An. et vol. CVII N. 4 3 Aprilis 2015 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C  O  M  M  E  N  T  A  R  I  U  M O  F  F  I  C  I  A  L  E Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA FRANCISCI PP. LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Dei Servo Antonio Franco caelitum Beatorum tribuitur dignitas. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Mandatum novum do vobis, ut diligatis invicem; sicut dilexi vos, ut et vos diligatis invicem. In hoc congnoscent omnes quia mei discipuli estis: si dilectionem habueritis ad invicem » (Io 13, 34-35). Domini Iesu verba, quae Evangelium secundum Ioannem nobis tradidit, summa fuerunt norma, cui congruenter Dei Servus Antonius Franco se aequavit: altam solidamque cum Deo coniunctionem in fide communicare cum proximo valuit, cum per perfectam in fratres caritatem pervaderet sui operis intellectus pastorisque fructus. In se negligendo ac sacramentis ministrandis regulam invenit cui vitam suam, communitati inservientem, aequaret, plane de laborioso animarum pastoris officio conscius. Dei Servus die XXVI mensis Septembris anno MDLXXXV Neapoli ex nobili patricio Orlando Franco et Anna Pisano, baronis Pascarellae filia ortus est. Intra familiam, quae fide christianaque pietate eminebat, solida religiosa 320 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale disciplina est institutus, quae severa operositate distinguebatur et magna in pauperiores caritate. Humanitatis absolutis curriculis, in quam peculiarem in modum inclinabatur, apud Neapolitanam studiorum Unversitatem iuris disciplinae operam dedit atque in utroque iure lauream est consecutus, cum interea sacerdotalis vocationis compos fieret, unde circiter anno MDCVII sacro Ordine est auctus. Unum et viginti annos natus Romam se contulit, ubi aptum invenit locum, ut ultra intellectum spiritumque alere posset. Anno MDCXI Philippus III, Hispaniae rex, suam apud regiam cappellanum eum elegit. Dei Servus, huius muneris dignitatem suscipiens, ad tempus Matritum se contulit, ubi meditate solliciteque suum officium exercuit, sacramenta ministrando pauperioribus corporaliter spiritaliterque subveniendo, per continuatum evangelicae caritatis exercitium suam spiritalitatem perficiendo. Tanta virtus Regem non latuit, qui, permagni Dei Servum faciens Cappellanum Maiorem Regni Siciliae, ut Abbatem ac Praelatum Praelaturae Nullius Sanctae Luciae, iisdem servatis privilegiis quae praedecessoris fuerunt, eum constituit. Die VIII mensis Maii anno MDCXVII Antonius Franco, a Summo Pontífice Paulo V per breve confirmatus, sollemniter in munus est ingressus. In Praelatura moderanda Dei Servus clara sapientique prudentia eminuit, qua ipse egit, Concilii Tridentini doctrinam et pastoralia recipiens indicia. Ad sancti Caroli Borromeo exemplum, communitatis vitam in ordinem redegit, suo e clero probos mores apostolicumque fervorem exquirens. Ipse porro vitae exemplar fuit: multa de suis commodis cum detraheret, eius pastoralis actio in Evangelio inter pauperes, scilicet pastores et agricolas, diffundendo vera et efficax evasit. Dioecesim reformavit, super corporis spiritusque Sacerdotum religiosorumque institutionem vigilando; liturgiam roboravit veluti spiritalis unitatis partem atque communem vitam animavit per annuas pastorales visitationes, synodos et complura subventionis caritatisque opera. Eius spiritales divitiae in indigentiorum necessitates continenter sunt conversae, per severa decreta feneratores coercendo atque omnimodis indigentibus, infirmis debilibusque subveniendo. Die II mensis Septembris anno MDCXXVI, paenitentia et diuturnis absti- nentiis, in aegrotum corpus illatis, consumptus, Dei Servus e vita excessit, amore et communitatis animis gratis circumdatus. Subsequentes recognitiones eius corpus incorruptum reppererunt. 321 Acta Francisci Pp. Propter eius sanctitatis famam apud Messanensem Sedem Inquisitio dioecesana constituta est. Cardinales Patres Episcopique in Sessione Ordinaria coadunati eius virtutes heroum in modum exercitas iudicarunt. Heroicae tales virtutes per Benedicti PP XVI Decretum die XIV mensis Ianuarii anno MMXI sunt agnitae. Idem Summus Pontifex Decreto die XX mensis Decembris anno MMXII miraculum agnovit a Deo per intercessionem Antonii Franco patratum atque statuit ut beatificationis ritus Messanae die II mensis Septembris anno MMXIII celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Dei Servum Antonium Franco adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Calogeri La Piana, S.D.B., Archiepiscopi Metropolitae Messanensis-Liparensis-Sanctae Luciae, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifídelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Antonius Franco, Praelatus Ordinarius et Abbas Sanctae Luciae, pastor secundum cor Christi, evangelicae caritatis fervidus testis, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die secunda mensis Septembris, qua in caelum ortus est, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Haec vero quae hodie statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die II mensis Septembris, anno MMXIII, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis loco Secretarii Status c P etrus P arolin Archiepiscopus tit. Aquipendiensis Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 1.067 322 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale II Venerabili Servae Dei Mariae Bolognesi Beatorum honores decernuntur. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Sed, quemadmodum communicatis Christi passionibus, gaudete, ut et in revelatione gloriae eius gaudeatis exsultantes » (1 Pe 4, 13). Tota vita Venerabilis Servae Dei Mariae Bolognesi constans et mirabile exercitatio fuit ad dolorem passionemque, cui ipsa sereno animo amoreque obveniebat, se aliis offerens omnino seipsam oblita. Passionibus Christi communicatio omnibus momentis replevit cor eius tali amore et solacio, quod divina gratia tantummodo infundere valet. In oppido Bosaro apud Rhodigium, proximum Venetiis, die XXI mensis Octobris anno MCMXXIV nata est. Uti puella et iuvenis extremam paupertatem est experta, quae ob nativitatem septem aliorum fratrum gravior facta est, quaeque familiae condiciones oeconomicas magis instabiles reddidit. Praeter inopiam ipsa gravibus ex morbis laboravit, quibus per totam vitam affecta est. Rudimenta tantum elementaria frequentare potuit. Avia materna simplicis et verae fidei exemplis ei magnos religiosos et morales valores communicavit: amorem in Iesum, proximum et naturam. Devotionis nexus, quem Serva Dei a pueritia cum Christo instauravit, omne eius spirituale iter distinguit. Altus officii sensus amorisque erga familiam compulit iuvenem puellam ad magnum responsalitatis pondus mature sumendum, inducens eam ut sive campos coleret sive fratres educaret. Ad quos agmen aliorum puerorum mox adiunctum est ipsi a matribus concreditorum, quae duro opere in campis detinebantur. Nam eam, etiamsi iuvenilis aetatis, ob indolem eius fortem et magnanimam, unicum certum, fidum et amans auxilium considerabant. Haec eius naturalis inclinatio ad amorem in proximum, potissimum indigentiorem, cito in ea vera voluntas facta est pauperiorum aegrotantium et derelictorum ministerio sese dicandi. A iuventute quidem ipsa admodum conscia fuit maximi esse momenti nexum cum Ecclesia, quapropter ab Episcopo postulavit sibi patrem spiritualem, ad quem ipsa humiliter posset vertere ac oboedienter illi parere in christianae perfectio- Acta Francisci Pp. 323 nis itinere calcando. Praematura doloris experientia in ea concitavit erga Christum patientem devotionem, singularem generans communionem cum Eius Passione, cuius claram habuit visionem atque participationem ab anno MCMXLIV, ut ipsius vulnera in se receperit. Haec coniunctio eius cum Christo patiente effecit ut Eum in plurimis vultibus hominum patientium agnosceret, quibus ministrare quosque consolari cum amore ac totali deditione conata est usque ad postremum diem vitae suae, omnibus amabilis soror et mater facta. Confestim Venerabilis Serva Dei claram vocationem suam habuit, non tantum ad sponsalem cum Christo coniunctionem, sed etiam ad oblationis, orationis et paenitentiae opus. Anno MCMXLIX pro fratrum bono ac praesertim sacerdotum victima se obtulit; haec peculiaris condicio secum ferebat tacitam acceptationem omnium mentis et corporis aerumnarum, quae revera fere rituali numero in Mariam se refundebant. Cito vitam suam mutari vidit in quoddam genus « passionis liturgiae », quam ipsa vixit sensu magnanimae participationis Passionis Domini, in clara, constanti et conscia meditatione de morte, cui omni ictu serene se parabat et offerebat. Progrediente aetate eius valetudo in peius usque versa est, quod tamen multiformi et magnanimae beneficae suae navitati minime obsistit, quam nempe explicabat aegrotos visitando, noctu eis in valetudinariis et sanatoriis assidendo, pecuniam et primae necessitatis genera pro multis familiis pauperibus colligendo ac praecipue pupillos apud instituta vel familias accipiendo. Firma fides eius in gravioribus quoque difficultatibus eiusque vis consolationis valebant ad serenitatem iniciendam et fiduciam in divina misericordia infundere etiam iis qui gravibus condicionibus moralibus affligebantur, morbis haud curabilibus, et moribundis. Augescens cardiopathia, quae anno MCMLXXI grave infartum provocavit, eiusque valetudo in peius versa actuosam eius industriam imminuerunt. Vixit in infirmitatis et difficultatis condicione, cui additae sunt incomprehensiones quas ipsa serena indulgentia tulit. Post menses gravium passionum noctu XXX mensis Ianuarii anno MCMLXXX Rhodigii animam suam Deo reddidit. Augescente fama sanctitatis, in dioecesi Adriensi-Rhodigiensi effecta est Inquisitio dioecesana super virtutibus heroicis, cuius validitas agnita est per Decretum Congregationis de Causis Sanctorum die XXV mensis Maii anno MMI. Consultores theologi congregati in Sessione Peculiari die XXIV mensis Iunii anno MMXI faverunt huic sententiae; idemque iudicarunt Patres Car- 324 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale dinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die VI mensis Martii insequentis anni. Deinde praebita est quaedam sanatio mirabilis habita, quam Consultores medici die V mensis Iulii anno MMXII censuerunt scientifice inexplicabilem. Consultores theologi in Congresu Peculiari die XIX mensis Novembris eiusdem anni hanc sanationem intercessioni Venerabilis Servae Dei adscripserunt; eandem sententiam tulerunt Paires Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die IX mensis Aprilis anno MMXIII. Exinde facultatem fecimus Congregationi de Causis Sanctorum ut hac de re Decretum ederet atque decrevimus ut beatificationis ritus die VII mensis Septembris eiusdem anni Rhodigii perficeretur. Hodie igitur Rhodigii de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, S.D.B., Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Venerabilem Servam Dei Mariam Bolognesi in Beatorum numerum adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Lucii Soravito de Franceschi, Episcopi Adriensis-Rhodigiensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Dei Serva María Bolognesi, laica, quae, caritatis Evangelio fulta, in corpore spirituque dolentium serva facta est, Iesum Crucifixum imitata, Beatae nomine in posterum appelletur, eiusque festum die tricesima mensis Ianuarii, qua in caelum nata est, in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non obsistentibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Septembris, anno MMXIII, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis loco Secretarii Status c P etrus P arolin Archiepiscopus tit. Aquipendiensis Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 16.468 325 Acta Francisci Pp. III Emmanueli Borrás Ferré, Agapito Modesto Pamplona Falguera et CXLV Sociis Beatorum Martyrum honores decernuntur. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Trademini autem et a parentibus et fratribus et cognatis et amicis, et morte afficient ex vobis, et eritis odio omnibus propter nomen meum » (Lc 21, 16-17). Haec Iesu verba saepenumero per historiam Ecclesiae impleta sunt, praesertim quoties effusus est sanguis in testimonio fidei. Ecclesia quidem Cataloniae, quae anno MCMXXXVI atrocem subiit persecutionem, iuncta permansit cum Iesu Christo. Eo tempore, odium fidei christianae nefarios duxit ad necem sacerdotum, religiosorum et religiosarum necnon iuvenum seminaristarum. Enimvero hi martyes fuerunt qui fideles Christo ac Ecclesiae Eius manere voluerunt usque ad effusionem sanguinis. Ii sunt: ex clero dioecesano: 1. Emmanuel Borrás Ferré, Episcopus, natus in La Canonja in provincia et archidioecesi Tarraconensi, die IX mensis Septembris anno MDCCCLXXX. Muneribus functus est Notarii in Curia dioecesana et in Tribunali metropolitano, Confessarii in Seminario et Vices Gerentis Apostolatus pro Oratione. Die II mensis Iulii anno MCMXXXIV ordinatus est Episcopus titularis Bisicensis et Auxiliaris Archidioecesis Tarraconensis, Francisco de Asís Cardinale Vidal y Barraquer Archiepiscopo regnante. Vita huius Servi Dei summatim sic describi potest: « puer pius, adulescens examplaris, seminarista imitandus, sacerdos et canonicus studiosissimus, moriturus sanctus ». Die XII mensis Augusti anno MCMXXXVI, captus a militibus, ab illis necatus est ob odium fidei. 2. Maginus Albaigés Escoda, sacerdos, natus die MDCCCXCIX XXIII in Albi (Ilerdae), martyr factus est Tarracone die anno MCMXXXVI. mensis Maii anno XX mensis Augusti 326 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 3. Raimundus Artiga Aragonés, sacerdos, natus die XI mensis Octobris anno in Montroig, martyr factus est die MDCCCLXXX XIII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Borjas del Campo. 4. Iosephus Badía Minguella, sacerdos, natus die XVIII mensis Septembris anno MDCCCLXIII in Salomó, martyr factus est die XXVI mensis Iulii anno MCMXXXVI in Reus. 5. Ioachimus Balsells Bosch, sacerdos, natus die anno in Espluga Calva, martyr factus est die MCM MCMXXXVI XIII mensis Septembris mensis Novembris anno in Fontscaldes. 6. Paulus Bertrán Mercadé, sacerdos, natus die MDCCCLXXV MCMXXXVI XVI mensis Ianuarii anno XXV in Creixell (Tarracone), martyr factus est die VI mensis Augusti anno in Torredembarra. 7. Iucundus Bonet Mercadé, sacerdos, natus Tarracone die X mensis Martii anno MDCCCLXXV, martyr factus est die XIV mensis Augusti anno MCMXXXVI in Reus. 8. Iosephus Brú Boronat, sacerdos, natus die CLXXX in in Montroig, martyr factus est die XXVII XVI mensis Iunii anno mensis Iulii anno MDCC- MCMXXXVI in Reus. 9. Iosephus Maria Brú Ralduá, sacerdos, natus die XXVII mensis Octobris anno MDCCCLXX, martyr factus est die XI mensis Novembris anno MCMXXXVI in Torredembarra. 10. Thomas Capdevila Miquel, sacerdos, natus die XXII Ianuarii anno MCMIII in Forés, martyr factus est die VI mensis Septembris anno MCMXXXVI in Solivella. 11. Ioannes Baptista Ceró Cedó, sacerdos, natus die XX mensis Octobris anno MCMVIII in Flix, martyr factus est die XVI mensis Augusti anno MCMXXXVI Barcinone. 12. Maginus Civit Roca, sacerdos, natus die IV mensis Iulii anno MDCCCLXXI in Conesa, martyr factus est die XVII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Maspujols. 13. Iosephus Civit Timoneda, sacerdos, natus die XXI mensis Decembris anno MDCCCLXXIV MCMXXXVI in Omells de Nagaya, martyr factus est die in Reus. XXVI mensis Iulii anno 327 Acta Francisci Pp. 14. Iosephus Colom Alsina, sacerdos, natus die X mensis Augusti anno MCMVI, martyr factus est die IV mensis Augusti anno MCMXXXVI in Vallmoll. 15. Franciscus Company Tarrellas, sacerdos, natus die XXIII mensis Octobris anno MDCCCLXXXVI in Rocallaura, martyr factus est die II mensis Augusti anno MCMXXXVI. 16. Aloisius Domingo Mariné, sacerdos, natus die X mensis Maii anno MCMXI in Morell, martyr factus est die V mensis Augusti anno MCMXXXVI. 17. Hieronymus Fábregas Camí, sacerdos, natus die V mensis Decembris anno MCMX in Espluga Calva, martyr factus est die XX mensis Ianuarii anno MCMXXXIX in Santa Coloma de Queralt. 18. Isidorus Fábregas Gils, sacerdos, natus die VII anno MDCCCLXXVIII in Puigpelat, martyr factus est die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Reus. 19. Petrus Farrés Valls, sacerdos, natus die XIII mensis Maii anno MCMIII in Santa Coloma de Queralt, martyr factus est die XXV mensis Augusti anno MCMXXXVI in Valls. 20. Ioannes Farriol Sabaté, sacerdos, natus die III mensis Octobris anno MDCCCLXVIII in Montblanch, martyr factus est die XXII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Montblanch. 21. Narcisus Felíu Costa, sacerdos, natus die CLXXVII XV mensis Ianuarii anno MDCC- in Pineda ibique martyr factus est die XXVIII mensis Iulii anno MCMXXXVI. 22. Paulus Figuerola Rovira, sacerdos, natus die IX mensis Decembris anno MDCCCLXX in Espluga de Francolí, martyr factus est die MCMXXXVI in Espluga Calva. XII mensis Augusti anno 23. Iosephus Gassol Montseny, seminarista, natus die XXX mensis Aprilis anno MCMXV in Solivella, martyr factus est die XII mensis Februarii anno MCMXXXVII in Sarreal. 24. Iosephus Garriga Ferré, sacerdos, natus die XIII mensis Martii anno MDCCCLXXII in Cabra del Campo, martyr factus est die XXIV mensis Iulii anno MCMXXXVI in Reus. 328 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 25. Ioannes Gibert Galofré, sacerdos, natus die CLXXX IV mensis Maii anno MDCC- in La Riera et martyr factus est die V mensis Augusti anno MCMXXXVI in El Pla de Santa María. 26. Paulus Gili Pedrós, sacerdos, natus die XXIX mensis Februarii anno MCMXII in Omellons (Ilerdae), martyr factus est die XXVI mensis Iulii anno MCMXXXVI in Francolí. 27. Henricus Gispert Domenech, sacerdos, natus die bris anno MDCCCLXXIX MCMXXXVII in Riudoms. in Riudoms, martyr factus est die 28. Iosephus Gomis Martorell, sacerdos, natus die VI VIII mensis Novem- mensis Aprilis anno XVII mensis Decembris anno MDCCCXCIV in Reus, martyr factus est die VI mensis Aprilis anno MCMXXXVII in Riudoms. 29. Agapitus Gorgues Manresa, sacerdos, natus die MCMXIII in Cerviá (Ilerdae), martyr factus est die MCMXXXVI mensis Iunii anno mensis Octobris anno in Cerviá. 30. Michael Grau Antolí, sacerdos, natus die MDCCCLXIX XXIII IV XXII mensis Novembris anno in Herbés, martyr factus est die XXV mensis Augusti anno MCMXXXVI in Valls. 31. Augustinus Ibarra Anguela, sacerdos, natus die MCMXI II mensis Martii anno in Alió, martyr factus est die XV mensis Augusti armo MCMXXXVI Barcinone. 32. Aloisius Janer Riba, sacerdos, natus die IV mensis Martii anno MDCCCLXXX in Pontils ibique martyr factus est die XXIII mensis Iulii anno MCMXXXVI. 33. Dalmatius Llebaría Torné, sacerdos, natus die MDCCCLXXVII MCMXXXVI V mensis Octobris anno in Falset (Tarracone), martyr factus est die XXII mensis Augusti anno Tarracone. 34. Iosephus Mañé March, sacerdos, natus die XXIV mensis Octobris anno MDCCCLXXVI in Morell, martyr factus est die XVII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Reus. 35. Raimundus Martí Amenós, sacerdos, natus die I mensis Novembris anno MCMV in Vallbona (Ilerdae), martyr factus est die XII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Torre de Fantaubella. 329 Acta Francisci Pp. 36. Raphael Martí Figueras, sacerdos, natus die anno MDCCCLXXVIII mensis Decembris IV Tarracone ibique martyr factus est die mensis Iulii anno XXX MCMXXXVI. 37. Iosephus Masquef Ferrer, sacerdos, natus die XI mensis Maii anno MDCC- CLXXII Tarracone, martyr factus est die XXVI mensis Iulii anno MCMXXXVI Tarracone 38. Franciscus Mercadé Rendé, sacerdos, natus die MDCCCLXXXI in Roda, martyr factus est die IV mensis Martii anno XXV mensis Augusti anno MCMXXXVI in Barbera. 39. Iosephus Mestre Escoda, sacerdos, natus die MDCCCXCIX XII mensis Februarii anno in Dosaiguas, martyr factus est die XVII mensis Martii anno MCMXXXVII Barcinone. 40. Alexius Miquel Rosell, sacerdos, natus die XI mensis Octobris anno MDCCCLXXXII in Pla de Cabra, martyr factus est die XXVI mensis Iulii anno MCMXXXVI Tarracone. 41. Ioannes Montpeó Masip, seminarista, natus die anno MCMXVIII MCMXXXVIII in Borjas del Campo, martyr factus est die XV mensis Octobris mensis Maii anno in Riudecols. 42. Antonius Nogués Martí, sacerdos, natus die MDCCCLXXVI XXXI in Montroig, martyr factus est die XII XX mensis Ianuarü anno mensis Augusti anno MCMXXXVI in Torre de Fontaubella. 43. Iosephus Padrell Navarro, sacerdos, natus die MDCCCXCVIII MCMXXXVI VIII mensis Martii anno in Robla de Mafumet, martyr factus est die VII mensis Septembris anno Barcinone. 44. Iosephus Maria Panadés Tarré, sacerdos, natus die bris anno MDCCCLXXII MCMXXXVI in Valls. Tarracone, martyr factus est die XXV MDCCCLXXIV MCMXXXVI in Guimerá, martyr factus est die in Belianés. XIX mensis Septem- mensis Augusti anno 45. Antonius Pedró Minguella, sacerdos, natus est die tii anno IV XXII mensis Mar- mensis Augusti anno 330 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 46. Helladius Perés Bori, sacerdos, natus die XXVI mensis Aprilis anno MDCCCLXXXIII in Malde, martyr factus est die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Reus. 47. Andreas Prats Barrufet, sacerdos, natus die VII mensis Augusti anno MDCCCLXXXVI in Selva del Campo, martyr factus est die XIII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Reus. 48. Antonius Prenafeta Soler, sacerdos, natus est die VII mensis Aprilis anno MDCCCLXXIV in Vilosell, martyr factus est die XXV mensis Augusti anno MCMXXXVI in Valls. 49. Ioannes Roca Vilardell, sacerdos, natus die XIII mensis Augusti anno MCMV in Gurb, martyr factus est die XI mensis Novembris anno MCMXXXVI in Torredembarra. 50. Petrus Rofes Llauradó, sacerdos, natus die XXXI mensis Maii anno MCMIX Tarracone, martyr factus est die XIII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Borjas del Campo. 51. Ioannes Rofes Sancho, sacerdos, natus die XXVIII mensis Februarii anno MDCCCLXXVI in Fontaubella, martyr factus est die XII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Torre de Fontaubella. 52. Paulus Roselló Borgueres, sacerdos, natus die IX mensis Maii anno MDCCCXCV in Vimbodi, martyr factus est die XXVI mensis Iulii anno MCMXXXVI Tarracone. 53. Iosephus Roselló Sans, sacerdos, natus die XXIV mensis Septembris anno MDCCCLXXXIII in Montblanch ibique martyr factus est die XXII mensis Augusti anno MCMXXXVI. 54. Michael Rué Gené, sacerdos, natus die XIII mensis Decembris anno MCMIX in Cerviá, martyr factus est die XVII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Maspujols. 55. Michael Saludes Ciuret, sacerdos, natus die XXVI mensis Aprilis anno MDCCCLXVII in Alforja, martyr factus est die XI mensis Novembris anno MCMXXXVI in Torredembarra. 56. Pius Salvans Corominas, sacerdos, natus die II mensis Ianuarii anno MDCCCLXXVIII in S. María de La Guardia, martyr factus est die XIII mensis Novembris anno MCMXXXVI in Mollerusa. 331 Acta Francisci Pp. 57. Ioesphus Maria Sancho Toda, sacerdos, natus die XX mensis Martii anno in Torre de Fontaubella, martyr factus est die MCMIX MCMXXXVI XII mensis Augusti anno in Torre de Fontaubella. 58. Iacobus Sanromá Solé, sacerdos, natus die MDCCCLXXIX IV mensis Novembris anno in Villavert, martyr factus est die XXIV mensis Iulii anno MCMXXXVI in Solivella. 59. Stanislaus Sans Hortoneda, sacerdos, natus die MDCCCLXXXVII MCMXXXVI in Maspujols, martyr factus est die mensis Iunii anno mensis Augusti anno in Montbrió del Campo. 60. Aloisius Sans Viñas, sacerdos, natus die CLXXXVII XXIII VIII XXII mensis Iunii anno MDCC- in Montblanch, martyr factus est die X mensis Augusti anno MCMXXXVI in Coll de Lilla. 61. Sebastianus Tarrago Cabré, sacerdos, natus die MDCCCLXXIX XXI mensis Iulii anno in Vinaixa, martyr factus est die I mensis Augusti anno MCMXXXVI in La Morera. 62. Iacobus Tarrago Iglesias, sacerdos, natus die XIX mensis Decembris anno MDCCCLXVIII in Solivella, martyr factus est die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Torredembarra. 63. Ioannes Tomás Gibert, sacerdos, natus die MCMII in Valls, martyr factus est die XXVIII XVIII mensis Novembris anno mensis Augusti anno MCMXXXVI in Sa- lardú. 64. Isidorus Torres Balsells, sacerdos, natus die XXVII mensis Novembris anno MDCCCLXXIV in Blancafort, martyr factus est in Montblanch die XXIV mensis Augusti anno MCMXXXVI. 65. Ioannes Vernet Masip, sacerdos, natus est die MDCCCXCIX XXVIII mensis Maii anno in Vilella Alta, martyr factus est die XX mensis Augusti anno MCMXXXVI in Juncosa (Ilerdae). 66. Franciscus Vidal Sanuy, sacerdos, natus est die bris anno MDCCCLXVII MCMXXXVI in Francolí. in Montpalau, martyr factus est die VII XXV mensis Septemmensis Iulii anno 332 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 67. Michael Vilatimó Costa, sacerdos, natus est die XXIV mensis Octobris anno MDCCCLXXXVIII in Vich, martyr factus est die XXVI mensis Iulii anno MCMXXXVI Tarracone. 68. Paulus Virgili Monfá, sacerdos, natus est die MDCCCLXIX, VIII mensis Augusti anno martyr factus est die V mensis Augusti anno MCMXXXVI in Pla de Cabra. 69. Franciscus Vives Antich, sacerdos, natus est die XXII mensis Martii anno MDCCCLXXVI in Valls, martyr factus est die VI mensis Augusti anno MCMXXXVI in Torredembarra. ex fratribus Carmelitanorum Discalceatorum: 70. Frater Angelus a Sancto Ioseph, (Ioannes Font Rius), natus die XX mensis Octobris anno MDCCCXCVI in Espluga de Francolí (Tarraco). Mortem martyrii obiit die XXV mensis Iulii anno MCMXXXVI Tarracone. 71. Frater Carolus a Iesu Maria (Carolus Barrufet Tost Carlos), natus est die IX mensis Aprilis anno MDCCCLXXXVIII. Mortem martyrii obiit die XII mensis Augusti anno MCMXXXVI in La Selva del Camp (Tarraco). 72. Frater Damianus a Sancta Trinitate (Damianus Pablo Rodríguez), natus die XVIII mensis Maii anno MDCCCLXXXVI. Mortem martyrii obiit die XI mensis Novembris anno MCMXXXVI in Torredembarra. 73. Pater Alypius a Sancta Teresia (Alypius Arce Fernández), sacerdos, natus die XVI mensis Octobris anno MDCCCLXXVIII. Mortem martyrii obiit die XI mensis Novembris anno MCMXXXVI in Torredembarra. 74. Frater Iosephus Caecilius a Iesu et Maria (Iosephus Alberich Lluch), natus die VII mensis Februarii anno MDCCCLXV. Mortem martyrii obiit die XI mensis Novembris anno MCMXXXVI in Torredembarra. 75. Pater Petrus a Sancto Elia (Petrus Hériz y Eguiluz), sacerdos, natus est die XXII mensis Februarii anno MDCCCLXVII. Mortem martyrii obiit die XI mensis Novembris anno MCMXXXVI in Torredembarra. 76. Pater Vincentius a Cruce (Vincentius Gallen Ibáñez), sacerdos, natus die XXIX mensis Septembris anno MCMVIII. Mortem martyrii obiit die X mensis Novem- bris anno MCMXXXVI Tarracone. 333 Acta Francisci Pp. ex Ordine Sancti Benedicti a Monte Serrato: 77. Fulgentius Albareda Ramoneda, O.S.B., natus die MDCCCLXXXVIII MCMXXXVI Barcinone. Martyrium subiit die XIX XIII mensis Iunii anno mensis Decembris anno in carcere Sancti Eliae. 78. Leo (Aloisius Gonzaga) Alesanco Maestro, O.S.B, natus die Iunii anno MDCCCLXXXII XXIII mensis in San Millán de la Cogolla. Martyrium subiit die XXX mensis Novembris anno MCMXXXVI. 79. Ambrosius Maria Busquets Creixell, O.S.B., natus die VII mensis Iunii anno MCMIII in San Ginés de Torrella de Montgrí. Martyrium subiit die XIX mensis Augusti anno MCMXXXVI Barcinone. 80. Hildrebrandus Casanovas Vilá, O.S.B., natus die XXI mensis Ianuarii anno MCMXVIII in Hostalets de Balenyá (Ausona). Martyrium subiit die XVIII mensis Iulii anno MCMXXXVI in Monte Serrato. 81. Hildefonsus Civil Castellví, O.S.B., natus die XI mensis Ianuarii anno MDCCCLXXXIX. Martyrium subiit die XXV mensis Iulii anno MCMXXXVI in Molins de Rey. 82. Ioannes Maria Costa Canal Odilón, O.S.B., natus est die XIII mensis Decembris anno MCMV in Urbe Sancti Dominici (Ausona). Martyrium subiit die XVIII mensis Iulii anno MCMXXXVI Barcinone. 83. Eugenius Maria Erausquín Aramburu, O.S.B, natus die XXI mensis Octobris anno MCMII Victoriae (Ipuscoa). Martyrium subiit die XX mensis Augusti anno MCMXXXVI in Cruz de Término de Pedralbes. 84. Placidus Maria Felíu Soler, O.S.B., natus die VI mensis Novembris anno MCMIV. Martyrium subiit die XIX mensis Augusti anno MCMXXXVI Barcinone. 85. Iosephus Maria Fontseré Masdeu, O.S.B., natus die XXX mensis Octobris anno MDCCCLIV in Vingolas de Orés (Ausona). Martyrium subiit die XIX mensis Augusti anno MCMXXXVI in Ronda de San Pedro. 86. Dominicus González Millán, O.S.B, natus die XVI mensis Septembris anno MDCCCLXXX in La Losilla (Lucronium). Martyrium subiit die gusti anno MCMXXXVI in Monte Serrato. XIX mensis Au- 334 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 87. Robertus Grau Bullich, O.S.B., sacerdos, natus die IV mensis Aprilis anno MDCCCXCV in Coll de Nardó (Ilerda). Martyrium subiit die V mensis Ianuarii anno in Monte Serrato. MCMXXXVII 88. Aemilianus Maria Guilá Ximénes, O.S.B., natus die IV mensis Aprilis anno MCMXIV in Mataró. Martyrium subiit die XIX mensis Augusti anno MCMXXXVI Barcinone. 89. Iosephus Maria Jordá Jordá, O.S.B, natus die XX mensis Novembris anno MDCCCLXXXIV Tarracone. Martyrium subiit die XXVI mensis Iulii anno MCMXXXVI in Pont Negre. 90. Aloisius Palacios Lozano, O.S.B, sacerdos, natus die XVII mensis Augusti anno MDCCCXCIII in Agés (Burgum). Martyrium subiit die mensis Novembris XXX anno MCMXXXVI Barcinone. 91. Ioannes Roca Bosch, O.S.B., sacerdos, natus die MDCCCLXXXIV. mensis Iulii anno XIII Martyrium subiit die XX mensis Augusti anno MCMXXXVI Barcinone. 92. Angelus Maria Rodamilans Canals, O.S.B., sacerdos, natus die I mensis Maii anno MDCCCLXXIV in Sabadell (Barcino). Martyrium subiit die XXVII mensis Iulii anno MCMXXXVI Barcinone. 93. Franciscus Maria Sánchez Solé, O.S.B., natus die XXX mensis Augusti anno MDCCCLXXX Barcinone. Martyrium subiit die XXV mensis Iulii anno MCMXXXVI in Monte Serrato. 94. Petrus Vallmitjana Abarca, O.S.B., sacerdos, natus die anno MDCCCLXXV MCMXXXVII Barcinone. Martyrium subiit die XV XIX mensis Maii mensis Februarii anno in Sardañola. 95. Bernardus Vendrell Olivella, O.S.B., natus die MDCCCLXXVIII XXIX mensis Iunii anno in S. Esteban de Ordal (Barcino). Martyrium subiit die XXV mensis Iulii anno MCMXXXVI in Gelida. 96. Narcissus Maria Vilar Espona, O.S.B. natus die anno MCMXVI MCMXXXVI in Balenyá (Ausona). Martyrium subiit die in Ausona. IX XXVIII mensis Augusti mensis Iulii anno 335 Acta Francisci Pp. ex Ordine Fratrum Minorum Cappuccinorum: 97. Henricus Salva Mistral, in vita religiosa Carmelus de Colomés, natus die XXI mensis Martii anno MDCCCLXXIV in Colomes (dioecesis et provinciae Gerun- dae), vestem religiosam Cappuccinorum induit in Arenys de Mar (Barcino) die XIII mensis Ianuarii anno MCMXXXVI MCMIII. Martyrium passus est die XXV mensis Augusti anno Tarracone. ex Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V.: 98. Fridericus Vila Bartolt, C.M.F., natus in Brull (Barcino) die III mensis Martii anno MDCCCLXXXIV. Martyr factus est die XI mensis Novembris anno MCMXXXVI apud coemeterium in Torredembarra. 99. Iacobus Mir Vime, C.M.F., natus in Ciutadilla (Ilerda) die XXI mensis Decembris anno MDCCCLXXXIX, martyr factus est die XXII mensis Iulii anno MCMXXXVI Tarracone. 100. Antonius Vilamasana Carulla, C.M.F., natus in Masoteras (Ilerda) die XXVIII mensis Ianuarii anno MDCCCLX, martyr factus est die XXV mensis Augusti anno MCMXXXVI in Valls. 101. Paulus Castellà Barbera, C.M.F., natus in Selva del Campo (Tarraco) die III mensis Maii anno MDCCCLXI, martyr factus est die XXVI mensis Septembris anno MCMXXXVI in Reus. 102. Andreas Feliu Bartolomeu, C.M.F., natus in Selva del Campo (Tarraco) die XV mensis Septembris anno MDCCCLXX, martyr factus est die XXVI mensis Septembris anno MCMXXXVI in Reus. 103. Sebastianus Balsells Tonijuàn, C.M.F., natus in Fuliola (Ilerda) die mensis Decembris anno MDCCCLXXXV, martyr factus est die XV III mensis Augusti anno MCMXXXVI in Sierra de Almenara. 104. Antonius Capdevila Balsells, C.M.F., natus in Espluga Calva (Ilerda) die XXVII mensis Februarii anno anno MCMXXXVI in Vimbodí. MDCCCXCIV, martyr factus est die XXIV mensis Iunii 336 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum: 105. Agapitus Modestus, in saeculo Modestus Pamplona Falguera, natus die XVII mensis Iunii anno MCMVII, martyrium subiit die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI Tarracone. 106. Albertus Ioachimus, in saeculo Albertus Linares de la Pinta, natus die XXVII mensis Augusti anno MCMXIII, martyrium subiit die XIX mensis Maii anno MCMXXXVII in Castillonroy. 107. Alexander Antonius, in saeculo Alexander Arraya Caballero, natus die XXX mensis Maii anno MCMVIII, martyrium subiit die XXX mensis Iulii anno MCMXXXVI Tarracone. 108. Alexander Ioannes, in saeculo Firminus Gellida Cornelles, natus die VI mensis Octobris anno MDCCCLXXXIX, martyrium subiit die XVII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Viñaroz (Barcino). 109. Alphaeus Barnabas, in saeculo Barnabas Núñez Alonso, natus die XI mensis Iunii anno MCMII, martyrium subiit die XXX mensis Iulii anno MCMXXXVI Tarracone. 110. Anastasius Lucas, in saeculo Lucas Martín Puente, natus die XX mensis Septembris anno MCMVIII, martyrium subiit die XVIII mensis Septembris anno MCMXXXVI Tarracone. 111. Andreas Sergius, in saeculo Andreas Pradas Lahoz, natus die XXX mensis Novembris anno MCMVIII, martyrium subiit die XVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Tortosa (Tarraco). 112. Angelus Amatus, in saeculo Maximianus Peréz Fierro, natus die XXI mensis Augusti anno MCMV, martyrium subiit die I mensis Septembris anno MCMXXXVI in Tortosa (Tarraco). 113. Anselmus Felix, in saeculo Modestus Godo Buscató, natus die XII mensis Ianuarii anno MDCCCLXXIX, martyrium subiit die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI Tarracone. 114. Antonius Aegidius, in saeculo Alexander Gil Monforte, natus die IX mensis Februarii anno MCMIII, martyrium subiit die XXII mensis Septembris anno MCMXXXVI in Mosqueruela (Terulium). Acta Francisci Pp. 337 115. Aristides Marcus, in saeculo Petrus Cano Cebrián, natus die I mensis Iunii anno MCMVI, martyrium subiit die XIV mensis Augusti anno MCMXXXVI in Benicarló. 116. Arnoldus Cyrillus, in saeculo Ioannes Font Taulat, natus die I mensis Iulii anno MDCCCXC, martyrium subiit die XXI mensis Ianuarii anno MCMXXXVII Ilerdae. 117. Augustus Maria, in saeculo Arsenius Merino Miguel, natus die XII mensis Decembris anno MDCCCXCIV, martyrium subiit ad finem mensis Octobris anno MCMXXXVI in Molnas (Tarraco). 118. Benildus Iosephus, in saeculo Franciscus Casademunt Ribas, natus die V mensis Februarii anno MDCCCLXXII, martyrium subiit die XXVI mensis Augusti anno MCMXXXVI Tarracone. 119. Benedictus Ioannes, in saeculo Ioannes Baptista Urgell Corna, natus die V mensis Octobris anno MCMVI, martyrium subiit die VII mensis Augusti anno MCMXXXVI in Villalba. 120. Bonaventura Plus, in saeculo Pius Ruiz de la Torre, natus die IX mensis Iulii anno MCMIX, martyrium subiit die I mensis Septembris anno MCMXXXVI in Tortosa (Tarraco). 121. Claudius Iosephus, in saeculo Emmanuel Mateo Calvo, natus die V mensis Octobris anno MCMII, martyrium subiit die I mensis Septembris anno MCMXXXVI in Tortosa (Tarraco). 122. Clemens Adolfus, in saeculo Ioannes Clemens Vea Balaguer, natus die IX mensis Iunii anno MDCCCXCVIII, martyrium subiit die XV mensis Augusti anno MCMXXXVI in S. Mateo (in provincia Castellionensi). 123. Clemens Faustinus, in saeculo Iosephus Fernández Sáenz, natus die VI mensis Aprilis anno MCMXV, martyrium subiit die XVIII mensis Septembris anno MCMXXXVI Tarracone 124. Daniel Antoninus, in saeculo Nicolaus Rueda Barriocanal, natus die X mensis Septembris anno MDCCCXCIV, martyrium subiit die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI Tarracone. 125. Helladius Vincentius, in saeculo Caesarius España Ortiz, natus die XXV mensis Februarii anno MDCCCLXXXVI, martyrium subiit die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI Tarracone. 338 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 126. Elias Paulinus, in saeculo Xaverius Pradas Vidal, natus die XXI mensis Martii anno MDCCCXCVI, martyrium subiit die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI Tarracone. 127. Elmus Michaël, in saeculo Petrus Ioannes Iosephus Sisterna Torrent, natus die XXI mensis Martii anno MDCCCLXXVIII, martyrium subiit die XXVI mensis Augusti anno MCMXXXVI Tarracone. 128. Exsuperius, in saeculo Michaël Alberto Flos, natus die XII mensis No- vembris anno MDCCCLXXXI, martyrium subiit die XV mensis Augusti anno MCMXXXVI in Benicarló. 129. Faustus Aloisius, in saeculo Iosephus Maria Tolaguera Oliva, natus die XIV mensis Martii anno MCMXXXVI MCMIV, martyrium subiit die XXVI mensis Augusti anno Tarracone. 130. Felix Hadrianus, in saeculo Franciscus Vicente Edo, natus die XXXI mensis Iulii anno MCMIII, martyrium subiit die XXII mensis Septembris anno MCMXXXVI in Mosqueruela 131. Fulbertus Iacobus, in saeculo Iacobus Jardí Vernet, natus die VII mensis Maii anno MCMI, martyrium subiit die X mensis Augusti anno MCMXXXVI in Tivisa (Tarraco). 132. Gilbertus a Iesu, in saeculo Iosephus Boschdemont Mitjavila, natus die XI mensis Augusti anno MDCCCLXXX, martyrium subiit die XI mensis Novembris anno MCMXXXVI in Torredembarra. 133. Honorius Sebastianus, in saeculo Sebastianus Obeso Alario, natus die XII mensis Decembris anno MCMX, martyrium subiit die XVIII mensis Septembris anno MCMXXXVI Tarracone. 134. Hugo Barnabas, in saeculo Franciscus Trullén Gilisbarts, natus die mensis Ianuarii anno MCMXXXVI MDCCCXCV, XX martyrium subiit die I mensis Septembris anno in Viñols. 135. Hyacinthus Georgius, in saeculo Iosephus Camprubí Corrubí, natus die XXII mensis Februarii anno MDCCCLXXX, martyrium subiit die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI Tarracone. 339 Acta Francisci Pp. 136. Ianuarius, in saeculo Marianus Navarro Blasco, natus die III mensis Decembris anno MCMIII, martyrium subiit die XI mensis Novembris anno MCMXXXVI Tarracone. 137. Iustinus Gabriel, in saeculo Gabriel Albiol Plou, natus die XXIII mensis Aprilis anno MCMX, martyrium subiit die XI mensis Augusti anno MCMXXXVI in Peñiscola. 138. Leontius Ioachimus, in saeculo Ioachimus Pallerola Feu, natus die II mensis Iulii anno MCMXXXVI MDCCCXCII, martyr factus est die I mensis Septembris anno in Viñols. 139. Aloisius Albertus, in saeculo Ildephonsus Alberto Flos, natus die XXVI mensis Februarii anno MDCCCLXXX, martyrium subiit die XV mensis Augusti anno MCMXXXVI in Benicarló. 140. Maginus Petrus, in saeculo Franciscus Salla Saltó, natus die III mensis Septembris anno MCMXVIII, martyr factus est die XXIX mensis Iulii anno MCMXXXVIII in Juncosa (Ilerda). 141. Marcianus Paschalis, in saeculo Paschalis Escuín Ferrer, natus die XXX mensis Martii anno MCMXXXVI MCMVII, martyr factus est die XIX mensis Augusti anno in Tortosa. 142. Nicolaus Hadrianus, in saeculo Ioannes Pérez Rodrigo, natus die XXVII mensis Ianuarii anno MCMXIV martyr factus est die XVIII mensis Septembris anno MCMXXXVI Barcinone. 143. Raphaël Iosephus, in saeculo Patricius Gellida Llorach, natus die mensis Martii anno MCMXXXVI MDCCCLXXI, martyr factus est die XVIII XVI mensis Augusti anno in Peñíscola. ex Tertio Ordine Carmelitarum a Magisterio: 144. Iulius Alameda Camarero, natus die XXVIII mensis Maii anno MCMXI in Castroceniza (Burgum), martyr factus est die XI mensis Novembris anno MCMXXXVI in Torredembarra. 145. Aloisius Domingo Oliva, natus die in Reus (Tarraco), martyr factus est die Torredembarra. XI XI mensis Ianuarii anno mensis Novembris anno MDCCCXCII MCMXXXVI in 340 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 146. Isidorus Tarsá Giribets, natus die III mensis Februarii anno MDCCCLXVI in Fontanet (Ilerda), martyr factus est die XI mensis Novembris anno MCMXXXVI in Torredembarra. 147. Bonaventura Toldrá Rodón, natus est die MDCCCXCVI XXXI in Pla de Cabra (Tarraco), martyr factus est die mensis Martii anno XI mensis Novembris anno MCMXXXVI in Torredembarra. Fama earum martyrii tam late inter Populum Dei propagata est ut archidioecesis Tarraconensis iniret Processum Informativum. Parata Positione, Consultores Theologi, in Congressu Peculiari die III mensis Iunii anno MMXI acto, hoc probaverunt. Deinde Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria diei V mensis Iunii anni martyrium sunt fassi. Denique die MMXII, XXVIII necem Servorum Dei verum fuisse mensis Iunii anno MMXII Benedictus XVI iussit ut Congregatio de Causis Sanctorum Decretum super martyrio rite promulgaret et statuit deinde ut beatificationis ritus Tarracone in Hispania celebraretur die XIII mensis Octobris anno MMXIII. Hodie igitur, Tarracone in Hispania, de mandato Nostro, Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Servos Dei Emmanuelem Borrás Ferré, Agapitum Modestum Pamplona Falguera et CXLV Socios in Beatorum numerum adscribimus: Nos, vota Fratrum Nostrorum Iesu García Burillo, Episcopi Abulensis, Alfonsi Milián Sorribas, Episcopi Barbastrensis-Montisonensis, Aloisii S.R.E. Cardinalis Martínez Sistach, Archiepiscopi Barcinonensis, Marii Iceta Gavicagogeascoa, Episcopi Flaviobrigensis, Iosephi Emmanuelis Lorca Planes, Episcopi Carthaginensis in Hispania, Antonii Angeli Algora Hernando, Episcopi Civitatis Regalensis, Demetrii Fernández González, Episcopi Cordubensis, Iosephi Mariae Yanguas Sanz, Episcopi Conchensis, Raimundi del Hoyo López, Episcopi Giennensis, Ioannis Piris Frígola, Episcopi Ilerdensis, Antonii Mariae S.R.E. Cardinalis Rouco Varela, Archiepiscopi Matritensis, Iesu Stephani Catalá Ibáñez, Episcopi Malacitani, Salvatoris Giménez Valls, Episcopi Minoricensis, Attilani Rodríguez Martínez, Episcopi Seguntini-Guadalaiarensis, Iacobi Pujol Balcells, Archiepiscopi Tarraconensis, Iosephi Angeli Saiz Meneses, Episcopi Terrassensis, Caroli Emmanuelis Escribano Subías, Episcopi Terulensis et Albarracinensis, Braulii Rodríguez Acta Francisci Pp. 341 Plaza, Archiepiscopi Toletani, Henrici Benavent Vidal, Episcopi Dertosensis, Caroli Osoro Sierra, Archiepiscopi Valentini, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque Christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Servi Dei Iosephus Maximus Moro Briz et IV Socii, presbyteri dioecesani; Maurus Palazuelos Maruri et XVII Socii, ex Ordine Sancti Benedicti; Iacobus Puig Mirosa et XVIII Socii, e Congregatione Filiorum Sacrae Familiae Iesu, Mariae et Ioseph, necnon Sebastianus Llorens Telarroja, laicus; María a Monte Serrato (in saeculo: Iosepha María Columnaris García Solanas) et VIII Sociae, religiosae professae Instituti Minimarum Discalceatarum Sancti Francisci de Paula, necnon Lucretia García Solanas, laica et vidua; Mauritius (in saeculo: Alexander) Íñiguez de Heredia Alzóla et XXIII Socii, religiosi professi ex Ordine Hospitalario Sancti Ioannis de Deo; Iosephus Guardiet Pujol, presbyter dioecesanus; Raimundus Ioachimus Castaño González et Iosephus María González Solís, presbyteri professi ex Ordine Fratrum Praedicatorum; Antonius Faúndez López, presbyter, et unus Socius, professi ex Ordine Fratrum Minorum, necnon duo presbyteri dioecesani; Hermenegildus ab Assumptione B.M.V. (in saeculo: Hermenegildus Iza y Aregita) et V Socii, ex Ordine Sanctissimae Trinitatis; Carmelus Maria Moyano Linares et IX Socii, presbyteri professi ex Ordine Carmelitarum; Iosephus Xavier Gorosterratzu et Socii, e Congregatione Sanctissimi Redemptoris; Emmanuel Basulto Jiménez, Episcopus Giennensis, necnon III presbyteri dioecesani, unus seminarii alumnus et unus laicus; Victoria a Iesu (in saeculo: Francisca Agnes Maria ab Antiqua) Valverde González, religiosa Pii Instituti Calasanctiani Filiarum a Divina Pastora; Salvius Huix Miralpeix, Episcopus Illerdensis; Iosephus Nadal y Guiu et Iosephus Jordán y Blecua, presbyteri dioecesani; Ioannes a Iesu (in saeculo: Vilaregut Farré) et III Socii, ex Ordine Fratrum Discalceatarum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, necnon Paulus Segalá Solé, presbyter dioecesanus; Marianus Alcalá Pérez et XVIII Socii, ex Ordine Beatae Mariae Virginis de Mercede Redemptionis Captivorum; Chrysanthus (in saeculo: Casimirus González García), Aquilinus, Cyprianus Iosephus et LXIII Socii, ex Instituto Fratrum Maristarum a Scholis, necnon Raimundus Aemilianus Hortelano Gómez et Iulianus Aguilar Martín, laici; Emmanuel a Sacra Familia (in saeculo: Emmanuel Sanz Domínguez), presbyter professus et reformator Ordinis Sancti Hieronymi; Andreas a Palazuelo (in 342 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale saeculo: Michaël Franciscus González González) et XXXI Socii, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum; Theophilus Fernández de Legaria Goñi et IV Socii, presbyteri professi e Congregatione Sacrorum Cordium Iesu et Mariae necnon adorationis perpetuae Ss. Sacramenti altaris; Albertus Maria Marco Alemán et VIII Socii, ex Ordine Carmelitarum ab Antiqua Observantia, necnon Augustinus Maria García Tribaldos et XV Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum; Orentius Aloisius (in saeculo: Antonius Solá Garriga) et XVIII Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, necnon Antonius Mateo Salamero, presbyter dioecesanus, et Iosephus Gorostazu Labayen, laicus; Melchiora ab Adoratione Cortés Bueno et XIV Sociae, e Societate Filiarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul; Aurelia (in saeculo: Clementina) Arambarri Fuente et III Sociae, religiosae professae Congregationis Servarum Mariae Ministrantium Infirmis; Maria Assumpta (in saeculo: Iulianna González Trujillano) et II Sociae, religiosae professae Congregationis Missionariarum Franciscalium a Matre Divini Pastoris; Ioannes Huguet y Cardona, presbyter dioecesanus; Iosephus Maria Ruiz Cano, Iesus Hannibal Gómez Gómez, Thomas Cordero Cordero et XIII Socii, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V.; Emmanuel Borrás Ferré, Episcopus Auxiliaris Tarraconensis, Agapitus Modestus (in saeculo: Modestus Pamplona Falguera), ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum et CXLV Socii, presbyteri et Seminarii alumni dioecesani necnon religiosi ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginia de Monte Carmelo, ex Ordine Sancti Benedicti, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V., e Tertio Ordine Carmelitarum a Magisterio; Fortunatus Velasco Tobar et XIII Socii e Congregatione Missionis; Ioachimus Jovaní Marín et XIV Socii e Sodalitate Sacerdotum Operariorum Dioecesanorum Cordis Iesu; Richardus Gil Barcelón, presbyter professus e Congregatione Parvi Operis a Divina Providentia, necnon Antonius Arrué Peiró, laicus; Iosepha Martínez Pérez et XI Sociae e Congregatione Filiarum a Caritate, necnon Dolores Broseta Bonet, laica qui in Hispania vicesimo saeculo sanguinem suum effuderunt ad testimonium perhibendum Domino Iesu, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die sexta Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. 343 Acta Francisci Pp. Quae vero per has Litteras decrevimus et nunc et in posterum firma esse volumus, rebus quibuslibet contrariis non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die tertio decimo mensis Octobris, anno Domini bis millesimo tertio decimo, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis loco Secretarii Status c P etrus P arolin Archiepiscopus tit. Aquipendiensis Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 49.586 344 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale EPISTULA APOSTOLICA AD EPISCOPOS NIGERIAE Dear Brother Bishops, While we walk this Lenten journey towards the Resurrection of the Lord united with the whole Church, I wish to extend to you, dear Archbishops and Bishops of Nigeria, a fraternal greeting, which I extend to the beloved Christian communities entrusted to your pastoral care. I would also like to share some thoughts with you on the current situation in your country. Nigeria, known as the « African giant », with its more than 160 million inhabitants, is set to play a primary role, not only in Africa but in the world at large. In recent years, it has experienced robust growth in the economic sphere and has again reasserted itself on the world stage as an attractive market, on account of its natural resources as well as its commercial potential. It is now considered officially the single largest African economy. It has also distinguished itself as a political player widely committed to the resolution of crisis situations in the continent. At the same time, your nation has had to confront considerable problems, among them new and violent forms of extremism and fundamentalism on ethnic, social and religious grounds. Many Nigerians have been killed, wounded or mutilated, kidnapped and deprived of everything: their loved ones, their land, their means of subsistence, their dignity and their rights. Many have not been able to return to their homes. Believers, both Christian and Muslim, have experienced a common tragic outcome, at the hands of people who claim to be religious, but who instead abuse religion, to make of it an ideology for their own distorted interests of exploitation and murder. I would like to assure you and all who suffer of my closeness. Every day I remember you in my prayers and I repeat here, for your encouragement and comfort, the consoling words of the Lord Jesus, which must always resound in our hearts: « Peace I leave with you; my peace I give to you ».1 Peace – as you know so well – is not only the absence of conflict or the result of political compromise or fatalistic resignation. Peace is for us a gift which comes from on high; it is Jesus Christ himself, the Prince of Peace, who has made of two peoples one. 2 And only the man or woman 1 2 Jn 14: 27. Cf. Eph 2: 14. Acta Francisci Pp. 345 who treasures the peace of Christ as a guiding light and way of life can become a peacemaker.3 At the same time, peace is a daily endeavour, a courageous and authentic effort to favour reconciliation, to promote experiences of sharing, to extend bridges of dialogue, to serve the weakest and the excluded. In a word, peace consists in building up a « culture of encounter ». And so I wish here to express my heartfelt thanks to you, because in the midst of so many trials and sufferings the Church in Nigeria does not cease to witness to hospitality, mercy and forgiveness. How can we fail to remember the priests, religious men and women, missionaries and catechists who, despite untold sacrifices, never abandoned their flock, but remained at their service as good and faithful heralds of the Gospel? To them, most particularly, I would like to express my solidarity, and to say: do not grow tired of doing what is right! We give thanks to the Lord for them, as for so many men and women of every social, cultural and religious background, who with great willingness stand up in concrete ways to every form of violence, and whose efforts are directed at favouring a more secure and just future for all. They offer us moving testimonies, which, as Pope Benedict XVI recalled at the end of the Synod for Africa, show « the power of the Spirit to transform the hearts of victims and their persecutors and thus to re-establish fraternity ».4 Dear Brother Bishops, in perseverance and without becoming discouraged, go forward on the way of peace.5 Accompany the victims! Come to the aid of the poor! Teach the youth! Become promoters of a more just and fraternal society! I gladly impart to you my Apostolic Blessing, which I ask you to extend to priests, religious, missionaries, catechists, lay faithful and above all to those suffering members of the Body of Christ. May the Resurrection of the Lord bring conversion, reconciliation and peace to all the people of Nigeria! I commend you to Mary, Queen of Africa, and I ask you also to pray for me. From the Vatican, 2 March 2015 FRANCIS PP. 3 4 5 Cf. Mt 5: 9. Africae Munus, 20. Cf. Lk 1: 79. 346 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale HOMILIAE I Summo Pontifice apud aream Neapolitanam vulgo Plebiscito Eucharistiam celebrante.* Il passo del Vangelo che abbiamo ascoltato ci presenta una scena ambientata nel tempio di Gerusalemme, al culmine della festa ebraica delle capanne, dopo che Gesù ha proclamato una grande profezia rivelandosi come sorgente dell’« acqua viva », cioè lo Spirito Santo.1 Allora la gente, molto impressionata, si mette a discutere su di Lui. Anche oggi la gente discute su di Lui. Alcuni sono entusiasti e dicono che « è davvero il profeta ».2 Qualcuno addirittura afferma: « Costui è il Cristo! ».3 Ma altri si oppongono perché – dicono – il Messia non viene dalla Galilea, ma dalla stirpe di Davide, da Betlemme; e così, senza saperlo, confermano proprio l’identità di Gesù. I capi dei sacerdoti avevano mandato delle guardie per arrestarlo, come si fa nelle dittature, ma queste ritornano a mani vuote e dicono: « Mai un uomo ha parlato così! ».4 Ecco la voce della verità, che risuona in quegli uomini semplici. La parola del Signore, ieri come oggi, provoca sempre una divisione: la parola di Dio divide, sempre! Provoca una divisione tra chi la accoglie e chi la rifiuta. A volte un contrasto interiore si accende anche nel nostro cuore; questo accade quando avvertiamo il fascino, la bellezza e la verità delle parole di Gesù, ma nello stesso tempo le respingiamo perché ci mettono in discussione, ci mettono in difficoltà e ci costa troppo osservarle. Oggi sono venuto a Napoli per proclamare insieme a voi: Gesù è il Signore! Ma non voglio dirlo solo io: voglio sentirlo da voi, da tutti, adesso, tutti insieme « Gesù è il Signore! », un’altra volta « Gesù è il Signore! » Nessuno parla come Lui! Lui solo ha parole di misericordia che possono guarire le ferite del nostro cuore. Lui solo ha parole di vita eterna. 5 * Die 21 Martii 2015. 1 Cfr Gv 7, 37-39. 2 v. 40. 3 v. 41. 4 v. 45. 5 Cfr Gv 6, 68. Acta Francisci Pp. 347 La parola di Cristo è potente: non ha la potenza del mondo, ma quella di Dio, che è forte nell’umiltà, anche nella debolezza. La sua potenza è quella dell’amore: questa è la potenza della parola di Dio! Un amore che non conosce confini, un amore che ci fa amare gli altri prima di noi stessi. La parola di Gesù, il santo Vangelo, insegna che i veri beati sono i poveri in spirito, i non violenti, i miti, gli operatori di pace e di giustizia. Questa è la forza che cambia il mondo! Questa è la parola che dà forza ed è capace di cambiare il mondo. Non c’è un’altra strada per cambiare il mondo. La parola di Cristo vuole raggiungere tutti, in particolare quanti vivono nelle periferie dell’esistenza, perché trovino in Lui il centro della loro vita e la sorgente della speranza. E noi, che abbiamo avuto la grazia di ricevere questa Parola di Vita – è una grazia ricevere la parola di Dio! – siamo chiamati ad andare, a uscire dai nostri recinti e, con ardore di cuore, portare a tutti la misericordia, la tenerezza, l’amicizia di Dio: questo è un lavoro che tocca a tutti, ma in modo speciale a voi sacerdoti. Portare misericordia, portare perdono, portare pace, portare gioia nei Sacramenti e nell’ascolto. Che il popolo di Dio possa trovare in voi uomini misericordiosi come Gesù. Nello stesso tempo ogni parrocchia e ogni realtà ecclesiale diventi santuario per chi cerca Dio e casa accogliente per i poveri, gli anziani e quanti si trovano nel bisogno. Andare e accogliere: così pulsa il cuore della madre Chiesa, e di tutti i suoi figli. Vai, accogli! Vai, cerca! Vai, porta amore, misericordia, tenerezza. Quando i cuori si aprono al Vangelo, il mondo comincia a cambiare e l’umanità risorge! Se accogliamo e viviamo ogni giorno la Parola di Gesù, risorgiamo con Lui. La Quaresima che stiamo vivendo fa risuonare nella Chiesa questo messaggio, mentre camminiamo verso la Pasqua: in tutto il popolo di Dio si riaccende la speranza di risorgere con Cristo, nostro Salvatore. Che non giunga invano la grazia di questa Pasqua, per il popolo di Dio di questa città! Che la grazia della Risurrezione sia accolta da ognuno di voi, perché Napoli sia piena della speranza di Cristo Signore! La speranza: « Largo alla speranza », dice il motto di questa mia Visita. Lo dico a tutti, in modo particolare ai giovani: apritevi alla potenza di Gesù Risorto, e porterete frutti di vita nuova in questa città: frutti di condivisione, di riconciliazione, di servizio, di fraternità. Lasciatevi avvolgere, abbracciare dalla sua misericordia, dalla misericordia di Gesù, di quella misericordia che soltanto Gesù ci porta. 348 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Cari napoletani, largo alla speranza e non lasciatevi rubare la speranza! Non cedete alle lusinghe di facili guadagni o di redditi disonesti: questo è pane per oggi e fame per domani. Non ti può portare niente! Reagite con fermezza alle organizzazioni che sfruttano e corrompono i giovani, i poveri e i deboli, con il cinico commercio della droga e altri crimini. Non lasciatevi rubare la speranza! Non lasciate che la vostra gioventù sia sfruttata da questa gente! La corruzione e la delinquenza non sfigurino il volto di questa bella città! E di più: non sfigurino la gioia del vostro cuore napoletano! Ai criminali e a tutti i loro complici oggi io umilmente, come fratello, ripeto: convertitevi all’amore e alla giustizia! Lasciatevi trovare dalla misericordia di Dio! Siate consapevoli che Gesù vi sta cercando per abbracciarvi, per baciarvi, per amarvi di più. Con la grazia di Dio, che perdona tutto e perdona sempre, è possibile ritornare a una vita onesta. Ve lo chiedono anche le lacrime delle madri di Napoli, mescolate con quelle di Maria, la Madre celeste invocata a Piedigrotta e in tante chiese di Napoli. Queste lacrime sciolgano la durezza dei cuori e riconducano tutti sulla via del bene. Oggi incomincia la primavera e la primavera porta speranza: tempo di speranza. E l’oggi di Napoli è tempo di riscatto per Napoli: questo è il mio augurio e la mia preghiera per una città che ha in sé tante potenzialità spirituali, culturali e umane, e soprattutto tanta capacità di amare. Le autorità, le istituzioni, le varie realtà sociali e i cittadini, tutti insieme e concordi, possono costruire un futuro migliore. E il futuro di Napoli non è ripiegarsi rassegnata su sé stessa: questo non è il vostro futuro! Ma il futuro di Napoli è aprirsi con fiducia al mondo, dare largo alla speranza. Questa città può trovare nella misericordia di Gesù, che fa nuove tutte le cose, la forza per andare avanti con speranza, la forza per tante esistenze, tante famiglie e comunità. Sperare è già resistere al male. Sperare è guardare il mondo con lo sguardo e con il cuore di Dio. Sperare è scommettere sulla misericordia di Dio che è Padre e perdona sempre e perdona tutto. Dio, fonte della nostra gioia e ragione della nostra speranza, vive nelle nostre città. Dio vive a Napoli! La sua grazia e la sua benedizione sostengano il vostro cammino nella fede, nella carità e nella speranza, i vostri propositi di bene e i vostri progetti di riscatto morale e sociale. Abbiamo tutti insieme proclamato Gesù come il Signore: diciamolo ancora alla fine: « Gesù è il Signore! », tutti tre volte: « Gesù è il Signore! ». E ca ‘a Maronna v’accumpagne! Acta Francisci Pp. 349 II Occasione celebrationis Dominicae in Palmis de Passione Domini.* Al centro di questa celebrazione, che appare tanto festosa, c’è la parola che abbiamo ascoltato nell’inno della Lettera ai Filippesi: « Umiliò sé stesso ».1 L’umiliazione di Gesù. Questa parola ci svela lo stile di Dio e, di conseguenza, quello che deve essere del cristiano: l’umiltà. Uno stile che non finirà mai di sorprenderci e di metterci in crisi: a un Dio umile non ci si abitua mai! Umiliarsi è prima di tutto lo stile di Dio: Dio si umilia per camminare con il suo popolo, per sopportare le sue infedeltà. Lo si vede bene leggendo la storia dell’Esodo: che umiliazione per il Signore ascoltare tutte quelle mormorazioni, quelle lamentele! Erano rivolte contro Mosè, ma in fondo andavano contro di Lui, il loro Padre, che li aveva fatti uscire dalla condizione di schiavitù e li guidava nel cammino attraverso il deserto fino alla terra della libertà. In questa Settimana, la Settimana Santa, che ci conduce alla Pasqua, noi andremo su questa strada dell’umiliazione di Gesù. E solo così sarà « santa » anche per noi! Sentiremo il disprezzo dei capi del suo popolo e i loro inganni per farlo cadere. Assisteremo al tradimento di Giuda, uno dei Dodici, che lo venderà per trenta denari. Vedremo il Signore arrestato e portato via come un malfattore; abbandonato dai discepoli; trascinato davanti al sinedrio, condannato a morte, percosso e oltraggiato. Sentiremo che Pietro, la « roccia » dei discepoli, lo rinnegherà per tre volte. Sentiremo le urla della folla, sobillata dai capi, che chiede libero Barabba, e Lui crocifisso. Lo vedremo schernito dai soldati, coperto con un mantello di porpora, coronato di spine. E poi, lungo la via dolorosa e sotto la croce, sentiremo gli insulti della gente e dei capi, che deridono il suo essere Re e Figlio di Dio. Questa è la via di Dio, la via dell’umiltà. È la strada di Gesù, non ce n’è un’altra. E non esiste umiltà senza umiliazione. * Die 28 Martii 2015. 1 2, 8. 350 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Percorrendo fino in fondo questa strada, il Figlio di Dio ha assunto la « forma di servo ».2 In effetti, umiltà vuol dire anche servizio, vuol dire lasciare spazio a Dio spogliandosi di sé stessi, « svuotandosi », come dice la Scrittura.3 Questa – svuotarsi – è l’umiliazione più grande. C’è una strada contraria a quella di Cristo: la mondanità. La mondanità ci offre la via della vanità, dell’orgoglio, del successo… È l’altra via. Il maligno l’ha proposta anche a Gesù, durante i quaranta giorni nel deserto. Ma Gesù l’ha respinta senza esitazione. E con Lui, con la sua grazia soltanto, col suo aiuto, anche noi possiamo vincere questa tentazione della vanità, della mondanità, non solo nelle grandi occasioni, ma nelle comuni circostanze della vita. Ci aiuta e ci conforta in questo l’esempio di tanti uomini e donne che, nel silenzio e nel nascondimento, ogni giorno rinunciano a sé stessi per servire gli altri: un parente malato, un anziano solo, una persona disabile, un senzatetto… Pensiamo anche all’umiliazione di quanti per il loro comportamento fedele al Vangelo sono discriminati e pagano di persona. E pensiamo ai nostri fratelli e sorelle perseguitati perché cristiani, i martiri di oggi – ce ne sono tanti – non rinnegano Gesù e sopportano con dignità insulti e oltraggi. Lo seguono sulla sua via. Possiamo parlare in verità di « un nugolo di testimoni »: i martiri di oggi.4 Durante questa Settimana, mettiamoci anche noi decisamente su questa strada dell’umiltà, con tanto amore per Lui, il nostro Signore e Salvatore. Sarà l’amore a guidarci e a darci forza. E dove è Lui, saremo anche noi.5 2 3 4 5 Cfr Fil 2, 7. v. 7. Cfr Eb 12, 1. Cfr Gv 12, 26. Acta Francisci Pp. 351 III Dum Summus Pontifex Missam Chrismalem apud Basilicam Petrianam celebrat.* « La mia mano è il suo sostegno, / il mio braccio è la sua forza ».1 Così pensa il Signore quando dice dentro di sé: « Ho trovato Davide, mio servo, / con il mio santo olio l’ho consacrato ».2 Così pensa il nostro Padre ogni volta che « trova » un sacerdote. E aggiunge ancora: « La mia fedeltà e il mio amore saranno con lui / … Egli mi invocherà: “Tu sei mio padre, / mio Dio e roccia della mia salvezza” ».3 È molto bello entrare, con il Salmista, in questo soliloquio del nostro Dio. Egli parla di noi, suoi sacerdoti, suoi preti; ma in realtà non è un soliloquio, non parla da solo: è il Padre che dice a Gesù: « I tuoi amici, quelli che ti amano, mi potranno dire in modo speciale: Tu sei mio Padre ».4 E se il Signore pensa e si preoccupa tanto di come potrà aiutarci, è perché sa che il compito di ungere il popolo fedele non è facile, è duro; ci porta alla stanchezza e alla fatica. Lo sperimentiamo in tutte le forme: dalla stanchezza abituale del lavoro apostolico quotidiano fino a quella della malattia e della morte, compreso il consumarsi nel martirio. La stanchezza dei sacerdoti! Sapete quante volte penso a questo: alla stanchezza di tutti voi? Ci penso molto e prego di frequente, specialmente quando ad essere stanco sono io. Prego per voi che lavorate in mezzo al popolo fedele di Dio che vi è stato affidato, e molti in luoghi assai abbandonati e pericolosi. E la nostra stanchezza, cari sacerdoti, è come l’incenso che sale silenziosamente al Cielo. 5 La nostra stanchezza va dritta al cuore del Padre. Siate sicuri che la Madonna si accorge di questa stanchezza e la fa notare subito al Signore. Lei, come Madre, sa capire quando i suoi figli sono stanchi e non pensa a nient’altro. « Benvenuto! Riposati, figlio. Dopo parle* Die 2 Aprilis 2015. 1 Sal 88, 22. 2 v. 21. 3 vv. 25.27. 4 Cfr Gv 14, 21. 5 Cfr Sal 140, 2; Ap 8, 3-4. 352 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale remo… Non ci sono qui io, che sono tua Madre? » – ci dirà sempre quando ci avviciniamo a Lei.6 E a suo Figlio dirà, come a Cana: « Non hanno vino ».7 Succede anche che, quando sentiamo il peso del lavoro pastorale, ci può venire la tentazione di riposare in un modo qualunque, come se il riposo non fosse una cosa di Dio. Non cadiamo in questa tentazione. La nostra fatica è preziosa agli occhi di Gesù, che ci accoglie e ci fa alzare: « Venite a me quando siete stanchi e oppressi, e io vi darò ristoro ».8 Quando uno sa che, morto di stanchezza, può prostrarsi in adorazione, dire: « Basta per oggi, Signore », e arrendersi davanti al Padre, uno sa anche che non crolla ma si rinnova, perché chi ha unto con olio di letizia il popolo fedele di Dio, il Signore pure lo unge: « cambia la sua cenere in diadema, le sue lacrime in olio profumato di letizia, il suo abbattimento in canti ».9 Teniamo ben presente che una chiave della fecondità sacerdotale sta nel come riposiamo e nel come sentiamo che il Signore tratta la nostra stanchezza. Com’è difficile imparare a riposare! In questo si gioca la nostra fiducia e il nostro ricordare che anche noi siamo pecore e abbiamo bisogno del pastore, che ci aiuti. Possono aiutarci alcune domande a questo proposito. So riposare ricevendo l’amore, la gratuità e tutto l’affetto che mi dà il popolo fedele di Dio? O dopo il lavoro pastorale cerco riposi più raffinati, non quelli dei poveri ma quelli che offre la società dei consumi? Lo Spirito Santo è veramente per me « riposo nella fatica », o solo Colui che mi fa lavorare? So chiedere aiuto a qualche sacerdote saggio? So riposare da me stesso, dalla mia auto-esigenza, dal mio auto-compiacimento, dalla mia auto-referenzialità? So conversare con Gesù, con il Padre, con la Vergine e san Giuseppe, con i miei Santi protettori amici per riposarmi nelle loro esigenze – che sono soavi e leggere –, nel loro compiacimento – ad essi piace stare in mia compagnia –, e nei loro interessi e riferimenti – ad essi interessa solo la maggior gloria di Dio – …? So riposare dai miei nemici sotto la protezione del Signore? Vado argomentando e tramando fra me, rimuginando più volte la mia difesa, o mi affido allo Spirito Santo che mi insegna quello che devo dire in ogni occasione? Mi preoccupo e mi affanno 6 7 8 9 Cfr Evangelii gaudium, 286. Gv 2, 3. Cfr Mt 11, 28. Cfr Is 61, 3. Acta Francisci Pp. 353 eccessivamente o, come Paolo, trovo riposo dicendo: « So in chi ho posto la mia fede »? 10 Ripassiamo un momento, brevemente, gli impegni dei sacerdoti, che oggi la liturgia ci proclama: portare ai poveri la Buona Notizia, annunciare la liberazione ai prigionieri e la guarigione ai ciechi, dare la libertà agli oppressi e proclamare l’anno di grazia del Signore. Isaia dice anche curare quelli che hanno il cuore spezzato e consolare gli afflitti. Non sono compiti facili, non sono compiti esteriori, come ad esempio le attività manuali – costruire un nuovo salone parrocchiale, o tracciare le linee di un campo di calcio per i giovani dell’oratorio…; gli impegni menzionati da Gesù implicano la nostra capacità di compassione, sono impegni in cui il nostro cuore è « mosso » e commosso. Ci rallegriamo con i fidanzati che si sposano, ridiamo con il bimbo che portano a battezzare; accompagniamo i giovani che si preparano al matrimonio e alla famiglia; ci addoloriamo con chi riceve l’unzione nel letto di ospedale; piangiamo con quelli che seppelliscono una persona cara… Tante emozioni… Se noi abbiamo il cuore aperto, questa emozione e tanto affetto affaticano il cuore del Pastore. Per noi sacerdoti le storie della nostra gente non sono un notiziario: noi conosciamo la nostra gente, possiamo indovinare ciò che sta passando nel loro cuore; e il nostro, nel patire con loro, ci si va sfilacciando, ci si divide in mille pezzetti, ed è commosso e sembra perfino mangiato dalla gente: prendete, mangiate. Questa è la parola che sussurra costantemente il sacerdote di Gesù quando si sta prendendo cura del suo popolo fedele: prendete e mangiate, prendete e bevete… E così la nostra vita sacerdotale si va donando nel servizio, nella vicinanza al Popolo fedele di Dio… che sempre, sempre stanca. Vorrei ora condividere con voi alcune stanchezze sulle quali ho meditato. C’è quella che possiamo chiamare « la stanchezza della gente, la stanchezza delle folle »: per il Signore, come per noi, era spossante – lo dice il Vangelo –, ma è una stanchezza buona, una stanchezza piena di frutti e di gioia. La gente che lo seguiva, le famiglie che gli portavano i loro bambini perché li benedicesse, quelli che erano stati guariti, che venivano con i loro amici, i giovani che si entusiasmavano del Rabbì…, non gli lasciavano 10 2 Tm 1, 12. 354 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale neanche il tempo per mangiare. Ma il Signore non si seccava di stare con la gente. Al contrario: sembrava che si ricaricasse.11 Questa stanchezza in mezzo alla nostra attività è solitamente una grazia che è a portata di mano di tutti noi sacerdoti.12 Che bella cosa è questa: la gente ama, desidera e ha bisogno dei suoi pastori! Il popolo fedele non ci lascia senza impegno diretto, salvo che uno si nasconda in un ufficio o vada per la città con i vetri oscurati. E questa stanchezza è buona, è una stanchezza sana. È la stanchezza del sacerdote con l’odore delle pecore…, ma con il sorriso di papà che contempla i suoi figli o i suoi nipotini. Niente a che vedere con quelli che sanno di profumi cari e ti guardano da lontano e dall’alto.13 Siamo gli amici dello Sposo, questa è la nostra gioia. Se Gesù sta pascendo il gregge in mezzo a noi non possiamo essere pastori con la faccia acida, lamentosi, né, ciò che è peggio, pastori annoiati. Odore di pecore e sorriso di padri… Sì, molto stanchi, ma con la gioia di chi ascolta il suo Signore che dice: « Venite, benedetti del Padre mio ».14 C’è anche quella che possiamo chiamare « la stanchezza dei nemici ». Il demonio e i suoi seguaci non dormono e, dato che le loro orecchie non sopportano la Parola di Dio, lavorano instancabilmente per zittirla o confonderla. Qui la stanchezza di affrontarli è più ardua. Non solo si tratta di fare il bene, con tutta la fatica che comporta, bensì bisogna difendere il gregge e difendere sé stessi dal male.15 Il maligno è più astuto di noi ed è capace di demolire in un momento quello che abbiamo costruito con pazienza durante lungo tempo. Qui occorre chiedere la grazia di imparare a neutralizzare – è un’abitudine importante: imparare a neutralizzare –: neutralizzare il male, non strappare la zizzania, non pretendere di difendere come superuomini ciò che solo il Signore deve difendere. Tutto questo aiuta a non farsi cadere le braccia davanti allo spessore dell’iniquità, davanti allo scherno dei malvagi. La parola del Signore per queste situazioni di stanchezza è: « Abbiate coraggio, io ho vinto il mondo! ».16 E questa parola ci darà forza. 11 12 13 14 15 16 Cfr Evangelii gaudium, 11. Cfr ibid., 279. Cfr ibid., 97. Mt 25, 34. Cfr Evangelii gaudium, 83. Gv 16, 33. Acta Francisci Pp. 355 E per ultima – ultima perché questa omelia non vi stanchi troppo – c’è anche « la stanchezza di sé stessi ».17 È forse la più pericolosa. Perché le altre due provengono dal fatto di essere esposti, di uscire da noi stessi per ungere e darsi da fare.18 Invece questa stanchezza è più auto-referenziale: è la delusione di sé stessi ma non guardata in faccia, con la serena letizia di chi si scopre peccatore e bisognoso di perdono, di aiuto: questi chiede aiuto e va avanti. Si tratta della stanchezza che dà il « volere e non volere », l’essersi giocato tutto e poi rimpiangere l’aglio e le cipolle d’Egitto, il giocare con l’illusione di essere qualcos’altro. Questa stanchezza mi piace chiamarla « civettare con la mondanità spirituale ». E quando uno rimane solo, si accorge di quanti settori della vita sono stati impregnati da questa mondanità, e abbiamo persino l’impressione che nessun bagno la possa pulire. Qui può esserci una stanchezza cattiva. La parola dell’Apocalisse ci indica la causa di questa stanchezza: « Sei perseverante e hai molto sopportato per il mio nome, senza stancarti. Ho però da rimproverarti di avere abbandonato il tuo primo amore ».19 Solo l’amore dà riposo. Ciò che non si ama, stanca male, e alla lunga stanca peggio. L’immagine più profonda e misteriosa di come il Signore tratta la nostra stanchezza pastorale è quella che « avendo amato i suoi…, li amò sino alla fine » 20: la scena della lavanda dei piedi. Mi piace contemplarla come la lavanda della sequela. Il Signore purifica la stessa sequela, Egli si « coinvolge » con noi,21 si fa carico in prima persona di pulire ogni macchia, quello smog mondano e untuoso che ci si è attaccato nel cammino che abbiamo fatto nel suo Nome. Sappiamo che nei piedi si può vedere come va tutto il nostro corpo. Nel modo di seguire il Signore si manifesta come va il nostro cuore. Le piaghe dei piedi, le slogature e la stanchezza, sono segno di come lo abbiamo seguito, di quali strade abbiamo fatto per cercare le sue pecore perdute, tentando di condurre il gregge ai verdi pascoli e alle acque tranquille.22 Il Signore ci lava e ci purifica da tutto quello che si è accumulato sui nostri 17 18 19 20 21 22 Cfr Evangelii gaudium, 277. Siamo quelli che si prendono cura. 2, 3-4. Gv 13, 1. Evangelii gaudium, 24. Cfr ibid., 270. 356 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale piedi per seguirlo. E questo è sacro. Non permette che rimanga macchiato. Come le ferite di guerra Lui le bacia, così la sporcizia del lavoro Lui la lava. La sequela di Gesù è lavata dallo stesso Signore affinché ci sentiamo in diritto di essere « gioiosi », « pieni », « senza paura né colpa » e così abbiamo il coraggio di uscire e andare « sino ai confini del mondo, a tutte le periferie », a portare questa buona notizia ai più abbandonati, sapendo che « Lui è con noi, tutti i giorni fino alla fine del mondo ». E per favore, chiediamo la grazia di imparare ad essere stanchi, ma ben stanchi! Acta Francisci Pp. 357 ALLOCUTIO Ad clerum, religiosos diaconosque permanentes Sedis Neapolitanae conventos in Cathedrali ecclesia.* 23 Ho preparato un discorso, ma sono noiosi i discorsi. Lo consegno al Cardinale e poi nel bollettino lo farà conoscere. Preferisco rispondere un po’ ad alcune cose. Mi suggeriscono di parlare seduto, così mi riposo un po’. Una suora che è qui, molto anziana, è venuta di corsa a dirmi: Mi dia la benedizione in articulo mortis. « Ma perché suora? ». « Perché devo andare in missione, ad aprire un convento… ». Questo è lo spirito della vita religiosa. Questa suora mi ha fatto pensare. È lì, anziana, ma dice: « Sì, io sono in articulo mortis, ma devo andare a rinnovare o a fare di nuovo un convento » e parte. Pertanto anch’io adesso obbedisco e parlo da seduto. Questa è una delle testimonianze che tu domandavi: di essere sempre in cammino. Il cammino nella vita consacrata è andare alla sequela di Gesù; anche la vita consacrata in genere, anche per i sacerdoti è andare dietro a Gesù, e con voglia di lavorare per il Signore. Una volta – mi collego a quello che ha detto la suora – mi ha detto un anziano sacerdote: « Ma per noi non c’è la pensione e quando andiamo in casa di riposo continuiamo a lavorare con la preghiera, con le piccole cose che possiamo fare, ma con lo stesso entusiasmo di andare dietro a Gesù ». La testimonianza di camminare sulle strade di Gesù! Per questo il centro della vita deve essere Gesù. Se al centro della vita – esagero… ma succede in altre parti, a Napoli no di sicuro – c’è il fatto che io sono contro il vescovo o contro il parroco o contro quell’altro prete, tutta la mia vita è presa da quella lotta. Ma questo è perdere la vita. Non avere una famiglia, non avere figli, non avere l’amore coniugale, che è tanto buono e tanto bello, per finire a litigare con il Vescovo, con i fratelli sacerdoti, con i fedeli, con « faccia di aceto », ma questa non è una testimonianza. La testimonianza è Gesù, il centro è Gesù. E quando il centro è Gesù ci sono comunque queste difficoltà, ce ne sono dappertutto, ma si affrontano in modo diverso. In un convento magari la superiora non mi piace, ma se il mio centro è la superiora che non mi piace, la testimonianza non va. Se il mio centro invece è Gesù, prego * Die 21 Martii 2015. 358 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale per questa superiora che non mi piace, la tollero e faccio di tutto perché gli altri superiori conoscano la situazione. Ma la gioia non me la toglie nessuno: la gioia di andare dietro a Gesù. Vedo qui i seminaristi. Vi dico una cosa: se voi non avete Gesù al centro, ritardate l’Ordinazione. Se non siete sicuri che Gesù è il centro della vostra vita, aspettate un po’ più di tempo, per essere sicuri. Perché al contrario, incomincerete un cammino che non sapete come finirà. Questa è la prima testimonianza: che si veda che Gesù è il centro. Il centro non sono né le chiacchiere né l’ambizione di avere questo posto o quell’altro, né i soldi – dei soldi voglio parlare dopo – ma il centro deve essere Gesù. Come posso essere sicuro di andare sempre con Gesù? C’è sua Madre che porta a Lui. Un sacerdote, un religioso, una religiosa che non ama la Madonna, che non prega la Madonna, direi anche che non recita il Rosario…. se non vuole la Madre, la Madre non gli darà il Figlio. Il Cardinale mi ha regalato un libro di Sant’Alfonso Maria de’ Liguori, non so se « La Gloria di Maria »… Di questo libro a me piace leggere le storie della Madonna che sono dietro a ognuno dei capitoli: in esse si vede come la Madonna ci porta sempre a Gesù. Lei è Madre, il centro dell’essere della Madonna è essere Madre, portare Gesù. E padre Rupnik che fa dei dipinti e dei mosaici tanto belli e tanto artistici, mi ha regalato un’icona della Madonna con Gesù davanti. Gesù e le mani della Madonna sono posizionati in modo che Gesù scende e con la mano prende il mantello della Madonna per non cadere. È Lei che ha fatto scendere Gesù da noi; è Lei che ci dà Gesù. Dare testimonianza di Gesù, e per andare dietro a Gesù un bell’aiuto è la Madre: è Lei che ci dà Gesù. Questa è una delle testimonianze. Un’altra testimonianza è lo spirito di povertà; anche per i sacerdoti che non fanno voto di povertà, ma devono avere lo spirito di povertà. Quando nella Chiesa entra l’affarismo, sia nei sacerdoti che nei religiosi, è brutto. Io ricordo una grande religiosa, brava donna, una grande economa che faceva bene il suo mestiere. Era osservante ma aveva il cuore attaccato ai soldi e inconsciamente selezionava la gente secondo i soldi che avevano. « Questo mi piace di più, ha tanti soldi ». Era economa di un Collegio importante e ha fatto grandi costruzioni, una grande donna, ma si vedeva questo suo limite e l’ultima umiliazione che ha avuto questa donna è stata pubblica. Aveva 70 anni, più o meno, era in un salotto di professori, durante un break della scuola, stava prendendo un caffè e ha avuto una sincope ed è Acta Francisci Pp. 359 caduta. Gli davano schiaffi per farla tornare in sé e non rinveniva. E una professoressa ha detto questo: « Ma mettigli un biglietto di ‘pesos’ e vediamo se così reagisce ». La poverina era già morta, ma questa è stata l’ultima parola che è stata detta di lei quando ancora non si sapeva se fosse morta o no. Una brutta testimonianza. I consacrati – siano preti, suore e religiosi – mai devono essere affaristi. Lo spirito di povertà non è però spirito di miseria. Un sacerdote, che non ha fatto il voto di povertà, può avere i suoi risparmi, ma in una maniera onesta e anche ragionevole. Ma quando ha quell’avidità e si mette negli affari... Quanti scandali nella Chiesa e quanta mancanza di libertà per i soldi: « Io a questa persona dovrei dire quattro verità, ma non posso perché è un grande benefattore ». I grandi benefattori fanno la vita che vogliono ed io non ho la libertà di dirglielo, perché sono attaccato ai soldi che essi mi danno. Capite come sia importante la povertà, lo spirito di povertà, come dice la prima delle beatitudini: « Beati i poveri di spirito ». Come ho detto, un sacerdote può avere i suoi risparmi, ma non il cuore lì, e che siano risparmi ragionevoli. Quando ci sono i soldi di mezzo, si fanno differenze fra le persone; per questo io chiedo a tutti di esaminare la coscienza: come va la mia vita di povertà, quello che mi proviene anche dalle piccole cose? E questa è la seconda testimonianza. La terza testimonianza – e parlo in genere qui, per i religiosi, per i consacrati e anche per i sacerdoti diocesani – è la misericordia. Abbiamo dimenticato le opere di misericordia. Io vorrei domandare – non lo farò ma avrei voglia di farlo – domandare di dire le opere di misericordia corporali e quelle spirituali. Quanti di noi le hanno dimenticate! Quando tornate a casa prendete il catechismo e ricordate queste opere di misericordia che sono le opere che praticano le vecchiette e la gente semplice nei quartieri, nelle parrocchie, perché seguire Gesù, andare dietro a Gesù è semplice. Cito un esempio che faccio sempre. Nelle grandi città, ancora città cristiane – penso alla diocesi che avevo prima, ma credo che a Roma almeno succeda lo stesso, non so se a Napoli, ma a Roma sicuro – ci sono bambini battezzati che non sanno farsi il segno della croce. E dov’è l’opera di misericordia di insegnare in questo caso? « Io ti insegno a fare il segno della fede ». È solo un esempio. Ma bisogna riprendere le opere di misericordia, sia quelle corporali che quelle spirituali. Se ho vicino a casa mia una persona che è ammalata e vorrei andare a visitarla, ma il tempo che ho a disposizione 360 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale coincide con il momento della telenovela, e fra la telenovela e fare un’opera di misericordia scelgo la telenovela, questo non va. Parlando di telenovele, torno allo spirito di povertà. Nella diocesi che avevo prima c’era un collegio tenuto da suore, un buon collegio, lavoravano tanto, ma nella casa dove abitavano dentro il collegio c’era una parte che era l’appartamento delle suore; la casa dove abitavano era un po’ vecchia ed era necessario rifarla, e l’hanno rifatta bene, troppo bene e lussuosa: hanno messo in ogni stanza anche un televisore. All’ora della telenovela, tu non trovavi una suora in Collegio … Queste sono le cose che ci portano allo spirito del mondo, e qui viene l’altra cosa che io vorrei dire: il pericolo della mondanità. Vivere mondanamente. Vivere con lo spirito del mondo che Gesù non voleva! Pensate alla preghiera sacerdotale di Gesù quando prega il Padre: « Non prego che tu li tolga dal mondo, ma che tu li custodisca dal Maligno ».1 La mondanità va contro la testimonianza, mentre lo spirito di preghiera è una testimonianza che si vede: si vede chi è l’uomo e la donna consacrati che pregano, come pure chi prega formalmente ma non con il cuore. Sono testimonianze che la gente vede. Tu hai parlato della mancanza di vocazioni, ma la testimonianza è una delle cose che attira le vocazioni. « Io voglio essere come quel sacerdote, io voglio essere come quella suora ». La testimonianza di vita. Una vita comoda, una vita mondana non ci aiuta. Il Vicario del clero ha sottolineato il problema, il fatto – io lo chiamo problema – della fraternità sacerdotale. Anche questo è valido per la vita consacrata. La vita sia di comunità nella vita consacrata, o nel presbiterio, nella diocesanità che è il carisma proprio dei sacerdoti diocesani, nel presbiterio intorno al Vescovo. Portare aventi questa « fraternità » non è facile sia nel convento, nella vita consacrata, sia nel presbiterio. Il diavolo ci tenta sempre con gelosie, invidie, lotte interne, antipatie, simpatie, tante cose che non ci aiutano a fare una vera fratellanza e così diamo una testimonianza di divisione fra noi. Per me, il segno che non c’è fraternità, sia nel presbiterio sia nelle comunità religiose è quando ci sono le chiacchiere. E mi permetto di dire questa espressione: il terrorismo delle chiacchiere, perché quello che chiacchiera è un terrorista che butta una bomba, distrugge stando fuori. Se almeno facesse il kamikaze! Invece distrugge gli altri. Le chiacchiere distruggono e sono il segno che non c’è fraternità. Quando uno incontra un 1 Gv 17, 15. Acta Francisci Pp. 361 presbiterio che ha le sue differenti vedute, perché deve avere differenze, è normale, è cristiano, ma queste differenze si devono manifestare avendo il coraggio di dirle in faccia. Se io ho qualcosa da dire al Vescovo, vado dal Vescovo e posso anche dirgli: « Ma, lei è un antipatico », e il Vescovo deve avere il coraggio di non vendicarsi. Questa è fratellanza! O quando tu hai qualcosa contro una persona e invece di andare da lui vai da un altro. Ci sono problemi sia nella vita religiosa, sia nella vita presbiterale, che si devono affrontare, ma soltanto tra due persone. Qualora non si potesse – perché alle volte non si può – lo dici a quell’altra persona che può far da intermediario. Ma non si può parlare contro l’altro, perché le chiacchiere sono un terrorismo della fraternità diocesana, della fraternità sacerdotale, delle comunità religiose. Poi, parlando di testimonianze, la gioia. La gioia della mia vita è piena, la gioia dell’aver scelto bene, la gioia che io vedo tutti i giorni che il Signore è fedele a me. La gioia è vedere che il Signore sempre è fedele. Quando io non sono fedele al Signore, accedo al sacramento della Riconciliazione. I consacrati o i sacerdoti noiosi, con l’amarezza del cuore, tristi hanno qualcosa che non va e devono andare da un buon consigliere spirituale, un amico e dire: « Non so cosa succede nella mia vita ». Quando non c’è la gioia, c’è qualcosa che non va. Il fiuto del quale parlava l’Arcivescovo oggi, ci dice che qualcosa manca. Senza gioia tu non attiri al Signore e al Vangelo. Queste sono le testimonianze. Vorrei finire con tre cose. Primo, l’adorazione. « Tu preghi? » – « Io prego: sì ». Chiedo, ringrazio, lodo il Signore. Ma, adori il Signore? Abbiamo perso il senso dell’adorazione a Dio: occorre riprendere l’adorazione a Dio. Secondo: tu non puoi amare Gesù senza amare la sua sposa. L’amore alla Chiesa. Abbiamo conosciuto tanti preti che amavano la Chiesa e si vedeva che l’amavano. Terzo, e questo è importante, lo zelo apostolico, cioè la missionarietà. L’amore alla Chiesa ti porta a farla conoscere, a uscire da te stesso per andare fuori a predicare la Rivelazione di Gesù, ma ti spinge anche a uscire da te stesso per andare all’altra trascendenza, cioè all’adorazione. Nell’ambito della missionarietà credo che la Chiesa debba camminare un po’ di più, convertirsi di più, perché la Chiesa non è una ONG, ma è la sposa di Cristo che ha il tesoro più grande: Gesù. E la sua missione, il suo motivo di esistere è proprio questo: evangelizzare, cioè portare Gesù. Adorazione, amore alla Chiesa e missionarietà. Queste sono le cose che mi sono venute spontanee. 362 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale NUNTII I Ad praesidem Internationalis Consilii adversum poenam capitalem, Excellentissimum Dominum Fridericum Mayor. Excelentísimo Señor Federico Mayor Presidente de la Comisión Internacional contra la Pena de Muerte Señor Presidente: Con estas letras, deseo hacer llegar mi saludo a todos los miembros de la Comisión Internacional contra la Pena de Muerte, al grupo de países que la apoyan, y a quienes colaboran con el organismo que Ud. preside. Quiero además expresar mi agradecimiento personal, y también el de los hombres de buena voluntad, por su compromiso con un mundo libre de la pena de muerte y por su contribución para el establecimiento de una moratoria universal de las ejecuciones en todo el mundo, con miras a la abolición de la pena capital. He compartido algunas ideas sobre este tema en mi carta a la Asociación Internacional de Derecho Penal y a la Asociación Latinoamericana de Derecho Penal y Criminología, del 30 de mayo de 2014. He tenido la oportunidad de profundizar sobre ellas en mi alocución ante las cinco grandes asociaciones mundiales dedicadas al estudio del derecho penal, la criminología, la victimología y las cuestiones penitenciarias, del 23 de octubre de 2014. En esta oportunidad, quiero compartir con ustedes algunas reflexiones con las que la Iglesia contribuya al esfuerzo humanista de la Comisión. El Magisterio de la Iglesia, a partir de la Sagrada Escritura y de la experiencia milenaria del Pueblo de Dios, defiende la vida desde la concepción hasta la muerte natural, y sostiene la plena dignidad humana en cuanto imagen de Dios (cf. Gen 1, 26). La vida humana es sagrada porque desde su inicio, desde el primer instante de la concepción, es fruto de la acción creadora de Dios (cf. Catecismo de la Iglesia Católica, n. 2258), y desde ese momento, el hombre, única criatura a la que Dios ha amado por sí mismo, es objeto de un amor personal por parte de Dios (cf. Gaudium et spes, 24). Acta Francisci Pp. 363 Los Estados pueden matar por acción cuando aplican la pena de muerte, cuando llevan a sus pueblos a la guerra o cuando realizan ejecuciones extrajudiciales o sumarias. Pueden matar también por omisión, cuando no garantizan a sus pueblos el acceso a los medios esenciales para la vida. « Así como el mandamiento de “no matar” pone un límite claro para asegurar el valor de la vida humana, hoy tenemos que decir “no a una economía de la exclusión y la inequidad” » (Evangelii gaudium, 53). La vida, especialmente la humana, pertenece sólo a Dios. Ni siquiera el homicida pierde su dignidad personal y Dios mismo se hace su garante. Como enseña san Ambrosio, Dios no quiso castigar a Caín con el homicidio, ya que quiere el arrepentimiento del pecador y no su muerte (cf. Evangelium vitae, 9). En algunas ocasiones es necesario repeler proporcionadamente una agresión en curso para evitar que un agresor cause un daño, y la necesidad de neutralizarlo puede conllevar su eliminación: es el caso de la legítima defensa (cf. Evangelium vitae, 55). Sin embargo, los presupuestos de la legítima defensa personal no son aplicables al medio social, sin riesgo de tergiversación. Es que cuando se aplica la pena de muerte, se mata a personas no por agresiones actuales, sino por daños cometidos en el pasado. Se aplica, además, a personas cuya capacidad de dañar no es actual sino que ya ha sido neutralizada, y que se encuentran privadas de su libertad. Hoy día la pena de muerte es inadmisible, por cuanto grave haya sido el delito del condenado. Es una ofensa a la inviolabilidad de la vida y a la dignidad de la persona humana que contradice el designio de Dios sobre el hombre y la sociedad y su justicia misericordiosa, e impide cumplir con cualquier finalidad justa de las penas. No hace justicia a las víctimas, sino que fomenta la venganza. Para un Estado de derecho, la pena de muerte representa un fracaso, porque lo obliga a matar en nombre de la justicia. Escribió Dostoevskij: « Matar a quien mató es un castigo incomparablemente mayor que el mismo crimen. El asesinato en virtud de una sentencia es más espantoso que el asesinato que comete un criminal ». Nunca se alcanzará la justicia dando muerte a un ser humano. La pena de muerte pierde toda legitimidad en razón de la defectiva selectividad del sistema penal y frente a la posibilidad del error judicial. La justicia humana es imperfecta, y no reconocer su falibilidad puede convertirla 364 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale en fuente de injusticias. Con la aplicación de la pena capital, se le niega al condenado la posibilidad de la reparación o enmienda del daño causado; la posibilidad de la confesión, por la que el hombre expresa su conversión interior; y de la contrición, pórtico del arrepentimiento y de la expiación, para llegar al encuentro con el amor misericordioso y sanador de Dios. La pena capital es, además, un recurso frecuente al que echan mano algunos regímenes totalitarios y grupos de fanáticos, para el exterminio de disidentes políticos, de minorías, y de todo sujeto etiquetado como « peligroso » o que puede ser percibido como una amenaza para su poder o para la consecución de sus fines. Como en los primeros siglos, también en el presente la Iglesia padece la aplicación de esta pena a sus nuevos mártires. La pena de muerte es contraria al sentido de la humanitas y a la misericordia divina, que debe ser modelo para la justicia de los hombres. Implica un trato cruel, inhumano y degradante, como también lo es la angustia previa al momento de la ejecución y la terrible espera entre el dictado de la sentencia y la aplicación de la pena, una « tortura » que, en nombre del debido proceso, suele durar muchos años, y que en la antesala de la muerte no pocas veces lleva a la enfermedad y a la locura. Se debate en algunos lugares acerca del modo de matar, como si se tratara de encontrar el modo de « hacerlo bien ». A lo largo de la historia, diversos mecanismos de muerte han sido defendidos por reducir el sufrimiento y la agonía de los condenados. Pero no hay forma humana de matar a otra persona. En la actualidad, no sólo existen medios para reprimir el crimen eficazmente sin privar definitivamente de la posibilidad de redimirse a quien lo ha cometido (cf. Evangelium vitae, 27), sino que se ha desarrollado una mayor sensibilidad moral con relación al valor de la vida humana, provocando una creciente aversión a la pena de muerte y el apoyo de la opinión pública a las diversas disposiciones que tienden a su abolición o a la suspensión de su aplicación (cf. Compendio de la Doctrina Social de la Iglesia, n. 405). Por otra parte, la pena de prisión perpetua, así como aquellas que por su duración conlleven la imposibilidad para el penado de proyectar un futuro en libertad, pueden ser consideradas penas de muerte encubiertas, puesto que con ellas no se priva al culpable de su libertad sino que se intenta privarlo de la esperanza. Pero aunque el sistema penal pueda cobrarse el tiempo de los culpables, jamás podrá cobrarse su esperanza. Acta Francisci Pp. 365 Como expresé en mi alocución del 23 de octubre pasado, « la pena de muerte implica la negación del amor a los enemigos, predicada en el Evangelio. Todos los cristianos y los hombres de buena voluntad, estamos obligados no sólo a luchar por la abolición de la pena de muerte, legal o ilegal, y en todas sus formas, sino también para que las condiciones carcelarias sean mejores, en respeto de la dignidad humana de las personas privadas de la libertad ». Queridos amigos, los aliento a continuar con la obra que realizan, pues el mundo necesita testigos de la misericordia y de la ternura de Dios. Me despido encomendándolos al Señor Jesús, que en los días de su vida terrena no quiso que hiriesen a sus perseguidores en su defensa – « Guarda tu espada en la vaina » (Mt 26, 52) –, fue apresado y condenado injustamente a muerte, y se identificó con todos los encarcelados, culpables o no: « Estuve preso y me visitaron » (Mt 25, 36). Él, que frente a la mujer adúltera no se cuestionó sobre su culpabilidad, sino que invitó a los acusadores a examinar su propia conciencia antes de lapidarla (cf. Jn 8, 1-11), les conceda el don de la sabiduría, para que las acciones que emprendan en pos de la abolición de esta pena cruel, sean acertadas y fructíferas. Les ruego que recen por mi. Cordialmente Vaticano, 20 de marzo de 2015 FRANCISCO PP. 366 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale II Ad praepositum generalem Ordinis Carmelitarum Discalceatorum ob quingentesimam anniversariam memoriam Sanctae Teresiae a Iesu natae. Al Revdmo. P. Saverio Cannistrà Prepósito general de la Orden de los Hermanos Descalzos de la Bienaventurada Virgen María del Monte Carmelo Querido Hermano: Al cumplirse de los quinientos años del nacimiento de santa Teresa de Jesús, quiero unirme, junto con toda la Iglesia, a la acción de gracias de la gran familia del Carmelo descalzo – religiosas, religiosos y seglares – por el carisma de esta mujer excepcional. Considero una gracia providencial que este aniversario haya coincidido con el año dedicado a la Vida Consagrada, en la que la Santa de Ávila resplandece como guía segura y modelo atrayente de entrega total a Dios. Se trata de un motivo más para mirar al pasado con gratitud, y redescubrir « la chispa inspiradora » que ha impulsado a los fundadores y a sus primeras comunidades (cf. Carta a los Consagrados, 21 noviembre 2014). ¡Cuánto bien nos sigue haciendo a todos el testimonio de su consagración, nacido directamente del encuentro con Cristo, su experiencia de oración, como diálogo continuo con Dios, y su vivencia comunitaria, enraizada en la maternidad de la Iglesia! 1. Santa Teresa es sobre todo maestra de oración. En su experiencia, fue central el descubrimiento de la humanidad de Cristo. Movida por el deseo de compartir esa experiencia personal con los demás, escribe sobre ella de una forma vital y sencilla, al alcance de todos, pues consiste simplemente en « tratar de amistad con quien sabemos nos ama » (Vida 8, 5). Muchas veces la misma narración se convierte en plegaria, como si quisiera introducir al lector en su diálogo interior con Cristo. La de Teresa no fue una oración reservada únicamente a un espacio o momento del día; surgía espontánea en las ocasiones más variadas: « Cosa recia sería que sólo en los rincones se pudiera traer oración » (Fundaciones 5, 16). Estaba convencida del valor de la oración continua, aunque no fuera siempre perfecta. La Santa nos pide que seamos perseverantes, fieles, incluso en medio de la sequedad, de las dificultades personales o de las necesidades apremiantes que nos reclaman. Acta Francisci Pp. 367 Para renovar hoy la vida consagrada, Teresa nos ha dejado un gran tesoro, lleno de propuestas concretas, caminos y métodos para rezar, que, lejos de encerrarnos en nosotros mismos o de buscar un simple equilibrio interior, nos hacen recomenzar siempre desde Jesús y constituyen una auténtica escuela de crecimiento en el amor a Dios y al prójimo. 2. A partir de su encuentro con Jesucristo, Santa Teresa vivió « otra vida »; se convirtió en una comunicadora incansable del Evangelio (cf. Vida 23, 1). Deseosa de servir a la Iglesia, y a la vista de los graves problemas de su tiempo, no se limitó a ser una espectadora de la realidad que la rodeaba. Desde su condición de mujer y con sus limitaciones de salud, decidió –dice ella– « hacer eso poquito que era en mí, que es seguir los consejos evangélicos con toda la perfección que yo pudiese y procurar que estas poquitas que están aquí hiciesen lo mismo » (Camino 1, 2). Por eso comenzó la reforma teresiana, en la que pedía a sus hermanas que no gastasen el tiempo tratando « con Dios negocios de poca importancia » cuando estaba « ardiendo el mundo » (Camino 1, 5). Esta dimensión misionera y eclesial ha distinguido desde siempre al Carmelo descalzo. Como hizo entonces, también hoy la Santa nos abre nuevos horizontes, nos convoca a una gran empresa, a ver el mundo con los ojos de Cristo, para buscar lo que Él busca y amar lo que Él ama. 3. Santa Teresa sabía que ni la oración ni la misión se podían sostener sin una auténtica vida comunitaria. Por eso, el cimiento que puso en sus monasterios fue la fraternidad: « Aquí todas se han de amar, todas se han de querer, todas se han de ayudar » (Camino 4, 7). Y tuvo mucho interés en avisar a sus religiosas sobre el peligro de la autorreferencialidad en la vida fraterna, que consiste « todo o gran parte en perder cuidado de nosotros mismos y de nuestro regalo » (Camino 12, 2) y poner cuanto somos al servicio de los demás. Para evitar este riesgo, la Santa de Ávila encarece a sus hermanas, sobre todo, la virtud de la humildad, que no es apocamiento exterior ni encogimiento interior del alma, sino conocer cada uno lo que puede y lo que Dios puede en él (cf. Relaciones 28). Lo contrario es lo que ella llama la « negra honra » (Vida 31, 23), fuente de chismes, de celos y de críticas, que dañan seriamente la relación con los otros. La humildad teresiana está hecha de aceptación de sí mismo, de conciencia de la propia dignidad, de audacia misionera, de agradecimiento y de abandono en Dios. Con estas nobles raíces, las comunidades teresianas están llamadas a convertirse en casas de comunión, que den testimonio del amor fraterno 368 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale y de la maternidad de la Iglesia, presentando al Señor las necesidades de nuestro mundo, desgarrado por las divisiones y las guerras. Querido hermano, no quiero terminar sin dar las gracias a los Carmelos teresianos que encomiendan al Papa con una especial ternura al amparo de la Virgen del Carmen, y acompañan con su oración los grandes retos y desafíos de la Iglesia. Pido al Señor que su testimonio de vida, como el de Santa Teresa, transparente la alegría y la belleza de vivir el Evangelio y convoque a muchos jóvenes a seguir a Cristo de cerca. A toda la familia teresiana imparto mi Bendición Apostólica. Vaticano, 28 de marzo de 2015 FRANCISCUS PP. 369 Acta Francisci Pp. CONVENTIO Inter Apostolicam Sedem et Rem Publicam Serbiae de consociata opera quod attinet ad institutionem superiorem. ACCORDO СПОРАЗУМ tra la Santa Sede e la Repubblica di Serbia sulla Collaborazione nell’insegnamento Superiore о Сарадњи Између Свете Столице и Републике Србије у Области Високог Образовања La Santa Sede e la Repubblica di Serbia (nel testo: le due Parti), Света Столица и Република Србија (у даљем тексту: две стране), sollecitate dal desiderio di met- подстакнуте жељом да остваре tere in pratica con successo la col- и успешно спроводе билатералну laborazione bilaterale nel settore de- сарадњу у области високог образо- ll’insegnamento superiore, вања, tenendo conto del contributo po- уважавајући позитивну и кон- sitivo e costruttivo della religione, структивну улогу религије, у овом nel presente caso della Chiesa cat- случају Католичке Цркве, за цело tolica, per tutta la società, a livello друштво на моралном, културалном, morale, culturale, educativo, umani- васпитном, хуманитарном и умет- tario e artistico, ничком пољу, tenendo presenti le norme della имајући у виду норме „Конвен- “Convenzione sul riconoscimento del- ције о признавању квалификација le qualifiche relative all’insegnamen- из области високог образовања у to superiore nella regione europea”, Европској регији”, сачињеној у Ли- stipulata a Lisbona l’11 aprile 1997, сабону 11. априла 1997. године, confermando i propri impegni, потврђујући своје залагање, riguardanti il processo di Bologna e везано за Болоњски процес, за l’inclusione delle due Parti nella co- укључење у изградњу заједничког struzione dell’insegnamento superio- европског простора високог обра- re nello spazio comune europeo, зовања, 370 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale convengono quanto segue: сагласиле су се о следећем: Члан 1. Articolo 1 Le due Parti, tenendo presenti la Legge sulle Chiese e Comunità religiose della Repubblica di Serbia (“Gazzetta ufficiale della Repubblica di Serbia” N° 36/2006, Artt. 34-39) e il Codice di Diritto Canonico (canone 807), concordano sul diritto della Chiesa cattolica di fondare e dirigere in Serbia Istituzioni di studi superiori sia per le discipline ecclesiastiche sia per le altre materie di studi superiori. Две стране се слажу да на темељу Закона о црквама и верским заједницама Републике Србије („Службени гласник PC» бр. 36/2006, члан 34. до члан 39.) и прописима Канонског Права Католичке Цркве (канон 807), Католичка Црква у Србији има право да оснује и води институције високог образовања за црквене потребе, као и за друге предмете на нивоу високог образовања. Члан 2. Articolo 2 Le due Parti favoriranno, nell’ambito delle rispettive normative vigenti, lo sviluppo della collaborazione nel settore dell’insegnamento superiore. Articolo 3 Две стране ће подстицати, у оквиру својих важећих правних прописа, развој сарадње у области високог образовања. Члан 3. Две стране ће подстицати непо- Le due Parti promuoveranno contatti diretti tra le istituzioni dell’insegnamento superiore interessate. средне контакте између референтних Articolo 4 Члан 4. Per applicare il presente Accordo, le due Parti stipuleranno protocolli addizionali relativi alla collaborazione nel settore dell’insegnamento superiore, con i quali saranno definite attività concrete nonché condizioni organizzative e finanziarie dell’applicazione. институција високог образовања. Ради примене овог споразума, две стране ће закључивати посебне уговоре о сарадњи у области високог образовања, којима ће се утврдити конкретне активности, као и организациони и финансијски услови њиховог спровођења. 371 Acta Francisci Pp. Члан 5. Articolo 5 Conformemente alla “Convenzio- Сагласно позитивним прописима ne sul riconoscimento delle qualifiche „Конвенције о признавању квалифи- relative all’insegnamento superiore кација из области високог образо- nella regione europea”, stipulata a Li- вања у Европској регији”, сачињене sbona l’11 aprile 1997, e agli impegni, у Лисабону 11. априла 1997. годи- relativi al processo di Bologna, già не, и залагању везаном за Болоњски fissati nella legislazione propria delle процес, које су прихватиле и потпи- due Parti, le due Parti si impegneran- сале обе стране, две стране ће на- no ad uniformare le questioni relative стојати да ускладе питања узајамног al riconoscimento reciproco dei titoli признавања звања и јавних исправа accademici e degli atti pubblici atte- о стеченом високом образовању. Ово stanti il conseguimento dell’istruzio- питање ће се уредити посебним про- ne superiore. Tale materia sarà re- токолом. golata da un Protocollo Addizionale. Члан 6. Articolo 6 In caso di divergenza d’opinione У случају да дође до различитог circa l’interpretazione o l’applicazio- мишљења у вези тумачења или при- ne del presente Accordo, le due Parti мене овог споразума, две стране ће terranno consultazioni per via diplo- се консултовати дипломатским пу- matica e si impegneranno a giungere тем и настојати да дођу до решења ad una soluzione amichevole median- пријатељским преговорима. te trattative. Члан 7. Articolo 7 Il presente Accordo entrerà in Овај споразум ступа на снагу на vigore alla data in cui viene ricevu- дан пријема последњег обавештења ta l’ultima informazione, giunta per дипломатским путем о испуњености via diplomatica e relativa all’adem- свих услова који су предвиђени pimento di tutti i requisiti, che sono унутрашњим законодавствима две previsti dalle normative interne delle стране за почетак важења овог спо- due Parti per l’entrata in vigore del разума. presente Accordo. 372 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Firmato a Belgrado il 27 giugno 2014. in due (2) esemplari originali, ciascuno in lingua italiana e in lingua serba, fermo restando che ambedue i testi hanno uguale validità legale. Потписано у Београду, дана 27 jyн 2014. године у два (2) оригинална примерка, сваки на италијанскомисрпском језику, при чему су оба текста подједнако веродостојна. Per la Santa Sede За Свету Столицу + D. Mamberti + D. Mamberti Per la Repubblica di Serbia За Републику Србију I. Dačić I. Dačić Apostolica Sedes et Res Publica Serbiae alteram congruentem partem per Mutuas Notas certiorem fecerunt se utramque intraneas procedendi de iure rationes complevisse, necessarias ut haec Conventio vigere incipiat. Quae quidem Conventio die XII mensis Ianuarii anno MMXV vigere coepit ad normam Articuli VII. Congregatio de Causis Sanctorum 373 ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM COMENSIS Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Ioannulae Franchi Fundatricis Congregationis Sororum Hospitalariarum a Beata Maria Virgine Perdolenti (1807-1872) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Ioannula Franchi die 24 mensis Iunii anno 1807 Novocomi e magna et locupleti familia nata est, christianae pietati funditus innisa. Adulescentiam apud opus Sororum Visitandinarum Novocomensium pro educandis puellis degit ac, anno 1824 domum redita, parentibus curandis doctrinaeque christianae tradendae vacavit. Triginta et quattuor annos nata, post mortem sponsi Serva Dei omnino Domino sese consecrare decrevit, parentibusque defunctis, moderatoris spiritualis ductu Piam Unionem Sororum Infirmis Ministrantium a Beata Maria Virgine Perdolenti fundavit, quae infirmis pauperibus apud domos eorum benigne subveniret. Anno 1855, parva iam decem Sororum Infirmis Ministrantium communitas illa intra moenia eiusdem Piae Domus mulieres aegrotas, desolatas, pauperes et derelictas excipiebat ac pauperibus simulque infirmis sive apud domos sive apud carceres curandis attendebat. Anno 1862, Pia Unio approbationem dioecesanam adepta est et die 26 mensis Ianuarii anno 1935 iuris pontificii facta est. Dum enixam infirmis assidendo navabat operam, varioli nigri morbo, qui eo tempore dire grassabatur, correpta, Serva Dei die 23 mensis Februarii anno 1872 iter suum in hoc mundo perfecit. Summus Pontifex Benedictus XVI die 20 mensis Decembris anno 2012 eam virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum coluisse decrevit. Beatifìcationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem Venerabilis Ser- 374 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale vae Dei intercessioni tributam infantulae cuiusdam, quae, ad primam ex quattuor partibus decimae quartae horae diei 6 mensis Septembris anno 1981 in Valetudinario « Valduce » Comensi nuperrime nata, signa vitae admodum repugnantia ob motus vacationem respirationisque defectum extemplo exhibuerat. Diagnosi, igitur, pergravis asphyxiae seu spiritus suffocationis recentis natae dicta, frictio externa cordis et inoculatio adrenalinae in pectore parvulae protinus prompteque suppeditatae sunt aptaeque fistulae per orem deductae ac trachiam eidem suggestae. Cum autem omnia valetudinis redintegrationis iam nimis diu afuissent signa, tribus fere ab exorta infantula elapsis horis, medicus princeps e coetu obstetriciorum vita eam censuit functam et testificationem mortis, nulla licet obitus transcripta hora, iamiam exarare coepit. Talibus in adiunctis, Soror quaedam infirmorum ministra, quae iam Matrem Fundatricem pro vita infantulae inierat invocare, maiori adhuc fidei afflatu in hanc orationem confugit et, pro praeviso parvulae transitu ad cubiculum mortuarium, eam in loculamentum valetudinarii transtulit puerorum infantiumque curis constitutum et iuxta pusillam imagunculam quamdam cum effigie Matris Ioannulae Franchi intra machinae incubatricis saepta collocavit. Cum infirmula omni pia adhuc stiparetur sollicitudine, invocationibus pro salute redintegranda effundendis duae aliae quae aderant Sorores se sociarunt et una quaedam infirmorum ministra quae operam suam in eodem valetudinarii loculamento praestabat. Ad dimidiam vicesimam eiusdem diei horam, quinque iam praeteritis horis ab infante nata, parvula prima clara vitae ostendere coepit signa, celeriorem scilicet cordis pulsum, evidentiam actuum quorundam respirationis et caerulei cutis coloris profectum. Post horam infirmula omnibus cannulis ad perflationem auxiliandam expedita est, sueto omni restaurato corporis vigore, dum mater infantis et Sorores Matrem Ioannulam rogabant, ut, eius intercessione, ab omnibus discriminibus illius vexati casus quoad nervorum systematis apparatum parvula parceretur. Quae vero nuperrime nata die 27 mensis Septembris anno 1981 salva et valida a Valetudinario dimissa est. Continuatio temporis clarissime patuit, sicut et nexus inter invocationem Venerabilis Servae Dei et huius puellae sanationem, quae exinde optima valetudine normalique corporis animique profectu gavisa est. De hac mira habita sanatione apud Curiam Episcopalem Comensem a die 27 mensis Septembris anno 1996 ad diem 23 mensis Februarii anno 375 Congregatio de Causis Sanctorum 1997 Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum Decreto diei 7 mensis Novembris anno 1997 probatae sunt. Acta dein collecta examini et iudicio Dicasterii Medicorum Collegium subiecta sunt, quod in Sessione diei 14 mensis Februarii anno 2013 sanationem rapidam, completam et duraturam, necnon inexplicabilem secundum hodiernam scientiam medicam fuisse affìrmavit. Die 11 mensis Iulii anno 2013, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum prospero cum exitu factus est ac, die 3 mensis Decembris eiusdem anni, Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, cui egomet ipse Angelus Cardinalis Amato praefui, et in utroque coetu sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Venerabilìs Servae Dei Ioannulae Franchi, fundatricis Congregationis Sororum Hospitalariarum a Beata Maria Virgine Perdolenti, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sanatione puellae Paschalinae Principe a « asfissia perinatale, prognosi infausta quoad vitam e quoad valetudinem ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 9 mensis Decembris a.D. 2013. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 376 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale LOIKAVENSIS Beatificationis seu Declarationis Martyrii Servorum Dei Marii Vergara Sacerdotis Pontificii Instituti pro Missionibus Exteris et Isidori Ngei Ko Lat Christifidelis Laici et Catechistae († 25.5.1950) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Narrabo nomen tuum fratribus meis, in medio ecclesiae laudabo te » (Ps 22, 23). Haec psalmistae verba in vita atque in morte Servorum Dei Marii Vergara et Isidori Ngei Ko Lat resonant: qui miti cum fortitudine nomen Domini in hora quoque examinis nuntiaverunt et in media persecutionis efferitate auctores facti sunt reconciliationis ac pacis. Servus Dei Marius Vergara Fractae Maiore apud Neapolim natus est die 18 mensis Novembris anno 1910, novem filiorum ultimus. Duos post dies in ecclesia parochiali Sancti Sossii Levitae et Martyris baptizatus est. Ludis litterariis perfectis, in Seminarium Aversanum admissus est; postea vero, vehementer tractus a studio fidei praedicandae, in Pontificium Institutum pro Missionibus Exteris (PIME) Mondiciae ingressus est. Mox autem propter gravem valetudinis confectionem coactus est in familiam redire; quapropter, etiam cum convaluisset, se offerre frigido Italiae septentrionalis caelo non oportere censuit atque studia recoluit Neapoli in Seminario Campano Pausilypi. Dein, ingressus iterum in Pontificium Institutum pro Missionibus Exteris, disciplinas theologicas ultimi anni didicit, atque die 26 mensis Augusti anno 1934 a Beato Cardinale Ildephonso Schuster ordinatus est sacerdos. Sine mora Pater Marius missus est in Birmaniam, hodie Myanmar. Ad urbem Toungoo pervenit et ab initio in studium incubuit linguarum tribuum Carianarum. Aliquot post mensibus ei assignatum est territorium oppiduli Citaciò, quod novem et viginti pagos numerabat. Servus Dei, neglegens incommodorum ac innumerabilium periculorum quibus infirmam valetudinem suam subiciebat, negotia capessiit et in omnibus amorem erga se movit: sacerdos erat et praeceptor et medicus et administrator nec raro et iudex; mirum in modum beneficus, parvulos aegrotosque maxime diligebat; omnes, nec solum catholici, ad eum fidenter refugiebant. Ineunte autem secundo bello universo, Italici praedicatores fidei in odium venerunt apud regnum Britannicum, cuius in patrocinio erat Birmania, et a Congregatio de Causis Sanctorum 377 ministerio cessare coacti sunt. Immo vero mense Decembri anno 1941 aliquot eorum, inter quos Pater Vergara, missi sunt in Indica castra in quibus captivi contrahebantur. Quattuor circiter post annis Servus Dei dimissus est ac in missionem suam rediit. Graviter corpore debilitatus, iam timebat ne in patriam remitteretur. At vero, postulatus ut alteram missionem in urbe Shadaw coleret, negotium libentissime suscepit. Illis temporibus Pater Vergara Servum Dei Isidorum Ngei Ko Lat cognovit. Hic natus erat anno 1918 in agricolarum familia iam ad doctrinam catholicam conversa. Cum optaret fieri sacerdos, in Seminarium Minorem in urbe Tungoo ingressus est, sed quod asthmate graviter afficiebatur, cursum formationis interrumpere coactus est. Iam inde, regressus domum, cum cathechista sui pagi operam sociavit ad evangelium praedicandum. Privatam scholam gratuitam aperuit ut pueros acciperet eosque catechismum, musicam et linguas Birmanam ac Britannicam doceret. Anno 1948 Servus Dei Marius Vergara eum elegit catechistam suum incolis accolisque urbis Shadaw. Interea in Birmania, quae anno 1948 libertatem a Britannia obtinuerat, bellum intestinum exarsit atque res in extremum discrimen incidit. Restitutio in libertatem nationum Asiae et Africae saepius non sine bellis atque seditionibus evenit. In Birmania quoque, post libertatem restitutam, praesertim quibusdam certis tempestatibus, spectati sunt terrifici casus caedium sacerdotum ac religiosorum, spectataque plura delicta apparata vel obvia, spectatumque progrediens incrementum eventuum persecutionis. Condicio igitur Patris Vergara magis magisque precaria facta est, praesertim propter miram operam eius ad humanitatem promovendam ac refovendam, nec non ad evangelium praedicandum. In tanta rei publicae eversione tantoque armorum furore, die 24 mensis Maii anno 1950, Servus Dei cum catechista Isidoro Ngei Ko Lat, in urbem Shadaw se contulit patrocinatum causam aliquot indigenarum catechistarum, qui immerito vexabantur. Contra pactum et conventum nacti sunt quosdam militiae rebellis primores, qui odio fidei eos, manibus colligatis, post longinquum onerosumque nocturnum iter per silvas, postero die, prima luce, in ripa fluminis Salween sclopeti ictibus interfecerunt. Eorum corpora, sacco clausa et in flumen deiecta, nondum inventa sunt. Haec una causa caedis Servorum Dei fuit, quod et christiani et fidei praedicatores erant. Ipsi, penitus consci de periculis quae ab odio fidei persecutorum consequebantur, attamen, se plene voluntati Dei tradentes, 378 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale sacrum ministerium continenter exercuerunt nec umquam desierunt evangelium docere et humanitatem promovere; atque usque ad ultimum veri et meri testes fidei fuerunt. Fama eorum martyrii percrebuit per universam Ecclesiam, quapropter a die 2 mensis Novembris anno 2003 ad diem 10 mensis Februarii anno 2004 celebrata est Inquisitio dioecesana apud Curiam ecclesiasticam urbis Loikaw in Myanmar et altera Inquisitio facta est in urbe Aversa a die 4 mensis Octobris anno 2003 ad diem 10 mensis Februarii anno 2004: quarum auctoritas probata est ab hac Congregatione Decreto diei 12 mensis Novembris anno 2004. Parata Positione, die 4 mensis Decembris anno 2008 celebratus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, cui secutus est alter Congressus die 11 mensis Iulii anno 2013. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 3 mensis Decembris anno 2013, me Angelo Card. Amato praesidente, consenserunt suprafatos Servos Dei interfectos esse propter fidem Christo et Ecclesiae. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinale Praefecto, certior factus, Summus Pontifex Franciscus, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servorum Dei Marii Vergara, Sacerdotis Pontificii Instituti pro Missionibus Exteris, et Isidori Ngei Ko Lat, Cristifidelis Laici et Catechistae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex re ferri mandavit. Datum Romae, die 9 mensis Decembris a.D. 2013. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 379 TOLOSANA Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Mauritii Mariae Matthaei Garrigou Sacerdotis Fundatoris Instituti Sororum Dominae Nostrae a Compassione (1766-1852) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Vivo autem iam non ego, vivit vero in me Christus » (Gal 2, 20). Sententia Sancti Pauli ad Galatas summatim exhibet spiritualem vitam Servi Dei Mauritii Mariae Matthaei Garrigou, ex qua assiduam hausit operositatem apostolicam, sub uno tantum fundamento et prospectu qui est Christus Iesus. Agitato et implicato Gallicae eversionis tempore, quo napoleonica ac seditiosa Gallia versabatur, ipse, tamquam iter percurrendum, testimonium ostendit et vitam absconditam docuit in Christo Iesu. Deo eiusque Providentiae deditus suam sacerdotalem vocationem et exhibuit et confirmavit, ita ut materiales posthaberet difficultates vel gravia incommoda, quibus eius vitae pars signabatur. Dei Servus die 21 mensis Septembris anno 1766 in oppido Gudanes, Ariège in Gallia, ortum habuit quartus ex duodecim filiis. Sequenti die aquis baptismatis ablutus est in paroecia Sancti Martini « des Cabannes ». Aliquot post menses familia eius Tolosam se contulit, ubi pater artem fabri exercuerat. Decem annos natus ob matris decessum orbatus permansit. Alumnus exstitit apud Patres Doctrinarios in Collegio Tolosano v.d. de l’Esquile ibique scholam mediam frequentavit, in cuius ambitu peculiaribus intellegentiae dotibus iam iamque eminuit. Tempore quo cursum litterarum participabat, Seminarium Sancti Caroli, a Patribus Sulpitianis administratum, ingressus est. Hic enim ad tonsuram admissus, ad presbyteralem ordinationem parare se coepit. Interdum Laurea in Litteris est honestatus. Die 21 mensis Maii anno 1785 minoribus insignitus est ordinibus, testificans suam humilitatem necnon summam oboedientiam superioribus, qui rogaverant eum ut hanc decisionem sumeret ad vitandum influxum doctrinae Gallicanae. Brevi discriminis periodo superata in seligendo statu consecrationis, incardinari statuit Dioecesi Tolosanae. Tempore formationis in Seminario, Servus Dei partes habuit Societatis Theologorum apud Seminarium Sancti Caroli ac postea Tolosae nomen dedit Associationì Amicorum. Hac intellectuali experientia compulsus, scripta Sancti Francisci Salesii legere coepit ac sese formare ad regularem vitam gerendam, ad ascesim exercendam, ad doctrinam christocentricam adipiscendam, ad 380 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale apostolicum ministerium studiose exsequendum, ac tandem ad Civilem clericorum Constitutionem repudiandam. Sacro presbyteratus ordine ornatus est in urbe Auch die 18 mensis Decembris anno 1790. Ita amplexus est pertinacem Ecclesiam et sic dictum iusiurandum « libertatis-aequalitatis » non praestitit. Praeterea e Gallia non effugit, ac, sequenti die post latam legem proscriptionis, nempe die 23 mensis Aprilis anno 1793, Tolosae vitam gessit, apostolicum ministerium in abscondito exercens. Transacta quadam periodo infirmae valetudinis, denuo latenter resumpsit ministerium, alternas transcendens difficultates, usque ad annum 1800, quo pastorale opus maiore libertate assumere valuit. Tolosae servitium exsecutus est apud ecclesiam Sancti Saturnini. Tunc condidit Congregationem « a Sacra Spina », societatem scilicet fidelium congregatorum, cuius erat specialem cultum reddere Iesu vulnerato et spinis coronato necnon Mariae Virgini doloris gladio transfixae. Servus Dei, quamvis adversa valetudine afflictus, ingenti gavisus est facultate apud plures christifideles propositum incitandi ad penitus sese Domino vovendos. Tempore quo Pius VII vinculis retinebatur ex opere Napoleonis Bonaparte, Servus Dei hortatus est sodales Congregationis « a Sacra Spina » ad orandum, promovens simul peregrinationem ad sepulcrum Servae Dei Germanae Cousin; qui eventus ceteroquin desiderium vitam iterum sumendi stimulabit ad beatificationem Servae Dei Germanae, quod quidem initium constituet ferventioris ac frequentioris dioecesanae peregrinationis. Anno 1817 fundavit, una cum Matre Ioanna Desclaux, Institutum dicatum Dominae Nostrae a Compassione, cuius Statutum apparatum est sub inspiratione doctrinae Sanctorum Francisci Salesii et Vincentii de Paul. Anno 1824 fundamenta iecit Operis a Plagis, cuius est infirmis subvenire « ad honorandum Iesum, ipsum plagis afflictum ». Diffusio Congregationis Sororum inter adversa et incommoda peracta est, quae sub patientia et fortitudine Servi Dei superari potuerunt. « Non semper iter suscipitur ad montem Thabor – dicere consueverat –; plerumque, cum Deus diligitur, iter vestigiis sanguinis insignita »: haec sententia colligit et paucis contrahit eius interiorem vitam, quam sibi ipse cotidie efformavit, quo tempore in contemplatione immergebatur sive Passionis Iesu sive Virginis Perdolentis, quam in altissimam transformavit et credibilem doctrinam, christifideles quoque ac sorores ad eandem viam perducens. Iuxta scholam Sancti Francisci Salesii formatus, Servus Dei humilis exstitit minister Iesu plagis perculsi et cruci affixi, assiduus animarum 381 Congregatio de Causis Sanctorum consiliarius, confessarius promptus ad Domini misericordiam tradendam, munificus in caritate ac Dei voluntati obsequens. Extremo quoque vitae tempore auxilium et praesidium ferre non destitit sororibus religiosis et infirmis, necnon parvo Seminario vulgo La Succursale, quod anno 1824 condiderat. Hic enim, mense Septembri anni 1852, sex et octoginta annos natus, animam Domino exhalavit, omnibus qui cognoverant eum, suavem relinquens memoriam sanctitatis usque in finem exercitae. Attenta hac sanctitatis fama, apud Curiam ecclesiasticam Tolosanam a die 12 mensis Martii anno 1954 usque ad diem 14 mensis Aprilis anno 1961 instructus est Processus Ordinarius Informativus; cui anno 1999 additus est Processus Suppletivus, quorum iuridica auctoritas ab hac Congregatione per Decretum diei 22 mensis Iunii anno 2001 est approbata. Apparata Positione, disceptatum est, uti de more, utrum Servus Dei gradu heroico virtutes exercuisset. Die 18 mensis Septembris anno 2012 actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum, positivam ferens sententiam. Purpurati Patres et Episcopi congregati in Sessione Ordinaria, cui egomet Angelus S.R.E. Cardinalis Amato praefui, die 5 mensis Novembris anno 2013 agnoverunt Servum Dei theologales, cardinales eisque annexas virtutes heroico in gradu esse exsecutum. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Mauritii Mariae Matthaei Garrigou, Sacerdotis et Fundatoris Instituti Sororum Dominae Nostrae a Compassione, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 9 mensis Decembris a.D. 2013. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 382 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale PATERSONENSIS Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Teresiae Demjanovich sororis professae e Congregatione Sororum Caritatis Sanctae Elisabethae (1901-1927) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Maria Teresia Demjanovich die 26 mensis Martii anno 1901 Baioci in finibus Novae Caesareae e Civitatibus Foederatis Americae Septentrionalis nata est. Iam inde a pueritia claram ostendit conscientiam se voluntatem Dei omnibus in adiunctis exquirere et ad vitam consecratam referri velle. In Collegium Studiorum « Sanctae Elisabethae » se ascripsit a Sororibus Caritatis Sanctae Elisabethae moderatum ibique anno 1923 lauream adepta est. Illis annis vitam spiritualem naviter curavit, celebrationem eucharisticam cotidie obiit atque orationi impensius vacavit. Offìcium magistrae apud Academiam Sancti Aloisii Caesaropolitanam suscepit et anno 1925 in eadem Congregationem, apud quam studuerat, prima vota religiosa emisit. Institutionis tempore, angustiae et dissensiones ei haud defuerunt, quas ipsa tamen obire fide ac humilitatis ope superare valuit. Die 9 mensis Decembris anno 1926, in valetudinarium recepta est et chirugicae sectionis commissa. Licet condiciones eius gravissimae essent, nemo tamen sive in valetudinario sive in communitate valetudinis eius intellexit severitatem. Mense igitur transacto, iterum in valetudinarium anhelationis et cordis implicationum causa retracta est. Hanc passionis corporis et animae tempestatem uti praecipuam caritatis Dei significationem habuit, quam laeta promptaque mente Serva Dei oppetiit. Cum nihil boni valetudo eius praesentire sineret, die 2 mensis Aprilis ipsi concessum est, ut vota religiosa in manibus moderatoris eius spiritualis profiteretur. Die 6 mensis Maii anno 1927, appendix eius intestini putrida resecata est, quae iamdiu vero in peritonitidem prolapsa erat. Biduo post, die 8 mensis Maii anno 1927, Elisabethopoli in Nova Caesarea regione Deo pie spiritum reddidit. Summus Pontifex Benedictus XVI die 10 mensis Maii anno 2012 eam virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum coluisse decrevit. Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem, Venerabilis Ser- Congregatio de Causis Sanctorum 383 vae Dei intercessioni tributam, pueri, quae in vico vulgo Teanek intra fines Civitatum Foederatarum Americae Septentrionalis anno 1964 occurrit. Puer, qui vix studia elementaria inierat, defectum visionis animadvertere ceperat una et deambulationis incessusque difficultates et adnexam asperitatem morum. Prima diagnosis vitium oculorum et contuitus patefecit congenitum, quod minime nec sanari nec corrigi poterat. Coniunctis annis, medicus de valetudine pueri magis in dies perveritus videbatur, qui enim paucos intra menses pusillum omnino luminibus orbatum praesagiebat. Tantis in detrimentis et sive aegroto sive familiae infelicissimis adiunctis, magistra quaedam pueri, quae sodalis erat e Congregatione Sororum Caritatis Sanctae Elisabethae, ad divinum auxilium confugere statuit per Venerabilis Servae Dei eiusdem familiae religiosae intercessionem, ut parvi alumni valetudinis a Domino fideliter impetraret sanationem. Cuius invocationi etiam alumni scholae eorundemque parentes et aliae Sorores se sociarunt et iuxta imagunculam quandam cum effigie Venerabilis Mariae Teresiae Demjanovich eiusque reliquiam preces fuderunt. Valetudo et intuitus pueri repente profecerunt et brevi tempore usque ad completam processerunt sanationem. Clinicae quoque oculorum perscrutationes, quae dein secutae sunt, cuiuscumque luminis vitii sive immanentis sive pristini confirmaverunt vacationem. Continuatio temporis clarissime patuit, sicut et nexus inter invocationem Venerabilis Servae Dei et pueri sanationem, qui exinde optima gavisus est valetudine normalesque vitae consuetudines gerit. De hac mira habita sanatione apud Curiam Episcopalem Patersonensem a die 10 mensis Iunii anno 2003 ad diem 8 mensis Iulii anno 2004 Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum Decreto diei 28 mensis Maii anno 2009 probatae sunt. Acta dein collecta examini et iudicio Dicasterii Medicorum Collegium subiecta sunt, quod in Sessione diei 18 mensis Octobris anno 2012 sanationem rapidam, completam et duraturam, necnon inexplicabilem secundum hodiernam scientiam medicam fuisse affirmavit. Die 11 mensis Iulii anno 2013, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum prospero cum exitu factus est ac, die 17 mensis Decembris eiusdem anni, Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, cui egomet ipse Angelus Cardinalis Amato praefui, et in utroque coetu sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. 384 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Venerabilis Servae Dei Mariae Teresiae Demjanovich, Sororis professae e Congregatione Sororum Caritatis Sanctae Elisabethae, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sanatone pueri cuiusdam a « degenerazione maculare bilaterale congenita ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 17 mensis Decembris a.D. 2013. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 385 CRACOVIENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Georgii Ciesielski Christifidelis Laici et Patrisfamilias (1929-1970) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Munus christifidelium sanctitatem quaerere ». Firma haec Servi Dei Georgii Ciesielski fuit persuasio, quam ipse saepius vitae tempore excepit prompte ac constanter est persecutus. Huius enim contentionis spiritualis fidelis ac probatus fuit testis, cuius imago inter prospectus illos vocationis laicalis a Concilio Vaticano II nuperrime recensitos eminet, quae intra laris et laboris fines suipsius afflatus et virtutis christianae eiusdem habet fundamentum. Servus Dei die 12 mensis Februarii anno 1929 Cracoviae natus est et secundo fere post mense ad regenerationis fontem ductus. In modesta familia christiana pietate et morum doctrina penitus informata institutus, novem annos natus ad eucharisticam mensam primum accessit. Eodem autem tempore, post Poloniam a germanico exercitu invasam acerrimae secundi totius mundi belli tempestates illae, annis 1939-1945, iamiam grassaturae erant. Haec propter aspera adiuncta et consecutas quoad rem oeconomicam aerumnas, curriculum studiorum Servi Dei distinctionibus morisque admodum videtur laboratum: nam, iuvenis Georgius etiam apud fabricam laborem exercere profectus est. Sacramentum Confirmationis recepit, dispiciens in dies profundo religionis intellectu summaque consociationis iuvenum motuum sollicitudine, quapropter princeps iuvenum catholicorum coetus vulgo « scout » nuncupati factus est. Post bellum Universitati Cracoviensi se ascripsit et lectiones apud Scholam Superiorem Polytechnici audivit. Cum optimis esset corporis virtutibus praeditus, artis gymnicae quoque patravit studia et titulum exercitoris adeptus est. In artibus natationis vel lapsus super nivem praecipiendis non modo instrumenta tradebat, sed veram etiam virtutis ingeniique summam. In oratione interdum et in contemplationis silentio sese ad maximum vitae suae consilium comparavit, scilicet matrimonium, et, anno 1957, benedicente tum presbytero Carolo Wojtyła ritum coniugii, Danutam Plebanczyk duxit uxorem, a qua tres habuit filios. In illo tempore, mira una et insignia 386 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale fuerunt onera ab ipso pro bono proximi sustenta, familiarum praesertim laborantium pauperumque necnon corpore animaque infirmorum. Polona societas ex dira bellica tempestate illis annis in certamen dictaturae transiit, consentaneam suipsius adiens reformationem ad cuiuscumque se asseclam fieri reiceret opinionum exceptionem, quae, religioni infensae, iuxta doctrinam communismi, omnem singulorum proprietatem maxime denegabant summamque rei publicae licentiam fovebant. Quae tum Servus Dei expertus est ipse, cum postulatio eius de magisterio tradendo nec responsum quidem habuit. Hoc tamen adiunctum fuit illud, quod adeo oculos Georgii in aliam muneris et missionis navitatem reseravit, ut Servus Dei praeceptoris hospitis sub titulo apud Facultatem Ingeniariae Universitatis Studiorum Khartumensis in Sudaniae fines sese traicere censeret. Illis in Africae vastitatibus firmius Coetui adhaesit ecclesiali, cui vulgo nomen « Focolari », ab ipso iam antea cognito, et a familia secutus est. Conspectus eius spiritualis enixioris communionis cum Domino eminet spe, Eucharistia praesertim et assidua Verbi Dei auditione enutrita. Intima haec Dei coniunctio consuetudinis eius et actuositatis fons fuit egregius. Servus Dei, enim, vitam maxime coluit, quam uti munus a Providentia eidem commissum et perseverantem cum divina gratia cooperationem ratus est. Peralto humanae suffultus est dignitatis intellectu, quam ad supernum lumen summopere curavit fovendam. Vir fuit communionis consessum proximi quaerens et a seipso neminem secludens, qui pro utilitate aliorum omnes facultates suas quoad humanum cultum et animae pervestigationem inconsuetas tradere praestitit. Rerum naturam maxime dilexit, in qua paternae Dei caritatis quasi umbram reperiebat. Exercitium virtutum vere ei cotidianum fuit usum, quem ampliore semper benignitate recoluit. In excursione super Nilum, die 9 mensis Octobris anno 1970, lugendum incessit scelus, quo, actuaria eius saevum propter navium concursum submersa, praeter Servum Dei filios etiam duos aliosque quindecim cum iis in naufragio occubuerunt. Eiusdem tunc Eminentissimus Dominus Carolus Cardinalis Wojtyła celebravit exsequias. Ob sanctitatis famam, Causa beatificationis et canonizationis apud Curiam Archiepiscopalem Cracoviensem inita est per celebrationem Inquisitionis dioecesanae a die 31 mensis Decembris anno 1985 ad diem 28 mensis Maii anno 1990 et Inquisitionis Rogatorialis apud Vicariatum Urbis 387 Congregatio de Causis Sanctorum ab anno 1987 ad annum 1988, quarum auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum die 21 mensis Februarii anno 1992 probatae sunt. Positione confecta, die 25 mensis Septembris anno 2012 in Congressu Peculiari Consultorum Theologorum prospero cum exitu disceptatum est, iuxta consuetudinem, an Servus Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 17 mensis Decembris anno 2013, cui egomet ipse Angelus Cardinalis Amato praefui, professi sunt Servum Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per infrascriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine iisque adnexis in gradu heroico Servi Dei Georgii Ciesielski, Christifidelis Laici et Patrisfamilias, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 17 mensis Decembris a.D. 2013. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 388 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale MATRITENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Emmanuelis Herranz Establés Sacerdotis Dioecesani Fundatoris Congregationis Ancillarum a Virgine Perdolenti (1880-1968) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Caritas Christi urget nos » (2 Cor 5, 14). Excitans effatum apostoli Pauli propositum constituit quod Servus Dei Emmanuel Herranz Establés sua in vita est prosecutus. Eius caritas revera immensa fuit, ardens, tenera, splendida, subtilis, delicata et sincera; illa fundamentum fuit eius vitae atque navitatis. Amor eius erga Dominum, quem in oratione colebat, efficit ut magno animo se fratribus egentioribus dicaret. Servus Dei in Campillo de Duenas (in provincia Guadalaiarae) die 1 mensis Ianuarii anno 1880 natus est et eodem die baptizatus. Sua in frequenti familia, bene de rebus domesticis constituta et profunde religiosa, bonam accepit educationem et adulescens vocationis ad sacerdotium signa praesensit. Ideo post primam institutionem scholasticam iter formationis Seguntina in urbe adimplevit atque die 28 mensis Maii anno 1904 presbyter est ordinatus, quem duo fratres eius sacerdotes, Anselmus et Hilarius, sunt comitati. Veluti coadiutor Hilarii, parochi, ministerium coepit Matritensi in dioecesi exercere. Inter homines spiritali in ambitu derelictos ingressus est, scholis, sacellis, catechesi carentes, videlicet tenuiores et demissos. His in circumstantiis Servus Dei se ministrum exemplarem demonstravit, sollicitum de pauperibus, caritate eminentem animoque aperto. Caritas eius potissimum infirmos iuvabat, infantes et iuvenculas matres, qui videlicet praecipue a vita sociali excludebantur et de quibus alii lucrabantur. De ultimis praesertim sollicitus, Servus Dei scholam dominicalem aedifìcavit, et postea Congregationem fundavit Ancillarum a Virgine Perdolenti. Valde in praedicatione diligens, in sacramentorum administratione et in consociationibus catholicis, etiam diffìcilibus annis belli civilis suam navitatem non deminuit. Sed eius paroecia globis displodentibus diruta est atque Servus Dei coactus est ut refugium apud quasdam legationes quaereret. Attamen agnitus est ab illis qui Ecclesiam persequebantur, dum in Congregatio de Causis Sanctorum 389 custodia tenebatur vexationibus subiectus est quae eum velut exanimatum reddiderunt, atque multos dies sine cibo transegit. Post bellum iterum ad omnes suas rediit navitates, maiore cum fatigatione ob damna rerum animorumque contentione provocata. Eius consilium instituendi Piam Unionem semper solidius efficiebatur, quae recognitura erat postea veluti religiosa Congregatio Ancillarum a Virgine Perdolenti, cuius constitutiones iam scripserat et proposita definiverat. Mortuo fratre Hilario, oeconomus factus est paroeciae et deinde parochus. Sententia eius praecipua fuit: « Omnia facere pro Christo et animis ». Gloriam Deo dare, iter ad sanctitatem percurrere per altum Christi fratrumque amorem, exque adoratione eucharistica vim ad iuvandos infirmiores haurire: hoc triplex propositum, quod Servus Dei suis concredidit sororibus, fuit etiam eius vitae propositum. Extraordinariam explevit navitatem, de populo deque puellis matribus dignae vitae restituendis iugiter sollicitus, simul cum cura earum filiorum, illas ad honestam vitam dirigens. Vir hospitalitatis et magnanimitatis, « omnia omnibus » revera est factus. Alta et serena firmitudine eminuit, Christo fidelis semper manens atque necessitatibus Populi Dei. Evangelium cum gaudio nuntians et sine dubitationibus, perfecte spiritualitatem eucharisticam coniungere valuit cum munere caritativo. Interea eius valetudo infirmari coepit et morbi quidam ei multum provocaverunt dolorem. Infìrmitas coegit eum ut in lectulo quinque fere per annos iaceret. Etiam hac in conditione se veluti exemplum manifestavit patientiae, in habitu plene voluntati Dei conformatus. Die 29 mensis Iunii anno 1968 Matriti pie in Domino obdormivit. Fama sanctitatis iam in vita eum circumdedit, post obitum aucta est; quam ob rem apud Curiam archiepiscopalem Matritensem Inquisitio dioecesana a die 28 mensis Ianuarii anno 1988 usque ad diem 2 mensis Iulii anno 1991 est peracta, cuius iuridica validitas per Decretum die 21 mensis Maii anno 1993 a Congregatione de Causis Sanctorum est recognita. Parata Positione, disceptatum est, iuxta suetas normas, an Servus Dei virtutes heroico modo exercuisset. Peculiaris Consultorum Theologorum Congressus die 18 mensis Novembris anno 2011, positivo cum exitu, habitus est. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 17 mensis Decembris anno 2013 congregati, me, Angelo card. Amato, moderante, edixerunt Servum Dei heroico modo virtutes theologales, cardinales iisque adnexas excoluisse. 390 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per me, subscriptum Cardinalem Praefectum, accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Emmanuelis Herranz Establés, Sacerdotis Dioecesani et Fundatoris Congregationis Ancillarum a Virgine Perdolenti, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 17 mensis Decembris a.D. 2013. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 391 Congregatio pro Episcopis CONGREGATIO PRO EPISCOPIS ANCORAGIENSIS de concathedralis erectione DECRETUM Ut spirituali Populi Dei bono aptius consulatur utque pastorale suum ministerium efficacius adimplere valeat, Exc.mus P.D. Rogerius Laurentius Schwietz, O.M.I., Archiepiscopus Ancoragiensis, ab Apostolica Sede expostulavit, ut templum, Deo dicato in honorem Sanctae Mariae Guadalupensis, in vico Anchorage vulgo nuncupato extans, ad dignitatem et fastigium ecclesiae Concathedralis eveheretur. Congregatio pro Episcopis, præhabito favorabili voto Exc.mi P.D. Caroli Mariæ Viganò, Archiepiscopi titularis Ulpianensis et in Civitatibus Foederatis Americae Septentrionalis Apostolici Nuntii, vigore specialium facultatum sibi, a Summo Pontifice Francisco, Divina Providentia PP. tributarum, oblatis precibus benigne annuendum censuit. Quapropter suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, deceruit, ut, servata archidioecesis Ancoragiensis Cathedrae episcopalis dignitate, memoratum templum Sanctae Mariae Guadalupensis, titulo ac fastigio Concathedralis ecclesiae condecoretur, cum omnibus iuribus, honoribus et privilegiis ac oneribus et obligationibus quae huiusmodi ecclesiis sunt propria. Ad haec perficienda Congregatio pro Episcopis memoratum Exc.mum P.D. Carolum Mariam Viganò, Archiepiscopum titularem Ulpianensem, deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem, ubi primus fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Datum Romae, ex aedibus Congregationis pro Episcopis, die 11 mensis Augusti anno 2014. Marcus card. Ouellet Praefectus c Ilson de J esus Montanari a Secretis 392 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Franciscus Pp., per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit Praesules: die 12 Martii 2015. — Ecclesiae Spokanensi, Exc.mum D. Thomam Antonium Daly, hactenus Episcopum titularem Tabaltensem et Auxiliarem dioecesis Sancti Iosephi in California. — Cathedrali Ecclesiae Lexingtonensi, R.D. Ioannem Stowe, O.F.M. Conv., hactenus Vicarium Provincialem Provinciae Dominae Nostrae Consolationis et Rectorem Basilicae et Sanctuarii Nationalis Dominae Nostrae Consolationis in oppido vulgo Carey in civitate Ohiensi. die 14 Martii. — Metropolitanae Ecclesiæ Mariborensi, R.D. Aloisium Cvikl, S.I., hactenus Oeconomum eiusdem archidioecesis. die 18 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Summulensi, Exc.mum D. Esmeraldum Barreto de Farias, hactenus Archiepiscopum Portus Veteris, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Sancti Ludovici in Maragnano. die 19 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Budovicensi, R.D. Vlastimil Kročil, e clero eiusdem dioecesis, ibique in Facultate Theologica professorem et in civitate vulgo nuncupata Veselí nad Lužnici Administratorem paroecialem. die 20 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Kearniensi, R.D. Marium Eduardum Dorsonville-Rodríguez, e clero archidioecesis Vashingtonensis, ibique Moderatorem Instituti archidioecesani vulgo dicti « Spanish Catholic Center » necnon praesidis vices gerentem Missioni pro Operibus Caritatis Catholicis in archidioecesi Vashingtonensi. die 21 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Rosnaviensi, Exc.mum D. Stanislaum Stolárik, hactenus Episcopum titularem Baricensem et Auxiliarem Cassoviensem. — Cathedrali Ecclesiae Arundeliensi-Brichtelmestunensi, Exc.mum D. Carolum Philippum Richardum Moth, hactenus Episcopum Ordinarium Militarem in Magna Britannia. Congregatio pro Episcopis 393 die 21 Martii 2015. — Cathedrali Ecclesiae Limonensi, R.D. Xaverium Gerardum Román Arias, e clero archidioecesis Sancti Iosephi in Costarica, ibique hactenus Oeconomum et Parochum atque Secretarium Adiunctum Conferentiae Episcoporum in Republica Costaricensi. die 24 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Dominici in Aequatoria, Exc.mum D. Bertramum Victorem Wick Enzler, hactenus Episcopum titularem Carpitanum et Auxiliarem archidioecesis Guayaquilensis. 394 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Sua Santità il Papa Francesco ha ricevuto in Udienza: Lunedì, 9 marzo, le Loro Maestà il Re Filippo e la Regina Mathilde dei Belgi; Lunedì, 16 marzo, le Loro Ecc.ze i Sig.ri Gian Franco Terenzi e G uerrino Z anotti , Capitani Reggenti della Repubblica di San Marino. Il Romano Pontefice ha compiuto una Visita Pastorale alla Chiesa e alla Città di Napoli sabato, 21 marzo. Diarium Romanae Curiae 395 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Francesco ha nominato: 17 marzo 2015 S.E.R. Mons. Giorgio Lingua, Arcivescovo tit. di Tuscania, finora Nunzio Apostolico in Iraq e in Giordania, Nunzio Apostolico in Cuba. 21 » » S.E.R. Mons. Aldo Cavalli, Arcivescovo tit. di Vibo Valentia, finora Nunzio Apostolico in Malta e in Libia, Nunzio Apostolico nei Paesi Bassi. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Francesco ha nominato o confermato: 3 marzo 2015 L'Em.mo Sig. Card. Dominique Mamberti, Prefetto del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica, Presidente della Commissione per gli Avvocati. 10 » » Il Rev.do Mons. Udo Breitbach, Sotto-Segretario della Congregazione per i Vescovi, Membro della Commissione Disciplinare della Curia Romana. » » » L’Em.mo Sig. Card. Rainer Maria Woelki, Arcivescovo di Kòln (Germania), Membro dell’Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica. » » » Il Rev.do Mons. Francesco Viscome, del clero dell’Arcidiocesi di Crotone-Santa Severina, finora Difensore del Vincolo Sostituto del Tribunale della Rota Romana, Promotore di Giustizia presso il medesimo Tribunale. 17 » » Il Rev.do Sac. Francesco Ibba, del clero dell’Arcidiocesi di Cagliari, Officiale del Tribunale della Rota Romana, Difensore del Vincolo Sostituto del medesimo Tribunale. » » » Tra i Membri dei Dicasteri della Curia Romana i seguenti Em.mi Sig.ri Card.li, creati e pubblicati nel Concistoro del 14 febbraio 2015: – L’Em.mo Sig. Card. Dominique Mamberti, Prefetto del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica, nel Consiglio di Cardinali e Vescovi della Sezione per i Rapporti con gli Stati della Segreteria di Stato. – L’Em.mo Sig. Card. Ricardo Blázquez Pérez, Arcivescovo di Valladolid (Spagna), nella Congregazione per la Dottrina della Fede. 396 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale – Gli Em.mi Sig.ri Card.li Berhaneyesus Demerew Souraphiel, Arcivescovo di Addis Abeba (Etiopia); Edoardo Menichelli, Arcivescovo di Ancona-Osimo (Italia), nella Congregazione per le Chiese Orientali – L’Em.mo Sig. Card. Dominique Mamberti, Prefetto del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica, nella Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti. – L’Em.mo Sig. Card. Dominique Mamberti, Prefetto del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica, nella Congregazione delle Cause dei Santi. – Gli Em.mi Sig.ri Card.li John Atcherley Dew, Arcivescovo di Wellington (Nuova Zelanda); Pierre Nguyên Văn Nhon, Arcivescovo di Hà Nôi (Viêt Nam); Francis Xavier Kriengsak Kovithavanij, Arcivescovo di Bangkok (Thailandia); Arlindo Gomes Furtado, Vescovo di Santiago de Cabo Verde (Capo Verde); Soane Patita Paini Mafl, Vescovo di Tonga (Tonga), nella Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli. – Gli Em.mi Sig.ri Card.li Manuel José Macario do Nascimento Clemente, Patriarca di Lisboa (Portogallo); Alberto Suàrez Inda, Arcivescovo di Morelia (Messico), nella Congregazione per il Clero. – Gli Em.mi Sig.ri Card.li Charles Maung Bo, Arcivescovo di Yangon (Myanmar); Daniel Fernando Sturla Berhouet, Arcivescovo di Montevideo (Uruguay), nella Congregazione per gli Istituti di Vita Consacrata e le Società di Vita Apostolica. – L’Em.mo Sig. Card. José Luis Lacunza Maestrojuán, Vescovo di David (Panama), nella Congregazione per l’Educazione Cattolica. – L’Em.mo Sig. Card. John Atcherley Dew, Arcivescovo di Wellington (Nuova Zelanda), nel Pontificio Consiglio per la Promozione dell’Unità dei Cristiani. – Gli Em.mi Sig.ri Card.li Pierre Nguyên Văn Nhon, Arcivescovo di Hà Nôi (Viêt Nam); Alberto Suárez Inda, Arcivescovo di Morelia (Messico), nel Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace. – Gli Em.mi Sig.ri Card.li Francesco Montenegro, Arcivescovo di Agrigento (Italia); Arlindo Gomes Furtado, Vescovo di Santiago de Cabo Verde (Capo Verde); Soane Patita Paini Mafi, Vescovo di Tonga (Tonga), nel Pontificio Consiglio « Cor Unum ». Diarium Romanae Curiae 397 – Gli Em.mi Sig.ri Card.li Berhaneyesus Demerew Souraphiel, Arcivescovo di Addis Abeba (Etiopia); Francesco Montenegro, Arcivescovo di Agrigento (Italia), nel Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti e gli Itineranti. – L’Em.mo Sig. Card. Edoardo Menichelli, Arcivescovo di Ancona-Osimo (Italia), nel Pontificio Consiglio per gli Operatori Sanitari. – Gli Em.mi Sig.ri Card.li Charles Maung Bo, Arcivescovo di Yangon (Myanmar); Ricardo Blázquez Pérez, Arcivescovo di Valladolid (Spagna); José Luis Lacunza Maestrojuán, Vescovo di David (Panama), nel Pontificio Consiglio della Cultura. – Gli Em.mi Sig.ri Card.li Manuel José Macario do Nascimento Clemente, Patriarca di Lisboa (Portogallo); Francis Xavier Kriengsak Kovithavanij, Arcivescovo di Bangkok (Thailandia), nel Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali. – L’Em.mo Sig. Card. Daniel Fernando Sturla Berhouet, Arcivescovo di Montevideo (Uruguay), nel Pontificio Consiglio per la Promozione della Nuova Evangelizzazione. 30 marzo 2015 Gli Ecc.mi Mons.ri: Brian Farrell, Vescovo tit. di Abitine, Segretario del Pontificio Consiglio per la Promozione dell’Unità dei Cristiani; Jean Laffitte, Vescovo tit. di Entrevaux, Segretario del Pontificio Consiglio per la Famiglia; i Rev.di Mons.ri: Angel Rodríguez Luno; Romano Penna; Carlos José Errázuriz Mackenna; e i Rev.di Padri: Maurizio Pietro Faggioni, O.F.M.; Gianfranco Ghirlanda, S.I, Consultori della Congregazione per la Dottrina della Fede per un altro quinquennio. 31 » » L'Em.mo Sig. Card. Giuseppe Versaldi, finora Presidente della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede, Prefetto della Congregazione per l’Educazione Cattolica. 398 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale NECROLOGIO 17 marzo 2015 Mons. Antonio Dorado, Vescovo em. della diocesi di Malaga (Spagna). 20 » » Mons. Malachy John Goltok, Vescovo di Bauchi (Nigeria). 26 » » Mons. Ennio Appignanesi, Arcivescovo em. di Potenza-Muro Lucano-Marsico Nuovo (Italia). » » » Mons. Alonso Llano Ruiz, Vescovo em. di Istmina-Tadó (Colombia). 29 » » Mons. Juan Carlos Maccarone, Vescovo em. di Santiago del Estero (Argentina). 2 aprile » Mons. Villiam Benedict Friend, Vescovo em. di Shreveport (Stati Uniti d'America). » » » Mons. Alberto Ricardo da Silva, Vescovo em. di Dili (Timor Est). 3 » » Mons. Luiz María Pérez de Onraita Aguirre, Arcivescovo em. di Malanje (Angola).