An. et vol. XCVIII 4 Augusti 2006 N. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA BENEDICTI PP. XVI HOMILIA In Eucharistica celebratione recurrente V Internationali Familiarum Conventu.* Queridos hermanos y hermanas: En esta Santa Misa que tengo la inmensa alegrı́a de presidir, concelebrando con numerosos Hermanos en el episcopado y con un gran número de sacerdotes, doy gracias al Señor por todas las amadas familias que os habéis congregado aquı́ formando una multitud jubilosa, y también por tantas otras que, desde lejanas tierras, seguı́s esta celebración a través de la radio y la televisión. A todos deseo saludaros y expresaros mi gran afecto con un abrazo de paz. Los testimonios de Ester y Pablo, que hemos escuchado antes en las lecturas, muestran cómo la familia está llamada a colaborar en la transmisión de la fe. Ester confiesa: « Mi padre me ha contado que tú, Señor, escogiste a Israel entre las naciones ».1 Pablo sigue la tradición de sus antepasados judı́os dando culto a Dios con conciencia pura. Alaba la fe sincera de Timoteo y le recuerda « esa fe que tuvieron tu abuela Loide y tu madre Eunice, y que estoy seguro que tienes también tú ».2 En estos testimonios bı́blicos la familia comprende no sólo a padres e hijos, sino también a los abuelos y antepasados. La familia se nos muestra ası́ como una comunidad de generaciones y garante de un patrimonio de tradiciones. * Die 9 Iulii 2006. 1 2 14, 5. 2 Tm 1, 5. 586 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Ningún hombre se ha dado el ser a sı́ mismo ni ha adquirido por sı́ solo los conocimientos elementales para la vida. Todos hemos recibido de otros la vida y las verdades básicas para la misma, y estamos llamados a alcanzar la perfección en relación y comunión amorosa con los demás. La familia, fundada en el matrimonio indisoluble entre un hombre y una mujer, expresa esta dimensión relacional, filial y comunitaria, y es el ámbito donde el hombre puede nacer con dignidad, crecer y desarrollarse de un modo integral. Cuando un niño nace, a través de la relación con sus padres empieza a formar parte de una tradición familiar, que tiene raı́ces aún más antiguas. Con el don de la vida recibe todo un patrimonio de experiencia. A este respecto, los padres tienen el derecho y el deber inalienable de transmitirlo a los hijos: educarlos en el descubrimiento de su identidad, iniciarlos en la vida social, en el ejercicio responsable de su libertad moral y de su capacidad de amar a través de la experiencia de ser amados y, sobre todo, en el encuentro con Dios. Los hijos crecen y maduran humanamente en la medida en que acogen con confianza ese patrimonio y esa educación que van asumiendo progresivamente. De este modo son capaces de elaborar una sı́ntesis personal entre lo recibido y lo nuevo, y que cada uno y cada generación está llamado a realizar. En el origen de todo hombre y, por tanto, en toda paternidad y maternidad humana está presente Dios Creador. Por eso los esposos deben acoger al niño que les nace como hijo no sólo suyo, sino también de Dios, que lo ama por sı́ mismo y lo llama a la filiación divina. Más aún: toda generación, toda paternidad y maternidad, toda familia tiene su principio en Dios, que es Padre, Hijo y Espı́ritu Santo. A Ester su padre le habı́a trasmitido, con la memoria de sus antepasados y de su pueblo, la de un Dios del que todos proceden y al que todos están llamados a responder. La memoria de Dios Padre que ha elegido a su pueblo y que actúa en la historia para nuestra salvación. La memoria de este Padre ilumina la identidad más profunda de los hombres: de dónde venimos, quiénes somos y cuán grande es nuestra dignidad. Venimos ciertamente de nuestros padres y somos sus hijos, pero también venimos de Dios, que nos ha creado a su imagen y nos ha llamado a ser sus hijos. Por eso, en el origen de todo ser humano no existe el azar o la casualidad, sino un proyecto del amor de Dios. Es lo que nos ha revelado Jesucristo, verdadero Hijo de Dios y hombre perfecto. Él conocı́a de quién venı́a y de quién venimos todos: del amor de su Padre y Padre nuestro. Acta Benedicti Pp. XVI 587 La fe no es, pues, una mera herencia cultural, sino una acción continua de la gracia de Dios que llama y de la libertad humana que puede o no adherirse a esa llamada. Aunque nadie responde por otro, sin embargo los padres cristianos están llamados a dar un testimonio creı́ble de su fe y esperanza cristiana. Han de procurar que la llamada de Dios y la Buena Nueva de Cristo lleguen a sus hijos con la mayor claridad y autenticidad. Con el pasar de los años, este don de Dios que los padres han contribuido a poner ante los ojos de los pequeños necesitará también ser cultivado con sabidurı́a y dulzura, haciendo crecer en ellos la capacidad de discernimiento. De este modo, con el testimonio constante del amor conyugal de los padres, vivido e impregnado de la fe, y con el acompañamiento entrañable de la comunidad cristiana, se favorecerá que los hijos hagan suyo el don mismo de la fe, descubran con ella el sentido profundo de la propia existencia y se sientan gozosos y agradecidos por ello. La familia cristiana transmite la fe cuando los padres enseñan a sus hijos a rezar y rezan con ellos 3 cuando los acercan a los sacramentos y los van introduciendo en la vida de la Iglesia; cuando todos se reúnen para leer la Biblia, iluminando la vida familiar a la luz de la fe y alabando a Dios como Padre. En la cultura actual se exalta muy a menudo la libertad del individuo concebido como sujeto autónomo, como si se hiciera él sólo y se bastara a sı́ mismo, al margen de su relación con los demás y ajeno a su responsabilidad ante ellos. Se intenta organizar la vida social sólo a partir de deseos subjetivos y mudables, sin referencia alguna a una verdad objetiva previa como son la dignidad de cada ser humano y sus deberes y derechos inalienables a cuyo servicio debe ponerse todo grupo social. La Iglesia no cesa de recordar que la verdadera libertad del ser humano proviene de haber sido creado a imagen y semejanza de Dios. Por ello, la educación cristiana es educación de la libertad y para la libertad. « Nosotros hacemos el bien no como esclavos, que no son libres de obrar de otra manera, sino que lo hacemos porque tenemos personalmente la responsabilidad con respecto al mundo; porque amamos la verdad y el bien, porque amamos a Dios mismo y, por tanto, también a sus criaturas. Ésta es la libertad verdadera, a la que el Espı́ritu Santo quiere llevarnos ».4 3 Cfr Familiaris consortio, 60. Homilı́a en la vigilia de Pentecostés, L’Osservatore Romano, edic. lengua española, 9-62006, p. 6. 4 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 588 Jesucristo es el hombre perfecto, ejemplo de libertad filial, que nos enseña a comunicar a los demás su mismo amor: « Como el Padre me ha amado, ası́ os he amado yo; permaneced en mi amor ».5 A este respecto enseña el Concilio Vaticano II que « los esposos y padres cristianos, siguiendo su propio camino, deben apoyarse mutuamente en la gracia, con un amor fiel a lo largo de toda su vida, y educar en la enseñanza cristiana y en los valores evangélicos a sus hijos recibidos amorosamente de Dios. De esta manera ofrecen a todos el ejemplo de un amor incansable y generoso, construyen la fraternidad de amor y son testigos y colaboradores de la fecundidad de la Madre Iglesia como sı́mbolo y participación de aquel amor con el que Cristo amó a su esposa y se entregó por ella ».6 La alegrı́a amorosa con la que nuestros padres nos acogieron y acompañaron en los primeros pasos en este mundo es como un signo y prolongación sacramental del amor benevolente de Dios del que procedemos. La experiencia de ser acogidos y amados por Dios y por nuestros padres es la base firme que favorece siempre el crecimiento y desarrollo auténtico del hombre, que tanto nos ayuda a madurar en el camino hacia la verdad y el amor, y a salir de nosotros mismos para entrar en comunión con los demás y con Dios. Para avanzar en ese camino de madurez humana, la Iglesia nos enseña a respetar y promover la maravillosa realidad del matrimonio indisoluble entre un hombre y una mujer, que es, además, el origen de la familia. Por eso, reconocer y ayudar a esta institución es uno de los mayores servicios que se pueden prestar hoy dı́a al bien común y al verdadero desarrollo de los hombres y de las sociedades, ası́ como la mejor garantı́a para asegurar la dignidad, la igualdad y la verdadera libertad de la persona humana. En este sentido, quiero destacar la importancia y el papel positivo que a favor del matrimonio y de la familia realizan las distintas asociaciones familiares eclesiales. Por eso, « deseo invitar a todos los cristianos a colaborar, cordial y valientemente con todos los hombres de buena voluntad, que viven su responsabilidad al servicio de la familia »,7 para que uniendo sus fuerzas y con una legı́tima pluralidad de iniciativas contribuyan a la promoción del verdadero bien de la familia en la sociedad actual. Volvamos por un momento a la primera lectura de esta Misa, tomada del libro de Ester. La Iglesia orante ha visto en esta humilde reina, que interce5 6 7 Jn 15, 9. Lumen gentium, 41. Familiaris consortio, 86. Acta Benedicti Pp. XVI 589 de con todo su ser por su pueblo que sufre, una prefiguración de Marı́a, que su Hijo nos ha dado a todos nosotros como Madre; una prefiguración de la Madre, que protege con su amor a la familia de Dios que peregrina en este mundo. Marı́a es la imagen ejemplar de todas las madres, de su gran misión como guardianas de la vida, de su misión de enseñar el arte de vivir, el arte de amar. La familia cristiana — padre, madre e hijos — está llamada, pues, a cumplir los objetivos señalados no como algo impuesto desde fuera, sino como un don de la gracia del sacramento del matrimonio infundida en los esposos. Si éstos permanecen abiertos al Espı́ritu y piden su ayuda, él no dejará de comunicarles el amor de Dios Padre manifestado y encarnado en Cristo. La presencia del Espı́ritu ayudará a los esposos a no perder de vista la fuente y medida de su amor y entrega, y a colaborar con él para reflejarlo y encarnarlo en todas las dimensiones de su vida. El Espı́ritu suscitará asimismo en ellos el anhelo del encuentro definitivo con Cristo en la casa de su Padre y Padre nuestro. Éste es el mensaje de esperanza que desde Valencia quiero lanzar a todas las familias del mundo. Amén. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 590 ALLOCUTIONES I In Vigilia cum familiis celebrata.* Amados hermanos y hermanas: Siento un gran gozo al participar en este encuentro de oración, en el cual se quiere celebrar con gran alegrı́a el don divino de la familia. Me siento muy cercano con la oración a todos los que han vivido recientemente el luto en esta ciudad, y con la esperanza en Cristo resucitado, que da aliento y luz aún en los momentos de mayor desgracia humana. Unidos por la misma fe en Cristo, nos hemos congregado aquı́, desde tantas partes del mundo, como una comunidad que agradece y da testimonio con júbilo de que el ser humano fue creado a imagen y semejanza de Dios para amar y que sólo se realiza plenamente a sı́ mismo cuando hace entrega sincera de sı́ a los demás. La familia es el ámbito privilegiado donde cada persona aprende a dar y recibir amor. Por eso la Iglesia manifiesta constantemente su solicitud pastoral por este espacio fundamental para la persona humana. Ası́ lo enseña en su Magisterio: « Dios, que es amor y creó al hombre por amor, lo ha llamado a amar. Creando al hombre y a la mujer, los ha llamado en el Matrimonio a una ı́ntima comunión de vida y amor entre ellos, “de manera que ya no son dos, sino una sola carne”1 ».2 Ésta es la verdad que la Iglesia proclama sin cesar al mundo. Mi querido predecesor, Juan Pablo II, decı́a que « El hombre se ha convertido en “imagen y semejanza” de Dios, no sólo a través de la propia humanidad, sino también a través de la comunión de las personas que el varón y la mujer forman desde el principio. Se convierten en imagen de Dios, no tanto en el momento de la soledad, cuanto en el momento de la comunión ».3 Por eso he confirmado la convocatoria de este V Encuentro Mundial de las Familias en España, y concretamente en Valencia, rica en sus tradiciones y orgullosa de la fe cristiana que se vive y cultiva en tantas familias. * Die 8 Iulii 2006. 1 2 3 Mt 19, 6. Catecismo de la Iglesia Católica, Compendio, 337. Catequesis, 14-XI-1979. Acta Benedicti Pp. XVI 591 La familia es una institución intermedia entre el individuo y la sociedad, y nada la puede suplir totalmente. Ella misma se apoya sobre todo en una profunda relación interpersonal entre el esposo y la esposa, sostenida por el afecto y comprensión mutua. Para ello recibe la abundante ayuda de Dios en el sacramento del matrimonio, que comporta verdadera vocación a la santidad. Ojalá que los hijos contemplen más los momentos de armonı́a y afecto de los padres, que no los de discordia o distanciamiento, pues el amor entre el padre y la madre ofrece a los hijos una gran seguridad y les enseña la belleza del amor fiel y duradero. La familia es un bien necesario para los pueblos, un fundamento indispensable para la sociedad y un gran tesoro de los esposos durante toda su vida. Es un bien insustituible para los hijos, que han de ser fruto del amor, de la donación total y generosa de los padres. Proclamar la verdad integral de la familia, fundada en el matrimonio como Iglesia doméstica y santuario de la vida, es una gran responsabilidad de todos. El padre y la madre se han dicho un « sı́ » total ante de Dios, lo cual constituye la base del sacramento que les une; asimismo, para que la relación interna de la familia sea completa, es necesario que digan también un « sı́ » de aceptación a sus hijos, a los que han engendrado o adoptado y que tienen su propia personalidad y carácter. Ası́, éstos irán creciendo en un clima de aceptación y amor, y es de desear que al alcanzar una madurez suficiente quieran dar a su vez un « sı́ » a quienes les han dado la vida. Los desafı́os de la sociedad actual, marcada por la dispersión que se genera sobre todo en el ámbito urbano, hacen necesario garantizar que las familias no estén solas. Un pequeño núcleo familiar puede encontrar obstáculos difı́ciles de superar si se encuentra aislado del resto de sus parientes y amistades. Por ello, la comunidad eclesial tiene la responsabilidad de ofrecer acompañamiento, estı́mulo y alimento espiritual que fortalezca la cohesión familiar, sobre todo en las pruebas o momentos crı́ticos. En este sentido, es muy importante la labor de las parroquias, ası́ como de las diversas asociaciones eclesiales, llamadas a colaborar como redes de apoyo y mano cercana de la Iglesia para el crecimiento de la familia en la fe. Cristo ha revelado cuál es siempre la fuente suprema de la vida para todos y, por tanto, también para la familia: « Éste es mi mandamiento: que os améis unos a otros como yo os he amado. Nadie tiene mayor amor que quien da la vida por sus amigos ».4 El amor de Dios mismo se ha derramado sobre noso4 Jn 15, 12-13. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 592 tros en el bautismo. De ahı́ que las familias están llamadas a vivir esa calidad de amor, pues el Señor es quien se hace garante de que eso sea posible para nosotros a través del amor humano, sensible, afectuoso y misericordioso como el de Cristo. Junto con la transmisión de la fe y del amor del Señor, una de las tareas más grandes de la familia es la de formar personas libres y responsables. Por ello los padres han de ir devolviendo a sus hijos la libertad, de la cual durante algún tiempo son tutores. Si éstos ven que sus padres — y en general los adultos que les rodean — viven la vida con alegrı́a y entusiasmo, incluso a pesar de las dificultades, crecerá en ellos más fácilmente ese gozo profundo de vivir que les ayudará a superar con acierto los posibles obstáculos y contrariedades que conlleva la vida humana. Además, cuando la familia no se cierra en sı́ misma, los hijos van aprendiendo que toda persona es digna de ser amada, y que hay una fraternidad fundamental universal entre todos los seres humanos. Este V Encuentro Mundial nos invita a reflexionar sobre un tema de particular importancia y que comporta una gran responsabilidad para nosotros: « La transmisión de la fe en la familia ». Lo expresa muy bien el Catecismo de la Iglesia Católica: « Como una madre que enseña a sus hijos a hablar y con ello a comprender y comunicar, la Iglesia, nuestra Madre, nos enseña el lenguaje de la fe para introducirnos en la inteligencia y la vida de fe ».5 Como se simboliza en la liturgia del bautismo, con la entrega del cirio encendido, los padres son asociados al misterio de la nueva vida como hijos de Dios, que se recibe con las aguas bautismales. Transmitir la fe a los hijos, con la ayuda de otras personas e instituciones como la parroquia, la escuela o las asociaciones católicas, es una responsabilidad que los padres no pueden olvidar, descuidar o delegar totalmente. « La familia cristiana es llamada Iglesia doméstica, porque manifiesta y realiza la naturaleza comunitaria y familiar de la Iglesia en cuanto familia de Dios. Cada miembro, según su propio papel, ejerce el sacerdocio bautismal, contribuyendo a hacer de la familia una comunidad de gracia y de oración, escuela de virtudes humanas y cristianas y lugar del primer anuncio de la fe a los hijos ».6 Y además: « Los padres, partı́cipes de la paternidad divina, son los primeros responsables de la educación de sus hijos y los primeros anunciadores de la fe. Tienen el deber de amar y de respetar a sus hijos como 5 6 N. 171. Catecismo de la Iglesia Católica, Compendio, 350. Acta Benedicti Pp. XVI 593 personas y como hijos de Dios... En especial, tienen la misión de educarlos en la fe cristiana ».7 El lenguaje de la fe se aprende en los hogares donde esta fe crece y se fortalece a través de la oración y de la práctica cristiana. En la lectura del Deuteronomio hemos escuchado la oración repetida constantemente por el pueblo elegido, la Shema Israel, y que Jesús escucharı́a y repetirı́a en su hogar de Nazaret. Él mismo la recordarı́a durante su vida pública, como nos refiere el evangelio de Marcos.8 Ésta es la fe de la Iglesia que viene del amor de Dios, por medio de vuestras familias. Vivir la integridad de esta fe, en su maravillosa novedad, es un gran regalo. Pero en los momentos en que parece que se oculta el rostro de Dios, creer es difı́cil y cuesta un gran esfuerzo. Este encuentro da nuevo aliento para seguir anunciando el Evangelio de la familia, reafirmar su vigencia e identidad basada en el matrimonio abierto al don generoso de la vida, y donde se acompaña a los hijos en su crecimiento corporal y espiritual. De este modo se contrarresta un hedonismo muy difundido, que banaliza las relaciones humanas y las vacı́a de su genuino valor y belleza. Promover los valores del matrimonio no impide gustar plenamente la felicidad que el hombre y la mujer encuentran en su amor mutuo. La fe y la ética cristiana, pues, no pretenden ahogar el amor, sino hacerlo más sano, fuerte y realmente libre. Para ello, el amor humano necesita ser purificado y madurar para ser plenamente humano y principio de una alegrı́a verdadera y duradera.9 Invito, pues, a los gobernantes y legisladores a reflexionar sobre el bien evidente que los hogares en paz y en armonı́a aseguran al hombre, a la familia, centro neurálgico de la sociedad, como recuerda la Santa Sede en la Carta de los Derechos de la Familia. El objeto de las leyes es el bien integral del hombre, la respuesta a sus necesidades y aspiraciones. Esto es una ayuda notable a la sociedad, de la cual no se puede privar y para los pueblos es una salvaguarda y una purificación. Además, la familia es una escuela de humanización del hombre, para que crezca hasta hacerse verdaderamente hombre. En este sentido, la experiencia de ser amados por los padres lleva a los hijos a tener conciencia de su dignidad de hijos. La criatura concebida ha de ser educada en la fe, amada y protegida. Los hijos, con el fundamental derecho a nacer y ser educados en la fe, tienen 7 8 9 Ibı́d., 460. Cfr Mc 12, 29. Cfr Discurso en san Juan de Letrán, 5 junio 2006. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 594 derecho a un hogar que tenga como modelo el de Nazaret y sean preservados de toda clase de insidias y amenazas. Yo soy abuelo del mundo, hemos escuchado. Deseo referirme ahora a los abuelos, tan importantes en las familias. Ellos pueden ser -y son tantas veceslos garantes del afecto y la ternura que todo ser humano necesita dar y recibir. Ellos dan a los pequeños la perspectiva del tiempo, son memoria y riqueza de las familias. Ojalá que, bajo ningún concepto, sean excluı́dos del cı́rculo familiar. Son un tesoro que no podemos arrebatarles a las nuevas generaciones, sobre todo cuando dan testimonio de fe ante la cercanı́a de la muerte. Quiero ahora recitar una parte de la oración que habéis rezado pidiendo por el buen fruto de este Encuentro Mundial de las Familias: Oh, Dios, que en la Sagrada Familia nos dejaste un modelo perfecto de vida familiar vivida en la fe y la obediencia a tu voluntad. Ayúdanos a ser ejemplo de fe y amor a tus mandamientos. Socórrenos en nuestra misión de transmitir la fe a nuestros hijos. Abre su corazón para que crezca en ellos la semilla de la fe que recibieron en el bautismo. Fortalece la fe de nuestros jóvenes, para que crezcan en el conocimiento de Jesús. Aumenta el amor y la fidelidad en todos los matrimonios, especialmente aquellos que pasan por momentos de sufrimiento o dificultad. (...) Unidos a José y Marı́a, Te lo pedimos por Jesucristo tu Hijo, nuestro Señor. Amén. II Preces habitae in Ecclesia loci v. Rhemes Saint-Georges (Vallis Augustanae).* Solo una breve parola di meditazione sulla lettura che abbiamo ascoltato. Ci colpisce nel sottofondo della situazione drammatica del Vicino Oriente la bellezza della visione illustrata dall’apostolo Paolo: 1 Cristo è la nostra pace. * Die 23 Iulii 2006. Textus hic viva voce, a Summo Pontifice est prolatus. 1 Cfr Ef 2, 13-18. Acta Benedicti Pp. XVI 595 Ha riconciliato gli uni e gli altri, ebrei e pagani, unendoli nel suo Corpo. Ha superato l’inimicizia nel suo Corpo, sulla Croce. Con la sua morte ha superato l’inimicizia e ci ha uniti tutti nella sua pace. Ci colpisce, però, ancor più della bellezza di questa visione, il contrasto con la realtà che viviamo e vediamo. E non possiamo far altro, in un primo momento, che dire al Signore: « Ma Signore, che cosa ci dice il tuo Apostolo: “Sono riconciliati?” ». Noi vediamo, in realtà, che non sono riconciliati... C’è ancora guerra tra cristiani, musulmani, ebrei; e ci sono altri che fomentano la guerra e tutto è ancora pieno di inimicizia, di violenza. Dove sta l’efficacia del tuo sacrificio? Dove è nella storia questa pace della quale ci parla il tuo Apostolo? Non possiamo noi uomini risolvere il mistero della storia, il mistero della libertà umana di dire « no » alla pace di Dio. Non possiamo risolvere tutto il mistero della relazione Dio-uomo, del suo agire e del nostro rispondere. Dobbiamo accettare il mistero. Ci sono tuttavia elementi di risposta che il Signore ci dà. Un primo elemento — questa riconciliazione del Signore, questo suo sacrificio — non è rimasto senza efficacia. C’è la grande realtà della comunione della Chiesa universale, di tutti i popoli, la rete della Comunione eucaristica, che trascende le frontiere di culture, di civiltà, di popoli, di tempi. C’è questa comunione, ci sono queste « isole di pace » nel Corpo di Cristo. Ci sono. E sono forze di pace nel mondo. Se guardiamo alla storia, possiamo vedere i grandi santi della carità che hanno creato « oasi » di questa pace di Dio nel mondo, che hanno sempre di nuovo acceso la sua luce, ed erano sempre di nuovo anche capaci di riconciliare e di creare la pace. Ci sono i martiri che hanno sofferto con Cristo, hanno dato questa testimonianza della pace, dell’amore che mette un limite alla violenza. E vedendo che la realtà della pace c’è — anche se l’altra realtà è rimasta — possiamo andare più in profondità nel messaggio di questa Lettera di san Paolo agli Efesini. Il Signore ha vinto sulla Croce. Non ha vinto con un nuovo impero, con una forza più potente delle altre e capaci di distruggerle; ha vinto non in modo umano, come noi immaginiamo, con un impero più forte dell’altro. Ha vinto con un amore capace di giungere fino alla morte. Questo è il nuovo modo di vincere di Dio: alla violenza non oppone una violenza più forte. Alla violenza oppone proprio il contrario: l’amore fino alla fine, la sua Croce. Questo è il modo umile di vincere di Dio: con il suo amore — e solo cosı̀ è possibile — mette un limite alla violenza. Questo è un modo di vincere che ci 596 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale appare molto lento, ma è il vero modo di vincere il male, di vincere la violenza e dobbiamo affidarci a questo modo divino di vincere. Affidarci vuol dire entrare attivamente in questo amore divino, partecipare a questo lavoro di pacificazione, per essere in linea con quanto il Signore dice: « Beati i pacificatori, gli operatori di pace, perché sono loro i figli di Dio ». Dobbiamo portare, per quanto possiamo, il nostro amore a tutti i sofferenti, sapendo che il Giudice del Giudizio Ultimo si identifica con i sofferenti. Quindi, quanto facciamo ai sofferenti lo facciamo al Giudice Ultimo della nostra vita. Questo è importante: che in questo momento possiamo portare questa sua vittoria al mondo, partecipando attivamente alla sua carità. Oggi in un mondo multiculturale e multireligioso, molti sono tentati di dire: « Meglio per la pace nel mondo tra le religioni, le culture, non parlare troppo delle specificità del Cristianesimo, cioè di Gesù, della Chiesa, dei Sacramenti. Accontentiamoci delle cose che possono essere più o meno comuni... ». Ma non è vero. Proprio in questo momento — nel momento di un grande abuso del nome di Dio — abbiamo bisogno del Dio che vince sulla Croce, che vince non con la violenza, ma con il suo amore. Proprio in questo momento abbiamo bisogno del Volto di Cristo, per conoscere il vero Volto di Dio e per portare cosı̀ riconciliazione e luce a questo mondo. Perciò insieme con l’amore, con il messaggio dell’amore, con tutto quanto possiamo fare per i sofferenti in questo mondo, dobbiamo portare anche la testimonianza di questo Dio, della vittoria di Dio proprio mediante la non violenza della sua Croce. Ritorniamo cosı̀ al punto di partenza. Quanto possiamo fare, è rendere la testimonianza dell’amore, la testimonianza della fede; è soprattutto elevare un grido a Dio: possiamo pregare! Siamo sicuri che il Padre nostro ascolta il grido dei suoi figli. Nella Messa, preparandoci alla santa Comunione, a ricevere il Corpo di Cristo che ci unisce, preghiamo con la Chiesa: « Liberaci, o Signore, da tutti i mali, concedi la pace ai nostri giorni ». Questa sia la nostra preghiera in questo momento: « Liberaci da tutti i mali e donaci la pace ». Non domani o dopodomani: donaci, Signore, la pace oggi! Amen. Acta Benedicti Pp. XVI 597 NUNTII I Ad Patriarcham Oecumenicum Bartholomaeum I.* Santità e caro Fratello in Cristo, non potendo essere presente di persona alla nuova, importante iniziativa per la salvaguardia del Creato che Ella ha promosso con il VI Simposio su « Religion, Science and the Environment », dedicato al Rio delle Amazzoni, affido al Signor Cardinale Roger Etchegaray l’incarico di recarLe il mio saluto cordiale. Sono grato a Vostra Santità per aver disposto che la preparazione del Simposio avvenisse in stretta collaborazione con la Conferenza Episcopale cattolica del Brasile. Parteciperà infatti al Simposio l’Arcivescovo di São Salvador da Bahia, il Signor Cardinale Gerardo Majella Agnelo, il quale non mancherà di esprimerLe riconoscenza per il sostegno che Ella offre all’impegno dell’Episcopato brasiliano in Amazzonia, e alla sua azione a favore dell’ambiente, il cui deterioramento ha profonde e gravi ripercussioni sulle popolazioni. In realtà, si rivela quanto mai importante l’opera congiunta di sensibilizzazione da parte dei cristiani di ogni Confessione per mostrare « l’intrinseco legame tra lo sviluppo, i bisogni umani e la salvaguardia della creazione ».1 Ricordo, in questo contesto, l’appoggio che Papa Giovanni Paolo II, di v.m., diede al IV Simposio dedicato al Mare Adriatico e ricordo pure la Dichiarazione comune che egli firmò insieme a Lei, venerato Fratello. Il compito di porre l’accento su un’opportuna catechesi a riguardo della creazione, per richiamare il senso ed il significato religioso della sua salvaguardia, è intimamente connesso al nostro dovere di Pastori e può avere un importante impatto sulla percezione del valore stesso della vita e sull’adeguata soluzione dei conseguenti ineludibili problemi sociali. Mi auguro vivamente, Santità, che il VI Simposio dedicato al Rio delle Amazzoni attiri ancora una volta l’attenzione dei popoli e dei governi sui problemi, le necessità e le urgenze di una regione cosı̀ provata e cosı̀ minacciata nel suo equilibrio ecologico: i suoi fiumi e le sue foreste, nella loro bellezza e nella loro imponenza, ci parlano di Dio e della sua opera grandiosa in favore dell’uomo. Questa regione immensa, dove le acque costituiscono una * Die 6 Iunii 2006. 1 Direttorio per l’Applicazione dei Principi e delle Norme sull’Ecumenismo, 1994, n. 215. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 598 fonte impareggiabile di armonia e di ricchezza, si presenta come un libro aperto nelle cui pagine si rivela il mistero della vita. Come non sentirsi sollecitati tanto come singoli quanto come comunità ad una responsabile presa di coscienza che si traduca in coerenti decisioni a tutela di un ambiente ecologicamente tanto ricco? Con questo Simposio Vostra Santità ha voluto esprimere — al di là di ogni altra considerazione, e ve ne sarebbero molte — il sostegno cristiano alle popolazioni delle zone amazzoniche, un sostegno che scaturisce, in definitiva, dalla contemplazione del Verbo eterno di Dio, artefice, modello e fine di tutte le cose. Nell’esprimerLe, Santità, vivo apprezzamento per gli intenti che La ispirano, desidero assicurarLe la mia adesione ai valori di cui il Simposio è portatore. Vedo nel nostro comune impegno un esempio di quella collaborazione che ortodossi e cattolici debbono ricercare con costanza per rispondere all’appello di una testimonianza comune. Ciò suppone che tutti i cristiani coltivino nel loro intimo quell’apertura d’animo che è dettata dalla carità ed ha la sua radice nella fede. In questo modo essi potranno insieme offrire al mondo una testimonianza credibile del loro senso di responsabilità per la tutela della creazione. Al VI Simposio dedicato al Rio delle Amazzoni partecipano personalità ed esperti appartenenti alle grandi Religioni monoteistiche. La loro presenza è importante. Vi sono obiettivi pratici e di sopravvivenza dell’uomo, che possono e debbono accomunare tutte le persone di buona volontà. Il rispetto reciproco passa anche attraverso iniziative come quella presente, poiché i temi che verranno affrontati toccano l’interesse di tutti. Occorre trovare punti comuni sui quali far convergere l’impegno di ciascuno a tutela dell’habitat che il Creatore ha predisposto per l’essere umano, nel quale ha impresso la sua immagine. La prego di trasmettere, Santità, il mio augurio più cordiale a tutti i partecipanti al Simposio, assicurandoli della mia preghiera affinché esso costituisca un passo avanti significativo nello sforzo, da tanti condiviso, per la salvaguardia di quel mondo che Dio ha creato con sapienza ed amore.2 Con Lei, Santità, scambio un abbraccio fraterno nel nome del nostro Unico Signore. Dal Vaticano, 6 Luglio 2006. BENEDICTUS PP. XVI 2 Cfr Sal 104. Acta Benedicti Pp. XVI 599 II Ad Episcopos Hispaniae.* Queridos Hermanos en el episcopado Con gozo en el corazón, doy gracias al Señor por haber podido venir a España como Papa, para participar en el Encuentro Mundial de las Familias en Valencia. Os saludo con afecto, Hermanos Obispos de este querido Paı́s, y os agradezco vuestra presencia y los muchos esfuerzos que habéis realizado en su preparación y celebración. Aprecio particularmente el gran trabajo llevado a cabo por el Señor Arzobispo de Valencia y sus Obispos Auxiliares para que este acontecimiento tan significativo para toda la Iglesia obtenga los frutos deseados, contribuyendo a dar un nuevo impulso a la familia como santuario del amor, de la vida y de la fe. En realidad, la solicitud de todos vosotros ha hecho posible que se haya creado ya un ambiente de familia entre los mismos colaboradores y participantes de las diversas partes de España. Es un aspecto prometedor ante los deseos que habéis expresado en vuestro mensaje colectivo sobre este Encuentro Mundial, y también una invitación a recibir los frutos del mismo para proseguir una incesante e incisiva pastoral familiar en vuestras diócesis, que haga entrar en cada hogar el mensaje evangélico, que fortalece y da nuevas dimensiones al amor, ayudando ası́ a superar las dificultades que encuentra en su camino. Sabéis que sigo de cerca y con mucho interés los acontecimientos de la Iglesia en vuestro Paı́s, de profunda raigambre cristiana y que tanto ha aportado y está llamada a aportar al testimonio de la fe y a su difusión en otras muchas partes del mundo. Mantened vivo y vigoroso este espı́ritu, que ha acompañado la vida de los españoles en su historia, para que siga nutriendo y dando vitalidad al alma de vuestro pueblo. Conozco y aliento el impulso que estáis dando a la acción pastoral, en un tiempo de rápida secularización, que a veces afecta incluso a la vida interna de las comunidades cristianas. Seguid, pues, proclamando sin desánimo que prescindir de Dios, actuar como si no existiera o relegar la fe al ámbito meramente privado, socava la verdad del hombre e hipoteca el futuro de la cultura y de la * Die 8 Iulii 2006. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 600 sociedad. Por el contrario, dirigir la mirada al Dios vivo, garante de nuestra libertad y de la verdad, es una premisa para llegar a una humanidad nueva. El mundo necesita hoy de modo particular que se anuncie y se dé testimonio de Dios que es amor y, por tanto, la única luz que, en el fondo, ilumina la oscuridad del mundo y nos da la fuerza para vivir y actuar.1 En momentos o situaciones difı́ciles, recordad aquellas palabras de la Carta a los Hebreos: « corramos en la carrera que nos toca, sin retirarnos, fijos los ojos en el que inició y completa nuestra fe: Jesús, que, renunciando al gozo inmediato, soportó la cruz, sin miedo a la ignominia [...], y no os canséis ni perdáis el ánimo ».2 Proclamad que Jesús es « el Cristo, el Hijo de Dios vivo »,3 « el que tiene palabras de vida eterna »,4 y no os canséis de dar razón de vuestra esperanza.5 Movidos por vuestra solicitud pastoral y el espı́ritu de plena comunión en el anuncio del Evangelio, habéis orientado la conciencia cristiana de vuestros fieles sobre diversos aspectos de la realidad ante la cual se encuentran y que en ocasiones perturban la vida eclesial y la fe de los sencillos. Ası́ mismo, habéis puesto la Eucaristı́a como tema central de vuestro Plan de Pastoral, con el fin de « revitalizar la vida cristiana desde su mismo corazón, pues adentrándonos en el misterio eucarı́stico entramos en el corazón de Dios ».6 Ciertamente, en la Eucaristı́a se realiza « el acto central de transformación capaz de renovar verdaderamente el mundo ».7 Hermanos en el episcopado, os exhorto encarecidamente a mantener y acrecentar vuestra comunión fraterna, testimonio y ejemplo de la comunión eclesial que ha de reinar en todo el pueblo fiel que se os ha confiado. Ruego por vosotros, ruego por España. Os pido que oréis por mı́ y por toda la Iglesia. Invoco a la Santı́sima Virgen Marı́a, tan venerada en vuestras tierras, para que os ampare y acompañe en vuestro ministerio pastoral, a la vez que os imparto con gran afecto la Bendición Apostólica. Valencia, 8 de julio de 2006. BENEDICTUS PP. XVI 1 2 3 4 5 6 7 Cfr Deus caritas est, 39. 12, 1-3. Mt 16, 16. Cfr Jn 6, 68. Cfr 1 P 3, 15. N. 5. Homilı́a en Marienfeld, Colonia, 21 agosto 2005. Congregatio pro Episcopis 601 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO PRO EPISCOPIS SOACHAËNSIS ET FONTIBONENSIS de finium mutatione DECRETUM Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit et Episcopi munera sua efficaciter explere valeant, valde conveniens visum est ut circumscriptionum ecclesiasticarum Soachaënsis atque Fontibonensis fines aliquantulum immutarentur. Quapropter Congregatio pro Episcopis, auditis Episcopis dioecesanis quorum interest, praehabito consensu Conferentiae Episcoporum Columbiae et favorabili voto Exc.mi P.D. Beniamini Stella, Archiepiscopi titularis Midilensis et in Republica Columbiana Apostolici Nuntii, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Benedicto, Divina Providentia PP. XVI, tributarum, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, a dioecesi Soachaënsi separat territoria quae ad orientem viae vulgo nuncupatae « Primero de mayo » a flumine « Bogotá » ad viam vulgo nominatam « Agoberto Mejı́a » exstant, eaque dioecesi Fontibonensi adnectit, mutatis, hac ratione, utriusque circumscriptionis ecclesiasticae limitibus. Mandat insuper ut documenta et acta praefata territoria respicientia, a curia Soachaënsi ad curiam Fontibonensem tradantur. Ad clerum quod attinet statuit, ut simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti in cuius territorio ecclesiasticum officium detinent; ceteri autem sacerdotes, clerici seminariique tirones circumscriptioni illi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habeant domicilium. 602 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Intra annum unum ab huius Decreti exsecutione, uniuscuiusque dioecesis Ordinario fas est, in singulis casibus et iusta de causa, rationibus perpensis cum sacerdote vel clerico, quorum interest, atque collatis consiliis cum Ordinario dioecesis ad quam, aliter de eius incardinatione ad normam iuris disponere. Ad haec perficienda Congregatio pro Episcopis deputat Exc.mum P.D. Beniaminum Stella, in Republica Columbiana Apostolicum Nuntium, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem, cum primum fas erit, authentı̀cum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 17 mensis Iunii anno 2006. e Ioannes Baptista card. Re Praefectus e Franciscus Monterisi a Secretis L. e S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 643/06 Congregatio pro Episcopis 603 LIMONENSIS ET CARTHAGINENSIS IN COSTA RICA de finium mutatione DECRETUM Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit et Episcopi munera sua efficaciter explere valeant, valde conveniens visum est ut circumscriptionum ecclesiasticarum Limonensis atque Carthaginensis in Costa Rica fines aliquantulum immutarentur. Quapropter Congregatio pro Episcopis, auditis Episcopis dioecesanis quorum interest, praehabito favorabili voto Exc.mi P.D. Osvaldi Padilla, Archiepiscopi titularis Piensis et in Republica Costaricensi Apostolici Nuntii, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Benedicto, Divina Providentia PP. XVI, tributarum, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, a dioecesi Limonensi separat territorium paroeciae vulgo nuncupatae « San Antonio en Turrialba », idque dioecesi Carthaginensi in Costa Rica adnectit, mutatis, hac ratione, utriusque circumscriptionis ecclesiasticae limitibus. Mandat insuper ut documenta et acta praefatam paroeciam respicientia, a curia Limonensi ad curiam Carthaginensem in Costa Rica tradantur. Ad haec perficienda Congregatio pro Episcopis deputat Exc.mum P.D. Osvaldum Padilla, in Republica Costaricensi Apostolicum Nuntium, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 28 mensis Iunii anno 2006. e Ioannes Baptista card. Re Praefectus e Franciscus Monterisi a Secretis L. e S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 676/06 604 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Benedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 8 Iulii 2006. — Praelaturae Territoriali Moyobambensi, Episcopum Coadiutorem, R.D. Raphaelem Escudero López-Brea, e clero archidioecesis Toletanae, hactenus Vicarium Generalem et Curionem paroeciae vulgo Cathedralis eiusdem Praelaturae. die 10 Iulii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Cissensi R.D. Ioannes Francus Gardin, O.F.M.Conv., quem constituit Congregationis pro Institutis vitae consecratae et Societatibus vitae apostolicae Secretarium et archiepiscopali dignitate ornavit. die 11 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Girardotanensi, Exc.mum P.D. Gunsalvum Restrepo Restrepo, hactenus Episcopum titularem Munatianensem et Auxiliarem archidioecesis Caliensis. — Metropolitanae Ecclesiae Piurensi Exc.mum P.D. Iosephum Antonium Eguren Anselmi, S.V.C., hactenus Episcopum titularem Castelloripensem et Auxiliarem archidioecesis Limanae. — Cathedrali Ecclesiae Arequipensi, Episcopum Coadiutorem, Exc.mum P.D. Xaverium Augustum Del Rı́o Alba, hactenus Episcopum titularem Phelbesianum et Auxiliarem Callaensem. — Metropolitanae Ecclesiae Tolosanae Exc.mum P.D. Robertum Le Gall, O.S.B., hactenus Episcopum Mimatensem. die 12 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Palmiriensi Indorum Exc.mum P.D. Dulcenium Fontes de Matos, hactenus Episcopum titularem Cozylensem et Auxiliarem archidioecesis Aracaiuensis. die 15 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Vigilantis-Sancti Caroli Zuliensi, Exc.mum P.D. Iosephum Aloisium Azuaje Ayala, hactenus Episcopum titularem Italicensem et Auxiliarem archidioecesis Barquisimetensis. die 17 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Onubensi, Exc.mum P.D. Iosephum Vilaplana Blasco, hactenus Episcopum Santanderiensem. Congregatio pro Episcopis 605 die 26 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Bonfimensi R.D. Franciscum Canindé Palhano, e clero archidioecesis Natalensis, hactenus Curionem paroeciae Sancti Alfonsi Mariae de Liguori in urbe Natalensi. — Cathedrali Ecclesiae Caraguatatubensi R.D. Antonium Carolum Altieri, S.D.B., hactenus Moderatorem Presbyterorum e Societate S. Francisci Salesii apud Pontificiam Studiorum Universitatem Salesianam. die 2 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Paranaguensi R.D. Ioannem Alves dos Santos, O.F.M.Cap., hactenus Sancti Pauli in Brasilia Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum Superiorem Provincialem. 606 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ACTA IOANNIS PAULI PP. II LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Servo Dei Petro Tarrés i Claret Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Sic luceat lux vestra coram hominibus, ut videant vestra bona opera et glorificent Patrem vestrum, qui in caelis est » (Mt 5, 16). Venerabilis Servus Dei Petrus Tarrés i Claret in terrestris suae exsistentiae cursu lumen Christi diffudit exemplo vitae operumque misericordiae, quae adimplevit omnino Deo deditus et proximo. Etenim, medici munus exercens egenioribus prospexit infirmis, persuasus infirmum imaginem esse Christi patientis. Sive miles in catholicis associationibus sive presbyter in suo ministerio alacriter adlaboravit pro Dei gloria animarumque salute. Hic fidelis Servus Christi Minorissae in Hispania natus est e parenitibus operariis die xxx mensis Maii anno mcmv. Facultati Medicinae nomen dedit apud Studiorum Universitatem Barcinonensem, censebat enim medicum munus aptiorem esse modum dolentes homines iuvandi, ita ut assereret: Medicina peridoneum est instrumentum ad Deo serviendum in corporibus et animabus proximorum nostrorum. Interea ferventer partes habuit operum Actionis Catholicae, cuius exstitit aestimatus moderator, qui pariter summa cum deditione ministerium implevit intra Foederationem Christianae Iuventutis Cataloniensis. Mense Decembri anno mcmxxvii, de spiritualis moderatoris sui consensu, privatum castitatis votum emisit. Tantummodo tres et viginti annos natus Doctoris titulo est exornatus et Barcinone Studium medicum aperuit. Intestino in patria bello saeviente, fortitudinem ex oratione attigit ad difficultates et pericula oppetenda. Ingredi coactus uti medicus in exercitum reipublicae, ulla absque haesitatione se professus est ad Ecclesiam Catholicam pertinere, de quo caritatis praebuit testificationes in vulneratis curandis. Acta Ioannis Pauli Pp. II 607 Deinde vocationem confirmavit ad sacerdotium et, bello vix composito, Seminarium Barcinonense ingressus est. Die xxx mensis Maii anno mcmxlii sacro presbyteratus ordine est insignitus. Cooperator nominatus curionis paroeciae Sancti Stephani « Sesrovires », per diversa apostolica opera ultra annum Dei populo inserviit. Licentiae titulo honestatus in theologia apud Pontificiam Studiorum Universitatem Salmanticensem, spiritualem praestitit operam inter varias religiosas communitates; insuper in formationem iuventutis Actionis Catholicae incubuit. Barcinone apud Catholicam Scholam Doctrinae Socialis consiliarius quoque exstitit ac praeceptor; cappellanus valetudinarii « La Magdalena »; moderator Secretariatus Beneficentiae, similis hodiernae institutioni quae appellatur « Caritas Dioecesana »; tandem consiliarius apud diversas associationes apostolicas et confessarius in seminario. Cum in re medica expertus esset, peculiarem curam adhibere perrexit de infirmis, atque pro iisdem ad structuras condendas easque roborandas contulit. Multiplicem exercuit apostolicam actionem artissime cum Domino coniunctus, quem super omnia dilexit. Fidelis erga propositum suum sanctitatem assequendi, quod pridie ordinationem sacerdotalem inierat, iter ad evangelicam perfectionem perseveranter percurrit, sacerdotales christianasque virtutes exercendo. Verbo, exemplo vitae et scriptis, iuvenes et fideles suae pastorali curae creditos per Christi vias duxit. Fidei, caritatis et spei virtutes est testificatus. Spirituale nutrimentum invenit in liturgia et in oratione. Eucharistiam praedilexit; immo, priusquam presbyter constitueretur, cotidie participabat Eucharisticum Sacrificium, et, post receptam communionem, ita fervore aestuabat, ut vocationem suscitaret cuiusdam iuvenis qui eum intuebatur. Cultu prosequebatur beatissimam Virginem, cui iam quattuordecim annos natus se devoverat, sub cuius praesidium tempore tribulationis confugebat et in suis contionibus saepe de Ipsa loquebatur. Aestimatus consiliarius fuit iuvenum et prudens moderator spiritualis. A terrenis facultatibus alienus, exiguas suas opes pauperibus distribuebat. Magnopere nisus est ut iniustitiae condiciones aboleret secundum socialia Ecclesiae praecepta. Difficultates et contumelias spirituali sustinuit fortitudine. Humilitatem excoluit, oboedientiam et castitatem; quarum virtutum momentum et venustatem scriptis contionibusque docuit. Mense Maio anno mcml certior factus de gravi tumoris forma, serene dolores pertulit, spe roboratus Dominum assequendi, qui eum ad Se vocavit eodem anno die xxxi mensis Augusti. 608 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Ob diffusam sanctitatis famam, anno mcmlxxxii incohata est Causa per Processum Cognitionalem. Omnibus servatis de iure servandis, Nobis coram die xxii mensis Iunii anno mmiv tam super heroicis virtutibus quam super miraculo decreta prodierunt. Quocirca statuimus ut ritus beatificationis Lauretana in urbe perageretur die v sequentis mensis Septembris. Hodie igitur Laureti intra Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: « Noi, accogliendo il desiderio dei Nostri Fratelli Lluı́s Martı́nez Sistach, Arcivescovo di Barcelona, Mariano de Nicolò, Vescovo di Rimini, e Cataldo Naro, Arcivescovo di Monreale, e di molti altri Fratelli nell’Episcopato e di molti fedeli, dopo aver avuto il parere della Congregazione delle Cause dei Santi, con la Nostra Autorità Apostolica concediamo che i Venerabili Servi di Dio Pere Tarrés i Claret, Alberto Marvelli e Pina Suriano d’ora in poi siano chiamati Beati, e che si possa celebrare la loro festa nei luoghi e secondo le regole stabilite dal diritto, ogni anno: il 30 maggio per Pere Tarrés i Claret, il 5 ottobre per Alberto Marvelli e il 19 maggio per Pina Suriano. Nel nome del Padre e del Figlio e dello Spirito Santo ». Praeclarus hic vir actuosae sanctitatis testificationes christifidelibus universis tribuit ac, totam vitam Domino Deo addicens, perquam studiose omnibus inserviit. Dum tantam eius pro Domini amore navitatem simulque eximias virtutes laudibus extulimus, omnes christifideles ad praestabile eius exemplum imitandum sumus hortati et Nos primi cum omnibus adstantibus eum venerati sumus et caeleste super universam Catholicam Ecclesiam invocavimus patrocinium. Quae autem hisce decrevimus Litteris, nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis quibusvis rebus neutiquam obsistentibus. Datum Laureti, sub anulo Piscatoris, die v mensis Septembris, anno Domini mmiv, Pontificatus Nostri vicesimo sexto. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 565.781 Acta Ioannis Pauli Pp. II 609 II Venerabili Servo Dei Alberto Marvelli Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Omne, quodcumque facitis in verbo aut in opere, omnia in nomine Domini Iesu gratias agentes Deo Patri per ipsum » (Col 3, 17). Dominus Iesus principem tenuit locum in vita Venerabilis Servi Dei Alberti Marvelli, qui in diario spiritali ita scripsit: « Iesus sua me circumdedit gratia. Nonnisi Eum contemplor, nonnisi Eum cogito ». Cum Christo coniunctus, hic iuvenis laicus, Ecclesiae Ariminensis filius et Actionis Catholicae magnanimus fautor, fideli laetoque animo munera baptismatis explevit ac totam suam brevem vitam, nempe xxviii aetatis annos, uti donum amoris pro fratrum bono a Iesu datum esse intellexit. Ipse Ferrariae natus est die xxi mensis Martii anno mcmxviii parentibus bona fortuna instructis solidaque catholica institutione. Anno mcmxxx una cum familia Ariminum transmigravit, ubi sub fidei lumine crevit, participans Oratorium Salesianum atque ingrediens Actionem Catholicam, in qua brevi prima fecit apostolatus opera atque varia obiit munera. Delegatus dioecesanus fuit studentium coetus ac deinde praepositus catholicis laurea praeditis. Anno mcmxli Bononiae lauream adeptus est in disciplina machinali, deinde nonnullos per menses operam navavit in autoraedarum officina quae appellatur « Fiat » in urbe Taurinensi. Eodem anno ad militiam vocatus est, quam primum Tergesti et postea Tarvisii gessit. Ubique fidem suam testatus est assiduumque explicavit apostolatum inter milites. Participavit omnes vices dramaticas urbis suae Ariminensis bello vastatae, cunctis viribus suis intentus ut suorum concivium angustias allevaret. Succurit eis qui pyrobolis vulnerabantur, adiuvit pauperes, impedivit ne plurimi iuvenes deportarentur in Germaniam. Post bellum eodem fervore operae, non minus arduae, materiali et morali se dedit urbem suam restaurandi. Constitutus est moderator Officii Habitationum, assessor communalis pro operibus publicis, doctor machinarius Civilis Fabricae, sodalis exsecutivae factionis politicae Democratiae Christianae. Anno mcmxlv ingressus est Societatem Operariorum a Gethsemani, cuius partem dioecesanam instituit Arimini. Varia promovit incepta caritatis et assistentiae socialis; uti sodalis Conferentiae Sancti Vincentii de Paul pauperes 610 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale peculiariter praeoptavit et exheredes, pro quibus instituit « Pauperis Mensam », quibusque dominica die, eo ipso ministrante, prandium offerebatur. Amor et curiositas erga Actionem Catholicam propulerunt eum ad curandam sui ipsius suorumque sociorum christianam formationem. Ideo interfuit conventibus, campis scholasticis, congressibus nationalibus, unde novum attinxit fervorem. In vita cotidiana triplex ad rem perduxit munus Associationis: orationem scilicet, actionem et ministerium, coniungens plenam operibus deditionem cum intensa vita interiore, quam aluit sacramentis, precibus et amore erga Dominum, Ecclesiam et animas. Vim hausit ex caritate, ac praecipue ex ardenti devotione erga Eucharistiam, quae fons est et culmen communionis cum Deo et missionis Ecclesiae. Bello mundiali vix composito, singularia ob adiuncta in quibus Italia versabatur, sese dedit politicae actuositati quae christianis inspirabatur principiis. Candidatus Democratiae Christianae pro electione primae administrationis communalis Arimini, cum ad ultimum comitium se conferret, die v mensis Octobris anno mcmxlvi militari autoraeda illisus est et paulo post animam Domino exhalavit. Ob diffusam et crescentem sanctitatis famam Episcopus Ariminensis Causam beatificationis et canonizationis incohavit. Omnibus de iure expletis, die xxii mensis Martii anno mcmlxxxvi declaravimus eum virtutes theologales, cardinales iisque adnexas heroum gradu exercuisse. Die quidem vii mensis Iulii anno mmiii coram Nobis promulgatum est decretum super miraculo intercessioni Servi Dei adscripto. Deinde decrevimus ut ritus beatificationis Laureti die v mensis Septembris huius anni mmiv celebraretur. Hodie igitur Laureti, intra Missarum sollemnia, hanc protulimus formulam: « Noi, accogliendo il desiderio dei Nostri Fratelli Lluı́s Martı́nez Sistach, Arcivescovo di Barcelona, Mariano De Nicolò, Vescovo di Rimini, e Cataldo Naro, Arcivescovo di Monreale, e di molti altri Fratelli nell’Episcopato e di molti fedeli, dopo aver avuto il parere della Congregazione delle Cause dei Santi, con la Nostra Autorità Apostolica concediamo che i Venerabili Servi di Dio Pere Tarrés i Claret, Alberto Marvelli e Pina Suriano d’ora in poi siano chiamati Beati, e che si possa celebrare la loro festa nei luoghi e secondo le regole stabilite dal diritto, ogni anno: il 30 maggio per Pere Tarrés i Claret, il 5 ottobre per Alberto Marvelli e il 19 maggio per Pina Suriano. Nel nome del Padre e del Figlio e dello Spirito Santo ». Persuasum habentes nostris praecipue in rerum adiunctis, laudabilem hunc Beatum insignes pietatis, sanae doctrinae operumque bonorum suo tempore dedisse testificationes, Nos Ipsi, gratiarum actionibus benignissi- Acta Ioannis Pauli Pp. II 611 mo Domino redditis, hunc novum caelitem laudibus honestavimus ac primi venerati sumus caeleste eiusdem invocantes patrocinium, eumque tam christifidelibus quam universae hodiernae societati libentes proposuimus imitandum. Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus quibuslibet non obsistentibus. Datum Laureti, sub anulo Piscatoris, die v mensis Septembris, anno mmiv, Pontificatus Nostri sexto et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 565.780 III Venerabili Servae Dei Iosephae Suriano Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Te diligere cupio patiendo, pati cupio cantando ». Haec verba, a Venerabili Serva Dei Iosepha Suriano in diario spiritali scripta cum aetatem ageret circiter xviii annorum, patefaciunt oblationem sui ipsius Divino Redemptori, quem ardenter diligebat cuique suas offerebat passiones ad hominum peccata reparanda atque frugifera apostolatus opera, explenda in contemplatione, in communione cum Deo et fratribus inque ferventi adhaesione Actioni Catholicae. Haec Ecclesiae filia nata est in loco Partinico, archidioecesis Montis Regalis, die xviii mensis Februarii anno mcmxv ex agricolarum familia. Asylum frequentabat apud Sorores Colleginas Sacrae Familiae ac postea ludum litterarium publicum. Septem annos nata ingressa est Actionem Catholicam, in 612 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale qua mansit usque ad mortem. Anno mcmxxxii votum castitatis emisit in manus sui moderatoris spiritus et primi parochi Antonini Cataldo necnon Deo sese obtulit pro animarum salute ac praecipue pro sanctificatione sacerdotum. Deinde proposito adhaesit constituendae communitatis instar instituti saecularis quae appellabatur « Societas Sacri Cordis », quod tamen propositum evanuit postquam parochus Cataldo quem diximus Partinico abiit. Apud novam paroeciam Beatae Virginis Mariae a Rosario una cum parocho Andrea Soresi sociam dedit operam instituendae Actioni Catholicae, cuius a secretis fuit annis mcmxxxix-mcmxlv ac deinde Iuventutis femininae praesidis munere functa est annis mcmxlv-mcmxlviii post instantem iuvenum postulationem. Institutioni « beniaminarum » atque « aspirantium » incumbebat, recessus spiritales apparabat pro sodalibus Iuventutis femininae. In paroecia catechesim quoque tradebat sponsis atque regebat Piam Societatem Filiarum Mariae, quam ipsa instituerat. Omnia haec opera zelo explebat, varias oppetens difficultates. Mense Februario anno mcmxl, se vocatam putans ad vitam consecratam, Institutum Filiarum Sanctae Annae ingressa est Panormi, sed octo post dies domum repetere debuit propter quaedam incommoda cordis. Alias religiosas communitates ingredi conata est, sed non valuit ob suae valetudinis condiciones. Suum tamen studium ad sanctitatem implevit cum laetitia et perseverantia laicalem gerens vocationem, in Dei voluntate plane accipienda inque fidelitate propositis Actionis Catholicae servanda. Omnes aedificavit christianas exercens virtutes. Nam sua in familia, inter amicas et puellas, quas ipsa spiritu est moderata, validum testimonium praebuit fidei, quam aluit liturgia, precibus, devotione erga Eucharistiam, Sacrum Cor Iesu et Virginem Mariam, lectione et meditatione Sacrarum Litterarum, textuum theologiae, catechismi et Ecclesiae documentorum. Sese fidenter credidit Deo, qui unus est fons veri perennisque gaudii. Peccatum vitavit seduloque operata est pro errantium conversione. Sereno animo infirmitates et angustias sustinuit, cum spe viva praestolans laetitiam sine fine. Magnam ostendit caritatem erga suos necessarios omnesque quibus in apostolatu occurrebat. Consiliaria fuit prudens sapiensque puellarum Actionis Catholicae atque Filiarum Mariae; cum omnibus illis solidam iniit amicitiam, nisam communi proposito simul laborandi pro Regni Dei diffusione. Aequo animo operata est cunctis in rerum adiunctis. Sobria fuit et austera, ab omni terrestri bono et honore seiuncta. Prompte Cruci Christi adhaesit, patienter perferens cardio- Acta Ioannis Pauli Pp. II 613 pathiam quae ante tempus eam ad mortem detulit nempe die xix mensis Maii anno mcml. Ob diffusam sanctitatis famam anno mcmlxx Archiepiscopus Montis Regalis Processum Ordinarium Informativum incohavit. Expletis iure statutis, die xviii mensis Februarii anno mcmlxxxix declaravimus Servam Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas heroum gradu exercuisse. Die xxii mensis Iunii anno mmiv coram Nobis promulgatum est decretum super miraculo intercessioni Servae Dei adscripto. Deinde decrevimus ut ritus beatificationis Laureti die v mensis Septembris eiusdem anni celebraretur. Hodie igitur Laureti, intra Missarum sollemnia, hanc protulimus formulam: « Noi, accogliendo il desiderio dei Nostri Fratelli Lluı́s Martı́nez Sistach, Arcivescovo di Barcelona, Mariano De Nicolò, Vescovo di Rimini, e Cataldo Naro, Arcivescovo di Monreale, e di molti altri Fratelli nell’Episcopato e dı̀ molti fedeli, dopo aver avuto il parere della Congregazione delle Cause dei Santi, con la Nostra Autorità Apostolica concediamo che i Venerabili Servi di Dio Pere Tarrés i Claret, Alberto Marvelli e Pina Suriano d’ora in poi siano chiamati Beati, e che si possa celebrare la loro festa nei luoghi e secondo le regole stabilite dal diritto, ogni anno: il 30 maggio per Pere Tarrés i Claret, il 5 ottobre per Alberto Marvelli e il 19 maggio per Pina Suriano. Nel nome del Padre e del Figlio e dello Spirito Santo ». Deinde Nos Ipsi, de novorum caelitum virtutibus instituentes sermonem, beatam Iosepham Suriano libentes venerati sumus eiusque exemplar iuvenibus nostrae aetatis enixe proposuimus imitandum. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus quibuslibet non obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die v mensis Septembris, anno mmiv, Pontificatus Nostri sexto et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 565.224 614 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale IV Venerabili Dei Servo Iosepho Mariae Cassant Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Cum iam missam celebrare non potero, Iesu Cor de hac vita me dimittere poterit, quoniam nullam habebo terrae adhaesionem ». Sui quidem fidelis servi Iosephi Mariae Cassant propositum exsequi constituit Dominus: ipse tuberculosi correptus, xxv annos natus, octo post presbyteralis ordinationis menses hoc de mundo discessit. Is in oppido Casseneuil-sur-Lot, in meridiana Francogallia, die vi mensis Martii anno mdccclxxviii ortus est. Eucharistiae amore captus, precationi deditus, inde a pueritia sacerdotium affectabat. Obsequenter vitam monasticam complectendi consilio sui parochi stetit atque adulescens sedecim annorum, die v mensis Decembris anno mdcccxciv Trappam Sanctae Mariae de Deserto, intra Tolosanae Sedis fines, est ingressus, commodum reperiens claustri silentium et precationem. Imbecilla fruebatur valetudine, ingenii ususque haud pollebat facultatibus, sed communi sensu, firma voluntate, innocentiae decore, affatim exornabatur. Cum in coenobium adulescentem reciperet et in eo amandi donandique magnam facultatem reperiret Magister, eiusdem animum confirmavit: « Confide, te equidem ad Iesum amandum iuvabo ». Eum in semita Cordis Christi direxit, eucharisticum adulescentis studium augens, qui vicissim fidenter simpliciterque sivit se doceri et regi, cor aperiens atque cunctis in difficultatibus pacem reperiens et laetitiam. Monasticae ascesis salebrosum iter, quod ad cordis puritatem ac Dei voluntatem penitus exsequendam ducit, dulcius expeditiusque per eius docilitatem factum est. Iosephus simpliciter sincereque se commisit communitati et moderantibus Superioribus. Cum vera amicitia cum spiritali Moderatore se Iosephus Maria coniungeret, id adulescentem iuvit, ut Deum ac se ipsum cognosceret: didicit nempe se penitus Iesu Amori, eius Veritati, eius Viae, eius Vitae dicare. « Omnia Iesu per Mariam »: haec fuit adulescentis sententia, qui singulos diei actus monachi maxima cum largitate complebat, ut Iesu per Mariam satisfaceret, se servum usque considerans inutilem. Die xxiv mensis Maii anno mcm apud Sanctam Mariam de Deserto sollemnia vota nuncupavit. Cum ad sacerdotium constanter vellet accedere, Supe- Acta Ioannis Pauli Pp. II 615 riores effecerunt ut theologicae disciplinae operam daret; sed cum memoria careret, studia haec impervia facta sunt, quae res probra animique desponsionem procuravit. Per constans studium maximaque sacrificia satis suam mentem intellectumque erudivit atque iam valde infirmatus die xii mensis Octobris anno mcmii sacerdotalem ordinationem recepit. Nihil quod ad mundi gloriam pertineret, scilicet eximium ingenium, praestantiam corporis, manuum facultates, habebat Iosephus Maria Cassant. Pauper erat ac se, ut erat, humiliter accipiebat. Sanctitate eminuit eo quod Amori se totum addixit, suos praeter limites, immo propter eos: « Iesu Cor thronus est misericordiae, ubi miseri melius suscipiuntur ». Cum sciret non debilibus suis viribus, sed vigore ex Iesu Corde oriente se inniti, Moderator spiritalis concessit ut peculiare votum nuncuparet adulescens, quod eius fiduciam confirmavit, eius animi elationem demissionemque temperavit eumque in Amore firmum reddidit: votum fuit numquam demittendi animum, cui semper fı̀delis Iosephus fuit: « Iesu, in tuo Corde fac ut sim firmus ac tua in bonitate fiducia in me semper maneat! ». Fratribus dilectus, semper contentus laetusque, monachus hic firmitatem ac felicitatem personaliter alteque Iesu Cor conveniendo repperit, cum simpliciter sed firmiter constanterque suam voluntatem in Eum duceret a quo amabatur quemque vicissim toto corde amabat. Morbus progrediebatur inexorabilis isque hunc monachum cruciabat, quem pacate tranquilleque ille tolerabat. Orabat ipse ut « mori serene ideoque magis magisque sociari cum Iesu Corde posset ». Crebro Iesu bonitatem in Reconciliationis sacramento et cum Missam celebrare iam non posset in sacra Eucharistia reperiebat. Suae brevis vitae cursum die xvii mensis Iunii anno mcmiii complevit. Novem vitae monasticae annos exegit, precationi, sui deditioni, humilitati, servitio, fraternae dilectioni dicatos. Perstante sanctitatis fama, processus Ordinarius in Curia ecclesiastica Tolosana, annis mcmxxxvi-mcmxxxvii constituitur et Processus Apostolicus annis mcmlx-mcmlxiii actus est. Omnibus iure statutis perfectis rebus Nobis coram Decretum de virtutibus heroum in modum exercitis die ix mensis Iunii anno mcmlxxxiv, Decretum vero de miraculo die vii mensis Iulii anno mmiii, prodiit. Statuimus igitur ut beatifı̀cationis ritus Romae die iii mensis Octobris anno mmiv celebraretur. Hodie igitur, in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, inter Missarum sollemnia hanc pronuntiavimus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Christophori Lagleize, Episcopi Valentinensis, Aemilii 616 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Marcus, Archiepiscopi Tolosani, Renardi Lettmann, Episcopi Monasteriensis, Hectoris Rubén Aguer, Archiepiscopi Platensis, et Theodori de Faria, Episcopi Funchalensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Petrus Vigne, Iosephus Maria Cassant, Anna Catharina Emmerick, Maria Ludovica De Angelis et Carolus e Domo Austriae Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Petri Vigne die octava Iulii, Iosephi Mariae Cassant die decima septima Iunii, Annae Catharinae Emmerick die nona Februarii, Mariae Ludovicae De Angelis die vicesima quinta Februarii, et Caroli e Domo Austriae die vicesima prima Octobris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Deinde, gratiis benignissimo Domino redditis, hunc beatum venerati sumus eumque omnibus adstantibus proposuimus imitandum. Quod autem his sermonibus decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus plane valere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iii mensis Octobris, anno mmiv, Pontificatus Nostri sexto et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 570.090 Acta Ioannis Pauli Pp. II 617 V Venerabili Dei Servo Petro Vigne Beatorum caelitum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Sanctissimum Sacramentum arbor est ex qua fructus obveniunt, qui ad spiritualem vitam gerendam nos concitant ». Hisce verbis presbyter Petrus Vigne eximiam suam significavit fidem in Eucharistiam, ex qua fortitudinem attingere potuit ut montem sanctitatis ascenderet, et pastoralem caritatem ut ad Dei Regnum aedificandum ope apostolatus efficaciter conferret. Etenim Eucharistia « in qua totum bonum spirituale Ecclesiae continetur, ipse scilicet Christus » fuit illi « fons et culmen totius evangelizationis » (Conc. Oecum. Vat. II, Presbyterorum Ordinis, 5). Hic fervens Dei Servus die xx mensis Augusti anno mdclxx natus est in Gallico oppido vulgo Privas, dioecesis Vivariensis. Brevi tempore perspicere potuit Iesum Christum, qui homines dilexit « factus oboediens usque ad mortem, mortem autem crucis » (Philp 2, 8), per Eucharistiam nobis se tradere pergere. Illo ex tempore Iesus potissimum tenuit locum in vita et propositis eius. Presbyter ordinatus die xviii mensis Septembris anno mdcxciv, sacrum exercuit ministerium uti vicarius fidelium loci Saint-Agrère, ac deinde, quo effı̀cacius Christo et Ecclesiae serviret, Congregationem Missionis amplexus est religiosam emittens professionem anno mdccii. Una cum suis sodalibus vires insumpsit Evangelium nuntians diversis in locis, praesertim apud pauperiores et magis derelictas regiones. Anno mdccvi, sua sponte ac de superiorum consensu, ad clerum dioecesanum reversus est quo in pauperes evangelizandos et in catholicam tuendam fidem, haeresi infestatam, promptiore apertioreque animo incumberet. Licentiam obtinens sui Episcopi missionarius esse voluit itinerans, animarum saluti omnino deditus. Ut posset praedicare, confessiones audire, hortari et suadere, suam regionem pedibus saepe percurrit, onera fere semper oppetens et incommoda, ad dissitos quoque vicos perveniens atque aegritudines corporis hominumque simultates cohibens. Itinera suscipiens parvum secum ferebat confessionale ut ubique Reconciliationis sacramentum administrare posset. Libros scripsit et sacra cantica composuit. Cultum erga Christi passionem promovit et pluribus in locis Viam Crucis erexit. In loco vulgo Boucieu-le-Roi, ubi degebat, amplum Calvariae monumentum exstruxit et magnam Viam Crucis, quae facta sunt sive locus pere- 618 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale grinantium sive centrum evangelizationis. Nonnullis suffultus mulieribus, quae in spirituali peregrinorum famulatu comitabantur eum, anno mdccxv condidit Sorores Religiosas Sanctissimi Sacramenti ita appellatas. Venerabilis Dei Servus missionem eisdem commisit Eucharistiam adorandi, pauperes iuvandi nec non instituendi iuvenes, pro quibus tempus viresque insumpsit; praeterea aliquot aperuit scholas, quas suis credidit Sororibus. Dicebat enim: « Omnis paroecia progreditur per idoneam institutionem iuvenum, a quibus posthac constituetur ». Peculiari fervore curavit formationem eorum qui operam navabant in educandis instituendisque pueris et etiam puellis futuris matribus familias. Christi caritate compulsus, omnibus viribus suis Deum dilexit, pro cuius gloria alacriter adlaboravit, et beneficia Redemptionis largiter distribuit. Iuvamen tulit pauperibus, infirmis, confratribus presbyteris, atque suis filiabus spiritualibus quas sanctitatis itinera docuit. Pro tenuioribus et indefensis propugnavit eorum iura tuendo. Vires impendens pro populo et pro Instituto a se condito, vitam suam spiritualem assidue ac diligenter fovebat sub lumine Eucharistiae, Passionis Domini et cultus erga Virginem Mariam, quam appellabat « venustum inter Deum et homines tabernaculum ». Apostolico fervens ministerio, morte correptus est die viii mensis Iulii anno mdccxl in urbe Rencurel, dioecesis Gratianopolitanae. Sanctimoniae fama persistente simul cum recordatione Servi Dei, incohata est Causa beatificationis et canonizationis per instructionem Processus Ordinarii in Gallicis urbibus, nempe Valentiae anno mdcccxciii et Vivarii anno mdcccxciv. Servatis omnibus de iure servandis, Nobis coram Decretum prodiit super heroicitate virtutum die vii mensis Iulii anno mmiii. Posterius, die xix mensis Aprilis huius anni mmiv miraculum agnovimus adscriptum intercessioni eiusdem Servi Dei. Itaque statuimus ut ritus beatificationis perageretur Romae die iii sequentis mensis Octobris. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, intra Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Christophori Lagleize, Episcopi Valentinensis, Aemilii Marcus, Archiepiscopi Tolosani, Renardi Lettmann, Episcopi Monasteriensis, Hectoris Rubén Aguer, Archiepiscopi Platensis, et Theodori de Faria, Episcopi Funchalensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Petrus Vigne, Iosephus Maria Cassant, Anna Catharina Emmerick, Maria Ludovica De Angelis et Carolus e Domo Austriae Beato- Acta Ioannis Pauli Pp. II 619 rum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Petri Vigne die octava Iulii, Iosephi Mariae Cassant die decima septima Iunii, Annae Catharinae Emmerick die nona Februarii, Mariae Ludovicae De Angelis die vicesima quinta Februarii, et Caroli e Domo Austriae die vicesima prima Octobris in locis et modis iure statutis quotannis celebram possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Consueto denique habito sermone, quo eximiam huius beati vitam et innumera pastoralia opera pro animarum salute laetanter laudibus ornavimus, omnes christifideles de eius virtutum exemplo breviter edocuimus eosque simul hortati sumus ad hunc praestabilem virum, qui per fı̀dem et opera Christum fideliter secutus est, non modo colendum, verum etiam praesertim nostra aetate imitandum. Tandem cum adstantibus cunctis ipsum venerati sumus et caeleste eius invocavimus patrocinium. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et posthac rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iii mensis Octobris anno Domini mmiv, Pontificatus Nostri sexto et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 565.679 VI Venerabili Dei Servae Annae Catharinae Emmerick Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Et tuam ipsius animam pertransiet gladius » (Lc 2, 35). Divinus Redemptor per passionem suam et mortem peccatum sustulit mundi (cfr Io 1, 29) atque novum doloris tradidit sensum, quem in instru- 620 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale mentum vertit redemptionis. Maria etiam Sanctissima proprio dolore Redemptionem actuose participavit; simili modo plurimi christifideles annorum decursu infirmitates in idoneum instrumentum mutaverunt ad Regnum Dei diffundendum. Iis sine dubio adnumeranda est Venerabilis Serva Dei Anna Catharina Emmerick quae, sciens virtutem Domini in infı̀rmitate perfici (cfr 2 Cor 12, 9), suam accepit crucem atque simul cum Christo viam ad Calvariae locum percurrit. Die viii mensis Septembris anno mdcclxxiv in loco v.d. Flamske, dioecesi in Monasteriensi, familia rustica, est orta. Quosdam tantummodo menses scholam frequentare potuit quia, etiamsi infirma valetudine, domesticis operibus et rustico labore conferre debebat ad familiam sustentandam. Otii tempus transigebat religiosos legens libros atque Sacras meditans Scripturas; precibus ardenter se tradidit atque continentiam exercuit. Aliquos per annos in vilicatione quadam laboravit. Viginti annos nata Confirmationis Sacramentum accepit. Domino fortiter fidens spiritalis momenta ariditatis nec non varias daemonii temptationes oppetivit. Vocatione ad vitam consecratam roborata, anno mdcccii monasterium est ingressa Canonicarum Regularium Sancti Augustini in loco Dülmen atque, sequenti anno, vota nuncupavit religiosa. Fidelitate in servanda regula, diligentia in caritate apud sorores diffundenda nec non patientia in difficultatibus et incommodis suscipiendis eminuit. A Domino singularibus dotibus est ornata. Post conventus abolitionem a publica Status auctoritate iniunctam, veluti famula recepta est domi cuiusdam sacerdotis Francogallici, qui, ob rerum eversionem, propriam reliquerat domum. Morbo correpta, immobilis semper mansit. In eius corpore signa apparuerunt Christi Passionis, quibus alia quoque dona extraordinaria accesserunt. Notitia de exsistentia horum signorum, quae Serva Dei humili gratoque animo assumpsit, statim est diffusa. Multi devoti et curiosi ad lectum eius adveniebant, quos ea, etiamsi dolens, amabiliter excipiebat et ad prosequendas Christi vias adhortabatur. Per sui doloris et assiduae precationis oblationem artiorem in dies communionem attigit cum Christo quem omnibus dilexit viribus. Ei ut complaceret, divinis adhaesit consiliis, malum abhorrens atque constanter laetanterque christianas excolens virtutes usque ad evangelicam obtinendam perfectionem. Fides fax exstitit quae iter eius illuminabat atque tutela in rebus adversis. Spiritalem vitam lectione et meditatione Sacrarum Scripturarum fovit, pietate erga Eucharistiam qua cotidie nutriebatur, Mariali Acta Ioannis Pauli Pp. II 621 cultu nec non aliis spiritalibus exercitiis, praecipue Via Crucis. Ecclesiam amavit, apostolatum sustinuit sacerdotum, assidue pro peccatorum conversione orabat et patiebatur. Caritatem exsequebatur erga sorores et omnes qui ei assidebant et eam visitabant. Medico dixit ut suum erga proximum ministerium veluti altissimam consideraret virtutem. Magno animo aliis se dedit, solamen ferens afflictis atque vestimenta confı́ciens pro pauperibus puerulis. Salutaria consilia dabat illis qui quaerebant eam, atque prudentem se praebuit in aptioribus eligendis instrumentis ad spiritalis vitae progressionem. A terrenis opibus honoribusque seiuncta, Deo ipsi omne tribuit meritum. Omnino obsequens fuit parentibus, ecclesiasticis moderatoribus nec non medicis eam curantibus. Exemplari modo firmitatem, temperantiam et castitatem exercuit. Multos post dolores, ad Christum, suum sponsum, pertransiit die ix mensis Februarii anno mdcccxxiv. Sanctimoniae fama crescente, Episcopus Monasteriensis Causam inchoavit beatifı̀cationis canonizationisque instruens Processum Ordinarium Informativum annis mdcccxcii-mdcccxcix. Ex diuturno Processus itinere clare probatum est scripta, quae Servae Dei tribuebantur, opera esse Germanici scriptoris Clementis Brentano. Omnibus de iure diligenter expletis, Nobis adstantibus, die xxiv mensis Aprilis anno mmi, decretum promulgatum est de virtutibus theologalibus, cardinalibus iisque adnexis heroum in modum ab Anna Catharina Emmerick exercitis. Die vii mensis Iulii anno mmiii decretum, coram Nobis, super miraculo prodiit quod eiusdem Venerabilis Dei Servae intercessioni est adsignatum. Statuimus igitur ut beatifı̀cationis ritus die iii mensis Octobris anno mmiv Romae perageretur. Hodie igitur, in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, inter Missarum sollemnia hanc pronuntiavimus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Christophori Lagleize, Episcopi Valentinensis, Aemilii Marcus, Archiepiscopi Tolosani, Renardi Lettmann, Episcopi Monasteriensis, Hectoris Rubén Aguer, Archiepiscopi Platensis, et Theodori de Faria, Episcopi Funchalensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifı̀delium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Petrus Vigne, Iosephus Maria Cassant, Anna Catharina Emmerick, Maria Ludovica De Angelis et Carolus e Domo Austriae Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Petri Vigne die octava Iulii, Iosephi Mariae Cassant die decima septima Iunii, Annae Ca- 622 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale tharinae Emmerick die nona Februarii, Mariae Ludovicae De Angelis die vicesima quinta Februarii, et Caroli e Domo Austriae die vicesima prima Octobris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Venerabilis Serva Dei Anna Catharina Emmerick Christi eiusque Ecclesiae singularem ostendit dilectionem atque insignia dedit pietatis testimonia. Eius vitam conspicientes, quae Redemptorem etiam variis in difficultatibus fideliter est secuta, ad altiorem usque in cotidiana vita imitationem Salvatoris incitamur adque sanctitatem et proprii status perfectionem prosequendam invitamur. Quod autem his sermonibus decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus plane valere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iii mensis Octobris, anno mmiv, Pontificatus Nostri sexto et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 565.779 VII Venerabili Dei Servo Carolo e Domo Austriae Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Illud tantummodo cupio: quam clarissime Dei voluntatem percipere quamque perfectissime eam exsequi ». Haec verba a Venerabili Servo Dei Carolo e Domo Austriae paulo ante obitum pronuntiata, eius significant vitae rationem. Sciens ille mundum transire et concupiscentiam eius, et illum tantum, qui Dei voluntatem adimplet, manere in aeternum (cfr 1 Io 2, 17), diligentem dedit operam ut volun- Acta Ioannis Pauli Pp. II 623 tati adhaereret Dei, quae in animo semper habuit in officiis christiani, mariti, patris et imperatoris adimplendis. Die xvii mensis Augusti anno mdccclxxxvii in Austriae loco v.d. Persenbeug est ortus. Vindobonae, in gymnasio Scotorum privatas scholas frequentavit. Inde ab infantia singularem monstrabat oboedientiam nec non liberalitatem erga pauperes. xvi annos natus tribunus creatus est in exercitu imperiali ubi ingenii dotibus fidelitateque eminuit. Die xxi mensis Octobris anno mcmxi matrimonio sibi adiunxit principis filiam Zitam ex Borbonica dynastia Parmensi, cui, vigilia nuptiarum, dixit: « Iam deinceps mutuo contendere debemus ut caelum consequamur ». Uxorem suam sicut seipsum dilexit (cfr Eph 5, 33). Octo nati sunt illis liberi, quos Carolus in Domini viis ducebat. Interfecto avunculo, archiduce Francisco Ferdinando, Carolus heres Habsburgicae sedis est factus. Primo grassante bello universali particeps fuit militarium actionum atque exemplum dedit probitatis et fortitudinis. Diligenter adlaboravit ut vulnerati congruenter curarentur, ut captivi humaniter ac reverenter tractarentur; furta, vastationes atque dolosas destructiones prohibuit. Post obitum Francisci Iosephi, die xxi mensis Novembris anno mcmxvi imperator factus est Austriae. Dixit se coronam non ad suiipsius gloriam accepisse, sed « ut pro suis viveret subiectis, ut de illis curam adhiberet, ut pro illis oraret et pateretur illosque per sanctificationem ad Deum adduceret ». Regimen tenebat secundum Evangelium et Ecclesiae doctrinam, assidue pro communi bono operans. Adhortante Decessore Nostro Papa Benedicto xv, pacem servare voluit, sine tamen exitu. Deminuere conatus est proprii populi aerumnas. Quamobrem publicas instituit culinas atque, praecepta sequens Rerum Novarum, officium condidit de rebus socialibus ut pauperes praesertim adiuvaret. Numquam preces neglegebat, immo ex eis adiumentum hauriebat tum ad vitae difficultates obeundas, tum ad iter sanctitatis prosequendum per christianarum virtutum exercitationem. Fidem veluti veram vitae suae publicae et privatae viam monstravit. Singulari excelluit cultu erga Eucharistiam, quamobrem « eucharisticus Imperator » est appellatus. Filiali etiam eminuit adfectu erga Dei Matrem, quam saepe per Rosarium invocabat. Cotidiana in vita familiares, operae socios nec non subiectos caritate prosequebatur. Ipsemet domos adire solebat pauperum, adiumenta illis varii generis afferens; allevare etiam est conatus militum angustias. Spe supernaturali onustus atque fiducia in divinam Providentiam, peculiarem ostendit prudentiam atque in muneribus explendis coniugis, pa- 624 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale tris et imperatoris iustitiam. Priusquam gravia decerneret negotia, ardenter orabat ut divinum acciperet consilium. Studiose exercebat temperantiam, castitatem matrimonialem et humilitatem, fundamentum uniuscuiusque virtutis. Administratorum vitia damnavit et corruptionem; omnes punivit qui personalia beneficia ex Status officiis subtrahebant. Se praebuit obsequentem erga Ecclesiam, ius recusavit significandi et episcopos nominandi. Bello victus, missus est in exsilium, in Helvetia. Noluit auctoritatem iterum exercere, etiamsi Decessor Noster Benedictus XV id suadebat. Dum Carolus in Hungariam reverti conabatur, comprehensus est, atque simul cum familia amandatus in locum v.d. Funchal, in insulam Materiam, in Lusitania. Morbo peripneumoniae correptus, die i mensis Aprilis anno mcmxxii, pie in Domino obdormivit eius invocans nomen. Sanctimoniae fama crescente, Archiepiscopus Vindobonae Causam inchoavit beatificationis canonizationisque cum Processu Ordinario Informativo annis mcmil-mcmliv expleto. Omnibus de iure diligenter expletis, Nobis adstantibus, die xii mensis Aprilis anno mmiii, decretum promulgatum est de virtutibus theologalibus, et cardinalibus iisque adnexis heroum in modum a Carolo e Domo Austriae exercitis. Die xx mensis Decembris anno mmiii decretum, coram Nobis, super miraculo prodiit quod eiusdem Venerabilis Dei Servi intercessioni est adsignatum. Statuimus igitur ut beatificationis ritus die iii mensis Octobris anno mmiv Romae perageretur. Hodie igitur, in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, inter Missarum sollemnia hanc pronuntiavimus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Christophori Lagleize, Episcopi Valentinensis, Aemilii Marcus, Archiepiscopi Tolosani, Renardi Lettmann, Episcopi Monasteriensis, Hectoris Rubén Aguer, Archiepiscopi Platensis, et Theodori de Faria, Episcopi Funchalensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Petrus Vigne, Iosephus Maria Cassant, Anna Catharina Emmerick, Maria Ludovica De Angelis et Carolus e Domo Austriae Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Petri Vigne die octava Iulii, Iosephi Mariae Cassant die decima septima Iunii, Annae Catharinae Emmerick die nona Februarii, Mariae Ludovicae De Angelis die vicesima quinta Februarii, et Caroli e Domo Austriae die vicesima prima Octobris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Acta Ioannis Pauli Pp. II 625 Clarus hic vir diligentem ostendit spiritalem progressum, Christi eiusque Ecclesiae dilectionem, atque insignia dedit pietatis testimonia. Dum illius conspicimus vitam, qui Redemptorem hominum etiam variis in difficultatibus fideliter est secutus, ad altiorem usque in cotidiana vita imitationem Salvatoris incitamur adque sanctitatem et proprii status perfectionem prosequendam invitamur. Quod autem his sermonibus decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus plane valere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iii mensis Octobris, anno mmiv, Pontificatus Nostri sexto et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 565.573 VIII Venerabili Dei Servae Mariae Ludovicae De Angelis Beatorum honores decernuntur. IOANNES PAULUS PP. II Ad perpetuam rei memoriam. — « Testimonium vita propria Christo reddere et operibus et verbis exsistit peculiare vitae consecratae in Ecclesia et orbe munus » (Ioannes Paulus II, Adhort. Ap. Post-synodalis Vita Consecrata, 109). Soror Maria Ludovica De Angelis, saeculari nomine Antonina appellata, puella iam Christum secuta est, quem unum ex corde dilexit. Cum vitam consecratam complexa esset, se Evangelio aequavit ipsaque vita operibusque in dolentes et pauperes Redemptoris dilectionem est testata, se potissimum parvulis dicans infirmis. Dei Serva in oppido S. Gregorii Aquilanae dicionis die xxiv mensis Octobris anno mdccclxxx ex agricolarum familia orta est. Cum esset prima natu, 626 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale matrem in fratribus curandis, in rusticis operibus patrem iuvit. Cum scholam adire non posset, rudimenta litterarum domi alicuius magistrae est adepta. Perfectiori vitae studens, mense Novembri anno mcmiv novitiatum Congregationis Filiarum Dominae Nostrae a Misericordia Savonensi in urbe ingressa est, ubi vota nuncupavit. In Argentina eius apostolatus munus explicatum est, quo anno mcmviii pervenit. Argentopoli in puerorum valetudinario operata est, quod illis temporibus duo lignea cubicula efficiebant, quae veluti prima auxilia habebantur. Initio culina et cella penaria ei sunt demandata. In tali munere sustinendo tantam ostendit peritiam studiumque, ut anno mcmix valetudinarii dispensatrix nominata sit, quod offı̀cium totam per vitam sustinuit. Per aliquod tempus communitatis sororum fuit quoque antistita. Sua industria parvum valetudinarium aestimatissimum honestissimumque in Argentina reddidit. Anno mcmxxxv renem amisit atque eius valetudo pedetemptim in peius versa est. Nihilominus suam caritatis operam haud extenuavit. Sanatorium pueris curandis tuberculosis ac respirationis difficultatibus affectis Maris Platensi in urbe condidit. Operam dedit ut valetudinarium quam maxime esset acceptabile, pacem concordiamque fovens inter videlicet eos qui in eo operabantur atque sua deditione afficiens cooperatores. Pro sua quoque religiosa communitate adlaboravit. Suburbana loca evangelizanda curavit et effecit ut Sacri Cordis sacellum in oppido City Bell aedificaretur. Per Instituti regulam cotidie servatam ac per officia ad amussim expleta, evangelicae perfectionis fastigia conscendit, christianis religiosisque virtutibus exercitis. Firmiter Dei voluntati sese aequavit atque sacra liturgia, precatione, erga Eucharistiam, Sacrum Cor Iesu, Virginem Mariam devotione suam spiritalitatem sustentavit. In Christum dilectio ad continuata opera pro Eius regno gerenda necnon pro corporis spiritusque salute infirmorum eorumque familiis eam compulit. Adflictos est solata, liberalis fuit in sorores cooperatoresque, tantam demonstravit erga aegrotos caritatem ut « Angelus dolentium custos » haberetur. Largiter iis ignovit qui eius administrationis rationes refutabant, atque inter difficultates divinae Providentiae est confisa. Prudenter, perite, iureque administratorium Valetudinarii munus et communitatis antistitae officium sustinuit. Sobria usque et modesta, ecclesiasticis Superioribus oboedivit, terrestria bona posthabuit, castitatem servavit. Suo in explicando munere mercedem gratiamque non quaeritavit, sed Domini gloriae animarumque saluti studuit. Acta Ioannis Pauli Pp. II 627 Morbo gravi correpta, per dolorem magis usque se cum Christo coniunxit, quem totam per vitam adamavit Cuique inservivit, die xxv mensis Februarii anno mcmlxii Eum convenit. Latam ob sanctitatis famam, Platensis Archiepiscopus beatificationis canonizationisque Causam incohavit dioecesanam Inquisitionem annis mcmlxxxvii-mcmlxxxix celebrando. His perfectis iure statutis rebus, Nobis coram die xx mensis Decembris anno mmi decretum de virtutibus heroum in modum exercitis itemque die xx mensis Decembris anno mmiii decretum de miraculo prodierunt. Statuimus igitur ut beatificationis ritus Romae die iii mensis Octobris anno mmiv ageretur. Hodie igitur, in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, inter Missarum sollemnia hanc pronuntiavimus formulam: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Christophori Lagleize, Episcopi Valentinensis, Aemilii Marcus, Archiepiscopi Tolosani, Renardi Lettmann, Episcopi Monasteriensis, Hectoris Rubén Aguer, Archiepiscopi Platensis, et Theodori de Faria, Episcopi Funchalensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Petrus Vigne, Iosephus Maria Cassant, Anna Catharina Emmerick, Maria Ludovica De Angelis et Carolus e Domo Austriae Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Petri Vigne die octava Iulii, Iosephi Mariae Cassant die decima septima Iunii, Annae Catharinae Emmerick die nona Februarii, Mariae Ludovicae De Angelis die vicesima quinta Februarii, et Caroli e Domo Austriae die vicesima prima Octobris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quod autem his sermonibus decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus plane valere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iii mensis Octobris, anno mmiv, Pontificatus Nostri sexto et vicesimo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 568.004 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 628 MEDITATIO Medytacja na temat « bezinteresownego daru » 1. Stworzenie jako obdarowanie Czy człowiek może powiedzieć drugiemu człowiekowi: « Pan Bóg mi ciebie dał »? Jako młody duszpasterz usłyszałem od mojego kierownika duchowego takie słowa: « Może Pan Bóg chce ci dać tego człowieka... » — słowa, w których zawierała sie˛ zache˛ta do tego, ażeby zaufać Bogu i ażeby przyja˛ć dar, jakim człowiek staje sie˛ dla drugiego człowieka. Chyba zrazu nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak głe˛boka zawiera sie˛ tutaj prawda o Bogu, o człowieku i o świecie. Świat bowiem, ten świat w którym żyjemy, ludzki świat, jest środowiskiem, w którym wcia˛ż na różne sposoby urzeczywistnia sie˛ wymiana darów. Ludzie nie tylko żyja˛ obok siebie, żyja˛ w wielorakich odniesieniach, żyja˛ dla siebie, sa˛ dla siebie bratem czy siostra˛, me˛żem czy żona˛, przyjacielem, wychowawca˛ lub wychowywanym. Może sie˛ zdawać, że nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Jest to, po prostu, zwyczajny obraz życia ludzkiego. Ten obraz w pewnych miejscach zage˛szcza sie˛ i właśnie tam, w punktach tego « zage˛szczenia », urzeczywistnia sie˛ ów dar człowieka dla człowieka. To nie tylko ludzie z soba˛ sie˛ ła˛cza˛, to Pan Bóg ich sobie wzajemnie daje. I w tym urzeczywistnia sie˛ Jego stwórczy plan. Tak jak czytamy w Ksie˛dze Rodzaju, Pan Bóg stworzył widzialny świat dla człowieka, kazał mu czynić sobie ziemie˛ poddana˛ (por. Rdz 1, 28), a cały świat stworzeń niższych od człowieka, oddał pod jego władze˛. Jednakże ta władza człowieka nad stworzonym światem musi liczyć sie˛ także z dobrem poszczególnych stworzeń. Ksie˛ga Rodzaju przypomina, że Stwórca widział, iż wszystko było dobre. Stworzenie jest dobrem dla człowieka, jeżeli człowiek jest « dobry » dla otaczaja˛cych go stworzeń: dla zwierza˛t, roślin, a nawet dla stworzeń nieożywionych. Jeżeli człowiek jest dla nich « dobry », jeżeli ich nie niszczy niepotrzebnie, nie eksploatuje bezmyślnie. Wówczas stworzenia te tworza˛ dla niego środowisko naturalne, staja˛ sie˛ ponieka˛d jego « przyjaciółmi ». Nie tylko umożliwiaja˛ mu przeżycie, ale także możliwości odnajdywania siebie samego. Acta Ioannis Pauli Pp. II 629 Bóg, stwarzaja˛c, objawił swoja˛ Chwałe˛, a całe bogactwo stworzonego świata dał człowiekowi, ażeby sie˛ nim przede wszystkim radował, ażeby w nim « odpoczywał » (Norwid: « od-poczywał », to znaczy poczynał sie˛ na nowo), ażeby w nim odnajdował Boga, i żeby w ten sposób znajdował siebie samego. Współcześnie mówimy cze˛sto o « ekologii », czyli trosce o środowisko naturalne. U podstaw tak rozumianej ekologii trwa tajemnica stworzenia, które jest wielkim i nieustaja˛cym obdarowywaniem człowieka dobrami kosmosu — zarówno tymi, których doświadcza bezpośrednio, jak też tymi, które odkrywa na drodze poszukiwań i badań przy pomocy metod różnych nauk. Ludzkość coraz wie˛cej wie o bogactwie kosmosu, choć nie zawsze rozpoznaje, iż bogactwo to pochodzi z ra˛k Stwórcy. Jednakże sa˛ takie momenty, kiedy ludzie nawet niewierza˛cy, dostrzegaja˛ prawde˛ stwórczego obdarowania i zaczynaja˛ sie˛ modlić, wyznaja˛, że to wszystko jest darem Stwórcy. Czytamy w Ksie˛dze Rodzaju, że w ostatnim dniu stworzenia Bóg powołał do istnienia człowieka: me˛żczyzna˛ i niewiasta˛ stworzył ich (por. Rdz 1, 26-27). Stworzył, to w tym wypadku znaczy jeszcze bardziej: obdarował ich wzajemnie soba˛. Obdarował me˛żczyzne˛ kobiecościa˛ podobnej do niego istoty ludzkiej, uczynił ja˛ dlań « pomoca˛ », a równocześnie jego dał kobiecie. Tak wie˛c człowiek od pocza˛tku jest dany drugiemu człowiekowi przez Boga. Jeśli uważnie czytamy zapis Ksie˛gi Rodzaju, to musimy tam odnaleźć jakby pocza˛tek tego obdarowania. Oto człowiek jako me˛żczyzna czuje sie˛ samotny wśród stworzeń, które nie sa˛ do niego podobne, staje oto wobec istoty, która jest do niego podobna. Odnajduje w stworzonej przez Boga kobiecie « pomoc » do siebie podobna˛ (por. Rdz 2, 18), a te˛ « pomoc » trzeba rozumieć w znaczeniu jak najbardziej podstawowym. Kobieta dana jest me˛żczyźnie, ażeby mógł zrozumieć siebie i wzajemnie me˛żczyzna jest dany kobiecie w tym samym celu. Maja˛ potwierdzać wzajemnie swoje człowieczeństwo, zdumiewaja˛c sie˛ nad jego dwoistym bogactwem. I z pewnościa˛ wobec tej pierwszej stworzonej przez Boga kobiety, me˛żczyzna musiał pomyśleć: « Bóg mi ciebie dał ». Wyraził to nawet, choć w nieco innych słowach — ale wyraził to właśnie (por. Rdz 2, 23). Świadomość daru i obdarowania jest wyraźnie wpisana w biblijny obraz stworzenia. Kobieta stała sie˛ dla me˛żczyzny przede wszystkim źródłem podziwu. Wraz z jej stworzeniem objawiło sie˛ w świecie to, co Gertruda Von le Fort nazwała « das ewig Weibliche ». 630 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 2. Dar i zawierzenie « Bóg mi ciebie dał ». Jak widać, nie były przypadkowe słowa, które usłyszałem w młodości. Pan Bóg istotnie obdarowuje nas ludźmi, braćmi i siostrami w człowieczeństwie, poczynaja˛c od naszych rodziców. A potem, w miare˛ jak dorastamy, stawia na drodze naszego życia coraz to nowych ludzi. I każdy z nich w jakiś sposób jest dla nas darem, o każdym i każdej można powiedzieć: « Bóg mi ciebie dał... » — a ta świadomość staje sie˛ źródłem wewne˛trznego bogactwa dla każdego z nas. Byłoby groźne, gdybyśmy nie umieli rozpoznać tego bogactwa, jakim jest każdy człowiek, gdybyśmy zamykali sie˛ wyła˛cznie w swoim « ja », zatracaja˛c ten rozległy horyzont, jaki z biegiem lat otwiera sie˛ przed oczyma naszej duszy. Kim jest człowiek? Jeżeli Ksie˛ga Rodzaju na samym pocza˛tku stwierdza, że jest on obrazem i podobieństwem Boga, to znaczy, iż jest w nim szczególna pełnia bytu. Jest on — jak uczy Sobór — « jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego » (Gaudium et spes, n. 24). Równocześnie zaś jedynym stworzeniem, które może urzeczywistnić siebie samego tylko przez « bezinteresowny dar z siebie samego » (tamże). Tak wie˛c pomie˛dzy byciem dla siebie oraz byciem dla drugich zachodzi bardzo głe˛boka wie˛ź. Tylko ten może stawać sie˛ bezinteresownym darem dla drugich, kto sam siebie posiada. W taki sposób bytuje Bóg w niewysłowionej tajemnicy swego wewne˛trznego życia. Człowiek też został wezwany od pocza˛tku do podobnego bytowania. Dlatego Bóg stworzył go me˛żczyzna˛ i niewiasta˛. Stwarzaja˛c zaś niewiaste˛, stawiaja˛c ja˛ przed oczyma me˛żczyzny, wyzwolił w jego sercu świadomość daru. « Ona jest ze mnie i ona jest dla mnie, i dzie˛ki niej ja moge˛ stawać sie˛ darem, ponieważ ona sama jest darem dla mnie ». Wielokrotnie zwracałem na to uwage˛, że w stworzonej kobiecie zawiera sie˛ jakby ostatnie słowo Boga Stwórcy. Kobiecość bowiem oznacza przyszłość człowieka. Kobiecość oznacza macierzyństwo, a macierzyństwo jest pierwsza˛ forma˛ zawierzenia człowieka człowiekowi. To słowo: « zawierzenie » jest w tym miejscu szczególnie ważne. « Bóg chce ci dać drugiego człowieka, to znaczy Bóg chce ci tego drugiego człowieka zawierzyć — a zawierzyć to znaczy, że Bóg tobie wierzy, iż potrafisz przyja˛ć dar, potrafisz go ogarna˛ć twoim sercem, potrafisz na ten dar odpowiedzieć darem z siebie samego ». W ten sposób stwarzaja˛c człowieka me˛żczyzna˛ i niewiasta˛ Bóg przenosi w człowieczeństwo tajemnice˛ tej komunii, która jest treścia˛ Jego wewne˛trznego życia. Człowiek Acta Ioannis Pauli Pp. II 631 zostaje wprowadzony w tajemnice˛ Boga przez to, że jego wolność poddaje sie˛ prawu miłości, a miłość stwarza mie˛dzyludzka˛ komunie˛. Bóg Stwórca człowieka jest nie tylko wszechmoga˛cym Panem wszystkiego co istnieje, ale jest Bogiem komunii. Ta właśnie komunia jest miejscem szczególnego podobieństwa człowieka do Boga. Przez człowieka ma ona promieniować na całe stworzenie, tak ażeby to stworzenie stawało sie˛ « kosmosem », komunia˛ człowieka ze wszystkim co stworzone, oraz komunia˛ stworzenia z człowiekiem. Franciszek z Asyżu jest ta˛ postacia˛ w dziejach, w której ta prawda o komunii stworzeń znalazła szczególny wyraz. Miejscem właściwym komunii jest przede wszystkim człowiek — me˛żczyzna i kobieta, których od pocza˛tku Bóg powołał, ażeby stawali sie˛ wzajemnie bezinteresownym darem dla siebie. 3. Wrażliwość na pie˛kno Miłość ma wiele twarzy. Zdaje sie˛, że pierwsza˛ z nich jest bezinteresowne upodobanie: « amor complacentiae ». Bóg, który jest Miłościa˛, te˛ nade wszystko postać miłowania przenosi na człowieka — miłość upodobania. Oczy Stwórcy, które ogarniaja˛ cały stworzony wszechświat, koncentruja˛ sie˛ przede wszystkim na człowieku, który jest przedmiotem szczególnego upodobania Stwórcy. Koncentruja˛ sie˛ na nich obojgu: na me˛żczyźnie i kobiecie, tak jak ich stworzył. I może tym sie˛ tłumaczy, że Ksie˛ga Rodzaju podkreśla, iż byli oboje nadzy, a nie doznawali wstydu (por. 2, 25). Gdzie indziej powie Autor listu do Hebrajczyków: « wszystko odkryte jest i odsłonie˛te przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek » (4, 13). Bóg ogarnia me˛żczyzne˛ i kobiete˛ w całej prawdzie ich człowieczeństwa. W tej prawdzie On sam znajduje stwórcze i ojcowskie upodobanie. I to bezinteresowne upodobanie zaszczepia w ich sercu. Czyni ich zdolnymi do wzajemnego upodobania w sobie: kobieta jawi sie˛ w oczach me˛żczyzny jako szczególna synteza pie˛kna całego stworzenia i on jawi sie˛ w sposób podobny w jej oczach. To, że sa˛ nadzy nie staje sie˛ w żadnej mierze źródłem zawstydzenia. Zostaje dogłe˛bnie przetworzone ta˛ miłościa˛, jaka˛ ma dla nich Stwórca. Można by tutaj mówić o jakiejś szczególnej « absorbcji wstydu przez miłość », a jest to miłość Boga samego. Ta miłość pozwala im z cała˛ prostota˛ i niewinnościa˛ obcować z soba˛ i cieszyć sie˛ soba˛ wzajemnie jako darem, pozwala im czuć sie˛ 632 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale obdarowanymi swoim człowieczeństwem, które na zawsze ma zachować te˛ dwoista˛ postać me˛skości i kobiecości. Warto zwrócić na to uwage˛, że słowa, które ustanawiaja˛ małżeństwo, nie sa˛ pierwszymi słowami Stwórcy, jakie skierowuje do me˛żczyzny i kobiety. Mówia˛ o zjednoczeniu cielesnym me˛żczyzny i kobiety w małżeństwie jakby o perspektywie ich przyszłego wyboru: człowiek ma opuszczać swego ojca i matke˛ i ła˛czyć sie˛ z żona˛, stawać sie˛ z nia˛ « jednym ciałem », daja˛c pocza˛tek nowemu życiu (por. Rdz 2, 24). Perspektywa trwania rodzaju ludzkiego jest od pocza˛tku zwia˛zana z tym stwórczym ustanowieniem Boga. Jednakże sama ta perspektywa już zakłada miłość upodobania. Musza˛ znaleźć w sobie wzajemne upodobanie, musza˛ odkryć pie˛kno bycia człowiekiem, wówczas w ich sercu zrodzi sie˛ potrzeba obdarzania człowieczeństwem innych istot, którymi w swoim czasie Bóg ich obdarzy. Bardzo myliłby sie˛ każdy, kto by sa˛dził, że w biblijnym opisie stworzenia człowieka dominuje biologia. Stwórca mówi: « Ba˛dźcie płodni i rozmnażajcie sie˛, abyście zaludnili ziemie˛ i uczynili ja˛ sobie poddana˛» (Rdz 1, 28), ale przede wszystkim stwarza w ich sercach wewne˛trzna˛ przestrzeń miłosnego upodobania, w której to przestrzeni dominuje przede wszystkim pie˛kno. Można powiedzieć, że w ten sposób wraz ze stworzeniem kobiety Stwórca wyzwala w człowieku całe to olbrzymie da˛żenie do pie˛kna, jakie stanie sie˛ treścia˛ ludzkiej twórczości, twórczości artystycznej, ale nie tylko. W każdej duchowej twórczości człowieka zawiera sie˛ jakieś da˛żenie do pie˛kna, jakieś szukanie coraz to nowych jego wcieleń, szukanie nowych źródeł zachwytu, który jest dla człowieka tak nieodzowny jak pokarm i napój. Napisze kiedyś Norwid: « Pie˛kno na to jest, by zachwycało do pracy– praca, by sie˛ zmartwychwstało ». Jeżeli człowiek istotnie zmartwychwstaje przez prace˛, przez różne prace jakie wykonuje, to właśnie dzie˛ki tej inspiracji, jaka˛ daje mu pie˛kno: pie˛kno świata widzialnego, a pośród tego w szczególny sposób pie˛kno kobiecości. Ten wa˛tek przewija sie˛ poprzez całe dzieje człowieka, przede wszystkim poprzez dzieje zbawienia. Punktem szczytowym tych dziejów jest zmartwychwstanie Chrystusa, a zmartwychwstanie jest objawieniem najwyższego pie˛kna, objawieniem wcześniej już zapowiedzianym na Górze Tabor. I oczy Apostołów zachwyciły sie˛ tym pie˛knem, zapragne˛ły pozostać w jego kre˛gu, a pie˛kno Przemienienia dało im moc do przetrwania upokarzaja˛cej me˛ki Przemienionego Chrystusa. Pie˛kno bowiem jest dla człowieka źródłem mocy. Jest Acta Ioannis Pauli Pp. II 633 natchnieniem do pracy, jest światłem, które prowadzi pośród mroków ludzkiej egzystencji, które pozwala wszelkie zło, wszelkie cierpienie zwycie˛żać dobrem, albowiem nadzieja zmartwychwstania zawieść nie może. O tym wiedza˛ już wszyscy ludzie, każdy me˛żczyzna i kobieta, od czasów kiedy Chrystus zmartwychwstał. Zmartwychwstanie Chrystusa daje pocza˛tek odrodzeniu tego pie˛kna, które człowiek utracił przez grzech. Św. Paweł mówi o nowym Adamie (por. Rz 5, 12-21). Gdzie indziej zaś mówi o wielkim oczekiwaniu stworzenia na objawienie sie˛ synów Bożych (por. Rz 8, 19). Istotnie, trwa w ludzkości pragnienie i te˛sknota za tym pie˛knem, jakim Bóg obdarzył człowieka stwarzaja˛c go me˛żczyzna˛ i niewiasta˛. Trwa także poszukiwanie kształtu tego pie˛kna, czego wyraz znajdujemy w całej ludzkiej twórczości. Jeżeli twórczość jest szczególnym objawieniem człowieka, to jest również objawieniem tego oczekiwania, o którym mówi św. Paweł. Oczekiwanie to, ła˛czy sie˛ zaś z cierpieniem, albowiem « całe stworzenie aż dota˛d je˛czy i wzdycha w bólach rodzenia » (Rz 8, 22). Te˛sknota serca ludzkiego za tym pierwotnym pie˛knem, w jakie wyposażył człowieka Stwórca, jest równocześnie te˛sknota˛ za komunia˛, w której objawiał sie˛ bezinteresowny dar. To pie˛kno i ta komunia nie jest bowiem dobrem utraconym na zawsze — jest dobrem do odzyskania i w tym znaczeniu każdy człowiek jest zadany drugiemu człowiekowi, każda kobieta me˛żczyźnie, a każdy me˛żczyzna kobiecie. 4. Odkupienie ciała Te wysiłki ducha ludzkiego zwia˛zane z da˛żeniem do pie˛kna osoby i pie˛kna komunii, napotykaja˛ na jakiś próg. Na tym progu człowiek sie˛ potyka. Zamiast odnajdywać pie˛kno, traci je, stwarza tylko jego namiastki. Tymi namiastkami pie˛kna człowiek wypełnia swoja˛ cywilizacje˛, która jednak nie jest cywilizacja˛ pie˛kna, ponieważ nie jest zrodzona z tej odwiecznej miłości, z której Bóg powołał do bytu człowieka i uczynił go pie˛knym, tak jak pie˛knym uczynił komunie˛ osób: me˛żczyzny i kobiety. Norwid, który miał ogromna˛ intuicje˛ tej prawdy, napisał, że pie˛kno jest kształtem miłości. Nie można tworzyć pie˛kna, jeżeli sie˛ nie uczestniczy w tej miłości, jeżeli sie˛ nie uczestniczy w tym spojrzeniu, jakim Bóg od pocza˛tku ogarna˛ł stworzony przez siebie świat, a w tym świecie, stworzonego przez siebie człowieka. 634 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale To wszystko nie oznacza, że epoka nasza jest pozbawiona ludzi, którzy o to z cała˛ pasja˛ walcza˛. Nigdy ich nie brakowało. Dlatego ogólny bilans ludzkiej cywilizacji jest jednak wcia˛ż dodatni. Ten bilans stwarzaja˛ nieliczni, ale wielcy geniusze i świe˛ci. Wszyscy oni sa˛ świadkami tego, jak przełamywać kra˛g przecie˛tności, a w szczególny sposób jak zwycie˛żać zło dobrem, jak odnajdywać dobro i pie˛kno, pomimo wszystkich degradacji, którym ulega ludzka cywilizacja. Jak widać, ów próg, na którym potyka sie˛ człowiek, nie jest nieprzekraczalny. Trzeba tylko świadomości, że on istnieje i odwagi, aby go stale przekraczać. W którym kierunku należy przekraczać ów próg? Powiedziałbym — w kierunku tego przekonania, że « Bóg daje człowieka człowiekowi », w człowieku zaś daje mu całe stworzenie, cały świat. Kiedy człowiek odkrywa ów bezinteresowny dar, jakim jest inny człowiek, wówczas odkrywa w nim ponieka˛d cały świat. Trzeba zdać sobie sprawe˛ z tego, że ów dar może w sercu ludzkim przestać być bezinteresowny. Człowiek może stać sie˛ dla drugiego przedmiotem użycia. Tym jest najbardziej zagrożona nasza cywilizacja, zwłaszcza zaś cywilizacja świata materialnie bogatego. Wówczas miejsce bezinteresownego upodobania zajmuje w sercu ludzkim che˛ć przywłaszczenia sobie drugiego oraz używania go. Che˛ć taka jest wielkim zagrożeniem nie tylko dla drugiego, ale przede wszystkim dla tego człowieka, który jej ulega. Człowiek taki niszczy w sobie samym zdolność bycia darem, niszczy w sobie zdolność bytowania według reguły: « bardziej być człowiekiem », a natomiast ulega pokusie bytowania wedle reguły: « wie˛cej mieć » — mieć wie˛cej doznań, wie˛cej wrażeń, wie˛cej przyjemności, jak najmniej prawdziwych wartości, jak najmniej twórczego cierpienia dla dobra, jak najmniej gotowości płacenia soba˛ za dobro i pie˛kno człowieczeństwa, jak najmniej uczestnictwa w Odkupieniu. Drugi człowiek, kobieta dla me˛żczyzny czy też me˛żczyzna dla kobiety, dlatego jest tak wielkim i niewypowiedzianym dobrem, ponieważ jest odkupiony. Odkupienie rozumie sie˛ słusznie jako podje˛cie wielkiego długu, którym ludzkość jest obarczona z powodu grzechu. Niemniej jest ono równocześnie, a może nawet nade wszystko, ponownym obdarowaniem człowieka i całego stworzenia tym dobrem i pie˛knem, jakim zostało obdarowane w tajemnicy stworzenia. W Odkupieniu wszystko staje sie˛ nowe (por. Ap 21, 5). Człowiek zostaje niejako na nowo obdarowany swoim człowieczeństwem — obdarowany w Tajemnicy Paschalnej przez Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. Człowiek zostaje na nowo obdarowany swoja˛ me˛skościa˛, swoja˛ kobiecościa˛, Acta Ioannis Pauli Pp. II 635 zdolnościa˛ bycia dla drugiego, zdolnościa˛ wzajemnego bytowania w komunii. W tej perspektywie zupełnie nowego znaczenia nabieraja˛ słowa: « Bóg mi ciebie dał ». Bóg daje człowieka człowiekowi w nowy sposób przez Chrystusa, w którym pełna wartość człowieka, ta która˛ miał od pocza˛tku, jaka˛ miał w tajemnicy stworzenia, na nowo sie˛ objawia i na nowo sie˛ urzeczywistnia. Każdy człowiek nosi w sobie niewypowiedziana˛ cene˛. Otrzymuje te˛ cene˛ od Boga, który sam stał sie˛ człowiekiem, objawił Boskość zadana˛ ponieka˛d człowiekowi i stworzył nowy porza˛dek mie˛dzyludzkich odniesień. W tym nowym porza˛dku człowiek jeszcze bardziej jest owym « jedynym na ziemi stworzeniem, którego Bóg chciał dla niego samego » (Gaudium et spes, n. 24), a równocześnie owa˛ podobna˛ do Boga istota˛ osobowa˛, która w pełni może sie˛ urzeczywistnić tylko poprzez « bezinteresowny dar z siebie samego » (tamże). Odkupienie jest wie˛c otwarciem oczu ludzkich na cały nowy porza˛dek świata, zbudowany wedle zasady bezinteresownego daru. Jest to porza˛dek dogłe˛bnie osobowy, a równocześnie sakramentalny. Odkupienie bowiem potwierdza « sacrum » całego stworzenia, potwierdza « sacrum » człowieka stworzonego me˛żczyzna˛ i kobieta˛, a źródło tego « sacrum » jest w świe˛tości Boga samego, który stał sie˛ człowiekiem. On be˛da˛c sakramentem Boga obecnego w świecie, przemienia ten świat w sakrament dla Boga. W kontekście Odkupienia, które dokonało sie˛ przez Ofiare˛ z Ciała i Krwi Chrystusa, staje sie˛ bardziej przejrzysta « sakralność » ciała ludzkiego, nawet wówczas, gdy to ciało jest najbardziej wyniszczone czy zdeptane — tak jak wyniszczony był Chrystus w czasie swojej me˛ki. Ciało ludzkie ma swoja˛ godność, która płynie też z tego « sacrum ». Zarówno ciało me˛żczyzny jak i ciało kobiety. Odkupienie dokonane w ciele stwarza jak gdyby szczególny wymiar świe˛tości ciała ludzkiego. Ta świe˛tość wyklucza, aby mogło sie˛ ono stawać przedmiotem użycia. I każdy człowiek, w szczególności każdy me˛z˙czyzna, jest stróżem tej świe˛tości i tej godności. « Czyż jestem stróżem brata mego? » — pytał Kain (Rdz 4, 9), daja˛c pocza˛tek nieszcze˛snej cywilizacji śmierci w dziejach ludzkości. Chrystus staje w pośrodku tej cywilizacji, staje w pośrodku Kainowego pytania i odpowiada: « Tak, jesteś stróżem — jesteś stróżem świe˛tości, jesteś stróżem godności człowieka w każdej kobiecie i w każdym me˛żczyźnie. Jesteś stróżem świe˛tości jej ciała, ono ma pozostać dla ciebie przedmiotem czci. Wówczas be˛dziesz sie˛ cieszył tym pie˛knem, jakim Bóg obdarzył ja˛ od pocza˛tku, a ona be˛dzie cieszyła sie˛ toba˛, be˛dzie czuła sie˛ bezpieczna wobec oczu brata, be˛dzie radowała sie˛ darem, jakim Stwórca 636 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale uczynił jej kobiecość ». Wówczas ta « wieczna kobiecość » (das ewig Weibliche) be˛dzie znowu nienaruszonym darem ludzkiej cywilizacji, natchnieniem twórczości i źródłem pie˛kna, które na to jest, « aby sie˛ zmartwychwstawało » (Norwid). Czyż nie dlatego źródłem tylu ludzkich zmartwychwstawań stało sie˛ pie˛kno kobiety, pie˛kno macierzyńskie, siostrzane, oblubieńcze — to pie˛kno, które swój szczególny szczyt znaduje w Bogarodzicy? 5. « Totus Tuus » « O, jak pie˛kna jesteś przyjaciółko moja » (Pnp 1, 15). Jeżeli Pieśń nad Pieśniami jest przede wszystkim poematem o miłości ludzkich oblubieńców, to równocześnie przy całej swej konkretności jest ona otwarta na wielka˛ liczbe˛ znaczeń. Kościół posługuje sie˛ słowami Pieśni nad Pieśniami w liturgii, przede wszystkim przy wspomnieniu dziewic oraz kobiet, które poniosły śmierć me˛czeńska˛ dla Chrystusa. Przytoczone słowa mówia˛ przede wszystkim o wielkim olśnieniu pie˛knem kobiecości i to nie tylko, a w każdym razie nie przede wszystkim, pie˛knem zmysłowym, ale bardziej jeszcze pie˛knem duchowym. Można nawet dodać, że to drugie raczej warunkuje pierwsze. Samo bowiem pie˛kno zmysłowe nie wytrzymuje zwykle próby czasu. Jest to szczególnie ważne dla człowieka, któremu Bóg daje drugiego człowieka, jak tego mogłem doświadczyć w cia˛gu mojego życia wielokrotnie. Bóg dawał mi wielu ludzi, młodych i starych, chłopców i dziewcze˛ta, ojców i matki, wdowy, ludzi zdrowych i chorych. Zawsze, kiedy mi ich dawał, to mi ich równocześnie zadawał, a dziś widze˛, że o każdym z nich mógłbym napisać osobna˛ monografie˛: byłaby to monografia na temat konkretnego bezinteresownego daru, jakim jest człowiek. Byli wśród nich ludzie prości, robotnicy w fabryce; byli też studenci, profesorowie uniwersytetu, lekarze i prawnicy; byli wreszcie kapłani i osoby konsekrowane. Byli wśród nich oczywiście me˛żczyźni i kobiety. Długa droga prowadziła mnie do odkrycia « geniuszu kobiecego », ale Opatrzność sama sprawiła, że przyszedł czas jego rozpoznania, ponieka˛d nawet olśnienia nim. Myśle˛, że każdy me˛żczyzna, bez wzgle˛du na stan i powołanie życiowe, musi kiedyś usłyszeć te słowa, które kiedyś usłyszał Józef z Nazaretu: « Nie bój sie˛ wzia˛ć do siebie Maryi » (Mt 1, 20). « Nie le˛kaj sie˛ przyja˛ć », to znaczy uczyń wszystko, ażeby rozpoznać dar, jakim ona jest dla ciebie. Le˛kaj sie˛ tylko jednego, ażebyś tego daru sobie nie przywłaszczył. Tego sie˛ le˛kaj. Jak Acta Ioannis Pauli Pp. II 637 długo ona pozostanie dla ciebie darem samego Boga, możesz sie˛ bezpiecznie radować tym wszystkim, czym jest ów dar. Wie˛cej — winieneś nawet uczynić wszystko na co cie˛ stać, ażeby ten dar rozpoznać, ażeby jej samej ukazać to, jaka˛ jest niepowtarzalna˛ wartościa˛. Każdy człowiek jest niepowtarzalny. Niepowtarzalność nie jest zacieśnieniem, jest natomiast ukazaniem głe˛bi. Może Pan Bóg od ciebie chce, ażebyś jej ty właśnie powiedział o tym, na czym polega jej niepowtarzalna wartość oraz jej szczególne pie˛kno. W takim razie nie le˛kaj sie˛ twojego upodobania. Miłość upodobania (« amor complacentiae ») jest, a w każdym razie może być uczestnictwem w tym odwiecznym upodobaniu, jakie Bóg ma w stworzonym przez siebie człowieku. Jeżeli słusznie sie˛ le˛kasz, ażeby twoje upodobanie nie stało sie˛ siła˛ destrukcyjna˛, to nie obawiaj sie˛ go w sposób uprzedzaja˛cy. Owoce same ukaża˛, czy twoje upodobanie jest twórcze. Wystarczy popatrzeć na wszystkie kobiety, które pojawiaja˛ sie˛ w otoczeniu Chrystusa, poczynaja˛c od Marii Magdaleny i Samarytanki, poprzez siostry Łazarza, aż do tej Najświe˛tszej, która pozostała błogosławiona pomie˛dzy wszystkimi niewiastami (por. Łk 1, 42). Nie wolno ci nigdy przesa˛dzać o znaczeniu Bożego daru. Módl sie˛ tylko z cała˛ pokora˛ o to, ażebyś umiał być stróżem twojej siostry, ażeby w zasie˛gu promieniowania twojej me˛skości, ona sama znalazła droge˛ swojego powołania i świe˛tość, jaka dla niej jest przeznaczona w Bożych zamiarach. Ogromna jest siła duchowa kobiety. Raz wyzwolona, zdobywa sie˛ na me˛stwo o wiele wie˛ksze, na taka˛ gotowość do ofiar, o której trudno nieraz myśleć me˛żczyźnie. Właśnie w tym przeświadczeniu Kościół powtarza słowa Pieśni nad Pieśniami: « O, jak pie˛kna jesteś, przyjaciółko moja... ». Wypada jeszcze na koniec dodać, że w niniejszej medytacji na temat « bezinteresownego daru » ukryta jest ponieka˛d długa droga, wewne˛trzne « itinerarium », które prowadziło od słów, jakie usłyszałem w młodości z ust mego duchownego kierownika, do owego « Totus Tuus », jakie stale mi towarzyszy od wielu lat. Odkryłem je w czasie okupacji, pracuja˛c jako robotnik w « Solvay’ u ». Odkryłem je poprzez lekture˛ « Traktatu o doskonałym nabożeństwie do Matki Bożej » św. Ludwika Grignon de Monfort. Był to czas, kiedy już zdecydowałem sie˛ na kapłaństwo, a pracuja˛c fizycznie, równocześnie studiowałem filozofie˛. Zdawałem sobie sprawe˛ z tego, że powołanie kapłańskie postawi na mej drodze wielu ludzi, że każdego i każda˛ z nich Pan Bóg mi w sposób szczególny zawierzy: « da » i « zada ». I wtedy właśnie narosła wielka 638 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale potrzeba owego Maryjnego zawierzenia siebie, jakie wyraża sie˛ w słowach « Totus Tuus ». Jest to przede wszystkim nie tyle deklaracja, oświadczenie, ile prośba, abym nie uległ poża˛daniu, nawet w formie najbardziej zakamuflowanej. Ażebym pozostał czysty, czyli « przeźroczysty » dla Boga i ludzi. Aby czysty był mój wzrok i słuch i umysł. Aby wszystko służyło objawieniu pie˛kna, jakim Bóg obdarowuje ludzi. Przychodzi mi na pamie˛ć cytat z « Fortepianu Szopena » Norwida: « Byłem u Ciebie w te dni przedostatnie Nie docieczonego wa˛tku — — Pełne, jak Mit, Blade, jak świt... — Gdy życia koniec szepce do pocza˛tku: « Nie stargam Cie˛ ja — nie! — Ja, u-wydatnie˛!... » Nie stargam, ... nie zniszcze˛,... nie pomniejsze˛ ... uwydatnie˛... « Totus Tuus ». Tak. Trzeba całkowicie być darem, darem bezinteresownym, ażeby w każdym człowieku rozpoznać ten dar, jakim on jest. Ażeby za ten dar osoby dzie˛kować Dawcy. Watykan, 8 lutego 1994. Diarium Romanae Curiae 639 DIARIUM ROMANAE CURIAE Nei giorni sabato 8 e domenica 9 del mese di luglio il Sommo Pontefice Benedetto XVI si è recato a Valencia, in Spagna, in occasione del V Incontro Mondiale delle Famiglie. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato: 11 luglio 2006 S.E.R. Mons. André Dupuy, Arcivescovo titolare di Selsea, Nunzio Apostolico presso le Comunità Europee, Nunzio Apostolico nel Principato di Monaco. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato: 10 luglio 2006 Il Rev.do Padre Gianfranco Gardin, O.F.M.Conv., elevandolo in pari tempo alla sede titolare di Cissa, con dignità di Arcivescovo, Segretario della Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica « ad quinquennium ». 11 » » Il Rev.do Padre Federico Lombardi, S.I., Direttore Generale della Radio Vaticana e Direttore del Centro Televisivo Vaticano, Direttore della Sala Stampa della Santa Sede « ad quinquennium ». 27 » » L’Em.mo Signor Cardinale Agostino Vallini, Prefetto del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica, e l’Ecc.mo Mons. Giovanni Paolo Benotto, Vescovo di Tivoli, Membri della Congregazione delle Cause dei Santi « ad quinquennium ». Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 640 27 luglio 2006 L’Em.mo Signor Cardinale Juan Luis Cipriani Thorne, Arcivescovo di Lima, Membro della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». 31 » » Il Rev.do P. Vincenzo Criscuolo, O.F.M.Cap., Consultore della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». NECROLOGIO 10 luglio 2006 Mons. José Fernandes Veloso, Vescovo em. di Petrópolis (Brasile). 13 » » Mons. Estanislao Alcaraz Figueroa, Arcivescovo em. di Morella (Messico). » » » Cardinale Ángel Suquı́a Goicoechea, del Titolo della Gran Madre di Dio, Arcivescovo em. di Madrid. » » » Mons. Jésus Rocha, Vescovo di Oliveira (Brasile). 15 » » Mons. John Joseph Fitzpatrick, Vescovo em. di Brownsville (Stati Uniti d’America). 20 » » Mons. André Quélen, Vescovo em. di Moulins (Francia). 22 » » Mons. Alfonso Coto Monge, Vescovo tit. di Bigastro, Vicario Ap. em. di Limón (Costa Rica). 28 » » Mons. Mario Lezana Vaca, Vescovo Ordinario Militare em. (Bolivia). 25 » » Mons. Manuel Pereira da Costa, Vescovo em. di Campina Grande (Brasile). 2 agosto » Mons. Gabriel Montalvo, Arcivescovo tit. di Celene, Nunzio Apostolico (Italia).