An. et vol. CIV 4 Maii 2012 N. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA BENEDICTI PP. XVI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I IFAKARENSIS In Tanzania nova conditur dioecesis Ifakarensis. BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam Nuper est petitum ut in Tanzania, seiuncto territorio regionis « Kilombero » a dioecesi Mahengensi, nova conderetur dioecesis ad aeternam provehendam salutem gregis Dominici ibidem degentis eiusque regimini facilius et efficacius consulendum. Qua re, Congregatio pro Gentium Evangelizatione, omnibus mature perpensis auditoque faventi voto Venerabilis Fratris Iosephi Chennoth, Archiepiscopi titulo Milevitani et in eadem Natione tunc Apostolici Nuntii, admotam postulationem censuit esse accipiendam utpote animarum saluti valde profuturam. Nos igitur, Qui gravissimo fungimur munere supremi Pastoris universae catholicae Ecclesiae, talem sententiam ratam habentes, summa Nostra Apostolica potestate haec decernimus. A Mahengensi dioecesi separamus territorium regionis « Kilombero »; ex eoque distracto loco novam constituimus dioecesim Ifakarensem, quam metropolitanae Ecclesiae Daressalaamensi suffraganeam facimus atque iurisdictioni 400 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus. Praeterea iubemus Episcopi sedem poni in urbe « Ifakara » atque templum ibi exstans, Deo in honorem Sancti Andreae Apostoli dicato, ad dignitatem Cathedralis ecclesiae evehimus; cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perficienda committimus Venerabili Fratri Francisco Montecillo Padilla, Archiepiscopo titulo Nebiensi et in praesens Apostolico Nuntio in Tanzania; qui re acta, curabit documenta exaranda sincerisque exemplis Congregationi pro Gentium Evangelizatione mittenda. Hanc denique Apostolicam Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo quarto mensis Ianuarii, anno Domini bis millesimo duodecimo, Pontificatus Nostri septimo. e Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 198.787 II ROBENSIS In Aethiopia constituitur Praefectura Apostolica Robensis. BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam Ad expeditius et efficacius consulendum spirituali Christifidelium saluti itemque Evangelizationis operi in Districtu civili Aethiopiae patria lingua « Robe » nuncupato, Congregatio pro Gentium Evangelizatione, omnibus mature perpensis habitoque faventi voto Venerabilis Fratris Georgii Panikulam, Archiepiscopi titulo Caudini et in eadem Natione Apostolici Nuntii, censuit Acta Benedicti Pp. XVI 401 Praefecturam Apostolicam ibidem esse condendam. Nos igitur, Qui gravissimo fungimur munere supremi Pastoris totius gregis Dominici, talem sententiam ratam habentes, summa Nostra potestate sequentia decernimus. A Vicariatu Apostolico Mekiensi distrahimus memoratum Districtum civilem « Robe », ad ipsum Vicariatum hucusque pertinentem, ex eoque constituimus Praefecturam Apostolicam Robensem, quam sollicitis curis sodalium Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum committimus; cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perducet ad exitum memoratus Venerabilis Frater Georgius Panikulam; qui, re acta, curabit documenta exaranda sincerisque exemplis Congregationi pro Gentium Evangelizatione mittenda. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini bis millesimo duodecimo, Pontificatus Nostri septimo. e Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Franciscus Di Felice, Protonot. Apost. Nicolaus E.-M. D. Thevenin, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 199.059 III TENKODOGOËNSIS In Tanzania nova conditur dioecesis Tenkodogoënsis. BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam Ad aptius provehendam aeternam salutem Christifidelium in Burkina Faso degentium eorumque regimini efficacius consulendum, petitum est nuper ut archidioecesis Kupelaënsis atque dioecesis Fada Ngurmaënsis ita 402 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale dividerentur ut nova constitueretur dioecesis. Qua re, Congregatio pro Gentium Evangelizatione, omnibus mature perpensis habitoque pariter faventi voto Venerabilis Fratris Viti Rallo, Archiepiscopi titulo Albensis atque in eadem Natione Apostolici Nuntii, admotae postulationi, animarum bono profuturae, censuit esse concedendum. Nos igitur, Successor beati Petri et universalis Pater, talem sententiam ratam habentes, summa Apostolica potestate haec decernimus. Ab archidioecesi Kupelaënsi atque a dioecesi Fada Ngurmaënsi separamus territoria Provinciarum civilium Boulgou et Koulpeolgo; ex iisque distractis locis novam condimus dioecesim Tenkodogoënsem, quam metropolitanae Ecclesiae Kupelaënsi suffraganeam facimus atque iurisdictioni Congregationis pro Gentium Evangelizatione subicimus. Praeterea iubemus episcopalem sedem poni in civitate « Tenkodogo » atque templum ibidem exstans, Mariae Reginae dicatum, ad dignitatem Cathedralis ecclesiae evehimus; cetera vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perducet ad exitum praedictus Venerabilis Frater Vitus Rallo, qui, re acta, curabit documenta exaranda sincerisque exemplis Congregationi pro Gentium Evangelizatione mittenda. Hanc denique Constitutionem Nostram iugiter ratam esse volumus, contrariis rebus nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno Domini bis millesimo duodecimo, Pontificatus Nostri septimo. e Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Di Felice, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 199.061 Acta Benedicti Pp. XVI 403 IV FARIDABADENSIS SYRO-MALABARENSIUM In India nova Eparchia Faridabadensis Syro-Malabarensium conditur. BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam Ad aptius consulendum spirituali bono atque regimini Christifidelium Syro-Malabarensium degentium in regione septemtrionali Indiae, quae comprehendit urbem principem Delhiensem necnon civitates Haryana, Punjab, Himachal Pradesh, Jammu Kashmir et provincias Gautambuddhanagar ac Ghaziabad ad civitatem Uttar Pradesh pertinentes, opportunum est visum pro iisdem Eparchiam condere. Audito igitur Venerabili Fratre Nostro S.R.E. Cardinale Praefecto Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus, suprema Apostolica auctoritate constituimus Eparchiam Faridabadensem Syro-Malabarensium cum omnibus iuribus atque obligationibus, cuius sedem ponimus in urbe Faridabad. Eius autem constitutio et administratio ad normas Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium fient. Quae vero iussimus ad effectum rite adducantur deque absoluto negotio sueta documenta exarentur et ad Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus mittantur. Hanc denique Apostolicam Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis rebus nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto mensis Martii, anno Domini bis millesimo duodecimo, Pontificatus Nostri septimo. e Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Di Felice, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 199.691 404 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Dei Servo Iosepho Samsó Elı́as, presbytero, caelitum Beatorum tribuitur dignitas. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Quis non separabit a caritate Christi? Tribulatio an angustia an persecutio an fames an nuditas an periculum an gladius? Sicut scriptum est: “Propter te mortificamur tota die, aestimati sumus ut oves occisionis”. Sed in his omnibus supervincimus per eum, qui dilexit nos » (Rom 8, 35-37). Caritas et fides in Christo Iesu haud defuerunt Venerabili Dei Servo Iosepho Samsó Elı́as, presbytero et martyri, parocho ecclesiae S. Mariae in oppido Mataró prope Barcinonem, cum vocatus est ad testimonium fidelitatis erga Deum et Ecclesiam, cum periculo capitis, perhibendum. In Barcinonensi pago vulgo Castelbisbal, die XVII mensis Ianuarii anno MDCCCLXXXVII ortus est. Patre mox orbatus, una cum familia in pagum Rubı́ migravit, semper Barcinonensi in archidioecesi, ubi scholas frequentavit Fratrum Maristarum. Tredecim annos agens Seminarium Minus Barcinonense ingressus est, ubi magni existimabatur ob animi et ingenii dotes. Missus est deinde ad Pontificiam Studiorum Universitatem Tarraconensem, ut studia ibi perageret. Die XII mensis Martii anno MCMX consecutus est Licentiae gradum ac postea ordinatus est presbyter. Ulterius ad animarum curam in variis paroeciis explendam est destinatus ac tandem parochus in pago Mataró, in archidioecesi Barcinonensi, nominatus. Ibidem omnem suam vim apostolicam explicare potuit. Eminens exstitit catechista et fidelium optimus spiritalis moderator. Non tantum praedicatione, verum etiam scriptis ampliorem personarum numerum attigit. Severus tamen in seipsum mitem sese praebuit in iis quae fundamentalia non erant ac humiliter se aptare curabat ad fidelium necessitates, ita adimplens evangelicum propositum, ut « omnibus omnia factus » esset (cfr 1 Cor 9, 22). In infirmis et in carcere detentis invisendis suam caritatem exhibebat et fervorem apostolicum. Hispanico bello civili inito, die XVIII Acta Benedicti Pp. XVI mensis Iulii anno 405 graviter est vexatus: pastorali plenus amore MCMXXXVI numquam putavit tantum odium adversus fidem catholicam, Ecclesiam suorumque sacerdotes oriturum esse. Saepe inquisitus, minis timoreque territus, ante omnia conatus est Sacram Eucharistiam e periculo sacrilegii eripere, in continua oratione eventus praestolans. Ex arbitrio apprehensus est die mensis Iulii anno MCMXXXVI XXX et usque ad diem I mensis Septembris in carcere permansit. Eodem autem die translatus est ad coemeterium pagi Mataró, ubi sine ullo processu immaniter est interfectus. Priusquam morti occumberet, carnificibus suis ignovit. Statim habitus est fidei martyr; itaque Archiepiscopus Barcinonensis super martyrio Inquisitionem instruxit, cuius validitas iuridice die XXIII mensis Iunii anno MM est approbata. Consultores Theologi, in Congressu Peculiari die IV mensis Aprilis anno MMIX congregati, positivam sententiam de Servi Dei martyrio emiserunt. Idem statuerunt Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die die III XVI mensis Iulii anno mensis Iunii anno MMIX MMIX habita. Idcirco Nos Ipsi, praecepimus Congregationi de Causis Sancto- rum ut promulgaret Decretum super martyrio, ac statuimus ut sollemnis beatificationis ritus in pago Mataró, Hispaniae, die XXIII mensis Ianuarii anno MMX celebraretur. Hodie igitur, in basilica Sanctae Mariae in Mataró, ingenti adstante catholicorum Pastorum et Christifidelium multitudine ex Hispania aliisve nationibus, de mandato Nostro Venerabilis Frater Angelus Amato, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus nos in Beatorum numerum Venerabilem Servum Dei Iosephum Samsó Elı́as, presbyterum, adscribimus. Nos, vota Fratris Nostri Aloisii S.R.E. Cardinalis Martı́nez Sistach Archiepiscopi Barcinonensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Iosephus Samsó i Elı́as, sacerdos pastoralis plenus zeli, qui effusione sanguinis fidem confirmavit quam per paroeciale edocuerat ministerium, Beati nomine in posterum appelletur eiusque festum die prima Septembris, die videlicet qua ad caelum natus est, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 406 Quod autem his Litteris Nostris decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die mensis Ianuarii, anno MMX, XXIII Pontificatus Nostri sexto. De mandato Summi Pontificis Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 124.272 II Venerabili Dei Servo Emmanueli Lozano Garrido Beatorum tribuitur dignitas. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Induite Dominum Iesum Christum » (Rom 13, 14). Venerabilis Servus Dei Emmanuel Lozano Garrido, familiariter “Lolo” appellatus, quidem diuturnis annis suae paralysis, vitae propositum sibi assumpsit Christum imitandi. Inde a quindecim aetatis annis hanc spem in animo defixam concinno exhibet sermone. Quapropter in suis scriptis, mystica subtilitate, ad Christum Iesum saepe mentem vertit adprecans ut cor ipsius Christi crucifixi vel in seipsum transferret vel mutaret vel subtraheret. Emmanuel Lozano Garrido ortum habuit die MCMXX IX mensis Augusti anno in urbe Linaria, industriali ac metallaria urbe Hispanica, ex provincia et dioecesi Giennensi. Ibidem baptizatus est die V sequentis mensis Septem- bris in paroecia Sanctae Mariae. E frequenti familia, inter septem fratres quintus est natus. Cum Emmanuel sex aetatis annos ageret, pater mortem obiit. Hac de causa, haec ampla familia nummarias difficultates pati coepit; Acta Benedicti Pp. XVI 407 itaque avus maternus suam filiam Luciam Garrido Garrido cum eius septem filiis domi excepit. Anni vitae familiaris profundam firmamque christianam formationem imprimunt in omnibus fratribus. Gaudio perfusus Venerabilis Servus Dei anniversarium diem memorare solebat primi convivii eucharistici, ad quod accessit die IX mensis Maii anno MCMXXIX. Litterarum rudimenta didicit apud collegium Patrum Scholarum Piarum sua in terra natali. Incepit inde cursum baccalaureatus in urbe Baeza, cuius studia Linariae postea conclusit. Ex annis eius adulescentiae duo signandi sunt eventus: dies XX mensis Maii anno MCMXXX, quo sacro confirmationis chrismate unctos est a Servo Dei Emmanuele Basulto, tunc Episcopo Giennensi, necnon dies XIV mensis Iunii anno MCMXXXI, quo tirocinium Iuventutis Actionis Catholicae est ingressus. Venerabilis Servus Dei ferventer vivere scivit propositum Actionis Catholicae, pietatem scilicet, studium et actionem; periodus illa formationis et orationis in Actione Catholica attulit illi formam et sensum vitae, qui absque dubio hac de re christianam invenit fortitudinem ut postea laeto et apostolico animo diuturnos aegritudinis et caecitatis annos vivere posset. Anno MCMXXXVI, cum sedecim aetatis annos ageret, religiosa exarsit insectatio in Hispania. Ipso enim natali eius die recurrente, frater interemptus est. Ab unico presbytero qui Linariae permanserat Emmanuel destinatus est ad eucharisticam communionem secreto administrandam, ministerio fungens uti “novus Tharsicius”; hac de causa comprehensus est et in carcerem eiectus. Illic noctem transegit Feriae V Hebdomadae Sanctae anno MCMXXXVII, adorans Iesum sub particula consecrata, quam soror eius Lucia — tunc puella — florum fasciculo absconditam tradiderat illi. Septem et decem tantum annos natos, in fronte aciei constitutus, alacriter fidem suam professus est, et apud agmina bellica a suo fervore apostolico non destitit licet inter difficultates antireligiosas, quae in illis adiunctis de more eveniunt. Civili Hispanica contentione iam confecta (MCMXXXVI-MCMXXXIX), opus exercuit in commercio ut familiae subveniret, eodemque tempore studiis vacavit ad baccalaureatum perficiendum. Magisterii quoque titulum assecutus est. Illis annis postbellicis (MCMXXXIX-MCMXLII) operam navare in Actione Catholica, catechesim tradere, carcere detentos invisere consueverat. Iter suscipiebat uti promotor Actionis Catholicae, centra instituens in populis illius regionis. Diurnarii vocationem colere coepit suos primos redigens articulos typis mandatos, ac crebro argumenta religiosa per undas radiophonicas 408 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale emittens. Mente prophetica pondus extollebat horum Instrumentorum Communicationis Socialis. Matriti, ad militiae munus vocatus est, ibi tamen prima apparuerunt indicia eius paralysis quae celerrime progrediebatur; brevi enim tempore insanabilis et progressiva est declarata. Per duodetriginta annorum spatium absoluta affectus est immobilitate, continuos dolores perferens, quibus insuper caecitas novem per annos accessit. Haec vitae periodus non abstulit illi suam contagiosam laetitiam nec constantem subrisum. Hoc novo tempore uti aliquid ordinarium, uti aliquid consuetum vixit illam atrocem, acerbam et diuturnam infirmitatem. Tunc orationem intendit, suosque sensus descripsit in plurimis paginis profundae indolis mysticae, diffusis in novem libros et innumeros articulos typis excusos. Venerabilis Servus Dei, omnino immobilis, sella rotali vectus, pium condidit Opus « Sinai », id est coetus orationis et doloris Deo oblati ex parte monasteriorum et infirmorum insanabilium qui intercederent pro diurnariis. Scripsit opus cui titulus « Oratio pro Diurnariis » et « Decalogus Diurnarii »,qui praestans est codex, idoneus ad hos verbi expertos per mundam et evangelicam viam ducendos. Parvum eius habitaculum, in quo vixit, oravit, passus et operatus est, eodem tempore sedes exstitit ubi continuum exercuit apostolatum apud innumeros infirmos, quos cognovit et iuvit cursualem adhibens et telephonicam viam. Ad hoc parvum habitaculum complures iuvenes et amici accedebant solamen consiliumque ab eo petituri et accepturi. Cotidie eucharistico pane nutriebatur. Quandoquidem pertinebat ad Piam Unionem Discipulorum Sancti Ioannis, Eucharisticum Sacrificium interdum propria in domo celebrabatur. Prima occasione huius celebrationis, petivit ut sub mensa altaris collocaretur sua machina scriptoria ita ut Crucis truncus configeretur pinnariis ibidemque radices ageret. Lapurdum peregrinans Mariae Virgini obtulit laetitiam. Ab Ipsa precatus est ut animas sanctas largiter nobis concederet. Fervidum amorem erga Ecclesiam tempore Concilii Vaticani II experiri ac fovere potuit, palam exprimens animi commotionem cum Concilium disserebat de apostolatu laicali seu de universali vocatione ad sanctitatem. Veluti scriptor et diurnarius suum exercuit opus ad extremum vitae, ita ut tempore quo caecitate correptus erat ad vocem per magnetophonium imprimendam recurreret. Acta Benedicti Pp. XVI 409 Attenta eius sanctitatis fama post obitum qui Linariae in Hispania evenit die III mensis Novembris anno MCMLXXI, Episcopus Giennensis instruxit Processum Beatificationis et Canonizationis Venerabilis Servi Dei inter annos MCMXCIV-MCMXCVI. Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum die mensis Novembris anno Sessione Ordinaria die II MMVI, XVII necnon Purpurati Patres et Episcopi, in mensis Octobris anno MMVII congregati, agnoverunt faventem super heroicis virtutibus sententiam. Ita et Nosmet Ipsi die mensis Decembris anno XVII MMVII Congregationi de Causis Sanctorum praescripsimus ut huiusmodi Decretum vulgaret. Servatis omnibus de iure servandis, examini subiecta est pueri sanatio, quae iudicata est inexplicabilis secundum scientiam medicam in Sessione Consilii Medici habita die XVII mensis Ianuarii anno Theologi in Sessione Congressus Peculiaris die MMVIII die XV MMVIII. Consultores mensis Februarii anno habita, necnon Cardinales Patres et Episcopi in Sessione Ordinaria XXIX mensis Septembris anno MMIX congregati, confirmarunt sen- tentiam circa intercessionem Venerabilis Servi Dei Emmanuelis Lozano Garrido in hac sanatione, ac Nosmet Ipsi die MMIX XIX mensis Decembris anno concedimus Congregationi de Causis Sanctorum ut Decretum de re ederet. Die XI mensis Iunii anno Linariae in Hispania die XII MMX Nos statuimus ut ritus Beatificationis mensis Iunii anno MMX celebrari posset. Hodie igitur de mandato Nostro, Venerabilis Frater Angelus Amato, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Servum Dei Emmanuelem Lozano Garrido adscribimus. Nos, vota Fratris Nostri Raimundi del Hoyo López, Episcopi Giennensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Emmanuel Lozano Garrido, christifidelis laicus, qui indefatigabilem exercuit apostolatum, sereno laetoque animo suam suscepit paralysim et caecitatem, scriptor et diurnarius veritates evangelicas propagavit atque aliorum fidem prece, amore Eucharistiae et filiali devotione erga Virginem Mariam sustinuit, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die tertia Novembris, qua in caelum natus est, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. 410 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Clarus hic vir diligentem ostendit spiritalem progressum, Christi eiusque Ecclesiae dilectionem, atque insignia dedit pietatis testimonia. Dum illius conspicimus vitam, ad altiorem usque in cotidiana vita imitationem Salvatoris incitamur adque sanctitatem et proprii status perfectionem prosequendam invitamur. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum firma esse volumus, contrariis rebus quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die duodecima mensis Iunii, anno Domini MMX Pontificatus Nostri sexto. De mandato Summi Pontificis Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 135.160 III Venerabili Dei Servo Leopoldo de Alpandeire caelitum Beatorum tribuitur dignitas. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Domine, Dominus noster, quam admirabile est nomen tuum in universa terra, quoniam elevata est magnificentia tua super caelos » (Ps 8, 2). Rerum naturae mirabilium contemplatio, spiritalis vita infantis more acta, de cunctis creaturis sollicitudo, in fratres amor humilis laetumque servitium notae fuerunt spiritalis experientiae Leopoldi de Alpandeire, mitis Capuccinorum sodalis, qui Domini gratia sustentatus, plene factus est homo et christianus. Sancti Francisci Assisiensis ad scholam Leopoldus perfecte Christum in beatitudinum spiritu est imitatus atque universalis fraternitatis caritatisque factus est testis. Dei Servus Leopoldus de Alpandeire, saeculari nomine Franciscus Thomas Márquez Sánchez nuncupatus, die XXIV mensis Iunii anno MDCCCLXIV Acta Benedicti Pp. XVI 411 natus est Alpandeire provinciae Malacitanae. Die XXIX mensis Iunii Baptismi lavacro est ablutus. Die XI mensis Septembris anno MDCCCXCI Confı̀rmationis sacramentum recepit per manus Episcopi Malacitani Marcelli Spinola y Maestre, a Venerabili Dei Servo Ioanne Paulo II in Beatorum catalogum relati. A parentibus humilibus sed operosis Franciscus Thomas in christiana pietate et actuositate est institutus. Prudens quidem, laetus, comis, indefatigabilis operarius, diem incohabat, ubi dabatur copia, sanctam Missam participans atque Sanctissimum Sacramentum invisens. Iuvenis paupertatem adamabat suumque cibum cum pauperioribus communicabat. Officia civis tuitus est, stipendium etiam merens annis MDCCCLXXXVII-MDCCCLXXXVIII. Cum triduum sollemne pro beatificatione Didaci Iosephi de Gadibus (anno MDCCCXCV) Arundae celebraretur, Franciscus Thomas ad vitam reli- giosam ingrediendam est compulsus. Conciones liturgicique ritus iuvenem permoverunt ut voluntatem religiosam vocationem sequendi domino Raphaëli, presbytero Arundensi, et Capuccinorum sodalibus manifestaret. Eo quod congrua institutione carebat atque propter aetatem, ingredi potuit ut frater laicus fieret. XXXV annos natus in claustrum Hispalense ingressus est, Ambrosio de Valencina Provinciale et Noviciorum magistro Didaco de Valencina Franciscalis vitae apud Capuccinos exempla praebentibus. Hispalensem apud communitatem una simul vitam sobriam modicamque precantes exegerunt. Cum Franciscalem spiritalitatem acriter teneret, cotidianae vitae opera agere non omittebat, veluti tubera solani mundare atque claustrum converrere. Anno MDCCCXCIX novitiatum est ingressus atque ei nomen inditum est Leopoldus de Alpandeire. Ut novicius Leopoldus spiritalia dona auxit: laetitia eminebat aeque ac alta interioritate, ita ut ex vultu oculisque emergerent. Anno MCM vota temporaria in Hispalensi claustro nuncupavit, ac postea perpetua. Anno MCMXIII eodem in claustro sustinere coepit ianuarii munus. Anno post Illiberim repetiit ut sacristae et mendicantis officium ageret usque ad annum MCMLIII. Anno MCMXXXVI Illiberi propter bellum civile quaedam incommoda est expertus. Sed inibi, secus ac in septentrionali parte evenit, fratres sunt servati. Frater Leopoldus pro Ecclesiae inimicis ac pro pace cuncta in Hispania orabat. Anno MCML quinquagesimam vitae religiosae anniversariam memoriam celebravit, vota iterans in manibus patris Provincialis Bonaventurae de Cogollos Vega. 412 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Cum mendicantis gereret munus, die IX mensis Februarii anno MCMLIII alicuius domus in scalis cecidit et crus fregit atque tres annos lecto est detentus, donec alii morbi evenirent, sic die IX mensis februarii anno MCMLVI, nonagesimum alterum agens annum obiit. Ad eius funera magna multitudo accucurrit, eum habentes exemplum sanctitatis. Continuata sanctitatis fama effecit ut Archiepiscopus Granatensis Processum Informativum de sanctitatis fama virtutibusque anno MCMLXXV incoharet. Posthac mutatis normis, anno MCMLXXXII Processus Cognitionalis effectus est. Uterque Processus die XXV mensis Novembris anno MCMLXXXVIII validus est consideratus. Theologi Consultores, die XX mensis Martii anno MMVII in Congressu peculiari coadunati, virtutibus heroum in modum exercitis sunt suffragati. Eiusdem sententiae fuerunt Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die XVIII mensis Decembris anno MMVII coadunati. Nos igitur Ipsi facultatem fecimus ut Congregatio de Causis Sanctorum Decretum ederet super virtutibus die XV mensis Martii anno MMVIII. Pro beatificatione sanatio est exhibita dominae Helenae Martı́nez del Valle, quam Medici Consultores die XXIX mensis Ianuarii anno MMIX scientifice inexplicabilem putarunt. Theologi Consultores hanc sanationem Venerabilis Dei Servi Leopoldi de Alpandeire intercessioni in Congressu Peculiari die XX mensis Maii anno MMIX tribuerunt atque sic etiam Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die XXVII mensis Octobris anno MMIX coadunati, iudicarunt. Ita Nos facultatem fecimus ut Congregatio de Causis Sanctorum die XIX mensis Decembris anno MMIX Decretum evulgaret atque statuimus ut beatificationis ritus Illiberi die XII mensis Septembris anno MMX celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Angelus Amato, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Dei Servum Leopoldum de Alpandeire adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Francisci Xaverii Martı́nez Fernández, Archiepiscopi Granatensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Leopoldus de Alpandeire in saeculo Franciscus Sánchez Márquez religiosus ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, qui exemplo et verbis per cursum vitae quotidianae, solitudine et precatione distinctum, cum curas et dolores pauperum et afflictorum participaret et levaret, mysterium Iesu Christi crucifixi testificatus est, Beati nomine in posterum appelletur eiusque festum die nona mensis Februarii, Acta Benedicti Pp. XVI 413 qua in caelum ortus est, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Haec vero quae statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die mensis Septembris, anno MMX, Pontificatus Nostri sexto. XII De mandato Summi Pontificis Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 135.753 IV Sanctuario Gostyni Beatae Mariae Virgini dicato Rosa aurea tribuitur. BENEDICTUS PP. XVI Ad futuram rei memoriam. — In Monte Sancto Gostyni Sanctuarium Dei Matri, Rosae Mysticae, dicatum universos Poloniae apud fideles conspicuum nomen locumque obtinet. Etenim frequentes ad id omne genus peregrinatores caelestem Matrem veneraturi ac petituri superna beneficia, tum corporis tum spiritus, confluere solent. Inibi Confoederationis Oratorii S. Philippi Nerii sodales congruam operam dant ut per Ecclesiae sacramenta, Dei verba, fidelis populus convenienter colatur. Sanctuarii ipsius antiquitas, claritas et origo incitamento sunt, ut vita accommodatior teneatur ad Evangelii praescripta. Cum vero iam appetat quingentesima anniversaria memoria ex quo tempore Venerabilis Frater Ioannes Lubrański, Episcopus Posnaniensis, Decretum evulgavit, quo miracula, eaque in isto Sancto Monte effecta, confirmata sunt. Saeculorum decursu locus iste veluti propugnaculum exstitit catholicae fidei, quam Deiparae cultus confirmatus tuitus est. Superioribus temporibus idem Sanctuarium Beatae Mariae Virginis « Rosae Mysticae », 414 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Venerabili Servo Dei Paulo VI, Decessore Nostro, annuente, ad altiorem gradum est evectum, scilicet ad Basilicae Minoris dignitatem, ut, amplificato honore, pietas pariter augeretur. Ut autem haec Aedes congruentius extollatur atque nihil in eo loco ornando, colendo, praetermittere cupientes ac postulationibus subvenientes Venerabilis Fratris Stanislai Ga˛decki, Archiepiscopi Metropolitae Posnaniensis, Nos Rosam ex auro conflatam magna cum animi affectione harum Litterarum vi tribuimus et donamus, quae inibi exinde servabitur, peculiaris Nostrae benevolentiae veluti signum ac spectabile documentum, quo Sanctuarii huius praestantiam augere cupimus. Quae vero in sollemni benedictionis rosae caerimonia a Deo, Patre misericordiarum, efflagitavimus, ea rursus ab Eo postulamus ut omnibus hominibus bonae voluntatis affatim impertiat eosque supernis cumulet donis. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XIV mensis Februarii, in SS. Cyrilli et Methodii die festo, anno MMXII, Pontificatus Nostri septimo. De mandato Summi Pontificis Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 199.067 Acta Benedicti Pp. XVI 415 HOMILIAE I In Vigilia Paschali.* Cari fratelli e sorelle! Pasqua è la festa della nuova creazione. Gesù è risorto e non muore più. Ha sfondato la porta verso una nuova vita che non conosce più né malattia né morte. Ha assunto l’uomo in Dio stesso. « Carne e sangue non possono ereditare il regno di Dio », aveva detto Paolo nella Prima Lettera ai Corinzi.1 Lo scrittore ecclesiastico Tertulliano, nel secolo III, in riferimento alla risurrezione di Cristo e alla nostra risurrezione aveva l’audacia di scrivere: « Abbiate fiducia, carne e sangue, grazie a Cristo avete acquistato un posto nel Cielo e nel regno di Dio ».2 Si è aperta una nuova dimensione per l’uomo. La creazione è diventata più grande e più vasta. La Pasqua è il giorno di una nuova creazione, ma proprio per questo la Chiesa comincia in tale giorno la liturgia con l’antica creazione, affinché impariamo a capire bene quella nuova. Perciò all’inizio della Liturgia della Parola nella Veglia pasquale c’è il racconto della creazione del mondo. In relazione a questo, due cose sono particolarmente importanti nel contesto della liturgia di questo giorno. In primo luogo, la creazione viene presentata come una totalità della quale fa parte il fenomeno del tempo. I sette giorni sono un’immagine di una totalità che si sviluppa nel tempo. Sono ordinati in vista del settimo giorno, il giorno della libertà di tutte le creature per Dio e delle une per le altre. La creazione è quindi orientata verso la comunione tra Dio e creatura; essa esiste affinché ci sia uno spazio di risposta alla grande gloria di Dio, un incontro di amore e di libertà. In secondo luogo, del racconto della creazione la Chiesa, nella Veglia pasquale, ascolta soprattutto la prima frase: « Dio disse: “Sia la luce!” ».3 Il racconto della creazione, in modo simbolico, inizia con la creazione della luce. Il sole e la luna vengono creati solo nel quarto giorno. Il racconto della creazione li chiama fonti di luce, che Dio ha posto nel firmamento del cielo. * Die 7 Aprilis 2012. 1 2 3 15, 50. CCL II 994. Gen 1, 3. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 416 Con ciò toglie consapevolmente ad esse il carattere divino che le grandi religioni avevano loro attribuito. No, non sono affatto dèi. Sono corpi luminosi, creati dall’unico Dio. Sono però preceduti dalla luce, mediante la quale la gloria di Dio si riflette nella natura dell’essere che è creato. Che cosa intende dire con ciò il racconto della creazione? La luce rende possibile la vita. Rende possibile l’incontro. Rende possibile la comunicazione. Rende possibile la conoscenza, l’accesso alla realtà, alla verità. E rendendo possibile la conoscenza, rende possibile la libertà e il progresso. Il male si nasconde. La luce pertanto è anche espressione del bene che è luminosità e crea luminosità. È giorno in cui possiamo operare. Il fatto che Dio abbia creato la luce significa che Dio ha creato il mondo come spazio di conoscenza e di verità, spazio di incontro e di libertà, spazio del bene e dell’amore. La materia prima del mondo è buona, l’essere stesso è buono. E il male non proviene dall’essere che è creato da Dio, ma esiste solo in virtù della negazione. È il « no ». A Pasqua, al mattino del primo giorno della settimana, Dio ha detto nuovamente: « Sia la luce! ». Prima erano venute la notte del Monte degli Ulivi, l’eclissi solare della passione e morte di Gesù, la notte del sepolcro. Ma ora è di nuovo il primo giorno — la creazione ricomincia tutta nuova. « Sia la luce! », dice Dio, « e la luce fu ». Gesù risorge dal sepolcro. La vita è più forte della morte. Il bene è più forte del male. L’amore è più forte dell’odio. La verità è più forte della menzogna. Il buio dei giorni passati è dissipato nel momento in cui Gesù risorge dal sepolcro e diventa, Egli stesso, pura luce di Dio. Questo, però, non si riferisce soltanto a Lui e non si riferisce solo al buio di quei giorni. Con la risurrezione di Gesù, la luce stessa è creata nuovamente. Egli ci attira tutti dietro di sé nella nuova vita della risurrezione e vince ogni forma di buio. Egli è il nuovo giorno di Dio, che vale per tutti noi. Ma come può avvenire questo? Come può tutto questo giungere fino a noi cosı̀ che non rimanga solo parola, ma diventi una realtà in cui siamo coinvolti? Mediante il Sacramento del battesimo e la professione della fede, il Signore ha costruito un ponte verso di noi, attraverso il quale il nuovo giorno viene a noi. Nel Battesimo, il Signore dice a colui che lo riceve: Fiat lux — sia la luce. Il nuovo giorno, il giorno della vita indistruttibile viene anche a noi. Cristo ti prende per mano. D’ora in poi sarai sostenuto da Lui e entrerai cosı̀ nella luce, nella vita vera. Per questo, la Chiesa antica ha chiamato il Battesimo « photismos » — illuminazione. Acta Benedicti Pp. XVI 417 Perché? Il buio veramente minaccioso per l’uomo è il fatto che egli, in verità, è capace di vedere ed indagare le cose tangibili, materiali, ma non vede dove vada il mondo e da dove venga. Dove vada la stessa nostra vita. Che cosa sia il bene e che cosa sia il male. Il buio su Dio e il buio sui valori sono la vera minaccia per la nostra esistenza e per il mondo in generale. Se Dio e i valori, la differenza tra il bene e il male restano nel buio, allora tutte le altre illuminazioni, che ci danno un potere cosı̀ incredibile, non sono solo progressi, ma al contempo sono anche minacce che mettono in pericolo noi e il mondo. Oggi possiamo illuminare le nostre città in modo cosı̀ abbagliante che le stelle del cielo non sono più visibili. Non è questa forse un’immagine della problematica del nostro essere illuminati? Nelle cose materiali sappiamo e possiamo incredibilmente tanto, ma ciò che va al di là di questo, Dio e il bene, non lo riusciamo più ad individuare. Per questo è la fede, che ci mostra la luce di Dio, la vera illuminazione, essa è un’irruzione della luce di Dio nel nostro mondo, un’apertura dei nostri occhi per la vera luce. Cari amici, vorrei aggiungere, infine, ancora un pensiero sulla luce e sull’illuminazione. Nella Veglia pasquale, la notte della nuova creazione, la Chiesa presenta il mistero della luce con un simbolo del tutto particolare e molto umile: con il cero pasquale. Questa è una luce che vive in virtù del sacrificio. La candela illumina consumando se stessa. Dà luce dando se stessa. Cosı̀ rappresenta in modo meraviglioso il mistero pasquale di Cristo che dona se stesso e cosı̀ dona la grande luce. Come seconda cosa possiamo riflettere sul fatto che la luce della candela è fuoco. Il fuoco è forza che plasma il mondo, potere che trasforma. E il fuoco dona calore. Anche qui si rende nuovamente visibile il mistero di Cristo. Cristo, la luce, è fuoco, è fiamma che brucia il male trasformando cosı̀ il mondo e noi stessi. « Chi è vicino a me è vicino al fuoco », suona una parola di Gesù trasmessa a noi da Origene. E questo fuoco è al tempo stesso calore, non una luce fredda, ma una luce in cui ci vengono incontro il calore e la bontà di Dio. Il grande inno dell’Exsultet, che il diacono canta all’inizio della liturgia pasquale, ci fa notare in modo molto sommesso un altro aspetto ancora. Richiama alla memoria che questo prodotto, il cero, è dovuto in primo luogo al lavoro delle api. Cosı̀ entra in gioco l’intera creazione. Nel cero, la creazione diventa portatrice di luce. Ma, secondo il pensiero dei Padri, c’è anche un implicito accenno alla Chiesa. La cooperazione della comunità viva dei fedeli nella Chiesa è quasi come l’operare delle api. Costruisce la comunità della luce. Possiamo cosı̀ vedere nel cero anche un richiamo a noi stessi e alla nostra Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 418 comunione nella comunità della Chiesa, che esiste affinché la luce di Cristo possa illuminare il mondo. Preghiamo il Signore in quest’ora di farci sperimentare la gioia della sua luce, e preghiamoLo, affinché noi stessi diventiamo portatori della sua luce, affinché attraverso la Chiesa lo splendore del volto di Cristo entri nel mondo.4 Amen. II Dum Beatissimus Pater octogesimum quintum diem natalem celebrat.* Meine Herren Kardinäle! Liebe Brüder im Bischofs- und Priesteramt! Liebe Brüder und Schwestern! Die Liturgie der Kirche hat am 16. April, meinem Geburts- und Tauftag, drei Wegweiser aufgestellt, die mir zeigen, wohin der Weg führt, und die mir helfen, ihn zu finden. Da ist zuerst das Gedächtnis der heiligen Bernadette Soubirous, der Seherin von Lourdes; da ist einer der seltsamsten Heiligen der Kirchengeschichte, Benedikt Joseph Labre; und da ist vor allen Dingen, daß dieser Tag immer eingetaucht ist in das Ostergeheimnis, in das Geheimnis von Kreuz und Auferstehung, und in meinem Jahre in besonderer Weise es ausdrückte: der Karsamstag, der Tag des Schweigens Gottes, der scheinbaren Abwesenheit, des Todes Gottes und doch der Tag, an dem die Auferstehung sich ankündigte. Bernadette Soubirous, das einfache Mädchen aus dem Süden, aus den Pyrenäen — wir kennen und lieben sie alle. Sie ist ja in dem aufgeklärten Frankreich des 19. Jahrhunderts in einer kaum vorstellbaren Armut aufgewachsen. Das Gefängnis, das man aufgegeben hatte, weil es zu ungesund war, ist schließlich nach einigem Hin und Her Wohnort der Familie geworden, in dem sie ihre Kindheit verbracht hat. Zur Schulbildung reichte es nicht, nur ein wenig Katechismus zur Vorbereitung auf die heilige Kommunion. Aber gerade dieses einfache Kind, das in seinem Herzen rein und lauter geblieben war, hatte das sehende Herz, war fähig, die Mutter des Herrn zu sehen und in 4 Cfr LG 1. ——————— * Die 16 Aprilis 2012. Acta Benedicti Pp. XVI 419 ihr den Abglanz der Schönheit und der Güte Gottes. Ihr konnte Maria sich zeigen und durch sie in das Jahrhundert hineinsprechen und über das Jahrhundert hinaus. Sie konnte sehen mit dem reinen, unverbildeten Herzen. Und Maria weist sie zur Quelle: Sie kann Quelle entdecken, lebendiges, reines und unverschmutztes Wasser — Wasser, das Leben ist, Wasser, das Reinheit und Gesundheit gibt. Und über die Jahrhunderte hin nun ist dieses lebendige Quellwasser Zeichen von Maria her, Zeichen, wo die Quellen des Lebendigen sind, wo wir rein werden können, wo wir das Unverschmutzte finden. In dieser unseren Zeit, in der wir die Welt in so vielen Nöten sehen, in der die Not des Wassers — reinen Wassers — aufbricht, ist dieses Zeichen um so größer. Von Maria, von der Mutter des Herrn her, von dem reinen Herzen her kommt auch das reine, unverbildete Wasser, das Leben gibt; das Wasser, das in diesem Jahrhundert und in den Jahrhunderten, die folgen mögen, uns reinigt und gesund macht. Ich denke, wir dürfen dieses Wasser als Bild ansehen für die Wahrheit, die uns im Glauben zukommt: die unverstellte, unverschmutzte Wahrheit. Denn wir brauchen, um leben zu können, um rein zu werden, in uns die Sehnsucht nach dem reinen Leben, nach der unverfälschten Wahrheit, nach dem Unverschmutzten von Korruption, nach dem nichtbefleckten Menschsein. So ist dieser Tag, diese kleine Heilige, für mich immer ein Zeichen gewesen, wo das lebendige Wasser herkommt, dessen wir bedürfen — das Wasser, das uns reinigt und Leben gibt — und ein Zeichen dafür, wie wir sein müssen: daß wir in allem Wissen und Können, das notwendig ist, das einfache Herz, den einfachen Blick des Herzens nicht verlieren dürfen, der das Wesentliche zu sehen vermag, und den Herrn immer bitten müssen, daß wir die Demut behalten, damit das Herz hellsichtig bleibt — das Einfache und Wesentliche sehen kann, die Schönheit und die Güte Gottes — und damit die Quelle finden kann, von der das Wasser kommt, das Leben gibt und reinigt. Und dann ist da Benedikt Joseph Labre, der fromme Bettlerpilger des 18. Jahrhunderts, der nach verschiedenen Anläufen, die vergeblich waren, auch seine Berufung findet, als Bettler — mit nichts, auf nichts gestellt und auch nichts behaltend von dem, was er bekam und was er nicht direkt brauchte — durch ganz Europa zu pilgern, zu allen Heiligtümern Europas, von Spanien bis Polen und von Deutschland bis Sizilien: ein wahrhaft europäischer Heiliger! Wir können ruhig sagen: ein sonderbarer Heiliger, der nur bettelnd herumzieht von Heiligtum zu Heiligtum, nichts tun will als beten und damit Zeugnis geben, worauf es ankommt in diesem Leben: auf Gott. Er 420 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ist sicher kein Vorbild, das wir nachahmen sollten, aber ein Wegweiser, ein ausgestreckter Finger auf das Wesentliche hin. Er zeigt uns, daß Gott allein genügt, daß über alles hinaus, was es in dieser Welt geben mag, was wir brauchen und können, das Entscheidende, das Wesentliche ist, Gott zu kennen. Er allein genügt, und dieses »allein Gott« zeigt er uns dramatisch an. Und zugleich wird an diesem wahrhaft europäischen Leben, das den ganzen europäischen Kontinent umspannt von Heiligtum zu Heiligtum, sichtbar, daß der, der sich Gott öffnet, sich nicht der Welt und den Menschen entfremdet, daß er Geschwister findet, daß von Gott her die Grenzen fallen, daß nur Gott die Grenzen beseitigen kann, weil von Gott her wir alle nur Geschwister sind, wir alle zueinander gehören, daß die Einzigkeit Gottes zugleich die Geschwisterlichkeit und die Versöhnung der Menschen ist, der Abbau der Grenzen, der uns eint und heilt. So ist er ein Heiliger des Friedens, gerade als ein Heiliger der Unbedürftigkeit, der mit nichts stirbt und doch mit allem gesegnet ist. Und da ist dann endlich das Ostergeheimnis. An dem Tag, an dem ich geboren wurde, bin ich — dank der Fürsorge meiner Eltern — auch wiedergeboren worden aus Wasser und Geist, wie wir es eben im Evangelium gehört haben. Da ist zuerst die Gabe des Lebens, die meine Eltern mir geschenkt haben in sehr schwerer Zeit und für die ich ihnen danken muß. Aber das Leben des Menschen selbst ist nicht sicher eine Gabe. Kann es wirklich eine gute Gabe sein? Wissen wir, was in den dunklen Zeiten, die bevorstehen — auch in den hellen Zeiten, die kommen mögen — auf einen Menschen eindringen mag? Können wir voraussehen, welchen Bedrängnissen, welchen Schrecklichkeiten er ausgesetzt sein wird? Kann man Leben einfach geben? Ist es zumutbar oder zu ungewiß? Es ist eine fragwürdige Gabe, wenn es allein bleibt. Das biologische Leben allein ist eine Gabe, aber von einer großen Frage umgeben. Zur wirklichen Gabe wird es erst dann, wenn mit ihm mitgegeben werden kann eine Verheißung, die stärker ist alles Unheil, das drohen mag, wenn es eingetaucht wird in eine Kraft, die gewährleistet, daß es gut ist, ein Mensch zu sein, daß für diesen Menschen gut ist, was immer die Zukunft bringen mag. So gehört zur Geburt die Wiedergeburt, die Gewißheit, daß in der Tat es gut ist da zu sein, weil die Verheißung stärker ist als die Drohungen. Dies ist der Sinn der Wiedergeburt aus Wasser und Geist: eingetaucht werden in die Verheißung, die nur Gott selbst geben kann: Es ist gut, daß Du bist, Du darfst dessen gewiß sein, was immer kommen mag. Aus dieser Gewißheit durfte ich leben, wiedergeboren Acta Benedicti Pp. XVI 421 aus Wasser und Geist. Nikodemus fragt den Herrn: »Kann ein alter Mensch noch wiedergeboren werden?«. Nun, die Wiedergeburt ist uns in der Taufe geschenkt, aber wir müssen immer neu in sie hineinwachsen, immer neu uns von Gott eintauchen lassen in seine Verheißung, damit wir wahrhaft wiedergeboren seien in die große, neue Familie Gottes hinein, die stärker ist, als all die Ohnmächte und Unmächte, die uns bedrohen. So ist dies ein Tag eines großen Dankes. Als ich getauft wurde, war Karsamstag, wie gesagt. Und damals wurde noch die Osternacht am Vormittag antizipiert, der noch einmal das Dunkle des Karsamstags folgte ohne Halleluja. Mir kommt vor, daß dieses seltsame Paradox, diese seltsame Antizipation der Helligkeit an einem dunklen Tag, etwas wie ein Bild der Geschichte unserer Zeit zu sein vermag. Da ist einerseits noch das Schweigen Gottes und seine Abwesenheit. Aber die Antizipation des »Ja« Gottes ist schon da in Christi Auferstehung, und von dieser Antizipation her leben wir und hören durch das Schweigen Gottes hindurch seine Reden und sehen durch das Dunkle seiner Abwesenheit hindurch sein Licht. Die Antizipation der Auferstehung inmitten einer weitergehenden Geschichte ist die Kraft, die uns den Weg weist und die uns weitergehen hilft. Dem lieben Gott danken wir, daß er uns dieses Licht geschenkt hat, und bitten ihn, daß es immer bleibe möge. Und ich habe an diesem Tag Grund zu danken: ihm selbst und allen, die mich immer wieder diese Gegenwart des Herrn fühlen ließen, die mich begleitet haben, damit ich das Licht nicht verloren habe. Ich stehe vor der letzten Wegstrecke meines Lebens und weiß nicht, was mir verhängt sein wird. Aber ich weiß, daß das Licht Gottes da ist, daß er auferstanden ist, daß sein Licht stärker ist als alles Dunkel; daß Gottes Güte stärker ist als alles Böse dieser Welt. Und das läßt mich in Gewißheit weitergehen. Das läßt uns weitergehen, und allen, die dieses »Ja« Gottes immer wieder durch ihren Glauben auch mir gewiß machen, danke ich von ganzem Herzen in dieser Stunde. Zum Schluß sage ich Ihnen — Herr Kardinaldekan — herzlichen Dank für Ihre Worte brüderlicher Verbundenheit, für die Zusammenarbeit in all diesen Jahren. Und ein großes Dankeschön gilt allen Mitarbeitern, die mir in diesen 30 Jahren, die ich jetzt in Rom bin, geholfen haben, die Last meiner Verantwortung zu tragen. Danke. Amen. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 422 III In celebratione Eucharistica IV Dominicae Paschae in qua sacerdotales ordinationes habentur.* Venerati Fratelli, cari Ordinandi, cari fratelli e sorelle! La tradizione romana di celebrare le Ordinazioni sacerdotali in questa IV Domenica di Pasqua, la domenica « del Buon Pastore », contiene una grande ricchezza di significato, legata alla convergenza tra la Parola di Dio, il Rito liturgico e il Tempo pasquale in cui si colloca. In particolare, la figura del pastore, cosı̀ rilevante nella Sacra Scrittura e naturalmente molto importante per la definizione del sacerdote, acquista la sua piena verità e chiarezza sul volto di Cristo, nella luce del Mistero della sua morte e risurrezione. Da questa ricchezza anche voi, cari Ordinandi, potrete sempre attingere, ogni giorno della vostra vita, e cosı̀ il vostro sacerdozio sarà continuamente rinnovato. Quest’anno il brano evangelico è quello centrale del capitolo 10 di Giovanni e inizia proprio con l’affermazione di Gesù: « Io sono il buon pastore », a cui subito segue la prima caratteristica fondamentale: « Il buon pastore dà la propria vita per le pecore ».1 Ecco: qui noi siamo immediatamente condotti al centro, al culmine della rivelazione di Dio come pastore del suo popolo; questo centro e culmine è Gesù, precisamente Gesù che muore sulla croce e risorge dal sepolcro il terzo giorno, risorge con tutta la sua umanità, e in questo modo coinvolge noi, ogni uomo, nel suo passaggio dalla morte alla vita. Questo avvenimento — la Pasqua di Cristo — in cui si realizza pienamente e definitivamente l’opera pastorale di Dio, è un avvenimento sacrificale: perciò il Buon Pastore e il Sommo Sacerdote coincidono nella persona di Gesù che ha dato la vita per noi. Ma osserviamo brevemente anche le prime due Letture e il Salmo responsoriale.2 Il brano degli Atti degli Apostoli 3 ci presenta la testimonianza di san Pietro davanti ai capi del popolo e agli anziani di Gerusalemme, dopo la * Die 29 Aprilis 2012. 1 2 3 Gv 10, 11. Sal 118. 4, 8-12. Acta Benedicti Pp. XVI 423 prodigiosa guarigione dello storpio. Pietro afferma con grande franchezza che « Gesù è la pietra, che è stata scartata da voi, costruttori, e che è diventata la pietra d’angolo »; e aggiunge: « In nessun altro c’è salvezza; non vi è infatti, sotto il cielo, altro nome dato agli uomini, nel quale è stabilito che noi siamo salvati ».4 L’Apostolo interpreta poi alla luce del mistero pasquale di Cristo il Salmo 118, in cui l’orante rende grazie a Dio che ha risposto al suo grido d’aiuto e lo ha tratto in salvo. Dice questo Salmo: « La pietra scartata dai costruttori / è divenuta la pietra d’angolo. / Questo è stato fatto dal Signore: / una meraviglia ai nostri occhi ».5 Gesù ha vissuto proprio questa esperienza: di essere scartato dai capi del suo popolo e riabilitato da Dio, posto a fondamento di un nuovo tempio, di un nuovo popolo che darà lode al Signore con frutti di giustizia.6 Dunque, la prima Lettura e il Salmo responsoriale, che è lo stesso Salmo 118, richiamano fortemente il contesto pasquale, e con questa immagine della pietra scartata e ristabilita attirano il nostro sguardo su Gesù morto e risorto. La seconda Lettura, tratta dalla Prima Lettera di Giovanni,7 ci parla invece del frutto della Pasqua di Cristo: il nostro essere diventati figli di Dio. Nelle parole di Giovanni si sente ancora tutto lo stupore per questo dono: non soltanto siamo chiamati figli di Dio, ma « lo siamo realmente ».8 In effetti, la condizione filiale dell’uomo è il frutto dell’opera salvifica di Gesù: con la sua incarnazione, con la sua morte e risurrezione e con il dono dello Spirito Santo Egli ha inserito l’uomo dentro una relazione nuova con Dio, la sua stessa relazione con il Padre. Per questo Gesù risorto dice: « Salgo al Padre mio e Padre vostro, Dio mio e Dio vostro ».9 È una relazione già pienamente reale, ma che non è ancora pienamente manifestata: lo sarà alla fine, quando — se Dio vorrà — potremo vedere il suo volto senza veli.10 Cari Ordinandi, è là che ci vuole condurre il Buon Pastore! È là che il sacerdote è chiamato a condurre i fedeli a lui affidati: alla vita vera, la vita « in abbondanza ».11 Torniamo dunque al Vangelo, e alla parabola del pastore. « Il buon pastore dà la propria vita per le pecore ».12 Gesù insiste su questa 4 5 6 7 8 9 10 11 12 vv. 11-12. Sal 118, 22-23. Cfr Mt 21, 42-43. 3, 1-2. v. 1. Gv 20, 17. Cfr v. 2. Gv 10, 10. Gv 10, 11. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 424 caratteristica essenziale del vero pastore che è Lui stesso: quella del « dare la propria vita ». Lo ripete tre volte, e alla fine conclude dicendo: « Per questo il Padre mi ama: perché io do la mia vita, per poi riprenderla di nuovo. Nessuno me la toglie: io la do da me stesso. Ho il potere di darla e il potere di riprenderla di nuovo. Questo è il comando che ho ricevuto dal Padre mio ».13 È questo chiaramente il tratto qualificante del pastore cosı̀ come Gesù lo interpreta in prima persona, secondo la volontà del Padre che lo ha mandato. La figura biblica del re-pastore, che comprende principalmente il compito di reggere il popolo di Dio, di tenerlo unito e guidarlo, tutta questa funzione regale si realizza pienamente in Gesù Cristo nella dimensione sacrificale, nell’offerta della vita. Si realizza, in una parola, nel mistero della Croce, cioè nel supremo atto di umiltà e di amore oblativo. Dice l’abate Teodoro Studita: « Per mezzo della croce noi, pecorelle di Cristo, siamo stati radunati in un unico ovile e siamo destinati alle eterne dimore ».14 In questa prospettiva orientano le formule del Rito dell’Ordinazione dei Presbiteri, che stiamo celebrando. Ad esempio, tra le domande che riguardano gli « impegni degli eletti », l’ultima, che ha un carattere culminante e in qualche modo sintetico, dice cosı̀: « Volete essere sempre più strettamente uniti a Cristo sommo sacerdote, che come vittima pura si è offerto al Padre per noi, consacrando voi stessi a Dio insieme con lui per la salvezza di tutti gli uomini? ». Il sacerdote è infatti colui che viene inserito in un modo singolare nel mistero del Sacrificio di Cristo, con una unione personale a Lui, per prolungare la sua missione salvifica. Questa unione, che avviene grazie al Sacramento dell’Ordine, chiede di diventare « sempre più stretta » per la generosa corrispondenza del sacerdote stesso. Per questo, cari Ordinandi, tra poco voi risponderete a questa domanda dicendo: « Sı̀, con l’aiuto di Dio, lo voglio ». Successivamente, nei Riti esplicativi, al momento dell’unzione crismale, il celebrante dice: « Il Signore Gesù Cristo, che il Padre ha consacrato in Spirito Santo e potenza, ti custodisca per la santificazione del suo popolo e per l’offerta del sacrificio ». E poi, alla consegna del pane e del vino: « Ricevi le offerte del popolo santo per il sacrificio eucaristico. Renditi conto di ciò che farai, imita ciò che celebrerai, conforma la tua vita al mistero della croce di Cristo Signore ». Risalta con forza che, per il sacerdote, celebrare ogni giorno la Santa Messa non significa svolgere una funzione rituale, ma compiere una missione che coinvolge interamente e profondamente l’esistenza, in 13 14 Gv 10, 17-18. Discorso sull’adorazione della croce: PG 99, 699. Acta Benedicti Pp. XVI 425 comunione con Cristo risorto che, nella sua Chiesa, continua ad attuare il Sacrificio redentore. Questa dimensione eucaristica-sacrificale è inseparabile da quella pastorale e ne costituisce il nucleo di verità e di forza salvifica, da cui dipende l’efficacia di ogni attività. Naturalmente non parliamo della efficacia soltanto sul piano psicologico o sociale, ma della fecondità vitale della presenza di Dio al livello umano profondo. La stessa predicazione, le opere, i gesti di vario genere che la Chiesa compie con le sue molteplici iniziative, perderebbero la loro fecondità salvifica se venisse meno la celebrazione del Sacrificio di Cristo. E questa è affidata ai sacerdoti ordinati. In effetti, il presbitero è chiamato a vivere in se stesso ciò che ha sperimentato Gesù in prima persona, cioè a darsi pienamente alla predicazione e alla guarigione dell’uomo da ogni male del corpo e dello spirito, e poi, alla fine, riassumere tutto nel gesto supremo del « dare la vita » per gli uomini, gesto che trova la sua espressione sacramentale nell’Eucaristia, memoriale perpetuo della Pasqua di Gesù. È solo attraverso questa « porta » del Sacrificio pasquale che gli uomini e le donne di tutti i tempi e luoghi possono entrare nella vita eterna; è attraverso questa « via santa » che possono compiere l’esodo che li conduce alla « terra promessa » della vera libertà, ai « pascoli erbosi » della pace e della gioia senza fine.15 Cari Ordinandi, questa Parola di Dio illumini tutta la vostra vita. E quando il peso della croce si farà più pesante, sappiate che quella è l’ora più preziosa, per voi e per le persone a voi affidate: rinnovando con fede e con amore il vostro «sı̀, con l’aiuto di Dio lo voglio», voi coopererete con Cristo, Sommo Sacerdote e Buon Pastore, a pascere le sue pecorelle — magari quella sola che si era smarrita, ma per la quale si fa grande festa in Cielo! La Vergine Maria, Salus Populi Romani, vegli sempre su ciascuno di voi e sul vostro cammino. Amen. 15 Cfr Gv 10, 7. 9; Sal 77, 14. 20-21; Sal 23, 2. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 426 ALLOCUTIONES Ad Universitatem « Sacro Cuore » quinquagesimam anniversariam memoriam Facultatis Medicinae « Agostino Gemelli » excolentem.* Signori Cardinali, venerati Fratelli nell’Episcopato e nel Sacerdozio, Onorevole Signor Presidente della Camera e Signori Ministri, illustre Pro-Rettore, distinte Autorità, Docenti, Medici, distinto Personale sanitario e universitario, cari studenti e cari pazienti! Con particolare gioia vi incontro oggi per celebrare i 50 anni di fondazione della Facoltà di Medicina e Chirurgia del Policlinico « Agostino Gemelli ». Ringrazio il Presidente dell’Istituto Toniolo, Cardinale Angelo Scola e il Pro-Rettore, Prof. Franco Anelli, per le cortesi parole che mi hanno rivolto. Saluto il Signor Presidente della Camera, Onorevole Gianfranco Fini, i Signori Ministri, Onorevoli Lorenzo Ornaghi e Renato Balduzzi, le numerose Autorità, come pure i Docenti, i Medici, il Personale e gli Studenti del Policlinico e dell’Università Cattolica. Un pensiero speciale a voi, cari pazienti. In questa circostanza vorrei offrire qualche riflessione. Il nostro è un tempo in cui le scienze sperimentali hanno trasformato la visione del mondo e la stessa auto comprensione dell’uomo. Le molteplici scoperte, le tecnologie innovative che si susseguono a ritmo incalzante, sono ragione di motivato orgoglio, ma spesso non sono prive di inquietanti risvolti. Sullo sfondo, infatti, del diffuso ottimismo del sapere scientifico si protende l’ombra di una crisi del pensiero. Ricco di mezzi, ma non altrettanto di fini, l’uomo del nostro tempo vive spesso condizionato da riduzionismo e relativismo, che conducono a smarrire il significato delle cose; quasi abbagliato dall’efficacia tecnica, dimentica l’orizzonte fondamentale della domanda di senso, relegando cosı̀ all’irrilevanza la dimensione trascendente. Su questo sfondo, il pensiero diventa debole e acquista terreno anche un impoverimento etico, che annebbia i riferimenti normativi di valore. Quella che è stata la feconda radice europea di cultura e di progresso sembra dimenticata. In essa, la ricerca dell’assoluto — il quaerere Deum — comprendeva l’esigenza di approfondire le scienze profane, l’intero mondo del sapere.1 La ricerca scientifica e la domanda di * Die 3 Maii 2012. 1 Cfr Discorso al Collège des Bernardins di Parigi, 12 settembre 2008. Acta Benedicti Pp. XVI 427 senso, infatti, pur nella specifica fisionomia epistemologica e metodologica, zampillano da un’unica sorgente, quel Logos che presiede all’opera della creazione e guida l’intelligenza della storia. Una mentalità fondamentalmente tecnopratica genera un rischioso squilibrio tra ciò che è possibile tecnicamente e ciò che è moralmente buono, con imprevedibili conseguenze. È importante allora che la cultura riscopra il vigore del significato e il dinamismo della trascendenza, in una parola, apra con decisione l’orizzonte del quaerere Deum. Viene in mente la celebre frase agostiniana « Ci hai creati per te [Signore], e il nostro cuore è inquieto finché non riposa in te ».2 Si può dire che lo stesso impulso alla ricerca scientifica scaturisce dalla nostalgia di Dio che abita il cuore umano: in fondo, l’uomo di scienza tende, spesso inconsciamente, a raggiungere quella verità che può dare senso alla vita. Ma per quanto sia appassionata e tenace la ricerca umana, essa non è capace con le proprie forze di approdo sicuro, perché « l’uomo non è in grado di chiarire completamente la strana penombra che grava sulla questione delle realtà eterne... Dio deve prendere l’iniziativa di venire incontro e di rivolgerSi all’uomo ».3 Per restituire alla ragione la sua nativa, integrale dimensione bisogna allora riscoprire il luogo sorgivo che la ricerca scientifica condivide con la ricerca di fede, fides quaerens intellectum, secondo l’intuizione anselmiana. Scienza e fede hanno una reciprocità feconda, quasi una complementare esigenza dell’intelligenza del reale. Ma, paradossalmente, proprio la cultura positivista, escludendo la domanda su Dio dal dibattito scientifico, determina il declino del pensiero e l’indebolimento della capacità di intelligenza del reale. Ma il quaerere Deum dell’uomo si perderebbe in un groviglio di strade se non gli venisse incontro una via di illuminazione e di sicuro orientamento, che è quella di Dio stesso che si fa vicino all’uomo con immenso amore: « In Gesù Cristo Dio non solo parla all’uomo, ma lo cerca.... È una ricerca che nasce nell’intimo di Dio e ha il suo punto culminante nell’incarnazione del Verbo ».4 Religione del Logos, il Cristianesimo non relega la fede nell’ambito dell’irrazionale, ma attribuisce l’origine e il senso della realtà alla Ragione creatrice, che nel Dio crocifisso si è manifestata come amore e che invita a percorrere la strada del quaerere Deum: « Io sono la via, la verità, la vita ». Commenta san Tommaso d’Aquino: « Il punto di arrivo di questa via infatti 2 3 4 Le Confessioni, I, 1. J. Ratzinger, L’Europa di Benedetto nella crisi delle culture, Cantagalli, Roma 2005, 124. Giovanni Paolo II, Tertio Millennio Adveniente, 7. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 428 è il fine del desiderio umano. Ora l’uomo desidera due cose principalmente: in primo luogo quella conoscenza della verità che è propria della sua natura. In secondo luogo la permanenza nell’essere, proprietà questa comune a tutte le cose. In Cristo si trova l’una e l’altra... Se dunque cerchi per dove passare, accogli Cristo perché egli è la via ».5 Il Vangelo della vita illumina allora il cammino arduo dell’uomo, e davanti alla tentazione dell’autonomia assoluta, ricorda che « la vita dell’uomo proviene da Dio, è suo dono, sua immagine e impronta, partecipazione del suo soffio vitale ».6 Ed è proprio percorrendo il sentiero della fede che l’uomo è messo in grado di scorgere nelle stesse realtà di sofferenza e di morte, che attraversano la sua esistenza, una possibilità autentica di bene e di vita. Nella Croce di Cristo riconosce l’Albero della vita, rivelazione dell’amore appassionato di Dio per l’uomo. La cura di coloro che soffrono è allora incontro quotidiano con il volto di Cristo, e la dedizione dell’intelligenza e del cuore si fa segno della misericordia di Dio e della sua vittoria sulla morte. Vissuta nella sua integralità, la ricerca è illuminata da scienza e fede, e da queste due « ali » trae impulso e slancio, senza mai perdere la giusta umiltà, il senso del proprio limite. In tal modo la ricerca di Dio diventa feconda per l’intelligenza, fermento di cultura, promotrice di vero umanesimo, ricerca che non si arresta alla superficie. Cari amici, lasciatevi sempre guidare dalla sapienza che viene dall’alto, da un sapere illuminato dalla fede, ricordando che la sapienza esige la passione e la fatica della ricerca. Si inserisce qui il compito insostituibile dell’Università Cattolica, luogo in cui la relazione educativa è posta a servizio della persona nella costruzione di una qualificata competenza scientifica, radicata in un patrimonio di saperi che il volgere delle generazioni ha distillato in sapienza di vita; luogo in cui la relazione di cura non è mestiere, ma missione; dove la carità del Buon Samaritano è la prima cattedra e il volto dell’uomo sofferente il Volto stesso di Cristo: « l’avete fatto a me ». L’Università Cattolica del Sacro Cuore, nel lavoro quotidiano di ricerca, di insegnamento e di studio, vive in questa traditio che esprime il proprio potenziale di innovazione: nessun progresso, tantomeno sul piano culturale, si nutre di mera ripetizione, ma esige un sempre nuovo inizio. Richiede inoltre quella disponibilità al confronto e al dialogo che apre l’intelligenza e testimonia la ricca fecondità del patrimonio della fede. Si dà forma cosı̀ a una solida struttura di personalità, dove l’identità cristiana 5 6 Esposizioni su Giovanni, cap. 14, lectio 2. Giovanni Paolo II, Evangelium vitae, 39. Acta Benedicti Pp. XVI 429 penetra il vissuto quotidiano e si esprime dall’interno di una professionalità eccellente. L’Università Cattolica, che ha con la sede di Pietro un particolare rapporto, è chiamata oggi ad essere istituzione esemplare che non restringe l’apprendimento alla funzionalità di un esito economico, ma allarga il respiro su progettualità in cui il dono dell’intelligenza investiga e sviluppa i doni del mondo creato, superando una visione solo produttivistica e utilitaristica dell’esistenza, perché « l’essere umano è fatto per il dono, che ne esprime ed attua la dimensione di trascendenza ».7 Proprio questa coniugazione di ricerca scientifica e servizio incondizionato alla vita delinea la fisionomia cattolica della Facoltà di Medicina e Chirurgia « Agostino Gemelli », perché la prospettiva della fede è interiore — non sovrapposta, né giustapposta — alla ricerca acuta e tenace del sapere. Una Facoltà cattolica di Medicina è luogo dove l’umanesimo trascendente non è slogan retorico, ma regola vissuta della dedizione quotidiana. Sognando una Facoltà di Medicina e Chirurgia autenticamente cattolica, Padre Gemelli — e con lui tanti altri, come il Prof. Brasca —, riportava al centro dell’attenzione la persona umana nella sua fragilità e nella sua grandezza, nelle sempre nuove risorse di una ricerca appassionata e nella non minore consapevolezza del limite e del mistero della vita. Per questo avete voluto istituire un nuovo Centro di Ateneo per la vita, che sostenga altre realtà già esistenti quali, ad esempio, l’Istituto Scientifico Internazionale Paolo VI. Incoraggio, quindi, l’attenzione alla vita in tutte le sue fasi. Vorrei rivolgermi ora, in particolare, a tutti i pazienti presenti qui al « Gemelli », assicurare loro la mia preghiera e il mio affetto e dire loro che qui saranno sempre seguiti con amore, perché nel loro volto si riflette quello di Cristo sofferente. È proprio l’amore di Dio, che risplende in Cristo, a rendere acuto e penetrante lo sguardo della ricerca e a cogliere ciò che nessuna indagine è in grado di cogliere. L’aveva ben presente il beato Giuseppe Toniolo, che affermava come è della natura dell’uomo leggere negli altri l’immagine di Dio amore e nel creato la sua impronta. Senza amore, anche la scienza perde la sua nobiltà. Solo l’amore garantisce l’umanità della ricerca. Grazie. 7 Caritas in veritate, 34. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 430 NUNTII I Urbi et Orbi die Sollemnitatis Paschalis. Cari fratelli e sorelle di Roma e del mondo intero! « Surrexit Christus, spes mea » — « Cristo, mia speranza, è risorto » (Sequenza pasquale). Giunga a tutti voi la voce esultante della Chiesa, con le parole che l’antico inno pone sulle labbra di Maria Maddalena, la prima ad incontrare Gesù risorto il mattino di Pasqua. Ella corse dagli altri discepoli e, col cuore in gola, annunciò loro: « Ho visto il Signore! ».1 Anche noi, che abbiamo attraversato il deserto della Quaresima e i giorni dolorosi della Passione, oggi diamo spazio al grido di vittoria: « È risorto! È veramente risorto! ». Ogni cristiano rivive l’esperienza di Maria di Magdala. È un incontro che cambia la vita: l’incontro con un Uomo unico, che ci fa sperimentare tutta la bontà e la verità di Dio, che ci libera dal male non in modo superficiale, momentaneo, ma ce ne libera radicalmente, ci guarisce del tutto e ci restituisce la nostra dignità. Ecco perché la Maddalena chiama Gesù « mia speranza »: perché è stato Lui a farla rinascere, a donarle un futuro nuovo, un’esistenza buona, libera dal male. « Cristo mia speranza » significa che ogni mio desiderio di bene trova in Lui una possibilità reale: con Lui posso sperare che la mia vita sia buona e sia piena, eterna, perché è Dio stesso che si è fatto vicino fino ad entrare nella nostra umanità. Ma Maria di Magdala, come gli altri discepoli, ha dovuto vedere Gesù rifiutato dai capi del popolo, catturato, flagellato, condannato a morte e crocifisso. Dev’essere stato insopportabile vedere la Bontà in persona sottoposta alla cattiveria umana, la Verità derisa dalla menzogna, la Misericordia ingiuriata dalla vendetta. Con la morte di Gesù, sembrava fallire la speranza di quanti confidavano in Lui. Ma quella fede non venne mai meno del tutto: soprattutto nel cuore della Vergine Maria, la madre di Gesù, la fiammella è rimasta accesa in modo vivo anche nel buio della notte. La speranza, in questo mondo, non può non fare i conti con la durezza del male. Non è 1 Gv 20, 18. Acta Benedicti Pp. XVI 431 soltanto il muro della morte a ostacolarla, ma più ancora sono le punte acuminate dell’invidia e dell’orgoglio, della menzogna e della violenza. Gesù è passato attraverso questo intreccio mortale, per aprirci il passaggio verso il Regno della vita. C’è stato un momento in cui Gesù appariva sconfitto: le tenebre avevano invaso la terra, il silenzio di Dio era totale, la speranza una parola che sembrava ormai vana. Ed ecco, all’alba del giorno dopo il sabato, il sepolcro viene trovato vuoto. Poi Gesù si mostra alla Maddalena, alle altre donne, ai discepoli. La fede rinasce più viva e più forte che mai, ormai invincibile, perché fondata su un’esperienza decisiva: « Morte e vita si sono affrontate / in un prodigioso duello. / Il Signore della vita era morto, / ma ora, vivo, trionfa ». I segni della risurrezione attestano la vittoria della vita sulla morte, dell’amore sull’odio, della misericordia sulla vendetta: « La tomba del Cristo vivente, / la gloria del Cristo risorto, / e gli angeli suoi testimoni, / il sudario e le sue vesti ». Cari fratelli e sorelle! Se Gesù è risorto, allora — e solo allora — è avvenuto qualcosa di veramente nuovo, che cambia la condizione dell’uomo e del mondo. Allora Lui, Gesù, è qualcuno di cui ci possiamo fidare in modo assoluto, e non soltanto confidare nel suo messaggio, ma proprio in Lui, perché il Risorto non appartiene al passato, ma è presente oggi, vivo. Cristo è speranza e conforto in modo particolare per le comunità cristiane che maggiormente sono provate a causa della fede da discriminazioni e persecuzioni. Ed è presente come forza di speranza mediante la sua Chiesa, vicino ad ogni situazione umana di sofferenza e di ingiustizia. Cristo Risorto doni speranza al Medio Oriente, affinché tutte le componenti etniche, culturali e religiose di quella Regione collaborino per il bene comune ed il rispetto dei diritti umani. In Siria, in particolare, cessi lo spargimento di sangue e si intraprenda senza indugio la via del rispetto, del dialogo e della riconciliazione, come è auspicato pure dalla comunità internazionale. I numerosi profughi, provenienti da quel Paese e bisognosi di assistenza umanitaria, trovino l’accoglienza e la solidarietà che possano alleviare le loro penose sofferenze. La vittoria pasquale incoraggi il popolo iracheno a non risparmiare alcuno sforzo per avanzare nel cammino della stabilità e dello sviluppo. In Terra Santa, Israeliani e Palestinesi riprendano con coraggio il processo di pace. Il Signore, vittorioso sul male e sulla morte, sostenga le comunità cristiane del Continente africano, dia loro speranza per affrontare le difficoltà, le renda operatrici di pace e artefici dello sviluppo delle società a cui appartengono. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 432 Gesù Risorto conforti le popolazioni sofferenti del Corno d’Africa e ne favorisca la riconciliazione; aiuti la Regione dei Grandi Laghi, il Sudan ed il Sud Sudan, donando ai rispettivi abitanti la forza del perdono. Al Mali, che attraversa un delicato momento politico, Cristo Glorioso conceda pace e stabilità. Alla Nigeria, che in questi ultimi tempi è stata teatro di sanguinosi attacchi terroristici, la gioia pasquale infonda le energie necessarie per riprendere a costruire una società pacifica e rispettosa della libertà religiosa di tutti i suoi cittadini. Buona Pasqua a tutti! AUGURI DEL SANTO PADRE A quanti mi ascoltano, rivolgo un cordiale augurio nelle diverse espressioni linguistiche: italiano: Buona Pasqua a voi, uomini e donne di Roma e d’Italia! Ricercate sempre il Cristo Risorto, la luce della Verità, che ha squarciato le tenebre della morte e ha recato nel mondo lo splendore di Dio. Custodite nel cuore l’irradiazione di pace e di gioia proveniente dalla Risurrezione di Cristo che dà forza e significato ad ogni attesa ed ogni progetto di bene. francese: Le Christ est ressuscité. Sainte fête de Pâques! Que pour vous ce mystère soit source de bonheur et de paix profonde. inglese: May the grace and joy of the Risen Christ be with you all. tedesco: Euch allen ein gesegnetes und frohes Osterfest! Der Friede und die Freude des auferstandenen Herrn sei mit Euch. Acta Benedicti Pp. XVI 433 spagnolo: Os deseo a todos una buena y feliz fiesta de Pascua, con la paz y la alegrı́a, la esperanza y el amor de Jesucristo Resucitado. portoghese: Uma Páscoa feliz com Cristo Ressuscitado. neerlandese: Zalig Pasen! Ik wil mijn hartelijke dank tot uitdrukking brengen voor de fraaie bloemen uit Nederland voor de Paasmis op het Sint Pietersplein. lussemburghese: Frou a geseent Oushteren. irlandese: Beannacht na Cāsga dhuibh go lēir. greco: Vqirso*| a’me*rsg. albanese: Për shumë wjet Pashkët. romeno: Cristos a ı́nviat. ungherese: Krisztus feltamadott. Alleluja. polacco: Chrystus zmartwychwstał. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 434 ceco: Kristus vstal z mrtvých. slovacco: Radostné vel’konočné sviatky. croato: Sretan Uskrs! sloveno: Blagoslovljene velikonočne praznike. serbo: hbcnjc dfcrhct. serbo-lusazio: Chrystus z mortwych stanył. bulgaro: hbcnjc d]prhtct. macedone: hbcnjc Djcrhtcyf. bielorusso: Christos uvaskrós. russo: hbcnjc Djcrhtct. mongolo: Acta Benedicti Pp. XVI kazako: Bcf nihikgni. ucraino: hbcnjc Djcrhtc. lituano: Linksmu˛ Šventu˛ Velyku˛. lettone: Priecı̄gas lieldienas. estone: Kristus on surnuist üles tyusnud. svedese: Glad Pàsk. finlandese: Siunattua Pääsiäistä. islandese: Gleðilega Páska. romanès: Lachi Pátrači. maltese: L-Ghid it-tajjeb. georgiana: 435 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 436 turco: Paskalya bayramini kutlarim. arabo: etiopico-eritreo: ebraico: aramaico: armeno: suahili: Heri na baraka zangu kwa sikukuu ja Pasaka kwenu wote. kirundi e kinyarwanda: Pasika Nziza, mwese. malgascio: Arahaba Tratry Ny Paka. hindi: Acta Benedicti Pp. XVI tamil: malayalam: bengalese: birmano: urdu: cinese: giapponese: coreano: vietnamita: Mù’ng lé phuc sinh. 437 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 438 singalese: thailandese: indonesiano: Selamat Paskah. cambogiano: filippino: Maligajang pagkabuhay ni Kristo. maori: Nga mihi o te Aranga ki a koutou. samoano: Ia manuia le Efeta. esperanto: Felician Paskon en Kristo resurektinta. guaranı́: Ña nerenyhe vy’agui, Aleluya. latino: Surrexit Christus spes mea. Alleluja! Acta Benedicti Pp. XVI 439 II Ad participes VII Universalis Conventus de re pastorali Periegesis in urbe Cancunensi. A los Venerados Hermanos, Señor Cardenal Antonio Maria Vegliò, Presidente del Pontificio Consejo para la Pastoral de los Emigrantes e Itinerantes, y Mons. Pedro Pablo Elizondo Cárdenas, L.C., Obispo Prelado de Cancún-Chetumal Con ocasión del VII Congreso Mundial de Pastoral del Turismo, que se celebrará en Cancún (México), del 23 al 27 de abril, deseo dirigiros mi cordial saludo, que hago extensivo a los venerados Hermanos en el Episcopado y a los participantes en esta importante reunión. Al comienzo de estas jornadas de reflexión sobre la labor pastoral que la Iglesia lleva a cabo en el ámbito del turismo, quiero hacer llegar a los congresistas mi cercanı́a espiritual, ası́ como mi saludo deferente a las autoridades civiles y a los representantes de organizaciones internacionales que han querido estar presentes en este evento. El turismo es ciertamente un fenómeno caracterı́stico de nuestra época, tanto por las significativas dimensiones que ha alcanzado como por las perspectivas de crecimiento que se prevén. Al igual que toda realidad humana, debe ser iluminado y transformado por la Palabra de Dios. Desde esta convicción, la Iglesia, con su solicitud pastoral, y siendo consciente del importante influjo que este fenómeno tiene sobre el ser humano, lo acompaña desde sus primeros pasos, alienta y promueve sus potencialidades, al mismo tiempo que señala y trabaja por corregir sus riesgos y desviaciones. El turismo, junto con las vacaciones y el tiempo libre, aparece como un espacio privilegiado para la restauración fı́sica y espiritual, posibilita el encuentro de quienes pertenecen a culturas diversas, y es ocasión de acercamiento a la naturaleza, favoreciendo por todo ello la escucha y la contemplación, la tolerancia y la paz, el diálogo y la armonı́a en medio de la diversidad. El viaje es manifestación de nuestro ser homo viator, al mismo tiempo que refleja ese otro itinerario, más profundo y significativo, que estamos llamados a recorrer: el que nos conduce al encuentro con Dios. La posibilidad que nos Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 440 brindan los viajes de admirar la belleza de los pueblos, de las culturas y de la naturaleza, nos puede conducir a Dios, favoreciendo la experiencia de fe, « pues por la grandeza y hermosura de las criaturas se llega por analogı́a a contemplar a su creador ».1 Por otra parte el turismo, como toda realidad humana, no está exento de peligros ni elementos negativos. Se trata de males que hay que afrontar urgentemente, ya que conculcan los derechos y la dignidad de millones de hombres y mujeres, especialmente de los pobres, los menores y los discapacitados. El turismo sexual es una de las formas más abyectas de estas desviaciones que devastan, desde el punto de vista moral, psicológico y sanitario, la vida de las personas, de tantas familias y, a veces, de comunidades enteras. La trata de seres humanos por motivos sexuales o para trasplantes de órganos, ası́ como la explotación de menores, su abandono en manos de personas sin escrúpulos, el abuso, la tortura, se producen tristemente en muchos contextos turı́sticos. Todo esto ha de inducir a aquellos que se dedican pastoralmente o por motivos de trabajo al mundo del turismo, y a toda la comunidad internacional, a aumentar la vigilancia, a prevenir y contrastar estas aberraciones. En la encı́clica Caritas in veritate quise enmarcar el fenómeno del turismo internacional en el contexto del desarrollo humano integral. « Hay que pensar, pues, en un turismo distinto, capaz de promover un verdadero conocimiento recı́proco, que nada quite al descanso y a la sana diversión ».2 Os invito a que vuestro Congreso, reunido precisamente bajo el lema, El turismo que marca la diferencia, colabore a desplegar esa pastoral que nos conduzca paulatinamente hacia este « turismo distinto ». Deseo destacar tres ámbitos en los que la pastoral del turismo debe centrar su atención. En primer lugar, iluminar este fenómeno con la doctrina social de la Iglesia, promoviendo una cultura del turismo ético y responsable, de modo que llegue a ser respetuoso con la dignidad de las personas y de los pueblos, accesible a todos, justo, sostenible y ecológico. El disfrute del tiempo libre y las vacaciones periódicas son una oportunidad, ası́ como un derecho. La Iglesia desea seguir ofreciendo su sincera colaboración, desde el ámbito que le es propio, para hacer que este derecho sea una realidad para todos los seres humanos, especialmente para los colectivos más desfavorecidos. En segundo lugar, la acción pastoral nunca debe olvidar la via pulchritudinis, la « vı́a de la belleza ». Muchas de las manifestaciones del patrimonio 1 2 Sb 13, 5. N. 61. Acta Benedicti Pp. XVI 441 histórico-cultural religioso « son auténticos caminos hacia Dios, la Belleza suprema; más aún, son una ayuda para crecer en la relación con él, en la oración. Se trata de las obras que nacen de la fe y que expresan la fe ».3 Es importante cuidar la acogida y organizar las visitas turı́sticas siempre desde el respeto al lugar sagrado y a la función litúrgica para la que nacieron muchas de estas obras y que sigue siendo su destino primordial. Y, en tercer lugar, la pastoral del turismo ha de acompañar a los cristianos en el disfrute de sus vacaciones y tiempo libre, de modo que sean de provecho para su crecimiento humano y espiritual. Éste es ciertamente « un tiempo oportuno para que el cuerpo se relaje y también para alimentar el espı́ritu con tiempos más largos de oración y de meditación, para crecer en la relación personal con Cristo y conformarse cada vez más a sus enseñanzas ».4 La nueva evangelización, a la que todos estamos convocados, nos exige tener presente y aprovechar las numerosas ocasiones que el fenómeno del turismo nos ofrece para presentar a Cristo como respuesta suprema a los interrogantes del hombre de hoy. Exhorto pues a que la pastoral del turismo forme parte, con pleno derecho, de la pastoral orgánica y ordinaria de la Iglesia, de modo que coordinando los proyectos y esfuerzos, respondamos con mayor fidelidad al mandato misionero del Señor. Con estos sentimientos, confı́o los frutos de este Congreso a la poderosa intercesión de Marı́a Santı́sima, Nuestra Señora de Guadalupe y, como prenda de abundantes favores divinos, imparto complacido a todos los congresistas la implorada Bendición Apostólica. Vaticano, 18 de abril de 2012. BENEDICTUS PP. XVI 3 4 Audiencia general, 31 agosto 2011. Ángelus, 15 julio 2007. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 442 III Ad Praesidem Pontificiae Commissionis Biblicae occasione annuae Plenariae Sessionis. Al Venerato Fratello Cardinale William Levada Presidente della Pontificia Commissione Biblica Mi è grato inviare a Lei, Venerato Fratello, al Cardinale Prosper Grech, O.S.A., al Segretario e a tutti i Membri della Pontificia Commissione Biblica il mio cordiale saluto in occasione dell’annuale Assemblea Plenaria che si è tenuta per trattare l’importante tema « Ispirazione e Verità della Bibbia ». Come sappiamo tale tematica è fondamentale per una corretta ermeneutica del messaggio biblico. Proprio l’ispirazione come azione di Dio fa sı̀ che nelle parole umane si esprima la Parola di Dio. Di conseguenza, il tema dell’ispirazione è decisivo per l’adeguato accostamento alle Sacre Scritture. Infatti, un’interpretazione dei sacri testi che trascura o dimentica la loro ispirazione non tiene conto della loro più importante e preziosa caratteristica, ossia della loro provenienza da Dio. Nella mia Esortazione apostolica postsinodale Verbum Domini, ho ricordato inoltre che « i Padri sinodali hanno messo in evidenza come al tema dell’ispirazione sia connesso anche il tema della verità delle Scritture. Per questo, un approfondimento della dinamica dell’ispirazione porterà indubbiamente anche ad una maggior comprensione della verità contenuta nei libri sacri ».1 Per il carisma dell’ispirazione i libri della Sacra Scrittura hanno una forza di appello diretto e concreto. Ma la Parola di Dio non resta confinata nello scritto. Se, infatti, l’atto della Rivelazione si è concluso con la morte dell’ultimo Apostolo, la Parola rivelata ha continuato ad essere annunciata e interpretata dalla viva Tradizione della Chiesa. Per questa ragione la Parola di Dio fissata nei testi sacri non è un deposito inerte all’interno della Chiesa ma diventa regola suprema della sua fede e potenza di vita. La Tradizione che trae origine dagli Apostoli progredisce con l’assistenza dello Spirito Santo e cresce con la riflessione e lo studio dei credenti, con l’esperienza personale di vita spirituale e la predicazione dei Vescovi.2 1 2 N. 19. Cfr Dei Verbum, 8. 21. Acta Benedicti Pp. XVI 443 Nello studiare il tema « Ispirazione e Verità della Bibbia », la Pontificia Commissione Biblica è chiamata ad offrire il suo specifico e qualificato contributo a questo necessario approfondimento. È infatti essenziale e fondamentale per la vita e la missione della Chiesa che i testi sacri vengano interpretati secondo la loro natura: l’Ispirazione e la Verità sono caratteristiche costitutive di questa natura. Perciò il vostro impegno avrà una vera utilità per la vita e la missione della Chiesa. Con l’augurio a ciascuno di voi di un fruttuoso proseguimento dei vostri lavori, vorrei infine esprimere il mio vivo apprezzamento per l’attività svolta dalla Commissione Biblica, impegnata a promuovere la conoscenza, lo studio e l’accoglienza della Parola di Dio nel mondo. Con tali sentimenti affido ciascuno di voi alla materna protezione della Vergine Maria, che con tutta la Chiesa invochiamo quale Sedes Sapientiae, e di cuore imparto a Lei, Venerato Fratello, e a tutti i Membri della Pontificia Commissione Biblica una speciale Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, 18 aprile 2012. BENEDICTUS PP. XVI IV Ad XVIII Plenariam Sessionem Pontificiae Academiae Scientiarum Socialium. To Her Excellency Professor Mary Ann Glendon President of the Pontifical Academy of Social Sciences I am pleased to greet you and all who have gathered in Rome for the Eighteenth Plenary Session of the Pontifical Academy of Social Sciences. You have chosen to mark the fiftieth anniversary of Blessed John XXIII’s Encyclical Letter Pacem in Terris by studying the contribution of this important document to the Church’s social doctrine. At the height of the Cold War, when the world was still coming to terms with the threat posed by the existence and proliferation of weapons of mass destruction, Pope John addressed what has been described as an “open letter to the world”. It was a heartfelt appeal from a great pastor, nearing the end of his life, for the cause of peace and justice to be vigorously promoted at every level of society, Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 444 nationally and internationally. While the global political landscape has changed significantly in the intervening half-century, the vision offered by Pope John still has much to teach us as we struggle to face the new challenges for peace and justice in the post-Cold-War era, amid the continuing proliferation of armaments. “The world will never be the dwelling-place of peace, till peace has found a home in the heart of each and every human person, till all preserve within themselves the order ordained by God to be preserved”.1 At the heart of the Church’s social doctrine is the anthropology which recognizes in the human creature the image of the Creator, endowed with intelligence and freedom, capable of knowing and loving. Peace and justice are fruits of the right order that is inscribed within creation itself, written on human hearts 2 and therefore accessible to all people of good will, all “pilgrims of truth and of peace”. Pope John’s Encyclical was and is a powerful summons to engage in that creative dialogue between the Church and the world, between believers and non-believers, which the Second Vatican Council set out to promote. It offers a thoroughly Christian vision of man’s place in the cosmos, confident that in so doing it is holding out a message of hope to a world that is hungry for it, a message that can resonate with people of all beliefs and none, because its truth is accessible to all. In that same spirit, after the terrorist attacks that shook the world in September 2001, Blessed John Paul II insisted that there can be “no peace without justice, no justice without forgiveness”.3 The notion of forgiveness needs to find its way into international discourse on conflict resolution, so as to transform the sterile language of mutual recrimination which leads nowhere. If the human creature is made in the image of God, a God of justice who is “rich in mercy”,4 then these qualities need to be reflected in the conduct of human affairs. It is the combination of justice and forgiveness, of justice and grace, which lies at the heart of the divine response to human wrong-doing,5 at the heart, in other words, of the “divinely established order”.6 Forgiveness is not a denial of wrong-doing, but a participation in the healing and transforming love of God which reconciles and restores. 1 2 3 4 5 6 Pacem in Terris, 165. Cfr Rom 2:15. Message for the 2002 World Day of Peace. Eph 2:4. Cfr Spe Salvi, 44. Pacem in Terris, 1. Acta Benedicti Pp. XVI 445 How eloquent, then, was the choice of theme for the 2009 Special Assembly for Africa of the Synod of Bishops: “The Church in Africa at the Service of Reconciliation, Justice and Peace”. The life-giving message of the Gospel has brought hope to millions of Africans, helping them to rise above the sufferings inflicted on them by repressive regimes and fratricidal conflicts. Similarly, the 2010 Assembly on the Church in the Middle East highlighted the themes of communion and witness, the oneness of mind and soul that characterizes those who set out to follow the light of truth. Historic wrongs and injustices can only be overcome if men and women are inspired by a message of healing and hope, a message that offers a way forward, out of the impasse that so often locks people and nations into a vicious circle of violence. Since 1963, some of the conflicts that seemed insoluble at the time have passed into history. Let us take heart, then, as we struggle for peace and justice in the world today, confident that our common pursuit of the divinely established order, of a world where the dignity of every human person is accorded the respect that is due, can and will bear fruit. I commend your deliberations to the maternal guidance of Our Lady, Queen of Peace. To you, to Bishop Sánchez Sorondo, and to all the participants in the XVIII Plenary Session, I gladly impart my Apostolic Blessing. From the Vatican, 27 April 2012. BENEDICTUS PP. XVI 446 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM PARMENSIS Canonizationis Beati Guidonis Mariae Conforti, Archiepiscopi Episcopi Parmensis Fundatoris Piae Societatis Sancti Francisci Xaverii pro Exteris Missionibus (1865-1931) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Guido Maria Conforti die 30 mensis Martii anno 1865, in pago, quem vulgo Ravadese appellant, intra fines dioecesis Parmensis, natus est, eodemque die cum ad fontem lavacri salutaris rite adduceretur, nomina ei Guido Maria imposita sunt. Sacris initiatus idemque sacro presbyteratus ordine insignitus, cum voluntati, qua ad Christianam propagandam fidem vocaretur, prae infirma valetudine, obsequi non potuisset, Piam ipse Societatem Sancti Francisci Xaverii pro Exteris Missionibus (seu Xaveridum Missionalium) instituit. Ravennatensem denique Ecclesiam, cuius interea Archiepiscopus renuntiatus erat, biennium rexit, suis opibus quibuscumque minime parcens; suo tamen pontificatu, prae ingravescenti valetudine, facere non potuit quin se abdicaret. Tandem ad salutem aliquantum reversus, Parmensi Ecclesiae Episcopus datus est, quam quidem ipse quattuor supra viginti annos rexit; ibique in primis populum sibi commissum sacris erudiendum fecit. Laboribus angustiisque susceptis innumeris, suam dioecesim pro pastorali officio quater perlustravit; quintum autem mors eidem intervenit. Synodum bis celebravit; Actionis Catholicae sodalitatem instituit, provexit; clerum in sacris Seminariis efformandum mirum in modum curavit; praeterea ad Unionem Missionalem Clericorum condendam contulit, cui quidem primus praefuit; sicque inter auctores missionalis operae praestantissimos, cum in Italia tum in orbe, eminuit. Tandem laboribus et alacritate confectus, Congregatio de Causis Sanctorum 447 virtutibus autem meritisque refertus, pie obdormivit in Domino die 5 mensis Novembris anno 1931. Hunc Dei Famulum Ioannes Paulus II, Summus Pontifex, theologales et cardinales iisque adnexas virtutes, heroum in modum, exercuisse declaravit die 11 mensis Februarii anno 1982, quem deinceps in Beatorum album ascripsit die 17 mensis Martii anno 1996. Canonizationi autem prospiciens, Causae Postulatio sanationem, quae per huius beati intercessionem a Deo patrata ferebatur, huic Congregationi iudicandam proposuit; quod quidem factum est mense Augusto anno 2003, intra fines dioecesis Bellohorizontinae, in Brasilia, pro puero Iacobo Ioanni Dos Apóstolos Souza. Hic enim aegrotante matre cum praemature editus esset, in sedem curationis efficacioris statim deductus, fistulis in eius corpus immissis, quindecim omnis vitae primos dies superavit, cum tamen nullum salubris mutationis indicium conspici daretur, quin contra eius corporis pondus a tempore nascendi haud mediocriter deminutum sit. Ceterum post diem quintum decimum puer in summo vitae periculo fuit, ita ut, exoriente intermissione cardiorespiratoria, per semihoram minimum redanimatus spirandi facultatem recuperaret. Nulla est dubitatio quin res clinica eiusmodi aliquod gravissimum haberet, praeiudicato morbi exitu, cum quoad vitam tum quoad valetudinem, utpote qui proclivitatem ad explorata nervorum damna secum ferret, in aliud tempus reservato. Ideo nullam fere spem morbum superandi parvulus habebat. In tanto discrimine dies aliquot non solummodo a parentibus et propinquis, verum etiam a Christicolarum sodalitate instantissime Domino supplicatum est ut, intercedente Beato Guidone Maria Conforti, puer sanatione donaretur. Et ipse ex improviso revirescere atque convalescere visus est, claris indiciis comprobantibus, quae mox in stabilem favorabilemque cursum, re tum neurologica tum clinica minime ingravescente, evaserunt. Quae quidem insperata parvuli sanatio mirum omnibus portentum, divinitus patratum, visa est. Constat enim congruentiam temporis et contextum fuisse inter supplicationes, quibus Beatus hic invocatus est, et sanationem pueri Iacobi Ioannis Dos Apóstolos Souza, qui nunc non solum optima valetudine utitur, sed etiam rectam, praesertim quoad aliorum commercium attinet, vitam agere valet. Qua de sanatione, pro miro habita, in Metropolitana Curia Bellohorizontina, a die 4 mensis Octobris ad diem 16 mensis Novembris anno 2005, Inquisitio dioecesana est instructa; cuius vim praesens Congregatio ratam Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 448 habuit per Decretum die 5 mensis Maii anno 2006, latum. Consilium autem Medicorum, quod apud idem Dicasterium habetur, die 18 mensis Februarii anno 2010 agnovit sanationem, de qua agitur, celerem, perfectam stabilemque fuisse, eandem autem ex hodiernis artis cognitionibus explicari non posse. Deinde vero, die 23 mensis Aprilis, hoc anno 2010, Theologi Consultores in Peculiarem, qui dicitur, convenere Congressum. Quorum quidem favorabilem sententiam Purpurati Patres et Episcopi, die 5 mensis Octobris eodem anno 2010, in Sessione Ordinaria congregati, Exc.mo D.no Hieronymo Grillo, Episcopo emerito Centumcellarum-Tarquiniensi, Causae Ponente, confirmarunt. Et in utroque Coetu, tam Consultorum quam Cardinalium et Episcoporum, posito dubio num de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta postmodum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per infrascriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Beatissimus Pater, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, subsignata die pronuntiavit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Guidonis Mariae Conforti, Archiepiscopi, Episcopi Parmensis, Fundatoris Piae Societatis Sancti Francisci Xaverii Pro Exteris Missionibus, videlicet de celeri, perfecta stabilique sanatione pueri Iacobi Ioannis Dos Apóstolos Souza a « grave ipossia cerebrale a seguito di arresto cardio-respiratorio prolungato in neonato estremamente prematuro con sepsi generalizzata ». Mandavit insuper Beatissimus Pater ut praesens decretum publici iuris fieret atque in acta Congregationis de Causis Sanctorum referretur. Datum Romae, die 10 mensis Decembris A. D. 2010. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Michaël Di Ruberto Archiep. tit. Biccarensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 449 ROMANA seu FRIBURGENSIS HELVETIORUM Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Francisci Mariae a Cruce (in saec.: Ioannis Baptistae Jordan), Sacerdotis et Fundatoris Societatis Divini Salvatoris et Congregationis Sororum Divini Salvatoris (1848-1918) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS Servus Dei Franciscus Maria a Cruce Jordan die 16 mensis Iunii anno 1848, in vico Gurtweil prope Waldshut in Badenia (Germania) humili in familia e parentibus Laurentio et Nothburga ortus est, trium fratrum secundus. Sequenti iam die baptizatus nomen Ioannes Baptista accepit. Decimo tertio circiter aetatis anno primam sanctam communionem recepit. Inde in eo non solum gaudium recipiendi sanctam communionem et sacramentum paenitentiae necnon orandi atque libros spirituales legendi, verum etiam desiderium sacerdotii accrevit. Orbus patre, quindecim annos natus, vim suam spiritualem ulterius roboravit. Curriculo scholae elementariae absoluto, Ioannes Baptista operarii et pictorii officiis functus est. Postquam vero talia opera etiam in aliis locis peregisset, tandem, viginti fere aetatis agens, vocationem ad sacerdotium prosequi statuit. Privatas lectiones accepit, deinde gymnasium urbis Konstanz frequentavit. Studiis his completis, Friburgi Brisgavorum cursui theologiae et philologiae per triennium se dicavit. Eodem insuper tempore studio variarum linguarum modernarum incubuit. Data vero occasione Dei praesentiam in se speciali modo percipiendi, conscius factus est doloris Ecclesiae Catholicae in Germania maxime ratione nascentis ideologiae quam vocant « Kulturkampf ». Persuasum sibi habuit quod populi Europae in periculum apostasiae incurrebant. Quapropter compulsum se sentiebat ad vitam omnino Deo dicandam et per Deum tamquam instrumentum pro hominum salute. Anno praeparationis ad sacros Ordines recipiendos in Seminario Sancti Petri, in Silva Nigra, inspirationem quandam animadvertens quaesitavit seipsum, utrumne illa vocatio ad fundandum motum apostolicum reapse a Deo proveniret necne. Ardue disceptavit, ut voluntatem Dei cognosceret, et maiore vigore ulterius ad sanctitatem aspiravit. Pariter ac praecedentibus annis in urbe Friburgo et nunc quaedam obscuritatis solitudinisque interioris momenta expertus est, verum etiam profundam iucunditatem in receptione sanctae communionis. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 450 Recepto denique sacro Presbyteratus Ordine die 21 mensis Iulii anno 1878, de mandatu sui Ordinarii, Romam profectus est ubi studio linguarum Syriacae, Armenicae, Copticae, Arabicae, Hebraicae atque Graecae se dedit. Visitavit etiam Terram Sanctam et Libanum, qua occasione corroboratus est in certitudine vocationis condendi motum apostolicum, illis Evangelii verbis permotus: « Haec est vita aeterna: ut cognoscant te, unicum verum Deum, et quem misisti, Iesum Christum » (Io 17, 3). Romam regressus atque a Summo Pontifice Leone XIII pro propositis impertita benedictione, ad illorum executionem processit. Maximum fuit illi propositum, ut in « Societate Catholica Instructiva » (postea « Societate Catholica Instructiva ») christifideles catholicos sibi consociaret e varii generis coetibus compositos, scilicet christifideles, specialiter parentes, magistros et educatores ad tradendam fidem, academicos vero ad illam defendendam, insuper et infantes. Altera ex parte intendit fundare communitates virorum mulierumque, qui evangelica consilia secuti, undique terrarum protenderent. Paulo post, illas communitates in Societates religiosas transformavit. Die Dominica Passionis anni 1883 in basilica Sancti Petri in Vaticano Deo se consecravit nomenque Francisci Maria a Cruce assumpsit. Pro fundatione communitatis femininae in Urbe mulierem religiosam tamquam Superiorissam invenit Petram Streitel, spiritualitate franciscana et carmelitana imbutam, cui nomen Maria Francisca a Cruce inditum est. Duobus enim iam elapsis annis detectum est vocationem suam illamque Venerabilis Servae Dei Mariae Franciscae pariter ac modus vivendi communitatum conciliari non posse. Ecclesiastica demum auctoritas communitatem illam femininam a Patre Jordan separavit. Qui animum nequaquam demisit, sed una cum Theresia von Wüllenweber, hodie venerata sub nomine Beatae Mariae ab Apostolis, anno 1888 novam Congregationem condidit. Pater Franciscus Maria innumeros sibi filios filiasque spirituales consociare potuit. Domum Matrem tamquam « scholam apostolorum » habere intendebat, ubi ipsi vicissim multos novos apostolos formarent. Propriis viribus minime indulgens se totum et missioni in Assam, India, et erectioni magni numeri domorum in Europa et in America dedicavit, curas ut in illis idem spiritus, quo ipse animatus erat, servaretur. Anno 1893 suis communitatibus religiosis nomina imposuit « Societas Divini Salvatoris » et « Congregatio Sororum Divini Salvatoris ». Congregatio de Causis Sanctorum 451 Anno vero 1915, bello mundiali infuriante, Regimen Generale Societatis coactum est ad se in Helvetiam neutralem transferendum. Pater Jordan, obtemperans decisioni III Capituli Generalis, regimen Societatis deposuit in manibus futuri successoris Patris Pancratii Pfeiffer. Post gravem morbum, in humili hospitio urbis Tafers prope Friburgum in Helvetia obdormivit in Domino die 8 mensis Septembris anno 1918. Deus dedit seu Servo inde a pueritia magnum desiderium cum Christo in Eucharistia se iungendi. Sacrum Sanctae Missae Sacrificium necnon eucharistica adoratio per totam vitam eius ferventem zelum apostolicum confirmarunt. Confratres semper invenerunt eum in oratione immersum. Magnam hausit consolationem ex amore Beatae Mariae Virginis, Matris Salvatoris et Reginae Apostolorum, cuius venerationem promovere quaesivit. Perdilexit evangelicam paupertatem; vivebat in inconcussa fiducia erga Deum necnon in animosa humilitate. Sanctam Crucem amore complectebatur. Fidei Ecclesiae et monitis ecclesiasticae auctoritatis iugitur obtemperavit, etiam momentis maximae difficultatis. De filiis filiabusque spiritualibus tamquam pater curam adhibuit et magis magisque crevit in promptitudine eis ignoscendi. Vita eius ad sanctitatem apostolicam prosequendam omnes incitat. Pater Franciscus Maria exemplar exstat illius hominis apostolici et missionarii qui exoptat ut omnes homines ad Iesum Christum Salvatorem Mundi conducantur. Visione quadam universali apostolatus non solum renovationem fidei credentium incohare voluit sed primam quoque et novam promovere evangelizationem. Christum adnuntiare cupiebat et testimonium dare in omnibus dimensionibus vitae et culturae « omnibus rationibus et mediis, quae caritas Christi inspirat ». Virtute famae sanctitatis Servi Dei iam in vita praeclarae, specialiter vero post obitum, Processus Ordinarius Informativus Romae instructus est a die 22 mensis Decembris anno 1942 ad diem 17 mensis Iunii anno 1949, quem sequebantur Processus Rogatoriales in dioecesibus Friburgensi in Helvetia, Passaviensi, Paderbornensi, Vindobonensi, Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii, Olomucensi et Sinus Viridi (annis 1943-1949), quorum validitas iuridica rata est habita ab hoc Dicasterio per Decretum diei 24 mensis Novembris anno 2006. Positione confecta, Consultores Historici in Sessione diei 5 mensis Iunii anno 2007 votum positivum protulerunt. Die 22 mensis Ianuarii anno 2010 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum positive factus est. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria diei 11 mensis Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 452 Ianuarii anno 2011, audita relatione Ponentis Causae, Exc.mi D. Lini Fumagalli, Episcopi Viterbiensis, recognoverunt Servum Dei virtutes theologales necnon cardinales et adnexas, heroico gradu vixisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Francisci Mariae a Cruce (in saec. Ioannis Baptistae Jordan), Sacerdotis et Fundatoris Societatis Divini Salvatoris et Congregationis Sororum Divini Salvatoris, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 14 mensis Ianuarii A. D. 2011. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. el. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 453 BUFFALENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Nelsonii Baker, Sacerdoti dioecesani (1841-1936) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Induite vos ergo sicut electi Dei, sancti et dilecti, viscera misericordiae, benignitatem, humilitatem, mansuetudinem, longanimitatem [...]; super omnia autem haec: caritatem, quod est vinculum perfectionis » (Col 3, 12. 14). Paulina adhortatio ducit nos ad intellegendum spiritale iter Servi Dei Nelsonii Baker, qui totum se dedit pastorali ministerio, constanter inserviit a societate segregatis, quapropter a multis habitus est verus caritatis apostolus. Servus Dei die 16 mensis Februarii anno 1841 Buffali, in Statu NeoEboracensi (in Foederatis Civitatibus Americae Septentrionalis), natus est. Filius patris Ecclesiae Reformatae et matris catholicae, baptismum secundum confessionem paternam accepit, sed, matris secutus exemplum, decem annos natus catholicam amplecti decrevit religionem. Curriculis rite expletis, opus exercere coepit in officina patris, quam statim ob participationem in bello Secessionis Americanae relinquere debuit. Acie relicta, commercialem industriam promovere incepit simul cum amico, cui statim suum declaravit intimum desiderium quaerendi id quod Deus pro eo vere voluerat. Illo enim tempore Nelsonius sacerdotem cognovit Thomam Hines, « Domus Sancti Ioseph » moderatorem, qui, maxime pronus ad puerulos parentibus orbatos curandos, suasit ei ut de vocatione quaerenda cum Episcopo Buffalensi loqueretur. Hic enim benevole accepit eum quem hortatus est ut seminarium ingrederetur. Servus Dei graviter consilium ponderavit et, postquam definitivam decisionem cum familia et amico socioque communicavit, formativum iter arripuit ad sacerdotium apud Seminarium loci v. d. Suspension Bridge. His enim annis, praeterquam quod in curriculis explendis et variis spiritalibus inceptis diligenter eminuerat, longam in Europam suscepit peregrinationem, in qua altam in animo maturavit devotionem erga Matrem Dei, sub titulo Nostrae Dominae a Victoria invocatam et veneratam. Expletis deinde 454 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale theologiae curriculis, presbyter in Cathedrali templo Buffalensi die 19 mensis Martii anno 1876 est ordinatus. Suam etiam ob notam peritiam in nummaria administratione, in Institutum Patris Hines statim missus est ut varias obiret difficultates ibi emersas, ac deinde in paroeciam Sanctae Mariae in loco vulgo Corning. Deinde Patri Hines in munere moderatoris Instituti Limestone Hill successit. Servus Dei hic postremos pastoralis ministerii annos transegit, de ultimis et indefensis valde sollicitus. Assiduam adhibuit curam de bono ferendo infantibus, pauperibus familiis, iuvenibus derelictis et personis coloris, saepe praeiudiciis stirpis humiliatis. In huiusmodi inceptis quae promovit, constans fuit eius fiducia in Divina Providentia maternoque Virginis Sanctissimae praesidio. Plurima recenseri possunt opera quae Nelsonius pro caritate exercuit, sicut Consociatio « Nostrae Dominae a Victoria » cuius erat subsidia assequi ad orphanotrophium sustentandum, « Patronatus Sancti Ioannis » ad tecto ac sede carentes excipiendos, « Domus Sacri Cordis » iuvenibus operariis et « Domus infantis » pueris derelictis destinatae. Hoc in diligenti ad proximi beneficium ministerio nullo umquam tempore orationem reliquit, profundo compulsus amore erga Sanctissimum Sacramentum ardentique devotione erga Virginem Mariam, in cuius honorem sanctuarium aedificandum promovit, quod anno 1926 ad finem adductum est. Altissima fides fundamentum totius eius vitae exstitit atque veram animam eius indefatigabilis industriae constituit. Vir firmae spei, numquam sensum amisit suae vocationis et semper cum gaudio, serenitate, prudentia et fortitudine vitam gessit, etiam inter difficultates et acerbitates, quae postremis annis in deterius sunt mutatae. Servus Dei, senex et graviter aegrotans, die 29 mensis Iulii anno 1936 in Limestone Hill pie in Domino obdormivit, amore et affectu omnium qui noverunt eum circumdatus. Ob sanctitatis famam, quae praesertim post eius mortem gradatim crescebat, a die 5 mensis Ianuarii anno 1989 ad diem 7 mensis Decembris anno 1993, apud Curiam Episcopalem Buffalensem dioecesana Inquisitio est instructa, cuius iuridica auctoritas per Decretum diei 26 mensis Ianuarii anno 1996 a Congregatione de Causis Sanctorum est recognita. Parata Positione, disceptatum est, ad suetas normas, an Servus Dei virtutes heroico modo exercuisset. Die 12 mensis Decembris anno 2000 Congressus Consultorum Historicorum est actus et die 26 mensis Februarii anno 2010 Peculiaris Consultorum Theologorum Congressus, positivo cum exitu, evenit. Die 9 mensis Novembris anno 2010 Patres Cardinales et Episcopi, Ponente Congregatio de Causis Sanctorum 455 Causae Exc.mo D. Lino Fumagalli, Episcopo Sabinensi-Mandelensi, edixerunt Servum Dei Nelsonium Baker heroice virtutes theologales, cardinales iisque adnexas exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Nelsonii Baker, Sacerdotis Dioecesani, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 14 mensis Ianuarii A. D. 2011. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. el. Mevaniensis, a Secretis 456 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Benedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit Praesules: die 28 Aprilis 2012. — Titulari episcopali Ecclesiae Cemerinianensi, R. D. Thaddaeum Lityński, e clero dioecesis Viridimontanensis-Gorzoviensis, ibique Iudicem Tribunalis et Vicarium Episcopalem pro navitate pastorali, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 1 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Gegitanae, R. D. Raimundum Poisson, e clero dioecesis Sancti Ioannis-Longoliensis, hactenus paroeciae vulgo dictae « Sainte-Marguerite-d’Younville » curionem, quem constituit Auxiliarem dioecesis Sancti Hieronymi Terraebonae. die 2 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Coelianensi, R. D. Paulum Robertum Sanchez, e clero dioecesis Bruklyniensis, ibique Vicarium Episcopalem pro territorio « Queens » vulgo dicto, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Citiensi, R. D. Raimundum Franciscum Chappetto, e clero dioecesis Bruklyniensis, ibique Vicarium pro Clericis et Vita Religiosa et curionem paroeciae Nostrae Dominae ad Nives, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. die 3 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Pinskensi Latinorum, Exc.mum P. D. Antonium Dziemianko, hactenus Episcopum titularem Lesvitanum et Auxiliarem Minscensem Mohiloviensem Latinorum. Diarium Romanae Curiae 457 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Benedetto XVI ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Sabato, 28 aprile, S. E. il Signor César Castillo Ramı́rez, Ambasciatore del Perù; Venerdı̀, 4 maggio, S. E. la Signora Dato’ Ho May Yong, Ambasciatore della Malaysia; S. E. il Signor David Cooney, Ambasciatore d’Irlanda; S. E. il Signor Naivakarurubalavu Solo Mara, Ambasciatore di Fiji; S. E. il Signor Viguen Tchitetchian, Ambasciatore di Armenia. Sua Santità ha altresı̀ ricevuto in Udienza: Lunedı̀, 16 aprile, l’On. Horst Seehofer, Ministro Presidente della Baviera; Venerdı̀, 20 aprile, l’On. Stanislaw Tillich, Ministro Presidente dello Stato Libero di Sassonia. Giovedı̀ 3 maggio il Santo Padre si è recato in visita all’Università Cattolica del Sacro Cuore di Roma. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 458 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato: 14 aprile 2012 S.E.R. Mons. Marek Solczyński, Arcivescovo titolare di Cesarea di Mauritania, Nunzio Apostolico in Georgia e in Armenia, Nunzio Apostolico in Azerbaigian. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato: 29 febbraio 2012 Gli Em.mi Signori Cardinali: Angelo Scola, Arcivescovo di Milano (Italia); e Donald William Wuerl, Arcivescovo di Washington (Stati Uniti d’America), Membri della Congregazione per la Dottrina della Fede. 13 marzo 2012 Gli Em.mi Signori Cardinali: George Alencherry, Arcivescovo Maggiore di Ernakulam-Angamaly dei Siro-Malabaresi; Fernando Filoni, Prefetto della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli; Francesco Coccopalmerio, Presidente del Pontificio Consiglio per i Testi Legislativi, Membri della Congregazione per la Dottrina della Fede. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: George Alencherry, Arcivescovo Maggiore di Ernakulam-Angamaly dei Siro-Malabaresi; Timothy Michael Dolan, Arcivescovo di New York; Lucian Mures˛an, Arcivescovo Maggiore di Fägäras s˛i Alba Iulia dei Romeni; Fernando Filoni, Prefetto della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli; Edwin Frederick O’Brien, Gran Maestro dell’Ordine Equestre del Santo Sepolcro di Gerusalemme, Membri della Congregazione per le Chiese Orientali. » » » L’Em.mo Signor Cardinale Antonio Maria Vegliò, Presidente del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti, Membro della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Manuel Monteiro de Castro, Penitenziere Maggiore; Santos Abril y Castelló, Arciprete della Basilica Papale di Santa Maria Maggiore, Membri della Congregazione delle Cause dei Santi. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Manuel Monteiro de Castro, Penitenziere Maggiore; Santos Abril y Castelló, Arciprete della Basilica Papale di Santa Maria Maggiore; Giuseppe Bertello, Presidente della Pontificia Commissione per lo Diarium Romanae Curiae 459 Stato della Città del Vaticano e Presidente del Governatorato del medesimo Stato; Giuseppe Versaldi, Presidente della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede, Membri della Congregazione per i Vescovi. 13 marzo 2012 Gli Em.mi Signori Cardinali: John Tong Hon, Vescovo di Hong Kong; Santos Abril y Castelló, Arciprete della Basilica Papale di Santa Maria Maggiore; Giuseppe Bertello, Presidente della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano e Presidente del Governatorato del medesimo Stato; Domenico Calcagno, Presidente dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica, Membri della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Willem Jacobus Eijk, Arcivescovo di Utrecht; João Braz de Aviz, Prefetto della Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica, Membri della Congregazione per il Clero. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Dominik Duka, Arcivescovo di Praha; Giuseppe Versaldi, Presidente della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede, Membri della Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Thomas Christopher Collins, Arcivescovo di Toronto; Willem Jacobus Eijk, Arcivescovo di Utrecht; Giuseppe Betori, Arcivescovo di Firenze; Rainer Maria Woelki, Arcivescovo di Berlin; Fernando Filoni, Prefetto della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli; João Braz de Aviz, Prefetto della Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica; Edwin Frederick O’Brien, Gran Maestro dell’Ordine Equestre del Santo Sepolcro di Gerusalemme, Membri della Congregazione per l’Educazione Cattolica. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Francesco Coccopalmerio, Presidente del Pontificio Consiglio per i Testi Legislativi; Giuseppe Versaldi, Presidente della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede, Membri del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica. » » » L’Em.mo Signor Cardinale Antonio Maria Vegliò, Presidente del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti, Membro del Pontificio Consiglio per i Laici. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Rainer Maria Woelki, Arcivescovo di Berlin; Francesco Coccopalmerio, Presidente del Pontificio Consiglio per i Testi Legislativi, Membri del Pontificio Consiglio per la Promozione dell’Unità dei Cristiani. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 460 13 marzo 2012 L’Em.mo Signor Cardinale Antonio Maria Vegliò, Presidente del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti, Membro del Comitato di Presidenza del Pontificio Consiglio per la Famiglia. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Dominik Duka, Arcivescovo di Praha; Giuseppe Bertello, Presidente della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano e Presidente del Governatorato del medesimo Stato, Membri del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace. » » » L’Em.mo Signor Cardinale Edwin Frederick O’Brien, Gran Maestro dell’Ordine Equestre del Santo Sepolcro di Gerusalemme, Membro del Pontificio Consiglio « Cor Unum ». » » » L’Em.mo Signor Cardinale Manuel Monteiro de Castro, Penitenziere Maggiore, Membro del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti. » » » L’Em.mo Signor Cardinale Domenico Calcagno, Presidente dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica, Membro del Pontificio Consiglio per gli Operatori Sanitari. » » » L’Em.mo Signor Cardinale John Tong Hon, Vescovo di Hong Kong, Membro del Pontificio Consiglio per il Dialogo Interreligioso. » » » L’Em.mo Signor Cardinale Giuseppe Betori, Arcivescovo di Firenze, Membro del Pontificio Consiglio della Cultura. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali: Thomas Christopher Collins, Arcivescovo di Toronto; Timothy Michael Dolan, Arcivescovo di New York, Membri del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali. » » » L’Em.mo Signor Cardinale Timothy Michael Dolan, Arcivescovo di New York, Membro del Pontificio Consiglio per la Promozione della Nuova Evangelizzazione. » » » L’Em.mo Signor Cardinale João Braz de Aviz, Prefetto della Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica, Membro del Pontificio Comitato per i Congressi Eucaristici Internazionali. » » » L’Em.mo Signor Cardinale Domenico Calcagno, Presidente dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica, Membro della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano. Diarium Romanae Curiae 461 13 marzo 2012 L’Ecc.mo Mons. Lorenzo Baldisseri, Arcivescovo titolare di Diocleziana, Segretario della Congregazione per i Vescovi, Consultore della Congregazione per la Dottrina della Fede « ad quinquennium ». 2 aprile » Il Rev.do Mons. Joaquı́n Llobell, Giudice della Corte di Appello dello Stato della Città del Vaticano « in aliud quinquennium ». 17 » » L’Ecc.mo Mons. Lino Fumagalli, Vescovo di Viterbo, Membro della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». » » » Il Rev.do Mons. Pawel Malecha, Promotore di Giustizia Sostituto presso il Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica; e il Rev.do P. José Fernando Mejı́a Yañez, M.G., Capo della Cancelleria nel medesimo Tribunale. 24 » » L’Ill.mo Dott. Antonio Chiminello, Consultore della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede, Vice Direttore della Ragioneria dello Stato della Città del Vaticano. » » » L’Ill.mo Dott. Maurizio Prato, Revisore Internazionale della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede « per un altro triennio ». Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 462 NECROLOGIO 3 aprile 2012 Mons. Michael Bzedl, C.Ss.R., Arcivescovo em. di Winnipeg degli Ucraini (Canada). » » » Mons. Arduino Bertoldo, Vescovo em. di Foligno (Italia). » » » Mons. Efraim Basilio Krevey, O.S.B.M., Vescovo em. di São João Batista em Curitiba degli Ucraini (Brasile). 6 » » Mons. Felipe Fernández Garcı́a, Vescovo em. di San Cristóbal de La Laguna, Tenerife (Spagna). 7 » » Sua Em.za il Card. Ignace Moussa I Daoud, Patriarca em. di Antiochia dei Siri. 10 » » Sua Em.za il Card. Luis Aponte Martı́nez, del Tit. di S. Maria Madre della Provvidenza a Monte Verde. » » » Mons. Leonardo Mario Bernacchi, O.F.M., Vescovo tit. di Tabaicara già Vicario Apostolico di Camiri (Bolivia). 11 » » Mons. Agustin A. Román, Vescovo tit. di Sertei e già Ausiliare di Miami (Stati Uniti d’America). 13 » » Mons. Mario Rizzi, Arcivescovo tit. di Bagnoregio, Nunzio Apostolico (Italia). 16 » » Mons. Antoine Hamid Mourany, Vescovo em. di Damasco dei Maroniti (Libano). 18 » » Mons. José Cerviño Cerviño, Vescovo em. di Tui-Vigo (Spagna). 21 » » Mons. Ramón Búa Otero, Vescovo em. di Calahorra y La Calzada (Spagna). 25 » » Mons. Jan Bernard Szlaga, Vescovo di Pelplin (Polonia). 3 maggio » Mons. František Tondra, Vescovo em. della Diocesi di Spiš (Slovenia).