An. et vol. CVIII N. 9 2 Septembris 2016 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA FRANCISCI PP. LITTERAE DECRETALES Quibus Beatae Mariae Christinae ab Immaculata Conceptione Sanctorum honores decernuntur. FRANCISCUS EPISCOPUS Servus Servorum Dei ad perpetuam rei memoriam « Operamini non cibum, qui perit, sed cibum, qui permanet in vitam aeternam, quem Filius hominis vobis dabit; hunc enim Pater signavit Deus! » (Io 6, 27). Beata Maria Christina ab Immaculata Conceptione, in saeculo Adelaidis Brando, haec Evangelii verba intense vixit atque amorem in Eucharistiam propositum suae vitae effecit, quam in continua peregit Iesu in hoc Sacramento adoratione. Neapoli die I mensis Maii anno MDCCCLVI orta est ac iam puella ingressa est viam mortificationis et sanctitatis quaerendae. Primam Communionem fecit die VIII mensis Decembris anno MDCCCLXIV atque deinceps Eucharistia in medio exstitit eius cogitationum et affectuum, cum studeret victima fieri Domino consecrata. Namque asserebat: « Utinam operam condere possim destinatam ad expiandas iniurias et contumelias, quas Iesus patitur ab hominum ingratitudine ». Apud varias religiosas communitates accepta est, 960 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale sed infirma valetudo coëgit eam in familiam revertere. Attamen firma voluntate se plane dicandi Sanctissimi Sacramenti cultui anno MDCCCLXXX cum quibusdam sociis Neapoli perpetuam incohavit adorationem. Beata sensit suum locum esse iuxta tabernaculum, ut se offerret cum Iesu Hostia, victima reparationis expiationisque perennis. Validum auxilium et solacium invenit in sancto Ludovico a Casaurea et in Venerabili Servo Dei Michaële Angelo Longo de Marigliano. Propter suam magnam humilitatem conabatur ante mundi oculos se abscondere, sed celeriter quaedam iuvenes, eius virtutibus haud communibus attractae, in parvam eius communitatem accipi postulaverunt. Anno MDCCCLXXXIV sedes nascentis Congregationis in Casauream est translata, approbante Eminentissimo Cardinale Guglielmo Sanfelice d'Acquavella, O.S.B., Archiepiscopo Neapolitano. Etiamsi communitas in extrema paupertate viveret atque Fundatrix semper infirmae esset valetudinis, sociarum eius numerus auctus est ideoque aliae domus sunt constitutae. Anno MCMIII data est approbatio pontificia Congregationis sub nomine officioso « Victimae Expiatrices Iesu Sacramentati » atque Fundatrix una cum viginti sociis vota perpetua nuncupavit. Propositum operae desideratum a Beata erat adoratio perpetua atque divini cultus erga Sanctissimum Sacramentum promotio. Ex Domini amore desiderium ortum est humanae christianaeque iuvenum de humilioribus coetibus institutionis, amplectentis spiritalia exercitia pro adulescentibus et catecheticum scholasticumve munus docendi. Cum autem amor sit « diffusivum sui », nec assistentia erga pauperiores iuvenes, potissimum pupillas deficere poterat. Corporis infirmitas Beatae sustinebatur fide heroica et continua oratione. Noctem transigebat in sella unde tabernaculum videre potuit atque e dialogo amabili suo cum Sponso vim traxit non solum ad offerendum se ipsam uti victimam expiationis pro hominum peccatis, sed etiam ut Congregationem suam prudenter sapienterque regeret. Christi amori fìdelis, beata Maria Christina vixit in perfecta castitate a iuvenili aetate ut plene et exclusive ad suum Sponsum caelestem pertineret. Divinae Providentiae fisa, paupertatem et oboedientiam exercuit, ita manifestans voluntatem Christum artius sequendi. Docebat novitias: « In mente iugiter habetote, filiae meae, humilitatem esse fundamentum super quod spiritale ponitur aedificium; sanctitas in qualibet anima sine humilitate non potest haberi. Animae humiles constituunt Dei delectamentum ». Dives in virtutibus et meritis, sanctitatis fama circumdata die XX mensis Ianuarii anno MCMVI pie in Domino obdormivit. Acta Francisci Pp. 961 Ad beatificationem parandam annis MCMXXVII-MCMXL apud Curiam Neapolitanam celebrati sunt Processus Ordinarii de sanctitatis fama, scriptis et non cultu. Die IV mensis Maii anno MCMLXXII prodiit Decretum super Causae introductione ac deinde Processus Apostolicus perfectus est. Die II mensis Iulii anno MCMXCIV sanctus Ioannes Paulus II Decretum de virtutibus heroum in modum exercitis promulgavit. Praeterea quaedam sanatio mira putata discussa est, quam Commissio medica apud Congregationem de Causis Sanctorum constituta secundum scientiam inexplicabilem declaravit. Consultores Theologi in Congressu die II mensis Octobris anno MMI hanc sanationem intercessioni Mariae Christinae ab Immaculata Conceptione adscripserunt, itemque iudicarunt Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die VI mensis Novembris anno MMI congregati. Proinde die XX mensis Decembris eiusdem anni coram sancto Ioanne Paulo II promulgatum est Decretum super miro, idemque Summus Pontifex die XXVII mensis Aprilis anno MMIII eam Beatam publice declaravit. Ad canonizationem consequendam die XIV mensis Aprilis anno MMXI Neapoli Inquisitio dioecesana perfecta est de quadam mira sanatione. Consultores Medici Congregationis de Causis Sanctorum illud factum scientifice inexplicabile agnoverunt. Consultores Theologi, in Congressu peculiari die XXIV mensis Iunii anno MMXIV congregati, huiusmodi sanationem intercessioni Beatae tribuerunt, ac Patres Cardinales et Episcopi, adstantes in Sessione Ordinaria die XVI mensis Septembris eodem anno, pariter censuerunt. Insequenti die Nos Ipsi facultatem fecimus Congregationi de Causis Sanctorum ut Decretum super miro ederet, atque, faventibus Patribus Cardinalibus, in Consistorio die XX mensis Octobris anno MMXIV statuimus ut canonizationis ritus die XVII mensis Maii anno MMXV Romae celebraretur. Hodie igitur in foro Petriano inter sacra hanc pronuntiavimus formulam: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatas Ioannam Aemiliam de Villeneuve, Mariam Christinam ab Immaculata Conceptione, Mariam Alfonsinam Danil Ghattas et Mariam a Iesu Crucifixo Baouardy Sanctas esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eas in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. 962 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo septimo mensis Maii, anno Domini bismillesimo quinto decimo, Pontificatus Nostri tertio. EGO FRANCISCUS Catholicae Ecclesiae Episcopus Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 82.449 Acta Francisci Pp. 963 LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE I Sedula Mater quibus Dicasterium pro Laicis, Familia et Vita constituitur. Sedula Mater laicis, familiis vitaeque semper annorum decursu curam et sollicitudinem adhibuit Ecclesia, miserentis Salvatoris demonstrans in homines dilectionem. Nos Ipsi pro Nostro Dominici gregis Pastoris munere haec ob oculos habentes, omnia disponere festinamus, ut commodius latiusque Christi Iesu divitiae in christifideles effundantur. Quapropter alacriter operam damus ut Curiae Romanae Dicasteria ad nostri temporis condiciones accommodentur ipsaque ad universalis Ecclesiae necessitates aptentur. Nominatim de fidelibus laicis, de familia, de vita cogitamus, quibus subsidia adiumentaque ministrare cupimus, ut operosi nostrae aetatis Evangelii sint testes et ipsius Redemptoris ostendant bonitatem. Itaque, cunctis perpensis diligenter rebus, Nostra Apostolica potestate Dicasterium pro Laicis, Familia et Vita constituimus, peculiaribus statutis moderandum. Munia officiaque quae hucusque ad Pontificium Consilium pro Laicis et Pontificium Consilium pro Familia pertinuerunt, ad hoc Dicasterium proximo die I mensis Septembris, illis Pontificiis Consiliis exstinctis, transferentur. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die XV mensis Augusti, in sollemnitate Assumptionis Beatae Mariae Virginis, anno MMXVI, Iubilaeo Misericordiae, Pontificatus Nostri quarto. FRANCISCUS PP. 964 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale STATUTUM NOVI DICASTERII PRO LAICIS, FAMILIA ET VITA Art. 1 Il Dicastero è competente in quelle materie che sono di pertinenza della Sede Apostolica per la promozione della vita e dell’apostolato dei fedeli laici, per la cura pastorale della famiglia e della sua missione, secondo il disegno di Dio e per la tutela e il sostegno della vita umana. Art. 2 § 1. Il Dicastero è presieduto dal Prefetto, coadiuvato da un Segretario, che potrebbe essere laico, e da tre Sotto-Segretari laici, ed è dotato di un congruo numero di Officiali, chierici e laici, scelti, per quanto è possibile, dalle diverse regioni del mondo, secondo le norme vigenti della Curia Romana. § 2. Il Dicastero è articolato in tre Sezioni: per i fedeli laici, per la famiglia e per la vita, presiedute ciascuna da un Sotto-Segretario. Art. 3 § 1. Il Dicastero ha propri membri, tra cui fedeli laici, uomini e donne, celibi e coniugati, impegnati nei diversi campi di attività e provenienti dalle diverse parti del mondo, così che rispecchino il carattere universale della Chiesa. § 2. Dispone di propri Consultori. § 3. Il Dicastero segue in tutto le norme stabilite per la Curia Romana. Art. 4 Promuove e organizza convegni internazionali e altre iniziative sia attinenti all’apostolato dei laici, all’istituzione matrimoniale e alla realtà della famiglia e della vita nell’ambito ecclesiale, sia inerenti le condizioni umane e sociali del laicato, dell’istituto familiare e della vita umana nell’ambito della società. Sezione per i fedeli laici Art. 5 Spetta al Dicastero animare e incoraggiare la promozione della vocazione e della missione dei fedeli laici nella Chiesa e nel mondo, come singoli, coniugati o no, e altresì come membri appartenenti ad associazioni, movimenti, Acta Francisci Pp. 965 comunità. Esso, inoltre, promuove studi per contribuire all’approfondimento dottrinale delle tematiche e delle questioni riguardanti i fedeli laici. Art. 6 § 1. Favorisce nei fedeli laici la coscienza della corresponsabilità, in forza del Battesimo, per la vita e la missione della Chiesa, secondo i diversi carismi ricevuti per l’edificazione comune, con una particolare attenzione alla peculiare missione dei fedeli laici di animare e perfezionare l’ordine delle realtà temporali (cfr LG, 31). § 2. Nello spirito della costituzione pastorale Gaudium et spes, che invita a fare proprie “le gioie e le speranze le tristezze e le angosce degli uomini di oggi”, promuove tutte le iniziative che riguardano l’azione evangelizzatrice dei fedeli laici nei vari settori delle realtà temporali, tenendo conto della competenza che, in queste stesse materie, hanno altri organismi della Curia Romana. § 3. Promuove anche la partecipazione dei fedeli laici all’istruzione catechetica, alla vita liturgica e sacramentale, all’azione missionaria, alle opere di misericordia, di carità e di promozione umana e sociale. Ne sostiene e incoraggia altresì la presenza attiva e responsabile negli organi consultivi di governo presenti nella Chiesa a livello universale e particolare. § 4. Valuta le iniziative delle Conferenze episcopali che chiedono alla Santa Sede, secondo le necessità delle Chiese particolari, l’istituzione di nuovi ministeri e uffici ecclesiastici. Art. 7 § 1. Erige le aggregazioni dei fedeli e i movimenti laicali che hanno un carattere internazionale e ne approva o riconosce gli statuti, salva la competenza della Segreteria di Stato; tratta altresì eventuali ricorsi amministrativi relativi alle materie di competenza del Dicastero. § 2. Riguardo ai Terzi Ordini secolari e alle associazioni di vita consacrata, cura soltanto ciò che si riferisce alla loro attività apostolica. Sezione per la Famiglia Art. 8 § 1. Alla luce del magistero pontificio, promuove la cura pastorale della famiglia, ne tutela la dignità e il bene basati sul sacramento del matrimonio, 966 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ne favorisce i diritti e la responsabilità nella Chiesa e nella società civile, affinché l’istituzione familiare possa sempre meglio assolvere le proprie funzioni sia nell’ambito ecclesiale che in quello sociale. § 2. Discerne i segni dei tempi per valorizzare le opportunità, in favore della famiglia far fronte con fiducia e sapienza evangelica alle sfide che la riguardano e applicare nell’oggi della società e della storia il disegno di Dio sul matrimonio e la famiglia. § 3. Segue l’attività degli istituti, delle associazioni, dei movimenti e delle organizzazioni cattoliche, nazionali e internazionali, il cui fine è servire il bene della famiglia. Art. 9 § 1. Cura l’approfondimento della dottrina sulla famiglia e la sua divulgazione mediante un’adeguata catechesi; favorisce in particolare gli studi sulla spiritualità del matrimonio e della famiglia e il loro risvolto formativo. § 2. Offre linee direttive per programmi formativi per i fidanzati che si preparano al matrimonio e per le giovani coppie. § 3. Offre linee direttive anche per programmi pastorali che sostengano le famiglie nella formazione dei giovani alla fede e alla vita ecclesiale e civile, attenti specialmente ai poveri e agli emarginati. § 4. Favorisce l’apertura delle famiglie all’adozione e all’affidamento dei bambini e alla cura degli anziani, rendendosi presente presso le istituzioni civili perché sostengano tali pratiche. Art. 10 Ha un diretto legame con il “Pontificio Istituto Giovanni Paolo II per studi su Matrimonio e Famiglia”, sia con la sede centrale che con gli istituti affiliati, per promuovere un comune indirizzo negli studi su matrimonio, famiglia e vita. Sezione per la Vita Art. 11 § 1. Sostiene e coordina iniziative in favore della procreazione responsabile, come pure per la tutela della vita umana dal suo concepimento fino al suo termine naturale, tenendo presenti i bisogni della persona nelle diverse fasi evolutive. Acta Francisci Pp. 967 § 2. Promuove e incoraggia le organizzazioni e associazioni che aiutano la donna e la famiglia ad accogliere e custodire il dono della vita, specialmente nel caso di gravidanze difficili, e a prevenire il ricorso all’aborto. Sostiene altresì programmi e iniziative volti ad aiutare le donne che avessero abortito. Art. 12 Sulla base della dottrina morale cattolica e del Magistero della Chiesa studia e promuove la formazione circa i principali problemi di biomedicina e di diritto relativi alla vita umana e circa le ideologie che vanno sviluppandosi inerenti la stessa vita umana e la realtà del genere umano. Art. 13 La Pontificia Accademia per la Vita è connessa con questo Dicastero, il quale in merito alle problematiche e tematiche di cui all’art. 11 si avvale della sua competenza. Il presente Statuto è approvato ad experimentum. Ordino che esso sia promulgato tramite pubblicazione su L’Osservatore Romano e quindi pubblicato anche sugli Acta Apostolicae Sedis, entrando in vigore il 1° settembre 2016. A partire da tale data cesseranno dalle proprie funzioni il Pontificio Consiglio per i Laici e il Pontificio Consiglio per la Famiglia, i quali verranno soppressi essendo parimenti abrogati gli articoli 131-134 e 139-141 della Cost. ap. Pastor Bonus. Dato a Roma, 4 giugno 2016. FRANCESCO 968 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale II Humanam Progressionem quibus Dicasterium ad integram humanam progressionem fovendam constituitur. Humanam progressionem integram in Evangelii luce foveat oportet Ecclesia tota sua natura suaque navitate. Eiusmodi quidem progressio per sollicitudinem de inaestimabilibus bonis iustitiae, pacis et tutelae rerum creatarum peragitur. Apostoli Petri Successor Sua in opera ad eiusmodi bona promovenda continenter instituta accommodat quae cum Ipso consociatam operam prosequuntur quo aptiore modo postulationibus virorum mulierumque respondere possint quibus servire vocantur. Quapropter ut cura Sanctae Sedis his in provinciis efficiatur, sicut etiam in illis quae ad valetudinem respiciunt et caritatis opera, Dicasterium ad Integram Humanam Progressionem fovendam constituimus. Ad eiusmodi Dicasterii munera peculiari modo pertinebunt quaestiones respicientes ad migrationes, egentes, aegrotantes, repulsos et a societate segregatos, contentionum armatorum et calamitatum naturalium victimas, carcere clausos, opere carentes atque cuiuslibet formae servitutis et cruciatus victimas. Novum in Dicasterium, Statuto rectum quod hoc ipso die ad experimentum approbamus, confluent, a die I mensis Ianuarii anno MMXVII, munia horum in praesens Pontificiorum Consiliorum: Pontificii Consilii de Iustitia et Pace, Pontificii Consilii « Cor Unum », Pontificii Consilii de Spirituali Migrantium atque Itinerantium Cura atque Pontificii Consilii pro Valetudinis Administris. Memorato die haec quattuor Dicasteria suis ab officiis cessabunt atque exstinguentur, abrogatis articulis 142-153 Constitutionis apostolicae Pastor Bonus. Quaecumque vero hisce Litteris Apostolicis Motu Proprio datis decreta sunt, ea omnia firma ac rata esse iubemus, contrariis quibuslibet non obstantibus, peculiari etiam mentione dignis, atque decernimus ut per editionem in actis diurnis L’Osservatore Romano et deinde in Actis Apostolicae Sedis promulgentur et vim suam exserant a die I mensis Ianuarii anno MMXVII. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die XVII mensis Augusti, anno MMXVI, Iubilaeo Misericordiae, Pontificatus Nostri quarto. FRANCISCUS PP. Acta Francisci Pp. 969 STATUTUM NOVI DICASTERII AD INTEGRAM HUMANAM PROGRESSIONEM FOVENDAM Articolo 1 Nome § 1. Il Dicastero per il Servizio dello Sviluppo Umano Integrale assume la sollecitudine della Santa Sede per quanto riguarda la giustizia e la pace, incluse le questioni relative alle migrazioni, la salute, le opere di carità e la cura del creato. § 2. Il Dicastero promuove lo sviluppo umano integrale alla luce del Vangelo e nel solco della dottrina sociale della Chiesa. A tal fine, esso intrattiene relazioni con le Conferenze Episcopali, offrendo la sua collaborazione affinché siano promossi i valori concernenti la giustizia, la pace, nonché la cura del creato. § 3. Il Dicastero esprime pure la sollecitudine del Sommo Pontefice verso l’umanità sofferente, tra cui i bisognosi, i malati e gli esclusi, e segue con la dovuta attenzione le questioni attinenti alle necessità di quanti sono costretti ad abbandonare la propria patria o ne sono privi, gli emarginati, le vittime dei conflitti armati e delle catastrofi naturali, i carcerati, i disoccupati e le vittime delle forme contemporanee di schiavitù e di tortura e le altre persone la cui dignità è a rischio. § 4. Una Sezione del Dicastero si occupa specificamente di quanto concerne i profughi e migranti. Questa sezione è posta ad tempus sotto la guida del Sommo Pontefice che la esercita nei modi che ritiene opportuni. Articolo 2 Struttura § 1. Il Dicastero è presieduto da un Prefetto, coadiuvato da un Segretario e almeno un Sotto-Segretario, che possono anche essere fedeli laici. § 2. Il Dicastero ha propri Membri, fra cui fedeli laici impegnati nei diversi ambiti di competenza del Dicastero e provenienti dalle diverse parti del mondo, così che rispecchino il carattere universale della Chiesa. § 3. Dispone di propri Consultori e Officiali, anch’essi dalle diverse parti del mondo. § 4. Il Dicastero segue in tutto le norme stabilite per la Curia Romana. 970 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Articolo 3 Compito, missione, attività § 1. Il Dicastero approfondisce la dottrina sociale della Chiesa e si adopera affinché essa sia largamente diffusa e tradotta in pratica e i rapporti sociali, economici e politici siano sempre più permeati dallo spirito del Vangelo. § 2. Raccoglie notizie e risultati di indagini circa la giustizia e la pace, il progresso dei popoli, la promozione e la tutela della dignità e dei diritti umani, specialmente, ad esempio, quelli attinenti il lavoro, incluso quello minorile, il fenomeno delle migrazioni e lo sfruttamento dei migranti, il commercio di vite umane, la riduzione in schiavitù, la carcerazione, la tortura e la pena di morte, il disarmo o la questione degli armamenti nonché i conflitti armati e le loro conseguenze sulla popolazione civile e sull’ambiente naturale (diritto umanitario). Valuta questi dati e rende partecipi gli organismi episcopali delle conclusioni che ne trae, perché essi, secondo opportunità, intervengano direttamente. § 3. Il Dicastero si adopera perché nelle Chiese locali sia offerta un’efficace e appropriata assistenza materiale e spirituale – se necessario anche mediante opportune strutture pastorali – agli ammalati, ai profughi, agli esuli, ai migranti, agli apolidi, ai circensi, ai nomadi e agli itineranti. § 4. Il Dicastero favorisce e coordina le iniziative delle istituzioni cattoliche che s’impegnano per il rispetto della dignità di ogni persona e l’affermazione dei valori della giustizia e della pace e nell’aiuto ai popoli che sono nell’indigenza, specialmente quelle che prestano soccorso alle loro più urgenti necessità e calamità. § 5. Nell’adempimento della sua missione, il Dicastero può intrattenere relazioni con associazioni, istituti e organizzazioni non governative, anche al di fuori della Chiesa cattolica, impegnate nella promozione della giustizia e della pace. Esso può altresì entrare in dialogo con rappresentanti dei Governi civili e di altri soggetti di diritto internazionale pubblico, ai fini di studio, approfondimento e sensibilizzazione sulle materie di sua competenza e nel rispetto delle competenze degli altri organismi della Curia Romana. § 6. Il Dicastero s’impegna affinché cresca tra i popoli la sensibilità per la pace, l’impegno per la giustizia e la solidarietà verso le persone più vulnerabili, come i migranti e profughi, specialmente in occasione della Giornata Mondiale della Pace, la Giornata Mondiale delle Migrazioni e la Giornata Mondiale del Malato. Acta Francisci Pp. 971 Articolo 4 Rapporto con membri della Curia e con Organismi connessi § 1. Il Dicastero agisce in stretta collaborazione con la Segreteria di Stato, nel rispetto delle rispettive competenze. La Segreteria di Stato ha competenza esclusiva sulle materie afferenti alle relazioni con gli Stati e con gli altri soggetti di diritto pubblico internazionale. § 2. Il Dicastero mantiene stretti rapporti con la Segreteria di Stato specialmente quando si esprime pubblicamente, mediante documenti o dichiarazioni su questioni afferenti alle relazioni coi Governi civili e con gli altri soggetti di diritto internazionale pubblico. § 3. Il Dicastero collabora con la Segreteria di Stato anche partecipando alle delegazioni della Santa Sede in incontri intergovernativi nelle materie di propria competenza. § 4. Il Dicastero mantiene uno stretto rapporto con la Pontificia Accademia delle Scienze Sociali, tenendo conto dei suoi Statuti. § 5. Sono costituite presso il Dicastero la Commissione per la Carità, la Commissione per l’ecologia e la Commissione per gli operatori sanitari, le quali operano secondo le loro norme. Esse sono presiedute dal Prefetto del medesimo Dicastero e da lui convocate ogni qualvolta è ritenuto opportuno, o necessario. § 6. Il Dicastero è competente nei confronti della Caritas Internationalis secondo i suoi Statuti. Articolo 5 Altri Organismi Il Dicastero assume anche le competenze della Santa Sede circa l’erezione e la vigilanza di associazioni internazionali di carità e dei fondi istituiti agli stessi fini, secondo quanto stabilito nei rispettivi Statuti e nel contesto generale della legislazione vigente. Il presente Statuto viene approvato ad experimentum. Ordino che sia promulgato tramite pubblicazione su L’Osservatore Romano e quindi pubblicato sugli Acta Apostolicae Sedis, entrando in vigore il 1° gennaio 2017. A partire da tale data cesseranno dalle proprie funzioni e sono da considerarsi soppressi il Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace, il Pontificio Consiglio “Cor Unum”, il Pontificio Consiglio della Pastorale per i Migranti 972 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale e gli Itineranti e il Pontificio Consiglio della Pastorale per gli Operatori Sanitari, essendo parimenti abrogati gli articoli 142-153 della Costituzione apostolica Pastor Bonus. Dato a Roma, presso San Pietro, il 17 agosto 2016. FRANCESCO Acta Francisci Pp. 973 CONSTITUTIO APOSTOLICA VOTUPORANGENSIS In Brasilia, dismembratis quibusdam territoriis ecclesialium communitatum Sancti Josephi Riopretensis et Ialespolitanae, Dioecesis Votuporangensis conditur. FRANCISCUS EPISCOPUS Servus Servorum Dei ad perpetuam rei memoriam Brasiliensium fìdelium spiritale iter diligenter dum sequimur, studiose petitionem consideramus Venerabilium Fratrum Thomae Ferreira da Silva, Episcopi Sancti Josephi Riopretensis, et Aloisii Demetrii Valentini, tunc Episcopi Ialespolitani, qui, audita Conferentia Episcoporum Brasiliensi, ab Apostolica Sede enixe postulaverunt ut, ecclesiasticarum circumscriptionum iisdem concreditarum dismembratis territoriis, nova exinde erigeretur dioecesis. Nosmet Ipsi, favorabili praehabito voto Venerabilis Fratris Ioannis d’Aniello, Archiepiscopi titulo Paestani et in Brasilia Apostolici Nuntii, de consilio Congregationis pro Episcopis, preces ad Nos admotas animarum saluti valde profuturas censuimus libentesque excipiendas decrevimus. Quapropter, de plenitudine Apostolicae Nostrae potestatis, a dioecesi Sancti Josephi Riopretensi distrahimus territorium, prout in praesens lege civili circumscribitur, municipiorum vulgo nuncupatorum: Álvares Florence, Américo de Campos, Buritama, Cosmorama, Floreal, Gastão Vidigal, Lourdes, Macaubal, Magda, Monções, Nhandeara, Nova Luzitânia, Parisi, Paulo de Faria, Planalto, Pontes Gestal, Riolândia, Sebastianópolis do Sul, Tanabi, Turiúba, União Paulista, Valentim Gentil, Votuporanga, Zacarias; et a dioecesi Ialespolitana seiungimus territorium municipii vulgo nuncupati Cardoso, atque ex ita distractis territoriis novam dioecesim, Votuporangensem appellandam, erigimus ac constituimus. Huius novae dioecesis sedem in urbe vulgo Votuporanga statuimus templumque paroeciale ibi exstans, Deo in honorem Beatae Mariae Virginis « de Aparecida » dicatum, ad gradum et dignitatem ecclesiae Cathedralis evehimus, mandantes ut ibidem Canonicorum Capitulum ad normam iuris instituatur. Novam insuper dioecesim Votuporangensem Metropolitanae Ecclesiae Rivi Nigri suffraganeam decernimus eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi « pro tempore » eiusdem 974 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Ecclesiae Metropolitanae subicimus. Congruae sustentationi Praesulis conditae dioecesis provideatur Curiae emolumentis, fidelium oblationibus et portione ei obveniente ex divisione, ad normam canonis 122 Codicis Iuris Canonici facienda, honorum quae hactenus Mensis (vulgo « Mitra ») episcopalibus Sancti Josephi Riopretensi et Ialespolitanae pertinuerunt. Simul ac Votuporangensis dioecesis erectio ad effectum deducta fuerit, eo ipso sacerdotes dioecesi illi adscripti censeantur, in cuius territorio ecclesiasticum officium detinent; ceteri vero sacerdotes seminariique tirones dioecesi illi incardinati maneant vel incardinentur, in cuius territorio legitimum habent domicilium. Cetera vero secundum ecclesiasticas leges temperentur. Ad haec omnia perficienda praefatum Apostolicum Nuntium deputamus vel, ipso a sede absente, negotiorum Sanctae Sedis in Brasilia gestorem, necessarias et opportunas iisdem tribuentes facultates etiam subdelegando ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Congregationem pro Episcopis, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutìonis remittendi. Hanc denique Constitutionem Nostram iugiter ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo mensis Iulii, anno Domini bismillesimo sexto decimo, Iubilaeo Misericordiae, Pontificatus Nostri quarto. Petrus Card. Parolin Secretarius Status Franciscus Di Felice, Protonot. Ap. Francus Piva Protonot. Ap. Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 312.482 975 Acta Francisci Pp. LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Dei Servo Antonio Durcovici Beatorum honores decernuntur. FRANCISCUS P.P. Ad perpetuam rei memoriam. — « Beatus populus, cui Dominus est Deus » (Ps 144, 15). Servus Dei Antonius Durcovici, Episcopus Iasensis, in Dacoromania, assiduus fuit Pastor, eucharisticae adorationis apostolus, ardens cultor Immaculati Cordis Beatae Virginis Mariae atque communionis cum Petri Sede heroicus testis tempore totalitaris regiminis. Vir mitis, doctus, pacificus, fide plenus, misericors erga omnes, gregem Domini defendit tota sua vita usque ad martyrium. Ipse natus est die XVII mensis Maii anno MDCCCLXXXVIII in loco Bad Deutsch-Altenburg, in Austria, et paucos post dies ad baptismalem fontem est allatus. Patris eius praematura mors totam familiam Durcovici extremae indigentiae exposuit. Iuvenis vidua Maria duobus cum filiis se in Dacoromaniam transtulit, primum Iassium ac post Bucarestium. Illic Antonius scholam frequentavit apud Institutum Fratrum a Scholis Christianis. Cum vocationem ad sacerdotium sentiret atque in Seminarium Minus Bucarestiense anno MCMI acceptus esset, adhuc admodum iuvenis exercuit vitam orationis, voluntatis Dei auditionis atque oboeditionis sine conditionibus sub moderamine patris spiritualis. Post maturitatem Romam missus est, ubi laureas in philosophia ac theologia consecutus est. Anno MCMX presbyter ordinatus, unum per annum praefectus fuit in collegio Propagandae Fidei. Anno MCMXI Bucarestium reversus est atque administrator paroeciae et religionis professor nominatus est. Tempore primi belli mundialis propter originem suam Austriacam duos per annos retentus est in quodam campo. Concluso bello, annis paroeciale. Ab anno MCMXVIII-MCMXXII MCMXXVII denuo docuit ministeriumque exercuit unum et viginti per annos varia gessit officia: parochi, canonici ecclesiae cathedralis, rectoris Seminarii Bucarestiensis, docentis philosophiae, linguae Latinae, iuris canonici et theologiae moralis. Ad sacerdotalem fraternitatem fovendam Unionem Apostolicam Cleri instituit. 976 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Apostolico studio etiam extra ecclesiasticum ambitum excelluit, erga intellectus cultores omnesque laicos, pro quibus duas ephemerides instituit ad christianam et philosophicam thomisticam doctrinam altius cognoscendam. Mense Octobri anno MCMXLVIL, LIX annos natus, Episcopus Iasensis est nominatus, videlicet urbis suae pueritiae. Statim post inceptum est tempus eius martyrii. Propter oppositionem imperantis communistarum regiminis quod contrarium fuit omni formae religionis, potissimum catholicis, episcopalem consecrationem potuit tantum mense Aprili anni MCMXLVIII suscipere. In difficilioribus rerum adiunctis Episcopus Iasensis coepit paroecias dioecesis suae invisere, constanter fideles adhortans ut in fide perseverarent. Interdum secreti publici custodes perattente invigilabant ei, argumenta adversus eum colligentes ut haberent de quo ipsum accusarent atque apprehenderent. Inter fideles celebrationes religiosas participantes iugiter regiminis exploratores inveniebantur qui e sacristia etiam epistulam furati sunt « De consecratione dioecesis Immaculato Cordi Mariae ». Venerabilis Servus Dei accusatus est contra ordinem et Civitatis securitatem incitavisse populumque adhortatum fuisse ne vitam politicam communistarum in Dacoromania participarent. Ipse autem pastorale exercens ministerium, prudentiam semper ostendit et aequo animo presbyteros fidelesque conduxit, inutiles communistarum auctoritatum vitans provocationes. Attamen die XXVI mensis Iunii anno MCMXLIX, dum ad paroeciam quandam prope Bucarestium iter faciebat Confìrmationis sacramenti administrandi causa, apprehensus est. Coepta est ita pro eo diuturna detentionis tribulatio, primum apud sedem Ministerii Internorum, deinde in carcere loci Jilava, ubi probabiliter usque ad autumnum anni MCMLI mansit Hoc tempore iugiter premebatur ut quasdam fictas culpas admitteret, ob quarum accusationem est comprehensus, atque Dacoromanam Ecclesiam sustineret ab Ecclesia Romana seiunctam et cum communistarum regimine operam praestantem. Ipse viam crucis prosecutus est in carcere loci Sighetu Marmatiei, ubi die X mensis Septembris anno MCMLI est translatus ubique alii episcopi et presbyteri erant retenti. Tantum tres menses reclusionem ibi pertulit ac die X mensis Decembris eodem anno obiit. Secundum quasdam testificationes in cella segregatus est, aegrotans, sine medicis curis atque angustiis absumptus. Ascendit tamquam Dominus Iesus Calvarium ut illic crucifigeretur, ac deinde ut a Resuscitato in caelestis Ierusalem gaudio acciperetur. 977 Acta Francisci Pp. Episcopi Antonii Durcovici martyrii fama adduxit eius dioecesim Iasensem ad canonicam Inquisitionem peragendam annis MCMXCVII-MCMXCIX, cuius iuridicam validitatem Congregatio de Causis Sanctorum agnovit per Decretum die XXIX mensis Octobris anno MMX. Consultores Theologi congregati die XXVIII mensis Februarii anno MMXIII faventem de martyrio tulerunt sententiam. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die XV mensis Octobris eodem anno, heroicam mortem Venerabilis Servi Dei verum arbitrati sunt martyrium. Demum Nos Ipsi die XXXI eiusdem mensis facultatem dedimus ut Congregatio de Causis Sanctorum Decretum de martyrio promulgaret, ac deinde statuimus ut sollemnis ritus beatificationis die XVII mensis Maii anni MMXIV celebraretur. Hodie igitur in urbe Iasensi de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, S.D.B., Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Venerabilem Servum Dei Antonium Durcovici in Beatorum numerum adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Petri Gherghel, Episcopi Iasensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Antonius Durcovici, Episcopus Iasensis et martyr, assiduus pastor, eucharisticae adorationis apostolus atque communionis cum Petri Sede heroicus testis, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque festum die decima mensis Decembris, qua in caelum ortus est, quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XVII mensis Maii, anno MMXIV, Pontificatus Nostri secundo. De mandato Summi Pontificis Petrus Card. Parolin Secretarius Status Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 21.402 978 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale II Servae Dei Vlctorlae a Iesu (in saeculo Franciscae Agneti Mariae ab Antiqua Valverde Gonzàlez) Beatorum honores decernuntur. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Quamdiu manet hic una saltem ex filiabus meis, eam non relinquam, quamvis morte mihi constet ». Sic respondit Serva Dei Victoria a Iesu (in saeculo Francisca Agnes Maria ab Antiqua Valverde González) ad omnes qui ei praebuerunt occasionem fugiendi in urbem Martos primis mensibus persecutionis religiosae in Hispania. Sic monstravit fidem in Christo, qui vocaverat eam ad plenam consecrationem per professionem religiosam, ut puellas educaret et sorores religiosas curaret. Eadem fide suffulta, martyrium deinde est amplexa ut, pretio suae vitae, communitatem religiosam cui praesidebat protegeret. Serva Dei orta est die XX mensis Aprilis anno MDCCCLXXXVIII in Vicálvaro prope Matritum ab egenis parentibus, qui operibus ad diem fungebantur ut familiam sustinerent. Aliquot annos adulescentiae egit Compluti prope Matritum apud orphanotropheum quod a Filiabus Caritatis administrabatur. Hac tempestate solidam formationem christianam illa recepit et, cupiens Domino se totam consecrare, Congregationis Filiarum a Divino Pastore novitiatum inivit. Vota temporaria professa est apud Domum Madre di Sanlúcar de Barrameda prope Gades. Anno MCMXII destinata est Communitati Monóvar prope Lucentum, et deinde transivit ad Monforte de Lemos prope Lucum Augusti, ubi vota perpetua nuncupavit. Deinde translata est ad Domum oppidi Martos prope Giennum, cuius communitatis postea facta est Moderatrix. Ab anno MCMXXIV ad annum MCMXXXI Moderatrix fuit communitatis in urbe Sanlúcar de Barrameda, ac deinde communitatis in urbe Martos. Interea seditio militaris in Hispania oriri coeperat, quae totam nationem adduxit ad bellum civile inter annos MCMXXXVI et MCMXXXIX. Itaque provincia Giennensis vexationi politicae et persecutioni religiosae vehementer est subiecta, ita ut multae personae caederentur necnon monasteria, coenobia et templa atque societates catholicae destruerentur. Quocirca Serva Dei curavit ut suae sorores ad variarum familiarum refugium se conferrent. Acta Francisci Pp. 979 Tandem ea ipsa, simul cum duabus sororibus, coacta est relinquere collegium quod in urbe Martos Congregatio administrabat et apud privatam domum refugium quaesivit. Ipsa sola deinde, coram auctoritatibus republicanis, assumpsit periculosum officium vices gerentis omnium sororum ut ex urbe effugere valerent. Etsi conscia de instantibus periculis, Serva Dei usque ad extremum adhortata est sorores ut Deo eiusque providentiae confiderent. Die vero XII mensis Ianuarii anno MCMXXXVII, milites eam, simul cum Moderatrice Sororum Instituti Trinitatis et cum Abbatissa Clarissarum, deprehenderunt, quas postea in carcerem coniecerunt. Licet detentae et abusus obeundos timentes, hae religiosae numquam tamen desperaverunt, sed continuo orabant et invicem se sustentabant, hortantes ad invicem pro Christo mori. Ea ipsa nocte, simul cum quinquaginta fere viris, inter quos sacerdotes quoque numerabantur, illae deductae sunt ad coemeterium prope Las Casillas. Hic prima luce diei XIII mensis Ianuarii, necem omnium ceterorum conspiciens, Dei Serva, parata ad supremum sacrificium, atrociter tractata est ac tandem immaniter sclopeto interfecta. Cadavera sunt ibi relicta usque ad diem sequentem; cum autem populus perhorresceret tam foedum spectaculum, auctoritates urbis Martos statuerunt ut ea cadavera in communi fossa sepelirentur in eodem coemeterio, ubi usque ad belli civilis finem permanserunt. Mors Servae Dei illieo a populo habita est tamquam martyrium propter fidem signatum. Quam ob rem Inquisitio dioecesana peracta est apud Curiam Giennensem annis MCMXCVI et MCMXCVII. Patres Cardinales et Episcopi, qui die VIII mensis Maii anno MMXII ad Ordinariam Sessionem convenerant, professi sunt Servam Dei necatam esse propter fidelitatem erga Christum eiusque Ecclesiam. Praedecessor Noster Benedictus XVI mandavit ut decretum super Servae Dei martyrio a Congregatione de Causis Sanctorum rite conscriberetur; quod est promulgatum die XXVIII mensis Iunii anno MMXII. Nos inde statuimus ut ritus beatificationis Servae Dei, simul cum DXXI martyribus vicesimo saeculo in Hispania interfectis, die XIII mensis Octobris anno MMXIII in urbe Tarraconensi Hispaniae celebraretur. Hodie igitur, Tarracone in Hispania, de mandato Nostro, Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Servam Dei Victoriam a Iesu Congregatione Filiarum a Divino Pastore in Beatorum numerum adscribimus: 980 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Nos vota Fratrum Nostrorum Iesu García Burillo, Episcopi Abulensis, Alfonsi Milián Sorribas, Episcopi Barbastrensis-Montisonensis, Aloisii S.R.E. Cardinalis Martínez Sistach, Archiepiscopi Barcinonensis, Marii Iceta Gavicagogeascoa, Episcopi Flaviobrigensis, Iosephi Emmanuelis Lorca Planes, Episcopi Carthaginensis in Hispania, Antonii Angeli Algora Hernando, Episcopi Civitatis Regalensis, Demetrii Fernández González, Episcopi Cordubensis, Iosephi Mariae Yanguas Sanz, Episcopi Conchensis, Raimundi del Hoyo López, Episcopi Giennensis, Ioannis Piris Frígola, Episcopi Illerdensis, Antonii Mariae S.R.E. Cardinalis Rouco Varela, Archiepiscopi Matritensis, Iesu Stephani Catalá Ibáñez, Episcopi Malacitani, Salvatoris Giménez Valls, Episcopi Minoricensis, Attilani Rodríguez Martínez, Episcopi Seguntini-Guadalaiarensis, Iacobi Pujol Balcells, Archiepiscopi Tarraconensis, Iosephi Angeli Sáiz Meneses, Episcopi Terrassensis, Caroli Emmanuelis Escribano Subías, Episcopi Terulensis et Albarracinensis, Braulionis Rodríguez Plaza, Archiepiscopi Toletani, Henrici Benavent Vidal, Episcopi Dertosensis, Caroli Osoro Sierra, Archiepiscopi Valentini, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque Christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Servi Dei: – Iosephus Maximus Moro Briz et IV Socii, presbyteri dioecesani; – Maurus Palazuelos Maruri et XVII Socii, ex Ordine Sancti Benedicti; Iacobus Puig Mirosa et XVIII Socii, e Congregatione Filiorum Sacrae Familiae Iesu, Mariae et Ioseph, necnon Sebastianus Llorens Telarroja, laicus; – Maria a Monte Serrato (in saeculo: Iosepha Maria Columnaris García Solanas) et VIII Sociae, religiosae professae Instituti Minimarum Discalceatarum Sancti Francisci de Paula, necnon Lucretia García Solanas, laica et vidua; – Mauritius (in saeculo: Alexander) Íñiguez de Heredia Alzóla et XXIII Socii, religiosi professi ex Ordine Hospitalario Sancti Ioannis de Deo; – Iosephus Guardiel Pujol, presbyter dioecesanus; – Raimundus Ioachimus Castaño González et Iosephus Maria González Solís, presbyteri professi ex Ordine Fratrum Praedicatorum; – Antonius Faúndez López, presbyter, et unus Socius, professi ex Ordine Fratrum Minorum, necnon duo presbyteri dioecesani; – Hermenegildus ab Assumptione B.M.V. (in saeculo: Hermenegildus Iza y Aregita) et V Socii, ex Ordine Sanctissimae Trinitatis; Acta Francisci Pp. 981 – Carmelus Maria Moyano Linares et IX Socii, presbyteri professi ex Ordine Carmelitarum; – Iosephus Xavier Gorosterratzu et V Socii, e Congregatione Sanctissimi Redemptoris; – Emmanuel Basulto Jiménez, Episcopus Giennensis, necnon III presbyteri dioecesani, unus seminarii alumnus et unus laicus; – Victoria a Iesu (in saeculo: Francisca Agnes Maria ab Antiqua) Valverde González, religiosa Pii Instituti Calasanctiani Filiarum a Divina Pastora; – Salvius Huix Miralpeix, Episcopus Illerdensis; – Iosephus Nadal i Guiu et Iosephus Jordán Blecua, presbyteri dioecesani; – Ioannes a Iesu (in saeculo: Vilaregut Farré) et III Socii, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, necnon Paulus Segalá Solé, presbyter dioecesanus; – Marianus Alcalá Pérez et XVIII Socii, ex Ordine Beatae Mariae Virginis de Mercede Redemptionis Captivorum; – Chrysanthus (in saeculo: Casimirus González García), Aquilinus, Cyprianus Iosephus et LXIII Socii, ex Instituto Fratrum Maristarum a Scholis, necnon Raimundus Aemilianus Hortelano Gómez et Iulianus Aguilar Martín, laici; – Emmanuel a Sacra Familia (in saeculo: Emmanuel Sanz Domínguez), presbyter professus et reformator Ordinis Sancti Hieronymi; – Andreas a Palazuelo (in saeculo: Michael Franciscus González González) et XXXI Socii, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum; – Theophilus Fernández de Legaría Goñi et IV Socii, presbyteri professi e Congregatione Sacrorum Cordium Iesu et Mariae necnon adorationis perpetuae Ss. Sacramenti altaris; – Albertus Maria Marco Alemán et VIII Socii, ex Ordine Carmelitarum ab Antiqua Observantia, necnon Augustinus Maria García Tribaldos et XV Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum; – Orentius Aloisius (in saeculo: Antonius Solá Garriga) et XVIII Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, necnon Antonius Mateo Salamero, presbyter dioecesanus, et Iosephus Gorostazu Labayen, laicus; – Melchiora ab Adoratione Cortés Bueno et XIV Sociae, e Societate Filiarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul; 982 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale – Aurelia (in saeculo: Clementina) Arambarri Fuente et III Sociae, religiosae professae Congregationis Servarum Mariae Ministrantium Infirmis; – Maria Assumpta (in saeculo: Iuliana González Trujillano) et II Sociae, religiosae professae Congregationis Missionariarum Franciscalium a Matre Divini Pastoris; – Ioannes Huguet Cardona, presbyter dioecesanus; – Iosephus Maria Ruiz Cano, Iesus Hannibal Gómez Gómez, Thomas Cordero Cordero et XIII Socii, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V.; – Emmanuel Borrás i Ferré, Episcopus Auxiliaris Tarraconensis, Agapitus Modestus (in saeculo: Modestus Pamplona Falguera), ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, et CXLV Socii, presbyteri et Seminarii alumni dioecesani, necnon religiosi ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, ex Ordine Sancti Benedicti, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis BM.V., e Tertio Ordine Carmelitarum a Magisterio; – Fortunatus Velasco Tobar et XIII Socii, e Congregatione Missionis; – Ioachimus Jovaní Marín et XIV Socii, e Sodalitate Sacerdotum Operariorum Dioecesanorum Cordis Iesu; – Richardus Gil Barcelón, presbyter professus e Congregatione Parvi Operis a Divina Providentia, necnon Antonius Arrué Peiró, laicus; – Iosepha Martínez Pérez et XI Sociae, e Congregatione Filiarum a Caritate, necnon Dolores Broseta Bonet, laica; qui in Hispania vicesimo saeculo sanguinem suum effuderunt ad testimonium perhibendum Domino Iesu, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die sexta Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Clari hi martyres, viri sancti et mulieres qui amaverunt Christum in vita sua eumque imitati sunt in morte coronas ideo triumphales merentes, in quibus Deus crucis mysterium mirabiliter illustravit, ut, ex eorum sacrificio roborati, nosmetipsi Christo fideliter haereremus atque in Ecclesia ad salutem omnium operaremur, sicuti fortes in eiusdem confessione vixerunt, ita et fidei nostrae praebeant firma incrementa virtutum et multiplici suffragio apud Dominum intercedant. 983 Acta Francisci Pp. Quae vero per has Litteras decrevimus et nunc et in posterum firma esse volumus, rebus quibuslibet contrariis non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum sub anulo Piscatoris, die XIII mensis Octobris, anno MMXIII, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis loco Secretarii Status c P etrus P arolin Archiepiscopus tit. Aquipendiensis Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 33.112 984 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale III Venerabili Dei Servo Ioanni Huguet y Cardona caelitum Beatorum tribuitur dignitas. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Habentes autem eundem spiritum fidei, sicut scriptum est: ‘Credidi, propter quod locutus sum’, et nos credimus, propter quod et loquimur, scientes quoniam, qui suscitavit Dominum Iesum, et nos cum Iesu suscitabit et constituet vobiscum » (2 Cor 4, 13-14). Iuvenis dioecesanus sacerdos Ioannes Huguet y Cardona, fide virtuteque repletus, suis coram persecutoribus Iesum Christum est testatus. Die mensis Ianuarii anno MCMXIII XXVIII in pago Alaior Maioricae natus est. Primoge- nitus fuit Francisci et Eulaliae Cardona filius, agricolarum, qui Christiana pietate fideque pollebant. Die aqua est ablutus atque die XX I mensis Februarii anno mensis Augusti anno MCMXIII MCMXVI baptismali Confirmationis sacramento est munitus. Novem annos natus primum ad sacram Eucaristiam accessit. Instituti Fratrum Scholarum Christianarum alumnus probe est edoctus atque pietate Ecclesiaeque amore est informatus. Postquam in dioecesanum Seminarium Minoricense est ingressus, XVI annos natus, electus est ut peregrinationem internationalem participaret Seminarii tironum Romam, Pio PP. XI presbyteratus quinquagesimum recolente annum, qui de eis Christo dicandis est locutus. Ioannes valde est permotus et eius animus sepulcris martyrum invisis est tactus. Anno MCMXXXIII eius familia ad oppidum Ferreries se contulit, ubi Ioannes apostolica incepta participavit. Quibusdam illius loci iuvenibus dixit: « Si aliquando vitam pro Christo tradere debebo, laetus tradam ». Die VI mensis Iunii anno MCMXXXVI in cappella Seminarii Barcinonensis per manus Praesulis Emmanuelis Irurita, qui et ipse fuit martyr, sacro ordine est initiatus. « Morti et sacrificio addicti estis », dixit ille sacrum ordinem recipientibus. Primam Missam in pago Ferreries celebravit die XXI mensis Iunii, sancto Aloisio Gonzaga di- cato, cui tum propter corporis speciem tum propter virtutes nonnulli eum assimilavere. Triginta tres dies cotidie Missam celebravit, cum arcessiretur ad oppidi Municipium. Antea ab eo est petitum ut sacram Eucharistiam ab Acta Francisci Pp. 985 ecclesia amoveret ne illa profanaretur, quemadmodum compluribus in vicis acciderat. Quapropter Ioannes Sanctissimum Sacramentum suam in domum detulit, omnino conscius de eventuris periculis. Exinde vestem presbyteralem deponere est coactus atque adstantes parvum crucifixum viderunt, quem iuvenis sacerdos secum deferebat. Morte proposita, iusserunt ut imaginem sacram conspueret. Ioannes vehementer recusavit ac firma voce exclamavit: « Vivat Christus Rex ». Duobus manuballistulae ignivomae ictibus percussus, procidit ad solum ac copiosum sanguinem fudit, viginti tres annos natus. Martyrii fama Venerabilis Dei Servi semper confestim in populo increbruit vivaque exinde mansit. Quapropter in episcopali Curia Minoricensi annis MCMLIII-MCMLIV dioecesana Inquisitione est peracta. Theologi Consultores, die XVI mensis Aprilis anno MMX coadunati, de martyrio favens suffragium tulerunt atque Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die XVII mensis Aprilis anno MMXII coadunati, idem suffragium tulerunt. Summus Pontifex Benedictus XVI die X mensis Maii anno MMXII, facultatem fecit ut Congregatio de Causis Sanctorum de hac re Decretum ederet atque statuit ut beatificationis ritus Tarracone die XIII mensis Octobris anno MMXIII celebraretur. Hodie igitur de mandato Nostro Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Dei Servum Ioannem y Cardona adscribimus: Nos vota Fratrum Nostrorum Iesu García Burillo, Episcopi Abulensis, Alfonsi Milián Sorribas, Episcopi Barbastrensis-Montisonensis, Aloisii S.R.E. Cardinalis Martínez Sistach, Archiepiscopi Barcinonensis, Marii Iceta Gavicagogeascoa, Episcopi Flaviobrigensis, Iosephi Emmanuelis Lorca Planes, Episcopi Carthaginensis in Hispania, Antonii Angeli Algora Hernando, Episcopi Civitatis Regalensis, Demetrii Fernández González, Episcopi Cordubensis, Iosephi Mariae Yanguas Sanz, Episcopi Conchensis, Raimundi del Hoyo López, Episcopi Giennensis, Ioannis Piris Frígola, Episcopi Illerdensis, Antonii Mariae S.R.E. Cardinalis Rouco Varela, Archiepiscopi Matritensis, Iesu Stephani Catalá Ibáñez, Episcopi Malacitani, Salvatoris Giménez Valls, Episcopi Minoricensis, Attilani Rodríguez Martínez, Episcopi Seguntini-Guadalaiarensis, Iacobi Pujol Balcells, Archiepiscopi Tarraconensis, Iosephi Angeli Sáiz Meneses, Episcopi Terrassensis, Caroli Emmanuelis Escribano Subías, Episcopi Terulensis et Albarracinensis, Braulionis Rodríguez 986 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Plaza, Archiepiscopi Toletani, Henrici Benavent Vidal, Episcopi Dertosensis, Caroli Osoro Sierra, Archiepiscopi Valentini, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque Christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Servi Dei: – Iosephus Maximus Moro Briz et IV Socii, presbyteri dioecesani; – Maurus Palazuelos Maruri et XVII Socii, ex Ordine Sancti Benedicti; Iacobus Puig Mirosa et XVIII Socii, e Congregatione Filiorum Sacrae Familiae Iesu, Mariae et Ioseph, necnon Sebastianus Llorens Telarroja, laicus; – Maria a Monte Serrato (in saeculo: Iosepha Maria Columnaris García Solanas) et VIII Sociae, religiosae professae Instituti Minimarum Discalceatarum Sancti Francisci de Paula, necnon Lucretia García Solanas, laica et vidua; – Mauritius (in saeculo: Alexander) Íñiguez de Heredia Alzóla et XXIII Socii, religiosi professi ex Ordine Hospitalario Sancti Ioannis de Deo; – Iosephus Guardiel Pujol, presbyter dioecesanus; – Raimundus Ioachimus Castaño González et Iosephus Maria González Solís, presbyteri professi ex Ordine Fratrum Praedicatorum; – Antonius Faúndez López, presbyter, et unus Socius, professi ex Ordine Fratrum Minorum, necnon duo presbyteri dioecesani; – Hermenegildus ab Assumptione B.M.V. (in saeculo: Hermenegildus Iza y Aregita) et V Socii, ex Ordine Sanctissimae Trinitatis; – Carmelus Maria Moyano Linares et IX Socii, presbyteri professi ex Ordine Carmelitarum; – Iosephus Xavier Gorosterratzu et V Socii, e Congregatione Sanctissimi Redemptoris; – Emmanuel Basulto Jiménez, Episcopus Giennensis, necnon III presbyteri dioecesani, unus seminarii alumnus et unus laicus; – Victoria a Iesu (in saeculo: Francisca Agnes Maria ab Antiqua) Valverde González, religiosa Pii Instituti Calasanctiani Filiarum a Divina Pastora; – Salvius Huix Miralpeix, Episcopus Illerdensis; – Iosephus Nadal i Guiu et Iosephus Jordán Blecua, presbyteri dioecesani; – Ioannes a Iesu (in saeculo: Vilaregut Farré) et III Socii, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, necnon Paulus Segalá Solé, presbyter dioecesanus; Acta Francisci Pp. 987 – Marianus Alcalá Pérez et XVIII Socii, ex Ordine Beatae Mariae Virginis de Mercede Redemptionis Captivorum; – Chrysanthus (in saeculo: Casimirus González García), Aquilinus, Cyprianus Iosephus et LXIII Socii, ex Instituto Fratrum Maristarum a Scholis, necnon Raimundus Aemilianus Hortelano Gómez et Iulianus Aguilar Martín, laici; – Emmanuel a Sacra Familia (in saeculo: Emmanuel Sanz Domínguez), presbyter professus et reformator Ordinis Sancti Hieronymi; – Andreas a Palazuelo (in saeculo: Michael Franciscus González González) et XXXI Socii, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum; – Theophilus Fernández de Legaría Goñi et IV Socii, presbyteri professi e Congregatione Sacrorum Cordium Iesu et Mariae necnon adorationis perpetuae Ss. Sacramenti altaris; – Albertus Maria Marco Alemán et VIII Socii, ex Ordine Carmelitarum ab Antiqua Observantia, necnon Augustinus Maria García Tribaldos et XV Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum; – Orentius Aloisius (in saeculo: Antonius Solá Garriga) et XVIII Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, necnon Antonius Mateo Salamero, presbyter dioecesanus, et Iosephus Gorostazu Labayen, laicus; – Melchiora ab Adoratione Cortés Bueno et XIV Sociae, e Societate Filiarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul; – Aurelia (in saeculo: Clementina) Arambarri Fuente et III Sociae, religiosae professae Congregationis Servarum Mariae Ministrantium Infirmis; – Maria Assumpta (in saeculo: Iuliana González Trujillano) et II Sociae, religiosae professae Congregationis Missionariarum Franciscalium a Matre Divini Pastoris; – Ioannes Huguet Cardona, presbyter dioecesanus; – Iosephus Maria Ruiz Cano, Iesus Hannibal Gómez Gómez, Thomas Cordero Cordero et XIII Socii, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V.; – Emmanuel Borrás i Ferré, Episcopus Auxiliaris Tarraconensis, Agapitus Modestus (in saeculo: Modestus Pamplona Falguera), ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, et CXLV Socii, presbyteri et Seminarii alumni dioecesani, necnon religiosi ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, ex Ordine Sancti Benedicti, ex Ordine Fratrum Minorum 988 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Capuccinorum, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis BM.V., e Tertio Ordine Carmelitarum a Magisterio; – Fortunatus Velasco Tobar et XIII Socii, e Congregatione Missionis; – Ioachimus Jovaní Marín et XIV Socii, e Sodalitate Sacerdotum Operariorum Dioecesanorum Cordis Iesu; – Richardus Gil Barcelón, presbyter professus e Congregatione Parvi Operis a Divina Providentia, necnon Antonius Arrué Peiró, laicus; – Iosepha Martínez Pérez et XI Sociae, e Congregatione Filiarum a Caritate, necnon Dolores Broseta Bonet, laica; qui in Hispania vicesimo saeculo sanguinem suum effuderunt ad testimonium perhibendum Domino Iesu, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die sexta Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum sub anulo Piscatoris, die decimo tertio mensis Octobris, anno Domini bis millesimo tertio decimo, Pontificate Nostri primo. De mandato Summi Pontificis loco Secretarii Status c P etrus P arolin Archiepiscopus tit. Aquipendiensis Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 21.574 Acta Francisci Pp. 989 NUNTIUS Occasione Diei Mundialis Precationis pro Rerum Natura fovenda. Usiamo misericordia verso la nostra casa comune In unione con i fratelli e le sorelle ortodossi, e con l’adesione di altre Chiese e Comunità cristiane, la Chiesa Cattolica celebra oggi l’annuale “Giornata mondiale di preghiera per la cura del creato”. La ricorrenza intende offrire « ai singoli credenti ed alle comunità la preziosa opportunità di rinnovare la personale adesione alla propria vocazione di custodi del creato, elevando a Dio il ringraziamento per l’opera meravigliosa che Egli ha affidato alla nostra cura, invocando il suo aiuto per la protezione del creato e la sua misericordia per i peccati commessi contro il mondo in cui viviamo ».1 È molto incoraggiante che la preoccupazione per il futuro del nostro pianeta sia condivisa dalle Chiese e dalle Comunità cristiane insieme ad altre religioni. Infatti, negli ultimi anni, molte iniziative sono state intraprese da autorità religiose e organizzazioni per sensibilizzare maggiormente l’opinione pubblica circa i pericoli dello sfruttamento irresponsabile del pianeta. Vorrei qui menzionare il Patriarca Bartolomeo e il suo predecessore Dimitrios, che per molti anni si sono pronunciati costantemente contro il peccato di procurare danni al creato, attirando l’attenzione sulla crisi morale e spirituale che sta alla base dei problemi ambientali e del degrado. Rispondendo alla crescente attenzione per l’integrità del creato, la Terza Assemblea Ecumenica Europea (Sibiu, 2007) proponeva di celebrare un “Tempo per il Creato” della durata di cinque settimane tra il 1° settembre (memoria ortodossa della divina creazione) e il 4 ottobre (memoria di Francesco di Assisi nella Chiesa Cattolica e in alcune altre tradizioni occidentali). Da quel momento tale iniziativa, con l’appoggio del Consiglio Mondiale delle Chiese, ha ispirato molte attività ecumeniche in diversi parti del mondo. Dev’essere pure motivo di gioia il fatto che in tutto il mondo iniziative simili, che promuovono la giustizia ambientale, la sollecitudine verso i poveri e l’impegno responsabile 1 Lettera per l’istituzione della “Giornata mondiale di preghiera per la cura del creato”, 6 agosto 2015 990 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale nei confronti della società, stanno facendo incontrare persone, soprattutto giovani, di diversi contesti religiosi. Cristiani e non, persone di fede e di buona volontà, dobbiamo essere uniti nel dimostrare misericordia verso la nostra casa comune – la terra – e valorizzare pienamente il mondo in cui viviamo come luogo di condivisione e di comunione. 1. La terra grida... Con questo Messaggio, rinnovo il dialogo con ogni persona che abita questo pianeta riguardo alle sofferenze che affliggono i poveri e la devastazione dell’ambiente. Dio ci ha fatto dono di un giardino rigoglioso, ma lo stiamo trasformando in una distesa inquinata di « macerie, deserti e sporcizia » (Enc. Laudato si’, 161). Non possiamo arrenderci o essere indifferenti alla perdita della biodiversità e alla distruzione degli ecosistemi, spesso provocate dai nostri comportamenti irresponsabili ed egoistici. « Per causa nostra, migliaia di specie non daranno gloria a Dio con la loro esistenza né potranno comunicarci il proprio messaggio. Non ne abbiamo il diritto » (ibid., 33). Il pianeta continua a riscaldarsi, in parte a causa dell’attività umana: il 2015 è stato l’anno più caldo mai registrato e probabilmente il 2016 lo sarà ancora di più. Questo provoca siccità, inondazioni, incendi ed eventi meteorologici estremi sempre più gravi. I cambiamenti climatici contribuiscono anche alla straziante crisi dei migranti forzati. I poveri del mondo, che pure sono i meno responsabili dei cambiamenti climatici, sono i più vulnerabili e già ne subiscono gli effetti. Come l’ecologia integrale mette in evidenza, gli esseri umani sono profondamente legati gli uni agli altri e al creato nella sua interezza. Quando maltrattiamo la natura, maltrattiamo anche gli esseri umani. Allo stesso tempo, ogni creatura ha il proprio valore intrinseco che deve essere rispettato. Ascoltiamo « tanto il grido della terra quanto il grido dei poveri » (ibid., 49), e cerchiamo di comprendere attentamente come poter assicurare una risposta adeguata e tempestiva. 2. …perché abbiamo peccato Dio ci ha donato la terra per coltivarla e custodirla (cfr Gen 2, 15) con rispetto ed equilibrio. Coltivarla “troppo” – cioè sfruttandola in maniera miope ed egoistica –, e custodirla poco è peccato. Acta Francisci Pp. 991 Con coraggio il caro Patriarca Ecumenico Bartolomeo ha ripetutamente e profeticamente messo in luce i nostri peccati contro il creato: « Che gli esseri umani distruggano la diversità biologica nella creazione di Dio; che gli esseri umani compromettano l’integrità della terra e contribuiscano al cambiamento climatico, spogliando la terra delle sue foreste naturali o distruggendo le sue zone umide; che gli esseri umani inquinino le acque, il suolo, l’aria: tutti questi sono peccati ». Infatti, « un crimine contro la natura è un crimine contro noi stessi e un peccato contro Dio ».2 Di fronte a quello che sta accadendo alla nostra casa, possa il Giubileo della Misericordia richiamare i fedeli cristiani « a una profonda conversione interiore » (Enc. Laudato si’, 217), sostenuta in modo particolare dal sacramento della Penitenza. In questo Anno Giubilare, impariamo a cercare la misericordia di Dio per i peccati contro il creato che finora non abbiamo saputo riconoscere e confessare; e impegniamoci a compiere passi concreti sulla strada della conversione ecologica, che richiede una chiara presa di coscienza della nostra responsabilità nei confronti di noi stessi, del prossimo, del creato e del Creatore (cfr ibid., 10; 229). 3. Esame di coscienza e pentimento Il primo passo in tale cammino è sempre un esame di coscienza, che « implica gratitudine e gratuità, vale a dire un riconoscimento del mondo come dono ricevuto dall’amore del Padre, che provoca come conseguenza disposizioni gratuite di rinuncia e gesti generosi […]. Implica pure l’amorevole consapevolezza di non essere separati dalle altre creature, ma di formare con gli altri esseri dell’universo una stupenda comunione universale. Per il credente, il mondo non si contempla dal di fuori ma dal di dentro, riconoscendo i legami con i quali il Padre ci ha unito a tutti gli esseri » (ibid., 220). A questo Padre pieno di misericordia e di bontà, che attende il ritorno di ognuno dei suoi figli, possiamo rivolgerci riconoscendo i nostri peccati verso il creato, i poveri e le future generazioni. « Nella misura in cui tutti noi causiamo piccoli danni ecologici », siamo chiamati a riconoscere « il nostro apporto, piccolo o grande, allo stravolgimento e alla distruzione dell’ambiente ».3 Questo è il primo passo sulla via della conversione. Discorso a Santa Barbara, California (8 novembre 1997). Bartolomeo I, Messaggio per la Giornata di preghiera per la salvaguardia del creato (1 settembre 2012). 2 3 992 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Nel 2000, anch’esso un Anno Giubilare, il mio predecessore san Giovanni Paolo II ha invitato i cattolici a fare ammenda per l’intolleranza religiosa passata e presente, così come per le ingiustizie commesse verso gli ebrei, le donne, i popoli indigeni, gli immigrati, i poveri e i nascituri. In questo Giubileo Straordinario della Misericordia invito ciascuno a fare altrettanto. Come singoli, ormai assuefatti a stili di vita indotti sia da una malintesa cultura del benessere sia da un « desiderio disordinato di consumare più di quello di cui realmente si ha bisogno » (ibid., 123), e come partecipi di un sistema « che ha imposto la logica del profitto ad ogni costo, senza pensare all’esclusione sociale o alla distruzione della natura »,4 pentiamoci del male che stiamo facendo alla nostra casa comune. Dopo un serio esame di coscienza e abitati da tale pentimento, possiamo confessare i nostri peccati contro il Creatore, contro il creato, contro i nostri fratelli e le nostre sorelle. « Il Catechismo della Chiesa Cattolica ci fa vedere il confessionale come un luogo in cui la verità ci rende liberi per un incontro ».5 Sappiamo che « Dio è più grande del nostro peccato »,6 di tutti i peccati, compresi quelli contro la creazione. Li confessiamo perché siamo pentiti e vogliamo cambiare. E la grazia misericordiosa di Dio che riceviamo nel Sacramento ci aiuterà a farlo. 4. Cambiare rotta L’esame di coscienza, il pentimento e la confessione al Padre ricco di misericordia conducono a un fermo proposito di cambiare vita. E questo deve tradursi in atteggiamenti e comportamenti concreti più rispettosi del creato, come ad esempio fare un uso oculato della plastica e della carta, non sprecare acqua, cibo ed energia elettrica, differenziare i rifiuti, trattare con cura gli altri esseri viventi, utilizzare il trasporto pubblico e condividere un medesimo veicolo tra più persone, e così via (cfr Enc. Laudato si’, 211). Non dobbiamo credere che questi sforzi siano troppo piccoli per migliorare il mondo. Tali azioni « provocano in seno a questa terra un bene che tende sempre a diffondersi, a volte invisibilmente » (ibid., 212) e incoraggiano « uno stile di vita profetico e contemplativo, capace di gioire profondamente senza essere ossessionati dal consumo » (ibid., 222). 4 Discorso, II Incontro Mondiale dei Movimenti Popolari, Santa Cruz de la Sierra (Bolivia), 9 luglio 2015. 5 Terza meditazione, Ritiro Spirituale in occasione del Giubileo dei Sacerdoti, Basilica di San Paolo fuori le Mura, 2 giugno 2016. 6 Udienza, 30 marzo 2016. Acta Francisci Pp. 993 Ugualmente il proposito di cambiare vita deve attraversare il modo in cui contribuiamo a costruire la cultura e la società di cui siamo parte: infatti « la cura per la natura è parte di uno stile di vita che implica capacità di vivere insieme e di comunione » (ibid., 228). L’economia e la politica, la società e la cultura non possono essere dominate da una mentalità del breve termine e dalla ricerca di un immediato ritorno finanziario o elettorale. Esse devono invece essere urgentemente riorientate verso il bene comune, che comprende la sostenibilità e la cura del creato. Un caso concreto è quello del “debito ecologico” tra il Nord e il Sud del mondo (cfr ibid., 51-52). La sua restituzione richiederebbe di prendersi cura dell’ambiente dei Paesi più poveri, fornendo loro risorse finanziarie e assistenza tecnica che li aiutino a gestire le conseguenze dei cambiamenti climatici e a promuovere lo sviluppo sostenibile. La protezione della casa comune richiede un crescente consenso politico. In tal senso, è motivo di soddisfazione che a settembre 2015 i Paesi del mondo abbiano adottato gli Obiettivi di Sviluppo Sostenibile, e che, a dicembre 2015, abbiano approvato l’Accordo di Parigi sui cambiamenti climatici, che si pone l’impegnativo ma fondamentale obiettivo di contenere l’aumento della temperatura globale. Ora i Governi hanno il dovere di rispettare gli impegni che si sono assunti, mentre le imprese devono fare responsabilmente la loro parte, e tocca ai cittadini esigere che questo avvenga, anzi che si miri a obiettivi sempre più ambiziosi. Cambiare rotta quindi consiste nel « rispettare scrupolosamente il comandamento originario di preservare il creato da ogni male, sia per il nostro bene sia per il bene degli altri esseri umani ».7 Una domanda può aiutarci a non perdere di vista l’obiettivo: « Che tipo di mondo desideriamo trasmettere a coloro che verranno dopo di noi, ai bambini che stanno crescendo? » (Enc. Laudato si’, 160). 5. Una nuova opera di misericordia « Niente unisce maggiormente con Dio che un atto di misericordia – sia che si tratti della misericordia con la quale il Signore ci perdona i nostri peccati, sia che si tratti della grazia che ci dà per praticare le opere di misericordia in suo nome ».8 Bartolomeo I, Messaggio per la Giornata di preghiera per la salvaguardia del creato (1° settembre 1997). 8 Prima Meditazione, Ritiro Spirituale in occasione del Giubileo dei Sacerdoti, Basilica di San Giovanni in Laterano, 2 giugno 2016. 7 994 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Parafrasando san Giacomo, « la misericordia senza le opere è morta in se stessa. […] A causa dei mutamenti del nostro mondo globalizzato, alcune povertà materiali e spirituali si sono moltiplicate: diamo quindi spazio alla fantasia della carità per individuare nuove modalità operative. In questo modo la via della misericordia diventerà sempre più concreta ».9 La vita cristiana include la pratica delle tradizionali opere di misericordia corporali e spirituali.10 « Di solito pensiamo alle opere di misericordia ad una ad una, e in quanto legate ad un’opera: ospedali per i malati, mense per quelli che hanno fame, ostelli per quelli che sono per la strada, scuole per quelli che hanno bisogno di istruzione, il confessionale e la direzione spirituale per chi necessita di consiglio e di perdono… Ma se le guardiamo insieme, il messaggio è che l’oggetto della misericordia è la vita umana stessa nella sua totalità ».11 Ovviamente la vita umana stessa nella sua totalità comprende la cura della casa comune. Quindi, mi permetto di proporre un complemento ai due tradizionali elenchi di sette opere di misericordia, aggiungendo a ciascuno la cura della casa comune. Come opera di misericordia spirituale, la cura della casa comune richiede « la contemplazione riconoscente del mondo » (Enc. Laudato si’, 214) che « ci permette di scoprire attraverso ogni cosa qualche insegnamento che Dio ci vuole comunicare » (ibid., 85). Come opera di misericordia corporale, la cura della casa comune richiede i « semplici gesti quotidiani nei quali spezziamo la logica della violenza, dello sfruttamento, dell’egoismo […] e si manifesta in tutte le azioni che cercano di costruire un mondo migliore » (ibid., 230-231). 6. In conclusione, preghiamo Nonostante i nostri peccati e le spaventose sfide che abbiamo di fronte, non smarriamo mai la speranza: « Il Creatore non ci abbandona, non fa mai marcia indietro nel suo progetto di amore, non si pente di averci creato Udienza, 30 giugno 2016. Quelle corporali sono: dar da mangiare agli affamati; dar da bere agli assetati; vestire gli ignudi; alloggiare i pellegrini; visitare gli infermi; visitare i carcerati; seppellire i morti. Quelle spirituali sono: consigliare i dubbiosi; insegnare agli ignoranti; ammonire i peccatori; consolare gli afflitti; perdonare le offese; sopportare pazientemente le persone moleste; pregare Dio per i vivi e per i morti. 11 Terza meditazione, Ritiro Spirituale in occasione del Giubileo dei Sacerdoti, Basilica di San Paolo fuori le Mura, 2 giugno 2016. 9 10 Acta Francisci Pp. 995 [...] perché si è unito definitivamente con la nostra terra, e il suo amore ci conduce sempre a trovare nuove strade » (ibid., 13; 245). In particolare il 1° settembre, e poi per tutto il resto dell’anno, preghiamo: « O Dio dei poveri, aiutaci a riscattare gli abbandonati e i dimenticati di questa terra che tanto valgono ai tuoi occhi. […] O Dio d’amore, mostraci il nostro posto in questo mondo come strumenti del tuo affetto per tutti gli esseri di questa terra » (ibid., 246). O Dio di misericordia, concedici di ricevere il tuo perdono e di trasmettere la tua misericordia in tutta la nostra casa comune. Laudato si’. Amen. Dal Vaticano, 1° settembre 2016 FRANCISCUS PP. 996 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale NUNTIUS TELEVISIFICUS Occasione Celebrationis Iubilaei Extraordinarii Misericordiae in America.* Celebro la iniciativa del CELAM y la CAL, en contacto con los episcopados de Estados Unidos y Canadá – me recuerda el Sínodo de América esto – de tener esta oportunidad de celebrar como Continente el Jubileo de la Misericordia. Me alegra saber que han podido participar todos los países de América. Frente a tantos intentos de fragmentación, de división y de enfrentar a nuestros pueblos, estas instancias nos ayudan a abrir horizontes y estrecharnos una y otra vez las manos; un gran signo que nos anima en la esperanza. Para comenzar, me viene la palabra del apóstol Pablo a su discípulo predilecto: « Doy gracias a nuestro Señor Jesucristo, porque me ha fortalecido y me ha considerado digno de confianza, llamándome a su servicio a pesar de mis blasfemias, persecuciones e insolencias anteriores. Pero fui tratado con misericordia, porque cuando no tenía fe, actuaba así por ignorancia. Y sobreabundó en mí la gracia de nuestro Señor, junto con la fe y el amor de Cristo Jesús. Es doctrina cierta y digna de fe que Jesucristo vino al mundo para salvar a los pecadores, y yo soy el peor de ellos. Si encontré misericordia, fue para que Jesucristo demostrará en mi toda su paciencia » (1 Tm, 1, 12-16a). Esto se lo dice a Timoteo en su Primera Carta, capítulo primero, versículos 12 al 16. Y al decírselo a él, lo quiere hacer con cada uno de nosotros. Palabras que son una invitación, yo diría una provocación. Palabras que quieren poner en movimiento a Timoteo y a todos los que a lo largo de la historia las irán escuchando. Son palabras ante las cuales no permanecemos indiferentes, por el contrario, ponen en marcha toda nuestra dinámica personal. Y Pablo no anda con vueltas: Jesucristo vino al mundo para salvar a los pecadores, y él se cree el peor de ellos. Tiene una conciencia clara de quién es, no oculta su pasado e inclusive su presente. Pero esta descripción de sí mismo no la hace ni para victimizarse ni para justificarse, ni tampoco para gloriarse de su condición. Es el comienzo de la carta, ya en los versículos anteriores le ha avisado a Timoteo sobre « fabulas y genealogías interminables », sobre « vanas palabrerías », y advirtiendo que todas ellas terminan en « disputas », en peleas. El acento – podríamos pensar a 1 Die 27 Augustii 2016. Acta Francisci Pp. 997 primera vista – es su ser pecador, pero para que Timoteo, y con él cada uno de nosotros pueda ponerse en esa misma sintonía. Si usáramos términos futbolísticos podríamos decir: levanta un centro para que otro cabecee. Nos « pasa la pelota » para que podamos compartir su misma experiencia: a pesar de todos mis pecados « fui tratado con misericordia ». Tenemos la oportunidad de estar aquí, porque con Pablo podemos decir: fuimos tratados con misericordia. En medio de nuestros pecados, nuestros límites, nuestras miserias; en medio de nuestras múltiples caídas, Jesucristo nos vio, se acercó, nos dio su mano y nos trató con misericordia. ¿A quién? A mí, a vos, a vos, a vos, a todos. Cada uno de nosotros podrá hacer memoria, repasando todas las veces que el Señor lo vio, lo miró, se acercó y lo trató con misericordia. Todas las veces que el Señor volvió a confiar, volvió a apostar (cf. Ez 16). Y a mí me vuelve a la memoria el capítulo 16 de Ezequiel, ese no cansarse de apostar por cada uno de nosotros que tiene el Señor. Y eso es lo que Pablo llama doctrina segura – ¡curioso! –, esto es doctrina segura: fuimos tratados con misericordia. Y es ese el centro de su carta a Timoteo. En este contexto jubilar, cuánto bien nos hace volver sobre esta verdad, repasar cómo el Señor a lo largo de nuestra vida se acercó y nos trató con misericordia, poner en el centro la memoria de nuestro pecado y no de nuestros supuestos aciertos, crecer en una conciencia humilde y no culposa de nuestra historia de distancias – la nuestra, no la ajena, no la de aquel que está al lado, menos la de nuestro pueblo – y volver a maravillarnos de la misericordia de Dios. Esa es palabra cierta, es doctrina segura y nunca palabrerío. Hay una particularidad en el texto que quisiera compartir con ustedes. Pablo no dice « el Señor me habló o me dijo », « el Señor me hizo ver o aprender ». Él dice: « Me trató con ». Para Pablo, su relación con Jesús está sellada por la forma en que lo trató. Lejos de ser una idea, un deseo, una teoría – e inclusive una ideología –, la misericordia es una forma concreta de « tocar » la fragilidad, de vincularnos con los otros, de acercarnos entre nosotros. Es una forma concreta de encarar a las personas cuando están en la « mala ». Es una acción que nos lleva a poner lo mejor de cada uno para que los demás se sientan tratados de tal forma que puedan sentir que en su vida todavía no se dijo la última palabra. Tratados de tal manera que el que se sentía aplastado por el peso de sus pecados, sienta el alivio de una nueva posibilidad. Lejos de ser una bella frase, es la acción concreta con la que Dios quiere relacionarse con sus hijos. Pablo utiliza aquí la voz 998 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale pasiva – perdonen la pedantería de esta referencia un poco exquisita – y el tiempo aoristo – discúlpenme la traducción un poco referencial –, pero bien podría decirse « fui misericordiado ». La pasiva lo deja a Pablo en situación de receptor de la acción de otro, él no hace nada más que dejarse misericordiar. El aoristo del original nos recuerda que en él esa experiencia aconteció en un momento puntual que recuerda, agradece, festeja. El Dios de Pablo genera el movimiento que va del corazón a las manos, el movimiento de quien no tiene miedo a acercarse, que no tiene miedo a tocar, a acariciar; y esto sin escandalizarse ni condenar, sin descartar a nadie. Una acción que se hace carne en la vida de las personas. Comprender y aceptar lo que Dios hace por nosotros – un Dios que no piensa, ama ni actúa movido por el miedo sino porque confía y espera nuestra transformación – quizás deba ser nuestro criterio hermenéutico, nuestro modo de operar: « Ve tú y actúa de la misma manera » (Lc 10, 39). Nuestro modo de actuar con los demás nunca será, entonces, una acción basada en el miedo sino en la esperanza que él tiene en nuestra transformación. Y pregunto: ¿Esperanza de transformación o miedo? Una acción basada en el miedo lo único que consigue es separar, dividir, querer distinguir con precisión quirúrgica un lado del otro, construir falsas seguridades, por lo tanto, construir encierros. Una acción basada en la esperanza de transformación, en la conversión, impulsa, estimula, apunta al mañana, genera espacios de oportunidad, empuja. Una acción basada en el miedo, es una acción que pone el acento en la culpa, en el castigo, en el « te equivocaste ». Una acción basada en la esperanza de transformación pone el acento en la confianza, en el aprender, en levantarse; en buscar siempre generar nuevas oportunidades. ¿Cuántas veces? 70 veces 7. Por eso, el trato de misericordia despierta siempre la creatividad. Pone el acento en el rostro de la persona, en su vida, en su historia, en su cotidianidad. No se casa con un modelo o con una receta, sino que posee la sana libertad de espíritu de buscar lo mejor para el otro, en la manera que esta persona pueda comprenderlo. Y esto pone en marcha todas nuestras capacidades, todos nuestros ingenios, esto nos hace salir de nuestros encierros. Nunca es vana palabrería – al decir de Pablo – que nos enreda en disputas interminables, la acción basada en la esperanza de transformación es una inteligencia inquieta que hace palpitar el corazón y le pone urgencia a nuestras manos. Palpitar el corazón y urgencia a nuestras manos. El camino que va del corazón a las manos. Acta Francisci Pp. 999 Al ver actuar a Dios así, nos puede pasar lo mismo que al hijo mayor de la parábola del Padre Misericordioso: escandalizarnos por el trato que tiene el padre al ver a su hijo menor que vuelve. Escandalizarnos porque le abrió los brazos, porque lo trató con ternura, porque lo hizo vestirse con los mejores vestidos estando tan sucio. Escandalizarnos porque al verlo volver, lo besó e hizo fiesta. Escandalizarnos porque no lo castigó sino que lo trató como lo que era: hijo. Nos empezamos a escandalizar – esto nos pasa a todos, es como el proceso, ¿no? – nos empezamos a escandalizar cuando aparece el alzheimer espiritual; cuando nos olvidamos cómo el Señor nos ha tratado, cuando comenzamos a juzgar y a dividir la sociedad. Nos invade una lógica separatista que sin darnos cuenta nos lleva a fracturar más nuestra realidad social y comunitaria. Fracturamos el presente construyendo « bandos ». Está el bando de los buenos y el de los malos, el de los santos y el de los pecadores. Esta pérdida de memoria, nos va haciendo olvidar la realidad más rica que tenemos y la doctrina más clara a ser defendida. La realidad más rica y la doctrina más clara. Siendo nosotros pecadores, el Señor no dejó de tratarnos con misericordia. Pablo nunca dejó de recordar que él estuvo del otro lado, que fue elegido al último, como el fruto de un aborto. La misericordia no es una « teoría que esgrimir »: « ¡ah!, ahora está de moda hablar de misericordia por este jubileo, y qué se yo, pues sigamos la moda ». No, no es una teoría que esgrimir para que aplaudan nuestra condescendencia, sino que es una historia de pecado que recordar. ¿Cuál? La nuestra, la mía y la tuya. Y un amor que alabar. ¿Cuál? El de Dios, que me trató con misericordia. Estamos insertos en una cultura fracturada, en una cultura que respira descarte. Una cultura viciada por la exclusión de todo lo que puede atentar contra los intereses de unos pocos. Una cultura que va dejando por el camino rostros de ancianos, de niños, de minorías étnicas que son vistas como amenaza. Una cultura que poco a poco promueve la comodidad de unos pocos en aumento del sufrimiento de muchos. Una cultura que no sabe acompañar a los jóvenes en sus sueños narcotizándolos con promesas de felicidades etéreas y esconde la memoria viva de sus mayores. Una cultura que ha desperdiciado la sabiduría de los pueblos indígenas y que no ha sabido cuidar la riqueza de sus tierras. Todos nos damos cuenta, lo sabemos que vivimos en una sociedad herida, eso nadie lo duda. Vivimos en una sociedad que sangra y el costo de sus heridas normalmente lo terminan pagando los más indefensos. Pero es precisamente a esta sociedad, a esta cultura adonde el Señor nos envía. Nos 1000 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale envía e impulsa a llevar el bálsamo de « su » presencia. Nos envía con un solo programa: tratarnos con misericordia. Hacernos prójimos de esos miles de indefensos que caminan en nuestra amada tierra americana proponiendo un trato diferente. Un trato renovado, buscando que nuestra forma de vincularnos se inspire en la que Dios soñó, en la que él hizo. Un trato basado en el recuerdo de que todos provenimos de lugares errantes, como Abraham, y todos fuimos sacado de lugares de esclavitud, como el pueblo de Israel. Sigue resonando en nosotros toda la experiencia vivida en Aparecida y en la invitación a renovar nuestro ser discípulos misioneros. Mucho hemos hablado sobre el discipulado, mucho nos hemos preguntado sobre cómo impulsar una catequesis del discipulado y misionera. Pablo nos da una clave interesante: el trato de misericordia. Nos recuerda que lo que lo convirtió a él en apóstol fue ese trato, esa forma cómo Dios se acercó a su vida: « Fui tratado con misericordia ». Lo que lo hizo discípulo fue la confianza que Dios le dio a pesar de sus muchos pecados. Y eso nos recuerda que podemos tener los mejores planes, los mejores proyectos y teorías pensando nuestra realidad, pero si nos falta ese « trato de misericordia », nuestra pastoral quedará truncada a medio camino. En esto se juega nuestra catequesis, nuestros seminarios – ¿enseñamos a nuestros seminaristas este camino de tratar con misericordia? –, nuestra organización parroquial y nuestra pastoral. En esto se juega nuestra acción misionera, nuestros planes pastorales. En esto se juegan nuestras reuniones de presbiterios e inclusive nuestra forma de hacer teología: en aprender a tener un trato de misericordia, una forma de vincularnos que día a día tenemos que pedir – porque es una gracia –, que día a día somos invitados a aprender. Un trato de misericordia entre nosotros obispos, presbíteros, laicos. Somos en teoría « misioneros de la misericordia » y muchas veces sabemos más de « maltratos » que de un buen trato. Cuantas veces nos hemos olvidado en nuestros seminarios de impulsar, acompañar, estimular, una pedagogía de la misericordia, y que el corazón de la pastoral es el trato de misericordia. Pastores que sepan tratar y no maltratar. Por favor, se lo pido: Pastores que sepan tratar y no maltratar. Hoy somos invitados especialmente a un trato de misericordia con el santo Pueblo fiel de Dios – que mucho sabe de ser misericordioso porque es memorioso –, con las personas que se acercan a nuestras comunidades, con sus heridas, dolores, llagas. A su vez, con la gente que no se acerca Acta Francisci Pp. 1001 a nuestras comunidades y que anda herida por los caminos de la historia esperando recibir ese trato de misericordia. La misericordia se aprende en base a la experiencia – en nosotros primero –, como en Pablo: él ha mostrado toda su misericordia, él ha mostrado toda su misericordiosa paciencia. En base a sentir que Dios sigue confiando y nos sigue invitando a ser sus misioneros, que nos sigue enviando para que tratemos a nuestros hermanos de la misma forma con la que él nos trata, con la que él nos trató, y cada uno de nosotros conoce su historia, puede ir allí y hacer memoria. La misericordia se aprende, porque nuestro Padre nos sigue perdonando. Existe ya mucho sufrimiento en la vida de nuestros pueblos para que todavía le sumemos uno más o algunos más. Aprender a tratar con misericordia es aprender del Maestro a hacernos prójimos, sin miedo de aquellos que han sido descartados y que están « manchados » y marcados por el pecado. Aprender a dar la mano a aquel que está caído sin miedo a los comentarios. Todo trato que no sea misericordioso, por más justo que parezca, termina por convertirse en maltrato. El ingenio estará en potenciar los caminos de la esperanza, los que privilegian el buen trato y hacen brillar la misericordia. Queridos hermanos, este encuentro no es un congreso, un meeting, un seminario o una conferencia. Este encuentro de todos es una celebración: fuimos invitados a celebrar el trato de Dios con cada uno de nosotros y con su Pueblo. Por eso, creo que es un buen momento para que digamos juntos: « Señor, me he dejado engañar, de mil maneras escapé de tu amor, pero aquí estoy, estoy otra vez para renovar mi alianza contigo. Te necesito. Rescátame de nuevo, Señor, acéptame una vez más entre tus brazos, esos brazos redentores » (Evangelii gaudium, 3). Y agradezcamos, como Pablo a Timoteo, que Dios nos confíe repetir con su pueblo, los enormes gestos de misericordia que ha tenido y tiene con nosotros, y que este encuentro nos ayude a salir fortalecidos en la convicción de transmitir la dulce y confortadora alegría del Evangelio de la misericordia. FRANCISCUS PP. 1002 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale CHIROGRAPHUM Ad Excellentissimum Dominum Vicentium Paglia magnum Cancellarium Pontificii Instituti « Ioannes Paulus II » Studiorum Matrimonii ac Familiae renuntiatum simulque Praesidem Pontificiae Academiae pro Vita. Caro Fratello, in occasione della riforma della Curia Romana, mi è sembrato opportuno che anche le Istituzioni poste al servizio della Santa Sede con l’attività di ricerca e di formazione sui temi relativi al Matrimonio, alla Famiglia e alla Vita, procedano ad un rinnovamento e ad un ulteriore sviluppo per iscrivere la loro azione sempre più chiaramente nell’orizzonte della misericordia. A tale scopo, conoscendo la tua solida preparazione e la tua vasta esperienza in tale ambito, maturata in questi anni come Presidente del Pontificio Consiglio per la Famiglia con apprezzati frutti spirituali e pastorali, ho deciso di affidarti l’Ufficio di Gran Cancelliere del Pontificio Istituto Giovanni Paolo II per Studi su Matrimonio e Famiglia, in deroga all’art. 6 del rispettivo Statuto, e di Presidente della Pontificia Accademia per la Vita, segnalandoti altresì l’indirizzo generale in questo tuo compito. Com’è noto, dal Concilio Ecumenico Vaticano II ad oggi il Magistero della Chiesa su tali temi si è sviluppato in maniera ampia ed approfondita. E il recente Sinodo sulla Famiglia, con l’Esortazione Apostolica Amoris laetitia, ne ha ulteriormente allargato e approfondito i contenuti. È mia intenzione che gli Istituti posti sotto la tua guida si impegnino in maniera rinnovata nell’approfondimento e nella diffusione del Magistero, confrontandosi con le sfide della cultura contemporanea. L’ambito di riflessione siano le frontiere; anche nello studio teologico non venga mai meno la prospettiva pastorale e l’attenzione alle ferite dell’umanità. Pertanto, nominandoti Gran Cancelliere del Pontificio Istituto Giovanni Paolo II per Studi su Matrimonio e Famiglia, vorrai favorire un adeguato sviluppo dell’attività di riflessione, ricerca e insegnamento dell’Istituto, affinché esso diventi un ambito privilegiato per aiutare le famiglie a vivere la loro vocazione e missione nella Chiesa e nel mondo di oggi. Come Presidente della Pontificia Accademia per la Vita, ti esorto ad occuparti delle nuove sfide che concernono il valore della Vita. Mi riferisco ai diversi aspetti che riguardano la cura della dignità della persona umana Acta Francisci Pp. 1003 nelle diverse età dell’esistenza, il rispetto reciproco fra generi e generazioni, la difesa della dignità di ogni singolo essere umano, la promozione di una qualità della vita umana che integri il valore materiale e spirituale, nella prospettiva di un’autentica “ecologia umana”, che aiuti a ritrovare l’equilibrio originario della Creazione tra la persona umana e l’intero universo. A tale scopo, sarà utile promuovere relazioni feconde tra l’Accademia e l’Istituto Giovanni Paolo II, affinché le attività dell’una e dell’altro, nella fedeltà alle rispettive finalità e metodologie, procedano in maniera armonica e in unità di intenti. In questa prospettiva, ti adopererai a favorire il dialogo cordiale e fattivo con altri Istituti scientifici e Centri accademici, anche in ambito ecumenico o interreligioso, sia di ispirazione cristiana che di altre tradizioni culturali e religiose. Chinarsi sulle ferite dell’uomo, per comprenderle, curarle e guarirle è compito di una Chiesa fiduciosa nella luce e nella forza di Cristo risorto, capace di affrontare anche i luoghi della tensione e del conflitto come un “ospedale da campo”, che vive, annuncia e realizza la sua missione di salvezza e di guarigione proprio là dove la vita degli individui è più minacciata dalle nuove culture della competizione e dello scarto. Le due Istituzioni di cui dovrai occuparti sono anche collegate col nuovo Dicastero per i Laici, la Famiglia e la Vita, nella consapevolezza che alcuni argomenti spetteranno al nuovo Dicastero che si occuperà della pastorale sanitaria. Il tuo compito, dunque, dovrà essere svolto in armonia con entrambi i Dicasteri, nel rispetto delle reciproche competenze e nello spirito di mutua collaborazione che guida l’attività degli organismi al servizio della Santa Sede. Augurandoti un proficuo lavoro, perché l’opera scientifica di ricerca culturale e di formazione accademica, che è in special modo affidata a queste due Istituzioni, continui a dare il proprio specifico contributo, in contesto armonico delle molteplici attività dei Dicasteri della Curia Romana, ti imparto la Benedizione Apostolica. Città del Vaticano, 15 agosto 2016 Solennità dell’Assunzione di Maria SS.ma FRANCISCUS PP. 1004 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM Regulae Consultationis ad medicos Congregationis de causis Sanctorum. Introduzione Il miracolo, richiesto per la Beatificazione dei Venerabili Servi di Dio e per la Canonizzazione dei Beati, fu sempre esaminato con il massimo rigore. Già in epoca medievale si fece ricorso a Periti Medici per i quali, il 17 settembre 1743, fu creato un Albo specifico da Benedetto XIV. Più recentemente, Pio XII istituì presso la Congregazione dei Sacri Riti, il 20 ottobre 1948, una Commissione di Medici, cui aggiunse, il 15 dicembre 1948, uno speciale Consiglio Medico. Giovanni XXIII, il 10 luglio 1959, unificò questi due organismi in una Consulta Medica, approvandone il Regolamento. Alla luce di nuove esigenze e in base alla Costituzione Apostolica Sacra Rituum Congregatio dell’8 maggio 1969, si procedette ad un’ulteriore revisione delle norme del Regolamento, che fu approvato da Paolo VI il 23 aprile 1976. La promulgazione della Costituzione Apostolica Divinus perfectionis Magister di Giovanni Paolo II, il 25 gennaio 1983, e l’esperienza degli ultimi anni da parte di questa Congregazione evidenziarono la necessità di aggiornare nuovamente il Regolamento della Consulta Medica. A tale scopo, sono state redatte le seguenti norme del Regolamento della Consulta Medica della Congregazione delle Cause dei Santi. Articolo 1 § 1 È costituito presso la Congregazione delle Cause dei Santi l’Albo dei Periti Medici per l’esame delle guarigioni, che vengono proposte come miracolose, in ordine alla Beatificazione dei Venerabili Servi di Dio e alla Canonizzazione dei Beati. § 2 In caso di necessità la Congregazione può ricorrere a Periti Medici ad casum estranei all’Albo dei Periti Medici. Congregatio de Causis Sanctorum 1005 Articolo 2 Qualora si trattasse di presunti casi miracolosi, che non sono guarigioni (ad esempio, scampato pericolo, moltiplicazioni, ecc…), la Congregazione provvede alla nomina di Periti Tecnici competenti. La Consulta Tecnica procede in modo analogo alla Consulta Medica. Articolo 3 § 1 Possono essere iscritti all’Albo, di cui all’Articolo 1 § 1, Periti Medici di provata competenza e probità morale. § 2 L’iscrizione nell’Albo dei Periti Medici viene fatta ad quinquennium con biglietto di nomina del Prefetto della Congregazione. La nomina può essere rinnovata con le stesse modalità. § 3 Prima di esercitare il suo ufficio, il Perito Medico presta giuramento de munere bene adimplendo et secreto servando. Articolo 4 § 1 Il Presidente della Consulta Medica è nominato dal Prefetto della Congregazione, previa consultazione dei Membri dell’Albo dei Periti Medici. § 2 Il Presidente è nominato ad quinquennium e può essere confermato soltanto una volta. § 3 Il Presidente presiede la Consulta Medica con diritto di voto e ne dirige la discussione. Inoltre, redige pareri scritti su richiesta della Congregazione. § 4 Il Segretario della Consulta Medica, scelto tra i Periti iscritti all’Albo, è nominato ad quinquennium dal Prefetto della Congregazione e può essere confermato ad ogni scadenza. § 5 Il Segretario della Consulta Medica redige il Verbale e la Relazione della seduta della Consulta Medica, a cui partecipa senza diritto di voto. § 6 Se occorre, i Superiori della Congregazione possono nominare di volta in volta un Segretario ad casum per la seduta della Consulta Medica. § 7 Le funzioni del Relatore dei miracoli, previste dalla Costituzione Apostolica Divinus perfectionis Magister, II, 8, sono svolte dal Sotto-Segretario della Congregazione. Articolo 5 Ai Medici iscritti all’Albo, se incaricati, spetta: a) redigere un voto medicolegale; b) partecipare alla Consulta Medica; c) risolvere i dubbi e chiarire eventuali obiezioni d’ordine tecnico-scientifico, rilevate durante l’esame del caso. 1006 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Articolo 6 § 1 Ai Medici nominati è proibito qualsiasi contatto con l’Attore e il Postulatore della Causa in esame. § 2 Per qualunque chiarimento o richiesta di documenti, i Medici incaricati devono rivolgersi esclusivamente all’ufficio del Sotto-Segretario della Congregazione. Articolo 7 Il Perito Medico, che a qualsiasi titolo si è occupato del caso, non può essere nominato dalla Congregazione per ulteriori incarichi circa lo stesso caso nella fase romana. Articolo 8 § 1 Il Segretario della Congregazione, su proposta del Sotto-Segretario, sceglie, normalmente tra i Medici iscritti all’Albo, due Periti d’ufficio specialisti nella materia del caso in esame. § 2 Ciascun Perito d’ufficio, vincolato dall’obbligo del segreto d’ufficio, redige indipendentemente il proprio voto medico-legale sul caso proposto. Articolo 9 § 1 Qualora almeno uno dei due voti peritali d’ufficio sia affermativo, il caso può essere sottoposto all’esame collegiale della Consulta Medica. § 2 Qualora i voti peritali d’ufficio siano ambedue negativi, il SottoSegretario lo notifica al Postulatore della Causa perché possa decidere se chiedere il voto di un terzo Perito d’ufficio, il quale viene nominato a norma dell’Articolo 8 § 1. Se anche questo fosse negativo non si può procedere ad ulteriora. Articolo 10 § 1 Per ogni caso la Consulta Medica è composta da sette Membri, compresi il Presidente e i Periti d’ufficio. Tali Periti Medici, scelti dal Segretario della Congregazione su proposta del Sotto-Segretario, sono convocati da quest’ultimo, con preavviso di circa un mese, per l’esame collegiale del caso proposto. § 2 Ad ogni Perito vengono inviati la Fattispecie Cronologica, il Summarium, le perizie medico-legali dei Periti d’ufficio ed altra eventuale documentazione esibita dalla Postulazione. Congregatio de Causis Sanctorum 1007 Articolo 11 § 1 La Consulta Medica è valida se partecipano almeno sei Periti su sette. § 2 Alla seduta della Consulta Medica assistono, senza diritto di voto, il Segretario, il Sotto-Segretario e il Promotore della Fede della Congregazione. § 3 Su richiesta della Postulazione, il Sotto-Segretario sottopone al Congresso Ordinario del Dicastero l’eventuale partecipazione alla seduta della Consulta Medica di Periti di parte, i quali non assistono alla votazione. Articolo 12 All’inizio della seduta della Consulta Medica i Periti si obbligano, con giuramento, a esaminare il caso secondo scienza e coscienza e ad osservare il segreto d’ufficio circa lo svolgimento della medesima seduta ed il giudizio di ciascun Membro e di quello collegiale formulato alla conclusione della Consulta Medica. Articolo 13 Il caso viene esaminato dalla Consulta Medica nel seguente ordine: (a) i Periti d’ufficio e poi ciascun Perito Medico, redatto un voto scritto, espongono il proprio parere, concludendo con una precisa risposta circa la diagnosi, la prognosi, la terapia e la modalità della guarigione; (b) terminata l’esposizione dei singoli pareri, inizia la discussione sotto la direzione del Presidente della Consulta Medica; (c) in seguito alla discussione collegiale, ciascun Perito Medico esprime il suo parere definitivo. Articolo 14 La Relazione sul caso esaminato e sulle conclusioni raggiunte, firmata dal Presidente e dal Segretario della seduta della Consulta Medica, viene notificata alla Postulazione e allegata agli atti della Causa. Articolo 15 Il caso può procedere ad ulteriora se le conclusioni della seduta della Consulta Medica sono affermative con la maggioranza qualificata di almeno cinque Periti su sette o di quattro Periti su sei presenti alla stessa seduta. 1008 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Articolo 16 § 1 Se le conclusioni della seduta della Consulta Medica sono sospensive, la Postulazione può apportare i chiarimenti richiesti. § 2 Il Sotto-Segretario della Congregazione, sentito il parere del Presidente della Consulta Medica, sottopone la richiesta della Postulazione al Congresso Ordinario della Congregazione che decide se si debba o no rinviare il caso all’esame della Consulta Medica. § 3 Qualora il Congresso Ordinario decidesse di sottoporre di nuovo il caso all’esame della Consulta Medica, tale Consulta sarà composta dagli stessi Periti Medici di quella precedente. Articolo 17 § 1 Se le conclusioni della seduta della Consulta Medica sono negative, la Postulazione può apportare nuovi argomenti sul caso. § 2 Il Sotto-Segretario del Dicastero, sentito il parere di due nuovi Periti Medici d’ufficio, sottopone la richiesta della Postulazione al Congresso Ordinario della Congregazione che decide se convocare un’altra Consulta Medica. § 3 Tale esame viene fatto da un’altra Consulta Medica, composta da nuovi Periti Medici a norma dell’Articolo 10 § 1, che è presieduta da un Medico dell’Albo dei Periti Medici, nominato dal Prefetto del Dicastero. Articolo 18 Un caso, esaminato per tre volte dalla Consulta Medica con esito sospensivo o negativo, non può essere ulteriormente ripresentato. Articolo 19 I Periti Medici, i Postulatori e gli Attori sono tenuti al segreto su tutto ciò che riguarda il presunto miracolo in esame, soprattutto se il miracolato è minorenne. Articolo 20 § 1 La Congregazione stabilisce un compenso per il Presidente, il Segretario della Consulta Medica, i due Periti Medici d’ufficio e gli altri Periti Medici convocati per la medesima seduta. § 2 Tale compenso viene versato sui conti correnti dei Periti, secondo le norme amministrative vigenti. 1009 Congregatio de Causis Sanctorum A norma dell’Art. 1 § 2 del Regolamento Generale della Curia Romana, in data 24 agosto 2016, l’Em.mo Cardinale Pietro Parolin, Segretario di Stato, de mandato Summi Pontificis ha approvato questo Regolamento della Consulta Medica della Congregazione delle Cause dei Santi, stabilendo che entri in vigore a partire dalla data della medesima approvazione, abrogata ogni altra norma precedente. Angelo Card. Amato, S.D.B. Prefetto L. G S. G Marcello Bartolucci Arcivescovo. tit. di Bevagna 1010 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale HIEROSOLYMITANAE LATINORUM Canonizationis Beatae Mariae Alphonsinae Danil Ghattas Fundatricis Congregationis Sororum a Sanctissimo Rosario de Hierusalem († 1843-1927) DECRETUM SUPER MIRACULO Beata Maria Alphonsina Danil Ghattas Hierosolymis die 4 mensis Octobris anno 1843 nata est. Serva Dei parvulam scholam, quae a Sororibus Sancti Joseph Apparitionis regebatur, frequentavit, iuxta quas vocationem suam maturavit. Religiosam vestem induit, nomen Sororis Mariae Alphonsinae suscepit et religiosam professionem emisit. Mandatum habuit ut christianam doctrinam populari in schola Hierosolymis et deinde in Nazareth doceret. Virginis Mariae afflatu, novam familiam religiosam fundavit una cum auxilio Patris Iosephi Tannous, qui per annos fundator putatus est: sic ergo Congregatio Sororum a Sanctissimo Rosario de Hierusalem orta est. Hoc in novo instituto, cuius fundatrix ab omnibus existimabatur, Serva Dei munus docentis explevit primum Ioppitis et deinde domus multis in regionibus propinqui Orientis fundavit. Cum in Aedis Aegypti febrim incidisset, Hierosolymas, ut curaretur, regressa est. Postea prius in loco Zababdeh stetit, deinde in Bethlem ubi antistita fuit et denique in Hierosolymis et in Ain Karem. Suo in munere, etiam gravissimo, persequendo, nihil aliud studuit nisi se ad Domini voluntatem conformare, cuius amore etiam magnas iacturas sustinuit. Die 25 mensis Martii anno 1927 beatitudinem obitu adepta est, quam Christus suis fidelibus famulis pollicitus erat. Die 22 mensis Novembris anno 2009 Summus Pontifex Benedictus XVI in numero Beatorum eam rite conscripsit. Canonizationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum miram quandam iuvenis hominis sanationem e subitanea cordis motus intermissione subiecit. Sanatus, iuvenis ingeniarius, qui tricesimum fere annum aetatis agebat, cum suo opere apud civitatem Tel Aviv defungeretur, inscienter et sine ullo praesidio electricum magnae tensionis filum casu tetigit. Fortis electrica emissio eum vehementer icit ipsumque exanimatum humi deiecit. Iuvenis statim in valetudinarium, omni spe deiectus, receptus est enim veternosus habebatur etsi signa agitationis neuromotoriae inveniebantur. Haec omnia die 20 mensis Novembris anno Congregatio de Causis Sanctorum 1011 2009 evenerunt. Illis in diebus celebratio beatificationis Venerabilis Mariae Alphonsinae Danil Ghattas apparatibus expediebatur. Hac re, aliquae sorores Congregationis, ab ipsa Beata fundatae, urbem Tel Aviv venerunt, hospites iuxta domum infirmi materterae, quae certiores de gravi casu factae, statim in orationem una cum iuvenis familiaribus toto corde intenderunt Mariae Alphonsinae intercessionem, ut infirmi sanationem impetrarent, invocans. Haec oratio etiam insequenti die omnium sororum Congregationis gradatim participatione augescente peregebatur. Die 22 mensis Novembris, paulo ante liturgicam celebrationem beatificationis, infirmus in plenitudine conscientiae seu mentis una cum capacitate recte agendi mandata repente restitutus est, eo ut ipsi medici eum omnino normalem et sanatum declararent. Mane sequentis diei e valetudinario demissus est et fere tres post menses ad officium suum regredi potuit. Subsequentes medicae investigationes nihil invenerunt et perfectam sanationem confirmaverunt. Evidens est concursus temporis et consequentia inter Beatae invocationem et iuvenis sanationem, qui dcinceps naturali socialique vita pollens, sanus fuit. De hac sanatione, mira aestimata, iuxta Curiam Hierosolymitanam Latinorum e die 30 mensis Aprilis anno 2012 ad diem 5 mensis Aprilis anno 2013 celebrata est Inquisitio dioecesana, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum diei 11 mensis Octobris anno 2013 est approbata. Medicorum Consilium huius Dicasteri in sessione diei 12 mensis Maii anno 2014 declaravit sanationem celerem, perfectam, constantem et ex scientiae legibus inexplicabilem fuisse. Die 25 mensis Septembris anno 2014 Congressus auctus est Peculiaris Theologorum Consultorum, positivo cum exitu. Die 2 mensis Decembris anno 2014 Patres Cardinales et Episcopi se congregaverunt, me Cardinale Angelo Amato praesidente, et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beatae Mariae Alphonsinae Danil Ghattas, Fundatricis Congregationis Sororum a Sanctissimo Rosario de Hierusalem, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sanatione cuiusdam iuvenis ab « arresto cardiaco (fibrilla­zione ventricolare)respiratorio da folgorazione, accompagnato da coma e crisi epilettiche ». 1012 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congre­gationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae. Die 6 mensis Decembris a.D. 2014. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 1013 NEAPOLITANA Canonizationis Beatae Mariae Christinae ab Immaculata Conceptione (in saeculo: Adelaidis Brando) Fundatricis Congregationis Sororum Victimarum Expiatricum a Sacramento Iesu († 1856-1906) DECRETUM SUPER MIRACULO Beata Maria Christina ab Immaculata Conceptione (in saeculo: Adelais Brando) ortum habuit Neapoli die 1 mensis Mai anno 1856, ex divite familia genita. Cum moribus christianis edu­c ata esset, inde a teneris annis sese ostenderat tum inclinem in vitam simplicem et austeram tum animo perspicaci praeditam in rebus religiosis, iis praesertim quae in eucharistico mysterio suum habent fundamentum. Infirma valetudine praepedita, monasterium ingredi, quod maxime optabat, non potuit; cum autem in Conservatorium Theresianum se contulisset in oppido Turri de Graeco situm, sensim consilium concepit novam religiosarum familiam condendi, cui postea nomen indidit « Sororum Victimarum Expiatricum a Sacramentato Iesu », in eum praesertim finem, « ut expiatione repararentur iniuriae in Dominum peccando patratae ». Deinde tamen, cum numerus sodalium iam crevisset, Beata illa cum sororibus in urbem Casauream commigravit. Ibique adorationem eucharisticam ardentissimo studio promovit simulque principium dedit compluribus inceptis educationis caritatisque fovendae causa constitutis. Testimonium Mater Brando sine intermissione perhibuit de fide ingentissima humilitati profundae et caritati nobili et sincerae coniuncta, quibus virtutibus haud rari fuerunt homines, qui ad recte vivendum incitarentur et adducerentur. Divinae Providentiae semper fidens, aerumnas et infirmitates perpessa est animo Iesu eucharistico in dies magis coniuncto. Oratione simul et operibus absumpta, die 20 mensis Ianuarii anni 1906 e vita decessit. Quam Ioannes Paulus II, Pontifex Maximus, in album Beatorum rettulit die 27 Aprilis anno 2003. Ad canonizationis causam feliciter absolvendam, Causae Postulatio subiecit iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum eventum cuiusdam graviditatis perdifficilis. Quae dicimus, facta sunt mense Februario anno 2004 Amorosii, Beneventana in provincia. Tunc temporis quaedam domi- 1014 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale na bis se chirurgo praebuerat secandam propter duplicem graviditatem extra uterum habitam, quam ob rem tubae adeo damno affectae erant, ut difficillime denuo mulier gravida fieri posset. Una cum viro, invitis medicis quibusdam, detrectaverat mulier usum fecundationis artificialis, sed patrocinium invocavit Beatae Mariae Christinae, cui devotissima erat, ut sibi donum concederetur filii concipiendi atque in lucem edendi. Mense autem post, medicus gynaecologus certo conspexit graviditatem reapse procedentem cursu omnino regulari. Inspectiones quoque posterius effectae perspicue ostenderunt, gravedinem recte decurrere, donec, sectione cesarea prudenter facta, natus est puer per omnia sanus. Deinde vero, licet novis conaminibus peractis, alia proles nulla genita est; immo vero nonnullae aliae graviditates extra uterum habitae in abortum sua sponte exierunt. Manifesta apparent et adiuncta temporum concomitantia et nexus inter invocationem Beatae atque exitum rei felicem intercedens. De hac graviditate, tamquam mira iudicata, apud Curiam Archidioecesanam Neapolitanam a die 14 Aprilis ad diem 8 Iulii anno 2011 instructa est Inquisitio dioecesana, cuius validitatem ad normam iuris approbavit haec Congregatio per Decretum die 19 Ianuarii anno 2012 editum. Medicorum Dicasterii Consilium, in Sessione diei 10 Ianuarii anni 2013 et diei 20 Martii anni 2014, agnovit propter disciplinam medicam, ut nunc est, luce clarius apparere, casum inexplicabilem esse. Die 24 mensis Iunii anni 2014 actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum. Die vero 16 mensis Septembris anni 2014 Patres Cardinales et Episcopi in Ordinaria Sessione sese congregarunt, me praesidente, Angelo Card. Amato. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Beatae Mariae Christinae ab Immaculata Conceptione (in saeculo: Adelaidis Brando), Fundatricis Congregationis Sororum Victimarum Expiatricum a Sacramentato Iesu, videlicet de « gravidanza a termine di una signora dopo accertata infertilità tubarica bilaterale sostenuta da flogosi pelvica ». 1015 Congregatio de Causis Sanctorum Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 17 mensis Septembris a.D. 2014. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 1016 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale SANCTI GERMANI Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Elisabethae Turgeon Fundatricis Congregationis Sororum Dominae Nostrae Sancti Rosarii de Sancto Germano († 1840-1881) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Serva Dei Maria Elisabetha Turgeon die 7 mensis Februarii anno 1840 Bellomontii prope civitatem Lévis in Quebecensi Canadiae regione nata est. Licet infirma affecta sit valetudine, cum parvo coetu iuvenum mulierum institutionis muneri Maria Elisabetha vacavit et, instante Episcopo Sancti Germani, Congregationem Sororum Dominae Nostrae a Rosario de Sancto Germano fundavit, cuius Superiorissa dein electa est. Insequenti anno, tres, quae dicuntur, « missiones » in miserrimae paupertatis locis atque liberam scholam in eodem vico Sancti Germani aperuit, ubi novitiae sese ad magisterium adimplendum pararent. Caritas equidem virtus fuit vitam eius quasi conglutinans: vere in omnes, enim, dilectionem suam convertit ac singulari cura in socias Sorores, quibus tamquam mater fuit summae curae ac benignitatis dives, quibuscum squalorem locorum rigoremque hiemis communicavit. Infirma eius valetudo haud praepediit, quin Serva Dei missionem suam fidenter usque ad natalem in Christo perseveraret, qui die 17 mensis Augusti anno 1881 occurrit. Summus Pontifex Franciscus die 9 mensis Octobris anno 2014 decrevit eam virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum coluisse. Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram Venerabilis Servae Dei intercessioni tributam hominis cuiusdam sanationem, quae in Canada occurrit. Hic, enim, mense Decembri anno 1991, triginta quinque circiter annos natus, severa sive rubrorum sive alborum globulorum sanguinis depravatione correptus est cum ingenti corporis ponderis imminutione. Cui in valetudinario recepto innumerarum mutationum ossium cellularum medici rettulerunt praesentiam. Tantis in difficillimis adiunctis, aegrotorum valetudinarii minister, qui et diaconus permanens erat, eum adhortatus est, ut ad divinum confugeret auxilium per eiusdem Servae Dei intercessionem, Congregatio de Causis Sanctorum 1017 quam vero aegrotus, cuius salus vero novis quoque morbis exceptis interdum vexata erat, Matris Mariae Elisabethae imaguncula parvaque expetita reliquia, propinquis et aliis una in oratione consociatis, summo fervore et perseverantia imploravit. Et reapse examina consecuto mense Iunii anno 1992 patrata adeo tumoris signorum mutationumque cellularum ossium aversionem ostenderunt plenam, ut die 6 mensis Iulii, valetudine aegroti perpensa omnino refecta, e valetudinario dimitteretur. Omnes etiam insequentes recognitiones nullum damnum vel aliud pristinae infirmitatis vestigium superesse confirmaverunt. Continuatio temporis clarissime patuit, sicut et nexus inter invocationem Venerabilis Servae Dei et aegroti sanationem, qui exinde optima gavisus est valetudine normalesque vitae consuetudines gerit. De hac mira habita sanatione apud Curiam Archiepiscopalem Sancti Germani a die 20 mensis Maii anno 2003 ad diem 20 mensis Februarii anno 2004 Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatane de Causis Sanctorum Decreto diei 17 mensis Februarii anno 2006 probatae sunt. Acta dein collecta examini et iudicio Dicasteri Medicorum Collegium subiecta sunt, quod in Sessione diei 28 mensis Novembris anno 2013 sanationem rapidam, completam et duraturam, necnon inexplicabilem secundum hodiernam scientiam medicam fuisse affirmavit. Die 15 mensis Maii anno 2014, Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum prospero cum exitu factus est ac, insequenti die 16 mensis Septembris eiusdem anni, Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, cui egomet ipse Angelus Cardinalis Amato praefui, et in utroque coetu sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Venerabilis Servae Dei Mariae Elisabethae Turgeon (in saeculo: Virginiae de Brincat), Fundatricis Congregationis Sororum Dominae Nostrae Sancti Rosarii, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sanatione infirmi cuiusdam a « neuroblastoma metastatico a livello osseo, complicato da pancitopenia ». 1018 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 17 mensis Septembris a.D. 2014. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 1019 TAURINENSES Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Caietanae a SS.mo Sacramento (in saeculo: Mariae Carolae Fontana) Primae Antistitae Generalis Congregationis Pauperum Flliarum S. Caietani († 1870-1935) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Tota Domini ero ». Hoc semper fuit Servae Dei Caietanae a SS.mo Sacramento (in saec.: Mariae Carolae Fontana) propositum quando adhuc puellula dictitabat et quod in decursu eius vitae omni vi perfici enixa est. Christus autem semper fuit fulcrum spiritualitatis eius, quae per oblationem sui, refulxit in caritate erga proximum. Serva Dei die 11 mensis Ianuarii anno 1870 in pago v. d. Pancalieri non longe ab Augusta Taurinorum postrema ex octo filiorum nata est, agricolarum in familia, baptismate abluta nomen ei fuit Mariae Carolae. Iam a pueritia crebuit ostendens vehementem amorem orationis et pauperum, quibus secundum suam tenuitatem subsidium ferebat: « Voluissem divitis esse ut multos pauperes adiumento iuvarem », sicut postea dixit. Expleto ludo litterario, Carola abilis sarcinatrix evasit. Decimum secundum annum aetatis exagens adfuit adventui novi parochi domini Ioannis Mariae Boccardo (qui hodie in numero beatorum est), qui eius in vita fuit maximi momenti. Aestate anni 1884 regio cholerae contagione percussa est. Angustiis et interitis, qui pagum Pancalieri vexaverunt, dominus Boccardo senibus derelictis hospitium caritatis fundavit, hac in opera consociavit iuvenum mulierum coetum, quae dicebantur « Pia Unio » easque direxit ad Dei et apostolatus amorem: inter istas mulieres adfuit et iuvenis Carola decimum quintum annum aetatis agens. Sanctus ille parochus, religionem pietatemque eius mode­rator, percepit iuvenis gratiae divitiam et hac re rationem vitae indicavit qua unio cum Deo et caritas erga pauperes maxime consentaneae evaderent cum regimine eius familiae. Anno 1886 Carola comitata est duas iuvenes quae in hospitio operam suam navabant toto die, talia ergo fuerunt primordia primi coetus Sororum « Pauperum Filiarum Sancti Caietani », ubi Carola nomen suscepit Sororis Caietanae a SS.mo Sacramento, exercens officium magistrae novitiarum. 1020 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Anno 1893 cum duae sorores Salutias proficiscerentur parochus eam Antistitam hospitii nominavit et paulo post Antistitam Generalem Congregationis. Usque ad annum 1928 iterum electa et confirmata est Antistita, sub eius ductu novum institutum diffunditur Pedemontium et Picenum. Serva Dei varias domus visitavit, prudentia disponens unicuique functionem. Anno 1911 canonicus Ioannes Boccardo membrorum parte captus est et in lecto usque ad mortem teneretur. Eius in vice, fundatoris voluntate, successit frater dominus Aloisius et ipse hodie in beatorum numero, qui Congregationem ornavit praesentia sororum caecarum, quae nuncupatae sunt « Filiae Iesu Regis » et quae vitam suam ad contemplationem consecraverunt. Expleto munere Antistitae Generalis Serva Dei etsi laborans perrexit consilio comitari et materna vigilantia curare suas filias. Nomen eius rationem vitae explicabat: enim dictitabat « ad pedes pauperum procumbere sicut ante SS. Sacramenrum ». Unquam verita est pro pauperibus auxilia flagitare. Elegantia et generoso spiritu, divino adflatu, pauperes ministrabat, pedes eorum abluebat, renovans Iesu humilem ministerium. Quem adivit materna cura statim commodo suo recipiebatur. Oratio et cotidiana Missa et Communio una cum devotione erga Virginem Mariam eius ministerium fulserunt. Eius caritas a multis dicebatur mysticae mulieris effrenata caritas. Fortis ac serena tam in bona valetudine quam in aegra laetitiam semper diffundebat, quae oriebatur e ferventi interiori vita et ab animo firmo et sincero. Dictitabat: « Mundi in semitas imus una cum illa serenitate ac laetitia, quae fraternum amorem promovent! Ubicumque est pauper, aegrotus assidendus, puer instituendus, ibi nobis vera patria est ». Servae Dei non desuerunt impedimenta et acerbitates, umquam tamen destitit, vel potius in difficultate novam convertit occasionem ad Domini voluntatem obsequendam, secundum propositum scilicet « Toto corde agere malo quod toto corde nolo ». Mense Martio anno 1935 prima signa morbi scilicet ilei manifestata sunt. Magna fide, animosa fortitudine ac sereno animo se commisit ad Domini voluntatem. Die 25 mensis Martii anno 1935 Serva Dei in pago Pancalieri mortali e vita migravit. Hac nova vita caelesti, magna fuit comploratio populi et saepe sic audiebatur: « Mortua est Mater sancta Pancalieri! Mater, quae solem adducebat! ». Immanis fuit in exequiis cum cuncursu populi, fama sanctitatis, quae sequentibus annis crevit. 1021 Congregatio de Causis Sanctorum Istius famae virtute, a die 23 mensis Iulii anno 1996 ad diem 22 mensis Novembris anno 2000, iuxta Curiam Taurinensem celebrata est Inquisitio dioecesana, cuius iuridica validitas ab hac Congregatane de Causis Sanctorum per Decretum diei 6 mensis Iulii anno 2001 est approbata. Exarata Positione disceptatum est secundum consuetas normas an Serva Dei heroum in gradum virtutes excoluisset. Positivo cum exitu, die 17 mensis Ianuarii anno 2013, habitus est Peculiaris Congressus Consultorum Theologorum. Deinde Patres Cardinales et Episcopi in Ordinaria Sessione congregati die 17 mensis Iunii anno 2014, me Card. Angelo Amato praesidente, agnoverunt Servam Dei virtutes theologales cardinales et adnexas heroicum in modum excoluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodiemo die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico Caietanae a SS.mo Sacramento (in saec.: Mariae Carolae Fontana), Primae Antistitae Generalis Congregationis Pauperum Filiarum S. Caietani, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 8 mensis Iulii a.D. 2014. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 1022 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale VERONENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Helenae da Persico Fundatricis Instituti Saecularis « Filiarum Reginae Apostolorum » († 1869-1948) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Vitam meam, mi Iesu, expedire in mundo sicut ante Tabernaculum necesse est ». Haec nota e commentario diurno diei 10 mensis Martii anno 1906 excerpta est et Servae Dei Helenae da Persico omnem vitae rationem vere explicat, quae autem ferventem cum Domino communionem agere semper voluit, saeculo suo concrete operans, omnibus in ambitibus vitae, aevi signa interpretans et fidem cum necessitatibus sui temporis conciliando. Serva Dei Veronae die 17 mensis Iulii anno 1869, rerum tenui in familia propter gravem oeconomicam ruinam, fide tamen ac virtute uberrima, nata est. Etiam ab hac dolorosa educationis vicissitudine illa valida incitamenta feliciter percepit ut sua pietas valde augeretur et ad pauperes et homines viliores operam humaniter praestaret. Die 19 mensis Iulii anno 1869 in paroecia Sanctissimae Trinitatis baptizata est. Ludo litterario expleto, studia persecuta est et diploma magistrae una cum iure docendi linguam Gallicam adepta est. Incepit ergo officium suum litterarium narrationis opera scribens et cum nonnullis editoribus munere interfuit. Mulierum causam valde sustinuit, omni vi, multis in civitatis ambitibus, ut dignitas earum et iurium illarum vindicatio, etiam per aptam institutionem, foveretur. Hac re, interfuit opera sua claris commentariis qui nuncupabantur Vittoria Colonna et Azione Muliebre, qui primus christianus pro mulieribus commentarius fuit, quem autem Serva Dei ab anno 1904 usque ad mortem rexit. Huius commentarii in paginis illius temporis facta iudicio semper explanavit, sollicite agens ut de familia et de societate clare et honeste investigaretur. Anno 1906 Pontifex Pius X privato colloquio eam admisit et ab ea multas mulierum difficultates cognovit. Instituit operas ad iura civium tuenda et operariorum consortia, instituta maximi momenti in temporibus illis quia de sociali providentia fere nulla consilia publica fuerunt. Diligentissimas relationes de mulierum quaestionibus multis Congregatio de Causis Sanctorum 1023 in oppidis Italiae curavit, interfuit institutioni multarum operarum sicut: Opera Magistrarum Ruralium vel Societates Foeminarum ad Institutionem Fovendam et Societates Mulierum Colonarum quibus semper propinquitatem et praesidium praestavit, quia certe putabat « idearum apostolatum maximi momenti esse ut actio e consilio efficeretur ». Sine mora, Serva Dei operarias mulieres sustinuit, quae pro dignitate sua et pro feriis ius suum repetebant; subvenit iuvenibus ab omnibus derelictis ne praedae malevolis facile fierent, hac re sustinuit operam dictam Praesidium Iuvenis Mulieris, cui praefuit tam Italiae quam externis in nationibus institutionemque fovit dictam Societatem Matrum et Belli Viduarum. Anno 1910, se ad spiritualia exercitia incumbens, orando intellexit et statuit ut a se fundaretur id quod erit Institutum Filiarum Reginae Apostolorum. Nomen autem electum est ut significaretur permanendi voluntas in oratione cum Maria et Apostolis in Coenaculo fratribusque deinde inserviendo et evangelium ad gentes evulgando, secundum exemplum Boni Pastoris, nobilis imago ad incitamentum Filiarum Reginae Apostolorum. Proprium istius instituti fuit recipere omnes mulieres et mares, sine doctrinae, religionis et gentis distinctione, quia omnis homo « filius est eiusdem Patris ». Dolores et contumeliae in vita Servae Dei non defuerunt. Illa magna serenitate animi et summa contemptione munus suum egit, desiderando tantum quod « omne hocaustum ante Iesu oculos consumeretur », sustinuit suavitate et iucunditate omnia, quae in apostolico munere eam cruciabant, omnem aegritudinem et difficultatem superans. Vehemens et constans Servae Dei fuit virtutum exercitium, pura eius fides, quae assidua oratione alebatur. Spes eius aedificans fuit et simplicitate et fortitudine sua indicabatur. Caritas generose constituta ad Dei gloriam et ad fratrum auxilium, haec omnes virtutes eius cotidianis actionibus consentaneae videbantur. Paupertatem ut gemmam intellexit, quae ad Iesu paupertatem se magis propinquabat. Oboedientiae spiritu, intelligere et secundare Dei voluntatem semper conata est, negligendo libertatem, summo a rebus discesso ac suis commodis contemptis se animadvertit esse instrumentum in Providentiae manibus « ad Iesu cordis utilitatem et animarum salutem ». Hunc spiritualem cultum Verbi meditatione et cotidiana Eucharistiae participatione aluit. Post fundationem Instituti, quod Italiae primum fuit mulierum, assiduae fuerunt eius curae in spirituales filias, quas ut viverent in mundo secundum laicorum christianorum morem exhortabatur, percipientes signa temporis 1024 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale et necessitates veterum et novorum fratrum. Sensus concretae actionis, quod christianorum in saeculo munus proprium videtur, in vita Helenae da Persico etiam in politica sollertia inveniebatur. Serva Dei provincialis consiliaria Veronensis Democratiae Christianae et curatrix rei municipalis pagi v. d. Affi electa est. Serva Dei, industriae et sedulitatis longa vita probata, die 28 mensis Iunii anno 1948 in Domino pie sopivit. Inscriptio in paroecia oppidi Affi, quae mortalium eius exuviarum thecam signat, sic dicit « Helenae da Persico Christi operariae ». Fama sanctitatis a die 28 mensis Iunii anno 1963 ad diem 1 mensis Februarii anno 1969 iuxta Curiam Veronensem Processus Ordinarius Informativus celebratus est, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione per Decretum diei 8 mensis Novembris anno 1996 est approbata. Exarata Positione, secundum canonicas normas, disceptatum est an Serva Dei heroicum in modum virtutes excoluisset. Die 18 mensis Septembris anno 2013, positivo cum exitu, Peculiaris Congressus Consultorum Theologorum habitus est. Patres Cardinales et Episcopi Ordinaria in Sessione die 1 mensis Iulii anno 2014 se congregaverunt, me Cardinale Angelo Amato praesidente, et agnoverunt Servam Dei heroicum in modum virtutes theologales, cardinales et adnexas excoluisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Helenae da Persico, Fundatricis Instituti Saecularis Filiarum Reginae Apostolorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 8 mensis Iulii a.D. 2014. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 1025 CLODIENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Raimundi Calcagno Sacerdotis e Congregatione Oratorii Sancti Philippi Neri († 1888-1964) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Principium meum Deus, Deus finis meus, merces mea Deus ». Verba haec, quae Servus Dei Raimundus Calcagno repetere solebat, valde divina fisus providentia, vitam eius sacerdotalem eiusque apostolatum collustrarunt atque singula segmenta signarunt alacris illius itineris, per quod eius spiritus enixe progressus est ad sanctitatem parandam. Clodiae, in civitate Venetae Lagunae austrina, Servus Dei natus est die 17 mensis Aprilis anno 1888 humili piscatorum genere. In familiae complexu, fide principiisque christianis fulto, primo informatus est atque inde a puero illam ad animos excolendos proclivitatem patefecit, quae totam eius existentiam signavit: etenim iam a puerilis institutionis annis pueros circa se commorantes in domum suam arcessitos laeto animo accipiebat eosque oblectabat, cum rudimenta christianae doctrinae nimia amabilitate eis traderet, matris sedulitate fultus. Quindecim autem annos natus, consociationi Giovani Cattolici nuncupatae adhaesit, cui postea praefuit. Interea prima indicia vocationis ad vitam sacerdotalem animadvertit, ideo, gymnasiali ac liceali institutione in dioecesano Seminario completa, adiit Congregationem Clodiensis Oratorii Sancti Philippi Neri, cupiens se ad vitam simul contemplativam et activam conferre in caritate progrediendo. Itaque, studiorum curriculo expleto, die 28 mensis Martii anno 1914 sacerdos ordinatus est. Constanter animo intendit sese pro animabus praecipue multorum puerorum ac iuvenum civitatis impendere. Quapropter sodalicium lusorium condidit ad pueros civili et christianae educationi reducendos in ipso aetatis discrimine, quo adulescentuli vitae dignitatem percipiunt ac dirigunt. Amabili auctoritate praeditus, suorum ‘improbulorum’ cor subegit, lusu animans atque se eorum aedificationi proponens innocentiae et christianae sedulitatis exemplar. Reapse eminet Pater Raimundus sicut verus iuventutis apostolus, immo – ut ita dicam – ‘puerorum presbyter’, ‘puer ipse cum pueris ex animo factus’ exemplo Sancti Philippi Neri. 1026 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Anno 1921 sodalicium ‘Divo Hieronymo Emiliani’ (nunc vero ipso Servo Dei) dicatum dirigendum suscepit; quod sodalicium praesertim minoribus civitatis Clodiae patebat ut quibus nimia paupertate ac egestate affectis. His omnibus, plerumque calceamentis ac vestibus carentibus vel etiam derelictis, et tempus et laborem et ingenium largiebatur quasi benignus pater ac misericors. Ipse vera iuris ac theologiae eruditione solidaque Scripturarum ac Patrum doctrina imbutus, ab anno 1921 ad annum 1958 innumeris Philippianorum Congregationis coetibus sive nationalibus sive internationalibus interfuit, amplas renovationes suggerens, constitutionibus Oratorii Sancti Philippi Neri producendas. Ab anno 1932 ad annum 1948 aliquot sacerdotum coetibus praefuit, vulgo Sacerdoti adoratori et Unione Apostolica del Clero dictis; cooptatus est etiam in Dioecesanum Consilium ad musicam sacram promovendam pariterque in Consilium Dioecesanum III Eucharistico Congressui exsequendo. Presbyterali insuper vita perlaetus eminentique pietate flagrans, Servus Dei munere confessarli in seminario Clodiensi multos per annos functus est, cum magister pietatis et sacerdotibus et monialibus et christifidelibus evaderet, quibus dono suum testimonium fidelitatis Christo redderet: humilis, sui ipsius abnegandi devovendique studio continenter sanctitatis viam sequebatur, quam omnibus suadebat. Cui quidem fulcimento fuerunt mira apostolica caritas et firmum cum Deo conloquium ope eucharistici mysterii cultusque marialis. Reapse multas per horas die noctuque orabat ac meditationi instabat, cum asperitates libenter Dei amore toleraret – iuxta antiquam Philippianorum sodalium traditionem – quasi hostia piacularis pro peccatis hominum erga Cor Iesu Sacratissimum. Ad signa temporum animo singulariter intentus, tum proprio vivendi modo tum arte sua paedagogica educandi, Servus Dei duo proposita perspexit magni momenti: catecheticam et liturgicam actuositatem promovendam ad maturitatem christifidelium concurrentem, nencnon cleri culturam instituendam ac firmandam; simulque Ecclesiam populo immixtam et operam pauperrimis navantem somniavit. Cum autem anno 1948 Veronam missus esset, ibi novem annos moratus munere parochi ac praepositi functus est, ut illam communitatem secundo universali bello offensam auxilioque indigentem restitueret; ibique Boni Congregatio de Causis Sanctorum 1027 Pastoris imaginem expressit. In qua civitate insuper donis prudentiae et consilii, mansuetudinis et spei auxiliatus est Instituto Paupercularum a Domo Nazarethana, quod a venerabili Servo Dei Philippo Bardellini, sacerdote Congregationis Oratorii, conditum fiierat. Dein Clodiam anno 1957 reversus, pristino fervore pueris erudiendis ac seminarii alumnis colendis operam iterum impendit, aetate provecta et acri morbo iam dudum eum torquente neglectis. Die 7 mensis Iunii anno 1964 Clodiae in ecclesia Philippianorum, quamvis viribus enervatus, tamen quinquagesimum sui sacerdotii iubilaeum celebravit, praesentibus confratribus, sacerdotibus, discipulis, Oratorii pueris multisque christifidelibus. Extremis verbis « Vivite in caritate » confratres ac discipulos hortatus est die 18 mensis Iulii anno 1964, priusquam animam suam ederet. Nunc corpus eius in ecclesia Clodiensis Oratorii devote asservatur, quasi pignus caelestis patrocinii. Sanctitatis fama, quae vivum circumdederat, ita eo mortuo increbruit, ut Causa eius beatificationis et canonizationis inita fiierit apud Curiam Episcopalem Clodiensem per dioecesanam Inquisitionem a die 9 mensis Iulii anno 1991 ad diem 25 mensis Aprilis anno 1994 habitam, cuius auctoritas ab hac Congregatione confirmata est Decreto diei 15 mensis Octobris anno 1994. Positione parata, iuxta consuetam formam excussum est an Servus Dei virtutes in gradu heroico exercuisset. Die autem 17 mensis Octobris anno 2013 felici exitu Congressus Peculiaris Theologorum Consultorum habitus est. Patres Cardinales ac Episcopi in Ordinaria Sessione die 21 mensis Octobris anno 2014 celebrata, cui ego Angelus Amato Cardinalis praefui, Servum Dei in gradu heroico virtutes theologales et cardinales aliasque iis adnexas exercuisse fassi sunt. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Raimundi Calcagno, Sacerdotis e Congregatione Oratorii S. Philippi Neri, in casu et ad effectum de quo agitur. 1028 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 7 mensis Novembris a.D. 2014. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 1029 DUBLINENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Ioannis Sullivan Sacerdotis Professi e Societate Iesu († 1861-1933) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Beati pauperes spiritu, quoniam ipsorum et regnum caelorum » (Mt 5, 3). Quae beatitudo Domini Iesu vitae, sanctitatis et orationis Servi Dei Ioannis Sullivan summarium esse videtur. Ille enim, postquam ad catholicam fidem adductus est, se Christo totum dedicavit, qui et amore egentium et cura aegrotantium praesertim manifestavit. Servus Dei, die 8 mensis Maii anno 1861, Dublini natus est. Parentes autem eius diversae confessionis erant: pater quidem, Sir Edward Sullivan, primus inter iudices Hiberniae (Lord Chancellor), sodalis Ecclesiae Anglicanae erat; mater autem, Bessie Josephine Sullivan, catholica. Ioannes quidem, die 15 mensis Iunii anno 1861, in anglicana ecclesia Sancti Georgii baptizatus est et in confessione patris educatus. Anno 1873 ad collegium in civitatem Enniskillen, Northern Ireland (Portora Royal School) missus est, ubi iam fratres eius alumni erant. Hoc collegium inter primas scholas protestanticas in Hibernia aestimabatur. Quo in collegio Ioannes ita contentus erat ut, studiis adimpletis, ab illo lacrimans, ut ipse dixit, discederet. Postquam Portora reliquit, Ioannes ad universitatem Collegii Trinitatis Dublini ivit, ubi studiis classicis vacare incepit. Has autem doctrinas post aliquos annos summa cum laude perfecit, palma in litteris classicis accepta. Quibus consummatis, studia iuris assumere incipiebat quando pater eius, Sir Edward Sullivan, inopinato mortuus est. Tanto dolore affectus, Ioannes Hiberniam reliquit et Londinium venit ut studia iuris ad finem perduceret, id quod anno 1888 denique fecit. Sequentibus annis Servus Dei, hereditate affluente accepta, iucunde Londinii locuples vivebat. Multum tamen ei placebat amoena Europae loca peragrare, exempli gratia Montem Athos in Graecia, ubi monachos amicitia sibi coniunxit. Anno vero 1896, ipse triginta quinque annos natus, vitam suam mutavit cum ad catholicam fidem in ecclesia Societatis Iesu, Farm Street, Londinii, conversus esset. Ab illo tempore mores singulariter permutavit. Ad domum familiae suae Dublini reditus, modum vitae simplicissimum amplexus est. 1030 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Ioannes enim, supellectibus magni pretii e cubiculo suo eiectis, se ad curam proximorum vertit, aegros in nosocomiis crebro visitans et dona pauperibus largiens. Sanctitatem ergo suam primo in anglicana Ecclesia didicit, quod autem fundamentum postea in Ecclesia catholica fructum tulit. Mense Septembri anno 1900, Ioannes Sullivan in Societatem Iesu ingressus est. Primum duos annos novitiatus in Collegio Sancti Stanislai, Tullamore, Ireland, degit, tum studia philosophica in Collegio Stoneyhurst in Anglia prosecutus est. His confectis, cursus theologiae in Milltown Park, Dublini, suscepit, quo in loco die 28 mensis Iulii anno 1907 presbyter ordinatus est. Statim post ordinationem ad Collegium Cluensem (Clongowes Wood College, Clane, Co. Kildare) missus est, ubi ministerium pastorale et vitam orationis instituit. Ille autem mox a multis tamquam « sanctus » considerabatur. Cum alumni se ab homine sancto doctos fuisse dicebant, tum multi, in hac regione extra collegium habitantes, sanctitatem eius agnoscere incipiebant immo multi eum consulere assueti erant. Qui autem, anno 1919, mense Iulio, tamquam Rector Iunioratus et Domus Exercitiorum (Rathfarnham Castle) nominatus est, quod munus usque ad mensem Maii anno 1924 praestitit. His annis vitam suam in paupertate et paenitentia pergebat dum scholasticos summa cum benignitate tractabat, quibus autem exemplum paupertatis religiosae et egestatis personalis fuit. Ille quidem nosocomia urbis visitare et alia opera et spiritualia et corporalia efficere pergebat quatenus munera Rectoris permittebant. Ipse enim curam animarum multa cum fama sedulo persequebatur et exercitia spiritualia multis religiosorum communitatibus praedicabat. Sancto Ignatio de Loyola duce, in omnibus temporum et locorum condicionibus maiorem quaesivit Dei gloriam, qua re et alumnos instituit. Alta fuit in corde eius eucaristicha et mariana spiritualitas, firma et praecipua fides, constans et magnanima caritas eius. Servus Dei, die 11 mensis Februarii anno 1933, Dublini mortuus est et in coemeterio Collegii Cluensis, Clongowes, magna turba hominum congregata, sepultus. Omnes qui hunc praeclarum sacerdotem cognoscebant, numquam in dubio de sanctitate eius erant. Hac sanctitatis fama, Causa beatificationis et canonizationis eius inita fuit apud Curiam Archiepiscopalem Dublinensem per Processum ordinarium a die 30 mensis Octobris anno 1947 ad diem 4 mensis Iulii anno 1960, cui secuta est Inquisitio dioecesana suppletiva a die 22 mensis Februarii anno 2000 ad diem 8 mensis Iunii anno 2001: horum 1031 Congregatio de Causis Sanctorum auctoritas ab hac Congregatione confirmata est Decreto diei 18 mensis Octobris anno 2002. Positione parata, iuxta consuetam formam excussum est an Servus Dei virtutes in gradu heroico exercuisset. Die autem 26 mensis Novembris anno 2013 felici exitu Congressus Peculiaris Theologorum Consultorum habitus est. Patres Cardinales et Episcopi in Ordinaria Sessione die 21 mensis Octobris 2014 celebrata, cui ego Angelus Card. Amato praefui, Servum Dei heroico in gradu virtutes theologales, cardinales aliasque iis adnexas exercuisse fassi sunt. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodiemo die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Ioannis Sullivan, Sacerdotis Professi e Societate lesu, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 7 mensis Novembris a.D. 2014. Angelus card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 1032 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale GOIASENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Pelagii Saúter Sacerdotis Professi Congregationis SS.mi Redemptoris († 1878-1961) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Ecce ego, mitte me » (Is 6, 8). Missionaria Prohetae Israel vocatio in experientia Servi Dei Pelagii Saúter, « Apostoli Goiasensium » recte appellati, magnopere resonat. Ille ardenti fide ac magnanima actione apostolica sensum vitae in Domini sequela invenit et complevit. Servus Dei die 9 mensis Septembris anno 1878 in Germanico oppidulo vulgo Hausen am Thann natus est atque triduo post baptizatus. A parentibus est bene institutus; alius quoque frater, cui nomen Gaspar, est deinceps factus sacerdos e Congregatione Sanctissimi Redemptoris. Anno 1892 Pelagius Primae Communionis et Confirmationis sacramenta recepit. Biennium in officina ferraria tirocinium explevit, sed vocationis signa ad vitam religiosam mox percepit. Quapropter anno 1895 in pago Bachham Congregationis SS. Redemptoris Seminarium ingressus est. Postea in oppidis Dürrnberg – ubi Beati Gaspari Stangassinger discipulus fuit – et Gars studiis vacavit. Anno 1901 religiosam vestem induit et insequente anno vota nuncupavit. Die 16 mensis Iunii anno 1907 sacerdotio est auctus. Aliquot post menses, ut in Brasiliani se tamquam missionarium conferret invitatus, Servus Dei condicionem, cum missionibus exteris incumbere semper cupivisset, libenter accepit. Quam ob rem Augusto mense anno 1909 ad urbem Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii una cum quattuor sodalibus appulit: numquam in patria postea revertisset. Quinque primos per annos in quibusdam Paulopolis paroeciis, deinde celebri in sanctuario Apparitiopolitano, postremo ministerium plerumque semper in municipio Camphinas-Goiás exercuit. Nonnulla munera pastoralia obiit, sed apostolatui praesertim itineranti se dedit, milia passuum centum, saepe equo, percurrendo atque communitates per latam regionem disseminatas lustrando. Aliquantum temporis apud Goiasense sanctuarium, Sanctissimae Trinitati dicatum, sese in plurimos peregrinos excipiendos impendit. Peculiarem de pauperibus et aegrotis, quos Acta Congregationum 1033 in ipsorum domibus assidue visitabat, curam adhibuit. Quinque ultimis annis totum ad pastorale ministerium pro infirmis se contulit. Semper vigilans et alacer, « Pater » (sicut communiter vocabatur) consolatione interiore spiritalique directione indigentibus, multis sacerdotibus ac religiosis comprehensis, opus etiam navavit. Quod secundum generosam caritatem omni tempore est effectum. Sollers hilarisque, Pater Pelagius tranquillam itemque tenacem indolem continenter patefecit. Illius spiritualitas penitus Christiana nitebatur perpetua conscientia vivendi in alta cum Domino communione, quae oratione et imprimis fervida celebratione eucharistica fìrmabatur et corroborabatur. Admodum notus necnon existimatus a vulgo, ad cuius utilitatem singulares dotes naturales spiritualesque explicavit, Servus Dei omnium necessitatibus et incommodis semper occurrit. Cuius amabilis fortisque personalitas profundae interioritati se mire coniunxit atque amore perfundentis necnon attrahentis vitae generis fuit causa. Eius opera pastoralis fidei, in infantia apud familiares iam acquisitae, cum Christo necessitudine magis magisque imbutae, Dei Verbo et oratione alitae, plena experientia fundabatur. In Redemptoristarum charismate Servus Dei proposito suo spirituali, quod peregit cum simplicitate, puritate ac promptitudine erga materiales intimasque fidelium necessitates, aptissimum locum invenerat. Omni occasione numquam defuit quo minus evangelicum nuntium, pauperibus et aegrotis potissimum subveniendo, traderet. Illius obitus quoque cum caritatis actu est conexus: Servus Dei infirmum enim adierat, cum, imbre oppressus, gravi peripneumonia est correptus. Pater Pelagius receptus est in nosocomio, ubi eidem curationes sunt amanter ministratae. Successit tamen emphysema pulmonare, quod una cum aliis implicationibus senilique consumptione ad mortem eum duxit. Post hebdomadam, qua excruciatibus est vexatus, Servus Dei die 23 mensis Novembris anno 1961 pie in Domine obdormivit. Illus exequiis magna fidelium participatio clarum fuit signum sanctitatis famae, qua in vita est gavisus. Hanc ob famam, a die 20 mensis Novembris anno 1997 usque ad diem 21 mensis Martii anno 1999 apud Curiam Episcopalem Goiasensem celebratus est Processus Informativus, cuius auctoritas et vis iuridica Decreto die 1 mensis Iulii anno 2003 ab hac Congregatione de Causis Sanctorum sunt agnitae Positione confecta, disceptatum est, iuxta consuetudinem, an Servus Dei more heroum virtutes christianas exercuisset. Die 14 mensis Februa- 1034 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale rii anno 2013 habitus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum prospero cum exitu. Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria diei 4 mensis Novembris anno 2014, cui egomet ipse Angelus Cardinalis Amato praefui, professi sunt Servum Dei virtutes theologales, cardinales iisque adnexas in modum heroum exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Forti­tudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Pelagii Saúter, Sacerdotis professi Congregationis SS. mi Redemptoris, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 7 mensis Novembris a.D. 2014. Angelus Card. Amato, S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Acta Congregationum 1035 CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Franciscus Pp., per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit Praesules: die 17 Augusti 2016. — Cathedrali Ecclesiae Brigantiensi de Para, Exc. mum D. Iesum Mariam Cizaurre Berdonces, O.A.R., hactenus Episcopum Cametanensem. die 23 Augusti. — Ecclesiae Memphitanae in Tennesia, Exc.mum D. Martinum Davidem Holley, hactenus Episcopum titularem Rusubisiritanum et Auxiliarem archidioecesis Vashingtonensis. die 25 Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae Azurensi, R.D. Georgium Humbertum Rodríguez-Novelo, e clero archidioecesis Denveriensis ibique Curionem paroeciae Sanctae Crucis in oppido Denveriense, quem deputavit. Auxiliarem eiusdem archidioecesis. die 31 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Ioannis de Cuyo, Coadiutorem D. Georgium Eduardum Lozano, hactenus Episcopum Gualeguaychensem. 1036 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Sua Santità il Papa Francesco ha ricevuto in Udienza Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali: Giovedì, 1 settembre, S.E. il Signor Francisco Mariano Fernández Amunátegui, Ambasciatore del Cile; Venerdì, 2 settembre, S.E. il Signor Antonio Zanardi Landi, Ambasciatore del Sovrano Militare Ordine di Malta. Il Romano Pontefice ha inoltre ricevuto in Udienza: Venerdì, 2 settembre, L’Onorevole Winfried Kretschmann, Ministro Presidente del Baden-Württemberg. Diarium Romanae Curiae 1037 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Francesco ha nominato: 6 agosto 2016 S.E.R. Mons. Salvatore Pennacchio, Arcivescovo tit. di Montemarano, finora Nunzio Apostolico in India e Nepal, Nunzio Apostolico in Polonia. 22 » » S.E.R. Mons. Michael W. Banach, Arcivescovo tit. di Memfi, Nunzio Apostolico in Senegal e in Cabo Verde e Delegato Apostolico in Mauritania, Nunzio Apostolico in Guinea Bissau. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Francesco ha nominato o confermato: 15 agosto 2016 S.E.R. Mons. Kevin Joseph Farrell, finora Vescovo di Dallas (U.S.A.), Prefetto del nuovo Dicastero per i Laici, la Famiglia e la Vita. » » » S.E.R. Mons. Vincenzo Paglia, Gran Cancelliere del Pontificio Istituto “Giovanni Paolo II” per Studi su Matrimonio e Famiglia, in deroga all'Art. 6 degli Statuti del medesimo Istituto, e Presidente della Pontificia Accademia per la Vita. » » » Il Rev.do Mons. Pierangelo Sequeri, Preside della Facoltà Teologica dell’Italia Settentrionale di Milano, Preside del Pontificio Istituto “Giovanni Paolo II” per Studi su Matrimonio e Famiglia, in deroga all'Art. 8 degli Statuti del medesimo Istituto. 31 » » L’Em.mo Card. Peter Kodwo Appiah Turkson, finora Presidente del Pontificio Consiglio della Giustizia e della Pace, Prefetto del nuovo Dicastero per il Servizio dello Sviluppo Umano Integrale. » Il Rev.do Sac. Aurelio García Macías del Clero dell’Arcidiocesi di Valladolid (Spagna), Capo Ufficio nella Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti. 1 settembre 1038 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale NECROLOGIO 6 agosto 2016 Mons. Ercole Lupinacci, Vescovo em. dell’Eparchia di Lungro degli Italo-Albanesi dell’Italia Continentale (Italia). » » » Mons. Salvador Q. Quizon, Vescovo ausiliare em. di Lipa (Filippine). 8 » » Mons. Edward Kevin Daly, Vescovo em. di Derry (Irlanda). 10 » » Mons. Miguel Asurmendi Aramendia, S.D.B., Vescovo em. di Vitoria (Spagna). 11 » » Mons. Francesco Sgalambro, Vescovo em. di Cefalù (Italia). 14 » » Mons. Raphael Cheenath, S.V.D., Arcivescovo em. di CuttackBhubaneswar (India). 16 » » Mons. Jorge García Isaza, C.M., Vescovo tit. di Budua (Colombia). » » » Mons. Richard Stephen Seminack, Vescovo dell’Eparchia di Saint Nicholas of Chicago degli Ucraini (Stati Uniti d’America). 18 » » Mons. Jan Van Cauwelaert, C.I.C.M., Vescovo em. di Inongo (Repubblica Democrarica del Congo). 19 » » Mons. Judes Bicaba, Vescovo di Dédougou (Burkina Faso). 22 » » Mons. Girolamo Grillo, Vescovo em. di Civitavecchia-Tarquinia (Italia). 1 settembre » Mons. Thomas G. Doran, Vescovo em. di Rockford (Stati Uniti d’America). » » Mons. Frederick Drandua, Vescovo em. di Arua (Uganda). »