heroico in gradu excoluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Beatae Baptistae Varano (seu Camillae Baptistae de Varano), Monialis professae Ordinis Sanctae Clarae, in casu et ad effectum de quo agitur. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 198 Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri statuit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CRACOVIENSIS Canonizationis Beati Simonis De Lipnica Sacerdotis Professi Ordinis Fratrum Minorum (ca. 1439-1482) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Omnes fratres, ubicumque sunt, recordentur, quod dederunt se et reliquerunt corpora sua Domino Iesu Christo » (S. Franciscus Assisiensis, Regula non Bullata, caput XVI, 10). Beatus Simon de Lipnica fideliter annuit huic adhortationi Seraphici Patris Sancti Francisci, in cuius Ordine consecratam vitam amplexus est. Etenim semet ipsum abnegavit, terrenas relinquens opes ut de Domino prorsus viveret (cf. Ioannes Paulus II, Adhortatio Apostolica post-synodalis Vita consecrata, n. 35) atque fideliter ac ferventer ita Ei inserviit ut evangelicae perfectionis fastigia attingeret. Hic Christi testis Lipnicae ortus est in Polonia australi ad annum 1439. Studiis incubuit apud Academiam Cracoviensem Artibus colendis, ubi baccalaureatus titulo decoratus est. Deinde Ordinem Fratrum Minorum ingressus est, et, expleto anno tirocinii quod fecit sub moderamine Patris Christophori a Baretio, religiosam emisit professionem. Sacro sacerdotali ordine circiter anno 1460 est insignitus. Moderator exstitit religiosae domus Tarnoviensis, ac postea contionator nominatus est apud Cathedrale templum Cracoviense et in conventu vici Stradom. Hoc munus tali implevit studio ut annalium scriptores illius temporis « ferventissimum praedicatorem » appellaverint. Delegatus propriae Provinciae partes habuit Capituli Generalis quod Ticini celebratum est; dein- Congregatio de Causis Sanctorum 199 de Romam invisit ac postea peregrinus iter fecit in Terram Sanctam, amore ductus Passionis Christi et Sanctum Franciscum imitari intendens ceterosque fratres qui in loca sancta se contulerant ad Evangelium nuntiandum. Innumera itineris incommoda fortitudine pertulit. Franciscalem cotidie servans Regulam, munia obiens sibi credita et pauperibus subveniens sanctitatem affectavit. Omnibus viribus Dominum dilexit; divinam adimplendam voluntatem usque curavit et suo sacerdotali ministerio complures animas ad rectam viam perduxit. Exemplum eius sanctae vitae, christianis, sacerdotalibus religiosisque virtutibus ornatae contulit ad apostolatum efficacius explicandum. Fidei, spei et caritatis exemplar exstitit. Spiritualem vitam nutrivit oratione, Eucharistico cultu, devotione ad nomina Iesu Virginisque Immaculatae, lectione meditationeque tam Verbi Dei quam scriptionum Sanctorum praesertim Sancti Bonaventurae. Cum arduis in adiunctis versabatur, in Providentia fiduciam servare consueverat. Omnibus se adeuntibus ad auxilium quaerendum benevolentiam ostendit. Religiosam domum sapientia et aequitate moderatus est. Per Christi vias fratres duxit, quos, cum necesse fuit, benignitate admonuit eosque prudenti iuvit consilio. In cibis sumendis parcum se praebuit et per voluntarium paenitentiae exercitium sensus cohibuit. Pauperculum Assisiensem vestigiis sequens, oboedientia, paupertate et castitate eminuit. Officia quoque infima et vilia diligenter exercuit. Anno 1482, quo Cracovia pestilentia vexabatur, Simon urbem non reliquit, immo una cum aliis fratribus, auxilium tulit infirmis, contiones habuit, pro eorum salute oravit iisque, contagionem oppetens, paterna subvenit sollicitudine. Ipse quoque pestilentia correptus est, quamobrem valetudo eius celeriter corruit. Patienti et aequo animo adversam valetudinem passus est, quin mortem metueret; et dum Crucifixi imaginem intuebatur terrestrem exsistentiam piissime explevit die 18 mensis Iulii anno 1482. Prout optaverat, corpus eius conditum est sub pavimento ecclesiae ut ab omnibus proculcaretur. Ratione habita de sanctitatis miraculorumque fama, qua Beatus post mortem gavisus est, perpenso quoque cultu ab immemorabili illi praestito, die 24 mensis Februarii anno 1685 Summus Pontifex Beatus Innocentius XI cultum recognovit, beatorum honores ei decernens. Politicae Poloniae vicissitudines impediverunt ne iter ad canonizationem praestituto tempore concluderetur. Tandem, anno 2000 Archiepiscopus Cracoviensis inire potuit Inquisitionem dioecesanam de eius vita et virtutibus. Iuridicam processus auctoritatem agnovit Congregatio de Causis Sanctorum, decretum pervulgans Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 200 die 25 mensis Octobris anno 2002. Apparata Positione, die 2 mensis Martii anno 2004 habita est Consultorum Historicorum Sessio. Deinde, ut de more, disceptatio facta est de virtutibus heroico gradu a Beato exercitis. Die 12 sequentis mensis Octobris actus est, favente sententia, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Die 11 mensis Ianuarii anno 2005 Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria congregati, audita relatione Ponentis Causae, Em.mi Iuliani Cardinalis Herranz, edixerunt Simonem de Lipnica heroum in modum theologales, cardinales eisque adnexas virtutes excoluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Beati Simonis de Lipnica, Sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri statuit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis SPIRENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Pauli Iosephi Nardini Sacerdotis dioecesani et parochi fundatoris Congregationis Sororum Franciscalium a Sacra Familia (1821-1862) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Tuam mihi, quaeso, gratiam, Sanctum Spiritum Tuum largire, quo tantum vere ipse tibi meae origini, meo proposito ac fini, meae denique perfectioni coalescam ». Congregatio de Causis Sanctorum 201 Haec quidem, quae Paulus Iosephus Nardini sacerdos in memoriali libello adnotavit, ipsius voluntatem pro Christo tantum vivendi exprimunt. Ipse enim Dominum omnibus viribus dilexit in eiusque maiorem gloriam inque salutem animarum operam iugiter navavit. Pastor eximius omnem vim profudit ad suos paroecianos in animi rerumque egestate iacentes sublevandos, pro quibus quidem novam familiam religiosam fundavit. Hic igitur testis Redemptoris genuinus natus est die 25 mensis Iulii anno 1821 in loco v. d. Germersheim in Germania e Margarita Lichtenberger patreque incognito. Circa bimatum ipse ab avi sorore quadam adoptatus est et ex illa cognomen Nardini sumpsit. Studia primum in patria, mox autem in gymnasio Spirensi persecutus est; cum vero sacerdotii amplexandi consilium in animo volvisset, studiis philosophicis in seminario Spirensi, theologicis denique in Universitate Monacensi incubuit, sacrum presbyteratus ordinem accipiens die 22 mensis Augusti anno 1846. Subsequentibus mensibus vice-parochus Francovallensis, deinde vero episcopali ephebeo Spirensi praefectus nominatus est. Mense autem Aprili anni 1850 paroeciam v. d. Geinsheim administrandam accepit, quam ipse quidem ad pristinum vigorem spiritalem revocavit, christifidelium animum et reverentiam sibi concilians. Subsequenti anno munus illi parochi in loco v. d. Pirmasens in Palatinatu delatum est. Cum in difficillimo hominum rerumque contextu actum missus esset, impensam pro spiritali temporalique bono portionis Populi Dei sibi concreditae operam navavit. Omnes enim occasiones tenuit fidei in populo diffundendae fideliumque fulgenti facundia e torpore excitandorum. Illis igitur ut Augustissimo Sacrificio interessent inculcavit; Sanctorum quoque cultum festorumque celebrationem instauravit. Multas horas in sacro paenitentiae tribunali degebat, aegrotantes invisebat christianaeque potissimum puerorum educationi studebat. Zelo et caritate pastorali refertus, idem imperitos educare, devios reducere, bonos confirmare conabatur. Qui autem in infirmorum, pauperum puerorumque subsidio adiuvaretur, nonnullas accivit Filias Sanctissimi Redemptoris a « Niederbronn ». Novam deinde familiam religiosam fundavit, quae hodie « Congregatio Sororum Franciscalium a Sacra Familia » fertur. Quod novum Institutum, pupillis educandis pauperumque infirmorumque curae habendae incumbens, in multiplices dioeceses extra Palatinatus fines cito manavit. Servus quidem Dei, dum populo Sororibusque sanctificandis prospexit, suam ipse vitam spiritalem diligentissime excolebat, qui nempe Christo fideliter imitando singulisque virtutibus exercendis in via sanctitatis procedere 202 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale conaretur. Dei itaque voluntati, quem ipse ante omnia diligebat, adhaesit. Fidem, qua maxime ditatus est, per opera demonstravit. Suam cum Deo unionem suumque pastorale ministerium aluit per divinam liturgiam assiduamque orationem, quam quidem ipse praecipuum christifidelium telum existimabat, perque ipsa negotia apostolatus. Singularem Eucharistiae devotionem adhibuit, qui nempe plurimas horas coram SS.mo Sacramento traduceret adorans. Fidei catholicae integritatem et Ecclesiae decus constantissime ipse propugnavit idemque vel plerisque protestantium instituta profitentibus. Cultus etiam decori templisque ornandis consuluit. Talis vir ne asperrimis quidem temporibus deficiebat, quippe qui in Deum et divinam Providentiam speraret. Suum prudenter ministerium exercuit consiliique plenus fuit moderator in spiritalibus. Iustus in proximum, patiens in adversis, in omnibus temperans exstitit. Humana ipse contemnentem se praebuit isque vel difficillimis adiunctis oboedientem egregiaque castitate florentem. Nec ullam suis ipse operibus probationem expetivit, quippe qui omnia laudi duceret Deo. Die autem 8 mensis Ianuarii anno 1862 gravi genere pulmonum inflammationis, quam ipse aegrotis assidendo implicatus esse videbatur, temptatus est domumque Patris subsequenti die 27 mensis Ianuarii petivit. Diffusae famae sanctitatis intuitu, Exc.mus Episcopus Spirensis anno 1997 Causae beatificationis et canonizationis initium fecit per Inquisitionem dioecesanam, cuius vis iuridica approbata est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 15 mensis Octobris anno 1999 latum. Positione confecta, die 12 mensis Martii anno 2002 habita est sessio Consultorum Historicorum; post autem disceptatum est secundum normas utrum Servus Dei virtutes gradu heroico exercuerit. Die 9 mensis Novembris anno 2004 habitus est, positivo cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 8 mensis Februarii huius anni 2005 congregata, audita relatione Exc.mi D.ni Petri Georgii Nesti, Archiepiscopi emeriti Camerinensis-Sancti Severini in Piceno, Causae Ponentis, agnoverunt Servum Dei Paulum Iosephum Nardini presbyterum virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe- Congregatio de Causis Sanctorum 203 rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Pauli Iosephi Nardini, Sacerdotis Dioecesani et Parochi, Fundatoris Congregationis Sororum Franciscalium a Sacra Familia, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri statuit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MATRITENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Iosephae Segovia Morón Primae Moderatricis Generalis Institutionis Teresianae (1891-1957) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Spiritus Institutionis Teresianae in te caro factus est ». Haec Sancti Petri Poveda Castroverde sollemnis declaratio vitam Mariae Iosephae Segovia Morón breviter complectitur, quae benigna cum magnanimitate ac prudentia, una cum ipso Institutionis Teresianae fundatore, incremento confirmationique sedulo istius interfuit Operis, quod, tamquam fidelium internationalis consociatio iuris pontificii, per humanam disciplinam et scientiarum cultum Evangelium praedicare sibi statuit. Serva Dei Giennii in Hispania die 10 mensis Octobris anno 1891 nata est. Puella scholam Religiosarum Servarum Mariae frequentavit ac postea Granatam se contulit, ut annis 1905-1907 in Magisterio Inferiore, dein annis 1907-1909 in Superiore studia perageret. Optimis ornata titulis, qui fructus erant magnae eius ingenii facultatis, expeditum obtinuit aditum ad Matritensem Altiorum Studiorum Magisterii Scholam nuper institutam. Cum annis 1911-1913 cursus duos academicos perficeret, Giennium rediit, ut annum Tirocinii et thesim in Paedagogia aggrederetur. Illo tempore, Sacerdos Petrus Poveda Castroverde regimen Academiae Sanctae Teresiae a 204 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Iesu pro puellis in Magisterio instituendis ei commisit: duobus illis annis, quibus huic Academiae praefuit, spiritu incipientis Operae Teresianae ipsa perfusa est. Titulum consecuta est Magistrae Normalis in Schola Altiorum Studiorum Magisterii. Anno 1915 in Giennensi Magisterii Schola Magistra Paedagogiae nominata est et anno 1916 Inspectrix Scholae Primariae eiusdem urbis et provinciae, quod officium cum prudentia et deditione explevit, omni studio animum intendens, ut populi Dei litterarum ignorantiam depelleret et gradus eruditionis institutionisque in Scholis provinciae eius Inspectionis perficeret. Formam peculiarem praescripsit, qua fides cum scientia et oratio cum studio iungerentur, atque incubuit ut Opera eius ad instituendas mulieres studio deditas conferret, in Academiis auram firmae pietatis et gravis informationis intellectualis offerens ac per magistrarum christianarum institutionem profectum ipsum humanum religiosumque puellarum, quae scholas publicas frequentabant, promovens. Sodalibus suae Institutionis modum vivendi priscorum christianorum et doctrinam spiritualem Sanctae Teresiae a Iesu proposuit. Variis constituta coetibus et plurimis in culturae et societatis circulis adstans, Institutio Teresiana Giennii anno 1917 ab auctoritate ecclesiastica et civili approbata est. Huic Operae Maria Iosepha sedula cum suipsius Iesu Cristo oblatione se dedit. Ex ipsius fundatoris optatu anno 1917 primo Directorio interfuit et anno 1919 prima Moderatrix Generalis designata est, cuius muneris causa, anno 1923, Romam se contulit, ut a Summo Pontifice Pio XI approbationem impetraret Piae Unionis, cui nomen « Institución Teresiana », quae per Breve Apostolicum Inter frugiferas diei 11 mensis Ianuarii anno 1924 concessa est. Intellegentia prudentiaque gubernavit, libros et plurima scripta in Commentario Institutionis Teresianae (« Boletı́n de la Institución Teresiana ») edidit, Conventibus Congressibusque interfuit, varia incepta Operae in Hispania comminus fovit atque in Chilia et Italia suscitavit. Anno 1934 Romam rursus adiit, ubi grato et commoto animo « Crucem pro Ecclesia et Pontifice » accepit. Post martyrium Sancti Petri Poveda Castroverde, quod evenit die 28 mensis Iulii anno 1936, Maria Iosepha novum incepit iter, in quo regimen Institutionis Teresianae absente fundatore suscepit, operas in aspera ac longa vastatione belli civilis relictas reficiens. Mira animi fortitudine illos difficiles Congregatio de Causis Sanctorum 205 annos vixit et tamquam gravissimam curam Institutionem personarum sub aspectu spirituali, intellectuali et professionali adhibuit, quod, ipsius sententia, unum modum putavit Operae solidandae atque Ecclesiae mundoque valentis servitii tradendi. Ipsa Institutione fovente, anno 1947 Sancta Sedes eam Moderatricem permanentem Operae nominavit. Licet inter aerumnas, quae etiam finem secundi totius mundi belli subsecutae sunt, tamen spiritu verae universalitatis praesentiam Institutionis Teresianae variis in locis et culturis excitavit, uti in Argentina, Uruquaria, Guinea Aequinoctiali, Bolivia, Peruvia, Lusitania, Anglia, Philippinis Insulis, Mexico, Brasilia, Terra Sancta, Venetiola, Gallia, Republica Dominicana, Civitatibus Foederatis Americae Septentrionalis et Germania. Magnae suae voluntati Sinas accedendi obsequi nequit; fundationem vero in Iaponia omnino iam statuerat. Annis 1949-1950 quinque nationes Americae Australis visitavit et frequenter Europam peragravit, indefesse personas concitans operasque fovens. Peculiarem sensum habuerunt pro ea itinera ad Urbem et peregrinatio in Terram Sanctam anno 1955, Dominum quaerens. Progressus scientiarum conspiciens, anno 1954 ephemeridem « Eidos » fundavit, fasciculum scilicet Institutionis Teresianae pro cultura hodierni temporis investiganda et communicanda. Cum se proximam omnibus qui maxime indigebant sentiret, praesentiam sodalium Institutionis Teresianae in scholis stimulavit, quae in locis pauperibus essent rurum et suburbiorum; curavit ut omnes, ullo absque discrimine, ad operas Institutionis accederent atque ut puellae, praesertim illae quae Universitates Studiorum frequentabant, consuetudinem cum pauperibus haberent. Semper ad vitam spiritus attendit et omnes ad altiorem et veram sanctitatem concitavit. Serva Dei mulier ampla eminuit cultura, ob indolem tamen et conversationem simplici ac naturali consuetudine signata est, quibus accedebant urbanitas et facultas cum personis cuiuslibet coetus socialis colloquendi. Arta in unione cum Beatissima Virgine Maria hoc unum cupiebat, placere nempe Domino. Magna fuit eius fides precandique studio eminuit, spem strenue coluit et Deum atque fratres tenere dilexit. Aliis hominibus assumptisque officiis ac obligationibus suis fidelem semper se praebuit. Alto et sincero Ecclesiae sensu praedita, laboribus sibi perficiendis patientia et suae utilitatis derelictione incubuit. Consuetus eius defectus salutis, qui in ea inediam diuturnam afferebat, sectionem quandam chirurgicam necessariam reddidit, quae Matriti die 25 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 206 mensis Martii anno 1957 facta est. Die 29 eiusdem mensis Sacra Eucharistia, quam tantis in adversis diu exoptaverat, recreata in Domino quievit. Cum Serva Dei magna sanctitatis fama in vita et post mortem circumdaretur, Archiepiscopus Matritensis annis 1966-1973 Processum Ordinarium Informativum celebravit, pluribus comitantibus Processibus Rogatorialibus. Harum Inquisitionum dioecesanarum auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 27 mensis Ianuarii anno 1995 probatae sunt. Positione confecta, disceptatum est iuxta consuetum iter an Serva Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Die 22 mensis Iunii anno 2004, prospero cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 18 mensis Ianuarii anno 2005, audita relatione Exc.mi Domini Xaverii Echevarrı́a Rodrı́guez, Episcopi tit. Cilibiensis, Causae Ponentis, professi sunt Servam Dei Iosepham Segovia Morón virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum coluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Iosephae Segovia Morón, Primae Moderatricis Generalis Institutionis Teresianae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2005. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 207 CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus, Sanctissimus Dominus Benedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 3 Ianuarii 2006. — Cathedrali Ecclesiae Stanfordensi Ucrainorum Exc.mum P.D. Paulum Patricium Chomnycky, O.S.B.M., hactenus Exarchum Apostolicum pro christifidelibus Ucrainis ritus Byzantini in Britannia versantibus. — Titulari episcopali Ecclesiae Limisensi R.D. Ioannem Bura, hactenus paroeciae Sancti Nicolai in urbe Vilmingtoniensi curionem, quem deputavit Episcopum Auxiliarem Archieparchialis Ecclesiae Philadelphiensis Ucrainorum. die 9 Ianuarii. — Archieparchiali Metropolitanae Ecclesiae Vinnipegensi Ucrainorum Exc.mum P.D. Laurentium Huculak, O.S.B.M., hactenus Episcopum Ecclesiae Edmontonensis Ucrainorum. CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Benedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 7 Ianuarii 2006. — Cathedrali Ecclesiae Sanctae Mariae Angelorum, Exc.mum P.D. Philippum Bacarreza Rodrı́guez, hactenus Episcopum titularem Nepesinum et Auxiliarem archidioecesis Sanctissimae Conceptionis. 208 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale die 10 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Tariiensi R.D. Franciscum Xaverium Del Rı́o Sendino, e clero dioecesis Palentinae, hactenus Rectorem Basilicae Cathedralis et Directorem pro pastorali cura Sacerdotum in archidioecesi Sanctae Crucis de Sierra. die 14 Ianuarii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Herdonitanae, R.D. Robertum Calara Mallari, e clero archidioecesis Sancti Ferdinandi, ibique hactenus curionem paroeciae Nostri Domini Ascensionis, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Coadiutorem Cathedralis Ecclesiae Alaminensis, R.D. Marium Mendoza Peralta, e clero dioecesis Urdanetensis, ibique hactenus Vicarium Generalem et paroeciae Sancti Nini curionem. die 17 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Iosephi a Guaviare, R.D. Villelmum Orozco Montoya, e clero dioecesis Sonsonensis-Rivi Nigri, hactenus Officio Secretariae Conferentiae Episcoporum Columbiae Praepositum. — Cathedrali Ecclesiae Bancoënsi, noviter erectae, R.D. Iacobum Henricum Duque Correa, M.X.Y., hactenus in archidioecesi Medellensi parochum. die 18 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Uchitanae R.D. Remidium Iosephum Bohn, e clero archidioecesis Portalegrensis in Brasilia, hactenus Vicarium Episcopalem atque parochum, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Furnitanae maiori R.D. Alexandrum Carmelum Ruffinoni, C.S., hactenus in Brasilia Congregationis Missionariorum a S. Carolo Superiorem Provincialem, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Portalegrensis in Brasilia. die 24 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Sancti Leonis R.D. Victorem Emmanuelem Ochoa Cadavid, e clero archidioecesis Medellensis, hactenus Pontificiae Commissionis pro America Latina Officialem, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Medellensis. die 28 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Tehuacaniensi, Exc.mum P.D. Rodericum Aguilar Martı́nez, hactenus Episcopum Matehualensem. — Suburbicariae Ecclesiae Veliternae-Signinae, Exc.mum P.D. Vincentium Apicella, hactenus Episcopum Auxiliarem Romae et titularem Ierafitanum. — Titulari episcopali Ecclesiae Nepesinae R.D. Benedictum Tuzia, e clero Romano, hactenus ibidem paroeciae Sancti Roberti Bellarmino curionem. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 209 die 1 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Tipasensi in Numidia R.D. Iosephum Aloisium Ferreira Salles, e Congregatione Sanctissimi Redemptoris, hactenus in archidioecesi Fortalexiensi Magistrum Novitiorum eiusdem Congregationis, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Fortalexiensis. die 2 Februarii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Vazaritanae Diddensi, R.D. Iosephum Colin Mendoza Bagaforo, e clero archidioecesis Cotabatensis, ibique hactenus Vicarium Generalem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 3 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Zaratensi-Campanensi Exc.mum P.D. Ansgarium Dominicum Sarlinga, hactenus Episcopum titularem Uzalensem et Auxiliarem archidioecesis Mercedensis-Luianensis. CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Benedictus Divina Providentia Pp. XVI, latis decretis a Congregatione pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 10 Octobris 2005. — Metropolitanae Ecclesiae Bloemfonteinensi Exc.mum P.D. Jabulani Nxumalo, O.M.I., hactenus Episcopum titularem Ficensem et Auxiliarem archidioecesis Durbanianae. — Titulari episcopali Ecclesiae Babrensi R.D. Barry Wood, O.M.I., olim Vicarium Generalem archidioecesis Durbanianae, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 3 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Kagoshimaënsi R.D. Paulum Kenjiro Koriyama, hactenus parochum in oppido vulgo Shibusi. 210 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale die 8 Novembris. — Episcopum coadiutorem Nhatrangensem R.D. Iosephum Vo Duc Minh, hactenus parochum templi cathedralis et Vicarium Generalem dioecesis Dalatensis. die 11 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Lokoianae R.D. Martinum Dada Abejide Olorunmolu, hactenus Professorem Sacrae Scripturae apud Institutum Catholicum Africae Occidentalis in Portu Harcurtensi. — Titulari episcopali Ecclesiae Voncariensi R.D. Iacobum Mariam Garcı́a De la Rasilla Domı́nguez, S.I., hactenus Superiorem Domus « Sancti Petri » in Lima, quem constituit Vicarium Apostolicum Giennesem in Peruvia. die 22 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Barianensi, noviter constitutae in Vietnamia, Exc.mum R.P. Thomam Nguyen Van Tram, hactenus Episcopum titularem Hiltensem et Auxiliarem dioecesis Xuanlocensis. die 26 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Farafanganensi R.D. Beniaminum Marcum Ramaroson, C.M., hactenus Superiorem provincialem Congregationis Missionis in Madagascaria. die 29 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Ammaedarensi R.D. Petrum Nguyen Van De, S.D.B., hactenus Professorem Seminarii Hanoiensis, quem constituit Auxiliarem dioecesis Buichuensis. die 7 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Antananarivensi, Exc.mum R.P. Odonem Mariam Arsene Razanakolona, hactenus Episcopum Ambaniaënsem. — Cathedrali Ecclesiae Itanagarensi, noviter constitutae in India, Exc.mum R.P. Ioannem Thomam Kattrukudiyil, hactenus Episcopum Diphuensem. — Cathedrali Ecclesiae Miaoensi, noviter constitutae in India, R.D. Georgium Palliparambill, S.D.B. hactenus Rectorem Scholae Ioannis Bosco in dioecesi Dibrugarhensi. die 10 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Sendaiensi R.D. Martinum Tetsuo Hiraga, hactenus Administratorem dioecesanum, olim Vicarium Generalem eiusdem dioecesis. die 12 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Buxarensi, noviter constitutae in India, R.D. Villelmum D’Souza, S.I., olim Superiorem Provincialem Societatis Iesu et parochum in oppido vulgo Itarhi. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 211 die 14 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Uromiensi, noviter constitutae in Nigeria, R.D. Augustinum Obiora Akubeze, hactenus Vicarium Generalem dioecesis Isseleukuanae. — Cathedrali Ecclesiae Maumerensi, noviter constitutae in Indonesia, R.D. Vincentium Sensi, hactenus Directorem Instituti Pastoralis dioecesis Endehenae. die 15 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Pekhonensi, noviter constitutae in Birmania, Exc.mum R.P. Petrum Hla, hactenus Episcopum titularem Castellanum in Numidia et Auxiliarem dioecesis Taunggyiensis. NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione ad suum beneplacitum renuntiavit: die 1 Octobris 2005. — Exc.mum R.P. Richardum Domba Mady, Episcopum Dorumaënsem-Dunguensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Bondoënsis. die 22 Octobris. — Exc.mum R.P. Prakash Mallayarapu, Episcopum Viiayavadanum, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Nellorensis. die 21 Novembris. — Exc.mum R.P. Simonem Ntamwana, Archiepiscopum Kitegaënsem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Bururiensis. die 7 Decembris. — Exc.mum R.P. Armandum Caietanum Razafindratandra, Archiepiscopum emeritum Antananarivensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » eiusdem archidioecesis usquedum novus Episcopus possesionem capiat. — Exc.mum R.P. Odon Arsène Razankolona, Archiepiscopum Antananarivensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Ambaniaënsis. 212 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM PAENITENTIARIA APOSTOLICA DECRETUM Speciales conceduntur Indulgentiae christifidelibus occasione « XIV Mundialis Infirmorum Diei ». Summus Pontifex Benedictus XVI, ardenti desiderio motus ut ex hominum infirmitatibus doloribusque patienter toleratis et per Virginem Mariam, una cum doloribus eius Filii Redemptoris, Aeterno Patri humiliter oblatis, uberes spiritales fructus proveniant, et prae primis spe suffultus ut opera et incepta christianae pietatis et socialis sollicitudinis promoveantur erga infirmos, praesertim illos qui, aliqua mentis debilitate laborantes, facile a societate propriaque familia negleguntur, in Audientia infrascripto Cardinali Paenitentiario Maiori die II Ianuarii vertentis anni concessa, speciales Indulgentias, prout sequitur, christifidelibus dilargiendas statuit occasione « XIV Mundialis Infirmorum Diei », proxima die xi Februarii, in liturgica scilicet memoria B. Mariae Virginis Lapurdensis, quae culmen attinget eucharistica celebratione in Cathedrali ecclesia S. Francisci Xaverii urbis Adelaidensis in Australia. A. Indulgentiam plenariam, sub suetis condicionibus (sacramentalis nempe Confessionis, eucharisticae Communionis et orationis ad mentem eiusdem Summi Pontificis), animo quidem elongato a quocumque peccato, christifidelibus die xi Februarii huius anni obtinendam, si cui sacro ritui, ad «Mundialis Infirmorum Diei» fines a Deo impetrandos celebrato, vel in Cathedrali ecclesia Adelaidensi vel in quocumque alio loco, ab ecclesiastica auctoritate determinato, devote interfuerint. Christifideles vero qui, vel in publicis nosocomiis vel in quavis privata domo, ut « boni Samaritani » aegrotantium misericordi sollicitudine curam agunt, illorum praesertim qui ob aliquem mentis defectum maiore patientia, diligentia et animi attentione indigent, et huiusmodi muneris explendi causa supradicto sacro ritui interesse nequeunt, eiusdem tamen plenariae Indulgentiae donum consequentur, si illud Paenitentiaria Apostolica 213 caritatis servitium, veluti ipsi Christo Domino persolutum (cf. Mt 25, 40), generose saltem per aliquot horas dicta die expleverint, eadem animi dispositione habita et proposito concepto, cum primum poterunt, perficiendi condiciones ad Indulgentiam plenariam obtinendam requisitas. Christifideles denique qui infirmitate, senectute vel alia huiusmodi causa, impediuntur quominus ritui ut supra celebrando interesse possint, Indulgentiam plenariam consequentur, si, elongato animo a quocumque peccato et concepto proposito suetas condiciones, cum primum eis possibile erit, adimplendi, illa die sese in spiritu et desiderio una cum Summo Pontifice dictae celebrationi univerint, pro omnibus infirmis pie oraverint et sui corporis infirmitates animique aegritudines Deo per Deiparam Virginem Mariam, « Salutem infirmorum », obtulerint. B. Indulgentiam partialem omnibus christifidelibus, a die ix usque ad diem xi proximi mensis Februarii corde saltem contrito assequendam, quoties ad supradictos fines in adiutorium infirmorum implorandos devotas Misericordi Deo preces fuderint. Praesenti hac vice valituro. Non obstantibus in contrarium facientibus quibuscumque. Datum Romae, ex aedibus Paenitentiariae Apostolicae, die xviii Ianuarii mmvi, qua initium capit octiduum supplicationum pro Christianorum unitate. Iacobus Franciscus Card. Stafford Paenitentiarius Maior Ioannes Franciscus Girotti, O.F.M. Conv. Regens Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 214 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Benedetto XVI ha ricevuto in Udienza: Lunedı̀, 9 gennaio 2006, l’Ecc.mo Corpo Diplomatico accreditato presso la Santa Sede; Lunedı̀, 16 gennaio 2006, S.E. il Signor Filip Vujanović, Presidente della Repubblica di Montenegro; Giovedı̀, 19 gennaio 2006, il Signor Günther H. Oettinger, Ministro Presidente del Land Baden-Württemberg; Giovedı̀, 26 gennaio 2006, S.E. il Signor Lech Kaczyński, Presidente della Repubblica di Polonia; Sabato, 28 gennaio 2006, S.E. il Signor Karolos Papoulias, Presidente di Grecia; Lunedı̀, 30 gennaio 2006, il Signor Dieter Althaus, Ministro Presidente dello Stato Libero di Thüringen. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato: 21 gennaio 2006 S.E.R. Mons. Antonio Franco, Arcivescovo titolare di Gallese, finora Nunzio Apostolico nelle Filippine, Nunzio Apostolico in Israele e Cipro e Delegato Apostolico in Gerusalemme e Palestina. 24 » » Il Rev.do Mons. Nicola Girasoli, finora Consigliere della Nunziatura Apostolica in Argentina, Nunzio Apostolico in Zambia e in Malawi elevandolo in pari tempo alla sede titolare di Egnazia Appula, con dignità di Arcivescovo. Diarium Romanae Curiae 215 Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato: 9 gennaio 2006 Il Rev.mo P. Wojciech Giertych, O.P., Teologo della Casa Pontificia, Consultore della Congregazione per la Dottrina della Fede « ad quinquennium ». 16 » » I Dottori Francesco Silvano, Walter M. Bonino e Antonio Chiminello, Consultori della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede « ad quinquennium ». » » » S.E.R. Mons. Marco Dino Brogi, Arcivescovo titolare di Città Ducale, Nunzio Apostolico, Consultore della Segreteria di Stato - Sezione per i Rapporti con gli Stati « ad quinquennium ». 18 » » S.E.R. Mons. Salvatore Fisichella, Vescovo tit. di Voghenza ed Ausiliare di Roma, Rettore Magnifico della Pontificia Università Lateranense, a norma dell’Art. 10 degli Statuti della medesima Università, « in aliud quadriennium ». » » » Il Rev.do Mons. Livio Melina, Ordinario di Teologia morale fondamentale e Vice-Preside della Sezione Centrale del Pontificio Istituto « Giovanni Paolo II » per Studi su Matrimonio e Famiglia, Preside dello stesso Istituto, a norma dell’Art. 8 degli Statuti del medesimo Istituto, « in aliud quadriennium ». 19 » » Il Rev.do Mons. Udo Breitbach, finora Aiutante di Studio nella Congregazione per i Vescovi, Capo Ufficio nello stesso Dicastero. 23 » » L’Ecc.mo Mons. Claudio Maria Celli, Arcivescovo titolare di Civitanova Segretario dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica « in aliud quinquennium ». » » » Il Rev.do Mons. Jean Laffitte, finora Sotto-Segretario del Pontificio Consiglio per la Famiglia, Vice Presidente della Pontificia Accademia per la Vita « ad quinquennium ». » » » S.E.R. Mons. Odon Marie Arsène Razanakolona, Arcivescovo di Antananarivo (Madagascar), Membro del Consiglio Speciale per l’Africa della Segreteria Generale del Sinodo dei Vescovi « ad quinquennium ». 31 » » Il Rev.do don Alessandro Perego, del clero della Diocesi di Roma, Difensore del Vincolo presso il Tribunale della Rota Romana « ad quinquennium ». » » » Il Rev.do Mons. Juan Ignacio Arrieta Ochoa de Chinchetru, Giudice del Tribunale Ecclesiastico dello Stato della Città del Vaticano « in aliud quinquennium ». Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 216 NECROLOGIO 11 gennaio 2006 Mons. Marko Sopi Vescovo tit. di Celerina, Amministratore Apostolico di Prizren (Serbia). 16 » » Mons. Carlos Schmitt, O.F.M., Vescovo em. di Dourados (Brasile). 19 » » Card. Pio Taofinu’u, S.M., del titolo di S. Onofrio. 29 » » Mons. Giovanni Ceirano, Arcivescovo tit. di Tagase, Nunzio Apostolico (Italia). 3 febbraio » Mons. Ivan Choma, Vescovo tit. di Patara (Italia).