An. et vol. XCIX 5 Octobris 2007 N. 10 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA BENEDICTI PP. XVI LITTERAE APOSTOLICAE Venerabili Dei Servo Carolo Liviero caelitum Beatorum tribuitur dignitas. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Repleti sunt omnes Spiritu Sancto » (Act 2, 4). Pentecostes die ex alto copia data est Apostolis Evangelium intellegendi, qui susceperunt simul caritatis ignem itemque animosum repletumque missionalis fervoris cor, scilicet paratum usque ad sanguinis effusionem ad Domini mandatum exsequendum, qui dixit: « Euntes in mundum universum praedicate evangelium omni creaturae » (Mc 16, 15). Idem Spiritus Sanctus in Venerabilem Dei Servum descendit Carolum Liviero, flagrantem erga Deum amorem in eo concitans, ac pariter continuatum in sanctitatem anhelitum indefessumque studium in Dei regnum aedificandum, populum, sibi commissum, pastoraliter curandum, sacerdotes potissimum, Sorores, parvulos et pauperes. Amicus hic Dei Christique testis Vicetiae die XXIX mensis Maii anno MDCCCLXVI natus est. In dioecesano Seminario Patavino est institutus atque ad sacerdotium se comparavit, quod anno MDCCCLXXXVIII suscepit. Archipresbyter fuit parochus in oppido Gallio (annis MDCCCXC-MDCCCXCIX) ac deinceps in oppido Agna (MDCCCXCIX-MCMX). Ubique praestantes suas dotes effudit intellectus, cordis gratiaeque in pastoralem operam gerendam, quae animositate, inceptis ac laboribus distinguebatur. Studiose praedicationi, cui praesertim fuit aptus, catechesi tradendae, sacramentis ministrandis, humaniter 834 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale spiritaliterque pueris, iuvenibus, operariis, senibus promovendis se addixit. Laicorum in Ecclesiae vita cooperationem fovit, catholicas consociationes promovit atque gregem, lupis invadentibus, tuitus est. Id genus pastor dignus habitus est, qui altius officium sustineret. Quapropter Summus Sanctus Pontifex Pius X die VI mensis Ianuarii anno MCMX eum Civitatis Castelli Episcopum renuntiavit, quo subsequenti mense Iunio, die XXVIII, pervenit. Paucis ante diebus suae dioecesi primam pastoralem epistulam scripserat, qua effatus est: « Vos Episcopum reperietis patrem, amicum, fratrem. Vos ad me venietis, ego ad vos veniam ». Hoc propositum tenuit. Aeterna populi salus primum obtinuit eius cogitationum locum, quem prudenter, fortiter amabiliter in Dei semitas direxit. Hoc opus perfecit suae vitae suaeque gentis Evangelium cum aptaret, sacerdotum cooperationem cum peteret, quorum institutioni summam curam dicavit. Scripsit: « Presbyter ipsum debet esse Evangelium, ut, eum respiciens populus, discat quemadmodum vivere debeat ». Diligenter ipse sacerdotalia officia adimplebat, divina mysteria pientissime celebrans, confessiones audiens divinae misericordiae panem omnibus ministraturus. Proximus populo esse voluit. Saepe ideo paroeciales communitates, domos institutorum vitae consecratae, catholicas consociationes petebat. Quinquies pastorales visitationes fecit, per totam dioecesim Dei verbi semen spargens. Familias iuvit ut suum sociale ecclesialeque opus agerent, feminarum munus extulit, iuvenes qui veritatem bonumque facerent direxit, catholicas scholas parvulosque tuitus est, pauperes dilexit. Sed opus, quod Dei Servi caritatem annorum decursu producit, Congregatio est Parvarum Ancillarum Sacri Cordis, quam ipse primo saeviente bello mundano condidit, ut pueri pauperes pupillique colerentur et educarentur, doctrina christiana traderetur atque aegroti curarentur. Vitam et huius Ecclesiae Pastoris apostolatum eius episcopalis insignis verbis summatim complecti possumus: « in caritate Christi ». Sub lumine Christi caritatis vixit reapse et est operatus atque voluit ut populus suus infinitam Christi caritatem cognosceret et experiretur. Erga omnes paternus fuit et fortis, misericors quidem, verum multum postulabat, qui bonum fovit, malum abstulit et effecit ut longinqui ad Deum Ecclesiamque redirent. Virtutes coluit atque eucharistia, precatione, ferventi erga Sacrum Cor Iesu Virginemque Mariam devotione sustentatus interiorem vitam aluit. Ipsum agens pastorale opus, mortem per casum viarium die VII mensis Iulii anno MCMXXXII occubuit. Sanctitatis fama cum efferretur est manifestata, quae subsequenti tempore est producta, quapropter Civitatis Castelli Episcopus anno MCMLXXVII Acta Benedicti Pp. XVI 835 Servi Dei beatificationis et canonizationis causam incohavit. Omnibus iure statutis peractis rebus, Veneratus Decessor Noster Ioannes Paulus II die I mensis Iulii anno MM declaravit Episcopum Carolum Liviero theologales, cardinales iisque adnexas virtutes heroum in modum exercuisse. Die XVI mensis Decembris anno MMVI decretum de miraculo, intercessioni Dei Servi adscripto, prodiit. Statuimus igitur ut beatificationis ritus die XXVII mensis Maii anno MMVII apud Civitatem Castelli, Pentecostes sollemnitate interveniente, celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Iosephus S.R.E. Cardinalis Saraiva Martins, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Servum Dei Carolum Liviero adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Peregrini Thomae Ronchi, O.F.M. Cap., Episcopi Civitatis Castelli vel Tifernatensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifı̀delium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Carolus Liviero, Episcopus et Fundator Congregationis Parvarum Ancillarum a Sacro Corde, qui Christi amore permotus adiutorio pauperum et infirmorum, exclusorum et orphanorum suam vitam devoverat, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die tricesima Maii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die mensis Maii, anno MMVII, Pontificatus Nostri tertio. XXVII De mandato Summi Pontificis Tarsicius card. Bertone Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 54238 836 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale HOMILIAE I In Eucharistica celebratione recurrente DCCCL anniversaria memoria a condito Sanctuario loci Mariazell.* Liebe Brüder und Schwestern, bei unserer großen Wallfahrt nach Mariazell feiern wir das Patrozinium dieses Heiligtums, das Fest Mariä Geburt. Seit 850 Jahren kommen hierher Beter aus verschiedenen Völkern und Nationen mit den Anliegen ihres Herzens und ihres Landes, mit den Sorgen und den Hoffnungen ihrer Seele. So ist Mariazeil für Österreich und weit über Österreich hinaus ein Ort des Friedens und der versöhnten Einheit geworden. Hier erfahren wir die tröstende Güte der Mutter; hier begegnen wir Jesus Christus, in dem Gott mit uns ist, wie heute das Evangelium sagt — Jesus, von dem wir in der Lesung aus dem Propheten Micha gehört haben: Er wird der Friede sein (5, 4). In die große Pilgerschaft vieler Jahrhunderte reihen wir uns heute ein. Wir halten Rast bei der Mutter des Herrn und bitten sie: Zeige uns Jesus. Zeige uns Pilgern ihn, der der Weg und das Ziel zugleich ist: die Wahrheit und das Leben. Das Evangelium, das wir eben gehört haben, öffnet unseren Blick noch weiter. Es stellt die Geschichte Israels von Abraham an als einen Pilgerweg dar, der in Aufstiegen und Abstiegen, auf Wegen und Umwegen letztlich zu Jesus Christus führt. Der Stammbaum mit seinen hellen und finsteren Gestalten, mit seinem Gelingen und seinem Scheitern zeigt uns, daß Gott auch auf den krummen Linien unserer Geschichte gerade schreiben kann. Gott läßt uns unsere Freiheit und er weiß doch, in unserem Versagen neue Wege seiner Liebe zu finden. Gott scheitert nicht. So ist dieser Stammbaum eine Gewähr für Gottes Treue; eine Gewähr dafür, daß Gott uns nicht fallen läßt, und eine Einladung, unser Leben immer neu nach ihm auszurichten, immer neu auf Jesus Christus zuzugehen. Pilgern heißt, eine Richtung haben, auf ein Ziel zugehen. Dies gibt auch dem Weg und seiner Mühsal seine Schönheit. Unter den Pilgern des Stammbaums Jesu waren manche, die das Ziel vergessen haben und sich selber zum Ziel machen wollten. Aber immer wieder hat der Herr auch Menschen erweckt, die sich von der Sehnsucht nach dem Ziel treiben ließen und danach ihr Leben ausrichteten. Der Aufbruch zum christlichen Glauben, der Anfang * Die 8 Septembris 2007. Acta Benedicti Pp. XVI 837 der Kirche Jesu Christi, ist möglich geworden, weil es in Israel Menschen des suchenden Herzens gab — Menschen, die sich nicht in der Gewohnheit einhausten, sondern nach Größerem Ausschau hielten: Zacharias, Elisabeth, Simeon, Anna, Maria und Josef, die Zwölf und viele andere. Weil ihr Herz wartete, konnten sie in Jesus den erkennen, den Gott gesandt hatte, und so zum Anfang seiner weltweiten Familie werden. Die Heidenkirche ist möglich geworden, weil es sowohl im Mittelmeerraum wie im Vorderen und Mittleren Asien, wohin die Boten Jesu kamen, wartende Menschen gab, die sich nicht mit dem begnügten, was alle taten und dachten, sondern nach dem Stern suchten, der sie den Weg zur Wahrheit selbst, zum lebendigen Gott weisen konnte. Dieses unruhige und offene Herz brauchen wir. Es ist der Kern der Pilgerschaft. Auch heute reicht es nicht aus, irgendwie so zu sein und zu denken wie alle anderen. Unser Leben ist weiter angelegt. Wir brauchen Gott, den Gott, der uns sein Gesicht gezeigt und sein Herz geöffnet hat: Jesus Christus. Johannes sagt von ihm zu Recht, daß er der einzige ist, der Gott ist und am Herzen des Vaters ruht (vgl. Joh 1, 18); so konnte auch nur er aus dem Innern Gottes selbst uns Kunde bringen von Gott — Kunde auch, wer wir selber sind, woher wir kommen und wohin wir gehen. Sicher, es gibt viele große Persönlichkeiten in der Geschichte, die schöne und bewegende Gotteserfahrungen gemacht haben. Aber es bleiben menschliche Erfahrungen mit ihrer menschlichen Begrenztheit. Nur ER ist Gott, und nur ER ist daher die Brücke, die Gott und Mensch wirklich zueinander kommen läßt. Wenn wir Christen ihn daher den einzigen für alle gültigen Heilsmittler nennen, der alle angeht und dessen alle letztlich bedürfen, so ist dies keine Verachtung der anderen Religionen und keine hochmütige Absolutsetzung unseres eigenen Denkens, sondern es ist das Ergriffensein von dem, der uns angerührt und uns beschenkt hat, damit wir auch andere beschenken können. In der Tat setzt sich unser Glaube entschieden der Resignation entgegen, die den Menschen als der Wahrheit unfähig ansieht — sie sei zu groß für ihn. Diese Resignation der Wahrheit gegenüber ist meiner Überzeugung nach der Kern der Krise des Westens, Europas. Wenn es Wahrheit für den Menschen nicht gibt, dann kann er auch nicht letztlich Gut und Böse unterscheiden. Und dann werden die großen und großartigen Erkenntnisse der Wissenschaft zweischneidig: Sie können bedeutende Möglichkeiten zum Guten, zum Heil des Menschen sein, aber auch — und wir sehen es — zu furchtbaren Bedrohungen, zur Zerstörung des Menschen und der Welt werden. Wir brauchen Wahrheit. Aber freilich, aufgrund unserer Geschichte haben wir Angst davor, daß der Glaube an die Wahrheit Intoleranz mit sich bringe. Wenn uns diese Furcht überfällt, die ihre guten geschichtlichen Gründe hat, dann wird es 838 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale Zeit, auf Jesus hinzuschauen, wie wir ihn hier im Heiligtum zu Mariazell sehen. Wir sehen ihn da in zwei Bildern: als Kind auf dem Arm der Mutter und über dem Hochaltar der Basilika als Gekreuzigten. Diese beiden Bilder der Basilika sagen uns: Wahrheit setzt sich nicht mit äußerer Macht durch, sondern sie ist demütig und gibt sich dem Menschen allein durch die innere Macht ihres Wahrseins. Wahrheit weist sich aus in der Liebe. Sie ist nie unser Eigentum, nie unser Produkt, sowie man auch die Liebe nicht machen, sondern nur empfangen und weiterschenken kann. Diese innere Macht der Wahrheit brauchen wir. Dieser Macht der Wahrheit trauen wir als Christen. Für sie sind wir Zeugen. Sie müssen wir weiterschenken in der Weise, wie wir sie empfangen haben, wie sie sich geschenkt hat. ,,Auf Christus schauen‘‘, heißt das Leitwort dieses Tages. Dieser Anruf wird für den suchenden Menschen immer wieder von selbst zur Bitte, zur Bitte besonders an Maria, die ihn uns als ihr Kind geschenkt hat: ,,Zeige uns Jesus!‘‘ Beten wir heute so von ganzem Herzen; beten wir so auch über diese Stunde hinaus, inwendig auf der Suche nach dem Gesicht des Erlösers. ,,Zeige uns Jesus!‘‘ Maria antwortet, indem sie uns ihn zunächst als Kind zeigt. Gott hat sich klein gemacht für uns. Gott kommt nicht mit äußerer Macht, sondern er kommt in der Ohnmacht seiner Liebe, die seine Macht ist. Er gibt sich in unsere Hände. Er bittet um unsere Liebe. Er lädt uns ein, selbst klein zu werden, von unseren hohen Thronen herunterzusteigen und das Kindsein vor Gott zu erlernen. Er bietet uns das Du an. Er bittet, daß wir ihm vertrauen und so das Sein in der Wahrheit und in der Liebe erlernen. Das Kind Jesus erinnert uns natürlich auch an alle Kinder dieser Welt, in denen er auf uns zugehen will. An die Kinder, die in der Armut leben; als Soldaten mißbraucht werden; die nie die Liebe der Eltern erfahren durften; an die kranken und leidenden, aber auch an die fröhlichen und gesunden Kinder. Europa ist arm an Kindern geworden: Wir brauchen alles für uns selber, und wir trauen wohl der Zukunft nicht recht. Aber zukunftslos wird die Erde erst sein, wenn die Kräfte des menschlichen Herzens und der vom Herzen erleuchteten Vernunft erlöschen — wenn das Antlitz Gottes nicht mehr über der Erde leuchtet. Wo Gott ist, da ist Zukunft. ,,Auf Christus schauen‘‘: Werfen wir noch einen kurzen Blick auf den Gekreuzigten über dem Hochaltar. Gott hat die Welt nicht durch das Schwert, sondern durch das Kreuz erlöst. Sterbend breitet Jesus die Arme aus. Dies ist zunächst die Gebärde der Passion, in der er sich für uns annageln läßt, um uns sein Leben zu geben. Aber die ausgebreiteten Arme sind zugleich die Haltung des Betenden, die der Priester mit seinen im Gebet ausgebreiteten Armen aufnimmt: Jesus hat die Passion, sein Leiden und seinen Tod in Gebet umgewandelt, und so umgewandelt in einen Akt der Liebe zu Gott und Acta Benedicti Pp. XVI 839 zu den Menschen. Darum sind die ausgebreiteten Arme des Gekreuzigten endlich auch ein Gestus der Umarmung, mit der er uns an sich zieht, in die Hände seiner Liebe hineinnehmen will. So ist er ein Bild des lebendigen Gottes, Gott selbst, ihm dürfen wir uns anvertrauen. ,,Auf Christus schauen!‘‘ Wenn wir das tun, dann sehen wir, daß das Christentum mehr und etwas anderes ist als ein Moralsystem, als eine Serie von Forderungen und von Gesetzen. Es ist das Geschenk einer Freundschaft, die im Leben und im Sterben trägt: ,,Nicht mehr Knechte nenne ich euch, sondern Freunde‘‘ (vgl. Joh 15, 15), sagt der Herr zu den Seinen. Dieser Freundschaft vertrauen wir uns an. Aber gerade weil das Christentum mehr ist als Moral, eben das Geschenk einer Freundschaft, darum trägt es in sich auch eine große moralische Kraft, deren wir angesichts der Herausforderungen unserer Zeit so sehr bedürfen. Wenn wir mit Jesus Christus und mit seiner Kirche den Dekalog vom Sinai immer neu lesen und in seine Tiefe eindringen, dann zeigt sich eine große, gültige, bleibende Weisung. Der Dekalog ist zunächst ein Ja zu Gott, zu einem Gott, der uns liebt und uns führt, der uns trägt und uns doch unsere Freiheit läßt, ja, sie erst zur Freiheit macht (die ersten drei Gebote). Er ist ein Ja zur Familie (4. Gebot), ein Ja zum Leben (5. Gebot), ein Ja zu verantwortungsbewußter Liebe (6. Gebot), ein Ja zur Solidarität, sozialen Verantwortung und Gerechtigkeit (7. Gebot), ein Ja zur Wahrheit (8. Gebot) und ein Ja zur Achtung anderer Menschen und dessen, was ihnen gehört (9. und 10. Gebot). Aus der Kraft unserer Freundschaft mit dem lebendigen Gott heraus leben wir dieses vielfältige Ja und tragen es zugleich als Wegweisung in diese unsere Weltstunde hinein. ,,Zeige uns Jesus!‘‘ Mit dieser Bitte zur Mutter des Herrn haben wir uns hierher auf den Weg gemacht. Diese Bitte begleitet uns zurück in den Alltag hinein. Und wir wissen, daß Maria unsere Bitte erhört: Ja, wann immer wir zu Maria hinschauen, zeigt sie uns Jesus. So können wir den rechten Weg finden, ihn Stück um Stück gehen, der getrosten Freude voll, daß der Weg ins Licht führt — in die Freude der ewigen Liebe hinein. Amen. 840 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale II In Vesperarum celebratione cum presbyteris, religiosis viris et mulieribus, diaconis et sacrorum alumnis apud Sanctuarium Mariazell.* Verehrte und liebe Mitbrüder im priesterlichen Dienst! Liebe Männer und Frauen des gottgeweihten Lebens! Liebe Freunde! Wir haben uns in der ehrwürdigen Basilika unserer ,,Magna Mater Austriae‘‘, in Mariazell, versammelt. Seit vielen Generationen bitten hier die Menschen um den Beistand der Gottesmutter. Wir tun das heute auch. Wir wollen mit ihr den Lobpreis auf die erhabene Güte Gottes anstimmen und unseren Dank an den Herrn für alle empfangenen Wohltaten, besonders für das große Geschenk des Glaubens, aussprechen. Wir wollen ihr auch unsere Herzensanliegen sagen: ihren Schutz für die Kirche erbitten, ihre Fürsprache um das Geschenk guter Berufungen für unsere Diözesen und Ordensgemeinschaften anrufen, um ihren Beistand für die Familien und um ihr erbarmendes Gebet für alle Menschen bitten, die einen Ausweg aus Sünden und nach Umkehr suchen, und schließlich ihrer mütterlichen Sorge alle kranken und alten Menschen anvertrauen. Möge die große Mutter Österreichs und Europas uns allen zu einer tiefgreifenden Erneuerung des Glaubens und Lebens verhelfen. Liebe Freunde, ihr seid als Priester und Ordensleute Diener und Dienerinnen der Sendung Jesu Christi. Wie vor zweitausend Jahren Jesus Menschen in seine Nachfolge gerufen hat, so brechen auch heute junge Männer und Frauen auf seinen Ruf hin auf, fasziniert von Jesus und bewegt von der Sehnsucht, ihr Leben in den Dienst der Kirche zu stellen und es für die Hilfe an Menschen hinzugeben. Sie wagen die Nachfolge Jesu Christi und wollen seine Zeugen sein. Das Leben in der Nachfolge ist tatsächlich ein Wagnis, weil wir immer bedroht sind von Sünde, von Unfreiheit und Abfall. Daher bedürfen wir alle seiner Gnade, so wie Maria sie in Fülle bekam. Wir lernen, wie Maria immer auf Christus zu schauen und an ihm Maß zu nehmen. Wir dürfen an der universalen Heilssendung der Kirche, deren Haupt er ist, teilnehmen. Der Herr beruft die Priester, Ordensleute und die Laien, hineinzugehen in die Welt und ihre vielschichtige Wirklichkeit, und dort am Aufbau des Reiches Gottes mitzuwirken. Sie tun das in einer großen und bunten Vielfalt: in der Verkündigung, im Aufbau von Gemeinden, in den verschiedenen pastoralen * Die 8 Septembris 2007. Acta Benedicti Pp. XVI 841 Diensten, in der tätigen Liebe und gelebten Caritas, in der aus apostolischem Geist geleisteten Forschung und Wissenschaft, im Dialog mit der uns umgebenden Kultur, in der Förderung der von Gott gewollten Gerechtigkeit und nicht weniger in der zurückgezogenen Kontemplation des dreifaltigen Gottes und im gemeinsamen Gotteslob ihrer Gemeinschaft. Der Herr lädt euch ein zur Pilgerschaft der Kirche ,,auf ihrem Weg durch die Zeit‘‘. Er lädt euch ein, seinen Pilgerweg mitzugehen und teilzuhaben an seinem Leben, das auch heute noch ein Kreuzweg und der Weg des Auferstandenen durch das Galiläa unseres Lebens ist. Immer aber ist es der eine Herr, der uns zum einen Glauben durch die eine Taufe beruft. Die Teilhabe an seinem Weg bedeutet also beides: die Dimension des Kreuzes — mit Mißerfolgen, Leiden Unverstandensein, ja sogar Verachtung und Verfolgung — aber auch die Erfahrung einer tiefen Freude in seinem Dienst und die Erfahrung des großen Trostes aus der Begegnung mit Ihm. Wie die Kirche haben die einzelnen Gemeinden, die Gemeinschaften und jeder getaufte Christ den Ursprung ihrer Sendung in der Erfahrung des gekreuzigten und auferstandenen Christus. Die Mitte der Sendung Jesu Christi und aller Christen ist die Verkündigung von Gottes Reich. Diese Verkündigung in Christi Namen bedeutet für die Kirche, die Priester, die Ordenschristen und für alle Getauften, als seine Zeugen in der Welt anwesend zu sein. Denn Reich Gottes ist Gott selbst, der gegenwärtig wird und in unserer Mitte und durch uns herrscht. Deswegen ist Aufbau des Reiches Gottes, wenn Gott in uns lebt und wenn wir Gott in die Welt tragen. Ihr tut es, indem Ihr Zeugnis gebt für einen Sinn, der in der schöpferischen Liebe Gottes wurzelt und sich gegen allen Unsinn und alle Verzweiflung stellt. Ihr steht an der Seite jener, die um diesen Sinn ringen, an der Seite all derer, die dem Leben eine positive Gestalt geben möchten. Betend und bittend seid ihr die Anwälte derer, die nach Gott suchen, die zu Gott hin unterwegs sind. Ihr gebt Zeugnis von einer Hoffnung, die gegen alle stille und laute Verzweiflung hinweist auf die Treue und Zuwendung Gottes. Damit steht ihr auf der Seite aller, deren Rücken gekrümmt ist durch drükkende Schicksale und die von ihren Lastkörben nicht loskommen. Ihr gebt Zeugnis von der Liebe, die sich für die Menschen dahingibt und so den Tod besiegt hat. Ihr steht auf der Seite jener, die nie Liebe erfahren haben, die an das Leben nicht mehr zu glauben vermögen. Ihr steht so gegen die vielfältigen Weisen von versteckter und offener Ungerechtigkeit wie gegen die sich ausbreitende Menschenverachtung. So soll eure ganze Existenz, liebe Brüder und Schwestern, wie die Existenz Johannes’ des Täufers ein großer, lebendiger Hinweis auf Jesus Christus sein, den Mensch gewordenen Sohn Gottes. Jesus hat Johannes eine brennende und leuchtende Lampe genannt (vgl. Joh 842 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 5, 35). Seid auch ihr solche Lampen! Laßt euer Licht hineinleuchten in unsere Gesellschaft, in die Politik, in die Welt der Wirtschaft, in die Welt der Kultur und der Forschung. Wenn es auch nur ein kleines Licht sein mag inmitten vieler Irrlichter, so bekommt es seine Kraft und seinen Glanz doch von dem großen Morgenstern, dem auferstandenen Christus, dessen Licht leuchtet — durch uns leuchten will — und das nicht untergehen wird. Nachfolgen — wir wollen nachfolgen — nachfolgen heißt in die Gesinnung Christi, in den Lebensstil Jesu hineinwachsen, so sagt es uns der Philipperbrief: ,,Habt die Gesinnung Jesu Christi!‘‘ (vgl. 2, 5). ,,Auf Christus schauen‘‘ heißt das Motto dieser Tage. Im Hinschauen auf Ihn, den großen Lehrer des Lebens, hat die Kirche drei herausragende Merkmale der Gesinnung Jesu Christi entdeckt. Diese drei Merkmale — wir nennen sie mit der Tradition die evangelischen Räte — sind zu den prägenden Elementen für ein Leben in der radikalen Nachfolge Christi geworden: Armut, Keuschheit und Gehorsam. Denken wir in dieser Stunde ein wenig über diese Merkmale nach. Jesus Christus, der reich war mit dem ganzen Reichtum Gottes, ist unsertwegen arm geworden, so sagt uns der heilige Paulus im Zweiten Korintherbrief (8, 9); es ist ein unergründliches Wort, über das wir immer wieder nachdenken sollten. Und im Philipperbrief heißt es: Er hat sich entäußert, sich erniedrigt und war gehorsam bis zum Tod am Kreuz (2, 6ff). Er, der arm geworden ist, hat die Armen selig gepriesen. Der heilige Lukas zeigt uns in seiner Version der Seligpreisungen, daß dieser Zuruf — die Seligpreisung der Armen — sich durchaus auf die armen, wirklich armen Menschen im Israel seiner Zeit bezieht, wo es einen bedrückenden Gegensatz zwischen Reichen und Armen gab. Der heilige Matthäus aber erklärt uns in seiner Version der Seligpreisungen, daß freilich die bloße materielle Armut als solche fur sich allein noch nicht die Nähe zu Gott verbürgt, denn das Herz kann hart und von der Begierde nach Reichtum erfüllt sein. Freilich läßt er uns — wie die ganze Heilige Schrift — erkennen, daß Gott in jedem Fall in besonderer Weise den Armen nahe ist. So wird klar: Der Christ sieht in ihnen Christus, der auf ihn wartet, auf seinen Einsatz. Wer Christus radikal nachfolgen will, muß auf materielle Habe verzichten. Aber er muß diese Armut von Christus her leben, als inwendiges Freiwerden für den Nächsten. Die Frage der Armut und der Armen muß für alle Christen, aber besonders für uns Priester und Ordensleute, die einzelnen wie die Ordensgemeinschaften, immer wieder Inhalt einer ernsten Gewissenserforschung sein. Gerade in unserer Situation, denke ich, wo es uns nicht schlecht geht, wo wir nicht arm sind, müssen wir darüber besonders nachdenken, wie wir diesen Ruf ehrlich leben können. Und ich möchte ihn Eurer — unserer — Gewissenserforschung anempfehlen. Acta Benedicti Pp. XVI 843 Um recht zu verstehen, was Keuschheit bedeutet, müssen wir von ihrem positiven Inhalt ausgehen. Und den wieder finden wir nur im Hinschauen auf Jesus Christus. Jesus hat in einer doppelten Zuwendung gelebt: zum Vater und zu den Menschen. In der Heiligen Schrift lernen wir Jesus als Betenden kennen, der Nächte in der Zwiesprache mit dem Vater verbringt. Im Beten nimmt er sein Menschsein und unser aller Menschsein hinein in die Sohnesbeziehung zum Vater. Dieser Dialog mit dem Vater wird dann immer neu Sendung zur Welt, zu uns hin. Seine Sendung führte ihn in eine reine und ungeteilte Hinwendung zu den Menschen. In den Zeugnissen der Heiligen Schrift ist in keinem Augenblick seines Daseins in seinem Umgang mit den Menschen eine Beimischung von Eigeninteresse oder Eigennutz zu erkennen. Jesus hat die Menschen im Vater, vom Vater her — und so wahrhaft sie selber in ihrem Eigentlichen, in ihrer Realität — geliebt. Das Eintreten in diese Gesinnung Jesu Christi — in dieses ganz Mitsein mit dem lebendigen Gott und in dieses reine Mitsein mit den Menschen, ganz ihnen zur Verfügung — dieses Eintreten in die Gesinnung Jesu Christi hat Paulus zu seiner Theologie und Lebenspraxis inspiriert, die auf Jesu Wort von der Ehelosigkeit um des Himmelreiches willen antwortet (vgl. Mt 19, 12). Priester und Ordensleute leben nicht beziehungslos. Keuschheit heißt im Gegenteil — davon wollte ich ausgehen — intensive Beziehung, ist positiv Beziehung zum lebendigen Christus und von da her zum Vater. Deswegen geloben wir durch das Gelübde der ehelosen Keuschheit nicht Individualismus oder Beziehungslosigkeit, sondern wir geloben, die intensiven Beziehungen, deren wir fähig sind und mit denen wir beschenkt werden, ganz und vorbehaltlos in den Dienst des Reiches Gottes und so der Menschen zu stellen. So werden Priester und Ordensleute selbst zu Menschen der Hoffnung: Indem sie ganz auf Gott setzen und damit zeigen, daß Gott für sie Realität ist, schaffen sie seiner Gegenwart — dem Reich Gottes — Raum in der Welt. Ihr, liebe Priester und Ordensleute, leistet einen großen Beitrag: Inmitten von aller Gier, allem Egoismus des Nicht-Warten-Könnens, des Konsumhungers, inmitten des Kultes der Individualität versuchen wir, eine uneigennützige Liebe zu den Menschen zu leben. Wir leben eine Hoffnung, die Gott die Erfüllung überläßt, weil wir glauben, daß er erfüllt. Was wäre geworden, hätte es diese Verweisgestalten in der Geschichte der Christenheit nicht gegeben? Was würde aus unserer Welt werden, wenn es die Priester, die Frauen und Männer in den Orden und Gemeinschaften des gottgeweihten Lebens nicht gäbe, die die Hoffnung auf eine größere Erfüllung der menschlichen Wünsche und die Erfahrung der Liebe Gottes, die alle menschliche Liebe übersteigt, nicht vorleben? Die Welt braucht unser Zeugnis gerade heute. 844 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale Kommen wir zum Gehorsam. Jesus hat sein ganzes Leben, von den stillen Jahren in Nazareth bis in den Augenblick des Todes am Kreuz, im Hören auf den Vater, im Gehorsam zum Vater gelebt. Sehen wir exemplarisch auf die Nacht am Ölberg hin. ,,Nicht mein Wille geschehe, sondern der Deinige‘‘. Jesus nimmt in diesem Beten unser aller widerstrebenden Eigenwillen in seinen Sohneswillen hinein, wandelt unsere Rebellion in seinen Gehorsam um. Jesus war ein Betender. Darin war er aber zugleich ein Hörender und Gehorchender: ,,Gehorsam geworden bis zum Tod, bis zum Tod am Kreuz‘‘ (Phil 2, 8). Die Christen haben immer erfahren, daß sie sich nicht verlieren durch die Hingabe an den Willen des Herrn, sondern daß sie so durchfinden zu einer tiefen Identität und inneren Freiheit. An Jesus haben sie entdeckt, daß sich findet, wer sich verschenkt, daß frei wird, wer sich in einem in Gott gründenden und ihn suchenden Gehorsam bindet. Auf Gott zu hören und ihm zu gehorchen hat nichts mit Fremdbestimmung und Selbstverlust zu tun. Im Eintreten in den Willen Gottes kommen wir erst zu unserer wahren Identität. Das Zeugnis dieser Erfahrung braucht die Welt heute gerade mitten in ihrem Verlangen nach ,,Selbstverwirklichung‘‘ und ,,Selbstbestimmung‘‘. Romano Guardini berichtet in seiner Autobiographie, wie ihm in einem kritischen Augenblick seines Weges, in dem ihm der Glaube seiner Kindheit fraglich geworden war, der tragende Entscheid seines ganzen Lebens — die Bekehrung — geschenkt wurde in der Begegnung mit dem Wort Jesu, daß sich nur findet, wer sich verliert (vgl. Mk 8, 34f; Joh 12, 25); daß es keine Selbstfindung, keine Selbstverwirklichung geben kann ohne das Sich-Loslassen, das Sich-Verlieren. Aber dann kommt ihm die Frage: Wohin darf ich mich verlieren? Wem mich verschenken? Ihm wurde klar, daß wir uns nur dann ganz weggeben können, wenn wir dabei in Gottes Hände fallen: Nur an ihn dürfen wir uns letztlich verlieren, und nur in ihm können wir uns finden. Aber dann kam die Frage: Wer ist Gott? Wo ist Gott? Und nun begriff er, daß der Gott, an den wir uns verlieren dürfen, nur der in Jesus Christus konkret und nahe gewordene Gott ist. Aber da bricht noch einmal eine Frage auf: Wo finde ich Jesus Christus? Wie kann ich mich ihm wirklich geben? Die von Guardini in seinem Ringen gefundene Antwort lautet: Konkret gegenwärtig ist uns Jesus Christus nur in seinem Leib, der Kirche. Darum muß Gehorsam gegen Gottes Willen, Gehorsam zu Jesus Christus ganz konkret und praktisch demütig-kirchlicher Gehorsam sein. Ich denke, auch darüber sollten wir immer wieder gründlich unser Gewissen erforschen. All dies findet sich zusammengefaßt in dem Gebet des heiligen Ignatius von Loyola, das mir immer wieder so zu groß ist, daß ich es fast nicht zu beten wage, und das wir uns doch immer neu abringen sollten: ,,Nimm hin, Herr, und empfange meine ganze Freiheit, mein Gedächtnis, meinen Verstand und meinen ganzen Wil- Acta Benedicti Pp. XVI 845 len, all mein Haben und mein Besitzen. Du hast es mir gegeben; Dir, Herr, gebe ich es zurück. Alles ist Dein, verfuge nach Deinem ganzen Willen. Gib mir nur Deine Liebe und Deine Gnade, dann bin ich reich genug und verlange weiter nichts‘‘ (Gex 234). Liebe Brüder und Schwestern! Ihr geht nun wieder zurück in Eure Lebenswelt, an Eure kirchlichen, pastoralen, geistlichen und menschlichen Lebensorte. Unsere große Fürsprecherin und Mutter Maria breite schützend ihre Hand über Euch und Euer Wirken aus. Sie trete fürbittend bei ihrem Sohn, unserem Herrn Jesus Christus, ein. Mit meinem Dank für Euer Gebet und Euer Wirken im Weinberg des Herrn verbinde ich meine innige Bitte an Gott um Schutz und Wohlfahrt für Euch alle, für die Menschen, besonders die jungen Menschen, hier in Österreich und in den verschiedenen Ländern, aus denen manche von Euch stammen. Von Herzen begleite ich Euch alle mit meinem Segen. III In Eucharistica celebratione Vindobonae in ecclesia Metropolitana Sancto Stephano dicata.* Liebe Brüder und Schwestern! ,,Sine dominico non possumus!‘‘ Ohne die Gabe des Herrn, ohne den Tag des Herrn können wir nicht leben: So antworteten im Jahr 304 Christen aus Abitene im heutigen Tunesien, die bei der verbotenen sonntäglichen Eucharistiefeier ertappt und vor den Richter geführt wurden. Sie wurden gefragt, wieso sie den christlichen Sonntagsgottesdienst hielten, obgleich sie wußten, daß darauf die Todesstrafe stand. ,,Sine dominico non possumus‘‘: In dem Wort dominicum / dominico sind zwei Bedeutungen unlöslich miteinander verflochten, deren Einheit wir wieder wahrzunehmen lernen müssen. Da ist zunächst die Gabe des Herrn — diese Gabe ist er selbst: der Auferstandene, dessen Berührung und Nähe die Christen einfach brauchen, um sie selbst zu sein. Aber dies ist eben nicht nur eine seelische, inwendige, subjektive Berührung: die Begegnung mit dem Herrn schreibt sich in die Zeit ein mit einem bestimmten Tag. Und so schreibt sie sich ein in unser konkretes, leibhaftiges und gemeinschaftliches Dasein, das Zeitlichkeit ist. Sie gibt unserer Zeit und so unserem Leben als ganzem eine Mitte, eine innere Ordnung. Für diese Christen war die sonntägliche Eucharistiefeier nicht ein Gebot, sondern eine * Die 9 Septembris 2007. 846 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale innere Notwendigkeit. Ohne den, der unser Leben trägt, ist das Leben selbst leer. Diese Mitte auszulassen oder zu verraten, würde dem Leben selbst seinen Grund nehmen, seine innere Würde und seine Schönheit. Geht diese Haltung der Christen von damals auch uns Christen von heute an? Ja, auch für uns gilt, daß wir eine Beziehung brauchen, die uns trägt, unserem Leben Richtung und Inhalt gibt. Auch wir brauchen die Berührung mit dem Auferstandenen, die durch den Tod hindurch uns trägt. Wir brauchen diese Begegnung, die uns zusammenführt, die uns einen Raum der Freiheit schenkt, uns über das Getriebe des Alltags hinausschauen läßt auf die schöpferische Liebe Gottes, aus der wir kommen und zu der wir gehen. Wenn wir nun freilich auf das heutige Evangelium hören, auf den Herrn, der uns da anredet, dann erschrecken wir. ,,Wer nicht auf seinen ganzen Besitz verzichtet und nicht auch alle Familienbindungen läßt, kann mein Jünger nicht sein‘‘. Wir möchten dagegenhalten: Was sagst du denn da, Herr? Braucht die Welt nicht gerade die Familie? Braucht sie nicht die Liebe von Vater und Mutter, die Liebe zwischen Eltern und Kindern, zwischen Mann und Frau? Brauchen wir nicht die Liebe zum Leben, die Freude am Leben? Und brauchen wir nicht auch Menschen, die in die Güter dieser Welt investieren und die uns gegebene Erde aufbauen, so daß alle an deren Gaben teilhaben können? Ist uns denn nicht auch die Entwicklung der Erde und ihrer Güter aufgetragen? Wenn wir dem Herrn genauer zuhören und ihm vor allem zuhören im ganzen dessen, was er sagt, dann verstehen wir, daß Jesus nicht von allen Menschen das Gleiche verlangt. Jeder hat seinen eigenen Auftrag und die ihm zugedachte Weise der Nachfolge. Im heutigen Evangelium spricht Jesus unmittelbar von dem, was nicht Auftrag der vielen ist, die sich ihm auf dem Pilgerweg nach Jerusalem angeschlossen hatten, sondern über die besondere Berufung der Zwölf. Die müssen zunächst den Skandal des Kreuzes bestehen, und sie müssen dann bereit sein, wirklich alles zu lassen, den scheinbar absurden Auftrag anzunehmen, bis an die Enden der Erde zu gehen und mit ihrer geringen Bildung einer Welt voll von Wissensdünkel und scheinbarer oder auch wirklicher Bildung — und natürlich auch besonders den Armen und Einfachen — das Evangelium von Jesus Christus zu verkündigen. Sie müssen bereit sein, auf ihrem Weg in die weite Welt selbst das Martyrium zu erleiden, um so das Evangelium vom Gekreuzigten und Auferstandenen zu bezeugen. Wenn Jesu Wort auf dieser Pilgerschaft nach Jerusalem, in der eine Masse mit ihm geht, zunächst die Zwölf trifft, so reicht sein Ruf natürlich über den historischen Augenblick in alle Jahrhunderte hinein. In allen Zeiten ruft er Menschen, alles auf ihn zu setzen, alles andere zu lassen, ganz für ihn und so ganz für die anderen da zu sein: Oasen der selbstlosen Liebe in einer Welt zu bauen, in der so oft nur Macht und Geld Acta Benedicti Pp. XVI 847 zu zählen scheinen. Danken wir dem Herrn, daß er uns in allen Jahrhunderten Männer und Frauen geschenkt hat, die seinetwegen alles andere gelassen haben und zu Leuchtzeichen seiner Liebe geworden sind. Denken wir nur an Menschen wie Benedikt und Scholastika, wie Franz und Klara von Assisi, Elisabeth von Thüringen und Hedwig von Schlesien, wie Ignatius von Loyola, Teresa von Avila bis herauf zu Mutter Teresa und Pater Pio. Diese Menschen sind mit ihrem ganzen Leben Auslegung von Jesu Wort geworden, das in ihnen uns nah und verständlich wird. Und bitten wir den Herrn, daß er auch in unserer Zeit Menschen den Mut schenkt, alles zu lassen und so für alle da zu sein. Wenn wir uns aber nun von neuem dem Evangelium zuwenden, können wir wahrnehmen, daß der Herr darin doch nicht nur von einigen wenigen und ihrem besonderen Auftrag spricht; der Kern dessen, was er meint, gilt für alle. Worum es letztlich geht, drückt er ein anderes Mal so aus: ,,Wer sein Leben retten will, der wird es verlieren. Wer aber sein Leben um meinetwillen verliert, wird es retten. Was nützt es einem Menschen, wenn er die ganze Welt gewinnt, dabei aber sich selber verliert und Schaden nimmt?‘‘ (Lk 9, 24f). Wer sein Leben nur haben, es nur für sich selber nehmen will, der verliert es. Nur wer sich gibt, empfängt sein Leben. Anders gesagt: Nur der Liebende findet das Leben. Und Liebe verlangt immer das Weggehen aus sich selbst, verlangt immer, sich selber zu lassen. Wer umschaut nach sich selbst, den anderen nur für sich haben will, der gerade verliert sich und den anderen. Ohne dieses tiefste Sich-Verlieren gibt es kein Leben. Die rastlose Gier nach Leben, die die Menschen heute umtreibt, endet in der Öde des verlorenen Lebens. ,,Wer sein Leben um meinetwillen verliert...‘‘, sagt der Herr: Ein letztes Loslassen unserer Selbst ist nur möglich, wenn wir dabei am Ende nicht ins Leere fallen, sondern in die Hände der ewigen Liebe hinein. Erst die Liebe Gottes, der sich selbst für uns und an uns verloren hat, ermöglicht auch uns, frei zu werden, loszulassen und so das Leben wirklich zu finden. Das ist die Mitte dessen, was uns der Herr in dem scheinbar so harten Evangelium dieses Sonntags sagen will. Mit seinem Wort schenkt er uns die Gewißheit, daß wir auf seine Liebe, die Liebe des menschgewordenen Gottes, bauen können. Dies zu erkennen ist die Weisheit, von der die erste Lesung uns gesprochen hat. Denn wiederum gilt, daß alles Wissen der Erde uns nichts nützt, wenn wir nicht zu leben lernen, wenn wir nicht erlernen, worauf es im Leben wahrhaft ankommt. ,,Sine dominico non possumus!‘‘ Ohne den Herrn und ohne den Tag, der ihm gehört, gerät das Leben nicht. Der Sonntag hat sich in unseren westlichen Gesellschaften gewandelt zum Wochenende, zur freien Zeit. Die freie Zeit ist gerade in der Hetze der modernen Welt etwas Schönes und Notwen- 848 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale diges; jeder von uns weiß das. Aber wenn die freie Zeit nicht eine innere Mitte hat, von der Orientierung fürs Ganze ausgeht, dann wird sie schließlich zur leeren Zeit, die uns nicht stärkt und nicht aufhilft. Die freie Zeit braucht eine Mitte — die Begegnung mit dem, der unser Ursprung und unser Ziel ist. Mein großer Vorgänger auf dem Bischofsstuhl von München und Freising, Kardinal Faulhaber, hat das einmal so ausgedrückt: ,,Gib der Seele ihren Sonntag, gib dem Sonntag seine Seele‘‘. Gerade weil es am Sonntag zutiefst um die Begegnung mit dem auferstandenen Christus in Wort und Sakrament geht, umspannt sein Radius die ganze Wirklichkeit. Die frühen Christen haben den ersten Tag der Woche als Herrentag begangen, weil er der Tag der Auferstehung war. Aber sehr bald ist der Kirche auch bewußt geworden, daß der erste Tag der Woche der Tag des Schöpfungsmorgens ist, der Tag, an dem Gott sprach: ,,Es werde Licht‘‘ (Gen 1, 3). Deshalb ist der Sonntag auch das wöchentliche Schöpfungsfest der Kirche — das Fest der Dankbarkeit für Gottes Schöpfung und der Freude über sie. In einer Zeit, in der die Schöpfung durch unser Menschenwerk vielfältig gefährdet scheint, sollten wir gerade auch diese Dimension des Sonntags bewußt aufnehmen. Für die frühe Kirche ist dann auch immer mehr in den ersten Tag das Erbe des siebten Tages, des Sabbats, eingegangen. Wir nehmen teil an der Ruhe Gottes, die alle Menschen umfaßt. So spüren wir an diesem Tag etwas von der Freiheit und Gleichheit aller Geschöpfe Gottes. Im Tagesgebet des heutigen Sonntags erinnern wir uns zunächst daran, daß Gott uns durch seinen Sohn erlöst und als seine geliebten Kinder angenommen hat. Wir bitten ihn dann, daß er voll Güte auf die christgläubigen Menschen schaue und daß er uns die wahre Freiheit und das ewige Leben schenken wolle. Wir bitten um den Blick der Güte Gottes. Wir selber brauchen diesen Blick der Güte über den Sonntag hinaus in den Alltag hinein. Bittend wissen wir, daß dieser Blick uns schon geschenkt ist. Mehr noch, wir wissen, daß Gott uns als seine Kinder adoptiert, uns wirklich in die Gemeinschaft mit sich selber aufgenommen hat. Kindsein bedeutet — das wußte die alte Kirche — ein Freier sein, kein Knecht, sondern selbst der Familie zugehörig. Und es bedeutet Erbe sein. Wenn wir dem Gott zugehören, der die Macht über alle Mächte ist, dann sind wir furchtlos und frei, und dann sind wir Erben. Das Erbe, das er uns vermacht hat, ist er selbst, seine Liebe. Ja, Herr, gib uns, daß uns dies tief in die Seele dringt und daß wir so die Freude der Erlösten erlernen. Amen. Acta Benedicti Pp. XVI 849 IV In episcopali Ordinatione sex Praesulum.* Cari fratelli e sorelle, siamo raccolti intorno all’altare del Signore per una circostanza solenne e lieta ad un tempo: l’Ordinazione episcopale di sei nuovi Vescovi, chiamati a svolgere mansioni diverse a servizio dell’unica Chiesa di Cristo. Essi sono Mons. Mieczysław Mokrzycki, Mons. Francesco Brugnaro, Mons. Gianfranco Ravasi, Mons. Tommaso Caputo, Mons. Sergio Pagano, Mons. Vincenzo Di Mauro. A tutti rivolgo il mio saluto cordiale con un fraterno abbraccio. Un saluto particolare va a Mons. Mokrzycki che, insieme all’attuale Cardinale Stanisław Dziwisz, per molti anni ha servito come segretario il Santo Padre Giovanni Paolo II e poi, dopo la mia elezione a Successore di Pietro, ha fatto anche a me da segretario con grande umiltà, competenza e dedizione. Con lui saluto l’amico di Papa Giovanni Paolo II, il Cardinale Marian Jaworski, a cui Mons. Mokrzycki recherà il proprio aiuto come Coadiutore. Saluto inoltre i Vescovi latini dell’Ucraina, che sono qui a Roma per la loro visita « ad limina Apostolorum ». Il mio pensiero va anche ai Vescovi greco-cattolici, alcuni dei quali ho incontrato lunedı̀ scorso, e la Chiesa ortodossa dell’Ucraina. A tutti auguro le benedizioni del Cielo per le loro fatiche miranti a mantenere operante nella loro Terra e a trasmettere alle future generazioni la forza risanatrice e corroborante del Vangelo di Cristo. Celebriamo questa Ordinazione episcopale nella festa dei tre Arcangeli che nella Scrittura sono menzionati per nome: Michele, Gabriele e Raffaele. Questo ci richiama alla mente che nell’antica Chiesa — già nell’Apocalisse — i Vescovi venivano qualificati « angeli » della loro Chiesa, esprimendo in questo modo un’intima corrispondenza tra il ministero del Vescovo e la missione dell’Angelo. A partire dal compito dell’Angelo si può comprendere il servizio del Vescovo. Ma che cosa è un Angelo? La Sacra Scrittura e la tradizione della Chiesa ci lasciano scorgere due aspetti. Da una parte, l’Angelo è una creatura che sta davanti a Dio, orientata con l’intero suo essere verso Dio. Tutti e tre i nomi degli Arcangeli finiscono con la parola « El », che significa « Dio ». Dio è iscritto nei loro nomi, nella loro natura. La loro vera natura è l’esistenza in vista di Lui e per Lui. Proprio cosı̀ si spiega anche il secondo aspetto che * Die 29 Septembris 2007. 850 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale caratterizza gli Angeli: essi sono messaggeri di Dio. Portano Dio agli uomini, aprono il cielo e cosı̀ aprono la terra. Proprio perché sono presso Dio, possono essere anche molto vicini all’uomo. Dio, infatti, è più intimo a ciascuno di noi di quanto non lo siamo noi stessi. Gli Angeli parlano all’uomo di ciò che costituisce il suo vero essere, di ciò che nella sua vita tanto spesso è coperto e sepolto. Essi lo chiamano a rientrare in se stesso, toccandolo da parte di Dio. In questo senso anche noi esseri umani dovremmo sempre di nuovo diventare angeli gli uni per gli altri — angeli che ci distolgono da vie sbagliate e ci orientano sempre di nuovo verso Dio. Se la Chiesa antica chiama i Vescovi « angeli » della loro Chiesa, intende dire proprio questo: i Vescovi stessi devono essere uomini di Dio, devono vivere orientati verso Dio. « Multum orat pro populo » — « Prega molto per il popolo », dice il Breviario della Chiesa a proposito dei Santi Vescovi. Il Vescovo deve essere un orante, uno che intercede per gli uomini presso Dio. Più lo fa, più comprende anche le persone che gli sono affidate e può diventare per loro un angelo — un messaggero di Dio, che le aiuta a trovare la loro vera natura, se stesse, e a vivere l’idea che Dio ha di loro. Tutto ciò diventa ancora più chiaro se ora guardiamo le figure dei tre Arcangeli la cui festa la Chiesa celebra oggi. C’è innanzitutto Michele. Lo incontriamo nella Sacra Scrittura soprattutto nel Libro di Daniele, nella Lettera dell’Apostolo San Giuda Taddeo e nell’Apocalisse. Di questo Arcangelo si rendono evidenti in questi testi due funzioni. Egli difende la causa dell’unicità di Dio contro la presunzione del drago, del « serpente antico », come dice Giovanni. È il continuo tentativo del serpente di far credere agli uomini che Dı̀o deve scomparire, affinché essi possano diventare grandi; che Dio ci ostacola nella nostra libertà e che perciò noi dobbiamo sbarazzarci di Lui. Ma il drago non accusa solo Dio. L’Apocalisse lo chiama anche « l’accusatore dei nostri fratelli, colui che li accusa davanti a Dio giorno e notte » (12, 10). Chi accantona Dio, non rende grande l’uomo, ma gli toglie la sua dignità. Allora l’uomo diventa un prodotto mal riuscito dell’evoluzione. Chi accusa Dio, accusa anche l’uomo. La fede in Dio difende l’uomo in tutte le sue debolezze ed insufficienze: il fulgore di Dio risplende su ogni singolo. È compito del Vescovo, in quanto uomo di Dio, di far spazio a Dio nel mondo contro le negazioni e di difendere cosı̀ la grandezza dell’uomo. E che cosa si potrebbe dire e pensare di più grande sull’uomo del fatto che Dio stesso si è fatto uomo? L’altra funzione di Michele, secondo la Scrittura, è quella di protettore del Popolo di Dio (cfr Dn 10, 21; 12, 1). Cari amici, siate veramente « angeli Acta Benedicti Pp. XVI 851 custodi » delle Chiese che vi saranno affidate! Aiutate il Popolo di Dio, che dovete precedere nel suo pellegrinaggio, a trovare la gioia nella fede e ad imparare il discernimento degli spiriti: ad accogliere il bene e rifiutare il male, a rimanere e diventare sempre di più, in virtù della speranza della fede, persone che amano in comunione col Dio-Amore. Incontriamo l’Arcangelo Gabriele soprattutto nel prezioso racconto dell’annuncio a Maria dell’incarnazione di Dio, come ce lo riferisce San Luca (1, 26-38). Gabriele è il messaggero dell’incarnazione di Dio. Egli bussa alla porta di Maria e, per suo tramite, Dı̀o stesso chiede a Maria il suo « sı̀ » alla proposta di diventare la Madre del Redentore: di dare la sua carne umana al Verbo eterno di Dio, al Figlio di Dio. Ripetutamente il Signore bussa alle porte del cuore umano. Nell’Apocalisse dice all’« angelo » della Chiesa di Laodicea e, attraverso di lui, agli uomini di tutti i tempi: « Ecco, sto alla porta e busso. Se qualcuno ascolta la mia voce e mi apre la porta, io verrò da lui, cenerò con lui ed egli con me » (3, 20). Il Signore sta alla porta — alla porta del mondo e alla porta di ogni singolo cuore. Egli bussa per essere fatto entrare: l’incarnazione di Dio, il suo farsi carne deve continuare sino alla fine dei tempi. Tutti devono essere riuniti in Cristo in un solo corpo: questo ci dicono i grandi inni su Cristo nella Lettera agli Efesini e in quella ai Colossesi. Cristo bussa. Anche oggi Egli ha bisogno di persone che, per cosı̀ dire, gli mettono a disposizione la propria carne, che gli donano la materia del mondo e della loro vita, servendo cosı̀ all’unificazione tra Dio e il mondo, alla riconciliazione dell’universo. Cari amici, è vostro compito bussare in nome di Cristo ai cuori degli uomini. Entrando voi stessi in unione con Cristo, potrete anche assumere la funzione di Gabriele: portare la chiamata di Cristo agli uomini. San Raffaele ci viene presentato soprattutto nel Libro di Tobia come l’Angelo a cui è affidata la mansione di guarire. Quando Gesù invia i suoi discepoli in missione, al compito dell’annuncio del Vangelo vien sempre collegato anche quello di guarire. Il buon Samaritano, accogliendo e guarendo la persona ferita giacente al margine della strada, diventa senza parole un testimone dell’amore di Dio. Quest’uomo ferito, bisognoso di essere guarito, siamo tutti noi. Annunciare il Vangelo, significa già di per sé guarire, perché l’uomo necessita soprattutto della verità e dell’amore. Dell’Arcangelo Raffaele si riferiscono nel Libro di Tobia due compiti emblematici di guarigione. Egli guarisce la comunione disturbata tra uomo e donna. Guarisce il loro amore. Scaccia i demoni che, sempre di nuovo, stracciano e distruggono il loro amore. Purifica l’atmosfera tra i due e dona loro la capacità di accogliersi 852 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale a vicenda per sempre. Nel racconto di Tobia questa guarigione viene riferita con immagini leggendarie. Nel Nuovo Testamento, l’ordine del matrimonio, stabilito nella creazione e minacciato in modo molteplice dal peccato, viene guarito dal fatto che Cristo lo accoglie nel suo amore redentore. Egli fa del matrimonio un sacramento: il suo amore, salito per noi sulla croce, è la forza risanatrice che, in tutte le confusioni, dona la capacità della riconciliazione, purifica l’atmosfera e guarisce le ferite. Al sacerdote è affidato il compito di condurre gli uomini sempre di nuovo incontro alla forza riconciliatrice dell’amore di Cristo. Deve essere « l’angelo » risanatore che li aiuta ad ancorare il loro amore al sacramento e a viverlo con impegno sempre rinnovato a partire da esso. In secondo luogo, il Libro di Tobia parla della guarigione degli occhi ciechi. Sappiamo tutti quanto oggi siamo minacciati dalla cecità per Dio. Quanto grande è il pericolo che, di fronte a tutto ciò che sulle cose materiali sappiamo e con esse siamo in grado di fare, diventiamo ciechi per la luce di Dio. Guarire questa cecità mediante il messaggio della fede e la testimonianza dell’amore, è il servizio di Raffaele affidato giorno per giorno al sacerdote e in modo speciale al Vescovo. Cosı̀, spontaneamente siamo portati a pensare anche al sacramento della Riconciliazione, al sacramento della Penitenza che, nel senso più profondo della parola, è un sacramento di guarigione. La vera ferita dell’anima, infatti, il motivo di tutte le altre nostre ferite, è il peccato. E solo se esiste un perdono in virtù della potenza di Dio, in virtù della potenza dell’amore di Cristo, possiamo essere guariti, possiamo essere redenti. « Rimanete nel mio amore », ci dice oggi il Signore nel Vangelo (Gv 15, 9). Nell’ora dell’Ordinazione episcopale lo dice in modo particolare a voi, cari amici. Rimanete nel suo amore! Rimanete in quell’amicizia con Lui piena di amore che Egli in quest’ora vi dona di nuovo! Allora la vostra vita porterà frutto — un frutto che rimane (Gv 15, 16). Affinché questo vi sia donato, preghiamo tutti in quest’ora per voi, cari fratelli. Amen. Acta Benedicti Pp. XVI 853 ALLOCUTIONES I In visitatione Abbatiae ,,Heiligenkreuz‘‘.* Hochwürdigster Herr Abt, verehrte Brüder im Bischofsamt, liebe Zisterziensermönche von Heiligenkreuz, liebe gottgeweihte Brüder und Schwestern, sehr geehrte Gäste und Freunde des Stiftes und der Hochschule, meine Damen und Herren! Gerne bin ich auf meiner Pilgerfahrt zur Magna Mater Austriae auch in das Stift Heiligenkreuz gekommen, das nicht nur eine wichtige Station an der Via Sacra nach Mariazell ist, sondern das älteste durchgehend bestehende Zisterzienserkloster der Welt. Ich wollte an diesen geschichtsträchtigen Ort kommen, um auf die grundlegende Weisung des heiligen Benedikt aufmerksam zu machen, nach dessen Regel auch die Zisterzienser leben. Benedikt ordnet kurz und bündig an, ,,daß dem Gottesdienst nichts vorgezogen werden soll‘‘.1 In einem Kloster benediktinischer Prägung hat daher das Gotteslob, das die Mönche als feierliches Chorgebet halten, immer den Vorrang. Gewiß — und Gott sei Dank! —, die Mönche sind nicht die einzigen, die beten; auch andere Menschen beten: Kinder, Jugendliche und alte Menschen, Männer und Frauen, Verheiratete und Alleinstehende — jeder Christ betet, oder er sollte es zumindest tun. Im Leben der Mönche hat freilich das Gebet eine besondere Stellung: Es ist die Mitte ihres Berufes. Sie sind von Beruf Betende. In der Väterzeit wurde das Mönchsleben als Leben nach der Weise der Engel bezeichnet. Und als das Wesentliche der Engel sah man es an, daß sie Anbetende sind. Ihr Leben ist Anbetung. So sollte es auch bei den Mönchen sein. Sie beten zuallererst nicht um dies oder jenes, sondern sie beten einfach deshalb, weil Gott es wert ist, angebetet zu werden. ,,Confitemini Domino, quoniam bonus! Danket dem Herrn, denn er ist gütig! Denn seine Huld währt ewig‘‘, rufen viele Psalmen (z. B. 106, 1). Ein solches zweckfreies Gebet, das reiner Gottesdienst sein will, wird daher mit Recht ,,Officium‘‘ genannt. Es ist der ,,Dienst‘‘, der ,,heilige Dienst‘‘ der Mönche. Er gilt dem dreifaltigen Gott, * Die 9 Septembris 2007. 1 Regula Benedicti 43,3. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 854 der über alles würdig ist, ,,Herrlichkeit zu empfangen und Ehre und Macht‘‘ (Offb 4, 11), da er die Welt wunderbar erschaffen und noch wunderbarer erneuert hat. Zugleich ist das Officium der Gottgeweihten auch ein heiliger Dienst an den Menschen und ein Zeugnis für sie. Jeder Mensch trägt im Innersten seines Herzens die Sehnsucht nach der letzten Erfüllung, nach dem höchsten Glück, also letztlich nach Gott, sei es bewußt oder unbewußt. Ein Kloster, in dem sich die Gemeinschaft täglich mehrmals zum Gotteslob versammelt, bezeugt, daß diese urmenschliche Sehnsucht nicht ins Leere geht. Gott, der Schöpfer, hat uns Menschen nicht in eine beängstigende Finsternis gesetzt, wo wir verzweifelt den letzten Sinngrund suchen und ertasten müßten (vgl. Apg 17, 27); Gott hat uns nicht in einer sinnleeren Wüste des Nichts ausgesetzt, wo letztens nur der Tod auf uns wartet. Nein! Gott hat unsere Dunkelheit durch sein Licht hell gemacht, durch seinen Sohn Jesus Christus. In ihm ist Gott mit seiner ganzen ,,Fülle‘‘ in unsere Welt eingebrochen (Kol 1, 19), in ihm hat alle Wahrheit, nach der wir uns sehnen, ihren Ursprung und ihren Gipfelpunkt.2 Unser Licht, unsere Wahrheit, unser Ziel, unsere Erfüllung, unser Leben — all das ist nicht eine religiöse Lehre, sondern eine Person: Jesus Christus. Noch viel mehr als wir Menschen Gott je suchen und ersehnen können, sind wir schon zuvor von ihm gesucht und ersehnt, ja gefunden und erlöst! Der Blick der Menschen aller Zeiten und Völker, aller Philosophien, Religionen und Kulturen trifft zuletzt auf die weit geöffneten Augen des gekreuzigten und auferstandenen Sohnes Gottes; sein geöffnetes Herz ist die Fülle der Liebe. Die Augen Christi sind der Blick des liebenden Gottes. Das Kreuzesbild über dem Altar, dessen romanisches Original sich im Dom von Sarzano befindet, zeigt, daß dieser Blick einem jeden Menschen gilt. Denn der Herr schaut jedem von uns ins Herz. Kern des Mönchtums ist die Anbetung — das Sein nach der Weise der Engel. Weil aber die Mönche Menschen mit Fleisch und Blut auf dieser unserer Erde sind, hat der heilige Benedikt dem zentralen Imperativ des ,,Ora‘‘ doch einen zweiten hinzugefügt: das ,,Labora‘‘. Zum Mönchsleben gehört in der Konzeption des heiligen Benedikt wie des heiligen Bernhard mit dem Gebet die Arbeit, die Gestaltung der Erde gemäß dem Willen des Schöpfers. So haben die Mönche in allen Jahrhunderten von ihrem Blick auf Gott her die Erde lebbar und schön gemacht. Bewahrung und Heilung der Schöpfung kam gerade aus ihrem Hinschauen auf Gott. Im Rhythmus von ora et labora legt die Gemeinschaft der Gottgeweihten Zeugnis ab für den Gott, der uns in 2 Vgl. II. Vatikanisches Konzil, Gaudium et Spes Nr. 22. Acta Benedicti Pp. XVI 855 Jesus Christus ansieht und von dem angeblickt Mensch und Welt recht werden. Nicht nur die Mönche beten das Officium, sondern die Kirche hat für alle Ordensleute, aber auch für die Priester und Diakone, aus der Mönchstradition das Breviergebet abgeleitet. Auch hier gilt, daß die Ordensfrauen und Ordensmänner, die Priester und Diakone — und natürlich auch die Bischöfe — im täglichen ,,offiziellen‘‘ Gebet mit Hymnen und Psalmen, mit Dank und Bitte zweckfrei hintreten vor Gott. Liebe Mitbrüder im priesterlichen und diakonalen Dienst, liebe Brüder und Schwestern im gottgeweihten Stand! Ich weiß, daß es Disziplin braucht, ja mitunter Überwindung kostet, treu das Brevier zu beten; doch durch dieses Officium werden wir zugleich reich beschenkt: Wie oft fallen dabei wie von selbst Erschöpfung und Bedrückung von uns ab! Und wo Gott treu gelobt und angebetet wird, da bleibt sein Segen nicht aus. In Österreich sagt man mit Recht: ,,An Gottes Segen ist alles gelegen!‘‘. Euer erster Dienst für diese Welt muß daher Euer Gebet und die Feier des Gottesdienstes sein. Die Gesinnung eines jeden Priesters, eines jeden gottgeweihten Menschen muß es sein, ,,dem Gottesdienst nichts vorzuziehen‘‘. Die Schönheit einer solchen Gesinnung wird sich in der Schönheit der Liturgie ausdrücken, sodaß dort, wo wir miteinander singen, Gott preisen, feiern und anbeten, ein Stück Himmel auf Erden anwesend wird. Es ist wirklich nicht vermessen, wenn man in einer auf Gott hin konzentrierten Liturgie, in den Riten und Gesängen, ein Abbild des Ewigen sieht. Wie sonst hätten unsere Vorfahren vor Hunderten von Jahren einen so erhabenen Kirchenraum schaffen können wie diesen?! Hier zieht schon die nüchterne Architektur all unsere Sinne hinauf zu dem, ,,was kein Auge gesehen und kein Ohr gehört hat, was keinem Menschen in den Sinn gekommen ist: das Große, das Gott denen bereitet hat, die ihn lieben‘‘ (1 Kor 2, 9). Bei allem Bemühen um die Liturgie muß der Blick auf Gott maßgebend sein. Wir stehen vor Gott — er spricht mit uns, wir mit ihm. Wo immer man bei liturgischen Besinnungen nur darüber nachdenkt, wie man Liturgie attraktiv, interessant, schön machen kann, ist Liturgie schon verfallen. Entweder ist sie opus Dei mit Gott als dem eigentlichen Subjekt oder sie ist nicht. Ich bitte an dieser Stelle: Gestaltet die heilige Liturgie aus dem Hinschauen auf Gott in der Gemeinschaft der Heiligen, der lebendigen Kirche aller Orte und Zeiten so, daß sie zu einem Ausdruck der Schönheit und Erhabenheit des menschenfreundlichen Gottes wird! Die Seele des Gebetes ist schließlich der Heilige Geist. Immer, wenn wir beten, ist in Wirklichkeit er es, der ,,sich unserer Schwachheit annimmt, der für uns eintritt mit Seufzen, das wir nicht in Worte fassen können‘‘ (vgl. Röm 856 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 8, 26). Im Vertrauen auf dieses Wort des Apostels Paulus versichere ich Euch, liebe Brüder und Schwestern, daß das Gebet in Euch jene Wirkung hervorbringen wird, die man früher ausgedrückt hat, indem man Priester und Gottgeweihte schlicht und einfach ,,Geistliche‘‘ genannt hat. Bischof Sailer von Regensburg hat einmal gesagt, die Priester müßten vor allem geistlichGeistliche sein. Ich fände es schön, wenn der Ausdruck ,,Geistliche‘‘ wieder vermehrt in Gebrauch käme. Wichtig aber ist vor allem, daß sich jene Wirklichkeit an uns ereignet, die das Wort beschreibt: daß wir in der Nachfolge des Herrn durch die Kraft des Geistes zu ,,geistlichen‘‘ Menschen werden. Österreich ist, wie man doppelsinnig sagt, wahrhaft ,,Klösterreich‘‘. Eure uralten Stifte mit Ursprüngen und Traditionen, die über Jahrhunderte reichen, sind Orte der ,,Präferenz für Gott‘‘. Liebe Mitbrüder, macht diesen Vorrang Gottes den Menschen deutlich sichtbar! Als geistliche Oase zeigt ein Kloster der heutigen Welt das Allerwichtigste, ja das letztlich allein Entscheidende: daß es einen letzten Grund gibt, um dessentwillen es sich zu leben lohnt: Gott und seine unergründliche Liebe. Und Euch, liebe Gläubige, bitte ich: Nehmt Eure Stifte und Klöster als das wahr, was sie sind und immer sein wollen: nicht nur Kultur- und Traditionsträger oder gar bloße Wirtschaftsbetriebe. Struktur, Organisation und Ökonomie sind auch in der Kirche notwendig, aber sie sind nicht das Wesentliche. Ein Kloster ist vor allem eines: ein Ort der geistlichen Kraft. Wenn man zu einem Eurer Klöster hier in Österreich kommt, empfindet man dasselbe, wie wenn man nach einer schweißtreibenden Wanderung in den Alpen sich endlich an einem klaren Quellbach erfrischen kann... Nützt also diese Quellen der Nähe Gottes in Eurem Land, schätzt die Ordensgemeinschaften, Klöster und Stifte und nehmt den geistlichen Dienst in Anspruch, den die Gottgeweihten für Euch zu leisten bereit sind! Mein Besuch gilt schließlich der nunmehr Päpstlichen Hochschule, die im 205. Jahr ihrer Gründung steht und der vom Herrn Abt in ihrem neuen Status der Name des derzeitigen Petrusnachfolgers beigefügt wurde. So wichtig die Integration der theologischen Disziplin in die ,,universitas‘‘ des Wissens durch die Katholisch-Theologischen Fakultäten an den staatlichen Universitäten ist, ist es doch ebenso wichtig, daß es so profilierte Studienorte wie den Euren gibt, wo eine vertiefte Verbindung von wissenschaftlicher Theologie und gelebter Spiritualität möglich ist. Gott ist ja nie bloß Objekt der Theologie, er ist immer zugleich ihr lebendiges Subjekt. Christliche Theologie ist auch nie eine bloß menschenförmige Rede über Gott, sondern sie ist immer zugleich der Logos und die Logik, in der Gott sich zeigt. Darum sind wissenschaftliche Intellektualität und gelebte Frömmigkeit zwei Elemente des Studiums, die in unaufgebbarer Komplementarität aufeinander angewiesen sind. Acta Benedicti Pp. XVI 857 Der Ordensvater der Zisterzienser, der heilige Bernhard, hat zu seiner Zeit gegen die Loslösung einer objektivierenden Rationalität vom Strom der kirchlichen Frömmigkeit gekämpft. Unsere Situation heute ist anders und doch sehr ähnlich. Bei dem Mühen um die Zuerkennung strenger Wissenschaftlichkeit im modernen Sinn kann der Theologie der Atem des Glaubens ausgehen. Aber so wie Liturgie, die den Blick auf Gott vergißt, als Liturgie am Ende ist, so hört auch eine Theologie, die nicht mehr im Raum des Glaubens atmet, auf, Theologie zu sein; eine Reihe mehr oder weniger zusammenhängender Disziplinen bliebe übrig. Wo aber eine ,,kniende Theologie‘‘ getrieben wird, wie sie Hans Urs von Balthasar gefordert hat,3 da wird die Fruchtbarkeit für die Kirche in Österreich und darüber hinaus nicht fehlen. Diese Fruchtbarkeit zeigt sich in der Förderung und Ausbildung von Menschen, die eine geistliche Berufung in sich tragen. Damit eine Berufung zum Priestertum oder zum Ordensstand heute das ganze Leben lang treu durchgehalten werden kann, bedarf es einer Ausbildung, die Glauben und Vernunft, Herz und Verstand, Leben und Denken integriert. Ein Leben in der Nachfolge Christi bedarf der Integration der gesamten Persönlichkeit. Wo die intellektuelle Dimension vernachlässigt wird, entsteht allzu leicht ein frömmlerisches Schwärmertum, das fast ausschließlich von Emotionen und Stimmungen lebt, die nicht das ganze Leben durchgetragen werden können. Und wo die spirituelle Dimension vernachlässigt wird, entsteht ein dünner Rationalismus, der aus seiner Kühle und Distanziertheit nie zu einer begeisterten Hingabe an Gott durchbrechen kann. Man kann ein Leben in der Nachfolge Christi nicht auf solche Einseitigkeiten gründen; man würde mit diesen Halbheiten selbst unglücklich werden und wohl folglich auch geistlich unfruchtbar bleiben. Jede Berufung zum Ordensstand und zum Priestertum ist ein so wertvoller Schatz, daß die Verantwortlichen alles tun müssen, um die adäquaten Wege der Ausbildung zu finden, so daß zugleich fides et ratio — Glaube und Vernunft, Herz und Hirn gefördert werden. Der heilige Leopold von Österreich hat — wir hörten es eben — 1133 auf Anraten seines Sohnes, des seligen Bischofs Otto von Freising, der mein Vorgänger auf dem Bischofssitz von Freising war, Euer Kloster gestiftet (in Freising feiert man heute das Fest des seligen Otto) und er (Leopold) hat dem Kloster den Namen gegeben: ,,Unsere Liebe Frau zum Heiligen Kreuz‘‘. Dieses Kloster ist nicht nur traditionell der Gottesmutter geweiht — wie alle Zisterzienserklöster —, sondern bei Euch glüht das marianische Feuer eines heiligen Bernhard von Clairvaux. Bernhard, der mit 30 Gefährten 3 Vgl. Hans Urs von Balthasar, Theologie und Heiligkeit, Aufsatz von 1948 in: Verbum Caro. Schriften zur Theologie I, Einsiedeln 1960, 195-224. 858 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale ins Kloster eingetreten war, ist eine Art Patron der geistlichen Berufe. Vielleicht wirkte er deshalb so mitreißend und mutgebend auf viele berufene junge Männer und Frauen seiner Zeit, weil er so marianisch war. Wo Maria ist, da ist das Urbild der Ganzhingabe und der Christusnachfolge. Wo Maria ist, da ist das pfingstliche Wehen des Heiligen Geistes, da ist Aufbruch und authentische Erneuerung. Von diesem marianischen Ort an der Via Sacra aus wünsche ich allen geistlichen Orten in Österreich Fruchtbarkeit und Strahlkraft. Hier möchte ich, wie schon in Mariazell, vor meinem Abschied nochmals die Gottesmutter um ihre Fürsprache für ganz Österreich bitten. Mit den Worten des heiligen Bernhard lade ich einen jeden ein, vor Maria so vertrauensvoll ,,Kind‘‘ zu werden, wie Gottes Sohn selbst es getan hat. Der heilige Bernhard sagt, und wir sagen es mit ihm: ,,Mitten in Gefahren, Nöten und Unsicherheiten denke an Maria, rufe Maria an. Ihr Name weiche nicht aus deinem Mund, weiche nicht aus deinem Herzen ... Folge ihr, dann wirst du dich nicht verirren, rufe sie an, dann kannst du nicht verzweifeln, denk an sie, dann irrst du nicht. Hält sie dich fest, kannst du nicht fallen; schützt sie dich, dann fürchte nichts; führt sie dich, wirst du nicht müde; ist sie dir gnädig, dann kommst du sicher ans Ziel‘‘.4 II Ad participes operum Voluntariatus apud ,,Wiener Konzerthaus‘‘ Vindobonae.* Sehr geehrter Herr Bundespräsident, hochwürdigster Herr Erzbischof Kothgasser, liebe freiwillige und ehrenamtliche Mitarbeiterinnen und Mitarbeiter, der verschiedenen Hilfsdienste in Österreich, sehr geehrte Damen und Herren, und vor allem: meine lieben jungen Freunde! Auf diese Begegnung mit Ihnen heute, gegen Ende meines Besuchs in Österreich, habe ich mich besonders gefreut. Und natürlich kommt noch die Freude dazu, daß ich nicht nur Mozart wundervoll dargeboten hören konnte, sondern unerwarteterweise auch die Wiener Sängerknaben. Ganz herzlichen dank! Es ist schön, Menschen zu treffen, die versuchen, in unserer 4 Bernhard von Clairvaux, In laudibus Virginis Matris, Homilia 2,17. ————————— * Die 9 Septembris 2007. Acta Benedicti Pp. XVI 859 Gesellschaft der Botschaft des Evangeliums ein Gesicht zu geben; die Älteren wie die Jüngeren zu sehen, die jene Liebe in Kirche und Gesellschaft konkret erfahrbar machen, von der wir als Christen ergriffen sein sollen: Es ist die Liebe Gottes, die uns den Mitmenschen als Nächsten, als Bruder oder Schwester erkennen läßt! Mich erfüllen Dankbarkeit und Bewunderung für das großzügige freiwillige Engagement so vieler Menschen unterschiedlichen Alters in diesem Land; Ihnen allen und dem Ehrenamt in Österreich möchte ich heute in besonderer Weise meinen Respekt zollen. Ihnen, verehrter Herr Bundespräsident, und Ihnen, lieber Herr Erzbischof von Salzburg sowie vor allem Euch, den jugendlichen Vertretern der Freiwilligen in Österreich, danke ich ganz herzlich für die schönen und tiefen Worte, die mir gesagt wurden. Gott sei Dank ist es für viele Menschen eine Ehrensache, sich für andere, für eine Vereinigung, für einen Verband oder für bestimmte Anliegen des Gemeinwohls freiwillig zu engagieren. Ein solches Engagement bedeutet zunächst eine Chance, die eigene Persönlichkeit zu entfalten und sich aktiv und verantwortungsvoll in das gesellschaftliche Leben einzubringen. Und doch liegen der Bereitschaft zum ehrenamtlichen Tätigsein zuweilen ganz unterschiedliche und vielfältige Motive zu Grunde. Oft steht am Beginn ganz einfach der Wille, etwas Sinnvolles und Nützliches zu tun und neue Erfahrungsfelder aufzuschließen. Jungen Menschen geht es dabei natürlich und zu Recht auch um Freude und schöne Erlebnisse, um die Erfahrung von echter Kameradschaft bei gemeinsamem sinnvollem Tun. Oft verbinden sich eigene Ideen und Initiativen mit tätiger Nächstenliebe; der einzelne wird dabei in eine tragende Gemeinschaft eingebunden. Ich möchte an dieser Stelle meinen ganz persönlichen Dank für die ausgeprägte ,,Kultur der Freiwilligkeit‘‘ in Österreich zum Ausdruck bringen. Ich möchte jeder Frau, jedem Mann, allen Jugendlichen und allen Kindern danken — das freiwillige Engagement von Kindern ist nämlich mitunter gewaltig; denken wir nur an die Sternsingeraktion in der Weihnachtszeit; Sie haben sie schon erwähnt, lieber Herr Erzbischof. Danken möchte ich dabei vor allem auch für jene kleinen und großen Dienste und Mühen, die nicht immer gesehen werden. Danke und ,,Vergelt’s Gott‘‘ für Euren Beitrag zum Aufbau einer ,,Zivilisation der Liebe‘‘, die allen dient und die Heimat schafft! Nächstenliebe ist nicht delegierbar; Staat und Politik — Sie, Herr Bundespräsident, haben es gesagt — können sie bei allem nötigen Bemühen um einen Sozialstaat dies doch nicht ersetzen. Nächstenliebe erfordert immer den persönlichen freiwilligen Einsatz, für den der Staat freilich günstige Rahmenbedingungen schaffen kann und muß. Dank dieses Einsatzes behält Hilfe ihre menschliche Dimension und wird nicht entpersonalisiert. Und genau darum seid Ihr Freiwilligen nicht Lückenbüßer im so- Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 860 zialen Netz, sondern wirklich Mitträger am humanen und christlichen Gesicht unserer Gesellschaft. Gerade junge Menschen sehnen sich danach, daß ihre Fähigkeiten und Talente ,,geweckt und entdeckt‘‘ werden. Freiwillige wollen gefragt, sie wollen persönlich angesprochen werden. ,,Ich brauche dich!‘‘, ,,Du kannst das!‘‘: Wie gut tut uns diese Ansprache. Gerade in ihrer menschlichen Einfachheit verweist sie hintergründig auf den Gott, der jeden von uns gewollt, jedem seinen Auftrag mitgegeben hat, ja, der jeden von uns braucht und auf unseren Einsatz wartet. So hat Jesus Menschen gerufen und ihnen Mut gemacht zu dem Großen, das sie sich selber nicht zugetraut hätten. Sich ansprechen lassen, sich entscheiden und dann ohne die üblich gewordene Frage nach Nutzen und Profit einen Weg gehen — diese Haltung wird heilende Spuren hinterlassen. Die Heiligen haben mit ihrem Leben diesen Weg aufgezeigt. Es ist ein interessanter und spannender, ein großmütiger und gerade heute ein zeitgemäßer Weg. Das Ja zu einem freiwilligen und solidarischen Engagement ist eine Entscheidung, die frei und offen macht für die Not des anderen; für die Anliegen der Gerechtigkeit, des Lebensschutzes und der Bewahrung der Schöpfung. Im Ehrenamt geht es um die Schlüsseldimensionen des christlichen Gottes- und Menschenbildes: die Gottes- und die Nächstenliebe. Liebe Freiwillige, meine Damen und Herren! Ehrenamtliches Engagement ist ein Echo der Dankbarkeit und Weitergabe der Liebe, die wir selbst erfahren haben. ,,Deus vult condiligentes — Gott will Mitliebende‘‘, hat der Theologe Duns Scotus im 14. Jahrhundert gesagt.1 Ehrenamtliches Engagement hat so gesehen sehr viel mit Gnade zu tun. Eine Kultur, die alles verrechnen und auch alles bezahlen will, die den Umgang der Menschen miteinander in ein oft einengendes Korsett von Rechten und Pflichten zwingt, erfahrt durch unzählige sich ehrenamtlich engagierende Mitmenschen, daß das Leben selbst ein unverdientes Geschenk ist. So unterschiedlich, vielfältig oder auch widersprüchlich die Motive und auch die Wege des ehrenamtlichen Engagements sein können, ihnen allen liegt letztendlich jene tiefe Gemeinsamkeit zugrunde, die dem ,,Umsonst‘‘ entspringt. Umsonst haben wir das Leben von unserem Schöpfer erhalten, umsonst sind wir aus der Sackgasse der Sünde und des Bösen befreit worden, umsonst ist uns der Geist mit seinen vielfältigen Gaben geschenkt worden. In meiner Enzyklika habe ich geschrieben: ,,Die Liebe ist umsonst; sie wird nicht getan, um andere Ziele zu erreichen‘‘.2 ,,Wer in der Lage ist zu helfen, erkennt, daß gerade auch ihm geholfen wird und daß es nicht sein Verdienst und seine Größe ist, helfen zu können. 1 2 Opus Oxoniense III d. 32 q. 1, n. 6. Benedikt XVI., Deus caritas est, 31c. Acta Benedicti Pp. XVI 861 Dieser Auftrag ist Gnade‘‘.3 Umsonst geben wir weiter, was wir bekommen haben, durch unser Engagement, durch unser Ehrenamt. Diese Logik des ,,Umsonst‘‘ liegt jenseits des bloß moralischen Sollens und Müssens. Ohne freiwilliges Engagement konnten, können und werden Gemeinwohl und Gesellschaft nicht bestehen. Freiwilligkeit lebt und bewährt sich jenseits von Kalkulation und erwarteter Gegenleistung; sie sprengt die Gesetzmäßigkeiten der Marktwirtschaft. Denn der Mensch ist weit mehr als nur ein ökonomisch handelnder und zu behandelnder Faktor. Die Fortentwicklung und Würde einer Gesellschaft hängt immer wieder und gerade an jenen Menschen, die mehr tun als ihre Pflicht. Meine Damen und Herren! Das Ehrenamt ist ein Dienst an der Würde des Menschen, die in seiner Gottebenbildlichkeit gründet. Irenäus von Lyon hat im zweiten Jahrhundert gesagt: ,,Die Ehre Gottes ist der lebendige Mensch. Das Leben des Menschen aber ist es, Gott wahrzunehmen‘‘.4 Und Nikolaus Cusanus hat diese Einsicht in seinem Werk über die Gottesschau so weiter entfaltet: ,,Weil das Auge dort ist, wo die Liebe weilt, erfahre ich, daß Du mich liebst. ... Dein Sehen, Herr, ist Lieben. ... Indem Du mich ansiehst, läßt Du, der verborgene Gott, Dich von mir erblicken. ... Dein Sehen ist Lebendigmachen. ... Dein Sehen bedeutet Wirken‘‘.5 Der Blick Gottes — Jesu Blick steckt uns mit Gottes Liebe an. Blicke können ins Leere gehen oder gar verachten. Und Blicke können Ansehen geben und Liebe aussagen. Ehrenamtliche geben Menschen ein Ansehen, sie rufen die Würde des Menschen in Erinnerung und sie wecken Lebensfreude und Hoffnung. Ehrenamtliche sind Hüter und Anwälte der Menschenrechte und Menschenwürde. Mit Jesu Blick ist noch eine andere Form des Sehens verbunden. ,,Er sah ihn und ging weiter‘‘, so heißt es im Evangelium vom Priester und Leviten, die am Wegrand den Halbtoten liegen sehen, aber nicht eingreifen (Lk 10, 31.32). Menschen sehen und übersehen, haben Not vor Augen und bleiben doch ungerührt, das gehört zu den Kälteströmen der Gegenwart. Im Blick der anderen, gerade jenes anderen, der unserer Hilfe bedürftig ist, erfahren wir den konkreten Anspruch der christlichen Liebe. Jesus Christus lehrt uns nicht eine Mystik der geschlossenen Augen, sondern eine Mystik des offenen Blicks und damit der unbedingten Wahrnehmungspflicht für die Lage der anderen, für die Situation, in der sich der Mensch befindet, der gemäß dem Evangelium unserer Nächster ist. Jesu Blick, die Schule der Augen Jesu, 3 Deus caritas est, 35. Adversus haereses IV, 20, 7. 5 Nikolaus von Kues, De visione Dei / Die Gottesschau, in: Philosophisch-Theologische Schriften, hg. und eingef. von Leo Gabriel, übersetzt von Dietlind und Wilhelm Dupré, Wien 1967, Bd. III, 105-111. 4 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 862 führt hinein in menschliche Nähe, in die Solidarität, in das Teilen der Zeit, das Teilen der Begabungen und auch der materiellen Güter. Daher muß ,,für alle, die in den karitativen Organisationen der Kirche tätig sind, kennzeichnend sein, daß sie nicht bloß auf gekonnte Weise das jetzt Anstehende tun — was wichtig ist —, sondern sich dem anderen mit dem Herzen zuwenden ... Dieses Herz sieht, wo Liebe not tut und handelt danach‘‘.6 Ja, ,,ich muß ein Liebender werden, einer, dessen Herz der Erschütterung durch die Not des anderen offen steht. Dann finde ich meinen Nächsten, oder besser: dann werde ich von ihm gefunden‘‘.7 Schließlich erinnert uns das Gebot der Gottes- und Nächstenliebe (Mt 22, 37-40; Lk 10, 27) daran, daß wir Christen Gott selbst über den Weg der Nächstenliebe die Ehre erweisen. Es wurde schon von Erzbischof Kothgasser das Wort Jesu zitiert: ,,Was ihr einem meiner geringsten Brüder getan habt, das habt ihr mir getan!‘‘ (Mt 25, 40). Wenn im konkreten Menschen, dem wir begegnen, Jesus gegenwärtig ist, dann kann ehrenamtliches Tätigsein zur Gotteserfahrung werden. Die Anteilnahme an den Situationen und Nöten der Menschen führt zu einem ,,neuen‘‘ Miteinander und wirkt sinnstiftend. So kann das Ehrenamt helfen, Menschen aus der Vereinsamung herauszuholen und in Gemeinschaften hineinzuführen. Am Schluß möchte ich an die Kraft und Bedeutung des Gebets für die in der karitativen Arbeit Tätigen erinnern. Das Gebet zu Gott ist Ausweg aus Ideologie oder Resignation angesichts der Erfahrung der Endlosigkeit der Not. ,,Christen glauben trotz aller Unbegreiflichkeiten und Wirrnisse ihrer Umwelt weiterhin an die ,Güte und Menschenliebe Gottes‘ (Tit 3, 4). Obwohl sie wie alle anderen Menschen eingetaucht sind in die dramatische Komplexität der Ereignisse der Geschichte, bleiben sie gefestigt in der Hoffnung, daß Gott ein Vater ist und uns liebt, auch wenn uns sein Schweigen unverständlich bleibt‘‘.8 Liebe freiwillige und ehrenamtliche Mitarbeiterinnen und Mitarbeiter der Hilfsdienste in Österreich, meine sehr geehrten Damen und Herren! Wer in Beruf und Familie nicht nur seine Pflicht erfüllt — und dies gut zu tun erfordert schon viel Kraft und große Liebe —, wer sich darüber hinaus freiwillig für andere engagiert und seine kostbare freie Zeit in den Dienst des Menschen und seiner Würde stellt, dessen Herz weitet sich. Die Freiwilligen fassen den Begriff des Nächsten nicht eng; sie erkennen auch im ,,Fernstehenden‘‘ den Nächsten, der von Gott bejaht ist und den Christi Erlösungs6 Benedikt XVI., Deus caritas est, 31a, 31b. Joseph Ratzinger / Benedikt XVI., Jesus von Nazareth. Erster Teil: Von der Taufe im Jordan bis zur Verklärung, Freiburg i. Br., 2007, 237. 8 Benedikt XVI., Deus caritas est, 38. 7 Acta Benedicti Pp. XVI 863 werk durch unsere Mithilfe erreichen muß. Der andere, der Nächste im Sinn des Evangeliums wird für uns gleichsam zum Vorrangpartner gegenüber den Pressionen und Sachzwängen der Welt, in der wir leben. Wer den ,,Vorrang des Nächsten‘‘ beachtet, lebt und handelt evangeliumsgemäß und nimmt auch Teil an der Sendung der Kirche, die immer den ganzen Menschen im Blick hat und ihm die Liebe Gottes fühlbar machen möchte. Die Kirche unterstützt, liebe Freiwillige, Ihren Dienst voll und ganz. Ich bin überzeugt, daß von Österreichs Freiwilligen auch weiterhin viel Segen ausgeht, und begleite Sie alle mit meinem Gebet. Euch allen erbitte ich die Freude an Gott, die unsere Kraft ist (vgl. Neh 8, 10). Der gütige Gott sei Euch stets nahe und führe Euch allezeit durch den Beistand Seiner Gnade. III Ad participes congressus Episcoporum nuper electorum.* Carissimi Fratelli nell’episcopato, è ormai consuetudine da diversi anni che i Vescovi di recente nomina si ritrovino insieme a Roma per un incontro che viene vissuto come un pellegrinaggio alla tomba di San Pietro. Vi accolgo con particolare affetto. L’esperienza che state facendo, oltre che a stimolarvi nella riflessione sulle responsabilità ed i compiti di un Vescovo, vi consente di ravvivare nei vostri animi la consapevolezza che non siete soli nel reggere la Chiesa di Dio, ma avete, insieme con l’aiuto della grazia, il sostegno del Papa e quello dei vostri Confratelli. L’essere al centro della cattolicità, in questa Chiesa di Roma, apre i vostri animi ad una più viva percezione dell’universalità del Popolo di Dio e fa crescere in voi la sollecitudine per tutta la Chiesa. Ringrazio il Cardinale Giovanni Battista Re per le parole con cui ha interpretato i vostri sentimenti e rivolgo un particolare pensiero a Mons. Leonardo Sandri, Prefetto della Congregazione per le Chiese Orientali, mentre saluto ciascuno di voi andando con il pensiero alle vostre diocesi. Il giorno dell’Ordinazione episcopale, prima dell’imposizione delle mani, la Chiesa chiede al candidato di assumere alcuni impegni fra i quali, oltre quello di annunziare con fedeltà il Vangelo e custodire la fede, vi è anche quello di « perseverare nella preghiera a Dio onnipotente per il bene del suo popolo santo ». Vorrei soffermarmi con voi proprio sul carattere apostolico e pastorale della preghiera del Vescovo. L’evangelista Luca scrive che Gesù * Die 22 Septembris 2007. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 864 Cristo scelse i dodici Apostoli dopo aver passato sul monte tutta la notte a pregare (Lc 6, 12); e l’evangelista Marco precisa che i Dodici furono scelti perché « stessero con lui e per mandarli » (Mc 3, 14). Come gli Apostoli anche noi, carissimi Confratelli, in quanto loro successori, siamo stati chiamati innanzitutto per stare con Cristo, per conoscerlo più profondamente ed essere partecipi del suo mistero di amore e della sua relazione piena di confidenza con il Padre. Nella preghiera intima e personale il Vescovo, come e più di tutti i fedeli, è chiamato a crescere nello spirito filiale verso Dio, apprendendo da Gesù stesso la confidenza, la fiducia e la fedeltà, atteggiamenti suoi propri nel rapporto col Padre. E gli Apostoli avevano compreso bene come l’ascolto nella preghiera e l’annuncio delle cose ascoltate dovevano avere il primato sulle molte cose da fare, perché decisero: « Noi ci dedicheremo alla preghiera e al ministero della parola » (At 6, 4). Questo programma apostolico è quanto mai attuale. Oggi, nel ministero di un Vescovo, gli aspetti organizzativi sono assorbenti, gli impegni sono molteplici, le necessità sempre tante, ma il primo posto nella vita di un successore degli Apostoli deve essere riservato a Dio. Specialmente cosı̀ aiutiamo i nostri fedeli. Già San Gregorio Magno nella « Regola pastorale » avvertiva che il pastore « in modo singolare deve essere capace di elevarsi su tutti gli altri per la preghiera e la contemplazione.1 È quanto la tradizione ha poi formulato con la nota espressione: « Contemplata aliis tradere ».2 Nell’Enciclica « Deus caritas est », riferendomi alla narrazione dell’episodio biblico della scala di Giacobbe, ho voluto evidenziare come proprio attraverso la preghiera il pastore divenga sensibile ai bisogni degli altri e misericordioso verso tutti.3 E ho ricordato il pensiero di San Gregorio Magno, secondo il quale il pastore radicato nella contemplazione sa accogliere le necessità degli altri, che nella preghiera diventano sue: « per pietatis viscera in se infirmitatem caeterorum transferat ».4 La preghiera educa all’amore e apre il cuore alla carità pastorale per accogliere tutti coloro che ricorrono al Vescovo. Egli, plasmato interiormente dallo Spirito Santo, consola con il balsamo della grazia divina, illumina con la luce della Parola, riconcilia ed edifica nella comunione fraterna. Nella vostra preghiera, cari Confratelli, un particolare posto devono avere i vostri sacerdoti, affinché siano sempre perseveranti nella vocazione e fedeli alla missione presbiterale loro affidata. È quanto mai edificante per ogni sacerdote sapere che il Vescovo, dal quale ha ricevuto il dono del sacerdozio o che comunque è il suo padre e amico, gli è vicino nella 1 2 3 4 II, 5. Cfr San Tommaso, Summa Theologiae, IIa-IIae, q. 188, art. 6. Cfr n. 7. Regola Pastorale, II, 5. Acta Benedicti Pp. XVI 865 preghiera, nell’affetto ed è sempre pronto ad accoglierlo, ascoltarlo, sostenerlo ed incoraggiarlo. Ugualmente non deve mai mancare nella preghiera del Vescovo la supplica per le nuove vocazioni. Esse devono essere chieste con insistenza a Dio, affinché chiami « quelli che egli vuole » per il sacro ministero. Il munus santificandi che avete ricevuto vi impegna, inoltre, ad essere animatori di preghiera nella società. Nelle città in cui vivete e operate, spesso convulse e rumorose, dove l’uomo corre e si smarrisce, dove si vive come se Dio non esistesse, sappiate creare luoghi ed occasioni di preghiera, dove nel silenzio, nell’ascolto di Dio mediante la lectio divina, nella preghiera personale e comunitaria, l’uomo possa incontrare Dio e fare l’esperienza viva di Gesù Cristo che rivela l’autentico volto del Padre. Non stancatevi di procurare che le parrocchie ed i Santuari, gli ambienti di educazione e di sofferenza, ma anche le famiglie diventino luoghi di comunione con il Signore. In modo particolare vorrei esortarvi a fare della Cattedrale un’esemplare casa di preghiera, soprattutto liturgica, dove la comunità diocesana riunita con il suo Vescovo possa lodare e ringraziare Dio per l’opera della salvezza e intercedere per tutti gli uomini. Sant’Ignazio di Antiochia ci ricorda la forza della preghiera comunitaria: « Se la preghiera di uno o di due ha tanta forza, quanto più quella del Vescovo e di tutta la Chiesa! ».5 In breve, carissimi Vescovi, siate uomini di preghiera! La « fecondità spirituale del ministero del Vescovo dipende dall’intensità della sua unione col Signore. È dalla preghiera che un Vescovo deve attingere luce, forza, e conforto nella sua attività pastorale », come scrive il Direttorio per il ministero pastorale dei Vescovi.6 Nel rivolgervi a Dio per voi stessi e per i vostri fedeli abbiate la fiducia dei figli, l’audacia dell’amico, la perseveranza di Abramo, che fu instancabile nell’intercessione. Come Mosè abbiate le mani alzate verso il cielo, mentre i vostri fedeli combattono la buona battaglia della fede. Come Maria sappiate ogni giorno lodare Dio per la salvezza che egli opera nella Chiesa e nel mondo, convinti che nulla è impossibile a Dio (Lc 1, 37). Con questi sentimenti imparto a ciascuno di voi, ai vostri sacerdoti, ai religiosi e alle religiose, ai seminaristi e ai fedeli delle vostre Diocesi una speciale Benedizione Apostolica. 5 6 Lettera agli Efesini, n. 5. Apostolorum successores, n. 36. 866 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale IV In CX anniversaria memoria a natali die Ioannis Baptistae Montini.* Signori Cardinali, Venerati Fratelli nell’Episcopato, cari fratelli e sorelle Abbiamo trascorso insieme una suggestiva serata musicale, che ci ha dato modo di riascoltare brani certamente noti, ma sempre capaci di suscitare nuove e profonde emozioni spirituali. Significativa è la circostanza che ha motivato quest’evento, e cioè il 110º anniversario della nascita del Servo di Dio Paolo VI, avvenuta a Concesio, il 26 settembre del 1897, proprio come oggi. Con sentimenti di viva gratitudine, rivolgo il mio saluto a tutti voi, che avete preso parte a questo atto commemorativo di un grande Pontefice, che ha segnato la storia del secolo XX. Un grazie di cuore a chi si è fatto promotore, a chi ha organizzato e a chi ha eseguito con apprezzata maestria questo concerto. Saluto con affetto i Signori Cardinali presenti, ed in particolare il Cardinale Giovanni Battista Re, conterraneo di Papa Montini. Un saluto speciale dirigo al Vescovo Ausiliare di Brescia Mons. Francesco Beschi, che ringrazio per le parole poc’anzi rivoltemi, agli altri Presuli, ai sacerdoti, a tutti voi. Estendo poi il mio deferente pensiero alle varie Personalità, che ci onorano della loro presenza, con una menzione speciale per i Sindaci di Brescia e di Bergamo, le altre Autorità civili e militari, come pure i Rappresentanti delle Istituzioni che hanno particolarmente contribuito alla realizzazione di questa significativa manifestazione. Mi preme soprattutto farmi interprete dei comuni sentimenti, esprimendo un grato apprezzamento ai solisti e a tutti i componenti dell’Orchestra del Festival Pianistico Internazionale Arturo Benedetti Michelangeli di Brescia e Bergamo, diretta dal ben noto Maestro Agostino Orizio. Essi, con straordinario talento ed efficacia, hanno eseguito brani musicali di Vivaldi, Bach e Mozart, aiutando il nostro spirito a percepire nel linguaggio musicale l’intima armonia della bellezza divina. Questa sera l’ascolto di celebri brani musicali ci ha dato occasione di ricordare un illustre Papa, Paolo VI, che ha reso alla Chiesa e al mondo un servizio quanto mai prezioso in tempi non facili ed in condizioni sociali caratterizzate da profondi mutamenti culturali e religiosi. Rendiamo omaggio * Die 26 Septembris 2007. Acta Benedicti Pp. XVI 867 allo spirito di saggezza evangelica con cui questo mio amato Predecessore ha saputo guidare la Chiesa durante e dopo il Concilio Vaticano II. Egli ha avvertito, con profetica intuizione, le speranze e le inquietudini degli uomini di quell’epoca; si è sforzato di valorizzarne le esperienze positive cercando di illuminarle con la luce della verità e dell’amore di Cristo, l’unico Redentore dell’umanità. L’amore che nutriva per l’umanità con i suoi progressi, le meravigliose scoperte, i vantaggi e le agevolazioni della scienza e della tecnica, non gli ha però impedito di porre in evidenza le contraddizioni, gli errori e i rischi di un progresso scientifico e tecnologico sganciato da un saldo riferimento a valori etici e spirituali. Il suo insegnamento resta pertanto ancor oggi attuale, e costituisce una fonte a cui attingere per meglio comprendere i testi conciliari ed analizzare gli eventi ecclesiali che hanno caratterizzato la seconda parte del 1900. Paolo VI è stato prudente e coraggioso nel guidare la Chiesa con un realismo ed un ottimismo evangelico, alimentati da indomita fede. Egli ha auspicato l’avvento della « civiltà dell’amore », convinto che la carità evangelica costituisce l’elemento indispensabile per costruire un’autentica fraternità universale. Soltanto riconoscendo come Padre Dio, che in Cristo ha rivelato a tutti il suo amore, gli uomini possono diventare e sentirsi realmente fratelli. Soltanto Cristo, vero Dio e vero uomo, può convertire l’animo umano e renderlo capace di contribuire a realizzare una società giusta e solidale. I suoi successori hanno raccolto l’eredità spirituale del Servo di Dio Paolo VI, e sulla stessa scia hanno camminato. Preghiamo perché il suo esempio e i suoi insegnamenti siano per noi incoraggiamento e stimolo ad amare sempre più Cristo e la Chiesa, animati da quell’indomita speranza che ha sorretto Papa Montini sino al termine della sua esistenza. Con questi sentimenti, nuovamente ringrazio coloro che hanno preparato, animato e realizzato quest’incontro musicale e, invocando sui presenti la costante protezione del Signore, di cuore imparto a tutti la Benedizione Apostolica. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 868 NUNTII I Ad participantes X Symposium Interchristianum inter catholicos et orthodoxos. Al Venerato Fratello il Signor Cardinale Walter Kasper Presidente del Pontificio Consiglio per la Promozione dell’Unità dei Cristiani Con particolare gioia ho appreso che il X Simposio Intercristiano, promosso dall’Istituto Francescano di spiritualità della Pontificia Università Antonianum e dal Dipartimento di teologia della Facoltà teologica dell’Università Aristotele di Tessalonica, avrà luogo nell’Isola di Tinos, dove ortodossi e cattolici convivono fraternamente. La cooperazione ecumenica in ambito universitario contribuisce a tenere viva la tensione verso l’auspicata comunione fra tutti i cristiani. Al riguardo, il Concilio Ecumenico Vaticano II aveva intravisto in questo campo un’opportuna possibilità per coinvolgere l’intero Popolo di Dio nella ricerca della piena unità. « Infatti dalla formazione dei sacerdoti dipende sommamente l’istituzione e la formazione spirituale dei fedeli e dei religiosi ».1 Il tema del prossimo Simposio: « San Giovanni Crisostomo, ponte tra Oriente e Occidente », nel XVI centenario della sua morte avvenuta il 14 settembre del 407, offrirà l’occasione di commemorare un illustre Padre della Chiesa venerato in Oriente come in Occidente; un coraggioso, illuminato e fedele predicatore della Parola di Dio, sulla quale fondò la sua azione pastorale; uno straordinario ermeneuta e omileta, tanto che gli fu attribuito fin dal secolo V il titolo di Crisostomo, cioè Bocca d’oro, e il cui contributo alla formazione della liturgia bizantina è noto a tutti. Per il coraggio e la fedeltà della sua testimonianza evangelica ebbe a patire la persecuzione e l’esilio. Dopo complesse vicende storiche, dal 1o maggio 1626 il suo corpo riposa nella Basilica di San Pietro, ed il 27 novembre 2004 il mio venerato predecessore Giovanni Paolo II ha fatto dono di parte delle reliquie a Sua Santità il Patriarca Ecumenico Bartolomeo I e, in tal modo, sia nella Basilica Vaticana che nella Chiesa di San Giorgio al Fanar viene ora venerato questo grande Padre della Chiesa. La riflessione del vostro Simposio, che affronterà una tematica relativa a san Giovanni Crisostomo e la comunione con la Chiesa di Occidente analiz1 Unitatis redintegratio, 10. Acta Benedicti Pp. XVI 869 zando anche alcune problematiche attuali, contribuirà a sostenere e corroborare la comunione vera, pur se imperfetta, esistente fra cattolici e ortodossi, sı̀ che si possa giungere a quella pienezza, che ci permetterà di concelebrare un giorno l’unica Eucaristia. Ed è proprio a quel giorno benedetto che guardiamo tutti con speranza anche dando vita a provvide iniziative come questa. Con tali sentimenti, invoco abbondante sul vostro incontro e su tutti i partecipanti la benedizione di Dio: lo Spirito Santo illumini le menti, riscaldi i cuori e colmi ciascuno della gioia e della pace del Signore. Colgo, infine, l’occasione per inviare un fraterno saluto ai fedeli ortodossi e cattolici di Grecia, e, in modo veramente speciale, all’Arcivescovo di Atene e di Tutta la Grecia, Sua Beatitudine Christodoulos, augurandogli un pieno ristabilimento in salute, perché possa riprendere quanto prima il suo servizio pastorale, ed assicuro per tale intenzione la mia preghiera. La Theotokos, amata e venerata con speciale devozione nell’Isola di Tinos, interceda maternamente affinché i nostri comuni propositi siano coronati dagli auspicati successi spirituali. Da Castel Gandolfo, 12 settembre 2007. BENEDICTUS PP. XVI II Ad Suam Beatitudinem Danielem, Patriarcham Ecclesiae Orthodoxae Dacoromanae. A Sa Béatitude Daniel Archevêque de Bucarest Patriarche de l’Eglise orthodoxe roumaine C’est avec une grande joie et des sentiments de communion fraternelle que j’ai appris votre élection au Siège patriarcal de l’Eglise orthodoxe de Roumanie, succédant ainsi à notre vénérable frère dans le Christ, Sa Béatitude Teoctist. Au moment où vous commencez votre nouvelle mission, je m’associe tout particulièrement à vous, Béatitude, ainsi qu’au Saint-Synode du Patriarcat roumain, à tout le clergé et aux fidèles, qui vous reçoivent dans la joie, vous qui êtes le nouveau pasteur appelé à conduire l’Eglise orthodoxe roumaine. Je demande à l’Esprit Saint de vous soutenir dans cette lourde charge. Puisse- 870 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale t-il aider l’Eglise orthodoxe roumaine dans son développement, pour qu’elle affronte, avec une vitalité renouvelée, les changements et la réorganisation matérielle et spirituelle nécessaires dans la période que nous vivons, après les difficultés vécues au cours du passé récent où existaient de nombreuses limitations de la liberté et parfois des persécutions manifestes. Que le Seigneur vous accompagne pour que votre Eglise puisse répondre aux attentes du peuple roumain et lui donner toujours davantage l’espérance dont il a besoin pour marcher sur la route de la vie et pour transmettre aux jeunes générations les valeurs morales et spirituelles fondamentales, afin de faire face aux différents courants idéologiques qui aujourd’hui attirent bon nombre de nos contemporains. En cette occasion bénie où je vous rejoins par la pensée, je vous souhaite, Béatitude, un service pastoral fécond, illuminé par la lumière du Christ et fortifié par la puissance de l’Esprit Saint. Comment ne pas rappeler la rencontre solennelle entre mon prédécesseur, de vénérée mémoire, et Sa Béatitude Teoctist et les membres du Saint-Synode à Bucarest, au Palais patriarcal, le 8 mai 1999? Cette première visite d’un Pape dans un pays où l’Eglise orthodoxe est majoritaire ouvre un chemin d’espérance, qu’il nous faut poursuivre dans la perspective de parvenir à la pleine unité. Je fais miennes aujourd’hui les paroles du Pape Jean-Paul II en cette circonstance, « sachez, Béatitude, que les catholiques sont aux côtés de leurs frères orthodoxes, par la prière et par leur disponibilité pour toute collaboration utile. L’unique Evangile attend d’être annoncé par tous ensemble, dans l’amour et dans l’estime réciproque ». L’esprit qui animait ces paroles et l’engagement qu’elles proclamaient demeurent d’actualité pour moi-même et pour l’Eglise catholique, soulignant qu’il est particulièrement nécessaire d’intensifier les liens qui nous unissent, pour le bien de l’Eglise. Les relations entre nous doivent également se renforcer pour répondre aux besoins actuels en Europe et dans le monde, tant sur le plan religieux que sur le plan social. Un témoignage commun des chrétiens est de plus en plus nécessaire pour répondre à notre vocation commune et aux urgences de notre temps. Permettez-moi aussi de vous redire combien j’apprécie l’engagement dont l’Eglise orthodoxe roumaine a toujours su faire preuve au sein de la Commission mixte internationale pour le dialogue théologique, par une participation active et positive de ses délégués. Je suis sûr de votre volonté d’une poursuite et d’une intensification du dialogue entre orthodoxes et catholiques, au cours des nouvelles phases du dialogue où l’on se prépare à aborder des questions cruciales pour nos relations. Avec patience, charité réciproque et espérance, nous devrons aussi résoudre des questions sans doute mineures, mais qui, sur le plan local, font encore Acta Benedicti Pp. XVI 871 obstacle à la communion fraternelle entre catholiques et orthodoxes, car les chrétiens vivent trop souvent les uns à côté des autres, ne recherchant pas toujours les liens quotidiens qui pourraient être particulièrement précieux pour les relations entre catholiques et orthodoxes. Dans cette perspective, tous doivent se souvenir que, la veille de sa passion et de sa mort rédemptrice, Jésus disait à ses disciples: « Je vous donne un commandement nouveau, aimez-vous les uns les autres. Comme je vous ai aimés, aimez-vous les uns les autres » (Jn 13, 34). Le commandement du Seigneur doit sans cesse nous guider tous vers de nouvelles relations, prologue de la pleine unité. Dans ces sentiments de joie sincère et dans la certitude d’un engagement commun au service de l’unité de l’Eglise, je vous adresse mes plus cordiales félicitations et je vous redis mon affection dans le Seigneur Jésus Christ, priant pour vousmême, pour les pasteurs et pour tous les fidèles de l’Eglise orthodoxe de Roumanie. De Castel Gandolfo, le 27 septembre 2007. BENEDICTUS PP. XVI 872 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM VENETIARUM Beatificationis et canonizationis Servi Dei Lucae Passi, Sacerdotis dioecesani Fundatoris Congregationis Sororum Magistrarum a Sancta Dorothea (1789-1866) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Ignem veni mittere in terram et quid volo? Si iam accensus esset! » (Lc 12, 49). His verbis Iesus suum erga humanum genus ardentem amorem ostendit suamque plenam missioni salutis deditionem, quam hereditate Ecclesiae per clarum mandatum Apostolis traditum largitus est: « Euntes in mundum universum praedicate Evangelium omni creaturae » (Mc 16, 15). Hae evangelicae sententiae Servi Dei Lucae Passi longam sacerdotalem apostolicamque vitam recte amplectuntur. Hac sententiola sua « ardere ad accendendum » ducebatur in constanti evangelizationis opere, quod veluti testamentum suis transmisit institutionibus. Lucas, primus ex undecim filiis, Bergomi die 22 mensis Ianuarii anno 1789 est ortus, e familia nobilis generis, quae pietate dilectioneque erga Ecclesiam et Summum Pontificem eminebat. Duobus exactis diebus baptizatus, a suo optimo patre et patruo, Domino Marco Caelio Passi sacerdote, solidam accepit moralem religiosamque educationem, quam deinde in Seminario Bergomensi perfecit. Presbyter die 13 mensis Martii anno 1813 ordinatus, Collegio adscriptus Apostolico die 16 mensis Maii anno 1815, praedicationi omnino se dedit, quam in Italia centrali-septemtrionali perquam frugifere exercuit, praesertim post Apostolicum nominatum Missionarium. Vigorem intulit praeclarae Piae Operae Sanctae Dorotheae pro Christiana puellarum educatione institutioneque et Operae Sancti Raphaelis pro pueris, quas fundabat etiam in regionibus, quo praedicationis causa se conferebat, quarumque cura non solum piis concredebat mulieribus laicis sed etiam religiosis Institutionibus, decisionem sibi sumentibus eas sustinendi praeter propria peculiaria proposita. Deinde vero ut stabilitatem efficacitatemque Piae Operae prae- Congregatio de Causis Sanctorum 873 staret, ab eo primo tempore sine centrali et interdioecesana structura initiatae, fundationem Congregationis Sororum Magistrarum a Sancta Dorothea Venetiarum curavit, ut « anima » esset et pignus ipsius Piae Operae. Plures post apostolicos labores, terrestrem vitam explevit dum Venetiis inter suas adstaret Sorores die 18 mensis Aprilis anno 1866, postremas praebens ardentis fidei et apostolicae caritatis testificationes. Dei Famulus exemplaris exstitit sacerdotalis et apostolicae vitae, theologalibus virtutibus clare eminens. Eius ardens fides peculiarem in modum studio demonstratur praedicationis Divini Verbi per quinquaginta fere annos, nec non contemplativae oralisque orationis spiritu. Altissimus gradus dilectionis Dei singulari recolitur eius sententiola « ardere ad accendendum ». Communio cum Deo fecundam reddidit eius missionem eumque in tempore operibusque est comitata ac serenum fecit etiam inter haud paucas difficultates. Caritas erga proximum incitavit eum non solum ad ferendam aeternam salutem per praedicationem et sacramenta, verum etiam, cum dives et nobilis esset, ad oeconomica auxilia egentibus liberaliter praestandam. Altam sinceramque solidarietatem erga humiles et pauperes homines exhibuit, in aspectu sociali et oeconomico instituta creans et sustinens ad iuvenes ruricolas promovendos. Anno 1836 publici iuris « Progetto Morale ed Economico » fecit. Anno 1838 in loco v. Calcinate Tertiarias instituit Sanctae Dorotheae, « sorores ruricolas » appellatas, ad pauperes erudiendas puellas operibus femininis et ruralibus intentas. Exercitio eminuit virtutum moralium, fortitudinis in ardenti et vehementi indole temperanda, quae eum reddidit obsequentem, subridentem, affabilem et numquam fatigatum, quamvis florida valetudine non frueretur. Claritatem demonstravit, constantiam et aequum animum in instituendis, firmandis et effundendis tam Pia Opera quam variis institutionibus Dorotheis, praesertim Sororum Magistrarum a Sancta Dorothea. Notissima fuit eius paupertas, quae eum a familiaribus opibus seiunctum reddidit et a proprio gentilis nominis gradu. Dilectione ac beneficiis prosecutus est Ecclesiam et Summos Pontifices; anno 1860 impense particeps exstitit aerumnarum quae Beati Pii IX animum afflixerunt. Quapropter non mirandum est cur Famulus Dei, in vita morteque, immo annis mortem sequentibus, apud cardinales, episcopos, sacerdotes et laicos cuiusque ordinis gradusque ac potissimum apud Sorores a Sancta Dorothea Venetiarum, lata gavisus sit sanctitatis fama veluti sanctus sacerdos et ardens missionarius. Hae Sorores, primae heredes eius spiritus eiusque virtutum, statim post mortem consilium ceperunt incepta incohandi intuita possibilis glorificationis. Attamen plures ob causas indolis historicae iuridicae et temporalis, re- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 874 centi tantummodo aetate, anno videlicet 1982, Processus inceptus est canonicus, quem valida inquisitio documentorum praecessit et comitata est; anno 1995 parata est Positio Historica. Perpensis Consultorum Historicorum sententiis die 24 mensis Novembris anno 1998, Congressus habitus est Peculiaris Consultorum Theologorum die 8 mensis Novembris anno 2005, qui exemplarem largiter agnoverunt vitam Lucae Passi latamque eius sanctitatis famam, qua sive vivens, sive in morte et insuper post mortem ad nostros usque dies circumdatur. Unde peculiarem in modum colligitur eum virtutes theologales, cardinales iisque adnexas nec non evangelica consilia heroicum in modum exercuisse. Die 15 mensis Maii huius anni 2007 habita est, positivo cum exitu, Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo Domino Petro Iacobo De Nicolò, Archiepiscopo titulo Martanaënsi. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Lucae Passi, Sacerdotis dioecesani, Fundatoris Congregationis Sororum Magistrarum a Sancta Dorothea, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 875 COLONIENSIS et AQUISGRANENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Aemiliae Schneider (in saec.: Iuliae), Sororis professae Congregationis Filiarum a Cruce (1820-1859) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Mulierem fortem quis inveniet? Longe super gemmas pretium eius » (Prv 31, 10). Confirmata in vocatione controversiis familiaribus conflictata, proprio confessario obtemperans, praehabitis consiliis Archiepiscopi Leodiensis, D.ni Cornelii von Bommel, Serva Dei Iulia Schneider, quae postea appellabitur Soror Aemilia, frugifera in praesens reddit illa vitae verba ex Libro Proverbiorum desumpta. Haec Serva Dei die 6 mensis Septembris anno 1820 nata est in oppido vulgo Haaren, prope urbem Heinsberg, quae post Congressum Vindobonensem effecta est provincia Rhenana Borussica. Pater eius protestantium doctrinam profitebatur, mater vero catholicam fidem. Officium explens portitoris, pater saepe domicilium mutare tenebatur, semper secum ferens familiam. Serva Dei rectam recepit institutionem, vi cuius Leodii uti institutrix apud baronem loci vulgo Favereau de Fraipont operari potuit. Hac quidem periodo maturam reddidit suam religiosam vocationem, Domino se reservans et quamlibet reiciens occasionem matrimonii. Pater tenaciter obstitit eius voluntati ingrediendi Congregationem Filiarum a Cruce, id est Belgicum incipiens Institutum: quapropter coacta est ad eam hac prima occasione relinquendam. Instans tamen vocatio et licentia confessarii perduxerunt eam ad definitivum ingressum in praeoptatam Congregationem die 13 mensis Augusti anno 1845. Primos vitae religiosae annos Leodii transegit, et priusquam perpetua emitteret vota, curam sibi creditam assumpsit educandi pueros regionis Vallobelgicae, ac paulo post exercendi munus magistrae noviciarum. Dusseldorpii moderatrix exstitit novae domus nuper apertae. Hoc exsequens novum officium, vocata est ad reformandam praeexsistentem communitatem Sororum Cellitarum et adnexum valetudinarium mulierum novato ordine disponendum. Quamvis innumeras inter difficultates versaretur, condicionem illius valetudinarii ad meliores gradus evehere potuit, ut consororibus exemplo esset et stimulo. Duodequadraginta aetatis annos nata, videlicet die 21 mensis Martii anno 1859, in Domino obdormivit, diffusam relinquens sanctitatis memoriam. 876 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Strenua fides aluit vitam et operam Servae Dei. Iulia Schneider opus tanti ponderis reliquit ut Dominum per viam consiliorum evangelicorum sequeretur. Selegit parvum Institutum, quod non requirebat dotem, quae tunc necessaria erat ad domum religiosam ingrediendam: Congregationem scilicet, cuius erat infirmis, pauperibus, pueris subvenire. Inducta est tantummodo amore Christi patientis ac maxime apud infimos praesentis. Fortitudo proveniens ex valida spe in Gratia exemplum ipsimet exstitit inde a vitae eius exordiis. Priusquam vota perpetua profiteretur, ob aestimationem ex parte superiorum atque indubias eius humanas et spirituales dotes, munera magni ponderis credita sunt illi. Tenera devotio erga humanitatem et passionem Domini nostri Iesu Christi nec non fiducia plena in Virgine Perdolenti spiritualia fuerunt novi Instituti instrumenta et lineamenta quibus temperabatur vita Servae Dei. Professa a votis temporariis ita fulgido eminuit exemplo, ut committeretur illi cura postulantium, ac deinde, unum et triginta tantummodo annos natae, cura quoque noviciatus. Memor verborum Christi, animas discipularum ad Dominum trahendas curavit, magnam excolens patientiam et bonitatem, addita insuper austeritate propria illius qui testimonium perhibere cupit de vita divina uti dono recepta. Mense Iulio anno 1852 Dusseldorpii nominata est moderatrix novae communitatis, prope valetudinarium mulierum Sanctae Elisabeth. Hic aliae quoque coruscaverunt dotes et virtutes. Valetudinarium in plenum erat renovandum. Vetus sororum communitas in extremis versabatur. Probata eius fides simul et patientia iugiter nectebantur cum prudentiae et peritiae dotibus in regimine exercendo. Etiamsi complures fuerint difficultates, inspectores tamen Status confessionis Lutheranae, qui saepe improbaverant defectus quibus catholica valetudinaria afficiebantur, facere non potuerunt quin agnoscerent valetudinarium Sanctae Elisabeth, per operam Servae Dei, ad meliorem condicionem redactum esse quam ipsum iam « renovatum » valetudinarium urbis. Sollertia eius animas consororum trahendi ad metam, quae est Christus Dominus, fecit ut innovatrix actio Sororis Aemiliae positivum sortiretur exitum non tantum ob studium renovandi valetudinarium, verum etiam ob difficilius opus reformandi communitatem quam diximus Sororum Cellitarum. Heroicus eius animus quoad fidei amorisque actionem mystico orationis igne inflammabatur. Ex constanti colloquio cum Domino vim hauriebat et intellegentiam ad suam missionem exsequendam. Videbatur Dominus secum habere velle illas animas selectas quae inserviebant Ei in pauperibus et infirmis. Sponsus avidus plenae communionis, Verbum nempe Incarnatum, Congregatio de Causis Sanctorum 877 Christus Dominus, suam sponsam, tantum undequadraginta annos aetatis agentem, breves sed acerbos patientem dolores, ad Se vocavit. Ipsa ergo, « omnimode aerumnis vexata », ingredi potuit caelestem thalamum inde a mundi constitutione eidem paratum. Statim populus christianus Dusseldorpiensis, submersus eo proprio sensu qui ex fide devotioneque oritur, sollemnibus honestavit illam funeribus eiusdemque intercessionem statim invocare coepit. Fama sanctitatis Servae Dei annorum decursu non est deleta; secus enim, increbruit uti signum amicae praesentis in caelo, quae omnibus favet ad se iam apud Sponsum recurrentibus. Quapropter Archiepiscopus Coloniensis et Aquisgranensis beatificationis et canonizationis Causam iniit, instruens Processum Ordinarium Informativum inter annos 1926-1931, cuius iuridicam auctoritatem agnovit haec Congregatio decretum edens die 9 mensis Maii anno 1986. Die 29 mensis Maii anno 2001 habita est Sessio Consultorum Historicorum; deinde virtutes Servae Dei examini sunt subiectae. Die 2 mensis Februarii huius anni 2007 actus est Congressus Consultorum Theologorum prosperam huiusmodi ferentium sententiam. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria congregati die 12 praeteriti mensis Iunii, Ponente Causae Exc.mo D.no Paulo Iosepho Cordes, Archiepiscopo titulo Naissitano, edixerunt Servam Dei Sororem Aemiliam in exercendis virtutibus theologalibus, cardinalibus eisque adnexis heroico gradu fastigium attigisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Aemiliae Schneider (in saec.: Iuliae), Sororis professae Congregationis Filiarum a Cruce, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis 878 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale TREVIRENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Rosae Flesch (in saec.: Margaritae), Fundatricis Congregationis Sororum Franciscalium a B.M.V. Angelorum (1826-1906) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Maria Rosa Flesch (in saeculo Margarita) in loco v.d. Schönstatt / Vallendar in Rhenania, die 24 mensis Februarii anno 1826 est orta. In infantia atque adulescentia plures pertulit angustias familiaeque paupertatem ob mortem matris prius, deinde patris. Commodas recusans matrimonii condiciones, navitati pro bono pauperum, parentibus orbatorum et senum relictorum singulari caritate se dicavit. Hac in industria aliae secutae sunt eam sociae voluntariae, et ita initium dedit Congregationi Sororum Franciscalium a Beata Maria Virgine Angelorum in Waldbreitbach. Die 25 mensis Martii anno 1906 pie in Domino obdormivit. Summus Pontifex Benedictus XVI, die 28 mensis Aprilis anno 2006, declaravit Servam Dei heroicum in modum virtutes theologales, cardinales iisque adnexas exercuisse. Postulatio Causae, Servae Dei prospiciens beatificationi, examini huius Congregationis de Causis Sanctorum putatam subiecit miram sanationem dominae Monicae Schneider, quae, primis horis postmeridianis diei 5 mensis Septembris anno 1986, infortunium raedarium subiit, dum suam raedam gubernaret. Mulier, conscientia destituta, magnam patiens fracturam capitis caeli ad dexteram parietis sedem, in valetudinarium loci v. d. Wadern est translata, ubi medici grave edixerunt trauma capitis encephalicum apertum. Post intubationem, aegrota helicoptero vecta est in valetudinarium urbis Trevirensis, ad sedem therapiae intensivae, ubi ex sic dicta analysi TAC celebrali confirmata est fractura capitis caeli dextera in parte, continens fragmentum ossis circa 8-10 centimetra longum. Medici arbitrantes mulieris condiciones esse gravissimas, sectioni chirurgicae subiecerunt eam ut fracta auferrent ossis fragmenta. Post operationem in peius ruit condicio dominae Schneider atque infausta edicta est prognosis quoad vitam et quoad valetudinem. Statim ut notum est raedarium infortunium et gravitatis condiciones dominae Monicae Schneider, religiosae diversarum comunitatum Congregationis Sororum Franciscalium a Beata Maria Virgine Angelorum orare tum coniunctim tum privatim coeperunt pro infirmae sanatione, intercessionem Congregatio de Causis Sanctorum 879 invocantes Servae Dei Mariae Rosae Flesch, cuius imago cum reliquia sub eius pulvinum est posita. Contra praevisionem medicorum, noctu inter dies 5 et 6 mensis Septembris illius anni, condiciones infirmae claram ostenderunt inversionem, quae ad completam sanationem est prosecuta. De hoc casu, miro considerato, celebrata est annis 1998-1999 apud Curiam Trevirensem Inquisitio dioecesana, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione per decretum diei 26 mensis Ianuarii anno 2001 est approbata. Consilium Medicorum huius Dicasterii, in sessione die 8 mensis Iunii anno 2006 habita, declaravit sanationem celerem, perfectam, constantem, omnibus residuis omnino demptis, et ex scientiae legibus inexplicabilem fuisse. Die 26 mensis Ianuarii anno 2007 Congressus actus est Peculiaris Consultorum Theologorum atque die 19 sequentis mensis Iunii in Ordinaria Sessione se congregaverunt Patres Cardinales et Episcopi, Causae Ponente Exc.mo Domino Petro Georgio Silvano Nesti, C.P., Archiepiscopo emerito CamerinensiSancti Severini in Piceno. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Mariae Rosae Flesch (in saec.: Margaritae), Fundatricis Congregationis Sororum Franciscalium a Beata Maria Virgine Angelorum, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sanatione dominae Monicae Schneider a « grave trauma cranio-encefalico aperto con frattura della calotta, sofferenza del tronco cerebrale con coma e midriasi bilaterale rigida, secondaria all’edema cerebrale diffuso ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis 880 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale MANILENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Ignatiae a Spiritu Sancto, Fundatricis Congregationis Sororum a Beata Maria Virgine (1663-1748) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Nemo est, qui reliquerit domum aut fratres aut sorores aut matrem aut patrem aut filios aut agros propter me et propter evangelium, qui non accipiat centies tantum nunc in tempore hoc, domos et fratres et sorores et matres et filios et agros cum persecutionibus, et in saeculo futuro vitam aeternam » (Mc 10, 29-30). Haec, quae Divinus Magister promisit, etiam in vita Ignatiae a Spiritu Sancto impleta sunt. Ipsa enim, iis omnibus percalcatis, quae familia ei ad tutam commodamque vitam degendam praestabat, Christo ac proximo totam se tradere maluit. Propterea dives coram Deo et Ecclesia facta est, non modo quia multum in via sanctitatis profecit, verum etiam quia prima Congregatione religiosa, virginibus, tam mixticiis quam indigenis, patenti, Philippinas donavit. Serva Dei in vico Sinensi, qui vulgo Binondo, in extrema urbe Manila posito, mense Februario anni 1663, Iosepho Yuko, viro Sinensi natione, et Maria Hieronyma, quae indigena fuisse videtur, prima genita est. Die autem 4 mensis Martii, eodem anno, cum in templo Sanctorum Regum, in loco Parián, baptismate sancto rite ablueretur, Ignatia, nempe ad honorem Antiocheni martyris, appellata est. Crevit itaque puella in vico Binondo, ubi catholica fide instituta est. Cum autem vicesimum alterum annum ageret, Dei Famula, utpote quae semetipsam divino quodam nutu ad sacram conversationem amplexandam vocatam agnosceret, sibi a parentibus oblatam condicionem matrimonii recusavit. Quae, licet antea dominicanum « Beaterium » a Sancta Catharina Manilae ingredi in animo habuisset, ad ultimum, Patre Paulo Klein, bohemo e Societate Iesu, auctore, statuit novum opus incipere, quod primo « Beaterium Societatis » nuncupatum est. Deinde vero, anno 1684, cum interea coepisset orationi et expiationi vacantem vitam agere atque Manilensibus Patribus e Societate Iesu servire, in parva domo, quae apud eorum templum erat, sedem ac domicilium constituit; ibique consutis victum quaerebat. Mox autem, elapso annuo spatio, sodales aliae, quas auctoritas eius allexerat, affluxerunt. Sicque novae sodalitatis initium factum est, quae quidem, Iesuitarum moderamini in spiritualibus subiecta, dedita erat orando, adulescen- Congregatio de Causis Sanctorum 881 tulis puellisque instituendis, christianae doctrinae tradendae sacrisque exercitationibus Ignatiano more suscipiendis, scilicet religiosis viris e Societate Iesu quam proxime adiuvantibus. Floruit huiusce sodalitatis vivendi ratio fraterna sinceraque consuetudine, austeritate, expiationis studio, paupertate summaque diligentia, quae in apostolatu vel in operibus misericordiae adhibebatur. Attento autem novae fundationis incremento, Serva Dei constitutionibus conscribendis operam dedit, quas quidem anno 1732 dioecesanae auctoritates, quorum iudicio ipsa iam anno 1726 permiserat, approbarunt. Deinde vero, anno 1906, hoc Opus in Institutum religiosum dioecesani iuris erectum est; anno autem 1948 pontificiam approbationem obtinuit, manente etiam nunc nomine Congregatione Sororum a Beata Virgine Maria. Vitam Ancillae Dei quotidianam continenter intima Deo unio collustravit, Cuius voluntas suprema ei lex erat. Divinae Providentiae plane confisa, ipsa arduum iter suscepit, eaque secura, quamvis instructa conversatione careret. Fidem aluit non modo oratione ac pietate, qua ipsa Sanctissimam Eucharistiam Beatamque Mariam Virginem prosequebatur, verum etiam operibus, quae eadem castigationis expiationisque causa suscipiebat. Porro talis femina propter Deum, Cui uni ipsa deservire cupiebat, coniugium vitaeque commoda recusavit. Postremo vita eius in amando Deum Eique famulando innixa est, spe futurorum bonorum ostendente quo ipsa tenderet. Proximum suum dilexit, quippe quae sua bona cum pauperibus communicaret summaque ope ad apostolica studia pro animarum salute contenderet. Eadem in variis casibus adversis « vere fortis mulier » exstitit: nam difficultates omnes, in quas ipsa inde a primordiis usque ad exitum suae fundationis incurrerat, prudenti ac toleranti animo adiit. Summo studio paupertatis incensa, reapse, utpote quae tenui industriaque vivendi ratione frueretur, exemplo sociabus fuit. Denique humilitate, oboedientia, huius saeculi vanitatum contemptione eminuit. Anno autem 1737, cum « Beaterium » regendum abdicasset, tamquam humilis Soror novellae Antistitae potestati se subiecit. Pie requievit die 10 mensis Septembris anno 1748. De hac re in eius Congregatione traditur mors eam genibus nixam oppressisse, scilicet post participatum caeleste convivium, in Manilensi templo Sancto Ignatio dicato, in quo eadem sepulta est. Cum igitur Dei Ancilla sanctimoniae fama floreret, Causae beatificationis et canonizationis inchoandae conatus plures, maxime vero vicesimo christiano vertente saeculo, capti sunt. Anno autem 1987 Archiepiscopus Manilensis Inquisitionem dioecesanam peragere valuit, cuius vis agnita est ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 20 mensis Decembris anno Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 882 1991 latum. Inde Consultores in re historica periti sederunt die 16 mensis Ianuarii anno 2001. Positione autem perfecta, deventum est ad disceptationem Ancillae Dei virtutum. Die vero 23 mensis Februarii anno 2007, favente cum exitu, Theologi Consultores in Peculiarem convenere Congressum. Purpurati Patres et Antistites, in Sessione Ordinaria, quae die 19 mensis Iunii eodem anno gesta est, audita relatione Exc.mi D.ni Petri Iacobi De Nicolò, Archiepiscopi tit. Martanaënsis, Causae Ponentis, agnoverunt Ignatiam a Spirito Sanctu theologales, cardinales iisque adnexas virtutes, heroicum quidem in modum, exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifı̀ci Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Ignatiae a Spiritu Sancto, Fundatricis Congregationis Sororum a Beata Maria Virgine, in casu et ad effectum de quo agitur. Mandavit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 883 CARTHAGINENSIS IN COLUMBIA Canonizationis Beatae Mariae Bernardae Bütler (in saec.: Verenae), Fundatricis Congregationis Sororum Missionariarum Franciscalium a Maria Auxiliatrice (1848-1924) DECRETUM SUPER MIRACULO Beata Maria Bernarda Bütler (dum saeculo viveret, Verena) in loco Auw, qui in Argoviensi pago Helvetiorum, die 28 mensis Maii anno 1848 nata est. Cum se adiunxisset Monialibus a Maria Auxiliatrice, apud locum Altstätten degentibus, quae Regulam Tertii Ordinis Sancti Francisci Statutaque ab Urbano VIII anno 1625 approbata servabant, earum antistita multos annos facta est. Vocante autem Episcopo Portus Veteris, sororibusque quibusdam comitantibus, in Aequatoriam evangelizandi causa migravit. Ibi vero Congregationem Sororum Missionariarum Franciscalium a Maria Auxiliatrice fundavit, quam ipsa summa prudentia et sedulitate direxit. Ut autem vexationem, quae eo tempore adversus Ecclesiam saeviebat, effugeret, anno 1895 Carthagine in Columbia se collocavit, ibique die 19 mensis Maii anno 1924 sancte requievit. Lectissimam virginem hanc Ioannes Paulus II, Summus Pontifex, Beatorum caelitum honoribus insignivit die 29 mensis Octobris anno 1995. Eius vero canonizationi prospiciens, Postulatio Causae sanationem quandam, quae eadem deprecante a Deo patrata ferebatur, huic Congregationi subiecit expendendam. Quae res pertinet ad D.nam Myrnam Jazime Correa, medicinae peritam mulierem, cui quidem, cum in quoddam valetudinarium Carthaginense in Columbia die 26 mensis Iunii anno 2002 deducta esset, diagnosis facta est de liquore, in regione bronchopulmonea permanante, in utramque laterum membranam infuso. Sequentibus autem diebus mulier gravius aegrotavit. Hinc consilio peritorum medicorum diagnosis prolata est de « pneumonia atypica eaque propter liquorem in utramque laterum membranam infusum ingravescente ». Tum vero aegrotae, quae interea in sedem curationis valentissimae translata erat, latus utrumque, nempe ad membranarum liquorem siccandum, excisum est; sed, cum eiusmodi curatio invalida evasisset, altera radiographica laterum imagine die 3 mensis Iulii anno 2002 facta, confirmatum est agi de liquore, in regione bronchopulmonea permanante, in utramque laterum membranam infuso. Interea, morbo in universum ingravescente, prognosis tam quoad vitam quam quoad valetudinem severa erat, adeo ut die 5 mensis Iulii familiares Myrnae funeri iam prospicerent. Rebus sic stantibus, parentes aegrotae, Sorores Missionariae Francis- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 884 cales a Maria Auxiliatrice, curio, necnon ministrae quae curam eius habebant, statuerunt ad opem divinam confugere per intercessionem Beatae Mariae Bernardae Bütler, cuius reliquiae corpori aegrotantis applicatae sunt. Postridie vero, die videlicet 6 mensis Iulii mulier plane morbo levata est, quippe in utraque regione pulmonea absente membranarum liquore. Die 13 eiusdem mensis Myrna e nosocomio sana dimissa est, optima exinde valetudine usa. Quo de casu, pro miro habito, in Curia Carthaginensi in Columbia anno 2003 Inquisitio dioecesana instructa est, cuius iuridicam vim Congregatio haec confirmavit per decretum die 15 mensis Octobris anno 2004 latum. Consilium autem Medicorum, cum sederet die 23 mensis Martii anno 2006, agnovit huiusmodi sanationem celerem, perfectam, stabilem eamque, quippe cum pulmones nullum exinde damnum perpessi essent, singularem fuisse, eandem vero « quoad modum » ex arte medica explicari minime posse. Postmodum die 1 mensis Decembris eodem anno Theologi Consultores in Peculiarem convenere Congressum; die autem 17 mensis Aprilis vertentis anni 2007 Ordinaria Sessio Cardinalium Patrum Episcoporumque, Exc.mo D.no Ottorino Petro Alberti, Archiepiscopo emerito Calaritano, Causae Ponente, gesta est. Et in utroque Coetu sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affı̀rmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beatae Mariae Bernardae Bütler, Fundatricis Congregationis Sororum Missionariarum Franciscalium a Maria Auxiliatrice, videlicet de celeri, perfecta ac stabili sanatione dominae Myrnae Jazime Correa a « polmonite atipica bilaterale complicata da versamento pleurico ed insufficienza respiratoria a tipo sindrome da distress respiratorio ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 885 NEAPOLITANA Canonizationis Beati Caietani Errico, Sacerdotis professi et Fundatoris Congregationis Missionariorum a SS. Cordibus Iesu et Mariae (1791-1860) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Caietanus Errico natus est Secundiliani, in Archidioecesi Neapolitana, die 19 mensis Octobris anno 1791. Presbyteratu auctus, sedulam dedit operam praedicationis muneri, doctrinae christianae institutioni, ministerio confessiones audiendi, necnon oeconomico ac spirituali egenorum aegrotorumque auxilio. Pro populo evangelizando Congregationem Missionariorum a SS. Cordibus Iesu et Mariae fundavit. Pie ut vixit, perinde die 29 mensis Octobris anno 1860 in Domino requievit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 14 mensis Aprilis anno 2002 eum in numerum Beatorum rettulit. Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum nuper assertum subiecit mirum eventum, qui Secundiliani anno 2003 occurrit. Casus ad Annam Russo respicit, viginti et sex annorum, infirmorum ministram et mulierem Maximi Acunzo, qui peculiari devotione Beatum Caietanum prosequitur. Triennio post matrimonium, licet uterque coniunx filios exoptaret, nulla adhuc evenerat praegnatio et, investigationibus clinicis expletis, domina Anna dicta est sterilis, cum duobus ex physicis impedimentis, scilicet perpetua absentia ovulationis et vitio congenito in utero ob unicum eius alvum et unum collum (seu uterum unicornemunicollem) cum tuba dextera pervia, laboraret. De sterilitate ergo primaria agebatur, omnibus pharmacorum et chirurgiae ope instructis curis obsistenti, quae temporibus diversis peractae sunt. His in adiunctis dominus Maximus sepulcrum Beati Caietani orationis causa saepe adiit, ab eo magna cum fiducia, ut apud Deum pro fausto exitu tanti infelicis casus intercederet, exposcens. Eius precibus et mulier aliique familiares accesserunt Quorum omnium desiderium vero exauditum est: praeter diagnosim sterilitatis primariae, domina Anna praegnans evasit et, tempore vicesimae sextae hebdomadis regularis gestationis, die 13 mensis Ianuarii anno 2004, post caesaream operationem infantem omnino sanum peperit. De hoc extemplo miro aestimato casu annis 2004-2005 apud Curiam Archidioecesis Neapolitanae Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica decreto diei 20 mensis Ianuarii anno 2006 a Congregatione Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 886 de Causis Sanctorum probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in sessione diei 5 insequentis mensis Octobris praegnationem spontaneam eiusque physiologicum incrementum inexplicabiles secundum scientiam medicam fuisse affirmavit. Die 19 mensis Decembris eiusdem anni Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 5 mensis Iunii huius anni 2007 Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo Domino Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifı́ci Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Caietani Errico, Sacerdotis professi et Fundatoris Congregationis Missionariorum a SS. Cordibus Iesu et Mariae, videlicet de spontanea sanatione dominae Annae Russo a « sterilità primaria da anavulazione cronica, resistente alla terapia medica e chirurgica, in paziente con utero unicorne-unicolle rudimentale, esitata in gravidanza insorta spontaneamente e proseguita con evoluzione fisiologica con parto pretermine alla 36a settimana, senza alcun trattamento ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 887 CARACENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Candelariae a Sancto Ioseph (in saec.: Susannae Paz Castillo Ramı́rez), Fundatricis Congregationis Sororum Carmelitarum Tertii Ordinis Regularis in Venetiola (1863-1940) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Candelaria a Sancto Ioseph (in saeculo: Susanna Paz Castillo Ramı́rez) in Altagracia de Orituco, tunc in Archidioecesi Caracensi, in Venetiola, nunc in Dioecesi Vallispaschalensi, die 11 mensis Augusti anno 1863 est orta. Deo se consecravit apud Institutum Sororum Pauperum et Aegrotorum. Carmelitanam deinde secuta est spiritualitatem atque Congregationem condidit Sororum Carmelitarum Tertii Ordinis Regularis in Venetiola, quam cum deditione et prudentia est moderata. Sanctitatis fama circumdata, obiit die 31 mensis Ianuarii anno 1940. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 19 mensis Aprilis anno 2004 declaravit Servam Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas heroicum in modum exercuisse. Postulatio Causae, Servae Dei prospiciens beatificationi, examini huius Congregationis de Causis Sanctorum coniectam miram subiecit sanationem puellulae Milagros del Valle Candelaria Bermúdez eius ipso in ortu. Mater eius, domina videlicet Raphaela Meza de Bermúdez, sua in quinta graviditate, in fine mensis Ianuarii anno 1995 inita, hypertensione arteriarum pati coepit, quae curis medicis obsistebat. Prima in valetudinarium exceptio accidit mense Iulio eiusdem anni per anaemiam, urinalem infectionem et levem prae-eclampsiam, quae sequenti mense in deterius ruit ita ut aegrota die 31 mensis Augusti iterum in valetudinarium exciperetur, quia diffusa comparuerunt oedemata et gravis cephalaea. Medicae curationes in irritum sunt redactae. Echographia die 5 mensis Septembris facta ostendit palpitationem cordis fetus. Sequenti die alia echographia fetus absentiam motuum, palpitationis cordis atque motuum spirandi revelavit. Huiusmodi factis perpensis, diagnosis haud dubie edita est mortis intrauterinae fetus, quam ob rem decretum est ut ad inductionem partus procederetur. Eodem tempore ipsa domina Raphaela, quidam eius familiares atque Sorores Carmelitae Tertii Ordinis Regularis invocare coeperunt divinum auxilium intercedente Serva Dei Candelaria a Sancto Ioseph. Partus vesperi evenit die 6 mensis Septembris et, praeter omnem medicam praevisionem, viva vitalisque nata est puel- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 888 lula Milagros del Valle Candelaria Bermúdez, sed quibusdam cum pathologiis ex immaturitate exortis, quae postea celeriter sunt detractae. Deinceps detegi potuit puellulam bona gaudere valetudinis condicione ac normali psychica et physica progressione, atque nullum superesse residuum eventus qui ante partum, 29a videlicet hebdomada gestationis, acciderat. De hoc casu, miro statim considerato, incohata est anno 1998 apud Curiam Caracensem Inquisitio dioecesana, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione per decretum diei 25 mensis Februarii anno 2000 est approbata. Consilium Medicorum huius Dicasterii in sessione die 24 mensis Novembris anno 2005 habita agnovit instaurationem vitalium actionum fetus post pharmacologicam inductionem partus praematuri in 29a hebdomada gestationis praevideri non potuisse et, hanc ob rem, eventum resuscitationis fetus ex scientiae legibus inexplicabilem fuisse. Die 31 mensis Maii anni 2006 Congressus habitus est Peculiaris Consultorum Theologorum et die 6 mensis Martii huius anni 2007 Ordinaria Sessio facta est Patrum Cardinalium et Episcoporum, Causae Ponente Exc.mo Domino Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Candelariae a Sancto Ioseph (in saec.: Susannae Paz Castillo Ramı́rez), Fundatricis Congregationis Sororum Carmelitarum Tertii Ordinis Regularis in Venetiola, videlicet de eventu resuscitationis a « morte endouterina del feto (a 29 settimane di gestazione) ecograficamente accertata con esame prolungato per 30 minuti e con idonea strumentazione, evidenziando l’assenza dei movimenti fetali e del battito cardiaco fetale, in paziente affetta da ipertensione cronica e sovrapposta grave gestosi ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 889 VINDOBONENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Hildegardis Burjan, Matrisfamilias, Fundatricis Societatis Sororum a Caritate Sociali (1883-1933) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Optata quippe salus expectanda praecipue est ex magna effusione caritatis: christianae caritatis intelligimus, quae totius Evangelii compendiaria lex est, quaeque semetipsam pro aliorum commodis semper devovere parata, contra saeculi insolentiam atque immoderatum amorem sui certissima est nomini antidotus... ».1 Summus Pontifex Leo XIII catholicos stimulavit ut caritatis virtutem ad socialem operam, Christi lumine collustratam, adducerent. Inter christifideles qui hanc adhortationem acceperunt recensere liceat Servam Dei Hildegardam Burjan, quae complura caritatis et rei politicae incepta promovit in utilitatem operariorum, iuvenum mulierum in discrimine versantium et pauperum. Ad operam suam et solidandam et continuandam femininum condidit Institutum appellatum « Societas Sororum a Caritate Sociali ». Haec Dei Serva, quae nomen Hildegardis Leae Freund a parentibus accepit, Gorlitii in Silesia Borussica ortum habuit die 30 mensis Ianuarii anno 1883 e familia terrenis opibus praedita et hebraeo genere oriunda. Berolini lyceum femininum frequentavit, deinde in Helvetia studia perrexit. Maturitatis diplomate honestata, nomen dedit Studiorum Universitati, prius Turici, postea Berolini. Anno 1907 viro cuidam, studenti Hungaro ex stirpe hebraea, nomine Alexandro Burjan nupsit. Serva Dei gravi morbo renali affecta, in valetudinarium Berolinense, a Sororibus Borromaeis administratum, est excepta. Sanatione quasi ex coniecto miraculo obtenta, ad catholicam fidem se convertit et die 26 mensis Aprilis anno 1909 baptismatis sacramento est insignita. Vindobonam translata, gravidata est; tunc inducta est ad graviditatem interrumpendam, cui rei vehementer obstitit, promptam se declarans ad mortem subeundam potius quam ad vitam quam in utero gestabat adimendam. Ita enim die 27 mensis Augusti anno 1910 filia nata est, quae baptismali lavacro est abluta, nomine indito Elisabeth. Aliquot ante diebus maritus eius baptismum quoque receperat. Serva Dei, dum propria uxoris et matris munera exsequebatur, in opera rei socialis et caritatis magis magisque incumbere coepit. Anno 1912 Associationem condidit christianarum mulierum operantium apud domicilia, 1 Leo XIII, Litt. Enc. Rerum Novarum: Acta Leonis XIII, 11, 1892, 143. 890 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale cuius exstitit praeses. Deinde Societatem iuvandis mulieribus et puellis opere carentibus fundavit; varia quoque promovit solidarietatis incepta pro pauperibus. Ad hanc operam roborandam, die 4 mensis Octobris anno 1919, approbantibus et cooperantibus auctoritatibus ecclesiasticis, fundamenta iecit Societatis Vitae Apostolicae Sororum, cui nomen « Caritas Socialis », cuius moderatrix ex voluntate Archiepiscopi Vindobonensis est nominata. Sequenti anno electa est sodalis Consilii « rei publicae constituendae ». Re politica usa est uti instrumento ad proximum iuvandum. Interea Opus eius diffundebatur per creationem domuum filialium, immo extra Austriae confines. Censuras pati coacta est et incommoda, quae fortitudine nisa et Domino auxilio confisa oppetere scivit. Per opera socialis generis et caritatis perque modum vivendi ostendit fidelitatis suae exemplum erga Evangelium, multos incitans ad auxilium pauperibus praestandum. Singulae eius actiones profluebant ex arta communione cum Deo, quem omnimoda diligebat deditione. Absque timore de fide testimonium perhibuit, quae viam ostendebat ei. Normis stetit Magisterii, cuius doctrinam propagandam curavit. Ecclesiae iura, vitam, matrimonium christianum, scholam catholicam alacriter defendit. Materna sollicitudine subveniebat pueris, senibus, pauperibus et omnibus qui peculiaribus curis et auxiliis indigebant. Omnibus in adiunctis prudens exstitit et, priusquam decisiones magni ponderis caperet, consilia a personis expertis quaerere consueverat. Vitam impendit pro iustitia sociali fovenda nec non pro iuribus mulierum tuendis. Prae difficultatibus fortiter se gessit, ac aequum animum servavit ad innumeras obeundas aegrotationes quibus a iuvenili aetate vexabatur. Indolem suam potius vehementem subegit et sobriam se praebuit in cibo, potu et vestimentis. A terrenis opibus et honoribus seiunctam se ostendit, et in proprio vitae statu mirum in modum castitatem excoluit. Ex oratione hausit fortitudinem ad complura opera exsequenda. Spiritualem aluit vitam per ipsa apostolatus opera, per lectionem et meditationem Sacrarum Scripturarum, per devotionem quam coluit erga Eucharistiam, Sanctissimam Trinitatem, Sacrum Cor Iesu eiusque Passionem et Beatissimam Virginem Mariam. Anno 1933 valetudinis condicio illius in deterius vertit, ita ut exstirpationem unius ex renibus subire cogeretur. Ne in hac quidem occasione animo est demissa, spe suffulta aeternam beatitudinem assequendi. Vindobonae die 11 mensis Iunii anno 1933, ipso die Sollemnitatis Sanctissimae Trinitatis, animam Domino reddidit, et voluit ut super tumulum haec scriberentur verba: « In Te, Domine, speravi, non confundar in aeternum! ». Percrebrescente sanctitatis fama, Archiepiscopus Vindobonensis Causam iniit beatificationis et canonizationis, instruens Processum Ordinarium annis 1963-1969. Deinde instructus est Processus Cognitionalis annis 1982-1983. Congregatio de Causis Sanctorum 891 Iuridicam horum Processuum auctoritatem agnovit Congregatio de Causis Sanctorum, decretum vulgans die 24 mensis Maii anno 1985. Exarata Positione, disceptatio facta est, prout de more, de virtutibus gradu heroico a Dei Serva exercitis. Prospero quidem cum exitu, habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum die 24 mensis Martii anno 2006. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 6 mensis Martii anno 2007 congregati, audita relatione Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Lini Fumagalli, Episcopi Sabinensis-Mandelensis, edixerunt Servam Dei Hildegardam Burjan in virtutibus theologalibus, cardinalibus eisque adnexis heroico gradu exercendis earum fastigium attigisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Hildegardis Burjan, Matrisfamilias, Fundatricis Societatis Sororum a Caritate Sociali, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis ROMANA seu VIEDMENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Zephyrini Namuncurá, Christifidelis laici Alumni Societatis Sancti Francisci Salesii (1886-1905) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Zephyrinus Namuncurá in vico Chimpay prope Choéle-Choel in Patagonia, Argentinae regione, die 26 mensis Augusti anno 892 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 1886 natus est ex Emmanuele Namuncurá, e nativorum indorum Aracaunensium stirpe oriundo, et Rosaria Burgos. Baptismum recepit anno 1888. Apud scholam quam presbyteri Societatis Sancti Francisci Salesii regebant, viam sanctitatis cito concurrit et, dum alumnus erat Collegii Salesianorum Bonaerensis, primam recepit Communionem et post annum Confı̈rmationem. Cum infirma valetudine afficeretur, translatus est in Collegium Salesianorum Viedmense. Anno 1904, in Italiam ductus est, ut studia prosequeretur. Benignitate animi, modestia morum, simplicitate cordis et fervore religionis emicuit. Phthisi pulmonum consumptus, Romae die 11 mensis Maii anno 1905 pie in Domino quievit. Summus Pontifex Paulus VI, die 22 mensis Iunii anno 1972, Servum Dei virtutes theologales, cardinales et his adnexas heroico gradu coluisse decrevit. Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum nuper assertam subiecit miram sanationem dominae Valeriae Reginae Herrera, quae apud nosocomium Cordubae in Argentina die 16 mensis Novembris anno 1999 clinicam perscrutationem cum perceptione segminis endometrii subiit, quae carcinoma cutis organum ipsum integentis, tumorem scilicet maxime malignum, saevum ac perniciter mortalem, exhibuit. Recognita etiam sunt in vulva vulnera quattuor, quae tantundem mutationibus tumoris respondebant. Gravitate infı̈rmitatis percepta, domina Valeria una cum familiaribus suis ad divinum auxilium per intercessionem Servi Dei Zephyrini Namuncurá confugere incepit et, antequam vero omnibus curis pro tumore confligendo committeretur, aegrota novis clinicis investigationibus subiecta est, quae recessum vulnerum nodularium vulvae et sanguinis praestantiae recuperationis signa ostenderunt. Cum tanta repentina, spontanea et completa sanatio tumoris utpote mirus eventus haberetur, anno 2005 apud Curiam Archidioecesis Cordubensis in Argentina Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 5 mensis Maii anno 2006 probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in sessione diei 11 mensis Decembris eiusdem anni sanationem improvisam, completam, duraturam, cum restitutione ad integrum et inexplicabilem secundum scientiam medicam fuisse affirmavit. Die 20 mensis Februarii huius anni 2007 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 15 insequentis mensis Maii Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo Domino Andrea Maria Erba, Episcopo emerito Veliterno-Signino. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affı̂rmativum prolatum est. Congregatio de Causis Sanctorum 893 Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servi Dei Zephyrini Namuncurá, Christifidelis laici, Alumni Societatis Sancti Francisci Salesii, videlicet de improvisa, completa ac duratura sanatione dominae Valeriae Reginae Herrera a « coriocarcinoma associato a metastasi, tumore maligno del trofoblasto ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis VITERBIENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Marci Antonii Barbarigo Cardinalis S.R.E. Episcopi Faliscodunensis et Cornetani, Fundatoris Institutorum Magistrarum Piarum et Sororum Divini Amoris (1640-1706) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Episcopatus perfectionis status est, quapropter egomet, magis quam ceteri fideles meae dioecesis, pro viribus imitari teneor sanctitatem et perfectionem Iesu Christi, veri exempli Episcoporum, et Dei praesentiae assuescere ». Cardinalis Marcus Antonius Barbarigo in « Regula vivendi », intuitu episcopalis ordinationis scripta, bisce verbis significare voluit propositum suum ad sanctitatis perfectionem tendendi. Sese insuper committebat Dei dilectioni haec asserens: « Decerno me tantummodo in ulnas divinae Providentiae commendare, quo citius et ad amussim omnia exsequar quae numquam novisse potero et credere esse Dei voluntatem, ad rem omnia deducens quae ipse Dominus mihi inspiraverit. Episcopus mentem convertere debet in Iesum 894 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Christum, Pastorem et infatigabilem praeconem, qui in mundum venit ut vita doctrinaque exemplum Episcopis daret et omnibus Caeli semitas ostenderet ». Hic dignissimus Ecclesiae Pastor die 6 mensis Martii anno 1640 Venetiis ortum habuit a parentibus Augustino et Clara Barbarigo, nobili Venetiarum familia. Secundogenitus ex octo liberis et primus masculus, a familia didicit moralis religiosaeque institutionis rudimenta. Assidue frequentavit Scholam Doctrinae Christianae. Quinque et viginti aetatis annos explens, partes habuit sessionum Supremi Reipublicae Consilii, dum simul altioribus incumbebat studiis eloquentiae et iuris, quodam moderante Senatore. Christi figura penitus allectus, otii tempore indigentibus inserviebat apud pauperiores regiones suae urbis, atque libenter orationi, paenitentiae et austerae vitae se dabat, consilia evangelica excolere cupiens. Ita maturam reddidit sacerdotalem vocationem. Occursus decretorius exstitit cum Sancto Gregorio Barbarigo, Cardinali et Episcopo Patavino, qui magister eius et pater fuit, quocum sociam navavit operam, postquam Venetiis sacerdotalem recepit ordinationem. Exordia ministerii pastoralis Servus Dei Venetiis exercuit in regione Sancti Nicolai a Mendiculis, ubi ob operosam caritatem iam notus erat. Iis in ipsis regionibus intellexit quanti ponderis esset parentes adiuvare ad educationem filiorum et quantum necessarium esset ferventius studium catechesim praesertim puellis et mulieribus tradendi. Eodem tempore vehementiorem suam caritatem effecit erga pauperes, ac peculiarem in modum erga iuvenes. De rogatu Sancti Gregorii Barbarigo, anno 1670 Servus Dei Patavium se contulit, ubi pastoralia et iuridico-administrativa studia perfecit. Apud Studiorum Universitatem Patavinam doctoris titulo « in utroque iure » est honestatus; deinde nominatus est canonicus Ecclesiae Cathedralis, intensam explicans actionem pastoralem in ambitu catechesis et evangelizationis. Ne Patavii quidem sollicitudo eius de pauperibus deminuit. Anno 1678 nominatus est Archiepiscopus Corcyrensis, ubi Seminarium condidit, catechesim promovit, et, quatenus ad caritatis virtutem attinet, inter pauperiores homines sedulam curam exhibuit. Contulit ad ampliorem formam redigendum valetudinarium, quod expertis ditavit medicis, quorum sumptus ipsemet persolvit; subvenit carcere detentis, infirmis et moribundis. Iura tueri et libertatem Ecclesiae minime timuit coram Venetiarum Republica. Ob quandam contentionem contra Delegatum Reipublicae Venetiarum, anno 1685 acerbum patiens dolorem Ionias Insulas relinquere debuit, Romam proficiscens. Apostolica fortitudine tribulationem oppetivit, et divino auxilio confisus spem nutrivit ut a Romano Pontı́fice coram admitteretur. Congregatio de Causis Sanctorum 895 Beatus Innocentius XI post unius anni spatium excepit eum, et in Consistorio habito die 2 mensis Septembris anno 1686 Cardinalem constituit eum, titulo addito Sanctae Susannae. Anno 1687 renuntiavit eum Episcopum Ecclesiarum Faliscodunensis et Cornetanae, in praesens Tarquiniensis. His in duabus dioecesibus Cardinalis fervens pastor se gessit, plenam promovens renovationem ecclesialem iuxta placita Concilii Tridentini. Dioecesanam vitam innovavit per sollers opus evangelizationis humanaeque progressionis. Semper stabilem residentiam fideliter servavit, prout ipsum pastoribus animarum praescribebat Concilium. Ille enim haec scripserat: « O miseranda anima illius Episcopi qui in propria Sede continuo non moratur nec permanet, nec ibidem stabiliter residet, sed appetit et cupit altiorem gradum dignitatis tenere! Heu! quam itaque infortunati erunt quoque eius subditi! ». Sollicite curavit theologicam et pastoralem presbyterorum institutionem, et in Monte Faliscorum condidit amplum Seminarium, quo expertos arcessit theologiae Magistros. Huic magisterio accedebat quoque magisterium humaniorum litterarum. Coaetaneis eius admirationis fuit Seminarium, quo immo ipsi Summi Pontifices ex urbe Roma illuc alumnos miserunt. Ibidem bibliothecam et officinam typographicam institui voluit in qua prelo mandabantur scriptiones, non tantum Latina, verum etiam Graeca et orientalibus linguis confectae. Gregem sibi creditum bene noverat, quandoquidem quotannis omnes vicos Dioecesium invisebat, vitam liturgicam et caritatis opera provehendo. Vitam ecclesialem nova ratione ordinavit, instruens trium Synodorum celebrationem. Quatenus fidei Magister, ipsemet christifideles per praedicationem et scripta pastoralia illuminavit, quae inter recensetur epistula de matrimonio anno 1705 exarata. Ad meliorem formam redegit infirmorum servitium in valetudinariis et Montis Faliscorum et Cornetano, ubi propriis sumptibus fundamenta iecit valetudinarii mulieribus destinati. Et ad pauperibus subveniendum aperuit mensam frumentariam et domum pigneraticiam. Antesignanus exstitit quoad mulierum educationem. Anno 1692 pro puellis et iuvenibus mulieribus instituit Scholam Doctrinae Christianae. Primam habuit cooperatricem Sanctam Rosam Venerini; postea simul cum Sancta Lucia Filippini Institutum condidit Magistrarum Piarum. Scholae fastigium sollicitudinis Servi Dei erga mulieres constituerunt. Primae illae scholae, ope apostolatus Sanctae Luciae Filippini, usque ad urbem Romam et per totum terrarum orbem sunt propagatae. Hasce per scholas Cardinalis Marcus Antonius Barbarigo verae et propriae conversioni sociali prospexit, et nova spatia mulieris participationi patere valuit in Ec- 896 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale clesia, eam inserens in vitam pastoralem eamque constituens educatricem et apostolicam fautricem inter mulieres. Ad christianam educationem progressionemque mulieris, Servus Dei condi voluit, Camarina Comaschi opem ferente, Institutum vitae consecratae, Sorores scilicet Divini Amoris, quibus munus credidit « conferendi ad bonum universale totius Dioecesis et ad rectam totamque christianam vitam familiarum, ad rectam mulierum et praesertim puellarum formationem ». Ad quem finem Sorores tenebantur « crescere in amore erga creatricem et salvificam Dei voluntatem et, amore ductae, ad Divinam exsequendam historiam contendere ». Maxime notandum est quomodo circa Servum Dei germinaverit sanctitas. Ceterum ipsemet absque intermissione progrediebatur Divinum Pastorem imitando christianasque virtutes exercendo. Sua pastorali caritate verticem ostendere potuit perfectionis evangelicae, quae in proprio vultu fulgere consueverat. Conscius factus Episcopatum « statum perfectionis » esse, sequens sibi assumpsit propositum prospiciendi « maximopere perfectioni meiipsius, perfectioni Cleri nec non saluti animarum mihi creditarum » — et addebat — « toto corde et affectu promitto meis viribus non parcere prae qualibet vicissitudine mihi gerenda, nec umquam reicere corporis fatigationes animique perturbationes, etiamsi strenuae sint, si agitur de salute animabus curationi meae commissis ferenda; quinimmo promptum me declarare ad vitam, si opus sit, libenter ac laetanter pro illis tradendam ». Et prosequebatur: « Si Episcopus quieto animo vivere cupit, in omnibus rerum adiunctis non vero creaturarum sed Dei gloriam quaerat. Compertum enim habeo me nihil esse, nihil scire et nihil ex me facere posse, prorsus de meipso diffisum; sed omnem meam firmam spem et veram certamque fiduciam in Deum proicio, et stabili innitor fundamento Iesu Christi Domini nostri, ex cuius gratia, auxilio et favore, in explendo opere et tam arduum formidabileque onus perferendo, exitum omnino felicem mihi ipse ominor ». Aluit igitur immensam fiduciam in auxilio gratiae et in virtute orationis. Huiusmodi scribebat: « Itaque consilium prorsus ineo non assumendi, arripiendi, incipiendi nec opus pergendi seu quodlibet pastorale munus, quin prius ad perefficax recurram orationis instrumentum, veluti solum et opportunum, ut a Deo flagitem divinum eius lumen, gratiam et auxilium; itaque in negotiis magis arduis, ut non tantum pro me verum etiam pro aliis orationes effundantur curabo ». Suum exercens ministerium, saepius testificationes dedit illam fortitudinem possidendi illamque dulcedinem apostolicam, de quibus scripserat: « Apis Congregatio de Causis Sanctorum 897 symbolum est Praelatorum ob mellis dulcedinem et ob aculei acerbitatem. Utramque adhibeant necesse est Episcopi diversis in rerum adiunctis. Etenim, si Episcopus dulcedinem tantum exhibet, ab omnibus subditis despicietur; si solummodo acerbitatem, contemnetur. Altera cum altera componatur oportet ne molestia illis afferatur nec eorum animi irritentur. Interest ut malum bono superetur et in regimine firma servetur dulcedo ». Ille iugiter et in primis iustitiam quaesivit erga Deum, Ecclesiam et proximum: « Consilium suscipio memorandi semper Deum meum Creatorem et coram Ipso constanter manendi per eiusdem adiutorium et favorem, Eum diligens toto corde et meipsum, corpus scilicet, animam, vitam et omnia impendens in Illius famulatum. Episcopi est causae Dei consulere, et pati et laborare pro animabus ipsi a Domino creditis, et hoc quidem totam per eius vitam ». Temperantiam excoluit, castitatem, oboedientiam, et insuper prudentiam in instrumentis magis idoneis ad propriam ceterorumque sanctificationem seligendis. Vixit et obiit in paupertate, quoniam ea quae possidebat in utilitatem operum ecclesialium et in bonum pauperum distribuit, quibus inde a iuvenili aetate inserviit. Quod ad paupertatem attinet, en eius sententia: « Episcopus in Dioecesi sese habeat pauperrimum et pauperes sint uti veri eius domini ». Eo ipso tempore quo mediam missionem pastoralem exsequebatur, morte deprehensus est. Mense elapso quo innumeras paroecias visitaverat, die nempe Pentecostes, quamvis florida valetudine non frueretur, Eucharisticum Sacrificium sollemniter celebravit in Cathedrali templo Montis Faliscorum, ad populum novissimam suam habens homiliam. Sequenti feria IV, die videlicet 26 mensis Maii anno 1706, animam Domino exhalavit, compluribus circumdatus presbyteris. Fama sanctitatis, qua vivens gaudebat, post pium obitum sequentibus perstitit annis. Qua de re Episcopus Montis Faliscorum anno 1927 Causam iniit beatificationis et canonizationis, instruens Processum Ordinarium Informativum. Exarata Positione, sessio Consultorum Historicorum acta est die 30 mensis Maii anno 2006. Postea factum est examen virtutum Servi Dei. Die 16 mensis Februarii huius anni 2007, prospero cum exitu, habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Die 5 sequentis mensis Iunii Purpurati Patres et Episcopi, in Sessione Ordinaria congregati, edixerunt Cardinalem Marcum Antonium Barbarigo theologales, cardinales eisque adnexas virtutes heroico gradu excoluisse. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 898 Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Marci Antonii Barbarigo, Cardinalis Sanctae Romanae Ecclesiae, Episcopi Faliscodunensis et Cornetani, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis VERONENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Leopoldinae Naudet, Fundatricis Congregationis Sororum a Sacra Familia Veronae (1773-1834) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Vivo autem iam non ego, vivit vero in me Christus » (Gal 2, 20). Serva Dei Leopoldina Naudet, fidelis Christi discipula, in unum, dum in Eius conspectu usque vivit Eiusque mandata diligenter persequitur, cum Eo coniungi petivit. Eapropter ad Eius Regnum propagandum novam religiosam sodalitatem condidit, quae puellis ad humana et Christiana praecepta instituendis dedita esset. Haec Serva Dei nobili genere, aulae Magni Ducis Etruriae addicto, orta est Florentiae die 31 mensis Maii anno 1773. Iosephus pater ab Augusta Suessionum, Gallica urbe, oriundus erat; mater autem, quae Susanna Arnth, originem ab Hungara gente ducebat. Qua quidem e vivis sublata, Dei Famula una cum sorore Florentinis Oblatis e Tertio Ordine Sancti Augustini educanda tradita est; postea vero apud Suessionenses Canonicissas Regulares Sancti Congregatio de Causis Sanctorum 899 Augustini studio vacare perrexit. Cum autem pater ipse de vita decessisset, sorores anno 1789 Florentiam reverti habuerunt, Oblatarum Sancti Augustini Collegium iterum ingredientes. Deinde vero, cum ambae intimo Magnae Ducis servitio eiusque liberis instituendis addictae fuissent, in eiusmodi officio permanentes, Leopoldum Archiducem, qui interea Caesaream dignitatem adeptus erat, comitatae, anno 1790 Vindobonae fuerunt. Posthac anno 1792 eaedem Mariam Annam Archiducem, quae Francisci II, novelli Caesaris, soror erat, Pragam comitatae sunt; ibique Ancilla Dei ad apostolicam navitatem et benefica opera se contulit. Cum autem ad sacram conversationem capessendam divino quodam instinctu sese vocari agnosceret, ea, quaecumque Pater Nicolaus Paccanari sibi proponebat, amplexa, una cum sorore ipsaque Archiduce « Dilectas Iesu », quae ad instituendum incumberent, condidit. Hac porro sodalitate cum « Ancillis Cordis Iesu » coniuncta (in hoc enim eius pietatis magister excitaverat), anno 1799 orta est « Societas Dilectarum Iesu ». Hic mos erat mulieribus, novellae eiusmodi religiosae familiae membris, ut, sese Domino tamquam victimas mancipantes, in saeculi abdicatione, in oboedientia, in temporaria denique castitatis professione semet obligarent. Leopoldina autem, paucis diebus postquam in Antistitam electa est, quod antea votum castitatis nuncupaverat, eo in perpetuum se Domino adstrinxit; eaque, dum magno studio in perfectionem contendit, inter ceteras Sorores eminuit. Napoleone autem castra movente, Serva Dei, Padua, quo ipsa una cum sodalibus sedem collocaverat, profecta, in Pontificiam Civitatem demigravit, primum Lauretum, postea Spoletum, postremo vero Romam, quo tandem pervenit anno 1801. Ibique cum regularem vitam ipsa condere potuisset, eadem moderante, Institutum, domibus additiciis in Gallia et in Anglia erectis, propagatum est. Mox vero, ob difficiles et acerbos casus, quos Pater Nicolaus Paccanari passus est, Gallicae « Dilectae », cum a Romanis sodalibus discessissent, duce Sancta Magdalena Sophia Barat, Societatem a Sacratissimo Corde Iesu instituerunt. Serva autem Dei primum anno 1805 Paduae, deinde vero Venetiis degit; postremo, cum Veronam anno 1807 demigrasset, annos aliquot eadem Sanctae Magdalenae a Canossa, eo ipso tempore beneficum opus pro puellis pauperibus molienti, studium praestavit. Post religiosa Instituı́a dimissa, quod quidem Caesareum decretum, anno 1810 latum, sanxerat, Ancilla Dei, quo certior fieret quid agendum esset, Pium Papam VII, eo tempore Savone exsulantem, adivit, qui eam per Apostolicam Benedictionem in incepto confirmavit. Anno autem 1811 eadem Sancto Gaspari Bertoni, tamquam suae conscientiae moderatori, se tradidit, eoque ductante, quam ipsa religiosam sodalitatem instituerat, amplius firmavit. Itaque brevi factum est ut Leopoldina « Servas a Sacra Familia » (pos- 900 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale terius « Sorores a Sacra Familia ») anno 1816 in oppido Cittadella publice conderet. Quod quidem Institutum, Ignatiana pietate notatum, eo praecipue spectabat, ut sodales, aevum a saeculo remotum exigentes, sanctimonia decorarentur, sed etiam ut puellis, tam nobili, quam paupere loco genitis, erudiendis operam daretur. Fortissima femina, dum caelestibus rebus contemplandis deditam vitam ad actionem sapienter accommodat, virtutis suae exemplo ceteris Sororibus praelucens, easdem ad sanctitatem trahebat. Quae, cum sibi conscia esset se ad « laudandum colendumque » Deum Eique « deserviendum » natam esse, mandatis Eius ad unguem servatis, cunctas virtutes studiose, assidue, delectabiliter exercuit. Quaecumque vera divinitus revelata sunt, credidit; Ecclesiae disciplinae prorsus obtemperavit. Misericordia Domini sine intermissione confisa, suas in spiritualibus filias eo impellebat, ut « contra omnium spem sperarent », id vero non suorum meritorum, sed divinae bonitatis intuitu. Suam ipsa pietatem aluit oratione et devotione, qua erga Eucharistiam et Beatissimam Virginem flagravit. Caritate Dei percita, semetipsam totam proximis obtulit. Insuper quosdam, a fide remotos, exemplo ac disciplina ad bonam frugem reduxit eademque in pauperes bene liberalis fuit. Quae fidelis Serva Dei, sive Institutum gubernaret, sive rem cum Sororibus haberet, misericors, prudens, iusta evasit. In multis calamitatibus obeundis fortis fuit, eaque, licet illis temporibus Ecclesia multis excruciaretur angustiis, placidam constantiam servavit. Praeterea eadem summa modestia vestiebatur, quippe quae, ne tum quidem, cum Caesareas aulas frequentavit, umquam effusiore cultu allecta, sobrium et umbratilem victum, cuius ipsa imaginem animo conceperat, usque servasset. Inde ab ineunte aetate cum huius saeculi bona et gloriam calcaret, quidquid ipsa habebat, illud in benefica opera promovenda convertebat. Suae conscientiae moderatoribus et Ecclesiae praepositis paruit; conspicua denique castitate praestavit. Mense autem Octobri anni 1833 eius valetudo gradatim in peius verti coepit, morboque ultra ingravescente, sequenti anno, die vero 17 mensis Augusti, lectissima virgo Sponsum suum Christum assecuta est. Pervagatae famae sanctitatis intuitu, Veronensis Episcopus Causae beatificationis et canonizationis initium fecit per Processum Ordinarium, qui ab anno 1971 ad annum 1973 conditus est. Cuius validitatem Congregatio de Causis Sanctorum ratam duxit per decretum die 7 mensis Ianuarii anno 1994 latum. Positione confecta, more tralaticio disceptatum est num Dei Famula Congregatio de Causis Sanctorum 901 virtutes in gradu heroico exercuerit. Hinc primum Historici Consultores, cum die 5 mensis Novembris anno 1996 convenissent, suam favorabilem aperuere sententiam, deinde vero die 22 mensis Iunii anno 2006 Peculiaris Theologorum Consultorum Congressus felici cum exitu habitus est. Postremo Purpuratorum Patrum et Antistitum Sessio Ordinaria die 20 mensis Martii anno hoc 2007 vertente, gesta est et, audita relatione Exc.mi D.ni Salvatoris Boccaccio, Frusinatensis-Verulani-Ferentini Episcopi, Causae Ponentis, agnovit Leopoldinam Naudet, Dei Famulam, theologales et cardinales iisque adnexas virtutes, heroico quidem in gradu, exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Leopoldinae Naudet, Fundatricis Congregationis Sororum a Sacra Familia Veronae, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis CALARITANA Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Iosephinae Nicoli, Sororis Instituti Filiarum a Caritate (1863-1924) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Iosephina Nicoli in vico Casatisma in provincia Papiensi die 18 mensis Novembris anno 1863 nata est. Institutum Filiarum a Caritate ingressa, magnam apostolatus sui partem in insula Sardinia, prae- 902 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale sertim in Archidioecesibus Calaritana et Turritana, egit pro bono iuvenum, operariorum, pauperum, orphanorum et aegrotorum, varias suscitans operas de sociali et christiano humillimorum omnium profectu summopere sollicita. Plurimis difficultatibus reprehensionibusque obstitit. Die 31 mensis Decembris anno 1924 pie in Domino quievit. Summus Pontifex Benedictus XVI, die 28 mensis Aprilis anno 2006, Servam Dei virtutes theologales, cardinales et his adnexas heroico gradu coluisse decrevit. Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum nuper assertam subiecit miram sanationem iuvenis militis Baptistae Colleoni, qui, mense Septembri anno 1933 ineunte, dolores quosdam semper acriores a tergo animadvertere coepit. Paulo post, conflatio in regione lumbosacrali laeva apparuit et, variis clinicis scrutationibus in valetudinario Bergomensi peractis, diagnosis dicta est « inflammationis musculi psoae cum effluvio puris tubercularis natura ». Post aegrotum in Nosocomio Militari Mediolanensi receptum, visum est primam conflationem a secunda costa usque ad verticem ilei laevum auxisse cum ossi partibus erosione laboratis. Dicta est igitur diagnosis abscessus frigidi ossifluentis praesumptae naturae tubercularis. Curae tantum ad puncturas pro evacuatione puris, ad iniectiones calcii in venas et ad supernutricatum contractae sunt. Prognosis vero infausta dicta erat. Mensibus Novembri Decembrique anni 1933, valetudo iuvenis in gravius ruit. Die 22 mensis Decembris, enim, aegrotus una cum Filiabus a Caritate Nosocomii Militaris curae addictis divinum auxilium per intercessionem Servae Dei Iosephinae Nicoli invocare coepit. Quadriduo post, die scilicet 26 mensis Decembris, aegrotus repentinum habuit profectum condicionum spontaneam ob puris efflationem ex abscessu. Febris ac dolores membrorum recesserunt et, paucis post diebus, fı́stula ipsa usque ad sanationem coivit: insequentia, enim, examina radiorum emissionis ope instructa completam ostenderunt restitutionem ossi verticis ilei erosionis, nec postea pathologiae reincidentia occurrit. De hac mira aestimata sanatione annis 1934-1936 apud Curiam Archidioecesis Mediolanensis Processus Ordinarius celebratus est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 28 mensis Septembris anno 1998 probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in sessione diei 30 mensis Iunii anno 2005 dixit sanationem rapidam, completam, duraturam, sine postumis morbi signis et cum restitutione anatomica cariei ossi verticis ilei laevi, quae fuit inexplicabilis secundum scientiam medicam. Die 13 mensis Iunii anno 2006 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 20 mensis Martii huius anni 2007 Sessio Ordi- Congregatio de Causis Sanctorum 903 naria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo Domino Ottorino Petro Alberti, Archiepiscopo emerito Calaritano. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Iosephinae Nicoli, Sororis Instituti Filiarum a Caritate, videlicet de rapida, completa ac duratura sanatione iuvenis militis Baptistae Colleoni a « tubercolosi del bacino con carie ossea della cresta iliaca sinistra e con formazione di un voluminoso ascesso ossifluente ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis CENOMANENSIS seu MARIANOPOLITANA Beatificationis et canonizationis Servi Dei Hieronymi Le Royer de la Dauversière, Patrisfamilias, Fundatoris Instituti Filiarum S. Ioseph Flexiensis nunc Religiosarum Hospitalariarum S. Ioseph (1597-1659) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Ego autem libentissime impendam et superimpendar ipse pro animabus vestris » (2 Cor 12, 15). Similiter ac Paulus Apostolus, christifidelis laicus Hieronymus Le Royer de la Dauversière flagrans persensit desiderium totam vitam pro animarum salute impendendi. Ipse enim materiale et spirituale praestitit servitium infirmis, et ad hunc finem novam condidit religiosam familiam, Institutum 904 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale scilicet Filiarum Sancti Ioseph Flexiensis. Naviter insuper operatus est ut Evangelicum salutis nuntium magis in dies diffunderet. Hic Christi testis in Gallia, in oppido La Flèche, die 18 mensis Martii anno 1597 e nobili familia ortus est. Studia peregit apud suae urbis collegium sacerdotum Societatis Iesu. Patrem subsecutus est in munere exactoris vectigalium, quod usque ad mortem est exsecutus. Anno 1621 uxorem duxit Ioannam de Baugé, de quorum fideli ac fecundo coniugio quinque nati sunt filii, quos una cum uxore per Christi vias perduxit. Quattuor ex illis sacerdotalem vel religiosam vitam sunt amplexati. Simul cum suis familiaribus, die 2 mensis Februarii anno 1630, sese consecravit Sanctae Familiae Nazarethanae. Ab hoc inde instanti miram ostendit progressionem vitae spiritualis, e gradu vitae christianae iam elato transiens ad Deo et rebus quae sunt Dei sese plane consecrandum. Anno 1632 in munere constitutus est administrandi bona Fratrum Franciscalium Recollectorum, quod officium competentia et iustitiae spiritu est exsecutus. Diversa caritatis opera participavit, quae in ipsius urbe peragebantur. Opem ferente Serva Dei Maria de la Ferre (1589-1652), condidit Congregationem Filiarum Sancti Ioseph anno 1636, quae in praesens appellantur Religiosae Hospitalariae Sancti Ioseph, quarum est peculiarem in modum infirmis pauperibus inservire. Novum Institutum, ab Episcopo approbatum anno 1843, per creationem domuum filialium celeriter in diversas Galliae regiones propagatum est. Servus Dei pro viribus contendit ut in Canada, in territorio scilicet Galliae auctoritatibus obnoxio, exsurgerent et valetudinarium et concivium colonia ad Evangelium indigenis incolis nuntiandum. Una cum eximiis viris illius aetatis initium dedit anno 1640 « Societati dicatae Dominae Nostrae a Marianopoli ad colonias instituendas », ut in territorio Canadensi missionalem foveret apostolatum. Ad illas regiones misit incolas et nummaria subsidia, ubi opus a seipso inceptum propagatum est quamvis inter ingentes difficultates, praecipue ob oppositionem ab aliquibus tribubus loci illatam. Actuosam sociatamque operam navavit cum Serva Dei Ioanna Mance (1606-1673) ad valetudinarium Marianopoli erigendum. Servus Dei exsecutionem suorum familiarium et professionalium munerum sapienter composuit cum Evangelico nuntio. Ita sanctitatis verticem attigit, adimplens Dei voluntatem in omnibus vitae adiunctis, quam christianarum virtutum splendore collustravit. Fide permotus consiliis divinis et magisterio Ecclesiae omnino adhaesit, quamvis inter labores et tribulationes. Amore erga Deum compulsus est ad magnam in Eum fiduciam exhibendam, et ut Ei placeret, perardua apostolica sibi assumpsit incepta. Sedulam curam Congregatio de Causis Sanctorum 905 maxime adhibuit de infirmis et indigentibus, affabilem sincerumque animum omnibus ostendens. Prudens se gessit in auxiliis Sororibus religiosis communitatis a se conditae praestandis, et nullo umquam tempore decisiones sumpsit, quin a suis moderatoribus spiritualibus licentiam obtineret; honestus ac diligens exstitit in explendo munere et in exsequendis negotiis sibi creditis; legitimas auctoritates veneratione est prosecutus. Et res adversas et tribulationes haud communi fortitudine obivit. Diversis paenitentiae actibus sensus mortificavit. Ab opibus et honoribus terrenis seiunctum se praebuit. Castitatem diligentissime exercuit, matrimonii vitam concilians cum periodico continentiae exercitio. Apostolatu et cultu erga Eucharistiam, Beatissimam Virginem Mariam et Sanctum Ioseph spiritualem vitam roboravit, maiorem in dies cum Domino communionem assequens. Aequo animo pertulit morbum quo correptus est anno 1649. In Domino semper confisus est. Anno 1659, quo valetudinis condiciones magis magisque ingravescebant, laetam habuit occasionem salutem dicendi Sororibus sui Instituti, dum iter suscipiebant in Canadam. Ad Patrem tandem, quem iugiter supernaturali spe cupierat, transiit die 6 mensis Novembris eiusdem anni. Quemadmodum eius sanctitatis fama diffundebatur, ita instructa est Causa beatificationis et canonizationis per Processus Ordinarios habitos apud Curias urbium Le Mans et Marianopolis, annis 1934-1936, quorum iuridicam auctoritatem ratam habuit Congregatio de Causis Sanctorum, decretum edens die 18 mensis Octobris anno 1991. Die 28 mensis Septembris anno 1993 acta est sessio Consultorum Historicorum. Deinde peractum est examen virtutum Servi Dei. Prospero cum exitu habitus est die 18 mensis Novembris anno 2005 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 5 mensis Iunii anno 2007 congregati, post auditam relationem Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Francisci Croci, Episcopi titulo Potentini in Piceno, edixerunt Servum Dei Hieronymum Le Royer de la Dauversière gradu heroico theologales, cardinales eisque adnexas virtutes excoluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Hieronymi Le Royer de la Dauversière, Patrisfamilias, Fundatoris Instituti Filiarum S. Ioseph Flexiensis, nunc Religiosarum Hospitalariarum S. Ioseph, in casu et ad effectum de quo agitur. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 906 Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis LEOPOLITANA LATINORUM Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Marthae Mariae Wiecka, Sororis professae Societatis Puellarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul (1874-1904) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Martha Maria Wiecka in oppido Nowy Wiec, in Polonia, ortum habuit die 12 mensis Ianuarii anno 1874. In Societatem Puellarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul ingressa est, ubi in diversis valetudinariis uti infirmorum administra ingenti sacrificii spiritu et fraterna deditione servitium praestitit infirmis. Typho correpta, quo affecta est ob caritatis munus aegroto cuidam exercendum, ad Patrem transiit die 30 mensis Maii anno 1904. Summus Pontifex Ioannes Paulus II die 20 mensis Decembris anno 2004 declaravit Servam Dei theologales, cardinales eisque adnexas virtutes heroico gradu exercuisse. Beatificationis intuitu, Postulatio Causae iudicio Congregationis de Causis Sanctorum coniectam subiecit miram sanationem domini Bronislai Kohn, in Polonia commorantis, qui anno 1996, unum et septuaginta annos natus, perturbationes urinarias pati coepit ob hypertrophiam prostaticam. Quadam elapsa periodo confirmatae valetudinis, anno 1999 ingravescens pathologia detecta est, quam ob causam in tribus periodis acuta prodiit urinaria retentio, ex quibus extrema evenit mense Februario anno 2000. Aegrotus monitus est ut chirurgicam sectionem subiret tamquam solam sanationis viam, quam ille tamen reiecit. Idcirco therapia medica haud idonea exstitit et inefficax, quapropter prognosis reservata « quoad valetudinem » edicta est. Hac versans Congregatio de Causis Sanctorum 907 in condicione, aegrotus sub finem anni 2000, per intercessionem Servae Dei Marthae Mariae Wiecka, divinum invocare coepit auxilium. Sequenti anno vir Bronislaus advertit perturbationes prostaticas elapsas esse, qua de causa medicas intermisit curationes. Mense Octobri eiusdem anni medicus sanationem comprobavit. Subsequentes recognitiones confirmaverunt effectam sanationem « adenomatis prostatici ». De quo casu, qui mirus putatus est, apud Curiam Cracoviensem anno 2003 instructa est Inquisitio dioecesana, cuius iuridicam auctoritatem agnovit haec Congregatio de Causis Sanctorum decretum vulgans die 18 mensis Iunii anno 2004. Consilium Medicorum huius Dicasterii, in sessione diei 18 mensis Maii anno 2006, sanationem celerem, perfectam, constantem et ex scientiae legibus inexplicabilem fuisse declaravit. Die 26 mensis Ianuarii anno 2007 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 5 sequentis mensis Iunii acta est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo D.no Lino Fumagalli, Episcopo SabinensiMandelensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven. Servae Dei Marthae Mariae Wiecka, Sororis professae Societatis Puellarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul, videlicet de celeri, perfecta et constanti sanatione domini Bronislai Kohn ab « ipertrofia prostatica con episodi di ritenzione acuta d’urina ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis 908 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale HYDRUNTINA Canonizationis Beatorum Antonii Primaldi, Christifidelis Laici et Sociorum († 1480) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Sed et si patimini propter iustitiam, beati! Timorem autem eorum ne timueritis et non conturbemini, Dominum autem Christum sanctificate in cordibus vestris, parati semper ad defensionem omni poscenti vos rationem de ea, quae in vobis est spe » (1 Pe 3,14-15). Apostolus Petrus christianos incitat ne timorem vexationum habeant quae in ipsos incurrunt eosque hortatur ut parati sint ad rationem spei in Christum Dominum reddendam. Secundum haec praecepta Beatus Antonius Primaldus eiusque Socii se gesserunt, qui alacriter suam confessi sunt eo usque fidem ut mori mallent quam eam repudiare. Post Constantinopolim a Turcis anno 1453 captam atque Belogradensem urbem in obsidionem missam anno 1456, princeps Imperii Othomanorum, anno 1479, Rhodiensem insulam incassum est conatus occupare. Tunc irruit postremam in Italiae maritimam oram, prope portus Albaniae, quorum possessionem iam ceperat. Die 28 mensis Iulii anno 1480 Turci ad Hydruntinam urbem, ubi Antonius Primaldus eiusque Socii adstabant, se appropinquaverunt cum 140 navibus et circiter 15000 hominum. Urbem, quam tunc fere 6000 hominum incolebant, Aragoniense reliquit praesidium, ob negotia in Tuscia. Obsidione facta, Turci statim deditionem rogaverunt. Qua reiecta, urbs tormentis est vexata atque, die 12 mensis Augusti, in manus cecidit Turcarum, qui diripuerunt eam atque Archiepiscopum Stephanum, canonicos, diversos sacerdotes atque plurimos fideles in cathedrali congregatos necaverunt. Sequenti die, dux Gedik Achmed Pascià, decrevit ut omnes homines qui superstites superfuerunt, circiter octingenti, a quindecim iam annos aetatis et ultra, prope castra Turcarum transferrentur atque ad apostasiam cogerentur. Subitanea fuit et clara responsio quam Antonius Primaldus, humilis sutor vel pannorum tonsor, omnium nomine dedit. Declaravit ille « se ipsos Iesum Christum veluti Dei Filium confessos esse atque miliens velle mori quam Eum repudiare et Turcos fieri ». Achmed Pascià tunc immediatam ordinavit capitis poenam. Capita et corpora eorum obtruncata sunt, quae per unius anni spatium insepulta in loco supplicii iacuerunt, ubi inventa sunt ab exer- Congregatio de Causis Sanctorum 909 citu ad liberandum Hydruntum misso. Mense Maio anno 1481 in proximam ecclesiam « ad fontem Minervae » deposita sunt atque translata mense Septembri in sedem cathedralem. Anno 1490 Alfonsus Aragoniensis plurima corpora in Neapolim transferenda fecit. Ii Christi testes statim martyres sunt putati atque obiectum venerationis a populo sunt facti, qui eos validos tenet apud Deum intercessores. Antiquitus quotannis die 14 mensis Augusti Ecclesia Hydruntina eorum memoriam pie celebrat. Anno 1539 prima fuit pro eorum beatificatione inquisitio, pluries annis sequentibus resumpta, sed tantummodo annis 1755-1756 Processus est celebratus Ordinarius Hydrunti, Episcopo moderante Nicolao Caracciolo, cuius tamen actus a Sacra Congregatione Rituum validi non sunt considerati. Ab anno 1770 ad annum 1771 ab Episcopo Lyciensi Alfonso Sozy Carafa alter est instructus Processus Ordinarius, qui statim Romae examini subiectus est atque, die 14 mensis Decembris anno 1771, decretum prodiit confirmationis cultus a tempore immemorabili martyribus Hydrunti tributi, qui anno 1721 praecipui declarati erant istius urbis et Archidioecesis patroni. Cultus Beatorum peculiariter fervens exstitit anno 1980 occasione quintae centenariae eventus memoriae. Dies festi sollemni modo Hydrunti conclusi sunt coram ipso Summo Pontifice, Ioanne Paulo II, qui die 5 mensis Octobris anno 1980 celebrationi praefuit. Canonizatio horum martyrum continuo exoptatur, sed tantummodo nuper documenta de martyrii facto sunt ordinatim collecta. Historica Commissio ab Archiepiscopo Hydruntino anno 1988 est instituta. Inquisitio dioecesana, annis 1991-1993 celebrata, a Congregatione de Causis Sanctorum per decretum die 27 mensis Maii anno 1994 est recognita. Die 28 mensis Aprilis anno 1998 Congressus habitus est Consultorum Historicorum. Die 16 mensis Iunii anno 2006, positivo cum exitu, Congressus Peculiaris habitus est Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 17 mensis Aprilis anno 2007, audita relatione Ponentis Causae, Exc.mi Domini Salvatoris Boccaccio, Episcopi Frusinatensis-Verulani-Ferentini, agnoverunt Beatos Antonium Primaldum et Socios interemptos esse ob propriam erga Christum fidelitatem. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Beatorum Antonii Primaldi, Christifidelis laici, et Sociorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 910 Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis RAGUSIENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Sanctinae a Iesu Scribano (in saec.: Emmanuelae Ioannae), Religiosae Professae Congregationis a S. Corde (1917-1968) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Deus amor est, et anima, igni eiusmodi admota, ardeat necesse est... Ipsa totam me cum Christo coniungi expetivi, non autem propter delicias unionis, sed ut possem eum glorificare totumque animabus offerre ». Haec, quae Soror Sanctina a Iesu Scribano (in saec.: Emmanuela Ioanna) in suo memoriali libello conscripsit, aperte ostendunt fervidum eius amorem in Dominum, itemque indicant fontem eius caritatis in homines, quos ipsa ad instar Boni Samaritani sollicita benignitate adiit et adiuvit. Ipsa enim cum Christo coniuncta vitam impendit Deum laudando, divino numini parendo, infirmis inserviendo seseque Domino offerendo pro sacerdotibus ad sanctitatem adducendis et pro animarum salute. Haec Serva Dei Ragusae, quae tunc in Archidioecesi Syracusana, die 4 mensis Decembris anno 1917 piis parentibus orta est. Cum autem matre orbata esset, aviae paternae et Horatiae Cascone, amitae magnae, tradita est, quae quidem eam non solum ad christiana praecepta erudiendam curavit, sed etiam sutoriam et plumariam artem docuit. Deinde vero, in paternam domum reversa, aliquot annos infensum novercae animum perferre habuit. Interea, cum coepisset orationi ac religionibus addictiorem vitam agere, in Actionem Catholicam professa, statuit quotidianam divinae mensae consuetudinem habere. Anno autem 1934, consilio sese Deo devovendi in animo Congregatio de Causis Sanctorum 911 voluto, Institutum Sororum a S. Corde, quod condiderat Beata Maria a Corde Iesu Schininà (1844-1910), ingredi postulavit; sed aetatis intuitu a Catharina Di Pasquale, Generali Antistita, anno 1935 probanda accepta est, ut apud ludum parvorum puerorum, quem eaedem religiosae mulieres administrabant, tamquam adiutrix operam daret. Cum autem conversationi minime apta censeretur, domum dimissa, vestificinam aperuit, puellis frequentem, quae eius bonitatem probaverunt. Eo quidem tempore ipsa, dum labore perfungebatur, sibi persuasum habuit se velle sese totam Domino mancipare ideoque suorum conamina, quae eius matrimonium petebant, prompte aspernata est. Tandem mense Aprili anni 1938 apud praecipuam Sedem Instituti Sororum a S. Corde tamquam postulans recepta est, eodemque anno, mense Novembri vertente, habitum religiosum induit. Anno autem 1941 coram Exc.mo D.no Hectore Baranzini Archiepiscopo sacra vota ad tempus nuncupavit, mox vero iussa est ministerium apud nosocomium Ragusiense suscipere. Quo quidem munere Famula Dei perdiligenter functa est, cum ipsa hoc pro « sublimi » haberet, quod posset « Iesu in patientibus ministrare ». Praeterea ab anno 1941 ad annum 1943 singularibus scholis pro aegrorum ministri munus gerentibus Panormi interfuit. Laeto animo difficultates et inopiam suscepit, eiusmodi incommoda pro via habens, qua ipsa quodlibet humanum magis magisque relinqueret. Anno autem 1943, saeviente populorum conflictu, Callonianae (Caltanissetta) vulneratis militibus assidendo operam dedit, deinde vero, scilicet propter bellicos eventus, Ragusam reversa in sanatorio ministravit. Hinc ipsa, cum saepe loco mota in varias Siciliae regiones migrare iuberetur, semper eo, quo missa erat, oboedientissime se contulit. Anno autem 1947 perpetuis Deo votis se adstrinxit. Interea virgo gravi longoque morbo implicata erat, quem ipsa aequo animo tolerabat, Dei numini omnino parens. Anno 1948 eius moderator in spiritualibus factus est D.nus Ioannes Raciti, qui, eadem cooperante, consilium ceperat apostolicum opus pro sacerdotibus condendi. Illa igitur, cum e peculiari sui Instituti pietatis cultu iniurias Cordi Iesu illatas resarcire studeret, sese ut victimam pro sacerdotibus ad sanctitatem adducendis devovit. Itaque Dei Ancilla, donec vires suppetierunt, in nosocomiis Ragusiensi, Messanensi, Syracusano sine intermissione Domino ministravit. Ceterum, cum religiosam vitam, ad quam ipsa divino quodam instinctu vocata erat, servaret, cumque divinae gratiae mansuete se subiceret, commodisque suis contemptis sua officia praestaret, gradatim ad elata perfectionis fastigia pervenit, dum in ordinariis singularis exstitit omnesque christianas et religiosas virtutes delectabiliter et constanter exercuit. 912 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Fides ex omnibus operationibus eius emergebat. Firma fide credidit in Deum, in eius bonitatem, in eius misericordiam, ad quam ipsa assidue confugiebat pro se et pro aliis, maximeque sacerdotibus ad sanctitatem adducendis ac peccatoribus ad bonam frugem revocandis. In omnibus rerum adiunctis Famula Dei fidenter se manibus Domini commendabat, Quem ipsa, ut sponsa fidelis, ex toto corde diligebat; Eique plane morem gerere conabatur, Eius voluntatem faciens Eiusque Regno dilatando operam navans. Eadem sempiternis bonis inhiabat, quae ipsa, Redemptoris mentis iuvantibus, semet aliquando adepturam esse sperabat. Sine intermissione aegrotantibus operam dedit, in quibus Christi patientis vultum refulgentem ipsa cernebat. Longe aberrantes a fide praeter ceteros dilexit, quos ipsa caritate prosequebatur, omnia experiens ut eos Domino conciliaret. Quae, licet parca in loquendo, iucunditate morum praestavit singularique benignitate floruit in Sorores, quibus ipsa aequo habitu exemplo erat. In rationibus cum aliis habendis prudens fuit, adeo ut, antequam quiddam magni momenti consilium caperet, suum moderatorem in spiritualibus consuleret. Iusta alienique iuris observans, ad neminem iniuste inclinatum animum ostendebat. Praeterea semetipsam coërcebat seseque victu, qui ei in sodalitate apponebatur, contentam praebebat. Admodum fortis fuit in perpetiendis aerumnis, cum corporis, tum animi, quibus ipsa inde ab ineunte aetate perculsa est. Per orationem, per devotionem, quam ipsa erga Eucharistiam et Deiparam adhibebat, itemque Regulam observando et praecepta Evangelii sequendo, magis magisque cum Domino, Cui ipsa totam se donaverat, coniungi studuit. Quae denique, utpote sincere humilis, ipsa operosiora munera libenter obibat. Attamen, labentibus annis, minus minusque prospera valetudine usa est, adeo ut ex aegrotantium ministerio eximeretur. Anno autem 1962, cum iam propter infirmitatem ambulare nequiret, in praecipuam Congregationis sedem Ragusiensem iterum missa est. Ideo morbum accepit ut viam, qua ipsa non solum Christi Passioni arctius in dies necteretur, verum etiam missioni Ecclesiae interesset prosperoque exitui Concilii Oecumenici Vaticani II, cuius eodem anno initium factum erat, faveret. Ceterum, acerrimis doloribus oppressa, minime querebatur, quin immo iis, qui eius curam habebant, gratias agebat. Ad Patris domum pervenit die 12 mensis Maii anno 1968. Increbrescente autem eius sanctimoniae fama, Episcopus Ragusiensis Causae beatificationis et canonizationis initium fecit per Inquisitionem dioecesanam, quae ab anno 1985 ad annum 1989 peracta est, cum insuper Inquisitio Rogatorialis Neapolitana ab anno 1985 ad annum 1986 instrueretur. Quorum Processuum iuridica vis a Congregatione de Causis Sanctorum rata Congregatio de Causis Sanctorum 913 habita est per decretum die 29 mensis Maii anno 1992 latum. Positione confecta, more tralaticio disceptatum est num Dei Ancilla virtutes, ipsaque heroicum in modum, exercuerit. Hinc primum Peculiaris Theologorum Consultorum Congressus, qui die 14 mensis Martii anno 2006 factus est, favorabilem suam sententiam aperuit; deinde vero Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum habita est die 17 mensis Aprilis vertentis anni 2007, Exc.mo D.no Petro Georgio Silvano Nesti, C. P., Archiepiscopo emerito Camerinensi-Sancti Severini in Piceno, Causae Ponente, quae agnovit Sanctinam a Iesu, theologales et cardinales iisque adnexas virtutes, heroicum quidem in modum, exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Sanctinae a Iesu Scribano (in saec.: Emmanuelae Ioannae), Religiosae professae Congregationis a S. Corde, in casu et ad effectum de quo agitur. Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 6 mensis Iulii A. D. 2007. Iosephus card. Saraiva Martins Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis a Secretis Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 914 CONGREGATIO PRO EPISCOPIS BONAËRENSIS et PLATENSIS De Provinciarum Ecclesiasticarum nova compositione DECRETUM Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit, Em.mi PP.DD. Georgius S.R.E. Card. Bergoglio, S.I., Archiepiscopus Bonaërensis, et Exc.mus Hector Aguer, Archiepiscopus Platensis, unanimo consensu, ab Apostolica Sede expostulaverunt, ut dioecesis Quilmensis ab Ecclesiastica Provincia Platensi segregaretur atque Ecclesiasticæ Provinciae Bonaërensi aggregaretur, mutatis utriusque Ecclesiasticae Provinciae finibus. Summus Pontifex, praehabito consensu Conferentiae Episcoporum Argentinae, et favorabili voto Exc.mi P.D. Adriani Bernardini, Archiepiscopi titulari Faleritani et in Republica Argentina Apostolici Nuntii, audita Secretaria Status et de consilio Congregationis pro Episcopis, ratus huiusmodi immutationem christifidelium bono profuturam, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter hoc Decreto, perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, e Provincia Ecclesiastica Platensi separat dioecesim Quilmensem eamque Provinciae Ecclesiasticae Bonaërensi adnectit. Ad haec perficienda Congregatio pro Episcopis deputat memoratum Apostolicum Nuntium, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Episcopis, die 26 mensis Septembris anno 2007. Ioannes Baptista card. Re Praefectus L. e S. In Congr. pro Episcopis tab., n. 510/2007 e Franciscus Monterisi a Secretis Congregatio pro Episcopis 915 PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Benedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules: die 11 Septembris 2007. — Archiepiscopali Ecclesiae Bituricensi, Exc.mum P.D. Armandum Maillard, hactenus Episcopum Valleguidonensem. die 14 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Ossoriensi, R.D. Iacobum Freeman, e clero Societatis Apostolatus Catholici, hactenus curionem paroeciae Sancti Vincentii Pallotti in Urbe Romana. die 19 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Ituiutabensi, R. D. Franciscum Carolum da Silva, e clero Sancti Caroli in Brasilia, hactenus paroeciae Sancto Sebastiano dicatae Parochum. die 20 Septembris. — Archiepiscopali Ecclesiae Caietanae, Exc.mum P. D. Fabium Bernardum D’Onorio, O.S.B., hactenus Episcopum Titularem Minturnensem et Abbatiae Territorialis Montis Cassini Abbatem Ordinarium. — Titulari Episcopali Ecclesiae Caltadriensi, R.D. Caesarem Danielem Fernández, hactenus archidioecesis Bonäerensis Seminarii Metropolitani Rectorem, quem constituit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 21 Septembris. — Metropolitanae Ecclesiae Minscensi Latinorum-Mohiloviensi Latinorum, Exc.mum P.D. Thaddaeum Kondrusiewicz, hactenus Archiepiscopum Moscoviensem Matris Dei. — Metropolitanae Ecclesiae Moscoviensi Matris Dei, R.D. Paulum Pezzi, Sacerdotalis Fraternitatis Missionariorum a Sancto Carolo Borromaeo sodalem et hactenus Seminarii maioris « Maria Regina Apostolorum » in urbe vulgo Sankt Peterburg rectorem. die 27 Septembris. — Metropolitanae Ecclesiae Corrientensi, Exc.mum P.D. Andream Stanovnick, O.F.M. Cap., hactenus Episcopum Reconquistensem. die 28 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Crookstoniensi, R.D. Michaëlem J. Hoeppner, e clero dioecesis Vinonaënsis, ibique hactenus Vicarium Generalem. die 1 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Fidentinae, R.D. Carolum Mazza, e clero dioecesis Bergomensis, hactenus apud Conferentiam Episcoporum Ita- 916 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale liae commissioni pastorali vulgo dictae « per il Tempo Libero, il Turismo e lo Sport » praepositum. die 3 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Matthaei, R. D. Zanonem Demettino Castro, e clero archidioecesis Victoriensis de Conquista, hactenus Administratorem dioecesanum eiusdem sedis ibique paroeciae Sancto Iosepho dicatae Parochum. die 4 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Castellanae in Numidia, R.D. Antonium Di Donna, e clero Neapolitano, hactenus ibidem Vicarium Episcopalem. — Titulari episcopali Ecclesiae Talaptulensi, R.D. Terentium Ioannem Gerardum Brady, e clero archidioecesis Sydneyensis, ibique hactenus Parochum, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE NOMINATIONES Peculiaribus datis decretis, Congregatio pro Gentium Evangelizatione ad suum beneplacitum renuntiavit: die 11 Septembris 2007. — R.P. Martinum Shupp. C.M.M., Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » Archidioecesis Bulauaiensis. die 17 Septembris. — R.P. Robertum Lavertu, M. Afr., Administratorem Apostolicum « sede vacante ed ad nutum Sanctae Sedis » Dioecesis Mpikaënsis. Diarium Romanae Curiae 917 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Benedetto XVI ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Giovedı̀, 13 settembre, S.E. il Sig. Jozef Dravecky, Ambasciatore della Repubblica Slovacca; Sabato, 15 settembre, S.E. il Sig. Noel Fahey, Ambasciatore di Irlanda; Lunedı̀, 24 settembre, S.E. il Sig. José Cuadra Chamorro, Ambasciatore del Nicaragua; Giovedı̀, 4 ottobre, S.E. il Sig. Antonio Zanardi Landi, Ambasciatore d’Italia. Ha, altresı̀, ricevuto in Udienza: Venerdı̀, 14 settembre, S.E. il Sig. Omar Hassan Ahmed El Bashir, Presidente del Sudan; Venerdı̀, 5 ottobre, il Sig. Christian Wulff, Ministro Presidente del Land Niedersachsen (Repubblica Federale di Germania). Il Santo Padre ha compiuto un Viaggio Apostolico in Austria dal 7 al 9 settembre. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato: 14 settembre 2007 L’Em.mo Signor Card. Justin Francis Rigali, Arcivescovo di Philadelphia (Stati Uniti d’America), Membro della Congregazione per i Vescovi. 22 settembre 2007 Gli Ecc.mi Mons.: Fernando Filoni, Arcivescovo tit. di Volturno, Sostituto della Segreteria di Stato per gli Affari Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 918 Generali; Mauro Piacenza, Arcivescovo tit. di Vittoriana, Segretario della Congregazione per il Clero; i Rev.di: Eduardo Baura de la Peña; Padre Alvaro Corcuera Martı́nez del Rı́o, L.C. Consultori della Congregazione per i Vescovi. 24 » » L’Ecc.mo Mons. Franco Croci, Consultore della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede. 27 » » Gli Ill.mi Sig.: Dott. Paolo Liverani, Dott. Luca Ribichini, la Dott.sa Maria Cristina Carlo-Stella, Membri della Commissione Permanente per la Tutela dei Monumenti Storici ed Artistici della Santa Sede. 29 » » Il Rev.do Padre Marcel Chappin, S.I., finora Officiale della Sezione per i Rapporti con gli Stati della Segreteria di Stato, Vice Prefetto dell’Archivio Segreto Vaticano. » » » L’Ill.mo Prof. Mario Agnes Direttore em. de L’Osservatore Romano; l’Ill.mo Prof. Giovanni Maria Vian Direttore Responsabile del medesimo Giornale. » » » L’Ill.mo Signor Carlo Di Cicco, giornalista professionista, Vice Direttore de « L’Osservatore Romano ». 1o ottobre » L’Ecc.mo Mons. Piero Marini, Arcivescovo tit. di Martirano, finora Maestro delle Cerimonie Liturgiche Pontificie, Presidente del Pontificio Comitato per i Congressi Eucaristici Internazionali « ad quinquennium »; e nel contempo il Rev.do Don Guido Marini, dell’Arcidiocesi di Genova, Maestro delle Celebrazioni Liturgiche Pontificie. 2 » » Mons. Agostino De Angelis, Consultore della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede « in aliud quinquennium ». 3 » » L’Em.mo Signor Card. Jean-Louis Tauran, Presidente del Pontificio Consiglio per il Dialogo Interreligioso; l’Ecc.mo Mons. Leonardo Sandri, Arcivescovo tit. di Cittanova, Prefetto della Congregazione per le Chiese Orientali, Membri del Pontificio Consiglio per la Promozione dell’Unità dei Cristiani. 4 » » L’Ecc.mo Mons. Douglas Young (Papua Nuova Guinea); il Rev.do Sac. Manfred Erte (Germania) e gli Ill.mi Sig. Silverio Agea Rodrı́guez (Spagna) e la Sig.ra Henrietta Tambunting de Villa (Filippine), Consultori del Pontificio Consiglio « Cor Unum ». 5 » » Gli Ecc.mi Mons.: Paul Hinder, Vicario Apostolico di Arabia (Emirati Arabi Uniti); George Frendo, Vescovo Ausiliare di Tiranë-Durrës (Albania); Janusz Kaleta, Diarium Romanae Curiae 919 Amministratore Apostolico di Atyrau (Kazakhstan); i Rev.di Mons. Paolo Selvadagi, Docente alla Pontificia Università Lateranense (Italia); Mons. Peter D. Fleetwood, Segretario Aggiunto della C.C.E.E. (Gran Bretagna); Sac. Wilybard Lagho, Responsabile per il dialogo con l’Islam dell’Arcidiocesi di Mombasa (Kenya); Sac. James Massa, Segretario della Commissione per l’Ecumenismo e il Dialogo Interreligioso della Conferenza Episcopale Statunitense (Stati Uniti d’America); Sac. Fernando Giannetti, Parroco di Nuestra Señora de la Misericordia in Buenos Aires (Argentina); Sac. Jean-Marc Aveline, Direttore dell’Institut de Science et de Théologie des Religions, Marsiglia (Francia); Sac. Héctor Michel Ortega, Direttore Spirituale della Comunità di Filosofia del Seminario Diocesano di Colima (Messico); Don Jurandyr Araújo, S.D.B., Responsabile per le religioni afro-brasiliane della Conferenza Episcopale Brasiliana (Brasile); P. Miguel Angel Ayuso Guixot, M.C.C.I., Preside del P.I.S.A.I. (Spagna); P. Joseph Ellul, O.P., Docente alla Pontificia Università S. Tommaso d’Aquino (Malta); P. Benedict Kanakapalli, O.C.D., Docente alla Pontificia Università Urbaniana (India); P. Lorenzo Piretto, O.P., Vicario Delegato, Vicariato Apostolico di Istambul (Turchia); P. Benoı̂t Vermander, S.I., Direttore Accademico del Ricci Institute, Taipei (Taiwan); la Rev.da Sr. Gertrud Veronika de Jésus Wiedmann, Supcriora Generale della Fraternità delle Piccole Sorelle di Gesù (Germania), e l’Ill.ma Dott.ssa Teresa de Jesus Osório Dias Gonçalves, già Officiale del Dicastero (Portogallo), Consultori del Pontificio Consiglio per il Dialogo Interreligioso. 5 ottobre » L’Ecc.mo Mons. Louis Sako ed i Rev.di Sac. Edward Chan King Fu, Mons. Joseph Ðı̀nh Duc Dao, P. Petrus Yoshaki Sonoda, O.F.M. Conv., P. Francesco Sottocornola, S.X., Consultori del Pontificio Consiglio per il Dialogo Interreligioso « in aliud quinquennium ». » » » Gli Ecc.mi Mons.: Leonardo Sandri, Prefetto della Congregazione per le Chiese Orientali; Gianfranco Ravasi, Presidente del Pontificio Consiglio della Cultura; Thomas Dabre, Vescovo di Vasai; Hyginus Kim Hee-joong, Vescovo Ausiliare di Kwangju; Christopher Charles Prowse, Vescovo Ausiliare di Melbourne, Membri del Pontifı̀cio Consiglio per il Dialogo Interreligioso. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 920 Si rende noto che il 22 settembre 2007 l’Ill.mo Prof. Pierfrancesco Grossi, è stato nominato Promotore di Giustizia Aggiunto presso il Tribunale dello Stato della Città del Vaticano « ad annum » e l’Ill.mo Prof. Paolo Papanti-Pelletier, è stato nominato Giudice Aggiunto del Tribunale dello Stato della Città del Vaticano « ad annum ». NECROLOGIO 9 settembre 2007 Mons. Luigi Dossena, Vesc. tit. di Carpi (Città del Vaticano). 12 » » Mons. Giovanni Cogoni, Vescovo em. di Iglesias (Italia). 14 » » Mons. Bernhard Huhn, Vescovo em. di Görlitz (Germania). » » » Mons. José Manuel Santos Ascarza, O.C.D., Vescovo em. di Concepción (Cile). 18 » » Mons. Benyamin Yosef Bria, Vescovo di Denpasar (Indonesia). 28 » » Card. Adam Kozłowiecki, S.I., del titolo di S. Andrea al Quirinale. 2 ottobre » Mons. Gianni Danzi, Arcivescovo, Prelato di Loreto (Italia).