An. et vol. CVII N. 8 7 Augusti 2015 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C  O  M  M  E  N  T  A  R  I  U  M O  F  F  I  C  I  A  L  E Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA FRANCISCI PP. LITTERAE DECRETALES Quibus beato Ludovico a Casaurea Sanctorum honores decernuntur. FRANCISCUS EPISCOPUS Servus Servorum Dei ad perpetuam rei memoriam « Dominus dulcissimo amore ad se vocavit et interminata caritate me in vitae itinere direxit... ». Hanc per professionis fidei luculentam affirmationem in suo testamento scriptam, Pater Ludovicus a Casaurea praecise exprimit mysterium gratiae quae, e divina caritate exorta, vitam implevit suam. Etenim Dominus dignatus est Beatum Ludovicum verum Sancti Francisci Assisiensis filium duodevicesimi saeculi facere, ita ut ipse intimam cum Crucifixo communionem foveret Eiusque membris patientibus liberaliter serviret. Beatus Ludovicus natus est die XI mensis Martii anno MDCCCXIV in Casau- rea, prope Neapolim, ex parentibus Vincentio Palmentieri et Candida Zenga, et, nomine Archangeli imposito, postridie baptizatus est. In disciplinam fabri tignarii brevi receptus, ad vitam deinde religiosam allectus est dum conventum Franciscanorum ad Sanctum Antonium dicatum in oppido Afragola prope Neapolim frequentabat. Habitum seraphicum accepit in Lauro Nolae die XVII mensis Iunii anno MDCCCXXXII. Sacerdos die IV mensis Iunii 720 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale anno MDCCCXXXVII consecratus, praecipue se dedidit studio et institutioni disciplinarum chemiae, mathematicae et physicae. Anno autem MDCCCXLVII, dum in ecclesia Neapolitana Sancti Ioseph de Ruffi vel, ut vulgo dicitur, Sacramentinarum, orabat, immensa gratia nova et insolita infusus est. Haec re vera fuit eius « lavatio », videlicet initium itineris ad bonum fratrum curandum prorsus directi. Ipse testimonium praebet de hoc miro eventu: « Ratio mea, fide illustrata, inducta est ad Christum pauperesque Eius amandos, et ideo totam voluntatem meam direxit ad caritatem faciendam erga Deum et proximum ». Curam deinde imprimis dedit fratribus suis infirmis, pro quibus valetudinarium in Capodimonte construxit nomine La Palma. Anno MDCCCLIV, incepit amplecti infantes Africanos servitudine demptos. Hoc modo inchoatum est opus versus Moretti, ut dicuntur; quod opus, iuxta Patris Ludovici consilium ad African evangelizandam, destinabatur ad iuvenes Africanos educendos ut fierent Apostoli in Africam, ita ut « Africa ab Africa converteretur ». Venerabili Sorore Anna Lapini, fundatrice Sororum Franciscalium a Sacris Stigmatibus, adiuvante, simile opus instituit pro infantibus femininis Morette dictis anno MDCCCLIX. Cum egregiam operam semper Ecclesiae in Africa aedificandae daret, constituit etiam missionem in regione Scellal; quam regionem ille ipse, etsi brevi, visitavit mense Ianuario anni MDCCCLXVI. Primi collaboratores Patris Ludovici provenerunt ex Tertio Ordine Saeculari Sancti Francisci, quos multum cohortabatur ad bonum hominum promovendum. Nonnulli deinde eorum adsciti sunt in duas Congregationes Tertii Ordinis regularis a Patre Ludovico institutas: altera Fratrum a Caritate, vulgo Bigi, quae exstitit ab anno MDCCCLIX usque ad annum a Sancta Elisabeth, vulgo Bigie, anno MDCCCLXII MCMLXXI, et altera Sororum instituta. Laesus amore Dei – ut ipse dicebat – nihil rogavit nisi ardorem ad opera caritatis facienda: « Anima mea liquescebat ob amorem erga Iesum Christum, et flagrantissimo igne intus ardescebam propter amorem erga pauperes Christi ». Quapropter, ingeniosus et studiosus, latissimam seriem aliorum operum excogitavit quibus remedium indigentibus sui temporis afferret: opera, exempli gratia, Accantoncelli ut pueri tecto carentes adiuvarentur. Constituit etiam domos aetate provectis, oecotropheos, scholas, fundos, hospitia pueris, societates operum misericordiae, domos typographicas, globos musicorum et alia opera caritatis. Anno MDCCCLXXI fundavit Assisii domum 721 Acta Francisci Pp. caecis ac surdis mutisque. Anno MDCCCLXXVII exstruit Florentiae ecclesiam Sacratissimo Cordi Iesu dicatam. Immensum desiderium boni aliorum curandi movit cum etiam ad culturam humanam promovendam, quam habuit tamquam peculiarem viam ad fidem christianam alendam humanitatemque fovendam. Inter collaboratores et amicos eius adnumerantur etiam praeclari homines illo tempore, quorum multi fuerunt etiam Sancti. Artissimo amicitiae vinculo coniunctus est cum Sancta Catharina Volpicelli, Fundatrice Instituti Ancillarum a Sacratissimo Corde, necnon Beato Bartholomaeo Longo, Fundatore Sanctuarii Operumque Beatae Virginis Rosarii Pompeii. Beatus Ludovicus mortuus est Neapoli in Hospitio Nautis di Posillipo, quod ultimum opus erat ex corde suo natum, nautis aetate vectis destinatum, die mensis Martii anno MDCCCLXXXV, XXX die scilicet secunda Hebdomadae Sanctae. Fama sanctitatis post eius obitum late percrebrescente, Processus Ordinarius Informativus rite est institutus mense Augusto anni MDCCCLXXXV. Peractus est deinde Processus Apostolicus ab anno MCMVIII ad annum MCMXVI; qui Processus extensus est ab anno MCMXX ad annum MCMXXVIII. Omnibus his canonice agendis feliciter actis, Decretum deinde editum est super virtutibus a Beato Paulo VI die XIII mensis Februarii anno super miro proditum est die XI MCMLXIV. mensis Iulii anno MCMXCII. Postea Decretum Sanctus Ioannes Paulus II praesidit Sollemni Ritui Beatificationis ante Basilicam Petrianam die XVIII mensis Aprilis anno MCMXCII, die scilicet Dominica in Albis. Ad eiusdem Beati canonizationem obtinendam, mira coniecta sanatio cuiusdam infantis, die XII mensis Iunii anno MCMXCIV impetrata, relata est ad Congregationem de Causis Sanctorum. Hac de sanatione instructus est Processus canonicus apud curiam ecclesiasticam dioecesis Cerretanae-Thelesinae-Sanctae Agathae Gothorum. Hoc processu expleto, favorabilique voto habito et Consilii Medicorum die torum Theologorum die VI XVI mensis Ianuarii anno mensis Martii anno MMXIV, Episcopi congregati sunt in Sessione Ordinaria die MMXIV. XV MMXIV et Consul- Patres Cardinales et mensis Aprilis anno Posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Decretum super miro promulgatum est die mensis Aprilis anni insequentis. Tandem, post suffragium die Iunii anno MMXIV XII XVI mensis in Consistorio datum, statuimus ut ritus Canonizationis Beati Ludovici a Casaurea fieret die XXIII mensis Novembris anno MMXIV, Dominica Sollemnitatis Domini Nostri Iesu Christi Universorum Regis. 722 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Hodie igitur hanc formulam inter Sacra protulimus: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Ioannem Antonium Farina, Cyriacum Eliam Chavara a Sacra Familia, Ludovicum a Casaurea, Nicolaum a Longobardis, Euphrasiam a Sacro Corde et Amatum Ronconi Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Qui igitur evangelicam sitit perfectionem Regnumque appetit Dei, admiretur huius Sancti virtutes alliciaturque ad eas amplectendas, ut, ad Sancti Francisci Assisiensis exemplar adhaerescens, Iesum Christum sectari contendat, operositatem apostolicam incumbat, orationis usum adsidue frequentet, germanam caritatem excolat et vera utatur paenitentia et abnegatione christiana. Spiritus Sanctus, per intercessionem Sancti Ludovici a Casaurea, obsequium fidei in omnium hominum cordibus suscitet animasque eorum voluntate Dei serviendi et diligendi insufflet. Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo et tertio mensis Novembris, anno Domini bis millesimo decimo quarto, Pontificatus Nostri secundo. EGO FRANCISCUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 65.762 Acta Francisci Pp. 723 CONSTITUTIO APOSTOLICA NUCENSIS In Mexico nova conditur dioecesis Nucensis. FRANCISCUS EPISCOPUS Servus Servorum Dei ad perpetuam rei memoriam Quo satius consuleretur spirituali bono Christifidelium sibi creditorum, Venerabilis Frater Iosephus Ulixes Macias Salcedo, Archiepiscopus Metropolita Hermosillensis, audita Conferentia Episcoporum Mexici, ab hac Apostolica Sede enixe petivit ut quodam dismembrato territorio ab eadem archidioecesi nova conderetur dioecesis. Nos quidem, audita faventi sententia Venerabilis Fratris Christophori Pierre, Archiepiscopi titulo Gunelensis et in Mexico Apostolici Nuntii, de Consilio Congregationis pro Episcopis admotae postulationi animarum saluti valde profuturae libenter concedendum esse putamus. Summa igitur Nostra potestate sequentia decernimus. Ab archidioecesi Hermosillensi separamus territorium, prout in praesens lege civili circumscribitur, municipiorum, qui patrio sermone nuncupantur: Agua Prieta, Altar, Atil, Bacoachi, Caborca, Cananea, Fronteras, Imuris, Naco, Nacozari de García, Nogales, Oquitoa, Pitiquito, Santa Crux, Sáric, Trincheras et Tubutama, atque ex ita distracto territorio novam constituimus dioecesim Nucensem, cuius sedem in urbe Nucensi ponimus, ibique exstans paroeciale templum, Deo in honorem Dominae Nostrae de Guadalupe dicatum, ad gradum et dignitatem Cathedralis ecclesiae evehimus mandantes ut in eadem Capitulum Canonicorum, ad normam iuris, instituatur. Ceterum novam dioecesim Nucensem suffraganeam facimus metropolitanae Sedi Hermosillensi eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi pro tempore ipsius metropolitanae Ecclesiae subicimus. Congruae quidem sustentationi Praesulis novae dioecesis provideatur Curiae emolumentis, fidelium oblationibus ac portione ei obveniente ex divisione, ad normam canonis 122 Codicis Iuris Canonici facienda, bonorum quae hactenus Mensae (illic dictae « Mitra ») Hermosillensi pertinuerunt. Ut Pastori novae dioecesis in eius regimine validum tribuatur adiutorium, Consilium Presbyterale, Collegium 724 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Consultorum et Consilium a rebus oeconomicis quam primum instituantur. In iis autem quae respiciunt ad Seminarii dioecesani aedificationem atque ad sacrorum alumnorum institutionem, serventur praescripta iuris communis, prae oculis habitis normis ac regulis a Congregatione pro Clericis statutis. Insuper variis rationibus permanens educatio presbyterorum procuretur et cum fas erit, selecti sacerdotes ad studia complenda Romam mittantur. Simul ac dioecesis erectio ad effectum deducta fuerit, sacerdotes illi adscripti censeantur Ecclesiae in cuius territorio ecclesiasticum officium detinent; ceteri autem sacerdotes Seminariique alumni incardinati maneant vel incardinentur Ecclesiae in cuius territorio legitimum habent domicilium. Acta et documenta quae ad noviter constitutam dioecesim eiusque clericos, fideles et bona temporalia forte respiciunt, a Curia Hermosillensi ad Curiam Nucensem quam primum transmittantur. Ad haec omnia perficienda deputamus memoratum Apostolicum Nuntium, vel, absente eo, illum, qui curat negotia Apostolicae Nuntiaturae in Mexicana Natione, eisdem tribuentes necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis, cum primum fas erit, remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die undevicesimo mensis Martii, in sollemnitate Sancti Ioseph, Sponsi Beatae Mariae Virginis et Patroni Universalis Ecclesiae, anno Domini bis millesimo decimo quinto, Pontificatus Nostri tertio. De mandato Summi Pontificis P etrus card. P arolin Secretarius Status Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Leonardus Sapienza, Proton. Apost. Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 66.333 Acta Francisci Pp. 725 LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabilibus Dei Servis Mauro Palazuelos Maruri et XVII Sociis ex Ordine Sancti Benedicti Beatoram honores decernuntur. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Qui enim voluerit animam suam salvam facere, perdet eam; qui autem perdiderit animam suam propter me et evangelium, salvam eam faci et » (Mc 8, 35). Hac in brevi prolatione, ex Evangelio secundum Marcum excepta, praecipue refulgent vita et mors Martyrum Monasterii El Pueyo; vita scilicet Domino integre consecrata martyrioque in fine decorata. Sanguine ob amorem Iesu Christi versato hi pii monachi sic plenam ac definitivam Deo consecrationem panxerunt suam. Plene conscii se tamquam martyres obituros esse paratique talem ad mortem amplectendam, intrepide quidem morti occurrerunt, scientes se ab altera ad alteram vitam, sane meliorem, transituros. Intellexerunt enim operae pretium esse se hanc terrestrem vitam perdere ut illam sempiternam adipiscerentur Christumque postremo et certo incurrerent, cui vitam suam per vota monastica dicaverant. Enimvero contigit in novissimis diebus terrestris eorum vitae, immo vero eo ipso tempore quo in occursum mortis veniebant, ut reapse quirent observare praecepta quae sanctus Benedictus sua in Regula illis tradidit: « Ecce pietate sua demonstrat nobis Dominus viam vitae. ... Succinctis ergo fide vel observantia honorum actuum lumbis nostris, per ducatum Evangelii pergamus itinera eius, ut mereamur eum qui nos vocavit in regnum suum videre. ... Christo omnino nihil praeponant, qui nos pariter ad vitam aeternam perducat » (S. Benedicti regula, prologus et caput LXXII). Martyres de El Pueyo tali fortitudine talique gaudio occurrerunt morti quoniam sciebant se eo modo ad vitam aeternam esse perventuros seseque felicissime conspectum inituros Patris necnon congressum cum Christo Matreque Sanctissima Eius. 726 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Holocaustum beati martyris Mauri Palazuelos eiusque XVII Sociorum, Benedictinorum Monasterii Dominae Nostrae de El Pueyo Barbastri, oblatio reapse fuit totius communitatis, scilicet XVIII monachorum qui coenobialem vocationem usque ad finem sunt obsecuti; quorum solummodo tres aliis in locis sunt comprehensi aliisque a fratribus separati, qui tamen non minus atrociter occisi sunt suam propter fidem suumque statum religiosum. Prior communitatis, pater Maurus Palazuelo Maruri, O.S.B., trucidatus suis cum XIV fratribus, numquam ferventius vel intimius antea inchoavit cantum Salve Regina quam ipso die martyrii; quo die illum cantum Marialem cecinerunt utpote novissimum actum venerationis ac postremam valedictionem Matri de El Pueyo dum se ipsius Beatissimae Mariae tenerrimis amplexibus in caelo committebant. Hi universi monachi praeclarum reliquerunt plenae fidelitatis exemplum, quod totam vitam, dono Domino oblatam, coronavit. Enimvero parati fuerunt ad martyrium suscipiendum post XXXVI dies in carcere peractos. Magnum quidem exemplum praebuerunt fidei ac spei, nullo modo dubitantes se, tutela Mariae Sanctissimae munitos, manibus Dei concredere. Monachi qui occisi sunt intra muros coemeterii in oppido Barbastro regionis Oscensis die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI sunt: 1. Maurus Palazuelos Maruri (Abel Angelus), O.S.B., sacerdos, natus in Peñacastillo, Cantabriae, die XXVI mensis Octobris anno MCMIII. 2. Honoratus Suárez Riu (Antonius), O.S.B., sacerdos, natus in Torres del Obispo, Oscae, die V mensis Februarii anno MCMII. 3. Leander Cuesta Andrés (Ioannes), O.S.B., sacerdos, natus in Rupelo, in regione Burgensi, die XXXI mensis Maii anno MDCCCLXX. 4. Raimundus Lladós Salud (Antonius), O.S.B., sacerdos, natus in Lluçars, Illerdae, die XV mensis Decembris anno MDCCCLXXXI. 5. Laurentius Sobrevía Cañardo (Turibius), O.S.B., sacerdos, natus Oscae, die XVI mensis Aprilis anno MDCCCLXXIV. 6. Iacobus Pardo López, O.S.B., sacerdos, natus in Palacios de Benaver, in regione Burgensi, die XXV mensis Iulii anno MDCCCLXXXI. 7. Ferdinandus Salinas Romeo, O.S.B., sacerdos, natus in Pozán de Vero, Oscae, die XXXI mensis Maii anno MDCCCLXXXIII. 727 Acta Francisci Pp. 8. Dominicus Caballé Brú (Iacobus), O.S.B., sacerdos, natus in Vilalba dels Arcs in regione Tarraconensi, die XXV mensis Maii anno MDCCCLXXXIII. 9. Angelus Fuertes Boira (Antonius), O.S.B., frater, natus Caesaraugustae, die II mensis Augusti anno MDCCCLXXXIX. 10. Hildefonsus Fernández Muñiz (Iulius), O.S.B., sacerdos, natus in Muros de Nalón, in provincia Asturiae, die XXIV mensis Iulii anno MDCCCXCVII. 11. Anselmus Palau Sin (Marianus), O.S.B., sacerdos, natus in Torres del Obispo, in provincia Oscae, die IX mensis Augusti anno MCMII. 12. Ramirus Sanz de Galdeano Mañeru (Raimundus), O.S.B., sacerdos, natus in Villatuerta, in provincia Navarrae, die XXX mensis Augusti anno MCMX. 13. Rosindus Donamaría Valencia (Martinus), O.S.B., subdiaconus, natus in San Martín de Unx, in provincia Navarrae, die III mensis Novembris anno MCMIX. 14. Laurentius Ibáñez Caballero (Leontius), O.S.B., sacerdos, natus in Cubillejo de Lara, in regione Burgensi, die XI mensis Septembris anno MCMXI. 15. Aurelius Boix Cosials (Angelus Carmelus), O.S.B., sacerdos, natus in Pueyo de Marguillén, in provincia Oscae, die II mensis Septembris anno MCMXIV. Martyrium quoque subierunt, aliis locis aliisque diebus, hi monachi eiusdem monasterii: 16. Vincentius Burrel Enjuanes, O.S.B., frater, natus in Juseu, in provincia Oscae, die XXVIII mensis Decembris anno MDCCCXCVI, occisus die XXVI mensis Iulii anno MCMXXXVI in Barbastro, Oscae. 17. Laurentius Santolaria Ester, O.S.B., natus in Torres de Alcanadre, in provincia Oscae, die XX mensis Aprilis anno MDCCCLXXII, occisus die V mensis Augusti anno MCMXXXVI in Cantera, prope locum ortus supradictum. 18. Marianus Sierra Almázor, O.S.B., sacerdos, natus in Alquézar, in provincia Oscae, die XXV mensis Februarii anno MDCCCLXIX, in coemeterio oppidi vulgo Barbastro, in provincia Oscae, occisus die IX mensis Augusti anno MCMXXXVI. Fama martyrii horum monachorum protinus diffusa est atque perduravit in dies. Quapropter inchoata est Inquisitio dioecesana apud Curiam Episcopalem Barbastrensem, quam causam validam recognovit Congregatio de Causis Sanctoram die XXV mensis Februarii anno MM. Consultores deinde 728 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Theologi, Peculiari in Congressu diei XXIII mensis Iunii anno MMX congregati, votum favorabile protulerunt de martyrio, quod votum Patres Cardinales atque Episcopi, in Sessione Ordinaria die XXI mensis Martii anno MMXIII habita, confirmaverunt. Ideo Nos die III mensis Iunii eiusdem anni iussimus ut Congregatio de Causis Sanctoram decretum super martyrio adscriberet et statuimus ut beatificationis ritus die XIII mensis Octobris anno MMXIII in urbe Tarraconensi Hispaniae celebraretur. Hodie igitur, Tarracone in Hispania, de mandato Nostro, Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, Praefectus Congregationis de Causis Sanctoram, textum Litterarum Apostolicaram legit, quibus Nos Venerabiles Dei Servos Maurum Palazuelo Maruri et XVII Socios ex Ordine Sancti Benedicti in Beatoram numeram adscribimus: Nos, vota Fratrum Nostrorum Iesu García Burillo, Episcopi Abulensis, Alfonsi Milián Sorribas, Episcopi Barbastrensis-Montisonensis, Aloisii S.R.E. Cardinalis Martínez Sistach, Archiepiscopi Barcinonensis, Marii Iceta Gavicagogeascoa, Episcopi Flaviobrigensis, Iosephi Emmanuelis Lorca Planes, Episcopi Carthaginensis in Hispania, Antonii Angeli Algora Hernando, Episcopi Civitatis Regalensis, Demetrii Fernández González, Episcopi Cordubensis, Iosephi Mariae Yanguas Sanz, Episcopi Conchensis, Raimundi del Hoyo López, Episcopi Giennensis, Ioannis Piris Frígola, Episcopi Ilerdensis, Antonii Mariae S.R.E. Cardinalis Rouco Varela, Archiepiscopi Matritensis, Iesu Stephani Catalá Ibáñez, Episcopi Malacitani, Salvatoris Giménez Valls, Episcopi Minoricensis, Attilani Rodríguez Martínez, Episcopi Seguntini-Guadalaiarensis, Iacobi Pujol Balcells, Archiepiscopi Tarraconensis, Iosephi Angeli Saiz Meneses, Episcopi Terrassensis, Caroli Emmanuelis Escribano Subías, Episcopi Terulensis et Albarracinensis, Braulii Rodriguez Plaza, Archiepiscopi Toletani, Henrici Benavent Vidal, Episcopi Dertosensis, Caroli Osoro Sierra, Archiepiscopi Valentini, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque Christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Servi Dei: — Iosephus Maximus Moro Briz et IV Socii, presbyteri dioecesani; — Maurus Palazuelos Maruri et XVII Socii, ex Ordine Sancti Benedicti; — Iacobus Puig Mirosa et XVIII Socii, e Congregatione Filiorum Sacrae Familiae Iesu, Mariae et Ioseph, necnon Sebastianus Llorens Telarroja, laicus; Acta Francisci Pp. 729 — Maria a Monte Serrato (in saeculo: Iosepha Maria Columnaris García Solanas) et VIII Sociae, religiosae professae Instituti Minimarum Discalceatarum Sancti Francisci de Paula, necnon Lucretia García Solanas, laica et vidua; — Mauritius (in saeculo: Alexander) Íñiguez de Heredia Alzola et XXIII Socii, religiosi professi ex Ordine Hospitalario Sancti Ioannis de Deo; — Iosephus Guardiel Pujol, presbyter dioecesanus; — Raimundus Ioachimus Castaño González et Iosephus Maria González Solis, presbyteri professi ex Ordine Fratrum Praedicatorum; — Antonius Faúndez López, presbyter, et unus Socius, professi ex Ordine Fratrum Minorum, necnon duo presbyteri dioecesani; — Hermenegildus ab Assumptione B.M.V. (in saeculo: Hermenegildus Iza y Aregita) et V Socii, ex Ordine Sanctissimae Trinitatis; — Carmelus Maria Moyano Linares et IX Socii, presbyteri professi ex Ordine Carmelitarum; — Iosephus Xavier Gorosterratzu et V Socii, e Congregatone Sanctissimi Redemptoris; — Emmanuel Basulto Jiménez, Episcopus Giennensis, necnon III presbyteri dioecesani, unus seminarii alumnus et unus laicus; — Victoria a Iesu (in saeculo: Francisca Agnes Maria ab Antiqua) Valverde González, religiosa Pii Instituti Calasanctiani Filiarum a Divina Pastora; — Salvius Huix Miralpeix, Episcopus Illerdensis; — Iosephus Nadal i Guiu et Iosephus Jordán Blecua, presbyteri dioecesani; — Ioannes a Iesu (in saeculo: Vilaregut Farré) et III Socii, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, necnon Paulus Segalá Solé, presbyter dioecesanus; — Marianus Alcalá Pérez et XVIII Socii, ex Ordine Beatae Mariae Virginis de Mercede Redemptionis Captivorum; — Chrysanthus (in saeculo: Casimirus González García), Aquilinus, Cyprianus Iosephus et LXIII Socii, ex Instituto Fratrum Maristarum a Scholis, necnon Raimundus Aemilianus Hortelano Gómez et Iulianus Aguilar Martín, laici; — Emmanuel a Sacra Familia (in saeculo: Emmanuel Sanz Domínguez), presbyter professus et reformator Ordinis Sancti Hieronymi; 730 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale — Andreas a Palazuelo (in saeculo: Michael Franciscus González González) et XXXI Socii, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum; — Theophilus Fernández de Legaria Goñi et IV Socii, presbyteri professi e Congregatione Sacrorum Cordium Iesu et Mariae necnon adorationis perpetuae Ss. Sacramenti altaris; — Albertus Maria Marco Alemán et VIII Socii, ex Ordine Carmelitarum ab Antiqua Observantia, necnon Augustinus Maria García Tribaldos et XV Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum; — Orentius Aloisius (in saeculo: Antonius Sola Garriga) et XVIII Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, necnon Antonius Mateo Salamero, presbyter dioecesanus, et Iosephus Gorostazu Labayen, laicus; — Melchiora ab Adoratione Cortés Bueno et XIV Sociae, e Societate Filiarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul; — Aurelia (in saeculo: Clementina) Arambarri Fuente et III Sociae, religiosae professae Congregationis Servarum Mariae Ministrantium Infirmis; — Maria Assumpta (in saeculo: Iulianna González Trujillano) et II Sociae, religiosae professae Congregationis Missionariarum Franciscalium a Matre Divini Pastoris; — Ioannes Huguet Cardona, presbyter dioecesanus; — Iosephus Maria Ruiz Cano, Iesus Hannibal Gómez Gómez, Thomas Cordero Cordero et XIII Socii, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V.; — Emmanuel Borrás i Ferré, Episcopus Auxiliaris Tarraconensis, Agapitus Modestus (in saeculo: Modestus Pamplona Falguera), ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, et CXLV Socii, presbyteri et Seminarii alumni dioecesani, necnon religiosi ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, ex Ordine Sancti Benedicti, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V., e Tertio Ordine Carmelitarum a Magisterio; — Fortunatus Velasco Tobar et XIII Socii, e Congregatione Missionis; — Ioachimus Jovaní Marín et XIV Socii, e Sodalitate Sacerdotum Operariorum Dioecesanorum Cordis Iesu; — Richardus Gil Barcelón, presbyter professus e Congregatione Parvi Operis a Divina Providentia, necnon Antonius Arrué Peiró, laicus; 731 Acta Francisci Pp. — Iosepha Martínez Pérez et XI Sociae, e Congregatione Filiarum a Caritate, necnon Dolores Broseta Bonet, laica; qui in Hispania vicesimo saeculo sanguinem suum effuderunt ad testimonium perhibendum Domino Iesu, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die sexta Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quae vero per has Litteras decrevimus et nunc et in posterum firma esse volumus, rebus quibuslibet contrariis non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo piscatoris, die XIII mensis Octobris, anno MMXIII Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis loco Secretarii Status c P etrus P arolin Archiepiscopus tit. Aquipendiensis Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 21.092 732 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale II Venerabili Dei Servo Iosepho Gabrieli del Rosario Brochero presbytero caelitum Beatorum tribuitur dignitas. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Nolite sperare in violentia et in rapina nolite decipi; divitiae si affluant, nolite cor apponere. Semel locutus est Deus, duo haec audivi: quia potestas Deo est, et tibi, Domine, misericordia; quia tu reddes unicuique iuxta opera sua » (Ps 62, 11-13). Totum se Dei voluntati, ut instrumentum, commisit Venerabilis Dei Servus et id propositum per totam vitam tenuit, qui, quodcumque agebat, summam divinam mercedem est lucratus et, cum Domini amorem inter homines diffunderet, eiusdem particeps fuit. Die XVI mensis Martii anno MDCCCXL Sanctae Rosae de Rio Primero, apud Cordubam in Argentina pientissima ex familia ortus est, quae exemplo in virtutibus fideique principiis eum instituit. Anno MDCCCLVI vocationem perciperet, seminarium est ingressus et die IV cum flagranter mensis Novembris anno MDCCCLXVI sacris ordinibus est auctus. Prima sua pastoralia munia apud ecclesiam Cathedralem Cordubensem gessit. Studia produxit, donec doctoris gradum in philosophia consequeretur, doctrina philosophica pellectus, quam Societatis Iesu sodales modo reversi Cordubam restituerunt. Studiorum exinde praefectus apud Seminarium Maius electus est. Anno MDCCCLXIX Sancti Alberti Cordubae est nominatus parochus, cui lata urbis pars coniungebatur. Impensam operam dedit Evangelio nuntiando populoque instituendo, sancti Ignatii exercitationibus spiritalibus usus, quibus complures fideles interfuerunt, et sic multi ad fidem sunt conversi. Dei Servus in socialibus materialibusque rebus territorium sibi demandatum promovendum curavit, templa, cappellas, ruris scholas aedificando atque vias illius loci in montibus sternendo. In primis exercitationum spiritalium domum condidit, cui duo domicilia addidit, alterum pro religiosis mulieribus, alterum pro sacerdotibus. Multos annos sine intermissione gregem sibi commissum curavit, complura patrando ut cresceret ac spiritale materialeque bonum proseque- 733 Acta Francisci Pp. retur. Anno MCMVIII propter locorum insalubritatem et aegrotorum propin- quitatem, spreto periculo ac Domini vineae studiosus, lepra est correptus. Sic parochi munus deponere debuit, eodem tamen fervore suam perducens missionem. Die XXVI mensis Ianuarii anno MCMXIV in oppido Villa del Trán- sito apud Cordubam de hoc mundo demigravit. Eius sanctitatis fama perstante, die XVIII mensis Iulii anno MCMLXXIV apud dioecesim Cordubensem in Argentina Processus Ordinarius de eiusdem sanctitate est actus. Die mensis Februarii anno II MMIV Consultores Theologi, in Peculiari Congressione coadunati favens suffragium tulerunt atque idem iudicarunt Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die II mensis Aprilis anno mensis Aprilis anno MMIV, MMIV, ita ut eius virtutes per Decretum diei XIX a Summo Pontifice Ioanne Paulo II declararentur heroum in modum exercitae. Beatificationis causa asserta sanatio exhibita est, quam Medici Consultores die X mensis Maii anno MMXII ad scientiam inexplicabilem iudicarunt. Theologi Consultores, in Congressione Peculiari coadunati die VII mensis Iunii anno MMXII Venerabilis Dei Servi intercessioni eam tribuerunt et idem iudicarunt Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die XVI die XX VI mensis Novembris anno mensis Decembris anno MMXII. MMXII Summus Pontifex Benedictus facultatem fecit ut Congregatio de Causis Sanctorum ipsum Decretum evulgaret atque statuit ut beatificationis ritus in oppido Villa Cura Brochero, Cordubae in Argentina die Septembris anno MMXIII XIV mensis ageretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Dei Servum Iosephum Gabrielem del Rosario Brochero adscribimus: Nos, vota Fratrum Nostrorum Caroli Iosephi Ñáñez, Archiepiscopi Cordubensis in Argentina, et Iacobi Olivera, Episcopi Crucis Axeatae, nec non plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Dei Servus Iosephus Gabriel del Rosario Brochero, presbyter dioecesanus, fidelis Evangelii minister, Christi dilectionis in pauperes testis, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die sexta decima mensis Martii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. 734 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Decet prorsus insignem hunc caelitem magnificare, qui eximias intrepidae fidei testificationes exhibuit, cum suam vitam inpenderet in beneficium fidelium et in salutarem Evangelii veritatem demonstrandam. Quae omnia doctus, actuosus, assidua precatione aeger, usque egit. Exoptamus igitur ut eximia eius exempla magno sint hominibus qui nunc sunt emolumento, quo ipsi Christi vultum clarius conspiciant. Haec vero quae hodie statuimus firma usquequaque esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die mensis Septembris, anno MMXIII, XIV Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis loco Secretarii Status c P etrus P arolin Archiepiscopus tit. Aquipendiensis Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 1.143 735 Acta Francisci Pp. III Venerabilibus Servis Dei Richardo Gil Barcelón et Antonio Arrué Peiró Beatorum Martyrum honores decernuntur. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Quoniam melior est misericordia tua super vitas, labia mea laudabunt te. Sic benedicam te in vita mea et in nomine tuo levabo manus meas » (Ps 63, 4-5). Gaudium et pax, quibus pleni Venerabiles Servi Dei Richardus Gil Barcelón et Antonius Arrué Peiró ad martyrium pervenerunt, coronam constituebant laudis Domini quam illi cotidie in sequela Christi offerebant atque in testificatione suae fidei. Pater Richardus Barcelón die XXVII mensis Octobris anno MDCCCLXXIII in loco v. Manzanera, provinciae Terulensis, in Hispania, natus est. Anno MDCCCLXXXVI in Seminarium ingressus est. Anno nomen militiae MDCCCXCIII dedit atque in Philippinas missus est, ubi eodem tempore Ordinis Fratrum Praedicatorum Facultatem Theologicam frequentavit et die Septembris anno MCMIV sacerdos ordinatus est. Anno MCMV mensis XXIV in Hispaniam reversus, vitam religiosam suscepit apud memoratum Ordinem, sed professionem non emisit. Semper suam definitivam quaerens vocationem, etiam Capuccinos Tertiarios frequentavit et, aliquos per menses, vitam duxit eremiticam. Anno MCMIX decrevit Romam petere, in simplicitate et humilitate peregrinatoris, in prece et paenitentia. Hic Venerabilis Servus Dei convenit sanctum Aloisium Orione, qui eum suum in Institutum recepit, in Parvum videlicet Opus Divinae Providentiae, atque eum in novitiatum misit Dertonae, ubi postea vota nuncupavit religiosa. Anno Messanae; ab anno MCMXI ad annum MCMXII capellanus fuit assignatus est orphanotrophio sancti Prosperi in urbe Rheginensi; ab anno ministerium Cassani exercuit. Ab anno MCMX MCMXIII MCMXXIII ad annum ad annum MCMXXIII MCMXXIV fuit in Monte Mario, Romae, primum apud orphanotrophium et deinde in paroecia suburbana viae Appiae. Multis muneribus expletis, anno MCMXXX sanctus Aloisius Orione misit eum in Hispaniam ut ibi Domum Instituti aperiret. 736 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Sic pater Richardus opera caritatis pro pauperibus Valentiae explere coepit, in difficultatibus perseverans et cum multis sacrificiis, sacerdotes loci in eorum ministerio iuvans. Vexatio Marxistarum in Ecclesiam semper acrior fiebat, tamen Servus Dei, quem iuvenis laicus Antonius Arrué Peiró iuvabat, semper ianuam domus apertam habuit, omnes cibo vel domo egentes accipiens, spiritali modo illos qui patiebantur consolans. Venerabilis Servus Dei Antonius Arrué Peiró, die MCMVIII IV mensis Aprilis anno in oppido Bilbilitano apud Caesaraugustam natus, alumnus fuit in col- legio Maristarum in schola primaria, ubi congruam necessariamque obtinuit doctrinam; deinde patrem iuvit carpentarium atque in officina funeraria. Anno MCMXXVIII mortuus est pater Antonii qui in perdifficilem condicionem psychologicam cecidit, etiamsi iuvenis humilis mansit, bonus et in opera diligens. Anno MCMXXXI Valentiae a patre Richardo receptus est cui desiderium manifestavit se consecrandi Domino in Parvo Opere Divinae Providentiae. Propositum eius vera vocatio fuisse videbatur, constanti confirmata studio in vita christiana et caritativa communitatis. Dispositum est pro eo iter in Italiam ut inciperet congruam institutionem religiosam: iter tamen numquam perfectum est ob invexationes semper asperiores in Ecclesiam. Licet hostilitates in religionem semper fortiores fierent, Venerabiles Servi Dei, in operibus caritatis coniuncti, sua in apostolatus navitate perseverabant, conantes, quantum fieri potuit, prudentiam in opera demonstrare, numquam renuntiantes propositis Christi asseclarum. Milites communistae bis domum Servorum Dei venerunt, sed eos detinere ob populi oppositionem non potuerunt. Tertium postremo die MCMXXXVI III mensis Augusti anno venerunt. Domi tantummodo patrem Richardum invenerunt qui ab illis captus est et, considerata eius magna paupertate, conabantur eum in propriam aciem amplecti. Rogaverunt igitur eum ut clamaret Vivat respublica, sed Servus Dei, renuens, vocavit: Vivat Christus Rex. Antonius, cum comprehensionem patris Richardi novisset, statim ad milites venit ut eandem sustineret sortem. Sequenti die, e custodia in locum appellatum El Saler educti sunt, ubi, post adhortationem ut clamarent Vivat F.A.I. (scilicet Foederatio Anarchista Internationalis), illi, sine haesitatione, responderunt: Vivat Christus Rex, dum pater Richardus in manibus crucem amplectebatur. Postquam crudeliter sunt occisi. 737 Acta Francisci Pp. Martyrii fama effecit ut Archiepiscopus Valentinus Processum Informativum initiaret, qui a Congregatione de Causis Sanctorum Decreto die XIX mensis Novembris anno MCMXCIX validus recognitus est. Consultores Theologi in Congressu peculiari die XXVIII mensis Septembris anno MMX sententiam faventem de martyrio dederunt et Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die XXIX mensis Octobris anno MMXII congregati, censuerunt verum martyrium mortem Venerabilium Servorum Dei fuisse. Benedictus XVI, Veneratus Decessor Noster, die XX mensis Decembris anno MMXII, Congre- gationi de Causis Sanctorum facultatem dedit ut Decretum super martyrio promulgaret atque decrevit ut sollemnis Beatificationis ritus Tarracone, in Hispania, die XIII mensis Octobris anno MMXIII perageretur. Demum Nosmet Ipsi, approbantes quod a Nostro Decessore decretum iam erat, Litteras Apostolicas subsignavimus. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, S.D.B., Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, Tarracone textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabiles Servos Dei Richardum Gil Barcelón et Antonium Arrué Peiró adscribimus: Nos vota Fratrum Nostrorum Iesu García Burillo, Episcopi Abulensis, Alfonsi Milián Sorribas, Episcopi Barbastrensis-Montisonensis, Aloisii S.R.E. Cardinalis Martínez Sistach, Archiepiscopi Barcinonensis, Marii Iceta Gavicagogeascoa, Episcopi Flaviobrigensis, Iosephi Emmanuelis Lorca Planes, Episcopi Carthaginensis in Hispania, Antonii Angeli Algora Hernando, Episcopi Civitatis Regalensis, Demetrii Fernández González, Episcopi Cordubensis, Iosephi Mariae Yanguas Sanz, Episcopi Conchensis, Raimundi del Hoyo López, Episcopi Giennensis, Ioannis Piris Frígola, Episcopi Illerdensis, Antonii Mariae S.R.E. Cardinalis Rouco Varela, Archiepiscopi Matritensis, Iesu Stephani Catalá Ibáñez, Episcopi Malacitani, Salvatoris Giménez Valls, Episcopi Minoricensis, Attilani Rodríguez Martínez, Episcopi Seguntini-Guadalaiarensis, Iacobi Pujol Balcells, Archiepiscopi Tarraconensis, Iosephi Angeli Saiz Meneses, Episcopi Terrassensis, Caroli Emmanuelis Escribano Subías, Episcopi Terulensis et Albarracinensis, Braulionis Rodríguez Plaza, Archiepiscopi Toletani, Henrici Benavent Vidal, Episcopi Dertosensis, Caroli Osoro Sierra, Archiepiscopi Valentini, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque Christifidelium explentes, de Congregationis 738 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Servi Dei: — Iosephus Maximus Moro Briz et IV Socii, presbyteri dioecesani; — Maurus Palazuelos Maruri et XVII Socii, ex Ordine Sancti Benedicti; — Iacobus Puig Mirosa et XVIII Socii, e Congregatione Filiorum Sacrae Familiae Iesu, Mariae et Ioseph, necnon Sebastianus Llorens Telarroja, laicus; — Maria a Monte Serrato (in saeculo: Iosepha Maria Columnaris García Solanas) et VIII Sociae, religiosae professae Instituti Minimarum Discalceatarum Sancti Francisci de Paula, necnon Lucretia García Solanas, laica et vidua; — Mauritius (in saeculo: Alexander) Íñiguez de Heredia Alzola et XXIII Socii, religiosi professi ex Ordine Hospitalario Sancti Ioannis de Deo; — Iosephus Guardiel Pujol, presbyter dioecesanus; — Raimundus Ioachimus Castaño González et Iosephus Maria González Solis, presbyteri professi ex Ordine Fratrum Praedicatorum; — Antonius Faúndez López, presbyter, et unus Socius, professi ex Ordine Fratrum Minorum, necnon duo presbyteri dioecesani; — Hermenegildus ab Assumptione B.M.V. (in saeculo: Hermenegildus Iza y Aregita) et V Socii, ex Ordine Sanctissimae Trinitatis; — Carmelus Maria Moyano Linares et IX Socii, presbyteri professi ex Ordine Carmelitarum; — Iosephus Xavier Gorosterratzu et V Socii, e Congregatone Sanctissimi Redemptoris; — Emmanuel Basulto Jiménez, Episcopus Giennensis, necnon III presbyteri dioecesani, unus seminarii alumnus et unus laicus; — Victoria a Iesu (in saeculo: Francisca Agnes Maria ab Antiqua) Valverde González, religiosa Pii Instituti Calasanctiani Filiarum a Divina Pastora; — Salvius Huix Miralpeix, Episcopus Illerdensis; — Iosephus Nadal i Guiu et Iosephus Jordán Blecua, presbyteri dioecesani; — Ioannes a Iesu (in saeculo: Vilaregut Farré) et III Socii, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, necnon Paulus Segalá Solé, presbyter dioecesanus; — Marianus Alcalá Pérez et XVIII Socii, ex Ordine Beatae Mariae Virginis de Mercede Redemptionis Captivorum; Acta Francisci Pp. 739 — Chrysanthus (in saeculo: Casimirus González García), Aquilinus, Cyprianus Iosephus et LXIII Socii, ex Instituto Fratrum Maristarum a Scholis, necnon Raimundus Aemilianus Hortelano Gómez et Iulianus Aguilar Martín, laici; — Emmanuel a Sacra Familia (in saeculo: Emmanuel Sanz Domínguez), presbyter professus et reformator Ordinis Sancti Hieronymi; — Andreas a Palazuelo (in saeculo: Michael Franciscus González González) et XXXI Socii, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum; — Theophilus Fernández de Legaria Goñi et IV Socii, presbyteri professi e Congregatione Sacrorum Cordium Iesu et Mariae necnon adorationis perpetuae Ss. Sacramenti altaris; — Albertus Maria Marco Alemán et VIII Socii, ex Ordine Carmelitarum ab Antiqua Observantia, necnon Augustinus Maria García Tribaldos et XV Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum; — Orentius Aloisius (in saeculo: Antonius Sola Garriga) et XVIII Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, necnon Antonius Mateo Salamero, presbyter dioecesanus, et Iosephus Gorostazu Labayen, laicus; — Melchiora ab Adoratione Cortés Bueno et XIV Sociae, e Societate Filiarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul; — Aurelia (in saeculo: Clementina) Arambarri Fuente et III Sociae, religiosae professae Congregationis Servarum Mariae Ministrantium Infirmis; — Maria Assumpta (in saeculo: Iulianna González Trujillano) et II Sociae, religiosae professae Congregationis Missionariarum Franciscalium a Matre Divini Pastoris; — Ioannes Huguet Cardona, presbyter dioecesanus; — Iosephus Maria Ruiz Cano, Iesus Hannibal Gómez Gómez, Thomas Cordero Cordero et XIII Socii, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V.; — Emmanuel Borrás i Ferré, Episcopus Auxiliaris Tarraconensis, Agapitus Modestus (in saeculo: Modestus Pamplona Falguera), ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, et CXLV Socii, presbyteri et Seminarii alumni dioecesani, necnon religiosi ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, ex Ordine Sancti Benedicti, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V., e Tertio Ordine Carmelitarum a Magisterio; 740 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale — Fortunatus Velasco Tobar et XIII Socii, e Congregatione Missionis; — Ioachimus Jovaní Marín et XIV Socii, e Sodalitate Sacerdotum Operariorum Dioecesanorum Cordis Iesu; — Richardus Gil Barcelón, presbyter professus e Congregatione Parvi Operis a Divina Providentia, necnon Antonius Arrué Peiró, laicus; — Iosepha Martínez Pérez et XI Sociae, e Congregatione Filiarum a Caritate, necnon Dolores Broseta Bonet, laica; qui in Hispania vicesimo saeculo sanguinem suum effuderunt ad testimonium perhibendum Domino Iesu, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die sexta Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Dum quidem illorum conspicimus vitam et martyrium, ad altiorem usque imitationem Christi incitamur et proprii status perfectionem prosequendam invitamur. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decima tertia mensis Octobris, anno Domini bis millesimo tertio decimo, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis loco Secretarii Status c P etrus P arolin Archiepiscopus tit. Aquipendiensis Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 48.077 741 Acta Francisci Pp. IV Dei Servis Melchiorae ab Adoratione Cortés Bueno et XIV Sociis e Societate Filiarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul Beatorum Martyrum honores decernuntur. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Haec est enim caritas Dei, ut mandata eius servemus; et mandata eius gravia non sunt, quoniam omne, quod natum est ex Deo, vincit mundum; et haec est victoria, quae vicit mundum: fides nostra. Quis est qui vincit mundum, nisi qui credit quoniam Iesus est Filius Dei? » (1 Io 5, 3-5). Amor Dei potissimum ostenditur per sollertiam custodiendi Eius mandata tamquam signa amoris ac fortitudinis quibus vincitur mundus. Sic vixerunt Soror Melchiora ab Adoratione Cortés Bueno eiusque XIV Sociae. Quotidiana fidelitas ad Evangelium optima fuit illis praeparatio ad victoriam fidei in tempore persecutionis et martyrii adipiscendam. Itaque haec Apostoli Ioannis verba omnino implentur per martyrium quod hae Filiae a Caritate Matriti subierunt. Operibus caritatis ob vocationem suam et condicionem vitae deditae, plena ad Iesum fidelitate vixerunt et propter amorem maiorem in Dei Filium quam in propriam vitam, sanguinem effuderunt. Etenim anno MCMXXXVI Matriti erant XLI communitates ac XX in regionibus vicinis, ubi MCCXCII sorores munere fungebantur in valetudinariis, collegiis ac scholis, gerontotrophiis et sanitariis, hospitiis, orphanotrophiis, refectoriis publicis; simulque socialia alia opera exsequebantur. Deinde vero sunt expulsae e suis domibus refugium aliorsum quaerentes. Plus quam comprehensae sunt et Inter XV martyres, trae ac educatrices, asylis, et VI CCXX VI III DC sorores morte occubuerunt post exitum ex carcere. missionem caritatis suam exercebant utpote magistamquam nutrices in publicis orphanotrophiis vel fuerunt caritatis testes variis in valetudinariis. Soror Melchiora ab Adoratione et eius XIV sociae, fide in redemptri- cem Iesu Christi amoris fortitudinem suffultae, insimulationes, calumnias, carceres, vexationes, immania tormenta passae sunt, ac tandem manuballista sunt necatae propter suam vitam consecratam et absolutam deditionem 742 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale caritatis erga pauperes. Persecutorum tamen miserentes, instar professionis fidei in Deum, exclamaverunt: « Vivat Christus Rex! » Earum nomina atque nativitatis et martyrii loci sunt: 1. Melchiora ab Adoratione Cortés Bueno, H.C., nata in Sos del Rey Católico, Caesaraugustae, die IV mensis Ianuarii anno passa est in Puerta de Hierro, Matriti, die XII MDCCCXCIV; martyrium mensis Augusti anno MCMXXXVI. 2. Maria Severina Díaz-Pardo Gauna, H.C., nata in Victoria, Alavae, die XXIII mensis Octobris anno Hierro, Matriti, die XII MDCCCXCV; martyrium passa est in Puerta de mensis Augusti anno MCMXXXVI. 3. Maria Dolores Barroso Villaseñor, H.C., nata in Bonares, Onubae, die IV mensis Octobris anno Hierro, Matriti, die XII MDCCCXCVI; martyrium passa est in Puerta de mensis Augusti anno MCMXXXVI. 4. Stephania Saldaña Mayoral, H.C., nata in Rabé de las Calzadas, Burgi, die I mensis Septembris anno Puerta de Hierro, Matriti, die XII MDCCCLXXIII; martyrium passa est in mensis Augusti anno MCMXXXVI. 5. Maria Assumpta Mayoral Peña, H.C., nata in Tardajos, Burgi, die XVIII mensis Augusti Matriti, die XII MDCCCLXXIX; martyrium passa est in Puerta de Hierro, mensis Augusti anno MCMXXXVI. 6. Dolores Ursula Caro Martín, H.C., nata in Granátula de Calatrava, in provincia Civitatis Regalensis die XXI mensis Octobris anno MDCCCXCIII; martyrium passa est in Vallecas, Matriti, die mensis Septembris anno III 7. Maria Concepta Pérez Giral, H.C., nata Matriti, die anno MDCCCLXXXVII, Septembris anno X MCMXXXVI. mensis Ianuarii martyrium passa est in Vallecas, Matriti, die III mensis MCMXXXVI. 8. Andreina Calle González, H.C., nata in Plasencia, provinciae Cacerensis, die XXVI Matriti, die mensis Februarii anno III MCMIV; mensis Septembris anno martyrium passa est in Vallecas, MCMXXXVI. 9. Modesta Moro Briz, H.C., nata in Santibañez de Béjar, Salmanticae, die XI mensis Iulii anno via Toletana, die XXXI MCMI; martyrium passa est Matriti circa Km. 6 in mensis Octobris anno MCMXXXVI. 10. Columna Isabella Sánchez Suárez, H.C., nata Matriti, die Novembris anno Toletana, die MCMVI, XXXI V mensis martyrium passa est Matriti circa Km. 6 in via mensis Octobris anno MCMXXXVI. Acta Francisci Pp. 743 11. Iosepha Gironés Arteta, H.C., nata in Garísoain, Navarrae, die XVII mensis Martii anno MCMVII, martyrium passa est in Las Vistillas, Matriti, die XXII mensis Novembris anno MCMXXXVI. 12. Laurentia Díaz Bolaños, H.C., nata in Guía, Palmae in Insulis Canariis, die X mensis Augusti anno MDCCCXCVI; martyrium passa est in Las Vistillas, Matriti, die XXII mensis Novembris anno MCMXXXVI. 13. Gaudentia Benavides Herrero, H.C., nata in Valdemorilla, Legione, die XII mensis Februarii MDCCCLXXVIII; martyrium passa est Matriti, die XI mensis Februarii anno MCMXXXVII. 14. Ioanna Pérez Abascal, H.C., nata Matriti, die XX mensis Octobris anno MDCCCLXXXVI; martyrium passa est in Pozo del Tío Raimundo, Matriti, die XII mensis Augusti anno MCMXXXVI. 15. Raimunda Cao Fernández, H.C., nata in La Rúa de Valdeorras, Auriae, die XI mensis Septembris anno MDCCCLXXXIII; martyrium passa est in Pozo del Tío Raimundo, Matriti, die XII mensis Augusti anno MCMXXXVI. Fama martyrii harum Servarum Dei ilico diffusa est atque posterius in dies increvit. Anno MCMXLI instructa est collectio testimoniorum ac documentorum super earum martyrio, ita ut causa beatificationis inchoaretur in Curia Archidioecesis Matritensis; qua quidem inter annos MCMXCVIII et MCMXCIX expleta, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum die VIII mensis Aprilis anni MMXI actus est et die XXIX mensis Octobris anni MMXII habita est Patrum Cardinalium atque Episcoporum Sessio Ordinaria. Praedecessor Noster Benedictas XVI die XX mensis Decembris anno MMXII iussit ut Congregatio de Causis Sanctorum Decretum super martyrio conscriberet ac deinde statuit ut beatificationis ritus in Hispania die XIII mensis Octobris anno MMXIII celebraretur. Nos Ipsi designavimus urbem Tarraconensem tamquam eiusdem celebrationis sedem. Hodie igitur, Tarracone in Hispania, de mandato Nostro, Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Dei Servas Melchioram ab Adoratione Cortés Bueno et XIV Socias e Societate Filiarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul in Beatorum numerum adscribimus: Nos, vota Fratrum Nostrorum Iesu García Burillo, Episcopi Abulensis, Alfonsi Milián Sorribas, Episcopi Barbastrensis-Montisonensis, Aloisii 744 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale S.R.E. Cardinalis Martínez Sistach, Archiepiscopi Barcinonensis, Marii Iceta Gavicagogeascoa, Episcopi Flaviobrigensis, Iosephi Emmanuelis Lorca Planes, Episcopi Carthaginensis in Hispania, Antonii Angeli Algora Hernando, Episcopi Civitatis Regalensis, Demetrii Fernández González, Episcopi Cordubensis, Iosephi Mariae Yanguas Sanz, Episcopi Conchensis, Raimundi del Hoyo López, Episcopi Giennensis, Ioannis Piris Frígola, Episcopi Ilerdensis, Antonii Mariae S.R.E. Cardinalis Rouco Varela, Archiepiscopi Matritensis, Iesu Stephani Catalá Ibáñez, Episcopi Malacitani, Salvatoris Giménez Valls, Episcopi Minoricensis, Attilani Rodríguez Martínez, Episcopi Seguntini-Guadalaiarensis, Iacobi Pujol Balcells, Archiepiscopi Tarraconensis, Iosephi Angeli Saiz Meneses, Episcopi Terrassensis, Caroli Emmanuelis Escribano Subías, Episcopi Terulensis et Albarracinensis, Braulii Rodriguez Plaza, Archiepiscopi Toletani, Henrici Benavent Vidal, Episcopi Dertosensis, Caroli Osoro Sierra, Archiepiscopi Valentini, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque Christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Servi Dei: — Iosephus Maximus Moro Briz et IV Socii, presbyteri dioecesani; — Maurus Palazuelos Maruri et XVII Socii, ex Ordine Sancti Benedicti; — Iacobus Puig Mirosa et XVIII Socii, e Congregatione Filiorum Sacrae Familiae Iesu, Mariae et Ioseph, necnon Sebastianus Llorens Telarroja, laicus; — Maria a Monte Serrato (in saeculo: Iosepha Maria Columnaris García Solanas) et VIII Sociae, religiosae professae Instituti Minimarum Discalceatarum Sancti Francisci de Paula, necnon Lucretia García Solanas, laica et vidua; — Mauritius (in saeculo: Alexander) Íñiguez de Heredia Alzola et XXIII Socii, religiosi professi ex Ordine Hospitalario Sancti Ioannis de Deo; — Iosephus Guardiel Pujol, presbyter dioecesanus; — Raimundus Ioachimus Castaño González et Iosephus Maria González Solis, presbyteri professi ex Ordine Fratrum Praedicatorum; — Antonius Faúndez López, presbyter, et unus Socius, professi ex Ordine Fratrum Minorum, necnon duo presbyteri dioecesani; — Hermenegildus ab Assumptione B.M.V. (in saeculo: Hermenegildus Iza y Aregita) et V Socii, ex Ordine Sanctissimae Trinitatis; — Carmelus Maria Moyano Linares et IX Socii, presbyteri professi ex Ordine Carmelitarum; Acta Francisci Pp. 745 — Iosephus Xavier Gorosterratzu et V Socii, e Congregatone Sanctissimi Redemptoris; — Emmanuel Basulto Jiménez, Episcopus Giennensis, necnon III presbyteri dioecesani, unus seminarii alumnus et unus laicus; — Victoria a Iesu (in saeculo: Francisca Agnes Maria ab Antiqua) Valverde González, religiosa Pii Instituti Calasanctiani Filiarum a Divina Pastora; — Salvius Huix Miralpeix, Episcopus Illerdensis; — Iosephus Nadal i Guiu et Iosephus Jordán Blecua, presbyteri dioecesani; — Ioannes a Iesu (in saeculo: Vilaregut Farré) et III Socii, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, necnon Paulus Segalá Solé, presbyter dioecesanus; — Marianus Alcalá Pérez et XVIII Socii, ex Ordine Beatae Mariae Virginis de Mercede Redemptionis Captivorum; — Chrysanthus (in saeculo: Casimirus González García), Aquilinus, Cyprianus Iosephus et LXIII Socii, ex Instituto Fratrum Maristarum a Scholis, necnon Raimundus Aemilianus Hortelano Gómez et Iulianus Aguilar Martín, laici; — Emmanuel a Sacra Familia (in saeculo: Emmanuel Sanz Domínguez), presbyter professus et reformator Ordinis Sancti Hieronymi; — Andreas a Palazuelo (in saeculo: Michael Franciscus González González) et XXXI Socii, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum; — Theophilus Fernández de Legaria Goñi et IV Socii, presbyteri professi e Congregatione Sacrorum Cordium Iesu et Mariae necnon adorationis perpetuae Ss. Sacramenti altaris; — Albertus Maria Marco Alemán et VIII Socii, ex Ordine Carmelitarum ab Antiqua Observantia, necnon Augustinus Maria García Tribaldos et XV Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum; — Orentius Aloisius (in saeculo: Antonius Sola Garriga) et XVIII Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, necnon Antonius Mateo Salamero, presbyter dioecesanus, et Iosephus Gorostazu Labayen, laicus; — Melchiora ab Adoratione Cortés Bueno et XIV Sociae, e Societate Filiarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul; — Aurelia (in saeculo: Clementina) Arambarri Fuente et III Sociae, religiosae professae Congregationis Servarum Mariae Ministrantium Infirmis; — Maria Assumpta (in saeculo: Iulianna González Trujillano) et II Sociae, religiosae professae Congregationis Missionariarum Franciscalium a Matre Divini Pastoris; 746 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale — Ioannes Huguet Cardona, presbyter dioecesanus; — Iosephus Maria Ruiz Cano, Iesus Hannibal Gómez Gómez, Thomas Cordero Cordero et XIII Socii, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V.; — Emmanuel Borrás i Ferré, Episcopus Auxiliaris Tarraconensis, Agapitus Modestus (in saeculo: Modestus Pamplona Falguera), ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, et CXLV Socii, presbyteri et Seminarii alumni dioecesani, necnon religiosi ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, ex Ordine Sancti Benedicti, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V., e Tertio Ordine Carmelitarum a Magisterio; — Fortunatus Velasco Tobar et XIII Socii, e Congregatione Missionis; — Ioachimus Jovaní Marín et XIV Socii, e Sodalitate Sacerdotum Operariorum Dioecesanorum Cordis Iesu; — Richardus Gil Barcelón, presbyter professus e Congregatione Parvi Operis a Divina Providentia, necnon Antonius Arrué Peiró, laicus; — Iosepha Martínez Pérez et XI Sociae, e Congregatione Filiarum a Caritate, necnon Dolores Broseta Bonet, laica; qui in Hispania vicesimo saeculo sanguinem suum effuderunt ad testimonium perhibendum Domino Iesu, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die sexta Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quae vero per has Litteras decrevimus et nunc et in posterum firma esse volumus, rebus quibuslibet contrariis non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XIII mensis Octobris, anno MMXIII, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis loco Secretarii Status c P etrus P arolin Archiepiscopus tit. Aquipendiensis Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 20.930 747 Acta Francisci Pp. V Venerabili Dei Servae Mariae Teresiae Bonzel Fundatrici Instituti sororum Pauperum Franciscalium ab Adoratione Perpetua de Olpe caelitum Beatorum tribuitur dignitas. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Venite, benedicti Patris mei; possidete paratum vobis regnum a constitutione mundi. Esurivi enim, et dedistis mihi manducare; sitivi, et dedistis mihi bibere; hospes eram, et collegistis me; nudus, et operuistis me; infirmus, et visitastis me; in carcere eram, et venistis ad me » (Mt 25, 35). Venerabilis Dei Serva Maria Teresia Bonzel sibi haec Evangelii verba tribuit atque per vitam operaque in pauperes, pupillos aegrosque amorem est testata, et his prae oculis habitis, Congregationem Sororum Pauperum Franciscalium ab Adoratione Perpetua de Olpe condidit. Ex amore in Eucharistiam et adoratione, quam sibi filiabusque voluit perpetuam, hausit vim ad fragrantiam caritatis Christi diffundendam, aetate interveniente difficiliore Germaniae Ecclesiae. Die XVII mensis Septembris anno MDCCCXXX in oppido Olpe Vestfaliae archidioecesis Paderbornensis in Germania ex piis, divitibus ac nobilibus parentibus Friderico Edmundo et Angela Maria Liese nata est. Postridie in paroeciali templo est baptizata atque nomen ei inditum Maria Christina Villelma. Anno MDCCCXXXVII patrem nondum triginta annos natum amisit. Post primum litterarum ludum in Collegium recepta est Ursulinarum Coloniensium. Subsequenti anno familiam repetiit ut matri sororique infirmae assideret. Eodem cordis morbo correpta, cum religiosa fieri non posset, una cum aliis iuvenibus Congregationem vel Ligam Marialem condidit, cuius sodales peculiari in Virginem Mariam pietate, officio altare mense Maio et aliis Marialibus festivitatibus evenientibus parandi necnon agendis misericordiae operibus ad corpus attinentibus obstringebantur. Anno MDCCCL missioni in- terfuit a Franciscalibus Patribus paratae, qua sic tacta est ut sequenti anno in Tertium Ordinem sancti Francisci ingrederetur, nomen sumens Mariam 748 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Teresiam. Rogavit et obtinuit ut inter Salesianas sorores haberet locum, sed pridie quam ingrederetur aegrotavit. Sanata, Dei Serva intellexit asseclam sancti Francisci Assisiensis se Domino dicare debere. Una cum duabus sociis Aquisgranam se contulit, apud domum principem Sororum Pauperis Iesu Infantis, ut illius religiosae vitae rationem per menstruum spiritalis exercitationis curriculum experiretur. Luxemburgensis Episcopi Ioannis Theodori Laurent et beatae Franciscae Schervier suasu, Venerabilis Dei Serva regulam Tertii Ordinis sancti Francisci sicut normam novae institutionis elegit. Prima statuta confecit una ex primis sociis, soror Clara Pfänder, quae vero rationem regulae sancti Augustini est secuta. De hac re doluit Teresia, quae tamen novum statutum humiliter, ab Episcopo comprobatum, accepit. Anno MDCCCLXIII intestinae de regendo instituto ortae difficultates effecerunt ut se ab illo seiungeret atque novam Congregationem conderet, cui nomen indidit « Pauperes Franciscales ab Adoratione Perpetua », quas rexit usque ad mortem eisque fuit exemplo. Venerabilis Dei Serva una cum sororibus, bello saeviente Francogallico et Prussiano (annis MDCCCLXX-MDCCCLXXI) mi- litibus sauciatis curandis operam dedit, ita ut ab ipsa imperatrice publice laudata sit. Illo ipso tempore Congregatio spiritalem formam habuit, quam Venerabilis Dei Serva voluit, cuius proprium est vitam contemplativam et activam studio ac mira opera composite agere. Tamen eo quod Otto von Bismarck, Prussiae Cancellarius, clero se praebuit infensum, mater Maria Teresia Bonzel suam operam omnino impediri animadvertit. Sed cum nonnullas sorores missionarias in Americam Septentrionalem mitteret, obtinuit ut nova Congregatio ultra propagaretur. Anno MDCCCLXXXVI apud oppidum Mülheim primum Capitulum Generale congregavit, ubi Generalis Antistita est ab omnibus electa. Die XIII mensis Aprilis anno MDCCCXCVII pro Religiosis decretum edidit novum laudans Institutum. Die Ianuarii anno MCMV Congregatio XXII mensis Dei Serva cum sororem quandam inviseret tabido morbo correptam, graviter aegrotare coepit atque, postremis Sacramentis susceptis, die V mensis Februarii anno MCMV de hoc mundo demigravit. Cum Servae Dei sanctitatis fama cresceret, Informativus Processus apud Curiam Paderbornensem est constitutus, qui die MCMLXX XXIX mensis Iulii anno ad finem est perductus quemque validum agnovit Congregatio de Causis Sanctorum. Consultores Theologi die XXIII mensis Iunii anno MCMIX eius virtutes herorum in modum exercitas agnoverunt atque idem senserunt 749 Acta Francisci Pp. Patres Cardinales Episcopique in Sessione Ordinaria die tii anno MMX XVI mensis Mar- coadunati. Decessor Noster Benedictus XVI facultatem fecit ut Congregatio de Causis Sanctorum hac de re Decretum die sis Martii anno Consultores die MMX I XXVII evulgaret. Asserta exhibita est sanatio quam Medici mensis Decembris anno MMXI ad scientiam inexplicabilem putaverunt. Theologi Consultores in Congressione Peculiari die Octobris anno MMXII men- VI mensis talem sanationem Venerabilis Dei Servae intercessio- ni assignaverunt atque idem iudicarunt Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die XV mensis Ianuarii anno MMXIII. Nos Ipsi facultatem dedimus ut Congregatio de Causis Sanctorum de hac re Decretum ederet atque statuimus ut beatificationis ritus Paderbornae die anno MMXIII X mensis Novembris celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Dei Servam Mariam Teresiam Bonzel adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Ioannis Iosephi Becker, Archiepiscopi Metropolitae Paderbornensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Serva Dei Maria Teresia (in saeculo: Regina Christina Villelma Bonzel), virgo, Fundatrix Instituti Sororum Pauperum Franciscalium ab Adoratione Perpetua de Olpe, quae fervori divinorum mysteriorum contemplationis zelum adiunxit caritatis erga pauperes et patientes, Beatae nomine in posterum appelletur, eiusque festum die nona Februarii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Praeclara haec mulier insignes dedit religiosae pietatis operositatisque testificationes quae totam suam vitam Deo omnino addixit atque, Christi Ecclesiaeque amore incensa, vitam contemplativam et activam exegit. Exoptamus igitur ut salutifera eius exempla magno sint hominibus qui nunc sunt emolumento, quo ipsi, compluribus iactati difficultatibus, spiritales fructus uberius consequantur. Haec vero quae hodie statuimus firma prorsus esse volumus ac valida fore iubemus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. 750 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X mensis Novembris, anno MMXIII, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis loco Secretarii Status c P etrus P arolin Archiepiscopus tit. Aquipendiensis Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 48.232 Acta Francisci Pp. 751 HOMILIAE Iter apostolicum in Aequatoriam, Boliviam et Paraguaiam I Occasione Eucharisticae Celebrationis apud hortos vulgo « Parque del Bicentenario », Quiti (in Aequatoria).* La palabra de Dios nos invita a vivir la unidad para que el mundo crea. Me imagino ese susurro de Jesús en la última Cena como un grito en esta misa que celebramos en « El Parque del Bicentenario ». Imaginémoslos juntos. El Bicentenario de aquel Grito de Independencia de Hispanoamérica. Ése fue un grito, nacido de la conciencia de la falta de libertades, de estar siendo exprimidos, y saqueados, « sometidos a conveniencias circunstanciales de los poderosos de turno ».1 Quisiera que hoy los dos gritos concorden bajo el hermoso desafío de la evangelización. No desde palabras altisonantes, ni con términos complicados, sino que nazca de « la alegría del Evangelio », que « llena el corazón y la vida entera de los que se encuentran con Jesús. Quienes se dejan salvar por Él son liberados del pecado, de la tristeza, del vacío interior, del aislamiento, de la conciencia aislada ».2 Nosotros, aquí reunidos, todos juntos alrededor de la mesa con Jesús somos un grito, un clamor nacido de la convicción de que su presencia nos impulsa a la unidad, « señala un horizonte bello, ofrece un banquete deseable ».3 « Padre, que sean uno para que el mundo crea », así lo deseó mirando al cielo. A Jesús le brota este pedido en un contexto de envío: Como tú me has enviado al mundo, yo también los he enviado al mundo. En ese momento, el Señor experimenta está experimentando en carne propia lo peorcito de este mundo al que ama, aun así, con locura: intrigas, desconfianzas, traición, pero no esconde la cabeza, no se lamenta. También nosotros constatamos a diario que vivimos en un mundo lacerado por las guerras y la violencia. Sería superficial pensar que la división y el odio afectan sólo a * Die 7 Iulii 2015. 1 Evangelii gaudium, 213. 2 Ibid., 1. 3 Ibid., 14. 752 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale las tensiones entre los países o los grupos sociales. En realidad, son manifestación de ese « difuso individualismo » que nos separa y nos enfrenta,4 son manifestación de la herida del pecado en el corazón de las personas, cuyas consecuencias sufre también la sociedad y la creación entera. Precisamente, a este mundo desafiante, con sus egoísmos, Jesús nos envía, y nuestra respuesta no es hacernos los distraídos, argüir que no tenemos medios o que la realidad nos sobrepasa. Nuestra respuesta repite el clamor de Jesús y acepta la gracia y la tarea de la unidad. A aquel grito de libertad prorrumpido hace poco más de 200 años no le faltó ni convicción ni fuerza, pero la historia nos cuenta que sólo fue contundente cuando dejó de lado los personalismos, el afán de liderazgos únicos, la falta de comprensión de otros procesos libertarios con características distintas pero no por eso antagónicas. Y la evangelización puede ser vehículo de unidad de aspiraciones, sensibilidades, ilusiones y hasta de ciertas utopías. Claro que sí; eso creemos y eso gritamos. Ya dije: « Mientras en el mundo, especialmente en algunos países, reaparecen diversas formas de guerras y enfrentamientos, los cristianos insistimos queremos insistir en nuestra propuesta de reconocer al otro, de sanar las heridas, de construir puentes, de estrechar lazos y de ayudarnos « mutuamente a llevar las cargas ».5 El anhelo de unidad supone la dulce y confortadora alegría de evangelizar, la convicción de tener un inmenso bien que comunicar, y que comunicándolo, se arraiga; y cualquier persona que haya vivido esta experiencia adquiere más sensibilidad para las necesidades de los demás.6 De ahí, la necesidad de luchar por la inclusión a todos los niveles, ¡luchar por la inclusión a todos los niveles! Evitando egoísmos, promoviendo la comunicación y el diálogo, incentivando la colaboración. Hay que confiar el corazón al compañero de camino sin recelos, sin desconfianzas. « Confiarse al otro es algo artesanal, porque la paz es algo artesanal »,7 es impensable que brille la unidad si la mundanidad espiritual nos hace estar en guerra entre nosotros, en una búsqueda estéril de 4 5 6 7 Cf. ibid., 99. Ibid., 67. Cf. ibid., 9. Ibid., 244. Acta Francisci Pp. 753 poder, prestigio, placer o seguridad económica. Y esto a costillas de los más pobres, de los más excluidos, de los más indefensos, de los que no pierden su dignidad pese a que se la golpean todos los días. Esta unidad es ya una acción misionera « para que el mundo crea ». La evangelización no consiste en hacer proselitismo, el proselitismo es una caricatura de la evangelización, sino evangelizar es en atraer con nuestro testimonio a los alejados, en es acercarse humildemente a aquellos que se sienten lejos de Dios y de en la Iglesia, acercarse a los que se sienten juzgados y condenados a priori por los que se sienten perfectos y puros. Acercarnos a los que son temerosos o a los indiferentes para decirles: « El Señor también te llama a ser parte de su pueblo y lo hace con gran respeto y amor ».8 Porque nuestro Dios nos respeta hasta en nuestras bajezas y en nuestro pecado. Este llamamiento del Señor con qué humildad y con qué respeto lo describe el texto del Apocalipsis: « Mirá, estoy a la puerta y llamo, si querés abrir… ». No fuerza, no hace saltar la cerradura, simplemente, toca el timbre, golpea suavemente y espera ¡ése es nuestro Dios! La misión de la Iglesia, como sacramento de la salvación, condice con su identidad como Pueblo en camino, con vocación de incorporar en su marcha a todas las naciones de la tierra. Cuanto más intensa es la comunión entre nosotros, tanto más se ve favorecida la misión.9 Poner a la Iglesia en estado de misión nos pide recrear la comunión pues no se trata ya de una acción sólo hacia afuera… nos misionamos también hacia adentro y misionamos hacia afuera manifestándonos como se manifiesta « una madre que sale al encuentro, como se manifiesta una casa acogedora, una escuela permanente de comunión misionera ».10 Este sueño de Jesús es posible porque nos ha consagrado, por « ellos me consagro a mí mismo dice, para que ellos también sean consagrados en la verdad ».11 La vida espiritual del evangelizador nace de esta verdad tan honda, que no se confunde con algunos momentos religiosos que brindan cierto alivio; una espiritualidad quizás difusa. Jesús nos consagra para 8 9 10 11 Ibid., 113. Cf. Juan Pablo II, Pastores gregis, 22. Doc. de Aparecida, 370. Jn 17, 19. 754 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale suscitar un encuentro personal con Él, persona a persona, un encuentro que alimenta el encuentro con los demás, el compromiso en el mundo y la pasión evangelizadora.12 La intimidad de Dios, para nosotros incomprensible, se nos revela con imágenes que nos hablan de comunión, comunicación, donación, amor. Por eso la unión que pide Jesús no es uniformidad sino la « multiforme armonía que atrae ».13 La inmensa riqueza de lo variado, de lo múltiple que alcanza la unidad cada vez que hacemos memoria de aquel jueves santo, nos aleja de la tentación tentaciones de propuestas unicistas más cercanas a dictaduras, a ideologías, o a sectarismos. La propuesta de Jesús, la propuesta de Jesús es concreta, es concreta, no es de idea. Es concreta: andá y hacé lo mismo, le dice a aquel que le preguntó ¿Quién es tu prójimo? Después de haber contado la parábola del buen samaritano, andá y hacé lo mismo. Tampoco la propuesta de Jesús es un arreglo hecho a nuestra medida, en el que nosotros ponemos las condiciones, elegimos los integrantes y excluimos a los demás. Una religiosidad de élite… Jesús reza para que formemos parte de una gran familia, en la que Dios es nuestro Padre, y todos nosotros somos hermanos. Nadie es excluido y esto no se fundamenta en tener los mismos gustos, las mismas inquietudes, los mismos talentos. Somos hermanos porque, por amor, Dios nos ha creado y nos ha destinado, por pura iniciativa suya, a ser sus hijos.14 Somos hermanos porque « Dios infundió en nuestros corazones el Espíritu de su Hijo, que clama ¡Abba!, ¡Padre! ».15 Somos hermanos porque, justificados por la sangre de Cristo Jesús,16 hemos pasado de la muerte a la vida haciéndonos « coherederos » de la promesa.17 Esa es la salvación que realiza Dios y anuncia gozosamente la Iglesia: formar parte del de un « nosotros » que llega hasta el nosotros divino. Nuestro grito, en este lugar que recuerda aquel primero de libertad, actualiza el de San Pablo: « ¡Ay de mí si no evangelizo! ».18 Es tan urgente y apremiante como el de aquellos deseos de independencia. Tiene una 12 13 14 15 16 17 18 Cf. Evangelii gaudium, 78. Ibid., 117. Cf. Ef 1, 5. Ga 4, 6. Cf. Rm 5, 9. Cf. Ga 3, 26-29; Rm 8, 17. 1 Co 9, 16. Acta Francisci Pp. 755 similar fascinación, tiene el mismo fuego que atrae. Hermanos, tengan los sentimientos de Jesús. ¡Sean un testimonio de comunión fraterna que se vuelve resplandeciente! Y qué lindo sería que todos puedan pudieran admirar cómo nos cuidamos unos a otros. Cómo mutuamente nos damos aliento y cómo nos acompañamos. El don de sí es el que establece la relación interpersonal que no se genera dando « cosas », sino dándose uno a sí mismo. En cualquier donación se ofrece la propia persona. « Darse », darse, significa dejar actuar en sí mismo toda la potencia del amor que es el Espíritu de Dios y así dar paso a su fuerza creadora. Y darse aún en los momentos más difíciles como aquel Jueves Santo de Jesús, donde Él sabía cómo se tejían las traiciones y las intrigas pero se dio y se dio, se dio a nosotros mismos con su proyecto de salvación. Donándose el hombre vuelve a encontrarse a sí mismo con su verdadera identidad de hijo de Dios, semejante al Padre y, como él, dador de vida, hermano de Jesús, del cual da testimonio. Eso es evangelizar, ésa es nuestra revolución —porque nuestra fe siempre es revolucionaria—, ése es nuestro más profundo y constante grito. 756 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale II Occasione Eucharisticae Celebrationis, Nationali Congressu Eucharistico ineunte in urbe Sancta Cruce de Serra (in Bolivia).* Hemos venido desde distintos lugares, regiones, poblados, para celebrar la presencia viva de Dios entre nosotros. Salimos hace horas de nuestras casas y comunidades para poder estar juntos, como Pueblo Santo de Dios. La cruz y la imagen de la misión nos traen el recuerdo de todas las comunidades que han nacido en el nombre de Jesús en estas tierras, de las cuales nosotros somos sus herederos. En el Evangelio que acabamos de escuchar se nos describía una situación bastante similar a la que estamos viviendo ahora. Al igual que esas cuatro mil personas, estamos nosotros queriendo escuchar la Palabra de Jesús y recibir su vida. Ellos ayer y nosotros hoy junto al Maestro, Pan de vida. Me conmuevo cuando veo a muchas madres cargando a sus hijos en las espaldas. Como lo hacen aquí tantas de ustedes. Llevando sobre sí la vida y el futuro de su gente. Llevando sus motivos de alegría, sus esperanzas. Llevando la bendición de la tierra en los frutos. Llevando el trabajo realizado por sus manos. Manos que han labrado el presente y tejerán las ilusiones del mañana. Pero también cargando sobre sus hombros desilusiones, tristezas y amarguras, la injusticia que parece no detenerse y las cicatrices de una justicia no realizada. Cargando sobre sí el gozo y el dolor de una tierra. Ustedes llevan sobre sí la memoria de su pueblo. Porque los pueblos tienen memoria, una memoria que pasa de generación en generación, los pueblos tienen una memoria en camino. Y no son pocas las veces que experimentamos el cansancio de este camino. No son pocas las veces que faltan las fuerzas para mantener viva la esperanza. Cuántas veces vivimos situaciones que pretenden anestesiarnos la memoria y así se debilita la esperanza y se van perdiendo los motivos de alegría. Y comienza a ganarnos una tristeza que se vuelve individualista, que nos hace perder la memoria de pueblo amado, de pueblo elegido. Y esa * Die 9 Iulii 2015. Acta Francisci Pp. 757 pérdida nos disgrega, hace que nos cerremos a los demás, especialmente a los más pobres. A nosotros nos puede suceder lo que a los discípulos de ayer, cuando vieron esa la cantidad de gente que estaba ahí. Le piden a Jesús que los despida: « Mandálos a casa », ya que es imposible alimentar a tanta gente. Frente a tantas situaciones de hambre en el mundo podemos decir: « Perdón, no nos dan los números, no nos cierran las cuentas ». Es imposible enfrentar estas situaciones, entonces la desesperación termina ganándonos el corazón. En un corazón desesperado es muy fácil que gane espacio la lógica que pretende imponerse en el mundo, en todo el mundo, en nuestros días. Una lógica que busca transformar todo en objeto de cambio, todo en objeto de consumo, todo negociable. Una lógica que pretende dejar espacio a muy pocos, descartando a todos aquellos que no « producen », que no se los considera aptos o dignos porque aparentemente « no nos dan los números ». Y Jesús, una vez más, vuelve a hablarnos y nos dice: « No, no, no es necesario excluirlos, no es necesario que se vayan, denles ustedes de comer ». Es una invitación que resuena con fuerza para nosotros hoy: « No es necesario excluir a nadie. No es necesario que nadie se vaya, basta de descartes, denles ustedes de comer ». Jesús nos lo sigue diciendo en esta plaza. Sí, basta de descartes, denles ustedes de comer. La mirada de Jesús no acepta una lógica, una mirada que siempre « corta el hilo » por el más débil, por el más necesitado. Tomando « la posta » Él mismo nos da el ejemplo, nos muestra el camino. Una actitud en tres palabras, toma un poco de pan y unos peces, los bendice, los parte y entrega para que los discípulos lo compartan con los demás. Y este es el camino del milagro. Ciertamente no es magia o idolatría. Jesús, por medio de estas tres acciones, logra transformar una lógica del descarte, en una lógica de comunión, en una lógica de comunidad. Quisiera subrayar brevemente cada una de estas acciones. Toma. El punto de partida, es tomar muy en serio la vida de los suyos. Los mira a los ojos y en ellos conoce su vivir, su sentir. Ve en esas miradas lo que late y lo que ha dejado de latir en la memoria y el corazón de su pueblo. Lo considera y lo valora. Valoriza todo lo bueno que pueden aportar, todo lo bueno desde donde se puede construir. Pero no habla de los objetos, o de los bienes culturales, o de las ideas; sino habla de las personas. La riqueza más plena de una sociedad se mide en la vida de su gente, se 758 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale mide en sus ancianos que logran transmitir su sabiduría y la memoria de su pueblo a los más pequeños. Jesús nunca se saltea la dignidad de nadie, por más apariencia de no tener nada para aportar y o compartir. Toma todo como viene. Bendice. Jesús toma sobre sí, y bendice al Padre que está en los cielos. Sabe que estos dones son un regalo de Dios. Por eso, no los trata como « cualquier cosa » ya que toda vida, toda esa vida, es fruto del amor misericordioso. Él lo reconoce. Va más allá de la simple apariencia, y en este gesto de bendecir y alabar, pide a su Padre el don del Espíritu Santo. El bendecir tiene esa doble mirada, por un lado agradecer y por el otro poder transformar. Es reconocer que la vida siempre es un don, un regalo que, puesto en las manos de Dios, adquiere una fuerza de multiplicación. Nuestro Padre no nos quita nada, todo lo multiplica. Entrega. En Jesús, no existe un tomar que no sea una bendición, y no existe una bendición que no sea una entrega. La bendición siempre es misión, tiene un destino, compartir, el condividir lo que se ha recibido, ya que sólo en la entrega, en el compartir es cuando las personas encontramos la fuente de la alegría y la experiencia de salvación. Una entrega que quiere reconstruir la memoria de pueblo santo, de pueblo invitado a ser y a llevar la alegría de la salvación. Las manos que Jesús levanta para bendecir al Dios del cielo son las mismas que distribuyen el pan a la multitud que tiene hambre. Y podemos imaginarnos, podemos imaginar ahora cómo iban pasando de mano en mano los panes y los peces hasta llegar a los más alejados. Jesús logra generar una corriente entre los suyos, todos iban compartiendo lo propio, convirtiéndolo en don para los demás y así fue como comieron hasta saciarse, increíblemente sobró: lo recogieron en siete canastas. Una memoria tomada, una memoria bendecida, una memoria entregada siempre sacia al pueblo. La Eucaristía es el « Pan partido para la vida del mundo », como dice el lema del V Congreso Eucarístico que hoy inauguramos y tendrá lugar en Tarija. Es Sacramento de comunión, que nos hace salir del individualismo para vivir juntos el seguimiento y nos da la certeza de lo que tenemos, de lo que somos, que si es tomado, si es bendecido y si es entregado, con el poder de Dios, con el poder de su amor, se convierte en pan de vida para los demás. Acta Francisci Pp. 759 Y la Iglesia celebra la Eucaristía, celebra la memoria del Señor, el sacrificio del Señor. Porque la Iglesia es comunidad memoriosa. Por eso fiel al mandato del Señor, dice una y otra vez: « Hagan esto en memoria mía »1 Actualiza, hace real, generación tras generación, en los distintos rincones de nuestra tierra, el misterio del Pan de vida. Nos lo hace presente, nos lo entrega. Jesús quiere que participemos de su vida y a través nuestro se vaya multiplicando en nuestra sociedad. No somos personas aisladas, separadas, sino somos el Pueblo de la memoria actualizada y siempre entregada. Una vida memoriosa necesita de los demás, del intercambio, del encuentro, de una solidaridad real que sea capaz de entrar en la lógica del tomar, bendecir y entregar, en la lógica del amor. María, al igual que muchas de ustedes llevó sobre sí la memoria de su pueblo, la vida de su Hijo, y experimentó en sí misma la grandeza de Dios, proclamando con júbilo que Él « colma de bienes a los hambrientos »,2 que Ella sea hoy nuestro ejemplo para confiar en la bondad del Señor, que hace obras grandes con poca cosa, con la humildad de sus siervos. Que así sea. 1 2 Lc 22, 19. Lc 1, 53. 760 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale III Dum Summus Pontifex apud Mariale Sanctuarium in urbe vulgo Caacupé (in Paraguaia) Eucharistiam celebrat.* Estar aquí con ustedes es sentirme en casa, a los pies de nuestra Madre, la Virgen de los Milagros de Caacupé. En un santuario los hijos nos encontramos con nuestra Madre y entre nosotros recordamos que somos hermanos. Es un lugar de fiesta, de encuentro, de familia. Venimos a presentar nuestras necesidades, venimos a agradecer, a pedir perdón y a volver a empezar. Cuántos bautismos, cuántas vocaciones sacerdotales y religiosas, cuántos noviazgos y matrimonios nacieron a los pies de nuestra Madre. Cuántas lágrimas y despedidas. Venimos siempre con nuestra vida, porque acá se está en casa y lo mejor es saber que alguien nos espera. Como tantas otras veces, hemos venido porque queremos renovar nuestras ganas de vivir la alegría del Evangelio. Cómo no reconocer que este Santuario es parte vital del pueblo paraguayo, de ustedes. Así lo sienten, así lo rezan, así lo cantan: « En tu Edén de Caacupé, es tu pueblo Virgen pura que te da su amor y fe ». Y estamos hoy, como el Pueblo de Dios, a los pies de nuestra Madre a darle nuestro amor y fe. En el Evangelio acabamos de escuchar el anuncio del Ángel a María que le dice: « Alégrate, llena de gracia. El Señor está contigo ». Alégrate, María, alégrate. Frente a este saludo, ella, quedó desconcertada y se preguntaba qué quería decir. No entendía mucho lo que estaba sucediendo. Pero supo que venía de Dios y dijo « sí ». María es la madre del « sí ». Sí, al sueño de Dios,; sí, al proyecto de Dios; sí, a la voluntad de Dios. Un « sí » que, como sabemos, no fue nada fácil de vivir. Un « sí » que no la llenó de privilegios o diferencias, sino que, como le dirá Simeón en su profecía: « A ti una espada te va a atravesar el corazón ».1 ¡Y ¡vaya que se lo atravesó! Por eso la queremos tanto y encontramos en ella una verdadera Madre que nos ayuda a mantener viva la fe y la esperanza en medio de situaciones complicadas. Siguiendo la profecía de Simeón nos hará bien repasar brevemente tres momentos difíciles en la vida de María. * Die 11 Iulii 2015. 1 Lc 2, 35. Acta Francisci Pp. 761 1. Primero: el nacimiento de Jesús. « No había un lugar para ellos ».2 No tenían una casa, una habitación para recibir a su hijo. No había espacio para que pudiera dar a luz. Tampoco familia cercana: estaban solos. El único lugar disponible era una cueva de animales. Y en su memoria seguramente resonaban las palabras del Ángel: « Alégrate María, el Señor está contigo ». Y Ella podría haberse preguntado: « ¿Dónde está ahora? ». 2. Segundo momento: la huida a Egipto. Tuvieron que irse, exiliarse. Ahí no solo no tenían un espacio, ni familia, sino que incluso sus vidas corrían peligro. Tuvieron que marcharse a tierra extranjera. Fueron migrantes perseguidos por la codicia y la avaricia del emperador. Y ahí ella también podría haberse preguntado: « ¿Y Dónde está lo que me dijo el Ángel? ». 3. Tercer momento: la muerte en la cruz. No debe existir una situación más difícil para una madre que acompañar la muerte de su hijo. Son momentos desgarradores. Ahí vemos a María, al pie de la cruz, como toda madre, firme, sin abandonar, acompañando a su Hijo hasta el extremo de la muerte y muerte de cruz. Y allí también podría haberse preguntado: ¿Dónde está lo que me dijo el Ángel? Luego la vemos conteniendo y sosteniendo a los discípulos. Contemplamos su vida, y nos sentimos comprendidos, entendidos. Podemos sentarnos a rezar y usar un lenguaje común frente a un sinfín de situaciones que vivimos a diario. Nos podemos identificar en muchas situaciones de su vida. Contarle de nuestras realidades porque ella las comprende. Ella es mujer de fe, es la Madre de la Iglesia, ella creyó. Su vida es testimonio de que Dios no defrauda, que Dios no abandona a su Pueblo, aunque existan momentos o situaciones en que parece que Él no está. Ella fue la primera discípula que acompañó a su Hijo y sostuvo la esperanza de los apóstoles en los momentos difíciles. Estaban encerrados con no sé cuántas llaves, de miedo, en el cenáculo. Fue la mujer que estuvo atenta y supo decir —cuando parecía que la fiesta y la alegría terminaba—: « mirá no tienen vino ».3 Fue la mujer que supo ir y estar con su prima « unos tres meses »,4 para que no estuviera sola en su parto. Esa es nuestra madre, así de buena, así de generosa, así de acompañadora en nuestra vida. 2 3 4 Lc 2, 7. Jn 2, 3. Lc 1, 56. 762 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Y todo esto lo sabemos por el Evangelio, pero también sabemos que, en esta tierra, es la Madre que ha estado a nuestro lado en tantas situaciones difíciles. Este Santuario, guarda, atesora, la memoria de un pueblo que sabe que María es Madre y que ha estado y está al lado de sus hijos. Ha estado y está en nuestros hospitales, en nuestras escuelas, en nuestras casas. Ha estado y está en nuestros trabajos y en nuestros caminos. Ha estado y está en las mesas de cada hogar. Ha estado y está en la formación de la patria, haciéndonos nación. Siempre con una presencia discreta y silenciosa. En la mirada de una imagen, una estampita o una medalla. Bajo el signo de un rosario sabemos que no vamos solos, que Ella nos acompaña. Y, ¿por qué? Porque María simplemente quiso estar en medio de su Pueblo, con sus hijos, con su familia. Siguiendo siempre a Jesús, desde la muchedumbre. Como buena madre no abandonó a los suyos, sino por el contrario, siempre se metió donde un hijo pudiera estar necesitando de ella. Tan solo porque es Madre. Una Madre que aprendió a escuchar y a vivir en medio de tantas dificultades de aquel « no temas, el Señor está contigo ».5 Una madre que continúa diciéndonos: « Hagan lo que Él les diga ».6 Es su invitación constante y continua: « Hagan lo que Él les diga ». No tiene un programa propio, no viene a decirnos nada nuevo; más bien, le gusta estar callada, tan solo su fe acompaña nuestra fe. Y ustedes lo saben, han hecho experiencia de esto que estamos compartiendo. Todos ustedes, todos los paraguayos, tienen la memoria viva de un Pueblo que ha hecho carne estas palabras del Evangelio. Y quisiera referirme de modo especial a ustedes mujeres y madres paraguayas que, con gran valor y abnegación, han sabido levantar un País derrotado, hundido, sumergido por una guerra inicua. Ustedes tienen la memoria, ustedes tienen la genética de aquellas que reconstruyeron la vida, la fe, la dignidad de su Pueblo, junto a María. Han vivido situaciones muy pero muy difíciles, que desde una lógica común sería contraria a toda fe. Ustedes al contrario, impulsadas y sostenidas por la Virgen, siguieron creyentes, inclusive « esperando contra toda esperanza ».7 5 6 7 Cf. Lc 1, 30. Jn 2, 5. Rm 4, 18. Acta Francisci Pp. 763 Y cuando todo parecía derrumbarse, junto a María se decían: No temamos, el Señor está con nosotros, está con nuestro Pueblo, con nuestras familias, hagamos lo que Él nos diga. Y allí encontraron ayer y encuentran hoy la fuerza para no dejar que esta tierra se desmadre. Dios bendiga ese tesón, Dios bendiga y aliente la fe de ustedes, Dios bendiga a la mujer paraguaya, la más gloriosa de América. Como Pueblo, hemos venido a nuestra casa, a la casa de la Patria paraguaya, a escuchar una vez más esas palabras que tanto bien nos hacen: « Alégrate, el Señor está contigo ». Es un llamado a no perder la memoria, a no perder las raíces, los muchos testimonios que han recibido de pueblo creyente y jugado por sus luchas. Una fe que se ha hecho vida, una vida que se ha hecho esperanza y una esperanza que las lleva a primerear en la caridad. Sí, al igual que Jesús, sigan primereando en el amor. Sean ustedes los portadores de esta fe, de esta vida, de esta esperanza. Ustedes, paraguayos, sean forjadores de este hoy y mañana. Volviendo a mirar la imagen de María los invito a decir juntos: « En tu Edén de Caacupé, es tu pueblo Virgen pura que te da su amor y fe ». Todos juntos: « En tu Edén de Caacupé, es tu pueblo Virgen pura que te da su amor y fe ». Ruega por nosotros, Santa Madre de Dios, para que seamos dignos de alcanzar las promesas y gracias de nuestro Señor Jesucristo. Amén. 764 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ALLOCUTIONES Iter apostolicum in Aequatoriam, Boliviam et Paraguaiam I Ad Clericos, Consecratas Personas necnon Sacerdotii Candidatos, apud Sanctuarium vulgo El Quinche (in Aequatoria).* Buenos días, hermanos y hermanas. En estos dos días, 48 horas, que tuve contacto con ustedes, noté que había algo raro —perdón—, algo raro en el pueblo ecuatoriano. En todos los lugares donde voy, siempre el recibimiento es alegre, contento, cordial, religioso, piadoso, en todos lados. Pero acá había en la piedad, en el modo, por ejemplo, en pedir la bendición desde el más viejo hasta la ‘wawa’, que lo primero que aprendé es hacer así. Había algo distinto, yo también tuve la tentación, como el obispo de Sucumbíos, de preguntar: ¿Cuál es la receta de este pueblo? ¿Cuál es? Y me daba vuelta en la cabeza y rezaba; le pregunté a Jesús varias veces en la oración: ¿Qué tiene este pueblo de distinto? Y esta mañana, orando, se me impuso aquella consagración al Sagrado Corazón. Pienso que se lo debo decir como un mensaje de Jesús: Todo esto de riqueza que tienen ustedes, de riqueza espiritual, de piedad, de profundidad, viene de haber tenido la valentía —porque fueron momentos muy difíciles—, la valentía de consagrar la nación al Corazón de Cristo, ese Corazón divino y humano que nos quiere tanto. Y yo los noto un poco con eso: divinos y humanos. Seguro que son pecadores, yo también pero… pero el Señor perdona todo y… ¡Custodien eso! Y después, pocos años después, la consagración al Corazón de María. No olviden: esa consagración es un hito en la historia del pueblo de Ecuador y de esa consagración siento como que les viene esa gracia que tienen ustedes, esa piedad, esa cosa que los hace distintos. Hoy tengo que hablarles a los sacerdotes, a los seminaristas, las religiosas, a los religiosos y decirles algo. Tengo un discurso preparado, pero no tengo ganas de leer. Así que se lo doy al Presidente de la Conferencia de Religiosos para que lo haga público después. * Die 8 Iulii 2015. Acta Francisci Pp. 765 Y pensaba en la Virgen, pensaba en María. Dos palabras de María —acá me está fallando la memoria pero no sé si dijo alguna otra, ¿eh?—: « Hágase en mí ». Bueno sí, pidió explicaciones de por qué la elegían a ella, al ángel. Pero dice: « Hágase en mí ». Y otra palabra: « Hagan lo que Él les diga ». María no protagonizó nada. Discipuleó toda su vida. La primera discípula de su Hijo. Y tenía conciencia de que todo lo que ella había traído era pura gratuidad de Dios. Conciencia de gratuidad. Por eso, « hágase », « hagan », que se manifieste la gratuidad de Dios. Religiosas, religiosos, sacerdotes, seminaristas, todos los días vuelvan, hagan ese camino de retorno hacia la gratuidad con que Dios los eligió. Ustedes no pagaron entrada para entrar al seminario, para entrar a la vida religiosa. No se lo merecieron. Si algún religioso, sacerdote o seminarista o monja que hay aquí cree que se lo mereció, que levante la mano. Todo gratuito. Y toda la vida de un religioso, de una religiosa, de un sacerdote y de un seminarista que va por ese camino —y bueno, ya que estamos, digamos: y de los obispos— tiene que ir por este camino de la gratuidad, volver todos los días: « Señor, hoy hice esto, me salió bien esto, tuve esta dificultad, todo esto pero… todo viene de Vos, todo es gratis ». Esa gratuidad. Somos objeto de gratuidad de Dios. Si olvidamos esto, lentamente, nos vamos haciendo importantes. « Y mirá vos, a este… qué obras que está haciendo y… » o « Mirá vos a este lo hicieron obispo de tal… qué importante, a este lo hicieron monseñor, o a este… ». Y ahí lentamente nos vamos apartando de esto que es la base, de lo que María nunca se apartó: la gratuidad de Dios. Un consejo de hermano: todos los días, a la noche quizás es lo mejor, antes de irse a dormir, una mirada a Jesús y decirle: « Todo me lo diste gratis », y volverse a situar. Entonces cuando me cambian de destino o cuando hay una dificultad, no pataleo, porque todo es gratis, no merezco nada. Eso hizo María. San Juan Pablo II, en la Redemptoris Mater… que les recomiendo que la lean. Sí, agárrenla, léanla. Es verdad, el Papa San Juan Pablo II tenía un estilo de pensamiento circular, profesor, pero era un hombre de Dios; entonces hay que leerla varias veces para sacarle todo el jugo que tiene. Y dice que quizás María —no recuerdo bien la frase; estoy citando, pero quiero citar el hecho— en el momento de la cruz de su fidelidad hubiera tenido ganas de decir: « ¡Y éste me dijeron que iba salvar Israel! ¡Me en- 766 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale gañaron! ». No lo dijo. Ni se permitió… pensarlo, porque era la mujer que sabía que todo lo había recibido gratuitamente. Consejo de hermano y de padre: todas las noches resitúense en la gratuidad. Y digan: « Hágase, gracias porque todo me lo diste Vos ». Una segunda cosa que les quisiera decir es que cuiden la salud, pero sobre todo cuiden de no caer en una enfermedad, una enfermedad que es media peligrosa para… o del todo peligrosa para los que el Señor nos llamó gratuitamente a seguirlo o a servirlo. No caigan en el alzheimer espiritual, no pierdan la memoria, sobre todo la memoria de dónde me sacaron. La escena esa del profeta Samuel cuando es enviado a ungir al rey de Israel: va a Belén, a la casa de un señor que se llama Jesé, que tiene 7 u 8 hijos —no sé—, y Dios le dice que entre esos hijos va estar el rey. Y, claro, los ve y dice: « Debe ser este », porque el mayor era alto, grande, apuesto, parecía valiente… Y Dios le dice: « No, no es ese ». La mirada de Dios es distinta a la de los hombres. Y así los hace pasar a todos los hijos y Dios le dice: « No, no es ». Se encuentra con que no sabe qué hacer el profeta; entonces le pregunta al padre: « Che, ¿no tenés otro? ». Y le dice: « Sí, está el más chico ahí cuidando las cabras o las ovejas ». « Mandálo llamar », y viene el mocosito, que tendría 17, 18 años —no sé—, y Dios le dice: « Ese es ». Lo sacaron de detrás del rebaño. Y otro profeta cuando Dios le dice que haga ciertas cosas como profeta: « Pero yo quién soy si a mí me sacaron de detrás del rebaño ». No se olviden de dónde los sacaron. No renieguen las raíces. San Pablo se ve que intuía este peligro de perder la memoria y a su hijo más querido, el obispo Timoteo, a quien él ordenó, le da consejos pastorales, pero hay uno que toca el corazón: « No te olvides de la fe que tenía tu abuela y tu madre », es decir: « No te olvides de dónde te sacaron, no te olvides de tus raíces, no te sientas promovido ». La gratuidad es una gracia que no puede convivir con la promoción y, cuando un sacerdote, un seminarista, un religioso, una religiosa entra en carrera —no digo mal, en carrera humana—, empieza a enfermarse de alzheimer espiritual y empieza a perder la memoria de dónde me sacaron. Dos principios para ustedes sacerdotes, consagrados y consagradas: todos los días renueven el sentimiento de que todo es gratis, el sentimiento de gratuidad de la elección de cada uno de ustedes, —ninguno la merecimos—, Acta Francisci Pp. 767 y pidan la gracia de no perder la memoria, de no sentirse más importante. Es muy triste cuando uno ve a un sacerdote o a un consagrado, una consagrada, que en su casa hablaba el dialecto o hablaba otra lengua, una de esas nobles lenguas antiguas que tienen los pueblos —Ecuador cuántas tiene—, y es muy triste cuando se olvidan de la lengua, es muy triste cuando no la quieren hablar. Eso significa que se olvidaron de dónde los sacaron. No se olviden de eso, pidan esa gracia de la memoria, y esos son los dos principios que quisiera marcar. Y esos dos principios, si los viven —pero todos los días, es un trabajo de todos los días, todas las noches recordar esos dos principios y pedir la gracia—, esos dos principios, si los viven, les van a dar en la vida, los van a hacer vivir con dos actitudes. Primero, el servicio. Dios me eligió, me sacó ¿para qué? Para servir. Y el servicio que me es peculiar a mí. No, que tengo mi tiempo, que tengo mis cosas, que tengo esto, que no, que ya cierro el despacho, que esto, que si tendría que ir a bendecir las casas pero… no, estoy cansado o… hoy pasan una telenovela linda por televisión y entonces —para las monjitas—, y entonces: Servicio, servir, servir, y no hacer otra cosa, y servir cuando estamos cansados y servir cuando la gente nos harta. Me decía un viejo cura, que fue toda su vida profesor en colegios y universidad, enseñaba literatura, letras, un genio… Cuando se jubiló le pidió al provincial que lo mandara a un barrio pobre, a un barrio… de esos barrios que se forman de gente que viene, que emigran buscando trabajo, gente muy sencilla. Y este religioso una vez por semana iba a su comunidad y hablaba; era muy inteligente. Y la comunidad era una comunidad de facultad de teología; hablaba con los otros curas de teología al mismo nivel, pero un día le dice a uno: « Ustedes que son… ¿Quién da el tratado de Iglesia aquí? El profesor levanta la mano: « yo ». « Te faltan dos tesis ». « ¿Cuáles? ». « El santo Pueblo fiel de Dios es esencialmente olímpico, o sea, hace lo que quiere, y ontológicamente hartante ». Y eso tiene mucha sabiduría, porque quien va por el camino del servir tiene que dejarse hartar sin perder la paciencia, porque está al servicio, ningún momento le pertenece, ningún momento le pertenece. Estoy para servir, servir en lo que debo hacer, servir delante del sagrario, pidiendo por mi pueblo, pidiendo por mi trabajo, por la gente que Dios me ha encomendado. 768 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Servicio, mezclálo con lo de gratuidad y entonces… aquello de Jesús: « Lo que recibiste gratis dalo gratis ». Por favor, por favor, no cobren la gracia; por favor, que nuestra pastoral sea gratuita. Y es tan feo cuando uno va perdiendo este sentido de gratuidad y se transforma en… Sí, hace cosas buenas, pero ha perdido eso. Y lo segundo, la segunda actitud que se ve en un consagrado, una consagrada, un sacerdote que vive esta gratuidad y esta memoria —estos dos principios que dije al principio, gratuidad y memoria— es el gozo y la alegría. Y es un regalo de Jesús, ese, y es un regalo que Él da, que Él nos da si se lo pedimos y si no nos olvidamos de esas dos columnas de nuestra vida sacerdotal o religiosa, que son el sentido de gratuidad, renovado todos los días, y no perder la memoria de dónde nos sacaron. Yo les deseo esto. Sí, Padre, usted nos habló que quizás la receta de nuestro pueblo era… somos así por lo del Sagrado Corazón. Sí, es verdad eso, pero yo les propongo otra receta que está en la misma línea, en la misma del Corazón de Jesús: sentido de gratuidad. Él se hizo nada, se abajó, se humilló, se hizo pobre para enriquecernos con su pobreza. Pura gratuidad. Y sentido de la memoria… y hacemos memoria de las maravillas que hizo el Señor en nuestra vida. Que el Señor les conceda esta gracia a todos, nos la conceda a todos los que estamos aquí, y que siga —iba a decir premiando—, siga bendiciendo a este pueblo ecuatoriano a quiene ustedes tienen que servir y son llamados a servir, lo siga bendiciendo con esa peculiaridad tan especial que yo noté desde el principio al llegar acá. Que Jesús los bendiga y la Virgen los cuide. * * * Recemos todos juntos al Padre, que nos dio todo gratuitamente, que nos mantiene la memoria de Jesús con nosotros. [Padre nuestro…] Los bendiga Dios Todopoderoso, el Padre y el Hijo y el Espíritu Santo. Y, por favor, por favor, les pido que recen por mí, porque yo también siento muchas veces la tentación de olvidarme de la gratuidad con la que Dios me eligió y de olvidarme de dónde me sacaron. Pidan por mí. Acta Francisci Pp. 769 II Ad Participes II Conventus Mundialis Motuum Popularium in urbe Sancta Cruce de Serra (in Bolivia).* Hermanas y hermanos, buenas tardes Hace algunos meses nos reunimos en Roma y tengo presente ese primer encuentro nuestro. Durante este tiempo los he llevado en mi corazón y en mis oraciones. Y me alegra verlos de nuevo aquí, debatiendo los mejores caminos para superar las graves situaciones de injusticia que sufren los excluidos en todo el mundo. Gracias, Señor Presidente Evo Morales, por acompañar tan decididamente este Encuentro. Aquella vez en Roma sentí algo muy lindo: fraternidad, garra, entrega, sed de justicia. Hoy, en Santa Cruz de la Sierra, vuelvo a sentir lo mismo. Gracias por eso. También he sabido por medio del Pontificio Consejo Justicia y Paz, que preside el Cardenal Turkson, que son muchos en la Iglesia los que se sienten más cercanos a los movimientos populares. Me alegra tanto ver la Iglesia con las puertas abiertas a todos ustedes, que se involucre, acompañe y logre sistematizar en cada diócesis, en cada Comisión de Justicia y Paz, una colaboración real, permanente y comprometida con los movimientos populares. Los invito a todos, Obispos, sacerdotes y laicos, junto a las organizaciones sociales de las periferias urbanas y rurales, a profundizar ese encuentro. Dios permite que hoy nos veamos otra vez. La Biblia nos recuerda que Dios escucha el clamor de su pueblo y quisiera yo también volver a unir mi voz a la de ustedes: las famosas « tres T »: tierra, techo y trabajo, para todos nuestros hermanos y hermanas. Lo dije y lo repito: son derechos sagrados. Vale la pena, vale la pena luchar por ellos. Que el clamor de los excluidos se escuche en América Latina y en toda la tierra. 1. Primero de todo, empecemos reconociendo que necesitamos un cambio. Quiero aclarar, para que no haya malos entendidos, que hablo de los problemas comunes de todos los latinoamericanos y, en general, también * Die 9 Iulii 2015. 770 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale de toda la humanidad. Problemas que tienen una matriz global y que hoy ningún Estado puede resolver por sí mismo. Hecha esta aclaración, propongo que nos hagamos estas preguntas: — ¿Reconocemos, en serio, que las cosas no andan bien en un mundo donde hay tantos campesinos sin tierra, tantas familias sin techo, tantos trabajadores sin derechos, tantas personas heridas en su dignidad? — ¿Reconocemos que las cosas no andan bien cuando estallan tantas guerras sin sentido y la violencia fratricida se adueña hasta de nuestros barrios? ¿Reconocemos que las cosas no andan bien cuando el suelo, el agua, el aire y todos los seres de la creación están bajo permanente amenaza? Entonces, si reconocemos esto, digámoslo sin miedo: necesitamos y queremos un cambio. Ustedes —en sus cartas y en nuestros encuentros— me han relatado las múltiples exclusiones e injusticias que sufren en cada actividad laboral, en cada barrio, en cada territorio. Son tantas y tan diversas como tantas y diversas sus formas de enfrentarlas. Hay, sin embargo, un hilo invisible que une cada una de las exclusiones. No están aisladas, están unidas por un hilo invisible. ¿Podemos reconocerlo? Porque no se trata de esas cuestiones aisladas. Me pregunto si somos capaces de reconocer que esas realidades destructoras responden a un sistema que se ha hecho global. ¿Reconocemos que ese sistema ha impuesto la lógica de las ganancias a cualquier costo sin pensar en la exclusión social o la destrucción de la naturaleza? Si esto es así, insisto, digámoslo sin miedo: queremos un cambio, un cambio real, un cambio de estructuras. Este sistema ya no se aguanta, no lo aguantan los campesinos, no lo aguantan los trabajadores, no lo aguantan las comunidades, no lo aguantan los pueblos… Y tampoco lo aguanta la Tierra, la hermana madre tierra, como decía san Francisco. Queremos un cambio en nuestras vidas, en nuestros barrios, en el pago chico, en nuestra realidad más cercana; también un cambio que toque al mundo entero porque hoy la interdependencia planetaria requiere respuestas globales a los problemas locales. La globalización de la esperanza, que nace de los Pueblos y crece entre los pobres, debe sustituir a esta globalización de la exclusión y de la indiferencia. Acta Francisci Pp. 771 Quisiera hoy reflexionar con ustedes sobre el cambio que queremos y necesitamos. Ustedes saben que escribí recientemente sobre los problemas del cambio climático. Pero, esta vez, quiero hablar de un cambio en otro sentido. Un cambio positivo, un cambio que nos haga bien, un cambio —podríamos decir— redentor. Porque lo necesitamos. Sé que ustedes buscan un cambio y no sólo ustedes: en los distintos encuentros, en los distintos viajes he comprobado que existe una espera, una fuerte búsqueda, un anhelo de cambio en todos los pueblos del mundo. Incluso dentro de esa minoría cada vez más reducida que cree beneficiarse con este sistema, reina la insatisfacción y especialmente la tristeza. Muchos esperan un cambio que los libere de esa tristeza individualista que esclaviza. El tiempo, hermanos, hermanas, el tiempo parece que se estuviera agotando; no alcanzó el pelearnos entre nosotros, sino que hasta nos ensañamos con nuestra casa. Hoy la comunidad científica acepta lo que desde hace ya mucho tiempo denuncian los humildes: se están produciendo daños tal vez irreversibles en el ecosistema. Se está castigando a la Tierra, a los pueblos y a las personas de un modo casi salvaje. Y detrás de tanto dolor, tanta muerte y destrucción, se huele el tufo de eso que Basilio de Cesarea —uno de los primeros teólogos de la Iglesia— llamaba « el estiércol del diablo », la ambición desenfrenada de dinero que gobierna. Ese es « el estiércol del diablo ». El servicio para el bien común queda relegado. Cuando el capital se convierte en ídolo y dirige las opciones de los seres humanos, cuando la avidez por el dinero tutela todo el sistema socioeconómico, arruina la sociedad, condena al hombre, lo convierte en esclavo, destruye la fraternidad interhumana, enfrenta pueblo contra pueblo y, como vemos, incluso pone en riesgo esta nuestra casa común, la hermana y madre tierra. No quiero extenderme describiendo los efectos malignos de esta sutil dictadura: ustedes los conocen. Tampoco basta con señalar las causas estructurales del drama social y ambiental contemporáneo. Sufrimos cierto exceso de diagnóstico que a veces nos lleva a un pesimismo charlatán o a regodearnos en lo negativo. Al ver la crónica negra de cada día, creemos que no hay nada que se puede hacer salvo cuidarse a uno mismo y al pequeño círculo de la familia y los afectos. ¿Qué puedo hacer yo, cartonero, catadora, pepenador, recicladora frente a tantos problemas si apenas gano para comer? ¿Qué puedo hacer yo arte- 772 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale sano, vendedor ambulante, transportista, trabajador excluido, si ni siquiera tengo derechos laborales? ¿Qué puedo hacer yo, campesina, indígena, pescador, que apenas puedo resistir el avasallamiento de las grandes corporaciones? ¿Qué puedo hacer yo desde mi villa, mi chabola, mi población, mi rancherío, cuando soy diariamente discriminado y marginado? ¿Qué puede hacer ese estudiante, ese joven, ese militante, ese misionero que patea las barriadas y los parajes con el corazón lleno de sueños pero casi sin ninguna solución para sus problemas? Pueden hacer mucho. Pueden hacer mucho. Ustedes, los más humildes, los explotados, los pobres y excluidos, pueden y hacen mucho. Me atrevo a decirles que el futuro de la humanidad está, en gran medida, en sus manos, en su capacidad de organizarse y promover alternativas creativas, en la búsqueda cotidiana de las « tres T ». ¿De acuerdo? Trabajo, techo y tierra. Y también, en su participación protagónica en los grandes procesos de cambio, cambios nacionales, cambios regionales y cambios mundiales. ¡No se achiquen! 2. Segundo. Ustedes son sembradores de cambio. Aquí en Bolivia he escuchado una frase que me gusta mucho: « proceso de cambio ». El cambio concebido no como algo que un día llegará porque se impuso tal o cual opción política o porque se instauró tal o cual estructura social. Dolorosamente sabemos que un cambio de estructuras que no viene acompañado de una sincera conversión de las actitudes y del corazón termina a la larga o a la corta por burocratizarse, corromperse y sucumbir. Hay que cambiar el corazón. Por eso me gusta tanto la imagen del proceso, los procesos, donde la pasión por sembrar, por regar serenamente lo que otros verán florecer, remplaza la ansiedad por ocupar todos los espacios de poder disponibles y ver resultados inmediatos. La opción es por generar procesos y no por ocupar espacios. Cada uno de nosotros no es más que parte de un todo complejo y diverso interactuando en el tiempo: pueblos que luchan por una significación, por un destino, por vivir con dignidad, por « vivir bien », dignamente, en ese sentido. Ustedes, desde los movimientos populares, asumen las labores de siempre motivados por el amor fraterno que se revela contra la injusticia social. Cuando miramos el rostro de los que sufren, el rostro del campesino amenazado, del trabajador excluido, del indígena oprimido, de la familia sin Acta Francisci Pp. 773 techo, del migrante perseguido, del joven desocupado, del niño explotado, de la madre que perdió a su hijo en un tiroteo porque el barrio fue copado por el narcotráfico, del padre que perdió a su hija porque fue sometida a la esclavitud; cuando recordamos esos « rostros y esos nombres », se nos estremecen las entrañas frente a tanto dolor y nos conmovemos, todos nos conmovemos… Porque « hemos visto y oído » no la fría estadística sino las heridas de la humanidad doliente, nuestras heridas, nuestra carne. Eso es muy distinto a la teorización abstracta o la indignación elegante. Eso nos conmueve, nos mueve y buscamos al otro para movernos juntos. Esa emoción hecha acción comunitaria no se comprende únicamente con la razón: tiene un plus de sentido que sólo los pueblos entienden y que da su mística particular a los verdaderos movimientos populares. Ustedes viven cada día empapados en el nudo de la tormenta humana. Me han hablado de sus causas, me han hecho parte de sus luchas, ya desde Buenos Aires, y yo se lo agradezco. Ustedes, queridos hermanos, trabajan muchas veces en lo pequeño, en lo cercano, en la realidad injusta que se les impuso y a la que no se resignan, oponiendo una resistencia activa al sistema idolátrico que excluye, degrada y mata. Los he visto trabajar incansablemente por la tierra y la agricultura campesina, por sus territorios y comunidades, por la dignificación de la economía popular, por la integración urbana de sus villas y asentamientos, por la autoconstrucción de viviendas y el desarrollo de infraestructura barrial, y en tantas actividades comunitarias que tienden a la reafirmación de algo tan elemental e innegablemente necesario como el derecho a las « tres T »: tierra, techo y trabajo. Ese arraigo al barrio, a la tierra, al oficio, al gremio, ese reconocerse en el rostro del otro, esa proximidad del día a día, con sus miserias, porque las hay, las tenemos, y sus heroísmos cotidianos, es lo que permite ejercer el mandato del amor, no a partir de ideas o conceptos sino a partir del encuentro genuino entre personas. Necesitamos instaurar esta cultura del encuentro, porque ni los conceptos ni las ideas se aman. Nadie ama un concepto, nadie ama una idea; se aman las personas. La entrega, la verdadera entrega surge del amor a hombres y mujeres, niños y ancianos, pueblos y comunidades… rostros, rostros y nombres que llenan el corazón. De esas semillas de esperanza sembradas pacientemente en las periferias olvidadas del planeta, de esos brotes de ternura que lucha por subsistir en 774 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale la oscuridad de la exclusión, crecerán árboles grandes, surgirán bosques tupidos de esperanza para oxigenar este mundo. Veo con alegría que ustedes trabajan en lo cercano, cuidando los brotes; pero, a la vez, con una perspectiva más amplia, protegiendo la arboleda. Trabajan en una perspectiva que no sólo aborda la realidad sectorial que cada uno de ustedes representa y a la que felizmente está arraigado, sino que también buscan resolver de raíz los problemas generales de pobreza, desigualdad y exclusión. Los felicito por eso. Es imprescindible que, junto a la reivindicación de sus legítimos derechos, los pueblos y organizaciones sociales construyan una alternativa humana a la globalización excluyente. Ustedes son sembradores del cambio. Que Dios les dé coraje, les dé alegría, les dé perseverancia y pasión para seguir sembrando. Tengan la certeza que tarde o temprano vamos a ver los frutos. A los dirigentes les pido: sean creativos y nunca pierdan el arraigo a lo cercano, porque el padre de la mentira sabe usurpar palabras nobles, promover modas intelectuales y adoptar poses ideológicas, pero, si ustedes construyen sobre bases sólidas, sobre las necesidades reales y la experiencia viva de sus hermanos, de los campesinos e indígenas, de los trabajadores excluidos y las familias marginadas, seguramente no se van a equivocar. La Iglesia no puede ni debe estar ajena a este proceso en el anuncio del Evangelio. Muchos sacerdotes y agentes pastorales cumplen una enorme tarea acompañando y promoviendo a los excluidos de todo el mundo, junto a cooperativas, impulsando emprendimientos, construyendo viviendas, trabajando abnegadamente en los campos de salud, el deporte y la educación. Estoy convencido que la colaboración respetuosa con los movimientos populares puede potenciar estos esfuerzos y fortalecer los procesos de cambio. Y tengamos siempre en el corazón a la Virgen María, una humilde muchacha de un pequeño pueblo perdido en la periferia de un gran imperio, una madre sin techo que supo transformar una cueva de animales en la casa de Jesús con unos pañales y una montaña de ternura. María es signo de esperanza para los pueblos que sufren dolores de parto hasta que brote la justicia. Yo rezo a la Virgen María, tan venerada por el pueblo boliviano para que permita que este Encuentro nuestro sea fermento de cambio. Acta Francisci Pp. 775 3. Tercero. Por último quisiera que pensemos juntos algunas tareas importantes para este momento histórico, porque queremos un cambio positivo para el bien de todos nuestros hermanos y hermanas. Eso lo sabemos. Queremos un cambio que se enriquezca con el trabajo mancomunado de los gobiernos, los movimientos populares y otras fuerzas sociales. Eso también lo sabemos. Pero no es tan fácil definir el contenido del cambio —podría decirse—, el programa social que refleje este proyecto de fraternidad y justicia que esperamos; no es fácil de definirlo. En ese sentido, no esperen de este Papa una receta. Ni el Papa ni la Iglesia tienen el monopolio de la interpretación de la realidad social ni la propuesta de soluciones a problemas contemporáneos. Me atrevería a decir que no existe una receta. La historia la construyen las generaciones que se suceden en el marco de pueblos que marchan buscando su propio camino y respetando los valores que Dios puso en el corazón. Quisiera, sin embargo, proponer tres grandes tareas que requieren el decisivo aporte del conjunto de los movimientos populares. 3.1. La primera tarea es poner la economía al servicio de los pueblos: Los seres humanos y la naturaleza no deben estar al servicio del dinero. Digamos « NO » a una economía de exclusión e inequidad donde el dinero reina en lugar de servir. Esa economía mata. Esa economía excluye. Esa economía destruye la madre tierra. La economía no debería ser un mecanismo de acumulación sino la adecuada administración de la casa común. Eso implica cuidar celosamente la casa y distribuir adecuadamente los bienes entre todos. Su objeto no es únicamente asegurar la comida o un « decoroso sustento ». Ni siquiera, aunque ya sería un gran paso, garantizar el acceso a las « tres T » por las que ustedes luchan. Una economía verdaderamente comunitaria, podría decir, una economía de inspiración cristiana, debe garantizar a los pueblos dignidad, « prosperidad sin exceptuar bien alguno ».1 Esta última frase la dijo el Papa Juan XXIII hace cincuenta años. Jesús dice en el Evangelio que, aquel que le dé espontáneamente un vaso de agua al que tiene sed, le será tenido en cuenta en el Reino de los cielos. Esto implica las « tres T », pero 1 Juan XXIII, Enc. Mater et Magistra [15 mayo 1961], 3: AAS 53 [1961], 402. 776 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale también acceso a la educación, la salud, la innovación, las manifestaciones artísticas y culturales, la comunicación, el deporte y la recreación. Una economía justa debe crear las condiciones para que cada persona pueda gozar de una infancia sin carencias, desarrollar sus talentos durante la juventud, trabajar con plenos derechos durante los años de actividad y acceder a una digna jubilación en la ancianidad. Es una economía donde el ser humano, en armonía con la naturaleza, estructura todo el sistema de producción y distribución para que las capacidades y las necesidades de cada uno encuentren un cauce adecuado en el ser social. Ustedes, y también otros pueblos, resumen este anhelo de una manera simple y bella: « vivir bien », que no es lo mismo que « pasarla bien ». Esta economía no es sólo deseable y necesaria sino también es posible. No es una utopía ni una fantasía. Es una perspectiva extremadamente realista. Podemos lograrlo. Los recursos disponibles en el mundo, fruto del trabajo intergeneracional de los pueblos y los dones de la creación, son más que suficientes para el desarrollo integral de « todos los hombres y de todo el hombre ».2 El problema, en cambio, es otro. Existe un sistema con otros objetivos. Un sistema que además de acelerar irresponsablemente los ritmos de la producción, además de implementar métodos en la industria y la agricultura que dañan a la madre tierra en aras de la « productividad », sigue negándoles a miles de millones de hermanos los más elementales derechos económicos, sociales y culturales. Ese sistema atenta contra el proyecto de Jesús, contra la Buena Noticia que trajo Jesús. La distribución justa de los frutos de la tierra y el trabajo humano no es mera filantropía. Es un deber moral. Para los cristianos, la carga es aún más fuerte: es un mandamiento. Se trata de devolverles a los pobres y a los pueblos lo que les pertenece. El destino universal de los bienes no es un adorno discursivo de la doctrina social de la Iglesia. Es una realidad anterior a la propiedad privada. La propiedad, muy en especial cuando afecta los recursos naturales, debe estar siempre en función de las necesidades de los pueblos. Y estas necesidades no se limitan al consumo. No basta con dejar caer algunas gotas cuando los pobres agitan esa 2 Pablo VI, Enc. Popolorum progressio [26 marzo 1967], 14: AAS 59 [1967], 264. Acta Francisci Pp. 777 copa que nunca derrama por sí sola. Los planes asistenciales que atienden ciertas urgencias, sólo deberían pensarse como respuestas pasajeras, coyunturales. Nunca podrían sustituir la verdadera inclusión: esa que da el trabajo digno, libre, creativo, participativo y solidario. Y, en este camino, los movimientos populares tienen un rol esencial, no sólo exigiendo y reclamando, sino fundamentalmente creando. Ustedes son poetas sociales: creadores de trabajo, constructores de viviendas, productores de alimentos, sobre todo para los descartados por el mercado mundial. He conocido de cerca distintas experiencias donde los trabajadores unidos en cooperativas y otras formas de organización comunitaria lograron crear trabajo donde sólo había sobras de la economía idolátrica. Y vi que algunos están aquí. Las empresas recuperadas, las ferias francas y las cooperativas de cartoneros son ejemplos de esa economía popular que surge de la exclusión y, de a poquito, con esfuerzo y paciencia, adopta formas solidarias que la dignifican. Y, ¡qué distinto es eso a que los descartados por el mercado formal sean explotados como esclavos! Los gobiernos que asumen como propia la tarea de poner la economía al servicio de los pueblos deben promover el fortalecimiento, mejoramiento, coordinación y expansión de estas formas de economía popular y producción comunitaria. Esto implica mejorar los procesos de trabajo, proveer infraestructura adecuada y garantizar plenos derechos a los trabajadores de este sector alternativo. Cuando Estado y organizaciones sociales asumen juntos la misión de las « tres T », se activan los principios de solidaridad y subsidiariedad que permiten edificar el bien común en una democracia plena y participativa. 3.2. La segunda tarea es unir nuestros pueblos en el camino de la paz y la justicia. Los pueblos del mundo quieren ser artífices de su propio destino. Quieren transitar en paz su marcha hacia la justicia. No quieren tutelajes ni injerencias donde el más fuerte subordina al más débil. Quieren que su cultura, su idioma, sus procesos sociales y tradiciones religiosas sean respetados. Ningún poder fáctico o constituido tiene derecho a privar a los países pobres del pleno ejercicio de su soberanía y, cuando lo hacen, vemos nuevas 778 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale formas de colonialismo que afectan seriamente las posibilidades de paz y de justicia, porque « la paz se funda no sólo en el respeto de los derechos del hombre, sino también en los derechos de los pueblos particularmente el derecho a la independencia ».3 Los pueblos de Latinoamérica parieron dolorosamente su independencia política y, desde entonces, llevan casi dos siglos de una historia dramática y llena de contradicciones intentando conquistar una independencia plena. En estos últimos años, después de tantos desencuentros, muchos países latinoamericanos han visto crecer la fraternidad entre sus pueblos. Los gobiernos de la Región aunaron esfuerzos para hacer respetar su soberanía, la de cada país, la del conjunto regional, que tan bellamente, como nuestros padres de antaño, llaman la « Patria Grande ». Les pido a ustedes, hermanos y hermanas de los movimientos populares, que cuiden y acrecienten esta unidad. Mantener la unidad frente a todo intento de división es necesario para que la región crezca en paz y justicia. A pesar de estos avances, todavía subsisten factores que atentan contra este desarrollo humano equitativo y coartan la soberanía de los países de la « Patria Grande » y otras latitudes del planeta. El nuevo colonialismo adopta diversas fachadas. A veces, es el poder anónimo del ídolo dinero: corporaciones, prestamistas, algunos tratados denominados « de libre comercio » y la imposición de medidas de « austeridad » que siempre ajustan el cinturón de los trabajadores y los pobres. Los obispos latinoamericanos lo denunciamos con total claridad en el documento de Aparecida cuando se afirma que « las instituciones financieras y las empresas transnacionales se fortalecen al punto de subordinar las economías locales, sobre todo, debilitando a los Estados, que aparecen cada vez más impotentes para llevar adelante proyectos de desarrollo al servicio de sus poblaciones ».4 En otras ocasiones, bajo el noble ropaje de la lucha contra la corrupción, el narcotráfico o el terrorismo —graves males de nuestros tiempos que requieren una acción internacional coordinada—, vemos que se impone a los Estados medidas que poco tienen que ver con la resolución de esas problemáticas y muchas veces empeoran las cosas. Pontificio Consejo « Justicia y Paz », Compendio de la Doctrina Social de la Iglesia, 157. V Conferencia General del Episcopado Latinoamericano [2007], Documento Conclusivo, Aparecida, 66. 3 4 Acta Francisci Pp. 779 Del mismo modo, la concentración monopólica de los medios de comunicación social, que pretende imponer pautas alienantes de consumo y cierta uniformidad cultural, es otra de las formas que adopta el nuevo colonialismo. Es el colonialismo ideológico. Como dijeron los Obispos de África en el primer Sínodo continental africano, muchas veces se pretende convertir a los países pobres en « piezas de un mecanismo y de un engranaje gigantesco ».5 Hay que reconocer que ninguno de los graves problemas de la humanidad se puede resolver sin interacción entre los Estados y los pueblos a nivel internacional. Todo acto de envergadura realizado en una parte del planeta repercute en todo en términos económicos, ecológicos, sociales y culturales. Hasta el crimen y la violencia se han globalizado. Por ello, ningún gobierno puede actuar al margen de una responsabilidad común. Si realmente queremos un cambio positivo, tenemos que asumir humildemente nuestra interdependencia, es decir, nuestra sana interdependencia. Pero interacción no es sinónimo de imposición, no es subordinación de unos en función de los intereses de otros. El colonialismo, nuevo y viejo, que reduce a los países pobres a meros proveedores de materia prima y trabajo barato, engendra violencia, miseria, migraciones forzadas y todos los males que vienen de la mano… precisamente porque, al poner la periferia en función del centro, les niega el derecho a un desarrollo integral. Y eso, hermanos, es inequidad y la inequidad genera violencia, que no habrá recursos policiales, militares o de inteligencia capaces de detener. Digamos « NO », entonces, a las viejas y nuevas formas de colonialismo. Digamos « SÍ » al encuentro entre pueblos y culturas. Felices los que trabajan por la paz. Y aquí quiero detenerme en un tema importante. Porque alguno podrá decir, con derecho, que, cuando el Papa habla del colonialismo se olvida de ciertas acciones de la Iglesia. Les digo, con pesar: se han cometido muchos y graves pecados contra los pueblos originarios de América en nombre de Dios. Lo han reconocido mis antecesores, lo ha dicho el CELAM, el Consejo Juan Pablo II, Exhort. ap. postsinodal Ecclesia in Africa [14 septiembre 1995], 52: AAS 88 [1996], 32-33; Id., Enc. Sollicitudo rei socialis [30 diciembre 1987], 22: AAS 80 [1988], 539. 5 780 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Episcopal Latinoamericano, y también quiero decirlo. Al igual que san Juan Pablo II, pido que la Iglesia —y cito lo que dijo él— « se postre ante Dios e implore perdón por los pecados pasados y presentes de sus hijos ».6 Y quiero decirles, quiero ser muy claro, como lo fue san Juan Pablo II: pido humildemente perdón, no sólo por las ofensas de la propia Iglesia sino por los crímenes contra los pueblos originarios durante la llamada conquista de América. Y junto a este pedido de perdón y para ser justos, también quiero que recordemos a millares de sacerdotes, obispos, que se opusieron fuertemente a la lógica de la espada con la fuerza de la cruz. Hubo pecado, hubo pecado y abundante, pero no pedimos perdón, y por eso pedimos perdón, y pido perdón, pero allí también, donde hubo pecado, donde hubo abundante pecado, sobreabundó la gracia a través de esos hombres que defendieron la justicia de los pueblos originarios. Les pido también a todos, creyentes y no creyentes, que se acuerden de tantos obispos, sacerdotes y laicos que predicaron y predican la Buena Noticia de Jesús con coraje y mansedumbre, respeto y en paz —dije obispos, sacerdotes, y laicos, no me quiero olvidar de las monjitas que anónimamente patean nuestros barrios pobres llevando un mensaje de paz y de bien—, que en su paso por esta vida dejaron conmovedoras obras de promoción humana y de amor, muchas veces junto a los pueblos indígenas o acompañando a los propios movimientos populares incluso hasta el martirio. La Iglesia, sus hijos e hijas, son una parte de la identidad de los pueblos en latinoamericana. Identidad que, tanto aquí como en otros países, algunos poderes se empeñan en borrar, tal vez porque nuestra fe es revolucionaria, porque nuestra fe desafía la tiranía del ídolo dinero. Hoy vemos con espanto cómo en Medio Oriente y otros lugares del mundo se persigue, se tortura, se asesina a muchos hermanos nuestros por su fe en Jesús. Eso también debemos denunciarlo: dentro de esta tercera guerra mundial en cuotas que vivimos, hay una especie —fuerzo la palabra— de genocidio en marcha que debe cesar. A los hermanos y hermanas del movimiento indígena latinoamericano, déjenme trasmitirles mi más hondo cariño y felicitarlos por buscar la conjun6 Juan Pablo II, Bula Incarnationis mysterium, 11. Acta Francisci Pp. 781 ción de sus pueblos y culturas, eso —conjunción de pueblos y culturas—, eso que a mí me gusta llamar poliedro, una forma de convivencia donde las partes conservan su identidad construyendo juntas una pluralidad que no atenta, sino que fortalece la unidad. Su búsqueda de esa interculturalidad que combina la reafirmación de los derechos de los pueblos originarios con el respeto a la integridad territorial de los Estados nos enriquece y nos fortalece a todos. 3.3. Y la tercera tarea, tal vez la más importante que debemos asumir hoy, es defender la madre tierra. La casa común de todos nosotros está siendo saqueada, devastada, vejada impunemente. La cobardía en su defensa es un pecado grave. Vemos con decepción creciente cómo se suceden una tras otras las cumbres internacionales sin ningún resultado importante. Existe un claro, definitivo e impostergable imperativo ético de actuar que no se está cumpliendo. No se puede permitir que ciertos intereses —que son globales pero no universales— se impongan, sometan a los Estados y organismos internacionales, y continúen destruyendo la creación. Los pueblos y sus movimientos están llamados a clamar a movilizarse, a exigir —pacífica pero tenazmente— la adopción urgente de medidas apropiadas. Yo les pido, en nombre de Dios, que defiendan a la madre tierra. Sobre éste tema me he expresado debidamente en la Carta Encíclica Laudato si’, que creo que les será dada al finalizar. 4. Para finalizar, quisiera decirles nuevamente: el futuro de la humanidad no está únicamente en manos de los grandes dirigentes, las grandes potencias y las elites. Está fundamentalmente en manos de los pueblos, en su capacidad de organizarse y también en sus manos que riegan con humildad y convicción este proceso de cambio. Los acompaño. Y cada uno, repitámonos desde el corazón: ninguna familia sin vivienda, ningún campesino sin tierra, ningún trabajador sin derechos, ningún pueblo sin soberanía, ninguna persona sin dignidad, ningún niño sin infancia, ningún joven sin posibilidades, ningún anciano sin una venerable vejez. Sigan con su lucha y, por favor, cuiden mucho a la madre tierra. Créanme —y soy sincero—, de corazón les digo: rezo por ustedes, rezo con ustedes y quiero pedirle a nuestro Padre Dios que los acompañe y los bendiga, que los colme de su amor y los defienda en el camino dándoles abundantemente esa fuerza que 782 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale nos mantiene en pie, esa fuerza es la esperanza. Y una cosa importante: la esperanza no defrauda. Y, por favor, les pido que recen por mí. Y si alguno de ustedes no puede rezar, con todo respeto le pido que me piense bien y me mande buena onda. Gracias. Acta Francisci Pp. 783 III Ad Residentes Sedis Probitati Restituendae nuncupatae vulgo Palmasola in urbe Sancta Cruce de Serra (in Bolivia).* Queridos hermanos y hermanas, ¡buenos días! No podía dejar Bolivia sin venir a verlos, sin dejar de compartir la fe y la esperanza que nace del amor entregado en la cruz. Gracias por recibirme. Sé que se han preparado y rezado por mí. Muchas gracias. En las palabras de Mons. Jesús Juárez y en el testimonio de los hermanos que han intervenido he podido comprobar cómo el dolor no es capaz de apagar la esperanza en lo más profundo del corazón, y que la vida sigue brotando con fuerza en circunstancias adversas. ¿Quién está ante ustedes?, podrían preguntarse. Me gustaría responderles la pregunta con una certeza de mi vida, con una certeza que me ha marcado para siempre. El que está ante ustedes es un hombre perdonado. Un hombre que fue y es salvado de sus muchos pecados. Y es así como me presento. No tengo mucho más para darles u ofrecerles, pero lo que tengo y lo que amo, sí quiero dárselo, sí quiero compartirlo: es Jesús, Jesucristo, la misericordia del Padre. Él vino a mostrarnos, a hacer visible el amor que Dios tiene por nosotros. Por vos, por vos, por vos, por mí. Un amor activo, real. Un amor que tomó en serio la realidad de los suyos. Un amor que sana, perdona, levanta, cura. Un amor que se acerca y devuelve dignidad. Una dignidad que la podemos perder de muchas maneras y formas. Pero Jesús es un empecinado de esto: dio su vida por esto, para devolvernos la identidad perdida, para revestirnos con toda su fuerza de dignidad. Me viene a la memoria una experiencia que nos puede ayudar: Pedro y Pablo, discípulos de Jesús también estuvieron presos. También fueron privados de la libertad. En esa circunstancia hubo algo que los sostuvo, algo que no los dejó caer en la desesperación, que no los dejó caer en la oscuridad que puede brotar del sin sentido. Y fue la oración. Fue orar. Oración personal y comunitaria. Ellos rezaron y por ellos rezaban. Dos * Die 10 Iulii 2015. 784 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale movimientos, dos acciones que generan entre sí una red que sostiene la vida y la esperanza. Nos sostiene de la desesperanza y nos estimula a seguir caminando. Una red que va sosteniendo la vida, la de ustedes y la de sus familias. Vos hablabas de tu madre [dirigiéndose a la persona que ha dado su testimonio al principio]. La oración de las madres, la oración de las esposas, la oración de los hijos, y la de ustedes: eso es una red, que va llevando adelante la vida. Porque cuando Jesús entra en la vida, uno no queda detenido en su pasado sino que comienza a mirar el presente de otra manera, con otra esperanza. Uno comienza a mirar con otros ojos su propia persona, su propia realidad. No queda anclado en lo que sucedió, sino que es capaz de llorar y encontrar ahí la fuerza para volver a empezar. Y si en algún momento estamos tristes, estamos mal, bajoneados, los invito a mirar el rostro de Jesús crucificado. En su mirada, todos podemos encontrar espacio. Todos podemos poner junto a Él nuestras heridas, nuestros dolores, así como también nuestros errores, nuestros pecados, tantas cosas en las que nos podemos haber equivocado. En las llagas de Jesús encuentran lugar nuestras llagas. Porque todos estamos llagados, de una u otra manera. Y llevar nuestras llagas a las llagas de Jesús. ¿Para qué? Para ser curadas, lavadas, transformadas, resucitadas. El murió por vos, por mí, para darnos su mano y levantarnos. Charlen, charlen con los curas que vienen, charlen. Charlen con los hermanos y las hermanas que vienen, charlen. Charlen con todos los que vienen a hablarles de Jesús. Jesús quiere levantarlos siempre. Y esta certeza nos moviliza a trabajar por nuestra dignidad. Reclusión no es lo mismo que exclusión —que quede claro—, porque la reclusión forma parte de un proceso de reinserción en la sociedad. Son muchos los elementos que juegan en su contra en este lugar —lo sé bien, y vos mencionaste algunos con mucha claridad [dirigiéndose de nuevo a la persona que ha dado su testimonio al principio]—: el hacinamiento, la lentitud de la justicia, la falta de terapias ocupacionales y de políticas de rehabilitación, la violencia, la carencia de facilidades de estudios universitarios, lo cual hace necesaria una rápida y eficaz alianza interinstitucional para encontrar respuestas. Sin embargo, mientras se lucha por eso, no podemos dar todo por perdido. Hay cosas que hoy podemos hacer. Acta Francisci Pp. 785 Aquí, en este Centro de Rehabilitación, la convivencia depende en parte de ustedes. El sufrimiento y la privación pueden volver nuestro corazón egoísta y dar lugar a enfrentamientos, pero también tenemos la capacidad de convertirlo en ocasión de auténtica fraternidad. Ayúdense entre ustedes. No tengan miedo a ayudarse entre ustedes. El demonio busca la pelea, busca la rivalidad, la división, los bandos. No le hagan el juego. Luchen por salir adelante unidos. Me gustaría pedirles también que lleven mi saludo a sus familias. Algunas están aquí. ¡Es tan importante la presencia y la ayuda de la familia! Los abuelos, el padre, la madre, los hermanos, la pareja, los hijos. Nos recuerdan que merece la pena vivir y luchar por un mundo mejor. Por último, una palabra de aliento a todos los que trabajan en este Centro: a sus dirigentes, a los agentes de la Policía penitenciaria, a todo el personal. Ustedes cumplen un servicio público y fundamental. Tienen una importante tarea en este proceso de reinserción. Tarea de levantar y no rebajar; de dignificar y no humillar; de animar y no afligir. Este proceso pide dejar una lógica de buenos y malos para pasar a una lógica centrada en ayudar a la persona. Y esta lógica de ayudar a la persona los va a salvar a ustedes de todo tipo de corrupción y mejorará las condiciones para todos. Ya que un proceso así vivido nos dignifica, nos anima y nos levanta a todos. Antes de darles la bendición me gustaría que rezáramos un rato en silencio, en silencio cada uno desde su corazón. Cada uno sepa cómo hacerlo... Por favor, les pido que sigan rezando por mí, porque yo también tengo mis errores y debo hacer penitencia. Muchas gracias. Y que Dios nuestro Padre mire nuestro corazón, y que Dios nuestro Padre, que nos quiere, nos dé su fuerza, su paciencia, su ternura de Padre, nos bendiga. En el nombre del Padre y del Hijo y del Espíritu Santo. Y no se olviden de rezar por mí. Gracias. 786 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale IV Occasione Salutationis Summi Pontificis advenientis in Paraguaiam.* Señor Presidente Autoridades de la República Miembros del Cuerpo diplomático Señoras y señores: Saludo cordialmente a Vuestra Excelencia, Señor Presidente de la República, y le agradezco las deferentes palabras de bienvenida y de afecto que me ha dirigido, en nombre también del gobierno, de las altas magistraturas del Estado y del querido pueblo paraguayo. Saludo también a los distinguidos miembros del Cuerpo diplomático y, a través de ellos, hago llegar mis sentimientos de respeto y aprecio a sus respectivos países. Un « gracias » especial para todas las personas e instituciones que han colaborado con esfuerzo y dedicación en la preparación de este viaje y a que me sienta en casa. Y no es difícil sentirse en casa en esta tierra tan acogedora. Paraguay es conocido como el corazón de América, y no sólo por la posición geográfica, sino también por el calor de la hospitalidad y cercanía de sus gentes. Ya desde sus primeros pasos como nación independiente, y hasta épocas muy recientes, la historia de Paraguay ha conocido el sufrimiento terrible de la guerra, del enfrentamiento fratricida, de la falta de libertad y de la conculcación de los derechos humanos. ¡Cuánto dolor y cuánta muerte! Pero es admirable el tesón y el espíritu de superación del pueblo paraguayo para rehacerse ante tanta adversidad y seguir esforzándose por construir una Nación próspera y en paz. Aquí —en el jardín de este palacio que ha sido testigo de la historia paraguaya: desde cuando sólo era ribera del río y lo usaban los guaraníes, hasta los últimos acontecimientos contemporáneos— quiero rendir tributo a esos miles de paraguayos sencillos, cuyos nombres no aparecerán escritos en los libros de historia, pero que han sido y seguirán siendo verdaderos protagonistas de su pueblo. Y quiero reconocer con emoción y admiración el papel desempeñado por la mujer paraguaya en * Die 10 Iulii 2015. Acta Francisci Pp. 787 esos momentos tan dramáticos de la historia, de modo especial esa guerra inicua que llegó a destruir casi la fraternidad de nuestros pueblos. Sobre sus hombros de madres, esposas y viudas, han llevado el peso más grande, han sabido sacar adelante a sus familias y a su País, infundiendo en las nuevas generaciones la esperanza en un mañana mejor. Dios bendiga a la mujer paraguaya, la más gloriosa de América. Un pueblo que olvida su pasado, su historia, sus raíces, no tiene futuro, es un pueblo seco. La memoria, asentada firmemente sobre la justicia, alejada de sentimientos de venganza y de odio, transforma el pasado en fuente de inspiración para construir un futuro de convivencia y armonía, haciéndonos conscientes de la tragedia y la sinrazón de la guerra. ¡Nunca más guerras entre hermanos! ¡Construyamos siempre la paz! También una paz del día a día, una paz de la vida cotidiana, en la que todos participamos evitando gestos arrogantes, palabras hirientes, actitudes prepotentes, y fomentando en cambio la comprensión, el diálogo y la colaboración. Desde hace algunos años, Paraguay se está comprometiendo en la construcción de un proyecto democrático sólido y estable. Y es justo reconocer con satisfacción lo mucho que se ha avanzado en este camino gracias al esfuerzo de todos, aun en medio de grandes dificultades e incertidumbres. Los animo a que sigan trabajando con todas sus fuerzas para consolidar las estructuras e instituciones democráticas que den respuesta a las justas aspiraciones de los ciudadanos. La forma de gobierno adoptada en su Constitución, « democracia representativa, participativa y pluralista », basada en la promoción y respeto de los derechos humanos, nos aleja de la tentación de la democracia formal, que Aparecida definía como la que se « contentaba con estar fundada en la limpieza de procesos electorales ».1 Esa es una democracia formal. En todos los ámbitos de la sociedad, pero especialmente en la actividad pública, se ha de potenciar el diálogo como medio privilegiado para favorecer el bien común, sobre la base de la cultura del encuentro, del respeto y del reconocimiento de las legítimas diferencias y opiniones de los demás. No hay que detenerse en lo conflictivo, la unidad siempre es superior al conflicto; es un ejercicio interesante decantar en el amor a la patria, en 1 Cf. Aparecida, 74. 788 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale el amor al pueblo, toda perspectiva que nace de las convicciones de una opción partidaria o ideológica. Y en ese mismo amor tiene que ser el impulso para crecer cada día más en gestiones transparentes y que luchan impetuosamente contra la corrupción. Sé que existe una firme voluntad para desterrar hoy la corrupción. Queridos amigos, en la voluntad de servicio y de trabajo por el bien común, los pobres y necesitados han de ocupar un lugar prioritario. Se están haciendo muchos esfuerzos para que Paraguay progrese por la senda del crecimiento económico. Se han dado pasos importantes en el campo de la educación y la sanidad. Que no cese ese esfuerzo de todos los actores sociales, hasta que no haya más niños sin acceso a la educación, familias sin hogar, obreros sin trabajo digno, campesinos sin tierras que cultivar y tantas personas obligadas a emigrar hacia un futuro incierto; que no haya más víctimas de la violencia, la corrupción o el narcotráfico. Un desarrollo económico que no tiene en cuenta a los más débiles y desafortunados, no es verdadero desarrollo. La medida del modelo económico ha de ser la dignidad integral de la persona, especialmente la persona más vulnerable e indefensa. Señor Presidente, queridos amigos. En nombre también de mis hermanos Obispos del Paraguay, deseo asegurarles el compromiso y la colaboración de la Iglesia católica en el afán común por construir una sociedad justa e inclusiva, en la que se pueda convivir en paz y armonía. Porque todos, también los pastores de la Iglesia, estamos llamados a preocuparnos por la construcción de un mundo mejor.2 Nos mueve a ello la certeza de nuestra fe en Dios, que quiso hacerse hombre y, viviendo entre nosotros, compartir nuestra suerte. Cristo nos abre el camino de la misericordia, que asentado sobre la justicia, va más allá, y alumbra la caridad, para que nadie se quede al margen de esta gran familia que es el Paraguay, al que aman y quieren servir. Con la inmensa alegría de encontrarme en esta tierra consagrada a la Virgen de Caacupé —y quiero recordar también especialmente a mis hermanos paraguayos de Buenos Aires, de mi anterior diócesis; ellos tienen la parroquia de la Virgen de los Milagros de Caacupé—, imploro la bendición 2 Cf. Evangelii gaudium, 183. Acta Francisci Pp. 789 del Señor sobre todos ustedes, sobre sus familias y sobre todo el querido pueblo paraguayo. Que Paraguay sea fecundo, como lo indica la flor de la pasiflora en el manto de la Virgen y, como esa cinta con los colores paraguayos que tiene la imagen, así se abrace a la Madre de Caacupé. Muchas gracias. 790 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale V Ad Iuvenes iuxta Fluminis Paraguay Ripam vulgo Costanera, Assumptione (in Paraguaia).* Queridos jóvenes, buenas tardes. Después de haber leído el Evangelio, Orlando se acercó a saludarme y me dijo: « Te pido que reces por la libertad de cada uno de nosotros, de todos ». Es la bendición que pidió Orlando para cada uno de nosotros. Es la bendición que pedimos ahora todos juntos: la libertad. Porque la libertad es un regalo que nos da Dios, pero hay que saber recibirlo, hay que saber tener el corazón libre, porque todos sabemos que en el mundo hay tantos lazos que nos atan el corazón y no dejan que el corazón sea libre. La explotación, la falta de medios para sobrevivir, la drogadicción, la tristeza, todas esas cosas nos quitan la libertad. Así que todos juntos, agradeciéndole a Orlando que haya pedido esta bendición, tener el corazón libre, un corazón que pueda decir lo que piensa, que pueda decir lo que siente y que pueda hacer lo que piensa y lo que siente. ¡Ese es un corazón libre! Y eso es lo que vamos a pedir todos juntos, esa bendición que Orlando pidió para todos. Repitan conmigo: « Señor Jesús, dame un corazón libre. Que no sea esclavo de todas las trampas del mundo. Que no sea esclavo de la comodidad, del engaño. Que no sea esclavo de la buena vida. Que no sea esclavo de los vicios. Que no sea esclavo de una falsa libertad, que es hacer lo que me gusta en cada momento ». Gracias, Orlando, por hacernos caer en la cuenta de que tenemos que pedir un corazón libre. ¡Pídanlo todos los días! Y hemos escuchado dos testimonios: el de Liz y el de Manuel. Liz nos enseña una cosa. Así como Orlando nos enseñó a rezar para tener un corazón libre, Liz con su vida nos enseña que no hay que ser como Poncio Pilato: lavarse las manos. Liz podía haber tranquilamente puesto a su mamá en un asilo, a su abuela en otro asilo y vivir su vida de joven, divirtiéndose, estudiando lo que quería. Y Liz dijo: « No, la abuela, la mamá… ». Y Liz se convirtió en sierva, en servidora y, si quieren más fuerte todavía, en sirvienta * Die 12 Iulii 2015. Acta Francisci Pp. 791 de la mamá y de la abuela. ¡Y lo hizo con cariño! Hasta tal punto —decía ella—, que hasta se cambiaron los roles y ella terminó siendo la mamá de su mamá, en el modo como la cuidaba. Su mamá, con esa enfermedad tan cruel que confunde las cosas. Y ella quemó su vida, hasta ahora, hasta los 25 años, sirviendo a su mamá y a su abuela. ¿Sola? No, Liz no estaba sola. Ella dijo dos cosas que nos tienen que ayudar: habló de un ángel, de una tía que fue como un ángel; y habló del encuentro con los amigos los fines de semana, con la comunidad juvenil de evangelización, con el grupo juvenil que alimentaba su fe. Y esos dos ángeles —esa tía que la custodiaba y ese grupo juvenil— le daban más fuerza para seguir adelante. Y eso se llama solidaridad. ¿Cómo se llama? [Responden los jóvenes: « Solidaridad »]. Cuando nos hacemos cargo del problema de otro. Y ella encontró allí un remanso para su corazón cansado. Pero hay algo que se nos escapa. Ella no dijo: « Hago esto y nada más ». ¡Estudió! Y es enfermera. Y haciendo todo eso, la ayuda, la solidaridad que recibió de ustedes, del grupo de ustedes, que recibió de esa tía que era como un ángel, la ayudó a seguir adelante. Y hoy, a los 25 años, tiene la gracia que Orlando nos hacía pedir: tiene un corazón libre. Liz cumple el cuarto mandamiento: « Honrarás a tu padre y a tu madre ». Liz muestra su vida, ¡la quema!, en el servicio a su madre. Es un grado altísimo de solidaridad, es un grado altísimo de amor. Un testimonio. « Padre, ¿entonces se puede amar? ». Ahí tienen a alguien que nos enseña a amar. Primero: libertad, corazón libre. Entonces, todos juntos: [Los jóvenes repiten cada frase] « Primero: corazón libre ». « Segundo: solidaridad para acompañar ». Solidaridad. Eso es lo que nos enseña este testimonio. Y a Manuel no le regalaron la vida. Manuel no es un « nene bien ». No es un « nene », no fue un « nene », no es un chico, un muchacho hoy, a quien la vida le fue fácil. Dijo palabras duras: « Fui explotado, fui maltratado, a riesgo de caer en las adicciones, estuve solo ». Explotación, maltrato y soledad. Y en vez de salir a hacer maldades, en vez de salir a robar, se fue a trabajar. En vez de salir a vengarse de la vida, miró adelante. Y Manuel usó una frase linda: « Pude salir adelante porque en la situación en que yo estaba era difícil hablar de futuro ». ¿Cuántos jóvenes, ustedes, hoy tienen la posibilidad de estudiar, de sentarse a la mesa con la familia todos los días, tienen la posibilidad de que no les falte lo esencial? ¿Cuántos de ustedes 792 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale tienen eso? Todos juntos, los que tienen eso, digan: « ¡Gracias Señor! » [Los jóvenes repiten: « ¡Gracias Señor! »]. Porque acá tuvimos un testimonio de un muchacho que desde chico supo lo que era el dolor, la tristeza, que fue explotado, maltratado, que no tenía qué comer y que estaba solo. ¡Señor, salvá a esos chicos y chicas que están en esa situación! Y para nosotros, ¡Señor, gracias! ¡Gracias, Señor! Todos: ¡Gracias, Señor! Libertad de corazón. ¿Se acuerdan? Libertad de corazón; lo que nos decía Orlando. Servicio, solidaridad; lo que nos decía Liz. Esperanza, trabajo, luchar por la vida, salir adelante; lo que nos decía Manuel. Como ven, la vida no es fácil para muchos jóvenes. Y esto quiero que lo entiendan, quiero que se lo metan en la cabeza: « Si a mí la vida me es relativamente fácil, hay otros chicos y chicas que no le es relativamente fácil ». Más aún, que la desesperación los empuja a la delincuencia, los empuja al delito, los empuja a colaborar con la corrupción. A esos chicos, a esas chicas, les tenemos que decir que nosotros les estamos cerca, queremos darles una mano, que queremos ayudarlos, con solidaridad, con amor, con esperanza. Hubo dos frases que dijeron los dos que hablaron, Liz y Manuel. Dos frases, son lindas. Escúchenlas. Liz dijo que empezó a conocer a Jesús, conocer a Jesús, y eso es abrir la puerta a la esperanza. Y Manuel dijo: « Conocí a Dios, mi fortaleza ». Conocer a Dios es fortaleza. O sea, conocer a Dios, acercarse a Jesús, es esperanza y fortaleza. Y eso es lo que necesitamos de los jóvenes hoy: jóvenes con esperanza y jóvenes con fortaleza. No queremos jóvenes « debiluchos », jóvenes que están ahí no más, ni sí ni no. No queremos jóvenes que se cansen rápido y que vivan cansados, con cara de aburridos. Queremos jóvenes fuertes. Queremos jóvenes con esperanza y con fortaleza. ¿Por qué? Porque conocen a Jesús, porque conocen a Dios. Porque tienen un corazón libre. Corazón libre, repitan. [Los jóvenes repiten cada una de las palabras] Solidaridad. Trabajo. Esperanza. Esfuerzo. Conocer a Jesús. Conocer a Dios, mi fortaleza. Un joven que viva así, ¿tiene la cara aburrida? [respuesta de los jóvenes: « No »] ¿Tiene el corazón triste? [respuesta de los jóvenes: « No »]. ¡Ese es el camino! Pero para eso hace falta sacrificio, hace falta andar contracorriente. Las Bienaventuranzas que leímos hace un rato son el plan de Jesús para nosotros. El plan... Es un plan contracorriente. Jesús les dice: « Felices los que tienen alma de pobre ». No dice: « Felices los ricos, los que acumulan plata ». No. Los que tienen el alma de Acta Francisci Pp. 793 pobre, los que son capaces de acercarse y comprender lo que es un pobre. Jesús no dice: « Felices los que lo pasan bien », sino que dice: « Felices los que tienen capacidad de afligirse por el dolor de los demás ». Y así, yo les recomiendo que lean después, en casa, las Bienaventuranzas, que están en el capítulo quinto de San Mateo. ¿En qué capítulo están? [respuesta de los jóvenes: « quinto »] ¿De qué Evangelio? [respuesta de los jóvenes: « San Mateo »]. Léanlas y medítenlas, que les va a hacer bien. Tengo que agradecer a vos, Liz; te agradezco, Manuel; e te agradezco, Orlando. Corazón libre, que es lo que debe ser. Y me tengo que ir [jóvenes: « No! »]. El otro día, un cura en broma me dijo: « Sí, usted siga haciéndole… aconsejando a los jóvenes que hagan lío. Siga, siga. Pero después, los líos que hacen los jóvenes los tenemos que arreglar nosotros ». ¡Hagan lío! Pero también ayuden a arreglar y a organizar el lío que hacen. Las dos cosas: hagan lío y organícenlo bien. Un lío que nos dé un corazón libre, un lío que nos dé solidaridad, un lío que nos dé esperanza, un lío que nazca de haber conocido a Jesús y de saber que Dios, a quien conocí, es mi fortaleza. Ese es el lío que hagan. Como sabía las preguntas, porque me las habían pasado antes, había escrito un discurso para ustedes, para dárselo, pero los discursos son aburridos, así que, se lo dejo al Señor Obispo encargado de la Juventud para que lo publique. Y ahora, antes de irme, [« No! »] les pido, primero, que sigan rezando por mí; segundo, que sigan haciendo lío; tercero, que ayuden a organizar el lío que hacen para que no destruya nada. Y todos juntos ahora, en silencio, vamos a elevar el corazón a Dios. Cada uno desde su corazón, en voz baja, repita las palabras: « Señor Jesús, te doy gracias por estar aquí. Te doy gracias porque me diste hermanos como Liz, Manuel y Orlando. Te doy gracias porque nos diste muchos hermanos que son como ellos. Que te encontraron, Jesús. Que te conocen, Jesús. Que saben que Vos, su Dios, sos su fortaleza. Jesús, te pido por los chicos y chicas que no saben que Vos sos su fortaleza y que tienen miedo de vivir, miedo de ser felices, tienen miedo de soñar. Jesús, enseñános a soñar, a soñar cosas grandes, cosas lindas, cosas que aunque parezcan cotidianas, son cosas que engrandecen el corazón. Señor Jesús, danos fortaleza, danos un corazón libre, danos esperanza, danos amor y enseñános a servir. Amén ». 794 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Ahora les voy a dar la bendición y les pido, por favor, que recen por mí y que recen por tantos chicos y chicas que no tienen la gracia que tienen ustedes de haber conocido a Jesús, que les da esperanza, les da un corazón libre y los hace fuertes. * * * Acta Francisci Pp. 795 VI Ad Participantes Conventum Modern Slavery and Climate Change: the Commitment of the Cities.* Buenas tardes, bienvenidos. Les agradezco sinceramente, de corazón el trabajo que han hecho. Es verdad que todo giraba alrededor del tema del cuidado del ambiente, de esa cultura del cuidado del ambiente. Pero esa cultura del cuidado del ambiente no es una actitud solamente —lo digo en buen sentido— « verde », no es una actitud « verde », es mucho más. Es decir, cuidar el ambiente significa una actitud de ecología humana. O sea, no podemos decir: la persona está aquí y el Creato, el ambiente, está allí. La ecología es total, es humana. Eso es lo que quise expresar en la Encíclica « Laudato Sì »: que no se puede separar al hombre del resto, hay una relación de incidencia mutua, sea del ambiente sobre la persona, sea de la persona en el modo como trata el ambiente; y también, el efecto de rebote contra el hombre cuando el ambiente es maltratado. Por eso, frente a una pregunta que me hicieron yo dije: « no, no es una encíclica ‘verde’, es una encíclica social ». Porque dentro del entorno social, de la vida social de los hombres, no podemos separar el cuidado del ambiente. Más aun, el cuidado del ambiente es una actitud social, que nos socializa en un sentido o en otro —cada cual le puede poner el valor que quiere— y por otro lado, nos hace recibir —me gusta la expresión italiana cuando hablan del ambiente— del « Creato », de aquello que nos fue dado como don, o sea, el ambiente. Por otro lado, ¿por qué esta invitación que me pareció una idea —de la Academia Pontificia de las Ciencias, de monseñor Sánchez Sorondo— muy fecunda, de invitar a los alcaldes, a los síndicos de las grandes ciudades y no tan grandes, pero invitarlos aquí para hablar de esto? Porque una de las cosas que más se nota cuando el ambiente, la Creación, no es cuidada es el crecimiento desmesurado de las ciudades. Es un fenómeno mundial, es como que las cabezas, las grandes ciudades, se hacen grandes pero cada vez * Die 21 Iulii 2015. 796 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale con cordones de pobreza y de miseria más grandes, donde la gente sufre los efectos de un descuido del ambiente. En este sentido, está involucrado el fenómeno migratorio. ¿Por qué la gente viene a las grandes ciudades, a los cordones de las grandes ciudades, las villas miseria, las chabolas, las favelas? ¿Por qué arma eso? Simplemente porque ya el mundo rural para ellos no les da oportunidades. Y un punto que está en la encíclica, y con mucho respeto, pero se debe denunciar, es la idolatría de la tecnocracia. La tecnocracia lleva a despojar de trabajo, crea desocupación, los fenómenos desocupatorios son muy grandes y necesitan ir migrando, buscando nuevos horizontes. El gran número de desocupados alerta. No tengo las estadísticas— pero en algunos países de Europa, sobre todo en los jóvenes, la desocupación juvenil, de los 25 años hacia abajo, pasa del 40 por ciento y en algunos llega al 50 por ciento. Entre 40, 47 y —estoy pensando en otro país— 50; estoy pensando en otras estadísticas serias dadas por los jefes de gobierno, los jefes de Estado directamente. Y eso proyectado hacia el futuro nos hace ver un fantasma, o sea, una juventud desocupada que hoy ¿qué horizonte y qué futuro puede ofrecer?, ¿qué le queda a esa juventud? O las adicciones, o el aburrimiento, o el no saber qué hacer de su vida —una vida sin sentido, muy dura—, o el suicidio juvenil —las estadísticas de suicidio juvenil no son publicadas en su totalidad—, o buscar en otros horizontes, aún en proyectos guerrilleros, un ideal de vida. Por otro lado, la salud está en juego. La cantidad de enfermedades « raras », así se llaman que vienen de muchos elementos de fertilización de los campos —o vaya a saber, todavía no saben bien las causas—, pero de un exceso de tecnificación. Entre los problemas más grandes que están en juego es el oxígeno y el agua. Es decir, la desertificación de grandes zonas por la deforestación. Acá al lado mío está el cardenal arzobispo encargado de la Amazonia brasilera, él puede decir lo que significa una deforestación hoy día, en la Amazonia, que es el pulmón del mundo, Congo, Amazonia, grandes pulmones del mundo. La deforestación en mi patria hace unos años —hace 8 o 9 años— me acuerdo que hubo del Gobierno Federal a una Provincia, hubo un juicio para detener una deforestación que afectaba a la población. ¿Qué sucede cuando todos estos fenómenos de tecnificación excesiva, de no cuidado del ambiente, además de los fenómenos naturales, inciden sobre la migración? El no haber trabajo, y después la trata de las personas. Cada Acta Francisci Pp. 797 vez es más común el trabajo en negro, un trabajo sin contrato, un trabajo arreglado debajo de la mesa. ¡Cómo ha crecido! El trabajo en negro es muy grande, lo cual significa que una persona no gana lo suficiente para vivir. Eso puede provocar actitudes delictivas y todo lo que sucede en una gran ciudad por esas migraciones provocadas por la tecnificación excisiva. Sobre todo me refiero al agro o la trata de las personas en el trabajo minero, la esclavitud minera todavía es muy grande y es muy fuerte. Y lo que significa el uso de ciertos elementos de lavado de minerales —arsénico, cianuro— que inciden en enfermedades de la población. En eso hay una responsabilidad muy grande. O sea que todo rebota, todo vuelve. Es el efecto rebote contra la misma persona. Puede ser la trata de personas por el trabajo esclavo, la prostitución, que son fuentes de trabajo para poder sobrevivir hoy día. Por eso me alegra que ustedes hayan reflexionado sobre estos fenómenos. Yo mencioné algunos, no más, que afectan a las grandes ciudades. Finalmente, yo diría que sobre esto hay que interesar a las Naciones Unidas. Tengo mucha esperanza en la Cumbre de París, de noviembre, que se logre algún acuerdo fundamental y básico. Tengo mucha esperanza, pero sin embargo, las Naciones Unidas tienen que interesarse muy fuertemente sobre este fenómeno, sobre todo, en la trata de personas provocada por este fenómeno ambiental, la explotación de la gente. Recibí hace un par de meses a una delegación de mujeres de las Naciones Unidas encargadas de la explotación sexual de los niños en los países de guerra. O sea, los niños como objeto de explotación. Es otro fenómeno. Y las guerras son también elemento de desequilibrio del ambiente. Quisiera terminar con una reflexión que no es mía, es del teólogo y filósofo Romano Guardini. Él habla de dos formas de « incultura »: la incultura que Dios nos entregó para que nosotros la transformáramos en cultura y nos dio el mandato de cuidar, y hacer crecer, y dominar la tierra; y la segunda incultura, cuando el hombre no respeta esa relación con la tierra, no la cuida —es muy claro en el relato bíblico que es una literatura de tipo místico allí—. Cuando no la cuida, el hombre se apodera de esa cultura y la empieza a sacar de cauce. O sea, la incultura: la saca de cauce y se le va de las manos y forma una segunda forma de incultura: la energía atómica es buena, puede ayudar, pero hasta aquí, sino pensemos en Hiroshima y en Nagasaki, o sea ya se crea el desastre y la destrucción, por poner un 798 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ejemplo antiguo. Hoy día, en todas las formas de incultura, como las que ustedes han tratado, esa segunda forma de incultura es la que destruye al hombre. Un rabino del medioevo, más o menos de la época de Santo Tomás de Aquino —y quizás alguno de ustedes me lo escuchó— explicaba en un « midrash » el problema de la torre de Babel a sus feligreses en la sinagoga, y decía que construir la torre de Babel llevó mucho tiempo, y llevó mucho trabajo, sobre todo hacer los ladrillos —suponía armar el fango, buscar la paja, amasarla, cortarla, hacerla secar, después ponerla en el horno, cocinarla, o sea que un ladrillo era una joya, valía muchísimo— y lo iban subiendo, al ladrillo, para ir poniendo en la torre. Cuando se caía un ladrillo era un problema muy grave, y el culpable o el que descuidó el trabajo y lo dejó caer, era castigado. Cuando se caía un obrero de los que estaban construyendo no pasaba nada. Este es el drama de la « segunda forma de incultura »: el hombre como creador de incultura y no de cultura. El hombre creador de incultura porque no cuida el ambiente. Y ¿por qué ésta convocatoria de la Academia Pontificia de las Ciencias a los síndicos, alcaldes, intendentes de las ciudades? Porque ésta conciencia si bien sale del centro hacia las periferias, el trabajo más serio y más profundo, se hace desde la periferia hacia el centro. Es decir, desde ustedes hacia la conciencia de la humanidad. La Santa Sede o tal país, o tal otro, podrán hacer un buen discurso en las Naciones Unidas pero si el trabajo no viene de las periferias hacia el centro, no tiene efecto. De ahí la responsabilidad de los síndicos, de los intendentes, de los alcaldes de las ciudades. Por eso les agradezco muchísimo que se hayan reunido como periferias sumamente serias de este problema. Cada uno de ustedes tiene dentro de su ciudad cosas como las que yo he dicho y que ustedes tienen que gobernar, solucionar, etcétera. Yo les agradezco la colaboración. Me dijo monseñor Sánchez Sorondo que muchos de ustedes han intervenido y que es muy rico todo esto. Les agradezco y pido al Señor que nos dé a todos la gracia de poder tomar conciencia de este problema de destrucción que nosotros mismos estamos llevando adelante al no cuidar la ecología humana, al no tener una conciencia ecológica como las que nos fue dada al principio para transformar la primera incultura en cultura, y frenar ahí, y no transformar esta cultura en incultura. Muchísimas gracias. Acta Francisci Pp. 799 VII Ad Pueros Altaris Ministros Sacram Internationalem Peregrinationem Romam facientes.* Cari Ministranti, buonasera! 1. Vi ringrazio per la vostra numerosa presenza, che ha sfidato il sole romano d’agosto. Ringrazio il Vescovo Nemet, vostro Presidente, per le parole con cui ha introdotto questo incontro. Vi siete posti in cammino da diversi Paesi per il vostro pellegrinaggio verso Roma, luogo del martirio degli Apostoli Pietro e Paolo. È significativo vedere che la prossimità e familiarità con Gesù Eucaristia nel servire all’altare, diventa anche l’occasione per aprirsi agli altri, per camminare insieme, per scegliere mete impegnative e trovare le forze per raggiungerle. È fonte di autentica gioia riconoscersi piccoli e deboli ma sapere che, con l’aiuto di Gesù, possiamo essere rivestiti di forza e intraprendere un grande viaggio nella vita in sua compagnia. Anche il profeta Isaia scopre questa verità, vale a dire che Dio purifica le sue intenzioni, perdona i suoi peccati, risana il suo cuore e lo rende idoneo a svolgere un compito importante, quello di portare al popolo la parola di Dio, divenendo strumento della presenza e della misericordia divina. Isaia scopre che, ponendosi con fiducia nelle mani del Signore, tutta la sua esistenza ne viene trasformata. 2. Il brano biblico che abbiamo ascoltato ci parla proprio di questo. Isaia ha una visione, che gli fa percepire la maestà del Signore, ma, al tempo stesso, gli rivela quanto Egli, pur rivelandosi, rimanga distante. Isaia scopre con stupore che è Dio a fare la prima mossa —non dimenticatevi di questo: sempre è Dio a fare la prima mossa nella nostra vita— scopre che è Dio ad avvicinarsi per primo; egli si accorge che l’azione divina non viene impedita dalle sue imperfezioni, che è unicamente la benevolenza divina a renderlo idoneo alla missione, trasformandolo in una persona del tutto * Die 4 Augusti 2015. 800 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale nuova e quindi capace di rispondere alla sua chiamata e di dire: « Eccomi, manda me ».1 3. Voi, oggi, siete più fortunati del Profeta Isaia. Nell’Eucaristia e negli altri sacramenti sperimentate l’intima vicinanza di Gesù, la dolcezza ed efficacia della sua presenza. Non incontrate Gesù posto su un irraggiungibile trono alto ed elevato, ma nel pane e nel vino eucaristici, e la sua Parola non fa vibrare gli stipiti delle porte ma le corde del cuore. Come Isaia, anche ciascuno di voi scopre che Dio, pur facendosi in Gesù vicino e chinandosi con amore verso di voi, rimane sempre immensamente più grande ed oltre le nostre capacità di comprenderne l’intima essenza. Come Isaia, anche voi fate l’esperienza che l’iniziativa è sempre di Dio, poiché è Lui che vi ha creati e voluti. È Lui che, nel battesimo, vi ha resi nuove creature ed è sempre Lui ad attendere con pazienza la risposta alla sua iniziativa e ad offrire perdono a chiunque glielo chiede con umiltà. 4. Se non opponiamo resistenza alla sua azione Egli toccherà le nostre labbra con la fiamma del suo amore misericordioso, come fece con il profeta Isaia e questo ci renderà idonei ad accoglierlo e a portarlo ai nostri fratelli. Come Isaia, anche noi siamo invitati a non rimanere chiusi in noi stessi, custodendo la nostra fede in un deposito sotterraneo nel quale ritirarci nei momenti difficili. Siamo invece chiamati a condividere la gioia di riconoscersi scelti e salvati dalla misericordia di Dio, ad essere testimoni che la fede è capace di dare nuova direzione ai nostri passi, che essa ci rende liberi e forti per essere disponibili e idonei alla missione. 5. Com’è bello scoprire che la fede ci fa uscire da noi stessi, dal nostro isolamento e, proprio perché ricolmi della gioia di essere amici di Cristo Signore, ci fa muovere verso gli altri, rendendoci naturalmente missionari! Ministranti missionari: così vi vuole Gesù! Voi cari ministranti, più sarete vicini all’altare, più vi ricorderete di dialogare con Gesù nella preghiera quotidiana, più vi ciberete della Parola e del Corpo del Signore e maggiormente sarete in grado di andare verso il prossimo portandogli in dono ciò che avete ricevuto, donando a vostra volta con entusiasmo la gioia che vi è stata donata. 1 Is 6, 8. Acta Francisci Pp. 801 Grazie per la vostra disponibilità a servire all’altare del Signore, facendo di questo servizio una palestra di educazione alla fede e alla carità verso il prossimo. Grazie di aver anche voi iniziato a rispondere al Signore, come il Profeta Isaia: « Eccomi, manda me ».2 2 Is 6, 8. 802 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale NUNTIUS Ad Eminentissimum Dominum Petrum Kodwo Appiah S.R.E. Cardinalem Turkson, Praesidem Pontificii Consilii Iustitiae et Pacis. Al Venerato Fratello Cardinale Peter Kodwo Appiah Turkson Presidente del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace Signor Cardinale, sono lieto di far giungere il mio saluto e il mio incoraggiamento ai partecipanti all’incontro dei rappresentanti di comunità interessate da attività minerarie, organizzato dal Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace in collaborazione con la rete latinoamericana Iglesias y Minería sul tema « Uniti a Dio ascoltiamo un grido ». Venite da situazioni differenti e in diversi modi sperimentate le ripercussioni delle attività minerarie, siano esse condotte da grandi compagnie industriali, da artigiani o operatori informali. Avete voluto riunirvi a Roma, in questa giornata di riflessione che si ricollega ad un passaggio dell’Esortazione apostolica Evangelii gaudium,1 per far riecheggiare il grido delle numerose persone, famiglie e comunità che soffrono direttamente o indirettamente a causa delle conseguenze troppo spesso negative delle attività minerarie. Un grido per i terreni perduti; un grido per l’estrazione di ricchezze dal suolo che paradossalmente non ha prodotto ricchezza per le popolazioni locali rimaste povere; un grido di dolore in reazione alle violenze, alle minacce e alla corruzione; un grido di sdegno e di aiuto per le violazioni dei diritti umani, clamorosamente o discretamente calpestati per quanto concerne la salute delle popolazioni, le condizioni di lavoro, talvolta la schiavitù e il traffico di persone che alimenta il tragico fenomeno della prostituzione; un grido di tristezza e di impotenza per l’inquinamento delle acque, dell’aria e dei suoli; un grido di incomprensione per l’assenza di processi inclusivi e di appoggio da parte di quelle autorità civili, locali e nazionali, che hanno il fondamentale dovere di promuovere il bene comune. 1 Cfr nn. 187-190. Acta Francisci Pp. 803 I minerali e, più generalmente, le ricchezze del suolo e del sottosuolo costituiscono un prezioso dono di Dio, di cui l’umanità fa uso da millenni.2 I minerali, difatti, sono fondamentali per numerosi settori della vita e dell’attività umana. Nell’Enciclica Laudato si’ ho voluto rivolgere un pressante appello a collaborare nell’aver cura della nostra casa comune, contrastando le drammatiche conseguenze del degrado ambientale nella vita dei più poveri e degli esclusi, e avanzando verso uno sviluppo integrale, inclusivo e sostenibile.3 L’intero settore minerario è indubbiamente chiamato a compiere un radicale cambiamento di paradigma per migliorare la situazione in molti Paesi. A ciò possono dare il loro contributo i Governi nei Paesi di origine delle società multinazionali e di quelli in cui esse operano, gli imprenditori e gli investitori, le autorità locali che sorvegliano lo svolgimento delle operazioni minerarie, gli operai e i loro rappresentanti, le filiere di approvvigionamento internazionali con i vari intermediari e coloro che operano sui mercati di queste materie, i consumatori di merci per la realizzazione delle quali ci si è serviti di minerali. Tutte queste persone sono chiamate ad adottare un comportamento ispirato dal fatto che costituiamo un’unica famiglia umana, « che tutto è in relazione, e che la cura autentica della nostra stessa vita e delle nostre relazioni con la natura è inseparabile dalla fraternità, dalla giustizia e dalla fedeltà nei confronti degli altri ».4 Incoraggio le comunità rappresentate in questo incontro a riflettere su come possono interagire costruttivamente con tutti gli altri attori coinvolti, in un dialogo sincero e rispettoso. Auspico che questa occasione possa contribuire ad una maggiore consapevolezza e responsabilità su questi temi: è partendo dalla dignità umana che si crea la cultura necessaria per affrontare la crisi attuale. Prego il Signore perché il vostro lavoro di questi giorni sia ricco di frutti, e perché tali frutti possano essere condivisi con tutti coloro che ne hanno bisogno. Vi chiedo per favore di pregare per me e con affetto benedico voi, le vostre comunità di appartenenza e le vostre famiglie. Dal Vaticano, 17 luglio 2015 FRANCISCUS PP. 2 3 4 Cfr Gb 28, 1-10. Cfr n. 13. Ibid., 70. 804 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale CONVENTIO Inter Sanctam Sedem et Rempublicam Tzadianam De Iuridico Statu Ecclesiae Catholicae in Republica Tzadiana ACCORD entre le Saint-Siège et la République du Tchad sur le Statut Juridique de l’Église Catholique au Tchad Le Saint-Siège et la République du Tchad, ci-après dénommés Hautes Parties contractantes: affirmant qu’ils sont, chacun dans son propre domaine, souverains, indépendants et autonomes, et qu’ils coopèrent pour la promotion de la dignité de la personne humaine et pour la construction d’une société plus juste et pacifique; tenant compte des principes internationalement reconnus en matière de liberté religieuse; tenant compte pour le Saint-Siège, Autorité suprême de l’Église catholique, des Documents du Concile Œcuménique Vatican II et du droit canonique, et pour la République du Tchad, des normes constitutionnelles en vigueur, notamment le caractère laïc de l’État; considérant que la présence et l’action de l’Église catholique sur le territoire du Tchad depuis plus de quatre-vingt ans ont respecté les Autorités civiles et traditionnelles, la diversité culturelle et la pluralité religieuse du pays, et ont contribué au développement spirituel, social, éducatif et culturel du peuple tchadien; et désireux de fixer le cadre juridique des relations entre l’Église catholique et l’État tchadien, sont convenus de ce qui suit: Article 1 De la personnalité juridique de l’Eglise catholique et des institutions ecclésiastiques § 1. La République du Tchad reconnaît la personnalité juridique à caractère public que l’Église catholique possède par nature. Acta Francisci Pp. 805 § 2. La République du Tchad reconnaît aussi la personnalité juridique publique de toutes les institutions de l’Église catholique, ci-après dénommées institutions ecclésiastiques, qui possèdent cette prérogative en droit canonique: Conférence épiscopale, Provinces ecclésiastiques, Archidiocèses, Diocèses, Prélatures territoriales ou personnelles, Vicariats et Préfectures apostoliques, Administrations apostoliques érigées de façon stable, Missions sui iuris, Ordinariat militaire et Ordinariat pour les fidèles d’autres rites, Abbayes territoriales, Paroisses, Instituts de vie consacrée et Sociétés de vie apostolique. Toutes ces institutions-ci restent régies par leurs règles propres. § 3. Lorsque le Saint-Siège ou l’Eglise catholique au Tchad érigent, modifient ou suppriment les institutions ecclésiastiques résidentes dans le pays, concernées par le § 2 du présent article, ils en informent aussitôt l’Etat tchadien, qui en prend acte. § 4. L’Église catholique peut librement ériger, modifier ou supprimer d’autres institutions ecclésiastiques non mentionnées dans le § 2 du présent article. Il s’agit des institutions liées à sa mission spirituelle et à ses activités éducatives, sanitaires, de développement et de communication sociale, conformément aux articles 6, 7, 8 et 10 ci-dessous. Leur reconnaissance aura lieu au moment de leur notification à l’État tchadien, qui en prend acte. § 5. Toutes les institutions ecclésiastiques bénéficient des droits dont bénéficient les institutions reconnues d’utilité publique en droit tchadien et peuvent acquérir, posséder, disposer et aliéner des biens mobiliers et immobiliers ou des droits patrimoniaux, percevoir dons et legs, et créer des fondations dans le cadre des législations canonique et tchadienne. § 6. Il appartient exclusivement à l’Autorité ecclésiastique de fixer librement et conformément à la discipline canonique, les lois et règlements de ses institutions dans le domaine de sa compétence, même pour l’attribution du patrimoine d’une institution ecclésiastique en cas de démembrement ou suppression. Article 2 Des nominations, transferts, destitutions et renonciations § 1. Toutes les nominations ecclésiastiques ainsi que l’attribution des charges ecclésiastiques sont exclusivement réservées à l’Église catholique, en conformité avec les normes du droit canonique. 806 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale § 2. La nomination, le transfert, la destitution et l’acceptation de la renonciation des Évêques appartiennent exclusivement au Saint-Siège. § 3. Avant la publication de la nomination d’un Evêque diocésain ou d’une personne à lui assimilée selon le droit canonique, le Saint-Siège fera connaître confidentiellement le nom de l’élu à l’État tchadien. Article 3 De la liberté de profession de foi, de culte, d’action et de communication § 1. La République du Tchad garantit aux fidèles catholiques la liberté de professer publiquement leur foi. § 2. La République du Tchad garantit à l’Église catholique la liberté de s’organiser selon le droit canonique, d’accomplir sa mission pastorale et d’exercer le culte. § 3. L’Évêque diocésain ou la personne à lui assimilée selon le droit canonique, dans l’exercice de sa mission, pourra inviter des prêtres, membres d’Instituts religieux et laïcs n’ayant pas la nationalité tchadienne à offrir leur service pastoral sur le territoire de sa circonscription ecclésiastique et demander, en leur nom, le visa permanent ou temporaire, selon les cas. § 4. La République du Tchad garantit à l’Église catholique, tant à ses fidèles en général qu’aux responsables et aux membres des institutions ecclésiastiques, la liberté de communiquer et de se maintenir en relation avec le Saint-Siège, avec les Conférences Épiscopales d’autres pays, tout comme avec les personnes et organismes présents à l’intérieur ou à l’extérieur du pays. Article 4 Des lieux et des objets de culte § 1. Dans le cadre de sa législation, la République du Tchad assure la protection des lieux de culte de l’Église catholique et leurs dépendances et annexes, et aussi les symboles, images et objets de culte contre toute violation, mépris ou utilisation non sacrée. § 2. Les lieux de culte et leurs dépendances et annexes ne peuvent être destinés à d’autres usages, de façon permanente ou temporaire, que pour de graves motifs et avec l’accord explicite de l’Évêque diocésain ou de la personne à lui assimilée selon le droit canonique dont ils dépendent. Acta Francisci Pp. 807 § 3. Aucun édifice ou objet destiné au culte catholique ne peut être détruit, occupé, transporté, faire l’objet de travaux, réquisitionné, exproprié ou être destiné par l’État et les organismes publics à d’autres finalités sans l’accord préalable de l’Autorité ecclésiastique compétente en vue aussi de l’indemnisation correspondante. Aucune utilisation non religieuse ne sera pratiquée sans que les biens concernés ne soient privés de leur caractère religieux par l’Autorité ecclésiastique. Article 5 Des propriétés et des constructions § 1. La République du Tchad facilitera l’inscription dans le registre foncier de toutes les propriétés des différentes institutions ecclésiastiques. § 2. L’Église catholique a le droit de construire des lieux de culte, des dépendances, des annexes et d’autres édifices, de les agrandir et d’en modifier la configuration. § 3. Tenant compte de la finalité religieuse et sociale des propriétés des institutions ecclésiastiques, elles sont exonérées de tout impôt foncier. Article 6 Des institutions éducatives et sanitaires L’Église catholique a le droit de créer et gérer des institutions éducatives et sanitaires selon les dispositions particulières, fixées par des accords bilatéraux qui seront conclus entre les Hautes Parties contractantes. Ces accords remplaceront les respectives conventions existantes entre l’Etat tchadien et la Conférence Épiscopale du Tchad. Article 7 Des institutions de développement et d’assistance sociales L’Église catholique a le droit de créer et gérer des institutions de développement et d’assistance aux plus démunis, aux personnes en détresse ou vulnérables, et pour la promotion de la dignité humaine. Des dispositions particulières seront fixées par un accord bilatéral qui sera conclu entre les Hautes Parties contractantes. 808 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Article 8 Des moyens de communication sociale § 1. L’Église catholique a la liberté d’éditer, de publier, de divulguer, de diffuser et de vendre livres, journaux, revues et matériel audiovisuel ou multimédia et en général la liberté d’organiser toute activité étroitement liée à sa mission spirituelle. § 2. Il est garanti à l’Église catholique un libre accès aux moyens publics et privés de communication sociale: journaux, radio, télévision et moyens télématiques, et le droit de créer et de gérer directement ses propres moyens de communication sociale, conformément au droit canonique et à la législation civile en vigueur. § 3. Des dispositions particulières seront fixées par un Accord bilatéral qui sera conclu entre les Hautes Parties contractantes. Article 9 De la participation de l’État aux œuvres de bien commun La République du Tchad et l’Autorité ecclésiastique compétente fixeront, d’un commun accord, la participation financière que l’État tchadien pourrait, dans la limite de ses possibilités budgétaires, fournir aux institutions ecclésiastiques qui œuvrent au service du bien commun de la société, dans les domaines prévus dans les articles 6, 7, et 8. Article 10 Des services pastoraux dans les institutions publiques ou privées § 1. La République du Tchad reconnaît et garantit à l’Église catholique le droit d’exercer ses responsabilités pastorales envers ses fidèles engagés dans les forces armées et les forces de défense et de sécurité, ainsi que ceux qui séjournent dans des établissements pénitentiaires et hospitaliers, comme dans les instituts d’assistance médicale et sociale, de nature publique ou privée. § 2. Les activités pastorales exercées dans les institutions publiques évoquées au § 1 du présent article, sauf pour ce qui pourrait concerner la Acta Francisci Pp. 809 création d’un éventuel Ordinariat Militaire, feront l’objet d’un accord entre l’Etat tchadien et la Conférence Épiscopale du Tchad. Avant la signature de cet accord la Conférence Épiscopale du Tchad demandera l’approbation du Saint-Siège. Article 11 Des associations de fidèles La République du Tchad reconnaît et protège le droit de fidèles catholiques de s’associer selon les normes du droit canonique pour des activités spécifiques de la mission de l’Église, tout en étant soumises à la législation tchadienne des associations en ce qui concerne leur personnalité juridique civile et les aspects civils de leurs activités. Article 12 De la loi du travail § 1. Conformément aux prescriptions canoniques, l’Église catholique s’engage à respecter la loi tchadienne du travail par rapport à ses employés. § 2. Le lien existant entre les clercs ou les fidèles consacrés et les institutions ecclésiastiques est de caractère religieux et non contractuel au sens de la loi du travail. § 3. Les fidèles laïcs qui aident l’Eglise catholique dans les domaines apostolique, pastoral, liturgique, catéchétique, d’assistance, de promotion sociale ou similaires rendent ces services comme bénévoles, sauf en cas d’inscription comme employés, de contrat écrit de travail ou de bulletins de paye. Article 13 Des activités lucratives Toute activité lucrative d’une institution catholique ou d’une association de fidèles catholiques, canoniquement reconnue, aura comme unique but de soutenir les activités non lucratives de l’Église catholique, le clergé et les religieux et religieuses. 810 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Article 14 Des procès judiciaires § 1. Pour toute dénonciation, information ou poursuite concernant un clerc, un religieux ou une religieuse, sur le fondement d’éventuels comportements incompatibles avec les lois pénales tchadiennes, les Autorités judiciaires feront connaître aussitôt à l’Évêque diocésain ou à la personne à lui assimilée selon le droit canonique du lieu du domicile de l’intéressé les motifs de telles procédures. § 2. Dans le cas d’un Évêque diocésain ou de la personne à lui assimilée selon le droit canonique, le Saint-Siège sera aussitôt informé. § 3. Le secret de la confession sacramentelle est absolu et inviolable. Le clerc ne peut faire l’objet d’aucune poursuite à cet effet. § 4. La responsabilité pénale pour les infractions commises par les clercs, fidèles consacrés et sujets laïcs, aussi bien œuvrant dans l’exercice de leur mission ou à la charge de l’Église catholique et de ses organismes ou instituts, est exclusivement personnelle et les peines conséquentes peuvent être infligées seulement aux personnes physiques qui les ont commises. Dans de tels cas, des dégâts conséquents aux infractions pénales répondent exclusivement les personnes physiques responsables avec leurs biens personnels. Article 15 Des accords complémentaires § 1. Au présent Accord pourront s’adjoindre des accords complémentaires entre les Hautes Parties contractantes. § 2. Les matières d’intérêt commun qui demanderaient des solutions nouvelles ou complémentaires devront être étudiées par une commission mixte, créée à cet effet. Cette commission soumettra ses propositions à l’approbation des Autorités dont elle dépend. § 3. Toute éventuelle convention entre l’État tchadien ou ses différents Organes à tous les niveaux et la Conférence Épiscopale du Tchad ou les autres institutions ecclésiastiques respectera les termes du présent Accord. 811 Acta Francisci Pp. Article 16 De l'interprétation et de l'application Le Saint-Siège et la République du Tchad s’accordent pour régler par la voie diplomatique tous les différends qui pourraient surgir dans l’interprétation et dans l’application des dispositions contenues dans le présent Accord. Article 17 Des situations préexistantes Seules les situations juridiques, dérivant des accords préexistant de collaboration entre la République du Tchad et la Conférence Épiscopale du Tchad, non contraires au présent Accord, sont maintenues. La date de référence juridique des institutions ecclésiastiques déjà existantes est celle de leur érection canonique. Article 18 De l'entrée en vigueur Le présent Accord sera ratifié selon les procédures prévues par les règles propres aux Hautes Parties contractantes et entrera en vigueur dès l’échange des instruments de ratification. Signé à N’Djaména, le 6 novembre 2013 en double original en langue française. Pour le Saint-Siège Pour la République du Tchad Jude Thaddeus Okolo Moussa Faki Mahamat Jude Thaddeus Okolo Moussa Faki Mahamat Instrumenta ratihabitionis Conventionis inter Apostolicam Sedem atque Rempublicam Tzadianam constitutae, accepta et reddita mutuo fuerunt Nediamenae die XXII mensis Iunii anno MMXV, a quo ipso die Conventio vigere coepit ad normam articuli XVIII eiusdem Pactionis. 812 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM GAUDISIENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Margaritae a Sacro Corde Iesu (in saeculo: Virginiae de Brincat) Fundatricis Congregationis Sororum Franciscalium a Corde Iesu (1862-1952) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Amorem amemus! qui non amatur latens, amemus amorem! Quem et amantes, ut a quovis ametur patens ubicumque, curemus amorem ». Cuius filia fuit devota fidelisque assecla, qui ardorem caritatis cumulavit in animo atque a Deo sese « amore deperire » quaeritavit, sancti Francisci Assisiensis spiritum Mater Margarita a Sacro Corde cumulate effinxit et in eadem sententia nihil aliud fecit quam ipsius Seraphici Patris suspirium resultare illud: « Amorem amemus! ». Quod conversationis eius cardo fuit summaque spiritualitatis et apostolatus radix. Nam, flamma caritatis opera Instituti ab ea fundati summopere inflavit eiusdemque, ut victima amoris et expiationis fieret, intimius suffulsit voluntatem. Serva Dei die 28 mensis Novembris anno 1862 in parvulo vico Kercem ad insulam Gaulum archipelagi Melitensis ex operosa agricolarum familia christiana pietate admodum informata nata est. Ad regenerationis fontem eodem die ortus ducta, Virginiae Iosephae Mariae Ioannae sumpsit nomina. Die 15 mensis Aprilis anno 1871, sacramentum Confirmationis et aliquibus diebus post Primam Communionem recepit. Iam inde ab adulescentia adeo vocationem ad vitam virginis sacratae sponsae Christi percepit, ut quattuordecim modo annos nata a confessario iam voti castitatis private profitendi haberet licentiam, quod initium fuit super viam perfectionis. Congregatio de Causis Sanctorum 813 Die 8 mensis Decembris anno 1877, sodalis Consociationem Duodecim Stellarum Sacri Cordis Iesu ingressa est, quae iuvenes mulieres complectebatur operibus caritatis et catechesi tradendae iuxta spiritualitatis expiationis rationes vacantes. Hac ex consociatione, anno 1879, Reverendus Dominus Iosephus Diacono, presbyter adiutor, Parvum Opus Magistrarum e Tertio Ordine Sancti Francisci apud modestam domum civitatis Victoriae super insulam Gaulum inchoavit. Die 15 mensis Augusti anno 1881, Virginia admissa quoque est, ut habitum religiosum intra novam illam parvam communitatem indueret. Exinde, in vitam simplicitatis et humilitatis, Beata Maria Virgine tamquam virtutum sumpta speculo, omnino concessit. Primis votis religiosis professis, die 15 mensis Augusti anno 1883, officio ministrae a secretis commissa est, in quo adeo prudentia et indefessa fide praestitit, ut pertinentibus ad surgentem institutionem aerumnis ipsa subsisteret. Die 8 mensis Decembris anno 1887, post Constitutiones recognitas, Serva Dei vota perpetua professa est uti primitiae religiosarum ineuntis Congregationis, nomen sumens Margaritae a Sacro Corde. Fides et fortitudo praecipuae fuerunt virtutes, quibus ea fulsit, praesertim cum innumeras propter difficultates atque incommoda Reverendus Dominus Diacono novam exstincturus erat Congregationem: tum Mater Margarita huic consilio instanter fortiterque adversata est, omnia Operis suscipiens onera divinae tantum Providentiae confisa. Proinde, modo viginti septem annos nata electa est Superiorissa Generalis et Congregationi moderandae consuluit, quae iam e quattuor coniungebatur communitatibus, et in hoc munere exercendo, brevibus tantum interpositis moris, triginta amplius annos confirmata est. Serva Dei virtutes suas humanitatis et spiritus quaesiit consummare, ut egregie Ecclesiae loci necessitatibus responderet, praesertim quoad christianam iuvenum institutionem ac familiarum morum provectum. Peculiari studio sacerdotes maxime coluit filialique pietate et obsequio gessit. Intra Institutum maternitatem suam spiritualem orationi oblationique expiatoriae Sacro Cordi Iesu innisam effudit et summo cum muneris sui officio filias paravit, ut ad vineam dominicam, peregrinae et pauperes sicuti verae sancti Francisci discipulae, mitterentur. Institutum citius crebruit atque Corcyram Siciliamque et Aethiopiam contigit. 814 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Omnibus in adiunctis Mater Margarita auxilium invenit iugis —diurnae scilicet et nocturnae— orationis, cuius gratia praesentiam Dei admodum experiebatur. Anima insuper fuit substantialiter eucharistica et omnimodo enixa est, ut in unaquaque fundatione Sanctissimum Sacramentum adesset et Sorores ex precatione et eucharistica adoratione sollicitudinem valerent haurire Deo efferendo atque amando idoneam. Vertices contemplationis attigit intimarumque rerum caelestium mysticarum contemplationum, ardentibus cordis eius sententiis testibus, quibus socias adhortabatur, dicens: « Amoris fructus est quod saepius flagrari videor ... O si in oceanum infiniti amoris, aeterni amoris immergerimur illud! Adusque insaniam eum amemus! ». Sponsali amori Iesu summa castitate cogitationum et operum consensit. Dei amantissima, eundem tamquam « amorem aeternum, omnipotentem et infinitum », « oceanum immensae bonitatis », « abyssum perpetuae mansuetudinis », « gremium paternum atque aeternum », « largitorem omnium bonorum », « misercordiam divinam et infinitam » intellexit. Pauperculi Assisiensis illius ingressa vestigiis, laetam et benignam paupertatem conversationis testimoniique sui et evangelici nuntii tradendi quasi magnam chartam fecit. Summa fuit dilectio eius erga Summum Pontificem, quem genuina devotione fovit. Die 17 mensis Septembris anno 1921, in Audientia a Benedicto Papa XV concessa accepta est, ut Decretum Laudis Congregationis exciperet. Die 21 mensis Maii anno 1927, Mater Margarita Domum Christo Regi dicatam voto potita est in Urbe fundandi. Mense Aprilis anno 1924, Superiorissae Generalis cessato munere, virtutes conversationis religiosae suae testata est communitatibus Domus Adorationis insula Melitae, Domus in civitate Xaghra insulae Gauli et Novitiatus in Urbe. Anno 1940, gravi cordis infirmitate correpta est et reliquam vitam apud valetudinarii cubiculum Victoriae intra moenia Domus Matris instructum in parva cella prope cappellam degit. Novissimas dilecti sui Instituti hinc conspicere perseveravit, omnibus fidei et fortitudinis praebens testimonium. Deo propter omnia, quae ipsi concederat, pergrata, spem suam aluit advolandi ad Dominum, cui mane diei 22 mensis Ianuarii anno 1952 obviam prodiit. Ob indesinentem eius et in dies progredientem sanctitatis famam, Causa Beatificationis et Canonizationis apud Curiam Archiepiscopalem Gaudisien- 815 Congregatio de Causis Sanctorum sem inita est per celebrationem Inquisitionis dioecesanae a die 14 mensis Iulii anno 1987 ad diem 22 mensis Ianuarii anno 2000, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum die 11 mensis Decembris anno 2000 probatae sunt. Positione confecta, die 12 mensis Aprilis anno 2013 in Congressu Peculiari Consultorum Theologorum prospero cum exitu disceptatum est, iuxta consuetudinem, an Serva Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 21 mensis Ianuarii anno 2014, cui egomet ipse Angelus Cardinalis Amato praefui, professi sunt Servam Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per infrascriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine iisque adnexis in gradu heroico Servae Dei Margaritae a Sacro Corde (in saeculo: Virginiae de Brincat), Fundatricis Instituti Sororum Franciscalium a Corde Iesu, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 27 mensis Ianuarii a.D. 2014. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 816 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ROMANA seu TURRITANA Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Elisabethae Sanna Christifidelis Laicae, Viduae, Tertiariae professae Ordinis Minorum S. Francisci, Sodalis Unionis Apostolatus Catholici a S. Vincentio Pallotti conditae (1788-1857) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Velim plenum caelum, vacuum purgatorium, clausum infernum ». Haec verba, a Serva Dei Elisabetha Sanna patri eius spirituali sancto Vincentio Pallotti recitata, altitudinem demonstrant eius animi, fervida fide animati atque magno apostolatus universalis desiderio. Totam per vitam illa se in indefatigabili immolabat ministerio ut beneficia maiori personarum numero praeberet. Serva Dei in Codrongianos, intra fines Archidioecesis Turritanae, die 23 mensis Aprilis anno 1788 est nata, in familia rustica satis locupleti: pater munus etiam syndici istius pagi exercuit. Tres menses nata, variola est correpta atque capacitatem amisit brachia levandi, etiamsi ditibus difficulter uti valuit. Nulla accepit scolastica rudimenta, quod fuit illo tempore valde frequens, potissimum quod pertinet ad feminas; illiterata igitur mansit. Iuvenis viro nupsit bene de rebus oeconomicis constituto atque magnanimo et, quamvis infirma esset, potuit quinque fìlios generare et instituere. Iter matrimoniale valde harmoniose vixit, etiamsi iam ab adulescentia signa animadvertit religiosae vocationis. Postquam vidua mansit Tertio Ordini Franciscali adhaesit atque votum castitatis nuncupavit, exercitare pergens notionem spiritualis maternitatis erga puellas et mulieres suae terrae, minime neglectis domesticis rebus et administrandis camporum fundis. Anno 1831, postquam alimento et curae filiorum prospiceret, navem conscendit peregrinationem in Terram Sanctam actura, sed, ob calamitosum traiectum, Romam tantummodo pervenit neque Sardiniam ob graves valetudinis perturbationes redire potuit. In Urbe professionem fecit franciscalem Tertii Ordinis atque se totam orationi dicavit et aegrotantium, pauperum pupillorumque ministerio, reticulum agens atque beneficientiae pauca sua lucra offerens. Inter primos nomen dedit Unioni Apostolatus Catholici sancti Vincentii Pallotti, quem providentiali modo cognovit ac veluti spiritualem moderatorem elegit. Congregatio de Causis Sanctorum 817 Eius modesta domus sanctuarium fidei fuit et spiritualitatis. Serva Dei sollicita erat de pace in familiam ferenda, de peccatoribus ad rectam viam reducendis, de apparationibus pro ecclesia Sanctissimi Salvatoris in Unda procurandis. Eius spiritale iter non solum noverat usuales temptationes, sed etiam formas vexationis diabolicae: haud rare daemon ei turpissimis sub imaginibus apparebat, et nonnumquam ei gulam in actu suffocationis stringebat, provocans livores, extraordinariam inflationem vultus aliaque signa. Corporis morbis additae sunt desolationes, spirituales ariditates et calumniae ex parte illorum qui, in circumstantiis socialibus-politicis tempore Italicae Nationis restitutionis, se declarabant adversus Papam et Ecclesiam; Serva Dei tamen patienter et sereno animo omnia Domino concredidit in actu fiduciosae commissionis. Peculiare omnino iter Servae Dei apparet, cuius vita variis in circumstantiis existentiae evenit. Testimonium christianum in familia secutus est status viduae qui pro Elisabetha novum incitamentum constituit ad munus apostolicum. Etiamsi multum passa est cum domum redire non posset, nulli periculo animum submisit, sed sciebat se Deo committere, novas condiciones accipere, aliis servire et fidelitatem erga praecepta Evangelii et Ecclesiae iugiter servare. Intensa fuit eius fides, alta devotio eucharistica et Marialis, constans orationis spiritus, magnanimum studium servitii. Necessitates omnium advertens, tum in provincia familiari tum in illa sociali, libenter aliis tradebat quae ipsa accipiebat. Resplendet in ea spes, quae in se ipsa est virtus peregrinatorum: et revera tota Servae Dei vita peregrinatio fuit quae culmen suum postrema in statione habuit Romae apud Successorem Petri. Sua in vita suoque in spiritali itinere adimplere ipsa videtur eventus peregrinationis biblicae veluti adfirmatio primatus Dei super omnes eventus humanos: « Laetatus sum in eo quod dixerunt mihi: “In domum Domini ibimus” » (Ps 122, 1). Elisabetha Romae die 17 mensis Februarii anno 1857 pie in Domino obdormivit atque in ecclesia iam memorata Sanctissimi Salvatoris in Unda est sepulta. Post obitum Servae Dei, eius sanctitatis fama ita magna fuit ut, paucis mensibus transactis, Cardinalis Vicarius Romae Postulatorem pro beatificationis Causa nominaret. Processus Ordinarius ab anno 1858 ad annum 1862 est peractus. Sequentibus annis Processus Apostolici sunt celebrati: 818 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale super fama in genere et super virtutibus, conclusi cum paratione Positionis super virtutibus. Tamen, varias ob rationes, Causa retenta est, sed fama sanctitatis Elisabethae numquam cessavit. Studium Causae iterum ab anno 1990 est actum, atque alia magni momenti documenta reperta sunt, usque ad illud tempus incognita. Iuridica validitas Processus Turritani die 11 mensis Martii anno 1994 a Congregatione de Causis Sanctorum est recognita. Annis 1990-1996 Nova Positio super virtutibus est parata. Sessio Consultorum Historicorum die 22 mensis Aprilis anno 1997 est peracta. Peculiaris Consultorum Theologorum Congressus die 20 mensis Novembris anno 2012 positive edixit de virtutibus Servae Dei. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die 21 mensis Ianuarii anno 2014 congregati, me, Angelo Cardinale Amato, moderante, edixerunt Servam Dei heroico modo virtutes theologales, cardinales iisque adnexas excoluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per me, subscriptum Cardinalem Praefectum, accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Elisabethae Sanna, Christifidelis Laicae, Viduae, Tertiariae professae Ordinis Minorum S. Francisci, Sodalis Unionis Apostolatus Catholici a S. Vincentio Pallotti conditae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 27 mensis Ianuarii a.D. 2014. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 819 AMAZONENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Seraphinae Cinque (in saeculo: Noëmis) Sororis professae e Congregatione Sororum Adoratricum Sanguinis Christi (1913-1988) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Quam bonus Deus! ». Haec, quae in ore Servae Dei Seraphinae Cinque (in saeculo: Noëmis) iugiter recurrebant, verba tamquam summa exstant clarae eius et benignae fidei in Deo, quae ad omnia laeta tristiave sub luce divinae caritatis legenda eam duxit. Serva Dei die 31 mensis Ianuarii anno 1913 Uricuritubae ad ripas Amazonii fluminis e familia ab Italia oriunda nata est et ad regenerationis fontem nomen Noëmis sumpsit. Cum parentes maximi cacai facti essent productores ex universa Amazoniae regione, quo nuperrime tantum migraverant, genere ipsa locuples erat, quapropter optima Serva Dei imbuta est christiana culturalique ac civili institutione, quae Manausii, ubi quattuor annos scholam primariam frequentavit, apud Collegium Sororum a Sancta Dorothea recepit, quod dein consentiente patre deseruit, cum spes vitae religiosae amplectendae clare se aperuit. Studiis exinde in schola publica perfectis, titulum magistrae scholae elementaris adepta est. Munus statim docendi eidem commissum est primum in recessibus silvae et, biduo post, Manausii, ubi operam pluribus in Institutis usque ad annum 1946 dedit, cum ad Civitates Foederatas Americae Septentrionalis una cum Sororibus Adoratricibus Sanguinis Christi profecta est, quae interdum in Brasilia condiciones ad missionem in valle Amazoniae ineundam ante existimaverant. Nam, Servae Dei numquam anhelitum defecerat, ut religiosa fieret, immo, eodem tempore, sive cum iuvenis studiis dedita erat sive oneribus magistrae functa, ad navitates paroeciae et catechesim tradendam sicut et diversas ad consociationes admodum attendit. De urbis pauperibus praeterea moliebatur egenis, quos quo magis adiuvaret ministrae subsidiariae infirmorum consecuta est titulum. Dein, Serva Dei vota religiosa perpetua profiteri valuit, nomen sumens Seraphinae, et arduo mandata est officio curandi, ut scholae Sororum Ado- 820 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ratricum a Statu Brasiliensi recognocerentur; et cum infirmorum ministrae munera summa cum peritia simul et ardore exerceret, mulierum sarcinis praesertim praegnationis oneratarum culmen iamiam facta est eminens et signifer lucerna. Reliquos sedecim annos vitae, ab anno scilicet 1971 adusque annum 1987, Altamiram in Paraënsi dicione missa est, ubi vespertinis horis in schola praeciperet aegrotisque apud nosocomium dioecesanum subveniret, quod Episcopus ipse, Missionarius e Congregatione Pretiosissimi Sanguinis, gerebat. Eodem tempore, territorium illud eventu quodam summae magnitudinis socialis signatum est, molitione scilicet viae, quae universam Amazonicam Silvam transit. Cum innumeris enim in familiis inceptum illum potioris vitae magnam suscitavit spem, ad loca permulti migraverunt Amazoniae, qui autem immanes in difficultates incederunt, quasi ab omnibus derelicti et certae morti destinati. Quibus Soror Seraphina auxilium refugiumque obtulit omnibus et ipsa, stipem pro pharmacis alimentisque et vestibus emendis quaeritans, mendicum genus vitae incohavit. Hac a Parvula Sorore tam gracili et eximia pietate suffulta in proximum quemque, qui illis in inhumanis adiunctis viveret, populus magis in dies sivit commoveri. Soror Seraphina Episcopum huc suasit, ut hospitium quoddam pro egentissimis et praesertim pro mulieribus exstrueret, quae de silva post dies itineris in trabariis vel alio simplicissimo vehiculo devectae pervenirent, ut in valetudinario Altamirae parerent. Quod autem anno 1984 tantum valuit, etiamtum ineptis modestissimisque semper sedibus adhibitis. Suavis Servae Dei indoles et fortis profundae eiusdem spiritualitati mire adhaesit et implicans genuit amore refertum exemplar conversationis. Opus eius pro bono humanitatis limpido intellectui fidei innitebatur, quem iam infans domi sibi conciliaverat et suipsius cum Christo magis magisque corroborare valuit occursum Verbo Dei, oratione et Eucharistiae participatione enutritum. In Sororum Adoratricum Sanguinis Christi actuositatis gratia et virtute Serva Dei aërem profecto invenerat menti ac rationibus suis spiritualibus omnino consentaneum in simplicitate puritateque et corporis animaeque necessitatum populi sui sollicitudine perficiendis. Omnibus in adiunctis numquam defecit, quominus sive doctrinae in paroecia tradendae ardore fungens officio sive uti fundatrix animatrixque diversarum consociationum 821 Congregatio de Causis Sanctorum ecclesialium, necnon milium alumnorum sedula institutrix atque pauperum infirmorumque indefessa ministra Evangelii nuntium iugiter ferret. Dimidio fere anno 1987, Serva Dei, gangliorum lymphaticorum tumoris signis ostensis, Altamiram deseruit et infra annum acria inter corporis tormenta transactum Manausii die 21 mensis Octobris anno 1988 peregrinationem suam in mundo consummavit. Hanc ob sanctitatis famam Causa Beatificationis et Canonizationis apud Curias Archiepiscopales Amazonensem et Belemensem de Pará atque Praelaturam Territorialem Xinguensem inita est per celebrationem Inquisitionis dioecesanae a die 7 mensis Iulii anno 2000 ad diem 29 mensis Septembris anno 2003, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum die 17 mensis Decembris anno 2004 probatae sunt. Positione confecta, die 28 mensis Septembris anno 2012 in Congressu Peculiari Consultorum Theologorum prospero cum exitu disceptatum est, iuxta consuetudinem, an Serva Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 7 mensis Ianuarii anno 2014, cui egomet ipse Angelus Cardinalis Amato praefui, professi sunt Servam Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per infrascriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine iisque adnexis in gradu heroico Servae Dei Seraphinae Cinque, Sororis professae Instituti Sororum Adoratricum Sanguinis Christi, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 27 mensis Ianuarii a.D. 2014. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 822 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale VERONENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Iosephi Girelli Sacerdotis Dioecesani (1886-1978) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « In carcere eram, et venistis ad me » (Mt 25, 36b). Servus Dei Iosephus Girelli, sextum misericordiae opus, nempe detentos in carcere visitandi, sibi assumpsit, suae operositati omnimodum caritatis vigorem adiungens et insimul laicos instituens christifideles ad missiones detentis in carcere ferendas. Apud scholam Iesu et Francisci Assisiensis, didicit solam caritatem, fraternum nempe et christianum amorem, abyssum qua mundus carceris a mundo libertatis separatur replere posse. Quamobrem non tantum condicionem vitae reclusorum cognoscere voluit, verum etiam iisdem adsidere ut eorum vitae et tribulationum particeps fieret. Iosephus Girelli die 10 mensis Ianuarii anno 1886 Veronae natus est, et, paulo post, die 17 eiusdem mensis baptismatis lavacro ablutus est in ecclesia Sanctae Mariae Magdalenae in pago v. Dossobuono, qui pars est urbis Villafranca Veronensis. Hic enim mense Maio anno 1892 ad primum eucharisticum convivium accessit. Expletis elementariis curriculis, studia Veronae prosecutus est apud Institutum Stigmatum. Deinde indicia persentiens sacerdotalis vocationis, frequentavit Seminarium dioecesanum, ubi studia secundaria perfecit et theologica. Die 7 mensis Augusti anno 1910 sacro presbyteratus ordine est insignitus. Primum mandatum implevit se conferens in Villam Atesinam, viculum Provinciae Rhodigiensis, dioecesis Veronensis, qua vicarius cooperator paroeciae. Mense Augusto anno 1918 tamquam rector ingressus est, et, ipso tempore quo erigebatur ad gradum paroeciae anno 1928, uti parochus in locum Rosegaferro, ex Villafranca Veronensi, ubi moratus est usque ad annum 1951, uberes spirituales colligens fructus. Hic enim ab anno 1933 perfecit et disposuit Piam Unionem Sacerdotalem pro gratuitis missionibus in Institutis carcerariis, in quibus pastorali opere maxime praestitit. In eius spiritu clarius in dies persuasio eminebat Iesum in terram advenisse ad salvandum quod perierat, ad errantem ovem quaerendam, ad Congregatio de Causis Sanctorum 823 misericordiam latroni paenitenti ferendam; quin etiam Dominum hominibus, maxime miseris ac derelictis similem fieri non erubuisse. Servus Dei in reclusis vultum Domini dolentis contemplabatur. Quapropter mense Iulio anno 1934 primam duplicem missionem promovit destinatam iis qui Parmae in institutis poenalibus et iudiciariis retinebantur. Aliquot post annos, hoc pastorale ministerium in dies celerius propagatum est, ita ut carceres attingeret Romae, Venetiarum, Planasiae, Augustae Taurinorum, Brixiae, Gorgonae, pagi Castiadas, Francorum Castri, Aemiliae ... Hic missionalis apostolatus apud carceres non impedivit eum quominus assistentiam et servitium proprium communitati paroeciali praestaret, non obstante periodo illa, annis 1939-1945, qua alterum bellum mundanum grassabatur. Servus Dei ductor et tutissimum praesidium exstitit erga fideles sibi suaeque sollicitudini concreditos. Quo apostolatum apud reos et captivos melius explicaret, e paroeciali munere eximi petivit, ut propositum aleret Deo se vovendi in Instituto Pauperum Servorum Divinae Providentiae, quod Sanctus Ioannes Calabria condiderat. Quod tamen propositum, attenta peculiari condicione in qua Dioecesis versabatur parochi praesentia indigens, ad effectum perduci nequivit. Nihilominus Servus Dei, mandato sui Episcopi obtemperans, novatis viribus pastorale ministerium exercere perrexit. Totam vitam insumpsit inserviens omnibus qui, variis de causis, deiectionem intra parietes carceris patiebantur; et hanc sensibilem curam in animum infudit plurium sacerdotum et laicorum, quos ad hoc grave ministerium alliciebat. Peculiari eius charismate ac constanti vita orationis nitebatur, ex qua fortitudinem et iudicii perspicuitatem hauriebat. Servus Dei apud scholam Iesu Crucifixi formatus ac penitus particeps mysterii eucharistici hominibus corpore et spiritu dolentibus proximum humiliter se fecit, ita ut omnibus minister, amicus et frater fieret. Manus Divinae Providentiae in dolore contemplans, reclusos hortabatur ut oppeterent et superarent sensus detrectationis, rebellionis et angoris; ut frangerent inquietudinem et angustias, ita ut sese aperirent ad fiduciam et ad spem, quas ipsemet tam in corde quam in modo sese gerendi nutriebat. Bello nuper composito ac ruderum congerie acerbisque vulneribus signato, Episcopus Veronensis die 4 mensis Augusti anno 1947 approbavit Statutum pro Missionibus gratuitis in praeventionis ac poenae sedibus ser- 824 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale vandum. Inter proposita illius Operis, quod ex Servi Dei caritate ortum est, praeter missiones in locis custodiae, requirebatur ut sodales darent operam iuvandis familiis captivorum ac peculiarem in modum iis qui, poena iam soluta, e carcere dimittebantur. Eodem fere tempore instituit Commentarium bimestre cui titulus « Croce Bianca », ut instrumentum communicationis inter reclusos eorumque familias haberetur. Quandoquidem missionalis apostolatus inter reclusos et assistentia ad sodales Piae Unionis increscebat, Servus Dei a munere paroeciali exonerari obtinuit. Qua de re anno 1951 paroeciam reliquit ac sedem statuit in pago v. Ronco all’Adige, ubi spiritualis curae munus in relaxationis Hospitio assumpsit. Hic enim Domum condidit Sancti Ioseph excipiendis reclusis de vinculis dimissis. Apostolica eius navitas celeriter diffusa est et ideo in dies maiora creverunt subsidia, ita ut anno 1957 in lucem erigi potuerit Sextum Opus, scilicet, consociatio laicorum qui promptos se praeberent ad missiones apud reos promovendas. Huic Sedi aliae sunt additae domus, quarum fuit hospitio excipere eos qui frequentiores libertate fruebantur. Mense Iunio anno 1959 Servus Dei ob Meritum Civile Redemptionis Socialis aureo nomismate necnon diplomate ab Italico Gubernio est honestatus. Praeterea, ne extremis quidem vitae annis defecerunt eum iuventus animi, luciditas mentis ac serenitas spiritus ad gloriam Dei et ad servitium tenuiorum omnino dediti. Permanens eius gestus subridens ex artissima communione cum Corde Christi ob amorem sauciato proveniebat. Humilis, silens ac simplex eius apostolatus, quem per duodeseptuaginta annos vitae sacerdotalis exercuit, coram omnibus qui eum cognoverant luculenter patuit. Mense Septembri anno 1977, Servus Dei se recessit in hospitium Sacri Cordis pagi Negrar, Veronae. Die 1 mensis Maii anno 1978, dum ad altare accederet, sacris vestibus indutus ad Eucharistiam celebrandam, animam Domino tradidit. Sanctitatis fama perpensa, apud ecclesiasticam Curiam Veronensem a die 10 mensis Aprilis anno 2002 ad diem 30 mensis Aprilis anno 2005 instructa est Inquisitio dioecesana, cuius iuridicam auctoritatem haec Congregatio approbavit, Decretum edens die 9 mensis Iunii anno 2007. Exarata Positione, ut de more disceptatum est de virtutibus heroico in gradu a Servo Dei exercitis. Die 26 mensis Februarii anno 2013 Consultores Theologi in Peculiari Congressu congregati faventem tulerunt sententiam. Purpurati Patres et 825 Congregatio de Causis Sanctorum Episcopi in Sessione Ordinaria habita die 7 mensis Ianuarii anno 2014, cui egomet, Angelus Card. Amato, praefui, agnoverunt Servum Dei heroicum virtutum theologalium, cardinalium eisque adnexarum fastigium attigisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Iosephi Girelli, Sacerdotis Dioecesani, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 27 mensis Ianuarii a.D. 2014. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 826 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale BONAËRENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Benedictae Arias Fundatricis Sororum Ancillarum Iesu in Sacramento (1822-1894) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Dirigatur oratio mea sicut incensum in conspectu tuo, elevatio manuum mearum ut sacrificium vespertinum » (Ps 141, 2). Serva Dei Maria Benedicta Arias, humilis ac simplex necnon paenitens ac pia mulier, sanctae Ecclesiae fidelissima sanctitatis viam percurrit. De eucharistica spiritualitate sane deprompsit magnanimitatem et vim tum egentissimis se dicandi, tum maternam sollicitudinem erga pupillas aegrotosque exprimendi. Divina gratia eius cor convertit quasi in pretiosum turibulum, ex quo perpetuo halavit Sanctissimi Sacramenti adorationis laudisque odor, necnon magnanimae actuum reparationis, una cum Christo Crucifixo, ad consequendam fratrum in corpore et spiritu vulneratorum salutem. Serva Dei die 3 mensis Aprilis anno 1822 in loco vulgo La Carlota, provinciae Río Cuarto intra Argentinae fines, vitam iniit. Die 30 mensis Maii eiusdem anni Baptismatis ac Confirmationis sacramenta recepit. Cum puellae innuptae esset filia ideoque reiecta ab originis familia, humilibus coniugibus, olim servis natione Africanis, est assignata. Parentes adoptivi, qui Saltae constiterant, perpauperes erant at boni christiani. Qui vero eam et amore sunt amplexi et fide imbuerunt. Anno 1840, matre adoptiva mortua, Serva Dei inire petiit societatem piarum mulierum, quae Bonaëropoli in exercitiorum domo, instituta a Venerabili Maria Antonia de la Paz y Figueroa, vitam communem, sine votis religiosis, ducebant. In hoc loco misero et austero Maria Benedicta, per triginta annos, operosam, humilem, paenitentem, temperantem, orationis amantem se praebuit. Magistrae, Secretariae et Oeconomae munera in spiritu evangelici ministerii explevit. Anno 1845, in Bonaërensi coenobio Sancti Francisci, vestem Franciscalem induit et, die 10 mensis Maii anno 1846, veluti tertiaria Ordinis Fratrum Minorum vota nuncupavit. Anno 1862 Confraternitati a Sanctissimo Sacramento, in Cathedrali ecclesia Bonaërensi erectae, nomen dedit ita ut Congregatio de Causis Sanctorum 827 adorationis, etiam nocturnae, vigilias prope altare crebriores redderet. Ex hac profunda cum Domino unionis vita eam cepit desiderium communitatis domus exercitiorum convertendae in congregationem religiosam. Anno 1870, ut rem obtineret ac manifestam Archiepiscopi Bonaërensis haesitationem superaret, Romam petiit. Beatus Pius PP. IX, in audientia illae concessa, eiusdem animum confirmavit et novo instituto benedixit. Serva Dei iter perrexit peregrinans ad Terram Sanctam ibique futurae Congregationis Regulas scripsit. Postquam domum rediit, die 9 mensis Novembris anno 1871 dioecesanam obtinuit approbationem Instituti Ancillarum Iesu in Sacramento, quod Sanctissimum Sacramentum diu noctuque adoraret, puellis orphanis, pauperibus, aegrotis, iuvenibus matribus innuptis subveniret necnon operam in nosocomiis navaret. Die 21 mensis Novembris anno 1876 professionem religiosam, una cum primis tredecim sodalibus, emisit. Etsi Antistita Generalis, quin pro consororibus ac puellis orphanis mendicaret non recusavit. In moderanda congregatione prudentiam sapientiamque praestavit atque calumnias et obtrectationes patienter toleravit. Saltae et in Civitate Bolivarensi novas domos religiosas erexit. Heroico cum animo consensit ut operam sanitariam et auxiliarem daret in Bonaëropolis syphilocomio ac valetudinario, locis famosis ac pestilentiosis, quorum curam alia instituta religiosa non acceperant. Serva Dei spiritales singulorum illic iacentium conditiones respiciebat, illorum mentes ad propriae humanae dignitatis sensum revocabat eosdemque ad sacramenta recipienda disponebat. Urbs Bonaëropolis stupebat operam apostolicam Matris Benedictae Arias eiusque consororum, quae ad animas Deo acquirendas unice vivebant. Filias suas fundatrix hortabatur, dicens: « Omnia summa bona facite », iisdemque verum Ecclesiae thesaurum monstrabat: « Ad pauperes, filiae, ad pauperes; pauperes semper quaerite ». Die 25 mensis Decembris anno 1893, incendio orto in cappella Domus nuncupatae de Jesús, Mater Benedicta superfuit graviter usta. Inde eius valetudo paulatim est aggravata. Cum omnibus membris caperetur, totam Divinae Voluntati, amplius orando et adorando, se commisit. Die 25 mensis Septembris anno 1894, sicuti praedixerat, caelesti Sponso obviam hilare ivit. Ob eius sanctitatis famam, ab anno 1937 usque ad annum 1940 apud Curiam Archidioecesis Bonaërensis celebratus est Processus Ordinarius, cuius validitas iuridica per Decretum die 2 mensis Maii anno 1998 a Congregatione 828 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale de Causis Sanctorum est recognita. Positione confecta, disceptatum est, iuxta consuetudinem, an Serva Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Die 31 mensis Ianuarii 2013 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum prospero cum exitu. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 21 mensis Ianuarii anno 2014, cui egomet ipse Angelus Cardinalis Amato praefui, professi sunt Servam Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per infrascriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine iisque adnexis in gradu heroico Servae Dei Mariae Benedictae Arias, Fundatricis Sororum Ancillarum Iesu in Sacramento, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 27 mensis Ianuarii a.D. 2014. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 829 VICTORIENSIS Beatificationis Seu Declarationis Martyrii Servi Dei Petri Asúa Mendía Sacerdotis Dioecesani († 1936) DECRETUM SUPER MARTYRIO « Si Christi causa est, me non piget mori (...). Si propter fidem me persequuntur, benedictus sit Deus ». Haec sunt aliqua postrema verba Servi Dei Petri Asùa Mendia suam illimem conscientiam declarantia atque generosam dispositionem ad significandam, morte cruenta, propriam fidelitatem Christo et Ecclesiae in perdifficilibus adiunctis cuiusdam persecutionis religiosae. Primo dimidio saeculi XX, Ecclesia Catholica in Hispania reapse aggredita est ferociter, tum physice a Militiis AnarcoMarxistis, tum iuridice et administrative legislatione libertatem religiosam et cultus exercitium vetante. Sacerdotes et Episcopi, una cum Religiosis et apostolice consociatis fuerunt methodice accusati, minati, ac saepe coacti ad paroecias et communitates relinquendas, in carcerem coniecti, denique necati. Ecclesias et coementeria contaminata, profanata et demolita sunt. Cultus libertas primum restricta et postea suppressa est. Multae terroris ac seditionis fuerunt victimae, quae verticem consecutae sunt anno 1936, in cuius aestate circiter septuaginta neces quotidianas exsequebantur. Servus Dei Petrus Asúa Mendía pertinet ad Hispaniae christianorum martyrum gloriosum exercitum, interfectus propter unicam culpam identitatis suae catholicae et sacerdotalis. Servus Dei natus est in loco v. d. Valmaseda apud civitatem Vizcaya in Hispania, die 30 mensis Augusti anno 1890. Studia primaria frequentavit in pago natali apud gymnasium Congregationis Hijas de la Cruz; sed baccalaureatum obtinuit in schola Societatis Jesu apud Orduña. Profectus ad civitatem Matritensem anno 1904, lauream obtinuit in Architectura et professionis architecti exercitium incepit, instituens et aedificans structuras religiosas in pago natali et in Flaviobrigensi et Victoriensi civitatibus; anno 1915 nominatus est architectus titularis Dioeceseos Victoriensis quae, illo 830 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale tempore, includebat territoria nunc dioecesium Flaviobrigae et Sancti Sebastiani. Simul, assiduam cum Deo in oratione unionem pleniorem fecit et strenue Adorationem Eucharisticam Nocturnam SS.mo Sacramento evexit. Anno 1919, maturata vocatione ad sacerdotium, admissus est in seminarium Matritense et presbyter ordinatus est die 14 mensis Ianuarii anno 1924. Postea, ministerio apostolico et pastorali strenue inservivit, minime indulgens activitatem architectonicam in dioecesi explicatam, qua de causa novum seminarium et multas ecclesias et oratoria restauravit. Anno 1930, nominatus est Cubicularius a Secretis Suae Sanctitatis. Ineunte Hispanico civili bello (1936-1939), Dominus Petrus, dum vitam ageret cum propria familia in pago natali, in carcerem coniectus est ad publicas interrogationes sustinendas in quibus aperte declaravit personalem adhesionem Christo Domino et Ecelesiae; enimvero, periculum extremum adens, aggressus est sacerdotale ministerium. Praeclarus atque aestimatione dignissimus erat ob apostolatum suum et multa opera pastoralia utilia ad pauperiores auxiliandos; humilis ac austerus sacerdos, Evangelium praedicabat vitae sanctitate, catechetica instructione et praevalente cura in favorem moligentium. Plus violenta condicio socialis Hispaniae ingravescebat, amplius Dominus Petrus spiritualiter et psychologice animum parabat: hac ratione, martyrii eventum eum non deprehendit. Nominatim, inde a prima provocatione Militiarum dum in domo familiari habitabat, harum perturbationes comminationesque placidum animum Servi Dei non tetigerunt qua de causa apostolatum sereno spiritu non intermittit. Post ultimam celebrationem Sanctae Missae in domicilio parentum, die 25 mensis Augusti anno 1936, transtulit domicilium ad pagum Erandio apud Flaviobrigam, ubi commoravit cum duobus avunculis. Detectus die 29 mensis Augusti, in carcerem in Liendo apud Santanderiensem civitatem coniectus est; tormentis interrogatus et morte damnatus, scopleto suplicium sumpsit ipso die 29 mensis Augusti anno 1936. Mortuus est postquam inimicos suos veniam indulsisset. Fama martyrii Servi Dei ita crevit in communitate ecclesiali, ut apud Curiam dioecesanam Victoriensem, a die 14 mensis Decembris anno 1960 usque ad diem 23 mensis Iunii anno 1962, Processus Informativus Ordinarius celebratus est, quem subsecuta, apud Curiam ipsam et a die 20 mensis 831 Congregatio de Causis Sanctorum Martii usque ad diem 1 mensis Septembris anno 2004, Inquisitio dioecesana. Haec Congregatio de Causis Sanctorum, decreto diei 30 mensis Novembris anno 2007, fìdem recognovit Processui et Inquisitioni. Positio confecta, iuxta suetum morem, die 9 mensis Februarii anno 2012, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est, in quo propitium votum emanatum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 7 mensis Ianuarii anno 2014 a me Card. Angelo Amato recta, recognoverunt Servum Dei supplicium sumpsisse adhaesionis et fidelitatis Christi et Ecclesiae causa. De hisce omnibus rebus, referente subscripto Cardinali Praefecto, certior factus Summus Pontifex Franciscus, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de martyrio eiusque causa Servi Dei Petri Asúa Mendía, Sacerdotis Dioecesani, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 27 mensis Ianuarii a.D. 2014. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 832 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale QUEBECENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Marcellae Mallet Fundatricis Congregationis Sororum a Caritate de Québec (1805-1871) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Magna potentia Dei solius et ab humilibus honoratur » (Eccli 3, 21). Serva Dei Marcella Mallet Dominum magnificavit per humilitatem et laetitiam vitae et promptam se fecit actioni divinae gratiae, ut potentia Altissimi mira caritatis prò pusillis et pauperibus agere perseveraret. Serva Dei die 26 mensis Martii anno 1805 in vico v. d. Cóte-des-Neiges prope Marianopolim in Canada nata est. Adhuc parvula patre et sex fratribus orbata est, cui dolori summa adicitur inopia, quae familiam eius valde opprimebat. Simul cum uno imperdito fratre avunculorum commissa est curis, quorum gratia Marcella adulescentiam laetam vivere valuit, sed nulla frequentata schola, modo matura aetate ipsa per se legere ac scribere didicit. Anno 1824, cum se ad vitam religiosam vocatam esse animadverteret, etsi resistente familia, Congregationem Sororum a Caritate de Marianopoli anno 1734 a Sancta Margarita d’Youville fundatam ingressa est. Informationis tempore, admodum enisa est, ut amorem erga Dominum Iesum coleret, cuius viscera benignitatis et actus mansuetudinis ipsa in officiis suis coquae, infirmorum ministrae et sacristae exercendis aemulari contendit. Suas propter aequitatis una et elegantiae dotes Serva Dei, annis 1840-1849, vocata est, ut administratricis atque, ab anno 1845, Superiorissae adiutricis quoque fungeretur muneribus. Anno 1849, Archiepiscopus Quebecensis ab Instituto Sororum a Caritate petiit, ut opus prò iuvenibus instituendis et pauperibus adiuvandis Quebecopoli inirent. Petitione accepta, Mater Generalis tantae novae quinque religiosas destinavit missionis, cuius Servam Dei Moderatricem nominavit. Sorores civitatem saeva typhi lue invenerunt vestatam et confestim orphanis filiis migrantium ex Hibernia innumerisque aegrotis benigne deservire ceperunt. Communitas, interdum, quae Constitutionum Sororum a Caritate perducebat observantiam, potestati archiepiscopali subiecta est. Hoc revera consilium novum Institutum religiosum ab alio Marianopolitano seiunctum excussit, quod Servam Dei fundatricem et Superiorissam Generalem habuit. Congregatio de Causis Sanctorum 833 Annis 1857-1866, quinque factae sunt fundationes, quae Servae Dei potestatem praebuerunt peculiaris suae patefaciendae et spiritualis maternitatis aperiendae atque insignis erga proximum ac praesertim pauperes caritatis. Adiunctum proprium ac novae Congregationis virtus, praeter onera sanctificationis singulorum sodalium, orphanis derelictisque et infirmis opitulandi navitate eluxerunt, quos Sorores in eorundem tectis visitabant. Serva Dei mulier magni fxiit vigoris et indefessae prò fratrum egenorum bono navitatis. Spiritualitas eius caritati vicissim summa et fida oblatione Deo infmitaque eius compassione suffultae et profonda pietate erga Sacratissimum Cor Iesu enutritae innitebatur. Puerorum senumque et infirmorum curae addictissima, Marcella tantum in servitium indolem suam profudit fortem ac benignam, mitem atque strenuam, humilem ac firmam, tenacem in oboedientia Regulae et in actionem Spiritus promptam. Solitudinis, ingratitudinis et discordiae calvarium comperit, sed his omnibus in adiunctis viam evangelicae perfectionis perquisivi. Serena remissaque et in ore iugiter in aerumnis etiam et contentionibus exornata risu, simplex eloquio ac sese offerendo prolixa, ardentem amorem erga Iesum eucharisticum ostendit altamque et filialem erga Beatam Mariam Virginem devotionem et tempus passionis intimius cum Domino communicans experta est, rerum caelestium mysticae contemplationis quasi attacta umbra. Aerumnis difficultatibusque grassantibus, Serva Dei incrementa Instituti et Constitutionum scriptum magnas inter poenas ac dissensiones prosecuta est, quae ad summum fastigium devenerunt anno 1866, cum defectus institutionis causa sive ex Superiorissae officiis sive Consiliariae dimissa est. Quam humiliationem animi fortitudine, humilitatis virtute et profonda suipsius oblatione Deo oppetiit, Sororibus sociis patientiae, verae et extremae immunitatis interioris ab ipso Opere suo et genuinae oboedientiae simplicitate morum intimoque gaudio coniunctae praebito exemplo. Anno 1868, tumore correpta est, qui atrocibus vehementibusque doloribus eam vexavit: quae vero Serva Dei pro pauperum necessitatibus obtulit, pro Congregatione ab ipsa fundata et, ab anno 1870, pro Summo Pontifice Pio IX. Serva Dei die 9 mensis Aprilis anno 1871 Quebecopoli in Domino quievit, dominica Paschae in Resurrectione Domini. Ob sanctitatis famam, Causa Beatifìcationis et Canonizationis apud Curiam Archiepiscopalem Quebecensem inita est per celebrationem Inquisitionis Dioecesanae a die 6 mensis Octobris anno 1992 ad diem 8 men- 834 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale sis Februarii anno 1993, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum die 26 mensis Novembris anno 1993 probatae sunt. Positione confecta, die 11 mensis Aprilis anno 2000 Sessio Consultorum Historicorum habita est et die 1 mensis Iunii anno 2012 in Congressu Peculiari Consultorum Theologorum prospero cum exitu disceptatum est, iuxta consuetudinem, an Serva Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 21 mensis Ianuarii anno 2014, cui egomet ipse Angelus Cardinalis Amato praeftxi, professi sunt Servam Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per infrascriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine iisque adnexis in gradu heroico Servae Dei Marcellae Mallet, Fundatricis Congregationis Sororum a Caritate de Québec, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 27 mensis Ianuarii a.D. 2014. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 835 SANCTI IOSEPHI IN BRASILIA Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Teresiae a Iesu Eucharistico (in saeculo: Dulcis Rodrigues Dos Santos) Fundatricis Congregationis Sororum Parvarum Missionariarum a Maria Immaculata (1901-1972) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Quamdiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis » (Mt 25, 40). Serva Dei Maria Teresia a Iesu Eucharistico die 20 mensis Ianuarii anno 1901 lucem vidit in civitate Sancti Pauli in Brasilia, minor nata ex septem filiis quos christiani coniuges Brasilius Rodrigues dos Santos et Helena Herold, anno 1888 matrimonio coniuncti, a Deo receperunt. Die 29 mensis Iunii anno 1902 baptizata, nomen ei impositum fuit Dulcis. Die 1 mensis Septembris 1912 prima vice ad sacram Eucharistiam admissa ftiit ac die 22 mensis Ianuarii anno 1913, in ecclesia cathedrali Saneti Pauli, sacramentum Confìrmationis recepit. Assidue scholas frequentavit ac diplomate Magisterii insignita fuit anno 1919. Dum ad Christum Iesum pressius sequendum se sentiens vocata, inter moniales Carmelitas Discalceatas cooptari intendebat, gravi morbo phthisis correpta, non in monasterium sed in valetudinarium in civitate Sancti Iosephi in Brasilia (v.d. São José dos Campos) situm, pergere debuit, die 7 mensis Iunii 1922. Ibi per triennium propriae saluti consulere debuit, at, fere ab initio, salutem proximorum, potius quam propriam, curare videbatur, praesertim spiritualem, morti proximos adistens et omnibus Christiana caritate inserviens. Exemplo suo etiam alias, praesertim iuvenes eodem morbo affectas, movens, maxime indigentibus et derelictis auxilio erat et paulatim considerare coepit morbum suum tamquam signum Divinae Providentiae, quae eam in illum locum duxerat ut spem christianam spe salutis destitutis restitueret. Sub fine anni 1925 in civitatem Sancti Pauli reversa est ut curam gereret propriae matris, quae graviter aegrotabat et tandem die 28 insequentis mensis Ianuarii animam Deo reddidit. Paucis mensibus transactis, Serva Dei, etsi iam fìrmiori salute gaudebat, iterum in civitatem Sancti Iosephi rediit ut adulescentulas phthisi laborantes adiuvaret. Itaque anno 1927 domum aperuit in qua puerulas phthisi laborantes recipere incoepit. Anno 836 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 1928 monasterium Carmelitarum Discalceatarum ei licentiam ingrediendi concessit, sed propriam vocationem coram Deo discernens, decrevit inter aegrotantes manere et vitam, quasi veram missionariam, prò miseris et indigentibus cuiuscumque generis impendere. Episcopus Dioeceseos Taubatensis, iudicans zelum Servae Dei secundum Deum esse et videns quod aliae etiam iuvenes ei adiutorium libenter praebebant, decrevit anno 1932 « Piam Associationem Mariae Immaculatae » instituere, quae curam tam materialem quam spiritualem pauperum phthisi laborantium haberet. Die 15 mensis Augusti anni 1932 Serva Dei et eius sociae habitum album cum caeruleo cingulo induerunt ac, verba « Misericordia et Veritas » ut signum sibi proponentes, novo ardore servitium prò infirmis prosequutae sunt et indigentibus. Anno 1933, Serva Dei extruere incoepit novum valetudinarium, Mariae Immaculate dicatum, ubi mulieres phthisi laborantes, ex quocumque loco venientes, gratis et amore recipere poterant. Insequenti anno Episcopus Constitutiones nascentis Congregationis, a Serva Dei redactas, ad Sedem Apostolicam transmisit et die 27 mensis Iunii anno 1936 Sancta Sedes illas approbavit. Caerimonia pro erectione canonica Congregationis locum habuit die 8 mensis Novembris anno 1936 ac die 6 mensis Decembris Serva Dei nominata fuit Superior Generalis, nomen suscipiens Teresiae a Iesu Eucharistico. Prima domus, extra civitatem Sancti Iosephi a nova Congregatone fundata, inaugurata fuit die 21 Novembris anni 1939 in urbe Sancti Pauli; agebatur de valetudinario pro infirmis phthisi laborantibus, qui plures erant in eo loco ac aerumnis pieni. Mater Teresia et Sorores multa pati debuerunt in novis fundationibus aggrediendis, sed, fraterno amore et heroica patientia, insidias sive hominum sive Maligni superantes, animos infirmorum sibi conciliabant et salutem tam corporum quam animarum fructuose promovebant, ita ut cum Apostolo dicere nobis liceat: « Infirma mundi elegit Deus, ut confundat fortia » (1 Cor 1, 27), si consideremus quod fundationes ab ipsis factae numerum triginta et octo attigerunt. Die 11 mensis Februarii anno 1952 Sancta Sedes Decretimi Laudis concessit, quo Congregatio devenit Institutum Iuris Pontificii, inde emisit Decretum Approbationis Definitivae Congregationis Sororum Parvarum Missionariarum a Maria Immaculata. 837 Congregatio de Causis Sanctorum Tandem Serva Dei, postquam totam vitam prò aegrotis et indigentibus impenderat, semper evangelium fìdeliter sequens ac omnium virtutum exemplum propriis et extraneis praebens, die 8 mensis Ianuarii anno 1972 ad celestem Sponsum convolavit, filiabus sequens spirituale Testamentum relinquens: « Sanctae estote. Fideles estote Summo Pontifici, Ecclesiae ac Constitutionibus. Sanctissimum Sacramentum et Virginem Mariam vere diligite. Unionem servate, et beatae eritis ». Fama sanctitatis, qua in vita gaudebat, post mortem celeriter crevit. Ob eam rem Causa Beatiticationis et Canonizationis apud Curiam Episcopalem Sancti Iosephi in Brasilia inita est per celebrationem Inquisitionis dioecesanae a die 17 mensis Augusti anno 1997 ad diem 25 mensis Novembris anno 2001, cuius auctoritas et vis iuridica ab hac Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 2 mensis Maii anno 2003 probatae sunt. Positione confecta, die 21 mensis Maii anno 2013 in Congressu Peculiari Consultorum Theologorum prospero cum exitu disceptatum est, iuxta consuetudinem, an Serva Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Patres Cardinale et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 4 mensis Martii anno 2014, cui egomet ipse Angelus Cardinalis Amato praefui, professi sunt Servam Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae Teresiae a Iesu Eucharistico (in saeculo: Dulcis Rodrigues Dos Santos), Fundatricis Congregationis Sororum Parvarum Missionariarum a Maria Immaculata, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 3 mensis Aprilis a.D. 2014. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 838 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ROMANA Canonizationis Beati Nicolai a Longobardis (in saeculo: Ioannis Baptistae Clementis Saggio) Oblati Professi ex Ordine Minimorum (1650-1709) DECRETUM SUPER MIRACULO Beatus Nicolaus (in saec.: Ioannes Baptista Clemens Saggio) die 6 mensis Ianuarii anno 1650 natus est Longobardis, parvo vico intra fines provinciae Consentiae in Italia. Puer arva cum patre severe operatus est; exinde, anno 1668, ad ramum saecularem Fratrum Minimorum Sancti Francisci de Paula se aggregavit et, paucis post annis, quo propius suam sequeretur vocationem, protoconventum Paulae ingressus est. Die 29 mensis Septembris anno 1671, vota Minimorum professus est et illinc munera exercens humillima, etsi in doctrina tradenda maxime praestabat et schola eius et a pueris et ab eorum parentibus admodum existimabatur, varias apud communitates vixit. Peculiari dilectione pauperes coluit, quibus omnibus sive animae sive corporis in necessitatibus subvenit. Anno 1683, Roma Lauretum peregrinatus est, ut prò Vindobona et Europa Christiana ex obsidione copiarum Othomanorum eximenda a Beata Maria Virgine intercessionem invocaret. Multis etiam mysticis contemplationibus honestatus est. Mense Ianuarii anno 1709, hostiam se obtulit pro Ecclesia, ut nova Urbis praedatio vitaretur, et, consecuto die 3 mensis Februarii eiusdem anni, ultimis sacramentis receptis, Crucifixum osculatus est et in Domino quievit. Fama sanctitatis in saecula perseveravit. Summus Pontifex Pius VI anno 1786 eum in numerum beatorum rettulit. Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum assertum subiecit mirum eiusdem Beati intercessioni tributum incolumitatis eventum, qui ineunte aestate anni 1938 in vico eius natali occurrit. Nam, iuvenis decem et septem annos natus, qui in reficienda ecclesia loci uti operarius discipulus laborabat, e contignatione ad altitudinem duodecim metrorum collocata ruinae tabulae cuiusdam causa delapsus, humi proruit et super aggerem arenae, caementi et lapidum praeacutarum conflatum cecidit. Confestim autem iuvenis a terra resurrexit ac nihil damni se perculsum intellexit esse nulloque corpus dolore corripi vel obice motum Congregatio de Causis Sanctorum 839 praepediri: signum tantum metuendi illius praecipitii levis fuit genus perfrictio, quam percussa ei in deiectu trabs procuderat. Iuvenis, vero, qui nec conscientiam nec rationem amiserat praeceps, sponte ad divinum auxilium confugere statuerat per Beati intercessionem, cuius iam ex pueritia erat devotissimus, ut e gravi illa calamitate evaderet illaesus. Et revera se a casu ilio omni vigore sustulit refertus atque, nullo deinceps quoque obrepto damno, omnes vitae consuetudines resumpsit et, praetermissa omni medicorum pervestigatione, licet protinus suetas navitates iam repetere vellet, a magistro operis persuasus ad easdem tantum consecuto die rediit. Etiam postea nihil ex deiectu ilio exstitit et ipsa insequentia examina radiorum emissionis ope instructa cuiuscumque laesionis ostenderunt vestigium, nec damna psychica quidem umquam conspecta sunt. De hoc miro habito incolumitatis casu apud Curiam Archiepiscopalem Consentinam – Bisinianensem a die 24 mensis Maii anno 2008 ad diem 15 mensis Iunii anno 2009 Inquisitio Dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 11 mensis Martii anno 2011 probatae sunt. Acta dein collecta examini et iudicio Dicasterii Medicorum Collegium subiecta sunt, quod in Sessione diei 13 mensis Decembris anno 2012 casum inexplicabilem secundum hodiernam scientiam medicam fuisse affirmavit. Die 28 mensis Novembris anno 2013, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est ac, die 4 mensis Martii anno 2014, Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, cui egomet ipse Angelus Cardinalis Amato praefui, et in utroque coetu sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affìrmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beati Nicolai a Longobardis (in saec.: Ioannis Baptistae Clementis Saggio), Oblati Professi ex Ordine Minimorum, videlicet de «assenza di qualsivoglia significativa lesività sia somatica sia psichica in un giovane, in conseguenza della precipitazione da grande altezza». 840 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Hoc autem decretimi publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 3 mensis Aprilis a.D. 2014. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 841 Congregatio pro Episcopis CONGREGATIO PRO EPISCOPIS VERONENSIS et VICENTINAE de finium mutatione DECRETUM Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit, Exc.mi PP. D.D. Iosephus Zenti, Episcopus Veronensis, et Beniaminus Pizziol, Episcopus Vicentinus, ab Apostolica Sede unanimi consensu exspostulaverunt ut memoratarum circumscriptionum ecclesiasticarum fines paululum immutarentur. Congregatio pro Episcopis, rata huiusmodi immutationem animarum bono profuturam, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Francisco, divina Providentia PP., tributarum, oblatas preces accipiendas censuit. Quapropter praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, ab dioecesi Veronensi seiungit et dioecesi Vicentinae adnectit territorium Paroeciae Sanctae Mariae Magdalenae, in portione vulgo nuncupata « Caselle di Pressana », in pago vulgo dicto « Pressana (VR) ». Ad haec perficienda Congregatio pro Episcopis deputat Exc.mum P. D. Adrianum Bernardini, Archiepiscopum titulo Faleritano et in Italia Apostolicum Nuntium, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegando ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex aedibus Congregationis pro Episcopis, die 8 Augusti 2014. Marcus card. Ouellet Praefectus c Ilson de J esus Montanari a Secretis 842 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Franciscus Pp., per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit Praesules: die 3 Iulii 2015. — Titulari episcopali Ecclesiae Lestronensi, R.D. Ansgarium J.L. Florencio, e clero archidioecesis Palensis, ibique Sancti Ioannis seminarii Rectorem, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Caebuanae. — Titulari episcopali Ecclesiae Gisipensi, R.D. Dionysium C. Villarojo, e clero archidioecesis Caebuanae, hactenus paroeciae Nostrae Dominae Sacri Cordis Curionem, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 4 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Laurentii, Exc.mum D. Ioachimum Hermetem Robledo Romero, hactenus Episcopum Carapeguanum. die 7 Iulii. — Ordinariatui Militari in Re Publica Chiliensi, Exc.mum D. Iacobum Silva Retamales, hactenus Episcopum titularem Belensem et Auxiliarem Vallis Paradisi. die 8 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Sobralensi, Exc.mum D. Iosephum Aloisium Gomes de Vasconcelos, hactenus Episcopum titularem Canapitanum et Auxiliarem archidioecesis Fortalexiensis. — Ordinariatui Militari Venetiolae, R.D. Benedictum Adamum Méndez Bracamonte, e clero Ordinariatus Militaris, hactenus Administratorem dioecesanum eiusdem Ordinariatus. die 10 Iulii. — Metropolitanae Ecclesiae Rothomagensi, Exc.mum D, Dominicum Lebrun, hactenus Episcopum Sancti Stephani. die 14 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Carpitanae, R.D. Georgium Henricum Concha Cayuqueo, O.F.M., hactenus Ministrum Provincialem Ordinis Fratrum Minorum in Chilia, quem constituit Auxiliarem archidioecesis Sancti Iacobi in Chile. die 15 Iulii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Castrensi in Sardinia, R.D. Dominicum Meier, O.S.B., hactenus Vicarium Iudicialem in archidioecesi Paderbornensi, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. Congregatio pro Episcopis 843 die 15 Iulii 2015. — Titulari episcopali Ecclesiae Sitensi, R.D. Odonem Bentz, hactenus Rectorem Seminarii Maioris Moguntini, quem deputavit Auxiliarem eiusdem dioecesis. — Cattedrali Ecclesiae Cadurcensi, R.D. Laurentium Camiade, e clero dioecesis Agennensis, ibique hactenus Vicarium Generalem. die 18 Iulii. — Episcopali Ecclesiae Octeriensi, R.D. Conradum Melis, e clero dioecesis Uxellensis-Terralbensis, hactenus in eadem Parochum necnon Vicarium Episcopalem pro Evangelizatione et Institutione. — Cathedrali Ecclesiae Patavinae, R.D. Claudium Cipolla e clero dioecesis Mantuanae, hactenus ibidem Parochum et pro Actione Pastorali Vicarium Episcopalem. die 21 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Trofimianensi, R.D. Iosephum V. Brennan, e clero archidioecesis Angelorum in California, ibique Vicarium Generalem et Moderatorem Curiae, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Macrianensi in Mauretania, R.D. Robertum E. Barron, e clero archidioecesis Chicagiensis, hactenus Rectorem Seminarii Maioris et Praesidem Universitatis Sanctae Mariae ad Lacum in civitate vulgo dieta Mundelein, quem deputavit Auxiliarem archidioecesis Angelorum in California. — Titulari episcopali Ecclesiae Cellae Sancti Auxilii, R.D. Davidem G. O’Connell, e clero archidioecesis Angelorum in California, ibique hactenus Curionem paroeciae Sancti Michaelis, quem deputavit Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 24 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Cucutensi, Exc.mum D. Victorem Emmanuelem Ochoa Cadavid, hactenus Episcopum Malagensem-Soatensem. die 28 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Ilerdensi, Exc.mum D. Salvatorem Giménez Valls, hactenus Episcopum Minoricensem. die 1 Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae Midilensi, R.D. Albertum Ortega Martín, Nuntium Apostolicum, quem archiepiscopali dignitate ornavit. die 4 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Margaritensi, Exc.mum D. Ferdinandum Iosephum Castro Aguayo, hactenus Episcopum titularem Amporensem et Auxiliarem archidioecesis Caracensis. 844 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Il Sommo Pontefice Francesco ha compiuto un Viaggio Apostolico in Ecuador, Bolivia e Paraguay dal 5 al 13 luglio. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Francesco ha nominato: 1 agosto 2015 Il Rev.do Mons. Alberto Ortega Martín, Consigliere di Nunziatura, elevandolo in pari tempo alla sede titolare di Midila, con dignità di Arcivescovo, Nunzio Apostolico in Giordania e in Iraq. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Francesco ha nominato o confermato: 4 luglio 2015 S.E.R. Mons. Jean Laffitte, Vescovo tit. di Entrevaux, Segretario del Pontificio Consiglio per la Famiglia, Prelato del Sovrano Militare Ordine di Malta. 20 » » L'Ill.mo Dott. Salvatore Vecchio, finora Direttore delle Risorse Umane dell’Ospedale Pediatrico Bambino Gesù, Roma, Direttore dell’Ufficio del Lavoro della Sede Apostolica, per un quinquennio. 31 » » Il Prof. Mario Chiavano, già Docente Ordinario di Diritto Processuale Penale nell’Università di Torino e Docente della medesima materia presso la LUMSA di Roma, Giudice Aggiunto del Tribunale dello Stato della Città del Vaticano. 1 agosto » L’Ill.mo Prof. Alfredo Pontecorvi, Professore Ordinario di Endocrinologia e Direttore della I Scuola di Specializzazione in Endocrinologia e Malattie del Metabolismo, Policlinico Universitario Agostino Gemelli, Università Cattolica del Sacro Cuore, Roma, Direttore della Direzione di Sanità ed Igiene del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano, per un quinquennio. Diarium Romanae Curiae 845 4 agosto 2015 L’Ill.mo Prof. Fabrizio Soccorsi, Primario emerito di epatologia dell’Ospedale San Camillo di Roma e Consulente della Direzione di Sanità ed Igiene del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano, Suo Medico personale. 6 » » ha rinnovato la Commissione Speciale per la Liturgia presso la Congregazione per le Chiese Orientali, che risulta così composta: S.E.R. Mons. Marini Piero, Arciv. tit. di Martirano, Presidente; Rev.do Sac. Cummings McLean, Segretario; Rev.do P. Abraha Tedros, O.F.M. Cap.; Rev. do P. Giraudo Cesare, S.I.; Rev.do P. Pott D. Thomas, O.S.B.; Rev.do P. Archim. Nin Manuel, O.S.B.; Rev.do P. Iacopino Rinaldo, S.M.; Rev.do Mons. Pallath Paul. 846 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale NECROLOGIO 7 luglio 2015 Mons. Luigi Martella, Vescovo della diocesi di MolfettaRuvo-Giovinazzo-Terlizzi (Italia). 11 » » Sua Em.za il Card. Giacomo Biffi, del tit. dei Ss. Giovanni Evangelista e Petronio (Italia). 12 » » Mons. Omar Félix Colomé, Vescovo em. di Cruz del Eje (Argentina). 22 » » Mons. Simon Pierre Saint-Hillien, C.S.C., Vescovo di Hinche (Haiti). 24 » » Sua Em.za il Card. William Wakefield Baum del tit. di S. Croce in via Flaminia (Stati Uniti di America). 28 » » Mons. Fransiskus Xaverius Rochrjanta Prajasuta, M.S.F., Vescovo em. di Banjarmasin (Indonesia). 3 agosto » Mons. Salvatore Cassisa, Arcivescovo em. di Monreale (Italia).