An. et vol. CVI N. 8 1 Augusti 2014 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA FRANCISCI PP. LITTERAE DECRETALES de peracta Canonizatione aequipollenti beati Petri Favre, S.I. FRANCISCUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Beatus Petrus Favre inter Societatis Iesu sanctos praecipuum obtinet locum. Religiosus fuit, spiritalis vitae studiosus, homo nempe Dei, qui precationem effecit veluti micans cor suae exsistentiae atque cardinem assidui in tota Europa apostolatus. Die XIII mensis Aprilis anno MDVI parvo in pago Sabaudiae, qui est Le Villaret, natus est, atque praecipua vitae christianaeque doctrinae rudimenta a familia recepit. Lutetiam Parisiorum se contulit studia confecturus atque in philosophia licentiam adepturus, deinceps titulum Magistri artium consecuturus. Ibidem sanctum Franciscum Xavier convenit et sanctum Ignatium de Loyola. Ad primum coetum pertinuit octo sodalium, qui effecerunt ut Societas Iesu oriretur. Una cum illis die XV mensis Augusti anno MDXXXIV temporanea vota apud Montem Martyrum nuncupavit. Lutetiae Parisiorum, sancto Ignatio in Hispaniam profecto, dux ipse fuit atque partim confessarius, celebrans et spiritalis moderator illorum Iesuitarum. Cum suas propter intellectus spiritusque facultates experientiasque primis a Sociis summopere aestima- 608 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale retur, effecit ut Societas cognosceretur et novi sodales asciscerentur. Sicut sacerdos Favre operam dedit ut Dei amorem ac misericordiam homines perciperent. Suo in presbyterali famulatu nihil aliud esse voluit, nisi ut magis magisque humile fieret in Domini manibus instrumentum. Sua vita suoque exemplo docuit duas res a nobis expetere Christum, ut continenter nos ad caelum elevaremus spiritum atque porro in nos ingrederemur ad Ipsum inveniendum. Apud eum spiritalis discretio praetermittere non poterat quin omnes res Dei sub lumine considerarentur atque ea ex re necessitas oriretur se contuendi, propriae infirmitatis crucem suscipiendo. Postquam nequiquam Terram Sanctam adire conatus, ad primum communitatis vitae propositum, suis cum Sociis Romam se contulit, ab anno MDXXXVIII Summi Pontificis se tradens voluntati. Sic a Summo Pontifice Paulo III munus recepit Romae in studiorum Universitate Sapientia docendi. Idem Summus Pontifex summae prudentiae apostolicas politicasque inter Nationes missiones ei demandavit atque eum Parmam misit, ubi beatus praedicandi sustinuit officium, cum ad peccata saepe confitenda et Communionem, ad apostolatum erga pauperes aegrotosque homines invitaret, atque sancti Ignatii spiritales exercitationes egit. Hac in urbe nonnullos sacerdotes sustinuit atque cum illis Confraternitatem Nominis Iesu condidit, quae praecursoria est habenda Marialium Consociationum. Praecipua qualitas ipsius beati Petri Favre prompta fuit oboedientia « ad exeundum de terra » et ad eundum quo eum vocabat Summus Pontifex. Hoc oboedientiae animo eius apostolatus concludebatur, qui mirabili virtutum apparatu alebatur. Inter has humilitas eminebat. Animas ipse est moderatus non sicut omnia sciens, sed comitans, auscultans et pro eis precans, non sibi sed Deo fisus. Quod perfectam humilitatem obtinere cupiebat, quodque personale diarium, Memoriale, est testatum, id non moderabatur affectata eius perfectio, sed potius in proximum amor ac desiderium sese Domino crucifixo conformandi. Apud sanctum Ignatium de Loyola legimus: « ad imitandum Christum Dominum nostrum, utque ei magis actu similis fiam, volo et eligo magis paupertatem cum Christo paupere, quam divitias; opprobria cum Christo pleno opprobriis quam honores; et magis desidero aestimari vanus et stultus pro Christo, qui prior habitus fuit pro tali, quam sapiens ac prudens in hoc mundo » (Exercitia spiritualia, 167). 609 Acta Francisci Pp. Sancti Ignatii exercitiis spiritalibus efformatus, Favre continenter in humilitate institit ideoque sua interior libertas adolevit, quae effecit ut res adversas tamquam gratiam acciperet. Hac alta humilitate munitus, beatus Petrus agnovit quo pacto Consilia evangelica, sicut peculiaris ratio cum Deo cooperandi, habeant pondus in virtutibus theologalibus amplificandis: oboedientia fidem roborat, paupertas spem auget, castitas amorem acuit. Eius vita intellegere possumus quemadmodum ei oboedientia significaverit perduci sicut Abraham, oboedientia scilicet fidei quae eum fecit instrumentum, omnia opera bona acturum. Id factum est artam ob necessitudinem cum Christo crucifixo eiusque ob oboeditionis imitationem « usque ad mortem, mortem autem crucis » (Philp 2, 8) constitutam. Anno MDXL, rursus Summo Pontifice imperante, Germaniam petivit, ubi colloquia participavit quae Vormatienses pactiones genuerunt. In vero spiritali oecumenismo reconciliationis fraternitatisque vixit. Cum iam studiorum curricula Lutetiae Parisiorum ageret, Lutheri opinationes attigit. Inter primos ille annumeratur, qui per reformatam cleri vitam Lutheranas opiniones debellare cuperent, de necessitate sibi conscius ad primigeniam Ecclesiam redeundi, videlicet ad vivendi Iesu rationem. Complura diplomatica officia absolvit eodemque tempore docuit et in tota Europa est concionatus, in Germania, tum in Lusitania, tum in Hispania, rursus in Italia, ubi anno MDXLVI sicut Peritus Theologus ad Concilium Tridentinum participandum vocatus est. Mense Iulio eiusdem anni Romam rediit, ubi die I mensis Augusti laboribus morboque correptus, pientissime e vita excessit. Altissimae spiritalitatis sacerdos, inter praecipua suae vitae opera communionem cum Domino colendam putabat. Mire quam hoc studium illis transferebat spiritalia exercitia agentibus, quae sancti Ignatii ex ingenio oriuntur. Mirabiliter ipse effecit ut sive per praedicationem, sive per exercitia auditores intellegerent fundamentum fidei itineris in precationis vita niti, unde ad vitam missionariam, ampliore sensu consideratam, vocatio manat. Apostolicum studium inter praecipuas spiritales eius qualitates adscribitur. Quo magis beatus Petrus Favre Dei Spiritu imbuebatur, eo magis in libertate et interiore claritate progrediebatur atque apostolico item operi se dicare poterat. In eo operis precationisque, actionis contemplationisque frugifera facta est commixtio. Precatio opus sustinebat idque frugiferum reddebat, 610 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale studiosum opus eum ad precandum impellebat eundemque ad se Deo in fide impensius committendum. Haec omnia ad maiorem Dei gloriam et ad maiorem hominum salutem, eo quod vivere, docere ac praedicare potuit, quandoquidem ante omnia se esse sicut Christi cor conatus est, scilicet Dei cor quod se propter amorem « exinanivit ». Sic eius cor eiusque mens tendebantur ac sancte inquietabantur, quod est eius qui Deum quaerere non cessat, ut Eum inveniat atque inventum ut adhuc semperque quaerat. Sibi sancti Augustini verba adscripsit, quae volunt: orare ut desideretur ac desiderare ut cor dilatetur, ita ut in Deo residat. Homo hic Dei Christi fragrantiam quoquoversus diffudit, ideo suas propter insignes virtutes et apostolatus ubertatem sibi admirationem conciliavit; aliis verbis sanctus in vita, in morte et post mortem habitus est atque eius memoria cultui nexa est, quem Dei populus sua sponte ei tribuit, qui confestim ei beati titulum impertivit. Episcopus Anneciensis Societatis Iesu rogatu, mense Iunio anno CLXIX, MDCC- Processus de sanctitatis fama cultuque ab immemorabili tempore praestito est incohatus. Beatus Pius IX, die MDCCCLXXII V mensis Septembris anno publicum cultum confirmavit, qui saeculorum decursu numquam est intermissus. Propter nuper admotas preces, quas Superior Generalis Societatis Iesu, P. Adolfus Nicolas, et Anneciensis Episcopus, Venerabilis Frater Ivo Boiveneau adhibuerunt, Nos Ipsi, audito Venerabili Fratre Nostro Angelo S.R.E. Cardinale Amato, Praefecto Congregationis de Causis Sanctorum, facultatem fecimus ut ad hanc rem procederetur. Parata Positione super canonizatione aequipollenti, cum plane comprobarentur virtutes heroum in modum exercitae et fama signorum quam beatus est circumfusus, casus die VIII mensis Octobris anno MMXIII a Consultoribus Historicis felici cum exitu est pervestigatus, tum a Consultoribus Theologicis die anno MMXIII IX mensis Novembris est perpensus, qui agnoverunt eiusdem heroicas virtutes. Sic porro iudicarunt Patres Cardinales Episcopique in Sessione Ordinaria die XVII mensis Decembris anno MMXIII. Itaque, eodem die omnibus mature perpensis et certa scientia, divino auxilio invocato, sententiam Congregationis de Causis Sanctorum ratam habuimus et statuimus item ut cultus, huic strenuo sancti Ignatii de Loyola discipulo, nunc et deinceps ad totam Ecclesiam deferretur. Itaque ad Dei Acta Francisci Pp. 611 gloriam, ad exaltationem fidei et vitae christianae incrementum, apostolica Nostra ex auctoritate decernimus ut Petrus Favre, Societatis Iesu sodalis, sanctus sit et statuimus ut Sanctorum Catalogo adscribatur ac pia devotione recoli et inter Sanctos Ecclesiae Universalis invocari debeat. Volumus tandem ut haec Nostra deliberatio firma sit, immutabilis et irrevocabilis, atque exoptamus item ut laetanter et gratanter seu ab Ecclesiae pastoribus seu a fidelibus recipiatur, qui, lumen contemplantes quod ex virtutibus ac spiritali sapientia sancti Petri Favre manat, in Christum Crucifixum, Filium Dei hominisque Redemptorem amore magis ac magis flagrent ipsique, mirabilia sanctitatis eius exempla imitantes, in communione cum sanctis Apostolis Petro et Paulo omnibusque aliis caeli incolis alacriter in sanctitudinis semita procedere possint. Datum Romae apud S. Petrum, die septimo decimo mensis Decembris, anno Domini bis millesimo tertio decimo, Pontificatus Nostri primo. EGO FRANCISCUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 21.994 612 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I SANCTI IOANNIS BAPTISTAE CURITIBENSIS UCRAINORUM In Brasilia Eparchia Sancti Ioannis Baptistae Curitibensis Ucrainorum ad gradum Archieparchiae Metropolitanae evehitur. FRANCISCUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Attenta deliberatione Synodi Episcoporum Ecclesiae Graeco-Catholicae Ucrainae evehendi Eparchiam Sancti Ioannis Baptistae Curitibensem Ucrainorum in Brasilia degentium ad gradum Archieparchiae, perpensa petitione officiali Archiepiscopi Maioris atque audita faventi sententia Conferentiae Episcoporum Statuum Paranensis et Sanctae Catharinae in Brasilia necnon Legati Pontificii, Nos, Successor beati Petri et universalis Pater, audito Venerabili Fratre Nostro S.R.E. Cardinale Praefecto Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus, memoratam Eparchiam Sancti Ioannis Baptistae Curitibensem Ucrainorum ad gradum Archieparchiae Metropolitanae evehimus. Huius quidem novae Archieparchiae tam titulus quam patronus uti hactenus servantur. Ecclesia Cathedralis efficitur Archieparchialis atque residentia Archiepiscopi et conclavia Curiae eadem in sede permanent. Omnes sacerdotes in Eparchiae territorio ministerium exercentes ipso facto Archieparchiae Metropolitanae incardinabuntur; simili modo seminarii alumni ex iisdem paroeciis provenientes novae circumscriptioni ascribentur. Insuper Venerabilem Fratrem Vladimirum Koubetch, Ordinis Basiliani a Sancto Iosaphat, antehac Episcopum eparchialem Sancti Ioannis Baptistae Curitibensem Ucrainorum, ad dignitatem Archiepiscopi Metropolitae promovemus, omnibus additis iuribus et obligationibus huic muneri adnexis ad normam Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium. Quae vero iussimus ad 613 Acta Francisci Pp. effectum rite adducantur deque absoluto negotio documenta exarentur et ad memoratam Congregationem mittantur. Hanc denique Apostolicam Nostram Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo secundo mensis Maii, anno Domini bis millesimo decimo quarto, Pontificatus Nostri secundo. P ETRUS card. PAROLIN Secretarius Status Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 48.001 614 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale II IMMACULATAE CONCEPTIONIS PRUDENTOPOLITANAE UCRAINORUM In Brasilia nova conditur Eparchia Immaculatae Conceptionis Prudentopolitanae Ucrainorum. FRANCISCUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quo aptius spirituali bono atque regimini Christifidelium Ucrainorum Byzantini ritus in Brasilia degentium consuleretur, visum est pro iisdem Eparchiam novam condere. Nos igitur in Apostolorum Principis cathedra constituti, audito consilio Venerabilis Fratris Nostri S.R.E. Cardinalis Praefecti Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus, re mature perpensa, summa Apostolica auctoritate condimus Eparchiam Immaculatae Conceptionis Prudentopolitanae Ucrainorum cunctis cum iuribus et obligationibus talium Ecclesiarum propriis; cuius Sedem eparchialem in urbe Prudentopoli ponimus in templo Communitatis loci Vila Iguaçu eamque suffraganeam facimus Sedi Metropolitanae Sancti Ioannis Baptistae Curitibensi Ucrainorum. Sive quidem spatium territoriale sive multitudo Christifidelium, sacerdotum religiosorum atque religiosarum inter Archieparchiam Metropolitanam et novam Eparchiam dimidiato numero distributa sunt. Insuper Patronam ac titularem novae Eparchiae declaramus Immaculatam Conceptionem. Eius autem constitutio et administratio ad normas Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium fient. Quae vero iussimus ad effectum rite adducantur, deque absoluto negotio sueta documenta exarentur et ad Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus mittantur. Hanc denique Apostolicam Constitutionem nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis rebus nihil obstantibus. 615 Acta Francisci Pp. Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo secundo mensis Maii, anno Domini bis millesimo decimo quarto, Pontificatus Nostri secundo. P ETRUS card. PAROLIN Secretarius Status Marcellus Rossetti, Protonot. Apost. Franciscus Bruno, Protonot. Apost. Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 42.000 616 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale III IZCALLIENSIS Detractis quibusdam territoriis ab Ecclesia Cuautitlanensi, nova dioecesis conditur, Izcalliensis nomine. FRANCISCUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Christi voluntate, qua in universum mundum Apostoli missi sunt ad Evangelium gentibus nuntiandum (Mt 28, 19), Nos quoque vehementer impellimur ut quandocumque, per aptiorem ecclesialium rerum dispositionem, maior facultas hominibus data erit verbum Dei audiendi Eiusque sanctissimam maiestatem adorandi, id studiose curabimus. Cum ergo Congregatio pro Episcopis, accepta postulatione Venerabilis Fratris Villelmi Ortiz Mondragón, Episcopi Cuautitlanensis, necnon sententia Conferentiae Episcopalis Mexicanae audita, id statuerit ut, distractis quibusdam territoriis ab Ecclesia Cuautitlanensi, nova quaedam constitueretur dioecesis, Nos, praehabito favoribili voto Venerabilis Fratris Christophori Pierre, Archiepiscopi titularis Gunelensis et in Mexico Apostolici Nuntii, hoc consilium probamus et sequentia decernimus et iubemus. Distractum territorium, prout in praesens lege civili circumscribitur, municipiorum vulgo nuncupatorum Nicolás Romero, Tepotzotlán et Cuautitlán Izcalli a dioecesi Cuautitlanensi, in novae dioecesis formam redigimus Izcalliensis appellandae. Novae Ecclesiae sedem in urbe Cuautitlán Izcalli poni volumus, cuius templum paroeciale, Deo in honorem Sanctae Mariae Annuntiatae dicatum, ad gradum et dignitatem ecclesiae Cathedralis evehimus. Eadem insuper in ecclesia Cathedrali instituatur, ad normam iuris, Capitulum Canonicorum. Nova praeterea dioecesis suffraganea erit Metropolitanae Sedi Tlalnepantlanae atque Episcopus Izcalliensis pro tempore subiciet metropolitico iuri Archiepiscopi eiusdem Ecclesiae Metropolitanae. Congruae sustentationi Episcopi novae dioecesis providebitur Curiae emolumentis, fidelium oblationibus et portione ei obveniente ex divisione, secundum canonem CXXII Codicis Iuris Canonici facienda, bonorum quae hactenus Mensae, vulgo Mitra, episcopali Cuautitlanensi ad memorata territoria pertinuerunt. Ut Pastori novae dioecesis in 617 Acta Francisci Pp. eius regimine validum tribuatur adiutorium, Consilium Presbyterale, Collegium Consultorum et Consilium a rebus oeconomicis quam primum institui iubemus. Circa Seminarii dioecesani erectionem necnon candidatorum ad sacerdotium formationem, praescripta iuris communis serventur, prae oculis habitis normis et regulis a Congregatione pro Clericis statutis. Permanens insuper presbyterorum educatio apte procuretur. Cum vero fieri potest, electos sacerdotes ad studia complenda Romam mitti cupimus. Simul cum Izcalliensis dioecesis erectio ad effectum deducta fuerit eo ipso sacerdotes dioecesi illi adscripti censeantur in cuius territorio ecclesiasticum officium detinent; ceteri vero sacerdotes seminariique tirones dioecesi illi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habent domicilium. Acta et documenta quae novam dioecesim eiusque clericos, fideles et bona temporalia forte respiciunt a Curia Cuautitlanensi ad Curiam Izcalliensem, quam primum, transmittantur. Ad haec omnia perficienda deputamus memoratum Apostolicum Nuntium in Mexico, vel, ipso absente, negotiorum Sanctae Sedis ibidem gestorem; necessarias et opportunas iisdem tribuimus facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die nono mensis Iulii, anno Domini bis millesimo quarto decimo, Pontificatus Nostri secundo. De mandato Summi Pontificis PETRUS card. PAROLIN Secretarius Status Marcellus Rossetti; Protonot. Apost. Franciscus Bruno; Protonot. Apost. Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 48.902 618 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE De translatione Sectionis Ordinariae Administrationis Patrimonii Apostolicae Sedis ad Secretariam de Re Oeconomica. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam memoriam — Confermando una tradizione plurisecolare, l’ultimo Concilio Vaticano II ribadì la necessità di conformare l’organizzazione della Santa Sede alle necessità dei tempi, adeguando soprattutto la struttura dei Dicasteri della Curia Romana, il loro numero, denominazione e competenza, così come i loro modi di procedere e il reciproco coordinamento alle reali esigenze della Chiesa in ogni momento. Un concreto risultato di tali principi è avvenuto con la promulgazione, il 24 febbraio 2014, della Lettera apostolica, in forma di Motu Proprio, Fidelis Dispensator et Prudens, col quale ho istituito la Segreteria per l’Economia come Dicastero della Curia Romana. Essa, tenendo conto di quanto stabilito dal Consiglio per l’Economia, ha come competenze il controllo economico e la vigilanza sui Dicasteri della Curia Romana, sulle Istituzioni collegate con la Santa Sede e sulle amministrazioni dello Stato della Città del Vaticano. Ciò considerato, e accogliendo il parere dei Capi Dicastero interessati, ho ritenuto opportuno che la Segreteria per l’Economia assuma sin d’ora tra i suoi compiti istituzionali, d’accordo con le modalità e nei tempi che stabilisca il relativo Cardinale Prefetto, quelli che fino ad oggi erano attribuiti alla denominata « Sezione Ordinaria » dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica e, quindi, di trasferire al suddetto Dicastero le competenze che la costituzione apostolica Pastor Bonus del 28 giugno 1988 aveva affidato a detta Sezione dell’Amministrazione del Patrimonio della Santa Sede. Di conseguenza, l’Amministrazione del Patrimonio della Santa Sede non sarà più divisa in Sezioni e, in avvenire, svolgerà unicamente i compiti che finora erano a carico della Sezione straordinaria. Acta Francisci Pp. 619 Di conseguenza, dopo aver esaminato con cura ogni questione riguardante la materia, e chiesto il parere dei Dicasteri competenti e di persone esperte, stabilisco e decreto quanto segue: ART. 1 Il testo dell’articolo 172 della costituzione apostolica Pastor Bonus è integralmente sostituito dal testo seguente: § 1. Spetta a questo Ufficio di amministrare i beni di proprietà della Santa Sede destinati a fornire i fondi necessari all’adempimento delle funzioni della Curia Romana. § 2. L’Ufficio amministra anche i beni mobili ad esso affidati da altri enti della Santa Sede. ART. 2 Il testo dell’articolo 173 della costituzione apostolica Pastor Bonus è integralmente sostituito dal testo seguente: L’Ufficio è presieduto da un Cardinale, assistito da un determinato numero di Cardinali e da un Prelato Segretario. ART. 3 Sono abrogati gli articoli 174 e 175 della costituzione apostolica Pastor Bonus. ART. 4 Il Prefetto della Segreteria per l’Economia costituirà una Commissione tecnica con lo scopo di facilitare il trasferimento delle competenze finora attribuite alla Sezione Ordinaria dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica e determinerà, a partire della data odierna, come dovranno risolversi le questioni pendenti presso la suddetta Sezione Ordinaria fino al completo trasferimento effettivo dei compiti. Tutto ciò che ho deliberato con questa Lettera apostolica in forma di Motu Proprio, ordino che sia osservato in tutte le sue parti, nonostante 620 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale qualsiasi cosa contraria, anche se degna di particolare menzione, e stabilisco che venga promulgato mediante la pubblicazione sul quotidiano « L’Osservatore Romano », entrando in vigore il giorno stesso della promulgazione. Dato a Roma, presso San Pietro, l'8 Luglio dell’anno 2014, secondo del Pontificato. FRANCISCUS PP. Acta Francisci Pp. 621 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabilibus Servis Dei Emmanueli Basulto Jiménez, episcopo Giennensi, et V Sociis, martyribus, Beatorum honores decernuntur. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Inveni, quem diligit anima mea; tenui eum nec dimittam » (Ct 3, 4). Ecclesia non cessat amorem cantare quo suo Sponso se coniungit, suis filiis suadens ut communionem cum Deo supra omnia quaerant iisque exemplar martyrum significans qui amorem Christi morte fortiorem consideraverunt. Itaque martyres vivum testimonium sunt magisterii Concilii Vaticani II: « Deus enim hominem vocavit et vocat ut Ei in perpetua incorruptibilis vitae divinae communione tota sua natura adhaereat » (Gaudium et spes, 18). Hi sex martyres fidei confessionem manifestant qua dioecesana Ecclesia Giennensis respondit terribili temptationi persecutionem religiosam sequenti, quae his in regionibus, tam antiquae ac venerandae christianae memoriae, tot victimas tulit. 1. Emmanuel Basulto Jiménez, Episcopus Giennensis, natus est in loco Adanero (dioecesis Abulensis) die XVII mensis Maii anno MDCCCLXIX. Primis diebus persecutionis recusavit de urbe Giennensi fugere. In episcopali habitatione reclusus, die II mensis Augusti anno Cathedrali. Occisus est die XII MCMXXXVI comprehensus est in propria ecclesia mensis Augusti in loco Vallecas, prope Matritum, una cum pluribus decuriis captivorum, qui funeste celebri Hamaxosticho Mortis vehebantur. Ipse iugiter patuit, usque ad exitum, uti imago Boni Pastoris inter populum suum patientem. 2. Felix Pérez Portela, presbyter dioecesanus, Vicarius Generalis Giennensis, natus est in loco Adanero (dioecesis Abulensis) die XXI mensis Februarii anno MDCCCXCV. Indole benigna ornatus, spiritu altae et rectae fidei, paratus fuit ad sacrificium et renuntiationem, de quo totam per vitam suam testificationes cons- 622 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale tantes perhibuit. In custodia et martyrio noluit ab Episcopo suo umquam separari. Una cum ipso interfectus est die XII mensis Augusti anno MCMXXXVI in loco Vallecas, prope Matritum. 3. Franciscus Solís Pedrajas, presbyter dioecesanus, die IX mensis Iulii anno MDCCCLXXVII in loco Marmolejo natus est. Fuit parochus loci Mancha Real in dioe- cesi Giennensi. Cum apostolico fervore exercuit ministerium sacerdotale. Primis diebus religiosae persecutionis in Hispania apprehensus est et sub custodia positus in ecclesia Cathedrali Giennensi, ubi octo menses transegit, socios in vinculis consolans et confortans. Die IV Aprilis anno MCMXXXVII una cum aliis vinctis in coemeterium loci Mancha Real conductus est ibidemque occisus. Hoc supremo momento ipse cantum sacrum praecinuit, omnibus animum addens ad martyrium patiendum. 4. Franciscus de Paola López Navarrete, presbyter dioecesanus, die II mensis Martii anno MDCCCXCII in Villanueva del Arzobispo natus est. Fuit parochus loci Orcera in dioecesi Giennensi. Iam in vita propter spiritum orationis, sacerdotalem zelum, bonitatem spiritumque caritatis erga pauperiores peculiari sanctitatis fama eminuit. Dum domi sui patris convalescebat, correptus est et monitus ut imagines sacras delendas traderet. Renuit declarans se unam tantum vitam habere, eamque debere Deo. Interfectus est die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI in loco Beas de Segura, dum clamabat: Vivat Christus Rex! 5. Emmanuel Aranda Espejo, Seminarii alumnus, die XXII mensis Martii anno MCMXVI in loco Monte Lope Álvarez natus est in familia agricolarum, catholica ac devota, in qua fidem accepit vocationemque sensit ad sacerdotium. Etiamsi tempus Ecclesiae esset inclemens, ingressus est Seminarium firmiterque progressus est hoc in itinere. Aestivo tempore, dum paternae domi vacabat, comprehensus est ac detentus in quadam cappella. Cum recusaret blasphemare aliave opera contra religionem suam perficere, interfectus est in loco Martos die VIII mensis Augusti anno MCMXXXVI. 6. Iosephus Maria Poyatos Ruiz, iuvenis laicus, die XX mensis Octobris anno MCMXIV in loco Vilches natus est. Associationibus Actionis Catholicae et Adora- tionis Nocturnae nomen dedit. Alta devotione eucharistica vitaeque probitate in opere explendo valde eminuit. Exclusus propter suam fidem catholicam, quam 623 Acta Francisci Pp. aperte ac strenue profitebatur, a multis sociis in fabrica ubi operabatur, denique dimissus est. Comprehensus ac detentus domi suae, inde occisus est die III mensis Octobris anno MCMXXXVI in loco Úbeda, dum Christum Regem ore suo profitebatur. Fama martyrii eorum diffusa est atque viva permansit. Quapropter apud curiam dioecesanam Giennensem perfecta est Investigatio dioecesana, quae approbata est a Congregatione de Causis Sanctorum. Die VIII mensis Ianuarii anno MMXIII in Sessione Ordinaria Patres Cardinales et Episcopi edixerunt eos verum martyrium esse passos. Demum Nos Ipsi die tii anno MMXIII XXVIII mensis Mar- facultatem dedimus ut Congregatio de Causis Sanctorum Decretum de martyrio promulgaret, ac deinde statuimus ut sollemnis ritus beatificationis Tarracone in Hispania die XIII mensis Octobris eiusdem anni celebraretur. Hodie igitur Tarracone de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, S.D.B., Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Venerabiles Servos Dei Emmanuelem Basulto Jiménez, episcopum, et V eius Socios, martyres, in Beatorum numerum adscribimus: « Nos, vota Fratrum Nostrorum Iesu García Burillo, Episcopi Abulensis, Alfonsi Milián Sorribas, Episcopi Barbastrensis-Montisonensis, Aloisii S.R.E. Cardinalis Martínez Sistach, Archiepiscopi Barcinonensis, Marii Iceta Gavicagogeascoa, Episcopi Flaviobrigensis, Iosephi Emmanuelis Lorca Planes, Episcopi Carthaginensis in Hispania, Antonii Angeli Algora Hernando, Episcopi Civitatis Regalensis, Demetrii Fernández González, Episcopi Cordubensis, Iosephi Mariae Yangüas Sanz, Episcopi Conchensis, Raimundi del Hoyo López, Episcopi Giennensis, Ioannis Piris Frígola, Episcopi Illerdensis, Antonii Mariae S.R.E. Cardinalis Rouco Valera, Archiepiscopi Matritensis, Iesu Stephani Catalá Ibáñez, Episcopi Malacitani, Salvatoris Giménez Valls, Episcopi Minoricensis, Attilani Rodríguez Martínez, Episcopi Seguntini-Guadalaiarensis, Iacobi Pujol Balcells, Archiepiscopi Tarraconensis, Iosephi Angeli Saiz Meneses, Episcopi Terrassensis, Caroli Emmanuelis Escribano Subías, Episcopi Terulensis et Albarracinensis, Braulii Rodríguez Plaza, Archiepiscopi Toletani, Henrici Benavent Vidal, Episcopi Dertosensis, 624 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale Caroli Osoro Sierra, Archiepiscopi Valentini, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque Christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Servi Dei: Iosephus Maximus Moro Briz et IV Socii, presbyteri dioecesani; Maurus Palazuelos Maruri et XVII Socii, ex Ordine Sancti Benedicti; Iacobus Puig Mirosa et XVIII Socii, e Congregatione Filiorum Sacrae Familiae Iesu, Mariae et Ioseph, necnon Sebastianus Llorens Telarroja, laicus; Maria a Monte Serrato (in saeculo: Iosepha Maria Columnaris García Solanas) et VIII Sociae, religiosae professae Instituti Minimarum Discalceatarum Sancti Francisci de Paula, necnon Lucretia García Solanas, laica et vidua; Mauritius (in saeculo: Alexander) Íñiguez de Heredia Alzóla et XXIII Socii, religiosi professi ex Ordine Hospitalario Sancti Ioannis de Deo; Iosephus Guardiel Pujol, presbyter dioecesanus; Raimundus Ioachimus Castaño González et Iosephus Maria González Solís, presbyteri professi ex Ordine Fratrum Praedicatorum; Antonius Faúndez López, presbyter, et unus Socius, professi ex Ordine Fratrum Minorum, necnon duo presbyteri dioecesani; Hermenegildus ab Assumptione B.M.V. (in saeculo: Hermenegildus Iza y Aregita) et V Socii, ex Ordine Sanctissimae Trinitatis; Carmelus Maria Moyano Linares et IX Socii, presbyteri professi ex Ordine Carmelitarum; Iosephus Xavier Gorosterratzu et V Socii, e Congregatione Sanctissimi Redemptoris; Emmanuel Basulto Jiménez, Episcopus Giennensis, necnon III presbyteri dioecesani, unus seminarii alumnus et unus laicus; Victoria a Iesu (in saeculo: Francisca Agnes Maria ab Antiqua) Valverde González, religiosa Pii Instituti Calasanctiani Filiarum a Divina Pastora; Salvius Huix Miralpeix, Episcopus Illerdensis; Iosephus Nadal i Guiu et Iosephus Jordán Blecua, presbyteri dioecesani; Ioannes a Iesu (in saeculo: Vilaregut Farré) et III Socii, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, necnon Paulus Segalá Solé, presbyter dioecesanus; Marianus Alcalá Pérez et XVIII Socii, ex Ordine Beatae Mariae Virginis de Mercede Redemptionis Captivorum; Chrysanthus (in saeculo: Casimirus González García), Aquilinus, Cyprianus Iosephus et LXIII Socii, ex Instituto Fratrum Maristarum a Scholis, necnon Raimundus Aemilianus Hortelano Gómez et Iulianus Aguilar Martín, laici; Emmanuel a Sacra Familia (in saeculo: Emmanuel Sanz Domínguez), presbyter pro- Acta Francisci Pp. 625 fessus et reformator Ordinis Sancti Hieronymi; Andreas a Palazuelo (in saeculo: Michael Franciscus González González) et XXXI Socii, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum; Theophilus Fernández de Legaría Goñi et IV Socii, presbyteri professi e Congregatione Sacrorum Cordium Iesu et Mariae necnon adorationis perpetuae Ss. Sacramenti altaris; Albertus Maria Marco Alemán et VIII Socii, ex Ordine Carmelitarum ab Antiqua Observantia, necnon Augustinus Maria García Tribaldos et XV Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum; Orentius Aloisius (in saeculo: Antonius Sola Garriga) et XVIII Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, necnon Antonius Mateo Salamero, presbyter dioecesanus, et Iosephus Gorostazu Labayen, laicus; Melchiora ab Adoratione Cortés Bueno et XIV Sociae, e Societate Filiarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul; Aurelia (in saeculo: Clementina) Arambarri Fuente et III Sociae, religiosae professae Congregationis Servarum Mariae Ministrantium Infirmis; Maria Assumpta (in saeculo: Iuliana González Trujillano) et II Sociae, religiosae professae Congregationis Missionariarum Franciscalium a Matre Divini Pastoris; Ioannes Huguet Cardona, presbyter dioecesanus; Iosephus Maria Ruiz Cano, Iesus Hannibal Gómez Gómez, Thomas Cordero Cordero et XIII Socii, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V.; Emmanuel Borrás i Ferré, Episcopus Auxiliaris Tarraconensis, Agapitus Modestus (in saeculo: Modestus Pamplona Falguera), ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, et CXLV Socii, presbyteri et Seminarii alumni dioecesani, necnon religiosi ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, ex Ordine Sancti Benedicti, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V., e Tertio Ordine Carmelitarum a Magisterio; Fortunatus Velasco Tobar et XIII Socii, e Congregatione Missionis; Ioachimus Jovaní Marín et XIV Socii, e Sodalitate Sacerdotum Operariorum Dioecesanorum Cordis Iesu; Richardus Gil Barcelón, presbyter professus e Congregatione Parvi Operis a Divina Providentia, necnon Antonius Arrué Peiró, laicus; Iosepha Martínez Pérez et XI Sociae, e Congregatione Filiarum a Caritate, necnon Dolores Broseta Bonet, laica; qui in Hispania vicesimo saeculo sanguinem suum effuderunt ad testimonium perhibendum Domino Iesu, Beatorum no- 626 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale mine in posterum appellentur, eorumque festum die sexta Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo tertio mensis Octobris, anno Domini bis millesimo tertio decimo, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis loco Secretarii Status c P ETRUS P AROLIN Archiepiscopus tit. Aquipendiensis Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 20.934 627 Acta Francisci Pp. II Venerabili Servo Dei Aloisio Novarese Beatorum honores decernuntur. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam — « In multitudine sollicitudinum mearum in corde meo, consolationes tuae laetificaverunt animam meam » (Ps 94, 19). Artus et perpetuus nexus cum dolore factus est in spiritualitate presbyteri Aloisii Novarese non amplius mera afflictionis ratio, sed praecipuum instrumentum cum Domino necessitudinis. Etenim natura humana dolore suam ad essentiam evecta, tantum in Deo potest sui ipsius rationem suamque pacem invenire. Apud Casale, provinciae Alexandriae Statiellorum, die anno MCMXIV XXIX mensis Iulii ipse est natus, postremus e novem filiis; usque infans corpo- ris et spiritus dolorem noverat. Unum annum natus, patre est orbatus et matri erat difficilem familiarem condicionem gerere; numquam tamen filiis solida et serena institutio humana et religiosa deerat. Novem annos natus, post casum, coxitem tuberculosam contraxit, quae fere eum ad vitae finem conduxit et a qua mirificum in modum, Virgine Auxiliatrice intercedente, est sanatus, postquam Venerabilis Servus Dei eam profunda in oratione invocaret, suam offerens in ministerium Domini vitam. Primum voluit se aliis dicare munus exercens medici, sed repentina matris mors in eo signa sacerdotalis vocationis manifestavit. Veluti alumnus igitur Almum ingressus est Collegium Capranicense et postea Pontificiam frequentavi Studiorum Universitatem Gregorianam. Die XVII mensis Decembris anno MCMXXXVIII sacerdos est ordinatus. Curricula sua absolvere pergebat, licentiam in theologia consequens, lauream in iure canonico atque diploma advocati rotalis. Suam ob indolem aestimatus, in Secretariam Status est vocatus ut opus exerceret. Mense Maio anno MCMXLIII condidit Societatem Sacerdotalem Marianam ut aptiore modo presbyteros iuvaret aegrotantes atque in difficultatibus versantes. Die anno MCMXLVII, XVII mensis Maii una cum sorore Elvira Miryam Psorulla, Institutum Volun- 628 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale tariorum Doloris fundavit, structuram videlicet in qua novam concepit et expertus est pastoralem et spiritalem erga infirmos rationem in qua ipsi non solum obiectum curae et caritatis erant, sed etiam subiectum activum evangelizationis experientia doloris auctae. Piam etiam societatem cui nomen Silentes a Cruce Operarii condidit, sodalitio constitutam sacerdotum et laicorum, tum sanorum tum aegrotorum, qui per Virginem Mariam suum offerebant dolorem veluti spiritale praedicationi subsidium. Fratres et Sor ores Infìrmorum etiam fundavit, sanos videlicet qui propriam operam in apostolatu dabant ad iuvandos aegrotantes eorum in necessitatibus. Dedit deinde vitam Fratribus Effectivis Silentium a Cruce Operariorum et Episcoporum Congregatorum ut apostolatum exercerent evangelizationi prospiciens et ipsi dolori maius pondus praebendo. Venerabilis Servus Dei ut suum promoveret apostolatum variis instrumentis communicationis socialis usus est, inter quae etiam commentariis menstruis L’Ancora atque anno MCMXLIX transmissione radiophonica Il quarto d’ora della serenità. Multas paravit inter infirmos congressiones et peregrinationes; sollicitus tamen erat etiam de aedificandis laboratoriis analysis et institutis recuperandis infirmis nec non de missionibus inter leprosos. Eius eiusque consociationum praesentia facta est instrumentum comparationis et consolationis in plurimis valetudinariis et institutis clinicis. In Ecclesia multa exercuit officia ad aegrotorum iura tuenda. Mane die XX mensis Iulii anno MCMLXXXIV, postquam statuam oscularetur Virginis Lapurdensis, quam totam per vitam pie coluit, atque actum consecrationis Virgini Sanctissimae recitaret, suaviter in Domino obdormivit. Ob sanctitatis famam quae eum in vita comitabatur, Episcopus Tusculanus die XVII mensis Decembris anno MCMLXXXIX Congregatio de Causis Sanctorum Decreto die MMIV validum agnovit. Die XIX Processum incohavit, quem XX mensis Novembris anno mensis Decembris anno MMVIII Consultores Theologi in Congressu peculiari edixerunt Venerabilem Servum Dei virtutes heroicum in modum exercuisse. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die VIII mensis Februarii anno MMX eandem sententiam protulerunt. Summus Pontifex Benedictus XVI facultatem igitur Congregationi de Causis Sanctorum dedit ut Decretum die XXVII mensis Martii anno MMX promulgaret. 629 Acta Francisci Pp. Praebita est deinde asserta quaedam mira sanatio, quam Consilium Medicorum die XIII mensis Ianuarii anno MMXI sub luce scientiae medicae inexplicabilem agnovit. Consultores Theologi die VII mensis Iunii eiusdem anni circa attributionem sanationis intercessioni Venerabilis Servi Dei affirmative responderunt. Etiam Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die XV mensis Novembris anno MMXI congregati idem censuerunt. Summus Pontifex Benedictus XVI facultatem Congregationi de Causis Sanctorum dedit ut Decretum super miraculo die MMXI anno XIX mensis Decembris anno promulgaret atque decrevit ut Beatificationis ritus die MMXIII XI mensis Maii Romae perageretur. Hodie igitur Romae de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Tharsicius S.R.E. Cardinalis Bertone, S.D.B., Secretarius Status itemque S.R.E. Camerarius, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Servum Dei Aloisium Novarese adscribimus: « Nos, vota Fratris Nostri Raphaëlis Martinelli, Episcopi Tusculani, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Aloisius Novarese, presbyter, fundator Piae Societatis cui nomen Silentes a Cruce Operarii ac Instituti Voluntariorum Doloris, apostolus aegrotantium, indefessus testis salvifici valoris doloris plenaeque participationis aegrotorum in Ecclesiae missione, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die vicesima mensis Iulii, qua in caelum ortus est, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Clarus hic vir diligentem ostendit spiritalem progressum, Christi eiusque Ecclesiae dilectionem, atque insignia dedit pietatis testimonia. Dum illius conspicimus vitam, qui Redemptorem hominum etiam variis in difficultatibus fideliter est secutus, ad altiorem usque in cotidiana vita imitationem Salvatoris incitamur adque sanctitatem et proprii status perfectionem prosequendam invitamur. Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. 630 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XI mensis Maii, anno Domini MMXIII, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis loco Secretarii Status c P ETRUS P AROLIN Archiepiscopus tit. Aquipendiensis Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 21.111 Acta Francisci Pp. 631 HOMILIA In platea ante Regiam Domum Casertae Eucharistia celebrata est.* Gesù si rivolgeva ai suoi ascoltatori con parole semplici, che tutti potevano capire. Anche questa sera – l’abbiamo sentito – Egli ci parla attraverso brevi parabole, che fanno riferimento alla vita quotidiana della gente di quel tempo. Le similitudini del tesoro nascosto nel campo e della perla di grande valore vedono come protagonisti un povero bracciante e un ricco mercante. Il mercante è da tutta la vita alla ricerca di un oggetto di valore, che appaghi la sua sete di bellezza e gira il mondo, senza arrendersi, nella speranza di trovare quello che sta cercando. L’altro, il contadino, non si è mai allontanato dal suo campo e compie il lavoro di sempre, con i soliti gesti quotidiani. Eppure per ambedue l’esito finale è lo stesso: la scoperta di qualcosa di prezioso, per l’uno un tesoro, per l’altro una perla di grande valore. Entrambi sono accomunati anche da un medesimo sentimento: la sorpresa e la gioia di aver trovato l’appagamento di ogni desiderio. Infine, tutti e due non esitano a vendere tutto per acquistare il tesoro che hanno trovato. Mediante queste due parabole Gesù insegna che cosa è il regno dei cieli, come lo si trova, cosa fare per possederlo. Che cosa è il regno dei cieli? Gesù non si preoccupa di spiegarlo. Lo enuncia fin dall’inizio del suo Vangelo: « Il regno dei cieli è vicino »; – anche oggi è vicino, fra noi – tuttavia non lo fa mai vedere direttamente, ma sempre di riflesso, narrando l’agire di un padrone, di un re, di dieci vergini… Preferisce lasciarlo intuire, con parabole e similitudini, manifestandone soprattutto gli effetti: il regno dei cieli è capace di cambiare il mondo, come il lievito nascosto nella pasta; è piccolo ed umile come un granello di senape, che tuttavia diventerà grande come un albero. Le due parabole sulle quali vogliamo riflettere ci fanno capire che il regno di Dio si fa presente nella persona stessa di Gesù. È Lui il tesoro nascosto, è Lui la perla di grande valore. Si comprende la gioia del contadino e del * Die 26 Iulii 2014. 632 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale mercante: hanno trovato! È la gioia di ognuno di noi quando scopriamo la vicinanza e la presenza di Gesù nella nostra vita. Una presenza che trasforma l’esistenza e ci rende aperti alle esigenze dei fratelli; una presenza che invita ad accogliere ogni altra presenza, anche quella dello straniero e dell’immigrato. È una presenza accogliente, è una presenza gioiosa, è una presenza feconda: così è il regno di Dio dentro di noi. Voi potrete domandarmi: come si trova il regno di Dio? Ognuno di noi ha un percorso particolare, ognuno di noi ha la sua strada nella vita. Per qualcuno l’incontro con Gesù è atteso, desiderato, cercato a lungo, come ci viene mostrato nella parabola del mercante che gira il mondo per trovare qualcosa di valore. Per altri accade all’improvviso, quasi per caso, come nella parabola del contadino. Questo ci ricorda che Dio si lascia incontrare comunque, perché è Lui che per primo desidera incontrare noi e per primo cerca di incontrarci: è venuto per essere il « Dio con noi ». E Gesù è fra noi, Lui è qui oggi. L’ha detto Lui: quando voi siete riuniti nel mio nome, io sono fra voi. Il Signore è qui, è con noi, è in mezzo a noi! È Lui che ci cerca, è Lui che e si fa trovare anche da chi non lo cerca. A volte Egli si lascia trovare nei luoghi insoliti e in tempi inattesi. Quando si trova Gesù se ne rimane affascinati, conquistati, ed è una gioia lasciare il nostro consueto modo di vivere, talvolta arido e apatico, per abbracciare il Vangelo, per lasciarci guidare dalla logica nuova dell’amore e del servizio umile e disinteressato. La Parola di Gesù, il Vangelo. Vi faccio una domanda, ma non voglio che voi rispondiate: quanti di voi ogni giorno leggono un brano del Vangelo? Ma quanti di voi, forse, si affrettano a finire il lavoro per non perdere la telenovela… Avere il Vangelo tra le mani, avere il Vangelo sul comodino, avere il Vangelo nella borsa, avere il Vangelo il tasca e aprirlo per leggere la Parola di Gesù: così il regno di Dio viene. Il contatto con la Parola di Gesù ci avvicina al regno di Dio. Pensate bene: un Vangelo piccolo sempre a portata di mano, si apre in un punto a caso e si legge cosa dice Gesù, e Gesù è lì. Cosa fare per possedere il regno di Dio? Su questo punto Gesù è molto esplicito: non basta l’entusiasmo, la gioia della scoperta. Occorre anteporre la perla preziosa del regno ad ogni altro bene terreno; occorre mettere Dio al primo posto nella nostra vita, preferirlo a tutto. Dare il primato a Acta Francisci Pp. 633 Dio significa avere il coraggio di dire no al male, no alla violenza, no alle sopraffazioni, per vivere una vita di servizio agli altri e in favore della legalità e del bene comune. Quando una persona scopre Dio, il vero tesoro, abbandona uno stile di vita egoistico e cerca di condividere con gli altri la carità che viene da Dio. Chi diventa amico di Dio, ama i fratelli, si impegna a salvaguardare la loro vita e la loro salute anche rispettando l’ambiente e la natura. Io so che voi soffrite per queste cose. Oggi, quando sono arrivato, uno di voi si è avvicinato e mi ha detto: Padre ci dia la speranza. Ma io non posso darvi la speranza, io posso dirvi che dove è Gesù lì è la speranza; dove è Gesù si amano i fratelli, ci si impegna a salvaguardare la loro vita e la loro salute anche rispettando l’ambiente e la natura. Questa è la speranza che non delude mai, quella che dà Gesù! Ciò è particolarmente importante in questa vostra bella terra che richiede di essere tutelata e preservata, richiede di avere il coraggio di dire no ad ogni forma di corruzione e di illegalità – tutti sappiamo il nome di queste forme di corruzione e di illegalità – richiede a tutti di essere servitori della verità e di assumere in ogni situazione lo stile di vita evangelico, che si manifesta nel dono di sé e nell’attenzione al povero e all’escluso. Attendere al povero e all’escluso! La Bibbia è piena di queste esortazioni. Il Signore dice: voi fate questo e quest’altro, a me non importa, a me importa che l’orfano sia curato, che la vedova sia curata, che l’escluso sia accolto, che il creato sia custodito. Questo è il regno di Dio! Oggi è la festa di Sant’Anna, a me piace chiamarla la nonna di Gesù e oggi è un bel giorno per festeggiare le nonne. Quando incensavo ho visto una cosa bellissima: la statua di Sant’Anna non è incoronata, la figlia, Maria, è incoronata. E questo è bello. Sant’Anna è la donna che ha preparato sua figlia per diventare regina, per diventare la regina dei cieli e della terra. Ha fatto un bel lavoro questa donna! Sant’Anna, patrona di Caserta, ha raccolto in questa piazza le varie componenti della Comunità diocesana con il Vescovo e con la presenza delle autorità civili e dei rappresentanti di varie realtà sociali. Desidero incoraggiarvi tutti a vivere la festa patronale libera da ogni condizionamento, espressione pura della fede di un popolo che si riconosce famiglia di Dio e rinsalda i vincoli della fraternità e della solidarietà. Sant’Anna forse ha ascoltato sua figlia Maria proclamare le 634 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale parole del Magnificat, che Maria ha sicuramente ripetuto tante volte: « Ha rovesciato i potenti dai troni, ha innalzato gli umili, ha ricolmato di bene gli affamati ».1 Ella vi aiuti a ricercare l’unico tesoro, Gesù, e vi insegni a scoprire i criteri dell’agire di Dio; Egli capovolge i giudizi del mondo, viene in soccorso dei poveri e dei piccoli e colma di beni gli umili, che affidano a Lui la loro esistenza. Abbiate speranza, la speranza non delude. E a me piace ripetervi: non lasciatevi rubare la speranza! [Al termine della Messa, prima della benedizione finale, il Santo Padre ha rivolto queste parole a braccio ai fedeli:] Ringrazio Monsignor Vescovo per le sue parole: grazie, tanto generose le sue parole! Grazie tante! E ringrazio voi per l’accoglienza calorosa di fratelli. Grazie! Grazie tante! E per favore, vi chiedo di pregare per me. Grazie anche al Cardinale arcivescovo di Napoli. Ho sentito che forse i napoletani sono un po’ gelosi di questa mia visita, ma voglio assicurare ai napoletani che sicuramente quest’anno andrò da loro. 1 Lc 1, 51-53. Acta Francisci Pp. 635 ALLOCUTIONES I Ad operarios Campobassenses.* Signor Rettore, Autorità, studenti, personale dell’Università, Professori, fratelli e sorelle del mondo del lavoro, vi ringrazio per la vostra accoglienza. Vi ringrazio soprattutto per aver condiviso con me la realtà che vivete, le fatiche e le speranze. Il Signor Rettore ha ripreso l’espressione che io ho detto una volta: che il nostro Dio è il Dio delle sorprese. È vero, ogni giorno ce ne fa una. È così, il nostro Padre. Ma ha detto un’altra cosa su Dio, che prendo adesso: Dio che rompe gli schemi. E se noi non abbiamo il coraggio di rompere gli schemi, mai andremo avanti perché il nostro Dio ci spinge a questo: a essere creativi sul futuro. La mia visita in Molise comincia da questo incontro con il mondo del lavoro, ma il luogo in cui ci troviamo è l’Università. E questo è significativo: esprime l’importanza della ricerca e della formazione anche per rispondere alle nuove complesse domande che l’attuale crisi economica pone, sul piano locale, nazionale e internazionale. Lo testimoniava poco fa il giovane agricoltore con la sua scelta di fare il corso di laurea in agraria e di lavorare la terra « per vocazione ». Il restare del contadino sulla terra non è rimanere fisso, è fare un dialogo, un dialogo fecondo, un dialogo creativo. È il dialogo dell’uomo con la sua terra che la fa fiorire, la fa diventare per tutti noi feconda. Questo è importante. Un buon percorso formativo non offre facili soluzioni, ma aiuta ad avere uno sguardo più aperto e più creativo per valorizzare meglio le risorse del territorio. Condivido pienamente ciò che è stato detto sul « custodire » la terra, perché dia frutto senza essere « sfruttata ». Questa è una delle più grandi * Die 5 Iulii 2014. 636 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale sfide della nostra epoca: convertirci ad uno sviluppo che sappia rispettare il creato. Io vedo l’America – la mia patria, pure: tante foreste, spogliate, che diventano terra che non si può coltivare, che non può dare vita. Questo è il peccato nostro: di sfruttare la terra e non lasciare che lei ci dia quello che ha dentro, con il nostro aiuto della coltivazione. Un’altra sfida è emersa dalla voce di questa brava mamma operaia, che ha parlato anche a nome della sua famiglia: il marito, il bambino piccolo e il bambino in grembo. Il suo è un appello per il lavoro e nello stesso tempo per la famiglia. Grazie di questa testimonianza! In effetti, si tratta di cercare di conciliare i tempi del lavoro con i tempi della famiglia. Ma vi dirò una cosa: quando vado al confessionale e confesso – adesso non tanto come lo facevo nell’altra diocesi – , quando viene una mamma o un papà giovane, domando: « Quanti bambini hai? », e mi dice. E faccio un’altra domanda, sempre: « Dimmi: tu giochi con i tuoi bambini? » La maggioranza risponde: « Come dice Padre? » – « Sì, sì: tu giochi? Perdi tempo con i tuoi bambini? ». Stiamo perdendo questa capacità, questa saggezza di giocare con i nostri bambini. La situazione economica ci spinge a questo, a perdere questo. Per favore, perdere il tempo con i nostri bambini! La domenica: lei [si rivolge alla lavoratrice] ha fatto riferimento a questa domenica di famiglia, a perdere il tempo… Questo è un punto « critico », un punto che ci permette di discernere, di valutare la qualità umana del sistema economico in cui ci troviamo. E all’interno di questo ambito si colloca anche la questione della domenica lavorativa, che non interessa solo i credenti, ma interessa tutti, come scelta etica. È questo spazio della gratuità che stiamo perdendo. La domanda è: a che cosa vogliamo dare priorità? La domenica libera dal lavoro – eccettuati i servizi necessari – sta ad affermare che la priorità non è all’economico, ma all’umano, al gratuito, alle relazioni non commerciali ma familiari, amicali, per i credenti alla relazione con Dio e con la comunità. Forse è giunto il momento di domandarci se quella di lavorare alla domenica è una vera libertà. Perché il Dio delle sorprese e il Dio che rompe gli schemi fa sorprese e rompe gli schemi perché noi diventiamo più liberi: è il Dio della libertà. Cari amici, oggi vorrei unire la mia voce a quella di tanti lavoratori e imprenditori di questo territorio nel chiedere che possa attuarsi anche un Acta Francisci Pp. 637 « patto per il lavoro ». Ho visto che nel Molise si sta cercando di rispondere al dramma della disoccupazione mettendo insieme le forze in modo costruttivo. Tanti posti di lavoro potrebbero essere recuperati attraverso una strategia concordata con le autorità nazionali, un « patto per il lavoro » che sappia cogliere le opportunità offerte dalle normative nazionali ed europee. Vi incoraggio ad andare avanti su questa strada, che può portare buoni frutti qui come anche in altre regioni. Vorrei tornare su una parola che tu [si rivolge al lavoratore] hai detto: dignità. Non avere lavoro non è soltanto non avere il necessario per vivere, no. Noi possiamo mangiare tutti i giorni: andiamo alla Caritas, andiamo a questa associazione, andiamo al club, andiamo là e ci danno da mangiare. Ma questo non è il problema. Il problema è non portare il pane a casa: questo è grave, e questo toglie la dignità! Questo toglie la dignità. E il problema più grave non è la fame – anche se il problema c’è. Il problema più grave è la dignità. Per questo dobbiamo lavorare e difendere la nostra dignità, che dà il lavoro. Infine, vorrei dirvi che mi ha colpito il fatto che mi abbiate donato un dipinto che rappresenta proprio una « maternità ». Maternità comporta travaglio, ma il travaglio del parto è orientato alla vita, è pieno di speranza. Allora non solo vi ringrazio per questo dono, ma vi ringrazio ancora di più per la testimonianza che esso contiene: quella di un travaglio pieno di speranza. Grazie! E vorrei aggiungere un fatto storico, che mi è successo. Quando io ero Provinciale dei Gesuiti, c’era bisogno di inviare in Antartide, a vivere lì 10 mesi l’anno, un cappellano. Ho pensato, ed è andato uno, padre Bonaventura De Filippis. Ma, sapete, era nato a Campobasso, era di qua! Grazie! 638 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale II Ad iuvenes Abrutiensis et Molisanae Dioecesium Campi Bassi.* Cari giovani, buon pomeriggio! Vi ringrazio per la vostra numerosa e gioiosa presenza. Ringrazio mons. Pietro Santoro per il suo servizio alla pastorale giovanile; e grazie a te, Sara, che ti sei fatta portavoce delle speranze e delle preoccupazioni dei giovani di Abruzzo e Molise. L’entusiasmo e il clima di festa che sapete creare sono contagiosi. L’entusiasmo è contagioso. Ma voi sapete da dove viene questa parola: entusiasmo? Viene dal greco e vuol dire « avere qualcosa di Dio dentro » o « essere dentro Dio ». L’entusiasmo, quando è sano, dimostra questo: che uno ha dentro qualcosa di Dio e lo esprime gioiosamente. Siete aperti – con questo entusiasmo – alla speranza e desiderosi di pienezza, desiderosi di dare significato al vostro futuro, alla vostra intera vita, di intravedere il cammino adatto per ciascuno di voi e scegliere la via che vi porti serenità e realizzazione umana. Cammino adatto, scegliere la via… cosa significa questo? Non stare fermi – un giovane non può stare fermo! – e camminare. Ciò indica andare verso qualcosa; perché uno può muoversi e non essere uno che cammina, ma un « errante », che gira, gira, gira per la vita… Ma la vita non è fatta per « girarla », è fatta per « camminarla », e questa è la vostra sfida! Da un lato, siete alla ricerca di ciò che veramente conta, che rimane stabile nel tempo ed è definitivo, siete alla ricerca di risposte che illuminino la vostra mente e scaldino il vostro cuore non soltanto per lo spazio di un mattino o per un breve tratto di strada, ma per sempre. La luce nel cuore per sempre, la luce nella mente per sempre, il cuore riscaldato per sempre, definitivo. Dall’altro lato, provate il forte timore di sbagliare – è vero, chi cammina può sbagliare –, provate la paura di coinvolgervi troppo nelle cose – l’avete sentita, tante volte – , la tentazione di lasciare sempre aperta una piccola via di fuga, che all’occorrenza possa aprire sempre nuovi * Die 5 Iulii 2014. Acta Francisci Pp. 639 scenari e possibilità. Io vado in questa direzione, scelgo questa direzione, ma lascio aperta questa porta: se non mi piace, torno e me ne vado. Questa provvisorietà non fa bene; non fa bene perché ti fa venire la mente buia e il cuore freddo. La società contemporanea e i suoi prevalenti modelli culturali – per esempio, la « cultura del provvisorio » – non offrono un clima favorevole alla formazione di scelte di vita stabili con legami solidi, costruiti su una roccia d’amore, di responsabilità piuttosto che sulla sabbia dell’emozione del momento. L’aspirazione all’autonomia individuale è spinta fino al punto da mettere sempre tutto in discussione e da spezzare con relativa facilità scelte importanti e lungamente ponderate, percorsi di vita liberamente intrapresi con impegno e dedizione. Questo alimenta la superficialità nell’assunzione delle responsabilità, poiché nel profondo dell’animo esse rischiano di venir considerate come qualcosa di cui ci si possa comunque liberare. Oggi scelgo questo, domani scelgo quell’altro… come va il vento vado io; o quando finisce il mio entusiasmo, la mia voglia, incomincio un’altra strada… E così si fa questo « girare » la vita, proprio del labirinto. Ma il cammino non è il labirinto! Quando voi vi trovate a girare in un labirinto, che prendo di qua, prendo di qua, prendo di qua… fermatevi! Cercate il filo per uscire dal labirinto; cercate il filo: non si può bruciare la vita girando. Tuttavia, cari giovani, il cuore dell’essere umano aspira a cose grandi, a valori importanti, ad amicizie profonde, a legami che si irrobustiscono nelle prove della vita anziché spezzarsi. L’essere umano aspira ad amare e ad essere amato. Questa è la nostra aspirazione più profonda: amare e essere amato; e questo, definitivamente. La cultura del provvisorio non esalta la nostra libertà, ma ci priva del nostro vero destino, delle mete più vere ed autentiche. È una vita a pezzi. È triste arrivare a una certa età, guardare il cammino che abbiamo fatto e trovare che è stato fatto a pezzi diversi, senza unità, senza definitività: tutto provvisorio… Non lasciatevi rubare il desiderio di costruire nella vostra vita cose grandi e solide! È questo che vi porta avanti. Non accontentatevi di piccole mete! Aspirate alla felicità, abbiatene il coraggio, il coraggio di uscire da voi stessi, di giocare in pienezza il vostro futuro insieme a Gesù. 640 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale Da soli non possiamo farcela. Di fronte alla pressione degli eventi e delle mode, da soli mai riusciremo a trovare la via giusta, e se anche la trovassimo, non avremmo la forza sufficiente per perseverare, per affrontare le salite e gli ostacoli imprevisti. E qui entra l’invito del Signore Gesù: « Se vuoi… seguimi ». Ci invita per accompagnarci nel cammino, non per sfruttarci, non per farci schiavi, ma per farci liberi. In questa libertà ci invita per accompagnarci nel cammino. È così. Solo insieme con Gesù, pregandolo e seguendolo troviamo chiarezza di visione e forza di portarla avanti. Egli ci ama definitivamente, ci ha scelti definitivamente, si è donato definitivamente a ciascuno di noi. È il nostro difensore e fratello maggiore e sarà l’unico nostro giudice. Com’è bello poter affrontare le alterne vicende dell’esistenza in compagnia di Gesù, avere con noi la sua Persona e il suo messaggio! Egli non toglie autonomia o libertà; al contrario, irrobustendo la nostra fragilità, ci permette di essere veramente liberi, liberi di fare il bene, forti di continuare a farlo, capaci di perdonare e capaci di chiedere perdono. Questo è Gesù che ci accompagna, così è il Signore! Una parola che a me piace ripetere, perché spesso la dimentichiamo: Dio non si stanca di perdonare. E questo è vero! È tanto grande il suo amore, che è sempre vicino a noi. Siamo noi che ci stanchiamo di chiedere perdono, ma Lui perdona sempre, tutte le volte che glielo chiediamo. Egli perdona definitivamente, cancella e dimentica il nostro peccato se ci rivolgiamo a Lui con umiltà e fiducia. Egli ci aiuta a non scoraggiarci nelle difficoltà, a non considerarle insormontabili; e allora, fidandoci di Lui, getterete nuovamente le reti per una pesca sorprendente e abbondante, avrete coraggio e speranza anche nell’affrontare le difficoltà derivanti dagli effetti della crisi economica. Il coraggio e la speranza sono doti di tutti ma in particolare si addicono ai giovani: coraggio e speranza. Il futuro certamente è nelle mani di Dio, le mani di un Padre provvidente. Questo non significa negare le difficoltà e i problemi, ma vederli, questi sì, come provvisori e superabili. Le difficoltà, le crisi, con l’aiuto di Dio e la buona volontà di tutti possono essere superate, vinte, trasformate. Non voglio finire senza dire una parola su un problema che vi tocca, un problema che voi vivete nell’attualità: la disoccupazione. È triste trovare giovani « né-né ». Cosa significa, questo « né-né »? Né studiano, perché non Acta Francisci Pp. 641 possono, non hanno la possibilità, né lavorano. E questa è la sfida che comunitariamente tutti noi dobbiamo vincere. Dobbiamo andare avanti per vincere questa sfida! Non possiamo rassegnarci a perdere tutta una generazione di giovani che non hanno la forte dignità del lavoro! Il lavoro ci dà dignità, e tutti noi dobbiamo fare il possibile perché non si perda una generazione di giovani. Sviluppare la nostra creatività, perché i giovani sentano la gioia della dignità che viene dal lavoro. Una generazione senza lavoro è una sconfitta futura per la patria e per l’umanità. Dobbiamo lottare contro questo. E aiutarci gli uni gli altri a trovare una via di soluzione, di aiuto, di solidarietà. I giovani sono coraggiosi, l’ho detto, i giovani hanno speranza e – terzo – i giovani hanno la capacità di essere solidali. E questa parola solidarietà è una parola che non piace sentire, al mondo d’oggi. Alcuni pensano che sia una parolaccia. No, non è una parolaccia, è una parola cristiana: andare avanti con il fratello per aiutare a superare i problemi. Coraggiosi, con speranza e con solidarietà. Siamo radunati davanti al Santuario della Madonna Addolorata, eretto nel luogo dove due ragazze di questa terra, Fabiana e Serafina, nel 1888 ebbero una visione della Madre di Dio mentre lavoravano nei campi. Maria è madre, ci soccorre sempre: quando lavoriamo e quando siamo in cerca di lavoro, quando abbiamo le idee chiare e quando siamo confusi, quando la preghiera sgorga spontanea e quando il cuore è arido: Lei sempre è lì per aiutarci. Maria è Madre di Dio, madre nostra e madre della Chiesa. Tanti uomini e donne, giovani e anziani si sono rivolti a Lei per dirle grazie e supplicare una grazia. Maria ci porta a Gesù, e Gesù ci dà la pace. Ricorriamo a Lei fiduciosi nel suo aiuto, con coraggio e speranza. Il Signore benedica ciascuno di voi, nella vostra strada, nel vostro cammino di coraggio, di speranza e di solidarietà. Grazie! Adesso preghiamo la Madonna, tutti insieme: Ave o Maria, … [Benedizione] Per favore, vi chiedo di pregare per me: per favore, fatelo! E non dimenticatevi: « camminare la vita », mai « girare la vita »! Grazie! 642 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale III Ad cives Aeserninos ac Venafrenses occasione indictionis anni iubilaei sancti Petri Caelestini.* Cari fratelli e sorelle, grazie di questa vostra calorosa accoglienza! Ringrazio Mons. Camillo Cibotti, il nuovo Vescovo di Isernia, e il suo predecessore, Mons. Salvatore Visco, il Sindaco, le distinte Autorità e tutti coloro che hanno collaborato a questa visita. Questo è l’ultimo incontro di oggi, e si svolge in un luogo simbolico: la Piazza della Cattedrale. La piazza è il luogo dove ci incontriamo come cittadini, e la cattedrale è il luogo dove ci incontriamo con Dio, ascoltiamo la sua Parola, per vivere da fratelli, cittadini e fratelli. Nel cristianesimo non c’è contrapposizione tra sacro e profano, in questo senso: cittadini e fratelli. C’è un’idea forte che mi ha colpito, pensando all’eredità di san Celestino V. Lui, come san Francesco di Assisi, ha avuto un senso fortissimo della misericordia di Dio, e del fatto che la misericordia di Dio rinnova il mondo. Pietro del Morrone, come Francesco d’Assisi, conoscevano bene la società del loro tempo, con le sue grandi povertà. Erano molto vicini alla gente, al popolo. Avevano la stessa compassione di Gesù verso tante persone affaticate e oppresse; ma non si limitavano a dispensare buoni consigli, o pietose consolazioni. Loro per primi hanno fatto una scelta di vita controcorrente, hanno scelto di affidarsi alla Provvidenza del Padre, non solo come ascesi personale, ma come testimonianza profetica di una Paternità e di una fraternità, che sono il messaggio del Vangelo di Gesù Cristo. E sempre mi colpisce che con questa loro compassione forte per la gente, questi santi hanno sentito il bisogno di dare al popolo la cosa più grande, la ricchezza più grande: la misericordia del Padre, il perdono. « Rimetti a noi i nostri debiti, come noi li rimettiamo ai nostri debitori ». In queste parole del Padre nostro c’è tutto un progetto di vita, basato sulla misericordia. * Die 5 Iulii 2014. 643 La misericordia, l’indulgenza, la remissione dei debiti, non è solo qualcosa di devozionale, di intimo, un palliativo spirituale, una sorta di olio che ci aiuta ad essere più soavi, più buoni, no. È la profezia di un mondo nuovo: misericordia è profezia di un mondo nuovo, in cui i beni della terra e del lavoro siano equamente distribuiti e nessuno sia privo del necessario, perché la solidarietà e la condivisione sono la conseguenza concreta della fraternità. Questi due Santi hanno dato l’esempio. Loro sapevano che, come chierici – uno era diacono, l’altro vescovo, vescovo di Roma –, come chierici, tutti e due dovevano dare l’esempio di povertà, di misericordia e di spogliamento totale di sé stessi. Ecco allora il senso di una nuova cittadinanza, che sentiamo fortemente qui, in questa piazza davanti alla Cattedrale, da dove ci parla la memoria di san Pietro del Morrone Celestino V. Ecco il senso attualissimo dell’Anno giubilare, di quest’anno giubilare Celestiniano, che da questo momento dichiaro aperto, e durante il quale sarà spalancata per tutti la porta della divina misericordia. Non è una fuga, non è un’evasione dalla realtà e dai suoi problemi, è la risposta che viene dal Vangelo: l’amore come forza di purificazione delle coscienze, forza di rinnovamento dei rapporti sociali, forza di progettazione per un’economia diversa, che pone al centro la persona, il lavoro, la famiglia, piuttosto che il denaro e il profitto. Siamo tutti consapevoli che questa strada non è quella del mondo; non siamo dei sognatori, degli illusi, né vogliamo creare oasi fuori dal mondo. Crediamo piuttosto che questa strada è quella buona per tutti, è la strada che veramente ci avvicina alla giustizia e alla pace. Ma sappiamo anche che siamo peccatori, che noi per primi siamo sempre tentati di non seguire questa strada e di conformarci alla mentalità del mondo, alla mentalità del potere, alla mentalità delle ricchezze. Perciò ci affidiamo alla misericordia di Dio, e ci impegniamo a compiere con la sua grazia frutti di conversione e opere di misericordia. Queste due cose: convertirsi e fare opere di misericordia. Questo è il motivo conduttore di quest’anno, di quest’anno giubilare Celestiniano. Ci accompagni e ci sostenga sempre in questo cammino la Vergine Maria, Madre di Misericordia. 644 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale NUNTIUS Occasione Colloquii inter Mexicum et Sanctam Sedem de Migratione necnon Progressione. Deseo dirigir mi saludo a los organizadores, a los relatores y a los participantes en el « Coloquio México Santa Sede sobre movilidad humana y desarrollo ». La globalización es un fenómeno que nos interpela, especialmente en una de sus principales manifestaciones como lo es la emigración. Se trata de uno de los « signos » de este tiempos que vivimos y que nos recuerda las palabras de Jesús « ¿Por qué no juzgan ustedes mismos lo que es justo? ».3 No obstante el gran flujo de migrantes presentes en todos los continentes y en casi todos los países, la migración es vista aún como emergencia, o como un hecho circunstancial y esporádico, mientras se ha convertido ya en un elemento característico y en un desafío de nuestras sociedades. Es un fenómeno que trae consigo grandes promesas junto a múltiples desafíos. Muchas personas obligadas a emigrar sufren y a menudo, mueren trágicamente; muchos de sus derechos son violados, son obligados a separarse de sus familias y lamentablemente continúan siendo objeto de actitudes racistas y xenófobas. Frente a tal situación, repito aquello que he tenido oportunidad de afirmar en el Mensaje para la Jornada mundial del Migrante y del Refugiado de este año: ‘Es necesario un cambio de actitud hacia los migrantes y refugiados por parte de todos. Pasar de una actitud de defensa y de miedo, de desinterés o de marginación que, al final, corresponde precisamente a la cultura del descarte, a una actitud que tenga a la base la cultura del encuentro, la única capaz de construir un mundo más justo y fraterno, un mundo mejor’. Me urge, además, llamar la atención sobre decenas de miles de niños que emigran solos, no acompañados, para escapar a la pobreza y a las violencias: esta es una categoría de migrantes que, desde Centro America 3 Lc 12, 57. 645 y desde México, atraviesa la frontera con los Estados Unidos de América en condiciones extremas, en busca de una esperanza que la mayoría de las veces resulta vana. Ellos aumentan día a día. Tal emergencia humanitaria reclama en primer lugar intervención urgente, que estos menores sean acogidos y protegidos. Tales medidas, sin embargo no serán suficientes, sino son acompañadas por políticas de información sobre los peligros de un tal viaje y sobre todo, de promoción del desarrollo en sus países de origen. Finalmente es necesario frente a este desafío, llamar la atención de toda la comunidad internacional para que puedan ser adoptadas nuevas formas de migración legal y segura. Deseo un gran éxito a la admirable iniciativa del Ministerio de Asuntos Exteriores del gobierno mexicano de organizar un coloquio de estudio y reflexión sobre el gran desafío de la emigración e imparto de corazón a cada uno de los presentes mi Bendición Apostólica. En el Vaticano, 11 de julio de 2014 FRANCISCUS PP. 646 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale NUNTIUS TELEVISIFICUS Ad Aegrotos Universitarii Polyclinici « Agostino Gemelli » Romae.* Abbiamo iniziato il periodo estivo: molti partono per riposarsi un poco; le vacanze sono un momento nel quale possiamo anche stare in compagnia di Gesù per un tempo più prolungato o rileggendo alcune pagine del Vangelo, riposarsi. Ma l’estate diventa anche un tempo difficile soprattutto per gli anziani e per i malati che restano più soli e che trovano con maggior difficoltà per alcuni servizi soprattutto nelle grandi città. Così il tempo del riposo è anche il tempo in cui le difficoltà della vita sembrano diventare ancora più forti. Permettete che il mio pensiero vada a tutti gli ammalati certamente ma in particolare agli ammalati del Gemelli che il 27 giugno, festa del Sacro Cuore, mi attendevano. So che tutto era stato preparato con entusiasmo e passione anche per ricordare il 50° dell’inaugurazione a Roma del Policlinico Universitario « Agostino Gemelli » annesso alla facoltà di Medicina e chirurgia. Tutto era pronto; anzi come avete potuto vedere, i miei più stretti collaboratori erano già al Gemelli ma pochi minuti prima di partire un forte mal di testa che avevo fin dalla mattina e che speravo passasse, è andato peggiorando e a questo si è aggiunta anche nausea, e così le cose... non sono potuto andare. Comprendo il dispiacere non solo dei responsabili ma anche di tutti coloro che hanno lavorato con tanto sforzo e passione. Comprendo soprattutto la delusione dei malati già pronti per poter pregare insieme durante la Santa Messa che avrei voluto salutare personalmente. Penso proprio a voi malati, accuditi con amore e professionalità dal personale medico e paramedico del Gemelli: coltivate nella preghiera il gusto delle cose di Dio, siate testimoni che solo in Dio è la vostra forza. Voi malati, che sperimentate la fragilità del corpo, potete testimoniare con forza alle persone che vi stanno accanto, come il bene prezioso della vita è il Vangelo, l’amore misericordioso del Padre e non i soldi o il potere. * Die 13 Iulii 2014. 647 Infatti anche quando una persona è, nelle logiche mondane, importante, non può aggiungere un solo giorno alla propria vita. Ringrazio di cuore anche tutto il personale amministrativo e le migliaia di persone che sono giunte al Gemelli dalle sedi italiane dell’Università Cattolica: Milano, Brescia, Piacenza-Cremona. A tutte queste persone il mio grazie personale e sappiate che so quanta dedizione e quanta passione mettete per il vostro lavoro. Un saluto cordiale al presidente del Toniolo, il Cardinale Scola e all’assistente generale dell’Università cattolica, Mons. Claudio Giuliodori. Sappiate che ho desiderato molto l’incontro con voi ma, come ben sapete, noi non siamo padroni della nostra vita e non possiamo disporre a nostro piacimento. Dobbiamo accettare le fragilità. Con me coltivate la fiducia che solo in Dio sta la nostra forza. Vi affido a Maria e voi continuate a pregare per me, perché ho bisogno. 648 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM PORTUGALLENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Silviae Cardoso Ferreira da Silva Christifidelis Laicae (1882-1950) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Concupiscit et deficit anima mea in atria Domini. Cor meum et caro mea exultaverunt in Deum vivum » (Ps 84, 3). Serva Dei Silvia Cardoso Ferreira da Silva, corde suo divinitatis mysterio immerso, in viam sanctitatis processit et pro bono Ecclesiae et societatis multiplicem variumque apostolatum exercuit. Fervens Christifidelis laica in pago v. d. Paços de Ferreira non longe a Lusitaniae Portu Calensi die 6 mensis Iulii anno 1882 ex familia satis diviti et maxime catholica orta est. Insequenti anno, una cum parentibus in Brasiliam profecta est, ubi usque ad annum 1889 commorata, postea familia in patriam rediit. Iam ab adulescentia Serva Dei studium orationis et curae erga proximos potissimum in egentiores ostendit. Anno 1912, familiari commodo, consobrino atheo desponderi debuit, qui autem ad Dei cultum converso, ex improviso mortuus est, suae sponsae omnia bona et possessiones suas relinquens. Hinc etiam patrimonio fulta, Serva Dei vehementiorem reddit operam caritatis in pauperes et aegrotos, eo ut contagione morbi Hispanici corriperetur. Anno 1917, intercurrente pietatis exercitio, votum perpetuae castitatis emisit. Memor multorum fructuum, quos ex spiritulalitatis exercitio consecuta est, quod et laicis res magni momenti esse spiritualitatis exercitia intellexit. Hac re anno 1923 in pago v. d. Sequeiros prope Portum Calensem primam domum pro laicorum exercitiis spiritualibus fundavit duobus post annis recepta est in « Societate Servorum Iesu », quae erat consociatio Congregatio de Causis Sanctorum 649 laicalis a Servo Dei Ioanni de Oliveira Matos, Episcopo auxiliari Guardensi, constituta ad uniuscuiusque sanctificationem et apostolatum fovendum, intus excitans tam opera quam consociationes iam in paroeciis existentes. Anno 1926, sacram peregrinationem in Lapurdum et Noviomagum Lexoviorum persequens, divino afflatu concitata est vitam suam pro institutione alicuius operae ad animarum salutem offerre. Anno 1928 post spiritualem exercitium « victimae votum » emittere voluit, quod est cotidie adhibere multas horas in oratione et paenitentia peregrinans per pagos et regiones ad conversionem peccatorum concitandam. Eodem tempore cognovit Congregationem dictam « Opus Cedofeitae » (quod est nomen antiquae viae Portus Calensis), fundata a P. Pinto da Rocha et a sorore eius, et voluit instituere operam novam ad missionum praedicationem per exercitia spiritualia. Hac re comparavit domum dictam « Quinta Amarela », ut maior fieret sedes. Munus operae socialis commendavit suae pristinae sociae sibique apostolatum et spiritualia exercitia servavit. Anno 1939 Olisiponensis Patriarcha direxit eam ad Actionem Catholicam ut instrumentum ad novam generationem laicorum instituendam. Illo tempore Serva Dei multa spiritualia exercitia paravit praecipue in dioecesi Conimbricensi, Aegitaniensi et Eborensi. Serva Dei vitam degebat singularissimo tempore pro natione Lusitana in qua liberalismus et laicismus valde increbuerunt, maxime post rerum perturbationem instaurantem populare rei publicae regimen anno 1910, quod leges contra Ecclesiam sumpsit ut Catholica fides e Lusitania certe et definite arceretur. Istis condicionibus Servae Dei opus magni pretii fuit enim ut laica pro bono Ecclesiae et animarum salute navit; suis operibus in Lusitana Ecclesia saeculi XX valde praestitit et aestimata est. Vitam summa pietate et religionis sensu degit, in oratione, in Eucharistiae participatione, in Mariano cultu et denique sui in oblatione. Suis viribus pro bono spirituali ac sociali omnium civium suae gentis usa est, semper Ecclesiae Pastores naviter et generose adiuvavit in difficiliora explicanda, in exercitiis spiritualibus fovendibus et in laicorum apostolatu. Excitavit magnum motum instaurationis Ecclesiae et muneris apostolici, quod deinde in praecipua propagatione Catholicae Actionis evasit, a qua adhuc hodie exemplum sumitur. 650 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale Anno 1948 medici in ea stomachi tumoris signa cognoverunt. Hac re neglecta, Serva Dei operam evangelizationis non intermisit: in pago v. d. Espinho fundavit institutionem dictam « Patronatus Divinae Providentiae », per sesquiannum hanc solidavit deinde laicorum consilio eam commendavit. Eodem anno, una cum mulierum consilio fundavit societatem dictam « Opera Redemptionis », ad iuvenes mulieres tuendas. Anno 1950 in Portu Calensi deversorium Sanctae Ritae ad mulierum presidium instituit. Valetudine consumpta sed firmissima fide fulta in oppido Portus Calensis die 2 mensis Novembris anno 1950 mortali e vita excessit. Fama sanctitatis, a die 6 mensis Iunii anno 1984 ad diem 23 mensis Iunii anno 1992 iuxta Curiam Portugallensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius iuridica validitas ab hac Congregatone de Causis Sanctorum per Decretum diei 22 mensis Octobris anno 1993 est approbata. Exarata Positione disceptatum est secundum normas an Serva Dei virtutes heroicum in modum excoluisset. Positivo cum exitu, die 4 mensis Octobris anno 2011 Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum habitus est. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria se congregaverunt die 8 mensis Ianuarii anno 2013, me Angelo Cardinale Amato praesidente, et agnoverunt Servam Dei virtutes theologales, cardinales et adnexas heroicum in gradum excoluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Silviae Cardoso Ferreira da Silva, Christifidelis Laicae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 27 mensis Martii a.D. 2013. ANGELUS CARD. AMATO, S.D.B. Praefectus L. G S. G MARCELLUS BARTOLUCCI Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 651 BARCINONENSIS Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servi Dei Iosephi Guardiet Pujol Sacerdotis Dioecesani († 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Contemplans communionem Christi cum Patre, tempore etiam summi doloris in cruce (cf. Mc 15, 34), christianus discit intuitum ipsius Iesu participare. Quin immo mors illuminatur et vivi potest tamquam ultima fidei vocatio, ultimum mandatum: “Egredere de terra tua” (Gen 12, 1), illud extremum «Veni!» pronuntiatum a Patre, cui nos committimus confidentes, ut Ipse nos saldos efficiat in novissimo quoque transitu » (Summus Pontifex Franciscus, Litterae Encyclicae Lumen fidei, n. 56, AAS vol. CV, 593). Haec verba egregie illustrant quomodo fides vis fuerit, quae passionem et navitatem vitae sustinuit Servi Dei Iosephi Guardiet Pujol. Nam, ei, sicuti innumeris aliis christifidelibus persecutionem contra religionem patientibus quae Ecclesiam in Hispania dimidia fere quarta vicesimi saeculi decade acriter vexavit, martyrium culmen fuit ultimae illius vocationis fidei, quam renuntiavit Pater. ‘Egredere de terra tua’ et ‘Veni’ illa, enim, vocatio sunt, quae ipse sibi pronuntiaverat antequam parochi loci Rubí susciperet officium: « Rubí, Rubí, quis pro te sanguinem suum offerre valeret? Ego autem apostolicum hoc afflatum sentio ». Servus Dei in vico Manlleu, intra fines dioecesis Vicensis in Hispania, die 21 mensis Iunii anno 1879, tertius ex filiis Ioannis Guardiet et Mariae Dolorosae Pujol coniugum, natus est e familia christiana pietate funditus informata atque ab omnibus illius territorii valde dilecta ac probata incolis. Puer in ipso vico natali scholam apud Collegium Fratrum Doctrinae Christianae frequentavit. Cursum dein ad academicum gradum baccalaureatus obtinendum tamquam alumnus externus Seminarii Vicensis obiit. Quo consecuto titulo, exercitia spiritualia patravit et, vocatione ad sacerdotium clare percepta, Seminarium Vicense ingressus est, ut studia ecclesiastica perficeret, ac doctoratum exinde in Sacra Theologia apud Universitatem Pontificiam Tarraconensem adeptus. Die 15 mensis Martii anno 1902, Barcinone presbyteratu auctus est. Iam antea vero ad Episcopi Iosephi Morgades postulatum dioecesi Barcinonensi sese adscripserat et inter annos 1902 et 1905 vicarius deinceps fuit apud 652 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale paroecias Ullastrell, Olesa de Monte Serrato et Argentona; anno 1905, procurator paroeciae Sanctissimae Trinitatis in urbe vulgo Sabadell nominatus est, ubi, nava exercita ac laboriosa opera, angustiae miseriae infirmaque valetudo adeo eius infregerunt vires, ut ad redintegrandam salutem beneficiarius Sanctae Mariae a Pino Barcinone anno 1912 nuncuparetur. Anno 1914, oeconomus paroeciae Spiritus Sancti Terrassae factus, doctrinae tradendae summopere consuluit, actuositatem paroeciae institutorumque eidem adnexorum moderatus est et Scholam quoque vespertinam pro puellis operariis fundavit. Anno 1917, parochus vici Rubí nominatus est. Hic omnes ad miserrimam restituendam catholicam communitatem atque ad populum non modo religionis mandatis ac moribus, sed etiam humano civilique et sociali cultu extollendum intendit vires. Multa inchoavit opera: Scholam paroecialem Dominae Nostrae de Monte Serrato, hebdomadariam publicationem cui titulus Endavant, Domum Populi, concursum Praesepium, Scholam Cantorum, Museum de Rubí, choros saltatorum nomine Esbart Dansaire, aliam scholam vespertinam cui nomen « Cultura Muliebris » pro puellis ad artes et operas informandis et Foment de la Sardana. Etiam adiuvit ad Federació de Joves Cristians de Catalunya ineundam et cum Reverendo Patre Francisco de Paula Vallet multa pro Opere Exercitiorum paroecialium et Instituto religioso Cooperatorum paroecialium Christi Regis instaurandis enisus est. Die 19 mensis Iulii anno 1936, insurrectione armatorum et insaniis auditis, quae sive Barcinone sive aliis in civitatibus grassabantur et victimas innocentes in presbyterorum ordine flebiliter iam effundere ceperant, licet medicus loci, qui cum familia ad Galliam effugere constituerat, facultatem discedendi ei proposuerit, cum tamen fidelibus suis, grato animo recusato consilio, tantis immanentibus angustiis subvenire praetulit et omnes exinde effugii vel recessus pernegavit opportunitates. Die 20 eiusdem mensis, aditum ecclesiae seditiosis armigeris, qui ab ipso clavem expostulaverant, ut paroeciam incenderent, tantum tradidit postquam Sanctissimum Sacramentum se subducturum caverit. Die 21, irreligatus manicis, nec ulla vero in eum vexatione illata, a iuveni armigero modo sedecim annos nato apprehensus est, qui ministrantem eius etiam fuerat et in memoriam scripserit mandatum a Comitatu Locali Militiarum parochi arripiendi atque ad carcerem popularem pro eiusdem securitate producendi se recepisse, ubi vero viginti iam alios custodiebantur. 653 Congregatio de Causis Sanctorum Nocte inter dies 2 e 3 mensis Augusti Comitatus Centralis Militiarum Barcinonensis mandatum diffudit omnes captivos tradendi. Comitatus Localis ergo tres tradere aliosque emittere statuit. Ad sacrificium selecti fuerunt Reverendus Iosephus Guardiet et Domini Grau et Moliner, quibus dictum est eos ad percontationem deferri. Cum in locum vulgo Pi Bessó nuncupatum in colle Rabassada pervenerunt vico Sancti Cucuphatis vix superato super viam quae ad Barcinonem ducit, e vehiculo iussi sunt descendere. Tunc Reverendus Iosephus pro sociis intercessit sese tamquam victimam offerens unam, una autem omnes interempti sunt. Ille mactatoribus ignoscens mortuus esse dicitur. Ob fundatam ac vulgatam martyrii Servi Dei famam, apud Curiam Archiepiscopalem Barcinonensem inter annos 1992 et 1994 Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica ab hac Congregatione de Causis Sanctorum Decreto diei 21 mensis Ianuarii anno 1999 probatae sunt. Positione confecta, iuxta suetum morem, die 11 mensis Aprilis anno 2013, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est, in quo prospero cum exitu disceptatum est an Servi Dei mors verum martyrium fuisset. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 2 mensis Iulii anno 2013 habita, cui egomet ipse, Angelus Cardinalis Amato praefui, agnoverunt supradictum Servum Dei ob fidelitatem erga Christum et Ecclesiam confessam verum in odium fidei martyrium passum esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinale Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Franciscus, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Iosephi Guardiet Pujol, Sacerdotis Dioecesani, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 5 mensis Iulii a.D. 2013. ANGELUS CARD. AMATO, S.D.B. Praefectus L. G S. G MARCELLUS BARTOLUCCI Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 654 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale MEDIOLANENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Iosephi Lazzati Laici consecrati (19091986) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Crux est schola omnium virtutum; paupertatis, humilitatis, cupiditatum refrenationis, poenitentiae, fortitudinis, uno verbo, caritatis, quae omnis virtutis radix est et corona ». Haec verba decerpta sunt a quadam epistula scripta a Servo Dei Iosepho Lazzati, cum in loco publicae custodiae pagi dicti Oberlangen die 7 mensis Aprilis anno 1944, in festu Domini Passionis, detinebatur. Ab istis verbis facile Servi Dei spirituale iter ad christianam perfectionem intellegitur. Hic Servus Dei Mediolani die 22 mensis Iunii anno 1909 ortus est. Firmissima fide e familia institutus, anno 1921 ascripsit se in Studentium Consociationem Sancti Stanislai, quae autem fuit ei magni momenti ad humanam et christianam educationem constituendam. In illo eo magis instantissima facta est necessitas et desiderium vocationis ad sanctitatem, quae animo suo consentanea vitae solutio cum recte adhibita fide videbatur. Anno 1931 doctor Christianarum Antiquarum Litterarum renuntiatus est et eodem anno nominatus adiutor in Universitate. Postea vocaverunt eum ut ille in Foederatione Ambrosiana Iuvenum Catholicorum interesset et anno 1931, cum exercitia spiritualia ageret, exoptavit se caelebem vitam degere omnino Domino in mundo devovens se. Anno 1938 primus inter amicorum coetum sodalitium laicorum consecratorum fundavit, qui nuncupabantur « Milites Christi » et deinde Institutum Saeculare « Christus Rex ». Anno 1934 dioecesanus presidens Foederationis Catholicae Iuventutis electus est. Istis annis ferventis industriae, Servus Dei valde meditatus est de laicorum munere in Ecclesia et in mundo et nixus est ut in re saeculari clara praesentia Christiana utiliter fieret. Eius fides constanti adsidebatur ac alebatur studio theologico, quod praeter Patrum doctrinam, praecipue in mente Thomae Aquinatis aliorumque christianorum eruditorum fultum est etiam quoad doctrinam politicam secundum pricipium suum: hominem humanitate informare. Congregatio de Causis Sanctorum 655 In secundo bello orbis terrarum praefectus Militum Alpinorum fuit, die 8 mensis Septembris anno 1943, indutiis factis, patriae fide servata, noluit Rei Publicae Sociali Italicae adhaerere, qua re in locis publicae custodiae a militibus nazistis relegatus est, ubi testimonium fidei suae praebuit et comitum captivorum fidem aluit. Die 31 mensis Augusti anno 1945 Servus Dei Mediolanum rediit et renovato ardore ad docendi laborem contulit ingenium, sic nationis tam moralem quam civilem restitutioni interfuit, interveniens Actionis Catholicae missionibus religiosis et socialibus politicaque officia non dedignans. In primis suffragiis pro municipali Mediolanensi administratione auctor electus est et anno 1946 in primo Nationali Congressu Christianae Democratiae consultor nationalis et in numero superiorum moderatorum electus est. Eodem anno etiam in Coetu ad Constitutionem conscribendam cooptatus est, in quo multum contulit peritia sua in sessionibus ad Rei Publicae Italicae Constitutionis conformandam, anno 1948 factus est popularis legatus legibus ferendis. Navavit operam ad institutionem fovendam, sicut in operibus, quae dicuntur: Consociatio doctrinae politicae « Civitas Humana » aut Coetus « Ministrare » de quo ortum curavit periodicumque « Socialium Chronicarum » fundavit. Anno 1953 se ab omni rei publicae cura abduxit, ministrans tamen in aliquibus muneribus diaconalibus et sucipiens ductum actorum diurnorum catholicorum, quae nomen habebant « Italia ». In eius praestanti ingenio inveniri datur omnia elementa laicorum spiritualitatis, quae autem profecto in fulgido magisterio Concilii Vaticani II plane expressura erant. Vir magna humanitate et solida doctrina, Iosephus Lazzati semper agebatur secundum fidem et magnam in rebus divinam providentiam percipiebat, hunc animi habitum alebat oratione, meditatione et studio. Spiritualitas eius super Christi doctrinam et imaginem omnino fundabatur et quae in mysterio paschali complectitur, qua re ab eo fere ascetico regimine vitam, secundum exemplum crucis, maxime in angustioribus degebat. Ex commentatione Sacrarum Scripturarum et ex sacramento Eucharistiae, quod ille cotidie hauriebat et quod per diuturna intervalla ante tabernaculum venerabatur, Servus Dei sumpsit vim ad cotidianum exercitum virtutum et spe industriosissimam operam suam maxime politicis in caritatibus redintegravit. Anno 1968 Mediolanensis Universitatis Catholicae Sacri Cordis electus est rector. Servus Dei, studentium motibus controversiarum flagrantibus, 656 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale rector quinquies per triennium munere usque ad annum 1983, confirmatus est. Eo rectore, « Universitas Italorum Catholicorum » valde propagabatur et novis propositis assidue sollicitabatur praecipue in dialogis inter scientiam et fidem aut in sollicitudine de rebus et quaestionibus socialibus denique in vinculo actionis cum Italica Ecclesia. Quamdiu Universitatem rexit, vocationibus favit, expleto autem rectoris munere, consociationem dictam « Civitas hominis » ad publicam utilitatem et ad hominis perfectionem, politicis instrumentis constitutam, fundavit. Die 18 mensis Maii anno 1986, insanabili morbo, quo iam aliquibus annis cruciabatur, mortuus est. Fama sanctitatis eius, a die 17 mensis Decembris anno 1994 ad diem 14 mensis Decembris anno 1996 iuxta Curiam Mediolanensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum diei 8 mensis Octobris anno 1997 approbata. Exarata Positione, disceptatum est secundum normas an Servus Dei heroicum in modum virtutes excoluisset. Die 7 mensis Octobris anno 2011 habitus est, positivo cum exitu, Peculiaris Congressus Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi die 4 mensis Iunii anno 2013 Ordinaria in Sessione congregati, me Cardinale Angelo Amato presidente, Servum Dei heroicum in modum virtutes theologales, cardinales et adnexas excoluisse agnoverunt. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Iosephi Lazzati, Laici consecrati, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 5 mensis Iulii a.D. 2013. ANGELUS CARD. AMATO, S.D.B. Praefectus L. G S. G MARCELLUS BARTOLUCCI Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 657 MATRITENSIS Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servarum Dei Mariae Assumptae (in saec.: Iulianae González Trujillano) et II Sociarum Religiosarum Professarum Missionariarum Franciscalium a Matre Divini Pastoris († 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Iesus pro gaudio sibi proposito sustinuit crucem, confusione contempta, atque in dextera throni Dei sedet. Recogitate enim eum, qui talem sustinuit a peccatoribus adversum semetipsum contradictionem, ut ne fatigemini animis vestris deficientes » (Hebr 12, 2-4). Serva Dei Maria Assumpta eiusque Sociae Elisabeth et Gertrudis, Religiosae professae ex Instituto Matritensi Sororum Sancti Francisci Missionariarum a Matre Divini Pastoris, sincere ac benigne Apostoli adhortationem adhibuerunt quae, enim, extremo probationis tempore, salutis minime spe abiecta, Christi eiusque Ecclesiae summopere dederunt testimonium atque infaustis in persecutionis religiosae illius adiunctis acerrimis civili belli actibus devinctae, quod in Hispania inter annos 1936 et 1939 grassatum est, sanguinem fuderunt. Nam, rege in exsilium eiecto ac Republica in Hispania renuntiata, quamvis Ecclesia in novo illo gubernationis regimine fovendo promptam revera sese praebuisset, vix mense post tamen asseclae peculiarium opinionum, quae omnem singulorum proprietatem maxime denegabant summamque rei publicae licentiam fovebant, secretae massonum societati adhaerentes vehementem religiosorum laicorumque irritarunt vexationem. Rerum politicarum civiliumque adiuncta exceptionibus in dies asperioribus usque in flagitium adeo incruduerunt, ut acta contra christifideles atque Ecclesiam citius multiplicarentur et immani contentionis erga opera hominesque ferocia viderentur suffulta. Peculiarem propter gravitatem suam inter urbes Hispaniae, Matritum presbyterorum, religiosorum laicorumque improbissimae caedis summatim commissae fuit locus. E quibus martyrio suo eminent Servae Dei hae Sorores Sancti Francisci Missionariae a Matre Divini Pastoris, quarum vita et opera brevi, qui sequitur, indiculo perstringitur: 658 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale Maria Assumpta González Trujillano (in saec.: Iuliana) die 19 mensis Iunii anno 1881 in loco El Barco prope Abulam nata est. Die 18 mensis Februarii anno 1903 novitiatum ingressa est et, anno 1905, professionem temporaneam emisit, Sororis Mariae Assumptae sumens nomen. Votis perpetuis anno 1910 professis, probatissima in diversis communitatibus fuit magistra. Ultimum tempus vitae in Domo Generali Matritensi vixit, ubi sacristae et oeconomae ei commissa sunt officia. Elisabeth Remiñán Carracedo (in saec.: Maria a Consolatione) die 17 mensis Iunii anno 1876 in loco Seavia de Coristanco prope Cruniam nata est. Die 19 mensis Novembris anno 1905 novitiatum ingressa, biennio post, die 12 mensis Decembris anno 1907 vota temporanea emisit, anno 1912 perpetua. Gertrudis Llamazares Fernández (in saec.: Dorothea) die 6 mensis Februarii anno 1870 in vico Cerezales prope Legionem nata est. Anno 1896 novitiatum ingressa est. Cum hispanicarum urbium caput illud tantis crudelis saevaeque coercitionis umbris obnubilari incepit, Soror Maria Assumpta, Domo Generali relicta, apud sedem exterae cuiusdam legationis elabi contendit, sed in itinere recognita arrepta est et, in carcerem « checa de Fomento » ducta, interempta. Eodem fato aliae duae usae sunt Sorores Mariae Assumptae sociae: Elisabetham, enim, quae propter morbum faciei in valetudinario recepta erat, armigeri seditiosi abstulerunt et die 6 mensis Augusti anno 1936 crudeliter enecuerunt; Gertrudem, quae mense Iulii anno 1936 apud domum amicorum quorundam confugerat, die 13 mensis Augusti una cum presbytero et alia muliere arrepta est et, sicut videtur, eodem die perempta. Servae Dei tantum propter christifidelium et religiosarum statum suum plumbis transfossae sunt. Licet fidem suam testimonium satis esse ad mortem omnino consciae essent, omnes, tamen, qui extremarum horarum de visu fuerunt testes, earum aequitatem animi, remissionem et fortitudinem in vexatione una voce collaudant. Amor Christi enim et fidelitas erga professionem religiosam numquam illis defecerunt; sed in opiniones omni humanitatis adfectui infensas oppetendas vi compulsae et se Christum super 659 Acta Congregationum viam crucis sequi velle fìrmiter fretae, nullam coram carnificibus ostenderunt dubitationem, cum indefessa in corde earum voluntatis Dei esset fiducia. Super harum Servarum Dei martyrium, cuius fama in communitatem ecclesialem admodum incessit, apud Curiam Archiepiscopalem Matritensem a die 27 mensis Septembris anno 1999 ad diem 15 mensis Octobris anno 2000 Inquisitio dioecesana celebrata est, quam Inquisitio Rogatorialis apud Curiam Episcopalem Auriensem die 7 mensis Februarii anno 2000 inita secuta est, quarum auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum Decreto diei 25 mensis Ianuarii anno 2002 probatae sunt. Positione confecta, iuxta suetum morem, die 8 mensis Ianuarii anno 2013, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est, in quo prospero cum exitu disceptatum est an Servarum Dei mors verum martyrium fuisse. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 18 mensis Iunii anno 2013 habita, cui egomet ipse, Angelus Cardinalis Amato praefui, agnoverunt supradictas Servas Dei ob fidelitatem erga Christum et Ecclesiam confessam verum in odium fidei martyrium passos esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinale Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Franciscus, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servarum Dei Mariae Assumptae (in saec.: Iulianae González Trujillano) et II Sociarum, Religiosarum Professarum Missionariarum Franciscalium a Matre Divini Pastoris, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 5 mensis Iulii a. D. 2013. ANGELUS CARD. AMATO, S.D.B. Praefectus L. G S. G MARCELLUS BARTOLUCCI Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 660 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale ROMANA Canonizationis Beati Ioannis Pauli II (Caroli Iosephi Wojtyła) Summi Pontificis (1920-2005) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Ioannes Paulus II (Carolus Iosephus Wojtyła) die 18 mensis Maii anno 1920 Guadovici in Polonia natus est. Vocatione ad vitam sacerdotalem percepta, studia Theologiae apud Seminarium clandestinum Cracoviense iniit et die 1 mensis Novembris anno 1946 presbyteratu est auctus. Dein in Urbem ad perficienda studia missus est; in patriam redux Theologiae Moralis et Ethicae apud Seminarium Maius Cracoviense, sicut et apud Facultatem Theologiae Lublinensem magistri munus explevit. Die 4 mensis Iulii anno 1958 ordinatus est Episcopus titularis Ombiensis et Auxiliaris Archiepiscopi Cracoviensis, postea anno 1964 eiusdem Sedis Archiepiscopus nominatus est ac deinde anno 1967, Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalis creatus. Tandem ad Petri Sedem die 16 mensis Octobris anno 1978 Summus Pontifex electus est, Ioannis Pauli II sumpto nomine. Pontificatus eius peculiari miraque apostolica sollicitudine et pastorali navitate eminuit. Post diutinam infirmitatem, viribus infractis, die 2 mensis Aprilis anno 2005 pie in Domino quievit, summa sanctitatis fama circumdatus. Summus Pontifex Benedictus XVI, qui eidem successit, die 19 mensis Decembris anno 2009 eum theologales, cardinales iisque adnexas virtutes in modum heroum coluisse decrevit, die 1 mensis Maii anno 2011 in numerum Beatorum eum referens. Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram mulieris cuiusdam sanationem, quae mense Maio anni 2011 in urbe Sancti Iosephi in Costarica evenit. Haec enim Domina, dum mane ad ineundam operam se conferebat, vehementem cephaleam percipere coepit, quae procedente tempore adeo increbuit, ut nauseam quoque eidem afferret. In valetudinario, quo statim confugerat ad primam curationem habendam remedium quoddam illi suppeditatum est et quietis tempus servandum. Pro dolor, labentibus diebus, signa haec minime recesserunt, immo potius condiciones generales adeo Acta Congregationum 661 recruduerunt, ut cruciatus permolesti fierent. Ex clinicis inquisitionibus sedulo peractis sanguinis effluvium detectum est et coniectum aneurysma revelatum: itaque in nosocomium advecta est infirma, cuius valetudo semper gravior et curae adusque irritae videbantur. Praeterea, medici quamlibet chirugicam sectionem excluserunt, quam insidiosissimam atque infestam habebant. Praevidebatur enim immobilitas physica ac prognosis quoad ipsam vitam infausta, nam minima quoque fatigatio eam in mortis discrimen adducere posset. His in asperrimis aerumnis, infirma ad divinum confugere statuit auxilium per Beati Ioannis Pauli II intercessionem, cuius imago in diversis domesticis aedibus conspiciebatur, sanationis impetrans donum. Maritus eius, qui anno 1983 inter custodes Beati Summi Pontificis in itinere ad nationem Costaricensem, eum comitatus est, una cum propinquis et amicis tantis orationibus se adiunxit. Interdum, dies Summi Pontificis beatificationis, cuius ritum, dum in Urbe celebrabatur, infirma televisionis ope participavit. Sancta Missa expleta, mulier obdormivit. Et sequenti die 2 mensis Maii anno 2011, simul ac experrecta est, Ioannis Pauli II denuo spectata imagine, corpore animoque adeo inenarrabiliter convaluit, ut e lecto surgere, ad culinam incedere et ientaculum viro apparare potuerit. Facultates neurologicae et physiologicae resipuerunt atque, nullo perseverante damno, in integrum sunt restitutae: mulier enim, repente convaluit, propinquis et medicis, qui postea visitaverunt eam, obstupescentibus ob hanc extraordinariam valetudinis restitutionem. Congruentia temporis clarissime patuit, sicut et nexus inter invocationem Beati et sanationem dominae, quae exinde optima gaudet valetudine normalesque vitae consuetudines gerit. De hac mira habita sanatione apud Tribunal Curiae Archiepiscopalis Sancti Iosephi in Costarica a die 20 mensis Novembris ad diem 2 mensis Decembris anno 2012 Inquisitio dioecesana habita est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum Decreto diei 12 mensis Februarii anno 2013 probatae sunt. Acta dein collecta examini et iudicio Collegii Medicorum Dicasterii subiecta sunt, quod in Sessione diei 28 mensis Februarii anno 2013 sanationem celerem, completam et duraturam, necnon inexplicabilem secundum hodiernam scientiam medicam fuisse affirmavit. 662 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale Die 10 mensis Aprilis anno 2013, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum prospero cum exitu factus est ac, die 2 mensis Iulii eiusdem anni, acta est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, cui egomet ipse Angelus Cardinalis Amato praefui; et in utroque coetu sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per infrascriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Ioannis Pauli II (Carolus Iosephus Wojtyła), Summi Pontificis, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sanatione cuiusdam dominae ab « aneurisma fusiforme dell’arteria cerebrale media destra con emorragia subaracnoidea, con restitutio ad integrum della parete vasale ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 5 mensis Iulii a.D. 2013. ANGELUS CARD. AMATO, S.D.B. Praefectus L. G S. G MARCELLUS BARTOLUCCI Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio pro Episcopis 663 CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis drecretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Franciscus Pp., per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit Praesules: die 5 Iulii 2014. — Titulari episcopali Ecclesiae Iliberritanae, R.D. Aloisium Ferdinandum Rodríguez Velásquez, e clero archidioecesis Medellensis, ibique Vicarium Generalem, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Caliensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Chusirensi, R.D. Lucam Mirosław Buzun, sodalem Ordinis Fratrum Sancti Pauli Primi Eremitae, hactenus Priorem Monasterii vulgo « Jasna Góra » Cestochoviae, quem deputavit Auxiliarem dioecesis Calissiensis. die 8 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Sedunensi, R.D. Ioannem-Mariam Lovey, Congregationis Ss. Nicolai et Bernardi Montis Iovis sodalem, hactenus eiusdem Congregationis Praepositum Generalem. die 9 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Stantianae, Exc.mum D. Ioannem Crippa, I.M.C., hactenus Episcopum titularem Acciensem et Auxiliarem archidioecesis Sancti Salvatoris in Brasilia. die 11 Iulii. — Cattedrali Ecclesiae Barcinonensi in Venetiola, Exc.mum D. Georgium Hannibalem Quintero Chacón, hactenus Episcopum Margaritensem. 664 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale — Metropolitanae Ecclesiae Coloniensi, Em.mum D. Rainerium Mariam S.R.E. Cardinalem Woelki, hactenus Archiepiscopum Metropolitam Berolinensem. die 12 Iulii 2014. — Ecclesiae Cathedrali Castellanetensi, Exc.mum D. Claudium Maniago, hactenus Episcopum titularem Satalensem in Mauretania Caesariensi et Auxiliarem archidioecesis Florentinae, quem proinde a vinculo prioris Ecclesiae et huius officii solvit. die 15 Iulii. — Archiepiscopali Ecclesiae Rossanensi-Cariatensi, R.D. Iosephum Satriano, e clero archidioecesis Brundusinae-Ostunensis, ibique hactenus Vicarium Generalem. — Titulari episcopali Ecclesiae Diocletianensi, R.D. Wojciech Załuski, Nuntium Apostolicum, quem archiepiscopali dignitate ornavit. die 16 Iulii. — Episcopum Coadiutorern Santosensem, Exc.mum D. Tharsicium Scaramussa, S.D.B., hactenus Episcopum titularem Segiensem et Auxiliarem archidioecesis Sancti Pauli in Brasilia. — Ordinariatui Militari Peruvianae Rei Publicae, Exc.mum D. Ioannem Carolum Vera Plasencia, M.S.C., hactenus Episcopum Praelatum Territorialem Caraveliensem. die 23 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Zedocanae, R.D. Ioannem Kot, O.M.I., hactenus in dioecesi Raymundiana paroeciae vulgo « Sagrado Coração de Maria » dictae Parochum. die 25 Iulii. — Metropolitanae Ecclesiae Sancti Ferdinandi, Exc.mum D. Florentinum Galang Lavarias, hactenus Episcopum Ibanum. — Cathedrali Ecclesiae Copiapoënsi, R.D. Caelestinum Aós Braco, O.F.M. Cap., hactenus in dioecesi Sanctae Mariae Angelorum Vicarium Paroecialem paroeciae vulgo S. Francisco de Asis. Congregatio pro Episcopis 665 — Cathedrali Ecclesiae Dipologanae, R.D. Severum C. Caermare e clero eiusdem dioecesis, ibidemque hactenus paroeciae Sancti Antonii Administratorem. — Cathedrali Ecclesiae Orientalis Veris-Paranatinguensi, noviter erectae, Exc.mum D. Theodoricum Ioannem Christophorum Byrne, S.P.S., hactenus Episcopum Guiratingensem. 666 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale ACTA BENEDICTI XVI PP. LITTERAE APOSTOLICAE Venerabili Servo Dei Gabrieli Mariae Allegra Beatorum honores decernuntur. BENEDICTUS PP. XVI Ad perpetuam rei memoriam. — « Da mihi, quaeso, Pater, Scripturarum intelligentiam, (...) fac ut per eas intelligam divinam paedagogiam, qua tu non tantum unum populum, sed universum humanum genus ad Te adque tuum Christum conducis ». Ita precabatur Venerabilis Servus Dei Gabriel Maria Allegra, qui totam suam vitam studio Sacrarum Scripturarum dicavit. Mysterio Verbi Incarnati attractus, illud amanter contemplabatur magis quam aliam quamlibet veritatem, eiusque discipulus et apostolus verbo et exemplo effectus. Venerabilis Servus Dei natus est die XXVI mensis Decembris anno MCMVII in pago S. Giovanni La Punta, archidioecesis Catanensis, ex familia paupere at fide catholica solida divite. Die V mensis Ianuarii insequentis anni in fonte baptismali est regeneratus atque Ioannes Stephanus appellatus. Chrismatis sacramentum die XXIV mensis Decembris anno MCMXVI suscepit. Undecim annos natus ingressus est Collegium Fratrum Minorum in urbe. Completo anno novitiatus in loco Bronte, prima vota religiosa anno nuncupavit. Anno MCMXXVIII, MCMXXIV cum alumnus esset theologiae apud Collegium Internationale Sancti Antonii Romae, novit Ecclesiae catholicae in Sinis completam deesse conversionem Veteris Testamenti. Hac notitia percussus, decrevit se illud arduum opus « Biblia » in linguam Sinensem convertendi perfecturum, ut huic populo offerret « gaudium legendi in proprio sermone epistulam quam de caelis iis Pater caelestis miserat ». Die XXV mensis Augusti anno mensis Iulii anno MCMXXX MCMXXIX emisit vota sollemnia, ac die XX suscepit ordinationem presbyteralem. Demum 667 Acta Benedicti XVI Pp. accepit a superioribus licentiam Sinas petendi. Quo pervenit anno ibique circiter XL MCMXXXI per annos est moratus. Optime sermonem Sinensem di- dicit ususque et mores huius nobilis Nationis sumpsit, quam alteram suam patriam consideravit. Firma fides atque franciscalis humilitas praecipuae erant species eius sanctitatis. Cum esset vir vere biblicus, pro fide dereliquit suam terram, profecturus quo Deus eum vocaret, ut seminator fieret ac famulus divinae Revelationis. Pro fide suscepit ingens opus « Biblia » in linguam Sinensem vertendi. Sacras Litteras convertens, magnopere sollicitus erat ut maxima servaretur fidelitas texto primitivo. Saepe ad cuiusdam vocabuli rectam interpretationem inveniendam nonnullos per dies studiosum opus dabat una cum suis cooperatoribus. Sancti Francisci Assisiensis dignus filius, in Ecclesiam filialem amorem coluit. Cum sentiret cum Ecclesia, desiderabat Scripturas sub lumine Patrum Ecclesiae et Pontificum Magisterii commentare. Opus eius conversionis Bibliorum feliciter completum est anno MCMLXI in urbe Hongcongensi. Si cultura eius magna fuit, maior tamen fuit eius humilitas. Opus perfeetum Sacrarum Scripturarum conversionis numquam sibimet soli ascripsit. Cum illud praesentaret, semper plurali « nos » utebatur, quo in lucem fratrum suorum cooperatorum merita poneret. Magistra humilitatis ipsi Mater Dei exstitit. Propositum illi fuit omnia per Mariam facere, eam imitari, in ea vivere atque pro eius gloria operari. Persuasum habuit opus Bibliorum conversionis, acerbis ac pluribus superatis difficultatibus, feliciter ad finem adductum esse propter singularem assistentiam Immaculatae Virginis Mariae. Sanctitas eius non effulgebat neque gestus strepitu habuit. Ipse vixit suam amans parvitatem. Etiamsi Bibliis convertendis intense incubuisset, pastoralem navitatem haud neglexit, quae laetanter manifestabatur in praedicatione, paenitentium confessione excipienda atque spiritali animarum moderatione. Magna sua caritate omnes amplectebatur, nullam nationis et culturae distinctionem faciens. Peculiari affectu circumdabat pauperes et aegrotantes, praesertim leprosos, suos praedilectos. Post breve tempus aegrotationis die XXVI mensis Ianuarii anno ad Psalmum MCMLXXVI obiit, dum commentarium compleret LIV. Ob fusam sanctitatis famam annis MCMLXXXIV-MCMLXXXVI Episcopus Sci- iamchiamensis processum cognitionalem celebravit, quem comitabantur pro- 668 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale cessus rogatoriales Taipe, Cataniae et Romae. Quorum validitas iuridica agnita est per Decretum Congregationis de Causis Sanctorum die sis Martii anno MCMLXXXVII datum. Deinde die X XXVII mensis Maii anno men- MCMXCIV celebratus est Congressus peculiaris Consultorum theologorum, positivo cum exitu. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria adstantes die IV mensis Octobris anno MCMXCIV confirmaverunt Servum Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas heroico in gradu exercuisse. Die XV mensis Decembris eiusdem anni Decessor Noster beatus Ioannes Paulus II Decretum de virtutibus heroicis promulgavit. Excussa est deinde quaedam mira asserta sanatio, quae scientifice inexplicabilis iudicata est a Consultoribus medicis memoratae Congregationis die XXVIII XXII mensis Ianuarii anno mensis Iunii anno MMI. MMII Consultores Theologi in Congressu die habito huiusmodi sanationem intercessioni Venerabilis Servi Dei tribuerunt. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria, die V subsequentis mensis Martii, miram hanc sanationem iudicaverunt divinitus patratam. Quare memoratus Decessor Noster beatus Ioannes Paulus II Congregationi de Causis Sanctorum facultatem fecit ut Decretum super miro ederet die XXIII mensis Aprilis anno MMII. vero statuimus ut ritus beatificationis Iacae Regali in Sicilia die Septembris anno MMXII Nos Ipsi XXIX mensis perageretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, S.D.B., Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Venerabilem Servum Dei Gabrielem Mariam Allegra in Beatorum numerum adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Antonini Raspanti, Episcopi Iaciensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Gabriel Maria Allegra, presbyter ex Ordine Fratrum Minorum, humilis discipulus Divinae Sapientiae, fidelis Sacrarum Scripturarum apostolus, actuosus missionarius in Terris Orientis, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die vicesima sexta mensis Ianuarii, qua in caelum ortus est, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. 669 Acta Benedicti XVI Pp. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, quibuslibet contrariis rebus minime obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die mensis Septembris, anno MMXII, XXIX Pontificatus Nostri octavo. De mandato Summi Pontificis c T HARSICIUS card. BERTONE Secretarius Status Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 201.673 670 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM CONCHENSIS IN HISPANIA Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servorum Dei Iosephi Xaverii Gorosterratzu et V Sociorum e Congregatione Sanctissimi Redemptoris († 1936-1938) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Martyres sive propter vulnera innumera, quae pro Iesu Christo passi sunt, a nobis amantur sive etiam ut animum nostrum ad fortitudinem pro ipso patiendi referamus. Si ergo martyres compassionem et amorem emerent, quia innocentes et sancti, eo magis nobis compatiendus et amandus Iesus Christus, qui sanctitas et innocentia ipsa erat et mortuus est super miserum lignum, ut, quas commisimus, satisfaceret culpis » (cf. S. Alphonsus Maria de’ Liguori, Opera, IV, Augustae Taurinorum, 1880, p. 646). Haec Doctoris Zelantissimi adhortatio, ut in plenitudine benignitatis cum amore congruamus, quem Iesus Christus obtulit hominibus usque ad cruentam mortem Crucis, omnem eius missionalem navitatem et scripta intinxit et cardo est Congregationis Sanctissimi Redemptoris gratiae, familiae scilicet religiosae, quam ipse pro alto huius salutaris amoris erga derelictissimos intellectu enuntiando fundavit. In eo praecipuum Servorum Dei testimonium admodum intellegi potest, qui, cruenta persecutione contra religionem in Hispania dimidia quarta vicesimi saeculi decade grassante, pericula tormentaque et impares calumnias fortiter usque ad effusioniem sanguinis oppetentes exemplum suum praebuerunt perfectae adhaesionis Christo crucifixo. Huius agminis martyrum e communitate conchensi Congregationis Sanctissimi Redemptoris caput est Pater Iosephus Xaverius Gorosterratzu Jaunarena, qui die 7 mensis Augusti anno 1877 in vico Urroz in Navarra, intra Acta Congregationum 671 fines Archidioecesis Pampilonensis, natus est et, dum decimum septimum agebat aetatis annum, consilium cepit, ut Congregationem Sanctissimi Redemptoris ingrederetur, quapropter die 8 mensis Septembris anno 1896 vota perpetua emisit et die 28 mensis Septembris anno 1903 presbyteratu auctus est. Vir eximiae eruditionis, probatus fuit missionarius callidusque confessarius et moderator spiritualis exauditus. Persecutionis causa, mense Iulii anno 1936, ei opus fuit communitatem religiosam una cum socio eius Fratre Victoriano Calvo Lozano deserere et primum apud familiam quamdam confugit, dein in Seminarium. Die 10 mensis Augusti anno 1936, a seditiosis armigeris arreptus, ad coemeterium conchensem ablatus est et ibidem, dum persecutores ignoscebat, plumbis interfectus. Pater Cyriacus Olarte Pérez in vico Gomecha prope Alabam intra fines dioecesis Victoriensis die 8 mensis Februarii anno 1893 natus est e familia Christiana pietate funditus informata. Iam inde a pueritia ad presbyteratum relatus, Congregationem Sanctissimi Redemptoris ingressus est, in qua anno 1911 vota religiosa emisit. Die 29 mensis Iulii anno 1917 presbyteratu auctus, primum navitatem missionariam explevit in Mexico; in Hispaniam dein redditus, ad apostolatum missionarium et ministerium reconciliationis se contulit. Die 31 mensis Iulii anno 1936, arreptus est et Conchae prope sacellum Beatae Mariae Virginis Angustiarum plumbis transfossus. Pater Iulianus Pozo y Ruiz de Samaniego in vico Payueta prope Alabam intra fines dioecesis Victoriensis die 7 mensis Ianuarii anno 1903 natus est. Congregationem Sanctissimi Redemptoris ingressus, anno 1920 vota religiosa professus est et, die 27 mensis Septembris anno 1925, presbyteratu auctus. Phthisi correptus, infirmitatem patienter suscipere valuit, orationi ministerioque reconciliationis et aegrotis curandis toto corde indulgens. Persecutionis causa, mense Iulii anno 1936, ei opus fuit communitatem religiosam deserere et primum apud familiam quamdam confugit, dein in Seminarium. Die 9 mensis Augusti anno 1936, arreptus est et super viam, quae e Concha ad vicum Tragacete ducit, dum coronam marialem recitabat, plumbis transfossus. Pater Michael Goñi Ariz in vico Imarcoain in Navarra intra fines archidioecesis Pampilonensis die 27 mensis Aprilis anno 1902 natus est. Inde a pueritia vocationem ad sacerdotium percepit et, Congregationem Sanctissimi Redemptoris ingressus, anno 1920 vota religiosa professus est et, 672 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale die 27 mensis Septembris anno 1925, presbyteratu auctus. Licet infirma esset valetudine et animo verecundo, validum indefessumque se praebuit in missionibus ad populum Evangelii praeconem. Die 31 mensis Iulii anno 1936, ab armigeris seditiosis arreptus est et plumbis transfossus, una cum Patre Cyriaco Olarte Pérez multas horas spiritum trahens usque ad mortem derelictus. Frater Victorianus (Victor) Calvo Lozano in vico Horche prope Guadalaiaram intra fines archidioecesis Toletanae die 23 mensis Decembris anno 1896 natus est. Dum vicesimum quartum aetatis agebat annum, contra pervicaciam familiae Congregationem Sanctissimi Redemptoris ingressus est et anno 1920 vota religiosa fratris coadiutoris emisit. Communitati conchensi addictus, sacrarii custodis atque ostiarii muneribus functus est. Die 10 mensis Augusti anno 1936, una cum Superiore communitatis, Patre Iosepho Xaverio Gorosterratzu, ab armigeris seditiosis arreptus est et prope coemeterium Conchense plumbis transfossus. Pater Petrus Romero in vico Pancorbo intra fines dioecesis et Provinciae Burgensis die 28 mensis Aprilis anno 1871 natus est. Congregationem Sanctissimi Redemptoris ingressus, anno 1890 vota religiosa professus est et, die 29 mensis Februarii anno 1896, presbyteratu auctus. Bello civili ineunte, ei opus fuit communitatem religiosam deserere et apud familiam quamdam confugere, stipem per vias civitatis quaeritare selegens, ut persecutores effugeret et ministerium exercere perseveraret. Pluries ab armigeris seditiosis arreptus, mense Iunii anno 1938 in carcerem coniectus est, ubi die 4 mensis Iulii inedia correptus occubuit. Super horum sex Servorum Dei caedem, quorum fama martyrii in communitatem ecclesialem admodum incessit, apud Curiam Episcopalem Conchensem in Hispania inter annos 1962 et 1966 Processus Informativus celebratus est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum Decreto diei 26 mensis Martii anno 2000 probatae sunt. Positione confecta, iuxta suetum morem, die 11 mensis Iunii anno 2011, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est, in quo prospero cum exitu disceptatum est an Servorum Dei mors verum martyrium fuisse. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 6 mensis Novembris anno 2012 habita, cui egomet ipse, Angelus Cardinalis Amato praefui, agnoverunt 673 Acta Congregationum supradictos Servos Dei ob fidelitatem erga Christum et Ecclesiam confessam verum in odium fidei martyrium passos esse. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinale Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Benedictus XVI, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Iosephi Xaverii Gorosterratzu Jaunarena, Cyriaci Olarte Pérez, Iuliani Pozo y Ruiz de Samaniego, Michaelis Goñi Ariz et Petri Romero Espejo, presbyterorum, atque Victoriani (Victoris) Calvo Lozano, religiosi coadiutoris, e Congregatione Sanctissimi Redemptoris, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 20 mensis Decembris a.D. 2012. ANGELUS CARD. AMATO, S.D.B. Praefectus L. G S. G MARCELLUS BARTOLUCCI Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 674 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Romano Pontefice ha compiuto una visita pastorale alle Diocesi di Campobasso-Boiano ed Isernia-Venafro il giorno 5 luglio. Sua Santità si è reso in visita alla Diocesi e alla Città di Caserta nei giorni 26 e 28 luglio. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Francesco ha nominato: 5 luglio 2014 S.E.R. Mons. Antonio Arcari, Arcivescovo titolare di Cecili, finora Nunzio Apostolico in Mozambico, Nunzio Apostolico in Costa Rica. 11 » » S.E.R. Mons. Anselmo Guido Pecorari, Arcivescovo titolare di Populonia, Nunzio Apostolico in Bulgaria, Nunzio Apostolico in Macedonia. 12 » » S.E.R. Mons. Luigi Bianco, Arcivescovo tit. di Falerone, finora Nunzio Apostolico in Honduras, Nunzio Apostolico in Etiopia. 15 » » Il Rev.do Mons. Wojciech Załuski, Consigliere di Nunziatura, elevandolo in pari tempo alla sede titolare di Diocleziana, con dignità di Arcivescovo, Nunzio Apostolico in Burundi. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Francesco: 17 giugno 2014 ha nominato gli Eccellentissimi Monsignori: Bruno Forte, Arcivescovo di Chieti-Vasto (Italia); Angelo Vincenzo Zani, Arcivescovo tit. di Volturno, Segretario della Congregazione per l’Educazione Cattolica; i Reverendi: Suor Marcella Farina, F.M.A., Docente Ordinario di Teologia Fondamentale e Sistematica nella Pontificia Facoltà di Scienze dell’Educazione « Auxilium », Roma; P. José Cristo Rey García Paredes, C.M.F., Vice Direttore dell’Istitu- Diarium Romanae Curiae 675 to Teologico di Vita Religiosa di Madrid (Spagna); P. Robert J. Geisinger, S.I., Docente di Diritto Canonico presso la Pontificia Università Gregoriana, Procuratore Generale della Compagnia di Gesù, Roma; P. Loie-Marie Le Bot, O.P., Decano della Facoltà di Diritto Canonico dell’Istituto Cattolico di Toulouse (Francia); Suor Maria Domenica Melone, S.F.A., Rettore Magnifico della Pontificia Università « Antonianum », Roma; P. Pier Luigi Nava, S.M.M., Docente di formazione alla vita consacrata nella Pontificia Facoltà di Scienze dell’Educazione « Auxilium », Roma; Sac. Jesu Maria James Pudumai Doss, S.D.B., Docente straordinario nella Facoltà di Diritto Canonico della Pontificia Università Salesiana, Roma; P. Bruno Secondin, O.Carm., Docente ordinario emerito di Spiritualità moderna e Fondamenti di vita spirituale presso la Pontificia Università Gregoriana, Roma; P. Yuji Sugawara, S.I., Decano della Facoltà di Diritto Canonico della Pontificia Università Gregoriana, Roma; le Illustrissime Signorine: Dott.ssa Elena Lucia Dolchi, consacrata nell’Ordo Virginum dell’Arcidiocesi di Milano, Patrono stabile del Tribunale Ecclesiastico Regionale Lombardo, Milano (Italia); Dott.ssa Lourdes Grosso García, M. Id., Direttrice del Segretariato della Commissione Episcopale per la Vita Consacrata della Conferenza Episcopale Spagnola, Madrid (Spagna), Consultori della Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica, per un quinquennio. 17 giugno 2014 » » » ha confermato Consultori della medesima Congregazione gli Eccellentissimi Monsignori: Filippo Iannone, Arcivescovo-Vescovo emerito di Sora-Aquino-Pontecorvo, Vicegerente di Roma; Paolo Martinelli, Vescovo tit. di Musti di Numidia, Ausiliare di Milano; i Reverendi: Suor Maria Grazia Bianco, M.d.S.; P. Amedeo Cenemi, F.d.C.C.; P. Fabio Ciardi, O.M.I.; P. Gianfranco Ghirlanda, S.I.; P. Santiago María González Silva, C.M.F, per un altro quinquennio. 24 » » ha confermato l'Ill.mo Prof. Avv. Piero Antonio Bonnet, Giudice del Tribunale dello Stato della Città del Vaticano, « ad triennium » . 1 luglio » ha nominato gli Ecc.mi Monsignori: Carlos José Ñáñez, Arcivescovo di Córdoba (Argentina); Rodolfo Valenzuela Núñez, Vescovo di Vera Paz e Presidente della Conferenza Episcopale (Guatemala); Gerhard Feige, Vescovo di Magdeburg (Rep. Federale di Germania) Membri del Pontificio Consiglio per la Promozione dell’Unità dei Cristiani, ad quinquennium. 676 1 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale luglio 2014 — ha inoltre nominato i Rev.di Signori: Cristiano Bettega, Direttore dell’Ufficio Nazionale per l’Ecumenismo e il Dialogo Interreligioso della Conferenza Episcopale Italiana; Héctor Scerri, Presidente della Commissione Teologica di Malta e della Commissione Ecumenica Diocesana (Malta); Michael Joeng-Hun Shin, Incaricato per l’Ecumenismo nella Conferenza Episcopale Coreana; Fernando Rodríguez Garrapucho, Direttore del Centro di Studi Orientali ed Ecumenici Juan XXIII presso la Pontificia Università di Salamanca (Spagna); il Rev.do Fratello Enzo Bianchi, Priore del Monastero di Bose (Italia); i Rev.di Padri: Franck Lemaitre, O.P., Direttore del Servizio Nazionale per l’Unità dei Cristiani della Conferenza Episcopale Francese; John Crossin, O.S.F.S., Direttore Esecutivo del Segretariato per le questioni ecumeniche e interreligiose della Conferenza Episcopale degli Stati Uniti d’America; Jorge A. Scampini, O.P., Professore di Ecumenismo presso la Facoltà di Teologia della Pontificia Università Cattolica di Buenos Aires (Argentina); Milán Žust, S.I. (Slovenia), Docente presso la Facoltà di Missiologia della Pontificia Università Gregoriana in Roma; la Rev.da Suor Maria Ha Fong Ko, F.M.A. (Macau), Docente di Esegesi Neotestamentaria presso la Pontificia Facoltà di Scienze dell’Educazione Auxilium in Roma e presso l'Holy Spirit Seminary di Hong Kong Consultori del medesimo Pontificio Consiglio per la Promozione dell’Unità dei Cristiani, ad quinquennium. — ha poi confermato l'Em.mo Cardinale Karl Lehmann usque ad octogesimum annum, e in aliud quinquennium gli Em.mi Cardinali: Peter Kodwo Appiah Turkson, Seán Baptist Brady, Jean-Louis Tauran, Leonardo Sandri; gli Ecc.mi Monsignori: Paul Nabil El-Sayah, Josaphat Louis Lebulu, Stanislav Hočevar, Hyginus Kim Hee-joong, Florentin Crihălmeanu, Cyprien Mbuka, Membri del Pontificio Consiglio per la Promozione dell'Unità dei Cristiani. — ha anche confermato gli Ecc.mi Monsignori: Luis Francisco Ladaria Ferrer, Dimitrios Salachas, Barthélemy Adoukonou; i Rev.di Signori: Mons. Piero Coda, Mons. Marco Gnavi, Angelo Matteis, George Augustin, S.A.C.; i Rev.di Padri: William Henn, O.F.M. Cap., Thomas Pott D., O.S.B.; gli Ill.mi Signori: Prof.ssa Eva-Maria Faber, Prof.ssa Barbara Hallensleben, Sig. Volker Götz, Prof. Wolfgang Thőnissen, Prof. Dietmar W. Winkler Consultori del Pontificio Consiglio per la Promozione dell'Unità dei Cristiani, in aliud quinquennium. Diarium Romanae Curiae 677 8 luglio 2014 ha confermato S.E.R. il Signor Cardinale Angelo Comastri, S.E.R. il Signor Cardinale Stanislaw Ryłko e l’Ecc.mo Mons. Marcello Semeraro, Membri della Congregazione delle Cause dei Santi « in aliud quinquennium ». 15 » » ha confermato, S.E.R. Mons. Enrico dal Covolo, Vescovo titolare di Eraclea, nell’incarico di Rettore Magnifico della Pontificia Università Lateranense in Urbe, per un altro quadriennio. 16 » » ha nominato S.E.R. Mons. Bernardito C. Auza, Arcivescovo titolare di Suacia, Osservatore Permanente della Santa Sede presso l’Organizzazione delle Nazioni Unite (O.N.U.), Osservatore Permanente della Santa Sede presso l’Organizzazione degli Stati Americani (O.A.S.). Si rende noto che il 22 luglio 2014 è stato confermato il Rev.do Mons. Luigi Falcone, del Clero dell’Arcidiocesi di Cosenza-Bisignano, nell'incarico di Giudice esterno del Tribunale di Prima Istanza per le cause di nullità di matrimonio della Regione Lazio. 678 Acta Apostolicæ Sedis – Commentarium Officiale NECROLOGIO 5 luglio 2014 Mons. Johannes Jobst, Vescovo em. di Broome (Australia). 6 » » Mons. Estanislau Amadeu Kreutz, Vescovo em. di Santo Ângelo (Brasile). 14 » » Mons. Guillermo Leaden, S.D.B., Vescovo tit. di Teudali e ausiliare em. di Buenos Aires (Argentina). 15 » » Mons. Pietro Giacomo Nonis, Vescovo em. di Vicenza (Italia). 21 » » Mons. Robert William Donnelly, Vescovo tit. di Garba e già Ausiliare di Toledo (Stati Uniti d'America). 25 » » Mons. Pedro Luís António, Vescovo em. della diocesi di Kwito-Bié (Angola). » » » Mons. Spiridon Mattar, Vescovo em. dell'Eparchia Nossa Senhora do Paraíso em São Paulo dei Greco-Melkiti (Brasile) 27 » » S. Em. il Card. Francesco Marchisano, Diacono di S. Lucia del Gonfalone.