An. et vol. XCVIII 7 Iulii 2006 N. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA BENEDICTI PP. XVI LITTERAE DECRETALES quibus beato Sigismundo Gorazdowski sanctorum honores decernuntur. BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam « Omnibus omnia factus sum, ut aliquos utique facerem salvos » (1 Cor 9, 22). Exemplar sequens sancti Pauli, beatus Sigismundus Gorazdowski suam vitam in ministerio erga animas et Ecclesiam consumpsit. Die i mensis Novembris anno mdcccxlv Sanochiae, in Polonia, est natus. Optimam accepit in familia humanam religiosamque institutionem, quam deinde in gymnasio atque apud Iurisprudentiae Facultatem Studiorum Universitatis Leopolitanae (hodie intra fines Ucrainae) est prosecutus. Ad sacerdotium vocationem praesentiens, studia intermisit atque in Seminarium Maius Leopolitanum est ingressus. Die xxv mensis Iulii anno mdccclxxi presbyter est ordinatus. Primis in sex annis ministerium pastorale in quibusdam archidioecesis Leopolitanae paroeciis exercuit veluti vicarius et administrator, singularem demonstrans indolem coniungendi navitatem sacerdotalem cum industria caritativa. Spiritales considerans fidelium necessitates Catechis-mum conscripsit et divulgavit atque Consilia et commendationes pro iuvenibus composuit. Speciali modo Eucharistiam coluit, concorditer cum Episcopis suis, et consilia secutus est sancti Pii X de Prima infantium Communione. Pastoralia exsecutus est pro pauperum et aegrotantium bono incepta, aegrotantes cholera curavit atque mortuos sepeliebat, contagionis neglecto periculo. Tunc etiam ab Hebraeis sanctus considerabatur. Ab anno mdccclxxvii Leopolitana in urbe suam exercebat sacerdotalem et caritativam navitatem, in paroeciis scilicet sancti Martini, Sanctae Ma- 498 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale riae a Nive, sancti Nicolai. Fuit etiam in quibusdam gymnasiis eodem loco religionis doctor et catechista. Pervulgavit Catechismum nec non Principia et normas bonae educationis pro parentibus et educatoribus, atque multas exaravit dissertationes in provincia pastorali et sociali. Commentaria sacerdotalia quae inscribebantur Bonus Pastor accurate est moderatus. Consociationem fundavit sacerdotum archidioecesis Leopolitanae, ut iis fraternum praestaret adiumentum atque spiritum corroboraret sacerdotalem et vitae pietatem. Plurimae sunt operae caritativae beati Sigismundi, inter quas eminent: Institutum pro Pauperibus Christianis, Domus Laboris pro Mendicantibus, Culina Popularis in qua multi manducabant operarii, studentes academici, adulescentes et praesertim Leopolitani pauperes. Aliae operae misericordiae a Beato fundatae sunt: Institutum pro Aegrotis Extremis et Convalescentibus, Collegium sancti Iosaphat, Domus Infantis Iesu (pro matribus solis et infantia derelicta), Schola Catholica sancti Ioseph (Polona et Germanica), Acta diurna catholica. Die xvii mensis Februarii anno mdccclxxxiv Congregationem fundavit Sororum sancti Ioseph, quae in provincia operantur educationis, catechesis, ministerii erga aegrotos et pauperes. Anno mcmxiv ipse Beatus paroeciam reliquit et domum istius Congregationis est ingressus. Fortitudo et patientia Beati extraordinariae fuerunt et illi difficultates et sacrificia cum serenitate et oboedientia erga Dei voluntatem obire permiserunt. Assiduus fuit in precibus et generosus in fide, caritate et fiducia in Deum. Singularem ostendit devotionem Passionis Domini, Eucharistiae, Virginis Sanctae et Purgatorii animarum. Peculiari pietate sanctum Ioseph est secutus, cuius protectioni totam concredidit Congregationem nec non varia Instituta caritatis et operae misericordiae. Quamquam totam per vitam eum infirmitas et morbus comitabantur, meliore sciens se eo agendi more mandatis Domini plane se satisfacturum erga egentes atque dolentes, usque modo suum pro proximo ministerium adimplere studuit; in morbum die ante Natalis vigilias incidit anno mcmxix, quia usque ad finem pauperibus servire voluit iisque praestare adiumentum. Die i mensis Ianuarii anno mcmxx Leopoli est mortuus. Anno mcmlxxxix Causa incohata est Beatificationis et Canonizationis in archidioecesi Leopolitana. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die xxvi mensis Iunii anno mmi inter beatos hunc Servum Dei recenseri voluit. Decretum super miraculo, intercessioni eiusdem Beati attributo, die xx Decembris prodiit anno mmiv. Die xxiv Februarii anno mmv Consistorium celebratum est Patrum Acta Benedicti Pp. XVI 499 Cardinalium, Archiepiscoporum et Episcoporum. Decrevimus deinde ut Canonizationis ritus die xxiii mensis Octobris eiusdem anni Romae perageretur. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, intra Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Iosephum Bilczewski, Caietanum Catanoso, Sigismundum Gorazdowski, Albertum Hurtado Cruchaga et Felicem a Nicosia Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Spectabilis hic vir clara edidit religiosae pietatis operumque bonarum testificationes. Ille enim suam vitam Deo omnino consecravit, Evangelium nuntiando proximisque praesertim aegrotis, pauperibus ac derelictis inserviendo. Nos enim, dum illius conspicimus vitam, qui, versans quoque in difficultatibus, Christum, hominum Redemptorem, fideliter sequi non dubitavit, ad altiorem usque in cotidiana vita imitationem Salvatoris incitamur nec non ad sanctitatem et proprii status perfectionem prosequendam invitamur. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die tertio et vicesimo mensis Octobris, anno Domini bismillesimo quinto, Pontificatus Nostri primo. EGO BENEDICTUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 26.798 500 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE Venerabili Servo Dei Iosepho a Trinitate Rangel Montaño, Andreae Solá Molist et Leonardo Pérez Larios Beatorum honores decernuntur. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « In Ecclesia omnes, sive ad hierarchiam pertinent sive ab ea pascuntur, ad sanctitatem vocantur, iuxta illud Apostoli: “Haec est enim voluntas Dei, sanctificatio vestra” (1 Thess 4, 3; cfr Eph 1, 4) » (Conc. Oecum. Vat. II, Lumen gentium, 39). Omnes idcirco christiani ad sanctitatem vocantur iuxta proprium vitae ordinem. Singulari generositate responderunt huic vocationi Iosephus a Trinitate Rangel Montaño, presbyter, Andreas Solá Molist, presbyter et religiosus, et Leonardus Pérez Larios, laicus, qui manuballista die xxv mensis Aprilis anno mcmxxvii prope urbem Lagos de Moreno necati sunt, de hamaxostichi militaris exorbitatione false accusati. Hoc eventum sociatur cum persecutione adversus Ecclesiam Catholicam ex parte regiminis Mexicani annis mcmxxiv-mcmxxviii. Veram rationem eorum necis constituit odium contra religionem, quae secundum persecutores erat prorsus evellenda. Tres Dei Servi fide et spiritu pleni scienter ac serene martyrium subierunt. 1. Iosephus a Trinitate Rangel Montaño, presbyter, natus est die iv mensis Iunii anno mdccclxxxvii in urbe vulgo Ciudad de Dolores Hidalgo, in Mexicana provincia Guanajuato. Anno mcmxix sacerdos ordinatus est dioecesis Leonensis. Vicarius exstitit variis in paroeciis, in quibus ministerium exercuit pastorale usque ad diem vii mensis Februarii anni mcmxxvii, quo — mandatum sequens superiorum — nomen suum non intulit in elenchum civilem, contra regiminis dispositionem, nempe ut sacerdotes sub observatione tenerentur. Interea sacerdotale ministerium perrexit explere. Missus est ad Sorores Minimas a sancto Francisco in locum Rincón, Hebdomadam Sanctam celebraturus. Ibi feria vi in octava Paschatis milites foederales perquisitionem fecerunt domus, ubi Servus Dei refugium invenerat. Confessus est non solum suam condicionem sacerdotis, sed declaravit etiam munera a se exercita et sedes ubi sacerdotale expleverat ministerium. Die xxiv mensis Aprilis anno mcmxxvii apprehensus est et in urbem Leonensem conductus, ubi invenit suos socios in martyrio. Acta Benedicti Pp. XVI 501 2. Andreas Solá Molist, presbyter, natus est die vii mensis Octobris anno mdcccxcv in loco Tarradell, provinciae Barcinonensis in Hispania. Ingressus est Congregationem Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V. et die xv mensis Augusti anno mcmxiii vota religiosa nuncupavit. Sacerdotali suscepta ordinatione anno mcmxxii, statim missus est in Mexicum, suum pastorale opus praesidio committens Beatissimae Virginis Guadalupensis. Ministerium suum explicavit uti professor Seminarii minoris Missionariorum Claretianorum in urbe Tolucensi et indefessus fuit praedicator. anno mcmxxv apostolatum suum clandestino exercere coepit, nolens Mexicum relinquere. Post Eucharistiae et Horae Sanctae celebrationem captus est a militibus, confitens se esse sacerdotem religiosum. Ad militarem translatus est commissariatum, unde exiit versus martyrium. 3. Leonardus Pérez Larios, laicus, natus die xxviii mensis Novembris anno mdcccxci in urbe Lagos de Moreno, provinciae Mexicanae appellatae Jalisco. Domi precationi sacri rosarii magna cum devotione praesidebat. Opus navabat uti institor in quadam taberna textilium, plurima conferens in auxilium suae familiae. Fuit revera vir catholicus, magna praeditus fide. Comprehensus est dum participabat Horam Sanctam adorationis eucharisticae, quam Pater Andreas Solá in refugii domo promoverat et instituerat. Propter vestimenta atque devotionem, qua precatus est post receptam communionem eucharisticam, milites putaverunt eum esse sacerdotem. Ipse iis non restitit. Translatus in commissariatum, suam viam crucis ad martyrium percurrere coepit. Populus Dei hos tres Christi testes statim veros fidei martyres consideravit. Haec fama hactenus viget inter christifideles. Beatificationis seu declarationis martyrii Causa incohata est anno mcmxxxix. Quae cum a Congregatione de Causis Sanctorum congruenter inquisita esset et approbata, omnibus iure statutis perfectis rebus, Ioannes Paulus II, Decessor Noster veneratae memoriae, die xxii mensis Iunii anno mmiv decrevit occisionem horum Dei Servorum verum fuisse martyrium. Nos postea statuimus ut beatificationis ritus Guadalaiarensi in urbe die xx mensis Novembris anno mmv, in sollemnitate Domini nostri Iesu Christi universorum Regis, celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabiles Dei Servos Iosephum a Trinitate Rangel Montaño, Andream Solá Molist et Leonardum Pérez Larios adscribimus. 502 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Cardinalis Sandoval Íñiguez, Archiepiscopi Guadalaiarensis, Iosephi Guadalupe Martı́n Rábago, Episcopi Leonensis et Aloisii Gabrielis Cuara Méndez, Episcopi Verae Crucis, nec non plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Anacletus González Flores et octo socii, Iosephus a Trinitate Rangel Montaño, Andreas Solá Molist, Leonardus Pérez Larios et Darius Acosta Zurita Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Plane conscii nostri temporis difficultatum ac necessitatum, perutile arbitramur clarum vitae lumen et spiritale iuvamen christifidelibus a beatis martyribus oblatum, praecipue ad Christum Regem perseveranter sequendum et novam ubique fovendam evangelizationem. Quapropter gavisi sumus de multitudine plebis quae convenit in urbem Guadalaiarensem ut sollemni ritui assisteret quo Dei Servi, fideles usque ad sanguinis effusionem, beati proclamarentur, eosque venerando ac devote invocando. Nihil sane dubitamus horum beatorum exemplum intrepidae fidei professionis multum prodesse Mexicanae dilectae nationis pastoribus et christifidelibus ut fidem suam catholicam cotidie integram servent et vivae caritatis profiteantur operibus. Haec vero quae hodie statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xx mensis Novembris, anno Domini mmv, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 27.454 Acta Benedicti Pp. XVI 503 HOMILIAE I Ad motus ecclesiales atque novas communitates.* Cari fratelli e sorelle! Siete venuti veramente numerosi questa sera in Piazza San Pietro per partecipare alla Veglia di Pentecoste. Vi ringrazio di cuore. Appartenenti a diversi popoli e culture, voi qui rappresentate tutti i membri dei Movimenti ecclesiali e delle nuove Comunità, spiritualmente raccolti attorno al Successore di Pietro, per proclamare la gioia di credere in Gesù Cristo, e rinnovare l’impegno di essergli fedeli discepoli in questo nostro tempo. Vi ringrazio per la vostra partecipazione e a ciascuno di voi rivolgo il mio cordiale saluto. Il mio pensiero affettuoso va, in primo luogo, ai Signori Cardinali, ai venerati Fratelli nell’episcopato e nel sacerdozio, ai religiosi e alle religiose. Saluto i responsabili delle vostre numerose realtà ecclesiali che mostrano quanto viva sia l’azione dello Spirito Santo nel Popolo di Dio. Saluto chi ha preparato questo evento straordinario, e in particolare quanti lavorano nel Pontificio Consiglio per i Laici con il Segretario, Mons. Josef Clemens, e il Presidente, Mons. Stanisław Ryłko, al quale sono grato anche per le cordiali espressioni che mi ha rivolto all’inizio della Liturgia dei Vespri. Riaffiora con commozione alla nostra memoria l’analogo incontro che ebbe luogo in questa stessa Piazza, il 30 maggio del 1998, con l’amato Papa Giovanni Paolo II. Grande evangelizzatore della nostra epoca, egli vi ha accompagnato e guidato durante l’intero suo Pontificato; più volte egli ha definito « provvidenziali » le vostre associazioni e comunità soprattutto perché lo Spirito santificatore si serve di esse per risvegliare la fede nei cuori di tanti cristiani e far loro riscoprire la vocazione ricevuta con il Battesimo, aiutandoli ad essere testimoni di speranza, ripieni di quel fuoco di amore che è dono appunto dello Spirito Santo. Ora, in questa Veglia di Pentecoste, noi ci chiediamo: Chi o che cosa è lo Spirito Santo? Come possiamo riconoscerlo? In che modo noi andiamo a Lui ed Egli viene a noi? Che cosa opera? Una prima risposta ce la dà il grande inno pentecostale della Chiesa, col quale abbiamo iniziato i Vespri: « Veni, Creator Spiritus... — Vieni, Spirito Creatore... ». L’inno accenna qui ai primi versetti della Bibbia che esprimono con il ricorso ad immagini la creazione dell’univer* Die 3 Iunii 2006. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 504 so. Là si dice innanzitutto che sopra il caos, sulle acque dell’abisso, aleggiava lo Spirito di Dio. Il mondo in cui viviamo è opera dello Spirito Creatore. La Pentecoste non è solo l’origine della Chiesa e perciò, in modo speciale, la sua festa; la Pentecoste è anche una festa della creazione. Il mondo non esiste da sé; proviene dallo Spirito creativo di Dio, dalla Parola creativa di Dio. E per questo rispecchia anche la sapienza di Dio. Essa, nella sua ampiezza e nella logica onnicomprensiva delle sue leggi lascia intravedere qualcosa dello Spirito Creatore di Dio. Essa ci chiama al timore riverenziale. Proprio chi, come cristiano, crede nello Spirito Creatore, prende coscienza del fatto che non possiamo usare ed abusare del mondo e della materia come di semplice materiale del nostro fare e volere; che dobbiamo considerare la creazione come un dono affidatoci non per la distruzione, ma perché diventi il giardino di Dio e cosı̀ un giardino dell’uomo. Di fronte alle molteplici forme di abuso della terra che oggi vediamo, udiamo quasi il gemito della creazione di cui parla san Paolo; 1 cominciamo a comprendere le parole dell’Apostolo, che cioè la creazione attende con impazienza la rivelazione dei figli di Dio, per essere resa libera e raggiungere il suo splendore. Cari amici, noi vogliamo essere tali figli di Dio che la creazione attende, e possiamo esserlo, perché nel battesimo il Signore ci ha resi tali. Sı̀, la creazione e la storia — esse ci attendono, aspettano uomini e donne che realmente siano figli di Dio e si comportino di conseguenza. Se guardiamo la storia, vediamo come intorno ai monasteri la creazione ha potuto prosperare, come con il ridestarsi dello Spirito di Dio nei cuori degli uomini è tornato il fulgore dello Spirito Creatore anche sulla terra — uno splendore che dalla barbarie dell’umana smania di potere era stato oscurato e a volte addirittura quasi spento. E di nuovo, intorno a Francesco di Assisi avviene la stessa cosa — avviene dovunque lo Spirito di Dio arriva nelle anime, questo Spirito che il nostro inno qualifica come luce, amore e vigore. Abbiamo cosı̀ trovato una prima risposta alla domanda che cosa sia lo Spirito Santo, che cosa operi e come possiamo riconoscerlo. Egli ci viene incontro attraverso la creazione e la sua bellezza. Tuttavia, la creazione buona di Dio, nel corso della storia degli uomini, è stata ricoperta con uno strato massiccio di sporcizia che rende, se non impossibile, comunque difficile riconoscere in essa il riflesso del Creatore — anche se di fronte a un tramonto al mare, durante un’escursione in montagna o davanti ad un fiore sbocciato si risveglia in noi sempre di nuovo, quasi spontaneamente, la consapevolezza dell’esistenza del Creatore. 1 Cfr Rm 8, 22. Acta Benedicti Pp. XVI 505 Ma lo Spirito Creatore ci viene in aiuto. Egli è entrato nella storia e cosı̀ ci parla in modo nuovo. In Gesù Cristo Dio stesso si è fatto uomo e ci ha concesso, per cosı̀ dire, di gettare uno sguardo nell’intimità di Dio stesso. E lı̀ vediamo una cosa del tutto inaspettata: in Dio esiste un Io e un Tu. Il Dio misterioso non è un’infinita solitudine, Egli è un evento di amore. Se dallo sguardo sulla creazione pensiamo di poter intravedere lo Spirito Creatore, Dio stesso, quasi come matematica creativa, come potere che plasma le leggi del mondo e il loro ordine e poi, però, anche come bellezza — adesso veniamo a sapere: lo Spirito Creatore ha un cuore. Egli è Amore. Esiste il Figlio che parla col Padre. Ed ambedue sono una cosa sola nello Spirito che è, per cosı̀ dire, l’atmosfera del donare e dell’amare che fa di loro un unico Dio. Questa unità di amore, che è Dio, è un’unità molto più sublime di quanto potrebbe essere l’unità di un’ultima particella indivisibile. Proprio il Dio trino è il solo unico Dio. Per mezzo di Gesù gettiamo, per cosı̀ dire, uno sguardo nell’intimità di Dio. Giovanni, nel suo Vangelo, lo ha espresso cosı̀: « Dio nessuno l’ha mai visto: proprio il Figlio unigenito, che è nel seno del Padre, lui lo ha rivelato ».2 Ma Gesù non ci ha soltanto lasciato guardare nell’intimità di Dio; con Lui Dio è anche come uscito dalla sua intimità e ci è venuto incontro. Questo avviene innanzitutto nella sua vita, passione, morte e risurrezione; nella sua parola. Ma Gesù non si accontenta di venirci incontro. Egli vuole di più. Vuole unificazione. È questo il significato delle immagini del banchetto e delle nozze. Noi non dobbiamo soltanto sapere qualcosa di Lui, ma mediante Lui stesso dobbiamo essere attratti in Dio. Per questo Egli deve morire e risuscitare. Perché ora non si trova più in un determinato luogo, ma ormai il suo Spirito, lo Spirito Santo, emana da Lui ed entra nei nostri cuori congiungendoci cosı̀ con Gesù stesso e con il Padre — con il Dio Uno e Trino. La Pentecoste è questo: Gesù, e mediante Lui Dio stesso, viene a noi e ci attira dentro di sé. « Egli manda lo Spirito Santo » — cosı̀ si esprime la Scrittura. Quale ne è l’effetto? Vorrei innanzitutto rilevare due aspetti: lo Spirito Santo, attraverso il quale Dio viene a noi, ci porta vita e libertà. Guardiamo ambedue le cose un po’ più da vicino. « Io sono venuto perché abbiano la vita e l’abbiano in abbondanza », dice Gesù nel Vangelo di Giovanni.3 Vita e libertà — sono le cose a cui tutti noi aneliamo. Ma che cosa è questo — dove e come troviamo la « vita »? Io penso che, spontaneamente, la stragrande maggioranza degli uomini ha lo stesso concetto di vita del figliol prodigo 2 3 Gv 1, 18. 10, 10. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 506 nel Vangelo. Egli si era fatto liquidare la sua parte di patrimonio, e ora si sentiva libero, voleva finalmente vivere senza più il peso dei doveri di casa, voleva soltanto vivere. Avere dalla vita tutto ciò che essa può offrire. Godersela pienamente — vivere, solo vivere, abbeverarsi all’abbondanza della vita e non perdere nulla di ciò che di prezioso essa può offrire. Alla fine si ritrovò custode di porci, addirittura invidiando quegli animali — cosı̀ vuota era diventata questa sua vita, cosı̀ vana. E vana si rivelava anche la sua libertà. Non avviene forse anche oggi cosı̀? Quando della vita ci si vuole soltanto impadronire, essa si rende sempre più vuota, più povera; facilmente si finisce per rifugiarsi nella droga, nella grande illusione. Ed emerge il dubbio se vivere, in fin dei conti, sia veramente un bene. No, in questo modo noi non troviamo la vita. La parola di Gesù sulla vita in abbondanza si trova nel discorso del buon Pastore. È una parola che si pone in un doppio contesto. Sul pastore, Gesù ci dice che egli dà la sua vita. « Nessuno mi toglie la vita, ma la offro da me stesso ».4 La vita la si trova soltanto donandola; non la si trova volendo impossessarsene. È questo che dobbiamo imparare da Cristo; e questo ci insegna lo Spirito Santo, che è puro dono, che è il donarsi di Dio. Più uno dà la sua vita per gli altri, per il bene stesso, più abbondantemente scorre il fiume della vita. In secondo luogo, il Signore ci dice che la vita sboccia nell’andare insieme col Pastore che conosce il pascolo — i luoghi dove scaturiscono le fonti della vita. La vita la troviamo nella comunione con Colui che è la vita in persona — nella comunione con il Dio vivente, una comunione nella quale ci introduce lo Spirito Santo, chiamato nell’inno dei Vespri « fons vivus », fonte vivente. Il pascolo, dove scorrono le fonti della vita, è la Parola di Dio come la troviamo nella Scrittura, nella fede della Chiesa. Il pascolo è Dio stesso che, nella comunione della fede, impariamo a conoscere mediante la potenza dello Spirito Santo. Cari amici, i Movimenti sono nati proprio dalla sete della vita vera; sono Movimenti per la vita sotto ogni aspetto. Dove non scorre più la vera fonte della vita, dove soltanto ci si appropria della vita invece di donarla, là è poi in pericolo anche la vita degli altri; là si è disposti a escludere la vita inerme non ancora nata, perché sembra togliere spazio alla propria vita. Se vogliamo proteggere la vita, allora dobbiamo soprattutto ritrovare la fonte della vita; allora la vita stessa deve riemergere in tutta la sua bellezza e sublimità; allora dobbiamo lasciarci vivificare dallo Spirito Santo, la fonte creativa della vita. 4 Gv 10, 18. Acta Benedicti Pp. XVI 507 Il tema della libertà è già stato accennato poco fa. Nella partenza del figliol prodigo si collegano appunto i temi della vita e della libertà. Egli vuole la vita, e per questo vuol essere totalmente libero. Essere libero significa, in questa visione, poter fare tutto quello che si vuole; non dover accettare alcun criterio al di fuori e al di sopra di me stesso. Seguire soltanto il mio desiderio e la mia volontà. Chi vive cosı̀, ben presto si scontrerà con l’altro che vuole vivere nella stessa maniera. La conseguenza necessaria di questo concetto egoistico di libertà è la violenza, la distruzione vicendevole della libertà e della vita. La Sacra Scrittura invece collega il concetto di libertà con quello di figliolanza, dice san Paolo: « E voi non avete ricevuto uno spirito da schiavi per ricadere nella paura, ma avete ricevuto uno spirito da figli adottivi per mezzo del quale gridiamo: “Abbà, Padre!” ».5 Che cosa significa ciò? San Paolo vi presuppone il sistema sociale del mondo antico, nel quale esistevano gli schiavi, ai quali non apparteneva nulla e che perciò non potevano essere interessati ad un retto svolgimento delle cose. Corrispettivamente c’erano i figli i quali erano anche gli eredi e che per questo si preoccupavano della conservazione e della buona amministrazione della loro proprietà o della conservazione dello Stato. Poiché erano liberi, avevano anche una responsabilità. Prescindendo dal sottofondo sociologico di quel tempo, vale sempre il principio: libertà e responsabilità vanno insieme. La vera libertà si dimostra nella responsabilità, in un modo di agire che assume su di sé la corresponsabilità per il mondo, per se stessi e per gli altri. Libero è il figlio, cui appartiene la cosa e che perciò non permette che sia distrutta. Tutte le responsabilità mondane, delle quali abbiamo parlato, sono però responsabilità parziali, per un ambito determinato, uno Stato determinato, ecc. Lo Spirito Santo invece ci rende figli e figlie di Dio. Egli ci coinvolge nella stessa responsabilità di Dio per il suo mondo, per l’umanità intera. Ci insegna a guardare il mondo, l’altro e noi stessi con gli occhi di Dio. Noi facciamo il bene non come schiavi che non sono liberi di fare diversamente, ma lo facciamo perché portiamo personalmente la responsabilità per il mondo; perché amiamo la verità e il bene, perché amiamo Dio stesso e quindi anche le sue creature. È questa la libertà vera, alla quale lo Spirito Santo vuole condurci. I Movimenti ecclesiali vogliono e devono essere scuole di libertà, di questa libertà vera. Lı̀ vogliamo imparare questa vera libertà, non quella da schiavi che mira a tagliare per se stessa una fetta della torta di tutti, anche se poi questa manca all’altro. Noi desideriamo la libertà 5 Rm 8, 15. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 508 vera e grande, quella degli eredi, la libertà dei figli di Dio. In questo mondo, cosı̀ pieno di libertà fittizie che distruggono l’ambiente e l’uomo, vogliamo, con la forza dello Spirito Santo, imparare insieme la libertà vera; costruire scuole di libertà; dimostrare agli altri con la vita che siamo liberi e quanto è bello essere veramente liberi nella vera libertà dei figli di Dio. Lo Spirito Santo, dando vita e libertà, dona anche unità. Sono tre doni, questi, inseparabili tra di loro. Ho già parlato troppo a lungo; permettetemi però di dire ancora una breve parola sull’unità. Per comprenderla può esserci utile una frase che, in un primo momento, sembra piuttosto allontanarci da essa. A Nicodemo che, nella sua ricerca della verità, viene di notte con le sue domande da Gesù, Egli dice: « Lo Spirito soffia dove vuole ».6 Ma la volontà dello Spirito non è arbitrio. È la volontà della verità e del bene. Perciò non soffia da qualunque parte, girando una volta di qua e una volta di là; il suo soffio non ci disperde ma ci raduna, perché la verità unisce e l’amore unisce. Lo Spirito Santo è lo Spirito di Gesù Cristo, lo Spirito che unisce il Padre col Figlio nell’Amore che nell’unico Dio dona ed accoglie. Egli ci unisce talmente che san Paolo poteva dire una volta: « Voi siete uno in Cristo Gesù ».7 Lo Spirito Santo, col suo soffio, ci spinge verso Cristo. Lo Spirito Santo opera corporalmente; non opera soltanto soggettivamente, « spiritualmente ». Ai discepoli che lo ritenevano solo uno « spirito », il Cristo risorto disse: « Sono proprio io! Toccatemi e guardate; un semplice spirito — un fantasma — non ha carne e ossa come vedete che io ho ».8 Questo vale per il Cristo risorto in ogni epoca della storia. Il Cristo risorto non è un fantasma, non è semplicemente uno spirito, un pensiero, un’idea soltanto. Egli è rimasto l’Incarnato — è risorto Colui che ha assunto la nostra carne — e continua sempre ad edificare il suo Corpo, fa di noi il suo Corpo. Lo Spirito soffia dove vuole, e la sua volontà è l’unità fatta corpo, l’unità che incontra il mondo e lo trasforma. Nella Lettera agli Efesini san Paolo ci dice che questo Corpo di Cristo, che è la Chiesa, ha delle giunture,9 e le nomina anche: sono apostoli, profeti, evangelisti, pastori e maestri.10 Lo Spirito nei suoi doni è multiforme — lo vediamo qui. Se guardiamo la storia, se guardiamo questa assemblea qui in Piazza San Pietro — allora ci accorgiamo come Egli susciti sempre nuovi 6 7 8 9 10 Gv 3, 8. Gal 3, 28. Lc 24, 39. Cfr 4, 16. Cfr 4, 12. Acta Benedicti Pp. XVI 509 doni; vediamo quanto diversi siano gli organi che Egli crea, e come, sempre di nuovo, Egli operi corporalmente. Ma in Lui molteplicità e unità vanno insieme. Egli soffia dove vuole. Lo fa in modo inaspettato, in luoghi inaspettati e in forme prima non immaginate. E con quale multiformità e corporeità lo fa! Ed è anche proprio qui che la multiformità e l’unità sono inseparabili tra di loro. Egli vuole la vostra multiformità, e vi vuole per l’unico corpo, nell’unione con gli ordini durevoli — le giunture — della Chiesa, con i successori degli apostoli e con il successore di San Pietro. Non ci toglie la fatica di imparare il modo di rapportarci vicendevolmente; ma ci dimostra anche che Egli opera in vista dell’unico corpo e nell’unità dell’unico corpo. È proprio solo cosı̀ che l’unità ottiene la sua forza e la sua bellezza. Prendete parte all’edificazione dell’unico corpo! I pastori staranno attenti a non spegnere lo Spirito 11 e voi non cesserete di portare i vostri doni alla comunità intera. Ancora una volta: lo Spirito Santo soffia dove vuole. Ma la sua volontà è l’unità. Egli ci conduce verso Cristo; nel suo Corpo. « Dal Cristo — ci dice san Paolo — tutto il corpo, ben compaginato e connesso, mediante la collaborazione di ogni giuntura, secondo l’energia propria di ogni membro, riceve forza per crescere in modo da edificare se stesso nella carità ».12 Lo Spirito Santo vuole l’unità, vuole la totalità. Perciò la sua presenza si dimostra finalmente anche nello slancio missionario. Chi ha incontrato qualcosa di vero, di bello e di buono nella propria vita — l’unico vero tesoro, la perla preziosa! —, corre a condividerlo ovunque, in famiglia e nel lavoro, in tutti gli ambiti della propria esistenza. Lo fa senza alcun timore, perché sa di aver ricevuto l’adozione a figlio; senza nessuna presunzione, perché tutto è dono; senza scoraggiamento, perché lo Spirito di Dio precede la sua azione nel « cuore » degli uomini e come seme nelle più diverse culture e religioni. Lo fa senza confini, perché è portatore di una buona notizia che è per tutti gli uomini, per tutti i popoli. Cari amici, vi chiedo di essere, ancora di più, molto di più, collaboratori nel ministero apostolico universale del Papa, aprendo le porte a Cristo. Questo è il miglior servizio della Chiesa agli uomini e in modo tutto particolare ai poveri, affinché la vita della persona, un ordine più giusto nella società e la convivenza pacifica tra le nazioni trovino in Cristo la « pietra angolare » su cui costruire l’autentica civiltà, la civiltà dell’amore. Lo Spirito Santo dà ai credenti una visione superiore del mondo, della vita, della storia e li fa custodi della speranza che non delude. 11 12 Cfr 1 Ts 5, 19. Ef 4, 16. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 510 Preghiamo dunque Dio Padre, per mezzo del Signore nostro Gesù Cristo, nella grazia dello Spirito Santo, affinché la celebrazione della solennità di Pentecoste sia come fuoco ardente e vento impetuoso per la vita cristiana e per la missione di tutta la Chiesa. Depongo le intenzioni dei vostri Movimenti e Comunità nel cuore della Santissima Vergine Maria, presente nel Cenacolo insieme agli Apostoli; sia Lei ad impetrarne la concreta attuazione. Su tutti voi invoco l’effusione dei doni dello Spirito, perché anche in questo nostro tempo possa aversi l’esperienza di una rinnovata Pentecoste. Amen! II In sollemnitate Pentecostes.* Cari fratelli e sorelle! Il giorno di Pentecoste lo Spirito Santo scese con potenza sugli Apostoli; ebbe cosı̀ inizio la missione della Chiesa nel mondo. Gesù stesso aveva preparato gli Undici a questa missione apparendo loro più volte dopo la sua risurrezione.1 Prima dell’ascensione al Cielo, ordinò di « non allontanarsi da Gerusalemme, ma di attendere che si adempisse la promessa del Padre »; 2 chiese cioè che restassero insieme per prepararsi a ricevere il dono dello Spirito Santo. Ed essi si riunirono in preghiera con Maria nel Cenacolo nell’attesa dell’evento promesso.3 Restare insieme fu la condizione posta da Gesù per accogliere il dono dello Spirito Santo; presupposto della loro concordia fu una prolungata preghiera. Troviamo in tal modo delineata una formidabile lezione per ogni comunità cristiana. Si pensa talora che l’efficacia missionaria dipenda principalmente da un’attenta programmazione e dalla successiva intelligente messa in opera mediante un impegno concreto. Certo, il Signore chiede la nostra collaborazione, ma prima di qualsiasi nostra risposta è necessaria la sua iniziativa: è il * Die 4 Iunii 2006. 1 2 3 Cfr At 1, 3. Cfr At 1, 4. Cfr At 1, 14. Acta Benedicti Pp. XVI 511 suo Spirito il vero protagonista della Chiesa. Le radici del nostro essere e del nostro agire stanno nel silenzio sapiente e provvido di Dio. Le immagini che usa san Luca per indicare l’irrompere dello Spirito Santo — il vento e il fuoco — ricordano il Sinai, dove Dio si era rivelato al popolo di Israele e gli aveva concesso la sua alleanza.4 La festa del Sinai, che Israele celebrava cinquanta giorni dopo la Pasqua, era la festa del Patto. Parlando di lingue di fuoco,5 san Luca vuole rappresentare la Pentecoste come un nuovo Sinai, come la festa del nuovo Patto, in cui l’Alleanza con Israele è estesa a tutti i popoli della Terra. La Chiesa è cattolica e missionaria fin dal suo nascere. L’universalità della salvezza viene significativamente evidenziata dall’elenco delle numerose etnie a cui appartengono coloro che ascoltano il primo annuncio degli Apostoli.6 Il Popolo di Dio, che aveva trovato al Sinai la sua prima configurazione, viene quest’oggi ampliato fino a non conoscere più alcuna frontiera né di razza, né di cultura, né di spazio né di tempo. A differenza di quanto era avvenuto con la torre di Babele,7 quando gli uomini, intenzionati a costruire con le loro mani una via verso il cielo, avevano finito per distruggere la loro stessa capacità di comprendersi reciprocamente, nella Pentecoste lo Spirito, con il dono delle lingue, mostra che la sua presenza unisce e trasforma la confusione in comunione. L’orgoglio e l’egoismo dell’uomo creano sempre divisioni, innalzano muri d’indifferenza, di odio e di violenza. Lo Spirito Santo, al contrario, rende i cuori capaci di comprendere le lingue di tutti, perché ristabilisce il ponte dell’autentica comunicazione fra la Terra e il Cielo. Lo Spirito Santo è l’Amore. Ma come entrare nel mistero dello Spirito Santo, come comprendere il segreto dell’Amore? La pagina evangelica ci conduce oggi nel Cenacolo dove, terminata l’ultima Cena, un senso di smarrimento rende tristi gli Apostoli. La ragione è che le parole di Gesù suscitano interrogativi inquietanti: Egli parla dell’odio del mondo verso di Lui e verso i suoi, parla di una sua misteriosa dipartita e ci sono molte altre cose ancora da dire, ma per il momento gli Apostoli non sono in grado di portarne il peso.8 Per confortarli spiega il significato del suo distacco: se ne andrà, ma tornerà; nel frattempo non li 4 5 6 7 8 Cfr Cfr Cfr Cfr Cfr Es 19, 3ss. At 2, 3. At 2, 9-11. Gn 11, 1-9. Gv 16, 12. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 512 abbandonerà, non li lascerà orfani. Manderà il Consolatore, lo Spirito del Padre, e sarà lo Spirito a far conoscere che l’opera di Cristo è opera di amore: amore di Lui che si è offerto, amore del Padre che lo ha dato. Questo è il mistero della Pentecoste: lo Spirito Santo illumina lo spirito umano e, rivelando Cristo crocifisso e risorto, indica la via per diventare più simili a Lui, essere cioè « espressione e strumento dell’amore che da Lui promana ».9 Raccolta con Maria, come al suo nascere, la Chiesa quest’oggi prega: « Veni Sancte Spiritus! — Vieni, Spirito Santo, riempi i cuori dei tuoi fedeli e accendi in essi il fuoco del tuo amore! ». Amen. III In sollemnitate Ss.mi Corporis et Sanguinis Domini.* Cari fratelli e sorelle, nella vigilia della sua Passione, durante la Cena pasquale, il Signore prese il pane nelle sue mani — cosı̀ abbiamo sentito poco fa nel Vangelo — e, pronunziata la benedizione, lo spezzò e lo diede loro, dicendo: « Prendete, questo è il mio corpo ». Poi prese il calice e rese grazie, lo diede loro e ne bevvero tutti. E disse: « Questo è il mio sangue, il sangue dell’alleanza versato per molti ».1 Tutta la storia di Dio con gli uomini è riassunta in queste parole. Non è soltanto raccolto ed interpretato il passato, ma anticipato anche il futuro — la venuta del Regno di Dio nel mondo. Ciò che Gesù dice, non sono semplicemente parole. Ciò che Egli dice, è avvenimento, l’avvenimento centrale della storia del mondo e della nostra vita personale. Queste parole sono inesauribili. Vorrei meditare con voi in questa ora soltanto un unico aspetto. Gesù, come segno della sua presenza, ha scelto pane e vino. Con ognuno dei due segni si dona interamente, non solo una parte di sé. Il Risorto non è diviso. Egli è una persona che, mediante i segni, si avvicina a noi e si unisce a noi. I segni però rappresentano, a modo loro, 9 Deus caritas est, 33. —————— * Die 15 Iunii 2006. 1 Mc 14, 22-24. Acta Benedicti Pp. XVI 513 ciascuno un aspetto particolare del mistero di Lui e, con il loro tipico manifestarsi, vogliono parlare a noi, affinché noi impariamo a comprendere un po’ di più del mistero di Gesù Cristo. Durante la processione e nell’adorazione noi guardiamo l’Ostia consacrata — il tipo più semplice di pane e di nutrimento, fatto soltanto di un po’ di farina e acqua. Cosı̀ esso appare come il cibo dei poveri, ai quali in primo luogo il Signore ha destinato la sua vicinanza. La preghiera con la quale la Chiesa durante la liturgia della Messa consegna questo pane al Signore, lo qualifica come frutto della terra e del lavoro dell’uomo. In esso è racchiusa la fatica umana, il lavoro quotidiano di chi coltiva la terra, semina e raccoglie e finalmente prepara il pane. Tuttavia il pane non è semplicemente e soltanto il prodotto nostro, una cosa fatta da noi; è frutto della terra e quindi anche dono. Perché il fatto che la terra porti frutto, non è un merito nostro; solo il Creatore poteva conferirle la fertilità. E ora possiamo anche allargare ancora un po’ questa preghiera della Chiesa, dicendo: il pane è frutto della terra e insieme del cielo. Presuppone la sinergia delle forze della terra e dei doni dall’alto, cioè del sole e della pioggia. E anche l’acqua, di cui abbiamo bisogno per preparare il pane, non possiamo produrla da noi. In un periodo, in cui si parla della desertificazione e sentiamo sempre di nuovo denunciare il pericolo che uomini e bestie muoiano di sete in queste regioni senz’acqua — in un tale periodo ci rendiamo nuovamente conto della grandezza del dono anche dell’acqua e quanto siamo incapaci di procurarcelo da soli. Allora, guardando più da vicino, questo piccolo pezzo di Ostia bianca, questo pane dei poveri, ci appare come una sintesi della creazione. Cielo e terra come anche attività e spirito dell’uomo concorrono. La sinergia delle forze che rende possibile sul nostro povero pianeta il mistero della vita e l’esistenza dell’uomo, ci viene incontro in tutta la sua meravigliosa grandezza. Cosı̀ cominciamo a capire perché il Signore sceglie questo pezzo di pane come suo segno. La creazione con tutti i suoi doni aspira al di là di se stessa ad un qualcosa di ancora più grande. Al di là della sintesi delle proprie forze, al di là della sintesi anche di natura e di spirito che in qualche modo avvertiamo nel pezzo di pane, la creazione, è protesa verso la divinizzazione, verso le sante nozze, verso l’unificazione con il Creatore stesso. Ma ancora non abbiamo spiegato fino in fondo il messaggio di questo segno del pane. Il suo mistero più profondo, il Signore l’ha accennato nella Domenica delle Palme, quando gli fu presentata la richiesta di alcuni Greci di poterlo incontrare. Nella sua risposta a questa domanda si trova la frase: « In verità, in verità vi dico: se il chicco di grano caduto in terra non muore, rimane solo; se Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 514 invece muore, produce molto frutto ».2 Nel pane fatto di chicchi macinati si cela il mistero della Passione. La farina, il grano macinato, presuppone il morire e risuscitare del chicco. Nell’essere macinato e cotto esso porta poi in sé ancora una volta lo stesso mistero della Passione. Solo attraverso il morire arriva il risorgere, arriva il frutto e la nuova vita. Le culture del Mediterraneo, nei secoli prima di Cristo, hanno intuito profondamente questo mistero. Sulla base dell’esperienza di questo morire e risorgere hanno concepito miti di divinità che, morendo e risuscitando, davano vita nuova. Il ciclo della natura sembrava loro come una promessa divina in mezzo alle tenebre della sofferenza e della morte imposte a noi. In questi miti l’anima degli uomini, in certo qual modo, si protendeva verso quel Dio che si è fatto uomo, si è umiliato fino alla morte in croce e ha aperto cosı̀ per tutti noi la porta della vita. Nel pane e nel suo divenire, gli uomini hanno scoperto come una attesa della natura, come una promessa della natura che questo avrebbe dovuto esistere: il Dio che muore e in questo modo ci conduce alla vita. Ciò che nei miti era attesa e che nello stesso chicco di grano è nascosto come segno della speranza della creazione — questo è accaduto realmente in Cristo. Attraverso il suo soffrire e morire liberamente, Egli è diventato pane per tutti noi, e con ciò speranza viva ed attendibile: Egli ci accompagna in tutte le nostre sofferenze fino alla morte. Le vie che Egli percorre con noi e attraverso le quali ci conduce alla vita sono cammini di speranza. Quando noi adorando guardiamo l’Ostia consacrata, il segno della creazione ci parla. Allora incontriamo la grandezza del suo dono; ma incontriamo anche la Passione, la Croce di Gesù e la sua risurrezione. Mediante questo guardare in adorazione, Egli ci attira verso di sé, dentro il suo mistero, per mezzo del quale vuole trasformarci come ha trasformato l’Ostia. La Chiesa primitiva ha trovato nel pane ancora un altro simbolismo. La Dottrina dei dodici Apostoli, un libro composto intorno all’anno 100, riporta nelle sue preghiere l’affermazione: « Come questo pane spezzato era sparso sui colli e raccolto divenne una cosa sola, cosı̀ la tua Chiesa dai confini della terra venga radunata nel tuo Regno ».3 Il pane fatto da molti chicchi racchiude anche un evento di unione: il diventare pane dei chicchi macinati è un processo di unificazione. Noi stessi, dai molti che siamo, dobbiamo diventare un solo pane, un solo corpo, ci dice san Paolo.4 Cosı̀ il segno del pane diventa insieme speranza e compito. 2 3 4 Gv 12, 24. IX, 4. 1 Cor 10, 17. Acta Benedicti Pp. XVI 515 In modo molto simile ci parla anche il segno del vino. Mentre però il pane rimanda alla quotidianità, alla semplicità e al pellegrinaggio, il vino esprime la squisitezza della creazione: la festa di gioia che Dio vuole offrirci alla fine dei tempi e che già ora sempre di nuovo anticipa a modo di accenno mediante questo segno. Ma anche il vino parla della Passione: la vite deve essere potata ripetutamente per essere cosı̀ purificata; l’uva deve maturare sotto il sole e la pioggia e deve essere pigiata: solo attraverso tale passione matura un vino pregiato. Nella festa del Corpus Domini guardiamo soprattutto il segno del pane. Esso ci ricorda anche il pellegrinaggio di Israele durante i quarant’anni nel deserto. L’Ostia è la nostra manna con la quale il Signore ci nutre — è veramente il pane dal cielo, mediante il quale Egli dona se stesso. Nella processione noi seguiamo questo segno e cosı̀ seguiamo Lui stesso. E lo preghiamo: Guidaci sulle strade di questa nostra storia! Mostra alla Chiesa e ai suoi Pastori sempre di nuovo il giusto cammino! Guarda l’umanità che soffre, che vaga insicura tra tanti interrogativi; guarda la fame fisica e psichica che la tormenta! Dà agli uomini pane per il corpo e per l’anima! Dà loro lavoro! Dà loro luce! Dà loro te stesso! Purifica e santifica tutti noi! Facci comprendere che solo mediante la partecipazione alla tua Passione, mediante il « sı̀ » alla croce, alla rinuncia, alle purificazioni che tu ci imponi, la nostra vita può maturare e raggiungere il suo vero compimento. Radunaci da tutti i confini della terra. Unisci la tua Chiesa, unisci l’umanità lacerata! Donaci la tua salvezza! Amen! IV In sollemnitate Ss. Petri et Pauli Apostolorum.* « Tu sei Pietro e su questa pietra edificherò la mia chiesa ».1 Che cosa dice propriamente il Signore a Pietro con queste parole? Quale promessa gli fa con esse e quale incarico gli affida? E che cosa dice a noi — al Vescovo di Roma, che siede sulla cattedra di Pietro, e alla Chiesa di oggi? Se vogliamo comprendere il significato delle parole di Gesù, è utile ricordarsi che i Vangeli ci rac* Die 29 Iunii 2006. 1 Mt 16, 18. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 516 contano di tre situazioni diverse in cui il Signore, ogni volta in un modo particolare, trasmette a Pietro il compito che gli sarà proprio. Si tratta sempre dello stesso compito, ma dalla diversità delle situazioni e delle immagini usate diventa più chiaro per noi che cosa in esso interessava ed interessa al Signore. Nel Vangelo di san Matteo che abbiamo ascoltato poco fa, Pietro rende la propria confessione a Gesù riconoscendolo come Messia e Figlio di Dio. In base a ciò gli viene conferito il suo particolare compito mediante tre immagini: quella della roccia che diventa pietra di fondamento o pietra angolare, quella delle chiavi e quella del legare e sciogliere. In questo momento non intendo interpretare ancora una volta queste tre immagini che la Chiesa, nel corso dei secoli, ha spiegato sempre di nuovo; vorrei piuttosto richiamare l’attenzione sul luogo geografico e sul contesto cronologico di queste parole. La promessa avviene presso le fonti del Giordano, alla frontiera della terra giudaica, sul confine verso il mondo pagano. Il momento della promessa segna una svolta decisiva nel cammino di Gesù: ora il Signore s’incammina verso Gerusalemme e, per la prima volta, dice ai discepoli che questo cammino verso la Città Santa è il cammino verso la Croce: « Da allora Gesù cominciò a dire apertamente ai suoi discepoli che doveva andare a Gerusalemme e soffrire molto da parte degli anziani, dei sommi sacerdoti e degli scribi, e venire ucciso e risuscitare il terzo giorno ».2 Ambedue le cose vanno insieme e determinano il luogo interiore del Primato, anzi della Chiesa in genere: continuamente il Signore è in cammino verso la Croce, verso la bassezza del servo di Dio sofferente e ucciso, ma al contempo è sempre anche in cammino verso la vastità del mondo, nella quale Egli ci precede come Risorto, perché nel mondo rifulga la luce della sua parola e la presenza del suo amore; è in cammino perché mediante Lui, il Cristo crocifisso e risorto, arrivi nel mondo Dio stesso. In questo senso Pietro, nella sua Prima Lettera, si qualifica « testimone delle sofferenze di Cristo e partecipe della gloria che deve manifestarsi ».3 Per la Chiesa il Venerdı̀ Santo e la Pasqua esistono sempre insieme; essa è sempre sia il grano di senapa sia l’albero fra i cui rami gli uccelli del cielo si annidano. La Chiesa — ed in essa Cristo — soffre anche oggi. In essa Cristo viene sempre di nuovo schernito e colpito; sempre di nuovo si cerca di spingerlo fuori del mondo. Sempre di nuovo la piccola barca della Chiesa è squassata dal vento delle ideologie, che con le loro acque penetrano in essa e sembrano condannarla all’affondamento. E tuttavia, proprio nella Chiesa sofferente Cristo è vittorioso. Nonostante tutto, la fede in Lui 2 3 Mt 16, 21. 5, 1. Acta Benedicti Pp. XVI 517 riprende forza sempre di nuovo. Anche oggi il Signore comanda alle acque e si dimostra Signore degli elementi. Egli resta nella sua barca, nella navicella della Chiesa. Cosı̀ anche nel ministero di Pietro si rivela, da una parte, la debolezza di ciò che è proprio dell’uomo, ma insieme anche la forza di Dio: proprio nella debolezza degli uomini il Signore manifesta la sua forza; dimostra che è Lui stesso a costruire, mediante uomini deboli, la sua Chiesa. Rivolgiamoci ora al Vangelo di san Luca che ci racconta come il Signore, durante l’Ultima Cena, conferisce nuovamente un compito speciale a Pietro.4 Questa volta le parole di Gesù rivolte a Simone si trovano immediatamente dopo l’istituzione della Santissima Eucaristia. Il Signore si è appena donato ai suoi, sotto le specie del pane e del vino. Possiamo vedere nell’istituzione dell’Eucaristia il vero e proprio atto fondativo della Chiesa. Attraverso l’Eucaristia il Signore dona ai suoi non solo se stesso, ma anche la realtà di una nuova comunione tra di loro che si prolunga nei tempi « finché Egli venga ».5 Mediante l’Eucaristia i discepoli diventano la sua casa vivente che, lungo la storia, cresce come il nuovo e vivente tempio di Dio in questo mondo. E cosı̀ Gesù, subito dopo l’istituzione del Sacramento, parla di ciò che l’essere discepoli, il « ministero », significa nella nuova comunità: dice che esso è un impegno di servizio, cosı̀ come Egli stesso si trova in mezzo a loro come Colui che serve. E allora si rivolge a Pietro. Dice che Satana ha chiesto di poter vagliare i discepoli come il grano. Questo evoca il passo del Libro di Giobbe, in cui Satana chiede a Dio la facoltà di colpire Giobbe. Il diavolo — il calunniatore di Dio e degli uomini — vuole con ciò provare che non esiste una vera religiosità, ma che nell’uomo tutto mira sempre e soltanto all’utilità. Nel caso di Giobbe, Dio concede a Satana la libertà richiesta proprio per poter con ciò difendere la sua creatura, l’uomo, e se stesso. E cosı̀ avviene anche con i discepoli di Gesù — Dio dà una certa libertà a Satana in tutti i tempi. A noi tante volte sembra che Dio lasci a Satana troppa libertà; che gli conceda la facoltà di scuoterci in modo troppo terribile; e che questo superi le nostre forze e ci opprima troppo. Sempre di nuovo grideremo a Dio: Ahimè, guarda la miseria dei tuoi discepoli, deh, proteggici! Infatti Gesù continua: « Io ho pregato, che non venga meno la tua fede ».6 La preghiera di Gesù è il limite posto al potere del maligno. Il pregare di Gesù è la protezione della Chiesa. Possiamo rifugiarci sotto questa protezione, aggrapparci ad essa e di essa essere sicuri. Ma — come ci dice il Vangelo — 4 5 6 Cfr Lc 22, 31-33. 1 Cor 11, 26. Lc 22, 32. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 518 Gesù prega in modo particolare per Pietro: « ...perché non venga meno la tua fede ». Questa preghiera di Gesù è insieme promessa e compito. La preghiera di Gesù tutela la fede di Pietro; quella fede che egli ha confessato a Cesarea di Filippo: « Tu sei il Cristo, il Figlio del Dio vivente ».7 Ecco: non lasciare mai che questa fede diventi muta, rinfrancarla sempre di nuovo, proprio anche di fronte alla croce e a tutte le contraddizioni del mondo: questo è il compito di Pietro. Perciò appunto il Signore non prega soltanto per la fede personale di Pietro, ma per la sua fede come servizio agli altri. È proprio questo che Egli intende dire con le parole: « E tu, una volta ravveduto, conferma i tuoi fratelli ».8 «Tu, una volta ravveduto » — questa parola è insieme profezia e promessa. Essa profetizza la debolezza di Simone che, di fronte ad una serva ed un servo, negherà di conoscere Gesù. Attraverso questa caduta Pietro — e con lui ogni suo Successore — deve imparare che la propria forza da sola non è sufficiente per edificare e guidare la Chiesa del Signore. Nessuno ci riesce soltanto da sé. Per quanto Pietro sembri capace e bravo — già nel primo momento della prova fallisce. « Tu, una volta ravveduto » — il Signore, che gli predice la caduta, gli promette anche la conversione: « Allora il Signore, voltatosi, guardò Pietro... ».9 Lo sguardo di Gesù opera la trasformazione e diventa la salvezza di Pietro: Egli, « uscito, pianse amaramente ».10 Vogliamo sempre di nuovo implorare questo sguardo salvatore di Gesù: per tutti coloro che, nella Chiesa, portano una responsabilità; per tutti coloro che soffrono delle confusioni di questo tempo; per i grandi e per i piccoli: Signore, guardaci sempre di nuovo e cosı̀ tiraci su da tutte le nostre cadute e prendici nelle tue mani buone. Il Signore affida a Pietro il compito per i fratelli attraverso la promessa della sua preghiera. L’incarico di Pietro è ancorato alla preghiera di Gesù. È questo che gli dà la sicurezza del suo perseverare attraverso tutte le miserie umane. E il Signore gli affida questo incarico nel contesto della Cena, in connessione con il dono della Santissima Eucaristia. La Chiesa, fondata nell’istituzione dell’Eucaristia, nel suo intimo è comunità eucaristica e cosı̀ comunione nel Corpo del Signore. Il compito di Pietro è di presiedere a questa comunione universale; di mantenerla presente nel mondo come unità anche visibile, incarnata. Egli, insieme con tutta la Chiesa di Roma, deve — come dice sant’Ignazio di Antiochia — presiedere alla carità: presiedere alla comu7 8 9 10 Mt 16, 16. Lc 22, 32. 22, 61. 22, 62. Acta Benedicti Pp. XVI 519 nità di quell’amore che proviene da Cristo e, sempre di nuovo, oltrepassa i limiti del privato per portare l’amore di Cristo fino ai confini della terra. Il terzo riferimento al Primato si trova nel Vangelo di san Giovanni.11 Il Signore è risorto, e come Risorto affida a Pietro il suo gregge. Anche qui si compenetrano a vicenda la Croce e la Risurrezione. Gesù predice a Pietro che il suo cammino andrà verso la croce. In questa Basilica eretta sopra la tomba di Pietro — una tomba di poveri — vediamo che il Signore proprio cosı̀, attraverso la Croce, vince sempre. Il suo potere non è un potere secondo le modalità di questo mondo. È il potere del bene — della verità e dell’amore, che è più forte della morte. Sı̀, è vera la sua promessa: i poteri della morte, le porte degli inferi non prevarranno contro la Chiesa che Egli ha edificato su Pietro 12 e che Egli, proprio in questo modo, continua ad edificare personalmente. In questa solennità dei santi Apostoli Pietro e Paolo mi rivolgo in modo speciale a voi, cari Metropoliti, venuti da numerosi Paesi del mondo per ricevere il Pallio dal Successore di Pietro. Vi saluto cordialmente insieme a quanti vi hanno accompagnato. Saluto inoltre con particolare gioia la Delegazione del Patriarcato Ecumenico presieduta da Sua Eminenza Joannis Zizioulas, Metropolita di Pergamo, Presidente della Commissione Mista Internazionale per il dialogo teologico tra cattolici e ortodossi. Sono grato al Patriarca Bartolomeo I e al Santo Sinodo per questo segno di fraternità, che rende manifesto il desiderio e l’impegno di progredire più speditamente sulla via dell’unità piena che Cristo ha invocato per tutti i suoi discepoli. Noi sentiamo di condividere l’ardente desiderio espresso un giorno dal Patriarca Atenagora e dal Papa Paolo VI: di bere insieme allo stesso Calice e di mangiare insieme il Pane che è il Signore stesso. Imploriamo nuovamente, in questa occasione, che tale dono ci sia concesso presto. E ringraziamo il Signore di trovarci uniti nella confessione che Pietro a Cesarea di Filippo fece per tutti i discepoli: « Tu sei il Cristo, il Figlio del Dio vivente ». Questa confessione vogliamo insieme portare nel mondo di oggi. Ci aiuti il Signore ad essere, proprio in quest’ora della nostra storia, veri testimoni delle sue sofferenze e partecipi della gloria che deve manifestarsi.13 Amen! 11 12 13 Cfr 21, 15-19. Cfr Mt 16, 18. Cfr 1 Pt 5, 1. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 520 ALLOCUTIONES I Ad conventum pro operibus in auxilium Ecclesiarum Orientalium.* Beatitudine, venerati Fratelli nell’Episcopato e nel Presbiterato, cari membri e amici della ROACO! Vi accolgo con gioia e vi saluto con affetto. Ringrazio cordialmente il Cardinale Ignace Moussa Daoud, Prefetto della Congregazione per le Chiese Orientali, che si è fatto interprete dei comuni sentimenti. Estendo il mio saluto al Segretario, Mons. Antonio Maria Vegliò, ai Collaboratori del Dicastero, agli altri Presuli provenienti dalle amate Chiese della Terra Santa e di altre regioni del Medio Oriente, come pure ai responsabili e agli amici di ciascuna delle Agenzie qui rappresentate. Vi ringrazio, cari amici della ROACO, per il servizio che svolgete dal 1968, dando voce alle Chiese delle diverse tradizioni orientali e a quelle latine dei territori affidati alla competenza della Congregazione per le Chiese Orientali, sostenendone le attività pastorali, educative e assistenziali e venendo incontro alle loro urgenti necessità. Vi hanno sempre guidati l’ispirazione evangelica e una spiccata sensibilità ecclesiale che scaturisce dal legame esistente tra voi ed il Successore di Pietro. L’odierno incontro mi offre la gradita opportunità di rendere grazie a Dio, Padre provvido e misericordioso, per l’azione apostolica compiuta in questi anni dai discepoli di Cristo in Medio Oriente impegnati, pur tra molte difficoltà, a testimoniare il vangelo della pace e dell’amore con fraterna sollecitudine. Vi sono inoltre grato per gli sforzi che non vi stancate di compiere per salvaguardare il profilo specifico dell’attività caritativa ecclesiale. Continuate a coltivare negli educatori e negli operatori della carità, che ricevono il vostro sostegno, la « formazione del cuore » per giungere, come ho ricordato nell’Enciclica Deus caritas est, « a quell’incontro con Dio in Cristo che susciti in loro l’amore e apra il loro animo all’altro, cosı̀ che per loro l’amore del prossimo non sia più un comandamento imposto per cosı̀ dire dall’esterno, ma una conseguenza derivante dalla loro fede che diventa operante nell’amore ».1 Alle venerande Comunità cattoliche Orientali rivolgo con affetto il mio pensiero, ed in primo luogo a quelle di Terra Santa, a cui dedicate costante solleci* Die 22 Iunii 2006. 1 N. 31. Acta Benedicti Pp. XVI 521 tudine. È desiderio di tutti i cristiani poter trovare sempre nella terra che diede i natali al nostro Redentore una viva comunità cristiana. Le gravi difficoltà che essa sta vivendo per il clima di pesante insicurezza, per la mancanza di lavoro, per le innumerevoli restrizioni con la crescente povertà che ne consegue, costituiscono per tutti noi motivo di sofferenza. Si tratta di una situazione che rende alquanto incerto il futuro educativo, professionale e familiare delle giovani generazioni purtroppo fortemente tentate di lasciare per sempre la tanto amata terra natale. Questo si verifica anche in altre aree del Medio Oriente, quali l’Iraq e l’Iran, che beneficiano provvidenzialmente della vostra generosa considerazione. Come far fronte a problematiche tanto gravi? Nostro primo e fondamentale dovere resta perseverare in una fiduciosa preghiera al Signore che mai abbandona i suoi figli nella prova. Ad essa va unita un’attiva fraterna sollecitudine capace di trovare vie sempre nuove e talora insperate per venire incontro ai bisogni di quelle popolazioni. Rivolgo un invito ai pastori e ai fedeli, a tutti coloro che rivestono ruoli di responsabilità nella comunità civile, perché, favorendo il mutuo rispetto tra culture e religioni, si creino quanto prima in tutta la regione del Medio Oriente le condizioni di una serena e pacifica convivenza. Assicuro a tal fine un quotidiano ricordo al Signore e invoco la protezione di Maria, Madre di Dio, su ciascuno di voi, cari amici della ROACO, su quanti vi stanno a cuore come sulle benemerite istituzioni che rappresentate. Iddio renda feconda la vostra attività. Accompagno questi sentimenti con una speciale Benedizione Apostolica, che imparto volentieri a voi qui presenti e a quanti vi sono cari. II Ad sodales Operis Fundati « Domenico Bartolucci ».* Signori Cardinali, venerati Fratelli nell’Episcopato e nel Presbiterato, fratelli e sorelle nel Signore! Al termine di questo concerto, suggestivo per il luogo in cui ci troviamo — la Cappella Sistina — e per l’intensità spirituale delle composizioni eseguite, l’animo avverte spontaneo il bisogno di lodare, di benedire, di ringraziare. Questo sentimento si rivolge innanzitutto al Signore, somma bellezza e armo* Die 24 Iunii 2006. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 522 nia, che ha dato all’uomo la capacità di esprimersi con il linguaggio della musica e del canto. « Ad Te levavi animam meam », diceva poc’anzi l’Offertorio di Giovanni Pierluigi da Palestrina, riecheggiando il salmo.1 Veramente le nostre anime si sono elevate verso Dio, e perciò desidero manifestare la mia riconoscenza al Maestro Domenico Bartolucci e alla Fondazione a lui intitolata, che ha progettato e realizzato questa iniziativa. Caro Maestro, Ella ha offerto a me e a tutti noi un dono prezioso, preparando il programma nel quale ha sapientemente accostato una scelta di capolavori del « Principe » della musica sacra polifonica ad alcune tra le opere da Lei stesso composte. In particolare, La ringrazio per aver voluto dirigere personalmente il concerto e per il mottetto Oremus pro Pontifice, che Ella ha scritto subito dopo la mia elezione alla Sede di Pietro. Le sono anche riconoscente per le amabili parole che ha voluto poc’anzi rivolgermi, testimoniando il suo amore per l’arte della musica e la sua passione per il bene della Chiesa. Mi congratulo poi vivamente con il Coro della Fondazione ed estendo il mio « grazie » a quanti hanno in vario modo collaborato. Un saluto cordiale indirizzo infine a quanti con la loro presenza hanno onorato questo nostro incontro. Tutti i brani ascoltati — e soprattutto il loro insieme, dove stanno in parallelo i secoli XVI e XX — concorrono a confermare la convinzione che la polifonia sacra, in particolare quella della cosiddetta « scuola romana », costituisce un’eredità da conservare con cura, da tenere viva e da far conoscere, a beneficio non solo degli studiosi e dei cultori, ma della Comunità ecclesiale nel suo insieme, per la quale costituisce un inestimabile patrimonio spirituale, artistico e culturale. La Fondazione Bartolucci mira proprio a custodire e diffondere la tradizione classica e contemporanea di questa celebre scuola polifonica, che si è sempre contraddistinta per l’impostazione incentrata sul puro canto, senza accompagnamento di strumenti. Un autentico aggiornamento della musica sacra non può avvenire che nel solco della grande tradizione del passato, del canto gregoriano e della polifonia sacra. Per questo motivo, nel campo musicale, come anche in quelli delle altre forme artistiche, la Comunità ecclesiale ha sempre promosso e sostenuto quanti ricercano nuove vie espressive senza rinnegare il passato, la storia dello spirito umano, che è anche storia del suo dialogo con Dio. Lei, venerato Maestro, ha cercato sempre di valorizzare il canto sacro, anche come veicolo di evangelizzazione. Mediante gli innumerevoli concerti eseguiti in Italia e all’estero, con il linguaggio universale dell’arte, la Cappella 1 Cfr 24, 1. Acta Benedicti Pp. XVI 523 musicale pontificia da Lei guidata ha cosı̀ cooperato alla stessa missione dei Pontefici, che è quella di diffondere nel mondo il messaggio cristiano. E tale opera essa continua a svolgere ancora sotto l’attenta direzione del Maestro Giuseppe Liberto. Cari fratelli e sorelle, in conclusione di questa gradita elevazione musicale, volgiamo lo sguardo alla Vergine Maria, posta alla destra di Cristo Signore nel « Giudizio » michelangiolesco: alla sua materna protezione affidiamo in modo particolare tutti i cultori del canto sacro, affinché, sempre animati da genuina fede e da sincero amore per la Chiesa, offrano il loro prezioso contributo alla preghiera liturgica e concorrano efficacemente all’annuncio del Vangelo. Al Maestro Domenico Bartolucci, ai membri della Fondazione e a tutti voi qui presenti imparto di cuore la Benedizione Apostolica. III Ad delegationem Patriarchatus Oecumenici Constantinopolitani.* Dear Brothers in Christ, With great joy and sincere affection in the Lord I welcome today Your Eminence, Metropolitan John, and the other members of the Delegation that His Holiness Bartholomew I and the Holy Synod of the Ecumenical Patriarchate have graciously sent for the feast of Saints Peter and Paul, patrons of the Church of Rome. To each of you I offer my cordial greetings. It gives me pleasure to welcome you in the words of the Apostle Peter: “Simon Peter, a servant and apostle of Jesus Christ, to those who have obtained a faith of equal standing with ours in the righteousness of our God and Saviour Jesus Christ: May grace and peace be multiplied to you in the knowledge of God and of Jesus our Lord”.1 These words call to mind our common faith and the mystery of the salvation we have received, a gift which we must pass on to the men and women of our day. The fact that the feast of Saints Peter and Paul is celebrated on the same day by both Catholics and Orthodox evokes our shared Apostolic succession and ecclesial fraternity. I am pleased to recall here how Byzantine hymnography attributes * Die 29 Iunii 2006. 1 2 Pet 1:1-2. 524 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale to Saint Peter a title charged with meaning, that of protocoryphaeus, the first in the choir who has the task of maintaining the harmony of the voices, for the glory of God and the service of his people. I am therefore grateful to you who have come to unite your prayer to ours, prompted by our common commitment to continue the journey that leads us step by step to eliminate all dissonance from the choir of the one Church of Christ. In the future there will be important opportunities for encounter and fraternal dialogue. Your presence, Your Eminence, as Co-President of the Mixed International Commission for theological dialogue between Orthodox and Catholics, brings to my mind the plenary session of the said Commission which is to take place in Belgrade in September, thanks to the welcome extended by the Serbian Orthodox Patriarchate. Dialogue thus resumes its path and enters a new phase. Spontaneously we find ourselves wanting to pray that the Holy Spirit will enlighten and inflame our hearts, strengthening our common will to respond, insofar as it depends on us, to the Lord’s ardent prayer: “Ut unum sint”; in this way, may the disciples of Christ, united in faith, together proclaim his Gospel to the whole world, so that, believing in him, all will be saved. Furthermore, responding to the invitation extended by the Government, the Patriarchate and the local Catholic Community, I hope to be able to undertake an apostolic pilgrimage to Turkey, a country of ancient and rich culture, a noble country where many holy Fathers of our ecclesial, theological and spiritual tradition spent their lives. This will allow me to take part in the celebrations on the occasion of the Feast of Saint Andrew the Apostle, brother of Saint Peter. As I repeat the gesture of my predecessors of blessed memory, Paul VI and John Paul II, on the occasion of their visits to Phanar, it will be a joy for me to meet His Holiness Bartholomew I, thereby reciprocating the welcome visits that he has been good enough to pay here in Rome. I am certain that this mutual exchange will strengthen our ecclesial fraternity and facilitate collaboration in our common initiatives. May the Lord help us to move forward with renewed confidence towards the day when we will be able to celebrate together the Holy Eucharist of the Lord, as a sign of full communion. With these cordial sentiments, I ask you, Your Eminence, and those accompanying you, to convey my fraternal greetings to Patriarch Bartholomew I and to the Holy Synod, while I give thanks to the Lord who has granted us to accomplish a new step in the implementation of his will for unity and peace. Congregatio de Causis Sanctorum 525 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM VERAE CRUCIS Canonizationis Beati Raphaelis Guı́zar Valencia, Episcopi Verae Crucis (1878-1938) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Raphael Guı́zar Valencia in civitate Cotija dioecesis Zamorensis in Mexico die 26 mensis Aprilis anno 1878 natus est atque, Ordine sacerdotali recepto anno 1901, praedicationi missionum ad populum atque iuventutis institutioni operam ferventer navavit. Munere spiritualis moderatoris et magistri sollicitudine plenus in Seminario functus est. Persecutio religiosa eum primum Mexicopolim duxit ac dein exsul protinus extra patriam. Episcopus Verae Crucis in Mexico anno 1919 nominatus, pro bono gregis sui totum se impendit ac multos annos dioecesim de exsilio rexit. Magna ac firma sanctitatis fama succinctus, die 6 mensis Ianuarii anno 1938 obiit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 29 mensis Ianuarii anno 1995 eum in numerum Beatorum rettulit. Canonizationis respectu, Postulator Causae huius Congregationis de Causis Sanctorum iudicio assertam subiecit miram sanationem, intercessioni Beati tributam, Raphaelis a Iesu, pueri, die 2 mensis Martii anno 2002 in urbe Ialapensi in Mexico nati. Cui, tempore tricesimae primae hebdomadis praegnationis, duabus clinicis inspectionibus undarum ultrasonicarum ope a medicis et in officinis diversis peractis, diagnosis labri leporini cum scissione palati dicta est. Tanta insuper deformatio irreversibilis aestimabatur. Parentes, igitur, et familiares pueri ad divinum auxilium per intercessionem Beati Raphaelis Guı́zar Valencia fidenter confugerunt et, omni invita medicorum sententia, hora natali Raphael infans nullum gerebat labrum leporinum nec praesentiam vulnerum sive in labro superiore sive in palato nec arcui dentario ullae intererant pravitates. De hac sanatione, statim mira aestimata, anno 2003 apud Curiam Ialapensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 23 mensis Ianuarii anno 2004 probatae sunt. Dicasterii Consilium Medicorum in sessione diei 18 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 526 mensis Maii anno 2005 sanationem deformationis rapidam, non amplius praesentem ad pueri ortum, qui post tricesimam octavam hebdomadem occurrit, fuisse comprobavit et ideo completam, duraturam et inexplicabilem quoad modum secundum scientiam affirmavit. Die 15 insequentis mensis Novembris eiusdem anni Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 21 mensis Martii huius anni 2006 Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo Domino Andrea Maria Erba, Episcopo emerito Veliterno-Signino. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Raphaelis Guı́zar Valencia, Episcopi Verae Crucis, videlicet de rapida, completa ac duratura sanatione pueri Raphaelis a Iesu a « labio-palatoschisi accertata ecograficamente alla 31a settimana di gestazione ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis LYCIENSIS Canonizationis Beati Philippi Smaldone, Sacerdotis Fundatoris Congregationis Sororum Salesianarum a Sacris Cordibus (1848-1923) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Philippus Smaldone in urbe Neapolitana natus est die 27 mensis Iulii anno 1848 atque die 23 mensis Septembris anno 1871 presbyter ordinatus. Ad operam evangelizationis puerorum loquendi audiendique usu carentium ferventer se impendit et Lyciae pro iisdem adiuvandis atque instituendis Con- Congregatio de Causis Sanctorum 527 gregationem Sororum Salesianarum a Sacris Cordibus fundavit, quam magna sollicitudine usque ad mortem moderatus est. Caritatem suam in caecos ac pueros derelictos effudit. Canonicus fuit ecclesiae cathedralis Lyciensis. Magna ac firma sanctitatis fama succinctus, die 4 mensis Iunii anno 1923 pie obiit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 12 mensis Maii anno 1996 eum in numerum Beatorum rettulit. Canonizationis respectu, Postulator Causae huius Congregationis de Causis Sanctorum iudicio assertam subiecit miram sanationem, intercessioni Beati tributam, Gratiae Urbano, Sororis ex Instituto Sororum Salesianarum a Sacris Cordibus, quae, cardiopathia hypertensiva et perpetua bronchiorum membranae inflammatione iam adfecta, mense Martio anni 1999, dum septuagesimum primum explebat aetatis annum, febri et virium depressione etiam laborare coepit. Quae propter indicia, medici priorem diagnosim edixerunt septicae bronchiorum pulmonumque adfectionis. Perpensa autem inefficacia curarum, quae hucusque domi ministratae erant, infirma in valetudinarium quoddam Barii recipitur, diagnosi facta difficultatis respirationis seu dyspnoeae in casu perpetuae bronchiorum membranae inflammationis iam praegressae. Plures revera diligentiores investigationes in hoc valetudinario Barensi peractae in lucem posuerunt glomeramen in lobo superiore dextero pulmonis una cum aliquibus conflationibus cysticis suspicacis naturae tumoralis, licet insequentes investigationes cellulas recentioris protensionis minime dignoscere valerent. In alium igitur eiusdem urbis valetudinarium infirma translata est, ubi medici, ad clarificandam tantae pulmonariae infirmitatis naturam, perscrutationem alicuius fragmenti ex parte laborata praecisi proposuerunt, quam vero aegrota denegavit, se interdum una cum familiaribus suis et Sororibus suae Congregationis necnon pueris in Instituto receptis aliisque personis conferens ad divinum auxilium fidenter impetrandum per intercessionem Beati Philippi Smaldone et potius quam moreretur, sicut medici praeviserant, de cubili surrexit atque stare et deambulare potuit. Aegrotae condiciones generales dein eo in melius verterunt, ut ipsa sanata, sine ulla invaliditate, de nosocomio die 7 mensis Maii anno 1999 dimitteretur. De hac sanatione mira aestimata annis 2000-2002 apud Curiam Lyciensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 4 mensis Aprilis anno 2003 probatae sunt. Dicasterii Consilium Medicorum in sessione diei 3 mensis Februarii anno 2005 sanationem rapidam, completam, duraturam et inexplica- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 528 bilem quoad modum secundum scientiam fuisse affirmavit. Die 17 mensis Maii anno 2005 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 17 mensis Ianuarii huius anni 2006 Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo Domino Ottorino Petro Alberti, Archiepiscopo emerito Calaritano. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Philippi Smaldone, Sacerdotis, Fundatoris Congregationis Sororum Salesianarum a Sacris Cordibus, videlicet de rapida, completa ac duratura sanatione Sororis Gratiae Urbano a « broncopneumopatia cronica riacutizzata con immagini polmonari multiple ipodense e colliquate, presenti alla TAC del 16.4.1999, associata a cardiopatia ischemica con fibrillo-flutter e ipertensione arteriosa ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis INDIANOPOLITANA Canonizationis Beatae Theodorae Guérin (in saec.: Annae Teresiae), Fundatricis Congregationis Sororum a Providentia Sanctae Mariae ad Nemus (1798-1856) DECRETUM SUPER MIRACULO Beata Theodora Guérin (in saec.: Anna Teresia) die 2 mensis Octobris anno 1798 ortum habuit in oppido vulgo Etables, in Gallia. Ut Domino in pauperibus et aegrotis serviret ingressa est Congregationem Sororum a Providentia. Missionaria in Americam missa, simul cum sororibus plurima op- Congregatio de Causis Sanctorum 529 petens incommoda saluti se dedit animarum. Tempore quo gubernium eius nativae Congregationis statuit sese seiungere a Sororibus missionariis quae erant in America, Beata Theodora conditrix se invenit et prima suprema moderatrix Congregationis Sororum a Providentia S. Mariae ad Nemus intra fines dioecesis tunc Vincennapolitanae nunc archidioecesis Indianopolitanae. Die 14 mensis Maii anno 1856 piissime in Domino obdormivit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 9 mensis Maii anno 1998 inter Beatorum agmina eam recensuit. Ad canonizationem quod attinet, Postulatio Causae iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum miram subiecit assertam sanationem domini Philippi McCord, qui die 21 mensis Septembris anno 2000, optimo cum exitu, chirurgiam cataractae sinistri oculi subiit. Die 21 sequentis mensis Octobris, idem medicus ocularius chirurgiam fecit oculi dexteri. Statim post periodum postoperatoriam infirmus acerbum sustinuit dolorem localem et deminutionem visus: apparuerat enim cheratopathia livoribus referta simul cum hypertonia oculari. Therapia medica inutilis evasit, itaque nil aliud aequum videbatur nisi ut cornea transplantaretur. Priusquam hoc eveniret, infirmus die 3 mensis Ianuarii anno 2001 divinum imploravit auxilium per intercessionem Beatae Theodorae Guérin, sub cuius protectionem confugerunt Sorores quoque ab eadem fundatae. Sequenti die oculus convalescere coepit et celeriter ac perfecte sanavit. Super sanatione, quae statim mira est iudicata, apud Curiam Indianapolitanam anno 2003 instructa est Inquisitio dioecesana, de cuius iuridica validitate haec Congregatio decretum edidit die 13 mensis Februarii anno 2004. Consilium Medicorum in sessione diei 9 mensis Iunii anno 2005 sanationem agnovit celerem, perfectam constantemque fuisse et ideo praeter scientiae leges contigisse, quoniam facultas visus in integrum fuit restituta. Die 29 sequentis mensis Novembris habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 21 mensis Februarii huius anni 2006 Patres Cardinales et Episcopi in Ordinaria Sessione sese congregaverunt, Ponente Causae Exc.mo D.no Petro Iacobo De Nicolò, Archiepiscopo titulo Martanaënsi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodier- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 530 no die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beatae Theodorae Guérin (in saec.: Annae Teresiae), Fundatricis Congregationis Sororum a Providentia Sanctae Mariae ad Nemus, videlicet de celeri, perfecta et constanti sanatione domini Philippi McCord a « cheratite bollosa post intervento di cataratta nell’occhio destro, complicata da ipertono oculare e da due frammenti del nucleo del cristallino, persistente da oltre due mesi ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis ROMANA seu VITERBIENSIS Canonizationis Beatae Rosae Venerini, Fundatricis Congregationis Magistrarum Piarum Venerini (1656-1728) DECRETUM SUPER MIRACULO Beata Rosa Venerini Viterbii nata est die 9 mensis Februarii anno 1656. A iuventute se dedit ad catechismum tradendum suo in habitaculo. Anno 1685 primam « scholam piam » fundavit ad populi puellas instituendas et formandas. Hunc ad finem novam condidit familiam religiosam, quae in praesens appellatur « Congregatio Magistrarum Piarum Venerini ». Opus hoc per diversas Latii partes est propagatum, attingens quoque Romam, ubi Beata, die 7 mensis Maii anno 1728, animam Domino placide reddidit. Die 4 mensis Maii anno 1952 Pius XII in numerum Beatorum eam rettulit. Intuitu canonizationis, Postulatio Causae iudicio huius Dicasterii assertam submisit miram sanationem pueri Onguene Meyong, anno 1992 in Camarunia nati, qui anno 1997 aegrotare coepit, ostendens collum inflatum et abdomen auctum, astheniam et denutricationem. Infirmitas paulatim increbruit, idcirco ineunte anno 1999 medicus ex analysi detexit puerum affici adenopathia laterocervicali, epathosplenomegalia cum ascite et lymphonodis auctis in sede inguinali et axillari. In valetudinarium exceptus, die 9 mensis Congregatio de Causis Sanctorum 531 Iunii anno 1999 biopsiam subiit lymphonodi cervicalis. Ingravescente valetudinis condicione, priusquam biopsiae exitus cognosceretur, Magistrae Piae Venerini, una cum familiaribus pueri aliisque personis oppidi eius vulgo Ebolowa, preces novendiales recitare coeperunt ut, per intercessionem Beatae Rosae, a Deo impetrarent sanationem pueri Onguene, quin interdum ulla specifica fieret therapia. Quinto die a novendialibus initis, die scilicet 5 mensis Augusti anno 1999, puer expertus est apertam valetudinis recuperationem; et precibus fere expletis, omnia aegritudinis signa evanuerant. Idcirco sanatio ostendebatur perfecta. Ulterius advenit exitus biopsiae, qui significabat praesentiam adenitis caseosae indolis tubercularis. Mense Aprili anno 2004, apud Curiam Ebolouanam-Kribensem instructa est Inquisitio dioecesana de hoc asserto miraculo, cuius vim iuridicam agnovit haec Congregatio per decretum diei 15 mensis Octobris eiusdem anni. Die 3 mensis Februarii anno 2005 Consilium Medicorum huius Dicasterii edixit sanationem celerem fuisse, perfectam, permanentem et ex scientia inexplicabilem. Die 17 sequentis mensis Maii, habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Die 13 mensis Decembris eiusdem anni Ordinaria acta est Sessio Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo D.no Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beatae Rosae Venerini, Fundatricis Congregationis Magistrarum Piarum Venerini, videlicet de celeri, perfecta ac permanenti sanatione pueri Onguene Meyong a « tubercolosi diffusa con poliadenopatia di tipo caseoso in sede laterocervicale, ascellare e inguinale, con epatosplenomegalia ascitogena, controllata da reperto bioptico e da ecografia addominale in soggetto fortemente denutrito ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 532 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale CENOMANENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Basilii Antonii Mariae Moreau, Sacerdotis et Fundatoris Congregationis a Sancta Cruce (1799-1873) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Basilius Antonius Maria Moreau die 11 mensis Februarii anno 1799 ortus est in oppido vulgo Laigné-en-Belin. Sacerdotio insignitus ex dioecesi Cenomanensi, in Gallia, muneri se dedit docendi in Seminario Maiore ac simul assiduae actioni pastorali. Condidit Congregationem a Sancta Cruce tres coetus amplectentem, qui sunt: presbyteri denominati Salvatoristae, fratres laici vocati Iosephitae, ac sorores nomine Marianitae. Plurimis versans in laboribus et tribulationibus, die 20 mensis Ianuarii anno 1873 animam piissime exhalavit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 12 mensis Aprilis anno 2003 declaravit Servum Dei heroico in gradu virtutes excoluisse. Ad beatificationem quod attinet Postulatio Causae examini huius Congregationis assertam subiecit miram sanationem dominae Canadensis, nomine Laurette Comtois, quae, postquam fetum mortuum die 1 mensis Iunii anno 1948 praemature peperit, signa ostendit siccae tussis, febris et dolorum in sinistro hemothorace. Emissa diagnosi pleuritis sinistrae, aegrota therapiis submissa est prout casus requirebat; condiciones tamen eius in deterius aperte ruebant. Unde decretum est thoracentesim die 18 eiusdem mensis Iunii peragendam. Interea sorores et noviciae Congregationis a Sancta Cruce, ipsa quoque patiens, pater eius aliaeque personae divinum auxilium, per intercessionem Servi Dei Basilii Antonii Mariae Moreau, invocare coeperant. Noctu inter dies 17 et 18 eiusdem mensis aegrota prorsus convaluit, celerem habuit reabsorptionem liquidi pleurici, qua de causa thoracentesis omissa est, febris evanuit simul cum signis infirmitatis. Declaratum est igitur aegrotam praeter consuetudinem celeriter sanavisse. De hac sanatione, quae mira est iudicata, archidioecesis Marianopolitana anno 1950 canonicum instruxit Processum, cuius iuridicam auctoritatem hoc Dicasterium comprobavit decretum vulgans die 23 mensis Ianuarii anno 2004. Medicorum Consilium in sessione diei 27 mensis Ianuarii anno 2005 agnovit sanationem celerem fuisse, perfectam ac constantem et ex scientia medica inexplicabilem. Positivam proferens sententiam, die 15 mensis Aprilis Congregatio de Causis Sanctorum 533 eiusdem anni habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Die 8 sequentis mensis Novembris Patres Cardinales et Episcopi in Ordinaria Sessione congregati, audita relatione Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Laurentii Chiarinelli, Episcopi Viterbiensis, asserebant sanationem dominae Laurette Comtois verum exstitisse miraculum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Basilii Antonii Mariae Moreau, Sacerdotis et Fundatoris Congregationis a Sancta Cruce, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sanatione D.nae Laurette Comtois a « pleuropolmonite con versamento massivo nell’emitorace sinistro in puerperio ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis SANCTI PAULI IN BRASILIA Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Mariani de la Mata Aparicio, Sacerdotis professi Ordinis Sancti Augustini (1905-1983) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Dei Servus Marianus de la Mata Aparicio die 30 mensis Decembris anno 1905 ortum habuit in oppido vulgo Barrio de la Puebla de Valdavia, provinciae Palentiae in Hispania. Postquam religiosam emisit professionem uti sodalis Ordinis Sancti Augustini et sacerdotio est auctus, in Brasiliam missionarius se contulit, ubi ferventer et humiliter pastorali operi se dedit in paroecia, incumbens quoque in iuvenes instituendos, in 534 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale pauperes curandos suoque Ordini inserviendum. Die 5 mensis Aprilis anno 1983 animam Domino piissime reddidit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 20 mensis Decembris anno 2004 edixit Servum Dei virtutes theologales, cardinales eisque adnexas heroum in modum excoluisse. Ad beatificationem quod attinet, Postulatio Causae iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum assertam proposuit miram sanationem pueri Ioannis Pauli Polotto, sex fere annos agentis, qui die 26 mensis Aprilis anno 1996, participans scholae deambulationem apud civitatem v. d. Rio Preto in Brasilia, curru automatario vehementer afflictatus, gravi traumate cranio-encephalico est affectus. Presbyter quidam ex Ordine Sancti Augustini nec non huius pueri condiscipuli, qui infortunium spectaverant, statim divinum auxilium invocare coeperunt per intercessionem Servi Dei Mariani de la Mata Aparicio. Puer Ioannes Paulus prius translatus est in valetudinarium loci ut primis subiceretur auxiliis, ac deinde in valetudinarium oppidi Jáu ad sedem intentioris curationis. Perpensis sive laesionum gravitate sive veterno sexti gradus sive cardio-respiratoriis conturbationibus, edicta est prognosis infausta quoad vitam. Interea apud pueri scholam supplicationes effundebantur per intercessionem eiusdem Servi Dei. Aegrotus quattuor post dies e veternoso statu expergefactus est ac celeriter convaluit quin ullum detrimentum physicum caperet aut psychicum. De hac sanatione apud Curiam Sancti Iosephi Riopretensis instructa est Inquisitio dioecesana, cuius iuridicam validitatem hoc Dicasterium agnovit, decretum edens die 23 mensis Novembris anno 2001. Consilium Medicorum, in sessione congregatum die 21 mensis Octobris anno 2004, unanimi ex consensu declaravit sanationem « admodum celerem, perfectam et constantem, absque residuis neuropsychicis, et ex scientiae legibus inexplicabilem » fuisse. Die 2 mensis Februarii anni 2005 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 7 sequentis mensis Iunii acta est Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum Sessio, Ponente Causae Exc.mo D.no Franco Croci, Episcopo titulo Potentino in Piceno. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Mariani de la Mata Aparicio, Sacerdotis professi Ordinis Sancti Augustini, videlicet de celerrima, perfecta et constanti, absque residuis neuro- Congregatio de Causis Sanctorum 535 psychicis, sanatione pueri Ioannis Pauli Polotto a « grave trauma cranio-encefalico con coma di 6º grado alla Scala di Glasgow, frattura temporo-parietale destra, emiplegia sinistra, otorragia sinistra, bradipnea e bradicardia con minaccia di arresto cardiaco ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis VICTORIENSIS seu FLAVIOBRIGENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Margaritae Mariae López de Maturana, Fundatricis Instituti Missionariarum Beatae Mariae Virginis a Mercede (1884-1934) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Margarita Maria López de Maturana nata est Flaviobrigae in Hispania die 25 mensis Iulii anno 1884. Vota inter Moniales Nostrae Dominae a Mercede in urbe Bérriz, quarum postea Moderatrix facta est, nuncupavit. Ad evangelium gentibus Christi adhuc expertibus afferendum, anno 1930 suum ipsa monasterium convertit in Institutum Missionariarum Beatae Mariae Virginis a Mercede, cuius fuit Fundatrix ac Moderatrix Generalis. Pie requievit die 23 mensis Iulii anno 1934. Quam quidem Servam Dei die 16 mensis Martii anno 1987 Summus Pontifex Ioannes Paulus II virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse declaravit. Beatificationem vero prospiciens, Postulatio Causae adsertam quandam miram sanationem, ipsius Servae Dei intercessioni tributam, huic Congregationi permisit iudicandam. Quod quidem factum pertinet ad D.nam Beatri- 536 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale cem Romero Escalante, Mexicanam, quae die 27 mensis Iulii anno 1999, annum sextum et quadragesimum agens, doloribus abdominalibus cum vomitu affici coepit. Cum clinicae inspectiones sivissent diagnosim edi de pancreatitide necrotico-haemorrhagica, aegrota in sedem curationis efficacioris deducta est. Morbus interea ingravescebat, utpote gravi primum collapsu septico hypocholhaemico, insufficientia deinde cardiaca, renali, respiratoria, pancreatis denique iecinorisque mutationibus, postremo e tubo digestorio sanguine effuso, accedentibus. Cum vero therapia, quamvis idonea, evasisset inefficax, prognosis infausta edebatur. Mense autem Augusto ineunte, nonnullae Guadalaiarenses Missionariae Beatae Mariae Virginis a Mercede, quibusdam D.nae Beatricis propinquis semet sociantibus, divinam operam coeperant invocare per intercessionem Matris Margaritae Mariae. Cuius ut quaedam reliquiae cervicali aegrotantis suppositae sunt, statim illa, quod a propinquis et clinicis exploratum est, meliore coepit esse valetudine sicque die 12 mensis Augusti eiusdem anni e valetudinario sanata dimittebatur. Quo de casu apud Curiam Mexicanam annis 2000-2001 Inquisitio dioecesana est instructa, cuius validitas iuridica probata est ab hoc Dicasterio per decretum die 5 mensis Martii anno 2002 latum. Consilium vero Medicorum, in sessione die 15 mensis Octobris anno 2003 habita, agnovit sanationem celerem, perfectam stabilemque fuisse eandemque inexplicabilem, quippe morbi descriptione celerrime regressa vique organo functionali absque ullo exitu perfecte recuperata. Die 24 mensis Februarii anno 2004 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, cum porro subsequenti die 18 mensis Maii Patres Cardinales et Episcopi, Exc.mo D.no Andrea Maria Erba, Episcopo Veliterno-Signino, Causae Ponente, Sessionem Ordinariam celebrarent. Ut autem iis responderetur, quae quidam ex Patribus Sessionem Ordinariam celebrantibus animadverterant, diebus 1-6 mensis Iulii anno 2004 in dioecesibus Guadalaiarensi et Mexicana Inquisitio suppletiva ex officio instructa est. Altera demum Sessio Ordinaria, positivo quidem cum exitu, die 15 mensis Novembris anno 2005, Exc.mo D.no Ioanne Coppa, Archiepiscopo tit. Sertensi, Causae Ponente, habita est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Margaritae Mariae López de Maturana, Fundatricis Instituti Missio- Congregatio de Causis Sanctorum 537 nariarum Beatae Mariae Virginis a Mercede, videlicet de celeri, perfecta ac stabili sanatione D.nae Beatricis Romero Escalante a « pancreatite acuta necrotica grave, con complicanze a vari livelli ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referri Summus Pontifex mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis PACENSIS Beatificationis seu declarationis Martyrii Servorum Dei Felicis Echevarrı́a Gorostiaga et VI Sociorum ex Ordine Fratrum Minorum († 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Si benefacientes et patientes sustinetis, haec est gratia apud Deum » (1 Pe 2, 20). Deus enim libenter accipit eum a quo toto corde cunctisque viribus diligitur, sicut Dominus Iesus fecit, qui ob Patris amorem vitam suam immolavit et « cum malediceretur, non remaledicebat; cum pateretur, non comminabatur, commendabat autem iuste iudicanti » (ib. 2, 23). Similiter sese gesserunt Servi Dei Felix Echevarrı́a Gorostiaga et VI Socii, qui in vita et in morte Deum glorificaverunt. Isti fideles Sancti Francisci Assisiensis discipuli placide morabantur in communitate oppidi Fuenteovejuna, Cordubensi in dioecesi, alacrem exercentes apostolatum pro illo populo et christianam curantes potissimum puerum iuvenumque institutionem. Quamobrem ab omnibus aestimabantur et amabantur. Cum anno 1936 in Hispania persecutio in Ecclesiam orta esset, illi Deo et populo servire solito fervore perrexerunt. Die 18 mensis Iulii eiusdem anni 538 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale coetus quidam inimicorum religionis Catholicae regimen sumpsit oppidi Fuenteovejuna. Duos post dies milites domui et communitati fratrum vim adhibere coeperunt; die vero 27 eiusdem mensis ex religiosa domo fratres deduxerunt eosque, sub falsa incolumitatis ratione, eodem loco detinuerunt. Re vera physicam eorum exclusionem conabantur. Sequenti die domus vastata est, sepulcra et sacra vestimenta profanata. Nocturno tempore diei 20 mensis Septembris Servi Dei, simul cum aliis in custodia detentis, apprehensi sunt atque a militibus ad populum Azagua, ex dioecesi Pacensi, translati. In carcerem inclusi iniuriis, minationibus, ignominiis et contumeliis cuiusvis generis vexati sunt. Immo cruciabantur ut blasphemarent, sed illi, in fide et Christi amore fortes, spe sustentabantur praemium aeternae beatitudinis a Deo accipiendi. Pater Felix Echevarrı́a Gorostiaga, post terribiles cruciatus et saevitias, primus, nempe post meridiem diei 21 mensis Septembris anno 1936 occisus est. Noctu, inter dies 21 et 22 eiusdem mensis, omnes alii sunt interempti, qui, sicut iam fecerat Pater Felix, elata voce eorum fidelitatem Christo Regi proclamaverunt. Ecce quaedam notitiae de vita singulorum fidei testium: 1. Felix Echevarrı́a Gorostiaga. In loco Ceánuri, dioecesis Victoriensis, die 15 mensis Iulii anno 1893 est ortus. Anno 1909 vota nuncupavit religiosa atque mense Iulio anni 1916 sacerdos est ordinatus. Munus exercuit rectoris Collegii Seraphici et varias edocuit disciplinas. Nuntiare voluit Evangelium infidelibus, sed ob infirmitatem, huic proposito renuntiare debuit. Officium assumpsit moderatoris domus in populo Fuenteovejuna. 2. Aloisius Echevarrı́a Gorostiaga, frater Servi Dei Felicis. In oppido Ceánuri die 26 mensis Augusti anno 1895 est natus. Mense Septembri anno 1913 religiosa emisit vota atque mense Maio anni 1920 sacerdotio est auctus. Ministerium exercuit in urbibus Ierusalem et Nazareth. In Hispaniam reversus, professoris munus adimplevit. Ob religiosam persecutionem fugere coactus est primum ad Coı́n, apud Malacam, deinde vero ad populum Fuenteovejuna, ubi vicarius exstitit. 3. Iosephus Azurmendi Larrı́naga. Natus est in loco Durango, dioecesis Victoriensis, die 18 mensis Augusti anno 1870. Anno 1888 professionis religiosae vota pronuntiavit et mense Maio anno 1896 sacro presbyteratus ordine est insignitus. Magister fuit noviciorum in Terra Sancta, deinde consiliarius Commissariatus Franciscalis provincialis in Hispania. Primis diebus Iulii anno 1936 ad conventum populi Fuenteovejuna est translatus. Congregatio de Causis Sanctorum 539 4. Franciscus Carlés Gonzáles. Natus est in loco San Julián de Requeijo, dioecesis Compostellanae, die 14 mensis Ianuarii anno 1894. Anno 1910 simplicem emisit professionem, deinde mense Iunio anno 1917 ad sacerdotium est evectus. Ministerium exercuit in Terra Sancta, deinde in Syria. In Hispaniam reversus, ad conventum populi Fuenteovejuna est missus. 5. Antonius Sáez de Ibarra López. Natus in oppido Hijona, dioecesis Victoriensis, die 25 mensis Martii anno 1914. Noviciatum inchoavit mense Ianuario anno 1931, quem tamen ob religiosam insectationem intermittere est coactus. Praehabita Sanctae Sedis dispensatione, sequenti anno vota simplicia emisit et ad sacerdotium se paravit. 6. Michael Zarragua Iturrı́zaga. Natus est in oppido Yurreta, dioecesis Victoriensis, die 11 mensis Aprilis anno 1870. Anno 1890 veluti frater coadiutor vota pronuntiavit religiosa; varia fuerunt munera illi concredita in Mauritania. In Hispaniam reversus ad infirmos curandos destinatus est. Deinde translatus est ad populum Fuenteovejuna ut aeditui ministerium exerceret. 7. Simon Michael Rodrı́guez. Natus est in populo Villalcampo, dioecesis Zamorensis, die 23 mensis Novembris anno 1912. Professionis religiosae vota veluti frater coadiutor pronuntiavit anno 1932. In communitate populi Fuenteovejuna coqui officium adimplevit. Populus Dei omnes illos veluti veros fidei martyres putavit. Eiusmodi opinio decursu annorum confirmabatur, qua de causa Episcopus Pacensis inductus est ut Causam inciperet beatificationis seu declarationis martyrii instruens Processum Ordinarium anno 1964, cuius iuridica validitas a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum diei 19 mensis Iunii anno 1992 est recognita. Parata Positione, de martyrio Servorum Dei, ad normam, disceptatum est. Positivo cum exitu, die 17 mensis Februarii anno 2004 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria congregati die 17 mensis Maii anno 2005, audita relatione Exc.mi D. Salvatoris Boccaccio, Episcopi Frusinatensis-Verulani-Ferentini, Causae Ponentis, Servos Dei Felicem Echevarrı́a Gorostiaga et VI Socios propter fidelitatem erga Christum et Ecclesiam interfectos esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 540 martyrio eiusque causa Servorum Dei Felicis Echevarrı́a Gorostiaga et VI Sociorum, ex Ordine Fratrum Minorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis TOLETANA Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Eusebii a Iesu Infante (in saec.: Ovidii Fernández Arenillas) et XV Sociorum Ordinis Carmelitarum Discalceatorum († 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Manete in me, et ego in vobis » (Io 15, 4). Christo adhaerere, hoc quidem fuit institutum vitae Eusebii a Iesu Infante sacerdotis eiusque XV Sociorum, qui, mundi inanitate contempta, in Ordine Carmelitarum Discalceatorum se Deo consecrarunt vocationemque, ut genuinos S. Teresiae a Iesu discipulos decet, domi bellique servarunt. Ipsi enim e via suscepta ne tum quidem excesserunt, cum in Hispania dira in Ecclesiam Christi vexatio coorta est. Hi omnes degebant in conventu Carmelitico Toletano, ubi suo quisque munere fungebatur, controversiis de re politica, quae in populo agitabantur, minime immixti; quin immo, cum essent conscii gravium discriminum quibus tunc homines de Ecclesia obiectabantur, vitam suam pro Christo immolare paraverunt, si martyrii gratia daretur. Die 21 mensis Iulii anno 1936 Custodia Civilis conventum occupavit. Religiosi viri, quamvis in privatas domus confugissent, persecutionem a militianis illatam vitare nequiverunt, sicque variis diebus ac temporibus in odium fidei interfecti sunt. Congregatio de Causis Sanctorum 541 Die 22 mensis Iulii anno 1936 hi neci occubuerunt, quibus haec nomina et vitae: 1. Pater Eusebius a Iesu Infante (in saec.: Ovidius Fernández Arenillas). Natus est die 21 mensis Februarii anno 1888. Sollemnibus votis anno 1907 nuncupatis, anno 1912 sacro presbyteratus ordine auctus est. 2. Frater Iosephus Augustinus a SS.mo Sacramento (in saec.: Thomas Mateos Sánchez). Natus est die 17 mensis Septembris anno 1912. Occisus est paucis diebus postquam professionem sollemnem emiserat, « minoribus ordinibus » insignitus. Theologiae studebat. 3. Frater Hermilus a Sancto Eliseo (in saec.: Petrus Raimundus Rodrı́guez Calle). Ortus est die 14 mensis Aprilis anno 1913. Paucis diebus antequam interficeretur, sollemni professione emissa, « ordines minores » ei collati erant. Ipse quoque theologiae studebat. 4. Frater Eliseus a Iesu Crucifixo (in saec.: Stephanus Cuevas Casquero). In vitam venit die 26 mensis Decembris anno 1913. Vota anno 1935 sollemniter nuncupavit. Paucis diebus ante obitum « ordines minores » acceperat. Ipse quoque theologiae studebat. 5. Frater Perfectus a Virgine Carmeli (in saec.: Perfectus Domı́nguez Monge). Natus est die 18 mensis Aprilis anno 1914. Sollemni professione anno 1935 facta, paucis diebus ante necem « minoribus ordinibus » insignitus erat. Ipse quoque theologiae studebat. 6. Frater Clemens a Sacris Cordibus (in saec.: Clemens López Yagüe). Natus est die 25 mensis Novembris anno 1911. Habitum religiosum induerat anno 1935. Frater laicus novicius erat. Hi autem die 30 mensis Iulii anno 1936 interfecti sunt: 7. Frater Constantius a S. Iosepho (in saec.: Iosephus Mata Luis). Natus est die 23 mensis Augusti anno 1914. Sollemni professione anno 1935 emissa, subsequenti anno subdiaconatum accepit. Theologiae studebat. 8. Frater Iosephus Maria a Virgine Perdolente (in saec.: Vincentius Alamo Jiménez). Natus est die 3 mensis Augusti anno 1901. Vota sollemnia anno 1931 nuncupavit. Frater laicus erat. Hi porro occisi sunt die 31 mensis Iulii anno 1936: 9. Pater Nazarius a Sacro Corde Iesu (in saec.: Nazarius del Valle González). Natus est die 28 mensis Iulii anno 1901. Professionem sollemnem anno 1922 emisit; subsequenti anno ordinationem sacerdotalem accepit. Subprior erat conventus Toletani. 542 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 10. Pater Petrus Iosephus a Sacris Cordibus Iesu et Mariae (in saec.: Petrus Jiménez Vallejo). Natus est die 22 mensis Februarii anno 1861. Postquam sacerdotium ipse anno 1885 inivit, Ordinem Carmelitarum Discalceatorum ingressus, anno 1895 vota sollemnia nuncupavit. In proprio conventu iuniorum religiosorum confessiones audiebat iisque magister pietatis exsistebat. 11. Pater Raimundus a Virgine Carmeli (in saec.: Iosephus Grijalvo Medel). Natus est die 29 mensis Martii anno 1896. Postquam anno 1918 vota sollemnia nuncupavit, ordinationem sacerdotalem accepit anno 1922. Historiam ecclesiasticam et Patristicam docebat. 12. Frater Melchior a Iesu Infante (in saec.: Melchior Martı́n Monge). Natus est die 18 mensis Iulii anno 1914. Professionem sollemnem emisit anno 1936, eodemque anno « ordines minores » accepit. Theologiae studebat. 13. Frater Felix a Virgine Carmeli (in saec.: Aloisius Gómez de Pablo). Natus est die 9 mensis Ianuarii anno 1912. Postquam anno 1933 professionem sollemnem emisit, anno 1936 « ordines minores » accepit. Ipse quoque theologiae studebat. 14. Frater Placidus a Iesu Infante (in saec.: Iosephus Aloisius Collado Oliver). Natus est die 25 mensis Ianuarii anno 1912. Anno 1936 ipse vota sollemnia nuncupavit et « ordines minores » accepit. Theologiae studebat. 15. Frater Daniel a Passione (in saec.: Daniel Mora Nine). Natus est die 17 mensis Februarii anno 1908. Professionem temporariam emisit anno 1933. Frater laicus erat. 16. Die 7 mensis Septembris anno 1936 martyrii palmam adeptus est etiam Pater Thyrsus a Iesu Maria (in saec.: Gregorius Sánchez Sancho), qui, die 19 mensis Aprilis anno 1899 natus, post vota anno 1916 sollemniter nuncupata, anno 1933 ordinationem sacerdotalem accepit. Scriptor ac poeta fuit ipseque pastoralibus negotiis deditus. Cum sedecim hi testes Christi statim pro martyribus fidei haberentur, Archiepiscopus Toletanus Causae beatificationis seu declarationis martyrii initium fecit per Processum Ordinarium Informativum, annis 1962-1965 celebratum, cuius validitas iuridica recognita est ab hoc Dicasterio per decretum die 24 mensis Ianuarii anno 1992 latum. Die autem 25 mensis Maii anno 2004 habitus est, positivo quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 13 mensis Decembris anno 2005 congregata, Exc.mo D.no Xaverio Echeva- Congregatio de Causis Sanctorum 543 rrı́a Rodrı́guez, Episcopo tit. Cilibiensi, Causae Ponente, agnoverunt obitum Patris Eusebii a Iesu Infante quindecimque Sociorum eius verum martyrium fuisse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Eusebii a Iesu Infante (in saec.: Ovidii Fernández Arenillas) et XV Sociorum, Ordinis Carmelitarum Discalceatorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis TOLETANA Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Liberii González Nombela Sacerdotis et XII Sociorum e Clero Archidioecesis Toletanae († 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Mihi vivere Christus est et mori lucrum » (Philp 1, 21). Idem atque Paulus Apostolus haud dubie senserunt Liberius González Nombela presbyter eiusque XII Socii e clero Archidioecesis Toletanae, qui vitam in communione cum Christo degerunt, Eius regno aedificando operam navantes. Qui quidem, vocati ad optandum inter vitam suam et Dominum, Magistro adhaerere ac pro Ipso occumbere maluerunt, suam Illi caritatem et fidelitatem quam qui maxime testificantes. « Martyrium » enim, « quo discipulus Magistro pro mundi salute mortem libere accipienti assimilatur, Eique 544 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale in effusione sanguinis conformatur », « maximum » est « amoris testimonium » (Conc. Oec. Vat. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen Gentium, 42). Tredecim hi Servi Dei omnes internecati sunt anno 1936, dira in Hispania adversus Ecclesiam vexatione saeviente, qua multi ex episcopis, presbyteris, religiosis viris ac mulieribus, et vero etiam laicis, perierunt. Inter fidei testes complures, quorum fecundo cruore Toletana Archidioecesis ipsa est respersa, populus Dei Liberium eiusque Socios peculiari devotione commemorat. Quibus haec nomina: 1. Liberius González Nombela, Sacerdos. Natus est die 30 mensis Decembris anno 1895 in pago Santa Ana de Pusa. Ecclesiam et pauperes dilexit. Vexatus tormentisque excruciatus perseveravit in fide. Stolam suam in sanguine lavit die 18 mensis Augusti. 2. Franciscus López-Gasco Fernández-Largo, Sacerdos. Natus est die 4 mensis Octobris anno 1888 in pago Villacañas. Ad supremam fidei congressionem vocatus est die 19 mensis Augusti. 3. Michaël Beatus Sánchez, Sacerdos. Natus est die 10 mensis Aprilis anno 1911 in loco quem vocant La Villa de Don Fadrique. Necatus est die 8 mensis Septembris, paucis quidem mensibus postquam ipse ordinem presbyteratus acceperat. 4. Bartholomaeus Rodrı́guez Soria, Sacerdos. Natus est die 7 mensis Septembris anno 1894 in pago montano Rı́opar. Occisus est die 29 mensis Iulii. 5. Mamertus Carchano Carchano, Sacerdos. Natus est die 21 mensis Iulii anno 1879 in pago Elche de la Sierra. Neci occubuit die 8 mensis Septembris. 6. Agricola Rodrı́guez Garcı́a, Sacerdos. Natus est die 18 mensis Martii anno 1896 in oppido Consuegra. Sanguinem pro Domino fudit die 21 mensis Iulii. 7. Saturninus Ortega Montealegre, Sacerdos. Natus est die 29 mensis Novembris anno 1866 in pago Brihuega. Utrum die 5 an 6 mensis Augusti caesus sit, incertum. 8. Dominicus Sánchez Lazaro, Sacerdos. Natus est die 4 mensis Augusti anno 1860 in loco quem vocant Puebla de Montalbán. Una cum duobus viris laicis suoque coadiutore trucidatus est die 12 mensis Augusti. 9. Ioachim de la Madrid Arespacochaga, Sacerdos. Natus est die 6 mensis Novembris anno 1860 in vico Bellver. Coronam martyrii meruit die 1 mensis Augusti. 10. Iustinus Alarcón Vera, Sacerdos. Natus est die 1 mensis Augusti anno 1885 in pago Fuensalida. Immolatus est die 1 mensis Augusti. Congregatio de Causis Sanctorum 545 11. Iosephus Polo Benito, Sacerdos. Natus est Salmanticae die 27 mensis Ianuarii anno 1879. Una cum aliis presbyteris persecutionem passus est die 24 mensis Augusti. 12. Franciscus Maqueda López, Subdiaconus. Natus est die 10 mensis Augusti anno 1914 in pago Villacañas. Ad palmam martyrii pervenit die 12 mensis Septembris, id quidem post mensem tertium quam ipse subdiaconatum acceperat. 13. Richardus Pla Espı́, Sacerdos. Natus est die 12 mensis Decembris anno 1898 in vico Agullent. Enecatus est die 30 mensis Iulii. Cum tredecim hi Servi Dei statim pro martyribus fidei essent habiti, Archiepiscopus Toletanus Causam beatificationis seu declarationis martyrii anno 1963 inivit. Altera autem Inquisitio dioecesana annis 1990-1993 est instructa, cuius validitas iuridica approbata est ab hoc Dicasterio per decretum die 1 mensis Iulii anno 1994 latum. Positione confecta, disceptatum est de more utrum praefati Servi Dei vere pro martyribus fidei habendi essent. Die 16 mensis Martii anno 2004 habitus est, positivo quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 8 mensis Novembris anni 2005 congregata, Exc.mo D.no Francisco Croci, Episcopo tit. Potentino in Piceno, Causae Ponente, agnoverunt Liberium presbyterum eiusque Socios in odium fidei interfectos eosque igitur martyres habendos esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Liberii González Nombela, presbyteri, et XII Sociorum e clero Archidioecesis Toletanae, in casu et ad effectum de quo agitur. Mandavit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 546 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale TOLETANA Beatificationis seu declarationis martyrii servorum Dei Theodosii Raphaëlis (in saec.: Diodori López Hernando) et III Sociorum ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum († 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Qui credit, habet vitam aeternam » (Io 6, 47). Fides nimirum vitam et obitum illuminavit Servorum Dei Theodosii Raphaëlis eiusque III Sociorum, qui in Iesum Christum, Dei Filium hominumque Redemptorem, non modo crediderunt, verum etiam eum fideles discipuli imitati sunt, cum evangelica consilia sequentes, tum iuventutem doctrinae christianae praeceptis erudientes. Ipsis autem institutorio munere rite fungentibus, dira in Hispania adversus Ecclesiam eiusque prolem coorta vexatio: inde plurimus insontium cruor effudi pluresque inter antistites, presbyteros, religiosos, laicos denique, virile ac muliebre secus, fidei causa enecari. Tunc supremum testimonium ab his quoque Servis Dei perhibitum, qui omnes erant communitatis Instituti Fratrum Scholarum Christianarum apud Consuegra, intra fines archidioecesis Toletanae: 1. Theodosius Raphaël (in saec.: Diodorus López Hernando). Natus est die 27 mensis Octobris anno 1898 in pago, quem vocant Salgüero de Juarros, in archidioecesi videlicet Burgensi. Anno 1912 ingressus est Institutum Fratrum Scholarum Christianarum. Anno autem 1923 vota perpetua nuncupavit. In ipso mortis articulo praefectus erat Collegii apud Consuegra exsistentis. 2. Eustachius Aloisius (in saec.: Aloisius Villanueva Montoya). Natus est die 10 mensis Octobris anno 1888 in loco, quem vocant Cucho, in dioecesi videlicet Calaguritana-Calceatensi. Anno 1906 intravit Institutum Fratrum Scholarum Christianarum. Anno autem 1917 professionem perpetuam emisit. Leviora ipse munera obivit. 3. Carolus Georgius (in saec.: Dalmatius Bellota Pérez). Natus est die 22 mensis Novembris anno 1908 in loco v. d. Capillas de Campos intra fines dioecesis Legionensis. Anno 1920 admissus est in Institutum Fratrum Scholarum Christianarum. Anno autem 1933 vota perpetua nuncupavit. Praeceptor erat. 4. Philippus Iosephus (in saec.: Petrus Ioannes Alvarez Pérez). Natus est die 27 mensis Iunii anno 1914 in pago Carmena, in archidioecesi videlicet Congregatio de Causis Sanctorum 547 Toletana. Cum ipse anno 1927 intrasset Institutum Fratrum Scholarum Christianarum, prae vexatione, quae tunc temporis adversus Ecclesiam saeviebat, perpetuam professionem non emisit. Ipse quoque praeceptor erat. Die vero 21 mensis Iulii anno 1936 quattuor hi Servi Dei coacti sunt semetipsos militibus tradere, qui eos in custodiam miserunt. Illic ipsi patienter ac benigne se gesserunt, tempus plerumque orando sumentes, utpote conscii ingentium periculorum quibus sua cuique vita obiectabatur. Nocturno tempore inter dies 6 et 7 mensis Augusti anno 1936, in loco, quem vocant Boca del Congosto, apud stationem Urda, Fratres Theodosius Raphaël, Eustachius Aloisius, Carolus Georgius manuballista interfecti sunt. Frater autem Philippus Iosephus in loco v. d. El Cortijillo postridie eidem neci occubuit. Qui testes Christi invicti cum statim pro martyribus fidei habiti essent, Archiepiscopus Toletanus Causae beatificationis seu declarationis martyrii initium fecit per Processum Ordinarium annis 1955-1957 actum. Cuius canonicae Inquisitionis validitas iuridica probata est ab hoc Dicasterio per decretum die 19 mensis Iunii anno 1992 latum. Die 2 mensis Aprilis anno 2004 habitus est, positivo quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 15 mensis Novembris anno 2005 congregati, Exc.mo D.no Xaverio Echevarrı́a Rodrı́guez, Episcopo tit. Cilibiensi, Causae Ponente, professi sunt praefatorum Servorum Dei obitum verum martyrium exstitisse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Theodosii Raphaëlis (in saec.: Diodori López Hernando) et III Sociorum, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 548 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale CONCHENSIS Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Crucis Laplana y Laguna Episcopi Conchensis et Ferdinandi Español Berdié ex clero dioecesano († 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Bonus pastor animam suam ponit pro ovibus » (Io 10, 11). Exemplum sequentes Divini Pastoris, qui se in cruce pro mundi salute immolavit, episcopus Crux Laplana y Laguna et sacerdos Ferdinandus Español Berdié suum effuderunt sanguinem ut Iesu Christo fideles manerent atque pastorali missioni quam Ecclesia iis crediderat. 1. Servus Dei Crux Laplana y Laguna die 3 mensis Maii anno 1875 in loco Plan de Aragón, provincia in Oscensi, ortus ex antiqua nobilique est familia. Sacerdos ordinatus dioecesis Barbastrensis, curricula theologiae et iuris apud Studiorum Universitatem Caesaraugustanam adimplevit, cuius denique factus est professor. Aliquos deinde per annos munus curionis exercuit usque ad annum 1921, quo Episcopus nominatus est Conchensis ubi ministerium iniit die 8 mensis Aprilis sequenti anno. Institutionem curavit sacerdotum et seminarii alumnorum, religiosorum participationem promovit navitatis pastoralis localis, Actionem sustentavit Catholicam. Alias etiam fovit laicas consociationes nec non catholica commentaria, bonas necessitudinis rationes cum civilibus servavit auctoritatibus, patrimonium immobiliare dioecesis melius reddidit atque assidue munera docendi, sanctificandi et regendi exercuit. 2. Servus Dei Ferdinandus Español Berdié in Anciles, provincia in Oscensi, est natus. Laurea accepta in iure civili et canonico, seminarium ingressus est Barbastrense et, anno 1901, sacerdos est ordinatus. Sacrum exercuit ministerium diversis in locis, parochum adimplevit munus paroeciarum Grustau (1907-1921) et Plan (1921-1922). Anno 1922 a secretis factus est novi Episcopi Conchensis Servi Dei Crucis Laplana y Laguna. Officiorum liturgicorum magister fuit in templo cathedrali, cuius canonicus anno 1923 est nominatus. Bello orto civili, vexatio in Ecclesiam est inchoata. Episcopus pluries ad fugiendum invitatus est et se in tuto collocandum; ille tamen suam missionem relinquere noluit nec suum in difficili condicione versantem populum. Congregatio de Causis Sanctorum 549 Die 28 mensis Iulii anno 1936 est comprehensus simul suo cum secretario aliisque adiutoribus atque in seminarii locis retentis. Duo Servi Dei forti serenoque animo ad supremum sacrificium se pararunt. Nocte inter dies 7 et 8 sequentis mensis Augusti, armati quidam milites Episcopum sustulerunt cum eius secretario qui a pastore suo separari noluit, promptus ad eandem subeundam sortem. Ante occisionem sibi invicem dederunt absolutionem, amplexi sunt inter se atque veniam suis donaverunt carnificibus. Sequenti die eorum corpora reperta sunt, quae hodie sepulta in cathedrali sunt templo Conchensi. Inchoata Causa beatificationis seu declarationis martyrii apud Curiam Conchensem, annis 1953-1956 Processus est instructus Ordinarius atque Processus Rogatoriales dioecesium Santanderiensis et Oxomensis. Iuridica harum Inquisitionum validitas a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum diei 8 mensis Novembris anno 1991 est recognita. Parata Positione, de asserto martyrio Servorum Dei, ad normam, disceptatum est. Die 17 mensis Februarii anno 2004 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Die 21 mensis Iunii anni 2005 Sessio est acta Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo Domino Lino Fumagalli, Episcopo Sabinensi-Mandelensi, qui agnoverunt obitum praedictorum Servorum Dei verum martyrium fuisse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Crucis Laplana y Laguna, Episcopi Conchensis, et Ferdinandi Español Berdié, ex clero dioecesano, in casu et ad effectum de quo agitur. Mandavit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 550 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale VICENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Catharinae Coromina Agusti, Fundatricis Congregationis Sororum Filiarum Iosephinarum a Caritate (1824-1893) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Confiteor tibi, Pater, Domine caeli et terrae, quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus et revelasti ea parvulis » (Mt 11, 25). Dominus mysteria sui Regni abdit ab iis qui doctos se exhibent secundum sententiam huius mundi, declarat tamen parvulis. Inter « parvulos », qui verbum Dei eiusque impulsus obsequenter exceperunt, recensetur Mater Catharina Coromina Agusti, quae in simplicitate et humilitate manifestum reddidit paternum Dei vultum erga magis indigentes, quorum curae summopere se dedit. Serva Dei e agricolarum familia nata est die 19 mensis Octobris anno 1824 in oppido vulgo Santa Eulalia de Pardines, dioecesis Vicensis. Scholam frequentare non potuit et annis suae iuventutis adiutricem praestitit operam necessariis suis in agris colendis. Congrua tamen christiana educatione a suis parentibus et a parocho erudita est. Saepe exercitium Viae Crucis peragebat Marialemque Rosarii coronam recitabat. Attentis et modo se gerendi et vita pietatis, a ceteris puellis uti exemplar habebatur vitae christianae. Duodetriginta fere annos nata, domestici laboris causa, familiarem quendam adiit ac deinde presbyterum qui primas litteras eam docuit. Anno 1855 Vicensem in urbem se contulit, ubi proprium laborem suscipere perrexit; hac quidem occasione nonnullos novit sacerdotes qui iuvarunt eam in spiritualis vitae progressu. Per intervalla laboris infirmos invisebat eisque subsidia peramanter ferebat. Excogitare igitur incepit consilium condendi Institutum ad infirmos ostiatim curandos. Anno 1877 consilium suum exsequi potuit: etenim die 29 mensis Iunii eiusdem anni, adepta ecclesiasticae auctoritatis approbatione, fundamenta iecit Instituti Sororum Filiarum Iosephinarum a Caritate. Aliquot tamen post menses eius sociae, quae simul cum ipsa idem communicabant propositum sese Christo consecrandi, reliquerunt eam; turbabantur enim ob extremam indigentiam in qua operari tenebantur. Serva Dei, Domini auxilio Congregatio de Causis Sanctorum 551 prorsus fidens ad prosequendam operam quam Ipse inspiraverat, animo non defecit. Etenim sequentibus annis aliae iuvenes comitatae sunt eam in apostolatu. Die 24 mensis Iunii anno 1881 ipsa et aliae quinque sociae vota emiserunt. Moderatrix suprema et magistra noviciarum Institutum simpliciter, suaviter et fortiter rexit, confirmans verba sua exemplo vitae maiori Dei gloriae salutique animarum deditae. Ut Christo, cui se devoverat, placeret, christianas et religiosas virtutes studiose, constanter ac laetanter excoluit. Simplici roborata est et profunda fide, quae duxit eam, licet innumeris impedimentis obnoxiam, ad Dei voluntatem adimplendam nec non ad propositum fundationis provehendum. Christiana spe suffulta dicere consueverat: « Licet rerum adiuncta adversentur, crucem amplector; prae gravibus difficultatibus quae mihi in itinere obversantur, Divinae Providentiae confido ». Devotionem coluit erga Eucharistiam, Beatam Virginem Mariam et Sanctum Ioseph, cuius patrocinio Institutum commisit. Ferventer orabat et per orationem magis in dies amore in Dominum inflammabatur. Mandata divina, doctrinam Ecclesiae et Regulam Instituti adamussim servavit. Caritatem exercuit erga infirmos quos curabat quibusque benigne inserviebat, erga pueros quos sedulo catechismum docebat, et erga consorores quibus materna deditione ministrabat. Adlaboravit ut moribundi se cum Deo reconciliarent, et ex animo ignovit omnibus a quibus improbe tractabatur. Prudens sese gerebat in consiliis capiendis, et, cum inter ardua versabatur, a prudentibus personis auxilium quaerebat. Plures consorores adibant eam consilium et solamen petiturae. In somno, in cibis et in ceteris vitae adiunctis temperantem se praebuit; spiritu mortificationis eminuit. Iustitiam exercuit in Deum et in proximum, sincerum ostendit ac reverentem animum erga aliorum iura. Paupertatem evangelico rigore ad effectum deduxit; superioribus et ecclesiasticae auctoritati obsequens exstitit; et miro exemplo castitatem servavit. Anno 1886, etsi titulum retinens supremae Moderatricis, a quadam consorore quae eruditior videbatur est re substituta: hoc quidem dolores animi attulit ei et cruciatus, quos tamen fortitudine et humilitate sustinuit. Anno 1893 aegrotavit et, extremum patiens morbum, serenam et amabilem se ostendit. Die 11 mensis Iulii eiusdem anni in Domino obdormivit. Ob diffusam sanctitatis famam, Episcopus Vicensis Causam incepit beatificationis et canonizationis, instruens Processum Cognitionalem annis Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 552 1985-1987, cuius iuridicam auctoritatem Congregatio de Causis Sanctorum approbavit per decretum die 10 mensis Februarii anno 1989 editum. Apparata Positione, die 8 mensis Novembris anno 1994 convenerunt Consultores Historici; ac deinde, ex consuetudine, disceptatio facta est de virtutibus a Serva Dei exercitis. Die 15 mensis Februarii anno 2005, felici cum exitu, habitus est Peculiaris Congressus Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Ordinaria Sessione congregati die 17 mensis Maii eiusdem anni, Ponente Causae Exc.mo D.no Petro Georgio Silvano Nesti, C. P., Archiepiscopo emerito Camerinensi-Sancti Severini in Piceno, agnoverunt Servam Dei Catharinam Coromina Agusti theologales, cardinales eisque adnexas virtutes heroico gradu exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Catharinae Coromina Agusti, Fundatricis Congregationis Sororum Filiarum Iosephinarum a Caritate, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 553 TOLETANA Beatificationis et canonizationis Servi Dei Cyriaci Mariae Sancha y Hervás Archiepiscopi Toletani et S.R.E. Cardinalis, Fundatoris Congregationis Sororum a Caritate Cardinalis Sancha (1833-1909) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Christus Apostolis eorumque successoribus dedit mandatum atque potestatem ut docerent omnes gentes, hominesque sanctificarent in veritate atque pascerent » (Conc. Oecum. Vat. II, Decretum de pastorali Episcoporum munere in Ecclesia Christus Dominus, 2). Cardinalis Cyriacus Maria Sancha y Hervás, fidelis mandato a Christo accepto atque apostolicae missioni sibi ab Ecclesia concreditae, studiosa cura pastorali suam vitam saluti sui gregis consecravit, quem in Dei viis sanctitatis exemplo ducebat et apostolatus alacritate. Hic sedulus Ecclesiae pastor die 18 mensis Iunii anno 1833 natus est in loco v. d. Quintana del Pidio, in archidioecesi Burgensi. A parentibus, humilibus agricolis, solidam accepit christianam educationem. Seminarium deinde est ingressus atque die 22 mensis Februarii anno 1858 sacerdos est ordinatus. Alacrem mentem ac firmam ostendit voluntatem pro ministerio Regni Dei, primum sua in dioecesi nativa, deinde vero Iacobopoli Cubae ubi a secretis fuit Archiepiscopi, postea canonicus paenitentiarius. Ibi Institutum condidit Sororum Pauperum et Infantium Pauperum, quod deinde nomen Sororum a Caritate Cardinalis Sancha accepit. Plures per menses in custodia permansit quoniam obstiterat initio gubernii Archiepiscopi schis-matici Iacobopolis Cubae, contra Sanctae Sedis voluntatem nominati. E carcere ereptus, operibus caritatis se dedit atque moderamini Congregationis quam fundaverat. Anno 1876 Episcopus renuntiatus est titulo Aeropolis et Auxiliaris Toletanus, Matriti habens domicilium. Anno 1882 Sacrorum Antistes nominatus est dioecesis Abulensis; anno 1886 moderamen concreditum est ei novae dioecesis Matritensis. Anno 1892 ad archiepiscopalem evectus est sedem Valentiae. Anno 1894 Cardinalis creatus est cum titulo Sancti Petri in Monte Aureo et anno 1898 Archiepiscopus Toletanus et Hispaniae Primas est constitutus. 554 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Ubique vitae sanctitate nec non dilectione Ecclesiae, Summi Pontificis et animarum eminuit. Zelo semper plenus, assidue panem verbi Dei aeternarumque veritatum distribuit, cultum curavit divinum, studium promovit theologiae et catechismi, paternam adhibuit curam de sacerdotibus, de seminarii tironibus, de institutis vitae consecratae ac praesertim de pauperibus pro quibus maiorem sui temporis partem insumebat, ipsemet eos invisens iisque subsidia quaedam adferens. Adversus errores sui temporis pugnavit, leges defendit Ecclesiae, humanam christianamque fovit operariorum promotionem secundum doctrinam socialem Ecclesiae et normas Summi Pontificis Leonis XIII. Catholicorum scriptorum favit commentariis. Impigre suum ministerium testificatione corroboravit constantis et laetae adhaesionis ad Evangelium nec non generosa exercitatione omnium christianarum virtutum. Revera, fidem exercuit et diffudit, caritatem erga Deum et proximum, spem in divinam Providentiam. Prudentiam in moderando populo Dei manifestavit, iustitiam, humilitatem, fortitudinem et in difficultatibus patientiam, disiunctionem a mundi illecebris, temperantiam in bonorum terrestrium usurpatione, castitatem, erga Sanctam Sedem oboedientiam, clementiam et morum simplicitatem. Suam aluit spiritalem vitam suumque pastorale ministerium constanti imitatione Christi Pastoris boni, eucharistica pietate, spiritu precationis. Praesentia spiritalis eius ita excelluit ut non solum dioeceses illi concreditas illuminaret, sed cunctum Hispaniae populum. Quam ob rem magnam sibi conciliavit aestimationem et sanctitatis famam tum in vita tum post pium obitum, qui evenit die 25 mensis Februarii anno 1909. Causam beatificationis et canonizationis Archiepiscopus Toletanus anno 1982 celebratione Processus cognitionalis inchoavit, cuius iuridicam validitatem hoc Dicasterium die 3 mensis Iulii anno 1992 recognovit. Parata Positione, sessio habita est Consultorum in historia peritorum. Disceptatum est deinde an Servus Dei virtutes heroico in modo exercuerit. Die 3 mensis Octobris anno 1997 Consultorum Theologorum primus exstitit Congressus, quem alter, positivo cum exitu, die 1 mensis Martii anno 2005 est secutus. Die 21 mensis Iunii eiusdem anni Sessio est acta Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum qui, Causae Ponente Exc.mo Domino Ioanne Coppa, Archiepiscopo titulo Sertensi, edixerunt Cardinalem Cyriacum Mariam Sancha y Hervás heroico in modo virtutes exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, Congregatio de Causis Sanctorum 555 vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Cyriaci Mariae Sancha y Hervás, Archiepiscopi Toletani et S. R. E. Cardinalis, Fundatoris Congregationis Sororum a Caritate Cardinalis Sancha, in casu et ad effectum de quo agitur. Statuit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis VERONENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Vincentiae Mariae Poloni (in saec.: Aloisiae Franciscae Mariae), Fundatricis Instituti Sororum a Misericordia Veronensium (1802-1855) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Deus benedicit illis qui in pauperum veniunt adiutorium reprobatque illos qui ab hoc avertuntur... Iesus Christus Suos agnoscet electos in eo quod pro pauperibus fecerint » (Catechismus Catholicae Ecclesiae, a. 1992, n. 2443). Voluntati oboediens Domini qui dixit: « Sicut dilexi vos, ut et vos diligatis invicem » (Io 13, 34), Serva Dei Vincentia Maria Poloni cum zelo, benignitate et perseverantia amorem proximi exercuit, praesertim vero pauperum et aegrotantium, quibus christiano modo sua ab iuventute serviebat. Tantum 556 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale praestans considerabat caritatis fraternae praeceptum ut in momento mortis ardenter id suis filiabus spiritalibus commendaret, addens: « Mementote – usque caritas manebit, Institutum operabitur ». Serva Dei die 26 mensis Ianuarii anno 1802 Veronae a parentibus Caietano Poloni et Margarita Biadego nata est, qui apud baptismi fontem ei nomina Aloisiae Franciscae Mariae dederunt. Secundum Dei et Ecclesiae leges edocta, in servitio erga numerosam familiam atque in paterna officina suam testificata est fidem. Eodem tempore suam colebat spiritalem vitam, Beato Carolo Steeb (1775-1856) moderante, qui eam in vocatione invenienda iuvit nec non in operibus misericordiae exercendis erga senes feminas Deversorii Veronensis et Valetudinarii civilis. Mortua matre (1835), Serva Dei suam auxit caritativam navitatem atque, anno 1836, summa diligentia feminis cholera aegrotantibus adstitit. Anno 1840, cum iam Dei voluntatem erga se ipsam bene intellexisset, familiam reliquit et quibusdam cum sociis se in Deversorio defixit ut totam se ministerio senum dicaret aegrotantiumque. Deinde vero operam etiam in Valetudinario addidit civili. Parva communitas a fundatoribus ducta, Beato scilicet Carolo Steeb et Serva Dei, crevit et corroborata est, Congregatio fit Sororum a Misericordia Veronensium, quae approbationem Episcopi Veronensis die 10 mensis Septembris anno 1848 accepit. Eodem die Serva Dei, cum novo nomine Vincentiae Mariae, vota religiosa simul cum suis sociis Sororibus nuncupavit, quas illa sapienter ad vitam consecratam educavit. Vitae exemplo et instructionibus rectitudinem iis in agendo concredebat, teneritatem erga aegrotas, patientiam in angustiis, humilitatem in propriis erroribus recognoscendis, caritatem erga proximum et praesertim erga pauperes. Dicebat: « Pauperes nostri sunt domini, amemus illos et serviamus illis sicut ipsi Iesu Christo serviremus ». Simili modo se cum Sororibus et aegrotis gerebat. Difficultates et sacrificia cum fide obiit et in divinam Providentiam fiducia. Precem colebat, pietatem erga Eucharistiam, Sacratissimum Cor Iesu, Immaculatum Cor Beatae Mariae Virginis et Sanctum Vincentium de Paul, quem ipsa fundatorem considerabat Instituti, quia eius erant regulae et spiritus, quae Sorores a Misericordia Veronenses susceperunt. Serva Dei, primum in familia deinde in sua communitate moderanda atque in pauperibus serviendis, prudentia, iustitia, fortitudine et humilitate eminuit. Patiens fuit omnino in difficultatibus atque infirmitatibus, temperans, in virtutibus exercendis perseverans atque in testificatio- Congregatio de Causis Sanctorum 557 ne consiliorum evangelicorum. Christiana fortitudine infirmitatem sustentavit quae eam ad mortem die 11 mensis Novembris anno 1855 duxit. Sanctitatis fama quae eam in vita comitabatur, etiam in annis mortem sequentibus, crescebat. Causa beatificationis et canonizationis tamen, tantummodo anno 1990 apud Curiam episcopalem Veronensem est inchoata. Die 3 mensis Decembris anno 1993 hoc Dicasterium iuridicam recognovit Inquisitionis dioecesanae validitatem eodem anno conclusae. Parata Positione, die 3 mensis Novembris anno 1998 sessio cum positivo exitu habita est Consultorum in historia peritorum. Disceptatum est deinde an Serva Dei virtutes heroico modo exercuisset. Die 16 mensis Martii anno 2005 Consultorum Theologorum, cum exitu positivo, evenit Peculiaris Congressus. Die 15 sequentis mensis Novembris Patres Cardinales et Episcopi qui, Causae Ponente Exc.mo Domino Petro Georgio Silvano Nesti, C. P., Archiepiscopo emerito Camerinensi-Sancti Severini in Piceno, edixerunt Servam Dei heroicum in modum virtutes theologales et cardinales iis adnexas exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Vincentiae Mariae Poloni (in saec.: Aloisiae Franciscae Mariae), Fundatricis Instituti Sororum a Misericordia Veronensium, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 558 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale HISPALENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Perdolentis Márquez Romero de Onoro, Fundatricis Congregationis Philippensium Filiarum Mariae Perdolentis (1817-1904) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Venit enim Filius hominis quaerere et salvum facere, quod perierat » (Lc 19, 10). Caritas Christi, quam in fidelium cordibus Spiritus Sanctus accendit, Servam Dei Mariam Perdolentem Márquez Romero de Onoro duxit ad suam vitam impendendam pro humana christianaque progressione mulierum in socialibus moralibusque discriminibus versantium. Serva Dei Hispali in Hispania nata est die 23 mensis Decembris anno 1817 a parentibus Alonso Márquez Lechuga et Catharina Romero de Onoro, legitimis coniugibus, prospera oeconomica condicione praeditis. Anno 1845 matre e vivis erepta, Maria domesticum regimen assumpsit; deinde, occurrente obitu patris anno 1845, Constantinam se transtulit, ubi ferventem caritatis apostolatum exercuit. Consilio ducta apud Sorores Carmelitanas Discalceatas vitam gerendi, anno 1859 Hispalim repetiit, cui tamen moderator spiritualis, Pater Franciscus Garcı́a Tejero presbyter Oratorii Sancti Philippi Neri, suasit ut in dignitatem mulieribus prostitutis reddendam easdemque evangelizandas incumberet. Divina obsequens voluntati, anno 1860 domum suam reliquit, commoda posthabuit, pauperes induit vestes et vivere incepit inter mulieres sibi creditas, quibus Dei misericordiam nuntiabat, quasque christianam de moribus doctrinam docebat. Ut hanc operam firmaret et proveheret, novam condidit familiam religiosam, quae in praesens appellatur Institutum « Philippensium Filiarum Mariae Perdolentis », et anno 1865 ab Hispalensi Archiepiscopo est approbata. Anno 1871 Serva Dei electa est suprema moderatrix. Opera, a Deo benedicta et a conditrice sapienter gubernata, in alias quoque regiones est diffusa, ubique conferens ad augendum Regnum Dei. Capitulum tamen habitum anno 1886 aliam elegit supremam moderatricem; tunc Serva Dei diuturnam coepit degere periodum contumelias patiens et dolores, quos spirituali serenitate pertulit, novis omnino obtemperans Congregatio de Causis Sanctorum 559 superioribus. Pontificia adepta Instituti approbatione, Serva Dei Maria Perdolens anno 1898, una cum variis consororibus, perpetuam emisit professionem. Illis absconditae vitae annis formationem perfecit sui spiritualis aedificii, quod omnimoda deditione inde a iuventute inceperat. Fundamentum eius vitae Christus exstitit, quem ipsa indiviso corde dilexit cuique humilitate, fervore et sacrificii spiritu inserviit. Communionem cum Deo suumque strenuum apostolatum liturgia, oratione, cultu erga Passionem Iesu et Eucharistiam nutrivit. Singularem excoluit devotionem erga Beatissimam Virginem Mariam, quae magistra eius fuit quoad propositum Christum sequendi et animarum salutem promovendi. Dilectio erga Dominum inspiravit et roboravit caritatem in proximum et in consorores, in pauperes et in deerrantes mulieres, quarum plurimae ad rectam viam sunt revocatae. Aetate provecta meritisque onusta, Hispali in Domino obdormivit die 31 mensis Iulii anno 1904. Sanctitatis fama, qua vivens circumdabatur, post mortem increbruit; quaedam tamen Sorores, quae adversabantur ei, memoriam eius delendam contenderunt. Tandem, anno 1964 omnibus demptis obstaculis, historicae de Serva Dei inquisitiones fieri coeptae sunt. Inchoata Causa beatificationis et canonizationis, Hispali inter annos 1982-1984 instructus est Processus Cognitionalis, cuius vim iuridicam hoc Dicasterium approbavit decretum vulgans die 7 mensis Iunii anno 1985. Consultorum Historicorum sessio habita est die 7 mensis Octobris anno 1997; inde examen peractum est super virtutibus Servae Dei. Die 18 mensis Februarii anno 2005 favorabili quidem cum exitu actus est Peculiaris Consultorum Theologorum Congressus. Cardinales Patres et Episcopi in Ordinaria Sessione die 7 sequentis mensis Iunii congregati, Ponente Causae Exc.mo D.no Hieronymo Grillo, Episcopo Centumcellarum-Tarquiniensi, edixerunt Servam Dei heroico in gradu excoluisse virtutes. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Perdolentis Márquez Romero de Onoro, Fundatricis Congregationis Philippensium Filiarum Mariae Perdolentis, in casu et ad effectum de quo agitur. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 560 Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CALARITANA Beatificationis et canonizationis Servae Dei Iosephinae Nicoli, Sororis Instituti Filiarum a Caritate (1863-1924) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Tota Domini esse desidero! ». Consilium hoc, quod Serva Dei Iosephina Nicoli adhuc iuvenis sibi proposuit, ratio exstitit totius eius vitae. Illa quidem Domino prorsus se devovit, et persuasa « dilectionem proximi esse mensuram dilectionis Dei », uti ipsamet aiebat, testimonium perhibuit de Christi caritate erga pauperes, illitteratos, indigentes, quorum aerumnas sublevabat quosque ad Domini vias perducebat. In pago Casatisma, ex dioecesi Derthonensi, nata est die 18 mensis Novembris anno 1863. Apud familiares congrua christianaque institutione est erudita. Simul cum suis translata in urbem Iriam, scholam frequentavit Sororum Sancti Augustini; deinceps altiora studia explevit, magistrae diploma obtinens. Pueros pauperes gratuite docebat, constanter orabat et cotidie Eucharistico Cibo nutriebatur. Inde perfecit vocationem ad vitam consecratam et, suadente suo spirituali moderatore presbytero Iacobo Prinetti (1844-1908), fratre Ven. Servi Dei Felicis, anno 1883 ingressa est Societatem Puellarum a Caritate Sancti Congregatio de Causis Sanctorum 561 Vincentii de Paul. Sequenti anno noviciatum iniit, religiosum induens habitum. Anno 1885 Caralim missa est ut doceret apud Institutum a Providentia. Eodem tempore iuvenes, studentes, operarios et pauperes catechesim docebat. Anno 1888 temporaria vota nuncupavit. Anno 1899 nominata est moderatrix orphanotrophii urbis Sassaris; ibi quoque amplam explicavit operam evangelizationis, praesertim in utilitatem adulescentium; plurima excogitavit incepta de humana et christiana iuvenum progressione; incubuit insuper in opera caritatis erga indigentes, aegrotos et carcere detentos. Anno 1910 Taurinum se contulit, ubi officium nummariae administrationis suae Provinciae Religiosae ac postea regiminis noviciatus munus exercuit. Bonitate eminens, prudentia et sapientia, omnium aestimationem sibi comparavit. Anno 1913 iterum in orphanotrophium Sassariense destinata est, ubi quandam gravem difficultatem oppetere et calumnias quoque perferre debuit. Licet angustiis et contumeliis vexaretur, animo suo non defecit et pro gloria Dei operari perrexit. Anno 1914 Sassarim vocata est ut moderatricis munus impleret Asyli Maritimi. Scholam condidit ad religionem iuvenibus mulieribus tradendam; promovit primum coetum iuvenilem Italicum « Dominarum a Caritate », ut materialibus et spiritualibus pauperum aegrotorumque necessitatibus subveniret; operam dedit adulescentibus scrophulosi affectis curandis; praeterea ulteriora incepta promovit, sociato laicorum opere suffulta. Etenim plene conscia erat studium contendendi ut Deus cognosci ac diligi possit supremam esse testificationem caritatis; et, vitae suae testimonio, exemplum dedit animi iugiter propensi ad Creatorem. Compulsa desiderio fastigia sanctitatis attingendi, fidem, spem et caritatem ceterasque virtutes studioso et spirituali delectamento excoluit. In difficultatibus versans Domini animarumque dilectione confirmabatur, et ad assidue operandum pro aedificatione Regni Christi et pro bono proximi ducebatur, ita ut, humana benevolentique sua consuetudine, innumeras provocaret conversiones. Divina mandata, ecclesiasticas leges, Regulas Instituti adamussim servavit, et exiguos quoque defectus vitandos curavit, ne Dominum offenderet. Tam oratione quam devotione erga Eucharistiam, Virginem Mariam et Sanctos caelites spiritualem suam vitam aluit. Suis in muneribus explendis prudentia floruit et iustitia. Vere humilis et a seipsa opibusque terrenis seiuncta, privilegia sibi tribuenda minime quaesivit; Christi pauperis, casti et oboedientis vestigia omnino secuta est. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 562 Altero currente dimidio anni 1924, valetudo eius in dies incepit in deterius ruere et, brevem morbum miro placidoque animo nec non supernaturali spe perferens, die 31 mensis Decembris eiusdem anni ad caelestem transiit Sponsum. Ob diffusam sanctitatis famam, Archiepiscopus Calaritanus Causam iniit beatificationis et canonizationis, instruens Processum Ordinarium annis 1930-1947, cui additi sunt Processus Rogatoriales, peracti Sassari annis 1932-1947 et Taurini annis 1934-1947. Iuridicam horum Processuum auctoritatem agnovit Congregatio de Causis Sanctorum, decretum vulgans die 27 mensis Septembris anno 1985. Exarata Positione, desceptatio facta est, usitato more, de virtutibus a Dei Serva exercitis. Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum habitus est die 4 mensis Februarii anno 2005, felicem ferens exitum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria congregati die 17 mensis subsequentis Maii, Causae Ponente Exc.mo D. Ottorino Petro Alberti, Archiepiscopo emerito Calaritano, Servam Dei agnoverunt theologales, cardinales eisque adnexas virtutes heroico gradu excoluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Iosephinae Nicoli, Sororis Instituti Filiarum a Caritate, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 563 CLUNIENSIS Beatificationis et canonizationis Servorum Dei Narcissi de Estenaga y Echevarrı́a Episcopi Cluniensis et X Sociorum: IV Sacerdotum dioecesanorum, V ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum et unius viri laici († 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Humiliavit semetipsum factus oboediens usque ad mortem » (Philp 2, 8). Dominus Iesus, qui Patris hominumque causa sanguinem suum effudit in cruce, discipulis suis praecepit ut essent parati ad vitam pro Ipso et evangelio ponendam. Hisce quidem praeceptis obtemperantes, Narcissus de Estenaga y Echevarrı́a episcopus decemque Socii Christum prosecuti sunt in via crucis usque ad effusionem sanguinis, ut resurrectionis gloriam cum Ipso communicare valerent. 1. Narcissus de Estenaga y Echevarrı́a, episcopus, Iuliobrigae (Logroño) die 29 mensis Octobris anno 1882 natus, sacro presbyteratus ordine auctus est anno 1907. Decanus fuit cathedralis Toletanae ipseque probatus historiae ecclesiasticae studiosus. Anno 1922 nominatus est episcopus titulo Doritanus ac praefectus Prioratus Quattuor Ordinum Militarium in provincia Cluniensi, suo ipse munere pastoris Cluniensis fungens summo studio summaque pietate vitaeque austeritate. 2. Iulius Melgar Salgado, sacerdos, natus est die 16 mensis Aprilis anno 1900 in loco v. d. Bercero intra fines archidioecesis Vallisoletanae. Anno 1934 presbyteralem ordinationem accepit per manum supradicti Praelati, qui eum in suum secretarium elegit. Cum adversus Ecclesiam vexatio in Hispania exarsisset, Servi Dei ambo, quamvis fugiendi copia daretur, locum relinquere noluerunt. Aedibus episcopalibus expulsi, apud familiam quandam confugerunt; sed die 22 mensis Augusti anno 1936 capti sunt paucisque post horis manuballista in odium fidei interfecti. Quod quidem contigit et octo aliis Servis Dei, qui nocturno tempore inter dies 18 et 19 mensis Augusti eiusdem anni necati sunt in coemeterio loci v. d. Valdepeñas. Agitur nempe de hisce tribus presbyteris dioecesis Cluniensis, quibus haec nomina: 564 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 1. Felix González Bustos, vice-parochus loci v. d. Santa Cruz de Mudela, qui natus est die 23 mensis Februarii anno 1903 in loco v. d. Alcubillas; 2. Petrus Buitrago Morales, coadiutor in paroecia loci v. d. Santa Cruz de Mudela, qui natus est die 24 mensis Ianuarii anno 1883 in loco v. d. La Solana; 3. Iustus Arévalo Mora, cappellanus communitatis Fratrum Scholarum Christianarum in Collegio Sancti Iosephi loci v. d. Santa Cruz de Mudela, qui natus est die 19 mensis Iulii anno 1869 in loco v. d. Miguelterra intra fines dioecesis civitatis Regalensis. E praedicta communitate quinque religiosi viri iisdem rerum adiunctis interfecti sunt, videlicet: 4. Agapetus Leo (in saec.: Remigius Olalla Aldea), supradicti Collegii praefectus pro tempore exsistens, qui natus est die 2 mensis Augusti anno 1903 in loco v. d. Acinas intra fines dioecesis Oxomensis; 5. Iosaphat Rochus (in saec.: Urbanus Corral González), eiusdem Collegii praeceptor, qui natus est die 6 mensis Decembris anno 1899 in loco v. d. Navajos in archidioecesi Burgensi; 6. Iulius Alfonsus (in saec.: Valerianus Ruı́z Peral), eiusdem Collegii praeceptor, qui natus est die 15 mensis Septembris anno 1911 in loco v. d. Arconada in dioecesi Palentina; 7. Ladislaus Aloisius (in saec.: Isidorus Muñoz Antolı́n), eiusdem Collegii praeceptor, qui natus est die 8 mensis Maii anno 1916 in loco v. d. Arconada; 8 Damasus Aloisius (in saec.: Antoniolus Martı́nez Martı́nez), eiusdem Collegii praeceptor, qui natus est die 12 mensis Ianuarii anno 1915 in loco v. d. Armellada intra fines archidioecesis Ovetensis. Die vero 17 mensis Septembris anno 1936 in coemeterio loci v. d. Alcázar de San Juan interfectus est, utpote fervens christifidelis, Alvarus Santos Cejudo, paterfamilias, cui Maria Rubio Márquez uxor septem liberos pepererat, e quibus duae postmodum vitam religiosam capesserunt. Servus Dei, qui natus erat die 19 mensis Februarii anno 1880 in loco v. d. Daimiel in dioecesi Cluniensi, operam suam exercebat pro Publica Ferriviaria Societate. Undecim hi Servi Dei mortem pro Christo obierunt omnes cum vitam aeternam sperantes tum interfectoribus ignoscentes: quapropter eos vulgus pro martyribus fidei habuit. Episcopus Cluniensis, Causae beatificationis seu declarations martyrii initio facto, annis 1956-1958 Processum Congregatio de Causis Sanctorum 565 Ordinarium Informativum celebravit. Cuius validitas iuridica recognita est ab hoc Dicasterio per decretum die 20 mensis Novembris anno 1992 latum. Positione confecta, disceptatum est de more utrum praefati Servi Dei vere pro martyribus haberi possent. Die 16 mensis Martii anno 2004 habitus est, positivo cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 16 mensis Iunii anni 2005 congregata, audita relatione Exc.mi D.ni Xaverii Echevarrı́a Rodrı́guez, Episcopi titulo Cilibiensis, Causae Ponentis, agnoverunt XI Servos Dei mortem obiisse ut fidelitatem erga Christum et Ecclesiam testarentur. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Narcissi de Estenaga y Echevarrı́a, Episcopi Cluniensis, et X Sociorum: IV Sacerdotum dioecesanorum, V ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum et unius viri laici, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua et hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 566 ILLERDENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Spei González Puig, Fundatricis Congregationis Missionariarum Servarum ab Immaculato Corde Mariae (1823-1885) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Libentissime igitur potius gloriabor in infirmitatibus meis, ut inhabitet in me virtus Christi » (2 Cor 12, 9). Serva Dei Spes González Puig plurimis affecta est doloribus et angustiis, attamen, sicut apostolus Paulus, sua ex paupertate et sui ipsius exinanitione singulare fecit instrumentum ut Domino permitteret manifestare potentiam et in ipsa inhabitare. Illa igitur, Christo coniuncta, hostiam viventem se praebuit ad humanitatis peccata reparanda et peculiarem in modum operata est pro redemptione mulierum in vitio versantium. Haec fidelis Domini Serva Illerdensi in urbe, in Hispania, die 19 mensis Maii anno 1823 ex christiana familia est nata. Ab infantia specialibus erat supernis donis ditata. Illa sex annos nata visionem Christi cum Cruce habuisse narratur. Sequenti anno desiderium significavit in vita religiosa Deo se consecrandi. Adulescentula a parentibus est orbata. Anno 1837 castitatis vota nuncupavit ac diligentius precibus se dicavit et mortificationi quo melius divina consilia erga se ipsam intellegeret. Difficile deinde spiritale vixit discrimen, inclusis conatibus se ipsam vita privandi. Consiliis ducta confessoris Iosephi Escolá, difficultates superavit, atque cum perciperet se nullo modo mundi illecebris indulgere debere, ad Christum definitive est conversa. Novit praeterea Dominum eam ad novam religiosam familiam condendam vocare. Die 15 mensis Octobris anno 1852, de assensu spiritalis moderatoris, privato modo consiliorum evangelicorum emisit professionem. Decem transactis annis, vigorem infundere potuit communitati quam animo prosequebatur. Mense Maio anno 1862 communem vitam cum aliis sociis inchoavit; sequenti anno, definitiva accepta approbatione Episcopi Illerdensis, est nata Congregatio Missionariarum Servarum ab Immaculato Corde Mariae, ut adiumentum praesertim puellis segregatis et mulieribus dissolutis adferret. Congregatio de Causis Sanctorum 567 Institutum crescebat novas aperiens communitates, neglectis variis adversis et hostilibus rebus. Serva Dei peculiaribus fruebatur spiritalibus dotibus quibus tamen infirmitates et diabolicae vexationes addebantur. Humili gratoque animo Domini dona accepit et difficultates nec non incomprehensiones fortiter oppetivit. Suam erga Redemptorem manifestavit dilectionem fideliter servans praecepta et constanter christianas religiosasque exercens virtutes. Etiam inter tribulationes et spiritalem ariditatem fortis permansit in fide ac saepe baptismales renovabat promissiones. Promptam se declaravit ad maximas angustias perferendas ut in omnibus Domini voluntatem adimpleret. Suam aluit vitam spiritalem pietate erga Eucharistiam, Passionem et Sacrum Cor Iesu et Virginem Mariam. Suaviter ac simul fortiter egit erga mulieres cura et solacio egentes; amabilis se gessit cum consororibus, misericors in omnes. Inde a iuventute pauperes adiuvit et seminarii tirones in necessitate versantes oeconomice sustinuit. Prudenter suum rexit Institutum, sapienter consilia tulit et in difficilioribus adiunctis ad prudentes personas confugiebat auxilium petitura. Multis paenitentiis sensus continebat. Moderatoribus spiritalibus et auctoritatibus ecclesiasticis prompto animo oboedivit. Paupertatem veluti Domini « gratiam et gemmam » habuit eamque exemplari modo exercuit. Fideliter castitatem servavit, quam a periculis prohibuit. Se pauperem existimabat peccatricem, numquam tamen de sua dubitavit aeterna salute, eam attribuens non propriis meritis, sed misericordiae divinae. Brevem post infirmitatem, in domum Patris transiit die 5 mensis Augusti anno 1885. Diffusam ob sanctitatis famam, Episcopus Illerdensis Causam beatificationis et canonizationis inchoavit celebratione Inquisitionis dioecesanae (1991-1993), cuius iuridicam validitatem die 18 mensis Novembris anno 1994 Congregatio de Causis Sanctorum recognovit. Parata Positione, disceptatum est, secundum solitas normas, an Serva Dei virtutes heroico modo exercuerit. Positivo cum exitu, die 12 mensis Aprilis anno 2005, Congressus habitus est Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 13 subsequentis mensis Decembris, relatione audita Ponentis Causae, Exc.mi Andreae Mariae Erba, Episcopi Veliterni-Signini, edixerunt Servam Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas heroicum in modum exercuisse. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 568 Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Spei González Puig, Fundatricis Congregationis Missionariarum Servarum ab Immaculato Corde Mariae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MEDIOLANENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Bucchi (in saec.: Mariae Methildis), Fundatricis Congregationis Sororum a Pretiosissimo Sanguine Modoetiae (1812-1882) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Domina, mulier pauper sum, expers litteris, carens virtutibus, sine dote ». Ita Serva Dei Maria Bucchi suam exprimit haesitationem Virgini Perdolenti quae, in spirituali visione, illi nuntiavit Deum eam destinavisse ad condendam Congregationem pro iuvenum institutione. Hac in suiipsius visione, Serva Dei peculiarem in modum resumit aspectus sive sociales sive morales suae verae exsistentiae. Congregatio de Causis Sanctorum 569 Nata est in pago vulgo Agrate Brianza, Mediolani, die 18 mensis Maii anno 1812, e rustica ac paupere familia et iuxta fidem traditosque mores admodum christiana; instituta est praesertim ad proprias civium Brigantinorum virtutes, nempe ad sobrietatem, navitatem morumque integritatem. Frequentia eius scholastica brevis exstitit, quoniam menstrua pecunia a schola iniuncta cum oeconomica familiae condicione componi non poterat. Plurimum ad eius formationem contulerunt partes quas habuit in vita paroeciali. Admirans enim de rebus divinis intellegentiam illius puellulae sex tantum annos natae, parochus, dominus Andreas Rancati, admisit eam ad confirmationis sacramentum. Duodecim aetatis annos agens accessit ad primum eucharisticum convivium, quod constituit initium spiritalis itineris, cuius Deus ipse exstitit eius magister. Didicit per studium Catechismi et Historiae Sacrae Eum cognoscere, in precatione et in pulchritudine naturae Eum invenire Eique in aliis inservire. Ad sustinendam familiam, Modoetiam se contulit ad operam navandam in sericorum officina; postea, fabrica in discrimen inducta, Serva Dei coacta est aliam exquirere operam et hanc quidem domesticam, prius Mediolani, deinde Cixinusculi ac tandem in pago Agrate. Anno 1852 munus sibi assumpsit sociam praestandi operam Canossianis Filiabus a Caritate, ad iuvenes mulieres instituendas apud Modoetiense Institutum. Procedente tempore aliae sociae ad eam sese iunxerunt, et inde orta est Communitas Tertiariarum Canossianarum, quae vota simplicia et officia institutoria profitebantur sub oboedientia Filiarum a Caritate. Oboedientia haec, quae de iure admitti non poterat, Tertiariis impedivit ne approbarentur ab Ecclesia, quae immo decrevit eas dirimendas et in Congregationem Canossianam inserendas. Serva Dei hanc haud facilem transitionem summo fidei spiritu tulit, hortans Sorores ad scopum vocationis ferventer tuendum eo ut « Sanguinem Hominis-Dei frugiferum redderent », et ad normas competentis auctoritatis ecclesiasticae humili fiducia excipiendas: omnes circa eam sese strinxerunt. Anno 1874, obtemperantes Archiepiscopo Mediolanensi, Exc.mo D.no Aloisio Nazari di Calabiana, Sorores Tertiariae Modoetiam ad vetus coenobium Sororum Humiliatarum Benedictinarum Sanctae Margaritae se transtulerunt. Hac in sede, die 17 mensis Maii anno 1876, ipse Archiepiscopus certiorem fecit Communitatem de canonica eius erectione sub titulo Congregationis « Sororum a Pretiosissimo Sanguine », nominans simul Sororem Mariam Methildem Bucchi primam eius moderatricem generalem. De totius communitatis rogatu, die 15 mensis Maii anno 1879, D.nus Nazari di Calabiana confirmavit eam ad alterum triennium, quod tamen Serva Dei ad finem 570 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale perducere non potuit. Quin obstaret eius progressiva virium defectio, Sorores et alumnas tam Scholae quam Collegii consueta sollicitudine comitari perrexit. Extremum terrestris itineris cursum perficiens, magis magisque se tradebat in manus Iesu cruci affixi, in quem inde a pueritia intuitum vertere consueverat. Oeconomicas, culturales socialesque oppetens difficultates, vitam duxit in gaudiosa paupertate, dolores constanter et heroica cum deditione offerens pro mundi salute, quin ullam ostenderet coactionem. Humanis subsidiis carens, quae futuram exsistentiam eius familiae religiosae tutarentur, nullo umquam tempore animo defecit, quinimmo, firma fiducia innixa, spem constituebat in virtute Sanguinis Christi. Lecto iacens ob ingravescentem morbum, a multis sacerdotibus eam invisentibus efflagitabat ut pro se orarent ad Dei misericordiam obtinendam pro peccatis. Novissimis vitae diebus fide sustinebatur in infinitam Sanguinis Christi caritatem. Piissime obiit feria IV, die 1 mensis Martii anno 1882. Maeror Sororum et alumnarum ob illius obitum illuminatus est testificatione eius sanctae vitae. Initium exstitit augescentis famae sanctitatis et in dies magis diffusae, quae, quamvis varias inter temporum vicissitudines, ad hodiernum usque diem remanet. Nonnullis superatis processus difficultatibus, Archiepiscopus Mediolanensis inchoavit Causam beatificationis et canonizationis, et annis 1991-1992 instructa est Inquisitio dioecesana, cuius iuridicam auctoritatem approbavit haec Congregatio decretum edens die 23 mensis Aprilis anno 1993. Apparata Positione, disceptatio facta est, ad normas vigentes, de virtutibus a Dei Serva exercitis. Die 4 mensis Martii anno 2005 favorabili cum exitu habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Die 8 sequentis mensis Novembris Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria congregati, Ponente Causae Exc.mo D.no Hieronymo Grillo, Episcopo Centumcellarum-Tarquiniensi, agnoverunt Servam Dei virtutes heroico in gradu esse exsecutam. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, eisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Bucchi (in saec.: Mariae Methildis), Fundatricis Congregationis Sororum a Pretiosissimo Sanguine Modoetiae, in casu et ad effectum de quo agitur. Congregatio de Causis Sanctorum 571 Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis STRIGONIENSIS-BUDAPESTINENSIS Beatificationis seu declarationis martyrii Servae Dei Sarae Salkaházi, Sororis Professae ex Instituto de Servitio Sociali (1899-1944) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Caritate gratoque animo erga Societatem et Sorores meipsam hodie cupio offerre in immolationem pro Societate, si adversus Ecclesiam, Societatem, Sorores vexatio oriatur ». Hisce verbis anno 1943 Serva Dei Sara Salkaházi vitam suam obtulit Domino, qui subsequenti anno eam exaudivit, gratiam concedens ut suum ipsa sanguinem effunderet cum in fidei testimonium tum in praeceptum caritatis fraternae heroice exercendum. Haec testis Christi nata est die 11 mensis Maii anno 1899 in loco v. d. Kassa-Košice tunc in Hungaria Septentrionali nunc in Slovachia. Fide praelucente instituta, nonnullis religiosis associationibus naviter interfuit. Postmodum, ludimagistrae diplomate potita, minime institutioni, aliis verum operibus incumbere maluit, videlicet glutinationi librorum, arti diurnariorum, navitati politicae, scriptioni, ad quam quidem videbatur aptissima. Anno autem 1929, postquam perdiu meditata est suamque vocationem investigavit, ingressa est Institutum de Servitio Sociali, cuius Domus Mater 572 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Budapestini erat. Cum autem natura esset vehemens eaque alacris et impigra, quo se coërceret melioremque fieret secum ipsa pugnavit. Die 12 mensis Iunii anno 1930 vota temporaria nuncupavit, perpetua vero decem post annis. Ipsa exinde muneribus, quae Superiores commiserunt, diligenter functa est. Nam in loco v. d. Kassa eadem caritatis opera direxit, mulieres curavit ut ad maiorem humanam christianamque dignitatem accederent utque vitae Ecclesiae interessent, acroases habuit ephemeridemque fundavit, cui « Mulier Catholica » inscriptio. Anno autem 1932 in locum v. d. Komárom, qui erat in Cecoslovachia, catechismi docendi gratia commigravit. Hic primum ephemeridi, quam ipsa in loco v. d. Kassa fundaverat, incumbere non intermisit, deinde vero alii diario, quod iam pridem Sorores Transilvanae edendum curabant, operam dedit. Coetum quoque Episcoporum Cecoslovachorum adiuvit, apparans plures hebdomadas studii causa exigendas pro « Catholicae Iuventutis Associatione », cuius ipsa moderatrix nationalis erat. Pro pauperibus autem, in quos semper sollicita erat, culinam instruxit qua victus quingentis pueris suppeditabatur. Femininae quoque iuventutis corpus instituit et « Catholicarum Mulierum Foederationem » fundavit. Cum autem propter ingentem assiduamque navitatem mente et corpore consumeretur, ipsa anno 1934 in locum v. d. Kassa evocata est; sed invidia et reprehensionibus affecta est, quas tamen, Dei fide suffulta, toleravit. Anno 1937 in Hungariam reversa est, in Brasiliam divini verbi nuntia profectura. Ipsa igitur, dum eo, quod tam flagranti studio cupierat, potiretur, licet magno perculsa dolore, promisit semet religiosum habitum deposituram, illumque sumpturam sociarum laicarum, quae vim Instituti de Servitio Sociali observantes socialibus eius operibus intererant. Quod autem Serva Dei exoptabat, hoc minime cessit, idque praesertim propter alterum populorum conflictum, cum ipsa multifariam impensamque caritatis operam navavit. Caritatis quidem opere suam ipsa vitam immolavit. Nam anno 1941 Budapestini Serva Dei facta erat moderatrix centralis Foederationis Nationalis Mulierum Puellarumque Operatricum, quae gerontocomia administrabat nonnullasque ephemerides edendas curabat. Caritate Christi compulsa, Serva Dei profugos, eosque qui propter sententiam de re politica persecutionem patiebantur, Hebraeosque legibus quae feruntur phyleticis multatos iuvabat. Cum igitur nomen eius, utpote quae pluribus Hebraeis refugium praebuisset, delatum esset, die 27 mensis Decembris anno 1944 capta est. Minime ipsa restitit; sed, marialem coronam Congregatio de Causis Sanctorum 573 secum ferens, secuta est carnifices, qui eo ipso die ad ripam Danuvii eam manuballista interfecerunt. Quae quidem cum haberetur pro martyre fidei, Archiepiscopus Strigoniensis-Budapestinensis, ipsius Causae beatificationis seu declarationis martyrii initio facto, annis 1996-1998 Inquisitionem dioecesanam instruxit. Cuius validitas iuridica rata est ab hoc Dicasterio per decretum die 25 mensis Februarii anno 2000 latum. Positione confecta, disceptatum est, secundum normas, super asserto Servae Dei martyrio. Die 5 mensis Aprilis anni 2005 habitus est, positivo cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 21 mensis Iunii eiusdem anni congregata, D.no Salvatore Boccaccio, Episcopo Frusinatensi-Verulano-Ferentino, Causae Ponente, agnoverunt Servam Dei utpote fidelem Christi discipulam interfectam esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servae Dei Sarae Salkaházi, Sororis professae ex Instituto de Servitio Sociali, in casu et ad effectum de quo agitur. Mandavit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 574 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale TREVIRENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Rosae Flesch (in saec.: Margaritae), Fundatricis Congregationis Sororum Franciscalium a B.M.V. Angelorum (1826-1906) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Cuncta agenda propter Deum, pro Deo, cum Deo, ut denique perveniatur ad Deum ». Haec quidem, quae Serva Dei Maria Rosa Flesch (in saec.: Margarita) dictitabat, vitae institutum ei sane fuerunt. Ipsa enim inde ab adulescentia consiliis dominicis mundicors adhaesit sicque divinam gratiam explevit. Quae, licet multis aerumnis quassata, facta est signum Christi in mundo (cf. Ioannes Paulus II, Adhortatio Apostolica Vita consecrata, 25) sed et docile instrumentum misericordiae Christi erga egenos, pro quibus fundavit Congregationem Sororum Franciscalium a Beata Maria Virgine Angelorum. Quae testis fidelis Redemptoris pauperibus christianis parentibus nata est die 24 mensis Februarii anno 1826 in loco, quem appellant Vallendar, haud longe a Confluentibus in Germania. Puella matrem amisit; pater ergo ad secundas nuptias transiit, uxorem quandam adiungens, quae Servae Dei haud paucos dolores intulit. Decimum quartum annum agens caelesti dape primitus refecta est indeque coepit sacris quotidie sollemnibus interesse. Patre autem demortuo, sua opera familiae sustentandae profuit. Interea impensae magnaeque navitati apostolicae, cum in adulescentulas suae ipsius paroeciae, tum in orphanos, infirmos et pauperes, incumbebat. Tertium Ordinem Franciscalium ingressa, consilium volvit ut se Domino in vita consecrata donaret. Mox nonnullis iuvenibus, idem ac ipsa appetentibus, sociatis, pauperem convictum inivit anno 1861 in domo « S. Maria » apud locum v. d. Waldbreitbach. Primordia illa Congregationis anno 1863 Episcopus Trevirensis approbavit, qui insuper Servae Dei eiusque sodalibus concessit ut habitum religiosum induerent. Cito complures domus novicii Instituti initium habuerunt. Anno 1868 Serva Dei votis perpetuis se Deo consecravit. Subsequenti anno eadem in Moderatricem Generalem electa est, quod quidem munus usque ad annum 1878 obivit. Deinde vero ipsa a Moderatrice, quae ei in vicem successerat, et a Congregatio de Causis Sanctorum 575 Rectore plurima indigna accepit, quippe quae cogeretur in parva cellula vivere et cum conversis accumbere. Hisce autem aerumnis aequo et constanti animo perfuncta, eadem Sororibus exemplo evasit, oboedientia primum et humilitate, diligenti denique Regulae observantia, postremo assiduo virtutum omnium, cum christianarum tum religionis, exercitio. Quaecumque vera divinitus revelata sunt, iis profecto sicut et Magisterii praeceptis firmiter assensa est. Prompta fide voluntati dominicae adhaesit, utpote quae Domino laeto animo et amore indiviso se donasset Eique Uni in tribulationibus fidenter se commendaret. Puella iam coeperat bene dispositam vitam spiritualem excolere, quam postea, quo magis sapientia et gratia proficiebat, eo magis absolvendam aluit, praesertim oratione ac pietate erga Sacrosanctam Eucharistiam, Beatissimam Virginem Deiparam, Sacratissimum Cor Iesu. Evangelica dilectione in pauperes et infirmos praeter ceteros flagravit, quos maternis curis et benignitatibus prosequebatur, Sorores idem agere hortans. Omnibus illis, a quibus forte aerumnis affecta fuerat, ignovit. Benigna quoque Sororibus fuit, quas ceterum, quandocumque opus fuit, reprehendere non praetermisit. Filiarum in spiritualibus, quae in maximis difficultatibus saepe auxilium ab ea petebant, mentis caliginem dispellebat easque sapienti consilio iuvabat. Attamen Servae Dei caritas in eo praesertim bello refulsit, quod anno 1870 inter Gallos et Borussos pugnatum est, cum suam ipsius utilitatem sauciis militibus curandis adeo neglexit ut amplissimi honoris insignibus digna fieret. Eadem vero rebus in asperis prudentes personas ad consilium adhibebat. Suum ipsa Institutum mirabili sagacitate direxit, efficiens ne religiosis mulieribus sacerdotes consiliarii deessent, ne tum quidem cum scilicet, ob culturalem quae fertur pugnam (seu potius Germanice « Kulturkampf »), habitus persecutorius in Ecclesiam eiusque ministros eruperat. Pacem quoque in Congregatione tuita est, quippe quae, sine ullo iniusto discrimine, in omnes Sorores peraeque se gereret. Vehementis ingenii, quo praedita erat, impulsiones cohibere valuit ipsaque omni tempore sobria fuit, adeo ut specialem victum numquam expeteret, quae potius autumabat « contentum esse, hoc quidem pro regno valere ». Auctoritatibus ecclesiasticis paruit, etiam cum id magnum dolorem postulabat; divitias quaslibet reliquit, quippe quae Sorores hortaretur ut, divi Francisci vestigiis insistentes, paupertatem ac simplicitatem excolerent; ipsa denique exemplo fuit in castimoniae virtute exercenda. Vitae suae, quam latens deguit, fortunae vicissitudines complures humiliter accepit. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 576 Cum aeternae beatitudinis iam gaudia paulo ante finem praeciperet, die sui e vita discessus Sorores salutavit, dicens: « Eo in caelum ». Ad domum Patris pervenit die 25 mensis Martii anno 1906. Pro pervagata fama sanctitatis, Episcopus Trevirensis Causam beatificationis et canonizationis inchoavit per Processum Ordinarium, annis 19571972 celebratum. Postea requisitio monumentorum historicorum effecta est. Cuius vis iuridica Processus recognita est a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 19 mensis Februarii anno 1999 latum. Positione confecta, disceptatum est de more utrum Serva Dei virtutes in gradu heroico exercuisset. Die 19 mensis Aprilis anno 2005 habitus est, positivo quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 6 mensis Decembris anno 2005 congregati, audita relatione Exc.mi D.ni Lini Fumagalli, Episcopi Sabinensis-Mandelensis, Causae Ponentis, recognoverunt Servam Dei Mariam Rosam Flesch virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Rosae Flesch (in saec.: Margaritae), Fundatricis Congregationis Sororum Franciscalium a Beata Maria Virgine Angelorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 28 mensis Aprilis A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis Congregatio pro Episcopis 577 CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Benedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 3 Iunii 2006. — Titulari episcopali Ecclesiae Vardimissensi R.D. Moysem Marcia, e clero Calaritano, hactenus ibidem Oeconomum dioecesanum et in Seminario Regionali Directorem spiritus. die 6 Iunii. — Titolari episcopali Ecclesiae Enachdunensi, R.D. Octavium Cisneros, e clero dioecesis Bruklyniensis, hactenus Rectorem Instituti vulgo dicti « Cathedral Seminary Residence of the Immaculate Conception », quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Glendalacensi, R.D. Vidonem Sansaricq, e clero dioecesis Bruklyniensis, ibique curionem paroeciae Sancti Hieronymi et Apostolatus pro Haitianis Moderatorem Nationalem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Insulae Cathensis, R.D. Franciscum Iosephum Caggiano, e clero dioecesis Bruklyniensis, ibidem Vicarium Vitae Pastoralis, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 7 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Vegeselitanae in Byzacena, R.D. Renatum Coba Galarza, Archidioecesis Quitensis Vicarium Generalem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Thibuzabetensi, R.D. Danielem Echeverria Verdesoto, dioecesis Ibarrensis Seminarii Rectorem, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Quitensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Ficensi R.P. Gregorium (Leozı́rio) Paixão Neto, O.S.B., hactenus Collegii S. Benedicti in archidioecesi Sancti Salvatoris in Brasilia Administratorem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Ordinariatui Militari Brasilianae Reipublicae, Exc.mum P.D. Ansuinum Iosephum Both, hactenus Episcopum Novohamburgensem. 578 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale die 8 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Raleighiensi, Exc.mum P.D. Michaëlem Franciscum Burbidge, hactenus Episcopum titularem Clonerdensem et Auxiliarem archidioecesis Philadelphiensis Latinorum. — Titulari episcopali Ecclesiae Bardensi, R.D. Danielem Eduardum Thomas, e clero archidioecesis Philadelphiensis Latinorum, ibique curionem paroeciae Dominae Nostrae Assumptae, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 10 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Visensi R.D. Ilı́dio Pinto Leandro, hactenus paroeciae vulgo São Salvador, in eadem, parochum. — Titulari episcopali Ecclesiae Tuscanensi, R.P. Hannibali Nieto Guerra, O.C.D., in archidioecesi Guayaquilensi parochum, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Mosae Traiectensis, R.D. Marcum Pérez Caicedo, archidioecesis Guayaquilensis Seminarii Rectorem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 17 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Lurinensi Exc.mum P.D. Carolum Garcı́a Camader, hactenus Episcopum titularem Villamagnensem in Proconsulari et Auxiliarem archidioecesis Limanae. die 19 Iunii. — Archiepiscopali Ecclesiae Camberrensi, cui unitus est titulus Gulburnensis, Exc.mum P.D. Marcum Benedictum Coleridge, hactenus Episcopum titularem Thevestinum et Auxiliarem archidioecesis Melburnensis. die 20 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Sabariensi, Exc.mum. P.D. Andream Veres, hactenus Episcopum titularem Cissensem et Auxiliarem Agriensem. — Cathedrali Ecclesiae Szegediensi-Csanadiensi, Exc.mum. P.D. Ladislaum Kiss-Rigó, hactenus Episcopum titularem Pudentianensem et Auxiliarem Strigoniensem-Budapestinensem. die 24 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Palentinae, R.D. Iosephum Ignatium Munilla Aguirre, e clero dioecesis Sancti Sebastiani, hactenus parochum paroeciae vulgo nuncupatae « El Salvador ». — Cathedrali Ecclesiae Teramensi-Hatriensi, Exc.mum P.D. Michaelem Seccia, hactenus Episcopum Sancti Severi. die 28 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Yprensi, R.D. Iacobum Blaquart, e clero dioecesis Engolismensis, ibique Vicarium Generalem, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Burdigalensis. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 579 — Cathedrali Ecclesiae Sancti Stephani, R.D. Dominicum Lebrun, e clero dioecesis Sancti Dionysii in Francia, ibique parochum ecclesiae cathedralis et Decanum urbis Dionysiopolitanae. die 5 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Caicoënsi R.P. Emmanuelem Delson Pedreira da Cruz, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum sodalem, hactenus huius Ordinis Consiliarium Generalem pro America Latina. die 6 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Atrimensi, R.D. Gregory O’Kelly, Societatis Iesu sodalem, hactenus Collegii Sancti Ignatii in civitate Adelaidensi Praesidem, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Adelaidensis. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Galli R.D. Marcum Büchel, e clero eiusdem dioecesis, hactenus Capituli Cathedralis Sancti Galli Decanum. die 7 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Civitatis Altamirensis R.D. Maximinum Martı́nez Miranda, e clero dioecesis Atlacomulcanae, hactenus Vicarium Generalem et paroeciae vulgo Santa Maria de Guadalupe nuncupatae parochum. — Titulari Ecclesiae Buthrotiae R.D. Georgium Frendo, Ordinis Fratrum Praedicatorum sodalem et Vicarium Generalem archidioecesis TiranensisDyrracenus, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIAE Benedictus divina Providentia Pp. XVI, latis decretis a Congregatione pro Gentium Evangelizatione, quae sequitur Ecclesia sacrum Pastorem dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 30 Iunii 2006. — Cathedrali Ecclesiae Ootacamundensi R.D. Arulappan Amalraj, olim Rectorem « Good Shepherd Seminary » dioecesis Coimbaturensis. 580 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM PAENITENTIARIA APOSTOLICA Plenaria conceditur Indulgentia christifidelibus occasione « V Mundialis Familiarum Congressus ». DECRETUM Veneratae Memoriae Ioannes Paulus PP. II, de familiari consortio argumentum, considerationi totius Ecclesiae proponere volens, statuit ut quarto quoque anno convocaretur « Mundialis Familiarum Congressus », ea in primis pastorali sollicitudine motus ut idem argumentum impenso studio elucidaretur, et humanae familiae institutum ab erroribus et pravitatibus hodie grassantibus defenderetur, ac tandem precibus commendaretur Deo, a quo Creatore conditum et, ordinis supernaturalis Auctore, matrimonium pro baptizatis in Sacramentum auctum est. Summus Pontifex Benedictus XVI, hanc sui Decessoris mentem omnino propriam faciens, « V Mundialem Familiarum Congressum », currente anno Valentiae in Hispania, a die prima ad diem nonam mensis Iulii, celebrandum, Sui ipsius praesentia absolvere statuit, vota Augustissimae Trinitati provehens ut inde magnum Ecclesiae emolumentum obveniat, praesertim ex proposito illi themate pertractando de christiana familia, vitae et amoris sede ac « domestica ecclesia », in qua a parentibus inaestimabile fidei donum filiis traditur. Ipse igitur Summus Pontifex, proprium circa mundialem Valentiae convocationem animum ostendens, plenariae Indulgentiae donum christifidelibus libenter concedere decrevit iuxta sequentem tenorem, desiderans nempe ut illi ex omnibus mundi partibus plurimi libenter illuc conveniant, variis inceptis et religiosis celebrationibus pro familia ibi peragendis ferventi et attento animo incumbant et, postquam Dei gratia roborati domum fuerint regressi, in propriis et proximorum familiis iuxta sanctas Evangelii normas conformandis generose sese impendant. Exemplum propriae uniuscuiusque Paenitentiaria Apostolica 581 vitae christianis virtutibus operibusque pietatis et caritatis refertae praebeant, patrocinio suffulti Beatae Mariae Virginis eiusque castissimi Sponsi Ioseph, quibus arcanum Dei consilium tribuit ut familiam constituerent in qua ipse Dominus Noster Iesus Christus, homo factus, « proficiebat sapientia et aetate et gratia apud Deum et homines » (Lc 2, 52). Quapropter Summus Pontifex plenariam concedit Indulgentiam, suetis sub condicionibus (sacramentali Confessione, eucharistica Communione et oratione ad mentem eiusdem Summi Pontificis), animo quidem elongato a quocumque peccato, obtinendam christifidelibus, si cui ex sacris sollemnibus functionibus, decursu « V Mundialis Familiarum Congressus » Valentiae celebrandis, necnon sollemni Congressus conclusioni devote interfuerint. Ceteri vero christifideles, qui huic eventui interesse nequeunt, idem plenariae Indulgentiae donum consequentur, sub iisdem condicionibus, si, diebus quibus idem peragetur et die qua concludetur, spiritu et mente coniuncti cum fidelibus Valentiae praesentibus, Orationem Dominicam, Symbolum Fidei et alias pias preces ad fines supra indicatos, a Divina Misericordia implorandos, in familia pie recitaverint. Praesenti pro hac vice valituro. Non obstantibus in contrarium facientibus quibuscumque. Datum Romae, ex aedibus Paenitentiariae Apostolicae, die xv mensis Iunii anno mmvi, in sollemnitate Ss.mi Corporis et Sanguinis Christi. Iacobus Franciscus S.R.E. card. Stafford Paenitentiarius Maior Ioannes Franciscus Girotti, O.F.M. Conv. Regens L. e S. In PA tab., n. 191/06/I 582 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Benedetto XVI ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Venerdı̀, 30 giugno, S.E. il Signor Mario Juan Bosco Cayota Zappettini, Ambasciatore dell’Uruguay. Ha, altresı̀, ricevuto in Udienza: Sabato, 3 giugno, S.E. il Signor Tony Blair, Primo Ministro di Gran Bretagna. Giovedı̀, 8 giugno, l’On. Dott. Norbert Lambert, Presidente del « Bundestag » della Repubblica Federale di Germania. Venerdı̀, 9 giugno, il Dottor Juan Manuel Suárez del Toro Rivero, Presidente della Federazione Internazionale della Croce Rossa. Lunedı̀, 12 giugno, il Dott. Jürgen Rüttgers, Ministro Presidente della Regione Renania settentrionale e Vestfalia. Venerdı̀, 16 giugno, S.E. il Signor Oscar Arias Sánchez, Presidente della Repubblica di Costa Rica. Sabato, 17 giugno, S.E. il Signor Jan Eliasson, Presidente dell’Assemblea Generale dell’Organizzazione delle Nazioni Unite (O.N.U.). Venerdı̀, 23 giugno, Sua Altezza Em.ma Fra’ Andrew Bertie, Principe e Gran Maestro del Sovrano Militare Ordine di Malta. Sabato, 24 giugno, S.E. il Signor Luis Miguel Leitão Ritto, Capo della Delegazione della Commissione della Comunità Europea presso la Santa Sede. Lunedı̀, 26 giugno, S.E. la Signora Gloria Macapagal Arroyo, Presidente della Repubblica delle Filippine. Diarium Romanae Curiae 583 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato: 3 giugno 2006 Il Dott. Domenico Giani, finora Vice Ispettore Vicario del Corpo della Gendarmeria, Ispettore Generale del medesimo Corpo e Direttore dei Servizi di Sicurezza e Protezione Civile dello Stato della Città del Vaticano « ad quinquennium ». 9 » » L’Ill.mo e Rev.mo Mons. Lorenzo Civili, Protonotario Apostolico Partecipante, Vicario Giudiziale per il Tribunale Ecclesiastico della Città del Vaticano « in aliud triennium ». 12 » » L’Em.mo Signor Card. Zenon Grocholewski, Prefetto della Congregazione per l’Educazione Cattolica e gli Ecc.mi Monsignori: Raymond Leo Burke, Arcivescovo di Saint Louis; Lluı́s Martı́nez Sistach, Arcivescovo di Barcelona, membri del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica « ad quinquennium ». » » » Gli Ecc.mi Mons.: Javier Echevarrı́a Rodrı́guez, Vescovo tit. di Cilibia; Heinrich Mussinghoff, Vescovo di Aachen; Francesco Coccopalmerio, Vescovo titolare di Celiana, Membri del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica « in aliud quinquennium ». » » » Gli Em.mi Signori Card.: Theodore Edgar McCarrick, Arcivescovo em. di Washington; Cormac Murphy-O’Connor, Arcivescovo di Westminster; Karl Lehmann, Vescovo di Mainz, Membri dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica « in aliud quinquennium ». 13 » » Il Rev.do Mons. Natalino Zagotto, Direttore dell’Ufficio per la Vita Consacrata del Vicariato di Roma « in aliud quinquennium ». Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 584 NECROLOGIO 6 giugno 2006 Mons. Leo Morris Clarke, vescovo em. di Maitland-Newcastle (Australia). 12 » » Mons. James Stephen Sullivan, Vescovo em. di Fargo (Stati Uniti di America). 14 » » Mons. Léonard Pétion Laroche, Vescovo em. di Hinche (Haiti). 20 » » Mons. Salvatore Sorrentino, Vescovo em. di Pozzuoli (Italia). 29 » » Mons. Mykhajlo Sabryha, C.Ss.R., Vescovo di Ternopil-Zboriv dei greco-cattolici (Ucraina). 2 luglio » Mons. Carlos Talavera Ramı́rez, Vescovo em. di Coatzacoalcos (Messico). 4 » » Mons. Thomas Fernando, Vescovo em. di Tiruchirapalli (India). » » » Mons. Julio Amı́lcar Bethancourt Fioravanti, Vescovo di Santa Rosa de Lima (Guatemala).