An. et vol. XCVIII 1 Septembris 2006 N. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA BENEDICTI PP. XVI LITTERAE DECRETALES quibus Beato Iosepho Bilczewski Sanctorum honores decernuntur. BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam « Est autem fides sperandorum substantia, rerum argumentum non apparentium » (Heb 11, 1). Beati Iosephi Bilczewski tota vita fide est illuminata, quam ipse Verbo Dei nutrivit Divinaque liturgia, altissimam creans consonantiam inter veritates quibus credebat quasque docebat, pastorales navitates et cotidianam vitam, omnino Deo et Ecclesiae deditam. Die xxvi mensis Aprilis anno mdccclx in loco v.d. Wilamowice, meridionali in parte hodiernae Poloniae, tunc inter fines Imperii Austriaci-Hungarici, est ortus. Maturitatis diplomate accepto anno mdccclxxx, Cracoviae Seminarium ingressus est Maius. Die vi mensis Iulii anno mdccclxxxiv Cracoviae sacerdos a suo Episcopo dioecesano est ordinatus. Anno mdccclxxxvi doctoratum consecutus est in theologia apud Universitatem Studiorum Vindobonensem. Curricula peregit deinde etiam Romae et Lutetiae Parisiorum. Anno mdcccxc Cracoviae examen superavit habilitatis apud Universitatem Studiorum Jaghellonicam. Sequenti anno professor nominatus est theologiae dogmaticae apud Universitatem Studiorum Ioannis Casimiri Leopolitana in urbe. Ibi officium etiam explevit decani facultatis theologiae et rectoris eiusdem Universitatis. Disciplina in theologica inter primos fuit qui monumenta archaeologica veluti « locum theologicum » considerabat; de argumento isto in libro tractavit cui titulus « Eucharistia sub picturarum antiquarum atque inscrip- 642 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale tionum lumine ». Eucharistia — aiebat — celebrata et hodie ab Ecclesia catholica recepta, eadem est quam Apostoli vixerunt cuique crediderunt. Eius intellectus cordisque dotes Imperatori Austriae Francisco Iosepho notae fuerunt, qui eum veluti candidatum proposuit ad vacantem Sedem metropolitanam Leopolitanam. Summus Pontifex Leo XIII hoc consilium accepit atque Iosephum Bilczewski Archiepiscopum nominavit Leopolitanum Latinorum, qui die xx mensis Ianuarii anno mcmi est consecratus. Archiepiscopus totum se pro sancta Ecclesia dicare voluit. Magna cordis bonitate humilitate pietate actuositate pastoralique industria eminuit, quae ex eius dilectione Dei et proximi profluebant. Maxime sollicitus erat de vocationibus ad sacerdotium promovendis, de diligenti iuvenum paratione ad activam et fructuosam liturgiae participationem, de catechesi tradenda eiusque nexu cum Eucharistia. Aedificationem promovit ecclesiarum et sacellorum, scholarum et asylorum pueritiae. Eius sermones, epistulae pastorales et ad fideles adhortationes altam significabant fidem, sed etiam proposita quaestionum solvendarum. Spiritali et materiali modo opera iuvit quae ipsius in archidioecesi nascebantur. Eius sancta vita, precationis et operae plena, fecit ut ille magni ab omnibus confessionibus existimaretur, ritibus et Nationibus in archidioecesi praesentibus. In Galitiae regione peritissimus omnium considerabatur in sociali doctrina Ecclesiae, in consensione cum praeceptis Leonis XIII in « Rerum novarum » significatis. Quaestiones considerans sociales, semper pauperes et populum defendebat, fundamentum vitae socialis in iustitia et amore christiano reponens. Tempore primi belli universalis, dum odium et despectio regnabant, amorem gentibus indicabat Dei infinitum, qui veniam dat peccatorum et iniuriarum. Omnibus loquebatur de praeceptis Dei servandis, praesertim amoris fraterni. Solutiones proponebat quaestionum socialium de familia et iuvenibus praecepto amoris Dei et proximi nitens. Pastoralis caritas ex Beati huius alta necessitudine cum Deo fluebat, quam precibus et sui ipsius abnegatione colebat. Saepe et longe erga Sanctissimum stabat Sacramentum in eucharistica adoratione, ex qua vires extrahebat ut in via sanctitatis progrederetur et animam suam purificaret. Solam quaerebat Dei gloriam animarumque salutem. Ob Christi amorem omnibus generose et simplici servire voluit ratione. Disiunctus a rebus materialibus fuit et temperans in usu bonorum terrestrium. Tempore xxiiii annorum ministerii sui pastoralis vultum mutavit archidioecesis Leopolitanae. Die xx mensis Martii anno mcmxxiii mortuus est atque, secundum suum desiderium, in « Coemeterio Janowski », appellato etiam « Pauperum coemeterio », est sepultus. Acta Benedicti Pp. XVI 643 Anno mcmlii Causa incohata est Beatificationis et Canonizationis in archidioecesi Cracoviae. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die xxvi mensis Iunii anno mmi inter beatos hunc Servum Dei recenseri voluit. Decretum super miraculo, intercessioni eiusdem Beati attributo, die xx Decembris prodiit anno mmiv. Die xxiv Februarii anno mmv Consistorium celebratum est Patrum Cardinalium, Archiepiscoporum et Episcoporum. Decrevimus deinde ut Canonizationis ritus die xxiii mensis Octobris eiusdem anni Romae perageretur. Hodie igitur in foro ante Patriarchalem Basilicam Vaticanam, intra Missarum sollemnia hanc protulimus formulam: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Iosephum Bilczewski, Caietanum Catanoso, Sigismundum Gorazdowski, Albertum Hurtado Cruchaga et Felicem a Nicosia Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die tertio et vicesimo mensis Octobris, anno Domini bismillesimo quinto, Pontificatus Nostri primo. EGO BENEDICTUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 27.302 644 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabilibus Dei Servis Iosepho Tapies Sirvant et VI Sociis Beatorum honores decernuntur. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Ut in nomine Iesu omne genu flectatur caelestium et terrestrium et infernorum » (Philp 2, 10). Servi Dei Iosephus Tapies Sirvant et VI Socii Christo fideliter servierunt, unicae verae humanitatis saluti, eximia deditione ministerium sacerdotale exercentes et deinde, postquam vexatio in religionem in Hispania annis mcmxxxvi-mcmxxxix orta est, vitam veluti sacrificium adorationis Dei et amoris immolaverunt. Plumbeis glandibus simul die xiii mensis Augusti anno mcmxxxvi prope coemeterium Salàs de Pallars interfecti sunt et in odium fidei mortui, veniam suis persecutoribus dantes et nomen Regis Universi invocantes. Isti sunt: 1. Iosephus Tapies Sirvant. Die xv mensis Martii anno mdccclxix in loco Pons, dioecesis Urgellensis et provinciae Ilerdensis, est ortus. Sacerdos anno mdcccxcii est ordinatus. Organi pulsator fuit in paroecia Salàs de Pallars atque confessarius et professor in locali collegio sororum Sacrae Familiae. Peculiarem ob eius sapientiam, multi ad eum se vertebant a quo consilia petebant. Magni etiam ob moralem integritatem et caritatem existimabatur et quoscumque indigentes adiuvabat pauperesque. 2. Paschalis Araguás Guardia. In Pont de Claverol, dioecesi in Urgellensi, provincia in Ilerdensi, die xvii mensis Maii anno mdcccxcix est ortus. Sacerdotalem accepit anno mcmxxiii ordinationem. Quibusdam in paroeciis ministerium exercuit pastorale, anno mcmxxix parochus nominatus est Noals. Humilis et bonus constanter ad gloriam Dei est operatus. 3. Silvester Arnau Pascüet. In loco Gósol, dioecesis Urgellensis et provinciae Ilerdensis, die xxx mensis Maii anno mcmxi est natus. Presbyter anno mcmxxxv est ordinatus. Vicarium paroecialem in Pobla de Segur egit, fructuosum inter iuvenes prosequens apostolatum. Mense Iulio anno mcmxxxvi in carcerem simul cum proprio parocho est inclusus et in custodiis usque ad diem xiii mensis Augusti mansit. 4. Iosephus Boher Foix. In San Salvador de Toló, provinciae Ilerdensis et dioecesis Urgellensis, die ii mensis Novembris anno mdccclxxxvii est ortus. Acta Benedicti Pp. XVI 645 Sacerdos ordinatus anno mcmxiv, ministerium variis in paroeciis explevit atque, anno mcmxxix, parochus nominatus est Pobleta de Bellvehı́. Plurimi ob bonitatem et praedicationis donum a fidelibus aestimabatur. 5. Franciscus Castells Brenuy. Die xxxi mensis Iulii anno mdccclxvi in Pobla de Segur natus est, provincia in Ilerdensi. Presbyter anno mdccclxxxix est factus. Ministerium diversis in paroeciis obiit, deinde oeconomus nominatus est apud Poal. Amabilis fuit et in modo agendi singularis. 6. Petrus Martret Moles. Urgellensi in urbe die v mensis Iulii anno mcmi est natus. Sacerdotalem accepit ordinationem anno mcmxxv. Coadiutor fuit quibusdam in dioecesis paroeciis. Anno mcmxxxi parochus nominatus est Pobla de Segur. Animo dedito formationem curavit iuvenum. In carcerem inclusus est et simul cum vicario suo Silvestro Arnau Pascüet occisus. 7. Iosephus Ioannes Perot Juanmartı́. Bononiae in Gallia, die xxx mensis Maii anno mdccclxxvii natus est. Sacerdotii donum anno mcmiii Urgelli accepit. Ministerium variis in paroeciis explevit, parochum deinde in San Juan de Viñafrescal egit, prope Salàs de Pallars. Cum sciisset milites marxistarum venturos ad se captandum martyrioque afficiendum, audaciter adfirmavit: « Si ad me veniunt, hic eos exspecto ». Populus Dei statim eos omnes martyres fidei considerabat. Iam annis mcmxlvi-mcmxlviii Causa est incohata beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei Iosephi Tàpies Sirvant. Anno mcmxciii Inquisitio dioecesana celebrata est de martyrio aliorum Servorum Dei. Episcopo Urgellensi petente, die xiii mensis Martii anno mcmxcviii Congregatio de Causis Sanctorum Causarum decrevit unionem. Ad regulam iuris omnibus expletis, die xix mensis Aprilis anno mmiv, coram Pontifice Maximo Ioanne Paulo II, rec. mem., decretum promulgatum est super martyrio. Nosmet Ipsi deinde ut ritus beatificationis Romae compleretur die xxix mensis Octobris anno mmv decrevimus. Hodie igitur Petriana in Basilica de mandato Nostro Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum adscribimus Venerabiles Servos Dei Iosephum Tàpies Sirvant et VI Socios: Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Henrici Vives Sicilia, Episcopi Urgellensis, et Antonii Mariae Cardinalis Rouco Varela, Archiepiscopi Matritensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei 646 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Iosephus Tàpies et sex Socii et Maria ab Angelis Ginard Martı́ Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Iosephi Tàpies et sex Sociorum die decima tertia Augusti et Mariae ab Angelis Ginard Martı́ die tricesima Augusti, in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Clari hi viri diligentem ostenderunt spiritalem progressum, Christi eiusque Ecclesiae dilectionem, atque insignia dederunt pietatis testimonia. Dum illorum conspicimus vitam, qui Redemptorem hominum etiam variis in difficultatibus fideliter sunt secuti, ad altiorem usque in cotidiana vita imitationem Salvatoris incitamur adque sanctitatem et proprii status perfectionem prosequendam invitamur. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxix mensis Octobris, anno mmv, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 27.303 II Venerabili Dei Servo Dario Acosta Zurita caelitum Beatorum tribuitur dignitas. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Christiani ... lumen vitae cum omni fiducia et fortitudine apostolica, ad sanguinis usque effusionem, diffundere satagant » (Conc. Oecum. Vat. II, Dignitatis Humanae, 14). Darius Acosta Zurita labori non pepercit, ministerium suum acturus, licet quaedam difficultates adessent et persecutio, in quibus Mexicana Ecclesia primis saeculi xx annis versabatur. Perinde ac apostoli, publicis potestatibus obsistere non dubitavit, quae impediebant quominus populus evangelizare- Acta Benedicti Pp. XVI 647 tur, atque vitam amittere maluit potius quam sua christiani presbyterique officia deserere. Boni Pastoris veluti effigies, hic mense Decembri anno mcmviii in oppido Naolinco Verae Crucis dioecesis ex modica religiosaque familia ortus est. Patre mortuo, complures labores suscepit, ut matrem fratresque iuvaret. Duodecim ferme annos natus, animadvertit se ad sacerdotium vocari, quod explere in Ecclesiam propter persecutionem non potuit. Anno mcmxxi seminarium est ingressus atque superiorum sodaliumque sibi ob animi comitatem, eruditionis studium, assiduitatem officiositatemque in pietatis opera versas, conciliavit aestimationem. Ad animi levationem atque athleticam artem aliquid quoque temporis impertiebat. Sacerdotali auctus dignitate die xxv mensis Aprilis anno mcmxxxi, coadiutor factus est paroeciae Assumptionis in Verae Crucis urbe. Omnes caritate tractabat. Studiose catechesim parvulis tradebat atque Reconciliationis Sacramentum ministrabat. Concionando cunctos ad crucem complectendam et omnia « pro Christi crucifixi amore » facienda itemque adversa toleranda incitabat. Licet in Ecclesiam sacerdotesque persecutio magis magisque incresceret, suum ministerium explicare perrexit. Cum se abscondere posset, ipse in paroecia una cum duobus vicariis cooperatoribus manere voluit. Die xxv mensis Iulii anno mcmxxxi cum in templo esset cum duobus vicariis supra memoratis, alicuius celebrationis causa cui intererant etiam parvuli, adstantibus etiam catechistis, milites locum invaserunt et displodere in sacerdotes pyrobolos coeperunt. Dei Servus gravissime est vulneratus et Iesu nomen moriturus invocavit. Ut tumultus populi vitaretur, eius corpus in secreto loco est humatum, quod deinceps detectum a fidelibus est et excultum ipseque martyr est habitus. Anno mcmxlvii eius exuviae in templum sunt delatae in quo interemptus erat. Anno mcmxciv Verae Crucis Episcopus Causam beatificationis seu declarationis martyrii incohavit, Inquisitione facta dioecesana. His iure statutis perfectis rebus, coram Decessore Nostro, veneratae memoriae, Ioanne Paulo II, die xxii mensis Iunii anno mmiv decretum de martyrio prodiit. Statuimus ut beatificationis ritus Guadalaiarensi in urbe die xx mensis Novembris anno mmv celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Dei Servum Darium Acosta Zurita adscribimus. 648 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Cardinalis Sandoval Íñiguez, Archiepiscopi Guadalaiarensis, Iosephi Guadalupe Martı́n Rábago, Episcopi Leonensis et Aloisii Gabrielis Cuara Méndez, Episcopi Verae Crucis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Anacletus González Flores et octo Socii, Iosephus a Trinitate Rangel Montaño, Andreas Solá Molist, Leonardus Pérez Larios et Darius Acosta Zurita Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Haec vero quae hodie statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xx mensis Novembris, anno mmv, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 27.485 III Venerabili Servo Dei Anacleto González Flores et octo Sociis Beatorum honores decernuntur. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Nihil mihi proderunt mundi fines neque huius saeculi regna. Praestat mihi in Christo Iesu mori, quam finibus terrae imperare. Illum quaero, qui pro nobis mortuus est; Illum volo, qui propter nos resurrexit » (S. Ignatius Antiochenus, Epistula ad Romanos, 6, 1). Similiter ac sanctus Episcopus Ignatius Antiochenus plurimique alii martyres, qui per saeculorum cursum sanguinem suum pro Christo effuderunt, Venerabiles Servi Dei Anacletus González Flores et octo Socii pro nihilo aestimaverunt saeculi illecebras atque humana imperia, solliciti solummodo Acta Benedicti Pp. XVI 649 ut firmum servarent fidelitatis vinculum cum Domino et cum Ecclesia Catholica. Tempore quidem revolutionis, quae Mexici est orta in primis decenniis vicesimi saeculi, ipsi intrepido animo proclamaverunt suam fidem in Divinum Redemptorem atque etiam inter vexationes Eum tamquam unicum universorum Regem invocare perrexerunt. Interfecti sunt variis in adiunctis temporum et locorum, at communis iis fuit animi serenitas, qua, bona aeterna affectantes, mortem pro Christo obierunt. Ipsi sunt: 1. Anacletus González Flores, natus est die xiii mensis Iulii anno mdccclxxxviii in loco Tepatitlán, provinciae Jalisco, Mexici. Consecutus est lauream in iure, ac deinde ordinem temporalem strenue promovit iuxta Christi spiritum: orator fuit et catechista, varios scripsit libros et articulos. Anno mcmxxii iniit matrimonium et generavit duos filios, quos sapienter in viis Domini conduxit. Ex oratione et cotidiana communione eucharistica vim ipse hausit ad fidem suam testificandam etiam inter persecutiones adversus Ecclesiam variasque tribulationes. Die i mensis Aprilis anno mcmxxvii comprehensus est et cruciatus. Necatus est una cum Dei Servis Aloisio Padilla Gómez, Georgio Vargas González et Raimundo Vargas González. Ante mortem occisoribus suis ignovit eorumque ductori promisit se apud Deum pro eo deprecaturum. 2. Aloisius Padilla Gómez natus est die ix mensis Decembris anno mdcccxcix Guadalaiarae, Mexicanae provinciae Jalisco. Expletis studiis, gratuitas lectiones egenos iuvenes docere coepit. Socius conditor et sodalis Consociationis Catholicae Iuventutis Mexicanae, fecundum evolvit apostolatum socialem. Venerationem habuit erga Beatissimam Virginem Mariam. Saeviente persecutione, pacificis mediis defendit Dei et Ecclesiae iura. Apprehensus, ante mortem socios martyrii ad perseverantiam est hortatus atque occisoribus suis dimisit. 3. Georgius Vargas González natus est die xxviii mensis Septembris anno mdcccxcix in loco Ahualulco de Mercado, Mexicanae provinciae Jalisco. Adhuc puer, una cum familia transmigravit ad Guadalaiaram. Operam praestabat apud societatem hydroëlectricam. Contra Ecclesiam furente insectatione, familia eius multos catholicos in periculo versantes hospitio recepit, quos inter etiam Venerabilem Dei Servum Anacletum González Flores. Hoc misericordiae opus causa fuit interfectionis huius Servi Dei eiusque fratris Raimundi. 4. Raimundus Vargas González natus est die xxii mensis Ianuarii anno mcmv in loco Ahualulco de Mercado, Mexicanae provinciae Jalisco. Nomen suum dedit facultati medicinae. Aestimationem sibi acquisivit propter affa- 650 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale bilitatem sinceramque fidei testificationem. Sese victimam obtulit in locum maioris fratris sui Florentini. Antequam moreretur signo crucis se signavit. 5. Ezechiel Huerta Gutiérrez, natus est mense Ianuario anno mdccclxxvi Magdalenae, Mexicanae provinciae Jalisco. Musicus et cantor fuit probatus. Assidue officia explevit mariti et patris. Singulari devotione excoluit Eucharistiam. Sollicitum se praebuit de indigentioribus. Inter tormenta Christum laudare minime cessavit. Interfectus est una cum fratre Salvatore diluculo diei iii mensis Aprilis anno mcmxxvii, suis ignoscens necatoribus. 6. Salvator Huerta Gutiérrez, natus est die xviii mensis Martii anno mdccclxxx Magdalenae, Mexicanae provinciae Jalisco. Mechanica arte eminuit. Sponsus et pater exstitit exemplaris. Devotione eucharistica excelluit. Incarceratus est et vexatus. Una cum fratre martyrium passus est die iii mensis Aprilis anno mcmxxvii. Ante mortem Christum Regem et Beatissimam Virginem Guadalupensem invocavit. 7. Aloisius Magaña Servı́n, natus est die xxiv mensis Augusti anno mcmii in loco Arandas, Mexicanae provinciae Jalisco. Sodalis Consociationis Catholicae Iuventutis Mexicanae atque Archiconfraternitatis Adorationis nocturnae Sanctissimi Sacramenti assidue laboravit. Uxorem duxit et duos habuit filios. Tradidit se militibus, ut vitam fratris sui salvaret qui suo loco apprehensus erat. Manuballista est interfectus die ix mensis Februarii anno mcmxxviii. Ante mortem suis ignovit interfectoribus hymnosque pie cecinit Christo Regi et Virgini Guadalupensi. 8. Michaël Gómez Loza, natus est die xi mensis Augusti anno mdccclxxxviii in loco Paredones, hodie dicto El Refugio, provinciae Jalisco, Mexici. Doctrinam socialem Ecclesiae indefesse promovit atque inter fundatores recensetur Consociationis Catholicae Iuventutis Mexicanae. Forensia exercens officia, debiliores et catholicos iniuste in discrimen allatos defendit. Matrimonium iniit, ex quo tres filiae sunt natae. In carcerem coniectus, post acerbas vexationes necatus est die xxi mensis Martii anno mcmxxviii. 9. Iosephus Sánchez Del Rı́o, natus est die xxviii mensis Martii anno mcmxiii in loco Sahuayo, Mexicanae provinciae Michoacán. Puer Guadalaiaram transmigravit. Nondum xiv annos natus, exemplum fratrum sequi cupiens, pro fidei catholicorumque persecutione oppressorum defensione certavit. Die x mensis Februarii anno mcmxxviii, dum ad locum passionis conduceretur, recusavit se Deum blasphemare. Ante mortem Christo Regi et Virgini Guadalupensi hymnos cantavit. Acta Benedicti Pp. XVI 651 Populus Dei statim eos tamquam veros fidei martyres existimavit. Quapropter Archiepiscopus Guadalaiarensis anno mcmxciv incohavit Causam beatificationis seu declarationis martyrii per dioecesanam Inquisitionem, respicientem Venerabiles Servos Dei Anacletum González Flores et septem Socios. Causa autem beatificationis Venerabilis Servi Dei Iosephi Sánchez Del Rı́o incohata est anno mcmxcvi ab Episcopo Zamorensi. Ambae Causae coniunctae sunt anno mmiii. Rite peractis omnibus iure statutis, die xxii mensis Iunii anno mmiv coram Summo Pontifice Ioanne Paulo II, Decessore Nostro venerandae memoriae, promulgatum est Decretum de martyrio horum Venerabilium Servorum Dei. Deinde Nos Ipsi decrevimus ut ritus beatificationis Guadalaiarensi in urbe die xx mensis Novembris anno mmv, in sollemnitate Domini nostri Iesu Christi universorum Regis, celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabiles Servos Dei Anacletum González Flores et octo Socios adscribimus. Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Cardinalis Sandoval Íñiguez, Archiepiscopi Guadalaiarensis, Iosephi Guadalupe Martı́n Rábago, Episcopi Leonensis et Aloisii Gabrielis Cuara Méndez, Episcopi Verae Crucis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Anacletus González Flores et octo Socii, Iosephus a Trinitate Rangel Montaño, Andreas Solá Molist, Leonardus Pérez Larios et Darius Acosta Zurita Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die vicesima Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. His autem nostris temporibus potissimum necessaria habemus huiusmodi testimonia quibus excelleant christiani laici, fide moralibusque principiis suis usque ad mortem fideles atque spiritalem fortitudinem inspirationemque ex fontibus Salvatoris Iesu Christi haurientes per cotidianam Eucharisticam communionem sinceramque devotionem erga Sanctissimum Sacramentum et Beatissimam Virginem Mariam. Magna igitur cum devotione et admiratione Nosmet Ipsi primi intrepidos hos beatos Martyres veneramur, persuasi eorum exemplum multum prodesse catholicis viris ad novum excitandum ardorem pro fide in Iesum Christum Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 652 maxime colenda, moribus et verbo testificanda et in adversis quoque firmiter profitenda. Haec vero quae hic statuimus firma in posterum esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xv mensis Novembris, anno mmv, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 34.023 IV Venerabili Dei Servae Mariae ab Angelis Ginard Martı́ caelitum Beatorum tribuitur dignitas. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Omnes tamen parati sint oportet, Christum coram hominibus confiteri, Eumque inter persecutiones, quae Ecclesiae numquam desunt, in via crucis subsequi » (cfr Conc. Oecum. Vat. II, Lumen Gentium, 42). Coram persecutionibus, adversus Ecclesiam in Hispania annis mcmxxxvimcmxxxix actis, Dei Serva Maria ab Angelis Ginard Martı́ non sivit se timore vinci atque palam suam est confessa in Christo fidem usque ad vitam tradendam, in eum tamquam summum amoris documentum, cui totam suam exsistentiam tradiderat. Fidelis haec Redemptoris sponsa die iii mensis Aprilis anno mdcccxciv in oppido Llucmayor Maioricensis dioecesis orta est. Puella in insula Magna Canaria est commorata, quoniam illuc pater venerat. Nativis locis una cum familiaribus repetitis, se Deo consecrandi religiosa cepit consilium, sed exspectare per aliquod tempus debuit, quandoquidem familia ei necessario sustinenda fuit. Didicit igitur galerorum conficiendorum acuque pingendi artem. Quae res non obstiterunt quominus spiritalem vitam curaret. Acta Benedicti Pp. XVI 653 Quotidie Missae celebrationi interesse solebat, multum temporis coram Sanctissimo Sacramento exigebat itemque Sancti Rosarii precationem colebat. Anno mcmxxi, spiritali moderatore comprobante, Institutum Zelantium Cultum Eucharisticum Palmae Maioricensis ingressa est. Die xxvii mensis Maii anno mcmxxii vestimentum religiosum sumpsit sibique nomen imposuit Mariae ab Angelis. Anno mcmxxiii prima vota nuncupavit. Annis mcmxxvimcmxxix Matriti quandam domum est moderata. Die xxviii mensis Maii anno mcmxxix perpetua vota nuncupavit. Barcinonensi in urbe tres annos fuit, ubi primae consiliariae sustinuit munus. Matritum porro repetiit ministratrix, generalis consiliariae detrectato munere. Sua munia laeta studiosaque sustinebat atque Domino inserviebat, sua ipsius explicans officia. Per precationem et Eucharistiae devotionem suam spiritalitatem curabat, coram diu manens sanctissimo Sacramento. Virginem Mariam saepe invocabat ac pristinos christianos martyres colebat, quorum affectare exempla volebat. Suis vivendi rationibus sorores afficiebat, quas caritate tractare solebat. Pauperibus maternam sollicitudinem ostendebat, quos evangelica dilectione adamabat. Mense Iulio anno mcmxxxvi, religiosa persecutione saeviente, apud amicam familiam confugit. Monentibus de imminenti periculo, sine metu ipsa respondebat: « Plus quam nos necare facere non possunt »: sic ostendebat se illos non vereri, qui corpus attingunt, at non animam. Die xxv mensis Augusti anno mcmxxxvi est capta. Quoniam marxiani milites capturi erant sororem quoque domus dominae, affirmavit ipsa se unam esse illic religiosam sororem. Amicam hoc modo servavit, sed se ipsam capitis damnavit. Capta revera est et in loco Dehesa de la Villa prope Matritum subsequenti die xxvi mensis Augusti manuballista est necata. Dei populus eam fidei martyrem putavit; quae opinio temporis decursu mansit. Anno mcmlxxxvii, Archiepiscopus Matritensis beatifı̀cationis seu declarationis martyrii Causam per dioecesanam Inquisitionem incohavit. His perfectis iure statutis rebus, coram Venerato Decessore Nostro, Ioanne Paulo II, die xix mensis Aprilis anno mmiv decretum de martyrio prodiit. Statuimus igitur ut beatifı̀cationis ritus Romae die xxix mensis Octobris anno mmv celebraretur. Hodie igitur Petriana in Basilica de mandato Nostro Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum adscribimus Venerabilem Servam Dei Mariam ab Angelis: Nos, vota Fratrum Nostrorum Ioannis Henrici Vives Sicilia, Episcopi Urgellensis, et Antonii Mariae Cardinalis Rouco Varela, Archiepiscopi Matri- 654 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale tensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus Tàpies et sex Socii et Maria ab Angelis Ginard Martı́ Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Iosephi Tàpies et sex Sociorum die decima tertia Augusti et Mariae ab Angelis Ginard Martı́ die tricesima Augusti, in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Praeclara haec beata quae exemplarem vitam Deo fideliter consecratam martyrii corona obsignavit, quodammodo omnes nos hortatur ad fidem iugiter colendam, ad constantiam in bonis operibus servandam atque heroicam in Deum et proximum caritatem exsequendam. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxix mensis Octobris, anno mmv, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 34.024 V Venerabili Dei Servo Carolo de Foucauld caelitum Beatorum tribuitur dignitas. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Hoc est corpus meum, hic est ... sanguis meus » (Mt 26, 26 et 28); « Quamdiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis » (Mt 25, 40). Duo haec Iesu verba in propositum illud ad sanctitatem nos inducunt, quod Caroli de Foucauld fuit, quodque ipse, in epistula die i mensis Augusti anno mcmxvi data eaque Aloisio Massignon transmissa, est testatus: « Nullum Acta Benedicti Pp. XVI 655 est in Evangelio verbum, opinor, quod me altius affecerit ac meam vitam immutaverit, quam istud ». Carolus de Foucauld Argentorati die xv mensis Septembris anno mdccclviii ortus est. Sex annos natus pupillus, una cum sorore Maria apud maternum avum adolevit, cuius militare munus est secutus. Adulescens fidem amisit. Licet ad vitam facilem sit promptus, fortem constantemque voluntatem difficilioribus in condicionibus demonstrabit. Militiae munere deposito, Mauritaniam invisurus annis mdccclxxxiiimdccclxxxiv iter suscepit. Fides, quam Muslimi testabantur, hanc interrogationem in eum concitat: Estne Deus? Veritatem quaerens, id precatur: « Deus meus, si exsistis, effice ut te cognoscam » (Epistula Henrico de Castries missa, die xiv mensis Augusti anno mcmxvi). In Francogalliam regressus, cum moderata amabilique familiae affectione moveretur, fidem prudentem suorum mirabatur eique invidebat. A presbytero Huvelin perductus, Deum mense Octobri anno mdccclxxxvi in perpetuum detexit: « Simul ac Deum esse credidi, intellexi me nihil aliud facere posse quam pro Eo vivere » (ibid.). In Terram Sanctam susceptum iter eius vocationem patefacit, scilicet sequendi imitandique eius in vita Iesum Nazarenum. Ordinem Cisterciensium Strictioris Observantiae anno mdcccxc ingressus, die xxiv mensis Aprilis suum vitae propositum amico Henrico Duveyrier ostendit: « Dei amor, amor hominum tota est mea vita atque spe teneor istud usque totam meam vitam fore ». Ut Dei voluntatem servaret, memoratum Ordinem anno mdcccxcvii deseruit. Dehinc, quattuor fere per annos, Nazareth prope Clarissarum monasterium vitam in solitudine exigit. Sacram Eucharistiam contemplando et Sacras Scripturas meditando convenire cupit Eum, qui dilectus est Frater, cuius se parvum vult esse fratrem. Ut plenius Iesum imitaretur, decrevit ut presbyterali ordine augeretur. Quapropter die ix mensis Iunii anno mcmi sacerdos fit dioecesis Vivariensis. Post tres menses in loco Beni-Abbés appellato commorari coepit. Dei « exinanitione » omnino capitur, per quam Nazarethanae vitae omnino intellegit apostolicam indolem, quae cum incarnationis mysterio prorsus sociatur. Ministerium suum sacerdotale « amore, in cotidiano opere contuens, contemplans indesinenter Dilectum Iesum, agere vult ». In oratione adorationeque divinae Hostiae noctu vigilat. Anno mcmv in pago Tamanrasset commorari coepit, ubi circiter viginti tentoria aderant, in quibus nonnullae familiae Tuareg stirpis incolebant. Ipse unus Europaeus a gente hac est susceptus, quae eum ineunte anno mcmviii 656 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale aegrotum iuverunt. Ibidem non multum patrare poterat; consociandi tamen cum iis, quibus etiam Bonus Nuntius destinabatur, dabatur copia. Mores igitur Tuareg stirpis adipiscitur, cuius amans didicit loquelam aliasque res, quae futuris etiam missionariis usui esse possent. Cum bellum primum mundanum exarsisset, cum hac gente in pago Tamanrasset mansit, ubi die i mensis Decembris anno mcmxvi manuballistae ictu est interemptus. Eius post mortem complures viri feminaeque coadunari in varias religiosas congregationes piaque sodalicia potuerunt, ut eius exemplum et doctrinam sequerentur. Sic Domini verbum complebatur: « Nisi granum frumenti cadens in terram mortuum fuerit, ipsum solum manet; si autem mortuum fuerit, multum fructum affert » (Io 12, 24). Anno mcmxxvii beatificationis canonizationisque Causa est incohata, apud Ghardaiensem in Sahara sedem, ordinario celebrato Processu necnon decem Processibus rogatorialibus absolutis. His omnibus perfectis iure statutis rebus, Decretum de virtutibus heroum in modum exercitis die xxv mensis Aprilis anno mmi prodiit. Deinceps die xx mensis Decembris anno mmiv Decessor Noster Ioannes Paulus II, recolendae memoriae, miraculum comprobavit, quod eiusdem Dei Servi intercessioni est adscriptum. Statuimus igitur ut Beatificationis ritus Romae die xiii mensis Novembris anno mmv celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Dei Servum Carolum de Foucauld adscribimus. Nos vota Fratrum Nostrorum Claudii Rault, Episcopi Laghuatensis, Camilli Cardinalis Ruini, Vicarii Nostri pro Romana Dioecesi, et Hygini Reali, Episcopi Portuensis-Sanctae Rufinae, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Carolus de Foucauld, Maria Pia Mastena et Maria Crucifixa Curcio Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Caroli de Foucauld die prima Decembris, Mariae Piae Mastena die vicesima septima Iunii et Mariae Crucifixae Curcio die quarta Iulii, in locis et modis iure statutis, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Praestabilis hic vir, qui cum Domino arte coniunctus totam suam vitam pro Ipsius gloria omnino impendit Eidemque perquam studiose in pauperibus Acta Benedicti Pp. XVI 657 inserviit, insignes dedit religiosae pietatis operumque bonorum testificationes. Admirantes tantam ipsius pro Domini amore alacritatem, exoptamus ut, huius caelitis patrocinio exemplisque ducti, illius contemplativam et actuosam vitam imitemur atque, terrenis posthabitis rebus, ad superna iugiter contendamus. Haec vero quae hodie statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiii mensis Novembris, anno mmv, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 34.125 VI Venerabili Dei Servo Aloisio Biraghi caelitum Beatorum tribuitur dignitas. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Imitatores mei estote sicut et ego Christi » (1 Cor 11, 1). Perinde ac Paulus Apostolus, Venerabilis Dei Servus Aloisius Biraghi, divina gratia roboratus, expedite semitam tenuit Christi imitationis, qui unus fuit magister et exemplar, atque usque studiose operatus est ut ad Eum animas perduceret omnibusque dilectionem illam ostenderet qua Pater in Divino Redemptore homines complectitur. Operosus hic sacerdos in oppido Vignate Mediolanensis Archidioecesis die ii mensis Novembris anno mdccci ex agricolarum familia ortus est. Puer una cum familia ad oppidum Cernusco sul Naviglio se contulit. Ad sacerdotium se sentiens vocatus, philosophicis ac theologicis disciplinis in Seminariis Castri (Leuciensis loci), Modiciae ac Mediolani operam dedit, ubi diligentia, pietate ac doctrina eminuit. Diaconus renuntiatus, litteras in minoribus Seminariis tradere coepit, quod opus, die xxviii mensis Maii anno mdcccxxv sacro ordine auctus, sustinere perrexit. 658 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Annis mdcccxxxiii-mdcccxlviii Seminarii maioris moderator spiritus fuit ipseque clericorum institutionem caritate studioque curavit. Beneficandae Ecclesiae societatisque causa in oppido Cernusco sul Naviglio anno mdcccxxxviii feminarum collegium condidit, ut iuvenes mulieres in humanis christianisque rebus educarentur, bene iuvantibus Marina Videmari, quam is spiritaliter moderabatur, aliisque magistris. Una cum iis novam religiosam familiam sub vocabulo Instituti Sororum a Sancta Marcellina condidit, quod anno mdccclii canonice est constitutum, cuius praecipuum est munus puellas docendi et in christianis rebus educandi. Opus istud minime obstitit quominus Dei Servus Seminarii tirones coleret itemque sacrum ministerium ageret. Multum ad ecclesiasticam ephemeridem, quae est « L’Amico Cattolico », condendam contulit atque ad Dei Regnum in moderna societate diffundendum, quae adversus christianos sensibus gravabatur, adlaboravit. Dei Servo Angelo Ramazzotti, Pontificium Institutum pro Missionibus Exteris condenti, sociatam operam praestitit. Anno mdccclv doctor renuntiatus est in Bibliotheca Ambrosiana. Frugifere archaeologiae et ecclesiasticae historiae inquisitioni operam dedit, aestimata edens scripta. Prudentia omnino et auctoritate praeditus, consiliarius fuit sapiens Archiepiscoporum Mediolanensium, qui plurimi eum fecerunt. Beatus Pius IX anno mdccclxii ab eo postulavit ut inter diversas politicas opinationes Ambrosiani cleri esset mediator. Humiliter et sapienter illud opus gessit, ad omnem rem subeundam paratus ut Sancta Ecclesia Mediolanensisque Sedes honestarentur. Germanus Dei homo et Ecclesiae fidus minister, studiose ac diligenter omnia suae condicionis complevit officia. Constanter quidem et laetanter virtutes exercens, summa evangelicae perfectionis attigit fastigia. Spiritales filias ad Deum amandum cohortari solebat, cum ipse primus exemplum praeberet vitae, Domini gloriae bonoque animarum prorsus dicatae. In fide vim repperit ut aerumnas et abnegationes laetus susciperet et magnas iacturas toleraret. Omnino Ecclesiae deditus et obnoxius est operatus. Per sacram liturgiam, precationem, lectionem meditationemque Sacrarum Scripturarum, in Eucharistiam Virginemque Mariam devotionem, ecclesiasticarum disciplinarum inquisitionem et vitae Ecclesiae participationem suam spiritalitatem aluit. Puellas in sui Instituti collegiis commorantes sollicite curavit ipseque filias suas spiritales amabiliter prudenterque direxit. Fortis fuit in difficultatibus idemque in omnibus rerum adiunctis aequabilis ac modicus. Divini Magistri assecla, insigniter fuit pauper, castus et oboediens. Acta Benedicti Pp. XVI 659 Postremis suae vitae annis ad suum Institutum augendum operari perrexit, varia quoque condens extra Mediolanenses fines collegia. Anno mdccclxxix eius valetudo ingravescere coepit atque eum Pater ad Se die xi mensis Augusti eiusdem anni vocavit, ut praemium reciperet valde optatum. Eius propter latam sanctitatis famam anno mcmlxvi Archiepiscopus Mediolanensis beatificationis canonizationisque Causam per Processus Ordinarii celebrationem incohavit. His perfectis iure statutis rebus, coram venerato Decessore Nostro Ioanne Paulo II de virtutibus heroum in modum exercitis die xx mensis Decembris anno mmiii et de miraculo die xx mensis Decembris anno mmiv decreta prodierunt. Statuimus igitur ut beatificationis ritus Mediolani die xxx mensis Aprilis anno mmvi celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Servum Dei Aloisium Biraghi adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Dionysii S.R.E. Cardinalis Tettamanzi, Archiepiscopi Mediolanensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Aloisius Biraghi, presbyter, conditor Instituti Sororum a Sancta Marcellina, qui operam dedit institutioni candidatorum ad sacerdotium, et Aloisius Monza, presbyter, qui operibus pastoralibus gerendis vitam suam devovit, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Aloisii Biraghi die duodetricesima Maii et Aloisii Monza die duodetricesima Septembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Haec vero quae hodie statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxx mensis Aprilis, anno mmvi, Pontificatus Nostri secundo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 35.812 660 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale VII Venerabili Dei Servo Augustino Thevarparampil caelitum Beatorum tribuitur dignitas. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — Iesus « cum dilexisset suos, qui erant in mundo, in finem dilexit eos » (Io 13, 1). Divinum Redemptorem secutus, qui pro cunctis sibi a Patre demandatis hominibus tradidit vitam, Augustinus Thevarparampil vitam consumpsit, Deum laudando ac pauperibus inserviendo, iis potissimum qui ab Inda societate respuebantur quique haud tangendi habebantur (patrio sermone Harijan vocati). Caritate repletus, eosdem perassidue operoseque prae dissensionibus ac praeiudiciis dilexit et iuvit. Venerabilis Dei Servus in oppido Ramapuram Palaiensis eparchiae SyroMalabarensis ritus in civitate Keralae, die i mensis Aprilis anno mdcccxci natus est. Die xvii mensis Decembris anno mcmxxi presbyteralem ordinationem a Dei Servo Thoma Kurialacherry recepit. Iuvenis humilitate, comitate, pietate eminuit. Anno mcmxxiii ei parochi coadiutoris officium in paroecia Sancti Sebastiani in oppido Kadanad est commissum. Tribus circiter exactis annis, quendam propter morbum ad nativum oppidum remeare debuit. Convalescens eos qui « tangi » non poterant convenit, quique, ab omnibus despecti, ad humillimum ordinem societatis Indae pertinebant. Quapropter iis se tradere statuit totum, eos per Christi veritatem et caritatem evangelizaturus. Eos invisebat, audiebat, solabatur, dissensiones componens atque curans aegrotos. Pro iis etiam qui extra paroeciam commorabantur adlaborare solebat. Domini diligendi gratia, cuius vultus in pauperibus reperiebatur, omne genus incommoditates ac labores tolerabat, tum etiam cum eius conatus haud subitaneos fructus gignebant, minime demittens animum: « boni sunt homines — aiebat — ac simplices. Meliores fient ». Verbo populum ac potissimum vita sancta docebat, propriis officiis distincta, insigniter actis, et virtutibus heroum in modum exercitis. Cum Dei caritate flagraret, in Eo spiritale gaudium reperiens, ei suas fatigationes ac dolores, cuius sedulo servabat mandata, committebat. Fidem eximiam manifestavit, quam diffundebat et vigore quodam defendebat, quamque per personalem ac liturgicam precationem, Sacrarum Scripturarum lectionem meditationemque, in Eucharistiam et Virginem Mariam devotio- Acta Benedicti Pp. XVI 661 nem alebat. In Domino fisus, in difficilioribus etiam rerum adiunctis quietus mansit. Eius evangelizationis opera ita fuit frugifera, ut complura milia hominum baptizaret. Ut suum explicaret sacerdotale munus, aegrotos contagiosos adire non dubitabat. Puerorum pauperum humanam religiosamque institutionem curabat, cum eosdem non modo catechismum verum etiam litterarum formas doceret. Aequabiliter ac prudenter modica possessa bona ministravit. In spiritali moderamine cautus fuit, qui in iuvando ad vitam sacerdotalem vel religiosam decernendam et eligendam potissimum eminuit. Honores non quaesivit, sed simpliciter ac modeste vixit. Pauper voluit esse inter pauperes, quemadmodum in eius testamenti verbis emergit: « Neque terram neque pecuniam possideo ». Ecclesiasticae potestati obsequens semper fuit, isque castitatem servavit. Anno mcmlxxi Iubilaeum presbyteralis ordinationis celebravit. Morbo correptus, suetam laetitiam non amisit. Die xvi mensis Octobris anno mcmlxxiii ad Patrem pervenit, cui mirabiliter servierat. Eius latam propter sanctitatis famam anno mcmlxxxvii Palaiensis Episcopus beatificationis canonizationisque Causam per dioecesanam Inquisitionem incohavit. His perfectis iure statutis rebus, coram Venerato Decessore Nostro Ioanne Paulo II decretum die xxii mensis Iunii anno mmiv de virtutibus heroum in modum exercitis prodiit et die xix mensis Decembris anno mmv coram Nobis decretum de miraculo edictum est. Statuimus igitur ut beatificationis ritus in India in oppido Ramapuram, die xxx mensis Aprilis anno mmvi celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Varkey S.R.E. Cardinalis Vithayathil, Archiepiscopus Maior Ernakulamensis-Angamaliensis ritus Syri Malabarensis, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Servum Dei Augustinum Thevarparampil adscribimus. Nos, vota Fratris Nostri Iosephi Kallarangatt, Episcopi Palaiensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Augustinus Thevarparampil « Kunjachan », presbyter, qui pauperrimis et exclusis adiuvandis vitam suam devovit, Beatorum nomine in posterum appelletur, eiusque festum die decima sexta Octobris, cum ad caelum pervenit, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. 662 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Haec vero quae hodie statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxx mensis Aprilis, anno mmvi, Pontificatus Nostri secundo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 38.090 VIII Beatorum Caelitum honor dignitasque Venerabili Dei Servae Eliae a Sancto Clemente Carmelitidi Barensi tribuuntur. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Infirma mundi elegit Deus, ut confundat fortia » (1 Cor 1, 27). Nihili prorsus saeculi ducens vanitates Venerabilis Dei Serva Elias a Sancto Clemente, nata scilicet Theodora Fracasso, ex Christi amore viam humilitatis sua sponte percucurrit necnon absconditae vitae totiusque sui ipsius denudationis, Iesum Christum ut indueret cui semet veluti sponsam obtulit et victimam. Haec Carmeli filia die xvii Ianuarii mensis Barii est orta anno mdcccci christiana e domo ac paupere. Institutionis elementa prima percepit apud Sorores a Stigmate. Cum vero primum potuit, paroeciae vitam coepit sedula participare atque catechismum tradere tum domi etiam suas amicas conglobare simul ut pias agerent meditationes et preces coniunctim. Matri interea auxiliabatur cotidianis in domus procurandis negotiis, dum parva eodem tempore munera explebat unde aliquid familiae suae conferret sustentandae. Tertium Sancti Dominici Ordinem anno mdccccxiv est ingressa ubi postero anno vota est religiosa professa. Saeviente primo bello universali apostolatus operam et auxilii prosequebatur ipsis pro militibus qui paroeciam adibant a sodalibus dominicanis administratam. Acta Benedicti Pp. XVI 663 Mense dein Aprili anni mdccccxx Teresianum intravit Carmelum sub nomine Sancti Iosephi in urbe Barensi ubi die iv Decembris anno mdccccxxi simplicia nuncupavit vota seseque amoris victimam Iesu Eucharistico devovit. Officium docendi recepit artem acu pingendi in domui suae contiguo instituto. Matrem erga alumnas se praebens omnia hortabatur ut quam optime ad Domino reddendam gloriam peragerent. Munere autem educandi sibi adempto illud quoque patienter pertulit incommodum et oboedientiae affectu. Votum exinde die viii Decembris pronuntiavit « rei semper perfectioris » anno mdccccxxiv, victimam pariter misericordis offerens se amoris. Sollemnem denique professionem die xi mensis Februarii anno mdccccxxv peregit exemplum sectata Sanctae Teresiae a Iesu Infante. Omnibus quidem viribus suis sanctitatem affectabat in Dei ipsius gloriam hominumque salutem. Prius etiam quam est in Carmelum ingressa, ipsius vita Domini perpetua distinguebatur praesentia. Totam enim illi sese consecrans maiorem usque quaerebat Divino cum Redemptore coniunctionem quem fideliter devoteque diligebat. Omnibus autem ut in rebus eidem probaretur, docilis eius adhaerescebat ad voluntatem cuius proinde servabat mandata et propagando Regno verbis factisque consulebat. Omnium simul virtutum adsidua et laeta consuetudine socias suas confirmabat sorores necnon Carmelitanae regulae observatione. Fide quidem solida fulciente, veritatibus credebat firmiter revelatis suamque spiritalem alebat vitam de Eucharistia, quam cotidie ab iuventute excipiebat, tum etiam de precatione ac lectione Sacrarumque ponderatione Litterarum et postremo de Virginis Mariae Cultu ac sanctorum Carmeli. Precabatur et sacrificia pro peccatorum conversione offerebat sibi nempe persuadens velle Dominum animas se ad illum perducere haud mirificis operibus verum absoluta sui ipsius immolatione. Sodales erga sorores comem se facilemque praestabat et omnes quotquot ipsi adversabantur amanter omnino tractabat. Aptiora prudenter deligebat instrumenta propriam in sanctificationem semperque rectiora. Magnanima confligebat cum gravioribus morbis et iniuriis amaris. Traditionis Carmeli paenitentias proprias exercebat, cum omni esset in re simplex atque humilis. Christum pauperem mirabiliter imitabatur castumque et oboedientem consilia evangelica quasi in exemplum custodiens. Iam anno mdccccxxvi signa aegritudinis illius ostendebat brevi tempore quae eam erat ad mortem propulsura. Talem doloris condicionem serena pertulit, quin immo usurpavit dolorem unde impensius Christi se posset coniungere cum passione semper caelestium bonorum exspectatione suffulta; dicebat namque: « Per Carmelum transeo, at caelum mihi patria est », quod videlicet die xxv Decembris mensis attigit anno mdccccxxvii. 664 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Ob propagatam sanctimoniae famam anno mdccccliii Barensis archiepiscopus beatificationis Causam instituit atque canonizationis processu ordinario perficiendo. Ad legem singulis convenienter expletis necessariis rebus prodierunt decreta coram venerato Decessore nostro Ioanne Paulo II super heroicis eius virtutibus die xi nempe Decembris mdcccclxxxvi superque miraculo legitime a peritis sine dubitatione ulla comprobato mensis Decembris die xix anno mmv. Ritus propterea beatificationis constituimus ut Barii die xviii Martii contingeret anno mmvi. Hodie idcirco Barii Nostro de mandato Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum Venerabilis Frater Noster Apostolicas Nostras perlegit Litteras quibus Nos in Beatorum album adscribimus Venerablem Servam Dei Eliam a Sancto Clemente: Nos vota Fratris Nostri Francisci Cacucci archiepiscopi Barensis-Bituntini necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque Christifidelium explentes, ex Congregationis de Causis Sanctorum sententia, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Serva Dei Elias a Sancto Clemente, virgo ex Ordine Monialium Discalceatarum Beatissimae Mariae Virginis de Monte Carmelo, quae suam contemplativam vitam Christi ex amore Ecclesiae ipsius ministerio devovit, Beatae nomine in posterum nuncupetur eiusque festum die undetricesima Maii in locis et modis iure statutis celebrari quotannis possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Nec dubitabamus procul Nos quin hic novus Carmelitanae Familiae decor honorque plurimum quidem christianis ubique profuturus moribus esset nec non exemplo vitae posthac diu mansurus ipsius imitatoribus. Itaque, quod supra decrevimus maturo consilio libentique voluntate volumus profecto et nunc et in posterum tempus vim omnem habere, contrariis rebus nequaquam quibuslibet officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum sub anulo Piscatoris, die xviii Martii mensis anno Domini mmvi, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 35.298 Acta Benedicti Pp. XVI 665 HOMILIA In sollemnitate Assumptionis Beatae Mariae Virginis.* Venerati Fratelli nell’Episcopato e nel Sacerdozio, cari Fratelli e Sorelle! Nel Magnificat — il grande canto della Madonna ora ascoltato nel Vangelo — troviamo una parola sorprendente. Maria dice: « D’ora in poi tutte le generazioni mi chiameranno beata ». La Madre del Signore profetizza le lodi mariane della Chiesa per tutto il futuro, la devozione mariana del Popolo di Dio fino alla fine dei tempi. Lodando Maria la Chiesa non ha inventato qualcosa « accanto » alla Scrittura: ha risposto a questa profezia fatta da Maria in quell’ora di grazia. E queste parole di Maria non erano solo parole personali, forse arbitrarie. Elisabetta aveva, come dice San Luca, gridato piena di Spirito Santo: « Beata Colei che ha creduto ». E Maria, pure piena di Spirito Santo, continua e completa quello che ha detto Elisabetta, affermando: « Beata mi diranno tutte le generazioni ». È una vera profezia, ispirata dallo Spirito Santo, e la Chiesa, venerando Maria, risponde a un comando dello Spirito Santo, fa ciò che deve fare. Noi non lodiamo Dio sufficientemente tacendo sui suoi santi, soprattutto su « la Santa » che è divenuta la sua dimora in terra, Maria. La luce semplice e multiforme di Dio ci appare proprio nella sua varietà e ricchezza solo nel volto dei santi, che sono il vero specchio della sua luce. E proprio vedendo il volto di Maria possiamo vedere più che in altri modi la bellezza di Dio, la sua bontà, la sua misericordia. Possiamo realmente percepire la luce divina in questo volto. « Tutte le generazioni mi chiameranno beata ». Noi possiamo lodare Maria, venerare Maria, perché è « beata », è beata per sempre. E questo è il contenuto di questa Festa. Beata è perché unita a Dio, vive con Dio e in Dio. Il Signore, nella vigilia della sua Passione, congedandosi dai suoi, ha detto: « Io vado a prepararvi, nella grande casa del Padre, una dimora. E ci sono molte dimore nella casa del Padre ». Maria dicendo: « Sono la tua serva, sia fatta la tua volontà » ha preparato qui in terra la dimora per Dio; con corpo e anima ne è divenuta la dimora e cosı̀ ha aperto la terra al cielo. * Die 15 Augusti 2006. Textus hic viva voce, sine scripto, a Summo Pontifice est prolatus. 666 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale San Luca, nel Vangelo ora ascoltato, con diversi accenni fa capire che Maria è la vera Arca dell’Alleanza, che il mistero del Tempio — l’inabitazione di Dio qui in terra — è adempiuto in Maria. In Maria realmente abita Dio, diventa presente qui in terra. Maria diventa la sua tenda. Quello che desiderano tutte le culture — che cioè Dio abiti tra di noi — si realizza qui. Sant’Agostino dice: « Prima di concepire il Signore nel corpo, lo aveva già concepito nell’anima ». Aveva dato al Signore lo spazio della sua anima e cosı̀ è divenuta realmente il vero Tempio dove Dio si è incarnato, è divenuto presente su questa terra. E cosı̀, essendo la dimora di Dio in terra, in lei è già preparata la sua dimora eterna, è già preparata questa dimora per sempre. E questo è tutto il contenuto del dogma dell’Assunzione di Maria alla gloria del cielo in corpo e anima, espresso qui in queste parole. Maria è « beata » perché è divenuta — totalmente, con corpo e anima e per sempre — la dimora del Signore. Se questo è vero, Maria non solamente, non semplicemente ci invita all’ammirazione, alla venerazione, ma ci guida, mostra la strada della vita a noi, ci mostra come noi possiamo divenire beati, trovare la strada della felicità. Sentiamo ancora una volta la parola di Elisabetta, completata nel Magnificat di Maria: « Beata Colei che ha creduto ». Il primo e fondamentale atto per diventare dimora di Dio e per trovare cosı̀ la felicità definitiva è credere, è la fede, la fede in Dio, in quel Dio che si è mostrato in Gesù Cristo e si fa sentire nella parola divina della Sacra Scrittura. Credere non è aggiungere una opinione ad altre. E la convinzione, la fede che Dio c’è non è una informazione come altre. Di molte informazioni, a noi non fa niente se sono vere o false, non cambiano la nostra vita. Ma se Dio non c’è, la vita è vuota, il futuro è vuoto. E se Dio c’è, tutto è cambiato, la vita è luce, il nostro avvenire è luce e abbiamo l’orientamento per come vivere. Perciò credere costituisce l’orientamento fondamentale della nostra vita. Credere, dire: « Sı̀, credo che Tu sei Dio, credo che nel Figlio incarnato sei Tu presente tra di noi », orienta la mia vita, mi spinge ad attaccarmi a Dio, ad unirmi con Dio e cosı̀ a trovare il luogo dove vivere, e il modo come vivere. E credere non è solo un tipo di pensiero, un’idea; è, come già accennato, un agire, è una forma di vivere. Credere vuol dire seguire la traccia indicataci dalla Parola di Dio. Maria, oltre questo atto fondamentale della fede, che è un atto esistenziale, una presa di posizione per tutta la vita, aggiunge un’altra parola: « La sua misericordia si stende su quelli che lo temono ». Parla, con tutta la Scrittura, del « timor di Dio ». Questa è forse una parola che noi conosciamo poco o non amiamo Acta Benedicti Pp. XVI 667 molto. Ma « timor di Dio » non è angoscia, è tutt’altra cosa. Come figli, non abbiamo angoscia del Padre, ma abbiamo il timor di Dio, la preoccupazione di non distruggere l’amore sul quale è collocata la nostra vita. Timor di Dio è quel senso di responsabilità che noi dobbiamo avere, responsabilità per la porzione del mondo che ci è affidata nella nostra vita. Responsabilità di amministrare bene questa parte del mondo e della storia che siamo noi e cosı̀ servire all’edificazione giusta del mondo, servire alla vittoria del bene e della pace. «Ti chiameranno beata tutte le generazioni »: questo vuol dire che il futuro, l’avvenire, appartiene a Dio, è nelle mani di Dio, che Dio vince. E non vince il drago, cosı̀ forte, del quale parla oggi la prima Lettura, il drago che è la rappresentazione di tutti i poteri della violenza del mondo. Sembrano invincibili, ma Maria ci dice che non sono invincibili. La Donna — cosı̀ ci mostrano la Prima Lettura e il Vangelo — è più forte perché Dio è più forte. Certo in confronto con il drago, cosı̀ armato, questa Donna che è Maria, che è la Chiesa, appare indifesa, vulnerabile. E realmente Dio è vulnerabile nel mondo, perché è l’Amore e l’amore è vulnerabile. E tuttavia Lui ha il futuro in mano; vince l’amore e non l’odio, vince alla fine la pace. Questa è la grande consolazione contenuta nel dogma dell’Assunzione di Maria in corpo e anima alla gloria del cielo. Ringraziamo il Signore per questa consolazione, ma vediamo anche questa consolazione come un impegno per noi di stare dalla parte del bene, della pace. E preghiamo Maria, la Regina della Pace, perché aiuti per la vittoria della pace, oggi: « Regina della Pace, prega per noi ». Amen! 668 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ALLOCUTIO Ad presbyteros dioecesis Albanensis.* Cinque sacerdoti della Diocesi hanno rivolto al Papa alcune domande. P. Giuseppe Zane, Vicario ad omnia, di 83 anni: « Il nostro Vescovo Le ha illustrato, seppure brevemente, la situazione della nostra Diocesi di Albano. Noi sacerdoti siamo pienamente inseriti in questa Chiesa, vivendone tutti i problemi e le complessità. Giovani e anziani, ci sentiamo tutti inadeguati, in primo luogo perché siamo in pochi rispetto ai tanti bisogni e abbiamo provenienze diverse, soffriamo, inoltre, la scarsità di vocazioni al sacerdozio. Per questi motivi a volte ci scoraggiamo, cercando di tamponare un po’ di qua e un po’ di là, spesso costretti a fare solo cose di pronto soccorso senza progetti precisi. Vedendo le tante cose da fare, subiamo la tentazione di privilegiare il fare trascurando l’essere e questo inevitabilmente si riflette sulla vita spirituale, il colloquio con Dio, la preghiera e la carità (l’amore) verso i fratelli, specie i lontani. Santo Padre, cosa può dirci in merito? Io ho una certa età... ma questi giovani confratelli possono avere speranza? ». Cari fratelli, vorrei dirvi, innanzitutto, una parola di benvenuto e di ringraziamento. Grazie al Cardinale Sodano per la sua presenza, con la quale esprime il suo amore e la sua cura per questa Chiesa Suburbicaria. Grazie a Lei, Eccellenza, per le sue parole. Con poche espressioni, Lei mi ha presentato la situazione di questa Diocesi, che non conoscevo in questa misura. Sapevo che è la più grande delle Diocesi Suburbicarie, ma, non sapevo, che fosse cresciuta fino a cinquecentomila abitanti. Vedo cosı̀, una Diocesi ricca di sfide, di problemi, ma, certamente anche di gioie nella fede. E vedo, che tutte le questioni del nostro tempo sono presenti: l’emigrazione, il turismo, l’emarginazione, l’agnosticismo, ma anche una fede ferma. Non ho la pretesa adesso di essere quasi come un « oracolo », che potrebbe rispondere in modo sufficiente a tutte le questioni. Le parole di san Gregorio Magno che Lei ha citato, Eccellenza — che ognuno conosca « infirmitatem suam » — valgono anche per il Papa. Anche il Papa, giorno per giorno, deve conoscere e riconoscere « infirmitatem suam », i suoi limiti. Deve riconoscere che solo nella collaborazione con tutti, nel dialogo, nella cooperazione comu* Die 31 augusti 2006. Textus hic viva voce, sine scripto, a Summo Pontifice est prolatus. Acta Benedicti Pp. XVI 669 ne, nella fede, come « cooperatores veritatis » — della Verità che è una Persona, Gesù — possiamo fare insieme il nostro servizio, ciascuno per la sua parte. In questo senso, le mie risposte non saranno esaustive ma frammentarie. Tuttavia, accettiamo proprio questo: che solo insieme possiamo comporre il « mosaico » di un lavoro pastorale che risponde alla grandezza delle sfide. Lei, Cardinale Sodano, aveva detto che il nostro caro confratello, P. Zane, appare un po’ pessimista. Ma, devo dire, che ognuno di noi ha momenti in cui può scoraggiarsi davanti alla grandezza di ciò che bisognerebbe fare e ai limiti di quanto invece può realmente fare. Questo, riguarda di nuovo anche il Papa. Che cosa devo fare in quest’ora della Chiesa, con tanti problemi, con tante gioie, con tante sfide che riguardano la Chiesa universale? Tante cose succedono giorno per giorno e non sono in grado di rispondere a tutto. Faccio la mia parte, faccio quanto posso fare. Cerco di trovare le priorità. E sono felice di essere coadiuvato da tanti buoni collaboratori. Posso dire già qui, in questo momento: vedo ogni giorno il grande lavoro che fa la Segreteria di Stato sotto la sua sapiente guida. E solo con questa rete di collaborazione, inserendomi con le mie piccole capacità in una totalità più grande, posso e oso andare avanti. E cosı̀, naturalmente, ancora più un parroco che sta da solo, vede che tante cose ci sarebbero da fare in questa situazione da Lei, P. Zane, brevemente descritta. E può fare solo qualcosa, « tamponare » — come Lei ha detto —, fare una specie di « pronto soccorso », consapevole che si dovrebbe fare molto di più. Direi, allora, che la prima necessità di noi tutti è di riconoscere con umiltà i nostri limiti, riconoscere che dobbiamo lasciar fare la maggior parte delle cose al Signore. Oggi, abbiamo sentito nel Vangelo la parabola del servo fidato.1 Questo servo — cosı̀ ci dice il Signore — dà il cibo agli altri al tempo giusto. Non fa tutto insieme, ma è un servo saggio e prudente, che sa distribuire nei diversi momenti quanto deve fare in quella situazione. Lo fa con umiltà, ed è anche sicuro della fiducia del suo padrone. Cosı̀ noi, dobbiamo fare il possibile per cercare di essere saggi e prudenti, e anche avere fiducia nella bontà del nostro « Padrone », del Signore, perché alla fine deve egli stesso guidare la sua Chiesa. Noi ci inseriamo con il piccolo dono nostro e facciamo quanto possiamo fare, soprattutto le cose sempre necessarie: i Sacramenti, l’annuncio della Parola, i segni della nostra carità e del nostro amore. Quanto alla vita interiore, alla quale Lei ha accennato, direi che è essenziale per il nostro servizio di sacerdoti. Il tempo che ci riserviamo per la 1 Cfr Mt 24, 42-51. 670 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale preghiera non è un tempo sottratto alla nostra responsabilità pastorale, ma è proprio « lavoro » pastorale, è pregare anche per gli altri. Nel « Comune dei Pastori » si legge come caratterizzante per il Pastore buono che « multum oravit pro fratribus ». Questo è proprio del Pastore, che sia uomo di preghiera, che stia dinanzi al Signore pregando per gli altri, sostituendo anche gli altri, che forse non sanno pregare, non vogliono pregare, non trovano il tempo per pregare. Come si evidenzia cosı̀ che questo dialogo con Dio è opera pastorale! Direi, quindi, che la Chiesa ci dà, quasi ci impone — ma sempre come una Madre buona — di avere tempo libero per Dio, con le due pratiche che fanno parte dei nostri doveri: celebrare la Santa Messa e recitare il Breviario. Ma più che recitare, realizzarlo come ascolto della Parola che il Signore ci offre nella Liturgia delle Ore. Occorre interiorizzare questa Parola, essere attenti a che cosa il Signore mi dice con questa Parola, ascoltare poi il commento dei Padri della Chiesa o anche del Concilio, nella seconda Lettura dell’Ufficio delle Letture, e pregare con questa grande invocazione che sono i Salmi, con i quali siamo inseriti nella preghiera di tutti i tempi. Prega con noi — e noi preghiamo con esso — il popolo dell’antica Alleanza. Preghiamo con il Signore, che è il vero soggetto dei Salmi. Preghiamo con la Chiesa di tutti i tempi. Direi che questo tempo dedicato alla Liturgia delle Ore è tempo prezioso. La Chiesa ci dona questa libertà, questo spazio libero di vita con Dio, che è anche vita per gli altri. E cosı̀ mi sembra importante vedere che queste due realtà — la Santa Messa celebrata realmente in colloquio con Dio e la Liturgia delle Ore — sono zone di libertà, di vita interiore, che la Chiesa ci dona e che sono una ricchezza per noi. In esse, come ho detto, incontriamo non solo la Chiesa di tutti i tempi, ma il Signore stesso, che parla con noi e aspetta la nostra risposta. Impariamo cosı̀ a pregare inserendoci nella preghiera di tutti i tempi e incontriamo anche il popolo. Pensiamo ai Salmi, alle parole dei Profeti, alle parole del Signore e degli Apostoli, pensiamo ai commenti dei Padri. Oggi abbiamo avuto questo meraviglioso commento di san Colombano su Cristo fonte di « acqua viva » alla quale beviamo. Pregando incontriamo anche le sofferenze del popolo di Dio, oggi. Queste preghiere ci fanno pensare alla vita di ogni giorno e ci guidano all’incontro con la gente di oggi. Ci illuminano in questo incontro, perché in esso non portiamo soltanto la nostra propria, piccola intelligenza, il nostro amore di Dio, ma impariamo, attraverso questa Parola di Dio, anche a portare Dio a loro. Questo essi aspettano: che portiamo loro l’« acqua viva », della quale parla oggi san Colombano. La gente ha sete. E Acta Benedicti Pp. XVI 671 cerca di rispondere a questa sete con diversi divertimenti. Ma comprende bene che questi divertimenti non sono l’« acqua viva » della quale ha bisogno. Il Signore è la fonte dell’« acqua viva ». Egli però dice, nel capitolo 7 di Giovanni, che chiunque crede diventa una « fonte », perché ha bevuto da Cristo. E questa « acqua viva » 2 diventa in noi acqua zampillante, fonte per gli altri. Cosı̀ cerchiamo di berla nella preghiera, nella celebrazione della Santa Messa, nella lettura: cerchiamo di bere da questa fonte perché diventi fonte in noi. E possiamo meglio rispondere alla sete della gente di oggi avendo in noi l’« acqua viva », avendo la realtà divina, la realtà del Signore Gesù incarnatosi. Cosı̀ possiamo rispondere meglio ai bisogni della nostra gente. Questo per quanto riguarda la prima domanda. Che cosa possiamo fare? Facciamo sempre il possibile per la gente — nelle altre domande avremo la possibilità di ritornare su questo punto — e viviamo con il Signore per poter rispondere alla vera sete della gente. La sua seconda domanda è stata: abbiamo speranza per questa Diocesi, per questa porzione di popolo di Dio che è questa Diocesi di Albano e per la Chiesa? Rispondo senza esitazione: sı̀! Naturalmente abbiamo speranza: la Chiesa è viva! Abbiamo duemila anni di storia della Chiesa, con tante sofferenze, anche con tanti fallimenti: pensiamo alla Chiesa in Asia Minore, la grande e fiorente Chiesa dell’Africa del Nord, che con l’invasione musulmana è scomparsa. Quindi porzioni di Chiesa possono realmente scomparire, come dice san Giovanni nell’Apocalisse, o il Signore tramite Giovanni: « Se non ti ravvederai verrò da te e rimuoverò il tuo candelabro dal suo posto ».3 Ma, d’altra parte, vediamo come tra tante crisi la Chiesa è risorta con una nuova giovinezza, con una nuova freschezza. Nel secolo della Riforma, la Chiesa Cattolica appariva in verità quasi finita. Sembrava trionfare questa nuova corrente, che affermava: adesso la Chiesa di Roma è finita. E vediamo che con i grandi santi, come Ignazio di Loyola, Teresa d’Avila, Carlo Borromeo ed altri, la Chiesa risorge. Trova nel Concilio di Trento una nuova attualizzazione e una rivitalizzazione della sua dottrina. E rivive con grande vitalità. Vediamo il tempo dell’Illuminismo, nel quale Voltaire ha detto: Finalmente è finita questa antica Chiesa, vive l’umanità! E cosa succede, invece? La Chiesa si rinnova. Il secolo XIX diventa il secolo dei grandi santi, di una nuova vitalità per tante Congregazioni religiose, e la fede è più forte di tutte le correnti che vanno e vengono. È cosı̀ anche 2 3 v. 38. 2, 5. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 672 nel secolo passato. Ha detto una volta Hitler: « La Provvidenza ha chiamato me, un cattolico, per farla finita con il cattolicesimo. Solo un cattolico può distruggere il cattolicesimo ». Egli era sicuro di avere tutti i mezzi per distruggere finalmente il cattolicesimo. Ugualmente la grande corrente marxista era sicura di realizzare la revisione scientifica del mondo e di aprire le porte al futuro: la Chiesa è alla fine, è finita! Ma, la Chiesa è più forte, secondo le parole di Cristo. È la vita di Cristo che vince nella sua Chiesa. Anche in tempi difficili, quando mancano le vocazioni, la Parola del Signore rimane in eterno. E chi — come dice il Signore stesso — costruisce la sua vita su questa « roccia » della Parola di Cristo, costruisce bene. Perciò, possiamo essere fiduciosi. Vediamo anche nel nostro tempo nuove iniziative di fede. Vediamo che in Africa la Chiesa, pur con tutti i problemi, ha tuttavia una freschezza di vocazioni che incoraggia. E cosı̀, con tutte le diversità del panorama storico di oggi, vediamo — e non solo, crediamo — che le parole del Signore sono spirito e vita, sono parole di vita eterna. San Pietro ha detto, come abbiamo sentito domenica scorsa nel Vangelo: 4 « Tu hai parole di vita eterna; noi abbiamo creduto e conosciuto che tu sei il santo di Dio ». E vedendo la Chiesa di oggi, vedendo, con tutte le sofferenze, la vitalità della Chiesa, possiamo dire anche noi: abbiamo creduto e conosciuto che tu ci dai le parole di vita eterna, e quindi una speranza che non fallisce. LA PASTORALE « INTEGRATA » Mons. Gianni Macella, Parroco in Albano: « Negli ultimi anni, in sintonia con il progetto della CEI per il decennio 2000-2010, ci stiamo impegnando per realizzare un progetto di « pastorale integrata ». Le difficoltà sono molte. Vale la pena ricordare almeno il fatto che tanti fra noi, sacerdoti, siamo ancora legati ad una certa prassi pastorale poco missionaria e che sembrava consolidata, tanto era legata a un contesto, come si dice, « di cristianità »; d’altra parte, molte fra le stesse richieste di tanti fedeli suppongono la parrocchia alla maniera di un « super market » di servizi sacri. Ecco, allora, vorrei domandarle, Santità: Pastorale integrata è solo questione di strategia, oppure c’è una ragione più profonda per la quale dobbiamo continuare a lavorare in questo senso? ». Devo confessare che ho dovuto imparare dalla sua domanda la parola « pastorale integrata »... Ho capito tuttavia il contenuto: cioè che dobbiamo cercare di integrare in un unico cammino pastorale sia i diversi operatori 4 v. 6, 69. Acta Benedicti Pp. XVI 673 pastorali che esistono oggi, sia le diverse dimensioni del lavoro pastorale. Cosı̀, distinguerei le dimensioni dai soggetti del lavoro pastorale, e cercherei poi di integrare il tutto in un unico cammino pastorale. Lei ha fatto capire, nella sua domanda, che c’è il livello diciamo « classico » del lavoro nella parrocchia per i fedeli che sono rimasti — e forse anche aumentano — dando vita alla nostra parrocchia. Questa è la pastorale « classica » ed è sempre importante. Distinguo di solito tra evangelizzazione continuata — perché la fede continua, la parrocchia vive — e evangelizzazione nuova, che cerca di essere missionaria, di andare oltre i confini di coloro che sono già « fedeli » e vivono nella parrocchia, o si servono, forse anche con una fede « ridotta », dei servizi della parrocchia. Nella parrocchia, mi sembra che abbiamo tre impegni fondamentali, che risultano dall’essenza della Chiesa e del ministero sacerdotale. Il primo è il servizio sacramentale. Direi che il Battesimo, la sua preparazione e l’impegno di dare continuità alle consegne battesimali, ci mette già in contatto anche con quanti non sono troppo credenti. Non è un lavoro, diciamo, per conservare la cristianità, ma è un incontro con persone che forse raramente vanno in chiesa. L’impegno di preparare il Battesimo, di aprire le anime dei genitori, dei parenti, dei padrini e delle madrine, alla realtà del Battesimo, già può essere e dovrebbe essere un impegno missionario, che va molto oltre i confini delle persone già « fedeli ». Preparando il Battesimo, cerchiamo di far capire che questo Sacramento è inserimento nella famiglia di Dio, che Dio vive, che Egli si preoccupa di noi. Se ne preoccupa fino al punto di aver assunto la nostra carne e di aver istituito la Chiesa che è il suo Corpo, in cui può assumere, per cosı̀ dire, di nuovo carne nella nostra società. Il Battesimo è novità di vita nel senso che, oltre al dono della vita biologica, abbiamo bisogno del dono di un senso per la vita che sia più forte della morte e che perduri anche se i genitori un giorno non ci saranno più. Il dono della vita biologica si giustifica soltanto se possiamo aggiungere la promessa di un senso stabile, di un futuro che, anche nelle crisi che verranno — e che noi non possiamo conoscere —, darà valore alla vita, cosicché valga la pena di vivere, di essere creature. Penso che nella preparazione di questo Sacramento o a colloquio con genitori che diffidano del Battesimo, abbiamo una situazione missionaria. È un messaggio cristiano. Dobbiamo farci interpreti della realtà che ha inizio con il Battesimo. Non conosco sufficientemente bene il Rituale italiano. Nel Rituale classico, ereditato dalla Chiesa antica, il Battesimo inizia con la domanda: « Che cosa chiedete alla Chiesa di Dio? ». Oggi, almeno nel Rituale tedesco, si risponde 674 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale semplicemente: « Il Battesimo ». Questo non esplicita sufficientemente che cosa è da desiderare. Nell’antico Rituale si diceva: « La fede ». Cioè, una relazione con Dio. Conoscere Dio. « E perché — si continua — chiedete la fede? ». « Perché vogliamo la vita eterna ». Vogliamo, cioè, una vita sicura anche nelle crisi future, una vita che ha senso, che giustifica l’essere uomo. Questo dialogo, in ogni caso, mi sembra che sia da realizzare già prima del Battesimo con i genitori. Solo per dire che il dono del Sacramento non è semplicemente una « cosa », non è semplicemente « cosificazione », come dicono i francesi, ma è lavoro missionario. C’è poi la Cresima, da preparare nell’età in cui le persone iniziano a prendere decisioni anche nei riguardi della fede. Certamente non dobbiamo trasformare la Cresima in una specie di « pelagianesimo », quasi che in essa uno si faccia cattolico da solo, ma in un intreccio tra dono e risposta. L’Eucaristia, infine, è la presenza permanente di Cristo nella celebrazione di ogni giorno della Santa Messa. È molto importante, come ho detto, per il sacerdote, per la sua vita sacerdotale, come presenza reale del dono del Signore. Possiamo menzionare adesso ancora il Matrimonio: anche questo si presenta come una grande occasione missionaria, perché oggi — grazie a Dio — vogliono ancora sposarsi in chiesa anche molti che non frequentano tanto la chiesa. È un’occasione per portare questi giovani a confrontarsi con la realtà che è il matrimonio cristiano, il matrimonio sacramentale. Mi sembra anche una grande responsabilità. Lo vediamo nei processi di nullità e lo vediamo soprattutto nel grande problema dei divorziati risposati, che vogliono accostarsi alla Comunione e non capiscono perché non è possibile. Probabilmente non hanno capito, nel momento del « sı̀ » davanti al Signore, che cosa è questo « sı̀ ». È un allearsi con il « sı̀ » di Cristo con noi. È un entrare nella fedeltà di Cristo, quindi nel Sacramento che è la Chiesa e cosı̀ nel Sacramento del matrimonio. Perciò penso che la preparazione al matrimonio è un’occasione di grandissima importanza, di missionarietà, per annunciare di nuovo nel Sacramento del matrimonio il Sacramento di Cristo, per capire questa fedeltà e cosı̀ far capire poi il problema dei divorziati risposati. Questo, è il primo settore, quello « classico » dei Sacramenti, che ci dà l’occasione per incontrare persone che non vanno ogni domenica in chiesa, e quindi l’occasione di un annuncio realmente missionario, di una « pastorale integrata ». Il secondo settore è l’annuncio della Parola, con i due elementi essenziali: l’omelia e la catechesi. Nel Sinodo dei Vescovi dello scorso anno i Padri hanno parlato molto dell’omelia, evidenziando come sia difficile oggi trovare il « ponte » tra la Parola del Nuovo Testamento, scritta duemila anni Acta Benedicti Pp. XVI 675 fa, e il nostro presente. Devo dire che l’esegesi storico-critica spesso non è sufficiente per aiutarci nella preparazione dell’omelia. Lo constato io stesso, cercando di preparare delle omelie che attualizzino la Parola di Dio: o meglio — dato che la Parola ha un’attualità in sé — per far vedere, sentire alla gente questa attualità. L’esegesi storico-critica ci dice molto sul passato, sul momento in cui è nata la Parola, sul significato che ha avuto al tempo degli Apostoli di Gesù, ma non ci aiuta sempre sufficientemente a capire che le parole di Gesù, degli Apostoli e anche dell’Antico Testamento, sono spirito e vita: in esse il Signore parla anche oggi. Penso che dobbiamo « sfidare » i teologi — il Sinodo lo ha fatto — ad andare avanti, ad aiutare meglio i parroci a preparare le omelie, a far vedere la presenza della Parola: il Signore parla con me oggi e non solo nel passato. Ho letto, in questi ultimi giorni, il progetto dell’Esortazione Apostolica post-Sinodale. Ho visto, con soddisfazione, che ritorna questa « sfida » nel preparare modelli di omelia. Alla fine, l’omelia la prepara il parroco nel suo contesto, perché parla alla « sua » parrocchia. Ma, ha bisogno di aiuto per capire e per poter far capire questo « presente » della Parola, che non è mai una Parola del passato ma dell’« oggi ». Infine, il terzo settore: la caritas, la diakonia. Sempre siamo responsabili dei sofferenti, degli ammalati, degli emarginati, dei poveri. Dal ritratto della vostra Diocesi vedo che sono tanti ad aver bisogno della nostra diakonia e anche questa è un’occasione sempre missionaria. Cosı̀, mi sembra, che la « classica » pastorale parrocchiale si autotrascenda in tutti e tre i settori e diventi pastorale missionaria. Passo ora, al secondo aspetto della pastorale, riguardo sia agli operatori che al lavoro da fare. Non può fare tutto il parroco! È impossibile! Non può essere un « solista », non può fare tutto, ma ha bisogno di altri operatori pastorali. Mi sembra, che oggi, sia nei Movimenti, sia nell’Azione Cattolica, nelle nuove Comunità che esistono, abbiamo operatori che devono essere collaboratori nella parrocchia per una pastorale « integrata ». Vorrei dire che oggi è importante per questa pastorale « integrata » che gli altri operatori che ci sono, non solo siano attivati, ma si integrino nel lavoro della parrocchia. Il parroco non deve solo « fare » ma anche « delegare ». Essi devono imparare ad integrarsi realmente nel comune impegno per la parrocchia, e, naturalmente, anche nell’autotrascendenza della parrocchia in un duplice senso: autotrascendenza nel senso che le parrocchie collaborano nella Diocesi, perché il Vescovo è il loro comune Pastore e aiuta a coordinare anche i loro impegni; e autotrascendenza nel senso che lavorano per tutti gli uomini di questo 676 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale tempo e cercano anche di far arrivare il messaggio agli agnostici, alle persone che sono alla ricerca. E questo è il terzo livello, del quale in precedenza abbiamo già diffusamente parlato. Mi sembra che le occasioni indicate ci diano la possibilità di incontrare e di dire una parola missionaria a quelli che non frequentano la parrocchia, non hanno fede o hanno poca fede. Soprattutto questi nuovi soggetti della pastorale e i laici che vivono nelle professioni di questo nostro tempo, devono portare la Parola di Dio anche negli ambiti che per il parroco spesso sono inaccessibili. Coordinati dal Vescovo, cerchiamo insieme di coordinare questi diversi settori della pastorale, di attivare i diversi operatori e soggetti pastorali nel comune impegno: da una parte, di aiutare la fede dei credenti, che è un grande tesoro, e, dall’altra, di far giungere l’annuncio della fede a tutti coloro che cercano con cuore sincero una risposta appagante ai loro interrogativi esistenziali. LA LITURGIA D. Vittorio Petruzzi, Vicario Parrocchiale in Aprilia: « Santità, per l’anno pastorale che sta per iniziare, la nostra Diocesi è stata chiamata dal Vescovo a prestare particolare attenzione alla liturgia, sia a livello teologico, sia a livello di prassi celebrativa. Le stesse settimane residenziali, cui parteciperemo nel prossimo mese di settembre avranno come centrale tema di riflessione il “progettare e attuare l’annuncio nell’anno liturgico, nei sacramenti e nei sacramentali”. Noi, come sacerdoti siamo chiamati a realizzare una liturgia “seria, semplice e bella”, per usare una bella formula presente nel documento Comunicare il Vangelo in un mondo che cambia dell’Episcopato italiano. Padre Santo, può aiutarci a comprendere come tutto questo si può tradurre nell’ars celebrandi? ». « Ars celebrandi »: anche qui direi che ci sono dimensioni diverse. La prima dimensione è che la celebratio è preghiera e colloquio con Dio: Dio con noi e noi con Dio. Quindi, la prima esigenza per una buona celebrazione è che il sacerdote entri realmente in questo colloquio. Annunciando la Parola, si sente egli stesso in colloquio con Dio. È ascoltatore della Parola e annunciatore della Parola, nel senso che si fa strumento del Signore e cerca di capire questa Parola di Dio che poi è da trasmettere al popolo. È in colloquio con Dio, perché i testi della Santa Messa non sono testi teatrali o qualcosa di simile, ma sono preghiere, grazie alle quali, insieme con l’assemblea, parlo con Dio. Entrare quindi in questo colloquio è importante. San Benedetto, nella sua « Regola », dice ai monaci, parlando della recita dei Salmi: « Mens concordet Acta Benedicti Pp. XVI 677 voci ». La vox, le parole precedono la nostra mente. Di solito non è cosı̀: prima si deve pensare e poi il pensiero diventa parola. Ma qui, la parola viene prima. La Sacra Liturgia ci dà le parole; noi dobbiamo entrare in queste parole, trovare la concordia con questa realtà che ci precede. Oltre a questo, dobbiamo anche imparare a capire la struttura della Liturgia e perché è articolata cosı̀. La Liturgia è cresciuta in due millenni e anche dopo la riforma non è divenuta qualcosa di elaborato soltanto da alcuni liturgisti. Essa rimane sempre continuazione di questa crescita permanente dell’adorazione e dell’annuncio. Cosı̀, è molto importante, per poterci sintonizzare bene, capire questa struttura cresciuta nel tempo ed entrare con la nostra mens nella vox della Chiesa. Nella misura in cui noi abbiamo interiorizzato questa struttura, compreso questa struttura, assimilato le parole della Liturgia, possiamo entrare in questa interiore consonanza e cosı̀ non solo parlare con Dio come persone singole ma entrare nel « noi » della Chiesa che prega. E cosı̀ trasformare anche il nostro « io » entrando nel « noi » della Chiesa, arricchendo, allargando questo « io », pregando con la Chiesa, con le parole della Chiesa, essendo realmente in colloquio con Dio. Questa è la prima condizione: noi stessi dobbiamo interiorizzare la struttura, le parole della Liturgia, la Parola di Dio. Cosı̀ il nostro celebrare diventa realmente un celebrare « con » la Chiesa: il nostro cuore è allargato e noi non facciamo un qualcosa, ma stiamo « con » la Chiesa in colloquio con Dio. Mi sembra che la gente avverta se veramente noi siamo in colloquio con Dio, con loro e, per cosı̀ dire, attiriamo gli altri in questa nostra preghiera comune, attiriamo gli altri nella comunione con i figli di Dio; o se invece facciamo soltanto qualcosa di esteriore. L’elemento fondamentale della vera ars celebrandi è quindi questa consonanza, questa concordia tra ciò che diciamo con le labbra e ciò che pensiamo con il cuore. Il « Sursum corda », che è un’antichissima parola della Liturgia, dovrebbe essere già prima del Prefazio, già prima della Liturgia, la « strada » del nostro parlare e pensare. Lo dobbiamo elevare al Signore, il nostro cuore, non solo come una risposta rituale, ma come espressione di quanto succede in questo cuore, che va in alto e attira in alto anche gli altri. In altre parole, l’ars celebrandi non intende invitare ad una specie di teatro, di spettacolo, ma ad una interiorità che si fa sentire e diventa accettabile ed evidente per la gente che assiste. Solo se vedono che questa non è una ars esteriore, spettacolare — non siamo attori! — ma è l’espressione del cammino del nostro cuore, che attira anche il loro cuore, allora la Liturgia diventa bella, diventa comunione di tutti i presenti con il Signore. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 678 Naturalmente, a questa condizione fondamentale, espressa nelle parole di san Benedetto: « Mens concordet voci » — il cuore sia realmente innalzato, elevato al Signore — devono associarsi anche cose esteriori. Dobbiamo imparare a pronunciare bene le parole. Qualche volta, quando ero ancora professore nella mia terra, i ragazzi hanno letto la Sacra Scrittura. E l’hanno letta come si legge un testo di un poeta che non si è capito. Naturalmente, per imparare a pronunciare bene, si deve prima aver capito il testo nella sua drammaticità, nel suo presente. Cosı̀ anche il Prefazio. E la Preghiera Eucaristica. È difficile per i fedeli seguire un testo cosı̀ lungo come quello della nostra Preghiera Eucaristica. Perciò nascono sempre queste nuove « invenzioni ». Ma con Preghiere Eucaristiche sempre nuove non si risponde al problema. Il problema è che questo sia un momento che invita anche gli altri al silenzio con Dio e a pregare con Dio. Quindi solo se la Preghiera eucaristica è pronunciata bene, anche con i dovuti momenti di silenzio, se è pronunciata con interiorità ma anche con l’arte di parlare, le cose possono andare meglio. Ne consegue che la recita della Preghiera eucaristica, richiede un momento di attenzione particolare per essere pronunciata in modo tale che coinvolga gli altri. Penso che dobbiamo anche trovare occasioni, sia nella catechesi, sia nelle omelie, sia in altre occasioni, per spiegare bene al popolo di Dio questa Preghiera Eucaristica, perché possa seguirne i grandi momenti: il racconto e le parole dell’istituzione, la preghiera per i vivi e per i morti, il ringraziamento al Signore, l’epiclesi, per coinvolgere realmente la comunità in questa preghiera. Quindi le parole devono essere pronunciate bene. Poi ci deve essere una adeguata preparazione. I chierichetti devono sapere che cosa fare, i lettori devono sapere realmente come pronunciare. E poi il coro, il canto, siano preparati; l’altare sia ornato bene. Tutto ciò fa parte — anche se si tratta di molte cose pratiche — dell’ars celebrandi. Ma, per concludere, elemento fondamentale è questa arte di entrare in comunione con il Signore, che noi prepariamo con tutta la nostra vita di sacerdoti. FAMIGLIA Don Angelo Pennazza, parroco in Pavona: « Santità, nel Catechismo della Chiesa Cattolica leggiamo che “l’Ordine e il Matrimonio sono ordinati alla salvezza altrui ... essi conferiscono una missione particolare nella Chiesa e servono all’edificazione del popolo Dio”».5 Questo ci pare davvero fondamentale non 5 N. 1534. Acta Benedicti Pp. XVI 679 soltanto per la nostra azione pastorale, ma anche per il nostro modo di essere preti. Cosa possiamo fare noi sacerdoti per tradurre in prassi pastorale questa proposizione e (secondo quanto Ella stessa ha ribadito di recente) come comunicare al positivo la bellezza del Matrimonio che sappia far innamorare ancora gli uomini e le donne del nostro tempo? La grazia sacramentale degli sposi, cosa può donare alla nostra vita di sacerdoti? » Due grandi domande! La prima è: come comunicare alla gente di oggi la bellezza del matrimonio? Vediamo come molti giovani tardano a sposarsi in chiesa, perché hanno paura della definitività: anzi, tardano anche a sposarsi civilmente. La definitività appare oggi a molti giovani, e anche non tanto giovani, un vincolo contro la libertà. E il loro primo desiderio è la libertà. Hanno paura che alla fine non riescano. Vedono tanti matrimoni falliti. Hanno paura che questa forma giuridica, come essi la sentono, sia un peso esteriore che spegne l’amore. Bisogna far capire che non si tratta di un vincolo giuridico, un peso che si realizza con il matrimonio. Al contrario, la profondità e la bellezza stanno proprio nella definitività. Solo cosı̀ esso può far maturare l’amore in tutta la sua bellezza. Ma, come comunicarlo? Mi sembra un problema comune a tutti noi. Per me, a Valencia — e Lei, Eminenza, potrà confermarlo — è stato un momento importante non solo quando ho parlato di questo, ma quando si sono presentate davanti a me diverse famiglie con più o meno bambini; una famiglia era quasi una « parrocchia », con tanti bambini! La presenza, la testimonianza di queste famiglie è stata veramente molto più forte di tutte le parole. Esse hanno presentato anzitutto la ricchezza della loro esperienza familiare: come una famiglia cosı̀ grande diventa realmente una ricchezza culturale, opportunità di educazione degli uni e degli altri, possibilità di far convivere insieme le diverse espressioni della cultura di oggi, il donarsi, l’aiutarsi anche nella sofferenza, ecc... Ma è stata importante anche la testimonianza delle crisi che hanno sofferto. Una di queste coppie era quasi arrivata al divorzio. Hanno spiegato come hanno poi imparato a vivere questa crisi, questa sofferenza dell’alterità dell’altro, ad accettarsi di nuovo. Proprio nel superare il momento della crisi, della voglia di separarsi, è cresciuta una nuova dimensione dell’amore e si è aperta una porta su una nuova dimensione della vita, che solo nel sopportare la sofferenza della crisi poteva riaprirsi. Questo mi sembra molto importante. Oggi si arriva alla crisi nel momento in cui si vede la diversità dei temperamenti, la difficoltà di sopportarsi ogni 680 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale giorno, per tutta la vita. Alla fine, allora si decide: separiamoci. Abbiamo capito proprio da queste testimonianze che nella crisi, nel sopportare il momento in cui sembra che non se ne può più, realmente si aprono nuove porte e una nuova bellezza dell’amore. Una bellezza fatta solo di armonia non è una vera bellezza. Manca qualcosa, diventa deficitaria. La vera bellezza ha bisogno anche del contrasto. L’oscuro e il luminoso si completano. Anche l’uva per maturare ha bisogno non solo del sole, ma anche della pioggia, non solo del giorno ma anche della notte. Noi stessi, sacerdoti, sia giovani che adulti, dobbiamo imparare la necessità della sofferenza, della crisi. Dobbiamo sopportare, trascendere questa sofferenza. Solo cosı̀, la vita diventa ricca. Per me ha un valore simbolico il fatto che il Signore porti per l’eternità le stimmate. Espressione dell’atrocità della sofferenza e della morte, esse sono adesso sigilli della vittoria di Cristo, di tutta la bellezza della sua vittoria e del suo amore per noi. Dobbiamo accettare, sia da sacerdoti sia da sposati, la necessità di sopportare la crisi dell’alterità, dell’altro, la crisi in cui sembra che non si possa più stare insieme. Gli sposi devono imparare insieme ad andare avanti, anche per amore dei bambini, e cosı̀ conoscersi di nuovo, amarsi di nuovo, in un amore molto più profondo, molto più vero. Cosı̀, in un cammino lungo, con le sue sofferenze, realmente matura l’amore. Mi sembra che noi sacerdoti possiamo anche imparare dagli sposi, proprio dalle loro sofferenze e dai loro sacrifici. Spesso pensiamo che solo il celibato sia un sacrificio. Ma, conoscendo i sacrifici delle persone sposate — pensiamo ai loro bambini, ai problemi che nascono, alle paure, alle sofferenze, alle malattie, alla ribellione, e anche ai problemi dei primi anni, quando le notti trascorrono quasi sempre insonni a causa dei pianti dei piccoli figli — dobbiamo imparare da loro, dai loro sacrifici, il nostro sacrificio. E, insieme imparare che è bello maturare nei sacrifici e cosı̀ lavorare per la salvezza degli altri. Lei, don Pennazza, giustamente, ha citato il Concilio, che afferma che il matrimonio è un Sacramento per la salvezza degli altri: anzitutto per la salvezza dell’altro, dello sposo, della sposa, ma anche dei bambini, dei figli, e infine di tutta la comunità. E, cosı̀, anche il sacerdote matura nell’incontrarsi. Penso allora che dobbiamo coinvolgere le famiglie. Le feste della famiglia mi sembrano molto importanti. Nell’occasione delle feste conviene che appaia la famiglia, appaia la bellezza delle famiglie. Anche le testimonianze — per quanto forse un po’ troppo di moda — in certe occasioni possono realmente essere un annuncio, un aiuto per tutti noi. Acta Benedicti Pp. XVI 681 Per concludere, per me rimane molto importante che nella Lettera di san Paolo agli Efesini le nozze di Dio con l’umanità tramite l’incarnazione del Signore si realizzino nella Croce, nella quale nasce la nuova umanità, la Chiesa. Il matrimonio cristiano nasce proprio in queste nozze divine. È, come dice san Paolo, la concretizzazione sacramentale di quanto succede in questo grande Mistero. Cosı̀ dobbiamo sempre di nuovo imparare questo legame tra Croce e Risurrezione, tra Croce e bellezza della Redenzione, e inserirci in questo Sacramento. Preghiamo il Signore perché ci aiuti ad annunciare bene questo Mistero, a vivere questo Mistero, ad imparare dagli sposi come lo vivono loro, ad aiutarci a vivere la Croce, cosı̀ da giungere anche ai momenti della gioia e della Risurrezione. GIOVANI Don Gualtiero Isacchi, responsabile del Servizio diocesano di Pastorale Giovanile: « I giovani sono al centro di una più decisa attenzione da parte della nostra Diocesi, come di tutta la Chiesa in Italia. Le Giornate Mondiali li hanno portati allo scoperto: sono tanti ed entusiasti. Eppure, generalmente, le nostre parrocchie non sono adeguatamente attrezzate per accoglierli; le comunità parrocchiali e gli operatori pastorali non sufficientemente preparati per dialogare con loro; i sacerdoti impegnati nelle diverse incombenze non hanno il tempo necessario per ascoltarli. Di loro ci si ricorda quando divengono un problema o quando ne abbiamo bisogno per animare una celebrazione o una festa... Come oggi un sacerdote può esprimere la scelta preferenziale per i giovani pur con una agenda pastorale affollata? Come possiamo servire i giovani a partire dai loro valori invece di servirci di loro per “le nostre cose”»? Vorrei anzitutto sottolineare quanto Lei ha detto. In occasione delle Giornate Mondiali della Gioventù, ed anche in altre occasioni — come recentemente alla Veglia di Pentecoste — appare che c’è un desiderio nella gioventù, una ricerca anche di Dio. I giovani vogliono vedere se Dio c’è e che cosa Dio ci dice. Esiste, quindi, una certa disponibilità, con tutte le difficoltà di oggi. Esiste anche un entusiasmo. Dobbiamo quindi fare il possibile per tener viva questa fiamma che si mostra in occasioni come le Giornate Mondiali della Gioventù. Come fare? È una nostra domanda comune. Penso che proprio qui, dovrebbe realizzarsi una « pastorale integrata », perché in realtà non ogni parroco ha la possibilità di occuparsi sufficientemente della gioventù. Ha quindi 682 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale bisogno di una pastorale che trascenda i limiti della parrocchia e trascenda anche i limiti del lavoro del sacerdote. Una pastorale che coinvolga anche molti operatori. Mi sembra che, sotto il coordinamento del Vescovo, si debba trovare il modo, da una parte, di integrare i giovani nella parrocchia, affinché siano fermento della vita parrocchiale; e, dall’altra, di trovare a questi giovani anche l’aiuto di operatori extra-parrocchiali. Le due cose devono andare insieme. Occorre suggerire ai giovani che, non solo nella parrocchia ma in diversi contesti, devono integrarsi nella vita della Diocesi, per poi ritrovarsi anche nella parrocchia. Bisogna perciò favorire tutte le iniziative che vanno in questo senso. Penso che sia molto importante, adesso l’esperienza del volontariato. È importante che i giovani non siano lasciati alle discoteche, ma abbiano impegni nei quali vedono di essere necessari, si accorgono di poter fare qualcosa di buono. Sentendo questo impulso di fare qualcosa di buono per l’umanità, per qualcuno, per un gruppo, i giovani avvertono questo stimolo ad impegnarsi e trovano anche la « pista » positiva di un impegno, di un’etica cristiana. Mi sembra di grande importanza che i giovani abbiano realmente impegni che ne mostrino la necessità, che li guidino sulla strada di un servizio positivo nell’aiuto ispirato dall’amore di Cristo per gli uomini, cosicché loro stessi cerchino le fonti alle quali attingere per trovare la forza e l’impegno. Un’altra esperienza sono i gruppi di preghiera, dove essi imparano ad ascoltare la Parola di Dio, ad imparare la Parola di Dio proprio nel loro contesto giovanile, ad entrare in contatto con Dio. Questo vuol dire anche imparare la forma comune della preghiera, la Liturgia, che forse in un primo momento appare abbastanza inaccessibile per loro. Essi imparano che c’è la Parola di Dio che ci cerca, pur con tutta la distanza dei tempi, che parla oggi a noi. Noi portiamo il frutto della terra e del nostro lavoro al Signore e lo troviamo trasformato in dono di Dio. Parliamo da figli col Padre e riceviamo poi il dono di Lui stesso. Riceviamo la missione di andare al mondo con il dono della sua Presenza. Sarebbero anche utili le Scuole di Liturgia, alle quali i giovani possano accedere. Sono, d’altra parte, necessarie occasioni dove la gioventù possa mostrarsi e presentarsi. Qui, ad Albano, ho sentito, è stata fatta una rappresentazione della vita di san Francesco. Impegnarsi in questo senso vuol dire entrare nella personalità di san Francesco, del suo tempo, e cosı̀ allargare la propria personalità. È soltanto un esempio, una cosa apparentemente abbastanza singolare. Può essere un’educazione ad allargare la personalità, ad Acta Benedicti Pp. XVI 683 entrare in un contesto di tradizione cristiana, a risvegliare la sete di conoscere meglio da dove ha attinto questo santo. Non era solo un ambientalista o un pacifista. Era soprattutto un uomo convertito. Ho letto con grande piacere che il Vescovo di Assisi, Mons. Sorrentino, proprio per ovviare a questo « abuso » della figura di san Francesco, in occasione dell’VIII centenario della sua conversione vuol indire un « Anno di conversione », per vedere qual è la vera « sfida ». Forse tutti noi possiamo un po’ animare la gioventù per far capire che cos’è la conversione, collegandoci anche alla figura di san Francesco, per cercare una strada che allarghi la vita. Francesco prima era quasi una specie di « play-boy ». Poi, ha sentito che questo non era sufficiente. Ha sentito la voce del Signore: « Ricostruisci la mia Casa ». Man mano ha capito cosa voleva dire « costruire la Casa del Signore ». Non ho, allora, risposte molto concrete, perché mi trovo di fronte ad una missione dove trovo già i giovani riuniti, grazie a Dio. Ma mi sembra che si debba far uso di tutte le possibilità che si offrono oggi nei Movimenti, nelle Associazioni, nel Volontariato, in altre attività giovanili. Occorre anche presentare la gioventù alla parrocchia, cosicché essa veda chi sono i giovani. È necessaria una pastorale vocazionale. Il tutto dev’essere coordinato dal Vescovo. Mi sembra che si trovino operatori pastorali attraverso la stessa autentica cooperazione dei giovani che si formano. E cosı̀, si può aprire la strada della conversione, la gioia che Dio c’è e si preoccupa di noi, che noi abbiamo accesso a Dio e possiamo aiutare altri a « ricostruire la sua Casa ». Mi sembra questa, alla fine, la nostra missione, qualche volta difficile, ma in fin dei conti molto bella: quella di « costruire la Casa di Dio » nel mondo di oggi. Vi ringrazio per la vostra attenzione e chiedo scusa per la frammentarietà delle mie risposte. Vogliamo collaborare insieme perché cresca la « Casa di Dio » nel nostro tempo, perché molti giovani trovino la strada del servizio al Signore. 684 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Benedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 5 Augusti 2006. — Cathedrali Ecclesiae Zamosciensi-Lubaczoviensi, R.D. Venceslaum Depo, e clero Radomensi ibique hactenus Seminarii Rectorem. die 29 Augusti. — Metropolitanae Ecclesiae Ianuensi Exc.mum P.D. Angelum Bagnasco, hactenus Ordinarium Militarem Italiae. die 31 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Siouxormensi, R.D. Paulum Iosephum Swain, e clero Madisonensi, hactenus Vicarium Generalem eiusdem dioecesis. Congregatio pro Gentium Evangelizatione 685 CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE PROVISIO ECCLESIARUM Benedictus divina Providentia Pp. XVI, latis decretis a Congregatione pro Gentium Evangelizatione, singulis quae sequuntur Ecclesiis sacros Pastores dignatus est assignare. Nimirum per Apostolicas sub plumbo Litteras praefecit: die 28 Iunii 2006. — Episcopum coadiutorem Christopolitanum R.D. Barry Jones, hactenus cathedralis templi eiusdem dioecesis administratorem. die 8 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Kumboënsi, R.D. Georgium Nkuo, e clero dioecesis Bueaënsis, hactenus secretarium dioecesanum de Educatione Catholica. die 11 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Vellorensi R.D. Soundaraj Periyanayagam, S.D.B., hactenus Rectorem « Don Bosco Orphanage » in Katpadi. die 15 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Mymensinghensi Exc.mum P.D. Paulum Ponen Kubi, hactenus Episcopum titularem Turretamallensem et Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 17 Iulii. — Metropolitanae Ecclesiae Montis Hagensis, Exc.mum P.D. Douglas Young, S.V.D., hactenus Episcopum titularem Rusubbicarensem et Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 21 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Yamussukroënsi Exc.mum P.D. Iosephum Aké, hactenus Episcopum titularem Castellotatroportensem et Auxiliarem archidioecesis Abidianensis. — Metropolitanae Ecclesiae Gagnoaënsi Exc.mum P.D. Bartholomaeum Djabla, hactenus Episcopum Sancti Petri in Litore Eburneo. die 22 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Sabratensi R.D. Sabinum Odoki, hactenus Rectorem Seminarii Maioris Nationalis Philosophiae in oppido vulgo Alokolum in archidioecesi Guluensi, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. 686 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale die 19 Augusti. — Metropolitanae Ecclesiae Kampalaënsi Exc.mum P.D. Cyprianum Kizito Lwanga, hactenus Episcopum dioecesis Kasanae Luveerinae. die 28 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Banmavensi, noviter conditae in Birmania, R.D. Raimundum Sumlut Gam, hactenus Praesidem Consilii Presbyteralis et Moderatorem « Caritatis » in dioecesi Myitkyinaënsi. NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione ad suum beneplacitum renuntiavit: die 6 Iulii 2006. — Exc.mum P.D. Haroldum Antonium Perera, Episcopum Gallensem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Ratnapurensis. die 17 Iulii. — Exc.mum P.D. Michaelem Meier, S.V.D., Archiepiscopum emeritum Montis Hagensis, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » eiusdem archidioecesis usquedum novus Archiepiscopus possessionem capiat. die 19 Augusti. — Em.mum P.D. Emmanuelem Wamala, Archiepiscopum emeritum Kampalaënsem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » eiusdem archidioecesis usquedum novus Archiepiscopus possessionem capiat. die 24 Augusti. — Exc.mum P.D. Antonium Mayala, Archiepiscopum Mvanzaënsem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Musomensis. die 28 Augusti. — Exc.mum P.D. Bartholomaeum Djabla, Archiepiscopum Gagnoaënsem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Sancti Petri in Litore Eburneo. Diarium Romanae Curiae 687 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Benedetto XVI ha ricevuto in Udienza: Lunedı̀, 28 agosto, S.E. la Signora Angela Merkel, Cancelliere della Repubblica Federale di Germania. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato: 17 agosto 2006 Il Rev.do Mons. James Patrick Green, dell’Arcidiocesi di Filadelfia (Stati Uniti d’America), al presente Consigliere di Nunziatura presso la Sezione per gli Affari Generali della Segreteria di Stato, elevandolo in pari tempo alla sede titolare di Altino, con dignità di Arcivescovo, Nunzio Apostolico in Sud Africa e in Namibia, e Delegato Apostolico in Botswana. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato: 5 agosto 2006 Il Rev.do P. José Gabriel Funes, S.I., Direttore della Specola Vaticana « ad quinquennium ». 18 » » I Rev.di Padri Marcel Chappin, S.I., e Carlo Longo, O.P., Consultori della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». 20 » » L’Em.mo Signor Cardinale Javier Lozano Barragán, Presidente del Pontificio Consiglio per gli Operatori Sanitari (per la Pastorale della Salute) « usque ad 75um annum ae. s. ». » L’Ing. Pier Carlo Cuscianna, finora Vice Direttore della Direzione dei Servizi Tecnici del Governatorato, Direttore dei medesimi Servizi Tecnici e Direttore « ad interim » della Direzione delle Telecomunicazioni dello Stato della Città del Vaticano « ad quinquennium ». 1 settembre Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 688 NECROLOGIO 8 agosto 2006 Mons. Stanisław Smoleński, Vescovo tit. di Alava (Polonia). 11 » » Mons. François Abou Mokh, B.S., Arcivescovo tit. de Palmyre des Grecs-Melkites (Siria). » » » Mons. Alphonse-Marie Runiga Musanganya, Vescovo em. di Mahagi-Nioka (Repubblica democratica del Congo). 12 » » Mons. Antônio Batista Fragoso, Vescovo em. di Crateús (Brasile). 14 » » Mons. Américo Henriques, Vescovo em. di Huambo (Angola). 19 » » Mons. Marko Culej, Vescovo di Varaždin (Croazia). 20 » » Mons. Ioánnis Perrı́s, Arcivescovo em. di Naxos-Andros-Tinos e Mykonos (Grecia).