An. et vol. CX 7 Septembris 2018 N. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA FRANCISCI PP. LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabilibus Servis Dei Iosepho Álvarez-Benavides y de la Torre, presbytero et Capituli Cathedralis Decano, et CXIV Sociis, martyribus, Beatorum honores decernuntur. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Si quis vult post me venire, abneget semetipsum et tollat crucem suam cotidie et sequatur me. Qui enim voluerit animam suam salvam facere, perdet illam; qui autem perdiderit animam suam propter me, hic salvam faciet illam » (Lc 9, 23-24). Martyrium est Spiritus donum, quod potissimum vitam virtutibus ornatam sequitur. Venerabiles Servi Dei Iosephus Álvarez-Benavides y de la Torre et centum quattuordecim Socii eius, e dioecesi Almeriensi, inter quos nonaginta quinque fuerunt sacerdotes, viginti autem laici, heroici Christi testes erant, qui fidem suam in persecutione invicti confessi sunt ac denique a Deo aestimati sunt digni martyrii corona ornari. Qui veri Christi asseclae sunt: 1. Iosephus Álvarez-Benavides y de la Torre, die bris anno MDCCCLXV auctus est. Die XIII Malacae natus, anno MDCCCLXXXVIII mensis Septembris anno MCMXXXVI IX mensis Septem- presbyteratus ordine in loco Pozo de Can­ tavieja iuxta municipium Tahal, in provincia Almeriensi, interfectus est. 1256 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 2. Aemilius Antequera Lupiáñez, die XVI mensis Martii anno MDCCCLXVIII in pago Narila natus, in provincia et archidioecesi Granatensi, anno MDCCCXCV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XIII mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 3. Ramirus Argüelles Hevia, die XVI mensis Iulii anno MDCCCLXXI in municipio Mieres natus, in provincia Asturiae et archidioecesi Ovetensi, anno MDCCCXCVI sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XIII mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 4. Iosephus Cano García, die XXIII mensis Februarii anno MCMIV in oppido Tíjola, in provincia et dioecesi Almeriensi, natus, anno MCMXXVIII presbyteratus sacro ordine auctus est. Die XIII mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 5. Ioannes Capel Segura, die XVIII mensis Ianuarii anno MDCCCLXXV in municipio Huércal de Almería natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMIX sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XIII mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 6. Iosephus Romanus García González, die IX mensis Augusti anno MDCCCLXXXI in oppido Carboneras natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMIV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XIII mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 7. Ioachimus Gisbert Aguilera, natus die XIV mensis Aprilis anno MCMIII in pago La Calahorra, in provincia Granatensi et dioecesi Guadicensi, anno MCMXXVI presbyteratus sacro ordine auctus est. Die XIII mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 8. Ioannes Ibáñez Martínez, die XIII mensis Februarii anno MDCCCLXXVIII in pago Fondón natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XIII mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 9. Aloisius Eduardus López Gascón, natus est die VII mensis Augusti anno MDCCCLV in urbe Granatensi. Anno MDCCCLXXIV novitiatum Congregationis Passionis Iesu Christi ingressus est et anno MDCCCLXXX presbyteratus sacro ordine auctus est. Deinde, anno MDCCCLXXXIII relicta Congregatione, archidioecesi Acta Francisci Pp. Granatensi incardinatus erat. Die XIII mensis Septembris anno loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 1257 MCMXXXVI in 10. Emmanuel Martínez Jiménez, die XII mensis Martii anno MDCCCLXIX in oppido Oria, in provincia et dioecesi Almeriensi, natus est. Laicus, advocatus et agricola, collegiatus Conferentiarum Sancti Vincentii de Paul et Actionis Catholicae fuit. Die XIII mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 11. Pius Navarro Moreno, die V mensis Maii anno MDCCCLX in pago Vé­ lez Rubio natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MDCCCLXXXV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XIII mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 12. Iacobus Calatrava Romero, die XX mensis Decembris anno MCMXIII in urbe Granatensi natus est. Laicus, advocatus et sodalis Actionis Catholicae fuit. Die XXVI mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 13. Raphaël Calatrava Ros, supra memorati Iacobi pater, die XIX mensis Ianuarii anno MDCCCXCII Almeriae natus est. Laicus, advocatus et Eucharistiae adorator nocturnus fuit. Die XXVI mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 14. Andreas Casinello Barroeta, die XXIII mensis Augusti anno MDCCCLXXXVI Almeriae natus est. Laicus, ingeniarius fodinarius et Eucharistiae adorator nocturnus fuit. Die XXVI mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 15. Genesius Céspedes Gerez, die XII mensis Octobris anno MCMI in oppido Gerrucha natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMXXIV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXVI mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 16. Adolfus Martínez Sáez, die XXIII mensis Iulii anno MDCCCXCVIII in pago Alhabia, in provincia et dioecesi Almeriensi, natus est. Laicus, christianus magister et Eucharistiae adorator nocturnus fuit. Die XXVI mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco Pozo de Cantavieja interfectus est. 17. Angelus Alonso Escribano, O.D., die XVIII mensis Ianuarii anno MDCCCXCVII in pago Valdunciel natus, in provincia et dioecesi Salmanticensi, 1258 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale anno MCMXXI sacro presbyteratus ordine auctus est. Sodalis fuit Fraternita- tis Sacerdotum Operariorum Dioecesanorum. Die MCMXXXVI XXX mensis Augusti anno in loco Barranco del Chisme, apud oppidum Enix, in provincia Al- meriensi, interfectus est. 18. Ioannes Emmanuel Felices Pardo, die MDCCCXCIII Almeriae natus est, anno tus est. Die XXX MCMXVI mensis Augusti anno XXVIII mensis Iunii anno sacro presbyteratus ordine auc- MCMXXXVI in loco Barranco del Chisme interfectus est. 19. Antonius García Padilla, die mensis Maii anno XIV MDCCCLXXXI pago Alboloduy natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMIV presbyteratus ordine auctus est. Die MCMXXXVI XXX mensis Augusti anno in sacro in loco Barranco del Chisme interfectus est. 20. Ioannes Garrido Requena, die III mensis Maii anno MDCCCLXIV in pago Alcontar natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno presbyteratus ordine auctus est. Die XXX MDCCCXCVI mensis Augusti anno sacro MCMXXXVI in MDCCCLXXII in loco Barranco del Chisme interfectus est. 21. Nicolaus Gonzáles Ferrer, die mensis Martii anno I oppido Vera natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MDCCCXCVII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXX mensis Augusti anno MCMXXXVI in loco Barranco del Chisme interfectus est. 22. Aurelius Leyva Garzón, natus die XXIV mensis Novembris anno MDCCCLXXVII in urbe et dioecesi Guadicensi, in provincia Granatensi, anno MCMI sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXX mensis Augusti anno MCMXXXVI in loco Barranco del Chisme interfectus est. 23. Iacobus Mesa Leyva, natus die XIII mensis Februarii anno in urbe et dioecesi Guadicensi, in provincia Granatensi, anno presbyteratus ordine auctus est. Die XXX mensis Augusti anno MDCCCLXXV MCM sacro MCMXXXVI in loco Barranco del Chisme interfectus est. 24. Marianus Morate Domínguez, die VIII mensis Septembris anno MDCCCLXXXIV Die XXX Palentiae natus, anno mensis Augusti anno fectus est. MCMVIII sacro presbyteratus ordine auctus est. MCMXXXVI in loco Barranco del Chisme inter- 1259 Acta Francisci Pp. 25. Torquatus Pérez López, natus die IV mensis Iunii anno MDCCCLXXXI in urbe et dioecesi Guadicensi, in provincia Granatensi, anno MCMIV presbyteratus ordine auctus est. Die MCMXXXVI XXX mensis Augusti anno sacro in loco Barranco del Chisme interfectus est. 26. Franciscus Rodríguez Carmona, die XVII mensis Aprilis anno MCMX in oppido Vera natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno presbyteratus ordine auctus est. Die XXX MCMXXXIII mensis Augusti anno sacro MCMXXXVI in loco Barranco del Chisme interfectus est. 27. Petrus Antonius Almécija Morales, die anno MCMIII MCMXXIX XXIX in pago Alsodux natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno sacro presbyteratus ordine auctus est. Die MCMXXXVI mensis Septembris XXX mensis Augusti anno in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 28. Secundus Arce Manjón, die I mensis Iunii anno MDCCCLXXX in loco Ayoluengo de Lora natus, in provincia et dioecesi Burgensi, anno MCMIV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 29. Ioachimus Berruezo Prieto, die XV mensis Ianuarii anno MDCCCXCIX in pago Olula de Castro natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMXXI sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 30. Dominicus Campoy Calvano, die meriae natus, anno MCMXXV mensis Augusti anno MCMVIII mensis Martii anno MCMXXXVI Al- MCMIII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXX in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 31. Lysander Carretero Fuentes, die CLXXXIII XVII XII mensis Novembris anno MDCC- in pago Ohanes natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno sacro presbyteratus ordine auctus est. Die MCMXXXVI XXXI mensis Augusti anno in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 32. Carmelus Coronel Jiménez, die IX mensis Februarii anno in pago Gádor natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno cro presbyteratus ordine auctus est. Die XXXI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. MDCCCLXXVI MDCCCXCIX mensis Augusti anno sa- MCMXXXVI 1260 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 33. Iosephus Gómez Matarín, die VI mensis Septembris anno MDCCCLXXXIV in pago Alboloduy natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMIX sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 34. Franciscus de Haro Martínez, die XXVIII mensis Novembris anno MDCCCLXXXVI in oppido Mazarrón natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMXII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 35. Iosephus Lara Garzón, die XXVI mensis Novembris anno MDCCCLXXV in oppido Montefrió natus, in provincia et archidioecesi Granatensi, anno MDCCCXCIX presbyteratus sacro ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 36. Henricus López Ruiz, die XVI mensis Maii anno MCMI in pago Trevélez, in provincia et archidioecesi Granatensi, natus est. Die I mensis Octobris anno MCMXXVIII oeconomus evasit communitatis paroeciae Nativitatis, sed dies eiusdem sacerdotalis ordinationis ignotus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 37. Petrus Martín Abad, die XXX mensis Novembris anno MCMII in pago Vera natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMXXV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 38. Iosephus Maria Martínez Vizcaino, die IX mensis Decembris anno MDCCCXCVIII in pago Ohanes natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMXXII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 39. Gregorius Morales Membrives, die X mensis Aprilis anno MDCCCLXXXIII in pago Rejano natus, in provincia et archidioecesi Granatensi, anno MCMXIII presbyteratus sacro ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 40. Michaël Morano Sáez, die XXVII mensis Februarii anno MDCCCXCV in pago Purchena natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMXX sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. Acta Francisci Pp. 1261 41. Angelus Noguera Gallegos, die VIII mensis Decembris anno MCMVIII Granatae natus est. Anno MCMXXXIII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 42. Franciscus Roda Rodríguez, die XXV mensis Maii anno MDCCCLXXIII Almeriae natus est. Anno MDCCCXCVI sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 43. Eduardus Romero Cortés, die II mensis Aprilis anno MDCCCLXXVIII in pago Alicún natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMIII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 44. Augustinus Sabater Paulo, O.D., die IX mensis Maii anno MDCCCLXXXIII in oppido Vinaroz natus, in provincia Castaliensi et dioecesi Dertosensi, anno MCMV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 45. Ioannes Iosephus Egea Rodríguez, die IX mensis Novembris anno MDCCCLXXVI in pago Zurgena natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCM sacro presbyteratus ordine auctus est. Die I mensis Septembris anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 46. Andreas Iniesta Egea, die XIII mensis Ianuarii anno MDCCCLXXVII in pago Zurgena natus, anno MCMIII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die I mensis Septembris anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 47. Antonius Lorca Muñoz, die XXIX mensis Novembris anno MDCCCLXXXV in pago Zurgena natus, anno MCMX sacro presbyteratus ordine auctus est. Die I mensis Septembris anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 48. Petrus Meca Moreno, die I mensis Septembris anno MDCCCLXXXIII in pago Zurgena natus, anno MCMVI sacro presbyteratus ordine auctus est. Die I mensis Septembris anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 49. Augustinus Navarro Iniesta, die XXVIII mensis Maii anno MCMII in pago Zurgena natus, anno MCMXXVI sacro presbyteratus ordine auctus est. Die I mensis Septembris anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 1262 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 50. Martinus Salinas Cañizares, die XXV mensis Maii anno MDCCCXCV in pago Canjáyar natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMXX sacro presbyteratus ordine auctus est. Die II mensis Septembris anno MCMXXXVI in pago Pozo de la Lagarta interfectus est. 51. Emmanuel López Álvarez, die XXVI mensis Aprilis anno MDCCCLXXXI in pago Mairena natus, in provincia et archidioecesi Granatensi, anno MCMV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XX mensis Augusti anno MCMXXXVI interfectus est in coemeterio pagi Berja, Almeriensi in provincia. 52. Facundus Fernández Rodríguez, die XII mensis Ianuarii anno MDCCCLXIX in pago Válor natus, in provincia et archidioecesi Granatensi, anno MDCCCXCVII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die IV mensis Septembris anno MCMXXXVI interfectus est in coemeterio pagi Berja. 53. Ioannes Moreno Juárez, die XV mensis Decembris anno MDCCCXCI in pago Válor natus, in provincia et archidioecesi Granatensi, anno MCMXVI sacro presbyteratus ordine auctus est. Die IV mensis Septembris anno MCMXXXVI interfectus est in coemeterio pagi Berja. 54. Ioannes Muñoz Quero, die XXIX mensis Augusti anno MDCCCLXXVI in pago Mecina Alfahar natus, in provincia et archidioecesi Granatensi, anno MCMIV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die IV mensis Septembris anno MCMXXXVI interfectus est in coemeterio pagi Berja. 55. Ioannes García Cervantes, die XVI mensis Martii anno MDCCCLXXXV in pago Garrucha natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMX sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXII mensis Septembris anno MCMXXXVI in coemeterio Almeriensi interfectus est. 56. Didacus Morata Cano, die XXIX mensis Martii anno MDCCCLXXXI in pago Vera natus, anno MCMIII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXIII mensis Septembris anno MCMXXXVI in coemeterio Almeriensi interfectus est. 57. Bartholomaeus Caparrós García, die XXVII mensis Februarii anno MDCCCLXXII in pago Vera natus, anno MDCCCXCV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XII mensis Octobris anno MCMXXXVI in coemeterio Almeriensi interfectus est. 58. Emmanuel Navarro Martínez, die III mensis Iulii anno MDCCCLXXIX in pago Rioja natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMIV sacro Acta Francisci Pp. presbyteratus ordine auctus est. Die XXIII mensis Octobris anno coemeterio Almeriensi interfectus est. 1263 MCMXXXVI in 59. Andreas Navarro Sierra, die XXVIII mensis Septembris anno MDCCCLXXXII in pago Tabernas natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMIV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXIII mensis Octobris anno MCMXXXVI in coemeterio Almeriensi interfectus est. 60. Eduardus Valverde Rodríguez, die XVIII mensis Februarii anno MDCCCLXXVIII in pago Adria natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMI sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXIII mensis Octobris anno MCMXXXVI in coemeterio Almeriensi interfectus est. 61. Ioannes Ortega Uribe, die XVII mensis Novembris anno MDCCCLXXVII Almeriae natus, anno MCM sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XIII mensis Novembris anno MCMXXXVI in coemeterio Almeriensi interfectus est. 62. Aquilinus Rivera Tamargo, die IV mensis Ianuarii anno MCMVII in oppido Peal de Becerro natus, in provincia et dioecesi Giennensi, anno MCMXXXIII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXII mensis Novembris anno MCMXXXVI in coemeterio Almeriensi interfectus est. 63. Antonius García Fernández, die XXII mensis Octobris anno MDCCCLXVII in pago Píñar natus, in provincia et archidioecesi Granatensi, in Seminario Granatensi studiis incubuit et lauream in theologia consecutus est; anno MDCCCXCI sacro presbyteratus ordine auctus est. Die VIII mensis Decembris anno MCMXXXVI in carcere Ingenio Almeriae interfectus est. 64. Raphaël Román Donaire, die XXVIII mensis Augusti anno MDCCCXCI in pago Alhama de Almeria natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMXIV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die VIII mensis Decembris anno MCMXXXVI in carcere Ingenio Almeriae interfectus est. 65. Ioannes Sánchez Molina, die XX mensis Novembris anno MDCCCLXXXII in pago Rioja natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMIX sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI in navi bellica Jaime I interfectus est. 66. Franciscus Martínez Garrido, die XXVIII mensis Novembris anno MDCCCLXVI in pago Siles natus, in provincia et dioecesi Giennensi, anno MDCCCXCII 1264 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XIV mensis Ianuarii anno MCMXXXVIII in carcere loci Vélez Rubio, Almeriensi in provincia, interfectus est. 67. Gabriel Olivares Roda, O.F.M., die X mensis Martii anno MDCCCLXXXVIII in oppido Baza natus, in provincia Granatensi et dioecesi Guadicensi, anno MCMIII Ordinem Fratrum Minorum ingressus est; anno MCMVII professionem sollemnem emisit et anno MCMXII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXI mensis Decembris anno MCMXXXVI in loco Campamento de Viator, Almeriensi in provincia, interfectus est. 68. Paschalis Roda Díaz, die XXX mensis Martii anno MCMVIII Almeriae natus est. Fuit laicus, advocatus et adorator nocturnus. Die X mensis Ianuarii anno MCMXXXVII in loco Campamento de Viator interfectus est. 69. Aloisius Quintas Durán, die XXIV mensis Aprilis anno MCMXVIII Almeriae natus est. Fuit laicus et adorator nocturnus. Die IV mensis Augusti anno MCMXXXVI Almeriae in carcere dicto Adoratricum interfectus est. 70. Iosephus Quintas Durán, die XXI mensis Novembris anno MCMXIV Almeriae natus est. Fuit laicus et adorator nocturnus. Die XXII mensis Maii anno MCMXXXVIII in pago Turón, in provincia Granatensi, interfectus est. 71. Raphaël García Torres, die XXII mensis Februarii anno MCMIV in oppido Nijar, in provincia et dioecesi Almeriensi, natus est. Fuit laicus et adorator nocturnus. Die XX mensis Maii anno MCMXXXVIII in pago Turón interfectus est. 72. Ioannes Moya Collado, die XII mensis Octobris anno MCMXVIII Almeriae natus est. Fuit laicus et Tertiarius Franciscanus. Die XXXI mensis Maii anno MCMXXXVIII in pago Turón interfectus est. 73. Iosephus Pérez Fernández, die IV mensis Septembris anno MCMXII in pago Sorbas, in provincia et dioecesi Almeriensi, natus est. Fuit laicus, sodalis Actionis Catholicae. Die XXIX mensis Maii anno MCMXXXVIII in pago Turón interfectus est. 74. Franciscus Salinas Sánchez, die XXXI mensis Iulii anno MCMXIV Almeriae natus est. Fuit laicus, aspirans Ordinis Franciscani. Die XXII mensis Maii anno MCMXXXVIII in pago Turón interfectus est. 75. Thomas Valera González, die VII mensis Octobris anno MCMXVIII in pago Sorbas natus est. Fuit laicus et adorator nocturnus, sodalis Actionis Catholicae. Die XX mensis Maii anno MCMXXXVIII in pago Turón interfectus est. 1265 Acta Francisci Pp. 76. Lucianus Verdejo Acuña, die XXVI mensis Octobris anno MDCCCLXXXV Almeriae natus est. Fuit laicus uxoratus et adorator nocturnus. Die IX mensis Iunii anno MCMXXXVIII in pago Turón interfectus est. Hi laici fide pleni atque ferventissima devotione eucharistica, qui saepius una simul orabant itaque Ecclesiae hominumque urgentiores necessitates Domino in Hostia praesenti commendabant, eodemque tempore consociatam operam navantes cum Actione Catholica, Tertio Ordine Franciscali ac potissimum cum sacerdotibus, revera conformaverunt suam vitam ad Dei voluntatem et procul dubio facti sunt tamquam sal terrae et lux mundi, nec timuerunt, etiam inter pericula et persecutiones, catholicam suam fidem palam confiteri, hortante manifeste discipulos suos Iesu Christo in Evangelio: « Sic luceat lux vestra coram hominibus, ut videant vestra bona opera » (Mt 5, 16). 77. Aemilia Fernández Rodríguez, die XIII mensis Aprilis anno MCMXIV in pago Tijola, in provincia et dioecesi Almeriensi, nata est. Fuit laica, uxor, gyptano genere. Die XXV mensis Ianuarii anno MCMXXXIX Almeriae in carcere de Gachas Colorás mortua est. 78. Matthaeus López López, die I mensis Ianuarii anno MCMXI in pago Vera natus, anno MCMXXXV sacro presbyteratus ordine auctus est. In carcere Inge­ nio retentus et vexatus, tuberculosi affectus est. Quapropter, valde infirmatus, patrio in loco domi die II mensis Novembris anno MCMXXXVIII mortuus est. 79. Alfredus Almunia López-Teruel, die XXI mensis Maii anno MDCCCLIX in oppido Mojácar natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno CLXXXIV MDCC- sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XVIII mensis Octobris anno MCMXXXVI in loco La Ballabona apud pagum Lubrín, Almeriensi in provincia, interfectus est. 80. Iosephus Almunia López-Teruel, frater Alfredi, die XVIII mensis Martii anno anno MDCCCLXX MDCCCXCIII gusti anno in pago Tijola natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, sacro presbyteratus ordine auctus est. Die MCMXXXVI XXIX mensis Au- in pago Turón interfectus est. 81. Iosephus Fuentes Ballestreros, die XIII mensis Maii anno MDCCCLXXXV in oppido Mojácar natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno sacro presbyteratus ordine auctus est. Die II mensis Octobris anno MCMIX MCMXXXVI 1266 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale apud locum dictum Empalme de Los Gallardos, Almeriensi in provincia, interfectus est. 82. Antonius Fuentes Ballestreros, frater Iosephi, die II mensis Novembris anno MDCCCLXXXVII in oppido Mojácar natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MCMX sacro presbyteratus ordine auctus est. Die II mensis Octobris anno MCMXXXVI apud locum dictum Empalme de Los Gallardos, Almeriensi in provincia, interfectus est. 83. Franciscus Romero Ortega, die XXX mensis Martii anno MDCCCLXXII Almeriae natus, anno MDCCCXCV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI in via ad pagum Huércal apud Almeriam interfectus est. 84. Iosephus Romero Ortega, die II mensis Aprilis anno MDCCCLXXV Almeriae natus, anno MDCCCXCIX sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXVIII mensis Augusti anno MCMXXXVI in via ad pagum Huércal interfectus est. 85. Aloisius Belda y Soriano de Montoya, die XI mensis Decembris anno MCMI Palmae Maioricensis natus est. Fuit laicus et paterfamilias, advocatus, collegiatus in Conferentiis Sancti Vincentii de Paul. Die XV mensis Augusti anno MCMXXXVI in litore loci La Garrofa, Almeriensi in provincia, interfectus est. 86. Ioannes Iosephus Vivas-Pérez Bustos, die XXIX mensis Ianuarii anno MCMI Almeriae natus est. Fuit laicus et paterfamilias, pharmacopola et patronus catholici diurnalis dicti La Independencia. Die XV mensis Augusti anno MCMXXXVI in litore loci La Garrofa interfectus est. 87. Emmanuel Alcayde Pérez, die XV mensis Februarii anno MDCCCLXIX in pago Fiñana natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno MDCCCXCIII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XVIII mensis Septembris anno MCMXXXVI ad collem de la Reina pagi Nacimiento, Almeriensi in provincia, interfectus est. 88. Mellitus Martínez Gómez, die X mensis Martii anno MDCCCLXXVIII in pago Jérez del Marquesado natus, in provincia Granatensi et dioecesi Guadicensi, anno MCMI sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XVIII mensis Septembris anno MCMXXXVI ad collem de la Reina pagi Nacimiento interfectus est. 89. Iosephus Raimundus Flores Beltrán, die XVIII mensis Februarii anno MDCCCLXXVI in oppido Mojácar natus, anno MDCCCXCIX sacro presbyteratus or- Acta Francisci Pp. 1267 dine auctus est. Die IX mensis Septembris anno MCMXXXVI ad locum La Balla­ bona interfectus est. 90. Iosephus Gómez de Haro, die XXXI mensis Augusti anno MDCCCXCIX in oppido Vera natus, anno MCMXXIV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XVIII mensis Octobris anno MCMXXXVI super pontem rivi prope pagum Antas, Almeriensi in provincia, interfectus est. 91. Gregorius Martos Muñoz, die III mensis Aprilis anno MCMVIII in oppido Chilecito natus, in provincia Rioja et dioecesi Cordubensi in Argentina. Dies autem eius ordinationis presbyteralis ignotus est. Post circiter tres annos sacerdotalis ministerii, die XIX mensis Augusti anno MCMXXXVI iuxta lacunam oppidi Adra, Almeriensi in provincia, interfectus est. 92. Carmela Godoy Calvache, die XII mensis Septembris anno MDCCCLXXXVIII in pago Albufera de Adra nata est. Fuit laica, mater et vidua. Die I mensis Ianuarii anno MCMXXXVII iuxta lacunam patrii loci interfecta est. 93. Franciscus Manzano Cruz, die XV mensis Ianuarii anno MDCCCLXXXI in oppido Adra natus, Almeriensi in provincia et dioecesi, anno MCMIX sacro presbyteratus ordine auctus est. Die I mensis Septembris anno MCMXXXVI ad locum La Herradura interfectus est. 94. Iosephus Peris Ramos, die XXIX mensis Ianuarii anno MDCCCLXIX in pago Vélez natus, Malacensi in provincia et dioecesi, anno MDCCCXCV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die I mensis Septembris anno MCMXXXVI ad locum La Herradura interfectus est. 95. Franciscus Rodríguez Martínez, die X mensis Decembris anno MDCCCLXIX in oppido Albox natus, Almeriensi in provincia et dioecesi, anno MDCCCXCIV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XIII mensis Septembris anno MCMXXXVI super pontem rivi prope pagum Antas interfectus est. 96. Iosephus Ruiz Berruezo, die I mensis Aprilis anno MCMI in oppido Vera natus, anno MCMXXV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die IV mensis Octobris anno MCMXXXVI in via a Vera vergenti ad oppidum Garrucha interfectus est. 97. Antonius Martínez López, die VIII mensis Aprilis anno MDCCCXCI Almeriae natus, anno MCMXIV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXIX 1268 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale mensis Septembris anno MCMXXXVI ad locum dictum Polvorín, municipale conterminum pagi Serón, Almeriensi in provincia, interfectus est. 98. Antonius Torres García, die XXIV mensis Aprilis anno MDCCCXC in pago Caniles natus, in provincia Granatensi et dioecesi Guadicensi, anno MCMXV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXXI mensis Augusti anno MCMXXXVI ad locum Polvorín interfectus est. 99. Aloisius Almécija Lázaro, die XXIII mensis Aprilis anno in pago Íllar natus, in provincia et dioecesi Almeriensi, anno presbyteratus ordine auctus est. Die XXV mensis Augusti anno loco Rágol, Almeriensi in provincia, interfectus est. MDCCCLXXXIII sacro MCMXXXVI in MCMVI 100. Iosephus Castaño Galera, die VIII mensis Novembris anno MDCCCLXX in pago Bédar natus, Almeriensi in provincia et dioecesi, anno MDCCCXCVI sacro presbyteratus ordine auctus est. Die VIII mensis Septembris anno MCMXXXVI in loco La Cuesta litoris pagi Bédar interfectus est. 101. Ferdinandus González Ros, die XII mensis Augusti anno MDCCCLXXI in oppido Cuevas de Almanzora natus, Almeriensi in provincia et dioecesi, anno MDCCCXCVII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die X mensis Septembris anno MCMXXXVI in pago Lubrín interfectus est. 102. Florentius López Egea, die XXVII mensis Augusti anno MDCCCLXXXIII in pago Tahal natus, Almeriensi in provincia et dioecesi, anno MCMVII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XVII mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Turre, Almeriensi in provincia, interfectus est. 103. Ioannes Antonius López Pérez, die XIX mensis Septembris anno MDCCCLXXXI in pago Cantoria natus, Almeriensi in provincia et dioecesi, anno MCMIV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXII mensis Septembris anno MCMXXXVI in oppido Albox interfectus est. 104. Emmanuel Lucas Ibáñez, die XI mensis Iunii anno MDCCCLXXIX in pago Fondón natus, Almeriensi in provincia et dioecesi, anno MCMIV sacro presbyteratus ordine auctus est. Die III mensis Octobris anno MCMXXXVI in oppido Berja, Almeriensi in provincia, interfectus est. 105. Antonius Martínez García, die XXIX mensis Ianuarii anno MDCCCXCII Almeriae natus, anno MCMXVI sacro presbyteratus ordine auctus est. De pau- 1269 Acta Francisci Pp. peribus et aegrotis valde sollicitus fuit. Die MCMXXXVI XVI mensis Septembris anno in oppido Viator, Almeriensi in provincia, interfectus est. 106. Andreas Molina Muñoz, die XV mensis Aprilis anno MCMIX in oppido Ógíjares natus, in provincia et archidioecesi Granatensi, anno MCMXXXIII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XX mensis Septembris anno MCMXXXVI in pago Terque, Almeriensi in provincia, interfectus est. 107. Henricus Rodríguez Tortosa, die XXX mensis Aprilis anno MCMVIII in pago Terque natus est. Laicus et sodalis Actionis Catholicae. Die Augusti anno MCMXXXVI VI mensis Ianuarii anno in pago Terque natus est. Laicus et sodalis Actionis Catholicae. Die XX mensis Augusti anno MCMXXXVI in patrio loco interfectus est. 109. Herminius Motos Torrecillas, die CLXXVII mensis in patrio loco interfectus est. 108. Iosephus Tapia Díaz de Villachica, die MCMXIII XX IX mensis Decembris anno MDCC- in pago María natus, Almeriensi in provincia et dioecesi, anno MCMI sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XIII mensis Octobris anno MCMXXXVI in loco La Alfahuara de María interfectus est. 110. Iosephus Maria Ruano López, die VI mensis Maii anno MDCCCLXXXVIII Almeriae natus, anno MCMXVI sacro presbyteratus ordine auctus est. Die mensis Octobris anno MCMXXXVI VIII in pago Rioja interfectus est. 111. Ioannes Soler García, die I mensis Decembris anno Chirivel natus, Almeriensi in provincia et dioecesi, anno presbyteratus ordine auctus est. Die XXIII MCMIV in pago MCMXXVIII mensis Augusti anno sacro MCMXXXVI in patrio loco interfectus est. 112. Antonius Sierra Leyva, die XXII mensis Novembris anno MDCCCLXXVI in oppido Churriana de la Vega natus, in provincia et archidioecesi Granatensi, anno MCMI tembris anno sacro presbyteratus ordine auctus est. Die MCMXXXVI XIX mensis Sep- in pago Alhama de Almería, Almeriensi in provincia, interfectus est. 113. Henricus Maria Gómez Jiménez, die XV mensis Iulii anno MDCCCLXV Conchae natus, anno MDCCCLXXXVIII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XII mensis Augusti anno MCMXXXVI in patria urbe interfectus est. 1270 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 114. Ioannes Segura Rubira, die XXI mensis Septembris anno MDCCCLXXXI in pago Purchena natus, Almeriensi in provincia et dioecesi, anno MCMXXII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die XXVI mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago Belinchon, Conchensi in provincia, interfectus est. 115. Vincentius Montserrat Millán, die VI mensis Ianuarii anno MCMIV Ilorci natus, Carthaginiensi in provincia et dioecesi, anno MCMXXVIII sacro presbyteratus ordine auctus est. Die I mensis Augusti anno MCMXXXVI in pago La Almolda interfectus est. Martyrum mirabili confessione Deus Ecclesiam nova semper virtute fecundat et fidelibus certissima praebet suae dilectionis indicia. Hi centum et quindecim martyres vitam pro Christo et Ecclesia obtulerunt, quapropter eximium exemplum fidei constantiae praebuerunt et a Domino gloriae coronam merito acceperunt. Inquisitio dioecesana de martyrio horum CXV Dei Servorum peracta est apud Almeriensem Curiam ecclesiasticam a die XI mensis Aprilis anni MCMXCV usque ad diem XXI mensis Maii anni MCMXCVIII, cuius iuridica validitas agnita est per Decretum Congregationis de Causis Sanctorum die XXVI mensis Februarii anno MCMXCIX. Exarata Positione, Consultores Theologi in Congressu peculiari die XXVIII mensis Maii anno MMXIII habito faventem tulerunt sententiam de eorum martyrio. Itemque Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die III mensis Maii anno MMXVI iudicarunt memoratos Venerabiles Servos Dei ob fidem in Christum et Ecclesiam occisos esse. Idcirco Nos Ipsi die XIV mensis Iunii eodem anno facultatem dedimus ut Congregatio de Causis Sanctorum Decretum de martyrio promulgaret, ac deinde statuimus ut sollemnis ritus beatificationis Almeriae in Hispania die XXV mensis Martii anno MMXVII celebraretur. Hodie igitur Almeriae de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, S.D.B., Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos Venerabiles Servos Dei Iosephum Álvarez-Benavides y de la Torre et CXIV Socios, presbyteros et laicos, martyres, in Beatorum numerum adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Adolfi González Montes, Episcopi Almeriensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Iosephus 1271 Acta Francisci Pp. Álvarez-Benavides y de la Torre, presbyter et Capituli Cathedralis Decanus, et CXIV Socii, presbyteri et christifideles laici, martyres, heroici testes Christi Domini eiusque Evangelii pacis fraternaeque reconciliationis, Beatorum nomine in posterum appellentur, atque die sexta mensis Novembris quotannis in locis et modis iure statutis celebrari possint. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXV mensis Martii, anno MMXVII, Pontificatus Nostri quinto. De mandato Summi Pontificis P etrus Card. P arolin Secretarius Status Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 362.684 1272 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale II Venerabili Servo Dei Saivio Huix Miralpeix Episcopus Illerdensis Beatorum honores decernuntur. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Bonus pastor animam suam ponit pro ovibus » (Io 10, 11). Venerabilis Servus Dei Salvius Huix Miralpeix, Episcopus Illerdensis, sua in vita, verborum Domini memor, apostolatum pleno vixit modo, qualibet usus occasione ut animas ad Deum adduceret. Exemplum vitae eius pignus fuit eius praedicationis, quam martyrio est testificatus. Die XXII mensis Decembris anno MDCCCLXXVII in loco Sanctae Mariae Margaritae de Vellors, dioecesis Vicensis, in Catalonia est natus. Ab excellenti religiosa familia institutus, mature decrevit ad sacerdotium se parare. Vicense ingressus est Seminarium atque admodum iuvenis se ad vitam orationis exercitabat, ad parendum Divinae voluntati, ad oboedientiam sine condicionibus, ad currricula diligenter explenda adque apostolatum. Sacerdos die XIX mensis Septembris anno MCMIII ordinatus, capellanus statim varias in dioecesis paroecias est missus, in quibus pastorali zelo eminuit. In urbe Vicensi Congregatio Oratorii S. Philippi Neri sedem habuit spiritualitatis, cuius opus valde aestimabatur. Triginta annos natus Venerabilis Servus Dei postulavit ut in hoc Oratorium reciperetur, in quo deinde diligentem imitatorem sancti Philippi Neri se ostendit, multum tempus ministerio confessarii dicans. Statim eius ingenium in dirigendis animis eum pernotum reddidit in urbe confessarium et spiritalem moderatorem, valde conquisitum. Suum ministerium etiam erga aegrotantes explebat, in Seminario autem doctrinam tradebat veluti professor asceticae et mysticae. Dicere solebat: Parum dormire, multum orare atque se semper animarum curae dicare. Anno MCMXIX director nominatus est Congregationis Marianae Vicensis atque, duobus transactis annis, totius Cataloniae. Iisdem annis Congregationem fundavit Purissimae Virginis Mariae et Sancti Ioseph. Praepositus fuit Oratorio Vicensi, cum anno MCMXXVII Apostolicus Administrator nominaretur Ebusitanus. Vicensem urbem inter lacrimas suorum spiritualium filiorum reliquit atque episcopus die XV mensis Aprilis anno MCMXXVIII est ordinatus. Veluti sententiam suam episcopalem verba apostoli Petri elegit: In verbo tuo laxabo rete (Lc 5, 5). Acta Francisci Pp. 1273 Pastorali cura potissimum Seminarium est secutus, clerum, Actionem Catholicam, exercitationes spirituales, devotionem erga Sanctissimum Sacramentum et Virginem Mariam. Valde sollicitus est de melioribus reddendis condicionibus spiritualibus et oeconomicis suorum sacerdotum. Semper et ubique operam dedit ut fideles studio Christi tenerentur. Die XXVIII mensis Ianuarii anno MCMXXXV Episcopus nominatus est dioecesis Illerdensis, in Catalonia. Hic, sua in actione apostolica, voluit potissimum novum vigorem Actioni Catholicae dare atque devotionem erga Sanctissimum Sacramentum promovere. Die XVI mensis Iulii anno MCMXXXVI festum celebravit Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo in parva ecclesia, in proprietate suae familiae posita, in Catalonia. Usque ad diem XXI mensis Iulii, qua milites curiam Illerdensem vi invaserunt, suam apostolicam in dioecesi operam prosequi valuit. Deinde, conquisitus, consensit, quamvis invitus, ut refugium quaereretur, praesertim ad salvandos suos socios. Certior factus de periculo, nocte XXIII mensis Iulii se militibus tradidit. In custodiam simul cum aliis missus, simulque cum iisdem contumelias est passus. Novum fuit illi ministerium: confessio et viaticus ferendus illis qui condemnati ad mortem erant. Mane die V mensis Augusti anno MCMXXXVI, in festo Beatae Mariae Virginis a Nive, patronae Ebusae, dum custodiae Barcinonem deportarentur, curruum agmen in coemeterio loci constitit. Summo mane Episcopus absolutionem omnibus dedit atque carnefices rogavit ut eum veluti ultimum occiderent ut hoc modo omnes martyrii socios benedicere posset. Usque ad finem bonus fuit pastor sui gregis. Hoc modo ipse effecit quod olim suis dioecesanis scripsit: Divina iuvante gratia, fideles manere Christo usque ad martyrium volumus. Martyrii fama episcopi Salvii Huix Miralpeix dioecesim Illerdensem permovit ut Processus Informativus anno MCML celebraretur. Consultores Theologi in Congressu peculiari die IX mensis Iunii anno MMIX sententiam faventem dederunt de martyrio et Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die XII mensis Aprilis anno MMXI congregati censuerunt eius heroicam mortem verum fuisse martyrium. Benedictus XVI, praeclarus Decessor Noster, die XXVII mensis Iunii anno MMXI, Congregationi de Causis Sanctorum facultatem dedit ut Decretum super martyrio promulgaret. Nosmet Ipsi approbantes quod a Nostro Decessore decretum iam erat, Litteras Apostolicas subsignavimus et decrevimus ut Beatificationis ritus die XIII mensis Octobris anno MMXIII Tarraconae, in Hispania, perageretur. Hodie igitur de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, S.D.B., Congregationis de Causis Sanctorum Praefectus, 1274 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Tarraconae textum Litterarum Apostolicarum legit, quibus Nos in Beatorum numerum Venerabilem Servum Dei Salvium Huix Miralpeix adscribimus: Nos, vota Fratrum Nostrorum Iesu García Burillo, Episcopi Abulensis, Alfonsi Milián Sorribas, Episcopi Barbastrensis-Montisonensis, Aloisii S.R.E. Cardinalis Martínez Sistach, Archiepiscopi Barcinonensis, Marii Iceta Gavicagogeascoa, Episcopi Flaviobrigensis, Iosephi Emmanuelis Lorca Planes, Episcopi Carthaginensis in Hispania, Antonii Angeli Algora Hernando, Episcopi Civitatis Regalensis, Demetrii Fernández González, Episcopi Cordubensis, Iosephi Mariae Yanguas Sanz, Episcopi Conchensis, Raimundi del Hoyo López, Episcopi Giennensis, Ioannis Piris Frígola, Episcopi Ilerdensis, Antonii Mariae S.R.E. Cardinalis Rouco Varela, Archiepiscopi Matritensis, Iesu Stephani Catalá Ibáñez, Episcopi Malacitani, Salvatoris Giménez Valls, Episcopi Minoricensis, Attilani Rodríguez Martínez, Episcopi Seguntini-Guadalaiarensis, Iacobi Pujol Balcells, Archiepiscopi Tarraconensis, Iosephi Angeli Saiz Meneses, Episcopi Terrassensis, Caroli Emmanuelis Escribano Subías, Episcopi Terulensis et Albarracinensis, Braulionis Rodríguez Plaza, Archiepiscopi Toletani, Henrici Benavent Vidal, Episcopi Dertosensis, Caroli Osoro Sierra, Archiepiscopi Valentini, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque Christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Servi Dei: – Iosephus Maximus Moro Briz et IV Socii, presbyteri dioecesani; – Maurus Palazuelos Maruri et XVII Socii, ex Ordine Sancti Benedicti; – Iacobus Puig Mirosa et XVIII Socii, e Congregatione Filiorum Sacrae Familiae Iesu, Mariae et Ioseph, necnon Sebastianus Llorens Telarroja, laicus; – Maria a Monte Serrato (in saeculo: Iosepha Maria Columnaris García Solanas) et VIII Sociae, religiosae professae Instituti Minimarum Discalceatarum Sancti Francisci de Paula, necnon Lucretia García Solanas, laica et vidua; – Mauritius (in saeculo: Alexander) Íñiguez de Heredia Alzola et XXIII Socii, religiosi professi ex Ordine Hospitalario Sancti Ioannis de Deo; – Iosephus Guardiel Pujol, presbyter dioecesanus; – Raimundus Ioachimus Castaño González et Iosephus Maria González Solís, presbyteri professi ex Ordine Fratrum Praedicatorum; – Antonius Faúndez López, presbyter, et unus Socius, professi ex Ordine Fratrum Minorum, necnon duo presbyteri dioecesani; – Hermenegildus ab Assumptione B.M.V. (in saeculo: Hermenegildus Iza y Aregita) et V Socii, ex Ordine Sanctissimae Trinitatis; Acta Francisci Pp. 1275 – Carmelus Maria Moyano Linares et IX Socii, presbyteri professi ex Ordine Carmelitarum; – Iosephus Xavier Gorosterratzu et V Socii, e Congregatione Sanctissimi Redemptoris; – Emmanuel Basulto Jiménez, Episcopus Giennensis, necnon III presbyteri dioecesani, unus seminarii alumnus et unus laicus; – Victoria a Iesu (in saeculo: Francisca Agnes Maria ab Antiqua) Valverde González, religiosa Pii Instituti Calasanctiani Filiarum a Divina Pastora; – Salvius Huix Miralpeix, Episcopus Illerdensis; – Iosephus Nadal i Guiu et Iosephus Jordán Blecua, presbyteri dioecesani; – Ioannes a Iesu (in saeculo: Vilaregut Farré) et III Socii, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, necnon Paulus Segalá Solé, presbyter dioecesanus; – Marianus Alcalá Pérez et XVIII Socii, ex Ordine Beatae Mariae Virginis de Mercede Redemptionis Captivorum; – Chrysanthus (in saeculo: Casimirus González García), Aquilinus, Cyprianus Iosephus et LXIII Socii, ex Instituto Fratrum Maristarum a Scholis, necnon Raimundus Aemilianus Hortelano Gómez et Iulianus Aguilar Martín, laici; – Emmanuel a Sacra Familia (in saeculo: Emmanuel Sanz Domínguez), presbyter professus et reformator Ordinis Sancti Hieronymi; – Andreas a Palazuelo (in saeculo: Michaël Franciscus González González) et XXXI Socii, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum; – Theophilus Fernández de Legaria Goñi et IV Socii, presbyteri professi e Congregatione Sacrorum Cordium Iesu et Mariae necnon adorationis perpetuae Ss. Sacramenti altaris; – Albertus Maria Marco Alemán et VIII Socii, ex Ordine Carmelitarum ab Antiqua Observantia, necnon Augustinus Maria García Tribaldos et XV Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum; – Orentius Aloisius (in saeculo: Antonius Sola Garriga) et XVIII Socii, ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, necnon Antonius Mateo Salamero, presbyter dioecesanus, et Iosephus Gorostazu Labayen, laicus; – Melchiora ab Adoratione Cortés Bueno et XIV Sociae, e Societate Puellarum a Caritate Sancti Vincentii de Paul; – Aurelia (in saeculo: Clementina) Arambarri Fuente et III Sociae, religiosae professae Congregationis Servarum Mariae Ministrantium Infirmis; 1276 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale – Maria Assumpta (in saeculo: Iulianna González Trujillano) et II Sociae, religiosae professae Congregationis Missionariarum Franciscalium a Matre Divini Pastoris; – Ioannes Huguet Cardona, presbyter dioecesanus; – Iosephus Maria Ruiz Cano, Iesus Hannibal Gómez Gómez, Thomas Cordero Cordero et XIII Socii, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V.; – Emmanuel Borrás i Ferré, Episcopus Auxiliaris Tarraconensis, Agapitus Modestus (in saeculo: Modestus Pamplona Falguera), ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, et CXLV Socii, presbyteri et Seminarii alumni dioecesani, necnon religiosi ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum, ex Ordine Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, ex Ordine Sancti Benedicti, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, e Congregatione Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B.M.V., e Tertio Ordine Carmelitarum a Magisterio; – Fortunatus Velasco Tobar et XIII Socii, e Congregatione Missionis; – Ioachimus Jovaní Marín et XIV Socii, e Sodalitate Sacerdotum Operariorum Dioecesanorum Cordis Iesu; – Richardus Gil Barcelón, presbyter professus e Congregatione Parvi Operis a Divina Providentia, necnon Antonius Arrué Peiró, laicus; – Iosepha Martínez Pérez et XI Sociae, e Congregatione Filiarum a Caritate, necnon Dolores Broseta Bonet, laica; qui in Hispania vicesimo saeculo sanguinem suum effuderunt ad testimonium perhibendum Domino Iesu, Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum die sexta Novembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo tertio mensis Octobris, anno Domini bis millesimo tertio decimo, Pontificatus Nostri primo. De mandato Summi Pontificis loco Secretarii Status c P etrus P arolin Archiepiscopus tit. Aquipendiensis Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 48.074 1277 Acta Francisci Pp. III Venerabilibus Servis Dei Ianuario Fueyo Castañón et III Sociis, martyribus, Beatorum honores decernuntur. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Omnis ergo qui confitebitur me coram hominibus, confitebor et ego eum coram Patre meo, qui est in caelis; qui autem negaverit me coram hominibus, negabo et ego eum coram Patre meo, qui est in caelis » (Mt 10, 32-33). Facta sunt Iesu verba haec ratio conversationis horum testium fidei, qui summum testimonium praebuerunt fidelitatis suae Evangelio et Ecclesiae tempore persecutionis contra religionem in Hispania anno MCMXXXVI grassantis. Patienter passi sunt pro amore Christi, in secreto cordis sui perseverantes ac infmito erga Dominum amore flagrantes. Omnes filii erant Asturiae, qui per sanguinem suum illas in terras gloriosae signum inseverunt Crucis. Martyres hi sunt: 1. Ianuarius Fueyo Castañón, qui die XXIII mensis Aprilis anno MDCCCLXIV in loco vulgo Linares del Puerto intra fines paroeciae Sanctae Mariae de Con­ gostinas ortus est in Vicariatu de Lena in archidioecesi Ovetensi. Parentes eius Raimundus Fueyo et Elisabeth Castañón fuerunt. Die cembris anno MDCCCLXXXVII XVII mensis De- presbyteratu auctus est et dein curio paroeciae Sancti Iacobi in pago vulgo Nembra nominatus, cuius officii tempore omni studio ita ad navitatem pastoralem eucharisticae celebrationi innisam se contulit, ut insignem in Hispania pro Adoratione nocturna coetum inchoaret. Reverendus Dominus Ianuarius, dum tertium et septuagesimum annum agebat, in vincula coniectus est in loco vulgo Moreda mense Octobri anno MCMXXXVI et in ecclesiam pagi Nembra porro translatus, quo Secundus, vir duodequinquaginta annorum, atque Isidorus, quadraginta tres annos natus, inviti iam tracti erant. Facultas iis oblata est locum sepulturae ordinemque eligendi, ubi interfici malebant. Secundus atque Isidorus Reverendi Domini Ianuarii infra altare maius, ubi cotidie ille Eucharistiam celebrabat, tumulum effoderunt; ipsi quo in loco cotidie solebant sanctam Missam participare sepeliri statuerunt. 1278 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale 2. Isidorus Fernández Cordero, qui die XV mensis Maii anno MDCCCXCIII intra fines paroeciae Sanctae Mariae de Murias ortus est ad municipium vulgo Aller pertinentis. E familia erat religiosa admodum informata pietate, in qua una cum uxore Celsa septem liberos suos instituit. Mercaturam Isidorus exercebat parvumque colebat agrum, sed necessitates eum impulerunt, ut fossoris etiam gereret operam. Bis in carcerem datus est nomine « Stationis » Adorationis nocturnae nuncupatum, quae vero locum etiam obtinebat scholae et catholicorum operariorum collegii. Ibi detentus, tormenta multa passus est et ad opus publicum coactus. Foedo illo tempore, portum consolationis ei porrexit Sancti Rosarii precatio, cuius revera meritis usque ad ultimum fidelis consistere valuit. Facultatem sive ipse sive Secundus habuerunt fuga salutem petendi, quod autem uterque detrectavit ob repercussuum in propinquos suos timorem ac praesertim propter vocationem, quam animadvertebant, ad fidei suae praebendum testimonium. Carceris cuidam socio, qui eum in fugam adhortabatur, respondit: « Causam nostrae in hoc loco praesentiae cognoscit Deus et in manibus Eius sumus: eveniet quod Ille concedet ». Et filio suo Dario: « Osculum hoc – inquit – matri est et fratribus tuis ... tu autem ignoscere debes sicut et ipse ex imo corde ignosco ». 3. Secundus Alonso González, qui die XIII mensis Maii anno MDCCCLXXXVIII in loco vulgo Cabo intra fmes paroeciae Sancti Iacobi de Nembra ortus est duosque habuit fratres missionarios ex Ordine Fratrum Praedicatorum et sororem monialem claustralem ex eadem familia religiosa Dominicana. Uxorem duxit puellam nomine Mariam eiusdem paroeciae. Eorum matrimonii – cui Reverendus Dominus Ianuarius astitit – fructus duodecim fuerunt liberi, quorum ultima una cum matre anno MCMXXVI in partu mortua est. Quattuor verum Scholam Apostolicam ingressi sunt, ex quibus duo presbyteri facti sunt. Uxore amissa septemque oneratus filiis, quorum minima natu infans modo anni ac semestris erat, novas cum vidua sine liberis inivit nuptias. Fabri lignarii exercebat artem nonnullumque conducebat agrum et ipse quoque deinde minarum operi se tradidit. Die XXI mensis Octobris anno MCMXXXVI, viginti quinque annos post diem primi matrimonii, rursus in eadem ecclesia cum Reverendo Domino Ianuario, longe aliis licet in adiunctis, convenit. Dies enim martyrii eius hic fuit. Cum mense Iulio in carcerem coniectus est, captivitatis sociis dixit: « Pluries hic nocturno tempore cum cereo fuimus coram Sanctissimo Sacramento; etsi eo careamus, Rosarium oremus et contritionis 1279 Acta Francisci Pp. actum faciamus sincerum, in Dei manus nosmet commendantes, quia omnino fieri potest, ut breve tempus nobis fugiat ». 4. Antonius González Alonso, qui die XI mensis Aprilis anno MCMXII intra fines paroeciae Sancti Iacobi de Nembra ortus est. Excupiebat religiosus fieri ex Ordine Fratrum Praedicatorum, fratris sui instar, sed phthisi correptus, apud familiam redire coactus est. Secundum testimonia eorum qui eum noverunt puer erat bonus, facetus et studiosus. Coetus Adorationis nocturnae una cum patre suo Severino erat particeps Reverendoque Domino Ianuario in circulo Tharsiciorum, qui dicebantur, instituendo subvenit, sectione scilicet puerorum Adorationi nocturnae vacantium in Hispania. Sese praeterea parabat ad educatoris munus explendum. Propter studium suum christianum anno MCMXXXVI una cum patre et fratre uno in vincula comprehensus est et in carcerem coniectus. Tanta passus est tormenta, ut revera ad eum referri possent verba illa prophetae Isaiae: « Sic deformis erat, quasi non esset hominis species eius, filiorum hominis aspectus eius » (Is 52, 14). Persecutores id promiserunt, quod si altare imaginemque Sacratissimi Cordis in paroecia sua deleverit, ipse liber abire posset, atque unum diem ei concesserunt, ut hoc decerneret. Recusatione recepta, in locum vulgo Sama de Langreo eum, ut interficerent, duxerunt. Cum funestum iter ante domum paternam pervenit, matri exclamavit: « Ave, mater, nos videbimus in caelo ». Pro relatu vectoris vehiculi, in quo traducebatur, lingua primum praecisus est ac, post verbera, deinde in puteum prope locum vulgo Alto de San Emiliano die XI mensis Septembris anno MCMXXXVI proiectus. Corpus vero eius amplius non est repertum. Fama martyrii horum Venerabilium Servorum Dei Archiepiscopum Ovetensem persuasit, ut Inquisitionem dioecesanam super martyrio celebraret, cuius validitas et vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum Decreto diei XXVI mensis Aprilis anno MMII probatae sunt. Omnibus iure requisitis servatis Positione que confecta, die XXX mensis Aprilis anno MMXV Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum prosperam sententiam quoad martyrium censuit, quam Patres Cardinales et Episcopi in Sessione Ordinaria die XII mensis Ianuarii anno MMXVI Nosmet Ipsi insequenti die XXI habita confirmarunt. mensis Ianuarii eodem anno concessimus, ut Congregatio de Causis Sanctorum Decretum super martyrio promulgaret, atque statuimus proinde, ut ritus Beatificationis die eodem anno MMXVI Oveti in Hispania perageretur. VIII mensis Octobris 1280 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Hodie igitur hac in urbe de mandato Nostro Venerabilis Frater Noster Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, S.D.B., Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, textum Litteramm Apostolicarum legit, quibus Nos Venerabiles Servos Dei Ianuarium Fueyo Castañón et III Socios in Beatorum numerum adscribimus: Nos, vota Fratris Nostri Iesu Sanz Montes, O.F.M., Archiepiscopi Metropolitae Ovetensis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus, ut Venerabiles Servi Dei Ianuarius Fueyo Castañón, presbyter dioecesanus, Secundus Alonso González, Isidorus Fernández Cordero et Antonius González Alonso, laici, martyres, eucharisticae adorationis animatores, heroici Evangelii testes usque ad sanguinis effusionem, Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque festum die vicesima prima mensis Octobris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VIII mensis Octobris, anno Domini bismillesimo decimo sexto, Pontificatus Nostri quarto. De mandato Summi Pontificis P etrus Card. P arolin Secretarius Status Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 349.000 Acta Francisci Pp. 1281 IV Venerabili Dei Servo Ioanni Schiavo caelitum Beatorum tribuitur dignitas. FRANCISCUS PP. Ad perpetuam rei memoriam. — « Pater, semper equidem tuam voluntatem facere volui ». Venerabilis Servus Dei Ioannes Schiavo in omnibus Dei facere voluntatem studuit, spiritalitate et charismate compulsus Congregationis S. Ioseph, a sancto Leonardo Murialdo condita, qui suis sodalibus iterare solebat: « In Dei manibus sumus, in bonis manibus sumus ». Venerabilis Servus Dei Ioannes Schiavo die VIII mensis Iulii anno MCMIII apud oppidum Sancti Urbani, in pago Monticulo Maiore Vicentinae dioecesis Italiae natus est. Congregationem S. Ioseph est ingressus, a venerabili Eugenio Reffo receptus, qui tunc eiusdem Congregationis Superior erat generalis. Sacerdos ordinatus est Vicentiae die X mensis Iulii anno MCMXXVII. Missionum plane studiosus, missionarius semper fieri voluit, quod desiderium inde ab anno MCMXXIV Superioribus ostenderat. Die XIV mensis Augusti anno MCMXXXI in Brasiliam meridianam est missus. Gaudio repletus animoque, Summi Pontificis Pii XI benedictione comitatus, patria relicta, die V mensis Septembris anno MCMXXXI in oppidum Jaguarão pervenit. Eius definitus locus fuit opus Annae Rech, municipii Caxiensis Australis, quo innumeri pervenerant Itali et ubi magna erat vocationum copia. Inibi operam dedit ut primi Brasilienses Congregationis S. Ioseph instituerentur. Ab anno MCMXXXIV usque ad annum MCMXXXVII Galopoli brevi frugifereque parochi sustinuit officium. Anno MCMXLI Seminarium inauguravit loci Fazenda Souza, quod conditum est peculiariter pro iis qui sacerdotium et vitam religiosam Iosephinam affectabant, quodque usque ad annum MCMXLVI direxit et confirmavit. Mense Octobri anno MCMXXXVIII, Provincia Americae Latinae constituta ac Bonaërensi in urbe posita sede, Venerabili Servo Dei munus est traditus sodales et Iosephinas operas in Brasilia componendi. Ioannes Schiavo novem annos fuit Superior provincialis, usque ad annum MCMLV, varia incepta suscipiens, scilicet scholas, collegia, domus receptionis pro minoribus constituenda necnon opera socialia pro pueris et iuvenibus pauperibus; paroecias recepit at semper una cum scholis et operibus pro 1282 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale pueris pauperibus. Eius officium quam optime complures sodales instituendi illuc tendebat ut quam amplissime apostolica praesentia Congregationis S. Ioseph in Rivo Magno Australi totaque Brasilia diffunderetur, initio sumpto a suburbiis pauperioribus maiorum urbium. Eius sanctitatis desiderium, eius studium et apostolica operositas in Brasilia aptum invenerunt locum ut heroice Iesu Christi Evangelium exerceretur. Pater Aloisius Casaril, Superior generalis Congregationis S. Ioseph, conditor Congregationis Sororum Murialdinarum S. Ioseph in Italia, a Ioanne Schiavo postulavit ut earum praesentiam in Brasilia promoveret. Post aliquod tempus discretionis et assectationis alicuius manipuli ferventium iuvenum, die IX mensis Maii anno MCMLIV, Venerabilis Servus Dei in novitiatum recepit loci Fazenda Souza, apud Caxiam Australem, primas postulantes Murialdinas S. Ioseph. Valetudo iam diu haud firma, anno MCMLXVI in peius est mutata. Magna fuit Sororum Murialdinarum sollicitudo, inter quas complures iam erant iuvenes sorores et puellae formandae, quaeque adhuc opera indigebant venerandi Patris et institutoris. Venerabilis Servus Dei qui eos omnes sibi a providentia traditos, parvulos et grandes natu, feminas et viros, semper subridens ac comis dilexit, misericordis Dei amorem hoc modo manifestans, ad Patris domum die XXVII mensis Ianuarii anno MCMLXVII est vocatus. Inquisitio dioecesana super sanctitatis famam ac signorum apud Caxiensem Australem dioecesim die XXV mensis Octobris anno MMI incohata est. Iis rebus servatis iure statutis, Positio est parata et die XII mensis Februarii anno MMXV, in Congressione peculiari Consultores theologi favens suffragium tulerunt. Patres Cardinales et Episcopi in Congressione ordinaria die XXVII mensis Octobris anno MMXV eius virtutes heroicas iudicarunt, sic Nos Ipsi die XIV mensis Decembris anno MMXV facultatem fecimus ut Congregatio de Causis Sanctorum de hac Decretum ederet. Beatificationis causa putata mira sanatio exhibita est quam Commissio Medicorum Congregationis de Causis Sanctorum ad scientiam inexplicabilem censuit. Theologi Consultores, in Congressione peculiari die XVI mensis Iunii anno MMXVI hanc sanationem Venerabili Dei Servo tribuerunt et idem iudicarunt Patres Cardinales et Episcopi in Sessione ordinaria die XVIII mensis Octobris anno MMXVI. Nos Ipsi, die I mensis Decembris eiusdem anni, facultatem fecimus ut Congregatio de Causis Sanctorum Decretum super miro evulgaret et statuimus insuper ut beatificationis ritus in Caxiensi Australi urbe Brasiliae die XXVIII mensis Octobris anno MMXVII celebraretur. 1283 Acta Francisci Pp. Hodie igitur Caxiensi Australi in urbe ex mandato Nostro, Angelus S.R.E. Cardinalis Amato, S.D.B., Praefectus Congregationis de Causis Sanctorum, Apostolicas legit Litteras quibus Nos in Beatorum catalogum rettulimus Venerabilem Dei Servum Ioannem Schiavo: Nos, vota Fratris Nostri Alexandri Carmeli Ruffinoni, C.S., Episcopi Caxiensis Australis, necnon plurimorum aliorum Fratrum in Episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Servus Dei Ioannes Schiavo, presbyter professus Congregationis Sancti Ioseph, Dei misericordiae erga ultimos testis, qui eorum humanam et christianam formationem promovit, Beati nomine in posterum appelletur, atque die octava mensis Iulii quotannis in locis et modis iure statutis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Quod autem decrevimus, volumus et nunc et in posterum tempus vim habere, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXVIII mensis Octobris anno MMXVII, Pontificatus Nostri quinto. De mandato Summi Pontificis P etrus Card. P arolin Secretarius Status Loco G Plumbi In Secret. Status tab., n. 384.656 1284 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale EPISTULA Papae Francisci ad Populum Dei. Carta del Papa Francisco al Pueblo de Dios « Si un miembro sufre, todos sufren con él » (1 Co 12, 26). Estas palabras de san Pablo resuenan con fuerza en mi corazón al constatar una vez más el sufrimiento vivido por muchos menores a causa de abusos sexuales, de poder y de conciencia cometidos por un notable número de clérigos y personas consagradas. Un crimen que genera hondas heridas de dolor e impotencia; en primer lugar, en las víctimas, pero también en sus familiares y en toda la comunidad, sean creyentes o no creyentes. Mirando hacia el pasado nunca será suficiente lo que se haga para pedir perdón y buscar reparar el daño causado. Mirando hacia el futuro nunca será poco todo lo que se haga para generar una cultura capaz de evitar que estas situaciones no solo no se repitan, sino que no encuentren espacios para ser encubiertas y perpetuarse. El dolor de las víctimas y sus familias es también nuestro dolor, por eso urge reafirmar una vez más nuestro compromiso para garantizar la protección de los menores y de los adultos en situación de vulnerabilidad. 1. Si un miembro sufre En los últimos días se dio a conocer un informe donde se detalla lo vivido por al menos mil sobrevivientes, víctimas del abuso sexual, de poder y de conciencia en manos de sacerdotes durante aproximadamente setenta años. Si bien se pueda decir que la mayoría de los casos corresponden al pasado, sin embargo, con el correr del tiempo hemos conocido el dolor de muchas de las víctimas y constatamos que las heridas nunca desaparecen y nos obligan a condenar con fuerza estas atrocidades, así como a unir esfuerzos para erradicar esta cultura de muerte; las heridas « nunca prescriben ». El dolor de estas víctimas es un gemido que clama al cielo, que llega al alma y que durante mucho tiempo fue ignorado, callado o silenciado. Pero su grito fue más fuerte que todas las medidas que lo intentaron silenciar o, incluso, que pretendieron resolverlo con decisiones que aumentaron la gravedad cayendo en la complicidad. Clamor que el Señor escuchó demostrándonos, una vez más, de qué parte quiere estar. El cántico de María no se equivoca Acta Francisci Pp. 1285 y sigue susurrándose a lo largo de la historia porque el Señor se acuerda de la promesa que hizo a nuestros padres: « Dispersa a los soberbios de corazón, derriba del trono a los poderosos y enaltece a los humildes, a los hambrientos los colma de bienes y a los ricos los despide vacíos » (Lc 1, 51-53), y sentimos vergüenza cuando constatamos que nuestro estilo de vida ha desmentido y desmiente lo que recitamos con nuestra voz. Con vergüenza y arrepentimiento, como comunidad eclesial, asumimos que no supimos estar donde teníamos que estar, que no actuamos a tiempo reconociendo la magnitud y la gravedad del daño que se estaba causando en tantas vidas. Hemos descuidado y abandonado a los pequeños. Hago mías las palabras del entonces cardenal Ratzinger cuando, en el Via Crucis escrito para el Viernes Santo del 2005, se unió al grito de dolor de tantas víctimas y, clamando, decía: « ¡Cuánta suciedad en la Iglesia y entre los que, por su sacerdocio, deberían estar completamente entregados a él! ¡Cuánta soberbia, cuánta autosuficiencia! [...] La traición de los discípulos, la recepción indigna de su Cuerpo y de su Sangre, es ciertamente el mayor dolor del Redentor, el que le traspasa el corazón. No nos queda más que gritarle desde lo profundo del alma: Kyrie, eleison – Señor, sálvanos (cf. Mt 8, 25) » (Novena Estación). 2. Todos sufren con él La magnitud y gravedad de los acontecimientos exige asumir este hecho de manera global y comunitaria. Si bien es importante y necesario en todo camino de conversión tomar conocimiento de lo sucedido, esto en sí mismo no basta. Hoy nos vemos desafiados como Pueblo de Dios a asumir el dolor de nuestros hermanos vulnerados en su carne y en su espíritu. Si en el pasado la omisión pudo convertirse en una forma de respuesta, hoy queremos que la solidaridad, entendida en su sentido más hondo y desafiante, se convierta en nuestro modo de hacer la historia presente y futura, en un ámbito donde los conflictos, las tensiones y especialmente las víctimas de todo tipo de abuso puedan encontrar una mano tendida que las proteja y rescate de su dolor (cf. Exhort. ap. Evangelii gaudium, 228). Tal solidaridad nos exige, a su vez, denunciar todo aquello que ponga en peligro la integridad de cualquier persona. Solidaridad que reclama luchar contra todo tipo de corrupción, especialmente la espiritual, « porque se trata de una ceguera cómoda y autosuficiente donde todo termina pareciendo lícito: el engaño, la calumnia, el egoísmo y tantas formas sutiles de autorreferencialidad, ya que “el mismo Satanás se disfraza de ángel de 1286 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale luz (2 Co 11, 14)” » (Exhort. ap. Gaudete et exsultate, 165). La llamada de san Pablo a sufrir con el que sufre es el mejor antídoto contra cualquier intento de seguir reproduciendo entre nosotros las palabras de Caín: « ¿Soy yo el guardián de mi hermano? » (Gn 4, 9). Soy consciente del esfuerzo y del trabajo que se realiza en distintas partes del mundo para garantizar y generar las mediaciones necesarias que den seguridad y protejan la integridad de niños y de adultos en estado de vulnerabilidad, así como de la implementación de la « tolerancia cero » y de los modos de rendir cuentas por parte de todos aquellos que realicen o encubran estos delitos. Nos hemos demorado en aplicar estas acciones y sanciones tan necesarias, pero confío en que ayudarán a garantizar una mayor cultura del cuidado en el presente y en el futuro. Conjuntamente con esos esfuerzos, es necesario que cada uno de los bautizados se sienta involucrado en la transformación eclesial y social que tanto necesitamos. Tal transformación exige la conversión personal y comunitaria, y nos lleva a mirar en la misma dirección que el Señor mira. Así le gustaba decir a san Juan Pablo II: « Si verdaderamente hemos partido de la contemplación de Cristo, tenemos que saberlo descubrir sobre todo en el rostro de aquellos con los que él mismo ha querido identificarse » (Carta ap. Novo millennio ineunte, 49). Aprender a mirar donde el Señor mira, a estar donde el Señor quiere que estemos, a convertir el corazón ante su presencia. Para esto ayudará la oración y la penitencia. Invito a todo el santo Pueblo fiel de Dios al ejercicio penitencial de la oración y el ayuno siguiendo el mandato del Señor, 1 que despierte nuestra conciencia, nuestra solidaridad y compromiso con una cultura del cuidado y el « nunca más » a todo tipo y forma de abuso. Es imposible imaginar una conversión del accionar eclesial sin la participación activa de todos los integrantes del Pueblo de Dios. Es más, cada vez que hemos intentado suplantar, acallar, ignorar, reducir a pequeñas élites al Pueblo de Dios construimos comunidades, planes, acentuaciones teológicas, espiritualidades y estructuras sin raíces, sin memoria, sin rostro, sin cuerpo, en definitiva, sin vida.2 Esto se manifiesta con claridad en una manera anómala de entender la autoridad en la Iglesia —tan común en muchas comunidades en las que se han dado las conductas de abuso sexual, de poder 1 2 « Esta clase de demonios solo se expulsa con la oración y el ayuno » (Mt 17, 21). Cf. Carta al Pueblo de Dios que peregrina en Chile (31 mayo 2018). Acta Francisci Pp. 1287 y de conciencia— como es el clericalismo, esa actitud que « no solo anula la personalidad de los cristianos, sino que tiene una tendencia a disminuir y desvalorizar la gracia bautismal que el Espíritu Santo puso en el corazón de nuestra gente ».3 El clericalismo, favorecido sea por los propios sacerdotes como por los laicos, genera una escisión en el cuerpo eclesial que beneficia y ayuda a perpetuar muchos de los males que hoy denunciamos. Decir no al abuso, es decir enérgicamente no a cualquier forma de clericalismo. Siempre es bueno recordar que el Señor, « en la historia de la salvación, ha salvado a un pueblo. No existe identidad plena sin pertenencia a un pueblo. Nadie se salva solo, como individuo aislado, sino que Dios nos atrae tomando en cuenta la compleja trama de relaciones interpersonales que se establecen en la comunidad humana: Dios quiso entrar en una dinámica popular, en la dinámica de un pueblo » (Exhort. ap. Gaudete et exsultate, 6). Por tanto, la única manera que tenemos para responder a este mal que viene cobrando tantas vidas es vivirlo como una tarea que nos involucra y compete a todos como Pueblo de Dios. Esta conciencia de sentirnos parte de un pueblo y de una historia común hará posible que reconozcamos nuestros pecados y errores del pasado con una apertura penitencial capaz de dejarse renovar desde dentro. Todo lo que se realice para erradicar la cultura del abuso de nuestras comunidades, sin una participación activa de todos los miembros de la Iglesia, no logrará generar las dinámicas necesarias para una sana y realista transformación. La dimensión penitencial de ayuno y oración nos ayudará como Pueblo de Dios a ponernos delante del Señor y de nuestros hermanos heridos, como pecadores que imploran el perdón y la gracia de la vergüenza y la conversión, y así elaborar acciones que generen dinamismos en sintonía con el Evangelio. Porque « cada vez que intentamos volver a la fuente y recuperar la frescura del Evangelio, brotan nuevos caminos, métodos creativos, otras formas de expresión, signos más elocuentes, palabras cargadas de renovado significado para el mundo actual » (Exhort. ap. Evangelii gaudium, 11). Es imprescindible que como Iglesia podamos reconocer y condenar con dolor y vergüenza las atrocidades cometidas por personas consagradas, clérigos e incluso por todos aquellos que tenían la misión de velar y cuidar a los más vulnerables. Pidamos perdón por los pecados propios y ajenos. La Carta al Cardenal Marc Ouellet, Presidente de la Pontificia Comisión para América Lati­ na (19 marzo 2016). 3 1288 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale conciencia de pecado nos ayuda a reconocer los errores, los delitos y las heridas generadas en el pasado y nos permite abrirnos y comprometernos más con el presente en un camino de renovada conversión. Asimismo, la penitencia y la oración nos ayudará a sensibilizar nuestros ojos y nuestro corazón ante el sufrimiento ajeno y a vencer el afán de dominio y posesión que muchas veces se vuelve raíz de estos males. Que el ayuno y la oración despierten nuestros oídos ante el dolor silenciado en niños, jóvenes y minusválidos. Ayuno que nos dé hambre y sed de justicia e impulse a caminar en la verdad apoyando todas las mediaciones judiciales que sean necesarias. Un ayuno que nos sacuda y nos lleve a comprometernos desde la verdad y la caridad con todos los hombres de buena voluntad y con la sociedad en general para luchar contra cualquier tipo de abuso sexual, de poder y de conciencia. De esta forma podremos transparentar la vocación a la que hemos sido llamados de ser « signo e instrumento de la unión íntima con Dios y de la unidad de todo el género humano » (Conc. Ecum. Vat. II, Const. dogm. Lu­ men gentium, 1). « Si un miembro sufre, todos sufren con él », nos decía san Pablo. Por medio de la actitud orante y penitencial podremos entrar en sintonía personal y comunitaria con esta exhortación para que crezca entre nosotros el don de la compasión, de la justicia, de la prevención y reparación. María supo estar al pie de la cruz de su Hijo. No lo hizo de cualquier manera, sino que estuvo firmemente de pie y a su lado. Con esta postura manifiesta su modo de estar en la vida. Cuando experimentamos la desolación que nos produce estas llagas eclesiales, con María nos hará bien « instar más en la oración » (S. Ignacio de Loyola, Ejercicios Espirituales, 319), buscando crecer más en amor y fidelidad a la Iglesia. Ella, la primera discípula, nos enseña a todos los discípulos cómo hemos de detenernos ante el sufrimiento del inocente, sin evasiones ni pusilanimidad. Mirar a María es aprender a descubrir dónde y cómo tiene que estar el discípulo de Cristo. Que el Espíritu Santo nos dé la gracia de la conversión y la unción interior para poder expresar, ante estos crímenes de abuso, nuestra compunción y nuestra decisión de luchar con valentía. Vaticano, 20 de agosto de 2018 FRANCISCO PP. Acta Francisci Pp. 1289 CONVENTIO Conventio inter Sanctam Sedem et Rempublicam Benini de Statu Iuridico Ecclesiae Catholicae in Benino. Le Saint-Siège et la République du Bénin, Désireux de fixer le cadre juridique des relations entre l’Église Catholique au Bénin et la République du Bénin ; Se référant d’une part, aux normes constitutionnelles en vigueur, en particulier le Préambule et les articles 2, alinéa 1 er ; 14 et 23 de la Constitution du Bénin du 11 décembre 1990, qui affirment la laïcité de la République du Bénin, la participation des institutions et communautés religieuses dans l’éducation de la jeunesse et la liberté de conscience et de religion, ainsi que l’article 8 de la Charte Africaine des Droits de l’Homme et des Peuples qui y est incorporée et qui garantit la liberté de conscience, la profession et la pratique libre de la religion, et d’autre part, aux documents du Magistère et du Concile œcuménique Vatican II, ainsi qu’aux normes du Droit canonique ; – Tenant compte du fait qu’un grand nombre de Béninois appartient à l’Église Catholique, et du rôle exercé par celle-ci dans la vie de la Nation, au service du développement spirituel, social, culturel et éducatif du peuple béninois ; – Conscients de l’enracinement profond et ancien des fidèles catholiques dans la vie nationale du pays, de la richesse des traditions religieuses du continent africain et de l’opportunité de leur garantir un espace d’expression solennelle ; – Rappelant les principes internationalement reconnus en matière de liberté de religion ; Sont convenus de ce qui suit : Article 1er Le présent Accord a pour objet de fixer le cadre juridique des relations entre le Saint-Siège et la République du Bénin, ainsi qu’entre l’Église et l’État au Bénin. Article 2 Le Saint-Siège et la République du Bénin réaffirment que l’État et l’Église Catholique sont, chacun dans leur ordre, souverains, indépendants et autonomes et déclarent s’engager, dans leurs relations, à respecter un tel principe et à œuvrer ensemble pour le bien-être spirituel, social, moral et matériel de la personne humaine, comme en faveur de la promotion du bien commun. 1290 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Article 3 § 1. La République du Bénin reconnaît la personnalité juridique à caractère public que l’Église Catholique possède par nature. § 2. La République du Bénin reconnaît la personnalité juridique, publique et privée, de toutes les entités de l’Église Catholique présentes au Bénin qui possèdent cette prérogative en vertu du Droit canonique, lesquelles restent régies par leurs règles propres. Ces entités pourront recevoir des droits et obligations analogues à ceux des institutions reconnues d’utilité publique en droit béninois. § 3. La République du Bénin reconnaît, en particulier, la personnalité juridique de la Conférence Épiscopale du Bénin et de toutes les circonscriptions ecclésiastiques, telles que les provinces ecclésiastiques, les archidiocèses, les diocèses, les prélatures territoriales ou personnelles, les vicariats et préfectures apostoliques, les administrations apostoliques, les missions sui juris, les ordinariats rituels ou militaires ainsi que les paroisses. Le Saint-Siège conserve la possibilité de créer des circonscriptions ecclésiastiques pour répondre à des besoins pastoraux nouveaux ou à d’autres nécessités diverses. Article 4 § 1. Il appartient exclusivement à l’Autorité ecclésiastique de fixer librement les lois et règlements dans le domaine de sa compétence, ainsi que d’ériger, modifier ou supprimer des institutions ecclésiastiques, qu’il s’agisse de circonscriptions ecclésiastiques ou de toute autre personne juridique ecclésiastique. § 2. Lorsque le Saint-Siège érige, modifie ou abolit une circonscription ecclésiastique, il en informe aussitôt les Autorités compétentes du Bénin. En cas de suppression d’une institution ecclésiastique, l’Autorité ecclésiastique compétente décide de l’attribution des éléments du patrimoine de la personne juridique concernée. Article 5 La République du Bénin garantit à l’Église Catholique, tant à ses fidèles qu’aux responsables et aux membres de ses institutions, la liberté de communiquer et de se maintenir en relation avec le Saint-Siège, les Conférences Acta Francisci Pp. 1291 épiscopales d’autres pays, ainsi que les Églises particulières, les personnes et les organismes présents à l’intérieur ou à l’extérieur du pays. Article 6 § 1. Dans le respect du droit à la liberté de religion, la République du Bénin reconnaît et garantit à l’Église Catholique, en ses différents rites, le libre exercice de sa mission apostolique, en particulier pour ce qui concerne le culte, le gouvernement de ses fidèles, l’enseignement sous toutes ses formes, les œuvres de bienfaisance et les activités des associations et institutions dont il est traité aux articles 14 et 17 du présent Accord. § 2. La République du Bénin garantit à l’Église Catholique le libre exercice de son culte, sur l’ensemble du territoire national, en particulier, dans les régions ou localités où vit une minorité de Catholiques. Article 7 § 1. La République du Bénin assure, par une intervention diligente de ses Autorités compétentes, l’inviolabilité des lieux de culte de l’Église Catholique, à savoir les églises, les chapelles et leurs annexes, ainsi que la non-usurpation de son identité, de son titre, de ses symboles, de ses objets liturgiques et vestimentaires spécifiques. Elle contribue à cette fin, notamment, par l’éducation civique. § 2. La République du Bénin s’engage à n’utiliser les lieux de culte à d’autres fins, de façon permanente ou temporaire, que pour des cas de force majeure et avec l’accord explicite de l’Autorité ecclésiastique dont ils dépendent. § 3. Dans le cas où la situation ou l’état de ces lieux de culte présente des risques graves et avérés pour la sécurité des personnes ou des biens, les Autorités civiles prennent toutes les mesures de protection nécessaires, à charge pour elles d’avertir le plus tôt possible les Autorités ecclésiastiques, c’est-à-dire l’évêque du diocèse et la personne directement responsable de l’usage cultuel de l’édifice concerné, et de collaborer avec elles. Article 8 § 1. Toutes les nominations ecclésiastiques ainsi que l’attribution des charges ecclésiastiques sont exclusivement réservées à l’Église Catholique, en conformité avec les normes du Droit canonique. § 2. La nomination, le transfert, la destitution et l’acceptation de la renonciation des évêques appartiennent exclusivement à la compétence du Saint-Siège. 1292 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale § 3. Avant la publication de la nomination d’un évêque diocésain, le Saint-Siège fait connaître, par courtoisie et de manière confidentielle, le nom de l’élu au Gouvernement du Bénin. Article 9 § 1. Pour toute dénonciation, information ou poursuite concernant un clerc ou un(e) religieux(se), au motif d’éventuels comportements incompatibles avec les lois civiles ou pénales du pays, les Autorités judiciaires font connaître au préalable et de manière confidentielle, les motifs de telles procédures à l’évêque du lieu du domicile de l’intéressé. § 2. Lorsque de telles procédures concernent un évêque diocésain ou une personne assimilée en vertu du Droit canonique, le Saint-Siège en est aussi informé via la Nonciature Apostolique. § 3. Le secret de la confession sacramentelle est absolu et inviolable. Il n’est donc pas permis d’interroger un clerc en cette matière. De même, les archives ecclésiastiques sont inviolables et jouissent d’une protection particulière. Les évêques, les prêtres et les religieux(ses) ont le droit au respect de leur obligation au secret lié à leur état. Article 10 § 1. Les personnes juridiques ecclésiastiques peuvent acquérir, posséder, aliéner et disposer de biens mobiliers et immobiliers, ainsi que de droits patrimoniaux, dans le respect des normes canoniques et de la législation béninoise. Divers éléments du statut civil des biens de l’Église font l’objet d’une Entente entre la République du Bénin et la Conférence Episcopale du Bénin, conclue après approbation du Saint-Siège. § 2. Les personnes juridiques ecclésiastiques peuvent instituer des fondations, dont les activités, quant à leurs effets civils, sont soumises aux normes légales béninoises. Article 11 § 1. La République du Bénin garantit à l’Église Catholique le droit d’agrandir ou de modifier la configuration de toute église ou édifice ecclésiastique et celui d’en construire de nouveaux. § 2. Seul l’évêque diocésain ou la personne assimilée en vertu du Droit canonique décide de l’opportunité de construire de nouvelles églises ou de nouveaux édifices ecclésiastiques sur un terrain qui a été acquis dans le respect des lois et règlements en vigueur. Acta Francisci Pp. 1293 Article 12 § 1. La République du Bénin garantit à l’Église Catholique la liberté d’organiser toute activité liée à sa mission spirituelle et sociale, en particulier, la liberté d’éditer, de publier, de diffuser et de vendre des livres, journaux, revues ainsi que des matériels audiovisuels, informatiques et numériques. § 2. La République du Bénin garantit à l’Église Catholique un libre accès aux moyens publics de communication, notamment aux supports audio-visuels, informatiques et numériques. Elle lui garantit également le droit de créer et de gérer directement des journaux, revues, radios, télévisions et sites internet, dans le respect de la législation en vigueur. Article 13 § 1. En raison de la valeur spirituelle, morale et éducative du mariage canonique, la République du Bénin lui reconnaît une importance particulière dans l’édification de la famille au sein de la Nation. § 2. La République du Bénin s’engage à œuvrer de concert avec le SaintSiège pour la conclusion d’une Entente portant sur la reconnaissance des effets civils du mariage canonique. Article 14 La République du Bénin reconnaît et protège le droit des fidèles catholiques de s’associer, selon les normes du Droit canonique, pour des activités spécifiques à la mission de l’Église. Tout en étant soumises à la législation béninoise en ce qui concerne les aspects civils de leurs activités, ces associations, en raison de leur caractère d’intérêt général, peuvent bénéficier de dispositions particulières, prévues par la législation du Bénin, concernant certains aspects liés à leur statut et à leur capacité juridique. Article 15 La République du Bénin reconnaît à l’Église Catholique le droit de créer des institutions éducatives de tout degré et celui de les gérer selon les règlements canoniques et dans le respect de la législation civile, laquelle est précisée par des dispositions particulières contenues dans une Entente conclue entre la Conférence Épiscopale du Bénin et la République du Bénin, après approbation du Saint-Siège. 1294 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Article 16 § 1. La République du Bénin reconnaît et garantit à l’Église Catholique le droit d’exercer ses responsabilités pastorales envers les fidèles engagés dans les forces armées et les forces de sécurité. Ce droit comprend également celui d’ériger un Ordinariat militaire, droit qui relève de la compétence exclusive du Saint-Siège. § 2. La République du Bénin reconnaît à l’Église Catholique le droit d’instituer des aumôneries au bénéfice de ceux qui séjournent dans les établissements pénitentiaires et hospitaliers, dans les instituts d’assistance médicale et sociale, publics ou privés, et dans les établissements d’enseignement maternel, primaire, secondaire, universitaire et de formation professionnelle. § 3. Les activités pastorales qui sont exercées dans les institutions publiques mentionnées au § 2 font l’objet d’une Entente conclue entre la République du Bénin et la Conférence Épiscopale du Bénin, après approbation du Saint-Siège. Article 17 § 1. Dans le cadre des dispositions de l’article 6 du présent Accord, l’Église Catholique crée librement des institutions pour exercer des activités de bienfaisance et d’assistance sociale liées à sa mission spirituelle. Le statut de ces institutions, dont le principe directeur est au moins l’équivalence avec le statut et les prérogatives reconnus aux autres institutions agissant dans ces domaines, fait l’objet d’une Entente conclue entre la Conférence Épiscopale du Bénin et les Autorités béninoises, après approbation du Saint-Siège. Le même principe directeur est également observé par la législation civile. § 2. Les Autorités compétentes de la République du Bénin et la Conférence Épiscopale du Bénin fixent, d’un commun accord, la contribution financière que l’État peut fournir aux institutions de l’Église Catholique qui œuvrent au service du bien commun et de la société, en particulier dans les domaines de la santé, de l’assistance sociale et médicale, de l’éducation et de la formation professionnelle. Les dispositions de ladite Entente sont soumises à l’approbation du Saint-Siège préalablement à sa conclusion. § 3. Pour permettre à la Conférence Épiscopale du Bénin de promouvoir adéquatement ses structures sociales, caritatives, sanitaires et éducatives en fidélité à sa mission de salut pour toute personne humaine, la République du Bénin s’engage à concéder et à garantir : a) l’usufruit des terrains nécessaires à chaque œuvre sociale, caritative, sanitaire ou éducative ; Acta Francisci Pp. 1295 b) l’exonération des œuvres précitées de tous droits et taxes sur le matériel de construction, le matériel technique et bureautique, le matériel médical, les produits pharmaceutiques, les véhicules, les groupes électrogènes et tout autre équipement y afférent ; c) l’exonération des œuvres précitées de tous les impôts, y compris la licence d’importation des produits pharmaceutiques, du matériel et des autres équipements et produits y afférents. Article 18 § 1. Le Saint-Siège et la République du Bénin s’accordent pour régler par voie diplomatique toutes les difficultés qui pourraient surgir de l’interprétation et de l’application des dispositions contenues dans le présent Accord. § 2. Les éventuelles modifications au présent Accord sont convenues entre les deux Parties, comme le sont aussi des ententes sur d’autres matières d’intérêt commun. Article 19 Le présent Accord entrera en vigueur dès la date de l’échange des Instruments de ratification. Signé à Cotonou, le 21 octobre 2016 en deux exemplaires originaux en langue française. Pour le Saint-Siège Le Nonce Apostolique Pour la République du Bénin Le Ministre des Affaires Etrangères et de la Coopération Brian Udaigwe c Brian UDAIGWE Agbénonci Aurélien Aurélien A. AGBÉNONCI Conventione inter Sanctam Sedem et Rempublicam Benini rata habita, die XXIII mensis Augusti anno MMXVIII ratihabitionis instrumenta accepta et reddita mutuo fuerunt Cotonuae. A quo ipso die Conventio vigere coepit ad normam articuli XIX eiusdem Pactionis. 1296 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ALLOCUTIONES I Occasione occursus et precis cum iuvenibus Italicis.* Cari giovani, grazie per questo incontro di preghiera, in vista del prossimo Sinodo dei Vescovi. Vi ringrazio anche perché questo appuntamento è stato preceduto da un intreccio di tanti cammini sui quali vi siete fatti pellegrini, insieme ai vostri vescovi e sacerdoti, percorrendo strade e sentieri d’Italia, in mezzo ai tesori di cultura e di fede che i vostri padri hanno lasciato in eredità. Avete attraversato i luoghi dove la gente vive e lavora, ricchi di vitalità e segnati da fatiche, nelle città come nei paesi e nelle borgate sperdute. Spero che abbiate respirato a fondo le gioie e le difficoltà, la vita e la fede del popolo italiano. Nel brano del Vangelo che abbiamo ascoltato,1 Giovanni ci racconta quella mattina inimmaginabile che ha cambiato per sempre la storia dell’umanità. Figuriamocela, quella mattina: alle prime luci dell’alba del giorno dopo il sabato, attorno alla tomba di Gesù tutti si mettono a correre. Maria di Magdala corre ad avvisare i discepoli; Pietro e Giovanni corrono verso il sepolcro... Tutti corrono, tutti sentono l’urgenza di muoversi: non c’è tempo da perdere, bisogna affrettarsi... Come aveva fatto Maria – ricordate? – appena concepito Gesù, per andare ad aiutare Elisabetta. Abbiamo tanti motivi per correre, spesso solo perché ci sono tante cose da fare e il tempo non basta mai. A volte ci affrettiamo perché ci attira qualcosa di nuovo, di bello, di interessante. A volte, al contrario, si corre per scappare da una minaccia, da un pericolo… I discepoli di Gesù corrono perché hanno ricevuto la notizia che il corpo di Gesù è sparito dalla tomba. I cuori di Maria di Magdala, di Simon Pietro, di Giovanni sono pieni d’amore e battono all’impazzata dopo il distacco che sembrava definitivo. Forse si riaccende in loro la speranza di rivedere * Die 11 Augusti 2018. 1 Cfr Gv 20, 1-8. Acta Francisci Pp. 1297 il volto del Signore! Come in quel primo giorno quando aveva promesso: « Venite e vedrete ».2 Chi corre più forte è Giovanni, certamente perché è più giovane, ma anche perché non ha smesso di sperare dopo aver visto coi suoi occhi Gesù morire in croce; e anche perché è stato vicino a Maria, e per questo è stato « contagiato » dalla sua fede. Quando noi sentiamo che la fede viene meno o è tiepida, andiamo da Lei, Maria, e Lei ci insegnerà, ci capirà, ci farà sentire la fede. Da quella mattina, cari giovani, la storia non è più la stessa. Quella mattina ha cambiato la storia. L’ora in cui la morte sembrava trionfare, in realtà si rivela l’ora della sua sconfitta. Nemmeno quel pesante macigno, messo davanti al sepolcro, ha potuto resistere. E da quell’alba del primo giorno dopo il sabato, ogni luogo in cui la vita è oppressa, ogni spazio in cui dominano violenza, guerra, miseria, là dove l’uomo è umiliato e calpestato, in quel luogo può ancora riaccendersi una speranza di vita. Cari amici, vi siete messi in cammino e siete venuti a questo appuntamento. E ora la mia gioia è sentire che i vostri cuori battono d’amore per Gesù, come quelli di Maria Maddalena, di Pietro e di Giovanni. E poiché siete giovani, io, come Pietro, sono felice di vedervi correre più veloci, come Giovanni, spinti dall’impulso del vostro cuore, sensibile alla voce dello Spirito che anima i vostri sogni. Per questo vi dico: non accontentatevi del passo prudente di chi si accoda in fondo alla fila. Non accontentatevi del passo prudente di chi si accoda in fondo alla fila. Ci vuole il coraggio di rischiare un salto in avanti, un balzo audace e temerario per sognare e realizzare come Gesù il Regno di Dio, e impegnarvi per un’umanità più fraterna. Abbiamo bisogno di fraternità: rischiate, andate avanti! Sarò felice di vedervi correre più forte di chi nella Chiesa è un po’ lento e timoroso, attratti da quel Volto tanto amato, che adoriamo nella santa Eucaristia e riconosciamo nella carne del fratello sofferente. Lo Spirito Santo vi spinga in questa corsa in avanti. La Chiesa ha bisogno del vostro slancio, delle vostre intuizioni, della vostra fede. Abbiamo bisogno! E quando arriverete dove noi non siamo ancora giunti, abbiate la pazienza di aspettarci, come Giovanni aspettò Pietro davanti al sepolcro vuoto. E un’altra cosa: camminando insieme, in questi giorni, avete sperimentato quanto costa fatica accogliere il fratello o la sorella che mi sta accanto, 2 Gv 1, 39. 1298 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ma anche quanta gioia può darmi la sua presenza se la ricevo nella mia vita senza pregiudizi e chiusure. Camminare soli permette di essere svincolati da tutto, forse più veloci, ma camminare insieme ci fa diventare un popolo, il popolo di Dio. Il popolo di Dio che ci dà sicurezza, la sicurezza dell’appartenenza al popolo di Dio… E col popolo di Dio ti senti sicuro, nel popolo di Dio, nella tua appartenenza al popolo di Dio hai identità. Dice un proverbio africano: « Se vuoi andare veloce, corri da solo. Se vuoi andare lontano, vai insieme a qualcuno ». Il Vangelo dice che Pietro entrò per primo nel sepolcro e vide i teli per terra e il sudario avvolto in un luogo a parte. Poi entrò anche l’altro discepolo, il quale – dice il Vangelo – « vide e credette » (v. 8). È molto importante questa coppia di verbi: vedere e credere. In tutto il Vangelo di Giovanni si narra che i discepoli vedendo i segni che Gesù compiva credettero in Lui. Vedere e credere. Di quali segni si tratta? Dell’acqua trasformata in vino per le nozze; di alcuni malati guariti; di un cieco nato che acquista la vista; di una grande folla saziata con cinque pani e due pesci; della risurrezione dell’amico Lazzaro, morto da quattro giorni. In tutti questi segni Gesù rivela il volto invisibile di Dio. Non è la rappresentazione della sublime perfezione divina, quella che traspare dai segni di Gesù, ma il racconto della fragilità umana che incontra la Grazia che risolleva. C’è l’umanità ferita che viene risanata dall’incontro con Lui; c’è l’uomo caduto che trova una mano tesa alla quale aggrapparsi; c’è lo smarrimento degli sconfitti che scoprono una speranza di riscatto. E Giovanni, quando entra nel sepolcro di Gesù, porta negli occhi e nel cuore quei segni compiuti da Gesù immergendosi nel dramma umano per risollevarlo. Gesù Cristo, cari giovani, non è un eroe immune dalla morte, ma Colui che la trasforma con il dono della sua vita. E quel lenzuolo piegato con cura dice che non ne avrà più bisogno: la morte non ha più potere su di Lui. Cari giovani, è possibile incontrare la Vita nei luoghi dove regna la morte? Sì, è possibile. Verrebbe da rispondere di no, che è meglio stare alla larga, allontanarsi. Eppure questa è la novità rivoluzionaria del Vangelo: il sepolcro vuoto di Cristo diventa l’ultimo segno in cui risplende la vittoria definitiva della Vita. E allora non abbiamo paura! Non stiamo alla larga dai luoghi di sofferenza, di sconfitta, di morte. Dio ci ha dato una potenza più grande di tutte le ingiustizie e le fragilità della storia, più grande del nostro Acta Francisci Pp. 1299 peccato: Gesù ha vinto la morte dando la sua vita per noi. E ci manda ad annunciare ai nostri fratelli che Lui è il Risorto, è il Signore, e ci dona il suo Spirito per seminare con Lui il Regno di Dio. Quella mattina della domenica di Pasqua è cambiata la storia: abbiamo coraggio! Quanti sepolcri – per così dire – oggi attendono la nostra visita! Quante persone ferite, anche giovani, hanno sigillato la loro sofferenza « mettendoci – come si dice – una pietra sopra ». Con la forza dello Spirito e la Parola di Gesù possiamo spostare quei macigni e far entrare raggi di luce in quegli anfratti di tenebre. È stato bello e faticoso il cammino per venire a Roma; pensate voi, quanta fatica, ma quanta bellezza! Ma altrettanto bello e impegnativo sarà il cammino del ritorno alle vostre case, ai vostri paesi, alle vostre comunità. Percorretelo con la fiducia e l’energia di Giovanni, il “discepolo amato”. Sì, il segreto è tutto lì, nell’essere e nel sapere di essere “amato”, “amata” da Lui, Gesù, il Signore, ci ama! E ognuno di noi, tornando a casa, metta questo nel cuore e nella mente: Gesù, il Signore, mi ama. Sono amato. Sono amata. Sentire la tenerezza di Gesù che mi ama. Percorrete con coraggio e con gioia il cammino verso casa, percorretelo con la consapevolezza di essere amati da Gesù. Allora, con questo amore, la vita diventa una corsa buona, senza ansia, senza paura, quella parola che ci distrugge. Senza ansia e senza paura. Una corsa verso Gesù e verso i fratelli, col cuore pieno di amore, di fede e di gioia. Andate così! 1300 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale II Ad participes Conventus Internationalis pro Viduis consecratis.* Care amiche, con gioia vi accolgo in occasione del vostro pellegrinaggio a Roma. Vi ringrazio per la vostra presentazione ed esprimo il mio saluto cordiale alle componenti della Fraternité Notre Dame de la Résurrection e della Commu­ nauté Anne la Prophetesse, oggi presenti in diversi Paesi, come pure ai sacerdoti che vi accompagnano, e, attraverso di voi, a tutte le persone che sono provate dalla morte del loro coniuge. « La vedovanza è un’esperienza particolarmente difficile […]. Alcuni mostrano di saper riversare le proprie energie con ancor più dedizione sui figli e i nipoti, trovando in questa espressione di amore una nuova missione educativa ».1 Se questo è vero per la maggior parte di voi, la morte del vostro sposo vi ha portato anche a riconoscere una chiamata particolare del Signore e a rispondervi consacrandovi a Lui per amore e con amore. Insieme a voi rendo grazie a Dio per la fedeltà del suo amore che unisce ognuna di voi, al di là della morte, al suo sposo e che vi ha chiamate e consacrate per vivere oggi la sequela di Cristo in castità, obbedienza e povertà. « A volte la vita presenta sfide più grandi e attraverso queste il Signore ci invita a nuove conversioni che permettono alla sua grazia di manifestarsi meglio nella nostra esistenza “allo scopo di farci partecipi della sua santità” 2 ».3 Così, con la vostra consacrazione, voi attestate che è possibile, con la grazia di Dio e il sostegno e l’accompagnamento dei ministri e di altri membri della Chiesa, vivere i consigli evangelici esercitando le proprie responsabilità familiari, professionali e sociali. La vostra consacrazione nella vedovanza è un dono che il Signore fa alla sua Chiesa per richiamare a tutti i battezzati che la forza del suo amore misericordioso è una strada di vita e di santità, che ci permette di superare le prove e di rinascere alla speranza e alla gioia del Vangelo. Vi invito pertanto a tenere il vostro sguardo fisso su Gesù Cristo e a coltivare * Die 6 Septembris 2018. 1 Esort. ap. postsin. Amoris laetitia, 254. 2 Eb 12, 10. 3 Esort. ap. Gaudete et exsultate, 17. Acta Francisci Pp. 1301 il legame particolare che vi unisce a Lui. Perché è lì, nel cuore a cuore con il Signore, in ascolto della sua parola, che noi attingiamo il coraggio e la perseveranza di donarci corpo e anima per offrire il meglio di noi stessi attraverso la nostra consacrazione e i nostri impegni. 4 Possiate anche voi, mediante la vostra vita sacramentale, portare la testimonianza di questo amore di Dio che è per ogni uomo chiamata a riconoscere la bellezza e la felicità di essere amati da Lui. Unite a Gesù Cristo, siate lievito nella pasta di questo mondo, luce per quanti camminano nelle tenebre e nell’ombra della morte. Con la qualità della vostra vita fraterna, in seno alle vostre comunità, abbiate cura, attraverso l’esperienza della vostra stessa fragilità, di farvi vicine ai piccoli e ai poveri, per manifestare loro la tenerezza di Dio e la sua prossimità nell’amore. In questa prospettiva, vi incoraggio a vivere la vostra consacrazione nel quotidiano con semplicità e umiltà, invocando lo Spirito Santo perché vi aiuti a testimoniare, nell’ambito della Chiesa e del mondo, che « Dio può agire in qualsiasi circostanza, anche in mezzo ad apparenti fallimenti » e che « chi si offre e si dona a Dio per amore, sicuramente sarà fecondo ».5 Con questa speranza, vi affido al Signore e, per intercessione della Vergine Maria, vi imparto la Benedizione Apostolica, che estendo a quante fanno parte della Fraternité Notre Dame de la Résurrection e della Commu­ nauté Anne la Prophetesse. E, per favore, pregate per me come io prego per voi. Grazie! 4 5 Cfr ibid., 25. Esort. ap. Evangelii gaudium, 279. 1302 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale III Ad sodales Consociationis Italicae Parentum.* 6 Cari fratelli e sorelle, buongiorno! Sono lieto di dare il benvenuto a tutti voi, rappresentanti dell’AGe, Associazione Italiana Genitori, che quest’anno compie 50 anni. Un bel traguardo! E un’occasione preziosa per confermare le motivazioni del vostro impegno a favore della famiglia e dell’educazione: un impegno che portate avanti secondo i principi dell’etica cristiana, affinché la famiglia sia un soggetto sempre più riconosciuto e protagonista nella vita sociale. Molte delle vostre energie sono dedicate ad affiancare e sostenere i genitori nel loro compito educativo, specialmente in riferimento alla scuola, che da sempre costituisce il principale partner della famiglia nell’educazione dei figli. Ciò che fate in questo campo è davvero meritorio. Oggi, infatti, quando si parla di alleanza educativa tra scuola e famiglia, se ne parla soprattutto per denunciare il suo venir meno: il patto educativo è in calo. La famiglia non apprezza più come un tempo il lavoro degli insegnanti – spesso mal pagati – e questi avvertono come una fastidiosa invadenza la presenza dei genitori nelle scuole, finendo per tenerli ai margini o considerarli avversari. Per cambiare questa situazione occorre che qualcuno faccia il primo passo, vincendo il timore dell’altro e tendendo la mano con generosità. Per questo vi invito a coltivare e alimentare sempre la fiducia nei confronti della scuola e degli insegnanti: senza di loro rischiate di rimanere soli nella vostra azione educativa e di essere sempre meno in grado di fronteggiare le nuove sfide educative che vengono dalla cultura contemporanea, dalla società, dai mass media, dalle nuove tecnologie. Gli insegnanti sono come voi impegnati ogni giorno nel servizio educativo ai vostri figli. Se è giusto lamentare gli eventuali limiti della loro azione, è doveroso stimarli come i più preziosi alleati nell’impresa educativa che insieme portate avanti. Io mi permetto di raccontarvi un aneddoto. Avevo dieci anni, e ho detto una cosa brutta alla maestra. La maestra ha chiamato mia mamma. Il giorno dopo è venuta mia mamma, e la maestra è andata a riceverla; hanno parlato, poi la mamma mi ha chiamato, e davanti alla maestra mi ha rimproverato e * Die 7 Septembris 2018. Acta Francisci Pp. 1303 mi ha detto: “Chiedi scusa alla maestra”. Io l’ho fatto. “Bacia la maestra”, mi ha detto la mamma. E l’ho fatto, e poi sono tornato in aula, felice, ed è finita la storia. No, non era finita… Il secondo capitolo è quando sono tornato a casa… Questo si chiama “collaborazione” nell’educazione di un figlio: fra la famiglia e gli insegnanti. La vostra presenza responsabile e disponibile, segno di amore non solo per i vostri figli ma verso quel bene di tutti che è la scuola, aiuterà a superare tante divisioni e incomprensioni in questo ambito, e a far sì che sia riconosciuto alle famiglie il loro ruolo primario nell’educazione e nell’istruzione dei bambini e dei giovani. Se infatti voi genitori avete bisogno degli insegnanti, anche la scuola ha bisogno di voi e non può raggiungere i suoi obiettivi senza realizzare un dialogo costruttivo con chi ha la prima responsabilità della crescita dei suoi alunni. Come ricorda l’Esortazione Amoris laetitia, « la scuola non sostituisce i genitori bensì è ad essi complementare. Questo è un principio basilare: qualsiasi altro collaboratore nel processo educativo deve agire in nome dei genitori, con il loro consenso e, in una certa misura, anche su loro incarico ».1 La vostra esperienza associativa vi ha certamente insegnato a confidare nell’aiuto reciproco. Ricordiamo il saggio proverbio africano: “Per educare un bambino ci vuole un villaggio”. Perciò, nell’educazione scolastica non deve mai mancare la collaborazione tra le diverse componenti della stessa comunità educativa. Senza comunicazione frequente e senza fiducia reciproca non si costruisce comunità e senza comunità non si riesce a educare. Contribuire a eliminare la solitudine educativa delle famiglie è compito anche della Chiesa, che vi invito a sentire sempre al vostro fianco nella missione di educare i vostri figli e di rendere tutta la società un luogo a misura di famiglia, affinché ogni persona sia accolta, accompagnata, orientata verso i veri valori e messa in grado di dare il meglio di sé per la crescita comune. Avete dunque una doppia forza: quella che vi deriva dall’essere associazione, ossia persone che si uniscono non contro qualcuno ma per il bene di tutti, e la forza che ricevete dal vostro legame con la comunità cristiana, in cui trovate ispirazione, fiducia, sostegno. Cari genitori, i figli sono il dono più prezioso che avete ricevuto. Sappiatelo custodire con impegno e generosità, lasciando ad essi la libertà 1 N. 84. 1304 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale necessaria per crescere e maturare come persone a loro volta capaci, un giorno, di aprirsi al dono della vita. L’attenzione con cui, come associazione, vigilate sui pericoli che insidiano la vita dei più piccoli non vi impedisca di guardare con fiducia al mondo, sapendo scegliere e indicare ai vostri figli le occasioni migliori di crescita umana, civile e cristiana. Insegnare ai vostri figli il discernimento morale, il discernimento etico: questo è buono, questo non è tanto buono, e questo è cattivo. Che loro sappiano distinguere. Ma questo si impara a casa e si impara a scuola: congiuntamente, tutte e due. Vi ringrazio per questo incontro e benedico di cuore voi, le vostre famiglie e tutta l’associazione. Vi assicuro il mio ricordo nella preghiera. E anche voi, per favore, non dimenticatevi di pregare per me. Grazie! Acta Francisci Pp. 1305 NUNTIUS Occasione IV Diei Mundialis Orationis pro cura mundi creati. Cari fratelli e sorelle! In questa Giornata di Preghiera desidero anzitutto ringraziare il Signore per il dono della casa comune e per tutti gli uomini di buona volontà che si impegnano a custodirla. Sono grato anche per i numerosi progetti volti a promuovere lo studio e la tutela degli ecosistemi, per gli sforzi orientati allo sviluppo di un’agricoltura più sostenibile e di un’alimentazione più responsabile, per le varie iniziative educative, spirituali e liturgiche che coinvolgono nella cura del creato tanti cristiani in tutto il mondo. Dobbiamo riconoscerlo: non abbiamo saputo custodire il creato con responsabilità. La situazione ambientale, a livello globale così come in molti luoghi specifici, non si può considerare soddisfacente. A ragione è emersa la necessità di una rinnovata e sana relazione tra l’umanità e il creato, la convinzione che solo una visione dell’uomo autentica e integrale ci permetterà di prenderci meglio cura del nostro pianeta a beneficio della presente e delle future generazioni, perché « non c’è ecologia senza un’adeguata antropologia » (Lett. enc. Laudato si’, 118). In questa Giornata Mondiale di Preghiera per la cura del creato, che la Chiesa Cattolica da alcuni anni celebra in unione con i fratelli e le sorelle ortodossi, e con l’adesione di altre Chiese e Comunità cristiane, desidero richiamare l’attenzione sulla questione dell’acqua, elemento tanto semplice e prezioso, a cui purtroppo poter accedere è per molti difficile se non impossibile. Eppure, « l’accesso all’acqua potabile e sicura è un diritto umano essenziale, fondamentale e universale, perché determina la sopravvivenza delle persone, e per questo è condizione per l’esercizio degli altri diritti umani. Questo mondo ha un grave debito sociale verso i poveri che non hanno accesso all’acqua potabile, perché ciò significa negare ad essi il diritto alla vita radicato nella loro inalienabile dignità » (ibid., 30). L’acqua ci invita a riflettere sulle nostre origini. Il corpo umano è composto per la maggior parte di acqua; e molte civiltà, nella storia, sono sorte in prossimità di grandi corsi d’acqua che ne hanno segnato l’identità. È suggestiva l’immagine usata all’inizio del Libro della Genesi, dove si dice che alle origini lo spirito del Creatore « aleggiava sulle acque » (1, 2). 1306 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Pensando al suo ruolo fondamentale nel creato e nello sviluppo umano, sento il bisogno di rendere grazie a Dio per “sorella acqua”, semplice e utile come nient’altro per la vita sul pianeta. Proprio per questo, prendersi cura delle fonti e dei bacini idrici è un imperativo urgente. Oggi più che mai si richiede uno sguardo che vada oltre l’immediato (cfr Laudato si’, 36), al di là di « un criterio utilitarista di efficienza e produttività per il profitto individuale » (ibid., 159). Urgono progetti condivisi e gesti concreti, tenendo conto che ogni privatizzazione del bene naturale dell’acqua che vada a scapito del diritto umano di potervi accedere è inaccettabile. Per noi cristiani, l’acqua rappresenta un elemento essenziale di purificazione e di vita. Il pensiero va subito al Battesimo, sacramento della nostra rinascita. L’acqua santificata dallo Spirito è la materia per mezzo della quale Dio ci ha vivificati e rinnovati, è la fonte benedetta di una vita che più non muore. Il Battesimo rappresenta anche, per i cristiani di diverse confessioni, il punto di partenza reale e irrinunciabile per vivere una fraternità sempre più autentica lungo il cammino verso la piena unità. Gesù, nel corso della sua missione, ha promesso un’acqua in grado di placare per sempre la sete dell’uomo (cfr Gv 4, 14) e ha profetizzato: « Se qualcuno ha sete, venga a me, e beva » (Gv 7, 37). Andare a Gesù, abbeverarsi di Lui significa incontrarlo personalmente come Signore, attingendo dalla sua Parola il senso della vita. Vibrino in noi con forza quelle parole che Egli pronunciò sulla croce: « Ho sete » (Gv 19, 28). Il Signore chiede ancora di essere dissetato, ha sete di amore. Ci chiede di dargli da bere nei tanti assetati di oggi, per dirci poi: « Ho avuto sete e mi avete dato da bere » (Mt 25, 35). Dare da bere, nel villaggio globale, non comporta solo gesti personali di carità, ma scelte concrete e impegno costante per garantire a tutti il bene primario dell’acqua. Vorrei toccare anche la questione dei mari e degli oceani. È doveroso ringraziare il Creatore per l’imponente e meraviglioso dono delle grandi acque e di quanto contengono (cfr Gen 1, 20-21; Sal 146, 6), e lodarlo per aver rivestito la terra con gli oceani (cfr Sal 104, 6). Orientare i nostri pensieri verso le immense distese marine, in continuo movimento, rappresenta, in un certo senso, anche un’opportunità per pensare a Dio che costantemente accompagna la sua creazione facendola andare avanti, mantenendola nell’esistenza (cfr S. Giovanni Paolo II, Catechesi, 7 maggio 1986). Custodire ogni giorno questo bene inestimabile rappresenta oggi una responsabilità ineludibile, una vera e propria sfida: occorre fattiva coope- Acta Francisci Pp. 1307 razione tra gli uomini di buona volontà per collaborare all’opera continua del Creatore. Tanti sforzi, purtroppo, svaniscono per la mancanza di regolamentazione e di controlli effettivi, specialmente per quanto riguarda la protezione delle aree marine al di là dei confini nazionali (cfr Laudato si’, 174). Non possiamo permettere che i mari e gli oceani si riempiano di distese inerti di plastica galleggiante. Anche per questa emergenza siamo chiamati a impegnarci, con mentalità attiva, pregando come se tutto dipendesse dalla Provvidenza divina e operando come se tutto dipendesse da noi. Preghiamo affinché le acque non siano segno di separazione tra i popoli, ma di incontro per la comunità umana. Preghiamo perché sia salvaguardato chi rischia la vita sulle onde in cerca di un futuro migliore. Chiediamo al Signore e a chi svolge l’alto servizio della politica che le questioni più delicate della nostra epoca, come quelle legate alle migrazioni, ai cambiamenti climatici, al diritto per tutti di fruire dei beni primari, siano affrontate con responsabilità, con lungimiranza guardando al domani, con generosità e in spirito di collaborazione, soprattutto tra i Paesi che hanno maggiori disponibilità. Preghiamo per quanti si dedicano all’apostolato del mare, per chi aiuta a riflettere sui problemi in cui versano gli ecosistemi marittimi, per chi contribuisce all’elaborazione e all’applicazione di normative internazionali concernenti i mari che possano tutelare le persone, i Paesi, i beni, le risorse naturali – penso ad esempio alla fauna e alla flora ittica, così come alle barriere coralline (cfr ibid., 41) o ai fondali marini – e garantire uno sviluppo integrale nella prospettiva del bene comune dell’intera famiglia umana e non di interessi particolari. Ricordiamo anche quanti si adoperano per la custodia delle zone marittime, per la tutela degli oceani e della loro biodiversità, affinché svolgano questo compito responsabilmente e onestamente. Infine, abbiamo a cuore le giovani generazioni e per esse preghiamo, perché crescano nella conoscenza e nel rispetto della casa comune e col desiderio di prendersi cura del bene essenziale dell’acqua a vantaggio di tutti. Il mio auspicio è che le comunità cristiane contribuiscano sempre di più e sempre più concretamente affinché tutti possano fruire di questa risorsa indispensabile, nella custodia rispettosa dei doni ricevuti dal Creatore, in particolare dei corsi d’acqua, dei mari e degli oceani. Dal Vaticano, 1° settembre 2018 FRANCESCO 1308 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ITER APOSTOLICUM IN HIBERNIAM OCCASIONE DATA CONVENTUS MUNDIALIS FAMILIARUM DUBLINI (25-26 augusti 2018) I Occursus cum Moderatoribus, Societatibus Civilibus et Corpore Legatorum.* 2 Taoiseach (Primo Ministro), Membri del Governo e del Corpo Diplomatico, Signori e Signore, all’inizio della mia visita in Irlanda, sono grato per l’invito a rivolgermi a questa distinta Assemblea, che rappresenta la vita civile, culturale e religiosa del Paese, insieme al Corpo Diplomatico e ai convitati. Ringrazio per l’accoglienza amichevole che ho ricevuto dal Presidente di Irlanda e che riflette la tradizione di cordiale ospitalità per la quale gli Irlandesi sono noti in tutto il mondo. Apprezzo altresì la presenza di una delegazione dell’Irlanda del Nord. Ringrazio il Signor Primo Ministro per le sue parole. Come sapete, la ragione della mia visita è prendere parte all’Incontro Mondiale delle Famiglie, che si tiene quest’anno a Dublino. La Chiesa è, effettivamente, una famiglia di famiglie, e sente la necessità di sostenere le famiglie nei loro sforzi per rispondere fedelmente e gioiosamente alla vocazione data loro da Dio nella società. Per le famiglie, questo Incontro è un’opportunità non soltanto per riaffermare il loro impegno all’amorevole fedeltà, al mutuo aiuto e al sacro rispetto per il dono divino della vita in tutte le sue forme, ma anche per testimoniare il ruolo unico svolto dalla famiglia nell’educazione dei suoi membri e nello sviluppo di un sano e fiorente tessuto sociale. Mi piace vedere l’Incontro Mondiale delle Famiglie come una testimonianza profetica del ricco patrimonio di valori etici e spirituali, che è compito di ogni generazione custodire e proteggere. Non occorre essere profeti per accorgersi delle difficoltà che le famiglie affrontano nella società odierna * Die 25 Augusti 2018. Acta Francisci Pp. 1309 in rapida evoluzione o per preoccuparsi degli effetti che il dissesto del matrimonio e della vita familiare inevitabilmente comporteranno, ad ogni livello, per il futuro delle nostre comunità. La famiglia è il collante della società; il suo bene non può essere dato per scontato, ma va promosso e tutelato con ogni mezzo appropriato. È nella famiglia che ciascuno di noi ha mosso i primi passi nella vita. Lì abbiamo imparato a convivere in armonia, a controllare i nostri istinti egoistici, a riconciliare le diversità e soprattutto a discernere e ricercare quei valori che danno autentico significato e pienezza alla vita. Se parliamo del mondo intero come di un’unica famiglia, è perché giustamente riconosciamo i legami della nostra comune umanità e intuiamo la chiamata all’unità e alla solidarietà, specialmente nei riguardi dei fratelli e delle sorelle più deboli. Troppo spesso, tuttavia, ci sentiamo impotenti di fronte ai mali persistenti dell’odio razziale ed etnico, a conflitti e violenze inestricabili, al disprezzo per la dignità umana e i diritti umani fondamentali ed al crescente divario tra ricchi e poveri. Quanto bisogno abbiamo di recuperare, in ogni ambito della vita politica e sociale, il senso di essere una vera famiglia di popoli! E di non perdere mai la speranza e il coraggio di perseverare nell’imperativo morale di essere operatori di pace, riconciliatori e custodi l’uno dell’altro. Qui in Irlanda tale sfida ha una risonanza particolare, considerato il lungo conflitto che ha separato fratelli e sorelle di un’unica famiglia. Vent’anni fa, la Comunità internazionale seguì attentamente gli eventi in Irlanda del Nord, che portarono alla firma dell’Accordo del Venerdì Santo. Il Governo irlandese, in unione con i Capi politici, religiosi e civili dell’Irlanda del Nord e del Governo britannico e col sostegno di altri Leader mondiali, diede vita a un contesto dinamico volto alla pacifica composizione di un conflitto che aveva causato enormi sofferenze da ambo le parti. Possiamo rendere grazie per i due decenni di pace che sono seguiti a questo storico Accordo, mentre esprimiamo la ferma speranza che il processo di pace superi ogni rimanente ostacolo e favorisca la nascita di un futuro di concordia, riconciliazione e mutua fiducia. Il Vangelo ci ricorda che la vera pace è in definitiva dono di Dio; sgorga da cuori risanati e riconciliati e si estende fino ad abbracciare il mondo intero. Ma richiede anche, da parte nostra, una costante conversione, fonte di quelle risorse spirituali necessarie a costruire una società veramente solidale, giusta e al servizio del bene comune. Senza questo fondamento 1310 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale spirituale, l’ideale di una famiglia globale di nazioni rischia di diventare nient’altro che un vuoto luogo comune. Possiamo dire che l’obiettivo di generare prosperità economica, o finanziaria, porta da sé a un ordine sociale più giusto ed equo? Non potrebbe invece essere che la crescita di una “cultura dello scarto” materialistica, ci ha di fatto resi sempre più indifferenti ai poveri e ai membri più indifesi della famiglia umana, compresi i non nati, privati dello stesso diritto alla vita? Forse la sfida che più provoca le nostre coscienze in questi tempi è la massiccia crisi migratoria, che non è destinata a scomparire e la cui soluzione esige saggezza, ampiezza di vedute e una preoccupazione umanitaria che vada ben al di là di decisioni politiche a breve termine. Sono ben consapevole della condizione dei nostri fratelli e sorelle più vulnerabili – penso specialmente alle donne, e ai bambini, che nel passato hanno patito situazioni di particolare difficoltà; e agli orfani di allora. Considerando la realtà dei più vulnerabili, non posso che riconoscere il grave scandalo causato in Irlanda dagli abusi su minori da parte di membri della Chiesa incaricati di proteggerli ed educarli. Risuonano ancora nel mio cuore le parole dettemi all’aeroporto dalla Signora Ministro per l’Infanzia. Grazie. Ringrazio per quelle parole. Il fallimento delle autorità ecclesiastiche – vescovi, superiori religiosi, sacerdoti e altri – nell’affrontare adeguatamente questi crimini ripugnanti ha giustamente suscitato indignazione e rimane causa di sofferenza e di vergogna per la comunità cattolica. Io stesso condivido questi sentimenti. Il mio predecessore, Papa Benedetto, non risparmiò parole per riconoscere la gravità della situazione e domandare che fossero prese misure « veramente evangeliche, giuste ed efficaci » in risposta a questo tradimento di fiducia (cfr Lettera pastorale ai Cattolici dell’Irlanda, 10). Il suo intervento franco e deciso continua a servire da incentivo agli sforzi delle autorità ecclesiali per rimediare agli errori passati e adottare norme stringenti volte ad assicurare che non accadano di nuovo. Più recentemente, in una Lettera al Popolo di Dio, ho ribadito l’impegno, anzi, un maggiore impegno, per eliminare questo flagello nella Chiesa; a qualsiasi costo, morale, e di sofferenza. Ogni bambino è infatti un dono prezioso di Dio da custodire, incoraggiare perché sviluppi i suoi doni e condurre alla maturità spirituale e alla pienezza umana. La Chiesa in Irlanda ha svolto, nel passato e nel presente, un ruolo di promozione del bene dei bambini che non può essere oscurato. Acta Francisci Pp. 1311 È mio auspicio che la gravità degli scandali degli abusi, che hanno fatto emergere le mancanze di tanti, serva a sottolineare l’importanza della protezione di minori e adulti vulnerabili da parte dell’intera società. In questo senso, siamo tutti consapevoli dell’urgente necessità di offrire ai giovani un saggio accompagnamento e valori sani per il loro cammino di crescita. Cari amici, quasi novant’anni fa la Santa Sede fu tra le prime istituzioni internazionali a riconoscere il libero Stato d’Irlanda. Quella iniziativa segnò l’inizio di molti anni di armonia e collaborazione dinamica, con una sola nube passeggera all’orizzonte. Recentemente, sforzi intensi e buona volontà da entrambe le parti hanno contribuito in modo significativo a un promettente ripristino di quelle amichevoli relazioni a vantaggio reciproco di tutti. I fili di quella storia riportano a più di millecinquecento anni fa, quando il messaggio cristiano, predicato da Palladio e Patrizio, trovò dimora in Irlanda e divenne parte integrante della vita e della cultura irlandese. Molti “santi e studiosi” si sentirono ispirati a lasciare questi lidi e portare la nuova fede in altre terre. Ancora oggi, i nomi di Columba, Colombano, Brigida, Gallo, Killian, Brendan e molti altri sono onorati in Europa e non solo. In quest’isola il monachesimo, fonte di civiltà e di creatività artistica, scrisse una splendida pagina nella storia d’Irlanda e del mondo. Oggi come in passato, uomini e donne che abitano questo Paese si sforzano di arricchire la vita della nazione con la sapienza nata dalla fede. Anche nelle ore più buie dell’Irlanda, essi hanno trovato nella fede la sorgente di quel coraggio e di quell’impegno che sono indispensabili per forgiare un avvenire di libertà e dignità, giustizia e solidarietà. Il messaggio cristiano è stato parte integrante di tale esperienza e ha dato forma al linguaggio, al pensiero e alla cultura della gente di quest’isola. Prego affinché l’Irlanda, mentre ascolta la polifonia della contemporanea discussione politico-sociale, non dimentichi le vibranti melodie del messaggio cristiano, che l’hanno sostenuta nel passato e possono continuare a farlo nel futuro. Con questi pensieri, cordialmente invoco su di voi e su tutto l’amato popolo irlandese divine benedizioni di saggezza, gioia e pace. Grazie. 1312 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale II Visitatio in ecclesia Procathedrali Sanctae Mariae.* 3 Good afternoon! Cari amici, sono lieto di potervi incontrare in questa storica Procattedrale di Santa Maria, che negli anni ha visto innumerevoli celebrazioni del sacramento del matrimonio. Guardando voi, così giovani, io mi domando: ma allora non è vero quello che dicono, che i giovani non vogliono sposarsi? Grazie! Sposarsi e condividere la vita è una cosa bella. C’è un detto in spagnolo che dice così: “Dolori in due, mezzo dolore; gioia in due, una gioia e mezza”. Questa è la strada del matrimonio. Quanto amore è stato manifestato, quante grazie sono state ricevute in questo luogo sacro! Ringrazio l’Arcivescovo Martin per il suo cordiale benvenuto. Sono particolarmente contento di stare con voi, coppie di fidanzati e sposi che vi trovate in diverse fasi del percorso dell’amore sacramentale. È bello anche sentire quella musica che viene da lì: i bambini che piangono… Quella è una speranza, è la più bella musica; ma anche la più bella predica, sentire un bambino che piange, perché è il grido della speranza, che la vita continua, che la vita va avanti, che l’amore è fecondo. Guardare i bambini… Ma ho salutato anche una persona anziana: bisogna anche guardare gli anziani, perché gli anziani sono pieni di saggezza. Ascoltare gli anziani: “Come è stata la tua vita?...”. Questo mi è piaciuto, che siete stati voi [si rivolge alla coppia anziana che ha parlato per prima] a incominciare, dopo 50 anni di matrimonio, perché avete tanta esperienza da condividere. Il futuro e il passato si incontrano nel presente. Loro, i vecchi – permettetemi la parola: i vecchi, the old – hanno la saggezza. Anche le suocere hanno la saggezza… [ridono, ride]. E i bambini devono ascoltare la saggezza, voi giovani dovete ascoltare la saggezza, e parlare con loro per andare avanti, perché loro sono le radici. Loro sono le radici, e voi prendete dalle radici per andare avanti. Questo di sicuro lo dirò più avanti, ma mi viene di dirlo dal cuore. * Die 25 Augusti 2018. Acta Francisci Pp. 1313 In modo speciale, come ho detto, sono grato per la testimonianza di Vincent e Teresa, che ci hanno parlato della loro esperienza di cinquant’anni di matrimonio e di vita familiare. Grazie sia per le parole di incoraggiamento sia per le sfide che avete presentato alle nuove generazioni di sposi novelli e di fidanzati, non solo qui in Irlanda ma in tutto il mondo. Loro non saranno come voi, saranno diversi. Ma hanno bisogno della vostra esperienza per essere diversi, per andare più avanti. È così importante ascoltare gli anziani, ascoltare i nonni! Abbiamo molto da imparare dalla vostra esperienza di vita matrimoniale sostenuta ogni giorno dalla grazia del sacramento. Mi viene voglia di domandarvi: avete litigato molto? Ma questo fa parte del matrimonio! Un matrimonio in cui non si litiga è un po’ noioso… [ridono] Ma c’è un segreto: possono anche volare i piatti, ma il segreto è fare la pace prima che finisca la giornata. E per fare la pace non è necessario un discorso, basta una carezza, così, e la pace è fatta. E sapete perché è importante? Perché se non si fa la pace prima di andare a letto, la “guerra fredda” del giorno dopo è troppo pericolosa, incomincia il rancore... Sì, litigate finché volete, ma alla sera fate la pace. D’accordo? Non dimenticatelo, voi giovani. Crescendo insieme in questa comunità di vita e di amore, voi avete provato molte gioie e, certamente, anche non poche sofferenze. Insieme a tutti gli sposi che hanno fatto tanto cammino lungo la strada, siete i custodi della nostra memoria collettiva. Avremo sempre bisogno della vostra testimonianza piena di fede. È una risorsa preziosa per le giovani coppie, che guardano al futuro con emozione e speranza… e anche, forse, con un pizzico di ansia: come sarà questo futuro? Ringrazio anche le giovani coppie che mi hanno rivolto alcune domande schiette. Non è facile rispondere a queste domande! Denis e Sinead stanno per imbarcarsi in un viaggio di amore che secondo il progetto di Dio comporta un impegno per tutta la vita. Hanno chiesto come possono aiutare altri a capire che il matrimonio non è semplicemente un’istituzione ma una vocazione, una vita che va avanti, una decisione consapevole e per tutta la vita di prendersi cura, aiutarsi e proteggersi a vicenda. Certamente dobbiamo riconoscere che oggi non siamo abituati a qualcosa che realmente dura per tutta la vita. Noi viviamo una cultura del provvisorio, non siamo abituati. Se sento che ho fame o sete, posso nutrirmi, ma la mia sensazione di essere sazio non dura nemmeno un giorno. Se ho un lavoro, so che potrei perderlo contro la mia volontà o che potrei dover 1314 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale scegliere una carriera diversa. È difficile persino star dietro al mondo, in quanto tutto intorno a noi cambia, le persone vanno e vengono nelle nostre vite, le promesse vengono fatte ma spesso sono infrante o lasciate incompiute. Forse quello che mi state chiedendo è in realtà qualcosa di ancora più fondamentale: “Non c’è davvero niente di prezioso che possa durare?”. Questa è la domanda. Sembra che nessuna cosa bella, nessuna cosa preziosa duri. “Ma non c’è davvero qualcosa di prezioso che possa durare? Neanche l’amore?”. E c’è la tentazione che quel “per tutta la vita” che voi direte l’uno all’altro, si trasformi e, col tempo, muoia. Se l’amore non si fa crescere con l’amore, dura poco. Quel “per tutta la vita” è un impegno da far crescere l’amore, perché nell’amore non c’è il provvisorio. Se no si chiama entusiasmo, si chiama, non so, incantamento, ma l’amore amore è definitivo, è un “io e tu”. Come si dice da noi, è “la metà dell’arancia”: tu sei la mia metà arancia, io sono la tua metà arancia. L’amore è così: tutto e per tutta la vita. È facile rimanere prigionieri della cultura dell’effimero, e questa cultura aggredisce le radici stesse dei nostri processi di maturazione, della nostra crescita nella speranza e nell’amore. Come possiamo sperimentare, in questa cultura dell’effimero, ciò che veramente dura? Questa è una domanda forte: come possiamo sperimentare, in questa cultura dell’effimero, ciò che veramente dura? Ecco quello che vorrei dirvi. Tra tutte le forme dell’umana fecondità, il matrimonio è unico. È un amore che dà origine a una nuova vita. Implica la mutua responsabilità nel trasmettere il dono divino della vita e offre un ambiente stabile nel quale la nuova vita può crescere e fiorire. Il matrimonio nella Chiesa, cioè il sacramento del matrimonio, partecipa in modo speciale al mistero dell’amore eterno di Dio. Quando un uomo e una donna cristiani si uniscono nel vincolo del matrimonio, la grazia di Dio li abilita a promettersi liberamente l’uno all’altro un amore esclusivo e duraturo. Così la loro unione diventa segno sacramentale – questo è importante: il sacramento del matrimonio – diventa segno sacramentale della nuova ed eterna alleanza tra il Signore e la sua sposa, la Chiesa. Gesù è sempre presente in mezzo a loro. Li sostiene nel corso della vita nel reciproco dono di sé, nella fedeltà e nell’unità indissolubile.1 L’amore di Gesù per le coppie è una roccia, è un rifugio nei tempi di prova, ma soprattutto è 1 Cfr Gaudium et spes, 48. Acta Francisci Pp. 1315 fonte di crescita costante in un amore puro e per sempre. Fate scommesse forti, per tutta la vita. Rischiate! Perché il matrimonio è anche un rischio, ma è un rischio che vale la pena. Per tutta la vita, perché l’amore è così. Sappiamo che l’amore è il sogno di Dio per noi e per l’intera famiglia umana. Per favore, non dimenticatelo mai! Dio ha un sogno per noi e chiede a noi di farlo proprio. Non abbiate paura di quel sogno! Sognate in grande! Fatene tesoro e sognatelo insieme ogni giorno nuovamente. In questo modo sarete in grado di sostenervi a vicenda con speranza, con forza e col perdono nei momenti in cui il percorso si fa arduo, diventa difficile scorgere la via. Nella Bibbia, Dio si impegna a rimanere fedele alla sua alleanza, anche quando noi lo rattristiamo e il nostro amore s’indebolisce. Cosa dice Dio nella Bibbia al suo popolo? Ascoltate bene: « Non ti lascerò e non ti abbandonerò ».2 E voi, come marito e moglie, ungetevi a vicenda con queste parole di promessa, ogni giorno per il resto della vita. E non smettete mai di sognare! Sempre ripetere nel cuore: “Non ti lascerò, non ti abbandonerò”. Stephen e Jordan sono sposi novelli e hanno posto la domanda, molto importante, di come i genitori possono trasmettere la fede ai figli. So che la Chiesa qui in Irlanda ha accuratamente preparato programmi di catechesi per educare alla fede nelle scuole e nelle parrocchie. Ciò è certamente essenziale. Ma il primo e più importante luogo per far passare la fede è la casa: si impara a credere a casa, attraverso il calmo e quotidiano esempio di genitori che amano il Signore e confidano nella sua parola. Lì, nella casa, che possiamo chiamare la “Chiesa domestica”, i figli imparano il significato della fedeltà, dell’onestà e del sacrificio. Vedono come mamma e papà si comportano tra di loro, come si prendono cura l’uno dell’altro e degli altri, come amano Dio e la Chiesa. Così i figli possono respirare l’aria fresca del Vangelo e imparare a comprendere, giudicare e agire in modo degno della fede che hanno ereditato. La fede, fratelli e sorelle, viene trasmessa intorno alla tavola domestica, a casa, nella conversazione ordinaria, attraverso il linguaggio che solo l’amore perseverante sa parlare. Non dimenticatevi mai, fratelli e sorelle: la fede si trasmette in dialetto! Il dialetto della casa, il dialetto della vita domestica, lì, della vita di famiglia. Pensate ai sette fratelli Maccabei, come la madre parlava loro “in dialet2 Eb 13, 5. 1316 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale to”, cioè a quello che da piccoli avevano imparato su Dio. È più difficile ricevere la fede – si può fare, ma è più difficile – se non è stata ricevuta in quella lingua materna, a casa, in dialetto. Io sono tentato di parlare di un’esperienza mia, da bambino… Se serve, la dico. Ricordo una volta – avrò avuto cinque anni –, sono entrato a casa e lì, nella sala da pranzo, papà arrivava dal lavoro, in quel momento, prima di me, e ho visto papà e mamma che si baciavano. Non lo dimentico mai! Che cosa bella! Stanco del lavoro, ma ha avuto la forza di esprimere l’amore a sua moglie! Che i vostri figli vi vedano così, che vi accarezzate, vi baciate, vi abbracciate; questo è bellissimo, perché così imparano questo dialetto dell’amore, e la fede, in questo dialetto dell’amore. Dunque, è importante pregare insieme in famiglia; parlate di cose buone e sante; e lasciate che Maria nostra Madre entri nella vostra vita, la vita familiare. Celebrate le feste cristiane: che i vostri figli sappiano che cosa è una festa in famiglia. Vivete in profonda solidarietà con quanti soffrono e sono ai margini della società, e che i figli imparino. Un altro aneddoto. Ho conosciuto una signora che aveva tre figli, di sette, cinque e tre anni più o meno; erano bravi coniugi, avevano tanta fede e insegnavano ai figli ad aiutare i poveri, perché loro li aiutavano tanto. E una volta erano a pranzo, la mamma con i tre figli – il papà era al lavoro. Bussano alla porta, e il più grande va ad aprire, poi torna e dice: “Mamma, c’è un povero che chiede da mangiare”. Stavano mangiando bistecche alla milanese, impanate – sono buonissime! [ridono] – e la mamma domanda ai figli: “Cosa facciamo?”. Tutti e tre: “Sì, mamma, dagli qualcosa”. C’erano anche alcune bistecche avanzate, ma la mamma prende un coltello e comincia a tagliare a metà ciascuna di quelle figli. E i figli: “No, mamma, dagli quelle, non della nostra!” – “Ah no: ai poveri dai del tuo, non di quello che avanza!”. Così quella donna di fede ha insegnato ai suoi figli a dare del proprio ai poveri. Ma tutte queste cose si possono fare a casa, quando c’è l’amore, quando c’è la fede, quando si parla quel dialetto di fede. Insomma, i vostri figli impareranno da voi come vivere da cristiani; voi sarete i loro primi maestri nella fede, i trasmettitori della fede. Le virtù e le verità che il Signore ci insegna non sono sempre popolari nel mondo di oggi – a volte, il Signore chiede cose che non sono popolari – il mondo di oggi ha scarsa considerazione per i deboli, i vulnerabili e per tutti coloro che ritiene “improduttivi”. Il mondo ci dice di essere forti e Acta Francisci Pp. 1317 indipendenti, curandosi poco di quanti sono soli o tristi, rifiutati o ammalati, non ancora nati o moribondi. Tra poco andrò privatamente a incontrare alcune famiglie che affrontano sfide serie e disagi reali, ma a cui i Padri Cappuccini dimostrano amore e sostegno. Il nostro mondo ha bisogno di una rivoluzione dell’amore! La “bufera” che noi viviamo è piuttosto di egoismo, di interessi personali… il mondo ha bisogno di una rivoluzione dell’amore. Che questa rivoluzione inizi da voi e dalle vostre famiglie! Qualche mese fa qualcuno mi ha detto che stiamo perdendo la nostra capacità di amare. Lentamente ma decisamente stiamo dimenticando il linguaggio diretto di una carezza, la forza della tenerezza. Sembra che la parola tenerezza sia stata tolta dal dizionario. Non ci potrà essere una rivoluzione di amore senza la rivoluzione della tenerezza! Col vostro esempio, possano i vostri figli essere guidati a diventare una generazione più premurosa, amorevole, ricca di fede, per il rinnovamento della Chiesa e di tutta la società irlandese. Così il vostro amore, che è dono di Dio, affonderà radici ancora più profonde. Nessuna famiglia può crescere se dimentica le proprie radici. I bambini non crescono nell’amore se non imparano a comunicare con i loro nonni. Dunque lasciate che il vostro amore affondi radici profonde! Non dimentichiamo che « tutto ciò che sull’albero è fiorito / vive di ciò che giace sotterrato ».3 Così dice una poesia argentina, permettetemi la pubblicità. Insieme al Papa, possano le famiglie di tutta la Chiesa, rappresentate questo pomeriggio dalle coppie anziane e giovani, ringraziare Dio per il dono della fede e la grazia del matrimonio cristiano. Da parte nostra, ci impegniamo con il Signore a servire la venuta del suo regno di santità, giustizia e pace con la fedeltà alle promesse che abbiamo fatto e con la costanza nell’amore! Grazie per questo incontro! E adesso, vi invito a pregare insieme la preghiera per il Meeting delle famiglie. Poi vi darò la benedizione. E vi chiedo di pregare per me, non dimenticatelo! 3 F.L. Bernárdez, sonetto Si para recobrar lo recobrado. 1318 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale III Festum Familiarum.* 4 Dia dhaoibh! [« Buonasera » in gaelico] Cari fratelli e sorelle, buonasera! Vi ringrazio per il vostro caloroso benvenuto. È bello essere qui! È bello celebrare, perché ci rende più umani e più cristiani. Ci aiuta anche a condividere la gioia di sapere che Gesù ci ama, ci accompagna nel viaggio della vita e ogni giorno ci attira più vicini a sé. In ogni celebrazione familiare, si avverte la presenza di tutti: padri, madri, nonni, nipoti, zii e zie, cugini, chi non è potuto venire e chi vive troppo lontano, tutti. Oggi a Dublino siamo riuniti per una celebrazione familiare di ringraziamento a Dio per quello che siamo: una sola famiglia in Cristo, diffusa su tutta la terra. La Chiesa è la famiglia dei figli di Dio. Una famiglia in cui si gioisce con quelli che sono nella gioia e si piange con quelli che sono nel dolore o si sentono buttati a terra dalla vita. Una famiglia in cui si ha cura di ciascuno, perché Dio nostro Padre ci ha resi tutti suoi figli nel Battesimo. Ecco perché continuo a incoraggiare i genitori a far battezzare i figli appena possibile, perché diventino parte della grande famiglia di Dio. C’è bisogno di invitare ciascuno alla festa, anche il bambino piccolo! E per questo va battezzato presto. E c’è un’altra cosa: se il bambino da piccolo è battezzato, entra nel suo cuore lo Spirito Santo. Facciamo una comparazione: un bambino senza Battesimo, perché i genitori dicono: « No, quando sarà grande », e un bambino con il Battesimo, con lo Spirito Santo dentro: questo è più forte, perché ha la forza di Dio dentro! Voi, care famiglie, siete la grande maggioranza del Popolo di Dio. Che aspetto avrebbe la Chiesa senza di voi? Una Chiesa di statue, una Chiesa di persone sole… È per aiutarci a riconoscere la bellezza e l’importanza della famiglia, con le sue luci e le sue ombre, che è stata scritta nell’Esortazione Amoris laetitia sulla gioia dell’amore, e ho voluto che il tema di questo Incontro Mondiale delle Famiglie fosse « Il Vangelo della famiglia, gioia per il mondo ». Dio desidera che ogni famiglia sia un faro che irradia la * Die 25 Augusti 2018. Acta Francisci Pp. 1319 gioia del suo amore nel mondo. Che cosa significa? Significa che noi, dopo aver incontrato l’amore di Dio che salva, proviamo, con o senza parole, a manifestarlo attraverso piccoli gesti di bontà nella routine quotidiana e nei momenti più semplici della giornata. E questo come si chiama? Questo si chiama santità. Mi piace parlare dei santi « della porta accanto », di tutte quelle persone comuni che riflettono la presenza di Dio nella vita e nella storia del mondo.1 La vocazione all’amore e alla santità non è qualcosa di riservato a pochi privilegiati, no. Anche ora, se abbiamo occhi per vedere, possiamo scorgerla attorno a noi. È silenziosamente presente nel cuore di tutte quelle famiglie che offrono amore, perdono, misericordia quando vedono che ce n’è bisogno, e lo fanno tranquillamente, senza squilli di trombe. Il Vangelo della famiglia è veramente gioia per il mondo, dal momento che lì, nelle nostre famiglie, Gesù può sempre essere trovato; lì dimora in semplicità e povertà, come fece nella casa della Santa Famiglia di Nazaret. Il matrimonio cristiano e la vita familiare vengono compresi in tutta la loro bellezza e attrattiva se sono ancorati all’amore di Dio, che ci ha creato a sua immagine, così che noi potessimo dargli gloria come icone del suo amore e della sua santità nel mondo. Papà e mamme, nonni e nonne, figli e nipoti: tutti, tutti chiamati a trovare, nella famiglia, il compimento dell’amore. La grazia di Dio aiuta ogni giorno a vivere con un cuore solo e un’anima sola. Anche le suocere e le nuore! Nessuno dice che sia facile, voi lo sapete meglio di me. È come preparare un tè: è facile far bollire l’acqua, ma una buona tazza di tè richiede tempo e pazienza; c’è bisogno di lasciare in infusione! Così giorno dopo giorno Gesù ci riscalda col suo amore facendo in modo che penetri tutto il nostro essere. Dal tesoro del suo Sacro Cuore, riversa su di noi la grazia che ci occorre per guarire le nostre infermità e aprire la mente e il cuore ad ascoltarci, capirci e perdonarci gli uni gli altri. Abbiamo appena ascoltato le testimonianze di Felicité, Isaac e Ghislain, che vengono dal Burkina Faso. Ci hanno raccontato una storia commovente di perdono in famiglia. Il poeta diceva che « errare è umano, perdonare è divino ». Ed è vero: il perdono è un dono speciale di Dio che guarisce le nostre ferite e ci avvicina agli altri e a lui. Piccoli e semplici gesti di 1 Cfr Esort. ap. Gaudete et exsultate, 6-7. 1320 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale perdono, rinnovati ogni giorno, sono il fondamento sul quale si costruisce una solida vita familiare cristiana. Ci obbligano a superare l’orgoglio, il distacco e l’imbarazzo a fare pace. Tante volte siamo arrabbiati tra di noi e vogliamo fare la pace, ma non sappiamo come. È un imbarazzo a fare la pace, ma vogliamo farla! Non è difficoltoso. È facile. Fai una carezza, e così è fatta la pace! È vero, mi piace dire che nelle famiglie abbiamo bisogno di imparare tre parole – tu [Ghislain] le hai dette – tre parole: “scusa”, “per favore” e “grazie”. Tre parole. Come erano le tre parole? Tutti: [Sor­ ry, please, thank you] Another time: [Sorry, please, thank you] Non sento… [Sorry, please, thank you] Thank you very much! Quando litighi a casa, assicurati, prima di andare a letto, di aver chiesto scusa e di aver detto che ti dispiace. Prima che finisca la giornata, fare la pace. E sapete perché è necessario fare la pace prima di finire la giornata? Perché se non fai la pace, il giorno dopo, la “guerra fredda” è molto pericolosa! State attenti alla guerra fredda nella famiglia! Ma forse a volte tu sei arrabbiato e sei tentato di andare a dormire in un’altra stanza, solo e appartato; se ti senti così, semplicemente bussa alla porta e di’: “Per favore, posso entrare?”. Quel che serve è uno sguardo, un bacio, una parola dolce e tutto ritorna come prima! Dico questo perché, quando le famiglie lo fanno, sopravvivono. Non esiste una famiglia perfetta; senza l’abitudine al perdono, la famiglia cresce malata e gradualmente crolla. Perdonare vuol dire donare qualcosa di sé. Gesù ci perdona sempre. Con la forza del suo perdono, anche noi possiamo perdonare gli altri, se davvero lo vogliamo. Non è quello per cui preghiamo, quando diciamo il Padre nostro? I figli imparano a perdonare quando vedono che i genitori si perdonano tra loro. Se capiamo questo, possiamo apprezzare la grandezza dell’insegnamento di Gesù circa la fedeltà nel matrimonio. Lungi dall’essere un freddo obbligo legale, si tratta soprattutto di una potente promessa della fedeltà di Dio stesso alla sua parola e alla sua grazia senza limiti. Cristo è morto per noi perché noi a nostra volta possiamo perdonarci e riconciliarci gli uni gli altri. In questo modo, come persone e come famiglie, impariamo a comprendere la verità di quelle parole di San Paolo: mentre tutto passa, « la carità non avrà mai fine ».2 2 1 Cor 13, 8. Acta Francisci Pp. 1321 Grazie Nisha e Ted per le vostre testimonianze dall’India, dove state insegnando ai vostri figli a essere una vera famiglia. Ci avete anche aiutato a capire che i social media non sono necessariamente un problema per le famiglie, ma possono contribuire a costruire una “rete” di amicizie, solidarietà e mutuo sostegno. Le famiglie possono connettersi attraverso internet e trarne beneficio. I social media possono essere benefici se usati con moderazione e prudenza. Ad esempio, voi, che partecipate a questo Incontro Mondiale delle Famiglie, formate una “rete” spirituale, una trama di amicizia; e i social media possono aiutarvi a mantenere questo legame e allargarlo ad altre famiglie in tante parti del mondo. È importante, tuttavia, che questi mezzi non diventino mai una minaccia alla vera rete di relazioni di carne e sangue, imprigionandoci in una realtà virtuale e isolandoci dai rapporti concreti che ci stimolano a dare il meglio di noi stessi in comunione con gli altri. Forse la storia di Ted e Nisha può aiutare tutte le famiglie a interrogarsi sul bisogno di ridurre il tempo che spendono per questi mezzi tecnologici, e di spendere più tempo di qualità tra di loro e con Dio. Ma quando tu usi troppo i social media, tu “entri in orbita”. Quando, a tavola, invece di parlare in famiglia ognuno ha il telefonino e si connette fuori, è “in orbita”. Ma questo è pericoloso. Perché? Perché ti toglie dal concreto della famiglia e ti porta a una vita “gassosa”, senza consistenza. State attenti a questo. Ricordate la storia di Ted e Nisha, che ci insegnano a usare bene i social media. Abbiamo sentito da Enass e Sarmaad come l’amore e la fede in famiglia possano essere sorgenti di forza e di pace persino in mezzo alla violenza e alla distruzione, causate da guerra e persecuzione. La loro storia ci riporta alle tragiche situazioni che quotidianamente patiscono tante famiglie costrette ad abbandonare le loro case in cerca di sicurezza e di pace. Ma Enass e Sarmaad ci hanno indicato anche come, a partire dalla famiglia e grazie alla solidarietà mostrata da molte altre famiglie, la vita può essere ricostruita e la speranza può rinascere. Abbiamo visto questo supporto nel video di Rammy e suo fratello Meelad, in cui Rammy ha espresso profonda gratitudine per l’incoraggiamento e per l’aiuto che la loro famiglia ha ricevuto da tante altre famiglie cristiane di tutto il mondo, che hanno reso loro possibile di ritornare nei loro villaggi. In ogni società le famiglie generano pace, perché insegnano l’amore, l’accoglienza, il perdono, i migliori antidoti contro l’odio, il pregiudizio e la vendetta che avvelenano la vita di persone e di comunità. 1322 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Come un bravo prete irlandese ha insegnato, « la famiglia che prega insieme rimane insieme », e irradia pace. Una tale famiglia può essere un sostegno speciale per altre famiglie che non vivono in pace. Dopo la morte di Padre Ganni, Enass, Sarmaad e le loro famiglie hanno scelto il perdono e la riconciliazione piuttosto che l’odio e il rancore. Hanno visto, alla luce della Croce, che il male si può contrastare solo col bene e l’odio superare solo col perdono. In modo quasi incredibile, sono stati capaci di trovare pace nell’amore di Cristo, un amore che fa nuove tutte le cose. E questa sera condividono questa pace con noi. Hanno pregato. La preghiera, pregare insieme. Mentre ascoltavo il coro, ho visto lì una mamma che insegnava al figlio a fare il segno della croce. Vi domando: voi insegnate ai bambini a fare il segno della croce? Sì o no? [Yes] O insegnate a fare qualcosa così [fa un gesto veloce], che non si capisce cosa sia? È molto importante che i bambini da piccolini imparino a fare bene il segno della croce: è il primo Credo che imparano, il Credo nel Padre, nel Figlio e nello Spirito Santo. Questa sera, prima di andare a letto, voi genitori domandatevi: insegno ai miei figli a fare bene il segno della croce? Pensateci, è cosa vostra! L’amore di Cristo che rinnova ogni cosa è ciò che rende possibile il matrimonio e un amore coniugale contraddistinto da fedeltà, indissolubilità, unità e apertura alla vita. È quanto si vede nel quarto capitolo di Amoris laetitia. Abbiamo visto questo amore in Mary e Damian e nella loro famiglia con dieci figli. Vi domando [rivolto a Mary e Damian]: vi fanno arrabbiare, i figli? Eh, la vita è così! Ma è bello avere dieci figli. Thank you. Grazie per le vostre parole e per la vostra testimonianza di amore e di fede! Voi avete sperimentato la capacità dell’amore di Dio di trasformare completamente la vostra vita e di benedirvi con la gioia di una bella famiglia. Ci avete detto che la chiave della vostra vita familiare è la sincerità. Capiamo dal vostro racconto quant’è importante continuare ad andare a quella fonte della verità e dell’amore che può trasformare la nostra vita. Chi è? Gesù, che inaugurò il suo ministero pubblico proprio a una festa di nozze. Lì, a Cana, cambiò l’acqua in un nuovo e buon vino che consentì di proseguire magnificamente la gioiosa celebrazione. Ma, avete pensato voi, cosa sarebbe successo se Gesù non avesse fatto questo? Avete pensato come è brutto finire una festa di nozze con l’acqua soltanto? È brutto! La Madonna ha capito e ha detto al Figlio: “Non hanno vino”. E Gesù ha capito che la festa sarebbe finita male solo con l’acqua. Così è con l’amore coniugale. Il vino nuovo Acta Francisci Pp. 1323 comincia a fermentare durante il tempo del fidanzamento, necessario ma passeggero, e matura lungo la vita matrimoniale in un mutuo dono di sé, che rende gli sposi capaci di diventare, da due, “una sola carne”. E anche di aprire a loro volta i cuori a chi ha bisogno di amore, specialmente a chi è solo, abbandonato, debole e, in quanto vulnerabile, spesso accantonato dalla cultura dello scarto. Questa cultura che viviamo oggi, che scarta tutto: scarta tutto quello che non serve, scarta i bambini perché danno fastidio, scarta i vecchi perché non servono… Soltanto l’amore ci salva da questa cultura dello scarto. Le famiglie sono ovunque chiamate a continuare a crescere e andare avanti, pur in mezzo a difficoltà e limiti, proprio come hanno fatto le generazioni passate. Tutti siamo parte di una grande catena di famiglie, che risale all’inizio dei tempi. Le nostre famiglie sono tesori viventi di memoria, con i figli che a loro volta diventano genitori e poi nonni. Da loro riceviamo l’identità, i valori e la fede. Lo abbiamo visto in Aldo e Marissa, sposi da più di cinquant’anni. Il loro matrimonio è un monumento all’amore e alla fedeltà! I loro nipotini li mantengono giovani; la loro casa è piena di allegria, di felicità e di balli. Era bello vedere [nel video] la nonna insegnare a ballare alle nipotine! Il loro amore vicendevole è un dono di Dio, un dono che stanno trasmettendo con gioia ai loro figli e nipoti. Una società – ascoltate bene questo! – una società che non valorizza i nonni è una società senza futuro. Una Chiesa che non ha a cuore l’alleanza tra generazioni finirà per mancare di ciò che veramente conta, l’amore. I nostri nonni ci insegnano il significato dell’amore coniugale e genitoriale. Loro stessi sono cresciuti in una famiglia e hanno sperimentato l’affetto di figli e figlie, di fratelli e sorelle. Per questo costituiscono un tesoro di esperienza, un tesoro di sapienza per le nuove generazioni. È un grande errore non domandare agli anziani le loro esperienze o pensare che parlare con loro sia una perdita di tempo. A questo riguardo vorrei ringraziare Missy per la sua testimonianza. Lei ci ha detto che, tra i nomadi, la famiglia è sempre stata una fonte di forza e di solidarietà. La sua testimonianza ci ricorda che, nella casa di Dio, c’è un posto alla mensa per tutti. Nessuno dev’essere escluso; il nostro amore e la nostra attenzione devono estendersi a tutti. È tardi e siete stanchi! Anch’io! Ma lasciate che vi dica un’ultima cosa. Voi, famiglie, siete la speranza della Chiesa e del mondo! Dio, Padre, Figlio e Spirito Santo, ha creato l’umanità a sua immagine e somiglianza 1324 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale per farla partecipe del suo amore, perché fosse una famiglia di famiglie e godesse quella pace che Lui solo può dare. Con la vostra testimonianza al Vangelo, potete aiutare Dio a realizzare il suo sogno. Potete contribuire a far riavvicinare tutti i figli di Dio, perché crescano nell’unità e imparino cosa significa per il mondo intero vivere in pace come una grande famiglia. Per questo motivo, ho desiderato consegnare a ciascuno di voi una copia di Amoris laetitia, preparata nei due Sinodi sulla famiglia e scritta perché fosse una sorta di guida per vivere con gioia il Vangelo della famiglia. Maria nostra Madre, Regina della famiglia e della pace, sostenga tutti voi nel viaggio della vita, dell’amore e della felicità! E ora, a conclusione della nostra serata, reciteremo la preghiera di questo Incontro delle Famiglie. Tutti insieme recitiamo la preghiera ufficiale dell’Incontro delle Famiglie: [grandi applausi] Preghiera e Benedizione (in inglese) Buonanotte, dormite bene! E a domani! Acta Francisci Pp. 1325 IV Sancta Missa in Phoenix Park Dublini.* « Tu hai parole di vita eterna! ».1 A conclusione di questo Incontro Mondiale delle Famiglie, ci riuniamo come famiglia attorno alla mensa del Signore. Ringraziamo il Signore per le tante benedizioni ricevute nelle nostre famiglie. Vogliamo impegnarci a vivere pienamente la nostra vocazione per essere, secondo le toccanti parole di Santa Teresa di Gesù Bambino, « l’amore nel cuore della Chiesa ». In questo prezioso momento di comunione gli uni con gli altri e con il Signore, è bene fare una sosta e considerare la fonte di tutte le cose buone che abbiamo ricevuto. Gesù rivela l’origine di queste benedizioni nel Vangelo di oggi, quando parla ai suoi discepoli. Molti di loro erano sconvolti, confusi e anche arrabbiati, dibattuti se accettare le sue « parole dure », così contrarie alla sapienza di questo mondo. In risposta, il Signore dice loro direttamente: « Le parole che vi ho detto sono spirito e vita ».2 Queste parole, con la loro promessa del dono dello Spirito Santo, sono traboccanti di vita per noi che le accogliamo nella fede. Esse indicano la fonte ultima di tutto il bene che abbiamo sperimentato e celebrato qui in questi giorni: lo Spirito di Dio, che costantemente soffia nuova vita sul mondo, nei cuori, nelle famiglie, nelle case e nelle parrocchie. Ogni nuovo giorno nella vita delle nostre famiglie, e ogni nuova generazione, porta con sé la promessa di una nuova Pentecoste, una Pentecoste domestica, una nuova effusione dello Spirito, il Paraclito, che Gesù ci manda come nostro Avvocato, nostro Consolatore e Colui che veramente ci dà coraggio. Quanto ha bisogno il mondo di questo incoraggiamento che è dono e promessa di Dio! Come uno dei frutti di questa celebrazione della vita familiare, possiate tornare alle vostre case e diventare fonte di incoraggiamento per gli altri, per condividere con loro « le parole di vita eterna » di Gesù. Le vostre famiglie infatti sono sia un luogo privilegiato sia un importante mezzo per diffondere quelle parole come « buone notizie » per ciascuno, specialmente * Die 26 Augusti 2018. 1 Gv 6, 68. 2 Gv 6, 63. 1326 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale per quelli che desiderano lasciare il deserto e la « casa di schiavitù » 3 per andare verso la terra promessa della speranza e della libertà. Nella seconda lettura odierna, San Paolo ci dice che il matrimonio è una partecipazione al mistero della perenne fedeltà di Cristo alla sua sposa, la Chiesa.4 Tuttavia questo insegnamento, seppure magnifico, può apparire a qualcuno come una « parola dura ». Perché vivere nell’amore, come Cristo ci ha amato,5 comporta l’imitazione del suo stesso sacrificio di sé, comporta morire a noi stessi per rinascere a un amore più grande e più duraturo. Quell’amore che solo può salvare il mondo dalla schiavitù del peccato, dall’egoismo, dall’avidità e dall’indifferenza verso i bisogni dei meno fortunati. Questo è l’amore che abbiamo conosciuto in Gesù Cristo. Esso si è incarnato nel nostro mondo mediante una famiglia, e mediante la testimonianza delle famiglie cristiane in ogni generazione ha il potere di infrangere ogni barriera per riconciliare il mondo con Dio e fare di noi ciò che da sempre siamo destinati a essere: un’unica famiglia umana che vive insieme nella giustizia, nella santità, nella pace. Il compito di dare testimonianza a questa Buona Notizia non è facile. Tuttavia, le sfide che i cristiani oggi hanno di fronte sono, a loro modo, non meno difficili di quelle che dovettero affrontare i primi missionari irlandesi. Penso a San Colombano, che col suo piccolo gruppo di compagni portò la luce del Vangelo nelle terre europee in un’epoca di oscurità e di decadenza culturale. Il loro straordinario successo missionario non era basato su metodi tattici o piani strategici, no, ma su una umile e liberante docilità ai suggerimenti dello Spirito Santo. Fu la loro quotidiana testimonianza di fedeltà a Cristo e tra di loro che conquistò i cuori che desideravano ardentemente una parola di grazia e che contribuì a far nascere la cultura europea. Tale testimonianza rimane una perenne fonte di rinnovamento spirituale e missionario per il popolo santo e fedele di Dio. Naturalmente, ci saranno sempre persone che si opporranno alla Buona Notizia, che “mormoreranno” contro le sue “parole dure”. Tuttavia, come San Colombano e i suoi compagni, che affrontarono acque ghiacciate e mari tempestosi per seguire Gesù, non lasciamoci mai influenzare o scoraggiare dallo sguardo gelido dell’indifferenza o dai venti burrascosi dell’ostilità. 3 4 5 Cfr Gs 24, 17. Cfr Ef 5, 32. Cfr Ef 5, 2. Acta Francisci Pp. 1327 Tuttavia, riconosciamo umilmente che, se siamo onesti con noi stessi, possiamo anche noi trovare duri gli insegnamenti di Gesù. Quanto è sempre difficile perdonare quelli che ci feriscono! Che sfida è sempre quella di accogliere il migrante e lo straniero! Com’è doloroso sopportare la delusione, il rifiuto, il tradimento! Quanto è scomodo proteggere i diritti dei più fragili, dei non ancora nati o dei più anziani, che sembrano disturbare il nostro senso di libertà. Tuttavia, è proprio in quelle circostanze che il Signore ci chiede: « Volete andarvene anche voi? ».6 Con la forza dello Spirito che ci incoraggia e con il Signore sempre al nostro fianco, possiamo rispondere: « Noi abbiamo creduto e conosciuto che tu sei il Santo di Dio ».7 Con il popolo d’Israele, possiamo ripetere: « Anche noi serviremo il Signore, perché egli è il nostro Dio ».8 Con i sacramenti del Battesimo e della Confermazione, ogni cristiano viene inviato per essere un missionario, un “discepolo missionario”. 9 La Chiesa nel suo insieme è chiamata ad “uscire” per portare le parole di vita eterna alle periferie del mondo. Possa questa nostra celebrazione di oggi confermare ciascuno di voi, genitori e nonni, bambini e giovani, uomini e donne, frati e suore, contemplativi e missionari, diaconi e sacerdoti e vescovi, nel condividere la gioia del Vangelo! Possiate condividere il Vangelo della famiglia come gioia per il mondo! Nel prepararci a riprendere ciascuno la propria strada, rinnoviamo la nostra fedeltà al Signore e alla vocazione alla quale ha chiamato ciascuno di noi. Facendo nostra la preghiera di San Patrizio, ripetiamo ciascuno con gioia: “Cristo dentro di me, Cristo dietro di me, Cristo accanto a me, Cristo sotto di me, Cristo sopra di me” [lo ripete in gaelico]. Con la gioia e la forza conferita dallo Spirito Santo, diciamogli con fiducia: « Signore, da chi andremo? Tu hai parole di vita eterna ».10 Gv 6, 67. v. 69. 8 Gs 24, 18. 9 Cfr Evangelii gaudium, 120. 10 Gv 6, 68. 6 7 1328 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale V Occursus cum Episcopis apud Conventum Sororum Dominicanarum.* 11 Cari fratelli Vescovi,! Mentre la mia visita in Irlanda sta per concludersi, sono grato per questa opportunità di trascorrere alcuni momenti con voi. Ringrazio l’Arcivescovo Eamon Martin per le sue cortesi parole di introduzione e vi saluto tutti con affetto nel Signore. Il nostro incontro questa sera riprende la fraterna discussione avuta a Roma lo scorso anno durante la vostra visita ad limina Apostolorum. In questi brevi spunti, vorrei riassumere la nostra precedente conversazione, nello spirito dell’Incontro Mondiale delle Famiglie che abbiamo appena celebrato. Tutti noi, come Vescovi, siamo consapevoli della nostra responsabilità di essere padri per il santo popolo fedele di Dio. Come buoni padri, intendiamo incoraggiare ed ispirare, riconciliare e unire, e soprattutto preservare tutto il bene tramandato di generazione in generazione in questa grande famiglia che è la Chiesa in Irlanda. È vero, la Chiesa in Irlanda rimane forte, è vero. Perciò questa sera la mia parola per voi è quella dell’incoraggiamento – in continuità con l’omelia – per i vostri sforzi, in questi momenti di sfida, per perseverare nel vostro ministero di araldi del Vangelo e di pastori del gregge di Cristo. In modo particolare, sono grato per la sollecitudine che mostrate verso i poveri, gli esclusi e i bisognosi di aiuto, come ha testimoniato recentemente la vostra lettera pastorale sui senzatetto e sulle dipendenze. Sono grato anche per l’aiuto che offrite ai vostri sacerdoti, la cui pena e il cui scoraggiamento a causa dei recenti scandali sono spesso ignorati. Siate vicini ai sacerdoti! Sono il prossimo più prossimo che avete, come vescovi. Un tema ricorrente della mia visita, naturalmente, è stato quello della necessità per la Chiesa di riconoscere e rimediare con onestà evangelica e coraggio agli errori passati – peccati gravi – circa la protezione dei bambini e degli adulti vulnerabili. Fra questi, le donne maltrattate. Negli anni recenti voi, come corpo episcopale, avete risolutamente proceduto, non solo * Die 26 Augusti 2018. Acta Francisci Pp. 1329 ad intraprendere percorsi di purificazione e riconciliazione con le vittime, le vittime e i sopravvissuti degli abusi, ma anche, con l’aiuto del National Board per la tutela dei bambini nella Chiesa in Irlanda, avete proceduto a fissare un insieme rigoroso di norme volto a garantire la sicurezza dei giovani. In questi anni, tutti noi abbiamo dovuto aprire gli occhi – è doloroso – sulla gravità e l’estensione dell’abuso di potere, di coscienza e sessuale in diversi contesti sociali. In Irlanda, come altrove, l’onestà e l’integrità con cui la Chiesa decide di affrontare questo capitolo doloroso della sua storia può offrire un esempio e un richiamo all’intera società. Continuate così. Le umiliazioni sono dolorose, ma siamo stati salvati dall’umiliazione del Figlio di Dio, e questo ci dà coraggio. Le piaghe di Cristo ci danno coraggio. Vi chiedo, per favore, vicinanza – questa è la parola, vicinanza – al Signore e al popolo di Dio. Prossimità. Non ripetere atteggiamenti di lontananza e clericalismo che alcune volte, nella vostra storia, hanno dato l’immagine reale di una Chiesa autoritaria, dura e autocratica. Come abbiamo menzionato nella nostra conversazione a Roma, la trasmissione della fede nella sua integrità e bellezza rappresenta una sfida significativa nel contesto della rapida evoluzione della società. L’Incontro Mondiale delle Famiglie ci ha dato grande speranza e incoraggiamento circa il fatto che le famiglie stanno diventando sempre più consapevoli del loro insostituibile ruolo nel trasmettere la fede. La trasmissione della fede, fondamentalmente, si fa in famiglia; la fede va trasmessa “in dialetto”, il dialetto della famiglia. Nel medesimo tempo, le scuole cattoliche e i programmi di istruzione religiosa continuano a svolgere una funzione indispensabile nel creare una cultura di fede e un senso di discepolato missionario. So che questo è motivo di cura pastorale per tutti voi. La genuina formazione religiosa richiede insegnanti fedeli e gioiosi, capaci di formare non solo le menti ma anche i cuori all’amore di Cristo e alla pratica della preghiera. A volte pensiamo che formare nella fede significhi dare concetti religiosi, e non pensiamo a formare il cuore, a formare gli atteggiamenti. Ieri il presidente della Nazione mi diceva che aveva scritto un poema su Descartes e diceva così, più o meno: “La freddezza del pensiero ha ucciso la musica del cuore”. Formare la mente, sì, ma anche il cuore. E insegnare a pregare: insegnare a pregare ai bambini; dall’inizio, la preghiera. La preparazione di tali insegnanti e la diffusione di programmi per la formazione permanente sono essenziali per il futuro della comunità cristiana, nella quale un laicato 1330 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale impegnato sarà maggiormente chiamato a portare la saggezza e i valori della sua fede all’interno dell’impegno nei diversi settori della vita sociale, culturale e politica del Paese. Gli sconvolgimenti degli ultimi anni hanno messo alla prova la fede tradizionalmente forte del popolo irlandese. Tuttavia hanno anche offerto l’opportunità di un rinnovamento interiore della Chiesa in questo Paese e indicato nuovi modi per immaginare la sua vita e la sua missione. « Dio è sempre novità » e « ci spinge continuamente a ripartire e a cambiare posto per andare oltre il conosciuto ».1 Con umiltà e fiducia nella sua grazia, possiate discernere e intraprendere nuove strade per questi nuovi tempi. Siate coraggiosi e creativi. Certamente, il forte senso missionario radicato nell’anima del vostro popolo vi ispirerà le vie creative per dare testimonianza alla verità del Vangelo e far crescere la comunità dei credenti nell’amore di Cristo e nello zelo per la crescita del suo Regno. Nei vostri sforzi quotidiani per essere padri e pastori della famiglia di Dio in questo Paese – padri, per favore, non patrigni –, possiate sempre essere sostenuti dalla speranza che si fonda sulla verità delle parole di Cristo e sulla certezza delle sue promesse. In ogni tempo e luogo, quella verità rende liberi;2 essa ha un suo intrinseco potere per convincere le menti e condurre i cuori a sé. Ogni volta che voi e il vostro popolo sentite di essere un piccolo gregge esposto a sfide e difficoltà, non scoraggiatevi. Come San Giovanni della Croce ci insegna, è nella notte oscura che la luce della fede brilla più pura nei nostri cuori. E quella luce mostrerà la via per il rinnovamento della vita cristiana in Irlanda negli anni a venire. Infine, nello spirito della comunione ecclesiale, vi chiedo di continuare a promuovere unità e fraternità tra di voi, è molto importante; e anche, insieme con i leader di altre comunità cristiane, di lavorare e pregare con fervore per la riconciliazione e la pace tra tutti i membri della famiglia irlandese. Oggi a pranzo c’ero io, poi [le Autorità di] Dublino, dell’Irlanda del Nord… Uniti, tutti. E una cosa che sempre dico, ma si deve ripetere: qual è il primo compito del vescovo? Lo dico a tutti: la preghiera. Quando i cristiani ellenistici sono andati a lamentarsi perché non ci si prendeva cura delle loro vedove 3 Pietro e gli apostoli inventarono i diaconi. Poi, quando 1 2 3 Esort. ap. Gaudete et exsultate, 135. Cfr Gv 8, 32. Cfr Atti degli Apostoli, 6, 1. Acta Francisci Pp. 1331 Pietro spiega come dovrà essere la cosa, finisce così: “E a noi [apostoli], spetterà la preghiera e l’annuncio della parola”. Io butto lì una domanda, ognuno risponde a casa propria: quante ora al giorno prega ognuno di voi? Con questi pensieri, cari fratelli, vi assicuro le mie preghiere per le vostre intenzioni, e vi chiedo di ricordarvi di me nelle vostre. A tutti voi e ai fedeli affidati alla vostra cura pastorale imparto la mia Benedizione, pegno di gioia e di forza nel Signore Gesù Cristo. Vi sono vicino: andate avanti, coraggio! Il Signore è tanto buono. E la Madonna ci custodisce. E quando le cose sono un po’ difficili, pregare Sub tuum praesidium, perché dicevano i mistici russi che nei momenti di turbolenza spirituale, dobbiamo andare sotto il manto della Santa Madre di Dio, sub tuum praesidium. Grazie tante! E adesso vi darò la benedizione. Preghiamo insieme l’Ave Maria. May God bless you all, the Father, the Son and the Holy Spirit. Thank you very much. 1332 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ACTA CONGREGATIONUM CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM CAXIENSIS AUSTRALIS Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Ioannis Schiavo Sacerdotis Professi Congregationis Sancti Ioseph (1903-1967) DECRETUM SUPER MIRACULO Venerabilis Servus Dei Ioannes Schiavo die 8 mensis Augusti anno 1903 iuxta pagum Sancti Urbani, oppidi Munticuli Maioris Vicentina in provincia, natus est. Suis a parentibus humane et christiane bene institutus est et, cum sacerdos esse cuperet, Sancti Ioseph Congregationem ingressus est. Die 10 mensis Augusti anno 1927 sacro ordine auctus est. Cum missionarius in Brasiliam profectus esset, post brevem sed fructuosam experientiam parochi munere fungens apud paroeciam pagi v.d. Galopolis, operam suam in alumnorum seminarii minoris institutionem, in novitiatu et in pastorali cura erga iuvenes strenue navavit, deinde ad eum gubernatio omnium confratrum Congregationis Sancti Ioseph delata est. Anno 1954 Sororum Sancti Ioseph institutionem fovit. Vita eius viva et personali relatione cum Domino denotabatur. Spirituali moderationi, colloquio monitorio, sacramentali confessioni tempus suum omnino largiebatur. Amor in Eucharistiam, fiducia in Providentiam, tenera et firma devotio erga Mariam et Ioseph et denique adhaesio sine ulla exceptione Dei voluntati eius in persona eminebant. Die 27 mensis Ianuarii anno 1967 Caxiae in Brasilia morte lumina clausit, clara fama sanctitatis comitatus. Die 14 mensis Decembris anno 2015 Summus Pontifex Franciscus virtutes heroicas eius agnovit. Beatificationis respectu Causae Postulatio iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum miram quandam viri sanationem subiecit, quae anno 1997 Caxiae in Brasilia evenit. Quamvis vir prospera valetudine semper usus sit, tamen die 12 mensis Septembris eiusdem anni chirurgicae sectioni confestim subiectus est ob thrombosim acutam venae mesentericae superioris, quae graves noxas in intestinis effecit. Chirurgus suspicatus est 1333 Congregatio de Causis Sanctorum amplam sectionem vel aliam curationem, quas tamen pro gravitate casu et damni intestinorum extensione adhiberi non datum est, hac re quoad vitam infaustam prognosim edidit et aegrotum in aptam sedem ad graviores curas traduci iussit. Hoc in ancipiti periculo mulier infirmi et tota familia Venerabilem Servum Dei Ioannem Schiavo orare inceperunt, qui valde notus erat suis virtutibus et qui a populo miraculorum auctor habebatur, cuius sepulcrum non longe ab eorum domu exstabat. Aegroti sub cervicali parvam eius imaginem posuerunt. Orationes persecutae sunt et in hebdomade maiores reddebantur, qua expleta, aegrotus demissus est et valetudine omnino redintegrata et sine exitibus in tempore domum redire potuit. De hac sanatione, mira aestimata, apud Curiam Caxiensem a die 19 mensis Martii ad diem 12 mensis Septembris anno 2009, Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum diei 4 mensis Iunii anno 2010 est approbata. Medicorum Consilium huius Dicasterii in sessione die 18 mensis Februarii anno 2016 declaravit sanationem celerem, perfectam, constantem et ex scientiae legibus inexplicabilem fuisse. Die 16 mensis Iunii anno 2016 Congressus actus est Peculiaris Theologorum Consultorum, positivo cum exitu. Die 18 mensis Octobris eodem anno Patres Cardinales et Episcopi se congregaverunt, me Cardinale Angelo Amato praesidente. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo divinitus patrato constaret, responsum affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Venerabilis Servi Dei Ioannis Schiavo, Sacerdotis professi Congregationis Sancti Ioseph, videlicet de celeri, perfecta ac constanti sanatione cuiusdam viri a « trombosi acuta vena mesenterica superiore, con ischemia intestinale diffusa ». Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 1 mensis Decembris a.D. 2016. Angelus C ard. Amato , S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 1334 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale MAIORICENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Raphaëlae a Sacro Corde Iesu (in saeculo: Sebastianae Lladó y Sala) Fundatricis Congregationis Missionariarum a Ss. Cordibus Iesu et Mariae (1814-1899) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Convertitur in me cor meum, simul exardescit miseratio mea » (Os 11, 8). Serva Dei Maria Raphaëla a Sacro Corde Iesu (in saeculo: Sebastiana Lladó y Sala) Christi Cordis affectionum particeps fuit, et Mariae Virginis in famulatu, vigore ac alacritate fidem suam religiosamque consecrationem testificata est. Serva Dei in oppido Campos, in Maioricensi Insula Hispaniae, die 2 mensis Ianuarii anno 1814, numerosa e familia rebus dome­sticis bene constituta claraque existimatione nata est, sequenti in die autem sacro fonte lustrata. Sebastiana pueritiam prope familiam degit, illic humane religioseque bene instituta est. Septimo aetatis anno Confir­mationem accepit et fere ad decimum annum aetatis suae sacram Eucharistiae ad mensam primitus accessit. Iuvenili aetate patris et paulo post etiam matris mortem experta est, gravius spirituale iter aggressa, dum e municipio natalis oppidi munus magistrae suscepit. Illis annis Serva Dei magnam apostolatus operam explevit in spiritualibus secessibus exercitatio­nibusque apparandis, quin etiam anno 1853 ipsamet statuit ut huic soli operae se omnino traderet, quam ob rem magistrae munus deposuit. Interea in unum suis cum tribus fratribus sacerdotibus, ut simul viverent, convenit, haec condicio brevis fuit enim fratres duo ante tempus mortui sunt. Eorum domus tamen sedes diffusionis propaga­tionisque spiritualitatis et pastoralis navitatis esse non desinit, usque ad ortum novi religiosi instituti, scilicet Congregationis Missionariarum a Ss. Cordibus Iesu et Mariae. Anno 1891 Serva Dei una cum primis mulieribus sodalibus suis vota emisit et religiosum nomen ad evocationem suae devotionis erga Virginem Mariam, Raphaëlis archangeli et denique Sacri Cordis Iesu sumpsit. Eodemque die antistita illius communitatis nominata est. Congregatio conspicuum incrementum habuit propter novarum iuvenum introitum, quae se consecrare cupiebant; hac causa aedifi­ cium ampliare novam domum acquirendo opus fuit. Semper pauper­tatis amandationisque Congregatio de Causis Sanctorum 1335 casibus movebatur, Mater Maria Raphaëla hanc humanitatem et sollicitudinem consororibus suis tradidit eas vehementiorem ad caritatem in aegros et in egenos excitans. Servae Dei spiritualis imago constanti ab inquisitione evange­licae perfectionis delineatur. Humanae christianaeque virtutes necnon eiusdem consecrationis religiosae suo spirituali in itinere clare praestant. Mulier in Christo penitus defixa, casus suae vitae fide aggressa est et ad spiritualem maturitatem pervenit, quae oratione vehementem in oblationem sui ipsius ad Dominum perficiebatur necnon in magnam humanitatem et generositatem in ministerio. Eius indefessa navitas firmissima spe nisa est. Omnino sui oblita, Mater Maria Raphaëla summa simplicitate omnia ad maiorem Dei gloriam et ad fratrum salutem direxit. Sapiens ac prudens, continens ac austera, suavis ac serena, vere materna fuit suas erga consorores, quibus fuit exemplar constans et credibile. Multis in admodum ancipitibus rebus Serva Dei prudentia et mediatione, integritate et animo, fidelitate et misericordia praestitit. Virtutum in exercitio Matri Mariae Raphaëlae fuit fere cotidiana expugnatio, quae ipsa totam per vitam gessit, quasdam etiam suae naturae partes certans, per rigorem videlicet, qui quamquam secundum illius temporis spiritualitatis et educandi rationem consentaneus videbatur. Annorum decursu Servae Dei vires debilitabantur, quod ei non fuit causa aegritudinis sed occasio frequentioris orationis et colloquii tam cum consororibus suis quam cum illis qui ad eam occurebant. Mater Maria Raphaëla, die 8 mensis Martii anno 1899, mortalia lumina clausit. Eius ad exsequias ingentissima copia fildelium concurrit. Ob famam sanctitatis, a die 11 mensis Novembris anno 1990 ad diem 29 mensis Ianuarii anno 1992 prope Curiam ecclesiasticam Maioricensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum diei 29 mensis Ianuarii anno 1993 est approbata. Exarata Positione, canonicas secundum normas disceptatum est an Serva Dei heroum in modum virtutes excoluisset. Positivo cum exitu, die 16 mensis Septembris anno 2014, Peculiaris Theologorum Congressus habitus est. Patres Cardinales et Episcopi Ordinaria in Sessione congregati die 13 mensis Decembris anno 2016, me, Angelo Cardinale Amato, praesidente, Servam Dei heroicum in modum virtutes theologales, cardinales et adnexas excoluisse agnoverunt. 1336 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata rela­tione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Ma­ riae Raphaëlae a Sacro Corde Iesu (in saeculo: Sebastianae Lladó y Sala), Fundatricis Congregationis Missionariarum a Ss. Cordibus Iesu et Mariae, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congre­gationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 21 mensis Decembris, a.D. 2016. Angelus C ard. Amato , S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 1337 SANCTAE CLARAE Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Iosephi Wech Vandor Sacerdotis professi Societatis Sancti Francisci Salesii (1909-1979) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Non ut faciam voluntatem meam sed voluntatem eius, qui misit me » (Io 6, 38). Haec autem praecipua causa fuit, cui Servus Dei Iosephus Wech Vandor suae vitae rationem subiecit. Omnibus in adiunctis, maxime in arduis acerbisque, quae sacrificii spiritu et laeta Dei voluntatis acceptione tractabat, dicens: « Domine, si hoc vis et ego volo ». Servus Dei die 29 mensis Octobris anno 1909 in pago v. d. Dorog in Hungaria agricolarum e familia natus est. Die 31 mensis Octobris eiusdem anni sacro fonte lustratus, die 29 mensis Maii anno 1920 sacram Confirmationem accepit. Anno decimo tertio aetatis suae, relicto natali loco, Strigonii regium gymnasium publicum frequentavit. Cum vocationem suam exquireret, rem vitamque Franciscanam cognovit et ad tempus probationis in hunc Ordinem admissus est. Cuiusdam patris Franciscani consilio petivit ut Societatis Sancti Francisci Salesii collegium pagi Peliföldszentkereszt adspirans ingrederetur. Die 2 mensis Augusti anno 1927 novitius factus est et die 3 mensis Octobris anno 1928 primam professionem emisit. Post perpetuorum votorum emissionem die 3 mensis Augusti anno 1932, Hungariam reliquit et in Italiam se contulit ut studia theologica prope Pontificium Athaeneum Salesianum pagi Crocetta Augustae Taurinorum inciperet quae mense Iunio anno 1936 explevit. Ante profectionem in Italiam Iosephus Wech cognomen suum mutavit a Wech in Vandor, quo Hungarico sermone peregrinus significat, sic sperans, nazistarum in annis, cognomen illud Germanicum origine in oblivionem cadere. Hoc nomen novum ei fere fatidicum erat, multos enim per annos vitae suae sine intermissione peregrinatus est cum mansionibus, intermissionibus denique novis profectionibus. Die 5 mensis Iulii anno 1936 sacro ordine auctus est statimque ad munus pastorale in Antillas Maiores destinatus. Die 1 mensis Septembris anno 1936 in Cubam profectus est. Ab anno 1936 ad annum 1979 Servi Dei vita crebribus loci mutationibus, primis annis maxime ob Salesianorum operum repentinam conclusionem, 1338 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale quae dirigebat, insigniebatur. Suas vires missionarias adhibuit variis in muneribus explendis. Fuit enim: coadiutor in pago Guanabacoa, rector scholae Salesianae in pago Moca Sancti Dominici, magister novitiorum Matanzis, administrator Collegii Artium et Officiorum in pago Camagüey, confessor Salesianae communitatis Iacobopoli Cubae et ab anno 1951 ad anum 1953 etiam Filiarum Mariae Auxiliatricis pagi Peñálver. Ab anno 1954 stetit prope pagum Sanctae Clarae pastorale munus exercens in ecclesia Nostrae Dominae de Monte Carmelo et cum mandato collegii aedificandi. Ipse, quamvis Hungaricus, populum Cubae funditus cognovit eiusque vota, timores et exspectationes participavit. Nuntius fuit veritatis et spei necnon pacis fautor. Praesertim anno 1958, cum illud Sanctae Clarae proelium contingeret, extrema in propagine socialis politicaeque Cubanae subversionis, quae die 1 mensis Ianuarii anno 1959, cum sectatorum Fidelis Castro victoria accidit, Servus Dei vitam in discrimen adduxit, indutiarum interpretis munere fungens. Illis diebus multas hominum vitas servavit. Ab anno 1956 ad annum 1961 rector fuit ac professor novi collegii necnon moderator totius pastoralis ecclesiae de Monte Carmelo, quae anno 1965 paroecia facta est; praeterea sine ulla intermissione ab anno 1956 suum usque ad obitum Salesianae communitatis moderator fuit. Pater Vandor reconciliationis concordiaeque auctor, sacerdos optimus, vir Deo profunde inhaerens, necnon conquisitissimus spiritualis moderator a civitate agnoscebatur. Fidei et orationis in spiritu profunde confirmatus, fuit parochus corde Boni Pastoris praeditus, secundum sancti Ioannis Bosco praevenientem paedagogicam rationem. Bona exagere et animarum saluti operam dare fuerunt eius sola cura ac sollicitudo. Eius spiritualis descriptio cum illa sancti Francisci Salesii multis elementis scilicet quoad apostolicam actuositatem, amorem in pauperiores necnon serenam laetitiam et comitatem congruit. Fideles eum ob confessionem valde exquirebant existimabantque, maxime quamvis aegrotus, sui ipsius oblitus, alios tamen visitabat ac reficiebat. Iam ab anno 1961 Servus Dei nonnullis morbis correptus est, quos tamen magno spiritu fiduciae et secundum Domini voluntatem passus est, Crucis mysterium altius percipiens. Die 8 mensis Octobris anno 1979 post duos et quinquaginta annos religiosae professionis et quadraginta tres annos sacerdotii mortali e vita excessit. Eius exsequiae dioecesano ab episcopo, magno populi et fidelium concursu, dolenti omnium participatione laetitia 1339 Congregatio de Causis Sanctorum commixta celebratae sunt: laetitia enim inveniebatur, cum secundum nonnullos praesentes « Sanctus mortuus est », dolor autem cum quisque suo a patre aegre discederet. Ob famam sanctitatis, prope Curiam ecclesiasticam Sanctae Clarae a die 8 mensis Octobris anno 2003 ad diem 10 mensis Augusti anno 2008 dioecesana Inquisitio celebrata est, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum diei 11 mensis Martii anno 2011 est approbata. Exarata Positione, secundum canonicas normas disceptatum est an Servus Dei heroum in modum virtutes excoluisset. Die 18 mensis Februarii anno 2016, positivo cum exitu, Peculiaris Consultorum Theologorum Congressus celebratus est. Patres Cardinales et Episcopi Ordinaria in Sessione die 17 mensis Ianuarii anno 2017 congregati, me Angelo Cardinale Amato praesidente, Servum Dei heroicum in gradum virtutes theologales, cardinales et adnexas exercuisse agnoverunt. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata rela­tione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tem­ perantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Iosephi Wech Vandor, Sacerdotis Professi Societatis Sancti Francisci Salesii, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congre­gationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 20 mensis Ianuarii, a.D. 2017. Angelus C ard. Amato , S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 1340 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale MONTERREYENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Raimundi Jardón Herrera Sacerdotis Dioecesani (1888-1934) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Calicem salutaris accipiam et nomen Domini invocabo » (Ps 116, 13). Psalmistae exultatio in vita et in spiritualitate Servi Dei Raimundi Jardón Herrera resonat: mysterii eucharistici celebratio et crebrissima oratio totius eius pastoralis actionis, maxime in hora difficultatis ac aerumnarum, fons copiosissimus fuerunt. Servus Dei die 21 mensis Ianuarii anno 1887 in pago v.d. Tenancingo, in Mexico natus est. Christiana secundum placita sua in numerosa familia institutus est, iam a pueritia vehementer a religione alliciebatur et sacerdotalis vocationis signa percepit. Raimundus catholicam recenti institutione scholam fre­quentavit et anno 1900 alumnus seminarii civitatis Cuernavacae fuit. Adhuc seminarii alumnus, cum suo ab episcopo, qui Linarinam-Monterreyensem dioecesim migraret, valde existimaretur, una cum eo conductus est. Illic iuvenis studia sua perfecit et die 27 mensis Aprilis anno 1913 sacro ordine auctus est. Munus praecipue Monterreyensem prope Cathedralem exercebat, officio maioris sacrarii custodis ac Capituli vicarii fungens. Iis in officis praeter curas in ecclesia et in adnexis valde navavit in ministerio reconciliationis et in consociationum coetuum­que moderamine; multorum iuvenum Consociationis Sanctae Mariae Guadalupensis et Sancti Aloisii Gonzaga, Iuventutis Mexicanae, Filiarum Mariae et Actionis Catholicae speciali modo spiritualis fuit moderator. Cultum eucharisticum totius operae in medio posuit et Horae Sanctae Dominicali favit, fidelium magno concursu. Illis annis Ecclesia in Mexico persecutionibus valde laboravit, quae a quadam politica factione, potestate ac imperio accepto, ortae sunt; hac re Servus Dei circumspecte et in ambitu angusto, fere in domibus operam suam ministerialem exagere coactus est. Istorum incommodorum culmen anno autem 1927 attigit cum Dominus Raimundus patriam relinquere debuit episcoporum­que Mexicanorum praesidem in exilium primum in Foederatas Americae Septentrionalis Civitates comitatus est, deinde in Cubam. Duos Congregatio de Causis Sanctorum 1341 post annos redire potuit suumque pastorale munus perrexit, sed difficultates et aerumnae non defuerunt, enim amplius perse­cutio contra religionem vehementior reddebatur. Anno 1933 auctoritatibus delatus est quia siverat ut quidam sacerdos sine Status permissione celebraret. Hanc nimirum ob causam ei apostolicum officium exercere prohibuerunt, Dominus Raimundus tamen ministerium suum, quamvis caute, non deseruit. Istis in adiunctis, Servus Dei semper conscius fuit suae vocationis uti vocationis ad ministerium et magna cohaerentia suum sacerdotium egit. Ferventi amore in Iesum Christum fultus, eius voluntati obtemperare semper est conatus. Domini Raimundi vitae ratio, quoad eucharisticam et marianam spiritualitatem, sacerdotis humilis, sereni, seduli fuit, qui verum exemplar vitae sacerdotalis exstitit. Quaedam severitas in vita animadvertebatur cum eius magna pectoris apertura. Dominus Raimundus Dei gloriam conquisivit viamque sanctificationis per Christi sequelam lustravit et in fragiliores homines auxiliandos operam suam dedit, maxime in illius temporis adiunctis in Mexicana societate. Praeter theologales in eo etiam cardinales virtutes fulgebant, praecipue fortitudo et prudentia. Ipse temporis signa societatis funditus commutantis intellexit et novis rebus votisque renovato animo etiam per operam bene apparatam respondit. Omnes hae vicissitudines valetudinem eius, iam infirmam ob venarum inflammationem et nonnullos morbos sanguinis in cursu, debilitaverunt et paucos menses eum ad vitae excessum perduxerunt. Die 6 mensis Ianuarii anno 1934 mortuus est, extraordinaria fama sanctitatis circumfusus, quae, quamvis auctoritates prohibuerint, coram omnibus patefacta est. Ob hanc sanctitatis famam, a die 1 mensis Februarii anno 1991 ad diem 6 mensis Novembris anno 1994 prope Curiam ecclesiasticam Monterreyensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum diei 13 mensis Octobris anno 1995 est approbata. Exarata Positione, secundum consuetas normas disceptatum est an Servus Dei heroum in modum virtutes excoluisset. Positivo cum exitu, die 8 mensis Octobris anno 2015 Peculiaris Congressus Consultorum Theolo­go­r um habitus est. Patres Cardinales et Episcopi Ordinaria in Sessione diei 17 mensis Ianuarii anno 2017, me Angelo Cardinale Amato praesidente, Servum Dei heroicum in modum virtutes theologales, cardinales et adnexas exercuisse agnoverunt. 1342 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe­ rantia et Forti­tudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Raimundi Jardón Herrera, Sacerdotis Dioecesani, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congre­gationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 20 mensis Ianuarii, a.D. 2017. Angelus C ard. Amato , S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 1343 CRACOVIENSIS Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Ioannis Tyranowski Christifidelis Laici (1901-1947) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Observa innocentiam et vide aequitatem, quoniam est posteritas homini pacifico » (Ps 37, 37). Psalmistae sapiens exhortatio Servi Dei Ioannis Tyranowski in extraordinaria vita confirmabatur: difficilibus in adiunctis suae existentiae ipse Christi regno amore ac fidelitate se tradidit, magnae posteritatis “spiritualis pater” evadens. Servus Dei die 9 mensis Februarii anno 1901 Cracoviae in Polonia medii ordinis e familia natus est, cum pater frequentis officinae sartoris dominus esset. Ioannes domestico ambitu humane et christiane bene institutus est. Iuvenili aetate opere perscriptoris victum quaeritare incepit, quod opus relinquere salutis causa debuit, sarcinatoris tamen in officina operam navavit. Ioannes operam suam hac in domestica industria praestare voluit ut Deo amplius vacaret, cum forsitan verecundia sua consuetudines cum emptoribus haud diligisset. Vero callidissimus in oratoria eva­sit, enim opera fere peropportuna non solum eius pro paroecia, sed etiam ipsa universali pro Ecclesia praestitit. Interea eius natura magis magisque secundum altiorem spiritualitatem conformabatur, quae, oratione fulta, magnanima caritate erga omnes ostendebatur. Quamvis perspicuam propen­sionem ad solitudinis vitam haberet, eo ut monacho in mundo compararetur, ex actuoso apostolatu se haud eripuit, hoc maxime sapientis spiritualis moderationis causa, quae eum adduxit ad actuosissimam operam Actionis Catholicae et ad pastoralem eius in paroecia, quae a Salesianis regebatur. Sic incepit sedula opera in iuvenes secundum apostolatum nondum editum neque praestitutum, sed qui praeter omnem praevi­sionem gradatim propagabatur. Multi iuvenes moderato ac duro eius regimine vitae allicie­bantur, quod cotidiano legendi usu mysticos libros sustenta­batur, in iis operae praecipuae erant sancti Francisci Salesii, sancti Ioannis a Cruce et sanctae Teresiae 1344 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Abulensis. Ioannes iuvenes curare incepit eosdem in usum Rosarii viventis secum trahens. Eius apostolatus non ad numerum respiciebat sed, ad singulum hominem et ad curam uniuscuiusque personae. Ipse opera sua fere centenos iuvenes contingere potuit. Sarcinator usque in concubiam noctem iis cum iuvenibus de rebus theologicis disserebat, ante omnia ipse, ut iidem Dei amore incenderentur, eo valuit ut ex illis convivialibus conciliis quaedam sacerdotales vocationes nascerentur, in iis etiam cuiusdam iuvenis studentis universitatis, qui septem per annos domum Ioannis fre­quentaverat, cum autem nomine Ioannis Pauli II Summus Pontifex factus sit, rettulit quanti momenti fuit opera humilis sarcinatoris in vocationis suae electione et in sui aditu in seminarium clandestinum a quo, sacerdotio auctus die 1 mensis Novembris anno 1946, exivit. Secundo bello mundano saeviente, Ioannes operae paroeciae praecipue incubuit, cum fere omnes Salesiani ad Dachaviensem campum captivis custodiendis deportati essent, hac re ipse necessarium exemplar spirituale suae communitati factus est, sic benefica officia suae navae operae apostolicae amplius diffundere potuit. Post bellum Servus Dei scholas catechesis et theologiae constituere perrexit. Servi Dei spiritualis altitudo iam e primis iuvenilibus electionibus apparuit. Ipse fuit eloquens exemplum deditionis ad Deum et studiosis­ simi amoris in homines. Ipse penitus peregit experientiam communionis ecclesialis, ministerium apostolicum in catholicis consociationibus, necnon suam professionem difficilibus in adiunctis Poloniae bello laceratae et sub auctoritate primum regiminis Nazistarum et deinde post bellum regiminis Communistarum. Christiane vixit, christiane mortuus est in crescenti commu­nione cum Iesu Christo, quem ea oratione vocabat, in Eucharistia adorabat et in moribus imitabatur. Se ipsum Dei ad amorem tradidit una cum sensibus fidei, quos exegit et excoluit. Sedulus socius Actionis Catholicae, movebatur animo suo ut humilitate ac perseverantia ad opera pro iuvenum institutionem navaret et in hac testimonium Dei excellentiae et eiusdem amoris perrexit. Vehemens et constans Servi Dei virtutum exercitium fuit: fides pura quae ex assiduo orationis spiritu sustentabatur, spes actuosa quae simplicitate et fortitudine expromebatur, caritas ad gloriam Dei et ad iuvenum incrementum omni die generose vertebat. Cum absoluta sui ipsius distractione se instrumentum in manibus Providentiae semper animadvertit. 1345 Congregatio de Causis Sanctorum Ossea tuberculosi correptus est, quae ei acres dolores attulit et post acerbissimam agoniam, die 15 mensis Martii anno 1947, eum ad mortem paulatim perduxit, clara fama sanctitatis circumdatum. Hac fama a die 15 mensis Martii anno 1997 ad diem 15 mensis anno 2000 apud Curiam ecclesiasticam Cracoviensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum diei 16 mensis Novembris anno 2001 approbata est. Exarata Positione, consuetas secundum normas disceptatum est an Servus Dei heroico in gradu virtutes excoluisset. Positivo cum exitu, die 15 mensis Septembris anno 2015 Peculiaris Congressus Theologorum Consultorum habitus est. Patres Cardinales et Episcopi Ordinaria in Sessione diei 10 mensis Ianuarii anno 2017 congregati, me Angelo Cardinale Amato praesidente, agnoverunt Servum Dei virtutes theologales, cardinales et adnexas heroico in gradu exercuisse. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tem­ perantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Ioannis Tyranowski, Christifidelis Laici, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congre­gationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 20 mensis Ianuarii a.D. 2017. Angelus C ard. Amato , S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 1346 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale LYCIENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Sanctinae Mariae Perdolentis (in saeculo: Mariae Perdolentis De Pascali) Fundatricis Congregationis Sororum Discipularum Sacri Cordis (1897-1981) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Fidelis autem Dominus est, qui confirmabit vos et custodiet a malo » (2 Thess 3, 3). Lumine fidelitatis in Domino tota vita Servae Dei Sanctinae Mariae Perdolentis De Pascali acta est, quae enim Christi Sponsi vultum semper conquisivit Regnique eius in ministerium omnino se tradidit. Serva Dei Aquarae Lupiarum in Italia die 20 mensis Iunii anno 1897 nata est e familia domesticis opibus satis instructa si comparatur ad loci condiciones valde demissas atque pauper­tate ac litterarum absoluta ignorantia vexatas. Insequenti die sacro fonte puellula lustrata est. Sub lare, christiana traditione informato, Serva Dei extrema sex liberorum humana ac religiosa apta institutione est educata, quae autem sacerdotum sororumque exemplo, quod in pueritia admirata erat, amplius corroborata est. Anno 1902 sanctam Eucharistiae ad mensam primitus accessit. Patris amissio, quae praecedenti anno evenerat, eius familiam funditus conturbavit. Hac re iuvenis Maria Perdolens a matre Lupias iuxta Sorores Caritatis ab Immaculata Conceptione Eporedienses ad ludos frequentandos missa est. Iam illis annis ante tempus signa vocationis ad vitam conse­cratam ostendit. Mense Iulii anno 1917, Servae Dei vita matris eius morte permota est, quod autem animum eius dolore valde signavit. Eodemque tempore Serva Dei consilium in animo volvit vitam religiosam ingrediendi, quae sic mense Februarii anni 1920, post occursum cum Beata Magdalena Starace, admissa est inter Sorores Compassionistas Servas Mariae. Insequenti anno vota temporaria et mense Iulii anni 1927 perpetua emisit, suo religiosum Sanctinae nomen addens. Experientia inter Sorores Compassionistas mox destitit, quia die 11 mensis Aprilis anno 1929 Soleti in provincia Lupiana una cum tribus iuvenibus mulieribus primordia Sororum Discipularum Sacri Cordis instituit. Evolutio novae fundationis Lyciensi ab episcopo aliisque ecclesiasticis sustentata Congregatio de Causis Sanctorum 1347 atque adiuvata est, quamvis non deessent aerumnae et difficultates etiam quorundam ecclesia­sticorum causa. Soror Sanctina die 20 mensis Maii anno 1939 electa est Antistita Generalis. Congregatio gradatim crevit primum in Apulia deinde in Bruttio, in Lucania et in Campania. Ea docte ac prudenter gubernante, Sorores dilectissimae e meridianae Italiae gentibus innumeros labores apud paroecias navabant, asyla infantium, orphanotrophia, officinas ad artem acu pingendi vel ad consuendum, parvorum puerorum ludos, valetudinaria, gerontoco­mia fundabant. Servae Dei figura inter eos includitur, qui extremis duobus saeculis christianam fidem in terra Lupiana heroico modo professi sunt. Praeter varia testimonia etiam eius epistularum uberrima collectio de eius spiritualitate nos certiores facit. Eius summa electio fuit crucifixo cum Iesu vivendi, a quo nomen ipsius Instituti. « Diligere, pati, agere »: haec omnia eius vitam ac operam artissima in unione cum Deo et actuosi amoris vehemen­tissimo in exercitio actam breviter exponunt. Proprium Sororis Sanctinae fuit magna spiritualitas Christo confisa ac voluntati Dei et hac in adhaesio­ne vim ipsa inveniebat ad suam operam, numquam intermisso labore, exagendam, in oboedientia ac singulari deditione, quae e profundis­sima eucharistica pietate et e magna devotione erga Iesu Cor oriebatur. Serva Dei omnium mater evadit maxime pauperum, parvulorum ac derelictorum, quibus benigna et indefessa caritate famulabatur. Fratrum calamitates ac necessitates cor eius panderunt. In Sorore Sanctina tale erat desiderium perfectionis, ut nemo eam cohibere potuisset. In summo eius actionis erat super omnia Dei gloria et animarum salus. Mense Martio anni 1977 haemorragia patefecit cancrum in utero, qui eam ad mortem perduxit. Mater Sanctina in communitate iuxta consorores mansit, tamen eius valetudo magis magisque in peius mutavit et lecto est constricta. Die 19 mensis Maii anno 1981 pio obitu excessit. Eius exsequiis multi fideles, sacerdotes et auctoritates interfuerunt, magnum praebentes testimonium famae sanctitatis, quae ipsa vivente ostendebatur. Quam ob famam a die 6 mensis Februarii anno 1993 ad diem 29 mensis Martii anno 1995 apud Curiam ecclesiasticam Lyciensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum diei 17 mensis Octobris anno 1998 est approbata. Exarata Positione, consuetas secundum normas disceptatum est an Serva 1348 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Dei heroum in modum virtutes exercuisset. Positivo cum exitu, die 5 mensis Novembris anno 2015 Peculiaris Congressus Theologorum Consultorum habitus est. Patres Cardinales et Episcopi Ordinaria in Sessione diei 17 mensis Ianuarii anno 2017 congregati, me Angelo Cardinale Amato praesidente, Servae Dei heroico in gradu virtutes theolo­ gales, cardinales et adnexas exercuisse agnoverunt. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe­ rantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Sanctinae Mariae Perdolentis (in saeculo: Mariae Perdolentis De Pascali), Fundatricis Congregationis Sororum Discipularum Sacri Cordis, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congre­gationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 20 mensis Ianuarii a.D. 2017. Angelus C ard. Amato , S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Congregatio de Causis Sanctorum 1349 SANTANDERENSIS Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae a Mercede Cabezas Terrero Fundatricis Instituti Religiosi Operariarum Missionariarum a Sacro Corde Iesu (1911-1993) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Ego enim stigmata Iesu in corpore meo porto » (Gal 6, 17). Servae Dei Mariae a Mercede Cabezas Terrero vita, persona­litas et spiritualis delineatio morbi experientia valde signatae sunt, quae uti vera participatio ad Crucis mysterium ab ea intellecta et peracta est. Tam aerumnae tempore quam sanationis et navitatis suae, Maria a Mercede Dei voluntatem semper expetivit, propriam vocationem perscrutari scivit et caritatis erga omnes vehemen­tissimam experientiam egit. Serva Dei die 19 mensis Decembris anno 1911 in pago Sancti Christophori de la Cuesta iuxta Salmanticam in Hispania nata est et insequenti die 26 sacramentum baptismatis recepit. A familia eius, modica origine et ardenti fide, aptam humanam christianamque insti­tutionem recepit. Septimo aetatis anno ad sacram mensam primitus accessit et paulo post confirmationem suscepit. Natura serena ac iucunda, iam a pueritia incurabili morbo, de quo rationes ignora­bantur, laboravit, qui eam fere ad extremum vitae perduxit, tamen futu­ro beato P. Bernardo Francisco de Hoyos inter­cedente, inexplica­bili modo sua in plena valetudine restituta est, hoc autem evenit die 22 mensis Aprilis anno 1936. Eodemque tempore politicae contentiones civile in bellum ab anno 1936 ad annum 1939 eruperunt, quo perdurante, praeter atrocem vim, etiam cruentae persecutiones in Ecclesiam exstiterunt. Illis in adiunctis Serva Dei Salmanticae sua in opera apostolatui omnino se tradidit et sedulitate sua erga victimas belli se distinxit, quas enim reapse in valetudinariis adiuvabat, easdem visitabat et in animo corroborabat. Sociali pace restituta, cum Serva Dei a consecrata vita intime attraheretur, spiritualium moderatorum consilio, Blendii novam Congregationem scilicet Institutum Operariarum Missionariarum a Sacro Corde Iesu ad infirmorum, pauperum et destitutorum puero­r um famulatum fundavit. Novae fundationis initia haud facilia fuerunt, enim operam sorores iuxta illius civitatis difficiliorem partem exagebant, tamen super aegritudinis 1350 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale sollicitationem spei et conscientia perficiendi divinam voluntatem vis praestitit. Anno 1949 dioecesano indultu obtento, anno 1951 Maria a Mercede antistita electa est et die 1 mensis Iunii eiusdem anni, occasione Sacri Cordis Iesu festi, privatim vota emisit. Novae domus apud Pontem Ferratum, Salman­ticam, Ocelum et etiam iuxta Azuam de Compostella in insula Sancti Dominici apertae sunt. Anno 1991 Serva Dei valetudinis causa munus antistitae depo­suit, consorores tamen exoptaverunt ut, quamquam cuiuslibet vicariae cum praesidio, ea superiorissa generalis maneret. Mense autem Maio illius anni cum Maria a Mercede sanguinis venarum coagulatione corriperetur, acerbe cecidit et in valetudinario perdiu est retenta. Serva Dei eminuit constanti animi contentione ad veritatem et ad perfectionem. Etiam inter sociales motus, qui eius in iuventute evenerunt, sua interioris vita magis magisque corroborata est usque ad maturitatem quae per sui ipsius oblationem in Dominum una cum magna humanitate et magnanimitate in ministerio se ostendit. Serva Dei in oratione contemplationeque Christi Cordis defixa, funditus comprehendit anxietatem quae in se agitabatur, scilicet humanos dolores mitigare, qui praecipue Dei amoris, erga omnes homines, comprehensioni impedimento sunt, illa has difficultates sua in experientia cum pauperibus et infirmis cognoverat. Hoc in­tuitu, novam Congregationem fundare statuit ut sui temporis neces­sitates validius suppeditarentur, infirmioribus se consecrando et omnium dignitatem confirmando. Quaedam mysticae experientiae vitam suam comitatae sunt. Multa elementa spiritualitatis eius e paginis diurni memorialis libelli intelligi queunt. Maria a Mercede die 30 mensis Septembris anno 1993, paulo post eius reditum in communitatem, mortua est. Sacerdos homiliam eius in exsequiis pronuntians, multorum fidelium accursorum animum explicando inquit: « Dixerim nos Sanctam sepelivisse ». Fama sanctitatis perdurante, a mense Februario anno 2003 ad mensem Martium anno 2004 apud Curiam ecclesiasticam Santanderensem Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum diei 3 mensis Februarii anno 2006 est approbata. Exarata Positione, consuetas secundum normas disceptatum est an heroum in modum Serva Dei virtutes excoluisset. Positivo cum exitu, 1351 Congregatio de Causis Sanctorum die 1 mensis Decembris anno 2015, Peculiaris Consultorum Theologorum Congressus habitus est. Patres Cardinales et Episcopi die 14 mensis Februarii anno 2017 Ordinaria in Sessione congregati, me Angelo Cardinale Amato praesidente, Servam Dei virtutes theologales, cardinales et adnexas heroicum in modum exercuisse agnoverunt. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata rela­tione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitu­dine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Ma­ riae a Mercede Cabezas Terrero, Fundatricis Instituti Religiosi Operariarum Missio­nariarum a Sacro Corde Iesu, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congre­gationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 27 mensis Februarii a.D. 2017. Angelus C ard. Amato , S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis 1352 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale ORIOLENSIS-LUCENTINA Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Petri Herrero Rubio Christifidelis Laici (1904-1978) DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS « Omnis baptizatus, quidquid munus in Ecclesia exercet vel quisquis eius fidei est institutionis gradus attingat, subiectus activus est evangelizationis. […] Nova evangelizatio uniuscuiusque baptizati novam actuosam partici­pationem oportet afferat secum » (Franciscus, Apostolica Exhortatio Evangelii Gaudium, n. 120). Servi Dei Petri Herrero Rubio testimonium haec verba vere exprimit: Petrus evangelicae perfectionis constantis inquisitionis fuit vir in cotidiana opera et in exercitio apostolicae actuositatis ad mentem Magisterii Ecclesiae. Servus Dei Lucenti in Hispania die 29 mensis Aprilis anno 1904 unus filius modesta e familia natus est. Die 8 insequentis mensis Maii sacro fonte lustratus est subsequentique anno confirma­tionem accepit. Familia eius studiorum magnos sumptus sustulit. Scholam apud Patres Maristas frequentavit et deinde studia sua apud publica instituta perrexit denique alumnus fuit Auraiolensium patrum Societatis Iesu. Expletis studiis optimis cum iudiciis, medicinae doctoris gradum apud Principalem Matritensem Universitatem Studiorum adeptus est ac, vicesimum tertium annum aetatis suae agebat, cum praemium melioris laureati illius anni ipsi tribuebatur. Cursus superioris institutionis apud alia Hispanica Instituta frequentavit, deinde etiam Parisiis et Bruxellis spectatas Facultates in re medica pro infantium puerorumque curationibus ac pro valetudine tuenda, in praxi medica optima attingens praeparationem. Iam a principio artis suae singularis evadit medicus humana vocatione atque bonitate suffultus, qui actuose interfuit progressui artis pediatricae, qua sua in opera semper praestitit, maxime medica praxi et conscriptione nonnullorum scientiae articulorum. Die 29 mensis Aprilis anno 1931 dominam Patrocinium Javaloy Lizon uxorem duxit, eorum tamen e matrimonio liberi non exstiterunt. Servus Dei primissimo mane consurgebat, ut casus suorum parvorum aegrotorum studeret priusquam ad Sanctam Missam apud paroeciam Sancti Congregatio de Causis Sanctorum 1353 Michaëlis una cum coniuge sua accedebat. Inter primos sedulitate ac perseverantia nocturnae Eucharisticae adora­tioni interfuit et, Actioni Catholicae adscriptus, eidem animi ardore se tradidit, fautor fundationis Instituti “Cottolengo” Patris Alegre. Gradatim, uti et mulier, optimis gavisus opibus, sincere dixit: « Mea pecunia pro pauperibus est »; quam electionem ipse congruenter adhibuit, dioecesis Seminario suorum bonorum partem donans. Inter annos 1936 et 1939, cum bellum civile sua in natione saeviret, valde cruciatus et aliquo tempore carcerem passus est: e quo demissus est propter summam curam captivorum, sicut etiam Ecclesiae inimici confessi sunt. Anno 1965 electus est municipalis consiliarius, quo munere sex per annos functus est. Omnium sociali consensu praeditus, variis approbationibus et honoribus ornatus est, ex quibus anno 1966 Lucenti titulus viri praes­ tantioris illius anni et anno 1978 civitatis clarissimi filii; item in natione ei tributi sunt honores, videlicet tam aureum numisma et Crucem Ordinis Bene­ficentiae una cum inscriptione in albo honoris medicorum Hispaniae. Servus Dei christianus vir laicus singulari admiratione fuit dignus, qui propriam praesentiam in mundo egit quasi missionem tam in familia quam in societate, et in munere suo illa bona ostendit, quae Ecclesia filiis suis mundanis in rebus viventibus proponere indefesse non desistit. Una cum coniuge industriose testimonium perhibuit unitatis cum Deo in ministerio erga pauperrimos, suam etiam valetudinem in discrimine adducens. Petrus laetus erat, cum proximos adiuvabat. « In pauperibus summa sit diligentia », aiebat. Eius constans praesentia inter humiles occasio erat, ut caritatem adhiberet, gerens eos nulla spe praemii vel mercedis, iisdem pharmaca suppeditans et interdum pecuniam secreto aegroti in cervi­cali inserens. Eius curatio ad spiritualitatem amplificabatur, eo ut a multis dicebatur quod, Petro Herrero domum ingrediente, nesciebatur utrum medicus an missionarius accederet. Eius inquisitio evangelicae perfectionis firmissimae fidei experientiae innitebatur, quae oratione et Eucharistia sustentabatur, una cum ferventi devotione “Sancti Vultus” Domini Nostri Iesu Christi, venerato in Lucentina civitate, et Rosarii prece. Servus Dei die 5 mensis Novembris anno 1978 Lucenti obiit. Corpus eius Nostrae Dominae Remedii in coemeterio conditum est. 1354 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale Fama sanctitatis, qua in vita iam gaudebat, his verbis a quodam medico amico dictis breviter adstringitur: « Petrus in caelum pro se ipso ire non vult, curat autem ut omnes eant ». Hanc ob famam, a die 30 mensis Iunii anno 1997 ad diem 9 mensis Iunii anno 1998 apud Curiam ecclesiasticam Oriolensem-Lucentinam Inquisitio dioecesana celebrata est, cuius iuridica validitas ab hac Congregatione de Causis Sanctorum per Decretum diei 21 mensis Maii anno 1999 est approbata. Exarata Positione, consuetas secundum normas disceptatum est an Servus Dei heroum in modum virtutes excoluisset. Positivo cum exitu, die 19 mensis Maii anno 2015 Peculiaris Congressus Consultorum Theologorum habitus est. Patres Cardinales et Episcopi die 14 mensis Februarii anno 2017 Ordinaria in Sessione congregati, me Angelo Cardinale Amato praesidente, Servum Dei virtutes theologales, cardinales et adnexas heroicum in gradum exercuisse agnoverunt. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Francisco per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua, vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, hodierno die declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi Dei Petri Herrero Rubio, Christifidelis Laici, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congre­gationis de Causis Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit. Datum Romae, die 27 mensis Februarii a.D. 2017. Angelus C ard. Amato , S.D.B. Praefectus L. G S. G Marcellus Bartolucci Archiep. tit. Mevaniensis, a Secretis Acta Congregationum 1355 CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus Franciscus Pp., per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit Praesules: die 16 Augusti 2018. — Cathedrali Ecclesiae Astensi, R.D. Marcum Prastaro, e clero archidioecesis Taurinensis ibique hactenus paroeciae Sancti Ignatii de Loyola curionem et Curiae Archiepiscopalis moderatorem. die 18 Augusti. — Metropolitanae Ecclesiae Remensi, Exc.mum D. Ericum de Moulins-Beaufort, hactenus Episcopum titulo Cresimensem et Auxiliarem Parisiensis archidioecesis. 1356 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Sua Santità il Papa Francesco ha ricevuto in udienza in occasione della presentazione delle Lettere Credenziali: Sabato, 1 settembre, S.E. la Sig.ra Grace Relucio Princesa, Ambasciatore delle Filippine; Giovedì, 6 settembre, S.E. il Sig. Václav Kolaja, Ambasciatore della Repubblica Ceca; Venerdì, 7 settembre, S.E. il Sig. Paulino Domingos Baptista, Ambasciatore di Angola. Il Santo Padre ha compiuto un Viaggio Apostolico in Irlanda, in occasione dell’Incontro Mondiale delle Famiglie a Dublino, nei giorni 2526 agosto. Diarium Romanae Curiae 1357 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Francesco ha nominato: 17 agosto 2018 S.E.R. Mons. Dagoberto Campos Salas, Arcivescovo titolare di Forontoniana, Nunzio Apostolico in Liberia, Nunzio Apostolico in Gambia. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Francesco ha nominato o confermato: 4 luglio 2018 S. Em.za Rev.ma il Sig. Card. Stanisław Ryłko, Arciprete della Basilica Papale di Santa Maria Maggiore, Membro della Pontificia Commissione dello Stato della Città del Vaticano, per un quinquennio. 15 agosto 2018 S.E.R. Mons. Edgar Peña Parra, Arcivescovo titolare di Telepte, finora Nunzio Apostolico in Mozambico, Sostituto per gli Affari Generali della Segreteria di Stato. 17 agosto 2018 Il Rev,do Sac. Ricardo Ferri Prelato Segretario della Pontificia Accademia di Teologia « in aliud quinquennium ». 30 agosto 2018 S.E.R. Mons. Fernando Vérgez Alzaga, Segretario Generale del Governatorato dello Stato della Città del Vaticano « in aliud quinquennium ». 1358 Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale NECROLOGIO  5 agosto 2018 Mons. Ulyses Aurelio Casiano Vargas, Vescovo em. di Mayaguez (Porto Rico).  7 » » Mons. John Doaninoel, S.M.,Vescovo ausiliare di Honiara (Isole Solomone).  9 » » Mons. Manfred Melzer, Vescovo tit. di Carinola, già Ausiliare di Köln (Germania). 11 » » Mons. Fabio Mamerto Rivas Santos, S.D.B., Vescovo em. di Baraona (Repubblica Dominicana). 13 » » Mons. Santiago García De la Rasilla, S.I., Vescovo Vicario em. del Vicariato Apostolico di Jaén (Perú). 14 » » Mons. Charles V. Grahmann, Vescovo em. di Dallas (Texas) (Stati Uniti di America). 18 » » Mons. John E. McCarty, Vescovo em. di Austin (Texas) (Stati Uniti di America). 19 » » Mons. Miguel Irizar Campos, P.C., Vescovo em. di Callao (Perú). 23 » » Mons. Yves Bescond, Vescovo tit. di Acque Tibilitane, già Ausiliare di Meaux (Francia). 24 » » Mons. Dominik Kal’ata, S.I., Vescovo tit. di Semta (Slovenia). 25 » » Mons. Dieudonné Bogmis, Vescovo di Eséka (Cameroun). 28 » » Mons. Szczepan Wesoły, Vescovo tit. di Dragonara, Ausiliare em. di Gniezno (Polonia).  1 settembre 2018 Mons. José Luis Dibildox Martínez, Vescovo em. di Tampico (Messico).