6 Luglio 2011 -12:16 pagina 881 An. et vol. XCVIII e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d 1 Decembris 2006 Lozzi N. 12 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA BENEDICTI PP. XVI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I SYDNEYENSIS Eparchia Chaldaea Oceaniae Sancti Thomae Apostoli in urbe Sydneyensi conditur pro Christifidelibus ritus Chaldaei in Oceania commorantibus. BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam Inter gravissimas multiplicesque summi Apostolici ministerii Nostri curas haud parvi momenti et ponderis habendas esse putamus eas, quae ad Ecclesias Orientales pertinent; cum sint Nobis ipsae sane carissimae tum antiquitate tum copia praeclararum traditionum et exemplorum sanctitatis. Respicientibus nunc Nobis ad spirituale bonum atque regimen Christifidelium Ecclesiae ritus Chaldaei in Oceania commorantium, opportunum est visum pro iisdem Eparchiam condere. Audito igitur Venerabili Fratre Nostro Cardinale Praefecto Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus, suprema Apostolica auctoritate constituimus Eparchiam Chaldaeam Oceaniae Sancti Thomae Apostoli in urbe Sydneyensi pro Christifidelibus catholicis ritus Chaldaei in Oceania commorantibus propriis cum iuribus atque obligationibus, cuius sedem ponimus in urbe Sydneyensi. Eius autem constitutio et administratio ad normas Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium fient. Quae 6 Luglio 2011 -12:17 882 pagina 882 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale vero iussimus ad effectum rite adducantur deque absoluto negotio sueta documenta exarentur et ad Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus mittantur. Hanc denique Apostolicam Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis rebus nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die uno et vicesimo mensis Octobris, anno Domini bis millesimo sexto, Pontificatus Nostri secundo. Tarsicius card. Bertone Ignatius card. Moussa Daoud Secretarius Status Congr. pro Ecclesiis Orient. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Brennus Chestle, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 47.102 II BUIUMBURAËNSIS In Burundia constituitur nova Provincia Ecclesiastica Buiumburaënsis, cuius metropolitana Ecclesia erit Sedes eiusdem nominis. BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam Cum ad aptius consulendum Evangelizationis operi in Burundia opportunum visum esset eadem in Natione — ubi nunc una exstat Provincia Ecclesiastica Kitegaënsis — novam Provinciam Ecclesiasticam condere, Congregatio pro Gentium Evangelizatione, omnibus mature perpensis habitisque faventibus votis eorum quorum interest, censuit nuper ut ad eiusmodi institutionem procederetur. Nos vero solliciti de totius Dominici gregis bono, talem sententiam ratam habentes, summa Apostolica potestate sequentia decernimus. A metropolitana Sede Kitegaënsi seiungimus dioeceses Buiumburaënsem, Bubantinam et Bururiensem; ex iisque constituimus novam Pro- 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 883 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 883 vinciam Ecclesiasticam Buiumburaënsem atque dioecesim eiusdem nominis ad Archidioecesis Metropolitanae gradum evehimus cuique assignamus uti suffraganeas ceteras dioeceses Bubantinam et Bururiensem. Insuper Venerabilem Fratrem Evaristum Ngoyagoye, hactenus Episcopum Buiumburaënsem, renuntiamus Archiepiscopum Metropolitam Buiumburaënsem. Quae praescripsimus committimus perfı̀cienda Venerabili Fratri Paulo Richardo Gallagher, Archiepiscopo titulo Hodelmensi et in Burundia Apostolico Nuntio, onere imposito sincerum exemplar actus effectae exsecutionis mittendi memoratae Congregationi. Hanc denique Constitutionem Nostram iugiter ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vicesimo quinto mensis Novembris, anno Domini bis millesimo sexto, Pontificatus Nostri secundo. Tarsicius card. Bertone Ivan card. Dias Secretarius Status Congr. pro Gentium Evang. Praef. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Brennus Chestle, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 47.396 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Dei Servo Aloisio Monza caelitum Beatorum tribuitur dignitas. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Deus caritas est » (1 Io 4, 16). Apostoli dilecti (cfr Io 13, 23; 19, 26) haec verba Aloisii Monza sacerdotis definire summatim possunt effigiem. In oppido Cislago Mediolanensis archidioecesis anno MDCCCXCVIII, XXII die mensis Iunii, ortus est. Inde a pueritia vitae fatigatione est detentus, sed dolorem pedetemptim de eo detraxit amor. Comprobata fuit eius ad presbyteratum vocatio. Scripsit ille: « vocatio est Dei privilegium amoris quod non 6 Luglio 2011 -12:17 884 pagina 884 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale omnibus concedit Ille ». Vocationis iter laboriosum fuit, quod sacerdotalis ordinatio, quae die XIX mensis Septembris anno MCMXXV contigit, perfecit. Vix apud paroeciale templum Sancti Mauricii oppidi Vedano Olona pastorale ministerium inceperat, cum repente est temptatus. Etenim iniuria insimulatus est nonnullos paroeciae iuvenes ad quandam petitionem faciendam se concitasse, ideoque in vincula est coniectus. Hac occasione laetitiam est expertus, quae ex probatione oritur, quae, tamquam ignis, efficit ut fidei aurum purificetur (cfr 1 Pe 1, 68). Beatae Virginis Mariae Miraculorum ad sanctuarium, in oppido Saronno situm, translatus, animadvertit se quadam teneri missione amorem scilicet deferendi: « Nostrae aetatis mundo, qui eversus moraliter reperitur, nostram per vitam dicere possumus: “videte quam pulchrum sit in amore vivere” ». Nonnullas personas collegit: « Qui Deum amat animose pro animarum salute operatur, quae Iesu Christi sanguine penduntur ». Ex iis germen constituit alicuius instituti, cui propositum primum commisit pristinorum scilicet christianorum amorem in mundo portandi, atque postea nomen imposuit: eas videlicet parvas apostolas caritatis vocavit. Sic novam communitatem definivit: « Parvae Apostolae Caritatis animae sunt operosae, quae, cum hodiernum mundum a Deo seiungi et ad paganum cultum inclinari videant, student in hodiernam societatem sese inserere, animo illo imbutae Apostolorum atque caritate practica pristinorum christianorum, ut Evangelii veluti saporem afferant ac laetitiam in Christo fraterne vivendi ». Parvarum Apostolarum propositum est definitum cum ei demandavit Providentia amoris donum inhabiles parvulos iterum educandi. Instituto tunc « Nostram Familiam » inditum est nomen. Cum ab Archiepiscopo Mediolanensi, beato Alfredo Hildefonso Schuster, die XXX mensis Novembris anno MCMXXXVI nominatus esset parochus S. Ioannis in pago v.d. Castagna di Lecco, curator evasit insignis. Effigies fuit Boni Pastoris, qui deperditam ovem quaerit (cfr Mt 18, 12). Magister fuit et testis. Caritatem docuit, quam homines conveniens est testatus. Omnium rerum Eucharistia fuit fons. Per Missae celebrationem et eucharisticam adorationem in Iesum Christum ipse mergebatur. Iterare solebat: « Christum percipere debemus viventem eiusdemque possumus animadvertere amicitiam: “vos autem dixi amicos” (Io 15, 14), amicos veraces, deditos ac fortes: “Quis ergo nos separabit a caritate Christi?” » (Rm 8, 35). Ex Christi mysteriis illud maxime tenuit quod ad granum frumenti attinet, quod mortuum multum affert fructum (cfr Io 12, 20-26). Fidei, spei 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 885 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 885 caritatisque exercuit virtutes. Precationem veluti spiritum egit, ad Divinam Providentiam sese addixit. Eius caritas tamquam exsultans fuit laetitia, quae eum usque ad occursum cum Domino comitavit, qui die XXIX mensis Septembris anno MCMLIV venit. Servi Dei propter continuatam sanctitatis famam beatificationis et canonizationis Causa per Processum Mediolanensem (annis MCMLXXXVII-MCMXCI) incohata est. Omnibus iure statutis peractis rebus, coram Venerato Decessore Nostro Ioanne Paulo II Decretum de virtutibus heroum in modum exercitis die XX mensis Decembris anno MMIII prodiit. Proinde die XIX mensis Decembris anno MMV miraculum intercessioni Venerabilis Dei Servi adscriptum comprobavimus. Statuimus porro ut beatificationis ritus Mediolani die XXX mensis Aprilis anno MMVI celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Servum Dei Aloisium Monza adscribimus. Nos, vota Fratris Nostri Dionysii S.R.E. Cardinalis Tettamanzi, Archiepiscopi Mediolanensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Aloisius Biraghi, presbyter, conditor Instituti Sororum a Sancta Marcellina, qui operam dedit institutioni candidatorum ad sacerdotium, et Aloisius Monza, presbyter, qui operibus pastoralibus gerendis vitam suam devovit, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Aloisii Biraghi die duodetricesima Maii et Aloisii Monza die duodetricesima Septembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Haec vero quae hodie statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die mensis Aprilis, anno MMVI, Pontificatus Nostri secundo. XXX De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 46.554 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 886 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 886 II Venerabili Servae Dei Ritae Amatae a Iesu (in saec.: Ritae Lopes de Almeida) Beatorum honores decernuntur. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Per omne tempus Ecclesiae officium incumbit signa temporum perscrutandi et sub Evangelii luce interpretandi. [...] Oportet itaque ut mundus in quo vivimus necnon eius exspectationes, appetitiones et indoles saepe dramatica cognoscantur et intelligantur » (Conc. Oecum. Vat. II, Const. pastoralis de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 4). Venerabilis Serva Dei Rita Amata a Iesu (in saec.: Rita Lopes de Almeida), attente intuens signa ac necessitates sui temporis quod postulabat ut novis socialibus quaestionibus responderetur, actuose exercuit caritatis opera. Quo melius pueros et mulieres in difficultatibus versantes iuvaret suaeque actuositati certam firmaret continuationem, fundavit Institutum Sororum a Iesu, Maria et Ioseph. Haec Christi amoris testis die V mensis Martii anno MDCCCXLVIII orta est in pago Casalmedinho, intra fines dioecesis Visensis in Lusitania, ex agricolis opibus bene praeditis, qui ei prima rudimenta tradiderunt religiosae institutionis. Septem annos nata apud quandam familiam habitare coepit; sed cum die dominica sanctam Missam participare non potuisset, aufugit domumque revertit. Deinde apud aliam familiam Visei morata est, ubi artem didicit legendi et scribendi. Iam puella singularem ostendit pietatis spiritum, ita ut plures transigeret horas in adoratione Sanctissimi Sacramenti. Impulsum quoque sensit incumbendi in puerorum et puellarum christianam institutionem. Ideo catechismum docere coepit sua in paroecia. Duodeviginti annos nata apostolatum promovit sacratissimi rosarii pro familiis. Hunc propagans apostolatum iter faciebat per pagos et ipsa rosarium recitabat aliosque illud recitare docebat. Hortabatur ad orandum in sacellis atque de familiis inquirebat vitam haud rectam ducentibus, ut eas ad Christum reduceret. Percipiens vocationem suam maturam esse ad vitam consecratam, anno MDCCCLXXVII ingressa est monasterium Oporti. Intellexit tamen Domini con- 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 887 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 887 silium de se aliud esse. Reliquit ergo monasterium et mansit Oporti veluti alumna interna cuiusdam collegii. Interea in animo suo crevit propositum condendi operam quae mulieres et pueros adversis in rerum adiunctis versantes exciperet. Quamobrem anno MDCCCLXXX, adiuvante eam Patre Francisco Pereira, eius moderatore spiritus, in loco Gumiei, intra fines paroeciae Ribafeita, pro puellis pauperibus et derelictis aperuit collegium. In paupertate suum propositum sola gessit. Inde quaedam sociae eam secutae sunt in eius vitae et apostolatus consilio. Mense Maio anni MCMII opera eius approbata est ab auctoritate ecclesiastica solummodo uti Pia Unio, quoniam in Lusitania ordines religiosi inde ab anno MDCCCXXXIV legibus vetabantur. Nova communitas se transtulit ex dioecesi Visensi in dioecesim Aegitaniensem. Adepta approbatione pontificia, Serva Dei sese dedit solidando ac diffundendo suo Instituto in aliis Lusitaniae locis atque sororibus instituendis. Anno MCMX proclamata est Respublica Lusitana, cuius novum regimen, vehementi anticlericali sensu infectum, repentine decrevit ut omnes domus religiosae clauderentur eorumque bona confiscarentur. Serva Dei confugit apud suos in pago natali et, auxiliante Reverendo Domino Emmanuele Damasceno da Costa, nonnullas congregavit sodales quas in Brasiliam misit, ut quaedam Instituti confirmaretur continuatio. Ipsa vero in loco suo mansit pergens vitae sanctitate Deum laudare suoque inservire Instituto fervore suae caritatis, quae aedificabat consorores et omnes qui ei occurrebant. Exemplum sumens de beatissima Virgine Maria et sancto Ioseph, ipsa quaerebat omnibus in adiunctis divinis adhaerere consiliis. In quadam epistula suo moderatori spiritus scripsit: « Quod ego semper cupio est ut Domini nostri voluntas adimpleatur ». Fidem intrepide testabatur et ardenter propagabat. Spiritale alimentum et fulcimen invenit in oratione, in devotione erga Eucharistiam, Sacram Familiam de Nazareth, Sacrum Cor Iesu, in lectione frequentique meditatione Verbi Dei et vitae sanctorum. Eius amor erga Christum compulit eam ut sese pro aliis impenderet. Omnes amavit materno affectu, praesertim eos qui versabantur in necessitatibus, idemque suas spiritales filias facere docebat. Dicere solebat: « Solum qui amat, est magnanimis », quam sententiam ipsamet ad rem optime deduxit. Consilio utens et prudentia facilius plurima composuit discidia inter familias. Observavit leges Ecclesiae et Regulam Instituti. Sapientiae et iustitiae spiritu moderata est operam quam ipsa fundaverat. Certavit pro 6 Luglio 2011 -12:17 888 pagina 888 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale tuenda mulieris dignitate et pro eiusdem sociali condicione promovenda. In perficiendis quae ei Dominus inspirabat innumeras obiit difficultates, quas vero alacriter ac fortiter sustinuit, semper divino confidens auxilio. Erat sobria ac saepe etiam necessario sese abstinebat ut suis subveniret sororibus. Normis ecclesiasticae auctoritatis oboediens exstitit. Filialem affectum erga Summum Pontificem constanter exhibuit. Adhuc puella, obolum colligebat ut mitteret ad Sanctam Sedem. Exemplo ducta Sacrae Familiae de Nazareth, in paupertate vixit et simplicitate. Castitate praecipue eminuit. Admirabili humilitate non recusavit ante ecclesias eleemosynam petere, ut suum Institutum difficilioribus temporibus sustentaret. Brevem post aegrotationem, die VI mensis Ianuarii anno MCMXIII in Ribafeita, in quadam mansione a benefactoribus ei praestita, animum Deo reddidit, spe confortata Christum assequendi, ad quem indesinenter anhelavit. Propter diffusam famam sanctitatis, anno MCMXCI Episcopus Visensis beatificationis et canonizationis Causam incohavit per celebrationem Inquisitionis dioecesanae. Rebus a iure statutis rite peractis, coram Venerabili Decessore Nostro Ioanne Paulo II promulgatum est Decretum de virtutibus heroicis Venerabilis Servae Dei die XX mensis Decembris anno MMIII, ac deinde Decretum de miraculo eiusdem intercessioni adscripto die XX mensis Decembris anno MMIV. Demum Nos statuimus ut ritus beatificationis Visei ageretur die XXVIII mensis Maii anno MMVI. Hodie igitur Visei de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum adscribimus Venerabilem Servam Dei Ritam Amatam a Iesu: Nos, vota Fratris Nostri Antonii Augusti dos Santos Marto, olim Episcopi Visensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Serva Dei Rita Amata a Iesu, in saeculo Rita Lopes de Almeida, virgo, fundatrix Instituti Sororum a Iesu, Maria et Ioseph, quae pueris, familiis et mulieribus iuvandis totam vitam suam devovit, Beatae nomine in posterum appelletur, eiusque festum die vicesima quarta Septembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 889 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 889 Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die mensis Maii, anno MMVI, Pontificatus Nostri secundo. XXVIII De mandato Summi Pontificis e Angelus card. Sodano Secretarius Status Loco e Sigilli In Secret. Status tab., n. 46.486 ALLOCUTIONES I Ad Plenariam Sessionem Pontificiae Academiae Scientiarum.* Your Excellencies, Distinguished Ladies and Gentlemen, I am pleased to greet the members of the Pontifical Academy of Sciences on the occasion of this Plenary Assembly, and I thank Professor Nicola Cabibbo for his kind words of greeting in your name. The theme of your meeting — “Predictability in Science: Accuracy and Limitations” — deals with a distinctive attribute of modern science. Predictability, in fact, is one of the chief reasons for science’s prestige in contemporary society. The establishment of the scientific method has given the sciences the ability to predict phenomena, to study their development, and thus to control the environment in which man lives. This increasing “advance” of science, and especially its capacity to master nature through technology, has at times been linked to a corresponding “retreat” of philosophy, of religion, and even of the Christian faith. Indeed, some have seen in the progress of modern science and technology one of the main causes of secularization and materialism: why invoke God’s control over these phenomena when science has shown itself capable of doing the same * Die 6 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 890 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 890 thing? Certainly the Church acknowledges that “with the help of science and technology..., man has extended his mastery over almost the whole of nature”, and thus “he now produces by his own enterprise benefits once looked for from heavenly powers”.1 At the same time, Christianity does not posit an inevitable conflict between supernatural faith and scientific progress. The very starting-point of Biblical revelation is the affirmation that God created human beings, endowed them with reason, and set them over all the creatures of the earth. In this way, man has become the steward of creation and God’s “helper”. If we think, for example, of how modern science, by predicting natural phenomena, has contributed to the protection of the environment, the progress of developing nations, the fight against epidemics, and an increase in life expectancy, it becomes clear that there is no conflict between God’s providence and human enterprise. Indeed, we could say that the work of predicting, controlling and governing nature, which science today renders more practicable than in the past, is itself a part of the Creator’s plan. Science, however, while giving generously, gives only what it is meant to give. Man cannot place in science and technology so radical and unconditional a trust as to believe that scientific and technological progress can explain everything and completely fulfil all his existential and spiritual needs. Science cannot replace philosophy and revelation by giving an exhaustive answer to man’s most radical questions: questions about the meaning of living and dying, about ultimate values, and about the nature of progress itself. For this reason, the Second Vatican Council, after acknowledging the benefits gained by scientific advances, pointed out that the “scientific methods of investigation can be unjustifiably taken as the supreme norm for arriving at truth”, and added that “there is a danger that man, trusting too much in the discoveries of today, may think that he is sufficient unto himself and no longer seek the higher values”.2 Scientific predictability also raises the question of the scientist’s ethical responsibilities. His conclusions must be guided by respect for truth and an honest acknowledgment of both the accuracy and the inevitable limitations of the scientific method. Certainly this means avoiding needlessly alarming predictions when these are not supported by sufficient data or exceed science’s actual ability to predict. But it also means avoiding the opposite, namely a silence, born of fear, in the face of genuine problems. The influence of scientists in shaping public 1 2 Gaudium et Spes, 33. Ibid., 57. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 891 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 891 opinion on the basis of their knowledge is too important to be undermined by undue haste or the pursuit of superficial publicity. As my predecessor, Pope John Paul II, once observed: “Scientists, precisely because they ‘know more’, are called to ‘serve more’. Since the freedom they enjoy in research gives them access to specialized knowledge, they have the responsibility of using that knowledge wisely for the benefit of the entire human family”.3 Dear Academicians, our world continues to look to you and your colleagues for a clear understanding of the possible consequences of many important natural phenomena. I think, for example, of the continuing threats to the environment which are affecting whole peoples, and the urgent need to discover safe, alternative energy sources available to all. Scientists will find support from the Church in their efforts to confront these issues, since the Church has received from her divine founder the task of guiding people’s consciences towards goodness, solidarity and peace. Precisely for this reason she feels in duty bound to insist that science’s ability to predict and control must never be employed against human life and its dignity, but always placed at its service, at the service of this and future generations. There is one final reflection that the subject of your Assembly can suggest to us today. As some of the papers presented in the last few days have emphasized, the scientific method itself, in its gathering of data and in the processing and use of those data in projections, has inherent limitations that necessarily restrict scientific predictability to specific contexts and approaches. Science cannot, therefore, presume to provide a complete, deterministic representation of our future and of the development of every phenomenon that it studies. Philosophy and theology might make an important contribution to this fundamentally epistemological question by, for example, helping the empirical sciences to recognize a difference between the mathematical inability to predict certain events and the validity of the principle of causality, or between scientific indeterminism or contingency (randomness) and causality on the philosophical level, or, more radically, between evolution as the origin of a succession in space and time, and creation as the ultimate origin of participated being in essential Being. At the same time, there is a higher level that necessarily transcends all scientific predictions, namely, the human world of freedom and history. Whereas the physical cosmos can have its own spatial-temporal development, only 3 Address to the Pontifical Academy of Sciences, 11 November 2002. 6 Luglio 2011 -12:17 892 pagina 892 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale humanity, strictly speaking, has a history, the history of its freedom. Freedom, like reason, is a precious part of God’s image within us, and it can never be reduced to a deterministic analysis. Its transcendence vis-à-vis the material world must be acknowledged and respected, since it is a sign of our human dignity. Denying that transcendence in the name of a supposed absolute ability of the scientific method to predict and condition the human world would involve the loss of what is human in man, and, by failing to recognize his uniqueness and transcendence, could dangerously open the door to his exploitation. Dear friends, as I conclude these reflections, I once more assure you of my close interest in the activities of this Pontifical Academy and of my prayers for you and your families. Upon all of you I invoke Almighty God’s blessings of wisdom, joy and peace. II Ad Coetum Plenarium Pontificii Comitatus Eucharisticis Internationalibus Conventibus provehendis.* Signori Cardinali, Venerati fratelli nell’Episcopato e nel Sacerdozio, cari fratelli e sorelle, mi è molto gradita la vostra visita e vi saluto tutti con affetto. In primo luogo saluto il Signor Cardinal Jozef Tomko, che ringrazio per essersi fatto interprete dei comuni sentimenti e per avermi informato circa lo svolgimento della vostra Assemblea plenaria di questi giorni. Un saluto cordiale ai membri del Pontificio Comitato per i Congressi Eucaristici Internazionali e ai Delegati nazionali, che hanno preso parte a quest’incontro per preparare insieme il prossimo 49º Congresso Eucaristico Internazionale, in programma a Québec nel giugno del 2008. Saluto poi i rappresentanti del Comitato preparatorio locale di questo grande evento ecclesiale, come pure il piccolo ma significativo gruppo degli Adoratori dell’Eucaristia. Voi venite da diverse parti del mondo e lo scopo della vostra riunione è preparare una celebrazione quanto mai importante per tutta la Chiesa, qual è appunto un Congresso Eucaristico Internazionale. Come il Cardinale Jozef * Die 9 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 893 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 893 Tomko ha ricordato poco fa, esso costituisce una risposta corale del Popolo di Dio all’amore del Signore sommamente manifestato nel Mistero eucaristico. È vero! I Congressi Eucaristici, che si tengono volta a volta in luoghi e continenti diversi, sono sempre sorgente di rinnovamento spirituale, occasione per meglio far conoscere la Santissima Eucaristia, che è il tesoro più prezioso lasciatoci da Gesù; essi sono pure un incoraggiamento per la Chiesa a diffondere in ogni ambito della società ed a testimoniare, senza esitazione, l’amore di Cristo. Del resto, sin da quando fu istituito il vostro benemerito Pontificio Comitato, questo è lo scopo che si prefigge: « far sempre meglio conoscere, amare e servire Nostro Signore Gesù Cristo nel suo Mistero eucaristico, centro della vita della Chiesa e della sua missione per la salvezza del mondo ». Ognuno di questi Congressi Eucaristici rappresenta, pertanto, una provvidenziale opportunità per mostrare all’umanità in modo solenne « l’Eucaristia, dono di Dio per la vita del mondo », come dice il testo base del prossimo Congresso. Questo documento è stato presentato nel corso dei vostri lavori dal Cardinale Marc Ouellet, Arcivescovo di Québec, al quale indirizzo uno speciale saluto. Non solo quanti hanno la possibilità di parteciparvi di persona, ma anche le varie comunità cristiane che ad esso sono invitate ad unirsi idealmente potranno beneficiare delle grazie speciali che il Signore dispenserà nel Congresso Eucaristico Internazionale. In quei giorni il mondo cattolico terrà fissi gli occhi del cuore sul sommo mistero dell’Eucaristia per trarne rinnovato slancio apostolico e missionario. Ecco perché è importante prepararsi bene ed io vi ringrazio, cari fratelli e sorelle, per il lavoro che state svolgendo per aiutare i fedeli di ogni continente a comprendere sempre più il valore e l’importanza dell’Eucaristia nella nostra vita. Inoltre, la presenza tra voi di alcuni rappresentanti degli Adoratori dell’Eucaristia e l’accenno che Ella, Signor Cardinale Tomko, ha fatto alla « Federación Mundial de la Adoración Nocturna » mi dà modo di ricordare quanto proficua sia la riscoperta da parte di molti cristiani dell’adorazione eucaristica. A questo proposito, mi piace tornare con la memoria all’esperienza vissuta lo scorso anno con i giovani a Colonia, in occasione della Giornata Mondiale della Gioventù, e in Piazza San Pietro con i bambini della Prima Comunione accompagnati dalle famiglie e dai catechisti. Quanto bisogno ha l’odierna umanità di riscoprire nel Sacramento eucaristico la fonte della propria speranza! Ringrazio il Signore perché molte parrocchie, accanto alla devota celebrazione della Santa Messa, vanno educando i fedeli all’Adorazione eucaristica ed auspico, anche in vista del prossimo Congresso Eucaristico Internazionale, che questa pratica si diffonda sempre più. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 894 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 894 Cari fratelli e sorelle, com’è noto, la prossima Esortazione post-sinodale sarà dedicata all’Eucaristia. Essa raccoglierà le indicazioni emerse dall’ultimo Sinodo dei Vescovi dedicato proprio al Mistero eucaristico e sono sicuro che anche questo documento aiuterà la Chiesa a preparare e celebrare con interiore partecipazione il Congresso Eucaristico, che si terrà nel giugno del 2008. Lo affido sin d’ora alla Vergine Maria, prima e incomparabile adoratrice di Cristo eucaristico. La Madonna protegga e accompagni ognuno di voi, le vostre comunità, e renda fecondo il lavoro che state facendo in vista dell’importante evento ecclesiale di Québec. Da parte mia vi assicuro un ricordo nella preghiera e tutti di cuore vi benedico. III Ad Coetum Plenarium Pontificii Consilii ad Unitatem Christianorum fovendam.* Signor Cardinale, Venerati Fratelli nell’Episcopato e nel Sacerdozio, Cari Fratelli e Sorelle! « Grazia e pace a voi da Dio, Padre nostro e dal Signore Gesù Cristo ».1 Con questo augurio di san Paolo ai Romani mi rivolgo a voi, che dedicate la vostra intelligenza, il vostro amore e il vostro zelo alla promozione della piena comunione di tutti i cristiani, secondo la volontà del Signore stesso che per quella unità ha pregato alla vigilia della sua passione, morte e resurrezione. Ringrazio innanzitutto il vostro Presidente, il Signor Cardinale Walter Kasper, per il suo saluto e per il denso resoconto del lavoro della vostra Plenaria, e ringrazio voi tutti che avete portato a questo incontro la vostra esperienza e la vostra speranza, impegnandovi ad individuare risposte adeguate a una situazione in cambiamento. Proprio su questo si concentra il tema da voi scelto e studiato: « La situazione ecumenica in cambiamento ». Viviamo in un periodo di grandi cambiamenti in quasi tutti i settori della vita; non c’è quindi da stupirsi se questo incide anche sulla vita della Chiesa e sulle relazioni fra i cristiani. Va tuttavia detto in partenza che, pur in presenza di mutamenti di situazioni, di sensibilità, di problematiche, lo scopo del movimento ecumenico rimane * Die 17 Novembris 2006. 1 Rm 1, 7. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 895 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 895 immutato: l’unità visibile della Chiesa. Com’è noto, il Concilio Vaticano II considerò come uno dei suoi principali intenti il ristabilimento della piena unità fra tutti i cristiani.2 È, questo, anche il mio intento. Mi valgo volentieri di questa occasione per ripetere e confermare, con rinnovata convinzione, quanto ho affermato all’inizio del mio ministero sulla Cattedra di Pietro: « L’attuale suo (di Pietro) successore — ho detto allora — si assume come impegno primario quello di lavorare senza risparmio di energie alla ricostituzione della piena e visibile unità di tutti i seguaci di Cristo. Questa è la sua ambizione, questo il suo impellente dovere ». Ed ho aggiunto: « L’attuale successore di Pietro si lascia interpellare in prima persona da questa domanda ed è disposto a fare quanto è in suo potere per promuovere la fondamentale causa dell’ecumenismo ».3 In verità, dal Concilio Vaticano II ad oggi molti passi sono stati fatti verso la piena comunione. Ho davanti agli occhi l’immagine dell’Aula del Concilio, dove gli Osservatori delegati delle altre Chiese e Comunità ecclesiali stavano attenti, ma silenziosi. Questa immagine ha fatto posto nei decenni successivi alla realtà di una Chiesa in dialogo con tutte le Chiese e Comunità ecclesiali di Oriente e di Occidente. Il silenzio si è trasformato in parola di comunione. Un enorme lavoro è stato compiuto a livello universale e a livello locale. La fraternità fra tutti i cristiani è stata riscoperta e ristabilita come condizione di dialogo, di cooperazione, di preghiera comune, di solidarietà. È quanto il mio Predecessore, Papa Giovanni Paolo II di felice memoria, ha messo in rilievo nell’Enciclica sull’impegno ecumenico, dove ha esplicitamente affermato, tra l’altro, che « frutto prezioso delle relazioni tra i cristiani e del dialogo teologico che essi intrattengono è la crescita di comunione. Le une e l’altro hanno reso consapevoli i cristiani degli elementi di fede che essi hanno in comune ».4 Quell’Enciclica poneva in rilievo i positivi frutti delle relazioni ecumeniche tra i cristiani sia d’Oriente che d’Occidente. Come non ricordare, in questo contesto, l’esperienza di comunione vissuta con i rappresentanti delle altre Chiese e Comunità ecclesiali venuti da ogni continente per prendere parte ai funerali dell’indimenticabile Papa Giovanni Paolo II ed anche all’inaugurazione del mio pontificato? La condivisione del dolore e della gioia è segno visibile della nuova situazione creata tra i cristiani. Ne sia benedetto Iddio! Anche la mia imminente visita a Sua Santità Bartolomeo I e al Patriarcato Ecumenico sarà un ulteriore segno di considerazione per le Chiese ortodosse, ed agirà come stimolo — cosı̀ confidiamo — per affrettare il passo verso il ristabilimento della piena comunione. 2 3 4 Cfr Unitatis redintegratio, 1. Insegnamenti, vol. I, 2005, p. 11. Enc. Ut unum sint, 49. 6 Luglio 2011 -12:17 896 pagina 896 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Realisticamente, tuttavia, dobbiamo riconoscere che molto cammino resta ancora da fare. Dal Concilio Vaticano II la situazione, sotto molti aspetti, è cambiata e il Cardinale Kasper ci ha descritto a grandi tratti questi cambiamenti. I rapidi rivolgimenti nel mondo hanno avuto le loro ripercussioni anche sull’ecumenismo. Molte delle venerate Chiese d’Oriente, al tempo del Concilio, vivevano in condizioni di oppressione ad opera di regimi dittatoriali. Oggi esse hanno ricuperato la libertà e sono impegnate in un ampio processo di riorganizzazione e di rivitalizzazione. Siamo ad esse vicini con i nostri sentimenti e la nostra preghiera. La parte orientale e quella occidentale dell’Europa si stanno riavvicinando; questo stimola le Chiese a coordinare i loro sforzi per la salvaguardia della tradizione cristiana e per l’annuncio del Vangelo alle nuove generazioni. Una tale collaborazione è resa particolarmente urgente dalla situazione di avanzata secolarizzazione soprattutto del mondo occidentale. Fortunatamente, dopo un periodo di molteplici difficoltà, il dialogo teologico fra la Chiesa cattolica e le Chiese ortodosse ha preso nuovo slancio. La Commissione Mista Internazionale di dialogo ha potuto positivamente incontrarsi a Belgrado, ospitata generosamente dalla Chiesa ortodossa di Serbia. Nutriamo grandi speranze per il futuro cammino che sarà fatto nel rispetto delle legittime varietà teologiche, liturgiche e disciplinari, per il raggiungimento di una sempre più piena comunione di fede e di amore in cui sia possibile un sempre più profondo scambio tra le ricchezze spirituali di ogni Chiesa. Anche con le Comunità ecclesiali d’Occidente, abbiamo vari dialoghi bilaterali, aperti ed amichevoli, che registrano progressi nella reciproca conoscenza, nel superamento di pregiudizi, nella conferma di alcune convergenze, e nella stessa identificazione più precisa delle vere divergenze. Vorrei soprattutto menzionare la « Dichiarazione congiunta sulla dottrina della giustificazione » raggiunta nel dialogo con la Federazione Luterana Mondiale, e il fatto che a questa Dichiarazione il Consiglio Mondiale Metodista, da parte sua, ha dato il proprio assenso. Sono nel frattempo emerse varie importanti problematiche che richiedono un approfondimento e un accordo. Permane innanzitutto la difficoltà di trovare una comune concezione sul rapporto fra il Vangelo e la Chiesa e, in relazione a ciò, sul mistero della Chiesa e della sua unità e sulla questione del ministero nella Chiesa. Nuove difficoltà sono poi apparse in campo etico, con la conseguenza che le differenti posizioni assunte dalle Confessioni cristiane sulle attuali problematiche ne hanno ridotto l’incidenza orientativa nei confronti dell’opinione pubblica. C’è bisogno, proprio da questo punto di vista, di un approfondito dialogo sull’antropologia cristiana oltre che sull’interpretazione del Vangelo e sulla sua concreta applicazione. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 897 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 897 Ciò che, comunque, va innanzitutto promosso, è l’ecumenismo dell’amore, che discende direttamente dal comandamento nuovo lasciato da Gesù ai suoi discepoli. L’amore accompagnato da gesti coerenti crea fiducia, fa aprire i cuori e gli occhi. Il dialogo della carità per sua natura promuove e illumina il dialogo della verità: è infatti nella piena verità che si avrà l’incontro definitivo a cui conduce lo Spirito di Cristo. Non sono certamente il relativismo o il facile e falso irenismo che risolvono la ricerca ecumenica. Essi anzi la travisano e la disorientano. Va poi intensificata la formazione ecumenica partendo dai fondamenti della fede cristiana, cioè dall’annuncio dell’amore di Dio che si è rivelato nel volto di Gesù Cristo e contemporaneamente in Cristo ha svelato l’uomo all’uomo e gli ha fatto comprendere la sua altissima vocazione.5 A queste due essenziali dimensioni dà sostegno la cooperazione pratica tra i cristiani, che « esprime vivamente quella unità che già vige tra di essi e pone in più piena luce il volto di Cristo servo ».6 A conclusione di queste mie parole voglio ribadire l’importanza del tutto speciale dell’ecumenismo spirituale. Giustamente, pertanto, il Pontificio Consiglio per la Promozione dell’Unità dei Cristiani si impegna in esso, facendo leva sulla preghiera, sulla carità, sulla conversione del cuore per un rinnovamento personale e comunitario. Vi esorto a proseguire su questa strada, che già tanti frutti ha dato ed altri ancora ne darà. Per parte mia, vi assicuro il sostegno della mia preghiera mentre, a conferma della mia fiducia e del mio affetto, a tutti imparto una speciale Benedizione Apostolica. IV Ad Suam Gratiam, Rowan Williams, Archiepiscopum Cantuariensem.* Your Grace, Dear friends, Grace and peace to you in the Lord Jesus Christ! Your visit here today brings to mind the important custom established by our predecessors in recent decades. It also reminds us of the much longer history of relations between the See of Rome and the See of Canterbury which began when Pope 5 Cfr Gaudium et spes, 22. Unitatis redintegratio, 12. —————— 6 * Die 23 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 898 pagina 898 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Gregory the Great sent Saint Augustine to the land of the Anglo-Saxons over 1,400 years ago. I am happy today to welcome you and the distinguished delegation accompanying you. This is not our first meeting. Indeed, I was grateful for your presence, and that of other representatives of the Anglican Communion, at the funeral of Pope John Paul II, and again at the inauguration of my pontificate a year and a half ago. Your visit to the Holy See coincides with the fortieth anniversary of the visit of the then Archbishop of Canterbury, Dr Michael Ramsey, to Pope Paul VI. It was a visit filled with great promise, as the Anglican Communion and the Catholic Church took steps towards initiating a dialogue about the questions to be addressed in the search for full visible unity. There is much in our relations over the past forty years for which we must give thanks. The work of the theological dialogue commission has been a source of encouragement as matters of doctrine which have separated us in the past have been addressed. The friendship and good relations which exist in many places between Anglicans and Catholics have helped to create a new context in which our shared witness to the Gospel of Jesus Christ has been nourished and advanced. The visits of Archbishops of Canterbury to the Holy See have served to strengthen those relations and have played an important role in addressing the obstacles which keep us apart. This tradition helped give rise to a constructive meeting of Anglican and Catholic bishops in Mississauga, Canada, in May 2000, when it was agreed to form a joint commission of bishops to discern appropriate ways to express in ecclesial life the progress which has already been made. For all of this, we give thanks to God. In the present context, however, and especially in the secularized Western world, there are many negative influences and pressures which affect Christians and Christian communities. Over the last three years you have spoken openly about the strains and difficulties besetting the Anglican Communion and consequently about the uncertainty of the future of the Communion itself. Recent developments, especially concerning the ordained ministry and certain moral teachings, have affected not only internal relations within the Anglican Communion but also relations between the Anglican Communion and the Catholic Church. We believe that these matters, which are presently under discussion within the Anglican Communion, are of vital importance to the preaching of the Gospel in its integrity, and that your current discussions will shape the future of our relations. It is to be hoped that the work of the theological dialogue, which had registered 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 899 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 899 no small degree of agreement on these and other important theological matters, will continue to be taken seriously in your discernment. In these deliberations we accompany you with heartfelt prayer. It is our fervent hope that the Anglican Communion will remain grounded in the Gospels and the Apostolic Tradition which form our common patrimony and are the basis of our common aspiration to work for full visible unity. The world needs our witness and the strength which comes from an undivided proclamation of the Gospel. The immense sufferings of the human family and the forms of injustice that adversely affect the lives of so many people constitute an urgent call for our shared witness and service. Precisely for this reason, and even amidst present difficulties, it is important that we continue our theological dialogue. I hope that your visit will assist in finding constructive ways forward in the current circumstances. May the Lord continue to bless you and your family, and may he strengthen you in your ministry to the Anglican Communion! V Ad XXI Internationalem Conferentiam apparatam a Pontificio Consilio pro Pastorali Valetudinis cura.* Cari fratelli e sorelle, sono lieto di incontrarvi in occasione della Conferenza Internazionale organizzata dal Pontificio Consiglio per la Pastorale della Salute. Rivolgo a ciascuno il mio cordiale saluto, e in primo luogo al Cardinale Javier Lozano Barragán, che ringrazio per le cortesi parole. La scelta del tema — « Gli aspetti pastorali della cura delle malattie infettive » — offre l’opportunità di riflettere, da vari punti di vista, su patologie infettive che hanno accompagnato da sempre il cammino dell’umanità. Impressionante è il numero e la varietà dei modi con cui esse minacciano, spesso mortalmente, la vita umana anche in questo nostro tempo. Termini quali lebbra, peste, tubercolosi, AIDS, ebola evocano drammatici scenari di dolore e di paura. Dolore per le vittime e per i loro cari, spesso schiacciati da un senso d’impotenza di fronte alla gravità inesorabile del male; paura per la popolazione in generale e per quanti, a motivo della professione o di scelte volontarie, avvicinano questi malati. * Die 24 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 900 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 900 La persistenza delle malattie infettive che, nonostante i benefici effetti della prevenzione posta in essere sulla base del progresso della scienza, della tecnologia medica e delle politiche sociali, continuano a mietere numerose vittime, mette in risalto i limiti inevitabili della condizione umana. L’impegno umano, però, non deve mai arrendersi nel cercare mezzi e modalità d’intervento più efficaci per combattere questi mali e per ridurre i disagi di quanti ne sono vittime. Schiere di uomini e donne hanno, in passato, messo a disposizione di malati con patologie ripugnanti le loro competenze e la loro carica di umana generosità. Nell’ambito della Comunità cristiana numerose « sono state le persone consacrate che hanno sacrificato la loro vita nel servizio alle vittime di malattie contagiose, mostrando che la dedizione fino all’eroismo appartiene all’indole profetica della vita consacrata ».1 A cosı̀ lodevoli iniziative e a cosı̀ generosi gesti di amore si contrappongono tuttavia non poche ingiustizie. Come dimenticare i tanti malati infettivi costretti a vivere segregati, e talora segnati da uno stigma che li umilia? Tali deprecabili situazioni appaiono con maggiore gravità nella disparità delle condizioni sociali ed economiche tra il Nord e il Sud del mondo. Ad esse è importante rispondere con interventi concreti, che favoriscano la prossimità all’ammalato, rendano più viva l’evangelizzazione della cultura e propongano motivi ispiratori dei programmi economici e politici dei governi. In primo luogo, la prossimità al malato colpito da malattie infettive: è questo un obiettivo a cui la Comunità ecclesiale deve sempre tendere. L’esempio del Cristo che, rompendo con le prescrizioni del tempo, non solo si lasciava avvicinare dai lebbrosi ma li ristabiliva nella salute e nella loro dignità di persone, ha « contagiato » molti suoi discepoli lungo gli oltre due mila anni di storia cristiana. Il bacio al lebbroso di Francesco d’Assisi ha trovato imitatori non solo in personaggi eroici come il beato Damiano De Veuster, morto nell’isola di Molokai mentre assisteva i lebbrosi, o come la beata Teresa di Calcutta, oppure le religiose italiane uccise qualche anno fa dal virus dell’ebola, ma pure in tanti promotori di iniziative a favore dei malati infettivi, soprattutto nei Paesi in via di sviluppo. Questa ricca tradizione della Chiesa cattolica va tenuta viva perché, attraverso l’esercizio della carità verso chi soffre, siano resi visibili i valori ispirati ad autentica umanità e al Vangelo: la dignità della persona, la misericordia, l’identificazione di Cristo al malato. Ogni intervento resta insufficiente, se in esso non si rende percepibile l’amore per l’uomo, un amore che si nutre dell’incontro con Cristo. 1 Esort. ap. postsin. Vita consecrata, 83. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 901 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 901 All’insostituibile prossimità nei confronti del malato va unita l’evangelizzazione dell’ambiente culturale in cui viviamo. Tra i pregiudizi che ostacolano o limitano un aiuto efficace alle vittime di malattie infettive c’è l’atteggiamento di indifferenza e persino di esclusione e rigetto nei loro confronti, che emerge a volte nella società del benessere. Questo atteggiamento è favorito anche dall’immagine veicolata attraverso i media di uomo e donna preoccupati prevalentemente della bellezza fisica, della salute e della vitalità biologica. È una pericolosa tendenza culturale che porta a porre se stessi al centro, a chiudersi nel proprio piccolo mondo, a rifuggire dall’impegnarsi nel servire chi è nel bisogno. Il venerato mio predecessore Giovanni Paolo II, nella Lettera apostolica Salvifici doloris, auspica piuttosto che la sofferenza aiuti a « sprigionare nell’uomo l’amore, quel dono disinteressato del proprio “io” in favore degli altri uomini, degli uomini sofferenti ». Ed aggiunge: « Il mondo dell’umana sofferenza invoca, per cosı̀ dire, senza sosta un altro mondo: quello dell’amore umano; e quest’amore disinteressato che si desta nel suo cuore e nelle sue opere, l’uomo lo deve, in un certo senso, alla sofferenza ».2 Occorre allora una pastorale capace di sostenere i malati nell’affrontare la sofferenza, aiutandoli a trasformare la propria condizione in un momento di grazia per sé e per gli altri, attraverso una viva partecipazione al mistero di Cristo. Infine, vorrei ribadire quanto sia importante la collaborazione con le varie istanze pubbliche, perché venga attuata la giustizia sociale in un delicato settore come quello della cura e dell’assistenza ai malati infettivi. Vorrei accennare, ad esempio, alla equa distribuzione delle risorse per la ricerca e la terapia, come pure alla promozione di condizioni di vita che frenino l’insorgere e l’espandersi delle malattie infettive. In questo come in altri ambiti, alla Chiesa incombe il compito « mediato » di « contribuire alla purificazione della ragione e al risveglio delle forze morali, senza le quali non vengono costruite strutture giuste, né queste possono essere operative a lungo ». Mentre « il compito immediato di operare per un giusto ordine nella società è proprio dei fedeli laici... chiamati a partecipare in prima persona alla vita pubblica ».3 Grazie, cari amici, per l’impegno che ponete al servizio di una causa in cui trova la sua attualizzazione l’opera sanante e salvatrice di Gesù, divino Samaritano delle anime e dei corpi. Augurandovi una felice conclusione dei vostri lavori, imparto di cuore a voi e ai vostri cari una speciale Benedizione Apostolica. 2 3 N. 29. Enc. Deus caritas est, 29. 6 Luglio 2011 -12:17 902 pagina 902 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ITINERA APOSTOLICA Summus Pontifex apostolicum suscipit iter in Turchiam inter dies 28 Novembris et 1 Decembris, ad urbes invisendas Ancyram, Ephesum et Constantinopolim. I Summus Pontifex convenit Praesidem a Religiosis Negotiis apud « Diyanet » Ancyrana in urbe.* Your Excellencies, Ladies and Gentlemen, I am grateful for the opportunity to visit this land, so rich in history and culture, to admire its natural beauty, to witness for myself the creativity of the Turkish people, and to appreciate your ancient culture and long history, both civil and religious. As soon as I arrived in Turkey, I was graciously received by the President of the Republic. And it was also a great pleasure for me to meet and greet the Prime Minister, Mr Erdoğan, at the airport. In greeting them, I was pleased to express my profound esteem for all the people of this great country and to pay my respects at the tomb of the founder of modern Turkey, Mustafa Kemal Atatürk. I now have the joy of meeting you, the President of the Religious Affairs Directorate. I offer you my sentiments of respect, in recognition of your great responsibilities, and I extend my greetings to all the religious leaders of Turkey, especially the Grand Muftis of Ankara and Istanbul. In your person, Mr President, I greet all the Muslims in Turkey with particular esteem and affectionate regard. Your country is very dear to Christians: many of the earliest Church communities were founded here and grew to maturity, inspired by the preaching of the Apostles, particularly Saint Paul and Saint John. The tradition has come down to us that Mary, the Mother of Jesus, lived at Ephesus, in the home of the Apostle Saint John. This noble land has also seen a remarkable flowering of Islamic civilization in the most diverse fields, including its literature and art, as well as its institutions. * Die 28 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 903 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 903 There are so many Christian and Muslim monuments that bear witness to Turkey’s glorious past. You rightly take pride in these, preserving them for the admiration of the ever increasing number of visitors who flock here. I have set out upon my visit to Turkey with the same sentiments as those expressed by my predecessor Blessed John XXIII, when he came here as Archbishop Angelo Giuseppe Roncalli, to fulfil the office of Papal Representative in Istanbul, and I quote him: “I am fond of the Turks”, he said, “to whom the Lord has sent me ... I love the Turks, I appreciate the natural qualities of these people who have their own place reserved in the march of civilization”.1 For my own part, I also wish to highlight the qualities of the Turkish population. Here I make my own the words of my immediate predecessor, Pope John Paul II of blessed memory, who said on the occasion of his visit in 1979: “I wonder if it is not urgent, precisely today when Christians and Muslims have entered a new period of history, to recognize and develop the spiritual bonds that unite us, in order to preserve and promote together, for the benefit of all men, ‘peace, liberty, social justice and moral values’”.2 These questions have continued to present themselves throughout the intervening years; indeed, as I indicated at the very beginning of my Pontificate, they impel us to carry forward our dialogue as a sincere exchange between friends. When I had the joy of meeting members of Muslim communities last year in Cologne, on the occasion of World Youth Day, I reiterated the need to approach our interreligious and intercultural dialogue with optimism and hope. It cannot be reduced to an optional extra: on the contrary, it is “a vital necessity, on which in large measure our future depends”.3 Christians and Muslims, following their respective religions, point to the truth of the sacred character and dignity of the person. This is the basis of our mutual respect and esteem, this is the basis for cooperation in the service of peace between nations and peoples, the dearest wish of all believers and all people of good will. For more than forty years, the teaching of the Second Vatican Council has inspired and guided the approach taken by the Holy See and by local Churches throughout the world to relations with the followers of other religions. Following the Biblical tradition, the Council teaches that the entire human race shares a common origin and a common destiny: God, our Creator and the goal of our 1 2 3 Journal of a Soul, pp. 228, 233-4. Address to the Catholic Community in Ankara, 28 November 1979. Address to representatives of some Muslim Communities, Cologne, 20 August 2005. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 904 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 904 earthly pilgrimage. Christians and Muslims belong to the family of those who believe in the one God and who, according to their respective traditions, trace their ancestry to Abraham.4 This human and spiritual unity in our origins and our destiny impels us to seek a common path as we play our part in the quest for fundamental values so characteristic of the people of our time. As men and women of religion, we are challenged by the widespread longing for justice, development, solidarity, freedom, security, peace, defence of life, protection of the environment and of the resources of the earth. This is because we too, while respecting the legitimate autonomy of temporal affairs, have a specific contribution to offer in the search for proper solutions to these pressing questions. Above all, we can offer a credible response to the question which emerges clearly from today’s society, even if it is often brushed aside, the question about the meaning and purpose of life, for each individual and for humanity as a whole. We are called to work together, so as to help society to open itself to the transcendent, giving Almighty God his rightful place. The best way forward is via authentic dialogue between Christians and Muslims, based on truth and inspired by a sincere wish to know one another better, respecting differences and recognizing what we have in common. This will lead to an authentic respect for the responsible choices that each person makes, especially those pertaining to fundamental values and to personal religious convictions. As an illustration of the fraternal respect with which Christians and Muslims can work together, I would like to quote some words addressed by Pope Gregory VII in 1076 to a Muslim prince in North Africa who had acted with great benevolence towards the Christians under his jurisdiction. Pope Gregory spoke of the particular charity that Christians and Muslims owe to one another “because we believe in one God, albeit in a different manner, and because we praise him and worship him every day as the Creator and Ruler of the world”. Freedom of religion, institutionally guaranteed and effectively respected in practice, both for individuals and communities, constitutes for all believers the necessary condition for their loyal contribution to the building up of society, in an attitude of authentic service, especially towards the most vulnerable and the very poor. Mr President, I should like to finish by praising the Almighty and Merciful God for this happy occasion that brings us together in his name. I pray that it may be a sign of our joint commitment to dialogue between Christians 4 Cfr Second Vatican Council, Declaration on the Relation of the Church to Non-Christian Religions Nostra Aetate 1, 3. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 905 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 905 and Muslims, and an encouragement to persevere along that path, in respect and friendship. May we come to know one another better, strengthening the bonds of affection between us in our common wish to live together in harmony, peace and mutual trust. As believers, we draw from our prayer the strength that is needed to overcome all traces of prejudice and to bear joint witness to our firm faith in God. May his blessing be ever upon us! Thank you. II Benedictus XVI Ancyrae convenit Corpus Legatorum apud Sedem Nuntiaturae Apostolicae.* Excellences, Mesdames et Messieurs, J’ai préparé mon discours en français, car c’est la langue de la diplomatie, espérant qu’il pourra être compris. Je vous salue avec une grande joie, vous qui, en tant qu’Ambassadeurs, exercez la noble charge de représenter vos pays auprès de la République de Turquie et qui avez bien voulu rencontrer le Successeur de Pierre dans cette Nonciature, et je remercie votre Vice-Doyen, Monsieur l’Ambassadeur du Liban, pour les aimables paroles qu’il vient de m’adresser. Je suis heureux de vous redire l’estime que le Saint-Siège a maintes fois exprimé pour votre haute fonction qui assume aujourd’hui une dimension toujours plus « globale ». En effet si votre mission vous conduit, avant tout, à protéger et à promouvoir les intérêts légitimes de chacune de vos nations, « l’inéluctable interdépendance qui aujourd’hui relie toujours davantage tous les peuples du monde invite tous les diplomates à être, dans un esprit toujours neuf et original, les artisans de l’entente entre les peuples, de la sécurité internationale et de la paix entre les nations ».1 Je tiens d’abord à évoquer devant vous le souvenir des visites mémorables de mes deux prédécesseurs en Turquie, le Pape Paul VI, en 1967, et le Pape Jean-Paul II, en 1979. Comment ne pas faire mémoire également du Pape Benoı̂t XV, artisan infatigable de la paix au cours du premier conflit mondial, et du Bienheureux Jean XXIII, le Pape « ami des Turcs », qui fut Dé* Die 28 Novembris 2006. 1 Jean-Paul II, Discours au Corps diplomatique, Mexico, 26 janvier 1979. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 906 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 906 légué apostolique en Turquie et Administrateur apostolique du Vicariat latin d’Istanbul, laissant à tous le souvenir d’un pasteur attentif et plein de charité, spécialement désireux de rencontrer et de connaı̂tre la population turque dont il était l’hôte reconnaissant ! Je suis heureux d’être aujourd’hui l’hôte de la Turquie, venu ici en ami et en apôtre du dialogue et de la paix. Il y a plus de quarante ans, le Concile Vatican II écrivait que « la paix n’est pas une pure absence de guerre et qu’elle ne se borne pas seulement à assurer l’équilibre de forces adverses », mais qu’elle « est le fruit d’un ordre inscrit dans la société humaine par son divin Fondateur, et qui doit être réalisé par des hommes qui ne cessent d’accéder à une justice plus parfaite ».2 Nous avons en effet appris que la véritable paix a besoin de la justice, pour corriger les déséquilibres économiques et les désordres politiques qui sont toujours des facteurs de tensions et de menaces dans toute société. Le développement récent du terrorisme et l’évolution de certains conflits régionaux ont par ailleurs mis en évidence la nécessité de respecter les décisions des Institutions internationales et aussi de les soutenir, en leur donnant notamment des moyens efficaces pour prévenir les conflits et pour maintenir, grâce à des forces d’interposition, des zones de neutralité entre les belligérants. Tout cela reste pourtant inefficace si ce n’est pas le fruit d’un vrai dialogue, c’est-à-dire d’une sincère rencontre entre les exigences des parties concernées, afin de parvenir à des solutions politiques acceptables et durables, respectueuses des personnes et des peuples. Je pense tout particulièrement au conflit du Moyen-Orient, qui perdure de manière inquiétante en pesant sur toute la vie internationale, au risque de voir se généraliser des conflits périphériques et se diffuser les actions terroristes; je salue les efforts des nombreux pays, dont la Turquie, qui se sont engagés aujourd’hui dans la restauration de la paix au Liban, plus nécessaire que jamais. J’en appelle une fois de plus, devant vous, Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs, à la vigilance de la communauté internationale, pour qu’elle ne se dérobe pas à ses responsabilités et qu’elle déploie tous les efforts nécessaires pour promouvoir, entre toutes les parties en cause, le dialogue qui seul permet d’assurer le respect d’autrui, tout en sauvegardant les intérêts légitimes et en refusant le recours à la violence. Comme je l’ai écrit dans mon premier Message pour la Journée mondiale de la Paix, « la vérité de la paix appelle tous les hommes à entretenir des relations fécondes et sincères; elle les encourage à rechercher et à parcourir les voies du pardon et de la réconciliation, à être transparents dans les discussions et fidèles à la parole donnée ».3 2 3 Gaudium et spes, n. 78. 1er janvier 2006, n. 6. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 907 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 907 Turkey has always served as a bridge between East and West, between Asia and Europe, and as a crossroads of cultures and religions. During the last century, she acquired the means to become a great modern State, notably by the choice of a secular regime, with a clear distinction between civil society and religion, each of which was to be autonomous in its proper domain while respecting the sphere of the other. The fact that the majority of the population of this country is Muslim is a significant element in the life of society, which the State cannot fail to take into account, yet the Turkish Constitution recognizes every citizen’s right to freedom of worship and freedom of conscience. The civil authorities of every democratic country are duty bound to guarantee the effective freedom of all believers and to permit them to organize freely the life of their religious communities. Naturally it is my hope that believers, whichever religious community they belong to, will continue to benefit from these rights, since I am certain that religious liberty is a fundamental expression of human liberty and that the active presence of religions in society is a source of progress and enrichment for all. This assumes, of course, that religions do not seek to exercise direct political power, as that is not their province, and it also assumes that they utterly refuse to sanction recourse to violence as a legitimate expression of religion. In this regard, I appreciate the work of the Catholic community in Turkey, small in number but deeply committed to contributing all it can to the country’s development, notably by educating the young, and by building peace and harmony among all citizens. As I have recently observed, “we are in great need of an authentic dialogue between religions and between cultures, capable of assisting us, in a spirit of fruitful co-operation, to overcome all the tensions together”.4 This dialogue must enable different religions to come to know one another better and to respect one another, in order to work for the fulfilment of man’s noblest aspirations, in search of God and in search of happiness. For my part, on the occasion of my visit to Turkey, I wish to reiterate my great esteem for Muslims, encouraging them to continue to work together, in mutual respect, to promote the dignity of every human being and the growth of a society where personal freedom and care for others provide peace and serenity for all. In this way, religions will be able to play their part in responding to the numerous challenges currently facing our societies. Assuredly, recognition of the positive role of religions within the fabric of society can and must impel us to explore more deeply their knowledge of man and to respect his dignity, by placing him at the centre of political, economic, 4 Address to the Ambassadors of Countries with a Muslim Majority, Castel Gandolfo, 25 September 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 908 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 908 cultural and social activity. Our world must come to realize that all people are linked by profound solidarity with one another, and they must be encouraged to assert their historical and cultural differences not for the sake of confrontation, but in order to foster mutual respect. L’Église, vous le savez, a reçu de son Fondateur une mission spirituelle et elle n’entend donc pas intervenir directement dans la vie politique ou économique. Cependant, au titre de sa mission et forte de sa longue expérience de l’histoire des sociétés et des cultures, elle souhaite faire entendre sa voix dans le concert des nations, afin que soit toujours honorée la dignité fondamentale de l’homme, et spécialement des plus faibles. Devant le développement récent du phénomène de la mondialisation des échanges, le Saint-Siège attend de la communauté internationale qu’elle s’organise davantage, afin de se donner des règles permettant de mieux maı̂triser les évolutions économiques, de réguler les marchés, voire de susciter des ententes régionales entre les pays. Je ne doute pas, Mesdames et Messieurs, que vous ayez à cœur, dans votre mission de diplomates, de faire se rencontrer les intérêts particuliers de votre pays et les nécessités de s’entendre les uns avec les autres, et que vous puissiez ainsi contribuer grandement au service de tous. La voix de l’Église sur la scène diplomatique se caractérise toujours par la volonté, inscrite dans l’Évangile, de servir la cause de l’homme, et je manquerais à cette obligation fondamentale si je ne rappelais pas devant vous la nécessité de mettre toujours davantage la dignité humaine au cœur de nos préoccupations. Le développement extraordinaire des sciences et des techniques que connaı̂t le monde d’aujourd’hui, avec ses conséquences quasi immédiates sur la médecine, sur l’agriculture et la production des ressources alimentaires, mais également sur la communication des savoirs, ne doit pas se poursuivre sans finalité ni sans référence, alors qu’il est question de la naissance de l’homme, de son éducation, de sa manière de vivre et de travailler, de sa vieillesse et de sa mort. Il est plus que nécessaire de réinscrire le progrès d’aujourd’hui dans la continuité de notre histoire humaine et donc de le conduire, selon le projet qui nous habite tous de faire grandir l’humanité et que le livre de la Genèse exprimait déjà à sa manière: « Soyez féconds, multipliez, emplissez la terre et soumettez-la ».5 Permettez-moi enfin, en pensant aux premières communautés chrétiennes qui ont grandi sur cette terre et tout particulièrement à l’apôtre Paul, qui en a fondé lui-même plusieurs, de citer son propos aux Galates: « Or vous, frères, vous 5 1, 28. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 909 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 909 avez été appelés à la liberté. Mais que cette liberté ne soit pas un prétexte pour vivre de manière égoı̈ste; au contraire, mettez-vous, par amour, au service les uns des autres ».6 La liberté est un service les uns des autres. Je forme le vœu que l’entente entre les nations, que vous servez les uns et les autres, contribue toujours davantage à faire grandir l’humanité de l’homme, créé à l’image de Dieu. Un si noble objectif requiert le concours de tous. C’est pourquoi l’Église catholique entend renforcer la collaboration avec l’Église orthodoxe et je souhaite vivement que ma prochaine rencontre avec le Patriarche Bartholomaios Ier au Phanar y contribue largement. Comme le soulignait le Concile œcuménique Vatican II, l’Église cherche également à collaborer avec les croyants et les responsables de toutes les religions, et particulièrement avec les musulmans, pour « protéger et promouvoir ensemble, pour tous les hommes, la justice sociale, les biens de la morale, la paix et la liberté ».7 J’espère que mon voyage en Turquie portera de nombreux fruits dans cette perspective. Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs, sur vos personnes, sur vos familles et sur tous vos collaborateurs, j’invoque de grand cœur les Bénédictions du Très-Haut. III Eucharistica celebratio apud Ephesinum Sanctuarium vulgo « Meryem Ana Evı̀ ».* Cari fratelli e sorelle, In questa celebrazione eucaristica vogliamo rendere lode al Signore per la divina maternità di Maria, mistero che qui a Efeso, nel Concilio ecumenico del 431, venne solennemente confessato e proclamato. In questo luogo, uno dei più cari alla Comunità cristiana, sono venuti in pellegrinaggio i miei venerati predecessori i Servi di Dio Paolo VI e Giovanni Paolo II, il quale sostò in questo Santuario il 30 novembre 1979, a poco più di un anno dall’inizio del suo pontificato. Ma c’è un altro mio Predecessore che in questo Paese non è stato da Papa, bensı̀ come Rappresentante pontificio dal gennaio 1935 al dicembre del ’44, e il cui ricordo 6 5, 13. Nostra Aetate, n. 3. —————— 7 * Die 29 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 910 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 910 suscita ancora tanta devozione e simpatia: il beato Giovanni XXIII, Angelo Roncalli. Egli nutriva grande stima e ammirazione per il popolo turco. A questo riguardo mi piace ricordare un’espressione che si legge nel suo Giornale dell’anima: « Io amo i turchi, apprezzo le qualità naturali di questo popolo che ha pure il suo posto preparato nel cammino della civilizzazione ».1 Egli, inoltre, ha lasciato in dono alla Chiesa e al mondo un atteggiamento spirituale di ottimismo cristiano, fondato su una fede profonda e una costante unione con Dio. Animato da tale spirito, mi rivolgo a questa nazione e, in modo particolare, al « piccolo gregge » di Cristo che vive in mezzo ad essa, per incoraggiarlo e manifestargli l’affetto della Chiesa intera. Con grande affetto saluto tutti voi, qui presenti, fedeli di Izmir, Mersin, Iskenderun e Antakia, e altri venuti da diverse parti del mondo; come pure quanti non hanno potuto partecipare a questa celebrazione ma sono spiritualmente uniti a noi. Saluto, in particolare, Mons. Ruggero Franceschini, Arcivescovo di Izmir, Mons. Giuseppe Bernardini, Arcivescovo emerito di Izmir, Mons. Luigi Padovese, i sacerdoti e le religiose. Grazie per la vostra presenza, per la vostra testimonianza e il vostro servizio alla Chiesa, in questa terra benedetta dove, alle origini, la comunità cristiana ha conosciuto grandi sviluppi, come attestano anche i numerosi pellegrinaggi che si recano in Turchia. Madre di Dio – Madre della Chiesa Abbiamo ascoltato il brano del Vangelo di Giovanni che invita a contemplare il momento della Redenzione, quando Maria, unita al Figlio nell’offerta del Sacrificio, estese la sua maternità a tutti gli uomini e, in particolare, ai discepoli di Gesù. Testimone privilegiato di tale evento è lo stesso autore del quarto Vangelo, Giovanni, unico degli Apostoli a restare sul Golgota insieme alla Madre di Gesù e alle altre donne. La maternità di Maria, iniziata col fiat di Nazaret, si compie sotto la Croce. Se è vero — come osserva sant’Anselmo — che « dal momento del fiat Maria cominciò a portarci tutti nel suo seno », la vocazione e missione materna della Vergine nei confronti dei credenti in Cristo iniziò effettivamente quando Gesù le disse: « Donna, ecco il tuo figlio! ».2 Vedendo dall’alto della croce la Madre e lı̀ accanto il discepolo amato, il Cristo morente riconobbe la primizia della nuova Famiglia che era venuto a formare nel mondo, il germe della Chiesa e della nuova umanità. Per 1 2 Nº 741. Gv 19, 26. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 911 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 911 questo si rivolse a Maria chiamandola « donna » e non « madre »; termine che invece utilizzò affidandola al discepolo: « Ecco la tua madre! ».3 Il Figlio di Dio compı̀ cosı̀ la sua missione: nato dalla Vergine per condividere in tutto, eccetto il peccato, la nostra condizione umana, al momento del ritorno al Padre lasciò nel mondo il sacramento dell’unità del genere umano: 4 la Famiglia « adunata dall’unità del Padre e del Figlio e dello Spirito Santo »,5 il cui nucleo primordiale è proprio questo vincolo nuovo tra la Madre e il discepolo. In tal modo rimangono saldate in maniera indissolubile la maternità divina e la maternità ecclesiale. Madre di Dio — Madre dell’unità La prima Lettura ci ha presentato quello che si può definire il « vangelo » dell’Apostolo delle genti: tutti, anche i pagani, sono chiamati in Cristo a partecipare pienamente al mistero della salvezza. In particolare, il testo contiene l’espressione che ho scelto quale motto del mio viaggio apostolico: « Egli, Cristo, è la nostra pace ».6 Ispirato dallo Spirito Santo, Paolo afferma non soltanto che Gesù Cristo ci ha portato la pace, ma che egli « è » la nostra pace. E giustifica tale affermazione riferendosi al mistero della Croce: versando « il suo sangue » — egli dice —, offrendo in sacrificio la « sua carne », Gesù ha distrutto l’inimicizia « in se stesso » e ha creato « in se stesso, dei due, un solo uomo nuovo ».7 L’apostolo spiega in quale senso, veramente imprevedibile, la pace messianica si sia realizzata nella Persona stessa di Cristo e nel suo mistero salvifico. Lo spiega scrivendo, mentre si trova prigioniero, alla comunità cristiana che abitava qui, a Efeso: « ai santi che sono in Efeso, credenti in Cristo Gesù »,8 come afferma nell’indirizzo della Lettera. Ad essi l’Apostolo augura « grazia e pace da Dio, Padre nostro, e dal Signore Gesù Cristo ».9 « Grazia » è la forza che trasforma l’uomo e il mondo; « pace » è il frutto maturo di tale trasformazione. Cristo è la grazia; Cristo è la pace. Ora, Paolo si sa inviato ad annunciare un « mistero », cioè un disegno divino che solo nella pienezza dei tempi, in Cristo, si è realizzato e rivelato: che cioè « i Gentili sono chiamati, in Cristo Gesù, a partecipare alla stessa eredità, a formare lo stesso corpo e ad essere partecipi della promessa per 3 4 5 6 7 8 9 Gv 19, 27. Cfr Cost. Lumen gentium, 1. San Cipriano, De Orat. Dom. 23: PL 4, 536. Ef 2, 14. Ef 2, 14-16. Ef 1, 1. Ef 1, 2. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 912 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 912 mezzo del vangelo ».10 Questo « mistero » si realizza, sul piano storico-salvifico, nella Chiesa, quel Popolo nuovo in cui, abbattuto il vecchio muro di separazione, si ritrovano in unità giudei e pagani. Come Cristo, la Chiesa non è solo strumento dell’unità, ma ne è anche segno efficace. E la Vergine Maria, Madre di Cristo e della Chiesa, è la Madre di quel mistero di unità che Cristo e la Chiesa inseparabilmente rappresentano e costruiscono nel mondo e lungo la storia. Domandiamo pace per Gerusalemme e il mondo intero Nota l’Apostolo delle genti che Cristo « ha fatto dei due un popolo solo »:11 affermazione, questa, che si riferisce in senso proprio al rapporto tra Giudei e Gentili in ordine al mistero della salvezza eterna; affermazione, però, che può anche estendersi, su piano analogico, alle relazioni tra popoli e civiltà presenti nel mondo. Cristo « è venuto ad annunziare pace » 12 non solo tra ebrei e non ebrei, bensı̀ tra tutte le nazioni, perché tutte provengono dallo stesso Dio, unico Creatore e Signore dell’universo. Confortati dalla Parola di Dio, da qui, da Efeso, città benedetta dalla presenza di Maria Santissima — che sappiamo essere amata e venerata anche dai musulmani — eleviamo al Signore una speciale preghiera per la pace tra i popoli. Da questo lembo della Penisola anatolica, ponte naturale tra continenti, invochiamo pace e riconciliazione anzitutto per coloro che abitano nella Terra che chiamiamo « santa », e che tale è ritenuta sia dai cristiani, che dagli ebrei e dai musulmani: è la terra di Abramo, di Isacco e di Giacobbe, destinata ad ospitare un popolo che diventasse benedizione per tutte le genti.13 Pace per l’intera umanità! Possa presto realizzarsi la profezia di Isaia: « Forgeranno le loro spade in vomeri, / le loro lance in falci; / un popolo non alzerà più la spada contro una altro popolo, / non si eserciteranno più nell’arte della guerra ».14 Di questa pace universale abbiamo tutti bisogno; di questa pace la Chiesa è chiamata ad essere non solo annunciatrice profetica ma, più ancora, « segno e strumento ». Proprio in questa prospettiva di universale pacificazione, più profondo ed intenso si fa l’anelito verso la piena comunione e concordia fra tutti i cristiani. All’odierna celebrazione sono presenti fedeli cattolici di diversi Riti, e questo è motivo di gioia e di lode a Dio. Tali Riti, infatti, sono espressione di quella mirabile 10 11 12 13 14 Ef 3, 6. Ef 2, 14. Ef 2,17. Cfr Gn 12, 1-3. Is 2, 4. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 913 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 913 varietà di cui è adornata la Sposa di Cristo, purché sappiano convergere nell’unità e nella comune testimonianza. Esemplare a tal fine dev’essere l’unità tra gli Ordinari nella Conferenza Episcopale, nella comunione e nella condivisione degli sforzi pastorali. Magnificat La liturgia odierna ci ha fatto ripetere, come ritornello al Salmo responsoriale, il cantico di lode che la Vergine di Nazaret proclamò nell’incontro con l’anziana parente Elisabetta.15 Consolanti sono pure risuonate nei nostri cuori le parole del salmista: « misericordia e verità s’incontreranno, / giustizia e pace si baceranno ».16 Cari fratelli e sorelle, con questa visita ho voluto far sentire l’amore e la vicinanza spirituale non solo miei, ma della Chiesa universale alla comunità cristiana che qui, in Turchia, è davvero una piccola minoranza ed affronta ogni giorno non poche sfide e difficoltà. Con salda fiducia cantiamo, insieme a Maria, il « magnificat » della lode e del ringraziamento a Dio, che guarda l’umiltà della sua serva.17 Cantiamolo con gioia anche quando siamo provati da difficoltà e pericoli, come attesta la bella testimonianza del sacerdote romano Don Andrea Santoro, che mi piace ricordare anche in questa nostra celebrazione. Maria ci insegna che fonte della nostra gioia ed unico nostro saldo sostegno è Cristo, e ci ripete le sue parole: « Non temete »,18 « Io sono con voi ».19 E tu, Madre della Chiesa, accompagna sempre il nostro cammino! Santa Maria Madre di Dio prega per noi! Aziz Meryem Mesih’in Annesi bizim için Dua et. Amen. IV Sermo Summi Pontificis Constantinopoli habitus in Ecclesia Patriarchali Sancti Georgii Patriarchatus Oecumenici.* This Divine Liturgy celebrated on the Feast of Saint Andrew the Apostle, Patron Saint of the Church of Constantinople, brings us back to the early Church, to the age of the Apostles. The Gospels of Mark and Matthew relate 15 Cfr Lc 1, 39. Sal 84, v. 11. 17 Cfr Lc 1, 47-48. 18 Mc 6, 50. 19 Mt 28, 20. —————— 16 * Die 30 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 914 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 914 how Jesus called the two brothers, Simon, whom Jesus calls Cephas or Peter, and Andrew: “Follow me, and I will make you fishers of men”.1 The Fourth Gospel also presents Andrew as the first to be called, “ho protoklitos”, as he is known in the Byzantine tradition. It is Andrew who then brings his brother Simon to Jesus.2 Today, in this Patriarchal Church of Saint George, we are able to experience once again the communion and call of the two brothers, Simon Peter and Andrew, in the meeting of the Successor of Peter and his Brother in the episcopal ministry, the head of this Church traditionally founded by the Apostle Andrew. Our fraternal encounter highlights the special relationship uniting the Churches of Rome and Constantinople as Sister Churches. With heartfelt joy we thank God for granting new vitality to the relationship that has developed since the memorable meeting in Jerusalem in December 1964 between our predecessors, Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras. Their exchange of letters, published in the volume entitled Tomos Agapis, testifies to the depth of the bonds that grew between them, bonds mirrored in the relationship between the Sister Churches of Rome and Constantinople. On 7 December 1965, the eve of the final session of the Second Vatican Council, our venerable predecessors took a new and unique and unforgettable step in the Patriarchal Church of Saint George and the Basilica of Saint Peter in the Vatican respectively: they removed from the memory of the Church the tragic excommunications of 1054. In this way they confirmed a decisive shift in our relationship. Since then, many other important steps have been taken along the path of mutual rapprochement. I recall in particular the visit of my predecessor, Pope John Paul II, to Constantinople in 1979, and the visits to Rome of the Ecumenical Patriarch Bartholomew I. In that same spirit, my presence here today is meant to renew our commitment to advancing along the road towards the re-establishment — by God’s grace — of full communion between the Church of Rome and the Church of Constantinople. I can assure you that the Catholic Church is willing to do everything possible to overcome obstacles and to seek, together with our Orthodox brothers and sisters, ever more effective means of pastoral cooperation to this end. The two brothers, Simon, called Peter, and Andrew, were fishermen whom Jesus called to become fishers of men. The Risen Lord, before his Ascension, 1 2 Mt 4:19, Mk 1:17. Cfr Jn 1:40f. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 915 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 915 sent them out together with the other Apostles with the mission of making all nations his disciples, baptizing them and proclaiming his teachings.3 This charge left us by the holy brothers Peter and Andrew is far from finished. On the contrary, today it is even more urgent and necessary. For it looks not only to those cultures which have been touched only marginally by the Gospel message, but also to long-established European cultures deeply grounded in the Christian tradition. The process of secularization has weakened the hold of that tradition; indeed, it is being called into question, and even rejected. In the face of this reality, we are called, together with all other Christian communities, to renew Europe’s awareness of its Christian roots, traditions and values, giving them new vitality. Our efforts to build closer ties between the Catholic Church and the Orthodox Churches are a part of this missionary task. The divisions which exist among Christians are a scandal to the world and an obstacle to the proclamation of the Gospel. On the eve of his passion and death, the Lord, surrounded by his disciples, prayed fervently that all may be one, so that the world may believe.4 It is only through brotherly communion between Christians and through their mutual love that the message of God’s love for each and every man and woman will become credible. Anyone who casts a realistic glance on the Christian world today will see the urgency of this witness. Simon Peter and Andrew were called together to become fishers of men. This same task, however, took on a different form for each of the brothers. Simon, notwithstanding his human weakness, was called “Peter”, the “rock” on which the Church was to be built; to him in a particular way were entrusted the keys of the Kingdom of Heaven.5 His journey would take him from Jerusalem to Antioch, and from Antioch to Rome, so that in that City he might exercise a universal responsibility. The issue of the universal service of Peter and his Successors has unfortunately given rise to our differences of opinion, which we hope to overcome, thanks also to the theological dialogue which has been recently resumed. My venerable predecessor, the Servant of God Pope John Paul II, spoke of the mercy that characterizes Peter’s service of unity, a mercy which Peter himself was the first to experience.6 It is on this basis that Pope John Paul extended an invitation to enter into a fraternal dialogue aimed at identifying 3 4 5 6 Cfr Cfr Cfr Cfr Mt 28:19ff.; Lk 24:47; Acts 1:8. Jn 17:21. Mt 16:18. Encyclical Ut Unum Sint, 91. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 916 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 916 ways in which the Petrine ministry might be exercised today, while respecting its nature and essence, so as to “accomplish a service of love recognized by all concerned”.7 It is my desire today to recall and renew this invitation. Andrew, the brother of Simon Peter, received another task from the Lord, one which his very name suggests. As one who spoke the Greek language, he became — together with Philip — the Apostle of the encounter with the Greeks who came to Jesus.8 Tradition tells us that he was a missionary not only in Asia Minor and the territories south of the Black Sea, that is, in this very region, but also in Greece, where he suffered martyrdom. The Apostle Andrew, therefore, represents the meeting between early Christianity and Greek culture. This encounter, particularly in Asia Minor, became possible thanks especially to the great Cappadocian Fathers, who enriched the liturgy, theology and spirituality of both the Eastern and the Western Churches. The Christian message, like the grain of wheat,9 fell on this land and bore much fruit. We must be profoundly grateful for the heritage that emerged from the fruitful encounter between the Christian message and Hellenic culture. It has had an enduring impact on the Churches of East and West. The Greek Fathers have left us a store of treasure from which the Church continues to draw riches old and new.10 The lesson of the grain of wheat that dies in order to bear fruit also has a parallel in the life of Saint Andrew. Tradition tells us that he followed the fate of his Lord and Master, ending his days in Patras, Greece. Like Peter, he endured martyrdom on a cross, the diagonal cross that we venerate today as the cross of Saint Andrew. From his example we learn that the path of each single Christian, like that of the Church as a whole, leads to new life, to eternal life, through the imitation of Christ and the experience of his cross. In the course of history, both the Church of Rome and the Church of Constantinople have often experienced the lesson of the grain of wheat. Together we venerate many of the same martyrs whose blood, in the celebrated words of Tertullian, became the seed of new Christians.11 With them, we share the same hope that impels the Church to “press forward, like a stranger 7 8 9 10 11 Ibid., 95. Cfr Jn 12:20ff. Cfr Jn 12:24. Cfr Mt 13:52. Apologeticum, 50, 13. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 917 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 917 in a foreign land, amid the persecutions of the world and the consolations of God”.12 For its part, the century that has just ended also saw courageous witnesses to the faith, in both East and West. Even now, there are many such witnesses in different parts of the world. We remember them in our prayer and, in whatever way we can, we offer them our support, as we urge all world leaders to respect religious freedom as a fundamental human right. The Divine Liturgy in which we have participated was celebrated according to the rite of Saint John Chrysostom. The cross and resurrection of Jesus Christ have been made mystically present. For us Christians this is a source and sign of constantly renewed hope. We find that hope beautifully expressed in the ancient text known as the Passion of Saint Andrew: “I greet you, O Cross, consecrated by the Body of Christ and adorned by His limbs as by precious pearls ... May the faithful know your joy, and the gifts you hold in store ...”. This faith in the redeeming death of Jesus on the cross, and this hope which the Risen Christ offers to the whole human family, are shared by all of us, Orthodox and Catholics alike. May our daily prayer and activity be inspired by a fervent desire not only to be present at the Divine Liturgy, but to be able to celebrate it together, to take part in the one table of the Lord, sharing the same bread and the same chalice. May our encounter today serve as an impetus and joyful anticipation of the gift of full communion. And may the Spirit of God accompany us on our journey! V Ad Suam Beatitudinem, Patriarcham Mesrob II, apud Apostolicam Cathedralem Armenam.* Dear Brother in Christ, I am pleased to have this opportunity to meet Your Beatitude in this very place where Patriarch Shnork Kalustian welcomed my predecessors Pope Paul VI and Pope John Paul II. With great affection I greet the entire Armenian Apostolic community over which you preside as shepherd and spiritual father. My fraternal greeting goes also to His Holiness Karekin II, 12 Lumen Gentium, 8, cfr Saint Augustine, De Civ. Dei, XVIII, 51, 2. —————— * Die 30 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 918 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 918 Catholicos of Holy Etchmiadzin, and the hierarchy of the Armenian Apostolic Church. I give thanks to God for the Christian faith and witness of the Armenian people, transmitted from one generation to the next, often in very tragic circumstances such as those experienced in the last century. Our meeting is more than a simple gesture of ecumenical courtesy and friendship. It is a sign of our shared hope in God’s promises and our desire to see fulfilled the prayer that Jesus offered for his disciples on the eve of his suffering and death: “that they may all be one. As you, Father, are in me and I in you, may they also be one in us, so that the world may believe that you have sent me”.1 Jesus gave his life on the Cross to gather into one the dispersed children of God, to break down the walls of division. Through the sacrament of Baptism, we have been incorporated into the Body of Christ, the Church. The tragic divisions which, over time, have arisen among Christ’s followers openly contradict the Lord’s will, give scandal to the world and damage that most holy cause, the preaching of the Gospel to every creature.2 Precisely by the witness of their faith and love, Christians are called to offer a radiant sign of hope and consolation to this world, so marked by conflicts and tensions. We must continue therefore to do everything possible to heal the wounds of separation and to hasten the work of rebuilding Christian unity. May we be guided in this urgent task by the light and strength of the Holy Spirit. In this respect I can only offer heartfelt thanks to the Lord for the deeper fraternal relationship that has developed between the Armenian Apostolic Church and the Catholic Church. In the thirteenth century, Nerses of Lambron, one of the great Doctors of the Armenian Church, wrote these words of encouragement: “Now, since we all need peace with God, let its foundation be harmony among the brethren. We have prayed to God for peace and continue to do so. Look, he is now giving it to us as a gift: let us welcome it! We asked the Lord to make his holy Church solid, and he has willingly heard our plea. Let us climb therefore the mountain of the Gospel faith!”.3 These words of Nerses have lost nothing of their power. Together let us continue to pray for the unity of all Christians, so that, by receiving this gift from above with open hearts, we may be ever more convincing witnesses of the truth of the Gospel and better servants of the Church’s mission. 1 2 3 Jn 17:21. Cfr Unitatis Redintegratio, 1. Il primato della carità, Ed. Qiqajan, p. 81. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 919 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 919 DECLARATIONES COMMUNES I Inter Summum Pontificem Benedictum XVI et Archiepiscopum Cantuariensem, Rowan Williams.* Forty years ago, our predecessors, Pope Paul VI and Archbishop Michael Ramsey, met together in this city sanctified by the ministry and the blood of the Apostles Peter and Paul. They began a new journey of reconciliation based on the Gospels and the ancient common traditions. Centuries of estrangement between Anglicans and Catholics were replaced by a new desire for partnership and co-operation, as the real but incomplete communion we share was rediscovered and affirmed. Pope Paul VI and Archbishop Ramsey undertook at that time to establish a dialogue in which matters which had been divisive in the past might be addressed from a fresh perspective with truth and love. Since that meeting, the Roman Catholic Church and the Anglican Communion have entered into a process of fruitful dialogue, which has been marked by the discovery of significant elements of shared faith and a desire to give expression, through joint prayer, witness and service, to that which we hold in common. Over thirty-five years, the Anglican — Roman Catholic International Commission (ARCIC) has produced a number of important documents which seek to articulate the faith we share. In the ten years since the most recent Common Declaration was signed by the Pope and the Archbishop of Canterbury, the second phase of ARCIC has completed its mandate, with the publication of the documents The Gift of Authority (1999) and Mary: Grace and Hope in Christ (2005). We are grateful to the theologians who have prayed and worked together in the preparation of these texts, which await further study and reflection. True ecumenism goes beyond theological dialogue; it touches our spiritual lives and our common witness. As our dialogue has developed, many Catholics and Anglicans have found in each other a love for Christ which invites us into practical co-operation and service. This fellowship in the service of Christ, experienced by many of our communities around the world, adds a * Die 23 Novembris 2006. 6 Luglio 2011 -12:17 920 pagina 920 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale further impetus to our relationship. The International Anglican — Roman Catholic Commission for Unity and Mission (IARCCUM) has been engaged in an exploration of the appropriate ways in which our shared mission to proclaim new life in Christ to the world can be advanced and nurtured. Their report, which sets out both a summary of the central conclusions of ARCIC and makes proposals for growing together in mission and witness, has recently been completed and submitted for review to the Anglican Communion Office and the Pontifical Council for Promoting Christian Unity, and we express our gratitude for their work. In this fraternal visit, we celebrate the good which has come from these four decades of dialogue. We are grateful to God for the gifts of grace which have accompanied them. At the same time, our long journey together makes it necessary to acknowledge publicly the challenge represented by new developments which, besides being divisive for Anglicans, present serious obstacles to our ecumenical progress. It is a matter of urgency, therefore, that in renewing our commitment to pursue the path towards full visible communion in the truth and love of Christ, we also commit ourselves in our continuing dialogue to address the important issues involved in the emerging ecclesiological and ethical factors making that journey more difficult and arduous. As Christian leaders facing the challenges of the new millennium, we affirm again our public commitment to the revelation of divine life uniquely set forth by God in the divinity and humanity of Our Lord Jesus Christ. We believe that it is through Christ and the means of salvation found in him that healing and reconciliation are offered to us and to the world. There are many areas of witness and service in which we can stand together, and which indeed call for closer co-operation between us: the pursuit of peace in the Holy Land and in other parts of the world marred by conflict and the threat of terrorism; promoting respect for life from conception until natural death; protecting the sanctity of marriage and the well-being of children in the context of healthy family life; outreach to the poor, oppressed and the most vulnerable, especially those who are persecuted for their faith; addressing the negative effects of materialism; and care for creation and for our environment. We also commit ourselves to inter-religious dialogue through which we can jointly reach out to our non-Christian brothers and sisters. Mindful of our forty years of dialogue, and of the witness of the holy men and women common to our traditions, including Mary the Theotókos, Saints 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 921 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 921 Peter and Paul, Benedict, Gregory the Great, and Augustine of Canterbury, we pledge ourselves to more fervent prayer and a more dedicated endeavour to welcome and live by that truth into which the Spirit of the Lord wishes to lead his disciples.1 Confident of the apostolic hope “that he who has begun this good work in you will bring it to completion”,2 we believe that if we can together be God’s instruments in calling all Christians to a deeper obedience to our Lord, we will also draw closer to each other, finding in his will the fullness of unity and common life to which he invites us. From the Vatican, 23 November 2006. Rowan Cantuar: Benedictus PP. XVI II Inter Beatissimum Patrem Benedictum XVI et Patriarcham Bartholomaeum I.* « Voici le jour que le Seigneur a fait, qu’il soit notre bonheur et notre joie »! 1 La rencontre fraternelle que nous avons eue, nous, Benoı̂t XVI, Pape de Rome, et Bartholomaios I, Patriarche œcuménique, est l’œuvre de Dieu, et en quelque sorte un don venant de Lui. Nous rendons grâce à l’Auteur de tout bien qui nous permet encore une fois, dans la prière et l’échange, d’exprimer notre joie de nous sentir frères et de renouveler notre engagement en vue de la pleine communion. Cet engagement nous vient de la volonté de notre Seigneur et de notre responsabilité de Pasteurs dans l’Église du Christ. Puisse notre rencontre être un signe et un encouragement pour nous à partager les mêmes sentiments et les mêmes attitudes de fraternité, de collaboration et de communion dans la charité et dans la vérité. L’Esprit Saint nous aidera à préparer le grand jour du rétablissement de la pleine unité, quand et comme Dieu le voudra. Nous pourrons alors nous réjouir et exulter vraiment. 1. Nous avons évoqué avec gratitude les rencontres de nos vénérés prédécesseurs, bénis par le Seigneur, qui ont montré au monde l’urgence de l’unité et qui ont tracé des sentiers sûrs pour y parvenir, dans le dialogue, 1 Cfr Jn 16:13. Cfr Phil 1:6. —————— 2 * Die 30 Novembris 2006. 1 Ps 117, 24. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 922 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 922 la prière et la vie ecclésiale quotidienne. Le Pape Paul VI et le Patriarche Athénagoras I, pèlerins à Jérusalem sur le lieu même où Jésus Christ est mort et est ressuscité pour le salut du monde, se sont ensuite rencontrés de nouveau, ici au Phanar et à Rome. Ils nous ont laissé une déclaration commune qui garde toute sa valeur, soulignant que le vrai dialogue de la charité doit soutenir et inspirer tous les rapports entre les personnes et entre les Églises elles-mêmes, « doit être enraciné dans une fidélité totale à l’unique Seigneur Jésus Christ et dans un respect mutuel de leurs propres traditions ».2 Nous n’avons pas non plus oublié l’échange de visites entre Sa Sainteté le Pape Jean-Paul II et Sa Sainteté Dimitrios I. C’est précisément durant la visite du Pape Jean-Paul II, sa première visite œcuménique, que fut annoncée la création de la Commission mixte pour le dialogue théologique entre l’Église Catholique romaine et l’Église Orthodoxe. Celle-ci a réuni nos Églises dans le but déclaré de rétablir la pleine communion. En ce qui concerne les relations entre l’Église de Rome et l’Église de Constantinople, nous ne pouvons oublier l’acte ecclésial solennel reléguant dans l’oubli les anciens anathèmes qui, durant des siècles, ont affecté de manière négative les rapports entre nos Églises. Nous n’avons pas encore tiré de cet acte toutes les conséquences positives qui peuvent en découler pour notre marche vers la pleine unité, à laquelle la Commission mixte est appelée à apporter une contribution importante. Nous exhortons nos fidèles à prendre une part active dans cette démarche, par la prière et par des gestes significatifs. 2. Lors de la session plénière de la Commission mixte pour le dialogue théologique qui s’est tenue récemment à Belgrade et qui a généreusement été accueillie par l’Église orthodoxe serbe, nous avons exprimé notre joie profonde pour la reprise du dialogue théologique. Après une interruption de quelques années, due à diverses difficultés, la Commission a pu travailler à nouveau dans un esprit d’amitié et de collaboration. En traitant le thème « Conciliarité et autorité dans l’Église » au niveau local, régional et universel, elle a entrepris une phase d’étude sur les conséquences ecclésiologiques et canoniques de la nature sacramentelle de l’Église. Cela permettra d’aborder quelques-unes des principales questions encore controversées. Nous sommes décidés à soutenir sans cesse, comme par le passé, le travail confié à cette Commission et nous accompagnons ses membres de nos prières. 2 Tomos Agapis, 195. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 923 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Acta Benedicti Pp. XVI Lozzi 923 3. Comme Pasteurs, nous avons tout d’abord réfléchi à la mission d’annoncer l’Évangile dans le monde d’aujourd’hui. Cette mission, « Allez donc, de toutes les nations faites des disciples »,3 est aujourd’hui plus que jamais actuelle et nécessaire, même dans les pays traditionnellement chrétiens. De plus, nous ne pouvons pas ignorer la montée de la sécularisation, du relativisme, voire du nihilisme, surtout dans le monde occidental. Tout cela exige une annonce renouvelée et puissante de l’Évangile, adaptée aux cultures de notre temps. Nos traditions représentent pour nous un patrimoine qui doit être partagé, proposé et actualisé continuellement. C’est pourquoi nous devons renforcer les collaborations et notre témoignage commun devant toutes les nations. 4. Nous avons évalué positivement le chemin vers la formation de l’Union européenne. Les acteurs de cette grande initiative ne manqueront pas de prendre en considération tous les aspects qui touchent à la personne humaine et à ses droits inaliénables, surtout la liberté religieuse, témoin et garante du respect de toute autre liberté. Dans chaque initiative d’unification, les minorités doivent être protégées, avec leurs traditions culturelles et leurs spécificités religieuses. En Europe tout en demeurant ouverts aux autres religions et à leur contribution à la culture, nous devons unir nos efforts pour préserver les racines, les traditions et les valeurs chrétiennes, pour assurer le respect de l’histoire, ainsi que pour contribuer à la culture de la future Europe, à la qualité des relations humaines à tous les niveaux. Dans ce contexte, comment ne pas évoquer les très anciens témoins et l’illustre patrimoine chrétiens de la terre où a lieu notre rencontre, en commençant par ce que nous dit le livre des Actes des Apôtres, évoquant la figure de saint Paul, Apôtre des nations. Sur cette terre, le message de l’Évangile et l’ancienne tradition culturelle se sont rejoints. Ce lien, qui a tant contribué à l’héritage chrétien qui nous est commun, demeure actuel et portera encore des fruits dans l’avenir pour l’évangélisation et pour notre unité. 5. Notre regard s’est porté sur les lieux du monde d’aujourd’hui où vivent les chrétiens et sur les difficultés auxquelles ils doivent faire face, en particulier la pauvreté, les guerres et le terrorisme, mais également les diverses formes d’exploitation des pauvres, des émigrés, des femmes et des enfants. Nous sommes appelés à entreprendre ensemble une action en faveur du respect des droits de l’homme, de tout être humain, créé à l’image et à la 3 Mt 28, 19. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 924 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 924 ressemblance de Dieu, du développement économique, social et culturel. Nos traditions théologiques et éthiques peuvent offrir une base solide de prédication et d’action communes. Nous voulons avant tout affirmer que tuer des innocents au nom de Dieu est une offense envers Lui et envers la dignité humaine. Nous devons tous nous engager pour un service renouvelé de l’homme et pour la défense de la vie humaine, de toute vie humaine. Nous avons profondément à cœur la paix au Moyen-Orient, où notre Seigneur a vécu, a souffert, est mort et est ressuscité, et où vivent, depuis tant de siècles, une multitude de frères chrétiens. Nous désirons ardemment que soit rétablie la paix sur cette terre, que se renforce la coexistence cordiale entre ses diverses populations, entre les Églises et entre les différentes religions qui s’y trouvent. Pour cela, nous encourageons l’établissement de rapports plus étroits entre les chrétiens et d’un dialogue interreligieux authentique et loyal, en vue de lutter contre toute forme de violence et de discrimination. 6. Actuellement, devant les grands dangers concernant l’environnement naturel, nous voulons exprimer notre souci face aux conséquences négatives pour l’humanité et pour la création tout entière qui peuvent résulter d’un progrès économique et technologique qui ne reconnaı̂t pas ses limites. En tant que chefs religieux, nous considérons comme un de nos devoirs d’encourager et de soutenir tous les efforts qui sont faits pour protéger la création de Dieu et pour laisser aux générations futures une terre dans laquelle elles pourront vivre. 7. Enfin, notre pensée se tourne vers vous tous, les fidèles de nos Églises, présents partout dans le monde, évêques, prêtres, diacres, religieux et religieuses, hommes et femmes laı̈ques engagés dans un service ecclésial et tous les baptisés. Nous saluons en Christ les autres chrétiens, les assurant de notre prière et de notre disponibilité au dialogue et à la collaboration. Avec les paroles de l’Apôtre des Gentils, nous vous saluons tous: « À vous, grâce et paix de la part de Dieu notre Père et du Seigneur Jésus Christ ».4 Phanar, le 30 Novembre 2006. Benoı̂t XVI 4 2 Co 1, 2. Bartholomaios I 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 925 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 925 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM MATRITENSIS Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Bonaventurae Garcı́a Paredes Sacerdotis Professi Ordinis Fratrum Praedicatorum, Michaëlis Léibar Garay Sacerdotis Professi Societatis Mariae et XL Sociorum († 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Pater, in manus tuas commendo spiritum meum» (Lc 23, 46). Exemplum Iesu Christi, qui maxima cum caritate spiritum suum in manus Patris commendat, secuti sunt etiam Bonaventura Garcı́a Paredes, Michaël Léibar Garay eorumque XL Socii martyres, qui post Dominum in via crucis pacifici venerunt, iniurias et vexationes perpessi, postremo vero, ut votorum, quibus se quique Deo obligaverant, reos se praeberent, sanguinem suum fundentes. Hi testes Christi palmam martyrii adepti sunt in vexatione quae vicesimo vertente saeculo Ecclesiam Dei in Hispania perculit. Tum vero plura milia eorum, qui catholico nomine censebantur, in quibus multi erant cum presbyteri tum religiosi viri ac mulieres, internecati sunt ut evangelium e vita populi Hispanici posset exstirpari. Scilicet inimici Christi ignorabant sanguinem martyrum semen novorum christianorum esse. E XLII martyribus, quos nunc in memoriam revocamus, XXXVIII Ordinis Fratrum Praedicatorum, IV autem Societatis Mariae sodales erant. Eorum caedes, quam persecutores in odium fidei statuerant, eodem anno 1936, aliorum autem aliis locis, diebus, condicionibus facta est. a) Ex Ordine Fratrum Praedicatorum: 1. Pater Bonaventura Garcı́a Paredes, presbyter. Natus est anno 1866. Ipse fuit professor, prior provincialis Philippinarum suique Ordinis Magister generalis. Interfectus est die 12 mensis Augusti. 2. Pater Alfredus Fanjul Acebal, presbyter. Natus est anno 1867. Professor fuit; in priorem pluries electus, denique superior provincialis Hispanus renuntiatus est. Neci occubuit die 7 mensis Novembris. 3. Pater Felix Alonso Muñiz, presbyter. Anno 1896 natus, celeber sociologus et contionator fuit. Sanguinem pro Christo effudit die 24 mensis Novembris. 6 Luglio 2011 -12:17 926 pagina 926 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 4. Pater Ioannes Mendibelzúa Ocerı́n, presbyter. Anno 1878 natus, praestans musicus fuit. Ad palmam victoriae pervenit die 7 mensis Novembris. 5. Pater Iosephus Gafo Muñiz, presbyter. Natus est anno 1881. Ipse fuit sociologus, Ovetensis collegii rector, opificum defensor et apostolus, ferendis legibus legatus. Coronam martyrii meruit die 4 mensis Octobris. 6. Pater Iosephus López Tascón, presbyter. Anno 1896 natus, in pluribus ephemeridibus scriptor fuit. Mortifero vulnere affectus obiit quinque post diebus, scilicet die 25 mensis Iulii. 7. Pater Reginaldus Hernández Ramı́rez, presbyter. Natus est anno 1909. Ipse tempore quo martyr occubuit, die videlicet 13 mensis Augusti, apud Athenaeum Matritense studebat. 8. Pater Vincentius Álvarez Cienfuegos, presbyter. Natus est anno 1863. Theologiae magister, ipse prior provincialis Hispanus bis renuntiatus est. Utrum die 22 an die 25 mensis Augusti internecatus sit, incertum. 9. Pater Vincentius Peña Ruiz, presbyter. Natus est anno 1883. Munere pastoris animarum, ministerio quidem confessionum praesertim fungebatur. Occisus est die 30 mensis Novembris. 10. Pater Vincentius Rodrı́guez Fernández, presbyter. Anno 1897 natus, fidem propagavit in Mexico et in Foederatis Civitatibus Americae Septentrionalis. Trucidatus est die 7 mensis Novembris. 11. Pater Vitalis Luis Gómara, presbyter. Anno 1891 natus, apostolicam navitatem inter opifices exercuit ipseque cum de artibus tum de sacra eloquentia libros conscripsit. Palmam martyrii adeptus est die 18 mensis Novembris. 12. Pater Antonius Varona Ortega, presbyter. Anno 1901 natus, apud Manilenses professor fuit. Interfectus est die 25 mensis Iulii. 13. Pater Amatus Cubeñas Diego Madrazo, presbyter. Natus est anno 1880. Missionibus incubuit ipseque praeceptor fuit. Immolatus est die 30 mensis Novembris. 14. Frater Cyprianus Alguacill Torredenaida. Anno 1884 natus, pro communitatibus, quarum ipse pars fuit, leviora munia obivit. Vitam suam pro Christo posuit die 15 mensis Octobris. 15. Frater Eduardus González Santo Domingo. Natus est anno 1884. Fratrum laicorum muneribus functus est. Enecatus est die 5 mensis Augusti. 16. Pater Emmanuel Moreno Martı́nez, presbyter. Anno 1862 natus, apud Sinenses evangelium propagavit et quibusdam Hispanicis communitatibus praefuit. Corona martyrii donatus est die 5 mensis Augusti. 17. Frater Hyginus Roldán Iriberri. Natus est anno 1895. Ea bona, quae Ordo in agro Nambroca apud Toletum possidebat, administravit. Martyr occubuit die 25 mensis Iulii. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 927 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 927 18. Pater Innocentius Garcı́a Dı́ez, presbyter. Anno 1875 natus, evangelii praeco in Philippinis, praefectus conventui in Hispania fuit. Ipse supremum fidei et caritatis testimonium perhibuit die 13 mensis Augusti. 19. Frater Ioannes Crespo Calleja. Natus est anno 1895. Communitatibus, quarum ipse pars fuit, famulatus est; temporalibus etiam bonis Ordinis administrandis incubuit. Sanguinem pro Christo effudit die 25 mensis Iulii. 20. Frater Ioannes Herrero Arroyo. Anno 1859 natus, muneribus fratrum laicorum functus est. Interemptus est die 28 mensis Novembris. 21. Pater Iosephus Palacio Muñiz, presbyter. Anno 1870 natus, divini verbi sator in Peruvia fuit, mox in Hispania sacro ministerio se tradidit. Stolam suam in sanguine Agni lavit die 25 mensis Iulii. 22. Pater Iosephus Santonja Pinsach, presbyter. Anno 1879 natus, praeceptor erat. Neci occubuit die 15 mensis Augusti. 23. Pater Leontius Arce Urrutia, presbyter. Natus est anno 1899. Ipse docendo, muneri pastoris bonisque temporalibus administrandis se tradidit. Occisus est die 10 mensis Septembris. 24. Pater Maximinus Fernández Marinas, presbyter. Natus est anno 1867. Ministerium in Philippinis, Italia, Hispania exercuit. Die 15 mensis Augusti ex vulneribus, quae paucis ante diebus acceperat, obiit. 25. Frater Theophilus Montes Calvo. Anno 1912 natus, studia sacerdotalia, quippe qui valetudine uteretur infirma, intermisit; attamen pro fratre laico vota nuncupavit. Immolatus est die 13 mensis Septembris. 26. Pater Victor Garcı́a Ceballos, presbyter. Anno 1880 natus, docendo incubuit. Tenui valetudine fuit. Caesus est die 5 mensis Augusti. 27. Pater Iesus Villaverde Andrés, presbyter. Anno 1877 natus, apud Manilenses professor, mox in Foederatis Civitatibus Americae Septentrionalis evangelii praeco et cuiusdam ephebei praefectus fuit. Enecatus est die 16 mensis Octobris. 28. Pater Isabellinus Carmona Fernández, presbyter. Natus est anno 1908. Muneri pastoris necnon adulescentibus Actionis Catholicae se tradidit. Martyrium subiit die 7 mensis Novembris. 29. Frater Hyacinthus Garcı́a Riesco. Anno 1894 natus, in Peruvia divini verbi sator, mox in conventu Atocha aeditumus fuit. Propter fidelitatem erga Iesum Christum passus est die 20 mensis Iulii. 30. Pater Ludovicus Furones Arenas, presbyter. Natus est anno 1892. In Media America evangelium nuntiavit. Ipse tempore quo mortem in testimonium fidei amplexus est, scilicet die 20 mensis Iulii, prior communitatis religiosae apud Atocha exsistentis erat. 6 Luglio 2011 -12:17 928 pagina 928 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 31. Pater Emmanuel Álvarez Álvarez, presbyter. Anno 1871 natus, ministerium in Venetiola, mox in Hispania exercuit. Fidem usque ad sanguinem confessus est die 13 mensis Septembris. 32. Pater Iosephus López Carrillo, presbyter. Anno 1892 natus, evangelium Sinensibus nuntiavit. Coronatus est corona martyrii die 27 mensis Augusti. 33. Frater Nicasius Romo Rubio. Natus est anno 1891. In ministerio communitatum Ordinis Praedicatorum in multis urbibus Hispanicis fuit. Pro testamento Deo suum corpus tradidit die 30 mensis Augusti. 34. Pater Petrus Ibáñez Alonso, presbyter. Anno 1892 natus, apud Sinenses et Philippinos divini verbi sator fuit. Suprema fidei congressione pugnavit die 27 mensis Augusti. 35. Frater Emmanuel Santiago Santiago, clericus professus, qui natus est anno 1916. Interemptus est die 3 mensis Decembris. 36. Frater Iosephus Delgado Pérez, novicius, qui natus est anno 1917. Hic quoque occisus est die 7 mensis Novembris. 37. Frater Franciscus Fernández Escosura, clericus professus, qui natus est anno 1917. Internecatus est die 3 mensis Decembris. 38. Frater Iosephus Prieto Fuentes, clericus professus, qui natus est anno 1913. Trucidatus est die 28 mensis Novembris. b) Ex Societate Mariae: 1. Pater Michaël Léibar Garay, presbyter. Anno 1885 natus, ephebea Societatis Mariae rexit. Ipse tempore quo martyr occubuit, die videlicet 28 mensis Iulii, in confratres Matritenses superioris munera exsequebatur. 2. Frater Ioachim Ochoa Salazar. Natus est anno 1910. Ipse tempore quo vitam suam pro Christo immolavit, scilicet die 13 mensis Septembris, praeceptor erat. 3. Frater Sabinus Ayastuy Errasti, clericus professus, qui, anno 1911 natus, dum se ad sacerdotium parabat, ad palmam victoriae pervenit die 13 mensis Septembris. 4. Frater Florentius Arnáiz Cejudo, qui natus est anno 1909. Ipse tempore quo martyrium subiit, die videlicet 13 mensis Septembris, praeceptor erat. Fama, qua hi Servi Dei statim pro martyribus fidei sunt habiti, labentibus annis increbrescente eaque demum solidata, Antistes Matritensis-Complutensis Causae beatificationis seu declarationis martyrii initium fecit per Processum Ordinarium Informativum qui annis 1961-1966, quibusdam Processibus Rogatorialibus comitantibus, celebratus est. Quorum et singulorum Processuum validitas iuridica rata habita est ab hac Congregatione per decretum die 13 mensis Novembris anno 1992 latum. Dein, Positione confecta, disceptatum 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 929 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 929 est, secundum normas, utrum praefatorum Servorum Dei obitus verum martyrium fuisset. Die itaque 25 mensis Maii anno 2004 habitus est, positivo quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 17 mensis Ianuarii anno 2006 congregata, Exc.mo D.no Xaverio Echevarrı́a Rodrı́guez, Episcopo tit. Cilibiensi, Causae Ponente, agnoverunt Servos Dei Bonaventuram Garcı́a Paredes, Michaëlem Léibar Garay eorumque XL Socios neci occubuisse ut de sua caritate et fidelitate in Iesum Christum testimonium perhiberent. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Bonaventurae Garcı́a Paredes, Sacerdotis professi Ordinis Fratrum Praedicatorum, Michaëlis Léibar Garay, Sacerdotis professi Societatis Mariae, et XL Sociorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis OVETENSIS Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Caelestini Iosephi Alonso Villar et IX Sociorum ex Ordine Fratrum Praedicatorum († 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Oportet Filium hominis tradi in manus hominum peccatorum et crucifigi et tertia die resurgere » (Lc 24,7). Quandoquidem « non est discipulus super magistrum nec servus super dominum suum » (Mt 10, 24), christifideles haud pauci gratia sanguinis effundendi, ut suam in Deum et Ecclesiam fidelitatem testarentur, caelitus sunt ditati. Qui fidei testes heroici, dum neci occumbunt, pro certo habebant semetipsos divum Magistrum aeternae dono beatitudinis affecturum. 6 Luglio 2011 -12:17 930 pagina 930 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Quod quidem censebant vel Servi Dei Caelestinus Iosephus Alonso Villar eiusque IX Socii, a quibus supremum caritatis testimonium perhibitum est in vexatione illa quae, superiore vertente saeculo, adversus Ecclesiam Dei in Hispania saeviit. In suis ipsi conventibus, ut omnes erant in Ordine Fratrum Praedicatorum, vitam consecratam agebant plebique Dei pacifice serviebant. At id ipsum, quod hi religiosi Ordinis partes erant, fı̀dei christianae et Ecclesiae adversarii scelus capite dignum rati sunt. Servi Dei in tribus distinctis communitatibus, in Asturica sitis dicione, degebant. Quam ob rem alii aliis locis et diebus interfecti sunt. a) E Domo-Schola SS.mi Sacramenti, apud locum Navelgas exsistenti, erant: 1. Pater Caelestinus Iosephus Alonso Villar, illius Domi praefectus. Natus est die 15 mensis Iunii anno 1862. Anno 1882 vota temporaria nuncupavit; anno autem 1886 ordinem presbyteratus accepit. Regulam ad amussim servavit ipseque magna existimatione floruit apud confratres et superiores, qui pluries ei munus prioris detulerunt. Noviciorum quoque magister fuit, qui sanctus audiebat. 2. Pater Iacobus Franco Mayo, in schola eiusdem Domi praeceptor. Natus est die 28 mensis Martii anno 1905. Anno 1921 vota temporaria nuncupavit; anno autem 1930 sacerdotale munus inivit. 3. Pater Gregorius Dı́ez Pérez, in schola eiusdem Domi praeceptor. Natus est die 9 mensis Maii anno 1910. Anno 1927 vota temporaria nuncupavit; anno autem 1934 sacro presbyteratus ordine insignitus est. 4. Frater Abilius Sáiz López, fabrilium minister. Natus est die 2 mensis Februarii anno 1894. Professionem temporariam pro fratre cooperatore emisit anno 1931. Quattuor hi Servi Dei una cum aliis captivis interfecti sunt die 17 mensis Augusti anno 1936. Qui, antequam glandibus metallicis perfoderentur, Patre Caelestino Iosepho adhortante, « Christo Regi feliciter» conclamarant. b) E conventu autem S. Ioannis Baptistae, apud locum Corias exsistenti, erant: 1. Pater Michaël Menéndez Garcı́a, qui in Schola Apostolica, eidem conventui adiuncta, docebat. Natus est die 29 mensis Iunii anno 1885. Post vota temporaria anno 1902 nuncupata, anno 1909 sacra presbyteri munia suscepit. 2. Pater Iosephus Maria Palacio Montes, praeceptor et auctor, qui, cum esset sodalis conventus S. Stephani Salmanticensis, tunc temporis in conventu apud Corias exsistenti intervalli gratia versabatur. Natus est die 9 mensis Novembris anno 1901. Vota temporaria anno 1917 emisit, anno 1925 sacro presbyteratus ordine auctus est. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 931 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 931 3. Pater Isidrus Ordóñez Dı́ez, Scholae Apostolicae praeceptor. Natus est die 15 mensis Maii anno 1909. Temporaria nuncupavit vota anno 1926; anno autem 1932 ordinationem sacerdotalem accepit. 4. Frater Christophorus Iturriaga-Echevarrı́a Irazoia, fabrilium aliquot pro conventu praefectus. Natus est die 11 mensis Iulii anno 1915; anno autem 1934 professionem temporariam pro fratre cooperatore emisit. 5. Frater Petrus Vega Ponce, et ipse aliquot fabrilibus pro conventu praestandis praefectus. Natos est die 25 mensis Iulii anno 1902. Cum religiosum habitum anno 1935 sumpsisset, ad temporaria vota nuncupanda spatium non habuit. Quinque hi Servi Dei deinceps a militibus comprehensi sunt mense Augusto anni 1936. Paulo post mediam noctem diei 31 mensis Augusti manuballista necati sunt Pater Michaël Menéndez Garcı́a, Pater Iosephus Maria Palacio Montes, Pater Isidrus Ordóñez Dı́ez. Duo autem laici fratres palmam martyrii adepti sunt subsequenti die 20 mensis Septembris. c) E Domo-Schola Iesu Christi Salvatoris, apud locum, quem appellant La Felguera, existenti, erat Frater Iosephus Maria Laguı́a Puerto, idem tum ludo, cum ianitoris cellae atque sacrario praefectus. Natus est die 12 mensis Martii anno 1888; anno autem 1909 votis temporariis pro fratre cooperatore se Deo mancipavit. Die 30 mensis Iulii anno 1937 comprehensus est, carcerem carcere deinceps mutaturus, qui denique, animo relictus, vivus obrutus est in coemeterio. Qui Servi Dei cum omnes extemplo pro martyribus fidei haberentur, Archiepiscopus Ovetensis Causae beatificationis seu declarationis martyrii initium fecit per Processum Ordinarium Informativum, qui confectus est annis 19581961. Cuius vis Processus confirmata est ab hoc Dicasterio per decretum die 16 mensis Aprilis anno 1993 latum. Dein, Positione instructa, disceptatum est, de more, utrum praefatorum Servorum Dei obitus verum martyrium fuerit. Die autem 26 mensis Octobris anno 2004 habitus est, positivo quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 21 mensis Martii huius anni congregata, Exc.mo D.no Salvatore Boccaccio, Episcopo Frusinatensi-Verulano-Ferentino, Causae Ponente, agnoverunt Patrem Caelestinum Iosephum Alonso Villar eiusque IX Socios vitam profudisse ut suam in Deum fidelitatem testarentur. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de mar- 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 932 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 932 tyrio eiusque causa Servorum Dei Caelestini Iosephi Alonso Villar et IX Sociorum, ex Ordine Fratrum Praedicatorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis TREVIRENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Hieronymi Jaegen Christifidelis Laici (1841-1919) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Nolite conformari huic saeculo, sed transformamini renovatione mentis, ut probetis quid sit voluntas Dei, quid bonum et bene placens et perfectum » (Rom 12, 2). Servus Dei Hieronymus Jaegen, fide ductus, continuo in testificandum Evangelium insistit, operose religiosam, socialem politicamque illius temporis vitam participans. Huius saeculi menti conformari noluit, sed in Christum respexit, assidue ad maiorem eius gloriam operans atque spiritu christiano rerum temporalium ordinem animans et perficiens (cf. Conc. Oecum. Vat. II, Decretum de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, n. 4). Hic fidelis Ecclesiae filius Augustae Trevirorum die 23 mensis Augusti anno 1841 ortus est. Sua in natali urbe usque ad maturitatis diploma apud Institutum superius technicum mansit; deinde vero Berolini lauream in doctrina machinali est adeptus. Anno 1864 in exercitum, veluti voluntarius, ingressus est, ubi usque ad annum 1873 adstitit, magnum demonstrans muneris sensum. Difficili in tempore « Kulturkampf » audaciter propriam testificatus est fidem. Anno 1867 iuvenum condidit coetum, scilicet « Societatem religiosam scientialem-socialem » nuncupatam, atque veluti orator congressiones participavit Unionis Catholicorum Maguntiae. Suam ob catholicam militiam, de corpore officialium exemptus est atque definitive dimissus. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 933 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 933 Munia deinde inchoavit doctoris machinarii et mercatoris, diligentia eminens in propriis officiis adimplendis. Suam ob honestatem et peritiam, ab anno 1880 ad annum 1898 Argentariam moderatus est Popularem Trevirensem, quae orta est ut parvos catholicos operum susceptores, a mundo magnae pecuniae segregatos, adiuvaret. Suam per operam argentaria numerum fecit crescere clientium atque thesaurum socialem. Aestimatus insuper est uti vir politicus et, Berolini tamquam in oratorum popularium coetu Prussiae legatus, operam dedit ut iura catholicorum tueretur et socialem promoveret iustitiam. Congregationis fuit particeps Marianae iuvenilis, Sodalitii Mariani civium Trevirensium, Societatis Sancti Vincentii; tandem Tertium ingressus est Ordinem Franciscalem. Plurima scripsit volumina de re mystica, aestimata et varias in linguas translata. In hoc explendo multiformi opere, se duci voluit unice voluntate participandi, omnibus viribus, aedificationem Regni Dei in societate illius temporis. Vir exemplaris atque sanctae vitae, constanter et iucunde, omnes exercuit virtutes usque ad maximum attingendum gradum evangelicae perfectionis. Ob amorem Domini et proximi sereno animo dolores sustinuit atque iniustitias, munia magni ponderis accepit, operas missionales liberaliter iuvit. Praecepta divina studiose servavit atque doctrinam Ecclesiae, cuius iura a praevaricationibus anticlericalibus defendit. Operosus se gessit in fide propaganda, partes habens apud diversas catholicas societates. Propriam diligenter curavit vitam spiritalem, apostolicam et professionalem coniungens industriam cum precibus et divinarum veritatum contemplatione. Eucharistiam coluit, Sanctissimam Trinitatem, Verbum Incarnatum et Virginem Mariam, quam saepe invocabat Rosarium recitans. Humanus et affabilis erga omnes, singularem caritatem pauperibus demonstravit. Gravissima munia sibi concredita prudenter adimplevit atque sapiens exstitit consiliarius. In quibuslibet circumstantiis honesto, sincero et aequo animo se gessit. Suae condicionis officia accurate exercuit. Etiamsi vitae commodae et copiosae indulgere potuerit, semper temperantem, probum, a terrestribus bonis seiunctum se praebuit. Suo spiritali moderatori confestim oboedivit nec non praeceptis Hierarchiae ecclesiasticae. Condicionem elegit vitae caelibatariae atque castitatem servavit. Numquam in publicum prodire voluit atque, priusquam decisiones caperet, humiliter personas prudentes adibat consilia petiturus. Prostatae tumore affectus, pluries in valetudinarium est exceptus. Serene hanc infirmitatem sustinuit atque, quantum potuit, pro Dei gloria proximique bono operari perrexit. Die 26 mensis Ianuarii anno 1919 in domum Patris pervenit. Diffusam ob sanctitatis famam, Episcopus Trevirensis Causam beatificationis et canonizationis inchoavit celebrans Processum Informativum (1939- 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 934 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 934 1940); Berolini instructus est etiam Processus rogatorialis; quorum Processuum iuridica validitas per decretum diei 9 mensis Martii anno 1984 ab hac Congregatione de Causis Sanctorum est recognita. Parata Positione, disceptatum est, ut fieri solet, an Servus Dei virtutes heroico modo exercuerit. Deinde, die 20 mensis Maii anno 2005, positivo cum exitu, Congressus habitus est Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 2 mensis Maii anni 2006, relatione audita Ponentis Causam, Exc.mi D. Laurentii Chiarinelli, Episcopi Viterbiensis, edixerunt Servum Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas heroicum in modum exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Hieronymi Jaegen, Christifidelis laici, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MALACITANA Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae de Monte Carmelo a Puero Iesu González Ramos Garcı́a Prieto (in saec.: Mariae Carmelae) Fundatricis Congregationis Tertiariarum Franciscalium a Sacris Cordibus (1834-1899) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Dei Serva Maria de Monte Carmelo a Puero Iesu González Ramos Garcı́a Prieto (in saec.: Maria Carmela) die 30 mensis Iunii anno 1834 nata est Anticariae, dioecesis Malacitanae in Hispania. Eius vita matrimonialis amarus exstitit calix, quem illa fortitudine ac serenitate accepit. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 935 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 935 Anno 1881 viduata, exercitationibus pietatis et operibus misericordiae erga indigentes se dedit. Congregationem Tertiariarum Franciscalium a Sacris Cordibus condidit, cuius gubernium uti suprema moderatrix tenuit usque ad annum 1897. Placide in Domino requievit die 9 mensis novembris anno 1899. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 7 mensis Aprilis anno 1984 declaravit Servam Dei virtutes theologales, cardinales eisque adnexas heroico in gradu excoluisse. Eius beatificationi prospiciens, Postulatio Causae iudicio porrexit huius Congregationis de Causis Sanctorum assertam miram sanationem sororis Mariae Ioseph Rodrı́guez yanes, sodalis eiusdem Instituti a Dei Serva conditi. Huiusmodi soror die 3 mensis Aprilis anno 1991 Anticariae in valetudinarium est excepta, febrim patiens, dolores hypochondrii dexteri, anorexiam et icterum. Ex clinicis explorationibus detectae sunt sive praesentia tumefactionis hepaticae in lacinia sinistra sive cystica formatio in ovario sinistro. Translata in centrum oncologicum urbis Hispalis, soror die 21 mensis Maii eiusdem anni sinistram subiit ovariectomiam. Examen histologicum revelavit in casu agi de cystoadenofibromate seroso. Fieri tamen non potuit ut tumefactio hepatica corriperetur, quippe quae cum stomacho unum iam constitueret et extenderetur in retroperitonaeum; nihilominus de tumore maligno non agebatur, sed de processu inflammatorio chronico incerto. Soror dimissa est die 21 sequentis mensis Iunii. Tunc peractae non sunt therapiae antitumorales, nec antibioticae vel cortisonicae. Interea pridem soror infirma, eius consorores, alumni, amici Sororum pluresque aliae personae divinum auxilium per intercessionem praefatae Servae Dei invocare coeperant. Contra medicorum opinionem, examina clinica die 10 mensis Iulii eiusdem anni peracta detexerunt absentiam neoformationis hepaticae, ne repertae quidem sunt laesiones quoad condicionem gastricam et retroperitonaealem. Cetera organa absque mutationibus sunt inventa. De sanatione, quae mira est habita, apud Curiam Hispalensem anno 2003 instructa est Inquisitio dioecesana, cuius iuridicam auctoritatem agnovit haec Congregatio, decretum vulgans die 24 mensis Octobris eiusdem anni. Medicorum consilium, in sessione diei 10 mensis Martii anno 2005, edixit sanationem celerem fuisse quatenus ad extensionem neoformationis hepaticae, ad naturam laesionis adque alios casus in annalibus medicis regestos; et insuper perfectam, constantem, nec non, organis laesis in integrum restitutis, ex naturae legibus inexplicabilem. Die 16 sequentis mensis Septembris actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, et die 7 mensis Februarii huius anni 2006 Patres Cardinales et Episcopi se congregaverunt in Sessione Ordinaria, Ponente Causae Exc.mo D.no Lino Fumagalli, Episcopo Sabinensi-Mandelensi. Et in utroque 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 936 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 936 coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Mariae de Monte Carmelo a Puero Iesu González Ramos Garcı́a Prieto (in saec.: Mariae Carmelae), Fundatricis Congregationis Tertiariarum Franciscalium a Sacris Cordibus, videlicet de celeri, perfecta et constanti sanatione Sororis Mariae Ioseph Rodrı́guez Yanes a « pseudotumore infiammatorio aspecifico del fegato o tumore infiammatorio miofibroblastico, interessante lo stomaco e i tessuti retroperitoneali con estensione di 15 cm. » Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis VIGLEVANENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Francisci Pianzola Sacerdotis dioecesani Fundatoris Congregationis Sororum Missionariarum Immaculatae Reginae Pacis (1881-1943) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Ipsa autem sanctitas Presbyterorum ad proprium ministerium fructuose complendum plurimum confert: [...] per illos ordinaria lege praeoptat Deus sua mirabilia ostendere, qui, dociliores impulsui et ductui Spiritus Sancti facti, ob suam intimam cum Christo unionem et vitae sanctimoniam, cum Apostolo dicere valeant: “Vivo autem, iam non ego, vivit vero in me Christus” » (Conc. Oecum. Vat. II, Decretum de Presbyterorum ministerio et vita Presbyterorum Ordinis, 12). 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 937 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 937 Proprium sane ministerium Franciscus Pianzola sacerdos confirmavit et corroboravit sanctae documento vitae, quam ipse Deo proximoque deserviens plane impendit. Hic enim omnibus viribus nixus est ut animas sibi concreditas ad salutem adduceret, qui, multiformi pastoris munere fungens, mirabilia a Deo in historia salutis patrata hominibus patefecit. Sedulus hic testis Dei natus est die 5 mensis Octobris anno 1881 in pago, quem vocant Sartirana Lomellina, intra fines dioecesis Viglevanensis. Christianis praeceptis domi apte eruditas, puer solebat collusores congregare, quibus sacrae traderet elementa doctrinae. Cum vero ad sacerdotium divino quodam instinctu se vocatum agnosceret, Seminarium dioecesanum introivit, studiorumque curriculo ad exitum perducto, die 16 mensis Martii anno 1907 sacro presbyteratus ordine auctus est. Paucis post diebus Viglevanensis Sacrarii Immaculatae operumque huic adnexorum Rectoris munus ei delatum est. Mense autem Decembri anno 1908 una cum aliis sacerdotibus fundavit ipse Oblatos Mariae SS.mae Immaculatae, sodalitatem videlicet sacerdotum dioecesanorum, quorum praesertim esset conciones ad populum in sacris missionibus habere iuvenesque Christiana doctrina educare. Qui quidem una cum confratribus sibi sategit ut suburbani evangelica luce illustrarentur; insuper iuvenum coetus, operariorum sodalicia, societates denique orationibus addictas instituenda curavit. Idem porro quorundam iuvenum coetum suscepit, quorum factus est moderator in spiritualibus ac praeceptor: quibus quidem opitulantibus, sacras ipse missiones apparavit in villis, simplex « oratorium » exstruere curans pro festivo cultu praesertim a vilicis eorumque familiis praestando, quibus haud commodum ad curiale templum iter esset. Ex hoc autem primo iuvenum coetu nova orta est religiosa sodalitas, Congregatio scilicet Sororum Missionariarum Immaculatae Reginae Pacis, quam Famulus Dei fundavit ac rexit. Quod quidem Institutum, Mortariae, in dioecesi Viglevanensi, die 8 mensis Maii anno 1919 publice conditum, hoc sibi praecipue proponebat, ut in populo Christiana religione excolendo sacerdotes adiuvaret, iis potissimum attendens mulieribus efformandis, qui opus rusticum faciebant, iisque praesertim, quae certis annis temporibus oryzae serendae percipiendae causa ab agrorum possessoribus conducebantur. Mox autem, multiplicibus difficultatibus exortis, quae ipsi haud paucos dolores attulerunt, Servus Dei Oblatorum sodalitatem reliquit; quae interea, iussu D. Angeli Hyacinthi Scapardini, Episcopi Viglevanensis, mutata condicione, iuridice constituta erat tamquam Sodalicium presbyterorum « in 6 Luglio 2011 -12:17 938 pagina 938 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale communi viventium sine votis ». Tum vero Servus Dei alacrius vacavit suis filiis in spiritualibus moderandis, Exercitationibus praedicandis cleroque efformando; in hoc ipse praecipue attendit hebdomadas pro sacerdotibus, qui Actionis Catholicae sodalibus consulebant, studii causa indictas. Insuper Famulus Dei plurima scripta de historia, de hagiographia, de pietate curavit edenda. Ipse quidem scriptis, sacris concionibus habendis, Christianis denique praeceptis tradendis, una cum egregiis moribus, quibus utebatur, ingentem agmen animarum ad Christum attraxit. Qui, utpote constanter in sanctitatem nitens, omnibus recti exempli evasit Christianis virtutibus delectabiliter exercendis, iis suffultus, quibus eius pietas plurimum pollebat, scilicet « Tribus Amoribus » seu Iesu-Eucharistia, Immaculata Deipara, Romano Pontifice. Suam ipse vitam interiorem aluit ex sincerissimo fonte hauriens religionum antiquitus traditarum: nam idem divina officia assidue ferventerque celebrare, Sacras Scripturas legere, meditari, Eucharistiam persaepe diuque adorare, praeclaram denique SS. Cordi Iesu, Mariae Virgini, Sancto Ioseph Angelisque Custodibus pietatem adhibere. Sacrum ipsum ministerium perennis fons vitae et spiritualis formationis evaserat Famulo Dei iisque omnibus qui ad eum accederent. Afflictis, pauperibus spem addere ipse callebat, quos nempe hortabatur ut redemptionis per passionem Dominicam effectae semet ipsi participes haberent, aeternae beatitudinis ceu metam demonstrans, in quam ipse per integrum vitae curriculum inhiavit. Homines cuiuslibet condicionis sincera ac benigna caritate prosecutus, ob egregios mores, quibus utebatur, vel apud Ecclesiae adversarios existimatione ac reverentia floruit. Praeterea ob prudentiam, qua ipse pollebat, multi eum pro confessario atque in spiritualibus moderatore sectabantur magnique faciebant. Omnibus enim temporibus ipse ex aequo et bono egit, ut puta cum, doctrina sociali Ecclesiae monente, in regione Laumellensi, quippe quae tum inaequata eaque vehementissima ordinum consortione vexaretur, operariorum iura vindicavit. Patiens in adversis, sobrius victuque austeras exstitit nec umquam ad hominum laudem de rebus a se gestis nixus est. Paupertatem egregie exercuit, qui, mundanis rebus et honoribus contemptis, ad quaerendum Regnum purificata et confirmata libertate perrexit. Temporibus perfunctus, quibus saepe excruciabatur semet ipse suamque voluntatem dirimendo, ad altiorem sincerioremque evangelicam oboedientiam pervenit. In casto caelibatu suum ipse valuit erga Christum et Ecclesiam sponsalem amorem, infinita parienda spirituali fecunditate, declarare. Die autem 1 mensis Iulii anno 1932 ipse ab Episcopo iussus est, Domo Matrice Congregationis Sororum relicta, in pagum, quem vocant Sant’Angelo 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 939 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 939 Lomellina, demigrare, ubi a curione benigne exceptus est. Qui hoc quoque consilium, quo magis magisque Christo « percusso atque humiliato » se conformaret, aequo animo accepit. Interea ipse, ut iamdudum tenui erat valetudine, gravius graviusque aegrotabat; attamen mense Octobri anno 1942 Pium XII ad ostendendum Institutum convenit. Hunc autem Famulum suum die 4 mensis Iunii subsequentis anni Dominus ad se vocavit. Pervagatae famae sanctitatis intuitu, D. Marius Rossi, Episcopus Viglevanensis, Causam beatificationis et canonizationis inchoavit per Inquisitionem dioecesanam, annis 1983-1990 peractam; cuius validitas iuridica rata est habita a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 31 mensis Ianuarii anno 1992 latum. Dehinc, Positione confecta eaque huic Dicasterio tradita, disceptatum est de more an Famulus Dei virtutes in gradu heroico exercuerit. Die 30 mensis Novembris anno 2004 habitus est, favorabili quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres autem Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 8 mensis Februarii anno 2005 congregati, audita relatione Exc.mi D. Salvatoris Boccaccio, Episcopi Frusinatensis-Verulani-Ferentini, Causae Ponentis, nonnullas explanationes quaesiere; deinde vero, cum denuo in Sessionem Ordinariam, die scilicet 16 mensis Maii huius anni, convenissent, iidem agnoverunt Servum Dei Franciscum Pianzola virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Francisci Pianzola, Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Congregationis Sororum Missionariarum Immaculatae Reginae Pacis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 6 Luglio 2011 -12:17 940 pagina 940 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale IMOLENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Marci Morelli Sacerdotis dioecesani Fundatoris Congregationis Ancillarum S. Cordis a Iesu Agonizante (1834-1912) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Dei voluntatem magno silentio adoremus. Nam, quod Dei voluntatem aliquis exsequitur, id profecto amare est, amor autem idem lumen et ignis: lumen quidem in viam virtutis illuminans ac dirigens; ignis vero in sacrificium refovens et confirmans, quia amor aeque ac mors fortis est ». Divinae voluntati perficiendae per integrum vitae suae curriculum assidue inhiavit Marcus Morelli sacerdos, imitator Iesu, qui dixit: « Meus cibus est, ut faciam voluntatem eius, qui misit me, et ut perficiam opus eius» (Io 4, 34). Hic Servus Dei natus est die 3 mensis Martii anno 1834 in vico Ascensione, quod est suburbium Luci apud Ravennam, intra fines dioecesis Imolensis, e Sancte Morelli et Catharina Geminiani, simplici sinceraque religione colonis. Pueritiam in ipsa familia egit, ubi ad vitam christianam solide institutus est. Die 24 mensis Iunii anno 1841, septimum nempe annum agens, sacro chrismate obsignatus est a Ioanne Maria Mastai Ferretti, Episcopo Imolensi, qui postmodum, ad Summi Pontificatus munus elatus. Inter annum 1843 et 1846 Marcus una cum suis in proximum pagum, quem vocant Fusignano, in dioecesi videlicet Faventina, demigravit. Eo tempore ipse, sacerdotii capessendi consilio intra animum volutato, in litteras ac philosophiam studium privatim incubuit. Deinde ab anno 1856, utpote valetudine minus prospera utens, alumnus externus fuit Seminarii Faventini, ubi quidem ipse docilem, sollertem sensibilemque indolem ostendit. Pietatem et pulchra diligebat isque « ingenio ac virtute praestantissimus», cum a praeceptoribus, tum a sodalibus habebatur. Postquam die 3 mensis Aprilis anno 1858 sacro presbyteratus ordine est auctus, in dioecesim Imolensem, unde ipse oriundus erat, semel rediit ibique usque ad extremum diem deguit. Primo sacerdotalis muneris diluculo Servus Dei ecclesiastica studia perfecit in Schola Emaldiana, quam Patres ex Ordine Praedicatorum Luci regebant, itaque factum est ut anno 1861 ipse, qua probata esset prudentia, in praeceptorem necnon « rerum curatorem» in domo comitum Emaldi deligeretur. Litteris et historiis optime imbutus, Servus Dei plurima carmina, inscriptiones, fabulas denique, non modo pro sacris, sed etiam pro variis temporibus ac rebus, conscripsit. 6 Luglio 2011 -12:17 pagina 941 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 941 Proprio Episcopo usque oboediens ac fidelis, impensam gregi docendo et pascendo navitatem exercuit, nempe pro Summo Pontifice et Ecclesia, ea praesertim incepta movens ac divulgans, quae Concilio Vaticano I, annis 1869-1870 celebrato, faverent. Cuius rei gratia ipse Piam Associationem Orationibus Beneque Factis Promovendis instituit; libellum quoque edidit, qui inscribitur Catechismo popolare sul Concilio Ecumenico, quique, late divulgatus, ipsa ephemeride, cui titulus La Civiltà Cattolica, probatus est; scriptis postremo de re catholica, praecipue nonnullis commentationibus edendis, favit. Ceterum Servus Dei multiplici ministerio occupari: nam idem sacras contiones, culturales acroases habere, confessiones audire, nonnullis denique Sororum Institutis et compluribus laicorum sodaliciis pietatis magister exsistere. Anno 1872 ei delatum est munus moderatoris in spiritualibus pro Sororibus Adoratricibus Perpetuis S. Cordis Luci. Anno autem 1884 idem electus est professor theologiae apud Scholam Emaldianam Luci. Quamvis in dioecesi vel etiam Romae maximi haberetur, splendida ipse munia, quae ei oblata erant, magna cum humilitate abnuebat. Talis vir ipsi Pio IX Summo Pontifici cordi fuit, qui eum prosecutus est benevolentia. Anno 1887 Servus Dei proprio Antistiti Aloisio Tesorieri aperte locutus est de consilio, quod ipse inde ab anno 1873 in animum volverat, cuiusdam Instituti Sororum condendi, « ad maiorem Dei gloriam, ob flagrans studium Cordi Iesu pro innumeris iniuriis acceptis satisfaciendi, ad zelandum quoque bonum salutemque animarum, in primis pro puellabus de plebe», scilicet pro puellabus pauperibus, orbatis vel derelictis. Itaque die 17 mensis Octobris anno 1888 ortum est Institutum Ancillarum S. Cordis a Iesu Agonizante, Serva Dei Constantia Ricci Curbastro (1856-1923) confundatrice, quae, Religionem ingressa, nomen Margaritam assumpsit. Servus Dei exinde suo Instituto in spiritualibus moderando potissimum se tradidit, quod quidem munus sollicitudines, itinera, impensas secum ferebat. Anno 1903 priorem conditum altero incepto benefico cumulavit, cui nomen Parvum Opus Filiarum a Providentia, cuiusque esset puellas pauperes et orbatas accipere easque institutione et opere, scilicet cum vestes conficiendi tum acu pingendi arte, educare. Ipse vero ad colligendam pecuniam, quae puellis sustentandis opus erat, spectacula, beneficos mercatus, sortitiones promovit. Eodem anno 1903 vicarius foraneus Luci factus est, idemque inter Antistites Urbanos Pii X adlectus. Gratia et fortitudine cumulatus, caritate in omnes abundans, ipseque cum corporis laboribus tum animi perfunctus aerumnis, Servus Dei, dum praesen- 6 Luglio 2011 -12:17 942 pagina 942 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ti vita fruitur, pro certo firmissime habuit, si quis Dei voluntati omnino fidenterque se traderet, hunc nimirum ad sanctitatem perventurum. Hinc ipse vitam egit asceticam, severam sibique constantem, quam Eucharistia et SS.mum Cor subicerent. Quin immo semet ipse in Eucharistiam offerebat, ita ut, ad terrestria relinquenda propensus, caelica magis magisque videretur appetere. Ipse enim, cum inhiaret perfectioni, de qua « in Calvariam seu Montem Sanctum ascensus » intellegi debet, Deique voluntati semet fidenter traderet, tandem propositum assequi valuit, quod est semetipsos Christi exemplo conformare Patrique reddere gloriam. Hinc est quod ipse tamquam pater sollicitus fuit de sui temporis miseriis, cum rerum tum animi, potissimum « pauperibus puellis de plebe », pro quibus novam familiam religiosam instituit. Inter omnes Servus Dei eluxit oratione, unione Deo, fide, caritate, humilitate, paupertate, studio denique sese coërcendi, christiana postremo deprecatione in angustiis. In dilectionem Christi, qui in omne homine famulatur, omnino pellectus, vitam Eius causa integram impendit. Quod singulas ipse virtutes in gradu heroico exercuerit, id quidem luculentius apparet ex eius vitae usu, sive publica negotia praestaverit, sive Ancillas intentas fecerit ad viam humiliationis diem ex die conficiendam, qua mysterium mortis ac resurrectionis Domini revocaretur Eiusque regnum amoris dilataretur in mundo. Anno 1910 valetudo, qua Servus Dei ob multiplices infirmitates et assiduas semper incommoda utebatur, gravior facta est. Postquam alternis ipse vicibus in morbum recidit et convaluit, ad exitum pervenit; infirmorumque sacramentis una cum speciali benedictione Pii X Summi Pontificis petitis et acceptis, die 27 mensis Iunii anno 1912 piissime requievit. Hinc iusta ei magnifice fiunt, ipseque omnium, cum ordinis, tum populi voce sanctus multifarie salutatur. « Sanctus obivit! »: haec omnium iudicio audiebantur, quippe cum omnes profiterentur quae Servus Dei sibi omnibusque illis, quibus ipse moderamen adhibuerat, dictitare solebat: « Beatus ille, qui semetipsum totum Deo tradere scit. Hic omnia ab Eo accipiet quibus indiget ut fiat sanctus ». Anno autem 1939 Servi Dei corpus, una cum spoliis Servae Dei Margaritae Ricci Curbastro, a coemeterio ad templum Instituti Ancillarum frequentia et multitudine ordinis populique translata sunt; quod quidem factum grati animi erga virum summae caritatis, quam ipse de Corde Iesu transfixo hauserat, testimonium publicum attulit. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 943 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 943 Causam vero beatificationis et canonizationis Episcopus Imolensis inchoavit per Inquisitionem dioecesanam annis 1988-1994 peractam, cuius validitas iuridica rata est habita ab hoc Dicasterio per decretum die 3 mensis Martii anno 1995 latum. Positione confecta, disceptatum est de more utrum Servus Dei virtutes in gradu heroico exercuerit. Die 27 mensis Aprilis anno 2005 habitus est, positivo quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 17 mensis Ianuarii anno 2006 congregata, Exc.mo D.no Salvatore Boccaccio, Episcopo Frusinatensi-Verulano-Ferentino, Causae Ponente, agnoverunt Servum Dei Marcum Morelli virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Marci Morelli, Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Congregationis Ancillarum S. Cordis a Iesu Agonizante, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis MATRITENSIS et ALIARUM Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Henrici Saiz Aparicio et LXII Sociorum e Societate Sancti Francisci Salesii († 1936-1937) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Voglio riproporre a tutti, perché non sia mai dimenticato, quel grande segno di speranza costituito dai tanti testimoni della fede cristiana, vissuti nell’ultimo secolo... Essi hanno saputo far proprio il Vangelo in situazioni di ostilità 6 Luglio 2011 -12:18 944 pagina 944 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale e persecuzione, spesso fino alla prova suprema del sangue » (Ioannes Paulus PP. II, Adh. Apost. Post-Syn. Ecclesia in Europa, n. 13: AAS 95 [2003], 658-659). In testium fidei numerum, qui, vicesimo christiano vertente saeculo, praeceptis Evangelicis usque ad ultimum sanguinis inhaesere discrimen, profecto adscribendi sunt Servi Dei Henricus Saiz Aparicio eiusque LXII Socii e Salesiana Societate a Sancto Ioanne Bosco condita. Hi enim, dum annis 1936-1939 Christiana religio in Hispania hostiliter lacessitur, suae quisque condicionis officia praestare non desierunt, vinculum unionis atque oboedientiae cum Sancta Ecclesia servantes, quippe qui mortem pati mallent quam catholicam fidem repudiare. Qui, quamvis alii aliis temporum adiunctis interfecti essent, cuncti tamen vitam propter Christum magnanimi prodegerunt; quorum alii in Matritensi, alii vero in Hispalensi Salesiana Praefectura martyrio affecti sunt. a) Servi Dei, qui in Matritensi Salesiana Praefectura martyres occubuere, recensentur. 1. Henricus Saiz Aparicio, professus, sacerdos. Natus est die 1 mensis Decembris anno 1889. Postquam religiosis votis se Deo mancipavit anno 1909, presbyteralem ordinationem accepit anno 1918. Nonnullarum domorum praefectus fuit, postremo vero sedis scholarum superiorum theologiae apud locum Carabanchel Alto exsistentis, ubi persecutione ipse oppressus est. Egregiis virtutibus sacerdos ad martyrium una cum suis paravit, quibus usque ad finem opitulatus est: sibi enim cordi fuit sociorum fortuna, pro quibus, dummodo ex custodia dimitterentur, vitam suam militianis obtulerat. Manuballista necatus est die 2 mensis Octobris anno 1936. 2. Felix González Tejedor, professus, sacerdos, occisus est nocturno tempore die 24 mensis Augusti anno 1936. 3. Germanus Martı́n Martı́n, professus, sacerdos, stolam suam in sanguine Agni lavit die 30 mensis Augusti anno 1936. 4. Iosephus Villanova Tormo, professus, sacerdos, plumbea glande perfossus est die 29 mensis Septembris anno 1936. 5. Pius Conde Conde, professus, sacerdos, a seditiosis enecatus est die 15 mensis Martii anno 1937. 6. Michaël Lasaga Carazo, professus, sacerdos, vitam suam immolavit die 6 mensis Decembris anno 1936. 7. Andreas Jiménez Galera, professus, sacerdos, caesus est die 27 mensis Iulii anno 1936. 8. Aloisius Martı́nez Alvarellos, professus, sacerdotii candidatus, martyr occubuit die 6 mensis Decembris anno 1936. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 945 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 945 9. Ioannes Larragueta Garay, professus, sacerdotii candidatus, ignivoma manuballista prostratus est die 6 mensis Decembris anno 1936. 10. Paschalis de Castro Herrera, professus, sacerdotii candidatus, internecatus est die 6 mensis Decembris anno 1936. 11. Vergilius Edreira Mosquera, professus, sacerdotii candidatus, una cum Francisco fratre martyrium passus est die 29 mensis Septembris anno 1936. 12. Franciscus Edreira Mosquera, professus, sacerdotii candidatus, una cum Vergilio fratre occisus est die 29 mensis Septembris anno 1936. 13. Petrus Artolozaga Mellique, professus, sacerdotii candidatus, interfectus est die 1 mensis Octobris anno 1936. 14. Emmanuel Borrajo Mı́guez, professus, sacerdotii candidatus, captus ignivomaque manuballista transfossus est die 1 mensis Octobris anno 1936. 15. Iustus Juanes Santos, professus, sacerdotii candidatus, supremum fidei et caritatis testimonium perhibuit die 28 mensis Novembris anno 1936. 16. Heliodorus Ramos Garcı́a, professus, coadiutor, plumbea glande traiectus occubuit die 6 mensis Decembris anno 1936. 17. Stephanus Vázquez Alonso, professus, coadiutor, caesus est die 6 mensis Decembris anno 1936. 18. Paulus Gracia Sánchez, professus, coadiutor, enecatus est sub medio mense Decembri anno 1936. 19. Valentinus Gil Arribas, professus, coadiutor, martyrium passus est die 27 mensis Novembris anno 1936. 20. Anastasius Garzón González, professus, coadiutor, in vincula coniectus est die 6 mensis Septembris anno 1936, indeque ad internecionem per ignivomam manuballistam ductus. 21. Franciscus Iosephus Martı́n López de Arroyave, professus, coadiutor, metallica glande perfossus est die 9 mensis Novembris anno 1936. 22. Raimundus Eirı́n Mayo, professus, coadiutor, interfectus est die 15 mensis Decembris anno 1936. 23. Ioannes de Mata Dı́ez, laicus, famulus, suprema fidei congressione pugnavit nocturno tempore, die vero 1 mensis Octobris anno 1936. 24. Salvator Fernández Pérez, professus, sacerdos, manuballista prostratus est die 18 mensis Septembris anno 1936. 25. Sabinus Hernández Laso, professus, sacerdos, occisus est die 28 mensis Iulii anno 1936. 26. Andreas Gómez Sáez, professus, sacerdos, a seditiosis captus est die 1 mensis Ianuarii anno 1937 indeque trucidatus. 27. Carmelus Ioannes Pérez Rodrı́guez, professus, subdiaconus, interemptus est die 1 mensis Octobris anno 1936. 6 Luglio 2011 -12:18 946 pagina 946 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 28. Stephanus Cobo Sanz, professus, sacerdotii candidatus, pro Christo passus est die 22 mensis Septembris anno 1936. 29. Emmanuel Martı́n Pérez, professus, sacerdotii candidatus, neci occubuit inter diem 6 et 8 mensis Novembris anno 1936. 30. Theodulus González Fernández, professus, sacerdotii candidatus, interfectus est die 8 mensis Septembris anno 1936. 31. Victorianus Fernández Reinoso, professus, sacerdotii candidatus, pro testamento Dei suum corpus tradidit anno 1936. 32. Florentius Rodrı́guez Güemes, professus, sacerdotii candidatus, trucidatus est die 6 mensis Decembris anno 1936. 33. Dionysius Ullı́varri Barajuán, professus, coadiutor, immolatus est die 30 mensis Augusti anno 1936. 34. Matthaeus Garolera Masferrer, professus, coadiutor, fidem usque ad sanguinem confessus est die 1 mensis Octobris anno 1936. 35. Iosephus Maria Celaya Badiola, professus, coadiutor, in Matritensi carcere male mulcatus obivit die 9 mensis Augusti anno 1936. 36. Nicolaus de la Torre Merino, professus, coadiutor, plumbea glande traiectus occubuit primo mense Augusto anno 1936. 37. Aemilius Arce Dı́ez, professus, coadiutor, necatus est die 23 mensis Iulii anno 1936. 38. Antonius Cid Rodrı́guez, professus, coadiutor, interemptus est die 25 mensis Septembris anno 1936. 39. Ioannes Codera Marqués, professus, coadiutor, apud aegrotum quendam, ad quem ipse salutandi gratia venerat, a seditiosis captus, ad necem per ignivomam manuballistam ductus est die 25 mensis Septembris anno 1936. 40. Thomas Gil de la Cal, postulans, martyr occubuit die 25 mensis Septembris anno 1936. 41. Hyginus de Mata Dı́ez, postulans, occisus est die 1 mensis Octobris anno 1936. 42. Fridericus Cobo Sanz, candidatus salesianus, plumbea glande perfossus est die 22 mensis Septembris anno 1936. b) Servi Dei, qui in Hispalensi Salesiana Praefectura martyres occubuere, recensentur. 43. Antonius Torrero Luque, professus, sacerdos, propter amorem Dei interfectus est die 24 mensis Iulii anno 1936. 44. Antonius Fernández Camacho, professus, sacerdos, ad palmam martyrii pervenit die 20 mensis Iulii anno 1936. 45. Emmanuel Fernández Ferro, professus, sacerdos, vitam suam prodegit die 24 mensis Augusti anno 1936. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 947 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 947 46. Ioannes Aloisius Hernández Medina, professus, sacerdotii candidatus, ignivoma manuballista transfossus est die 28 mensis Iulii anno 1936. 47. Antonius Rodrı́guez Blanco, sacerdos, cooperator salesianus, martyrio affectus est die 16 mensis Augusti anno 1936. 48. Bartholomaeus Blanco Márquez, cooperator salesianus, enecatus est die 29 mensis Septembris anno 1936. 49. Iosephus Limón y Limón, professus, sacerdos, occisus est die 21 mensis Iulii anno 1936. 50. Henricus Canut Isús, professus, sacerdos, gloriosum sanguinem pro Domino fudit die 24 mensis Iulii anno 1936. 51. Michaël Molina de la Torre, professus, sacerdos, plumbea glande traiectus est die 28 mensis Iulii anno 1936. 52. Paulus Caballero López, professus, sacerdos, interfectus est die 28 mensis Iulii anno 1936. 53. Antonius Mohedano Larriva, professus, sacerdos, sanguine constantissime profuso, aeterna praemia adeptus est die 2 mensis Augusti anno 1936. 54. Franciscus Mı́guez Fernández, professus, sacerdos, necatus est die 15 mensis Augusti anno 1936. 55. Felix Paco Escartı́n, professus, sacerdos, vitam suam immolavit die 31 mensis Augusti anno 1936. 56. Emmanuel Gómez Contioso, professus, sacerdos, martyrium passus est die 24 mensis Septembris anno 1936. 57. Antonius Pancorbo López, professus, sacerdos, trucidatus est die 24 mensis Septembris anno 1936. 58. Honorius Hernández Martı́n, professus, subdiaconus, fulgida martyrii laurea ditatus est die 28 mensis Iulii anno 1936. 59. Thomas Alonso Sanjuán, professus, coadiutor, sanguinem profudit die 31 mensis Augusti anno 1936. 60. Stephanus Garcı́a Garcı́a, professus, coadiutor, interfectus est die 24 mensis Septembris anno 1936. 61. Raphaël Rodrı́guez Mesa, professus, coadiutor, corona iustitiae coronatus est die 24 mensis Septembris anno 1936. 62. Iosephus Blanco Salgado, professus, coadiutor, ad praemia regni pervenit die 21 mensis Iulii anno 1936. 63. Teresia Cejudo Redondo, cooperatrix salesiana, uxor Ioannis Baptistae Caballero, cui filiam pepererat. Interempta est die 16 mensis Septembris anno 1936. Qui omnes cum martyres esse fidei a populo Dei audirentur, cumque eiusmodi opinio, labentibus annis, percrebresceret, Archiepiscopus Hispalensis Causae 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 948 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 948 beatificationis seu declarationis martyrii initium facere constituit per Processum Ordinarium, qui anno 1956 confectus est. Anno autem 1957 alter Processus inchoatus est in Archidioecesi Matritensi, ad eos nimirum Dei Servos spectans, qui in ea dicione obierant. Congregatio de Causis Sanctorum, post facultatem anno 1985 datam ut duae Causae in unam conflarentur, utriusque Processus vim iuridicam per singula decreta confirmavit, scilicet Matritensis die 21 mensis Februarii anno 1992, Hispalensis autem subsequenti die 14 mensis Martii. Dein, Positione confecta, disceptatum est de more super adserto praefatorum Servorum Dei martyrio. Die autem 23 mensis Novembris anno 2004, habitus est, felici quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres vero Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 6 mensis Maii anno 2006 congregati, audita relatione Exc.mi D. Xaverii Echevarrı́a Rodrı́guez, Episcopi titulo Cilibiensis, Causae Ponentis, agnoverunt Henricum Saiz Aparicio eiusque LXII Socios ob suam erga Christum fidelitatem interfectos esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Henrici Saiz Aparicio et LXII Sociorum e Societate Sancti Francisci Salesii, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congrega-tionis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A.D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis SURRENTINA-CASTRI MARIS Beatificationis e canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Magdalenae a Passione Starace (in saec.: Constantiae) Fundatricis Congregationis Sororum Compassionistarum Servarum Mariae (1845-1921) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Maria Magdalena a Passione Starace (in saec.: Constantia) Stabiae seu vulgo Castellammare di Stabia, haud longe ad urbe Neapoli, nata est die 5 mensis Septembris anno 1845. In Tertium Ordinem Servorum 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 949 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 949 Mariae, cum vicesimum aetatis annum agebat, ascita, puellas easque parentibus orbatas ad Christiana praecepta educare incubuit, iisque Congregationem Sororura Compassionistarum Servarum Mariae condidit, cuius ipsa antistita fuit. Animi laboribus, infirmitatibus omnimodisque difficultatibus diu perfuncta, tandem pie requievit die 13 mensis Decembris anno 1921. Praeclaram hanc Dei Famulam Ioannes Paulus II, Summus Pontifex, virtutes theologales et cardinales iisque adnexas in gradu heroico exercuisse declaravit die 7 mensis Iulii anno 2003. Eius autem beatificationi prospiciens, Postulatio Causae sanationem quandam, quae divinitus, ipsa Serva Dei deprecante, patrata ferebatur, huic Congregationi permisit iudicandam. Quod quidem factum pertinet ad Sororem Faram a Iesu Crucifixo Ciaramella e Congregatione Sororum Compassionistarum Servarum Mariae, quae sub medio mense Iulio anno 1927 temptata est gravi syndrome haemorrhagica, toxico contagiosoque statu comitante, quo os, gingivae, nares, fauces, cutis afficiebantur; huc adice gravem anhaemiam, vomitum haematicum sanguinisque eruptiones, tam vesicales quam gastroëntericas. Clinico statu sensim ingravescente, medici a curatione prognosim infaustam edidere: nam aegrota in statu iam praeagonico versabatur, nec ulla therapia adhiberi potuit. Divinam autem opem, Serva Dei deprecante, Soror ipsa imploravit, quae, generali moderatrice cohortante, manutergium, quod Matris Mariae Magdalenae a Passione Starace fuerat, eius magnopere intercessione confisa, corpori imposuit; sanguinisque ilico eruptio constitit, celeri perfectaque sanatione consequente. Quo de casu, pro miro habito, testimonia nonnulla collecta sunt in Processu Ordinario Informativo, qui Stabiae annis 1939-1942 confectus est; annis autem 1997-2001, apud eandem Curiam, altera Inquisitio dioecesana ad hoc ipsum instructa est. Huiusce Inquisitionis iuridica vis confirmata est ab hoc Dicasterio per decretum die 13 mensis Iunii anno 2003 latum. Consilium vero Medicorum, in sessione die 21 mensis Octobris anno 2004 habito, sibi propositam sanationem repentinam, perfectam, stabilem eamque, quod ad scientiam pertinet, inexplicabilem fuisse declaravit. Qui casus perpensus est etiam a Consultoribus Theologis, in duobus Peculiaribus Congressibus, quorum alter die 11 mensis Ianuarii anno 2005 alter vero subsequenti die 28 mensis Iunii habitus est, itemque a Patribus Cardinalibus et Episcopis, in Sessione Ordinaria die 21 mensis Februarii anno 2006 congregatis, Exc.mo D. Ottorino Petro Alberti, Archiepiscopo emerito Calaritano, Causae Ponente. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 950 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 950 Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Mariae Magdalenae a Passione Starace (in saec.: Constantiae), Fundatricis Congregationis Sororum Compassionistarum Servarum Mariae, videlicet de repentina, perfecta ac stabili sanatione Sororis Farae a Iesu Crucifixo Ciaramella, a « sindrome emorragica acuta da probabile CID (coagulazione intravasale disseminata), su base infettiva verosimilmente salmonellosica ». Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis SANCTI SEBASTIANI Beatificationis et canonizationis Servae Dei Elisabethae Lete Landa (in saec.: Reginae) Religiosae Professae Sororum Mercedariarum a Caritate (1913-1941) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Scimus autem quoniam diligentibus Deum omnia cooperantur in bonum, his, qui secundum propositum vocati sunt » (Rom 8, 28). Serva Dei Elisabetha Lete Landa (in saec: Regina) intime persuasa omnia in bonum illorum qui Deum amant cooperari, ex eiusmodi persuasione vim traxit ut difficiliora suae brevis vitae momenta obiret. Etiamsi innumeras angustias et infirmitatem, quae eam iuveni in aetate correpit, sustinere debuit, ex his omnibus instrumentum fecit ut in vita spirituali cresceret et in coniunctione cum divino Redemptore, principio et fonte omnium suorum propositorum omniumque suorum conatuum. Haec fidelis Domini testis die 7 mensis Septembris anno 1913, in Hispania, in loco Osintxu-Bergara (provinciae Guipúzcoa) e familia Christiana est orta. Adhuc infans patrem amisit et, ob matris morbum, ab avis est educata. Beni- 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 951 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 951 gnitate eminuit, laetitia atque spiritu orationis, quam illa praesertim per adorationem Sanctissimi Sacramenti exprimebat. Vocatione ad vitam consecratam maturata, novitiatum Sororum Mercedariarum a Caritate in Zumárraga (Guipúzcoa) est ingressa, nomen accipiens in religione Sororem Elisabetham. Die 2 mensis Ianuarii anno 1931 primam fecit professionem. In valetudinarium tuberculosi afflictis curandis in Tablada, prope Matritum, est destinata; se ostendit spiritu servitii plenam et constanti laetitia quae eam pacis speique nuntiatricem reddebant, in illa quoque doloris sede. Magnam dedit testificationem fidelitatis erga suam consecrationem, firmiter respuens omnes qui eam a via accepta amovere conabantur. Anno 1936, civili bello exorto, communitas Sororum Mercedariarum est dispersa. Serva Dei, Matriti manens, aliquid temporis veluti parvulorum custos apud quandam familiam hospitio est excepta. Tempore illo quo Ecclesia vexabatur, multum passa est ob privationem celebrationis eucharisticae et continuo spiritualiter invisebat Sanctissimum Sacramentum. In conventum reversa urbis Zumárraga, die 2 mensis Ianuarii anno 1939 perpetuam emisit professionem. Exemplaris fuit in servanda Regula, quam vexationis quoque tempore diligenter servandam curavit, atque consorores aedificavit et infirmos quibus per constantem iucundamque virtutum christianarum religiosarumque exercitationem assidebat. Tota eius vita fide est insignita. Inde a iuventute Deo gratias agebat quod eam oriri fecit in Ecclesia catholica, cuius praecepta studiose sequebatur. Suam cum Christo coniunctionem meditatione eius Passionis aluit, vehementi et alta orationis vita. Erga Eucharistiam, Virginem, Sanctum Ioseph et Sanctam Teresiam a Iesu Infante pietatem coluit. Missionaria fieri cupiebat ut evangelii lumen omnibus gentibus adferret. Preces et paenitentias pro peccatorum conversione offerebat. Materna cum indulgentia curam adhibuit de aegrotantibus sibi commissis et cum consororibus amabilem se praebuit. Non sinebat se murmuribus indulgere neque personarum faciebat acceptionem, cum omnes egentes amanter susciperet. Difficilioribus in adiunctis ad prudentes personas confugiebat auxilium petitura. Forti animo infirmitates obiit ac incomprehensiones quas in suo apostolatu exercendo occurrebat. Repetere solebat se tristem esse non posse cum Patre sic bono et amabili veluti Deo. Aequo semper fuit animo praedita et conscia exstitit munerum, parca in cibum, temperata et aequabilis in singulis agendi modis. Ad Divini Magistri exemplum, eximiam se exhibuit in paupertate et contentam paucis rebus quae ei fuerunt. Suae moderatrici prompte oboedivit, cuius in praeceptis voluntatem Domini interpretabatur. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 952 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 952 Castitatem servavit eamque a periculis defendit, quemlibet respuens qui eam molestiis afficeret. Mense Augusto anno 1939 causa morbi eius, nempe tuberculosis est inventa. Infirmitatis tempore divitias suae sanctae vitae spiritalis manifestavit. Etiamsi se peccatricem existimabat, numquam de aeterna salute dubitavit, quoniam spem in divinam habuit misericordiam. Revera postremis vitae mensibus frequenter repetebat se promptam esse ad Iesum occurrendum et se discessum e vita non timere. Die 13 mensis Octobris anno 1941 in sanatorio valetudinario urbis Eibar (Guipúzcoa) animam Domino reddidit. Diffusam ob sanctitatis famam, Episcopus Sancti Sebastiani Causam beatificationis et canonizationis inchoavit celebratione Inquisitionis dioecesanae (1986-1989). Duae etiam sunt instructae Inquisitiones rogatoriae, Matriti nempe et Conchensi in urbe. Iuridica validitas Processuum per decretum diei 14 mensis Martii anno 1992 a Congregatione de Causis Sanctorum est recognita. Parata Positione, disceptatum est, ut fieri solet, an Serva Dei virtutes heroico modo exercuerit. Positivo cum exitu, die 3 mensis Maii anno 2005, Congressus habitus est Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 7 mensis Februarii huius anni 2006, relatione audita Ponentis Causam, Exc.mi Francisci Croci, Episcopi titulo Potentini in Piceno, edixerunt Servam Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas heroicum in modum exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Elisabethae Lete Landa (in saec.: Reginae), Religiosae professae Sororum Mercedariarum a Caritate, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 953 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio de Causis Sanctorum Lozzi 953 PANORMITANA seu MAHAGIENSIS-NIOKAËNSIS Beatificationis seu declarationis martyrii Servi Dei Francisci Spoto Sacerdotis Professi Congregationis Missionariorum Servorum Pauperum (1924-1964) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Domine, vitam meam sume, parce autem sodalibus ». Verba, quibus Pater Franciscus Spoto quasi in limine mortis obtulit semetipsum, vitam, quam ipse in sequela Christi usque ad crucem impendit, nobilissima clausula cumularunt. Qui cum inde ab adulescentulo testimonio caritatis in Deum et pauperes, quod Beatus Iacobus Cusmano (1834-1888) perhibuerat, quasi fulmine, percussus exsisteret, ad amorem Christi responsurus idem ipse statuit experiri. Quod quidem genus amoris, tamquam granum frumenti moriturum (Io 12, 24), eum ad ignem fraternae caritatis adduxit, quo ipse est in ara martyrii concrematus. Servus Dei natus est die 8 mensis Iulii anno 1924 in pago, quem vocant Raffadali, apud Agrigentum. Congregationem Missionariorum Servorum Pauperum anno 1936 ingressus, statim, dum proficit moribusque utitur gravibus et honestissimis, eminuit. Die 22 mensis Iulii anno 1951 sacro presbyteratus ordine insignitus, brevi hactenus existimatione floruit ut a sodalibus, licet quintum vix supra tricesimum annum agens, in Summum Moderatorem eligeretur. Ideo, ab anno 1959 ad annum 1964, pro sua ipse Congregatione actuosam operam navavit imprimis in vocationibus fovendis, necnon formatione et operibus apostolicis, iuxta studium Instituto proprium. Die autem 4 mensis Augusti anno 1964 profectus est in Congum, quo primam suae Congregationis missionem canonice visitaret; quem tamen haud fefellit se maximis periculis, nempe ob saevientem conflictum, obviam ire, dum sodalibus adesset. Illic Famulus Dei a primo mense Septembri incommodis, pavoribus, enervari coeptus est, ipseque angoribus, curis, periculis, fame, inopia, distringi; postremo sub hora vicesima diei 11 mensis Decembris mortifere corpore mulcatus est. Haec igitur causa mortis, quae quidem paucis post diebus, nempe die 27 mensis Decembris anno 1964 supervenit in loco quem appellant Rungu (Erira), in tugurio quo ille una cum tribus aliis Missionariis a benigno quodam christifideli Congensi, Agathone nomine, exceptus erat. Sane martyr necem minime vult consectari; cui quidem si, nulla perfugii occasione data, quippe persecutore provocante, occumbere necesse est, tum vero suscipit ipse, supremum sui sacrificium offerens, eamque propter Deum 6 Luglio 2011 -12:18 954 pagina 954 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale fert patienter, scilicet ad suam fidelitatem erga Christum testandam. Quae omnia exitus Patris Francisci Spoto, qui septimus a Beato Iacobo Cusmano in eius locum successit, confirmat. Hic enim mortem non captavit, quin immo, in tremendo conspectu eius constitutus, acceptavit, qui propter Christum aequo animo, eoque gravibus piisque sensibus imbuto, vitam suam pro tribus quoque sodalibus obtulit, quemadmodum ipse, velut divino actus instinctu, paucis ante diebus communicaverat: « Dominus satis habebit calices tres amaritudine, unum tantummodo sanguine plenos ». Martyrium igitur fuit, quod athei seditiosi Congenses, qui eum aliosque religiosos sodales Missionis apud locum Biringi exsistentis clanculum assidueque insectabantur, in odium fidei inflixerunt. Ipse enim, atrocibus neglectis doloribus, reliquum tempus usque ad supremum diem christianis sensibus subiit, qui pluries, etsi flebiliter (utpote qui iam loqui propemodum nequiret), carnificibus prorsus ignovit. Nec vana suprema Servi Dei oblatio, quatenus, innocenti cruore eius aspersae, glebae illius Africae partis uberes fructus e gremio edidere. Nam, a die quo ipse corona donatus est, Congregatio Missionariorum Servorum Pauperum religiosos sodales ad quinquaginta in Congo, in quinque fraternitates distributos, numerat. Vere sanguis martyrum semen novorum christianorum! Absumptus itaque est Servus Dei ceu lignum siccum in camino, ut iis, qui nondum a Christo illuminati erant, lumen ipse praeferret. In hac vita, quadragesimo aetatis anno consummata, lenitatem is cum fortitudine, patientiam cum comitate, constantiam cum indulgentia, doctrinam cum simplicitate temperavit. Ipse enim, dum certae paratur occumbere morti, Dei voluntati, impenetrabili adorabilique mysterio, se tradidit, Christi imitatus exemplum, qui Filius oboediens factus est usque ad mortem crucis (cfr Phil 2, 8). Eapropter cum Famulus Dei, labentibus annis, non sanctitatis dumtaxat, sed martyrii quoque opinione floreret, Em.mus Salvator Card. Pappalardo, Archiepiscopus Panormitanus, post obtentam ex parte huius Congregationis competentiam iuridicam, die 16 mensis Decembris anno 1992 Inquisitions dioecesanae super fama sanctitatis et super virtutibus initium fecit. Testimonia de visu ac de auditu complura, quae in Inquisitione Rogatoriali Mahagiensi-Niokaënsi collecta sunt, consignatio denique de obitu aliaque documenta, postremo duae exuviarum recognitiones effecerunt ut Causa, mutato titulo, super martyrio inscriberetur, cum interea omnibus persuasum fuisset de vero martyrio agi: quae quidem omnia et singula die 18 mensis Martii anno 1996 ex forma redacta sunt. Postmodum Inquisitio- 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 955 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Congregatio pro Episcopis Lozzi 955 num canonicarum, tam Panormitanae quam Mahagiensis-Niokaënsis, validitas iuridica rata habita est ab hoc Dicasterio per decretum die 20 mensis Decembris anno 1996 latum. Positione confecta, disceptatum est de more utrum Servi Dei obitus pro vero martyrio haberi posset. Die autem 4 mensis Octobris anno 2005 habitus est, positivo quidem cum exitu, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres vero Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 4 mensis Aprilis anno 2006 congregati, Exc.mo Hieronymo Grillo, Episcopo Centumcellarum Tarquiniensi, Causae Ponente, agnoverunt « Servum Pauperum heroicum » neci occubuisse ut suae erga Christum fidelitatis testimonium perhiberet. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Francisci Spoto, Sacerdotis professi Congregationis Missionariorum Servorum Pauperum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 26 mensis Iunii A. D. 2006. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Eduardus Nowak archiep. tit. Lunensis, a Secretis CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Benedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 4 Novembris 2006. — Cathedrali Ecclesiae Pistoriensi Exc.mum P.D. Mansuetum Bianchi, hactenus Episcopum Volaterranum. 6 Luglio 2011 -12:18 956 pagina 956 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale die 13 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Laoagensi, Exc.mum P.D. Sergium L. Utleg, hactenus Episcopum Ilaganensem. — Metropolitanae Ecclesiae Zamboangensi, Exc.mum P.D. Romulum G. Valles, hactenus Episcopum Kidapavanensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Castellotatro-portensi R.D. Iosephum Alexandrum Castaño Arbeláez, O.A.R., hactenus Parochum in archidioecesi Manizalensi, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Caliensis. die 14 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Catamarcensi Coadiutorem R.D. Aloisium Urbanc, hactenus Seminarii Maioris Tucumanensis Rectorem. — Titulari Episcopali Ecclesiae Castraseverianensi, R.D. Petrum Mariam Laxague, archidioecesis Sinus Albi Vicarium Generalem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 15 Novembris. — Cathedrali Ecclesiæ Ossoriensi, R.D. Iacobum Petrum Kohl, Congregationis Pauperum Servorum Divinae Providentiae sodalem, hactenus eiusdem Congregationis Magistrum Novitiorum in Farroupilha. — Titulari episcopali Ecclesiae Novapetrensi, Exc.mum D. Antonium Stankiewicz, Tribunalis Romanae Rotae Decanum. — Titulari episcopali Ecclesiae Opiterginae, R. D. Raphaëlem Farina, S.D.B., Apostolicae Vaticanae Bibliothecae Praefectum. — Titulari episcopali Ecclesiae Metensi, Exc.mum D. Ioannem Franciscum Girotti, O.F.M. Conv., Apostolicae Paenitentiariae Regentem. die 18 Novembris. — Metropolitanae Ecclesiae Messanensi-Liparensi-Sanctae Luciae, Exc.mum P.D. Calogerum La Piana, S.D.B., hactenus Episcopum Mazariensem. die 21 Novembris. — Archiepiscopali Ecclesiae Crotonensi-Sanctae Severinae, Exc.mum P.D. Dominicum Graziani, hactenus Episcopum Cassanensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Rufinianensi, R.D. Antonium Leichtfried, e clero Sancti Hippolyti, ibique hactenus Seminarii Maioris moderatorem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 22 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Caroli in Brasilia, Exc.mum P.D. Paulum Sergium Machado, hactenus Episcopum Ituiutabensem. — Metropolitanae Ecclesiae Maceiensi, Exc.mum P.D. Antonium Muniz Fernandes, O. Carm., hactenus Episcopum Guarabirensem. die 28 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Rupellensi, Exc.mum P.D. Bernardum Housset, hactenus Episcopum Montis Albani. 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 957 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Diarium Romanae Curiae Lozzi 957 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Benedetto XVI ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Lunedı̀, 13 novembre, S.E. il Signor Kagefumi Ueno, Ambasciatore del Giappone presso la Santa Sede. Ha, altresı̀, ricevuto in Udienza: Lunedı̀, 6 novembre, S.E. il Signor László Sólyom, Presidente della Repubblica di Ungheria; Venerdı̀, 10 novembre, S.E. il Signor Tassos Papadopoulos, Presidente della Repubblica di Cipro; Venerdı̀, 17 novembre, S.E. il Signor Antonio Guterres, Alto Commissario delle Nazioni Unite per i Rifugiati; Venerdı̀, 24 novembre, S.E. il Signor José Manuel Zelaya Rosales, Presidente di Honduras. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato: 7 ottobre 2006 Gli Em.mi Signori Cardinali: Antonio Maria Rouco Varela, Arcivescovo di Madrid (Spagna); Ivan Dias, Prefetto della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli; e gli Eccellentissimi Monsignori: Simon-Victor Tonyé Bakot, Arcivescovo di Yaoundé (Camerun); George Hugh Niederauer, Arcivescovo di San Francisco (Stati Uniti d’America), Membri del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « ad quinquennium ». 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 958 » Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 958 7 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d ottobre 2006 Gli Em.mi Signori Cardinali: Audrys Juozas Bačkis, Arcivescovo di Vilnius; Oscar Andrés Rodrı́guez Maradiaga, Arcivescovo di Tegucigalpa, Membri del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « in aliud quinquennium ». » » I Rev.di: Mons. Owen F. Campion, della Diocesi di Nashville, Direttore del « Our Sunday Visitor », Huntington (Stati Uniti d’America); Mons. Claudio Giuliodori, Direttore dell’Ufficio Nazionale per le comunicazioni sociali della Conferenza Episcopale Italiana (Italia); Mons. Stanislas Laianne, Segretario Generale della Conferenza Episcopale Francese; José Maria Gil Tamayo, Direttore del Segretariato della Commissione Episcopale per i Mezzi di Comunicazione Sociale della Conferenza Episcopale Spagnola; David Gutiérrez Gutiérrez, dell’Arcidiocesi di Coro (Venezuela), Direttore dell’Ufficio Stampa del Consiglio Episcopale Latinoamericano (C.E.L.AM.), Bogotá (Colombia); Can. Antonio Pereira Rego, Coordinatore dei programmi religiosi della Televisione Portoghese, Lisboa (Portogallo); P. Federico Lombardi, S.I., Direttore della Sala Stampa della Santa Sede, Direttore Generale della Radio Vaticana e del Centro Televisivo Vaticano; P. Silvio Sassi, S.S.P., Superiore Generale della Società S. Paolo; P. Jacob Srampickal, S.I., Direttore del Centro Interdisciplinare di Comunicazioni Sociali della Pontificia Università Gregoriana, Roma; Suor Maria Antonietta Bruscato, F.S.P., Superiora Generale della Pia Società Figlie di S. Paolo; e gli Ill.mi Sig.ri: Prof. Carl Albert Anderson, Cavaliere Supremo dei Cavalieri di Colombo (Stati Uniti d’America); Benedict Assorow, Direttore del CEPACS, Simposio delle Conferenze Episcopali dell’Africa e del Madagascar (S.E.C.A.M.), Accra (Ghana); Dott. Ettore Bernabei, Roma; Dott. Jesús Colina (Spagna), Direttore dell’Agenzia Zenit, Roma; Ignatius Handoko, Presidente di Indosiar, Jakarta (Indonesia); Dott. Giancarlo Leone, Roma; Dott. Albert Scharf, già Direttore del « Bayerischer Rundfunk » (Germania); Anthony Spence, Direttore di « Catholic News Service », Washington (Stati Uniti d’America); Dott. Dirk H. Voss, Direttore del « St. Ulrich Verlag », Augsburg (Germania), Consultori del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « ad quinquennium ». 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 959 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Diarium Romanae Curiae Lozzi 959 7 ottobre 2006 I Rev.di: P. Franz Josef Eilers, S.V.D.; P. Robert Astorino, M.M.; Franco Lever, S.D.B.; e gli Ill.mi Sig.ri: Dott. Gian Maria Fara; Raphael Chainarong Monthienvichienchai; Prof. Norberto González Gaitano; Russell Shaw; Dott.ssa Daniela Frank, Consultori del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali « in aliud quinquennium ». 11 » » Gli Ill.mi Sig.ri: Dott. Carlo Gilardi (Italia) e Dott. Peter D. Sutherland (Irlanda), Consultori della Sezione Straordinaria dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica « ad quinquennium ». » » » Gli Ill.mi Sig.ri: Antoine Edouard Marie Chappuis (Francia) e Dott. Leandro Ferrari (Svizzera), Consultori della Sezione Straordinaria dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica « in aliud quinquennium ». 13 » » L’Ecc.mo Mons. Daniel Nlandu Mayi, Vescovo Ausiliare e Vicario Generale dell’Arcidiocesi di Kinshasa (Repubblica Democratica del Congo); gli Ill.mi Sig.ri Prof. John Haas (U.S.A.) e Prof. Alejandro César Serani Merlo (Cile), Membri Ordinari della Pontificia Accademia per la Vita « ad quinquennium ». 1 novembre 2006 L’Ill.mo Dott. Robert J. McCann (Stati Uniti d’America), Consultore della Sezione Straordinaria dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica « ad quinquennium ». 14 » » L’Ill.ma Sig.ra Prof.ssa Mónica López Barahona (Spagna), Membro Ordinario della Pontificia Accademia per la Vita « ad quinquennium ». 15 » » L’Em.mo Signor Cardinale Ivan Dias, Prefetto della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli, Consigliere della Pontificia Commissione per l’America Latina « ad quinquennium ». 20 » » L’Ecc.mo Mons. Bruno Bertagna, Vescovo tit. di Drivasto, Uditore Generale della Camera Apostolica « ad quinquennium ». 6 Luglio 2011 -12:18 pagina 960 e:/0023_6/Lavoro/Acta_dicembre_6.3d Lozzi Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 960 NECROLOGIO 4 novembre 2006 Mons. William Thomas Larkin, Vescovo em. di Saint Petersburg (Stati Uniti d’America). » » » Mons. Gerhard Ludwig Goebel, M.S.F., Prelato di Tromsø (Norvegia). 10 » » Mons. Nivaldo Monte, Arcivescovo em. di Natal (Brasile). 16 » » Mons. Augusto José Zini Filho, Vescovo di Limeira (Brasile). 17 » » Mons. Joseph D’Silva, Vescovo di Bellary (India). » » » Mons. Jean Mansour, Vescovo tit. di Apamea di Siria dei Greco-Melkiti (Libano). » » » Mons. Manuel D. Moreno, Vescovo em. di Tucson (Stati Uniti d’America). 20 » » Mons. Paul Vincent Dudley, Vescovo em. di Sioux Falls (Stati Uniti d’America). 22 » » Mons. Michel Hakim B.S., Arcivescovo-Vescovo em. di Saint-Sauveur de Montréal dei Greco-Melkiti (Canada). 25 » » Mons. Santiago Martı́nez Acebes, Arcivescovo em. di Burgos (Spagna).