An. et vol. CV 1 Februarii 2013 N. 2 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA BENEDICTI PP. XVI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I KATSINENSIS-ALENSIS In Nigeria nova conditur dioecesis Katsinensis-Alensis. BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam Fidem intuentes christifı̀delium Nigerianorum, libenti animo percepimus postulatum, ad aeternam hominum salutem ac Dominici gregis regimini facilius et efficacius consulendum, ut dioecesis Makurdensis in Nigeria divideretur. Quamobrem, praehabito favorabili voto quorum interest, audita sententia Congregationis pro Gentium Evangelizatione, Nos de plenitudine Apostolicae Nostrae potestatis quae sequuntur decernimus: a dioecesi Makurdensi seiungimus civiles regiones vulgo dictas « Local Government Areas », id est Katsina-Ala, Logo et Ukam, atque ex ita distracto territorio novam dioecesim constituimus Katsinensem-Alensem appellandam, iisdem circumscriptam finibus quibus praefatae civiles regiones ad praesens terminantur. Huius novae dicionis sedem in urbe vulgo appellata Katsina-Ala statuimus ac templum ibidem Deo dicatum in honorem sancti Gerardi Majella ad gradum dignitatemque ecclesiae Cathedralis evehimus. Novam hanc dioecesanam communitatem suffraganeam constituimus Ecclesiae Metropolitanae Abugensis. Cetera ad normam iuris canonici expediantur. 128 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Ad haec Nostra mandata exsequenda destinamus Venerabilem Fratrem Augustinum Kasujja, Archiepiscopum titulo Caesariensem in Numidia atque Nuntium Apostolicum in Nigeria, omnes necessarias et opportunas ei tribuentes facultates etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet ministrum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere iniuncto ad memoratam Congregationem authenticum exemplar actus eiusdem peractae exsecutionis remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram tam nunc quam in posterum ratam esse iubemus, contrariis quibuslibet minime obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undetricesimo mensis Decembris, anno Domini bis millesimo duodecimo, Pontificatus Nostri octavo. e Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 208.154 II SANCTI VLADIMIRI MAGNI IN URBE PARISIENSI PRO UCRAINIS RITUS BYZANTINI Exarchia Apostolica pro fidelibus Ucrainis ritus Byzantini in Gallia commorantibus ad gradum Eparchiae evehitur nomine Sancti Vladimiri Magni in urbe Parisiensi pro Ucrainis ritus Byzantini. BENEDICTUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam Qui in beati Petri Sede sumus constituti, attenta sententia Synodi Episcoporum Ecclesiae Graeco-Catholicae Ucrainae Exarchiam Apostolicam Acta Benedicti Pp. XVI 129 pro fidelibus Ucrainis ritus Byzantini in Gallia commorantibus ad gradum Eparchiae evehendi, perpensa officiali petitione Excellentissimi Domini Archiepiscopi Maioris necnon faventi sententia Conferentiarum Episcoporum ac Legatorum Pontificiorum ad rem vocatorum, audita Congregatione pro Ecclesiis Orientalibus, summa Apostolica, qua fungimur, potestate memoratam Exarchiam ad gradum Eparchiae evehimus nomine Sancti Vladimiri Magni in urbe Parisiensi pro Ucrainis ritus Byzantini. Cathedralis ecclesia Exarchiae efficitur Eparchialis et residentia Episcopi necnon conclavia Curiae in actuali sede permanent. Mandamus insuper ut omnes sacerdotes in territorio Exarchiae ministerium exercentes ipso facto novae Eparchiae incardinentur itemque seminarii alumni ex eiusdem paroeciis novae circumscriptioni ascribantur. Nova quidem Eparchia statim Apostolicae Sedi subicitur, sed inclusa in contextu Ecclesiae Galliae, et novus Episcopus membrum Conferentiae Episcoporum efficitur. Quae iussimus ad effectum rite adducantur deque absoluto negotio sueta documenta exarentur et Congregationi pro Ecclesiis Orientalibus mittantur. Hanc denique Apostolicam Constitutionem iugiter ratam esse volumus, contrariis rebus nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die undevicesimo mensis Ianuarii, anno Domini bis millesimo decimo tertio, Pontificatus Nostri octavo. e Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Di Felice, Protonot. Apost. Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 208.295 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 130 LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE I Quibus commutatur Constitutio Apostolica Pastor bonus, simulque competentia de Seminariis a Congregatione de Institutione Catholica ad Congregationem pro Clericis transfertur. BENEDICTUS PP. XVI Ministrorum institutio sacrorum inter praecipuas Concilii Oecumenici Vaticani II Patrum sollicitudines numeratur, qui scripserunt: « Optatam totius Ecclesiae renovationem probe noscens Sancta Synodus a sacerdotum ministerio, Christi spiritu animato, magna ex parte pendere, gravissimum institutionis sacerdotalis momentum proclamat ».1 Hoc in contextu can. 232 CIC vindicat Ecclesiae « ius proprium et exclusivum eos instituendi qui ad ministeria sacra deputantur », quod ex more in Seminariis evenit. Agitur enim de institutione a Concilio Tridentino exoptata, quod decrevit ut in singulis dioecesibus institueretur « Seminarium perpetuum »,2 per quod Episcopus posset tirones ad sacerdotium « alere et religiose educare et ecclesiasticis disciplinis instituere ».3 Primum institutum universalis indolis, cuius erat providere constitutioni, regimini et administrationi Seminariorum, « quorum cum statu fortuna Ecclesiae coniungitur maxime »,4 fuit Congregatio Seminariorum, instituta a Benedicto XIII per Constitutionem Creditae Nobis.5 Progrediente tempore ipsa exstincta est atque Seminaria semper peculiari curae perrexerunt esse Sanctae Sedi per Sacram Congregationem Concilii (quae hodie vocatur Congregatio pro Clericis) vel etiam per Sacram Congregationem pro Episcopis et Regularibus, et ab anno MCMVI tantum per hanc postremam. Sanctus Pius X per Constitutionem Apostolicam Sapienti consilio 6 iurisdictionem de Semina1 2 3 4 5 6 Conc. Oecum. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, 1. Sessio XXIII [15 Iulii 1563], can. XVIII. Ibid. Leo XIII, Ep. Paternae providaeque [18 Septembris 1899]: ASS 32 [1899-1900], 214. 9 Maii 1725: Bullarium Romanum XI, 2, pp. 409-412. 29 Iunii 1908: AAS 1 [1909], 7-19. Acta Benedicti Pp. XVI 131 riis reservavit Sacrae Congregationi Concistoriali, apud quam peculiare constitutum est officium.7 Benedictus XV per Litteras Apostolicas Seminaria clericorum Motu proprio datas 8 hoc Officium pro Seminariis apud Sacram Congregationem Concistorialem erectum cum Sacra Congregatione de Studiis coniunxit, et ita novum dicasterium creavit Sacra Congregatio de Seminariis et Studiorum Universitatibus appellatum. Summus Pontifex hanc decisionem explicavit eo quod angustiis premebatur ob crescentem numerum negotiorum et ob momentum huiusmodi officii: « Verum cum apud hanc Sacram Congregationem negotiorum moles praeter modum excrevit, et Seminariorum cum maiorem in dies operam postulet, visum est Nobis ad omnem eorum disciplinam moderandam novum aliquod consilium inire ».9 Novum Dicasterium, id est Sacra Congregatio de Seminariis et Studiorum Universitatibus assumpta est in Codicem Iuris Canonici anni MCMXVII in can. 256, et in eundem Codicem clericorum institutio inserta est sub titulo XXI, De Seminariis, in IV parte, De Magisterio ecclesiastico, in libro III, De rebus. Magni ponderis est extollere quod, cum novus Codex redigeretur, discussum est utrum opportunum esset eandem dispositionem servare, denique tamen opportunius visum est magis universas normas, veluti prooemium, praeponere tractatui de clericis. Quapropter normae et dispositiones de Seminariis insertae sunt in librum II, partem I, titulum III, cap. I, cum congrua denominatione « De clericorum institutione ».10 Haec nova collocatio sine dubio magni est momenti eiusque titulus « De clericorum institutione » singulariter aptatus, quoniam hoc modo amplectitur institutionem integram futuris ministris Domini tradendam: nempe institutionem non solum doctrinalem, sed etiam humanam, spiritualem, asceticam, liturgicam et pastoralem. Concilium Oecumenicum Vaticanum II iterum memorat: « Seminaria Maiora ad sacerdotalem conformationem necessaria sunt » 11 et formatio tradenda in Seminario maiore est specifice sacerdotalis, ordinata videlicet spirituali et pastorali sensu ad sacrum ministerium: « Alumnorum institutio 7 8 9 10 11 Cfr AAS 1 [1909] 9-10, 2º, 3. 4 Novembris 1915: AAS 7 [1915], 493-495. AAS 7 [1915], 494. Cfr cann. 232-264 CIC. Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, 4. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 132 eo tendere debet ut ad exemplar Domini Iesu Christi, Magistri, Sacerdotis et Pastoris, veri animarum pastores ipsi formentur ».12 Hoc sensu: « Iuvenes, qui ad sacerdotium accedere intendunt, ad formationem spiritualem convenientem et ad officia propria instituantur in seminario maiore per totum formationis tempus, aut, si adiuncta de iudicio Episcopi dioecesani id postulent, per quattuor saltem annos ».13 Seminaria igitur, secundum Concilium Oecumenicum Vaticanum II et Codicem Iuris Canonici anni MCMLXXXIII, includuntur in ambitum « Clericorum institutionis » quae, ut sit vera et efficax, institutionem permanentem cum formatione in seminario consolidare debet, quandoquidem « perennis institutio continuatio est illius quae in Seminario efficitur », sicut Veneratus Decessor Noster beatus Ioannes Paulus II in Adhortatione Apostolica Pastores dabo vobis 14 asserit: « Perennis sacerdotum institutio... continuatio est naturalis atque omnino necessaria illius cultus, qui ad presbyteri personam spectat, quique in Seminario... incohavit et ibidem incrementum cepit una cum formativa institutione Ordinationis respectu. Magni momenti est animadvertere servareque intrinsecum nexum qui exstat inter utramque institutionem, ante scilicet et post Ordinationem. Si namque inconstantia esset immo discrepantia has duas inter rationes institutionis gravia consectaria statim evenirent, quae ad pastoralem actionem respicerent atque fraternam communionem inter presbyteros, inter illos nominatim qui aetate distinguuntur. Perennis autem institutio, iteratio non est institutionis, quae in Seminario acquiritur, quae deinde recognoscitur et augetur, novis additis explicativis argumentis. Ipsa enim novis evolvitur rebus potissimumque rationibus quodammodo novis, veluti nempe unum quiddam, quod progrediens — radices in seminaristica institutione ponens — accommodationem quandam expostulat, hodiernae aetati conformationem et immutationem, absque tamen cessatione vel intermissione. At contra inde a Seminario maiore permanentem institutionem parare oportet, et animum studiumque futurorum presbyterorum eidem accommodare, per ipsius necessitatis demonstrationem, utilitatis et spiritus, condicionibus perficiendae rei inductis ».15 Idcirco opportunum ducimus Congregationi pro Clericis assignare promotionem et regimen omnium quae pertinent ad formationem, vitam et mini12 13 14 15 Ibid. Can. 235 § 1 CIC. 25 Martii 1992. N. 71: AAS 84 [1992], 782-783. Acta Benedicti Pp. XVI 133 sterium presbyterorum et diaconorum: inde a pastorali vocatione et candidatorum ad sacros Ordines selectione, inclusa eorum formatione humana, spirituali, doctrinali et pastorali in seminariis, et in peculiaribus domibus pro diaconis permanentibus,16 usque ad eorum institutionem perennem, inclusis vitae condicionibus et modis exercendi ministerium eorumque praevidentia socialique assistentia. Sub lumine igitur harum considerationum, examinatis accurate omnibus rebus atque sententia rogata illorum qui experti sunt, statuimus et decernimus quae sequuntur: Art. 1 « Congregatio de Institutione Catholica (de Seminariis atque Studiorum Institutis) » nomen sumit « Congregationis de Institutione Catholica (de Studiorum Institutis )». Art. 2 Art. 112 Constitutionis Apostolicae Pastor bonus sequenti substituitur textu: « Congregatio exprimit et exercet Sedis Apostolicae sollicitudinem circa promotionem et ordinationem institutionis catholicae ». Art. 3 Articulus 113 Constitutionis Apostolicae Pastor bonus abrogatur. Art. 4 Art. 93 Constitutionis Apostolicae Pastor bonus sequenti substituitur textu: « § 1. Congregatio, servato iure Episcoporum eorumque Conferentiarum, eas curat materias, quae presbyteros et diaconos Cleri saecularis respiciunt tum quoad personas, tum quoad pastorale ministerium, tum quoad res necessarias ad exercendum eiusmodi ministerium, atque in his omnibus quaestionibus opportunum praebet Episcopis auxilium. § 2. Congregatio exprimit et exercet Sedis Apostolicae sollicitudinem circa formationem illorum qui ad sacros Ordines vocantur ». 16 Cfr can. 236 § 1º CIC. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 134 Art. 5 Textus art. 94 Constitutionis Apostolicae Pastor bonus sequenti substituitur textu: « § 1. Adest Episcopis ut in earum Ecclesiis maxima diligentia vocationes excolantur ad sacra ministeria, atque in seminariis, instituendis et dirigendis secundum iuris normam, alumni aeque solida formatione tum humana et spirituali, tum doctrinali et pastorali educentur. § 2. Attente vigilat ut convictus et regimen seminariorum plene postulatis respondeant educationis sacerdotalis atque moderatores et docentes conferant, quam maxime potest, vitae exemplo et recta doctrina, ad formationem personae sacrorum ministrorum. § 3. Competens est, praeterea, ad seminaria interdioecesana erigenda et eorum statuta approbanda ». Art. 6 Ad Congregationem de Institutione Catholica spectat curricula academica philosophiae et theologiae ordinare, audita Congregatone pro Clericis, iuxta cuiusque competentiam. Art. 7 Pontificium Opus Vocationum Sacerdotalium (Motu proprio Pii XII, die 4 Novembris anno 1941) ad Congregationem pro Clericis transfertur. Art. 8 Materiae causa, Praefectus Congregationis pro Clericis ex officio praeest Commissioni interdicasteriali permanenti « De formatione candidatorum ad Sacros Ordines » secundum normam Constitutionis Apostolicae Pastor bonus, art. 21, § 2, ad quam pertinet etiam Secretarius. Art. 9 Commissio interdicasterialis « De aequa sacerdotum in mundo distributione » exstinguitur. Acta Benedicti Pp. XVI 135 Art. 10 Die quo hae normae vim sortiuntur, processus qui apud Congregationem de Institutione Catholica pendent de rebus huc ex competentia translatis, transmittantur ad Congregationem pro Clericis et ab ipsa definientur. Omnia quae in his Litteris Apostolicis in forma Motu proprio deliberavimus, ordinamus ut in omnibus earum partibus serventur, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus, etiamsi dignis peculiaris mentionis, et decernimus ut per divulgationem promulgentur in actis diurnis « L’Osservatore Romano », et vim XV post dies quam promulgata sunt obtineant. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die Domini MMXIII, Pontificatus Nostri octavo. XVI BENEDICTUS PP. XVI Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 208.327 mensis Ianuarii, anno Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 136 II Quibus, mutata Constitutione Apostolica Pastor bonus, competentia de Catechesi ex Congregatione pro Clericis ad Pontificium Consilium de Nova Evangelizatione Promovenda transfertur. BENEDICTUS PP. XVI Fides per doctrinam sustineatur oportet, quae credentium mentem corque illuminare valeat. Peculiaris haec aetas, quam agimus quaeque ceteroqui maximo in fidei discrimine versatur, talem secum fert conscientiam assumendam, ut magnis exspectationibus respondeatur, quae in credentium cordibus oriuntur ad novas interrogationes exsolvendas, quae ad mundum Ecclesiamque diriguntur. Fidei igitur intellectus usque postulat ut, quae in ipsa continentur, novis verbis exprimantur, quae spem in credentibus praesentem omnibus poscentibus rationem de ea praebere valeant.1 Universalis Ecclesiae peculiare est munus vivum efficacemque Christi nuntium servare, etiam per enodatam doctrinam, quae fidem in mysterio Incarnationis Filii Dei, qui pro nobis homo est factus, mortuus est et resurrexit pro nostra salute, alere debet. Id ipsa formis aptisque instrumentis efficere strenue debet, ut quotquot Evangelii nuntium accipiunt et credunt, ad novam vitam per baptismum nascantur. Quinquagesimo vertente anno ex quo Concilium Oecumenicum Vaticanum II incohatum est, dum Ecclesia de divitiis meditatur doctrinae illis in documentis contentae atque novas formas ad eam effı̀ciendam reperit, magnum iter comprobari potest, quod his decenniis pro catechesi factum est. Quod autem iter post Concilium peractum a gravibus quoque erroribus de methodo deque materia vacuum non fuit, quae effecerunt ut alta meditatio ageretur ac nonnulla documenta postconciliaria confı̀cerentur, unde in catechesis provincia novae divitiae exsisterent. Venerabilis Dei Servus Paulus VI in Adhortatione Apostolica Evangelii nuntiandi sic scripsit: « Alia ratio, quam evangelizatio nullo modo neglegere debet, catechetica institutio est. Ex religionis enim doctrina ordinatim tradita oportet mentes in primis infantium et adulescentium comprehendat partes principales, vivum thesaurum veritatis, quam Deus nobiscum commu1 Cfr 1 Pe 3, 15. Acta Benedicti Pp. XVI 137 nicare voluit quamque Ecclesia per longum suae historiae cursum plenius usque declarare studuit ».2 Simili modo beatus Ioannes Paulus II, cum Synodum Episcoporum, catechesi dicatam, ad finem adduceret, scripsit: « Catechesis, in toto evangelizationis opere, eo nititur, ut sit gradus instituendi et maturescendi, id est tempus, quo christianus, cum per fidem Iesum Christum ut solum Dominum exceperit atque sincera cordis conversione ei totus adhaeserit, hunc Iesum, cui se tradidit, melius cognoscere studet ».3 Ut vicesimam anniversariam memoriam Concilii Oecumenici Vaticani II finiti celebraret, beatus Noster Decessor aliam Synodum Episcoporum indixit atque, ea vertente, Synodales Patres flagrans desiderium patefecerunt ut Catechismus conficeretur, ad universali Ecclesiae doctrinam ac rem moralem, summatim compositeque dispositas secundum Concilii praescripta, tribuendas. Per Constitutionem Apostolicam Fidei depositum, die XI mensis Octobris anno MCMXCII, beatus Ioannes Paulus II Catechismum Catholicae Ecclesiae promulgavit atque Nos Ipsi Motu proprio die XXVIII mensis Iunii anno MMV Compendium Catechismi Catholicae Ecclesiae comprobavimus et promulgavimus. Oblivisci non possumus alia itinera magni ponderis ad naturam, methodum ac catechesis fines in evangelizationis processu definienda. Anno MCMLXXI Sacra Congregatio pro Clericis Directorium catechisticum generale edidit, quod primum in variis Ecclesiis localibus iter factum summatim complecteretur, quae interea suum catechesis cursum compleverant. Post Catechismum Catholicae Ecclesiae evulgatum, eadem Congregatio pro Clericis, anno MCMXCVII, Directorium generale pro catechesi foras emisit, Ecclesiae desiderium confirmans primum catechesis iter ex more ad conversionem obtinendam dicari debere.4 Conciliaris doctrina ac subsequens Magisterium, hac de re cum magnam Ecclesiae traditionem interpretarentur, strictius usque catechesim cum evangelizationis processu coniunxerunt. Catechesis ideo insigne iter in cotidiana Ecclesiae vita secum fert, ut impense efficaciterque annuntietur ac transmittatur Dei Verbum, ita ut ipsum ad omnes perveniat, atque credentes in Christo instituantur atque educentur, ad eius Corpus, quod est Ecclesia, constituendum.5 2 3 4 5 N. 44: AAS 68 [1976], 34. Adhort. ap. Catechesi tradendae, 20: AAS 71 [1979], 1294. Cfr n. 62. Cfr Catechismus Catholicae Ecclesiae, 4. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 138 Per Litteras Apostolicas Motu proprio datas Ubicumque et semper, die XXI mensis Septembris anno MMX, Pontificium Consilium de Nova Evangelizatione Promovenda condidimus, quod sua proposita persequeretur, « tum meditationem de novae evangelizationis argumentis concitans, tum eligens et promovens formas instrumentaque ad eandem effı̀ciendam apta ».6 Peculiarem in modum novo Dicasterio tribuere munus voluimus « Catechismi Catholicae Ecclesiae usum promovendi, qui essentialiter pleneque summam fidei complectitur pro nostrae aetatis hominibus ».7 His perpensis rebus, aequum putamus hoc Dicasterium inter institutionis munera in se recipere officium vigilandi, Summi Pontificis nomine, super evangelizationis instrumento, quod Ecclesiae est catechesis, necnon super doctrina catechetica variis in formis, ut pastoralis actio compositius effı̀caciusque efficiatur. Novum hoc Pontificium Consilium Ecclesiis particularibus Episcopisque dioecesanis hac de re congruum subsidium praebet. Quapropter, sententiam concordem excipientes Praepositorum Dicasteriis quorum interest, statuimus ut ad Pontificium Consilium de Nova Evangelizatione Promovenda munia transferrentur quae de catechesi Congregationi pro Clericis, die XXVIII mensis Iunii anno MCMLXXXVIII, commiserat Constitu- tio apostolica Pastor bonus, eadem quidem iurisdictione quam memorata Congregatio eadem in re exercebat quaeque in iure canonico requiritur. Itaque superiorum animadversionum sub lumine, cunctis perpensis diligenter rebus itemque consiliis a peritis expetitis, statuimus et decernimus quae sequuntur: Art. 1 Articulus 94 Constitutionis apostolicae Pastor bonus aboletur atque munus, quod de re catechetica hucusque gerebat Congregatio pro Clericis, totum ad Pontificium Consilium de Nova Evangelizatione Promovenda transfertur. Art. 2 Ad Pontificium Consilium de Nova Evangelizatione Promovenda pariter transfertur « Consilium Internationale de Catechesi », quod per litteras, die VII 6 7 mensis Iunii anno MCMLXXIII Art. 1 § 2: ASS 102 [2010], 791. Art. 3, 5º: ASS 102 [2010], 792. datas, condidit Venerabilis Dei Servus Acta Benedicti Pp. XVI 139 Paulus VI. Huius Consilii munus Praesidis gerit Praeses Pontificii Consilii quodque ex officio participabit eiusdem Dicasterii Secretarius. Art. 3 Propter competentias per praesentes Litteras Apostolicas Motu proprio datas sibi commissas, Pontificium Consilium de Nova Evangelizatione Promovenda: § 1. Institutionis religiosae fidelium cuiusque aetatis et condicionis promotionem curat; § 2. Facultatem habet normas ferendi opportunas, ut catechesis doctrina ad constantem Ecclesiae traditionem convenienter tradatur; § 3. Officium habet vigilandi, ut catechetica institutio recte agatur, methodos et proposita servans ad praecepta Ecclesiae Magisterii; § 4. Praescriptam comprobationem Apostolicae Sedis de catechismis aliisque scriptis concedit, quae ad institutionem catecheticam attinent, consentiente Congregatione pro Doctrina Fidei; § 5. Catechistica Officia sustinet intra Conferentias Episcoporum, earum incepta quae ad religiosam institutionem attinent quaeque internationalem naturam habet, quorum acta digerit et, ut causa fert, necessarium adiumentum praebet. Quae per Litteras Apostolicas Motu proprio datas deliberavimus, nunc et in posterum firma et efficacia esse et fore volumus, non obstantibus quibusvis contrariis rebus, etiam peculiari mentione dignis, ac decernimus ut ipsae per editionem in actis diurnis « L’Osservatore Romano » promulgentur atque vigere incipient XV post dies quam promulgatae sunt. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die Domini MMXIII, XVI Pontificatus Nostri octavo. BENEDICTUS PP. XVI Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 208.328 mensis Ianuarii, anno 140 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Dei Servo Angelo Paoli, O. Carm., Beatorum honores decernuntur. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Amen dico vobis: Quamdiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis » (Mt 25, 40). In narratione vitae Domini nostri Iesu Christi, caritas erga minimos semper permanet, quod perspicue ab evangelistis significatur. Illi saepe eius memorant praecepta: qui accipit Iesum, non potest non accipere pueros, aegrotos, pauperes; illos accipere idem est ac Eum accipere. Venerabilis Servus Dei Angelus Paoli, in saeculo Franciscus, presbyter professus Ordinis Fratrum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, sua vita amorem incarnavit erga Dominum atque eius vultum recognovit maxime in egentibus, ita amorem contemplationis cum amore misericordiae concilians. Venerabilis Servus Dei Angelus Paoli in loco Argigliano, parvo videlicet vico Lunensis Agri, inter Liguriam et Tusciam, die I mensis Septembris anno MDCXLII est ortus. Circa duodeviginti annos natus, vocationem ad sacerdotalem vitam praesensit. Episcopus Sarzanensis vocationem eius agnoscens, primos duos ordines minores contulit ei. Agitur de initio itineris quod, labente tempore, clarius semper fiet. Iam prima in illa parte aetatis duo praecipue indicia eius vitae spiritalis animadvertuntur: necessitas orandi et alte cum Domino se coniungendi nec non sollicitudo pauperes iuvandi. Maturatione et discrimine ductus est ad ingressum in conventum Fratrum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo in Fivizzano, in Lunensi Agro, et illinc in urbem Senam, ad novitiatum. Die XVIII mensis Decembris anno MDCLXI vota perpetua nuncupavit sicut sodalis memorati Ordinis atque missus est ut academicam formationem apud Studia Generalia sui Ordinis, Pisae et Florentiae, adimpleret, priusquam presbyteratus ordine anno MDCLXVII augeretur. Anno MDCLXXV magister nominatus est novitiorum, quos de prece contemplativa docet deque navitate misericordiae, sicut signis carmelitanae vocationis. A superioribus suis aestimatus et a populo, in multos deinceps Tusciae conventus missus est, usque ad annum MDCLXXXVII, quo Prior Generalis destinavit eum ad communitatem sancti Martini ad Montes, Romae. Acta Benedicti Pp. XVI 141 Moderator generalis consilium sibi proposuit communitatem quandam constituendi ex optimis religiosis totius Italiae. Venerabilis Servus Dei Angelus Paoli iam firma sanctitatis fruebatur fama. Novitiorum nominatus magister, paedagogicam suam consolidavit methodum: orationem et misericordiam. Ita, prope Sanctum Martinum, apud valetudinarium sancti Ioannis in Laterano, spargere potuit abundantiam amoris, quem Dominus effundit in cor eius. Sed etiam pauperes Romae per hunc humilem fratrem Carmelitanum noverunt vim Divinae Providentiae: in cotidiana panis distributione, saepe coram stupefactis inspicientibus fratribus, paucae panum cistae sufficiunt ad complures satiandos pauperes. Neque obliviscitur in carcere detentos qui praeter acerbitatem condicionis saepe extremam patiuntur paupertatem. Cum rigore servandae Regulae altam spiritalem coniungit vitam, cuius cardo exstitit devotio erga Eucharistiam, Crucem et Mariam Sanctissimam. Ita crescit in eo sapientia ut sicut confessarius et spiritalis moderator quaeratur, multiplicium donorum Spiritus Sancti plenus, quibus potentium et humilium aestimationem comparavit. Terrestris eius vita ad finem vertit, atque die XX mensis Ianuarii anno MDCCXX, postquam omnia tradiderat Domino, quem in pauperibus et dolentibus vidit, in meritum ingressus est aeternumque gaudium. Augescens constanter sanctitatis fama apud Populum Dei effecit ut iam anno MDCCXXIII incoharentur Processus canonici beatificationi et canonizationi prospicientes, ita ut anno MDCCLXXXI Summus Pontifex Pius VI, Praedecessor Noster rec. mem., agnoverit Venerabilem Servum Dei Angelum Paoli, O. Carm., virtutes heroicum in modum exercuisse. Servatis de iure servandis, Nosmet Ipsi Congregationi de Causis Sanctorum facultatem fecimus ut die III mensis Iulii anno MMIX Decretum super miro promulgaret. Decrevimus deinde ut Beatificationis ritus die XXV mensis Aprilis anno MMX Romae perageretur. Hodie igitur Romae de mandato Nostro Venerabilis Frater Angelus Amato, S.D.B., Archiepiscopus titulo Silensis atque Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum adscribimus Venerabilem Servum Dei Angelum Paoli, O. Carm.: Nos, vota Fratris Nostri Augustini S.R.E. Cardinalis Vallini, Nostri Vicarii Generalis pro Romana dioecesi, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem faci- 142 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale mus ut Venerabilis Servus Dei Angelus Paoli, presbyter Ordinis Fratrum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, qui, e Sanctissimae Eucharistiae celebratione adorationeque vim hauriens, pauperibus, aegrotis et captivis iuvandis vitam suam impendit, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die vicesima Ianuarii, qua ad caelum natus est, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Clarus hic vir diligentem ostendit spiritalem progressum atque insignia dedit pietatis testimonia. Dum illius conspicimus cursum, ad altiorem usque in cotidiana vita imitationem Salvatoris incitamur adque sanctitatem et proprii status perfectionem prosequendam invitamur. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus minime quibuslibet officientibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die mensis Aprilis, anno MMX, Pontificatus Nostri sexto. XXV De mandato Summi Pontificis Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 134.307 Acta Benedicti Pp. XVI 143 II Venerabili Dei Servae Mariae Clarae a Iesu Infante Beatorum honores decernuntur. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Videte, hic est populus meus! Quam patior quod eum salvare nequeam! » (II Diarium, XXXIII). Cum Venerabilis Serva Dei Maria Clara a Iesu Infante animi commotione plurimos videret pauperes macie confectos et algentes ob inclementiam hiemalis temporis in Lusitania, non potuit quin haec verba proferret. Suo quippe corde necessitate amoris afflicto, ex illo instanti nihil in animum venit nisi ut dolores assumeret sub munimento caritatis. A Spirito divino est inspirata, ob cuius afflatum totam per vitam indefatigabilis permansit. Dei Famula nata est die XV mensis Iunii anno MDCCCXLIII in pago Quinta do Bosque, Amadorae in Lusitania, ex nobili, pia et fideli familia. Die altero mensis Septembris anno MDCCCXLIII in baptismate nomina accepit Libânia Carmelitis Galvão Mexia de Moura Telles e Albuquerque. Christiano parentum exemplo, Nuno Tomás de Mascarenhas Galvão Mexia de Moura Telles e Albuquerque et Domina Maria da Purifição de Sá Carneiro Duarte Ferreira, suffulta, ex limpidissimo forte Evangelii sucum exhausit necnon suavem bonitatis odorem percepit. Amore circumamicta et sanis principiis doctrinae catholicae instructa, felicem gessit infantiam. Adulescentia autem eius acerbo est lacerata dolore ob praematuram mortem utriusque parentis, a quibus humanas dotes acquisivit et erga proximum amorem didicit. Quinque autem annis cum religiosis Sancti Vincentii de Paul morata est, ex quibus sine condicione deditionis signum obtinuit. Ad vitam consecratam proclivis, praesertim per Operum Misericordiae nuntium, servitio Dei totam se dicavit, speciali modo pauperibus, « suo populo », subveniens. Simul cum Patre Raimundo Beirão, qui eam incitavit et direxit, die III mensis Maii anno MDCCCLXXI condidit Congregationem Sororum Franciscalium Hospitalariarum ab Immaculata Conceptione. Brevi tempore, propter abundantiam vocationum, haec Congregatio multis operibus floruit, quae hodie usque in Angoliam, Indiam, Guineam et Promontorium Viride extenduntur, ubi filiae Congregationis, semitas fundatricis sequentes, de indigentioribus curam adhibent. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 144 Amorem suum cunctos in patientes effundebat, omni adempta discriminatione. Praecipue amplectebatur aegrotantes, senes et infantes relictos. Cuilibet necessitate obviavit, quam ob causam caritas et deditio eius omnibus sunt cognitae. Opera apostolica oratione, consilio et abnegatione nutriebat. Omnibus in adiunctis, immensam liberalitatem necnon constantem promptumque animum in bonum omnium hominum ad effectum perduxit. Die I mensis Decembris anno MDCCCXCIX, Venerabilis Serva Dei Maria Clara a Iesu Infante obdormivit in Domino, aetatis suae LVI. Illa rexit Con- gregationem a se fundatam per annos XXVIII, periodum scilicet qua Lusitania ingentes politicas eversiones et leges adversantes Evangelizationi Ecclesiae pati debuit. Crescente vero post mortem sanctitatis fama, Inquisitio dioecesana Causae Beatificationis die XVIII mensis Decembris anno MCMXCV apud Curiam Lisbonensem agi coepta est, cuius validitatem Congregatio de Causis Sanctorum die VI mensis Novembris anno MCMXCVIII per Decretum recognovit. Con- gressus Peculiaris Consultorum Theologorum peractus est de virtutibus heroum more actis, felici cum exitu, die I mensis Februarii anno MMVIII, quam sententiam agnoverunt Purpurati Patres et Episcopi in Sessione Ordinaria congregati die VII mensis Octobris anno MMVIII. Die VI mensis Decembris anno MMVIII, Nos Ipsi mandavimus ut super heroicis Servae Dei virtutibus Decre- tum a Congregatione pro Causis Sanctorum conscriberetur. Beatificationis respectu, mira sanatio Dominae Georginae Troncoso Monteagudo, quae cancro piodermo XXXIV annos laboraverat, asserta intercessionique eiusdem Venerabilis Servae Dei Mariae Clarae a Iesu Infante tributa, iudicio subiecta est. Quam sanationem Consilium Medicum in sessione diei XIV mensis Ianuarii anno fuisse edixit. Die XV MMX secundum scientiam medicam inexplicabilem mensis Iunii anno MMX, Congressus Peculiaris Consulto- rum Theologorum, posito dubio an de miraculo per intercessionem Venerabilis Servae Dei Mariae Clarae a Iesu Infante divinitus patrato constaret, responsum affirmativum protulit, cuius sententiam Patres Cardinales et Episcopi, Ordinaria in Sessione die VII mensis Decembris eiusdem anni congregati, confirmarunt. Denique Nos Ipsi Congregationi de Causis Sanctorum praecepimus ut Decretum de praedicta mira sanatione die Decembris anno MMX X mensis vulgaret. Quocirca ritum beatificationis peragendum censuimus in urbe Lisbonensi die XXI mensis Maii anno MMXI. Acta Benedicti Pp. XVI 145 Hodie igitur Lisbonensi in urbe, de mandato Nostro, Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Card. Amato, S.D.B., Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Venerabilem Servam Dei Mariam Claram a Iesu Infante, in saeculo Libânia Carmelitis Galvão Mexia de Moura Telles e Albuquerque, in Beatorum numerum adscribimus: Nos, vota Venerabilis Fratris Nostri Iosephi S.R.E. Cardinalis da Cruz Policarpo, Patriarchae Ecclesiae Lisbonensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Serva Dei Maria Clara a Iesu Infante, in saeculo Libânia Carmelitis Galvão Mexia de Moura Telles e Albuquerque, Fundatrix Congregationis Franciscalium Hospitalariarum ab Immaculata Conceptione, humili animi fortitudine caritateque evangelica imbuta, suavis misericordiae Dei testis, praesertim erga patientes, Beatae nomine in posterum appelletur, eiusque festum die prima Decembris, cum ad caelum pervenit, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Cum haec mulier, dictis factisque Iesu impulsa, alacriorem in dies exercitationem amoris erga proximos mirabiliter demonstraverit, Nos cupimus ut quam maxime eius praeclarum exemplum incitamentum conferat christifidelibus ad fidem in Deum alendam caritatemque proximorum fovendam. Exoptamus quoque ut salutifera dona Domini et Evangelii beneficia illi affatim adipiscantur eiusdem suffulti praesidio. Quae autem his Litteris decrevimus nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus quibuslibet. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die decimo tertio mensis Maii, anno Domini bis millesimo undecimo, Pontificatus Nostri septimo. De mandato Summi Pontificis Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 169.139 146 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale III Venerabili Dei Servae Margaritae Rutan caelitum Beatorum tribuitur dignitas. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Me servant ut moriar ». Sic dixit Venerabilis Dei Serva Margarita Rutan cum exspectaret ut propter fidem in Christum necaretur. Debilis haec et exilis soror Ecclesiae persecutorum illecebris minisque firmiter restitit, Gallico motu saeviente, atque summa fortitudine Divino Sponso usque ad sanguinis effusionem fidelis mansit. Venerabilis Dei Serva Margarita Rutan Metis in Francogallia die XXIII mensis Aprilis anno MDCCXXXVI orta est. Circiter XVIII annos nata ardenter suam vitam Domino devovere cupivit, sed ante quam Societatem Filiarum Caritatis ingrederetur, exspectare debuit usque dum XXI annum compleret. Tunc pater sivit ut Margarita valetudinarium sancti Nicolai Metae ingrederetur. Postea Lutetiam Parisiorum concessit ad principem Domum Filiarum Caritatis, ut suam institutionem perficeret, pauperibus secundum sancti Vincentii de Paul mentem inserviens. Posthac ad varia Francogalliae valetudinaria missa est, ubi suam erga Dominum, qui in aegrotis dolentibusque adest, consecrationem mirabiliter vixit. In illis locis divinae caritatis fragrantiam effudit, cum aegrotis omnium ordinum iuvandis sese continenter dicaret. Sed in valetudinario Aquae Augustae, quod non multum aberat a pago Pouy, ubi natus erat sanctus Vincentius, eam Dominus opperiebatur, ut eius vitam martyrii palma coronaret. Episcopus qui valetudinarium laxandum curabat, alias Filias Caritatis postulavit et Venerabilis Dei Serva Margarita Rutan, quae tunc XLIV annum agebat, multa in vitae religiosae experientia innitens, hic perquam liberaliter suum valetudinariae artis usum necnon misericordem amorem effudit, administratorum, aegrotorum omnisque populi Aquae Augustae admirationem sibi conciliavit. In Francogallia tamen rerum improvisa eversio ingruebat et socialis politicaque condicio in peius usque mutabatur, praesertim in sacerdotes ac sorores religiosas. Die III mensis Octobris anno MDCCXCIII omnes sorores, quae in valetudinariis vel scholis, famulabantur alterutrum eligere sunt coactae: aut iusiurandum in novum status ordinem Deo Ecclesiaeque infensum nuncupare aut opus amittere. Filiae Caritatis valetudinarii Aquae Augustae fidelitatis iusiurandum in Civitatem, quae Acta Benedicti Pp. XVI 147 christianos aversabatur, dare noluerunt. Soror Margarita insimulata est eam corrumpere et tardare sua civilis studii negligentia seditionarios reique publicae studiosos militum animos, qui eius in valetudinario curabantur. Seditionarius Comitatus accusationes veras putavit, qui ipsam patriae atque rerum eversionis principiis inimicam declararunt. Capitis tandem est arcessita. Ludibrii causa cum Ioanne Eutropio Lannelongue presbytero, etiam morte damnato, ligata, die IX mensis Aprilis anno MDCCXCIV patibuli supplicio affecta est. Falsae accusationes, processus ac fides Ecclesiaque illusa sororis Margaritae animum non fregerunt, quae ad mortem ivit hymnum Magnificat cantans suamque totam Divino Sponso adhaesionem testans. Continuata martyrii fama Venerabilis Dei Servae effecit ut Episcopus Aturensis et Aquae Augustae Processum Informativum institueret, qui annis MCMVII-MCMVIII effectus est. Postea annis MCMXVI-MCMXXI Processus Apostolicus secutus est et exinde dioecesana Inquisitio annis MCMXCV-MCMXCVII est acta. Congregatio de Causis Sanctorum per Decretum diei XVII mensis Octobris anno MCMXCVIII iuridicam eius validitatem agnovit. Theologi Consultores, in Congressione Peculiari die XVII mensis Aprilis coadunati, martyrio Venerabilis Dei Servae sunt suffragati atque eadem fuit sententia Patrum Cardinalium et Episcoporum in Sessione Ordinaria die I mensis Iunii anno MMX coadunatorum. Nos itaque Ipso die I mensis Iulii anno MMX facultatem fecimus ut Congregatio de Causis Sanctorum super martyrio ederet Decretum atque statuimus ut beatificationis ritus Aquae Augustae die XIX mensis Iunii anno MMXI celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, S.D.B., Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Dei Servam Margaritam Rutan adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Philippi Ioannis Ludovici Breton, Episcopi Aturensis et Aquae Augustae, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Serva Dei Margarita Rutan, virgo et martyr, sodalis Congregationis Sororum Filiarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul, quae vitam dicavit pauperum et aegrotantium ministerio, ac denique suum sanguinem pro Christo effudit, Beatae nomine in posterum appelletur, eiusque festum die vicesima sexta Iunii, qua in caelum est nata, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. 148 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Haec vero quae statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die mensis Iunii, anno MMXI, Pontificatus Nostri septimo. XIX De mandato Summi Pontificis Tharsicius card. Bertone Secretarius Status Loco e Plumbi In Secret. Status tab., n. 194.522 Acta Benedicti Pp. XVI 149 HOMILIAE I In Sollemnitate Epiphaniae Domini.* Cari fratelli e sorelle! Per la Chiesa credente ed orante, i Magi d’Oriente che, sotto la guida della stella, hanno trovato la via verso il presepe di Betlemme sono solo l’inizio di una grande processione che pervade la storia. Per questo, la liturgia legge il Vangelo che parla del cammino dei Magi insieme con le splendide visioni profetiche di Isaia 60 e del Salmo 72, che illustrano con immagini audaci il pellegrinaggio dei popoli verso Gerusalemme. Come i pastori che, quali primi ospiti presso il Bimbo neonato giacente nella mangiatoia, personificano i poveri d’Israele e, in genere, le anime umili che interiormente vivono molto vicino a Gesù, cosı̀ gli uomini provenienti dall’Oriente personificano il mondo dei popoli, la Chiesa dei gentili — gli uomini che attraverso tutti i secoli si incamminano verso il Bambino di Betlemme, onorano in Lui il Figlio di Dio e si prostrano davanti a Lui. La Chiesa chiama questa festa « Epifania » — l’apparizione, la comparsa del Divino. Se guardiamo il fatto che, fin da quell’inizio, uomini di ogni provenienza, di tutti i Continenti, di tutte le diverse culture e tutti i diversi modi di pensiero e di vita sono stati e sono in cammino verso Cristo, possiamo dire veramente che questo pellegrinaggio e questo incontro con Dio nella figura del Bambino è un’Epifania della bontà di Dio e del suo amore per gli uomini.1 Seguendo una tradizione iniziata dal Beato Papa Giovanni Paolo II, celebriamo la festa dell’Epifania anche quale giorno dell’Ordinazione episcopale per quattro sacerdoti che d’ora in poi, in funzioni diverse, collaboreranno al Ministero del Papa per l’unità dell’unica Chiesa di Gesù Cristo nella pluralità delle Chiese particolari. Il nesso tra questa Ordinazione episcopale e il tema del pellegrinaggio dei popoli verso Gesù Cristo è evidente. Il Vescovo ha il compito non solo di camminare in questo pellegrinaggio insieme con gli altri, ma di precedere e di indicare la strada. Vorrei, però, in questa liturgia, riflettere con voi ancora su una domanda più concreta. In base alla storia * Die 6 Ianuarii 2013. 1 Cfr Tt 3, 4. 150 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale raccontata da Matteo possiamo sicuramente farci una certa idea di quale tipo di uomini debbano essere stati coloro che, in seguito al segno della stella, si sono incamminati per trovare quel Re che, non soltanto per Israele, ma per l’umanità intera avrebbe fondato una nuova specie di regalità. Che tipo di uomini, dunque, erano costoro? E domandiamoci anche se, malgrado la differenza dei tempi e dei compiti, a partire da loro si possa intravedere qualcosa su che cosa sia il Vescovo e su come egli debba adempiere il suo compito. Gli uomini che allora partirono verso l’ignoto erano, in ogni caso, uomini dal cuore inquieto. Uomini spinti dalla ricerca inquieta di Dio e della salvezza del mondo. Uomini in attesa, che non si accontentavano del loro reddito assicurato e della loro posizione sociale forse considerevole. Erano alla ricerca della realtà più grande. Erano forse uomini dotti che avevano una grande conoscenza degli astri e probabilmente disponevano anche di una formazione filosofica. Ma non volevano soltanto sapere tante cose. Volevano sapere soprattutto la cosa essenziale. Volevano sapere come si possa riuscire ad essere persona umana. E per questo volevano sapere se Dio esista, dove e come Egli sia. Se Egli si curi di noi e come noi possiamo incontrarlo. Volevano non soltanto sapere. Volevano riconoscere la verità su di noi, e su Dio e il mondo. Il loro pellegrinaggio esteriore era espressione del loro essere interiormente in cammino, dell’interiore pellegrinaggio del loro cuore. Erano uomini che cercavano Dio e, in definitiva, erano in cammino verso di Lui. Erano ricercatori di Dio. Ma con ciò giungiamo alla domanda: come dev’essere un uomo a cui si impongono le mani per l’Ordinazione episcopale nella Chiesa di Gesù Cristo? Possiamo dire: egli deve soprattutto essere un uomo il cui interesse è rivolto verso Dio, perché solo allora egli si interessa veramente anche degli uomini. Potremmo dirlo anche inversamente: un Vescovo dev’essere un uomo a cui gli uomini stanno a cuore, che è toccato dalle vicende degli uomini. Dev’essere un uomo per gli altri. Ma può esserlo veramente soltanto se è un uomo conquistato da Dio. Se per lui l’inquietudine verso Dio è diventata un’inquietudine per la sua creatura, l’uomo. Come i Magi d’Oriente, anche un Vescovo non dev’essere uno che esercita solamente il suo mestiere e non vuole altro. No, egli dev’essere preso dall’inquietudine di Dio per gli uomini. Deve, per cosı̀ dire, pensare e sentire insieme con Dio. Non è solo l’uomo ad avere in sé l’inquietudine costitutiva verso Dio, ma questa inquietudine è una partecipazione all’inquietudine di Dio per noi. Poiché Dio è inquieto nei nostri confronti, Egli ci segue fin nella mangiatoia, fino alla Croce. « Cercandomi Acta Benedicti Pp. XVI 151 ti sedesti stanco, mi hai redento con il supplizio della Croce: che tanto sforzo non sia vano! », prega la Chiesa nel Dies irae. L’inquietudine dell’uomo verso Dio e, a partire da essa, l’inquietudine di Dio verso l’uomo devono non dar pace al Vescovo. È questo che intendiamo quando diciamo che il Vescovo dev’essere soprattutto un uomo di fede. Perché la fede non è altro che l’essere interiormente toccati da Dio, una condizione che ci conduce sulla via della vita. La fede ci tira dentro uno stato in cui siamo presi dall’inquietudine di Dio e fa di noi dei pellegrini che interiormente sono in cammino verso il vero Re del mondo e verso la sua promessa di giustizia, di verità e di amore. In questo pellegrinaggio, il Vescovo deve precedere, dev’essere colui che indica agli uomini la strada verso la fede, la speranza e l’amore. Il pellegrinaggio interiore della fede verso Dio si svolge soprattutto nella preghiera. Sant’Agostino ha detto una volta che la preghiera, in ultima analisi, non sarebbe altro che l’attualizzazione e la radicalizzazione del nostro desiderio di Dio. Al posto della parola « desiderio » potremmo mettere anche la parola « inquietudine » e dire che la preghiera vuole strapparci alla nostra falsa comodità, al nostro essere chiusi nelle realtà materiali, visibili e trasmetterci l’inquietudine verso Dio, rendendoci proprio cosı̀ anche aperti e inquieti gli uni per gli altri. Il Vescovo, come pellegrino di Dio, dev’essere soprattutto un uomo che prega. Deve essere in un permanente contatto interiore con Dio; la sua anima dev’essere largamente aperta verso Dio. Le sue difficoltà e quelle degli altri, come anche le sue gioie e quelle degli altri le deve portare a Dio, e cosı̀, a modo suo, stabilire il contatto tra Dio e il mondo nella comunione con Cristo, affinché la luce di Cristo splenda nel mondo. Torniamo ai Magi d’Oriente. Questi erano anche e soprattutto uomini che avevano coraggio, il coraggio e l’umiltà della fede. Ci voleva del coraggio per accogliere il segno della stella come un ordine di partire, per uscire — verso l’ignoto, l’incerto, su vie sulle quali c’erano molteplici pericoli in agguato. Possiamo immaginare che la decisione di questi uomini abbia suscitato derisione: la beffa dei realisti che potevano soltanto deridere le fantasticherie di questi uomini. Chi partiva su promesse cosı̀ incerte, rischiando tutto, poteva apparire soltanto ridicolo. Ma per questi uomini toccati interiormente da Dio, la via secondo le indicazioni divine era più importante dell’opinione della gente. La ricerca della verità era per loro più importante della derisione del mondo, apparentemente intelligente. Come non pensare, in una tale situazione, al compito di un Vescovo nel nostro tempo? L’umiltà della fede, del credere insieme con la fede della Chiesa Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 152 di tutti i tempi, si troverà ripetutamente in conflitto con l’intelligenza dominante di coloro che si attengono a ciò che apparentemente è sicuro. Chi vive e annuncia la fede della Chiesa, in molti punti non è conforme alle opinioni dominanti proprio anche nel nostro tempo. L’agnosticismo oggi largamente imperante ha i suoi dogmi ed è estremamente intollerante nei confronti di tutto ciò che lo mette in questione e mette in questione i suoi criteri. Perciò, il coraggio di contraddire gli orientamenti dominanti è oggi particolarmente pressante per un Vescovo. Egli dev’essere valoroso. E tale valore o fortezza non consiste nel colpire con violenza, nell’aggressività, ma nel lasciarsi colpire e nel tenere testa ai criteri delle opinioni dominanti. Il coraggio di restare fermamente con la verità è inevitabilmente richiesto a coloro che il Signore manda come agnelli in mezzo ai lupi. « Chi teme il Signore non ha paura di nulla », dice il Siracide.2 Il timore di Dio libera dal timore degli uomini. Rende liberi! In questo contesto mi viene in mente un episodio degli inizi del cristianesimo che san Luca narra negli Atti degli Apostoli. Dopo il discorso di Gamaliele, che sconsigliava la violenza verso la comunità nascente dei credenti in Gesù, il sinedrio chiamò gli Apostoli e li fece flagellare. Poi proibı̀ loro di predicare nel nome di Gesù e li rimise in libertà. San Luca continua: « Essi allora se ne andarono via dal sinedrio, lieti di essere stati giudicati degni di subire oltraggi per il nome di Gesù. E ogni giorno ... non cessavano di insegnare e di annunciare che Gesù è il Cristo ».3 Anche i successori degli Apostoli devono attendersi di essere ripetutamente percossi, in maniera moderna, se non cessano di annunciare in modo udibile e comprensibile il Vangelo di Gesù Cristo. E allora possono essere lieti di essere stati giudicati degni di subire oltraggi per Lui. Naturalmente vogliamo, come gli Apostoli, convincere la gente e, in questo senso, ottenerne l’approvazione. Naturalmente non provochiamo, ma tutt’al contrario invitiamo tutti ad entrare nella gioia della verità che indica la strada. L’approvazione delle opinioni dominanti, però, non è il criterio a cui ci sottomettiamo. Il criterio è Lui stesso: il Signore. Se difendiamo la sua causa, conquisteremo, grazie a Dio, sempre di nuovo persone per la via del Vangelo. Ma inevitabilmente saremo anche percossi da coloro che, con la loro vita, sono in contrasto col Vangelo, e allora possiamo essere grati di essere giudicati degni di partecipare alla Passione di Cristo. 2 3 34,16. At 5, 40ss. Acta Benedicti Pp. XVI 153 I Magi hanno seguito la stella, e cosı̀ sono giunti fino a Gesù, alla grande Luce che illumina ogni uomo che viene in questo mondo.4 Come pellegrini della fede, i Magi sono diventati essi stessi stelle che brillano nel cielo della storia e ci indicano la strada. I santi sono le vere costellazioni di Dio, che illuminano le notti di questo mondo e ci guidano. San Paolo, nella Lettera ai Filippesi, ha detto ai suoi fedeli che devono risplendere come astri nel mondo.5 Cari amici, ciò riguarda anche noi. Ciò riguarda soprattutto voi che, in quest’ora, sarete ordinati Vescovi della Chiesa di Gesù Cristo. Se vivrete con Cristo, a Lui nuovamente legati nel Sacramento, allora anche voi diventerete sapienti. Allora diventerete astri che precedono gli uomini e indicano loro la via giusta della vita. In quest’ora noi tutti qui preghiamo per voi, affinché il Signore vi ricolmi con la luce della fede e dell’amore. Affinché quell’inquietudine di Dio per l’uomo vi tocchi, perché tutti sperimentino la sua vicinanza e ricevano il dono della sua gioia. Preghiamo per voi, affinché il Signore vi doni sempre il coraggio e l’umiltà della fede. Preghiamo Maria che ha mostrato ai Magi il nuovo Re del mondo,6 affinché ella, quale Madre amorevole, mostri Gesù Cristo anche a voi e vi aiuti ad essere indicatori della strada che porta a Lui. Amen. 4 5 6 Cfr Gv 1, 9. Cfr 2, 15. Mt 2, 11. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 154 II Ad Vesperas in Sollemnitate Conversionis Sancti Pauli Apostoli, hebdomada precationis pro Christianorum Unitate expleta.* Cari fratelli e sorelle! È sempre una gioia e una grazia speciale ritrovarsi insieme, intorno alla tomba dell’apostolo Paolo, per concludere la Settimana di preghiera per l’unità dei cristiani. Saluto con affetto i Cardinali presenti, in primo luogo il Cardinale Harvey, Arciprete di questa Basilica, e con lui l’Abate e la Comunità dei monaci che ci ospitano. Saluto il Cardinale Koch, Presidente del Pontificio Consiglio per la Promozione dell’Unità dei Cristiani, e tutti i collaboratori del Dicastero. Rivolgo i miei cordiali e fraterni saluti a Sua Eminenza il Metropolita Gennadios, rappresentante del Patriarca ecumenico, al Reverendo Canonico Richardson, rappresentante personale a Roma dell’Arcivescovo di Canterbury, e a tutti i rappresentanti delle diverse Chiese e Comunità ecclesiali, qui convenuti questa sera. Inoltre, mi è particolarmente gradito salutare i membri della Commissione mista per il dialogo teologico tra la Chiesa cattolica e le Chiese ortodosse orientali, ai quali auguro un fruttuoso lavoro per la sessione plenaria che si sta svolgendo in questi giorni a Roma, come pure gli studenti dell’Ecumenical Institute of Bossey, in visita a Roma per approfondire la loro conoscenza della Chiesa cattolica, e i giovani ortodossi e ortodossi orientali che qui studiano. Saluto infine tutti i presenti convenuti a pregare per l’unità tra tutti i discepoli di Cristo. Questa celebrazione si inserisce nel contesto dell’Anno della fede, iniziato l’11 ottobre scorso, cinquantenario dell’apertura del Concilio Vaticano II. La comunione nella stessa fede è la base per l’ecumenismo. L’unità, infatti, è donata da Dio come inseparabile dalla fede; lo esprime in maniera efficace san Paolo: « Un solo corpo e un solo spirito, come una sola è la speranza alla quale siete stati chiamati, quella della vostra vocazione; un solo Signore, una sola fede, un solo battesimo. Un solo Dio e Padre di tutti, che è al di sopra di tutti, opera per mezzo di tutti ed è presente in tutti ».1 La professione della fede battesimale in Dio, Padre e Creatore, che si è rivelato nel Figlio Gesù Cristo, effondendo lo Spirito che vivifica e santifica, già unisce i cristiani. Senza la * Die 25 Ianuarii 2013. 1 Ef 4, 4-6. Acta Benedicti Pp. XVI 155 fede — che è primariamente dono di Dio, ma anche risposta dell’uomo — tutto il movimento ecumenico si ridurrebbe ad una forma di “contratto” cui aderire per un interesse comune. Il Concilio Vaticano II ricorda che i cristiani « con quanta più stretta comunione saranno uniti col Padre, col Verbo e con lo Spirito Santo, con tanta più intima e facile azione potranno accrescere la mutua fraternità ».2 Le questioni dottrinali che ancora ci dividono non devono essere trascurate o minimizzate. Esse vanno piuttosto affrontate con coraggio, in uno spirito di fraternità e di rispetto reciproco. Il dialogo, quando riflette la priorità della fede, permette di aprirsi all’azione di Dio con la ferma fiducia che da soli non possiamo costruire l’unità, ma è lo Spirito Santo che ci guida verso la piena comunione, e fa cogliere la ricchezza spirituale presente nelle diverse Chiese e Comunità ecclesiali. Nella società attuale sembra che il messaggio cristiano incida sempre meno nella vita personale e comunitaria; e questo rappresenta una sfida per tutte le Chiese e le Comunità ecclesiali. L’unità è in se stessa un mezzo privilegiato, quasi un presupposto per annunciare in modo sempre più credibile la fede a coloro che non conoscono ancora il Salvatore, o che, pur avendo ricevuto l’annuncio del Vangelo, hanno quasi dimenticato questo dono prezioso. Lo scandalo della divisione che intaccava l’attività missionaria fu l’impulso che diede inizio al movimento ecumenico quale oggi lo conosciamo. La piena e visibile comunione tra i cristiani va intesa, infatti, come una caratteristica fondamentale per una testimonianza ancora più chiara. Mentre siamo in cammino verso la piena unità, è necessario allora perseguire una collaborazione concreta tra i discepoli di Cristo per la causa della trasmissione della fede al mondo contemporaneo. Oggi c’è grande bisogno di riconciliazione, di dialogo e di comprensione reciproca, in una prospettiva non moralistica, ma proprio in nome dell’autenticità cristiana per una presenza più incisiva nella realtà del nostro tempo. La vera fede in Dio poi è inseparabile dalla santità personale, come anche dalla ricerca della giustizia. Nella Settimana di preghiera per l’unità dei cristiani, che oggi si conclude, il tema offerto alla nostra meditazione era: « Quel che il Signore esige da noi », ispirato alle parole del profeta Michea, che abbiamo ascoltato.3 Esso è stato proposto dallo Student Christian Movement in India, in collaborazione con la All India Catholic University Federation ed il National Council of Churches in India, che hanno preparato anche i sussidi per 2 3 Decr. Unitatis redintegratio, 7. Cfr 6, 6-8. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 156 la riflessione e la preghiera. A quanti hanno collaborato desidero esprimere la mia viva gratitudine e, con grande affetto, assicuro la mia preghiera a tutti i cristiani dell’India, che a volte sono chiamati a rendere testimonianza della loro fede in condizioni difficili. « Camminare umilmente con Dio » 4 significa anzitutto camminare nella radicalità della fede, come Abramo, fidandosi di Dio, anzi riponendo in Lui ogni nostra speranza e aspirazione, ma significa anche camminare oltre le barriere, oltre l’odio, il razzismo e la discriminazione sociale e religiosa che dividono e danneggiano l’intera società. Come afferma san Paolo, i cristiani devono offrire per primi un luminoso esempio nella ricerca della riconciliazione e della comunione in Cristo, che superi ogni tipo di divisione. Nella Lettera ai Galati, l’Apostolo delle genti afferma: « Tutti voi siete figli di Dio mediante la fede in Cristo Gesù, poiché quanti siete stati battezzati in Cristo vi siete rivestiti di Cristo. Non c’è Giudeo né Greco; non c’è schiavo né libero; non c’è maschio e femmina, perché tutti voi siete uno in Cristo Gesù ».5 La nostra ricerca di unità nella verità e nell’amore, infine, non deve mai perdere di vista la percezione che l’unità dei cristiani è opera e dono dello Spirito Santo e va ben oltre i nostri sforzi. Pertanto, l’ecumenismo spirituale, specialmente la preghiera, è il cuore dell’impegno ecumenico.6 Tuttavia, l’ecumenismo non darà frutti duraturi se non sarà accompagnato da gesti concreti di conversione che muovano le coscienze e favoriscano la guarigione dei ricordi e dei rapporti. Come afferma il Decreto sull’ecumenismo del Concilio Vaticano II, « non esiste un vero ecumenismo senza interiore conversione ».7 Un’autentica conversione, come quella suggerita dal profeta Michea e di cui l’apostolo Paolo è un significativo esempio, ci porterà più vicino a Dio, al centro della nostra vita, in modo da avvicinarci maggiormente anche gli uni agli altri. È questo un elemento fondamentale del nostro impegno ecumenico. Il rinnovamento della vita interiore del nostro cuore e della nostra mente, che si riflette nella vita quotidiana, è cruciale in ogni dialogo e cammino di riconciliazione, facendo dell’ecumenismo un impegno reciproco di comprensione, rispetto e amore, « affinché il mondo creda ».8 4 5 6 7 8 Cfr Mi 6, 8. 3, 27-28. Cfr Decr. Unitatis redintegratio, 8. N. 7. Gv 17, 21. Acta Benedicti Pp. XVI 157 Cari fratelli e sorelle, invochiamo con fiducia la Vergine Maria, modello impareggiabile di evangelizzazione, affinché la Chiesa, « segno e strumento dell’intima unione con Dio e dell’unità di tutto il genere umano »,9 annunci con franchezza, anche nel nostro tempo, Cristo Salvatore. Amen. 9 Cost. Lumen gentium, 1. 158 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ALLOCUTIONES I Dum Summus Pontifex ad legatorum corpus faustum fortunatumque novum annum ominatur.* Excellences, Mesdames et Messieurs, Je suis heureux de vous accueillir, comme au début de chaque nouvelle année, distingués Membres du Corps diplomatique accrédité près le SaintSiège, pour vous adresser mes salutations et mes vœux personnels, que j’étends volontiers aux chères Nations que vous représentez, les assurant de mon souvenir constant et de ma prière. Je suis particulièrement reconnaissant au Doyen, l’Ambassadeur Alejandro Valladares Lanza, et au ViceDoyen, l’Ambassadeur Jean-Claude Michel, pour les paroles déférentes qu’ils m’ont adressées au nom de vous tous. De manière spéciale, je désire ensuite saluer ceux qui prennent part pour la première fois à cette rencontre. Votre présence est un signe significatif et apprécié des rapports fructueux que, dans le monde entier, l’Église catholique entretient avec les Autorités civiles. Il s’agit d’un dialogue qui a à cœur le bien intégral, spirituel et matériel, de chaque homme, et cherche à en promouvoir partout la dignité transcendante. Comme je l’ai rappelé dans mon Allocution à l’occasion du dernier Consistoire ordinaire public pour la création de nouveaux Cardinaux, « l’Église, depuis ses origines, est orientée kat’holon, c’est-à-dire qu’elle embrasse tout l’univers » et avec lui chaque peuple, chaque culture et chaque tradition. Cette "orientation" ne représente pas une ingérence dans la vie des diverses sociétés, mais elle sert plutôt à illuminer la conscience droite de leurs citoyens et à les inviter à travailler pour le bien de chaque personne et pour le progrès du genre humain. C’est dans cette perspective, et pour favoriser une collaboration fructueuse entre l’Église et l’État au service du bien commun, que l’année dernière, ont été signés des Accords bilatéraux entre le Saint-Siège et le Burundi ainsi qu’avec la Guinée Équatoriale, et que celui avec le Monténégro a été ratifié. Dans le même esprit, le Saint-Siège participe aux travaux de diverses Organisations et Institutions internationales. À ce propos, je suis * Die 7 Ianuarii 2013. Acta Benedicti Pp. XVI 159 heureux qu’au mois de décembre dernier sa demande pour devenir Observateur Extrarégional dans le Système d’Intégration de l’Amérique centrale ait été accueillie, en raison aussi de la contribution que l’Église catholique offre dans plusieurs secteurs des sociétés de cette Région. Les visites de divers Chefs d’État et de Gouvernement que j’ai reçues au cours de l’année écoulée, comme aussi les inoubliables Voyages apostoliques que j’ai effectués au Mexique, à Cuba et au Liban, ont été des occasions privilégiées pour raffermir l’engagement civique des chrétiens de ces pays ainsi que pour promouvoir la dignité de la personne humaine et les fondements de la paix. En ce lieu, il m’est également agréable de mentionner le précieux travail accompli par les Représentants Pontificaux, dans un dialogue constant avec vos Gouvernements. Je désire rappeler en particulier l’estime dont a joui Monseigneur Ambrose Madtha, Nonce Apostolique en Côte d’Ivoire, qui a péri tragiquement, il y a un mois, dans un accident de la route, avec le chauffeur qui l’accompagnait. Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs, L’Évangile de Luc relate que, dans la nuit de Noël, les bergers entendent les chœurs angéliques qui glorifient Dieu et invoquent la paix sur l’humanité. L’Évangéliste souligne ainsi l’étroite relation entre Dieu et le désir ardent de l’homme de tous les temps de connaı̂tre la vérité, de pratiquer la justice et de vivre dans la paix.1 Aujourd’hui, on est quelquefois amené à penser que la vérité, la justice et la paix sont des utopies et qu’elles s’excluent mutuellement. Connaı̂tre la vérité semble impossible et les efforts pour l’affirmer semblent souvent aboutir à la violence. D’autre part, selon une conception désormais diffuse, l’engagement pour la paix ne consiste que dans la recherche de compromis qui garantissent la cohabitation entre les peuples ou entre les citoyens à l’intérieur d’une Nation. Dans l’optique chrétienne, au contraire, il existe un lien intime entre la glorification de Dieu et la paix des hommes sur la terre, si bien que la paix ne vient pas d’un simple effort humain, mais participe de l’amour même de Dieu. Et c’est justement l’oubli de Dieu, et non pas sa glorification, qui engendre la violence. En effet, quand on cesse de se référer à une vérité objective et transcendante, comment est-il possible de réaliser un dialogue authentique? Dans ce cas, comment peut-on éviter que la violence, déclarée ou cachée, ne devienne la règle dernière des 1 Cfr Jean XXIII, Pacem in terris: AAS 55 [1963], 257. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 160 rapports humains? En réalité, sans une ouverture transcendante, l’homme devient facilement la proie du relativisme et, ensuite, il réussit difficilement à agir selon la justice et à s’engager pour la paix. Aux manifestations de l’oubli de Dieu on peut associer celles dues à l’ignorance de son vrai visage, qui est la cause d’un fanatisme pernicieux de matrice religieuse, qui, en 2012 aussi, a fait des victimes dans certains pays, ici représentés. Comme je l’ai déjà dit, il s’agit d’une falsification de la religion elle-même, alors que celle-ci, au contraire, vise à réconcilier l’homme avec Dieu, à éclairer et à purifier les consciences et à rendre clair que chaque homme est image du Créateur. Donc, si la glorification de Dieu et la paix sur la terre sont étroitement liées entre elles, il apparaı̂t évident que la paix est, en même temps, don de Dieu et tâche de l’homme, parce qu’elle exige sa réponse libre et consciente. Pour ce motif, j’ai voulu intituler le Message annuel pour la Journée mondiale de la Paix: Heureux les artisans de paix. C’est avant tout aux Autorités civiles et politiques qu’incombe la grave responsabilité d’œuvrer pour la paix. Elles sont les premières à être appelées à résoudre les nombreux conflits qui continuent d’ensanglanter l’humanité, à commencer par cette Région privilégiée dans le dessein de Dieu qu’est le Moyen Orient. Je pense d’abord à la Syrie, déchirée par des massacres incessants et théâtre d’effroyables souffrances parmi la population civile. Je renouvelle mon appel afin que les armes soient déposées et que prévale le plus tôt possible un dialogue constructif pour mettre fin à un conflit qui ne connaı̂tra pas de vainqueurs, mais seulement des vaincus, s’il perdure, ne laissant derrière lui qu’un champ de ruines. Permettez-moi, Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs, de vous demander de continuer à sensibiliser vos Autorités, afin que soient fournies de façon urgente les aides indispensables pour affronter la grave situation humanitaire. Je regarde ensuite avec une vive attention vers la Terre Sainte. Suite à la reconnaissance de la Palestine comme État Observateur non Membre des Nations Unies, je renouvelle le souhait que, avec le soutien de la Communauté internationale, Israéliens et Palestiniens s’engagent pour une cohabitation pacifique dans le cadre de deux États souverains, où le respect de la justice et des aspirations légitimes des deux peuples sera préservé et garanti. Jérusalem, deviens ce que ton nom signifie! Cité de la paix et non de la division; prophétie du Royaume de Dieu et non message d’instabilité et d’opposition! Acta Benedicti Pp. XVI 161 Tournant ensuite ma pensée vers la chère population irakienne, je souhaite qu’elle parcoure le chemin de la réconciliation, pour arriver à la stabilité désirée. Au Liban — où, au mois de septembre dernier, j’ai rencontré ses diverses réalités constitutives — que la pluralité des traditions religieuses soit cultivée par tous comme une vraie richesse pour le pays, comme aussi pour toute la Région, et que les chrétiens offrent un témoignage efficace pour la construction d’un avenir de paix avec tous les hommes de bonne volonté! En Afrique du Nord aussi, la collaboration de toutes les composantes de la société est prioritaire et, à chacune d’elles doit être garantie la pleine citoyenneté, la liberté de professer publiquement sa religion et la possibilité de contribuer au bien commun. J’assure tous les Égyptiens de ma proximité et de ma prière, en cette période où se mettent en place de nouvelles institutions. Tournant le regard vers l’Afrique subsaharienne, j’encourage les efforts pour construire la paix, surtout là où demeurent ouvertes les plaies des guerres et là où pèsent de graves conséquences humanitaires. Je pense particulièrement à la Région de la Corne de l’Afrique, comme aussi à l’est de la République démocratique du Congo, où les violences se sont ravivées, obligeant de nombreuses personnes à abandonner leurs maisons, leurs familles et leur cadre de vie. En même temps, je ne peux passer sous silence d’autres menaces qui se profilent à l’horizon. À intervalles réguliers, le Nigéria est le théâtre d’attentats terroristes qui font des victimes, surtout parmi les fidèles chrétiens réunis en prière, comme si la haine voulait transformer des temples de prière et de paix en autant de centres de peur et de division. J’ai ressenti une grande tristesse en apprenant que, même dans les jours où nous célébrions Noël, des chrétiens ont été tués d’une façon barbare. Le Mali est aussi déchiré par la violence et il est marqué par une profonde crise institutionnelle et sociale, qui doit susciter une attention efficace de la part de la Communauté internationale. En République Centrafricaine, je souhaite que les pourparlers annoncés pour les jours qui viennent ramènent la stabilité et épargnent à la population de revivre les affres de la guerre civile. La construction de la paix passe toujours de nouveau par la protection de l’homme et de ses droits fondamentaux. Cette tâche, même si elle est menée avec des modalités et une intensité diverses, interpelle tous les pays et doit constamment être inspirée par la dignité transcendante de la personne humaine et par les principes inscrits dans sa nature. Parmi ceux-ci figure au premier plan le respect de la vie humaine, dans toutes ses phases. A cet égard, Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 162 je me suis réjoui qu’une Résolution de l’Assemblée parlementaire du Conseil de l’Europe, en janvier de l’année dernière, ait demandé la prohibition de l’euthanasie, comprise comme un meurtre volontaire, par acte ou par omission, d’un être humain en état de dépendance. En même temps, je constate avec tristesse que, en divers pays, même de tradition chrétienne, on a œuvré pour introduire ou pour amplifier des législations qui dépénalisent ou libéralisent l’avortement. L’avortement direct, c’est-à-dire voulu comme une fin ou comme un moyen, est gravement contraire à la loi morale. Par cette affirmation, l’Église catholique ne manque pas de compréhension et de bienveillance, y compris envers la mère. Il s’agit, plutôt, de veiller afin que la loi n’en arrive pas à altérer injustement l’équilibre entre le droit à la vie de la mère et celui de l’enfant à naı̂tre, qui appartient à l’un et à l’autre de façon égale. Dans ce domaine, est également source de préoccupation le récent arrêt de la Cour interaméricaine des droits de l’homme, relatif à la fécondation in vitro, qui redéfinit arbitrairement le moment de la conception et fragilise la défense de la vie prénatale. Malheureusement, surtout en Occident, on trouve beaucoup d’équivoques sur la signification des droits de l’homme et des devoirs qui leur sont liés. Les droits sont souvent confondus avec des manifestations exacerbées d’autonomie de la personne, qui devient autoréférentielle, n’est plus ouverte à la rencontre avec Dieu et avec les autres et se replie sur elle-même en ne cherchant à ne satisfaire que ses propres besoins. Pour être authentique, la défense des droits doit, au contraire, considérer l’homme dans son intégralité personnelle et communautaire. Poursuivant notre réflexion, il vaut la peine de souligner comment l’éducation est une autre voie privilégiée pour la construction de la paix. La crise économique et financière actuelle, entre autre, nous l’enseigne. Elle s’est développée parce que le profit a été trop souvent absolutisé, au préjudice du travail, et qu’on s’est aventuré sans retenue sur les voies de l’économie financière, plutôt que sur les voies de l’économie réelle. Il convient donc de retrouver le sens du travail et d’un profit qui lui soit proportionné. À cette fin, il est bon d’éduquer à résister aux tentations des intérêts particuliers et à court terme, pour s’orienter plutôt vers le bien commun. En outre, il est urgent de former les leaders, qui, dans l’avenir, guideront les institutions publiques nationales et internationales.2 L’Union Européenne a aussi besoin 2 Cfr Message pour la XLVI ème Journée mondiale de la paix, 8 décembre 2012, n. 6. Acta Benedicti Pp. XVI 163 de Représentants clairvoyants et qualifiés, pour faire les choix difficiles qui sont nécessaires pour redresser son économie et poser des bases solides pour son développement. Seuls, certains pays iront peut-être plus vite, mais, ensemble, tous iront certainement plus loin! Si l’indice différentiel entre les taux financiers constitue une préoccupation, les différences croissantes entre un petit nombre, toujours plus riche, et un grand nombre, irrémédiablement plus pauvre, devraient provoquer le désarroi. Il s’agit, en un mot, de ne pas se résigner au « spread du bien-être social », alors qu’on combat celui de la finance. Investir dans l’éducation dans les pays en voie de développement de l’Afrique, de l’Asie et de l’Amérique Latine, signifie les aider à vaincre la pauvreté et les maladies, comme aussi à réaliser des systèmes de droit équitables et respectueux de la dignité humaine. Il est certain que, pour mettre en oeuvre la justice, les bons modèles économiques ne suffisent pas, même s’ils sont nécessaires. La justice se réalise seulement s’il y a des personnes justes! Construire la paix signifie par conséquent éduquer les individus à combattre la corruption, la criminalité, la production et le trafic de la drogue, ainsi qu’à se garder des divisions et des tensions, qui risquent d’épuiser la société, en en entravant le développement et la cohabitation pacifique. En poursuivant notre entretien d’aujourd’hui, je voudrais ajouter que la paix sociale est aussi mise en péril par certaines atteintes à la liberté religieuse: il s’agit parfois de marginalisation de la religion dans la vie sociale; dans d’autres cas, d’intolérance ou même de violence envers des personnes, des symboles identitaires et des institutions religieuses. Il arrive aussi que des croyants — et particulièrement des chrétiens — soient empêchés de contribuer au bien commun par leurs institutions éducatives et d’assistance. Pour sauvegarder effectivement l’exercice de la liberté religieuse, il est ensuite essentiel de respecter le droit à l’objection de conscience. Cette « frontière » de la liberté touche à des principes de grande importance, de caractère éthique et religieux, enracinés dans la dignité même de la personne humaine. Ils sont comme « les murs porteurs » de toute société qui se veut vraiment libre et démocratique. Par conséquent, interdire l’objection de conscience individuelle et institutionnelle, au nom de la liberté et du pluralisme, ouvrirait paradoxalement au contraire les portes à l’intolérance et au nivellement forcé. En outre, dans un monde aux limites toujours plus ouvertes, construire la paix par le dialogue n’est pas un choix, mais une nécessité! Dans cette per- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 164 spective, la Déclaration conjointe entre le Président de la Conférence épiscopale polonaise et le Patriarche de Moscou, signée au mois d’août dernier, est un signe fort donné par les croyants pour favoriser les relations entre le Peuple russe et le Peuple polonais. Je désire également mentionner l’accord de paix conclu récemment aux Philippines et souligner le rôle du dialogue entre les religions pour une cohabitation pacifique dans la région de Mindanao. Excellences, Mesdames et Messieurs, À la fin de l’Encyclique Pacem in terris, dont le cinquantenaire sera célébré cette année, mon Prédécesseur, le Bienheureux Jean XXIII, rappelait que la paix reste « seulement un mot vide de sens », si elle n’est pas vivifiée et intégrée par la charité.3 Ainsi, celle-ci est au cœur de l’action diplomatique du Saint-Siège et, avant tout, de la sollicitude du Successeur de Pierre et de toute l’Église catholique. La charité ne se substitue pas à la justice niée, mais d’autre part, la justice ne supplée pas la charité refusée. L’Église pratique quotidiennement la charité dans ses œuvres d’assistance, dont les hôpitaux et les dispensaires, et ses œuvres éducatives, dont les orphelinats, les écoles, les collèges, les universités, ainsi qu’à travers l’assistance fournie aux populations en difficulté, particulièrement durant et après les conflits. Au nom de la charité, l’Église veut aussi être proche de tous ceux qui souffrent à cause des catastrophes naturelles. Je pense aux victimes des inondations dans le sud-est de l’Asie et de l’ouragan qui s’est abattu sur la côte orientale des États-Unis d’Amérique. Je pense aussi à ceux qui ont subi le fort tremblement de terre, qui a dévasté certaines régions de l’Italie septentrionale. Comme vous le savez, j’ai voulu me rendre personnellement sur ces lieux, où j’ai pu constater l’ardent désir avec lequel on veut reconstruire ce qui a été démoli. Je souhaite que, en ce moment de son histoire, cet esprit de ténacité et d’engagement partagé anime toute la bien-aimée Nation italienne. En concluant notre rencontre, je voudrais rappeler qu’au terme du Concile Vatican II — qui commença il y a cinquante ans — le Serviteur de Dieu, le Pape Paul VI, adressa quelques messages qui sont toujours d’actualité, dont l’un était destiné à tous les gouvernants. Il les exhorta en ces termes: « C’est à vous qu’il revient d’être sur terre les promoteurs de l’ordre et de la paix entre les hommes. Mais, ne l’oubliez pas: c’est Dieu (...) [qui est] 3 AAS 55 [1963], 303. Acta Benedicti Pp. XVI 165 le grand artisan de l’ordre et de la paix sur la terre ».4 Aujourd’hui, je fais miennes ces considérations, en formulant, à vous-mêmes, Mesdames et Messieurs les Ambassadeurs et Membres distingués du Corps Diplomatique, à vos familles et à vos Collaborateurs, mes vœux les plus fervents pour la Nouvelle Année. Merci! II Ad sessionem plenariam Pontificii Consilii « Cor Unum ».* Cari amici, con affetto e con gioia vi do il mio benvenuto, in occasione dell’Assemblea plenaria del Pontificio Consiglio Cor Unum. Ringrazio il Presidente, Cardinale Robert Sarah, per le sue parole e rivolgo il mio saluto cordiale ad ognuno di voi, estendendolo idealmente a tutti quanti operano nel servizio della carità della Chiesa. Con il recente Motu proprio Intima Ecclesiae natura ho voluto ribadire il senso ecclesiale della vostra attività. La vostra testimonianza può aprire la porta della fede a tante persone che cercano l’amore di Cristo. Cosı̀, in quest’Anno della fede il tema « Carità, nuova etica e antropologia cristiana », che voi affrontate, riflette lo stringente nesso tra amore e verità, o, se si preferisce, tra fede e carità. Tutto l’ethos cristiano riceve infatti il suo senso dalla fede come « incontro » con l’amore di Cristo, che offre un nuovo orizzonte e imprime alla vita la direzione decisiva.1 L’amore cristiano trova fondamento e forma nella fede. Incontrando Dio e sperimentando il suo amore, impariamo « a non vivere più per noi stessi, ma per Lui, e con Lui per gli altri ».2 A partire da questo rapporto dinamico tra fede e carità, vorrei riflettere su un punto, che chiamerei la dimensione profetica che la fede instilla nella carità. L’adesione credente al Vangelo imprime infatti alla carità la sua forma tipicamente cristiana e ne costituisce il principio di discernimento. Il cristiano, in particolare chi opera negli organismi di carità, deve lasciarsi orientare 4 Message aux Gouvernants, 8 décembre 1965, n. 3. ——————— * Die 19 Ianuarii 2013. 1 2 Cfr Enc. Deus caritas est, 1. Ibid., 33. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 166 dai principi della fede, mediante la quale noi aderiamo al « punto di vista di Dio », al suo progetto su di noi.3 Questo nuovo sguardo sul mondo e sull’uomo offerto dalla fede fornisce anche il corretto criterio di valutazione delle espressioni di carità, nel contesto attuale. In ogni epoca, quando l’uomo non ha cercato tale progetto, è stato vittima di tentazioni culturali che hanno finito col renderlo schiavo. Negli ultimi secoli, le ideologie che inneggiavano al culto della nazione, della razza, della classe sociale si sono rivelate vere e proprie idolatrie; e altrettanto si può dire del capitalismo selvaggio col suo culto del profitto, da cui sono conseguite crisi, disuguaglianze e miseria. Oggi si condivide sempre più un sentire comune circa l’inalienabile dignità di ogni essere umano e la reciproca e interdipendente responsabilità verso di esso; e ciò a vantaggio della vera civiltà, la civiltà dell’amore. D’altro canto, purtroppo, anche il nostro tempo conosce ombre che oscurano il progetto di Dio. Mi riferisco soprattutto ad una tragica riduzione antropologica che ripropone l’antico materialismo edonista, a cui si aggiunge però un "prometeismo tecnologico". Dal connubio tra una visione materialistica dell’uomo e il grande sviluppo della tecnologia emerge un’antropologia nel suo fondo atea. Essa presuppone che l’uomo si riduca a funzioni autonome, la mente al cervello, la storia umana ad un destino di autorealizzazione. Tutto ciò prescindendo da Dio, dalla dimensione propriamente spirituale e dall’orizzonte ultraterreno. Nella prospettiva di un uomo privato della sua anima e dunque di una relazione personale con il Creatore, ciò che è tecnicamente possibile diventa moralmente lecito, ogni esperimento risulta accettabile, ogni politica demografica consentita, ogni manipolazione legittimata. L’insidia più temibile di questa corrente di pensiero è di fatto l’assolutizzazione dell’uomo: l’uomo vuole essere ab-solutus, sciolto da ogni legame e da ogni costituzione naturale. Egli pretende di essere indipendente e pensa che nella sola affermazione di sé stia la sua felicità. « L’uomo contesta la propria natura ... Esiste ormai solo l’uomo in astratto, che poi sceglie per sé autonomamente qualcosa come sua natura ».4 Si tratta di una radicale negazione della creaturalità e filialità dell’uomo, che finisce in una drammatica solitudine. La fede e il sano discernimento cristiano ci inducono perciò a prestare un’attenzione profetica a questa problematica etica e alla mentalità che vi è sottesa. La giusta collaborazione con istanze internazionali nel campo dello 3 4 Cfr Enc. Caritas in veritate, 1. Discorso alla Curia romana, 21 dicembre 2012. Acta Benedicti Pp. XVI 167 sviluppo e della promozione umana non deve farci chiudere gli occhi di fronte a queste gravi ideologie, e i Pastori della Chiesa — la quale è « colonna e sostegno della verità » 5 — hanno il dovere di mettere in guardia da queste derive tanto i fedeli cattolici quanto ogni persona di buona volontà e di retta ragione. Si tratta infatti di una deriva negativa per l’uomo, anche se si traveste di buoni sentimenti all’insegna di un presunto progresso, o di presunti diritti, o di un presunto umanesimo. Di fronte a questa riduzione antropologica, quale compito spetta ad ogni cristiano, e in particolare a voi, impegnati in attività caritative, e dunque in rapporto diretto con tanti altri attori sociali? Certamente dobbiamo esercitare una vigilanza critica e, a volte, ricusare finanziamenti e collaborazioni che, direttamente o indirettamente, favoriscano azioni o progetti in contrasto con l’antropologia cristiana. Ma positivamente la Chiesa è sempre impegnata a promuovere l’uomo secondo il disegno di Dio, nella sua integrale dignità, nel rispetto della sua duplice dimensione verticale e orizzontale. A questo tende anche l’azione di sviluppo degli organismi ecclesiali. La visione cristiana dell’uomo infatti è un grande sı̀ alla dignità della persona chiamata all’intima comunione con Dio, una comunione filiale, umile e fiduciosa. L’essere umano non è né individuo a sé stante né elemento anonimo nella collettività, bensı̀ persona singolare e irripetibile, intrinsecamente ordinata alla relazione e alla socialità. Perciò la Chiesa ribadisce il suo grande sı̀ alla dignità e bellezza del matrimonio come espressione di fedele e feconda alleanza tra uomo e donna, e il no a filosofie come quella del gender si motiva per il fatto che la reciprocità tra maschile e femminile è espressione della bellezza della natura voluta dal Creatore. Cari amici, vi ringrazio per il vostro impegno a favore dell’uomo, nella fedeltà alla sua vera dignità. Di fronte a queste sfide epocali, noi sappiamo che la risposta è l’incontro con Cristo. In Lui l’uomo può realizzare pienamente il suo bene personale e il bene comune. Vi incoraggio a proseguire con animo lieto e generoso, mentre di cuore vi imparto la mia Apostolica Benedizione. 5 2 Tm 3, 15. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 168 III Ad Romanae Rotae Tribunal.* Cari Componenti del Tribunale della Rota Romana! È per me motivo di gioia ritrovarvi in occasione dell’inaugurazione dell’anno giudiziario. Ringrazio il vostro Decano, Mons. Pio Vito Pinto, per i sentimenti espressi a nome di tutti voi e che contraccambio di cuore. Questo incontro mi offre l’opportunità di riaffermare la mia stima e considerazione per l’alto servizio che prestate al Successore di Pietro ed alla Chiesa intera, come pure di spronarvi ad un impegno sempre maggiore in un ambito certamente arduo, ma prezioso per la salvezza delle anime. Il principio che la salus animarum è la suprema legge nella Chiesa 1 deve essere tenuto ben presente e trovare, ogni giorno, nel vostro lavoro, la dovuta e rigorosa risposta. 1. Nel contesto dell’Anno della fede, vorrei soffermarmi, in modo particolare, su alcuni aspetti del rapporto tra fede e matrimonio, osservando come l’attuale crisi di fede, che interessa varie parti del mondo, porti con sé una crisi della società coniugale, con tutto il carico di sofferenza e di disagio che questo comporta anche per i figli. Possiamo prendere come punto di partenza la comune radice linguistica che, in latino, hanno i termini fides e foedus, vocabolo, quest’ultimo, col quale il Codice di Diritto Canonico designa la realtà naturale del matrimonio, come patto irrevocabile tra uomo e donna.2 Il reciproco affidarsi, infatti, è la base irrinunciabile di qualunque patto o alleanza. Sul piano teologico, la relazione tra fede e matrimonio assume un significato ancora più profondo. Il vincolo sponsale, infatti, benché realtà naturale, tra i battezzati è stato elevato da Cristo alla dignità di sacramento.3 Il patto indissolubile tra uomo e donna, non richiede, ai fini della sacramentalità, la fede personale dei nubendi; ciò che si richiede, come condizione minima necessaria, è l’intenzione di fare ciò che fa la Chiesa. Ma se è importante non confondere il problema dell’intenzione con quello della fede personale dei contraenti, non è tuttavia possibile separarli totalmente. Come fa* Die 26 Ianuarii 2013. 1 2 3 Cfr CIC, can. 1752. Cfr can. 1055 § 1. Cfr ibidem. Acta Benedicti Pp. XVI 169 ceva notare la Commissione Teologica Internazionale in un Documento del 1977, « nel caso in cui non si avverta alcuna traccia della fede in quanto tale (nel senso del termine “credenza”, disposizione a credere), né alcun desiderio della grazia e della salvezza, si pone il problema di sapere, in realtà, se l’intenzione generale e veramente sacramentale di cui abbiamo parlato, è presente o no, e se il matrimonio è contratto validamente o no ».4 Il beato Giovanni Paolo II, rivolgendosi a codesto Tribunale, dieci anni fa, precisò, tuttavia, che « un atteggiamento dei nubendi che non tenga conto della dimensione soprannaturale nel matrimonio può renderlo nullo solo se ne intacca la validità sul piano naturale nel quale è posto lo stesso segno sacramentale ».5 Circa tale problematica, soprattutto nel contesto attuale, occorrerà promuovere ulteriori riflessioni. 2. La cultura contemporanea, contrassegnata da un accentuato soggettivismo e relativismo etico e religioso, pone la persona e la famiglia di fronte a pressanti sfide. In primo luogo, di fronte alla questione circa la capacità stessa dell’essere umano di legarsi, e se un legame che duri per tutta la vita sia veramente possibile e corrisponda alla natura dell’uomo, o, piuttosto, non sia, invece, in contrasto con la sua libertà e con la sua autorealizzazione. Fa parte di una mentalità diffusa, infatti, pensare che la persona diventi se stessa rimanendo « autonoma » ed entrando in contatto con l’altro solo mediante relazioni che si possono interrompere in ogni momento.6 A nessuno sfugge come sulla scelta dell’essere umano di legarsi con un vincolo che duri tutta la vita influisca la prospettiva di base di ciascuno, a seconda cioè che sia ancorata a un piano meramente umano, oppure si schiuda alla luce della fede nel Signore. Solo aprendosi alla verità di Dio, infatti, è possibile comprendere, e realizzare nella concretezza della vita anche coniugale e familiare, la verità dell’uomo quale suo figlio, rigenerato dal Battesimo. « Chi rimane in me e io in lui, fa molto frutto, perché senza di me non potete fare nulla »: 7 cosı̀ insegnava Gesù ai suoi discepoli, ricordando loro la sostanziale incapacità dell’essere umano di compiere da solo ciò che è necessario al conseguimento del vero bene. Il rifiuto della proposta divina, in effetti, conduce ad uno squilibrio 4 La dottrina cattolica sul sacramento del matrimonio [1977], 2.3: Documenti 1969-2004, vol. 13, Bologna 2006, p. 145. 5 Ibidem. 6 Cfr Allocuzione alla Curia Romana [21 dicembre 2012]: L’Osservatore Romano, 22 dicembre 2012, p. 4. 7 Gv 15, 5. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 170 profondo in tutte le relazioni umane,8 inclusa quella matrimoniale, e facilita un’errata comprensione della libertà e dell’autorealizzazione, che, unita alla fuga davanti alla paziente sopportazione della sofferenza, condanna l’uomo a chiudersi nel suo egoismo ed egocentrismo. Al contrario, l’accoglienza della fede rende l’uomo capace del dono di sé, nel quale soltanto, « aprendosi all’altro, agli altri, ai figli, alla famiglia... lasciandosi plasmare nella sofferenza, egli scopre l’ampiezza dell’essere persona umana ».9 La fede in Dio, sostenuta dalla grazia divina, è dunque un elemento molto importante per vivere la mutua dedizione e la fedeltà coniugale.10 Non s’intende con ciò affermare che la fedeltà, come le altre proprietà, non siano possibili nel matrimonio naturale, contratto tra non battezzati. Esso, infatti, non è privo dei beni che « provengono da Dio Creatore e si inseriscono in modo incoativo nell’amore sponsale che unisce Cristo e la Chiesa ».11 Certamente, però, la chiusura a Dio o il rifiuto della dimensione sacra dell’unione coniugale e del suo valore nell’ordine della grazia rende ardua l’incarnazione concreta del modello altissimo di matrimonio concepito dalla Chiesa secondo il disegno di Dio, potendo giungere a minare la validità stessa del patto qualora, come assume la consolidata giurisprudenza di codesto Tribunale, si traduca in un rifiuto di principio dello stesso obbligo coniugale di fedeltà ovvero degli altri elementi o proprietà essenziali del matrimonio. Tertulliano, nella celebre Lettera alla moglie, parlando della vita coniugale contrassegnata dalla fede, scrive che i coniugi cristiani « sono veramente due in una sola carne, e dove la carne è unica, unico è lo spirito. Insieme pregano, insieme si prostrano e insieme digiunano; l’uno ammaestra l’altro, l’uno onora l’altro, l’uno sostiene l’altro ».12 In termini simili si esprime san Clemente Alessandrino: « Se infatti per entrambi uno solo è Dio, allora per entrambi uno solo è il Pedagogo — Cristo —, una è la Chiesa, una la sapienza, uno il pudore, in comune abbiamo il nutrimento, il matrimonio ci unisce ... E se comune è la vita, comune è anche la grazia, la salvezza, la virtù, la morale ».13 I Santi che hanno vissuto l’unione matrimoniale e familiare nella prospettiva 8 Cfr Discorso alla Commissione Teologica Internazionale [7 dicembre 2012]: L’Osservatore Romano, 8 dicembre 2012, p. 7. 9 Discorso alla Curia Romana [21 dicembre 2012]: L’Osservatore Romano, 22 dicembre 2012, p. 4. 10 Catechesi all’Udienza generale [8 giugno 2011]: Insegnamenti VII/I [2011], pp. 792-793. 11 Commissione Teologica Internazionale, La dottrina cattolica sul sacramento del matrimonio [1977], 3.4: Documenti 1969-2004, vol. 13, Bologna 2006, p. 147. 12 Ad uxorem libri duo, II, IX: PL 1, 1415B-1417A. 13 Paedagogus, I, IV, 10.1: PG 8, 259B. Acta Benedicti Pp. XVI 171 cristiana, sono riusciti a superare anche le situazioni più avverse, conseguendo talora la santificazione del coniuge e dei figli con un amore sempre rafforzato da una solida fiducia in Dio, da una sincera pietà religiosa e da un’intensa vita sacramentale. Proprio queste esperienze, contrassegnate dalla fede, fanno comprendere come, ancor oggi, sia prezioso il sacrificio offerto dal coniuge abbandonato o che abbia subito il divorzio, se — riconoscendo l’indissolubilità del vincolo matrimoniale valido — riesce a non lasciarsi « coinvolgere in una nuova unione ... In tal caso il suo esempio di fedeltà e di coerenza cristiana assume un particolare valore di testimonianza di fronte al mondo e alla Chiesa ».14 3. Vorrei soffermarmi, infine, brevemente, sul bonum coniugum. La fede è importante nella realizzazione dell’autentico bene coniugale, che consiste semplicemente nel volere sempre e comunque il bene dell’altro, in funzione di un vero e indissolubile consortium vitae. In verità, nel proposito degli sposi cristiani di vivere una vera communio coniugalis vi è un dinamismo proprio della fede, per cui la confessio, la risposta personale sincera all’annuncio salvifico, coinvolge il credente nel moto d’amore di Dio. « Confessio » e « caritas » sono « i due modi in cui Dio ci coinvolge, ci fa agire con Lui, in Lui e per l’umanità, per la sua creatura ... La “confessio” non è una cosa astratta, è “caritas”, è amore. Solo cosı̀ è realmente il riflesso della verità divina, che come verità è inseparabilmente anche amore ».15 Soltanto attraverso la fiamma della carità, la presenza del Vangelo non è più solo parola, ma realtà vissuta. In altri termini, se è vero che « la fede senza la carità non porta frutto e la carità senza la fede sarebbe un sentimento in balia costante del dubbio », si deve concludere che « fede e carità si esigono a vicenda, cosı̀ che l’una permette all’altra di attuare il suo cammino ».16 4. Se ciò vale nell’ampio contesto della vita comunitaria, deve valere ancora di più nell’unione matrimoniale. È in essa, di fatto, che la fede fa crescere e fruttificare l’amore degli sposi, dando spazio alla presenza di Dio Trinità e rendendo la stessa vita coniugale, cosı̀ vissuta, « lieta novella » davanti al mondo. 14 Giovanni Paolo II, Esort. ap. Familiaris consortio [22 novembre 1981], 83: AAS 74 [1982], p. 184. 15 Meditazione alla prima Congregazione Generale della XIII Assemblea Generale Ordinaria del Sinodo dei Vescovi [8 ottobre 2012]: L’Osservatore Romano, 10 ottobre 2012, p. 7. 16 Lett. ap. Porta fidei [11 ottobre 2012], 14: L’Osservatore Romano, 17-18 ottobre 2011. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 172 Riconosco le difficoltà, da un punto di vista giuridico e pratico, di enucleare l’elemento essenziale del bonum coniugum, inteso finora prevalentemente in relazione alle ipotesi di incapacità.17 Il bonum coniugum assume rilevanza anche nell’ambito della simulazione del consenso. Certamente, nei casi sottoposti al vostro giudizio, sarà l’indagine in facto ad accertare l’eventuale fondatezza di questo capo di nullità, prevalente o coesistente con un altro capo dei tre «beni» agostiniani, la procreatività, l’esclusività e la perpetuità. Non si deve quindi prescindere dalla considerazione che possano darsi dei casi nei quali, proprio per l’assenza di fede, il bene dei coniugi risulti compromesso e cioè escluso dal consenso stesso; ad esempio, nell’ipotesi di sovvertimento da parte di uno di essi, a causa di un’errata concezione del vincolo nuziale, del principio di parità, oppure nell’ipotesi di rifiuto dell’unione duale che contraddistingue il vincolo matrimoniale, in rapporto con la possibile coesistente esclusione della fedeltà e dell’uso della copula adempiuta humano modo. Con le presenti considerazioni, non intendo certamente suggerire alcun facile automatismo tra carenza di fede e invalidità dell’unione matrimoniale, ma piuttosto evidenziare come tale carenza possa, benché non necessariamente, ferire anche i beni del matrimonio, dal momento che il riferimento all’ordine naturale voluto da Dio è inerente al patto coniugale.18 Cari Fratelli, invoco l’aiuto di Dio su di voi e su quanti nella Chiesa si adoperano per la salvaguardia della verità e della giustizia riguardo al vincolo sacro del matrimonio e, per ciò stesso, della famiglia cristiana. Vi affido alla protezione di Maria Santissima, Madre di Cristo, e di san Giuseppe, Custode della Famiglia di Nazaret, silenzioso e obbediente esecutore del piano divino della salvezza, mentre imparto volentieri a voi e ai vostri cari la Benedizione Apostolica. 17 18 Cfr CIC, can. 1095. Cfr Gen 2, 24. Acta Benedicti Pp. XVI 173 NUNTII I Ad tempus Quadragesimale anno 2013. Credere nella carità suscita carità – « Abbiamo conosciuto e creduto l’amore che Dio ha in noi » (1 Gv 4, 16) Cari fratelli e sorelle, la celebrazione della Quaresima, nel contesto dell’Anno della fede, ci offre una preziosa occasione per meditare sul rapporto tra fede e carità: tra il credere in Dio, nel Dio di Gesù Cristo, e l’amore, che è frutto dell’azione dello Spirito Santo e ci guida in un cammino di dedizione verso Dio e verso gli altri. 1. La fede come risposta all’amore di Dio Già nella mia prima Enciclica ho offerto qualche elemento per cogliere lo stretto legame tra queste due virtù teologali, la fede e la carità. Partendo dalla fondamentale affermazione dell’apostolo Giovanni: « Abbiamo conosciuto e creduto l’amore che Dio ha in noi »,1 ricordavo che « all’inizio dell’essere cristiano non c’è una decisione etica o una grande idea, bensı̀ l’incontro con un avvenimento, con una Persona, che dà alla vita un nuovo orizzonte e con ciò la direzione decisiva... Siccome Dio ci ha amati per primo,2 l’amore adesso non è più solo un “comandamento”, ma è la risposta al dono dell’amore, col quale Dio ci viene incontro ».3 La fede costituisce quella personale adesione — che include tutte le nostre facoltà — alla rivelazione dell’amore gratuito e « appassionato » che Dio ha per noi e che si manifesta pienamente in Gesù Cristo. L’incontro con Dio Amore che chiama in causa non solo il cuore, ma anche l’intelletto: « Il riconoscimento del Dio vivente è una via verso l’amore, e il sı̀ della nostra volontà alla sua unisce intelletto, volontà e sentimento nell’atto totalizzante dell’amore. Questo però è un processo che rimane continuamente in cammino: l’amore non è mai “concluso” e completato ».4 Da 1 2 3 4 1 Gv 4, 16. Cfr 1 Gv 4, 10. Deus caritas est, 1. Ibid., 17. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 174 qui deriva per tutti i cristiani e, in particolare, per gli « operatori della carità », la necessità della fede, di quell’« incontro con Dio in Cristo che susciti in loro l’amore e apra il loro animo all’altro, cosı̀ che per loro l’amore del prossimo non sia più un comandamento imposto per cosı̀ dire dall’esterno, ma una conseguenza derivante dalla loro fede che diventa operante nell’amore ».5 Il cristiano è una persona conquistata dall’amore di Cristo e perciò, mosso da questo amore — « caritas Christi urget nos » 6 —, è aperto in modo profondo e concreto all’amore per il prossimo.7 Tale atteggiamento nasce anzitutto dalla coscienza di essere amati, perdonati, addirittura serviti dal Signore, che si china a lavare i piedi degli Apostoli e offre Se stesso sulla croce per attirare l’umanità nell’amore di Dio. « La fede ci mostra il Dio che ha dato il suo Figlio per noi e suscita cosı̀ in noi la vittoriosa certezza che è proprio vero: Dio è amore! ... La fede, che prende coscienza dell’amore di Dio rivelatosi nel cuore trafitto di Gesù sulla croce, suscita a sua volta l’amore. Esso è la luce — in fondo l’unica — che rischiara sempre di nuovo un mondo buio e ci dà il coraggio di vivere e di agire ».8 Tutto ciò ci fa capire come il principale atteggiamento distintivo dei cristiani sia proprio « l’amore fondato sulla fede e da essa plasmato ».9 2. La carità come vita nella fede Tutta la vita cristiana è un rispondere all’amore di Dio. La prima risposta è appunto la fede come accoglienza piena di stupore e gratitudine di un’inaudita iniziativa divina che ci precede e ci sollecita. E il « sı̀ » della fede segna l’inizio di una luminosa storia di amicizia con il Signore, che riempie e dà senso pieno a tutta la nostra esistenza. Dio però non si accontenta che noi accogliamo il suo amore gratuito. Egli non si limita ad amarci, ma vuole attiraci a Sé, trasformarci in modo cosı̀ profondo da portarci a dire con san Paolo: non sono più io che vivo, ma Cristo vive in me.10 Quando noi lasciamo spazio all’amore di Dio, siamo resi simili a Lui, partecipi della sua stessa carità. Aprirci al suo amore significa lasciare che Egli viva in noi e ci porti ad amare con Lui, in Lui e come Lui; solo allora la 5 6 7 8 9 10 Ibid., 31a. 2 Cor 5, 14. Cfr ibid., 33. Ibid., 39. Ibid., 7. Cfr Gal 2, 20. Acta Benedicti Pp. XVI 175 nostra fede diventa veramente « operosa per mezzo della carità » 11 ed Egli prende dimora in noi.12 La fede è conoscere la verità e aderirvi; 13 la carità è « camminare » nella verità.14 Con la fede si entra nell’amicizia con il Signore; con la carità si vive e si coltiva questa amicizia.15 La fede ci fa accogliere il comandamento del Signore e Maestro; la carità ci dona la beatitudine di metterlo in pratica.16 Nella fede siamo generati come figli di Dio; 17 la carità ci fa perseverare concretamente nella figliolanza divina portando il frutto dello Spirito Santo.18 La fede ci fa riconoscere i doni che il Dio buono e generoso ci affida; la carità li fa fruttificare.19 3. L’indissolubile intreccio tra fede e carità Alla luce di quanto detto, risulta chiaro che non possiamo mai separare o, addirittura, opporre fede e carità. Queste due virtù teologali sono intimamente unite ed è fuorviante vedere tra di esse un contrasto o una « dialettica ». Da un lato, infatti, è limitante l’atteggiamento di chi mette in modo cosı̀ forte l’accento sulla priorità e la decisività della fede da sottovalutare e quasi disprezzare le concrete opere della carità e ridurre questa a generico umanitarismo. Dall’altro, però, è altrettanto limitante sostenere un’esagerata supremazia della carità e della sua operosità, pensando che le opere sostituiscano la fede. Per una sana vita spirituale è necessario rifuggire sia dal fideismo che dall’attivismo moralista. L’esistenza cristiana consiste in un continuo salire il monte dell’incontro con Dio per poi ridiscendere, portando l’amore e la forza che ne derivano, in modo da servire i nostri fratelli e sorelle con lo stesso amore di Dio. Nella Sacra Scrittura vediamo come lo zelo degli Apostoli per l’annuncio del Vangelo che suscita la fede è strettamente legato alla premura caritatevole riguardo al servizio verso i poveri.20 Nella Chiesa, contemplazione e azione, 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 Gal 5, 6. Cfr 1 Gv 4, 12. Cfr 1 Tm 2, 4. Cfr Ef 4, 15. Cfr Gv 15, 14s. Cfr Gv 13, 13-17. Cfr Gv 1, 12s. Cfr Gal 5, 22. Cfr Mt 25, 14-30. Cfr At 6, 1-4. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 176 simboleggiate in certo qual modo dalle figure evangeliche delle sorelle Maria e Marta, devono coesistere e integrarsi.21 La priorità spetta sempre al rapporto con Dio e la vera condivisione evangelica deve radicarsi nella fede.22 Talvolta si tende, infatti, a circoscrivere il termine « carità » alla solidarietà o al semplice aiuto umanitario. È importante, invece, ricordare che massima opera di carità è proprio l’evangelizzazione, ossia il « servizio della Parola ». Non v’è azione più benefica, e quindi caritatevole, verso il prossimo che spezzare il pane della Parola di Dio, renderlo partecipe della Buona Notizia del Vangelo, introdurlo nel rapporto con Dio: l’evangelizzazione è la più alta e integrale promozione della persona umana. Come scrive il Servo di Dio Papa Paolo VI nell’Enciclica Populorum progressio, è l’annuncio di Cristo il primo e principale fattore di sviluppo.23 È la verità originaria dell’amore di Dio per noi, vissuta e annunciata, che apre la nostra esistenza ad accogliere questo amore e rende possibile lo sviluppo integrale dell’umanità e di ogni uomo.24 In sostanza, tutto parte dall’Amore e tende all’Amore. L’amore gratuito di Dio ci è reso noto mediante l’annuncio del Vangelo. Se lo accogliamo con fede, riceviamo quel primo ed indispensabile contatto col divino capace di farci « innamorare dell’Amore », per poi dimorare e crescere in questo Amore e comunicarlo con gioia agli altri. A proposito del rapporto tra fede e opere di carità, un’espressione della Lettera di san Paolo agli Efesini riassume forse nel modo migliore la loro correlazione: « Per grazia infatti siete salvati mediante la fede; e ciò non viene da voi, ma è dono di Dio; né viene dalle opere, perché nessuno possa vantarsene. Siamo infatti opera sua, creati in Cristo Gesù per le opere buone, che Dio ha preparato perché in esse camminassimo ».25 Si percepisce qui che tutta l’iniziativa salvifica viene da Dio, dalla sua Grazia, dal suo perdono accolto nella fede; ma questa iniziativa, lungi dal limitare la nostra libertà e la nostra responsabilità, piuttosto le rende autentiche e le orienta verso le opere della carità. Queste non sono frutto principalmente dello sforzo umano, da cui trarre vanto, ma nascono dalla stessa fede, sgorgano dalla Grazia che Dio offre in abbondanza. Una fede senza opere è come un albero senza frutti: queste due virtù si implicano reciprocamente. La Quaresima ci invita proprio, 21 22 23 24 25 Cfr Lc 10, 38-42. Cfr Catechesi all’Udienza generale del 25 aprile 2012. Cfr n. 16. Cfr Enc. Caritas in veritate, 8. 2, 8-10. Acta Benedicti Pp. XVI 177 con le tradizionali indicazioni per la vita cristiana, ad alimentare la fede attraverso un ascolto più attento e prolungato della Parola di Dio e la partecipazione ai Sacramenti, e, nello stesso tempo, a crescere nella carità, nell’amore verso Dio e verso il prossimo, anche attraverso le indicazioni concrete del digiuno, della penitenza e dell’elemosina. 4. Priorità della fede, primato della carità Come ogni dono di Dio, fede e carità riconducono all’azione dell’unico e medesimo Spirito Santo,26 quello Spirito che in noi grida « Abbà! Padre »,27 e che ci fa dire: « Gesù è il Signore! » 28 e « Maranatha! ».29 La fede, dono e risposta, ci fa conoscere la verità di Cristo come Amore incarnato e crocifisso, piena e perfetta adesione alla volontà del Padre e infinita misericordia divina verso il prossimo; la fede radica nel cuore e nella mente la ferma convinzione che proprio questo Amore è l’unica realtà vittoriosa sul male e sulla morte. La fede ci invita a guardare al futuro con la virtù della speranza, nell’attesa fiduciosa che la vittoria dell’amore di Cristo giunga alla sua pienezza. Da parte sua, la carità ci fa entrare nell’amore di Dio manifestato in Cristo, ci fa aderire in modo personale ed esistenziale al donarsi totale e senza riserve di Gesù al Padre e ai fratelli. Infondendo in noi la carità, lo Spirito Santo ci rende partecipi della dedizione propria di Gesù: filiale verso Dio e fraterna verso ogni uomo.30 Il rapporto che esiste tra queste due virtù è analogo a quello tra due Sacramenti fondamentali della Chiesa: il Battesimo e l’Eucaristia. Il Battesimo (sacramentum fidei) precede l’Eucaristia (sacramentum caritatis), ma è orientato ad essa, che costituisce la pienezza del cammino cristiano. In modo analogo, la fede precede la carità, ma si rivela genuina solo se è coronata da essa. Tutto parte dall’umile accoglienza della fede (« il sapersi amati da Dio »), ma deve giungere alla verità della carità (« il saper amare Dio e il prossimo »), che rimane per sempre, come compimento di tutte le virtù.31 Carissimi fratelli e sorelle, in questo tempo di Quaresima, in cui ci prepariamo a celebrare l’evento della Croce e della Risurrezione, nel quale l’Amore 26 27 28 29 30 31 Cfr 1 Cor 13. Gal 4, 6. 1 Cor 12, 3. 1 Cor 16, 22; Ap 22, 20. Cfr Rm 5, 5. Cfr 1 Cor 13, 13. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 178 di Dio ha redento il mondo e illuminato la storia, auguro a tutti voi di vivere questo tempo prezioso ravvivando la fede in Gesù Cristo, per entrare nel suo stesso circuito di amore verso il Padre e verso ogni fratello e sorella che incontriamo nella nostra vita. Per questo elevo la mia preghiera a Dio, mentre invoco su ciascuno e su ogni comunità la Benedizione del Signore! Dal Vaticano, 15 ottobre 2012. BENEDICTUS PP. XVI II Occasione XXI Mundialis Infirmorum Diei. « Va’ e anche tu fa’ lo stesso » (Lc 10, 37) Cari fratelli e sorelle! 1. L’11 febbraio 2013, memoria liturgica della Beata Vergine Maria di Lourdes, si celebrerà in forma solenne, presso il Santuario mariano di Altötting, la XXI Giornata Mondiale del Malato. Tale giornata è per i malati, per gli operatori sanitari, per i fedeli cristiani e per tutte le persone di buona volontà « momento forte di preghiera, di condivisione, di offerta della sofferenza per il bene della Chiesa e di richiamo per tutti a riconoscere nel volto del fratello infermo il Santo Volto di Cristo che, soffrendo, morendo e risorgendo ha operato la salvezza dell’umanità ».1 In questa circostanza, mi sento particolarmente vicino a ciascuno di voi, cari ammalati che, nei luoghi di assistenza e di cura o anche a casa, vivete un difficile momento di prova a causa dell’infermità e della sofferenza. A tutti giungano le parole rassicuranti dei Padri del Concilio Ecumenico Vaticano II: « Non siete né abbandonati, né inutili: voi siete chiamati da Cristo, voi siete la sua trasparente immagine ».2 2. Per accompagnarvi nel pellegrinaggio spirituale che da Lourdes, luogo e simbolo di speranza e di grazia, ci conduce verso il Santuario di Altötting, 1 2 Giovanni Paolo II, Lettera istitutiva della Giornata Mondiale del Malato, 13 maggio 1992, 3. Messaggio ai poveri, ai malati e ai sofferenti. Acta Benedicti Pp. XVI 179 vorrei proporre alla vostra riflessione la figura emblematica del Buon Samaritano.3 La parabola evangelica narrata da san Luca si inserisce in una serie di immagini e racconti tratti dalla vita quotidiana, con cui Gesù vuole far comprendere l’amore profondo di Dio verso ogni essere umano, specialmente quando si trova nella malattia e nel dolore. Ma, allo stesso tempo, con le parole conclusive della parabola del Buon Samaritano, « Va’ e anche tu fa’ lo stesso »,4 il Signore indica qual è l’atteggiamento che deve avere ogni suo discepolo verso gli altri, particolarmente se bisognosi di cura. Si tratta quindi di attingere dall’amore infinito di Dio, attraverso un’intensa relazione con Lui nella preghiera, la forza di vivere quotidianamente un’attenzione concreta, come il Buon Samaritano, nei confronti di chi è ferito nel corpo e nello spirito, di chi chiede aiuto, anche se sconosciuto e privo di risorse. Ciò vale non solo per gli operatori pastorali e sanitari, ma per tutti, anche per lo stesso malato, che può vivere la propria condizione in una prospettiva di fede: « Non è lo scansare la sofferenza, la fuga davanti al dolore, che guarisce l’uomo, ma la capacità di accettare la tribolazione e in essa di maturare, di trovare senso mediante l’unione con Cristo, che ha sofferto con infinito amore ».5 3. Vari Padri della Chiesa hanno visto nella figura del Buon Samaritano Gesù stesso, e nell’uomo incappato nei briganti Adamo, l’Umanità smarrita e ferita per il proprio peccato.6 Gesù è il Figlio di Dio, Colui che rende presente l’amore del Padre, amore fedele, eterno, senza barriere né confini. Ma Gesù è anche Colui che « si spoglia » del suo « abito divino », che si abbassa dalla sua « condizione » divina, per assumere forma umana 7 e accostarsi al dolore dell’uomo, fino a scendere negli inferi, come recitiamo nel Credo, e portare speranza e luce. Egli non considera un tesoro geloso il suo essere uguale a Dio, il suo essere Dio,8 ma si china, pieno di misericordia, sull’abisso della sofferenza umana, per versare l’olio della consolazione e il vino della speranza. 4. L’Anno della fede che stiamo vivendo costituisce un’occasione propizia per intensificare la diaconia della carità nelle nostre comunità ecclesiali, per essere ciascuno buon samaritano verso l’altro, verso chi ci sta accanto. A 3 Cfr Lc 10, 25-37. Lc 10, 37. 5 Enc. Spe salvi, 37. 6 Cfr Origene, Omelia sul Vangelo di Luca XXXIV, 1-9; Ambrogio, Commento al Vangelo di san Luca, 71-84; Agostino, Discorso 171. 7 Fil 2, 6-8. 8 Cfr Fil 2, 6. 4 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 180 questo proposito, vorrei richiamare alcune figure, tra le innumerevoli nella storia della Chiesa, che hanno aiutato le persone malate a valorizzare la sofferenza sul piano umano e spirituale, affinché siano di esempio e di stimolo. Santa Teresa del Bambino Gesù e del Volto Santo, « esperta della scientia amoris »,9 seppe vivere « in unione profonda alla Passione di Gesù » la malattia che la condusse « alla morte attraverso grandi sofferenze ».10 Il Venerabile Luigi Novarese, del quale molti ancora oggi serbano vivo il ricordo, nell’esercizio del suo ministero avvertı̀ in modo particolare l’importanza della preghiera per e con gli ammalati e i sofferenti, che accompagnava spesso nei Santuari mariani, in speciale modo alla grotta di Lourdes. Mosso dalla carità verso il prossimo, Raoul Follereau ha dedicato la propria vita alla cura delle persone affette dal morbo di Hansen sin nelle aree più remote del pianeta, promuovendo fra l’altro la Giornata Mondiale contro la Lebbra. La beata Teresa di Calcutta iniziava sempre la sua giornata incontrando Gesù nell’Eucaristia, per uscire poi nelle strade con la corona del Rosario in mano ad incontrare e servire il Signore presente nei sofferenti, specialmente in coloro che sono « non voluti, non amati, non curati ». Sant’Anna Schäffer di Mindelstetten seppe, anche lei, in modo esemplare unire le proprie sofferenze a quelle di Cristo: « il letto di dolore diventò... cella conventuale e la sofferenza costituı̀ il suo servizio missionario... Confortata dalla Comunione quotidiana, ella diventò un’instancabile strumento di intercessione nella preghiera e un riflesso dell’amore di Dio per molte persone che cercavano il suo consiglio ».11 Nel Vangelo emerge la figura della Beata Vergine Maria, che segue il Figlio sofferente fino al supremo sacrificio sul Golgota. Ella non perde mai la speranza nella vittoria di Dio sul male, sul dolore e sulla morte, e sa accogliere con lo stesso abbraccio di fede e di amore il Figlio di Dio nato nella grotta di Betlemme e morto sulla croce. La sua ferma fiducia nella potenza divina viene illuminata dalla Risurrezione di Cristo, che dona speranza a chi si trova nella sofferenza e rinnova la certezza della vicinanza e della consolazione del Signore. 5. Vorrei infine rivolgere il mio pensiero di viva riconoscenza e di incoraggiamento alle istituzioni sanitarie cattoliche e alla stessa società civile, alle diocesi, alle comunità cristiane, alle famiglie religiose impegnate nella pasto9 Giovanni Paolo II, Lett. ap., Novo Millennio ineunte, 42. Udienza Generale, 6 aprile 2011. 11 Omelia per la canonizzazione, 21 ottobre 2012. 10 Acta Benedicti Pp. XVI 181 rale sanitaria, alle associazioni degli operatori sanitari e del volontariato. In tutti possa crescere la consapevolezza che « nell’accoglienza amorosa e generosa di ogni vita umana, soprattutto se debole e malata, la Chiesa vive oggi un momento fondamentale della sua missione ».12 Affido questa XXI Giornata Mondiale del Malato all’intercessione della Santissima Vergine Maria delle Grazie venerata ad Altötting, affinché accompagni sempre l’umanità sofferente, in cerca di sollievo e di ferma speranza, aiuti tutti coloro che sono coinvolti nell’apostolato della misericordia a diventare dei buoni samaritani per i loro fratelli e sorelle provati dalla malattia e dalla sofferenza, mentre ben volentieri imparto la Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, 2 gennaio 2013. BENEDICTUS PP. XVI III Occasione XLVII Mundialis Diei Communicationis Socialis. Reti sociali: porte di verità e di fede; nuovi spazi di evangelizzazione Cari fratelli e sorelle, in prossimità della Giornata Mondiale delle Comunicazioni Sociali del 2013, desidero proporvi alcune riflessioni su una realtà sempre più importante che riguarda il modo in cui le persone oggi comunicano tra di loro. Vorrei soffermarmi a considerare lo sviluppo delle reti sociali digitali che stanno contribuendo a far emergere una nuova « agorà », una piazza pubblica e aperta in cui le persone condividono idee, informazioni, opinioni, e dove, inoltre, possono prendere vita nuove relazioni e forme di comunità. Questi spazi, quando sono valorizzati bene e con equilibrio, contribuiscono a favorire forme di dialogo e di dibattito che, se realizzate con rispetto, attenzione per la privacy, responsabilità e dedizione alla verità, possono rafforzare i legami di unità tra le persone e promuovere efficacemente l’armonia 12 Giovanni Paolo II, Esort. ap. postsinodale Christifideles laici, 38. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 182 della famiglia umana. Lo scambio di informazioni può diventare vera comunicazione, i collegamenti possono maturare in amicizia, le connessioni agevolare la comunione. Se i network sono chiamati a mettere in atto questa grande potenzialità, le persone che vi partecipano devono sforzarsi di essere autentiche, perché in questi spazi non si condividono solamente idee e informazioni, ma in ultima istanza si comunica se stessi. Lo sviluppo delle reti sociali richiede impegno: le persone sono coinvolte nel costruire relazioni e trovare amicizia, nel cercare risposte alle loro domande, nel divertirsi, ma anche nell’essere stimolati intellettualmente e nel condividere competenze e conoscenze. I network diventano cosı̀, sempre di più, parte del tessuto stesso della società in quanto uniscono le persone sulla base di questi bisogni fondamentali. Le reti sociali sono dunque alimentate da aspirazioni radicate nel cuore dell’uomo. La cultura dei social network e i cambiamenti nelle forme e negli stili della comunicazione, pongono sfide impegnative a coloro che vogliono parlare di verità e di valori. Spesso, come avviene anche per altri mezzi di comunicazione sociale, il significato e l’efficacia delle differenti forme di espressione sembrano determinati più dalla loro popolarità che dalla loro intrinseca importanza e validità. La popolarità è poi frequentemente connessa alla celebrità o a strategie persuasive piuttosto che alla logica dell’argomentazione. A volte, la voce discreta della ragione può essere sovrastata dal rumore delle eccessive informazioni, e non riesce a destare l’attenzione, che invece viene riservata a quanti si esprimono in maniera più suadente. I social media hanno bisogno, quindi, dell’impegno di tutti coloro che sono consapevoli del valore del dialogo, del dibattito ragionato, dell’argomentazione logica; di persone che cercano di coltivare forme di discorso e di espressione che fanno appello alle più nobili aspirazioni di chi è coinvolto nel processo comunicativo. Dialogo e dibattito possono fiorire e crescere anche quando si conversa e si prendono sul serio coloro che hanno idee diverse dalle nostre. « Costatata la diversità culturale, bisogna far sı̀ che le persone non solo accettino l’esistenza della cultura dell’altro, ma aspirino anche a venire arricchite da essa e ad offrirle ciò che si possiede di bene, di vero e di bello ».1 La sfida che i network sociali devono affrontare è quella di essere davvero inclusivi: allora essi beneficeranno della piena partecipazione dei credenti che desiderano condividere il Messaggio di Gesù e i valori della dignità umana, 1 Discorso nell’Incontro con il mondo della cultura, Belém, Lisbona, 12 maggio 2010. Acta Benedicti Pp. XVI 183 che il suo insegnamento promuove. I credenti, infatti, avvertono sempre più che se la Buona Notizia non è fatta conoscere anche nell’ambiente digitale, potrebbe essere assente nell’esperienza di molti per i quali questo spazio esistenziale è importante. L’ambiente digitale non è un mondo parallelo o puramente virtuale, ma è parte della realtà quotidiana di molte persone, specialmente dei più giovani. I network sociali sono il frutto dell’interazione umana, ma essi, a loro volta, danno forme nuove alle dinamiche della comunicazione che crea rapporti: una comprensione attenta di questo ambiente è dunque il prerequisito per una significativa presenza all’interno di esso. La capacità di utilizzare i nuovi linguaggi è richiesta non tanto per essere al passo coi tempi, ma proprio per permettere all’infinita ricchezza del Vangelo di trovare forme di espressione che siano in grado di raggiungere le menti e i cuori di tutti. Nell’ambiente digitale la parola scritta si trova spesso accompagnata da immagini e suoni. Una comunicazione efficace, come le parabole di Gesù, richiede il coinvolgimento dell’immaginazione e della sensibilità affettiva di coloro che vogliamo invitare a un incontro col mistero dell’amore di Dio. Del resto sappiamo che la tradizione cristiana è da sempre ricca di segni e simboli: penso, ad esempio, alla croce, alle icone, alle immagini della Vergine Maria, al presepe, alle vetrate e ai dipinti delle chiese. Una parte consistente del patrimonio artistico dell’umanità è stato realizzato da artisti e musicisti che hanno cercato di esprimere le verità della fede. L’autenticità dei credenti nei network sociali è messa in evidenza dalla condivisione della sorgente profonda della loro speranza e della loro gioia: la fede nel Dio ricco di misericordia e di amore rivelato in Cristo Gesù. Tale condivisione consiste non soltanto nell’esplicita espressione di fede, ma anche nella testimonianza, cioè nel modo in cui si comunicano « scelte, preferenze, giudizi che siano profondamente coerenti con il Vangelo, anche quando di esso non si parla in forma esplicita ».2 Un modo particolarmente significativo di rendere testimonianza sarà la volontà di donare se stessi agli altri attraverso la disponibilità a coinvolgersi pazientemente e con rispetto nelle loro domande e nei loro dubbi, nel cammino di ricerca della verità e del senso dell’esistenza umana. L’emergere nelle reti sociali del dialogo circa la fede e il credere conferma l’importanza e la rilevanza della religione nel dibattito pubblico e sociale. 2 Messaggio per la Giornata Mondiale delle Comunicazioni Sociali, 2011. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 184 Per coloro che hanno accolto con cuore aperto il dono della fede, la risposta più radicale alle domande dell’uomo circa l’amore, la verità e il significato della vita — questioni che non sono affatto assenti nei social network — si trova nella persona di Gesù Cristo. È naturale che chi ha la fede desideri, con rispetto e sensibilità, condividerla con coloro che incontra nell’ambiente digitale. In definitiva, però, se la nostra condivisione del Vangelo è capace di dare buoni frutti, è sempre grazie alla forza propria della Parola di Dio di toccare i cuori, prima ancora di ogni nostro sforzo. La fiducia nella potenza dell’azione di Dio deve superare sempre ogni sicurezza posta sull’utilizzo dei mezzi umani. Anche nell’ambiente digitale, dove è facile che si levino voci dai toni troppo accesi e conflittuali, e dove a volte il sensazionalismo rischia di prevalere, siamo chiamati a un attento discernimento. E ricordiamo, a questo proposito, che Elia riconobbe la voce di Dio non nel vento impetuoso e gagliardo, né nel terremoto o nel fuoco, ma nel « sussurro di una brezza leggera ».3 Dobbiamo confidare nel fatto che i fondamentali desideri dell’uomo di amare e di essere amato, di trovare significato e verità — che Dio stesso ha messo nel cuore dell’essere umano — mantengono anche le donne e gli uomini del nostro tempo sempre e comunque aperti a ciò che il beato Cardinale Newman chiamava la « luce gentile » della fede. I social network, oltre che strumento di evangelizzazione, possono essere un fattore di sviluppo umano. Ad esempio, in alcuni contesti geografici e culturali dove i cristiani si sentono isolati, le reti sociali possono rafforzare il senso della loro effettiva unità con la comunità universale dei credenti. Le reti facilitano la condivisione delle risorse spirituali e liturgiche, rendendo le persone in grado di pregare con un rinvigorito senso di prossimità a coloro che professano la loro stessa fede. Il coinvolgimento autentico e interattivo con le domande e i dubbi di coloro che sono lontani dalla fede, ci deve far sentire la necessità di alimentare con la preghiera e la riflessione la nostra fede nella presenza di Dio, come pure la nostra carità operosa: « se parlassi le lingue degli uomini e degli angeli, ma non avessi la carità, sarei come bronzo che rimbomba o come cimbalo che strepita ».4 Esistono reti sociali che nell’ambiente digitale offrono all’uomo di oggi occasioni di preghiera, meditazione o condivisione della Parola di Dio. Ma queste reti possono anche aprire le porte ad altre dimensioni della fede. Molte persone stanno, infatti, scoprendo, proprio grazie a un contatto avvenuto 3 4 1 Re 19, 11-12. 1 Cor 13, 1. Acta Benedicti Pp. XVI 185 inizialmente on line, l’importanza dell’incontro diretto, di esperienze di comunità o anche di pellegrinaggio, elementi sempre importanti nel cammino di fede. Cercando di rendere il Vangelo presente nell’ambiente digitale, noi possiamo invitare le persone a vivere incontri di preghiera o celebrazioni liturgiche in luoghi concreti quali chiese o cappelle. Non ci dovrebbe essere mancanza di coerenza o di unità nell’espressione della nostra fede e nella nostra testimonianza del Vangelo nella realtà in cui siamo chiamati a vivere, sia essa fisica, sia essa digitale. Quando siamo presenti agli altri, in qualunque modo, noi siamo chiamati a far conoscere l’amore di Dio sino agli estremi confini della terra. Prego che lo Spirito di Dio vi accompagni e vi illumini sempre, mentre benedico di cuore tutti voi, cosı̀ che possiate essere davvero araldi e testimoni del Vangelo. « Andate in tutto il mondo e proclamate il Vangelo a ogni creatura ».5 Dal Vaticano, 24 gennaio 2013, Festa di san Francesco di Sales. BENEDICTUS PP. XVI 5 Mc 16, 15. 186 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale SECRETARIA STATUS RESCRIPTUM “EX AUDIENTIA SS.MI” Lo scorso 24 febbraio 2012 il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato S.E.R. Mons. Henri Brincard Delegato Pontifı́cio per le Suore contemplative di St. Jean, conferendogli l’incarico di governare a Suo Nome tale Istituto religioso, rimanendo egli anche Assistente Religioso per i Fratelli di St. Jean e per le Suore Apostoliche di St. Jean. Lo stesso giorno il Sommo Pontefice ha inoltre affidato al sottoscritto Card. Segretario di Stato di emanare le disposizioni specifiche necessarie per consentire al Delegato per le Suore contemplative di St. Jean di espletare il proprio compito, cosa che ho fatto con il Decreto del 25 febbraio 2012. Poiché è parso necessario assumere nuove determinazioni in ordine al governo del citato Istituto religioso, il Sommo Pontefice Benedetto XVI, nell’Udienza a me concessa in data odierna, ha disposto quanto segue: 1. l’Associazione pubblica di fedeli denominata « Hermanas de San Juan y Santo Domingo », eretta il 29 giugno 2012 nella Diocesi di Cordova, poiché essa ha leso gravemente la disciplina ecclesiastica, è soppressa con effetto immediato e senza possibilità che sia ricostituita sotto altra forma, sia nella Diocesi di Cordova che in altra Diocesi; 2. i ricorsi presentati da un certo numero di religiose, in data 11 febbraio 2012, e qui pervenuti dalla Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica il 24 ottobre 2012, contro le decisioni assunte da S.E.R. Mons. Brincard sono respinti per carenza di fondamento giuridico. Il presente Rescritto, le cui decisioni entrano immediatamente in vigore, verrà comunicato agli interessati e pubblicato sugli Acta Apostolicae Sedis. Dal Vaticano, 10 Gennaio 2013. e Tarcisio card. Bertone Segretario di Stato Prot. N. 125.555/G.N. Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 187 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS DECRETUM Attenta norma Articuli 2, commatis 4 Conventionis Fundamentalis inter Sanctam Sedem et Montem Nigrum die 24 mensis Iunii anno 2011 subsignatae et vigorem obtinentis a die 21 mensis Iunii anno 2012, nempe quod « Configuratio territorialis circumscriptionum ecclesiasticarum non extendatur ultra limites Montis Nigri », compertum habens quod die 28 mensis Augusti anno 2003, quo erecta est Exarchia Apostolica pro Catholicis ritus Byzantini in Serbia et Monte Nigro degentibus, cum sede in Novi Sad in Serbia, duo territoria in unum Populum coalescebant, Summus Pontifex Benedictus PP. XVI vigente iam praedicta Conventione Fundamentali, Sua pastorali sollicitudine ductus, fines Exarchiae Apostolicae pro catholicis ritus Byzantini, in Serbia et Monte Nigro degentibus, tantummodo territorio Reipublicae Serbiae limitare decrevit, et Episcopo catholico ritus Latini concredere pastoralem curam catholicorum orientalium ex occasione in Monte Nigro commorantium. Voluit idem Summus Pontifex ut hoc Decretum fı̀eret et promulgaretur. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus, die 19 mensis Ianuarii 2013. Leonardus Card. Sandri Praefectus Mauricius Malvestiti Secretarius alter Prot. N. 340/2003 188 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM ILLERDENSIS Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servorum Dei Mariani Alcalá Pérez et XVIII Sociorum, ex Ordine B.M.V. de Mercede Redemptionis Captivorum ({ 1936-1937) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Gratias agere debemus Deo semper pro vobis, fratres, sicut dignum est, quoniam supercrescit fides vestra, et abundat caritas uniuscuiusque omnium vestrum in invicem, ita ut et nos ipsi in vobis gloriemur in ecclesiis Dei pro patientia vestra et fide in omnibus persecutionibus vestris et tribulationibus, quas sustinetis, indicium iusti iudicii Dei, ut digni habeamini regno Dei, pro quo et patinimi » (2 Thes 1, 3-5). Haec Pauli Apostoli hortatio vitam mortemque collustrare potest Servorum Dei Mariani Alcalá Pérez et duodeviginti Sociorum ex Ordine Beatae Mariae Virginis de Mercede. Servi Dei qui, saeviente religiosa Hispanica insectatione annis 1936-1937, propter amorem erga Christum pericula subierunt, tormenta et iniustam damnationem usque ad sanguinis effusionem, contemptis difficultatibus fidelitatem per vitam et per mortem testificati sunt erga Christum eiusque Ecclesiam. In hoc cruento religiosae persecutionis ambitu morti obviaverunt Pater Marianus eiusque Socii, sodales Ordinis Beatae Mariae Virginis de Mercede Redemptionis Captivorum, ex Provincia Aragoniensi in Hispania. Servus Dei Marianus Alcalà Pérez, Sacerdos, qui praeest huic martyrum agmini, Andorrae, ex Provincia Terulensi et archidioecesi Caesaraugustana, natus est die 11 mensis Maii anno 1867. Religiosam emisit professionem in conventu loci El Olivar. Romae sacro presbyteratus ordine auctus est apud Basilicam Sancti Ioannis in Laterano anno 1889. Altiora peregit studia theologiae apud Gregorianam Universitatem in Urbe. Anno 1903 factus est Magister Provincialis Provinciae Aragoniensis in Hispania; anno 1911 ad munus Congregatio de Causis Sanctorum 189 evectus est Magistri Generalis Ordinis de Mercede. Testes describunt eum virum patientem, amabilem, benevolum, fortem in difficultatibus, praeditum summa fide, firma spe et assidua caritate in fratres et in egentes. Andorrae interemptus est die 15 mensis Septembris anno 1936, suis ignoscens sicariis et proclamans « Vivat Christus Rex! ». Servus Dei Thomas Carbonell Miquel, Sacerdos, in vitam venit die 20 mensis Decembris anno 1888 Gigiae, provinciae Lucentinae. Claustrum Mercedarium ingressus est in loco El Olivar, ubi anno 1908 in Ordinem per religiosam professionem cooptatus est. Ad sacerdotium evectus est anno 1911. Sua inter opera eminuit uti institutor iuvenum, contionator et confessarius. Magister Provincialis bis continuatim electus est annis 1932 et 1935. Humilitate, simplicitate ac paterno sensu ditatus, singulari amore prosecutus est Eucharistiam et Beatam Mariam Virginem. Ob odium fidei Illerdae morti occubuit die 25 mensis Iulii anno 1936. Servus Dei Franciscus Gargallo Gascón, Sacerdos, in oppido Castellete, provinciae Terulensis, ortum habuit die 24 mensis Februarii anno 1872. Religiosa vota nuncupavit anno 1890 in conventu loci El Olivar. Romae apud Gregorianam Universitatem philosophiae et theologiae studiis se dedit. Intra Ordinem, post presbyteralem ordinationem, munera exercuit postulatoris, procuratoris et secretarii generalis. In Provincia Aragoniensi magister exstitit noviciorum et in variis domibus moderator. Praeluxit benigna conversatione, mortificatione, compassione erga pauperes et observantia vitae communitariae. Propter odium fidei in oppido Muniesa martyr obiit die 7 mensis Augusti anno 1936. Servus Dei Emmanuel Sancho Aguilar, Sacerdos, in oppido Castellote, provinciae Terulensis, vitam ingressus est die 12 mensis Ianuarii anno 1874. Religiosum induit habitum anno 1887 in conventu loci El Olivar, ubi anno 1890 vota religiosa suscepit. Presbyteratus ordine est insignitus anno 1897. Extraordinario flagrans talento erga studia et artes, plurima divulgavit scripta de rebus intellectualibus ac de artibus, verbi gratia articulos, dissertationes, secessus spirituales et opera musicalia. Humano exitu non obstante, vir humilis habitus est, simplex, cantati deditus ac contemplationi. Simul cum Patre Francisco Gargallo animam Domino tradidit in oppido Muniesa die 7 mensis Augusti anno 1936. 190 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Servus Dei Marianus Pina Turón, Sacerdos, vitam iniit in urbe Hı́jar, provinciae Terulensis et archidioecesis Caesaraugustanae, die 13 mensis Aprilis anno 1867. Conventum loci El Olivar ingressus est ibidemque anno 1889 religiosis obstrictus est votis. Anno 1896 presbyter est ordinatus. Plures per annos munus exercuit magistri noviciorum. Bonitate claruit, comitate, caritate et stricta observantia conventuali. Die 8 mensis Augusti anno 1936 in oppido Muniesa martyrii cursum confecit. Servus Dei Petrus Stephanus Hernández, Frater, natus est in urbe Hijar, provinciae Terulensis, die 27 mensis Iunii 1869. Ingressus est in conventum loci El Olivar ubi professus est anno 1891. Ad studia parum idoneus, ad professionem acceptus est uti frater laicus, qui vires impendit, et quidem cum peritia, in conventuali praedio colendo. Cotidianum communitatis horarium adamussim implebat, praesertim momenta orationis. Saepe opem ferebat propinquis gentibus in difficultatis tempore. Interemptus est die 15 mensis Septembris anno 1936. Servus Dei Antonius Lahoz Gan, Frater, in vitae lucem editus est in urbe Hı́jar, provinciae Terulensis, die 22 mensis Octobris anno 1858. Ingressus est in conventum loci El Olivar ubi anno 1904 temporaria vota emisit. Indefatigabili animo curam adhibebat de rustico opere. Fidelem quoque se praebebat horario communitatis, diutinas insumens horas in oratione sistendo et in religiosis libris legendis. Martyrii palma coronatus est simul cum fratre Petro Stephano Hernández die 15 mensis Septembris anno 1936. Servus Dei Iosephus Trallero Lou, Frater, exsistentiam incepit in oppido Oliete, prope locum El Olivar, die 28 mensis Decembris anno 1903. Anno 1926 religiosam fecit professionem. Hortum colebat, quem curabat ac si esset viridarium. Frater quidam tribus verbis eum ita descripsit: oboedientem, mortificatum, operosum. Eo quod blasphemiam proferre noluit, necatus est die 5 mensis Augusti anno 1936. Servus Dei Iacobus Codina Casellas, Frater, die 3 mensis Maii anno 1901 ortus est in oppido Aguilar de Segarra, provinciae Barcinonensis. Temporaria vota nuncupavit anno 1927 in conventu El Olivar. Eucharistiam et Beatam Virginem Mariam peculiari persequebatur cultu; strictum se gerebat in observandis normis communitatis. Plurimas epistulas, spirituali doctrina refertas, ad familiare scribere consueverat. Interemptus est die 5 mensis Augusti anno 1936. Congregatio de Causis Sanctorum 191 Servus Dei Iosephus Renatus Prenafeta, Sacerdos, ad vitam venit Illerdae die 15 mensis Iunii anno 1903. Religiosa oritur vocatio ex eius naturali indole, quoniam ipse inde a puero ad res sacras pronum se praebebat. Admissus est in conventum loci El Olivar ubi anno 1920 Deo per religiosa vota se consecravit. Celsonae anno 1926 sacro insignitus est presbyteratus ordine. Sese gerebat severum, operosum, observantem ac corde mitem. Ob condicionem religiosae consecrationis die 16 mensis Augusti anno 1936 in suburbiis Barcinonis martyrio occubuit. Servus Dei Antonius González Penin, Frater, in oppido San Salvador de Rabal, provinciae Auriensis, ortum habuit die 1 mensis Martii anno 1864. Religiosam vestem assumpsit qua frater apud sodales excalceatos Ordinis de Mercede, in pago Toro anno 1887. Ad religiosa vota admissus est anno 1888. Anno 1896 transiit ad ramum Ordinis de Mercede fratrum calceatorum, et ingressus est conventum loci El Olivar. In communitate officium coqui fideliter exsequebatur. Plurimis vexatus tormentis, Barcinone die 10 mensis Augusti anno 1936 per martyrium Domino animam reddidit. Servus Dei Thomas Campo Marı́n, Sacerdos, vitam incohavit in oppido Mahamud, provinciae Burgensis, die 23 mensis Ianuarii anno 1879. Ingressus est in conventum loci El Olivar anno 1895, ubi sequenti anno professionem nuncupavit. Sacerdos ordinatus est anno 1902. In religiosa provincia munera implevit magistri noviciorum et superioris in variis domibus. Ardenti, laeta ac proba indole erat praeditus. Ferventi excelluit amore erga Eucharistiam et Beatissimam Virginem Mariam. Variis diebus inter horrenda tormenta comprehensus, tandem die 20 mensis Augusti anno 1936 martyrii palmam accepit. Servus Dei Franciscus Llagostera Bonet, Sacerdos, primum vidit lumen Valli, provinciae Tarraconensis, die 30 mensis Augusti anno 1883. Ordinatus est presbyter anno 1911 tamquam dioecesanus; pastorale ministerium exercuit in variis paroeciis dioecesis Barcinonensis. Ordinem de Mercede ingressus est apud conventum Sancti Raimundi anno 1923, ubi anno 1924 religiosis votis se constrinxit. Simul cum pluribus aliis sacerdotibus et religiosis, apud coemeterium Illerdense interemptus est noctu inter dies 19 et 20 mensis Augusti anno 1936. Servus Dei Serapion Sanz Iranzo, Frater, vitam iniit die 1 mensis Novembris anno 1879 in loco Muniesa, provinciae Terulensis. Ingressus 192 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale est claustrum apud oppidum El Olivar anno 1901. Sequenti anno emisit professionem religiosam. Diligens in observantia, extraordinaria auctus est pietate. Catechesim tam parvulis quam adultis tradendam curabat. Terulii noctu inter dies 19 et 20 mensis Augusti anno 1936 martyrii palma coronatus est. Servus Dei Henricus Morante Chic, Sacerdos, die 25 mensis Septembris anno 1896 Illerdae in vitae lucem venit. Per religiosam professionem Deo se consecravit in conventu loci El Olivar anno 1915. Illerdae ad presbyteratus ordinem evectus est anno 1924. Catitate refulsit erga pauperes, proprio quoque cibo se privans ut pauperibus largiretur. Illerdae ad Dominum migravit die 25 mensis Iulii anno 1936. Servus Dei Iesus Massanet Flaquer, Sacerdos, in pago Capdepera, apud Insulas Baleares, provinciae Maioricensis, exsistere incepit die 16 mensis Ianuarii anno 1899. Religiosam suscepit professionem in conventu loci El Olivar anno 1918. Celsonae presbyteratus ordine anno 1923 est insignitus. Illius testes dilaudaverunt fervorem eius in Eucharistico Sacrificio celebrando et in Dei Verbo praedicando. Martyrium passus est Illerdae die 25 mensis Iulii anno 1936. Servus Dei Amantius Mann Mı́nguez, Sacerdos, in vitam venit die 26 mensis Martii anno 1908 in pago Celada del Camino, provinciae Burgensis, Ordinis habitum induit anno 1924 in conventu Sancti Raimundi Nonnati, ubi professionem quoque nuncupavit anno 1925. Tudensi in urbe presbyter est ordinatus anno 1931. Humili, docili et spirituali indole exornatus. Martyrio vitam profudit die 26 mensis Iulii anno 1936. Servus Dei Laurentius Moreno Nicolás, Sacerdos, ortum habuit Ilorci, provinciae Murciae, die 24 mensis Maii anno 1899. Inde a puero erga res sacras propensum se praebebat. Anno 1919 ingressus est monasterium loci Poyo, provinciae Pontis Veteris. Professionem emisit anno 1920 et sacerdotio auctus est anno 1926. Valde aestimatus ob patientiam, humilitatem, castitatem et marialem devotionem. Die 4 mensis Novembris anno 1936 in itinere versus locum v. Caravaca, prope Ilorcum, interemptus est. Servus Dei Franciscus Mitjá Mitjá, Frater, natus est in oppido Arbucias, provinciae Gerundensis, die 26 mensis Iunii anno 1874. Habitu Ordinis indutus anno 1909, sequenti anno religiosis votis se obligavit. Ob oculorum Congregatio de Causis Sanctorum 193 morbum ad sacerdotium accedere nequivit. Simplicitate claruit, humilitate et operositate. Circa diem primum mensis Ianuarii anno 1937 martyrio occubuit. Quandoquidem sanctitatis fama horum martyrum per Ecclesiam inde a sacrificii tempore propagabatur, Processus Ordinarius instructus est apud Curiam dioecesis Illerdensis ab anno 1957 usque ad annum 1959; cuius iuridicam auctoritatem approbavit Congregatio de Causis Sanctorum per Decretum die 9 mensis Iunii anno 1995 vulgatum. Confecta Positione, die 30 mensis Septembris anno 2009 actus est Congresus Consultorum Theologorum, qui positiva tulerunt vota. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 13 mensis Decembris anno 2011 congregati, audita relatione Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Sanctis Abril y Castelló, Archiepiscopi tit. Tamadensis, agnoverunt praefatos Dei Servos ob fidelitatem erga Christum et Ecclesiam interemptos esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinale Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Mariani Alcalá Pérez et XVIII Sociorum ex Ordine Beatae Mariae Virginis de Mercede Redemptionis Captivorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 194 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale MATRITENSIS Canonizationis Beatae Mariae a Monte Carmelo (in saec.: Mariae a Monte Carmelo Sallés y Barangueras), Fundatricis Sororum Immaculatae Conceptionis pro instructione puellarum (1848-1911) DECRETUM SUPER MIRACULO Beata Maria a Monte Carmelo (in saeculo: Maria a Monte Carmelo Sallés y Barangueras) Vicensi in urbe (prope Barcinonem, in Hispania) die 9 mensis Aprilis anno 1848 nata est e familia penitus christiana. Vocationem ad vitam consecratam praesentiens, in novitiatum ingressa est Religiosarum Adoratricum Sanctissimi Sacramenti et Caritatis in regione Barcinonis v. Gracia appellata. Haec peculiaris eucharistica Congregationis indoles spiritalem illustrat descriptionem Beatae, necnon filialem devotionem erga Immaculatam Conceptionem, in cuius mysterii lumine exigentiam perspexit operae educativae suscipiendae pro infantia et sociali statu mulieris. Per iter spiritalis inquisitionis, Beata charisma intellexit quod Dominus ei tradiderat; Burgi igitur anno 1892 Congregationem condidit Sororum Conceptionaristarum a Sancto Dominico (hodie Conceptionaristae Missionariae ab Institutione). Munus eius omnino conversum est ad sorores et laicas instituendas, quibus educationem commisit novarum generationum. Beata, post Burgum, scholas aperuit Segoviae, Matriti ac deinceps in Italia etiam et in Brasilia. Hoc in fundationum itinere singulari eminuit liberalitate, firma fide atque assidua oratione cotidiana. Contumeliis et infirmitatibus correpta, quas semper admirabili sustinuit patientia, die 25 mensis Iulii anno 1911 Matriti pie in Domino obdormivit. A beato Ioanne Paulo II die 15 mensis Martii anno 1998 in beatorum catalogum est relata. Canonizationis intuitu, Postulatio Causae examini huius Congregationis de Causis Sanctorum coniectam praebuit miram sanationem puellae Mariae Isabellae Gomes de Melo Gardelli. Eventus in urbe Sancti Pauli in Brasilia mense Maio anno 2000 accidit. Maria Isabella, paulo ante quattuor annos nata, miri status somni necessitatem ostendere coepit atque oris deformationem, paralysim faciei atque declinationem harmonicam dextrorsum. Iacuit in valetudinario in quo examina in puella laesionem cerebri demonstrave- Congregatio de Causis Sanctorum 195 runt. Ex valetudinario dimissa est, sine adhibita cura pharmacologica atque permanens in eodem statu neurologico quo in valetudinarium erat accepta. Sic stantibus rebus mater puellae sorores adiit Conceptionaristas ut dolentem notitiam de Maria Isabella referret, nempe quod saltem per unius anni spatium frequentare non posset scholam ab iisdem administratam. Moderatrix eam consolare conata est eamque adhortata ut intercessionem beatae Mariae a Monte Carmelo invocaret, cuius nomisma et parvam tradidit ei imaginem; immo, sibi munus imposuit hortandi omnes infantes ut per novendiales supplicationes secundum hanc intentionem orarent. Inter quintum et sextum diem supplicationum antequam puella physiotherapiam initiaret, valetudo eius inopinate in melius rediit, quam secuta est absoluta signorum morbi exstinctio atque functionum restauratio, sine ullo interventu therapeutico, pharmacologico neque physico: puella ad normam loqui coepit atque commode artus movere. Congruentia temporis evidens apparuit inter invocationem ad Beatam nec non sanationem Mariae Isabellae, quae nunc fausta fruitur valetudine et apta exstat ad consuetam vitam. De sanatione, quae mira est habita, Inquisitio dioecesana apud Curiam ecclesiasticam Sancti Pauli in Brasilia a die 20 mensis Decembris anni 2006 ad diem 30 mensis Ianuarii anni 2007 est instructa, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum die 25 mensis Ianuarii anno 2008 est approbata. Coetus Medicorum Dicasterii in congressione die 30 mensis Iunii anno 2011 declaravit sanationem celerem, perfectam, constantem et ex hodiernis scientiae legibus inexplicabilem fuisse. Die 8 mensis Octobris anno 2011 Congressus habitus est Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 6 mensis Decembris anno 2011 se congregaverunt, Causae Ponente Excellentissimo Domino Iusto Mullor Garcı́a, Archiepiscopo titulo Volsiniensi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beatae Mariae a Monte Carmelo (in saec.: Mariae a Monte Carmelo Sallés y Barangueras), Fundatricis Congregationis Sororum Conceptionaristarum Missionaria- Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 196 rum ab Institutione, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sanatione puellae Mariae Elisabethae Gomes de Melo Gardelli a « estesa lesione ischemica cerebrale vascolare su base verosimilmente infiammatoria ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis VENETENSIS Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Matris a Sancto Ludovico (in saec.: Mariae Ludovicae Elisabethae de Lamoignon vid. Molé de Champlâtreux), Fundatricis Congregationis Sororum a Caritate S. Ludovici (1763-1825) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Mater a Sancto Ludovico (in saeculo: Maria Ludovica Elisabetha de Lamoignon) Lutetiae Parisiorum die 3 mensis Octobris anno 1763 est orta. Sedecim annos nata, principi Francisco-Eduardo Molé de Champlâtreux nupsit: e matrimonio quinque nati sunt filii, ex quibus tres in tenera mortui sunt aetate. Illis annis Venerabilis Serva Dei totam familiae se dedit, minime tamen opera caritatis neglexit; immo, concorditer cum marito, magnam vitae simplicitatem sibi proposuit atque continuam de egentibus sollicitudinem ita ut a populo vulgo « l’ange des mansardes » vocaretur. Consectaria Francogallicae Eversionis familiam Molé graviter percusserunt: anno 1794 maritus guillotina est decollatus. Illa tamen vim habuit persecutoribus ignoscendi, atque consilium nutrivit vitam consecratam amplectendi. Congregatio de Causis Sanctorum 197 Condicioni igitur nobilis mulieris renuntiavit atque privata nuncupavit religiosa vota. Venetensem in urbem se transtulit ibique anno 1803 fundamenta iecit Congregationis Sororum a Caritate S. Ludovici eo consilio ut puellas derelictas curaret, illis infantibus parentibus orbatis adstaret, quos politicae rei mutatio atque bella consectaria vexaverant, atque operam spiritalium exercitationum animaret. Moderatrix ad vitam nominata est novae Congregationis, nomen sibi imponens Matrem a Sancto Ludovico. Die 4 mensis Martii anno 1825 pie in Domino obdormivit. Beatus Ioannes Paulus II eius heroicas die 16 mensis Ianuarii anno 1986 recognovit virtutes. Beatificationis intuitu, Postulatio Causae examini huius Congregationis de Causis Sanctorum coniectam praebuit miram sanationem, intercessioni Venerabilis Servae Dei tributam, domini Marcelli Lesage. Eventus Quebeci in Canada inter dies 21 et 22 mensis Maii anno 1962 accidit. Dominus Marcellus, sanae et firmae constitutionis, septemdecim annos natus, victima cecidit ob vulnus distorti brachii sinistri, quod secutae sunt: ipsius inflatio, alta febris atque impossibilitas prosequendi lignarii navitatem. Curationes in irritum ceciderunt; immo, ob peculiarem semper graviorem ossis affectionem, interventio chirurgica necessaria ducta est. Iuvenis Marcellus ferventer Venerabilem Servam Dei invocavit. Soror comitata est eum, scholae Sororum a Sancto Ludovico alumna, quae magistram quandam rogavit ut pro eius fratre oraret ad artum incolumem servandum. Aliae etiam alumnae huic communi se sociarunt invocationi. Praeterea, dum in valetudinario adstaret, pars quaedam reliquiarum Venerabilis Servae Dei super brachium infirmi posita est. Inopinate, imminente iam interventione chirurgica, infirmus advertit brachium ad consuetam rediisse condicionem; descriptio medica evidenter mutata est cum variatione signorum valetudinis, atque medicus chirurgus obstupuit ita ut interventum iam ordinatum amputationis necessarium non existimaret. Congruentia temporis evidens apparuit inter invocationem ad Servam Dei nec non sanationem Marcelli Lasage, qui deinde fausta fruitus est valetudine, et aptus exstitit ad laboriosam lignarii operam resumendam. Eiusmodi sanatio, quae mira est habita, materia fuit Inquisitionis dioecesanae apud Curiam ecclesiasticam Quebecensem a die 30 mensis Aprilis ad diem 9 mensis Decembris anni 1986 instructae, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum die 30 mensis Octobris anno 1987 est approbata. Acta Inquisitionis dioecesanae, cum peritiis medicis et legalibus ex officio, aestimationi Coetus Medicorum Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 198 Dicasterii die 10 mensis Februarii anno 2011 sunt tradita. Die 21 mensis Maii anno 2011 Congressus habitus est Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi se congregaverunt in Sessione Ordinaria quam ego, Card. Angelus Amato, praesedi die 13 mensis Decembris anno 2011, Causae Ponente Eminentissimo Domino Cardinale Francisco Monterisi. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Venerabilis Servae Dei Matris a Sancto Ludovico (in saeculo: Mariae Ludovicae Elisabethae de Lamoignon, vid. Molé Champlâtreux), Fundatricis Congregationis Sororum a Caritate S. Ludovici, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sanatione domini Marcelli Lesage a « osteomielite cronica dell’omero sinistro, estesa a tutta la diafisi, con multiple riacutizzazioni ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A.D. 2011. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 199 CURIENSIS seu COMENSIS Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servi Dei Nicolai Rusca, Sacerdotis dioecesani ({ 1618) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Ad quoscumque mittam te, ibis et universa, quaecumque mandavero tibi, loqueris. Ne timeas a facie eorum, quia tecum ego sum, ut eruam te » (Ier 1, 7-8). Certamen Ieremiae, Israelis prophetae, ad vitam et mortem Servi Dei Nicolai Rusca resilit, qui etiam in hora martyrii vim et consolationem instantiae Domini expertus est, qui ei usque ad sanguinis effusionem gratiam concessit perseverantiae et fidelitatis erga Ecclesiam Christi et doctrinam catholicam. Servus Dei die 20 mensis Aprilis anno 1563 Bedani in Pago Ticinensi, tunc intra fines dioecesis Comensis, natus est. Studiis apud Collegium Helveticum Mediolanense expletis, die 23 mensis Maii anno 1587 presbyteratu auctus est. Parochus Suessae ac Montesii in territorio pagi sui natalis nominatus, dein ad archipresbyteratum Sondrii translatus est, quod tunc locus princeps erat Vallis Tellinae et sub politica specie ad Tria Foedera (nunc scilicet Pagum Rhaeticum seu Grisonium in Helvetia) pertinebat, ubi usque ad mortem degit. Magnam partem ministerii pastoralis sui exercuit apud finitima territoriorum, quae Reformationi lutheranae illo tempore peculiariter indulserant, quo disputationes quidem inter christianas confessiones perasperrime saevierunt. In servitio pastorali pro bono communitatis catholicorum Sondrii suppeditato Servus Dei summa sacramentorum administrationis sollicitudine, christifidelium instituendorum navitate et bonorum Ecclesiae regiminis diligentia emicuit. Mirabile fuit speculum presbyteri ad mentem Sacrosancti Concilii Tridentini et ad exemplum Iesu Boni Pastoris conformati. Optima qua imbuebatur doctrina et pastoralis sollertia ei permisit, ut trepidi turbatique populi moderator fieret firmissimus ac membrorum cleri lucerna. Etiam in re civili prudentem ac moderatum adeo se praebuit, ut sive Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 200 privati cives sive publici procuratores eum arbitrum ad varias lites actionesque dirimendas saepius delegerint. Tempore tricennali fere moderaminis sui archipresbyteratus Sondrii, Servus Dei crebra cum Reformatis iunxit commercia. Quibus in adiunctis in catholicae fidei defensione ita firmus semper se ostendit, ut religionis acerrimi defensoris quidem mereretur titulum. Nec vero erga interloquentes ipsi umquam defuit obsequium, sed diligentius omnes vitavit modos dicendi, qui eos forte offenderent, non suipsius gloriam, sed salutem animarum exquirendam radicitus confisus. Praeter disputationes, insuper, omni studio innumeris textibus de doctrinae catholicae defensione seu enarratione redigendis vacavit. Volventibus annis, res politicae ac religiosae in universo Pago Rhaetico infeliciter ac Sondrii praesertim infaustissime evaserunt. Nam, ineuntibus mensibus anni 1618, superatis molestiis, quibus Servum Dei apud tribunal protinus oportuit defendi, novae conflictationis causae processerunt, praesertim quoad iuvenum institutionem, et odium Reformatorum in eum in peius vertit. Servus Dei autem, licet ingravescentis periculi quod adibat sibi conscius esset, impavidus actuositatem pastoralem perseveravit. Nocte, vero, inter dies 24 et 25 mensis Iulii anno 1618, manipulus armatorum, quem pastor quidam reformatus ducebat, muros ambiit domus canonicae eumque deprehendit et primum Curiam, dein in vicinum vicum Thusim traxit, ubi tribunal speciale sexaginta et sex iudicum consedit, qui e plurium Trium Foederum communitatum membris selecti erant. His in adiunctis, insuper, consessus tribunalis reformatorum praegravante parte licenter improbeque alteratus est. Die 1 mensis Septembris anno 1618, actione in tribunali inita, Servus Dei nullo advocato defensore frui potuit, quos cum communitas Sondriensis catholica ei subrogaverat insimulatione perduellionis impendente, Thusi depulsi erant. Contra eum crimina pristinis in actionibus iam prolata resumpta sunt et nova quidem suggesta, inter quae etiam assignatum est culpae quod cum populo Sondrii adeo tenax ipse instituere valuerat vinculum, ut iudices ab omni contra ipsum sententia parcerent, timentes ne effrenati moverentur tumultus. Servus Dei omnia insimulata crimina recusavit, sed, licet ad poenas et martyrium iam esset paratus, a iudicibus petiit, ut praevisam Congregatio de Causis Sanctorum 201 torturam in exsilium vel carcerem commutarent. Rogatione autem denegata, acerrimum supplicium chordae biduo, diebus scilicet 2 et 3 mensis Septembris, passus est. Nocte intermissa tormentoque iudicum mandatu suspenso, ministri evangelici, qui tribunali aderant, saevitias ipsi a se resumpserunt et, cum Servus Dei confessarium petiit, hunc ludibriose reiecerunt. Tunc vero, Christi et Ecclesiae amore omnino captus, ad mortem, quam iam proximam sentiebat, se paravit, fidem suam confitens, misericordiae Dei prorsus confisus. Ad vesperam diei 4 mensis Septembris, dum excruciabatur, Thusi morte occubuit. Martyris fama circumfusa, aestate anni 1619, christifideles caverunt, ut exuviae eius mortales clandestine refoderentur et in abbatiam Fabariensem reponerentur, ubi usque ad annum 1845 manserunt, cum, Episcopi Comensis cura, translata sunt in ecclesiam Sanctuarii Saxellae ac dein, anno 1852, in ecclesiam Collegiatam Sondrii. Apud Curiam Episcopalem Comensem, a die 8 mensis Februarii anno 1935 ad diem 20 mensis Iunii anno 1936, Causa beatificationis inita est per celebrationem Processus Ordinarii et, a die 7 mensis Iulii anno 1995 ad diem 26 mensis Aprilis anno 1996, novis recollectis documentis, per celebrationem Inquisitionis dioecesanae super martyrio Servi Dei, quorum auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum Decreto diei 23 mensis Maii anno 1997 probatae sunt. Positione confecta, iuxta suetum morem, die 6 mensis Maii anno 2003, Congressus Peculiaris Consultorum Historicorum factus est et, die 27 mensis Martii anno 2009, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, favente cum exitu. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 11 mensis Octobris anno 2011 habita, audita relatione Excellentissimi ac Reverendissimi Domini Salvatoris Fisichella, Archiepiscopi titularis Vicohabentini, Causae Ponentis, agnoverunt Servum Dei Nicolaum Rusca ob fidelitatem erga Christum et Ecclesiam confessam verum martyrium passum esse. De hisce omnibus rebus, referente infrascripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Nicolai Rusca, Sacerdotis dioecesani, in casu et ad effectum de quo agitur. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 202 Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis MATRITENSIS Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servorum Dei Orentii Aloisii (in saec.: Antonii Solá Garriga) et XXI Sociorum, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum necnon Antonii Mateo Salamero, Sacerdotis dioecesani ({ 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Quis est qui vincit mundum, nisi qui credit quoniam Iesus est Filius Dei? Hic est, qui venit per aquam et sanguinem, Iesus Christus; non in aqua solum, sed in aqua et in sanguine. Et Spiritus est, qui testificatur, quoniam Spiritus est veritas » (1 Gv 5, 5-6). Martyres Christi, Spiritu Sancto sustentati, in erroris falsitatisque hora testimonium praebuerunt Veritatis. Novissima tantorum exempla, maxime ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum et unus sacerdos dioecesanus, belli civilis ac persecutionis religiosae adiunctis conexi sunt, quae in Hispania inter annos 1936 et 1939 acciderunt, atque Martyris illius super Golgotha sanguini sanguinem conseruerunt suum. Qui nunc in Ecclesiae et mundo tamquam fidei fortitudinis speculum et gratiarum intercessores summopere fulgent. Congregatio de Causis Sanctorum 203 Frater Orentius Aloisius (in saec.: Antonius Solá Garriga) Flaviobrigae die 20 mensis Februarii anno 1898 natus est. Biduo post ortum ad regenerationis fontem ablutus, anno 1898 sacramentum recepit confirmationis. Alumnus fuit in Novitiatu Bucedensi atque anno 1923 Matriti professionem religiosam emisit. In Collegio « Las Maravillas » Matritensi tamquam magister docuit usque ad annum 1931, cum manus inimicorum fidei christianae, conflato incendio, idipsum omnino vastaverunt. Deinde, altero in Belgica Novitiatui operatus est et, in patriam reversus, nominatus est praeses Seminario Minori Grinionensi. De eo confratres disertissime planissimeque locuti sunt, eius aspicientes navitatem doctrinae tradendae, actuositatem et spiritum orationis. Grinione, die 28 mensis Iulii anno 1936, interemptus est. Caput sociorum in religione habetur, qui cum eo ipso die eademque in civitate trucidati sunt. Scilicet: Frater Aquilinus Xaverius (in saec.: Celestinus Ruı́z Alegre), qui in vico vulgo dicto Mazueco de Lara die 5 mensis Aprilis anno 1902 natus est, professionem religiosam Vallisoleti anno 1927 emisit et apostolicam operam apud scholas Loricae, Almeriae et Grinione exercuit. Frater Angelus Gregorius (in saec.: Germanus Arribas Arribas), qui in vico vulgo dicto Mazueco de Lara die 28 mensis Maii anno 1895 natus est, professionem religiosam anno 1921 emisit, apud scholas Matriti et in vico Sancta Cruce de Mudela docuit et ab anno 1929 munus infirmorum ministri Grinione functus est. Frater Marius Felix (in saec.: Emmanuel Iosephus de Sousa), qui in vico vulgo dicto Bouro in Lusitania die 27 mensis Decembris anno 1860 natus est et, utroque orbatus parente, patruo cuidam commissus est, qui eum in Brasiliam devexit; anno 1888 Institutum ingressus est ac Bucedi institutus; professionem religiosam anno 1918 emisit. Frater Arturus (in saec.: Iaochimus Narcissus Isidorus Oliveras Pujalrás), qui in vico Sant Feliu de Pallerols die 14 mensis Februarii anno 1875 natus est, professionem religiosam anno 1905 emisit et apud communitatem Grinionensem commorabatur, ubi, tempore excidii, operam coquinariam exercebat. Frater Sixtus Andreas (in saec.: Andreas Merino Bascones), qui in vico Sasamón prope Burgum die 10 mensis Novembris anno 1874 natus est, 204 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale alumnus fuit in Novitiatu Matritensi et professionem religiosam Bucedi anno 1903 emisit; tempore excidii, Grinione infirmus iacebat. Frater Chrysostomus Albinus (in saec.: Lazarus Ruı́z Peral), qui in vico Arconada die 20 mensis Ianuarii anno 1909 natus est, alumnus fuit in Novitiatu Bucedensi, professionem religiosam anno 1934 emisit et ipse quoque Grinione, tempore excidii, infirmus iacebat. Frater Beniaminus Leo (in saec.: Gracilianus Ortega Marganes), qui in vico Arconada die 12 mensis Augusti anno 1905 natus est et, ad familiam remissus infirmae valetudinis causa, post aliquot annos in Institutum rediit et professionem religiosam anno 1935 emisit. Frater Marianus Paulus (in saec.: Theodorus Pérez Gómez), qui Vallisoleti die 7 mensis Ianuarii anno 1913 natus est et triennalem professionem religiosam in civitate Grinione anno 1935 emisit. Frater Xaverius Elisaeus (in saec.: Eventius Castellanos López), qui in vico Quintanilla de Onésimo die 13 mensis Ianuarii anno 1912 natus est, triennalem professionem religiosam anno 1934 emisit et, post annum magisterii apud scholam Almeriae, Grinionem missus est. Insequentibus mensibus sanguinem etiam effuderunt Servi Dei, qui sequuntur: Frater Alexius Andreas (in saec.: Patricius Beobide y Cendoya), qui in vico vulgo dicto Azpeitia apud Sebastianopolim die 15 mensis Martii anno 1889 natus est, professionem religiosam Matriti anno 1917 emisit et, optimus magister, officio moderationis Institutorum functus est; Grinione die 8 mensis Novembris anno 1936 interemptus est. Frater Iosephus Alphonsus (in saec.: Maximinus Serrano Saiz), qui in vico San Adrián de Juarros prope Burgum die 29 mensis Maii anno 1887 natus est, professionem religiosam Matriti anno 1920 emisit et die 8 mensis Novembris anno 1936 interemptus est. Frater Dacianus (in saec.: Ioannes Antonius de Bengoa y Larrı́naga), qui in vico Dima in Cantabria die 17 mensis Ianuarii anno 1882 natus est, professionem religiosam Bucedi anno 1910 emisit et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 28 mensis Novembris anno 1936 interemptus est. Congregatio de Causis Sanctorum 205 Frater Symphronius (in saec.: Emmanuel Michael Sánchez), qui in vico vulgo dicto Los Santos die 29 mensis Iulii anno 1876 natus est, muneribus magistri et moderatoris varias apud scholas functus est, professionem religiosam Matriti anno 1908 emisit et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 30 mensis Novembris anno 1936 interemptus est. Frater Paulus a Cruce (in saec.: Saturninus Sanz Sanz), qui in vico vulgo dicto Riaza prope Segobiam die 9 mensis Aprilis anno 1879 natus est, professionem religiosam Matriti anno 1907 emisit et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 30 mensis Novembris anno 1936 interemptus est. Frater Ioannes Paulus (in saec.: Gregorius Álvarez Fernández), qui in vico Bolaños de Campos prope Vallisoletum die 9 mensis Maii anno 1904 natus est, professionem religiosam Grinione anno 1929 emisit et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 28 mensis Novembris anno 1936 interemptus est. Frater Florianus Felix (in saec.: Aemilianus Santamarı́a Angulo), qui in vico vulgo dicto La Nuez de Abajo prope Burgum die 8 mensis Augusti anno 1899 natus est, professionem religiosam Bucedi anno 1920 emisit et et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 30 mensis Novembris anno 1936 interemptus est. Frater Ismael Richardus (in saec.: Martinus Arbé Barrón), qui in vico Aniastro prope Burgum die 1 mensis Ianuarii anno 1906 natus est, professionem religiosam Bucedi anno 1931 emisit et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 30 mensis Novembris anno 1936 interemptus est. Frater Adelbertus Ioannes (in saec.: Vincentius Angulo Garcı́a), qui in vico Quintana Martı́n Galı́ndez prope Burgum die 22 mensis Ianuarii anno 1904 natus est, professionem religiosam Matriti anno 1929 emisit et in loco vulgo dicto Paracuellos de Jarama die 30 mensis Novembris anno 1936 interemptus est. Frater Iosephus Gorostazu Labayen, laicus, qui in vico vulgo dicto Usi in Navarra die 30 mensis Decembris anno 1907 natus est, postridie ad regenerationis fontem ablutus est et postea sacramentum recepit Confirmationis. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 206 Grinione domi formationis officia domestica exercebat. A militianis irrumpentibus, quorum profanationibus frustra obsistere navaverat, die 28 mensis Iulii anno 1936 interemptus est. Dominus Antonius Mateo Salamero, presbyter ex Archidioecesi Matritensi, qui in vico Torres del Obispo prope Oscam die 24 mensis Septembris anno 1864 natus est, studia de arte medica iniverat, quae dein deseruerat, ut vocationem ad sacerdotium sequeretur; anno 1920 doctoratum in sacra Theologia adeptus est apud Pontificiam Universitatem Studiorum Toletanam et novem ultimos annos vitae uti cappellanus communitatis Fratrum Scholarum Christianarum degit Grinione, ubi die 9 mensis Augusti anno 1936 interemptus est. Quorum Servorum Dei martyrii fama in totam communitatem ecclesialem diffusa, apud Curiam Archiepiscopalem Matritensem, ab anno 1950 ad annum 1954, Processus Ordinarius super martyrio Servorum Dei et, anno 1952, apud Curiam Episcopalem Malacensem Processus Rogatorialis celebrati sunt, quorum auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 27 mensis Novembris anno 1991 probatae sunt. Positione confecta, iuxta suetum morem, die 25 mensis Septembris anno 2009, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est, in quo prospero cum exitu disceptatum est an Servorum Dei mors verum martyrium fuisset. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 8 mensis Novembris anno 2011 habita, audita relatione Excellentissimi ac Reverendissimi Domini Hieronymi Grillo, Episcopi emeriti Centumcellarum - Tarquiniensis, Causae Ponentis, agnoverunt supradictos Servos Dei ob fidelitatem erga Christum et Ecclesiam confessam verum martyrium passos esse. De hisce omnibus rebus, referente infrascripto Cardinali Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Orentii Aloisii (in saec.: Antonii Solá Garriga) et XXI sociorum ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, necnon Antonii Mateo Salamero, Sacerdotis dioecesani, in casu et ad effectum de quo agitur. Congregatio de Causis Sanctorum 207 Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis MATRITENSIS Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servorum Dei Alberti Mariae Marco Alemán ac VIII Sociorum, ex Ordine Carmelitarum ab Antiqua Observantia necnon Augustini Mariae Garcı́a Tribaldos, et XV Sociorum ex Instituti Fratrum Scholarum Christianarum ({ 1936-1937) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Accipietis virtutem, superveniente Sancto Spiritu in vos, et eritis mihi testes » (Act 1, 8). Servi Dei qui tempore cruentae vexationis in religionem catholicam in Hispania annis 1936-1937 Christo pulcherrimum dederunt fidei testimonium, Spiritus Sancti donum acceperunt atque viribus firmati sunt ad pericula, contumelias et iniustam damnationem obeunda usque ad sanguinis effusionem, fidelitatem erga Dominum Iesum eiusque Ecclesiam iugiter servantes. Hic martyrum manipulus in duos dividitur coetus: Ad primum, qui sodalibus constat Ordinis Carmelitarum ab Antiqua Observantia, pertinent: P. Albertus Maria Marco Alemán. In oppido Caudete (Albasiti) die 23 mensis Maii anno 1894 natus, religiosa vota anno 1910 nuncupavit atque presbyter anno 1917 est ordinatus. Superior fuit communitatis sanctuarii 208 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Dominae Nostrae El Henar in Cuéllar, deinde Primus Definitor sui Ordinis, praefectus studiorum atque professor apud Collegium philosophicum-theologicum, Secretarius et Adiutor Provincialis. Fundationem coepit novi monasterii in Cogullada (Caesaraugustae urbis). Munus exercens prioris communitatis Matritensis, studiose de fervore inter fideles sollicitus fuit, sicut confessarius eminens atque curam de pauperibus adhibens. Suas ob virtutes appellatus est « Apostolus Ordinis Carmelitarum in Castella Vetere ». Insectatione exorta, die 31 mensis Augusti anno 1936 apprehensus est atque in carcerem inclusus. Die 23 mensis Novembris in Paracuellos de Jarama est ductus ac primo diluculo diei 24 mensis Novembris, simul cum multis aliis, est occisus. Ceteri octo Carmelitani iuvenes sunt, inter 18 et 23 aetatis annos. Ex conventu in Onda (Castellón de La Plana) sunt deducti, in locum Carabanchel Bajo translati sunt atque ante coemeterii muros plumbis interfecti. Hi sunt: Fr. Daniel Maria Garcı́a Antón, in Navacepeda de Tormes (Abulae) die 11 mensis Decembris anno 1913 natus, temporaria vota emisit anno 1930. Iuvenis fuit religiosus aequa indole donatus, prudens ac silens, in studiis agendis pertinax atque in Regulis observandis exemplaris. Fr. Silvanus Maria Villanueva González, in Huérmeces (Burgi) die 9 mensis Februarii anno 1916 natus, vota temporaria pronuntiavit anno 1932. Vix viginti annos natus occisus est. Fr. Adalbertus Maria Vincentius Muñoz, in Cuéllar (Segoviae) die 23 mensis Aprilis anno 1916 natus, votis temporariis anno 1932 se obstrinxit. Etiam Fr. Adalbertus tantummodo 20 aetatis annos agebat cum martyrio occubuit. Fr. Aurelius Maria Garcı́a Antón, in Navacepeda de Tormes (Abulae) die 24 mensis Augusti anno 1916 natus, temporaria vota professus est anno 1932. Frater fratris Danielis, organarii munus perdiligenter exercebat. Fr. Franciscus Maria Pérez Pérez, in Ros (Burgi) die 31 mensis Ianuarii anno 1917 natus, votis religiosis anno 1933 se consecravit. Iuvenis religiosus perquam observans exstitit atque iugiter promptus ad sodales iuvandos in disciplinis scientiarum quibus callebat. Fr. Angelus Maria Reguilón Lobato, in Pajares de la Lampreana (Zamorae) die 1 mensis Iunii anno 1917 natus, temporariam professionem fecit anno Congregatio de Causis Sanctorum 209 1935. Fuit iuvenis alacer ingenio, oboediens, obsequens atque studiis admodum dicatus. Tantummodo 19 aetatis annos agens necatus est. Fr. Bartholomaeus Fanti Maria Andrés Vecilla, in Pajares de la Lampreana (Zamorae) die 26 mensis Augusti anno 1917 natus, vota emisit anno 1935. Sicut frater Angelus, in studiis socius, tantummodo 19 annos natus comprehensus est et occisus. Fr. Angelus Maria Sánchez Rodrı́guez, in Pajares de la Lampreana (Zamorae) die 2 mensis Augusti anno 1918 natus, temporaria nuncupavit vota anno 1935. Iunior inter socios, interemptus est post annum a quo vota pronuntiaverat. Ad alterum martyrum manipulum sedecim pertinent Fratres Scholarum Christianarum, qui diversis in adiunctis et temporibus sunt occisi. Eorum dux considerari potest: Fr. Augustinus Maria (in saeculo: Eugenius Garcı́a Tribaldos), in Vellisca (Conchae) die 13 mensis Iulii anno 1877 natus, vota perpetua professus est anno 1913. Apostolatum anno 1895 coepit, et in collegium Cóbreces translatus die 24 mensis Iulii anno 1897, quasdam ob difficultates Institutum reliquit, munus pergens docendi atque veluti optimum christianum se gerens. Octo transactis annis, iterum Institutum ingressus est atque vota perpetua die 25 mensis Augusti anno 1913 professus est. Edocuit Vallisoleti, Bujedo et Matriti, munus redactoris Eco de Belén adimplevit, moderatoris Procurae Matritensis Griñón et domus editoriae Bruño. Stricte Regulam servavit, habilis in docendo et efficax in rebus scribendis. Singulari prosecutus est cultu Sanctissimum Sacramentum et Virginem Mariam, ad quam constanter se vertebat per coronam precatoriam. Die 30 mensis Iulii anno 1936 milites irruptionem fecerunt in domum ubi morabatur, duxerunt eum et ceteros sex quos invenerunt in Pradera di San Isidro eosque manuballista necaverunt. Sequuntur sex socii qui simul cum eo martyrii corona sunt honorati: Fr. Anselmus Paulus (in saeculo: Michaël Solas del Val), in Briviesca (Burgi) die 8 mensis Maii anno 1890 natus, perpetuam fecit professionem anno 1919. Diversa munera exercuit docendi. Bonus et pius, in vita religiosa diligentia eminuit in officiis adimplendis. Tempore quo occisus est vitam gerebat in communitate Procurae Matritensis. 210 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Fr. Braulius Iosephus (in saeculo: Alexander González Blanco), in Villovieco (Palentiae) die 27 mensis Martii anno 1890 natus, perpetuis se obstrinxit votis anno 1918. Apostolatum suum diversis in locis exercuit: Matriti, Jerez, Griñón, Villagarcı́a. Bona indole praeditus, potissimum pueris educandis se dicavit. Ad communitatem Procurae Matritensis pertinebat cum comprehensus et occisus est. Fr. Osea (in saeculo: Villelmus Álvarez Quemada), in Santa Cruz de la Salceda (Burgi) die 10 mensis Februarii anno 1890 natus, perpetua pronuntiavit vota anno 1921. Parum idoneus ad studia, opera manualia adimplebat, potissimum uti coquus et hortulanus. Diversis in communitatibus vixit: Iturribide, Griñón, Flaviobrigae, Bujedo, Jerez. In Procurae communitatem anno 1936 advenit, ipso anno quo mortem subiit. Fr. Norbertus Iosephus (in saeculo: Paulus Dı́az de Zárate), in Múrua (Álava) die 25 mensis Ianuarii anno 1892 natus, vota nuncupavit perpetua anno 1902. Edocuit variis in urbibus: Matriti, Portu Gaditano, Gadibus, Hispali. Die 2 mensis Ianuarii anno 1935 ad Procuram Matritensem destinatus est. Fr. Chrysologus (in saeculo: Ioannes Sanz y Palanca), Pampelone die 11 mensis Augusti anno 1880 natus, perpetua vota emisit anno 1910. Multa explevit munera docendi atque moderandi diversis in urbibus, potissimum Matriti. Exemplaris exstitit in vita religiosa atque memoria dignus uti notissimus iuvenum educator. Fr. Stephanus Vincentius (in saeculo: Aloisius Herrero Arnillas), in La Serna (Palentiae) die 22 mensis Augusti anno 1883 est ortus. Non admodum iuvenis Institutum est ingressus atque perpetuis votis se consecravit anno 1918, annos 35 natus. Vir intenso orationis spiritu ditatus. Sequentes Servi Dei aliis in circumstantiis morti occubuerunt: Fr. Virginius Petrus (in saeculo: Vincentius López y López), in Miraveche (Burgi) die 27 mensis Octobris anno 1884 natus, perpetuam fecit professionem anno 1912. Apostolatum incepit veluti magister in diversis collegiis quorum aliquot per annos moderator etiam fuit. Mense Septembri anno 1935 ad scholam destinatus est Sanctae Susannae Matriti. Die 20 mensis Congregatio de Causis Sanctorum 211 Iulii anno 1936 interfectus est, dum Sanctissimum Sacramentum servare conabatur. Fr. Irenaeus Hyacinthus (in saeculo: Ioachimus Rodrı́guez Bueno), in Mazuelo de Muñó (Burgi) die 20 mensis Augusti anno 1910 natus, votis perpetuis se obstrinxit anno 1935. Post tempus Gadibus transactum, destinatus est ad munus docendi Matriti explendum. Tempore persecutionis in schola erat Sanctae Susannae. Repertus uti religiosus, detentus est ac die 21 mensis Iulii anno 1936 interemptus. Fr. Iunianus Albertus (in saeculo: Albertus J. Larzábal Michelena), in Irun (Guipúzcoa) die 4 mensis Februarii anno 1893 natus, perpetua vota fecit anno 1921. Magister fuit et etiam director in diversis collegiis, postea Matriti commentaria moderatus est Vita e Luce. In explendis muneribus religionis et educationis diligens, tamquam apostolus commentariorum catholicorum eminuit. Die 7 mensis Septembris in Barrio de la China, simul cum confratre Aloisio Victorio, necatus est. Fr. Aloisius Victorius (in saeculo: Eusebius Angula Ayala), in Quintanilla de Valdegovia (Álava) die 14 mensis Decembris anno 1893 natus est; votis perpetuis se obligavit anno 1921. Operibus educationis deditus, director fuit etiam quibusdam in collegiis. Religiosus fortis et strenuae indolis, firmus fuit in explendo suo opere atque in eo ab aliis exigendo. Tempore persecutionis Matriti morabatur, ubi in Barrio de la China die 7 mensis Septembris anno 1936 est interemptus. Fr. Braulius Carolus (in saeculo: Ioannes Lucas Manzanares), in Lorca (Murciae) die 10 mensis Decembris anno 1913 natus, perpetuam emisit professionem anno 1921. Destinatus est ad exercendum apostolatum educationis Matriti (Puente de Vallecas) in schola valde insectata. Ob indolem felicem, ob bonam agendi rationem et sincerum animum omnium aestimationem sibi comparavit. Ad eius insuper mortem, quae mense Februario anno 1937 evenit, quodammodo permovit recusatio temptationis contra castitatem a duabus mulieribus militibus incitatae. Fr. Eleutherius Romanus (in saeculo: Eleutherius Mancho López), in Fuentes de Valdepero (Palentiae) die 20 mensis Februarii anno 1898 natus, perpetuam nuncupavit religiosam professionem anno 1923. Munus educatoris 212 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Matriti iniit, deinde in Griñón transiit ac tandem in Puente de Vallecas. Ardenti fide eminuit, fervida orationis vita atque amore erga Iesum in Sanctissimo Sacramento. Comprehensus est et die 3 mensis Augusti anno 1936 martyrium subiit in Pradera de San Isidro. Fr. Anastasius Petrus (in saeculo: Petrus Burch Cortecans), Gerundae ortum habuit die 30 mensis Iunii anno 1869 ac perpetuam emisit professionem anno 1897. Barcinone in opus educationis incubuit atque quaedam etiam moderatus est collegia in diversis Hispaniae urbibus. Cum collegium S. Raphaëlis Matriti dirigebat, post multos casus detectus est, detentus et plumbis percussus in Fuencarral die 13 mensis Septembris anno 1936 mortem oppetivit. Fr. Vidal Ernestus (in saeculo: Ramirus Frı́as Garcı́a), in Villajimena die 13 mensis Martii anno 1906 natus, perpetua professus est vota anno 1931. In Novitiatu Minore loci Bujedo docendi coepit munus ac, deinde, aliis in urbibus: postrema eius sedes fuit collegium-academia Menéndez Pelayo in Paseo de la Castellana. Fuit religiosus strictus in muneribus explendis, ipso quoque tempore quo vixit absconditus. Recognitus uti religiosus, deductus est in Checa de Formento atque mense Octobri anni 1936 in coemeterio Vicálvaro plumbeis ictibus est interfectus. Fr. Rogatianus (in saeculo: Ignatius González Calzada), in Terrazos de Bureba (Burgi) die 29 mensis Iulii anno 1885 natus, perpetuis religiosis votis anno 1915 se consecravit. Diversis in communitatibus vitam gessit, ab illa Sacri Cordis in urbe Ierezensi ad illam Matriti-Peñuelas. Coqui officium exercuit. Dum afferret cibaria in ludum pueritiae Claudio Coello, retentus est atque veluti religiosus recognitus. Translatus in Aream Americae, die 22 mensis Iulii anno 1936 martyrio vitam profudit. Propter horum martyrum famam, quae statim in ecclesialem communitatem diffusa est, apud Curiam Archiepiscopalem Matritensem-Complutensem a die 3 mensis Iulii anno 1960 ad diem 10 mensis Novembris anno 1967 Processus Ordinarius actus est, cuius iuridica validitas a Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum diei 23 mensis Octobris anno 1992 est recognita. Apparata Positione, die 29 mensis Septembris anno 2009 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 18 mensis Octobris anno 2011, audita Congregatio de Causis Sanctorum 213 relatione Ponentis Causam, Excellentissimi Domini Xaverii Echevarrı́a Rodrı́guez, Episcopi titulo Cilibiensis, agnoverunt Servos Dei martyrium in odium fidei sustinuisse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinale Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Alberti Mariae Marco Alemán et VIII Sociorum ex Ordine Carmelitarum ab Antiqua Observantia necnon Augustini Mariae Garcı́a Tribaldos et XV sociorum ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 214 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale AVENIONENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Mariae-Eugenii a Iesu Infante (in saec.: Henrici Grialou), Sacerdotis professi ex Ordine Carmelitarum Discalceatorum, Fundatoris Instituti Saecularis Dominae Nostrae a Vita (1894-1967) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Quis putas est fidelis servus et prudens, quem constituit dominus supra familiam suam, ut det illis cibum in tempore? Beatus ille servus, quem cum venerit dominus eius, invenerit sic facientem » (Mt 24, 45-46). Revera Servus Dei Maria-Eugenius a Iesu Infante hoc in fideli ac prudenti homine revibrat, quem Dominus custodem supra discipulos suos constituit: vita eius, enim, assiduum fuit, impellente Spiritu Sancto, perfectionis in fide, humilitate et caritate studium. Ipse Servus Dei (in saec.: Henricus Grialou) Guaci in Gallia die 2 mensis Decembris anno 1894 e familia modestae condicionis natus est. Vocatione ad sacerdotium iam inde a pueritia percepta, Segusii in Italia apud Scholam Apostolicam Patrum Spiritus Sancti acceptus est; dein vero expostulare praeoptavit, ut in Seminarium dioecesanum Graviae admitteretur, in quo spiritualitate Sanctae Teresiae a Iesu Infante familiarius usus est. Theologiae ac philosophiae cursus apud Seminarium Maius Ruthenense frequentavit. In exercitu ex iure conscriptus est: quos tamquam miles etiam primo totius mundi bello saeviente degit, asperrimi fuerunt anni, sed facultatem ei concesserunt « humani certaminis » mente amplectendi. Expleto bello, Servus Dei studia renovare valuit et, dum quondam secesserat in subdiaconatus praeparationem, praesertim post lectam sancti Ioannis a Cruce vitam, palam vocationem ad Carmelum animadvertit. Sic, paulo post ordinationem sacerdotalem, quae die 4 mensis Februarii anno 1922 evenit, Novitiatum Carmelitarum Antonae ingressus est. Hic vita orationis et contemplationis omnino permaduit ac spiritualitatem sanctae Teresiae a Iesu et rationem sanctae Teresiae a Iesu Infante funditus pertractavit, e qua quidem afflatum nominis sui religiosi hausit. Post professionem simplicem, Servus Dei Insulam missus est, ut institutionem monasticam in Conventu loci perficeret et, die 11 mensis Martii anno 1926, professionem religiosam perpetuam emisit. Anno 1928, Superior domus Congregatio de Causis Sanctorum 215 formationis Tarasconensis super Rhodanum nominatus est ac dein Prior recentioris Novitiatus Agennensis: omnibus in his locis ad institutionem tradendam sepositis, speculum religiosi semper iuvenibus praebere valuit imitandum, Carmelitarum spiritus studiosi ac de pastorali actuositate, praesertim Evangelii praedicatione et animarum moderatione, valde solliciti. Spiritualis audientium sitis ita disciplinae Carmelitarum amplius propagandae necessitatem reseravit, ut ipse facultatem secum in animo volvere iniret discipulorum informandorum, qui eodem conversationis imbuerentur spiritu et etiam « extra conventuum monasteriorumque muros » diffunderent. Anno 1936, Superior constitutus est domus formationis Monoeci, quae vero paucis post mensibus Agennum translata est. Servus Dei posthac, cui magis vacabat, ad coetum sub titulo Dominae Nostrae a Vita nuncupatum instituendum, ab ipso iam inde ab anno 1929 provectum, omnibus viribus se contulit, qui non temere post aliquot annis in fraternitatem saecularem renuntiatus est. Anno 1937, in Capitulo Generali tertius Definitor electus, in Italiam migravit. Officia abhinc ipsi commissa innumera facta sunt. Inter haec praesertim eminet illud, quod pro Missionibus Carmelitarum in Vicino Oriente suscepit, quo longo itinere transiit. Altero totius mundi bello ineunte, Servus Dei, cum Gallus esset natione, licentia Italiae repetendae interclusus est atque ad arma immo ut Alpinis praepositus revocatus. Indutiis anno 1940 factis et bello adhuc grassante, Monasteria Carmelitarum in Gallia et provectum Instituti curavit. Bello confecto, Romam rediit et in Capitulo anno 1947 habito primus Definitor generalis electus est, cuius muneribus usque ad annum 1954 functus est. Tempus hoc fuit impensae navitatis: nam, inter alia, Congregatio pro Religiosis ipsi commisit negotia Visitatoris Apostolici pro Monasteriis Sororum Carmelitarum in Gallia eumque Delegatum Apostolicum ad Foederationem Monasteriorum Carmelitarum Galliae constituendam nominavit. Mense Martio anno 1954, Servus Dei Vicarius Generalis Ordinis factus est; quod munus, post novum Praepositum electum, anno 1955 remisit. Anno 1957, Superior Provinciae Avenionensis et Aquitaniae electus, a fidelitate religiosorum fovenda, a vitae ratione per contemplationem et solitudinem innovanda et a Congregatione Carmelitarum in Canada suscitanda numquam pepercit. Post Capitulum anno 1960 celebratum in moderatione Provinciae tamquam primus Definitor permansit. 216 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale In fertilitate enixae et actuosae vitae, spiritualitas Servi Dei emicuit firmitate fidei cotidiana mentis oratione enutritae, eucharisticae celebrationis fervore, constanti suipsius Spiritui Sancto oblatione, immensa Mariae Virginis fiducia, devotione erga Sanctos Ordinis Carmelitarum et Sanctam Emerentianam, necnon missionali sollicitudine, quae eum provexit, ut totam vitam Domino offerret. Instituti saecularis fundatione moderatam inter rationem contemplationis et apostolatus Ordinis Carmelitarum proposuit summam. Magister fuit spiritualitatis et sacerdotes, Seminarii alumnos, religiosas multosque quoque christifideles ipse prosecutus est. Hereditate reliquit amplum copiosumque homiliarum, conferentiarum et lectionum patrimonium, necnon textum, cui titulus « Deum videre cupio », quibus propositum suum, sicut dicebat, « contemplationis in viis » et universalis vocationis ad sanctitatem fovendae expresse illustravit. Fortitudine tulit intimas poenas et labores apostolicos, qui ipsum per totum iter pro bono Ecclesiae consumptum comitati sunt. In Capitulo anno 1963 celebrato denuo electus est Superior Provinciae et anno 1966 renovatus. Aetas autem et infirma valetudo Servi Dei iam infregerant vires, qui, tumore correptus, die 27 mensis Martii anno 1967 in loco Dominae Nostrae a Vita mortem occubuit, ultimis his effatis verbis: « Ad amplexum Spiritus Sancti adeo... In manus tuas, Domine ». Ob eius sanctitatis famam Causa Beatificationis et Canonizationis apud Curiam Archiepiscopalem Avenionensem inita est per celebrationem Inquisitionis dioecesanae a die 7 mensis Aprilis anno 1985 ad diem 5 mensis Martii anno 1994 et Inquisitionis Rogatorialis apud Curiam Archiepiscopalem Tokiensem a die 3 ad diem 5 mensis Aprilis anno 1990, quarum auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum die 25 mensis Novembris anno 1994 probatae sunt, sicut et, die 24 mensis Martii anno 1999, Supplementum Inquisitionis apud Curiam Archiepiscopalem Avenionensem a die 20 mensis Februarii anno 1997 ad diem 10 mensis Martii anno 1998 institutum. Positione confecta, die 14 mensis Iulii anno 2010, in Congressu Peculiari Consultorum Theologorum prospero cum exitu disceptatum est, iuxta consuetudinem, an Servus Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 11 mensis Octobris anno 2011, audita relatione Excellentissimi ac Reverendissimi Domini Laurentii Chiarinelli, Episcopi emeriti Viterbiensis, Causae Ponentis, professi sunt Servum Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum exercuisse. Congregatio de Causis Sanctorum 217 Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per infrascriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine iisque adnexis in gradu heroico Servi Dei Mariae-Eugenii a Iesu Infante (in saec.: Henrici Grialou), Sacerdotis Professi ex Ordine Carmelitarum Discalceatorum et Fundatoris Instituti Saecularis Dominae Nostrae a Vita, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis CRACOVIENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Margaritae Luciae Szewczyk, Fundatricis Congregationis Filiarum Beatae Mariae Virginis Perdolentis v. d. « Serafitki » (1828-1905) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Et hoc oro, ut caritas vestra magis ac magis abundet in scientia et omni sensu, ut probetis potiora, ut sitis sinceri et sine offensa in diem Christi » (Phil 1, 9-10). Serva Dei Margarita Lucia Szewczyk anno 1828 in loco vulgo Szepetówka (in regione Volhiniae quae hodie in Ucraina invenitur) est nata, in terra 218 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale videlicet quae tunc ad Imperium Russiae pertinebat quaeque tamen a Polonis incolebatur. A iuventute vocationem ad vitam consecratam sentiebat, sed hoc desiderium ob perdifficilem condicionem politicam et religiosam perficere non potuit. Nam insurrectiones adversus Russorum regimen annis 1831 et 1863 atrocem provocaverunt auctoritatum politicarum reactionem adversus catholicos, omnes libertatis conatus reprimentium. Publici custodes tum adversus viros mulieresque consecratos tum adversus christifideles crudeliter operabantur: monasteria exstinguebantur, bona confiscabantur et multi expulsi sunt in exsilium vel deportati in Sibiriam. Ex paucis notitiis quae de infantia Servae Dei habentur, novimus eam parentibus esse orbatam dum adhuc infans esset; hanc ob rationem germana soror eam curavit. Anno 1848 Tertio Ordini Franciscali nomen dedit atque privata vota religiosa nuncupavit. Exemplum sequens sancti Francisci Assisiensis, magna cum sobrietate vixit, indigentiores adiuvans et apostolatum suum abscondite exercens. Annis 1870-1873 peregrinationem in Terram Sanctam fecit, in qua pauperes et aegrotantes curavit. In patriam reversa, domicilium Varsaviae sibi constituit, quae etiam a Russis occupabatur, et actuositatem caritativam prosecuta est et auxit. Anno 1877 in oppido Zakroczym (prope Varsaviam) convenit Beatum capuccinum Honoratum Koźmiński eiusque spiritali se concredidit moderamini, sua desideria quoad vitam religiosam ei aperiens suamque indefensioribus sine condicione deditionem. Beatus consilium eius approbavit eamque adhortatus est ut navitatem prosequebatur. Ab anno 1880 Serva Dei in Zakroczym incoluit, in domicilio meritorio, in quo congregare anus pauperes et aegrotantes coepit, de quibus magno cum amore sollicita erat. Caute valde agire debebat ne suspiciones regiminis suscitaret; sine timore tamen divinam secuta est vocationem quae eam ad plenam Deo invitabat deditionem totamque sui ipsius oblivionem. Eius exemplum contagiosum fuit et primae sociae statim eam sequi coeperunt eamque imitari. Hoc modo, beato Honorato iuvante, Serva Dei, etiamsi secreto, originem dedit novae Congregationi, « Sorores Pauperum » appellatae, quae die 8 mensis Aprilis anni 1881 definitivum nomen sumpsit: Congregatio Filiarum Beatae Virginis Mariae Perdolentis – v. d. Serafitki. Postea, Beato Honorato favente, Serva Dei, maiorem quaerens libertatem, in Galiciam se contulit, quae tunc sub dominatione inveniebatur Habsburgensi. Anno 1891, acceptis debitis licentiis ecclesiasticis et civilibus, in loco v.d. Hałcnów, dioecesis Cracoviensis, Domum fundavit pro formandis Congregatio de Causis Sanctorum 219 puellis postulantibus ut Institutum ingrederentur, cuius propositum fuit infantibus in orphanotrophiis assistere, populares scholas gerere, senes et aegrotos in valetudinariis curare. Illis annis tamen vexatio regiminis in religionem gradatim increbrescebat. Novitiatus igitur in Czenstochoviam est translatus; domus autem Varsaviae et in Zakroczym clausae sunt. Domus mater, simul cum novitiatu, Osvencini est collocata. Munera in dies crescebant, sed Serva Dei alta quaesitione spirituali sustentabatur et confirmabatur, quae exemplum in Beata Maria Virgine inveniebat, quam potissimum sicut « Perdolentem » contemplabatur, et in exercitatione heroica virtutum crescebat. Nam Matrem Dei imitans, usque altius intimam cum Passione Domini in necessitudinem ipsa mergebatur: constans oratio atque eucharisticus fervor in ea istam caritatis flammam alebant quae in omnibus eius manifestabatur experientiis. Infatigabilis fuit in operositate, mitis et serena in difficultatibus, aedificans cotidiana in consuetudine, prudens et aequa in decisionibus, parata ad sacrificium personale, amabilis erga proximum. Primo in capitulo, anno 1901, quamvis aetate provecta, iterum Moderatrix Generalis est electa. Tribus tamen transactis annis, suadente Beato Honorato, munus abdicavit, tum ob valetudinis incertas condiciones tum ut solvendis quibusdam regiminis quaestionibus faveret quae intra communitatem ortae erant Serva Dei serena cum fiducia in Providentiam orientes difficultates obivit atque, secundum suae vitae rationem, semper fuit humilis, oboediens et magnanima. Postremum vitae tempus in Nieszawa (in Poloniae regione Cuiavia-Pomerania) vixit, progrediente caecitate, at simul usque fortius augescente voluntati Dei adhaesione. Ibi die 5 mensis Iunii anno 1905 pie in Domino obdormivit. Ob sanctitatis famam, a die 9 mensis Novembris anni 1993 ad diem 15 mensis Iunii anni 1996 apud Curiam archidioecesanam Cracoviensem Inquisitio est acta, cuius iuridica validitas per Decretum diei 6 mensis Decembris anno 1996 a Congregatione de Causis Sanctorum est approbata. Parata Positione, disceptatum est, ad suetas normas, an Serva Dei virtutes heroico modo exercuisset. Die 5 mensis Octobris anno 2010 Peculiaris Consultorum Theologorum Congressus, positivo cum exitu, habitus est. In Sessione Ordinaria die 6 mensis Decembris anno 2011 Patres Cardinales et Episcopi, audita relatione Ponentis Causae Eminentissimi Cardinalis Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 220 Stanislai Ryłko, edixerunt Servam Dei heroico modo virtutes theologales, cardinales iisque adnexas excoluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Margaritae Luciae Szewczyk, Fundatricis Congregationis Filiarum Beatae Virginis Mariae Perdolentis v.d. « Serafitki », in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 221 HERBIPOLENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Iulittae Ritz (in saec.: Teresiae Eleonorae), Sororis professae e Congregatione Sororum a Redemptore (1882-1966) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « In Deo tantum quiesce, anima mea: ab ipso, enim, salutare meum. Verumtamen ipse refugium meum et salutare meum, praesidium meum: non movebor amplius » (Ps 62, 2-3). Pura eadem assiduae caritatis Dei haec conscientia in vita veteris Psalmistae illius Israëlis in humana quoque et spirituali personat conversatione Servae Dei Mariae Iulittae Ritz (in saeculo: Teresiae Eleonorae). Serva Dei die 24 mensis Septembris anno 1882 in vico v. Uissigheim in Germania nata est et, biennio post, universa familia eius in locum Schleehof prope Veitshöchheim commigravit. Iam inde a pueritia Serva Dei, quae aestate parentes adiuvabat et hieme dominicalem loci scholam pro laboribus muliebribus discendis frequentabat, vocationem ad vitam religiosam percepit. Dum undevicesimum aetatis explebat annum, parentes, quamquam alias duas haberent filias eiusdemque vero subsidio ad res familiares tuendas confiderent, unanimem illi tulerunt consensum, ut Conventum ingrederetur. Quapropter Serva Dei inter candidatas Congregationis Filiarum a Redemptore excepta est et primum Herbipoli frequentavit scholam intra Domus Generalis muros sitam, dein vero in loco Aschaffenburg institutum pro magistris edocendis, ubi altiora studia laudabiliter perfecit. Professionem religiosam exinde nomen sumens Mariae Iulittae emisit et in locum Obernau missa est ad magisterium in schola exercendum. Quod tamen officium, morbo superveniente, abdicare debuit et ab omnibus communitatis muneribus dispensari. In Conventu Beatae Mariae Virginis ab Auxilio Agrifeldensi anno fere transacto, sanitate restituta, Superiores moderationem scholae prope Conventum Dominae Nostrae a Nive in Lülsfeld eidem commiserunt. Mense Augusto anno 1910, Serva Dei Herbipolim revocata est, ut magistrae fungeretur munere in schola, quam diximus. Hoc in officio usque ad annum 1940 permansit quo asseclae regiminis Deo infensi nationis dominatum germanicae 222 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale illo tempore dictitantes scholam suppresserunt. Tunc Serva Dei mandatum ostiariae assumpsit, quod tempore secundi totius mundi belli et annis post bellum valde onerosum exstitit. Nam, alia pars Domus Generalis a civibus Germanicis in patriam reversis occupata est, alia vero uti subsidiarium valetudinarium castrense destinata. Die 16 mensis Martii anno 1945, quo urbs Herbipolis ignivomis glandibus est concussa, Domus Generalis ipsa diruta est, quam ob rem religiosae in locum Agrifeldam, apud Conventum Beatae Mariae Virginis ab Auxilio, confugerunt, ubi etiam Serva Dei in custodiam ianuae incubuit. Bello composito, ad Domum Generalem rediit, officium suum obsequiose et misericorditer exercens usque ad mortem. Vita Servae Dei austera ascesi est signata. Etiam tribulationes, quibus infirmae valetudinis causa vexata est, divinae a defectibus revocationi cito attribuit et, ob firmam indolem suam, constantem in cotidianis molestiis superandis se ostendit. Religiosa suffulta fuit mira animi aequitate immensaque fiducia et omnimodo obsequio divinae voluntati, vitae spiritualis profunditate, assidua oratione, diutina contemplatione et actuosa caritate. Munus exercens magistrae, semper iuvenes ad interiorem vitam coram Domino informare curavit, pro maiore Dei gloria minime parcens viribus. Quicumque ei obvius veniebat, verba et solacium ab ipsa suscipiebat. Fide viva et acuta, firma erga Eucharistiam devotione referta, emicuit et spes eius in divina Providentia nec acerbioribus quidem temporibus concidit. Dominum sincero amore coluit ac toto corde, constanti perfectionis desiderio impellente, humili gratoque animo ante mirabilia ab ipso gesta. Caritatem in proximum cotidie operibus et verbis confessa est erga omnes, praesertim erga magis indigentes. Die 19 mensis Septembris anno 1966, Maria Iulitta embolia pulmonari adeo correpta est, ut medici cordis pulsus imbecillitatem censerent. Post meridiem diei 13 sequentis mensis Novembris deambulare voluit, sed humi procubuit et, sacramento unctionis infirmorum refecta, paulo post Herbipoli pie in Domino quievit. Ob eius sanctitatis famam Causa Beatificationis et Canonizationis apud Curiam Episcopalem Herbipolensem inita est per celebrationem Inquisitionis dioecesanae a die 26 mensis Martii anno 1986 ad diem 13 mensis Iulii anno 1994, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum die 10 mensis Decembris anno 1999 probatae sunt. Positione confecta, die 20 mensis Novembris anno 2010, in Congressu Peculiari Consultorum Theologorum prospero cum exitu disceptatum est, iuxta consuetudinem, an Serva Dei Congregatio de Causis Sanctorum 223 more heroum virtutes christianas exercuisset. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria cui ego, Card. Angelus Amato, praesedi die 6 mensis Decembris anno 2011, audita relatione Excellentissimi ac Reverendissimi Domini Sigismundi Zimowski, Archiepiscopi-Episcopi emeriti Radomensis, Causae Ponentis, professi sunt Servam Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas heroum in modum esse exsecutam. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Benedicto XVI per infrascriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine iisque adnexis in gradu heroico Servae Dei Mariae Iulittae Ritz (in saec.: Teresiae Eleonorae), Sororis professae e Congregatione Sororum a Redemptore, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 19 mensis Decembris A. D. 2011. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. e S. e Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 224 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale CONGREGATIO PRO EPISCOPIS I ROMANAE et OSTIENSIS De finium mutatione DECRETUM Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit, Em.mus Dominus Augustinus S.R.E. Cardinalis Vallini, Vicarius Generalis dioecesis Romanae necnon Administrator Apostolicus suburbicariae dioecesis Ostiensis, ab Apostolica Sede expostulavit ut memoratarum circumscriptionum ecclesiasticarum fines paulum immutarentur. Congregatio pro Episcopis, rata huiusmodi immutationem animarum bono profuturam, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Benedicto, divina Providentia PP. XVI, tributarum, audito quoque Em.mo Domino Angelo S.R.E. Cardinali Sodano, Patrum Cardinalium Collegii Decano, necnon Episcopo Titulare Ostiense, oblatas preces accipiendas censuit. Quapropter praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, suburbicariae dioecesi Ostiensi partem territorii adnectit ab dioecesi Romana seiunctum, scilicet Paroeciis vulgo nuncupatis « San Carlo da Sezze » et « San Timoteo » in Urbe, necnon « Santa Aurea » in Ostia antiqua, pertinentem. Cum memorata dioecesi Romana, novi dioecesis Ostiensis erunt fines vulgo sequentes: « Linea di confine della pineta fino a raggiungere Via dei Pescatori - Via dei Pescatori - Via Villa di Plinio - Via del Mediterraneo - Ferrovia Roma-Lido - Via Cristoforo Colombo - Via Canale della Lingua - Via Niceneto - Via Ierocle - linea immaginaria che oltrepassa via Macchia Palocco ed arriva in Via Antonio Discovolo - Via Antonio Discovolo - Via di Saponara - Via Giorgio Hinna - linea immaginaria fino ad incontrare Via del Mare ». Congregatio pro Episcopis 225 Ad haec supradicta perficienda Congregatio pro Episcopis deputat Exc.mum P. D. Hadrianum Bernardini, Archiepiscopum tit. Faleritanum et in Italia Apostolicum Nuntium, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex aedibus Congregationis pro Episcopis, die 17 Iulii 2012. Marcus S.R.E. Card. Ouellet Praefectus Mons. Sergius Poitras Sub-Secretarius adiunctus Prot. N. 673/2012 226 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale II SANCTISSIMAE TRINITATIS CAVENSIS et AMALPHITANAE-CAVENSIS De abbatiae territorialis Sanctissimae Trinitatis Cavensis necnon archidioecesis Amalphitanae-Cavensis finium mutatione DECRETUM Sanctissimae Trinitatis Cavensis venerabilis Abbatia, anno millesimo decimo primo a Sancto Alpherio Pappacarbone Abbate fundata, qui propter vitae ac morum sanctitatem sibi discipulorum multitudinem attraxit, sub Trinitatis Sanctissimae auspiciis necnon Sancti Patriarchae Benedicti carismate benedicta, ob christianae iuventutis institutionem more maiorum diu exstructa ac mirabilis, tota in provincia inferioris Italiae eminet. Monachi Abbatiae Sanctissimae Trinitatis Cavensis, praeter impensam religiosam vitam intra monasterii moenia, in bonum fidelium propinquarum paroeciarum ministerium per saecula laudabiliter expleverunt. Attentis tamen peculiaribus huius temporis adiunctis, ad hanc venerabilem monasticam institutionem proprio in suo spiritu tuendam atque ut monachi, quacumque alia sollicitudine ablata, ad intimam cum Deo unionem augendam et ad divinam laudem persolvendam se integre dicare possint, Summus Pontifex Benedictus, Divina Providentia PP. XVI, eiusdem prae laudatae Abbatiae fines noviter definiendos statuit. Quapropter, audito Congregationis Casinensis O.S.B. Abbate Praeside aliisque quorum interest, praehabito favorabili voto Congregationis pro Institutis vitae consecratae et Societatibus vitae apostolicae, Congregatio pro Episcopis praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, quae sequuntur mandat ac decernit: 1. territorium Abbatiae territorialis Sanctissimae Trinitatis Cavensis posthac constituitur ab Ecclesia Cathedrali Sanctissimae Trinitatis ac coenobio ea adnexo in municipio « Frazione di Corpo di Cava (SA) »; Congregatio pro Episcopis 227 2. ad Abbatiam territorialem Sanctissimae Trinitatis Cavensis pertinebunt tantummodo sodales eiusdem domus monasticae (monachi, novitii atque postulantes); 3. archidioecesi Amalphitanae-Cavensi tres uniuntur Paroeciae vulgo nuncupatae: « San Cesareo » in municipio « Cava de’ Tirreni, Frazione di San Cesareo, (SA) »; « Santa Maria Maggiore » in municipio « Cava de’ Tirreni, Frazione di Corpo di Cava, (SA) »; « SS. Pietro e Paolo » in municipio « Vietri Sul Mare, Frazione di Dragonea, (SA) ». Statuit quoque ut, una cum territorio illarum paroeciarum, ecclesiae, oratoria, domus, piae fundationes et quacumque alia ecclesiastica bona et iura ad easdem paroecias pertinentia praefatae archidioecesi adnectantur; 4. simul ac Abbatiae territorialis Sanctissimae Trinitatis Cavensis nova territorii definitio ad effectum deducta fuerit, dioecesani clerici dictae Abbatiae archidioecesi Amalphitanae-Cavensi incardinentur seminariique tirones in eadem censeantur adscripti. Ad haec omnia perficienda idem Summus Pontifex Exc.mum P.D. Adrianum Bernardini, Archiepiscopum titulo Faleritanum et in Italia Apostolicum Nuntium, deputare dignatus est, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex aedibus Congregationis pro Episcopis, die 20 mensis Augusti anni 2012. Marcus S.R.E. Card. Ouellet Praefectus e Laurentius Baldisseri Archiep. tit. Diocletianensis a Secretis Prot. N. 1003/2006 228 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Benedictus Pp. XVI, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit Praesules: die 7 Iunii 2012. — Cathedrali Ecclesiae Iuiuyensi, Exc.mum P. D. Caesarem Danielem Fernández, hactenus Episcopum titularem Caltadriensem et Auxiliarem Paranensem. die 14 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Goritanae, R. D. Danielem Miehm, e clero archidioecesis Hamiltonensis, ibique Curionem paroeciae « Sancti Benedicti » in civitate vulgo Milton, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 8 Ianuarii 2013. — Cathedrali Ecclesiae Camdensi, Exc.mum P. D. Dionysium Iosephum Sullivan, hactenus Episcopum titularem Enerensem et Auxiliarem archidioecesis Neo-Eboracensis. die 10 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Limericiensi, R. D. Brendanum Leahy, e clero dioecesis Dublinensis, hactenus Sacrae Theologiae Magistrum apud Collegium Sancti Patricii in civitate vulgo Maynooth. — Ecclesiae Cruciensi, Exc.mum P. D. Ansgarium Cantú, hactenus Episcopum titularem Dardanium et Auxiliarem archidioecesis Sancti Antonii. die 12 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Rivibambensi, Exc.mum P. D. Iulium Parrilla Dı́az, hactenus Episcopum Loianum. die 18 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Dresdensi-Misnensi, Exc.mum P. D. Henricum Koch, hactenus Episcopum titularem Rosgrensem et Auxiliarem archidioecesis Coloniensis. — Coadiutorem Metropolitanae Ecclesiae Armachanae, R. D. Edmundum Martin, e clero dioecesis Derriensis, ibique Administratorem dioecesanum. die 19 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Othanensi, R. D. Petrum Sawczuk e clero Siedlecensi, ibique Vicarium Generalem et Curiae dioecesis Cancellarium, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. Congregatio pro Episcopis 229 die 22 Ianuarii 2013. — Episcopali Ecclesiae Soranae-Aquinatensi-Pontiscurvi, R. D. Gerardum Antonazzo, e clero dioecesis Uxentinae-Sanctae Mariae Leucadensis, hactenus Vicarium Generalem. — Cathedrali Ecclesiae Bathurstensi in Canada, R. D. Danielem Jodoin, e clero dioecesis Sherbrookensis, ibique Curionem paroeciae « Boni Pastoris » et dioecesani officii clericorum Moderatorem atque Seminarii Rectorem. die 25 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Pauli in Insulis Philippinis, Exc.mum P. D. Bonaventuram M. Famadico, hactenus Episcopum Gumacanum. die 26 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Cholutecensi, R. D. Vidonem Charbonneau, P.M.E., hactenus Superiorem Generalem Societatis pro missionibus exteris Provinciae Quebecensis. die 29 Ianuarii. — Metropolitanas Ecclesiae Portlandensi in Oregon, Exc.mum P. D. Alexandrum King Sample, hactenus Episcopum Marquettensem. die 30 Ianuarii. — Cattedrali Ecclesiae Quibduanae, R. D. Ioannem Carolum Barreto Barreto, e clero dioecesis Espinalensis, ibique Seminarii Maioris Rectorem. die 31 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Pontisarensi, Exc.mum P. D. Stanislaum Lalanne, hactenus Episcopum dioecesis Constantiensis. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 230 ACTA TRIBUNALIUM PAENITENTIARIA APOSTOLICA DECRETUM Speciales conceduntur Indulgentiae christifidelibus occasione XXI Mundialis Infirmorum Diei Per sanctam crucem Iesu Christi facta est Redemptio, hoc est per eius passionem. Domini verum redemptoris doloris participes esse possunt omnes humani dolores. Nam dixit sanctus Paulus Apostolus: « Adimpleo ea, quae desunt passionum Christi, in carne mea pro corpore eius, quod est Ecclesia ».1 Hoc autem Fidei Anno, verae Fidei profitendae eidemque recte interpretandae peculiari ratione sacro, luminosam memorare iuvat Concilii Vaticani II doctrinam de Christiana doloris significatione eiusque inter fratres condivisione: « Cum caritatis et misericordiae opera praeclarissimum testimonium christianae vitae efferant, formatio apostolica ad haec quoque exercenda adducere debet, ut discant christifideles ab ipsa pueritia fratribus compati eiusque indigentibus generoso animo subvenire ».2 Quamobrem, annuam Mundialis Infirmorum Diei celebrationem, vertente anno peragendam magno cum apparatu, percupiens fieri veluti efficacem catechesim circa salvifici doloris signifı̀cationem, et magis movere omnes qui sunt, quolibet titulo, dediti in servitium fratrum animo et corpore laborantium, Beatissimus Pater XXI Mundialis Infirmorum Diei, a die VII usque ad diem XI proximi mensis Februarii celebrandae, uti propositum elegit Bonum Samaritanum: « Vade et tu fac similiter »,3 quod docet « benefacere 1 2 3 Col 1, 24. Decr. Apostolicam actuositatem, 31 c. Lc 10, 37. Acta Tribunalium 231 ope doloris atque benefacere ei qui dolet ».4 In liturgica Beatae Mariae Virginis Lapurdensis memoria, qua claudetur ipsa Dies, Excellentissimus Dominus Sigismundus Zimowski, Praeses Pontificii Consilii pro Valetudinis Administris, velut Missus Summi Pontificis Extraordinarius, in Mariano Ottingensi Sanctuario, dioecesis Passaviensis, sollemni praesidebit celebrationi eucharisticae, cum sacramenti Unctionis infirmorum administratione. Quo autem christifideles animo ad ilium eventum melius disponantur, Benedictus XVI, in Audientia die XVIII vertentis mensis Ianuarii infrascriptis Cardinali Paenitentiario Maiori et Regenti huius Paenitentiariae Apostolicae concessa, benigne dilargiri annuit Indulgentiarum donum, iuxta sequentem indicem, dummodo, vere paenitentes et caritate compulsi, Boni Samaritani exemplo, spiritu Fidei ducti in servitium fratrum laborantium se ipsos misericordi animo impenderint et contra, si infirmi, dolores et vitae aerumnas toleraverint, animum ad Deum humili fiducia erigentes apertumque Fidei testimonium exhibentes per viam Evangelii doloris: A. Indulgentiam plenariam, suetis sub condicionibus (sacramentali Confessione, eucharistica Communione et oratione ad mentem Summi Pontificis), christifidelibus vere paenitentibus et contritis semel in die obtinendam, quam animabus fidelium defunctorum per modum suffragii applicare poterunt, quoties a die VII usque ad diem XI proximi mensis Februarii, in Mariano Ottingensi Sanctuario vel in quocumque alio loco, ab ecclesiastica auctoritate determinato, sacris devote interfuerint ritibus, ad Mundialis Infirmorum Diei fines a Deo impetrandos peractis, et Orationem Dominicam et Symbolum Fidei recitaverint, addita pia aliqua Mariana Invocatione. Christifideles vero qui, vel in publicis nosocomiis vel in quavis privata domo, ut Bonus Samaritanus aegrotantium misericordi sollicitudine curam agunt et huiusmodi muneris explendi causa supradictis sacris ritibus interesse nequeunt, eisdem diebus plenariae Indulgentiae donum consequentur, si illud caritatis servitium, veluti ipsi Christo Domino persolutum,5 generose saltem per aliquot horas expleverint et Orationem Dominicam, Symbolum Fidei et piam aliquam Marianam Invocationem recitaverint, eadem animi dispositione habita et proposito concepto, cum primum poterunt, perfı̀ciendi condiciones ad Indulgentiam plenariam obtinendam requisitas. 4 5 Ep. apost. Salvifici doloris, 30. Cfr Mt 25, 40. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 232 Christifideles denique qui infirmitate, senectute vel alia huiusmodi causa, impediuntur quominus ritibus ut supra celebrandis interesse possint, Indulgentiam plenariam consequentur, si, elongato animo a quocumque peccato et concepto proposito suetas condiciones, cum primum eis possibile erit, adimplendi, illis diebus sese in spiritu dictis functionibus iunxerint, praesertim dum liturgicae celebrationes et Summi Pontificis Nuntius instrumentis televisificis et radiophonicis propagabuntur, pro omnibus infirmis pie oraverint et sui corporis infirmitates animique aegritudines Deo per Deiparam Virginem Mariam, « Salutem infirmorum » invocatam, obtulerint. B. Indulgentiam partialem omnibus christifidelibus toties, corde saltem contrito, quoties sociato animo cum spiritalibus Fidei Anni finibus, adiutorium infirmorum implorantes devotas Misericordi Deo preces diebus supra signatis fuderint. Praesenti pro hac vice valituro. Non obstantibus in contrarium facientibus quibuscumque. Datum Romae, ex aedibus Paenitentiariae Apostolicae, die XXV mensis Ianuarii, anno Domini MMXIII, in sollemnitate Conversionis sancti Pauli Apostoli, qua clauditur octiduum supplicationum pro Christianorum unitate. Emmanuel S.R.E. Card. Monteiro de Castro Paenitentiarius Maior Christophorus Nykiel Regens L. + S. In P.A. tab., N. 5/13/I Diarium Romanae Curiae 233 DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Santo Padre Benedetto XVI ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Giovedı̀, 10 gennaio, S. E. la Signora Slavica Karačić, Ambasciatore di Bosnia ed Erzegovina. Il Romano Pontefice ha altresı̀ ricevuto in Udienza: Sabato 12 gennaio, Sua Altezza Serenissima il Principe Alberto II di Monaco, con Sua Altezza Serenissima la Principessa Charlène; Martedı̀, 22 gennaio, S. E. il Signor Nguyên Phu Trong, Segretario Generale del Comitato Centrale del Partito Comunista del Viêt Nam. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 234 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato: 5 gennaio 2013 S.E.R. Mons. Nicolas Henry Marie Denis Thevenin, Arcivescovo titolare eletto di Eclano, Nunzio Apostolico in Guatemala. » » » S.E.R. Mons. Jean-Paul Gobel, Arcivescovo titolare di Galazia in Campania, finora Nunzio Apostolico in Iran, Nunzio Apostolico nella Repubblica Araba d’Egitto e Delegato presso l’Organizzazione della Lega degli Stati Arabi. 16 » » S.E.R. Mons. Joseph Marino, Arcivescovo titolare di Natchitoches, finora Nunzio Apostolico in Bangladesh, Nunzio Apostolico in Malaysia e in Timor Orientale e Delegato Apostolico in Brunei. 17 » » S.E.R. Mons. Charles Daniel Balvo, Arcivescovo titolare di Castello, finora Nunzio Apostolico in Nuova Zelanda, Isole Cook, Fiji, Isole Marshall, Kiribati, Nauru, Palau, Samoa, Stati Federati di Micronesia, Tonga, Vanuatu e Delegato Apostolico nell’Oceano Pacifico, Nunzio Apostolico in Kenya ed Osservatore Permanente presso gli Organismi delle Nazioni Unite per l’Ambiente e gli Insediamenti Umani (U.N.E.P., UN-Habitat). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Benedetto XVI ha nominato: 5 dicembre 2012 Gli Ill.mi Signori: Prof. Mario Botta, Prof.ssa Maria Antonietta Crippa e Prof. Lorenzo Bartolini Salimbeni per la Classe degli Architetti; Pedro Cano per la Classe dei Pittori e Cineasti; Giuseppe Ducrot, Mimmo Paladino e Ugo Riva per la Classe degli Scultori; Laura Bosio, Luca Doninelli e Vincenzo Cerami per la Classe dei Letterati e Poeti, Membri Ordinari della Pontificia Insigne Accademia di Belle Arti e Lettere dei Virtuosi al Pantheon. 14 gennaio 2013 Il Rev.do Mons. Leonardo Sapienza, Reggente della Prefettura della Casa Pontificia, annoverato al Collegio dei Protonotari Apostolici di Numero Partecipanti. 15 » » L’Ecc.mo Mons. Lucio Andrice Muandula, Vescovo di XaiXai, Presidente della Conferenza Episcopale del Mozambico, Membro del Pontificio Consiglio della Pastorale per Diarium Romanae Curiae 235 i Migranti e gli Itineranti « ad quinquennium »; l’Ill.mo Prof. Marco Impagliazzo, Docente Ordinario di Storia contemporanea presso l’Università per Stranieri di Perugia, Presidente della Comunità di Sant’Egidio, Consultore del medesimo Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti « ad quinquennium »; e l’Ecc.mo Mons. Jean-Louis Bruguès, Archivista e Bibliotecario di Santa Romana Chiesa, Membro del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti « in aliud quinquennium ». 15 gennaio 2013 L’Em.mo Signor Cardinale John Olorunfemi Onaiyekan, Arcivescovo di Abuja, Membro della Congregazione per la Dottrina della Fede. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali Boutros Raı̈, Patriarca di Antiochia dei Maroniti; Baselios Cleemis Thottunkal, Arcivescovo Maggiore di Trivandrum dei Siro-Malankaresi, Membri della Congregazione per le Chiese Orientali. » » » L’Em.mo Signor Cardinale Rubén Salazar Gómez, Arcivescovo di Bogotá, Membro della Pontificia Commissione per l’America Latina. » » » L’Em.mo Signor Cardinale James Michael Harvey, Arciprete della Basilica Papale di San Paolo fuori le mura, Membro della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli. » » » L’Em.mo Signor Cardinale Béchara Boutros Raı̈, Patriarca di Antiochia dei Maroniti, Membro del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali John Olorunfemi Onaiyekan, Arcivescovo di Abuja; Luis Antonio G. Tagle, Arcivescovo di Manila, Membri del Comitato di Presidenza del Pontificio Consiglio per la Famiglia. » » » L’Em.mo Signor Cardinale Rubén Salazar Gómez, Arcivescovo di Bogotá, Membro del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace. » » » Gli Em.mi Signori Cardinali Béchara Boutros Raı̈, Patriarca di Antiochia dei Maroniti; Luis Antonio G. Tagle, Arcivescovo di Manila, Membri del Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti. » » » L’Em.mo Signor Cardinale Baselios Cleemis Thottunkal, Arcivescovo Maggiore di Trivandrum dei Siro-Malankaresi, Membro del Pontificio Consiglio per il Dialogo Interreligioso. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 236 15 gennaio 2013 L’Em.mo Signor Cardinale Béchara Boutros Raı̈, Patriarca di Antiochia dei Maroniti, Membro del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali. » » » L’Em.mo Signor Cardinale James Michael Harvey, Arciprete della Basilica Papale di San Paolo fuori le mura, Membro dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica. 16 » » L’Em.mo Signor Cardinale Domenico Calcagno, Presidente dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica, Membro della Commissione Cardinalizia di vigilanza dell’Istituto per le Opere di Religione; gli Em.mi Signori Cardinali Tarcisio Bertone, Telesphore Placidus Toppo, Odilo Pedro Scherer e Jean-Louis Tauran, confermati Membri della medesima Commissione Cardinalizia. 19 » » L’Ecc.mo Mons. Francesco Gioia, Arcivescovo emerito di Camerino-San Severino Marche, Delegato Pontificio per la Basilica di Sant’Antonio in Padova, Presidente della « Peregrinatio ad Petri Sedem » « per un triennio ». 22 » » Il Rev.do Mons. Dario Edoardo Viganò, del Clero dell’Arcidiocesi di Milano, docente presso l’Istituto Pastorale « Redemptor hominis » della Pontificia Università Lateranense, Direttore del Centro Televisivo Vaticano e Segretario del Consiglio d’Amministrazione del medesimo Centro Televisivo Vaticano; l’Ecc.mo Mons. Claudio Maria Celli, Presidente del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali, Presidente del Consiglio di Amministrazione del Centro Televisivo Vaticano « per un altro triennio »; i Rev.di Mons.: Massimo Boarotto, Carlo Maria Polvani, Guido Todeschini; Don Franco Lever, S.D.B., e l’Ill.mo Prof. Gianpiero Gamaleri, Membri dello stesso Consiglio di Amministrazione « per un altro triennio »; gli Ill.mi Avv. Giacomo Ghisani, responsabile dell’Ufficio Giuridico e delle Relazioni internazionali della Radio Vaticana, e Dott. Antonio Preziosi, Direttore del Giornale Radio RAI, Membri del medesimo Consiglio « per un altro triennio ». » » » Il Dott. Angelo Scelzo, finora Sotto-Segretario del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali, Vice Direttore della Sala Stampa della Santa Sede per gli accrediti giornalistici fino al compimento del settantesimo anno di età. 23 » » L’Em.mo Signor Cardinale Jorge Mario Bergoglio, Arcivescovo di Buenos Aires (Argentina); l’Ecc.mo Mons. Emilio Carlos Berlie Belaunzarán, Arcivescovo di Yucatán (Messico), Membri della Pontificia Commissione per l’America Latina. Diarium Romanae Curiae 237 26 gennaio 2013 Il Rev.do Sac. Rafael Garcı́a de la Serrana Villalobos, del Clero della Prelatura personale dell’Opus Dei, Vice Direttore della Direzione dei Servizi Tecnici del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano « ad quinquennium ». 28 » » L’Ecc.mo Mons. Giuseppe Sciacca, Vescovo tit. di Fondi, Segretario Generale del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano, Uditore Generale della Camera Apostolica. —————— 30 gennaio 2013 Si rende noto che è stato nominato per un triennio Promotore di Giustizia Aggiunto presso il Tribunale dello Stato della Città del Vaticano, l’Illustrissimo Prof. Avv. Gian Piero Milano. Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 238 NECROLOGIO 5 gennaio 2013 Mons. Joseph Plourde, Arcivescovo em. di Ottawa (Canada). 12 » » Mons. John Matin Darko, Vescovo em. Takoradi (Ghana). 14 » » Mons. Michel Pollien, Vescovo tit. di Pulcheriopoli e Vescovo Ausiliare di Parigi (Francia). 23 » » Sua Em.za il Card. Józef Glemp, del Titolo di S. Maria in Trastevere. » » » Mons. Jean Vilnet, Vescovo em. di Lille (Francia). 29 » » Mons. Reinhold Stecher, Vescovo em. di Innsbruck (Austria). 31 » » Mons. Joseph Cassidy, Arcivescovo em. di Tuam (Irlanda). » » » Mons. Giacôbê Nguyên Văn Mâu, Vescovo em. di Vinh Long (Viet Nam).